3 Οκτ 2015

Mπάτε σκύλοι ...βομβαρδίστε

 Mπάτε σκύλοι ...βομβαρδίστε


"Mπάτε σκύλοι ...βομβαρδίστε" κυριολεκτικά στη Συρία!

Μετά το συνασπισμό της Δύσης από ΗΠΑ, Γερμανία, Αγγλία, Γαλλία, που ενισχύεται από Σ.Αραβία και Κατάρ, την Τουρκία και την Αυστραλία, στο λογαριασμό των βομβαρδιστών προστίθεται και η Ρωσία.

Και η Ρωσία με τη σειρά της μπήκε στο χορό των βομβαρδισμών, δηλώνοντας ότι δεν θα αφήσει τους τρομοκράτες να φτάσουν στην πόρτα της.
Βέβαια η Ρωσία είναι η μόνη χώρα που κάνει ό,τι κάνει μετά από αίτημα της Συριακής κυβέρνησης και σε συνεννόηση με αυτήν.

Στη Βόρεια Συρία εν τω μεταξύ κανείς δεν μπορεί να ξεχωρίσει ποιοί είναι οι τρομοκράτες και ποια η "Συριακή αντιπολίτευση"...
Κι αυτό γιατί απλά οι δύο στρατοί δεν ξεχωρίζονται. Σε πολλές περιπτώσεις οι μεν ενισχύουν τους δε και αντίστροφα. Και οι δύο είναι δημιούργημα του Ιμπεριαλισμού και των αναγκών του, και απλά μπαινοβγαίνουν ο ένας στον άλλο.

Ο λαός της Συρίας από την άλλη κοιτάζει διαρκώς τον ουρανό, όχι γιατί ο Θεός είναι μεγάλος αλλά γιατί οι βόμβες είναι μεγαλύτερες και κυριολεκτικά δεν ξέρει από που του έρχονται και για ποιον ακριβώς λόγο.
Στη Συρία βρέχει βόμβες από παντού!
Το αποτέλεσμα είναι ο χαμός της μετανάστευσης και της προσφυγιάς και οι εκατομμύρια δυστυχισμένοι που τρέχουν να σωθούν μέσα σε σαπιοκάραβα και  πλαστικές βάρκες στη Μεσόγειο.

Οπως είναι φανερό οι βομβαρδισμοί του δυτικού συνασπισμού, περιέργως όχι μόνο δεν έφεραν κανένα αποτέλεσμα και καμιά υποχώρηση των δυνάμεων του ΙSIS, αλλά αντίθετα φαίνεται ότι ο στρατός του ISIS και αριθμητικά αυξήθηκε και τις θέσεις του  προώθησε.
Πιθανότατα αυτό που λένε οι Ρώσοι, ότι οι δυτικοί βομβάρδιζαν την έρημο, έχει σοβαρή βάση.

Είναι εντελώς παράλογο να πιστεύει κανείς ότι ολόκληρη η Δύση δεν μπορούσε να αντιμετωπίσει μερικές δεκάδες χιλιάδες ισλαμιστών στην έρημο, όταν μπόρεσε να εξουδετερώσει το στρατό της Λιβύης ή του Ιράκ τότε που ήθελε πραγματικά να πετύχει κάτι τέτοιο.

Μπορεί να φανταστεί κανείς τι θα έκαναν αν είχαν θεωρήσει τρομοκρατικό κάποιο επαναστατικό κίνημα και είχαν αποφασίσει στρατιωτική δράση.

Το προηγούμενο που δημιουργείται μετά από όλα αυτά πάντως είναι τραγικό, Φαίνεται ότι πλέον όποτε κάποιος ισχυρός θεωρήσει επικίνδυνο για τα συμφέροντά του κάτι που συμβαίνει σε μια άλλη ανεξάρτητη χώρα, θα θεωρεί αυτονόητο το να μπορεί να επέμβει στρατιωτικά για να το σταματήσει.

Οι μόνοι που φυσικά μπορούν να εμποδίσουν τέτοιες εξελίξεις δεν είναι άλλοι από τους λαούς και το αντιπολεμικό κίνημα που πρέπει να αναστηθεί και να παλέψει για την ειρήνη σε μια πραγματικά αντι-ιμπεριαλιστική βάση.

Το επικίνδυνο  κοκτέιλ της επέμβασης ιμπεριαλιστικών συμφερόντων στην περιοχή γίνεται όλο και πιο εύφλεκτο.
Κινεζικό αεροπλανοφόρο  που πέρασε το Σουέζ πριν λίγες μέρες, βρίσκεται  στην περιοχή.
Την ίδια στιγμή όλο το Δυτικό στρατόπεδο διαμαρτύρεται για τους Ρωσικούς βομβαρδισμούς που όπως λένε Αμερικανοί και Ευρωπαίοι κτυπούν τη "Συριακή αντιπολίτευση" που τόσο κόπο έχουν κάνει για να στήσουν και να εξοπλίσουν.
Όπως είπαμε και πιο πάνω τα όρια μεταξύ ISIS και "Συριακής αντιπολίτευσης" είναι εντελώς δυσδιάκριτα.

ΚΕΡΚΥΡΑ-Μιλάνε όλοι για φοροδιαφυγή, μιλάνε κι οι …μεγαλοξενοδόχοι

Μιλάνε όλοι για φοροδιαφυγή, μιλάνε κι οι
…μεγαλοξενοδόχοι


Η δήλωση του προέδρου του ΣΕΤΕ και μεγαλοξενοδόχου κ. Ανδρεάδη, με αφορμή
την αύξηση των συντελεστών ΦΠΑ στα νησιά, ταιριάζει απόλυτα στη λαϊκή ρήση
«κλαιν οι χήρες, κλαιν κι οι παντρεμένες».
Η έκκληση του προς την πολιτεία για καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και πληρωμή
των εισφορών είναι κρύο ανέκδοτο, όταν αυτοί που στέγνωσαν στην κυριολεξία το
κρατικό χρήμα από τον άγρια χαρατσωμένο λαό, είτε με επιδοτήσεις-θαλασσοδάνεια,
είτε με προγράμματα τζάμπα δουλειάς είναι το σινάφι του, είναι μια χούφτα
μεγαλοξενοδόχοι. Αυτοί που μετέτρεψαν με τη βοήθεια όλων των κυβερνήσεων σε
νόμιμη και μόνιμη εισφοροδιαφυγή, την ανασφάλιστη δουλειά δεκάδων χιλιάδων
νέων με το πρόσχημα της μαθητείας και της κατάρτισης.
Η απαίτηση του για στήριξη - χρηματοδότηση των «βιώσιμων επιχειρήσεων με
ρεαλιστικούς όρους» και η «ενίσχυση των δημόσιων υποδομών» δεν είναι παρά ένας
νέος κύκλος επιχορηγήσεων από χρήματα του λαού, μέσα από τη φοροληστεία, αλλά
κι από τη μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης για χάρη του μεγάλου τουριστικού
κεφαλαίου.


Επειδή τα συνεταιράκια του στην κυβέρνηση έχουν ήδη υλοποιήσει τα περισσότερα
από όσα επιθυμεί, τον βεβαιώνουμε ότι οι εργαζόμενοι δεν τρώνε κουτόχορτο.
Ξέρουν καλά τί τους περιμένει, γιατί το ζουν στο πετσί τους.
Γι’ αυτό με οργανωτή το ΠΑΜΕ και τα ταξικά Συνδικάτα προετοιμάζονται για
τη δική τους αντεπίθεση, που δεν θα σταματήσει μέχρι να γίνουν κυρίαρχοι του
πλούτου που παράγουν». 

Κέρκυρα 2/10/2015 Γραμματεία Κέρκυρας του ΠΑΜΕ 

Αφγανιστάν: Τρεις νεκροί και 30 αγνοούμενοι από βομβαρδισμό νοσοκομείου,απο ΝΑΤΟ

 Αφγανιστάν: Τρεις νεκροί και 30 αγνοούμενοι από βομβαρδισμό νοσοκομείου

Τρία μέλη του ιατρικού προσωπικού των Γιατρών Χωρίς Σύνορα σκοτώθηκαν και 30 αγνοούνται από βομβαρδισμό που σημειώθηκε στη διάρκεια της νύχτας στην πόλη Κουντούζ στο Αφγανιστάν, από τον οποίο επλήγη νοσοκομείο της οργάνωσης.

«Έχουμε συγκλονιστεί από την επίθεση, τον θάνατο μελών του προσωπικού μας (...) και τον βαρύ απολογισμό (των θυμάτων) σε ένα κέντρο περίθαλψης στην Κουντούζ» αναφέρει η οργάνωση σε ανακοίνωσή της.

Σύμφωνα με τους ΓΧΣ το νοσοκομείο υπέστη (Το κέντρο περίθαλψης των Γιατρών Χωρίς Σύνορα στην Κουντούζ) «πολύ σοβαρές ζημιές» από τον βομβαρδισμό.

Εκπρόσωπος των δυνάμεων του ΝΑΤΟ δήλωσε στο μεταξύ ότι το νοσοκομείο "μπορεί να" επλήγη από αμερικανική αεροπορική επιδρομή.

Οι αμερικανικές δυνάμεις πραγματοποίησαν μια αεροπορική επιδρομή στην πόλη αυτή στις 02:15 τοπική ώρα σήμερα,
διευκρίνισε ο εκπρόσωπος των υπό το ΝΑΤΟ συμμαχικών δυνάμεων στη χώρα, συνταγματάρχης Μπράιν Τράιμπους, σε ανακοίνωσή του. «Η αεροπορική επιδρομή μπορεί να είχε ως αποτέλεσμα την πρόκληση παράπλευρων απωλειών σε κοντινές ιατρικές εγκαταστάσεις», σημείωσε ο ίδιος στην ανακοίνωση, προσθέτοντας ότι «διερευνάται το περιστατικό».
Πηγή: Ναυτεμπορική
Εμείς να υπενθυμίσουμε εδώ πως οι αμερικάνικοι βομβαρδισμοί γίνονται για την ανακατάληψη της πόλης Κουντούζ (πρωτεύουσα της ομώνυμης επαρχίας) που βρίσκεται εδώ και περίπου μια εβδομάδα στα χέρια των Ταλιμπάν.
Οι αμερικάνικοι βομβαρδισμοί ακόμη και σε νοσοκομεία των ΓΧΣ, αποδείχνουν και ως εντελώς αβάσιμους τους ισχυρισμούς του "αφγανικού στρατού" πως έχει ανακαταλάβει την πόλη...

Για τη "Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων"

 Για τη "Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων"

Ενώ η συζήτηση για τη "Διατλαντική Συμφωνία Εμπορίου και Επενδύσεων" αρχίζει να ακούγεται πιο δυνατά, παρά το "απόρρητο" του χαρακτήρα των διαπραγματεύσεων μεταξύ μονοπωλιακών ομίλων (γιατί άραγε;), αναδημοσιεύουμε ένα παλιότερο άρθρο του Ριζοσπάστη για να καταλάβουμε περί τίνος πρόκειται.




ΤΤΙΡ: Ισχύς εν τη ενώσει των μονοπωλίων σε βάρος των εργαζομένων




Ο 9ος γύρος των συνομιλιών ΕΕ - ΗΠΑ για τη συμφωνία διεξήχθη στις 20-24 Απρίλη. Οι διαπραγματεύσεις διεξάγονται με απόλυτη μυστικότητα και το περιεχόμενό τους είναι απόρρητο. Απόρρητο μόνο για τους εργαζόμενους, ώστε να βρεθούν μπροστά σε τετελεσμένα, γιατί εκπρόσωποι μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων συμμετέχουν στα τραπέζια των συνομιλιών, αφού άλλωστε
η συμφωνία μόνο τα δικά τους συμφέροντα αφορά.



Η συμφωνία θα ανοίξει το δρόμο για την αμφισβήτηση και κατάργηση όποιων εργατικών δικαιωμάτων έχουν παραμείνει σε ισχύ μετά τη βάρβαρη επίθεση κεφαλαίου - ΕΕ - αστικών κυβερνήσεων, με την αξιοποίηση της καπιταλιστικής κρίσης. Οι εναρμονίσεις στα πλαίσια της διατλαντικής συμφωνίας θα ρίξουν στο χαμηλότερο δυνατό επίπεδο τα δικαιώματα των εργαζομένων όπως επίσης κι αυτών που εργάζονται σε θυγατρικές - μητρικές επιχειρήσεις με παρουσία και επιχειρηματική δραστηριότητα στις ΗΠΑ και σε κράτη - μέλη της ΕΕ. Συλλογικές Συμβάσεις και συνδικαλιστικά δικαιώματα θα χτυπηθούν περαιτέρω, στο πλαίσιο της εφαρμογής ενιαίων κανόνων σε ΗΠΑ και ΕΕ, με κοινή επιδίωξη τη δραστική μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης. Με λίγα λόγια, τα αντεργατικά μέτρα και η εργασιακή ζούγκλα που εφαρμόζεται σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και στις ΗΠΑ θα συναντηθούν με πολλαπλές συνέπειες για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα.

Παρόμοιες συμβάσεις που έχουν υπογράψει οι ΗΠΑ, όπως π.χ. η NAFTA (Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου Βόρειας Αμερικής, που τέθηκε σε ισχύ το 1994, ανάμεσα σε ΗΠΑ, Μεξικό και Καναδά), προϊδεάζουν για κύμα απολύσεων και νέα εκτόξευση της εκμετάλλευσης και της ανεργίας της εργατικής τάξης.

Ωθηση στην περαιτέρω παράδοση κρατικών υπηρεσιών στο κεφάλαιο

Πέραν των παραπάνω επιπτώσεων, επιδιώκεται να αρθούν όλα τα εμπόδια (νομικά, διοικητικά, κανονιστικά), ώστε να ανοίξει ο δρόμος για τις ιδιωτικές επιχειρήσεις να αναλάβουν οποιονδήποτε τομέα κρατικών μέχρι σήμερα υπηρεσιών, όπως η Υγεία, η Παιδεία, το νερό κ.λπ. στο όνομα της απελευθέρωσής τους. Περιττό είναι να σημειώσουμε ότι καθ' όλη την περίοδο των διαπραγματεύσεων «λίστες εξαιρέσεων συγκεκριμένων υπηρεσιών από την απελευθέρωση» πάνε κι έρχονται εν μέσω ανταγωνισμών...

Με τη Συμφωνία, μαζί με την απελευθέρωση των κρατικών υπηρεσιών, ανοίγουν για τα μονοπώλια και οι δημόσιες συμβάσεις, τόσο σε επίπεδο κεντρικής κυβέρνησης, όσο και σε επίπεδο περιφερειακής και τοπικής διοίκησης. Ιδιαίτερα τα ευρωενωσιακά μονοπώλια επιδιώκουν να «σπάσουν» την προνομιακή σύναψη δημόσιων συμβάσεων με το αμερικανικό Δημόσιο και τις πολιτείες του που γίνεται έως τώρα μόνο από αμερικανικούς ομίλους (σύστημα «Buy America»), ενώ οι αμερικανικές εταιρείες με τη σειρά τους θέλουν να άρουν μια σειρά από κανονιστικά εμπόδια που τις πετούσαν, μέχρι σήμερα, εκτός των αναθέσεων τέτοιων συμβάσεων.

Για τα περιβόητα «ΙSDS»...

Η ΤΤΙΡ, πατώντας στις ήδη υπάρχουσες συνθήκες απελευθέρωσης του κεφαλαίου, προχωρά ακόμα περισσότερο. Η συμφωνία, με την πλήρη απελευθέρωση κλάδων της οικονομίας, όπου σήμερα ορισμένοι από αυτούς βρίσκονται ακόμη υπό τον έλεγχο κρατικών επιχειρήσεων, θα σημάνει και την ανεμπόδιστη παράδοσή τους στο κεφάλαιο.

Στο πλαίσιο, μάλιστα, αυτό, προβλέπονται και τα λεγόμενα «δικαιώματα προσδοκίας των επενδυτών». Πρόκειται για τις αξιώσεις των επιχειρηματικών ομίλων για αποζημιώσεις από τα κράτη, γιατί με την πολιτική τους ή/και τη νομοθεσία τους εμπόδισαν επενδύσεις και τα αναμενόμενα κέρδη των ομίλων σε κάποιο κλάδο. Το κεφάλαιο, δηλαδή, διαμορφώνει ένα «ασφαλές επενδυτικό περιβάλλον», επιδιώκοντας να εξασφαλίσει εγγυημένα κέρδη, είτε απευθείας από τις επενδύσεις του, είτε μέσω αποζημιώσεων από τα κράτη. Τα τελευταία χρόνια, μάλιστα, παρατηρείται έκρηξη προσφυγών επενδυτών εναντίον κρατών.

