Αλεξάντρ Σολζενίτσιν: Η ιστορία ενός φασίστα που βραβεύτηκε με Νόμπελ

Από nikos 

Γράφει ο Νίκος Μόττας* //

Στις 3 Αυγούστου συμπληρώνονται 9 χρόνια από το θάνατο του «πατριάρχη» του αντικομμουνισμού- του διαβόητου ρώσου συγγραφέα που βραβεύτηκε με βραβείο Νόμπελ Αλεξάντρ Ισάγιεβιτς Σολζενίτσιν. Ο χαρακτηρισμός «πατριάρχης του αντικομμουνισμού», αν και αλληγορικός, δεν είναι καθόλου τυχαίος. Τα γραπτά του Σολζενίτσιν, πολυδιαφημισμένα στο δυτικό καπιταλιστικό κόσμο, αποτέλεσαν πηγή αισχρών συκοφαντιών και ψεμάτων ενάντια στο πρώτο σοσιαλιστικό κράτος, την ΕΣΣΔ. Ακόμη και σήμερα, πονήματα του Σολζενίτσιν όπως το «Αρχιπέλαγος Γκουλάγκ», η το «Μια μέρα του Ιβάν Ντενίσοβιτς», αποτελούν τα «ευαγγέλια» των πάσης φύσης αντικομμουνιστών.

Πάνω στις υποτιθέμενα ειλικρινείς μαρτυρίες που αποτύπωσε γραπτώς ο Σολζενίτσιν «χτίστηκε» επί δεκαετίες μια αντισταλινική-αντισοβιετική μυθολογία, η οποία ιδιαίτερα στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου αποτέλεσε την ιδεολογική προμετωπίδα των ιμπεριαλιστών ενάντια στην ΕΣΣΔ και τον σοσιαλιστικό κόσμο. Γι’ αυτό άλλωστε και ο Αλ.Σολζενίτσιν έτυχε ιδιαίτερης μεταχείρισης και προβολής στις καπιταλιστικές χώρες και ειδικά στις ΗΠΑ. Είχε δε φροντίσει να χτίσει γύρω απ’ τον εαυτό του το αναγκαίο προφίλ που του χάριζε επάξια μια θέση σε ακαδημαϊκά φόρουμ, εκδοτικούς οίκους κλπ: «διανοούμενος» και «αντιφρονών» ταυτόχρονα, «κυνηγημένος από το ανάλγητο σοβιετικό καθεστώς».

Βέβαια, ο πραγματικός Σολζενίτσιν είναι πολύ διαφορετικός από αυτόν που η αντικομμουνιστική προπαγάνδα πλασάρει στο διεθνές κοινό. Ο ίδιος επιχείρησε μέσα από τα γραπτά του να ηρωοποιήσει τον εαυτό του, αυτοπαρουσιάζομενος ως διωκόμενος και αντιφρονών της περιόδου του Ι.Β.Στάλιν. Οι εκθειαστές του «αντιφρονούντα Σολζενίτσιν» αποσιωπούν την αλήθεια: το γεγονός ότι το 1946 καταδικάστηκε σε οκταετή φυλάκιση εξαιτίας της αντεπαναστατικής, φιλοναζιστικής του προπαγάνδας. Ήταν τόσο «πατριώτης» ο Σολζενίτσιν ώστε δεν έκρυψε ποτέ την συμπάθεια του προς το ναζιστικό καθεστώς, κατηγορώντας μάλιστα τον Στάλιν ότι αυτός οδήγησε την ΕΣΣΔ σε πόλεμο, αντί να συνάψει συμφωνία με τη χιτλερική Γερμανία!

Η φιλοναζιστική δράση του Σολζενίτσιν πήγαινε χέρι-χέρι με τον βαθύ, πρωτόγονο αντικομμουνισμό του ο οποίος δεν τον εγκατέλειψε ακόμη και στα βαθιά του γεράματα. «Ο γερμανικός στρατός θα μπορούσε να είχε ελευθερώσει την Σοβιετική Ένωση από τον Κομμουνισμό αλλά ο Χίτλερ ήταν ηλίθιος και δεν χρησιμοποίησε αυτό το όπλο» δήλωνε ο «νομπελίστας» Σολζενίτσιν χρόνια μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Το «οπλο» στο οποίο αναφέρονταν ο Σολζενίτσιν- και που δεν χρησιμοποίησε ο Χίτλερ- ήταν οι αντεπαναστάτες και προδότες, επίδοξοι συνεργάτες των Ναζί μέσα στην ΕΣΣΔ, όπως ο ίδιος!

Μετά την αποφυλάκιση του, ο Αλεξαντρ Σολζενίτσιν ξεκίνησε να δημοσιεύει τα βιβλία του στην ΕΣΣΔ. Η τότε ηγεσία του Νικίτα Χρουστσώφ, Γ.Γ. της ΚΕ του ΚΚΣΕ, έβλεπε τα γραπτά του Σολζενίτσιν ως αρωγό στην ιδεολογική προώθηση της λεγόμενης «αποσταλινοποίησης», στο πλαίσιο της ευρύτερης ρεβιζιονιστικής-οπορτουνιστικής στροφής που είχε ξεκινήσει το 1956. Εάν όμως ο σκοπός του Χρουστσώφ ήταν να χτυπήσει την κληρονομιά του Στάλιν, ο στόχος του Σολζενίτσιν πήγαινε ένα βήμα παραπέρα: στόχευε την ΕΣΣΔ και τον ίδιο τον σοσιαλισμό.

Η προσπάθεια του Σολζενίτσιν να συκοφαντήσει την ΕΣΣΔ και τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό απέδωσε τους πρώτους καρπούς για τον ίδιο το 1970, όταν του απονεμήθηκε το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας για το βιβλίο «Μια ημέρα του Ivan Denisovich». Με την ανάδειξη του συγγραφικού ταλέντου του Σολζενίτσιν, οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο διεθνής ιμπεριαλισμός βρήκαν τον κατάλληλο προπαγανδιστή του αντικομμουνισμού, ιδιαίτερα στην ευαίσθηση περίοδο του Ψυχρού Πολέμου. Το 1974, ο- νομπελίστας πλέον Σολζενίτσιν- αποκύρηξε την σοβιετική του υπηκοότητα, μεταναστεύοντας αρχικά στην Ελβετία και στη συνέχεια στις ΗΠΑ.

Φράνκο, Πινοσέτ, Σουχάρτο: Τρεις δικτάτορες που έτυχαν της υποστήριξης του Σολζενίτσιν.

Οι φασιστικές του ιδεοληψίες αποτέλεσαν  τον πυρήνα της πολιτικής του σκέψης, ακόμη και μετά την αποχώρηση του από την ΕΣΣΔ. Τις δεκαετίες 1970 και 1980, ο Σολζενίτσιν ταυτίστηκε με τις πλέον αντιδραστικές δυνάμεις που υπήρχαν στον καπιταλιστικό κόσμο. Ενδεικτικά των απόψεων του, είναι όσα αναφέρει ο Μάριο Σόουζα:

«Οι ναζιστικές συμπάθειες του θάφτηκαν ώστε να μην παρεμποδίσουν τον πόλεμο προπαγάνδας ενάντια στο σοσιαλισμό […] Στις ΗΠΑ, ο Σολζενίτσιν κλήθηκε συχνά να ομιλήσει σε σημαντικές συνεδριάσεις. Ήταν, παραδείγματος χάριν, ο κύριος ομιλητής στο συνέδριο του συνδικάτου AFL-CIO το 1975, και στις 15 Ιουλίου 1975 κλήθηκε για να δώσει μια διάλεξη σχετικά με την παγκόσμια κατάσταση στο αμερικανικό Κογκρέσο! Οι διαλέξεις του ήταν προκλητικές, καθώς υποστήριζε τις πλέον αντιδραστικές θέσεις. Μεταξύ άλλων υποστήριζε νέα εισβολή στο Βιετνάμ, μετά από τη νίκη του επί των ΗΠΑ. Και επιπλέον: μετά από 40 έτη φασισμού στην Πορτογαλία, όταν πήραν οι αριστεροί ανώτεροι υπάλληλοι στρατού την εξουσία στη λαϊκή επανάσταση του 1974, ο Σολζενίτσιν ήταν υπέρμαχος της αμερικανικής στρατιωτικής επέμβασης στην Πορτογαλία που, σύμφωνα με αυτόν, θα προσχωρούσε στο σύμφωνο της Βαρσοβίας εάν οι ΗΠΑ δεν επενέβαιναν! Στις διαλέξεις του, ο Σολζενίτσιν διαφωνούσε με την απελευθέρωση των αφρικανικών αποικιών της Πορτογαλίας».

