Οι «53+» και ο μύθος του «αριστερού» ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ βαδίζει προς το 3ο Συνέδριό του, το οποίο προγραμματίζεται για τις αρχές του 2020. Βασικός στόχος είναι ο διακηρυγμένος από τον Αλ. Τσίπρα «μετασχηματισμός» του ΣΥΡΙΖΑ, διαδικασία που αντανακλά τις αναγκαίες προσαρμογές για την περαιτέρω εδραίωσή του ως κόμματος αστικής διακυβέρνησης και βασικού σοσιαλδημοκρατικού πυλώνα του αστικού πολιτικού συστήματος στις μετεκλογικές συνθήκες¹.

 Σε αυτό το πλαίσιο έχει ξεκινήσει καμπάνια εγγραφής νέων μελών (με περιοδείες και κυρίως με τη διαδικτυακή πλατφόρμα ηλεκτρονικής εγγραφής που εγκαινιάστηκε πρόσφατα), ενώ επίσης ανακοινώθηκε η συγκρότηση μιας πολυπληθούς «Κεντρικής Επιτροπής Ανασυγκρότησης», με συμμετοχή αρκετών «ΠΑΣΟΚογενών» (Ρ. Βάρτζελη, Θ. Λιβάνης κ.ά., οι οποίοι έρχονται να προστεθούν στις προηγούμενες μετεγγραφές από το ΠΑΣΟΚ), για να σηματοδοτηθεί καθαρότερα το στίγμα της «διεύρυνσης».

Η πορεία προς το συνέδριο και η συζήτηση για το «μετασχηματισμό» του ΣΥΡΙΖΑ

 

Οι διακηρύξεις του Αλ. Τσίπρα για την ανάγκη άμεσου μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα «πλατύ και μαζικό» κόμμα, που θα εκφράζει τη «δημοκρατική παράταξη», σηματοδοτούν τη στόχευση να εδραιωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ ως ο βασικός εκπρόσωπος της σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα, με αναγνώριση από την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία, τους «Πράσινους», τους «Δημοκρατικούς» στις ΗΠΑ.

Από την άλλη, ήδη εκφράζονται επιφυλάξεις από στελέχη που θεωρούν προτιμότερο να διατηρήσει ο ΣΥΡΙΖΑ ορισμένες πιο «ριζοσπαστικές» διακηρύξεις για να μην αποκοπεί από αγωνιστικές λαϊκές διαθέσεις, εξασφαλίζοντας ουσιαστικά μεγαλύτερη ικανότητα χειραγώγησής τους.

Η ομάδα των λεγόμενων «53+» (με «άτυπο» επικεφαλής τον Ε. Τσακαλώτο) δημοσίευσε τον δικό της «οδικό χάρτη» προς το συνέδριο, όπου τίθεται ως βασικό διακύβευμα το αν «θα παραμείνει ο ΣΥΡΙΖΑ κόμμα της ριζοσπαστικής αριστεράς ή θα μετασχηματιστεί σε μια θολή παράταξη του λεγόμενου προοδευτικού χώρου;»².

Παράλληλα, με παρεμβάσεις (π.χ. Ν. Βούτσης, Ν. Φίλης) επανέρχεται και αναπαράγεται ο μύθος του δήθεν «αριστερού» και «ριζοσπαστικού» ΣΥΡΙΖΑ, που αναγκάστηκε να «συμβιβαστεί» το 2015, παρουσιάζοντας παραπλανητικά ως προοδευτικό τάχα το πρόγραμμα με το οποίο ανήλθε ο ΣΥΡΙΖΑ στην αστική διακυβέρνηση το 2015 και κρύβοντας τον ιδιαίτερο ρόλο που έπαιξε στον εγκλωβισμό του λαού, έχοντας προηγουμένως αναλάβει δεσμεύσεις και αποσπώντας τη συγκατάθεση της αστικής τάξης και των διεθνών της συμμάχων για την κυβερνητική του άνοδο.

Ωστόσο, στην πολιτική πρακτική δεν υπάρχουν ουσιαστικές διαφορές ανάμεσα στις δύο πλευρές, αφού και οι δύο υποτάσσονται στην ίδια στρατηγική διαχείρισης του συστήματος, ενώ συμφωνούν με τη βασική στόχευση ανάπλασης του σοσιαλδημοκρατικού πόλου και θα λειτουργήσουν συμπληρωματικά στους όρους «διεύρυνσης» του ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να συνεχίσουν να κρατούν εγκλωβισμένες λαϊκές δυνάμεις που αυτοχαρακτηρίζονται «αριστερές», προοδευτικές.

Διορθώνεται ο ΣΥΡΙΖΑ; «Εργα και ημέρες» των «53»

 

Εξάλλου, το έργο το έχουμε ξαναδεί πολλές φορές στη σοσιαλδημοκρατία, με το «παλιό» ΠΑΣΟΚ να παρουσιάζεται ως «αγωνιστικό» και δήθεν φιλολαϊκό, με τους «προεδρικούς» εναντίον των «εκσυγχρονιστών», με την ίδια τη συγκρότηση της ομάδας των «53» το 2014, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ προαλειφόταν για την ανάληψη της αστικής διακυβέρνησης.

Πρώτον: Χρειάζεται να υπενθυμίσουμε ότι οι λεγόμενοι «53» δεν εμφανίστηκαν τώρα ξαφνικά για να σώσουν την «αριστερή ψυχή» του ΣΥΡΙΖΑ. Εχουν περγαμηνές στην αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόστηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια, στην οποία πρωτοστάτησαν τα ηγετικά τους στελέχη από κομβικές υπουργικές θέσεις.

Ο Ε. Τσακαλώτος ηγήθηκε ως υπουργός Οικονομικών στο ξεδίπλωμα της αφαίμαξης του λαού, ενώ η υπουργός Εργασίας Ε. Αχτσιόγλου (που μέχρι πρότινος τουλάχιστον κινούνταν στους κύκλους των «53») έβαλε τη σφραγίδα της σε αντεργατικά μέτρα, με πιο χαρακτηριστικό το χτύπημα της απεργίας.

Δεύτερον: Τα όσα εξάλλου υποστηρίζουν με τις παρεμβάσεις τους δεν αμφισβητούν στο ελάχιστο τις αντιλαϊκές κατευθύνσεις της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, ενώ μάλιστα προβάλλουν πιο αποφασιστικά πλευρές της αστικής στρατηγικής, όπως η περιβόητη «πράσινη ανάπτυξη».

