Τι θα μπορούσε να παίξει στο κανάλι του ΣΚΑΪ για την Πετρούπολη, στα 100 χρόνια από τη μεγάλη Οχτωβριανή Επανάσταση;
Αν μιλούσαμε για ντοκιμαντέρ, ο καθένας θα μπορούσε να φανταστεί,
έχοντας για καλό και για κακό δίπλα του μια σακούλα. Αλλά αυτό που
ξεπερνάει τη φαντασία είναι πως θα χρησιμοποιούσαν ένα talent show για
να περάσουν τη βρώμικη, αστική προπαγάνδα τους. Ακολουθεί μια μικρή
γεύση.
Εσείς άραγε γνωρίζατε πως… “η επανάσταση μας πήρε τη χαρά, δικάζουνε με φήμες και με κουτσομπολιά;” “τον τσάρο κι αν τον κλάψανε, τη μοίρα δεν αλλάξανε…”; “έχει αποκτήσει αξία, ό,τι αγγίξανε αυτοί…” (δηλ οι Ρομανόφ) και πουλιέται στη μαύρη αγορά, στον κόσμο που τους νοσταλγεί, όταν δε φεύγει στα κρυφά από το Πέτρογκραντ;
Κανονικά το βίντεο που ακολουθεί, θα χρειαζόταν την κατάλλληλη
σήμανση ως προειδοποίηση. Ο καθένας μπορεί να αναλάβει προσωπικά την
ευθύνη για να το δει και να ξεράσει υπεύθυνα.
Το πρώτο που μπορεί να παρατηρήσει κανείς είναι πως στον
αντεπαναστατικό τους ζήλο, τα αστικά κανάλια δεν προβάλλουν πια ούτε καν
την πρώτη, αστικοδημοκρατική επανάσταση, το Φλεβάρη του 17′, αλλά την
απολυταρχία του τσάρου, όπου ο κόσμος ήταν ευχαριστημένος και
καλοπερνούσε στα όρια της επιβίωσης, πριν έρθουν οι κακοί επαναστάτες να
τον ταρακουνήσουν -χωρίς προφανώς τη δική του συμμετοχή στα γεγονότα.
Δεν ξέρει κανείς αν το χειρότερο είναι η διαστρέβλωση της ιστορίας ή η
χρησιμοποίηση ενός παιδικού χορευτικού συγκροτήματος (Natalittles), για
να στοχεύσουν κατευθείαν στο θυμικό του τηλεθεατή και να κερδίσουν τη
συμπάθειά του για τον καλό, αδικοχαμένο τσάρο.
Η δεύτερη παρατήρηση είναι ότι μετά το ιστορικό ξέπλυμα των
συνεργατών των ναζί στο Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, που επιβραβεύτηκε με την
πρώτη θέση στην περυσινή Eurovision, η φάμπρικα συνεχίζεται και
περιλαμβανει το ιστορικό ξέπλυμα της τσαρικής απολυταρχίας, που είχε
κάτσει σαν το παράσιτο στο σβέρκο του ρώσικου λαού, απομυζώντας την
εργασία του.
Κι αν αναρωτηθεί κανείς, γιατί κρίνουμε αρνητικά το κανάλι, που δεν
έχει καμία ευθύνη για το μουσικό σκετς που επέλεξε η ομάδα, ας σκεφτεί
αν θα μπορούσε να παίξει ελεύθερα και σε ζώνη υψηλής θεαματικότητας πχ
ένα ανστίστοιχο σκετς για τη νίκη των μπολσεβίκων και την επανάσταση, ή
έστω για τη μεγάλη αντιφασιστική νίκη των λαών -που θεωρητικά την τιμούν
και την γιορτάζουν όλοι.
Όχι ε; Τυχαίο; Δε νομίζουμε…
- Ένα παιδί που γεννιέται στη φτώχεια δεν έχει σχεδόν καμιά πιθανότητα
να ξεφύγει απ' αυτή στις σημερινές Ηνωμένες Πολιτείες. Τα φτωχά παιδιά
έχουν μικρή ή καμμία πρόσβαση σε ποιοτική διατροφή για να αναπτυχθούν,
στο σύστημα υγείας ή σε μια αξιοπρεπή εκπαίδευση, δηλαδή σε όλα εκείνα
που απαιτούνται για να ξεπεράσουν τη φτώχεια.
- Οι φτωχοί δεν έχουν καμιά πιθανότητα να ακουστούν οι φωνές τους, καμιά
πιθανότητα να επηρεάσουν την κοινή πολιτική. Οι φτωχοί στις ΗΠΑ συχνά
βρίσκονται στη φυλακή, δεν τους επιτρέπεται να ψηφίζουν επειδή έχουν
ποινικό μητρώο ή αντιμετωπίζουν δυσκολίες στο να πάνε στα εκλογικά
κέντρα, λόγω κάποιων συνειδητών προσπαθειών για την αποτροπή της
συμμετοχής τους στις εκλογές ή ακόμη και της εγγραφής στους εκλογικούς
καταλόγους, πράγματα που αποτελούν κλειδιά για την δημοκρατία.
Ναός του Αγίου Βονιφατίου, Σαν Φρανσίσκο: Η εκκλησία ανοίγει κάθε μέρα τις πόρτες της
από τις 6 το πρωί ως τις 3 μετά το μεσημέρι, για να ξεκουράζονται και να κοιμούνται οι άστεγοι.
- Εντυπωσιάστηκα από τις απόψεις που συνάντησα σε όλη την χώρα. Οι
άνθρωποι αντιμετωπίζουν τους πλούσιους ως επιχειρηματικά μυαλά,
αλτρουιστές, δουλευταράδες και αφοσιωμένους πλήρως σε ό,τι κάνουν ενώ
τους φτωχούς ως χαμένους, απατεώνες και ανθρώπους που απλώς προσπαθούν
να επωφεληθούν από το σύστημα.
- Η ποινικοποίηση της φτώχειας βοηθάει στην δημιουργία ενός
καταστροφικού κύκλου. Σε ένα τυπικό σενάριο, σε έναν άστεγο επιβάλλεται
πρόστιμο για αλητεία ή επειδή κοιμάται στον δρόμο. Το ποσό του προστίμου
θα αυξηθεί (σ.σ.: με τόκους) καθώς μένει απλήρωτο, οδηγώντας
συχνά το άτομο στην φυλακή. Έτσι, αυτοί οι άνθρωποι χάνουν όποια δουλειά
μπορεί να είχαν και φορτώνονται επί πλέον με ποινικό μητρώο που καθιστά
ακόμη δυσκολώτερη την εύρεση εργασίας. Αυτό το καθοδικό σπιράλ
τροφοδοτείται από την κοινή πολιτική.
- Ενώ τα στατιστικά στοιχεία δείχνουν ότι το 14% των κατοίκων των ΗΠΑ
ζουν σε συνθήκες φτώχειας, τόσο πολλοί άλλοι ζουν σε κατάσταση
ανασφάλειας και κακοπληρωμένης εργασίας (σ.σ.: πρεκάριοι) ώστε
ένα 20% θα ήταν πιο ρεαλιστικό ως ποσοστό. Για παράδειγμα, οι
εργαζόμενοι στα Wal-Mart βασίζονται στα κουπόνια τροφίμων που μοιράζει η
κυβέρνηση επειδή δεν είναι δυνατόν να επιβιώσουν με όσα κερδίζουν από
την εργασία τους, παρ' ότι πρόκειται για εργασία πλήρους απασχόλησης.
