Είναι ο Ιμπεριαλισμός, ηλίθιε!

  

Γράφει ο Νίκος Μόττας* //

Αϊλάν Κουρντί, ετών 3, πρόσφυγας από την Συρία. Η φωτογραφία με το άψυχο σώμα του μικρού παιδιού να κείτεται ξεβρασμένο από τα κύματα στις τουρκικές ακτές σόκαρε την Ευρώπη και τον κόσμο. Η εικόνα του νεκρού Αϊλάν είναι η οδυνηρή αποτύπωση της βάρβαρης πραγματικότητας που η Ευρώπη και ο δυτικός κόσμος ευρύτερα αποφεύγει να δει: της βάρβαρης πραγματικότητας του Ιμπεριαλισμού. Ποιά είναι αυτή η πραγματικότητα;
Είναι η πραγματικότητα των ιμπεριαλιστικών πολέμων των ΗΠΑ-ΝΑΤΟ-ΕΕ που για δεκαετίες αιματοκυλλούν τη Μέση Ανατολή. Να θυμήσουμε: Ιράκ (1991), Αφγανιστάν (2001), Ιράκ (2003), Λιβύη (2011), Παλαιστίνη, Συρία. Οι πρόσφυγες, όπως ο μικρός Αιλάν, είναι θύματα αυτών των πολέμων. Των πολέμων και της επιθετικότητας που οι ιμπεριαλιστές εξαπολύουν, δημιουργώντας νέες και αναζωπηρώνοντας παλιές εστίες βίας και αίματος.
Είναι η πραγματικότητα των ανταγωνισμών των μονοπωλίων, των πολυεθνικών του πετρελαίου στη Μέση Ανατολή για τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των δρόμων μεταφοράς τους. Να θυμίσουμε πως η ιμπεριαλιστική εισβολή στη Λιβύη πριν τέσσερα χρόνια, που κόστισε τη ζωή σε περισσότερους από 1.000 ανθρώπους, έφερε στα πετρελαϊκά μονοπώλια Ευρώπης και ΗΠΑ χρυσά συμβόλαια (Total-Γαλλία, BP-Βρετανία, CoconoPhillips & Marathon-ΗΠΑ, Repsol-Ισπανία, Epi-Ιταλία).
Είναι η πραγματικότητα της σφαγής που λαμβάνει χώρα στην Συρία για το μοίρασμα της λείας των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας, στο φόντο των ευμετάβλητων αλλαγών στο διεθνή συσχετισμό δυνάμεων που προκαλεί η καπιταλιστική κρίση. Για τα κέρδη των αμερικανικών, των ευρωπαϊκών, των ρωσικών και των σαουδαραβικών μονοπωλιακών ομίλων μαίνεται ένας βάρβαρος πόλεμος με θύματα τον συριακό λαό. Να θυμίσουμε ότι το περίφημο «Ισλαμικό Κράτος» (ISIS) των τζιχαντιστών εκτιμάται ότι παράγει περί τα 44.000 βαρέλια πετρελαίου την ημέρα αντλώντας τεράστια κέρδη από την πώληση του.
Είναι η πραγματικότητα της «Ευρώπης-Φρούριο», της Ε.Ε. των συμφωνιών Δουβλίνο 2 και 3, της Ε.Ε. που αντιμετωπίζει τους μετανάστες και τους πρόσφυγες ως εισβολείς. Πρόκειται για την αντιμεταναστευτική δολοφονική πολιτική της Ε.Ε., της άγριας καταστολής, της Frontex και των άλλων ευρωενωσιακών κατασταλτικών μηχανισμών.
Είναι η πραγματικότητα της Ευρωπαϊκής Ένωσης του ρατσισμού και της αναβίωσης φασιστικών-ναζιστικών κομμάτων. Πρόκειται για την πραγματικότητα μιας Ε.Ε. που την ίδια στιγμή που χύνει κροκοδείλια δάκρυα για τους ξεριζωμένους πρόσφυγες ταυτόχρονα υποστηρίζει φασιστικές κυβερνήσεις όπως αυτήν της Ουκρανίας. Στο πλαίσιο αυτής της πραγματικότητας της Ε.Ε., σε χώρες της Βαλτικής, «ευρωπαϊστές» (φιλελεύθεροι, σοσιαλδημοκράτες) συγκυβερνούν με νοσταλγούς του φασισμού και των SS.
Με λίγα λόγια, οι πρόσφυγες αποτελούν τραγικά θύματα του Ιμπεριαλισμού. Ενός Ιμπεριαλισμού που γεννά πολέμους, που αναζωπυρώνει εστίες έντασης, που ισοπεδώνει ολόκληρους λαούς, που αναγκάζει ανθρώπους να ξεριζώνονται απ’ τις εστίες τους. Ενός Ιμπεριαλισμού που είναι βαμμένος με το αίμα αθώων – με το αίμα αμέτρητων θυμάτων σαν τον μικρό Αϊλάν.
Η εικόνα του νεκρού Αιλάν είναι εδώ, να θυμίζει στους λαούς τη μυρωδιά του θανάτου. Να θυμίζει σε όλους μας την κτηνωδία του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος στο ανώτατο στάδιο του – του Ιμπεριαλισμού.

Το φάντασμα του Λένιν στοιχειώνει την «Καθημερινή»

Νίκος Πουρναράς / Οικοδόμος

Αυτή τη φορά, η «έγκυρη» Καθημερινή, βρήκε αφορμή για να χύσει το αντικομμουνιστικό της  δηλητήριο, στην προαναγγελία της εκδήλωσης «Οκτωβριανή Επανάσταση, 100 χρόνια: Διαρκής έμπνευση για συγγραφείς και κινηματογραφιστές», που θα πραγματοποιηθεί στα πλαίσια του 46^ου Φεστιβάλ Βιβλίου. 
Ο συντάκτης άρθρου με τίτλο «O Λένιν βγήκε βόλτα στο Ζάππειο» θεωρεί εκτός «κάθε «λογικής» πρόβλεψης» την πρωτοβουλία για την εκδήλωση, και εκφράζει την –δική του– «λογική» απορία: «Υπάρχει περίπτωση σε οποιαδήποτε άλλη χώρα του ελεύθερου κόσμου να γινόταν αποδεκτή μια τόσο χονδροειδής πολιτική παρέμβαση;»
Και, προφανώς, για να ενταχτεί πλήρως στη γραμμή του συγκροτήματος χρησιμοποιεί και τη θεωρία των δύο άκρων, εξισώνοντας τον Λένιν με… τον Μεταξά και τη Θάτσερ: «Τι θα είχε συμβεί αν ο Σύνδεσμος Εκδοτών Βιβλίου είχε εντάξει στο αφιέρωμά του εκδηλώσεις για τον Ιωάννη Μεταξά ή τη Μάργκαρετ Θάτσερ, που εξελέγη δύο φορές πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες;»
Εκατό χρόνια μετά τις μέρες που συγκλόνισαν τον κόσμο ο αντικομμουνισμός, χωρίς  έμπνευση και πρωτοτυπία, εξακολουθεί να εξαπολύεται με μένος από την τάξη των εκμεταλλευτών και τους υπαλλήλους της, ενάντια σε ό,τι θυμίζει τον σοσιαλισμό και τις κατακτήσεις του στη ζωή των ανθρώπων, στις τέχνες και στα γράμματα, στα μικρά και τα μεγάλα.
Βάλθηκαν να ξαναγράψουν την ιστορία, διαστρεβλώνοντάς τη και αντιστρέφοντας την πραγματικότητα, σε μια σειρά χώρες απαγορεύουν τα ΚΚ και τα σύμβολά τους και διώκουν τους κομμουνιστές, εξισώνουν το φασισμό με τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό, για να ξεριζώσουν από τη συνείδηση των λαών που σήμερα υπομένουν τη βαρβαρότητα του συστήματός τους, ότι υπήρξε ένα σύστημα που εξύψωσε τον άνθρωπο.
Ακούνε Οχτωβριανή Επανάσταση και τρέμουν, γιατί οι ιδέες και τα διδάγματά της συνεχίζουν να εμπνέουν τους καταπιεσμένους όλου του κόσμου· γιατί γνωρίζουν καλά ότι το σάπιο σύστημά τους δεν εξανθρωπίζεται και μόνο αναντικατάστατο δεν είναι.
Ακούνε Λένιν και τρέμουν γιατί η ανθρωπότητα κατέγραψε ότι με την καθοδήγησή του οικοδομήθηκε το πρώτο κράτος στον κόσμο με εργατική εξουσία· γιατί γνωρίζουν ότι μπορεί να οικοδομηθεί μια ανώτερη οργάνωση της κοινωνίας, χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Τρέμουν γιατί σήμερα η πείρα υπάρχει κι η ανάγκη το καλεί· γιατί πριν από 100 χρόνια έσπασε ο πάγος κι ο δρόμος χαράxτηκε.
ΥΓ: Για τη σχέση του φασίστα Μεταξά με το βιβλίο, έχουμε αναφερθεί εδώ.

Οι ΗΠΑ έπνιξαν τον λαό τους στα χημικά αλλά θα προστατέψουν τον κόσμο από τα πυρηνικά της Βόρειας Κορέας!

        

Χωρίς μέτρα ασφαλείας οι ΗΠΑ γιατί τα μέτρα ασφαλείας κοστίζουν και λειτουργούν σε βάρος του κέρδους των επιχειρηματικών ομίλων! Το πέρασμα του τυφώνα Χάρβεϊ από το Χιούστον έπληξε εγκαταστάσεις χημικών αποβλήτων καθώς και το εργοστάσιο χημικών προϊόντων της εταιρείας Arkema, που δεν διέθεταν μέτρα ασφαλείας με αποτέλεσμα να σημειωθεί μεγάλη καταστροφή και να πνιγεί το Χιούστον στα χημικά με κίνδυνο εκτεταμένης μόλυνσης! Τις πνιγμένες στα χημικά περιοχές επισκέφτηκε ο Πρόεδρος των ΗΠΑ με τα βαμμένα κόκκινα μαλλιά του μαζί με την σύζυγό του η οποία φόρεσε μισό μέτρο γόβες προκειμένου να βλέπει την καταστροφή από ψηλά! Ο «μερακλής» βαψομαλλιάς πρόεδρος των ΗΠΑ δεν βρήκε κουβέντα να πει για την καταστροφή της περιοχής από τους μονοπωλιακούς ομίλους! Ο βαψομαλλιάς πρόεδρος, «μεγαλοκαρχαρίας» και ο ίδιος, περιτριγύρισε το Χιούστον σαν περιπλανώμενο τσίρκο ευχαριστώντας τον κόσμο που τον υποδέχτηκε θερμά και κατηγορώντας τον τυφώνα που τόσο άκαρδα χτύπησε την μητρόπολη του καπιταλισμού!