Υπερασπίζονται μέχρι κεραίας και προκλητικά παρουσιάζουν ως δήθεν «αριστερή» πολιτική τη ΝΑΤΟική «ιστορική» (όπως την χαρακτηρίζουν) Συμφωνία των Πρεσπών, ούτε άλλωστε αμφισβητούν την κατεύθυνση «διεύρυνσης» του ΣΥΡΙΖΑ με στελέχη του ΠΑΣΟΚ, λέγοντας πως «μας βοήθησαν όχι μόνο στο επίπεδο των πολιτικών συμβολισμών, αλλά και στην παραγωγή πολιτικού έργου».

Αν έτσι είναι ο «καλός» ΣΥΡΙΖΑ, τύφλα να 'χει ο κακός...

Για τον «i-syriza» και την ηλεκτρονική εγγραφή μελών

 

Σημείο αντιπαράθεσης αποτελούν επίσης οι όροι της λεγόμενης οργανωτικής διεύρυνσης και εγγραφής νέων μελών του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς υιοθετήθηκε ο λεγόμενος «ψηφιακός μετασχηματισμός», με την προώθηση της ηλεκτρονικής συμμετοχής των μελών και ηλεκτρονικών ψηφοφοριών.

Σε αυτό το πλαίσιο διαμορφώθηκε η διαδικτυακή πλατφόρμα i-syriza, ενώ επιλέχθηκε η απευθείας ηλεκτρονική εγγραφή των νέων μελών, χωρίς να απαιτούνται η έγκριση της αίτησης ένταξης από κάποια επιτροπή/όργανο και η ανάληψη συγκεκριμένων υποχρεώσεων του μέλους.

Μέχρι στιγμής πάντως η καμπάνια δεν έχει αποδώσει τα αναμενόμενα. Σε σχετικά δημοσιεύματα επισημαίνεται ότι πριν από την καμπάνια ο ΣΥΡΙΖΑ διέθετε περίπου 30.000 μέλη, ενώ σε αυτό το πρώτο διάστημα φαίνεται να έχουν εγγραφεί περίπου 14.000 μέλη, αριθμός πολύ κάτω από τον αρχικό στόχο, που είχε τοποθετηθεί περίπου στις 180.000³.

Με βάση τη νέα δομή του κόμματος που προωθεί ο ΣΥΡΙΖΑ, το ηγετικό επιτελείο θα «επικοινωνεί» και θα απευθύνεται ηλεκτρονικά στην κομματική βάση, ενισχύοντας, μεταξύ άλλων, τα «αρχηγικά» χαρακτηριστικά του κόμματος, το οποίο δεν θα βασίζεται σε μια βάση κομματικών μελών με δικαιώματα και υποχρεώσεις. Σε αυτήν την κατεύθυνση έχει ανοίξει και η συζήτηση γύρω από το ζήτημα της απευθείας εκλογής του προέδρου του κόμματος από τη βάση, που θα αποτελέσει ένα ακόμη βήμα στην αποδυνάμωση των οργάνων και του συνεδρίου του κόμματος.

Η νέα φυσιογνωμία του ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά την προσαρμογή του στη νέα εποχή, στα νέα δεδομένα που διαμορφώνει το διαδίκτυο. Κυρίως αποτυπώνει και σε οργανωτικό επίπεδο τα περαιτέρω βήματα προσαρμογής του στις ανάγκες της αστικής διαχείρισης. Σε ένα κόμμα τόσο βαθιά συστημικό, είναι λογικό να ενισχύεται η τάση ενδυνάμωσης των «αρχηγικών» του χαρακτηριστικών με παράλληλη υποβάθμιση του ρόλου των κομματικών οργάνων και την προώθηση μιας λογικής μέλους - υποστηρικτή, χωρίς ουσιαστική συμμετοχή.

Θολό «αντιδεξιό μέτωπο» και με τις πλάτες των οπορτουνιστών

 

Για να κρύβει τη στρατηγική του σύμπλευση με τη ΝΔ και να συνεχίσει να καλλιεργεί την αυταπάτη μιας δήθεν φιλολαϊκής διαχείρισης του καπιταλισμού, ο ΣΥΡΙΖΑ επιδιώκει να υψώνει κάλπικες διαχωριστικές γραμμές και να τροφοδοτεί το παραπλανητικό δίπολο μιας τάχα «προοδευτικής διακυβέρνησης» ενάντια στον «νεοφιλελευθερισμό».

Σε αυτό το πλαίσιο, η αντιπολιτευτική του τακτική στοχεύει στην καλλιέργεια της λογικής του λεγόμενου «αντιδεξιού μετώπου» όλων των «προοδευτικών δυνάμεων» ενάντια στην κυβέρνηση της «αυταρχικής δεξιάς».

Ο ΣΥΡΙΖΑ κατηγορεί υποκριτικά τη ΝΔ ως «αντεργατική», ενώ ο ίδιος τσάκισε μισθούς, ασφαλιστικά δικαιώματα με το νόμο Κατρούγκαλου και διατήρησε την κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων με το νόμο Βρούτση - Αχτσιόγλου. Κατηγορεί υποκριτικά τη ΝΔ για την πολιτική της στο Μεταναστευτικό - Προσφυγικό ενώ ο ίδιος εφάρμοσε το αίσχος της πολιτικής της ΕΕ και τα κολαστήρια τύπου Μόριας. Κατηγορεί τη ΝΔ ως ακροδεξιά ενώ ο ίδιος συγκυβέρνησε με τους ακροδεξιούς ΑΝΕΛ, έδειξε ανοχή στη Χρυσή Αυγή και συνυπήρχε με τους φασίστες στις πλατείες των «αγανακτισμένων».

Υπηρετώντας αυτόν το στόχο, δυνάμεις όπως οι «53» θα ρίχνουν «αριστερά δολώματα» για να ψαρέψουν στα νερά της δυσαρέσκειας που θα γεννά η αντιλαϊκή πολιτική την οποία εφαρμόζει η ΝΔ, παίρνοντας τη σκυτάλη από τον ΣΥΡΙΖΑ.

Σε αυτήν την προσπάθεια ο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορεί να αξιοποιεί δυνάμεις του οπορτουνιστικού ρεύματος, οι οποίες παρά την παταγώδη χρεοκοπία της πολιτικής τους γραμμής τα προηγούμενα χρόνια, ουσιαστικά συνεχίζουν, με παραλλαγές και ορισμένα ριζοσπαστικά συνθήματα, τον χρεοκοπημένο δρόμο του «αντικυβερνητικού μετώπου».