- Η έντονη εθνική φτώχεια και ανισότητα είναι απότοκα συσσωρευμένων
πολυετών πολιτικών αλλά αναμένεται να επιδεινωθούν λόγω των σχεδίων τής
κυβέρνησης Τραμπ για φορολογική μεταρρύθμιση και για περικοπή των
προγραμμάτων υγείας και κοινωνικής περίθαλψης. Ένα σαρωτικό νομοσχέδιο
φορολογικής μεταρρύθμισης που ωφελεί τις επιχειρήσεις και τους
πλούσιους, θα προκαλούσε την δραματικώτερη αύξηση της ανισότητας που θα
μπορούσε κανείς να φανταστεί. Παράλληλα, οι αυξανόμενες περικοπές των
δαπανών για υγεία και κοινωνική περίθαλψη θα καταστρέψουν ένα "δίχτυ
ασφαλείας" κατά της φτώχειας, το οποίο είναι ήδη γεμάτο τρύπες. Αν
τελικά υλοποιηθούν οι περικοπές που σχεδιάζονται, αυτό το δίχτυ θα
εξαφανιστεί. Η ανισότητα θα εκτιναχθεί στο διάστημα. Μια σαφής εικόνα
αυτής της τρομακτικής φτώχειας και ανισότητας είναι η επανεμφάνιση του
αγκυλόστομου, ενός εντερικού παράσιτου, στις νότιες πολιτείες, όπου οι
τοπικές κυβερνήσεις δεν παρέχουν στους πολίτες καθαρό πόσιμο νερό και
αποχέτευση, αναγκάζοντάς τους να πληρώνουν από την τσέπη τους γι' αυτά
τα αγαθά.
Τα παραπάνω λόγια βγαίνουν από τα χείλη τού Φίλιπ Άλστον, διορισμένου
από το Συμβούλιο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ ως ειδικού
επιτετραμμένου για την φτώχεια και τα ανθρώπινα δικαιώματα.
Συνοδευόμενος από ένα συνεργείο τής βρεττανικής εφημερίδας Guardian, ο
Άλστον επιχείρησε μια δεκαπενθήμερη περιοδεία "στην σκοτεινή καρδιά του πλουσιώτερου κράτους στον κόσμο", προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσει τις αιτίες που αναγκάζουν 41 εκατομμύρια πολίτες των ΗΠΑ να ζουν σε συνθήκες φτώχειας.
Ο Φίλιπ Άλστον περπατάει ανάμεσα σε άστεγους στο κέντρο τού Λος Άντζελες.
-----------------------------------------------
Επιμύθιο ενός "συνεδρίου θέσεων"
Όπως είναι γνωστό, το ιστολόγιο διατηρεί σελίδες στο Twitter και το
Facebook, μέσω των οποίων ενημερώνει τους επισκέπτες για κάθε καινούργια
δημοσίευση. Χτες, λοιπόν, κάποιος αναγνώστης, με προφανέστατη διάθεση
για χαβαλέ, πήρε την -σχετική με το συνέδριο της ΝΔ- ανάρτηση του
Facebook και την κοινοποίησε στην σελίδα μιας ομάδας οπαδών τής Νέας Δημοκρατίας, επιλέγοντας να την συνοδεύσει με ένα απόσπασμα που αρχίζει με την -ειρωνικώτατη- φράση "η Νέα Δημοκρατία δείχνει ενδιαφέρον για όλα τα σημαντικά προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο έλληνας πολίτης".
Και όμως, το κείμενο όχι μόνο δημοσιεύθηκε και όχι μόνο δεν έχει βρεθεί
ως τώρα κανείς να το κατεβάσει αλλά έχει ήδη δεχτεί και 19 like ως την
στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές! Μάλιστα δε, κάποια αναγνώστρια το
έχει χαρακτηρίσει ως "τέλειο"!!
Δεν κρύβω το ότι με όλα τούτα γέλασα με την ψυχή μου. Φαίνεται ότι οι
αναγνώστες τής συγκεκριμένης σελίδας δεν διαβάζουν τίποτε περισσότερο
από την πρώτη αράδα ενός κειμένου προκειμένου να εκδηλώσουν την
ευαρέσκειά τους, αποδεικνύοντας πολλά και για την σοβαρότητά τους αλλά
και για το επίπεδο εκείνων που δηλώνουν έτοιμοι να αλλάξουν την
Ελλάδα...
Όταν πρωτοβγήκε ο θίασος ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ στο παλκοσέντονο υπήρχαν πολλοί-ες
που πίστεψαν, αν μη τι άλλο, σε αλλαγή ορολογίας, φρασεολογίας, έστω
απλής «εικόνας». Καλοπροαίρετοι άνθρωποι που θεωρούσαν ότι οι
«αριστεροί» του νεοΠΑΣΟΚ θα μπορούσαν έστω και λίγο να φέρουν προς τα
μέτρα της κανονικής πολιτικής κουβέντας (ξέρεις αυτή την «αστεία»
διαδικασία που μιλάς με τον άλλον με επιχειρήματα και όχι με ορολογία
Γιαννόπουλου) τους εταίρους τους. Είπαμε, καλοπροαίρετοι
άνθρωποι-ευτυχώς ποτέ δεν ήμουνα σε αυτούς- που δεν έβλεπαν την
υιοθέτηση, προεκλογικά ακόμα, όλων των κουσουριών των πολιτικών
συμπεριφορών από το ’44 και μετά. Καλοπροαίρετοι άνθρωποι… ύστερα ήρθαν
οι μέλισσες (για να ξεπατικώσω τον τίτλο βιβλίου του Γιάννη Ξανθούλη) ή
σε μικρή παράφραση, ύστερα ήρθαν τα πεφτοσυννεφάκια…
Δεν έχω καμία μα καμία πρόθεση να κρίνω τις πολιτικές τους στο
κείμενο αυτό… τι να κρίνεις δηλαδή, που αν αρχίσει κάποιος να γράψει
κάτι για αυτές τις πολιτικές, τα Άπαντα του Λένιν και του Στάλιν μαζί θα
είναι βιβλιαράκι τσέπης, με τις σελίδες που πρέπει να γεμίσεις για την
πάρτη τους.
Αυτό που θέλω να τονίσω σε καλοπροαίρετους και «καλοπροαίρετους»
είναι η απίστευτη υιοθέτηση ορολογίας και ατάκας εποχών, που κάποιοι
(ακόμα και από τον χώρο του «εσωτερικού») έκαναν την βόλτα τους σε
ξερονήσια ακόμα και σε αποσπάσματα χαρακτηρισμένοι σαν μη Έλληνες και μη
πατριώτες… Την γνώμη μου για τύπους σαν τον Παπαχελά και κανάλια τύπου
σκαι, όσοι έχουν παρακολουθήσει στοιχειωδώς κείμενά μου την ξέρουν.
Ατάκες όμως σαν του τύπου του πολλά βαρύ, είναι εμετικές και θυμίζουν
εντελώς άλλες εποχές…
Από κοντά και άλλοι του θιάσου (και αυτή ήταν η αφορμή για το παρόν)
για να μην χάσουν λίγο από την λάμψη του σύντεκνου. «Αντισυγκέντρωση»
σύμφωνα με Σκουρλέτη το ανάγνωσμα η δράση του ΠΑΜΕ στο πανηγυράκι τους…
Τα ίδια και ο Ρήγας σήμερα για να μη μείνει πίσω στον διαγωνισμό
γελοιότητας…
Λιτή και από τις πλέον πετυχημένες η απάντηση του ΚΚΕ στον θίασο:
«Πάει πολύ υπουργοί της κυβέρνησης, η οποία ετοιμάζεται να χτυπήσει
το δικαίωμα στην απεργία, να εγκαλούν το ΚΚΕ για τις συγκεντρώσεις
διαμαρτυρίας του εργατικού – λαϊκού κινήματος ενάντια στην «αναπτυξιακή»
φιέστα της κυβέρνησης στη Δυτική Αττική, εκεί ακριβώς όπου οι πολιτικές
στήριξης του κεφαλαίου έπνιξαν στη λάσπη ολόκληρες περιουσίες και
οδήγησαν στο να χαθούν ανθρώπινες ζωές»
Άντε με το καλό και σε χτύπημα των αγώνων με ΜΑΤ… τί εννοείς γίνεται ήδη!!!!