Αυτός ο Πρόεδρος των ΗΠΑ που ως μονοπώλιο πνίγει τους ομοεθνείς του στα χημικά για να κερδίσουν ακόμα περισσότερα οι μονοπωλιακοί κολοσσοί, αυτός ο πρόεδρος των ΗΠΑ στου οποίου την χώρα οι πολυεθνικοί κολοσσοί δεν παίρνουν κανένα μέτρο ασφαλείας και μολύνουν ακατάπαυστα, αυτός ο Πρόεδρος των ΗΠΑ που από ένα απλό πέρασμα ενός τυφώνα μια ολόκληρη περιοχή βουτήχτηκε στα χημικά, αυτός ο ίδιος πρόεδρος των ΗΠΑ με την κόκκινη χαίτη θα σώσει τον κόσμο από τα πυρηνικά της Βόρειας Κορέας και από τον Κιμ Γιονγκ Ουν!

Βρε δεν πα να κουρέψει την κόκκινη περούκα του ο Πρόεδρος των ΗΠΑ αντί να μας ζαλίζει με τις σαχλαμάρες του και την διώροφη γυναίκα του που λανσάρει νέα μόδα με γόβες ξυλοπόδαρα!

Μαυρομάτης

Αντιμνημονιακή ρητορική, το περιεχόμενο κι οι στόχοι της

Η κούφια αντιμνημονιακή ρητορική συνεχίζεται από αυτούς που στήριξαν, ενίσχυσαν και ανέδειξαν τον Σύριζα στην κυβέρνηση και σήμερα παρουσιάζονται ως γνήσιοι εκφραστές της ίδιας αδιέξοδης πολιτικής που έχει αποτύχει παταγωδώς.

Συνεχίζουν να χρησιμοποιούν την ίδια «αντιμνημονιακή ρητορική» όπως και τότε συνοδευόμενη από μεθοδεύσεις «γιαουρτοπόλεμου» και δράσεις αποκομμένες από το εργατικό κίνημα και τις διεκδικήσεις του.

«Αντιμνημονιακή ρητορική» που περιλαμβάνει:

• Κούφια κριτική προσώπων, με καλλιέργεια αυταπάτης για το ρόλο της Ε.Ε.
• Απόκρυψη ότι η αιτία της καπιταλιστικής κρίσης είναι ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης.
• Απόκρυψη ότι τα μνημόνια είναι οι εγγυήσεις του δανεισμού για τα χρέη και την ανάκαμψη κερδοφορίας των καπιταλιστών.
• Την αυταπάτη ότι τελικά η Ε.Ε. με διαπραγματεύσεις μπορεί να αλλάξει.
• Ότι ο διακρατικός τραπεζικός δανεισμός μπορεί να γίνει χωρίς εγγυήσεις κι επιτόκια που αυξάνουν το χρέος που δημιούργησαν οι καπιταλιστές και το οποίο αυτοί αναγνωρίζουν.

Οι παραπάνω «αντιμνημονιακοί» της σαπουνόφουσκας, εγκαταλείψαντες τον Σύριζα, αντί να βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα, συνεχίζουν σήμερα την ίδια ακριβώς ρητορική εξαπάτησης μέσα από τα οπορτουνιστικά αναχώματα της ΛΑΕ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ και της Πλεύσης.

Όλοι αυτοί παριστάνουν ακόμα τους «αντιμνημονιακούς», ενώ αποδέχονται -περισσότερο ή λιγότερο- τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής που γεννάει κρίσεις, χρέος και μνημόνια.

Είναι αυτοί που ανακάλυψαν την εξάρτηση, την κατοχή και την απώλεια εθνικής κυριαρχίας μόλις πριν 7 χρόνια. Κατά την γνώμη τους πριν το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, πριν από το 1ο Μνημόνιο, το 2010, όλα πήγαιναν ρολόϊ στον καπιταλιστικό τους παράδεισο.

Όλοι αυτοί στήριξαν τον Σύριζα και πολλοί από αυτούς μοιράστηκαν και κυβερνητικές καρέκλες. Το πρόβλημα γι’ αυτούς είναι ο “κακός” Σόϊμπλε και η “κακιά” Μέρκελ που τσαλάκωσαν τάχα την “δημοκρατική” εικόνα της Ε.Ε. και την εξέτρεψαν από τον «φιλολαϊκό» της δρόμο.

Είναι αυτοί που:

• Χειροκροτούσαν το 1981 την είσοδο της Ελλάδας στην ΕΟΚ κι ακόμα δεν παραδέχονται τα σάπια καπιταλιστικά της θεμέλια.
• Δεν ήθελαν να δουν τον ολοκληρωτισμό του κεφαλαίου στις χώρες της Ε.Ε. με την συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992 και την αποδέχτηκαν,
• Δεν ήθελαν να δουν ούτε την Οικονομική Νομισματική Ένωση σαν εργαλείο ασύδοτης καπιταλιστικής δράσης και μεταφοράς των κλοπιμαίων στους φορολογικούς παραδείσους από τους καπιταλιστές το 2001 και την οποία επίσης αποδέχτηκαν.

Αυτές οι αντιλαϊκές εξελίξεις μέσα στην Ε.Ε. ήταν «πρόοδος» γι’ αυτούς, μέχρι χθες. Πριν από το ξεγύμνωμα της πολιτικής του Σύριζα θεωρούσαν την Ε.Ε. ως μονόδρομο, αλλά και σήμερα ακόμα θεωρούν ότι για όλα φταίει ο κακός «νεοφιλελευθερισμός», η κακή καπιταλιστική διαχείριση κι όχι αυτό καθαυτό το σύστημα της εκμετάλλευσης και ληστείας του λαού από τους καπιταλιστές.

Οι «αντιμνημονιακοί» της δεκάρας σήμερα, όπως και ο προκυβερνητικός Σύριζα, για προπαγανδιστικούς – παραπλανητικούς και μόνο λόγους, κάνουν κριτική για τα αποτελέσματα των μνημονίων κι όχι ενάντια στην αιτία που γεννάει τα μνημόνια. Η αιτία γι’ αυτούς είναι η «κακή διαχείριση» κι η «κακή διαπραγμάτευση».

Αποσιωπούν ότι τα μνημονιακά μέτρα εφαρμόζονται σε όλη την Ευρώπη κι αποτελούν την επίσημη πολιτική της Ε.Ε. για την ανάκαμψη της κερδοφορίας του κεφαλαίου από την κρίση του σε βάρος των λαών.

Επειδή όμως πολλές από τις αυταπάτες που καλλιέργησαν έχουν πια εξανεμιστεί, σήμερα ψελλίζουν στο αφελές τους ακροατήριο ότι θέλουν να φύγουν από το ευρώ, υιοθετώντας ένα εθνικό νόμισμα.

Σπέρνουν μια καινούργια αυταπάτη ότι αιτία των δεινών του λαού είναι το νόμισμα δηλαδή το εργαλείο που χρησιμοποιούν οι καπιταλιστές για να μας ληστεύουν και όχι οι ίδιοι οι καπιταλιστές, τους οποίους δεν θέλουν να πετάξουμε από το σβέρκο μας.

Δεν θέλουν να παραδεχτούν ότι η έξοδος από το ευρώ, την Ε.Ε. (το ΝΑΤΟ δεν το αναφέρουν καθόλου), απαιτεί ισχυρό λαϊκό κίνημα για να αντιμετωπιστεί η αντίδραση των καπιταλιστών και των κομμάτων τους.

Δεν παραδέχονται ότι η αποδέσμευση από την Ε.Ε. είναι άρρηκτα δεμένη με την ανάπτυξη ταξικής πάλης ενάντια στους καπιταλιστές.

Η ληστεία του λαού θα συνεχιστεί και θα εντείνουν τους οικονομικούς εκβιασμούς μετά την έξοδο από την Ε.Ε., δίνοντας έτσι πλεονέκτημα στα κλασικά αστικά κόμματα για «ηρωική» επιστροφή τους και συντηρητική οπισθοδρόμηση, αφού ο λαός δεν θα έχει αναπτύξει το κίνημα του σε αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

Η έξοδος από την Ε.Ε. με τον γραφικό, αναξιόπιστο και γελοίο τρόπο που προτείνουν, με τους καπιταλιστές καβάλα στο σβέρκο του λαού, χωρίς ολοκληρωμένη πρόταση και προοπτική για άλλο δρόμο ανάπτυξης, είναι ανέφικτη κι αποτελεί άλλη μια οπορτουνιστική εξαπάτηση τύπου “Σύριζα”.

Για να μην αποκαλυφθεί η νέα αυταπάτη αποφεύγουν επιμελώς να δώσουν εξηγήσεις σε μια σειρά από βασικά ζητήματα:

• Δεν λένε ότι μετά την έξοδο ο λαός θα συνεχίσει να πληρώνει το χρέος των καπιταλιστών (που τάχα θα το μειώσουν) και μάλιστα με πανωπροίκι χαμηλότερης ισοτιμίας, αφού δεν δέχονται την ολική μονομερή διαγραφή του.
• Δεν λένε πως θα καταργήσουν τους μνημονιακούς νόμους που πετσόκοψαν μισθούς, συντάξεις, κοινωνικές παροχές, ασφαλιστικά και εργασιακά δικαιώματα, δεδομένου ότι αυτοί οι νόμοι αποτελούν προϋπόθεση για τους καπιταλιστές για να μας «αναπτύξουν».
• Δεν λένε τι θα κάνουν με τις φοροαπαλλαγές και τις χρηματοδοτήσεις που ζητούν οι καπιταλιστές για να μας επε(γ)δύσουν.
• Δεν λένε πως θα αντιμετωπιστεί το κύμα της κερδοσκοπικής ακρίβειας λόγω της μετακύλισης της αύξησης κόστους πρώτων υλών στην κατανάλωση από τους καπιταλιστές.
• Δεν λένε πως θα αναπτυχθούν οι αναγκαίοι κλάδοι της οικονομίας που δεν αποφέρουν ικανοποιητικά κέρδη για τους καπιταλιστές.
• Ούτε πως θα αντιμετωπιστεί η τεράστια ανεργία αφού τα κλειδιά της οικονομίας θα είναι στα χέρια των καπιταλιστών.

Απορρίπτουν την ολοκληρωμένη και ρεαλιστική πολιτική πρόταση του ΚΚΕ που στηρίζεται στην αντικαπιταλιστική, αντιιμπεριαλιστική Κοινωνική Συμμαχία, στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης για τις λαϊκές ανάγκες του σήμερα με στόχο την Λαϊκή Εξουσία που θα διαγράψει μονομερώς το χρέος,

θα αποχωρήσει από τις λυκοσυμμαχίες της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ και θα ακολουθήσει άλλο δρόμο ανάπτυξης χωρίς καπιταλιστές, με κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό και εργατικό λαϊκό έλεγχο.

Αυτοί λοιπόν οι αμετανόητοι που συσπειρώνονται στα νέα αναχώματα παρεμπόδισης της λαϊκής αφύπνισης, ενώ αρνούνται να βγάλουν πολιτικά συμπεράσματα έχουν και το θράσος, όπως κι όταν στήριζαν τον Σύριζα, να κάνουν υπόγεια και βρώμικη κριτική στο ΚΚΕ, γιατί θέλουν να συνεχίσουν να υπηρετούν την καπιταλιστική βαρβαρότητα, όπως κάνουν όλοι οι οπορτουνιστές ως «αριστεροί» ψάλτες του συστήματος.