Για παράδειγμα, εκεί που ο ΣΥΡΙΖΑ μιλάει για «δεξιά κανονικότητα», αυτοί μιλούν για «κανονικότητα του τρόμου της ΝΔ» (kommon), εκεί που ο ΣΥΡΙΖΑ αναφέρεται υποκριτικά στις «πρακτικές ακραίας καταστολής της ΝΔ» (κρύβοντας την καταστολή που ασκούσε ο ίδιος ως κυβέρνηση, το νομοθετικό χτύπημα της απεργίας, τις αντιδραστικές αλλαγές στον Ποινικό Κώδικα κ.λπ.) εκείνοι μιλούν για «κατασταλτική μανία της ΝΔ» (ΑΝΤΑΡΣΥΑ).

Παράλληλα, οι τοποθετήσεις δυνάμεων του οπορτουνιστικού ρεύματος στο πλαίσιο των τρεχουσών φοιτητικών κινητοποιήσεων, που εστιάζουν αποκλειστικά στην «ακραία νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΝΔ», λειτουργούν αντικειμενικά συμπληρωματικά στα λεγόμενα του ΣΥΡΙΖΑ περί «εκδικητικής πολιτικής της ΝΔ για τη νεολαία» και στα καλέσματα για συγκρότηση «αντινεοφιλελεύθερου μετώπου».

Πιο χαρακτηριστικά, ορισμένες δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (ΣΕΚ-ΑΡΙΣ) υποστηρίζουν ότι «θα ήταν καταστροφικό λάθος ένας προσανατολισμός ''που κουνάει το δάχτυλο στον κόσμο που ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ καλώντας τον να βγάλει τα συμπεράσματά του'' από την προηγούμενη τετραετία»⁴ ενώ το ΣΕΚ προβάλλει το καθαρά αντιδεξιό σύνθημα: «Ρατσισμός, λιτότητα, τρομοκρατία - Κάτω η Νέα Δημοκρατία».

Αφήνοντας στο απυρόβλητο τον ΣΥΡΙΖΑ ή καταδικάζοντάς τον μόνο για το κυβερνητικό παρελθόν του, οι οπορτουνιστικές δυνάμεις ουσιαστικά ρίχνουν νερό στο μύλο της θολής και ρηχής αντιδεξιάς ρητορικής και του «αντικυβερνητικού - αντιδεξιού μετώπου» που προβάλλει ο ΣΥΡΙΖΑ, κρύβοντας τον πραγματικό αντίπαλο. Αφήνουν περιθώρια στον ΣΥΡΙΖΑ να εμφανίζεται με δήθεν «αγωνιστικό» προσωπείο, προσφέροντάς του μάλιστα «κινηματικά» καύσιμα στην επιδίωξή του για μελλοντική επάνοδο στην αστική διακυβέρνηση.

Λαϊκή αντεπίθεση που να σημαδεύει τον πραγματικό αντίπαλο

 

Η διαμόρφωση γραμμής σύγκρουσης με το σύνολο της πολιτικής του κεφαλαίου στο κίνημα, κόντρα σε αυταπάτες φιλολαϊκής καπιταλιστικής διαχείρισης, είναι προϋπόθεση ώστε οι αγωνιστικές διεργασίες να αποκτούν συνέχεια, να διευρύνεται η μαζικότητα, να βαθαίνει ο προσανατολισμός, να θωρακίζεται το κίνημα από τις προσπάθειες του ΣΥΡΙΖΑ να κεφαλαιοποιεί ξεσπάσματα της λαϊκής δυσαρέσκειας προς όφελός του.

Η απάντηση στην αντιλαϊκή πολιτική της ΝΔ, που είναι συνέχεια αυτής του ΣΥΡΙΖΑ όπως και όλων των κυβερνήσεων που υπηρετούν το ,κεφάλαιο βρίσκεται στην ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, στην ενίσχυση του προσανατολισμού του σε αντιμονοπωλιακή - αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Η στρατηγική αντιπαράθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ και η προσπάθεια να μην εγκλωβιστούν λαϊκές δυνάμεις σε νέες πλάνες αποτελούν μέρος αυτής της προσπάθειας ανασύνταξης του κινήματος, ανεβάσματος της οργάνωσης της εργατικής τάξης, ισχυροποίησης του ταξικού προσανατολισμού των αγώνων, ενίσχυσης των δυνάμεων της Κοινωνικής Συμμαχίας.

Είναι όρος για να ξεδιπλωθεί μια μαχητική εργατική - λαϊκή αντεπίθεση που θα σαρώσει παλιές και νέες αυταπάτες.

Παραπομπές

1. Αναλυτικότερα βλ. ΙΕ ΚΕ, «Για την Πολιτική Διακήρυξη του ΣΥΡΙΖΑ», στο τρέχον τεύχος της ΚΟΜΕΠ, τ. 6/2019

2. Εφημερίδα «Αυγή», 21/11/2019

3. Ως μέτρο σύγκρισης αξίζει να σημειώσουμε ότι στις εσωκομματικές εκλογές για την ανάδειξη της ηγεσίας του ΚΙΝΑΛ το 2017 ψήφισαν περίπου 200.000 μέλη/φίλοι.

4. Εφημερίδα «Εργατική Αλληλεγγύη», 2/10/2019

Του
Κώστα ΜΠΟΡΜΠΟΤΗ*
* Ο Κ. Μπορμπότης είναι μέλος της Ιδεολογικής Επιτροπής της ΚΕ του ΚΚΕ

 

 

Ριζοσπάστης   Σάββατο 30 Νοέμβρη 2019 - Κυριακή 1 Δεκέμβρη 2019 

Στο χειρουργείο ένας από τους φοιτητές-διαδηλωτές που χτύπησαν τα ΜΑΤ!

