Σήμερα γάμος γίνεται

 Σήμερα γάμος γίνεται

Χτες το βράδυ παρακολουθήσαμε πιθανότατα σκηνές από το debate του μέλλοντός μας, με τις σχεδόν παράλληλες τηλεοπτικές εμφανίσεις βαρουφάκη και τσίπρα. Ο αλέξης είχε πει εξάλλου σε ανύποπτο (;) χρόνο πως ο γιάνης αποτελεί μεγάλο asset (σ.σ.: κεφάλαιο) (σ.σ.: για το κεφάλαιο), οπότε λογικό είναι να το ξαναβρεί απέναντί του μελλοντικά. Οι συνεντεύξεις δε μας έκαναν σοφότερους σε πολλά πράγματα –κι είναι ζήτημα πότε ακριβώς θα μάθουμε τις λεπτομέρειες για όσα έγιναν αυτές τις μέρες και το χοντρό παιχνίδι που παίχτηκε ανάμεσα στα μεγάλα συμφέροντα.

Πέρα από μια σειρά ψέματα (πχ πως δε θα μειωθούν μισθοί και συντάξεις) και τη συνεχή αναφορά στις «θετικές πλευρές» της συμφωνίας –που όμως «δεν προσπαθώ να την εξωραΐσω»- μπορούμε βασικά να κρατήσουμε τη θλιβερή εικόνα του πρωθυπουργού. Θλιβερή όχι εξαιτίας της αϋπνίας και των πρησμένων ματιών (που κάθε άλλο παρά διαψεύδουν την έντονη φημολογία των ημερών για την κρίση πανικού και τα φάρμακα που παίρνει ο τσίπρας), αλλά από καθαρά πολιτική άποψη. Γιατί τα ψέματα τελειώνουν κι όταν ένας πρωθυπουργός αρχίζει να εξηγεί την αναγκαιότητα του μνημονίου και την έλλειψη εναλλακτικής (το διαβόητο ΤΙΝΑ της θάτσερ), χάνει και το τελευταίο φύλλο συκής, που το διαφοροποιούσε από τους άθλιους και σιχαμένους προκατόχους του (κι αυτή η διαφορά στο μυαλό του κόσμου ήταν κι η βασική αιτία που πίστεψε και στήριξε το σύριζα). Του έμεινε μόνο ως φτωχό άλλοθι πως «εγώ δεν κάνω λόγο για σαξές στόρι. Αυτή είναι η διαφορά με τους προηγούμενους». Μπράβο αλέξη...

Όπου από τους προηγούμενους, άλλοι τον καλωσορίζουν με χαμόγελα στο μέτωπο της αστικής ευθύνης και άλλοι κάπως χαιρέκακα, σημειώνοντας τις παλνιδρομήσεις της κουμουνδούρου. Και έτσι οι κυβερνώντες είναι υποχρεωμένοι να λουστούν τα συχαρίκια του μαύρου μετώπου για την υπεύθυνη στάση τους και το κήρυγμα του άδωνη με το ηθικό δίδαγμα για όσα θα κερδίζαμε, αν είχαμε υπογράψει νωρίτερα τη συμφωνία. (Παρεμπιπτόντως, θα είχε ενδιαφέρον ένα συγκριτικό πινακάκι με τις διαφορές μεταξύ του διαβόητου μέιλ χαρδούβελη και του οδοστρωτήρα με όσα προβλέπουν τα συμφωνηθέντα). Πολύ αποκαλυπτικά είναι και τα στοιχεία που έδωσε ο καμένος πολιτικά καμμένος για την χρηματοδότηση δημοσιογράφων από το κεελπνο, όπου ο βολικός και τόσο αγαπημένος διαχωρισμός μεταξύ μνημονιακών και αντιμνημονιακών κουρελιάζεται με μια απλή ανάγνωση.

Αλλά δε χωρά καμία λύπηση για το αστικό, υπαλληλικό προσωπικό που παίζει το ρόλο του εντός των συμφωνημένων ορίων, μέχρι να τον πετάξουν στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, σα στυμμένη λεμονόκουπα. Καμία λύπηση ή συμπάθεια για τη βρωμερή σοσιαλδημοκρατία, που ετοιμάζεται να φορτώσει στις πλάτες του λαού μας ένα τρίτο, απεχθές μνημόνιο.

Ο κόσμος αρχίζει να αντιδρά στο (δόγμα του) «σοκ» κι ο σύριζα λούζεται (επι)πλέον αυτά που καλλιεργούσε ή αξιοποιούσε το τελευταίο διάστημα, για προδοσίες, γουδή, κρεμάλες, κτλ. Ενώ άρχισαν να καίγονται κι οι πρώτες σημαίες του κόμματος της κουμουνδούρου. Αλλά το ζήτημα είναι αν μαζί τους καίγονται κι οι αυταπάτες του κόσμου, που οδήγησαν σε αυτά τα λάθη. Κι ένα από τα ελάχιστα θετικά στην όλη υπόθεση με την ψήφιση των προαπαιτούμενων, είναι πως οι βουλευτές της πλειοψηφίας θα υποχρεωθούν στο μαρτύριο της σταγόνας, περνώντας με δόσεις διάφορα αντιλαϊκά πακέτα μέτρων, χωρίς να αφήσουν περιθώρια στα πρόθυμα χρυσόψαρα να ξεχαστούν και να το ξεπεράσουν.

Εν τω μεταξύ, η αριστερή πλατφόρμα ετοιμάζεται να διεκδικήσει το σύριζα, εξαντλώντας κάθε περιθώριο που ‘χει στο ρόλο του παναγιωτακόπουλου, δηλ της φωνής της συνείδησης του (νέου) πασόκ. Κι αφού δε φεύγει κανείς, ούτε και διαγράφεται, από το σύριζα, δεν είναι ίσως μακριά η μέρα που θα δούμε πρωθυπουργό το λαφάζα και τα μνημόνια να περνάνε ακάθεκτα με ψήφους συριζαίων και τη στήριξη της αντιπολίτευσης. Πάνω από όλα η ενότητα...

Ο δραγασάκης από την άλλη πρεσβεύει το εκσυγχρονιστικό (νέο) πασόκ και δεν παραλείπει να ευχαριστήσει τον ομπάμα και την κυβέρνηση των ηπα για την έκθεση του δντ και την επίσπευση της δημοσίευσής της. Κι αυτοί οι άνθρωποι είχαν τα μούτρα να μιλάνε για γερμανοτσολιάδες, δωσίλογους και υπαλλήλους των βρυξελλών!

Αυτές φαίνονται να είναι οι δύο ομάδες που διεκδικούν να ελέγξουν τους συσχετισμούς στην κουμουνδούρου. Μιλάμε δηλ για τον αρχηγό του ρεύματος που έλεγχε το 91’ το κόμμα και κατάφερε (ευτυχώς) να το χάσει μέσα από τα χέρια του, και τον υποψήφιό του στο 13^ο συνέδριο απέναντι στην αλέκα (φαντάσου δηλ να είχε επικρατήσει ο δραγασάκης και να ευχαριστούσαμε εμείς τώρα τους αμερικάνους. Εφιάλτης!).

Και στη μέση η ζωή, με την προσωπική της στρατηγική πάνω απ’ όλα –εξ ου και το σημερινό πατόκορφο γλείψιμο στον τσίπρα –που τον εκτιμά αφάνταστα για την ανιδιοτέλειά του (!)- για να κρατήσει τη θέση της.

