Οι συνειρμοί του τρένου

 Οι συνειρμοί του τρένου

Το τρένο φεύγει στις οκτώ, ταξίδι για την Κατερίνη

Κι ούτε μια ΔΕΚΟ δε θα μείνει...

Κι εμείς είμαστε το νούμερο οκτώ, μας ξέρουν όλοι με αυτό.

Μα πώς τον λεν το διπλανό και τον τρελό τον Ιταλό (Μάριο Μπόνι, πιθανότατα)

Και να πώς κόλλησαν συνειρμικά ο ΟΣΕ με τους Ιταλούς που τον εξαγόρασαν, αν και μπορεί να υπάρχουν συλλέκτες, που να έχουν δώσει οριακά περισσότερα, για να εξασφαλίσουν κάποια σπάνια κομμάτια για τις συλλογές τους με τα ηλεκτρικά τρενάκια.

Από τη στιγμή βέβαια που ο Σύριζα έχει προσχωρήσει στο νεοφιλελεύθερο στρατόπεδο του θατσερικού ΤΙΝΑ (Δεν Υπάρχει Εναλλακτική), με οδηγό τη Μάργκαρετ (το' πε και χτες εξάλλου ο Τσίπρας πως δεν πάσχει από ιδεοληψίες -αλλά για αυτά περισσότερα αύριο), δεν είναι πολύ λογικό να ιδιωτικοποιήσει τους σιδηρόδρομους, που είναι από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα των... ευεγερτικών αποτελεσμάτων της ιδιωτικής πρωτοβουλίας στη Βρετανία.

Ο σοσιαλιστικός μετασχηματισμός της ΔΦΑ πάει τρένο, όπως και τα μνημόνια, που μας έρχονται σαν τρενάκι (και τους ψηφοφόρους της Δαπ στη συνέλευση), το ένα πίσω από το άλλο (ρε παιδιά να οργανωθούμε), χωρίς σάλιο και σοσιαλδημοκρατική περιποίηση. Σαν το κόκκινο βαγόνι-στρατηγείο του Λέοντα, που έγινε ξακουστό στο ρωσικό εμφύλιο. Και ίσως γι' αυτό το ΣΕΚ -που παλιά λεγόταν ΟΣΕ, ενώ ο ΟΣΕ λεγόταν ΣΕΚ- να διάλεξε αυτό το όνομα. Κι είναι ζήτημα τι όνομα θα διαλέξει την επόμενη φορά. Ίσως να λέγονται "το κόκκινο τρένο", όνομα-ωδή στο προλεκάλτ.

Με τόσο σοσιαλισμό (από τα κάτω) όμως, γίνεται όλο και πιο δύσκολη η διαφοροποίηση των κατεξοχήν, δηλωμένων νεοφιλελεύθερων. Τι διαφορετικό να πει δηλαδή και ο Μητσοτάκης; Ότι οι ιδιωτικοποιήσεις του Σύριζα είναι δειλές και τις κάνει χωρίς να τις πιστεύει; Ή ότι οι Συριζαίοι είναι τόσο πορωμένοι κρατιστές -sic- που ακόμα και τις ιδιωτικοποιήσεις τις κλείνει με τις αντίστοιχες ΔΕΚΟ άλλων χωρών;

(Σ.Σ.: τελικά οι νεοφιλελεύθεροι διαμαρτύρονται για το ευτελές αντίτιμο του ξεπουλήματος -που για αυτό ακριβώς λέγεται ξεπούλημα βέβαια, επειδή δίνεις κάτι όσο-όσο, πέντε κάτω-δέκα κάτω, δε θα τα χαλάσουμε εκεί τώρα, κάντο δεκαπέντε κάτω στο τετράγωνο και κλείσαμε συμφωνία. Το ζήτημα δηλ δεν είναι να μη χάσεις την τιμή σου, αλλά να πιάσει καλά λεφτά στην αγορά. Κι αν σου κλέβουν το πρόγραμμα, ψάχνεις να βρεις αφορμές να διαφωνήσεις στο περιτύλιγμα. Αλλά τι διαμαρτύρονται; Έτσι δε λειτουργεί η διαβόητη... "ελεύθερη αγορά";)

Αυτή τη φορά αγοραστής ήταν ο αντίστοιχος ιταλικός ΟΣΕ, που πρόσφατα είχε στο παθητικό του ένα πολύνεκρο δυστύχημα (το δώσαμε κοψοχρονιά, αλλά πήγε τουλάχιστον σε καλά χέρια που λέει κι ο Μώμος). Κι αν αναρωτιέται κανείς γιατί μια επιχείρηση που έχει τόσα προβλήματα, κάνει τέτοια ανοίγματα, μπορεί να σκεφτεί και την περίπτωση του Μαρινόπουλου, μες στα χρόνια της κρίσης. Δεν είναι θέμα διαλεκτικής, αλλά η... ομοιοπαθητική του καπιταλισμού, κι η φυγή προς τα μπρος και προς τον γκρεμό (όπου δεν πέφτουν ποτέ τα αφεντικά).

Το τρενάκι γυρνούσε φωτισμένο και αχνό στον αέρα

Τι άλλο μένει να σημειώσουμε;

Το συνειρμό με μια παλιά γελοιογραφία του Ιωάννου, από την περίοδο Σημίτη, με το πασοκικό σύνθημα "το μέλλον ξεκίνησε", που το συμβόλιζε στο σκίτσο ένα τρένο, να ξεκινάει από το σταθμό, και πίσω του ο κόσμος στην αποβάθρα, να το χαιρετά και να το βλέπει να φεύγει χωρίς αυτόν, σαν να ήταν το τρένο της ΕΤΕ, που ποτέ δεν πιάσαμε.

Γενικά το τρένο είναι ένα σχετικά φτηνό μέσο (ακόμα τουλάχιστον), που ο RedFly λέει πως του ανήκει το μέλλον, άσχετα αν εμείς δεν έχουμε πιάσει ακόμα το παρόν και ασθμαίνουμε πίσω του να το πιάσουμε, σαν να κυνηγάμε πεζή τους συρμούς που πιάνουν μέχρι 500 χιλιόμετρα την ώρα. Ένα πολύ ωραίο (το ωραιότερο ίσως) και σχετικά ασφαλές μέσο, όπου δεν πιάνουν τα κινητά κι ο καπνός των θεριακλήδων, και προσφέρεται για διάφορους συνειρμούς και αναζητήσεις (ειδικά παλιότερα, που ο καβουρνιάρης περνούσε από ακόμα πιο ωραία μέρη, όπως τον Πλαταμώνα της Πιερίας). Πχ για τη γαλλική προέλευση του σιδηρόδρομου (ετυμολογικά μιλώντας) και την παλιά ορθογραφία του τρένου με "αι", για να μοιάζει περισσότερο με το "train", που την επανέφερε η Τραινοσε και κάποιοι την κράτησαν. Γιατί η προσωπική αίσθηση του καθενός και το κριτήριό του για την ορθογραφία, είναι πρωτίστως αισθητικό, πώς μας χτυπάει στο μάτι μια λέξη, κι είναι πολύτιμο, γιατί σπανίως μας ξεγελά, αν το έχουμε αναπτύξει σωστά.

Μια φορά μου 'χες πει, δεν μπορεί, θα το νιώσανε κι άλλοι
Πριν το Σπίρτζη πως μοιάζει ο ΟΣΕ με ευκαιρία μεγάλη

Κι είναι τέλος εκεί, νύχτα, σε ένα σταθμό στη μέση του πουθενά, που περιμένουν δυο τρένα σε αντίθετες ράγες, ακινητοποιημένα, κι όταν ξεκινήσει το ένα από τα δύο, εσύ από το κάθισμά σου βλέπεις απλά μια κίνηση, και δεν μπορείς στην αρχή να καταλάβεις τι και ποιος κινείται. Αν είσαι εσύ που πας μπροστά ή μένεις πίσω στάσιμος και νομίζεις πως προχωράς μπροστά, σαν μερικούς Συριζαίους, που τρώνε σανό και χαίρονται...

Κατακραυγή για την καταδίκη του δημοσιογράφου Στρατή Μπαλάσκα - ΕΣΗΕΠΗΝ: Καταδικάστηκε επειδή είπε νεοναζί έναν νεοναζί

 Κατακραυγή για την καταδίκη του δημοσιογράφου Στρατή Μπαλάσκα - ΕΣΗΕΠΗΝ: Καταδικάστηκε επειδή είπε νεοναζί έναν νεοναζί

Την έκπληξή του εκφράζει το Διοικητικό Συμβούλιο της Ένωσης Συντακτών Ημερησίων Εφημερίδων Πελοποννήσου- Ηπείρου- Νήσων (ΕΣΗΕΠΗΝ) με αφορμή την απόφαση του Εφετείου Πλημμελημάτων Μυτιλήνης, με την οποία καταδικάστηκε σε φυλάκιση τριών μηνών για εξύβριση, ο δημοσιογράφος Στρατής Μπαλάσκας.
_____________
«Το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΠΗΝ δηλώνει απερίφραστα πως το δικαίωμα του δημοσιογράφου να αποτυπώνει την αλήθεια και να διαφωτίζει τους πολίτες σε ιδιαίτερα σημαντικά ζητήματα που αφορούν την κοινωνία είναι αδιαπραγμάτευτο», τονίζεται στην ανακοίνωση της ΕΣΗΕΠΗΝ, στην οποία προστίθεται :«Ειδικότερα σε τόσο κρίσιμες περιόδους για την πατρίδα όπου ακόμα και οι δημοκρατικές ελευθερίες φαίνεται να κινδυνεύουν με περιστολή, είναι αναφαίρετο δικαίωμα αλλά και υποχρέωση όσων υπηρετούν την ελευθεροτυπία, να προασπίζονται ατρόμητα την αλήθεια και τη δικαιοσύνη».

Ο Στρατής Μπαλάσκας υπό την ιδιότητα του δημοσιογράφου στην εφημερίδα της Λέσβου Εμπρός είχε γράψει άρθρο, στο οποίο χαρακτήριζε «δεδηλωμένο νεοναζί» τον γυμνασιάρχη του 6ου Γυμνασίου, Β. Μακρυπούλια, ο οποίος στο προσωπικό του ιστολόγιο είχε αναρτήσει περιεχόμενο εικόνας και ήχου υπό τον τίτλο «Το απόλυτο ψεύδος είναι ένα: Αυτό του Πολυτεχνείου του 1973». Ο κ.Μακρυπούλιας με αφορμή το δημοσίευμα που υπέγραψε ο Στρατής Μπαλάσκας, μήνυσε τον δημοσιογράφο, αλλά στη διάρκεια της δίκης προσκομίστηκαν έγγραφα από την ιστοσελίδα του εκπαιδευτικού, ο οποίος στις 25 Σεπτεμβρίου 2009 διατύπωνε την προτροπή : «Έλληνες θυμηθείτε- 7 Νοεμβρίου ψηφίζουμε Ελληνική Αυγή και Ν. Μιχαλολιάκο για την Αθήνα και για την Ελλάδα». Ο γυμνασιάρχης ενώ στη δίκη δήλωσε εθνικοσοσιαλιστής και στην προσωπική του ιστοσελίδα προβάλλει δημοσιεύματα και άρθρα του Ρούντολφ Ες, ισχυρίστηκε ότι είναι προσβλητικός ο χαρακτηρισμός «νεοναζί».

