31 Μαΐ 2016

Το γεωστρατηγικό μας παραμύθι

 Το γεωστρατηγικό μας παραμύθι

Καθώς βρίσκομαι σε ηλικία επικίνδυνη για εγκεφαλικά και εμφράγματα, προσπαθώ να μένω όσο πιο ήρεμος μπορώ. Έλα, όμως, που δεν γίνεται να μη ζοχαδιάζομαι όταν ακούω ηλιθίους να περιφέρουν την βλακεία τους με ύφος χιλίων καρδιναλίων! Λόγου χάρη, πώς να μην ανεβάσεις πίεση όταν ακούς τον άλλο να επιμένει ότι "καταδικάζουμε την βία απ' όπου κι αν προέρχεται"; Πώς να μην φορτώσεις γράδο με τους φιλόσοφους του καφενείου, που θεωρούν τους δημοσίους υπαλλήλους ως πηγή όλων των κακών; Και πώς να μη την πέσεις στα ηρεμιστικά όταν βλέπεις να προβάλλεται ο Μητσοτάκης τζούνιορ ως ελπίδα της χώρας; Έλα ντε!

Αυτό που με εκνεύρισε χτες ήταν μια μοναδικής ανοησίας "ανάλυση" της πρόσφατης επίσκεψης Πούτιν, ένα μοναδικής αστειότητος συμπίλημα άτοπων μπουρδολογιών για τα πλεονεκτήματα που -υποτίθεται πως- έχει η Ελλάδα λόγω της γεωγραφικής της θέσης. Το περίφημο "γεωστρατηγικό" μας πλεονέκτημα, το οποίο κάποιοι κρετίνοι αποκαλούν συχνά "γεωπολιτικό", λες και είχε ποτέ τούτος ο τόπος πολιτικό πλεονέκτημα που θα το αναβαθμίσει και σε γεω-πολιτικό...

Βέβαια, έτσι όπως είμαστε παγιδευμένοι ανάμεσα σε μνημόνια και δόσεις ενός χρέους, το οποίο όσο το πληρώνουμε τόσο αβγαταίνει, είναι λογικό να ψάχνουμε κάποιο πλεονέκτημα, κάποιο αβαντάζ (που λένε κι οι γάλλοι), κάποια σανίδα σωτηρίας για να πιαστούμε. Μόνο που εμείς ονειρευόμαστε σανίδες εκεί που δεν υπάρχουν. Πνιγόμαστε και νομίζουμε πως θα σωθούμε αν πιάσουμε τα μαλλιά μας κι αρχίσουμε να τα τραβάμε. Δεν έχουμε καταλάβει πως η παροιμία "ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται" δεν απευθύνεται σ' αυτόν που πνίγεται αλλά σ' εκείνον που πάει να τον σώσει.

[πηγή: The U.S. and NATO Have Been Trying to Encircle Russia Militarily Since 1991]

Άκου "γεωστρατηγικό πλεονέκτημα"! Λες και κάνουμε φέις-κοντρόλ σε ξενυχτάδικα. Ή λες και παίζουμε τάβλι και νομίζουμε ότι κερδίζουμε επειδή έχουμε κάνει πόρτες στις γωνίες. Ρε σεις, το τάβλι και η γη είναι κυκλικά, δεν έχουν γωνίες. Ζούμε στον 21ο αιώνα και μιλάμε ακόμη για γεωστρατηγικό πλεονέκτημα; Δηλαδή, αν κλείσουμε την βάση στην Σούδα, οι ΗΠΑ θα τα βάψουν μαύρα; Για ρίξτε μια ματιά στον παραπάνω χάρτη, όπου κάθε μπλε κουκίδα δείχνει και μια βάση των ΗΠΑ και πείτε μου.

Γι' αυτό, λοιπόν, ο Πάνος Καμμένος ήταν απείρως αστείος τότε που προσπαθούσε να καλοπιάσει την Ουάσινγκτον, προσφέροντάς της ένα νησί για να φτιάξουν βάση. Είμαι σίγουρος ότι εκεί στο πεντάγωνο πρέπει να κάνανε καινούργιο συκώτι από τα γέλια. Λόγω ευγενείας, οι άνθρωποι κρατήθηκαν και δεν είπαν τίποτε αλλά λίγο αργότερα του έδειξαν ότι παίρνουν μόνοι τους όσα χρειάζονται και δεν θέλουν δώρα, στέλνοντας τα πλοία τους να κάνουν βόλτες στο Αιγαίο. Και μη μου πείτε ότι τα πλοία είναι του ΝΑΤΟ κι όχι των ΗΠΑ, διότι το ΝΑΤΟ τίνος είναι;

Για ξαναδείτε τον χάρτη. Πώς την βλέπετε την συγκέντρωση γύρω από την Ρωσία και γύρω από το Ιράν; Η Ρωσία φαίνεται κυκλωμένη από παντού (εκτός από την πλευρά τής Κίνας) με πολιτειακές βάσεις (προσέξτε και την Αλάσκα). Το Ιράν δείτε το πιο καθαρά στον επόμενο χάρτη και μετρήστε τις βάσεις μόνοι σας:

[πηγή: U.S. Military Bases in the Middle East]

Να το πούμε λίγο πιο λαϊκά; Κάθε κυβέρνηση θέλει να πείσει τον κόσμο ότι κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να αναβαθμίσει την χώρα. Οπότε, μη φωνάζετε κατά των ιδιωτικοποιήσεων και του ΤΑΙΠΕΔ (συγγνώμη, της ΕΕΣΠ ήθελα να πω) διότι ξεπουλάμε μεν, έναντι υψηλών ανταλλαγμάτων δε. Κανείς δεν θα μας κακοκαρδίσει γιατί ζηλεύουν το οικόπεδό μας. Κι όσο μεγαλύτερη αξία έχει το προς πώληση οικόπεδο, τόσο μεγαλύτερη θα είναι και η αντιπαροχή. Μόνο που...

Μόνο που τούτο το γεμάτο φως και πέτρα (*) οικόπεδο είναι ήδη υποθηκευμένο. Άρα, με ποιον να παζαρέψουμε και τι να παζαρέψουμε; Η από δω πλευρά τού Ατλαντικού κάνει κουμάντο στα οικονομικά μας, μέσω της Ευρωπαϊκής Ένωσης από την οποία, μάλιστα, και δεν θέλουμε να βγούμε και είμαστε πρόθυμοι να δώσουμε "γην και ύδωρ" για να μη μας διώξουν. Η από κει πλευρά τού Ατλαντικού κάνει κουμάντο στα εθνικά μας, μέσω του ΝΑΤΟ στο οποίο, μάλιστα, έχουμε στηρίξει τις ελπίδες μας για λύση στα προβλήματα που έχουμε με την Κύπρο, την Τουρκία, την Αλβανία, την ΠΓΔΜ κλπ. Οπότε, τί ακριβώς μας απομένει για πούλημα ώστε να το παζαρέψουμε;

Να τελειώνουμε, λοιπόν, με το γεωστρατηγικό μας παραμύθι. Και να τελειώνουμε με τους ηλίθιους που νομίζουν ότι μας έχει ανάγκη ο κάθε Πούτιν ή ο κάθε Ομπάμα για να κάνει τα παιχνίδια του στην ανατολική Μεσόγειο. Μακάρι να ήταν έτσι. Δυστυχώς, όμως, η άρχουσα τάξη πλέκει εδώ και πολλές δεκαετίες το δίχτυ τής εξάρτησης στο οποίο βρίσκεται πιασμένη η χώρα και δεν μπορεί να ξεφύγει. Καταστρέψαμε τον παραγωγικό και κοινωνικό μας ιστό, παραδίδοντας τον τόπο στο -εγχώριο και διεθνές- κεφάλαιο. Συνεπώς, αν ψάχνουμε για οποιοδήποτε πλεονέκτημα, πρέπει πρώτα να δημιουργήσουμε τις προϋποθέσεις δημιουργίας ή ανάκτησής του. Και η βασικώτερη απ' αυτές τις προϋποθέσεις είναι να καταλάβουμε ότι οι υποτελείς δεν θέτουν όρους και δεν έχουν πλεονεκτήματα.

----------------------------------------
(*) Φώς και πέτρα: η ετυμολογία της λέξης Ελλάς (Ελ = ήλιος, λας = λίθος)

Διδάγματα από τη Γαλλία

 Διδάγματα από τη Γαλλία

Η πραγματικότητα είναι τόσο σύνθετη, που ο καθένας μπορεί να βγάλει δικά του, διαφορετικά συμπεράσματα από την καθημερινή πείρα.
Ή μάλλον όχι.
Η πραγματικότητα, ακόμα κι όταν είναι σχετικά απλή, παρουσιάζεται κατακερματισμένη, σα μεταμοντέρνο ψηφιδωτό, ώστε ο καθένας να μπορεί να κρατήσει εκείνες τις ψηφίδες που θέλει και να τις προσαρμόσει στα έτοιμα από πριν συμπεράσματά του.
Αλλά για την ακρίβεια...
Ακόμα κι όταν οι αντιθέσεις οξύνονται στο έπακρο και τείνουν να εμφανιστούν στην πιο απλή, καθαρή μορφή τους, επεμβαίνουν πάντα οι σουπιές που θα ρίξουν το (σύγχρονο και διαδικτυακό πια) μελάνι τους, για να θολώσουν τα νερά και να ψαρεύουν πιο εύκολα συνειδήσεις σε αυτά.

Κάποιοι διαδικτυακοί αναλυτές λοιπόν έστυψαν το μυαλό τους και βρήκαν πως η βασική διαφορά της Ελλάδας με τη Γαλλία, κι αυτό που φταίει για τη δική μας αδράνεια, είναι πως εκεί δεν υπήρχε ένα ΚΚΕ να βάλει χαλινάρι στο εργατικό ξέσπασμα και να εξηγήσει στους εργάτες πως δεν έχουν ωριμάσει ακόμα οι συνθήκες για κάτι τέτοιο.
Ξεχνάνε βέβαια πως αν δεν υπήρχαν οι ταξικές δυνάμεις του ΠΑΜΕ τον τελευταίο χρόνο πχ, το αριστεροχώρι από μόνο του δε θα έφτανε καν για να κλείσει την Αμαλίας μπροστά από τη Βουλή και θα έμοιαζε με τον κόσμο που περιμένει στη στάση το λεωφορείο (και θα ήταν ζήτημα αν χρειαζόταν δεύτερο για να τους χωρέσει).

Αν βέβαια κάθε θυμωμένος, ψαγμένος χρήστης που ποστάρει αυτές τις μέρες κάτι για τον ξεσηκωμό στη Γαλλία και το παράδειγμα που πρέπει να ακολουθήσουμε αντί να κοιμόμαστε όρθιοι (άλλη μια βαθυστόχαστη προσέγγιση του ξεσηκωμού ως μαγκιάς που προκύπτει σε εθνικό επίπεδο, αλλά δε θα το πιάσουμε τώρα αυτό), κατέβαινε κιόλας στο δρόμο, για να δείξει έμπρακτα την οργή του, η ιστορία θα γραφόταν αλλιώς, με τελείως διαφορετικούς όρους.


Όσο για τη Γαλλία, αυτό που αναδεικνύεται, είναι το ακριβώς αντίθετο: η απουσία δηλαδή ενός αντίστοιχου ΚΚΕ, μιας πολιτικής πρωτοπορίας, που να γίνει το συνδετικό νήμα των κινητοποιήσεων, να τις εκφράσει σε ανώτερο, πολιτικό επίπεδο, να τους δώσει την ώθηση να βαθύνουν τα χαρακτηριστικά τους... Με δυο λόγια να επιτελέσει το επαναστατικό καθήκον που ξεφεύγει από τα στενά όρια και τις "αρμοδιότητες" των σωματείων, δηλ τον πολιτικό αγώνα.
Κι αυτή είναι η βασική αντίφαση σε αυτό το πανεργατικό κίνημα, με την ιστορική χρεοκοπία του ΚΚΓ να σφραγίζει ως ένα βαθμό τις αντιδράσεις και (ενδεχομένως) το ταβάνι των δυνατοτήτων τους, αλλά να μην μπορεί να ακυρώσει από την άλλη την μακρόχρονη επαναστατική παράδοση και την... πατροπαράδοτη ταξική οργάνωση του γαλλικού προλεταριάτου. Η οποία μπορεί να βρίσκεται σε λανθάνουσα κατάσταση και να περνά μεγάλα διαστήματα χειμερίας νάρκης, αλλά είναι παρήγορο πως δε δηλητηριάστηκε και δεν αποπροσανατολίστηκε από την ισλαμοφοβία και το υστερικό κλίμα που καλλιεργήθηκε συστηματικά, με τις εξελίξεις των τελευταίων μηνών.

