23 Φεβ 2015

Οι επωμίδες και τα εκρηκτικά του Νίκου Μιχαλολιάκου της Χρυσής Αυγής – Ψεύτης, βλαξ, καταδότης και Γιώτα-4



Οι επωμίδες και τα εκρηκτικά του Νίκου Μιχαλολιάκου της Χρυσής Αυγής – Ψεύτης, βλαξ, καταδότης και Γιώτα-4

Ενας ισχυρισμός, σχετικός με το πρόσωπό του, που εντέχνως προωθεί ο Νίκος Μιχαλολιάκος, φύρερ της ναζιστικής συμμορίας της Χρυσής Αυγής, με τον οποίο ψαρεύει (και παραμυθιάζει) νεαρά παιδιά για να τα στρατολογήσει στην εγκληματική ναζιστική του συμμορία, στηριζόμενος στην άγνοια των παιδιών αυτών:είναι ο εξής:
«Ενώ υπηρετούσα τη θητεία μου ως Αξιωματικός των Ειδικών Δυνάμεων (Καταδρομές) σε τάγματα προκάλυψης στα σύνορα, η αστική («καραμανλική») «δημοκρατία» με δίωξε και με καταδίωξε, λόγω των εθνικιστικών ιδεών μου, και τελικά με καθαίρεσε και με φυλάκισε, σαν μέλος «επαναστατικής εθνικιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης που αποσκοπούσε στην κατάλυση της Δημοκρατίας»».

Ο ισχυρισμός αυτός μπορεί να βρεθεί σε πλήθος βιογραφικών σημειωμάτων και «πορτρέτων» που ο Μιχαλολιάκος είτε προωθεί ο ίδιος, είτε επιτρέπει να τα φιλοτεχνήσουν φιλικοί του συνομιλητές στα ΜΜΕ, όπως βλέπουμε στα παρακάτω βίντεο,

(Ομιλία στα Μέγαρα, 04/04/2012)


(Συνέντευξη στην εκπομπή «Μακελειό» του Στέφανου Χίου στο κανάλι «KONTRA», 11/02/2012, από το σημείο 01.45′.00» και μετά)


(Συνέντευξη στην ΕΡΤ, 29/04/2012, από το σημείο 04.00′ και μετά)

Ενα απόσπασμα από ένα τέτοιο βιογραφικό σημείωμα:
«Για πρώτη φορά η δράση του γίνεται ευρύτερα γνωστή όταν συλλαμβάνεται τον Ιούλιο του 1974 έξω από την Βρετανική Πρεσβεία στο Κολωνάκι διαμαρτυρόμενος για τη στάση της Μεγάλης Βρετανίας κατά τη διάρκεια της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. 

Το 1976 συλλαμβάνεται και πάλι για επίθεση κατά δημοσιογράφων που κάλυπταν την κηδεία του δολοφονημένου από τη 17 Νοέμβρη βασανιστή της χούντας Ευάγγελου Μάλλιου. Κρατήθηκε για ένα διάστημα στον Κορυδαλλό, αλλά δεν δικάστηκε ποτέ λόγω τυπικών κωλυμάτων κατά τη διαδικασία της σύλληψης. Στον Κορυδαλλό φέρεται να συναντήθηκε και με τους πραξικοπηματίες. 
Μετά το τέλος των σπουδών του κατατάσσεται στο στρατό ως κομάντο των ειδικών δυνάμεων. 
Τον Ιούλιο του 1978 συνελήφθη για τρίτη φορά και καταδικάστηκε σε κάθειρξη ενός έτους ως μέλος ακροδεξιάς εξτρεμιστικής οργάνωσης για κατοχή όπλων και εκρηκτικών».  
Πρόκειται για μύθο (και παραμύθι) όπως θα αποδείξουμε στο παρόν σημείωμα.
Είναι γνωστή η σχέση των νεοναζί και των ακροδεξιών με τις στολές και το ρόλο που μπορούν να παίξουν σε κάθε είδους φαντασιώσεις, όχι μόνο σεξουαλικές και κρυπτοομοφυλοφιλικές, αλλά κυρίως για το θαυμασμό που τρέφουν σε κάθε είδους ένστολο, των Σωμάτων Ασφαλείας και των Ενόπλων Δυνάμεων, ως την «φυσική αριστοκρατία του έθνους».
Διαβάζουμε στην ιδεολογική διακήρυξη της Χρυσής Αυγής:
«Για μας τους Χρυσαυγίτες θεμέλιο του Έθνους, αλλά και φυσική αριστοκρατία είναι οι ένοπλες δυνάμεις […]. Στο δικό μας κράτος αυτοί θα είναι οι ταγοί και οι οδηγοί του Έθνους και όχι οι επιτήδειοι πολιτικάντηδες ή οι νεόπλουτοι κρατικοδίαιτοι πλουτοκράτες» [1].
Συνεπώς η μέγιστη τιμή για κάθε συνεπή εθνικιστή (που πάντα είναι στρατόκαβλος μιλιταριστής) δεν μπορεί να είναι άλλη από το να κάνει τη θητεία του υπηρετώντας ως Εφεδρος Αξιωματικός (Δόκιμος, ή ΔΕΑ, στην καθομιλουμένη), και η πλέον υπέρτατη τιμή είναι το να υπηρετήσει στις Ειδικές Δυνάμεις (Καταδρομείς, ΛΟΚ, ΟΥΚ κ.λπ).
Πράγματι, ο Νίκος Μιχαλολιάκος δεν έκανε χρήση της αναβολής στράτευσης και στρατεύτηκε στην ηλικία των 20 ετών (και όχι «μετά το τέλος των σπουδών του», όπως ανακριβώς γράφεται στο παραπάνω βιογραφικό). Οπως λέει ο ίδιος:
«Υπηρέτησα στην διάρκεια της θητείας μου στην 2α Μοίρα Αλεξιπτωτιστών, που είναι οπωσδήποτε μονάδα προφυλακής και επίσης στο 22 Σύνταγμα Πεζικού στην Λέσβο, όπου από το στρατόπεδό μας βλέπαμε κάθε βράδυ τα φώτα στο σκλαβωμένο Αϊβαλί. Ακόμη υπηρέτησα στο 567 Τάγμα Πεζικού στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα και μάλιστα σε φυλάκιο της γραμμής Μεταξά (Ιστίμπεη) σε υψόμετρο 1200 μέτρων, που απείχε από το χαντάκι των ελληνοβουλγαρικών συνόρων 50 μέτρα» [2]
Ομως, στο στρατόπεδο που υπηρετούσε ο Νίκος Μιχαλολιάκος σημειώθηκε μια κλοπή εκρηκτικών και όπλων. Από τις ανακρίσεις που έγιναν, δεν κατέστη δυνατόν να εντοπιστούν οι δράστες. Ο Μιχαλολιάκος κατηγορήθηκε για την κλοπή και τελικά τιμωρήθηκε με αλλαγή ειδικότητας και σώματος (από έφεδρος αξιωματικός Ειδικών Δυνάμεων σε έφεδρος αξιωματικός φύλακας Υλικού Πολέμου). Από κομμάντο, δηλαδή, κατέληξε αποθηκάριος-λογιστής, ειδικότητες που συνήθως απονέμονται σε στρατεύσιμους μειωμένης σωματικής ικανότητας [3].
Ριζοσπάστης, 08/12/1979
Βέβαια, αργότερα, λόγω της εμπλοκής του στην υπόθεση των βομβιστών, ο Νίκος Μιχαλολιάκος καθαιρέθηκε ΚΑΙ από έφεδρος αξιωματικός και έγινε απλός στρατιώτης. Ο ίδιος λέει ότι όλα αυτά αποτελούν για αυτόν «έναν ξεχωριστό τίτλο τιμής για τον οποίο ιδιαίτερα κομπάζω, αφού κανένας αξιωματικός δεν καθαιρέθηκε από το 1974 έως σήμερα για τις ιδέες του, εκτός βεβαίως αυτών που κατεδικάσθησαν για το καθεστώς της 21ης Απριλίου» [4]
Με τις επωμίδες και την Οχτάρα τη στολή, ως ΔΕΑ (=Δόκιμος Εφεδρος Αξιωματικός)
Αν και αυτός ο ισχυρισμός είναι ανακριβής, αφού δεκάδες ένστολοι των Σωμάτων Ασφαλείας και των Ενόπλων Δυνάμεων είχαν καθαιρεθεί την περίοδο της Μεταπολίτευσης λόγω φιλοχουντικών και φασιστικών εκτρόπων, το τελικό συμπέρασμα είναι ότι ο έφεδρος αξιωματικός κομμάντο κατέληξε απλός στρατιώτης αποθηκάριος, σαν να λέμε Ι4.
Οταν καθαιρέθηκε, με τις εξαρτύσεις του θαλαμοφύλακα, όπως είναι η υπηρεσία των γιωτάδων (Ι4).
Τελικά, ο Νίκος Μιχαλολιάκος απολύθηκε από το στρατό τον Νοέμβριο του 1980, έχοντας υπηρετήσει συνολικά … 42 μήνες (από το Μάιο του 1977)!!!

