12 Απρ 2021

Ψήφο στους Γκας Πορτοκάλος του κόσμου προωθεί από την πίσω πόρτα η ΝΔ με λαγό τη Τζάκρη του ΣΥΡΙΖΑ

 


Από το παράθυρο επιχειρεί να φέρει η κυβέρνηση την χωρίς κριτήρια ψήφο στους απόδημους, ενάντια στο έως τώρα ισχύον νομοσχέδιο, που ήταν αποτέλεσμα μακροχρόνιας διαβούλευσης μεταξύ των κοινοβουλευτικών κομμάτων.

Σήμερα το πρωί, ο υπουργός εσωτερικών Μάκης Βορίδης, προανήγγειλε πως ακόμα και σήμερα θα κατατεθεί νομοθετική ρύθμιση, με την οποία θα καταργούνται όλοι οι περιορισμοί για την άσκηση του εκλογικού δικαιώματος των ομογενών.

Λαγός σε αυτή την κίνηση υπήρξε η βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και άχαστη πρωταθλήτρια των μνημονίων, Θεοδώρα Τζάκρη, που σε συνέντευξή της στην εφημερίδα “Εθνικός Κήρυκας” της Νέας Υόρκης, είχε μιλήσει για “άδικους και υποτιμητικούς περιορισμούς”, δεσμευόμενη πως το κόμμα της θα τους καταργήσει όταν έρθει ξανά στην κυβέρνηση.

Ο Βορίδης, με αφορμή αυτή τη συνέντευξη, ανακοίνωσε ότι “εντός των επόμενων ωρών” θα έρθει τροπολογία για να καταργηθεί “με ένα άρθρο” ό,τι περιορισμός υπήρχε στο δικαίωμα ψήφου.

Μέχρι στιγμής, το νομοσχέδιο για την ψήφο των ομογενών που ψηφίστηκε το Δεκέμβρη του 2019, προβλέπει πως:

Δικαίωμα εγγραφής στους εκλογικούς καταλόγους έχουν οι εκλογείς οι οποίοι τα τελευταία 35 χρόνια έχουν ζήσει δύο χρόνια στην Ελλάδα και έχουν υποβάλει φορολογική δήλωση Ε1 ή Ε2 ή Ε3 ή Ε9 είτε το τρέχον είτε το προηγούμενο φορολογικό έτος.

Δεν απαιτείται υποβολή φορολογικής δήλωσης εφόσον ο εκλογέας δεν έχει συμπληρώσει τα 30 έτη ζωής και έχει υποβάλει φορολογική δήλωση συγγενής α’ βαθμού κατά το τρέχον ή το προηγούμενο φορολογικό έτος.

Η αίτηση του εκλογέα θα γίνεται ηλεκτρονικά σε ειδική πύλη η οποία αναμένεται να λειτουργήσει εντός δύο μηνών από τη ψήφιση του νόμου.

Η πιστοποίηση των κριτηρίων διαμονής γίνεται με δημόσια έγγραφα, ανάμεσά τους ένσημα, απόδειξη στρατιωτικής θητείας και εκπαιδευτικοί τίτλοι.

Είναι φανερό πως η κατάργηση των περιορισμών ανοίγει διάπλατα το δρόμο για αλλοίωση του εκλογικού σώματος, με την αθρόα εισαγωγή ψηφοφόρων παντελώς άσχετων με τη χώρα και την πολιτική της ζωή, που μπορεί να μη μιλούν καν ελληνικά, την ώρα μάλιστα που άνθρωποι με χρόνια νόμιμης παραμονής στη χώρα μας, για να αποκτήσουν υπηκοότητα και άρα πολιτικά δικαιώματα, καλούνται να απαντήσουν σε ερωτήματα για τους … ONIRAMA και τις ταινίες της Φίνος Φιλμς.

Το ένα χέρι νίβει το άλλο μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος υπενθυμίζουμε ότι το 2019 είχε συρθεί αναγκαστικά εγγύτερα στη θέση του ΚΚΕ, που είχε πρωτοστατήσει τότε ώστε να θεσπιστούν συγκεκριμένα και λογικά κριτήρια για την ψήφο των ομογενών, λόγω της απήχησης αυτής της θέσης στην κοινωνία. Μένει να φανεί αν το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ολοκληρώσει την χείρα βοηθείας στην κυβέρνηση σε ένα τόσο κρίσιμο θέμα, ή αν θα επιδοθεί στην αγαπημένη του τακτική “με τον αστυφύλαξ και τον χωροφύλαξ”.