Το όνομα του Σολζενίτσιν συνδέθηκε με την υποστήριξη απάνθρωπων, φασιστικών καθεστώτων όπως: του Φράνκο στην Ισπανία, του Πινοσέτ στη Χιλή, του Σουχάρτο στην Ινδονησία. Υποστήριξε ανοιχτά τους φασίστες στην Ισπανία, ενώ δεν έχασε την ευκαιρία να δώσει ρεσιτάλ αντικομμουνισμού και αντιδραστικότητας σε συνέντευξη του στην ισπανική τηλεόραση, το Μάρτη του 1976. Αντιδρώντας στις μεταρρυθμίσεις που προωθούσε – ως αποτέλεσμα της λαϊκής πίεσης – μετά το θάνατο του Φράνκο ο βασιλιάς Χουάν Κάρλος, ο Σολζενίτσιν έχυνε φασιστικό δηλητήριο προειδοποιώντας τους Ισπανούς για πιθανή επικράτηση των «προοδευτικών» (όσων δηλαδή δεν ήταν με τη δικτατορία του Φράνκο).

Εξώφυλλο στο περιοδικό “Time”, Φλεβάρης 1974.

Αξίζει να σημειωθεί πως ο πολυδιαφημισμένος «μαχητής της ελευθερίας» ήταν ο μοναδικός σοβιετικός συγγραφέας που είχε καταφέρει να «περάσει» τη λογοκρισία του ρατσιστικού καθεστώτος του Άπαρτχάϊντ στη Νότιο Αφρική! Αν και λαλίστατος στα δυτικά φόρα, προνομιακός συνομιλητής του Ρόναλντ Ρίγκαν και της Μάργκαρετ Θάτσερ, ο νομπελίστας Σολζενίτσιν δεν είχε βρει να αρθρώσει μισή κουβέντα για τις φυλετικές διακρίσεις στη Νότια Αφρική. Ούτε,ασφαλώς, για τα εκατομμύρια θύματα του αμερικανικού ιμπεριαλισμού στο Βιετνάμ.

Οι μόνοι νεκροί που υπήρχαν για τον Σολζενίτσιν ήταν αυτοί που είχε στην αντικομμουνιστική του φαντασία: τα 60 εκατομμύρια (!!), όπως σημείωνε, «θύματα του Στάλιν». Ασφαλώς, από την επιστημονική μελέτη των ιστορικών στοιχείων για τα περίφημα «γκούλαγκ», προκύπτει αβίαστα το συμπέρασμα ότι οι ισχυρισμοί του Σολζενίτσιν ήταν το λιγότερο φαιδροί. Για παράδειγμα, μεταξύ 1923 και 1952 ο αριθμός όσων καταδικάστηκαν σε θάνατο κυμαίνεται από 776.000 έως 786.000 ανθρώπους. Ακόμη κι’ αν υπολογιστούν ενδεχόμενες εκτελέσεις που δεν έγιναν γνωστές, ο αριθμός αυτός φτάνει τις 820.000. Τα «εκατομμύρια θύματα» που «κατέγραψε» ο Σολζενίτσιν έχουν τόση σχέση με την πραγματικότητα, όσο το αγαπημένο του τσαρικό καθεστώς του 19ου αιώνα με τη δημοκρατία.

Όσο εύκολα ο καπιταλιστικός κόσμος της Δύσης «αγκάλιασε» τον Σολζενίτσιν τη δεκαετία του 1970, άλλο τόσο εύκολα τον πέταξε στο καλάθι της πνευματικής ανυποληψίας στις αρχές της δεκαετίας του ’90, λίγο μετά τις αντεπαναστατικές ανατροπές στην ΕΣΣΔ και την ανατολική Ευρώπη. Ο Σολζενίτσιν και τα καλογραμμένα παραμύθια του χρησίμευσαν μέχρι να διαδωθεί ο μύθος του «σοβιετικού τέρατος» και του «αιμοσταγούς κομμουνισμού» στις κρίσιμες δεκαετίες του Ψυχρού Πολέμου. Με την επικράτηση της αντεπανάστασης, οι μύθοι του Σολζενίτσιν άρχισαν να χάνουν την αξία τους ως μαριονέτες της αντικομμουνιστής διανόησης. Όπως σωστά επισημαίνει ο Μ.Σόουζα, ο Σολζενίτσιν «για τους καπιταλιστές ήταν ένα δώρο από τον ουρανό που ήταν σε θέση να χρησιμοποιηθεί στο βρώμικο πόλεμό τους ενάντια στο σοσιαλισμό, αλλά όλα έχουν τα όρια τους. Στη νέα καπιταλιστική Ρωσία, αυτό που καθορίζει την υποστήριξη της Δύσης για τις πολιτικές ομάδες είναι μόνο η δυνατότητα να κάνει καλές μπιζνες με υψηλά κέρδη κάτω από την προστασία τέτοιων ομάδων. Ο φασισμός (σ.σ: των ιδεοληψιών του Σολζενίτσιν) ως εναλλακτικό πολιτικό καθεστώς για τη Ρωσία δεν θεωρείται καλός για μπιζνες».

Με τον πρόεδρο Βλ.Πούτιν. Η ρωσική αστική τάξη πρόλαβε να τον βραβεύσει για τις “υπηρεσίες” του.

Ο Αλεξάντρ Σολζενίτσιν επέστρεψε στη Ρωσία το 1994, έπειτα από 18 χρόνια διαμονής στις ΗΠΑ. Βέβαια, ένα χρόνο πριν, το 1993, δεν είχε αρθρώσει ούτε κουβέντα όταν το διεφθαρμένο αντεπαναστατικό καθεστώς του Γιέλτσιν κατέβαζε τα τανκς στους δρόμους της Μόσχας και βομβάρδιζε το Ανώτατο Σοβιέτ. Τέτοιος «πατριώτης» ήταν ο Σολζενίτσιν, ιδεολογικός «όμηρος» ακροδεξιών, θρησκόληπτων και σκοταδιστικών αντιλήψεων, που ζούσε με το όραμα της αναγέννησης της τσαρικής αυτοκρατορίας.

Η ρωσική αστική τάξη, διά του προέδρου Βλ. Πούτιν, φρόντισε να τιμήσει τον Σολζενίτσιν αποδίδοντας του το 2007 το Κρατικό Βραβείο της Ρωσικής Ομοσπονδίας για το «ανθρωπιστικό έργο»(!) του Όταν, ωστόσο, το 2008, λίγους μόλις μήνες μετά το θάνατο του, η κυβέρνηση αποφάσισε να δώσει τ’ονομα του σε ένα δρόμο της Μόσχας, συνάντησε τις έντονες διαμαρτυρίες των κατοίκων της περιοχής. Ο Σολζενίτσιν πέθανε τον Αύγουστο του 2008, όμως στις καρδιές των περισσότερων συμπατριωτών του είχε πεθάνει πολύ νωρίτερα – τότε που αποφάσισε συνειδητά να συνταχθεί με την αντίδραση και τον Ιμπεριαλισμό.

* υποψήφιος Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας.