Οχι άσχημα για έναν στρατόκαβλο μιλιταριστή.

Ανοίγουμε παρένθεση:

Εντελώς κατά τύχη, και ψάχνοντας συγκεκριμένα για την υπόθεση Μπόλαρη, πέσαμε επάνω σε ένα ρεπορτάζ για μια δίκη σχετικά με εκείνα τα γεγονότα στο στράτευμα.
Οπως μπορείτε να δείτε, ο Μιχαλολιάκος φαίρεται να βασανίζει και να απειλεί έναν αριστερό φαντάρο, μαζί με ένα χουντικό λοχαγό Τζαβέλλα, χρησιμοποιώντας μάλιστα και τη ξιφολόγχη ως μέσο εκφοβισμού:

Ριζοσπάστης 13/05/1979
Κλείνει η παρένθεση.
Η σύλληψη στην κηδεία του Μάλλιου και η μυστηριώδης απαλλαγή/παραγραφή των αδικημάτων
Στις 16 Δεκεμβρίου 1976, στην κηδεία του εκτελεσθέντος από τη «17 Νοέμβρη» Ευάγγελου Μάλλιου στο Α’ νεκροταφείο, και ενώ ο υφυπουργός της χούνταςΓεώργιος Γεωργαλάς εκφωνούσε έναν εμπηστικό επικήδειο, οργανωμένοι νεοφασίστες και χουντικοί επιτίθενται με βία και ορμή και τραυματίζουν σοβαρά δημοσιογράφους που αναγνώρισαν, οι περισσότεροι των οποίων κατέληξαν στο νοσοκομείο σε σοβαρή κατάσταση. Παρά την αδράνεια των παριστάμενων αστυνομικών, κάποιοι ελάχιστοι δράστες αργότερα αναγνωρίστηκαν από φωτογραφίες. Μόλις 3 καταδικάστηκαν σε ελαφρές ποινές 2,5 μηνών στο αυτόφωρο, ενώ ένας ανήλικος γιος απόστρατου αξιωματικού τέθηκε στην επιμέλεια ειδικής επιμελήτριας ανηλίκων [5].

Αργότερα, στις 23 Δεκεμβρίου 1976, άλλοι 3 τραμπούκοι προφυλακίστηκαν για τα έκτροπα (ο ένας ήταν ο Νίκος Μιχαλολιάκος), ενώ καταζητούνταν και ο κατηγορούμενος και για παράνομη κατοχή όπλων Αριστοτέλης Καλέντζης.

Γράφει ο Νίκος Μιχαλολιάκος:
«[…] σε ηλικία 19 ετών οδηγούμαι κρατούμενος στην πρώτη πτέρυγα των φυλακών Κορυδαλλού, όπου βρίσκονται κρατούμενοι οι αξιωματικοί του καθεστώτος της 21ης Απριλίου […], πατριώτες ξεχωριστοί, αιχμάλωτοι της μικρόψυχης και δειλής δημοκρατίας μας. 

Θεώρησα και θεωρώ ύψιστη τιμή μου, που μου έχει επιφυλάξει η μοίρα το να έχω διωχθεί και φυλακισθεί για τις Ιδεές μου και δεν θα άλλαζα με τίποτε εκείνες τις στιγμές, που όντας κρατούμενος μαζί με δυο αγωνιστές μου στα υπόγεια της Γενικής ασφάλειας, στην οδό Μεσογείων, ήμουν περήφανος και υψιπετής, αισθανόμουν ξεχωριστός, γιατί μέσα σε έναν κόσμο, που παθητικά υπέφερε την μίζερη μοίρα του, εγώ ήμουν ένας από αυτούς, που αντιστάθηκα και αντιστέκομαι» [6]
Τελικά, η δίκη θα γίνει μεταξύ 9 και 13 Μαΐου 1978 στο Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, όπου θα αθωωθούν οι περισσότεροι κατηγορούμενοι (και ο Γεωργαλάς), ενώ 5 από αυτούς θα καταδικαστούν σε ποινές 10 μηνών έως 3 ετών, μεταξύ των οποίων και ο (άτυχος για άλλη μια φορά) Αριστοτέλης Καλέντζης.

Τρεις κατηγορύμενους απουσίαζαν, μεταξύ των οποίων ο Νίκος Μιχαλολιάκος, και έτσι η δίκη χωρίζεται για αυτούς τους τρεις. Οι δύο από αυτούς δικάζονται ερήμην, ενώ για τον Νίκο Μιχαλολιάκο αποφασίζεται να διαχωριστεί η δίκη.
Τελικά, στις 28/07/1978 ανακοινώνεται ότι η δίκη συνολικά για όλους θα γίνει στο Εφετείο στις 05/09/1978, οπότε και ο Νίκος Μιχαλολιάκος θα πρέπει να παρουσιαστεί στο δικαστήριο [7], όμως η δίκη αυτή δεν θα γίνει ποτέ, καθώς ο Νίκος Μιχαλολιάκος θα συλληφθεί στο μεταξύ εκ νέου για την υπόθεση με τα εκρηκτικά [8]