Οι προσφυγές αυτές, όπως προβλέπει η ΤΤΙΡ, θα κρίνονται από τους αποκαλούμενους «Μηχανισμούς Επίλυσης Διαφορών Επενδυτών - Κράτους», τα περιβόητα ISDS (Investor-StateDispute Settlements). Πρόκειται για διαιτητικά όργανα που συγκροτούνται από μεγάλες δικηγορικές εταιρείες, στα οποία προσφεύγουν τα μονοπώλια.

Τέτοιες διατάξεις δεν είναι καινούριες, άρχισαν να εντάσσονται σε διμερείς εμπορικές συνθήκες από τη δεκαετία του '90, ενώ περιέχονται και στη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου που έχει συνάψει η ΕΕ με τον Καναδά, την CEΤΑ. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση απαιτήσεων αποζημίωσης μονοπωλίων της πυρηνικής ενέργειας για την απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης το 2013 να καταργήσει τα πυρηνικά εργοστάσια στο έδαφός της. Επίσης, το παράδειγμα της Ρουμανίας, η οποία, όταν -υπό το βάρος λαϊκών αντιδράσεων- ακύρωσε την εξόρυξη χρυσού στη Ρόσια Μοντάνια από την καναδική «Gabriel Resources», απειλήθηκε από την εταιρεία ότι θα προσφύγει στη διεθνή διαιτησία, ζητώντας αποζημίωση 4 δισ. δολαρίων, περίπου δηλαδή το 2% του ΑΕΠ της χώρας. Η εταιρεία βασίστηκε στις ρήτρες προστασίας των επενδυτών, που περιλαμβάνονται σε διμερή συνθήκη Ρουμανίας - Καναδά. Με την επικύρωση της CETA, παρόμοια δικαιώματα θα αποκτήσουν καναδικές εταιρείες και στην Ελλάδα, όπως η «Eldorado Gold», που εκμεταλλεύεται τα μεταλλεία χρυσού στις Σκουριές της Χαλκιδικής.

Οι θέσεις των άλλων κομμάτων για την ΤΤΙΡ

ΝΔ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ στην Ελλάδα και οι πολιτικές ομάδες στο Ευρωκοινοβούλιο Λαϊκό Κόμμα, Σοσιαλδημοκράτες, Φιλελεύθεροι στηρίζουν αναφανδόν τη Διατλαντική Συμφωνία. Επιμέρους επιφυλάξεις τους υπηρετούν συγκεκριμένες μερίδες του κεφαλαίου, που επιδιώκουν να αποσπάσουν ακόμα περισσότερα οφέλη και προβάλλονται ως τάχα φιλολαϊκές, με στόχο τη χειραγώγηση εργατικών - λαϊκών δυνάμεων. Να σημειωθεί εδώ ότι στην ίδια κατεύθυνση ακούγονται «φωνές» κι από μια σειρά ΜΚΟ και λόμπι της ΕΕ, που συνδέονται με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα και προσδοκούν, κάνοντας θόρυβο, να αποσπάσουν ευνοϊκές ρυθμίσεις και αλλαγές στο κείμενο της συμφωνίας.

Οι δε νεόκοποι σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ, των Podemos, όπως κι οι άλλοι οπορτουνιστές, με βασικό εκφραστή τους το ΚΕΑ και την GUE/NGL στο Ευρωκοινοβούλιο, εκφράζοντας κι αυτοί συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου, δηλώνουν αντίθετοι με τη σύναψη της Διατλαντικής Συμφωνίας, επικεντρώνοντας τη διαφωνία τους σε ορισμένες αποσπασματικές πλευρές της και όχι στην ουσία της. Υπερασπίζονται την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων, προβάλλοντας το παραμύθι για «βιώσιμη» και «αειφόρο» καπιταλιστική ανάκαμψη. Βλέπουν την ΤΤΙΡ ως «εμπόδιο» να αποκτήσει ο καπιταλισμός «κανόνες, έλεγχο και ρυθμίσεις», που δήθεν θα βάλουν «χαλινάρια» στα μονοπώλια. Σκόπιμα κρύβουν ότι η ΤΤΙΡ δεν αποτελεί απόκλιση, αλλά περίτρανη επιβεβαίωση του εκμεταλλευτικού χαρακτήρα αυτού του συστήματος. Στην πραγματικότητα, οι νεο-σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ είναι έτοιμοι να την προσυπογράψουν, αρκεί να τηρηθούν κάποια προσχήματα δήθεν διαφάνειας και ασήμαντων εξαιρέσεων (όπως οι πιο βασικές δημόσιες υπηρεσίες, π.χ. το νερό, κοινωνικές υπηρεσίες). Επικαλούνται, επίσης, ότι η ΤΤΙΡ «προσβάλλει την κυριαρχία κάθε κράτους-μέλους». Εξωραΐζουν, δηλαδή, την αστική εξουσία σε κάθε χώρα, αποκρύπτοντας ότι εφόσον τα μέσα παραγωγής παραμένουν στα χέρια της αστικής τάξης και κριτήριο της ανάπτυξης είναι το καπιταλιστικό κέρδος, τότε στα πλαίσια της καπιταλιστικής διεθνοποίησης και της ανισότιμης αλληλεξάρτησης των καπιταλιστικών χωρών, είναι αναπόφευκτη η προσωρινή ή και πιο μόνιμη εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων. Δεν ευσταθεί, λοιπόν, η αντίληψη πως η ΤΤΙΡ είναι «ξένη κι αντίπαλη» με το καπιταλιστικό κράτος, με τα συμφέροντα των αστικών τάξεων που υπηρετεί αυτό σε κάθε χώρα. Οσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο, αναποδογυρίζουν την αλήθεια, γιατί στα πλαίσια των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, η κρατική ιδιοκτησία αποτελεί συλλογικό καπιταλιστή που εκφράζει τα συμφέροντα του κεφαλαίου κι αυτά άλλωστε τα συμφέροντα η ΤΤΙΡ κι οι άλλες διακρατικές συμφωνίες και ενώσεις υπηρετούν.

Η τοποθέτηση αυτών των δυνάμεων για την ΤΤΙΡ είναι χαρακτηριστική για το ρόλο τους ως δεκανίκι της αστικής τάξης, στήριγμα της Ευρωπαϊκής Ενωσης ενάντια στους λαούς. Προβάλλουν το ιδεολόγημα ότι η ΤΤΙΡ θα σημάνει την κυριαρχία των ΗΠΑ πάνω στην ΕΕ, θα «ακυρώσει» τάχα τα «δημοκρατικά» και «κοινωνικά» χαρακτηριστικά της, το διαφορετικό «ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο και τις αξίες της». Κρύβουν ότι η Διατλαντική Συμφωνία επιδιώκεται και από τις αστικές κυβερνήσεις της ΕΕ, για λογαριασμό των αναγκών των ευρωπαϊκών μονοπωλίων, ώστε να διασφαλίσουν και να προωθήσουν τις θέσεις τους στο μονοπωλιακό ανταγωνισμό σε παγκόσμιο επίπεδο. Παρουσιάζουν τη λυκοσυμμαχία της ΕΕ και τις νομοθετικές ρυθμίσεις της για διάφορα θέματα σαν πιο φιλολαϊκές, που δήθεν αντιστέκονται ενάντια στις ΗΠΑ, κρύβοντας ότι ο στόχος τους είναι η προστασία των ευρωπαϊκών ομίλων. Αναμασούν το χρεοκοπημένο ισχυρισμό περί «δημοκρατικής ΕΕ» σαν αντίπαλο δέος απέναντι στις ΗΠΑ, κρύβοντας τη στρατηγική συμμαχία και των δυο τους ενάντια στους λαούς.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, επίσης, δια στόματος του υπουργού Οικονομίας, Γ. Σταθάκη, στη σχετική συζήτηση στη Βουλή, στις 28-5-2015, για την πορεία των συζητήσεων για τη Διατλαντική Συμφωνία, προκλητικά υποβάθμισε τη σημασία της, συγκρίνοντάς την με παρόμοιες συμφωνίες της ΕΕ με τη Μαλαισία! Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ψελλίζει ορισμένα συνθήματα περί αδιαφάνειας, για να προετοιμάσει το έδαφος να την προσυπογράψει φαρδιά-πλατιά, όπως και το νέο αντιλαϊκό μνημόνιο με τους δανειστές «εταίρους» της.
Δε διορθώνεται...

Στα πλαίσια των ανταγωνισμών που αναφέρθηκαν, την περασμένη Τετάρτη 10/6, στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου, αναβλήθηκε η προγραμματισμένη ψηφοφορία σχετικά με την έκθεση συστάσεων της Επιτροπής Διεθνούς Εμπορίου για τη Διατλαντική Συμφωνία. Η αναβολή εξυπηρετεί τις ανάγκες εξεύρεσης συμβιβαστικών ισορροπιών ανάμεσα στις πολιτικές ομάδες του Ευρωκοινοβουλίου και της συνοχής στο εσωτερικό τους, ως αποτέλεσμα αντιτιθέμενων συμφερόντων και ανταγωνισμών τμημάτων του κεφαλαίου στην ΕΕ, σχετικά με τη Διατλαντική Συμφωνία. Κρύβεται έτσι η πραγματική στάση των πολιτικών δυνάμεων απέναντι στην αντιλαϊκή συμφωνία: Ποιοι δηλαδή τη στηρίζουν και ποιοι, παρά τους αστερίσκους και τις υποσημειώσεις, όπως οι δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και της GUE/NGL, επιδίδονται σε σωρεία τροπολογιών, επιχειρώντας τάχα να τη ...διορθώσουν, υπερασπιζόμενες τα συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου, συμπλέοντας στρατηγικά με τη γενική κατεύθυνση της ΤΤΙΡ.

Καμιά όμως τροπολογία ή «σύσταση του Ευρωκοινοβουλίου στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή» δεν μπορεί να αλλάξει τον αντιλαϊκό χαρακτήρα της ΤΤΙΡ.

Οι λαοί μπορούν να τους χαλάσουν τα σχέδια.

Το ΚΚΕ παλεύει ενάντια στην αντιλαϊκή αυτή συμφωνία, υπογραμμίζοντας ότι δεν παίρνει ούτε από συστάσεις, ούτε από διορθώσεις. Καλεί σε λαϊκό ξεσηκωμό, για να απορριφθεί η συμφωνία, μαζί με το εκμεταλλευτικό σύστημα που υπηρετεί.

Ο ελληνικός λαός, οι λαοί και των άλλων χωρών μπορούν και πρέπει να απορρίψουν τη νέα θηλιά που πάνε να περάσουν στη ζωή και τα δικαιώματά τους με τη Διατλαντική Συμφωνία. Χρειάζεται στα πλαίσια του εργατικού κινήματος να ανοίξει συζήτηση, να ενημερωθούν και να προετοιμαστούν δυνάμεις να αντιμετωπίσουν τους σχεδιασμούς του κεφαλαίου. Να αντιμετωπιστεί η ΤΤΙΡ όχι ως μια εξαίρεση, δήθεν «παρανυχίδα» του καπιταλισμού συστήματος, αλλά ο κανόνας που επιβεβαιώνει την επιθετικότητα του κεφαλαίου, τον ίδιο τον εκμεταλλευτικό χαρακτήρα ενός κοινωνικοοικονομικού συστήματος που σάπισε και πρέπει να ανατραπεί. Η εργατική τάξη, οργανώνοντας την πάλη της, δυναμώνοντας την κοινωνική συμμαχία της με τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, μπορεί να αποδεσμευτεί από την ΕΕ, το χρέος της πλουτοκρατίας, με την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών, ο λαός μπορεί να εγκαθιδρύσει τη δική του εξουσία, με την οικονομία και τα μέσα παραγωγής στα δικά του χέρια.
αρτήθηκε από

ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΣΚΙΑΖΕΙ Η ΦΟΒΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΛΑΚΩΝΕΙ Η ΣΚΛΑΒΙΑ...

 ΟΤΑΝ ΟΛΑ ΤΑ ΣΚΙΑΖΕΙ Η ΦΟΒΕΡΑ ΚΑΙ ΤΑ ΠΛΑΚΩΝΕΙ Η ΣΚΛΑΒΙΑ...



Αποτέλεσμα εικόνας για ανεργία σκίτσα
-Σας ευχαριστώ πάρα πολύ, σχεδόν υποκλίνεται η ταμίας τού σούπερ μάρκετ, μ’ ένα χαμόγελο σκεπάρνι που σκάβει ρυτίδες.
-Γιατί μ’ ευχαριστείς; Τι βάζεις εσύ στην τσέπη απ’ αυτά που πλήρωσα; Ή μήπως το κάνεις επειδή σε υποχρεώνει η εργοδοσία; τη ρωτά ο πελάτης, ελέγχοντας και τα ρέστα απ’ το πεντάευρο που της είχε δώσει.
-Μα… τι είναι αυτά που λέτε! Απλά, σας ευχαριστώ επειδή ψωνίζετε από εδώ.
-Ε, και; Δικό σου είναι το συγκεκριμένο υποκατάστημα;
-Όοοοχι…. Μα να… Στα διακόσια μέτρα από εδώ υπάρχει άλλο.
-Ε, και;
-Μα… Απλό είναι κύριε. Δεν βλέπετε; Είστε ο μοναδικός πελάτης εδώ και τόση ώρα. Αφήστε που η κρίση αναγκάζει τους περισσότερους να ψωνίζουν με το σταγονόμετρο. Αν λοιπόν δεν επιστρατεύσουμε τρόπους να κρατήσουμε την πλειοψηφία των πελατών εδώ, θα πάνε εκεί και τότε…
-Τότε; Τι;
-Τότε αυτό θα κλείσει και οι υπάλληλοι εδώ θα μείνουμε άνεργοι.
-Ναι, μα αν δεν πάμε οι πελάτες εκεί, τότε εκείνο θα κλείσει και θα μείνουν εκείνοι οι υπάλληλοι άνεργοι.
-Σας παρακαλώ, αρκετά. Απαγορεύονται οι πολιτικές συζητήσεις εδώ μέσα, κλειδώνει την ταμειακή και απομακρύνεται με τρεμάμενα
γόνατα...
Αποτέλεσμα εικόνας για ανεργία σκίτσα 
(Ο συγκεκριμένος πελάτης κοντοστάθηκε έξω απ’ την τζαμαρία νοιώθοντας ενοχές, σα να έφταιγε ο ίδιος που η κοπελιά σκεπτόταν λάθος. Σα να έφταιγε ο ίδιος για την πιθανή ανεργία που την απειλούσε. Ουσιαστικά όμως κοντοστάθηκε γιατί τη συμπονούσε, παρότι ο ίδιος ήταν άνεργος προ πολλού και χωρίς ελπίδες να ξαναβρεί μεροκάματο. Τη συμπονούσε γιατί καταλάβαινε πόσο φοβισμένη ήταν. Τρομοκρατημένη!
Τη βλέπει που επιστρέφει σχεδόν αμέσως στο πόστο της. Της χαμογελά με κατανόηση και συνεχίζει νοερά την κουβέντα μαζί της από ’κεί που είχε διακοπεί, σίγουρος πως κι αυτή το επιθυμούσε.)
Αποτέλεσμα εικόνας για ανεργία σκίτσα
-Συγνώμη κορίτσι μου, δεν ήθελα να βάλω σε κίνδυνο το μεροκάματό σου. Μόνο πες μου, σε παρακαλώ: Αν σ’ εκείνο το ανταγωνιστικό υποκατάστημα εργαζόταν το παιδί σου, η μάννα σου, ο αδελφός σου…, θα έλεγες τα ίδια;
-Αν.., αν…, αν…
-Ναι, αν! Αν αυτά τα δυο μεγαθήρια με τα υποκαταστήματά τους δεν ήταν στα χέρια δυο κηφήνων, δυο πλουτοκρατών, κι αντίθετα ήταν λαϊκή περιουσία, θ’ ανοίγατε «ψυχρό πόλεμο» ευχαριστιών και υποκλίσεων οι υπάλληλοι μεταξύ σας, ώστε να μη μείνετε άνεργοι οι μεν και να μείνουν οι δε;;;
- Αν.., αν…, αν…
-Ναι, αν! Διότι αν όλα τα μεγαθήρια όλων των κλάδων γίνουν λαϊκή περιουσία, αν όλος ο πλούτος εδώ που ζούμε γίνει λαϊκή περιουσία, που σημαίνει ότι ο λαός θα έχει πάρει την εξουσία, τότε η πρώτη «λέξη» που θα σβηστεί απ’ τα λεξικά, θα είναι η ανεργία! Κι έτσι κοπέλα μου δεν θα λυγίζεις τη μέση για να έχεις εσύ ένα ψευτομεροκάματο, αδιαφορώντας αν πεταχτεί στην ανεργία η μάνα σου, το παιδί σου, ο αδελφός σου, ο γείτονάς σου… 
Και πάνω απ’ όλα κορίτσι μου, το χαμόγελό σου προς τον πελάτη, δε θά ’ναι σκεπάρνι που σκάβει ρυτίδες στο προσωπάκι σου, μα χαρά που τ’ ομορφαίνει επειδή θα εργάζεσαι-εργαζόμαστε για εμάς κι όχι για τους λωποδύτες, τους κηφήνες, τους εκμεταλλευτές τα μεγαλοαφεντικά! 
-Δίκιο έχετε κύριε, μα...


