ΚΕΡΚΥΡΑ- Μπλόκο στην αντιλαϊκή πολιτική-Κινητοποίηση την Πέμπτη 14/9, στις 19:00, Σαρόκο

Την Πέμπτη 14 Σεπτέμβρη έρχεται στο νησί μας ο Έλληνας Πρωθυπουργός κ. Τσίπρας, όπου θα συναντηθεί με τον Ιταλό ομόλογό του κ. Τζεντιλόνι. Η συνάντηση αυτή πραγματοποιείται στο πλαίσιο του "1ου Συμβουλίου Ελλάδας-Ιταλίας", στο οποίο ο Έλληνας Πρωθυπουργός έρχεται για να "διαλαλήσει την πραμάτεια του" και να προσφέρει "φτηνό κρέας" στους μεγαλοεπιχειρηματίες ντόπιους και ξένους. Έρχεται για να "σπρώξει" ακόμα περισσότερο τις προϋποθέσεις, ύστερα και από τις "μπίζνες" που κανόνισε με τον Γάλλο Πρόεδρο πριν από λίγες ημέρες, ώστε να έρθει η "πολυπόθητη" ανάπτυξη για τους μονοπωλιακούς ομίλους!

Οι εργαζόμενοι και στο νησί μας γνωρίζουμε πολύ καλά τι σημαίνει αυτή η ανάπτυξη και ποιον ωφελεί! Τη γνωρίζουμε μέσα από τα δύο εργατικά ατυχήματα (οικοδόμος στους Οθωνούς και εργάτης στην καθαριότητα του Δήμου) και το ένα εργατικό δυστύχημα (αεροδρόμιο Κέρκυρας), τα οποία σημειώθηκαν μόνο τους τελευταίους μήνες στο νησί μας, καθώς και τις δεκάδες καταγγελίες για λιποθυμίες εργαζόμενων λόγω της εντατικοποίησης και των άθλιων συνθηκών εργασίας σε συνδυασμό με την απουσία κατάλληλων μέτρων υγιεινής και ασφάλειας (π.χ. αεροδρόμιο Κέρκυρας κ.ά.)... Τη γνωρίζουμε μέσα από την ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και τους άθλιους μισθούς, όταν και αν αυτοί καταβάλλονται, μέσα από τις απλήρωτες υπερωρίες (βλέπε Δήμητρα market κ.ά.), μέσα από τα εξαντλητικά ωράρια και την επέκτασή τους με εφαρμογή μέτρων όπως η κατάργηση της κυριακάτικης αργίας (βλέπε Lidl, Marks and Spencer, Sephora κ.ά.), οι λευκές νύχτες, οι μαύρες Παρασκευές, η παραμονή των καταστημάτων ανοιχτών μέχρι αργά το βράδυ με τη πρόφαση της "τουριστικής περιοχής" (βλέπε Δήμητρα market, Diellas κ.ά.) Τη γνωρίζουμε μέσα από την κλοπή ακόμα και μέρους των μισθών πείνας, όπως συνέβη στους εργολαβικούς εργαζόμενους του Νοσοκομείου Κέρκυρας. Τη γνωρίζουμε μέσα από τον εξαναγκασμό συναδέλφων να παραιτούνται από το δικαίωμά τους σε άδεια, ρεπό, επιδόματα κ.λπ. υπό την απειλή της απόλυσης. Τη γνωρίζουμε μέσα από τις ιδιωτικοποιήσεις, που γίνονται και στο νησί μας (βλέπε αεροδρόμιο, Ερημίτης κ.ά.) και προφανώς όχι για να βελτιωθούν υποδομές και παροχές προς τον λαό μας αλλά για να βγάλουν υπερκέρδη ντόπιοι και ξένοι μονοπωλιακοί όμιλοι στις πλάτες μας. Τη γνωρίζουμε μέσα από τη συνολικότερη αύξηση της εκμετάλλευσης όλων των εργαζόμενων, καθώς η εκμετάλλευση αυτή, το τσάκισμα κάθε εργατικού-λαϊκού δικαιώματος, αποτελεί προϋπόθεση για την αύξηση της κερδοφορίας τους-για την ανάπτυξή τους!

Επειδή λοιπόν γνωρίζουμε, δε μένουμε με σταυρωμένα τα χέρια! Υπερασπιζόμαστε τη ζωή μας και τη ζωή των παιδιών μας! Οργανωνόμαστε, μπλοκάρουμε τα σχέδιά τους, περνάμε στην αντεπίθεση, διεκδικούμε την ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών μας!

Την ημέρα που ο Πρωθυπουργός και η κουστωδία του πατήσουν το πόδι τους στο νησί μας, εκφράζουμε την αντίθεσή μας σε αυτήν την πολιτική συμμετέχοντας στην κινητοποίηση, που διοργανώνου οι ταξικές δυνάμεις την Πέμπτη 14 Σεπτέμβρη, στις 19:00, στην πλατεία Σαρόκο!  

ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ, ΜΗΝ ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΣ

ΕΦΤΑΣΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΞΕΣΗΚΩΘΕΙΣ !

Φεύγει η Eldorado που μένει...

Σήμερα πολλά ΜΜΕ δημοσίευσαν την… “είδηση-βόμβα” πως η Eldorado
φεύγει από την Ελλάδα κι αναγκάζεται να αφήσει την “επένδυση” στις Σκουριές και την ανάπτυξη που ερχόταν, αφήνοντας πίσω της συντρίμμια κι οικολογική καταστροφή, σε έναν κρανίου τόπο. Οι υπεύθυνοι της εταιρίας έδωσαν συνέντευξη τύπου σημερα, ενώ εξέδωσαν μια ανακοίνωση όπου εξηγούν τους λόγους που τους οδήγησαν σε αυτήν την απόφαση: γραφειοκρατία, αδικαιολόγητη καθυστέρηση σε αδειοδοτήσεις ρουτίνας, κτλ.

Το γνωστό σκηνικό της σκιαμαχίας στήθηκε, σαν έτοιμο από καιρό. Από τη μια η κυβέρνηση με τις οικολογικές ευαισθησίες, που περιορίζει την ασυδοσία της εταιρίας. Από την άλλη, οι υπέρμαχοι της ανάπτυξης,
που ασφυκτιά στην τελευταία σοβιετική γωνιά της χώρας, τη γραφειοκρατία της, κοκ. Ένα εντελώς γνώριμο σκηνικό, που στήνεται ξανά και ξανά κατά καιρούς, με την παραμικρή αφορμή, για να τονίσει τις “τεράστιες διαφορές” μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης και βολεύει και τις δυο πλευρές.

Ιδίως τη διγλωσσία του Σύριζα, που αποτυπώνεται στις περιπτώσεις των στελεχών του: από τη μια, ο σύμβουλος του πρωθυπουργού, Καρανίκας, που στο προσωπικό του προφίλ στο Facebook, εύχεται “στα τσακίδια” για την εταιρία, και από την άλλη η… ψύχραιμη τοποθέτηση του Σταθάκη (το κατάλληλο άτομο στην κατάλληλη θέση), που ναι μεν βάλλει κατά της εταιρίας και της ασυδοσίας της, αλλά απαντάει στις απαιτήσεις της Eldorado λέγοντας ουσιαστικά πως βρίσκονται όλες σε φάση ικανοποίησης (έχει αδειοδοτηθεί το 60% του υποέργου των Σκουριών και το σύνολο της Ολυμπιάδας), ενώ η βασική εκκρεμότητα είναι η καθετοποίηση της παραγωγής και η επανυποβολή προτάσεων για τη χρησιμοποιούμενη μέθοδο.

Δεν είναι πάντως η πρώτη φορά που η Eldorado αποφασίζει να “φύγει” και να εγκαταλείψει την “επένδυση” στις Σκουριές, απηυδισμένη από τις κυβερνήσεις που φέρνουν εμπόδια στην “ανάπτυξη”. Έχει χρησιμοποιήσει κατά καιρούς την ίδια ακριβώς απειλή, ως διαπραγματευτικό χαρτί, για να πετύχει άμεσα τους όρους που θέλει, χωρίς ενοχλητικές διατυπώσεις και χρονοτριβές, χρησιμοποιώντας με βρώμικο τρόπο τους χιλιάδες εργαζόμενους, που θα μείνουν χωρίς δουλειά. Αυτό είναι άλλωστε και το νόημα του σημείου της ανακοίνωσης πως αν η κυβέρνηση αλλάξει τη στάση της, η εταιρία θα επανεκτιμήσει το δικό της σχεδιασμό. Φεύγει η Eldorado που μένει…

Αν το ζητούμενο είναι μια απάντηση στην εταιρία, αυτή θα ήταν: στο καλό και να μας γράφει! Καμία επιχείρηση με σκοπό το δικό της κέρδος, δεν μπορεί να υλοποιήσει την εξόρυξη με όρους που θα διασφαλίζουν το κοινό συμφέρον και την οικολογική ισορροπία, σταματώντας κάθε δραστηριότητα, εφόσον δεν πληρούνται οι παραπάνω όροι.

ΚΑΤΙΟΥΣΑ

Εάν δεν πάρουν το σπίτι του διπλανού που χρωστάει θα πάρουν το δικό μου που δεν χρωστάω!

       

Έτσι απάντησε ένα παλιοτόμαρο δημοσιογράφος σ’ έναν άλλον δημοσιογράφο που κάνουν μαζί εκπομπή. Οι τράπεζες πρέπει να πάρουν το σπίτι αυτών που χρωστάνε για να μην πάρουν το σπίτι αυτών που δεν χρωστάνε. Άλλωστε αυτοί που χρωστάνε έβαλαν την υπογραφή τους σε συμβόλαια τα οποία δεν τηρούν! Τι κι αν τον ρώτησε ο συνάδελφός του εάν αυτοί που χρωστάνε έβαλαν την υπογραφή τους στην δημιουργία της κρίσης και της καταστροφής που υπέστησαν, είτε χάνοντας την δουλειά τους είτε κλείνοντας τα μαγαζιά τους! Τίποτα εκείνος! Η επιχειρηματολογία του όλη γύρω από το γεγονός ότι πρέπει να πάρουν τα σπίτια αυτών που χρωστούν για να μην πάρουν τα σπίτια αυτών που δεν χρωστούν!

Δεν θα επιχειρηματολογήσουμε ξανά για το γιατί οι λαϊκές κατοικίες έχουν πληρωθεί και ξαναπληρωθεί από τον λαό! Δεν θα επιχειρηματολογήσουμε για το γιατί αυτή η κρίση είναι κρίση του συστήματος και όχι του λαού! Δεν θα επιχειρηματολογήσουμε ξανά για το γιατί αυτοί που τα φάγανε είναι οι βιομήχανοι, οι τραπεζίτες και οι εφοπλιστές κι όχι ο λαός! Δεν θα επιχειρηματολογήσουμε για το πώς οι πλουτοκράτες πίνουν το αίμα και τρώνε τις σάρκες του λαού, για το πώς ο λαός παράγει τον πλούτο και μένει πεινασμένος ενώ τα παράσιτα οι πλουτοκράτες τρώνε με δέκα μασέλες τον πλούτο που ο λαός παράγει! Δεν θα ασχοληθούμε με όλα αυτά!

Η αλήθεια είναι ότι δεν θα ασχοληθούμε με τίποτα! Θα πούμε μόνο δύο κουβέντες σ’ αυτό το τσογλάνι και σε όσα άλλα τσογλάνια προσπαθούν να δημιουργήσουν κοινωνικό αυτοματισμό εναντίον των εξαθλιωμένων στρέφοντας εναντίον τους τους λιγότερο εξαθλιωμένους με το ψευδοδίλλημα ότι εάν δεν παρθούν οι κατοικίες αυτών που χρωστούν θα παρθούν και οι κατοικίες αυτών που δεν χρωστούν! Θα απαντήσουμε σε αυτό το σκουλήκι που επιβιώνει έρποντας και γλύφοντας ότι εμείς για την κατοικία και το παιδί του διπλανού δεν χαλαλίζουμε την δική μας κατοικία! Χαλαλίζουμε και την ζωή μας ακόμη! Μπαίνουμε μπροστά για τον διπλανό και το παιδί του! Έτσι έκαναν και οι πρόγονοί μας και εμείς δεν θα φανούμε κατώτεροι από εκείνους! Ναι, εμείς δίνουμε και τη ζωή μας για τον διπλανό που πίστεψε αυτούς τους παλιοαπατεώνες και τους έδωσε εξουσία για να τον αποτελειώσουν πιο εύκολα από τους προηγούμενους! Εμείς δεν θα ξαναρίξουμε τον κόσμο στα τέσσερα αποδεχόμενοι τα ψευτοδιλλήματα που επαναφέρουν τον νόμο της ζούγκλας!

