Ζητά και τα ρέστα ο κατηγορούμενος

 

Να παρουσιάσει τον εαυτό του ως θύμα επιχειρεί για άλλη μία φορά ένας από τους κατηγορούμενους στην υπόθεση της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου, ο Θ.Χ., με ετεροχρονισμένη μήνυση σε δημοσιογράφο.

Μήνυση κατά της δημοσιογράφου της εφημερίδας «Εργατική Αλληλεγγύη» Αφροδίτης Φράγκου για ψευδή κατάθεση, ψευδή καταμήνυση και συκοφαντική δυσφήμηση έχει καταθέσει ο μεσίτης Θ.Χ., ο ένας από τους κατηγορούμενους στην υπόθεση της δολοφονίας του Ζακ Κωστόπουλου, επιχειρώντας άλλη μία φορά με προκλητικό τρόπο να παρουσιάσει το θύμα σαν θύτη και τον εαυτό του σαν θύμα.

Η δημοσιογράφος είχε δεχτεί επίθεση με γροθιά στο σαγόνι στις 23 Δεκεμβρίου 2019 το απόγευμα στην οδό Γλάδστωνος, στο σημείο της δολοφονίας, επειδή αφαίρεσε από τα ρολά του κοσμηματοπωλείου αφίσες ακροδεξιού περιεχομένου, που σκέπαζαν γκράφιτι αφιερωμένο στη μνήμη του Ζακ. Οι αφίσες απεικόνιζαν τον δικέφαλο αετό, σύμβολο με ιδιαίτερη αίγλη στον ακροδεξιό και εθνικιστικό χώρο, και ανέγραφαν το σύνθημα «Δικαιοσύνη για όλους», που αμφισβητεί το κεντρικό σύνθημα του κινήματος «Justice for Zak/Zackie» («Δικαιοσύνη για το Ζακ/τη Ζάκι»). Σύμφωνα με την καταγγελία της κ. Φράγκου, που είχε δημοσιοποιήσει η «Εφ.Συν.» (27/12/2019), την ώρα που αφαιρούσε τις αφίσες, αισθάνθηκε κάποιον να την τραβά και να της λέει ότι αυτό που κάνει «είναι φασιστικό». Η δημοσιογράφος αντέδρασε, με αποτέλεσμα να δεχτεί τη γροθιά του δράστη στο σαγόνι, ενώ της φώναζε «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Η δημοσιογράφος τον φωτογράφισε για να μπορέσει να τον ταυτοποιήσει αργότερα, όπως και έγινε.

Ο μεσίτης υπέβαλε μήνυση εναντίον της δημοσιογράφου ύστερα από εννέα ολόκληρους μήνες, στις 30 Σεπτεμβρίου, παρόλο που ήταν γνωστή από την πρώτη στιγμή η δική της μήνυση. Σύμφωνα με τον μηνυτή και τους μάρτυρες που κατέθεσαν, δεν θα μπορούσε να επιτεθεί στη δημοσιογράφο, καθώς δεν την πλησίασε, αλλά βρισκόταν σε απόσταση. Ισχυρίζεται ότι τη ρώτησε σε ήρεμο τόνο γιατί αφαιρεί τις αφίσες και της ζήτησε να του τις δώσει, ενώ εκείνη άρχισε να τον αποκαλεί «δολοφόνο» και «φασίστα» και να τον φωτογραφίζει, λέγοντας ότι είναι δημοσιογράφος και θα γράψει εναντίον του. Οπως όμως σημειώνει η κ. Φράγκου, εκείνη την ώρα δεν γνώριζε ποιος είναι ο δράστης και δεν θα μπορούσε να τον αποκαλέσει «φασίστα» και «δολοφόνο». Επιπλέον, και μόνο το γεγονός ότι ο δράστης της ζήτησε να του δώσει τις αφίσες διαψεύδει ότι βρισκόταν σε μακρινή απόσταση.

Η «Εφ.Συν.» είχε δημοσιεύσει την καταγγελία της κ. Φράγκου από τις 27 Δεκεμβρίου 2019. Με τη νέα μήνυσή του ο Θ.Χ… δεν φαίνεται να θεωρεί συκοφαντικούς τους χαρακτηρισμούς «δολοφόνος» και «φασίστας» – η κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμησης αφορά μόνο τον ισχυρισμό της δημοσιογράφου ότι τη χτύπησε

Υπάρχουν και άλλα ενδιαφέροντα στοιχεία στη μήνυση. Ο μεσίτης, ο οποίος μάλιστα δηλώνει δικηγόρος Πατρών, μολονότι δεν έχει εντοπιστεί το όνομά του στον δικηγορικό σύλλογο της πόλης, δεν διαψεύδει ότι διατηρεί τον λογαριασμό «snake» στο τουίτερ, από το οποίο έχει εξαπολύσει επιθέσεις στον Ζακ Κωστόπουλο και τους υποστηρικτές του. Επιπλέον, δεν φαίνεται να θεωρεί συκοφαντικούς τους χαρακτηρισμούς «δολοφόνος» και «φασίστας» – η κατηγορία της συκοφαντικής δυσφήμησης αφορά μόνο τον ισχυρισμό της δημοσιογράφου ότι τη χτύπησε.