«Ναι, αλλά ο Στάλιν….»: Αντισταλινισμός και παραχάραξη της Ιστορίας

Κλιμάκωση της επίθεσης σε Βενεζουέλα – Κούβα – Νικαράγουα

Κατιούσα

Η αυτοκρατορία του κακού των ΗΠΑ, δεν το βάζει κάτω παρά τις απανωτές ήττες που έχει υποστεί στην προσπάθειά της να ανατρέψει την εκλεγμένη κυβέρνηση Μαδούρο της Μπολιβαριανής Δημοκρατίας. Επιδιώκουν, κατά παράβαση κάθε ίχνους Διεθνούς Δικαίου, την ανατροπή όχι μόνον της κυβέρνησης της Βενεζουέλας, αλλά και της Κούβας, και της Νικαράγουας, για τον απλούστατο λόγο ότι τα τρία αυτά κράτη βρίσκονται εκτός των οικονομικών και στρατιωτικών δομών της Δύσης, έχοντας επί πλέον συνάψει σχέσεις, οικονομικές και στρατιωτικές, με Ρωσία και Κίνα.  Το τελευταίο, θεωρείται εντελώς απαράδεκτο από το παρακράτος των ΗΠΑ γιατί δεν θέλουν στην αυλή τους – το Δυτικό ημισφαίριο – την παρουσία κανενός άλλου ισχυρού ανταγωνιστή.
Παράλληλα ο αδίστακτος και γκανγκστερικός τρόπος που επεμβαίνουν σε μία σειρά κρατών και όχι μόνο στο Δυτικό ημισφαίριο, σκοπεύει στο να αποτρέπει άλλους λαούς και κυβερνήσεις, από το να κάνουν έστω και απλή σκέψη για διαφυγή από τις δυτικές παγκόσμιες εκμεταλλευτικές δομές. Όλα λοιπόν τα φασιστοειδή του πλανήτη, από το κράτος – δολοφόνο του σιωνιστικού Ισραήλ, τους ναζιστές του Κιέβου, τις ειδικές υπονομευτικές υπηρεσίες του ΝΑΤΟ, τις αντίστοιχες των γειτονικών με τη Βενεζουέλα μπανανιών όπως η Κολομβία,  η Χιλή, η Αργεντινή, το Περού, αλλά και η Βραζιλία, έχουν αποστείλει εκατοντάδες εκπαιδευμένους δολοφόνους στην Κολομβία, όπου σε ειδικά στρατόπεδα, συγκροτούν τα πρώτα τμήματα «μαχητών της ελευθερίας», ή «κόντρας»,  για εισβολή και  δημιουργία εμφυλίου πολέμου στη Βενεζουέλα. Στόχος τους η ανατροπή της κυβέρνησης Μαδούρο και η  εγκατάσταση μια «κυβέρνησης» ανδρεικέλων με πρόεδρο τον πράκτορά τους Γκουαϊδό, που θα επιτρέψει με το αζημίωτο, την  λεηλασία του τεράστιου ορυκτού πλούτου της χώρας από τις αμερικάνικες  και ευρωπαϊκές πολυεθνικές.
Επειδή δεν μπόρεσαν μέχρι σήμερα, ούτε τη μεγάλη πλειοψηφία του λαού ούτε τον στρατό της χώρας να προσεταιριστούν και να τους στρέψουν κατά της κυβέρνησής τους, εφαρμόζουν ένα πραγματικά εγκληματικό σχέδιο οικονομικής ασφυξίας, μέσω παντοειδών κυρώσεων, κατά της πολύπαθης χώρας. Αυτές έχουν προκαλέσει σοβαρά προβλήματα επισιτισμού, και υγείας, που σε συνδυασμό με τις πολλαπλές κυβερνοεπιθέσεις στο ηλεκτρικό δίκτυο της χώρας και στις δημόσιες υποδομές,  δυσχεραίνουν πολύ την καθημερινότητα  των λαϊκών τάξεων.
Και μέσα σε όλα αυτά, η νέα ελληνική κυβέρνηση φρόντισε να αναγνωρίσει από τις πρώτες ημέρες που ανέλαβε, τον πραξικοπηματία – μαριονέτα Χ.Γκουαιδό – το κουτσό άλογο των ΗΠΑ στη Βενεζουέλα – ταυτιζόμενη απολύτως αφενός με τους Ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ και της ΕΕ που ενορχηστρώνουν την ιμπεριαλιστική επέμβαση ενάντια στην Μπολιβαριανή Δημοκρατία της Βενεζουέλας και αφετέρου με τα πιο αντιδραστικά φασιστικά πραξικοπηματικά τμήματα της βενεζουελάνικης ολιγαρχίας.
Ο Ελληνοκουβανικός Σύνδεσμος Καλαμάτας “VENCEREMOS” καλεί τον προοδευτικό κόσμο και την νεολαία της περιοχής μας, μαζί με τον αγωνιζόμενο λαό σε όλο τον κόσμο, να βρεθεί και πάλι στο πλευρό της Μπολιβαριανής Βενεζουέλας και να υπερασπιστεί το δικαίωμα του λαού της να επιλέγει τον δρόμο του αντιστεκόμενος στον πόλεμο του διεθνούς ιμπεριαλισμού.
Καλούμε τους φίλους της Κούβας και της Βενεζουέλας να πάρουμε μαχητικά μέρος στην προγραμματιζόμενη “Ελληνική Μπριγάδα Αλληλεγγύης” που θα ταξιδέψει τους προσεχείς μήνες στη Βενεζουέλα.

Ελληνοκουβανικός Σύνδεσμος Φιλίας & Αλληλεγγύης Καλαμάτας “VENCEREMOS”

Η μέρα που δάκρυσε ο Μίσα

Από atexnos2019 atexnos2019

Γράφει ο Στέλιος Κανάκης //

Ήταν στους Ολυμπιακούς αγώνες της Μόσχας, στις 3 Αυγούστου 1980, που το αρκουδάκι δάκρυσε στην τελετή λήξης. Ποιος ξέρει αν έκλαιγε για τα ένδοξα και παρελθόντα ή τα δυστυχισμένα μελλούμενα. Ίσως να προείδε τους αλαλάζοντες λιλιπούτειους, να τρέχουν να καταβάλουν τον Γκιούλιβερ. Να χάνονται οι δουλειές των ανθρώπων. Τα σπίτια, τα σχολεία, τα νοσοκομεία. Τα αυτονόητα δικαιώματα των λαών της ΕΣΣΔ να γίνονται ζητούμενα και άπιαστα. Να γκρεμίζονται αγάλματα των κομμουνιστών Ηρώων και στη θέση τους να στήνονται των ναζιστών δολοφόνων.
Ίσως να προείδε τον μεσαίωνα που πρόβαλε, ξανά, από το βάθος της ιστορίας. Τον Μαγιακόφσκι να γκρεμίζεται από «το σύννεφο με τα παντελόνια», τον Γιεσένιν να θρηνεί την Ισιδώρα του, τον Γεφτουσένκο να γράφει τους ματωμένους στίχους του «Μπάμπι Γιαρ», τον Γκόργκι ανήμπορο πια να ταΐσει πεινασμένα βρέφη. Το άλογο του Ντονσκόι να κλαίει.
Τον Γκαγκάριν να εκστασιάζεται απ’ το ελάχιστο της γης μέσα στο Σύμπαν. Ίσως από ψηλά να πήρε το μάτι του την χερσόνησο Σοστακόβιτς, πέρα στην Ανταρκτική, στη νήσο Αλεξάντερ και ν’ άκουσε τον βόμβο του αεροπλάνου που έσπαγε τον αποκλεισμό της ηρωικής πόλης μεταφέροντας τις παρτιτούρες από την Συμφωνία του Λένινγκραντ.
Να ένιωσε το απόκοσμο δέος των ναζιστών καθώς από τα μεγάφωνα τους έφταναν οι νότες της.
Μπορεί να πήρε τ’ αυτί του και καμιά ντουφεκιά του Ντερσού Ουζαλά που ενέπνευσε τον Ακίρα Κουροσάβα. Να θρήνησε τα εκατομμύρια των νεκρών που χρειάστηκαν για να καρφωθεί το σφυροδρέπανο στην καρδιά του φασιστικού κτήνους.
Να προείδε τη σκοτεινιά που ερχόταν. Την εξαφάνιση της μεγάλης του χώρας που έστειλε τη Γυναίκα στο διάστημα, τη Γιουγκοσλαβία να τη διαλύουν στα εξ ων συνετέθη, την Τσεχοσλοβακία να διασπάται, το Ιράκ και τη Λιβύη να είναι παρελθόν, τη ματωμένη Συρία, τα ματάκια των κάτισχνων παιδιών της Υεμένης να σβήνουν απ’ την πείνα ή να εξαερώνονται από τις βόμβες και τους πυραύλους. Τα εκατομμύρια των ανέργων να έρχονται από ένα μέλλον χωρίς μέλλον, τα άνεργα καταθλιπτικά παιδιά, τον μεσαίωνα που έμελλε να εισέλθει η ανθρωπότητα.
Ήταν κάποτε μια μεγάλη χώρα που την έλεγαν Σοβιετική Ένωση θα διηγούμαστε στα παιδιά μας. Μια χώρα που στάθηκε μεγάλη για τον ανήμπορο όπου γης, που ενέπνευσε εκατομμύρια αγωνιζόμενους ανθρώπους σ’ όλο τον κόσμο. Που ανύψωσε την επιστήμη και την τέχνη προσφέροντας τη γνώση τους στους λαούς της.
Ήταν η Σοβιετική Ένωση. Η μεγάλη χώρα των Λένιν – Στάλιν. Στην ανάμνησή της θα δακρύζουμε κι εμείς. Ίσως κι απ’ το βάρος της υποχρέωσης να φτιάξουμε πάλι τέτοιες χώρες, να προσδώσουμε νόημα στην ύπαρξή μας και μέλλον στη ζωή μας.

