ΤΑ ΚΤΗΝΗ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ/ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ ΞΕΣΑΛΩΣΑΝ .....

 ΤΑ ΚΤΗΝΗ ΤΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ/ΣΙΩΝΙΣΜΟΥ ΞΕΣΑΛΩΣΑΝ .....

Αμεση ήταν η αντίδραση του ΚΚΕ στις νέες αιματηρές ισραηλινές επιθέσεις στη Μέση Ανατολή. Κατήγγειλε το συνεχιζόμενο έγκλημα απέναντι στον παλαιστινιακό λαό μέσα και από κοινή παρέμβαση των βουλευτών και ευρωβουλευτών του. Ζήτησε καθαρά να τερματιστεί η στρατιωτική συνεργασία της Ελλάδας με το ισραηλινό κράτος. Χωρίς μισόλογα, χωρίς ίσες αποστάσεις από θύτες και θύματα, διαμήνυσε ότι θα συνεχίσει να παλεύει για να εκφραστεί η αλληλεγγύη του ελληνικού λαού στο λαό της Παλαιστίνης.

Ο νέος γύρος κλιμάκωσης των ισραηλινών επιθέσεων έρχεται να αναδείξει την προσπάθεια του Ισραήλ να διαιωνίσει την κατοχή των Παλαιστινιακών εδαφών, στο φόντο σφοδρών και ευρύτερων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Η χρονική στιγμή δεν είναι καθόλου τυχαία, εμφανίζεται λίγο μετά την οργισμένη ισραηλινή αντίδραση απέναντι στη δημιουργία «κυβέρνησης ενότητας» μεταξύ «Χαμάς» και «Φατάχ», αλλά και τη διακοπή των διαπραγματεύσεων μεταξύ των δύο πλευρών. Φυσικά, η αγριότητα της ισραηλινής επίθεσης ενισχύεται αντικειμενικά και από την αναβάθμιση των σχέσεων του Ισραήλ με ισχυρά οικονομικά κέντρα - όπως η ΕΕ, αλλά και μια σειρά χώρες μεταξύ αυτών και η Ελλάδα - η οποία υπηρετεί σχέδια για εξέλιξη του Ισραήλ σε σημαντικό «παίκτη» και στην κρίσιμη γεωστρατηγικά περιοχή της Μεσογείου. Πρόκειται για σχέδια επικίνδυνα όχι μόνο για τον παλαιστινιακό λαό, αλλά και για όλους τους λαούς της περιοχής, ανάμεσά τους και τον ελληνικό.

Πρόκειται για εξελίξεις που αποτελούν κομμάτια ενός διεθνούς παζλ ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών οι οποίοι δίνουν τη μεγάλη εικόνα. Αυτό φανερώνει άλλωστε η παρουσία μιας σειράς δυνάμεων και μονοπωλιακών συμφερόντων που πρωταγωνιστούν σε αυτούς τους ανταγωνισμούς. Για παράδειγμα, η Ρωσία επιδιώκει ενεργότερη παρουσία στην περιοχή, όπως έδειξε και η αμεσότητα με την οποία ανταποκρίθηκε στο αίτημα της ιρακινής κυβέρνησης να τη στηρίξει στρατιωτικά απέναντι στους τζιχαντιστές. Το ίδιο είχε κάνει και στη Συρία. Επιπλέον, κεφάλαια όπως τα κινεζικά φαίνεται ότι έχουν εξασφαλίσει στην περιοχή ισχυρή παρουσία.

Μέσα σ' αυτές τις συνθήκες, η ευθύνη των κομμουνιστών είναι μεγάλη. Να ενημερωθεί πλατιά η εργατική τάξη και ο λαός για τις εξελίξεις, για τα ταξικά συμφέροντα που αυτές εξυπηρετούν, για την ανάγκη οι εργάτες να οργανωθούν απέναντι σε όσους ανάβουν εστίες πολέμου, σε μια περίοδο που αναζητούνται εναγωνίως τρόποι για να βγει η καπιταλιστική οικονομία από τον κύκλο της κρίσης.

Συντροφικές αποδράσεις

 Συντροφικές αποδράσεις

Διακοπές με την οργάνωση σημαίνει βασικά δύο πράγματα: το αντιιμπεριαλιστικό διήμερο σαν τελετή έναρξης και κορύφωμα στη φοιτητική κατασκήνωση στο ποσείδι για εμάς τους βόρειους –για το αχλάδι δεν μπορώ να φέρω άποψη. Για τα οποία, αν δεν τα έχεις ζήσει από πρώτο χέρι, δεν μπορείς να καταλάβεις πολλά από τα ρεπορτάζ του στιλ «αντάμωσαν και γλέντησαν οι κνίτες», που είναι ο ορισμός της «φαντασίας στην εξουσία» -με τη διαφορά πως η εξουσία φθείρει και καταστρέφει την όποια φαντασία μπορεί να είχαμε.

Το διήμερο σηματοδοτεί το τέλος της ακαδημαϊκής χρονιάς για πολλούς φοιτητές κι ένα φτηνό τρόπο να επιστρέψουν στα πάτρια εδάφη τους, αν αυτά βρίσκονται στην άλλη άκρη της ελλάδας. Και είναι μια ευκαιρία για όσους συμμετέχουν, να αποκτήσουν μια εμπειρία ζωής που προσφέρεται για διάφορους μη αστικούς μύθους. Πχ ότι φέτος στο στόμιο δεν εμφανίστηκαν λέει τα στούκας, που είχαν θερίσει κόσμο στο προ δεκαετίας (και βάλε) διήμερο. Κι η μόνη σταθερή αξία ήταν ο θολός οπορτουνιστικός βούρκος στην παραλία όπου χύνεται το ποτάμι του πηνειού και γίνεται ακόμα χειρότερο, αν πλακώσουν μαζί τρεις χιλιάδες κατασκηνωτές. Τα καλύτερα μέρη εξάλλου είναι μετά το τσάγεζι, προς την καρίτσα και το κόκκινο νερό.

Η δική μου πιο δυνατή ανάμνηση είναι από το –πάει και το- νεστόριο. Με τους ήρωες-άπαρτα βουνά να παίζουν άπειρες φορές κάθε μέρα, για να τους μάθουν οι νέοι και να μην αντέχουν να τους ξανακούσουν οι παλιότεροι· τους.. σύγχρονους «ήρωες» να βουτάνε στα κρύα νερά του ποταμιού για να κολυμπήσουν· κι όλα τα αντάρτικα τραγούδια να γίνονται χασαποσέρβικα στον χορό. Και τον τοπικό (προ καλλικράτη) δήμαρχο να βγάζει ένα θερό λόγο υποδοχής, θαρρείς και ήταν δικός μας –καμία σχέση. Αλλά οι καλές σχέσεις χρησίμεψαν στη συνέχεια, γιατί ένα βράδυ που έβρεχε –εκτός από το κρύο που πιάνει πάντα τις νύχτες- και πολλές σκηνές πλημμύρισαν, οι αρχές του γειτονικού χωριού μας παραχώρησαν ευγενικά το δημοτικό για να διανυκτερεύσουμε. Και κάναμε ένα νυχτερινό ελιγμό γράμμο-βίτσι, που στην αρχή δεν ξέραμε πού θα κατέληγε (μήπως όντως στο βίτσι;) και ήταν μια δοκιμασία για τα νεύρα, τις αντοχές, τα γυναικόπαιδα, τους θεριακλήδες καπνιστές, τους γκρινιάρηδες σφους (καλή ώρα) και όσους λιπόψυχους σκέφτονταν τη λιποταξία. Το ατσάλωμα μας έκανε καλό όμως και σε κάθε αίθουσα του σχολείου έγιναν αυτοσχέδιες ομάδες με υπεύθυνους κι άτυπους.. πολιτικούς εκπροσώπους για την καλύτερη διαρρύθμιση του χώρου.

Στο ποσείδι πηγαίνουμε το δεύτερο μισό του ιούλη, που είναι η καλύτερη περίοδος: ούτε η πήχτρα στο άνοιγμα, που πλακώνει όλος ο κόσμος κι είναι πατείς με πατώ σε κι έχει παντού ουρές, από την τουαλέτα ως το σούπερ-μάρκετ, ούτε η νέκρα του αυγούστου, να σε πιάνει μελαγχολία –αν και έχει και αυτή την χάρη της. Δε συμπίπτει βέβαια με κάποια μεγάλη αθλητική διοργάνωση (μουντιάλ ή ολυμπιακούς) που θα είχε πλάκα ίσως να τη δει κανείς μαζί με μπαόκια πχ (που το 05’ φώναζαν «οέο-οέο με αρχηγό τον τέο») ή με το βουλευτή, το ζιώγα, που έβλεπε ακόμα και πόλο.

Είχαμε όμως δικές μας αθλοπαιδιές και μεγάλες διοργανώσεις, όπως το μουντοτάβλι του 02’ και το μουντοσκάκι, όπου δύο αρχάριοι σφοι είχαν ονομάσει τα άλογά τους καφού και ρομπέρτο κάρλος, ανάλογα με την πλευρά από όπου εφορμούσαν. Ή το κλασικό παλέρμο, όπου πριν αρχίσουμε να παίζουμε κανονικά, για να βρούμε το δολοφόνο, ξοδεύαμε τον πρώτο γύρο για να βγάλουμε κάποιον που είχαμε στην μπούκα, με.. «πολιτικά επιχειρήματα» πχ –για να το επικαιροποιήσουμε κιόλας- εγώ λέω να φύγει ο τάδε, γιατί δεν ψήφισε το 19^ο και είναι με το ααδμ. –Ναι αλλά εγώ είμαι κάπου μεταξύ αριστερού ααδμ και δεξιάς λαϊκής συμμαχίας, ενώ εσύ... Και πάει λέγοντας.

