Τι (δια)πραγματεύονται;;;;;;

 Τι (δια)πραγματεύονται;;;;;;

Την προηγούμενη πενταετία ζήσαμε με το γνωστό τροπάρι αν «θα έρθει η δόση ή δεν θα έρθει η δόση». Πάνω στο έδαφος αυτού του τύπου τον… «δοσηλογισμό» εξελισσόταν η επιχείρηση κοινωνικής τρομοκράτησης.    Τρομοκράτηση που κάθε φορά ξεκινούσε από το «τι θα πάθουμε αν δεν έρθει η δόση» και κάθε φορά κατέληγε στις νέες θυσίες που θα έπρεπε να υποβληθεί ξανά και ξανά ο ελληνικός λαός.

 Οι θυσίες, όπως μας έλεγαν οι κυβερνώντες, ήταν «αναγκαίες» για να μην πάθει ο λαός όσα – τελικά – έπαθε! Και τα έπαθε όχι γιατί δεν ήρθαν, αλλά επειδή ακριβώς ήρθαν οι δόσεις των δανείων! Των δανείων που, όπως έχουν ομολογήσει οι πάντες, από τον Ολι Ρεν μέχρι τον Γιούνκερ και από τον Ρέγκλινγκ μέχρι τα μέλη του ΔΣ του ΔΝΤ, οι δανειστές και η «τρόικα» (νυν «θεσμοί») τα χορηγούν για να σώσουν τις δικές τους, τις  γερμανικές, τις γαλλικές και κάθε εθνικότητας τράπεζες. Αυτό που απομένει, δε, για τον ελληνικό λαό από αυτά τα δάνεια, είναι να πληρώνει τόκους μέσα από τις περικοπές των μισθών, των συντάξεων και των δικαιωμάτων του.   

  Σήμερα η φιλολογία περί το επαπειλούμενο «χρηματοδοτικό κενό» επανέρχεται. Θα έρθει ή δεν θα έρθει η δόση των 7,2 δισ. ευρώ (που όμως η κυβέρνηση έλεγε ότι δεν τη θέλει…). Και αν δεν έρθει πως θα αποπληρώσουμε τις οφειλές σε ΔΝΤ και ΕΚΤ τις οποίες «πρέπει» να αποπληρώσουμε. Αλλά: Γιατί «πρέπει» να αποπληρώνει ο λαός οφειλές για δάνεια που πήγαν σε γαλλογερμανικές τράπεζες;...

 Η νέα κυβέρνηση, που ήδη με Πράξη Νομοθετικού Περιεχομένου βάζει χέρι στα διαθέσιμα των Ταμείων για να κάνει τις αποπληρωμές των προηγούμενων δανείων, υποστηρίζει ότι οι νέες δοσοληψίες δεν θα συνοδευτούν με νέα λιτότητα. Αλλά την ίδια ώρα όλες οι πληροφορίες μιλούν για έναν «έντιμο συμβιβασμό». Τι είδους «εντιμότητα», όμως, είναι αυτή που περιλαμβάνει από συνέχιση του ξεπουλήματος της δημόσιας περιουσίας (και πάλι στο όνομα της αποπληρωμής του χρέους) μέχρι «αναστολή» ακόμα και του «προγράμματος της Θεσσαλονίκης»;… 

  Η νέα κυβέρνηση λέει ότι διαπραγματεύεται χωρίς να παρεκκλίνει από τις εκείνες τις έρμες «κόκκινες γραμμές» που εδώ και πέντε χρόνια μετατράπηκαν σε ανέκδοτο στο στόμα όποιων τις έπιαναν στο στόμα τους. Αλλά, αλήθεια: Μια διαπραγμάτευση που ξεκινάει από το ότι το 70% του Μνημονίου είναι καλό, συνιστά παρέκκλιση;

 Ο κ. Τσίπρας στη συνάντησή του με την κυρία Μέρκελ μιλώντας για την κατεύθυνση της κυβερνητικής πολιτικής, δήλωσε ότι «άρα, το συμπέρασμα που πρέπει να βγει είναι ότι δεν πρέπει να γκρεμίσουμε ό,τι θετικό έγινε...» το προηγούμενο διάστημα. Αλήθεια, όμως: Κατά την προηγούμενη «μνημονιακή» περίοδο έγιναν και «θετικά»; Που μάλιστα «δεν πρέπει να (τα) γκρεμίσουμε»; Και ποια είναι αυτά τα «θετικά» για τα οποία μέχρι τις εκλογές δεν είχαμε ακούσει τίποτα από τον ΣΥΡΙΖΑ; 

 Στην ίδια συνάντηση ο κ. Τσίπρας αντί της «ανατροπής» της πολιτικής των τελευταίων 5 χρόνων, εκείνο που τούτη τη φορά έθεσε σαν στόχο ήταν «να αλλάξουμε - όπως είπε - το μείγμα πολιτικής». Αλλά η «γέφυρα» από την υπεσχημένη «ανατροπή πολιτικής» στην «αλλαγή του μείγματος πολιτικής», δεν συνιστά παρέκκλιση; 

 Ανεξαρτήτως της σύνθεσης της ομάδας διαπραγμάτευσης, της αναβάθμισης ή της υποβάθμισης του Βαρουφάκη (άλλο σήριαλ κι αυτό…) η πολιτική αντίληψη αυτής της διαπραγμάτευσης έχει διατυπωθεί από τον πρωθυπουργό. Ως Ελλάδα, δηλώνει ο κ.Τσίπρας, δεσμευόμαστε στους εταίρους ότι θα «ολοκληρώσουμε τη διαδικασία δημοσιονομικής προσαρμογής...». Αλλά αυτό ήταν το αίτημα του ελληνικού λαού στις εκλογές; Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε την «ολοκλήρωση» της λεγόμενης δημοσιονομικής προσαρμογής που φτωχοποίησε και κατέστρεψε τον λαό ή τη ματαίωση και την ακύρωση αυτής της «προσαρμογής»;

  Σε κάθε περίπτωση εκείνο που ήδη ξέρουμε είναι ότι στο έργο των δόσεων ισχύει το «τι είχες Γιάννη (με Στουρνάρα), τι είχα πάντα (με Βαρουφάκη)». Εκείνο που ξέρουμε είναι ότι οι εκβιασμοί, οι απειλές, οι ύβρεις του Σόιμπλε, αλλά και η πολιτική γραμμή της εσωτερικής «πέμπτης φάλαγγας» - των ίδιων που από θέσης κυβερνητικές διακινούσαν από το 2010 το «Μνημόνιο ή τανκς» - εκδηλώνονται πάνω σε ένα έδαφος που ο κ.Τσίπρας το περιέγραφε προεκλογικά έτσι: «Η θέση της Ελλάδας στην ΕΕ δεν αμφισβητείται»…

 Αυτό το έδαφος, που ναρκοθετεί κάθε ελπίδα του ελληνικού λαού για βελτίωση της ζωής του, η νέα ελληνική κυβέρνηση το αποδέχτηκε περίτρανα και με την υπογραφή της στις 20 Φεβρουαρίου όταν δήλωσε πως «οι ελληνικές αρχές επαναλαμβάνουν την αδιαμφισβήτητη δέσμευσή τους να τηρήσουν τις δανειακές υποχρεώσεις προς όλους τους πιστωτές, πλήρως και έγκαιρα».     

 Κατά τα λοιπά είναι ακριβές και χιλιοδιαπιστωμένο το καθημερινό φαινόμενο ότι ο κ.Σόιμπλε και οι «Σόιμπλε» γενικώς, είτε τους λένε Ντάισελμπλουμ, είτε Σουλτς, είτε Τόμσεν, είτε Ντράγκι, άλλος χωρίς προσχήματα και άλλοι με «κομψότητα» επιδεικνύουν μια ιταμή συμπεριφορά απέναντι στην Ελλάδα και στον λαό της. Απειλές, εκβιασμοί, υποδείξεις βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Όμως το θέμα δεν είναι να συνεχίζεται είτε η καταγραφή είτε η εγχώρια αποδοκιμασία αυτής της συμπεριφοράς.

 Το θέμα πολύ περισσότερο δεν είναι τα παιχνίδια εξουσίας και πυγμής να εγείρουν είτε εθνικιστικού τύπου αντανακλαστικά στο εσωτερικό της χώρας, από τη μια, ούτε να επιφέρουν την παραίτηση του λαού από τα δίκαιά του αποδεχόμενος το «ρεαλισμό» της συνθηκολόγησης με την ισχυρή Γερμανία και τους υπολοίπους των Βρυξελλών – όπως επιθυμούν διάφοροι «κοσμοπολίτες» της υποταγής.

 Το θέμα ήταν και είναι ένα: Η απαλλαγή του τόπου και του λαού από τέτοιου είδους εκβιασμούς. Αλλά για να συμβεί αυτό δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά μόνο ένας: Ο δρόμος που διαμορφώνει τις προϋποθέσεις (εντός και εκτός Ελλάδας) για απεγκλωβισμό της χώρας από εκείνα τα δεσμευτικά (και αποδεκτά από την κυβέρνηση) πλαίσια που διαμορφώνουν τις συνθήκες των εκβιασμών.

 Τέτοιος είναι μόνο ο δρόμος της οργανωμένης, σχεδιασμένης και ανυποχώρητης σύγκρουσης με τα συμφέροντα του κεφαλαίου (ελληνικό, γερμανικό, γαλλικό και… κογκολέζικο), που δεν βαφτίζει «έντιμο συμβιβασμό» τα ψίχουλα ή τις κάθε φορά νέες θυσίες του λαού. Αλλά τέτοιο πράγμα μια κυβέρνηση που έχει ως στόχο όχι την ανατροπή αλλά την «αλλαγή του μείγματος» της ίδιας πολιτικής, ούτε το διαπραγματεύεται στο εξωτερικό, ούτε – φυσικά - το πραγματεύεται στο εσωτερικό.

 Νίκος Μπογιόπουλος :

 enikos.gr

Η αδυσώπητη πραγματικότητα

 Η αδυσώπητη πραγματικότητα

Κάποτε οι εργαζόμενοι διαδήλωναν ζητώντας αυξήσεις των πενιχρών αποδοχών τους. Σήμερα ελπίζουν ότι οι μισθοί τους θα επιστρέψουν εκεί όπου βρίσκονταν πριν έξι χρόνια. Κάποτε οι μαθητές απείχαν από τα μαθήματά τους (ενίοτε δε προχωρούσαν και σε καταλήψεις) ζητώντας θέρμανση. Σήμερα απέχουν και προχωρούν σε καταλήψεις ζητώντας βιβλία και καθηγητές. Κάποτε ο κόσμος ζητούσε βελτίωση της περίθαλψης, διαμαρτυρόμενος για την έλλειψη νοσηλευτικού προσωπικού και για τα ράντζα στους διαδρόμους των νοσοκομείων. Σήμερα περιμένει απλώς το μοιραίο, αδυνατώντας να αγοράσει τα φάρμακά του.

Η πραγματικότητα, όσο αδυσώπητη κι αν είναι, αλλάζει διαρκώς κατά τρόπο πικρό.

Το καλοκαίρι του 2011 βουλιαξαν οι πλατείες όλης της χώρας από ανατρεπτικά και σχεδόν αναρχικά συνθήματα του τύπου "να καεί, να καεί το μπουρδέλο η βουλή", με την "αγανάχτηση" να ξεχειλίζει και τους "αγαναχτημένους" να φαντάζουν σαν φουσκωμένο ποτάμι που θα παράσερνε το σάπιο πολιτικό κατεστημένο. Δεν χρειάστηκε να περάσουν παρά λίγοι μήνες για φανεί πως τα μόνα σαπρόφυτα που μπόρεσε να θρέψει εκείνη η "αγανάχτηση" ήταν ο Σαμαράς και η Χρυσή Αυγή ενώ το φουσκωμένο ποτάμι εκφυλίστηκε σε τελματωμένο ρυάκι, το οποίο αργότερα καπηλεύτηκε ο Σταύρος με τις πλάτες των μεγαλοεργολάβων τής ενημέρωσης.

Η πραγματικότητα, όσο αδυσώπητη κι αν είναι, αλλάζει διαρκώς με τρόπο ακατανόητο.

Κάποτε ψηφίσαμε τον δεξιό Καραμανλή για να γλιτώσουμε από τα τανκς. Κατόπιν ψηφίσαμε τον σοσιαλιστή Ανδρέα για να τα αλλάξουμε όλα και να βάλουμε την δεξιά στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Αργότερα ψηφίσαμε τον Μητσοτάκη για να τιμωρήσουμε τον Ανδρέα αλλά και για να φτηνύνουν τα... αυτοκίνητα. Μετά ξαναψηφίσαμε Ανδρέα γιατί μπορεί να φτήνυναν τα αυτοκίνητα αλλά αβγάτισαν τα τεκμήρια και οι φόροι. Ύστερα ψηφίσαμε τον Σημίτη, ως καλό "λογιστή", για να μας εκσυγχρονίσει και να μας βάλει στο ευρώ. Όταν καταλάβαμε ότι ο εκσυγχρονισμός πήγαινε αντάμα με την αλαζονεία, ψηφίσαμε τον ανηψιό Καραμανλή για να μας κυβερνήσει "σεμνά και ταπεινά". Πέντε χρόνια αργότερα, δεν διστάσαμε να εμπιστευτούμε τον Γιωργάκη Παπανδρέου, τον τον οποίο μπορεί να θεωρούσαμε ως άτομο μειωμένης ευφυΐας αλλά τον πιστέψαμε με χίλια όταν μας διαβεβαίωσε πως όχι απλώς βρήκε κάπου λεφτά αλλά ήθελε να μας τα μοιράσει κιόλας.

Η πραγματικότητα, όσο αδυσώπητη κι αν είναι, αλλάζει διαρκώς με τρόπο βλακώδη.

Κάπου εκεί ήρθε η τρόικα και χάσαμε τον μπούσουλα. Ξαφνικά θυμηθήκαμε πόσο ωραία περνάγαμε με την δραχμούλα αλλά ούτε ν' ακούσουμε πως υπήρχε περίπτωση να ξαναγυρίσουμε σ' αυτήν. Γουρλώναμε τα μάτια από την έκπληξη κάθε φορά που μειωνόταν ο μισθός μας αλλά κουνούσαμε το κεφάλι με κατανόηση όταν ακούγαμε τους πολιτικούς μας να λένε έτσι έπρεπε να γίνει για να βγει ο τόπος από την κρίση. Σκεφτόμασταν να το ρίξουμε στο αντάρτικο αλλά στις ίδιες δημοσκοπήσεις όπου δηλώναμε την πρόθεσή μας να ψηφίσουμε αριστερά, δηλώναμε και ως καταλληλότερο για πρωθυπουργό τον Σαμαρά. Κι όταν, τελικά, αποφασίσαμε να κάνουμε το "αριστερό πείραμα", το αποτολμήσαμε είτε δίχως να σκεφτούμε ότι αυτοί που εμπιστευόμασταν μπορεί και να μην ήταν και τόσο πολύ αριστεροί είτε πιστεύοντας ότι έγιναν αριστεροί οι πρώην πασόκοι. Και, πάντως, το κάναμε δίχως να λογαριάσουμε πως η αριστερή ελπίδα που περιμέναμε θα ήταν τόσο ανάπηρη ώστε θα χρειαζόταν για δεκανίκια μερικούς "καμμένους" δεξιούς.

Η πραγματικότητα, όσο αδυσώπητη κι αν είναι, αλλάζει διαρκώς με τρόπο ειρωνικό.

Σήμερα, όλοι καταλαβαίνουμε (ή, τουλάχιστον, θα έπρεπε να καταλαβαίνουμε) πως δεν βρισκόμαστε "πρώτη φορά αριστερά" αλλά "όπως πάντα δεξιά". Νωρίς-νωρίς αποχαιρετήσαμε την προσδοκώμενη κατάργηση του ΕνΦΙΑ, ακούγοντας την -πρώην κομμουνίστρια!- αναπληρώτρια υπουργό οικονομικών να μας επισημαίνει πως η πληρωμή των φόρων συνιστά πατριωτικό καθήκον. Μόλις προχτές, ο υπουργός οικονομικών μάς ξεκαθάρισε πως η πάλη των τάξεων αναστέλλεται εν καιρώ κρίσεως και πως μέχρι να δει η χώρα άσπρη μέρα, οι εργαζόμενοι πρέπει να συμπαραταχθούν με τα αφεντικά τους. Παράλληλα, ακούμε τους ταγούς τής αριστεροσύνης να μας διαβεβαιώνουν σε κάθε ευκαιρία ότι η θέση μας είναι μέσα στο ΝΑΤΟ, μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση και μέσα στο ευρώ. Κι εμείς μένουμε ν' αναρωτιόμαστε σε τι διαφέρει το σήμερα από το χτες και τι στα κομμάτια αλλάξαμε ψηφίζοντας "πρώτη φορά αριστερά"...

Τελικά, η πραγματικότητα είναι τόσο αδυσώπητη ώστε, όσο κι αν αλλάξει, μένει πάντοτε ίδια, κατά τρόπο πικρό, ακατανόητο, βλακώδη και ειρωνικό.

Βίντεο του ΚΚΕ για την 9η Μάη 1945

    

Βίντεο του ΚΚΕ για την 9η Μάη 1945

Το βίντεο του ΚΚΕ για τα 70 χρόνια από τις 9 Μάη 1945 και την Αντιφασιστική Νίκη των λαών παρουσιάζει το 902.gr. Το αφιέρωμα πλαισιώνεται από προσεγμένο οπτικό και ακουστικό υλικό που μεταφέρει το κλίμα της εποχής.

Η διάρκειά του είναι 25 λεπτά και αναδεικνύει αυτό που αναφέρεται στην αρχή ως τίτλος «Ο φασισμός γεννιέται στα σπλάχνα του καπιταλισμού.Είναι δημιούργημά του», είναι «μορφή άσκησης της καπιταλιστικής εξουσίας».

Με αυτήν τη ματιά ζωντανεύουν σημαντικά γεγονότα-σταθμοί που σημάδεψαν την άνοδο του φασισμού - ναζισμού με την πολύπλευρη στήριξη των ιμπεριαλιστικών κρατών, όπως ο  εμπρησμός του Ράιχσταγκ. Επίσης σημαντικά γεγονότα που σημάδεψαν την πορεία προς τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως η εισβολή της Ιαπωνίας στη Μαντζουρία στις 19 Σεπτέμβρη του 1931, η εισβολή της Ιταλίας στην Αιθιοπία, το ξέσπασμα του Ισπανικού Εμφυλίου, το αντικομμουνιστικό «Αντικομιντέρν σύμφωνο» ανάμεσα στη Γερμανία και την Ιαπωνία και η«Συμφωνία του Μονάχου» με την οποία οι ιμπεριαλιστές παρέδωσαν την Τσεχοσλοβακίαστη χιτλερική Γερμανία.

Ξεχωριστή θέση έχει ο ρόλος της Σοβιετικής Ένωσης, που σήκωσε το κύριο βάρος της γερμανικής επίθεσης νικηφόρα, αποδεικνύοντας τα πλεονεκτήματα της κοινωνικοποιημένης παραγωγής και του κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας.

Ιδιαίτερη θέση στο βίντεο κατέχει και η προσπάθεια αναθεώρησης της Ιστορίας από τους ιμπεριαλιστές, όπου αναδεικνύεται και ο ρόλος της ΕΕ, που πρωτοστατεί στον αντικομμουνισμό και καθιέρωσε την 9η Μάη ως «Μέρα της Ευρώπης» απαλείφοντας τη «Μέρα Νίκης των Λαών».

Το βίντεο ολοκληρώνεται με τα διδάγματα εκείνης της περιόδου συμπυκνωμένα στη φράση: «Στην καπιταλιστική βαρβαρότητα η μόνη λύση είναι ο σοσιαλισμός - κομμουνισμός».
902.gr

Στα βράχια

 Στα βράχια

Βράχο-βράχο τον καημό μου...

Υπό άλλες συνθήκες, θα έλεγα πως η ανατροπή (δεν είναι εκπομπή) με μάκη παπαδόπουλο, θα είχε περισσότερο ενδιαφέρον. Αλλά αυτό θα προϋπόθετε να τον αφήσουν κιόλας να κάνει μια ολοκληρωμένη τοποθέτηση –που δεν έπαιζε. Οπότε περιμένεις απλά το άλλο πρωί να δεις στο πόρταλ το συγκεντρωτικό βίντεο με όσο καθαρό χρόνο του έμεινε.

Οπότε χτες το μενού είχε βασικά τσίπρα στον ενικό. Όπου μπορεί να μη βγήκε καμιά μεγάλη είδηση, αλλά μας αποζημίωσε με άλλους τρόπους. Πχ με ομορφιές δημιουργικής ασάφειας για το δημοψήφισμα και το σχετικό ερώτημα που θα τεθεί και σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες της κε του μπλοκ θα είναι σαφώς το εξής: ναι ή όχι; Ο γαπ (με τη θέση για το δημοψήφισμα, γενικά κι αόριστα) τώρα δικαιώνεται.

Τι άλλο περιελάμβανε το μενού; Ενδιαφέρουσες παραδοχές πχ για το εμφια, που θα καταργηθεί, όταν… ωριμάσουν οι συνθήκες –δηλ του αγίου ποτέ. Κι ύστερα λένε εμάς για τη δευτέρα παρουσία.

Και αρκετές δόσεις χιούμορ και αυτοσαρκασμού, όταν πχ ο τσίπρας επανέλαβε την ατάκα ότι θα πρωτοτυπήσει ως πρωθυπουργός –εννοεί μάλλον τις πράξεις νομοθετικού περιεχομένου (πνπ) και το χαρτί της καμένης γης που παρέλαβε- και θα τηρήσει τις δεσμεύσεις του. Δηλ το πρόγραμμα της θεσσαλονίκης. Που από άμεσο πρόγραμμα των πρώτων ημερών, απέκτησε βάθος τετραετίας. Για να διαπιστώσουν εκ των υστέρων πως σε μια διαπραγμάτευση, θα αναγκαστείς να κάνεις κάποιους συμβιβασμούς και δε θα εφαρμόσεις εξ ολοκλήρου το πρόγραμμά σου (που θα ήταν άμεσα υλοποιήσιμο και κοστολογημένο). Αλλά εγώ δεν ανησυχώ, γιατί ο αλέξης είχε πει πως θα κρατάμε εμείς το νταούλι, για να δίνουμε ρυθμό στις αγορές. Κι αφού το είπε προεκλογικά, πάει να πει θα πρωτοτυπήσει και θα το τηρήσει.

Πώς να μην το ρίξει λοιπόν στο καλαματιανό ο διάδοχος του καλαματιανού σαμαρά και να μην επικεντρώσει στο mail χαρδούβελη, για να θυμίσει πως οι άλλοι είναι χειρότεροι.

Ο σύριζα εξακολουθεί να είναι αρκετά δυνατός στο επικοινωνιακό κομμάτι. Όταν βγήκε πχ στη φόρα η πρόθεση της κυβέρνησης για την… αξιοποίηση των αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων και της αυτοδιοίκησης, έσκασε μαζί και το πυροτέχνημα για το φοροφυγά μπόμπολα, ως αντιπερισπασμός. Παρόλα αυτά έχει ήδη αρχίσει να φθείρεται και μέσα σε όλα φουντώνουν τα εκλογικά σενάρια. Οι κάλπες στο βάθος αχνοφαίνονται και μένει να δούμε τι λογιών θα είναι (εθνικές-βουλευτικές ή κάποιο δημοψήφισμα).

Ok, yes! Ok, yes! Πάει η χώρα σε εκλογές –που έλεγε κι ο μπέζος στους απαράδεκτους.

Ναι αλλά τι λόγο θα είχε μια φρέσκια κυβέρνηση να καταφύγει στις κάλπες; Έχουμε και λέμε –από τη σκοπιά του βασικού κυβερνητικού εταίρου.

Κατά πρώτον να ενισχύσει τη θέση του, τα ποσοστά του και σε ένα ευνοϊκό σενάριο, να σταματήσει να εξαρτάται από τους ανελ του καμμένου –που χρειάζονται ωστόσο κι ως άλλοθι, από μια άλλη άποψη. Κατά δεύτερον να καθαρίσει και να ελέγξει από καλύτερες θέσεις την κοινοβουλευτική του ομάδα και την εσωτερική αντιπολίτευση –αφού αυτές οι εκλογές θα διεξαχθούν με το σύστημα της λίστας. Και τρίτο (και μακρύτερο), για να πάρει επώδυνα μέτρα, με ανανεωμένη λαϊκή εντολή.

Το ίδιο βασικό σκεπτικό παραμένει και στα σενάρια για το δημοψήφισμα. Μπορεί να μην είναι σαφές το ακριβές ερώτημα ή τα πιθανά κέρδη της κυβέρνησης από μια τέτοια εξέλιξη, που μπορεί να προκαλούσε ρήγματα στο εσωτερικό της (και να δώσουν γραμμή για ψήφο κατά συνείδηση ή κατά συνιστώσα), αλλά για το αστικό πολιτικό σύστημα (και το σύριζα ειδικότερα) θα ήταν πολύ ωφέλιμο ένα εκβιαστικό δίλημμα, του τύπου κλείσιμο κι επικύρωση συμφωνίας ή… βράχια (λες και τώρα είμαστε σε κάποιο απάνεμο λιμάνι). Το οποίο με την καλλιέργεια του κατάλληλου κλίματος κινδυνολογίας, μπορεί να αποσπάσει μια λαϊκή εντολή-έγκριση για τη διαιώνιση αυτής της πολιτικής και του πλαισίου που την υπαγορεύει.

Σφάξε με αγά μου να αγιάσω, που λένε. Εξάλλου σε συνθήκες κρίσης, τα συμφέροντα του αγά και των υπηκόων του που θυσιάζονται είναι κοινά, όπως έχει πει κι ένας από τους μεγαλύτερους διανοητές της εποχής μας.

Οι υπαρκτές ενδοαστικές αντιθέσεις για το μίγμα της διαχείρισης, διογκώνονται σε υπέρμετρο βαθμό με τεχνητές (εν μέρει) οξύνσεις, που αξιοποιούνται για να φοβίσουν και να εγκλωβίσουν το λαό. Η κυβέρνηση κάνει πως συγκρούεται με τα συμφέροντα και αυτά με τη σειρά τους κάνουν πως θίγονται από την πολιτική της. Γι’ αυτό μας θεωρούν την τελευταία σοβιετική χώρα της ευρώπης.

Όσοι περίμεναν μια αριστερή κυβέρνηση που θα κρατάει το ρυθμό στις αγορές και θα φτιάξει ομελέτα χωρίς να σπάσει αυγά και να συγκρουστεί μαζί τους, οφείλουν να βγάλουν συμπεράσματα και να κάνουν έμπρακτα την αυτοκριτική τους. Και αυτό δεν είναι δασκαλίστικο κούνημα του δαχτύλου, αλλά η αδήριτη πραγματικότητα.

   ΟΙ ΓΡΟΘΙΕΣ ΤΩΝ ΣΟΥΠΕΡΜΑΝ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΤΑΞΗΣ – ΤΡΙΤΟ ΜΕΡΟΣ (τελευταίο)

Από Οικοδόμος

Γράφει η Άννεκε Ιωαννάτου //

Η χειραγώγηση γύρω από έννοιες, όπως η δημοκρατία, η εξουσία, η βία, ο ρόλος των πολιτών έχει ιδιαίτερα διαστρεβλωτικό χαρακτήρα στην ταινία του Πολ Βερχόφεν «Στρατιώτες του Σύμπαντος» που θίξαμε στο τέλος του δεύτερου μέρους. Η βία εκεί ταυτίζεται με την πολιτική σαν υπέρτατη εξουσία. Φυσικά, στις ταξικές κοινωνίες η πολιτική του κράτους είναι στην ουσία μια βία που ασκείται προς τα κάτω. Αλλάζει πρόσωπο, βέβαια, παίρνοντας ενδεχομένως και πιο δημοκρατικές μορφές οι οποίες πολλές φορές δεν αναγνωρίζονται καν σαν βία από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Η εξίσωση  που γίνεται στο παραπάνω έργο της εξουσίας με τη βία είναι αληθινή υπό την προϋπόθεση ότι βρισκόμαστε σε ταξική κοινωνία. Σ’ αυτό το σημείο θα διαφωνήσουμε με την υποσημείωση του συγγραφέα, ότι μόνο στη φασιστική δικτατορία η εξουσία κρατιέται με τη βία. «Οι υπεράνθρωποι δρουν σε κάποιες κοινωνικές συνθήκες που, συνήθως, ονομάζονται δημοκρατικές. Πρόκειται, όμως, για αρκετά «ιδιόμορφες» δημοκρατίες που αποκλίνουν πάρα πολύ προς τη στυγνή και βάναυση δικτατορία, ακόμα κι όταν οι ιστορίες εκτυλίσσονται στη σύγχρονη Αμερική. Οι υπεράνθρωποι υπηρετούν πάντοτε με αυταπάρνηση αυτές τις δικτατορίες» (σελ. 61). Αυτά διαβάζουμε στο κεφάλαιο «Μια σιδερένια κοινωνία» – ας θυμηθούμε εδώ το βιβλίο του Τζακ Λόντον «Η σιδερένια φτέρνα»! Ακολουθούν παραδείγματα από τέσσερα έργα, αναλυτικά, αλλά και με διαλόγους από τα ίδια τα έργα.
Συλλογική οργανωμένη δράση ως βλαβερή ουσία
Τα πολύ ενδιαφέροντα κεφάλαια για εγκληματικότητα και δημοκρατία, για σωφρονισμό και δημοκρατία, τα ακολουθεί μια αξιοσημείωτη ανάπτυξη σχετικά με τη συλλογικότητα, το λαό και την υπεράνθρωπη εξουσία. Θα παραθέσουμε όμως, αποσπάσματα από το υποκεφάλαιο που ακολουθεί και που πραγματεύεται ένα ιδιαίτερα ευαίσθητο σημείο. Δηλαδή αυτό που αφορά την κίνηση των μαζών, τη συλλογική, κοινωνική, πόσο μάλλον την κοινωνικά πολιτικοποιημένη δράση των ατόμων. Εδώ, φυσικά, χρειάζεται χειραγώγηση, αδρανοποίηση. Εδώ, τα έργα με υπεράνθρωπους παίζουν με τη συνείδηση καλλιεργώντας ακριβώς το αντίθετο απ’ αυτό που χρειάζεται το καταπιεσμένο άτομο: να δρα ταξικά συνειδητοποιημένα.
«Ο συνδικαλισμός, η εργασία και η επαγγελματική συνείδηση».
Κάτω απ’ αυτό τον τίτλο λοιπόν διαβάζουμε: «Στη «δημοκρατία» των έργων δεν υπάρχουν σύλλογοι, σωματεία, πολιτιστικοί φορείς, πολιτικά κόμματα με πραγματικές πολιτικές αντιθέσεις. Η κοινωνία των υπερανθρώπων στερείται όλων των οργάνων συνδικαλιστικής ή κοινωνικής πάλης και ελέγχου της εξουσίας. Όλων, εκτός από τα εργατικά συνδικάτα τα οποία εμφανίζονται πάντοτε, χωρίς ούτε μία εξαίρεση, ως ελεγχόμενα από τη μαφία» (σελ. 102).
«Οι κινητοποιήσεις είναι βλαβερές για την κοινωνία, είναι «συντεχνιακές», ύποπτα συμφέροντα κρύβονται πίσω τους, οι απεργοί είναι ανόητοι, άδικοι και αντιστρατεύονται το κοινωνικό συμφέρον. Αντίθετα, οι απεργοσπάστες είναι οι αληθινοί «επαγγελματίες» που έχουν συνείδηση του κοινωνικού τους χρέους» (σελ. 103).
Έτσι καταλαβαίνουμε αμέσως, πώς η κυβερνητική αντιεργατική πολιτική βοηθιέται από τα έργα σούπερμαν και τι δηλητήριο ρέει από τα έργα αυτά στη συνείδηση του εργαζόμενου λαού. Ας θυμηθούμε τις απειλές προς απεργούς και διαδηλωτές αγρότες, εκπαιδευτικούς, ναυτικούς κλπ. κλπ. ότι βλάπτουν το εθνικό συμφέρον, τις εισαγγελικές παρεμβάσεις, τους νόμους, τα δικαστήρια σχετικά με το θέμα αυτό.
Η «αχάριστη» μάζα
Ένα άλλο πρότυπο συμπεριφοράς έχει σχέση με τη λεγόμενη αχαριστία των μαζών που υποτίθεται ότι υπάρχει. Διαβάζουμε στην υποσημείωση της σελίδας 103: «Το ζήτημα αυτό τίθεται συχνά και με επιμονή. Στο τεύχος 3 του κόμιξ  JLA (D.C. – Modern Times), οι εξωγήινοι έχουν συλλάβει τον Σούπερμαν και τον βασανίζουν. Να τα λόγια του αρχηγού τους:  «Αχ, Σούπερμαν…Όλοι αυτοί οι άνθρωποι που έσωσες εδώ και τόσα χρόνια…πού είναι για να σε βοηθήσουν; Κανείς δεν πρόκειται να έρθει. Κανείς δεν νοιάζεται. Είσαι μόνος σου, στο τέλος του δρόμου. Ολομόναχος!»
«Η αναφορά στην αχαριστία», σχολιάζει ο Αστέριος Λάμπρου, «από τη μία, εμφανίζει να αιχμαλωτίσει τον αναγνώστη σε ένα δεύτερο επίπεδο, ώστε στην πραγματική του ζωή να μην αμφισβητήσει τους υπερανθρώπους (να μη φανεί κι αυτός «αχάριστος»). Αντίθετα, να ταυτίζει όσους τους αμφισβητούν, με τους κακούς και αχάριστους» (σελ. 103).
Κι εδώ αναγνωρίζουμε αμέσως τη λογική που οι εκάστοτε κυρίαρχοι προσπαθούν να «μπάσουν» στο κεφάλι των ενδεχόμενων διαμαρτυρόμενων κατά της πολιτικής τους: «Η αντίθεση προς κάθε είδους συλλογικότητα», διαβάζουμε παρακάτω, «προβάλλει επίσης από τις εργασιακές σχέσεις που παρουσιάζονται, όταν οι υπεράνθρωποι εργάζονται σε κάποια άλλη δουλειά, κι όχι ως μισθοφόροι, αστυνομικοί, πράκτορες κλπ. Τότε, οι σχέσεις με τον εργοδότη είναι ανθρώπινες σχέσεις, απαλλαγμένες από τη σκόνη και τον ιδρώτα της παραγωγής, τις απαιτήσεις και τις διεκδικήσεις. Αντίθετα, σε γενικές γραμμές, οι σχέσεις ανάμεσα σε συνάδελφους είναι ανταγωνιστικές, σχέσεις αλληλοαποκλεισμού. Οι υπεράνθρωποι συνήθως δεν ανταγωνίζονται, η υπεράνθρωπη φύση τους, τους επιτρέπει την αβρότητα. Ανταγωνίζονται, όμως, όλοι οι φίλοι τους με όλους όσοι είναι ίσοι στην ιεραρχία, ο ανταγωνισμός διαπερνά όλες τις συναδερφικές σχέσεις. Προκύπτει, λοιπόν, μια εικόνα, όπου ο εργοδότης είναι άνθρωπος με αδυναμίες, ο συνάδελφος, όμως, είναι επικίνδυνος ανταγωνιστής» (σελ. 103-104).
Παραγωγική διαδικασία, εκλογές και κοινωνικά προβλήματα
Τα βαθιά συντηρητικά-αντιδραστικά μηνύματα των έργων με σούπερμαν φαίνεται και από τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν την παραγωγική, καθώς και την εκλογική διαδικασία: «Οι ευτελείς κοινοί θνητοί δεν είναι δυνατό να εκλέγουν ορθά. Γι αυτό, ακόμη και όταν έχουμε δημοκρατία, η εκλογική διαδικασία είτε δεν εμφανίζεται καθόλου είτε παρουσιάζεται ως κοινωνική απειλή» (σελ. 107).
Και τι γίνεται με τα κοινωνικά προβλήματα; Στο υποκεφάλαιο «Τα κοινωνικά προβλήματα και η ενοχοποίηση του ατόμου» διαβάζουμε: «Κι όμως, κάποια κοινωνικά προβλήματα, όπως η ανεργία, η φτώχεια, η εξαθλίωση, η εξάρτηση από ουσίες, συνεχίζουν να υπάρχουν και, μάλιστα, εμφανίζονται πολύ συχνά πίσω από τις πλάτες του υπεράνθρωπου, όταν αυτός τυχαίνει να περάσει από άθλια σοκάκια όπου ζουν μέσα σε χαρτόκουτα ολόκληρες οικογένειες, ή όταν τυχαίνει να βρεθεί σε μέρη όπου οι συνθήκες ζωής είναι απερίγραπτες. Η κοινωνία προφανώς δεν μπορεί να λύσει αυτά τα προβλήματα γιατί δεν είναι κοινωνία, είναι αγέλη. Τι στάση κρατούν, λοιπόν, οι υπεράνθρωποι;» (σελ. 114). Ο υπεράνθρωπος προσφέρει στιγμιαίες λύσεις και ανακουφίσεις ή καταφεύγει στην αγαθοεργία, ιδίως αν είναι γυναίκα. Τα πρότυπα που προβάλλονται είναι σαφέστατα. Τα κοινωνικά προβλήματα μπορεί να εμφανίζονται και σαν φυσικά φαινόμενα, μοιραία και αναπόφευκτα. Άρα δεν μπορούν να λυθούν καν. Η μοιρολατρία και η ακραία απάθεια είναι οι στάσεις ζωής που προφανώς αναζητείται η καλλιέργειά τους. Και διαβάζουμε: «Επειδή πουθενά δεν εμφανίζονται εξωτερικές αιτίες που να γεννούν τη δυστυχία, αυτομάτως αυτή ανάγεται σε πρόβλημα που απορρέει από την προσωπικότητα των ατόμων, από την υποτιθέμενη αθλιότητα της ανθρώπινης φύσης. Μιας φύσης που δεν πλάθεται, αλλά καθορίζει τον άνθρωπο από τη γέννησή του και τον χαρακτηρίζει για πάντα. Προκύπτει, δηλαδή, εκείνη η θεωρία, που συνήθως αποκαλείται «κοινωνικός δαρβινισμός» και που αντιμετωπίζει την κοινωνία ως στίβο θανάσιμης πάλης των ατόμων, όπου δικαίως επικρατούν οι δυνατοί, ενώ οι αδύναμοι, δικαίως ξεπέφτουν. Πρόκειται, προφανώς για μια αντι-επιστημονική και ηθικά απαράδεκτη θεωρία. Κι όμως, ορισμένες φορές εκτίθεται ωμά στα «έργα υπεράνθρωπων» (σελ. 117).  Εδώ έχουμε δηλαδή και τους λεγόμενους γεννημένους ηττημένους, τους «born loosers».
Συμπέρασμα
Τα θέματα είναι παρά πολλά για να σταθούμε σ’ όλα. Για παράδειγμα, η τρομοκρατία, ο αντισοβιετισμός και κατ’ επέκταση γενικότερα ο αντικομμουνισμός και πώς καλλιεργείται σ’ αυτά τα έργα. Τα θέματα αφορούν πολλές πτυχές του πολιτικού-οικονομικού και κοινωνικού μας συστήματος. Ο συγγραφέας στηρίζει κάθε θέση του με αναλυτικά παραδείγματα από την παραλογοτεχνία, τα κόμικς, τον κινηματογράφο, τα περιοδικά αποδείχνοντας με ποιο τρόπο στάζουν στην παιδική ψυχή (και όχι μόνο!) το δηλητήριο του ρατσισμού, των κυρίαρχων ιμπεριαλιστικών αντιλήψεων και πώς αποτελούν όλα αυτά «δύναμη κατά της γνώσης και του αισθήματος». Σε όλες τις περιπτώσεις υπάρχει η έλλειψη μόρφωσης και λογικής, όπως συμπεραίνεται άλλωστε στο βιβλίο: «Οι ίδιες παρατηρήσεις ισχύουν αυτούσιες και για το συναίσθημα: οι υπεράνθρωποι διακρίνονται, κατ’ αρχάς, για μια ιδιαίτερη απάθεια απέναντι στο φόνο, οι φόνοι τους διασκεδάζουν. Ταυτόχρονα, όντας πάνω από την κοινωνία, δεν μπορούν να εκδηλώσουν συναισθήματα. Όσο περισσότερα συναισθήματα εκδηλώνουν τόσο λιγότερο επιθετικοί φαίνονται, άρα, τόσο λιγότερο υπεράνθρωποι» (σελ. 145). Ας θυμηθούμε τους νέους δολοφόνους στα σχολεία, στα πανεπιστήμια, όλο και πιο συχνό φαινόμενο στις ΗΠΑ που έχει αρχίσει να εμφανίζεται κι αλλού.
Ενδιαφέρον έχουν και τα κεφάλαια για τις σχέσεις των δύο φύλων και για τη γυναίκα, όπου τονίζεται και επιβεβαιώνεται η απαξίωσή της και μάλιστα κατά τρόπο συχνά αρκετά προσβλητικό.
Η δομή της αφήγησης και το λεξιλόγιο των κόμικς αποτελούν αποκαλυπτικά κεφάλαια για την κτηνωδία στην οποία θέλουν να μας γυρίσουν πίσω. Η τέχνη, συμπεραίνει ο συγγραφέας σε άλλο σημείο, είναι ο αντίποδας των έργων με σούπερμαν: «Τέλος, εφόσον διαπιστώσαμε μια αντιθετική σχέση των έργων με υπεράνθρωπους με τα έργα τέχνης, μπορούμε να πούμε πως η καλλιτεχνική παιδεία μπορεί να συμβάλει στην απόρριψη του υπεράνθρωπου. Στο μεταξύ, η διαρκής γιγάντωση των υπερβολών καθιστά το μύθο όλο και πιο κατάλληλο παιδαγωγικά, ενώ οι θεατές που εγκλωβίζονται σ’ αυτόν, γίνονται όλο και πιο ευάλωτοι στον αποκλεισμό από το έργο τέχνης» (σελ. 270).
Μόνο να θυμόμαστε τις υπερπαραγωγές που μας σερβίρονται κάθε Πάσχα από την εποχή του Ιησού (εδώ και δεκαετίες υπήρξε μέχρι και η ταινία-μιούζικαλ “Jesus Christ Superstar”), της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τα «κλασσικά» προϊόντα στη βάση θεμάτων από την Παλαιά Διαθήκη την παλαιότερης χολιγουντιανής παραγωγής («Οι δέκα Εντολές» πχ), αλλά και πιο πρόσφατα έργα σαν το «Τροία», το «Λεωνίδας» και «Ο άρχοντας των Δακτυλιδιών» για να καταλάβουμε με ποιο τρόπο η μεγάλη «πολιτιστική βιομηχανία» θέλει να μας διδάξει τη μυθολογία και την ιστορία: σαν δημιουργία σούπερμαν…
Σήμερα, πάνω από 20 χρόνια από την πρώτη κυκλοφορία του βιβλίου, βλέπουμε ότι η διείσδυση στη συνείδηση των παραπάνω πρότυπων έχει προχωρήσει περισσότερο, έχουν προστεθεί κι άλλα μέσα και μέθοδοι, ανάλογα με τις ανάγκες των υπεράνθρωπων των μονοπωλίων και των ομίλων γιγαντωμένου οικονομικού μεγέθους σε φάση πιο προχωρημένης σήψης από τότε.  Ωστόσο, μια τόσο βαθιά μαρξιστική ανάλυση δεν έχουμε υπόψη μας, τουλάχιστον στην Ελλάδα. Επομένως, αξίζει το βιβλίο να το ξαναπιάσουμε στα χέρια μας για ένα καλό διάβασμα!
Το πρώτο μέρος ΕΔΩ
Το δεύτερο μέρος ΕΔΩ

ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΤΑ …ΣΑΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑ …ΣΑΓΟΝΙΑ

 ΤΟΥ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ ΤΑ …ΣΑΛΟΝΙΑ ΚΑΙ ΤΑ …ΣΑΓΟΝΙΑ

Εμπόριο σάρκας, ναρκωτικών, ελπίδων ψυχής, κλοπιμαίων.

Ένα εμπόριο που ανθεί σ’ όλες τις εποχές τού χρόνου διαχρονικά, διότι υπάρχει γόνιμο έδαφος.

Το έδαφος του καπιταλισμού.

Το έδαφος του σάπιου καπιταλισμού στο οποίο αφθονούν «μύκητες» και «βακτήρια», ήτοι αποικοδομητές που λειτουργούν για την ανατροφοδότηση της σαπίλας…

Κι όσο η σαπίλα ανατροφοδοτείται, τόσο πολλαπλασιάζονται οι «μύκητες» και τα «βακτήρια», δηλαδή οι «αποικοδομητές».

Αλήθεια, πιστεύει κανείς πως οποιοδήποτε κύκλωμα του υποκόσμου θα μπορούσε να υπάρξει μετά τη συγκρότησή του, αν δεν στηριζόταν στον ίδιο τον κρατικό μηχανισμό;;; Όχι βέβαια. Κανείς δεν το πιστεύει. Ούτε ο πιο ανυποψίαστος.

Άλλωστε, δεν είναι λίγες οι φορές που αποκαλύφτηκε ότι οι δυνάμεις κρατικής καταστολής, δηλαδή τα λεγόμενα σώματα ασφαλείας, έκαναν με τους ομοίους τους -του μη ένστολου υποκόσμου, εμπόριο ναρκωτικών, σάρκας κλπ.

Όμοια αγαπητοί πατριώτες, το δουλεμπόριο θα τσακιζόταν την στιγμή τής πρώτης δράσης του, αν δεν προστατευόταν απ’ την πρώτη στιγμή απ’ τις δυνάμεις λαϊκής καταστολής και μυστικών υπηρεσιών.

Σαφέστατα δεν αφορά αυτή η βρωμερή κατάντια το σύνολο αυτών των δυνάμεων, αλλά τμήμα τους ή τμήματά τους.

Επιπλέον, σαφέστατα αυτά τα καθάρματα, αυτοί οι «αποικοδομητές», δρουν με σύνθημα το θησαυρισμό τους που τον επιτυγχάνουν:

α) με σύριγγες στις φλέβες των παιδιών,

β) με έκδοση επί χρήμασι κοριτσιών-αγοριών

γ) με πώληση κλοπιμαίων

δ) με εμπόριο ψυχών στο Αιγαίο πάνω σε πλεούμενα «χάρους»…

Ας επιχειρήσουμε μια «μετάφραση»:

1) Επειδή δεν έχω ακούσει να γίνεται παραγωγή π.χ. ηρωίνης στην Ελλάδα, οι «αποικοδομητές» οπωσδήποτε συνδέονται με «αποικοδομητές» άλλων καπιταλιστικών κρατών.  

2) Επειδή τα κοριτσάκια και τ’ αγοράκια που βγάζουν αυτά τα κτήνη στο «πεζοδρόμιο» είναι κατά …προτίμηση αλλοδαπά, αυτά τα εκφασισμένα καθάρματα συνδέονται με εκφασισμένα καθάρματα άλλων καπιταλιστικών κρατών.

3) Επειδή τα κλεμμένα αυτοκίνητα, μηχανήματα κλπ., πωλούνται ασφαλέστερα (χωρίς κίνδυνο δηλαδή ανακάλυψής τους) εκτός Ελλάδας, αυτοί οι φασίστες (μ’ όποια προβιά), συνδέονται με φασίστες (όποιας προβιάς) άλλων καπιταλιστικών κρατών.

4) Επειδή το εμπόριο ψυχών στο Αιγαίο απαιτεί να βρεις τις ψυχές στη βάση τους, άρα εκτός Ελλάδας, κι επειδή οι «χάροντες», τα σαπιοκάραβα, είναι …αντιεπαγγελματικό να έχουν ελληνική καταγωγή, αυτοί οι ναζίδες «αποιδομητές» συνδέονται με ναζίδες άλλων καπιταλιστικών κρατών.

Τι σημαίνουν όμως όλα αυτά;

ΤΙΠΟΤΑ ΛΙΓΟΤΕΡΟ ΑΠ’ ΤΟ ΟΤΙ ΑΥΤΑ ΤΑ ΚΑΘΑΡΜΑΤΑ, ΑΥΤΟΙ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΟΝΑΖΙΔΕΣ, έχουν κάλυψη από «ψηλά», εντός κι εκτός συνόρων.

Πώς λέμε διακρατικές σχέσεις;;; Ε, κάπως έτσι.

Υπάρχει δηλαδή αλληλοσύνδεση των ελληνικών δυνάμεων «ασφαλείας» με τις δυνάμεις «ασφαλείας» άλλων καπιταλιστικών κρατών, καθώς και αλληλοσύνδεση της ΕΥΠ με μυστικές υπηρεσίες άλλων καπιταλιστικών κρατών.

(Διευκρινίζω και πάλι ότι η αναφορά γίνεται για τμήμα ή τμήματα αυτών των δυνάμεων και όχι για το σύνολό τους).

Όπως αντιλαμβάνεστε πατριώτες, ο καπιταλισμός –και στην προκείμενη ο σάπιος καπιταλισμός, είναι ίδιος και απαράλλαχτος σ’ όλα τα καπιταλιστικά κράτη.

Επικίνδυνος για την καθημερινότητά μας, επικίνδυνος για το παρόν και το μέλλον των παιδιών μας.

Η σαπίλα του, η σαπίλα που γεννά και θρέφει αυτούς τούς φασιστοναζίδες,

που χώνουν τη σύριγγα στις φλέβες των παιδιών,

που βγάζουν στο «πεζοδρόμιο» αγοράκια και κοριτσάκια,

που….,

η σαπίλα λοιπόν που γεννά και θρέφει αυτά τα κτήνη, δεν μπορεί-δεν θέλει να περιορίσει, και πολύ περισσότερο να εξαφανίσει, αυτά τα φασιστοναζιστικά κτήνη.

Ναι, ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ=ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ=ΚΙΝΔΥΝΟΣ-ΘΑΝΑΤΟΣ σ’ όλα τα επίπεδα της ζωής τού λαού-των λαών.

Ας διευκρινίσω όμως και γιατί χαρακτηρίζω φασίστες-ναζίδες (και είναι!!!) τους «αποικοδομητές», ήτοι τα κτήνη των σωμάτων ασφαλείας και της ΕΥΠ.

ΕΙΝΑΙ ΦΑΣΙΣΤΟΝΑΖΙΔΕΣ, διότι οι πραγματικοί δημοκράτες (όποιου αστικού κόμματος οπαδοί-μέλη-ψηφοφόροι) και πολύ περισσότερο οι κομμουνιστές, δεν θα γίνονταν ποτέ, μα ποτέ(!), ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΕΣ.

Πάρτε για παράδειγμα τη φασιστοναζιστική ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ… Αυτό το φασιστοναζιστικό έκτρωμα και τις εγκληματικές του πράξεις-δραστηριότητες.

(Γι’ αυτό και ξεχωρίζω τους πραγματικούς δημοκράτες απ’ τους κατ’ όνομα δημοκράτες των αστικών κομμάτων (φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών). Είναι κοινό μυστικό εξάλλου, ότι κι απ’ αυτών των κομμάτων τούς κόλπους, ξεπηδάνε φασιστικά φίδια…

Τούτο το θέμα όμως αφορά άλλη συζήτηση, εξόχως επίκαιρη μάλιστα…)

Επιτρέψτε μου μοναχά μια τελευταία προσθετική σκέψη, που κι αυτή έχει εξέχουσα σημασία.

Γιατί "θυμήθηκαν" τώρα κάτι αποδεδειγμένο πολύ καιρό πριν;;;

Μήπως για ν' αποσπάσουν την προσοχή μας απ' το κυρίαρχο των ημερών;;;

Ποιο είναι αυτό; Μα ένα νέο μνημόνιο και μάλιστα μακράς διάρκειας, το οποίο ορέγονται να μας φορέσουν θηλιά στο λαιμό με τη συγκατάθεσή μας και πιθανόν μέσα από ένα "στημένο" δημοψήφισμα.

Γιατί "στημένο"; Διότι αν το κάνουν, θα το πράξουν με τη σιγουριά ότι θα έχουν εξασφαλίσει το "ναι" στο νέο μνημόνιο, των δημοσίων υπαλλήλων και των συνταξιούχων στο μεγαλύτερο τμήμα τους, εκβιάζοντάς του πως δεν θα πληρώνονται επί πολύ καιρό, αν δεν εξασφαλιστεί η επόμενη δόση, οι επόμενες δόσεις... 

Όπως δηλαδή εκβιάζονται οι χρήστες ουσιών απ' τους εμπόρους ναρκωτικών, προκειμένου να εξασφαλίσουν οι δυστυχισμένοι τις δόσεις τους...

Και γιατί ο εκβιασμός περί "δόσεων" γίνεται πάντα προς τους δημόσιους υπάλληλους και τους συνταξιούχους;;; 

Γιατί δεν γίνεται προς τους εργάτες-εργατοϋπάλληλους του ιδιωτικού τομέα, προς τους μικροεπαγγελματίες, προς τους μικροαγρότες, προς τους άνεργους;;; 

Απλά, διότι ο ξυπόλητος δεν φοβάται μη χάσει τα παπούτσια του.

Αυτός όμως που φορά έστω και τρύπια παπούτσια, φοβάται μην και τα χάσει...

Κι αυτός είναι ο εργαζόμενος των τρεις κι εξήντα στο δημόσιο τομέα και ο συνταξιούχος των τρεις κι εξήντα... 

Καλή Γκέλμπεση - συγγραφέας

(ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΗΝ ΑΦΟΡΜΗ ΓΙΑ ΤΗ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΑΝΑΡΤΗΣΗ)

ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΑΜΥΝΑΣ ΚΑΜΜΕΝΟΣ-ΗΣΥΧΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΕΕΘΑ ΚΩΣΤΑΡΑΚΟΣ ΤΙΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΛΕΣΧΕΣ ΕΦΕΔΡΩΝ [φωτογραφιίες-βίντεο]

ΣΤΗΡΙΖΟΥΝ ΟΙ ΥΠΟΥΡΓΟΙ ΑΜΥΝΑΣ ΚΑΜΜΕΝΟΣ-ΗΣΥΧΟΣ ΚΑΙ Ο ΑΓΕΕΘΑ ΚΩΣΤΑΡΑΚΟΣ ΤΙΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΕΣ ΛΕΣΧΕΣ ΕΦΕΔΡΩΝ [φωτογραφιίες-βίντεο]

ΠΑΝΕΛΛΑΔΙΚΗ ΑΣΚΗΣΗ «ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΣ 2015» ΤΩΝ ΜΙΛΙΤΑΡΙΣΤΙΚΩΝ ΟΡΓΑΝΩΣΕΩΝ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΩΝ ΤΩΝ ΟΥΚΡΑΝΙΚΩΝ ΝΑΖΙΣΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΟΦΥΛΑΚΩΝ

Η ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ με συνεχείς δημόσιες παρεμβάσεις μας όχι μόνο αποκαλύπτει την φιλοπόλεμη-τρομοκρατική δράση των φασιστικών Λεσχών Εφέδρων, αλλά επίσης κάλεσε την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία των Ενόπλων να πάρουν θέση και να υλοποιήσουν το αίτημα της άμεσης διάλυσης τους.

Οι Λέσχες Εφέδρων αποτελούν μιλιταριστικές γιάφκες ακραίων ναζί και φασιστών που με πρόσχημα την «άμυνα της χώρας» εντάσσονται στους σχεδιασμούς υλοποίησης των δογμάτων άμυνας-ασφάλειας και στρέφονται κατά των εχθρών του αστικού κατεστημένου. Τα σενάρια των ασκήσεων αυτών των Εθνικιστικών Πολιτοφυλακών –αντιμετώπιση ανταρτοπόλεμου σε ύπαιθρο και ανταρτικό πόλης, δίωξη μεταναστών, «τρομοκρατίας», η συμμετοχής τους σε αντίστοιχες ευρωπαϊκές και νατοϊκές  ασκήσεις-αποκαλύπτουν το ποιοι θεωρούνται ως «ασύμμετρες απειλές».

Ουσιαστικά, στην σύγχρονη εποχή των πολέμων της Νέας Τάξης Πραγμάτων και των αναμετρήσεων μέσω αντιπροσώπων –όπως κάνουν οι ΗΠΑ-Ε.Ε.-Ρωσία με τους ιδιωτικούς στρατούς, τους ακραίους μουσουλμάνους και τους ΝΑΖΙ, οι Λέσχες Εφέδρων αποτελούν το αντίστοιχο των Ουκρανικών Ναζιστικών Πολιτοφυλακών. Είναι πλέον καταγεγραμμένο ότι ο ειρηνικός πολίτης συχνά αρνείται να συμμετάσχει στα φιλοπόλεμα σχέδια του αστικού του κατεστημένου και για αυτό απαιτείται η δράση των φανατισμένων μισθοφόρων, που διαπράττουν τα πλέον στυγερά εγκλήματα.

Δεν είναι τυχαίο ότι παρά το γεγονός ότι η μειονότητα της Θράκης στήριξε τις ελπίδες της για μια ειρηνική συμβίωση στον ΣΥΡΙΖΑ, σήμερα συνεχίζονται κανονικά και συστηματικά οι άθλιοι εκκλησιασμοί στη Θράκη από τους ίδιους τους κρατικούς μηχανισμούς –στρατό, αστυνομία, ενώσεις αποστράτων- και την εκκλησία, ενώ οι φασιστικές Λέσχες Εφέδρων πραγματοποιούν την Πανελλαδική τους Άσκηση «Μακεδονομάχος κάθε χρονιά εκεί, με στόχο την τρομοκράτηση της μειονότητας.    

Η ύπαρξη επομένως αυτών των φασιστικών Πολιτοφυλακών (ψηφίστηκαν το 1996 από τη ΝΔ και το ΛΑΟΣ με τον ΣΥΝ τότε να διαμαρτύρεται) αποτελεί στρατηγική επιλογή του ελληνικού κράτους. Για αυτό και γνώρισαν την στήριξη όλων των κυβερνήσεων ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΛΑΟΣ-ΔΗΜΑΡ, διαφημίστηκαν και στηρίχθηκαν από την Χρυσή Αυγή και το σύνολο των μιλιταριστικών-εθνικιστικών-καθεστωτικών μέσων.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ εξαφανίζει το όποιο φιλειρηνικό της πρόγραμμα και διεκδικεί αναβάθμιση του ρόλου της ελληνικής αστικής τάξης στην Ανατολική Μεσόγειο, εντάσσοντας οργανικά σε αυτούς τους επικίνδυνους πολεμικούς τυχοδιωκτισμούς και τις Λέσχες Εφέδρων. 

Για αυτό λοιπόν και στις φετινές παρελάσεις οι φασιστικές Λέσχες Εφέδρων πήραν κανονικά μέρος.

Για αυτό, την Κυριακή 26 Απριλίου 2015, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ Στρατηγός Μιχαήλ Κωσταράκος, παρέστη στην τελετή λήξης της διαγωνιστικής άσκησης εφέδρων με την επωνυμία «ΜΑΚΕΔΟΝΟΜΑΧΟΣ 2015», που πραγματοποιήθηκε στο στρατόπεδο «ΑΝΑΛΟΓΙΔΗ» στη Σταυρούπολη του ν. Ξάνθης.

Απόδειξη της κυβερνητικής-κρατικής στήριξης στις φασιστικές Πολιτοφυλακές,  όπως γράφουν τα ίδια τα μιλιταριστικά μέσα, είναι το εξής:

«Πρόκειται για κορυφαία στιγμή της εφεδρείας αφού για πρώτη φορά στα ελληνικά στρατιωτικά χρονικά αρχηγός Ενόπλων Δυνάμεων τιμά με την παρουσία του πανελλήνια άσκηση εφέδρων όλων των Όπλων και Σωμάτων των τριών κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων. Στην άσκηση συμμετείχαν ομάδες των 8 ανδρών που αποτελούσαν τις τυπικές ομάδες μάχης του πεζικού εκτελώντας ανάλογης φύσης εκπαιδευτικά αντικείμενα. Η άσκηση, η οποία πραγματοποιήθηκε για 8η συνεχή χρονιά, διεξήχθη από τις 24 έως 26 Απριλίου 2015 στην Σταυρούπολη Ξάνθης. Στο πλαίσιο της εκδήλωσης, ο Αρχηγός ΓΕΕΘΑ απένειμε τα βραβεία στις ομάδες που διακρίθηκαν».

Επίσης, δεν είναι τυχαίο ότι σε λίγους μήνες ο ΑΓΕΕΘΑ Κωσταράκος αναλαμβάνει Πρόεδρος της Στρατιωτικής Επιτροπής της Ε.Ε., γεγονός που σημαίνει ότι η εμπειρία των φασιστικών-εθνικιστικών Πολιτοφυλακών από Ουκρανία-Ελλάδα είναι πολύτιμη για τους σχεδιασμούς της Ευρωπαϊκής πολιτικής Άμυνας-Ασφάλειας!

Εμείς απαιτούμε τη διάλυση των φασιστικών πολιτοφυλακών-Λεσχών Εφέδρων.

Να καταργηθούν τα δολοφονικά δόγματα άμυνας-ασφάλειας.

Να διαλυθεί ο ΕΥΡΩΣΤΡΑΤΟΣ και το ΝΑΤΟ.

Να γκρεμίσουμε την Ευρώπη Φρούριο. Αναγνώριση όλων των δικαιωμάτων σε πρόσφυγες-μετανάστες.

Είναι ζητήματα που πρέπει να θέσει άμεσα το εργατικό και αντιπολεμικό κίνημα, αμφισβητώντας την καλλιέργεια του εθνικισμού και του μιλιταρισμού, μπλοκάροντας με τους αγώνες του την καταστολή των κοινωνικών κινημάτων από τον Στρατό-Πολιτοφυλακές, τα φιλοπόλεμα σχέδια τους.    

ΑΝΤΙΠΟΛΕΜΙΚΗ ΔΙΕΘΝΙΣΤΙΚΗ ΚΙΝΗΣΗ

η ύπαρξη οργανωμένης και εκπαιδευμένης εφεδρείας για την άμυνα της χώρας. 

Καλύβα με καλύβα, σπίτι με σπίτι!

Καλύβα με καλύβα, σπίτι με σπίτι!

    Ήταν 27 Απρίλη 1941, σαν σήμερα, όταν τα γερμανικά  στρατιωτικά τμήματα μπαίνουν στην Αθήνα. Ο λαός «υποδέχεται» τους ναζί κατακτητές παραμένοντας  ερμητικά κλεισμένος στα σπίτια του. Η πρωτεύουσα είναι μια έρημη πόλη.
    Τρεις μέρες πριν πέσει η Αθήνα στα χέρια των Γερμανών και επιβληθεί στη χώρα η στυγνή τριπλή (γερμανική, ιταλική, βουλγάρικη) κατοχή, ο Τσολάκογλου είχε υπογράψει στη Θεσσαλονίκη το οριστικό πρωτόκολλο της συνθηκολόγησης. Οι Γερμανοί εκτιμώντας τον «πατριωτισμό» του τον διόρισαν πρώτο «πρωθυπουργό» της κατεχόμενης Ελλάδας.
    Μια μέρα νωρίτερα από την συνθηκολόγηση Τσολάκογλου οι «κεφαλές του έθνους» είχαν φροντίσει να… λακίσουν. Ο βασιλιάς και η κυβέρνηση έφυγαν αρχικά για την Κρήτη, αφήνοντας οπισθοφυλακή τον υφυπουργό Ασφαλείας του μεταξικού καθεστώτος και κατοπινό βουλευτή της ΕΡΕ, τον διαβόητο Κ. Μανιαδάκη.
    Βασική φροντίδα του Μανιαδάκη ήταν να παραδοθούν δέσμιοι στους Γερμανούς οι 2.000 περίπου φυλακισμένοι και εξόριστοι αγωνιστές, κυρίως κομμουνιστές, που από τα κάτεργα της δικτατορίας της 4^ης Αυγούστου περνούσαν (από… τα ελληνικά χέρια) στα χέρια της Γκεστάπο.
    Η είσοδος των Γερμανών συνοδεύεται από τον απόλυτο εξευτελισμό του προπολεμικού αστικού πολιτικού κόσμου. Ένα μέρος του επέλεξε την ανοιχτή συνεργασία με τους κατακτητές. Ένα δεύτερο παρέμεινε στην Ελλάδα απέχοντας από τον αγώνα προσβλέποντας σε μελλοντικές εξελίξεις. Ένα άλλο, συμμαχικό της Βρετανίας, που ανέλαβε να διεξάγει αντικατοχική δράση δεν παρέλειψε να έχει στην πλειοψηφία του σχέσεις και με τους κατακτητές. Ο κύριος, δε, όγκος, μαζί με το Παλάτι, διέφυγε στο εξωτερικό αρπάζοντας μαζί του και τις τεράστιες ποσότητες των κρατικών αποθεμάτων σε χρυσό…  
    Η φυγή τους αποτελεί εκδήλωση παροιμιώδους… λεβεντιάς και «εθνικού φρονήματος»: Ανήμερα της συνθηκολόγησης ο Βασιλιάς Γεώργιος με τον πρωθυπουργό Εμμ. Τσουδερό, τον πρίγκιπα Πέτρο και τον Άγγλο πρεσβευτή σερ Μάικλ Πάλαιρετ εγκατέλειψαν την Ελλάδα μ' ένα υδροπλάνο «Σάντερλαντ». Προηγήθηκε το ζεύγος των διαδόχων Παύλος και Φρειδερίκη, ενώ τη νύχτα 22 προς 23 Απριλίου με τα αντιτορπιλικά «Β. Ολγα», «Πάνθηρ» και «Ιέραξ» αναχώρησαν… άπαντες:
    Ο ναύαρχος Σακελλαρίου γράφει χαρακτηριστικά:

«(…)άπαντες οι υπουργοί, ο Διοικητής και ο Υποδιοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος και μερικοί κρατικοί επίσημοι και μη λειτουργοί, οι πλείστοι με τας οικογενείας των- γυναίκες, τέκνα, πενθερές, κουβερνάντες- και τας αποσκευάς των- μπαούλα, βαλίτσες και τουαλέτες, τσάντες με ρουχισμό, μερικοί με παιχνίδια των παιδιών των και κάποιοι με τα χρυσαφικά των. Ο Βασιλεύς και ο κ. Τσουδερός ανεχώρησαν αεροπορικώς περί τα ξημερώματα της 23ης Απριλίου, αφού αφήκαν και από μίαν προκήρυξιν προς τον Λαόν διά να του εξηγήσουν την προς την Κρήτην απομάκρυσίν των. Φαίνεται όμως ότι η θέα τοσούτον ασυνηθίστου διά πολεμικά πλοία φορτίου, και δη εν καιρώ πολέμου, εξηρέθισε τα πληρώματα εις τοιούτον βαθμόν, ώστε εις την Σούδαν εξεδηλώθη μικρά στάσις επί του "Βασίλισσα Ολγα", του προσωπικού απαιτήσαντος να μην επιβή κανείς πλέον. Αντιλαμβάνεται ο καθείς την ψυχολογία όλων αυτών των αξιωματικών, υπαξιωματικών και ναυτών που κανένας τους δεν εγνώριζε πού και πώς άφηναν τα σπίτια τους, όταν έβλεπαν ότι υπήρχαν προνομιούχοι Έλληνες και Ελληνίδες ή Ελληνόπουλα που μπορούσαν ανέτως να μεταφέρονται με τα πολύτιμα των υπαρχόντων των προς άλλας ασφαλείς κατευθύνσεις μέχρις ότου παρέλθει η συμφορά ή όταν έβλεπαν ότι η οικογένεια του Πρωθυπουργού της Ελλάδος συνωδεύετο και από το απαραίτητο σκυλάκι της, χωρίς τη συντροφιά του οποίου φαίνεται ότι δεν ήτο δυνατόν να σωθεί η Ελλάς»…

    Ανάλογη εικόνα με τον Σακελλαρίου δίνει και ο έφεδρος πλοίαρχος Ν. Δ. Πετρόπουλος, ο οποίος γράφει:

«Μου έκανε εντύπωσι και ένα άλλο θέαμα, που με επηρέασε κατά κάποιο ποσοστό για να μη φύγω από την Ελλάδα: Μεταξύ των Ελλήνων ιδιωτών επιβατών ήταν κι ένα ζευγάρι - όχι πρώτης νεότητος- που το συνόδευε η μητέρα της συζύγου. Η ηλικιωμένη πεθερά κρατούσε ένα βαλιτσάκι που, όπως επρόδιδαν οι μεταξύ των τριών τους κουβέντες, περιείχε τα τιμαλφή της οικογενείας. Χωρίς να θέλω με κατέλαβε αηδία από το γεγονός, ότι δε διαθέταμε τα πλοία για να σώσουμε έστω και λίγους στρατιώτες μας από τις χιτλερικές ορδές, αλλά καταλαμβανόταν η πολύτιμη χωρητικότης για να δοθεί ευκαιρία στα μπιζού και στα εξαντλημένα σαρκία της ευπόρου οικογενείας... να... συνεχίσουν και εκτός της Ελλάδος τον αγώνα κατά του κατακτητού!».

    Ταυτόχρονα με την κατοχή της χώρας και την φυγή των «προυχόντων» ξεκίνησε και η προπαγάνδα της υποταγής. Το μήνυμα του οικονομικού και πολιτικού κατεστημένου προς τον λαό ήταν να… κάτσει ήσυχος.
    Στις 29 Απρίλη 1941, δύο μέρες μετά την κατάληψη της Αθήνας η εφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΟ ΒΗΜΑ», έγραφε στο κύριο θέμα της :

«Εντός εικοσιτετραώρων η κατάληψις της χώρας μας θα έχει συμπληρωθή. Έτσι η Ελλάς βγαίνει από τον πόλεμο - και βγαίνει οριστικώς από τον πόλεμον, καθ' ον τρόπον εβγήκαν όλαι σχεδόν αι χώραι της ηπειρωτικής Ευρώπης (…). Αυτό δεν το λέγομεν προς παρηγορίαν μας. Τα λέγομεν διά να τονίσωμεν τη βασικήν κατά τη γνώμην μας αλήθειαν που δεν πρέπει ποτέ να φεύγη από τα μάτια μας, ότι δηλαδή τα ελληνικά προβλήματα που εδημιουργήθησαν από της 27ης Απριλίου δεν ημπορούν να αντιμετωπισθούν παρά εις το πλαίσιο της Νέας Ευρωπαϊκής πραγματικότητος. Πρέπει να καταλάβουμε ότι εφεξής αποτελούμεν μέρος ενός εκτεταμένου ηπειρωτικού συνόλου του οποίου όλα τα τμήματα θα έχουν αναποφεύκτως κοινότητα κατευθύνσεων και προπαντός κοινότητα συμφερόντων, οικονομικών και άλλων. Αυτή η ηπειρωτική σύλληψις της υποστάσεώς μας πρέπει να αποτελέση το πλαίσιον μέσα εις το οποίον θα κινηθούμε. Η τύχη μας είναι εφεξής αρρήκτως συνδεδεμένη προς την τύχη της γηραιάς Ηπείρου της οποίας αποτελούμεν τη νοτιοανατολικήν εσχατιάν».

    Αντίστοιχο και το μήνυμα της εφημερίδας «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ»:

«Ο αθηναϊκός λαός αντιμετωπίζει τα γεγονότα με σταθεράν πεποίθησιν ότι όλα βαίνουν προς το καλύτερον, ότι λήξαντος του πολέμου, διά την Ελλάδα τουλάχιστον, ανοίγεται η περίοδος της ειρήνης και της εντός των πλαισίων της ειρήνης αυτής παραγωγικής δραστηριότητος. Η θέλησις των Ελλήνων, όπως εντός του ειρηνικού πλαισίου, το οποίο εξασφαλίζει εις αυτούς ο τερματισμός του πολέμου, αναπτύξουν όλας των τας ικανότητας και όλας των τας πρωτοβουλίας, θα δώση ασφαλώς αφορμήν διά να εκδηλωθούν όλαι εκείναι αι κεκρυμμέναι αρεταί της φυλής μας, αι οποίαι είτε εξ αδιαφορίας, είτε εξ αισθημάτων ηλαττωμένης αλληλεγγύης δεν είχον ανέλθει εις την επιφάνειαν τους τελευταίους καιρούς. Αι γερμανικαί αρχαί εμφορούμεναι από τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού, τας αρετάς και τα προτερήματα του οποίου δεν ήργησαν να γνωρίσουν, θα τον συντρέξουν -περί τούτου δεν υπάρχει αμφιβολία- εις πάσαν θετικήν και οικοδομητικήν του προσπάθειαν».

    Κόντρα στα κηρύγματα της υποταγής, στην προπαγάνδα της συνθηκολόγησης που διατεινόταν ότι η κατοχή σήμαινε το… τέλος του πολέμου και ότι οι Γερμανοί κατακτητές εμφορούντο από «τας φιλικωτέρας των διαθέσεων απέναντι του ελληνικού πληθυσμού», ο λαός μας ακολούθησε τον άλλο δρόμο.
    Ο λαός ακολούθησε το δικό του μεγαλειώδη δρόμο, τον αγώνα της εθνικής και κοινωνικής απελευθέρωσης, όπως τον είχε περιγράψει ήδη από την έναρξη του ιμπεριαλιστικού πολέμου – μέσα από τα μπουντρούμια της Ασφάλειας – ο Νίκος Ζαχαριάδης στο ιστορικό του πρώτο γράμμα της 31 Οκτώβρη 1940:

«Προς το λαό της Ελλάδας

Ο φασισμός του Μουσσολίνι χτύπησε την Ελλάδα πισώπλατα, δολοφονικά και ξετσίπωτα με σκοπό να την υποδουλώσει και εξανδραποδίσει. Σήμερα όλοι οι έλληνες παλαίβουμε για τη λευτεριά, την τιμή, την εθνική μας ανεξαρτησία. Η πάλη θα είναι πολύ δύσκολη και πολύ σκληρή. Μα ένα έθνος που θέλει να ζήσει πρέπει να παλεύει, αψηφώντας τους κινδύνους και τις θυσίες. Ο λαός της Ελλάδας διεξάγει σήμερα έναν πόλεμο εθνικοαπελευθερωτικό, ενάντια στο φασισμό του Μουσσολίνι. Δίπλα στο κύριο μέτωπο και Ο ΚΑΘΕ ΒΡΑΧΟΣ, Η ΚΑΘΕ ΡΕΜΑΤΙΑ, ΤΟ ΚΑΘΕ ΧΩΡΙΟ, ΚΑΛΥΒΑ ΜΕ ΚΑΛΥΒΑ, Η ΚΑΘΕ ΠΟΛΗ, ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΣΠΙΤΙ, ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΦΡΟΥΡΙΟ ΤΟΥ ΕΘΝΙΚΟΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΑ.

Κάθε πράκτορας του φασισμού πρέπει να εξοντωθεί αλύπητα (…)»

Και το γράμμα του Γραμματέα της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ κατέληγε:

«Έπαθλο για τον εργαζόμενο λαό και επιστέγασμα για το σημερινό του αγώνα, πρέπει να είναι και θα είναι, μια καινούργια Ελλάδα της δουλιάς, της λευτεριάς, λυτρωμένη από κάθε ξενική ιμπεριαλιστική εξάρτηση και από κάθε εκμετάλλευση, μ' ένα πραγματικά παλλαϊκό πολιτισμό.

Όλοι στον αγώνα, ο καθένας στη θέση του και η νίκη θάναι νίκη της Ελλάδας και του λαού της. Οι εργαζόμενοι όλου του κόσμου στέκουν στο πλευρό μας».

    Ο λαός μας, αρνούμενος την καταχνιά της κατοχής που πλάκωσε τη χώρα τον Απρίλη του ’41, πιάνοντας το νήμα του ‘21, απειθαρχώντας στα κελεύσματα της συνθηκολόγησης, χωρίς να διαπραγματευτεί τίποτα από την τιμή και την Ιστορία του, τράβηξε το δρόμο του μεγαλείου και της θυσίας, όπως ακριβώς περιγραφόταν σε εκείνο το πανό του ΕΑΜ:

«Όταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα»       

 Μπογιόπουλος