Άλλοι πάλι θυμούνται την χιλιοπιπιλισμένη καραμέλα της ενότητας (με ποιους; με τους απόντες;) και της σεχταριστικής απομόνωσης (των χιλιάδων από τις μερικές δεκάδες ή εκατοντάδες). Το ωραίο της υπόθεση είναι πως στο γαλλικό συνδικαλιστικό κίνημα υπάρχουν παραδοσιακά πολλές διαφορετικές συνομοσπονδίες, με διακριτή οργανωτική δομή. Σα να λέμε δηλ πολλές διαφορετικές ΓΣΕΕ, που -τουλάχιστον παλιότερα- συνδέονταν με διαφορετικούς πολιτικούς χώρους. Η CGT που πρωτοστατεί στις κινητοποιήσεις συσπειρώνει πχ παλιά και νυν μέλη του ΚΚΓ σωματεία που έχουν επαφή με την ΠΣΟ, κτλ. Φαντάσου τώρα, σφε αναγνώστη, τι θα γινόταν στην Ελλάδα και τι άλλο θα ακούγαμε, αν το ΠΑΜΕ πχ συγκροτούσε μια συνομοσπονδία με διαφορετική οργανωτική δομή από τη ΓΣΕΕ, που υφίσταται μόνο ως σφραγίδα και εργοδοτικός, εκλογικός μηχανισμός (και να πεις ότι δε θα υπήρχαν λόγοι κι αφορμές να το κάνει...)

Υπάρχουν όμως και μερικά σοβαρά διδάγματα από τη γαλλική πείρα.
Καταρχάς τον τόνο στις εξελίξεις δεν το δίνει η γαλλική εκδοχή των αγανακτισμένων (νουί ντεμπού) με τις ολονυχτίες -που πέρασε σχετικά γρήγορα στο περιθώριο- αλλά οι ταξικές κινητοποιήσεις, ο αγώνας της οργανωμένης εργατικής τάξης και όχι ένα συνονθύλευμα συλλογικής εκτόνωσης που φαντασιωνόταν ότι εκπροσωπεί κάτι ευρύτερο κι ότι αποτελεί τα σοβιέτ της εποχής μας και τις επαναστατικές πρώτες ύλες του μέλλοντος.

Δεύτερο κι εξίσου σημαντικό για όσους αριστεροχωριανούς χαίρονται αυθόρμητα με τις εικόνες που βλέπουν: τα περιπολικά που μένουν από βενζίνη, την παραγωγή που νεκρώνει, τον αστικό τύπο που δεν μπορεί να κυκλοφορήσει χωρίς τη συναίνεση των εργατών-τυπογράφων (αλλά καταφεύγει στις ηλεκτρονικές εκδόσεις, στα χνάρια του πρωτοπόρου ΣΚΑΙ). Όλα αυτά δε γίνονται αγανακτισμένα κι αυθόρμητα. Είναι καρπός ενός σκληρού, πειθαρχημένου κι οργανωμένου απεργιακού αγώνα. Αυτή είναι κι η σημασία μιας γνωστής φράσης, που κάποιοι τείνουν να θεωρήσουν ξύλινη και κλισέ, γιατί δε σκέφτηκαν ποτέ πραγματικά τι σημαίνει: οργάνωση στους χώρους δουλειάς. Και ειδικότερα στις βιομηχανικές ζώνες.
Αν ο ταξικός πόλος, δεν καταφέρει να πατήσει γερά σε αυτούς τους κλάδους, αν δεν αποκτήσει την ικανότητα να τους συσπειρώνει και να τους κινητοποιεί σε αγωνιστική κατεύθυνση, η απεργία δε θα γίνει ένα χρήσιμο κι επικίνδυνο όπλο με πραγματική υλική αξία και δύναμη, που θα ασκεί πίεση και θα παραλύει την παραγωγή. Κι έτσι θα βρίσκουν αιώνιο άλλοθι οι συνένοχοι απεργοσπάστες, γιατί "οι απεργίες είναι ντουφεκιές στον αέρα, δε βγάζουν τίποτα", κτλ.

Περιττό να αναφερθούμε και στο ζητούμενο του διεθνούς συντονισμού. Που θα έχει αξία μόνο ως συνεννόηση και συσπείρωση μεταξύ εργατικών ενώσεων κι όχι ως διεθνές, αγανακτισμένο κάλεσμα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Αυτονόητο τέλος, είναι πως ο αντιλαϊκός κατήφορος στην ΕΕ της κρίσης (ή της αναιμικής ανάπτυξης έστω) δεν έχει τέλος, και δεν πρόκειται να αφήσει άθικτο τον "σκληρό πυρήνα" της Ένωσης και τα στρώματα με τα ώριμα εργασιακά δικαιώματα (λες και των άλλων είναι ανώριμα ή εκτός εποχής και πρόωρα). Τα μέτρα που παίρνονται (για τις συλλογικές συμβάσεις, το 35ωρο, τις αποζημιώσεις των απολυμένων, τους μαθητευόμενους, ακόμα και για την παρακολούθηση των ανέργων στο όνομα της καταπολέμησης της διαφθοράς!) έχουν τον ίδιο ακριβώς χαρακτήρα, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, είτε με μνημόνιο, είτε χωρίς.

Κλείνουμε με το χαριτωμένο θράσος του Σύριζα, που θα είχε πολλή πλάκα αν δεν ήταν κυβέρνηση, όταν καλεί πχ με αφορμή τη Γαλλία σε πάλη κατά του νεοφιλελευθερισμού, καλή ώρα όπως κάνει η ΔΦΑ με το δικό της καλό, αντινεοφιλελέ μνημόνιο και τον αυτόματο κόφτη (λες και κόβουν λάχανα και ραπανάκια και όχι δικαιώματα και ζωές). Το δούλεμα είναι ακόμα πιο χοντρό, αν σκεφτεί κανείς πως για το Σύριζα, ο Ολάντ είναι στρατηγικός σύμμαχος, εκπροσωπώντας την καλή, "σοσιαλιστική" εκδοχή της ΕΕ, που κατανοεί κι υποστηρίζει τα δίκαια αιτήματά μας για το χρέος, σε αντίθεση πχ με τους Μερκελιστές (τι ωραία λέξη κι αυτή που ξεχάστηκε). Η πλάκα είναι πως αν τους βάλουμε στη ζυγαριά να τους συγκρίνουμε, η γαλλική κυβέρνηση δεν είχε την προνοητικότητα να χρησιμοποιήσει φαστ-τρακ διαδικασίες, με κατεπείγοντα και ΠΝΠ, και βασικά την πάτησε γιατί ακολούθησε πιστά το προβλεπόμενο "χρονοβόρο" τελετουργικό, με την κατάθεση του νομοσχεδίου δύο μήνες πριν την ψήφισή του. Έδωσε χρόνο δηλ στους εργαζόμενους να οργανώσουν την αντίστασή τους και δείχνει να χρειάζεται τη δική μας τεχνογνωσία (η ανταλλαγή γνώσης με τους φορείς του κουαρτέτου δεν μπορεί παρά να είναι αμφίδρομη).

Καθ' έξιν ψεύτες...

 Καθ' έξιν ψεύτες...

Παραθέτουμε ανακοίνωση της ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ για τις κινητοποιήσεις στη Γαλλία: «Η ΠΓ του ΣΥΡΙΖΑ χαιρετίζει τον επίμονο αγώνα του γαλλικού λαού ενάντια στην κατάργηση των εργασιακών του κατακτήσεων». 
Το όργανο που εξέδωσε την παραπάνω ανακοίνωση είναι του κόμματος που κυβερνά στην Ελλάδα και εφαρμόζει όσα καταγγέλλει για τη ...Γαλλία. 
Είναι του κόμματος που βάζει πλάτη στο να υλοποιούνται απρόσκοπτα τα όσα αντιλαϊκά αποφασίζει η κυβέρνηση καθ' υπαγόρευσιν των συμφερόντων του κεφαλαίου. 

Τα στελέχη, που συνέγραψαν και συνυπέγραψαν την ανακοίνωση αυτή, είναι τα ίδια που πασχίζουν να πείσουν τον ελληνικό λαό να δείξει ανοχή, γιατί τάχα το κλίμα στην ΕΕ έχει αλλάξει και προαναγγέλλει θετικές εξελίξεις. 
Είναι τα ίδια που παρουσιάζουν τον Φρ. Ολάντ σαν σύμμαχο της κυβέρνησης στην υποτιθέμενη προσπάθειά της να περισώσει τα δίκια του λαού. 
Μάλιστα, δεν πάει καιρός που τον είχαν υποδεχτεί σαν ...Μεσσία. 
Είναι το κόμμα της κυβέρνησης που σε λίγους μήνες από τώρα ανοίγει και στην Ελλάδα τα Εργασιακά, με στόχο την πλήρη ανατροπή τους, όσων έχουν απομείνει όρθια. 
Κοινώς, είναι αυτοί που ανήγαγαν το ψέμα και την κοροϊδία σε επιστήμη, προκειμένου να ολοκληρώσουν τη βρώμικη δουλειά που τους ανέθεσε το κεφάλαιο.