Δεν είναι σε θέση να δίνουν μαθήματα αντιμνημονιακής συνέπειας στο ΚΚΕ, με άρθρα διαστρέβλωσης και παραπληροφόρησης στα διάφορα site και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Νομίζουν ότι ο λαός κι ειδικά οι χρήστες του διαδικτύου τρώνε κουτόχορτο, ότι ξεχάσαν την ιστορία τους, ότι δεν έχουν αντιληφθεί πως γι’ αυτούς δεν φταίει το καπιταλιστικό σύστημα και οι καπιταλιστές που μπορεί τάχα να γίνουν “αγγελούδια” με μια άλλη διαχείριση, σαν αυτή που διαφήμιζε ο Σύριζα προεκλογικά και κατέληξε από ελπίδα σε λεπίδα για τον λαό.

• Παραδέρνουν ανάμεσα στον πολιτικό καιροσκοπισμό και στον αντικομμουνισμό, έχοντας βαθιές τις ρίζες τους μέσα στην πολιτική απάτη και την ταξική προδοσία της σοσιαλδημοκρατίας και του ευρωκομμουνισμού.
• Συνεχίζουν την παραπλανητική τακτική τους εμφανιζόμενοι -με γελοίο τρόπο- ως «αντιμνημονιακοί» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, επειδή δεν μπορούν να αντιπαρατεθούν στα φανερά με το ΚΚΕ πάνω σε πολιτικές θέσεις.
• Κρύβουν την πολιτική τους τοποθέτηση και πλασάρουν την κάλπικη εικόνα του «αντιμνημονιακού» και του «αντιφασίστα» για να παραδίδουν μαθήματα αντιμνημονιακής πολιτικής σε αφελείς.
• Χρησιμοποιούν ευρέως την μέθοδο κριτικής προσώπων κι όχι την πολιτική κριτική με επιχειρήματα κι αντιπρόταση.
• Προσπαθούν να εμπεδώνουν και σε άλλους χρήστες του διαδικτύου αυτή τη μέθοδο κριτικής που βολεύει την κούφια αντιμνημονιακή ρητορική τους, υποβαθμίζοντας έτσι το πολιτικό κριτήριο και το επίπεδο πολιτικού προβληματισμού. 

Πώς λειτουργούσαν τα Σοβιέτ, του Τζον Ριντ:

aπό:Κατιούσα
Παραθέτουμε αποσπάσματα από την πολύ ενδιαφέρουσα μπροσούρα του Τζον Ριντ “Πώς λειτουργούν τα σοβιέτ”, μια ακριβής ακτινογραφία του ρόλου που παίζουν τα κύτταρα της σοβιετικής εξουσίας στην υπεράσπιση και την ενίσχυση της επανάστασης. Ολόκληρο το περιεχόμενο της μπροσούρας, μπορείτε -μεταξύ άλλων- να το βρείτε εδώ.



Ανάμεσα στις κακοήθειες και τα ψέματα που διαδίδονται παντού ενάντια στη Ρωσία των Σοβιέτ, ακούει κανείς κραυγές απόγνωσης.

“Δεν υπάρχει ίχνος κυβέρνησης στη Ρωσία”. “Δεν έχουνε καμιά οργάνωση οι Ρώσοι εργάτες”. “Σταματάνε πια να δουλεύουν”. 

Με αυτόν τον τρόπο, συκοφαντούν συστηματικά την επανάσταση. Όπως το ξέρουνε όλοι οι σοσιαλιστές κι όπως εγώ ο ίδιος γνωρίζω -και επειδή ήμουν εκεί από την αρχή της Ρώσικης Επανάστασης μπορώ να το βεβαιώσω- σήμερα υπάρχει στη Μόσχα, σε κάθε πόλη και σε κάθε οικισμό της χώρας, ένας σύνθετος πολιτικός οργανισμός που τον υποστηρίζει η μεγάλη πλειοψηφία του λαού και που λειτουργεί με έναν τρόπο τόσο ικανοποιητικό, όσο μπορεί να λειτουργεί μια λαϊκή κυβέρνηση που έχει σχηματιστεί πρόσφατα.

Οι Ρώσοι εργάτες, κάτω από την πίεση των αναγκών και των απαιτήσεων της ζωής, 

δημιούργησαν μια οικονομική οργάνωση που γρήγορα μετασχηματίζεται σε μια αληθινή εργατική δημοκρατία. 

Θα δώσω ένα περιγραφικό σχήμα της δομής του κράτους των σοβιέτ. 

Η ΣΥΝΘΕΣΗ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤ

Τα σοβιέτ βασίζονταν απευθείας στους εργάτες των εργοστασίων και τους αγρότες. Τα σοβιέτ των αντιπροσώπων των στρατιωτών υπήρχαν ως τις αρχές του 1918. 
Διαλύθηκαν, όταν απολύθηκαν οι παλιοί στρατιώτες και μετά τη συνθήκη Μπρεστ – Λιτόφσκ. 
Οι στρατιώτες ενσωματώθηκαν στα εργοστάσια ή στα αγροκτήματα.

Μέχρι το Φλεβάρη του 1918, ο καθένας μπορούσε να ψηφίσει για να στείλει αντιπροσώπους στα σοβιέτ. 
Αν η αστική τάξη είχε απαιτήσει και οργανώσει την αντιπροσώπευση της στα σοβιέτ, το δικαίωμα θα της είχε παραχωρηθεί. 
Για παράδειγμα, την εποχή της προσωρινής κυβέρνησης, υπήρχε μια αστική αντιπροσώπευση στα σοβιέτ της Πετρούπολης, ένας απεσταλμένος της ένωσης των ελεύθερων επαγγελμάτων που περιλάμβανε γιατρούς, δικηγόρους, κλπ.

Τον Μάρτη του ’18, το σύνταγμα των σοβιέτ, μετά την επεξεργασία μπήκε σε γενική εφαρμογή. Δικαίωμα ψήφου είχαν:

α) Οι πολίτες της ρώσικης σοσιαλιστικής δημοκρατίας που είχαν συμπληρώσει τα 18 τους χρόνια την μέρα των εκλογών.

β) Όλοι όσοι κέρδιζαν τα προς “το ζην” με εργασία παραγωγική και κοινωνικά χρήσιμη και ήταν μέλη των συνδικαλιστικών οργανώσεων.

Στερήθηκαν το δικαίωμα ψήφου:

α) Όσοι χρησιμοποιούσαν την εργασία άλλων για να κερδίζουν,
β) Αυτοί που ζούσαν με εισοδήματα που δεν τα κέρδιζαν με την προσωπική τους δουλειά.
γ) Οι έμποροι και αντιπρόσωποι του ιδιωτικού εμπορίου.
δ) Τα μέλη των θρησκευτικών κοινοτήτων.
ε) Τα παλιά μέλη της αστυνομίας και της χωροφυλακής.
στ) Τα μέλη της παλιάς βασιλικής οικογένειας.
ζ) Οι πνευματικά καθυστερημένοι.
η) Οι κωφάλαλοι.
θ) Οι καταδικασμένοι για ατιμωτικές πράξεις και
ι) Οι πράκτορες των κερδοσκοπικών επιχειρήσεων.

Το σοβιέτ των αντιπροσώπων των εργατών και των στρατιωτών της Πετρούπολης, που ήταν σε πλήρη δραστηριότητα, όταν βρισκόμουνα στη Ρωσία, δίνει ένα παράδειγμα λειτουργίας της διοικητικής οργάνωσης μιας πόλης του σοσιαλιστικού κράτους. Αποτελούνταν περίπου από 1.200 αντιπροσώπους και σε κανονικές συνθήκες συγκαλούσε μια συνεδρίαση της ολομέλειάς του κάθε δύο βδομάδες. 

Ταυτόχρονα όριζε μια κεντρική εκτελεστική, επιτροπή από 110 μέλη εκλεγμένα στη βάση της αναλογικής εκπροσώπησης των κομμάτων. 

Αυτή η κεντρική εκτελεστική επιτροπή καλούσε να συμμετάσχουν στις εργασίες της τα μέλη της κεντρικής επιτροπής όλων των κομμάτων, της κεντρικής επιτροπής των επαγγελματικών συνδικάτων, των επιτροπών των εργοστασίων και των άλλων δημοκρατικών οργανώσεων. 

Πλάι στο μεγάλο σοβιέτ της πόλης, υπήρχαν επίσης τα σοβιέτ των συνοικιών, αποτελούμενα από τους αντιπροσώπους που έστελνε η συνοικία στο σοβιέτ της πόλης. 

Κάθε σοβιέτ συνοικίας ήταν υπεύθυνο για την συνοικία του. 

Αν βέβαια, σε ορισμένες συνοικίες δεν υπήρχαν εργοστάσια, τότε δεν υπήρχε διοίκηση τοπική, ούτε αντιπροσώπευση στο σοβιέτ της πόλης και στο σοβιέτ των συνοικιών. 

Αλλά το σύστημα των σοβιέτ είναι πολύ ευλύγιστο κι αν οι μάγειροι ή οι σερβιτόροι στα καφενεία, η ακόμα και οι αμαξάδες έφτιαχναν οργάνωση και ζητούσαν να αντιπροσωπεύονται στα σοβιέτ, τους δέχονταν. 

Η εκλογή των αντιπροσώπων βασίζεται στην αναλογική αντιπροσώπευση. 

Δηλαδή, τα πολιτικά κόμματα αντιπροσωπεύονται ανάλογα με τον αριθμό των ψηφοφόρων της πόλης. 

Με αυτόν τον τρόπο δεν ψηφίζουν προσωπικά, αλλά ένα κόμμα και για ένα πρόγραμμα. 

Οι υποψήφιοι υποδεικνύονται από την κεντρική επιτροπή του κόμματος και μπορούν να τους αντικαταστήσουν με άλλα μέλη του κόμματος. 

Επί πλέον οι αντιπρόσωποι δεν εκλέγονται για μια καθορισμένη περίοδο, αλλά μπορεί να ανακληθούν κάθε στιγμή. 

Ποτέ άλλοτε δεν υπήρξε πολιτικό σώμα τόσο ευλύγιστο που να ανταποκρίνεται με τέτοιο τρόπο στη λαϊκή θέληση. 

Κι αυτή η ευελιξία είναι απαραίτητη, αφού στη διάρκεια μιας επανάστασης η λαϊκή θέληση αλλάζει πολύ γρήγορα. 

Να ένα παράδειγμα ανάμεσα σε τόσα άλλα. Την πρώτη βδομάδα του Δεκέμβρη του 1917 γίνανε μερικές διαδηλώσεις υπέρ της Συντακτικής Συνέλευσης, δηλαδή ενάντια στα σοβιέτ. 