Τέλος, φαίνεται να δέχεται ότι τις αφίσες τις είχε τοποθετήσει ο ίδιος. Μάλιστα, λίγα λεπτά πριν από το περιστατικό, είχε ανεβάσει στο τουίτερ τις αφίσες σε φωτογραφία, προκαλώντας τη δημοσιογράφο Μαρία Λούκα, η οποία δραστηριοποιείται έντονα στην υπόθεση Ζακ Κωστόπουλου. «Μαρία, έλα να τα βγάλεις, γιατί γουστάρεις τρελά την αλήθεια και τη δικαιοσύνη», έγραφε.

Το βράδυ μετά την επίθεση, ανέβασε φωτογραφία της κ. Φράγκου, σχολιάζοντας: «αυτό το φασιστάκι που φαντασιώνεται ότι το δέρνουν για να το παίξει “αναρχομπουμπουλίνα” είναι εναντίον της ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ και υπέρ της αδικίας για τους ταξικούς εχθρούς».

Δεν είναι η μόνη φορά που αποκαλύπτει ότι κίνητρο για τις πράξεις του είναι η ακροδεξιά του ιδεολογία. «Το γεγονός πως ο Θεός με έβαλε απέναντι σε Εθνομηδενιστές, αντίχριστους και οργανωμένους παραβατικούς που έχουν ως ταξικό εχθρό τον βιοπαλαιστή επαγγελματία και τους οικογενειάρχες, είναι Υψιστη αποστολή που θα την πάω και εγώ μέχρι τέρμα», έγραφε το καλοκαίρι.

*Δημήτρης Αγγελίδης για την efsyn

**Φωτογραφία εξωφύλλου:EUROKINISSI/ΤΑΤΙΑΝΑ ΜΠΟΛΑΡΗ

Το παράδειγμα της Κούβας

Η είδηση ότι και πάλι μια επαρχία της Ιταλίας, η Σικελία, ζητάει τη βοήθεια της Κούβας για την αντιμετώπιση της πανδημίας του κορονοϊού (όπως είχε γίνει στο πρώτο κύμα της πανδημίας και στον βορρά της χώρας) επιβεβαιώνει μια αλήθεια: Οτι αναγνωρίζεται η πραγματικά επιτυχημένη δουλειά που γίνεται από το Νησί της Επανάστασης, όπου πρώτη προτεραιότητα είναι η προστασία της ανθρώπινης ζωής.

Σύμφωνα με την εφημερίδα «La Repubblica», οι αρχές της Σικελίας ζήτησαν από την κυβέρνηση της Κούβας να στείλει στην περιοχή περίπου 60 εργαζόμενους στον τομέα της Υγείας, από τη γνωστή σε όλο τον κόσμο ιατρική ταξιαρχία «Henry Reeve», που δίκαια προτείνεται από ανθρώπους σε όλο τον κόσμο και τη χώρα μας για το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης το 2021. Τα νοσοκομεία στο νησί του Νότου της Ιταλίας στερούνται το απαραίτητο υγειονομικό προσωπικό και γι' αυτό χρειάζονται έμπειροι λοιμωξιολόγοι, πνευμονολόγοι, εντατικολόγοι, αναισθησιολόγοι και νοσηλευτές.

Αυτό που βλέπουμε στην Ιταλία, αλλά και στην Ελλάδα και σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη είναι ότι, παρά την πρόοδο της επιστήμης, τα δημόσια συστήματα Υγείας είναι αθωράκιστα γιατί όλες οι κυβερνήσεις, νεοφιλελεύθερες και σοσιαλδημοκρατικές, εφάρμοσαν πολιτικές περικοπών και ιδιωτικοποιήσεων στη λογική του «κόστους - οφέλους». Ετσι, στην Ιταλία οι εργαζόμενοι των δημόσιων νοσοκομείων έφτασαν να είναι κατά 48.000 λιγότεροι από το 2008 γιατί οι περικοπές ξεπέρασαν τα 40 δισ. ευρώ τα τελευταία χρόνια. Ενώ στη χώρα μας έκλεισαν τα Νοσοκομεία Λοιμωδών και αρκετά περιφερειακά νοσοκομεία και Κέντρα Υγείας με τις πολιτικές που εφάρμοσαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και συνέχισε ο ΣΥΡΙΖΑ. Στην ίδια την Ιταλία η Ομοσπονδία των γιατρών ανέφερε ότι 27 συνάδελφοί τους έχασαν τη ζωή τους τις τελευταίες 10 μέρες, ενώ 27.000 εργαζόμενοι στον τομέα της Υγείας είχαν μολυνθεί τον τελευταίο μήνα.