«Το καινοφανές της υπόθεσης είναι ότι όσα ισχυρίστηκε ο δημοσιογράφος Στρατής Μπαλάσκας στο δημοσίευμα στην εφημερίδα της Λέσβου Εμπρός, αποδείχτηκαν πέραν πάσης αμφιβολίας και στο πρωτόδικο δικαστήριο και στο Εφετείο», επισημαίνει η ΕΣΗΕΠΗΝ στην ανακοίνωσή της.

ΚΙΣΕ: «Η κατοχυρωμένη ελευθερία της έκφρασης αποτελεί θεμέλιο λίθο κάθε δημοκρατικού πολιτεύματος»

Το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο Ελλάδος (ΚΙΣΕ) με αφορμή την καταδίκη του Σ. Μπαλάσκα, εξέδωσε ανακοίνωση στην οποία αναφέρεται ότι «σε κάθε εύτακτη κοινωνία υπάρχουν αρχές που ορίζουν τι είναι ορθό και τι όχι, ενώ η κατοχυρωμένη ελευθερία της έκφρασης αποτελεί θεμέλιο λίθο κάθε δημοκρατικού πολιτεύματος. Με αυτές τις σκέψεις κατά νου, θεωρούμε ανησυχητικό το γεγονός της καταδίκης του δημοσιογράφου Στρατή Μπαλάσκα από το Τριμελές Εφετείο Πλημμελημάτων Βορείου Αιγαίου, όπως αναδεικνύεται από σχετικό δημοσίευμα, για εξύβριση διά του Τύπου σχετικά με άρθρο, στο οποίο ο δημοσιογράφος κ. Στρατής Μπαλάσκας αναφέρει ως «εθνικοσοσιαλιστή και νεοναζί» Διευθυντή Γυμνασίου Μυτιλήνης».

Σύμφωνα με το ΚΙΣΕ, «το να διακρίνει κανείς την έννοια του εθνικοσοσιαλισμού από τον ναζισμό είναι πέρα ως πέρα ανιστόρητο, πολλώ δε μάλλον το να θεωρεί πως η πρώτη αποδίδει ηπιότερο χαρακτηρισμό από τη δεύτερη» και επισημαίνεται ότι είναι «ιδιαιτέρως λυπηρό το γεγονός ότι ένας εκπαιδευτικός εκφέρει αυτές τις ακραίες απόψεις χωρίς συνέπειες. Κανείς δάσκαλος δεν έχει το δικαίωμα να γίνεται κήρυκας μισαλλοδοξίας».

Πηγή: Το Ποντίκι

9 πράγματα που κόστισαν περίπου όσο η ΤΡΑΙΝΟΣΕ

 9 πράγματα που κόστισαν περίπου όσο η ΤΡΑΙΝΟΣΕ

 

Η ΤΡΑΙΝΟΣΕ πουλήθηκε νύχτα (εμείς χτες το βράδυ το μάθαμε). Και ενώ η χαρά μας είναι μεγάλη, αφού η οικονομία τώρα θα αναπτυχθεί και οι καλύτερες μέρες περιμένουν στη γωνία, προσπαθούμε να θυμηθούμε εννιά αντικείμενα ή ανθρώπους (στην ελεύθερη αγορά είναι δύσκολη η διάκριση) που να κόστισαν περίπου όσο η κρατική εταιρεία. Δηλαδή 45 εκατομμύρια ευρώ.

Όσο περίπου 38 βαγόνια



Όπως διαβάζουμε στο Βήμα, την περίοδο 2004-2007, ο ΟΣΕ προμηθεύτηκε 185 ολοκαίνουργια βαγόνια, υψηλής τεχνολογίας, αντί 1,2 εκατ. ευρώ έκαστο, δαπάνησε, δηλαδή, συνολικά 220 εκατ. ευρώ. Σήμερα πουλάμε ολόκληρο το σιδηροδρομικό δίκτυο και το τροχήλατο υλικό, στην τιμή που κοστίζουν περίπου 38 από αυτά.

Όσο μια πολυκατοικία έντεκα ορόφων στη Νέα Ζηλανδία



Είναι μια πολύ ωραία πολυκατοικία βέβαια, και έχει 62 διαμερίσματα. Αυτά.

Όσο περίπου πουλήθηκε το site EliteDaily.com στη Daily Mail




To EliteDaily ένα ενημερωτικό site, πουλήθηκε στη Daily Mail, το 2015 για περίπου 50 εκατομμύρια δολάρια. Στην περίπτωση που αναρωτιέστε για το αν κάνει κάτι το σπουδαίο αυτό το site, σας ενημερώνουμε πως όχι. Είναι απλά ένα ενημερωτικό portal. Και πάλι κόστισε περισσότερο από το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας…


Όσο το γιοτ “Lady Linda”





Ακόμα κάτι το οποίο δεν είναι κάτι το σπουδαίο στον τομέα του. Το γιοτ μήκους 187 μέτρων, προσφέρει και ελικοδρόμιο. Αν όλοι οι φορολογούμενοι τσοντάρουμε από 4.5 ευρώ (όσα δηλαδή πήρε ο καθένας μας από την πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ), μπορούμε να το αγοράσουμε. Προλαβαίνουμε.
Λιγότερο από ένα μπλε διαμάντι



Οι συνειρμοί με χάντρες και καθρεφτάκια καλό είναι να αποφεύγονται, όπως και κάθε είδους λαϊκισμοί. Ο οίκος Christie’s πούλησε ένα μπλε διαμάντι πάνω σε ένα δαχτυλίδι, για 7 εκατομμύρια ευρώ περισσότερα απ’ ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ την ΤΡΑΙΝΟΣΕ, δίνοντάς μας έτσι την ευκαιρία να λέμε στους Ιταλούς, ότι τους δώσαμε το διαμάντι των σιδηδρόμων μας. Το διαμάντι. Ένα διαμάντι.
Λιγότερο απ’ ότι κόστισε η παραγωγή της ταινίας “Αλεξίσφαιρος Καλόγερος”




 
Και ενώ η υπερπαραγωγή εκείνη κόστισε περίπου 46,5 εκατομμύρια ευρώ, το σιδηροδρομικό δίκτυο της χώρας φαίνεται να μην καταφέρει να χτυπήσει τον ανταγωνισμό, τόσο στη γραφικότητα που φέρνει η συγκεκριμένη ταινία, όσο και στην αξία της.

Όσο δύο Γκονζάλο Ιγκουαΐν



Η Γιουβέντους φαίνεται πως είναι διατεθειμένη να πληρώσει 78 εκατομμύρια στερλίνες (περίπου 94 εκατομμύρια ευρώ) για την απόκτηση του Γκονζάλο Ιγκουαΐν. Με λίγα λόγια, δύο ΤΡΑΙΝΟΣΕ, δεν είναι αρκετές για να καταφέρουν τον Αργεντίνο φορ, να παίξει στο χορτάρι της ιταλικής ομάδας.

Όσο η ρήτρα του Μήτρογλου στη Μπενφίκα

Η αποκάλυψη έρχεται από τον πολιτευτή του ΣΥΡΙΖΑ, Καραμέρο, που μάλλον ξέχασε ότι το κόμμα του κυβερνάει…
https://twitter.com/AstikhAgeneia/status/753650444942049285

Όσο το γιοτ της Γιάννας Αγγελοπούλου Δασκαλάκη




Μπορεί το πόπολο να έμεινε χωρίς τραίνα, αλλά τουλάχιστον ένας Ινδός επιχειρηματίας θα έχει την τιμή να κάθεται στην πολυθρόνα που ζέστανε για χρόνια η οικογένεια Αγγελόπουλου. Το γιοτ “Sunrays” βέβαια δε θα είναι πια σε ελληνικά χέρια, αλλά είναι σίγουρο πως αν όλοι οι Έλληνες μαζί βάλουμε πλάτη, θα μπορέσουμε κάποια στιγμή να το πάρουμε πίσω…


Αν αναρωτιέστε γιατί η ΤΡΑΙΝΟΣΕ πουλήθηκε για λιγότερα απ’ ότι τα παραπάνω, μπορείτε να πάρετε μια κατατοπιστικότατη απάντηση από το tvxs, του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Κούλογλου. Αν βαριέστε να το διαβάσετε, η περίληψη πάει κάπως έτσι: “Δε μπορούσε να γίνει αλλιώς, θα μας την κλείναν την ΤΡΑΙΝΟΣΕ οι Ευρωπαίοι. Πάλι καλά που βρέθηκαν και οι Ιταλοί να την αγοράσουν μπιρ παρά”.

Το σίγουρο όμως, όπως μας θύμισε ο Ημεροδρόμος, είναι πως ο μοναδικός συμμετέχων στον πλειοδοτικό διαγωνισμό (λολ), δεν είναι κάποιος περίεργος.

Αντί επιλόγου, κλείνουμε με Ζοζέ Σαραμάγκου:

Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα,
ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός,
ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας,
ας ιδιωτικοποιηθεί η Δικαιοσύνη και ο Νόμος,
ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο,
ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο,
ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά.

Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων,
ιδιωτικοποιήστε τα Κράτη,
παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων
σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό.
Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου…
Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε.

  spasmenoparathyro

Εν τούτω Νίκα(ια)

 Εν τούτω Νίκα(ια)

Παράλληλα, θα αρχίσουν στα social media και τα μηνύματα “προσευχηθείτε” (κατά το “παραιτηθείτε”): Pray for Nice, προσευχηθείτε για τη Νίκαια, για τη Γαλλία, για τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Το θέμα είναι ποιος ακριβώς θα προσευχηθεί για την εργατική τάξη (pray for the working class) και τους λαούς όλου του κόσμου. Και το μόνο όπλο των λαών δεν είναι αυτό που στρέφουν ο ένας απέναντι στον άλλο, ούτε οι διαδικτυακές προσευχές για να αλλάξουν τα πράγματα άνωθεν (από τις ηγεσίες ή τον επουράνιο ηγέτη τους), αλλά ο αγώνας τους. Κι αυτό είναι το μοναδικό “εν τούτω νίκα” για αυτούς, το μοναδικό όραμα που έχει αξία κι είναι οδηγός για δράση.

