«Προαγωγός» και «νονός» ο Γ. Λαγός - 01/10/2013

Στην Αχαρνών πια δεν έχουμε ζωή

Βασίλης Κρίτσας

Το μεσημέρι της Παρασκευής η γειτονιά ταρακουνήθηκε από τη σεισμική δόνηση που αναστάτωσε την πρωτεύουσα. Κάτι παιδιά (πίστευαν πως) θα βρουν ασφαλές καταφύγιο στην είσοδο της πολυκατοικίας, για να κάνουν μπάφους. Το βράδυ άλλαξε το σκηνικό, οι ουσίες έμειναν ίδιες, η μορφή της δόνησης άλλαξε μόνο. Ο “Αιγύπτιος” στη γωνία έδειχνε ζωντανά τελικό Κόπα Άφρικα -που βασικά αλλιώς το λένε, αλλά έτσι είναι πιο εύηχο. Και οι τοίχοι πάλλονταν από το πάθος και την ένταση της τηλεόρασης. Πώς μας ενώνει και πώς μας δονεί… Άραγε πώς να λέγεται ο Άραβας Διακογιάννης;

Στο Κόπα Άφρικα, υπάρχουν δύο βασικές κατηγορίες ομάδων-χωρών. Αυτές που είναι στη Σαχάρα και αυτές από την υποσαχάρια Αφρική. Θα μπορούσες να πεις -στα όρια του πολιτικά ορθού- αυτοί που είναι μελαψοί και αυτοί που έχουν ακόμα πιο σκούρο δέρμα -οι μαύροι και οι ακόμα πιο μαύροι. Αίγυπτος, Αλγερία, Τυνησία, Μαρόκο από τη μια. Σενεγάλη, Νιγηρία, Ακτή Ελεφαντοστού, Καμερούν από την άλλη. Προσωπικά, οι δεύτεροι μου είναι μάλλον πιο συμπαθείς, ποδοσφαιρικά μιλώντας, ίσως γιατί αυτό που παίζουν είναι κάτι σαν ποδόσφαιρο, sui generis, ήδη από την εποχή που οι παίκτες του εξωτικού Ζαΐρ δυσκολεύονταν να καταλάβουν τους κανονισμούς στο τείχος και το φάουλ. Μα αφού σφύριξε…

Ο τελικός ήταν Αλγερία-Σενεγάλη και κρίθηκε με μια τρελή καραμπόλα από το δεύτερο λεπτό. Αλλά αν έκρινες από τις φωνές των θεατών στον Αιγύπτιο, το σκορ πρέπει να ήταν διψήφιο, κάτι σαν 12-11. Εκτός κι αν το γύρισαν και έβλεπαν πόλο -ή χάντμπολ.
Βασικά είναι εμπειρία ζωής να δεις έναν αγώνα αφρικανικής ομάδας μαζί τους. Ή ακόμα και να τον ακούσεις από το σπίτι σου, μερικούς ορόφους πιο πάνω. Άναρθρες κραυγές, πανηγυρισμοί, πάθος, ένταση. Και την ίδια στιγμή, το ματς μπορεί να είναι σούπα, μηδέν-μηδέν. Το αποκορύφωμα έρχεται στα μεγάλα ντέρμπι και τα επινίκια, όπως τις προάλλες με τους Αλγερινούς, που το είχαν ξανακάνει στον ημιτελικό. Κλείνει η Αχαρνών, αρχίζουν τραγούδια, χοροί, νταούλια και ζουρνάδες (για τις αγορές), αλαλαγμοί. Η γειτονιά ζει μέρες που είχε να δει από το Ευρωμπάσκετ του 87′ και το EURO του 04′. Που ήταν χρονιά μεταίχμιο για την αλλαγή της φυσιογνωμίας της…
Σκέψου τις εικόνες και πώς θα βράζουν από μέσα τους, οι φασίστες, που είχαν πρωτοβγεί μαζικά παγανιά στο EURO της Πορτογαλίας, και θέλουν θριάμβους και πανηγύρια μόνο για Έλληνες. Και τώρα τους ξενίζουν αυτοί οι ξένοι από την Αφρική, εκτός κι αν παίζουν με το δικό μας εθνόσημο ή φτάσουν στο ΝΒΑ, οπότε αλλάζει το πράγμα και φουσκώνουν τα στήθη από περηφάνια.
Εδώ στη γειτονιά, υπάρχουν αρκετοί Έλληνες που ζουν μαύρη ζωή, και οι “μαύροι” από την Αφρική, που ζουν ακόμα πιο μαύρη ζωή και η βασική “αξία χρήσης” τους είναι να νιώθουν οι ντόπιοι καλύτερα κάνοντας τη σύγκριση ή να βρίσκουν εύκολο στόχο πιστεύοντας πως αυτοί -οι μετανάστες- τους μαυρίζουν τη ζωή. Κι έτσι πηγαίνουν στην αγκαλιά της μαύρης αντίδρασης, ανέχονται τους φασίστες και ίσως μια μέρα φορέσουν και άσπρες κουκούλες, σαν αυτές της Κου Κλουξ Κλαν -για να απενοχοποιήσουμε το μαύρο, όπως έλεγε σε ένα ποίημα κι η Γώγου.
Υπάρχει πάντως κάτι θλιβερό σε αυτήν την εικόνα -τελείως άσχετο με την αλλεργία που έχουν οι φασίστες. Της γης οι κολασμένοι ρουφούν άπληστα το όπιο του λαού, παθιάζονται με τη στρογγυλή θεά, ξεχνώντας τα προβλήματά τους. Αύριο όμως θα είναι βουτηγμένοι, ακόμα πιο βαθιά στην επίγεια κόλασή τους, ψάχνοντας ένα ψεύτικο καταφύγιο στην μπάλα ή στην είσοδο της πολυκατοικίας, κάνοντας μπάφο.
Πολύ σωστά. Σαν αυτό που τραγουδούσαν οι ΦΑΤΜΕ μετά το Ευρωμπάσκετ του 87′.
Θα ξανάρθει η ρουτίνα
και θα ξανάρθουνε βροχές
Θα ξανάρθει η ρουτίνα
Μα κάτι άλλαξε από χτες

Είμαστε πια πρωταθλητές
Έρχονται άλλες εποχές…

Όταν εμείς παθιαζόμασταν με τα αθλητικά και αποπροσανατολιζόμασταν από τα δικά μας προβλήματα, οι άλλοι ήταν πάνω στα δέντρα, έκαναν ακριβώς το ίδιο. Έχουν και αυτοί “δικαίωμα στο όνειρο, δικαίωμα στο τίποτα”…

Αλλά η μπάλα, όπως και η θρησκεία στο περιβόητο χωρίο-τσιτάτο από το Μαρξ, δεν είναι σκέτο όπιο, που δηλητηριάζει τις ψυχές. Είναι παυσίπονο. Φάρμακο για την ατέλειωτη κοιλάδα των δακρύων, και η καρδιά ενός άκαρδου κόσμου. Δε φταίει η ουσία από μόνη της, ούτε οι χρήστες της. Φταίνε αυτοί που φτιάχνουν τον κόσμο έτσι, που να δημιουργεί μαζικά την ανάγκη της απόδρασης -πραγματικής ή ψεύτικης. Και εμείς που δεν κάνουμε αρκετά πράγματα, για να τον αλλάξουμε και να τον φέρουμε στα μέτρα μας, πριν να μας φέρει εκείνος στα δικά του.

Αυτή είναι η ουσία…

Από το Μπακούνιν στο «Ρουβίκωνα»: Ο αναρχισμός ως δεκανίκι της αστικής εξουσίας

Από nikos

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Τους τελευταίους μήνες πληθαίνουν στα μέσα μαζικής ενημέρωσης οι αναφορές στη δράση του «Ρουβίκωνα», ενώ οι ενέργειες της εν λόγω αναρχικής ομάδας γίνονται ακόμη και αντικείμενο διαμάχης μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης. Την ίδια στιγμή που η δραστηριότητα του «Ρουβίκωνα» προβάλλεται συστηματικά από τα αστικά ΜΜΕ, υποβιβάζονται και «πνίγονται» στην αφάνεια της καθημερινής ειδησεογραφίας οι δράσεις του οργανωμένου εργατικού-λαϊκού κινήματος.

