Η «κοιτίδα της δημοκρατίας» και οι «εκκολαπτόμενοι εγκληματίες»

Παναγιώτης Κολέλης

Από τη μία μεριά, έχουμε το αντικομμουνιστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, που εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία με 535 ψήφους υπέρ, 66 κατά και 52 λευκά την Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου, και απαιτεί επί της ουσίας τη λήψη σκληρών αντικομμουνιστικών μέτρων, όπως απαγόρευση συμβόλων, μνημείων και καταστολή σε βάρος Κομμουνιστικών Κομμάτων.
Από την άλλη μεριά, έχουμε το 45^ο φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή που μόλις ολοκληρώθηκε. Αν λάβουμε υπόψη μας τις αποφάσεις της Ε.Ε, το φεστιβάλ θα πρέπει να απαγορευθεί, επειδή διαδίδει τον κομμουνισμό, που σύμφωνα με την Ε.Ε είναι ένα ολοκληρωτικό καθεστώς.
Παρατήρηση πρώτη: Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έλεγε πως «η αντικομμουνιστική υστερία έκαμε τον ναζισμό να ξεχνιέται και κάποτε και να αθωώνεται…»
Παρατήρηση δεύτερη: Ο Γάλλος φιλόσοφος Γκαμπριέλ Μαρσέλ έλεγε με τη σειρά του πως «οι κομμουνιστές στο τέλος θα νικήσουν, γιατί είναι οι μόνοι στον καιρό μας που αγωνίζονται για συμφέροντα που δεν είναι τα προσωπικά τους».
Συμπέρασμα: Αυτοί που ανακηρύσσουν Ευρωπαϊκή Ημέρα Μνήμης για τα θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού, που συκοφαντούν την πιο ανθρώπινη ιδεολογία που γέννησε ποτέ η ανθρωπότητα, που πασχίζουν να καταστρατηγήσουν στη συνείδηση του κόσμου την πάλη των τάξεων και αναθεωρούν την ιστορία καταπώς τους συμφέρει, καλό θα ήταν να προσπαθήσουν να ξεχωρίσουν στην παρακάτω φωτογραφία ποια πραγματικά είναι η «κοιτίδα της δημοκρατίας» και ποιοι οι «εκκολαπτόμενοι εγκληματίες».
Παρότι γνωρίζουμε από πριν πως δεν θα τα καταφέρουν, τους συνιστούμε να μην παρατήσουν την προσπάθεια, μήπως και μπορέσουν κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουν πως υπάρχει κάτι που ό,τι και να κάνουν, δεν μπορούν να σταματήσουν με τίποτα: τη νομοτελειακή κίνηση της ιστορίας προς τα εμπρός…

Η «κοιτίδα της δημοκρατίας» και οι «εκκολαπτόμενοι εγκληματίες»

 

24-09-2019

«Η αντικομμουνιστική ιστορία έκαμε τον ναζισμό να ξεχνιέται και κάποτε και να αθωώνεται…»

Παναγιώτης Κολέλης

 

Από τη μία μεριά, έχουμε το αντικομμουνιστικό ψήφισμα του Ευρωκοινοβουλίου, που εγκρίθηκε κατά πλειοψηφία με 535 ψήφους υπέρ, 66 κατά και 52 λευκά την Πέμπτη 19 Σεπτεμβρίου, και απαιτεί επί της ουσίας τη λήψη σκληρών αντικομμουνιστικών μέτρων, όπως απαγόρευση συμβόλων, μνημείων και καταστολή σε βάρος Κομμουνιστικών Κομμάτων.

Από την άλλη μεριά, έχουμε το 45^ο φεστιβάλ ΚΝΕ – Οδηγητή που μόλις ολοκληρώθηκε. Αν λάβουμε υπόψη μας τις αποφάσεις της Ε.Ε, το φεστιβάλ θα πρέπει να απαγορευθεί, επειδή διαδίδει τον κομμουνισμό, που σύμφωνα με την Ε.Ε είναι ένα ολοκληρωτικό καθεστώς.


Παρατήρηση πρώτη: Ο Ιάκωβος Καμπανέλλης έλεγε πως «η αντικομμουνιστική ιστορία έκαμε τον ναζισμό να ξεχνιέται και κάποτε και να αθωώνεται…»

Παρατήρηση δεύτερη: Ο Γάλλος φιλόσοφος Γκαμπριέλ Μαρσέλ έλεγε με τη σειρά του πως «οι κομμουνιστές στο τέλος θα νικήσουν, γιατί είναι οι μόνοι στον καιρό μας που αγωνίζονται για συμφέροντα που δεν είναι τα προσωπικά τους».

Συμπέρασμα: Αυτοί που ανακηρύσσουν Ευρωπαική Ημέρα Μνήμης για τα θύματα του Σταλινισμού και του Ναζισμού, που συκοφαντούν την πιο ανθρώπινη ιδεολογία που γέννησε ποτέ η ανθρωπότητα, που πασχίζουν να καταστρατηγήσουν στη συνείδηση του κόσμου την πάλη των τάξεων και αναθεωρούν την ιστορία καταπώς τους συμφέρει, καλό θα ήταν να προσπαθήσουν να ξεχωρίσουν στην παρακάτω φωτογραφία ποια πραγματικά είναι η «κοιτίδα της δημοκρατίας» και ποιοι οι «εκκολαπτόμενοι εγκληματίες».

Παρότι γνωρίζουμε από πριν πως δεν θα τα καταφέρουν, τους συνιστούμε να μην παρατήσουν την προσπάθεια, μήπως και μπορέσουν κάποια στιγμή να συνειδητοποιήσουν πως υπάρχει κάτι που ό,τι και να κάνουν, δεν μπορούν να σταματήσουν με τίποτα: τη νομοτελειακή κίνηση της ιστορίας προς τα εμπρός…



*Τα στιγμιότυπα από τη Νεολαία της ΚΝΕ δεξιά στην φωτογραφία είναι από το φύλλο του Ριζοσπάστη της Δευτέρας 23/9.

http://www.katiousa.gr

«Οι κομμουνισταί προβαίνουν συχνάκις εις αυτοκτονίας, με σκοπόν την δυσφήμησιν της Εθνικής Κυβερνήσεως!» – Σελίδες απ’ την Εθνική Αντίσταση και τον ΔΣΕ

Κατιούσα

Ο κομμουνιστής εικαστικός και λογοτέχνης, αγωνιστής της Εθνικής Αντίστασης Γιώργος Φαρσακίδης αφιέρωσε την τέχνη του, όπως άλλωστε από νωρίς αφιέρωσε και τη ζωή του, στο λαό, παλεύοντας για λευτεριά και προκοπή, για πρόοδο και το σοσιαλισμό, μέσα από τις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης και του ΚΚΕ, δημιουργώντας έργα, αδιάψευστα ντοκουμέντα του αγώνα και του πολιτισμού των εξορίστων.
Η στήλη παρουσιάζει απόσπασμα από το βιβλίο του Γιώργου Φαρσακίδη «Ένδεκα ημέρες και τρεις χρονιές του Εμφυλίου» (εκδ. Νησίδες, 2005). Ο λόγος στον ίδιο…

“Το βιβλίο αυτό δεν αποτελεί παρά μια εξιστόρηση πραγματικών γεγονότων μιας ταραγμένης και οδυνηρής για τη χώρα μας εποχής, όπως τα έχουν διαφυλάξει τα σχετικά ντοκουμέντα και η μνήμη…Στο κείμενο πριγράφονται οι συνθήκες της κράτησης και της αναάκρισής μου, καθώς και η διεξαγωγή της δίκης που ακολούθησε μετά από τρία χρόνια παραμονής σε στρατόπεδα. Οι “ένδεκα ημέρες” στον τίτλο, αφορούν τη σύλληψη, το χρόνο της κράτησής μου στο Α’ Αστυνομικό Τμήμα και την Εθνική Ασφάλεια Θεσσαλονίκης…Δεν έχω την πρόθεση να ανασκαλέψω πάθη αμβλυμένα. Τα πρόσωπα και τα γεγονότα είναι πραγματικά…Στο μέτρο του δυνατού προσπάθησα να αποφύγω τους χαρακτηρισμούς, έτσι που να μπορεί ο αναγνώστης να κρίνει τους ήρωες του βιβλίου από τις πράξεις τους και μόνο”.

Ο Γιώργος Φαρσακίδης ανταρτοεπονίτης, έχοντας δεμένα τα χέρια μετά τον βαρύ τραυματισμό από ριπή γερμανικού αυτόματου, που τον άφησε ανάπηρο.

