Ξεφυλλίζοντας το Ρίζο
Το προχτεσινό φύλλο του ρίζου ήταν κυριακάτικο κι ενισχυμένο: με 19 σελίδες προσυνεδριακό και σαράντα συνολικά (χωρίς ισολογισμούς), μερικά ζουμερά άρθρα και ενδιαφέρον ιστορικό ένθετο. Αφήνουμε κατά μέρος την επανάσταση του 21’, για να την πιάσουμε ίσως σε επόμενη ανάρτηση και πάμε να δούμε σε τι γίναμε σοφότεροι από την υπόλοιπη εφημερίδα και τι ακριβώς περιείχε:
-«Άρθρο γραμμής» του γιώργου μαρίνου για το κουκουέ και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα, με κάποιες γνωστές, βασικές κατευθύνσεις, που περιμένουμε τώρα να τις πιάσουν τα εξυπνοπούλια του αστικού τύπου, για να τις κάνουν «ιδεολογική πλατφόρμα» εν όψει του συνεδρίου και της «κούρσας διαδοχής της αλέκας». Το πιο ενδιαφέρον πάντως είναι ότι πλέον ασκούμε ανοιχτά –διακριτική έστω- κριτική στη διακυβέρνηση του ακελ, που «ανεξαρτήτως προθέσεων και διακηρύξεων, δε μπορούσε να είναι φιλολαϊκή στο πλαίσιο της εε και του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης», στοχεύοντας έτσι εμμέσως προς τους θιασώτες του κοινοβουλευτικού δρόμου που καλλιεργούν συγχύσεις κι αυταπάτες σε ελλάδα κι εξωτερικό.
Ένα σημείο που μπαίνει τόσο στο άρθρο του μαρίνου, όσο και στο κείμενο του Π. στη σελίδα 3 για τις εξελίξεις στην κύπρο. Και πρέπει να το δούμε παράλληλα με μια άλλη πρόσφατη εξέλιξη: τη συγκρότηση δικών μας κομματικών οργανώσεων στην κύπρο, πέρα από την όποια σχέση είχαμε ως τώρα με το ακελ, η οποία έδωσε διέξοδο σε αρκετούς συντρόφους, που ασφυκτιούσαν στα σύγχρονα πολιτικά δεδομένα της κύπρου και του «κ»κ που παράγει (ε, ναι! Αυτό με τα εισαγωγικά στο πρώτο κάπα, ήταν ένα απωθημένο που πάντα ήθελα και έψαχνε δικαίωση).
-Ανταπόκριση του ζαχαρόπουλου από το συνέδριο της γσεε στην αλεξανδρούπολη. Όπου οι συσχετισμοί έμειναν κατά βάση αμετάβλητοι, ο παναγόπουλος επανεκλέχτηκε πανηγυρικά και η γσεε παρέμεινε ακλόνητη στη νιρβάνα της, ανεπηρέαστη από οποιαδήποτε κοινωνική διεργασία. Μπορεί το πασόκ να κατέρρευσε εκλογικά, αλλά οι μηχανισμοί του στο συνδικαλιστικό κίνημα ζουν και βασιλεύουν· αυτονομούνται και παζαρεύουν από θέση ισχύος το μέλλον τους στο νέο σκηνικό που διαμορφώνεται. Κι ο φαύλος κύκλος της κυριαρχίας τους δεν πρόκειται να σπάσει με συμβατικά μέσα –είτε εκλογικά, είτε με μικρές κι άμεσες διεκδικήσεις, κυρίως συντεχνιακού χαρακτήρα που δεν ξεφεύγουν από το γήπεδό τους, όπου έχουν τον απόλυτο έλεγχο. Αλλά με ένα γερό ταξικό κίνημα, που θα τους γίνει καρφί στο μάτι μέχρι να τους σαρώσει.
Αυτό βάζει στη διπλανή ακριβώς σελίδα κι η ανακοίνωση του παμε.
Ο βασικός ρόλος και η αποστολή του ΠΑΜΕ δεν περιορίζεται στην καθημερινή πάλη, στους μικρούς και μεγάλους αγώνες για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Εκεί, η παρουσία και η δράση των ταξικών δυνάμεων είναι δεδομένη και αποτελεσματική. Δεν υπάρχει καθημερινό πρόβλημα της εργατικής οικογένειας που να μην ασχολήθηκε. Ο βασικός στόχος και η αποστολή του ΠΑΜΕ είναι να ενώσει, να συσπειρώσει την εργατική τάξη σε ταξική κατεύθυνση! Κίνημα που μπορεί να τους φοβίσει, να αποσπάσει κάποιες κατακτήσεις είναι αυτό που θα παλεύει για όλα τα καθημερινά προβλήματα και ταυτόχρονα θα διεκδικεί την εξουσία για το λαό.