(Η παραπάνω συνομιλία καταγράφεται σε τυχαία περιοχή τυχαίας «επαρχίας» τού κράτους Γη. Πρόκειται για …κλασσικό παράδειγμα τρομοκρατημένης «φυλακισμένης» σκέψης -προς το παρόν βέβαια, που οπωσδήποτε δεν περιορίζεται στο συγκεκριμένο κλάδο και κυρίως δεν χαρακτηρίζει συλλήβδην όλους τους εργαζόμενους.)

Καλή Γκέλμπεση - συγγραφέας

Τριμερής συνάντηση με την εργοδοσία του "Μαρινόπουλου"

 Τριμερής συνάντηση με την εργοδοσία του "Μαρινόπουλου"

Σήμερα Παρασκευή 2/10/2015 πραγματοποιήθηκε τριμερής συνάντηση στο Υπουργείο Εργασίας, μετά από αίτημα του Συλλόγου Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας, με την εργοδοσία ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ, με αφορμή τα πανελλαδικά κλεισίματα καταστημάτων από τον ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟ και τις απολύσεις ή "οικειοθελείς αποχωρήσεις" όπως παρουσιάζονται από την εργοδοσία, εκατοντάδων εργαζομένων.

Η εταιρία ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ κυνικά ομολόγησε στο υπουργείο ότι φορτώνει την μείωση του τζίρου, τον ανταγωνισμό της με τις άλλες εταιρίες με στόχο να μονοπωλήσει την αγορά, στις πλάτες των εργαζομένων.

Η εταιρία ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ ισχυρίζεται ότι δεν κάνει απολύσεις αλλά υπάρχουν "οικειοθελείς αποχωρήσεις", λήξεις συμβάσεων και καλό επίπεδο μισθών που αγγίζουν τα 1.500€ την ίδια στιγμή που η πλειοψηφία των εργαζόμενων είναι με μερική απασχόληση και πληρώνονται με τη ΕΣΣΕ.

Το κλαδικό σωματείο ζήτησε από υπουργείο και εργοδοσία την μετατροπή των συμβάσεων ορισμένου χρόνου σε συμβάσεις αορίστου χρόνου, οι εργαζόμενοι από τα καταστήματα που κλείνει η εργοδοσία να μετατεθούν σε άλλα καταστήματα και να μην χάσει κανείς την δουλειά του και το μεροκάματό του, πλήρη αποζημίωση για όποιον εργαζόμενο δεν θέλει να μετατεθεί. Για αυτά τα ζητήματα η εργοδοσία να δεσμευτεί γραπτώς.

Από την πλευρά του Υπουργείου κατατέθηκαν ευχολόγια.

Στην τριμερή στο υπουργείο εργασίας παρευρέθηκαν και εκπρόσωποι της πλειοψηφίας της ΟΙΥΕ, η στάση των όποιων ήταν προκλητική.
Παραβρέθηκαν για τους δικούς τους σκοπούς, ήρθαν σε αντιπαράθεση με το κλαδικό σωματείο, ήρθαν για να δείξουν δήθεν τα φιλεργατικά τους αισθήματα απέναντι σε εργαζόμενους που απολύονται με μειωμένους μισθούς που αυτή η πλειοψηφία υπέγραψε με τον Μαρινόπουλο το 2012.

Ως σωματείο θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι η πλειοψηφία της ΟΙΥΕ ήταν και παραμένει το αγαπημένο παιδί της εργοδοσίας και του Μαρινόπουλου.

Έχει συμβάλει αποφασιστικά για το πέρασμα όλων των αντεργατικών- αντιλαϊκών μέτρων όλων των κυβερνήσεων μέχρι σήμερα και της Κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ με όσο το δυνατόν λιγότερες αντιδράσεις.

Είναι οι ίδιοι που στις εκλογές όλων των σωματίων που ελέγχει η εργοδοσία όπως το επιχειρησιακό του Σκλαβενίτη, του Βεροπούλου, των ΑΒ- Βασιλόπουλου και άλλα, πρωτοστατούν στην επίθεση για να μην ακουστεί η φωνή του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος μέσα στα Σουπερ Μάρκετ αποκλείοντας ψηφοδέλτια, αγωνιστές εργαζόμενους.
Είναι οι ίδιοι που συμμαχούν και ταυτίζονται με την εργοδοσία προκειμένου να εκλέξουν αντιπροσώπους για τα συνέδρια που θα γίνουν το 2016 (ΕΚΑ- ΟΙΥΕ).

Ο Σύλλογος Εμποροϋπαλλήλων Αθήνας καλεί όλους τους συναδέλφους, όλους όσους εργάζονται στα καταστήματα και τις αποθήκες ΜΑΡΙΝΟΠΟΥΛΟΣ, να συσπειρωθούν στο κλαδικό τους σωματείο, από κοινού να οργανώσουμε την αγωνιστική μας απάντηση απέναντι στην προκλητική στάση της εργοδοσίας, στην πλειοψηφία της ΟΙΥΕ και στην "ουδετερότητα" της κυβέρνησης.
Πηγή: Σύλλογος εμποροϋπάλληλων Αθήνας

Είναι το ΚΚΕ δημοκρατικό κόμμα;

 Είναι το ΚΚΕ δημοκρατικό κόμμα;



Η κε του μπλοκ βρέθηκε πρόσφατα αντιμέτωπη, σε μια κουβέντα, με αυτό το ερώτημα και καταστρώνει ένα πρόχειρο προσχέδιο απάντησης για τέτοιες καθημερινές ή και βαθύτερες συζητήσεις.

Στην πραγματικότητα, το ερώτημα αυτό έχει δύο σκέλη: το πρώτο αφορά τις καταστατικές αρχές και τη λειτουργία του κόμματος, και το δεύτερο τα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των επαναστατικών εγχειρημάτων του εικοστού αιώνα και των σοσιαλιστικών κοινωνιών που γνωρίσαμε.

Το πρώτο σκέλος διαπλέκεται ή συγχέεται πολύ συχνά με το ζήτημα της απευθείας εκλογής αρχηγού από τη βάση του κόμματος ή και από τους φίλους-ψηφοφόρους του, που δεν είναι οργανωμένα μέλη. Το τελευταίο αντίστοιχο παράδειγμα που έχουμε στην Ελλάδα ήταν η περιβόητη «συμμετοχική (αμεσο)δημοκρατία» του Γαπ και οι εκατοντάδες χιλιάδες ψήφοι με τη δίευρη ταρίφα (που ήταν περισσότερες απ’ όσες μάζεψαν αθροιστικά Πασοκ και Κιδησο μες στο 15’) χωρίς αντίπαλο –κάτι που τα δυτικά ΜΜΕ θα αντιμετώπιζαν ως παράτα για οποιαδήποτε σοσιαλιστική χώρα. Σε κάθε περίπτωση, η ουσία δε βρίσκεται στο διαβλητό πανηγυράκι που στήθηκε από το Γαπ ή στους πιο σοβαρούς όρους που θα μπορούσε ίσως να θεσπίσει κάποιος άλλος, αλλά στην εκλογή προέδρου από ένα σώμα, το οποίο δεν είναι ενιαίο, συναθροίζεται άπαξ στην κάλπη, και στο οποίο συνεπώς δε θα λογοδοτήσει ποτέ ο εκλεγμένος γγ, πρόεδρος, κτλ.
Αυτό παρεμπιπτόντως είναι και το βασικό μειονέκτημα, ακόμα και σε θεωρητικό επίπεδο (πέρα δηλαδή από το πεδίο της πράξης, που αποδεικνύεται πολύ χειρότερη) της αστικής, κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και του αντιπροσωπευτικού της συστήματος, όπου ο λαός μπορεί να αποφαίνεται κάθε τρία, τέσσερα ή έξι χρόνια ποιος θα τον ποδοπατήσει ή ποιος θα εφαρμόσει καλύτερα το προαποφασισμένο μνημόνιο, για να επικαιροποιήσουμε μια γνωστή φράση των κλασικών.

Ακόμα κι αν υπήρχαν περισσότεροι υποψήφιοι σε ένα αστικό κόμμα, πάντως, όπως στην περίπτωση της Νδ, που είχαν συγκεντρώσει αρχικά καμιά εικοσαριά, για να καταλήξουν σε τρεις και να αποκλείσουν τον Άδωνι (this is a coup), δεν αλλάζουν πολλά επί της ουσίας. Που είναι η προσωποπαγής δομή κι η συγκρότηση διάφορων (πότε συνεργαζόμενων, πότε αντικρουόμενων) καπετανάτων και πολλών κομμάτων μες στο κόμμα.
Το Κκε αντιθέτως λειτουργεί συλλογικά κι όχι υπό την αρχή ενός ανδρός (ή μιας... σιδηράς κυρίας, για να θυμηθούμε τις μεγάλες δημοσιογραφικές στιγμές του Βήματος) και την κοινή συνισταμένη μιας φραξιονιστικής πάλης. Κι η όποια διαφοροποίηση-εμπλουτισμός-εξέλιξη της πολιτικής του γραμμής βασίζεται σε συλλογικές διαδικασίες-επεξεργασίες και όχι στην ανάδειξη του ενός ή του άλλου γγ. Η πολιτική του Κουκουέ δεν είναι διαφορετική τώρα επί Κουτσούμπα απ’ ό,τι στα χρόνια που ήταν επικεφαλής η Αλέκα. Κι αντιστρόφως: η ψήφιση του κομματικού προγράμματος στο 19ο Συνέδριο δε συνδεόταν, ούτε άμμεσα ούτε έμμεσα, με το ζήτημα της «διαδοχής».

Δεύτερο ζήτημα, η πολυφωνία κι η αρχή του δημοκρατικού συγκεντρωτισμού. Η μεταξύ τους διαφορά ισοδυναμεί με το χάσμα ανάμεσα στον πύργο της Βαβέλ κι ένα οργανωμένο μπλοκ, που φωνάζει ρυθμικά, με ένα στόμα-μια φωνή, συνθήματα, χωρίς αυτόν να καθιστά κάποιον εξ αυτών φερέφωνο, χωρίς δική του βούληση. Με άλλα λόγια η διαφορά αυτή είναι η απόσταση που χωρίζει ένα μπουλούκι οργανοπαικτών, που παίζει ο καθένας το βιολί του (κυριολεκτικά και μεταφορικά), καταλήγοντας σε θορύβους ατάκτως ερριμμένους, από μία οργανωμένη ορχήστρα με καθορισμένους ρόλους και τη διεύθυνση ενός μαέστρου. Αυτό δεν καθιστά όμως το ένα μέλος πρώτο βιολί και το άλλο τελευταία τρύπα του ζουρνά, αφού όλοι συζητάνε για τη μουσική του μέλλοντος που θα παίξουν και ο ρόλος τους είναι το ίδιο σημαντικός για την εκτέλεση κάθε κομματιού.
Όσο για τα αστικά κόμματα, που βασίζουν την επιρροή τους στην κοινωνική δημαγωγία, για να τονώσουν το φιλολαϊκό τους πρόσωπο, έχουν σχεδόν ως καταστατική τους αρχή τη διπρόσωπη πολυγλωσσία, για να κρατάει κάθε ψηφοφόρος αυτό που θέλει να ακούσει και να εγκλωβίζονται αποτελεσματικά περισσότερες συνειδήσεις.

Μια συνήθης κατηγορία είναι πως ο ΔΣ του Κκε είναι κατ’ επίφαση δημοκρατικός και καταπνίγει κάθε διαφορετική άποψη. Στην πραγματικότητα οι κατήγοροι μπερδεύουν τους κομμουνιστές με τις συνηθισμένες πρακτικές των αστικών κομμάτων, που χρειάζονται τη διαφορετική γνώμη για αποπροσανατολισμό  και την ανέχονται όσο εκφράζεται απλώς και δε διεκδικεί την υλοποίησή της στην πράξη –όπως ακριβώς κι η αστική δημοκρατία. Αλλά εφαρμόζουν τον πιο αντιδημοκρατικό συγκεντρωτισμό, απαιτώντας πλήρη ευθυγράμμιση, πχ σε κάθε κρίσιμη μνημονιακή ψηφοφορία.

Αυτό που έχουν πολλοί κατά νου, είναι περιπτώσεις, όπως οι δίκες της Μόσχας ή –για να μείνουμε στα πλαίσια του Κκε- η καθαίρεση, διαγραφή και εξορία του Ζαχαριάδη ή άλλων στελεχών που είχαν διαφωνήσει νωρίτερα μαζί του (πχ ο Καραγιώργης) και άλλων που χαρακτηρίστηκαν χαφιέδες από το κόμμα (πχ Πλουμπίδης). Καθεμιά από τις περιπτώσεις αυτές είναι ξεχωριστή κι απαιτεί ειδική εξέταση, αλλά είναι αδύνατο να γίνει αφηρημένα, με κριτήριο τις σημερινές συνθήκες, και να μην κριθούν στην εποχή τους. Κι είναι σχεδόν κωμικό η όποια ανωμαλία να αποδίδεται σε κάποιο «ανώμαλο εσωκομματικό καθεστώς» και σε κάποια ηγετική φυσιογνωμία, αλλά όχι στη γενεσιουργό αιτία της, την παρανομία και τις πολύ δύσκολες συνθήκες υπό τις οποίες λειτουργούσε τότε το κόμμα.

Τρίτο και τελευταίο ζήτημα: το Κκε είναι πρόθυμο να ακολουθήσει το δημοκρατικό δρόμο, για να διεκδικήσει την εξουσία; Ναι, θα πει ο μέσος Κοντρίτης, θυμίζοντας το χαρτί που είχε υπογράψει το κόμμα  το 74’ –γιατί προφανώς το ζήτημα της επανάστασης κρίνεται από το αν υπογράφεις ή δεν υπογράφεις κάτι. Αλλά η δημοκρατική επανάσταση δε βγαίνει εντελώς από το τραπέζι, αν λάβει κανείς υπόψη τη γραμμή της Μαλεπ για λαϊκοδημοκρατική, σοσιαλιστική (τα πάντα-όλα) επανάσταση, στην οποία υποθέτω πως δε θα μείνει ούτε ένα τζάμι (που είναι το απόλυτο κριτήριο κι ο αληθινός στόχος κάθε εξέγερσης).

Πέρα από τις διακηρύξεις βέβαια, υπάρχει κι η αμείλικτη ιστορική πείρα. Ποτέ η αστική τάξη δεν άφησε να γλιστρήσει δημοκρατικά από τα χέρια της η εξουσία –και αυτή είναι η πικρή αλήθεια της unidad popular (του Αγιέντε και όχι του Παναγιώτη). Η βίαια κατάληψη της εξουσίας κι η επαναστατική βία εν γένει δεν επιβάλλεται από κάποιους αιμοσταγείς κομμουνιστές, αλλά από τη λυσσαλέα αντίδραση των κυρίαρχων και όλων των ένοπλων μηχανισμών της κρατικής εξουσίας τους. Και κάθε φορά που οι δικοί μας δίστασαν να χρησιμοποιήσουν επαναστατική βία εναντίον της, το πλήρωσαν με μεγαλύτερο λουτρό αίματος (με χαρακτηριστική περίπτωση την Ελλάδα του 44’-45’).

