Σύμφωνα με τον πασίγνωστο φυσικό Στίβεν Χώκινγκ, η αύξηση των αυτοματοποιημένων μηχανών μπορεί να σημαίνει το τέλος των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όχι μόνο των θέσεων εργασίας. Αλλά δεν αναφέρεται σε μηχανές με τεχνητή νοημοσύνη που θα καταλάβουν τον κόσμο, αναφέρεται στο παρόν καπιταλιστικό σύστημα και τα μεγάλα αφεντικά.
18 Φεβ 2016
Αγρότη μπορείς χωρίς τον τσιφλικά
Αγρότη μπορείς χωρίς τον τσιφλικά
Πιάνουμε το
νήμα από εκεί που το είχαμε αφήσει στην τελευταία σχετική ανάρτηση, για να
συνεχίσουμε με δύο-τρία ακόμη σημεία.
Ένα κοινό στοιχείο στον αγροτικό πληθυσμό είναι η βαθιά σύνδεσή του με τη γη που καλλιεργεί. Ένα χαρακτηριστικό που καθορίζει μια λανθάνουσα ιμπεριαλιστική συνείδηση σε αυτά τα στρώματα, που βρήκε έκφραση πχ στη μαζική συμμετοχή τους στο Αντιστασιακό κίνημα κατά της ναζιστικής κατοχής. Και το οποίο αποτυπώνεται και στον περίφημο λόγο του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία, με τη διάκριση της αγάπης του λαού για τον τόπο του και την αδιάφορη πλουτοκρατία, που δεν έχει κανένα ψυχικό δεσμό με εδάφη, δεν έμεινε πίσω να τα υπερασπιστεί και μπορεί ανά πάσα στιγμή να φύγει, παίρνοντας μαζί της τα κεφάλαιά της.
Μπορούμε λοιπόν να συμπληρώσουμε το γνωστό σύνθημα για τους προλετάριους που δεν έχουνε πατρίδα, γιατί τα συμφέροντά τους δεν είναι εθνικά, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν πονάνε τον τόπο τους, το λαό που ζει σε αυτόν και μαζί όλους τους τόπους και τους λαούς του κόσμου. Σε αντίθεση με το κεφάλαιο που δεν έχει πατρίδα παρά μόνο εκεί που βγάζει κέρδος και δε θα είχε πρόβλημα να εγκαταλείψει (αν μπορούσε) εν όψει μιας τέτοιας προοπτικής, ακόμα και τον πλανήτη μας, τον οποίο καταστρέφει συστηματικά.
Ένα δεύτερο σημείο αφορά την προοπτική από ιστορική σκοπιά και ως προς το δικό μας στρατηγικό στόχο.
Απαλλοτριώνοντας μαζικά τους μικροκαλλιεργητές και οδηγώντας τους βίαια στην προλεταριοποίηση, το καπιταλιστικό σύστημα σκάβει το λάκκο του σα γερο-τυφλοπόντικας και "επιλύει" με τα δικά του κριτήρια ένα ακανθώδες ζήτημα, τη μικρή έγγεια ιδιοκτησία, που διαφορετικά θα το κληρονομούσε η σοσιαλιστική εξουσία του μέλλοντος, όπως μας δείχνει και η πείρα της οικοδόμησης κατά τον εικοστό αιώνα. Παράλληλα η εξέλιξη του καπιταλισμού στερεί από μια σειρά στρώματα (όχι μόνο αγροτικά) την αντικειμενική βάση των μικροαστικών τους αυταπατών, δηλ τη μικρή ιδιοκτησία, αυξάνοντας θεαματικά τη δεξαμενή άντλησης-στρατολόγησης δυνάμεων για το ταξικό, επαναστατικά κίνημα.
Αλλά αυτή η ένταξη δε γίνεται αυτόματα. Δεν είναι καθόλου σίγουρο πως ένας μαγαζάτορας που βρισκόταν στο όριο της επιβίωσης αλλά αδιαφορούσε για το μαζικό κίνημα και τις δράσεις του, βγάζει τα απαραίτητα συμπεράσματα και ριζοσπαστικοποιείται η δράση του, επειδή αναγκάζεται να κλείσει το μαγαζί του.
Από την άλλη, οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις έχουν πολλαπλές συνέπειες και δεν αφήνουν απλώς αναξιοποίητες τις παραγωγικές δυνάμεις πχ μιας χώρας σαν την Ελλάδα, αλλά τις υποθηκεύουν και σε βάθος χρόνου τις καταστρέφουν/αχρηστεύουν. Είναι πχ αδιανόητο μια χώρα σαν τη δική μας να μην έχει διατροφική αυτάρκεια στα βασικά είδη και να εγκαταλείπει σταδιακά παραδοσιακές καλλιέργειες όπως τα καπνά και το βαμβάκι, γιατί δεν είναι ανταγωνιστικές ως προς το κόστος παραγωγής τους στις χώρες του τρίτου κόσμου. Και είναι άλλο να γίνει μια παρόμοια επιλογή στα πλαίσια ενός κεντρικού σχεδιασμού σε παγκόσμια κλίμακα με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες και την ικανοποίησή τους, και τελείως διαφορετικό να συμβαίνει με όρους αύξησης του καπιταλιστικού κέρδους.