Κατιούσα

Σύμφωνα με πληροφορίες, ένας από τους φοιτητές διαδηλωτές που τραυματίστηκαν μετά από την απρόκλητη επίθεση των ΜΑΤ με μπλοκ και χημικά στο Καβούρι, έξω από τη Σύνοδο των Πρυτάνεων, οδηγείται στο χειρουργείο, μετά την ιατρική διάγνωση ότι υπέστη κάταγμα βραχιονίου.
Όπως είπε πρόσφατα εξάλλου ο Βορίδης -που έχει γνωστό παρελθόν και τα λέει “τσεκουράτα”- το ξύλο είναι στοιχείο αναγκαστικότητας για την επιβολή του νόμου ή μάλλον εν προκειμένω, για την επιβολή του νομοσχεδίου που συζητιέται χωρίς αντίλογο στη Σύνοδο, αλλά με την υψηλή παρουσία της Υπουργού Παιδείας.
Η ωμή καταστολή δεν τρομάζει όμως τους φοιτητές που προγραμματίζουν σήμερα νέα συγκέντρωση έξω από το χώρο του ξενοδοχείου, κατά την τελευταία ημέρα της Συνόδου των Πρυτάνεων στο Καβούρι.
Οι τελευταίοι πάντως απέτυχαν να πουν έστω και μια κουβέντα για να καταδικάσουν την ωμή βία από την πλευρά των ΜΑΤ ενάντια στους φοιτητές τους, καθώς η ανακοίνωσή τους έκανε λόγο απλώς για “θλίψη και προβληματισμό” που προκαλεί το “συγκρουσιακό επεισόδιο μεταξύ ομάδας φοιτητών και αστυνομίας…”.
Καθείς εφ ω ετάχθη και η απάντηση θα δοθεί στους δρόμους…

Ο Τζήμερος ζητά να κηρυχθούν παράνομες οι παρατάξεις ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Περιφέρεια Αττικής!

 

Θα μπορούσε να θεωρηθεί γραφική η κίνηση του Θ.Τζήμερου καθώς και το περιεχόμενο του ψηφίσματος που κατέθεσε στο περιφερειακό συμβούλιο Αττικής. Αυτό όμως μόνο με μία πρώτη επιπόλαιη πολιτική ανάλυση. 

Τον τελευταίο καιρό γίνεται όλο και πιο σαφής η πίεση για όλο και πιο ακροδεξιά λειτουργία των θεσμών του αστικού κράτους. Το βλέπουμε τόσο από τις δηλώσεις του Κ.Μητσοτάκη στο ΑΤ Ομόνοιας, όσο και από δηλώσεις άλλων πολιτικών παραγόντων.

Η αστική δημοκρατία που υπηρετείται από το βαθύ κράτος δείχνει τα δόντια της όσο η πολιτική της γίνεται όλο και πιο αντιλαϊκή. Με στόχο τη γενικευμένη φασιστοποίηση και τη δίωξη των φρονημάτων που θυμίζει παλιές εποχές, προβάλλει τον αντικομμουνισμό ως ηθική και φρουρά της αστικής δημοκρατίας.

Με το συνοδευτικό: «Παρακαλώ, προωθήστε το συνημμένο στο Προεδρείο του Συμβουλίου της Περιφέρειας Αττικής. Περιέχει Σχέδιο Ψηφίσματος και πρόταση για συζήτηση (είτε προ ημερησίας διάταξης είτε κανονικά σε επόμενη συνεδρίαση) ενός εξαιρετικά σοβαρού θέματος, μείζονος εθνικής σημασίας, ο επικεφαλής της παράταξης «Δημιουργούμε Μαζί», Θάνος Τζήμερος, ούτε λίγο, ούτε πολύ, ζητά ουσιαστικά να κηρυχθούν παράνομες οι παρατάξεις του ΚΚΕ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ στην Περιφέρεια Αττικής!

Αναλυτικά το πόνημα Τζήμερου έχει ως εξής:

Σχέδιο ψηφίσματος για την υπεράσπιση

του δημοκρατικού πολιτεύματος.

Κύριε πρόεδρε,

μπορεί οι παρατάξεις που εκπροσωπούνται στο Συμβούλιο της

Περιφέρειας Αττικής να έχουν σημαντικές πολιτικές διαφορές αλλά

υποτίθεται πως συμφωνούν σε κάτι θεμελιώδες: στο ότι το

Δημοκρατικό Πολίτευμα, με όλες τις αδυναμίες του, είναι το

μοναδικό που μπορεί να εξασφαλίσει μακροπρόθεσμη ατομική

ελευθερία και κοινωνική πρόοδο. Υποτίθεται επίσης πως μέλημα

όλων μας, παρά τις διαφορετικές οπτικές μας γωνίες, είναι να

βελτιώσουμε τη Δημοκρατία και όχι να την καταργήσουμε.

Δυστυχώς, αυτό το “υποτίθεται” δεν ισχύει για όλους. Υπάρχουν

Σύμβουλοι οι οποίοι, απερίφραστα, ως μέλη πολιτικών κομμάτων,

δηλώνουν θιασώτες της δικτατορίας. Αναφέρομαι στους

συμβούλους που είναι μέλη των κομμάτων ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Προς επιβεβαίωση των ανωτέρω, μεταφέρω αυτολεξεί τις απόψεις

τους για το πολίτευμα, και για μια σειρά από άλλα θέματα που

αφορούν στην κατάργηση των δημοκρατικών θεσμών όταν

αναλάβουν την εξουσία, αλλά και στην υπονόμευσή τους στο

πλαίσιο της “αστικής δημοκρατίας”, όπως παρατίθενται στα επίσημα

sites των κoμμάτων τους, επισυνάπτοντας και τα σχετικά

ντοκουμέντα – links & screenshots.

Α. Της Λαϊκής Συσπείρωσης (http://www.kke.gr/taytothta/)

1. “Το ΚΚΕ, στην 95χρονη πορεία του, επέδειξε σταθερή προσήλωση

(…) στη μαρξιστική - λενινιστική ιδεολογία ως επαναστατική θεωρία

για την επαναστατική πολιτική δράση. Δεν αποκήρυξε ποτέ την ταξική

πάλη, τη σοσιαλιστική επανάσταση, τη δικτατορία του

προλεταριάτου.”

2. “Ο στρατηγικός στόχος του ΚΚΕ είναι η κατάκτηση της

επαναστατικής εργατικής εξουσίας, της δικτατορίας του

προλεταριάτου, για τη σοσιαλιστική οικοδόμηση...

3. “Η δράση του ΚΚΕ, σε μη επαναστατική κατάσταση, συμβάλλει

αποφασιστικά στην προετοιμασία του υποκειμενικού παράγοντα

(Κόμμα, εργατική τάξη, συμμαχίες) για επαναστατικές συνθήκες…”

4. “Η σοσιαλιστική εξουσία είναι η επαναστατική εξουσία της

εργατικής τάξης, η δικτατορία του προλεταριάτου. Η εργατική

εξουσία αντικαθιστά όλους τους αστικούς θεσμούς…”

5. “Κατά το μακρόχρονο αυτό πέρασμα από την καπιταλιστική στην

αναπτυγμένη κομμουνιστική κοινωνία, η πολιτική της επαναστατικής

εργατικής εξουσίας, με καθοδηγητική δύναμη το Κομμουνιστικό

Κόμμα, αποκτά προτεραιότητα στη διαμόρφωση, επέκταση και

εμβάθυνση, στην ΠΛΗΡΗ και ΑΝΕΠΙΣΤΡΕΠΤΗ κυριαρχία των νέων 

κοινωνικών σχέσεων, ΟΧΙ ΒΟΥΛΗΣΙΑΡΧΙΚΑ, αλλά στη βάση των

νομοτελειών του κομμουνιστικού τρόπου παραγωγής.”