Η «ισότητα» στην υπηρεσία των ελαστικών μορφών απασχόλησης

 


Ο εργάτης και η γυναίκα του κολχόζ, το διάσημο γλυπτό

της Βέρα Μούχινα (Μόσχα, 1937), σύμβολο της ισότητας

των δύο φύλων στην οικοδόμηση του κομμουνισμού

Ξαφνικό ενδιαφέρον για την… ισότητα των δύο φύλων στους εργασιακούς χώρους και την ισορροπία οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής δείχνει τελευταία το υπουργείο Εργασίας. Οπως διαβάζουμε σε ανακοίνωση του Γραφείου Τύπου, πρόκειται για το ευρωπαϊκό πρόγραμμα SHARE, που σκοπό του έχει «την προώθηση της συμφιλίωσης μεταξύ επαγγελματικής και ιδιωτικής ζωής, από τις μικρές, μεσαίες και μεγάλες επιχειρήσεις, ώστε να αντιμετωπιστούν οι παραδοσιακοί έμφυλοι ρόλοι εντός της οικογένειας».

Μάλιστα, οι επιχειρήσεις που θα υιοθετήσουν και θα μπουν -πάντα… εθελοντικά- στο πρόγραμμα αυτό, θα έχουν την ευκαιρία να επιμορφώσουν δωρεάν τα στελέχη τους σε θέματα ισότητας των φύλων στο «εταιρικό περιβάλλον». Και αν υιοθετήσουν τις προτεινόμενες πολιτικές, θα πάρουν και ως επιβράβευση κάποιο… «Σήμα Ισότητας». Οταν τους αποδοθεί αυτό το «Σήμα», θα μπορούν να βελτιώσουν το εργοδοτικό τους προφίλ απέναντι στους νέους και τις νέες εργαζόμενους που θα αναζητήσουν δουλειά σε αυτές τις εταιρίες!

-Τι… ευγενής άμιλλα των καπιταλιστών, που γίνεται πάντα για το καλό των εργαζόμενων και την ισότητα των δύο φύλων, είναι αυτή! Για τους κυβερνώντες, η ισότητα είναι αποκλειστικά ζήτημα «κουλτούρας» που πρέπει να εμπεδωθεί στους εργοδότες καπιταλιστές, με ταυτόχρονη απεύθυνση και στο… φιλότιμο των εργαζόμενων ανδρών. Δεν είναι μια αντικειμενική κατάσταση, που βασίζεται σε ένα πλέγμα νόμων και κανόνων που ισχύουν υποχρεωτικά και υποστηρίζονται από ένα δίκτυο κοινωνικών παροχών. Αυτά είναι… ξεπερασμένα πράγματα.

«Με το πρόγραμμα SHARE», αναφέρει χαρακτηριστικά η υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων Μαρία Συρεγγέλλα, «στόχος μας είναι να ενθαρρύνουμε τον πατέρα και το ρόλο του ώστε να αναλάβει ισότιμα το καθήκον της φροντίδας των παιδιών αλλά και των ηλικιωμένων και αδύναμων μελών της οικογένειας. Προσπαθούμε να βελτιώσουμε την καθημερινότητα γυναικών και ανδρών, να ενισχύσουμε την ισότιμη συμμετοχή των γυναικών στην αγορά εργασίας και να συμβάλλουμε στην ευημερία των επιχειρήσεων χτίζοντας ένα παραγωγικό εργατικό δυναμικό, κάθε φύλου, ηλικίας και βαθμίδας». Αυτά λοιπόν συμβαίνουν στο θαυμαστό κόσμο των καπιταλιστικών επιχειρήσεων, με την καθοδήγηση του πάντα ευαίσθητου υπουργείου Εργασίας!

Τα πράγματα, όμως, δεν είναι καθόλου «αθώα».

Δεν πρόκειται δηλαδή μόνο για μια συνηθισμένη δημαγωγική εκστρατεία, για να δείξουν τα στελέχη της παραπαίουσας κυβέρνησης ότι κάτι κάνουν και σε αυτόν τον τομέα. Αλλωστε, όπως μας πληροφορεί το δελτίο Τύπου του υπουργείου Εργασίας, το εν λόγω έργο, με την επωνυμία SHARE, συγχρηματοδοτείται από το πρόγραμμα Rights, Equality and Citizenship της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.