Από αυτήν την άποψη, μπορεί να οξύνονται οι αντιφάσεις και ο κοινωνικός αναβρασμός, ως μια βασική προϋπόθεση του επαναστατικού άλματος, αλλά μακροσκοπικά επιδεινώνεται η βάση εκκίνησης ενός πιθανού σοσιαλιστικού εγχειρήματος στο μέλλον. Κι αυτό καθιστά άμεση κι επιτακτική την αναγκαιότητά του -ή με άλλα λόγια, όσο γρηγορότερα, τόσο καλύτερα.
Στην ανάγνωση κάποιων (καζακόπληκτων, κατά φαντασίαν 15ιστών, λαφαζανικών ή ό,τι άλλο) αυτά τα δύο σημεία, δηλ ο λαϊκός πατριωτισμός (εντός ή εκτός εισαγωγικών) με την έννοια της αγάπης για τον τόπο σου, και οι αναξιοποίητες παραγωγικές δυνάμεις, λόγω της ΚΑΠ και των προτεραιοτήτων της ΕΕ (όπου υποτίθεται πως θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια), αναδεικνύουν το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας. Και την αναγκαιότητα ενός σχεδίου, όπου το εθνικό νόμισμα κι η ρήξη με την ΕΕ δεν μπαίνουν καν ως (κατά φαντασίαν) μεταβατικοί επαναστατικοί κρίκοι, αλλά ως εργαλεία-προϋποθέσεις για την ανάκτηση αυτής της ανεξαρτησίας, την παραγωγική ανασυγκρότηση, γενικά και αόριστα, χωρίς ταξικό πρόσημο, κτλ.
Είναι αρκετά ενδιαφέρουσα λοιπόν, σε σχέση και με τα παραπάνω, το κίνημα των αγροτών, που παρά τη συστηματική προσπάθεια να παρουσιαστούν ως φασίστες ή υποκινούμενοι, και παρά τις όποιες υπαρκτές αντιφάσεις τους (και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά), συγκροτούν ένα ενιαίο μέτωπο αγώνα, με ταξική αναφορά. Που ως προς αυτήν ακριβώς την άποψη, φαίνεται να υλοποιεί ή να θέτει τις βάσεις για μια πλευρά της πρότασης για Λαϊκή Συμμαχία, που συγκροτείται ακριβώς με ταξικά, κοινωνικά κριτήρια και δεν περιορίζει την απεύθυνσή της με βάση την κομματική-πολιτική ένταξη του καθενός (πχ αυτός είναι δεξιός, άρα δεν επιμένουμε, αυτός είναι Συριζαίος, άρα έχουμε καλύτερες πιθανότητες).
Οι αγρότες λοιπόν δεν αυτοπροσδιορίζονται ούτε κομματικά (και έχουν αποκρούσει πολύ εύστοχα όποιον θέλησε να τους καπελώσει) ούτε εθνικά (κι ας κολλάνε πολλοί ντούροι αγωνιστές, όταν βλέπουν ελληνικές σημαίες και χάνουν το δάσος), αλλά ταξική. Είναιο η φτωχομεσαία αγροτιά που πλήττεται άμεσα και αντιμετωπίζει ζήτημα επιβίωσης, όχι προνομιούχοι νεοτσιφλικάδες. Κι έδιωξαν με συνοπτικές διαδικασίες από το πανελλαδικό συλλαλητήριο της Παρασκευής τους φασίστες που ήθελαν να βγουν να μιλήσουν και να τους καπελώσουν ως "Έλληνες" και όχι ως εκπρόσωποι κάποιου μπλόκου (που δεν ήταν).
Κι αυτή είναι μια πολύτιμη παρακαταθήκη για τη συνέχεια...
Ένα κοινό στοιχείο στον αγροτικό πληθυσμό είναι η βαθιά σύνδεσή του με τη γη που καλλιεργεί. Ένα χαρακτηριστικό που καθορίζει μια λανθάνουσα ιμπεριαλιστική συνείδηση σε αυτά τα στρώματα, που βρήκε έκφραση πχ στη μαζική συμμετοχή τους στο Αντιστασιακό κίνημα κατά της ναζιστικής κατοχής. Και το οποίο αποτυπώνεται και στον περίφημο λόγο του Άρη Βελουχιώτη στη Λαμία, με τη διάκριση της αγάπης του λαού για τον τόπο του και την αδιάφορη πλουτοκρατία, που δεν έχει κανένα ψυχικό δεσμό με εδάφη, δεν έμεινε πίσω να τα υπερασπιστεί και μπορεί ανά πάσα στιγμή να φύγει, παίρνοντας μαζί της τα κεφάλαιά της.