Εάν δηλαδή οι πολίτες εκλέξουν το ΚΚΕ ως κυβέρνηση, δεν πρόκειται

να ξαναδούν εκλογές.

6. “Η σοσιαλιστική εξουσία είναι η επαναστατική εξουσία της

εργατικής τάξης, η δικτατορία του προλεταριάτου. Η εργατική

εξουσία αντικαθιστά όλους τους αστικούς θεσμούς, που έχει τσακίσει

η επαναστατική δράση, με τους νέους λαογέννητους θεσμούς. (…) Το

Ανώτατο Οργανο της Εργατικής Εξουσίας έχει (…) πλήρεις εξουσίες,

νομοθετικές, εκτελεστικές, δικαστικές, τις οποίες οργανώνει

αντίστοιχα με επιτελικές δομές.”

7. Στη θέση του αστικού Στρατού και των Σωμάτων καταστολής, που

έχουν διαλυθεί εξολοκλήρου, δημιουργούνται νέοι θεσμοί της

σοσιαλιστικής εξουσίας, στη βάση της επαναστατικής πάλης για τη

συντριβή της αντίστασης των εκμεταλλευτών και την υπεράσπιση της

Επανάστασης. Διαμορφώνεται νέο στελεχικό δυναμικό,

διαπαιδαγωγημένο με τις αρχές της νέας εξουσίας, από νέους με

εργατική καταγωγή. Αξιοποιείται η θετική πείρα της σοσιαλιστικής

οικοδόμησης, όπου τα καθήκοντα περιφρούρησης των

επαναστατικών κατακτήσεων δεν εκτελούνταν μόνο από τα μόνιμα

ειδικά Σώματα, αλλά και από επιτροπές εργατών.

8. “Η έκταση και οι μορφές που χρησιμοποιεί η επαναστατική

εργατική εξουσία για την καταστολή της αντεπαναστατικής δράσης

εξαρτώνται από τη στάση πολιτικών και κοινωνικών οργανώσεων

απέναντι στις δύο αντιμαχόμενες δυνάμεις, την εργατική και την

καπιταλιστική.”

Την έκταση και τις μορφές της εργατικής εξουσίας τις γνωρίσαμε

από τη δράση του ΚΚΕ, του ΕΛΑΣ και της ΟΠΛΑ μετά το 1943, όταν

χιλιάδες αθώοι πολίτες, ακόμα και μικρά παιδιά σφαγιάσθηκαν διότι

ήταν “αντιδραστικοί”, δηλαδή απλώς δεν ασπαζόντουσαν την

κομμουνιστική θρησκεία, οι ίδιοι ή οι οικογένειές τους.

9. “Το επαναστατικό εργατικό – λαϊκό μέτωπο αποκτά την ικανότητα

να αντιτάσσει τη δική του βία ενάντια στη βία του κεφαλαίου, (…)

Σε ένα κράτος δικαίου ο μόνος θεσμός που μπορεί να ασκεί νομίμως

βία είναι τα Σώματα Ασφαλείας, και πάλι κάτω από πολύ αυστηρές

προϋποθέσεις. Δεν προβλέπεται από το Σύνταγμά μας η άσκηση

κομματικής βίας.

Επιπλέον, οι συγκεκριμένοι Σύμβουλοι προπαγανδίζουν την

προοπτική ενός νέου εμφυλίου υιοθετώντας τα εξής ανατριχιαστικά:

10. “Σε περίπτωση ιμπεριαλιστικής πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας,

ΕΙΤΕ ΣΕ ΑΜΥΝΤΙΚΟ είτε σε επιθετικό πόλεμο, το Κόμμα πρέπει να

ηγηθεί της ΑΥΤΟΤΕΛΟΥΣ οργάνωσης της εργατικής - λαϊκής πάλης με

όλες τις μορφές, ώστε να οδηγήσει σε ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΗ ΗΤΤΑ ΤΗΣ

ΑΣΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ, ΕΓΧΩΡΙΑΣ και ξένης, έμπρακτα να συνδεθεί με την

κατάκτηση της εξουσίας.

Φαντάζομαι πως είναι κατανοητό το τι σημαίνει “αυτοτελής

οργάνωση” που θα οδηγήσει στην ολοκληρωτική ήττα της εγχώριας

αστικής τάξης και στην κατάκτηση της εξουσίας. Εχει ξαναγίνει στην

Ελλάδα από το 1946 (ουσιαστικά από το 1943) μέχρι το 1949.

B. Της ΑΝΤΑΡΣΥΑ (https://antarsya.gr/node/3769)

1. …η προοπτική της επανάστασης, του σοσιαλισμού και του

κομμουνισμού στον 21ο αιώνα είναι η μόνη ελπιδοφόρα προοπτική.

2. Η ανασυγκρότηση και ο επανεξοπλισμός της

ΑΝΤΑΡΣΥΑ περιλαμβάνει: το βάθεμα της πολιτικής της αντίληψης σε

αντικαπιταλιστική/επαναστατική κατεύθυνση

3. Εθνικοποίηση του τραπεζικού συστήματος και των στρατηγικών

επιχειρήσεων χωρίς αποζημίωση, με εργατικό και λαϊκό έλεγχο.

4. Εχει πολιτική ρήξης με την αστική πολιτική, την αστική τάξη και το

κράτος της, με επαναστατική κατεύθυνση και ηγεμονία. Εχει τελικό

στόχο την κατάληψη της πολιτικής εξουσίας από την εργατική τάξη

και τους συμμάχους της. (…) Απορρίπτει τις αντιλήψεις που

συνδέονται με κάθε “φιλολαϊκή” διαχείριση του καπιταλισμού.