Και ζήσαμε ιστορικές στιγμές, όπως τη γένοβα, όπου προσπαθούσαμε απεγνωσμένα να μάθουμε νέα και να βγάλουμε συνεννόηση με όσους είχαν τότε κινητά. Και την περίφημη επιστολή των επτά (του ναρ), που τώρα δεν είναι τόσοι αλλά οι καλοί βρήκαν το δρόμο τους. Και το λαϊκό στρώμα την έχει πάντα μαζί του στο πορτοφόλι του, αλλά κοροϊδεύει την κοινωνία και ποιος ξέρει πότε θα ξαναγράψει στο ανενεργό μπλοκ του, που ντεμέκ στα χαρτιά ξαναλειτουργεί. Και υπήρχε θέμα με τους ριζοσπάστες, γιατί κάναμε μεν ειδική παραγγελία, αλλά συνήθως ήταν λιγότεροι από τη ζήτηση και κάποιοι σφοι έγραφαν πάνω το όνομά τους, για να μην τους τον πάρει κανείς στη ζούλα και μείνουν μπουκάλα και αδιάβαστοι.

Αλλά αυτά συμβαίνουν σε ζωντανούς οργανισμούς κι είναι μικρές σταγόνες στο αρχιπέλαγος της συντροφικότητας, που δοκιμάζεται κι ατσαλώνεται στις χρεώσεις της καντίνας που διαχειριζόμαστε και τις ανάγκες της. Θαυμάζεις τους εθελοντές που δηλώνουν βάρδια 10-12, την ώρα αιχμής δηλ, το σφο που έκανε το λάθος να φτιάξει μια χρονιά κρέπες και έπαιρνε κάθε βράδυ ένα τόνο παραγγελιές, μαθαίνεις δουλειές που ούτε κατά διάνοια δε θα έκανες σπίτι σου, στρώνεις στη δουλειά τους λουφαδόρους, πίνεις σε νερό ό,τι έχεις βγάλει σε ιδρώτα (ή μήπως το αντίστροφο συμβαίνει;) και διηγείστε μαζί με άλλους ψήστες σφους «ιστορίες του κυνηγιού», σα ψαροντουφεκάδες. Ένας ψητάς πήρε παραγγελία σαράντα σουβλάκια (τα πουρουφάν που λένε κι οι νότιοι) και τα είχε έτοιμα σε πέντε λεπτά. Ένας άλλος έψηνε σουβλάκια σε δύο σειρές, πάνω-κάτω και πλαγίως κι είχε παραπλεύρως και μια δεύτερη ψησταριά με λουκάνικα και μπιφτέκια. Ενώ ένας τρίτος έκανε όλα τα παραπάνω και παράλληλα πρόσεχε τις πατάτες να μην καούν, άλλαζε τραγούδια στο cd player και έπαιζε και ντραμς. Κι ένας άλλος λέει τα έψηνε χωρίς λεμόνι. ΧΩΡΙΣ ΛΕΜΟΝΙ!; Και πώς έπαιρναν χρώμα δηλ για να μη φαίνονται ωμά; Εκτός κι αν ήταν στην ίδια φυλή-συνομοταξία με εκείνο το σφο που αν ήταν ινδιάνος θα τον φώναζαν το ωμό σουβλάκι. Ντάξει ρε σφε, είπαμε να υπερβάλλουμε λίγο στις ιστορίες, αλλά όχι και χωρίς λεμόνι.

Και τι άλλο έπαιζε; Οι συνελεύσεις κατασκηνωτών, που δεν ήταν κακές, αλλά πόσα αποτελέσματα να φέρουν μες σε δυο βδομάδες που ήμασταν εκεί, ενώ το ποσείδι ήταν ανοιχτό για ένα δίμηνο περίπου; Οι ανθρωποφύλακες που πρόσεχαν μη τυχόν κάνει μαντραπήδα κανείς τεϊτζής ή παμακίτης και ζητούσαν να τους δείξουν την κάρτα τους, αλλά εμείς τους καλύπταμε και λέγαμε πως ήταν δικοί μας από την καντίνα. Οι φωνές από τους σασίτες παραδίπλα, που είχαν κάνα δυο προκλητικούληδες, αλλά σε πρώτη ευκαιρία οι πιο πολλοί έρχονταν από τα μέρη μας. Το κυνήγι για τις καρέκλες της λέσχης, κάθε βράδυ που είχαμε γλέντι, για να μας τις ξαναπάρουν το άλλο πρωί και φτου από την αρχή, μέχρι που έβαλαν βιδωτά καθίσματα και ησύχασαν –κι ακρίβυναν και το φαγητό, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία. Οι συναυλίες κάθε πσκ (όχι η παλιά πανσπουδαστική) και η σταθερή αξία του κασούρα με τα ρεμπέτικα (και όχι μόνο) και δεν ξέρω αν σου ‘πα, αλλά... ήρωες άπαρτα βουνά και γιούπι για-για πανσπουδαστική (η πκς, δηλ η παλιά πσκ). Κι οι εκδηλώσεις, συζητήσεις, παρουσιάσεις κι ο πάγκος με τα βιβλία της σύγχρονης εποχής, που για μένα προσωπικά ήταν η πρώτη μου επαφή με το λένιν –απλά ελαφρά αναγνώσματα για την παραλία. Και ναι ήταν η πρώτη φορά με κάποιον που να το αξίζει, όπως θα έλεγε η ποταμίσια.

Το πευκοδάσος δίπλα στη θάλασσα, όπου μέσα έκανε φουτζίτσου, ενώ έξω είχε καύσωνα –αλλά χωρίς το τρελό κρύο στο νεστόριο. Βλάστηση σφε αναγνώστη, όχι ξερονήσια όπου χαίρεσαι με δυο αρμυρίκια όλα κι όλα και τα ποτίζεις για να μπει αιώρα κάποτε, στη δευτέρα παρουσία. Οι βραδινές «εξορμήσεις» στο άθλιο μπιτσόμπαρο, που ή εγώ κάνω σα γέρος ή αυτό παίζει ντάμπα-ντούμπα στη διαπασών, που ευτυχώς δεν έφτανε ως το στρουμφοχωριό με τις σκηνές που στήναμε στα πέριξ της καντίνας, αλλά τώρα έχει κι από την άλλη πλευρά ένα άλλο μπιτσόμπαρο και έτσι είμαστε περικυκλωμένοι, σφοι. Και διάφορα άλλα σκηνικά και περιστατικά, που δεν έχουν αποχαρακτηριστεί ακόμα από τα μυστικά αρχεία και τα κρατάμε κάβα για κάποια άλλη φορά.

Το περίεργο είναι πως το ποσείδι σου αφήνει πολλές φορές μια αίσθηση βετεράνου φιτητή, που σε κάνει να λες πως μπούχτισες και δε θα ξανάρθεις άλλη χρονιά, αλλά πάντα σε κερδίζει μέχρι να πάψεις να βρίσκεις παρέα και να σε ξεβράσει το φκ κι η νέα γενιά. Και πάντα μελαγχολείς στην τελετή παράδοσης-παραλαβής της καντίνας στους βρωμοπασόκους, που πρέπει να βγάζουν ένα σωρό λεφτά ο καθένας για την πάρτη του από τη διαχείριση της καντίνας, όπως άλλωστε και οι δαπίτες. Και μόνο η/τα εαακ δεν παίρνουν την καντίνα, θεωρητικά για λόγους αρχής, γιατί δε συμμετέχουν στη φεαπθ, άτυπα όμως τους είχε μείνει σιωπηρά ως αντάλλαγμα το στέκι στη θεολογική, που μέχρι πρότινος –και για μια δεκαετία σχεδόν- έμενε τραγικά αναξιοποίητο, αλλά τώρα βελτιώθηκε η κατάσταση. Και οι ναρίτες ορκίζονται, μα το δία και την μπελισάμα, πως κι οι θερινές τους κατασκωνώσεις είναι καλύτερα οργανωμένες, αλλά όπως λέει μια φίλη της κε του μπλοκ, ό,τι συμβαίνει στο χορευτό, μένει στο χορευτό (αν και φέτος θα πάνε αλλού) και τέλος πάντων ας βρουν ένα δικό τους να διηγηθεί τις δικές τους εμπειρίες..

Υγ: Η κε του μπλοκ αισθάνεται την ανάγκη να ευχαριστήσει τους σφους αναγνώστες για τα πολύ καλά αντανακλαστικά που δείχνουν στην πλειοψηφία τους τις τελευταίες μέρες στα σχόλια και να τους ευχηθεί καλή ξεκούραση για τις επόμενες μέρες, που κατά πάσα πιθανότητα το μπλοκ δε θα ανανεώνεται με κείμενα.

Καταγγελία του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας για την απαράδεκτη απόφαση της εργοδοσίας του ξενοδοχείου ΠΑΛΑΙΟΚΑΣΤΡΙΤΣΑ, να καταργήσει την παροχή γεύματος στους εργαζόμενους του ξενοδοχείου

 Καταγγελία του Συνδέσμου Ξενοδοχοϋπαλλήλων Κέρκυρας για την απαράδεκτη απόφαση της εργοδοσίας του ξενοδοχείου ΠΑΛΑΙΟΚΑΣΤΡΙΤΣΑ, να καταργήσει την παροχή γεύματος στους εργαζόμενους του ξενοδοχείου

ΠΡΟΣ

Επιθεώρηση Εργασίας Νομού Κέρκυρας

Κοινοποίηση:

Διεύθυνση Ξενοδοχείου ΠΑΛΑΙΟΚΑΣΤΡΙΤΣΑ
Ένωση Ξενοδόχων Κέρκυρας
Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας

Το  Δ.Σ. του Συνδέσμου Ξεν/λων Κέρκυρας και εργαζόμενοι του Ξενοδοχείου ΠΑΛΑΙΟΚΑΣΤΡΙΤΣΑ καταγγέλλουν την απαράδεκτη απόφαση της εργοδοσίας να καταργήσει ουσιαστικά την παροχή γεύματος στους εργαζόμενους του Ξενοδοχείου. Ένα θεσμοθετημένο δικαίωμα   της κλαδικής Σ Σ Ε  Ξεν/λων   που είναι σε ισχύ και που για χρόνια εφαρμόζονταν και στο συγκεκριμένο Ξενοδοχείο.