Διαβάστε όλο το κείμενο στο Ατέχνως

Μπαρτολομέο και Νικόλα

 Μπαρτολομέο και Νικόλα

Ιούνιος 1908. Ο εικοσάχρονος Μπαρτολομέο φτάνει στην Νέα Υόρκη, αναζητώντας διαφυγή από την φτώχεια που τσάκιζε την οικογένειά του στην Ιταλία. Ήξερε πως στον αγώνα που τον περίμενε δεν θά 'χε για στήριγμα παρά τα χέρια του. Και πράγματι σ' αυτά στηρίχτηκε. Και τα τίμησε είτε ως εργάτης στα λατομεία τού Κονέτικατ και του Γιάνγκσταουν είτε ως χαλυβουργός στο Πίτσμπουργκ είτε ως σιδηροδρομικός στην Βοστώνη είτε ως πωλητής ψαριών στο Πλύμουθ. Αργότερα, θα έγραφε στα απομνημονεύματά του:

Ο Μπαρτολομέο

Μέσα στη μαύρη απελπισία πήρα την απόφαση να φύγω από την Ιταλία και να πάω στην Αμερική. Στις 9 του Ιούνη του 1908 αποχαιρέτησα τα αγαπημένα μου πρόσωπα... Ταξιδεύοντας 2 μέρες με τρένο μέσω Γαλλίας και μετά διασχίζοντας επί 7 μέρες τον ωκεανό, έφτασα στη γη της επαγγελίας. Η Νέα Υόρκη ξεπρόβαλλε απειλητικά στον ορίζοντα με όλο το μεγαλείο και την αυταπάτη της ευτυχίας που υποσχόταν. Απ' τη γέφυρα του πλοίου προσπαθούσα να δω μέσα απ' αυτό το πλήθος των κτιρίων που ξεπρόβαλλε ελκυστικό και συνάμα απειλητικό στα μάτια των στριμωγμένων αντρών και γυναικών της γ΄ θέσης. Στο σταθμό υποδοχής μεταναστών δοκίμασα την πρώτη μου μεγάλη έκπληξη. Είδα τους υπεύθυνους υπαλλήλους να μεταχειρίζονται τους επιβάτες της γ΄ θέσης σαν ζώα. Δεν είχαν ούτε έναν καλό ή παρηγορητικό λόγο για να ελαφρύνουν το βαρύ φορτίο του φόβου που ένιωθαν οι νιόφερτοι στις αμερικανικές ακτές. Η ελπίδα που παρέσυρε τους μετανάστες στη νέα γη, εξανεμίστηκε μετά την πρώτη τους επαφή με τους σκληρούς αυτούς υπαλλήλους. Τα παιδάκια, που θα 'πρεπε να 'ναι ενθουσιασμένα απ' την προσμονή, είχαν γαντζωθεί στα φουστάνια των μανάδων τους, κλαίγοντας τρομοκρατημένα. Τέτοιο ήταν το εχθρικό πνεύμα που πλανιόταν στους χώρους υποδοχής των μεταναστών. Θυμάμαι σαν τώρα που στεκόμουν μόνος σαν έφτασα στο Μπάτερι της Νέας Υόρκης, με τα φτωχικά μου υπάρχοντα, λίγα ρούχα δηλαδή και κάτι ψιλά στην τσέπη. Μέχρι χτες βρισκόμουν ανάμεσα σε ανθρώπους που με καταλάβαιναν. Το επόμενο πρωί μου φάνηκε πως ξύπνησα σε μια γη, στην οποία, για όποιον ήδη ζούσε εκεί, η γλώσσα μου δε σήμαινε τίποτα περισσότερο (στο βαθμό που είναι ζήτημα νοήματος) από τους γεμάτους παράπονο ήχους ενός άλαλου ζώου. Πού να πάω; Τι να κάνω; Αυτή ήταν η γη της επαγγελίας...

Ο Νικόλα

Την ίδια εποχή φτάνει στην "γη της επαγγελίας" κι ένας άλλος νεαρός ιταλός που αναζητούσε μια καλύτερη τύχη, ο δεκαεφτάχρονος Νικόλα. Ο Νικόλα είχε μάθει την τέχνη τού τσαγκάρη κι έτσι δεν χρειάστηκε να ταλαιπωρηθεί σαν τον Μπαρτολομέο. Δουλεύοντας ατελείωτες ώρες κατάφερε να στήσει την δική του οικογένεια και ν' αποκτήσει και δυο παιδιά.  Πριν περάσουν πολλά χρόνια, ο Νικόλα έχει κάθε λόγο να αισθάνεται αισιοδοξία. Όχι πως πλούτισε, βέβαια, μα έχει την δουλειά του, την οικογενειά του και μπορεί να απολαμβάνει τις δυο μεγάλες του αγάπες: τις βόλτες στην εξοχή και το διάβασμα.

Μόνο που ο Νικόλα δεν διαβάζει βιβλιαράκια του συρμού. Για να το πούμε παραστατικά, αυτά που διαβάζει, σταλάζουν μέσα του τις ιδέες του σοσιαλισμού (ή, όπως το λέγανε τότε, του αναρχισμού). Έτσι, σύντομα ο Νικόλα αποκτά ταξική συνείδηση και αρχίζει να συμμετέχει ενεργά στο μαχητικό εργατικό κίνημα της εποχής. Εκεί γνωρίζεται με τον Μπαρτολομέο, ο οποίος έχει ενστερνιστεί τις ίδιες ιδέες και οι δυο άνδρες γίνονται κολλητοί φίλοι. Ο Μπαρτολομέο συνοδεύει τον Νικόλα στις βόλτες του στην εξοχή όποτε ευκαιρεί κι ο Νικόλα βοηθάει τον φίλο του να πουλήσει τα ψάρια του όταν έχει ελεύθερο χρόνο. Φυσικά, έδωσαν κι οι δυο το παρών κατά την διάρκεια των μεγάλων εργατικών ξεσηκωμών του 1919-1920...


Σάουθ Μπρέιντρη, Μασσαχουσέττη. Πέμπτη, 15 Απριλίου 1920, ώρα 3.05' μ.μ.. Ο ταμίας τού εργοστασίου υποδημάτων Slater and Morrill Φρέντρικ Πάρμεντερ με τον φρουρό του Αλεσσάντρο Μπεραρντέλλι φεύγουν από τα γραφεία τής επιχείρησης και κατηφορίζουν την Περλ Στρητ για να φτάσουν στο κυρίως εργοστάσιο που βρίσκεται 70 μέτρα πιο κάτω. Μαζί τους κουβαλούν 15.776,51 δολλάρια για να πληρώσουν τα δεκαπενθήμερα των εργατών. Δεν είναι η πρώτη φορά που κάνουν κάτι τέτοιο αλλά αυτή θα είναι η τελευταία. Δυο ληστές τούς την έχουν στημένη. Ο Μπεραρντέλλι δέχεται τέσσερις σφαίρες κι ο Πάρμεντερ άλλες δυο. Πέφτουν νεκροί και οι ληστές εξαφανίζονται με τα χρήματα.

H Περλ Στρητ και το εργοστάσιο της Slater and Morrill.

Οι αυτόπτες μάρτυρες ισχυρίζονται πως οι ληστές διέφυγαν με μια παλιά Όβερλαντ και ήσαν "Italian looking", δηλαδή έμοιαζαν με ιταλούς. Η αστυνομία ξαμολυέται και, μερικές μέρες αργότερα, καταφέρνει να εντοπίσει μια Όβερλαντ σε κάποιο συνεργείο. Το γεγονός ότι το αυτοκίνητο είναι ερείπιο και δεν έχει κινηθεί για τουλάχιστον πέντε μήνες δεν τους πτοεί. Αρκεί που ανήκει σε ιταλό, τον Μάριο (ή Μάικ) Μπόντα (ή Μπούντα), τον οποίο και αναζητούν. Ο Μπόντα παίρνει χαμπάρι ότι τον ψάχνουν και, καθώς έχει ήδη μερικά μπλεξίματα με τις αρχές, αναχωρεί κρυφά για Ιταλία. Οι αστυνόμοι σκυλιάζουν όταν διαπιστώνουν πως ο Μπόντα τούς ξέφυγε.

Τότε, εντελώς τυχαία (;), στην αστυνομία φτάνει η πληροφορία ότι ο Μπόντα έκανε παρέα με τρεις άλλους ιταλούς. Οι δυο ήσαν ο Μπαρτολομέο με τον Νικόλα. Ο τρίτος ήταν ο Ρικάρντο Ορτσιάνι, ο οποίος είχε θεαθεί πολλές φορές με τον Μπόντα ως συνεπιβάτη στην μοτοσυκλέττα του. Ο Ορτσιάνι συλλαμβάνεται αλλά αφήνεται ελεύθερος γιατί έχει ακλόνητο άλλοθι. Οι εκπρόσωποι του νόμου πεισμώνουν: πρέπει να πιάσουν δυο ιταλούς και θα τους πιάσουν. Έτσι, στις 5 Μαΐου 1920, καθώς οι δυο φίλοι κατεβαίνουν από ένα τραμ, συλλαμβάνονται και οδηγούνται στο τμήμα για εξακρίβωση. Εκεί δηλώνουν τα ονόματά τους: Νικόλα Σάκκο και Μπαρτολομέο Βαντσέττι. Οι αρχές έχουν κάθε λόγο να χαίρονται: όχι μόνο έχουν δυο ιταλούς ως υπόπτους για το φονικό στο Σάουθ Μπρέιντρη αλλ' επί πλέον οι ύποπτοι είναι και αναρχικοί...

23/8/1927: Τα πιστοποιητικά εκτέλεσης των Σάκκο και Βαντσέττι, με κάθε λεπτομέρεια.
Ο γεροδεμένος Νικόλα κατανάλωσε περισσότερο ρεύμα από τον φίλο του...

Την συνέχεια της ιστορίας την έχω διηγηθεί εδώ και κάμποσα χρόνια ("Σάκκο και Βαντσέττι") και δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβάνομαι. Αν την ξαναθυμήθηκα σήμερα, ας όψεται το γεγονός ότι οι Σάκκο και Βαντσέττι καταδικάστηκαν σε θάνατο στις 14/7/1921, δηλαδή μια μέρα σαν χτες. Χάρη σ' αυτή την επέτειο, έψαξα και βρήκα μερικές λεπτομέρειες και μερικές φωτογραφίες που δεν τις είχα υπ' όψη μου κι είπα να τις μοιραστώ μαζί σας.

----------------------------------------------
Διαβάστε επίσης:
- Τζον Ντος Πάσσος, "Μπροστά στην ηλεκτρική καρέκλα" (Facing the chair), εκδόσεις Ελεύθερος Τύπος, 2005, σελ. 207. Από εδώ και το απόσπασμα των απομνημονευμάτων τού Βαντσέττι.
- "Sacco and Vanzetti: Justice on Trial": Εξαιρετικό αφιέρωμα στην υπόθεση, με πληθώρα στοιχείων, λεπτομερειών και φωτογραφιών, από τον επίσημο ιστότοπο του τμήματος δικαιοσύνης τής Μασσαχουσέττης. Αξίζει τον κόπο να προσέξετε στην ενότητα "A National and International Sensation" το ποίημα They are dead now, που έγραψε ο Τζον Ντος Πάσσος δυο μήνες μετά τις εκτελέσεις.
- "Sacco and Vanzetti": Εντυπωσιακό σε όγκο λεπτομερειών άρθρο της αγγλικής Wikipedia. Αν και μερικά από τα στοιχεία του δεν είναι παρά αναπαραγωγή εσφαλμένων δημοσιευμάτων και φημών, αποτελεί καλή πηγή πληροφοριών.