Ο Κοντονής, ο Τραμπ και ο Μαρξ: Ας μιλήσουμε για το κράτος

   Ο Κοντονής, ο Τραμπ και ο Μαρξ: Ας μιλήσουμε για το κράτος



Γράφει ο Στάθης Μανδαλάκης // 
Σχετικά με την μαρξιστική θεωρία για το κράτος αρκετά πράγματα είναι γνωστά.
Το πρώτο είναι ότι ο Μαρξ δεν πρόλαβε να μας κληροδοτήσει με μια συγκροτημένη ανάλυση του φαινομένου, μολονότι κάτι τέτοιο ήταν στις προθέσεις του, συνεπώς ό,τι συνιστά την θεωρία του είναι οι διάσπαρτες αναφορές σε διάφορα έργα τα οποία έχει συγγράψει.
Το δεύτερο είναι ότι από τις αναλύσεις του προκύπτει η θέαση του κράτους ως εκείνου του στοιχείου που στο πλαίσιο της καπιταλιστικής κοινωνίας λειτουργεί ως ο εγγυητής της ταξικής κυριαρχίας της αστικής τάξης αλλά και ως το όργανο εξισορρόπησης των αντιτιθέμενων ενδογενών αστικών συμφερόντων.
Το τρίτο έχει να κάνει με το γεγονός ότι πολλές από τις αναλύσεις που πραγματοποιήθηκαν μετά το θάνατο του Μαρξ είχαν –αν όχι ως σημείο εκκίνησης- ως κεντρικό σημείο το κράτος. Από τον Λένιν μέχρι τον Πουλαντζά, από τον Αλτουσέρ μέχρι τον Μίλιμπαντ αλλά και ένα πλήθος μελετητών του έργου του Μαρξ ανέλυσαν διεξοδικά το φαινόμενο του κράτους. Μάλιστα αυτές τους οι μελέτες ήταν τόσο σημαντικές ώστε καθόρισαν κατά πολύ την πολιτική των εργατικών και κομμουνιστικών κομμάτων κατά τον 20ο αιώνα.
kontonis
Προκειμένου να κατανοήσει κανείς πως λειτουργεί το κράτος στον καπιταλισμό, αρκεί να ρίξει μια ματιά στην επικαιρότητα και συγκεκριμένα στο ζήτημα που προέκυψε με τις κυβερνητικές παρεμβάσεις στο χώρο του ποδοσφαίρου. Τα διαφορετικά τμήματα του κεφαλαίου, δηλαδή οι τέσσερις ισχυροί επιχειρηματίες-ιδιοκτήτες των ΠΑΕ έχουν αντικρουόμενα συμφέροντα. Συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις επικρατεί ο ισχυρότερος. Ωστόσο, η κρατική παρέμβαση δεν έρχεται για να θεσπίσει κανόνες λειτουργίας, να παίξει διαιτητικό ρόλο όπως θα ονειρεύονταν κάποιος φιλελεύθερος, αλλά για να αναλάβει το ρόλο του εγγυητή των γενικότερων επιχειρηματικών συμφερόντων στο χώρο του ποδοσφαίρου, πριν οι μεταξύ τους συγκρούσεις προκαλέσουν βλάβη στην εμπορικότητα του «προϊόντος». Παρεμβαίνει επομένως, φαινομενικά εις βάρος ή προς όφελος του ενός ή του άλλου, αλλά σε τελική ανάλυση προς όφελος συνολικά της τάξης των επιχειρηματιών προκειμένου να μεγαλώσει η κερδοφορία στο συγκεκριμένο πεδίο.
Με παρόμοιο τρόπο λειτουργεί το κράτος σε όλες τις περιπτώσεις. Εξασφαλίζει ότι με τη δική του παρουσία τα διαφορετικά και αντικρουόμενα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων θα μπορέσουν με κάποιο τρόπο να αμβλυνθούν ώστε από κοινού να αντιμετωπιστεί ο κοινός ταξικός εχθρός, δηλαδή η εργατική τάξη.  Για να επιτευχθεί αυτή η εναρμόνιση και να διαιωνιστεί η ταξική κυριαρχία του κεφαλαίου, απαιτείται μια μορφή εξουσιαστικής οργάνωσης η οποία θα φαίνεται ουδέτερη, θα φαίνεται ότι βρίσκεται έξω από το παιχνίδι της ταξικής κυριαρχίας, την ίδια ώρα που όχι απλά η παρουσία της θα επιβάλλει την ταξική κυριαρχία, αλλά και θα λειτουργεί ως όργανο της κάθε φορά πιο ισχυρής μερίδας του κεφαλαίου.[1]
Άλλωστε ιστορικά έχουμε συναντήσει το φαινόμενο να εναλλάσσονται στην κυριαρχία τα διάφορα μέρη του κεφαλαίου. Το βιομηχανικό, το εμπορικό, το χρηματοπιστωτικό, το τραπεζικό, δεν είναι απαραίτητο ότι έχουν πάντα τα ίδια άμεσα συμφέροντα. Είναι όμως δεδομένο ότι παρά τις όποιες μεταξύ τους αντιθέσεις έχουν τον ίδιο αντίπαλο, και την ίδια ανάγκη από ένα μηχανισμό που θα καταφέρει με διάφορους τρόπους να εξουδετερώσει αυτόν τον αντίπαλο. Ο Μαρξ είχε την οξύνοια να το κατανοήσει πολύ έγκαιρα και γι’ αυτό χαρακτήρισε το κράτος ως «επιτροπή διαχείρισης των υποθέσεων της αστικής τάξης».
marxΆλλωστε, γράφοντας την 18η Μπρυμαίρ και έχοντας δει να εξελίσσονται τα γεγονότα της εξέγερσης του Παρισιού το 1848 και της Παλινόρθωσης, διαπιστώνει την αναγκαιότητα από την πλευρά της αστικής τάξης να δημιουργήσει έναν μηχανισμό που θα της αφαιρεί (φαινομενικά) την άμεση  πολιτική εξουσία για να της διασφαλίσει την ταξική εξουσία: «…για να σώσει το πουγγί της πρέπει να αρνηθεί το στέμμα της…».[2]. Ο Μαρξ αποτυπώνει εξαιρετικά την τεράστια ιστορική αλλαγή που παρατηρεί να συντελείται: Οι κοινωνικές σχέσεις στον καπιταλισμό είναι πια τόσο σύνθετες που απαιτείται η αποκόλληση της οικονομικής κυριαρχίας από την άσκηση της πολιτικής εξουσίας. Προσοχή όμως: η πολιτική εξουσία δεν χάνεται, δεν περνάει σε άλλα χέρια. Η άσκησή της είναι αυτή που μεταβιβάζεται στον «ανεξάρτητο» φορέα (άσκησης νομιμοποιημένης βίας όπως θα πει αργότερα ο Βέμπερ) που είναι το κράτος.  Η πολιτική εξουσία παραμένει στα χέρια της κυρίαρχης κοινωνικής τάξης και ασκείται μέσω του φαινομενικά ουδέτερου κράτους και των οργάνων του.
Και αν στην περίπτωση του Βοναπάρτη η ιστορία γράφτηκε με έναν χοντροκομμένα γελοίο τρόπο λόγω της προσωπικότητας του, φαίνεται το ξαναγράψιμό της να επαναλαμβάνεται ως φάρσα ή τραγωδία όπως μας είχε προειδοποιήσει ο Μαρξ από τις πρώτες γραμμές της Μπρυμαίρ. Έτσι, παρακολουθούμε με ενδιαφέρον την εξέλιξη της υποψηφιότητας του μεγαλοκαπιταλιστή Ντόναλντ Τράμπ, ο οποίος επιθυμεί ως ηγέτης της τάξης του, να δώσει τη μάχη για τα συμφέροντα του κεφαλαίου στις ΗΠΑ.
Ένα από τα επιχειρήματα που συνοδεύει την προεκλογική εκστρατεία του Τραμπ είναι ότι εφόσον κατάφερε να διοικήσει με τέτοια επιτυχία τις επιχειρήσεις του, τότε θα μπορέσει να ασκήσει σωστή διοίκηση στο κράτος. Μεγαλύτερο πρόβλημα για την εργατική τάξη από την αδιαμεσολάβητη ταξική κυριαρχία στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας (δηλαδή την αφαίρεση του υποτιθέμενα ταξικά ουδέτερου μανδύα του κράτους) είναι η υιοθέτηση της επιχειρηματολογίας που η ίδια η αστική τάξη αναπτύσσει, ότι δηλαδή ένας κόσμος ολότελα παραδομένος στις ανάγκες, τις αξίες και τον τρόπο λειτουργίας των επιχειρήσεων είναι ένας κόσμος καλύτερος για τους εργαζόμενους. Είναι περιττό να επεκταθούμε στις συνέπειες που  θα έχει η επικράτηση της αντίληψης που θέλει η πολιτική να διεξάγεται με όρους διοίκησης επιχείρησης και μάνατζμεντ. Ωστόσο αξίζει να σημειώσουμε ορισμένα παράγωγα  του ζητήματος.
trump
Η  ανάδυση στην εξουσία ενός επιχειρηματία δεν σημαίνει απαραίτητα ότι με αυτό τον τρόπο θα εξασφαλίσει μόνο το δικό του συμφέρον και θα ξεχάσει τα γενικότερα συμφέροντα της τάξης του. Σημαίνει όμως ότι οι βασικές πτυχές του πολιτικού λόγου που αναπτύσσουν έχουν να κάνουν με την εμπέδωση της ταξικής κυριαρχίας και στο επίπεδο των ιδεών. Ο Τραμπ αν γίνει πρόεδρος των ΗΠΑ δεν θα το κάνει για να εξυπηρετήσει τον εαυτό του. Ή αλλιώς, το κράτος των ΗΠΑ με πρόεδρο τον Τραμπ δεν θα τον ευνοήσει λιγότερο από όσο θα τον ευνοούσε αν πρόεδρος ήταν κάποιος Ομπάμα, Μπους ή Κλίντον.  Ασφαλώς δεν πρέπει να μας διαφεύγει ότι στο παρελθόν ακόμα και σε αυτό το επίπεδο υπήρχαν και προσωπικά οφέλη για τους επιχειρηματίες που εμπλέκονταν ενεργά με την πολιτική, αλλά σε κάθε τέτοια περίπτωση  συνήθως παραλείπεται η υποσημείωση ότι παρόμοια περιστατικά συμβαίνουν και για επιχειρηματίες που δεν έχουν άμεση εμπλοκή με την πολιτική.
Αυτό που επιχειρείται με αυτού του είδους την επιχειρηματολογία, είναι να συμπιεστεί ο χώρος της πολιτικής (ακόμα και της αστικής πολιτικής) σε τέτοιο βαθμό ώστε να μην επιτρέπεται να ανθίσει οποιαδήποτε διαφορετική, ριζοσπαστική αντίληψη. Με φασιστικά τεχνοκρατικό (ή τεχνοκρατικά φασιστικό) τρόπο άσκησης της παραδομένης στις ανάγκες των επιχειρήσεων και τις επιταγές των αριθμών εξουσίας, πασπαλισμένη με επικοινωνιακές κορώνες, η πολιτική τείνει να αποπολιτικοποιηθεί εντελώς.
Αν αφαιρέσουμε από τον τρόπο που πολιτεύεται ο Τραμπ τα επικοινωνιακά τεχνάσματα και τον ρατσιστικό του λόγο, θα μας απομείνει μόνο η εικόνα του επιχειρηματία. Αντίστοιχα, αν αφαιρέσουμε από τον Τραμπ την εικόνα του αυτοδημιούργητου, δισεκατομμυριούχου επιχειρηματία θα μας μείνει μόνο ένας ρατσιστικός λόγος πασπαλισμένος με επικοινωνιακά τρικ. Και αν η επικοινωνία αποτελεί πια απαραίτητο στοιχείο της πολιτικής, ο ρατσιστικός λόγος αποτελεί μάλλον το μοναδικό στοιχείο που φαίνεται να αποδίδει κάποιο ρόλο στην πολιτική. Με άλλα λόγια, σαν να λέει ότι το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να φτιάξω τείχη και να διώχνω μετανάστες, μουσουλμάνους κτλ. Τα υπόλοιπα είναι δουλειά της ελεύθερης οικονομίας.  Ωστόσο, αν οι διακηρύξεις του Τραμπ χαρακτηρίζονται από ρατσισμό, ας μην ξεχνάμε ότι επί προεδρίας Ομπάμα είναι εκατοντάδες τα περιστατικά αστυνομικής βίας και δολοφονιών εναντίων Αφροαμερικανών. Ακόμα, πρέπει να παρατηρήσουμε ότι το σκηνικό είναι ίδιο και στην Ευρώπη, όπου και εδώ η άσκηση πολιτικής από τα κράτη περιορίζεται στα πεδία που δεν έχουν να κάνουν με την οικονομία και στρέφεται σχεδόν αποκλειστικά σε πεδία που είναι προνομιακά για την ανάπτυξη ενός ρατσιστικού πολιτικού λόγου. Δεν είναι τυχαία άλλωστε η ραγδαία αύξηση της ακροδεξιάς σε πανευρωπαϊκό επίπεδο.
Κάτι ακόμα που αξίζει να παρατηρήσουμε είναι ότι η περίπτωση Τραμπ αξιοποιείται από αντιπολιτευόμενους του και ως απεικόνιση του «απόλυτου κακού» ώστε με την λογική του μη χείρον βέλτιστο, να κρυφτούν κάτω από το χαλάκι οι όποιες πολιτικές αποφάσεις κληθεί να λάβει μια πιθανή ηγεσία των Δημοκρατικών, η οποία σε λίγα πράγματα διαφωνεί επί της ουσίας με τον Τραμπ. Με άλλα λόγια, η εικόνα του Τραμπ, αυτή η γκροτέσκα έκφραση του κυνισμού των αστών, υπηρετεί την ανάγκη να εμφανιστεί περίπου ως νίκη της Δημοκρατίας ή του κράτους πρόνοιας μια ενδεχόμενη επικράτηση των Δημοκρατικών. Μολονότι γνωρίζουμε από την εμπειρία μας πόσο απατηλές είναι αυτές οι εικασίες, τείνουμε να μένουμε κάθε φορά έκπληκτοι με την άνευ ορίων δυνατότητα να γίνουν πιστευτές.
Κλείνοντας, για να επιστρέψουμε στο ζήτημα του κράτους, γίνεται φανερό ότι ακόμα και στην εποχή του περιορισμού των κρατικών λειτουργιών η πραγματική μάχη που δίνει η αστική τάξη για την κατάληψή του είναι όχι για να το κατακτήσει (αυτό συμβαίνει), αλλά για να το κάνει να φαίνεται ανεξάρτητο και ουδέτερο. Να κάνει δηλαδή αόρατη την εξουσία της, ακόμα και όταν είναι επιφανή της στελέχη αυτά που την ασκούν. Και αν κάποτε η ουδετερότητα εμφανιζόταν με όρους αναδιανομής, πρόνοιας και ισονομίας, σήμερα γίνεται με την υιοθέτηση των αστικών αντιλήψεων από εκείνους οι οποίοι πλήττονται από αυτές καθώς τείνει να επικρατήσει η αντίληψη ότι η πραγματική ισότητα βρίσκεται στον κόσμο των ευκαιριών που μόνο η ελεύθερη οικονομία μπορεί να δώσει. Τα παραδείγματα είναι πολλά και θα έχουμε την ευκαιρία στο μέλλον να τα δούμε αναλυτικά.