Δεν φτάνουν οι μεγάλες μειώσεις των μισθών , το κόψιμο των ρεπό, οι α-πολύσεις, δεν φτάνει η εντατικοποίηση της εργασίας  που επιβαρύνει την υγεία μας  πολλές φορές με δραματικές συνέπειες,  τώρα θέλουν να αυξήσουν τα κέρδη τους   ακόμα και από το κόψιμο της παροχής του γεύματος. Αντιμετωπίζουν τους εργαζόμενους ως μηχανές κέρδους χωρίς ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Την ώρα που οι εργαζόμενοι δίνουν τον ιδρώτα τους, τον ίδιο τον εαυτό τους ,  στηρίζοντας  τη βαριά βιομηχανία όπως οι ίδιοι λένε τον τουρισμό, που φέτος καταγράφει νέα ρεκόρ κερδών, η ανταμοιβή τους είναι ένα ξεροκόμματο κι αυτό της προηγούμενης μέρας.

Απαιτούμε να ανακληθεί η απαράδεκτη απόφαση.

ΚΕΡΚΥΡΑ 9/07/2014

                                         Για το   Δ Σ                                                                                               Οι εργαζόμενοι  

Η Μάχη της Ηλεκτρικής

 Η Μάχη της Ηλεκτρικής

του Ν.Μπογιόπουλου απο το enikos.gr

  Υστερα από 1.264 μέρες φασιστικής σκλαβιάς, στις 12 Οκτώβρη 1944, η Αθήνα απελευθερώνεται από τους ναζί κατακτητές που υποχωρούν κάτω από τα συνεχή χτυπήματα των τμημάτων του ΕΛΑΣ.

   Ενώ όμως στην Αθήνα ο λαός πανηγυρίζει για την απελευθέρωση, στον Πειραιά η μάχη για την σωτηρία της πατρίδας συνεχίζεται. Οι Γερμανοί σκοπεύουν πριν αποχωρήσουν να προκαλέσουν τεράστιες καταστροφές στην υποδομή του τόπου. Βασικός τους στόχος είναι να τινάξουν στον αέρα την «Ηλεκτρική» στο Κερατσίνι. 

   Το εργοστάσιο της «Ηλεκτρικής» ήταν η σημαντική ενεργειακή μονάδα της χώρας που τροφοδοτούσε ολόκληρο το λεκανοπέδιο. Αν καταστρεφόταν το εργοστάσιο της Ηλεκτρικής, το μόνο που παρήγαγε ηλεκτρική ενέργεια, οι ζημιές και τα θύματα θα ήταν ανυπολόγιστα. Η Αθήνα και ο Πειραιάς για πολλούς μήνες θα βυθίζονταν στο σκοτάδι. Για μεγάλο διάστημα δε θα δούλευαν τα εργοστάσια και θα υπολειτουργούσε το λιμάνι. Ο Ηλεκτρικός Σιδηρόδρομος και τα τραμ που εκτελούσαν τη γραμμή Αθήνας – Πειραιά θα παροπλίζονταν.

   Η μάχη για την σωτηρία της Ηλεκτρικής ήταν ζωτικής σημασίας. Οι δυνάμεις του ΕΛΑΣ Πειραιά που απαρτιζόταν από το 6ο Σύνταγμα με τέσσερα τάγματα, με καπετάνιο τον κομμουνιστή ηγέτη Νίκανδρο Κεπέση, ήταν σε πλήρη επιφυλακή. Η υπεράσπιση του εργοστασίου από τον ΕΛΑΣ καταγράφηκε στην ιστορία ως η θρυλική «Μάχη της Ηλεκτρικής».

   Ας δούμε ένα σύντομο χρονικό, όπως παρουσιάζεται στην επίσημη ιστοσελίδα του Δήμου Κερατσινίου:

   «Στο Κερατσίνι οι μαχητές του ΕΛΑΣ παρέμεναν σε ετοιμότητα. Σύμφωνα με πληροφορίες, οι Γερμανοί αποχωρώντας είχαν την εντολή να καταστρέψουν όλες τις μεγάλες - και όχι μόνο- βιομηχανικές μονάδες σε όλο το μήκος της βιομηχανικής ζώνης, καθώς και τις λιμενικές εγκαταστάσεις. Ήδη από το πρωί της 12ης Οκτωβρίου ο Πειραιάς, ο οποίος ήταν από άκρη σε άκρη υπονομευμένος, συνταράχτηκε από τις απανωτές εκρήξεις των ανατινάξεων των κτηρίων του Τελωνείου, του Λιμεναρχείου, των εγκαταστάσεων του ΟΛΠ κ.ά., ενώ οι μαχητές του ΕΛΑΣ έδιναν σκληρές μάχες με τους αποχωρούντες Γερμανούς(…).

   Το πρωί της 12ης Οκτωβρίου η γερμανική φρουρά του εργοστασίου της “Ηλεκτρικής”, η οποία αποτελείτο από σαράντα άνδρες, είχε απομονώσει όλους τους εργαζομένους της προηγούμενης βάρδιας (περίπου 300 άτομα) στους θαλάμους και είχε υπονομεύσει με καλωδιώσεις ανατίναξης τις τεράστιες ποσότητες εκρηκτικών που υπήρχαν στο εργοστάσιο δύο-τρεις μήνες πριν, τοποθετημένα κάτω από τις τουρμπίνες ηλεκτροπαραγωγής (…). Αμέσως κινητοποιήθηκαν δυνάμεις του 1ου τάγματος του ΕΛΑΣ και κατέλαβαν θέσεις μάχης γύρω από την “Ηλεκτρική”. Επικοινώνησαν με το Νίκανδρο Κεπέση, καπετάνιο του 6ου Ανεξάρτητου Συντάγματος, και το διοικητή Σωτήρη Κύβελο, και ζήτησαν οδηγίες. Ο Βαρυτιμίδης άρχισε διαπραγματεύσεις μέσω μιας εργαζόμενης στο εργοστάσιο με το διοικητή της φρουράς, εγγυώμενος την ασφαλή αποχώρηση των Γερμανών, εφόσον δεν ανατίναζαν τις εγκαταστάσεις και εφόσον βέβαια απελευθέρωναν τους αιχμαλώτους. Και ενώ οι διαβουλεύσεις συνεχίζονταν, ξαφνικά εμφανίστηκε μια ομάδα τριάντα περίπου Γερμανών ποδηλατιστών, προερχόμενων από το εργοστάσιο ΚΟΠΗ -που μόλις είχε καταληφθεί από τον ΕΛΑΣ- οι οποίοι πυροβολώντας κατευθύνονταν από την οδό Αναπαύσεως προς την «Ηλεκτρική». Ο ΕΛΑΣ απάντησε στα πυρά και η συμπλοκή γενικεύτηκε. Οι ποδηλατιστές (…) αναγκάστηκαν να αποδεχθούν τους όρους του ΕΛΑΣ και να ελευθερώσουν τους εργαζόμενους, ώστε να αποχωρήσουν οι ίδιοι με ασφάλεια (…).

   Παρ' όλα αυτά επειδή υπήρχε ο φόβος να επιστρέψουν οι Γερμανοί και να προσπαθήσουν να ανατινάξουν το εργοστάσιο, και με δεδομένο ότι οι δυνάμεις του εχθρού δρούσαν ακόμη στην περιοχή του Περάματος, αποφασίστηκε οι αντιστασιακές ομάδες να τεθούν σε επιφυλακή (…).

   Τα χαράματα της 13ης Οκτωβρίου η περιοχή συγκλονίστηκε από τη δυνατή έκρηξη που προκλήθηκε από την ανατίναξη των εγκαταστάσεων της Shell στο Πέραμα. Αμέσως εκδηλώθηκε γενική κινητοποίηση των κατοίκων, οι οποίοι έστησαν πρόχειρα οδοφράγματα αποκλείοντας την περιοχή, ενώ το 2ο τάγμα του ΕΛΑΣ της Κοκκινιάς τοποθετήθηκε στο νεκροταφείο, προκειμένου να εμποδίσει πιθανές μετακινήσεις άλλων γερμανικών δυνάμεων.

   Στις 6.45 εμφανίστηκε το γερμανικό απόσπασμα που είχε ανατινάξει τη Shell και το οποίο είχε λάβει τη διαταγή να καταστρέψει τα εργοστάσια του Αγίου Γεωργίου και του Νέου Φαλήρου, όπως ομολόγησε αργότερα ο επικεφαλής Γερμανός Χανς Λίντερμαν που συνελήφθη αιχμάλωτος. Το απόσπασμα ανήκε στο ειδικό επί των ανατινάξεων τμήμα του Μηχανικού των Es Es. Αποτελείτο από 56 άνδρες βαριά οπλισμένους με αυτόματα και τέσσερα μηχανοκίνητα πολυβόλα (…) μόλις οι Γερμανοί πλησίασαν την πύλη του εργοστασίου, ο σκοπευτής Χρήστος Φερούσης πυροβόλησε μέσα από το εργοστάσιο τον οδηγό του πρώτου οχήματος, υποχρεώνοντας τη φάλαγγα να ακινητοποιηθεί κοντά στο γεφυράκι. Αμέσως μια χειροβομβίδα ανατίναξε ένα από τα γερμανικά οχήματα. Αιφνιδιασμένοι οι Γερμανοί δέχτηκαν καταιγιστικά πυρά από μια απόσταση περίπου εξήντα - εκατό μέτρων, που προερχόταν από όλες τις κατευθύνσεις (…).