Υγ. Στη φωτογραφία, Βούτσης και Σκουρλέτης σε αντισυγκέντρ….εεεε
παρέμβαση του ΣΥΡΙΖΑ στις παλιές «καλές» εποχές της αριστερής
ρητορικής…
Ο ΣΥΡΙΖΑ, η πρώτη αριστερή κυβέρνηση του
τόπου, έχει εκπονήσει μυστικό σχέδιο βύθισης δεκάδων πετρελαιοφόρων
πολύ μεγαλύτερων από το «Αγία Ζώνη ΙΙ» στις Ελληνικές ακτές! Το σχέδιο
είναι έτοιμο να υλοποιηθεί καθώς δεκάδες σαπιοκάραβα παίρνουν θέση σε
επίκαιρες ακτές της χώρας για να βυθιστούν και να τις γεμίσουν
πετρελαιοκηλίδες!
Μα γιατί να κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ κάτι τέτοιο,
θα σκεφτεί κανείς! Μα για να του δοθεί η ευκαιρία να παραδώσει τις ακτές
που θα μολυνθούν από τις πετρελαιοκηλίδες πιο καθαρές απ’ ότι ήταν
πριν! Πώς θα γίνει αυτό;! Όπως έγινε στον Σαρωνικό! Ο Αλέξης Τσίπρας
μιλώντας στην Ελευσίνα και στο Περιφερειακό Συνέδριο για τη Δυτική
Αττική είπε ότι οι περιβαλλοντικοί, χημικοί και βιολογικοί δείκτες στον
Σαρωνικό «είναι καλύτεροι σε σχέση με πριν»! Το μόνο που δεν έκανε ο
Τσίπρας ήταν να ζητήσει απ’ όσους επέρριψαν ευθύνες στην κυβέρνησή του
για το ναυάγιο και την μόλυνση να ζητήσουν συγνώμη από τον Κουρουμπλή
και τον ΣΥΡΙΖΑ! Με το θράσος που κουβαλάει ο Τσίπρας πολύ σύντομα θα το
κάνει κι αυτό!
Αφού λοιπόν οι ακτές καθαρίζουν και
γίνονται πιο καθαρές μετά από ναυάγια πετρελαιοφόρων γιατί να μην
βυθίσουμε τελικά αρκετά τέτοια;! Αφού οι βυθίσεις σαπιοκάραβων και οι
πετρελαιοκηλίδες που αφήνουν πίσω τους βοηθούν τον Κουρουμπλή, τον
Τσίπρα και την κυβέρνησή τους να καθαρίσουν τις ακτές και να
τοποθετήσουν σ’ αυτές «γαλάζιες σημαίες» γιατί να μην πάρουμε όλοι λίγο
πετρέλαιο να πετάξουμε στη θάλασσα!
Πρώτη φορά τσαρλατανιά και με τους απίστευτους τύπους που μπλέξαμε θ’ ακούσουμε ακόμα πολλές τέτοιες αθλιότητες!
Αντιγράφουμε και δημοσιεύουμε (από τον 18ο τόμο των Απάντων του Στάλιν -εκδοτικό Σαγιούζ- όπως την βρήκαμε στο βιβλίο του Κ. Τάτση “ο Σοσιαλισμός που γνώρισα”)
την πολύ ενδιαφέρουσα κριτική που ασκεί ο Στάλιν στο έργο του
σοβιετικού σκηνοθέτη Ντοβζένκο για το έργο του “η Ουκρανία στη φωτιά”. Η
κριτική αυτή γίνεται το Γενάρη του 44′, δηλαδή ενόσω ο πόλεμος ενάντια
στους ναζί βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Ο Στάλιν αναφέρεται στη σημασία
που είχε η κολεκτιβοποίηση και η εξάλειψη των κουλάκων ως τάξη στην
ύπαιθρο, καθώς και στον καταλυτικό ρόλο που παίζει για την επικράτηση
του Κόκκινου Σρατού στον πόλεμο. Ο Στάλιν εξηγεί πως χωρίς τα κολχόζ, οι
πόλεις θα βρίσκονταν στο έλεος του κουλάκου και της κερδοσκοπίας του,
πως το σοβιετικό κράτος δε θα μπορούσε να διεξάγει ίσως με επιτυχία τον
πόλεμο, που είναι πόλεμος ταξικός γιατί οι αρπακτικοί ιμπεριαλιστές
έπεσαν πάνω στην ΕΣΣΔ και το σοσιαλιστικό κράτος για να το καθυποτάξουν.
Ακολουθεί το κείμενο του λόγου του Στάλιν στην ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΣΕ και μια ενδιαφέρουσα υποσημείωση στο τέλος.
Ο σύντροφος Ντοβζένκο γύρισε ένα κινηματογραφικό σκηνοθετικό έργο με
την ονομασία “Η Ουκρανία στη φωτιά”. Σ’ αυτό το κινηματογραφικό έργο,
θέλοντας ήπια να εκφραστώ, αναθεωρείται ο λενινισμός, αναθεωρείται η
πολιτική του Κόμματός μας στα βασικά, ριζικά ζητήματα. Το
κινηματογραφικό διήγημα του Ντοβζένκο περιέχει χοντρά λάθη
αντιλενινιστικού χαρακτήρα και αυτό είναι ξεκάθαρη επίθεση εναντίον της
πολιτικής του Κόμματος. Δεν είναι τυχαίο το ότι ο Ντοβζένκο αναθεωρεί
την πολιτική και κριτικάρει το έργο του Κόμματος που αφορά την εξόντωση
των ταξικών εχθρών του σοβιετικού λαού. Ενώ, όπως είναι γνωστό, αυτό το
έργο εκτελέστηκε από το Κόμμα στο πνεύμα του λενινισμού, σε απόλυτη
αντιστοιχία με την αθάνατη διδασκαλία του Λένιν.
Και έτσι ο Ντοβζένκο εδώ παρεμβαίνει ενάντια στην ταξική πάλη. Αυτός
προσπαθεί να δυσφημήσει (συκοφαντήσει) την πολιτική και όλη την πρακτική
δράση του Κόμματος για την εξάλειψη των κουλάκων ως τάξη. Ο συγγραφέας
επιτρέπει στον εαυτό το να εμπαίζει τα ιερά για κάθε κομμουνιστή και για
κάθε πραγματικό Σοβιετικό άνθρωπο, τις έννοιες όπως η ταξική πάλη
ενάντια στους εκμεταλλευτές και η καθαρή γραμμή του Κόμματος.
Του Ντοβζένκο δεν του πέρασε από το νου η απλή και προφανής για όλους
τους Σοβιετικούς ανθρώπους αλήθεια ότι χωρίς την εξάλειψη των
εκμεταλλευτριών τάξεων στη χώρα μας, ο δικός μας λαός, ο δικός μας
στρατός, το δικό μας κράτος, δε θα ήταν τόσο ισχυροποιημένο με μαχητική
ικανότητα και ενότητα, όπως αποδείχτηκαν αυτά σ’ αυτόν το σκληρό πόλεμο
εναντίον των Γερμανών ιμπεριαλιστών. Ο Ντοβζένκο δεν καταλαβαίνει ότι ο
τωρινός Παγκόσμιος Πόλεμος είναι επίσης πόλεμος ταξικός, διότι οι πιο
ληστρικοί και αρπακτικοί ιμπεριαλιστές επιτέθηκαν στη δική μας
σοσιαλιστική χώρα με στόχο την υποδούλωσή της και την καταστροφή του
σοβιετικού συστήματος, φέρνοντας τη σκλαβιά και την εξόντωση του λαού
μας.
Και μόνο αυτό κι όχι οποιοδήποτε άλλο περιστατικό έφερε τα
υπολείμματα της τσακισμένης εκμεταλλεύτριας τάξης, τους εχθρούς των
εργατών και αγροτών, στο ίδιο στρατόπεδο με τους απάνθρωπους Γερμανούς
κατακτητές. Στον Ντοβζένκο πρέπει να είναι γνωστά τα όσα έκαναν οι
“πετλιούροι” και άλλοι Ουκρανοί εθνικιστές στο πλευρό των κατακτητών
εναντίον του ουκρανικού και όλου του σοβιετικού λαού. Αυτοί οι
παλιάνθρωποι προδότες της πατρίδας, προδότες του σοβιετικού λαού, δεν
υστερούν από τους χιτλερικούς, σκοτώνοντας δικά μας παιδιά, γυναίκες,
γέροντες, λεηλατώντας τις δικές μας πόλεις και χωριά. Αυτοί ολοκληρωτικά
πέρασαν στο πλευρό των Γερμανών κακούργων, έγιναν δήμιοι του ουκρανικού
λαού και δραστήρια παλεύουν ενάντια στη σοβιετική εξουσία, ενάντια στο
δικό μας Κόκκινο Στρατό.