Νωρίς το πρωί ήρθε ο κρεμανταλάς.
«Τα παπούτσια σου κι έξω!», φωνάζει. «Πού πας; Άσ’ την πετσέτα και άντε…»
Τον Λευτέρη αποβραδίς τον έχουνε πάρει. Οι απέναντι, στα κλεφτά, μου γνέφουνε κουράγιο.
Στο φορτηγάκι ο Ερίνης καθιστάς πλάι στον οδηγό. Στην καρότσα, μαζί μου, ο κρεμανταλάς, ένας κοντόχοντρος γεροδεμένος ασφαλίτης κι ένας χωροφύλακας με το αυτόματο.
Ανεβαίνουμε την Αγγελάκη, Σιντριβάνι, Εθνικής Αμύνης. Παρατηρώ τους διαβάτες, την κίνηση, λες και τα βλέπω για πρώτη φορά. Βιάζονται, κουβεντιάζουν, χαζεύουν βιτρίνες. Μια παρέα πιτσιρικάδες φορτωμένοι τις σάκες, τιτιβίζουνε, περιμένοντας να περάσουν τη διάβαση. Τους κοιτάζω και σκέφτομαι πως η ζωή θα κυλάει, όπως πάντα, και μετά από εμένα και μετά από τις χιλιάδες νεκρούς του Εμφύλιου!
«Πρόσεχέ τον!», φωνάζει στη στροφή ο χοντρός κι ο χωροφύλακας μου γραπώνει το μπράτσο. «Έτσι και δώσει σάλτο κάτω απ’ το τραμ, άντε μετά να του πάρεις κουβέντα».
Στρίψαμε Πολωνίας [σημ. Αλεξάνδρου Σβώλου] και το αμάξι φρενάρισε μπροστά στο πολυώροφο της Γενικής Ασφαλείας.
Ο Ερίνης κατέβηκε πρώτος.
«Αρχίστε κι ερχόμαστε», λέει στους ασφαλίτες.
Ανεβαίνοντας τα σκαλιά, τον ξαναβλέπω στο ισόγειο, μαζί με τον Αβραμόπουλο, να κουβεντιάζουν προφανώς με κάποιον ανώτερο.
Το ασανσέρ μάς έβγαλε σε έναν από τους τελευταίους ορόφους. Στην ευρύχωρη αίθουσα, μακρόστενα τραπέζια και πάγκοι. Στους γυμνούς τοίχους, καδραρισμένες δύο μεγάλες φωτογραφίες, αξιωματικών της χωροφυλακής, «σφαγιασθέντων αγρίως υπό των εαμοβουργάρων»!
—Καλώς τα παιδιά…, μας υποδέχονται γελώντας οι «ντόπιοι». Τι έχουμε, παρτάκι;
—Δεν του φαίνεται και πολύ να μας αργήσει, ο φλώρος.
—Γιατί δεν τα λες, ρε μαλάκα, να ξεμπερδεύουμε;
Μου ήρθε η πρώτη.
—Καλά σου λέει ο συνάδελφος.
Με σπρώχνουν, χτυπώντας, ο ένας στον άλλον.
—Δώσε προθέρμανση!
—Χοντρέ, στο παράθυρο. Το νου σου, μη δώσει καμιά βουτιά πριν της ώρας.
—Πάσα, μαλάκα…
Με έχει πεθάνει μια κλωτσιά στην ουρίτσα, ζαλίστηκα κι έπεσα. Με πετάν, με κλωτσάν, μ’ ανασηκώνουν και ξαναρχίζουνε.
Κι άξαφνα, σωπάσαν.
«Βλέπω, τα παιδιά το πάν για πρωτάθλημα». Είναι η φωνή του «ανώτερου». Δίπλα του ο Ερίνης κι ο Αβραμόπουλος. Ο Ερίνης ήρθε κοντά μου:
—Ένα μονάχα σου λέω, έτσι, να σου φύγει ο τσαμπουκάς. Έχω τον Άσο!
—Έσπασε ο Ψηλός, συμπληρώνει ο Αβραμόπουλος. Όλα μας τα είπε.
—Αυτά κουβεντιάζαμε με τον στρατηγό…, συνεχίζει ο Ερίνης. Ποιος το περίμενε, κοτζάμ ντερέκι, να σπάσει στη δεύτερη «φάλαγγα»;
—Το μόνο που θέλω, παρεμβαίνει ο στρατηγός, είναι να τα διασταυρώσω με τα δικά σου.
—Όμως, τι σχέση έχω…, πάω να πω.
Η αγριόφατσα φρένιασε:
—Τι σχέση; Σε λίγο, θα σε κάνω να τα ξεράσεις και να τα φας.
Φεύγοντας ο στρατηγός είπε στους ασφαλίτες να είναι περήφανοι για την εθνική προσφορά τους… «Και να το ξέρετε», συμπλήρωσε, «η πατρίς δεν είναι αγνώμων».
—Μάγκες, και τώρα δουλειά, λέει ο Ερίνης. Τίγρη, τα εργαλεία.
Ο «Τίγρης», ένας ασφαλίτης ξεθωριασμένος, μικρόσωμος, ακούμπησε επιδεικτικά ένα βαλιτσάκι στον πάγκο και το άνοιξε.
—Αρχίστε, και όπως τα είπαμε…, τους λέει ο Ερίνης, τονίζοντας με σημασία τις λέξεις. Ο χοντρός με χτύπησε ψηλά στο λαιμό και με σώριασε χάμω.
—Γεια σου, ρε τσίφτη!
—Αμέ! καμαρώνει εκείνος. Ρίχνω και βόδι άμα λάχει!
Πεσμένο τ’ ανάσκελα, μου σφιχτοδένουν τις γάμπες μ’ ένα κορδόνι και μου σκεπάζουν τα μάτια.
—Μη του βγάζετε τ’ άρβυλα, τους λέει ο Ερίνης. Έχουν αρχίσει τη φάλαγγα.
«Επτά, οχτώ, εννέα…» Σε κάθε χτύπημα, ο πόνος διακλαδώνεται σ’ ολόκληρο το κορμί, περνάει στους μυς, στις κλειδώσεις, στους σπόνδυλους.
—Δεν μιλάς, δεν θες να μιλήσεις, κουφάλα, που τα ξέρουμε όλα;
—Φώναξε, μίλα.
«Τριάντα πέντε», μετράω, «τριάντα έξι, τριάντα εφτά…»
—Δως μου το εργαλείο, τους ακούω, να τον λιώσω τον πούστη.
—Βρε, ασ’ το κάτω. Τι το έχεις περάσει, γουρούνι για σφάξιμο;
Ο κρεμανταλάς προσπαθεί χτυπώντας να τραγουδήσει.
—Παράτα τις μαλακίες και μην αφήνεις σημάδια, τον διακόπτει ο Ερίνης.
Έχω ακούσει να λένε: «Έχει συνηθίσει στον πόνο»! Μα όσο τον έχω γνωρίσει, δεν συνηθίζεται ο πόνος. Ο πόνος καταλύει τον άνθρωπο. Και την κάθε φορά, φοβάσαι και αμφιβάλλεις. Και αντέχεις, αν το μπορέσεις, στην «κόψη του ξυραφιού».
—Μίλα, μαλάκα… Μίλα να γλιτώσεις το απόσπασμα.
Και πάλι τα έχω μπερδέψει στο μέτρημα. Αλλά τι σημασία πια έχουν οι αριθμοί! Πρέπει να είχα μουδιάσει. Οι παραστάσεις θολώνουν, μα παραμένει ο πόνος. Ξέρω ότι πρέπει να προσανατολίζω τη σκέψη μου αλλού. Όμως ετούτος ο πόνος, διάχυτος και κυρίαρχος, γεμίζει τα πάντα.
Νιώθω τα πόδια στη μέγγενη, κι είναι λες και μου ξεριζώνουνε μια-μια τις αρθρώσεις. Μες στη θολούρα, τα χτυπήματα, μηχανικά και επίμονα, σωρεύονται μέσα μου. Παγιδευμένος στον φόβο, ψάχνω για διέξοδο, ένα θαύμα. Και δεν πιστεύεις σε θαύματα. Όμως δεν αντέχεται άλλο, κάτι πρέπει να γίνει. Σφίγγω τα δόντια να μην ξεφωνίσω, και ούρλιαξα. Και έγινε το θαύμα! Σταμάτησαν!
Κάποιος σκύβει από πάνω μου. Η φωνή του ήρεμη, τρυφερή:
«Πες τα παιδί μου, μη ντρέπεσαι. Κανείς δεν μπορεί να τ’ αντέξει». Είναι ο Αβραμόπουλος. «Δεν τους βλέπεις; Διψάνε για αίμα. Θα σε σακάτευαν πρώτα και πάλι θα μίλαγες. Τι θα κερδίσεις σωπαίνοντας, όταν έχει μιλήσει ο αρχηγός; Έξω σε περιμένει η ζωή, να κάνεις σπουδές, οικογένεια, παιδιά. Ήρθανε οι δικοί σου. «Δεν θ’ αντέξουμε τον χαμό του», μου είπαν. Να ήσουν μόνος, αλλά με ποιο δικαίωμα φαρμακώνεις τους άλλους; Έλα, πες μας τι ξέρεις, έλα αγόρι μου, δεν αγαπάς τη ζωή;»
Αν αγαπώ τη ζωή! Και τι δεν θα έδινα να γλιτώσω από τούτη την κόλαση. Μου προτείνουν ζωή. Όμως μια «ζωή» κουβαλώντας νεκρούς, προδομένους συντρόφους! Ωστόσο, ας μίλαγε ακόμα για λίγο. Αλλά ο Αβραμόπουλος βιάζεται:
—Λοιπόν θα μου πεις; Θα μιλήσεις;
—Μα δεν τον ξέρω, σας το ’πα…
—Τζάμπα μας έχει φάει την ώρα, ξεφωνίζει ο Ερίνης. Βούλωσέ το, σου λέω.
Η πατσαβούρα βρεγμένη, βρωμοκοπάει χλωρίνη και κάτουρο. Σφίγγω τα δόντια μου, πολεμώντας να κρατήσω το στόμα κλειστό.
—Το κατσαβίδι… Κράτα του το σαγόνι, τα χέρια…
Τελικά κατάφεραν και μου την χώσαν στο στόμα. Μου έχει κοπεί η ανάσα. Κάνω εμετό και τα καταπίνω, να μην πνιγώ. Η αναγούλα φέρνει σπασμό. Νιώθω τα σπλάχνα μου να σπαρταράνε, και το στομάχι λες και ανέβηκε να φρακάρει τον φάρυγγα. Θέλω, και δεν μπορώ, να τους δώσω να καταλάβουν πως πνίγομαι. Πόδια και σώμα τινάχθηκαν κι από ό,τι ακούω, πρέπει να χτύπησα κάποιον και να έχω παρασύρει τον πάγκο.
«Πού την βρήκε τη δύναμη!», ακούω τα τελευταία που λένε.
Στο λαρύγγι καούρα, στο στόμα αηδιαστική η βρώμα της πατσαβούρας.
«Κάναμε ό,τι μας είπες, γιατρέ», ακούω τη φωνή του Ερίνη.
«Ώστε φοβήθηκαν», σκέφτομαι, «και φώναξαν γιατρό». Διαπιστώνω ότι μπορώ και κουνάω τα πόδια.
—Ρίξτε του κι άλλο, συνέρχεται.
Μου ρίχνουν νερό. Τι ανακούφιση, Θεέ μου! Το πανί στα μάτια έχει λασκάρει. Μπορώ και διακρίνω δυο καλογυαλισμένα παπούτσια και πολιτικό παντελόνι. Θα ’ναι ο «γιατρός», και με το πόδι του μου πατάει το κεφάλι.
«Ξύπνα, κωλόπαιδο!». Έσκυψε πάνω μου κι ανασήκωσε την καλύπτρα.
—Είναι εντάξει, κύριε Ερίνη.
—Άντε παιδιά, τους λέει εκείνος. Και τώρα, με την επιστήμη παρούσα, να συνεχίσουμε!
Ο «γιατρός» τους δείχνει πώς να σφιχτοτυλίξουνε, τούτη τη φορά, τα κορδόνια και στα δυο μου μπράτσα.
Με ξαπλώνουν μπρούμυτα πάνω στον πάγκο, με δένουνε με μια πέτσινη ζώνη και μου περνάνε στο κεφάλι σακί.
—Κι από κάτω τα χέρια, με χειροπέδες.
—Κι αν νομίζεις, ότι θα σε σώσει η Επιτροπή τους —φοβερίζει ο Ερίνης— να πού τους γράφω. Θα σου σακατέψω τα μέσα σου, πουσταριό, κι ούτε σημαδάκι δεν θα βρούνε.
—Από ανακοπή καρδιάς, συμπληρώνει ο «γιατρός». Άλλωστε, ποιος θα πιστέψει αυτούς τους αλήτες;
Την «επιστημονική ολοκλήρωση» την εμπιστεύθηκαν στον Τίγρη, κι έχει αρχίσει να με χτυπάει με κάτι μαλακό και βαρύ.
—Στις κλειδώσεις, στους ώμους, στις γάμπες, καθοδηγεί ο «γιατρός».
Μέσα από τους γδούπους του «εργαλείου», ακούω βαριά την ανάσα του Τίγρη. Τρομάζω τούτη την πνιγερή δυσφορία, κι ο πόνος μέσα στο στήθος έχει γίνει αφόρητος.
Μίλα κομμούνα, μίλα σλαβόσπορε. Απόψε πεθαίνεις…
Δεν φώναξα. Όμως μου κλείνουν το στόμα. Μου σφίγγουνε τον λαιμό, να με πνίξουν. Δεν μπορώ να ανασάνω και πολεμάω να ρίξω τον βράχο από πάνω μου, να πάρω ανάσα. Κάποιος γελάει.
—Σαν το αγρίμι στο δόκανο…
Ένας τεράστιος τροχός… Με πονά, με ζαλίζει ο στρόβιλος…
«Δεν θ’ αντέξει…», τους ακούω και πάλι…