***

Από την άλλη, όταν κριτήριο δεν είναι το κέρδος των λίγων καπιταλιστών αλλά πραγματικά η ανθρωπινή ζωή, μια αρχή που η σοσιαλιστική Κούβα εφαρμόζει από τότε που νίκησε η Επανάσταση, κόντρα στον απάνθρωπο εγκληματικό αποκλεισμό από τις ΗΠΑ και τους συμμάχους τους, τα αποτελέσματα είναι πολύ διαφορετικά. Στην Ιταλία τα κρούσματα ξεπερνάνε τα 1,6 εκατ. και οι νεκροί τις 55.500. Στην Ελλάδα αντίστοιχα είναι 105.271 και 2.406, ενώ στην Κούβα, με περίπου ίδιο πληθυσμό με τη χώρα μας, είναι 8.284 και 135. Οι δείκτες της πανδημίας είναι ενδεικτικοί αλλά η αιτία της διαφοράς σχετίζεται με την εντελώς διαφορετική σημασία που έχει για την Κούβα η Υγεία, η οποία δεν είναι εμπόρευμα αλλά δωρεάν κοινωνικό αγαθό για όλους. Και επειδή οι αριθμοί όντως είναι αμείλικτοι ιδού ορισμένες αποδείξεις για την κουβανική επιτυχία:

-- Διαθέτει 95.487 γιατρούς όλων των ειδικοτήτων, 85.732 νοσηλευτές (η αναλογία είναι από τις λίγες στον κόσμο: 9 γιατροί ανά 1.000 ανθρώπους).

-- Η Πρωτοβάθμια Φροντίδα Υγείας περιλαμβάνει 10.869 τοπικά ιατρεία Οικογενειακών Γιατρών, που έχουν αναλυτική εικόνα της κατάστασης της υγείας των ανθρώπων σε κάθε γειτονιά, συνοικία, χωριό, πόλη. Επιπλέον, υπάρχουν γιατροί στους χώρους δουλειάς, σε συνεταιρισμούς, σε εκπαιδευτικούς χώρους κ.λπ.

-- Ο δευτεροβάθμιος τομέας Υγείας συγκροτείται από 449 πολυκλινικές και 150 νοσοκομεία (ανάμεσά τους και παιδιατρικά, για ξεχωριστές παθήσεις, για μητέρες, ηλικιωμένους κ.ο.κ.).

***

Σημαντικό επίσης στοιχείο που δείχνει τα εντελώς διαφορετικά συστήματα και την ανωτερότητα της Κούβας είναι το πώς εφαρμόζονται τα πραγματικά επιστημονικά πρωτόκολλα στον τομέα του Τουρισμού. Την ώρα που στην Ελλάδα και όλο τον καπιταλιστικό κόσμο το άνοιγμα του Τουρισμού έγινε στην πραγματικότητα με βάση τα συμφέροντα των τουρ οπερέιτορς, των μεγαλοξενοδόχων, των αεροπορικών εταιρειών και μεταφορέων, χωρίς επί της ουσίας ελέγχους στα σύνορα (μόνο το 12% ελέγχθηκε στην Ελλάδα, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία) με αποτέλεσμα τη μεγάλη εξάπλωση της πανδημίας, στην Κούβα η εγκύκλιος του υπουργείου Υγείας, τον περασμένο μήνα, που επανεκκίνησε ο διεθνής Τουρισμός, είναι ενδεικτική. Οσοι εισέρχονται στη χώρα, ελέγχονται στα σημεία εισόδου, τους γίνεται τεστ, πληρώνουν ιατρική ασφάλεια 30 δολαρίων, που καλύπτει όλα τα μέτρα υγειονομικής προστασίας και τυχόν νοσηλείας και μέχρι την έκδοση των αποτελεσμάτων, δηλαδή για 24 έως 48 ώρες, οι τουρίστες είναι υποχρεωμένοι να μείνουν σε καραντίνα στα ξενοδοχεία τους, ή σε ειδικά ξενοδοχεία αν είχαν κλείσει σε ενοικιαζόμενα δωμάτια. Στην περίπτωση που είναι θετικοί και ασυμπτωματικοί, προβλέπεται η μεταφορά σε ειδικά διαμορφωμένα ξενοδοχεία, ενώ με τα πρώτα συμπτώματα οδηγούνται στο νοσοκομείο. Τέτοια μέτρα, στην Ελλάδα και σε άλλα καπιταλιστικά κράτη δεν εφαρμόστηκαν, επειδή δεν «ταίριαζαν» με τα συμφέροντα των τουρ οπερέιτορς και των μονοπωλιακών ομίλων στον Τουρισμό. Τα συμπεράσματα προφανή...