Μήπως όμως έτσι, θα πουν κάποιοι, συγχέουμε το κόμμα με το κίνημα και την τακτική στρατηγική; Πολύ καλό ερώτημα. Το οποίο μας δίνει πάσα για το τρισέλιδο με τα αποσπάσματα από την ομιλία της αλέκας στη συνδιάσκεψη της κο θεσσαλίας.
Μας λένε τώρα ότι αυτό που λέμε για τη λαϊκή συμμαχία, ότι βάζουμε μέσα στο μαζικό κίνημα το θέμα της πολιτικής εξουσίας. Όχι, σύντροφοι, εμείς λέμε ότι η λαϊκή συμμαχία εκφράζει συμμαχία της εργατικής τάξης με τους συμμάχους της, που σημαίνει ότι απευθύνεται η συμμαχία σε όλους, αντικειμενικά. Έτσι δεν είναι; (…) Βεβαίως, δεν μπορεί αυτή η συμμαχία να έχει πολιτικό πρόγραμμα, σαν να είναι το ΚΚΕ, αλλά είναι δυνατόν το κίνημα το εργατικό, το λαϊκό να μην αντιπαλεύει την κυβέρνηση, τι κάνει τότε; Μια υποτυπώδη άποψη διακυβέρνησης, εξουσίας δεν πρέπει να έχει; (…) Τι λέει π.χ. ο ΣΥΡΙΖΑ; Κίνημα το οποίο ρίχνει αυτή την κυβέρνηση και ανεβάζει μια άλλη, μέσω εκλογών. Εμείς τι λέμε; Ότι αυτή η συμμαχία πρέπει να ανατρέψει την εξουσία των μονοπωλίων και να κάνει την εργατική - λαϊκή εξουσία.
Και σε ένα άλλο σημείο.
Δεν μπορεί να μιλάς για κίνημα υπεράσπισης των λαϊκών κατακτήσεων, για κίνημα εναντίον των μέτρων που παίρνονται αν δεν ανοίξεις - τουλάχιστον οι κομμουνιστές - μέσα στο κίνημα τη συζήτηση για την αιτία της κρίσης. Ήταν δυνατόν σαν Κόμμα αυτά να μην τα κάνουμε; Να μην οξύνουμε την αντιπαράθεση μέσα στο κίνημα; Μπορούσες να μην κάνεις αυτή την αντιπαράθεση και μέσα στο κίνημα; Να την κάνεις απλώς σαν Κόμμα, μέσα στις Οργανώσεις, ή μόνο μέσα από τα έντυπά σου; Τότε θα ήμαστε ιερατείο.
Τι άλλο είπε η αλέκα στη συνδιάσκεψη;
Μίλησε για την πολιτική συμμαχιών που γνωρίσαμε ότι αυτό που λίγο - πολύ περπατούσε, ως συμμαχία, όλα τα χρόνια μέσα στον 20ό αιώνα, ήταν με ποιο κόμμα θα πας, με ποιο κόμμα θα συνεργαστείς. Με την αριστερή σοσιαλδημοκρατία, με τη δεξιά, με τη σοσιαλδημοκρατία; Για να προσθέσει ότι η λαϊκή συμμαχία δεν είναι κίνημα με τον εαυτό μας, αλλά ένας όρος πολύ πιο πλατύς από το ααδμ, με το οποίο πήγαμε μέχρι τις εκλογές και χάσαμε –χωρίς φυσικά να φταίει το ααδμ. Κι ότι είναι άλλο το κίνημα κατά του ιμπεριαλιστικού πολέμου που κι εμείς το επιζητούμε κι άλλο σύντροφοι να ταυτίζεις τον ιμπεριαλισμό με τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο και να τον αποσυνδέεις απ' τον καπιταλισμό.
Πολύ ενδιαφέρουσα είναι κι η σημείωση ότι η ανασυγκρότηση του κόμματος (ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική) δε μπορούσε να γίνει σε ένα ή δύο χρόνια και κράτησε μέχρι και το 18ο συνέδριο. Καθώς κι ότι οι αδυναμίες που πιθανόν είχε το πρόγραμμα του 15ου συνεδρίου δεν είχαν να κάνουν ούτε με συμβιβασμούς, ούτε με κάτι τέτοια που λέγονται, αλλά με την ωρίμανση του κόμματος.