Η βία είναι η μαμή της ιστορίας. Δεν είναι η μητέρα της, για να γεννήσει από μόνη της γεγονότα που δεν έχουν κυοφορηθεί ακόμα από την ανάγκη που γίνεται ιστορία. Και ο καθένας μπορεί να καταλάβει πόσο πιο δύσκολη και περίπλοκη θα είναι η γέννα, χωρίς αυτή τη μαία.
Κι ενώ ένα πραξικόπημα μπορεί να επικρατήσει με μια χούφτα επιτελικών και την ισχύ των όπλων, καμία επανάσταση δε θα μπορούσε να σταθεί ούτε μια μέρα, χωρίς την υποστήριξη της μεγάλης λαϊκής πλειοψηφίας, την ενεργό υπεράσπισή της και την πλατιά νομιμοποίησή της.


Δηλαδή όλα είναι άριστα κι άμεμπτα; Δεν υπάρχει κανένα σημείο για να γίνει (αυτο)κριτική; Προφανώς και υπάρχει. Αλλά είναι προϋπόθεση να ξεκαθαρίσουμε πρώτα σε ποια ζητήματα πρέπει να εστιάσουμε το φακό της κριτικής, μακριά από τα εύκολα στερεότυπα και τα έτοιμα σχήματα της αστικής προπαγάνδας. Ένα απ’ αυτά τα σημεία είναι η διάκριση μεταξύ του τυπικού δικαιώματος και της ουσιαστικής εφαρμογής του, που δεν μπορεί να αφεθεί στην τύχη, αλλά πρέπει να υπάρξει σχετική μέριμνα (κι εκεί είναι που κρίνεται η καλή λειτουργία των κομματιών οργανώσεων). Δεν αρκεί πχ η τυπική θέσπιση του δικαιώματος της κριτικής, αλλά και η ουσιαστική εξασφάλισή του στην πράξη. Αυτό όμως μπορούμε να το πιάσουμε αναλυτικά στο δεύτερο μέρος, για το σοσιαλισμό που γνωρίσαμε. Ας πούμε απλώς προκαταβολικά πως η πιο σωστή κι υπεύθυνη κριτική ή συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων περνάει υποχρεωτικά κι από τη συμμετοχή στην εκτέλεσή τους.

Τα ενιαία μέτωπα ... οι κομμουνιστές ... ο Δημητρώφ και ... ο αιμοσταγής Στάλιν.

 Τα ενιαία μέτωπα ... οι κομμουνιστές ... ο Δημητρώφ και ... ο αιμοσταγής Στάλιν.

Θα υπάρχουν πάντα κάποιοι που κάπως έτσι θα "βλέπουν" τα ενιαία μέτωπα !!!
   Κάποτε στην φούντωση του πρώτου παγκόσμιου-ιμπεριαλιστικού πολέμου ... έγινε μιά Οχτωβριανή επανάσταση που γέννησε το πρώτο εργατικό κράτος το 1917 στην Ρωσία ... και λίγο μετά εκεί παραδίπλα στην Γερμανία, η βρωμερή σοσιαλδημοκρατία ξεπουλούσε την επανάσταση των γερμανών εργατών ... κόβωντας το ξάπλωμα του επαναστατικού κύματος σε όλη την Δύση. Οι γερμανοί, οι αμερικανοαγγλογάλλοι και οι γιαπωνέζοι ιμπεριαλιστές ... που μέχρι τώρα αλληλοέσφαζαν τους λαούς τους μοιράζοντας την υφήλιο ... μεμιάς συμμάχησαν και με όλες τις αντιδραστικές δυνάμεις της Ρωσίας ... στράφηκαν ενάντια στο επαναστατικό κράτος του Λένιν. Ηττήθηκαν ... η επανάσταση επιβίωσε ... αλλά τα εργατικά-επαναστατικά κινήματα στην Δύση μπήκαν σε βαθειά ύφεση με τους σοσιαλδημοκράτες να διατηρούν τεράστια επιρροή στις εργατικές μάζες.

Σε αυτές τις συνθήκες η Κομμουνιστική Διεθνής (ΚΔ) επεξεργάσθηκε την νέα τακτική του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος που σαν στόχο είχε την οικοδόμηση Ενιαίων Μετώπων. “Ο σκοπός και το νόημα της τακτικής του ενιαίου μετώπου είναι να τραβηχτούν στην πάλη κατά του κεφαλαίου όλο και πιο πλατιές μάζες εργατών, να αποτραβηχτούν απο την σοσιαλδημοκρατική επιρροή, να αποσπασθούν οι εργατικές μάζες από τον οπορτουνισμό, να συντριβεί η ηγεσία του” ... έτσι το περιέγραφε ο Λένιν το 1921. Να σημειώσουμε οτι ακόμα βρισκόμασταν στην εποχή που τα περισσότερα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα της εποχής διατηρούσαν μαρξιστικές διακηρύξεις και πολλά απο αυτά ακόμα και την ... “διχτατορία του προλεταριάτου” !!!
 

    Με λίγα λόγια ... η τακτική του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος στην νέα κατάσταση ... όπως ο Λένιν την σχεδίασε ήταν ... η προετοιμασία και η συγκέντρωση δυνάμεων του εργατικού κινήματος στην Δύση για την επόμενη επαναστατική επίθεση και ... ταυτόχρονα η υπεράσπιση του πρώτου εργατικού κράτους που βρισκόταν σε καπιταλιστική περικύκλωση με την δράση των εργατικών κινημάτων στις δυτικές κοινωνίες. Οι κομμουνιστές καταλάβαιναν πως αργά ή γρήγορα ο παγκόσμιος καπιταλισμός θα επιτεθεί ξανά ενάντια στο επαναστατικό κράτος.

Το 4ο συνέδριο της ΚΔ (1922) κατέληξε στον προσδιορισμό πέντε τύπων εργατικών κυβερνήσεων που μπορούσαν να εμφανιστούν σε εκείνες τις συνθήκες και τη στάση των κομμουνιστών απέναντι σε αυτές. Δεν έχει ιδιαίτερη ουσία να αναφέρω τις πέντε μορφές κυβερνήσεων και τα χαρακτηριστικά τους ... αλλά τα βασικά κριτήρια συμμετοχής των κομμουνιστών σε κάποιες απο αυτές. “Οι δύο άλλοι τύποι εργατικών κυβερνήσεων (εργατοαγροτική κυβέρνηση και εργατική κυβέρνηση με συμμετοχή των κομμουνιστών) δεν είναι δικτατορίες του προλεταριάτου και ούτε μεταβατικές μορφές, ιστορικά αναπόφευκτες, προς τη δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά, εκεί όπου σχηματίζονται, μπορούν να χρησιμεύσουν σαν αφετηρία για τη δικτατορία αυτή. Μονάχα μια κυβέρνηση, που αποτελείται από κομμουνιστές μπορεί να είναι αληθινή ενσάρκωση της δικτατορίας του προλεταριάτου.”. Πρέπει να τονίσουμε ότι η υπό όρους στήριξη ή συμμετοχή των κομμουνιστών σε μια μη κομμουνιστική εργατική κυβέρνηση προυπέθετε συνθήκες όξυνσης της ταξικής πάλης και επαναστατικής ανόδου. Η απόφαση ανέφερε ότι: “το στοιχειωδέστερο έργο μιας εργατικής κυβερνήσεως πρέπει να συνίσταται στο να οπλίσει μεν το προλεταριάτο, και να αφοπλίσει τις αστικές αντεπαναστατικές οργανώσεις”. 
   Πώς είπατε ??? Υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνουμε ??? Να το κάνουμε πιό λιανά ??? Ακόμα και τότε που το περικυκλωμένο επανασταικό κράτος έψαχνε και την παραμικρή υποστήριξη απο τους λαούς της Δύσης ... οι κομμουνιστές δεν “φαντασιώνονταν” αναπόφευκτα ενδιάμεσα στάδια ... και δεν “μπούκαραν” με το παραμικρό σε οποιαδήποτε κυβέρνηση τους καλούσαν. 

    Στα χρόνια του μεσοπολέμου η σοσιαλδημοκρατία πήρε ανοιχτά χαρακτηριστικά αστικού κόμματος διακυβέρνησης στα πλαίσια του αστικού πολιτικού συστήματος και σταδιακά εγκατέλειψε τις όποιες επαναστατικές διακηρύξεις και υιοθέτησε θέσεις περί σταδιακού περάσματος στο σοσιαλισμό μέσω μεταρρυθμίσεων. Πρωτοστάτησε στον αντικομμουνισμό, ευνοώντας την άνοδο του φασισμού σε μια σειρά χώρες, ενώ μια σειρά φασιστικές δυνάμεις ξεπήδησαν μέσα από τους κόλπους των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Στο 7ο συνέδριο της ΚΔ (1935) οι κομμουνιστές μέσα απο προβληματισμούς και διαπάλη ... εξέτασαν την τακτική τους στην νέα διαμορφωμένη κατάσταση. Σε συνθήκες οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης και έντασης των προετοιμασιών για έναν νέο ιμπεριαλιστικό πόλεμο, με όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και εδραίωση του γερμανικού φασισμού, με είσοδο στην τελική ευθεία για την πραγματοποίηση των σχεδίων των δυτικών ιμπεριαλιστών να στρέψουν την Γερμανία προς την κατάπνιξη της ΕΣΣΔ. Σε εκείνη την κατάσταση οι κομμουνιστές εκτίμησαν πως οι σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες είχαν αποκαλυφθεί στα μάτια των εργαζομένων την ίδια στιγμή που η κρίση είχε στην ουσία φτωχοποιήσει τα στρώματα της εργατικής αριστοκρατίας, γεγονότα που έκαναν πιό «πιθανή» την όξυνση της ταξικής πάλης αφού φαινόταν πως οι σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες δεν θα μπορούσαν στις νέες συνθήκες να "παίξουν" τον παραδοδιακό τους ρόλο στο αστικό κοινοβουλευτικό σύστημα. Στην ΚΔ κυριάρχησε η άποψη για την ανάγκη διαμόρφωσης τώρα πιά ... ενός ακόμα ευρύτερου αντιφασιστικού Λαϊκού Μετώπου (ΛΜ)(οχι στενά εργατικού ενιαίου μετώπου-ΕΜ) που θα διεκδικούσε κοινοβουλευτικά την κυβέρνηση και έτσι θα εμπόδιζε την ανάδειξη φασιστικών κυβερνήσεων και ταυτόχρονα θα απέτρεπε τη συγκέντρωση των πιο επιθετικών δυνάμεων ενάντια στην ΕΣΣΔ. Η ΚΔ θεωρώντας σε αυτές τις συνθήκες πιθανή την όξυνση της ταξικής πάλης μέσω των Μετώπων ... καθόρισε συγκεκριμένες “δικλείδες ασφαλείας” για να αποτραπεί ο κίνδυνος παρεκτροπής των Λαικών Μετώπων ... σε άνευ όρων συμφωνίες με σοσιαλδημοκρατικά και αστικά κόμματα για την άκριτη στήριξη των αστικών κυβερνήσεων στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αξίζει να παρακολουθήσουμε την λογική των κομμουνιστών για τα ... Μέτωπα.

 
Ο Ιωσήφ Στάλιν και ο Γκεόργκι Δημητρόφ στη διάρκεια της παρέλασης για την Πρωτομαγιά του 1935 στη Μόσχα
   Ο Δημητρώφ ήταν ο κομμουνιστής που έπαιξε σημαίνοντα ρόλο στην διαμόρφωση της τακτικής των κομμουνιστών εκείνη την εποχή. Οτι είπε ... το είπε για την ενίσχυση του αγώνα της εργατικής τάξης και για την υπεράσπιση της ΕΣΣΔ. Δηλαδή με κανένα τρόπο δεν προσέδιδε στα ΛΜ κανένα χαρακτήρα ταξικής συνεργασίας ή διαταξικής διαπραγμάτευσης. Τα ΛΜ που πρότεινε η ΚΔ και ο Δημητρώφ τα όρισε σαν ενιαία μέτωπα της εργατικής τάξης ενάντια στον ταξικό εχθρό. Πρώτα και κύρια. Οποιος δεχόταν αυτή την αρχή θα μπορούσε να είναι μέλος του μετώπου. Προφανώς ο Δημητρώφ δεν καλούσε τους πολιτικούς εκφραστές των κεφαλαιοκρατών οι οποίοι είχαν κάνει ήδη την επιλογή τους. Ο Δημητρώφ προτείνει ενάντια στο φασισμό όχι ένα Μέτωπο για το σοσιαλισμό και την δικτατορία του προλεταριάτου, αλλά για την υπεράσπιση της αστικής δημοκρατίας και του αστικού κράτους. Προφανώς κάποια τμήματα της αστικής τάξης (κατεστραμένα ή εξουθενωμένα απο την οικονομική κρίση) θα έβλεπαν με καλό μάτι τέτοια μέτωπα ... αλλά η κύρια στόχευση του Δημητρώφ ήταν οι εργατικές μάζες που επηρέαζε η σοσιαλδημοκρατία. Ο Δημητρώφ είχε ολόκληρη ανάλυση και πεποίθηση οτι έκτοτε η σοσιαλδημοκρατία δεν θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο της σαν στήριγμα της αστικής τάξης στο μέλλον ( η εξαθλίωση της εργατικής αριστοκρατίας απο την οικονομική κρίση - το ξεσκέπασμα των σοσιαλδημοκρατών για τον ρόλο τους σε Γερμανία, Αυστρία, Ισπανία - η παρουσία της ΕΣΣΔ). Πίστευε στην ραγδαία ριζοσπαστικοποίηση της βάσης των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Ο Δημητρώφ όριζε οτι το ΛΜ πρώτα και κύρια θα οργανωθεί στην βάση και κυρίως στα συνδικάτα. Τα ισχυρά, αντιφασιστικά και ταξικά προσανατολισμένα συνδικάτα τα έθετε σαν το βασικό προαπαιτούμενο για οποιαδήποτε συμμετοχή των ΛΜ σε κυβερνητικά σχήματα. Δηλαδή τα ΛΜ θα ζούσαν πρωταρχικά στην κοινωνική βάση. Ανάλογα με την έκβαση αυτού του χαρακτήρα, θα μπορούσε να πάρει και άλλες διαστάσεις (διακομματικές ή και κυβερνητικές). Ο Δημητρώφ περιγράφει τα ΛΜ σαν προθάλαμο και προετοιμασία της δικτατορίας του προλεταριάτου, παρότι τα ίδια τα μέτωπα δεν είχαν αυτό τον στόχο. Δηλαδή ο Δημητρώφ θεώρησε οτι τα ΛΜ θα οξύνουν την ταξική ωρίμανση των εργαζομένων, θα αποδυναμώσουν τις ηγεσίες των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων που επιμένουν στην υποστήριξη της αστικής τάξης, θα ενισχύσουν το ρόλο και την επιρροή των κομμουνιστών. Για τον λόγο αυτό ο Δημητρώφ σαν δεύτερο προαπαιτούμενο για κυβερνητική συμμετοχή των ΛΜ, θέτει την ύπαρξη αδύναμων αντικομμουνιστικών πτερύγων των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων. Η αστική τάξη, ο καπιταλισμός και οι πολιτικοί τους εκφραστές είναι ο κύριος αντίπαλος των λαών στην ανάλυση του Δημητρώφ για το φασισμό. Το βασικότερο προαπαιτούμενο που βάζει ο Δημητρώφ για να μετέχουν τα ΛΜ σε κυβερνήσεις είναι η ύπαρξη ... παραλυμένου αστικού κράτους, για να μην μπορέσει η αστική τάξη να ανακόψει τις κυβερνήσεις των ΛΜ ή να αντεπιτεθεί. Προφανώς ο Δημητρώφ “έβλεπε” την αντεπίθεση της αστικής τάξης. Επρεπε τα ΛΜ να έχουν σαν βασικό καθήκον τους τον παραπέρα εξοπλισμό του προλεταριάτου και τον αφοπλισμό της αντεπανάστασης. Επίσης έβλεπε οτι οι αστικές κυβερνήσεις της Ευρώπης και των ΗΠΑ ... απορρίπτοντας μια μετά την άλλη τις προτάσεις του Στάλιν για συγκρότηση αντιφασιστικής συμμαχίας ... ωθούσαν τον Χίτλερ να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ. Αυτό το γεγονός έδινε χαρακτήρα επείγοντος στην οικοδόμηση των ΕΜ, ειδικά στις δυτικοευρωπαικές χώρες.