Μπορούμε λοιπόν να συμπληρώσουμε το γνωστό σύνθημα για τους προλετάριους που δεν έχουνε πατρίδα, γιατί τα συμφέροντά τους δεν είναι εθνικά, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν πονάνε τον τόπο τους, το λαό που ζει σε αυτόν και μαζί όλους τους τόπους και τους λαούς του κόσμου. Σε αντίθεση με το κεφάλαιο που δεν έχει πατρίδα παρά μόνο εκεί που βγάζει κέρδος και δε θα είχε πρόβλημα να εγκαταλείψει (αν μπορούσε) εν όψει μιας τέτοιας προοπτικής, ακόμα και τον πλανήτη μας, τον οποίο καταστρέφει συστηματικά.
Ένα δεύτερο σημείο αφορά την προοπτική από ιστορική σκοπιά και ως προς το δικό μας στρατηγικό στόχο.
Απαλλοτριώνοντας μαζικά τους μικροκαλλιεργητές και οδηγώντας τους βίαια στην προλεταριοποίηση, το καπιταλιστικό σύστημα σκάβει το λάκκο του σα γερο-τυφλοπόντικας και "επιλύει" με τα δικά του κριτήρια ένα ακανθώδες ζήτημα, τη μικρή έγγεια ιδιοκτησία, που διαφορετικά θα το κληρονομούσε η σοσιαλιστική εξουσία του μέλλοντος, όπως μας δείχνει και η πείρα της οικοδόμησης κατά τον εικοστό αιώνα. Παράλληλα η εξέλιξη του καπιταλισμού στερεί από μια σειρά στρώματα (όχι μόνο αγροτικά) την αντικειμενική βάση των μικροαστικών τους αυταπατών, δηλ τη μικρή ιδιοκτησία, αυξάνοντας θεαματικά τη δεξαμενή άντλησης-στρατολόγησης δυνάμεων για το ταξικό, επαναστατικά κίνημα.
Αλλά αυτή η ένταξη δε γίνεται αυτόματα. Δεν είναι καθόλου σίγουρο πως ένας μαγαζάτορας που βρισκόταν στο όριο της επιβίωσης αλλά αδιαφορούσε για το μαζικό κίνημα και τις δράσεις του, βγάζει τα απαραίτητα συμπεράσματα και ριζοσπαστικοποιείται η δράση του, επειδή αναγκάζεται να κλείσει το μαγαζί του.
Από την άλλη, οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις έχουν πολλαπλές συνέπειες και δεν αφήνουν απλώς αναξιοποίητες τις παραγωγικές δυνάμεις πχ μιας χώρας σαν την Ελλάδα, αλλά τις υποθηκεύουν και σε βάθος χρόνου τις καταστρέφουν/αχρηστεύουν. Είναι πχ αδιανόητο μια χώρα σαν τη δική μας να μην έχει διατροφική αυτάρκεια στα βασικά είδη και να εγκαταλείπει σταδιακά παραδοσιακές καλλιέργειες όπως τα καπνά και το βαμβάκι, γιατί δεν είναι ανταγωνιστικές ως προς το κόστος παραγωγής τους στις χώρες του τρίτου κόσμου. Και είναι άλλο να γίνει μια παρόμοια επιλογή στα πλαίσια ενός κεντρικού σχεδιασμού σε παγκόσμια κλίμακα με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες και την ικανοποίησή τους, και τελείως διαφορετικό να συμβαίνει με όρους αύξησης του καπιταλιστικού κέρδους.
Από αυτήν την άποψη, μπορεί να οξύνονται οι αντιφάσεις και ο κοινωνικός αναβρασμός, ως μια βασική προϋπόθεση του επαναστατικού άλματος, αλλά μακροσκοπικά επιδεινώνεται η βάση εκκίνησης ενός πιθανού σοσιαλιστικού εγχειρήματος στο μέλλον. Κι αυτό καθιστά άμεση κι επιτακτική την αναγκαιότητά του -ή με άλλα λόγια, όσο γρηγορότερα, τόσο καλύτερα.
Στην ανάγνωση κάποιων (καζακόπληκτων, κατά φαντασίαν 15ιστών, λαφαζανικών ή ό,τι άλλο) αυτά τα δύο σημεία, δηλ ο λαϊκός πατριωτισμός (εντός ή εκτός εισαγωγικών) με την έννοια της αγάπης για τον τόπο σου, και οι αναξιοποίητες παραγωγικές δυνάμεις, λόγω της ΚΑΠ και των προτεραιοτήτων της ΕΕ (όπου υποτίθεται πως θα τρώγαμε με χρυσά κουτάλια), αναδεικνύουν το ζήτημα της εθνικής ανεξαρτησίας. Και την αναγκαιότητα ενός σχεδίου, όπου το εθνικό νόμισμα κι η ρήξη με την ΕΕ δεν μπαίνουν καν ως (κατά φαντασίαν) μεταβατικοί επαναστατικοί κρίκοι, αλλά ως εργαλεία-προϋποθέσεις για την ανάκτηση αυτής της ανεξαρτησίας, την παραγωγική ανασυγκρότηση, γενικά και αόριστα, χωρίς ταξικό πρόσημο, κτλ.