[1] Ακόμα και οι φιλολαϊκές πολιτικές που αναλαμβάνονται από τα κράτη πραγματοποιούνται μόνο υπό την πίεση της ταξικής πάλης και με στόχο την εξουδετέρωση ή εκτόνωση της δυναμικής της ταξικής πάλης.
[2] Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμπαιρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1987, σελ. 75


*Ο Στάθης Μανδαλάκης είναι κοινωνιολόγος, υποψήφιος Διδάκτορας του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης

Σχεδιάζουν νέο μακελειό στη Λιβύη

Σχεδιάζουν νέο μακελειό στη Λιβύη
Oπως όλα δείχνουν, μια νέα ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη είναι προ των πυλών. Ως πρόσχημα θα αξιοποιηθεί, όπως και αλλού, η αντιμετώπιση της δράσης των ισλαμιστών - τζιχαντιστών. Θυμίζουμε ότι το χάος στη χώρα έσπειρε η ιμπεριαλιστική επέμβαση του 2011, ενώ οι σημερινοί ισλαμιστές είναι οι χτεσινοί «σύμμαχοι» των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ, κρατών της ΕΕ που τους εξόπλισαν, τους στήριξαν ενάντια στον επίσης πρώην σύμμαχό τους Καντάφι. Η πραγματική αιτία, όμως, του πολέμου που ετοιμάζεται, είναι ο έλεγχος - μοίρασμα των πλουτοπαραγωγικών πηγών αυτής της χώρας, ενταγμένος στη γενικότερη διαπάλη ανάμεσα σε ΗΠΑ, ΕΕ, Ρωσία, Κίνα για τον έλεγχο ενεργειακών πηγών, διαδρομών μεταφοράς Ενέργειας και εμπορευμάτων.
Τα στοιχεία που δείχνουν ότι η προετοιμασία της επέμβασης εντείνεται το τελευταίο διάστημα, είναι: Το γεγονός ότι την προηγούμενη βδομάδα τρεις χώρες της περιοχής (Ελλάδα, Ιταλία, Μάλτα) εξέδωσαν NOTAM, δηλαδή δέσμευση του εναέριου χώρου ουσιαστικά μόνο για στρατιωτικά αεροσκάφη έως τις 8 Σεπτέμβρη και ότι πυκνώνουν οι στρατιωτικές ασκήσεις στην περιοχή.
Συγκεκριμένα: η άσκηση «ΦΟΙΝΙΞ» του ΝΑΤΟ στη βάση της Σούδας, υπό το σχεδιασμό της Διοίκησης των εν Αφρική Ενόπλων Δυνάμεων των ΗΠΑ (AFRICOM) και του αμερικανικού 6ου Στόλου που κράτησε από 15 έως 27 Μάη. Η άσκηση αυτή είχε ως κέντρο επιχειρήσεων το ΝΑΤΟικό Κέντρο Εκπαίδευσης Ναυτικής Αποτροπής (ΚΕΝΑΠ) στη βάση της Σούδας, συμμετείχαν στρατιωτικοί από Αλγερία, Γαλλία, ΗΠΑ, Ισπανία, Ιταλία, Μάλτα, Μαρόκο, Μαυριτανία, Τουρκία,Τυνησία και Ελλάδα, με τη φρεγάτα «ΕΛΛΗ», ομάδες της Διοίκησης Υποβρυχίων Καταστροφών, μία ομάδα της Μονάδας Υποβρυχίων Αποστολών του Λιμενικού Σώματος και επιτελείς του Αρχηγείου Στόλου και του ΚΕΝΑΠ. Το σενάριό της ήταν «διατήρηση και προαγωγή του επιπέδου επιχειρησιακής εκπαίδευσης επί θεμάτων επιχειρήσεων συνθέσεως ναυτικής εικόνας και επιχειρήσεων Ναυτικής Αποτροπής». Επίσης, την προηγούμενη βδομάδα ολοκληρώθηκε η πολυεθνική άσκηση «Milex 16», συντονιζόμενη από το Ελληνικό Στρατηγείο Επιχειρήσεων της ΕΕ (ΕΣΕΕΕ) στη Λάρισα, με αντικείμενό της την προσομοίωση ουσιαστικά της επέμβασης, αφού αναφερόταν χαρακτηριστικά σε «κρίση» σε αφρικανικό κράτος λόγω εθνικών και φυλετικών διαφορών, στο οποίο καλούνται να επέμβουν στρατιωτικές δυνάμεις της ΕΕ για ...αποκατάσταση της τάξης. Την ίδια ώρα, σήμερα ολοκληρώνεται στην Κύπρο άλλη άσκηση με την επωνυμία «Αργοναύτης» και τη συμμετοχή δυνάμεων από Ελλάδα, ΗΠΑ, Μεγάλη Βρετανία, Γαλλία, Ισραήλ, Ιταλία και Ουγγαρία - η μεγαλύτερη που έχει γίνει ποτέ - με αντικείμενο τη συνεργασία σε στεριά, θάλασσα, αέρα, για τη «Διαχείριση Κρίσης στη Μέση Ανατολή» και την «υποδοχή αμάχων από περιοχές κρίσεων σε γειτονικές περιοχές, καθώς και στην αντιμετώπιση περιστατικών Ερευνας και Διάσωσης (Ε-Δ) εντός της περιοχής ευθύνης της Κυπριακής Δημοκρατίας, που ταυτίζεται με το FIR Λευκωσίας».
Σε όλα αυτά πρέπει κανείς να προσθέσει την ενίσχυση της παρουσίας της Βρετανίας με νέα πλοία στην περιοχή, την παρουσία του NATO και της ΕΕ στο Αιγαίο και τη Μεσόγειο, με το πρόσχημα της καταπολέμησης των διακινητών ανθρώπων και το προσφυγικό δράμα, που οι ίδιοι ιμπεριαλιστές δημιούργησαν. Την ίδια ώρα, ο υπουργός Αμυνας της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, Π. Καμμένος, διατυμπανίζει σε όλους τους τόνους τον «κομβικό ρόλο» που μπορεί να παίξει η Ελλάδα με τη βάση της Σούδας. Ειδικά ενόψει της Συνόδου της λυκοσυμμαχίας τον Ιούλη στη Βαρσοβία, διεκδικεί αναβαθμισμένο ρόλο. Δηλαδή, την εμπλοκή της χώρας και του λαού μας για άλλη μια φορά στα ιμπεριαλιστικά σχέδια που μακελεύουν λαούς, την πλασάρει ως προσφορά δήθεν στην ειρήνη και την ασφάλεια.
Απέναντι στη με κάθε τρόπο εμπλοκή της χώρας σε ένα νέο μακελειό στη Λιβύη, οι εργαζόμενοι, ο λαός της χώρας μας, το εργατικό - λαϊκό κίνημα θα πρέπει να αντιδράσουν μαζικά και με αποφασιστικότητα, να μην υιοθετήσουν τα προσχήματα των ΝΑΤΟ - ΕΕ, ούτε της ελληνικής κυβέρνησης.

Με εφαλτήριο την αντιλαϊκή πολιτική

Με εφαλτήριο την αντιλαϊκή πολιτική
Με καθαρό το ταξικό πρόσημο και με το βλέμμα στραμμένο στην προοπτική ανάκαμψης του εγχώριου κεφαλαίου και της προσέλκυσης κερδοφόρων επενδύσεων, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ δρομολογεί πλέον και το λεγόμενο «αναπτυξιακό πακέτο» της «επόμενης μέρας»: «Το δίλημμα δεν είναι αν είμαστε υπέρ ή κατά της επιχειρηματικότητας γενικώς, αλλά ποια επιχειρηματικότητα και υπό ποιες προϋποθέσεις μπορεί να στηρίξει την ανασυγκρότηση της χώρας (...). Η παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας έχει ανάγκη, αλλά και η κοινωνία απαιτεί μία νέα επιχειρηματικότητα, υπεύθυνη απέναντι στην κοινωνία, τους εργαζόμενους, το περιβάλλον και όχι μόνο απέναντι στους μετόχους και τα κέρδη τους». Αυτό υποστηρίζει, με άρθρο του στον Τύπο, ο αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης, Γ. Δραγασάκης, ενόψει και του λεγόμενου «αναπτυξιακού πακέτου» που ετοιμάζεται να ξετυλίξει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ σε όφελος και για λογαριασμό των ισχυρών επιχειρηματικών ομίλων και για την προσέλκυση νέων κερδοφόρων επενδύσεων.
***
Οι «προϋποθέσεις» της καπιταλιστικής ανάκαμψης - αναιμικής και εξαιρετικά αβέβαιης -, για την οποία κόπτονται η συγκυβέρνηση, τα αστικά κόμματα και οι κάθε είδους διαχειριστές και βέβαια οι μεγαλοεπιχειρηματίες, έχουν ως βάση και εφαλτήριο τα μόνιμα αντιλαϊκά μέτρα όλων των μνημονίων, όπως αυτά που ψήφισε η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με άξονα τη διάλυση της Κοινωνικής Ασφάλισης και των συντάξεων, σε συνδυασμό και με τα μέτρα απογείωσης της φοροληστείας σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Σε αυτή τη φάση και ως μια ακόμη προϋπόθεση για την (αβέβαιη) καπιταλιστική ανάκαμψη προβάλλει η ανάγκη διαμόρφωσης του «αναπτυξιακού πακέτου», με πρώτο βήμα το λεγόμενο «αναπτυξιακό νόμο» που αναμένεται να κατατεθεί στη Βουλή μέσα στις επόμενες μέρες.
Στην αντιλαϊκή ατζέντα ανεβαίνουν οι πολύμορφες κρατικές ενισχύσεις και οι διαρθρωτικές παρεμβάσεις, με άξονα τις εκτεταμένες φοροαπαλλαγές και τις ελαφρύνσεις, τη διοχέτευση ζεστού κρατικού χρήματος για την επανεκκίνηση των επενδύσεων, την κρατική επιδότηση στο «κόστος της απασχόλησης» για προσλήψεις φτηνού και ευέλικτου εργατικού δυναμικού και σειρά από άλλα, ακόμη και για την επιδότηση του «επιχειρηματικού κινδύνου» που αναλαμβάνουν οι καπιταλιστές. Η πρόκληση απέναντι στο λαό έχει και συνέχεια, με τις ειδικές διατάξεις που προβλέπονται για τις πολύ μεγάλες «στρατηγικές επενδύσεις», καθώς και για τις κρατικές ενισχύσεις σε «δίκτυα» επιχειρηματικών ομίλων και ισχυρών επιχειρήσεων, που θα ενταχθούν σε ενιαίο επιχειρηματικό σχηματισμό.
***
Το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων (ΠΔΕ) των κρατικών προϋπολογισμών αποτελεί ένα ακόμη αποφασιστικό εργαλείο στήριξης των καπιταλιστών. Σε αυτό το επίπεδο, είναι αποκαλυπτικό το γεγονός ότι οι προβλεπόμενες δαπάνες για το ΠΔΕ εξαιρούνται από το δημοσιονομικό «κόφτη», σε αντίθεση με τα κονδύλια για συντάξεις, μισθούς και γενικότερα με ό,τι αφορά την κάλυψη των λαϊκών αναγκών, όπως ρητά ορίζεται στις διατάξεις του πρόσφατου πολυνόμου - τερατούργημα. Ταυτόχρονα, η «αναπτυξιακή» ατζέντα και τα διάφορα «εργαλεία» τόνωσης του κεφαλαίου συνδυάζονται με τον πακτωλό των κεφαλαίων που θα διοχετευτεί μέσω ΕΣΠΑ, από το «επενδυτικό πακέτο Γιούνκερ», με τη σταδιακή ένταξη και των εγχώριων τραπεζικών ομίλων στα προγράμματα φτηνής χρηματοδότησης από την πλευρά της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.
Την ίδια ώρα, η επίσημη ανεργία αναμένεται να συνεχίσει σε αστρονομικά επίπεδα και μάλιστα σε ορίζοντα δεκαετιών. Αυτό επισημαίνει στην πρόσφατη «έκθεση βιωσιμότητας» σχετικά με το ελληνικό κρατικό χρέος η πλευρά του ΔΝΤ, σύμφωνα με το οποίο: «Ακόμα και αν η Ελλάδα, μέσα από μια ηρωική προσπάθεια, μπορέσει προσωρινά να φτάσει σε πλεόνασμα κοντά στο 3,5% του ΑΕΠ, λίγες χώρες έχουν καταφέρει να φτάσουν και να διατηρήσουν τόσο υψηλά επίπεδα πρωτογενών αποτελεσμάτων για μια δεκαετία ή περισσότερο, και είναι εξαιρετικά απίθανο η Ελλάδα να το κάνει, λαμβάνοντας υπόψη τούς ακόμα αδύναμους οργανισμούς χάραξης πολιτικής και τις προβλέψεις που δείχνουν ότι η ανεργία θα παραμείνει σε διψήφια ποσοστά για αρκετές δεκαετίες». Σε αυτό το έδαφος, τα μνημόνια διαρκείας θα στοιχειώνουν την καθημερινότητα του λαού, ενώ τα μόνιμα αντιλαϊκά μέτρα θα διευρύνονται, με γνώμονα την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων.

30 Μαΐ 2016

Συνελόντι ειπείν: Αλέξη, προχώρα!