Μα δεν βλέπουν πως δεν μπορώ να ανασάνω; Μια κόκκινη ομίχλη μου γεμίζει λάρυγγα, στόμα, ρουθούνια. Στα βλέφαρά μου βαραίνει η λάσπη. Με γέρνει στο χώμα, το χώμα μυρίζει ευχάριστα και θέλω, πόσο θέλω, να κοιμηθώ.
Νιώθω να με χτυπάνε στο πρόσωπο. «Τους καινούργιους δρόμους της επιστήμης σου, τους έχω χεσμένους», ακούω καθαρά τη φωνή του Ερίνη. «Αν τα τινάξει, δεν θα είσαι εσύ που θα φορτωθείς την ευθύνη…».
Ο «γιατρός» ψαχουλεύει να μου βρει τον σφυγμό. Κι όπως φοράει τα ακουστικά και τα ’χει χαμένα, δείχνει αστείος. «Μην ανησυχείτε, κύριε Ερίνη! Συνέρχεται». Παραμένω δεμένος στον πάγκο και στάζω νερά. Μου έχουνε βγάλει το σακί και βλέπω στο πάτωμα τα κορδόνια κομμένα.
Ο Ερίνης ήρθε κοντά, μου ανασήκωσε το κεφάλι και δεν έβγαλε λέξη.
«Άιντε παιδιά, κατεβείτε στο δεύτερο», τον ακούω σε λίγο, «να βάλουμε κάτι στο στόμα μας».
Φύγανε όλοι. Το σανίδι από κάτω, λες και έχει βγάλει αγκάθια. Ζώντας ακόμα τον εφιάλτη, του κάκου προσπαθώ να μετακινηθώ, να γυρίσω λίγο στο πλάι. Ο Ερίνης έχει χάσει το κέφι του και συμπεραίνω, με ανακούφιση, ότι φοβήθηκε μήπως μείνω στα χέρια τους. Κι αν το κατάλαβαν ότι για πολύ δεν θ’ αντέξω και δεν με θέλουν νεκρό, θα πρέπει να σταματήσουν.
Ζορίστηκα κι ανασήκωσα το κεφάλι. Στον διπλανό πάγκο, σε δίσκο, φλιτζανάκια του καφέ, νεροπότηρα και πάνω στο τραπέζι το βαλιτσάκι με τα «εργαλεία», μισάνοιχτο. Τελικά δεν είμαι μόνος στην αίθουσα. Είναι κι ο συνοδός χωροφύλακας με το αυτόματο. Κάθεται λίγο πιο πίσω και με παρατηρεί σιωπηλός. Τον ρωτάω πόσο πήγε η ώρα, χωρίς να περιμένω απάντηση. «Τρεις και δέκα», μου απαντά.
«Τρεις και δέκα!»
«Ήσουνα», μου λέει, «πολλή ώρα αναίσθητος». Σηκώθηκε, ήρθε κοντά και με ρωτάει πώς είμαι.
—Πώς να είμαι; Το βλέπεις και μόνος σου.
—Γιατί δεν τους τα λες, κακομοίρη μου; Θα σε πεθάνουν, δεν βλέπεις;
—Και τι να τους έλεγα, που δεν έχω ιδέα…
—Ξέρω κι εγώ…; Έμεινες κάποια φορά, κι είπαμε πως δεν θα ξαναζωντάνευες.
Το σάλιο στο στόμα μου, σκέτη χολή. Του έχω ζητήσει νερό. Πήγε να ρίξει μια ματιά απ’ την πόρτα, ύστερα μου έφερε ένα ποτήρι νερό και μου ανασήκωσε το κεφάλι να πιω.
—Αν με τσακώσουνε, κάηκα. Είσαι εντάξει;
—Εντάξει, του λέω. Σ’ ευχαριστώ.
Το χωροφυλακάκι ακούμπησε το ποτήρι στη θέση του και ξανακάθισε. «Ο Θεός να βάλει το χέρι του», μουρμουράει, «έτσι που έχουμε γίνει».
Άραγες να το έχει συνειδητοποιήσει πόσο μέτραγε εκείνη την ώρα μία κουβέντα κι ένα ποτήρι νερό; Πως κάποιος, που δεν έμαθε καν τ’ όνομά του, θα τα φύλαγε για μια ζωή στην καρδιά του;
Από το κλιμακοστάσιο ακούστηκαν κουβέντες και βήματα.
«Τον ψόφιο κοριό…», μου ψιθυρίζει ο φρουρός.
Επέστρεψαν ένας-ένας οι ασφαλίτες, με έλυσαν και κατάφεραν να με στήσουνε όρθιο.
—Άκουσέ με, μου λέει ο Ερίνης, και σκέψου το. Ξανάδα τον στρατηγό. Ξέρεις τι μου είπε; «Σου λύνω τα χέρια. Και ό,τι κι αν γίνει, θα σε καλύψω». Το λοιπόν, τέρμα τα δίφραγκα.
Ο Ερίνης έχει ανάψει τσιγάρο. Δείχνει κουρασμένος, βρωμάει κρασίλα, και τα μάτια του πρησμένα και κόκκινα.
—Άντε, σαΐνια μου, λέει στους ασφαλίτες. Δεν θέλω σημάδια. Αλλιώς, ζωντανός ή νεκρός, μου είναι αδιάφορο, αρκεί να μιλήσει!
Με κουκούλωσαν και πάλι με το σακί, όμως αυτή τη φορά με τα χέρια λυτά. Και πρέπει να το ξέρουν καλά ότι μέσα στο σακί αγριεύεις κι αγχώνεσαι.
Τα «σαΐνια» με ρίξανε κάτω. Με σέρνουν στο πάτωμα, με κυλάν, με πατάν, με χτυπούν και βρίζουνε άσχημα.
—Τα τελευταία σου, πούστη.
—Κάνε την προσευχή σου.
—Ποια προσευχή, ρε μαλάκα, που δεν πιστεύει θεό.
—Στον Στάλιν, χαμούρα, στον Ζαχαριάδη…
Μ’ ανασηκώνουν και με βροντάνε με την πλάτη στο πάτωμα. Κάποιος ανέβηκε και χοροπηδάει πάνω στο στήθος μου.
—Ρε σεις, θα τον λιώσει ο χοντρός.
—Θα τον κολλήσω χαλκομανία στο πάτωμα.
Κάποιος σοφίστηκε κι αναποδογύρισαν τον πάγκο. Τον βάλανε στην κοιλιά μου και τον κάνουν τραμπάλα.
—Μίλα χαμούρα, μίλα κωλόπουστε…
Μου σμπαραλιάζουν τα σωθικά κι αγωνιώ να πάρω ανάσα. Και πάλι με χτυπούν στο κεφάλι και με βροντάνε στο πάτωμα. Βάζω τα χέρια να φυλαχτώ, αναγουλιάζω, και στο στόμα μου αίμα. Το σώμα παραλύει. Κι αυτός ακόμα ο πόνος λες και ξεθώριασε. Και μονάχα όταν με χτυπάγανε πάνω στα τραύματα, θυμάμαι που είχα πονέσει πολύ. Χάνω τις αισθήσεις μου, συνέρχομαι κι ούτε ξέρω πια για πόσο καιρό και πόσες φορές.
Είμαι τ’ ανάσκελα. Ο Τίγρης, καθώς έβγαζε το σακί, λερώθηκε με αίματα, και τσαντισμένος με κλωτσάει στα πλευρά. Μαζευτήκανε όλοι τους από πάνω μου.
—Αρχηγέ, να τελειώνουμε.
—Μωρέ έτσι που πάει, δεν θα βγει ζωντανός από δω, απειλεί ο Ερίνης. Βγάζει το περίστροφο και, γονατίζοντας, το στηρίζει στον κρόταφό μου.
—Θα μετρήσω ως τα πέντε, μου λέει, και πατώ την σκανδάλη. Ένα, δυο, τρία.
Δεν τον πιστεύω, αλλά ασυναίσθητα κλείνω τα μάτια.
—Τέσσερα, πέντε.
—Τρελάθηκες; φωνάζει ο Αβραμόπουλος. Με τους Οηέδες στα πόδια μας!
Ανοίγω τα μάτια και βλέπω το χέρι του Αβραμόπουλου που κατέβασε το περίστροφο.
—Βρε, άσε με χάμω, ωρύεται ο Ερίνης. Έχω από τον στρατηγό «εν λευκώ».
—Ηρέμησε, έχεις όλο τον καιρό να το κάνεις. Όμως ξέρε το, όταν φτάσει ο κόμπος στο χτένι, εσύ θα φορτωθείς την ευθύνη.
—Και τι μου λες, δηλαδή, να τον αφήσω να ζήσει;
—Να ζήσει, ποιος το ’πε; Με τόσα παράθυρα γύρω μας!
—Κι αν τους το σφυρίξουνε οι κομμούνες, ότι δεν είναι ο πρώτος; Τι θα τους πω, πως δεν άνοιξε το αλεξίπτωτο;
—Όχι βεβαίως. Αλλά, όπως ξέρεις, όλοι γνωρίζουν ότι οι κομμουνισταί προβαίνουν συχνάκις εις αυτοκτονίας, με σκοπόν την δυσφήμησιν της Εθνικής Κυβερνήσεως!
Ο Ερίνης κάνει πως σκέφτεται:
—Τι λέτε, παιδιά;
—Τα είπε βαγγέλιο ο κύριος μοίραρχος…
—Τότε, εντάξει. Δέστε τον καλά, μη σκορπίσει, και φούντο.
Με σηκώνουν δύο-τρεις και μ’ ακουμπάνε στο περβάζι, να κρέμομαι ο μισός στο κενό.
—Ρε σεις, κοιτάτε και κάτω, μη σκοτώσετε άνθρωπο.
—Φύγετε, πέφτει.
Μου κρατάνε τα πόδια, και νιώθω να γλιστρώ στο κενό.
—Αρχηγέ, αμολάμε;
—Ρώτα τον πρώτα.
—Ρε συ, δεν θέλεις να ζήσεις;
—Έλα, τι περιμένετε;
—Μίλα, ηλίθιε…
Τα μηνίγγια μου παν να κλατάρουν. Κι άξαφνα, ακούω τον Ερίνη να τους φωνάζει να σταματήσουν:
—Δεν θα κολάσω την ψυχή μου με δαύτον. Ας τον στήσουν νομοτύπως στο απόσπασμα.
Μου τρίβουν χέρια και πρόσωπο με βρεμένο κουρέλι, να φύγουν τα αίματα, και δεν θέλω ακόμα να το πιστέψω πως τέλειωσε. Οι ασφαλίτες δείχνουν κακόκεφοι.
«Έχε χάρη που έζησες…», μουρμουράει ο κρεμανταλάς. «Αλλά πού να το εκτιμήσεις, καριόλη».
Βοηθώντας με ν’ ανεβώ στο αμάξι, το χωροφυλακάκι, που μου είχε δώσει να πιω, μου σφίγγει με σημασία το μπράτσο και στην επιστροφή, έτσι όπως είμαι, δεν μου έχουν περάσει τις χειροπέδες.
Το αυτοκίνητο με την όπισθεν, έχει κολλήσει στην πύλη. Με έσυραν αμίλητοι και με πέταξαν στο κελί. Σε λίγο ζήτησα να με βγάλουν για την «τουαλέτα». Δύο ασφαλίτες με πήγανε σηκωτό, κρατώντας με απ’ τις μασχάλες και με στήσανε όρθιο να κατουρήσω.
Στην αυλή, όπως πάντα, κάνει βόλτες η κοπελιά. Στον πηγαιμό, όπως διασταυρώθηκαν οι ματιές μας, μου είχε γνέψει, κουράγιο. Επιστρέφοντας, την βλέπω, μ’ ένα πακέτο στο χέρι, να κουβεντιάζει με τον Ραπτόπουλο, τον ψηλέα μοτοσικλετιστή της Ασφάλειας.
«Για τον συναγωνιστή», την ακούω να επιμένει.
Τελικά μου το έδωσαν. Κούρνιασα μες στα ρούχα και το άνοιξα. Μες στο πακέτο, μισή φραντζόλα, ζεστή ακόμη και δύο κομμάτια χαλβά. Έγνοια και προσφορά από χέρι συντρόφισσας. Ό,τι πολυτιμότερο! Με βουρκωμένα μάτια, τα σφίγγω απάνω μου, τα ακουμπάω στα μάγουλα, τα γεμίζω φιλιά. «Συναγωνίστρια», μουρμουράω, «συντρόφισσα!».
Δεν ξέρω ποια είναι, πώς λέγεται. Κάποιους μήνες αργότερα, θα διαβάσω το όνομά της πρωτοσέλιδο στην εφημερίδα. Κούλα Ελευθεριάδου! Η ηρωίδα της Αντίστασης, στέλεχος του κινήματος. Η πρώτη επονίτισσα που εκτελέστηκε στη Θεσσαλονίκη, στα είκοσι δύο της χρόνια!
(Η Κούλα Ελευθεριάδου εκτελέστηκε μαζί με τον συνονόματο της Γρήγορη Ελευθεριάδη. Ο Γρηγόρης Ελευθεριάδης υπήρξε, μετά την Απελευθέρωση, γραμματέας της κομματικής μας οργάνωσης. Τον χειμώνα του 1943, σε μια κομματική παράνομη σύναξη, σ’ ένα σπιτάκι της Τούμπας, ο Γρηγόρης μ’ έχει εντάξει στο κίνημα. Οι πρώτες εκτελέσεις είχαν γίνει στο μικρό νεκροταφείο του συνοικισμού. Ο επόμενος τόπος των εκτελέσεων οριστικοποιήθηκε πίσω από το Επταπύργιο και στα περισσότερα εκτελεστικά αποσπάσματα αντικαταστάθηκαν οι φαντάροι από τους πρώην ταγματασφαλίτες, τους φανατισμένους χωροφύλακες άνευ θητείας).