Ριζοσπάστης 29/07/1978
Ο wannabe βομβιστής
Αξίζει να δούμε λίγο την κατάσταση σε σχέση με την (καθόλα υπαρκτή) ακροδεξιά τρομοκρατία την περίοδο της Μεταπολίτευσης, μέχρι την ημερομηνία της σύλληψης των 9 βομβιστών, μεταξύ των οποίων και ο Νίκος Μιχαλολιάκος, τον Ιούλιο του 1978. Αντιγράφουμε από έναν (πάντως όχι πλήρη) κατάλογο [9]:
  • 26.1.1975: Επιδρομή ναζιστών της οργάνωσης «Νέα Τάξη» στο ΕΜΠ και μαχαίρωμα του φοιτητή Β. Γεωργιάδη.
  • 16.2.1976: Βόμβα σε γραφεία του ΚΚΕ Εσωτερικού (οδός Θεσ/νίκης).
  • 24.3.1976: Ρίψη χειροβομβίδας σε βιβλιοπωλείο της Αθήνας και δυναμίτη σε γραφεία του ΚΚΕ στον Κορυδαλλό.
  • 14.9.1976: Ανακάλυψη οπλοστασίου στα χέρια απόστρατων στελεχών της ιωαννιδικής χούντας, στη Θεσ/νίκη.
  • 16.12.1976: Μαζικοί τραυματισμοί δημοσιογράφων από χουντικούς στην κηδεία του Μάλλιου, σε συνεργασία με «αγανακτισμένους» αστυνομικούς.
  • 24.12.1976: Εκρηξη βόμβας της Εθνικής Σοσιαλιστικής Οργάνωσης Πανελλήνων (ΕΣΟΠ) σε γραφεία του ΚΚΕ.
  • 24.1.1977: Επιστολή-βόμβα της ΕΣΟΠ στην εφημερίδα «Αυγή».
  • 4.2.1977: Εκρηξη βόμβας σε βιβλιοπωλείο της Ασκληπιού, που πουλούσε βιβλία, δίσκους και είδη λαϊκής τέχνης από τη Βουλγαρία.
  • 5.2.1977: Τρεις εκρήξεις βομβών στα γραφεία του ΕΚΚΕ στα Εξάρχεια, του ΚΚΕ στην Καισαριανή και του ΚΚΕ Εσωτ. στα Πετράλωνα.
  • 11.2.1977: Βόμβα στο βιβλιοπωλείο «Πλανήτης», στην Ασκληπιού. Είχε «προαναγγελθεί», την προηγουμένη, από τον 20χρονο νεοφασίστα Αργ. Κακκαβά.
  • 19.2.1977: Εκρηξη ισχυρής βόμβας στα γραφεία της Πολιτιστικής Λέσχης Παγκρατίου.
  • 24.2.1977: Σύλληψη των Αριστοτέλη Καλέντζη, Αργ. Κακκαβά και Ευ. Χριστάκη, στην κατοχή των οποίων βρέθηκε ολόκληρο οπλοστάσιο από πυροβόλα, εκρηκτικά και χειροβομβίδες. Ομολογία των δυο τελευταίων για συμμετοχή σε βομβιστικές ενέργειες.
  • 4.3.1977: Βόμβα της ΕΣΟΠ σε γραφεία του ΚΚΕ Εσ. «Τα Νέα».
  • 9.3.1977: Σύλληψη του στελέχους της «4ης Αυγούστου» Δ. Ηλιόπουλου και της φίλης του, Χρ. Ζέκιου, για κατοχή όπλων.
  • 22.3.1977: Εκρηξη βόμβας καταστρέφει το Ι.Χ. του γεν. γραμματέα της ΕΣΔΗΝ, Δ. Ξυριτάκη, στην Αλεξάνδρας.
  • 30.5.1977: Σύλληψη του εν ενεργεία ανθυπίλαρχου Γ. Διαμαντή για ρίψη χειροβομβίδας σε βιβλιοπωλείο με βουλγαρικά βιβλία στην Ασκληπιού. Πρωτόδικα θα καταδικαστεί (10.8.77) σε κάθειρξη 8 χρόνων, που το Εφετείο θα μειώσει σε 5 χρόνια (8.2.78).
  • 8.10.1977: Καταδίκη του Καλέντζη σε κάθειρξη 12 χρόνων, του Κακκαβά σε 2 χρόνια, του Δ. Ηλιόπουλου σε ενάμιση χρόνο.
  • 9.10.1977: Εκρηξη βόμβας σε γραφεία της ΚΝΕ στα Πετράλωνα.
  • 16.10.1977: Εμπρησμός των γραφείων της «Αυγή» από νεοφασίστες.
  • 5.3.1978: Εκρηξη βόμβας στα γραφεία του περιοδικού «Αντί».
  • 6.3.1978: Εκρηξη βόμβας στα γραφεία του ΚΚΕ Εσωτ. στη Ν. Φιλαδέλφεια.
  • 10.3.1978: Εκρηξη βόμβας στον κινηματογράφο «Ελλη», κατά τη διάρκεια της προβολής της σοβιετικής ταινίας «Ουράνιο Τόξο». 18 θεατές τραυματίες, απ’ τους οποίους οι 3 πολύ σοβαρά.
  • 20.6.1978: Εκρηξη βόμβας στον κινηματογράφο «Ρεξ», κατά τη διάρκεια της προβολής σοβιετικής ταινίας. 15 θεατές τραυματίες.
  • 23.7.1978: 13 αλυσιδωτές εκρήξεις βομβών σε Αθήνα-Πειραιά, στην 4η επέτειο της Μεταπολίτευσης.
  • 31.7.1978: Σύλληψη ως βομβιστών του Νικ. Μιχαλολιάκου κι άλλων 8 νεοφασιστών, και δίωξή τους με τον «αντιτρομοκρατικό» (Ν.774/78). Στις 29.9.78 παραπέμπονται για κατοχή εκρηκτικών, όχι όμως με τον «αντιτρομοκρατικό».
  • 6.8.1978: Αλλες 12 εκρήξεις βομβών σε Αθήνα και Πειραιά μέσα σε μιάμιση ώρα. 
    18.10.1978: Τέσσερις διαδοχικές εκρήξεις βομβών στα δικαστήρια και σε καταστήματα που πουλάνε σοβιετικά προϊόντα.
    17.12.1978: 39 εκρήξεις βομβών σε Αθήνα – Πειραιά, ως «μνημόσυνο» για τον βασανιστή Μάλλιο. Τραυματίες 7 περαστικοί. 
    11.1.1979: Επικήρυξη των ακροξεξιών βομβιστών Ν. Παναγόπουλου και Αντ. Πρωτοπαπά με 1.000.000 δρχ. για τον καθένα.
    22.1.1979: Σύλληψη 9 βομβιστών που ανήκουν στην «Οργάνωσιν Εθνικής Αποκαταστάσεως» (ΟΕΑ) και ευθύνονται για τις αιματηρές βομβιστικές επιθέσεις στους κινηματογράφους. Δύο από τους συλληφθέντες (Χρ. Τζαβέλλας, Γ. Γεωργιάδης) είναι εν ενεργεία αξιωματικοί του στρατού. Αλλοι 4 βομβιστές καταζητούνται.
    29.1.1979: Δίωξη κατά του διοικητή της Σχολής Χωροφυλακής αντισυνταγματάρχη Βουδικλάρη για πώληση όπλων σε μέλη της ΟΕΑ. Θα καταδικαστεί στις 1.6.79 απ’ το πενταμελές Εφετείο, απλώς για οπλοκατοχή, σε 2 χρόνια φυλακή.
    15.3.1979: Αυθόρμητη παράδοση του καταζητούμενου για συμμετοχή στην ΟΕΑ (και πρώην διοικητή των χουντικών «Αλκίμων») Λογγίνου Παξινόπουλου.
    16.3.1979: Τραυματισμός και σύλληψη του επικηρυγμένου βομβιστή Αντ. Πρωτοπαπά στον Κολωνό.
    17.3.1979: Τραυματισμός και σύλληψη του επίσης επικηρυγμένου Ν. Παναγόπουλου στην Κυψέλη.
    1.6.1979: Καταδίκη 10 από τους κατηγορούμενους της ΟΕΑ σε διάφορες ποινές (ισόβια στον Απ. Πρωτοπαπά, 18 χρ. στο γιατρό Ιω. Κουρκουλάκο, 14 χρ. στο Χρ. Τζαβέλα, 2 1/2 στο Λ. Παξινόπουλο κ.λπ.).
    12.11.1979: Καταδίκη του Ν. Παναγόπουλου σε κάθειρξη 25 χρόνων.
Τη νύχτα 23 προς 24 Ιουλίου 1978 γίνονται στην Αθήνα και τον Πειραιά 13 αλυσιδωτές εκρήξεις. Η κατάσταση με την ακροδεξιά δραστηριότητα και τις βόμβες φαίνεται να έχει φτάσει στο απροχώρητο, και έτσι η Αστυνομία αναγκάζεται να αναλάβει δράση. Με μια επιχείρηση που διαρκεί μία ολόκληρη εβδομάδα, από τις 24/07/1978 έως τις 31/07/1978 [Σ.Σ.: Προσοχή στις ημερομηνίες· έχουν σημασία όπως θα δούμε παρακάτω], τελικά η αστυνομία ανακοινώνει τη «σύλληψη ατόμων που ανήκουν στην εξτρεμιστική δεξιά και για το οποία έχουν συγκεντρωθεί στοιχεία που αξιολογούνται», όπως γράφουν οι εφημερίδες [10]