    Αυτή ήταν η θεωρητική προσέγγιση των κομμουνιστών για την τακτική τους στον καπιταλιστικό κόσμο στην δεδομένη κατάσταση την συγκεκριμένη στιγμή. Η πράξη απέδειξε ότι η πολιτική του ΛΜ π.χ. στις περιπτώσεις της Γαλλίας, της Ισπανίας, του Βελγίου και άλλων χωρών δεν εμπόδισε καθόλου δυνάμεις που συμμετείχαν στο ΛΜ και στις κυβερνήσεις του, σε κρίσιμες στιγμές να προχωρήσουν σε ανοιχτή επίθεση ενάντια στα ΚΚ. Το Γαλλικό ΚΚ τέθηκε εκτός νόμου από την κυβέρνηση του «σύμμαχου» ριζοσπάστη Νταλαντιέ, οι σοσιαλδημοκράτες στην Ισπανία οργάνωσαν πραξικόπημα με στόχο το κτύπημα των κομμουνιστών και τη συνεννόηση με το Φράνκο, η γαλλική Βουλή στην οποία κυριαρχούσαν οι δυνάμεις του ΛΜ έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην «κυβέρνηση του Βισύ» του στρατηγού Πεταίν !!! Κομμουνιστικά κόμματα έφτασαν στο σημείο να "καταδικάζουν" ή να σαμποτάρουν απεργίες, ή να σκέφτονται σοβαρά την διάλυση των οργανώσεων τους και την ενσωμάτωση στους μηχανισμούς σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων !!! Δηλαδή σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης ιδιαίτερα στα χρόνια 1943-1944 σε αρκετές χώρες της Ευρώπης ... κομμουνιστικά κόμματα "πιστά στο πνεύμα του μετώπου" ... απομακρύνθηκαν απο την στρατηγική της επαναστατικής διεκδίκησης της εργατικής εξουσίας. Ετσι βρέθηκαν ανέτοιμα να αξιοποιήσουν την ένοπλη αντικατοχική πάλη σαν πάλη για την εξουσία. Οι έλληνες κομμουνιστές το κατάλαβαν ... στο πετσί τους. 



    Απο την άλλη αξίζει να παρακολουθήσουμε την τακτική την ίδια περίοδο του ίδιου του επαναστατικού κράτους της ΕΣΣΔ που είχε σαν εκφραστή της και καθοδηγητή της τον Στάλιν. Η εξωτερική πολιτική της ΕΣΣΔ είχε σαν βασική επιδίωξη την υπεράσπιση του σοβιετικού κράτους και την αναχαίτηση της ένωσης των ιμπεριαλιστών εναντίον του. Αυτή η ειρηνική συνύπαρξη με τις καπιταλιστικές δυνάμεις που περικύκλωναν το σοβιετικό κράτος καθόλου δεν αναιρούσε τις αναλύσεις των κομμουνιστών πως αργά ή γρήγορα οι ιμπεριαλιστές θα τεθούν ο ένας ενάντια στον άλλο και θα εμπλακούν σε πόλεμο μεταξύ τους. Αυτό εξάλλου δημιουργούσε ευκαιρίες για επαναστατικές εκρήξεις σε μιά σειρά χώρες. Ο άλλος άξονας της πολιτικής του Στάλιν και της ΕΣΣΔ ήταν το διεθνιστικό καθήκον των κομμουνιστών να βοηθήσουν τα κομμουνιστικά κόμματα σε άλλες χώρες να κάνουν τις δικές τους επαναστάσεις. Αυτό θα ήταν λογικό μόνο εφόσον δεν προκαλούσε την αντίδραση των ιμπεριαλιστών ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Ετσι μόνο θα μπορούσε να προωθηθεί η υπόθεση της παγκόσμιας επανάστασης. Ο πατριωτισμός, με την έννοια της επιβίωσης του Σοβιετικού κράτους, ήταν ο βασικός στόχος της εξωτερικής πολιτικής του Στάλιν. Αλλά παρέμεινε μέρος μιας παγκόσμιας επαναστατικής διαδικασίας, χωρίς την οποία η επιβίωση του κράτους αυτού έχανε την σημασία της. Αυτό είπε ο Στάλιν στην εξής κλασική διατύπωση τον Αύγουστο του 1927: “Επαναστάτης είναι αυτός που είναι έτοιμος να υπερασπιστεί, να προστατεύσει την ΕΣΣΔ χωρίς επιφυλάξεις, απροϋπόθετα ...γιατί η ΕΣΣΔ είναι το πρώτο προλεταριακό επαναστατικό κράτος στον κόσμο και οικοδομεί τον σοσιαλισμό. Διεθνιστής είναι αυτός που είναι έτοιμος να υπερασπιστεί την ΕΣΣΔ χωρίς επιφυλάξεις, χωρίς δισταγμό, χωρίς προϋποθέσεις, γιατί η ΕΣΣΔ είναι η βάση του παγκόσμιου επαναστατικού κινήματος, και επειδή η υπεράσπιση, η προώθηση αυτού του επαναστατικού κινήματος είναι αδύνατη χωρίς την υπεράσπιση της ΕΣΣΔ.”

    Με λίγα λόγια ο Στάλιν ήθελε ειρήνη με όσο το δυνατόν περισσότερα καπιταλιστικά κράτη μπορούσε, την στιγμή που εκείνα φαινόταν πως προετοιμάζονται για τον αναπόφευκτο ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Αυτό θα έδινε επαναστατικές ευκαιρίες σε μιά σειρά λαούς. Η βίαιη ανατροπή  ήταν ακόμα το βασικό επαναστατικό εργαλείο. Μόνο η επανάσταση μπορούσε να φέρει τον σοσιαλισμό. “Το κοινοβούλιο, το Σύνταγμα, ο βασιλιάς και τα άλλα χαρακτηριστικά της αστικής εξουσίας δεν είναι τίποτε παρά ασπίδα της τάξης των καπιταλιστών που προτείνεται ενάντια στο προλεταριάτο.” Ο καπιταλισμός δεν μπορούσε να μεταρρυθμιστεί. Ο Στάλιν έλεγε πως οι πολιτικοί όπως ο Ρούζβελτ θα μπορούσαν να πετύχουν “κάποιο έλεγχο πάνω στους πιο ανεξέλεγκτους εκπροσώπους του καπιταλιστικού κέρδους, κάποια ενίσχυση της αρχής της ρύθμισης της οικονομίας. Όμως αν ακουμπούσαν τα θεμέλια του καπιταλισμού, οι ιδιοκτήτες των τραπεζών και των βιομηχανιών θα τους ανέτρεπαν - και θα το έκαναν επειδή αυτοί ήλεγχαν το κράτος”. Αλλά για να μπεί οποιαδήποτε δυτική χώρα σε επαναστατική κατάσταση φαινόταν βέβαιο πως έπρεπε να εμπλακεί σε ιμπεριαλιστικό πόλεμο ... ή αλλοιώς ... η βέβαιη εμπλοκή της κάθε χώρας στον επερχόμενο ιμπεριαλιστικό πόλεμο θα δημιουργούσε επαναστατική ευκαιρία. Φαίνεται πως ο Στάλιν δεν πίστευε στις επαναστάσεις σε χώρες που βρίσκονται σε ειρήνη. Μονάχα ο πόλεμος δημιουργούσε την απαραίτητη αναταραχή και την ανασφάλεια στις άρχουσες τάξεις. Κατά τη διάρκεια των μέσων της δεκαετίας του 1920, ο Στάλιν έβλεπε πως ο καπιταλισμός είχε μπει σε μια περίοδο σχετικής σταθεροποίησης. Το “επαναστατικό κύμα” είχε τελειώσει, το προλεταριάτο βρισκόταν σε περίοδο “συσσώρευσης δυνάμεων”. Ο Στάλιν είχε ισχυρή πεποίθηση για το θέμα αυτό. Σε μια επιστολή του τον Ιούνιο του 1926 προς τον Μολότοφ, υπερασπίστηκε την “εργασία των κομμουνιστών στα αντιδραστικά συνδικάτα με στόχο τον εσωτερικό τους μετασχηματισμό και τον έλεγχό τους.” Αυτή ήταν η καλύτερη τακτική σ' αυτή την χαλαρή περίοδο της ταξικής πάλης, εφόσον κρατιόταν κατά νου νέες επιθέσεις στο μέλλον: “δεν έχουμε μια νέα περίοδο θυελλώδους πίεσης της επανάστασης, αλλά μια διαρκή σταθεροποίηση ... Το καθήκον μας συνίσταται στην πραγματικότητα στην συνέχιση της πολιτικής της συγκέντρωσης δυνάμεων και του ενωμένου μετώπου, και της προετοιμασίας της εργατικής τάξης για την άμυνα ενάντια σε νέες επιθέσεις του κεφαλαίου και για τον μετασχηματισμό της άμυνας σε μια πλατιά, επαναστατική επίθεση του προλεταριάτου στο κεφάλαιο, για την μετάβαση στην πάλη για εξουσία.” 

    Μετά την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία, ο Στάλιν είδε πως οι άρχουσες τάξεις του καπιταλιστικού κόσμου κατέστρεφαν “τα τελευταία ίχνη κοινοβουλευτισμού και αστικής δημοκρατίας”. Ο φασισμός είχε γίνει το “πιο μοδάτο εμπόρευμα των στρατευμένων αστών πολιτικών.” Ο θρίαμβος του Χίτλερ ήταν σημάδι της αδυναμίας μιας μπουρζουαζίας που δεν μπορούσε πια να κρατήσει την εξουσία της με ευπρεπείς μεθόδους. Ο Στάλιν έλεγε πως “η επαναστατική κρίση ωριμάζει και ο φασισμός δεν είναι καθόλου μακρόβιος”. Η εξέλιξη των γεγονότων προς τον Β΄ παγκόσμιο πόλεμο, η τακτική της ΕΣΣΔ και του Στάλιν (στηριγμένη στην ανάλυσή του που περιγράψαμε), και η διεξαγωγή του πολέμου ... επαλήθευσαν και επιβεβαίωσαν μέχρι κεραίας την στρατηγική των κομμουνιστών και του Στάλιν ... λαμβάνοντας υπ΄όψιν την τελική έκβαση αυτού του πολέμου: Ο φασισμός τσακίστηκε, το σοβιετικό κράτος ήταν νικητής, ο καπιταλισμός αποδυναμωμένος (αλλά με τις ΗΠΑ πανίσχυρες και κυρίαρχες στον καπιταλιστικό κόσμο), η επανάσταση απλώθηκε σε όλη την ανατολική Ευρώπη (και σε λίγο στην Κίνα, στην Κορέα και στην νοτιοανατολική Ασία). Το μόνο που έμεινε ... ήταν η συνέχιση και η ενίσχυση της οικοδόμησης του σοσιαλισμού σε όλο αυτό το κομμάτι της υφηλίου. Αυτός θα ήταν ο μόνος δρόμος για την αποδυνάμωση του παγκόσμιου καπιταλισμού και της οριστικής-τελικής επικράτησης της παγκόσμιας επανάστασης που θα απλώνονταν σταδιακά σε όλες τις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Αλλά ... η εμβάθυνση και η επέκταση της σοσιαλιστικής οικοδόμησης για διάφορους λόγους ... κάποτε ανακόπηκε. Αυτή η ανακοπή συνδέεται άρρηκτα με διαδικασίες που άρχισαν μέσα στο παγκόσμιο και στο σοβιετικό κομμουνιστικό κίνημα ... μετά τον θάνατο του Στάλιν. Αν αυτή η ιστορική βεβαιότητα μας διαφύγει τότε θα έχουμε αδικήσει κατάφορα και ανεπανόρθωτα το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα του παρελθόντος όπως και το μελλοντικό αλλά και τον ίδιον τον Στάλιν σαν ταξικό αγωνιστή.

 
   Αλλά ας επιστρέψουμε και πάλι στις τακτικές των κομμουνιστών στην ιστορική περίοδο που την καθοδηγησή τους την είχε ο Στάλιν. Ο Στάλιν με κανέναν τρόπο δεν πίστευε στην ειρηνική, κοινοβουλευτική μετάβαση στο σοσιαλισμό στις δυτικές αναπτυγμένες χώρες. Πολλοί ιστορικοί περιγράφουν πως τον Στάλιν τον απασχολούσε ... ότι η ιδέα του Μαρξ περί επαναστατικής βίας είχε ως στόχο την ανατροπή είτε ενός ολιγαρχικού είτε ενός απολυταρχικού κράτους ώστε να εδραιωθεί μια δημοκρατία και πως ποτέ δεν οραματίστηκε ο Μαρξ μια επανάσταση που θα ανέτρεπε τη δημοκρατία. Για έναν βαθύ μαρξιστή-λενινιστή όπως ο Στάλιν προφανώς τέτοιοι προβληματισμοί δεν ήταν στο θεωρητικό επίπεδο. Ηταν προφανώς θεωρητικά ξεκάθαρο για τον Στάλιν – όπως πρέπει είναι και για όλους τους κομμουνιστές – πως το πολιτικό εποικοδόμημα της αστικής εξουσίας είναι πάντα προς επαναστατική ανατροπή ασχέτως εαν έχει τον επιφαινόμενο χαρακτήρα της απολυταρχίας ή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Εξάλλου οι ίδιοι οι μπολσεβίκοι στην δική τους επαναστατική χώρα είχαν προ πολλού αποφασίσει στην πράξη πως το τάχα “δημοκρατικό” κοινοβουλευτικό σύστημα ήταν ασύμβατο θεωρητικά και πρακτικά με την λειτουργία της δικτατορίας του προλεταριάτου. Οι προβληματισμοί του Στάλιν είχαν να κάνουν μόνο με το επίπεδο της τακτικής των επαναστατών. Θα μπορούσε κάποιος να οργανώσει επανάσταση ενάντια στο κοινοβούλιο σε χώρες όπου η δημοκρατία είχε αρχίσει να ριζώνει ?? Η τακτική των κομμουνιστών σε αυτό το σημείο είχε αρχίσει να διαμορφώνεται (και να συμμετέχει σε αυτή την διαδικασία και ο Στάλιν) ήδη απο το 1920, όταν ο Λένιν συμπέρανε ότι ήταν δεκτό για τους κομμουνιστές να στηρίζουν σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις κάτω από ορισμένες συνθήκες. Οπως είδαμε στο 4ο Συνέδριο της ΚΔ το 1922, οι κομμουνιστές είδαν την πιθανότητα να ενωθούν με τους σοσιαλδημοκράτες στις αποκαλούμενες “εργατικές” ή “εργατο-αγροτικές κυβερνήσεις” οι οποίες βασιζόντουσαν στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Όμως αυτές έπρεπε να είναι ριζοσπαστικά κινήματα, τα οποία να εξοπλίζουν τους εργάτες και να αφοπλίζουν τις “αστικές αντεπαναστατικές οργανώσεις”, εισάγοντας έλεγχο στην παραγωγή και βαριά φορολογία στους πλούσιους. Το αναμενόμενο αποτέλεσμα ήταν εμφύλιος πόλεμος και ένοπλη αντίσταση της αστικής τάξης, η οποία και θα έπρεπε να συντριβεί. Με τον τρόπο αυτό, η κυβέρνηση αυτού του είδους θα γινόταν το βήμα για την επανάσταση και την προλεταριακή δικτατορία. Στην ουσία οι κομμουνιστές δεν θα επιδίωκαν την ανατροπή μιας “δημοκρατικής” κυβέρνησης ... αλλά την συντριβή της αστικής τάξης που αρνείται να υλοποιήσει τις αποφάσεις του λαού και της κυβερνησής του. Απο τακτική άποψη η ανάλυση των κομμουνιστών ήταν ευφυής. Απέμενε στην πράξη, να καταφέρουν τα εργατικά κινήματα να επιβάλουν στις λαικές αυτές κυβερνήσεις τις παραπάνω αποφάσεις. Ο Στάλιν στήριξε δημόσια την ιδέα των ενωμένων μετώπων κυβερνήσεων των κομμάτων των εργαζομένων. Είχε μια εξαιρετικά μεγάλη ιδέα για τη δύναμη των δημοκρατικών κρατών. Η αναγνώριση της ικανότητας των δημοκρατιών να κερδίζουν την εμπιστοσύνη της εργατικής τάξης διατρέχει σαν κόκκινη κλωστή την τακτική σκέψη του Στάλιν από τις αρχές της δεκαετίας του 1920 ως και το θάνατό του. Η μετωπική επίθεση σε ένα δημοκρατικό κράτος ήταν μάταιη. Όταν, το καλοκαίρι του 1923, το ΚΚ Γερμανίας συμπέρανε ότι ωρίμαζε ο καιρός για επανάσταση, ο Στάλιν ήταν χαρακτηριστικά διστακτικός. Ισχυρίστηκε, σε επιστολή του στον Ζινόβιεφ και τον Μπουχάριν, ότι οι Γερμανοί κομμουνιστές δεν είχαν την ίδια στήριξη από τους εργάτες και τους αγρότες όπως είχε το Ρωσικό κόμμα το 1917, πράγμα το οποίο απέδωσε στην διεθνή ειρήνη και στο γεγονός ότι οι αγρότες στη Γερμανία δεν στερούνταν γης όπως οι εξαθλιωμένοι ρώσοι. Στην ανάλυση και στην σκέψη του Στάλιν παρέμεινε το πρόβλημα ότι μια επανάσταση στη Γερμανία θα προκαλούσε γαλλική και πολωνική επέμβαση. Τότε, η Ρωσία θα υποχρεωνόταν να εισβάλει για να βοηθήσει τους γερμανούς της συντρόφους. Ο Στάλιν συμπέρανε ότι “αν θέλουμε πράγματι να βοηθήσουμε τους Γερμανούς κομμουνιστές - και το θέλουμε και πρέπει να τους βοηθήσουμε - τότε πρέπει να ετοιμαστούμε για πόλεμο.” Σε συνέδριο της Εκτελεστικής Επιτροπής της ΚΔ, τον Σεπτέμβρη του 1923, προτάθηκε το ΚΚΓερμανίας να προσπαθήσει να πάρει την εξουσία μόνο του, ανοιχτά, με άμεση επίθεση. Ο Στάλιν διαφώνησε. Οι κομμουνιστές θα έπρεπε πρώτα να σχηματίσουν κυβέρνηση συμμαχίας με τους αριστερούς σοσιαλδημοκράτες. Τελικά η προσπάθεια του KPD για άμεση επανάσταση κατέληξε σε αποτυχία, αλλά οι παρατηρήσεις του Στάλιν περιείχαν σημαντικές ενδείξεις σχετικά με τις απόψεις του για την επανάσταση. Πρώτα απ' όλα, υπήρχε το σημείο ότι η επανάσταση σε καιρό ειρήνης είχε λίγες ελπίδες να πετύχει. Οι ιμπεριαλιστές θα ένωναν τις δυνάμεις τους για την συντρίψουν. Επιπλέον, υπήρχε το θέμα της δύναμης της δημοκρατίας πάνω στα μυαλά του προλεταριάτου. Δεν μπορούσε να αναμένεται οι εργάτες να μπουν σε επαναστατική σύγκρουση με ένα κοινοβουλευτικό καθεστώς. Η προλεταριακή δυσαρέσκεια μπορεί να κινητοποιηθεί μόνο κάτω από το λάβαρο της υπεράσπισης της δημοκρατίας. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί είτε με την συμμαχία με τους σοσιαλδημοκράτες σε μια δημοκρατική κυβέρνηση είτε με την υπεράσπιση της δημοκρατίας απο την φασιστική επίθεση. Σε αντίτυπο του βιβλίου του Γκ. Σαφάροφ για την τακτική των Μπολσεβίκων ο Σοβιετικός ηγέτης σχολίασε στα περιθώρια ότι στις μέρες του ... “ειρηνική επανάσταση” θα ήταν εφικτή μόνο σε εξαιρετικά ευνοϊκές συνθήκες, εφόσον μια χώραπεριβαλλόταν από πολλές σοσιαλιστικές χώρες” ... αλλά ποτέ στην ιστορία δεν υπήρξαν τέτοιες συνθήκες. Ο Στάλιν συνειδητοποίησε επίσης ότι ήταν εύκολο για τον ταξικό εχθρό να κερδίσει την εμπιστοσύνη των εργατών στη δημοκρατία. Η προλεταριακή επανάσταση είχε ξεσπάσει στη Ρωσία και όχι στη Δυτική Ευρώπη επειδή στη Δύση ο ρεφορμισμός και ο οπορτουνισμός υποστηρίζει το κοινοβούλιο, τη δημοκρατία ... τα οποία δεν υπήρχαν στη Ρωσία.” 
   