Το συγκεκριμένο έργο έχει ξαναπαιχτεί και στο παρελθόν, αλλά με λίγο διαφορετικό σενάριο. Οταν στις αρχές της δεκαετίας του ’90 καθιερώθηκε η μερική απασχόληση, αναπτύχθηκε ολόκληρη ιδεολογική εκστρατεία, η οποία στόχευε στις γυναίκες. Θεωρήθηκε ότι είχαν δώσει υπερβολικό βάρος στην επαγγελματική τους καταξίωση, «αντιγράφοντας» τους άνδρες, ενώ έπρεπε να είναι πιο κοντά στη «φύση» τους. Ταυτόχρονα, γίνονταν αναφορές στο «μητρικό ένστικτο», με βάση το οποίο η γυναίκα έχει ανάγκη περισσότερες ώρες να είναι κοντά στο παιδί από ό,τι ο άνδρας.

Η μερική απασχόληση προβλήθηκε τότε σαν το φάρμακο που θα γιατρέψει τις πληγές της «διπλής ημέρας εργασίας» ή αλλιώς του διπλού ζυγού που βιώνουν ιδίως οι εργαζόμενες μητέρες, οδηγώντας τες στη «συμφιλίωση της οικογενειακής και επαγγελματικής ζωής».
Το υψηλό κόστος για τη φύλαξη των παιδιών, από τη μια, και η σταδιακή κατεδάφιση του αστικού κράτους πρόνοιας, από την άλλη, καθιστούσαν πολλές γυναίκες, ιδίως από τα πιο φτωχά λαϊκά στρώματα, πιο ευάλωτες σε αυτή την πίεση. Ετσι, επέλεγαν πιο εύκολα τις ελαστικές μορφές απασχόλησης, προκειμένου να έχουν περισσότερο χρόνο στο σπίτι, έστω και με χαμηλότερες απολαβές. 

Είναι χαρακτηριστικό ότι, σύμφωνα με τα στοιχεία που είχε δώσει τον Οκτώβρη του 2017 το υπουργείο Εσωτερικών (11ο σημείωμα του Παρατηρητήριου Ισότητας), στο σύνολο των 374.300 (επισήμως) μερικά απασχολούμενων, το ποσοστό των γυναικών ήταν 60,51%, ενώ το ποσοστό των ανδρών ήταν 39,49%. Δηλαδή, περίπου 78.700 γυναίκες περισσότερες από τους άνδρες εργάζονταν με μερική απασχόληση. Ταυτόχρονα, 1 στις 3 γυναίκες «μείωνε την έμμισθη εργασία σε μερικής απασχόλησης», ενώ στους άνδρες μόνο 1 στους 10 έκανε το ίδιο. Αυτά, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, που αποτυπώνουν τμήμα της πραγματικότητας, η οποία είναι χειρότερη, καθώς σημαντικό τμήμα των εργαζόμενων γυναικών αναγκάζεται να δουλεύει «μαύρα».

Βέβαια, το υπουργείο Εσωτερικών σε εκείνο το σημείωμα (επί ΣΥΡΙΖΑ, να μην ξεχνιόμαστε) θεωρούσε ότι η αυξημένη συμμετοχή των γυναικών στη μερική απασχόληση είχε… θετική επίδραση στους δείκτες της ανεργίας. Παραδεχόταν, όμως, ότι «οι εργαζόμενες και οι εργαζόμενοι στην μερική απασχόληση, λαμβάνουν κατά κανόνα χαμηλότερες αποδοχές και έχουν λιγότερες δυνατότητες προόδου στην επαγγελματική τους σταδιοδρομία».

Οπως είναι φυσικό, οι χαμηλές αμοιβές της συχνά ανειδίκευτης και επισφαλούς μερικής εργασίας, όχι μόνο έπληξαν το εισόδημα και τη συνταξιοδοτική ικανότητα πολλών γυναικών (οι εργοδότες τούς έτρωγαν ένσημα από αδήλωτες ώρες εργασίας), αλλά είχε και σημαντικές επιπτώσεις στην επαγγελματική τους εξέλιξη. Αυτό, βέβαια, είχε ως αποτέλεσμα τη μεγαλύτερη οικονομική τους εξάρτηση από τους συζύγους τους, στο βαθμό που εκείνοι είχαν μεγαλύτερο εισόδημα και εργάζονταν με πλήρη απασχόληση.

Τα τελευταία χρόνια, εξαιτίας της γενικευμένης οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, η ανεργία εκτινάχτηκε στα ύψη. Στην ημερήσια διάταξη μπήκε η «κινεζοποίηση» των μισθών και των εργασιακών σχέσεων, το παραπέρα χτύπημα των συλλογικών συμβάσεων. Η πλήρης απασχόληση έγινε ακόμα πιο επισφαλής. Αυτό άνοιξε την όρεξη του κεφαλαίου για τη γενίκευση των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Ηρθε η ώρα να βάλουν «πλάτη» και οι άνδρες εργαζόμενοι, περισσότερο από ό,τι στο παρελθόν.