Οι περισσότεροι, αν όχι όλοι, είναι παλιοί γνώριμοι της Ασφάλειας, όπως διαβάζουμε στον «Ριζοσπάστη» της Δευτέρας 01/08/1978:

Ριζοσπάστης, Δευτέρα 01/08/1978
Ο Γιώργος Ηλιόπουλος, τότε 22 ετών, είναι ανηψιός του του Διοικητή Ασφαλείας Μιχαήλ Λάου, που αργότερα θα είναι ο βασικός μάρτυρας στη δίκη, ενώ οΙωάννης Γιαννόπουλος, τότε 37 ετών, είναι ένα πρόσωπο-μύθος για τους νεαρούς χρυσαυγίτες, αφού είχε να επιδείξει παραστρατιωτική ένοπλη δράση στη Νότια Αφρική του απαρτχάιντ.
Γιαννόπουλος και Μιχαλολιάκος μαζί σε ένα διάλειμμα της δίκης, μουτζώνουν και κοροιδεύουν.
Εναντίον τους θα ασκηθεί ποινική δίωξη με τον Νόμο 774/78 «περί καταστολής της τρομοκρατίας και προστασίας του Δημοκρατικού πολιτεύματος», ο οποίος εφαρμόζεται για δεύτερη φορά (η πρώτη φορά ήταν με τους οπαδούς του γιατρού Βασίλη Τσιρώνη και της οργάνωσής του, του ΟΕΜ, Ουδετερόφιλο Εθνικό Μέτωπο).
Οι 9 κατηγορορύμενοι συν ο … συνήθης ύποπτος Αριστοτέλης Καλέντζης (αν και βρισκόταν ήδη στις φυλακές) θα διωχθούν ποινικά και θα παραπεμφθούν σε τακτική ανάκριση. Ο ανακριτής Δ. Γυφτάκης θα συνενώσει τη δικογραφία με τις δικογραφίες για τις εκρήξεις στους κινηματογράφους «Ελλη» και «Ρεξ» (βλέπε παραπάνω στη λίστα με τις βίαιες ενέργειες), όπου υπήρχαν ανθρώπινα θύματα.
Ο Νίκος Μιχαλολιάκος θα ισχυριστεί αργότερα ότι είναι η «μεγάλη του στιγμή», ειδικά όταν οι κατηγορίες αφορούν την «ανατροπή του πολιτεύματος», κάτι που για αυτόν αποτελεί «τίτλο τιμής». Γράφει σχετικά:
«Οδηγούμαι κρατούμενος για δεύτερη φορά στην Γενική ασφάλεια Αθηνών, έχοντας μέσα στη τσάντα μου, εκτός από τα ρούχα μου, μία μια ποιητική ανθολογία γιατί για μένα και για κάθε άνθρωπο που ξεπερνά αυτά που οι πολλοί θεωρούν πρέποντα και πολιτικά σωστά, η ποίηση είναι το μεγάλο όπλο, αλλά και το μεγάλο καταφύγιο που ενδυναμώνει και δικαιολογεί απόλυτα τις επιλογές του. 

Συνεχείς ανακρίσεις και επί 20 μέρες κρατούμενος στη Γενική Ασφάλεια χωρίς τη δυνατότητα συνηγόρου και χωρίς να μπορώ να δω κανέναν συγγενή μου. Ολα αυτά κατά ρητήν παραβίασιν του Συντάγματος εντελώς παράνομα και αντιδημοκρατικά.
[…]
Προφυλάκιση στις στρατιωτικές φυλακές Αυλώνος και εκεί συμβαίνουν δυο γεγονότα που σημαδεύουν μέχρι σήμερα τη ζωή μου. Πρώτον η επίσκεψη του γέροντα πατέρα μου, που πίσω από το συρνματόπλεγμα του επισκεπτηρίου μου λέει:
«Δεν πιστεύω να δειλιάσεις και να με ντροπιάσεις. Εμένα με είχαν καταδικάσει οι κουμμουνιστές σε θάνατο και δεν δείλιασα».
[…]
Το δεύτερο γεγονός είναι η καθαίρεση που μας ανακοινώνει ο διοικητής των στρατιωτικών φυλακών Αυλώνος σε εμένα και τον συγκατηγορούμενό μου και συναγωνιστή μου Θανάση Κ. [Σ.Σ.: Πρόκειται για τον ΔΕΑ Αθανάσιο Καρακατσάνη].
[…]
Αυτή η καθαίρεση είναι για μένα ένας ξεχωριστός τίτλος τιμής  για τον οποίο ιδιαίτερα κομπάζω, αφού κανένας αξιωματικός δεν καθαιρέθηκε από το 1974 έως σήμερα για τις ιδέες του, εκτός βεβαίως αυτών που κατεδικάσθησαν για το καθεστώς της 21ης Απριλίου» [11]
Είναι η χρονική στιγμή από την οποία ο Νίκος Μιχαλολιάκος αρχίζει να αποκτά τη φήμη του «συνομιλητή» (για να το πούμε κομψά) με τις αρχές.
Λόγου χάρη, ένα σχετικό δείγμα (αν και ανώνυμο) που έτυχε να διαβάσουμε είναι το εξής:
«Δεν αποτελεί μυστικό ότι ο προδότης είναι ΕΝΑΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ: ο ΝΙΚΟΣ Γ. ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ. Αυτός είναι που για να μη δικασθεί (1978) αντάλλαξε το φάκελο της υπόθεσής του με την ίδρυση της ΧΑ για να μπορεί το κράτος να ελέγχει τον πατριωτικό χώρο. Τότε ο ανεψιός του Διοικητή Ασφαλείας Μιχαήλ Λάου, ο Γ. Η. κατάφερε να μπλέξει τον ανόητο Ν. Μιχαλολιάκο εμφανίζοντάς τον να μιλά για πυροκροτητές και εκρηκτικά από τηλεφώνου. Η συνομιλία καταγράφηκε και αμέσως απαγγέλθηκε κατηγορία στο Ν. Μιχαλολιάκο για σύσταση συμμορίας και κατοχή εκρηκτικών. […] Ο Γ. Η. που παγίδευσε τον Νίκο Μιχαλολιάκο ζει, μας μίλησε […]. Μας υποσχέθηκε να μας δώσει και πολύ ενδιαφέροντα έγγραφα που μας άφησε και διαβάσαμε με καταθέσεις αποκαλυπτικές του νεαρού τότε αρχιρουφιάνου Ν. Μιχαλολιάκου εναντίον, επίσης νεαρών, ομοϊδεατών».[12]
Δεν ξέρουμε εάν έχουν βάση όλα αυτά.

Αυτό που γνωρίζουμε όμως, μετά βεβαιότητας, είναι το εξής:
Σύμφωνα με τις εφημερίδες, και όπως σημειώσαμε παραπάνω, η επιχείρηση σύλληψης των 9 βομβιστών διήρκεσε μια εβδομάδα, από 24/07/1978 έως 31/07/1978, οπότε και ανακοινώθηκαν οι συλλήψεις, ενώ οι δύο πρώτοι που φόρεσαν χειροπέδες ήταν οι ένστολοι Νίκος Μιχαλολιάκος και Αθανάσιος Καρακατσάνης, επίσης ΔΕΑ.

Με μεγάλη μας (όχι και τόσο) έκπληξη, διαπιστώνουμε ότι ο Νίκος Μιχαλολιάκος έδωσε την δεύτερη (συμπληρωματική) κατάθεση την Πέμπτη 27 Ιουλίου 1978.

Αξίζει τον κόπο να δούμε την κατάθεση αναλυτικά.