Και όμως, το σοβιετικό κράτος δε βρέθηκε καθόλου απροετοίμαστο και
άοπλο μπροστά στην απρόσμενη και ύπουλη επίθεση της χιτλερικής
Γερμανίας.
Στο κινηματογραφικό του έργο κάνει κριτική στην πολιτική του Κόμματος
στον τομέα της οικοδόμησης των κολχόζ. Παρουσιάζοντας το έργο έτσι, ότι
δήθεν η οικοδόμηση των κολχόζ εξάλειψε την ανθρώπινη αξιοπρέπεια από
τους πολίτες και το αίσθημα εθνικής περηφάνιας, μείωσε τη δύναμη και τη
σταθερότητα του σοβιετικού λαού.
Εδώ ο Ντοβζένκο απορρίπτει αυτήν την απλή και προφανή αλήθεια, ότι το
σύστημα των κολχόζ δυνάμωσε το σοβιετικό κράτος και οικονομικά και στον
ηθικοπολιτικό τομέα. Χωρίς τα κολχόζ ίσως εμείς δε θα μπορούσαμε με
επιτυχία να διεξάγουμε τον πόλεμο. Αν υποθέσουμε ότι στο χωριό παρέμεινε
ο κουλάκος, ενώ τα κολχόζ απουσίαζαν, γίνεται κατανοητό στον καθένα ότι
ψωμί και αγροτικά εφόδια για τη βιομηχανία σε σημαντικό βαθμό θα
βρίσκονταν στον κουλάκο. Αυτός θα απαιτούσε ίσως από εμάς διάφορες
κερδοσκοπικές τιμές στα προϊόντα και στα εφόδια και ίσως να άφηνε το
στρατό και τα εργατικά κέντρα χωρίς ψωμί, χωρίς τρόφιμα. Ο κουλάκος θα
προσπαθούσε να πνίξει το λαό με την πείνα και θα χτυπούσε τη σοβιετική
εξουσία πισώπλατα. Και αν αυτό δεν έγινε, οφείλεται μόνο στο ότι τους
κουλάκους, για τους οποίους όπως φαίνεται ο Ντοβζένκο τρέφει μεγάλη
εκτίμηση, εμείς τους εξαλείψαμε σαν τάξη και με επιτυχία οικοδομήσαμε τα
κολχόζ.
Ενδιαφέρον έχει κι η υποσημείωση του συγγραφέα, Κ. Τάτση,
που παραθέτει στο βιβλίο του τον παραπάνω λόγο και δείχνει τα
αποτελέσματα αυτής της κριτικής -σε αντίθεση με το κλασικό στερεότυπο
της Δύσης που αντιλαμβάνεται αυτήν τη διαδικασία ως λογοκρισία.
Η κριτική του κόμματος στην Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΣΕ έγινε δεκτή από
το συγγραφέα, συνεχίζοντας το έργο του με νέα πετυχημένα έργα, με πολλά
βραβεία και διακρίσεις.
Για
πολύ καιρό η παραπάνω φράση αποτελούσε σύνθημα και παρασύνθημα,
αντίστοιχα, των ανταρτών του ΕΛΑΣ Ευρυτανίας, προς τιμή του νεαρού
νεκρού της θρυλικής μάχης του Μικρού Χωριού στις 18 Δεκέμβρη του 1942.
16χρονος μαθητής στο Γυμνάσιο ήταν ο "Κλέαρχος" (Κώστας Μπίρτσας) όταν
παράτησε τα τετράδια και τα βιβλία για να αγκαλιάσει "τ’ άγιο τουφέκι"
της λευτεριάς. Και γίνηκε σύμβολο και αετός στα λεύτερα ευρυτανικά βουνά
μας!
Όμορφο Μικρό Χωριό
Το
Μικρό Χωριό, ένα γραφικό ορεινό παραμυθάκι, βρίσκεται κουρνιασμένο στα
850 μέτρα, στην αγκαλιά της επιβλητικής Χελιδόνας. Από τα μισά του 15ο αιώνα ατενίζει από εκεί την πανοραμική θέα στην κοιλάδα του Καρπενησιώτη ποταμού. Ο Πουκεβίλ στις περιηγήσεις του καταγράφει το πανέμορφο Μικρό Χωριό με τις 30 οικογένειες. Πολλοί ήταν οι ξενιτεμένοι στην Κωνσταντινούπολη, πολλοί όμως και οι ντόπιοι ζηλευτοί πετράδες. Στα υψώματα της Χελιδόνας ήρθε κρυφάστα
1823 ο Μάρκος Μπότσαρης για να προετοιμάσει την επίθεση στο πολυπληθές
τούρκικο ορδί που στάθμευε στο Καρπενήσι. Μαζί του πολέμησαν και
Μικροχωρίτες! Στην παλιά πέτρινη βρύση του χωριού, λέγεται ότι απίθωσαν
το άψυχο σώμα του Μάρκου οι σύντροφοί του κατά τη διάρκεια της πορείας
μεταφοράς της σωρού του προς το Μεσολόγγι, μετά την περίφημη μάχη του
Κεφαλόβρυσου.
Τα
περίτεχνα πέτρινα σπίτια, οι έξι βρύσες στην ωραία πλατεία με τα
πλατάνια, η υπέροχη εκκλησία της Μεταμόρφωσης του Σωτήρα με το ιστορικό
καμπαναριό, τα παλιά ξωκλήσια του 19ου αιώνα, το σχολείο που
στεγάζει το Ιστορικό και Λαογραφικό Μουσείο, το Μνημείο Μνήμης
αφιερωμένο στους εκτελεσθέντες από τους Ιταλούς, το Ηρώο του Κλέαρχου,
το Μνημείο των θυμάτων της κατολίσθησης, η Βρύση του Μάρκου Μπότσαρη, η
μικρή αλπική λιμνούλα, τα λαχταριστά ταβερνάκια και τα εξαιρετικά
καταλύματα, και άλλα πολλά ακόμη, συνθέτουν την εξαίσια βουνίσια εικόνα
του χωριού που παλεύει με το χρόνο και τη μοίρα μέσα στο ελατοσκέπαστο
τραχύ τοπίο, αυτό με τους δασικούς δρόμους και τα μαγικά μονοπάτια που
φτάνουν ως την κορφή της ξελογιάστρας Χελιδόνας!
Στα
1963, στις 13 του Γενάρη, μετά από 13 συνεχόμενες μέρες και νύχτες
έντονης βροχόπτωσης, αποκολλήθηκε μεγάλο μέρος του βουνού καταπίνοντας
τα 2/3 του παλιού χωριού μαζί
με 13 ανθρώπους (πόσο μεταφυσικά "γρουσούζικο" φαίνεται να μοιάζει αυτό
το "13" για τους Μικροχωρίτες)! Οι περισσότεροι σώθηκαν γιατί ήταν
Κυριακή και βρίσκονταν στην εκκλησία. Πέντε χρόνια μετά οικοδομήθηκε, με έρανο, το Νέο Μικρό Χωριό σχεδόν δίπλα από το Παλιό, σε απόσταση μόλις 2 χλμ.
Σήμερα
το Μικρό Χωριό (Νέο και Παλιό, με 124 και 83 σπίτια αντίστοιχα)
αποτελεί έναν από τους πιο δημοφιλείς τουριστικούς προορισμούς της
Ευρυτανίας μαζί βέβαια και με τα άλλα όμορφα χωριά της Ποταμιάς.
Καμαρώνει, αντικρίζοντας απέναντι, και κάτω από την Καλιακούδα, το
μόνιμο “ανταγωνιστή” του το ξακουστό Μεγάλο Χωριό!
