«Να μην πάρουν οι εργάτες προκηρύξεις του ΚΚΕ. Για κανέναν λόγο…»

Κατιούσα

Ήταν μεσημέρι στις 28 του Ιούλη 1980, όταν έξω από την πύλη του εργοστασίου της ΕΤΜΑ,  δολοφονήθηκε η κομμουνίστρια φοιτήτρια της Παντείου Σωτηρία Βασιλακοπούλου.
Η Σωτηρία ήταν μέλος της ΚΝΕ και με συντρόφους της οργάνωσής της βρίσκονταν έξω από την πύλη για να μοιράσουν στους εργάτες προκηρύξεις για την πανεργατική απεργία που θα γινόταν την επόμενη μέρα. Η εργοδοσία, στηριγμένη και στις πλάτες της αστυνομίας που βρισκόταν στον περίβολο του εργοστασίου, είχε δώσει ρητή διαταγή στους μπράβους της: «Να μην πάρουν οι εργάτες προκηρύξεις του ΚΚΕ. Για κανέναν λόγο…»!
Όταν σχόλασε η βάρδια και άνοιξε η πύλη, ο Μάριος Χαρίτος γνωστός τραμπούκος της εργοδοσίας και οδηγός ενός από τα λεωφορεία που μετέφεραν τους εργάτες, με μεγάλη ταχύτητα έπεσε πάνω στους φοιτητές. Το λεωφορείο πέρασε πάνω από το σώμα της Σωτηρίας και τη σκότωσε. Οι αστυνομικοί που παρακολουθούσαν από απόσταση τη δολοφονική επίθεση φυγάδευσαν τον δολοφόνο οδηγό και κατέγραψαν στα συμβάντα της ημέρας την εν ψυχρώ δολοφονία ως «τροχαίο ατύχημα».
Λίγο μετά τη δολοφονία χιλιάδες εργατών και λαού έξω από το εργοστάσιο διαδηλώνουν και αφήνουν λουλούδια στο ποτισμένο με το αίμα της Σωτηρίας σημείο του δρόμου, ακριβώς έξω από την πύλη που χωρίζει τους εργάτες του εργοστασίου από τους διαδηλωτές. Μια εργάτρια της ΕΤΜΑ θα πει: «Η Σωτηρία ήταν δικό μας σπλάχνο… Τη φάγανε κι είχαν όλους εμάς στο νου τους…». Οι δυνάμεις καταστολής χτυπούν τους διαδηλωτές.
Για το έγκλημα δεν τιμωρήθηκε κανείς. Ο εισαγγελέας Θεοφανόπουλος έκρινε τη δολοφονία της Σωτηρίας σαν «τροχαίο ατύχημα» και άσκησε δίωξη κατά του δολοφόνου Χαρίτου για «ανθρωποκτονία εξ αμελείας». Στους ηθικούς αυτουργούς του εγκλήματος, δηλαδή στην εργοδοσία της ΕΤΜΑ, δεν ασκήθηκε καμία δίωξη.
Την επόμενη μέρα πραγματοποιήθηκε η προγραμματισμένη πανεργατική απεργία. Η θυσία της Σωτηρίας συντέλεσε στο να σπάσει η τρομοκρατία στην ΕΤΜΑ και η συμμετοχή των εργατών του εργοστασίου να είναι καθολική.
Η Σωτηρία Βασιλακοπούλου πήρε τη θέση της δίπλα στους ήρωες-μάρτυρες της ταξικής πάλης, που θυσίασαν τη ζωή τους για μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση, για τη νίκη της εργατικής τάξης, για έναν κόσμο σοσιαλιστικό. Τα οράματα και τα ιδανικά της  Σωτηρίας είναι σήμερα επίκαιρα όσο ποτέ. Η θυσία της δεν πήγε χαμένη, παραμένει ζωντανή στη μνήμη και την καρδιά, και εμπνέει τους σύγχρονους αγώνες της εργατιάς, του λαού, της νεολαίας.
Το έγκλημα στην ΕΤΜΑ δεν ξεχνιέται. «Τον ξέρομε τον ένοχο, είναι γνωστή η αιτία…»,  το εκμεταλλευτικό σύστημα που μας στερεί τη ζωή που μας αξίζει και δικαιούμαστε.