   Οι εξελίξεις στην Γερμανία της δεκαετίας του ΄20 απέδειξε πως οι σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες ... συμφιλίωναν τους εργάτες με τον ιμπεριαλισμό και έστρωναν το δρόμο στον φασισμό. Οι κομμουνιστές θα πρέπει να κατευθύνουν το “κύριο χτύπημά τους” ενάντιά της. Τον Σεπτέμβριο του 1924 ο Στάλιν έγραφε: “Ο φασισμός είναι η πολεμική οργάνωση της αστικής τάξης, η οποία βασίζεται στην ενεργό στήριξη της σοσιαλδημοκρατίας. Η σοσιαλδημοκρατία είναι αντικειμενικά η μετριοπαθής πτέρυγα του φασισμού. ... Αυτές οι οργανώσεις δεν αποκλείουν αλλά συμπληρώνουν η μία την άλλη. Δεν συνιστούν αντίποδες αλλά διδύμους. Ο φασισμός είναι ένα ανεπίσημο πολιτικό μπλοκ αυτών των δύο βασικών οργανώσεων που αναδύθηκαν στη συγκυρία της μεταπολεμικής κρίσης του ιμπεριαλισμού και έχει ως στόχο την πάλη ενάντια στην προλεταριακή επανάσταση. Το 1929, ο χαρακτηρισμός της σοσιαλδημοκρατίας ως "σοσιαλφασισμού" υιοθετήθηκε επίσημα από την Εκτελεστική Επιτροπή της ΚΔ. Πολλοί ακόμα και σήμερα ισχυρίζονται πως αυτή η τακτική παρεμπόδισε, ουσιαστικά, τους γερμανούς κομμουνιστές από την συνεργασία με τους σοσιαλδημοκράτες ενάντια στη ναζιστική απειλή. Ομως η σοσιαλδημοκρατική ηγεσία στην περόδο της Βαιμάρης έκανε οτι ήταν δυνατόν για να πείσει την αστική τάξη, οτι οι σοσιαλδημοκράτες για να αποτρέψουν τον κίνδυνο προλεταριακής επανάστασης θα αποδεχθούν την επιλογή της αστικής τάξης η οποία ξεκάθαρα ήταν να παραδώσουν την εξουσία στον Χίτλερ. Αυτή η ηγεσία έπρεπε να τσακιστεί και να αποκαλυφθεί πολιτικά απο τους κομμουνιστές. Ετσι έπρεπε να παλέψουν την συσπείρωση με τους σοσιαλδημοκράτες εργαζόμενους. Η ηγεσία τους είχε δώσει και είχε περάσει τις εξετάσεις της στην αστική τάξη. Ο δρόμος ήταν μονής κατεύθυνσης για τους κομμουνιστές. Σε αυτό το σημείο πολύ συχνά παρεμβάλλονται κάποιοι “τίμιοι” τάχα και ακραιφνείς αντισταλινικοί ιστορικοί, απολογητές του “δημοκρατικού και ανθρώπινου” καπιταλισμού και χύνουν το φαρμάκι τους. Ο Στάλιν – λένε – εμπόδιζε την συνεργασία κομμουνιστών και σοσιαλδημοκρατών ... για να ενισχύσει τον μελλοντικό του σύμμαχο ... Χίτλερ. Αλλά δεν υπάρχει κανένας λόγος να θεωρήσουμε ότι ο Στάλιν υποστήριζε την θέση περί σοσιαλφασισμού επειδή παρεμπόδιζε την συνεργασία κομμουνιστών και σοσιαλδημοκρατών, για να βοηθήσει την άνοδο του Χίτλερ στην εξουσία. Το ζήτημα ήταν ότι καμμία γερμανική κυβέρνηση, περιλαμβανομένης της ναζιστικής, δεν ήταν αποδεκτή για αυτόν και τους κομμουνιστές. Η σοσιαλδημοκρατική Γερμανία παρέμεινε στενή σύμμαχος των μεγάλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων της Βρετανίας και της Γαλλίας. Μια ναζιστική κυβέρνηση αναμενόταν να φέρει τη Γερμανία σε σύγκρουση με τις άλλες καπιταλιστικές δυνάμεις - και αυτό μπορεί να το επιθυμούσε ο Στάλιν - αλλά θα μπορούσε επίσης να καταλήξει σε συμφωνία με τις δυνάμεις αυτές ώστε να επικεντρώσει την επιθετικότητά της ενάντια στη Σοβιετική Ενωση. Τέλος, μια κομμουνιστική κυβέρνηση θα προκαλούσε την επέμβαση των Άγγλων και των Γάλλων, εξαναγκάζοντας την ΕΣΣΔ να επέμβει στο πλευρό των συντρόφων της. Μια φασιστική κυβέρνηση μπορεί να προκαλούσε μια επιτυχημένη προλεταριακή επανάσταση, αλλά μπορεί εξίσου να οδηγούσε στην ήττα του προλεταριάτου. Δεν ήταν καθόλου βέβαιο πως ο φασισμός μπορούσε να ανατραπεί αν εδραιωνόταν. Η εδραίωσή του θα έπρεπε κατά συνέπεια να αποφευχθεί. «Ο πόλεμος είναι η μητέρα της επανάστασης, αλλά θα πρέπει επίσης να πούμε πως ο φασισμός δεν είναι ο πατέρας της 
   
   Όλες οι βασικές επιλογές έφεραν την απειλή της πρώιμης εμπλοκής της ΕΣΣΔ σε μια στρατιωτική σύγκρουση με τον ιμπεριαλιστικό κόσμο. Η Γερμανική επανάσταση – πέρα απο τα οργανωτικά θέματα των κομμουνιστών που δεν είχαν δικό τους κόμμα αλλά η δραστηριοτητά τους ήταν στα πλαίσια του SPD – προδώθηκε και άνοιξε ο δρόμος στον Χίτλερ απο την ηγεσία του SPD. O Στάλιν δεν είχε καμμιά εμμονή με τους σοσιαλδημοκράτες εργάτες αλλά με τους ηγέτες τους. Η πολιτική θέση του σοσιαλφασισμού προσπάθησε να αποκαλύψει την προδοτική ηγεσία. Ομως οι περισσότεροι εργαζόμενοι είχαν εξαπατηθεί και ο Χίτλερ στηριγμένος στην γερμανική αστική τάξη ήταν πανέτοιμος να ξεκινήσει το νέο μοίρασμα του κόσμου. Σε αυτό το μοίρασμα η πρώτη και κύρια βλέψη του παγκόσμιου καπιταλισμού ήταν η εξόντωση της ΕΣΣΔ. Αυτό ηταν το πρώτο που έβλεπε ο Στάλιν μαζί με την θέση οτι ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος είναι επανασταστική κατάσταση. Τώρα πια η θέση περι σοσιαλφασιμού ηταν επιβεβαιωμένη απο την ζωή όσο αφορά την σοσιαλδημοκρατική ηγεσία και επομένως άχρηστη στην παραπέρα κρίσιμη συγκέντρωση των ταξικών εργατικών δυνάμεων. Η δυναμική των γεγονότων υποδείκνυε οτι οι αντικομμουνιστικές πτέρυγες των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων είχαν υποστεί σοβαρή ήττα με την θέση του σοσιαλφασισμού. Τώρα πια η ενότητα των εργατικών δυνάμεων και είναι πιθανότερη και είναι η απαραίτητη εξέλιξη στα πολιτικά πράγματα των δυτικών καπιταλιστικών χωρών με την έννοια οτι ο καπιταλισμός μπαίνοντας σε φάση απορρύθμισης θα είναι ευάλωτος σε επαναστατικές διαδικασίες. Τα κομμουνιστικά κόμματα σωστά επέλεξαν την θέση περί σοσιαλφασισμού όταν έπρεπε ... και σωστά την εγκατέλειψαν οταν δεν χρειαζόταν. Ο Στάλιν δεν είχε ούτε εμμονές ούτε ήταν ηλίθιος. Απο την κρίση του 29 και μετά ο Στάλιν έβλεπε οτι ο καπιταλισμός θα προβεί σε πολιτικές αναδιαρθρώσεις τέτοιες που να διαμορφωθούν τα απαραίτητα πολιτικά εργαλεία που θα χρειασθούν οι δυτικές χώρες να μπούν στον επερχόμενο πόλεμο για το συμφέρον των καπιταλιστών. Ολες οι πολιτικές δυνάμεις βιαζόταν να πάρουν θέση στο νέο πολιτικό σκηνικό που έστηνε σε όλες τις δυτικές χώρες η αστική τάξη. Ο Στάλιν έβλεπε πως σε αυτή την γιγάντια “πολιτική” πολεμική προετοιμασία τα φθαρμένα παλιά αστικά κόμματα δεν θα μπορούσαν να παίξουν το κυρίαρχο ρόλο των συμφερόντων της καπιταλιστικής ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης. Στο “πολιτικό” προσκλητήριο εξουσίας της αστικής τάξης οι πρώτοι και πρόθυμοι παρατρεχάμενοι μαζί με τους φασίστες ήταν οι σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες. Και οι μεν και οι δε “παγίδευαν” μάζες εργαζομένων οι πρώτοι με τα εθνικά μεγαλεία οι δεύτεροι με την υπεράπιση τάχα της αστικής δημοκρατίας. Ηθελαν και οι δυό “ξεμπρόστιασμα” για να αποκτήσουν οσο το δυνατόν πιο μεινεκτική θέση στο νέο πολιτικό σκηνικό. Ο Στάλιν επιτέθηκε – και καλά έκανε – και στα δυο πουλέν που πόνταρε η αστική τάξη. Ή οι σοσιαλδημοκράτες ή οι φασίστες ή οι παλιοί αστοί – όποιοι εν πάσει περιπτώσει – καταλάμβαναν θέσεις εξουσίας θα είχαν πάντα σαν κύριο στόχο την ΕΣΣΔ. Οταν η καταστάση διαμορφώθηκε και όλοι γνώριζαν ποιό πολιτικό προσωπικό ακριβώς θα διεξάγει για καθε χώρα τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο τότε τα πράγματα είχαν άλλες απαιτήσεις. Ο φασισμός θα “έκανε” τον πόλεμο για λογαριασμό των καπιταλιστών της Γερμανίας, Ιταλίας, Ιαπωνίας και Ισπανίας και τα παλιά αστικά κόμματα για λογαριασμό των καπιταλιστών των ΗΠΑ, Αγγλίας και Γαλλίας. Πουθενά οι ταλαίπωροι και παρατρεχάμενοι σοσιαλδημοκράτες. Καμμιά αστική τάξη πουθενά δεν ανέθεσε το έργο του πολέμου σε σοσιαλδημοκράτες. Αδύναμος πια ο οπορτουνισμός θα μπορούσε να "δεί" με διαφορετικό μάτι τα εργατικά κινήματα. Να υποκύψει σε αυτά. Οι συνεργασίες θα είχαν τώρα πια καλύτερες πιθανότητες. Θα ήταν αφέλεια εκ μέρους του Στάλιν σε όλο αυτό το αλισβερίσι που γινόταν απο τα κοινοβουλευτικά συστήματα όλης της Ευρώπης – στο όνομα της δημοκρατίας – να παγιδεύσει τα κινήματα των λαών και να νομιμοποιήσει τις αποφάσεις των αστικών τάξεων σε όλες τις χώρες της Ευρώπης. Παρ όλα αυτά οι ελπίδες δε επιβεβαιώθηκαν αλλά αυτό δεν αναιρεί την ορθότητα της σκέψης του Στάλιν. Αντίθετα μάλιστα την ενισχύει. Παρά την συγκεκριμένη πολιτική των Ενιαίων μετώπων και παρά την δεδομένη αποδυνάμωση και αποκάλυψη των οπορτουνιστικών ηγεσιών η τελική κατάληξη της δράσης των ενιαίων μετώπων τελικά καθορίσθηκε απο την μεγάλη διάβρωση των εργατικών κινημάτων απο τον οπορτουνισμό.