Είναι αρκετά ενδιαφέρουσα λοιπόν, σε σχέση και με τα παραπάνω, το κίνημα των αγροτών, που παρά τη συστηματική προσπάθεια να παρουσιαστούν ως φασίστες ή υποκινούμενοι, και παρά τις όποιες υπαρκτές αντιφάσεις τους (και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά), συγκροτούν ένα ενιαίο μέτωπο αγώνα, με ταξική αναφορά. Που ως προς αυτήν ακριβώς την άποψη, φαίνεται να υλοποιεί ή να θέτει τις βάσεις για μια πλευρά της πρότασης για Λαϊκή Συμμαχία, που συγκροτείται ακριβώς με ταξικά, κοινωνικά κριτήρια και δεν περιορίζει την απεύθυνσή της με βάση την κομματική-πολιτική ένταξη του καθενός (πχ αυτός είναι δεξιός, άρα δεν επιμένουμε, αυτός είναι Συριζαίος, άρα έχουμε καλύτερες πιθανότητες).
Οι αγρότες λοιπόν δεν αυτοπροσδιορίζονται ούτε κομματικά (και έχουν αποκρούσει πολύ εύστοχα όποιον θέλησε να τους καπελώσει) ούτε εθνικά (κι ας κολλάνε πολλοί ντούροι αγωνιστές, όταν βλέπουν ελληνικές σημαίες και χάνουν το δάσος), αλλά ταξική. Είναιο η φτωχομεσαία αγροτιά που πλήττεται άμεσα και αντιμετωπίζει ζήτημα επιβίωσης, όχι προνομιούχοι νεοτσιφλικάδες. Κι έδιωξαν με συνοπτικές διαδικασίες από το πανελλαδικό συλλαλητήριο της Παρασκευής τους φασίστες που ήθελαν να βγουν να μιλήσουν και να τους καπελώσουν ως "Έλληνες" και όχι ως εκπρόσωποι κάποιου μπλόκου (που δεν ήταν).
Κι αυτή είναι μια πολύτιμη παρακαταθήκη για τη συνέχεια...
Πεντάλεπτη
τοποθέτηση από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα
«Έλα να Δεις» … το τέρας του φασισμού!
«Έλα να Δεις» … το τέρας του φασισμού!
Η Δημοτική Αρχή της Καισαριανής, στην προσπάθεια διαπαιδαγώγησης των νέων γενών και της αναβάθμισης του πολιτιστικού επιπέδου της πόλης, παρουσίασε, στις 17/2/2016 σε συνεργασία με την Κινηματογραφική Λέσχη Καισαριανής «Σκοπευτήριο» το έργο «Έλα να Δεις» (Come And See) του Έλεμ Κλίμοφ. Έλα να δεις το τέρας του φασισμού!
Μια ταινία - συγκλονιστική καταγγελία του πολέμου και των εγκλημάτων του φασισμού.
Πριν την προβολή το έργο προλόγισε πολύ επεξηγηματικά ο Μπάμπης Ζαφειράτος.
Μια ταινία - εικόνα των εγκλημάτων γίνονται σήμερα στην Συρία, στην Ουκρανία, στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ, σε όλη τη Μ. Ανατολή, κατ’ εικόνα και ομοίωση των εγκλημάτων του γερμανικού φασισμού και του ιμπεριαλισμού που συνέχισε το έργο του αμέσως μετά την συντριπτική ήττα των Ναζί από τη Σοβιετική Ένωση.
Δίδαγμα: Αυτός είναι ο καπιταλισμός και το γνήσιο τέκνο του ο φασισμός!
«Έλα να Δεις»
…το τέρας του φασισμού
(Come And See)
του Έλεμ Κλίμοφ
Μια ταινία - εικόνα των εγκλημάτων γίνονται στην Συρία, στην Ουκρανία, στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ, σε όλη τη Μ. Ανατολή, κατ’ εικόνα και ομοίωση των εγκλημάτων του γερμανικού φασισμού και του ιμπεριαλισμού που συνέχισε το έργο του αμέσως μετά την συντριπτική ήττα του από τη Σοβιετική Ένωση.
Το έργο.