Αυτή τη φορά όμως, περισσότερο από κάθε άλλη, το θέμα δεν είναι τι θα γίνει στο αστικό στρατόπεδο και τα αναχώματά του, αλλά τι κάνουμε εμείς. Το φετινό καλοκαίρι είναι καυτό από κάθε άποψη, ένας κρίσιμος κόμπος, που απαιτεί ανεβασμένες μορφές δράσης, όχι μόνο για να καλυφτεί το κενό της καταγέλαστης κι ανυπόληπτης γσεε, που δεν έβαλε ούτε καν συλλαλητήριο για σήμερα –πόσο μάλλον να προκηρύξει απεργία- και να μην αφήσουμε ζωτικό χώρο στα υπό εκκόλαψη αναχώματα να αναπτυχθούν. Αλλά για να αντιστοιχήσουμε (αυτές τις μορφές) με την οργή ενός κόσμου που νιώθει προδομένος, να κερδηθούν μαζικά καινούριες συνειδήσεις, τώρα που η εε και η ροζ σοσιαλδημοκρατία δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Για να βγούμε κερδισμένοι από αυτή τη μάχη, ακόμα κι αν δεν είμαστε έτοιμοι να την πάμε μέχρι τέλους και να νικήσουμε στον πόλεμο. Και να το κάνουμε αυτό, όχι γιατί πάσχουμε από σταδιολογία, αλλά ακριβώς επειδή η επανάσταση δε θα είναι ένα μονόπρακτο, μια κι έξω, και δε θα καρποφορήσει χωρίς μια εργατική τάξη αποφασισμένη και πολιτικά διαπαιδαγωγημένη σε σκληρές, ταξικές συγκρούσεις.

Σήμερα το πρωί έγινε ένα μικρό πρώτο βήμα με την απεργιακή συγκέντρωση των εργαζόμενων στο δημόσιο. Οι δυνάμεις του παμε πορεύτηκαν από την ομόνοια στο υπουργείο οικονομικών, συναντώντας στη διαδρομή την επίθεση φιλίας μιας μικρής σεκίτισσας (εκατό άνθρωποι-πενήντα πανό), που ήθελε σώνει και καλά να μας δώει ένα από τα πλακάτ τους, που βγαίνουν σε μαζική παραγωγή. Αλλά και δεκάδες ανταποκριτές ξένων δικτύων, που ζητούσαν επίμονα δηλώσεις από όλους τους διαδηλωτές: εεε... crisis the plutocracy... alliance of wolves… working class hero… και το «ταξικός» πώς είναι ρε συ; -Ε, από το class βγαίνει... Μήπως classic;

Η αδεδύ από την άλλη, ακολουθεί πολύ πιο έξυπνη τακτική από τους εργατοπατέρες της γσεε και βγήκε με κεντρικό σύνθημα στο πανό της για «διαγραφή του χρέους»! Ξεχωρίσαμε κι έναν kinky διαδηλωτή με χειροπέδες και ένα πλακάτ για τους κλέφτες, που στηνόταν να το βγάλουν φωτογραφία τα ξένα δίκτυα.

Κλείνουμε την ανάρτηση με το αυτονόητο κάλεσμα για μαζική συμμετοχή στο συλλαλητήριο του παμε το απόγευμα, και με ένα μικρό φωτορεπορτάζ των τελευταίων ημερών, από τα επικά εξάρχεια του 57,1% ΝΑΙ στο δημοψήφισμα και άλλες μικρές ψηφίδες της επικαιρότητας.

Ζήτω το εναλλακτικό το εμπόριο

Έχουν κι ανατρεπτικό περίπτερο.
Μόνο 1.5 ευρώ τα παγωτά

Το όχι στο δημοψήφισμα σημαίνει δε ψηφίζουμε, ή ψηφίζουμε όχι;

Τουλάχιστον δεν έχουν συλλόγους σαν κι αυτόν στο αιγάλεω

Ματ του  πανούση έξω από το πολυτεχνείο. Πρώτη φορά αριστερά

Είναι σίγουρα η μασκότ του ΚFC; Δηλ δεν είναι ο Τρότσκι;
Κι οι αφίσες από πάνω, τυχαίες κι αυτές;

Γ. Δραγασάκης: «Πρέπει να ευχαριστήσω δημόσια την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τον πρόεδρο Ομπάμα…»

 Γ. Δραγασάκης: «Πρέπει να ευχαριστήσω δημόσια την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τον πρόεδρο Ομπάμα…»

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γιάννης Δραγασάκης σε ραδιοφωνική συνέντευξή του ένιωσε την ανάγκη να ευχαριστήσει δημόσια τη «φίλη» και «σύμμαχο» (τα εισαγωγικά του ιστολογίου) κυβέρνηση των ΗΠΑ:

«Πρέπει να ευχαριστήσω δημόσια την κυβέρνηση των ΗΠΑ και τον πρόεδρο  Ομπάμα, διότι ενδεχομένως χωρίς τη δική τους συμβολή και επιμονή ότι η συμφωνία πρέπει να περιλαμβάνει και θέματα χρέους και αναπτυξιακό ορίζοντα, ίσως να μην πετυχαίναμε…» (απομαγνητοφωνημένο κείμενο)

Ο ραδιοφωνικός σταθμός «Στο Κόκκινο» που φιλοξένησε τον Γ. Δραγασάκη (η συνέντευξη δόθηκε στον διευθυντή του σταθμού Κ. Αρβανίτη), ένιωσε την ανάγκη να υποβαθμίσει τη δήλωση του αντιπροέδρου, γράφοντας στην ιστοσελίδα του (όπου μπορείτε να ακούσετε και το ηχητικό με τη συνέντευξη):

«Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης είπε χαρακτηριστικά ότι θα άξιζε ένα «ευχαριστώ» στις ΗΠΑ και τον πρόεδρο Ομπάμα, που συνέβαλαν στο να αναδειχθεί το ζήτημα του μη βιώσιμου χρέους».

Ειδικά σήμερα, έχει σημασία πώς γράφονται και πώς τοποθετούνται οι λέξεις. Ο Δραγασάκης θεώρησε ότι οι ΗΠΑ αξίζουν το ευχαριστώ της ελληνικής κυβέρνησης για τη συμβολή τους στην επίτευξη της συμφωνίας-μνημονίου που τσακίζει το λαό και δεν είχε πρόβλημα να το αποδώσει και μάλιστα δημόσια. Για να θολώσει τα νερά, βέβαια, στη συνέχεια έκανε και μια σύντομη αναφορά στον «αντιφατικό ρόλο» των ΗΠΑ που ήταν, λέει, «πιο σκληρές» στα εργασιακά και στα  ζητήματα «μεταρρυθμίσεων»…

Για την ιστορία να υπενθυμίσουμε ένα ακόμα περήφανο ευχαριστώ ελληνικής κυβέρνησης για τη «βοήθεια» των ΗΠΑ, στην υπόθεση των Ιμίων:

ΥΓ. (άνευ ή μικρής σημασίας για όσους ερμηνεύουν τα γεγονότα με τη λογική του «ρεαλισμού» και της «κανονικότητας» της τηλεοπτικής -και όχι μόνο- προπαγάνδας): Το 1991 η ομάδα Δραγασάκη επιχείρησε να βάλει στο χέρι το ΚΚΕ και ο ίδιος απέτυχε για λίγες ψήφους να εκλεγεί στην ηγεσία του. Δεν περιμέναμε βέβαια τις σημερινές δηλώσεις του να τον επιβεβαιώσουν·  η μετέπειτα πορεία πολλών λεγόμενων «ανανεωτικών» στελεχών που έφυγαν από το Κόμμα εκείνη την περίοδο, καταδεικνύει τις επιδιώξεις τους για το τι Κομμουνιστικό Κόμμα ήθελαν από τότε να φτιάξουν. Κάθε καλόπιστος αναγνώστης  που βομβαρδίζεται -εκτός των άλλων- με φανφάρες τύπου «πρώτη φορά αριστερά» κλπ, και αναγνωρίζει τη συμβολή του ΚΚΕ στην υπεράσπιση των εργαζομένων και του λαού, μπορεί να φανταστεί σε ποια κατάσταση θα βρισκόταν σήμερα ο λαός μας αν το κόμμα είχε αλωθεί τότε και μεταλλαχτεί σε «σύγχρονο», «ευρωπαϊκό», «ανανεωτικό» και άλλα κουραφέξαλα.  Και αναγνωρίζει τη συμβολή αυτού του «μικρού», του «εκτός τόπου και χρόνου» (για την καθοδηγούμενη κυρίαρχη αντίληψη) Κόμματος, στο στήσιμο των όποιων αναχωμάτων απέναντι στην καπιταλιστική λαίλαπα και στη διατήρηση ζωντανής της ελπίδας για καλύτερες μέρες.