    Ο Στάλιν παρέμεινε αφοσιωμένος στην προλεταριακή επανάσταση, αλλά ότι πίστευε ότι θα ήταν σχεδόν αδύνατο να ξεσπάσει τέτοια ενάντια σε μια δημοκρατία. Τον Απρίλιο του 1934 έλεγε ότι οι κομμουνιστές πρέπει να εξηγήσουν στον ευρωπαίο εργάτη “γιατί η κοινοβουλευτική δημοκρατία δεν μπορεί πια να έχει αξία για την εργατική τάξη.” Παλιότερα, όταν αντιμαχόταν τον φεουδαρχισμό, η μπουρζουαζία μπορούσε “να τραβά απ' το χαλινάρι τις εργατικές μάζες μέσα από τη δημοκρατία.” Τώρα, ο κοινοβουλευτισμός δεν ήταν πλέον αρκετός: η μπουρζουαζία είχε διαλέξει το φασισμό. Και συμπλήρωνε για την ρώσικη μπουρζουαζία: Αν η δική μας μπουρζουαζία είχε παραμείνει στην εξουσία άλλα 30 χρόνια, θα είχε συνδεθεί με τις μάζες μέσα από τον κοινοβουλευτισμό, και τότε θα ήταν πολύ πιο δύσκολο να την ανατρέψουμε.” Δεν θα έπρεπε κάποιος απλώς “να κακολογεί την αστική δημοκρατία”, αλλά να εξηγεί γιατί είναι άχρηστη. Σύμφωνα με τον Δημητρόφ, οι λόγος που οι εργάτες ακολουθούσαν τους σοσιαλδημοκράτες και όχι τους κομμουνιστές ήταν η κακή προπαγανδιστική δουλειά των δεύτερων. Ο Στάλιν διαφώνησε: “Ο βασικός λόγος βρίσκεται στην ιστορική ανάπτυξη - τις ιστορικές διασυνδέσεις των μαζών στην Ευρώπη με την αστική δημοκρατία. Και έπειτα, βρίσκεται επίσης στην συγκεκριμένη κατάσταση της Ευρώπης - οι ευρωπαϊκές χώρες ... βασίζονται στις αποικίες τους. Χωρίς αποικίες δεν μπορούν να υπάρξουν. Οι εργάτες το γνωρίζουν αυτό και φοβούνται την απώλεια των αποικιών. Με αυτή την έννοια επίσης τείνουν να ενώνουν δυνάμεις με τη μπουρζουαζία της χώρας τους ... Δεν μπορούμε να φέρουμε τα εκατομμύρια των εργατών με τη μεριά μας άμεσα και εύκολα.” Ένας άλλος λόγος για την προσκόλληση των εργατών στους σοσιαλδημοκράτες ηγέτες τους ήταν η δουλική τους ψυχολογία: “Ο λαός”, συμπέρανε με θλίψη ο Στάλιν, “δεν κάνει μαρξιστική ανάλυση.” Οι πλατιές μάζες είχαν “ψυχολογία του όχλου.” “Δρουν μόνο μέσω των εκλεγμένων τους, μέσω των ηγετών τους.” Ήταν φυσικό οι μάζες να φοβούνται μην χάσουν τους ηγέτες τους. Χωρίς αυτούς, “νιώθουν αδύναμες και χαμένες.” Αυτός ήταν ο λόγος που οι σοσιαλδημοκράτες εργάτες ακολουθούσαν τους ηγέτες τους “παρά την δυσαρέσκειά τους μαζί τους.” Και συμπλήρωνε για τον συντροφό του Μανουήλσκι πως δεν το καταλάβαινε αυτό: “Κάθε χρόνο (εννοεί τον Μανουήλσκι) προβλέπει την προλεταριακή επανάσταση, αλλά αυτή δεν έρχεται.” Τον Μάιο του 1934, ο Στάλιν συμφώνησε τελικά οι Γάλλοι κομμουνιστές να προτείνουν αντιφασιστικό ενωμένο μέτωπο με το σοσιαλδημοκρατικό κόμμα. Όταν τον ρώτησε σχετικά τον Ιούλιο ο Δημητρόφ, ο Στάλιν επανεπιβεβαίωσε ότι η ηγεσία της σοσιαλδημοκρατίας ήταν σοσιαλφασιστική: ότι στις βασικές καπιταλιστικές χώρες η σοσιαλδημοκρατία ήταν το "θεμελιώδες κοινωνικό στήριγμα της μπουρζουαζίας". Την περίοδο εκείνη παρά την οικοδόμηση των ενιαίων μετώπων, ο Στάλιν επανέλαβε την αφοσίωσή του στον επαναστατικό δρόμο προς τον σοσιαλισμό και τις ισχυρές αμφιβολίες του για την αποτελεσματικότητα των μετώπων. Τελικά η ζωή απέδειξε πως οι φόβοι του Στάλιν για την αποτελεσματικότητα των Ενιαίων Μετώπων δεν ήταν αβάσιμοι.


 
   Είναι ευνόητο οτι μέσα σε ένα ενιαίο μέτωπο με τάχα αντιφασιστικό στόχο ... δεν μπορούμε να χωρέσουμε ... οτιδήποτε. 
Το μέτωπο πρέπει να έχει περιεχόμενο που να ωριμάζει και να προωθεί τον ταξικό αγώνα. Κάποιοι ορίζουμε σαν ταξικό αντίπαλο την αστική τάξη και θεωρούμε δυνητικούς συμμάχους όλες τις άλλες τάξεις των εργαζομένων. Στην εργατική τάξη αποδίδουμε ξεχωριστό ρόλο πρωτοπορίας. Η εργατική τάξη, οι φτωχοί και μεσαίοι αγρότες και τα μεσαία στρώματα έχουν κοινά αλλά όχι ταυτόσημα συμφέροντα απέναντι στο μεγάλο κεφάλαιο. Σε περιόδους βαθιάς κρίσης όλου του κοινωνικού καπιταλιστικού συστήματος το προλεταριάτο μπορεί να κερδίσει τα μεσαία στρώματα ... όχι όμως ΑΠΑΡΝΟΥΜΕΝΟ το σοσιαλιστικό πρόγραμμά του, αλλά πείθοντάς τα για την ικανότητά του να οδηγήσει την κοινωνία σε έναν νέο δρόμο.

   Ο νέος δρόμος απαιτεί προετοιμασία και συγκέντρωση ταξικών δυνάμεων. Αυτή την συγκέντρωση θα εξυπηρετεί το μέτωπο. Η ταξική ωρίμανση και ριζοσπαστικοποίηση της λαικής πλειοψηφίας ... θα οδηγείται προς επανασταστική κατάσταση.
   Ο νέος δρόμος προς αυτή την κατεύθυνση θα απαιτεί ρήξη και ανατροπή των βασικών επιλογών του αντιπάλου. Στα χρόνια των Ενιαίων/Λαικών Μετώπων κάθε αστική τάξη σε κάθε χώρα έκανε τις βασικές επιλογές της ... πάνω στον άξονα ... που όριζε με ποιό μπλόκ ιμπεριαλιστικών δυνάμεων θα πρέπει να συνταχθεί η κάθε αστική τάξη για να βρίσκεται στους "νικητές" της μεταπολεμικής μοιρασιάς (κανονικό ποντάρισμα δηλαδή), ποιό πολιτικό προσωπικό θα αναλάβει να "διευθύνει" (να σύρει δηλαδή τις λαικές μάζες στην ιμπεριαλιστική κρεατομηχανή) και ταυτόχρονα να αποτρέψει με κάθε τρόπο κάθε προσπάθεια επαναστατικής διέγερσης των μαζών. Απο την άλλη τα Ενιαία/Λαικά Μέτωπα και οι κομμουνιστές που έδρασαν μέσα στις τάξεις τους προσπάθησαν να αποδυναμώσουν ή να ακυρώσουν τις συγκεκριμένες επιλογές της αστικής τάξης, να φέρουν την κάθε αστική τάξη σε κατάσταση αδυναμίας διεύθυνσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου, να επιτελέσουν το διεθνιστικό καθήκον των λαών απέναντι στην ΕΣΣΔ, να καθοδηγήσουν και να προετοιμάσουν τις μάζες για επαναστατική κατάσταση παράλληλα αφοπλίζοντας τις αντιδραστικές εφεδρείες του συστήματος. Είναι αυτονόητο οτι τέτοια μέτωπα δεν θα μπορούσαν να επιτελέσουν τους σκοπούς τους ... ορίζοντας σαν αντίπαλο γενικά και αόριστα τον φασισμό (και οχι τον ίδιο τον καπιταλισμό) ... χωρίς παράλληλα να αποκαλύψουν και να αδρανοποιήσουν κάθε οπορτουνιστική λογική που στην ουσία πάντα θα έχει σαν στόχο την αναβολή της επαναστατικής κατάστασης και την επιβίωση της κυριαρχίας της αστικής τάξης στις πιό κρίσιμες καμπές της ιστορίας ... δηλαδή στην ουσία την ακύρωση των ίδιων των μετώπων. Τότε το πέτυχαν απολύτως ... επιβεβαιώνοντας για μιά ακόμη φορά τον Λένιν ... πως ο οπορτουνισμός είναι ο "χαφιές" του αστικού κράτους μέσα στις λαικές μάζες. Τι ακριβώς κάνουν σήμερα οι κάθε λογής οπορτουνιστές ?? Μιά απ΄τα ίδια !!! Προτείνουν μέτωπα ... γενικά αντιφασιστικά ... χωρίς να διστάζουν να χρησιμοποιούν τους φασίστες την μιά σαν μπαμπούλες και την άλλη σαν δεκανίκια τους ... υπερασπίζοντας όλες τις βασικές επιλογές της σύγχρονης αστικής τάξης (ΕΕ, ΝΑΤΟ) ... τάζοντας στον λαό την μαγική συνταγή πως όλα θα γίνουν χωρίς βία, ανατροπές και άλλα τέτοια ξεπερασμένα ... και επειδή δεν έχουν κανένα διεθνιστικό καθήκον να επιτελέσουν ψάχνουν τον "ισχυρό σύμμαχο" του λαού στο πρόσωπο του Πούτιν ή του κάθε κινέζου καπιταλιστή ... διατυμπανίζοντας πως θα εκμεταλλευτούν τις ενδοιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, γλυστράνε κάθε μέρα στον εθνικισμό βάζοντας βουτυράκι στο ψωμάκι της αστικής εξουσίας και του φασισμού ... αυτοί οι τρομεροί αντιφασίστες. Κάνουν ακριβώς ... αυτό που δεν πρέπει να κάνει ... οποιοδήποτε Λαικό Μέτωπο.      

   Κάπως έτσι προκύπτουν τα ελάχιστα που πρέπει να προσυμφωνηθούν ... για να αποκτήσει αναπνοή και ταξική προοπτική οποιοδήποτε μέτωπο ή λαική συμμαχία. Σε αυτό το σημείο πρέπει να τονισθεί ιδιαίτερα ... ο διαχωρισμός που πρέπει πάντα να γίνεται και να περνά ξεκάθαρα στις λαικές μάζες (στις υποψήφιες μάζες που θα αποφασίσουν την συμμετοχή τους στο ενιαίο μέτωπο) ανάμεσα στα συμφέροντα του λαού και στα συμφέροντα που πιθανόν να εξυπηρετούν οι κάθε λογής ηγεσίες. Αυτό το γεγονός κάνει μονοδρομική την ανάγκη τα μέτωπα πρώτα και κύρια να σχεδιάζονται και να υλοποιούνται στην βάση – απο κάτω προς τα πάνω. Αυτό ακριβώς το δεδομένο ... ορίζει και τις λεπτές αποστολές που αναλαμβάνει ο κάθε σοβαρός οπορτουνιστής: Να διασπά ότι πάει να γεννηθεί στην βάση ... και να ζητά ενότητα στην κορυφή !!! 
Το άλλο σημείο που πρέπει να γίνει ξεκάθαρο είναι πως πάντα η τακτική μάλλον θα καθορίζεται απο την δεδομένη κατάσταση των μαζών. Οταν ένα λαικό κίνημα βρίσκεται σε ύφεση και κάμψη – δηλαδή η πλατειά πλειοψηφία του λαού δεν έχει κατανοήσει την ανάγκη ή δεν “διαθέτει” την θέληση να αμφισβητήσει τις βασικές επιλογές της πολιτικής εξουσίας της αστικής τάξης, πράγμα που συμβαίνει συνήθως στις φάσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης και “κοινωνικής ηρεμίας” - ο βασικός ρόλος των οργανωμένων ταξικών δυνάμεων είναι να βοηθήσουν τις πλατιές και ανέτοιμες μάζες να κατανοήσουν την αναγκαιότητα της κοινωνικής ανατροπής. Σε τέτοιες φάσεις μειωμένης απαιτητικότητας και αποφασιστικότητας των μαζών είναι απίθανο να οργανωθούν λαικά και μαζικά ενιαία μέτωπα που θα αμφισβητούν στην πράξη τις αστικές επιλογές. Σε τέτοιες φάσεις η οικοδόμηση ενός τέτοιου μετώπου για να επιτευχθεί πρακτικά θα σημαίνει εκ μέρους των ταξικών δυνάμεων την απεμπόληση βασικών και κρίσιμων στόχων. Παρ΄όλα αυτά εαν τέτοια μέτωπα εξασφάλιζαν την συγκέντρωση ταξικών δυνάμεων και πυροδοτούσαν την λαική ριζοσπαστικοποίηση θα μπορούσαν υπό συγκεκριμένους όρους και προυποθέσεις να υπάρξουν. Οταν ο λαός είναι ανέτοιμος και τα ενιαία μέτωπα αποκτούν χαρακτήρα αυτοσκοπού τότε οι ταξικές δυνάμεις θα αναγκασθούν να διαπραγματευτούν και να δεχθούν σοβαρές υποχωρήσεις με πιθανότερο αποτέλεσμα την αποδυνάμωση του λαικού κινήματος και την ενίσχυση της πολιτικής της αστικής τάξης μέσα στις μάζες. Σε τέτοιες φάσεις και καταστάσεις ... η σωστότερη τακτική θα ήταν επιμονή στις θέσεις αμφισβήτησης των αστικών επιλογών (γεγονός που θα απομακρύνει βέβαια την πιθανότητα ύπαρξης μετώπου) αλλά θα διευκολύνει την συγκέντρωση και συνειδητοποίηση των ταξικών δυνάμεων που θα κατανοούν όλο και πιό πλατιά πως οι οπορτουνιστικές και σοσιαλδημοκρατικές ηγεσίες τελικά εξυπηρετούν τα συμφέροντα της αστικής τάξης εις βάρος του λαού. Σε τέτοιες φάσεις με τέτοια τακτική είναι μοιραίο πως οι κομμουνιστές αναπόφευκτα θα “δέχονται” την κατηγορία του “σεχταρισμού” και του “δογματισμού” εκ μέρους των “δημοκρατικών”, “ριζοσπαστικών”, πλουραλιστικών και πολυσυλλεκτικών ... οπορτουνιστικών ηγεσιών. Αντίθετα σε φάσεις όξυνσης του ταξικού κινήματος όταν συμβαίνει γρήγορη ριζοσπαστικοποίηση των μαζών που ανεβάζουν ραγδαία την ταξική τους αποφασιστικότητα η αναγκαιότητα των ενιαίων μετώπων είναι κρισιμότερη και η υιοθέτηση της αμφισβήτησης των βασικών επιλογών της αστικής τάξης γίνεται ευκολότερη και αποτελεσματικότερη. Τότε η κατάσταση τείνει στο να γίνει προεπαναστατική ή επαναστατική, οι κομμουνιστές παύουν να φαίνονται σαν “σεχταριστές” και “δογματικοί” στα μάτια του λαού, ο ίδιος ο λαός αποδέχεται πλατύτερα και βαθύτερα τους ταξικούς στόχους σαν στόχους του λαικού κινήματος και οι σοσιαλδημοκρατικές και οπορτουνιστικές ηγεσίες ή “σύρονται” με βαρειά καρδιά στους κόλπους του μετώπου (σε όλα τα ιστορικά παραδείγματα χωρίς καμμιά εξαίρεση ... πάντα προσπάθησαν εκ των έσω να σαμποτάρουν τον ταξικό προσαναταλισμό των μετώπων αυτών) ή η πολιτική τους θέση συμφύεται όλο και πιό στενά με την πολιτική της αστικής τάξης. Τότε όλες αυτές οι ηγεσίες αντιδραστικοποιούνται ή και φασιστικοποιούνται. Να λοιπόν πως προκύπτει πως το βασικό κριτήριο δεν μπορεί να είναι άλλο παρά το λενινιστικό κριτήριο. Θα συμμαχήσεις με οποιονδήποτε (οπορτουνιστή, ρεφορμιστή, σοσιαλδημοκράτη, ριζοσπάστη κλπ) ... αρκεί η συμμαχία σου να έχει σαν αποτέλεσμα την αποκάλυψη του και την αποδυνάμωση του στα μάτια των εργαζομένων για την προώθηση του βασικού σκοπού απο την μία και απο την άλλη την έλξη των λαικών μαζών που μέχρι τώρα πίστευαν τις οπορτουνιστικές ηγεσίες στις ταξικές θέσεις του προλεταριάτου. Η βιαιότητα των εξελίξεων θα εξαρτηθεί απο την θέληση ή και την δυνατότητα της αστικής τάξης να αντιδράσει στην επιβολή της θέλησης της διαμορφωμένης ταξικής λαικής πλειοψηφίας.