Όμως
το Μικρό Χωριό δεν είναι απλά ένας σαγηνευτικός ταξιδιωτικός
προορισμός. Η περήφανη αντιστασιακή ιστορία του το κατατάσσει στο
πάνθεον των ηρωικών χωριών του τόπου μας.
Η μαύρη σκλαβιά και η Αντίσταση
1941:
Το Καρπενήσι βρίσκεται υπό ιταλική κατοχή. Τα περισσότερα χωριά της
Ευρυτανίας θρηνούν νεκρούς από τον πρόσφατο ελληνοϊταλικό πόλεμο. Οι
άπληστοι καταχτητές με ορισμένους ντόπιους συνεργάτες τους, δήθεν
δραγουμάνους, που στην πραγματικότητα ήταν δωσίλογοι ντυμένοι με
ιταλικές στολές (Τουρκοχρήστος, Κοροκίδας, Πατακιάς, Στέλας, Κιούσης
κλπ) εξορμούν στην ευρυτανική
ύπαιθρο και λεηλατούν, άλλοτε ευθέως και ξεδιάντροπα και άλλοτε με
χυδαίους έμμεσους εκβιασμούς, τους χωρικούς. Ταυτόχρονα διάφοροι άλλοι
ξενόφερτοι μαυραγορίτες πηγαινοέρχονται μέσα στην πόλη και στα χωριά και
μαζί με τα τομάρια της ιταλικής διοίκησης εκμεταλλεύονται με χίλια δυό
τερτίπια τον φτωχό κόσμο ληστεύοντας τις περιουσίες και τη λιγοστή
σοδειά των κατοίκων που μέσα στη μαύρη φτώχεια τους έχουν να
αντιμετωπίσουν και αυτά τα καθάρματα. Όποιοι τολμούν να αντιδράσουν;
Δολοφονίες, ξυλοδαρμοί, βασανιστήρια, βιασμοί γυναικών, στρατοδικεία και
φυλακίσεις, είναι στο πρόγραμμα με διάφορα φτηνά προσχήματα. Η σκλαβιά
μαζί με ένα μαύρο συρματόπλεγμα τυλίγει το Καρπενήσι.
Τον
Οχτώβρη του 1941 ομάδες πολιτών που προέρχονται κυρίως από το παράνομο
ΚΚΕ Ευρυτανίας, οργανώνουν με θαυμαστή επιτυχία ένα μεγάλο πανευρυτανικό
συλλαλητήριο στο Καρπενήσι, με σύνθημα "κανείς να μην πεθάνει από
πείνα"! Απαιτούν 10% παρακράτημα από τους μαυραγορίτες για να πηγαίνει
στις άπορες οικογένειες. Η πλατεία του Καρπενησίου γεμίζει από κόσμο και
ομιλητές, ενώ οι ένοπλοι ιταλοί, έκπληκτοι με τη μεγαλειώδη
αποφασιστικότητα του ευρυτανικού λαού, τα χάνουν και δεν τολμούν να
αντιδράσουν. Μετά από πολλές δαιδαλώδεις προσπάθειες και κινητοποιήσεις,
το αίτημα κερδίζεται και έτσι αρκετά τρόφιμα διαμοιράζονται στις πιο
φτωχές οικογένειες. Έτσι γλίτωσε η Ευρυτανία το θάνατο από την πείνα.
Περίπου εκείνο τον καιρό βρίσκεται εκεί και ο Άρης Βελουχιώτης που
θεωρεί την αγαπημένη του Ευρυτανία ιδανική για την έναρξη του ένοπλου
απελευθερωτικού αγώνα. Φυσικά θα συγκροτηθεί και το ΕΑΜ Ευρυτανίας.
Η πρώτη
αντάρτικη ομάδα, με αρχηγό τον Άρη, ξεκινά από την καλύβα του Στεφανή
στη Σπερχειάδα, κι ανηφορίζει στο Καρπενήσι έχοντας μόνο μερικά πιστόλια
και κάνα δυο γκράδες. Έτσι, λίγοι στην αρχή, όμως θαρραλέα και
αποφασιστικά βγαίνουν στον αγώνα τα καλύτερα παιδιά του λαού μας!
Οργώνουν σαν τα αγρίμια τα βουνά, με στερήσεις, πείνα, κακουχίες, και
χίλια βάσανα, αλλά δεν το βάζουν κάτω. Οργανώνονται, εξηγούν,
στρατολογούν, εξοπλίζονται,
βάζουν τη σπίθα στο μπαρούτι της περήφανης συνείδησης του λαού. Στις 7
Ιουνίου 1942 το πρώτο αντάρτικο σώμα με προμετωπίδα τη σημαία που γράφει
"Ελεύθερη Ευρυτανία-ΕΛΑΣ" και με το τραγούδι "Μαύρη είναι η νύχτα στα
βουνά" μπαίνει
με επικεφαλής τον Άρη Βελουχιώτη στη Δομνίστα, όπου κηρύσσει την έναρξη
του ένοπλου απελευθερωτικού αγώνα. Αυτό ήταν! Το αντιστασιακό κίνημα
που στην πορεία θα πάρει πελώριες διαστάσεις ξεκινά! Τα ρυάκια θα
μεταβληθούν σε ποτάμια και ο ΕΛΑΣ θα γίνει ο μεγάλος λαϊκός στρατός της
Λευτεριάς και της Λαοκρατίας.
Στις
28 του Οχτώβρη 1942 στο Κρίκελλο Ευρυτανίας, ο Άρης με τους αντάρτες
του δίνει μια πολύ σημαντική νικηφόρα μάχη, την πρώτη σε όλη την
κατεχόμενη Ευρώπη, διαλύοντας μια ιταλική φάλαγγα. Επιτυχείς μάχες
δίνονται και στη Χρύσω κι αλλού. Ο ΕΛΑΣ δε σταματά! Καταφέρνει, συνεχώς,
αποφασιστικά χτυπήματα στους φασίστες καταχτητές και στους ντόπιους
προδότες. Η ανάπτυξή του είναι αλματώδης. Κομβική επιτυχία της
αντίστασης αποτελεί το μεγάλο επιτυχημένο σαμποτάζ στη γέφυρα του
Γοργοποτάμου στις 25 του Νοέμβρη. Ο αγώνας μεστώνει κι ο ΕΛΑΣ
σκορπάει την ατσάλινη δύναμη της λευτεριάς σε βουνά και λόγγους. Το
τιμημένο αντάρτικο τουφέκι στέλνει περήφανα λυτρωτικά μηνύματα ξεσηκωμού
και νέας ανάστασης! Έτσι το ηθικό του σκλαβωμένου λαού μας
αναπτερώνεται. Η Ευρυτανία πάλλεται από επαναστατικό ενθουσιασμό και ο
λαός πυκνώνει τις ελασίτικες γραμμές.
Η μάχη του Μικρού Χωριού!
Η
μάχη του Μικρού χωριού θεωρείται από τις σημαντικότερες στην
αντιστασιακή εποποιία του τόπου. Τέτοιες μέρες ήταν, Δεκέμβρης του 1942,
όταν ο Άρης με τα πιο διαλεχτά παλικάρια του ΕΛΑΣ, περνά από το Μικρό
Χωριό Ευρυτανίας, το οποίο διαθέτει έναν από τους πιο δυνατούς εαμικούς
πυρήνες, και γίνεται δεκτός από τους κατοίκους με ενθουσιώδεις
εκδηλώσεις. Η φήμη του λαϊκού απελευθερωτικού στρατού φτερουγίζει ήδη
από άκρη σε άκρη σε ολόκληρη τη Ρούμελη με επίκεντρο πάντα την αδάμαστη
Ευρυτανία. Στα πρόσωπα των παιδιών τους, των αδούλωτων ανταρτών, οι
χωρικοί βλέπουν το συμπαραστάτη, τον αρωγό, τον απελευθερωτή από τη
μαύρη κατοχή και γενικότερα από την αφόρητη εκμετάλλευση του
παρελθόντος. Είναι ξημερώματα της 18ης Δεκέμβρη, όταν οι αντάρτες
πληροφορούνται, από ένα σύνδεσμο στο Κλαψί, ότι δύο πολυπληθείς ιταλικές
φάλαγγες (1000 άντρες, άλλες πηγές κάνουν λόγο και για 2000) ξεμύτισαν
από το κατεχόμενο Καρπενήσι και κατηφορίζουν προς το Μικρό και το Μεγάλο
χωριό, για επίδειξη δύναμης και αρπαγές στα χωριά. Υπάρχει και μία
εκδοχή ότι οι Ιταλοί ειδοποιήθηκαν από κάποιον προδότη πρόκριτο για την
παρουσία ανταρτών στην περιοχή! Να σημειώσουμε, εδώ, κάτι που έχει
μεγάλη σημασία: πριν λίγες μέρες, στις 7 Δεκέμβρη 1942, είχε προηγηθεί η
πυρπόληση και η λεηλασία της Χρύσως με την εκτέλεση 7 πατριωτών, καθώς
και το κάψιμο, στις 10 Δεκέμβρη, του πανέμορφου ιστορικού
χωριού των Αγράφων. Οι αντάρτες που βρίσκονται εκείνη την ημέρα στο
φιλόξενο Μικρό Χωριό δεν ξεπερνούν τους 200, αλλά δεν πτοούνται. Με
ενθουσιασμό και επαναστατική φλόγα αποφασίζεται αμέσως το χτύπημα του
φασίστα καταχτητή που επελαύνει. Ο Άρης, με τη βοήθεια και των ντόπιων,
μαθαίνει τα πάντα για την περιοχή, χαρτογραφεί, εποπτεύει και εξετάζει
προσεκτικά τον τρόπο και το σημείο που θα λάβει χώρα η επιχείρηση.
Η ενέδρα στήνεται στη Ρεματιά, στο δρόμο πριν το Μικρό Χωριό στου "Τσίρη". Tην
κομβική ρεματιά, όπως και τα πλαϊνά περάσματα, καθώς και κάποιες
επιλεγμένες εξόδους διαφυγής, ελέγχουν διάσπαρτα ακροβολισμένα αντάρτικα
τμήματα του "Λάμπρου" του "Νικηφόρου", του Νάκου Μπελή και του Νίκου
Καρκάνη. Παρόντες, επίσης, στα πιο καίρια πόστα είναι ο ανθός του
αντάρτικου, οι: "Θάνος", "Πελοπίδας", "Λευτεριάς", "Παπα-κουμπούρας" και
άλλοι ακόμη. Ο Άρης μπροστάρης και συντονιστής!
Οι
Ιταλοί της μίας φάλαγγας που βαδίζουν σε πυκνή πολεμική διάταξη,
δέχονται ξαφνικά τα πρώτα πυρά των “Αρειανών” που τους χτυπούν σε
απόσταση αναπνοής και με καλό οπτικό πεδίο. Πρώτος σωριάζεται ο
επικεφαλής "γαλονάτος". Είναι ο Διοικητής του Συντάγματος Καρπενησίου!
Το σύνθημα είχε ήδη δοθεί. Οι ΕΛΑΣίτες χτυπούν ακατάπαυστα και
συντονισμένα και οι επιδρομείς φασίστες πέφτουν σαν τα στάχυα.
Πανικόβλητοι οι Ιταλοί προσπαθούν να ανασυγκροτηθούν και σε λίγο
αρχίζουν να ανταποδίδουν τα πυρά. Ταυτόχρονα, η άλλη εχθρική φάλαγγα που
έχει περάσει απέναντι στο Μεγάλο Χωριό, εντοπίζει τις θέσεις των
ανταρτών και "βάζει" με όλμους. Η μάχη μαίνεται, επικρατεί "χαλασμός
Κυρίου", αντιβουίζουν οι ρεματιές, καίγεται ο τόπος από τα πυκνά πυρά
των αντιμαχόμενων. Αλλά
ο αντάρτικος αιφνιδιασμός αποδεικνύεται απόλυτα επιτυχημένος και οι
καταχτητές παθαίνουν καθολική πανωλεθρία. Δεκάδες Ιταλοί κείτονται
νεκροί, πληροφορίες κάνουν λόγο για 70. Από τους αντάρτες νεκρός είναι
μόνο ένας : ο αλησμόνητος "Κλέαρχος" το 16χρονο ατρόμητο ανταρτόπουλο
από το Περίβλεπτο Φθιώτιδας. Ο Κλέαρχος, σύμφωνα με μαρτυρίες
συμπολεμιστών του, πρόλαβε μονάχα να πει: "αχ, τους κερατάδες, μες την
καρδιά με χτύπησαν" και πέταξε για να συναντήσει τον Κατσαντώνη και τον
Μπότσαρη. Ο θάνατός του συγκλόνισε βαθιά τους συντρόφους του. Με τo
προσυμφωνημένο σύνθημα της σάλπιγγας, οι αντάρτες, μετά τη μεγάλη τους
επιτυχία, αποχωρούν όπως ακριβώς προστάζει η δοκιμασμένη ταχτική του
αιφνιδιασμού. Ξημερώματα βρίσκονται στα Φιδάκια, κατόπιν στην Αγία
Βλαχέρνα και στις 20 του Δεκέμβρη περνάνε στο Παπαρούσι, φτάνουν στο
φουσκωμένο Μέγδοβα από όπου, ομάδες- ομάδες, περνάνε με το "καρέλι"
απέναντι το ποτάμι και καταλήγουν στο χωριό Μαραθιάς όπου φιλοξενούνται
στο σχολείο και σε σπίτια.
"Tο δόλιο το Μικρό Χωριό και πάλι ανταριάζει"...
Τα
αιμοβόρα κτήνη του Μουσολίνι σκύλιασαν. Οι άνανδροι φασίστες ξεχύνονται
στο "δόλιο το Μικρό Χωριό" και το πυρπολούν: σπίτια, αποθήκες, καλύβια,
γίνονται παρανάλωμα του πυρός. Ληστεύουν όλα τα υπάρχοντα των κατοίκων
που τα φορτώνουν σε καμιόνια. Πολλοί χωρικοί, γέροι, μανάδες και μικρά
παιδιά καταφεύγουν στα γύρω βουνά παρακολουθώντας με σπαραγμό το βιός
και τον κόπο τους να καίγεται και να λεηλατείται. Οι αδίστακτοι Ιταλοί όμως έχουν στο νου τους ακόμη πιο φρικιαστική συνέχεια.
Η
ελεεινή επιχείρηση τρόμου ξετυλίγεται στην περιοχή. Και αφορά όχι μόνο
το Μικρό μα και το γειτονικό Μεγάλο Χωριό. Συλλαμβάνουν κόσμο (ανάμεσά
τους και κάποιους προκρίτους που δεν αποφάσιζαν να αποδράσουν έγκαιρα
παρά τις προτροπές της τοπικής εαμικής οργάνωσης) και μέσα στο σχολείο
τους υποβάλλουν σε ανείπωτα βασανιστήρια! Τους κρεμάνε με τριχιές, σπάνε
χέρια και πόδια, βγάζουν μάτια με τις ξιφολόγχες, χαράζουν τα πρόσωπα
των κρατουμένων, κι όλα αυτά για να προδώσουν οι χωρικοί τους αντάρτες,
τα μαχόμενα παιδιά τους και τους συγχωριανούς τους. Αλλά οι περήφανοι
Ευρυτάνες στέκουν παλικάρια και αλύγιστοι. Κανείς δεν μαρτυράει τίποτε!
Οι βάνδαλοι δεν έχουν ιερό και όσιο.
Παραμονές
Χριστουγέννων, στις 24 Δεκέμβρη, βασανίζουν και καίνε ζωντανούς τον
αξιαγάπητο 42χρονο δασκαλόπαπα Δημήτρη Βαστάκη και τον ενωμοτάρχη Χ.
Κατσίμπα.