Ακούς λεχρίτη παπαγαλάκι με τα ψευτοδιλλήματά σου! Εμείς δίνουμε και την ζωή μας για τον διπλανό ρουφιάνε της πλουτοκρατίας και της εργοδοσίας! Για εμάς το ένας για όλους και όλοι για έναν δεν είναι ένα απλό σύνθημα! Τρόπος ζωής είναι! Για εμάς δεν υπάρχει φιλανθρωπία και ελεημοσύνη! Αγάπη, φιλία και αλληλεγγύη υπάρχει!

Ραφαήλ Βασιλειάδης

Το Ίδρυμα, ο Νιάρχος, τα Liberties και οι ιθαγενείς

Πολλές οι συζητήσεις και οι δημοσιεύσεις που κυμαίνονται μεταξύ άκρατου θαυμασμού για το έργο και δέους για το ύψος της «δωρεάς». Κάτι σαν «το αφεντικό τρελάθηκε»! Αλλά και προβληματισμοί για το πρέπον σε εποχή κρίσης, ακόμη και επιφυλάξεις για την επιλογή της τοποθεσίας και την προσβασιμότητα προς αυτήν. Κάτι ακούστηκε και για… νοσοκομεία, ανέργους κλπ, αλλά θεωρήθηκαν υποβολιμαία, ίσως και κακόβουλα.

Να ‘ναι καλά ο «ευεργέτης»! Η ΕΛΣ¹ και η Εθνική Βιβλιοθήκη απόκτησαν (υπό όρους) σύγχρονη στέγαση, οι περίοικοι και οι επισκέπτες ένα πάρκο για να κόβουν τις βόλτες τους και να «τσιμπάνε» κάτι στα εστιατόρια του χώρου. Από την άλλη, οι επίγονοι του κυρ-Σταύρου και το ομώνυμο Ίδρυμα, έναν αξιοπρεπέστατο και επικερδέστατο τρόπο για να βάλουν χέρι στον πολιτισμό και επί πλέον, να μνημονεύονται οι ίδιοι και ο μακαρίτης.

Θα μου πείτε γιατί το «Ίδρυμα» και τι του ‘ρθε ξαφνικά να ασχοληθεί με τον πολιτισμό και όχι το κράτος, που, έτσι κι αλλιώς, έχει υποχρέωση να εκπολιτίζει τους υπηκόους του. Πάω στοίχημα πως εσείς, είστε από τους… ανόητους που θέλουν δημόσια θεάματα. Για να μην πω και δημόσια Υγεία και Παιδεία…

Το έργο όμως ολοκληρώθηκε κι είναι μεγαλοπρεπές. Παραχωρήθηκαν στο ΙΣΝ², με έδρα τις Βερμούδες, 238 στρέμματα. Και θα εισπράττει ενοίκιο από την ΕΛΣ μόνο (!!!) 48,5 εκατομμύρια ανά έτος. Αυτό σημαίνει πως σε 10 έως 13 χρόνια το κόστος του έργου θα έχει αποσβεστεί από τα έσοδα κι υπολείπεται σχεδόν ένας αιώνας κερδοφόρας προίκας για τον Οργανισμό που θα διαχειρίζεται το Χώρο. Αυτός ο Οργανισμός (ΑΕ) που θα διαχειρίζεται το «Κέντρο Πολιτισμού», άρα και την Εθνική Βιβλιοθήκη και την Εθνική Λυρική Σκηνή, θα είναι ιδιωτικού δικαίου, όπως αναφέρεται στο σχετικό νόμο (3785/09). Θα έχει, δε, λόγο και μάλιστα τελικό το ΙΣΝ, έστω κι αν δεν εκπροσωπείται στο ΔΣ.

Ξέχασα να σας γράψω πως το ΙΣΝ θα έχει τη γενική εμπορική εκμετάλλευση του χώρου, και εμμέσως πλην σαφώς θα ελέγχει τη λειτουργία της Εθνικής Βιβλιοθήκης, της ΕΛΣ, θα αποφαίνεται, τελεσιδίκως, για οποιαδήποτε μεταβολή των χρήσεων, των όρων δόμησης, των υποδομών και λειτουργιών της ευρύτερης περιοχής του Φαλήρου, του Γενικού Πολεοδομικού Σχεδίου Καλλιθέας, ακόμη και των οδικών αξόνων και τεχνικών έργων που περιβάλλουν το «Κέντρο Πολιτισμού». Αλλά είναι το Δημόσιο που δεσμεύεται για την εξασφάλιση χρηματοδότησης, η οποία, σύμφωνα με τη σύμβαση, θα είναι «αντάξια της ποιότητας και της διεθνούς ακτινοβολίας του Κέντρου Πολιτισμού» ³.

Παραδόξως, ο Δήμαρχος θα συνεχίσει να εκλέγεται από τους δημότες Καλλιθέας. Μεταξύ μας, αλλά τέτοια σύμβαση δεν υπέγραψαν ούτε οι αυτόχθονες της Αμερικανικής Ηπείρου, πριν εξαφανιστούν από τους Κονκισταδόρες.

Αλλά κι αυτά τα εκατομμύρια της «Δωρεάς» για τα οποία εκστασιάζονται πολλοί, που τα βρήκε το Ίδρυμα κι ο μέγας «ευεργέτης»;

Αν πάμε πίσω μισό αιώνα και κάτι ψιλά, για την ακρίβεια στο 1939, θα δούμε τον κυρ-Σταύρο να «απαλλοτριώνει» χρήματα των Κουμάνταρων⁴ και να παίρνει τα πλοία που θα αγόραζε γι’ αυτούς στο όνομά του.

Το 1947 καταφέρνει να καρπωθεί 16 Liberties⁵ από τα εκατό που πούλησαν οι ΗΠΑ, σε Έλληνες εφοπλιστές με την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου κι έτσι δεν ξοδεύτηκαν οι τελευταίοι. Επίσης, με τους ίδιους όρους, μικρό αριθμό δεξαμενοπλοίων «Τ2».

Εν τω μεταξύ, έχει αποζημιωθεί με 2.000.000 δολάρια για τα 6 πλοία του που βυθίστηκαν κατά τον Β΄ΠΠ. Αυτό ήταν το κέρδος του Σταύρου από τον πόλεμο.

Αντίστοιχα, για να έχουμε μια πλήρη εικόνα, το κόστος των ναυτεργατών στον ίδιο πόλεμο ήταν 3.000 νεκροί, 150 που παραφρόνησαν κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων και άγνωστος αριθμός τραυματιών.

Το ίδιο διάστημα, οι εφοπλιστές ζούσαν στην ασφάλεια και στη χλιδή, στα πολυτελή ξενοδοχεία της Ν. Υόρκης, του Λονδίνου, του Μπουένος Άιρες κλπ αυγατίζοντας τα χρήματά τους με τους ναύλους και τα ναυάγια των σαπιοκάραβών τους.

Ας αφήσουμε όμως τον ίδιο τον Α. Ωνάση⁶ να περιγράψει το αιματοβαμμένο φαγοπότι των μετέπειτα ευεργετών, ώστε να μην κατηγορηθούμε, αδίκως, για… κομμουνιστές:

«…Ιδού μια εικών, ετέρου επιλέκτου μέλους. Ευρισκόμεθα στον Αύγουστον του 1939 με 7.500 λίρας μαζευμένας δυσκολώτερα και από ιστορικός σύλλογος μουσείων, προβαίνομεν εις αγοράν κουρέλας αξίας 15.000 λιρών με δάνειον χάριν της ελληνικής σημαίας και υποθήκης. Μετ’ ολίγας εβδομάδας από της ενάρξεως του πολέμου χάνεται το σκάφος και εισπράττομεν 165.000 λίρας, ήτοι είκοσι δύο φορές το επενδυθέν κεφάλαιο».

Και συμπληρώνει αποτιμώντας τη λοβιτούρα:

«Ωχριά και αυτή η ρουλέτα ακόμη».

Στην ίδια επιστολή ο Ωνάσης σχολιάζει τη χαριστική – με τη βοήθεια του ελληνικού δημοσίου, σύμβαση παραχώρησης των Liberties:

«Μας χαρίζει το ρωμαίικο 100 «Λίμπερτυς» σημερινής αξίας 70 εκατομμυρίων δολαρίων, με εισόδημα 35 εκατομμυρίων δολ. ετησίως και το σύνολον του εισοδήματος των 377 καραβιών υπερβαίνει τα 100 εκατομμύρια διά την περίοδον ανοίξεως 1947 -1948. Πολλά, τα πάντα οφείλετε εις το Έθνος, αυτό δε όχι μόνον δεν σας οφείλει τίποτε, αλλά σας έχει χαρισθεί σκανδαλωδώς. Όχι μόνον σχεδόν δεν σας φορολογεί, σχεδόν δεν σας ζητεί συνάλλαγμα, αλλά ενώ περισσεύουν εις τα ταμεία σας, σήμερα τον δέκατο μήνα της εκμεταλλεύσεως, αρκετά για να εξοφλήσετε πάνω από τα δύο τρίτα του χρέους σας, αυτό θα σας περιμένει 17 χρόνια».

Οι Έλληνες εφοπλιστές εύχονταν την βύθιση των πλοίων τους. Ωνάσης έφη:«… ένα σκαρί αξίας 20.000 λιρών, χρεωμένο κατά 10.000 λίρας. Κηρύσσεται πόλεμος και το ασφαλίζομεν αντί 250.000 λιρών καταβάλλοντες ασφάλιστρον περίπου 10.000 λίρας διά ταξίδιον διάρκειας 60 ημερών… Αντιθέτως, εάν ετορπιλλίζετο το καράβι, επραγματοποιείτο μυθώδες κέρδος και ασύδοτον. Λοιπόν, προ του τελευταίου άθλιου πειρασμού ερωτώ: Τι είναι επόμενον να εύχεται κανείς; Φυσικά και το τερατώδες, τον τορπιλλισμόν βέβαια, ει δυνατόν άνευ απωλείας ψυχών».⁷

Προέτρεπε δε, ο Ωνάσης, στην ίδια επιστολή, σαρκάζοντας τα τεκταινόμενα: «…να ιδρυθή μπροστά στας στήλας του Ολυμπίου Διός ή επάνω στη Σαλαμίνα το μνημείον του αγνώστου Γερμανού τορπιλλοβολητού, (του) Αγγλου ασφαλιστού και προ παντός αγνώστου Ελληνος υπουργού Οικονομικών⁸ που επέτρεψε τέτοια σκανδαλώδη κατάστασι».

Έτσι αυγάτιζε το εφοπλιστικό κεφάλαιο. Το 1996, για παράδειγμα, ο μέσος όρος ηλικίας του ελληνικού στόλου ήταν 23 χρόνια – κατά πολύ μεγαλύτερος από όλες τις ανεπτυγμένες χώρες.⁹ Την ίδια περίοδο περίπου κι από στοιχεία του ΥΕΝ, το 53% του ελληνόκτητου στόλου ήταν από αγορές μεταχειρισμένων πλοίων.

Σ’ αυτό το ασύδοτο πλαίσιο μόνο την τριετία 1993-1996 στάλθηκαν στο βυθό 278 ναυτεργάτες¹⁰.

Ας επιστρέψουμε όμως στον «ευεργέτη» μας. Πνιγμένοι και κουφάρια ναυτικών κι εργατών πίσω κι εκατομμύρια κέρδη μπροστά και «δόξα». Μυθικές αγορές νησιών, πανάκριβες συλλογές έργων τέχνης¹¹, καθελκύσεις ιδιωτικών σκαφών αστρονομικής αξίας, συνθέτουν το εφοπλιστικό «όνειρο».