 Συνελόντι ειπείν: Αλέξη, προχώρα!


Το σημερινό κείμενο επέχει ρόλο συγγνώμης. Μιλάω για την συγγνώμη που οφείλω σε όλα εκείνα τα φιλαράκια μου που στηρίζουν την πρωτοδεύτερη φορά αριστερά και τόσον καιρό τα κορόιδευα. Παιδιά, παίρνω πίσω όλα τα ειρωνικά μου σχόλια καθ' όσον άκουσα με προσοχή τις κυβερνητικές θέσεις και αναθεώρησα τις απόψεις μου. Δείτε τι εννοώ:


Ο κ. Γεώργιος Δημαράς σε στιγμές άφατου θρήνου

Θρηνώ για την άνεργη νεολαία που δεν έχει στον ήλιο μοίρα αλλά είναι ανάμεσα στην απελπισία και στην παραίτηση. Θρηνώ και για την αριστερά που αναγκάζεται να ψηφίζει πράγματα έξω από τα πιστεύω της. Θρηνώ για την παράδοση σε ξένους των αεροδρομίων, των λιμανιών και γενικά των υποδομών τής πατρίδας μας, γιατί οι κυβερνήσεις δανείζονταν επί δεκαετίες χωρίς να σκέπτονται τις συνέπειες. Θρηνώ για την μερική υποδούλωση των ελλήνων και της πατρίδας μου στις πολυεθνικές και ξένες κυβερνήσεις. Θρηνώ γιατί θα ψηφίσω μέτρα που δεν θέλω αλλά δεν έχω άλλη εναλλακτική για την πατρίδα μου. Δεν θέλω να έρθουν επίσης στην κυβέρνηση αυτοί που κατέστρεψαν το παρόν και το μέλλον της χώρας μου. [Γεώργιος Δημαράς, βουλευτής ΣυΡιζΑ]

Μια ζωή το όνειρο του έλληνα ήταν να μπει στο Δημόσιο. Λέγαμε, μπήκαμε στο δημόσιο, ας βρούμε τώρα και μια δεύτερη δουλειά. Το δημόσιο κατάντησε για πολλούς ένας παράδεισος τεμπέληδων (εννοείται ότι δεν είναι όλοι έτσι). Πρέπει όμως επιτέλους να σταματήσουμε αυτή τη λογική. (...) Δεν μας τρομάζουν τα 99 χρόνια διάρκειας του ταμείου αποκρατικοποιήσεων. Εδώ η Ελλάδα ήταν υπό τουρκική σκλαβιά για 400 χρόνια και άντεξε. Είμαστε ανθεκτικός λαός. (...) Είμαστε ανίκανοι ως κράτος από μόνοι μας να διαχειριστούμε τη δημόσια περιουσία, αυτό έχει αποδειχτεί εδώ και δεκαετίες. Είναι αναγκαία η αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας. Το πρώην ΤΑΙΠΕΔ είχε την έννοια της πώλησης, το νυν ταμείο αποκρατικοποιήσεων έχει τη λογική της αξιοποίησης. [Άννα Βαγενά, βουλευτής ΣυΡιζΑ]

Θα επιστρέψουν το ΕΚΑΣ αυτοί που δεν το δικαιούνται. Είναι παρά πολύς κόσμος που δεν δηλώνει τα πραγματικά του εισοδήματα και δεν το δικαιούνται. Καταλάβατε; Δεν το δικαιούνται. Υπάρχουν παρά πολλοί δυστυχώς τέτοιοι άνθρωποι, οι οποίοι παρανόμως έπαιρναν το ΕΚΑΣ. Από αυτούς θα κοπεί και θα ζητηθεί να επιστραφεί. [Ευαγγελία Καρακώστα, βουλευτής ΣυΡιζΑ]

Οι θεσμοί είχαν προτείνει να αυξηθεί από το 13% στο 23% ο ΦΠΑ στο νερό και στο ρεύμα, που θα έπληττε πολύ σοβαρά όλες τις οικογένειες, ακόμη και τις πιο αδύναμες. Αντί αυτού, προσπαθήσαμε αυτό το ποσό να μοιραστεί σε διάφορα είδη. Δηλαδή, επειδή δύσκολα συμβαίνει και να πίνεις πολύ και να καπνίζεις πολύ και να πηγαίνεις να πίνεις πολλούς καφέδες, δηλαδή πρέπει να συμπίπτουν πάρα πολλά πράγματα για να επιβαρυνθεί σοβαρά ένα νοικοκυριό, γι' αυτό μοιράστηκε. [Αφροδίτη Θεοπεφτάτου, βουλευτής ΣυΡιζΑ]

Γι' αυτό ακριβώς ψηφίστηκε (ενν.: η κυβέρνηση) τον Σεπτέμβριο, για να μετακυλήσει όσο μπορεί τα βάρη στους μενουμευρωπαίους, και αυτό ακριβώς κάνει. [Γεώργιος Κυρίτσης, βουλευτής ΣυΡιζΑ]

Η αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά είναι μια πράξη εγκληματική, είναι μια απόφαση αντισυνταγματική και είναι μια απόφαση για την οποία πρέπει να σας πω ότι δώσαμε μεγάλη μάχη μέσα κι έξω από την βουλή. [Παναγιώτης Καμμένος, πρόεδρος ΑνΕλ και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης]

Η κ. Αφροδίτη Θεοπεφτάτου αναλύει σημειολογικώς τα τσιγάρα, τα ποτά και τα ξενύχτια

Συνελόντι ειπείν:

(α) Θα πάψω να κλαίω, θα σκουπίσω τα μάτια μου και θα υποστώ με εγκαρτέρηση την αφαίμαξη που υφίσταμαι από το αριστερό νυστέρι, διότι δεν υπάρχει άλλη λύση για την πατρίδα μου. Επί πλέον, έτσι δεν κινδυνεύω να ξανάρθουν στην εξουσία η δεξιά ή το ΠαΣοΚ, που με χειρουργούσαν με στομωμένα νυστέρια. Όχι πια! Δεξιά και ΠαΣοΚ πρέπει να μείνουν για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας!

(β) Θα νιώσω περήφανος ως έλλην και θα κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να αποδειχτώ άξιος απόγονος του Κολοκοτρώνη, του Καραϊσκάκη και του Νικηταρά τού τουρκοφάγου. Κι αν είμαι κι απ' την μοίρα βλογημένος, μπορεί να ζήσω κι ένα νέο '21, άσχετα αν καταλήξω σουβλιστός σαν τον Θανάση Διάκο. Για να μη πω για το πόσο πιο εύκολα θα είναι τα πράγματα, αφού τώρα κανείς δεν θα μου αρπάξει την περιουσία μου αλλ' απλώς θα την αξιοποιήσει (για πάρτη μου, υποθέτω). Άλλωστε, δεν υπάρχει λόγος να στενοχωριέμαι αφού δεν είμαι δημόσιος υπάλληλος.

(γ) Θα αναθεωρήσω την γνώμη που έχω τόσα χρόνια για την μάνα μου. Για να της κόψουν το ΕΚΑΣ, θα πει πως τόσα χρόνια έκλεβε το κράτος. Δηλαδή, η μάνα μου έχει την κύρια ευθύνη για την κατάντια της πατρίδας μου άρα η μάνα μου φταίει για τα μνημόνια και για όσα δεινά περνάω εγώ σήμερα. Μάνα είναι αυτή ή ο διάολος μεταμορφωμένος;

(δ) Θα προσυπογράψω τον φωτισμένο και προφητικό στίχο τού Χρήστου Κυριαζή, ο οποίος πριν 25 χρόνια φώναζε πως τα καλύτερα τα σπίτια κλείνουν από τα τσιγάρα, τα ποτά και τους καφέδες που απαιτούνται για να αντέξει κανείς τα ξενύχτια. Καιρός είναι να βάλω μια σειρά στην ζωή μου: ή καφέ το πρωί ή ποτό το βράδυ. Ποτέ και τα δυο μαζί! Και το τσιγάρο με ρέγουλα.

(ε) Θα αισθανθώ ευτυχής που παραμένω κολλημένος κομμουνιστής με ξύλινη γλώσσα, η οποία εδώ και δεκαετίες επιμένει να σκούζει "Όχι στην ΕΟΚ των μονοπωλίων". Επομένως, κανείς δεν μπορεί να με κατηγορήσει ως μενουμευρωπαίο και πολύ χαίρομαι που η φοροκαταιγίδα της κυβέρνησης θα πλήξει μόνο τους μενουμευρωπαίους ενώ για μένα θα ξημερώσουν καλύτερες μέρες. Κι αν ρωτάτε πώς θα ξέρει η κυβέρνηση ότι εγώ δεν είμαι μενουμευρωπαίος, η απάντηση είναι απλή: θα κάνω δήλωση ότι "υποστηρίζω τον κομμουνισμόν και τας παραφυάδας αυτού". Έτσι, θα πάρω και εκδίκηση για τον μακαρίτη τον πατέρα μου, που χρόνια τον πιλατεύανε να υπογράψει δήλωση περί του αντιθέτου.

Η κ. Ευαγγελία Καρακώστα αποκαλύπτει την φοροδιαφυγή των συνταξιούχων

(στ) Θα επανεξετάσω την ακύρωση των πλάνων μου για διακοπές κάπου στο Αιγαίο. Μέχρι τον Αύγουστο που θα φύγω, όλο και κάποιο δικαστήριο θα έχει ακυρώσει την εγκληματική και αντισυνταγματική αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά, οπότε οι διακοπές μου θα ξαναγίνουν εφικτές. Δεν είναι τυχαίο ότι ο κ. Καμμένος έκανε την σχετική δήλωση την επόμενη ακριβώς ημέρα τής ψήφισης του σχετικού νόμου (με τις ψήφους και των ΑνΕλ, μη ξεχνιόμαστε).

Last but not least: Πολύ χαίρομαι που διαπιστώνω ότι η κυβέρνησή μας στρέφεται όλο και περισσότερο προς κομμουνιστικές επιλογές. Συνεπώς... Αλέξη, προχώρα! Σε θέλει όλη η χώρα! Μη κοιτάς που το ΚΚΕ σου πάει κόντρα. Οι γνήσιοι κομμουνιστές είμαστε μαζί σου!

H ταξική πάλη στην Γαλλία

 H ταξική πάλη στην Γαλλία

Το Γαλλικό «παράδοξο»

Παρακολουθούμε τους δύο τελευταίους μήνες στην Γαλλία μια σειρά από οξύτατους ταξικούς αγώνες, και μάλιστα με αναβαθμισμένες μορφές πάλης και εντός ενός κράτους που εξακολουθεί να βρίσκεται σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης μετά τις επιθέσεις του Νοέμβρη του ’15 στο Παρίσι και αλλού.

Αιτία για όλα αυτά, είναι ο νέος εργασιακός νόμος της υπουργού Μιριάμ Ελ Κομρί που δεν αφήνει πραγματικά λίθο επί λίθου στα εργασιακά-συνδικαλιστικά δικαιώματα του γαλλικού λαού.

Παρά το γεγονός πως ανάλογες νεοφιλελεύθερες «μεταρρυθμίσεις» γίνονται λίγο έως πολύ σε όλο το μήκος και πλάτος της ΕΕ (με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την Ελλάδα των «μνημονίων», που βέβαια δεν εφαρμόζει κάτι άλλο, παρά ότι κάνουν και όλες οι υπόλοιπες χώρες της ΕΕ, με ή χωρίς «μνημόνια»), στην Γαλλία είναι η πρώτη φορά που η επίθεση του κεφαλαίου στην εργατική τάξη βρίσκει μια τόσο πεισματώδη και αποφασιστική αντίσταση.

-Ποιό είναι το «παράδοξο»;

Πως η αντίσταση αυτή λαμβάνει χώρα σε ένα μέρος του κόσμου, που το ΚΚ του είναι από δεκαετίες τώρα καρικατούρα του παλιού ένδοξου εαυτού του.

Το ακόμη πιο παράδοξο της ιστορίας αυτής είναι πως, της αντίστασης της Γαλλικής εργατικής τάξης ηγείται ακριβώς η συνδικαλιστική συνομοσπονδία CGT (ουσιαστικά το συνδικαλιστικό σκέλος του ΓΚΚ, παρότι δεν έχει οργανική σχέση μαζί του ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90), μπροστάρηδες του αγώνα είναι πρώην ή και νυν μέλη του ΓΚΚ, ενώ η μόνη εφημερίδα που έχει πάρει ανοιχτά το μέρος των αγωνιζόμενων απεργών είναι το πρώην όργανο του ΓΚΚ, η «Ουμανιτέ».