Ανεύθυνοι κόκκινοι φρουροί πυροβόλησαν μία από τις ομάδες διαδηλωτών και σκότωσαν μερικούς. 

Η αντίδραση για αυτή την ανόητη βία ήταν άμεση. Σε δώδεκα ώρες η σύσταση του σοβιέτ της Πετρούπολης άλλαξε. 

Περισσότεροι από δώδεκα μπολσεβίκοι αντιπρόσωποι καθαιρέθηκαν και αντικαταστάθηκαν από μενσεβίκους. 

Δεν χρειάστηκαν λιγότερο από τρείς βδομάδες για να ησυχάσει η οργή του λαού και να μπορέσουν σταδιακά να επανεκλεγούν οι μπολσεβίκοι και να ξαναπάρουν τις θέσεις τους. 

ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΤΩΝ ΣΟΒΙΕΤ

Το λιγότερο δύο φορές το χρόνο, φτάνουν από όλη την Ρωσία οι αντιπρόσωποι στο Πανρωσικό συνέδριο των σοβιέτ. 

Θεωρητικά οι αντιπρόσωποι εκλέγονται με την αναλογία, ένας αντιπρόσωπος για 125.000 ψηφοφόρους στην επαρχία κι ένας για 25.000 στις πόλεις. 

Στην πραγματικότητα όμως εκλέγονται μεταξύ των μελών των σοβιέτ των επαρχιών και της πόλης. 

Το συνέδριο μπορεί να συγκληθεί εκτάκτως κάθε στιγμή, όταν το ζητήσει η παν-ρωσική κεντρική εκτελεστική επιτροπή ή ένας αριθμός σοβιέτ που αντιπροσωπεύει το ένα τρίτο του εργατικού πληθυσμού της Ρωσίας. 

Στο συνέδριο παρευρίσκονται 2.000 περίπου αντιπρόσωποι. Συγκαλείται στην πρωτεύουσα σαν “ανώτατο σοβιέτ” και αναφέρεται πάνω στα βασικά θέματα της πολιτικής σε εθνικό επίπεδο. 

Εκλέγει μια κεντρική εκτελεστική επιτροπή παρόμοια με την κεντρική επιτροπή του σοβιέτ της Πετρούπολης που συγκαλεί με προσκλήσεις τους αντιπροσώπους των κεντρικών επιτροπών όλων των δημοκρατικών οργανώσεων. 

Αυτή η κεντρική εκτελεστική επιτροπή των σοβιέτ όλης της Ρωσίας αναπτύχθηκε με τέτοιο τρόπο που έγινε το κοινοβούλιο της σοβιετικής δημοκρατίας. 

Αποτελείται από 355 μέλη. 

Στο διάστημα μεταξύ δύο συνόδων του παν-ρωσικού συνεδρίου είναι η ανώτατη αρχή, αλλά η δράση της περιορίζεται από την γραμμή των αποφάσεων που πάρθηκαν στο τελευταίο συνέδριο.

 Μέχρι το επόμενο συνέδριο έχει την απόλυτη ευθύνη για όλες τις δραστηριότητες της. 

Για παράδειγμα, η κεντρική εκτελεστική επιτροπή μπορεί

 -κι έτσι έγινε στην πραγματικότητα- 

να αποφασίσει να υπογραφεί η συνθήκη ειρήνης με την Γερμανία, μα δεν μπορεί να κάνει υποχρεωτική την εφαρμογή της που είναι αρμοδιότητα μόνο του Πανρωσικού συνεδρίου. 

Η κεντρική εκτελεστική επιτροπή εκλέγει από τα μέλη της έντεκα επιτρόπους που θα είναι πρόεδροι αντίστοιχων επιτροπών. 

Οι επίτροποι εκλέγουν με την σειρά τους ένα πρόεδρο. Όταν συστάθηκε η κυβέρνηση των σοβιέτ, πρόεδρος ήταν ο Λένιν. 

Αν ο τρόπος που διεύθυνε η κυβέρνηση του δεν γινόταν αποδεκτός, ο Λένιν θα μπορούσε να ανακληθεί κάθε στιγμή από την αντιπροσωπεία του Ρώσικου λαού ή μετά μερικές βδομάδες απ’ ευθείας από το ρωσικό λαό. 

Το πρωταρχικό καθήκον των σοβιέτ είναι η υπεράσπιση και στερέωση της επανάστασης. Εκφράζουν την πολιτική θέληση των μαζών, όχι μονάχα όλης της χώρας στο Πανρωσικό συνέδριο, αλλά και σε κάθε μία απ’ τις έδρες τους, όπου η εξουσία τους είναι πρακτικά υπέρτατη. 

Η αποκέντρωση είναι πραγματική, γιατί είναι τα τοπικά σοβιέτ που εκλέγουν την κυβέρνηση που διορίζει τα τοπικά όργανα. 

Αλλά παρά την τοπική αυτονομία, τα διατάγματα της κεντρικής εκτελεστικής επιτροπής και οι αποφάσεις των επιτροπών έχουν ισχύ νόμου για όλη τη χώρα, αφού στη δημοκρατία των σοβιέτ δεν είναι τα συμφέροντα μιας περιοχής ή ομάδας που έχουν προτεραιότητα, αλλά η υπόθεση της επανάστασης που είναι παντού η ίδια. 

Άσχημα πληροφορημένοι παρατηρητές, στη μεγάλη τους πλειοψηφία διανοούμενοι της μεσαίας τάξης, επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι συμφωνούν με την ιδέα των σοβιέτ, αλλά είναι αντίθετοι με τους Μπολσεβίκους. 

Πρόκειται για παραλογισμό. Βέβαια, τα σοβιέτ είναι οι πιο τέλειες αντιπροσωπευτικές οργανώσεις της εργατικής τάξης, αλλά ταυτόχρονα είναι τα όργανα της δικτατορίας του προλεταριάτου στην οποία φανερά αντιτίθενται όλα τα αντι-μπολσεβίκικα κόμματα. 

Κατά συνέπεια, η συναίνεση του λαού στην πολιτική της προλεταριακής δικτατορίας δεν συνάγεται μονάχα από τον αριθμό των μελών του Μπολσεβίκικου κόμματος, αλλά επίσης από την ανάπτυξη και δραστηριότητα των τοπικών σοβιέτ όλης της Ρωσίας. 

Σχετικά μ’ αυτό, χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα των αγροτών που δεν βρέθηκαν στην πρώτη γραμμή της επανάστασης, και για τους οποίους πρωταρχική και αποκλειστική επιδίωξη ήταν η δήμευση της μεγάλης ιδιοκτησίας. 

Από την αρχή τα σοβιέτ των αντιπροσώπων των αγροτών δεν αποσκοπούσαν παρά να λυθεί το πρόβλημα της γης. 

Η χρεωκοπία της λύσης που δόθηκε από την Προσωρινή κυβέρνηση συνασπισμού στα πρώτα της βήματα έκανε τους αγρότες να στρέψουν την προσοχή τους στις κοινωνικές πτυχές του προβλήματος ωθούμενοι σ’ αυτό από την συνεχή προπαγάνδα της αριστερής πτέρυγας των Σοσιαλεπαναστατών, από τους Μπολσεβίκους και την επιστροφή στα χωριά των επαναστατημένων στρατιωτών. 

Το παραδοσιακό κόμμα των αγροτών είναι το Σοσιαλεπαναστατικό κόμμα. Η μεγάλη αδρανής μάζα του αγροτικού πληθυσμού, της οποίας μοναδικό πρόβλημα ήταν η γη και η οποία δεν είχε μαχητικότητα ούτε πρωτοβουλία, αγνοούσε τα σοβιέτ. 

Αλλά οι χωρικοί που συμμετείχαν στα σοβιέτ πολύ γρήγορα συμφιλιώθηκαν με την ιδέα της δικτατορίας του προλεταριάτου, και έγιναν θερμοί υποστηρικτές της κυβέρνησης των σοβιέτ. 

Στο γραφείο του επίτροπου της γεωργίας στην Πετρούπολη υπήρχε ένας χάρτης της Ρωσίας. Μπηγμένες καρφίτσες με κόκκινο κεφάλι δείχνανε η κάθε μία και ένα αγροτικό σοβιέτ. 

Όταν για πρώτη φορά είδα αυτό το χάρτη κρεμασμένο στην παλιά λέσχη των αγροτών, τα κόκκινα σημαδάκια ήταν διασπαρμένα εδώ κι εκεί πάνω σε μια τεράστια έκταση κι ο αριθμός τους για μερικό καιρό δεν αυξήθηκε. 

Τους πρώτους οκτώ μήνες της επανάστασης υπήρχαν ολόκληρες επαρχίες όπου δεν υπήρχαν σοβιέτ παρά σε μια δυο μεγάλες πόλεις κι αραιά και που σε μερικά χωριά. 

Όμως, μετά την επανάσταση τον Οκτώβρη έβλεπε κανείς όλη την Ρωσία να γίνεται κόκκινη και σιγά-σιγά από χωριό σε χωριό, από επιτροπή σε επιτροπή, από επαρχία σε επαρχία διαδιδόταν η ιδέα του σχηματισμού των συμβουλίων των αγροτών. 

Τον καιρό της μπολσεβίκικης επανάστασης θα μπορούσε να εκλεγεί μια Συντακτική Συνέλευση με πλειοψηφία εχθρική προς τα σοβιέτ, πράγμα αδύνατο ένα μήνα αργότερα. 

Παραβρέθηκα στην Πετρούπολη σε τρία Πανρωσικά συνέδρια των αγροτών. Οι παρόντες αντιπρόσωποι ανήκαν στη δεξιά πτέρυγα των Σοσιαλεπαναστατών. 

Οι συνελεύσεις τους (που ήταν πολύ ταραγμένες) γίνονταν υπό την προεδρία συντηρητικών του τύπου Αυξέντιεφ και του Πεσκάνωφ. 

Λίγες μέρες μετά έκαναν στροφή προς τα αριστερά, είχαν την προεδρία ψευτο-ριζοσπάστες του τύπου Τσέρνωφ. 

Λίγο αργότερα η πλειοψηφία έγινε τελείως ριζοσπαστική και η Μαρία Σπιριντόνοβα εκλέχτηκε στην προεδρία. 

Τότε αποχώρησε η πλειοψηφία των συντηρητικών, σχηματίζοντας ένα συνέδριο διαφωνούντων που λίγο μετά εκφυλίστηκε, ενώ το κύριο σώμα έστειλε αντιπροσώπους στο μέγαρο Σμόλνυ για να ενωθούν με τα σοβιέτ. 

Έτσι ήταν πάντα τα πράγματα. 

Και δεν θα ξεχάσω ποτέ το Συνέδριο των αγροτών που έγινε τέλος Νοέμβρη. 

Ο Τσερνώφ έδωσε μάχη για την προεδρία και την έχασε. Τότε έγινε κάτι θαυμάσιο. 

Μια γκρίζα πομπή εργατών γης τράβηξε για το Σμόλνυ. Στη σκοτεινιασμένη νύχτα περνάγανε τους κάτασπρους δρόμους τραγουδώντας, με την κόκκινη σημαία να πλαταγίζει στον παγωμένο αέρα του χειμώνα. 

Στο Σμόλνυ, εκατοντάδες εργάτες περίμεναν να καλωσορίσουν τους αδερφούς τους αγρότες. Στο μισοσκόταδο οι δύο πορείες, προχωρώντας η μία προς την άλλη συναντήθηκαν. Με κραυγές ανακούφισης και δάκρυα χαράς οι αγκαλιές των συντρόφων βρίσκανε η μια την άλλη.

Δείτε εδώ όλες τις αναρτήσεις του Αφιερώματος της Κατιούσα στην Οχτωβριανή Επανάσταση

Οι FARC-EP αλλάζουν όνομα και σήμα

Κατιούσα

Ο τερματισμός του ένοπλου αγώνα για τις FARC-EP, τις Ένοπλες Επαναστατικές Δυνάμεις της Κολομβίας-Λαϊκός Στρατός, σηματοδοτεί τη στροφή στη δράση τους, τη συγκρότηση πολιτικής κίνησης και την απόπειρα ένταξής τους στο πολιτικό σκηνικό της Κολομβίας. Την προτελευταία μέρα του ιδρυτικού συνεδρίου αυτής της κίνησης, οι FARC-EP αποφάσισαν με μεγάλη πλειοψηφία το όνομα του νέου κόμματος. Τα αρχικά του παραπέμπουν με σαφήνεια στο παρελθόν, ως συνέχεια του αντάρτικου, αλλά η ανάλυση του αρκτικόλεξου είναι διαφορετική: Fuerza Alternativa Revolucionaria del Común. Που σε δική μας απόδοση σημαίνει “Εναλλακτική, Επαναστατική Δύναμη για τα Κοινά (το κοινό καλό). Το “Α” του Armadas (Ένοπλοι) έγινε Alternativa (Εναλλακτική).

Όσο για το σήμα του νέου πολιτικού κόμματος, είναι ένα κόκκινο τριαντάφυλλο με ένα αστέρι στο κέντρο του και τα αρχικά FARC, γραμμένα από κάτω, με πράσινα γράμματα. Το κόμμα αυτό θα εκπροσωπηθεί με πέντε μέλη του στα κοινοβουλευτικά, αντιπροσωπευτικά σώματα της χώρας, όπως είχε οριστεί στην ειρηνευτική συμφωνία της Αβάνας.
Το συνέδριο αναμενόταν να ολοκληρωθεί χτες το βράδυ, με μια συναυλία στην πλατεία Μπολίβαρ, της πρωτεύουσας Μπογκοτά.

Το Charlie Hebdo σκυλεύει τη μνήμη του μικρού Αϊλάν

Νεk

Ακριβώς επειδή πάντα, είναι του κάθε παρόντος η κουβέντα για το τι είναι σάτιρα και ποια τα όριά της -μιας και η σάτιρα αφορά την επικαιρότητα στο διηνεκές της- οφείλεται μια συγκεκριμένη υπενθύμιση για την μυλόπετρα της αντίδρασης, που λέγεται Charlie Hebdo και που ομοίως “έκανε σάτιρα” ακόμα και στην περίπτωση του μικρού Αϊλάν. Με μια “γελοιογραφία”, που αναρωτιόταν “-Τί θα έκανε ο Aylan, αν δεν πνιγόταν;” και μέσω της εικόνας δίνοντας ταυτόχρονα και την απάντηση. …Μάλλον θα κυνηγούσε κώλους.

Οι τύποι του Charlie Hebdo ζέχνουν σωβινισμό και δε διστάζουν, ακόμη και να σκυλεύσουν, για να “κάνουν σάτιρα” και να πουλήσουν “τέχνη”. Ίσως αν τα φράγκα ήταν περισσότερα και η φήμη μεγαλύτερη, να δούλευαν και σε καμμιά ΜΚΟ μες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και μεταναστών. Ποτέ δεν ξέρεις.

ΗΠΑ - Ενα ακόμη έγκλημα της καπιταλιστικής «ανάπτυξης»

© 2017 Houston Chronicle

Στα νερά βυθίστηκαν αμέτρητα σπίτια στο Χιούστον

Τη μιζέρια και τον όλεθρο που σκορπά η καπιταλιστική «ανάπτυξη» σε βάρος της δημόσιας ασφάλειας και των λαϊκών συμφερόντων αποκάλυψε στο Τέξας ο τυφώνας και η τροπική καταιγίδα «Χάρβεϊ». Οπως ακριβώς είχε κάνει τέτοια περίοδο, πριν 12 χρόνια, και ο τυφώνας «Κατρίνα» στη Ν. Ορλεάνη, «βυθίζοντας» στα νερά επί βδομάδες τεράστιες περιοχές της Λουιζιάνα και του Μισισιπή, παρασέρνοντας στο θάνατο πάνω από 1.800 ανθρώπους και προκαλώντας υλικές ζημιές άνω των 80 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Και στις δύο περιπτώσεις, οι φτωχότεροι, οι μετανάστες και οι μειονότητες πλήρωσαν το πιο βαρύ τίμημα. Και στις δύο περιπτώσεις, οι πλημμύρες δεν ήταν αποτέλεσμα «ακραίου φυσικού φαινομένου», αλλά της πολιτικής που, για να μεγιστοποιηθεί το κέρδος των επιχειρήσεων, καταστρέφει το φυσικό περιβάλλον, δημιουργεί άναρχη δόμηση και στήνει τεράστια οικοδομικά τετράγωνα, εργοστάσια και εμπορικά κέντρα χωρίς βασικές προδιαγραφές ασφαλείας.

«Ατομική ευθύνη» η προστασία της ζωής

Επιβεβαιώθηκε, ακόμα μια φορά, ότι στον καπιταλισμό η ασφάλεια και η προστασία από φυσικά φαινόμενα αποτελούν ατομική ευθύνη. Γι' αυτό, άλλωστε, και τα πιο φτωχά στρώματα μετρούν τα περισσότερα θύματα, όπως και σε κάθε «φυσική καταστροφή», ακόμα και αν με το σημερινό επίπεδο τεχνολογικής και επιστημονικής ανάπτυξης μπορούν να οργανωθούν πολύ πιο αποτελεσματικά και η πρόβλεψη και η αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων.

Κάτοικοι απομακρύνονται από πλημμυρισμένες συνοικίες

Ούτε είναι ίδιες οι επιπτώσεις για όλα τα τμήματα του πληθυσμού. Η περίπτωση οκταμελούς οικογένειας που ήταν αναγκασμένη να ζει σε τροχόσπιτο και μέτρησε έξι νεκρούς είναι χαρακτηριστική για το ποιον «χτυπούν» περισσότερο τα φυσικά φαινόμενα. Τα πιο εύπορα στρώματα σφράγισαν και ασφάλισαν τα σπίτια τους για να κινηθούν προς πιο ασφαλείς περιοχές, σε αντίθεση με τον πιο φτωχό κόσμο που στερούνταν χρήμα και μέσα για να εγκαταλείψει την περιοχή...
Η «επόμενη μέρα» για τους πάνω από 35.000 επιζήσαντες άστεγους πλημμυροπαθείς ξημερώνει δύσκολη. Πολλά από τα φτωχότερα νοικοκυριά παλεύουν ήδη να σωθούν από τα χρέη και τώρα θα αναγκαστούν να πάρουν νέα δάνεια για να ξαναστήσουν (εάν μπορέσουν) το σπιτικό τους. Αξίζει να σημειωθεί ότι μόνο τρεις στους 10 είχαν ασφαλίσει τα σπίτια τους για πλημμύρες.
Οι υποσχέσεις του Αμερικανού Προέδρου, Ντόναλντ Τραμπ, για «άμεση βοήθεια» περιορίζονται έως τώρα στην επιστράτευση έως και 24.000 ατόμων της Εθνοφυλακής για τη διάσωση των πλημμυροπαθών. Τα επιδόματα είναι για την ώρα πενιχρά έως ανύπαρκτα, ενώ παραφυλάνε στη γωνία οι κερδοσκόποι που αυξάνουν κατακόρυφα την τιμή βενζίνης, τροφίμων και νερού, εκμεταλλευόμενοι την ανάγκη των συνανθρώπων τους, που προσπαθούν, προς το παρόν, να επιβιώσουν με τα ψίχουλα της «φιλανθρωπίας» των αστέρων του Χόλιγουντ.
Οσο για τον αριθμό των θυμάτων; Οι νεκροί ανέρχονται ήδη σε αρκετές δεκάδες και ανεβαίνουν συνεχώς μαζί με τους αγνοούμενους, ενώ όσο αποτραβιούνται τα νερά της πλημμύρας μεγαλώνει η αγωνία για το τι θα βρεθεί. Ολα αυτά πρέπει να σημειώσουμε ότι συμβαίνουν όχι σε μια μικρή πόλη, αλλά στην τέταρτη μεγαλύτερη σε όλη την επικράτεια των ΗΠΑ.

«Εξαφανίζοντας» τους υδροβιότοπους

Ενδεικτικά είναι, όμως, και μια σειρά άλλα στοιχεία. Σε Ν. Ορλεάνη και Χιούστον «βγάζουν μάτι» οι ελλείψεις σε βασικές κρατικές υποδομές, η απουσία βασικών αντιπλημμυρικών έργων, όπως τα πεπαλαιωμένα φράγματα, ηλικίας άνω των 70 ετών, και τα μισοκατεστραμμένα αναχώματα που κατέρρευσαν με την έλευση και του τελευταίου τυφώνα, μολονότι ήταν γνωστό μέρες πριν πού και πότε θα χτυπούσε.
Μία βασική αιτία των καταστροφών που προκάλεσε ο τυφώνας «Χάρβεϊ» στο Τέξας, και ειδικότερα στο Χιούστον, είναι η δραματική συρρίκνωση των υδροβιότοπων, η αποξήρανση ελών και βάλτων που συγκρατούσαν σημαντικό μέρος των νερών καταιγιστικών βροχοπτώσεων ή τουλάχιστον μείωναν, κατά το παρελθόν, σε σημαντικό βαθμό τις επιπτώσεις ενός σφοδρού τυφώνα. Σύμφωνα με έκθεση του πανεπιστημίου του Τέξας, που επικαλέστηκε ρεπορτάζ της ηλεκτρονικής ειδησεογραφικής ιστοσελίδας «qz.com», μεταξύ 1992 και 2010 «εξαφανίστηκαν» πάνω από 10.000 εκτάρια υδροβιότοπων. Στην κομητεία Χάρις, όπου σημειώθηκαν τα περισσότερα θύματα του τυφώνα «Χάρβεϊ», αποξηράνθηκε και καταστράφηκε το 30% των υδροβιότοπων, με αποτέλεσμα να χάσει η περιοχή τη δυνατότητα διαχείρισης τόνων βρόχινου νερού. Στην περιοχή Κέιτι, που βρίσκεται δυτικά του Χιούστον, μεταξύ 1996-2010 χάθηκε πάνω από το 50% των βοσκότοπων λόγω της άναρχης αστικοποίησης και της δημιουργίας εργατικών συνοικιών δίχως αντιπλημμυρική θωράκιση.
Η αποξήρανση βάλτων, ελών και υδροβιότοπων στο Χιούστον είναι η μία πλευρά του προβλήματος. Η άλλη είναι πως τα «νέα οικόπεδα» που ξεφύτρωσαν, δημιουργήθηκαν είτε στη συμβολή ρευμάτων, είτε σε περιοχές επιρρεπείς σε πλημμύρες. Μάλιστα, κάποιες από αυτές τις περιοχές είναι καταγεγραμμένες ως «πλημμυρικές ζώνες» στους χάρτες της ομοσπονδιακής αρχής Αντιμετώπισης Εκτάκτων Καταστάσεων, FEMA.
Αλλος παράγοντας που εξηγεί τις καταστροφικές επιπτώσεις του τυφώνα «Χάρβεϊ» είναι το γεγονός πως πολλά από τα κτίρια που οικοδομήθηκαν στα «νέα οικόπεδα» κτίστηκαν χωρίς αντιπλημμυρικές προδιαγραφές. Πολύ απλά, γιατί κανείς δεν υποχρέωσε τους εργολάβους να τις εφαρμόσουν. Από την άλλη, όπου υπήρχαν αντιπλημμυρικές προδιαγραφές, απουσίαζαν οι ελεγκτικοί μηχανισμοί ώστε να διασφαλιστεί η τήρηση κανονισμών ασφαλείας.
Το «τοπίο» του σημερινού εφιάλτη στο Χιούστον συμπληρώνεται και από το σκηνικό άναρχης δόμησης που επικρατεί ιδιαίτερα στις εργατικές συνοικίες της πόλης, όπου τα φτωχόσπιτα και οι εργατικές πολυκατοικίες είναι κοντά σε διυλιστήρια, ή σε μικρή απόσταση από εργοστάσια πετροχημικών.
Μέσα σε όλα αυτά, πρέπει να σημειωθεί ότι ο Πρόεδρος Τραμπ ήρε, 10 μέρες πριν χτυπήσει ο τυφώνας «Χάρβεϊ», με προεδρικό διάταγμα αντιπλημμυρικές προδιαγραφές ασφαλείας στην ανέγερση νέων κτιρίων. Αυτό σημαίνει νέα μεγαλύτερα περιθώρια δράσης για τα μονοπώλια που θα αναλάβουν να ανοικοδομήσουν το Χιούστον. Μέχρι να επαναληφθούν τα ίδια με τον επόμενο, μεγάλο καταστροφικό τυφώνα...

Εκρήξεις και επικίνδυνες αναθυμιάσεις...

Το τοπίο της καταστροφής δεν «σημαδεύεται» μόνο από τις πλημμύρες. Παραμονεύουν νέοι κίνδυνοι για τη δημόσια υγεία και ασφάλεια από τις πλημμύρες σε διυλιστήρια, δεξαμενές καυσίμων και ιδιαίτερα στο χημικό εργοστάσιο (γαλλικών συμφερόντων) «Arkema» στο Κρόσμπι του Τέξας, όπου η έκθεση εύφλεκτων υλικών σε θερμοκρασία περιβάλλοντος προκάλεσε τις πρώτες ισχυρές εκρήξεις το μεσημέρι της Πέμπτης. Αυτά σε απόσταση μόλις 2,4 χλμ. από τα πρώτα εκατοντάδες σπίτια, των οποίων οι ένοικοι αναγκάστηκαν να τα εγκαταλείψουν, όχι λόγω του τυφώνα αλλά λόγω των εκρήξεων.
Ανάλογη «τύχη» έχουν χιλιάδες νοικοκυριά που κατοικούν σε απόσταση αναπνοής από δύο τεράστιες δεξαμενές πετρελαίου σε κεντρική περιοχή του Χιούστον που πλημμύρισαν, με αποτέλεσμα αναθυμιάσεις και επιπρόσθετη ρύπανση των ήδη βρώμικων νερών με περίπου 970 τόνους πετρελαίου...
Για τον καπιταλισμό, η δημόσια υγεία και οι ανάγκες των λαϊκών στρωμάτων είναι λεπτομέρεια. Αυτά που έχουν πάντα προτεραιότητα, είναι τα κέρδη των μονοπωλίων και η «ανάπτυξη» με όποιο κόστος...

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ

Δυο τεχνικές για να μαθαίνουν οι μηχανές, όπως μαθαίνουν τα παιδιά

ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΣΤΟ ΠΕΔΙΟ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΤΗΣ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗΣ

Αν κάποιος περάσει αρκετό χρόνο με παιδιά, πιθανώς θα αναρωτηθεί πώς είναι δυνατό τα νεαρά άτομα του ανθρώπινου είδους να μαθαίνουν τόσο γρήγορα. Πεντάχρονα παιδιά μαθαίνουν για τα φυτά, τα ζώα, τα ρολόγια, ακόμη και για τους δεινόσαυρους και τα διαστημόπλοια. Επιπλέον, μπορούν να καταλάβουν τι θέλουν οι άλλοι άνθρωποι, πώς σκέφτονται και πώς νιώθουν. Μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτήν τη γνώση για να κατηγοριοποιήσουν ό,τι βλέπουν και ό,τι ακούν και να κάνουν προβλέψεις. Σε θεμελιώδες επίπεδο, εκείνο που λαμβάνουν ως πληροφορίες, είναι τα φωτόνια που χτυπούν στον αμφιβληστροειδή τους και οι αναταράξεις του αέρα που φτάνουν στα τύμπανα των αυτιών τους. Βεβαίως, η ανθρώπινη νοημοσύνη δεν οικοδομείται από τα φωτόνια και τις αναταράξεις που προσφέρει γενικά ο φυσικός κόσμος, αλλά κυρίως από τις έμπλεες γνώσης δομημένες εκδοχές τους, που προσφέρει η ζωή μέσα στην ανθρώπινη κοινωνία, ο πολιτισμός. Παρ' όλ' αυτά, ο νευρωνικός «υπολογιστής», που βρίσκεται πίσω από τα ματάκια των παιδιών, καταφέρνει με κάποιον τρόπο να βασίζεται στις πληροφορίες που δέχεται από τις αισθήσεις και να καταλήγει σε κατηγοριοποιήσεις και προβλέψεις για νέες άγνωστες πληροφορίες, που προσλαμβάνει.

Τεχνητή νοημοσύνη στην ανάπτυξη...

Αραγε θα μπορούσαν και οι ηλεκτρονικοί υπολογιστές να κάνουν το ίδιο; Τα τελευταία 15 χρόνια, επιστήμονες των υπολογιστών και ψυχολόγοι προσπαθούν να βρουν μια απάντηση στο ερώτημα αυτό. Τα παιδιά αποκτούν μεγάλο όγκο γνώσης για την καθημερινότητα και όχι μόνο, χρησιμοποιώντας τις πληροφορίες που τους δίνουν οι γονείς τους, οι δάσκαλοί τους, το κοινωνικό περιβάλλον. Παρά την τεράστια πρόοδο στην τεχνητή νοημοσύνη, ακόμη και οι ισχυρότεροι υπολογιστές δεν μπορούν (ακόμα) να μάθουν τόσο καλά όσο ένα πεντάχρονο παιδί. Η κατανόηση του τρόπου που λειτουργεί ο εγκέφαλος των παιδιών και η δημιουργία στη συνέχεια μιας αποδοτικής ψηφιακής εκδοχής αυτής της διαδικασίας θα συνεχίσει να απασχολεί τους επιστήμονες για αρκετά χρόνια ακόμη. Αλλά στο μεταξύ, αρχίζει ήδη να αναπτύσσεται τεχνητή νοημοσύνη που ενσωματώνει ορισμένα από τα στοιχεία που ήδη γνωρίζουμε για τον τρόπο που μαθαίνει ο άνθρωπος.

Υστερα από την πρώτη έκρηξη ενθουσιασμού, τις δεκαετίες του 1950 και 1960, η αναζήτηση για την Τεχνητή Νοημοσύνη (ΤΝ) βάλτωσε για πολύ καιρό. Ομως τα τελευταία χρόνια υπάρχουν επαναστατικές εξελίξεις στο πεδίο αυτό, ιδιαίτερα στον τομέα της μηχανικής μάθησης και η ΤΝ έχει ξαναμπεί στο επίκεντρο των τεχνολογικών εξελίξεων.

Από κάτω προς τα πάνω

Μια προσέγγιση προσπαθεί να λύσει το πρόβλημα από κάτω προς τα πάνω, αρχίζοντας με τα ...φωτόνια και τις αναταράξεις του αέρα, που φτάνουν στους υπολογιστές ως εικονοστοιχεία (πίξελ) κάποιας ψηφιακής εικόνας, ή τμήματα μιας ψηφιακής ηχητικής καταγραφής. Από αυτές τις πληροφορίες προσπαθεί να εξάγει μοτίβα μέσα στα ψηφιακά δεδομένα, που επιτρέπουν την ανίχνευση και ταυτοποίηση ολόκληρων αντικειμένων στο φυσικό κόσμο. Τη δεκαετία του 1980 επιστήμονες ανακάλυψαν έναν ευφυή και αποτελεσματικό τρόπο να εφαρμόζουν τεχνικές από κάτω προς τα πάνω για την αναζήτηση μοτίβων: Τα νευρωνικά δίκτυα. Πρόκειται για προσομοιώσεις σε υπολογιστή της λειτουργίας δικτύων βιολογικών νευρώνων, που μπορούν για παράδειγμα να αναλύουν μια εικόνα, ώστε να αντιστοιχούν στα εικονοστοιχεία, όλο και πιο αφηρημένες αναπαραστάσεις σε κάθε επίπεδο - π.χ. μια μύτη, ένα πρόσωπο, ένα ανθρώπινο σώμα κ.ο.κ.
Τα ψηφιακά νευρωνικά δίκτυα επανήλθαν στο επίκεντρο της επιστημονικής έρευνας εξαιτίας της τεχνικής της βαθιάς μηχανικής μάθησης, τεχνολογίας που ήδη αξιοποιείται εμπορικά από την «Google», το «Facebook» και άλλα μονοπώλια του τεχνολογικού τομέα. Στην επιτυχία των συστημάτων αυτών αναμφίβολα έπαιξε ρόλο και η εκθετική αύξηση της διαθέσιμης υπολογιστικής ισχύος, λόγω της εξέλιξης στον τομέα της πληροφορικής και των ημιαγωγών. Εξίσου σημαντικό ρόλο έπαιξε και η διαθεσιμότητα τεράστιων όγκων δεδομένων, που συνέλεξαν τα μονοπώλια από τα προσωπικά και δημόσια δεδομένα που καταχωρούν οι χρήστες των υπηρεσιών τους. Με μεγάλη υπολογιστική ισχύ και περισσότερα δεδομένα για να την εξασκήσουν, τα νευρωνικά δίκτυα μπορούν να μάθουν πολύ πιο γρήγορα απ' ό,τι θα μπορούσε κανείς να φανταστεί στο παρελθόν.