Η καθημερινότητα των υγειονομικών στις κλινικές Covid πίσω από τα νούμερα

Τις τελευταίες μέρες διαβάζουμε από τη μία για τους αυξημένους αριθμούς κρουσμάτων, διασωληνωμένων, νεκρών. Από την άλλη ακούμε από κυβερνητικά στελέχη και διάφορες εκθέσεις για «επιτυχία» σε σχέση με τα «νούμερα» άλλων χωρών με πολυδιαφημισμένα συστήματα Υγείας, για διαβουλεύσεις για άρση του lockdown κ.ο.κ.

Επιπλέον, αξιοσημείωτη είναι και η συναισθηματική απάθεια που συνοδεύει τον τρόπο που προβάλλεται η τεράστια αύξηση στον αριθμό των κρουσμάτων και των νεκρών, σε σχέση με το πρώτο κύμα, ενδεικτικό και αυτό της εικόνας που προάγεται μέσω των ΜΜΕ.

Τι όμως πραγματικά συμβαίνει πίσω από τη γυάλα των ΜΜΕ, στην καθημερινότητα των ασθενών αλλά και των υγειονομικών που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή; Γιατί εκεί τα νούμερα αντιστοιχούν σε πρόσωπα, ανθρώπους...

Η ιδιαιτερότητα αυτής της νόσου ενέχει το στοιχείο της μοναξιάς. H κατά κανόνα πιο μακρά ενδονοσοκομειακή πορεία σε σχέση με άλλες ασθένειες, η απουσία οικείου προσώπου, το αντικειμενικό στοιχείο της δύσπνοιας, το άγχος στο άκουσμα στοιχείων καθημερινά για ελλείψεις κλινών ΜΕΘ, συνθέτουν μια εικόνα αρκετά σύνθετη και αγωνιώδη για αυτούς τους ασθενείς. Επίσης, κεφαλαιώδους σημασίας είναι και η σχέση υγειονομικού - ασθενούς, μιας και ο τελευταίος αφήνεται κυριολεκτικά στα χέρια του πρώτου. Και σε αυτό το σημείο υπάρχει ιδιαιτερότητα, μιας και η επαφή αυτή βασίζεται μόνο στο ηχόχρωμα της φωνής, στις εκφράσεις, διογκώνοντας την ανασφάλεια των ασθενών.

Η καθημερινότητα των υγειονομικών ωστόσο δεν συνθέτει πολύ διαφορετική εικόνα. Η φυσική κόπωση συνοδεύεται από την ψυχική - συναισθηματική. Η υπερεργασία λόγω τον πολλών ελλείψεων συνδυάζεται με το άγχος των αχαρτογράφητων νερών λόγω της νεοεμφανισθείσας ασθένειας, με την εκπαίδευση των υγειονομικών να αποτελεί ατομική ευθύνη και αποτέλεσμα του αέναου ανταγωνισμού ιδιωτικών κολοσσών. Επιπρόσθετα, υπεισέρχεται και η πίεση που βαραίνει τους υγειονομικούς από τη διαχείριση των περιστατικών, μιας και πρέπει να έχουν την αντοχή να διαχειριστούν κάθε προσωπικότητα διαφορετικά, να καθησυχάσουν τις φοβίες τους και ταυτόχρονα να έχουν καθαρό μυαλό για τις θεραπευτικές αποφάσεις, που πολλές φορές υπόκεινται σε περικοπές ανάλογα με τους διαθέσιμους υλικοτεχνικούς πόρους. Καθημερινό παράδειγμα η επίσπευση εξιτηρίων λόγω ελλείψεων κλινών, «με τα τηλέφωνα στο χέρι», για να μετριαστούν οι επιπλοκές και να αποφευχθεί η «υπερχείλιση» των νοσοκομείων.

Ωστόσο και με τη φυγή από την εργασία, δεν σταματάει η ενασχόληση με περιστατικά. Τηλεφωνήματα ενημερωτικά από θετικά περιστατικά που βρίσκονται σε κατ' οίκον καραντίνα, γραφειοκρατική συμπλήρωση λιστών κρουσμάτων λόγω ελλείψεων σε γραμματειακή υποστήριξη.

Ολα τα παραπάνω συμπληρώνονται με την αγωνία των υγειονομικών να διαφυλάξουν την υγεία των οικείων προσώπων τους, αλλά και το άγχος - έγνοια στο τέλος της μέρας για την επιτέλεση του καθήκοντός τους, για την πορεία των ασθενών. Και κάπου ενδιάμεσα τοποθετείται και η προσωπική ζωή...

Αυτή είναι η πραγματικότητα πίσω από τον απρόσωπο χαρακτήρα των αριθμών, η αντιστοίχιση καθενός αριθμού με προσωπικότητες ξεχωριστές, σε μία βίαιη επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα. Μια καθημερινότητα που αφήνει έρμαια σε αυτήν τη μάχη υγειονομικούς και ασθενείς, μιας και ζυγίζει τα νούμερα με τους δείκτες ανάπτυξης της οικονομίας, με τους ασθενείς να αποτελούν «κόστος». Αυτό διαφαίνεται και από τον κρατικό προϋπολογισμό για το 2021 που προβλέπει παραπέρα σημαντική μείωση στο όριο δαπανών του υπουργείου Υγείας.

Την ίδια στιγμή, αντί για πραγματική επίταξη ιδιωτικών δομών Υγείας, διπλασιάζονται τα ποσά μίσθωσης κλινών και επιβάλλονται μετακινήσεις προσωπικού δημόσιων δομών για τη στελέχωσή τους. Αυτή η πραγματικότητα δεν αποτελεί μόνο ελληνικό φαινόμενο, μιας και η εμπορευματοποίηση και ο σχεδιασμός με γνώμονα το κέρδος είναι κοινό χαρακτηριστικό όλων των σημερινών συστημάτων Υγείας - και των «πολυδιαφημισμένων».

Μόνο ένα αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα Υγείας, που θα υπόκειται σε κεντρικό σχεδιασμό με άξονα την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών και την αντιστοίχισή τους με την επιστημονική πρόοδο, μπορεί να σταθεί απέναντι σε ορατούς και «αόρατους» εχθρούς, να παράσχει εφόδια στους υγειονομικούς και να τους εξοπλίσει κόντρα στη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα.

Χρήστος ΔΑΒΟΥΛΟΣ
Επικουρικός Παθολόγος κλινικής Covid στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ρίου

Η καθημερινότητα των υγειονομικών στις κλινικές Covid πίσω από τα νούμερα

Τις τελευταίες μέρες διαβάζουμε από τη μία για τους αυξημένους αριθμούς κρουσμάτων, διασωληνωμένων, νεκρών. Από την άλλη ακούμε από κυβερνητικά στελέχη και διάφορες εκθέσεις για «επιτυχία» σε σχέση με τα «νούμερα» άλλων χωρών με πολυδιαφημισμένα συστήματα Υγείας, για διαβουλεύσεις για άρση του lockdown κ.ο.κ.

Επιπλέον, αξιοσημείωτη είναι και η συναισθηματική απάθεια που συνοδεύει τον τρόπο που προβάλλεται η τεράστια αύξηση στον αριθμό των κρουσμάτων και των νεκρών, σε σχέση με το πρώτο κύμα, ενδεικτικό και αυτό της εικόνας που προάγεται μέσω των ΜΜΕ.

Τι όμως πραγματικά συμβαίνει πίσω από τη γυάλα των ΜΜΕ, στην καθημερινότητα των ασθενών αλλά και των υγειονομικών που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή; Γιατί εκεί τα νούμερα αντιστοιχούν σε πρόσωπα, ανθρώπους...

Η ιδιαιτερότητα αυτής της νόσου ενέχει το στοιχείο της μοναξιάς. H κατά κανόνα πιο μακρά ενδονοσοκομειακή πορεία σε σχέση με άλλες ασθένειες, η απουσία οικείου προσώπου, το αντικειμενικό στοιχείο της δύσπνοιας, το άγχος στο άκουσμα στοιχείων καθημερινά για ελλείψεις κλινών ΜΕΘ, συνθέτουν μια εικόνα αρκετά σύνθετη και αγωνιώδη για αυτούς τους ασθενείς. Επίσης, κεφαλαιώδους σημασίας είναι και η σχέση υγειονομικού - ασθενούς, μιας και ο τελευταίος αφήνεται κυριολεκτικά στα χέρια του πρώτου. Και σε αυτό το σημείο υπάρχει ιδιαιτερότητα, μιας και η επαφή αυτή βασίζεται μόνο στο ηχόχρωμα της φωνής, στις εκφράσεις, διογκώνοντας την ανασφάλεια των ασθενών.

Η καθημερινότητα των υγειονομικών ωστόσο δεν συνθέτει πολύ διαφορετική εικόνα. Η φυσική κόπωση συνοδεύεται από την ψυχική - συναισθηματική. Η υπερεργασία λόγω τον πολλών ελλείψεων συνδυάζεται με το άγχος των αχαρτογράφητων νερών λόγω της νεοεμφανισθείσας ασθένειας, με την εκπαίδευση των υγειονομικών να αποτελεί ατομική ευθύνη και αποτέλεσμα του αέναου ανταγωνισμού ιδιωτικών κολοσσών. Επιπρόσθετα, υπεισέρχεται και η πίεση που βαραίνει τους υγειονομικούς από τη διαχείριση των περιστατικών, μιας και πρέπει να έχουν την αντοχή να διαχειριστούν κάθε προσωπικότητα διαφορετικά, να καθησυχάσουν τις φοβίες τους και ταυτόχρονα να έχουν καθαρό μυαλό για τις θεραπευτικές αποφάσεις, που πολλές φορές υπόκεινται σε περικοπές ανάλογα με τους διαθέσιμους υλικοτεχνικούς πόρους. Καθημερινό παράδειγμα η επίσπευση εξιτηρίων λόγω ελλείψεων κλινών, «με τα τηλέφωνα στο χέρι», για να μετριαστούν οι επιπλοκές και να αποφευχθεί η «υπερχείλιση» των νοσοκομείων.

Ωστόσο και με τη φυγή από την εργασία, δεν σταματάει η ενασχόληση με περιστατικά. Τηλεφωνήματα ενημερωτικά από θετικά περιστατικά που βρίσκονται σε κατ' οίκον καραντίνα, γραφειοκρατική συμπλήρωση λιστών κρουσμάτων λόγω ελλείψεων σε γραμματειακή υποστήριξη.

Ολα τα παραπάνω συμπληρώνονται με την αγωνία των υγειονομικών να διαφυλάξουν την υγεία των οικείων προσώπων τους, αλλά και το άγχος - έγνοια στο τέλος της μέρας για την επιτέλεση του καθήκοντός τους, για την πορεία των ασθενών. Και κάπου ενδιάμεσα τοποθετείται και η προσωπική ζωή...

Αυτή είναι η πραγματικότητα πίσω από τον απρόσωπο χαρακτήρα των αριθμών, η αντιστοίχιση καθενός αριθμού με προσωπικότητες ξεχωριστές, σε μία βίαιη επαναλαμβανόμενη καθημερινότητα. Μια καθημερινότητα που αφήνει έρμαια σε αυτήν τη μάχη υγειονομικούς και ασθενείς, μιας και ζυγίζει τα νούμερα με τους δείκτες ανάπτυξης της οικονομίας, με τους ασθενείς να αποτελούν «κόστος». Αυτό διαφαίνεται και από τον κρατικό προϋπολογισμό για το 2021 που προβλέπει παραπέρα σημαντική μείωση στο όριο δαπανών του υπουργείου Υγείας.

Την ίδια στιγμή, αντί για πραγματική επίταξη ιδιωτικών δομών Υγείας, διπλασιάζονται τα ποσά μίσθωσης κλινών και επιβάλλονται μετακινήσεις προσωπικού δημόσιων δομών για τη στελέχωσή τους. Αυτή η πραγματικότητα δεν αποτελεί μόνο ελληνικό φαινόμενο, μιας και η εμπορευματοποίηση και ο σχεδιασμός με γνώμονα το κέρδος είναι κοινό χαρακτηριστικό όλων των σημερινών συστημάτων Υγείας - και των «πολυδιαφημισμένων».

Μόνο ένα αποκλειστικά δημόσιο δωρεάν σύστημα Υγείας, που θα υπόκειται σε κεντρικό σχεδιασμό με άξονα την ικανοποίηση των ανθρώπινων αναγκών και την αντιστοίχισή τους με την επιστημονική πρόοδο, μπορεί να σταθεί απέναντι σε ορατούς και «αόρατους» εχθρούς, να παράσχει εφόδια στους υγειονομικούς και να τους εξοπλίσει κόντρα στη σημερινή ζοφερή πραγματικότητα.

Χρήστος ΔΑΒΟΥΛΟΣ
Επικουρικός Παθολόγος κλινικής Covid στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Ρίου

«Συνδικαλιστές» αστυνομικοί ζητούν τα ρέστα για την καταστολή στις 17 Νοέμβρη

Το ρόλο «εισαγγελέα» ανέλαβε ο γραμματέας των ειδικών φρουρών, Στράτος Μαυροειδάκος, από το έδρανο που κατέχει στον τηλεοπτικό σταθμό ΣΚΑΪ. Χωρίς ίχνος ντροπής για τη βαρβαρότητα της καταστολής σε βάρος του λαού, στις συμβολικές εκδηλώσεις στις 17 Νοέμβρη, ισχυρίστηκε ότι 5 διαδηλωτές συνελήφθησαν από την περιώνυμη ομάδα «ΔΡΑΣΗ» (πρώην «ΔΕΛΤΑ») επειδή είχαν χτυπήσει αστυνομικούς. Το ότι οι συγκεκριμένες συλλήψεις είχαν καταγραφεί από τόσους φωτορεπόρτερ και είδε όλος ο λαός την πρωτοφανή αστυνομική βία, δεν πτόησε τον... μόνιμο σχολιαστή του ΣΚΑΪ.