«Β’ ΣΥΜΠΛΗΡΩΜΑΤΙΚΗ ΚΑΤΑΘΕΣΗ ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΥ
«Εν Αθήναις τη 27/7/1978 ημέρα Πέμπτην και ώραν 23.10 ενώπιον ημών του Υπαστυνόμου Α’ Γαρδίκα Χρήστου παρουσία και του ως 2ου ανακριτικού υπαλλήλου προσληφθέντος Υπαστυνόμου Α’ Κοκκονάκη Γεωργίου ενεφανίσθη ο κληθείς μάρτυς ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ όστις ερωτηθείς περί της ταυτότητός του εδήλωσεν ότι ονομάζεται ΜΙΧΑΛΟΛΙΑΚΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ του Γεωργίου και της Ουρανίας, (επαγγέλεται τον) υπηρετεί εις τον στρατόν ως Δ.Ε.Α., εγεννήθη εις Αθήνας Επαρχίας Αττικής Νομού Αττικής και κατοικεί εις Μυτιλήνην Λόχος Διοικήσεως 22 Λ.Τ.Ε. και μονίμως Φιλολάου 147 συνοικία ή προάστειον Παγκράτι, τυγχάνει άγαμος, γενν. 1957 Έλλην. Τα ανωτέρω στοιχεία ταυτότητός του προκύπτουσιν εκ του επιδειχθέντος εις ημάς υπ’ αριθ. 6482 δελτίου ταυτότητος εκδοθέντος την 23-11-77 υπό της Σ.Ε.Α.Π.
Ερώτηση: Τι έχεις να καταθέσεις συμπληρωματικώς προς την υπό ιδίαν ημερομηνίαν δοθείσαν κατάθεσιν;;;

Απάντηση: Δεν έχω να καταθέσω τίποτα συμπληρωματικώς. [Σ.Σ.: Λέει τίποτα. Για να δούμε].
[…]
Ερώτηση: Μπορείς να αναφέρεις τα ονόματα αυτών των ατόμων και να μας πεις τις μετ’ αυτών σχέσεις σου;;;
Απάντηση: Είναι όλα τα άτομα που προανέφερα στην προηγούμενη κατάθεση μου και επιπλέον ο ΠΑΓΩΝΗΣ Αχιλλέας [Σ.Σ.: Δίνει έναν]. Τον Παγώνη τον γνώρισα μέσο του ΝΤΑΣΚΟΥΡΕΛΟΥ Νικόλαου [Σ.Σ.: Δίνει δεύτερο] με τον οποίο γνωριζόμαστε από μικρά παιδιά, είμαστε και γείτονες. Ο Παγώνης έχει πλούσια δισκοθήκη και διά αυτό έχω πάει 5-6 φορές στο σπίτι του για να ακούσω δίσκους. Άλλες σχέσεις μαζί του δεν έχω.
Ερώτηση: Εις την υπ’ αριθμό 31 κατασχεθείσα επιστολή του Καλέντζη προς εσέ με ημερομηνία 3/1978 αναφέρει το όνομα «Θανασάκης» και τον χαρακτηρίζει σαν ανεκτίμητο κεφάλαιο της μελλοντικής «σποράς και θέρους». Ποιος είναι ο Θανασάκης; και τι εννοεί «σπορά και θέρους»;;;
Απάντηση: Δεν γνωρίζω τι εννοεί γιατί δεν μιλάει συγκεκριμένα.
Ερώτηση: Εις τας κατασχεθείσας επιστολάς σου υπάρχει επιστολή που υπογραμμίζεται με την λέξη Νίκος. Ποιός σου απηύθυνε την επιστολή και ποίες οι μετ’ αυτού σχέσεις σου;;;
Απάντηση: Ονομάζεται ΤΣΑΜΗΣ Νικόλαος [Σ.Σ.: Δίνει τρίτο] . Μένουμε στον ίδιο δρόμο στην οδό Φιλολάου και είμαστε φίλοι από το 1974. Πολιτικώς και αυτός έχει εθνικοσοσιαλιστικάς ιδέας. Ο Τσάμης κατά πάσα πιθανότητα πρέπει να υπηρετεί στην Λήμνο, είναι έφεδρος αξιωματικός της Σ.Ε.Α.Π. [… ] Γιώργος είναι ο ΝΙΚΗΤΕΑΣ Γεώργιος [Σ.Σ.: Δίνει τέταρτο] . Τον Άρη τον ξέρω αλλά μου διαφεύγει το επώνυμόν του. [Σ.Σ.: Δίνει πέμπτο, αν και αυτός στάθηκε τυχερός γιατί ο Μιχαλολιάκος δεν ήξερε το επώνυμό του]  Δημήτρης είναι ο ΠΑΠΟΥΤΣΑΣ [Σ.Σ.: Δίνει έκτο]
[…] Θανάσης πιθανώς είναι ο ΚΑΡΑΚΑΤΣΑΝΗΣ [Σ.Σ.: Δίνει έβδομο]. Αιμίλιος πρέπει να είναι ο ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ [Σ.Σ.: Δίνει όγδοο]. Με τους ανωτέρω είμαι γνωστός και με τους Νικητέα, Τσάμη, Παπουτσά και Καρακατσάνη είμαι και φίλος»» [13]
Οχτώ ονόματα συναγωνιστών, γνωστών και φίλων. Οχι άσχημα για μια «Β’ συμπληρωματική κατάθεση», από έναν «σκληρό αγωνιστή που καταδιωκόταν για τις ιδέες του». Ούτε που θα ήθελε να μάθει ο τωρινός χρυσαυγίτης πόσους έδωσε στην κύρια κατάθεση. Και βεβαίως, η ημερομηνία (Πέμπτη 27/07/1978) έχει μεγάλη σημασία, μιας και ο Νίκος Μιχαλολιάκος ήταν ο πρώτος που συνελήφθη. Συνεπώς, ενδέχεται να είναι βάσιμες οι κατηγορίες των πρώην συναγωνιστών του σε αυτήν την υπόθεση, ότι δηλαδή αυτός μίλησε και τους έδωσε όλους.
Στη συνέχεια της υπόθεσης, στις 26/09/1978 παραπέμπονται οι 4 από τους 10 βομβιστές (Νίκος Μιχαλολιάκος, Γεώργιος Ηλιόπουλος, Δημήτριος Παπουτσάς και Αλέξανδρος Μαριούκλας), όχι όμως με τον αντιτρομοκρατικό Νόμο 774/78, αλλά για το 495/76 περί όπλων και εκρηκτικών..

Η τύχη του Νίκου Μιχαλολιάκου για άλλη μια φορά τον ευνοεί. Οι άλλοι 6 απαλλάσσονται με το 835/78 βούλευμα της 09/10/1978 (όχι όμως και ο Αριστοτέλης Καλέντζης). [14]

Η δίκη ξεκινάει στις 27/11/1978 στο Πενταμελές Εφετείο. Οι συνήγοροι υποβάλλον αίτημα αναβολής για να κληθούν πυροτεχνουργοί που είχαν εξετάσει τα υλικά τα οποία οι κατηγορούμενοι είχαν ομολογήσει ότι είχαν στην κατοχή τους. Το δικαστήριο έκανε δεκτό το αάιτημα [15]
Στο εδώλιο.
Στις 15/01/1979 αρχίζει ξανά η δίκη των 4 στο πενταμελές Εφετείο. Την πρώτη μέρα ο Νίκος Μιχαλολιάκος «κάνει τον άρρωστο» και το δικαστήριο δίνει εντολή να εξεταστεί από ιατροδικαστή. Την επομένη ο Νίκος Μιχαλολιάκος «αισθάνεται καλύτερα» και η δίκη συνεχίζεται. Οι μάρτυρες κατηγορίας αστυνομικοί Μιχαήλ Λάος και Ιωάννης Πιέρρος καταθέτουν:
«Ο Νίκος Μιχαλολιάκος είχε παραδώσει στον Παπουτσά μια τσάντα στην οποία υπήρχαν 11 πυροκροτητές (9 ηλεκτρονικοί και 2 πυροτεχνικοί). Ο ίδιος ο Νίκος Μιχαλολιάκος, λίγες μέρες αργότερα τηλεφώνησε στον Ηλιόπουλο να ειδοποιήσει τον παπουτσά να παραδώσει τους πυροκροτητές στον Μαριούκλα. Ο Παπουτσάς ομολόγησε (Σ.Σ.: μετά ανακάλεσε} ότι είδε στο σπίτι του Μιχαλολιάκου και μάλιστα σε ράφι βιβλιοθήκης, μια αυτοσχέδια βόμβα, έτοιμη τυλιγμένη σε χακί χαρτί από το οποίο εξείχε το φυτίλι. Στο σπίτι του Ηλιόπουλου, σε έρευνα που έγινε, βρέθηκαν σχεδιάγραμματα-υποδείγματα κατασκευής αυτοσχεδίων βομβών».
Παρά τη βλακεία του Μιχαλολιάκου, τελικά το δικαστήριο θα κηρύξει ένοχους τους δύο από τους 4, Μιχαλολιάκο και Μαριούκλα, σε ποινές 13 και 10 μηνών αντίστοιχα [16].
Στις 02/09/1979 γίνεται γνωστό ότι ο Αρειος Πάγος έκανε δεκτή αίτηση αναίρεσης του Μαριούκλα και ορίζει ότι η δίκη πρέπει να επαναληφθεί και για τον Νίκο Μιχαλολιάκο, που δεν είχε κάνει αναίρεση (!!!), λόγω του ότι η αναίρεση έχει επεκτατικό χαρακτήρα.