   Aρχισε έτσι η επίθεση των δυνάμεων του ΕΛΑΣ, του οποίου ο υποτυπώδης οπλισμός αποτελείτο από λίγα ταλαιπωρημένα και αναξιόπιστα ιταλικά όπλα, μερικά περίστροφα και αρκετές χειροβομβίδες, στις οποίες ουσιαστικά στήριξαν όλη την επιχείρηση. Οι Γερμανοί προέβαλαν σθεναρή αντίσταση, γεγονός που ανάγκασε τον Βαρυτιμίδη και το Μωυσιάδη να ζητήσουν ενισχύσεις από τις εφεδρικές δυνάμεις της Κοκκινιάς. Πράγματι, ο κομματικός υπεύθυνος του Κερατσινίου Μίχος, μετά από συνεννόηση με τον αντίστοιχο υπεύθυνο της Κοκκινιάς, Παράσχο, επιβιβάστηκαν σε τρεις πυροσβεστικές αντλίες και έσπευσαν στον τόπο της συμπλοκής.

   Έπειτα από σκληρή μάχη που διήρκεσε περισσότερο από τρεις ώρες, άρχισε η σταδιακή παράδοση των Γερμανών, οι οποίοι ήδη μετρούσαν εννέα νεκρούς και δεκαέξι τραυματίες (…). Είκοσι περίπου συνελήφθησαν αιχμάλωτοι μεταξύ αυτών και ο επικεφαλής τους Λίντερμαν.

   Το εργοστάσιο της “Ηλεκτρικής”, μια σημαντική ενεργειακή μονάδα της χώρας που τροφοδοτούσε ολόκληρο το λεκανοπέδιο, είχε διασωθεί. Επιπλέον, η εξουδετέρωση του αποσπάσματος ανατινάξεων των Ες Ες απέτρεψε τεράστιες καταστροφές σε εγκαταστάσεις υποδομής, καθοριστικές για την οικονομία της Ελλάδας.

   Στο πεδίο της τιμής, όμως, 11 πατριώτες είχαν σκοτωθεί και άλλοι 8 ήταν τραυματίες. Την ημέρα που ολόκληρη η Ελλάδα πανηγύριζε, το ηρωικό Κερατσίνι κήδευε τους νεκρούς της μάχης της “Ηλεκτρικής” στον περίβολο του εργοστασίου, υπό την επιβλητική παρουσία ενόπλων τμημάτων του ΕΛΑΣ. Πένθος από τη μια και χαρμόσυνες κωδωνοκρουσίες από την άλλη, να καλούν τον κόσμο στη μεγαλειώδη παρέλαση της Νίκης που γίνεται υπό ασταμάτητη βροχή. Το σύνθημα που κυριαρχούσε παντού ήταν “ΕΛΑΣ – Λαοκρατία”».

***

   Αυτή ήταν η τελευταία μάχη του ΕΛΑΣ ενάντια στους Γερμανούς στο λεκανοπέδιο. Η μάχη για την σωτηρία της Ηλεκτρικής. Για να μην στερηθεί ο λαός και ο τόπος το αγαθό του ρεύματος. Γιατί ακόμα και την ώρα που αποχωρούσαν από την Ελλάδα, αυτήν ήταν που είχαν βάλει στο μάτι οι Γερμανοί: Την «Ηλεκτρική».  

   Ορισμένοι – γιατί υπάρχουν και τέτοιοι - μπορεί να ρωτήσουν: «Και τι σημασία έχουν όλα αυτά μετά από 70 χρόνια;».

   Απάντηση: Εμ, δεν έχουν;…

10 Ιούλη 1940: Οι «απόλυτες εξουσίες» του στρατάρχη Πεταίν και η Σοσιαλιστική Διεθνής

10 Ιούλη 1940: Οι «απόλυτες εξουσίες» του στρατάρχη Πεταίν και η Σοσιαλιστική Διεθνής

O στρατάρχης Πεταίν με τον Χίτλερ

Του Γιώργου Μαργαρίτη*

Ο Ιούλιος θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ο μήνας της σοσιαλδημοκρατίας. Πραγματικά το πολιτικό αυτό κίνημα που επικάθησε ρεφορμιστικά πάνω στο δυναμικό εργατικό κίνημα των βιομηχανικών επαναστάσεων του 19ου αιώνα, πήρε, μήνα Ιούλιο πάντοτε, τις δύο σημαντικές αποφάσεις που σφράγισαν την ιστορική του πορεία και αποκάλυψαν, πέρα από την όποια αμφιβολία, τον πραγματικό χαρακτήρα του.

Η πρώτη περίσταση είναι γνωστή: τις τελευταίες ημέρες του Ιουλίου 1914, όταν οι ιμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί έσερναν την Ευρώπη στον Α’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Σοσιαλδημοκρατία της Β’ Εργατικής Διεθνούς, ισχυρή και σε πολλά κράτη κυρίαρχη κοινοβουλευτική πολιτική δύναμη, βρέθηκε μπροστά στο δίλημμα του να αποδεχθεί ή μη την ψήφιση των «κονδυλίων πολέμου», δηλαδή των ειδικών οικονομικών μέτρων που θα επέτρεπαν την χρηματοδότηση του πολέμου και άρα την πραγματοποίησή του. Ως τότε η Σοσιαλδημοκρατία παρουσιαζόταν ως ο βασικός υπέρμαχος της ειρήνης και διακήρυσσε επίμονα την πρόθεσή της να αντιταχθεί στην όποια πολεμική εμπλοκή στην ευρωπαϊκή ήπειρο. Τα λόγια της όμως αποδείχθηκαν ψεύτικα και παραπλανητικά. Με μια εντυπωσιακή μεταστροφή θέσεων και λόγων, τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα ψήφισαν ομόθυμα τα πολεμικά κονδύλια -την χρηματοδότηση του πολέμου με έκτακτα μέτρα- και στις δύο πλευρές των αντίπαλων συνασπισμών.

Πολύ λίγοι ήσαν εκείνοι που αντιτάχθηκαν στην μεταστροφή αυτή και στην απόλυτη υποταγή του σοσιαλιστικού κινήματος στις πολεμόχαρες επιταγές του μονοπωλιακού, ιμπεριαλιστικού κεφαλαίου. Ελάχιστοι αντιτάχθηκαν από αξιοπρέπεια, ο Ζαν Ζωρρές ανάμεσά τους. Άλλοι, λίγοι και αυτοί, αντιτάχθηκαν από τη σκοπιά των εργατικών συμφερόντων καθώς διέγνωσαν ότι στις νέες συνθήκες οι εργάτες της Ευρώπης εκτός από το προϊόν του μόχθου τους θα έπρεπε πλέον να καταθέτουν στα πόδια των καπιταλιστών και το αίμα τους, και τη ζωή τους. Ο Λένιν και οι Μπολσεβίκοι ήταν ανάμεσα στους δεύτερους και από αυτούς θα ξεκινούσε λίγο αργότερα η πολιτική αναγέννηση του εργατικού κινήματος: ο Κομμουνισμός.

Η δεύτερη όμως εντυπωσιακή μεταστροφή των σοσιαλδημοκρατών είναι λιγώτερο γνωστή και, στις ημέρες μας, σχεδόν ξεχασμένη. Και αυτή, όπως και η πρώτη, έγινε μέσα στο γενικώτερο πλαίσιο ενός παγκοσμίου πολέμου. Πραγματικά, στις συνθήκες ενός πολέμου οι ισχυροί του πλούτου και του αστικού πολιτικού συστήματος έχουν ανάγκη από όλες τις εφεδρείες τους -προφανώς και τις σοσιαλδημοκρατικές.

Στην Γαλλία, οι εκλογές του Απριλίου – Μαΐου 1936 είχαν δώσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία σε δύο πολιτικούς σχηματισμούς που αυτοορίζονταν ως «αντι-δεξιοί»: στους Ριζοσπάστες (Radicaux), που περιλάμβαναν ένα πλατύ φάσμα αστών δημοκρατών, φιλελεύθερων, μεταρρυθμιστών, και στους Σοσιαλιστές του SFIO (του Γαλλικού Τμήματος της Εργατικής Διεθνούς -της Δεύτερης δηλαδή Διεθνούς της Σοσιαλδημοκρατίας). Τα γεγονότα που προηγήθηκαν, και πιο ειδικά η απόπειρα πραξικοπήματος στο Παρίσι από την άκρα δεξιά στις 6 Φεβρουαρίου 1934, είχαν οδηγήσει σε προσέγγιση και -εν μέρει- σε συνεργασία τα «αντι-δεξιά» κόμματα: Ριζοσπάστες, Σοσιαλιστές αλλά και Κομμουνιστές. Πραγματικά, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, με Γραμματέα τον Μωρίς Τορέζ, υιοθέτησε ανάμεσα στα 1934 και στα 1936 την πολιτική του ευρέως «Μετώπου», της κεντρικής δηλαδή πολιτικής συμμαχίας με κόμματα που -υπολογιζόταν- θα αντιτάσσονταν στην άνοδο της άκρας δεξιάς. Η πρακτική αυτή του ΚΚΓ ήταν μάλιστα το πρόπλασμα που οδήγησε όλη την Κομμουνιστική Διεθνή στην πολιτική των Ενιαίων, Λαϊκών και τελικά Εθνικών Μετώπων στα επόμενα χρόνια.