Από τα μέσα της δεκαετίας του ’50 άρχισε να επενδύει στην Ελλάδα, επωφελούμενος του ευνοϊκού νομοθετικού πλαισίου. Οι δύο σπουδαιότερες επενδύσεις του είναι τα «Ελληνικά Διυλιστήρια» Ασπροπύργου (σήμερα ΕΛΔΕ) και τα «Ελληνικά Ναυπηγεία» στον Σκαραμαγκά, που για μεγάλο διάστημα υπήρξε το μεγαλύτερο ναυπηγείο στη Μεσόγειο. Απ’ τα οποία όταν «κρατικοποιούνται» το 1985, καρπώνεται 14.000.000 δολάρια. Πρόλαβε, βεβαίως, να δηλητηριάσει το περιβάλλον του Θριάσιου Πεδίου.

«Ευεργέτες» χτισμένοι σε θαλασσοδάνεια, πλοία – φέρετρα μιας χρήσης, χιλιάδες πνιγμένους και χαριστικές συμβάσεις.

Το μοτίβο, με τις κάθε λογής «δωρεές» των «ευεργετών», τηρείται απαρέγκλιτα: Αφού δεν άφησαν τίποτα όρθιο, λίγο πριν τα τινάξουν, πρόσφεραν στο κράτος ένα μικρό μέρος από τα αιματοβαμμένα κέρδη τους. Τελευταία ακολουθούν το δρόμο της ίδρυσης «μη κερδοσκοπικών ιδρυμάτων» όπου καταθέτουν το ελάχιστο των κερδών που απομύζησαν από το λαό, το οποίο στην πορεία αυγαταίνει με τη συνδρομή κρατικού χρήματος. Ποιος (και πόσο) αφελής θα εκλάβει ως τυχαία και άδολη, την γενική πρεμούρα μονοπωλίων κι εφοπλιστών για την παραγωγή «ιδρυμάτων πολιτισμού» και μέσω αυτών την παρέμβασή τους στις τέχνες και στον πολιτισμό; Το ενδιαφέρον της αστικής τάξης δεν είναι τυχαίο, όχι μόνο για την αναπαραγωγή των κεφαλαίων της διά μέσου της καλλιτεχνικής δημιουργίας αλλά για την χειραγώγηση του λαού μέσω της διαμόρφωσης συνειδήσεων. Το ΙΣΝ, καθίσταται σαφές πως, δεν θα αποχωρήσει, κατ’ ουσία από την λειτουργία του έργου. Μέσω αυτής της «δωρεάς» κατάφερε να ελέγχει νευραλγικούς τομείς του πολιτισμού με έντονο συμβολισμό και ισχυρή απήχηση στην κοινωνία. Ήδη το «Ίδρυμα» μέσω του Future Library¹² βάζει χέρι σε δημόσιες και δημοτικές βιβλιοθήκες σε όλη τη χώρα.

Ήρθε η ώρα να γευτούν η τέχνη και ο πολιτισμός των ιθαγενών την «ευεργεσία» του Νιάρχου και του ομώνυμου Ιδρύματος.

1 Εθνική Λυρική Σκηνή.

2 Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος.

3 Στους όρους της σύμβασης, που δείχνουν ότι δεν πρόκειται για «εθνική δωρεά», αλλά για ξεπούλημα, όλα τα παραπάνω, προβλέπονται συγκεκριμένα:

4 Συγγενείς, που τους έφαγε τα λεφτά.

5 “Liberty”: Τύπος φορτηγών πλοίων χωρητικότητας 10.000 τόνων, που ναυπηγήθηκαν στις ΗΠΑ μεταξύ του 1941 και 1945, σε γραμμή παραγωγής για τις ανάγκες του πολέμου. Κατασκευάστηκαν με προοπτική το ένα ταξίδι κι έτσι διέθεταν τον ελάχιστο εξοπλισμό και την ανάλογη αντοχή.

Τα εναπομείναντα περίπου 2400 επωλήθησαν με ευνοϊκούς όρους, μετά το τέλος του πολέμου στους συμμάχους, μεταξύ των οποίων και οι Έλληνες. Κατά το 1946/47 δόθηκε η δυνατότητα σε Έλληνες εφοπλιστές να αγοράσουν 100 πλοία έναντι $650.000 το ένα, με προκαταβολή 25% της τιμής και το υπόλοιπο με έντοκη πίστωση για 17 χρόνια με την εγγύηση της Ελληνικής Κυβέρνησης

6 Επιστολή του Ωνάση το 1947 στον Μανώλη Κουλουκουντή, πρόεδρο της ΕΕΕ. Η επιστολή δημοσιεύθηκε το 1953 στην εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ» και αναδημοσιεύθηκε, σε τρία μέρη, στα τεύχη του Απρίλη, του Μάη, και του Ιούνη της ίδιας χρονιάς, στο περιοδικό «ΕΝΩΣΙΣ» της ΠΕΜΕΝ.

7 Στην ίδια επιστολή

8 Αναφερόμενος στον τότε υπουργό Αβραάμ.

9 Από στοιχεία του Loyd Register (διεθνής ασφαλιστικός οργανισμός). Ο αντίστοιχος μ.ο. για την Λιβερία ήταν τα 12 χρόνια και για την Ιαπωνία τα 10.

10 Εφημ. ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 25/2/96

11 Μόνο η αυτοπροσωπογραφία του Πικάσο τού κόστισε 47.850.000 δολάρια σε τιμές του 1989.

12 Το Future Library είναι αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία – θυγατρική του ΙΣΝ. Γεννήθηκε στη Βέροια το 2011 όταν το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος συνέλαβε την ιδέα να βάλει χέρι (ή πόδι) στις δημόσιες και δημοτικές βιβλιοθήκες της χώρας.

Ούτε ρούπι...

«Μέρος της στρατηγικής εξόδου από την κρίση» χαρακτήρισε ο Ευ. Τσακαλώτος τις διατάξεις του νομοσχεδίου του υπουργείου Εργασίας που έφερε η κυβέρνηση τη βδομάδα που μας πέρασε. Εξοδος όμως από την κρίση σημαίνει ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου και όντως το νομοσχέδιο είναι μέρος αυτής της στρατηγικής, την οποία με θέρμη υπηρετεί η κυβέρνηση και δεν επιτρέπει να αμφισβητηθεί ούτε «τρίχα» από το αντεργατικό νομοθετικό οπλοστάσιο που απολαμβάνουν οι επιχειρηματικοί όμιλοι. Ετσι προφανώς εξηγείται και το γεγονός ότι η κυβέρνηση απέρριψε τις τροπολογίες που πρότεινε το ΚΚΕ, ως ένα ελάχιστο μέτρο ανακούφισης εργαζομένων και ανέργων από την κατάσταση που επικρατεί στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας. Ετσι εξηγείται και το ότι το υπουργείο Εργασίας απέσυρε δύο από τις πιο διαφημισμένες διατάξεις του νομοσχεδίου, ύστερα από συνεννοήσεις με τους «θεσμούς». Γι' αυτό και η τοποθέτηση του υπουργού Οικονομικών ότι το νομοσχέδιο είναι «το πρώτο αμιγώς προστατευτικό για τους εργαζόμενους στη διάρκεια της κρίσης» μόνο ως ανέκδοτο ακούγεται, αφού είναι πλήρως ευθυγραμμισμένο με τις ανάγκες του κεφαλαίου για ακόμα φτηνότερο εργατικό δυναμικό.

Με αφορμή την επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου Μακρόν στην Ελλάδα

Αντεργατικές μεταρρυθμίσεις, ενταγμένες στη στρατηγική ενίσχυσης των κερδών, με τσάκισμα της τιμής της εργατικής δύναμης

Από την πρώτη μέρα της επίσκεψης Μακρόν στην Ελλάδα

Η επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου στην Ελλάδα αποτέλεσε ένα από τα κύρια μέτωπα της κυβερνητικής, γενικότερα της αστικής προπαγάνδας, με έμφαση στη συμβολή του γαλλικού κεφαλαίου σε επενδύσεις στην Ελλάδα - άρα και στη συνδρομή στην καπιταλιστική ανάπτυξη - αλλά και στη γενικότερη πολιτική σημασία για την κυβέρνηση, γενικότερα για την αστική τάξη, με επίκεντρο τη στήριξη στις επιδιώξεις της για γεωστρατηγική αναβάθμιση, ευρύτερα αλλά και εντός Ευρωζώνης - ΕΕ, για τη διαβόητη «έξοδο από τα μνημόνια», στις κόντρες με άλλα κράτη (βλέπε στήριξη στις διαπραγματεύσεις για τις «αξιολογήσεις» κόντρα στη Γερμανία και τους συμμάχους της).
Βεβαίως, μια τέτοια επίσκεψη δεν έγινε μόνο για να στηριχτεί η αστική τάξη της Ελλάδας, είναι αμοιβαίες τέτοιες σχέσεις (είναι και σε όφελος της γαλλικής αστικής τάξης). Είναι ωφέλιμη για το κεφάλαιο γενικότερα. Αλλωστε, αυτό που κυρίαρχα προβλήθηκε από την αστική προπαγάνδα είναι το ενδιαφέρον μεγάλων γαλλικών επιχειρηματικών ομίλων για επενδύσεις στην Ενέργεια, στο νερό, στις υποδομές κ.λπ., αξιοποιώντας και τις ιδιωτικοποιήσεις.
Δεν θα σταθούμε όμως σε αυτά εδώ, αλλά σε μια στρατηγική πτυχή της πολιτικής της κυβέρνησης Μακρόν ενάντια στην εργατική τάξη της Γαλλίας. Οχι γιατί υπήρξε έστω και η παραμικρή αμφιβολία ως προς τη βαθιά αντεργατική στρατηγική της, αλλά επειδή η επίσκεψη Μακρόν προπαγανδίστηκε και ως απόδειξη ενδιαφέροντος για τους εργαζόμενους, τον ελληνικό λαό, που θα ανακουφιστούν με την καπιταλιστική ανάπτυξη, στην οποία θα συμβάλλει και η γαλλική κυβέρνηση βοηθώντας την ελληνική. Μύθος και ψέμα, καλλιέργεια αυταπατών...
Η ίδια η κυβέρνηση Μακρόν ετοιμάζει μια σειρά αντεργατικές μεταρρυθμίσεις σφαγής εργασιακών δικαιωμάτων, ενισχύοντας τα μέγιστα τους επιχειρηματικούς ομίλους. Προβάλλονται ως πακέτο μέτρων για τη δημιουργία θέσεων εργασίας, αλλά εντάσσονται στη στρατηγική δημιουργίας συνθηκών ενίσχυσης της κερδοφορίας.

Η μείωση της φορολογίας του κεφαλαίου

Πρώτα απ' όλα, η κυβέρνηση Μακρόν προωθεί τη δραστική μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων, για όλες τις επιχειρήσεις, ανεξάρτητα από το μέγεθός τους, από το 33,3% στο 25% έως το 2022, ενταγμένη και αυτή στη δημιουργία τάχα θέσεων εργασίας.
Στην πραγματικότητα, είναι μία από τις πάγιες απαιτήσεις των επιχειρηματιών, όπως και στην Ελλάδα, για να γίνουν πιο ελκυστικές οι επενδύσεις και πιο ανταγωνιστικοί οι επιχειρηματικοί όμιλοι συγκριτικά με άλλες ευρωπαϊκές χώρες με χαμηλούς συντελεστές, π.χ. Ιρλανδία (12,5%), Βρετανία (19%).
Το όφελος των υπαρχόντων έως τώρα γαλλικών επιχειρήσεων από τη μείωση της φορολογίας θα ανέλθει στα 11 δισ. ευρώ. Αυτό είναι και το μόνο πραγματικό όφελος, δηλαδή θα ενισχυθούν τα κέρδη. Αλλωστε, οι επενδύσεις δεν φέρνουν πάντα νέες θέσεις εργασίας, γιατί αυξάνουν την παραγωγικότητα, ή φέρνουν ελάχιστες θέσεις και κυρίως «ευέλικτες» και με πολύ χαμηλούς μισθούς.

Οι αντεργατικές μεταρρυθμίσεις

Ας δούμε τώρα τα βασικά μέτρα της μεταρρύθμισης που προωθείται στα Εργασιακά:

• Οι εργοδότες θα διαπραγματεύονται με τους εργαζόμενούς τους για τις εργασιακές σχέσεις, σε επίπεδο επιχείρησης και όχι με βάση κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις.
• Οι διαπραγματεύσεις με τα σωματεία θα γίνονται σε επίπεδο επιχείρησης και όχι σε πανεθνικό επίπεδο. Στόχος είναι να διαπραγματεύεται με την εργοδοσία μια επιτροπή εργαζομένων, κάτι σαν τις «ενώσεις προσώπων» στην Ελλάδα.
• Επιχειρήσεις με λιγότερους από 50 εργαζόμενους θα μπορούν να διαπραγματεύονται με εκπροσώπους των εργαζομένων και όχι με τα κλαδικά συνδικάτα και τις ομοσπονδίες.
• Γίνεται πιο αυστηρή η πρόσβαση σε επιδόματα ανεργίας, μειώνοντας τη διάρκειά τους και περιορίζοντας στο ελάχιστο τη δυνατότητα απόρριψης από έναν άνεργο των προτεινόμενων θέσεων εργασίας. Ανάλογο μέτρο ισχύει και στη Γερμανία.
• Ενταξη στο κράτος του οργανισμού Κοινωνικής Ασφάλισης και αποζημίωσης των ανέργων, που τώρα διοικείται από συνδικάτα.
• Οι ασφαλιστικές εισφορές θα αντικατασταθούν από ένα φόρο (CSG) για όλα τα εισοδήματα.
• Οι επιχειρήσεις που απασχολούν μέχρι 50 εργαζόμενους θα προσαρμόζουν το ωράριο εργασίας και τους μισθούς στις συνθήκες της αγοράς, με συμφωνίες ανάμεσα στους εργοδότες και τους εργαζόμενους χωρίς τα συνδικάτα. Οσες απασχολούν 50 και πάνω εργαζόμενους, δεν θα χρειάζονται πλέον τη συμφωνία με το 50% και πάνω των συνδικάτων, αλλά με σχετική πλειοψηφία τους.
• Η ανώτατη αποζημίωση για απόλυση που κρίνεται άδικη από το δικαστήριο θα είναι τρεις μισθοί για δουλειά δύο χρόνων στην επιχείρηση, με ανάλογη με αυτό το όριο σταδιακή αύξηση για περισσότερο χρόνο δουλειάς. Την ίδια ώρα, μειώνουν την προθεσμία παραγραφής για τους εργαζομένους από δύο χρόνια σε ένα, μειώνοντας τη δυνατότητα των εργαζομένων να διεκδικούν μέσω δικαστηρίου. Συνδικάτα και άλλα επιτελεία εκτιμούν ότι οι επιχειρήσεις διευκολύνονται έτσι να κλείνουν όταν δεν έχουν όσα κέρδη θέλουν ή έχουν ζημιές.
• Η μόνη παραχώρηση που κάνει η κυβέρνηση είναι η αύξηση της αποζημίωσης απόλυσης, από 20% του μισθού για κάθε χρόνο, σε 25%.

Κοινή η στρατηγική του κεφαλαίου: Το παράδειγμα του ΣΕΒ

Εχει μεγάλη σημασία για τους εργαζόμενους στην Ελλάδα να γνωρίζουν την αντεργατική πολιτική κυβερνήσεων άλλων κρατών - μελών της ΕΕ, καθώς αυτό συμβάλλει στη συνειδητοποίηση της κοινής στρατηγικής του κεφαλαίου στα διάφορα κράτη και μάλιστα χωρίς την ύπαρξη «μνημονιακών» προγραμμάτων, για την πλήρη απελευθέρωση της αγοράς εργασίας, προκειμένου η εργατική δύναμη να γίνεται τόσο φτηνή όσο οι αχόρταγες απαιτήσεις του κεφαλαίου για αύξηση του ποσοστού κέρδους και της ανταγωνιστικότητας στην παγκόσμια αγορά.
Να συνειδητοποιηθεί, επίσης, ότι αυτή η στρατηγική δεν έχει γυρισμό σε προηγούμενες, λίγο καλύτερες συνθήκες. Το ποσοστό κέρδους αυξάνει για κάποιο χρονικό διάστημα όπως και η ανταγωνιστικότητα και στη συνέχεια ισοπεδώνονται προς τα κάτω για τις καπιταλιστικές οικονομίες, ωθώντας σε νέα κρίση και νέες επιθέσεις.
Ανάλογες απαιτήσεις, όπως οι αντεργατικές μεταρρυθμίσεις Μακρόν, εκφράζει ο ΣΕΒ. Στην επεξεργασία του (εβδομαδιαίο δελτίο 15/6/2015) με τίτλο «Αναπτυξιακή εξόρμηση με σύγχρονη αγορά εργασίας, ο μόνος σίγουρος δρόμος για τη μείωση της ανεργίας! Μείωση της ανεργίας, κενές θέσεις απασχόλησης και αγορά εργασίας», αναφέρει ότι η αντιμετώπιση της ανεργίας «ενισχύεται ή αποδυναμώνεται επί της αρχής και από τον τρόπο οργάνωσης της αγοράς εργασίας (πλαίσιο οργάνωσης του χρόνου εργασίας, διαδικασία προσλήψεων /απολύσεων, επίπεδο κατώτατου μισθού, δεσμεύσεις από επιχειρησιακές ή κλαδικές συλλογικές συμβάσεις εργασίας κ.ο.κ.). Στην περίπτωση της ελληνικής οικονομίας, η κατακλυσμική ύφεση της περιόδου 2009 - 2012 de facto κατήργησε πολλές από τις στρεβλώσεις στην αγορά εργασίας, καθώς οι επιχειρήσεις αντιμετώπιζαν πρόβλημα επιβίωσης. Για παράδειγμα, οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης για νέες προσλήψεις, από 79% το 2009, αρχίζουν να συρρικνώνονται πριν να εισέλθουν σε φάση σταθεροποίησης κοντά στο 45% το 2015-2016».
Και στη συνέχεια, εκφράζει την εξής απαίτηση: «Είναι, επίσης, σημαντικό να μην διαταραχθεί ξανά η ισορροπία που έχει βρεθεί στην αγορά εργασίας (...) Οι ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις σε όλα τα επίπεδα πρέπει να εκκινούν από το επίπεδο του κατώτατου μισθού, όπως καθορίζεται από το κράτος (σ.σ. τα 586 ευρώ μεικτά και 511 ευρώ για τους κάτω των 25 ετών) που θα πρέπει να είναι ο υπέρτατος θεματοφύλακας της ανταγωνιστικότητας της εθνικής οικονομίας, μετά από στοχευμένες διαβουλεύσεις με τους κοινωνικούς εταίρους στη βάση αντικειμενικών παραμέτρων. Στο πλαίσιο αυτό, είναι σημαντικό να διατηρηθεί η δυνατότητα υπερίσχυσης των συμβάσεων που συνάπτονται πιο κοντά στο επίπεδο της επιχείρησης».
Λέει ακόμη ο ΣΕΒ: «Πρέπει να τονισθεί η καθοριστική σημασία του οικονομικού κλίματος. Είναι για αυτό σημαντικό να ξεκινήσει και στην Ελλάδα η αντίστροφη μέτρηση, με την τόνωση των επιχειρησιακών προσδοκιών και την περαιτέρω οικοδόμηση της αναπτυξιακής διάστασης της ελληνικής οικονομίας».
Σαλπίζει και με αυτήν την παρέμβαση ένταση της αντεργατικής - αντιλαϊκής επίθεσης, ακόμη και σε συνθήκες ανάπτυξης. Οπως ετοιμάζεται να γίνει και στη Γαλλία, που η κυβέρνησή της ικανοποιεί τις απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ καυχιέται επειδή στρώνει με την πολιτική της αυτό το έδαφος στην Ελλάδα. Ο πρωθυπουργός, μιλώντας στη χρονιάτικη Γενική Συνέλευση του ΣΕΒ το Μάη του 2017, είπε: «Καθαρή λύση για την ελληνική πλευρά είναι εκείνη η λύση που δεν θα δημιουργεί ή θα επιτείνει την ανασφάλεια στους επενδυτές (...) Η προσδοκία της επιστροφής στο 2009, πέρα από ουτοπία, αποτελεί και στρατηγικό λάθος». Δηλαδή, η κυβέρνηση όχι μόνο θα διατηρήσει τις στρατηγικές αντεργατικές επιλογές, αλλά θα τις ενισχύσει, ικανοποιώντας τις απαιτήσεις του ΣΕΒ.
Αλλωστε, τα περισσότερα μέτρα που ετοιμάζεται να πάρει η κυβέρνηση Μακρόν, όπως ανατροπές στον κατώτατο μισθό και σε όλους τους μισθούς, στις Συλλογικές Συμβάσεις (υπερίσχυση επιχειρησιακών ή ατομικών, κατάργηση των κλαδικών και της υπερίσχυσης της πιο ευνοϊκής σύμβασης κ.λπ.), ευέλικτες εργασιακές σχέσεις, διευθέτηση χρόνου εργασίας, ανύπαρκτη προστασία εργαζομένων στις αρνητικές μεταβολές στο εργασιακό καθεστώς και στις πτωχεύσεις, απελευθέρωση ομαδικών απολύσεων, η κυβέρνηση και τα νομοθέτησε, όπως και οι προηγούμενες, και τα εφαρμόζει.

Η απάντηση της εργατικής τάξης

Η εργατική τάξη πρέπει να οργανώσει με ταξική συνέπεια τη δική της αντεπίθεση, τη δική της πάλη, διεκδικώντας κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας με αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, σταθερό ημερήσιο εργάσιμο χρόνο, κοινωνικές παροχές, Συμβάσεις που να καλύπτουν όλες τις απώλειες από τα χρόνια της κρίσης, σε σύνδεση με την ανάγκη ικανοποίησης όλων των σύγχρονων εργατικών - λαϊκών αναγκών.
Βεβαίως, η πάλη πρέπει να κατευθύνεται ενάντια στο κεφάλαιο, την εξουσία του, τα κόμματά του, την ΕΕ, με προοπτική την εργατική εξουσία και τη λαϊκή οικονομία, που μπορεί να ικανοποιεί όλες τις κάθε φορά σύγχρονες ανάγκες, και γι' αυτό χρειάζεται ανασύνταξη του κινήματος, λαϊκή συμμαχία, συμπόρευση με το ΚΚΕ.

ΣΥΡΙΖΑ: Σαν το «παλιό καλό» ΠΑΣΟΚ

Ιστορίες σοσιαλδημοκρατίας για να βγουν χρήσιμα για το λαό συμπεράσματα

Eurokinissi

Ο πρωθυπουργός στέκεται με ευλάβεια μπροστά στις φωτογραφίες του Ανδρέα Παπανδρέου, στα εγκαίνια σχετικής έκθεσης πέρυσι στη Βουλή

Το άρθρο του πρωθυπουργού με αφορμή την επέτειο ίδρυσης του ΠΑΣΟΚ, την προηγούμενη βδομάδα, είναι αλήθεια πως πυροδότησε ένα νέο κύκλο αντιπαράθεσης, ανάμεσα σε πολιτικές δυνάμεις που τοποθετούνται στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας ή καλύτερα που συγκρούονται για τον ηγετικό ρόλο στο χώρο της σοσιαλδημοκρατίας. Και βέβαια δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι το άρθρο του πρωθυπουργού ήρθε σε μια στιγμή που «ψήνεται» ο νέος φορέας της κεντροαριστεράς, αφού μέσα στο Νοέμβρη ολοκληρώνονται οι διαδικασίες για την εκλογή αρχηγού σε αυτό το πολιτικό σχήμα.