ΗΠΑ:«Μαύρες ζωές αξίζουν»(;)…

 ΗΠΑ:«Μαύρες ζωές αξίζουν»(;)…

 

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ • 14 Ιουλίου 2016

ΗΠΑ:«Μαύρες ζωές αξίζουν»(;)…

Από τον Αύγουστο του 2014 όταν ο άοπλος 18χρονος μαύρος Μάικλ Μπράουν – την στιγμή που προσπαθούσε να παραδοθεί – δεχόταν 6 σφαίρες από τον (λευκό) αστυνομικό στο Φέργκιουσον μέχρι την δολοφονία των Φιλάντο Καστίλε και Αλτον Στέρλινγκ την περασμένη βδομάδα σε Μινεζότα και Λουιζιάνα και τα γεγονότα στο Ντάλας, περισσότεροι από 2.000 άνθρωποι – αφροαμερικανοί στην συντριπτική πλειοψηφία – έχουν πέσει νεκροί στις ΗΠΑ από τα πυρά αμερικανών αστυνομικών.
Κάθε μέρα στις ΗΠΑ τουλάχιστον 3 άνθρωποι κατά μέσο όρο δολοφονούνται από τις σφαίρες των αστυνομικών. Μόνο μέσα στο πρώτο εξάμηνο του 2016 έχουν καταγραφεί περισσότερα από 490 περιστατικά αστυνομικής βίας και αυθαιρεσίας στις ΗΠΑ – στην συντριπτική τους πλειοψηφία εναντίον μαύρων πολιτών.
Σύμφωνα με την έκθεση του ΟΗΕ  (http://www.thepressproject.gr, 9/7/2016) ο ρατσισμός στις ΗΠΑ είναι «δομικός και θεσμικός», συνιστά «κανονικότητα», οι ΗΠΑ «βρίσκονται μακριά από το να αναγνωρίζουν τα ίδια δικαιώματα σε όλους τους πολίτες τους» καθώς «ένας αφροαμερικανός στις ΗΠΑ έχει τις διπλάσιες πιθανότητες να δολοφονηθεί από αστυνομικό από εκείνες ενός λευκού».


Στις ΗΠΑ το κίνημα «Black Lives Matter» («Οι μαύρες ζωές αξίζουν») φουντώνει. Χιλιάδες Αμερικανοί πολίτες διαδηλώνουν καθημερινά απέναντι στις «κάννες» ενός συστήματος εξουσίας και δικαιοσύνης που απέναντι στις αναίτιες δολοφονίες μαύρων πολιτών επιδεικνύει την ατιμωρησία των οργάνων της τάξης που ευθύνονται για αυτές τις δολοφονίες.

Ήδη προ διετίας, στο μέσον της δεύτερης θητείας του πρώτου μαύρου προέδρου των ΗΠΑ, οι δημοσκοπήσεις κατακεραύνωναν τον Μπάρακ Ομπάμα. Το 53% των πολιτών απαντούσαν ότι οι φυλετικές σχέσεις επιδεινώθηκαν από τότε που τα ηνία του Λευκού Οίκου πέρασαν στα χέρια του. Σήμερα, στο τέλος της θητείας του,  ας θυμηθούμε:
Η εκλογή του Ομπάμα είχε πανηγυριστεί το 2008 ως επιστέγασμα του τέλους μιας εποχής. Αναπτύχτηκε, τότε, η θεωρία πως ο ρατσισμός, αυτό το «ιδεολογικό υπόβαθρο» του ιμπεριαλισμού της αποικιοκρατίας, η  «θεωρητική δικαίωση» της υπερπόντιας ληστείας και φυσικά το συστατικό στοιχείο του σύγχρονου καπιταλισμού, που στηρίζεται στην (ανεξαρτήτως χρώματος) προλεταριοποίηση της «μαύρης» εργασίας και στο εργασιακό δουλεμπόριο εντός των συνόρων των αποικιοκρατών, εξέλιπαν…
Αποδείχτηκε, όμως, ότι δεν αρκεί ένας μαύρος Πρόεδρος για να μπει τέλος σε όλα αυτά. Γιατί πολύ απλά δεν άλλαξε τίποτα από τους υλικούς όρους που τα γεννούν. Ισα – ίσα: Επιδεινώθηκαν.
Οι θιασώτες του «αμερικανικού (και του εν γένει καπιταλιστικού) ονείρου» όταν ακούν για «υλικούς όρους» που διαμορφώνουν το κοινωνικό εποικοδόμημα σουφρώνουν τη μυτούλα τους από απέχθεια για τον «δογματισμό» που εκπέμπει μια τέτοια προσέγγιση.
Απαντάμε: Δεν υπάρχει απανθρωπιά που να εκδηλώνεται ως κοινωνικό φαινόμενο η οποία να μην έχει τη βάση της στους υλικούς όρους που καθορίζουν τη λειτουργία της εκάστοτε κοινωνίας.
Εδώ, λοιπόν, όταν μιλάμε για τον ρατσισμό στην αμερικανική κοινωνία – της πάντα παρούσας Κου Κλουξ Κλαν, των Τραμπ και των δικαστικά προστατευμένων «μπάτσων» που δολοφονούν με τόση ευκολία μαύρους – δεν πρόκειται για φαινόμενο που ερμηνεύεται με βάση τα εξατομικευμένα ψυχολογικά χαρακτηριστικά του ενός εκάστου εκ των «μπάτσων» ή των δικαστών. Πρόκειται για κάτι πολύ περισσότερο.
Αυτό το «κάτι πολύ περισσότερο» ήταν που προφανώς οδήγησε το αμερικανικό περιοδικό «The Nation», από τη πρώτη στιγμή της δολοφονίας του 18χρονου μαύρου στο Φέργκιουσον, να γράφει: 
«Κανένας από όσους  μιλήσαμε δεν πίστευε ότι ο αστυνομικός θα παραπεμφθεί. Κανένας δεν πίστεψε ότι το σύστημα που σκότωσε τον Michael Brown θα νοιαζόταν εκ των υστέρων για την αξία της ζωής του» (Κώστας Φουρίκος, www.toperiodiko.gr).


Το σύστημα «που σκότωσε τον Michael Brown», που εκτελεί μαύρους κατά τη διάρκεια τροχαίων ελέγχων όπως τον Καστίλε, που δολοφονεί πλανόδιους πωλητές όπως ο Στέρλινγκ και που παρείχε στο «The Nation» τη βεβαιότητα ότι δεν νοιάζεται για την αξία της ζωής των δολοφονημένων μαύρων, σύμφωνα με την έκθεση του «PewCenter», είναι αυτό:

• Στις ΗΠΑ υπάρχουν πάνω από 2,5 εκατομμύρια φυλακισμένοι, το 50%  εκ των οποίων είναι μαύροι αν και το ποσοστό των μαύρων στο σύνολο του πληθυσμού δεν ξεπερνά το 13%.
• Ο ένας στους 99 ενηλίκους στις ΗΠΑ, είναι φυλακισμένος. Όσον αφορά τις διακρίσεις, η πιθανότητα εγκλεισμού στη φυλακή κάποιου που δεν είναι λευκός εκτοξεύεται: Ανάμεσα στους μαύρους ο ένας στους 15 είναι έγκλειστος και ανάμεσα στους ισπανόφωνους φυλακισμένος είναι ο ένας στους 36. Αν δηλαδή είσαι μαύρος ή ισπανόφωνος στις ΗΠΑ έχεις 6 φορές και 3 φορές, αντίστοιχα, περισσότερες πιθανότητες να βρεθείς στη φυλακή απ’ ό,τι αν ήσουν λευκός.
• Σύμφωνα με τα στοιχεία που αφορούν ειδικά στο γυναικείο πληθυσμό, μεταξύ 35 – 39 ετών φυλακισμένη είναι η μια στις 355 λευκές γυναίκες, αντίθετα στις μαύρες γυναίκες φυλακισμένη είναι η μία στις 100.
• Το 80% των εκτελέσεων της ποινής του θανάτου στις ΗΠΑ αφορά σε μαύρους.
• Οι μαύροι είναι 10 φορές πιθανότερο να φυλακιστούν για υποθέσεις ναρκωτικών, απ’ ό,τι οι λευκοί, παρότι οι δύο φυλετικές ομάδες συμμετέχουν ισόποσα σε σχετικά αδικήματα.
• Το 60% των μαύρων ζουν σε γκέτο και σε περιοχές που έχουν επιλεγεί για την απόρριψη απορριμμάτων.
• Σύμφωνα με τα στοιχεία για τη φτώχεια, το ποσοστό των μαύρων που ζουν σε συνθήκες κάτω του ορίου της φτώχειας είναι τρεις φορές μεγαλύτερο από το ποσοστό των λευκών.
• Το προσδόκιμο ζωής του μαύρου πληθυσμού στις ΗΠΑ υπολείπεται κατά 6 χρόνια του προσδόκιμου ζωής που αφορά στο λευκό πληθυσμό.
• Η αναλογία του εισοδήματος μιας μέσης οικογένειας λευκών στις ΗΠΑ προς μια μέση οικογένεια μαύρων είναι 2 προς 1.
• Ενώ το 20% των παιδιών στις ΗΠΑ (ένα στα πέντε παιδιά – ποσοστό που είναι το μεγαλύτερο στον ανεπτυγμένο κόσμο) ζει μέσα στη φτώχεια, το μεγαλύτερο μερίδιο παιδιών σε φτώχεια είναι μαύροι (37%) και ισπανόφωνοι (35%), έναντι 15% των λευκών παιδιών.
• Στον 21^οαιώνα (StateofworkingAmerica 2000-01, «EconomicPolicyInstitute») στο Νότο των ΗΠΑ, το 25% του πληθυσμού ζει κάτω από όριο της φτώχειας, ενώ ειδικά τα παιδιά και οι νέοι ζουν στην εξαθλίωση σε ποσοστά πάνω από 35%.
• Στον κόσμο της «δημοκρατίας», σύμφωνα με μελέτη των Πανεπιστημίων Κορνέλ και Ουάσιγκτον, εννιά στους δέκα μαύρους Αμερικανούς, δηλαδή το 91%, το οποίο φτάνει στην ηλικία των 75 ετών, έχει περάσει τουλάχιστον ένα χρόνο της ώριμης ηλικίας του σε συνθήκες φτώχειας.
• Στις ΗΠΑ οι ποινές για τα ίδια αδικήματα που υπέπεσαν και λευκοί είναι κατά 15% αυστηρότερες αν ο ένοχος είναι μαύρος.
• Η πιθανότητα να πυροβοληθεί μαύρος από την αστυνομία στις ΗΠΑ είναι 2,5 φορές μεγαλύτερη απ΄ότι λευκός.