Η πολιτική αυτή συμφωνία κατέληξε στην δημιουργία, τον Μάιο του 1936,της κυβέρνησης του Λαϊκού Μετώπου στην Γαλλία, κυβέρνηση όπου κυριαρχούσαν οι Ριζοσπάστες και οι Σοσιαλιστές, και στην οποία το ΚΚΓ -χωρίς να συμμετέχει- παρείχε την στήριξή του. Πρωθυπουργός ορίστηκε ο Σοσιαλιστής Λεόν Μπλούμ.

Η ανέφελη συνεργασία κράτησε λίγο. Το Λαϊκό Μέτωπο δεν ανταποκρίθηκε στις προσδοκίες που δημιούργησαν οι εργατικές κινητοποιήσεις του Μαΐου 1936, δεν στρατεύθηκε στην υπόθεση της προάσπισης της Δημοκρατίας απέναντι στο φασιστικό στρατιωτικό πραξικόπημα στην Ισπανία τον Ιούλιο του 1936. Οι κυβερνήσεις του παρέμειναν προσηλωμένες στην βρετανική συμμαχία και αγνόησαν τις εκκλήσεις της Σοβιετικής Ένωσης για αποφασιστική συστράτευση ενάντια στον ναζισμό. Τελικά ακόμα και οι σπουδαίες κατακτήσεις της εργατικής τάξης του καλοκαιριού του 1936 -οι 40 ώρες εβδομαδιαίας εργασίας και η «άδεια μετ’ αποδοχών»- επρόκειτο να ακυρωθούν σε λίγους μήνες από τους ίδιους πολιτικούς συσχετισμούς. Το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα, που είδε τις δυνάμεις του να ενισχύονται μέσα στον αρχικό ενθουσιασμό και τις προσδοκίες που καλλιέργησε η ενωτική δράση (στις εκλογές του 1936 διπλασίαζε τις ψήφους του σε σχέση με το 1932 -στα 1936 έφθασε το 1.500.000 ψήφους έναντι 2.000.000 των Σοσιαλιστών και 1.400.000 των Ριζοσπαστών), γνώρισε στη συνέχεια κλυδωνισμούς στη βάση των ταλαντεύσεων μιας πολιτικής την οποία δεν μπορούσε να ελέγξει. Τελικά, μέσα σε γενική απογοήτευση και σε διωγμούς, είδε τις δυνάμεις του να συρρικνώνονται ακριβώς την ώρα που πύκνωναν τα σύννεφα του φασισμού και του πολέμου. Σε αυτή την κρίσιμη φάση -από το 1937 ως το 1940- η εξουσία πέρασε στον Νταλαντιέ -ηγέτη των Ριζοσπαστών- που, στο όνομα των έκτακτων συνθηκών που προκαλούσε η κρίση και η προοπτική του πολέμου, πήρε σκληρά αντεργατικά μέτρα επιτρέποντας και καλλιεργώντας ταυτόχρονα τον αντικομμουνισμό και κάθε είδους αντιδραστική ιδεολογία (π.χ. ένα ξέφρενο αντισημιτισμό με πρώτο στόχο τον Λεόν Μπλουμ). Στελέχη και μέλη του Κομμουνιστικού Κόμματος, συνδικαλιστές και προοδευτικοί διανοούμενοι βρέθηκαν σε διωγμό, πάρα πολλοί έχασαν τις δουλειές τους και φυλακίστηκαν. Οι πρόσφυγες του ισπανικού εμφυλίου κλείστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με προοπτική να παραδοθούν στους Γερμανούς. Τέλος, λίγες ημέρες μετά την κήρυξη του πολέμου, τον Σεπτέμβριο του 1939, το Γαλλικό Κομμουνιστικό Κόμμα τέθηκε εκτός νόμου, οι εκλεγμένοι εκπρόσωποί του (εξήντα βουλευτές και ένας γερουσιαστής) καθαιρέθηκαν, και πολλοί από αυτούς φυλακίστηκαν ή εκτοπίστηκαν… Στις 9 Απριλίου 1940 με εισήγηση του Σοσιαλιστή (!) Σερόλ, υπουργού δικαιοσύνης, η κομμουνιστική δραστηριότητα χαρακτηρίστηκε «προδοτική πράξη η οποία δύναται να επισύρει την ποινή του θανάτου…»!

Ο δρόμος για τα χειρότερα είχε ανοίξει. Το γαλλικό κεφάλαιο και οι πολιτικοί του εκπρόσωποι, επιλέγοντας τις διώξεις των κομμουνιστών ως πρώτο και βασικό μέτρο αντιμετώπισης του… ναζισμού στον επερχόμενο πόλεμο, έδειξαν ξεκάθαρα τις επιλογές και τις προθέσεις τους. Μερικούς μήνες αργότερα, τον Μάιο του 1940, ο γαλλικός στρατός -ο ισχυρότερος της Ευρώπης όπως διαφημιζόταν- κατέρρευσε χωρίς να πολεμήσει. Και την επαύριο της ανακωχής, το πολιτικό σύστημα της Γαλλίας άρχισε να φλερτάρει ανοικτά με την ιδέα της προσχώρησης της Γαλλίας στην ναζιστική πολιτική πρόταση της Νέας Ευρώπης. Ένα μέρος των πνευματικών ελίτ της χώρας είχε ήδη σπεύσει να χαιρετίσει την «νέα ελευθερία» της Γαλλίας: «η σωτήρια ήττα», έτσι ονόμασε την συμφορά του Ιουνίου ο Σαρλ Μωρράς!

Με την δραστήρια παρέμβαση των ακροδεξιών παραγόντων, και ειδικά του Πιερ Λαβάλ, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση συνεδρίασε τελικά στη μεγάλη αίθουσα του Καζίνο του Βισύ, όπου είχε καταφύγει διωγμένη από το Παρίσι και το Μπορντώ. Εκεί, στο όνομα της διατήρησης του Κράτους, της (κοινωνικής) Τάξης και των αξιών της «Εργασίας, της Οικογένειας και της Πατρίδας» (Travail, Famille, Patrie), τέθηκε σε ψηφοφορία ο Συνταγματικός Νόμος (Loi Constitutionelle) που παραχωρούσε «απόλυτες εξουσίες» (Pleins Pouvoirs) στον γηραιό ακροδεξιό στρατάρχη Φιλίπ Πεταίν. Στους 649 βουλευτές και γερουσιαστές παρόντες οι 569 υπερψήφισαν την πρόταση. Η Γ’ Γαλλική Δημοκρατία καταργήθηκε και στη θέση της εγκαθιδρύθηκε η «Γαλλική Πολιτεία» -το κράτος του Βισύ. Το κράτος αυτό αποτέλεσε το πρόπλασμα για τα πολιτικά συστήματα της ναζιστικής Νέας Ευρώπης. Ένα σχεδόν χρόνο αργότερα, και στην Ελλάδα το πολιτικό καθεστώς της συνεργασίας με τους ναζί -η κυβέρνηση Τσολάκογλου- ονομάστηκε «Ελληνική Πολιτεία» και λειτούργησε με βάση το γαλλικό πρότυπο.

Για να επιστρέψουμε στην αφετηρία ας δούμε τη στάση των πολιτικών δυνάμεων στην κρίσιμη αυτή απόφαση. Μετά την αποβολή των Κομμουνιστών αντιπροσώπων, η Γαλλική Εθνοσυνέλευση αποτελείτο από 846 αντιπροσώπους (βουλευτές και γερουσιαστές). Από αυτούς ήσαν παρόντες στο Καζίνο του Βισύ οι 649. Από αυτούς οι 569 ψήφισαν υπέρ των «απόλυτων εξουσιών», οι 80 εναντίον. Από τους 126 παρόντες Σοσιαλιστές -της SFIO (του Γαλλικού Τμήματος της Εργατικής Διεθνούς)- οι 36 καταψήφισαν την πρόταση, οι 90 όμως την υπερψήφισαν. Στην συντριπτική τους πλειοψηφία οι έτεροι «σύμμαχοι» του Λαϊκού Μετώπου, Ριζοσπάστες της αριστεράς ή της δεξιάς, υπερψήφισαν επίσης την πρόταση. Ανάμεσα στους 80 που αντιτάχθηκαν στη δικτατορία του Πεταίν και τη συνακόλουθη στροφή προς τον ναζισμό και τον Άξονα, υπήρξαν αντίθετα και μερικοί δεξιοί ή συντηρητικοί, που για δικούς τους λόγους καταψήφισαν την πρόταση. Στην άλλη πλευρά, οι λίγοι πρώην βουλευτές του Γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, που είχαν, τον Σεπτέμβριο του 1939, καταγγείλει το Γερμανο-Σοβιετικό Σύμφωνο μη επίθεσης και τον «σταλινισμό», και ως εκ τούτου είχαν διαγραφεί από το ΚΚΓ, υπερψήφισαν ομόθυμα τις «απόλυτες εξουσίες» στον στρατάρχη Πεταίν. Ο δρόμος από τον αντι-σοβιετισμό και τον «αντι-σταλινισμό» ως την Νέα Ευρώπη του Χίτλερ και του ευρωπαϊκού καπιταλισμού αποδείχθηκε εντυπωσιακά βατός και σύντομος…

Αυτό ήταν το θλιβερό τέλος των ενωτικών προσδοκιών του 1936. Αυτή ήταν η αξιοπιστία των «δημοκρατικών» δυνάμεων, με τη συνεργασία των οποίων θα αναχαιτιζόταν ο ναζισμός. Το ευρωπαϊκό κεφάλαιο, ο ευρωπαϊκός καπιταλισμός, γοητεύτηκε στο σύνολό του σχεδόν από τα μεγαλεπήβολα σχέδια του ναζισμού. Τόσο το αποφασιστικό ξερρίζωμα του Κομμουνισμού, η υποταγή του εργατικού κινήματος, όσο και η αποκατάσταση της παγκόσμιας κυρίαρχης θέσης του ευρωπαϊκού κεφαλαίου και η δημιουργία μιας Νέας Ευρώπης, βρήκαν απήχηση σε όλες της πρωτεύουσες της Γηραιάς Ηπείρου. Και μπροστά στο κοινό συμφέρον οι μεγάλες κουβέντες της σοσιαλδημοκρατίας περί αριστεράς, δημοκρατίας και προόδου, αποδείχθηκαν απλά πομφόλυγες.