Ετσι, το βάρος της προπαγάνδας για τη «συμφιλίωση της επαγγελματικής με την οικογενειακή ζωή», που πρωτύτερα έπεφτε στη «μητρότητα», τώρα πρέπει να πέσει στην «ισότητα». Θυμήθηκαν ότι και ο πατέρας έχει ρόλο στην ανατροφή των παιδιών και τη φροντίδα των ηλικιωμένων, γι’ αυτό και χρειάζεται να έχει πιο «ελαστικά» ωράρια, ώστε να μπορέσει και η μητέρα να ασχοληθεί με την επαγγελματική της ανέλιξη. Στο σχετικό σποτάκι που συνοδεύει την ανακοίνωση του υπουργείου Εργασίας, μία τηλε-εργαζόμενη μητέρα επικοινωνεί με την προϊσταμένη της, όταν ο σύζυγος κάποια στιγμή ανακοινώνει πως «δεν βοηθάει τη σύζυγο, αλλά συμμετέχει από κοινού στα βάρη του σπιτιού». Τότε η προϊσταμένη τούς ανακοινώνει ότι γι’ αυτόν το λόγο η σύζυγος θα μπορέσει να πάρει την προαγωγή που τόσο καιρό περίμενε!

Πουθενά βέβαια το σποτ δε δείχνει δημόσιους παιδικούς σταθμούς και γενικά κάποιας μορφής κρατική στήριξη. Το βάρος της ευθύνης πέφτει μόνο στην οικογένεια. Η αυτονόητη ανάγκη των εργαζόμενων γονιών για περισσότερο ελεύθερο χρόνο και επαφή με τα παιδιά τους γίνεται όχημα για την προώθηση των εργασιακών σχέσεων – λάστιχο.

Δεν είναι ωστόσο η πρώτη φορά, που χρησιμοποιούν την έννοια της «ισότητας» ως ιδεολόγημα για να περάσουν αντεργατικές μεταρρυθμίσεις. Θυμόμαστε καλά τι είχε συμβεί όταν πριν από κάμποσα χρόνια αύξησαν κατά πέντε έτη τα όρια συνταξιοδότησης των γυναικών, εξισώνοντάς τα με αυτά των ανδρών. Ούτε λίγο – ούτε πολύ, το μέτρο αυτό παρουσιάστηκε σαν… κατάκτηση των γυναικών στον αγώνα για την ισότητα!

Ομως η έννοια της ισότητας δεν είναι απλή μαθηματική εξίσωση. Εκτός από τις όποιες βιολογικές διαστάσεις του ζητήματος, υπάρχουν και οι κοινωνικές. Η εργαζόμενη γυναίκα, κατά τη διάρκεια του εργασιακού της βίου, υφίσταται τον διπλό ζυγό. Γι’ αυτό δικαιούταν να βγει πιο νωρίς στη σύνταξη από τους άνδρες, προκειμένου να υπάρχει κάποιας μορφής ισοτιμία.

Αφού όλοι αυτοί οι υπέρμαχοι της «εξίσωσης» στη συνταξιοδότηση κόπτονταν για την ισότητα, γιατί δεν πρότειναν ή δεν έκαναν το αντίστροφο; Να μειώσουν, δηλαδή, κατά πέντε χρόνια τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης των ανδρών, ώστε να επέλθει η… ισότητα; Το ερώτημα είναι καθαρά ρητορικό. Αυτή η κατάφωρη αδικία σε βάρος των εργαζόμενων γυναικών, που επενδύθηκε ακόμα και με… φεμινιστικά επιχειρήματα, ήταν ένα βήμα προς την κατεύθυνση της γενικής αύξησης των ορίων συνταξιοδότησης.

Παρά τις σημαντικές κατακτήσεις που έχουν επιτευχθεί (και που συχνά αμφισβητούνται…), δεν μπορεί να υπάρξει ολοκληρωμένη ισότητα των φύλων μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα. Αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την οικοδόμηση της κομμουνιστικής κοινωνίας, όπου η μείωση του κοινωνικά αναγκαίου χρόνου εργασίας και η εκτεταμένη κοινωνική μέριμνα θα συμβάλλουν στην αύξηση του ελεύθερου χρόνου και την άνοδο της ποιότητας της ζωής και των δύο φύλων, στη βάση μιας πραγματικής ισότητας.