Η παροιμιώδης τύχη του Νίκου Μιχαλολιάκου ξαναχτύπησε [17].

Ριζοσπάστης 03/06/1979
Στη δίκη για την αναίρεση, η ποινή του Μαριούκλα μένει αμετάβλητη (οποία ατυχία), ενώ εκείνη του Νίκου Μιχαλολιάκου μειώνεται κατά 40 μέρες, από 13 μήνες σε 11 μήνες και 20 μέρες. [18]
***********

Λέγαμε στην αρχή του άρθρου για τον ισχυρισμό του Νίκου Μιχαλολιάκου με τον οποίο ψαρεύει (και παραμυθιάζει) νεαρά παιδιά για να τα στρατολογήσει στην εγκληματική ναζιστική του συμμορία, στηριζόμενος στην άγνοια των παιδιών αυτών:

«Ενώ υπηρετούσα τη θητεία μου ως Αξιωματικός των Ειδικών Δυνάμεων (Καταδρομές) σε τάγματα προκάλυψης στα σύνορα, η αστική («καραμανλική») «δημοκρατία» με δίωξε και με καταδίωξε, λόγω των εθνικιστικών ιδεών μου, και τελικά με καθαίρεσε και με φυλάκισε, σαν μέλος «επναστατικής εθνικιστικής τρομοκρατικής οργάνωσης που αποσκοπούσε στην κατάλυση της Δημοκρατίας»».
Νεαρέ χρυσαυγίτη που διαβάζεις,

έπειτα από όλα όσα είπαμε παραπάνω, νομίζουμε ότι ο τίτλος του παρόντος άρθρου πρέπει να σε κάνει να σκεφτείς λίγο για το παραμύθι που ο «αρχηγός» σου πουλάει τόσα χρόνια.
Παρά τις δήθεν «επωμίδες» και τα «εκρηκτικά», ο Νίκος Μιχαλολιάκος είναι ψεύτης, βλαξ, καταδότης και Γιώτα-4.
_________________________________________
[1] Χρυσή Αυγή, Ιδεολογική διακήρυξη, http://xryshaygh.wordpress.com/neolaia/ [Πρόσβαση 04/05/2012]
[3] Ελευθεροτυπία, 03/08/1978
[4] Νίκος Μιχαλολιάκος, Εχθροί του καθεστώτος, εκδόσεις Ασκαλών, Αθήνα, 2000, σελίδα 21
[5] Γιώργος Κρεμμυδάς, Οι άνθρωποι της δικτατορίας μετά τη χούντα, εκδόσεις Εξάντας, 1984, σελίδα 140
[6] Νίκος Μιχαλολιάκος, ό.π., σελίδες 18-19
[7] Ριζοσπάστης, 29/07/1978
[8] Γιώργος Κρεμμυδάς, ό.π., σελίδες 168-175
[9 Ιός, Η ξεχασμένη τρομοκρατία, Ελευθεροτυπία 29/09/2002, http://www.iospress.gr/ios2002/ios20020929b.htm
[10] Ελευθεροτυπία, 02/08/1978
[11] Νίκος Μιχαλολιάκος, ό.π., σελίδα 21
[12] Ιστολόγιο http://xrysiaygi.blogspot.com [Πρόσβαση 01/10/2010]
[13]  Φωτοτυπία της κατάθεσης βρίσκεται και στο βιβλίο του Χάρη Κουσουμβρή, Γκρεμίζοντας το μύθο της Χρυσής Αυγής, εκδόσεις Ερεβος, Πειραιάς, 2004, σελίδες 133-136, κλικ εδώ. Είναι γνωστό ότι οι χρυσαυγίτες δεν φημίζονται για την ευφυιία τους, και πράγματι βλέπουμε εδώ ότι ο Κουσουμβρής, ενώ κατηγορεί τον Νίκο Μιχαλολιάκο για καταδότη, ο ίδιος δεν έχει πάρει χαμπάρι ότι ο Νίκος Μιχαλολιάκος έδωσε τους συναγωνιστές του, ΠΡΟΤΟΥ αυτοί συλληφθούν, μιας που μπέρδεψε την ημερομηνία 27/07/1978 και την νόμισε για 27/07/1979. Ομως Πέμπτη έπεφτε η 27η Ιουλίου 1978 και όχι 1979.

Στο τέλος του άρθρου υπάρχει αρχείο pdf με την εν λόγω κατάθεση του Νίκου Μιχαλολιάκου

[14] Γιώργος Κρεμμυδάς, ό.π., σελίδα 173
[15] Γιώργος Κρεμμυδάς, ό.π., σελίδα 175
[16] Γιώργος Κρεμμυδάς, ό.π., σελίδες 177-178
[17] Ριζοσπάστης, 03/06/1979
[18] Γιώργος Κρεμμυδάς, ό.π., σελίδα 194
************************************************************************
Η Β’ κατάθεση Μιχαλολιάκου σε αρχείο pdf
ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Ετικέτες

"Εργάτη, μπορείς χωρίς αφεντικά"; Πρόχειρες σημειώσεις για το κεντρικό ζήτημα που αντιμετωπίζει το Κομμουνιστικό Κόμμα σήμερα

 "Εργάτη, μπορείς χωρίς αφεντικά"; Πρόχειρες σημειώσεις για το κεντρικό ζήτημα που αντιμετωπίζει το Κομμουνιστικό Κόμμα σήμερα

Δεν έχω αποφασίσει αν είναι για καλό ή για κακό που απ' την αρχή της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, οι "κριτικές" στην τακτική και στρατηγική του ΚΚΕ είναι, στην καλύτερη περίπτωση, βολές στο γαμό του Καραγκιόζη (στη χειρότερη, βέβαια, είναι ασκήσεις στην ιταμότητα και τη συκοφαντία). Πρέπει πάντως να αποτελεί κάποιου είδους ρεκόρ η απόλυτη αδυναμία (ή απροθυμία;) της εξω-ΚΚΕ "αριστεράς" να αναμετρηθεί με στοιχειώδη σοβαρότητα ή συνέπεια με το ερώτημα της σχετικής στασιμότητας του κομμουνιστικού κινήματος σε μια περίοδο τρομακτικής επίθεσης στην εργατική τάξη και τα εργατικά δικαιώματα. 

Θα προσπεράσω εδώ εντελώς τις αυτοκριτικές απαντήσεις που έχει δώσει το ίδιο το κόμμα, και για τις οποίες έχω πει ότι θεωρώ πως είναι μάλλον υπερβολικά αυστηρές σε ό,τι αφορά τα ελείμματα του υποκειμενικού παράγοντα. Κατά την κρίση μου, το αντικειμενικό πρόβλημα είναι και σαφώς σοβαρότερο, και σαφώς δυσκολότερα επιλύσιμο, και καθοριστικής σημασίας σε ό,τι αφορά τις επιπτώσεις του στον υποκειμενικό παράγοντα.