Από πάνω προς τα κάτω

Στο πέρασμα των χρόνων η επιστημονική κοινότητα της τεχνητής νοημοσύνης έγερνε πότε προς την πλευρά των μεθόδων από τα κάτω προς τα πάνω και πότε προς την πλευρά των μεθόδων από πάνω προς τα κάτω. Αυτή η δεύτερη προσέγγιση αξιοποιεί εκείνο που ήδη γνωρίζει ένα σύστημα, ώστε να το βοηθήσει να μάθει κάτι καινούριο. Την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα, αυτές οι μέθοδοι βίωσαν τη δική τους αναγέννηση, με τη μορφή της μπαεσιανής μοντελοποίησης (μοντελοποίηση στη βάση πιθανοτήτων). Τα συστήματα από πάνω προς τα κάτω αρχίζουν μορφοποιώντας αφηρημένες και ευρείας εφαρμογής εικασίες για τον κόσμο. Στη συνέχεια, κάνουν προβλέψεις για μετρήσιμα στοιχεία στη βάση των εικασιών αυτών. Ανάλογα με την επιβεβαίωση ή μη των προβλέψεων, τα συστήματα αναθεωρούν τις εικασίες τους και ξαναδοκιμάζουν να δουν αν επιβεβαιώνονται από την πράξη.
Τα μπαεσιανά μοντέλα συνδυάζουν τη θεωρία των πιθανοτήτων με τα λεγόμενα παραγωγικά μοντέλα, εκείνα στα οποία μπορούν να αντιπροσωπευθούν αφηρημένες έννοιες από τις οποίες μπορούν να προκύψουν επαληθεύσιμες εικασίες. Τα μοντέλα αυτά δίνουν την πιθανότητα να υπάρχει ένα μοτίβο μέσα στα δεδομένα, π.χ. ένα μήνυμα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου να είναι ανεπιθύμητη αλληλογραφία (spam). Αν η πιθανότητα είναι πάνω από 50% και επιβεβαιώνεται, τότε η εικασία θεωρείται επαληθευμένη, αν δεν επιβεβαιώνεται, τότε καταρρίπτεται και αντίστροφα όταν η πιθανότητα είναι κάτω από 50%. Η τεχνική από πάνω προς τα κάτω μπορεί να βοηθήσει καλύτερα να κατανοηθεί πως τα παιδιά σχηματίζουν τις συσχετίσεις αιτίου - αποτελέσματος, πώς δημιουργούν αντιλήψεις για το περιβάλλον τους και πώς τις αλλάζουν. Εχει ήδη χρησιμοποιηθεί π.χ. για την αναγνώριση από υπολογιστή χειρόγραφων χαρακτήρων που δεν είχε ξαναδεί το μηχάνημα.

Και τα δυο μαζί

Οι δύο προσεγγίσεις στη μηχανική μάθηση έχουν δυνατά και αδύνατα σημεία. Στις τεχνικές από κάτω προς τα πάνω ο υπολογιστής δεν χρειάζεται να καταλαβαίνει στην πραγματικότητα τίποτα π.χ. για τις γάτες και παρ' όλ' αυτά να μπορεί να αναγνωρίζει ακόμη και είδη γάτας που δεν έχει ξαναδεί, αρκεί να του έχουν δοθεί αρκετά δεδομένα προς επεξεργασία στη φάση της εκπαίδευσης. Αντίθετα, το μπαεσιανό σύστημα μπορεί να μάθει από ελάχιστα δείγματα και μπορεί να γενικεύσει πιο πλατιά. Απαιτεί όμως πολλή δουλειά πριν τη χρήση του, ώστε να επιλεγούν οι κατάλληλες εικασίες προς έλεγχο. Και οι δύο προσεγγίσεις έχουν προς το παρόν εφαρμογή μόνο σε σχετικά στενά και καλά καθορισμένα προβλήματα.
Η ανησυχία που προκαλούν - σε ειδικούς και μη - η μηχανική μάθηση και η τεχνητή νοημοσύνη είναι σε ορισμένες περιπτώσεις ολοφάνερα δικαιολογημένη, όπως η αξιοποίησή τους στην παραγωγή σε συνθήκες καπιταλισμού και η στρατιωτική αξιοποίησή τους σε επερχόμενους ιμπεριαλιστικούς πολέμους. Ανεξάρτητα από τη ματαιότητα του εγχειρήματος, αξίζει να σημειωθεί ότι πριν από λίγες μέρες, 116 ειδικοί σε θέματα ρομποτικής έστειλαν επιστολή στον ΟΗΕ, για να αναλάβει δράση, ώστε να αποτραπεί η χρήση ΤΝ σε οπλικά συστήματα, επισημαίνοντας ότι «μόλις ανοίξει το κουτί της Πανδώρας θα είναι δύσκολο να κλείσει». Από την άλλη μεριά, ερευνητές θυγατρικής της «Google» αναζητούν τρόπους, ώστε η μάθηση που ενσωματώνεται σε ένα νευρωνικό δίκτυο να μη χάνεται, όταν το ίδιο δίκτυο εκπαιδεύεται σε νέο γνωστικό αντικείμενο, διακηρύσσοντας καθαρά τον απώτερο στόχο κατασκευής μηχανών με τεχνητή γενική νοημοσύνη, που θα μπορούσαν να υποκαταστήσουν τον άνθρωπο σε ευρεία γκάμα δραστηριοτήτων του. Δεν θα αργήσουν, μάλλον και προσπάθειες συνδυασμού των δύο προσεγγίσεων για τη μηχανική μάθηση και την ΤΝ.
Ακόμη κι αν δεν υπάρξουν ριζοσπαστικές πρόοδοι στην κατανόηση της λειτουργίας του ανθρώπινου εγκεφάλου, η βέβαιη ποσοτική αύξηση στην υπολογιστική ισχύ και στα διαθέσιμα δεδομένα, μπορεί να οδηγήσει σε ποιοτικές αλλαγές και εξελίξεις στον τομέα της ΤΝ, με άμεσες πρακτικές συνέπειες.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Scientific American»

ΒΛΑΔΙΜΗΡΟΣ ΜΑΓΙΑΚΟΦΣΚΙ Ο ποιητής της Επανάστασης

Εμάς η λέξη μας χρειάζεται για τη ζωή. Εμείς δεν αναγνωρίζουμε την ανώφελη τέχνη...
Λόγια του ποιητή που έγινε η φωνή της Επανάστασης, του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκι.
Γεννήθηκε τέλη Ιούνη του 1893 (7 Ιούλη με το παλιό ημερολόγιο), στο χωριό Μπαγκντάντι, στη Γεωργία. Οι γονείς του θα του διδάξουν τα πρώτα γράμματα. Ο πατέρας του πέθανε το 1906 και την ίδια χρονιά η οικογένεια μετακομίζει στη Μόσχα. Στο γυμνάσιο της Μόσχας ο Μαγιακόφσκι θα γνωρίσει τους Μπολσεβίκους και θα οργανωθεί στις γραμμές τους. «Φιλοσοφία. Χέγκελ. Φυσιογνωσία. Μα πάνω απ' όλα μαρξισμός. Δεν υπάρχει έργο τέχνης που να με τράβηξε περισσότερο από τον Πρόλογο του Μαρξ στην "Κριτική της Πολιτικής Οικονομίας". Θυμάμαι ολοκάθαρα το γαλάζιο τετραδιάκι του Λένιν Δύο Τακτικές. Μου άρεσε που ήταν κομμένο ως τα γράμματα. Για παράνομη χρήση».
Θα συλληφθεί και θα φυλακιστεί για 11 μήνες. Στη φυλακή θα αρχίσει να γράφει ποίηση. Το 1910 γίνεται δεκτός στη Σχολή Ζωγραφικής και Γλυπτικής της Μόσχας. Εκεί γνωρίζει τον ζωγράφο Νταβίντ Μπουρλιούκ, που έπαιξε σημαντικό ρόλο στην ποιητική του πορεία, μιας και προσχωρούν στην υπό διαμόρφωση τότε κίνηση των φουτουριστών της Μόσχας και συμμετείχαν στην πρώτη έκδοση της ομάδας, «Ενα χαστούκι στο γούστο του κοινού», το 1912.

Ο ρωσικός κυβοφουτουρισμός

Ο Μαγιακόφσκι ήταν βασικός εκπρόσωπος του ρωσικού φουτουρισμού, που παίρνει την ονομασία ρωσικός κυβοφουτουρισμός. Για να κατανοηθεί επομένως η ποίηση του Μαγιακόφσκι, χρειάζεται να είναι γνωστά τα βασικά χαρακτηριστικά του κυβοφουτουρισμού.
Ποιες όμως ήταν οι κοινωνικές συνθήκες που ευνόησαν την εμφάνιση και την ανάπτυξη αυτού του ρεύματος; Η ανάπτυξη της βιομηχανίας και η συγκέντρωση της παραγωγής σε γιγάντιες επιχειρήσεις, η αστικοποίηση, προϊόν της πλατιάς κοινωνικοποίησης της εργασίας και της συγκέντρωσης του πληθυσμού σε μεγάλες πόλεις, οι γρήγοροι και δυναμικοί ρυθμοί της ζωής που επιβάλλει η επαναστατικοποίηση των μέσων παραγωγής (ηλεκτρισμός, νέες μηχανές, αυτοκίνητα, αεροπλάνα, υποβρύχια), οι ουρανοξύστες - σύμβολα της δύναμης μιας νέας ιστορικής φάσης, ταράζουν τη μέχρι τότε ζωή των ανθρώπων και γυρεύουν την έκφρασή τους και στην τέχνη. Τα νέα καλλιτεχνικά ρεύματα διεκδικούν να ξεπεράσουν τη στατική, νατουραλιστική απεικόνιση της πραγματικότητας - καθήκον που από καιρό είχε αναλάβει η τέχνη της φωτογραφίας - και να συλλάβουν τη βαθύτερη ουσία της.
Τα βασικά χαρακτηριστικά του ρωσικού κυβοφουτουρισμού είναι η ρήξη με τον ακαδημαϊσμό και την παραδοσιακή κουλτούρα, η τάση για παραξένισμα και πρόκληση με σκοπό να ταραχθούν τα λιμνασμένα νερά της κατεστημένης αισθητικής, που πέρα από τα έργα και τις διακηρύξεις, κατορθώνεται και με την περιφρόνηση προς τις κοινωνικές συμβάσεις και τον μποέμικο τρόπο ζωής των φουτουριστών καλλιτεχνών. Η απόρριψη του συναισθηματισμού και ο αντιρομαντισμός. Η θεοποίηση του μέλλοντος και της μηχανής που θα απελευθερώσει τον άνθρωπο από κάθε είδους φυσικό καταναγκασμό, δίνοντάς του τη δύναμη να κυριαρχήσει όχι μόνο στη γήινη σφαίρα, αλλά και σε ολόκληρο το σύμπαν.
Οταν στα δίχτυα πιάνουμε
Ενα μικρό ομιλητικό ψαράκι
Τραγουδούμε
Ανυμνούμε το ψαρίσιο
Ολόχρυσο θαύμα.
Πώς εγώ να μη δοξάζω τον εαυτό μου
Μια και ολάκερος
Είμαι ένα απίστευτο θαύμα
Μια και κάθε μου κίνηση
Είναι ένα πελώριο
Ανεξήγητο θαύμα;
(«Βλαδίμηρος Μαγιακόφσκι - Μια τραγωδία», 1912)