5. Μια μαχόμενη και ανατρεπτική Αριστερά σήμερα παλεύει για την

επιβολή αυτών των πολιτικών στόχων με τη δύναμη του εργατικού

λαϊκού κινήματος και του οργανωμένου λαού. (…)

Απορρίπτει οποιαδήποτε αυταπάτη για την προώθηση

του προγράμματος αυτού μέσα από τη συμμετοχή στους θεσμούς του

αστικού κράτους

Εφόσον το επαναστατικό πρόγραμμα της εγκαθίδρυσης

κομμουνισμού τον 21ο αιώνα δεν μπορεί να προωθηθεί μέσα από

την συμμετοχή στους θεσμούς του αστικού κράτους, όπως είναι το

κοινοβούλιο και οι εκλογές, με ποιον τρόπο μπορεί να προωθηθεί, αν

όχι με τα όπλα; Και ποιον σκοπό έχει η συμμετοχή μελών της

ΑΝΤΑΡΣΥΑ σε έναν θεσμό του αστικού κράτους, όπως η Περιφέρεια

Αττικής;

Η προσήλωση των Περιφερειακών Συμβούλων, μελών τών ως άνω

κομμάτων, στον στόχο της εγκαθίδρυσης του συστήματος που

υποστηρίζουν, δηλαδή της δικτατορίας, είναι εμφανής από τις

τοποθετήσεις τους στα θέματα που εισάγονται προς συζήτηση στο

Συμβούλιο, καθώς πάντα, ανεξαρτήτως θέματος, κατακεραυνώνουν

το καπιταλιστικό κοινοβουλευτικό σύστημα, θεωρώντας προφανώς

ότι η επιβολή του κομμουνισμού μέσω της δικτατορίας του

προλεταριάτου στην Ελλάδα θα έχει διαφορετικά αποτελέσματα

από αυτά που είχε όπου αλλού εφαρμόστηκε.

Ζητώ, λοιπόν, να γίνει ειδική συνεδρίαση του Περιφερειακού

Συμβουλίου στην οποία οι ως Σύμβουλοι μέλη των κομμάτων ΚΚΕ

και ΑΝΤΑΡΣΥΑ να τοποθετηθούν απέναντι σ’ αυτές τις

αντιδημοκρατικές και αντεθνικές θέσεις του κόμματος με την

υποστήριξη του οποίου εξελέγησαν. Θεωρώ ότι δεν είναι δυνατόν να

συνυπάρχουμε με άτομα τα οποία υιοθετούν, και δυστυχώς το έχουν

αποδείξει σ΄αυτή την αίθουσα, τη βία ως μέσο πολιτικής δράσης. Σε

περίπτωση που απορριφθεί η πρότασή μου για ειδική συνδρίαση,

ζητώ το Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής να εκδώσει ψήφισμα

(ακολουθεί πρόταση) που καταδικάζει κάθε πολιτική δράση που έχει

ως μέσο τη βία και ως στόχο την ανατροπή του δημοκρατικού

πολιτεύματος. Οταν το Π.Σ. συζητά και υιοθετεί ψηφίσματα που

καταγγέλλουν τον περιπτωσιακό εκφασισμό της κοινωνικής ζωής,

κατακρίνοντας ενέργειες πολιτών, κατά μείζονα λόγο θα πρέπει να

διατρανώσει την αντίθεσή του στην οργανωμένη, μεθοδική και

διαχρονική πολιτική προσπάθεια, από πλευράς συγκεκριμένων

πολιτικών κομμάτων, εκφασισμού του συνόλου της κοινωνικής και

πολιτικής ζωής, με την επιβολή δικτατορίας.

ΨΗΦΙΣΜΑ ΤΟΥ ΠΕΡΙΦΕΡΕΙΑΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ

Το Συμβούλιο της Περιφέρειας Αττικής καταδικάζει τις θέσεις των

κομμάτων ΚΚΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ για ανατροπή της Κοινοβουλευτικής

Δημκρατίας και την επιβολή δικτατορίας και αποκηρύσσει τη βία ως

εργαλείο πολιτικής δράσης. Καλεί τους Περιφερειακούς Συμβούλους

που είναι μέλη των ως άνω κομμάτων με δήλωσή τους στο

Προεδρείο να διευκρινίσουν το αν ασπάζονται ή απορρίπτουν τις

συγκεκριμένες θέσεις των κομμάτων τους, επιφυλασσόμενο για τις

περαιτέρω ενέργειές του.

Ο προτείνων Σύμβουλος

Θάνος Τζήμερος

Επικεφαλής της Παράταξης

“Δημιουργούμε μαζί”