Βρίσκω χρήσιμο ως σημείο εκκίνησης το γνωστό σύνθημα του ΠΑΜΕ "Εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά" και το συνεπακόλουθο ερώτημα: σε ποιον, σε ποια κοινωνικά στρώματα απευθύνεται αυτό το σύνθημα;


Δεν είναι δύσκολο να γίνει κατανοητό ότι απευθύνεται άμεσα στην εργατική τάξη και την αγροτιά, ότι για αυτές και αυστηρά για αυτές έχει νόημα. Η εργατική τάξη (και η αγροτιά) παράγει πλούτο, έχει άμεση εμπειρία του τι σημαίνει αυτό, και συνεπώς είναι η τάξη που μπορεί να κληθεί να φανταστεί πώς θα ήταν η ζωή της αν τον παρήγαγε για τον εαυτό της και όχι για αυτούς που εκμεταλλεύονται την εργατική της δύναμη.

Όμως η εργατική τάξη είναι επίσης η τάξη που χτυπήθηκε βαναυσότερα από την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση. Και πιο συγκεκριμένα, η εργατική τάξη είναι αυτή που είδε τα εργοστάσια να κλείνουν (για αρκετό καιρό πριν την κρίση), τις οικοδομές να σταματούν, τα ναυπηγεία να ρημάζουν, και τον εαυτό της να απολύεται, γιατί η ελευθερία κίνησης του κεφαλαίου του επέτρεψε να αποσυρθεί από τέτοιες επενδύσεις ή να την κοπανήσει για φτηνότερη εργατική δύναμη. Η εργατική τάξη είναι η βασική τάξη που εκπροσωπείται στον "εφεδρικό στρατό" των ανέργων, του οποίου το μέγεθος έχει φτάσει σε τέτοια επίπεδα στην Ελλάδα, ώστε να δικαιούται κανείς να αναρωτηθεί αν πρόκειται πλέον καν για "εφεδρικό στρατό" ή αν αποτελεί σημάδι της εμφάνισης μιας τάσης στον σήποντα καπιταλισμό να κρατάει πλέον μόνιμα ένα σημαντικότατο κομμάτι των παραγωγικών δυνάμεων εκτός παραγωγής, ως πλεονάζον.

Ο άνεργος, είναι, ανάμεσα σε άλλα, ένας άνθρωπος ο οποίος έχει αποκολληθεί από τα παραγωγικά μέσα και από το έδαφος του χώρου εργασίας. Αυτή η αποκόλληση σημαίνει την απώλεια όχι απλώς τμήματος των μέσων διαβίωσής του αλλά και:

α) της καθημερινής επαφής με άλλους εργάτες

β) της καθημερινής επαφής με τη σφαίρα της παραγωγής και τους νόμους που τη διέπουν

γ) των οργανωτικών δυνατοτήτων και δικτύων που κάνει εφικτά το έδαφος του χώρου εργασίας

δ) την υπαρξιακής επαφής με την αίσθηση ότι είναι "χρήσιμος", ότι παράγει πλούτο αντί να καταναλώνει ελεημοσύνη, δηλαδή του ψυχικού υποστρώματος της ίδιας της αίσθησης της "αξιοπρέπειας", όπως την αντιλαμβάνεται μεγάλο τμήμα της εργατικής τάξης.

Ο άνεργος είναι επίσης κάποιος ο οποίος έχει "απελευθερωθεί απ' τα αφεντικά" μόνο με τη μορφή της σαδιστικής παρωδίας, δηλαδή κάποιος που έχει πεταχτεί στο περιθώριο της κοινωνικής ζωής για να φυτοζωήσει· για αυτόν το σύνθημα "μπορείς χωρίς αφεντικά" έχει ισχυρή δόση ειρωνείας. Στη συνείδηση ενός μεγάλου τμήματος ανέργων, αυτό ακριβώς είναι το πρόβλημα αντί να είναι η λύση: έμειναν χωρίς αφεντικά.

Την ίδια στιγμή που η εργατική τάξη τσακίζεται απ' την ανεργία, και που η ανεργία εξαναγκάζει ένα όλο και μεγαλύτερο κομμάτι της στην απόσυρση, την ήττα, την απάθεια, την εσωστρέφεια, την απόλυτα κατανοητή αδυναμία να ενισχύσει το κίνημα οικονομικά ή/και με την ενεργό συμμετοχή, το ίδιο αυτό καπιταλιστικό σύστημα σε κρίση συντηρεί:

α) Ένα στρατό ακαδημαϊκών, με τα ευρωενωσιακά ερευνητικά τους προγράμματα, με τη συμμετοχή τους σε δεξαμενές σκέψης, με τα συνέδρια και τις ενώσεις τους, με τα πανεπιστήμια-εκκολαπτήρια επιχειρηματικότητας και "φρέσκων ιδεών" τους, με τις πομπώδεις ενασχολήσεις τους με τη "δημοκρατία" ή τα "κινήματα των μέσων κοινωνικής δικτύωσης", με λίγα λόγια, με την άμεση ή έμμεση ενασχόλησή τους με την ιδεολογική και οικονομική ενίσχυση του μονοπωλιακού κεφαλαίου

β) Τους συνδεόμενους και εξαρτώμενους από τους πρώτους μεταπτυχιακούς φοιτητές, υποψήφιους διδάκτορες, μεταδιδακτορικούς ερευνητές, ερευνητές με εξάμηνο stage, κλπ, οι οποίοι διαβάζουν το έργο των πρώτων, το μεταφράζουν, το διακινούν, το εκλαϊκεύουν, το μιμούνται, και το προωθούν, ακολουθώντας τους, με προσδοκία την "επιτυχία", στις δεσμεύσεις τους προς το κεφάλαιο και προς τα πολιτικά κόμματα που το εκφράζουν

γ) Καλλιτέχνες παντός είδους: σκηνοθέτες, τραγουδιστές, ηθοποιούς, performance artists, κλπ

δ) Δημοσιογράφους, δημοσιολόγους, spinners, φωτογράφους, φωτορεπόρτερ, σκιτσογράφους, παρουσιαστές, επιφυλλιδογράφους, με διάφορες σχέσεις εργασίας και μεγάλη απόκλιση στις αμοιβές

ε) Γραφίστες, web designers,  υπεύθυνους δημοσίων σχέσεων, διακοσμητές, σχεδιαστές,  djs, promoters, κλπ

στ) Στελέχη ΜΚΟ, "επαγγελματίες ακτιβιστές", επιδοτούμενους προαγωγείς "κοινωνικής συνείδησης".

Ο αναγνώστης θα συνειδητοποίησε φαντάζομαι ότι αυτό που μόλις περιέγραψα δεν είναι απλώς μια σειρά κλάδων αλλά η βασική πρωτοπορία της νέας σοσιαλδημοκρατίας στην Ελλάδα και διεθνώς· οι πρωτεργάτες των φαινομένων "ΣΥΡΙΖΑ", "Podemos", "OWS", κλπ.