Εκεί που κρεμούσαν οι κατπεταναίοι τ' άρματα, κρεμάν οι γύφτοι τα νταούλια

Στην Airbnb το «σπίτι» του Άρη Βελουχιώτη στη Γαύδο!

Σε τουριστικό κατάλυμα έχει μετατραπεί το σπίτι που έχτισε ο Άρης Βελουχιώτης μαζί με άλλα μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, όταν εξορίστηκαν στη Γαύδο, τη δεκαετία του ΄30. Τι κι αν υπάρχει σχετική απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού, από το 1999, η οποία το χαρακτηρίζει “ιστορικό διατηρητέο μνημείο”… Στο σπίτι έχουν αρχίσει οι παρεμβάσεις από την αμέσως επόμενη χρονιά του χαρακτηρισμού του. Αρχικά, μετατράπηκε σε καφενείο και εδώ και λίγο καιρό ακολούθησε την πορεία του μεγάλου ποσοστού των ακινήτων στην Ελλάδα. Μισθώνεται μέσω… Airbnb!

Το “ιστορικό διατηρητέο μνημείο” που ενοικιάζεται προς 17 ευρώ την ημέρα

«…Χαρακτηρίζουμε ως ιστορικό διατηρητέο μνημείο, που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία, σύμφωνα με τις διατάξεις του ν.1469/50, το κτίριο που κατασκευάστηκε απ’ τον Άρη Βελουχιώτη και τους συνεξορίστους του στην περιοχή Σαρακήνικο της νήσου Γαύδου, Ν. Χανίων, ιδιοκτησίας Σταύρου Καρυδάκη, με τον περιβάλλοντα χώρο του στα όρια της ιδιοκτησίας, διότι αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα κτιρίου τοπικής αρχιτεκτονικής και είναι σημείο αναφοράς για τους κατοίκους του νησιού, εφόσον συνδέεται άμεσα με τον Άρη Βελουχιώτη και άλλα πρόσωπα της Νεότερης Ελληνικής Ιστορίας» αναφέρει η απόφαση του υπουργείου Πολιτισμού (ΦΕΚ 428, τ.2/ 22.4.1999), υπογεγραμμένη από την τότε υπουργό Πολιτισμού, Ελισάβετ Παπαζώη.

Δεν πέρασε ένας χρόνος από την έκδοση αυτής της απόφασης και κτιριακές επεμβάσεις στο αρχικό κτίσμα, όπως προσθήκες δωματίων και πέργκολες έκαναν αγνώριστο το «Σπίτι του Άρη», το μετέτρεψαν σε κάτι σαν καφενείο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, εδώ και λίγο καιρό, το συγκεκριμένο κτίριο λειτουργεί και ως ξενώνας, μάλιστα φιγουράρει και στην Airbnb, από όπου προσκαλεί τουρίστες να μείνουν εκεί, με αντίτιμο 17 ευρώ τη βραδιά.

Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη καταχώριση, προς ενοικίαση διατίθενται σκηνές, με ένα κρεβάτι, χωρίς τουαλέτα. Το συγκεκριμένο κατάλυμα έχει μεγάλη ζήτηση.
Όλος ο Αύγουστος, εκτός από τρεις μέρες, είναι αυτή τη στιγμή κλεισμένος και όποιος αποφασίσει να το επισκεφτεί πρέπει να πληρώσει 15 ευρώ για την κάθε διανυκτέρευση, συν 2 ευρώ ως προμήθεια υπηρεσιών.

“The House Of The Exiles”: Το… νέο όνομα για το “σπίτι του Άρη”

Στις 23 Οκτωβρίου 1931, ο Άρης Βελουχιώτης μαζί με άλλα 70 μέλη και στελέχη του ΚΚΕ, μεταφέρθηκε για πρώτη φορά στη Γαύδο. Στο Σαρακήνικο έμεναν κάποιοι εξόριστοι φυματικοί και βαριά άρρωστοι. Και όλοι μαζί, άρχισαν να συγκεντρώνουν πέτρες και χώμα και σιγά σιγά να χτίζουν το «σπίτι» τους. Παρά το ότι δε διέθεταν εργαλεία, το σπίτι που έφτιαξαν ήταν σαφώς καλύτερο από τις κατοικίες των λιγοστών κατοίκων του νησιού και για αυτό το αποκαλούσαν “παλάτι”. Δίπλα στο σπίτι οι εξόριστοι δημιούργησαν ένα περιβόλι, φούρνο για να ψήνουν το ψωμί τους και έναν αυτοσχέδιο χειρόμυλο.

Η Γαύδος λειτούργησε ως τόπος εξορίας μέχρι το Μάιο του 1941. Κάποιοι από τους εξόριστους δραπέτευσαν και κάποιοι άλλοι, με την αναστάτωση που ακολούθησε τη γερμανική εισβολή, διέφυγαν στην Κρήτη, όπου αρκετοί πήραν μέρος τόσο στη Μάχη της Κρήτης όσο και στην Αντίσταση.

Τότε, η Γαύδος ήταν ένα έρημο νησί, ένα ξερονήσι στο οποίο πέθαναν αρκετοί εξόριστοι κομμουνιστές από την πείνα, τις στερήσεις και τις αρρώστιες.

Σήμερα, η Γαύδος έχει αλλάξει και δεν έχει τίποτα να ζηλέψει από τους υπόλοιπους, ελκυστικούς εκδρομικούς προορισμούς που υπάρχουν στην Κρήτη. Πολλοί την προτιμούν ως εναλλακτικό τόπο διακοπών και την επισκέπτονται κυρίως το καλοκαίρι.

Έτσι, 88 χρόνια μετά και το “σπίτι των εξόριστων” στο Σαρακήνικο, το «Σπίτι του Άρη», όπως έμεινε στη μνήμη των παλιών κομμουνιστών, άλλαξε. Έγινε “The House Of The Exiles” και εκτός από όνομα άλλαξε και χρήση και πλέον λειτουργεί ως τουριστικό κατάλυμα.

Ο επισκέπτης το συναντάει οδηγώντας από το Σαρακήνικο, την παραλία με την ξανθιά άμμο και τα ρηχά νερά, προς τον Άι Γιάννη. Το μόνο που υπάρχει εκεί για να θυμίζει την ιστορία του σπιτιού, αλλά και του νησιού, ως τόπο εξορίας, είναι δυο ταμπέλες στην άκρη του δρόμου και μια μαρμάρινη πλάκα του ΚΚΕ στην οποία αναγράφεται:

“Απ΄ τα μπουντρούμια και την εξορία
η νέα του κόσμου ξεκινά ιστορία”
Κ. Βάρναλης

Προς τιμήν των εξόριστων κομμουνιστών και άλλων λαϊκών αγωνιστών της Γαύδου (1928-1951)

Το υπουργείο το χαρακτήρισε διατηρητέο και το παράτησε στη μοίρα του
“Από εκεί, εκτός από το Βελουχιώτη πέρασε και ο Μάρκος Βαφειάδης και ο Μενέλαος Λουντέμης. Ο Λουντέμης έμεινε για περίπου δεκαπέντε μέρες, αλλά οι δυο πρώτοι πήγαν δυο φορές στη Γαύδο. Πήγαν το 1933, πήγαν και το 1940. Εξόριστοι επί δικτατορίας του Θόδωρου Πάγκαλου και επί Μεταξά.

Όταν ήρθε στο νησί ο Βελουχιώτης, ο χώρος που σήμερα βρίσκεται το σπίτι ήταν στην ιδιοκτησία ενός παπά. Οι εξόριστοι ζήτησαν να τους επιτραπεί να χτίσουν ένα σπίτι.

Ο παπάς έκανε συμφωνητικό με το Θανάση Κλάρα, αυτό ήταν το πραγματικό όνομα του Άρη Βελουχιώτη, στο οποίο αναφερόταν ότι οι εξόριστοι θα έχτιζαν ένα σπίτι εκεί, όπου θα έμεναν για όσον καιρό θα βρίσκονταν στο νησί και ότι μετά το σπίτι θα παρέμενε στον κάτοχο. Αυτή η συμφωνία έληξε λίγο πριν τον πόλεμο του ’40. Λίγες μέρες πριν ξεσπάσει ο πόλεμος, οι εξόριστοι νοίκιασαν με νέο συμφωνητικό το σπίτι αυτό, πληρώνοντας με κάποια λίγα χρήματα που έβγαζαν από κάποιους κήπους που είχαν φτιάξει και καλλιεργούσαν.

Τώρα, υπάρχει διαμάχη ανάμεσα στο υπουργείο Πολιτισμού και στον ιδιοκτήτη, μια περίεργη, μπερδεμένη κατάσταση… Εδώ και πολύ καιρό μένουν εκεί τουρίστες. Έχει μετατραπεί σε κάτι σαν ταβέρνα, μπαρ, κατάλυμα. Ο ιδιοκτήτης τι φταίει; Το υπουργείο το χαρακτήρισε διατηρητέο και το παράτησε στη μοίρα του” λέει κάτοικος του νησιού στο Newsit.gr.

Διαφημίζεται και η ιστορικότητα του χώρου

“Ξαπλώστε στη φύση, σε ένα κρεβάτι κάτω από μια κουνουπιέρα και έναν μεγάλο γεμάτο άστρα ουρανό. Με ασφάλεια, σε μια καταπράσινη τοποθεσία, κοντά σε εστιατόρια, πάρκα, τέχνη και πολιτισμό. Θα αγαπήσετε το μέρος, λόγω της θέας, της κουζίνας και της άνεσης. Είναι ιδανικό για ζευγάρια, για όσους αγαπούν την περιπέτεια, για μεγάλες ομάδες και κατοικίδια ζώα” είναι το κείμενο με το οποίο οι ιδιοκτήτες διαφημίζουν το χώρο τους στην πασίγνωστη πλατφόρμα. “Προσπαθούμε να σεβόμαστε τη φύση και συνεχίζουμε να δίνουμε ζωή στον μεγάλο μας κήπο λαχανικών και λουλουδιών. Συνεχίζουμε με την ανοικτή βιβλιοθήκη μας για όλους τους ανθρώπους και δίνουμε στους υποστηρικτές μας το καλύτερο που μπορούμε για χαλαρωτικές διακοπές. Ελάτε μαζί μας, στο νοτιότερο τμήμα της Ευρώπης και απολαύστε την ευχαρίστηση να συμμετέχετε με τις κρατήσεις σας σε έναν εξαιρετικό τρόπο ζωής. Απλό, αλλά μαγικό. Αληθινό, αλλά όμορφο σαν σε όνειρο” συνεχίζει το κείμενο στο οποίο διαφημίζεται και η ιστορικότητα του χώρου.

“Ο χώρος μας είναι ένας ιστορικός χώρος, είναι ένα καταπληκτικό κτίριο από ξύλο και πέτρες, μέσα στη φύση, με φανταστική θέα και υπέροχα καταγάλανα νερά” αναφέρεται χαρακτηριστικά.

“Ο χώρος είναι ιδιόκτητος, ο ιδιοκτήτης έχει αποφασίσει να τον βάλει στην Airbnb” 

“Εμείς εδώ συντηρούμε το “Σπίτι των Εξόριστων” και υπάρχει ένα καφενείο, όπου ο κόσμος αφήνει όσα χρήματα θέλει για να μας βοηθήσει να συντηρούμε το χώρο. Έρχονται και φίλοι και συμβάλλον με προσωπική εργασία. Η καταχώριση στην AirBnb έχει γίνει λόγω του ιδιοκτήτη, ο οποίος ήθελε ένα κάπως πιο συγκεκριμένο ποσό, ως έσοδο. Έχουν γίνει τα απαραίτητα, γιατί ο χώρος είναι ιδιόκτητος. Ο ιδιοκτήτης έχει αποφασίσει να βάλει το χώρο στην AirBnb, με όλα τα κατάλληλα και νόμιμα στοιχεία. Έχει δικαίωμα να το νοικιάσει, εφόσον έχει τα κατάλληλα έγραφα καταχωρημένα στην Εφορία. Εμείς, απλώς συντηρούμε το χώρο. Μας αρέσει να μένουμε στη Γαύδο και έχουμε κάνει σχετική συμφωνία με τον ιδιοκτήτη. Ο συγκεκριμένος χώρος διαθέτει δυο σημεία στα οποία μπορούν να φιλοξενηθούν επισκέπτες” λέει η γυναίκα που φροντίζει το χώρο και υποδέχεται τους τουρίστες, σε αυτόν.

“Δεν τιμάει κανέναν αυτό που συμβαίνει εκεί”
 

“Το κτίριο από τότε που χτίστηκε διέθετε ένα ενιαίο χώρο για περίπου 50 κρεβάτια, στρατιωτικού τύπου, όπου κοιμόνταν οι εξόριστοι. Ο κήπος που έχει ήταν ο μοναδικός στο νησί την εποχή που φτιάχτηκε.

Έχουν περάσει πολλοί από αυτό το σπίτι. Βαφειάδης, Βελουχιώτης, Πορφυρογένης… Όλα τα ιστορικά και, μάλιστα, προκατοχικά στελέχη του κόμματος και μετά ηγέτες της Εθνικής Αντίστασης. Από εκεί δραπέτευσαν και πήραν μέρος στη μάχη της Κρήτης. Αυτό το σπίτι είναι ένα κομμάτι της ιστορίας της Ελλάδας.

Έχουμε πιέσει να απαλλοτριωθεί και να γίνει μουσείο. Είναι χώρος μνήμης, είναι χαρακτηρισμένος ως ιστορικός και διατηρητέος. Το κόστος δεν είναι τεράστιο, αλλά δεν υπάρχει ανταπόκριση. Θα παλέψουμε για να γίνει μουσείο ο χώρος. Έχουμε κάνει πολλές ενέργειες, αλλά δεν καταφέραμε κάτι. Πρέπει να πάρει πρωτοβουλία του υπουργείο Πολιτισμού. Πρέπει να ενδιαφερθεί το κράτος. Και η Περιφέρεια. Πρέπει το κτίριο να αξιοποιηθεί. Δεν τιμάει κανέναν αυτό που συμβαίνει εκεί.

Έχουν γίνει πολλές αλλοιώσεις στο χώρο. Έγιναν προσθήκες, άλλαξε η διαρρύθμιση του χώρου, έχουν εξαφανιστεί τα ονόματα των αγωνιστών που έμειναν εκεί και ήταν χαραγμένα στον κορμό του δέντρου που στηρίζει τη στέγη του σπιτιού” λέει στο Newsit.gr ο Αλέκος Μαρινάκης, γραμματέας Τοπικής Οργάνωσης ΚΚΕ Χανίων.

Πηγή: Κόκκινος φάκελος από το άρθρο της Έφης Κουλοχέρη στο  Newsit.gr   

«Κάτω τα ξερά σας από τους εργάτες» – Καταγγελία της ΟΕΚΙΔΕ για την επίθεση αφεντικού σε μετανάστες εργάτες φασονατζίδικου

Κατιούσα

Τον εργοδότη φασονατζίδικου για την άγρια επίθεση και τον τραυματισμό δύο συναδέλφων μεταναστών εργατών, επειδή διεκδίκησαν και πέτυχαν από κοινού με το κλαδικό τους Συνδικάτο, την καταβολή των δεδουλευμένων τους», καταγγέλλει η Ομοσπονδία Εργατοϋπαλλήλων Κλωστοϋφαντουργίας – Ιματισμού – Δέρματος  Ελλάδας (ΟΕΚΙΔΕ).
Παράλληλα, η Ομοσπονδία καλεί «όλους τους εργαζόμενους στα φασονατζίδικα, συσπειρωμένοι στο Συνδικάτο τους, στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, να δυναμώσουν τη διεκδίκηση για δουλειά και ζωή με δικαιώματα, για την ανατροπή της βαρβαρότητας».
Στην ανακοίνωσή της η ΟΕΚΙΔΕ αναφέρει τα εξής:
«Κάτω τα ξερά σας από τους εργάτες.
Οι μετανάστες εργάτες στον Ιματισμό δεν είναι μόνοι τους, έρμαια εγκληματικών ενεργειών και της άγριας εκμετάλλευσης των φασονατζίδων και των μεγάλων εταιρειών του κλάδου, που βρίσκονται πίσω από αυτές τις άθλιες συνθήκες εργασίας, που υπηρετούν την κερδοφορία τους.
Οι απειλές και η τρομοκράτηση των εργαζομένων που σηκώνουν κεφάλι και απαιτούν τα δικαιώματά τους, δεν πρόκειται να περάσουν. Το ταξικό εργατικό κίνημα έχει την πείρα για να τσακίσει όσους απλώνουν τα ξερά τους πάνω σε εργάτες.
Τεράστιες είναι οι ευθύνες των αρμόδιων ελεγκτικών αρχών (ΣΕΠΕ, ΕΦΚΑ, κ.ά.) διαχρονικά για τη μη καταβολή δεδουλευμένων, την ανασφάλιστη δουλειά, τις συνθήκες υγείας και ασφάλειας που επικρατούν στα εργασιακά κάτεργα.
Η τρομοκρατία δεν θα περάσει, των εργατών η πάλη θα τη σπάσει. 
Η άκρα του τάφου σιωπή που επιδιώκουν να επιβάλουν οι εργοδότες αποθρασυνόμενοι από το αντεργατικό πλαίσιο, την αντιλαϊκή πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης, θα σπάσει σε κάθε χώρο δουλείας από την οργανωμένη πάλη Ελλήνων και μεταναστών εργατών.
Καλούμε όλους τους εργαζόμενους στα φασονατζίδικα, συσπειρωμένοι στο Συνδικάτο τους, στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, να δυναμώσουν τη διεκδίκηση για δουλειά και ζωή με δικαιώματα, για την ανατροπή της βαρβαρότητας».
Από 902.gr

Ανδρέας Εμπειρίκος-Ταξίδι στη Ρωσσία

Κατιούσα

Σαν σήμερα το 1975 έφυγε από τη ζωή ο σημαντικότερος εκπρόσωπος του υπερρεαλισμού στην Ελλάδα, ο Ανδρέας Εμπειρίκος. Με την αφορμή της επετείου μεταγράφουμε το κείμενο “Ταξίδι στη Ρωσσία”, από το βιβλίο “1917. Η Οκτωβριανή Επανάσταση και η Ρωσική Πρωτοπορία”, (εκδόσεις Βιβλιόραμα 2017), τμήμα ενός ημερολογίου με εντυπώσεις από ταξίδι του μαζί με τους Οδυσσέα Ελύτη και Γιώργο Θεοτοκά στην ΕΣΣΔ, όπου είχαν προσκληθεί επίσημα το 1962. Ο Εμπειρίκος βρήκε απογοητευτική την εν λόγω εμπειρία, εξάλλου είναι γνωστό ότι μετά από ένα νεανικό ενθουσιασμό με την Οχτωβριανή Επανάσταση αποκήρυξε τον κομμουνισμό, ενώ την περίοδο των Δεκεμβριανών υπήρξε και ομήρος τους ΕΛΑΣ. Στο συγκεκριμένο κείμενο πάντως διαφαίνεται μια αφύπνιση της νοσταλγίας για την περίοδο που ο ίδιος ακόμα εμπνεόταν από τα επαναστατικά οράματα της πρώτης σοσιαλιστικής επανάστασης:

Τραβερσωμένοι σαν καράβια ενάντια στον καιρό διαβήκαμε τρεις φίλοι (ο Θεοτοκάς, ο Ελύτης κι εγώ) τον παγωμένο πόντο της Ερυθράς Πλατείας, όχι μακριά από τον Μόσκοβα, μες στην καρδιά της πόλεως, όπου κτυπά το ίδιο η καρδιά (χειμώνα-καλοκαίρι) της Ρωσσίας.
Πηγαίναμε σε εκδήλωση ειρηνική της τέχνης όπως λέγουν, μπαλλέτα να δούμε τα πιο φηνισμένα απ’όλα στο νέο θέατρο της Μόσχας-το τεράστιο-τεράστια τα πάντα στην πόλι αυτή, χρισμένα σε διαστάσεις ανάλογες με την πλατειά ψυχή της.
Τραβερσωμένοι τη διαβαίναμε λοιπόν την Κόκκινη Πλατεία με οράματα μπροστά μας του Δεκέμβρη (του 1917) όταν μαζύ με τους τους θεούς και με θεσμούς σωριάστηκε η βασιλεία των Τσάρων, η Επανάστασις ώδευε προς τον θρίαμβο και έτρεμε ο κόσμος όλος μήπως επεκταθή κι αλλού-παντού, παντού (“Ειρήνη αμέσως, όλη η εξουσία στα Σοβιέτ, όλη η γη στους χωρικούς, Προλετάριοι όλου του κόσμου ενωθείτε”) και πίσω από τον Λένιν που έσπερνε τον Νέο Κόσμο ο Τρότσκι κρατούσε τους δαυλούς, και ο Δζερζίνσκι (σ.τ.Ε, υπουργός εσωτερικών της ΕΣΣΔ), άγγελος φύλακας γινόταν (ψηλός, λιγνός και λίγο μελαγχολικός) της νέας ασφάλειας-όλα αυτά ξανά μέσα στην ψυχή και μες στη μνήμη, καθώς διαβαίναμε την Ερυθρά πλατεία μπρος στον Άγιο Βασίλειο και τους Αγίους Αποστόλους, όπου ο τσάρος εκκλησιάζετο πάλαι ποτέ και τώρα δεν λειτουργείται, αλλά λειτουργεί ως μουσείο.
Τραβερσωμένοι λίγο σκεπτόμενοι το μπαλλέτο και πιο πολύ την ιστορία. Με την ψυχή στα χείλη μου, διερωτώμην στην ηλικία που έφθασα αν έκανα καλά ή άσχημα (φιλειρηνικώς και πνευματικώς) που γύρισα τη ράχη μου στον Μαρξισμό και εγκατέλειψα την Επανάστασι, που τόσο πολύ εφλόγιζε τα νεανικά μου χρόνια, όταν ο Λένιν κήρυχεν ακόμη και ο Στάλιν ετοίμαζε τη διαρπαγή της εξουσίας ολίγον κηδόμενος της αγνής ιδεολογίας.
Τραβερσωμένοι έτσι διαβαίναμε εν καιρώ νυκτός την Ερυθρά Πλατεία. Στα πόδια μας το παγωμένο χιόνι και επάνω εις τον ουρανό λογχίζοντας τα [δυσανάγνωστη λέξη] ύψη, επάνω απ’τα μπαλλέτεα και τους τάφους των ηρώων οι κόκκινες πεντάφλες τ’αστέρια του νέου καθεστώτος, που δεσπόζουν επάνω από την πόλη.

Στη χώρα που ανθεί η φαιδρά Παναγιωταρέα

Κατιούσα

Κανείς καλός δε χάνεται. Πόσο μάλλον όταν πρόκειται για μια επιφανή δημοσιογράφο της παράταξης των αρίστων. Έτσι λοιπόν, μετά την αξιοποίηση της Άντζελας Γκερέκου στον ΕΟΤ, μία ακόμα σπουδαία προσωπικότητα βρίσκει τη θέση της στις παρυφές του κυβερνητικού σχήματος.
Όπως δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως, η Άννα Παναγιωταρέα αναλαμβάνει καθήκοντα “ειδικής συμβούλου σε θέματα Επικοινωνίας” στο Υπουργείο Πολιτισμού και το πολιτικό γραφείο της Υπουργού, με απόφαση της τελευταίας. Για να προλάβει όμως τους κακοπροαίρετους, το ΦΕΚ αναφέρει πως θα προσφέρει αμισθί τις υπηρεσίες της και θα πληρώνεται μόνο τα οδοιπορικά της.
Λίγες μέρες πριν, η ίδια σε άρθρο της στον Ελεύθερο Τύπο, σημείωνε:

Ο παππούς που βγήκε αντάρτης στο βουνό, η κατάληψη στο χημείο και ο περιπατητικός ακτιβισμός της Γένοβα δεν είναι προϋποθέσεις ικανές για να γίνεις υπουργός, για να μην πω και πρωθυπουργός. Αυτό το βιογραφικό δεν προσφέρει δουλειά ούτε σε ανειδίκευτο εργάτη. Πόσω μάλλον αν σου αναθέσουν οι πρόθυμοι να εξαπατηθούν την κυβέρνηση.

Αντιθέτως, στηρίζει το “καλύτερο βιογραφικό της χώρας”, όσους είχαν προγόνους πρωθυπουργούς, ενώ δίπλα στο βασιλικό ποτίζεται και η γλάστρα. Εν προκειμένω το δικό της εντυπωσιακό βιογραφικό, το οποίο περιλαμβάνει την αξιοζήλευτη θέση της “Εκπροσώπου Τύπου” του τάφου της Αμφίπολης -που δείχνει τη μεγάλη εμπειρία και προσφορά της στο κομμάτι του Πολιτισμού.
Αν πάντως ψάχνει κανείς την πιο ιδιαίτερη ψηφίδα στο βιογραφικό σημείωμα της Άννας Παναγιωταρέα, δεν είναι η κλασική άσπρη τούφα, η ρίμα με τη “φαιδρά πορτοκαλέα” ή κάτι αντίστοιχο. Είναι πως έχει συγγράψει το βιβλίο “Κι σεν πως σ’ λεν; Χαρίλαος Φλωράκης”, με πολλά βιογραφικά στοιχεία για τον ιστορικό κομμουνιστή ηγέτη, όπως προκύπτουν από τις μαγνητοφωνημένες συνομιλίες τους, και προπαντός οι κρίσεις του για γεγονότα της πρόσφατης νεοελληνικής ιστορίας (πχ για την κρίσιμη περίοδο 1989-91) που ήταν αρκετά νωπά όταν γράφτηκε το βιβλίο και παραμένουν έκτοτε στο αρχείο της.

Αισχρός αντικομμουνισμός από την ΕΡΤ

ΗΜΕΡΟΔΡΟΜΟΣ Πολιτικη 2 Αυγούστου 2019

 

 

Αυτές τις μέρες στην ΕΡΤ (στην ΕΡΤ1) προβάλλεται το ντοκιμαντέρ «Την ημέρα που…», σε επανάληψη.  Πρόκειται για τον ορισμό της παραχάραξης της Ιστορίας, με τους πιο χυδαίους όρους και με «υλικά» αντικομμουνισμού παλιάς κοπής. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος παρουσιάζεται «ανάποδα» και (σε 5 επεισόδια) οι τηλεθεατές παρακολουθούν κάτι σαν… σίριαλ με κουτσουμπολιό! Κι όλα αυτά για μια περίοδο που σημάδεψε την ανθρωπότητα, εξοντώθηκαν και θυσιάστηκαν εκατομμύρια άνθρωποι. 

Το ντοκιμαντέρ έχει τη σφραγίδα του «ιστορικού», παρόλο που η αυθαίρετη καταγραφή γεγονότων είναι αυτή που κυριαρχεί. Για την ακρίβεια, παρουσιάζεται η προσέγγιση των ΗΠΑ και της Βρετανίας με τον πιο ωμό και άθλιο αντικομμουνισμό. Ο στόχος είναι προφανής: Η αναπαραγωγή της θεωρίας των δύο άκρων, δηλαδή η εξύψωση του ρόλου των Αμερικανών και των Άγγλων απέναντι στους «κακούς» της ναζιστικής Γερμανίας και της Σοβιετικής Ένωσης, που εξομοιώνονται! 

«Ξεχνιούνται» (στην ουσία αποκρύπτονται) τα πάντα που έχουν να κάνουν με την πρωταγωνιστικό ρόλο της Σοβιετικής Ένωσης στη συντριβή ναζισμού και του φασισμού, τα εκατομμύρια νεκρών Σοβιετικών στον αγώνα, ο ρόλος των εθνικοαπελευθερωτικών μετώπων με πρωτοπόρους τους κομμουνιστές.  

Χαρακτηριστικό είναι, δε, ότι ανάμεσα στα θέματα που «επεξεργάζεται» το ντοκιμαντέρ είναι η Διάσκεψη της Γιάλτας (Φεβρουάριος 1945). Εκεί τα πράγματα – εάν δεν είχε τόση βαρύτητα η περίοδος που εξετάζεται – θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν έως και κωμικά. Η «αναπαράσταση» είναι απαράδεκτη και από πλευράς ερμηνείας των «πρωταγωνιστών» αλλά και όσον αφορά το περιεχόμενο. Στην ουσία πρόκειται για μυθοπλασία με βάση τις αναμνήσεις Βρετανών και των Αμερικανών!

Σαν να μην έφταναν όλα αυτά το ντοκιμαντέρ εστιάζει στους ηγέτες των ΗΠΑ, της Μ. Βρετανίας και της ΕΣΣΔ με… σοβαρά ντοκουμέντα: Ο Τσόρτσιλ δουλεύει νύχτα πίνοντας δυνατό μπράντι και καπνίζοντας πούρο, ο Στάλιν φοβάται τα αεροπλάνα και άλλα τέτοια… σημαντικά! Εκτός αυτών η αγιοποίηση των Τσόρτσιλ και Ρούσβελτ και η παρουσίαση του Στάλιν περίπου σαν τέρας φτάνει στο σημείο της απόλυτης γελοιότητας: Ο Ρούσβελτ δημοκράτης που θέλει να φτιάξει έναν μεταπολεμικό ειρηνικό κόσμο (ο Ρούσβελτ που στήριξε τη δικτατορία Μπατίστα στην Κούβα, που διέταξε την κατάκτηση της Ισλανδίας κ.α). Πρόκειται για τον «αγγελικό» καπιταλιστικό κόσμο των ΗΠΑ που στήριξαν και καθοδήγησαν δεκάδες χούντες στον κόσμο, έριξαν ατομικές βόμβες στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι, επιδίωξαν να διαλύσουν τον λαό του Βιετνάμ και τόσα άλλα. Ο Τσόρτσιλ ανθρωπιστής, ο ίδιος «ανθρωπιστής» των βρετανικών αποικιών, ο ίδιος που διέταζε τα βρετανικά στρατεύματα στην Ελλάδα να συμπεριφέρονται λες και βρίσκονται σε αποικία των Άγγλων. 

Από την άλλη ο Στάλιν, σύμφωνα με την παρουσίαση του ντοκιμαντέρ, είναι ο κόκκινος τσάρος, που θέλει να διασπάσει την «αγγελική» συμμαχία Τσόρτσιλ – Ρούσβελτ για να φτιάξει κάποιου είδους σοβιετική αυτοκρατορία. «Φυσικά», δεν υπάρχει καμία αναφορά στα στελέχη του ναζιστικού στρατού που κάθισαν σε κρίσιμες θέσεις των αστικών κρατών και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. 

Ένα «ντροπή σας» προς τους αρμόδιους της ΕΡΤ είναι λίγο. Υπενθυμίζουμε, άλλωστε, ότι το ντοκιμαντέρ θεωρήθηκε τόσο καλό, που προβάλλεται σε επανάληψη για να …εμπεδωθεί! Προβλήθηκε πρώτη φορά τον Οκτώβριο του 2018 και τότε η ΕΡΤ, όταν στην κυβέρνηση ήταν ο «αριστερός» ΣΥΡΙΖΑ, απαντώντας σε ανακοίνωση του ΚΚΕ επί της ουσίας το υπερασπίστηκε. Με λίγα λόγια: Συνειδητός αισχρός αντικομμουνισμός σε επανάληψη! 

ΝΔΙΚΗ ΜΗ ΕΠΑΝΔΡΩΜΕΝΗ ΑΠΟΣΤΟΛΗ

Προς τον ανεξερεύνητο νότιο πόλο της Σελήνης

Ο πύραυλος GSLV Mk-III της αποστολής «Τσαντραγιαάν 2», έτοιμος στην εξέδρα εκτόξευσης λίγο πριν ξεκινήσει το ταξίδι του για τη Σελήνη

Μια διεθνή και μια εθνική πρωτιά στοχεύει η μη επανδρωμένη αποστολή «Τσαντραγιαάν 2» («όχημα της Σελήνης» στα σανσκριτικά), που εκτόξευσε η Ινδία στις 22 Ιούλη από το διαστημικό κέντρο Σατίς Νταουάν στη Σριχαρικότα. Θα είναι διεθνώς η πρώτη διαστημική αποστολή που θα επιδιώξει να προσσεληνωθεί ομαλά στον ανεξερεύνητο νότιο πόλο του φεγγαριού, όπου έχει εντοπιστεί νερό. Θα είναι, επίσης, η πρώτη αποστολή της Ινδίας που θα επιχειρήσει προσεδάφιση στην επιφάνεια της Σελήνης και εξερεύνησή της με πλήρως ινδική τεχνολογία. Αν όλα πάνε καλά, η Ινδία θα γίνει η τέταρτη χώρα που θα έχει πετύχει ομαλή προσσελήνωση (οι άλλες είναι η ΕΣΣΔ, οι ΗΠΑ και η Κίνα).