Παρότι λοιπόν το Γαλλικό ΚΚ έκανε εδώ και δεκαετίες ότι μπορούσε προκειμένου να αυτοδιαλυθεί και σίγουρα είναι ανίκανο να καθοδηγήσει την ταξική πάλη, όχι μόνο είναι τελικά η όξυνση της ταξικής πάλης που (αντιστρόφως) παρασύρει το ΓΚΚ, αλλά ακόμη πιο παράδοξα βλέπουμε τους Γάλλους κομμουνιστές (όχι την ηγεσία τους βέβαια) να είναι παντού σε αυτό τον αγώνα, και μάλιστα στην πρώτη γραμμή του.

Και μάλιστα σε βαθμό που, κάποιος που θα κατέβαινε από άλλον πλανήτη και δεν ήξερε τι εστί ΓΚΚ, θα μπορούσε κάλιστα –με μια επιφανειακή ματιά- να πιστέψει πως πρόκειται για «κομμουνιστική εξέγερση» οργανωμένη από τα «κόκκινα συνδικάτα» της CGT, και υποστηριζόμενη από το «κόκκινο» έντυπο «Ουμανιτέ».

-Πως εξηγούνται οι παραπάνω αντιφάσεις;

Εδώ θα κάνουμε μια στάση να θυμηθούμε λίγο τον Ένγκελς:
«Η Γαλλία είναι η χώρα όπου περισσότερο από οπουδήποτε αλλού οι ταξικοί αγώνες έφταναν κάθε φορά ως την αποφασιστική μάχη και όπου, συνεπώς, διαγράφονταν με τον πιο ανάγλυφο τρόπο οι μεταβαλλόμενες πολιτικές μορφές που μέσα τους κινούνται οι ταξικοί αγώνες και όπου συνοψίζονται τ' αποτελέσματά τους. Κέντρο της φεουδαρχίας στο μεσαίωνα, πρότυπο χώρας της ενιαίας φεουδαρχικής μοναρχίας ύστερα από την αναγέννηση, η Γαλλία τσάκισε στη μεγάλη επανάσταση το φεουδαρχισμό και εγκαθίδρυσε την καθαρή κυριαρχία της αστικής τάξης με τέτοια κλασική μορφή που δεν την έφτασε καμιά άλλη χώρα στην Ευρώπη. Κι ο αγώνας του προλεταριάτου που ανεβαίνει, ενάντια στην κυρίαρχη αστική τάξη εκδηλώνεται εδώ, στη Γαλλία, με τέτοια έντονη μορφή που είναι άγνωστη αλλού....»[1]
Στην Γαλλία λοιπόν υπάρχει μια εργατική τάξη με παραδοσιακά υψηλή ταξική συνείδηση, καθώς και με παραδοσιακά μαζική οργάνωση.

Αυτό δεν άλλαξε (ούτε και θα μπορούσε να αλλάξει) από την μετάλλαξη του Γαλλικού ΚΚ, καθώς είναι η ταξική συνείδηση που είναι προαπαιτούμενο της πολιτικής και όχι το αντίστροφο, μια και η πολιτική συνείδηση είναι ανώτερη μορφή της ταξικής.

Κανένα «παράδοξο» λοιπόν δεν υπάρχει στην Γαλλία, παρά μόνο εάν προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε το τι γίνεται εκεί, παίρνοντας σαν νόρμα το ελληνικό (άνευ εισαγωγικών) παράδοξο, του να υπάρχει πιο ανεπτυγμένη πολιτική παρά ταξική συνείδηση, για μια σειρά από ιστορικούς λόγους που αφορούν την χώρα μας (εμφύλιος, μετεμφυλιακό κράτος, χούντα, κλπ).

Κλείνοντας.

Μέχρι στιγμής η Γαλλική οργανωμένη εργατική τάξη έχει δείξει αξιοθάυμαστα δείγματα αγωνιστικότητας, έχοντας δύο μήνες στους δρόμους υπό καθεστώς σκληρής καταστολής, πολιτικής ωριμότητας καταφέρνοντας να εκτοπίσει τις γαλλικές «πλατείες» από το επίκεντρο της πολιτικής αντιπαράθεσης σχεδόν με το καλημέρα (ας συγκρίνουμε λίγο με τα δικά μας), καθώς και οργανωτικής συγκρότησης με γερά περιφρουρημένες απεργίες και κινητοποιήσεις, παρά τις προβοκάτσιες που διαδέχονται η μια την άλλη και εντός «κατάστασης έκτακτης ανάγκης».

Τι μέλλει γενέσθαι;

Παρά το γεγονός πως οι συνδικαλιστές της CGT έχουν ήδη ξεπεράσει τον εαυτό τους με όλα τα παραπάνω, η πολιτική αλλαγή –και με τον όρο εννούμε εδώ την αλλαγή της κυρίαρχης τάξης- δεν είναι ούτε μέσα στις δυνατότητες, ούτε στις αρμοδιότητες και του πιο αγωνιστικού και οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος. Αυτό είναι πάντα δουλειά ενός επαναστατικού κομμουνιστικού κόμματος.

Έτσι λοιπόν, στην Γαλλία και αλλού θα παιχτεί ξανά το αποφασιστικό παιχνίδι. Το παιχνίδι ενός αντικειμενικού κινήματος που χρειάζεται την συμβολή του υποκειμενικού παράγοντα, του ταξικού κόμματος.[2]

Καλό σκάψιμο γέρο τυφλοπόντικα![3]
________________
[1]Από τον πρόλογο του Φ.Ένγκελς στην 3η γερμανική έκδοση της 18ης Μπρυμπαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, του κ.Μαρξ
[2]Μάριο Μάφι, Underground,εκδ.Οδυσσέας 1982
[3] Αλλά η επανάσταση είναι συστηματική. Ακόμα ταξιδεύει μέσα στο καθαρτήριο. Κάνει τη δουλειά της μεθοδικά…Και όταν έχει ολοκληρώσει το δεύτερο μισό της προκαταρκτικής της εργασίας, η Ευρώπη θα αναπηδήσει απ’ το κάθισμά της και θα φωνάξει: έσκαψες καλά, γερο- τυφλοπόντικα!
Κ. Μαρξ, η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη

Κρεμάλα

   Κρεμάλα



Γράφει ο Σφυροδρέπανος //
Η είδηση πέρασε στα ψιλά γράμματα της επικαιρότητας. Ενώ κάποιοι ονειροπολούν/με τη στιγμή που θα κρεμάσουμε τον τελευταίο καπιταλιστή με το σχοινί που θα μας πουλήσει (ή με τα σωθικά του τελευταίου γραφειοκράτη, κατά μια πιο γκροτέσκα εκδοχή), στη Λάρισα ένας πρόσφυγας ασιατικής καταγωγής έβαλε τέλος στη ζωή του, καθώς κρεμάστηκε από ένα δέντρο, σε έναν από τους κεντρικούς δρόμους της πόλης. Φημολογείται ότι είχε φτάσει στα όρια της απελπισίας, γιατί είχε μείνει πέντε μέρες νηστικός και κανείς δεν του είχε δώσει κάτι να φάει.
Μπορεί εδώ να μην κρεμάστηκε κάποιος Ιούδας, ωστόσο υπάρχει μια γεύση προδοσίας για όλους εμάς, προς τα ταξικά μας αδέρφια, γιατί όσα κι αν δώσαμε από το υστέρημά μας, δεν καταφέραμε να στηρίξουμε επαρκώς της γης τους κολασμένους και τους αφήσαμε ξεκρέμαστους, για να τους κρεμάσει το απάνθρωπο, εκμεταλλευτικό σύστημα, που τους ξερίζωσε από τον τόπο τους και τους γάνωσε το μυαλό με τον δυτικό παράδεισο, τον “τόπο των ευκαιριών”. Δεν υπάρχουν καν τριάντα αργύρια, για να δικαιολογήσουν την εξαγορά των συνειδήσεων, παρά μόνο φόβος και το δηλητήριο της απάθειας, που παραλύει κάθε αγωνιστική δράση ή έστω μια εκδήλωση της ανθρώπινης υπόστασης, απέναντι σε όσους υποφέρουν. Υπάρχουν όμως αρκετοί Γραμματείς και Φαρισαίοι, που κατέχουν τα κυβερνητικά οφίτσια και χρησιμοποίησαν κυνικά το προσφυγικό ως επικοινωνιακό αντιπερισπασμό, για να ξεγλιστρήσουν από τη δύσκολη θέση, να κατευνάσουν την οργή του κόσμου και να τον αποπροσανατολίσουν. Και ας μη φοράνε γραβάτες, για να κρέμονται σε άδεια καρδιά.
Όσοι δεν κατάφεραν να βρουν το άλφα της Αλληλεγγύης και της Ανθρωπιάς για τους πρόσφυγες (λες και παίζουμε κάποιο επιτραπέζιο παιχνίδι), θα νιώσουν σύντομα τη θηλιά να σφίγγει γύρω κι από το δικό τους λαιμό, ως ‘τιμωρία’ γιατί ξέχασαν πως
Ο πρόσφυγας εσύ είσαι ο επόμενος
του φασισμού το θύμα εσύ είσαι το επόμενο


Κι όσοι κυκλοφορούσαν μέχρι χτες με κρεμάλες και συνθήματα για το Γουδή μπροστά από τη βουλή, αλλά σήμερα ψηφίζουν τους δήμιους που θα εφαρμόσουν καλύτερα το πρόγραμμα για τη σωτηρία του, αυτοκτονούν πολιτικά και περνάνε μόνοι τους τη θηλιά, όσο δεν οργανώνουν τον αγώνα τους σε ταξική κατεύθυνση, όσο ξεσπάνε την οργή και το μίσος τους απέναντι στους πρόσφυγες κι όχι στους πραγματικούς τους δυνάστες.

Πολεμάμε και κολυμπάμε

 Πολεμάμε και κολυμπάμε

Μες στο Σ/Κ, αρκετοί σύντροφοι βίωσαν στον Παρνασσό την εμπειρία ενός ορεινού ελιγμού, εξετάζοντας παράλληλα τη (φυσική) κατάσταση του κινήματος. Προσομοίωση (λέμε τώρα) του αντίστοιχου Γράμμος-Βίτσι και προπόνηση γι' αυτούς του μέλλοντός μας.
Κάποιοι άλλοι έζησαν συγκινητικές στιγμές στα Τρόπαια Αρκαδίας, στην εκδήλωση για το Λαϊκό Διδασκαλείο του ΔΣΕ κι έναν αγώνα που έμεινε μεν χωρίς τρόπαιο, αλλά μας τρέφει ακόμα, ηθικά και πολιτικά, με όσα -μη χειροπιαστά- άφησε πίσω του.

Η κε του μπλοκ δεν μπορούσε αντικειμενικά να πάει σε κάποιο από τα δύο, αλλά αποζημιώθηκε γιατί πέτυχε την παγκρήτια αντι-ιμπεριαλιστική κινητοποίηση στα Χανιά και τη ναυτική βάση της Σούδας, που γίνεται ορμητήριο του νατοϊκού ιμπεριαλισμού για τις επεμβάσεις του (Λιβύη, Συρία, κτλ). Μία απ' τις σχετικά σπάνιες περιπτώσεις, που μπορείς να δεις Κρητικούς να είναι και να κάνουν κάτι όλοι μαζί, να μην πλακώνονται για τα μπαγιάτικα ψάρια του Αλφαβητίξ και να επιτίθενται στα ρωμαϊκά οχυρά, χωρισμένοι κατά οργανώσεις κι όχι επειδή έχουν ανοίξει κάποια τοπικιστική βεντέτα.

Τα -πολιτικά μιλώντας- καταπράσινα, εναλλακτικά Χανιά δεν είναι ακριβώς αφιλόξενα, αφού εδώ ευδοκιμεί κάθε πολιτικής καρυδιάς καρύδι, τζούφια ή σκληρά, όπως τα πίσω μουλού, που γέμισαν την πόλη με αφίσες και διαφημίζουν τις κεντρικές εκδηλώσεις τους για τα 50χρονα της πολιτιστικής επανάστασης στην Κίνα. Αλλά δεν είναι μάλλον και το καλύτερο μέρος για τη μαζική απήχηση μιας δικής μας κινητοποίησης, ιδίως σε μια ηλιόλουστη Κυριακή, όπου φυσικά οι περισσότεροι Χανιώτες σκέφτονται το μπάνιο.

