“Η αγάπη μας είναι λίγο πιο μικρή απ’το
σύμπαν” λέει ένα παλιό τραγούδι, που περιγράφει απόλυτα τις σχέσεις του
εξοχότατου κυρίου πρέσβη των ΗΠΑ Τζέφρι Πάιατ με τις ελληνικές
κυβερνήσεις από τότε που πάτησε το πόδι του στη χώρα μας, το 2016. Η
σύμπνοια φτάνει σε τέτοια επίπεδα, ώστε είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις, αν
δεν το γνωρίζεις εκ των προτέρων, πότε μιλάει εκπρόσωπος της ελληνικής
κυβέρνησης και πότε ο ίδιος ο πρέσβης.
Τι πιο φυσιολογικό από την επισφράγιση αυτού του άρρηκτου δεσμού με ένα κοινό άρθρο Έλληνα υπουργού, εν προκειμένω του Άδωνι Γεωργιάδη και του Πάιατ, πού αλλού, στην εφημερίδα “Καθημερινή” για να νιώθουν και οι δύο κυριολεκτικά σαν στο σπίτι τους. Το θέμα είναι τα ναυπηγεία Ελευσίνας, που γίνονται εφαλτήριο για εξύμνηση του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος “σώζει” αυτό τον συνειδητά υποβαθμισμένο επί δεκαετίες στρατηγικό κλάδο της ελληνικής οικονομίας, αλλά κυρίως για την εμπέδωση των αγαθών της ελληνοαμερικανικής συνεργασίας.
Η έκφραση ενδιαφέροντος της Εταιρείας Διεθνούς Αναπτυξιακής Χρηματοδότησης (DFC) των ΗΠΑ για το έργο, ερμηνεύεται ως “ψήφος εμπιστοσύνης στο πρόγραμμα αυτό από την κυβέρνηση των ΗΠΑ” και ” αποτελεί μήνυμα στη διεθνή κοινότητα και τις αγορές ότι η Ελλάδα είναι επιθυμητός επενδυτικός προορισμός. Επίσης αντικατοπτρίζει τη σύγκλιση των στρατηγικών συμφερόντων των κυβερνήσεών μας και τον χαρακτηρισμό της Ελλάδας από την Ουάσιγκτον ως κρίσιμου εταίρου στο χτίσιμο σταθερότητας στην ταχέως εξελισσόμενη και γεμάτη προκλήσεις περιοχή μας.”
Στο ίδιο μήκος κύματος συνεχίζονται οι πανηγυρισμοί, αφού “στo έργο της Ελευσίνας βλέπουμε τη σύγκλιση τριών από τα κοινά μας συμφέροντα: ενεργειακή ασφάλεια, ναυτιλιακή συνεργασία, και άμυνα.” και γίνεται αναδρομή στις ως τώρα “κοινές μας ενεργειακές πρωτοβουλίες”, από τον Eastmed ως το Διαμετακομιστικό Αγωγό Ελλάδας – Βουλγαρίας και πολλά – πολλά ακόμα.
Παράλληλα, καλούμαστε να φουσκώσουμε από εθνική υπερηφάνεια καθώς “Τα ελληνόκτητα τάνκερ LNG αποτελούν το 15% του παγκόσμιου τονάζ, και πολλά από αυτά θα εξυπηρετούνται στην Ελευσίνα”. Ως γνωστόν τα τάνκερ του συμπατριώτη εφοπλιστή μας είναι δυο φορές τάνκερ μας.
Ακολουθεί μια μακροσκελής ανάλυση του ρόλου για τον οποίο προορίζονται τα ναυπηγεία Ελευσίνας, δηλαδή την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή, εμπλέκοντας ακόμα βαθύτερα τη χώρα μας σε επικίνδυνες εξελίξεις. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι γίνεται αναφορά τόσο στην “αναβαθμισμένη” Σούδα, όσο και στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.
Τέλος, γίνεται επίκληση στο “θαύμα” της Σύρου (sic), “όπου η ΟΝΕΧ ανέλαβε το ανενεργό Νεώριον και ξαναδημιούργησε μια εταιρεία παγκόσμιας κλάσης”, δίνονται συχαρίκια στον ιδιοκτήτη της εταιρείας Πάνο Ξενοκώστα, “για όσα πέτυχε”, με τον ιδρώτα του προσώπου του προφανώς, και υπενθυμίζεται ότι “Η συνεργασία μας στην Ελευσίνα τονίζει την αναγνώριση της Ελλάδας από τις ΗΠΑ ως κρίσιμου εταίρου για τη σταθερότητα σε μια ταχέως εξελισσόμενη περιοχή γεμάτη προκλήσεις, καθώς και την αποφασιστικότητα της Ελλάδας να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα στους διεθνείς επενδυτές μέσω της συνεργασίας με την αμερικανική κυβέρνηση σε αυτό το έργο”.
Με λίγα λόγια, το άρθρο επιβεβαιώνει ότι οι σχέσεις ΗΠΑ – Ελλάδας “βρίσκονται στο καλύτερο σημείο της ιστορίας τους”, άλλο που η συγκεκριμένη φράση είχε ειπωθεί όταν ήταν ακόμα στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο το άρθρο θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γραφτεί και με τη συνυπογραφή υπουργού της προηγούμενης κυβέρνησης, χωρίς να αλλάξει πρακτικά ούτε κόμμα. Σε σημείο μάλιστα που να αναρωτιέται κανείς, μήπως διαβάζοντας το άρθρο στην Κουμουνδούρου, ένιωσαν ένα τσίμπημα ζήλιας για την τιμή που επιδαψίλευσε ο λατρεμένος τους πρέσβησς στη ΝΔ κι όχι σε εκείνους. Ποτέ δεν είναι αργά όμως, ειδικά όταν έχεις έναν τέτοιο πρέσβη που όλα τα αλέθει.