Δεν υπάρχει τίποτα πιο προφανές, λοιπόν: Στις ΗΠΑ υπάρχει ένα… μικρό προβληματάκι φυλετικών διακρίσεων.
Αλλά οι φυλετικές διακρίσεις στις ΗΠΑ – και παντού – είναι αυτοφυείς; 
Προκύπτουν γενικώς και αορίστως; Είναι ανεξάρτητες από το συνολικό οικονομικό και κοινωνικό κάδρο; Έχει σημασία αν το έδαφος πάνω στο οποίο αναπτύσσονται είναι ευεπίφορο να τις καλλιεργήσει και τι το κάνει ευεπίφορο;

Στο ζήτημα της δολοφονίας του 18 χρονου Μπράουν, είχε τοποθετηθεί ένας θρύλος του αμερικανικού μπάσκετ, το άγαλμα του οποίου δεσπόζει στο σταδιο των Λέικερς στο Λος Αντζελες, ο Καρίμ Αμπντούλ Τζαμπάρ. Είχε γράψει:

 «Και εφόσον δεν θέλουμε την αγριότητα του Ferguson να την καταπιεί η Ιστορία και να καταλήξει ένα ερέθισμα στο έντερο της, πρέπει δούμε την όλη κατάσταση όχι μόνο σαν άλλη μια πράξη στα πλαίσια του ρατσισμού του συστήματος, αλλά και ό,τι άλλο στην πραγματικότητα είναι: Ταξικός πόλεμος».

Υπάρχει τέτοιος «ταξικός πόλεμος» στις ΗΠΑ ή είναι αποκύημα της φαντασίας του Τζαμπάρ; Αναδημοσιεύουμε μερικές μόνο εκφάνσεις του «ταξικού πολέμου»για τον οποίο μιλάει ο Τζαμπάρ και τις συνέπειες που έχει – ανεξαρτήτως χρώματος – στον αμερικανικό λαό:

• Μια οικογένεια στις ΗΠΑ, η οικογένεια Γουόλτον της αλυσίδας πολυκαταστημάτων Walmatt κατέχει τόσο πλούτο όσον έχουν αθροιστικά… 100 εκατομμύρια φτωχοί Αμερικανοί.
• Κατά τον Στίγκλιτς, το 95% των κερδών που παράχθηκαν από το «μοντέλο Ομπάμα» από το 2009 μέχρι το 2012 στις ΗΠΑ κατέληξαν στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού, και κατά τον Κρούγκμαν από αυτά τα κέρδη το 60% πήγε στους μεγιστάνες που αποτελούν το μόλις 0,1% του πληθυσμού.
• Το 1% των πλουσίων μεταξύ του αμερικανικού πληθυσμού (περί τα 2,5 εκατομμύρια) έχουν τόσο εισόδημα όσο τα 100 φτωχότερα εκατομμύρια.
• Το 1% των πλούσιων Αμερικανών κατέχει πάνω από το 40% του πλούτου της χώρας.
• Το 1% κατέχει το 50% των μετοχών, των ομολόγων και των αμοιβαίων κεφαλαίων στη χώρα.
• Σύμφωνα με την Οικονομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, ο πλούτος που κατέχει το 20% των πλουσιότερων Αμερικανών φθάνει στο 93% του συνολικού πλούτου της χώρας. ‘Η αντίστροφα, το υπόλοιπο 80% του πληθυσμού κατέχει μόλις το 7% του πλούτου.
• Περίπου 55 εκατομμύρια Αμερικανοί (σύμφωνα με την Εθνική Ακαδημία Επιστημών) ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, εκ των των οποίων 15,5 εκατομμύρια είναι παιδιά. Περίπου 100 εκατομμύρια, δηλαδή το 1/3 του πληθυσμού, αντιμετωπίζουν σοβαρή οικονομική δυσπραγία.
• Υπάρχουν 50 εκατομμύρια Αμερικανοί που δεν έχουν ασφάλεια υγείας, 50 εκατομμύρια που σιτίζονται με κουπόνια σίτισης.
• Σύμφωνα με το πρακτορείο «Ρόιτερ», μερικούς μήνες πριν τους «Δίδυμους Πύργους» ένα στα έξι παιδιά στις ΗΠΑ δεν είχε φαγητό.
• Ο μέσος όρος των εσόδων των ανώτερων εισοδηματικά τάξεων στις ΗΠΑ είναι κατά 400 φορές μεγαλύτερος από το μέσο όρο των αποδοχών των εργαζόμενων στρωμάτων.
• Τα ετήσια έσοδα του Μπιλ Γκέιτς ισούνται με το άθροισμα των εισοδημάτων 1 εκατομμυρίου μέσων νοικοκυριών των ΗΠΑ.
• Τα διευθυντικά στελέχη των επιχειρήσεων, τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, είδαν την «ψαλίδα» του «7 προς 1» που χώριζε τις αποδοχές τους από τους μισθούς των εργατών, να διευρύνεται στο «110 προς 1».
• Ενας μέσος εργαζόμενος στις ΗΠΑ πρέπει να εργαστεί επί ένα μήνα για να κερδίσει όσα ένας διευθύνων σύμβουλος σε μια ώρα.
• Τις τρεις τελευταίες δεκαετίες, η ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης των ΗΠΑ (πέρα από τη γενική εφαρμογή της μερικής απασχόλησης) ισοδυναμεί με μια αύξηση του χρόνου που εργάζεται κατά 21%, αλλά η αγοραστική της δύναμη βαίνει μειούμενη.
• Στις ΗΠΑ ο αριθμός των ανέργων και των υποαπασχολούμενων ανέρχεται στο 27%, ο αριθμός αυτών που ζουν σε συνθήκες μεγάλης φτώχειας διπλασιάστηκε από το 2000 έως το 2013 και από τα 7,2 εκατομμύρια ανήλθε στα 13,8 εκατομμύρια ενώ από το 1980 οι μισθοί έχουν αυξηθεί μόλις κατά 8% σε σχέση με την αύξηση της παραγωγικότητας που αυξήθηκε κατά 63%.

 

Αυτός είναι ο «ταξικός πόλεμος» για τον οποίο μιλούσε ο Τζαμπάρ. Συνεπώς:

Συμπέρασμα πρώτο: Εκδήλωση αυτού του ταξικού πολέμου που μαίνεται και που τον έχει εξαπολύσει η τάξη των ισχυρών, είναι ο ρατσισμός, η φυλετική διάκριση, ο «χρωματισμός» της φτώχειας και της αδικίας.

Συμπέρασμα δεύτερο: Πάνω σε αυτή τη «τη διάσπαση της κοινωνίας σε ασυμφιλίωτες εχθρικές τάξεις», όπως έγραφε ο Λένιν, είναι που η Αστυνομία, ο Στρατός, η Εθνοφρουρά και η Δικαιοσύνη επιβάλλουν την «τάξη» εκείνης της τάξης που κατέχει την εξουσία.

Συμπέρασμα τρίτο: Είναι οι κοινωνικές και ταξικές αντιθέσεις που έχουν ακριβώς την ιδιότητα να αναζητούν στον αδύναμο τον πιο αδύναμο.

Συμπέρασμα τέταρτο: Οι «από πάνω» για να συντηρούν την κοινωνική και ταξική ανισότητα πάντα θα προσπαθούν να κρατούν τους «από κάτω» όχι μόνο καταπιεσμένους, αλλά και διασπασμένους λόγω χρώματος, φυλής, θρησκείας, αφού έτσι – μέσω της διάσπασης των «από κάτω» – συντηρείται και διαιωνίζεται η καταπιεστική κυριαρχία των «από πάνω».  

Συμπέρασμα πέμπτο: Στα κηρύγματα των «από πάνω» όπως τα απανωτά διαγγέλματα Ομπάμα που ζητούν από τα θύματα να κάνουν «υπομονή»και να επιδείξουν πνεύμα «συμφιλίωσης», απέναντι στις παρόμοιες νουθεσίες όλων των «Ομπάμα» ανά τη Γη περί «φρονιμάδας», μια ενδιαφέρουσα απάντηση θα ήταν:
Δουλειά και αξιοπρέπεια!Ελευθερία και φαγητό!Εργασία και ελεύθερος χρόνος!Στέγη και δικαιοσύνη! Μόρφωση, ισότητα και έρωτας για την ομορφιά της ζωής!
Τι πιο ανθρώπινο όραμα, τι πιο «απλή» διεκδίκηση για την οποία θα άξιζε οι «από κάτω» να φτιάξουν τη δική τους κοινωνική συμμαχία. Πέρα από φυλή, χρώμα ή θρησκεία.
Να πορευτούν στο δικό τους κοινό πολιτικό βήμα. Απειθαρχώντας στη συμμαχία των ανά τη Γη λευκών, μαύρων και κίτρινων Ομπάμα και αδιαφορώντας για τις νουθεσίες τους.
Όχι με όρους αυτοδικίας και Ντάλας αλλά με όρους ενός πλατιού και γι΄αυτό ακατανίκητου κινήματος με σημαία:«Οι μαύρες, οι λευκές, οι κίτρινες, όλες οι ζωές, αξίζουν». Και – φυσικά – με σταθερό πολιτικό και θεωρητικό προσανατολισμό.
Τέτοιον που δεν θα επιτρέπει ο ρατσισμός ή ο θρησκευτικός φονταμενταλισμός να υποβιβάζονται στην κατηγορία του «ναρκισσισμού των μικρών διαφορών» – όπως έλεγε ο Φρόυντ – ώστε οι διάφορες καθεστωτικές αναλύσεις, όσο πιο δακρύβρεχτες είναι, τόσο περισσότερο να ξεστρατίζουν το βλέμμα από το πραγματικό πεδίο του εγκλήματος–από τον μαινόμενο ΤΑΞΙΚΟ ΠΟΛΕΜΟ.

Bullshit jobs

 Bullshit jobs

Πριν λίγες εβδομάδες, το υπουργείο εργασίας έδωσε στην δημοσιότητα ένα δελτίο με στοιχεία τού συστήματος Εργάνη για την ιδιωτική απασχόληση κατά τον μήνα Μάιο. Οι πρώτες γραμμές τού δελτίου πρέπει να δημιούργησαν κλίμα ευφορίας στα κυβερνητικά στέκια:  

(...) κατά το μήνα Μάιο 2016 καταγράφεται αύξηση της μισθωτής απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα, καθώς προκύπτει θετικό ισοζύγιο προσλήψεων–αποχωρήσεων κατά 76.591 θέσεις εργασίας. (...) Ο Μάιος 2016 είναι ο τέταρτος σε σειρά μήνας που παρουσιάζει θετικό ισοζύγιο στις ροές μισθωτής απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα (...) Ο Μάιος 2016 είναι ο τέταρτος σε σειρά μήνας που παρουσιάζει θετικό ισοζύγιο στις ροές μισθωτής απασχόλησης στον ιδιωτικό τομέα (...) το ισοζύγιο των ροών μισθωτής απασχόλησης του πρώτου πενταμήνου του έτους 2016 είναι θετικό και διαμορφώνεται στις 201.056 νέες θέσεις εργασίας, αποτελώντας την υψηλότερη επίδοση πρώτου πενταμήνου έτους από το 2001 μέχρι σήμερα (...).