Τι να γίνει όμως, δεν μπορεί να έχουμε παντού και πάντα ευνοϊκές αντικειμενικές συνθήκες, όπως η Ρεάλ που τα βρήκε όλα έτοιμα στο πιάτο και σήκωσε απλώς το Κύπελλο. Τουλάχιστον έχουμε την ψυχή των πολεμιστών του Γκόλντεν Στέιτ. Και την κρίσιμη στιγμή θα ξεπηδήσουν από τις γραμμές μας, σαν την ανάγκη που γίνεται ιστορία, παικταράδες-ηγέτες, σαν τον Κάρι και τον Κλέι Τόμπσον.

Η συγκέντρωση στην Αγορά απέκτησε αντηλιακό, αντιιμπεριαλιστικό χαρακτήρα, καθώς ήθελε αρετή και τόλμη για να αφήσεις την κρυψώνα σου στον ίσκιο των δέντρων και να σταθείς μπροστά στην εξέδρα. Μόνο τα μικρά παιδιά έχουν άγνοια κινδύνου και μπαίνουν αυτοβούλως από μικρά στα βάσανα.

Εξόρμηση στα μαγαζιά της Χάληδων
Ανάμεσα στα πηγαδάκια και τις παρέες, πετύχαμε μεταξύ άλλων το μοναχικό Γ. Μαργαρίτη, με την οργάνωση του Ρεθύμνου, στον απόηχο της δίκης του Ρίχτερ, που συνεχίζει μετά την αθώωσή του απτόητος τις προκλητικές του τοποθετήσεις, στην υπηρεσία της αναθεώρησης της ιστορίας και του γερμανικού ιμπεριαλισμού. Κι ίσως καταφέρει τελικά να πείσει τη Γερμανία να ζητήσει αυτή αποζημιώσεις απ' την Ελλάδα για τον ολοκληρωτικό πόλεμο και τα εγκλήματα κατά των στρατιωτών της. Κάτι που αποδεικνύει πως η ουσία της υπόθεσης δεν είναι να κάνουμε μια αφηρημένη καταδίκη των ένδικων, πειθαρχικών μέσων ενάντια σε οποιαδήποτε άποψη ή ιστορική προσέγγιση, ακόμα και αν αυτή υπαγορεύεται από το φόβο πως όλα αυτά μπορεί να γυρίσουν μπούμερανγκ εις βάρος μας, αλλά εξόχως πολιτική, με συγκαιρινές σκοπιμότητες.

Μεταξύ άλλων αλίευσα και τα σχόλια του κλασικού γκρινιάρη (εκτός κι αν ήταν "άσχετος κατάσκοπος", που ήρθε να κόψει κίνηση), που σχολίαζε τη μικρή συμμετοχή: ήρθαν μόνο τα στενά, κομματικά μέλη. Δεν ξέρω αν αποκλείστηκαν τα φαρδουλά κι ευρύχωρα, πάντως η πορεία ήταν πολύ μαζική για τα δεδομένα της πόλης και ας μην έφτανε πχ το πλήθος και την εικόνα μιας φωτογραφίας στα γραφεία του κόμματος (που μετακόμισαν πρόσφατα) και την κοσμοσυρροή σε μια προεκλογική συγκέντρωση του κόμματος (ή μήπως του ενιαίου ΣΥΝ;) από τη δεκαετία με τις βάτες.

Ακολούθησε πορεία προς το παλιό λιμάνι, ανάμεσα στα σοκάκια και τις καφετέριες-κλαμπάκια, με τους θαμώνες που δεν έχουν ιδέα τι πάει να πει γραφικός και θεωρούν εμάς τέτοιους, τη στιγμή που καταστρέφουν ένα πραγματικά γραφικό τοπίο, με την ηχορρύπανση, την παρουσία τους, τα άγουστα κλαμπάκια στα οποία συχνάζουν.

Πάντως, πάντα έχει πλάκα να κερδίζεις απορημένα, αμήχανα βλέμματα και φωτογραφίες, περνώντας σαν κινούμενο αξιοθέατο μπροστά από τρέντηδες, τουρίστες που έρχονται σε επαφή με την ελληνική ιδιαιτερότητα, εναλλακτικούς ποδηλάτρες στην κοσμάρα τους (ή μάλλον στο αριστεροχώρι τους), καροτσέρηδες με άλογα (άραγε να έχουν σωματείο; Λαι πόσους εκπροσώπους να δίνει στη ΓΣΕΕ;) και γιοτ με τα αφεντικά (και το απαραίτητο πούρο, που είναι φετίχ για τα σκίτσα των γελοιογράφων μας) και τα πληρώματά τους. Και τι να πεις σε αυτούς άραγε, για να παρέμβεις;
Θέλουμε στο Αγιαίο μόνο ειρηνικά γιοτ κι όχι πολεμικές φρεγάτες.
Αν και το ένα δεν είναι τελικά πολύ άσχετο με το άλλο...

Το δεύτερο ημίχρονο περιελάμβανε αυτοκινητοπομπή προς τη μουσούδα της Σούδας (άμα το δεις στο χάρτη, σα μουσούδι είναι), με ενθουσιασμό και κορναρίσματα, που έβαιναν μειούμενα καθώς πλησιάζαμε στο Μουζουρά, όπου άρχιζε το μποτιλιάρισμα (σημειωτόν πηγαίναμε στο τέλος). Αλλά στο ενδιάμεσο ξεσηκώσαμε την πόλη, λες και πηγαίναμε σε γάμο.
Γάμος; Και πού είναι οι μπαλωθιές; Πού είναι ο λαός; Ούτε χίλια άτομα; Και το λες αυτό κρητικό γάμο, ορέ κοπέλι;

Ο γάμος σχόλασε μετά από λίγο, με τη συμβολική περικύκλωση μιας εισόδου, χαιρετισμούς, ψηφίσματα συλλογικών φορέων (που δεν ξέρω αν συμμετείχαν κιόλας στο κάλεσμα που υπέγραφαν) και κάτι αστυνομικούς στα πουρνάρια, να φυλάνε ένα μονοπάτι, που δεν είχαμε ιδέα πού οδηγούσε.

Φεύγοντας, οι "καλεσμένοι" μπορούσαν να επιλέξουν ανάμεσα στο κολύμπι (όχι πολύ κοντά στη βάση όμως, γιατί είναι επικίνδυνο, σε βάθος χρόνου και θανάσιμο, αν εξαιρέσεις τον επίτιμο, που κολυμπάει τόσα χρόνια στο Μαράθι, αλλά έχει ανοσία στα πάντα) και στο φαΐ. Όπου εδώ στην Κρήτη, να ξέρεις, δεν κάνουν φλωριές, και στο τέλος μπορεί να χρειαστεί γερανός να σε σηκώσει από το τραπέζι.
Αλλά αν δεν έχεις φάει στο Καπηλειό στο Βατόλακκο, τι νομίζεις πως έχεις κάνει στη ζωή σου, μου λες;

Για τέτοιο εκφυλισμό και λίγα παίρνετε!!!

 Για τέτοιο εκφυλισμό και λίγα παίρνετε!!!

Πάμε να θυμηθούμε ένα από τα πολλά που έλεγε ο αρχηγός τους.

Πάμε να απολαύσουμε μια ακόμα οσκαρική ερμηνεία από τον κ.Τσίπρα, πριν γίνει πρωθυπουργός.

Ήταν τότε που – μεταξύ άλλων – έπαιζε και το ρόλο του τιμητή και του κήνσορα της συνείδησης και της αξιοπρέπειας των βουλευτών αλλά και της νοημοσύνης του λαού.

Έλεγε:

 Αυτά το 2011… Ας έρθουμε, όμως, στη σήμερα. Τι κάνουν, σήμερα, οι βουλευτές του Τσίπρα κι αυτός μαζί τους; Ιδού:

    Ο ένας «θρηνεί». Αλλά ψηφίζει. Από αυξήσεις στα καύσιμα μέχρι αυξήσεις στα τηλέφωνα. 
    Ο δεύτερος «πονάει». Αλλά ψηφίζει. Από κατάργηση του ΕΚΑΣ μέχρι κατάργηση της κοινωνικής ασφάλισης.
    Ο τρίτος «θλίβεται». Αλλά ψηφίζει. Από την ιδιωτικοποίηση του νερού μέχρι την προκαταβολική απαλλαγή από νομικές ευθύνες των επιτετραμμένων του ξεπουλήματος. 
    Ο τέταρτος,  την ώρα που «στεναχωριέται» να ψηφίζει «κόφτες», κάνει συστάσεις στους κομμουνιστές στη Βουλή να είναι περισσότερο… μαρξιστές.       
    Ο πέμπτος, ένας από κείνους που πήρανε το 61% όχι του δημοψηφίσματος και το κάνανε 100% προδοσία, για να τιμωρήσει – όπως λέει – τους «Μένουμε Ευρώπη», ψηφίζει ανατιμήσεις στα μακαρόνια και στα εισιτήρια ΜΜΜ την ώρα που απαλλάσσει από ΕΝΦΙΑ τη Fraport.
    Η έκτη όχι μόνο δεν αισχύνεται για την αναδρομική επιστροφή του ΕΚΑΣ από τους συνταξιούχους, αλλά αποκαλεί τους γερόντους και φοροφυγάδες. 
    Ο έβδομος και ο όγδοος ό,τι το βράδυ ψηφίζουν σαν «σωτήριο» και «αναγκαίο» το πρωί το καταγγέλλουν ως «αντισυνταγματικό» και «εγκληματικό». 
    Η άλλη κάνει «χιούμορ» λέγοντας πως αφού αντέξαμε τα 400 χρόνια της τουρκοκρατίας, ε, θα αντέξουμε και τα 99 χρόνια της εκποίησης, που αυτή ψήφισε.
    Τέτοιο «μπρίο». Τέτοια «αστειάκια». Μόνο να: Εδώ που – ως αναμενόταν – καταντήσανε, το καλαμπούρι έλαβε τέλος.
    Τουτέστιν – κι επειδή σ’ αυτόν τον κατήφορο χωρίς πάτο τα πολλά λόγια είναι περιττά: Εκπροσωπούν ό,τι πιο χαμερπές κυκλοφορεί στο πολιτικό στερέωμα. 
    Όχι μόνο γιατί ισοπεδώνουν ακόμα και τα ερείπια που άφησαν οι προηγούμενοι.
    Όχι μόνο γιατί διογκώνουν τα βάσανα του λαού και με την ξετσιπωσιά τους «ξεπλένουν» και «δικαιώνουν» ό,τι υποτίθεται θα «έσκιζαν».
    Αλλά γιατί όλα αυτά τα προωθούν πιάνοντας στο στόμα τους ξεδιάντροπα την λέξη «Αριστερά».
    Γιατί από τις πιο βρώμικες δουλειές που επιλέχτηκαν είναι αυτή: Επιλέχτηκαν και προσφέρθηκαν για  να διασύρουν την Αριστερά.
    Ας το πάρουν χαμπάρι: Όσο κακό κι αν επιδιώκουν να προκαλέσουν στις έννοιες, στο τέλος αυτό που θα μείνει να μνημονεύεται δεν είναι η λάσπη που ρίχνουν στην Αριστερά, αλλά  ο δικός τους πολιτικός εκφυλισμός. 
    Όσο κι αν μαγαρίσουν τη λέξη, όσο κι αν συκοφαντήσουν το νόημά της, η Αριστερά ήταν και θα παραμένει τέτοια επειδή δεν υπέγραψε ποτέ δηλώσεις μετανοίας.
    Η Αριστερά, το πολιτικό και ηθικό της ανάστημα,  ουδεμία σχέση έχει με «αναμορφωμένα» ανθρωπάκια που υπογράφουν μετανοιωμένα δηλώσεις Μνημονίων.
    Η Αριστερά είναι τέτοια επειδή το δικό της περιεχόμενο, της συνέπειας, της απροσκύνητης στάσης, της αταλάντευτης στράτευσης με το δίκιο και την αλήθεια, προκύπτει από τον πολλαπλασιασμό των αγώνων επί τις θυσίες εκατομμυρίων αγωνιστών. Δεν θα τους λερώσουν αυτά τα ανθρωπάκια. 
    Όσο για τα ξεπουλημένα ανθρωπάκια, το δικό τους το «βάρος» η Ιστορία θα το μετρήσει  έτσι:
    Ο μισθουλάκος των 7.000 ευρώ που παίρνουν ως αντιμίσθιο για να ψηφίζουν – βολεμένοι πια – μνημόνια,  επί τους μήνες που θα στρογγυλοκάθονται γαντζωμένοι στη βουλευτική καρέκλα.
    Για τόσο «μετράει» ο πολιτικός τους εκφυλισμός. Έτσι μετριέται το πολιτικά χαμερπές της ύπαρξής τους. Με τα φράγκα.  
    Αλλά και πάλι, για το έγκλημα που ανέλαβαν να διεκπεραιώσουν, κάθε άλλο παρά άξιος είναι ο μισθός τους. Θα έπρεπε να τους δίνουν περισσότερα.  