ΥΓ. Μήπως το υπουργείο Εργασίας σκέφτεται να βραβεύσει με το «Σήμα της Ισότητας» και εκείνες τις επιχειρήσεις που θα απολύουν… ίσο αριθμό ανδρών και γυναικών;

Πηγή: Κόντρα

Φιλελεύθερες ανοησίες και… “οι νέοι που φλερτάρουν με τον θάνατο”!

 


Είναι σύνηθες φαινόμενο οι συντηρητικοί να αμφισβητούν τη σοβαρότητα των επιδιώξεων των νέων, κυρίως των μαθητών. Αυτό μπορεί να είναι ανεκτό μέχρι το σημείο που απορρίπτει αυτές τις επιδιώξεις και τις εκφάνσεις τους με πραγματικά αστεία επιχειρήματα. Ενα τέτοιο παράδειγμα μπορούμε να δούμε και σε άρθρο της διαδικτυακής εφημερίδας Liberal.

Στο άρθρο του λοιπόν ο συντάκτης βασιζόμενος σε ανυπόστατες εικασίες προσπαθεί να αναιρέσει τον μαθητικό-φοιτιτικο αγώνα,τα αποτελέσματα δε είναι τραγελαφικά.

Θίγοντας λοιπόν το ζήτημα της αντίληψης της σοβαρότητας του ιού συντάσσει την εξής θέση

«Το πιο δυσάρεστο στην όλη υπόθεση είναι ότι μέσα σε αυτήν την παγίδα, φαίνεται να έχουν πέσει και πολλά νέα σε ηλικία άτομα. Από μια άποψη ήταν αναμενόμενο, διότι ο νέος πολύ πιο εύκολα αμφισβητεί ή ωραιοποιεί τον θάνατο.»

Ο νέος λοιπόν, σύμφωνα με τον αρθρογράφο,’’ωραιοποιει’’ τον θάνατο (παύση για ειρωνεία). Καλό είναι να σκεφτόμαστε πριν εκφέρουμε δημόσιο λόγο, ειδικά όταν δημοσιεύουμε μια ανόητη γενίκευση, στερεοτυπικά γραμμένη που μέχρι και ένα νήπιο μπορεί να αποδομήσει και να διαψεύσει. Όχι, ο νέος δεν ωραιοποιεί τον θάνατο, το άρθρο ανάγει ακραία παραδείγματα στον γενικό κανόνα, κάτι που παρεμπιπτόντως δείχνει και το επίπεδο του ιστότοπου.

Μιλώντας για γενικεύσεις, παρακάτω μπορούμε να διακρίνουμε το εξής αποσπάσμα.

Τους τελευταίους μήνες γίναμε όλοι μάρτυρες αλλεπάλληλων και συχνά καθημερινών πορειών, διαδηλώσεων και κρυφών πάρτι (…)

Το να μην διακρίνεις την διαφορά ανάμεσα σε εκφράσεις διαμαρτυρίας και σε πάρτι υποδεικνύει το επίπεδο της αντίληψης. Ειναι τρομερό το πώς υποβαθμίζουν τον ρόλο της διαμαρτυρίας, της εναντίωσης προς το σύστημα. Αυτό βέβαια συνεπάγεται και αμφισβήτηση της έννοιας του πολίτη και αντικατάστασή της από την έννοια του φορολογούμενου, φαντάζομαι είναι λογικό ο πολίτης να πολιτεύεται (μάλλον όχι για τους συντάκτες του Liberal)

Το άρθρο είναι γεμάτο από αβάσιμες εικασίες, κάνει λόγο για υποκινούμενες καταλήψεις και δράσεις φοιτητών από καθηγητές οι οποίοι αντιτίθενται στο νομοσχέδιο γιατί θέλουν να κρύψουν τις δικές τους αυθαιρεσίες. Ουσιαστικά ισχυρίζεται ότι οι φοιτητές, οι οποίοι όπως λέει στην πλειονότητά τους ανήκουν σε αριστερές παρατάξεις, είναι μαριονέτες στα χέρια των καθηγητών οι οποίοι τους ποδηγετούν για να φέρουν σε πέρας τα απεχθή σχέδια τους.