Τετάρτη 15 Ιούλη 2015.

Mε κομμένη την ανάσα παρακολουθούμε τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ

 Mε κομμένη την ανάσα παρακολουθούμε τις εξελίξεις στον ΣΥΡΙΖΑ

109 μέλη της ΚΕ καλούν τον Τσίπρα να πραγματοποιήσει Συνεδρίαση. 201 τα μέλη της ΚΕ! Ένα ευέλικτο σχήμα για να χωρέσουν όλες οι τάσεις που καταργήθηκαν! Και με εξ οφίτσιο ορισμούς! Δημοκρατικά πράγματα! Αυτοί που λένε για τη δημοκρατία στο ΚΚΕ, έτσι; Τέλος πάντων δικό τους θέμα αυτό.. Άμα τη βρίσκουν έτσι, δικαίωμα τους!

Η αγωνία τώρα είναι η εξής:

Θα ξαναχάσει ο Δραγασάκης; Θα κάνει το 2 στα 2; 'Ηταν καλό αυτό με τους Αμερικάνους. Έγραψε!

Θα διαγράψει ο Λαφαζάνης τον Τσίπρα ή το ανάποδο; Θα διαγραφούν και οι 2;

Θα πάρει τον ΣΥΡΙΖΑ ο Ρινάλντι;

Η αριστερή πλατφόρμα τι διάολο ιδεολογική γραμμή έχει; Τις 200 δόσεις;

Θα τα βρει με το ΝΑΡ η Νάντια;

Η Ραχήλ θα ηγηθεί της αριστερής πλατφόρμας;

Αυτοί που εκλέχτηκαν με το ενιαίο ψηφοδέλτιο στην ΚΕ προσχωρούν στην αριστερή πλατφόρμα; Μιλάμε για αρχές, όχι παιξε-γέλασε!

Η Ζωή λειτουργεί ως μια τάση μόνη της;

Η ΚΟΕ επανασυστάθηκε;

Η ΔΕΑ που είχε χωρίσει με το ΣΕΚ, πως βλέπει την κοινή δράση με την ΑΝΤΑΡΣΥΑ;

Το ΔΗΚΚΙ που είναι;

Οι Δημοκράτες σοσιαλιστές;

Οι οικολόγοι;

Ο Κοψίδης;

Το σχέδιο δρχ του Λαφαζάνη τι ιδεολογικό βάθος έχει; Είναι ορισμός μαρξισμού-λενινισμού!

Στο 1ο κείμενο που κατέθεσε ο ΣΥΡΙΖΑ για συμφωνία που είχε εξαφανιστεί η αριστερή πλατφόρμα; Συμφωνούσε; Συμφωνούσε προφανώς διότι ενστάσεις δεν είχε; Τώρα που υπογράφεται η συμφωνία κάνουν τους καμπόσους. Το λες και τζάμπα μαγκιά!

Βασικά τι έγινε μεταξύ Παρασκευής και Κυριακής και άλλαξε δηλώσεις ο Λαφαζάνης; Αλλα έλεγε για τη συμφωνία, αρχικά!

Στην τελική αυτό που μας ενδιαφέρει είναι.. Ο ΣΥΡΙΖΑ θα παραμείνει ριζοσπαστικόχοχοχοοχοχο κόμμαχαχαχαχα;

Πόσο τυχοδιώκτες είστε όλοι εκεί μέσα;

Αναρτήθηκε από loutsiano

Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το τέλειο αντιλαϊκό έγκλημα του οπορτουνισμού

 Η Ευρωπαϊκή Ένωση και το τέλειο αντιλαϊκό έγκλημα του οπορτουνισμού

Ίσως, στο μέλλον, το τελευταίο εικοσαήμερο να καταγραφεί ως μια από τις πιο μαύρες σελίδες στην ιστορία του παγκόσμιου οπορτουνισμού (δηλαδή του ρεύματος των ποικιλόχρωμων αποστατών του εργατικού κινήματος που λειτουργία τους είναι να κρατούν τους εργαζόμενους υπό αστική επιρροή και κυριαρχία). Το κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ -που μαζί με τους ακροδεξιούς συνεταίρους του (ΑΝΕΛ) διαχειρίζεται από τη θέση της κυβέρνησης την οξεία κρίση και τα ασφυκτικά αδιέξοδα του ελληνικού καπιταλισμού μέσα στην ΕΕ και μέσα στο παγκόσμιο παιχνίδι των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών- ξεπέρασε κάθε προηγούμενο αδίστακτης και τυχοδιωκτικής χειραγώγησης των αισθημάτων, του πόνου και των ελπίδων των εργαζόμενων και του λαού μας. 

Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος με το παραπειστικό ερώτημα δεν αποτέλεσε τελικά βήμα και μέσο ενδυνάμωσης της πάλης του λαού ενάντια στα βάρβαρα μνημονιακά μέτρα (όπως προπαγάνδιζαν με ιδιαίτερη ζέση οι κάθε λογής αριστεροί κολαούζοι της συγκυβέρνησης) αλλά, όπως υποστήριζε το ΚΚΕ (δεχόμενο τις χυδαίες επιθέσεις των εν λόγω «κολαούζων»), χρησιμοποιήθηκε για να παγιδεύσει τον λαό σε μια θανάσιμη μέγγενη καταστρεπτικών επιλογών. 

Εν μέσω δημοψηφίσματος, τραπεζικής κρίσης και ταπεινωτικών διαπραγματεύσεων, η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προσπάθησε να πείσει ότι μπροστά στον λαό ανοίγονται δύο και μόνο δρόμοι: είτε να δεχτεί την πλήρη υποταγή στη συντεταγμένη βαρβαρότητα των μνημονιακών μέτρων, είτε να επενδύσει τις ελπίδες του στη «ρήξη» με το ευρώ στο όνομα των εθνικών αστικών συμφερόντων και με αναζήτηση νέων συμμαχιών μέσα στο διεθνές ιμπεριαλιστικό πλαίσιο (που όμως θα σήμαινε άμεση ισοπέδωση του εργατικού και λαϊκού εισοδήματος μέσω της ασύντακτης χρεοκοπίας και νέες θυσίες στο όνομα ενός ψευδεπίγραφου πατριωτισμού).

Όσο το δράμα προχωρούσε προς την κορύφωσή του οι αστικές σειρήνες εκατέρωθεν καλούσαν τον λαό να ταυτίσει τη δική του αγωνία για επιβίωση με τη μια ή την άλλη πλευρά. Όμως την Παρασκευή 10 Ιουλίου η κυβέρνηση Τσίπρα επέλεξε πλευρά, την πλευρά της κυρίαρχης αυτή τη στιγμή αστικής επιλογής που ήταν η «πάση θυσία» παραμονή στην Ευρωζώνη. Κι αυτό σε μια στιγμή «κινδύνου», όπου γινόταν φανερό ότι η προοπτική του grexit υποστηριζόταν από ισχυρή μερίδα ευρωενωσιακών μονοπωλίων με επίκεντρο την Γερμανία που επιδιώκουν μια πιο σφιχτή και ευέλικτη Ευρωζώνη. 

Υπήρχε όμως και ένας σοβαρός ιδεολογικός κίνδυνος για την άρχουσα τάξη: να αποκαλυφθεί πλήρως και σε όλο της το κυνικό μεγαλείο, στα μάτια όλου του ελληνικού, αλλά και άλλων λαών, η αληθινή φύση της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας μονοπωλιακών συμφερόντων που αποκαλείται Ευρωπαϊκή Ένωση. 