Τι πιο φυσιολογικό από την επισφράγιση αυτού του άρρηκτου δεσμού με ένα κοινό άρθρο Έλληνα υπουργού, εν προκειμένω του Άδωνι Γεωργιάδη και του Πάιατ, πού αλλού, στην εφημερίδα “Καθημερινή” για να νιώθουν και οι δύο κυριολεκτικά σαν στο σπίτι τους. Το θέμα είναι τα ναυπηγεία Ελευσίνας, που γίνονται εφαλτήριο για εξύμνηση του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος “σώζει” αυτό τον συνειδητά υποβαθμισμένο επί δεκαετίες στρατηγικό κλάδο της ελληνικής οικονομίας, αλλά κυρίως για την εμπέδωση των αγαθών της ελληνοαμερικανικής συνεργασίας.
Η έκφραση ενδιαφέροντος της Εταιρείας Διεθνούς Αναπτυξιακής Χρηματοδότησης (DFC) των ΗΠΑ για το έργο, ερμηνεύεται ως “ψήφος εμπιστοσύνης στο πρόγραμμα αυτό από την κυβέρνηση των ΗΠΑ” και ” αποτελεί μήνυμα στη διεθνή κοινότητα και τις αγορές ότι η Ελλάδα είναι επιθυμητός επενδυτικός προορισμός. Επίσης αντικατοπτρίζει τη σύγκλιση των στρατηγικών συμφερόντων των κυβερνήσεών μας και τον χαρακτηρισμό της Ελλάδας από την Ουάσιγκτον ως κρίσιμου εταίρου στο χτίσιμο σταθερότητας στην ταχέως εξελισσόμενη και γεμάτη προκλήσεις περιοχή μας.”
Στο ίδιο μήκος κύματος συνεχίζονται οι πανηγυρισμοί, αφού “στo έργο της Ελευσίνας βλέπουμε τη σύγκλιση τριών από τα κοινά μας συμφέροντα: ενεργειακή ασφάλεια, ναυτιλιακή συνεργασία, και άμυνα.” και γίνεται αναδρομή στις ως τώρα “κοινές μας ενεργειακές πρωτοβουλίες”, από τον Eastmed ως το Διαμετακομιστικό Αγωγό Ελλάδας – Βουλγαρίας και πολλά – πολλά ακόμα.
Παράλληλα, καλούμαστε να φουσκώσουμε από εθνική υπερηφάνεια καθώς “Τα ελληνόκτητα τάνκερ LNG αποτελούν το 15% του παγκόσμιου τονάζ, και πολλά από αυτά θα εξυπηρετούνται στην Ελευσίνα”. Ως γνωστόν τα τάνκερ του συμπατριώτη εφοπλιστή μας είναι δυο φορές τάνκερ μας.
Ακολουθεί μια μακροσκελής ανάλυση του ρόλου για τον οποίο προορίζονται τα ναυπηγεία Ελευσίνας, δηλαδή την εξυπηρέτηση των ιμπεριαλιστικών σχεδίων ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή, εμπλέκοντας ακόμα βαθύτερα τη χώρα μας σε επικίνδυνες εξελίξεις. Δεν είναι τυχαίο εξάλλου ότι γίνεται αναφορά τόσο στην “αναβαθμισμένη” Σούδα, όσο και στο λιμάνι της Αλεξανδρούπολης.
Τέλος, γίνεται επίκληση στο “θαύμα” της Σύρου (sic), “όπου η ΟΝΕΧ ανέλαβε το ανενεργό Νεώριον και ξαναδημιούργησε μια εταιρεία παγκόσμιας κλάσης”, δίνονται συχαρίκια στον ιδιοκτήτη της εταιρείας Πάνο Ξενοκώστα, “για όσα πέτυχε”, με τον ιδρώτα του προσώπου του προφανώς, και υπενθυμίζεται ότι “Η συνεργασία μας στην Ελευσίνα τονίζει την αναγνώριση της Ελλάδας από τις ΗΠΑ ως κρίσιμου εταίρου για τη σταθερότητα σε μια ταχέως εξελισσόμενη περιοχή γεμάτη προκλήσεις, καθώς και την αποφασιστικότητα της Ελλάδας να στείλει ένα ισχυρό μήνυμα στους διεθνείς επενδυτές μέσω της συνεργασίας με την αμερικανική κυβέρνηση σε αυτό το έργο”.
Με λίγα λόγια, το άρθρο επιβεβαιώνει ότι οι σχέσεις ΗΠΑ – Ελλάδας “βρίσκονται στο καλύτερο σημείο της ιστορίας τους”, άλλο που η συγκεκριμένη φράση είχε ειπωθεί όταν ήταν ακόμα στην εξουσία ο ΣΥΡΙΖΑ. Το ίδιο το άρθρο θα μπορούσε κάλλιστα να είχε γραφτεί και με τη συνυπογραφή υπουργού της προηγούμενης κυβέρνησης, χωρίς να αλλάξει πρακτικά ούτε κόμμα. Σε σημείο μάλιστα που να αναρωτιέται κανείς, μήπως διαβάζοντας το άρθρο στην Κουμουνδούρου, ένιωσαν ένα τσίμπημα ζήλιας για την τιμή που επιδαψίλευσε ο λατρεμένος τους πρέσβησς στη ΝΔ κι όχι σε εκείνους. Ποτέ δεν είναι αργά όμως, ειδικά όταν έχεις έναν τέτοιο πρέσβη που όλα τα αλέθει.