Επιπλέον 11 κρατούμενοι -κυρίως Μεγαλοχωρίτες
αλλά και Μικροχωρίτες- οδηγούνται έξω από το χωριό στη θέση Άνω
Λόγγοβες όπου οι φασίστες του Μουσολίνι τους βάζουν να σκάψουν ζωντανοί
τους τάφους τους. Στη συνέχεια τους εκτελούν αναγκάζοντας με τη βία το
χωριό να παρακολουθήσει το αποτρόπαιο θέαμα της κτηνωδίας τους. Ήταν
οι : Γιάννης Καριοφύλλης δάσκαλος, Χρήστος Μέρμηγκας αρχίατρος, Δ.
Ματσιούτας τηλεγραφητής, Ανδρέας Σιταράς, Δημ. Δασκαλάκης ανάπηρος,
Θεόδωρος Οικονόμου ανάπηρος, Γιάννης Μεσίρης ανάπηρος, Βασίλης Παλιούρας
επαγγελματίας, Κώστας Αραπογιάννης επαγγελματίας, Νίκος Κυρίτσης
καφετζής, Χρήστος Φλέγκας μετανάστης. Ο
αείμνηστος δάσκαλος Γιάννης Καριοφύλλης με υψωμένη τη γροθιά
βροντοφωνάζει μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα: "ζήτω η Ελλάδα, ζήτω η
ελευθερία", στέλνοντας ουρανόμηκες μήνυμα λεβεντιάς ως τα πέρατα του
αγωνιζόμενου κόσμου! Έτσι με σφιγμένη τη γροθιά βρήκαν τον λεβέντη
Ευρυτάνα κάποιοι στενοί συγγενείς και συγχωριανοί του!
Η
θυσία των ηρώων έδωσε νέα τεράστια ώθηση στον αντιστασιακό αγώνα του
τόπου μας και ο ΕΛΑΣ εγκαθιδρύεται πλέον παντού. Γίνεται ο φόβος και ο
τρόμος του μισητού εχθρού καταφέρνοντας σημαντικά χτυπήματα στον
καταχτητή. Οι Ιταλοφασίστες, δεν θα ξεμυτίσουν πάλι, μέχρι που 4,5
μήνες αργότερα, στα τέλη του Απρίλη 1943, θα αποχωρήσουν για ασφάλειά
τους από το Καρπενήσι προς τη Λαμία. Τα χωριά ανασαίνουν, η πνοή της
λευτεριάς και ο σπόρος της αναδημιουργίας ριζώνουν για τα καλά στον τόπο
μας. Η Ελεύθερη Ελλάδα θα βρει την πιο έμπρακτη έκφρασή της στην
ανταρτομάνα Ευρυτανία.
Αξίζει
να υπενθυμίσουμε ότι στο Μικρό χωριό στεγάστηκε και το περίφημο
Τυπογραφείο της Εθνικής Αντίστασης, αυτό το σπουδαίο επαναστατικό κέντρο
πληροφόρησης, όπου τυπώνονταν πλήθος εφημερίδων της Ελεύθερης Ελλάδας
των βουνών (πολλές από τις οποίες παρουσιάσαμε και θα συνεχίσουμε να
παρουσιάζουμε από το blog μας) και το οποίο πυρπόλησαν παρακρατικοί επιδρομείς το 1946.
Επίσης,
εδώ έδρασε και η νεαρή Επονίτισσα η Ναυσικά Φλέγκα-Παπαδάκη, η
μετέπειτα γυναίκα του καπετάν Λευτεριά, η οποία οργανώνει τα πρώτα
εθελοντικά παιδικά συσσίτια και δίνει το παράδειγμα για να οργανωθεί
παντού η Αλληλεγγύη με αποτέλεσμα να γλιτώσουν από τη φονική πείνα
13.000 παιδάκια της Ρούμελης. Αυτή η θρυλική νεαρή κοπέλα έγραψε και
τους στίχους για το τραγούδι του Άρη και του Μικρού Χωριού που πέρασε
από στόμα σε στόμα και τραγουδιέται ακόμη:
"Βαρια στενάζουν τα βουνά, ο ήλιος σκοτεινιάζει,
το δόλιο το μικρό χωριό και πάλι ανταριάζει
Λαμποκοπούν χρυσά σπαθιά, πέφτουν τουφέκια ανάρια,
ο Άρης κάνει πόλεμο, με αντάρτες παλικάρια
Έλα βρε άπιστε Ιταλέ, φασίστα Μουσολίνι
να μετρηθούμε οι δυο μαζί, να δεις το τι θα γένει
Δεν έχεις γέρους και άρρωστους, μικρά παιδιά να σφάξεις,
ούτε κορίτσια ντροπαλά, ούτε χωριά να κάψεις
Παπάδες για να τυρρανάς, στη μέση στο παζάρι,
έχεις μπροστά σου σήμερα, τον Καπετάνιο Άρη
Που γρήγορος σαν τον αητό, σαν το γοργό το αγέρι,
φασίστες έσφαξε πολλούς, με δίκοπο μαχαίρι"!
Μία εφημερίδα της
εποχής θα γράψει : "Το 21 τους λέγαν κλέφτες, σήμερα τους λεν ληστές.
Τώρα, όπως και τότε, είναι οι αγωνιστές της Λευτεριάς"!
(Ήταν ένα αφιέρωμα από τον "Ευρυτάνα ιχνηλάτη"για τη μάχη του Μικρού Χωριού, που έγινε σαν σήμερα) .
ΥΓ1: Δείτε και ορισμένα κομβικά αφιερώματα του blog μας για την Αντίσταση στην Ευρυτανία:
Παφιλης: Μόλις στα 0,88 ευρώ η αύξηση του κατώτατου μισθού στην Πορτογαλία.
Τσακαλωτος: Δε σας πληροφόρησαν καλά, από 508 πήγε στα 530!
Παφιλης: 0,88 × 25 πόσο κάνει;
Το
πρόβλημα ωστόσο δεν είναι τα Ευκλείδεια μαθηματικά. Είναι τα
μαθηματικά της κυβέρνησης και το αξίωμά της για ένα “σοσιαλιστικό”
καπιταλισμό.
Δεν
ξέρουμε αν είναι ο Παφίλης που κομπλάρει τον Τσακαλώτο ή αντιστρόφως, ο
Τσακαλώτος που εμπνέει τον Παφίλη, αλλά η μεταξύ τους “χημεία” είναι
αδιαμφισβήτητη και υπάρχουν μια σειρά περιστατικά ως αποδείξεις.
Το Μάη του 15′
ο Παφίλης είχε κάνει λόγο για το “Ευκλείδειο θεώρημα” πως ο
καπιταλισμός είναι σοσιαλιστικός. Ο Ευκλείδης είχε απαντήσει λέγοντας
πως το ΚΚΕ δε δίνει ελπίδα στο λαό (τότε ακόμα “η ελπίδα ερχόταν…”) και
κάλεσε τους βουλευτές του να διαβάσουν τον τρίτο τόμο του Μαρξ. Για να
επανέλθει ο Παφίλης λέγοντας “ελπίδα δίνουμε, παραισθησιογόνα δε
δίνουμε” και πως χωρίς το ΚΚΕ -και τις αντιδράσεις του στο δρόμο- η
Ελλάδα θα ήταν νεκροταφείο.