Οπωσδήποτε, τα νέα ακούγονται καλά. Δυστυχώς, όμως, όσο περισσότερο εντρυφούμε στους πίνακες του δελτίου τόσο το χαμόγελό μας ξεθωριάζει. Δείτε, για παράδειγμα, τον πίνακα IV:

Ωραίες δουλειές! Από τις 824.017 προσλήψεις, ούτε οι μισές δεν αφορούσαν θέσεις πλήρους απασχόλησης. Οι περισσότεροι των νεοπροσληφθέντων θα δουλεύουν είτε λίγες ώρες κάθε μέρα (ή, καλύτερα, θα πληρώνονται για λίγες ώρες κάθε μέρα, άσχετα με το πόσο θα δουλεύουν) είτε μέρα παρά μέρα κι όποτε τους χρειάζεται η επιχείρηση για να μπαλώσει κανένα κενό, κανένα ρεπό κλπ. Μιλάμε, δηλαδή, για δουλειές χωρίς μέλλον και, κατά κανόνα, κακοπληρωμένες (σερβιτόροι, λαντζέρηδες, καμαριέρες, πωλητές κλπ). Είναι ακριβώς οι δουλειές τις οποίες χαρακτηρίζει ευρηματικά ως "Bullshit Jobs" ο διάσημος καθηγητής ανθρωπολογίας τού London School of Economics Ντέιβιντ Γκραίμπερ (*).

Μια άλλη όψη του προβλήματος είναι ότι, καθώς η εργασία αποδομείται απ' όλες τις πλευρές και η επιβίωση των εργαζομένων γίνεται όλο και πιο δύσκολη, το ενδιαφέρον τείνει να εστιάζεται στο θέμα των αμοιβών. Έτσι, παραβλέπεται το γεγονός ότι χειροτερεύουν και άλλα χαρακτηριστικά τής εργασίας, τα οποία θα είχαν ιδιαίτερη βαρύτητα σε μια κοινωνία δομημένη με κέντρο τον άνθρωπο. Για παράδειγμα, ποιός ενδιαφέρεται πια αν με την δουλειά που κάνει έχει δυνατότητες εξέλιξης (και ως τέτοιες δεν εννοώ μόνο τις μισθολογικές); Ποιός νοιάζεται για το αν το αντικείμενο της δουλειάς του είναι συναφές προς τα ενδιαφέροντά του ή προς την κλίση του, παναπεί για το αν του αρέσει και τον ικανοποιεί ψυχικά και πνευματικά; Πόσοι προβληματίζονται για τις συνθήκες ασφάλειας ή για την ένταση που επιβάλλουν οι ανάγκες για αυξημένη παραγωγή σε άτακτα χρονικά διαστήματα; Ο μεγάλος καβγάς γίνεται για το πόσα παίρνουμε κι όχι για το πώς τα παίρνουμε.

Δυστυχώς, ούτε το "πόσα" έχει ικανοποιητική απάντηση. Τα στοιχεία του Σώματος Επιθεωρητών Εργασίας (ΣΕΠΕ) για το 2015 είναι κατηγορηματικά:

Σύμφωνα με τον παραπάνω πίνακα, λοιπόν, το 63% των εργαζομένων δουλεύει με μισθό κάτω από 1.000 ευρώ ενώ ο ένας στους δυο καλείται να ζήσει με λιγώτερα από 800 ευρώ τον μήνα. Σημειώστε ότι το 22,45% των εργαζομένων δουλεύουν με μερική απασχόληση, πράγμα που σημαίνει ότι αυτοί οι άνθρωποι βγάζουν από την δουλειά τους λιγώτερα από 400 ευρώ τον μήνα (τουλάχιστον στην συντριπτική τους πλειοψηφία).

Παρένθεση. Είπαμε ότι τα παραπάνω στοιχεία είναι επίσημα. Δηλαδή, δεν περιλαμβάνουν την αδήλωτη, την "μαύρη" εργασία, η οποία όχι απλώς ζη και βασιλεύει αλλά και επεκτείνεται. Σύμφωνα με υπολογισμούς του ΣΕΠΕ, σε κάθε πέντε δηλωμένους εργαζόμενους αναλογεί ένας αδήλωτος, ο οποίος μπορεί να δουλεύει και για δυο κατοστάρικα τον μήνα. Προς μεγάλη μου έκπληξη δε, διαπίστωσα τελευταία ότι υπάρχουν και επιχειρήσεις που προσλαμβάνουν προσωπικό με μισθό υπό αίρεση: θα πάρεις τόσα, αν πάει καλά η δουλειά (!). Κλείνει η παρένθεση.

Η εργασιακή ζούγκλα έχει κι άλλα σαπρόφυτα, όπως π.χ. επιχειρηματίες που καταθέτουν μεν την νόμιμη αμοιβή στους λογαριασμούς των εργαζομένων τους για να μην έχουν μπλεξίματα αλλά υποχρεώνουν τους εργαζομένους να επιστρέψουν "χέρι με χέρι" τμήμα αυτού του ποσού, επειδή είχαν συμφωνήσει για μισθό χαμηλότερο του νομίμου (**). Όμως, δεν έχει νόημα να επεκταθούμε περισσότερο. Το σημαντικό είναι άλλο και σ' αυτό πρέπει να εστιάσουμε πριν κλείσουμε τούτο το σημείωμα: ενώ ζούμε σ' αυτή την ζούγκλα και με τις συνθήκες που παρουσιάσαμε, το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του ετοιμάζουν τις τελευταίες λεπτομέρειες για την μεγάλη επίθεση που θα πραγματοποιήσουν τον Σεπτέμβριο.

Δεν πρέπει να μας πιάσουν στον ύπνο!


---------------------------------
(*) David Graeber, "On the phenomenon of bullshit jobs", 17/8/2013. Ο όρος μπορεί να αποδοθεί ως "σκατά δουλειές", παρ' ότι θα προτιμούσα άλλη απόδοση αν έγραφα Σαββατιάτικα...

(**) Αυτό το "κόλπο" εφαρμόζεται συνήθως με τα δώρα Πάσχα και Χριστουγέννων, η μη καταβολή των οποίων συνιστά ποινικό αδίκημα, όπως λέγαμε χτες. Οι προσλήψεις με την συμφωνία να μη δίνονται δώρα δεν είναι πλέον καθόλου σπάνιες.

   Σαν να μην πέρασε ούτε μέρα… (Περί ισχυρών κυβερνήσεων στα 1928!)

Από Οικοδόμος 

Επιμέλεια: Αλέκος Χατζηκώστας //

Το εκλογικό σύστημα, διαχρονικά, αποτέλεσε και αποτελεί ισχυρό όπλο στα χέρια της αστικής τάξης και του πολιτικού της προσωπικού τόσο για την διαμόρφωση των «εκλογικών προτιμήσεων» του λαού όσο και για τη διαμόρφωση μετά από κάθε εκλογική μάχη «βολικών» για τη εκάστοτε συγκυρία, πολιτικών συσχετισμών μεταξύ των διαφόρων κομμάτων. Ένα από τα βασικά  «επιχειρήματα» που χρησιμοποιούνται, για την εφαρμογή διάφορων καλπονοθευτικών εκλογικών συστημάτων είναι και αυτό της «ακυβερνησίας» και της ανάγκης «ισχυρών κυβερνήσεων». Μία συζήτηση που γίνεται και σήμερα, αλλά και παλιότερα όπως φαίνεται από τα ντοκουμέντα που παρουσιάζουμε από το 1928…
Βρισκόμαστε στα 1928. Ο Ελευθέριος Bενιζέλος, ιδρυτής της παράταξης των Φιλελευθέρων, μετά από μια σειρά μεθοδεύσεων, επανήλθε στο πολιτικό προσκήνιο, ύστερα από μια πενταετή περίοδο απουσίας. Οι εκλογές προκηρύχτηκαν για τις 19 Αυγούστου 1928. Το εκλογικό σύστημα (πλειοψηφικό) του 1928 ήταν επαναφορά του εκλογικού συστήματος που εφαρμόστηκε και στις εκλογές του 1923. Χαρακτηριστικό του εκλογικού συστήματος ήταν η στενή και η ευρεία περιφέρεια, όπου οι “στενές” εκλογικές περιφέρειες – συνολικά 69 – αντιστοιχούσαν σε επαρχίες και οι ευρείες σε πρωτοδικεία – 27. Από την περιφέρεια του ∆ήµου Αθηναίων αποχωρίστηκε η περιφέρεια του ∆ήµου Πειραιά, στην οποία υπήρχε µεγάλος πληθυσμούς προσφύγων, επομένως και δυνητικών εκλογέων των βενιζελικών. Το 1928 επιδιώχθηκε να κερµατιστεί η «Παλαιά Ελλάδα» σε µικρές εκλογικές περιφέρειες έτσι ώστε να περιοριστεί η επίδραση των αντιβενιζελικών εκλογέων, ενώ αντίστοιχα οι «ευρείες» περιφέρειες των Νέων Χωρών ουσιαστικά «έπνιγαν» τις νησίδες αντιβενιζελικής υποστήριξης. Είναι χαρακτηριστικό ότι σε καµία από τις περιφέρειες των Νέων Χωρών δεν εξελέγη κάποιος αντιβενιζελικός υποψήφιος – σε αντίθεση µε το 1926.