Αυτό που παραλείπει να αναφερει (δεν το ξεχνάει απλά το προσπερνά) είναι όλοι οι υπόλοιποι παράγοντες που οδήγησαν στις καταλήψεις. Δεν αναφέρεται πουθενά η αγανάκτηση των σπουδαστών από την ακραία κρατική καταστολή της οποίας γίνονταν και γίνονται μάρτυρες καθημερινά, δεν αναφέρει τα προβληματα που αντιμετωπίζουν στην διεξαγωγή του ακαδημαϊκού μαθήματος -το οποίο είναι λάθος να θεωρούμε ότι μπορεί έστω και στο ελάχιστο να υποκατασταθεί από την τηλεκπαίδευση. Για τον συντάκτη οι ρομαντικοί φοιτητές που ‘’ωραιοποιούν’’ τον θάνατο είναι τα τέλεια εργαλεία στα χέρια των καθηγητών που έχουν ‘’λερωμένη τη φωλιά τους’’. Παλιά τακτική να εθελοτυφλείς απέναντι σε ένα ζήτημα και να χρησιμοποιείς αστεία επιχειρήματα για να στηρίξεις την θέση, αλλά ας καταδικάσουμε την βλακεία απ’ όποιον φιλελεύθερο κι αν προέρχεται.

Η αστυνομία ούτε μερεμετίζεται ούτε αλλάζει υπέρ του λαού (Με αφορμή τη «Λευκή Βίβλο για την Προστασία του Πολίτη»)

 


Η «Λευκή Βίβλος», όπως παρουσιάστηκε από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, έχει στόχο μία «σύγχρονη αστυνομία που απαιτούν οι καιροί», που «θα μπορεί να δίνει λύσεις στο αίτημα ασφάλειας και προστασίας των πολιτών».

Πρόκειται για τη σύγχρονη αστυνομία που απαιτούν οι καιροί του κεφαλαίου και της καταστολής.

Το κείμενο παραπέμπει σε νομοθέτημα που θα περιγράφει και θα καθορίζει την πολιτική εσωτερικής ασφάλειας και τις αρχές της αστυνόμευσης, σε αντιστοιχία με παρόμοια σε όλα τα κράτη της ΕΕ.

Και ερχόμαστε τώρα στο αιτιολογικό του πονήματος της «Λευκής Βίβλου». Το δανειζόμαστε από το κείμενο που παρουσιάστηκε:

«Είναι περισσότερο από απαραίτητο σε αυτήν την εποχή εκπλήξεων, κινδύνων, επιτευγμάτων και κοινωνικής επιτάχυνσης, να αναθεωρήσουμε απόψεις και να μετακινηθούμε από στερεότυπα για την ασφάλεια και την αστυνόμευση. Γιατί είναι φανερό ότι η εποχή που η ασφάλεια ήταν απλή, στρατιωτική απειλή από άλλη χώρα, έχει πλέον περάσει. Τα παραδοσιακά μοντέλα αστυνόμευσης έχουν αγγίξει τα όριά τους. Η πολιτική ασφάλειας, αλλά και τα επιχειρησιακά δόγματα δεν μπορούν να μένουν πίσω από κλειστές πόρτες. Η ασφάλεια είναι υπόθεση όλων μας και πάνδημο αίτημα των πολιτών, καθώς οι απειλές και οι κίνδυνοι βρίσκονται στην καθημερινότητά τους. Χωρίς συνεννόηση δεν μπορεί να υπάρξει αστυνόμευση και χωρίς συνεργασία δεν μπορεί να επιτευχθεί η ασφάλεια… Σταδιακά το υπουργείο, η Αστυνομία, η δομή, η Εκπαίδευση, το δόγμα, ο τρόπος του επιχειρείν, ο σχεδιασμός και τα μέσα, θα αλλάξουν…».

Αλήθεια, ποιος είπε στον εμπνευστή του κειμένου ότι το κοινό αίσθημα ασφάλειας από τον πολίτη απαιτεί αναθεώρηση στερεοτύπων σ’ αυτήν την κατεύθυνση;

Πάγιο αίτημα των πολιτών είναι η αντιμετώπιση των κοινών εγκλημάτων, με άλλα λόγια η αντιμετώπιση της παραβατικότητας από κλοπές, ληστείες, φόνους που εμφανίζονται όλο και με μεγαλύτερη συχνότητα. Πάγιο αίτημα των πολιτών είναι η παύση της βίας της αστυνομίας εναντίον τους σε διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις, διεκδικήσεις που αφορούν στην ίδια τους τη ζωή.