Δύο χρόνια αργότερα, τον περασμένο Μάη,
ο Παφίλης αγανακτισμένος με τις κυβερνητικές ντρίπλες, είπε στον
Τσακαλώτο πως στο πρώτο “αριστερό μνημόνιο” επικαλέστηκε το Μαρξ, στο
δεύτερο “αριστερό μνημόνιο” το Λένιν, κι ελπίζει πως όταν τριτώσει το
κακό δε θα έρθει κι η επίκληση του Στάλιν…
Σήμερα στη Βουλή τρίτωσε όντως το “καλό”. Ο Παφίλης έκανε κριτική
αναφορά στο παράδειγμα της Πορτογαλίας, όπου η “συστράτευση της
Αριστεράς” δεν έφερε καμία ανακούφιση για τον εργαζόμενο λαό, παρά μόνο
μια πενιχρή αύξηση που ισοδυναμεί με κάτι λιγότερο από ένα ευρώ
ημερησίως. Ο Τσακαλώτος, που συχνά τον μπερδεύουν λίγο τα ελληνικά,
ατύχησε αυτή τη φορά και με τους αριθμούς, αφού διέκοψε τον Παφίλη και
του είπε: “δε σας έχουν πληροφορήσει σωστά, από τα 508 ευρώ ο μισθός
πήγε στα 530!”. Για να προκαλέσει την εύλογη απορία του Παφίλη που του
ζήτησε να κάνει μια απλή πράξη:
-0,88 ευρώΧ25 πόσο μας κάνουν;
Η απάντηση είναι 22 ευρώ, όσο και το ποσό της μηνιαίας αύξησης. Μετά από την ευκλείδεια γεωμετρία, λοιπόν, μάθαμε και την “ευκλείδεια
αριθμητική”. Μακάρι να ήταν αυτό βέβαια το πρόβλημα. Στην
πραγματικότητα, το πρόβλημα είναι το βασικό αξίωμα του Ευκλείδη και των
μαθηματικών της κυβέρνησης, που πλασάρουν ένα “σοσιαλιστικό” καπιταλισμό
και την πολιτική τους ως φιλολαϊκή.
Ο
λόγος για το μουσικοχορευτικό συγκρότημα Natalities που εμφανίστηκε στο
«Ελλάδα έχεις ταλέντο» και αποθεώθηκε από κοινό και κριτές. Το θέμα της
παράστασης ήταν η δυστυχία που βρήκε τους Ρομανώφ εξαιτίας της Ρωσικής
επανάστασης του Φλεβάρη και το δράμα μελών της οικογένειας του Τσάρου.
Βλέπετε, οι υπεύθυνοι του Art And Performance Dance Theatre που
βρίσκονται πίσω από τους Natalities, δεν δίστασαν για να χρησιμοποιήσουν
παιδάκια προκειμένου να στοχεύσουν στο θυμικο του κοινού και έτσι να
είναι πιο αποτελεσματική η προπαγάνδα τους. Κάτι
αντίστοιχο αν θυμόσαστε είχε συμβεί και στην Eurovision του 16 μόνο που
τότε ξέπλεναν ναζί, το συγκεκριμένο τραγούδι «έτυχε» μάλιστανα κερδίσει
το διαγωνισμό.
Δείτε και ακούστε όμως το τραγούδι και προσέξτε τα λόγια.
Συγκινηθήκατε;
Πως να μη συγκινηθήτε…
…στο
κάτω κάτω τι αμαρτία έκαναν οι κακόμοιροι οι Ρομανώφ και τους έλαχε
τέτοια μοίρα; Δεν ήταν βλέπετε σκληραγωγημένοι αγρότες δουλοπάροικοι,
κακοπληρωμένοι εργάτες, αγράμματοι χωρικοί, απένταροι επαίτες της
Πετρούπολης. Δεν ήταν φαντάροι στο μέτωπο του Α Παγκοσμίου Πολέμου να
έχουν συνηθίσει την κακομεταχείριση και τις κακουχίες. Όχι, ήταν η
μεγάλη αυτοκρατορική δυναστεία της Ρωσίας που βρέθηκε απ’ τα ψηλά στα
χαμηλά και απ’ τα πολλά στα λίγα, όπως οι ήρωες της αρχαίας ελληνικής
τραγωδίας. Βλέπετε, οι καταπιεσμένοι υπήκοοι τους αποφάσισαν ότι δεν
πήγαινε άλλο να πεθαίνουν κατά χιλιάδες στο μέτωπο, ούτε να δουλεύουν
εντατικά στην πολεμική βιομηχανία ή να πουλούν το αγροτικό προϊόν τους
για νόμισμα που δεν είχε καμία αξία, εξαιτίας του πληθωρισμού που
δημιουργούσε η έλλειψη αγαθών σαν συνέπεια του πολέμου. Ενός ακόμη
πολέμου από τους πολλούς που τους έστελνε ο Τσάρος να σφαχτούν,
προκειμένου να κρατήσει τα κεκτημένα του και στη συγκεκριμένη περίπτωση
του 1ου ΠΠ να εξοφλήσει τα χρωστούμενα του προς τις άλλες δυο μεγάλες
δυνάμεις της ΑΝΤΑΝΤ. Μόνο που αυτός ήταν ο μεγαλύτερος και ο βιαιότερος
μέχρι τότε.
Σε
αυτές τις συνθήκες ο εξαθλιωμένος, ο πεινασμένος, ο αγράμματος,
καλούνταν να πολεμήσει υπέρ του δυνάστη του. Μιας οικογένειας και μιας
ολιγαρχίας γύρω από τα ανάκτορα που για αιώνες εκμεταλλεύονταν
εκατομμύρια λαού και βασίλευε ελέω θεού. Μιας μεσαιωνικού τύπου εξουσίας
που καταδίκαζε αυτήν την τόσο τεράστια χώρα να μένει καθυστερημένη
οικονομικά, πολιτικά και πολιτισμικά. Που στην κορυφή της βρίσκονταν
ένας άνδρας, ο τσάρος Νικόλαος, ο οποίος δεν είχε διστάσει κατ
επανάληψη να πνίξει στο αίμα τις ειρηνικές διαδηλώσεις ενός λαού που ζητούσε βασικά και στοιχειώδη δικαιώματα τα οποία για αιώνες στερούνταν.
Αυτόν
τον ζυγό αποτίναξαν οι λαϊκές μάζες τον Φλεβάρη, για να αρχίσουν να
οικοδομούν την δική τους εξουσία τον Οκτώβρη. Κανείς όμως στην εκπομπή
δεν βρέθηκε να πει ποιοι ήταν οι Ρομανώφ και πόσο καλό έκανε στο Ρώσικο
λαό η ανατροπή τόσο των ίδιων όσο και αυτού που εκπροσωπούσαν.
Μπράβο Natalities, τώρα που πήρατε το κολάι με τους Ρομανώφ φτιάξτε και μια rock opera για το δράμα των Γλύξμπουργκ
Αλήθεια,
δεν είναι τα αστικά ΜΜΕ εκείνα που σε κάθε ευκαιρία μας λένε ότι
κόπτωνται για την δημοκρατία, την ελευθερία του λόγου και τα δικαιώματα
του ατόμου; Μόνο που συνήθως αυτή η ευαισθησία τους πιάνει όταν
χρειάζεται να συκοφαντήσουν κάποιον λαϊκό αγώνα του σήμερα ή του χθες.
Με δυνάστες, δικτάτορες, φασίστες, βασιλιάδες, Τσάρους και
συνταγματάρχες δεν φαίνεται ότι έχουν τόσο μεγάλο πρόβλημα και σε κάθε
περίσταση τους φέρονται με το γάντι. Όταν όμως οι λαοί με δική τους
πρωτοβουλία αποφασίζουν να απελευθερωθούν από όλους αυτούς, τότε υπάρχει
πρόβλημα, τότε και μόνο τότε καταπατώνται οι ατομικές ελευθερίες και τα
ατομικά δικαιώματα. Δικαιώματα και ελευθερίες που όπως φαίνεται δεν
φτάνουν για όλους…
Ας
αναρωτηθούμε πάντως γιατί 100 χρόνια μετά από αυτό το κοσμοιστορικό
γεγονός -την επανάσταση ντε- κάποιοι συνεχίζουν να ξοδεύουν πόρους
προκειμένου να παραχαράξουν και να συκοφαντήσουν, φτάνοντας μάλιστα στο
σημείο ακόμη και τους Ρομανώφ να ξεπλύνουν και να ηρωοποιήσουν(ή ακόμη
και τους Ναζί ή και τους Δοσίλογους σε άλλες ιστορικές συγκυρίες). Τι
τους φοβίζει, σάμπως δεν κέρδισαν, σάμπως δεν ήρθε το τέλος της ιστορίας
εκεί κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 90; Ας αναρωτηθούμε…