Τι νόημα έχει για αυτά τα στρώματα το σύνθημα "εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά";

Πιθανώς, του χιούμορ, διότι άλλο νόημα δεν έχει κανένα. Πρώτον, δεν εκλαμβάνουν εαυτούς ως εργάτες, αλλά δεύτερον και σημαντικότερον, έχουν απόλυτη επίγνωση της πλήρους εξάρτησης της εργασίας τους από "αφεντικά": υπάρχει, για να δώσω ένα παράδειγμα, ακαδημαϊκός που δεν γνωρίζει ότι το βαθυστόχαστο και επιχορηγούμενο απ' το Ινστιτούτο Χ της ΕΕ πόνημά του "Η δημοκρατία των πλατειών και η ενδεχομενικότητα της ρήξης" θα πήγαινε για ανακύκλωση χάρτου σε μια σοσιαλιστική κοινωνία; Ή ότι η ικανότητά του να εξηγεί το "Κεφάλαιο" μέσα από χολυγουντιανές ταινίες θα αμειβόταν χαμηλότερα από το επάγγελμα του οδοκαθαριστή; Αρκετά από τα επαγγέλματα που ανέφερα δεν μπορούν να υπάρξουν εκτός υπεραναπτυγμένου καπιταλισμού, και είναι, είτε απ' τη σκοπιά της μορφής τους, είτε απ' αυτή του περιεχομένου τους (είτε και τα δύο) παντελώς άχρηστα σε μια σοσιαλιστική οικονομία, σε δραματική αντιπαράθεση με τον ηλεκτρολόγο, τον εργάτη στα ορυχεία, τον σοβατζή, τον τορναδόρο και τον οξυγονοσυγκολλητή, που κάνουν δουλειά αντικειμενικά χρήσιμη για κάθε τρόπο παραγωγής. Το σύνθημα που θα ταίριαζε πολύ περισσότερο για αυτά τα στρώματα-διακόσμηση του παγκόσμιου ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού είναι: "νέα εργατική αριστοκρατία, δεν θα υπήρχες χωρίς αφεντικά." Το εργατικό κίνημα μπορεί να περιμένει συμπαράσταση απ' αυτά τα στρώματα όντως μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία: δεν πρόκειται να την έχει ποτέ.

Είπα "νέα εργατική αριστοκρατία." Πρέπει να κάνουμε μια παύση σ' αυτόν τον όρο. Ο Λένιν δεν είχε την παραμικρή ιδέα, όταν τον ανέπτυσσε, ότι ο καπιταλισμός θα έφτανε σε σημεία ανάπτυξης που να του επιτρέπουν να συντηρεί κομμωτές σκύλων ή image consultants. Για αυτόν, η "εργατική αριστοκρατία" ήταν ό,τι έλεγε η φράση: τμήμα της εργατικής τάξης που εξαγοράζεται από το ιμπεριαλιστικό κεφάλαιο και αποσπάται έτσι από το σώμα της για να μεταμορφωθεί σε όπλο εναντίον της. Αλλά αυτό το τμήμα είναι εντελώς ξεχωριστό πράγμα από τα στρώματα που αναφέρθηκαν πιο πάνω, είναι οι εργατοπατέρες, οι εργοδοτικοί συνδικαλιστές, το προσωπικό που στην Ελλάδα συνδέεται ανεξίτηλα με το Παπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, και οι σύγχρονοί του αντικαταστάτες ή συνεχιστές στη ΓΣΕΕ και την ΑΔΕΔΥ. Η "εργατική αριστοκρατία" που ήξερε ο Λένιν ήταν συνδικαλιστικά οργανωμένη και ενεργή, φυσικά σε κατεύθυνση συμφιλίωσης με το κεφάλαιο. Αλλά άλλο αυτό και άλλο αυτό που περιέγραψα ως πρωτοπορία κομμάτων τύπου ΣΥΡΙΖΑ, που στην πλειοψηφία της, ουδεμία σχέση είχε ποτέ με συνδικαλιστική οργάνωση, και που ελάχιστη επαφή είχε ποτέ με συλλογική δράση στους χώρους δουλειάς. 

Το κεντρικό λοιπόν ζήτημα που αντιμετωπίζει το Κομμουνιστικό Κόμμα σήμερα είναι ότι η στρατηγική του περνάει μέσα από έναν δρόμο που τον έχει μπλοκάρει η ίδια η γιγάντωση του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και η παγκοσμιοποίησή του: ένα μεγάλο κομμάτι της σάρκας και του αίματός του βρίσκεται πεταμένο από την παραγωγική διαδικασία, περιθωριοποιημένο και απομονωμένο, ενώ η κλασική εργατική αριστοκρατία χαίρει άκρας υγείας και καπιταλιστικής χρηματοδότησης, την στιγμή που ένας στρατός "παραγωγών νοημάτων" κάνει ανενόχλητος πλύση εγκεφάλου για λογαριασμό του ίδιου αυτού κεφαλαίου, ακόμα και με αντίτιμο τα...ψίχουλα.

Μάλιστα, τα ψίχουλα στα οποία το ΚΚΕ καλεί το λαό να μην αρκεστεί. Διότι βεβαίως, κάποιος που κάθεται σπίτι του και πατάει κουμπιά σε ένα πληκτρολόγιο δεν είναι ηλίθιος να έχει απαιτήσεις απ' τον σημερινό καπιταλισμό για κάτι παραπάνω. Οι χαλυβουργοί έλεγαν "δεν λιώνω στο καμίνι για 500 ευρώ" γιατί έλιωναν στο καμίνι. Ο web designer κι ο συμβασιούχος ΜΚΟ τι αναμένεται να πει; Δεν ξαναπιάνω ηλεκτρονικά γραφικά και δεν ξαναφτιάχνω κονκάρδες και δημόσιες σχέσεις για κάτω από τον κατώτατο μισθό; Όχι βέβαια. Στην ανάγκη, θα επινοήσει ένα πολύ ωραίο γραφικό που θα διαφημίζει την "αξιοπρέπειά" του και θα στήσει στο πι και φι κι ένα "κίνημα" παρόμοιων "αξιοπρεπών" στο facebook. Και κάλεσέ τον "να πάρει τα μέσα παραγωγής στα χέρια του" όσο θες. Να τα κάνει τι; Να παράξει "νοήματα" προς κατανάλωση σε μια κοινωνία που θα είναι χειραφετημένη απ' τον ιδεολογικο-σημειολογικό αχταρμά που πουλάει για να ζήσει; Στον τοίχο μιλάς.

Είπα πολλά και με πρόχειρο τρόπο, χωρίς να μπω σε βάθος, γιατί ήθελα να τα βάλω κάτω ως χοντρική εικόνα. Το πρώτο κομβικό ζήτημα που άφησα έξω είναι το ζήτημα της σχέσης της πτωτικής τάσης του κέρδους με την υπερδιόγκωση του τριτογενή τομέα παραγωγής σε ό,τι αφορά, πλέον, την "παραγωγή νοημάτων" ή "σημαινόντων", σφαίρας που ήταν αδύνατο για τους Μαρξ και Λένιν να διανοηθούν, και η οποία κυριαρχεί σήμερα στην συνολική αντίληψη για την πολιτική. Και βεβαίως, όσο κυριαρχεί, τόσο η πολιτική θα είναι θέαμα και σημειολογία, και τόσο θα συνεχίζονται οι απελπιστικά ανόητες κριτικές στο ΚΚΕ για "κακή επικοινωνιακή πολιτική", ωσάν η "επικοινωνιακότητα" να μην είναι οργανικό τμήμα του θριάμβου του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού.

Το δεύτερο, και ακόμα δυσκολότερο, είναι το "τι να κάνουμε" απέναντι στα μεγάλα τμήματα της εργατικής τάξης που έχουν παραγκωνιστεί μέσω της κρίσης, και τα οποία έχουν κλείσει τ' αυτιά και δεν πρόκειται να ακούσουν κανέναν, εκτός απ' αυτόν που βρει τρόπο να τους βάλει φαί στο τραπέζι, ή, πολύ καλύτερα, να τους ξαναδώσει δουλειά και ρόλο στην κοινωνία. Αυτός που καταφέρει κάτι τέτοιο θα έχει ήδη βρει την οδό διαφυγής απ' τον ασφυκτικό κλοιό ενός καπιταλισμού, του οποίου η αντικειμενική αποτυχία ως συστήματος εκφράζεται ακριβώς απ' την παρατεταμένη του αδυναμία να χρησιμοποιήσει τις παραγωγικές δυνάμεις που ο ίδιος ανέπτυξε.

Αναρτήθηκε από
ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Ετικέτες
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

TOP READ