Εδώ και πολλά χρόνια βέβαια, και ειδικά στα χρόνια της κρίσης, φάνηκε πόσο σαθρά, πόσο επίπλαστα ήταν τα ιδεώδη και τα επιχειρήματα που κατά καιρούς χρησιμοποιήθηκαν για να εξωραΐσουν την ευρωενωσιακή πραγματικότητα. Ούτε ευημερία, ούτε σύγκλιση, ούτε κοινωνικό μοντέλο, ούτε ειρήνη και δικαιώματα για τους λαούς εξασφαλίζει. Το αντίθετο:είναι μια συμμαχία του κεφαλαίου που χρησιμοποιεί τη συνεργασία μεταξύ των κρατών, όχι για τους ειρηνικούς σκοπούς που επικαλείται, αλλά για να πολεμά ενιαία το προλεταριάτο και να επικρατεί στο παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό παιχνίδι. Είναι μια συμμαχία που σπαράσσεται από ανισομετρίες και ανταγωνισμούς στο εσωτερικό της, προορισμένη να τσαλαπατά κάθε δημοκρατικό και πατριωτικό πρόσχημα σε αυτή τη διαρκή μάχη.

Αυτή την αλήθεια μπορούσε κανείς να τη δει ανάγλυφα το Σαββατοκύριακο 11-12 Ιουλίου, όταν η ένταση των παζαριών και εκβιασμών έφτανε στο αποκορύφωμά της. Ενωμένα πλέον τα ελληνικά κόμματα του ΝΑΙ και του ΟΧΙ στην κοινή προσπάθεια για «σωτηρία της χώρας». Υποτιθέμενος στόχος το «κάτι καλύτερο», όμως όλο το προηγούμενο διάστημα είχαν όλοι δει το Eurogroup να αρνείται σύσσωμο και πεισματικά να συζητήσει κάθε αλλαγή στα αντιλαϊκά μέτρα των μνημονίων, επικαλούμενο ότι αυτοί ήταν οι «κανόνες». Τώρα που η κυβέρνηση είχε αποδεχτεί πλήρως τις απαιτήσεις που το δημοψήφισμα είχε απορρίψει,έγινε προσπάθεια να στηθεί ξανά το γνωστό σκηνικό των «καλών» και των «κακών». Ανακαλύφθηκαν οι νέοι προστάτες και φίλοι του ελληνικού λαού, Γάλλοι, Ιταλοί κτλ. που με τη συνδρομή του αμερικανικού παράγοντα και του πρώην «αιμοσταγούς ΔΝΤ» θα μας έσωζαν από την εκδικητική μανία των Γερμανών και των δορυφόρων τους. 

Το παιχνίδι έληξε με μια τραγωδία για τον λαό μας, όπως όλα τα παιχνίδια που διεξάγονται για το συμφέρον της αστικής τάξης που βαφτίζεται «γενικό συμφέρον». Το βαρύ μνημόνιο επικυρώθηκε. Το αστικό πολιτικό σκηνικό αναδιαρθρώνεται. Οι νέες«ευρωπαϊστικές» αυταπάτες με αριστερή χροιά  είναι πλέον εκείνες που θα δικαιολογούν τα βάρβαρα μέτρα και θα συνεχίσουν να μας υπενθυμίζουν το «χάος» που γλιτώσαμε. 

Από την άλλη θα ανατεθεί, πιθανόν, στους διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ το καθήκον να αποτελέσουν το νέο ανάχωμα που θα προσπαθήσει να χειραγωγήσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια. Οι τελευταίοι (μαζί με όσους τους προστρέξουν) είναι πολύ πιθανό, τώρα που η ΕΕ αποκαλύφθηκε σε όλη της την αντιδραστικότητα να παίξουν πιο γερά τοευρωσκεπτικιστικό και εθνικιστικό χαρτί για να κρατήσουν τον λαό δέσμιο στα εναλλακτικά σχέδια της άρχουσας τάξης. Θα παίξουν με θράσος, το χαρτί του ΟΧΙ, της αξιοπρέπειας και της δημοκρατίας, όλων αυτών που η πολιτική την οποία υπηρέτησαν κουρέλιασε με τη συνενοχή τους. Θα καλλιεργούν την αυταπάτη ότι ο λαός μπορεί να ελπίζει σε έναν καλύτερο καπιταλισμό αν αλλάξει το πλαίσιο της ΕΕ ή οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες. 

Απέναντί τους έχουν το ΠΑΜΕ που οργανώνει ταξικά την πάλη και αλληλεγγύη ώστε να μην αφήσουμε τη ζωή μας να γίνει μια διαρκής θυσία για το κεφάλαιο. 

Απέναντί τους έχουν το ΚΚΕ, το κόμμα που έγκαιρα και διαχρονικά αποκαλύπτει τους αίτιουςτου νέου αντιλαϊκού εγκλήματος που μόλις διαπράχτηκε: την ιμπεριαλιστική φύση της ΕΕκαι τον οπορτουνισμό που την υπηρετεί και τη συγκαλύπτει. 

Το κόμμα που καλεί τον λαό να ανοίξει τον δικό του δρόμο, μακριά από τις απατηλές και καταστρεπτικές διεξόδους των αστών.

Νίκος Ζαρταμόπουλος

Εφημερίδα Νέο Εμπρός
φ. 1095, 15-7-2015, σελ. 7

Ιστορικές αναλογίες

 Ιστορικές αναλογίες

Περιμένοντας το (κάτι σαν) ντιμπέιτ του μέλλοντός μας, με τις παράλληλες σχεδόν συνεντεύξεις βαρουφάκη και τσίπρα, μπορούμε να δούμε κάποιες ιστορικές αναλογίες. Οι οποίες είναι πάντα σχετικές, γι’ αυτό και δεν αποτελούν τον καλύτερο σύμβουλο. Μπορούν όμως να μας δείξουν πως κάποια πράγματα επαναλαμβάνονται στην ιστορία κι ενίοτε μάλιστα ως φάρσα.

Ιουλιανά: κόσμος στους δρόμους, ανησυχία και αναστάτωση, αρκετές ανοιχτά φιλοκυβερνητικές διαδηλώσεις και η σκιά της αποστασίας, μόνο που αυτή τη φορά η σια έπαιζε άλλο παιχνίδι, ενώ η «αποστασία» θα ερχόταν «εξ αριστερών», απ’ όσους ψήφισαν «παρών» (η νέα δημαρ) στην εν λευκώ εξουσιοδότηση του πρωθυπουργού (του νέου πασόκ). Και όσο πιο αριστερά (σχηματικά ή μη) στέκεις στο πολιτικό σκηνικό, τόσο πιο γερμανόφιλος καταλήγεις να θεωρείσαι. Το μαύρο μνημονιακό μέτωπο κατηγορεί τη νεομνημονιακή κυβέρνηση πως θέλει να μας βγάλει από το ευρώ (κρυφή ατζέντα) κι ότι είναι ο καλύτερος φίλος του σόιμπλε, που έχει παρόμοια επιδίωξη. Το μαξίμου θεωρεί πως οι «παρόντες» (αν και ποτέ άλλοτε ένα «παρών» δεν έκρυβε τόσο πολλή απουσία) αδυνατίζουν το αρραγές, κυβερνητικό μέτωπο απέναντι στους δανειστές (πολύ καλό), ευνοώντας αντικειμενικά τους τελευταίους. Και όλοι μαζί πιπιλάνε πως το κουκουέ με το άκυρο τάχθηκε στην ουσία με το «ναι» στην πρόταση των δανειστών (που τη φέρνει τώρα ο σύριζα).

Κι η επαναστατική κατάσταση –που έβλεπαν κάποιοι στα ιουλιανά; Η κρίση κορυφών και οι δυσκολίες «αναπαραγωγής» του αστικού πολιτικού συστήματος; Οι κορυφές πάντα θα βρίσκουν διέξοδο όσο παραμένει ακίνητη η βάση κι ακλόνητα τα θεμέλια της κυριαρχίας τους. Κι αν μας διδάσκει κάτι η ιστορική πείρα των ιουλιανών είναι ότι καμία ριζική (ή κι επιμέρους) αλλαγή δεν μπορεί να επιτευχθεί, εφόσον οι μάζες δε βγουν αυτοτελώς στο προσκήνιο και δεν πάψουν να γίνονται ουρά της εκάστοτε ένωσης κέντρου.

Γερμανία, 1918: μετά τις διπλές εκλογές του 12’, η κομεπ είχε κυκλοφορήσει ένα διπλό τεύχος, με ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο, που παραλλήλιζε τις περιπτώσεις του σύριζα και του γερμανικού spd, εντοπίζοντας το κοινό, συνδετικό νήμα στη μετεξέλιξη ενός οπορτουνιστικού αναχώματος σε αμιγώς αστικό, σοσιαλδημοκρατικό (με την τρέχουσα σημασία) κόμμα. Μπορεί ο σύριζα να μην έχει αποκηρύξει επισήμως το μαρξισμό –αν και δε νιώθει πλέον καμία πολιτική ανάγκη να τον επικαλείται προγραμματικά- και να μην έχει να αντιμετωπίσει ένα ισχυρό και απειλητικό επαναστατικό κίνημα, όπως το spd του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, αλλά η μετεξέλιξή του είναι εξίσου αισχρή και ταχύτατη. Κι ας μη χρειάζεται (ακόμα) να χτυπήσει στο ψαχνό –πέρα από κάποιες «συμβατικές», «συνηθισμένες» επεμβάσεις των ματ.

Επειδή όμως δεν είμαστε στην εποχή της ρόζας, των σπαρτακιστών και των πρώτων, βασανιστικών βημάτων του (οργανωτικά αυτοτελούς) κομμουνιστικού κινήματος, σήμερα θα ήταν πολύ πιο τραγικές κι ασυγχώρητες οι αυταπάτες για την αριστερή πτέρυγα του ελληνικού spd, για το λαφαζάνη και το ρεύμα του, που τηρουμένων των ιστορικών αναλογιών είναι το u-spd (ανεξάρτητοι σοσιαλδημοκράτες) του καρλ κάουτσκι –που κάποτε ήταν μαρξιστής, αλλά...

Κι εδώ προκύπτει η εξής τραγική ιστορική ειρωνεία. Ενώ η ρόζα μιλούσε για τη συμπεριφορά πτώματος του ευρωπαϊκού προλεταριάτου, που είχε αφήσει μόνους τους μπολσεβίκους στη ρωσία, κάποια στελέχη του σύριζα φέρνουν παρόμοια επιχειρήματα, για να κρύψουν πίσω τους τις δικές τους μεγάλες ευθύνες. Δε φταίμε εμείς, αλλά ο κόσμος που δεν τραβά... Ο κόσμος που τους πίστεψε και τους έδωσε ό,τι ακριβώς ζήτησαν, ακόμα και το «διαπραγματευτικό χαρτί» του δημοψηφίσματος. Κι αν φταίει για κάτι, είναι ακριβώς επειδή τους πίστεψε.

1917, ρωσία: ποια ομοιότητα μπορεί να παρουσιάζει η σημερινή συγκυρία στην ελλάδα με τη μεγάλη οκτωβριανή επανάσταση, που άλλαξε το ρου της παγκόσμιας ιστορίας του 20ού αιώνα; Βασικά καμία. Κι αυτό έχει να κάνει πρωτίστως με τον υποκειμενικό παράγοντα, τον ασύγκριτα υψηλότερο βαθμό οργάνωσης (σοβιέτ) και πολιτικής διαπαιδαγώγησης, απ’ τα ίδια τα γεγονότα, του ρώσικου προλεταριάτου, που δεν έχει καμία σχέση με κάποια σπασμωδικά σκιρτήματα, την αντιφατική αφύπνιση ενός κόσμου και τις πλατείες στα καθ’ ημάς. Υπάρχει όμως η ομοιότητα του πολιτικά συμπυκνωμένου πολιτικού χρόνου, της ταχύτατης φθοράς κι ανακύλωσης αστικών πολιτικών δυνάμεων και (εν μέρει) των ιδεολογημάτων που πρεσβεύουν. Η κρίση δημιούργησε έναν «μινώταυρο» που τρέφεται με αναλώσιμους πολιτικούς ηγέτες και κόμματα. Και μπορεί να απέχουμε αρκετά απ’ όσα περιγράφει ο βλαδίμηρος στην μπροσούρα του από το φλεβάρη στον οκτώβρη. Κάθε πλευρά δοκιμάζει το πολιτικό της σχέδιο (λιτός βίος, ζούμε σε μια ευρώπη που αλλάζει, επαναδιαπραγμάτευση κι άλλα) που τσακίζονται στα βράχια της πραγματικότητας και χρεοκοπούν, εναλλασσόμενα με κινηματογραφικούς ρυθμούς. Και αν υπάρχει κάτι θετικό στη σημερινή μαυρίλα, με τους συντριπτικά αρνητικούς συσχετισμούς, είναι πως ο κόσμος διψά για συζήτηση, ν’ ακούσει καινούρια πράγματα που θα τον πείσουν, κι ας κουβαλά ακόμα τα βαρίδια από τις παλιές του αυταπάτες.

Αβέρωφ: ο αβέρωφ διαδέχτηκε τον καραμανλή, στην ηγεσία της νδ, αλλά το ακόμα ανερχόμενο πασόκ τον εξανάγκασε με την εκλογική δυναμική του σε παραίτηση. Τρεις δεκαετίες αργότερα, ένα παιδί του αβέρωφ, ο σαμαράς, διαδέχεται έναν άλλο καραμανλή, κι εξαναγκάζεται σχετικά σύντομα σε παραίτηση από τη δυναμική του νέου πασόκ, ίσως για να το διαδεχτεί κι αυτόν ένας άλλος μητσοτάκης, όπως και τότε. Όσο για τις ομοιότητες του νέου και του παλιού πασόκ, ας κρατήσουμε τον μπαμπούλα του γκρέξιτ (και της εξόδου από την εοκ τότε), που δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα, ούτε τέθηκαν ποτέ σε δημοψήφισμα. Και αν ποτέ γίνουν σήμερα, δε θα έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με τη διάθεση της κυβέρνησης για κάποιου είδους ρήξη.

Αραβική άνοιξη: οι πλατείες (estamos despiertos ya) προετοίμασαν το κλίμα. Ο θίασος «μένουμε ευρώπη» ως πρόβα ενός ελληνικού μεϊντάν, κι οι φιλοκυβερνητικές διαδηλώσεις ως η άλλη όψη του ίδιου νομίσματος, το έθεσαν σε πολύ ανώτερη κλίμακα. Και η προχτεσινή μόδα στο τουίτερ (με την ετικέτα «πραξικόπημα») ίσως να ήταν η πρόβα τζενεράλε, για ένα παρδαλό, αυθόρμητο κίνημα, με απρόβλεπτες διαστάσεις. Η συνέχεια στις οθόνες μας, εκτός και αν κατέβουμε μαζικά κι οργανωμένα στους δρόμους, για να την καθορίσουμε εμείς.

Ιουλιανό υστερόγραφο: όλοι θυμόμαστε που κατέληξαν σε βάθος χρόνου τα αυθεντικά ιουλιανά, ο παραμερισμός κι η ήττα του λαϊκού παράγοντα. Κι αυτός είναι ο πραγματικός κίνδυνος, το πραξικόπημα διαρκείας που απειλεί τις λαϊκές κατακτήσεις και τα δικαιώματα, όσο η δικτατορία του κεφαλαίου γίνεται πιο στυγνή και αποκαλύπτει το πραγματικό της πρόσωπο.

Υγ2: κι από τη βαστίλλη ξεκινάνε οι καρδιές των φοιτητών. Λόγω της ημέρας...

Τι τραγωδία, τι κωμωδία!!!!!

 Τι τραγωδία, τι κωμωδία!!!!!

«Στην πολιτεία που έγινε πορνείο,

 μαστροποί και πολιτικιές

 διαλαλούν σάπια θέλγητρα»

                          Γιώργος Σεφέρης

    Χτες κατατέθηκε στη Βουλή το πρώτο μέρος ενός Μνημονίου που η περιγραφή του ως «τερατούργημα» θεωρείται και είναι επιεικής.

    Αυτοί που το κατέθεσαν, πριν από λίγους μήνες, στις 21/2/2015, την επομένη του περίφημου εκείνου Eurogroup της «δημιουργικής ασάφειας», έλεγαν αυτά:

  Χτες, από την «πρώτη φορά Αριστερά» κατατέθηκε στη Βουλή το πρόπλασμα ενός λαοκτόνου Μνημονίου που η «πρώτη φορά αριστερή» κυβέρνηση θα το ψηφίσει χέρι – χέρι με το Ποτάμι, με τη Νέα Δημοκρατία, με το ΠΑΣΟΚ και με κάθε λογής Μνημονιακό ψυχοβγάλτη του ελληνικού λαού.

 Αυτοί που το κατέθεσαν, πριν από λίγες βδομάδες, στις 6/6/2015, έλεγαν αυτά:

 Χτες από την δήθεν «Αριστερά» κατατέθηκε στη Βουλή ένα ακόμα ανελέητο Μνημόνιο. Κατατέθηκε από την «Αριστερά» που καμώνεται το θύμα «πραξικοπήματος». Λες και δεν είναι η ίδια που συμμετέχει, πρωτοστατεί και ηγείται ενός «πραξικοπήματος με το οποίο η άρνηση του λαού στα Μνημόνια και στην τρόικα μετατράπηκε σε «Ναι», σε «μάλιστα» και σε «γιαβόλ». 

    Αυτοί που το κατέθεσαν, μόλις πριν από λίγες μέρες, στις 27/6/2015, έλεγαν αυτά:

 Χτες ο κ.Τσίπρας κατέθεσε στη Βουλή ένα Μνημόνιο, το χειρότερο απ’ όσα μέχρι σήμερα έχουν εφαρμοστεί κι από τη ΝΔ και από το ΠΑΣΟΚ.

Ο κ.Τσίπρας κατέθεσε ένα Μνημόνιο φτώχειας, δυστυχίας, ταπείνωσης και εξευτελισμού του λαού. Κατέθεσε ένα Μνημόνιο ασύγκριτα χειρότερο από τα δυο προηγούμενα καθώς έρχεται να επιβληθεί στην ήδη συντελεσθείσα καταστροφή, καθώς έρχεται να ρημάξει ακόμα και τα ερείπια που στοιβάχτηκαν στον τόπο από το δυο Μνημόνια που προηγήθηκαν. 

Ο κ.Τσίπρας υπηρετεί τους τραπεζίτες, τα μονοπώλια, την ολιγαρχία, εντός και εκτός Ελλάδας, με ένα Μνημόνιο που ούτε τα κόμματα του πάλαι ποτέ δικομματισμού δεν τόλμησαν να φέρουν.

 Νίκος Μπογιόπουλος:

 Ο κ.Τσίπρας που ξεπούλησε το δημοψήφισμα που ο ίδιος προκάλεσε, ο κ.Τσίπρας που κατέθεσε στη Βουλή ένα Μνημόνιο το οποίο ούτε ο Παπανδρέου, ούτε ο Σαμαράς, ούτε ο Παπαδήμος δεν είχαν αποπειραθεί να προσφέρουν στον Σόιμπλε, στην Μέρκελ και στην εγχώρια πλουτοκρατία.

Είναι τέτοια η κυβερνητική κατρακύλα που άλλοι μιλούν για τραγωδία κι άλλοι για κωμωδία. Όλοι όμως συμφωνούν σε μια λέξη: Κατάντια. 

ΚΕΡΚΥΡΑ- Κάτω η νέα συμφωνία της βαρβαρότητας και της ντροπής: όλοι στο συλλαλητήριο την Τετάρτη 15 Ιούλη, στις 8:00 μ.μ. στο Σαρόκο

 Κάτω η νέα συμφωνία της βαρβαρότητας και της ντροπής: όλοι στο συλλαλητήριο την Τετάρτη 15 Ιούλη, στις 8:00 μ.μ. στο Σαρόκο

ΟΛΟΙ ΣΤΟ ΣΥΛΛΑΛΗΤΗΡΙΟ ΤΟΥ ΠΑΜΕ!!!

ΤΕΤΑΡΤΗ 15 ΙΟΥΛΗ, ΣΑΡΟΚΟ, στις 8.00 μμ

ΚΑΤΩ Η ΝΕΑ ΣΥΜΦΩΝΙΑ ΤΗΣ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΝΤΡΟΠΗΣ!

Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ όπως και οι προηγούμενες μας ματώνουν, μας σφαγιάζουν για να σώσουν με κάθε τρόπο την κερδοφορία των μονοπωλιακών ομίλων. Χωρίς να καταργήσουν ούτε μισό άρθρο από τους νόμους που πτώχευσαν το λαό τα προηγούμενα χρόνια, φέρνουν νέα μέτρα ολικής εξόντωσης των εργαζόμενων και του λαού.

Χρήμα, νέα προνόμια και προστασία στους επιχειρηματικούς ομίλους!

Το ΠΑΜΕ είχε προειδοποιήσει τους εργαζόμενους από νωρίς για το ρόλο της νέας κυβέρνησης! Τώρα που ήρθε η ώρα των αποφάσεων φάνηκε ξεκάθαρα ο βαθιά εχθρικός ρόλος της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ προς τα εργατικά-λαϊκά συμφέροντα. Όπως και οι προηγούμενες κυβερνήσεις, δεν έκανε λάθος, δεν είναι ανίκανη. Αντιθέτως είναι αρκετά ικανή ώστε να φέρει συνολικά όλο το πακέτο πτώχευσης του λαού και με το νέο μνημόνιο που υπέγραψε να ικανοποιήσει όλες τις πάγιες επιδιώξεις και τους πόθους των βιομηχάνων-εφοπλιστών-μεγαλοεργοδοσίας. 

Μόνο στη δική μας δύναμη, στην οργάνωσή μας μπορούμε να στηριζόμαστε!

Ετοιμαζόμαστε για νέους πιο σκληρούς και δύσκολους αγώνες, παντού!

Λέει ψέματα η κυβέρνηση πως με το νέο μνημόνιο θα πληρώσουν οι έχοντες και η ολιγαρχία, ότι τα μέτρα θα βασίζονται στην «κοινωνική δικαιοσύνη». Στόχος είναι το ξεζούμισμα του λαού, το παραπέρα πετσόκομμα των μισθών και των συντάξεων, η παραπέρα εκμετάλλευση των εργαζόμενων. 

ΝΑ ΜΗΝ ΠΕΡΑΣΟΥΝ ΤΑ ΝΕΑ ΒΑΡΒΑΡΑ ΜΕΤΡΑ!

Να ακυρωθούν σε κάθε εργοστάσιο, τόπο δουλειάς!

Να δώσει άμεση απάντηση κάθε εργατική-λαϊκή γειτονιά!

Μας θέλουν μισοάνεργους-μισοεργαζόμενους, να δουλεύουμε για ένα κομμάτι ψωμί, χωρίς συλλογικές συμβάσεις, με ελάχιστη κοινωνική ασφάλιση και σύνταξη. Μας θέλουν γονατιστούς, διασπασμένους, φοβισμένους, αιώνια υποταγμένους στο μονόδρομο της Ευρωπαϊκής Ένωσης! Αυτούς τους νόμους επιβάλει η ΕΕ, η ένωση του κεφαλαίου με τα μνημόνια διαρκείας και οι κυβερνήσεις που πίνουν νερό στην εξουσία τους.

Αρκετά ματώσαμε – αρκετά πληρώσαμε!

ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΙΣΩ!

Εδώ και τώρα κόντρα στην τρομοκρατία και τους εκβιασμούς, διεκδικούμε:

• Αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις και επιδόματα. 
• Κανείς εργαζόμενος κάτω από 751 κατώτερο μισθό!
• Κάλυψη όλων των απωλειών που είχαμε τα προηγούμενα χρόνια!
• Κατάργηση των αντεργατικών νόμων, αποκατάσταση των ΣΣΕ!
• Ουσιαστική προστασία όλων των ανέργων!

Αρκετά ανεχθήκαμε την κοροϊδία, τις απάτες τους, τις υποκρισίες τους!

Η προσπάθεια επιβολής των νέων εξοντωτικών μέτρων στη Βουλή, πρέπει να πεισμώσει τους εργαζόμενους, τη νεολαία, τους ανέργους, τους συνταξιούχους, τις γυναίκες. Με την κοινωνική συμμαχία (ΠΑΣΕΒΕ-ΠΑΣΥ-ΜΑΣ-ΟΓΕ) όλων όσων πλήττονται από την δράση και την πολιτική των μονοπωλιακών ομίλων, με μεγαλύτερη ορμή, πιο αποφασιστικά και συνειδητά να αγωνιστούμε για να μην εφαρμοστεί στη ζωή το νέο μνημόνιο, για την ανατροπή όλων των προηγούμενων βάρβαρων μέτρων. 

Δουλειά, ψωμί και ανθρώπινη ζωή για το λαό και όχι μνημόνια διαρκείας!

Τώρα χρειάζεται λαϊκή αποφασιστική οργάνωση και αντεπίθεση με ενιαίο μέτωπο που θα εκφράζεται σε κάθε κλάδο, εργοστάσιο το εργοστάσιο, σε κάθε εργασιακό χώρο, σε κάθε γειτονιά. Τα ΔΣ των σωματείων να πάρουν την ευθύνη που τους αναλογεί. Με ΔΣ αποφασισμένα για αγώνα, με πρωτοπόρους αγωνιστές στη δράση, στην πρωτοβουλία, στην ανάπτυξη των αγώνων σε κάθε κλάδο και χώρο δουλειάς.

Οι εργαζόμενοι ΠΡΕΠΕΙ ΤΩΡΑ να προσπεράσουν, να πετάξουν στον κάδο απορριμμάτων την συμβιβασμένη πλειοψηφία της ΓΣΕΕ που ευθυγραμμίστηκε σε όλα με τις απαιτήσεις των μεγαλοβιομηχάνων αλλά και τις συνδικαλιστικές ηγεσίες του νέου εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού και των δυνάμεων της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, που χέρι χέρι με τους κυβερνητικούς συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ όλο το προηγούμενο διάστημα μας καλούσαν δήθεν αγωνιστικά να στηρίξουμε την κυβέρνηση στις διαπραγματεύσεις της και δεν έλειψαν από καμία κυβερνητική φιέστα.

Να μην περάσει η ηττοπάθεια και ο συμβιβασμός!

Να τσακίσουμε τα κηρύγματα υποταγής!

Η λαϊκή παρέμβαση, η οργή για τα νέα μέτρα πτώχευσης, πρέπει να συνδυαστούν με τη μαζική και ουσιαστική συμμετοχή των εργαζομένων, των ανέργων, των νέων και των γυναικών στα σωματεία, στα συνδικάτα, στις μαζικές οργανώσεις. Να πυκνώσουν οι συζητήσεις στα εργοστάσια, σε όλους τους τόπους δουλειάς. Σε αυτόν τον αγώνα χωράνε όλοι, ανεξάρτητα από την χθεσινή τους πολιτική στάση.

ΟΥΤΕ ΩΡΑ ΧΑΜΕΝΗ! 

Να φτάσει το κάλεσμα για αντίσταση και αγώνα παντού!

Να αποβάλουμε το φόβο της σύγκρουσης με την ΕΕ, με τα μονοπώλια και την εξουσία τους. Οι εργαζόμενοι πρέπει να αρνηθούν να πληρώσουν το χρέος που δημιούργησε η πλουτοκρατία, τις συνέπειες της καπιταλιστικής κρίσης. Να πληρώσει η οικονομική ολιγαρχία. Εμείς παράγουμε τον πλούτο! Δεν μπορεί να μοιραστεί δίκαια όταν διαχειριστές του είναι οι καπιταλιστές και τα τσιράκια τους στις κυβερνήσεις. Εμείς πρέπει να γίνουμε κυρίαρχοι του πλούτου που παράγουμε.

ΒΑΖΟΥΜΕ ΤΗ ΔΙΚΗ ΜΑΣ ΣΦΡΑΓΙΔΑ ΣΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ

ΜΠΟΡΟΥΜΕ ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΟΥΜΕ ΑΝΤΙΛΑΪΚΟΥΣ ΝΟΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

Η «εγγύηση»... και το θράσος

Η «εγγύηση»... και το θράσος

Ηδη από χτες, σημειώναμε την προκλητική δήλωση του Αλ. Τσίπρα, όταν αμέσως μετά την ολοκλήρωση της Συνόδου Κορυφής της Ευρωζώνης της Κυριακής και τη συμφωνία ενόψει του νέου μνημονίου, ισχυρίστηκε ότι η παρουσία της κυβέρνησής του είναι τάχα «εγγύηση» για την κατανομή των «όποιων βαρών» (!) με «κοινωνική δικαιοσύνη»!
Ηρθε, όμως, και το χτεσινό πρωτοσέλιδο της «Αυγής», για ν' απογειώσει την κοροϊδία σε βάρος του λαού, αναπαράγοντας αυτούσια τη δήλωση Τσίπρα, με τον εξίσου προκλητικό τίτλο: «Η δέσμευση του Αλέξη Τσίπρα: Εγγύηση η παρουσία μας για κοινωνική δικαιοσύνη»!
Και φέρνουν νέα μνημόνια, δηλαδή, πάνω στα προηγούμενα που τα διατηρούν στο ακέραιο, και μας δουλεύουν μες στα μούτρα μας!

***

Αποτελεί θράσος να μιλάει η κυβέρνηση για «κοινωνική δικαιοσύνη»:

• Οταν φέρνει νέο, πρόσθετο μαχαίρι 1,8 δισ. ευρώ το χρόνο στο Ασφαλιστικό!

Οταν μειώνει 6% τις επικουρικές συντάξεις και 2% τις κύριες, μέσω των αυξήσεων στις εισφορές Υγείας!
Οταν καταργεί το ΕΚΑΣ για 300.000 και πλέον χαμηλοσυνταξιούχους.
Οταν «παγώνει» τις κατώτερες συντάξεις στα σημερινά επίπεδα μέχρι το 2021.
Οταν ανοίγει το δρόμο και για νέες μειώσεις σε όλες τις κύριες συντάξεις, μέσα από τη συρρίκνωση της κρατικής χρηματοδότησης, τη στενότερη σύνδεση εισφορών - παροχών κ.ο.κ.
Οταν αυξάνει τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης στα 67 για όλους τους εργαζόμενους.

• Οταν επιβάλλει στο λαό πρόσθετο χαράτσωμα 2,4 δισ. ευρώ το χρόνο, μέσω των αλλαγών στον ΦΠΑ!

Οταν εκτοξεύει το βασικό συντελεστή ΦΠΑ στο 23% και μεταφέρει σ' αυτόν (από το 13%), μεταξύ άλλων, όλα τα συσκευασμένα και βιομηχανοποιημένα τρόφιμα και τα εισιτήρια των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς.
Οταν καταργεί τους μειωμένους συντελεστές ΦΠΑ που ισχύουν στα νησιά του Αιγαίου.
Οταν μειώνει το «ακατάσχετο όριο» για ληξιπρόθεσμες οφειλές στην Εφορία κάτω από τα 1.500 ευρώ που ισχύουν σήμερα, αυξάνει τα επιτόκια και τα πρόστιμα κ.ά.