***

Δείτε ακόμα:
Γιάννης Ρίτσος: Στη συντρόφισσα Σωτηρία Βασιλακοπούλου

Βαν Γκογκ ο επαναστάτης

Κατιούσα

Σαν σήμερα, στις 29 του Ιούνη 1890, έδωσε τέλος στη ζωή του ο μεγάλος ζωγράφος Βίνσεντ Βαν Γκογκ. Γεννήθηκε στην Ολλανδία, στις 30 του Μάρτη 1853. Μέχρι να ασχοληθεί με τη ζωγραφική, ασχολήθηκε με το εμπόριο ειδών τέχνης, έκανε τον ιεροκήρυκα και τον βιβλιοπώλη. Το 1880 άρχισε να σπουδάζει ζωγραφική στην Ακαδημία Καλών Τεχνών των Βρυξελλών. Στην ουσία όμως, ήταν αυτοδίδακτος Ο Βαν Γκογκ, όπως και πολλοί άλλοι καλλιτέχνες του 19ου αιώνα, εμπνεόταν από τις εμπειρίες που του πρόσφεραν η φτώχεια και η κοινωνική αδικία, καθώς και από τη συμπάθειά του για το συνάνθρωπο.
Η εντατική δουλειά στα τελευταία χρόνια της ζωής του επιδείνωσε τις κρίσεις της ψυχικής του αρρώστιας.  Το 1890 αυτοπυροβολήθηκε στη διάρκεια ενός περιπάτου και τρεις μέρες μετά πέθανε.
Ο Βαν Γκοκ ήταν τελείως άπορος και δεν είχε τη δυνατότητα ούτε για τον καμβά και τα χρώματά του να πληρώσει. Είχε όμως οικονομική υποστήριξη από τον αδελφό του. Σχεδόν άσημος στη διάρκεια της ζωής του, ο Βαν Γκογκ κέρδισε την αναγνώριση μετά το θάνατό του. Όσο ζούσε, πουλήθηκε ένας και μοναδικός πίνακάς του σε ανοιχτή αγορά στις Βρυξέλλες, ενώ τις τελευταίες δεκαετίες οι πίνακές του είναι από τους πιο ακριβοπληρωμένους της αγοράς.
Για τον «απροσάρμοστο στον απάνθρωπο κόσμο» της κοινωνικής αδικίας Βαν Γκογκ, που όμως «διάβαζε» άριστα την εποχή του και αφουγκραζόταν τον παλμό του νέου που γεννιόταν, βρήκαμε στο αρχείο και παρουσιάζουμε ένα εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο του τεχνοκριτικού Νίκου Αλεξίου, δημοσιευμένο στον Ριζοσπάστη (1/10/1980):

Ο Ολλανδός ζωγράφος Βαν Γκογκ είναι αρκετά γνωστός και πιο πέρα απ’ τον εικαστικό χώρο, τουλάχιστο σαν όνομα. Συντέλεσαν σ’ αυτό πολλά δημοσιεύματα που πραγματεύονταν τη ζωή και το έργο του. Σαν εικαστικός δημιουργός έχει πάρει αναμφισβήτητα διακεκριμένη θέση ανάμεσα στους σύγχρονούς του ομότεχνους. Μορφοπλαστικά ακουμπά κι αυτός στον τότε θεωρούμενο επαναστατικό ιμπρεσιονισμό. Ξεχωρίζει ωστόσο απ’ τους επιφανείς εκπροσώπους του (Μανέ, Μονέ, Σίσλεϊ, Ντεγκά, Γκωγκέν, Λωτρέκ) γιατί ο Βαν Γκογκ στο έργο του βασικά αφουγκράζεται ασταμάτητα τον ανθρώπινο πόνο.
Ο πολύς κόσμος διάβασε σα μυθιστόρημα για τη φτωχική και βασανισμένη ζωή του. Έγινε δηλαδή κατά κάποιο τρόπο σύμβολο, για το ποια είναι η μοίρα των πραγματικών δημιουργών που ζητούν να διευρύνουν τον ορίζοντα της ανθρώπινης ζωής. Δημοσιεύτηκε ακόμα η αλληλογραφία του προς τον αδελφό του, τον καλό του άγγελο που ζούσε στο Λονδίνο, και του παραστάθηκε σ’ όλη τη βασανισμένη του ζωή. Η αλληλογραφία είναι ένα ντοκουμέντο αξιόλογο για την καλλιτεχνική ατμόσφαιρα κείνης της εποχής και πέρα απ’ αυτό γιατί αποκαλύπτει τον ανήσυχο, βαθύ και διεισδυτικό στοχασμό του Βαν Γκογκ. Και πάνω σ’ αυτά προστέθηκε το δραματικό τέλος της ζωής του, η αυτοκτονία του. Η διάσπαση του εσωτερικού κόσμου ενός ατόμου, που προωθήθηκε στις πιο τολμηρές περιοχές του πνεύματος και στον αφάνταστο πλούτο του αισθήματος.
Για όλα αυτά ο Βαν Γκογκ θεωρείται μια μαρτυρική ύπαρξη, άτομο απροσάρμοστο στον απάνθρωπο κόσμο μας κι όπως είπαμε σύμβολο της πικρίας που συνοδεύει όσους προσπαθούν να διευρύνουν τον πολιτιστικό μας ορίζοντα. Μια μορφή δηλαδή πάσχουσα, ευσυγκίνητη, οραματική, που πιστεύει στον άνθρωπο. Πολύ ανθρώπινος και πολύ κοντά μας.
Τα περισσότερα δημοσιεύματα για το ζωγράφο Βαν Γκογκ είναι αφηγηματικά για τη ζωή και το έργο του. Διάφορες ερμηνευτικές απόψεις για την ιδιαιτερότητα του ζωγραφικού του έργου. Διογκώνονται όμως δυσανάλογα τα μορφοπλαστικά χαρακτηριστικά του, και δεν ερευνάται όσο χρειάζεται η πηγή που τα έθρεψε. Παραδέχονται όλοι ότι η ζωγραφική του Βαν Γκογκ προσκόμισε κάποιο προσωπικό, κάποιο νέο, νεοπαρουσίαστη εικαστική έκφραση. Μα ο τελευταίος λόγος, η πρωταρχική φύτρα κάθε νέου, γενικά στη ζωή, και ιδιαίτερα στην τέχνη, πηγάζει από μια καινούργια αντιμετώπιση του κόσμου, μια νέα γωνία όρασης της ζωής. Αυτή η καινούργια όραση γονιμοποιεί και τη νέα εκφραστική μορφή. Το νοηματικό στοιχείο, το περιεχόμενο, όχι μόνο προηγείται σε σπουδαιότητα, αλλά προβαδίζει και χρονικά και στη φύση και στην κοινωνία, κατά συνέπεια στην τέχνη («Κρείσων πάντων μύθος». Αριστοτέλης).
Και ποιο ήταν το καινούργιο περιεχόμενο που μορφοποίησε η εικαστική ιδιοφυία του Βαν Γκογκ;
Θα μας το πει ο ίδιος, σ’ ένα αποκαλυπτικό του γράμμα, που στέλνει στον αδελφό του το Σεπτέμβρη του 1880, και που πρέπει να το μάθουν, να το χαρούν και να το θαυμάσουν όσοι πιστεύουν και μάχονται για την κοινωνική αλλαγή.