Ας δούμε για παράδειγμα πόσο χρόνο έχουν αφιερώσει τα μέσα ενημέρωσης σε πρόσφατες επιθέσεις του «Ρουβίκωνα» στο ΣτΕ και σε συμβολαιογραφικό γραφείο και πόσο χρόνο, αντίστοιχα, αφιερώνουν σε μαζικές κινητοποιήσεις συνταξιούχων και φοιτητών, ή στη δράση ταξικών σωματείων σε χώρους δουλειάς εν όψει της απεργίας της 30ης Μάη.

Το έργο το’ χουμε ξαναδεί πολλές φορές το παρελθόν. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο να παρουσιάζονται εκτεταμένα ρεπορτάζ για επεισόδια «αντιεξουσιαστών» και αστυνομίας, και ταυτόχρονα να «θάβονται» δημοσιογραφικά ογκώδεις απεργιακές συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ και των ταξικών δυνάμεων που συσπειρώνονται σε αυτό. Δεν πρέπει να μας προκαλεί εντύπωση.

Το αστικό σύστημα ξέρει τι προβάλλει και γιατί το προβάλλει. Ξέρει πολύ καλά που και σε τι δίνει δημοσιότητα. Η δραστηριότητα- αλλα και η ιδεολογία – του λεγόμενου αναρχικού χώρου προσφέρει διπλό κέρδος στην αστική εξουσία: Αφενός είναι πλήρως ανώδυνη για το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα και, αφετέρου είναι εύκολα αξιοποιήσιμη για τον εγκλωβισμό εντός των τειχών του συστήματος, νεανικών κυρίως, συνειδήσεων.

Αντεπιστημονικές ιδεοληψίες και μικροαστισμός

Μιχαήλ Αλεξάνδροβιτς Μπακούνιν (1814-1876).

Γιατί όμως ο αναρχισμός, ως ιδεολογία και δράση, είναι ανώδυνος για το αστικό σύστημα; Η απάντηση βρίσκεται στο ίδιο το ιδεολογικό υπόβαθρο του αναρχισμού. Ως ιδεολογικό ρεύμα που αναπτύχθηκε στα μέσα του 19ου αιώνα, ο αναρχισμός αποτελεί ενα αντιεπιστημονικό συνονθύλευμα διαφόρων φιλοσοφικών αντιλήψεων.

Η αντιεπιστημονική και ουτοπική φύση της αναρχικής ιδεολογίας είναι πασιφανής τόσο στον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνεται και ερμηνεύει την πραγματικότητα και τις νομοτέλειες κίνησης της ιστορίας, όσο και από το πλαίσιο και τους στόχους πάλης που θέτει. Κι’ αν οι δικές μας διαπιστώσεις δεν αρκούν, τον αντιεπιστημονικό χαρακτήρα του αναρχισμού παραδέχονταν ο ίδιος ο Μ.Μπακούνιν: «ο δικός μου σοσιαλισμός δεν είναι επιστημονικός όπως του Μαρξ, είναι ενστικτώδης» έγραφε το 1871 [1].

Ασφαλώς, ως κοινωνική θεωρία ο αναρχισμός δεν είναι ενιαίος και αδιάσπαστος. Αν και στην εποχή μας τα ιδεολογικοπολιτικά του παρακλάδια είναι πολλά, δύο είναι οι γενικές τάσεις που ιστορικά ξεχωρίζουν: Ο αναρχισμός της κοινότητας («κοινοτίστικος» ή «κομμουνιστικός»), με ιστορικές καταβολές στην, επί εποχής δουλοπαροικίας, ρωσική αγροτική κοινότητα, που εκφράστηκε σε θεωρητικό επίπεδο από το ρώσο ναρόντικο Μ. Μπακούνιν και ο «ατομικιστικός» αναρχισμός, με καθαρά μικροαστικό προσανατολισμό, που αναπτύχθηκε κυρίως στη βάση του ιδεολογικού έργου του Π.Ζ. Προυντόν.

Ολόκληρη η ιστορική πορεία του αναρχισμού, από το 19ο αιώνα μέχρι σήμερα, πιστοποιεί τον αντιδραστικό του χαρακτήρα. Ο αναρχισμός μιλάει στο όνομα της επανάστασης, υπονομεύοντας την όμως στην πράξη. Κάτι που είναι αναπόφευκτο, καθώς οι βασικές θέσεις της αναρχικής ιδεολογίας συγκροτούν ένα βαθιά αντιδραστικό πλαίσιο που, ασχέτως προθέσεων, έρχεται σε σύγκρουση με την επαναστατική θεωρία και πάλη της εργατικής τάξης.

Πρόκειται για το αντιδραστικό, αντεπιστημονικό ιδεολογικό πλαίσιο του αναρχισμού που μεταξύ άλλων:

1. Αντιστρέφει την σχέση μεταξύ βάσης και εποικοδομήματος, αρνούμενο ότι το κράτος προκύπτει ως αναγκαιότητα στην ταξική κοινωνία. Σύμφωνα μ’ αυτήν την θεώρηση, το κράτος (γενικά και αόριστα) γεννά την εκμετάλλευση.

2. Δεν κατανοεί τον χαρακτήρα της εκμετάλλευσης και αρνείται τις νομοτέλειες της ταξικής πάλης.

3. Αρνείται να αποδεχθεί τον ιστορικό ρόλο της εργατικής τάξης ως πρωτοπόρας επαναστατικής τάξης.
4. Κηρύττει την «απόλυτη ελευθερία του ατόμου», αντικατοπτρίζοντας μέσω αυτής της θέσης μια μικροαστική αντίληψη περί ελευθερίας. Εξαιτίας αυτής της θέσης, όπως σημείωνε ο Λένιν «ο αναρχισμός είναι ένας αντεστραμμένος αστικός ατομικισμός» καθώς αναγάγει τον ατομικισμό «ως βάση ολόκληρης της παγκόσμιας αναρχικής προοπτικής». [2]
5. Η αναρχική αντίληψη περί εξουσίας και κράτους ανάγεται στο μεταφυσικό πεδίο. Ο αναρχισμός αρνείται να δει την ιστορική εμφάνιση του κράτους ως απότοκου του ταξικού διαχωρισμού της κοινωνίας. Έτσι αναφέρεται, γενικά και αόριστα, στις έννοιες «κράτος» και «εξουσία» λες και πρόκειται για μεταφυσικά δημιουργήματα ασύνδετα με την ταξική πραγματικότητα.

Το ιδεολογικό υπόβαθρο του αναρχισμού τον οδηγεί αφενός σε απόρριψη της πολιτικής δράσης στην αστική κοινωνία και αφετέρου στην υιοθέτηση πρακτικών ατομικής τρομοκρατίας. Τόσο οι Μαρξ-Ένγκελς όσο και αργότερα ο Λένιν έχουν ασκήσει έντονη κριτική σε αυτά τα χαρακτηριστικά της αναρχικής ιδεολογίας, ξεσκεπάζοντας τον αντιδραστικό, ιδιαίτερα χρήσιμο για την αστική τάξη, ρόλο της.

Να τι έγραφε για τη δράση αναρχικών στοιχείων ο Ένγκελς σε επιστολή του προς τον Π. Ιγκλέσιας το 1894: «(…) Οσο για τους αναρχικούς, αυτοί φαίνεται δεν απέχουν πολύ απ’ την αυτοκτονία. Τούτη η παθιασμένη πυρετώδης φούρια, τούτο το πυροτέχνημα των δολοφονιών, που δεν έχουν κανένα νόημα, και, αν το καλοκοιτάξεις, είναι πληρωμένες και μονταρισμένες απ’ την αστυνομία, δεν μπορεί να μην ανοίξει τα μάτια ακόμα και του αστισμού για τον αληθινό χαρακτήρα αυτής της προπαγάνδας των φρενοβλαβών και βαλτών πρακτόρων (…) [3].