Τα αποτελέσματα χαρακτηριστικά της εκλογικής ληστείας: Εκλογικός νόμος : Ν.Δ. 11.7.1928 (ΦΕΚ 122τ.Α΄11.7.1928)
Εκλογικές περιφέρειες : 98
Σύνολο υποψηφίων : 1.354
Προκήρυξε εκλογές για τις 19 Αυγούστου με πλειοψηφικό κι έβγαλε μιαν ασύλληπτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία: 178 έδρες έναντι 72 όλων των άλλων (εννέα) κομμάτων! Με ποσοστό 46.94%  (178 σε σύνολο 250) εδρών πήρε το 71%  των εδρών! Να σημειώσουμε ότι ακόμη έλαβαν: 23.94% το Λαϊκού κόμματος που έβγαλε 19 βουλευτές, ενώ η Δημοκρατική Ένωση είκοσι με 6.71%. Με το ΚΚΕ χωρίς κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (1.41%) και την Προοδευτική Ένωση με πέντε βουλευτές (1.32%) (!), ενώ οι Ελευθερόφρονες του Ιωάννη Μεταξά έβγαλαν μόνον έναν με ποσοστό 5.30%.
Το ΚΚΕ αντέδρασε στην προσπάθεια νόθευσης της εκλογικής θέλησης. Χαρακτηριστικό είναι το άρθρο του  ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ στην πρώτη σελίδα με τίτλο «Η ΙΣΧΥΡΑ ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΚΑΙ ΤΟ ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΚΟ» (12/7/1928) . Ένα άρθρο που θα μπορούσε κάλλιστα να γραφτεί και σήμερα. Το σχετικό δημοσίευμα αναφέρει:
«Η χώρα σήμερον ειπέρ ποτέ και άλλοτε έχει ανάγκην κυβερνήσεως ισχυράς, δυναμένης να αντιμετωπίση όλα τα δύσκολα προβλήματα των οποίων επέιγει η λύσις»
Αυτά έγραφε στο περίφημο υπόμνημα του προς τον Πρόεδρον της Δημοκρατίας κ. Ελ. Βενιζέλος την ημέρα που ο πρώτος αυτός ακύρωνε την αναλογική και ανεγνώριζε το πλειοψηφικό ως σύστημα με το οποίο πρέπει να διεξαχθούν οι βουλευτικές εκλογές.
Κυβέρνησιν ισχυράν, Κυβέρνησιν που να μπορέση να κρατηθή γερότερα από ό,τα κρατήθηκε η Οικουμενική. Κυβέρνησιν που να μπορέση καλύτερα από την Οικουμενική να επιβάλη το πρόγραμμά της. Κυβέρνησιν που να «αντιμετωπίση» ασφαλέστερα τα προβλήματα που «αντιμετώπισε» η Οικουμενική.
Κυβέρνησιν ισχυράν! Κυβέρνησιν των φόρων και της εκμετάλλευσης. Κυβέρνησιν των υποδουλωτικών δανείων και της υποδουλωτικής πολιτικής. Κυβέρνησιν της τρομοκρατίας, της συστηματικής, σκληρής, οργανωμένης λευκής τρομοκρατίας που η Οικουμενική δεν επέβαλε όσο και όπως έπρεπε.
Κυβέρνησιν ισχυράν: Ισχυράν χάριν ποίους και ισχυράν εναντίον ποίου; Ποιόν θα εξυπηρετήση η ισχύς που εξάγγειλε ο Βενιζέλος, σε ποιού τη διάθεση θα τεθή η ισχύς αυτή και εναντίον ποίου θα στραφεί;
Οι εργαζόμενες μάζες ξαίρουν καλά τι σημαίνει «κυβέρνηση πυγμής», «κυβέρνηση ισχυρά», «κυβέρνηση μεγάλων χειρονομιών», όπως τη θέλει ο Σίμος. Οι εργαζόμενες μάζες έχουν πικρή μα μεγάλη πείρα τι σημαίνει όλα αυτές οι «ισχυρές» κυβερνήσεις από τότε που ο Πάγκαλος ρεκλαμάριζε τη φίρμα αυτή ίσαμε τότε που ο «εμποροβιομηχανικός κόσμος» σηκωνόταν εναντίον των αγροτών και των εργατών όλης της Ελλάδος με το ίδιο ακριβώς σύνθημα.
Κυβέρνησις ισχυρά; Κυβέρνησις που να ειπσράξη έντεκα και πλέον δισεκατομμύρια δραχμές για τον προϋπολογισμό του Κράτους, έναντι οχτώμισι πέρσι! Κυβέρνηση που να βαρέση μια για πάντα κατακέφαλα τους Δημοσίους Υπαλλήλους! Κυβέρνησις που να «κανονίση» μια για πάντα τις σχέσεις κεφαλαίου και εργασίας, έτσι που ούτε απεργίες να γίνουνται πια,ούτε συγκρούσεις, ούτε ¨ανωμαλίες» και προστριβές. Κυβέρνησις που να παραδώσει ό,τι ακόμη απόμεινε στους πρόσφυγες στην ΕΑΠ και στην Αγροτική Τράπεζα Αθηνών, Κυβέρνησις που να ξεπουλήσει τους αγρότες της Ελλάδος και όλους τους εργαζόμενους στους Στάγερ και στους Ζαχάρωφ.
Μία τέτοια ισχυρά Κυβέρνησις χρειαζότανε στην Ελλάδα. Και μια τέτοια Κυβέρνησις έπρεπε να εξασφαλισθεί, όπως εξηγεί στο υπόμνημα του, με το πλειοψηφικό και όχι με την αναλογική που ένα σωρό «κόμματα και κομματίδια» θα βρίσκονται εμπόδιο στα πόδια του.

Γι’αυτό κατάργησε την αναλογική. Γι’αυτό οι εκλογές θα γίνουν απλώς και μόνο για να «νομιμοποιήσουν» και να «συνταγματοποιήσουν» το καθεστώς της διχτατορίας του Βενιζέλου, το καθεστώς της «ισχυράς Κυβερνήσεως».
Ο κ. Βενιζέλος όμως κι όλη η τάξη του απατάται απάτην οιχτράν. Μήτε ο βενιζέλος, μήτε κανένας άλλος θα πνίξουν τη φωνή, την αντίσταση , την εξέγερση, την νίκη των καταπιεζομένων εργαζόμενων μαζών.
Και αν τον αναδείξη το βενιζελικό εκλογικό σύστημα διχτάτορα, θάχει να αντιμετωπίσει την αντίσταση των εργαζόμενων μαζών και δεν είνε αυτές που θα λυγίσουν στη πάλη. Την πρώτη «νίκη», όπως τη διαλαλεί η «Πατρίς» την πέτυχε. Δεν ειν’ εδώ όμως που τελειώνει η πάλη. Οι εργαζόμενες μάζες θα παλαίψουν κατά τις εκλογές. Θα αγωνισθούν για την αντιπροσώπευσή τους με πείσμα. Μα θα συνεχίσουν την πάλη κ’ ύστερα από τις εκλογές. Την πάλη τους κατά της μπουρζουαζίας και της «ισχυράς της Κυβέρνησης» του Βενιζέλου και θα τη συνεχίσουν ίσαμε το τέλος, ίσαμε τη νίκη.
Οι εργαζόμενες μάζες ας κινηθούν. Πλειοψηφικό; Πλειοψηφικό! Θα αγωνισθούν και μ’αυτό έντονα και δραστήρια. Όποια και νάναι τα’ αποτελέσματα, δεν έχουν κεφαλαιώδη σημασία. Ο αγώνας κατά της μπουρζουαζίας και της ισχυράς κυβέρνησης του κ. Ελευθερίου Βενιζέλου θα συνεχισθή.»

Σαν το χταπόδι...

Σαν το χταπόδι...

Πολλά δάκρυα χύνουν αυτές τις μέρες τα αστικά κόμματα και ΜΜΕ για τον κίνδυνο να παραγραφούν αδικήματα που σχετίζονται με το σκάνδαλο της «Ζήμενς», εξαιτίας της επ' αόριστον αναβολής της δίκης.
Η διαμάχη στο αστικό πολιτικό σύστημα γι' αυτήν την εξέλιξη εκτυλίσσεται σε δύο επίπεδα. Το ένα αφορά στις αλληλοκατηγορίες ανάμεσα στην κυβέρνηση και τη Δικαιοσύνη, για το ποιος υπήρξε λιγότερο συνεπής στις τυπικές υποχρεώσεις του απέναντι στη διαδικασία της δίκης και αν υπήρξε σκοπιμότητα από τη μια ή την άλλη πλευρά για τις καθυστερήσεις και τις παραλείψεις που οδήγησαν στην επ' αόριστον αναβολή.
Το άλλο επίπεδο αφορά στη διαμάχη ανάμεσα στην κυβέρνηση και τα άλλα αστικά κόμματα της αντιπολίτευσης. Κυρίως η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ καταλογίζουν πολιτικές ευθύνες και σκοπιμότητες στην καθυστέρηση της δίκης, με την κυβέρνηση να τους χρεώνει το σκάνδαλο της «Ζήμενς» και να δεσμεύεται ότι δεν θα υπάρξει ατιμωρησία.
Οι διακηρύξεις της έχουν την ίδια αξία με τις δεσμεύσεις που έδιναν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ ότι «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο», την εποχή που αποκαλυπτόταν το σκάνδαλο. Από τότε πολύ νερό κύλησε στ' αυλάκι και είναι γνωστό το τι ακολούθησε.
Δεν είναι η πρώτη φορά, ούτε βέβαια η πρώτη αφορμή με την οποία βγαίνουν στην επιφάνεια παρασκηνιακές και φανερές κόντρες ανάμεσα σε θεσμούς του αστικού κράτους, αλλά και αστικά κόμματα. Είναι φανερό ότι εκφράζονται αντιθέσεις ανάμεσα σε τμήματα της αστικής τάξης, που ακουμπάνε στον έναν ή στον άλλο πόλο του αστικού συστήματος.
Πώς γίνεται όμως ένα τόσο μεγάλο σκάνδαλο, που επί μήνες απασχολούσε την επικαιρότητα και αναδείχτηκε καταλύτης για τις πολιτικές διεργασίες στην Ελλάδα, να καταλήξει σήμερα στα αζήτητα σχεδόν των δικαστηρίων; Για τη διερεύνηση της υπόθεσης, ενεργοποιήθηκαν όλα τα μέσα που διαθέτει το αστικό πολιτικό σύστημα. Εγιναν εξεταστικές επιτροπές, παραπομπή των κατηγορουμένων στη Δικαιοσύνη, ασκήθηκαν διώξεις, ορίστηκαν ημερομηνίες, ο αστικός Τύπος τροφοδότησε τη Δικαιοσύνη με αποκαλύψεις και στοιχεία. Ολα νόμιμα και τυπικά, όλα στο όνομα της διαφάνειας.
Οπως όμως και σε προηγούμενα σκάνδαλα (δομημένα ομόλογα, υποκλοπές, προμήθειες για πολεμικό υλικό κ.ά.), η κατάληξη ήταν το κουκούλωμα. Μπορεί κάποιοι λίγοι να καταδικάστηκαν, μπορεί να εκκρεμούν διώξεις, όμως καμιά από τις πραγματικές αιτίες που εξέθρεψαν τα σκάνδαλα δεν έχει εκλείψει.
Και δεν μπορεί να εκλείψει, ακριβώς επειδή τα σκάνδαλα εδράζονται στη σύμφυση του κράτους με τους επιχειρηματικούς ομίλους, στο ρόλο που παίζει το κράτος στη διευρυμένη αναπαραγωγή των κεφαλαίων τους και στο μεταξύ τους ανταγωνισμό. Μέσα εκεί κρύβεται η νόμιμη και παράνομη παρέμβαση του κρατικού μηχανισμού υπέρ του ενός ή του άλλου μονοπωλίου, ντόπιου και ξένου.
Κι αυτό βρίσκεται στο DNA του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, όσοι νόμοι κι αν θεσπιστούν για τη διαφάνεια, όσα σκάνδαλα κι αν αποκαλυφθούν στο πλαίσιο των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών, όσες εξεταστικές κι αν γίνουν. Και για να μην ξεχνιόμαστε, ας θυμηθούμε πώς «τιμώρησε» το κράτος τη «Ζήμενς», με τον εξωδικαστικό συμβιβασμό που συμφώνησαν το 2012 και ενώ η πολυεθνική είχε κερδίσει δισ. ευρώ από τις δουλειές της με το ελληνικό κράτος.
Ο συμβιβασμός αυτός προέβλεπε παραίτηση του κράτους «από τις αστικές και διοικητικές αξιώσεις και πρόστιμα κατά της "Ζήμενς "» και ορισμένα άλλα μέτρα - χάδι για την πολυεθνική, όπως δηλώσεις μετανοίας για το χρηματισμό κρατικών λειτουργών και εμπιστοσύνης στην ελληνική αγορά, συμψηφισμό απαιτήσεων ύψους 80 εκατ. ευρώ, παροχή από τη «Ζήμενς» ποσού ύψους 90 εκατ. ευρώ, υποτίθεται για τη «χρηματοδότηση φορέων και δραστηριοτήτων του ελληνικού Δημοσίου» και κάποιες δεσμεύσεις για επενδύσεις μέσα στο 2012.
Δηλαδή, και σ' αυτήν την περίπτωση, «σαν το χταπόδι» τη χτύπησε τη διαπλοκή το αστικό κράτος...