«Όταν ξανάρθεις στο εργαστήρι θα δεις, πιστεύω, πολύ γρήγορα ότι έχω πάντα στο μυαλό μου το σχέδιό μου σχετικά με τις φιγούρες των εργατών σε λιθογραφία…Έχω ένα σπορέα, ένα θεριστή, μια γυναίκα στη σκάφη, μια εργάτρια μεταλλείου, μια μοδίστρα, ένα σκαφτιά, μια γυναίκα με φτυάρι,  ένα νεαρό με μια χειράμαξα γεμάτη κοπριά, κι αν είναι ανάγκη κι άλλα ακόμα. Το μυστικό του Λερμίτ, νομίζω δεν πρέπει να είναι άλλο, εκτός από το ότι γνωρίζει το πρόσωπο γενικά, δηλαδή το υπερήφανο, αυστηρό πρόσωπο του εργάτη πέρα για πέρα, κι ότι παίρνει τα θέματά του απ’ την καρδιά του λαού…Αισθάνεται κανείς ενστικτωδώς πως πάρα πολλά πράγματα αλλάζουν και πως όλα θ’ αλλάξουν. Βρισκόμαστε στο τελευταίο τέταρτο ενός αιώνα που θα τελειώσει πάλι με μια τεράστια επανάσταση.  Αλλά κι αν υποθέσουμε πως βλέπουμε στο τέλος της ζωής μας την αρχή της, τους καλύτερους καιρούς καθαρού αέρα και αναζωογόνησης ολόκληρης της κοινωνίας, μετά απ’ αυτή τη μεγάλη θύελλα σίγουρα δε θα τη ζήσουμε».
Κοντά στην καρδιά του λαού, ενοποιημένος στην ομαδική ψυχή ο Βαν Γκογκ αφουγκραζόταν με σαφήνεια τον κοχλασμό που την συντάραξε. «Στον υπερήφανο και αυστηρό» εργαζόμενο έβλεπε τις πρωτοπόρες δυνάμεις, τους φορείς της επανάστασης. Με τις ευαίσθητες κεραίες της καλλιτεχνικής του ιδιοσυγκρασίας, πρόβλεπε με σιγουριά «τη θυελλώδη επανάσταση που θ’ άλλαζε ολόκληρη την κοινωνία».
Δεν ήταν μια προφητεία, δεν ήταν ποιητικός οραματισμός, ήταν μια λογική συνέπεια της κοινωνικής κατάστασης. Ελπίζει ο Βαν Γκογκ να ξεσπάσει η αναμενόμενη θύελλα μέσα στο τέλος του 19^ου αιώνα, όπως «πάλι» γίνηκε στο τέλος του 18^ου η Γαλλική Επανάσταση. Κι ελπίζει ο πικραμένος καλλιτέχνης να δει στις μέρες του τουλάχιστον την αρχή της, γιατί έως ότου συντελεστεί η αναζωογόνηση ολόκληρης της κοινωνίας δε θα την προφτάσει. Δε θ’ αναπνέει τον καθαρό της αέρα, γιατί ο Βαν Γκογκ δεν είναι κανένας ουτοπιστής, δεν περπατά στα σύννεφα.
Ξέρει καλά πως η θυελλώδης επανάσταση που γκρέμισε τα νεκρωμένα κοινωνικά σχήματα, είναι ένας απαραίτητος σταθμός, μια χρονική αφετηρία. Μα η ολοκλήρωσή της είναι μια μακριά, μεθοδευμένη πορεία μέσα στο χρόνο, που μόνο ο ενθουσιασμός και η επιστημονική γνώση των φορέων της μπορεί να την επισπεύσει.
Η αρχή της μεγάλης επανάστασης δε γίνηκε ως το τέλος του 19^ου αιώνα. Γίνηκε όμως στις αρχές του εικοστού με τη μεγάλη, την κοσμοϊστορική Οχτωβριανή Επανάσταση. Και μεις που ευτυχίσαμε να δούμε όχι μόνο την αρχή της θυελλώδους επανάστασης επανάστασης, αλλά να παρακολουθήσουμε την αναζωογόνηση ολόκληρης της ρούσικης κοινωνίας, την επέκταση του «καθαρού αέρα» και σ’ άλλους λαούς, αισθανόμαστε θαυμασμό και συντροφική περηφάνια προς το μεγαλοφυή ζωγράφο Βαν Γκογκ, που σαν ψυχή και σαν έργο ανήκει στο προλεταριάτο. Πώς απόδοσε εικαστικά την προλεταριακή του τοποθέτηση, θ’ αναφερθούμε σε κάποιο άλλο σημείωμα.