Η υποστήριξη που σημαντικό τμήμα των αναρχικών παρέχει στην ατομική τρομοκρατία έρχεται ως αποτέλεσμα της άρνησης τους να αποδεχθούν την ταξική πάλη και τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης σε αυτήν. Πρόκειται ουσιαστικά για έλλειψη εμπιστοσύνης στο μαζικό λαϊκό αγώνα που οδηγεί σε πράξεις ατομικής τρομοκρατίας. Μέσα από κείμενα του Μαρξ και του Ένγκελς αναδεικνύεται η τυχοδιωκτική δράση των Νετσάγιεφ-Μπακούνιν που είχε ως αποτέλεσμα να υποστεί μεγάλο χτύπημα το ρωσικό επαναστατικό κίνημα της εποχής [4]. Από τη δική του πλευρά, στο έργο του «Επαναστατικός Τυχοδιωκτισμός» ο Λένιν ασκεί σκληρή κριτική στους ρώσους σοσιαλιστές επαναστάτες για τις τρομοκρατικές μορφές πάλης που χρησιμοποιούσαν [5].

Οι πράξεις ατομικής τρομοκρατίας, ανεξαρτήτως των προθέσεων αυτών που τις υλοποιούν, λειτουργούν προβοκατόρικα, αφενός αποπροσανατολίζοντας τις εργατικές-λαϊκές μάζες απ’ το βασικό καθήκον της ταξικής πάλης και αφετέρου, αλείφοντας «βούτυρο στο ψωμί» των κατασταλτικών μηχανισμών του αστικού κράτους αλλά και των επιτελείων του που περιμένουν και την παραμικρή αφορμή για να συκοφαντήσουν το εργατικό κίνημα. Το μόνο που μένει από μια πράξη ατομικής τρομοκρατίας είναι ο μικροαστικός τυχοδιωκτισμός και η ψευδαίσθηση της δήθεν αντισυστημικής δράσης που, στην πραγματικότητα ωστόσο, ευνοεί το ίδιο το σύστημα.

Στα λόγια επανάσταση, στην πράξη… αντεπανάσταση!

Από την εποχή της συγκρότησης του αναρχικού ρεύματος στα μέσα του 19ου αιώνα μέχρι και σήμερα, η ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα που πιστοποιούν τον αντιδραστικό, αντεπαναστατικό ρόλο του αναρχισμού. Σημαντική παράμετρος του αντιδραστικού αυτού ρόλου είναι η βαθιά έχθρα των αναρχικών απέναντι στην εργατική εξουσία. Ενώ στα λόγια καμώνονται τους επαναστάτες-πολέμιους της εκμετάλλευσης, η δράση τους στο διάβα της ιστορίας αποδεικνύει το ακριβώς αντίθετο.

Συνοπτικά και κωδικοποιημένα αξίζει να αναφέρουμε:

• Το χτύπημα των αναρχικών ενάντια στη «Διεθνή Ένωση Εργατών» έπειτα από τα αιματοβαμμένα γεγονότα της ηρωϊκής Παρισινής Κομμούνας.

• Τον ανοιχτά εχθρικό ρόλο των αναρχικών της εποχής ενάντια στους μπολσεβίκους και την Οκτωβριανή Επανάσταση, όπως και την περίφημη αντεπαναστατική “ανταρσία” της Κροστάνδης (1921) [6].

• Την πολεμική του αναρχοσυνδικαλιστικού ρεύματος ενάντια στην πολιτική πάλη της εργατικής τάξης στις πρώτες δεκαετίες του 20ου αιώνα και τον βαθιά αντισοσιαλιστικό, αντισοβιετικό χαρακτήρα του.

• Την προβοκατόρικη, αντικομμουνιστική δράση των αναρχικών στον ισπανικό εμφύλιο που, από κοινού με τους τροτσκιστές, συνέβαλαν στη νίκη των φασιστικών δυνάμεων του Φράνκο.

• Την στήριξη που παρείχαν οι αναρχικοί και οι οργανώσεις τους σε μια σειρά μεταπολεμικών αντικομμουνιστικών, αντεπαναστατικών ενεργειών (βλέπε Ουγγαρία 1956, Τσεχοσλοβακία 1968), υπονομεύοντας με διάφορους τρόπους την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης σε χώρες της ανατολικής Ευρώπης. Τα αναρχικά ρεύματα των δεκαετιών 1960-1970 συναντιούνται με μικροαστικές θεωρίες περί «ξεπερασμένου ρόλου της εργατικής τάξης», «αυτονομία των κινημάτων» κλπ, αλληλεπιδρώντας ιδεολογικά με μια σειρά αναδυόμενων αντεπαναστατικών θεωριών του ευρύτερου χώρου της αριστεράς (μαοισμός, ευρωκομμουνισμός κλπ).

Κουκουλοφόροι κατά τη διάρκεια της δολοφονικής επίθεσης στην συγκέντρωση του ΠΑΜΕ, Οκτώβρης 2011.

Στην Ελλάδα, συγκροτημένη παρουσία αναρχικών-«αντιεξουσιαστικών» οργανώσεων και ομάδων παρουσιάζεται στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Θα χρειάζονταν δεκάδες σελίδες για να αναφερθούμε στα «έργα και τις ημέρες τους». Θα αρκεστούμε να υπενθυμίσουμε γεγονότα-σταθμούς όπου ομάδες του επονομαζόμενου «αντιεξουσιαστικού χώρου» αποδεδειγμένα λειτούργησαν ως το μακρύ χέρι του αστικού κράτους και των κατασταλτικών του μηχανισμών ενάντια στο εργατικό-λαϊκό κίνημα και τη νεολαία: Χημείο 1985, γεγονότα Πολυτεχνείου 1995, Δεκέμβρης 2008, δολοφονική επίθεση στην συγκέντρωση του ΠΑΜΕ το Οκτώβρη του 2011.

Διόλου τυχαία, στο στόχαστρο των αναρχικών ομάδων βρίσκεται διαχρονικά το ΚΚΕ. Το μίσος της αναρχικής ιδεολογίας για την εργατική εξουσία, για την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής στη βάση του κεντρικού σχεδιασμού εκφράζεται μέσω της πολεμικής ενάντια στην πρωτοπορία της εργατικής τάξης, ενάντια δηλαδή στο Κομμουνιστικό Κόμμα. Επιθυμούν ένα κίνημα κατακερματισμένο, χωρίς σταθερό ταξικό προσανατολισμό, χωρίς κομμουνιστές, έρμαιο των μικροαστικών εμμονών και του ιδεοληπτικού ουρακοταγκισμού τους.

Ανεξάρτητα από τις όποιες υπαρκτές διαφορές μεταξύ τους, όλες οι αναρχικές συλλογικότητες-ομάδες συγκλίνουν στην πολεμική ενάντια στο ΚΚΕ. Σε κείμενα και ανακοινώσεις τους χρησιμοποιούν συχνά χυδαία ρητορική («ΚΝΑΤ», «το κόμμα σου χαφιέ», «κόμμα προδοσίας», κλπ), παρόμοια με αυτήν που χρησιμοποιεί ενάντια στο ΚΚΕ, την ΚΝΕ και το ΠΑΜΕ ο εσμός των φασιστοειδών της εγκληματικής-ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Χαρακτηριστικό είναι ότι τόσο σε κείμενα αναρχικών ομάδων, όσο και σε αντικομμουνιστικά λιβελογραφήματα χρυσαυγιτών, συναντά κανείς το ίδιο προβοκατόρικο, ανιστόρητο επιχείρημα πως το ΚΚΕ «καπηλεύεται τα γεγονότα του Πολυτεχνείου» από τα οποία «απείχε» και τα οποία είχε «καταγγείλει» [7].

Η ανάδειξη της σύγκλισης αναρχικών-νεοναζί στην αντι-ΚΚΕ ρητορική δεν έχει σκοπό το «τσουβάλιασμα» των δύο. Κάτι τέτοιο, εκτός από αντιεπιστημονικό θα ήταν από κάθε άποψη λανθασμένο. Παραμένει ωστόσο αδιαμφισβήτητο το γεγονός ότι και στους δύο χώρους- όπου κυριαρχούν οι μικροαστικές αντιλήψεις- είναι έντονα τα ιδεολογικά χαρακτηριστικά του αντικομμουνισμού, του μίσους για το οργανωμένο εργατικό-λαϊκό κίνημα και την προοπτική της εργατικής-λαϊκής εξουσίας.