* O Γιώργος Μαργαρίτης είναι ιστορικός, καθηγητής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Πηγή: http://902.gr/node/47314#/0

Ακομη δεν τους συχαθηκατε;Νεο μακελειό με τέσσερα νεκρά παιδιά στο Χιούστον

Μακελειό με τέσσερα νεκρά παιδιά στο Χιούστον

• 

Νεκρά από τα πυρά του ίδιου τους του πατέρα έπεσαν σε σπίτι του Χιούστον τα τέσσερα από τα πέντε παιδιά του, με το πέμπτο να νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση με σφαίρα στο κεφάλι, ενώ νεκροί είναι και ακόμα δύο ενήλικες, σύμφωνα με τα αμερικανικά μέσα ενημέρωσης.
Το μακελειό συνέβη σε μια κατοικημένη περιοχή στο προάστιο Σπρινγκ, περίπου 40 χιλιόμετρα βόρεια του Χιούστον.
Σύμφωνα με τις μέχρι τώρα πληροφορίες, ο δράστης πυροβόλησε συνολικά επτά συγγενείς του στο σπίτι, εκ των οποίων οι έξι έχασαν τη ζωή τους, ενώ η 15χρονη κόρη του δέχθηκε σφαίρα στο κεφάλι, όμως επέζησε και ειδοποίησε την αστυνομία ότι ο δράστης έφυγε από το σπίτι για να σκοτώσει και άλλα μέλη της οικογένειας.
Οι αστυνομικοί εντόπισαν το όχημα στο οποίο βρισκόταν ο δράστης και το ακινητοποίησαν, ενώ ο ίδιος παραδόθηκε μετά από ώρες που παρέμεινε ταμπουρωμένος σε αυτό.
Σύμφωνα με την αστυνομία, νεκρά είναι δύο αγόρια, ηλικίας 4 και 14 ετών, δύο κορίτσια, ηλικίας 7 και 9 ετών, και δύο ενήλικες, ηλικίας 33 και 39 ετών.

Γιατί κλείνει η Βιομηχανία Ζάχαρης;

Γιατί κλείνει η Βιομηχανία Ζάχαρης;

Η εφημερίδα «Τα Νέα» (9 / 7 / 2014) σ' ένα δισέλιδο ρεπορτάζ για την «Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρη» (ΕΒΖ), προσπαθεί να ανιχνεύσει τις αιτίες συρρίκνωσής της.
Να θυμίσουμε ότι η ΕΒΖ είχε πέντε εργοστάσια με δυνατότητα παραγωγής 350.000 τόνους ζάχαρης το χρόνο, που έφταναν όχι μόνο για την ντόπια κατανάλωση, αλλά και για εξαγωγές, ενώ είχε συμβολή στην ανάπτυξη της καλλιέργειας τεύτλων. Το ρεπορτάζ έγινε επειδή η ΕΒΖ βρίσκεται πλέον σε πορεία οριστικού λουκέτου. Αλλωστε ήδη είχαν κλείσει τα εργοστάσια σε Λάρισα και Ξάνθη, ενώ τώρα ετοιμάζονται να κλείσουν αυτά των Σερρών και της Ορεστιάδας. Θα μείνει μόνο το μικρότερο στο Πλατύ Ημαθίας.
Να θυμίσουμε ακόμη ότι στην πλήρη άνθηση της τευτλοκαλλιέργειας στην Ελλάδα καλλιεργούνταν 460.000 στρέμματα, ενώ τώρα έχει συρρικνωθεί στα 61.000 στρέμματα. Η παραγωγή ζάχαρης συρρικνώθηκε στους 35.000 τόνους, δηλαδή περίπου στο 1/10 των αναγκών της χώρας, σε ζάχαρη που υπολογίζονται στους 320.000 τόνους. Στην ΕΒΖ απέμειναν 265 εργαζόμενοι από 1.300 που ήταν πριν περίπου 10 χρόνια, ενώ η ΕΒΖ για το 2014 είχε ανακοινώσει μειωμένες τιμές αγοράς στα τεύτλα από 3 ευρώ - 4,7 ευρώ ανά τόνο και το καθαρό εισόδημα των παραγωγών μειώνεται από 30 - 35 ευρώ ανά στρέμμα. Ετσι η τιμολογιακή πολιτική της ΕΒΖ ουσιαστικά εξωθεί τους περίπου 15.000 τευτλοκαλλιεργητές που απέμειναν να εγκαταλείψουν οριστικά την καλλιέργεια τεύτλων.
Επομένως έχουμε καταστροφή ενός τομέα αγροτικής παραγωγής βιομηχανοποιημένου. Καταστροφή και της βιομηχανίας και της καλλιέργειας, επομένως ξεκλήρισμα αγροτών κι εργαζομένους στην ανεργία.

***

Γράφουν λοιπόν «Τα Νέα» σχετικά: «Το ξήλωμα για την ελληνική βιομηχανία ζάχαρης ξεκίνησε το Φεβρουάριο του 2006. Τότε οι υπουργοί Γεωργίας της ΕΕ ενέκριναν τη ριζική μεταρρύθμιση του τομέα ζάχαρης. Εγινε περικοπή κατά 36% της εγγυημένης ελάχιστης τιμής του προϊόντος: Από 631,9 ευρώ τον τόνο κατά την παραγωγική περίοδο 2006 - 07, σε 404,4 ευρώ τον τόνο την περίοδο 2009 - 10. Παράλληλα δημιουργήθηκε το ταμείο αναδιάρθρωσης για την αποζημίωση των παραγωγών που θα εγκατέλειπαν την καλλιέργεια των ζαχαροτεύτλων.
Στο πλαίσιο αυτού του προγράμματος, από την περίοδο 2007 - 08 η Ελλάδα αποποιήθηκε το 50% της εθνικής της ποσόστωσης - της ποσότητας δηλαδή ζάχαρης που επιτρεπόταν να παράγει πλέον στο πλαίσιο της κοινοτικής παραγωγής. Τα ζαχαρότευτλα δεν ήταν επιδοτούμενη καλλιέργεια ... την ώρα που το κόστος παραγωγής ανέβαινε η ελάχιστη τιμή του προϊόντος μειώθηκε ... άλλοι αγρότες εγκατέλειψαν μόνοι τους την καλλιέργεια».
«Τα Νέα» δε λένε όλη την αλήθεια. Βασικά αποδίδουν την πορεία συρρίκνωσης προς το οριστικό λουκέτο μόνο στην ελληνική κυβέρνηση και μόνο για το γεγονός ότι αποποιήθηκε το 50% της ποσόστωσης παραγωγής ζάχαρης. Για «Τα Νέα» επίσης «η μικρή παραγωγή και οι χαμηλές τιμές πώλησης της ζάχαρης οδηγούν σε υψηλό κόστος παραγωγής», βεβαίως έτσι λειτουργεί ο καπιταλισμός όχι με βάση τις λαϊκές ανάγκες, αλλά με βάση το κέρδος και η εφημερίδα υιοθετεί αυτή την άποψη.
Τι κρύβουν λοιπόν; Οτι η ΕΕ και η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) καθορίζουν την ανάπτυξη της αγροτοκτηνοτροφικής παραγωγής, την ποσότητά της και τα προϊόντα που μπορούν να καλλιεργηθούν. Οτι οι ελληνικές κυβερνήσεις συνδιαμόρφωναν την ΚΑΠ και την εφάρμοζαν. Βγάζουν λάδι λοιπόν τη στρατηγική της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων. Μιλούν για αναδιάρθρωση με δραστική μείωση της τιμής πώλησης της ζάχαρης, προφανώς λόγω μείωσης της τιμής στη διεθνή αγορά, λένε ότι τα τεύτλα δεν είναι επιδοτούμενα, αλλά κάνουν την πάπια ότι αυτή η πολιτική, που ανταποκρίνεται στις καπιταλιστικές ανάγκες, καταστρέφει αφενός παραγωγικές δυνάμεις στην Ελλάδα, αφετέρου ενισχύει τις εισαγωγές και γενικά τα κέρδη των μονοπωλίων. Αλλωστε με τα αγροτικά προϊόντα η ΕΕ κάνει συμφωνίες με τρίτες χώρες, ιδιαίτερα με τις πρώην αποικίες κρατών - μελών της για φτηνές εισαγωγές, τσακίζοντας και το εισόδημα των εκεί αγροτών και εργαζομένων.

***

Το ΚΚΕ σε Επίκαιρη Ερώτηση που κατέθεσε στη Βουλή για την ΕΒΖ αναφέρει τα εξής αποκαλυπτικά: «Σήμερα, ακόμα και από αυτήν την ποσόστωση των 160.000 τόνων (50%), παράγονται στην Ελλάδα μόνο οι 40.000 τόνοι από 3.000 τευτλοπαραγωγούς και οι άλλοι 120.000 που υπολείπονται, το μεγαλύτερο μέρος παράγεται φασόν για λογαριασμό της ΕΒΖ σε ευρωπαϊκά εργοστάσια, ενώ το υπόλοιπο εισάγεται από τις θυγατρικές της στη Σερβία. Εάν υπήρχε προγραμματισμός παραγωγής όλης της ποσότητας στη χώρα μας, θα μειωνόταν το κόστος παραγωγής και θα υπήρχαν περισσότερες θέσεις εργασίας, από τους 250 εργαζομένους περίπου που είναι τώρα στην ΕΒΖ, και φυσικά το εισόδημα των τευτλοπαραγωγών θα ήταν καλύτερο.
Αντί λοιπόν να προγραμματίζεται η ανάπτυξη των υπαρχόντων εργοστασίων, ενόψει και του 2017, για την αύξηση της παραγωγής, αυτά απαξιώνονται και πρόσφατα η Διοίκηση ανακοίνωσε το κλείσιμο των δύο εργοστασίων από τα τρία και μάλιστα παραμεθόριων περιοχών (...) όταν την ίδια στιγμή παραχωρούνται προκλητικά και σκανδαλώδη προνόμια και παροχές σε καπιταλιστές, σε βάρος των λαϊκών συμφερόντων, για να φέρουν ξένες επενδύσεις!!». Ο καπιταλισμός καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις ανεξάρτητα του αν καλύπτουν ή όχι λαϊκές ανάγκες. Αλλο ένα παράδειγμα που δείχνει ποιος και γιατί κλείνει τα εργοστάσια με θύματα τους εργαζομένους.
Βεβαίως αυτά που αναφέρει το ΚΚΕ στην Επίκαιρη Ερώτηση αποτελούν άμεσους στόχους σωτηρίας, τώρα. Αλλά υπάρχει και η προοπτική άλλου δρόμου ανάπτυξης. Σε συνθήκες εργατικής λαϊκής εξουσίας που τα εργοστάσια, οι υποδομές θα είναι εργατική - λαϊκή περιουσία (δηλαδή στο σοσιαλισμό) η οικονομία θα λειτουργεί με κριτήριο την κάλυψη των ολοένα αυξανόμενων αναγκών των εργαζομένων. Ετσι με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και της γης, και δίπλα τον παραγωγικό συνεταιρισμό με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό έλεγχο, θα γίνεται προσπάθεια να αξιοποιούνται όλες οι παραγωγικές δυνατότητες με σκοπό την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών. Θα διαμορφώνονται προϋποθέσεις για καθετοποιημένη αγροτικοβιομηχανική παραγωγή, που θα αναπτύσσεται αντί να συρρικνώνεται, να καταστρέφεται για το κέρδος.

Πρόκληση οι νέες φοροαπαλλαγές για το εφοπλιστικό κεφάλαιο

Πρόκληση οι νέες φοροαπαλλαγές για το εφοπλιστικό κεφάλαιο

Ο υπουργός Ναυτιλίας προανήγγειλε «ανατροπή» εντός του 2014 της περιβόητης «οικειοθελούς φορολόγησης» και άλλων φόρων που «καθιστούν το ελληνικό πλοίο ασύμφορο»!

Αποκαλύπτεται σε όλο της το μεγαλείο η δημαγωγική απάτη της περιβόητης «οικειοθελούς φορολόγησης» των εφοπλιστών...

Eurokinissi

Η απάτη της δημαγωγικής καμπάνιας περί «οικειοθελούς φορολόγησης» των εφοπλιστών αποκαλύφθηκε πλήρως χτες από τον υπουργό Ναυτιλίας, Μ. Βαρβιτσιώτη. Δύο περίπου μήνες μετά την αποκάλυψη ότι η κυβέρνηση δεν είχε εισπράξει ούτε ένα ευρώ από την πολυδιαφημισμένη «οικειοθελή φορολόγηση» των εφοπλιστών (από το ...ιλιγγιώδες ποσό των 20 ευρώ την ημέρα ανά καράβι δηλαδή!), ο υπουργός σε χτεσινή συνέντευξή του ουσιαστικά έκανε σαφές ότι οι εφοπλιστές δεν πρόκειται να πληρώσουν δεκάρα τσακιστή, αφού προτείνει την ...«ανατροπή» της «οικειοθελούς φορολόγησης», καθώς και «άλλων φορολογικών ρυθμίσεων», που όπως προκλητικά ισχυρίστηκε «καθιστούν το ελληνικό πλοίο ασύμφορο»!
Προαναγγέλλοντας νέες φοροαπαλλαγές για το εφοπλιστικό κεφάλαιο εντός του 2014, ο Μ. Βαρβιτσιώτης σημείωσε μεταξύ άλλων: «Το υπουργείο Οικονομικών έχει προχωρήσει σε μια φορολόγηση της ελληνικής ναυτιλίας (...) κάτι που είχαμε αποφασίσει με τη ναυτιλιακή κοινότητα μέσα από τη διαδικασία του συνυποσχετικού, δηλαδή τον τριπλασιασμό του φόρου τον οποίο πληρώνουν οι εφοπλιστές για την επόμενη τριετία. Πήγαμε σε έναν τριπλασιασμό και υπάρχουν και άλλες φορολογικές ρυθμίσεις, οι οποίες σήμερα καθιστούν το ελληνικό πλοίο ασύμφορο. Αυτή τη διάσταση θέλουμε ν' ανατρέψουμε. Θέλουμε να κάνουμε το ελληνικό πλοίο και την ελληνική σημαία ανταγωνιστική (...) Θα συζητήσουμε και με τον κ. Χαρδούβελη, ώστε να δούμε πώς θ' αντιμετωπίσουμε το θέμα της φορολόγησης της ελληνικής ναυτιλίας. Είμαστε στην ολοκλήρωση μιας τέτοιας διαδικασίας. Θα έχουμε αποφάσεις σαφέστατα μέσα στο 2014 (...) δεν μπορούμε μόνο με βάση το μνημόνιο να κοιτάζουμε έναν παραδοσιακό κλάδο της ελληνικής οικονομίας, ο οποίος έχει προσφέρει πάρα πολλά και για την ύπαρξη του οποίου το ελληνικό κράτος ουσιαστικά δεν έχει επενδύσει ούτε ένα ευρώ»!

Φόροι για το «θεαθήναι»

Στην πραγματικότητα βέβαια, οι εφοπλιστές απολαμβάνουν σήμερα τουλάχιστον 56 φοροαπαλλαγές και άλλα προνόμια, κατοχυρωμένα με νόμους του 1953 και με το Σύνταγμα του 1975. Οι φορολογικές υποχρεώσεις τους εξαντλούνται με τη φορολόγηση στη βάση της χωρητικότητας και της ηλικίας του πλοίου με το σύστημα «tonnage tax» και όχι με κριτήριο τα ετήσια έσοδα και τα κέρδη τους. Ετσι, οι εφοπλιστές π.χ. για πλοίο 40.000 τόνων, που με το χαμηλότερο ημερήσιο ναύλο των 8.100 δολαρίων έχει συνολικό ετήσιο κύκλο εργασιών 2.956.500 δολάρια από ναύλα, θα καταβάλουν ετήσιο φόρο 14.300 ευρώ! Λιγότερο δηλαδή από ό,τι ένας περιπτεράς...
Το δε «συνυποσχετικό», στο οποίο αναφέρεται ο υπουργός, υπογράφτηκε τον Ιούλη του 2013 και προέβλεπε την «εθελοντική» εισφορά των ναυτιλιακών εταιρειών προς το κράτος, με το ποσό των 400 εκατ. ευρώ σε τρία χρόνια, το οποίο ισοδυναμούσε με 20 ευρώ τη μέρα ανά μονάδα πλοίου! Ούτε σταγόνα στον ωκεανό δηλαδή των κερδών που αποκομίζουν οι Ελληνες εφοπλιστές, οι οποίοι κομπάζουν ότι είναι η πρώτη ναυτική δύναμη, ελέγχοντας το 16,25% του παγκόσμιου στόλου και σχεδόν το 40% του ευρωπαϊκού.
Να σημειωθεί ακόμα ότι οι Ελληνες εφοπλιστές έχουν επενδύσει 13 δισ. δολάρια (9,4 δισ. ευρώ) για την κατασκευή 275 νέων πλοίων το 2013, ενώ μόνο το πρώτο τετράμηνο του 2014 έκαναν επενδύσεις 5,6 δισ. δολαρίων για 148 νέα πλοία από 2,3 που είχαν επενδύσει το αντίστοιχο 4μηνο πέρσι.
Θυμίζουμε ότι ο Μ. Βαρβιτσιώτης, μιλώντας στις 20 Ιούνη στο Ελληνο-κινεζικό Φόρουμ Συνεργασίας για τη Ναυτιλία, περιέγραφε και άλλα μέτρα ενίσχυσης των εφοπλιστών. Ειδικότερα, έκανε εκτενή αναφορά στη διακυβερνητική συμφωνία που αφορά το κοινό ταμείο Ελλάδας - Κίνας, που «λειτουργεί» από το 2010, για την ενίσχυση των Ελλήνων εφοπλιστών που κατασκευάζουν στην Κίνα τα καράβια τους. Η συμφωνία αφορά «την ενίσχυση της συνεργασίας με την Κινεζική Αναπτυξιακή Τράπεζα, η οποία θα αποφέρει σημαντική χρηματοοικονομική βοήθεια (...) σε Ελληνες πλοιοκτήτες κάθε βεληνεκούς. Το 2010, μέσα στη δίνη της διεθνούς οικονομικής κρίσης, η Κινεζική Αναπτυξιακή Τράπεζα δημιούργησε κεφάλαιο 5 δισ. δολαρίων για τους Ελληνες πλοιοκτήτες που παρήγγειλαν πλοία από τα κινεζικά ναυπηγεία. Σήμερα, με τη νέα συμφωνία, ενδυναμώνουμε τη μέχρι τώρα συνεργασία, ενώ, επιπρόσθετα, προωθούμε την οικονομική ενίσχυση σε επενδύσεις που συνδέονται με τα λιμάνια μας».