ΤΑΞΙΚΕΣ ΠΑΡΕΙΣΦΡΗΣΕΙΣ

Η Νέα Δημοκρατία και από τον κυβερνητικό θώκο συνεχίζει με διαξιφισμούς και φραστικά πυροτεχνήματα, που τροφοδοτούν την επικαιρότητα, να πείσει ότι οι αντιμετωπίσεις των προβλημάτων είναι τελείως διαφορετικές από εκείνες της προηγούμενης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Η εμμονή για κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, για να συκοφαντηθεί ακόμα κι ένας κουτσουρεμένος συμβολισμός ελευθερίας, η κινδυνολογία για την έλλειψη ασφάλειας, που δικαιολογεί  την αύξηση της αστυνόμευσης, η επιχείρηση εξωραϊσμού θεσμών εξουσίας όπως η εκκλησία,  που δίνει ιδεολογικό κάλυμμα σε κυβερνητικές επιλογές παρουσιάζονται υπερβολικά αντιθετικές μ’ εκείνες της προηγούμενης κυβέρνησης για να πείσουν για την αλλαγή πολιτικής. Μια πολιτική που η κύρια διαφοροποίησή της εντοπίζεται περισσότερο στον τρόπο μεθόδευσης  επιβολής της και στους φραστικούς εξωραϊσμούς που χρησιμοποιούνται για την δικαιολόγηση της και λιγότερο σ’ αυτήν την ίδια την πολιτική και την  εφαρμογή της.

          Έτσι ο Κ. Μητσοτάκης επιμένει και μετεκλογικά να προπαγανδίζει σαν  επίκεντρο της πολιτικής του τα συμφέροντα   της μεσαίας τάξης, σε παραλληλία  με τους «πολλούς» του ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να παραλείπει κάθε φορά που εξαγγέλλει κάποιο μέτρο να τονίζει πως την ευνοεί. Π.χ. όταν στις προγραμματικές του δηλώσεις υποσχέθηκε ελάφρυνση του ΕΝΦΙΑ απευθυνόμενος στο ΣΥΡΙΖΑ δήλωσε «Όταν ελαφρύνουμε τον ΕΝΦΙΑ δεν αναφερόμαστε στους πλούσιους της Εκάλης αλλά στη μεσαία τάξη που εσείς εξοντώσατε»

              Και κολακευμένοι  οι ψηφοφόροι του επειδή  ανήκουν στη μεσαία τάξη αισιοδοξούν πως θα  επανέλθουν  στην προ της κρίσης κατάσταση, που εξαιτίας της πολιτικής του  ΣΥΡΙΖΑ με τα μνημόνια απώλεσαν, ξεχνώντας πως από κοινού ψηφίστηκαν  και εφαρμόστηκαν και από  Νέα Δημοκρατία και ΠΑΣΟΚ.  

 Ο χαρακτηρισμός «μεσαία» είναι κολακευτικά παραπλανητικός, δεδομένου ότι υποδηλώνει πως  τα άτομα της μεσαίας τάξης βρίσκονται στο μέσο της κατανομής του εισοδήματος όλου του πληθυσμού, συμπεριλαμβανομένων και των πολύ πλούσιων. Μια ασαφής περιγραφή της περιλαμβάνει αυτούς που βρίσκονται κάτω από την τάξη των μεγάλων  καπιταλιστών πάνω από το προλεταριάτο. Αυτό το κοινωνικό στρώμα που ολοένα και φθίνει αποτελείται από μικρούς εμπόρους, καταστηματάρχες, όλους  αυτούς που ανήκουν στην ιεραρχία αξιωματούχων, μέλη ελεύθερων επαγγελμάτων κλπ. Όλους αυτούς που κάθε φορά  που υποφέρουν από τον ανταγωνισμό ακόμα μεγαλύτερων καπιταλιστών καταγγέλλουν εκείνους που βρίσκονται ψηλότερα απ’ αυτούς και φωνάζουν για βοήθεια εκ μέρους της μεσαίας τάξης.

Ιδανικό που έχει η μεσαία τάξη είναι πως μπορεί να αυξηθεί το εισόδημά της προς υψηλότερα οικονομικά στρώματα μέσω της εξέλιξης της σταδιοδρομίας και των αναβαθμίσεων των μισθών. Η διάψευση αυτής της φιλοδοξίας στη δεκαετία της κρίσης, με την αύξηση τιμής των αγαθών και υπηρεσιών και την καθήλωση και μείωση των μισθών, χρεώθηκε στην κακοδιαχείριση κι ανηθικότητα, που η επιστροφή στην κανονικότητα μετά την …τιμωρία των μνημονίων, θα αποκαταστήσει την προτέρα κατάσταση. Και τώρα αναμένεται από  τον Κ. Μητσοτάκη και την κυβέρνησή του η πραγματοποίηση του πόθου της.