Το 1943 η ναζιστική λαίλαπα ισοπέδωσε πυρπολώντας τα 628 χωριά - μεταξύ άλλων το Κατίν - κι έκαψε ζωντανούς γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους, το ένα τέταρτο δηλαδή του πληθυσμού. Αυτό είναι ένα μόνο μέρος της πληθώρας των αδιανόητων φρικαλεοτήτων και βιαιοπραγιών που οδήγησαν στο θάνατο 2.200.000 Λευκορώσων, με τις μνήμες από το ολοκαύτωμα ακόμα ολοζώντανες! Οι εικόνες καταστροφής στην ταινία είναι από τις πιο μεγαλειώδεις μαζικές σκηνές του σύγχρονου κινηματογράφου.
Στο επίκεντρο της ιστορίας ο 12χρονος Φλόρια που ξεθάβει ένα χαμένο όπλο και κατατάσσεται στον Κόκκινο Στρατό ανυπομονώντας να ζήσει σαν παρτιζάνος. Η φαντασίωσή του όμως διαλύεται όταν έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Οι συμπολεμιστές του, τον αφήνουν πίσω για να τον προστατεύσουν και εκείνος απομένει μόνος. Συναντά την έφηβη Γκλάσα που κι αυτή έμεινε μόνη της. Μαζί επιστρέφουν στο χωριό του Φλόρια, όπου ανακαλύπτουν ότι όλοι οι κάτοικοι - και η οικογένειά του - έχουν σφαγιαστεί. Ο Φλόρια συνεχίζει την περιπλάνηση και ξεκινά για μια νέα αποστολή: να βρει τροφή για τους αβοήθητους κατοίκους του γειτονικού χωριού. Στο δρόμο, θα γίνει αυτόπτης μάρτυρας της σφαγής. Βλέπει τους Ναζί να στοιβάζουν τους ανήμπορους άμαχους σε μια αποθήκη και να βάζουν φωτιά, αφανίζοντας μαζί και την αθωότητα του Φλόρια, που εμφανώς αρχίζει να γερνά. Αντιμέτωπος με την κτηνωδία, τα μαλλιά του ασπρίζουν και το πρόσωπό του γεμίζει ρυτίδες.
Η αριστουργηματική ταινία του Έλεμ (Ενγκελς, Λένιν, Μαρξ) Κλίμοφ είναι ένα συγκλονιστικό έπος των φρικαλεοτήτων των ναζί, αποτελεί μία βίαιη καταδίκη του πολέμου. Το σενάριο είναι του Αντάμοβιτς που είχε υπηρετήσει στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κι είχε βιώσει την καταστροφική λαίλαπα που άφησαν οι ναζί στην Λευκορωσία, αναφέρει πραγματικά γεγονότα, όπως η καταστροφή του χωριού Κατίν.
Μια απίστευτη σκηνή. Οι Γερμανοί Ναζί ανακοίνωναν στους σοβιετικούς ότι έχουν ανώτερες πολιτιστικές και ανθρώπινες αρχές και αξίες!!! Τις ίδιες «αξίες» που ακούμε και σήμερα να διακηρύσσει η ΕΕ και οι εδώ υποτακτικοί της αναπαράγουν χωρίς ντροπή ακόμη και την ώρα που πνίγουν στο αίμα τους λαούς!
Το έργο προλόγισε με μια σπουδαία ανάλυση και σύνδεση με το σήμερα ο Μπάμπης Ζαχαράτος.
ΈΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ- ΤΡΕΙΛΕΡ
ΈΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ. Η ταινία χωρίς ελληνικούς υπότιτλους.
Βλέποντας την ταινία, οι πλέον τραγικές σκηνές είναι στο β΄ μέρος, από εκεί που οι Γερμανοί επιτίθενται στο χωριό, καίνε ζωντανούς τους περισσότερους κατοίκους και τα παιδιά, σε συνέχεια οι παρτιζάνοι σε ενέδρα, που δεν δείχνει, διαλύουν την γερμανική φάλαγγα και συλλαμβάνουν αιχμαλώτους τους αξιωματικούς και τους επικεφαλής Ουκρανούς φασίστες («πατεράδων» των σημερινών Ουκρανών φασιστών του Μπαντέρα).
Στη συνέχεια στήνεται Λαοδικείο για τα εγκλήματά τους. Αυτό είναι ένα από τα σπουδαιότερα κομμάτια του έργου γιατί περιέχει τις απολογίες των φασιστών. Άλλοι παριστάνουν τα θύματα, άλλοι τους καλούς οικογενειάρχες που τους διέταξαν να κάνουν ένα κακό που δεν ήθελαν και άλλοι έκαναν φασιστικό κήρυγμα μισανθρωπιάς κατά των άλλων «κατώτερων» λαών που πρέπει να εξαφανιστούν!!! Οι Γερμανοί μάλιστα ισχυρίζονται ότι έχουν (ευρωπαϊκές) «αρχές» και «αξίες»!!!
Οι Ουκρανοί δωσίλογοι (βουτηγμένοι και αυτοί στο έγκλημα) για να γλυτώσουν τη ζωή τους στρέφονται κατά των Γερμανών και αναλαμβάνουν να τους κάψουν ζωντανούς σε ένδειξη «καλής θέλησης»!