Βεβαίωσε, λοιπόν, ο «εισαγγελέας - ειδικός φρουρός», επικαλούμενος τη μαρτυρία του αντιπροέδρου του σωματείου του και υπεύθυνου για τις συλλήψεις, ότι οι 5 διαδηλωτές είχαν διαπράξει πλημμελήματα (πάλι καλά που δεν διαπίστωσε κακουργήματα). Κατήγγειλε μάλιστα ότι αφέθηκαν ελεύθεροι με «άνωθεν εντολή», ύστερα από παρέμβαση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρη Κουτσούμπα. Αραγε, θα συντάξει και κατηγορητήριο σε βάρος του για «ηθική αυτουργία» στην απελευθέρωση των συλληφθέντων; Θα ζητήσει να απαγορευτεί στα κόμματα να διαμαρτύρονται στην κυβέρνηση, που είναι αναφαίρετο δικαίωμά τους, για αντιλαϊκές ενέργειες και μάλιστα για την καταστολή και συλλήψεις διαδηλωτών; Η αξιοπιστία, βέβαια, των ανδρών της ομάδας «ΔΡΑΣΗ» / «ΔΕΛΤΑ», που είχε καταργηθεί για το όργιο καταστολής και η ΝΔ την επανίδρυσε, θεωρείται δεδομένη για τους ακροδεξιούς οπαδούς της αστυνομικής βίας.

Δεν παρέλειψε ο «συνδικαλιστής» ειδικός φρουρός να εκφράσει την εμπιστοσύνη του στον πρωθυπουργό «που είναι συνεπής στους λόγους και τα έργα του» και να δηλώσει ότι «κάποια μηνύματα δεν περνάνε όπως πρέπει», υπονοώντας ότι όσοι έχουν αναλάβει την πολιτική της κυβερνητικής καταστολής δεν έχουν εξαντλήσει όλα τα όρια στις αντιδημοκρατικές παρεκτροπές. Μια δήλωση που θα εκτιμήσουν ιδιαίτερα οι θιασώτες της «κοινοβουλευτικής δικτατορίας», στους οποίους και απευθύνεται.

Αποτελεί κατάντια για την «κυβέρνηση των αρίστων» να διορίζει ως τηλεοπτικούς ειδικούς εισαγγελείς τον «συνδικαλιστή» ειδικό φρουρό και κάποιους ακόμα αστυνομικούς «συνδικαλιστές», με «καθηκοντολόγιο» τη δικαιολόγηση της καταστολής και τη συκοφάντηση των αγωνιστών του λαϊκού κινήματος. Μπορεί να τους έχουν εξασφαλίσει σχεδόν καθημερινή παρουσία και μόνιμα έδρανα σε τηλεοπτικά κανάλια, όπως ο ΣΚΑΪ, με σκοπό να «αφιονίζουν» τις δυνάμεις καταστολής και το ακροδεξιό τους ακροατήριο ενάντια στον «εχθρό - λαό». Ομως, είναι βέβαιο πως η παρουσία τους και οι συκοφαντίες που εκστομίζουν, προκαλούν απέχθεια στο λαό που αγωνίζεται και βιώνει το όργιο της αστυνομικής αυθαιρεσίας και της καταστολής. Ούτε το λαό πείθουν ούτε την πλειοψηφία των απλών αστυνομικών, που βρίσκονται στο δρόμο και αντιμετωπίζουν στην υπηρεσία τους τόσα προβλήματα, ιδιαίτερα την περίοδο αυτή με την πανδημία του κορονοϊού.

Η βαρβαρότητα της καταστολής στην επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου έχει καταγραφεί στη συνείδηση όλου του λαού. Η ίδια η κυβέρνηση αναγκάστηκε να αποδεχτεί ότι χτύπησε το λαϊκό κίνημα για να περάσει ο οδοστρωτήρας των αντιλαϊκών της μέτρων και ότι η επίκληση της πανδημίας του κορονοϊού ήταν προσχηματική. Είναι, λοιπόν, αθλιότητα να συνεχίζουν τα όργανά της να εκφράζονται με τόσο θράσος, ενάντια στους λαϊκούς αγωνιστές που τίμησαν την επέτειο της εξέγερσης του Πολυτεχνείου. Οι λεγόμενοι «συνδικαλιστές αστυνομικοί» δεν ντρέπονται και ζητούν και τα ρέστα από το λαό για την καταστολή στις 17 Νοέμβρη. Γι' αυτό ο λαϊκός κόσμος να γυρίσει την πλάτη σε τέτοιου είδους εκπομπές και «συνδικαλιστές».

Γιώργος ΠΑΛΙΟΥΡΑΣ
Υποστράτηγος αστυνομίας ε.α.

«Αυτονόητα»

«Απαντάμε στις ανάγκες τού σήμερα δρομολογώντας μεταρρυθμίσεις τού αύριο», έλεγε τη Δευτέρα από το υπουργικό συμβούλιο ο πρωθυπουργός και το ίδιο βράδυ δήλωνε πως η απόφαση του Γιούρογκρουπ δείχνει ότι «η αφοσίωσή μας στις μεταρρυθμίσεις είναι ακλόνητη».

Επιβεβαιώνεται έτσι πως «η πανδημία είναι ευκαιρία» για την κυβέρνηση ώστε να δρομολογήσει μέτρα που από καιρό περιμένουν στα συρτάρια του κεφαλαίου και να επιταχύνει άλλα, με το βλέμμα καρφωμένο στο «αύριο», στην προσπάθεια να φορτώσουν την καπιταλιστική κρίση στο λαό, για να ανακάμψουν τα κέρδη των καπιταλιστών, να ανοίξουν και νέα πεδία κερδοφορίας για τους ομίλους.

Γι' αυτές τις «ανάγκες» μιλάνε. Τις ανάγκες των επιχειρηματικών ομίλων να «ξεσαλώνουν» σε βάρος των εργατικών δικαιωμάτων, της υγείας και της ζωής του λαού ικανοποιούν νομοσχέδια σαν κι αυτά που παρουσιάστηκαν στο υπουργικό συμβούλιο, που προβλέπουν ότι οι «επενδυτές» πρώτα θα ανοίγουν επιχειρήσεις με μια απλή γνωστοποίηση και χωρίς να δίνουν λογαριασμό, και στο «αόριστο μέλλον» θα ελέγχονται με το γνωστό νομοθετικό πλαίσιο - «σουρωτήρι» που έχουν διαμορφώσει όλες οι κυβερνήσεις.

Τις «ανάγκες» των τραπεζών, όπως και συνολικά των ομίλων για πρόσβαση σε φτηνό δανεισμό, έρχονται να υπενθυμίσουν οι «συστάσεις» του Γιούρογκρουπ για συμπλήρωση του νομοθετικού πλαισίου, για να εξαπολυθεί το νέο πογκρόμ πλειστηριασμών και εκβιασμών στα λαϊκά σπίτια.

Αυτές τις «ανάγκες» και όχι τις ανάγκες των εργατικών - λαϊκών στρωμάτων έρχεται να ικανοποιήσει λοιπόν ο αντιλαϊκός προγραμματισμός για την επόμενη περίοδο, που συμπληρώνει τα όσα ήδη έχει περάσει η κυβέρνηση αλλά και τα υπόλοιπα τερατουργήματα, με πρώτο πρώτο τον νόμο για 10ωρη δουλειά, με 200 ευρώ μισθό και την προσπάθεια να μπουν στο «γύψο» τα συνδικαλιστικά δικαιώματα.

Αυτό είναι και το εφιαλτικό για τον λαό «όραμα» που περιγράφει στο σχέδιό της η «επιτροπή Πισσαρίδη», όπου οι φιλόδοξοι στόχοι για αύξηση επενδύσεων, του ΑΕΠ, της παραγωγικότητας, για τον λαό μεταφράζονται σε νέα μέτρα για την ένταση της εκμετάλλευσης, συνέχιση των ασφαλιστικών ανατροπών, κατάργηση της όποιας προστασίας των ανέργων είχε απομείνει, νέα χτυπήματα σε αυτοαπασχολούμενους και επαγγελματίες.

Μαζί με τη συνέχιση της φοροληστείας στο λαό για τη φοροασυλία του κεφαλαίου, την προώθηση του «επιτελικού» ακόμα πιο εχθρικού στις λαϊκές ανάγκες αστικού κράτους, τη διαμόρφωση υποδομών για τους στόχους της αστικής τάξης, αποτελούν αδιάψευστους μάρτυρες ότι δεν υπάρχει φιλολαϊκή ανάπτυξη στο πλαίσιο του καπιταλισμού.

Αποτελούν όμως και τις «σταθερές» όλων των αστικών κομμάτων, και πρώτα πρώτα βέβαια του ΣΥΡΙΖΑ, που με βάση αυτούς τους άξονες που υπηρέτησε ως κυβέρνηση, κάνει σήμερα «εποικοδομητική» αντιπολίτευση, ζητώντας περισσότερα και νωρίτερα για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Και βέβαια, καμία σχέση δεν έχει με τα συμφέροντα του λαού η αντιπαράθεση για το από ποια «τσέπη» θα πληρώσει ο λαός τον βαρύ λογαριασμό, αν θα είναι τώρα ή αργότερα, ανάλογα με τις επιλογές που καθορίζονται από τα συμφέροντα και τις προτεραιότητες της αστικής τάξης.

Αντίθετα, και αυτή η συζήτηση παρουσιάζει τα συμφέροντα και τις μεταρρυθμίσεις για λογαριασμό του κεφαλαίου με τον μανδύα των «αυτονόητων», τα οποία δεν σηκώνουν δεύτερη κουβέντα από τον λαό, πέρα από επιμέρους παρατηρήσεις για τους ρυθμούς και τη συζήτηση για το ποιος θα κάθεται στο τιμόνι του διαχειριστή.

Αυτά τα «αυτονόητα» και τις προτεραιότητες του κεφαλαίου που τον έφεραν ως εδώ, είναι όμως που πρέπει να αμφισβητήσει ο λαός με την οργανωμένη πάλη του, διεκδικώντας την ικανοποίηση των δικών του αναγκών.