Ανακοίνωση του ΠΑΜΕ για τη χρεοκοπία της Thomas Cook

Από iraklis3

Σε ανακοίνωσή της για την πτώχευση του ομίλου «Thomas Cook», η Πανελλαδική Γραμματεία Επισιτισμού – Τουρισμού – Ξενοδοχείων του ΠΑΜΕ αναφέρει τα εξής:
«Ο τουριστικός κολοσσός “Thomas Cook” που διαχειρίζεται, μεταξύ άλλων, ξενοδοχεία στη Ρόδο και στην Κρήτη, κήρυξε πτώχευση αφήνοντας στον αέρα δεκάδες χιλιάδες εργαζόμενους σε όλο τον κόσμο.
Πρόκειται για εξέλιξη που αποδεικνύει για ακόμη μια φορά ότι τα εργασιακά δικαιώματα συνθλίβονται από τον ανταγωνισμό των μονοπωλίων σε κάθε κλάδο, από τον οποίο δεν γλιτώνουν ούτε οι τουρίστες που ακριβοπληρώνουν τις διακοπές και την αναψυχή.
Η “ανάπτυξη για όλους” που προωθεί η κυβέρνηση της ΝΔ, έχει χώρο μόνο για τους μεγάλους εγχώριους και ξένους επιχειρηματικούς ομίλους, που είτε μεγεθύνονται, είτε συγχωνεύονται, είτε πτωχεύουν, αφήνει στο απυρόβλητο τα κέρδη τους, φορτώνοντας τις ζημιές στους εργαζόμενους και τις οικογένειές τους.
Καλούμε τους εργαζόμενους του ομίλου “Thomas Cook” σε Ρόδο και Κρήτη να απευθυνθούν στα σωματεία τους, να μην μείνει κανείς μόνος απέναντι στους σχεδιασμούς της μεγαλοεργοδοσίας.
Τα Σωματεία και οι εργαζόμενοι του κλάδου των χωρών όπου δραστηριοποιείται ο όμιλος, πρέπει να δώσουν συντονισμένη, αγωνιστική απάντηση ώστε να εξασφαλιστούν οι δουλειές, οι μισθοί και τα δικαιώματα των εργαζομένων.
Να ανοίξει συνολικά η συζήτηση για το δικαίωμα των εργαζομένων στις διακοπές και την αναψυχή, που εκμεταλλεύονται μονοπωλιακοί κολοσσοί, καθιστώντας τον Τουρισμό πανάκριβο εμπόρευμα».

Φασιστικό βαλς στον Δούναβη

Η ιστορία μιας φωτογραφίας*

Ποιος, τελικά, ο “ευρωπαϊκός τρόπος ζωής”; Η Γαλλική Επανάσταση κι ο Διαφωτισμός; Ή μήπως η Ιερά εξέταση, η “εκπολιτιστική” αποικιοκρατία και τα κρεματόρια; Απάντηση: Δε γνωρίζουμε. Ξέρουμε όμως τι ενώνει τους “Όρμπαν” την Κομισιόν και τους ακροδεξιούς τραμπούκους: Το μίσος τους για όσα συμβολίζει η σημαία των εργαζομένων…

Για υιοθέτηση της ακροδεξιάς ρητορικής κατηγορήθηκε η μελλοντική πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, κ. Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν μετά την ανάθεση του χαρτοφυλακίου για την «Προστασία του Ευρωπαϊκού Τρόπου Ζωής» στο στέλεχος της ΝΔ και παλιό γνώστη των ραφινάτων γραφείων των Βρυξελλών Μαργαρίτη Σχοινά.

Το συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο αποτελεί μετονομασία εκείνων της Μετανάστευσης και των Εσωτερικών Υποθέσεων και Υπηκοότητας, εξέλιξη, η οποία, σύμφωνα με αρκετούς αναλυτές, φαίνεται να ταυτίζει τους μετανάστες με μια απροσδιόριστη απειλή για το πολιτιστικό ευ ζην των Ευρωπαίων. «Η σύνδεση της μετανάστευσης με το συγκεκριμένο χαρτοφυλάκιο στέλνει λάθος μήνυμα», τόνιζε προ ημερών η δ/ντρια του ευρωπαϊκού γραφείου της Διεθνούς Αμνηστίας, Eva Geddie, ενώ πολιτικοί, όπως η Βρετανίδα ευρωβουλευτής Μally Scott και ο συμπρόεδρος των Πρασίνων, Φίλιπ Λαμπέρ έψεγαν τη μέλλουσα ηγεσία της Κομισιόν για την ευθυγράμμισή της με τη «ρητορική των φασιστών» [The Independent, 10/9/2019,]. Την ίδια ώρα, η επικεφαλής του ακροδεξιού «Εθνικού Συναγερμού» Μαρίν Λε Πεν πανηγύριζε- εδώ που τα λέμε, όχι άδικα- κάνοντας λόγο για «ιδεολογική νίκη»» του κόμματός της και των ομοϊδεατών του σχετικά με τη δημιουργία ενός τέτοιου χαρτοφυλακίου [ Καθημερινή, 17/9/2019, ].


Πάντως, παρά τις επικρίσεις, οι οποίες μάλιστα γενικεύτηκαν μετά και το άρθρο του Politico που έκανε λόγο για εμπλοκή υποψηφίων Επιτρόπων των τριών μεγάλων πολιτικών ομάδων του Ευρωκοινοβουλίου σε υποθέσεις διαφθοράς, η νέα σιδηρά κυρία της Κομισιόν επέμεινε στη θέση της αναφέροντας, μεταξύ άλλων, ότι πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για τον «ευρωπαϊκό τρόπο ζωής μας» και να μην «επιτρέψουμε σε άλλους να αφαιρέσουν τη γλώσσα μας» [Politico, 12/9/2019, 2) Skai.gr, 17/9/2019].

Στο ίδιο τέμπο και ο αποτυχών υποψήφιος του ΕΛΚ για την προεδρία της Κομισιόν, κ. Βέμπερ, ο οποίος υπερθεμάτισε των θέσεων της Γερμανίδας αντικαταστάτριας του Ζαν Κλοντ Γιουνκέρ διερωτώμενος σε συνέντευξη Τύπου: «Είναι κάποιος στην αίθουσα που θέλει να ζήσει με τον κινέζικο(….), αφρικανικό (…) ή αμερικανικό τρόπο ζωής»;

Σχόλια και επικρίσεις υπήρξαν τέλος και για την επικείμενη τοποθέτηση του αμφιλεγόμενου πρώην υπ. Δικαιοσύνης της κυβέρνησης Όρμπαν, Lazlo Troscanyi στη θέση του Επιτρόπου Διεύρυνσης της ΕΕ. Μιλάμε, φυσικά, για τον άνθρωπο τα νομοθετήματα του οποίου καταδίκασε πριν ένα χρόνο το Ευρωκοινοβούλιο- βάσει του άρθρου 7 της Συνθήκης της ΕΕ- με το σκεπτικό ότι υποβάθμιζαν τη νομική τάξη στην Ουγγαρία, μα και προωθούσαν μια σειρά αντιπροσφυγικών- αντιμεταναστευτικών μέτρων που ποινικοποιούσαν κάθε βοήθεια των ΜΚΟ σε αιτούντες άσυλο ή άδεια παραμονής [1) ΒalkanInsight, 10/9/2019, 2) Lawspot, 12/9/2018, , 3) Καθημερινή, 11/9/2018, Τι είναι το άρθρο 7 της ΕΕ και η συζήτηση γύρω από την ενεργοποίησή του].

Κι εδώ, είναι το σημείο κατά τη γνώμη μας που η καταγραφή των δεδομένων συναντά την πολιτική ανάλυση. Πριν, όμως, προχωρήσουμε, ας αφήσουμε την εικόνα να μας εισαγάγει στο κύριο πιάτο της θεματική μας:

Τα πλάνα που μόλις παρακολουθήσατε είναι ένα μόνο μέρος του ντοκιμαντέρ της σκηνοθέτιδας Έζτερ Χαϊντού για τη μετασοβιετική Ουγγαρία του Όρμπαν. Για τη Χαϊντού, στη χώρα «έχει κερδίσει η άκρα Δεξιά. Μέσα από έναν λόγο που σπέρνει τον φόβο και τις θεωρίες συνωμοσίας, το πολιτικό βαρόμετρο μετατοπίζεται σε μια ακατάσχετη προσπάθεια συνεχούς απεικόνισης των ‘’απειλών του έθνους’’ με την εκπαίδευση, τις κοινωνικές παροχές, την οικονομία και τη φορολογία να μένουν στο πολιτικό περιθώριο».

Ο εθνικιστικός και αυταρχικός προσανατολισμός του κυβερνώντος κόμματος δεδομένος, όπως και οι αγαστές του σχέσεις με το κεφάλαιο. Το δείχνουν άλλωστε οι πατριδοκάπηλες κορώνες τού αποσυνάγωγου πλέον από το ΕΛΚ πρωθυπουργού της χώρας και τα νομοθετήματα τύπου «STOP SOROS». Μα, και η χείρα βοηθείας που έτεινε τον περασμένο Ιανουάριο ο επιχειρηματικός κόσμος στον Όρμπαν, παραδίδοντας- τη στιγμή που οι δρόμοι της Βουδαπέστης είχαν πάρει φωτιά απ’ τα μέτρα του λεγόμενου «νόμου των σκλάβων»- χωρίς καμία οικονομική απαίτηση, εκατοντάδες ραδιοφωνικούς σταθμούς, τηλεοπτικά κανάλια, εφημερίδες και διαδικτυακούς ιστοτόπους στην ευγενική διαχείριση ενός ιδρύματος που διοικείται από εντολοδόχους του Ούγγρου πρωθυπουργού. Ήταν ένα ακόμα «μπόνους» στον ήδη πανίσχυρο μηχανισμό προπαγάνδας του κυβερνητικού Fidesz, αποσκοπώντας όχι στην «απόκτηση νέων ψήφων, αλλά στη διατήρησή τους» [Βloomberg, 11/1/2019].

Όμως, στην περίπτωση της Ουγγαρίας δεν έχουμε να κάνουμε με μια κυβέρνηση που απλά φλερτάρει με τον ακροδεξιό λόγο και τις πρακτικές του, αλλά με την εμφύτευση των ζοφερών θέσεων του ουγγρικού φασισμού στον κορμό των κυβερνητικών πρωτοβουλιών. 
Το πρόσφατο ταξίδι του γράφοντος – και οι συνεπακόλουθες πολιτικές διαπιστώσεις- για την κατάσταση στην πάντα λαμπερή και ταυτόχρονα μελαγχολική Βουδαπέστη έρχεται να επιβεβαιώσει την προαναφερθείσα θέση. Γιατί, μπορεί οι δύο όχθες του Δούναβη να φιλοτεχνούν ένα ρετρό σκηνικό όπου δυο άγνωστοι παρτενέρ παρασύρονται σε ένα μεθυστικό βαλς υπό τους ήχους των κυμάτων του ποταμού, μην αφήνοντάς σε να πάρεις τα μάτια σου από πάνω τους· όμως, ο φασισμός δηλώνει βροντερό «παρών», αδιαφορώντας φανερά για τα προσχήματα.

Δεν αναφερόμαστε (μόνο) στα αντικομμουνιστικά «γκράφιτυ» που καλωσορίζουν τους επισκέπτες στο «έμπα» της πόλης. Ούτε βέβαια (μόνο) στη χυδαία (από άποψη προπαγάνδας) «ξενάγηση» σε εκπληκτικά κατά τα λοιπά ιστορικά εκθέματα, όπως το «Νοσοκομείο στον βράχο». Ούτε καν στην ανέγερση μνημείων για τα θύματα του κομμουνισμού ( βρίσκεται μπροστά από την αμερικανική πρεσβεία) την ίδια ώρα που η κυβέρνηση τιμά όσους αγωνίστηκαν στο πλευρό της ναζιστικής Γερμανίας στην επίθεσή της στην ΕΣΣΔ στον Β’Π.Π, ανεγείροντας μάλστα αγάλματα σαν αυτό του ναζί εγκληματία πολέμου Albert Wass σε κεντρικά σημεία των ουγγρικών πόλεων [Sputnik, 16/1/2019, “Η Βουδαπέστη χαιρέτισε τους Ούγγρους που πολέμησαν με τους Ναζί στην εισβολή στην ΕΣΣΔ].

Δεν περιορίζουμε την αναφορά μας στα προφανή, όχι γιατί δεν αποτελούν απτή απόδειξη της ιδεολογικής κατεύθυνσης της κυρίαρχης πολιτικά τάξης στην Ουγγαρία, μα, γιατί πιστεύουμε πως η υιοθέτηση των προγραμματικών θέσεων της ουγγρικής φασιστικής Δεξιάς από τη «μαμά» κεντροδεξιά, δεν αποτελεί παρά εικόνα των πολιτικών «προσεχώς» στη Γηραιά Ήπειρο.
Ξεφυλλίζοντας τις σελίδες της έρευνας των Ralf Melzer και Sebastian Sarafin για την άκρα δεξιά στην Ευρώπη (Πόλις, 2014), ρίχνοντας παράλληλα κλεφτές ματιές στο νέο βιβλίο του Jason Stanley, «Πώς λειτουργεί ο φασισμός» (Μεταίχμιο, 2018) σημειώσαμε τρία χαρακτηριστικά παραδείγματα.

• Τον Απρίλιο του 2011, ο Ούγγρος πρωθυπουργός Βίκτορ Όρμπαν επιτήρησε την εισαγωγή στο νέο Σύνταγμα της χώρας του Θεμελιώδους Νόμου της Ουγγαρίας, στόχος του οποίου ήταν η λεγόμενη Εθνική Ομολογία που αναγνώριζε τον «ρόλο του χριστιανισμού στη διατήρηση της εθνικής ταυτότητας» των Ούγγρων και δεσμευόταν «να προωθήσει και να διαφυλάξει» την κληρονομιά τους. Ένα χρόνο πριν, το νεοφασιστικό Jobbik δεσμευόταν προγραμματικά για τη συνταγματική κατοχύρωση των «χριστιανικών ριζών της Ουγγαρίας»,
• το ίδιο νομοθέτημα ( Άρθρο L) προβλέπει την προστασία του θεσμού του γάμου «ως ένωσης ενός άντρα και μιας γυναίκας που πραγματοποιείται με εκούσια απόφαση», μα και της οικογένειας «ως βάση της επιβίωσης του έθνους». Γι αυτό, συνεχίζει παρακάτω το άρθρο, «η Ουγγαρία θα ενθαρρύνει την απόκτηση παιδιών» με την «προστασία των οικογενειών» να «ρυθμίζεται από έναν θεμελιώδη Νόμο». Προσοχή! Δεν προβλέπεται η ενθάρρυνση και η προστασία του θεσμού της οικογένειας μέσω κρατικών κοινωνικών προγραμμάτων για την εισαγωγή νέων μελών στην ουγγρική κοινωνία (έτσι κι αλλιώς τα εθνικιστικά φούμαρα κοστίζουν λιγότερο απ’ τη χάραξη μιας αμιγώς φιλολαϊκής πολιτικής)·παρά, η μαζική (ανα)παραγωγή μελλοντικών πολεμιστών που υπό τις σάλπιγγες του αλυτρωτισμού θα κληθούν να επανακτήσουν το κενό κέλυφος ενός πλαστού «μεγαλείου». Το πρόγραμμα του Jobbik πάλι, το 2010, μιλούσε για εντολή που πρέπει να δοθεί στα «δημοτικά σχολεία» για την οργάνωση σχολικών εκδρομών σε περιοχές που έχουν «αποσχιστεί από την Ουγγαρία»,
• οι Ούγγροι φασίστες, τέλος, στην αρχή της δεκαετίας μας δεσμεύονταν για τη νομοθέτηση μέτρων για τα ΜΜΕ που θα δημιουργούσαν, όπως υποστήριζαν, «νέο δίκαιο για τη δημοσιότητα βάσει της «αρχής της ποιότητας’’, καθιερώνοντας κριτήρια όπως η οικοδόμηση εθνικής ταυτότητας», τα οποία θα καθιστούν δυνατή την «άμεση επιβολή κυρώσεων» στους παραβάτες. Λίγο καιρό μετά το Fidesz του Όρμπαν κατέθεσε νόμο για τα ΜΜΕ, για την ψήφιση του οποίου μάλιστα τροποποιήθηκε το Σύνταγμα και προέβλεπε τη λειτουργία των ΜΜΕ υπό την εποπτεία αξιωματούχων διορισμένων από την κυβέρνηση που θα επέβαλαν αυστηρές κυρώσεις επί τη βάσει της «αρχής της ποιότητας»…

Πρόκειται για τη στρατηγική της εργαλειοποίησης, γράφει ο πολιτικός επιστήμονας Hanspeter Kriesi, με την οποία «η κατεστημένη δεξιά(…) δεν προσδίδει μόνο αυξημένο βάρος στις επιδιώξεις» της Άκρας Δεξιάς- αλλά- ταυτόχρονα νομιμοποιεί τους ηγέτες, τις οργανώσεις και τις πολιτικές τους θέσεις, ενισχύοντας έτσι την ικανότητά τους να κινητοποιούν» οπαδούς-ψηφοφόρους.

Στρατηγική βέβαια, που συναντά κανείς και στον εξουσιαστικό πυρήνα της ΕΕ.
Ακόμη κι αν οι φασίστες τύπου Jobbik- σε επίπεδο ρητορικής, τουλάχιστον- στέκονται απέναντί της. Η περίπτωση της «προστασίας του ευρωπαϊκού τρόπου ζωής», άλλωστε, θα έκανε και τον πλέον μετριοπαθή ροζ-μπλε- πράσινο οπαδό της «ευρωπαϊκής ιδέας» να αναρωτηθεί: «Τι φάση» με τα δημοκρατικά αντανακλαστικά των Βρυξελλών;

Ίσως, απάντηση, εκτός των άλλων, βρει στο πρόσφατο ψήφισμα του ευρωκοινοβουλίου για τα 80 χρόνια από την έναρξη του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου στο οποίο για άλλη μια φορά εξισώνεται η ναζιστική θηριωδία με τον κομμουνισμό, προτείνοντας μάλιστα τη λήψη μέτρων κατά της ολοκληρωτικής ιδεολογίας του σοσιαλισμού, όπως η απαγόρευση συμβόλων, μνημείων και η καταστολή σε βάρος των ΚΚ.

Ως εκ τούτου, και με τη βεβαιότητα ότι το σύστημα γεννά τον φασισμό, δεν ξέρουμε αν λύσαμε τις υπαρξιακές απορίες των παντός χρώματος «μενουμευρωπαίων»· στο ερώτημα όμως ποια η διαφορά των «Όρμπαν» με τους θεσμικά καταξιωμένους Επιτρόπους της Κομισιόν που χαϊδεύουν το ρατσιστικό φίδι και τους τραμπούκους των φασιστικών Ταγμάτων, απαντάμε: Μπροστά στη σημαία των εργαζομένων, την κόκκινη σημαία, απολύτως καμία!

*Τα παπούτσια στις όχθες του Δούναβη: Ίσως, το πιο συγκινητικό μνημείο της Βουδαπέστης. Δίπλα στη Γέφυρα των Αλυσίδων στον Δούναβη.  Στη μνήμη των 550χιλ. Ούγγρων Εβραίων, πολλοί εκ των οποίων  εκτελέστηκαν το 1944 – 45 δίπλα στην όχθη του Δούναβη από τα τοπικά Τάγματα Θανάτου- συνεργάτες των ναζί. Πριν την εκτέλεση, σε μια πράξη χυδαιότητας και βαρβαρότητας, οι εκτελεστές απαιτούσαν από τα θύματά τους  να βγάλουν το πιο πολύτιμο πράγμα που είχαν επάνω τους: τα παπούτσια τους. Οδηγώντας τους ξυπόλυτους και ταπεινωμένους στη χορογραφία του θανάτου.

Λήψη για τον Ημεροδρόμο Μάρω Κ, Αύγουστος 2019

Πηγή: Ημεροδρόμος 

Οι αστοί τρομάξανε!!! – Ο ΣΥΡΙΖΑ κατεβαίνει στο δρόμο!!!

Μήπως εσείς ξέρετε τι κάνει ο κόσμος της εργασίας; Κατεβαίνει στο δρόμο. Και το μαθαίνουμε από την Κυριακάτικη Αυγή, την εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ.

Ας προσπεράσουμε τη ροζ πινελιά, που βάφτισε “κόσμο της εργασίας” την εργατική τάξη, για να αποφύγει δυσάρεστους συνειρμούς με ξύλινους όρους. Όσο πιο πλαστικά, πιο γενικά, πιο εύηχα, πιο θολά κι απροσδιόριστα, τόσο καλύτερα, για να χωράει περισσότερους, ακόμα και πρώην κυβερνήσεις που από έρωτα για το κεφάλαιο εκπέσανε.

Και ας περάσουμε στην ουσία. Τι έκανε αλήθεια, τέσσερα χρόνια τώρα, αυτός ο κόσμος (της εργασίας); Δεν αντιδρούσε, δεν απεργούσε, δεν κατέβαινε στο δρόμο, δεν είχε προβλήματα; Καθόταν απλώς σε μια γωνιά και πανηγύριζε το τέλος των μνημονίων και μια ζωή χαρισάμενη, που του έδωσαν στο πιάτο; Ή μήπως κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια, εκεί στην Αυγή;

Ας υποθέσουμε όμως πως στην Κουμουνδούρου είχαν καιρό να μάθουν νέα του -του κόσμου της εργασίας- και έμαθαν τώρα μόλις για την απεργία. Τι θέλει και τι προσπαθεί να πετύχει αυτή η απεργία; Είναι η πρώτη απάντηση ενάντια στο εργασιακό μνημόνιο της ΝΔ, από ό,τι μας λέει η Αυγή. Ναι, είναι και αυτό, αντίδραση σε μια αντιλαϊκή κυβέρνηση, που δίνει το στίγμα της από την πρώτη στιγμή. Ας το δούμε όμως λίγο πιο αναλυτικά.

Η αυριανή απεργία είναι μεταξύ πολλών άλλων μια αντίδραση στον απαράδεκτο συνδικαλιστικό νόμο που θέλει να φέρει ο Βρούτσης, συνεχίζοντας από εκεί που είχε μείνει η Αχτσιόγλου, με το διαβόητο πλαφόν 50% +1 για τις συνελεύσεις των σωματείων, που ψήφισε με χαρά και με τα δύο χέρια ο Άδωνης Γεωργιάδης.

Είναι επίσης μια απεργία ενάντια στις απαιτήσεις του ΣΕΒ -εκεί δηλαδή που πηγαίνει ο Αλέξης και βγάζει λόγους για να εξυμνήσει την υγιή επιχειρηματικότητα. Και μια απεργία ενάντια στο διαλυτικό ρόλο της ΓΣΕΕ, που έκανε ό,τι μπορούσε για να αποτρέψει την απεργία, και ό,τι περνούσε από το χέρι της για να μην είναι μαζική, να γίνει σε άλλες ημερομηνίες σε κάθε πόλη ή κλάδο, ευνοώντας την απεργοσπασία και τα αφεντικά, σαν γνήσιο τσιράκι τους.

Μικρή λεπτομέρεια: αν τελικά οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ αναγκάζονταν να πάρουν μια απόφαση, για τα μάτια του κόσμου, ο ΣΥΡΙΖΑ που ετοιμάζεται να κατέβει στο δρόμο, θα τους έπαιρνε από κοντά, για να τους χειροκροτήσει στη μαζική τους (κουκο)σύναξη. Πάνω από τρεις είναι συγκέντρωση…

Ο ΣΥΡΙΖΑ θυμήθηκε όψιμα να παίξει το κινηματικό χαρτί, όπως ακριβώς είχε κάνει και το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα, επί κυβέρνησης του παλιού Μητσοτάκη, την τριετία 1990-93. Η διαφορά είναι πως έκτοτε έχει κυλήσει πολύ αντιλαϊκό νερό στο αυλάκι, ενώ η σοσιαλδημοκρατία και η ΓΣΕΕ δεν μπορούν να συγκινήσουν κανέναν να κατέβει στο δρόμο, και έχουν χάσει την χρηστική αξία τους, για τα αφεντικά που υπηρετούν.

Μπορούν όμως να συνεχίσουν το βιολί της απαξίωσης και να προσφέρουν αγνό γέλιο με κινηματικές κορόνες. Ούτως ή άλλως, τα λόγια είναι τζάμπα, και την Αυγή δεν την διαβάζει κανείς -σίγουρα όχι από τον “κόσμο της εργασίας” πάντως.

Κατιούσα

ΤΙΜΗ και ΔΟΞΑ

Αυτή η φωτογραφία πρέπει να κάνει το γύρο του διαδικτύου..Αυτές είναι οι κομμουνίστριες κουβαλάνε στην πλάτη τους την ιστορική τους πορεία στο κομμουνιστικό κίνημα..διδάσκόντας ταπεινότητα, ήθος και αξιοπρεπεια...

Βράδυ Σαββάτου, χιλιάδες κόσμου στο Φεστιβάλ. Αποφάσισα να περπατήσω για να δω τις εικόνες, τον κόσμο. Από μακρυά βλέπω μια γνωστή μου μορφή. Ασπρομαλλούσα, με την μαγκούρα της περπατά ανάμεσα σε χιλιάδες κόσμου. Δεν είναι εύκολη η περιήγηση και ψάχνει να βρει κάτι. Την πλησιάζω. «Κυρία Κατίνα, πως μπορώ να σας βοηθήσω?», την ρωτώ. «Παιδί μου, πάω καλά για την λαική σκηνή?», με ρωτά. Της εξηγώ ότι τραβάει καλά για την λαική σκηνή. Στέκομαι παράμερα και την κοιτώ αγωνιώντας λίγο και αποφασίζω να την ακολουθήσω για το καλώς έχειν..Φτάνει κοντά και αποφασίζω να τραβήξω μια φωτογραφία,χωρίς την άδεια της. Για να θυμάμαι την συνάντηση μας. Το όνομα της είναι Κατίνα Μανιτάρα, Ανθυπολοχαγός του Δ.Σ.Ε.

.Γεννήθηκε το 1932 στο Μαλανδρίνο της Δωρίδας (είμαστε και συντοπίτες). Στα 11 της εντάχθηκε στα Αετόπουλα. Στα 15 της ολοκλήρωσε την μαθητεία της στην Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών του Δ.Σ.Ε. Εντάχθηκε στην 2η Μεραχία, αυτήν του θρυλικού Διαμαντή. Στις 28/02/1948, τραυματίστηκε για πρώτη φορά στην Ναύπακτο. Το θραύσμα παραμένει στο κεφάλι της. Στις 12/12/1948 συμμετείχε στην κατάληψη της Καρδίτσας. Τραυματίστηκε στο πόδι. Τον Γενάρη του 1949 συμμετέχει στην κατάληψη του Καρπενησίου. Συνελήφθη αιχμάλωτη τον Μάιο του 1949. Πέρασε από στρατοδικείο στην Λαμία και καταδικάστηκε σε 4 χρόνια φυλακή(εξαιτίας της ηλικίας της).
Αυτή είναι, μόνο μια εικόνα του Φεστιβάλ. Εκεί που οι παλαιοί σμίγουν με τους νέους. Αγωνιζόμαστε μαζί, πιασμένοι χέρι-χέρι, για να κάνουμε τα όνειρα, πραγματικότητα.

Υ.γ.Ας σκεφτούμε την θέση της γυναίκας την εποχή της γέννησης της ηρωίδας μας. Η κοινωνία τις θεωρούσε ελάχιστα πιο πολύτιμες από τα ζώα..Αυτές οι γυναίκες αφήνουν και άφησαν παρακαταθήκη. Μετά την δράση τους, τίποτα δεν είναι ίδιο.

Του φίλου Μιχάλη Παπανικολάου 



Στην Κατίνα μας

Κι όταν τα βράχια να περνάς δεν σου ΄ναι μπορετό
κι όταν καπίστρια σε χτυπούν και σε πληγιάζουν
τα όνειρά σου τα κρυφά που δεν αναγαλιάζουν
θα βρουν απάγκιο Αιτέ ταχιά σε βράχο λαξευτό

Σείρε μια κόκκινη γραμμή στην παραλία
κι έπειτα ανέβα στο βουνό και στασ΄αντίκρα
σ όλους αυτούς που πότισαν ,ραντίσαν σε με πίκρα
πίκρα και λίμνες αίματα κι ανήλιαγα σχολεία

Πορέψου τώρα ,άντεξε ,τα πόδια σου κι αν καίνε
και τα μαλλιά σου αν τα βαρούν μυριάδες καταιγίδες
κοίτα την Νεολαία αυτη που προσπερνά παγίδες
κι έχει μιαν τούφα Ανοιξη στα μάτια που  δεν κλαίνε

Λέων Απηλιώτης

ΣΟΥΔΑ: ΔΙΕΥΡYΝΕΤΑΙ ΤΟ ΟΡΜΗΤΗΡΙΟ ΠΟΛΕΜΟΥ.

ΚΟΛΟΣΣΙΑΙΑ ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΝΕΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΣΧΕΔΙΑΖΟΥΝ ΟΙ ΗΠΑ

Αναβαθμίζεται ο ρόλος της Σούδας ως πολεμικού ορμητηρίου

Οι συμφωνίες των ελληνικών κυβερνήσεων με τις ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και η ελληνική εμπλοκή στα βρώμικα σχέδιά τους μετατρέπουν ολοένα και περισσότερο το λαό σε μαγνήτη μεγάλων κινδύνων

Το τι μεθοδεύουν οι Αμερικανοί, με τη σύμφωνη γνώμη της κυβέρνησης και των άλλων αστικών πολιτικών δυνάμεων στην Ελλάδα, μέσα από την αναθεώρηση της διμερούς «Αμυντικής Συμφωνίας», φαίνεται ανάγλυφα από όσα σχεδιάζουν για επέκταση των εγκαταστάσεών τους στη Σούδα, όπως τα αποκαλύπτει σήμερα αναλυτικά ο «Ριζοσπάστης».

Φαραωνικά σχέδια, που «κουμπώνουν» πάνω στην όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και με τη βάση να παίρνει «φωτιά» το αμέσως επόμενο διάστημα, με αύξηση των δυνατοτήτων της να συντονίσει αεροπορικές επιχειρήσεις και στρατηγικές αερομεταφορές (όπλων, πυρομαχικών, λοιπών πολεμοφοδίων και προσωπικού), προς και από τα μέτωπα όπου επιχειρούν οι αμερικανικές Ενοπλες Δυνάμεις.

Οι παρεμβάσεις στη βάση της Σούδας από τη μια επιβεβαιώνουν τη μεγάλη σημασία που έχει για τα αμερικανοΝΑΤΟικά σχέδια στην περιοχή, και από την άλλη προδίδουν πολεμική προετοιμασία, καθώς αναβαθμίζονται υποδομές κρίσιμες για την προώθηση στρατιωτικών δυνάμεων.

Αποκαλύπτεται και με αυτόν τον τρόπο γιατί βιάζονται να ανανεώσουν τη Συμφωνία για τις βάσεις και επαληθεύεται ταυτόχρονα ότι ο λαός μετατρέπεται ολοένα και περισσότερο σε μαγνήτη κινδύνων από την ελληνική ιμπεριαλιστική εμπλοκή.

Τα δύο έργα

Αμερικανικό πλοίο ελλιμενισμένο στη βάση της Σούδας

Πιο συγκεκριμένα, πριν από μερικές μέρες ο υπουργός Αμυνας των ΗΠΑ Μαρκ Εσπερ παρουσίασε στο Κογκρέσο μια λίστα με 127 σχέδια για επέκταση, ανακαίνιση ή κατασκευή νέων στρατιωτικών υποδομών στις ΗΠΑ και βάσεών τους στο εξωτερικό.

Απ' αυτά ξεχωρίζουν δύο έργα για την αεροναυτική βάση στη Σούδα, αμφότερα στο πλαίσιο της περιλάλητης «Ευρωπαϊκής Πρωτοβουλίας Αποτροπής» (European Deterrence Initiative - ΕDΙ), του ευρύτερου σχεδίου των Αμερικανών για απομείωση ή παρεμπόδιση της επιρροής άλλων ιμπεριαλιστικών κέντρων (π.χ. Ρωσία, Κίνα) σε αυτό που εύγλωττα ονοματίζουν «ευρωπαϊκό θέατρο επιχειρήσεων».

• Το πρώτο έργο τιτλοφορείται «EDI: Marathi Logistics Support Center at Souda Bay (Greece)» ή «Κέντρο Υποστήριξης Logistics». Ο προϋπολογισμός του είναι 6,2 εκατομμύρια δολάρια και σύμφωνα με πληροφορίες αφορά την ενίσχυση και επέκταση υπαρχουσών υποδομών.

Θυμίζουμε ότι τον Απρίλη του 2018, επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ (σε άλλη μια υπόθεση όπου η τωρινή κυβέρνηση, της ΝΔ, τρώει «από τα έτοιμα»...), στο υπουργείο Αμυνας συνεδρίασε η «Συμβουλευτική Επιτροπή Υψηλού Επιπέδου Ελλάδας - ΗΠΑ» («High Level Consultative Commitee», HLCC), με αρμοδιότητα θέματα «αμυντικής συνεργασίας».

Επισήμως οι δυο αντιπροσωπείες «κατέληξαν σε συμφωνία για Μνημόνιο Κατανόησης για προβλήτα ΝΑΤΟ και εγκαταστάσεις ναυτικής υποστήριξης, καθώς και Τεχνική Διευθέτηση για ανάπτυξη αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας των ΗΠΑ».

Αρμόδιοι παράγοντες εκτιμούσαν τότε ότι οι δύο πλευρές έδιναν το «πράσινο φως» για εργασίες αναβάθμισης των υποδομών στη Σούδα, ώστε οι Αμερικανοί όχι απλά να δένουν περιστασιακά, αλλά και να σταθμεύουν εκεί μεγάλα αντιτορπιλικά τύπου «Arleigh Burke», που ρίχνουν για περιπολίες και επιχειρήσεις τους σε Ανατολική Μεσόγειο και Μαύρη Θάλασσα.

Σε κάθε περίπτωση, οι Αμερικανοί έχουν ορίσει ως επιθυμητή ημερομηνία ανάθεσης του σχετικού συμβολαίου για το «EDI: Marathi Logistics Support Center at Souda Bay (Greece)», με όποιον προκρίνουν ως κατασκευαστή - εργολάβο, το Νοέμβρη του 2019, αφού δηλαδή θα έχει υπογραφεί η νέα διμερής «Συμφωνία Αμυντικής Συνεργασίας», που να τους λύνει τα χέρια για μακρόχρονη ...αξιοποίηση από μέρους τους της βάσης, με τις αντίστοιχες επενδύσεις.

• Το δεύτερο έργο δείχνει να έχει και το περισσότερο «ζουμί». Τιτλοφορείται «EDI: Joint Mobility Processing Center at Souda Bay (Greece)» ή «Διακλαδικό Κέντρο Διαχείρισης Κινητικότητας» και προϋπολογίζεται στα 41,6 εκατομμύρια δολάρια. Οι Αμερικανοί έχουν ορίσει ως επιθυμητή ημερομηνία ανάθεσης του σχετικού συμβολαίου, με όποιον προκρίνουν ως κατασκευαστή - εργολάβο, τον Οκτώβρη του 2019. Για το έργο αυτό συντάσσεται συμβόλαιο με την ομοσπονδιακή κυβέρνηση των ΗΠΑ.

«Απογειώνουν» τις δυνατότητες της βάσης

Η σχετική προκήρυξη δίνει μια κατατοπιστική εικόνα σχετικά με το γιγαντιαίων διαστάσεων πρότζεκτ:

«Το κτίριο περίπου 8.970,26 τετραγωνικών μέτρων θα στεγάσει τις βασικές λειτουργίες των υπηρεσιών Αεροπορικών Επιχειρήσεων και Αερομεταφορών για να υποστηρίξει την αύξηση της κυκλοφορίας. Το νέο κτίριο αποτελείται από ένα συγκρότημα αεροπορικών επιχειρήσεων με νέο τέρμιναλ επιβατών, χώρους συντονισμού αεροπορικών επιχειρήσεων και τερματικό σταθμό αερομεταφορών (...)

Ο τερματικός σταθμός επιβατών πρέπει να μπορεί να διαχειρίζεται τουλάχιστον 30.000 επιβάτες ετησίως και να υποστηρίζει ένα επιβατικό αεροσκάφος ευρείας ατράκτου (περίπου 300 επιβάτες με αποσκευές/εξοπλισμό) και τέσσερα αεροσκάφη μεγάλου βάθους φορτίου τη φορά (βλ. μεταγωγικά)». Να μπορεί να αντεπεξέλθει δηλαδή ακόμα και σε συνθήκες ...μποτιλιαρίσματος.

Το διώροφο - όπως προκύπτει από τα σχέδιά τους - κτίριο θα πιάσει τόση έκταση που απαιτεί να... ανοίξουν χώρο ακόμα και γκρεμίζοντας άλλα κτίρια της βάσης: «Το JMPC P-903 θα βρίσκεται ανάμεσα στα υπάρχοντα κτίρια 4 και 34 και η θέση αυτή θα απαιτήσει την κατεδάφιση των κτιρίων 5 και 6, του θόλου 34 και του κατακόρυφου σταθμού προσκείμενου στο θόλο 34 κατά την έναρξη της κατασκευής. Το κτίριο 22 θα κατεδαφιστεί μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής και την ευεργετική λειτουργία του νέου JMPC».

Ορίζουν τέλος ότι η όλη κατασκευή θα διαρκέσει «περίπου 912 ημέρες μετά την απονομή του συμβολαίου». Σαν να λέμε, θα τους πάρει κοντά τρία χρόνια μόνο η κατασκευή του, εξ ου και η πρεμούρα τους για πολυετή επέκταση της διμερούς «Αμυντικής Συμφωνίας», ώστε και χρόνο να έχουν να το φτιάξουν και ...εγγυημένη περίοδο απόσβεσης να εξασφαλίσουν. Σε κάθε περίπτωση, συνολικά για αυτά τα δύο κατασκευαστικά έργα στη Σούδα προϋπολογίζουν 47,85 εκατ. δολάρια, χώρια τον εξοπλισμό τον οποίο θα πρέπει να εξασφαλίσουν.