Το Λαοδικείο αποφασίζει και τους εκτελεί όλους, πριν βάλουν τη φωτιά οι Ουκρανοί.
Τέλος, ο μικρός ήρωας που επιβίωσε όλων των τραγικών καταστάσεων, μένει κάποια στιγμή μόνος με μια φωτογραφία- πορτραίτο του Χίτλερ στις λάσπες και αρχίζει να το πυροβολεί (για πρώτη φορά πυροβολεί σε όλο το έργο). Με κάθε πυροβολισμό γυρνούσε πίσω τον χρόνο, στη ζωή του Χίτλερ και του Φασισμού. Στο τέλος έφτασε στη φωτογραφία της μητέρας του Χίτλερ να τον κρατάει αγκαλιά. Εκεί σταμάτησε, δεν πυροβόλησε, δείχνοντας ότι κανένας δεν γεννιέται δολοφόνος, γίνεται δολοφόνος. Και όποιος σκοτώνει παιδιά είναι δολοφόνος!
ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ
Иди и смотри 1 серия
Α΄ μέρος - Χωρίς ελληνικούς υπότιτλους
ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ
Иди и смотри 2 серия
Β΄ μέρος - Χωρίς ελληνικούς υπότιτλους
ΤΑ ΒΙΝΤΕΟ της ομιλίας του Μπάμπη Ζαφειράτου
1 «Έλα να Δεις»
…το τέρας του φασισμού
Ο ΕΛΕΜ ΚΛΙΜΟΦ. Του Μπάμπη Ζαφειράτου
Μια ταινία, ένα συγκλονιστικό έπος των φρικαλεοτήτων των ναζί που συνιστά απόλυτη καταδίκη του πολέμου.
Μια ταινία - εικόνα των εγκλημάτων γίνονται στην Συρία, στην Ουκρανία, στην Παλαιστίνη, στο Ιράκ, σε όλη τη Μ. Ανατολή, κατ’ εικόνα και ομοίωση των εγκλημάτων του γερμανικού φασισμού και του ιμπεριαλισμού που συνέχισε το έργο του, αμέσως μετά την συντριπτική ήττα του από τη Σοβιετική Ένωση.
Δίδαγμα: αυτός είναι ο καπιταλισμός και το γνήσιο τέκνο του το κτήνος, ο φασισμός!
Η ταινία προβλήθηκε στο Δημαρχείο Καισαριανής, στις 17/2/2916, με ελεύθερη είσοδο και με οργανωτή την Κινηματογραφική Λέσχη Καισαριανής «Σκοπευτήριο». Εντάσσεται δε σε σειρά προβολής ταινιών από τη Λέσχη η οποία συνεχίζεται.
Όσοι είδαν το έργο μοιραία σκεφτόταν τα όργια των ιμπεριαλιστικών εγκλημάτων που γίνονται χωρίς σταματημό.
Το έργο προλόγισε με μια σπουδαία ανάλυση ο Μπάμπης Ζαφειράτος. Σύνδεσε εμμέσως τον φασισμό ως γνήσιο τέκνο του καπιταλισμού ιδίως στη φάση του ιμπεριαλισμού με τη σημερινά εγκλήματα αιματοκυλίσματος των λαών και την προετοιμασία του πολέμου.
Στο πρώτο μέρος η ομιλία αναφέρεται στον δημιουργό, στον ΕΛΕΜ ΚΛΙΜΟΦ. Το όνομα ΕΛΕΜ προέρχεται από ακρωνύμια Ε-γκελς, ΛΕ-νιν, Μαρξ. Ο Κλίμοφ γενήθηκε στο Στάλινγκραντ, από οικογένεια κομμουνιστών και έζησε όλη τη φρίκη του πολέμου ως παιδί, έχοντας μνήμες ικανές να τον οδηγήσουν σε μια εντελώς ρεαλιστική περιγραφή του πολέμου.
Παρακολουθήστε την ανάλυση του Μπάμπη Ζαφειράτου, αξίζει να δείτε το ανθρώπινο υπόβαθρο μιας από τις καλύτερες ταινίες όλων των εποχών.
2. ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ - ΤΟ ΚΑΤΙΝ. Μπ. Ζαφειράτος 17.2.2916
Παρακολουθήστε την ανάλυση του Μπάμπη Ζαφειράτου, αξίζει να δείτε μια ειδική αναφορά στο θέμα «Κατίν» το οποίο βρίσκεται στο κέντρο του έργου, αλλά όχι σαν το εφεύρημα του Γκέμπελς περί «εβραιομπολσεβίκικου» εγκλήματος εξολόθρευσης των «καλύτερων αξιωματικών του πολωνικού στρατού» παρά με τη σφραγίδα του εγκληματικού φασισμού.