Δική μου η επανάσταση

Οταν ξέσπασε η επανάσταση του 1917, ο Μαγιακόφσκι είχε δώσει ήδη σημαντικό μέρος του έργου του. Ξεχωρίζουμε το έργο «Σύννεφο με παντελόνια», που γράφτηκε το 1914 - '15 και η πρώτη πλήρης έκδοσή του έγινε το 1918. Ενα έργο που ίδιος ο ποιητής το χαρακτήρισε ως προγραμματικό για την εποχή του.
Δε ζητούμε το έλεος του χρόνου εμείς!
Εμείς -
Ο καθένας από εμάς -
Κρατάει στα χέρια του
Τους κινητήριους ιμάντες του σύμπαντος!
Οι μόνοι από τους διανοούμενους που γρήγορα ξεπέρασαν τους αρχικούς τους δισταγμούς και αγκάλιασαν τη νέα εξουσία, ήταν οι καλλιτέχνες της Ρώσικης Πρωτοπορίας. Ο Μαγιακόφσκι δήλωσε: «Τον δέχομαι ή δεν τον δέχομαι τον Οκτώβρη; Τέτοιο θέμα δεν υπήρξε για μένα και για τους άλλους φουτουριστές της Μόσχας. Δική μου η επανάσταση».
«Μέρες και νύχτες του ΡΟΣΤΑ (ρώσικο τηλεγραφικό πρακτορείο). Γράφω και ζωγραφίζω. Εκανα κάπου 3.000 αφίσες και κάπου 6.000 κείμενα.
Αυτοί δεν είναι μόνο στίχοι. Αυτές οι εικόνες δεν είναι για χαρακτικές διακοσμήσεις.
Είναι τα πρακτικά μιας δυσκολότατης τριετίας επαναστατικής πάλης, δοσμένα με τις πινελιές των χρωμάτων και την ηχηρότητα των συνθημάτων.
Είναι το δικό μου μερτικό σε μια τεράστια προπαγανδιστική δουλειά. Δουλεύαμε χωρίς να αποβλέπουμε στην ιστορία και στη δόξα (...).
Χωρίς ταχύτητα τηλέγραφου, πολυβόλου, αυτή η δουλειά δεν μπορούσε να γίνει. Μα εμείς την κάναμε όχι μόνο με όλη τη δύναμη και τη σοβαρότητα των ικανοτήτων μας, αλλά και επαναστατικοποιώντας το γούστο, ανεβάζοντας την ποιότητα στην τέχνη της αφίσας, στην τέχνη της προπαγάνδας».
Ο Μαγιακόφσκι τον καιρό της Επανάστασης δημοσιογραφεί, φτιάχνει αφίσες, γράφει κινηματογραφικά σενάρια και παίζει ο ίδιος σε ταινίες. Το 1919 παρουσιάστηκε στην Πετρούπολη το θεατρικό του έργο, που είναι και το πρώτο σοβιετικό, «Μυστήριο Μπούφο».
Ως ανταποκριτής της «Ισβέστια» ταξιδεύει στη Δυτική Ευρώπη, στο Μεξικό, την Κούβα και τις ΗΠΑ. Δεν άντεξε για πολύ, όπως λέει ο ίδιος, ύστερα από μισό χρόνο ταξίδι, «όρμησα σαν βολίδα στην ΕΣΣΔ». «Είμαι ο πρώτος απεσταλμένος μιας νέας χώρας. Την Αμερική τη χωρίζουν απ' την Ρωσία 9.000 μίλια κι ένας πελώριος ωκεανός. Τον ωκεανό μπορείς να τον περάσεις σε 5 μέρες. Τη θάλασσα όμως της ψευτιάς και της συκοφαντίας δεν την περνάς έτσι γρήγορα...». Γιατί... «Εκανα ένα σάλτο 7.000 βέρστια μπροστά, μα βρέθηκα 7 χρόνια πίσω». «Ο τρόπος που κέρδισες τα εκατομμύρια σου, δεν ενδιαφέρει καθόλου εδώ στην Αμερική. Ολα είναι μπίζνες, όλα επιχείρηση, όλα όσα γεννούν δολάρια. Πήρες ποσοστά από κάποιο ποιητικό σου έργο που έκανε κρότο; Αυτό είναι μπίζνες. Εκλεψες και δεν σ' έπιασαν; Και αυτό μπίζνες. Τις μπίζνες σού τις μαθαίνουν από τα παιδικάτα σου».

Τραγουδά τη νεαρή ΕΣΣΔ

Το 1924, πεθαίνει ο Λένιν και ο Μαγιακόφσκι ολοκληρώνει το μεγάλο συνθετικό του ποίημα «Βλαντιμίρ Ιλιτς Λένιν». «Τέλειωσα το ποίημα "Λένιν". Το διάβασα σε πολλές εργατικές συγκεντρώσεις. Αυτό το ποίημα το φοβόμουν πολύ, γιατί ήταν εύκολο να πέσω σε μια απλή πολιτική αφήγηση. Η στάση του εργατικού ακροατηρίου μου 'δωσε χαρά και μου εδραίωσε την πεποίθηση για την αναγκαιότητα του ποιήματος».
Ζωντανός σαν πρώτα
Μας καλεί ο Λένιν:
Προλετάριοι
Στη μάχη συνταχτείτε
Τη στερνή!
Στυλώστε
Οι δούλοι τις πλάτες
Ορθοί οι γονατισμένοι!
Των προλετάριων
Η στρατιά,
Παρατάξου εμπρός!
Αυτός είν' ο πόλεμος
Στα αλήθεια
Ο πιο τρανός
Απ' όσους γνώρισε η ιστορία.
Με τα ποιήματα και τα θεατρικά έργα του απευθυνόταν στους εργάτες, στους πολίτες της νεαρής ΕΣΣΔ. «Καινούριους οικοδόμους περιμένουν οι ερειπωμένες πόλεις. Ο ανεμοστρόβιλος της επανάστασης ξερίζωσε από τις καρδιές τις ροζιασμένες ρίζες της σκλαβιάς. Τη μεγάλη σπορά περιμένει η λαϊκή ψυχή. Σε σας που πήρατε στα χέρια σας την κληρονομιά της Ρωσίας, σε σας που το πιστεύω, αύριο θα γίνετε αφέντες όλου του κόσμου, απευθύνω το ερώτημα: με τι είδους φανταστικά κτίρια θα σκεπάσετε το χώρο των χθεσινών πυρκαγιών; Τι είδους τραγούδια και μουσικές θα ξεχύνονται απ' τα παράθυρά σας; Σε τι λογής Βίβλους θα ανοίξετε τις ψυχές σας;».
Το 1927, με αφορμή τα δέκα χρόνια της Επανάστασης, ο Μαγιακόφσκι γράφει το συνθετικό ποίημα «Ποίημα του Οχτώβρη» ή «Καλά πάμε», που αποτελεί ουσιαστικά μια ποιητική τοιχογραφία της δεκαετίας του '20. Καταγράφει την πείνα, τις στερήσεις, την ιμπεριαλιστική επίθεση στα πρώτα χρόνια της Επανάστασης, μαζί με την εποποιία της οικοδόμησης του σοσιαλισμού.
Χειμώνας τσουχτερός.
Μεγάλη παγωνιά.
Μα τα κορμιά
Ολο ίδρωτα
Κολλάνε από τις μπλούζες κάτου.
Κάτω απ' τις μπλούζες
Οι κομμουνιστές
Καυσόξυλα φορτώνουνε βαριά
Στην εθελοντική εργασία του Σαββάτου.
Δε θα σκολάσουμε
Αν και
Πέρασε η ώρα της δουλειάς
Κι είναι το σκόλασμα
Δικαίωμά μας.
Δικά μας τα βαγόνια
Και
Δικός μας δρόμος όπου πας,
Κι εμείς
Φορτώνουμε
Τα ξύλα τα δικά μας.
Μπορούμε
Να σκολάσουμε
Κατά τις δυο -
Μα εμείς
Αργά θα φύγουμε
Τη νύχτα
Παγώνουν τα συντρόφια μας,
Κρύο τσουχτερό.
Χρειάζονται τα ξύλα μας.
Μες στη φωτιά τους ρίχτα.
Βαρειά δουλειά,
Δουλειά εξαντλητική, να πεις
Κι ούτε καπίκι
Για όλη αυτή
Την αγγαρεία.
Ομως εμείς
Δουλεύουμε
Σάμπως εμείς
Να φτιάχνουμε
Την πιο μεγάλη εποποιία.

Το έργο του χαστούκι στη θεωρία ότι η στράτευση καταστρέφει την τέχνη

Στις 14 του Απρίλη του 1930 έθεσε τέρμα στη ζωή του... Μένει όμως ο λόγος του, η ποίησή του που μας καλεί... Αλλωστε, όπως σημειώνει και ο Γιάννης Ρίτσος στα Μελετήματά του περί Μαγιακόφσκι.
«Η ποίηση του Μαγιακόφσκι είναι συνυφασμένη φύσει και θέσει με τη δύναμη της νεότητας της επανάστασης (...). Η γενική αναγνώριση του έργου του Μαγιακόφσκι το κατέστησε μια ουσιαστική κοινωνική, προοδευτική δύναμη, ένα όπλο πάλης που το χρησιμοποιούσε κανείς, χωρίς να έχει τη δυνατότητα να σταθεί στη μέση της μάχης και με δάχτυλα ψυχρά και ουδέτερα να ψηλαφίσει και να περιεργαστεί το καυτό μέταλλό του. Το κύρος, επιπλέον του Μαγιακόφσκι, στάθηκε μια έμπρακτη απόδειξη της κοινωνικής ποίησης (και το θεμέλιό της άλλωστε) κι ένα αποστομωτικό επιχείρημα των συνάδελφων του στη χώρα του, και των προοδευτικών ποιητών όλου του κόσμου, έναντι των δύσπιστων, των ταλαντευόμενων, των αναποφάσιστων ή των αμείλικτων αρνητών που αμφισβητούσαν κατά βάση τη δυνατότητα ύπαρξης μιας καθαρά κοινωνικής, ιδεολογικής κι ακόμα περισσότερο κομματικής ποίησης. Και η ποίηση του Μαγιακόφσκι ήταν μια δύναμη, ένα όπλο, μια απόδειξη κι ένα επιχείρημα».