«Made in India»

Η εκτόξευση προβλεπόταν να γίνει στις 15 Ιούλη, αλλά αναβλήθηκε μια ώρα πριν από την πυροδότηση λόγω τεχνικού προβλήματος. Τελικά πραγματοποιήθηκε την περασμένη Δευτέρα με επιτυχία, χρησιμοποιώντας τον πύραυλο γεωσύγχρονης τροχιάς GSLV Mk-III, τον ισχυρότερο που διαθέτει η Ινδία. Πρόκειται για πύραυλο τριών σταδίων, με πρώτο στάδιο τους δύο πλαϊνούς πυραύλους στερεών καυσίμων, δεύτερο στάδιο υγρών καυσίμων (υγροποιημένο υδρογόνο και οξυγόνο) το τμήμα ανάμεσα στους πλαϊνούς πυραύλους και τρίτο στάδιο, επίσης υγρών καυσίμων, το τμήμα ακριβώς κάτω από το χώρο του φορτίου. Το σκάφος της αποστολής, μέσα στο κουβούκλιο στην κορυφή του πυραύλου, είναι ένα σύμπλεγμα μάζας 3.850 κιλών, που αποτελείται από το τροχιακό τμήμα και τη σεληνάκατο «Βικράμ», η οποία περιέχει το βάρους μόλις 27 κιλών ρόβερ «Πραγκιάν» («Σοφία»). Το ρόβερ μπορεί να φτάσει σε απόσταση έως 500 μέτρα από την άκατο, ώστε να είναι σε θέση να επικοινωνεί μαζί της, τροφοδοτούμενο από ηλιακές κυψέλες ισχύος 50 βατ.

Το ρόβερ «Πραγκιάν» στη ράμπα της σεληνακάτου «Βικράμ», κατά τη φάση συναρμολόγησης και ελέγχου των συστημάτων της αποστολής

Στη σεληνάκατο, βάρους περίπου 1,5 τόνου, δόθηκε το όνομα του «πατέρα» του ινδικού διαστημικού προγράμματος, Βικράμ Σαραμπχάι. Η άκατος, σύμφωνα με τον Ινδικό Οργανισμό Διαστημικής Ερευνας (ISRO), μπορεί να επικοινωνεί όχι μόνο με το ρόβερ και το τροχιακό τμήμα, αλλά και απευθείας με τις εγκαταστάσεις του Ινδικού Δικτύου Βαθέος Διαστήματος στην Μπιαλαλού κοντά στην Μπανγκαλόρ. Το τροχιακό τμήμα θα τεθεί σε πολική σεληνιακή τροχιά ύψους 100 χιλιομέτρων και προβλέπεται να λειτουργεί καθ' όλη τη μονοετή διάρκεια της αποστολής, κάνοντας επιστημονικές παρατηρήσεις και στέλνοντας στη Γη δεδομένα, τόσο αυτά που συλλέγει το ίδιο, όσο και εκείνα που θα στέλνει η άκατος.

Πιρουέτες

Μετά την εκτόξευση το «Τσαντραγιαάν 2» τέθηκε σε Προσωρινή Γήινη Τροχιά. Με διαδοχικές πυροδοτήσεις του κινητήρα του τις επόμενες μέρες θα κάνει την τροχιά του πιο ελλειπτική, ανεβάζοντας το απόγειο, ώσπου με μια μεγαλύτερης διάρκειας πυροδότηση να πάρει κατεύθυνση που θα το θέσει στον βαρυτικό έλεγχο της Σελήνης. Οταν μπει σε σεληνιακή τροχιά θα αρχίσει νέες πυροδοτήσεις του κινητήρα για να επιβραδύνει τις κατάλληλες στιγμές, ώστε η τροχιά του να γίνει πιο κυκλική. Παράλληλα, θα κατέβει σε ύψος 100 χλμ. πάνω από την επιφάνεια του δορυφόρου, ώστε γύρω στις 7 Σεπτέμβρη του 2019 να επιχειρήσει προσεδάφιση της σεληνακάτου. Μετά την επιτυχή προσσελήνωση, η άκατος θα ανοίξει μια ράμπα, ώστε να κατέβει στο έδαφος το ρόβερ και να ξεκινήσει τις εξερευνητικές διαδρομές του. Το ρόβερ και η άκατος προβλέπεται να λειτουργήσουν μία σεληνιακή μέρα, δηλαδή 14 γήινες μέρες.

Η αποστολή είναι συνέχεια εκείνης του «Τσαντραγιαάν 1», πριν από δέκα χρόνια, που κατέληξε σε σκόπιμη συντριβή του σκάφους (το οποίο δεν διέθετε σεληνάκατο) στο νότιο πόλο της Σελήνης. Κατά τη διάρκεια εκείνης της αποστολής και ιδιαίτερα στη φάση πριν από τη συντριβή, το «Τσαντραγιαάν» είχε ανιχνεύσει ξεκάθαρες ενδείξεις ύπαρξης νερού μέσα στους σεληνιακούς κρατήρες. Εχοντας 10 χρόνια επιπλέον επιστημονικής προόδου αποτυπωμένης στα επιστημονικά όργανα και τους μηχανισμούς του, το «Τσαντραγιαάν 2» θα επιδιώξει να φωτίσει αυτήν την άγνωστη περιοχή. Πέρα από την έρευνα για νερό θα πραγματοποιήσει τοπογραφικές, σεισμολογικές και ορυκτολογικές αναλύσεις, ώστε να διερευνηθούν ασαφείς ακόμη πλευρές θεωριών για το σχηματισμό της Σελήνης. Θα μελετήσει ακόμη θερμοδυναμικά χαρακτηριστικά του ανώτερου τμήματος του εδάφους (ρεγόλιθος) καθώς και την εξαιρετικά αραιή (σχεδόν ανύπαρκτη) ατμόσφαιρα του φεγγαριού.

Ιχνος

Η αποστολή του «Τσαντραγιαάν 2» είναι η τρίτη μέσα στο 2019, μετά από εκείνες της Κίνας και του Ισραήλ. Η Ινδία προχωρά αργά αλλά σταθερά το πρόγραμμά της για την εξερεύνηση του Διαστήματος, κάνοντας μερικές από τις πιο οικονομικές αποστολές σε διεθνές επίπεδο. Σύμφωνα με τον ISRO, διακηρυγμένος στόχος της νέας αποστολής στη Σελήνη είναι «να επεκτείνει το ίχνος της Ινδίας στο Διάστημα», «να εμπνεύσει μια νέα γενιά επιστημόνων, μηχανικών και εξερευνητών», «να ξεπεράσει διεθνείς προσδοκίες». Η ομαλή προσσελήνωση δεν είναι εύκολη υπόθεση, καθώς από τις 38 προσπάθειες που έχουν γίνει διεθνώς η επιτυχία είναι μόλις 52%. Πέρα από το εξερευνητικό - επιστημονικό μέρος της αποστολής, οπωσδήποτε η επιτυχία του «Τσαντραγιαάν 2» θα ανεβάσει το διεθνές επιστημονικο-τεχνικό και πολιτικοοικονομικό γόητρο της Ινδίας. Φυσικά θα αποτελέσει και μια ακόμη υπενθύμιση προς το Πακιστάν ότι μπορεί και εκείνο, όπως και η Ινδία, να διαθέτει πυρηνικά όπλα, αλλά η Ινδία είναι πολύ πιο ψηλά στους ουρανούς, με αποτελεσματικούς πυραύλους, δορυφόρους και γενικά τεχνολογία. Παράλληλα, η Ινδία θα έχει κάνει ένα μεγάλο βήμα και σε ό,τι αφορά τη συμμετοχή της σε σχεδιασμούς για δημιουργία μόνιμων εγκαταστάσεων στη Σελήνη και όχι μόνο.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: www.isro.gov.in