  Το παράδοξο είναι πως ενώ απορρίπτεται από τον κυρίαρχο λόγο κάθε ταξική διάσταση των πολιτικών επιλογών υποστηρίζοντας μάλιστα πως η οικονομία της αγοράς και η δημοκρατία δίνουν δυνατότητα ισοσκελισμού των κοινωνικοοικονομικών διαφορών, παρεισφρέει όμως στον προπαγανδιστικό λόγο των κυβερνώντων, έστω και διαστρεβλωμένα.

Βέβαια η αναφορά σε μεσαία τάξη στην πραγματικότητα δεν χρησιμοποιείται παρά για υπεράσπιση του καπιταλισμού.  Πέρα από το γεγονός πως η ασάφεια της περιγραφής της κολακεύει ένα μεγάλο τμήμα εργαζομένων, που ακολουθώντας τις επιθυμίες του, να θεωρεί τον εαυτό του πως ανήκει σ’ αυτήν, το σημαντικό είναι πως δύσκολα όσοι πιστεύουν ότι ανήκουν στη μεσαία τάξη είναι ευνοϊκοί προς το σοσιαλισμό. Η πεποίθησή τους για την κοινωνικοοικονομική τους κατάταξη τους κάνει πιο πρόθυμους να γίνουν οι ίδιοι μεγάλοι καπιταλιστές. Κι αν σε ορισμένες περιστάσεις, μπορεί να επιθυμούν περιστασιακά να περιορίσουν την ελευθερία του ανταγωνισμού – χρησιμοποιώντας το όνομα του  σοσιαλισμού  προς όφελός τους-  δεν θέλουν όμως να εγκαταλείψουν τη δική τους ανεξαρτησία ή προνόμια που μπορεί να τους εξασφαλίζει η να υπόσχεται πως τους εξασφαλίζει η οικονομία της αγοράς. Συνεπώς, όταν υπάρχει ισχυρή μεσαία τάξη, μπορεί να λειτουργεί ως προστατευτικός τοίχος για τους καπιταλιστές ενάντια στους αγώνες του εργατικού κινήματος. Εάν οι εργάτες ζητήσουν την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής, βρίσκουν σε αυτή τη μεσαία τάξη εξίσου πικρή αντίπαλο όπως στους ίδιους τους καπιταλιστές.

          Η εξαφάνιση της μεσαίας τάξης μπορεί πραγματικά να προκαλέσει ανησυχία για το κεφάλαιο, αφού λειτουργεί ως σωματοφύλακας της ιδιωτικής ιδιοκτησίας, ανάχωμα στις πιθανές πιέσεις της δύναμης του προλεταριάτου.

        Κι όταν εξαγγέλλονται λοιπόν ψευδεπίγραφες ελαφρύνσεις για τη μεσαία τάξη, στην πραγματικότητα  γίνεται μια προσπάθεια προσεταιρισμού της, για να μη συμμαχήσει με τους εξαθλιωμένους εργαζόμενους, στην τελική δηλ. για να υπερασπίζεται  τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής.