Ορμητήριο πολέμου

Θυμίζουμε τέλος ότι στην ευρύτερη περιοχή της Σούδας λειτουργεί ένα σύμπλεγμα υποδομών που παρέχει φουλ υποστήριξη στις επιχειρήσεις των Αμερικανών, οι οποίοι έχουν κατ' επανάληψη επισημάνει ότι οι πολεμικές επεμβάσεις στην περιοχή μέχρι το Ιράκ θα ήταν αδύνατες χωρίς το βασικό αυτό στήριγμα. Ειδικότερα:

• Στρατηγικής σημασίας υποδομή των ναυτικών εγκαταστάσεων της Σούδας είναι το περίφημο κρηπίδωμα «Κ-14», που κατασκευάστηκε με κονδύλια του ΝΑΤΟ και μπορεί να φιλοξενήσει έως και αεροπλανοφόρο. Το μήκος του υπολογίζεται σε περίπου 300 μέτρα και αποτελεί τη μοναδική τέτοια εγκατάσταση στη Μεσόγειο.
• Στην ευρύτερη χερσόνησο στο Ακρωτήρι Χανίων συγκεντρώνονται και άλλες κομβικής σημασίας για ΗΠΑ - ΝΑΤΟ υποδομές, όπως η προωθημένη ΝΑΤΟική βάση ανεφοδιασμού. Το ΝΑΤΟικό κέντρο «Foracs» (ένα από τα τρία που λειτουργούν διεθνώς), όπου επισκευάζονται τα ηλεκτρονικά συστήματα πολεμικών πλοίων όταν αυτά απομαγνητίζονται και αποσυντονίζονται, το Πεδίο Βολής Κρήτης, το ΝΑΤΟικό Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής (ΚΕΝΑΠ), που εκπαιδεύει στελέχη σε αντικείμενα θαλάσσιας επιτήρησης. Αλλά και καθαρά εθνικές στρατιωτικές και πολιτικές υποδομές, που διατίθενται προς χρήση και αξιοποίηση από τους ΝΑΤΟικούς όποτε τις χρειάζονται. Πρόκειται για μια «αλυσίδα υποστήριξης», από όπου οι Ενοπλες Δυνάμεις της λυκοσυμμαχίας μπορούν να... ψωνίσουν όποια υπηρεσία χρειαστούν για τις αποστολές και επιχειρήσεις τους, όπως διακηρύσσουν αρμόδιοι παράγοντες.

Πάει και αυτό το Φεστιβάλ και ας καρτερούμε ένα άλλο – 360 και σήμερα…

Σφυροδρέπανος

Και ήρθε εκείνη η ώρα να μαζέψεις τις φεστιβαλικές αναμνήσεις προσεκτικά σε ένα συρτάρι της μνήμης, για να μην τις φάει ο σκόρος μιας μίζερης καθημερινότητας και η σκόνη του χρόνου. Αν και από αυτήν έχεις αρκετό απόθεμα, μετά από τρεις ημέρες στο Πάρκο Τρίτση, που χόρευαν όλοι γύρω σου, από τον πιο μικρό σύντροφο ως τον Κουτσούμπα.
Και αν το έβλεπες από μακριά, μπορεί να έμοιαζε “φωτιά στα προάστια”, όπως λέει ένας σύντροφος, που τον χάσαμε στη χιπ-χοπ συναυλία του Σαββάτου. Αλλά ο βασιλιάς της σκόνης ήταν στη φοιτητική σκηνή, όπου οι Sober δεν άφησαν πέτρα πάνω στην πέτρα, σε ευγενή άμιλλα με το Ικαριώτικο και τα κλαρίνα στη Λαϊκή Σκηνή.
Εκεί δηλαδή που χόρεψε μια βραδιά και ο ΓΓ, και τον έψαχνε στο τέλος η Γιώτα Βέη:
–Σηκωθείτε όλοι για χορό. Πού είναι ο ο πρόεδρος;
Δεν έχουμε πρόεδρο Γιώτα, αλλά δεν πειράζει. Προχωράμε.
Προχωράμε, τακτοποιώντας αναμνήσεις και στιγμιότυπα στον σκληρό δίσκο του μυαλού, για να γυρίζουμε σε αυτά, όταν το έχουμε ανάγκη. Και από πού να ξεκινήσεις άραγε την “αποθήκευση ως”; Έχουμε και λέμε -ενδεικτικά.
-Ο πανικός το βράδυ της τρίτης μέρας και η μάχη της καρέκλας -η μόνη αντίστοιχη που θα βρεις στους κομμουνιστές. Και η ματαιότητα του πράγματος, γιατί δε φτάνει η καρέκλα μόνη της, πρέπει να βρεις χώρο να την βάλεις, και αυτό σε κάποιες σκηνές -πχ Πέμπτη στον Τσολιά- ήταν πρακτικά αδύνατο.
Δῶς μοι πᾶ στῶ καὶ τὰν γᾶν κινάσω.
-Ο Τσολιάς της Ελληνοφρένειας να εξηγεί μεταξύ σοβαρού κι αστείου πως οι συνθήκες μια χαρά ώριμες είναι, οι άνθρωποι είναι που αργούν να ωριμάσουν.
-Ο Ζαραλίκος να εξηγεί πώς μπορείς να βρεις άπλα -και όχι απλά μια καλή θέση- σε μια παραλία “πατείς με πατώ σε”, με όπλο ένα φύλλο Ριζοσπάστη. Και αν τύχει να έχει καμιά διαφήμιση -πχ της Πειραιώς- στο οπισθόφυλλο, τον βάζεις υπόστρωμα, γυρίζεις μπρούμυτα και… πηδάς το κεφάλαιο.
-Ο Φρανκ να κόβει στη μέση την χιπ-χοπ συναυλία και να την λέει στα ίσια σε κάτι ηλίθιους που έκαναν μπάφο, να μαζέψουν τα τσιγαράκια τους και σε άλλη παραλία.
-Ο παιδότοπος και το παιχνίδι, όπου τα παιδιά έριχναν μπάλες και έριχναν το τείχος της αδικίας, της φτώχειας, και του συστήματος. Να σου δώσω μια να πέσεις, αχ βρε κόσμε πήλινε…
-Η καυτερή σάλτσα των Μεξικάνων, που αν είσαι άμαθος, μπορεί να σε κάνει να χοροπηδάς, για το άλμα στον ουρανό, αν την δοκιμάσεις.
-Ο πάγκος των πολιτικών προσφύγων και των απογόνων τους στη Θεσσαλονίκη, που έδιναν καρτ-ποστάλ με τον γίγα(ντα) στους γίγαντες, τον Ντιμιτρόφ.
-Οι απάλευτοι ζηλιάρηδες του διαδικτύου που κάθονται τιμωρία στη γωνία και εξηγούν πικρόχολα, σαν τους γέρους του Μάπετ Σόου, πως τα σταφύλια του Φεστιβάλ -που η καλύτερη εποχή τους είναι τώρα- είναι κρεμαστάρια. Κατήφορος χωρίς φρένα και θλίψη μεγαλύτερη και από τη μεταφεστιβαλική μελαγχολία.
-Ο Τσακνής να τραγουδάει working class hero (εντάξει, κάποιες αναμνήσεις δε θα τυλιχθούν πολύ καλά και θα ξεχαστούν γρήγορα, τι να γίνει).
-Η φοιτητική σκηνή που ήταν πολύ καλύτερα οργανωμένη από ό,τι πέρσι.
Και το καλλιτεχνικό πρόγραμμα, που κράτησε περισσότερο από άλλες χρονιές στο Τρίτση, ως τις 4 η ώρα -αλλά ο κόσμος δεν έφευγε.
Και ό,τι άλλο χώρεσε σε τρεις μέρες, τέσσερις σκηνές, ένα πάρκο, δεκάδες περίπτερα, μυριάδες κόσμου (δηλαδή δεκάδες χιλιάδες), τόσες άπειρες στιγμές.
Κι αν έχεις στήσει μια τέτοια πολιτεία, κόκκινη και ιδανική, σκέφτεσαι, γιατί να μην χτίσουμε μια μεγαλύτερη, που να χωράει τον κόσμο όλο, όταν ωριμάσουν οι συνθήκες -ή μάλλον οι άνθρωποι που τις διαμορφώνουν κι οι δύο πόλοι μαζί, σα διαλεκτική σύνδεση. Αγάλι-αγάλι γίνεται η αγουρίδα -και τα φεστιβαλικά σταφύλια- μέλι.
Μια ιδανική κόκκινη πολιτεία, όπου όπως λέει στις συναυλίες του ο Μικρούτσικος -δάνειο από τους κλασικούς- ο ψαράς θα γίνει ποιητής και ο ποιητής ψαράς. Και όπου η ιδανική συνθήκη θα είναι: οκτώ ώρες δουλειά, οκτώ ώρες ύπνο και οκτώ ώρες Φεστιβάλ, σε καθημερινή βάση. Αλλά δε θα τρώμε μία ώρα μέχρι να πάμε στο Τρίτση, γιατί θα έχει φτάσει το μετρό. Και πιθανότατα θα δουλεύουμε πολύ λιγότερες ώρες…
Μπορεί να μην είμαστε σε “ρομαντικές εποχές”, που οι φωτό στα άλμπουμ σκονίζονταν και βυθίζονταν στη λήθη του χρόνου, για να μας ταξιδέψουν σε αυτόν. Αλλά αυτά που βλέπουμε στο Φεστιβάλ τα τελευταία χρόνια, μπορεί να ξεπερνάνε τις πιο ένδοξες στιγμές του θεσμού στα πρώτα χρόνια της Μεταπολίτευσης.
Ιεροσυλία, ε; Ναι, αλλά οι τέσσερις σκηνές του φετινού Φεστιβάλ δε θα χωρούσαν στην Καισαριανή και στο Μπαρουτάδικο. Και γενικώς είναι ζήτημα πού θα μπορούσε να χωρέσει το κεντρικό Φεστιβάλ της Αθήνας, αν μεγαλώσει κι άλλο, με τον ρυθμό των τελευταίων χρόνων.
Μπορεί να μην το συνειδητοποιούμε τώρα, αλλά θα το καταλάβουμε μετά από χρόνια, που θα μπορούμε να λέμε πως “ήμουν και εγώ εκεί”. Αλλά ο στόχος δεν είναι να περάσουν τα χρόνια, για να νοσταλγούμε σαν βετεράνοι περσινά ξινά σταφύλια. Γιατί τα καλύτερα Φεστιβάλ μας δεν τα έχουμε ζήσει ακόμα, είναι αυτά που έρχονται. Κι αρχίζει, από σήμερα κιόλας, η ανυπομονησία για το επόμενο.
360 και σήμερα…
Αργούν πολύ να ωριμάσουν οι συνθήκες;
Υστερόγραφο
Η επόμενη μέρα έχει φεστιβαλική κατάθλιψη, αντίστοιχη με την επιλόχειο. Αλλά η ζωή προχωρά χωρίς να κοιτά τη δική μας μελαγχολία. Και η επόμενη μέρα έχει αγώνες και τη μεγάλη μάχη της απεργίας. Ή μάλλον η μεθεπόμενη. Γιατί η επόμενη είχε ξεστήσιμο και γενική καθαριότητα στο Πάρκο Τρίτση, που παραδόθηκε καλύτερο από ό,τι ήταν πριν. Και αν το κρατούσε η ΚΝΕ περισσότερο καιρό, μπορεί να είχε βρει λύση ακόμα και για τη λίμνη, που στερεύει και αφήνει τις πάπιες χωρίς το ζωτικό τους χώρο -αυτές για τις οποίες ανησυχούσαν κάποτε οι οικολόγοι που ήθελαν να διώξουν το Φεστιβάλ…