Το ότι το «Κατίν» του Γκέμπελς, αποτελεί αγαπημένο θέμα των ανά τον κόσμο αντικομουνιστών δεν είναι τίποτα άλλο από την προσπάθεια αθώωσης των ναζιστικών εγκλημάτων στη Λευκορωσία, μια προσπάθεια συμψηφισμού ενός ναζιστικού εγκλήματος που το φορτώνουν εντέχνως, σε αντίθεση με τα στοιχεία, στους σοβιετικούς, με τα 2,2 εκ. δολοφονημένων από τους ναζί Λευκορώσων αλλά και τα 30 εκ. Σοβιετικών και 6,5 εκ. Πολωνών.
Έχει αξία να δείτε πως από τον Γκέμπελς και μετά, ο αριθμός των εκτελεσμένων από τους «Εβραιομπολσεβίκους κομμουνιστές» στο Κατίν αυξάνει συνεχώς από καιρό σε καιρό μέχρι και σήμερα, με την βοήθεια και της σημερινής αντικομουνιστικής εξουσίας της Ρωσίας. Έτσι, από λιγότερους από 4.000 το 1943, την εποχή των πραγματικών γεγονότων που περιγράφει το έργο, τους φτάνουν σήμερα στις… 30.000! Όποιον ομαδικό τάφο των ναζί ανακαλύπτουν σε ακτίνα 100 χιλιομέτρων, τον προσθέτουν στα εγκλήματα των «Εβραιομπολσεβίκων» σε σημείο μάλιστα αυτόεξευτελισμού.
Η δε προσπάθεια αξιοποίησης του Κατίν από τους Πολωνούς, οι οποίοι ποτέ δεν έλαβαν κανένα επίσημο ντοκουμέντο από τα αρχεία της ΕΣΣΔ που να αποδεικνύει την ενοχή της στην εκτέλεση - αντιθέτως έλαβαν χονδροειδώς πλαστογραφημένα πρακτικά του Πολιτμπυρό του ΚΚ Μπ., μπορεί να εντάσσεται όχι στην υποδαύλιση μίσους κατά του κομμουνισμού, στη γραμμή του αντικομουνιστικού μνημονίου της ΕΕ, αλλά και σε ένα εντελώς αποσιωπημένο δικό τους έγκλημα. Το έγκλημα αυτό το αποκάλυψε ο Πούτιν στη ρύμη του λόγου του, μιλώντας για το Κατίν πριν λίγα χρόνια και λέγοντας απλά ότι ίσως ο Στάλιν εκτέλεσε τους Πολωνούς γιατί οι Πολωνοί εκτέλεσαν, εν ψυχρώ, το 1923, 23.000 αιχμαλώτους Σοβιετικούς στρατιώτες από τον πόλεμο – επίθεση των πολωνών κατά της νεαρής Σοβιετικής Ρωσίας, το 1920. Ένα αναμφισβήτητο έγκλημα που ποτέ κανένας δεν μνημονεύει ως «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας» όπως κάνουν με το Κατίν του Γκέμπελς.
Σημειώνουμε ότι, πριν στον μεσοπόλεμο η Πολωνία είχε αστικοτσιφλικάδικη φασιστική δικτατορία και εμπλέκεται σε σωρεία εγκλημάτων κατά του λαού και των κομμουνιστών και συμμετείχε μαζί με τον Χίτλερ στο διαμελισμό της Τσεχοσλοβακίας σε ένα μικρό τμήμα της, θεωρώντας ασφαλή τον εαυτό της από τις εγγυήσεις των αγγλογάλλων!
Πρέπει επιπλέον να πούμε ότι ο λεγόμενος διαμελισμός της Πολωνίας στην έναρξη του πολέμου, δεν ήταν καθόλου διαμελισμός από τους Σοβιετικούς, αλλά επανένωση των εδαφών και των πληθυσμών της Λευκορωσίας που αποσπάστηκαν βιαίως με πόλεμο από τους Πολωνούς το 1920. Μιλάμε για φασιστικό καπιταλιστικό καθεστώς και όχι για μια «αθώα» Πολωνία» που διαμέλισαν ο Χίτλερ και ο Στάλιν!
3. ΕΛΑ ΝΑ ΔΕΙΣ - ΤΟ ΚΤΗΝΟΣ ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ. Μπ. Ζαφειράτος
Παρακολουθήστε την ανάλυση του Μπάμπη Ζαφειράτου, αξίζει να δείτε το περιεχόμενο του έργου σε μια από τις καλύτερες αντιπολεμικές ταινίες όλων των εποχών.
Το έργο.