Ενισχύεται η φοροληστεία του λαού

Ενισχύεται η φοροληστεία του λαού

Σε νέας κοπής συμπληρωματικά αντιλαϊκά μέτρα, με κατεύθυνση την ενίσχυση της φοροληστείας απέναντι σε τμήματα του λαϊκού πληθυσμού προχωρά η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, σε συνέχεια των προηγούμενων παρεμβάσεων, με τη διόγκωση της άμεσης φορολογίας σε μισθωτούς - συνταξιούχους καθώς και με την παραπέρα απογείωση του ΦΠΑ και των άλλων ειδικών φόρων που φορτώνονται στην γκάμα των εμπορευμάτων μαζικής κατανάλωσης.
Σαφέστατο «δείγμα γραφής» και καθαρό ταξικό πρόσημο δίνουν οι διατάξεις και του νέου φορολογικού νομοσχεδίου, που κατατέθηκε προχτές στη Βουλή από το υπουργείο Οικονομικών, με αιχμή τον περιορισμό των αγροτών που εντάσσονται στο «ειδικό καθεστώς ΦΠΑ», αλλά και την αποβολή από το καθεστώς των παρεχόμενων «εκπτώσεων» που χορηγείται στο χαράτσι του ΕΝΦΙΑ για κατηγορίες των λαϊκών στρωμάτων. Από την άλλη πλευρά, χαρακτηριστικό είναι και το γεγονός ότι οι διατάξεις του εν λόγω νομοσχεδίου προβλέπουν την επαναφορά της ειδικής χαριστικής ρύθμισης με τις μειώσεις προστίμων που έχουν καταλογισθεί σε επιχειρηματίες για υποθέσεις φοροδιαφυγής, ακόμη και για έκδοση πλαστών και εικονικών φορολογικών στοιχείων.

***

Σύμφωνα με τις διατάξεις του νομοσχεδίου:
Παύουν να υπάγονται στο ειδικό καθεστώς ΦΠΑ οι αγρότες που παραδίδουν προϊόντα παραγωγής τους από λαϊκές αγορές ή από δικό τους κατάστημα. Μέχρι σήμερα, η ανωτέρω κατηγορία αγροτών υπαγόταν στο ειδικό καθεστώς (ακόμα και εάν ασκούσαν και άλλη οικονομική δραστηριότητα για την οποία είχαν υποχρέωση να τηρούν βιβλία) και δικαιούνταν επιστροφή φόρου με την εφαρμογή κατ' αποκοπή συντελεστή ΦΠΑ 3%. Η νέα ρύθμιση θα ισχύσει από 1/1/2017.
Υπενθυμίζεται ότι σε προηγούμενους νόμους η συγκυβέρνηση με «κορμό» τον ΣΥΡΙΖΑ, ανάμεσα σε άλλα, προχώρησε στην κατάργηση του αφορολόγητου ορίου για τους «μη κατά κύριο επάγγελμα αγρότες», που σημαίνει ότι θα φορολογούνται από το πρώτο ευρώ εισοδήματος, ενώ ταυτόχρονα έβαλε πρόσθετους όρους και προϋποθέσεις, για να χαρακτηριστεί κάποιος «επαγγελματίας αγρότης». Επιπλέον, για πρώτη φορά καθιέρωσε συμπληρωματικό φόρο στο χαράτσι του ΕΝΦΙΑ για τα αγροτεμάχια και τα οικόπεδα εκτός σχεδίου πόλης ή οικισμού, ενώ ένα από τα πρώτα μέτρα στο πλαίσιο του σημερινού μνημονίου ήταν και αυτό της συρρίκνωσης των επιστροφών φόρου στο αγροτικό πετρέλαιο. Είναι απόλυτα χαρακτηριστικό το γεγονός ότι στο 3ο μνημόνιο υπάρχει ειδική πρόβλεψη για «μεγαλύτερη συγκέντρωση της αγροτικής εκμετάλλευσης», σύμφωνα με τη στρατηγική για την «ανταγωνιστικότητα της γεωργίας». Βασικοί άξονες του σχεδίου είναι «η βελτίωση της εμπορίας γεωργικών προϊόντων», η μεταρρύθμιση των αδειών εμπορίας, η ενίσχυση των εξαγωγών, οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στους αγροτικούς συνεταιρισμούς, η απορρόφηση των κοινοτικών κονδυλίων.

***

Χάνουν την έκπτωση κατά 50% στον ΕΝΦΙΑ οι ιδιοκτήτες ακινήτων που έχουν εισοδήματα από τόκους 300 ευρώ, που αφορά σε νοικοκυριά με συγκεκριμένα χαμηλά εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια. Εκπτωση στον ΕΝΦΙΑ είχαν νοικοκυριά με οικογενειακό εισόδημα μέχρι 9.000 ευρώ και περιουσιακά στοιχεία μέχρι 80.000 ευρώ. Επιπλέον, για ιδιοκτήτες με εισοδήματα από τόκους ύψους 600 ευρώ καταργούνται οι απαλλαγές από τον ΕΝΦΙΑ που ίσχυαν σε κατηγορίες πολύτεκνων νοικοκυριών, πάντα με συγκεκριμένα εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια. Σύμφωνα με την έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, με τη συγκεκριμένη ρύθμιση επιτυγχάνεται αύξηση των φορολογικών εσόδων κατά 1,5 εκατ. ευρώ σε ετήσια βάση.
Σε αυτό το πλαίσιο, κατηγορίες των λαϊκών στρωμάτων με μικρά εισοδήματα (άνεργοι κ.ά.) χάνουν ακόμη αυτήν την παρεχόμενη «έκπτωση», εφόσον τυχαίνει να έχουν κάποιο «κομπόδεμα» στην τράπεζα. Σε αυτό το πλαίσιο, μια προθεσμιακή κατάθεση της τάξης των 40.000 ευρώ με επιτόκιο 0,75% αποφέρει τόκους ύψους 300 ευρώ, που σημαίνει την αποβολή του μικροϊδιοκτήτη από την «έκπτωση».

***

Την ίδια ώρα, στα «σκαριά» βρίσκονται και οι επόμενες αντιλαϊκές φορολογικού χαρακτήρα παρεμβάσεις, με χαρακτηριστικό «δείγμα γραφής» την προωθούμενη χαριστική ρύθμιση για τα αδήλωτα κεφάλαια της εγχώριας πλουτοκρατίας που «ψήνεται» από την... «πρώτη φορά αριστερά», εδώ και ένα χρόνο, ωστόσο προσέκρουε σε ενστάσεις των «θεσμών», κυρίως σχετικά με το εύρος των χαριστικών διατάξεων (απαλλαγές, μειώσεις ή ακόμη και διαγραφές προστίμων, ύψος φορολογικών συντελεστών κ.ά.).

ΗΠΑ Σοκ από το βίντεο νέας εκτέλεσης 19χρονου από αστυνομικούς

ΗΠΑ

Σοκ από το βίντεο νέας εκτέλεσης 19χρονου από αστυνομικούς

ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ.--
Νέο σάλο για τα θύματα που προκαλεί η χρήση ένοπλης βίας από αστυνομικούς στις ΗΠΑ προκαλεί το βίντεο που έδωσε χτες η αστυνομία της Καλιφόρνια από την εν ψυχρώ δολοφονία, με καταιγιστικά πυρά, του 19χρονου άοπλου λευκού Αμερικανού Ντίλαν Νομπλ στις 25 Ιούνη, έξω από ένα βενζινάδικο στο Φρέσνο.
Το βίντεο δημοσιοποιήθηκε έπειτα από πιέσεις της οικογένειας του αδικοσκοτωμένου εφήβου εναντίον του δήμου, θεωρώντας ότι ο γιος τους έπεσε θύμα «ασυγχώρητης χρήσης υπέρμετρης βίας».
Σύμφωνα με το Αστυνομικό Τμήμα του Φρέσνο, οι αστυνομικοί σταμάτησαν τον Νομπλ για έλεγχο, μετά από σήμα πως στην περιοχή περιφερόταν ένας ένοπλος άνδρας. Οι αστυνομικοί ισχυρίστηκαν ότι «πίστεψαν» πως ο 19χρονος Νομπλ έφερε όπλο, αν και αργότερα έμαθαν ότι δεν είχε όπλα ούτε πάνω του, ούτε στο φορτηγό του.
Το βίντεο από την κάμερα του αστυνομικού δείχνει τον ίδιο και το συνάδελφό του να πλησιάζουν τον Νομπλ και να του φωνάζουν, σημαδεύοντάς τον με το δάκτυλο στη σκανδάλη: «Δείξε τα χέρια σου» και «και τα δύο χέρια». Ο νεαρός βγαίνει από το φορτηγό και απομακρύνεται από το όχημα έχοντας το αριστερό του χέρι τεντωμένο και το δεξί πίσω από την πλάτη. Ακολούθως, κινείται προς τους αστυνομικούς που του φωνάζουν να πέσει κατάχαμα. Ενας από τους δύο αστυνομικούς πυροβολεί τον Ντίλαν Νομπλ δύο φορές και ο νεαρός πέφτει στο έδαφος αιμόφυρτος. Παρ' όλα αυτά, ο ίδιος αστυνομικός τον ξαναπυροβολεί και τρίτη φορά... Περίπου 15 δευτερόλεπτα από τον τρίτο πυροβολισμό, ο δεύτερος αστυνομικός πυροβολεί τον έφηβο για τέταρτη φορά, φωνάζοντας: «Μην προσπαθήσεις ξανά, σε παρακαλώ». Περιγράφοντας τη σκηνή, ο αρχηγός της αστυνομίας, Τζέρι Ντάιερ, προσπάθησε να δικαιολογήσει την εκτέλεση του νεαρού, ισχυριζόμενος πως ο Νομπλ «φάνηκε να έχει κάτι στο χέρι του». Πρόσθεσε ότι η έρευνα θα επιδιώξει να προσδιορίσει κατά πόσον κάθε σφαίρα ήταν δικαιολογημένη και αν υπήρχαν εναλλακτικές ενέργειες για τους αστυνομικούς... Από την άλλη πλευρά, ο πατέρας του 19χρονου απηύθυνε έκκληση ενάντια σε βίαιες διαμαρτυρίες για τη δολοφονία του γιου του, σημειώνοντας ότι μολονότι τίποτε δεν μπορεί να φέρει πίσω το παιδί του, θέλει και απαιτεί οι δολοφόνοι του εφήβου να κατηγορηθούν για δολοφονία και να καταστούν υπεύθυνοι, όπως όλοι οι άλλοι που σκότωσαν ένα αθώο παιδί...