Ο «Ρουβίκωνας» και «το τέλος των αυταπατών»

Μέσα στα ιδεολογικά και πολιτικά πλαίσια του αναρχισμού που προαναφέρθηκαν κινείται και η περίπτωση του «Ρουβίκωνα». Ο αυτοαποκαλούμενος «πολιτικός, μαχόμενος αναρχικός σχηματισμός» προτάσει «συγκρουσιακές» – απέναντι στο σύστημα- θέσεις και δράσεις, αδυνατώντας ωστόσο να ξεφύγει από το μικροαστικό χαρακτήρα της αναρχικής σκέψης.

Στο «Κείμενο Πολιτικής Ταυτότητας», όπου περιλαμβάνονται οι βασικές θέσεις της οργάνωσης, αναπαράγονται όλα εκείνα τα στοιχεία της πομπώδους υπερεπαναστατικής φρασεολογίας που χαρακτηρίζει την αναρχική ιδεολογία («ανατροπή της σημερινής τάξης πραγμάτων», «κοινωνική επανάσταση», κλπ), συνοδευόμενα από τις γνωστές αντεπιστημονικές θεωρίες περί «καταστροφής του κράτους» και αντικατάστασής του από «μια ομοσπονδία αυτοδιευθυνόμενων κοινοτήτων βάσης» [8]. Με λίγα λόγια, αναπαράγεται η κλασσική αναρχική προοπτική μιας κοινωνίας μικρών παραγωγών-ιδιοκτητών ενωμένων σε αυτοδιαχειριζόμενες κοινότητες βάσεις. Πρόκειται, επί της ουσίας, για μια αναβίωση του πρωτόγονου καπιταλισμού, ένα παλαιομοδίτικο μοντέλο καπιταλιστικής κοινωνίας σε νέα συσκευασία.

Μέλη του “Ρουβίκωνα” διαλύουν τζαμαρία κατά τη διάρκεια “παρέμβασης” τους.

Σε ότι αφορά το κράτος, ο «Ρουβίκωνας» δεν λέει κουβέντα για το πως θα γίνει η μετάβαση από την καταστροφή του στις «αυτοδιευθυνόμενες κοινότητες βάσεις». Δεν ξέρουν ή δεν θέλουν να μας το αποκαλύψουν; Επαναλαμβάνει τη γνωστή- ιδεολογικά αυτιστική- άρνηση των αναρχικών να δεχθούν την αναγκαιότητα της δικτατορίας του προλεταριάτου. «Οι αναρχικοί», σημείωνε ο Λένιν, «θέλουν την ολοκληρωτική κατάργηση του κράτους από τη μια μέρα στην άλλη, χωρίς να καταλαβαίνουν τους όρους κάτω από τους οποίους μπορεί να πραγματοποιηθεί αυτή η κατάργηση». Και συνέχιζε γράφοντας: «Οι αναρχικοί υποστηρίζοντας την καταστροφή της κρατικής μηχανής, έχουν πολύ θολή αντίληψη για το ζήτημα: Με τι θα την αντικαταστήσει το προλεταριάτο και πώς θα χρησιμοποιήσει την επαναστατική εξουσία; Οι αναρχικοί αρνούνται ακόμη και τη χρησιμοποίηση της κρατικής εξουσίας από το επαναστατικό προλεταριάτο, αρνούνται την επαναστατική δικτατορία του» [9].

Ο «Ρουβίκωνας» απευθύνεται, όπως ισχυρίζεται, στους εργαζόμενους, στον «κόσμο της εργασίας». Ταυτόχρονα όμως, εχθρεύεται το οργανωμένο μαζικό εργατικό-λαϊκό κίνημα. Χαρακτηρίζει την ανατροπή του σοσιαλισμού του 20ου αιώνα ως «τέλος των αυταπατών» που, όπως σημειώνει, «είναι πάντα, μακροχρόνια, μια καλή επένδυση»! Πρόκειται, αν μη τι άλλο, για σκεπτικό που ευθυγραμμίζεται με αντιλήψεις της αστικής τάξης για τον σοσιαλισμό που οικοδομήθηκε τον 20ο αιώνα. Τέτοιου είδους πολεμική ενάντια στην σοσιαλιστική οικοδόμηση και την εργατική εξουσία αντικειμενικά ρίχνει νερό στο μύλο της εκμεταλλεύτριας αστικής τάξης, ποτίζοντας τις ρίζες του αντικομμουνισμού.

Αν ο «Ρουβίκωνας» – ο κάθε «Ρουβίκωνας» και οι όποιοι υποστηρικτές του- πιστεύουν ότι τα τρικάκια, τα «ντου» και οι παρεμβάσεις με βαριοπούλες και μπογιές σε μεμονωμένες εταιρείες, δημόσιες υπηρεσίες, συμβολαιογραφικά γραφεία και αλλού είναι μορφή επαναστατικής δραστηριότητας είναι δικό τους θέμα. Έτσι είναι, αν έτσι θέλουν να πιστεύουν. Η ουσία βρίσκεται στο ότι τέτοιου είδους δράσεις όχι μόνο είναι πλήρως ανώδυνες και βολικές για το σύστημα, αλλά δίνουν συνεχώς τροφή στη μικροαστική αντίδραση.

Πραγματική σύγκρουση με το εκμεταλλευτικό σύστημα αποτελεί η καθημερινή, οργανωμένη πάλη, σε χώρους δουλειάς, μάθησης και γειτονιές, ώστε να δημιουργηθούν οι αναγκαίες προϋποθέσεις για την αντεπίθεση της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων. Πραγματική διέξοδο απ’ τις συμπληγάδες του σάπιου καπιταλιστικού συστήματος δίνει μόνο η πρόταση του ΚΚΕ, η μόνη ρεαλιστική πρόταση που μπορεί να οδηγήσει σε ανατροπές, ριζικές αλλαγές προς όφελος των εργατικών – λαϊκών αναγκών, για την οικοδόμηση μιας νέας κοινωνίας, για τον σοσιαλισμό-κομμουνισμό.

______________________________________________________________________________

[1] Μ. Μπακούνιν, Θεός και Κράτος
[2] Β.Ι.Λένιν, Αναρχισμός και Σοσιαλισμός
[3] Κ.Μαρξ-Φ.Ένγκελς, Άπαντα, τομ. 39, σελ.223, «Σύγχρονη Εποχή».
[4] ο.π., τομ. 33, σελ. 388-392.
[5] Β.Ι.Λένιν, Άπαντα, τ.40, σελ.312, «Σύγχρονη Εποχή».
[6] «Οι μεγάλες τράπεζες, όλες οι δυνάμεις του χρηματιστικού κεφαλαίου διοργανώνουν εράνους για την υποστήριξη της Κροστάνδης. Η δήλωση του Μάρτοφ στη βερολινέζικη εφημερίδα του ότι η Κροστάνδη δε διακήρυξε μόνο μενσεβικικά συνθήματα, αλλά κι απέδειξε ακόμα, ότι είναι δυνατό ένα αντιμπολσεβίκικο κίνημα, που να μην υπηρετεί εντελώς τους λευκοφρουρούς, τους καπιταλιστές και τους γαιοκτήμονες, η δήλωση αυτή αποτελεί κλασικό παράδειγμα ενός αυτάρεσκου μικροαστού νάρκισσου. Ας κλείσουμε λοιπόν τα μάτια μπρος στο γεγονός, ότι όλοι οι γνήσιοι λευκοφρουροί χειροκροτούσαν τους αποστάτες της Κρονστάνδης και ότι συγκέντρωναν χρήματα για την υποστήριξή της από τις τράπεζες». Β. Ι. Λένιν «Σχετικά με τη φορολογία σε είδος». Απαντα, τ. 43, σελ. 246-247, «Σύγχρονη Εποχή».
[7] Η ομάδα των αναρχικών που τον περασμένο Νοέμβρη (15-16/11) είχε καταλάβει το Πολυτεχνείο σημείωνε μεταξύ άλλων σε ανακοίνωση της: «Το ΚΚΕ που καπηλεύεται την ιστορία της εξέγερσης του Πολυτεχνείου απουσίαζε από τον ξεσηκωμό του Νοέμβρη 73, χαρακτηρίζοντας ως προβοκάτορες τους καταληψίες του Πολυτεχνείου, ακόμη και τους νεκρούς, τον θάνατο των οποίων χυδαία κεφαλαιοποιεί έκτοτε» (athens.indymedia.org, 15.11.2017). Το ίδιο ακριβώς επιχείρημα χρησιμοποιεί σε κείμενο της η ναζιστική Χρυσή Αυγή: «Είναι γεγονός, ότι αυτοί που σήμερον εμφανίζονται ως “πρωτοπόροι” και καθοδηγητές της εξεγέρσεως, δηλαδή οι κομμουνιστές, όχι μόνον απείχαν από το Πολυτεχνείο, αλλά το κατήγγειλαν κιόλας» (xryshaygh.com, 17.11.2012).
[8] «Ποιοί είμαστε πολιτικά και τι θέλουμε», Κείμενο Πολιτικής Ταυτότητας του «Ρουβίκωνα».
[9] Β. Ι. Λένιν, «Απαντα», τ. 33, σελ. 112-113, «Σύγχρονη Εποχή».

Συγγνώμη αργήσατε – Η Δόμνα Μιχαηλίδου, οι τριαντάρες μανάδες και μια διδακτική ιστορία από τη ΓΛΔ

 

Αν υπήρχε πραγματικό ενδιαφέρον για την ενίσχυση της τεκνοποίησης στην Ελλάδα, αφενός δε θα υπήρχαν τα ρατσιστικά εν τέλει ηλικιακά όρια σε οποιοδήποτε επίδομα, αφετέρου θα υπήρχαν πολιτικές για αξιοπρεπείς μισθούς, πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, παιδικούς σταθμούς και κάθε είδους στήριξη στους νέους γονείς. Είναι ουτοπικά όλ’ αυτά;

Κατιούσα

 

Η νέα υφυπουργός εργασίας Δόμνα Μιχαηλίδου μπήκε δυναμικά στο πολιτικό σκηνικό και δείχνει πως έχει όλα τα προσόντα να απασχολεί συχνά- πυκνά την επικαιρότητα. Μετά τη διαβόητη ψυχιατρική διάγνωση που έβγαλε για όσους τιμούν τον αντιδιδακτορικό αγώνα, ανακοίνωσε χθες από βήματος βουλής πως, εκτός από το εφάπαξ επίδομα των 2000 για κάθε παιδί που γεννιέται στην Ελλάδα, θα εξεταστούν πρόσθετα κίνητρα σε ζευγάρια που τεκνοποιούν πριν η γυναίκα συμπληρώσει το 30ό έτος της ηλικίας της. Κι αυτό, με το σκεπτικό ότι γυναίκες που φέρνουν μικρές στον κόσμο παιδιά, έχουν περισσότερες πιθανότητες να τεκνοποιήσουν και στο μέλλον.


Όπως ήταν αναμενόμενο, το σχεδιαζόμενο μέτρο (του οποίου η αοριστία στη διατύπωση παραπέμπει σε “ζήσε Μάη”, αλλά ας το θεωρήσουμε δεδομένο για τις ανάγκες της συζήτησης) ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων. Τι μας είπε η κυρία υφυπουργός και η κυβέρνηση που εκπροσωπεί; Ότι υπάρχουν δύο κατηγορίες γυναικών, ανάλογα με το πόσο βιολογικά και κοινωνικά πιθανό είναι να γίνουν μητέρες και δη επανειλημμένα. Για τον άνδρα που μπορεί να τεκνοποιήσει ως τα βαθιά του γεράματα – έστω με κάποια πτώση στη γονιμότητα – τέτοια διάκριση δεν ισχύει, εξού και δε χρειάζεται να μπει κάποιο ηλικιακό όριο στα κίνητρα. Οι γυναίκες που κάνουν παιδί ή παιδιά μετά τα 30 είναι λιγότερο “πολύτιμες” και στην τελική “ας πρόσεχαν” να μην καθυστερήσουν αυτό που υπονοείται πως είναι μια από τις βασικές αποστολές τους προς την κοινωνία, στέλνοντας ένα σαφές μήνυμα κυρίως στις νεότερες κοπέλες.

Εκείνο που δεν έθιξε και δεν πρόκειται να θίξει η κυρία Μιχαηλίδου, είναι το γεγονός πως για ένα πολύ μεγάλο μέρος των γυναικών η όψιμη τεκνοποίηση, δεν είναι επιλογή, αλλά ανάγκη, λόγω σπουδών, ανεπαρκούς ή ανύπαρκτης επαγγελματικής αποκατάστασης, αδυναμίας να ανοίξουν σπίτι με το σύντροφό τους που συχνά είναι στην ίδια κατάσταση εργασιακής επισφάλειας. Αλλά ακόμα και για όσες γυναίκες μπορούσαν, αλλά συνειδητά επέλεξαν να κάνουν παιδί σε μεγαλύτερη ηλικία για τον οποιοδήποτε προσωπικό τους λόγο, είναι εντελώς απαράδεκτο να “τιμωρούνται” με τον αποκλεισμό τους από την έτσι κι αλλιώς γλίσχρα ενίσχυση του κράτους.

Αν υπήρχε πραγματικό ενδιαφέρον για την ενίσχυση της τεκνοποίησης στην Ελλάδα, αφενός δε θα υπήρχαν τα ρατσιστικά εν τέλει ηλικιακά όρια σε οποιοδήποτε επίδομα, αφετέρου θα υπήρχαν πολιτικές για αξιοπρεπείς μισθούς, πλήρη ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, παιδικούς σταθμούς και κάθε είδους στήριξη στους νέους γονείς. Είναι ουτοπικά όλ’ αυτά;

Αν κόπτονταν να πέσει ο μέσος όρος ηλικίας τεκνοποίησης, θα μπορούσαν να πάρουν το παράδειγμα της ΓΛΔ, όπου όχι απλά αυτός ο δείκτης βρίσκονταν στα 22 έτη, αλλά πολλές από τις μητέρες ήταν φοιτήτριες. Κι αυτό όχι μόνο επειδή οι σπουδές ήταν εντελώς δωρεάν, μέχρι και την τελευταία φωτοτυπία, κι επειδή το 70% των φοιτητών ζούσαν σε φοιτητικές εστίες και λάμβαναν υποτροφίες, που αυξάνονταν ανάλογα με τις επιδόσεις τους. Αλλά κι επειδή,πέραν του τριπλασιασμού της υποτροφίας για τις μητέρες φοιτήτριες, που προσαυξάνονταν για το δεύτερο και τρίτο παιδί, υπήρχε μια σειρά νομοθετικών ρυθμίσεων για τη διευκόλυνση των φοιτητριών ή των νέων ζευγαριών με παιδί. Σημειωτέον ότι συνήθως αυτά τα παιδιά γεννιούνταν εκτός γάμου, από πατέρα επίσης φοιτητή ή νεαρό που μόλις είχε ξεκινήσει να δουλεύει, ενώ μπορεί οι γονείς να είχαν χωρίσει πριν ακόμα γεννηθεί το παιδί, χωρίς να υπάρχει κανένα άγχος για το πώς θα μεγαλώσει το τελευταίο. Κάθε πανεπιστήμιο ήταν υποχρεωμένο στον κανονισμό του να έχει συγκεκριμένα μέτρα στήριξης για τις μητέρες φοιτήτριες, που λάμβαναν επίσης άδεια τοκετού και μπορούσαν να διακόψουν τις σπουδές τους για να ασχοληθούν με την ανατροφή του παιδιού ως τη νηπιακή του ηλικία. 
Μπορούσαν επίσης από ηλικία λίγων μηνών να τα αφήσουν και σε κάποιους από τους πολυάριθμους βρεφονηπιακούς σταθμούς της χώρας. Σε κάθε περίπτωση προβλεπόταν για εκείνες ειδικές διευκολύνσεις, ακόμα και ξεχωριστό πρόγραμμα σπουδών. Παρόμοια μέτρα στήριξης προβλέπονταν και στην επαγγελματική εκπαίδευση, από πλευράς των διευθύνσεων των κρατικών επιχειρήσεων και συνεταιρισμών, αλλά και σε κάθε χώρο δουλειάς. Είναι σημαντικό να σημειωθεί μάλιστα, πως ο χαμηλός μέσος όρος ηλικίας τεκνοποίησης, δεν επιβάλλονταν ως κάποια κρατική επιταγή, αλλά προέκυπτε φυσιολογικά, από επιλογή των γυναικών λόγω των ευνοϊκών συνθηκών που επικρατούσαν. Είναι εξάλλου γνωστό ότι στη ΓΛΔ η πρόσβαση στην αντισύλληψη ήταν εξαιρετικά απλή και διαδεδομένη, ενώ από τις αρχές της δεκαετίας του ’70 νομιμοποιήθηκε και η άμβλωση.

Είναι φυσικά μάταιο να ελπίζουμε από τους εκπροσώπους ενός συστήματος που θεωρεί τεράστια παραχώρηση ένα ισχνό εφάπαξ επίδομα και παροχές με το σταγονόμετρο υπό όρους, να ενδιαφερθούν για τα πραγματικά προβλήματα των γυναικών και των νέων γονιών. Ούτε μπορούν, ούτε θέλουν.

Με αγωνία βέβαια αναμένουμε τις δηλώσεις Κυρανάκη για τη νέα εξαγγελία, η οποία, αν δεν μπουν όροι για τη φυλετική καθαρότητα των δικαιούχων της ενίσχυσης, θα κατευθυνθεί σε σημαντικό βαθμό σε μια κοινωνική ομάδα γνωστή για το χαμηλό μέσο όρο ηλικίας τεκνοποίησης, που τόσο αποστρέφονται ο ίδιος και οι ανησυχούντες ψηφοφόροι του. Κι αυτό στην τελική είναι η μόνη θετική πλευρά του μέτρου, γιατί το μόνο που δεν μπορεί να αμφισβητήσει κανείς, είναι πως αυτή η – εγκαταλελειμμένη ή εργαλειακά χρησιμοποιούμενη από το αστικό πολιτικό σύστημα – ομάδα έχει στην πλειονότητά της απόλυτη οικονομική ανάγκη.

Κ. Χατζόπουλος, πρωτεργάτης των σοσιαλιστικών ιδεών

Από Ηρακλής Κακαβάνης

Στις 22 Ιούλη πέθανε ο σοσιαλιστής λογοτέχνης Κωνσταντίνος Χατζόπουλος, εκλεχτή μορφή των ελληνικών Γραμμάτων και από τους πρωτεργάτες του εργατικού κινήματος και των σοσιαλιστικών ιδεών. Αυτός που μετέφρασε το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.
Αναλυτικά για τον Κωνσταντίνο  Χατζόπουλο σε σχετικό αφιέρωμά μας ΕΔΩ
Οι στίχοι στη φωτογραφία είναι από το ποίημα «Παραμύθι» με το οποίο καλεί το λαό να ξεσηκωθεί και να γκρεμίσει τους καταπιεστές του. Μπορείτε να το διαβάσετε ΕΔΩ
Το βιογραφικό είναι από το αφιερωμένο στον Κ. Χατζόπουλο τεύχος του Νουμά

Το Ασυλο Ανιάτων νομοθετεί για το Ασυλο

Σύμφωνα με τις ανακοινώσεις που έχουν γίνει από τον Πρωθυπουργό και την Υπουργό Παιδείας, το πρώτο νομοσχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που θα κατατεθεί στις 23 Ιουλίου, θα αφορά στην κατάργηση του Πανεπιστημιακού Ασύλου.

Ο συμβολισμός είναι προφανής:

Η κυβερνηση της ΝΔ θέλει να οδηγήσει τη χώρα στην κανονικότητα, έτσι όπως την αντιλαμβάνεται η ίδια και το επιχειρηματικό περιβάλλον που υπηρετεί, και ξεκινά από την εμβληματική εξαίρεση αυτής της κανονικότητας.

Σε νομικό επίπεδο, το πανεπιστημιακό είναι το μόνο θεσμοθετημένο άσυλο στην Ελλάδα, πλην όμως η νομική αυτή κάλυψη έλκει την καταγωγή της από ένα εδραιωμένο από πολύ παλιά εθιμικό δίκαιο,

όπου πάντοτε υπήρχαν χώροι πλήρους ασυλίας, δηλαδή νησίδες ασφαλείας όπου κανένα χέρι του νόμου δεν μπορεί να επέμβει ανεξάρτητα από το είδος και το μέγεθος του εγκλήματος αυτού που κατέφευγε εκεί.

Έτσι, σε θεωρητικό επίπεδο, η κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου ισοδυναμεί με ρήγμα στην από αιώνες εδραιωμένη αντίληψη σχετικά με τις εξαιρέσεις της κανονικότητας, η προστασία των οποίων αποτελεί μέρος του πυρήνα και της σύγχρονης δημοκρατίας.

Σχετικά με το άσυλο στα πανεπιστήμια, το αφήγημα που έχει στηθεί από χρόνια είναι χονδρικά ως εξής:

Οι πανεπιστημιακοί χώροι αποτελούν άβατο για την αστυνομία, οπότε δεν μπορεί να επεμβεί στα ποικίλα εγκλήματα που τελούνται εκεί, από διακίνηση ναρκωτικών και παράνομο εμπόριο μέχρι τρομοκρατία κατά διδασκόντων και άσκηση προσωπικής βίας.

Οπότε, με την άρση του ασύλου η αστυνομία θα έχει το ελεύθερο, και όλη αυτή η ανομία θα παταχθεί.

Στο βάθος του αφηγήματος ξεπροβάλλει μια ειδυλλιακή εικόνα των πανεπιστημιακών ιδρυμάτων που προσομοιάζει στις στερεότυπες προσλήψεις περί πανεπιστημίων του δυτικού κόσμου:

Περίβολοι με γκαζόν, καθαροί τοίχοι και γελαστοί φοιτητές με ένα βιβλίο στο χέρι. Και το εμπόδιο για να το έχουμε όλο αυτό είναι το άσυλο.

Είναι όμως έτσι;

Με βάση το ισχύον νομικό καθεστώς, αυτό που θέλει να καταργήσει η κ. Κεραμέως, μπορεί να επέμβει η αστυνομία;

Ναι, μπορεί.

Όταν συμβαίνουν κακουργήματα μπορεί αυτεπάγγελτα και όταν συμβαίνουν πλημελλήματα χρειάζεται άδεια.

Κανένα άσυλο δεν εμποδίζει την αστυνομία να συλλάβει τους μικροπωλητές στην Πατησίων και τους διακινητές στο ΑΠΘ – όπως άλλωστε έπραξε πρόσφατα.

Να σημειώσουμε ότι τα ίδια εγκλήματα τελούνται σε πολύ μεγαλύτερη έκταση σε χώρους εκτός ασύλου χωρίς επέμβαση της αστυνομίας:

Διακίνηση στο πίσω μέρος του ΑΤ Ομόνοιας, άβατο στο Ζεφύρι, ξυλοδαρμός καθηγητών σε καφετέριες στο κέντρο της Θεσαλονίκης και πάρα μα πάρα πολλά άλλα.

Κανένα άσυλο δεν τα καλύπτει όλα αυτά…

Μπορούμε λοιπόν να αντιληφθούμε πως δεν είναι το άσυλο που καλλιεργεί και ευνοεί την παραβατικότητα και εμποδίζει την αστυνομία να επιβάλλει την τάξη.

Η τελευταία όταν θέλει μπορεί και εντός ασύλου και όταν δεν θέλει επιτρέπει την παραβατικότητα εκτός ασύλου.

Οπότε, γιατί τόση σπουδή για την κατάργηση ενός εμβληματικού θεσμού που στο κάτω – κάτω λειτουργεί συμβολικά ως θεραπεία του συλλογικού τραύματος που προέκυψε στην Ελληνική κοινωνία όταν ένα τεθωρακισμένο πέρασε την πύλη του Πολυτεχνείου;

Ας μιλήσουμε για το άσυλο…

Κατά την άποψη μου οι λόγοι είναι τρεις:

α) H μετάθεση του πεδίου της συζήτησης από τα πραγματικά προβλήματα της ανώτατης εκπαίδευσης στους ανέξοδους συμβολισμούς, όπου αντί να μιλάμε π.χ. για τις ελλείψεις σε προσωπικό μιλάμε θεωρητικά για το άσυλο.

β) H διαγραφή από τη συλλογική μνήμη και των τελευταίων κατακτήσεων που προέκυψαν με αγώνες, όπου οι κυβερνώντες ξαναγράφουν την ιστορία διαγράφοντας και απαξιώνοντας το αξιακό πλαίσιο της μεταπολίτευσης

γ) H δημιουργία ενιαίου πλαισίου ανώτατης εκπαίδευσης, στο οποίο θα μπορούν να συμμετέχουν ισότιμα οι ιδιώτες, μιας και σε μια αγορά εκπαίδευσης που αντιμετωπίζεται ως εμπόρευμα δεν χωρούν ζώνες ειδικού καθεστώτος.

Την ίδια στιγμή, η κοινωνία δείχνει έτοιμη να τα δεχθεί όλα αυτά.

Διότι όλα αυτά τα χρόνια καλλιεργήθηκαν τεχνηέντως οι στερότυπες αντιλήψεις περί ασύλου και ανομίας, ενώ την ίδια στιγμή το φοιτητικό κίνημα δέχεται απανωτά χτυπήματα, συκοφαντείται και απαξιώνεται προκειμένου να αποδυναμωθεί στο βαθμό που δεν θα αποτελεί εμπόδιο στην εφαρμογή της (νεο)φιλελεύθερης πολιτικής.

Στην πραγματικότητα λοιπόν, μόνο όταν το φοιτητικό κίνημα αφυπνισθεί, όταν τα πανεπιστήμια γεμίσουν από φοιτητές που σπουδάζουν και ταυτόχρονα ονειρεύονται και διεκδικούν μια καλύτερη ζωή, τότε η όποια κυβέρνηση δεν θα μπορεί να καταργήσει κοινωνικούς θεσμούς όπως το άσυλο.

Μέχρι τότε, οφείλουμε να βρεθούμε στην πρώτη γραμμή προκειμένου να γίνει υπόθεση των ίδιων των φοιτητών και των συλλόγων τους η μαζικοποίηση του φοιτητικού κινήματος και η ανατροπή αυτών των πολιτικών.

Φραγκίσκος Α. Κουτελιέρης,
Καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Πατρών

απο τον ΡΟΒΕΣΠΙΕΡΟ

Η πολιτική υπέρ του κεφαλαίου κίνδυνος για τη ζωή και περιουσία του λαού

Ο σεισμός της περασμένης Παρασκευής στην Αττική επανέφερε φριχτές μνήμες από τον φονικό σεισμό του '99, όπου 143 άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στα 110 κτίρια που κατέρρευσαν. Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, τα 5,1 Ρίχτερ, αν και ευτυχώς δεν προκάλεσαν απώλειες ζωών, επανέφεραν στην επικαιρότητα τη συζήτηση για τις ανεπάρκειες του κράτους σε μέτρα και έργα αντισεισμικής θωράκισης και προστασίας. Το ζήτημα αυτό αποτελεί τμήμα ενός ζητήματος που διαχρονικά αναδεικνύει το ΚΚΕ, των τεράστιων ελλείψεων στον τομέα της Πολιτικής Προστασίας (αντισεισμικά, αντιπλημμυρικά, αντιπυρικά κ.ά. έργα).
Δυστυχώς, δεν είναι μόνο το ΚΚΕ που προσπαθεί να θέσει το ζήτημα επί της ημερήσιας διάταξης, αλλά και τα ίδια τα τραγικά γεγονότα που συνοδεύουν σχεδόν κάθε μεγάλη φυσική καταστροφή που πλήττει τα τελευταία χρόνια την Ελλάδα. Χτες μόλις συμπληρώθηκε ένας χρόνος από την καταστροφική πυρκαγιά στο Μάτι, που άφησε πίσω της 101 νεκρούς, τραγωδία που ακολούθησε τις φονικές πλημμύρες στη Μάνδρα, ενώ και φέτος θρηνήθηκαν θύματα από την καταιγίδα στη Χαλκιδική.

***

Με βάση τα δεδομένα, οι ανάγκες αποδοτικών μέτρων και υψηλού επιπέδου υπηρεσιών Πολιτικής Προστασίας είναι τεράστιες: Μόνο τα τελευταία δύο χρόνια, η χώρα μέτρησε 134 νεκρούς, τα ακραία καιρικά φαινόμενα την τελευταία 15ετία αυξάνονται συνεχώς (σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Βάση Ακραίων Καιρικών Φαινομένων, 1.100 αναφέρθηκαν στη Μεσόγειο μόνο από την 1η έως τη 12η Ιούλη), ενώ ο αστικός ιστός της Αθήνας βρίσκεται σε μια περιοχή που περιτριγυρίζεται από ρήγματα (Πάρνηθας, Αλκυονίδων στον Κορινθιακό, Νότιου Ευβοϊκού κ.λπ.), τα οποία, σύμφωνα με έρευνα του Τμήματος Γεωλογίας του ΑΠΘ σε συνεργασία με το Γεωδυναμικό Ινστιτούτο του Αστεροσκοπείου Αθηνών, μπορούν να δώσουν σεισμούς μεγέθους έως 6,2 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ.
Αντ' αυτού, στο ζήτημα για παράδειγμα της αντισεισμικής προστασίας, οι αρμόδιες τεχνικές υπηρεσίες των ΟΤΑ, στην ευθύνη των οποίων ανήκουν οι πρωτοβάθμιοι έλεγχοι, παρουσιάζουν τεράστια προβλήματα υποστελέχωσης και υποχρηματοδότησης. Σοβαρές αδυναμίες παρουσιάζονται και στους υπάρχοντες κανονισμούς, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τον ξεπερασμένο αντισεισμικό κανονισμό.

***

Επικίνδυνες ανεπάρκειες σημειώνονται στις ανάγκες αντισεισμικών ελέγχων των δημόσιων κτιρίων, όπου σύμφωνα με την Επιτροπή Εκτίμησης Σεισμικού Κινδύνου, από τα περίπου 87.000 δημόσια κτίρια, που έπρεπε να ελεγχθούν από τους μηχανικούς της Τοπικής Διοίκησης έστω και οπτικά, μέχρι το 2010 είχαν ελεγχθεί περίπου 10.000. Τα επόμενα χρόνια ο αριθμός των κτιρίων που ελέγχθηκαν πρωτοβάθμια, έφτασε τις περίπου 16.000 με 17.000. Στα κτίρια αυτά συμπεριλαμβάνονται υποδομές που δέχονται καθημερινά μεγάλο αριθμό πολιτών, όπως νοσοκομεία, σχολεία, υπηρεσίες ανοικτές στο κοινό (π.χ. εφορίες), δικαστήρια κ.ά. Οπως προκύπτει από τα στοιχεία, περίπου 1 από τα 5 δημόσια κτίρια έχει περάσει από αντισεισμικό έλεγχο, ενώ για δευτεροβάθμιο έλεγχο δεν τίθεται κουβέντα. Αναφορικά με τα σχολεία, το πρόγραμμα προσεισμικού ελέγχου των σχολικών κτιρίων που είχε ξεκινήσει το 2004, διακόπηκε το 2011 λόγω της κατάργησης του Οργανισμού Σχολικών Κτιρίων (ΟΣΚ).
Αυτήν τη στιγμή, κυρίως στο κέντρο της Αθήνας, εντοπίζονται περίπου 1.000 κτίρια, τα οποία είναι είτε γηρασμένα, εγκαταλελειμμένα και σε πολλές περιπτώσεις χαρακτηρισμένα «επικίνδυνα» ή «ετοιμόρροπα». Στη Θεσσαλονίκη, μόνο τρία σχολικά συγκροτήματα προχωράνε σε ανακατασκευή, κυρίως επειδή βρίσκονται σε κεντρικά σημεία και περισσότερο για εμβληματικούς - τουριστικούς λόγους. Στην επίσης σεισμογενή Πάτρα, απειλή αποτελούν τα περίπου 1.000 παλιά - διατηρητέα - και σε πολλές των περιπτώσεων ετοιμόρροπα κτίρια που υπάρχουν διάσπαρτα σε όλο τον ιστό της πόλης.

***

Η επικίνδυνη αυτή κατάσταση αποδεικνύει ότι στο πλαίσιο του σημερινού καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης η αντισεισμική θωράκιση, η αντιπλημμυρική και η αντιπυρική προστασία δεν ιεραρχούνται, δεν επιλέγονται ως προτεραιότητες στον κρατικό προϋπολογισμό, στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, στο ΕΣΠΑ, στο Περιφερειακό Επιχειρησιακό Πρόγραμμα, στα τεχνικά προγράμματα των περισσότερων δήμων. Οι δαπάνες αυτές δεν είναι επιλέξιμες από τις αστικές κυβερνήσεις και την ΕΕ, καθώς δεν αποφέρουν κέρδη με κριτήριο την ανάλυση «κόστους - οφέλους» πάνω στην ανθρώπινη ζωή.
Παράλληλα, η μεγάλη ανάπτυξη της επιστήμης και της τεχνολογίας δίνει πλέον τη δυνατότητα να ελαχιστοποιηθούν οι συνέπειες στη ζωή και την περιουσία του λαού και γενικότερα οι επιπτώσεις που προκαλούν οι σεισμοί και οι υπόλοιπες φυσικές καταστροφές.
Οι θέσεις του ΚΚΕ για ενιαίο κρατικό φορέα κατασκευών, με ευθύνη μεταξύ άλλων και για την αντισεισμική προστασία, με συνδυασμένη αξιοποίηση του επιστημονικού, τεχνικού και εργατικού δυναμικού σε μόνιμη βάση, αποτελεί τη διέξοδο στον υπαρκτό κίνδυνο που ελλοχεύει στις ζωές και τις περιουσίες των λαϊκών στρωμάτων κάθε φορά που έρχονται αντιμέτωπα με φυσικές καταστροφές. Μπορεί να δώσει απαντήσεις στα προβλήματα ζωής και επιβίωσης, αλλά και να βάλει μπροστά το ίδιο το ζήτημα των σύγχρονων αναγκών για όλες τις απαραίτητες υποδομές που θα ανεβάζουν το επίπεδο ζωής και θα στηρίζουν την προστασία του φυσικού και δομημένου περιβάλλοντος.

Μεγάλοι κίνδυνοι

Η όξυνση της κρίσης στον Περσικό Κόλπο φέρνει πιο κοντά τους κινδύνους που γεννά για το λαό μας η ενεργή συμβολή των ελληνικών κυβερνήσεων στην υλοποίηση των σχεδιασμών ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ στην ευρύτερη περιοχή, όπου οξύνεται ο ανταγωνισμός τους με τη Ρωσία και την Κίνα.
Οι τελευταίες εξελίξεις στα Στενά του Ορμούζ, οι ενέργειες και οι απειλές, συνέπεια της απόσυρσης των ΗΠΑ από τη Συμφωνία για το Πυρηνικό Πρόγραμμα του Ιράν, καθώς και η πρόθεση των ΗΠΑ και ΝΑΤΟ για «στρατιωτική συνοδεία» των δεξαμενόπλοιων και των εμπορικών πλοίων στον Περσικό Κόλπο δείχνουν τον κίνδυνο πολεμικής εμπλοκής. Στόχος των σχεδιασμών των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην περιοχή είναι η μείωση της ισχύος των ανταγωνιστών τους και πρώτα απ' όλα ενός σημαντικού συμμάχου της Ρωσίας, του Ιράν. Είναι προφανές ότι μια πολεμική εμπλοκή δεν θα έχει στενά περιφερειακό χαρακτήρα...
Οι ΗΠΑ ήδη κινητοποιούνται για τη συγκρότηση «νέου διεθνούς συνασπισμού», στο όνομα και της «αντιμετώπισης της τρομοκρατίας», μελετώντας εδώ και καιρό πώς θα αναδιατάξουν τη στρατιωτική τους παρουσία στην ευρύτερη περιοχή Μέσης Ανατολής, Βαλκανίων και Νοτιοανατολικής Μεσογείου.
Σε αυτήν την κατεύθυνση στήριξαν και καθοδήγησαν την πολυμερή συνεργασία Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου - Ισραήλ (τη λεγόμενη τετραμερή συνεργασία). Περιγράφοντας σε συνέντευξή του τους πυλώνες στους οποίους θα ενισχυθεί η «αμυντική συνεργασία» ΗΠΑ - Ελλάδας, ο Αμερικανός πρέσβης Τζέφρι Πάιατ στάθηκε ειδικά στις «διευκολύνσεις που παρέχει η Ελλάδα για αμερικανικές επιχειρήσεις στο ευρύτερο θέατρο της Ανατολικής Μεσογείου, του Αιγαίου, της Μαύρης Θάλασσας και των Βαλκανίων... Η Ελλάδα είναι σημαντικός πάροχος διευκολύνσεων και μας βοηθάει να κάνουμε το ΝΑΤΟ ισχυρότερο...». Ξεχωρίζοντας δε την αξία της βάσης στη Σούδα, εξήγησε ότι οι φιλοδοξίες επεκτείνονται: «Η Σούδα είναι γεμάτη. Δεν υπάρχει χώρος για περαιτέρω ανάπτυξη. Αλλά έχετε πολλές στρατιωτικές εγκαταστάσεις που δεν χρησιμοποιούνται τόσο, όπου εργαζόμαστε μαζί». Η επέκταση της στρατιωτικής παρουσίας των ΗΠΑ στην Ελλάδα, επεσήμανε, θα είναι «μία από τις προτεραιότητές μας». Εξάλλου, όπως είχε επισημάνει πολύ εύστοχα και στο συνέδριο του «Economist», την προηγούμενη βδομάδα, η κυβερνητική εναλλαγή στην Ελλάδα γίνεται «σε μια ιδιαίτερα σημαντική στιγμή, όταν ο ανανεωμένος ανταγωνισμός των μεγάλων δυνάμεων δοκιμάζει τον περιφερειακό ρόλο της Ελλάδας. Η Ελλάδα προστατεύει το νότιο τμήμα της Ευρώπης και όλο και περισσότερο τους σημαντικούς ενεργειακούς, εμπορικούς, θαλάσσιους και επικοινωνιακούς πόρους που περνούν από αυτήν την περιοχή. Πιστεύουμε ότι η συνεργασία ΗΠΑ και Ελλάδας σε όλα τα μέτωπα - και ειδικά στην άμυνα και την ασφάλεια - θα ενισχύσει την ικανότητα της Ελλάδας να προάγει την ειρήνη και τη σταθερότητα στα Βαλκάνια και στην Ανατολική Μεσόγειο».
Η Ελλάδα λοιπόν όχι μόνο διευκολύνει τα στρατιωτικά σχέδια του ΝΑΤΟ, ούτε απλώς υλοποιεί συνεργασίες και συμμαχίες στο πλαίσιο αυτών των σχεδίων, αλλά μετατρέπεται σε μια απέραντη αμερικανική βάση. Το δρόμο άνοιξε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και συνεχίζει με μεγάλη ταχύτητα η ΝΔ.
Οχι τυχαία, ο Πάιατ μίλησε για «μια πολύ καλή και δυνατή σχέση» που είχαμε «κατά την περίοδο Τσίπρα», όπως και για την «καθαρή δέσμευση από τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και την ομάδα του να προχωρήσουμε πιο γρήγορα». Η ανάδειξη της χώρας σε κρίσιμο «μεντεσέ» για την προώθηση των αμερικανοΝΑΤΟικών ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών την καθιστά ορμητήριο και ταυτόχρονα στόχο, για την υπεράσπιση των μονοπωλίων της μίας ή της άλλης πλευράς. Η Ελλάδα γίνεται μαγνήτης κινδύνων σε μια πιθανή ανάφλεξη στην περιοχή, που σήμερα είναι πολύ πιο ορατή. Το αίτημα της απεμπλοκής από τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ και της ΕΕ, η πάλη ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο αποκτά ζωτική σημασία για το λαό.