Παρόλα αυτά, στην ίδια ομιλία η αλέκα αναφέρεται δύο φορές στον εσωκομματικό οπορτουνισμό. Αρχικά με αφορμή ορισμένα στελέχη που έβαλαν διαφορετική άποψη για την όξυνση της διαπάλης στο κίνημα, ήδη από το δημόσιο διάλογο του 18ου. Τότε όμως μπορεί να μη βγήκαν πολλοί στο δημόσιο διάλογο γιατί ήταν άλλες οι συνθήκες, πίστευαν τότε ότι δε χρειάζεται να βγουν δημόσια, τώρα θεωρούν ότι είναι πιο εύκολο λόγω του εκλογικού αποτελέσματος - αυτό κι αν είναι οπορτουνισμός - δηλαδή να λέω δημόσια τη γνώμη μου, ανάλογα με το αν με παίρνουν οι συνθήκες.
Και μια δεύτερη αναφορά για τα; φαινόμενα οργανωτικού φιλελευθερισμού που παρατηρούνται: Ο «Ριζοσπάστης» και η μη μελέτη του από όλα τα μέλη, δεν είναι σύντροφοι φιλελευθερισμός, για να μην το πω και οπορτουνισμός; Μη βλέπουμε τον οπορτουνισμό μόνο στα ιδεολογικά ζητήματα, είναι και στα οργανωτικά. Μπορεί να μην είναι συνειδητός οπορτουνισμός, αλλά υπάρχει θέμα.
Σε κάθε περίπτωση είναι η πρώτη φορά που η γγ (και το κόμμα γενικώς) μιλάνε τόσο ανοιχτά για τις διαφωνίες που μπαίνουν στο εσωτερικό του κόμματος και φαίνονται και στο ριζοσπάστη, στις σελίδες του δημόσιου διαλόγου.
Κλείνουμε τα της συνδιάσκεψης με μια δόση προλεκάλτ κι ένα σχετικό απόσπασμα από την αλέκα, που ξεκινά με ένα σχόλιο για τα αγράμματα στελέχη, που μιλάνε για υποχώρηση και υπανάπτυξη του καπιταλισμού, λόγω κρίσης και συνεχίζει.
Είναι μήπως σωστό, αυτό που λέγεται, ότι «τα παραπέμπουμε όλα στο σοσιαλισμό»; Οχι, σύντροφοι. Αλλά το σταλινικό σχήμα των αρνητικών ρητορικών αναρτήσεων ήταν μονάχα ο πρόλογος. Γιατί το καλύτερο έρχεται αμέσως παρακάτω.
Τουλάχιστον η Συνδιάσκεψη η σημερινή, με αυτά τα θέματα που ασχοληθήκατε στις ομιλίες σας - εκτός αν σας είπε κανείς να τα πείτε έτσι - δείχνει ότι δεν παραπέμπετε τη λύση των προβλημάτων στο σοσιαλισμό.
Εκτός αν σας είπε κανείς να τα πείτε έτσι… Θεά… Αυτή είναι η αλέκα και θα μας λείψει πολύ, αν αυτό είναι το τελευταίο της συνέδριο ως γγ της κετουκε –όπως φαίνεται.
-Υπάρχει επίσης κι ο 19σέλιδος προσυνεδριακός που θα χρειαζόταν δύο και τρεις αναρτήσεις, για να αναλυθεί σε βάθος. Απ’ την εξ ορισμού συγκινητική επιστολή του 90χρονου μακρονησιώτη χαράκτη φαρσακίδη και την κριτική του γεωργιάδη που έβαλε την προσωπική του σφραγίδα στο πρόγραμμα του 15ου συνεδρίου, μέχρι την ανήσυχη κόβα του ριζοσπάστη και το γραμματέα της στ. ξενικουδάκη (πηγή scientific american) να είναι μέχρι στιγμής ο μόνος από το όργανο της κε που συμφωνεί με τις θέσεις της απερχόμενης κε για το συνέδριο –απ’ όσους έχουν γράψει στον προσυνεδριακό, εννοείται.
Η κε του μπλοκ επιφυλάσσεται για το άμεσο μέλλον να γράψει κάτι σχετικά με το θέμα και κλείνει την ανάρτηση, αντιγράφοντας το τέλος μιας άλλης επιστολής στον προσυνεδριακό, από το ρίζο της παρασκευής, που έκλεινε με άκαμπτη επαναστατική αισιοδοξία.
Οι λαοί θα νικήσουν, όσα dislikes και να γίνουν…
Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα
