Και για τις ΚΟΙΝΣΕΠ ... «ορθή επανάληψη» από τον ΣΥΡΙΖΑ

Και για τις ΚΟΙΝΣΕΠ ... «ορθή επανάληψη» από τον ΣΥΡΙΖΑ

Την περασμένη Πέμπτη στο Περιφερειακό Συμβούλιο ψήφισαν τη συμμετοχή τους σε εταιρικό σχήμα ΚΟΙΝΣΕΠ. Πριν τις εκλογές έλεγαν ότι οι ΚΟΙΝΣΕΠ είναι «ένα σχέδιο νεοφιλελεύθερης έμπνευσης» και «κερκόπορτα για ιδιωτικοποιήσεις των κοινωνικών υπηρεσιών»...

Αλλη μια «ορθή επανάληψη» από τον ΣΥΡΙΖΑ είχαμε την προηγούμενη εβδομάδα. Αυτήν τη φορά η κωλοτούμπα έγινε στο Περιφερειακό Συμβούλιο. Θέμα στη συνεδρίαση της Πέμπτης ήταν η συμμετοχή της Περιφέρειας Αττικής σε εταιρικό σχήμα για χρηματοδότηση της «Λειτουργίας Περιφερειακών Μηχανισμών Υποστήριξης της ανάπτυξης και προώθησης των ΚΟΙΝΣΕΠ και ευρύτερα των πρωτοβουλιών της Κοινωνικής Οικονομίας». Με απλά λόγια, η περιφέρεια Αττικής προωθεί τις ΚΟΙΝΣΕΠ, το νέο εργαλείο αποδόμησης εργασιακών σχέσεων και ιδιωτικοποίησης μιας σειράς υπηρεσιών και δομών που θα έπρεπε να παρέχονται απρόσκοπτα στο λαό με ευθύνη του κράτους. Και έτσι εξηγείται το γεγονός ότι οι παρατάξεις Σγουρού και Κουμουτσάκου υποδέχτηκαν τη συγκεκριμένη εισήγηση του ΣΥΡΙΖΑ «μετά βαΐων και κλάδων» και βέβαια την ψήφισαν...

Μάλιστα, η εισηγήτρια του θέματος εκ μέρους της πλειοψηφίας (ΣΥΡΙΖΑ), αντιπεριφερειάρχης Ερμιόνη Κυπριανίδου, επιχείρησε να μεταφέρει πείρα από σχετικά εγχειρήματα στήριξης της καπιταλιστικής ανάπτυξης στη Λατινική Αμερική. Ανακαλύπτοντας νέες μορφές οικονομίας ισχυρίστηκε ότι «η Κοινωνικά Αλληλέγγυα Οικονομία μπορεί να αποτελέσει έναν ανταγωνιστικό τρόπο παραγωγής που συγκρούεται με αυτό που λέμε αδυσώπητη οικονομία της αγοράς».
Στην τοποθέτησή της η Αλ. Μπαλού -εκ μέρους της «Λαϊκής Συσπείρωσης»- απάντησε πως «οι ΚΟΙΝΣΕΠ και στη Λατινική Αμερική και στην Ευρώπη είναι ακριβώς το ίδιο πράγμα».
Χαρακτήρισε τη στάση της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ ως «φερετζέ» που έπεσε με την εκλογή του στη διοίκηση της Περιφέρειας. «Προσπαθεί η πλειοψηφούσα παράταξη να μας πείσει ότι υπάρχει νησίδα ανάμεσα στο δημόσιο και στον ιδιωτικό τομέα», τόνισε, «ότι μπορεί στον καπιταλισμό, είτε νεοφιλελεύθερος είτε όχι, να υπάρχει επιχείρηση αλληλέγγυα, κοινωνική και δεν ξέρω τι άλλο θα σκεφτούν, που μπορεί να λειτουργήσει χωρίς κέρδος αλλά με στόχο την κάλυψη των αναγκών του λαού. Ούτε στη Δευτέρα Παρουσία δε θα συμβεί αυτό».
Η αντιπεριφερειάρχης, στα επιχειρήματα που παρέθεσε η «Λαϊκή Συσπείρωση» και στην αποκάλυψη της ανακολουθίας της παράταξής της, αποκάλυψε για άλλη μια φορά το πραγματικό πρόσωπο του ΣΥΡΙΖΑ. Στο κλείσιμό της επιτέθηκε στο ΚΚΕ κατηγορώντας το ως παρωχημένο που έχει μείνει στον «κρατισμό». Την ίδια στιγμή, ισχυρίστηκε πως ο ΣΥΡΙΖΑ προχωρά με νέες αντιλήψεις και σκέψεις βλέποντας της σύγχρονες εξελίξεις. Δήλωσε οπαδός της «κοινωνικής οικονομίας» και όχι της Λαϊκής Οικονομίας που θα έρθει στη «Δευτέρα Παρουσία», αφού, όπως είπε, τώρα «πρέπει να δώσουμε ένα πιάτο φαΐ στους εργαζόμενους...»

Η... ορθή επανάληψη

Ομως, πέρα από το αμπαλάζ που κάνει ο ΣΥΡΙΖΑ στην καπιταλιστική ανάπτυξη, έχει ιδιαίτερη αξία να ρίξει κανείς μια ματιά στις τοποθετήσεις του πριν ακόμα αναλάβει τη διοίκηση της Περιφέρειας. Τότε αρκετά στελέχη του ξόρκιζαν τις ΚΟΙΝΣΕΠ ή τουλάχιστον εξέφραζαν επιφυλάξεις...
Οπως αναφέρθηκε από τη «Λαϊκή Συσπείρωση»:

• Το 2012 ψήφισαν υπέρ της δημιουργίας των ΚΟΙΝΣΕΠ με επιφύλαξη.
• Το Σεπτέμβρη του 2013 ψήφισαν λευκό στην «κοινωνική οικονομία», στον ίδιο νεοφιλελεύθερο καπιταλισμό, για να δοθεί ανάσα στους εργαζόμενους.
• Στις 3/12/2013 ψήφισαν λευκό γιατί υποτίθεται μπήκαν οι όροι σταθερής, μόνιμης εργασίας κλπ.
• Πλησιάζοντας στις εκλογές, το Μάη του 2014 προφανώς ψήφισαν κατά. Τότε, αναγνωρίζοντας τα βάσανα της μη σταθερής δουλειάς και της μαύρης εργασίας, η παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ έπρεπε να φαίνεται ότι εναντιώνεται στις ΚΟΙΝΣΕΠ.

Πιο αποκαλυπτική όμως είναι η στάση του νυν αντιπεριφερειάρχη Σπύρου Τζόκα το Μάρτη του 2013. Τότε διατελούσε συντονιστής του Τμήματος Αυτοδιοίκησης του ΣΥΡΙΖΑ και μέλος του ΔΣ της ΚΕΔΕ. Σε κείμενο που υπέγραφε με τίτλο «Κοινωνικές Συνεταιριστικές Επιχειρήσεις (ΚΟΙΝΣΕΠ): Η κερκόπορτα της ιδιωτικοποίησης» υποστήριζε ότι:
«Ο όρος (σ.σ. ΚΟΙΝΣΕΠ) είναι ελκυστικός και παραπλανητικός. Παρουσιάζεται έτσι αθώα ως ένα κοινωνικό εγχείρημα της κοινωνικής λεγόμενης οικονομίας, ενώ στην πραγματικότητα είναι ένα σχέδιο νεοφιλελεύθερης έμπνευσης που έχει ως προφανή στόχο τη διάλυση των κοινωνικών υπηρεσιών της Αυτοδιοίκησης και τη μεταβίβαση αυτών στον ιδιωτικό τομέα. Οι ΚΟΙΝΣΕΠ αμφισβητούν το δημόσιο και κοινωνικό χαρακτήρα των υπηρεσιών, όπου επιχειρείται η πλήρης ανταποδοτικότητα των παροχών. Είναι η κερκόπορτα της ιδιωτικοποίησης των κοινωνικών υπηρεσιών της Αυτοδιοίκησης και αν υποθέσουμε ότι θα απορροφήσει εργαζόμενους είναι βέβαιο ότι στην επόμενη φάση θα συμβληθεί με ιδιώτες».
Στην εισηγήτρια, λοιπόν, του ΣΥΡΙΖΑ, που είναι ένθερμη υποστηρίκτρια των ΚΟΙΝΣΕΠ, απαντά κατηγορηματικά ο κύριος Τζόκας του 2013, γιατί το ίδιο πρόσωπο το 2014 ως αντιπεριφερειάρχης άλλαξε γνώμη. Στο κείμενό του το 2013 είναι ακόμα πιο αποκαλυπτικός όταν αναφέρεται στα εργασιακά δικαιώματα των «συνεταιριστών»: «Από την άλλη πλευρά, τα θύματα αυτού του δράματος, οι εργαζόμενοι, θα λειτουργούν στις συνθήκες ενός σύγχρονου δουλεμπορίου, χωρίς συνδικαλιστικά δικαιώματα και με επισφαλή και περιορισμένου χρόνου εργασία. Σύγχρονες εταίρες στις ορέξεις του άπληστου κεφαλαίου. Και απέναντι στον τρόμο της ανεργίας θα δέχονται τον έναν εκβιασμό μετά τον άλλο. Με εκβιαστικούς όρους και υπό τον φόβο της ανεργίας, οι εργαζόμενοι θα αναγκαστούν να μετατραπούν σε... συνεταιριστές μετόχους, να χάσουν όλα τα εργασιακά δικαιώματα που απορρέουν από την εξαρτημένη σχέση εργασίας, ακόμα και το μισθό τους, αναλαμβάνοντας το ρίσκο του "μερίσματος"».
Για να γίνουν οι απαραίτητες συγκρίσεις, θυμίζουμε την απάντηση που είχε δώσει ο υπουργός Διοικητικής Μεταρρύθμισης, Κ. Μητσοτάκης, σε απολυμένη καθαρίστρια του υπουργείου Οικονομικών: «Ναι, θα γίνετε εργολάβοι και επιχειρηματίες», ενώ νωρίτερα είχε εξηγήσει ότι «η λύση στο πρόβλημά σας είναι η σύσταση κοινωνικών επιχειρήσεων. Θα δημιουργήσετε μία ομάδα εργαζομένων και θα παρέχετε τις ίδιες υπηρεσίες καθαριότητας με ένα τελείως διαφορετικό εργασιακό καθεστώς και αξιοποιώντας κοινοτικούς πόρους».
Να, λοιπόν, που, λίγους μήνες, μετά ο Κ. Μητσοτάκης, στην προσπάθειά του να μετατρέψει τους απολυμένους σε επιχειρηματίες, βρήκε άλλον ένα σύμμαχο εκτός από την Ευρωπαϊκή Ενωση.

ΣΑ-ΛΑ-ΜΩ-ΤΑ....

 ΣΑ-ΛΑ-ΜΩ-ΤΑ....

 
Ακριβώς! Όλο το βιος μας θα "φάνε", αλλά σα-λα-μω-τά...
Διότι αν επιχειρήσουν μαζικές κατασχέσεις, θα αντιμετωπίσουν και μαζικές αντιδράσεις...
Βέβαια, δεν ομολογούν αυτήν την αλήθεια, μήτε και τη συμπληρωματική της. 
Κι οπωσδήποτε, κι αυτό το "σαλαμωτά" προς το παρόν το υιοθετούν. 
Μόλις νοιώσουν απόλυτη σιγουριά, ότι δηλαδή δεν μπορούμε να κουνηθούμε σα να είμαστε πατόκορφα βαλμένοι στο ...γύψο, τότε θ' αρχίσουν τις μαζικές εκτελέσεις. 
Εεεεε, συγνώμη, κατασχέσεις ήθελα να πω.
Ο "ρελαλισμός" τού κεφαλαίου δεν κρύβεται κυρίες και κύριοι. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ ΕΔΩ

Αλφαβήτα

 Αλφαβήτα

Εν αρχή ην...

Η ενωμένη σοσιαλδημοκρατία. 1863 Allgemeiner Deutscher Arbeiterverein (Λασάλ), 1869 Sozialdemokratische Arbeiterpartei (Λίμπνεχτ πρεσβύτερος, Μπέμπελ), 1875 Γκότα και ένωση σε SAPD, 1890 SPD. Διεθνές όργανο: Δεύτερη Διεθνής.

Μετά...

ήρθε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος. Κάουτσκι εναντίον Λένιν, Δυτικοί σοσιαλδημοκράτες υπέρ ιμπεριαλισμού και εναντίον Μπολσεβίκων, σχίσμα. 

Εφεξής...

Σοσιαλδημοκράτες και Δεύτερη Διεθνής.

Κομμουνιστές και Τρίτη Διεθνής.

Το Κουκουέ μπήκε στην Τρίτη, έγινε γρήγορα κομμουνιστικό, απέβαλε νωρίς τα σοσιαλδημοκρατικά στοιχεία του ΣΕΚΕ.

Μετά...

πλησίασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και ο φασισμός.

Στην Ισπανία, στη Γαλλία...

Κυβερνήσεις μετώπου, συνεργασίες δηλαδή σοσιαλδημοκρατών και κομμουνιστών.

Στην Ελλάδα...

Δεν είχε τέτοια ανάγκη το Κουκουέ. Αλλά έχασε στην ένοπλη αναμέτρηση για την εξουσία και απαγορεύτηκε. Οι κομμουνιστές, όσοι είχαν μείνει δηλαδή απ' το ξεπάστρεμα, αναγκάστηκαν να συνεργαστούν με τους σοσιαλδημοκράτες σε ένα κόμμα που λεγόταν ΕΔΑ. Αυτό ήταν η Αριστερά, εν Ελλάδι και γενικώς. Η συνύπαρξη σοσιαλδημοκρατών και κομμουνιστών, αρχικά για λόγους ανωτέρας βίας, αργότερα κι από βολή και συνήθειο, κι επειδή Τρίτη Διεθνής γιόκ και στην ΕΣΣΔ είχαν αλλάξει τα κόζα. Εμπειρικά ήταν αυτό, γιατί προγραμματικά και ιδεολογικά, δύσκολο να πεις σε τι ακριβώς συνίστατο. Ζήτημα "συσχετισμού δυνάμεων" το αν ήταν αυτό ή εκείνο ή το άλλο.

Μετά το 1991, το ΚΚΕ, που είχε νομιμοποιηθεί με τη Μεταπολίτευση, αποφάσισε ότι δεν τα πήγαινε πολύ καλά κάνοντας παρέα με σοσιαλδημοκράτες. Είχαν προσπαθήσει να το διαλύσουν, όπως είχαν κάνει σε μια σειρά από άλλες χώρες. Από την Αριστερά λοιπόν έφυγαν οι κομμουνιστές.

Τι έμεινε; Ένα παιδί πέντε χρονώ ξέρει ότι όταν απ' το δύο βγάλεις το ένα μένει ένα. Έμεινε η σοσιαλδημοκρατία. Η μετά το 1914 σοσιαλδημοκρατία, συγκεκριμένα. Η ιμπεριαλοσοσιαλδημοκρατία, δηλαδή. Που δεν έχει σημασία αν τη λένε "Σοσιαλδημοκρατία", "Ριζοσπαστική Αριστερά", "Δημοκρατική Αριστερά", "Αριστερά" σκέτο, "Οικολογική Αριστερά", "Τρανσέξουαλ Αριστερά", "Ποδέμος" ή "Ναβουχοδονόσωρ". Σοσιαλδημοκρατία είναι η ρημάδα. Σοσιαλδημοκρατία με καράφλα και μουστάκι, με αλογοουρά, με τισέρτ, με πέτσινο, με γραβάτα, με ποδήλατο, με σκέιτμπορντ και με 4Χ4. Σοσιαλδημοκρατία πρώτης γενιάς, δεύτερης, δέκατης πέμπτης, 3G, 4G, και ό,τι G θες. Τι άλλο θα ήταν δηλαδή; Αν αφαιρέσεις απ' το νερό το λάδι τι μένει; Πετρέλαιο;

Γιατί παιδεύεστε και παιδεύεστε χωρίς λόγο εκατό χρόνια μετά τη χρονιά που πρωτοαντελήφθημεν και οι δυο ότι καλό θα 'ταν να χωρίζουμε τσανάκια επειγόντως; Αριστερά χωρίς κομμουνιστές δεν υπάρχει, καλοί μου. Όπως δεν υπάρχει νερό μόνο με υδρογόνο και χωρίς οξυγόνο.

Αλλά και κομμουνισμός με Αριστερά πάνω στην κεφάλα του και χωρίς αυτονομία, δεν επιβιώνει. Τον τρώει το μαύρο σκοτάδι και τα βουλευτικά κουστούμια. Έγινε μια, έγινε δυο, έγινε τρεις, έγινε δεκατρείς και δεν θέλουμε να ξαναγίνει. Τι να κάνουμε τώρα; Να κλάψουμε που δεν βρίσκετε την Αριστερά σας;

απο leninreloaded

Για τις εργασίες της 16ης Διεθνούς Συνάντησης των ΚΚ στον Ισημερινό

Για τις εργασίες της 16ης Διεθνούς Συνάντησης των ΚΚ στον Ισημερινό

Ανακοίνωση Τύπου του ΚΚΕ

Αντιπρόσωποι της Συνάντησης τραγουδούν τη «Διεθνή» στην εναρκτήρια εκδήλωση

Η 16η Διεθνής Συνάντηση Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων (ΔΣΚΕΚ) πραγματοποιήθηκε στις 13 - 15 Νοέμβρη 2014 στο Γκουαγιακίλ του Ισημερινού με θέμα: «Ο ρόλος των Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων στον αγώνα ενάντια στον ιμπεριαλισμό και στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, που προκαλεί κρίσεις, πολέμους και την άνοδο φασιστικών και αντιδραστικών δυνάμεων. Για τα δικαιώματα των εργαζομένων και του λαού, την εθνική και κοινωνική χειραφέτηση, το σοσιαλισμό».
Στη συνάντηση αυτή συμμετείχε αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, που αποτελούνταν από τους Γιώργο Μαρίνο, μέλος του ΠΓ της ΚΕ, Ελισαίο Βαγενά, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων, και Δανάη Χέλμη, συνεργάτη του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων. Ο «Ρ» δημοσίευσε ρεπορτάζ από τις εργασίες της Συνάντησης και, επίσης, την Κυριακή 16/11(σελ. 26-27) εκτενή αποσπάσματα από την ομιλία του Γ. Μαρίνου στη συνάντηση και στις 19/11 (σελ. 24) τις κοινές δράσεις που αποφασίστηκαν για το επόμενο διάστημα.
Σήμερα δημοσιεύουμε την ανακοίνωση του ΚΚΕ για τον Τύπο. Σημειώνεται σε αυτή:
«Στη Συνάντηση συμμετείχαν 53 κόμματα από 49 χώρες. Επίσης πολλά κόμματα, που για τον έναν ή τον άλλο λόγο δεν κατάφεραν να παραβρεθούν, έστειλαν γραπτές παρεμβάσεις και μηνύματα.

Η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ στη Συνάντηση

Οι συμμετέχοντες τίμησαν τα 92 χρόνια από τη γενική απεργία στο Γκουαγιακίλ, που στις 15 Νοέμβρη 1922 γνώρισε την αιματηρή κρατική καταστολή από στρατό και αστυνομία με τη σφαγή χιλιάδων εργατών απεργών η οποία έμεινε γνωστή ως "οι σταυροί πάνω από το νερό".

Αλληλεγγύη στα Κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα και τους λαούς

Κατά τη διάρκεια των εργασιών οι εκπρόσωποι των Κομμουνιστικών κι Εργατικών Κομμάτων κατήγγειλαν ότι και σήμερα σε πολλές χώρες του κόσμου συνεχίζονται οι δολοφονίες, οι απειλές και η τρομοκρατία ενάντια σε κομμουνιστές, συνδικαλιστές και στελέχη λαϊκών κινημάτων.
Επιπλέον, χαιρέτισαν τους αγώνες των εργαζομένων σε όλο τον κόσμο. Εξέφρασαν την αλληλεγγύη τους στα Κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα που δρουν σε συνθήκες παρανομίας, αντιμετωπίζουν την κρατική καταστολή, αντικομμουνιστικές διώξεις και περιορισμούς, καθώς και την αλληλεγγύη τους με την εργατική τάξη και το λαό του Εκουαδόρ, με τους αγώνες της εργατικής τάξης, των εργατών γης, της αγροτιάς, της νεολαίας και των άλλων λαϊκών στρωμάτων σε όλη τη Λατινική Αμερική για τα δικαιώματά τους, το σοσιαλισμό.
Οι μετέχοντες επιβεβαιώσανε τη διεθνιστική αλληλεγγύη τους με τη Σοσιαλιστική Κούβα και το λαό της και δεσμεύτηκαν ότι θα κλιμακώσουν την δράση τους για την άρση του εγκληματικού εμπάργκο των ΗΠΑ, την κατάργηση της κοινής θέσης της ΕΕ και τη δικαίωση των 5 Κουβανών με την απελευθέρωση όλων των Κουβανών πατριωτών και την ασφαλή επιστροφή τους στην πατρίδα τους.

Εκφράσανε την καταδίκη τους για τις συνεχιζόμενες ιμπεριαλιστικές απειλές και επεμβάσεις ενάντια στη Βενεζουέλα και το λαό της.
Καταγγείλανε τη στρατιωτική παρουσία των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή και απαίτησαν την απομάκρυνση όλων των ξένων βάσεων - πρώτα και κύρια την παράνομη βάση των ΗΠΑ στο Γκουντανάμο.
Κατά τη διάρκεια της συνάντησης εκτιμήθηκε πως είναι απαραίτητη και επίκαιρη η ανταλλαγή πληροφοριών και πείρας από την πάλη των Κομμουνιστικών κι εργατικών κομμάτων, η ενίσχυση και η βελτίωση της συνεργασίας και της κοινής και συγκλίνουσας δράσης, η ενίσχυση του προλεταριακού διεθνισμού, αξιοποιώντας και τη διαδικασία των Διεθνών Συναντήσεων Κομμουνιστικών και Εργατικών Κομμάτων.
Στη συνάντηση έγινε μια γόνιμη συζήτηση σχετικά με την εξέλιξη της καπιταλιστικής κρίσης, τις ανακατατάξεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και την όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων και τους κινδύνους ευρύτερων ιμπεριαλιστικών πολέμων και επεμβάσεων, την πορεία της ταξικής πάλης και τα καθήκοντα που απορρέουν για τους κομμουνιστές.

Οξυνση των αντιθέσεων

Εκπρόσωποι κομμάτων υπογράμμισαν το γεγονός ότι η διεθνής κατάσταση εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από τη συνεχιζόμενη κρίση του καπιταλισμού, σε πολλές περιοχές της υδρογείου. Επιβεβαιώνονται τα συμπεράσματα των προηγούμενων διεθνών συναντήσεων σχετικά με τη φύση και την εξέλιξη της, ότι πρόκειται για μια κρίση υπερπαραγωγής και υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, που εκφράζει την όξυνση των αντιθέσεων του καπιταλισμού, ιδιαίτερα της βασικής του αντίθεσης ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την ατομική της ιδιοποίηση, υπογραμμίζει τον ιστορικά ξεπερασμένο χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος.
Σημειώνονται ανακατατάξεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα, με βασικό στοιχείο την υποχώρηση των ΗΠΑ, ΕΕ, Ιαπωνία, κερδίζουν έδαφος ανερχόμενες καπιταλιστικές δυνάμεις. Οξύνονται οι ανταγωνισμοί και αντιθέσεις ιδιαίτερα στην Ανατολική Μεσόγειο, τον Περσικό Κόλπο, την Κασπία Θάλασσα, την Αφρική και περιοχές του Νότιου Ειρηνικού. Η εντεινόμενη ιμπεριαλιστική επιθετικότητα και το βάθεμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων πολλαπλασιάζουν τις εστίες πολέμου αλλά και τον κίνδυνο γενικευμένων συγκρούσεων σε περιφερειακό και διεθνές επίπεδο, όπως δείχνουν τα γεγονότα στην Ουκρανία, στην Ανατολική Μεσόγειο, στη Μέση Ανατολή κ.ά.
Οι δυσκολίες στη διαχείριση του καπιταλισμού, ιδιαίτερα στη φάση της κρίσης, ενισχύουν την επιθετικότητα του κεφαλαίου και των πολιτικών του εκπροσώπων. Δυναμώνει ο αυταρχισμός, η κρατική καταστολή, ο αντικομμουνισμός, ο αστικός εθνικισμός και σοβινισμός. Αφαιρούνται δημοκρατικά δικαιώματα. Αντιδραστικοποιούνται συνολικά τα αστικά πολιτικά συστήματα, δυναμώνουν οι μανούβρες και οι προσπάθειες για τη θωράκιση της εξουσίας των μονοπωλίων. Σε αυτό το πλαίσιο και ενόσω το εργατικό επαναστατικό κίνημα δεν έχει περάσει στην αντεπίθεση, επανεμφανίζονται ή και ενδυναμώνονται φασιστικές δυνάμεις και τάσεις οι οποίες αξιοποιούνται στο έπακρο από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.
Πολλά κόμματα προειδοποίησαν ότι τα βάσανα των εργαζομένων δεν πρόκειται να σταματήσουν ούτε στη φάση της -αναιμικής όπως διαφαίνεται - καπιταλιστικής ανάπτυξης που θα ακολουθήσει την ύφεση. Η συζήτηση και οι αντιπαραθέσεις για την "ανάκαμψη" στα δυο μεγάλα ιμπεριαλιστικά κέντρα (ΗΠΑ και ΕΕ) δεν αφορά στην κατάσταση της εργατικής τάξης και των λαϊκών μαζών αλλά στην άνοδο της κερδοφορίας του κεφαλαίου. Ανεξάρτητα από τη μορφή της αστικής διαχείρισης, ο στόχος παραμένει η αύξηση του ποσοστού κέρδους μέσω της έντασης του βαθμού εκμετάλλευσης και της μεγαλύτερης συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης του κεφαλαίου.

Αναγκαιότητα η ισχυροποίηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων και του ταξικού εργατικού κινήματος

Σημειώθηκε η αναγκαιότητα ισχυροποίησης των Κομμουνιστικών και εργατικών κομμάτων πρώτα και κύρια στους τόπους δουλειάς, της αυτοτελούς παρέμβασής τους, της ενίσχυσης του ταξικού εργατικού κινήματος. Η ανάγκη για ακόμη πιο αποφασιστική παρέμβαση στους εργατικούς και λαϊκούς αγώνες για τα εργασιακά, κοινωνικά, δημοκρατικά και κυριαρχικά δικαιώματα, όπως και για την άνοδο της οργάνωσης της εργατικής τάξης, την προώθηση των συμμαχιών της με άλλα λαϊκά στρώματα, την ξεχωριστή φροντίδα για τους νέους, τις γυναίκες, τους μετανάστες.
Σημειώθηκε επίσης η ανάγκη έντασης της ιδεολογικής πάλης ενάντια στην αστική ιδεολογία. Η αποφασιστική αντιμετώπιση του φασισμού που τον γεννάει το καπιταλιστικό εκμεταλλευτικό σύστημα, την απομόνωση των φασιστικών, αντιδραστικών κομμάτων από το οργανωμένο εργατικό, λαϊκό κίνημα.

Διαφορετικές στρατηγικές προσεγγίσεις

Στη 16η Διεθνή Συνάντηση συνεχίστηκε η συζήτηση γύρω από τις διαφορετικές στρατηγικές προσεγγίσεις που υπάρχουν ανάμεσα στα Κομμουνιστικά κι εργατικά κόμματα για την πάλη για το σοσιαλισμό, για τα κριτήρια και την κατεύθυνση της πολιτικής των συμμαχιών, για τη στάση τους απέναντι στις περιφερειακές καπιταλιστικές διακρατικές ενώσεις, για την κατεύθυνση της πολιτικής πρότασης των κομμουνιστών, για το χαρακτήρα και το ρόλο της εργατικής εξουσίας.
Ορισμένα κόμματα, περιορίζουν τον ιμπεριαλισμό μόνο στις ΗΠΑ, κι όπως τόνισαν αρκετά ΚΚ, δεν παίρνουν υπόψη συνολικά το διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα και τις ενώσεις του, τις πολύπλευρες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις και ανταγωνισμούς που προκαλούν νέες επεμβάσεις και πολέμους, σε πολλές περιοχές του κόσμου, κάνοντας υπαρκτό τον κίνδυνο ενός πιο γενικευμένου ιμπεριαλιστικού πολέμου.
Το ίδιο ισχύει για τη θέση περί "Πολυπολικού" κόσμου, που εκθειάζεται από ορισμένα κόμματα και η οποία, όπως σημειώθηκε, δεν παίρνει υπόψη την ταξική ουσία των καπιταλιστικών κρατών και ιδιαίτερα των ισχυρών καπιταλιστικών κρατών που παρεμβαίνουν στη διεθνή σκηνή με κριτήριο τα συμφέροντα των δικών τους μονοπωλίων και δεν μπορούν βεβαίως να εκφράσουν τα λαϊκά συμφέροντα.
Ορισμένα κόμματα επίσης εξακολουθούν να διατηρούν και λαθεμένες απόψεις για τις πραγματικές αιτίες και την ουσία της καπιταλιστικής κρίσης, ενώ το ΚΚΕ κι άλλα κόμματα μίλησαν για καπιταλιστική κρίση υπερσυσσώρευσης, υπερπαραγωγής κεφαλαίου που εκφράζει την όξυνση της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού.
Επιπλέον, το ΚΚΕ και σημαντικός αριθμός άλλων κομμάτων κατέδειξαν στις τοποθετήσεις τους πως τα περί "νεοφιλελευθερισμού", τα οποία χρησιμοποιούνται λαθεμένα, περιορίζουν την κριτική στη μια από τις δύο βασικές διαχειριστικές εκδοχές, με αποτέλεσμα την αθώωση της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης, του ταξικού, αντιλαϊκού χαρακτήρα του καπιταλισμού και των οικονομικών νόμων που τον διαπερνούν.

Σχετικά με τη Λατινική Αμερική

Ιδιαίτερη ήταν η συζήτηση για τις εξελίξεις στη Λατινική Αμερική, τις "προοδευτικές κυβερνήσεις", τις Διακρατικές Ενώσεις, που συγκροτούνται. Γι' αυτά τα ζητήματα υπήρξαν διαφορετικές θέσεις για την ταξική ουσία της οικονομικής βάσης, το ρόλο των μονοπωλίων, τον ταξικό χαρακτήρα του κράτους, της αστικής εξουσίας, τη θέση που έχουν τα καπιταλιστικά κράτη και οι ενώσεις στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα κ.ά. Η αντίληψη του "προοδευτισμού" αλλά και η ανάλυση που ωραιοποιεί το χαρακτήρα των διακρατικών ενώσεων, αποτελεί φορέα προώθησης της οπορτουνιστικής θέσης περί "εξανθρώπισης" του καπιταλισμού, που καταλήγει στην ουτοπία περί εκδημοκρατισμού του αστικού κράτους, αλλά και του λεγόμενου "σοσιαλισμού του 21ου αιώνα".
Το ΚΚΕ κι άλλα κόμματα διατύπωσαν την εκτίμηση πως είναι λαθεμένη η αντίληψη που διακατέχει κάποια κόμματα για το "ενδιάμεσο στάδιο" ανάμεσα στον καπιταλισμό και το σοσιαλισμό, μιας κι έτσι η λύση για τα προβλήματα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, η ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών αναζητιέται μάταια στο έδαφος του καπιταλισμού. Κάτι τέτοιο, όπως υπογραμμίστηκε, επιδρά αρνητικά στην πάλη για το σοσιαλισμό, στη διεκδίκηση της εργατικής εξουσίας για την επίλυση της βασικής αντίθεσης κεφαλαίου - εργασίας. Η πάλη αυτή με συνέπεια, χωρίς "σταδιοποίηση" όχι μόνο δεν εμποδίζει τον καθημερινό αγώνα για επιμέρους κατακτήσεις και ανακούφιση των εργαζομένων αλλά αντίθετα τον ενισχύει και τον ενδυναμώνει από επικίνδυνες αυταπάτες και στρατηγικές ενσωμάτωσης στα όρια της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Μέτωπο στον οπορτουνισμό

Το ΚΚΕ κι άλλα κόμματα πρόβαλαν την αναγκαιότητα της αντιπαράθεσης με τη σοσιαλδημοκρατία και την ενδυνάμωση του ιδεολογικού - πολιτικού μετώπου στον οπορτουνισμό. Τόνισαν ότι μόνο ο σοσιαλισμός, ο οποίος έχει νομοτέλειες και δεν μπορεί να συγχέεται με αστικές εκλογικές διαδικασίες, αποτελεί την πραγματική εναλλακτική απάντηση υπέρ των εργαζομένων που βιώνουν οδυνηρές συνέπειες από τον καπιταλισμό, τις κρίσεις και τους πολέμους που προκαλεί. Μόνο ο σοσιαλισμός δίνει διέξοδο από την κρίση και απάντηση στις διευρυνόμενες κοινωνικές λαϊκές ανάγκες.
Οπως τονίστηκε σ' αυτήν την κατεύθυνση πρέπει να αναδεικνύονται οι θετικές εμπειρίες κι οι κατακτήσεις από την οικοδόμηση του σοσιαλισμού και τη σημασία τους για τους λαούς, ενώ παράλληλα να αντληθούν διδάγματα από λάθη, παρεκκλίσεις και παραμορφώσεις που ήταν σε αντίθεση με τις βασικές αρχές και νομοτέλειες οικοδόμησης του σοσιαλισμού.
Βεβαίως, οι διαφορετικές προσεγγίσεις σε σοβαρά ζητήματα απαιτούν πάρα πέρα, διεξοδική συζήτηση. Αυτό δεν εμπόδισε τη Διεθνή Συνάντηση και φέτος, όπως κάθε χρόνο, να καταλήξει σε άξονες για κοινές και συγκλίνουσες δράσεις και πρωτοβουλίες των Κομμουνιστικών κι εργατικών κομμάτων για τον επόμενο χρόνο για τη στήριξη των εργατικών αγώνων για τα εργασιακά, κοινωνικά, δημοκρατικά δικαιώματα των εργαζομένων, ενάντια στον αντικομμουνισμό, ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, για την 70η επέτειο της Νίκης κατά του φασισμού κ.ά., που περιγράφονται συγκεκριμένα στο Κείμενο των Κοινών Δράσεων».

Ποια ανάπτυξη με «επεκτατικό μείγμα»; Το παράδειγμα της Ιαπωνίας

Ποια ανάπτυξη με «επεκτατικό μείγμα»; Το παράδειγμα της Ιαπωνίας

Τα χαμόγελα του πρωθυπουργού της Ιαπωνίας, αριστερά στη φωτογραφία, σε συνάντησή του με τον πρωθυπουργό της Αυστραλίας τον Ιούλη του 2014, τώρα έχουν παγώσει από την επιστροφή της οικονομίας σε κρίση

Η καπιταλιστική οικονομία της Ιαπωνίας βαδίζει σε ύφεση. Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της ιαπωνικής κυβέρνησης, μετά τη μείωση του ΑΕΠ κατά 7,3% το δεύτερο τρίμηνο του 2014, ήρθε νέα μείωση του ΑΕΠ κατά 1,6% το γ' τρίμηνο. Ετσι, η ιαπωνική οικονομία μπήκε για τρίτη φορά σε ύφεση από την εκδήλωση της παγκόσμιας οικονομικής καπιταλιστικής κρίσης, το 2008, παρά το ότι η ιαπωνική κυβέρνηση, αλλά και η κεντρική τράπεζα πήραν πρωτοφανή μέτρα στήριξης της οικονομίας. Τα στοιχεία για το ιαπωνικό ΑΕΠ αιφνιδίασαν τους επενδυτές, γιατί η μέση πρόβλεψη των αναλυτών εκτιμούσε ανάπτυξη του ιαπωνικού ΑΕΠ κατά 2,2%. Η κυβέρνηση ήταν έτοιμη να προωθήσει και νέο πακέτο στήριξης της οικονομίας, μιλώντας για πρόγραμμα 3 τρισ. γεν (πάνω από 20 δισ. ευρώ).
Τα αστικά ΜΜΕ μιλούν για χτύπημα στην πολιτική της ιαπωνικής κυβέρνησης και στον πρωθυπουργό, γιατί δεν έφερε αποτελέσματα ανάκαμψης. Εκτιμούν, επίσης, ότι η αύξηση των μισθών αναλογικά ήταν μικρότερη από την άνοδο στις τιμές των εμπορευμάτων λαϊκής κατανάλωσης, που είναι πολύ μεγαλύτερες λόγω του φόρου κατανάλωσης. Οι οικονομολόγοι εκτιμούν ότι για τη νέα βουτιά του ΑΕΠ ευθύνεται η αύξηση του φόρου κατανάλωσης στο 8% από 5%, που είχε στόχο την άντληση φορολογικών εσόδων για τη μείωση του χρέους της χώρας, το οποίο αγγίζει το 230% του ΑΕΠ και είναι το υψηλότερο μεταξύ των ανεπτυγμένων καπιταλιστικών οικονομιών.
Ετσι, λοιπόν, ο Ιάπωνας πρωθυπουργός αποφάσισε να προχωρήσει σε πρόωρες εκλογές.

Ανησυχίες

Η οικονομία της Ιαπωνίας είναι η τρίτη μεγαλύτερη καπιταλιστική οικονομία στον κόσμο. Οι ανησυχίες που εκφράζονται για την πορεία της σε νέα οικονομική κρίση συνδέονται με τις ανησυχίες για την εξέλιξη της παγκόσμιας καπιταλιστικής οικονομίας. Θα ρωτήσει κάποιος. Γιατί αυτή η σύνδεση; Μα επειδή η καπιταλιστική διεθνοποίηση είναι τόσο βαθιά, η διαπλοκή των καπιταλιστικών οικονομιών μεταξύ τους με χίλια δύο νήματα τόσο σφιχτή, που ένα «φτέρνισμα» σε μια ισχυρή οικονομία το λιγότερο που μπορεί να φέρει είναι «βαρύ κρυολόγημα» σε άλλες. Αν συνδυαστεί, επίσης, και έτσι είναι, με το γεγονός ότι η κρίση δεν έχει ξεπεραστεί ούτε στην Ευρωζώνη, ενώ υπάρχει επιβράδυνση σε μια σειρά ισχυρές καπιταλιστικές οικονομίες, (π.χ. Βραζιλία, Ρωσία), ακόμη και στην Κίνα, τότε το «κρυολόγημα» μπορεί να είναι και «βαριά πνευμονία», δυσκολεύοντας αρκετά την προσπάθεια του κεφαλαίου για έξοδο από την παγκόσμια καπιταλιστική οικονομική κρίση, σε όφελός του, βεβαίως. Η αλληλεξάρτηση των καπιταλιστικών οικονομιών αποτελεί έναν παράγοντα επίδρασης στην εξέλιξή τους, άρα και συμβολής στην κρίση. Αν και το παράδειγμα δεν είναι το πλέον χαρακτηριστικό, εντούτοις η ανακοίνωση της νέας πτώσης του ΑΕΠ στην Ιαπωνία έριξε και τις τιμές στα διεθνή χρηματιστήρια.

Οι προσδοκίες ...

Στα μέσα του 2013, τα αστικά ΜΜΕ σε όλο τον κόσμο υποδέχονταν τις παρεμβάσεις της ιαπωνικής κυβέρνησης ως εξής: «Οι αγορές αντέδρασαν θεαματικά στην ανακοίνωση του Διοικητή της Κεντρικής Τράπεζας της Ιαπωνίας ότι "εξαπολύει" επιθετική πολιτική ρευστότητας. Η ιαπωνική Κεντρική Τράπεζα διπλασιάζει το ύψος των ομολόγων που θα αγοράζει κάθε μήνα σε 61,4 δισεκατομμύρια, με στόχο να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη και να "ανεβάσει" τον πληθωρισμό στο 2% τα επόμενα δύο χρόνια. Η ανακοίνωση προκάλεσε νέα "βουτιά" του γιεν και ράλι στο χρηματιστήριο του Τόκιο». Η "βουτιά" του γιεν εκτιμούνταν στα θετικά αποτελέσματα αυτής της πολιτικής, αφού ενίσχυε τις εξαγωγές.
Την ίδια ώρα, τα ρεπορτάζ έδιναν επίσης την εξής εικόνα, επικροτώντας αυτήν την πολιτική, αφού ανέμεναν ανάκαμψη για την καπιταλιστική οικονομία της Ιαπωνίας. Υπήρχε βλέπεις και η διαπάλη για τα μείγματα διαχείρισης και στις συζητήσεις διεθνώς η πλειοψηφία των οικονομολόγων στρέφονταν κατά της πολιτικής της Γερμανίας και της Ευρωζώνης.
Ελεγαν, λοιπόν: «Η Κεντρική Τράπεζα της Ιαπωνίας έχει διπλασιάσει την ποσότητα του χρήματος που "ρίχνει" στην ιαπωνική οικονομία.
Το γιεν συνεχίζει τη ραγδαία του πτώση: έσπασε και το φράγμα των 102 δολαρίων και βρέθηκε στα χαμηλότερα επίπεδα των τελευταίων τεσσεράμισι μηνών.
Οι εξαγωγές από τη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου γίνονται όλο και πιο ισχυρές.
Χάρη σε όλα αυτά, η ιαπωνική οικονομία "απογειώνεται". Το πρώτο τρίμηνο του έτους η ανάπτυξη "έπιασε" 3,5%, μετά από ανάπτυξη 1% το τελευταίο τρίμηνο του 2012 και έξι μήνες ύφεσης.
"Κοιτάζοντας κανείς τους παράγοντες που στηρίζουν την ανάπτυξη, διαπιστώνει ότι η μισή οφείλεται σε δημόσια ζήτηση, όπως δημόσια έργα και κρατικές δαπάνες. Αυτό είναι ανησυχητικό και δείχνει ότι η ιαπωνική οικονομία δεν έχει βρει ακόμα το δρόμο της", επισημαίνει ο οικονομολόγος Τακούζι Οκούμπο.
Η ανάπτυξη στην Ιαπωνία αποδεικνύει ότι τα δύο βέλη στη φαρέτρα του πρωθυπουργού Αμπε βρήκαν στόχο: Το πακέτο δημοσίων δαπανών ύψους 100 δισεκατομμυρίων ευρώ που ανακοίνωσε μόλις ανέλαβε τα καθήκοντά του και η αλλαγή πολιτικής που επέβαλε στην Κεντρική Τράπεζα, αντικαθιστώντας τον Πρόεδρό της» («EURONEWS»).

Το «Αμπενόμικς» στο βρόντο...

Επίσης, η ιαπωνική κυβέρνηση έκανε άμεση παρέμβαση τόνωσης της οικονομίας. Ο Αμπε έλεγαν τα αστικά ΜΜΕ είναι πατέρας του οικονομικού μείγματος που έχει βαφτιστεί «Αμπενόμικς» και περιλαμβάνει αύξηση των δημόσιων δαπανών και εκτύπωση χρήματος από την κεντρική τράπεζα, προκειμένου να καταπολεμηθεί ο παγιωμένος αποπληθωρισμός που πνίγει την οικονομική δραστηριότητα. Αυτός είναι ο πυρήνας της «νεοκεϊνσιανής» πολιτικής διαχείρισης. Ας τη δούμε μέσα από ρεπορτάζ του «EURONEWS».
«Πακέτο τόνωσης της οικονομίας ύψους 117 δισ. δολαρίων ενέκρινε η κυβέρνηση της Ιαπωνίας, σε μια προσπάθεια να δώσει ώθηση στην ανάπτυξη.
Μεταξύ άλλων, το πακέτο θα αξιοποιηθεί για δημόσια έργα και δανειακή ενίσχυση μικρών επιχειρήσεων.
"Αναγνωρίζω πως η δημοσιονομική πειθαρχία είναι πολύ σημαντική. Στόχος μου είναι να επιστρέψω το πρωτογενές ισοζύγιο σε κερδοφορία. Χωρίς οικονομική ανάπτυξη, όμως, δεν υπάρχει ελπίδα για το μέλλον της Ιαπωνίας", δήλωσε ο πρωθυπουργός Σίνζο Αμπε.
Αρκετές από τις νέες επενδύσεις θα κατευθυνθούν προς την πληγείσα Φουκουσίμα αλλά και για έργα προστασίας από φυσικές καταστροφές. Η ιαπωνική κυβέρνηση υπολογίζει πως με τον τρόπο αυτό η οικονομική ανάπτυξη θα ενισχυθεί κατά 2%, ενώ παράλληλα θα δημιουργηθούν 600.000 νέες θέσεις εργασίας».
Ακόμη, η κυβέρνηση του Σίνζο Αμπε δεν έμεινε μόνον σ' αυτά, αλλά εφάρμοζε μέτρα με στόχο την αύξηση των εισοδημάτων κατά 3% ετησίως. Ελεγε: «Για να γυρίσουμε από δύο δεκαετίες στασιμότητας (σ.σ. η καπιταλιστική οικονομία της Ιαπωνίας για 20 χρόνια κινούνταν μεταξύ κρίσης και ύφεσης, τα περισσότερα χρόνια το ΑΕΠ ήταν στάσιμο), σε μία δεκαετία ανάπτυξης χρειαζόμαστε τόλμη, ανοιχτούς ορίζοντες, καινοτομία και δράση. Με το παρόν σχέδιο ανάπτυξης θα αλλάξουμε το πρόσωπο της ιαπωνικής οικονομίας». Επίσης, προωθούσε μέτρα όπως η δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών (ΕΟΖ) για την προσέλκυση επενδύσεων, πλήρους απελευθέρωσης της αγοράς ηλεκτρικού και μεγαλύτερης ευελιξίας στα συνταξιοδοτικά ταμεία, για να επενδύουν σε μετοχές και άλλα χρηματιστηριακά προϊόντα.

Τα δύο μείγματα και η σικέ διαπάλη

Δεν ήταν μόνο η ιαπωνική κυβέρνηση που προσδοκούσε καπιταλιστική ανάπτυξη με μείγμα «νεοκεϊνσιανής διαχείρισης». Ηταν και η πλειοψηφία των διεθνών αστικών οικονομικών επιτελείων που εκθείαζαν την οικονομική πολιτική Αμπε, γιατί ήταν «επεκτατική», με δημοσιονομική χαλάρωση και μεγάλες κρατικές παρεμβάσεις όπως φαίνεται από τα παραδείγματα που αναφέραμε πιο πάνω, παρά το μεγάλο χρέος της Ιαπωνίας. Την πρόβαλλαν, μάλιστα, σε αντιδιαστολή με την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική διαχείρισης της κρίσης της Ευρωζώνης και ιδιαίτερα της Γερμανίας. Αυτό το μείγμα πολιτικής υποστηρίζει μετά μανίας και ο ΣΥΡΙΖΑ, προβάλλοντας την ανάγκη για: Δημοσιονομική χαλάρωση για να υπάρξει ρευστότητα στην αγορά, δημόσιες επενδύσεις, ενίσχυση των υγιών επιχειρηματιών, γι' αυτό χρειάζεται μείωση του χρέους και αλλαγή του τρόπου αποπληρωμής του.
Μόνο που τόσο η Ευρωζώνη με την αυστηρή δημοσιονομική πολιτική όσο και η Ιαπωνία με τη «νεοκεϊνσιανή», οδεύουν σε νέα οικονομική κρίση μετά από μια υποτυπώδη ανάκαμψη. Με διαφορετικά μείγματα διαχείρισης της κρίσης και οι δύο καπιταλιστικές οικονομίες, πάσχιζαν την έξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου, αλλά δεν τα κατάφεραν.
Η εξέλιξη της καπιταλιστικής οικονομίας της Ιαπωνίας είναι χαρακτηριστική από την άποψη ότι καταρρίπτει τους μύθους, ότι μόνο το μείγμα αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής οδηγεί σε ύφεση, ενώ το επεκτατικό μείγμα πολιτικής διαχείρισής της οδηγεί στο ξεπέρασμά της, μιλώντας πάντα για ξεπέρασμα σε όφελος του κεφαλαίου. Αποκαλύπτει ότι ούτε ο «νεοκεϊνσιανισμός» με τη χαλαρή πολιτική τόνωσης της οικονομίας, με την κρατική παρέμβαση, μπορεί πάντα να δίνει ώθηση σε καπιταλιστική ανάκαμψη.
Αρα η «νεοκεϊνσιανή» πολιτική διαχείρισης της κρίσης δεν είναι πανάκεια, δεν είναι «το φάρμακο», όπως επιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ, για την αντιμετώπισή της, καλώντας μάλιστα την εργατική τάξη, τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα να συνταχτούν μ' αυτήν την πολιτική να την υιοθετήσουν, ενισχύοντας τον ΣΥΡΙΖΑ να αναδειχτεί σε κυβέρνηση, ενισχύοντας, δηλαδή, τους καπιταλιστές ως μοχλό που θα λύσει και δικά τους προβλήματα.
Από την άλλη μεριά, αποκαλύπτει ότι η εξέλιξη της καπιταλιστικής οικονομίας με τους δικούς της νόμους δεν μπορεί να ξεπερνά οριστικά τις οικονομικές κρίσεις με καμιά πολιτική διαχείρισης. Η Ιαπωνία είναι ένα παράδειγμα, ισχυρής μάλιστα καπιταλιστικής οικονομίας, η οποία και πριν από δυο δεκαετίες επεχείρησε πάλι με παρόμοια πολιτική διαχείρισης να ξεπεράσει τη στασιμότητα της οικονομίας, γι' αυτό και το μεγάλο χρέος της, χωρίς όμως αποτέλεσμα. Η οικονομική κρίση καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις με πρώτη απ' όλες την εργατική δύναμη, αλλά και καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Για να περάσει στην ανάκαμψη πρέπει να καταστρέψει τόσο που να υπάρξουν περιθώρια επενδύσεων. Η πολιτική της ελεγχόμενης καταστροφής, τέτοια είναι στην ουσία τους και τα δύο μείγματα, άντε να οδηγήσουν σε μικρή ανάκαμψη, που θα φέρει γρήγορα με βάση τις εξελίξεις νέα κρίση. Βεβαίως, οι δραματικές απώλειες για την εργατική τάξη, το λαό, δεν αναπληρώνονται, ενώ η νέα κρίση φέρνει και νέες.

Διέξοδος για το λαό

Να γιατί λέμε: Διέξοδος από την κρίση σε όφελος της εργατικής τάξης και των συμμάχων της, μόνο με την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και την εργατική λαϊκή εξουσία για την κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής, δηλαδή την οικοδόμηση του σοσιαλισμού, μπορεί να δοθεί. Και σ' αυτήν τη ρότα, η ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος, η λαϊκή συμμαχία, με περιεχόμενο και προσανατολισμό την αντιμονοπωλιακή, αντικαπιταλιστική πάλη, η αποφασιστική ενίσχυση του ΚΚΕ μπορεί να βάζει εμπόδια, να αποσπά κατακτήσεις.

Λ.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Με στήριξη του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού το αιματοκύλισμα

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Με στήριξη του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού το αιματοκύλισμα

Ο Ουκρανός Πρόεδρος Ποροσένκο σε θερμή αγκαλιά με τον Αμερικανό αντιπρόεδρο Μπάιντεν την Παρασκευή στο Κίεβο

Το αιματοκύλισμα στην Ουκρανία συνεχίζεται, με τη λεγόμενη εκεχειρία της 5ης του Σεπτέμβρη να έχει ακυρωθεί στην πράξη, αφού από τότε οι νεκροί έχουν ξεπεράσει τους 1.000. Συνολικά, οι νεκροί είναι πάνω 5.000 από την έναρξη της λεγόμενης αντιτρομοκρατικής επιχείρησης, την οποία ξεκίνησε η αντιδραστική κυβέρνηση του Κιέβου, ενάντια στις ανατολικές περιοχές του Ντονμπάς (Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ) που αντιστάθηκαν μετά την πραξικοπηματική ανατροπή, το Φλεβάρη, της προηγούμενης αστικής κυβέρνησης του Β. Γιανουκόβιτς με την επέμβαση των ΗΠΑ και ΕΕ και την ανάδειξη στην κυβέρνηση των εθνικιστικών και φασιστικών δυνάμεων.
Και μέσα στη βδομάδα έγιναν συγκρούσεις και βομβαρδισμοί από την πλευρά των ουκρανικών στρατιωτικών δυνάμεων σε χωριά και πόλεις του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, ενώ υπήρξαν και απώλειες στρατιωτών στις μάχες αυτές. Την ίδια ώρα, ταυτόχρονα, φάνηκε και η προσπάθεια από την πλευρά της ουκρανικής κυβέρνησης για την επανέναρξη νέων διαπραγματεύσεων, που μένει να φανεί εάν τελικά θα προχωρήσουν. Ωστόσο, έγιναν φανερές και διαφοροποιήσεις, σχετικά με τη σύνθεση των συνομιλητών στο τραπέζι του διαλόγου. Είναι φανερή η προσπάθεια να ενοχοποιηθεί η Ρωσία ως αυτή που δεν τηρεί τη συμφωνία του Μινσκ, ενώ την Παρασκευή κατηγορήθηκε επίσης ότι «χτύπησε» από το έδαφός της προς το έδαφος της Ουκρανίας στην περιοχή του Λουγκάνσκ. Η Ρωσία, ωστόσο, αρνείται ότι εμπλέκεται στη σύγκρουση και θεωρεί ότι αυτή είναι υπόθεση της Ουκρανίας και των διοικήσεων των ανατολικών περιοχών που δίκαια αγωνίζονται για τα δικαιώματά τους. Χαρακτηριστική ήταν και η απάντηση που έδωσε ο Πρόεδρος της Ρωσίας Βλαντιμίρ Πούτιν, όταν ρωτήθηκε, με σαφή υπαινιγμό, πού βρίσκουν οι ρωσόφωνοι πολιτοφύλακες όπλα, ο οποίος αρνήθηκε ότι τα προμηθεύει η Ρωσία, αλλά είπε ότι «όποιος αγωνίζεται για το δίκιο του μπορεί να βρει όπλα».

Επίσκεψη Μπάιντεν στο Κίεβο

Την Παρασκευή, βρέθηκε στην ουκρανική πρωτεύουσα ο Αμερικανός αντιπρόεδρος των ΗΠΑ Τζο Μπάιντεν, για να εκφράσει τη στήριξη της χώρας του και στην αντιδραστική πεντακομματική κυβέρνηση της Ουκρανίας που θα σχηματιστεί έως τις 7 Δεκέμβρη. Ο Μπάιντεν στις συναντήσεις με τον Πρόεδρο, Πέτρο Ποροσένκο, και τον πρωθυπουργό, Αρσένι Γιατσενιούκ, με το γνωστό κυνισμό και την υποκρισία των ευρωντλαντικών ιμπεριαλιστών, καταδίκασε τη συμπεριφορά της Ρωσίας, ως «κατάφωρη παραβίαση των θεμελιωδών αρχών της διεθνούς τάξης», λέγοντας για την απόσπαση της Κριμαίας από την Ουκρανία ότι «είναι πολύ απλά απαράδεκτο τον 21ο αιώνα οι χώρες να προσπαθούν να ξαναγράψουν με τη βία τα σύνορα της Ευρώπης (...) ή να επεμβαίνουν στρατιωτικά επειδή δεν τους αρέσει μια απόφαση που έλαβε η γειτονική τους χώρα» και συμπλήρωσε ότι «η Ρωσία θα αντιμετωπίσει μεγαλύτερο τίμημα και μεγαλύτερη απομόνωση» και κάλεσε τον Ρώσο Πρόεδρο να κάνει αυτό που συμφώνησε, αναφερόμενος στη συμφωνία του Μινσκ.
Τέτοια υποκρισία! Οταν είναι οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, που διαμέλισαν και διαλύουν χώρες για τα συμφέροντα των μονοπωλιακών τους ομίλων. Μιλάει επίσης για επέμβαση στην Ουκρανία, όταν οι δυνάμεις αυτές επενέβησαν σε αυτήν, ανεξάρτητα από τις διαφοροποιήσεις που υπήρξαν στην αρχή, και με δεδομένο ότι η παρέμβαση των ΗΠΑ αποδεδειγμένα αποτέλεσε τη «σφήνα» που πυροδότησε περαιτέρω τα πράγματα. Και αυτό γιατί είναι προφανές ότι επιδίωξε, μέσω της Ουκρανίας, να υπάρξει ρήγμα στις σχέσεις της Ρωσίας με χώρες της ΕΕ, πρωτίστως τις ισχυρές χώρες (Γερμανία, Γαλλία, Βρετανία, Ιταλία), ώστε στο κενό που θα προκύψει να αναπτυχθούν τα αμερικανικά μονοπώλια σε διάφορους τομείς, στην Ενέργεια πρώτα από όλα, αλλά όχι μόνο.
Ο Μπάιντεν, επίσης, υποσχέθηκε πολύμορφη «βοήθεια» στην Ουκρανία, αποστολή και των λεγόμενων Ρeace Corps (Σώματα Ειρήνης) που υποτίθεται ότι είναι μια ανεξάρτητη ομοσπονδιακή υπηρεσία των ΗΠΑ που έχει εθελοντές, οι οποίοι προσφέρουν ανθρωπιστική βοήθεια σε χώρες που την έχουν ανάγκη. Δεσμεύτηκε, επίσης, για οικονομική βοήθεια, εφόσον βεβαίως προχωρήσουν οι απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, δηλαδή φιλομονοπωλιακά αντιλαϊκά μέτρα και βεβαίως μέτρα που θα διευκολύνουν τη διείσδυση των αμερικανικών μονοπωλίων στην ουκρανική αγορά και τους ενεργειακούς πόρους.
Αξίζει να θυμηθούμε ότι στο λεγόμενο ενεργειακό Φόρουμ, που πραγματοποιήθηκε φέτος στα τέλη Ιούνη στο Κίεβο, με κύριο θέμα τη διαφοροποίηση του ενεργειακού εφοδιασμού της Ουκρανίας (με ζητούμενο την απεξάρτηση από τη Ρωσία), τη λεγόμενη αξιοποίηση των μη συμβατικών υδρογονανθράκων, δηλαδή το λεγόμενο σχιστολιθικό αέριο που υπάρχει στην Ουκρανία και την απελευθέρωση της ηλεκτρικής ενέργειας, λαλίστατος ήταν ο πρέσβης των ΗΠΑ, Τζέφρι Πιάτ, δείχνοντας τα πεδία για τα οποία υπάρχει αμερικανικό ενδιαφέρον. Ο συγκεκριμένος διπλωμάτης, που πάσχισε για τη «νίκη της δημοκρατίας» και, μαζί με την υφυπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ, αρμόδια για ζητήματα Ευρώπης, Βικτόρια Νούλαντ, τάιζαν και έδιναν ζεστό τσάι στους «μαχητές του Μαϊντάν - που αυτές τις μέρες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από το όλο εγχείρημα - είχε καλέσει τους Ουκρανούς να ξεχάσουν την «κληρονομιά του παρελθόντος της περιόδου της Σοβιετικής Ενωσης της επιδότησης της Ενέργειας». Γι' αυτόν η Ενέργεια δεν είναι κοινωνικό αγαθό, όπως ήταν κατά τη σοσιαλιστική περίοδο, αλλά εμπόρευμα. Επίσης, λάνσαρε την τεχνογνωσία των αμερικανικών μονοπωλίων στην αναζήτηση κάθε διαθέσιμης πηγής Ενέργειας, με έμφαση στο σχιστολιθικό αέριο, ενώ δεν διέφυγε της προσοχής του η «ανάγκη εκσυγχρονισμού άλλων υποδομών, δηλαδή αγωγών, ηλεκτρικού δικτύου που έχουν εγκαταλειφθεί», κάτι βέβαια που συνέβη τα χρόνια κυρίως της καπιταλιστικής παλινόρθωσης. Ετσι, όμως, είναι οι εκπρόσωποι των μονοπωλίων ...βλέπουν μπροστά. Με τέτοια τεράστια καταστροφή υποδομών που συμβαίνει στις ανατολικές περιοχές, ανοίγονται τεράστιες ευκαιρίες για αυτά, εφόσον τις ελέγξουν τα ίδια και όχι άλλοι ανταγωνιστές. Αυτό είναι και το «ζουμί» από την αντιπαράθεση που ματώνει τον ουκρανικό λαό σε ανατολή και δύση: Ποια μονοπώλια θα επικρατήσουν, αφού η φαγωμάρα γίνεται στο έδαφος του καπιταλισμού. Το «κλειδί» στις εξελίξεις είναι ο λαός να γίνει πρωταγωνιστής και να διεκδικήσει την εξουσία, καταργώντας τους καπιταλιστές που εκμεταλλεύονται το μόχθο του και τον οδηγούν και στη φυσική εξόντωση.

Δ. Κ.

Το πρόσχημα των τζιχαντιστών αξιοποιείται στον ανταγωνισμό συμφερόντων

Το πρόσχημα των τζιχαντιστών αξιοποιείται στον ανταγωνισμό συμφερόντων

Ο Τούρκος πρωθυπουργός, Α. Νταβούτογλου, με τον Μασούντ Μπαρζανί, Πρόεδρο της κουρδικής αυτόνομης περιοχής του Β. Ιράκ

Aλλη μια βδομάδα πέρασε όπου οι οθόνες των τηλεοράσεων της υφηλίου γέμισαν με εικόνες από τα χολιγουντιανής έμπνευσης βίντεο των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» («ΙΚ») στο Ιράκ και τη Συρία και την ανάλογη προτροπή από τα αστικά μέσα ενημέρωσης, απανταχού της Γης, να τελειώνει αυτή «η βαρβαρότητα με τους αποκεφαλισμούς ανθρώπων». Ως τα πιο πρόσφατα θύματα εμφανίζονται ο Αμερικανός πρώην στρατιώτης στο Ιράκ Πίτερ Κάσιγκ, που αργότερα έγινε «νοσοκόμος για να προσφέρει βοήθεια σε Σύρους τραυματίες», και 15 Σύροι αιχμάλωτοι στρατιώτες. Οι δήμιοι τους περνάνε σε παράταξη, οι περισσότεροι με ακάλυπτα τα πρόσωπα, προερχόμενοι από ευρωπαϊκές χώρες, παίρνουν τα μαχαίρια από μια βάση και ως πρόβατα οδηγούν τους κρατούμενους με σκυμμένα κεφάλια στον τόπο της θυσίας. Επίσης, οι αποκαλύψεις για την ταυτότητα των δραστών και άλλα βίντεο, όπως αυτό με τον Γάλλο ισλαμιστή που καλεί σε σφαγές μέσα στη Γαλλία, συνόδευσαν την καθημερινή «ενημέρωση» παγκοσμίως. Ολη αυτή η «επική επέλαση», τους τελευταίους μήνες, των βάρβαρων ισλαμιστών, που θυμίζει ταινίες επιστημονικής φαντασίας με τις εισβολές εξωγήινων, είναι η καλύτερη «τροφή» για τη χειραγώγηση και την υποβολή της μαζικής τρομο-φοβίας ώστε να πιάνει καλύτερα η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα για να νομιμοποιούνται οι επεμβάσεις για τη ...σωτηρία ανθρώπινων ζωών.

Η «ανθρωπιστική» προπαγάνδα

Οχι τυχαία ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα, χαρακτήρισε «απόλυτο κακό» την εκτέλεση του Πίτερ Κάσιγκ (Αμπντούλ Ραχμάν είχε ονομαστεί αφότου ασπάσθηκε τον ισλαμισμό). «Την ώρα που η οργάνωση "Ισλαμικό Κράτος" σκοτώνει αθώους, ανάμεσά τους και μουσουλμάνους, σπέρνει το θάνατο και την καταστροφή, ο Αμπντούλ Ραχμάν προσέφερε ανθρωπιστικό έργο για να σώσει ζωές Σύρων, τραυματισμένων και κατεστραμμένων από τον πόλεμο στη Συρία», είπε με νόημα. Αυτά λέγονται από τον εκπρόσωπο του κράτους που μαζί με άλλα καπιταλιστικά κράτη έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να θεριέψουν τέτοιες εγκληματικές οργανώσεις, προκειμένου να προχωρήσουν τα σχέδιά τους, που αφορούν στην ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής, με τεράστια γεωστρατηγική σημασία, ενεργειακά αποθέματα και σταυροδρόμι των δρόμων του πετρελαίου και του φυσικού αερίου.
Εύλογα, κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος καταλαβαίνει ότι όλος αυτός ο συρφετός των τζιχαντιστών φονιάδων που έχει φτάσει στην περιοχή (με κύρια πύλη εισόδου την Τουρκία) πήγε με τη στήριξη κρατών, εξοπλίστηκε από αυτά (οι σύμμαχες πετρελαιομοναρχίες του Περσικού Κόλπου έπαιξαν καθοριστικό ρόλο) και ήταν κάτι που προωθούνταν με σχέδιο και στόχο την ανατροπή της συριακής κυβέρνησης, η οποία θεωρούνταν εμπόδιο στα ευρύτερα σχέδια. Η επέμβαση στη Συρία πριν από τρία χρόνια, που ήταν η πρόβα για την αντιμετώπιση του μεγαλύτερου εμποδίου του Ιράν, ένωσε τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις στη στήριξη των διαφόρων ισλαμιστών, από τη μήτρα των οποίων βγήκε και το «ΙΚ».
Ολη αυτή η κατάσταση που έχει διαμορφωθεί είναι η καλύτερη ευκαιρία για το «ανακάτεμα της τράπουλας» μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων ώστε τα μονοπώλιά τους να μπουν στο παιχνίδι για το μοίρασμα της πίτας, που άνοιξε με την επέμβαση στο Ιράκ το 2003. Τώρα είναι φανερό ότι οι «ριγμένοι» ζητάνε ξανά την... ευκαιρία τους καθώς τα πράγματα δεν πήγαν ακριβώς όπως τα είχαν σχεδιάσει. Για παράδειγμα, τα αμερικανικά μονοπώλια δεν πήραν το μερίδιο που προσδοκούσαν από το Ιράκ, σε σχέση με άλλα μονοπώλια κρατών που είχαν μικρότερη συμβολή στην επέμβαση, ή κρατών που για τα δικά τους συμφέροντα δεν συμφώνησαν με αυτή, όπως η Ρωσία και η Κίνα, που όμως έχουν μπει στο παιχνίδι για το μοίρασμα της πίτας σε αυτή την περιοχή αλλά και σε πολλές άλλες όπου οξύνεται ο ανταγωνισμός.

Βολικό «πολυεργαλείο» το «ΙΚ»

Το πρόσχημα των τζιχαντιστών έτσι χρησιμοποιείται πολυποίκιλα όπως, για παράδειγμα, για να δικαιολογηθεί η παρουσία των Αμερικανών στο Ιράκ, απ' όπου υποτίθεται ότι θα έφευγαν. Τώρα μένουν και ενισχύονται κατά χιλιάδες ως «εκπαιδευτές» του ιρακινού στρατού για να αντιμετωπιστεί η νέα απειλή. Επίσης και άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως η Γαλλία, η Βρετανία (με παρουσία στην περιοχή λόγω αποικιών παλιότερα), εμφανίζονται πρόθυμες να συμβάλουν στο «συνασπισμό κατά της τρομοκρατίας». Ακόμη, η Γερμανία, επίσης «ριγμένη» στη μοιρασιά, εμφανίζεται ανήσυχη και «ευαίσθητη» για να αντιμετωπιστεί ο «κοινός εχθρός».
Σε αυτούς τους σχεδιασμούς των ευρωατλαντικών ιμπεριαλιστών εμπλέκεται και η ελληνική αστική τάξη με την απόφαση της συγκυβέρνησης για αποστολή στρατιωτικού εξοπλισμού σε κουρδικές δυνάμεις, που έρχεται ως μέρος του σχεδιασμού για αναβάθμιση της στρατιωτικής συνεργασίας Ελλάδας - Ισραήλ, στον ανταγωνισμό της με την τουρκική αστική τάξη, που επίσης παίζει το χαρτί της αναβάθμισης και του προστάτη των μουσουλμάνων. Ο ΥΠΕΞ της Ελλάδας και αντιπρόεδρος της συγκυβέρνησης, Ευ. Βενιζέλος, ήταν ξεκάθαρος στην πρώτη συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου, τον περασμένο Σεπτέμβρη, στη Νέα Υόρκη, όταν είχε πει: «Είναι εθελοντική η συμμετοχή αυτή. Αλλά αντιλαμβάνεστε ότι για το διεθνή και περιφερειακό συσχετισμό δυνάμεων, για την αξιοπιστία της Ελλάδας, για την προστασία των εθνικών συμφερόντων, για να έχουμε ισχυρή θέση στο Κυπριακό, στα Ελληνοτουρκικά, για να μπορούμε να προστατεύσουμε δικά μας θέματα, τα οποία είναι πάντα στον πυρήνα της πολιτικής μας, πρέπει να έχουμε διεθνή αξιοπιστία». Ετσι, αυτοί οι άξονες εμπλέκουν το λαό όλο και πιο πολύ στους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, με ό,τι κινδύνους σημαίνει αυτό.
Από κοντά στον ανταγωνισμό είναι και η καπιταλιστική Ρωσία που κρούει τον κώδωνα ότι αυτό που συμβαίνει στην περιοχή είναι «η πλήρης αποτυχία της περιπέτειας που ξεκίνησαν πρώτοι από όλους οι ΗΠΑ και η Βρετανία χάνοντας οριστικά τον έλεγχο. Διακυβεύεται πλέον η ενότητα του Ιράκ».
Ακριβώς αυτό το στοιχείο, δηλαδή ο διαμελισμός του Ιράκ, αλλά και της Συρίας, που δήθεν ξορκίζουν οι ιμπεριαλιστές, είναι και αυτό που επιδιώκουν με την πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» που μια χαρά εξυπηρετεί το «ΙΚ».

Σημαντική επίσκεψη στο Ιράκ του Τούρκου πρωθυπουργού

Εξάλλου, ένα από τα στοιχεία που ξεχώρισαν στην περιοχή δράσης των τζιχαντιστών, πέρα από τις μάχες, τους συμμαχικούς βομβαρδισμούς και το αιματοκύλισμα που συνεχίζεται είναι αναμφισβήτητα η μετάβαση του Τούρκου πρωθυπουργού, Αχμέτ Νταβούτογλου, στο Ιράκ, όπου επισκέφτηκε τόσο την κεντρική κυβέρνηση στη Βαγδάτη όσο και την Αρμπίλ, την πρωτεύουσα της αυτόνομης κουρδικής περιοχής του Βόρειου Ιράκ.
Ο Νταβούτογλου «προσέφερε τη στρατιωτική βοήθεια της Τουρκίας στο Ιράκ», στη συνάντησή του με τον ομόλογό του, «επίσης σουνίτη», Χάινταρ αλ Αμπάντι, που θα αφορά σε προμήθεια όπλων και εκπαίδευση των μελών της ιρακινής Εθνοφρουράς, που μπορεί να γίνεται στο έδαφος της Τουρκίας. Η Τουρκία, όπως και οι ΗΠΑ - με τις οποίες είχαν αντιπαράθεση για το βαθμό εμπλοκής της στη σύγκρουση στη Συρία - «προσφέρονται» για την εκπαίδευση των Ιρακινών. Επίσης, η επίσκεψη χρησίμευσε για να διαλυθούν κάπως τα σύννεφα στις σχέσεις που προέκυψαν όταν η Τουρκία αγόρασε πετρέλαιο από το κουρδικό Βόρειο Ιράκ, κάτι που η κεντρική κυβέρνηση του Ιράκ - επί πρωθυπουργίας σιίτη Νούρι Αλ, Μάλικι ο οποίος αντικαταστάθηκε - θεώρησε παράνομο. Τώρα φαίνεται ότι με το Βόρειο Ιράκ έχει βρεθεί φόρμουλα συνεννόησης και επομένως και μοιρασιά στα κέρδη, και έτσι η επίσκεψη στο Αρμπίλ και η συνάντηση με τον Πρόεδρο, Μασούντ Μπαρζανί, έγινε χωρίς κανένα απολύτως πρόβλημα. Συζητήθηκε, όπως ανακοινώθηκε, η «ανθρωπιστική βοήθεια στους εκτοπισμένους λόγω της δράσης των τζιχαντιστών». Είχε προηγηθεί η άδεια της Τουρκίας να περάσουν ένοπλοι Κούρδοι στρατιώτες του Βόρειου Ιράκ, «Πεσμεργκά», μέσω της Τουρκίας για να ενισχύσουν τις δυνάμεις που μάχονται στην πόλη Κομπανί της Βόρειας Συρίας. Επίσης, η Τουρκία και οι ΗΠΑ (στην Τουρκία βρέθηκε αυτή τη βδομάδα ο απεσταλμένος του Ομπάμα για το «ΙΚ», στρατηγός εν αποστρατεία Τζ. Αλεν) συζητούν να συμβάλουν στην εκπαίδευση των υποτίθεται «μετριοπαθών» Σύρων αντικαθεστωτικών με απώτερο στόχο την ανατροπή του Προέδρου της Συρίας, Μπασάρ αλ Ασαντ.
Πάντως, ο Τούρκος πρωθυπουργός διαφήμισε τη βοήθεια που προσφέρει στους Σύρους πρόσφυγες, πολλοί από αυτούς Κούρδοι, στους καταυλισμούς μέσα στο τουρκικό έδαφος. Την ίδια ώρα υποσχέθηκε και οικονομική στήριξη με την αγορά πετρελαίου από το Κιρκούκ του Β. Ιράκ. Γίνεται έτσι φανερό ότι στη μοιρασιά του Ιράκ και της ευρύτερης περιοχής μπαίνουν πολλοί παίκτες. Το βέβαιο ωστόσο είναι ότι η επιβίωση και η ευημερία των λαών της περιοχής περνάνε υποχρεωτικά μέσα από την πάλη ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, όποια μορφή και αν παίρνουν, με ό,τι μέθοδο και αν προωθούνται και μέσα από τη δική τους παρέμβαση, χωρίς επιλογή ιμπεριαλιστικού στρατοπέδου, ενάντια στην αστική τάξη και το κεφάλαιο σε κάθε χώρα.

ΣΤΕΛΙΟΣ ΤΑΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ Ο τολμηρός έφηβος του ξεκινήματος του ελληνικού σινεμά

ΣΤΕΛΙΟΣ ΤΑΤΑΣΟΠΟΥΛΟΣ

Ο τολμηρός έφηβος του ξεκινήματος του ελληνικού σινεμά

Στη δίνη μιας εποχής καταιγισμού ιστοριών φουστανέλας, κωμειδυλλίων και ανόητων μελό, ο κομμουνιστής κινηματογραφιστής Στέλιος Τατασόπουλος -ένας από τους 5 που τίμησε η ΤΟ Καλλιτεχνών του ΚΚΕ στο τριήμερο αφιέρωμα στον κινηματογράφο Αλκυονίδα στις 7, 8 και 9/11- έβαλε, με τη ριζοσπαστική, βωβή ταινία του «Κοινωνική σαπίλα» (1931), το σπόρο ενός εθνικού, γι' αυτό προοδευτικού, κινηματογράφου, αναδεικνύοντας τη σήψη του αστικού συστήματος και την οργανωμένη πάλη της εργατικής τάξης.

Ο Τατασόπουλος γεννήθηκε το 1908 στην Κωνσταντινούπολη σε μικροαστική, πολυμελή οικογένεια που, μετά τη Μικρασιατική καταστροφή, ήρθε στην Ελλάδα και εγκαταστάθηκε στην Κηφισιά. Ο Στέλιος σπούδασε στη Βαρβάκειο και την Εμπορική Σχολή αλλά τον κέρδισε η τέχνη. Και χάρη στον πατέρα του, ένθερμο σοσιαλιστή, ο Στέλιος από τα μικράτα του εμφορείται από προοδευτικές ιδέες που τις υπηρετεί με συνέπεια σε όλη του τη ζωή.
Γοητεύεται κυριολεκτικά από την υποκριτική τέχνη και τον κινηματογράφο ιδιαίτερα. Το 1927 ξεκινά σπουδές υποκριτικής στη σχολή «DAG FILM» των αδελφών Γιαζιάδη, οι οποίοι αμέσως τον ξεχωρίζουν για την εμφάνιση, το ταλέντο και τις γνώσεις του και του δίνουν ρολάκια στα φιλμ τους. Το 1929 ο Τατασόπουλος φεύγει για το Παρίσι, φημισμένο για τις κινηματογραφικές του σχολές και στούντιο. Σπουδάζει υποκριτική ως το 1931 στη «Cine Essor». Εκεί γράφει το σενάριο της παρθενικής του ταινίας, «Κοινωνική Σαπίλα», που τον ίδιο χρόνο «γυρίζει» στην Αθήνα. «Εργο κοινωνικής κριτικής, μπορεί να θεωρηθεί το πρώτο στο είδος αυτό», σημειώνει στο βιβλίο «Ελληνικός Κινηματογράφος» η ιστορικός κινηματογράφου Αγλαΐα Μητροπούλου. Η ταινία, όντως πολύ τολμηρή για την εποχή της, καταγγέλλει την αδίσταχτη εκμετάλλευση, την εξαθλίωση των εργαζομένων, τη σωματεμπορία, το εμπόριο ναρκωτικών, τη βία και τους εκβιασμούς σε βάρος των εργατών. Και αυτά σε χρόνια πολιτικά επικίνδυνα, με το «Ιδιώνυμο» του Βενιζέλου σε ισχύ.

Ενας φτωχός φοιτητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών εγκαταλείπει τις σπουδές του λόγω οικονομικών δυσκολιών και αναζητά εργασία. Προσλαμβάνεται ως ηθοποιός σε ένα θίασο. Εκεί γνωρίζει και ερωτεύεται την πρωταγωνίστρια. Οταν εκείνη ενδίδει σε βιομήχανο που της υπόσχεται μέλλον λαμπρό, ο φοιτητής εγκαταλείπει απογοητευμένος το θέατρο. Η φτώχεια θα τον οδηγήσει στις γραμμές του προλεταριάτου, θα γίνει καπνεργάτης για τη ζήση του. Ετσι έρχεται αντιμέτωπος με την ανείπωτη εκμετάλλευση των αφεντικών και συμβάλλει στην ίδρυση του συνδικάτου, ενώ ηγείται στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη, αδιαφορώντας για τις διώξεις. Φυλακίζεται και όταν βγαίνει είναι αποφασισμένος να πολεμήσει την κοινωνική σαπίλα.
Η πρεμιέρα της ταινίας υπήρξε επεισοδιακή. Θα γινόταν στο «Σπλέντιτ», ο αιθουσάρχης όμως ματαίωσε την προβολή από φόβο επιβολής κυρώσεων λόγω «Ιδιώνυμου». Ετσι οι μπομπίνες μεταφέρθηκαν σε αίθουσα στην Κοκκινιά, με τους χωροφύλακες να επιδίδονται σε σωματική έρευνα των θεατών για να προλάβουν δήθεν ταραχές και ένοπλες συμπλοκές. Παρά ταύτα, η ταινία είχε τεράστια επιτυχία, η προβολή της συνεχίστηκε σε διάφορες πόλεις με μεγάλη ανταπόκριση του κοινού της επαρχίας και των λαϊκών συνοικιών. Ηταν το πρώτο φιλμ στην ιστορία του ελληνικού κινηματογράφου που συνδύαζε το μελό με στοιχεία κοινωνικής κριτικής.
Το 1933 ο Τατασόπουλος φεύγει για το Παρίσι και σπουδάζει σκηνοθεσία στη «Cine Essor» ως το 1937. Τα σύννεφα του πολέμου τον αναγκάζουν να επιστρέψει στην Αθήνα το 1939. Ηταν ο πρώτος που σπούδασε κινηματογράφο στο εξωτερικό, ενδεικτικό της σοβαρότητας με την οποία αντιμετώπιζε την τέχνη του. Ηταν ο πρώτος που είδε την τέχνη του σε σχέση με τα κοινωνικά και πολιτικά δρώμενα και είχε την τόλμη να καταγγείλει με το έργο του την κοινωνική κατάσταση και να υπερασπιστεί τις πολιτικές ιδέες και τα ιδανικά του.
Από την αρχή του πολέμου οργανώνεται στην Αντίσταση και μέσα στην Κατοχή ιδρύει το 1943 το Σωματείο Καλλιτεχνών Κινηματογράφου. Στην Απελευθέρωση γυρίζει τα πρώτα Επίκαιρα, που απαθανατίζουν τις τελευταίες μάχες του ΕΛΑΣ. Τα Επίκαιρα αυτά χάθηκαν, όπως και η πρωτότυπη κόπια της ταινίας «Κοινωνική Σαπίλα» που αργότερα έκαψαν οι Χίτες. Μετά τα Δεκεμβριανά ο Τατασόπουλος εξαναγκάζεται να φύγει πάλι στη Γαλλία. Το 1951 επιστρέφει στην Αθήνα και ιδρύει το Συνεταιρισμό Παραγωγής Ταινιών. Η καταλυτική επίδραση του ιταλικού νεορεαλισμού, αλυσιδωτά στον παγκόσμιο κινηματογράφο, γίνεται αφορμή να αναπτυχθούν εθνικές κινηματογραφίες σε πολλές περιφερειακές χώρες.
Ο Τατασόπουλος, με την ταινία του «Μαύρη γη» (1952), επιχειρώντας να αφομοιώσει τη νεορεαλιστική επίδραση, αρθρώνει, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, ένα προσωπικό σινεμά δημιουργού ταινία που, με το «Πικρό ψωμί» (1951) του Γρηγόρη Γρηγορίου, θεωρούνται οι πρώτες νεορεαλιστικές του ελληνικού σινεμά. Ο παλαίμαχος σκηνοθέτης, επίτιμος πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Σκηνοθετών, πέθανε στις 13 Ιουλίου το 2000 σε ηλικία 92 ετών και η κηδεία του έγινε με έξοδα του Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου.
Η Ταινιοθήκη, θέλοντας να τον τιμήσει, συντήρησε και αποκατέστησε την «Κοινωνική Σαπίλα», προκειμένου οι νεότερες γενιές να τον γνωρίσουν και να τον αγαπήσουν...