Δημιουργείται, λέγεται στο κείμενο, «ένα νέο παγκόσμιο περιβάλλον, μια νέα κοινή συνείδηση, όπου το τοπικό και το παγκόσμιο συμπλέκονται στην καθημερινότητα, για παράδειγμα η πανδημία, η κλιματική αλλαγή, η μόλυνση των θαλασσών. Ζούμε ήδη την 4η βιομηχανική επανάσταση και τις συνέπειές της με την τεχνητή νοημοσύνη, τη ρομποτική, το διαδίκτυο. Τα προσωπικά στοιχεία, οι επικοινωνίες ή η παρουσία σε δημόσιους χώρους μπορούν εύκολα να καταγράφονται. Τα όρια δημόσιου και ιδιωτικού, ατομικού και συλλογικού επαναδιαπραγματεύονται. Η πληροφόρηση έχει απεριόριστα πολλαπλασιασθεί. Στο διαδίκτυο έχει χωρέσει η παγκόσμια γνώση και επιταχύνεται καθημερινά η κυκλοφορία δεδομένων και γεγονότων… Οι ψευδείς ειδήσεις μολύνουν και δυσκολεύουν την ενημέρωση, την κοινή κατανόηση του γίγνεσθαι».

Απαιτούνται αλλαγές; Σε ποια όμως κατεύθυνση; Στην κατεύθυνση συρρίκνωσης των ορίων της επίπλαστης, έτσι κι αλλιώς, αστικής δημοκρατίας ή στην κατεύθυνση κατοχύρωσης των λαϊκών δικαιωμάτων και ελευθεριών;

Μόνο η δεύτερη εκδοχή είναι υπέρ του λαού, και αυτή προϋποθέτει την κατάργηση του αντιλαϊκού νομοθετικού οπλοστασίου που αφορά, μεταξύ των άλλων:

Του Ν. 4703/2020, που καταργεί στην ουσία το δικαίωμα του συνέρχεσθαι και απαγορεύει τις διαδηλώσεις.

Του ΠΔ 73/2020, που διευρύνει τους περιορισμούς και τις κατασταλτικές αρμοδιότητες της αστυνομίας για τις διαδηλώσεις.

Του ΠΔ 75/2020 που γενικεύει τη χρήση σταθερών και κινητών καμερών και drones και το ηλεκτρονικό φακέλωμα από την αστυνομία.

Του Ν. 4777/2021, που, μεταξύ άλλων, προβλέπει και την ίδρυση πανεπιστημιακής αστυνομίας, παρά την οικονομική συρρίκνωση του προϋπολογισμού για τις ανάγκες τόσο σε προσωπικό όσο και σε υλικοτεχνικό εξοπλισμό και μέσα στα ανώτατα ιδρύματα των πανεπιστημίων και πολυτεχνείων.

Του νέου Ποινικού Κώδικα (Ν. 4619/2019) και του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας (Ν. 4620/2019) που ψηφίστηκαν από τον ΣΥΡΙΖΑ και διατηρήθηκαν από τη ΝΔ (Ν. 4637/2019).

Του «τρομονόμου» (άρθρο 187Α του ΠΚ), που ενισχύεται διαχρονικά από όλες τις μέχρι σήμερα κυβερνήσεις.

Του Ν. 4662/2020, για αναβάθμιση λειτουργίας της Πολιτικής Προστασίας ως Εθνικού Μηχανισμού Διαχείρισης Κρίσεων, με αρμοδιότητες επιβολής κατασταλτικών μέτρων, με την κινητοποίηση όλου του δημόσιου τομέα.

Ειδικά για την Πυροσβεστική, απαιτείται οι πυροσβέστες μαζί με τον λαό να παλέψουν:

— Να σταματήσει εδώ και τώρα να ανήκει η Πυροσβεστική στα Σώματα Ασφαλείας.

— Να πάψει η συμμετοχή του Πυροσβεστικού Σώματος σε κατασταλτικές ενέργειες. Πρόκειται για κατάλοιπο από την περίοδο της χούντας που συνεχίστηκε και μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 1980, με χρησιμοποίηση του Σώματος όπως σε διάλυση διαδηλώσεων με ρίψεις νερού.

— Να καταργηθούν οι σχετικές διατάξεις των Νόμων 3511/2006 και του 4662/2020, που επαναφέρουν την οπλοφορία στο Πυροσβεστικό Σώμα για τους προανακριτικούς υπαλλήλους, με το πρόσχημα ότι είναι αναγκαία η οπλοφορία για την άσκηση των προανακριτικών τους καθηκόντων. Το κατάπτυστο αυτό μέτρο είχε επιβληθεί επί ημερών της δικτατορίας, για να έχει μεγαλύτερο αριθμό ένοπλων από τα Σώματα Ασφαλείας απέναντι στο λαϊκό και φοιτητικό κίνημα που την αμφισβητούσε.