ESA - NASA Σχεδιάζουν τριπλή αποστολή μεταφοράς δειγμάτων εδάφους του Αρη στη Γη

Οι μέχρι τώρα αποστολές στον Αρη έχουν κάνει σημαντικές ανακαλύψεις, που έχουν μετασχηματίσει την αντίληψή μας για τον πλανήτη, αλλά το επόμενο βήμα για ριζοσπαστικές ανακαλύψεις θα είναι η μεταφορά δειγμάτων εδάφους του Αρη στη Γη, για εργαστηριακή ανάλυση με όλη τη φαρέτρα οργάνων και δυνατοτήτων. Τα σκάφη σε τροχιά, οι άκατοι προσεδάφισης και τα ρόβερ που διατρέχουν την επιφάνεια του κόκκινου πλανήτη φέρουν λιγοστά συμπαγή επιστημονικά όργανα. Τα εργαστήρια που χρειάζονται για να γίνουν ολοκληρωμένες αναλύσεις είναι πολύ σύνθετα και βαριά για να μεταφερθούν στον Αρη. Επιπλέον, καθώς η τεχνολογία εξελίσσεται, τα ίδια δείγματα θα μπορούν να επανεξεταστούν, όπως συνέβη και με τα δείγματα που λήφθηκαν τις δεκαετίες του 1960 και 1970 από τις αποστολές «Απόλλων» στη Σελήνη.
Με βάση αυτές τις εκτιμήσεις του, ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Διαστήματος (ESA) προτείνει στην αμερικανική διαστημική υπηρεσία (NASA) μια αποστολή σε τρεις φάσεις, ώστε η μεταφορά δειγμάτων αρειανού εδάφους στη Γη να γίνει πραγματικότητα και οι επιστήμονες να αποκτήσουν υλικό για μελέτη επί πολλά χρόνια, αν όχι επί δεκαετίες. Πριν από την οριστικοποίηση της συνεργασίας γι' αυτήν τη μεγαλόπνοη τριπλή αποστολή, θα πρέπει η πρόταση να γίνει αποδεκτή στο επίπεδο των ευρωπαϊκών χωρών που συμμετέχουν στον ESA και θα πρέπει να τη χρηματοδοτήσουν, εκπρόσωποι των οποίων θα συναντηθούν στο προσεχές μέλλον σε υπουργικό επίπεδο για να αποφασίσουν σχετικά.
Σύμφωνα με το αρχικό σχέδιο, η αποστολή «Mars 2020» της NASA θα εξερευνήσει την επιφάνεια του Αρη και θα συλλέξει δείγματα από ενδιαφέροντα σημεία, τα οποία θα τοποθετήσει μέσα σε δοχεία, τα οποία θα αφήσει σε στρατηγικά επιλεγμένα σημεία, ώστε να συλλεχθούν από την επόμενη αποστολή.
Και πάλι με ευθύνη της NASA θα εκτοξευτεί η αποστολή ανάκτησης των δοχείων με τα δείγματα, που θα προσεδαφιστεί κοντά στο σκάφος της πρώτης αποστολής, μεταφέροντας εκεί ένα ρόβερ κατασκευασμένο από τον ESA. Το ευρωπαϊκό ρόβερ θα πραγματοποιήσει την περισυλλογή των δοχείων, κάνοντας κατά κάποιον τρόπο το αντίστοιχο ενός «κυνηγιού θησαυρού». Οταν μαζέψει και το τελευταίο θα τα μεταφέρει στην πλατφόρμα της ακάτου προσεδάφισης της αποστολής, βάζοντάς τα μέσα σε ένα μεγάλο δοχείο. Σε μια διαστημική πρωτιά, το μεγάλο δοχείο θα τεθεί σε τροχιά με την πρώτη εκτόξευση πυραύλου που θα έχει γίνει ποτέ από το έδαφος του Αρη.
Η τρίτη αποστολή θα είναι του ESA και θα πραγματοποιηθεί με τέτοιον τρόπο και σε τέτοιο χρόνο, ώστε να συλλάβει το μεγάλο δοχείο με τα δείγματα, που θα βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τον Αρη. Το δοχείο θα ενσωματωθεί μέσα σε σύστημα που θα εξασφαλίσει ότι δεν θα μολυνθεί η Γη από τα μη αποστειρωμένα αρειανά υλικά που περιέχει, αλλά ούτε και αυτά από γήινα μικρόβια και άλλους παράγοντες. Το σκάφος της τρίτης αποστολής θα πυροδοτήσει τους κινητήρες του, για να βγει από την αρειανή τροχιά και να κατευθυνθεί προς το μητρικό του πλανήτη. Τελικά τα δείγματα, που θα έχουν προφυλαχθεί με αυτόν τον τρόπο, θα φτάσουν στην επιφάνεια της Γης μέσα σε μια κάψουλα επανεισόδου στην ατμόσφαιρα. Ολα αυτά βέβαια, εφόσον εγκριθούν τα σχετικά κονδύλια και από τις δύο μεριές του Ατλαντικού.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: www.esa.int

«Ποιος φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ;»

Elina Giounanli/nophoto.gr

Ο τίτλος «Who's afraid of Virginia Woolf?» είναι η παραλλαγή του λαϊκού τραγουδιού «Who's afraid of the big bad wolf», που για τον Εντουαρντ Αλμπι σημαίνει «ποιος φοβάται τη ζωή χωρίς φαντασιώσεις και ψευδαισθήσεις».

Το αιώνιο πρόβλημα που συνεχίζει να απασχολεί επιστήμονες, ψυχολόγους, ιστορικούς, απλούς καθημερινούς ανθρώπους.
Ο Εντουαρντ Αλμπι γεννήθηκε το 1928 στην Ουάσιγκτον. Τους γονείς του δεν τους γνώρισε ποτέ. Θα τον υιοθετήσει μια οικογένεια πλουσίων, οι οποίοι διέθεταν αλυσίδα θεάτρων στην Αμερική. Ανήσυχος, τολμηρός και με διάθεση να καταρρίψει το μύθο του αμερικάνικου τρόπου ζωής, επομένως το «αμερικάνικο όνειρο», φεύγει από το σπίτι του, αναζητώντας πλέον το δικό του δρόμο, μακριά από κάθε είδους σύμβαση και κοινωνική υποκρισία. Το 1958 γράφει το πρώτο σημαντικό μονόπρακτο, «Η ιστορία του ζωολογικού κήπου», ακολουθούν «Ο θάνατος της Μπέσι Σμιθ», το 1959 το «Κουβαδάκι», «Το αμερικάνικο όνειρο». Σε ηλικία 32 ετών θα γράψει το «Ποιος φοβάται τη Βιρτζίνια Γουλφ;», αυτό το έργο που θα σημαδέψει το αμερικανικό αλλά και το παγκόσμιο θέατρο. Από τις μεγαλειώδεις εκείνες στιγμές του παγκόσμιου θεάτρου που τοποθετούν τον Ε. Αλμπι στην πρώτη σειρά των Αμερικανών συγγραφέων, δίπλα στον Αρθουρ Μίλερ και τον Τένεσι Ουίλιαμς. Το έργο του Αλμπι αγγίζει την τραγωδία, τη σύγχρονη τραγωδία, που μέσα από τον αλληλοσπαραγμό των ανθρώπινων σχέσεων θα διασχίσουμε και θα διανύσουμε μαζί τα μονοπάτια των αέναων λαβυρίνθων του μυαλού και της ψυχής τους. Ενα ταξίδι που θα περάσει μέσα από το ζόφο και το έρεβος. Μετά θα μας διαπεράσει ο Αιθέρας, ως παιδί του Ερέβους και της Νύχτας και ίσως συναντήσουμε την αδερφή του την Ημέρα. Μια Ημέρα, όμως, όπου όλα θα είναι φωτισμένα αλλιώς πια, μέσα από το αραχνοΰφαντο πέπλο της «κάθαρσης». Ο Αλμπι δεν καινοτομεί απλώς, μας αποκαλύπτει τους κανόνες της φύσης. Τέσσερα αγρίμια, παγιδευμένα σε ένα κλουβί, θα αγωνιστούν μέχρις εσχάτων, ο καθένας από τη δική του γενετήσια δομή και ορμή. Ποιος θα νικήσει; Αυτό το ερώτημα είναι για τη δική μας απλοϊκή ικανοποίηση. Για τον Αλμπι η νίκη ή η ήττα είναι απλώς τα ζάρια για να ξεκινήσει το παιχνίδι.