    Οτι, λοιπόν, εμποδίζει ή ανακόπτει αυτή την διαδικασία ταξικής χειραφέτησης ... είναι ο οπορτουνισμός ... που προέρχεται απο την δυνατότητα (υπερκέρδη) της αστικής τάξης να εξαγοράζει και να αλλοτριώνει μάζες εργαζομένων και να μπάζει την ιδεολογία της στις τάξεις τους. Οσο οι πολιτικές εκφράσεις του οπορτουνισμού θα κυριαρχούν στα λαικά κινήματα ... τόσο θα εμποδίζεται η ταξική συγκέντρωση και η ωρίμασνη των ταξικών μετώπων ... τόσο η αμφισβήτηση των βασικών αστικών επιλογών (που συμφωνήσαμε παραπάνω) θα δίνουν την θέση τους σε μοντέλα “καλύτερης διαχείρησης” και “βελτίωσης” του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος, που πιά βρίσκεται στην σάπια φάση του μονοπωλιακού καπιταλισμού (ιμπεριαλισμός). Και το τελευταίο γεγονός κατά την γνώμη μου έχει τεράστια σημασία, για τον λόγο οτι οι μάζες των εργαζομένων που επηρεάζονται απο τις οπορτουνιστικές απόψεις ... κατα κύριο λόγο “κατατρώγονται” απο το σαράκι της ιδιοκτησίας και της ευκαιρίας για την καλή δουλειά και τα κέρδη της που θα τους προσφέρει ο ελεύθερος καπιταλιστικός ανταγωνισμός. Χωρίς να περνάει απο το μυαλό τους οτι τον ελεύθερο ανταγωνισμό (το όχημα των ονείρων τους) ... πρώτα και κύρια καταπατά ο μονοπωλιακός καπιταλισμός. Αυτή η διαδικασία συμβαίνει σε κάθε οικονομική κρίση με την καταστροφή μέσων παραγωγής (των πιο αδύναμων) και την συγκεντρωσή τους σε όλο και λιγότερα χέρια. Και πάλι θα υπάρχουν οι πρόθυμοι πολιτικοί φορείς που θα φουντώνουν αυτά τα όνειρα (παρά τις διακηρύξεις περί σοσιαλισμού). Θα εξαντλούν πάνω στα αρχικά “σοσιαλιστικά” τους προγράμματα όλον τον πολιτικό πλουραλισμό και την ιδεολογική τους “ευλεξία” ... για να εφαρμόσουν με απαρέγκλιτο και δογματικό τρόπο τις κρυφές τους επιδιώξεις για την διαχείρηση και την διάσωση του συστήματος. Να λοιπόν γιατί τα πολιτικά άκρα του μονοπωλιακού καπιταλισμού είναι ... ο φασισμός και ο οπορτουνισμός. Αν όλη αυτή την λενινιστική τελικά τακτική ανάλυση που φαίνεται πως συμμεριζόταν απόλυτα και υλοποιούσε ο Στάλιν ... η ιστορία θέλει να την αποκαλεί “σταλινισμό” και ταυτόχρονα να την ταυτίζει με το φάντασμα του “αιμοσταγή δικτάτορα” ... τότε ποτέ στο μέλλον δεν θα υπάρξει νικηφόρο επαναστατικό κίνημα που να είναι με αυτή την έννοια στην ουσία του “αντισταλινικό” (δηλαδή αντιλενινιστικό) ή θα είναι νικηφόρο και δυστυχώς για κάποιους θα είναι τέτοιο: “σταλινικό” - αφού έτσι το θέλουν - δηλαδή λενινιστικό !!


   Tο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα παρέμενε ισχυρό μετά τον πόλεμο, παρά την αναμφισβήτητη ενίσχυση των δυνάμεων του σοσιαλισμού. Aμέσως μετά το τέλος του πολέμου, ο ιμπεριαλισμός, υπό την ηγεμονία των HΠA, ξεκίνησε τον «ψυχρό πόλεμο». Ενταση των στρατιωτικών εξοπλισμών για να εξουθενωθεί οικονομικά η EΣΣΔ, δίκτυα υπονόμευσης και φθοράς του σοσιαλιστικού συστήματος από τα μέσα (κάτι σαν διάφορες σημερινές ΜΚΟ), προκλήσεις και υποδαύλιση αντεπαναστατικών εξελίξεων (π.χ. Γερμανική Λαοκρατική Δημοκρατία το 1953, στην Oυγγαρία το 1956, στην Tσεχοσλοβακία το 1968 κ.α.), οικονομικές και διπλωματικές προσπάθειες διάσπασης της συμμαχίας των νέων σοσιαλιστικών χωρών με την EΣΣΔ, συγκρότηση στρατιωτικών, πολιτικών, οικονομικών συνασπισμών και οργανισμών διεθνούς δανεισμού (NATO, Eυρωπαϊκές Kοινότητες, ΔNT, Παγκόσμια Tράπεζα, διεθνικές συμφωνίες εμπορίου) που εξασφάλιζαν το συντονισμό των καπιταλιστικών κρατών, γεφύρωναν ορισμένες αντιθέσεις μεταξύ τους, για να υπηρετήσουν τον κοινό στρατηγικό στόχο της πολύπλευρης πίεσης στο σοσιαλιστικό σύστημα. Οι πρώτες φύτρες της "παγκοσμιοποιημένης" ιμπεριαλιστικής αλυσίδας. 
   H γραμμή της «ειρηνικής συνύπαρξης», όπως αναπτύχθηκε τα πρώτα μεταπολεμικά χρόνια, ως ένα βαθμό στο 19ο (Oκτώβρης 1952) και κυρίως στο 20ο Συνέδριο του KKΣE (1956), αναγνώριζε την καπιταλιστική βαρβαρότητα και επιθετικότητα για τις HΠA και την Aγγλία, για ορισμένα τμήματα της αστικής τάξης και των αντίστοιχων πολιτικών δυνάμεων στα δυτικοευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη, όχι όμως ως σύμφυτο στοιχείο του μονοπωλιακού καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού. Eτσι επέτρεψε την καλλιέργεια ουτοπικών αντιλήψεων ότι είναι δυνατόν ο ιμπεριαλισμός να αποδεχθεί μακροπρόθεσμα τη συμβίωση με δυνάμεις που έσπασαν την παγκόσμια κυριαρχία του.   
   Η τακτική της ειρηνικής συνύπαρξης κατά την λενινιστική ματιά είχε σαν κύριο μελημά της την εξασφάλιση στον παγκόσμιο σοσιαλισμό καλύτερων συνθηκών για την ενισχυσή του. Οταν ο Λένιν έννοιωσε πως απειλείται η ύπαρξη του σοβιετικού κράτους ... δεν δίστασε να “συνυπάρξει ειρηνικά” με τους γερμανούς ιμπεριαλιστές στο Μπρέστ Λιτόφσκ ... όπως δεν δίστασε να τσακίσει τους ιμπεριαλιστές και την ντόπια αντίδραση στον ταυτόχρονο εμφύλιο με την ξένη επέμβαση. Ούτε ο Στάλιν δίστασε να “συνυπάρξει ειρηνικά” με τον Χίτλερ (συνθήκη Μολότωφ-Ρίμπεντροπ) αλλά με στόχο την προετοιμασία για το τσάκισμα του φασισμού και όχι για την συνύπαρξη και την συνεργασία μαζί του. Γενικά θα μπορούσαμε να πούμε πως η τακτική της ειρηνικής συνύπαρξης - κατά την λενινιστική λογική - είναι τακτική “επιλογής” σε φάσεις ύφεσης της επαναστατικής κατάστασης ή σε φάσεις της αναγκαίας και επείγουσας προετοιμασίας για την επερχόμενη όξυνση. Το βασικό όμως ζητούμενο είναι αν σε τέτοιες φάσεις ενισχύονται οι επαναστατικές δυνάμεις ή απλά αυτό είναι μια αφορμή για τον οριστικό συμβιβασμό. Ο Λένιν και ο Στάλιν σε τέτοιες φάσεις εμβάθυναν και ενίσχυαν τις σοσιαλιστικές σχέσεις στην κοινωνία, επαναστατικοποιούσαν εκ νέου τις κουρασμένες μάζες και τις έριχναν στην ταξική πάλη που δεν είχε τελειώσει ... αντίθετα μετά το 20ο συνέδριο η ειρηνική συνύπαρξη ήταν η αφορμή για την αποδυνάμωση των επαναστατικών δυνάμεων της κοινωνίας, για το αδυνάτισμα και την ανατροπή των σοσιαλιστικών σχέσεων στην κοινωνία, για την ικανοποίηση της κουρασμένης μάζας που μοιραία αποστρατεύεται, αφοπλίζεται και παραχωρεί την εξουσία της. Βεβαίως μετά την έκρηξη του ψυχρού πολέμου το καθήκον του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος ήταν η επιλογή της ειρηνικής συνύπαρξης ... αλλά με ταυτόχρονη ενίσχυση και εμβάθυνση των σοσιαλιστικών κοινωνικών σχέσεων σε όλα τα σοσιαλιστικά κράτη και γενικότερα στο παγκόσμιο κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα. Μόνο του το πρώτο χωρίς το δεύτερο ... μοιραία κατέληξε στο γνωστό ιστορικό αποτέλεσμα. Το πρόβλημα για τους κομμουνιστές επι Χρουτσώφ δεν είναι οτι επέλεξαν την ειρηνική συνύπαρξη με τον καπιταλισμό ... αλλά την είδαν σαν μόνιμη και οριστική συμφιλίωση με τον ιμπεριαλισμό. Πίστεψαν πως ο ιμπεριαλισμός ποτέ δεν πρόκειται να τους επιτεθεί, πίστεψαν πως εμβάθυνση των σοσιαλιστικών σχέσεων παραγωγής είναι η ενίσχυση των σχέσεων “της αγοράς”, τελικά πίστεψαν πως μπορούν να ανατρέψουν τον παγκόσμιο καπιταλισμό ... ειρηνικά. Τότε ήταν ήδη μακρυά απο τον λενινισμό ... ήταν αρνητές της επαναστατικής δικτατορίας του προλεταριάτου !! Το 20ό Συνέδριο του KKΣE με τη θέση του για «ποικιλία μορφών μετάβασης στο σοσιαλισμό, κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις», σε συνδυασμό με την γραμμή της «ειρηνικής συνύπαρξης» συνδέθηκε και με τη δυνατότητα κοινοβουλευτικού περάσματος στο σοσιαλισμό στην Eυρώπη, στρατηγική που προϋπήρχε σε ορισμένα και επικράτησε στα περισσότερα KK. H θέση αυτή αποτελούσε ουσιαστικά αναθεώρηση των συμπερασμάτων από την επαναστατική σοβιετική εμπειρία και συνιστούσε μεταρρυθμιστική σοσιαλδημοκρατική στρατηγική 

   Τακτικά προσπάθησαν να στρέψουν την αστική τάξη των περισσότερων καπιταλιστικών χωρών ενάντια στους καπιταλιστές κυρίως των ΗΠΑ και της Αγγλίας. Για την εξυπηρέτηση αυτής της τακτικής χρησιμοποίησαν την υπαρκτή σχέση εξάρτησης της αστικής τάξης των περισσότερων καπιταλιστικών χωρών απο τις ΗΠΑ ... υποεκτιμώντας πως οι σχέσεις εξάρτησης έχουν πάντα το στοιχείο της αλληλεξάρτησης και ακόμα πως οι αστικές τάξεις των άλλων χωρών (πέραν των ΗΠΑ) χρησιμοποιούσαν την εξαρτησή τους απο τις ΗΠΑ για να μπορούν να λειτουργούν και αυτές ... σαν "μικρές ΗΠΑ" στις δικές τους σφαίρες επιρροής. Οι σοβιετικοί μετά το 20ο συνέδριο ... έβλεπαν την μεγάλη ιμπεριαλιστική πυραμίδα ... αλλά μάλλον δεν έβλεπαν πως αυτή αποτελείται απο πάμπολλες μικρότερες που όσο κατεβαίνουμε προς την βάση ... αυξάνει ο βαθμός εξάρτησης απο τους από πάνω και μειώνονται οι εξαρτημένοι απο κάτω. Δεν έβλεπαν πως ακόμα και ο τελευταίος καπιταλιστής αναζητά τις συνθήκες να συμπεριφερθεί σαν μικρός ιμπεριαλιστής ... με τον λενινιστικό ορισμό. Δεν έβλεπαν - ή δεν βόλευε να δούν - τις συνεχώς μεταβαλλόμενες ανισότιμες ενδοιμπεριαλιστικές σχέσεις αλληλεξάρτησης που εαν δεν υπήρχαν ... δεν θα υπήρχε η ... λενινιστική ανισομετρία στην εξέλιξη και στην ανάπτυξη του μονοπωλιακού καπιταλισμού. Για τον ιμπεριαλισμό που είχαν σαν αντίπαλο ... έφτιαξαν ένα στρεβλό και ψεύτικο μοντέλο ... των βάρβαρων ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ που ξεκληρίζουν λαούς (απολύτως σωστό) για να διατηρούν ως "υποτελείς" τους λαούς και ... μαζί, τους σχεδόν κακόμοιρους καπιταλιστές όλης της υπόλοιπης υφηλίου !!! Το αντιλενινιστικό αυτό μοντελάκι  ... τους οδήγησε στο συμπέρασμα πως ... μπορεί να σταθεί στα πολιτικά πλαίσια του μονοπωλιακού καπιταλισμού κάποια στρατηγική «αντιμονοπωλιακής-αντιμπεριαλιστικής φιλολαικής διακυβέρνησης» και μάλιστα με την μορφή σταδίου εξουσίας ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, που θα έλυνε προβλήματα «εξάρτησης» από τις HΠA.   
Στην πολιτική πρακτική αυτό εκφράστηκε με τη συμμετοχή διάφορων KK σε κυβερνήσεις διαχείρισης του καπιταλισμού σε συνεργασία με τη σοσιαλδημοκρατία. Eτσι, KK επέλεξαν πολιτική συμμαχιών και με δυνάμεις της αστικής τάξης, αυτές που χαρακτηρίστηκαν ως «εθνικώς σκεπτόμενες», σε διάκριση από τις λεγόμενες «ξενόδουλες».  Στη Δυτική Eυρώπη, στις γραμμές πολλών KK επικράτησε το οπορτουνιστικό ρεύμα του «ευρωκομμουνισμού», που αρνιόταν τις νομοτέλειες της σοσιαλιστικής επανάστασης, τη δικτατορία του προλεταριάτου και γενικά την επαναστατική πάλη. Με λίγα λόγια η πίεση του ψυχρού πολέμου, η ηθελημένη παραίτηση απο την εμβάθυνση των σοσιαλιστικών σχέσεων στις κοινωνίες του υπαρκτού σοσιαλισμού και η λαθεμένη ανάλυση του αντίπαλου ... οδήγησαν το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα να θεωρητικοποιεί και να μετατρέπει σε στρατηγική ... παλιότερες, αναγκαίες τότε, αλλά κυρίως αποτυχημένες τακτικές ... και να επιδιώκει μάλιστα να τις εφαρμόσει σε συμμαχία με τους βασικούς υπεύθυνους της αποτυχίας. Τους κάθε λογής οπορτουνιστές αρνητές της επανάστασης. Το παγκόσμιο κομμουνιστικό κίνημα άρχισε να μοιάζει με ένα αντιλενινιστικό σοσιαλδημοκρατικό έκτρωμα. 
   Να λοιπόν πως η "αποκαθήλωση" του λενινιστή και κομμουνιστή Στάλιν ... σαν “αιμοσταγή δικτάτορα” και “ανασφαλή προσωπολάτρη” ... άνοιξε διάπλατα τον δρόμο για τον συμβιβασμό των επαναστατών και την κατάρρευση της επανάστασης.












TOP READ