• Οταν ανοίγει δρόμο για το ξεθεμέλιωμα όσων εργασιακών δικαιωμάτων έχουν απομείνει, όταν δεσμεύεται για μέτρα που οδηγούν σε ακόμα μεγαλύτερο ξερίζωμα της φτωχής αγροτιάς!

Οταν δεσμεύεται «να προχωρήσει σε αυστηρή επανεξέταση και εκσυγχρονισμό των συλλογικών διαπραγματεύσεων, των εργατικών κινητοποιήσεων και, σύμφωνα με την οικεία οδηγία και βέλτιστη πρακτική της ΕΕ, των ομαδικών απολύσεων».
Οταν δεσμεύεται ότι όλες οι παραπάνω «πολιτικές για την αγορά εργασίας» θα πρέπει «να μη συνεπάγονται σε παλαιότερα πλαίσια πολιτικής», όταν δεσμεύεται ρητά, δηλαδή, ότι δεν πρόκειται να επαναφέρει τα εργατικά δικαιώματα που πετσοκόπηκαν στο πλαίσιο των προηγούμενων μνημονίων.
Οταν αυξάνει τη φορολογία των αγροτών από το 13% στο 26% από το πρώτο ευρώ, όταν δεσμεύεται για κατάργηση της «προνομιακής φορολόγησης των αγροτών», αναφερόμενη στη φορολόγηση αποζημιώσεων και επιδοτήσεων, καθώς και την εξάλειψη του μειωμένου ειδικού φόρου στο αγροτικό πετρέλαιο.

• Οταν κλιμακώνει τις ιδιωτικοποιήσεις στρατηγικών υποδομών.

Οταν ο λαός θα πληρώσει και πάλι και με πολλούς τρόπους την ιδιωτικοποίηση λιμανιών, αεροδρομίων, σιδηροδρόμων, την ίδια ώρα που το εγχώριο και ξένο κεφάλαιο θα βρουν νέα πεδία για κερδοφόρες επενδύσεις.

• Οταν εισάγεται αυτόματος «κόφτης» δαπανών, που θα ενεργοποιείται κάθε φορά που υπάρχουν «αστοχίες» στο πιάσιμο των αντιλαϊκών στόχων και μειώνεται από φέτος στο 50% η δαπάνη για το επίδομα θέρμανσης.

***

Αποτελεί θράσος να μιλά η κυβέρνηση για «κοινωνική δικαιοσύνη», όταν διατηρεί στο ακέραιο όλο το προηγούμενο αντεργατικό - αντιλαϊκό πλαίσιο.
Οταν διατηρεί το χαράτσι του ΕΝΦΙΑ πάνω στη λαϊκή στέγη και τη μικρή περιουσία, το ουσιαστικά ανύπαρκτο αφορολόγητο όριο, την ενισχυμένη αφαίμαξη από τις «μνημονιακές» φορολογικές κλίμακες για μισθωτούς, αυτοαπασχολούμενους και συνταξιούχους, τα τέλη «αλληλεγγύης» και «επιτηδεύματος», τη διάλυση των φοροελαφρύνσεων για στοιχειώδεις δαπάνες της λαϊκής οικογένειας.
Οταν όχι μόνο διατηρούνται μέχρι κεραίας η κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης για όλους τους συνταξιούχους, του 13ου και 14ου μισθού στο Δημόσιο, το πετσόκομμα του κατώτατου μισθού στα σημερινά επίπεδα εξαθλίωσης κ.ο.κ, αλλά η κυβέρνηση δεσμεύεται ότι δε θα επιστρέψει σε «παλιές πολιτικές»...

***

Αποτελεί θράσος να μιλά η κυβέρνηση για «κοινωνική δικαιοσύνη» και «ριζικές μεταρρυθμίσεις σε βάρος της ολιγαρχίας», όταν στους 6 μήνες της διακυβέρνησής της, «έδωσε τα ρέστα της», για να εξασφαλίσει ό,τι καλύτερο μπορεί για την «ολιγαρχία», δηλαδή το εγχώριο κεφάλαιο.
Για λογαριασμό ακριβώς αυτής της «ολιγαρχίας» και της εξασφάλισης μεγαλύτερων δυνατοτήτων κρατικής στήριξης της ανάκαμψής της, έγιναν όλα αυτά τα παζάρια με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς, άσχετα από το πώς ντύθηκαν επικοινωνιακά.
Για λογαριασμό του εγχώριου κεφαλαίου και της κυρίαρχης στρατηγικής επιλογής του για παραμονή της χώρας στην ΕΕ και την Ευρωζώνη, υπογράφει η κυβέρνηση τη συμφωνία που οδηγεί στο νέο μνημόνιο, με όλα τα παραπάνω πρόσθετα αντιλαϊκά μέτρα.
Επιπλέον, ακόμα και μέσα στις «συνθήκες ασφυξίας» που η ίδια καταγγέλλει, η κυβέρνηση πρόλαβε σ' αυτούς τους 6 μήνες να προσφέρει νέα προνόμια και «διευκολύνσεις» στο κεφάλαιο: Π.χ. του χάρισε εκατομμύρια ευρώ, καταργώντας το όριο του 1 εκατ. ευρώ για την ένταξη στη ρύθμιση των 100 δόσεων, «σβήνοντας» ακόμα και στο 100% προσαυξήσεις για φέσια του κεφαλαίου προς το κράτος, αλλά και πρόστιμα για κραυγαλέες φορολογικές του παραβάσεις. Για λογαριασμό του προωθεί τη νομιμοποίηση των κάθε είδους αδήλωτων κεφαλαίων, με την καταβολή ενός συμβολικού φόρου...
Οσο για τα μέτρα που προβάλλονται ως στοιχεία «κοινωνικής δικαιοσύνης» (όπως η αύξηση του φόρου πολυτελείας ή η αύξηση φορολογικού συντελεστή στις επιχειρήσεις από 26% στο 29%), αφενός αποτελούν «σταγόνα στον ωκεανό» μπροστά στην ολομέτωπη αντιλαϊκή επίθεση που καταγράφεται και παραπάνω και αφετέρου είναι τα μόνα που ενδέχεται να αντισταθμιστούν από την πρόσβαση στα περιβόητα «αναπτυξιακά» και «επενδυτικά» πακέτα της ΕΕ.

***

Αν επιβεβαιώνεται κάτι και από το νέο μνημόνιο που φέρνει στο λαό η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, με τη στήριξη και όλων των άλλων κομμάτων της αστικής διαχείρισης, είναι ότι καμιά αστική διακυβέρνηση, όπως και αν αυτοχαρακτηρίζεται - «αριστερή», «εθνικής σωτηρίας», «ειδικού σκοπού» κ.ο.κ. - δεν μπορεί ν' αποτελεί «εγγύηση» για τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα και την «κοινωνική δικαιοσύνη».
Ισα - ίσα, ο ρόλος της είναι να «εγγυάται» ό,τι καλύτερο μπορεί για την αστική τάξη της χώρας, στόχος που περνά αναγκαστικά μέσα από την ένταση της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Στο έδαφος, μάλιστα, της δικαιολογημένης αγανάκτησης του λαού για τα κόμματα που είχαν προηγούμενα το τιμόνι της αστικής διακυβέρνησης, τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ κ.τ.λ., η συγκυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ «εγγυάται» στο κεφάλαιο κάτι παραπάνω: Οτι μπορεί να υλοποιήσει τη νέα βάρβαρη επίθεση που αυτό έχει ανάγκη, διασφαλίζοντας παράλληλα τις μικρότερες δυνατές εργατικές - λαϊκές αντιδράσεις.
Στο χέρι του λαού είναι να τους διαψεύσει! Να μην ανεχτεί ούτε το νέο μνημόνιο, ούτε την προκλητική κοροϊδία με την οποία επιχειρούν να το συνοδεύσουν! Στο χέρι του λαού είναι, με την οργάνωση και την πάλη του, να βάλει τη δική του σφραγίδα στις εξελίξεις!