Πρέπει να ξεκαθαρίσουμε ευθύς εξαρχής ότι η αντιπαράθεση στο εσωτερικό της σοσιαλδημοκρατίας συνδέεται άμεσα με τις επιδιώξεις της αστικής τάξης για αναμόρφωση στο αστικό πολιτικό σύστημα, που θα εξασφαλίζει σταθερά την εναλλαγή κυβερνήσεων οι οποίες θα προχωράνε απρόσκοπτα τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις, θα στηρίζουν τη στρατηγική του κεφαλαίου.
Με το άρθρο του ο πρωθυπουργός επιχείρησε να κάνει σαφές ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, ως ο νέος φορέας της σοσιαλδημοκρατίας, έχει κυρίαρχο ρόλο, κάτι που αναγνωρίζουν και οι εταίροι του στην ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, που τον έχουν καταστήσει επίσημο συνομιλητή τους για την Ελλάδα, βάζοντας σε δεύτερη μοίρα ή αντικαθιστώντας ουσιαστικά το ΠΑΣΟΚ.

Αριστη ικανότητα στην εξαπάτηση

Κι αν χρειαστεί να ψάξουμε και να βρούμε κι άλλες ομοιότητες στις οποίες - εμμέσως πλην σαφώς - σκόπιμα αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός, είναι και το ότι είναι «ρηχή και πολιτικά ιδιοτελής» η άποψη «για το λαϊκισμό και την εξαπάτηση του λαού που δήθεν αποτέλεσαν τους βασικούς παράγοντες εκτόξευσης του ΠΑΣΟΚ στις δεκαετίες του '70 και του '80». Αναφορά που δεν κάνει τίποτε άλλο από το να επιβεβαιώσει ότι κλασικό χαρακτηριστικό της σοσιαλδημοκρατίας παραδοσιακά, ιστορικά, είναι η ικανότητά του στην εξαπάτηση, στην ενσωμάτωση όποιων ριζοσπαστικών διαθέσεων. Και είναι αλήθεια ότι ειδικά σε ό,τι έχει να κάνει με αυτό το πολύ σημαντικό για το μεγάλο κεφάλαιο προσόν, ο ΣΥΡΙΖΑ τείνει να ξεπεράσει τις χειρότερες παραδόσεις του «παλιού» ΠΑΣΟΚ... Η σύγκριση με άλλες εποχές, με τη δεκαετία του '80, με άλλες πολιτικές καταστάσεις, σε άλλες οικονομικές συνθήκες, και διεθνείς και εσωτερικές, είναι μόνο για να δικαιολογήσει αυτή τη μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα κλασικό αστικό κόμμα, που έχει πάρει ό,τι χειρότερο και ό,τι σάπιο είχε το προηγούμενο ΠΑΣΟΚ.

Περί ομοιοτήτων και διαχρονικών ρόλων...

Ας δούμε όμως ορισμένα ενδιαφέροντα ιστορικά στοιχεία για να διακρίνουμε καλύτερα ποιες ακριβώς είναι οι ομοιότητες, για τις οποίες μάλιστα ο πρωθυπουργός εκφράζει το θαυμασμό του, ανάμεσα στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ και το «παλιό καλό» ΠΑΣΟΚ. Και να δούμε εάν αυτό που είπε, ότι δηλαδή «σήμερα είναι πολλοί εκείνοι, που κατηγορούν τον ΣΥΡΙΖΑ ως κόμμα - συνέχεια του ΠΑΣΟΚ (...) Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορείται σήμερα ως το κόμμα που έχει ξαναπιάσει το νήμα αυτών των στόχων, τότε η κατηγορία γίνεται δεκτή. Και με υπερηφάνεια», έχει καμία σχέση με κάτι θετικό για τους εργαζόμενους και τα λαϊκά στρώματα.
Το ΠΑΣΟΚ από τη δημιουργία του υιοθέτησε ορισμένα αντιιμπεριαλιστικά συνθήματα: «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», «Εξω οι βάσεις» κ.λπ. Αυτός ήταν ένας κατάλληλος ελιγμός για την ενσωμάτωση ριζοσπαστικών λαϊκών μαζών. Προτού ακόμα ιδρυθεί το ΠΑΣΟΚ, όταν εμφανίστηκε το ΠΑΚ, ο ηγέτης του, Ανδρέας Παπανδρέου, οριοθετήθηκε με σαφήνεια κατά του ΚΚΕ, κατά της ΕΣΣΔ και του σοσιαλιστικού συστήματος. Η αποκάλυψη του χαρακτήρα του ΠΑΣΟΚ ως του δεύτερου κόμματος της αστικής τάξης έγινε πολύ γρήγορα, πριν ακόμα τα μέσα της δεκαετίας του 1980, και ενώ ακόμα υπήρχε θετική συγκυρία στην καπιταλιστική ανάπτυξη. Η επιτάχυνση της συντηρητικής στροφής του ΠΑΣΟΚ και της σύγκλισης με τη ΝΔ οφείλεται και στο γεγονός ότι έπρεπε να πάρει τα κατάλληλα, στρατηγικής σημασίας μέτρα για την ενσωμάτωση της Ελλάδας στην ενιαία εσωτερική αγορά της ΕΟΚ, που ήταν ο προθάλαμος για τη μετεξέλιξή της στην ΕΕ.

Αστικές προσαρμογές

Το ΠΑΣΟΚ από το 1974 έως το 1981 μπόρεσε να αξιοποιήσει την έλλειψη ευελιξίας της ΝΔ, η οποία δεν τόλμησε να κάνει ούτε εκείνες τις ανώδυνες επιλογές για τη συγκεκριμένη περίοδο που είχαν κάνει αστικά κόμματα στη δυτική καπιταλιστική Ευρώπη μετά από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο: Την κατάργηση των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων, την αναγνώριση της Εθνικής Αντίστασης, την υιοθέτηση ορισμένων συνθημάτων που δεν έρχονταν σε αντίθεση με το πρόγραμμα και την πολιτική της, όπως με μεγάλη ικανότητα έκανε το ΠΑΣΟΚ, το διαχωρισμό Εκκλησίας και κράτους, που ούτε το ΠΑΣΟΚ τόλμησε.
Την πρώτη τετραετία αστικής διακυβέρνησης (1981 - 1985), το ΠΑΣΟΚ μιλούσε προπαγανδιστικά περί «μεικτής οικονομίας», μιλώντας για δημόσιο, ιδιωτικό και «κοινωνικό» τομέα, όπου οι «δημόσιες» και «κοινωνικές» επιχειρήσεις θα διείσδυαν εκεί που το ιδιωτικό κεφάλαιο αδιαφορούσε ή αδυνατούσε να διεισδύσει. Τη δεύτερη τετραετία (1985 - 1989), η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ έβαλε και φραστικά τη λεγόμενη «ιδιωτική πρωτοβουλία» σε πρώτη γραμμή, ως τον τομέα που θα κατηύθυνε την οικονομία τα επόμενα χρόνια. Ταυτόχρονα, προχώρησε και σε εισοδηματική πολιτική λιτότητας που συνοδευόταν με μέτρα προετοιμασίας για το 1992 («ενιαία εσωτερική αγορά της ΕΕ»), ενώ έκανε και στη ΓΣΕΕ εκλογικό πραξικόπημα, καθαιρώντας με δικαστική απόφαση ακόμα και στελέχη του ΠΑΣΟΚ, για να ελέγχει απόλυτα την κατάσταση. Είχε παρέλθει ανεπιστρεπτί η πολιτική παροχών προς τους εργαζόμενους, την οποία το ΠΑΣΟΚ είχε ακολουθήσει την πρώτη τετραετία, προκειμένου να ενισχυθεί η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων (ζήτηση), στο πλαίσιο των αναγκών του ελληνικού καπιταλισμού να αυξηθούν η παραγωγή και η παραγωγικότητα, λόγω και της ένταξης στην ΕΟΚ.

«Η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες»

Το ΠΑΣΟΚ, πράγμα που σήμερα επίσης το κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ, προσπάθησε να δώσει ένα σχετικά διαφορετικό νόημα, στα λόγια βέβαια, στον πατριωτισμό, σε αντίθεση με την ταύτιση του πατριωτισμού με τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, τον δυτικοευρωπαϊκό καπιταλισμό, τον αντισοσιαλισμό και αντικομμουνισμό της ΝΔ. Με το σύνθημα «η Ελλάδα ανήκει στους Ελληνες» (το επανέφερε κάποια στιγμή και ο σημερινός πρωθυπουργός), με τις κραυγές κατά της υποτέλειας, της αποικιοποίησης, της πολιτικής δημιουργίας προτεκτοράτων, πετύχαινε δύο στόχους ταυτόχρονα: Να αξιοποιήσει το συγκριτικά με τις ανάγκες χαμηλό επίπεδο της εργατικής πολιτικής συνείδησης, να το χρησιμοποιήσει επίσης ως μέσο άσκησης πίεσης στους κόλπους της ΕΟΚ και του ΝΑΤΟ, βεβαίως υπέρ των συμφερόντων της αστικής τάξης της Ελλάδας, του ελληνικού καπιταλισμού.
Τη δεκαετία του '80 οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ, με σύνθημα τον λεγόμενο «κοινωνικό μισθό», έδωσαν κρατικές παροχές σε κοινωνικούς τομείς, όπως ο τομέας της Πρόνοιας (π.χ. κρατικοί παιδικοί σταθμοί) αλλά και της Υγείας (τότε έγινε το ΕΣΥ), αλλά και στους συνταξιούχους με τα ΚΑΠΗ κ.λπ. Ο κίνδυνος μαζικής αύξησης της ανεργίας, λόγω επιχειρήσεων που ήταν έτοιμες να κλείσουν, λόγω διεθνούς ανταγωνισμού και κρίσης (προβληματικές), λύθηκε προσωρινά με την «κρατικοποίησή» τους, μέτρο που στην πραγματικότητα ενίσχυε το κεφάλαιο, αφού τα τεράστια χρέη αυτών των επιχειρήσεων αποτέλεσαν το τίμημα του κράτους προς τους ιδιοκτήτες τους. Τα χρέη πληρώθηκαν από τον κρατικό προϋπολογισμό, βασικά δηλαδή από τη φορολογία του λαού.

Οι αναδιαρθρώσεις του 1985

Στην Ελλάδα, οι πρώτες αναδιαρθρώσεις άρχισαν να εφαρμόζονται από το 1985, περίοδος που στην ΕΟΚ αποφασίστηκε η «Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη», προκειμένου να μπουν τα θεμέλια της «Ενιαίας Ευρωπαϊκής Αγοράς», που ήταν ο προπομπός της Συνθήκης του Μάαστριχτ. Τότε το ΠΑΣΟΚ άρχισε να νομοθετεί για τη μερική απασχόληση, να εφαρμόζει πολιτική «σταθεροποίησης της οικονομίας» και με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου απαγορεύτηκαν οι αυξήσεις μισθών και στον ιδιωτικό τομέα κ.ά. Ηταν επίσης η περίοδος που παραδοσιακοί κλάδοι της οικονομίας μαράζωσαν, όπως τα αμαξώματα, η ναυπηγική βιομηχανία, η κλωστοϋφαντουργία, ο ιματισμός, το δέρμα κ.ά., και αναπτύσσονταν γοργά οι τομείς Ενέργειας, τηλεπικοινωνιών, πληροφορικής, που μπορούσαν να λειτουργούν και με ελαστικές εργασιακές σχέσεις.

Πρωτόγνωρες διαστάσεις στο ρουσφέτι

Ρόλο εξυπηρέτησης του κεφαλαίου έπαιξαν και τα ΕΟΚικά προγράμματα (ΚΑΠ, ΜΟΠ, Ταμείο Συνοχής κ.ά.), που στόχευαν στη συγκέντρωση της γης και της παραγωγής στους μεγάλους καπιταλιστές, μέσω του ξεκληρίσματος των μικρομεσαίων αγροτών, γενικότερα στη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, καθώς και σε υποδομές σύνδεσης της ελληνικής με την ΕΟΚική αγορά. Η εναλλαγή στην αστική εξουσία συνοδεύτηκε από τη μαζική ιδεολογική χειραγώγηση και τη φθορά συνειδήσεων, που αποτέλεσαν ένα από τα χαρακτηριστικά της σχέσης σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης - λαϊκών μαζών. Στη βάση αυτή, το ρουσφέτι και η ευρύτερη δημοσιοϋπαλληλία απέκτησαν επί ΠΑΣΟΚ πρωτόγνωρες διαστάσεις στην ιστορία του ελληνικού καπιταλισμού. Ταυτόχρονα, έγιναν σημαντικές αλλαγές στο συσχετισμό μεταξύ τμημάτων του κεφαλαίου, γνωστές ως εμφανιζόμενα «νέα τζάκια». Αυτές οι αλλαγές επενδύθηκαν ιδεολογικά με τα συνθήματα «να μπει τέλος στο κράτος της δεξιάς» και «να ελληνοποιηθεί το κράτος», που - κατά το ΠΑΣΟΚ - ήταν φέουδο της «Δεξιάς» και καρπός της υποτέλειας, στη βάση της διαίρεσης του ελληνικού λαού «σε εθνικόφρονες και σε μιάσματα».
Το επιχείρημα που παρουσίαζε σε όλη την ιστορία της η σοσιαλδημοκρατία, ότι μπορεί να διαχειριστεί τον καπιταλισμό εξασφαλίζοντας όμως και ένα επίπεδο εργατικών - λαϊκών δικαιωμάτων, είναι εκτός πραγματικότητας. Σήμερα, οι δυσκολίες της καπιταλιστικής ανάπτυξης, ο διεθνής ανταγωνισμός, ο διεθνής συσχετισμός δυνάμεων δεν αφήνουν πολλά περιθώρια. Το μόνο που μπορούν να υπόσχονται είναι ένα μείγμα από ψίχουλα, κοροϊδία και καθησύχαση των λαϊκών στρωμάτων. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, επομένως, οι διαχωριστικές γραμμές θολώνουν, δεν είναι εύκολα διακριτές, κάτι που δυσκολεύει όλο το εγχείρημα της ανασύνθεσης. Για παράδειγμα, η πρόταση «Σχέδιο Ελλάδα» του ΠΑΣΟΚ ελάχιστα διαφέρει από τις διακηρύξεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ.

***

Είναι καθαρό ότι όσες φορές οι εργαζόμενοι αναζήτησαν το νέο και ελπιδοφόρο μέσα στο πλαίσιο του σάπιου και γερασμένου αστικού πολιτικού συστήματος, έπεσαν σε τείχος από διαψεύσεις, απογοητεύσεις, έζησαν σε επανάληψη το ίδιο χιλιοπαιγμένο έργο. Η μόνη ρεαλιστική επιλογή που ανοίγεται μπροστά στους εργαζόμενους είναι να συνειδητοποιήσουν ότι στο πλαίσιο του αστικού πολιτικού συστήματος δεν μπορεί να γεννηθεί τίποτα αληθινά «νέο». Το πραγματικά νέο για το λαό θα γεννηθεί μέσα από την ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, την Κοινωνική Συμμαχία των εργαζομένων με τα άλλα λαϊκά στρώματα, που θα παλεύει σε αντίθεση με τα μονοπώλια, το κεφάλαιο και την εξουσία τους. Θα γεννηθεί μέσα από την ισχυροποίηση του ΚΚΕ.

Τι δεν «είδε» ο πρωθυπουργός στην «Παπαστράτος»...

Ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τον εκλεγμένο της ΔΑΣ στο επιχειρησιακό σωματείο

Eurokinissi

Ο πρωθυπουργός - διαφημιστής, με στελέχη της «Παπαστράτος», κατά την πρόσφατη επίσκεψή του στην επιχείρηση

Με αφετηρία τις εγκαταστάσεις της «Παπαστράτος» στον Ασπρόπυργο, ο πρωθυπουργός ξεκίνησε κύκλο επισκέψεων σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις, με τις οποίες διαφημίζει την προσήλωση της κυβέρνησης στην υποστήριξη της «υγιούς επιχειρηματικότητας», της «εξωστρέφειας» των επιχειρηματικών ομίλων και των επενδυτικών τους σχεδίων.
Η κυβερνητική στήριξη προς τις επιχειρήσεις συνοδεύεται από το παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης» προς τους εργαζόμενους. Την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση διατηρεί και ενισχύει το αντεργατικό οπλοστάσιο των νόμων με τους οποίους η εργοδοσία επιτίθεται στα δικαιώματα των εργαζομένων, ο πρωθυπουργός εκθειάζει την «τύχη» όσων δουλεύουν σε επιχειρήσεις που «διασφαλίζουν τις εργασιακές σχέσεις».
Ωστόσο, η συρρίκνωση του προσωπικού, οι συμβάσεις και οι εργαζόμενοι «πολλών ταχυτήτων», οι συνθήκες εντατικοποίησης στην παραγωγή, τα προγράμματα «πρακτικής άσκησης», τα οποία λειτουργούν ως δεξαμενή πάμφθηνων νέων σε ηλικία εργαζομένων, είναι ορισμένα από εκείνα που δεν «είδε» ο πρωθυπουργός κατά την επίσκεψή του στην «Παπαστράτος».
Για όλα αυτά, ο «Ριζοσπάστης» συζήτησε με τον Κώστα Νικολόπουλο, εργαζόμενο στην επιχείρηση, εκλεγμένο στο ΔΣ του επιχειρησιακού σωματείου με τις δυνάμεις της «Δημοκρατικής Αγωνιστικής Συνεργασίας» (ΔΑΣ).

Τα κέρδη πάνε καλά...

Η «Παπαστράτος», θυγατρική της «Philip Morris International», είναι η μεγαλύτερη εταιρεία παραγωγής και εμπορίας προϊόντων καπνού στην Ελλάδα. Οι κεντρικές παραγωγικές εγκαταστάσεις της, καθώς και οι διοικητικές της υπηρεσίες, βρίσκονται στον Ασπρόπυργο, όπου συγκεντρώνεται ο κύριος όγκος των εργαζομένων. Επιπλέον η εταιρεία διατηρεί κέντρο αποθήκευσης στο Αγρίνιο και περιφερειακά γραφεία πωλήσεων στη Θεσσαλονίκη και την Πάτρα.
Ο κύκλος εργασιών της το 2015 ανήλθε σε 274,15 εκατ. ευρώ, αφαιρουμένων των φόρων, από 202,4 εκατ. ευρώ το 2014, καταγράφοντας αύξηση 35%. Οι εγχώριες πωλήσεις (148,6 εκατ. ευρώ) παρουσίασαν αύξηση της τάξης του 6,4%, ενώ οι διεθνείς πωλήσεις υπερδιπλασιάστηκαν, και συγκεκριμένα ανήλθαν σε 125,6 εκατ. ευρώ, από 62,7 εκατ. ευρώ το 2014 (+100,3%). Τα κέρδη (προ φόρων) ανήλθαν σε 7,9 εκατ. ευρώ (από 3,7 εκατ. ευρώ το 2014) και τα καθαρά κέρδη σε 4,9 εκατ. ευρώ (από 2,6 εκατ. ευρώ το 2014).
Οι επενδύσεις ύψους 300 εκατομμυρίων, που συγκέντρωσαν τα φώτα της δημοσιότητας χάρη στην πρωθυπουργική επίσκεψη, συνδέονται με τα σχέδια της «Philip Morris» για μετατροπή του εργοστασίου στον Ασπρόπυργο σε γραμμή παραγωγής του νέου της προϊόντος (IQOS). Η στρατηγική του επιχειρηματικού ομίλου περιλαμβάνει τον προσανατολισμό του σε «προϊόντα καπνού που δεν περιλαμβάνουν καύση» και στο πλαίσιο αυτό ανασχεδιάζεται το σημερινό εργοστάσιο.

Επενδύει σε «εθελούσιες» απολύσεις

Στην ιστοσελίδα της η «Παπαστράτος» κάνει λόγο για «επενδυτικό πρόγραμμα» άνω των 700 εκατομμυρίων που υλοποιεί από το 2003, υπογραμμίζοντας τη «δυναμική επιχειρηματική ανάπτυξη» και την «ενίσχυση της ανταγωνιστικότητάς» της. Παράλληλα, όμως, ο αριθμός των εργαζομένων έχει μειωθεί σημαντικά κατά τη διάρκεια των τελευταίων χρόνων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η επένδυση στη σημερινή μονάδα και η μεταφορά στις εγκαταστάσεις στον Ασπρόπυργο, η οποία συνοδεύτηκε από μείωση του αριθμού των εργαζομένων.
«Το 2005 ήμασταν 1.070 εργαζόμενοι», υπογραμμίζει ο Κώστας Νικολόπουλος, αναφερόμενος στο εργοστάσιο που λειτουργούσε τότε στον Πειραιά. Η εταιρεία, μπροστά στη μεταφορά της στις νέες εγκαταστάσεις, έθεσε στόχο τη μείωση του προσωπικού, μέσα από πακέτα «εθελούσιας εξόδου». Αποτέλεσμα ήταν οι εργαζόμενοι να μειωθούν κατά 270 περίπου άτομα. Οι «οικειοθελείς αποχωρήσεις» συνοδεύτηκαν από πιέσεις προς τους εργαζόμενους προκειμένου να αποδεχτούν το «πακέτο» που πρότεινε η εταιρεία και να εγκαταλείψουν τη δουλειά.
Αντίστοιχα, πριν από λίγα χρόνια, η εταιρεία είχε διαφημίσει την επένδυσή της σε νέα γραμμή παραγωγής λεπτοκομμένου καπνού για «στριφτά» τσιγάρα. Μάλιστα, στα εγκαίνια είχε δώσει το «παρών» ο τότε υφυπουργός Ανάπτυξης της ΝΔ, Νότης Μηταράκης, εκθειάζοντας το επενδυτικό πρόγραμμα της εταιρείας. Ομως, μετά από διάστημα ενάμιση έτους, όπως εξηγεί ο συνδικαλιστής της ΔΑΣ, η μηχανή μεταφέρθηκε στις εγκαταστάσεις της επιχείρησης στην Πολωνία. «Οι εργαζόμενοι δεν κέρδισαν τίποτα. Προσλήψεις δεν έγιναν. Αντιθέτως κάποιοι κλήθηκαν να εκπαιδευτούν στο χειρισμό της μηχανής και μετά από σύντομο διάστημα να επανεκπαιδευτούν για να αλλάξουν και πάλι πόστο», εξηγεί.

Επταήμερη λειτουργία και 12ωρες βάρδιες

Το νέο επενδυτικό σχέδιο της επιχείρησης προβλέπει τη μετατροπή του εργοστασίου από μονάδα που λειτουργούσε από Δευτέρα έως Παρασκευή, σε μονάδα συνεχούς, επταήμερης λειτουργίας. Οι επιπτώσεις στους εργαζόμενους έχουν ήδη διαφανεί. Η επιχειρησιακή σύμβαση τροποποιήθηκε πρόσφατα, ώστε οι βάρδιες να προσαρμοστούν στην επταήμερη λειτουργία. Οι αλλαγές στο ωράριο φέρνουν για τους εργαζόμενους περισσότερες μέρες συνεχούς εργασίας, δουλειά και Σαββατοκύριακα, υπερωρίες και 12ωρες βάρδιες.
Είναι χαρακτηριστικό ότι σε κάθε εργαζόμενο θα αναλογεί μόνο ένα ελεύθερο Σαββατοκύριακο, αλλά και δύο 12ωρες βάρδιες μέσα στο μήνα. Οσο για τους λιγοστούς εργαζόμενους που δεν δέχτηκαν τη μετατροπή των όρων εργασίας, έχουν ήδη κληθεί να «επανεξετάσουν» τη στάση τους, με την προειδοποίηση ότι η εταιρεία θα χρησιμοποιήσει «κάθε δυνατότητα» για να διασφαλίσει τη συνεχή λειτουργία του εργοστασίου.
Οι βάρδιες σε επταήμερη βάση προστίθενται στο σκηνικό της εντατικοποίησης, που είναι κυρίαρχο στην παραγωγή. «Υπάρχουν εργαζόμενοι που έχουν δυο και τρεις ειδικότητες», λέει ο Κώστας Νικολόπουλος. Για παράδειγμα, χειριστές ανυψωτικών είναι παράλληλα και μεταφορείς, χειριστές της πακεταριστικής μηχανής εκπαιδεύονται και στη μηχανή που φτιάχνει το τσιγάρο. Μάλιστα, «υπάρχουν χειριστές που καλύπτουν και πακέτο και τσιγάρο στην ίδια βάρδια».
Ενώ οι μηχανές δούλευαν με δύο άτομα στην κάθε βάρδια, εδώ και ενάμιση χρόνο αυτό έχει ανατραπεί, επιβεβαιώνοντας την εντατικοποίηση της δουλειάς. Πλέον ένας χειριστής δουλεύει την κάθε μηχανή, ένας εργαζόμενος «μπαλαντέρ» βοηθάει, πότε στη μια πότε στην άλλη, και κάθεται στο πόστο των εργαζομένων που βγαίνουν διάλειμμα. Κι όλα αυτά στους εξαντλητικούς ρυθμούς της παραγωγής, με τις μηχανές να βγάζουν εκατομμύρια τσιγάρα σε κάθε βάρδια. Η αλλαγή αυτή έχει επικυρωθεί μέσα από συμφωνία της «Παπαστράτος» και του επιχειρησιακού σωματείου.

Εργαζόμενοι πολλών «ταχυτήτων»

Ανάμεσα στους εργαζόμενους ισχύουν μια σειρά διαφορετικές εργασιακές σχέσεις και «ταχύτητες». Στην παραγωγή, από ένα σύνολο 400 εργαζομένων περίπου, οι μισοί (200 - 250 εργαζόμενοι) εργάζονται με συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Πολλοί από αυτούς δουλεύουν κάτω από αυτό το καθεστώς εργασιακής ομηρίας για επτά, δέκα και δώδεκα χρόνια, με τις συμβάσεις να ανανεώνονται ύστερα από ένα «διάλειμμα» στην ανεργία.
Τα εργολαβικά συνεργεία είναι εδώ και χρόνια παρόντα στην καθαριότητα και στο εστιατόριο των εγκαταστάσεων του Ασπροπύργου, ενώ πρόκειται το επόμενο διάστημα να επεκταθούν και στα μηχανολογικά συνεργεία. Εργολαβικοί εργάτες αξιοποιούνται και σε εργασίες όπως το ξεσκαρτάρισμα του προϊόντος, με ολιγοήμερη απασχόληση πέντε - δέκα ημερών, όταν το απαιτούν οι ανάγκες της επιχείρησης.
Δίπλα σε όλους αυτούς, υπάρχουν και οι νέοι σε ηλικία εργαζόμενοι που δουλεύουν ως «πρακτικά ασκούμενοι». Περιζήτητοι για την επιχείρηση είναι οι σπουδαστές των ΤΕΙ, αφού στο πλαίσιο της εξάμηνης πρακτικής τους άσκησης δουλεύουν με μισθό μόλις 300 ευρώ το μήνα. Η «Philip Morris» δεν αρκείται σε αυτούς, αλλά υλοποιεί το δικό της πρόγραμμα μαθητείας (inkompass) σε δεκάδες χώρες όπου δραστηριοποιείται, το οποίο συνοδεύεται από την υπόσχεση για μια πιθανή προσφορά εργασίας, μετά την ολοκλήρωση του προγράμματος.
Κατά καιρούς η επιχείρηση προχωρά σε απολύσεις, που στις περισσότερες περιπτώσεις βαφτίζονται «οικειοθελείς αποχωρήσεις». Μεταξύ των απολύσεων αυτών περιλαμβάνεται και η απόλυση ενός εργαζόμενου, χρονίως πάσχοντα με σκλήρυνση κατά πλάκας, τον περασμένο Δεκέμβρη. Κατά τα άλλα, η εταιρεία διαφημίζει την «εταιρική της ευθύνη» με διάφορες δράσεις, από τις οποίες ξεχωρίζει η δωρεά ειδικού σκάνερ, αξίας 2 εκατ. ευρώ, στο ελληνικό κράτος «για την καταπολέμηση του λαθρεμπορίου καπνού»...

Η «φωνή» της εργοδοσίας μέσα στους εργαζόμενους

Σταθερό σύμμαχο στα σχέδια και τους στόχους της, η εταιρεία έχει την πλειοψηφία του επιχειρησιακού σωματείου. Τριετίες και επιδόματα έχουν γίνει παρελθόν για τους εργαζόμενους στην επιχείρηση από το 2005, πολύ νωρίτερα δηλαδή από το «πάγωμα» που επέβαλαν οι αντεργατικοί νόμοι. Ο ονομαστικός μισθός, ο οποίος εμφανίζεται σχετικά σταθερός τα τελευταία χρόνια, στην πράξη «ροκανίζεται», αφού το κόστος ζωής και τα φορολογικά βάρη την ίδια περίοδο έχουν πολλαπλασιαστεί.
Η επιχειρησιακή σύμβαση που υπογράφουν εταιρεία και σωματείο προβλέπει αυξήσεις της τάξης του 1% και του 0,5%. Κι αυτές με «αστερίσκους»: Η γενική αύξηση συμφωνείται ανάμεσα στα δύο μέρη «με τη ρητή προϋπόθεση ότι τα οικονομικά αποτελέσματα κατά την προηγούμενη οικονομική χρήση θα είναι κερδοφόρα». Η αύξηση λόγω απόδοσης (merit) καθορίζεται από τον προϊστάμενο «ανάλογα με την επίδοση του εργαζόμενου». Με άλλα λόγια, τα εκατομμύρια των κερδών μεταφράζονται σε ψίχουλα για τους εργαζόμενους, που αξιοποιούνται ως «δόλωμα» για τη στράτευσή τους στους «επιχειρηματικούς στόχους».
Στις ίδιες επιχειρησιακές συμβάσεις ενσωματώνονται και όλες οι αντεργατικές αλλαγές στη νομοθεσία. Για παράδειγμα, η «δοκιμαστική περίοδος απασχόλησης ενός έτους» έχει ενταχθεί στα άρθρα της επιχειρησιακής σύμβασης. Αντίστοιχα, η επταήμερη λειτουργία και η αλλαγή στις βάρδιες των εργαζομένων «πέρασε» και μέσα από την τροποποίηση της σύμβασης. Μάλιστα, το σωματείο οργάνωσε και σχετική «καμπάνια» για το νέο επενδυτικό σχέδιο, καλώντας τους εργαζόμενους να πουν «ναι στο IQOS», με τον πρόεδρο του Σωματείου να δηλώνει πως οι συνάδελφοί του «πρέπει να νιώθουν υπερήφανοι για τη συμμετοχή τους στη νέα εποχή της Παπαστράτος».
«Η πλειοψηφία του Σωματείου λειτουργεί με βάση τα "θέλω" της εταιρείας», σχολιάζει ο Κ. Νικολόπουλος. Γι' αυτό δεν είναι περίεργο ότι στη λειτουργία του Σωματείου, στις συνεδριάσεις του ΔΣ και πολύ περισσότερο στις Γενικές Συνελεύσεις, κυριαρχούν ο εκφυλισμός και η απαξίωση.
«Η δική τους ανάγκη για "σταθερότητα" και "ανάπτυξη" σημαίνει αστάθεια, αβεβαιότητα και χειροτέρευση στη δική μας ζωή», τονίζει στην ανακοίνωσή της η ΔΑΣ. Στο συμπέρασμα αυτό μπορούν σήμερα να καταλήξουν, μέσα από την πείρα τους, περισσότεροι εργαζόμενοι, να στηρίξουν και να ενισχύσουν τη ΔΑΣ, τις δυνάμεις που παλεύουν με ταξικό προσανατολισμό και ριζοσπαστική γραμμή, δυναμώνοντας τη φωνή και τη δράση για τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες τους.

Ο μύθος της «δίκαιης ανάπτυξης» και η πραγματικότητα της αντιλαϊκής πολιτικής

Κορυφώνεται αυτό το Σαββατοκύριακο στη ΔΕΘ το «σλάλομ» του πρωθυπουργού, το οποίο περιλάμβανε από επισκέψεις σε καπιταλιστικές επιχειρήσεις και συναντήσεις με επιχειρηματικά - τραπεζικά στελέχη μέχρι την επίσκεψη του Γάλλου Προέδρου Εμ. Μακρόν, που αξιοποιήθηκε ως «μήνυμα εμπιστοσύνης» στην ελληνική οικονομία.
Η κυβέρνηση, υλοποιώντας όλον αυτόν τον προγραμματισμό, τοποθέτησε στην αιχμή του δόρατος της προπαγάνδας της το ευφυολόγημα περί «δίκαιης ανάπτυξης» που δήθεν εξασφαλίζεται για την ελληνική καπιταλιστική οικονομία με την πολιτική της. Πίσω βεβαίως από τον κουρνιαχτό που σηκώνει για «επιστροφή στην κανονικότητα», για τη «μεταμνημονιακή εποχή», για τα ρεκόρ επενδύσεων, την ανάπτυξη που «τα οφέλη της θα επιστρέφουν στους πολλούς», αυτό που υπάρχει είναι όχι μόνο όλα τα αντιλαϊκά μέτρα των μνημονίων που εφαρμόζονται απαρέγκλιτα, αλλά και όσα ήδη περιλαμβάνονται στη νέα φουρνιά της 3ης «αξιολόγησης».
Οχι τυχαία, η κυβέρνηση κομπάζει για την «ψήφο εμπιστοσύνης» που απέσπασε από τον Πρόεδρο της Γαλλίας Εμ. Μακρόν, δηλαδή από τον επικεφαλής μιας κυβέρνησης που διακρίνεται για την αποφασιστικότητά της στο τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων, υλοποιώντας τη στρατηγική που εδώ και χρόνια είναι αποφασισμένη στην ΕΕ, στο πλαίσιο της εξασφάλισης της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων. Αυτήν την «τεχνογνωσία» φιλοδοξεί να πάρει η ελληνική κυβέρνηση, βάζοντάς την στο σωρό της «επόμενης μέρας», μαζί με τις επενδύσεις γαλλικών επιχειρηματικών ομίλων που φαίνεται ότι εκτιμούν το αντεργατικό οπλοστάσιο της Ελλάδας.

Δεν είναι πρώτη φορά...

Δεν είναι η πρώτη φορά που ο ίδιος ο πρωθυπουργός και συνολικά η κυβέρνηση πλασάρουν τα συγκεκριμένα φληναφήματα. Αντίστοιχες ήταν και οι τοποθετήσεις τους μετά την ολοκλήρωση της 1ης «αξιολόγησης» και μετά από κάθε συμφωνία με το κουαρτέτο, ενώ κάθε φορά που ετοιμαζόταν η κυβέρνηση να εφαρμόσει ή να φέρει νέα άγρια αντιλαϊκά μέτρα, πάντα επιστράτευε το μύθευμα της «επόμενης μέρας», για να καλλιεργήσει ψεύτικες προσδοκίες στα εργατικά - λαϊκά στρώματα ώστε να δείξουν ανοχή στη βάρβαρη πολιτική της. Βεβαίως, σε αυτό δεν πρωτοτυπεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Το ίδιο αφήγημα παρουσίαζαν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, που πάντα καλούσαν το λαό να κάνει θυσίες λίγο πριν βρεθεί στο «ξέφωτο της ανάπτυξης».
Ο λαός λοιπόν γνωρίζει. Κάθε φορά που άκουγε ότι τα «δύσκολα πέρασαν» και ότι «μπαίνουμε σε νέα φάση», ερχόταν ακόμα πιο βαρύς ο λογαριασμός. Θυμίζουμε ότι η σημερινή κυβέρνηση υποστήριζε με θέρμη την «επιστροφή στην ανάπτυξη» και οι εργαζόμενοι είδαν την κατεδάφιση του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, το χαράτσωμα στις συντάξεις, τη μονιμοποίηση των κατώτατων και «υποκατώτατων» μισθών, την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων, τη μείωση του αφορολόγητου και άλλα φορομπηχτικά μέτρα, για την εξασφάλιση των πρωτογενών πλεονασμάτων που μονιμοποιούνται στο διηνεκές.
Σήμερα, που φαίνεται ότι έρχεται η ...πολυπόθητη «ανάκαμψη», μαζί της έρχονται και τα νέα χτυπήματα: Στο δικαίωμα της απεργίας, το πετσόκομμα των προνοιακών επιδομάτων, τον επανυπολογισμό των συντάξεων, τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς κ.λπ.
Μήπως πρόκειται απλά για αντίφαση, για μια ακόμα ανακολουθία «λόγων και έργων» της κυβέρνησης, από αυτές που χαρακτηρίζουν την πολιτική της; Η αλήθεια είναι ότι οι παραπάνω πλευρές της αντεργατικής επίθεσης αποτελούν βασικές προϋποθέσεις για την εξασφάλιση της «εξόδου από την κρίση», για επιστροφή δηλαδή των θετικών ρυθμών στην καπιταλιστική κερδοφορία. Ετσι συνέβαινε και έτσι θα συμβαίνει πάντα στον καπιταλισμό. Οσες φιοριτούρες κι αν βάζουν οι εκάστοτε κυβερνήσεις στην καπιταλιστική ανάπτυξη, αυτή θα είναι από χέρι αντιλαϊκή.
Κι αυτό γιατί δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να μεγαλώσουν τα κέρδη, δηλαδή να υπάρχει ανάκαμψη, εκτός από την ένταση της εκμετάλλευσης, τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης, το ξεκλήρισμα φτωχών αυτοαπασχολούμενων της πόλης και της υπαίθρου. Αυτόν τον «χρυσό κανόνα», που η ίδια η κυβέρνηση και τα αστικά επιτελεία ονομάζουν κατοχύρωση της «ανταγωνιστικότητας», επιχειρούν να ικανοποιήσουν τα τελευταία χρόνια της κρίσης.
Εκεί αποσκοπεί το ξεθεμελίωμα των Συλλογικών Συμβάσεων και όλο το θεσμικό πλαίσιο που διέπει την εργασιακή ζούγκλα. Κι αυτό δεν ανατρέπεται με νόμους «φερετζέδες», όπως αυτόν που έφερε η κυβέρνηση για τα Εργασιακά, οι οποίοι, όπως αποδείχθηκε και στη Βουλή, όχι μόνο περιέχουν ρυθμίσεις που αυτοακυρώνονται, αφού παραμένει άθικτο όλο το νομικό πλαίσιο προστασίας των επιχειρηματικών ομίλων αλλά ψαλιδίζονται τελικά και τα όποια ψίχουλα περιέχουν. Μάλιστα, προς επιβεβαίωση του ότι η στρατηγική για εξασφάλιση φτηνού εργατικού δυναμικού δεν επιτρέπει να πειραχτεί ούτε «κόμμα» από το αντεργατικό θεσμικό καθεστώς, η κυβέρνηση απέρριψε και τις τέσσερις τροπολογίες του ΚΚΕ, που περιλάμβαναν μέτρα σε αντίθεση με όλο αυτό το πλαίσιο. Ακόμα και η απόσυρση διατάξεων του πολυδιαφημισμένου νομοσχεδίου από την ίδια την κυβέρνηση την τελευταία στιγμή δείχνει ότι πρόκειται για ρυθμίσεις πλήρως ευθυγραμμισμένες με τη διαμόρφωση «φιλικού επενδυτικού περιβάλλοντος», δηλαδή με τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Προσπάθεια εξαγνισμού του καπιταλισμού

Η κυβέρνηση, προσπαθώντας να εξαγνίσει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, επιχειρεί να πείσει ότι η ανάπτυξη που θα εξασφαλίσει δεν θα έχει καμιά σχέση με αυτό που γνώρισε ο λαός ως ανάπτυξη από τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Στο σύνθημα δε της «δίκαιης ανάπτυξης» συμπυκνώνει αυτόν τον ισχυρισμό, σε άλλη μια προσπάθεια να χαράξει κάλπικες διαχωριστικές γραμμές με τη ΝΔ, που «εκφράζει το παλιό μοντέλο», της «κρατικοδίαιτης» καπιταλιστικής ανάπτυξης, που «ευνοούσε τους λίγους και όχι τους πολλούς»...
Βεβαίως, ο προσανατολισμός που έχει αποφασίσει να κινηθεί η αστική τάξη της χώρας για την ανάπτυξη της κερδοφορίας της σε σύγκριση με τους ανταγωνιστές της είναι διακηρυγμένος και αδιαμφισβήτητος. Και συμπυκνώνεται στο σχέδιο για «Ελλάδα - κόμβο μεταφοράς εμπορευμάτων, Ενέργειας και τουριστικής ανάπτυξης». Αυτός ο προσανατολισμός υπηρετείται από όλες τις κυβερνήσεις των τελευταίων ετών και τα αποτελέσματά του τα βιώνει ο ελληνικός λαός: Τόσο στο όνομα της γεωστρατηγικής αναβάθμισης, που σημαίνει βαθύτερη εμπλοκή στους επικίνδυνους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, όσο και στους κλάδους στρατηγικής σημασίας (Τουρισμός, λιμάνια, αεροδρόμια, τηλεπικοινωνίες κ.λπ.), όπου η ένταση της εκμετάλλευσης χτυπάει «κόκκινο».
Γίνεται όμως να υπάρξει δίκαιη ανάπτυξη ενός άδικου από τη φύση του συστήματος; Γίνεται να αναπτυχθεί με δίκαιους όρους ένα σύστημα όπου οι παραγωγοί του πλούτου, οι εργαζόμενοι, δεν είναι ιδιοκτήτες του; Οπου αυτοί που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, μια χούφτα καπιταλιστές δηλαδή, κατέχουν και τα αποτελέσματα της δουλειάς εκατομμυρίων εργαζομένων; Προφανώς και όχι.
Ακόμα και τα παραδείγματα των καπιταλιστικών επιχειρήσεων που επέλεξε να διαφημίσει ο Αλ. Τσίπρας την περασμένη βδομάδα, προσπαθώντας να περιγράψει τι σημαίνει «δίκαιη ανάπτυξη», είναι χαρακτηριστικά. Μήπως στα εργοστάσια «Παπαστράτος» και «Apivita» έχει αλλάξει η σχέση του εργαζόμενου με τον εργοδότη του; Μήπως εκεί οι εργαζόμενοι απολαμβάνουν πλούτο ανάλογο με αυτόν που παράγουν;
Είναι αλήθεια ότι μια μερίδα εργαζομένων (κυρίως υψηλής ειδίκευσης) σε τέτοιες επιχειρήσεις, σε τομείς με υψηλή παραγωγικότητα (νέων τεχνολογιών, καπνοβιομηχανία, Φαρμάκου - καλλυντικών), όντως έχουν μεγαλύτερους ονομαστικούς μισθούς, που δεν μειώθηκαν δραστικά την περίοδο της κρίσης, τουλάχιστον σε σύγκριση με άλλους κλάδους. Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν υπήρξαν αντεργατικές αλλαγές στα ωράρια, στην Ασφάλιση, στην πληρωμή της υπερωριακής απασχόλησης, στις νέες προσλήψεις με μισθούς των 586 και 511 ευρώ μεικτά, που συντείνουν στη γενικότερη ανατροπή των εργασιακών σχέσεων και στη σχετική επιδείνωση των όρων εργασίας για όλους τους εργαζόμενους.
Οι εργαζόμενοι αυτοί είναι επίσης θύματα της αντιλαϊκής πολιτικής που εφαρμόζει συνολικά η συγκυβέρνηση. Πληρώνουν τους δυσβάσταχτους φόρους και χαράτσια, ακριβοπληρώνουν για Υγεία και Πρόνοια, βάζουν βαθιά το χέρι στην τσέπη για να μορφώσουν τα παιδιά τους, ενώ αν και όποτε φτάσουν σε ηλικία σύνταξης θα πάρουν φιλοδώρημα... Και όλα αυτά για να ενισχύονται πολύπλευρα οι καπιταλιστές, δηλαδή τα αφεντικά τους και η τάξη τους.
Η «Κοινωνική Οικονομία», που περιλαμβάνεται στο παραμύθι της «δίκαιης ανάπτυξης», είναι επίσης χαρακτηριστική. Από τη μία αποτελεί άλλο ένα εργαλείο για να αθωώνεται το εκμεταλλευτικό σύστημα και από την άλλη αποτελεί το δούρειο ίππο για την ιδιωτικοποίηση δομών που θα έπρεπε να είναι απολύτως δωρεάν για το λαό και να καλύπτονται από τον κρατικό προϋπολογισμό. Η περιλάλητη «Κ.ΑΛ.Ο» («Κοινωνική & Αλληλέγγυα Οικονομία») αξιοποιείται από την κυβέρνηση και χρηματοδοτείται αδρά από την ΕΕ, ώστε να συμβάλλει στην ανακύκλωση της ανεργίας και για να αφαιρέσει δυνάμεις από τη διεκδίκηση μόνιμης και σταθερής δουλειάς, στέλνοντάς τις να στήσουν τις δικές τους «συνεταιριστικές» επιχειρήσεις. Αξιοποιείται επίσης ώστε οι απολυμένοι εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις που έχουν κλείσει να «παραιτούνται» ουσιαστικά από τις απαιτήσεις τους προς την εργοδοσία.
Ο πρωθυπουργός αξιοποίησε επίσης ως μέρος του «νέου μοντέλου ανάπτυξης» την προώθηση της «καινοτομίας» και της «νεοφυούς επιχειρηματικότητας». Αυτό που κρύβει είναι ότι η «καινοτομία» στον καπιταλισμό δεν αξιοποιείται για να ανακουφίσει πλατιά την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα, ούτε καν αυτόν που συνέλαβε μια «καινοτόμα ιδέα». Καταλήγει στους ίδιους που καταλήγουν όλοι οι κόποι των εργαζομένων, στους μονοπωλιακούς ομίλους. Αλλωστε για κάθε «καινοτόμο σχέδιο» που βρίσκει το δρόμο του και αποδίδει εμπορικά, είναι δεκάδες ή και εκατοντάδες οι ιδέες που παρέμειναν ιδέες, γιατί έτσι αποφάσισε η «αγορά», δηλαδή ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής.

Το μόνο δίκαιο είναι να απολαμβάνουν οι εργαζόμενοι τον πλούτο που παράγουν

Το συμπέρασμα που πρέπει να κρατήσει ο λαός είναι ότι καμιά κυβέρνηση αστικής διαχείρισης δεν μπορεί να φέρει δίκαιη ανάπτυξη του καπιταλισμού. Συνεπώς, δεν πρέπει να δώσει καμιά νέα πίστωση χρόνου στο όνομα της εξόδου από την καπιταλιστική κρίση, γιατί αυτή η έξοδος αφορά το κεφάλαιο και όχι τη μεγάλη λαϊκή πλειοψηφία.
Η μεγάλη κινητοποίηση του ΠΑΜΕ στη Θεσσαλονίκη, η απεργία των εργαζομένων στα πρακτορεία και τα τυπογραφεία την περασμένη Πέμπτη, οι μάχες που ήδη οργανώνονται σε μια σειρά χώρους δουλειάς και θα κλιμακωθούν το επόμενο διάστημα, αποτελούν την καλύτερη απάντηση στην προσπάθεια απόσπασης της λαϊκής συναίνεσης στη σφαγή τους. Στέλνουν το μήνυμα ότι η εργατική τάξη δεν πρέπει να παραιτηθεί από τη διεκδίκηση για επιστροφή των απωλειών που είχε, από την πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών της.
Στον αντίποδα της «δίκαιης ανάπτυξης» υπάρχει η μόνη φιλολαϊκή διέξοδος, που βρίσκεται στην πολιτική πρόταση του ΚΚΕ και που στηρίζεται στη βασική αρχή ότι ο πλούτος ανήκει δικαιωματικά στους εργαζόμενους, στους μοναδικούς παραγωγούς του.