Σχεδιασμένο στις λεπτομέρειες το τσάκισμα των εργαζομένων

Σχεδιασμένο στις λεπτομέρειες το τσάκισμα των εργαζομένων

Μετά και τη συμφωνία στο Γιούρογκρουπ η κυβέρνηση άνοιξε πανιά πλέον γι' άλλες θάλασσες. Ο αντιπρόεδρός της εμφανίστηκε ήδη στη σύναξη των βιομηχάνων την προηγούμενη Δευτέρα παρουσιάζοντας το όραμά του για την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, που απαιτεί εργαζόμενους με τσακισμένα εργατικά δικαιώματα.

Από το βράδυ της περασμένης Κυριακής, με τις «καθιερωμένες» πια διαδικασίες - εξπρές και τις ψήφους των κυβερνητικών βουλευτών, έγινε νόμος του κράτους το έκτρωμα, με το οποίο η κυβέρνηση, για λογαριασμό του κεφαλαίου, μεταξύ άλλων, απογείωσε τη φοροαφαίμαξη του λαού εκτινάσσοντας τους έμμεσους φόρους, «άνοιξε» την αγορά των «κόκκινων» δανείων, με ό,τι αυτό σημαίνει ακόμα και για την πρώτη κατοικία, νομοθέτησε το «υπερ-ταμείο» ιδιωτικοποιήσεων και επέβαλε το λεγόμενο «κόφτη» για την αυτόματη λήψη πρόσθετων μέτρων σε περίπτωση αποκλίσεων από τους στόχους του κεφαλαίου και των μνημονίων.
Χρειάστηκε, βέβαια, να βαφτίσει το κρέας ψάρι: Ονόμασε τις ιδιωτικοποιήσεις «αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας» και το διαρκές κόψιμο δαπανών κοινωνικής πολιτικής «πρωτογενές πλεόνασμα», που βεβαίως καλείται να συνεχίσει να πληρώνει πολύμορφα ο λαός. Με τους μισθούς και τις συντάξεις να είναι μόνιμα στον Προκρούστη, η κυβέρνηση είχε το θράσος να ζητήσει χειροκρότημα γιατί, όπως είπε, η πολιτική της δεν περιλαμβάνει μόνο κόφτη αλλά και δότη! Από μια άποψη αλήθεια λέει: Η πολιτική της κόβει από τους εργάτες και δίνει στους κεφαλαιοκράτες.
Κόβει απ' τους πολλούς για να δώσει στους λίγους
Η κριτική, πάντως, που ισχυρίζεται ότι η κυβέρνηση μόνο κόβει κόβει κόβει δεν είναι σωστή. Η κυβέρνηση κινείται με όρους κοινωνικής ευαισθησίας. Παράδειγμα: Από τις περικοπές απέκλεισε το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων και γενικότερα τις δαπάνες για την εκτέλεση Δημοσίων Συμβάσεων. Εξαίρεσε, δηλαδή, από τις περικοπές δαπανών τα πακέτα στήριξης για τα αφεντικά της, τους ομίλους στις Κατασκευές, στην Ενέργεια, στις Τηλεπικοινωνίες, στις δημόσιες συμβάσεις. Και δεν μιλάμε για ψίχουλα. Σχεδόν 10 δισ. ευρώ το χρόνο είναι ο σχετικός λογαριασμός. Τόσα ακριβώς είναι τα έξοδα του κράτους που θεωρούνται ιερά και δεν πρέπει να τα ακουμπήσει κανείς, εκτός από αυτούς για τους οποίους προορίζονται, καθώς αφορούν στις πληρωμές προς το μεγάλο κεφάλαιο.
Η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι δεν θα χρειαστεί να εφαρμοστεί ο «κόφτης» στις δημόσιες δαπάνες καθώς, όπως είπαν τα στελέχη της, «θα πιάσουμε τους δημοσιονομικούς στόχους» χωρίς την εφαρμογή του, με τα μέτρα που έχουμε ήδη λάβει... Πρόκειται για στάχτη στα μάτια των εργαζομένων, που προσπαθεί να συγκαλύψει το γεγονός ότι 5 έως 6 δισ. ευρώ είναι τα επιπλέον φορολογικά έσοδα που βαρύνουν ήδη τα λαϊκά στρώματα. Και οι επιτυχίες συνεχίζονται: Με δραστική αύξηση στις κλίμακες του ΕΝΦΙΑ και εξαντλητικούς φορολογικούς συντελεστές ακόμα και στα αγροτεμάχια. Ο στόχος ήδη ορατός: Να επιταχυνθεί η συγκέντρωση της γης και της ακίνητης ιδιοκτησίας λαϊκών οικογενειών στα χέρια μονοπωλιακών ομίλων, που πληρώνουν ελάχιστο έως καθόλου φόρο κατοχής των ακινήτων.
«Ο,τι καλύτερο...»
Διόλου τυχαία στο διήμερο που οργάνωσαν οι βιομήχανοι ο Μυτιληναίος χαρακτήρισε την πολιτική της κυβέρνησης «ό,τι καλύτερο μπορεί να συμβεί», εκτιμώντας παράλληλα ότι «υπάρχει μια στροφή στο ρεαλισμό». Στροφή που, κατά τον ίδιο, πρέπει να ολοκληρωθεί με την ικανοποίηση και όσων ακόμα από τα αιτήματα των βιομηχάνων εκκρεμούν και περικλείονται στο τρίπτυχο «φορολογία, ενεργειακό κόστος και κόστος χρηματοδότησης των επιχειρήσεων». Με στόχο, όπως είπε χαρακτηριστικά έτερος των ομοτράπεζων του κ. Δραγασάκη, το στέλεχος της Παγκόσμιας Τράπεζας I. Nimac, «να μπουν οι πολιτικοί στα παπούτσια των επενδυτών». Στόχο που ο ίδιος ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης έδειξε να αποδέχεται, λέγοντας ότι, πράγματι, ήρθε η ώρα να ξεπεραστούν οι «άγονες αντιπαραθέσεις του παρελθόντος». Πώς θα γίνει αυτό; Με ένα ποσό της τάξης των 9 - 11 δισ. από την εκταμίευση της δόσης και άλλα 6 δισ. από το Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ενώ θα γίνει και η αποπληρωμή υποχρεώσεων του Δημοσίου προς τις επιχειρήσεις. Εδώ κολλά το «εκεί που μας χρωστούσανε μας παίρνουν και το βόδι».
Μέσα σ' ένα κλίμα τέτοιας τρελής χαράς φτάσαμε το ξημέρωμα της Πέμπτης στη συμφωνία στο Γιούρογκρουπ, για την οποία το ΚΚΕ εκτίμησε ότι «με τη συμφωνία στο Γιούρογκρουπ για το κλείσιμο της "αξιολόγησης" επικυρώνεται και επιβραβεύεται το αντιλαϊκό έργο της κυβέρνησης. Η συμφωνία επιβεβαιώνει ότι ο κατήφορος δεν έχει τέλος, αφού κάθε εκταμίευση δόσης έχει ως προϋπόθεση νέα αντιλαϊκά μέτρα. Η όποια "ελάφρυνση" του χρέους, το οποίο δεν δημιούργησε ο λαός, θα συνοδευτεί με νέα πακέτα μέτρων στις διάφορες φάσεις συζήτησής του, ανεξάρτητα από το πώς θα εκφράζονται και πώς θα καταλήγουν κάθε φορά οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στο ΔΝΤ και σε τμήματα των αστικών τάξεων της ΕΕ».
Κρατώντας αυτό στα υπόψη η επόμενη μέρα προδιαγράφεται ήδη απειλητική. Το δηλώνει εξάλλου η ίδια η κυβέρνηση: «Εχουμε ήδη αποδείξει ότι πρωταρχικό μας μέλημα ήταν και είναι η δίκαιη κατανομή των βαρών». «Το ίδιο προοδευτικό κοινωνικό πρόσημο ισχύει και για την επόμενη μέρα, της οικονομικής ανάκαμψης». Και συνιστούν απειλή αυτές οι δηλώσεις γιατί ακριβώς ξεστομίζονται από μια κυβέρνηση, η οποία μόλις έχει ψηφίσει το νόμο - λαιμητόμο για το Ασφαλιστικό, τη νέα απογείωση της αντιλαϊκής φοροληστείας, την παράδοση των «κόκκινων» δανείων για τη λαϊκή κατοικία στα funds, τον «αυτόματο κόφτη», το «υπερ-ταμείο» ιδιωτικοποιήσεων κ.ο.κ.
Η χαρά των βιομηχάνων
Την Πέμπτη, ο «Ριζοσπάστης» παρουσίασε τα στοιχεία για την ανεργία, από τα οποία προκύπτει ότι η κινητικότητα και η ευελιξία στην αγορά εργασίας έχουν «χτυπήσει κόκκινο» και ότι η εργοδοσία διαθέτει ισχυρό νομικό οπλοστάσιο για να απολύει εργαζόμενους, όταν και όπως επιβάλλεται από τα οικονομικά της συμφέροντα.
Σύμφωνα με αυτά τα στοιχεία από το σύστημα «Εργάνη» του υπουργείου Εργασίας, το 60% των μισθωτών του ιδιωτικού τομέα έχασαν το 2015 τη δουλειά τους, είτε επειδή έληξε η σύμβασή τους είτε επειδή απολύθηκαν από τον εργοδότη. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ένα συντριπτικό ποσοστό από το σημερινό εργατικό δυναμικό ανακυκλώνεται στη ζούγκλα της αγοράς εργασίας, με ελαστικές και βραχύχρονες μορφές απασχόλησης, όταν δεν απαξιώνεται στην ανεργία.
Ειδικά για τη νέα γενιά, η πραγματικότητα αυτή είναι ακόμα σκληρότερη, καθώς, σύμφωνα με τα ίδια στοιχεία, περισσότερες από τις νέες θέσεις εργασίας που δημιουργούνται κάθε μήνα, είναι εκ περιτροπής εργασίας και μερικής απασχόλησης. Η σταθερή δουλειά με δικαιώματα, ακόμα και μια σύμβαση αορίστου χρόνου, είναι «όνειρο απατηλό» για τους νέους εργαζόμενους.
Μπροστά οι επόμενες ανατροπές
Μπροστά μας πλέον ξεδιπλώνεται όλο το περίφημο «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Οι προειδοποιητικές βολές για τα Εργασιακά έχουν ήδη πέσει, ενώ παράλληλα η κυβέρνηση, προσπαθώντας να συγκαλύψει τον ίδιο το χαρακτήρα της ΕΕ, ισχυρίζεται ότι «η ακραία λιτότητα δεν είναι ιδρυτικός κανόνας της ΕΕ». Αποψη με την οποία φαίνεται να διαφωνούν εκτός των άλλων και οι Γάλλοι εργαζόμενοι, που αυτές τις μέρες στρέφονται ενάντια στο νόμο της γαλλικής κυβέρνησης, που διευκολύνει δραστικά τις απολύσεις, διευρύνει τα περιθώρια της μεγάλης εργοδοσίας να προσαρμόζει τα ωράρια εργασίας στις εκάστοτε ανάγκες της, στη λογική της «διευθέτησης» ωρών εργασίας, όπως έχει γίνει σε άλλες χώρες - και στην Ελλάδα -, αναβαθμίζει τις επιχειρησιακές συμβάσεις εργασίας, αχρηστεύοντας ουσιαστικά τις κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
Η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται να είναι έτοιμη σήμερα να πάει ένα βήμα πιο πέρα την επίθεση στα Εργασιακά, ανοίγοντας ξανά ζήτημα ομαδικών απολύσεων και νέων ανατροπών στις εργασιακές σχέσεις. Η λεγόμενη υιοθέτηση των «βέλτιστων πρακτικών» της ΕΕ, την οποία διαφημίζει, είναι το προανάκρουσμα της νέας επίθεσης σε ό,τι έχει απομείνει όρθιο. Αποδεικνύεται για μια φορά ακόμα - όπως και στην περίπτωση του Ασφαλιστικού - πως η αντεργατική επίθεση δεν έχει ημερομηνία λήξης.
Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα πρέπει να είναι σε επιφυλακή. Να μην αφήσουν περιθώρια στην κυβέρνηση να «βάλει μπροστά» την παραπέρα αποδιάρθρωση των Εργασιακών. Οργανώνοντας αποφασιστικά την πάλη τους, με μέτωπο στην εργοδοσία και τα κόμματά της, να απορρίψουν «διαλόγους» και «επιτροπές» με τα οποία θα επιχειρηθεί να περάσουν προαποφασισμένες ανατροπές.

TOP READ