Κανόνες του παιχνιδιού

Για να επιζήσουν θα πρέπει να καταστρέψουν όλες τις ψευδαισθήσεις, αυταπάτες, την ψευτο-κοινωνική τους θέση, τον ψευτογάμο τους, την ψευτοδουλειά τους, τον ψευτοαμερικάνικο, δήθεν ιδανικό τρόπο ζωής τους, μέσα από τις ψευτοπαγκόσμιες κατακτήσεις τους. Να καεί και το τελευταίο γραμμάριο πολιτισμικού λίπους.
Ο Αλμπι συλλαμβάνει με μοναδικό τρόπο τον κόσμο των «καμποτίνων» και της απάτης.
Το έργο διαδραματίζεται στο σαλόνι ενός ζευγαριού, της Μάρθας και του Τζορτζ, του Τζορτζ και της Μάρθας. Καθηγητής Ιστορίας εκείνος, κόρη του αφεντικού του, προέδρου του Πανεπιστημίου, εκείνη. Επιστρέφοντας από μια δεξίωση που έδωσε ο πατέρας της Μάρθας στο Πανεπιστήμιο, η Μάρθα πληροφορεί τον Τζορτζ ότι κάλεσε στο σπίτι τους, 3 τα ξημερώματα, ένα νεαρό, νιόπαντρο ζευγάρι, τον Νικ και την Χάνι. Και έτσι αρχίζουν όλα. Αποκαλύψεις, μυστικά, επικίνδυνες ομολογίες, εκρήξεις, ψέματα, απάτες, απιστίες, θεατρινισμοί. Και όλα αυτά μπροστά στο νεαρό ζευγάρι. Οπου και αυτό με τη σειρά του θα ξεγυμνωθεί και θα αρχίσει να αποκαλύπτεται και ο δικός του μη συνειδητοποιημένος μικρόκοσμος, που εν ευθέτω χρόνω διαφαίνεται ότι θα έχει τη μοίρα της Μάρθας και του Τζορτζ.
Ο Αλμπι έχει συνθέσει ένα δύσκολο παζλ χαρακτήρων, όπου με το που τους βλέπουμε, αρχίζουν ακατάπαυστα και ανελέητα να κονταροχτυπιούνται μέχρι τελικής πτώσης. Με χιούμορ, συγκίνηση, τρέλα, βία, συμπόνια, θα τερματίσουν έναν αγώνα γόνιμης αξίας.
Γιατί ο Αλμπι τώρα τοποθετεί το νεαρό ζευγάρι ως μοχλό εκκίνησης της έκρηξης της Μάρθας και του Τζορτζ; Ερωτήματα που έχουν ήδη απαντηθεί. Η Μάρθα και ο Τζορτζ θέλουν μάρτυρες, θέλουν κοινό για να παίξουν την παράστασή τους, να αυτοσχεδιάσουν, να εξουσιάσουν, να επιδείξουν τις ικανότητές τους και να συμπαρασύρουν το κοινό τους. Επιδιώκουν την ταύτισή τους με τους άλλους με οδυνηρό τρόπο.

Η παράσταση

Η παράσταση στο Θέατρο Αθηνών, σε σκηνοθεσία Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη, και τον ίδιο στο ρόλο του Τζορτζ, την Μαρία Πρωτόπαππα στο ρόλο της Μάρθας, τον Προμηθέα Αλειφερόπουλο και την Ντάνη Γιαννακοπούλου, θα μπορούσε να θεωρηθεί αρκετά καλή, αφού κινήθηκε σε βατά για το ευρύ κοινό μέτρα. Εντιμη, καλοστημένη, με το ζεστό και αντιπροσωπευτικό σκηνικό της Αθανασίας Σμαραγδή, τους ατμοσφαιρικούς φωτισμούς του Αλέκου Γιάνναρου, τα επίσης πιστά κοστούμια της δεκαετίας του '60 από την Μαρία Κοντοδήμα, με κάποιες ενστάσεις αισθητικής ως προς τα κοστούμια της Μαρίας Πρωτόπαππα. Ρέουσα η μετάφραση της Τζένης Μαστοράκη. Και οι δύο ηθοποιοί, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης και η Μαρία Πρωτόπαππα, είχαν καλές στιγμές και αρκετές ήταν οι φορές που ένιωθες ότι δύνανται να ταυτιστούν με τους ρόλους τους. Η Πρωτόππαπα είναι μια ηθοποιός με εσωτερικότητα που μπορεί να ταυτίζεται με τους ρόλους, τους οποίους καταπιάνεται με αίσθημα και βάθος και δυνητικά είχε τις προϋποθέσεις να αποδώσει πολύ καλά την Μάρθα. Ο Μαρκουλάκης, ηθοποιός αξιώσεων και αυτός, θα μπορούσε να θίξει πιο πολλές διαστάσεις του ρόλου του αλλά δεν τον βοήθησε προφανώς ο επιπλέον ρόλος, αυτός του σκηνοθέτη. Ολη η παράσταση έχει στηθεί με έναν πιο «ανάλαφρο τρόπο», μένοντας πιο πολύ στη σύγκρουση των δύο φύλων, αποδυναμώνοντας το έργο από τον πολυεπίπεδο συμβολισμό του, άρα την πολιτική διάσταση δηλαδή την αποκάλυψη της απάτης που είναι το «αμερικάνικο όνειρο». Θεωρώ ότι ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης δεν τόλμησε να φτάσει στα άκρα, να τσαλακωθεί, όπως ιδανικά απαιτεί ο ρόλος του. Κινήθηκε, καθοδηγώντας και τους άλλους ηθοποιούς, σε πιο ασφαλή μονοπάτια δράσης - αντίδρασης με το κοινό. Ο Προμηθέας Αλειφερόπουλος, σε ικανοποιητικό βαθμό έχτισε το χαρακτήρα του Νικ, η Ντάνη Γιαννακοπούλου αν και επί τη εμφανίσει έφερε την ξανθιά ντελικάτη γυναίκα αλλά αδιάφορη, για το τι πραγματικά συμβαίνει γύρω της ήταν τόση φανερή η πρόθεση της συγκινησιακής της κατάστασης, που δεν σε άφηνε να την δεις στο ρόλο. Οφείλω να πω, πάντως, ότι στους δύσκολους καιρούς που ζούμε και στις εκπτώσεις που γίνονται τόσο στα καλλιτεχνικά πράγματα όσο και σε άλλα, είναι αξιέπαινο το γεγονός ότι οι καλλιτέχνες καταπιάνονται με τα αριστουργήματα του θεάτρου που στις μέρες μας είναι τόσο χρήσιμα για το κοινό.
Εχοντας δει και την παράσταση του Οιδίποδα το καλοκαίρι θα έλεγα για τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη ότι ήρθε η ώρα να επαναστατήσει, να σπάσει φράγματα και κώδικες ασφαλείας, να αποποιηθεί έναν «αστικό» τρόπο παιξίματος, να συγκρουστεί και να βουτήξει σε βαθιά νερά.