Δολοφόνος με άμεσο δόλο ο Κορκονέας – Αθώωση Σαραλιώτη λόγω αμφιβολιών

Κατιούσα

Μεικτά συναισθήματα αφήνει η απόφαση του Μικτού Ορκωτού Εφετείου Λαμίας στην πολύκροτη υπόθεση της δολοφονίας του 15χρονου Αλέξανδρου Γρηγορόπουλο στα Εξάρχεια το Δεκέμβρη του 2008. Η πολυαναμενόμενη ετυμηγορία για τον Επαμεινώνδα Κορκονέα είναι εκείνη της ανθρωποκτονίας από πρόθεση με άμεσο δόλο. Υπό αυτή την έννοια, δεν αλλάζει κάτι σε σχέση με την πρωτόδικη απόφαση, όπου είχε καταδικαστεί σε ισόβια χωρίς ελαφρυντικά. Ωστόσο, ο καταλογισμός ελαφρυντικών ζητάται από τους συνηγόρους υπεράσπισης μετά την ανακοίνωση της απόφασης, οπότε μένει να δούμε αν τυχόν υπάρξει κάποια διαφοροποίηση των δικαστών σε σχέση με την πρώτη δίκη. Ευχάριστο είναι το γεγονός πως η ομόφωνη απόφαση του δικαστηρίου δείχνει πως έπεσε στο κενό η απόπειρα του εισαγγελέα Βασιλείου Χανή να ανοίξει το δρόμο για να ασπάσουν τα ισόβια, με τη μετατροπή της κατηγορίας από άμεσο δόλο σε ενδεχόμενο, πρόταση που είχε μειοψηφήσει στον πρώτο βαθμό.
Από την άλλη οριστικά ως λευκή περιστερά αποδίδεται στην κοινωνία ο έτερος παρών στο φονικό ειδικός φρουρός Βασίλης Σαραλιώτης, επίσης με ομόφωνη απόφαση, σύμφωνη αυτή τη φορά προς την απαλλακτική εισαγγελική πρόταση. Ο Σαραλιώτης, που πρωτόδικα είχε καταδικαστεί σε 10ετή κάθειρξη χωρίς ελαφρυντικά, ήδη κυκλοφορούσε ελεύθερος με περιοριστικούς όρους από το 2012, ενώ τώρα κρίθηκε αθώος λόγω αμφιβολιών. Ασφαλώς, η τελεσίδικη αυτή δικαστική απόφαση είναι σεβαστή, αλλά όπως το δικαστήριο αυτή τη φορά είχε τις αμφιβολίες του για την ενοχή του κατηγορουμένου, έτσι μπορεί κανείς να διατηρεί τις αμφιβολίες του για το βαθμό στον οποίο τελικά αποδόθηκε δικαιοσύνη σε αυτή την περίπτωση.
Αξίζει να σημειωθεί ότι η απόφαση ήταν να βγει τον Ιούνη, όταν και αναβλήθηκε λόγω του δικηγόρου του Κορκονέα, με την πολιτική αγωγή μάλιστα να ζητάει άμεσα νέα συνεδρίαση πριν την 1η Ιούλη, οπότε και τέθηκε σε εφαρμογή ο νέος Ποινικός Κώδικας, αίτημα που δεν έγινε αποδεκτό.

Ποιος είναι αυτός; – Ο Απόστολος Παύλος!: Όταν η Καίτη Ζέβγου τρόλαρε τον ανακριτή της

Κατιούσα

Ένα ευτράπελο περιστατικό που έζησε η Καίτη Ζέβγου, τον καιρό που την είχαν συλλάβει και την ανέκριναν στην Ασφάλεια επί δικτατορίας Μεταξά. Το απόσπασμα είναι από το βιβλίο “Με το Γιάννη Ζέβγο στο επαναστατικό κίνημα” Εκδόσεις Ωκεανίς:

Μια μέρα με κάλεσε ο Νικολόπουλος να με ρωτήσει κάτι αδιάφορο. Ώσπου να διατυπώσει την ερώτησή του, κατέβασε από ένα ράφι πίσω του ένα πακέτο στένσιλ. Τα βρήκανε στο σπίτι μας.
Δε μου λες, τι είναι αυτά;
Μπλάστρα για τη μέση! (εγώ εν τω μεταξύ είχα σιγουρευτεί πως δεν επρόκειτο να ξαναρχίσει η “ανάκριση” των πρώτων ημερών)
Μπλάστρα για τη μέση; Άιντε χάσου από μπροστά μου!
Μα τι θέλετε να σας απαντήσω για πράγματα πασίγνωστα!
Και μια άλλη φορά μου έδειξε ένα βιβλίο που βρήκαν επίσης σπίτι μας και που είχε στην πρώτη σε λίδα τη φωτογραφία του Στάλιν. Το είχε ανοιχτό στην πρώτη σελίδα, πάνω στο Γραφείο του.
-Ποιός είν’ αυτός, ξέρεις;
-Και βέβαια, ο Απόστολος Παύλος!
-!!!!