Δολοφονικές επιδρομές και απειλές για κατοχή της Γάζας

Δολοφονικές επιδρομές και απειλές για κατοχή της Γάζας

Πάνω από 43 οι νεκροί Παλαιστίνιοι και εκατοντάδες οι τραυματίες. Συνέντευξη Τύπου χτες στην παλαιστινιακή πρεσβεία στην Αθήνα

Δεκάδες ισραηλινά άρματα μάχης έχουν αναπτυχθεί κοντά στα σύνορα με τη Λωρίδα της Γάζας, στο πλαίσιο προετοιμασιών για χερσαία επέμβαση

ΤΕΛ ΑΒΙΒ - ΡΑΜΑΛΑ.-- Αποφασισμένη να κλιμακώσει κι άλλο τις φονικές επιθέσεις σε βάρος των Παλαιστινίων είναι η κυβέρνηση του Ισραηλινού πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου, ενθαρρυμένη από τη συνένοχη σιωπή και την αδράνεια δυτικών και αραβικών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων στο νέο έγκλημα που συντελείται στη Λωρίδα της Γάζας.
Από την έναρξη της επιχείρησης «Προστατευτική Αιχμή» στις 8 Ιούλη, και μέχρι την ώρα ου γράφονταν αυτές οι γραμμές, είχαν ήδη δολοφονηθεί πάνω από 43 άτομα (ανάμεσά τους παιδιά και γέροντες...) και έχουν τραυματιστεί πάνω από 200. Τα ισραηλινά βομβαρδιστικά χτυπούν ανηλεώς πυκνοκατοικημένες περιοχές, ισοπεδώνουν τιμωρητικά σπίτια ανώτερων στελεχών της «Χαμάς» μη υπολογίζοντας τα γυναικόπαιδα, βομβαρδίζουν υπόγειες εγκαταστάσεις κάθε είδους, κοινωνικές υπηρεσίες, σχολεία, τουλάχιστον μία βάση της Παλαιστινιακής Ακτοφυλακής, διοικητικά κέντρα, τουλάχιστον 10 υπόγειες σήραγγες κοντά στα σύνορα με την Αίγυπτο.
Χαρακτηριστικό ρεπορτάζ της ισραηλινής εφημερίδας «Χααρέτζ», που επικαλείται στρατιωτικούς αξιωματούχους, ανέφερε ότι από τα μεσάνυχτα της Δευτέρας ως χτες το απόγευμα η Λωρίδα της Γάζας βομβαρδίστηκε με πάνω από 400 τόνους εκρηκτικών!
Οι ισραηλινές θηριωδίες προβλέπεται να κλιμακωθούν περαιτέρω. Ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Μπέντζαμιν Νετανιάχου δήλωσε χτες: «Εχουμε αποφασίσει να κλιμακώσουμε τις επιθέσεις μας στη "Χαμάς" και άλλους τρομοκρατικούς οργανισμούς. Ο στρατός μας είναι ισχυρός, το εσωτερικό μας μέτωπο ακλόνητο και το έθνος μας ενωμένο. Η επιχείρηση θα διευρυνθεί και θα συνεχιστεί μέχρις ότου σταματήσουν όλα τα πυρά σε βάρος των κοινοτήτων μας και επανέλθει η ησυχία».

Οι ισραηλινές βόμβες χτυπούν ανηλεώς ακόμη και παιδιά...

Επιπλέον ο Ισραηλινός υπουργός Πληροφοριών, Γιουβάλ Στέινιτζ, απείλησε με επέμβαση και κατοχή της Λωρίδας της Γάζας «για λίγες βδομάδες, παρά την πολυπλοκότητα, τη δυσκολία και το κόστος της επιχείρησης»!
Απέναντι σε αυτές τις απειλές, στρατιωτικό στέλεχος της «Χαμάς» δήλωσε πως «κάθε Ισραηλινός αποτελεί πλέον στόχο». Χτες, συνεχίστηκαν οι εκτοξεύσεις ρουκετών σε ισραηλινά εδάφη, ακόμα και σε μεγάλο βάθος. Ισραηλινά ΜΜΕ μετέδιδαν, πάντως, πως το 90% των παλαιστινιακών ρουκετών εξουδετερώνονται επιτυχώς από την αντιπυραυλική ασπίδα «Σιδερένιος Θόλος».
Νωρίτερα, ο Παλαιστίνιος Πρόεδρος Μαχμούτ Αμπάς επικοινώνησε με τον Αιγύπτιο Πρόεδρο Αμπντέλ Φατάχ Σίσι καθώς το Κάιρο φαίνεται πως έχει αναλάβει παρασκηνιακά διπλωματική πρωτοβουλία για τη σύναψη εκεχειρίας. Δεν έγινε γνωστό εάν ο Αιγύπτιος Πρόεδρος επικοινώνησε και με στελέχη της «Χαμάς» στη Γάζα, δεδομένων των κακών σχέσεων που έχει η κυβέρνησή του με ισλαμικές οργανώσεις...
Στο μεταξύ, Αμερικανός αξιωματούχος, που φέρεται πως εμπλέκεται στις έρευνες για τη διαλεύκανση της εξαφάνισης και δολοφονίας των τριών Ισραηλινών νεαρών στα μέσα του περασμένου Ιούνη, υποστήριξε ότι οι τρεις έφηβοι είχαν πυροβοληθεί με σιγαστήρα τουλάχιστον 10 φορές, ένδειξη που φωτογραφίζει την πιθανότητα φόνου εκ προμελέτης. Ισραηλινοί αξιωματούχοι αρνήθηκαν να σχολιάσουν αυτή την εκτίμηση, λέγοντας ότι «η έρευνα συνεχίζεται».

Συνέντευξη Τύπου του Παλαιστίνιου πρέσβη

Στις εγκληματικές επιπτώσεις των εντεινόμενων αεροπορικών επιδρομών στη Λωρίδα της Γάζας και το νέο αιματοκύλισμα του παλαιστινιακού λαού από τις ισραηλινές κατοχικές δυνάμεις, αναφέρθηκαν χτες σε συνέντευξη Τύπου στην πρεσβεία της Παλαιστίνης στην Αθήνα ο Παλαιστίνιος πρέσβης Μαρουάν Τουμπάσι και ο πρέσβης της Τυνησίας, Ταρέκ Σαάντι, που έδωσε το «παρών» με την ιδιότητα του πρύτανη του αραβικού διπλωματικού σώματος στην Ελλάδα.
Ο Τυνήσιος πρέσβης, παίρνοντας αρχικά το λόγο, χαρακτήρισε «πρόκληση» τη σημερινή ισραηλινή επιθετικότητα στη Λωρίδα της Γάζας, σημειώνοντας τη «δύσκολη και πικρή» σημερινή κατάσταση για τον παλαιστινιακό λαό. Εξέφρασε «την απόλυτη στήριξη της Τυνησίας στον παλαιστινιακό λαό» και κάλεσε τη διεθνή κοινότητα «να λάβει δραστικά μέτρα για να σταματήσουν οι θηριωδίες του Ισραήλ».
Ο Παλαιστίνιος πρέσβης υπογράμμισε ότι ήδη από τις 12/6 οι βομβαρδισμοί και οι επιθέσεις των Ισραηλινών είχαν προκαλέσει το θάνατο άλλων 16 Παλαιστινίων, πέρα από τους τουλάχιστον 32 που σκοτώθηκαν μέσα στο τελευταίο διήμερο.
Υπογράμμισε ότι τις τελευταίες τρεις βδομάδες, πριν καν τη σημερινή κλιμάκωση στη Λωρίδα της Γάζας, οι κατοχικές δυνάμεις είχαν πραγματοποιήσει 387 εισβολές σε σπίτια και καταυλισμούς Παλαιστινίων στη Δυτική Οχθη, εισβολές σε 2.400 σπίτια και κτίρια κοινωνικών υπηρεσιών, πάνω από 800 συλλήψεις, μεταξύ αυτών και εκλεγμένοι βουλευτές, αριθμός που προστίθεται στους ήδη 6.000 Παλαιστίνιους κρατουμένους.
«Εγιναν άραγε όλα αυτά μόνο για την εξαφάνιση των τριών νεαρών Ισραηλινών;» αναρωτήθηκε, τονίζοντας ότι το Ισραήλ εφαρμόζει σε βάρος των Παλαιστινίων πρακτικές που χρησιμοποιήθηκαν σε βάρος των Εβραίων από τους ναζί, όπως η συλλογική τιμωρία...
Ερωτηθείς σχετικά με πιθανά διπλωματικά μέτρα, προκειμένου να αποτραπεί το σχέδιο πιθανής ισραηλινής χερσαίας επέμβασης στη Γάζα, ο Τουμπάσι σημείωσε ότι είναι σε εξέλιξη πρωτοβουλία του Αραβικού Συνδέσμου για σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ για «την παροχή καθεστώτος προστασίας του παλαιστινιακού λαού από τις επιθέσεις». Πρόσθεσε ότι και η Αίγυπτος μεσολαβεί στην κρίση, επιδιώκοντας συμφωνία εκεχειρίας.
Ο ίδιος κατέληξε σημειώνοντας: «Ευχόμαστε να σταματήσει η επιθετικότητα. Ομως, δεν μπορεί ο παλαιστινιακός λαός να βλέπει με σταυρωμένα τα χέρια τις εξελίξεις. Πρέπει να αντισταθεί ενωμένος σε περίπτωση χερσαίας εισβολής... Εκτιμάμε ωστόσο πάρα πολύ κάθε εκδήλωση αλληλεγγύης που γίνεται από τον ελληνικό λαό προς τον παλαιστινιακό και τις κινητοποιήσεις διάφορων οργανώσεων προς αυτή την κατεύθυνση».