Το 1943 η ναζιστική λαίλαπα ισοπέδωσε πυρπολώντας τα 628 χωριά - μεταξύ άλλων το Κατίν - κι έκαψε ζωντανούς γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους, το ένα τέταρτο δηλαδή του πληθυσμού. Αυτό είναι ένα μόνο μέρος της πληθώρας των αδιανόητων φρικαλεοτήτων και βιαιοπραγιών που οδήγησαν στο θάνατο 2.200.000 Λευκορώσων, με τις μνήμες από το ολοκαύτωμα ακόμα ολοζώντανες! Οι εικόνες καταστροφής στην ταινία είναι από τις πιο μεγαλειώδεις μαζικές σκηνές του σύγχρονου κινηματογράφου.
Στο επίκεντρο της ιστορίας ο 12χρονος Φλόρια που ξεθάβει ένα χαμένο όπλο και κατατάσσεται στον Κόκκινο Στρατό ανυπομονώντας να ζήσει σαν παρτιζάνος. Η φαντασίωσή του όμως διαλύεται όταν έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα. Οι συμπολεμιστές του, τον αφήνουν πίσω για να τον προστατεύσουν και εκείνος απομένει μόνος. Συναντά την έφηβη Γκλάσα που κι αυτή έμεινε μόνη της. Μαζί επιστρέφουν στο χωριό του Φλόρια, όπου ανακαλύπτουν ότι όλοι οι κάτοικοι - και η οικογένειά του - έχουν σφαγιαστεί. Ο Φλόρια συνεχίζει την περιπλάνηση και ξεκινά για μια νέα αποστολή: να βρει τροφή για τους αβοήθητους κατοίκους του γειτονικού χωριού. Στο δρόμο, θα γίνει αυτόπτης μάρτυρας της σφαγής. Βλέπει τους Ναζί να στοιβάζουν τους ανήμπορους άμαχους σε μια αποθήκη και να βάζουν φωτιά, αφανίζοντας μαζί και την αθωότητα του Φλόρια, που εμφανώς αρχίζει να γερνά. Αντιμέτωπος με την κτηνωδία, τα μαλλιά του ασπρίζουν και το πρόσωπό του γεμίζει ρυτίδες.
Η αριστουργηματική ταινία του Έλεμ (Ενγκελς, Λένιν, Μαρξ) Κλίμοφ είναι ένα συγκλονιστικό έπος των φρικαλεοτήτων των ναζί, αποτελεί μία βίαιη καταδίκη του πολέμου. Το σενάριο είναι του Αντάμοβιτς που είχε υπηρετήσει στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο κι είχε βιώσει την καταστροφική λαίλαπα που άφησαν οι ναζί στην Λευκορωσία, αναφέρει πραγματικά γεγονότα, όπως η καταστροφή του χωριού Κατίν.
Αναρτήθηκε από symastev
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
TOP READ
-
To κομμουνιστικό μανιφέστο εικονογραφημένο (Pdf) Eπειδή διαβάζουμε τρομερά πράγματα πάλι για τη δήθεν μετάλλαξη του ΚΚΕ από αυτο...
-
Αντιδραστική τομή στην Εκπαίδευση Στην καρδιά της εκπαιδευτικής διαδικασίας και της λειτουργίας του σχολείου στοχεύει η κυβέρνηση με το ν...
-
ΤΑ ΣΤΑΦΥΛΙΑ ΤΗΣ ΟΡΓΗΣ Στιγμές από την άγνωστη ιστορία του εργατικού κινήματος των ΗΠΑ Το σημερινό ένθετο «Ιστορία» του «Ριζοσπάστη» αν...
-
Με αφορμή την αθώωση του κομμουνιστή δημάρχου Πάτρας Με αφορμή την αθωωτική απόφαση για τον δήμαρχο Πάτρας, Κώστα Πελετίδη, αξίζει να στ...
-
Πολιτισμός: Μια κερδοφόρα διέξοδος των μονοπωλίων Ηταν το 2003, όπου οι τότε διαχειριστές της αστικής εξουσίας στην Ελλάδα προέ...
-
Κύπελλο υποκρισίας Από Σφυροδρέπανος Γράφει ο Βασίλης Κρίτσας // Διέκοψαν το Κύπελλο Και τι με νοιάζει εμένα Δεν...
-
Δ. Κουτσούμπας στο «ΣKAΪ»: «Η πρόταση του ΚΚΕ μιλάει για έξοδο από την κρίση προς όφελος του λαού. Είναι η μόνη φιλολαϊκή πρόταση. Αυτή εί...
-
Αντί προλόγου Όταν τελείωσα την έρευνα που ακολουθεί και ανακοίνωσα σε φίλους τα αποτελέσματά της, καθώς κα...
-
Κύριε, διαφύλασσε τον Φύρερ! 1943: Οπλίτης των Ταγμάτων Ασφαλείας φυλά απαγχονισμένο Έλληνα Πηγή: Αρχείο Bundesarchiv , Φω...
-
Έφυγε" ο Τάκης Τσίγκας Σήμερα το βράδυ έφυγε από τη ζωή ο κομμουνιστής τάκης τσίγκας, στέλεχος του κουκουέ, που είχε διατελέσ...