— Να απαγορευτεί να χρησιμοποιείται η Πυροσβεστική για το σπάσιμο λουκέτων σε σχολεία που τελούν υπό κατάληψη από τους αγωνιζόμενους μαθητές και σε χώρους όπου εκδηλώνονται απεργιακές κινητοποιήσεις εργαζομένων.

— Να καταργηθεί η στρατιωτικοποίηση που επέβαλε η δικτατορία του 1967 στο Πυροσβεστικό Σώμα και διατηρείται μέχρι τις μέρες μας, να μετατραπεί η Πυροσβεστική σε δημόσια πολιτική διοικητική υπηρεσία, στη βάση της εξυπηρέτησης της κοινωνικής αποστολής για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών, των διασώσεων, την πρόληψη και πυροπροστασία.

Ως προς την αστυνομία, αλήθεια, τι σημαίνει η αναφορά στο κείμενο της «Λευκής Βίβλου» ότι η αστυνομία του 21ου αιώνα θα δράσει σε εποχές αύξησης των κοινωνικών εντάσεων που χαρακτηρίζονται «από την πόλωση των κοινωνιών, από την αντιπαράθεση των ταυτοτήτων και την ανάπτυξη πολυπληθών κινημάτων διαμαρτυρίας και διεκδίκησης δικαιωμάτων»; Σημαίνει απλά ότι ως κατασταλτικός μηχανισμός, που φτιάχτηκε εξυπηρετώντας τα συμφέροντα της αστικής τάξης, θα τα εξασφαλίσει διά «σιδήρου και ροπάλου». Δεν υπάρχει άλλη ερμηνεία.

Κατά συνέπεια, δεν υπάρχει, φίλοι μου, καλή ή καλύτερη αστυνομία, παρά την όποια αρτιότερη εκπαίδευση και μετεκπαίδευση, την κάλυψη των λειψών, ενδεχόμενα, οργανικών θέσεων, την επάρκεια ελέγχου και καθοδήγησης. Η αστυνομία αποτελεί όργανο του αστικού κράτους, ο μηχανισμός καταστολής των αντιδράσεων, των αγώνων του λαϊκού κινήματος, που γίνονται επικίνδυνοι για την αστική εξουσία, όταν αμφισβητούν την παντοδυναμία του κεφαλαίου και επιδιώκουν ο λαός να γίνει αφέντης του μόχθου της εργασίας του.

Οι εμπνευστές της «Λευκής Βίβλου», παίρνοντας σαν αφετηρία την παγκοσμιοποίηση, τον εμβολιασμό κατά της πανδημίας, την κλιματική αλλαγή και τα νέα μεγάλα τεχνολογικά επιτεύγματα της επιστήμης, την πληροφόρηση μέσω του διαδικτύου, προσπαθούν να μας κάνουν κοινωνούς σε αλλαγές που τάχα είναι απαραίτητες. Λαμβάνοντας όμως υπόψη το νομοθετικό οπλοστάσιο, παλιό και νέο, στρώνεται το «χαλί» σε νέο όργιο καταστολής σε οτιδήποτε είναι αντίθετο με την άρχουσα τάξη.

Στις μέρες μας, όλες οι πραγματικές αλλαγές που απαιτούνται υπέρ του λαού προϋποθέτουν την κατάργηση του εκμεταλλευτικού συστήματος που μας περιβάλλει. Της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.

Αυτού του συστήματος που κάνει εμπόριο τις ανάγκες των ανθρώπων για αντιμετώπιση κινδύνων που προέρχονται από την πανδημία. Των φαρμακευτικών ομίλων, που με χρηματοδότηση των φορολογούμενων πολιτών μέσω των κρατών τους για έρευνες δημιουργούν «πατέντες» για την απρόσκοπτη κερδοφορία τους.

Αυτού του συστήματος που δημιουργεί, για το κέρδος και μόνο, τη μόλυνση του περιβάλλοντος, των θαλασσών, γενικότερα την αλλαγή της πανίδας και χλωρίδας που επηρεάζει όλο τον πλανήτη.

Του συστήματος που εμπορεύεται τα τεχνολογικά επιτεύγματα της κοινωνίας μας προς προσπόριση αμύθητων κερδών, αφού τα θέτει υπό τη σκέπη και στην υπηρεσία της κερδοφορίας αυτών που κατέχουν τα μέσα παραγωγής, την τεχνογνωσία (βλ. π.χ. πατέντες), χωρίς να υπάρχει η δυνατότητα να γίνουν κτήμα του λαού για τις δικές του ανάγκες. Υπάρχουν αναρίθμητα παραδείγματα από το διαδίκτυο, τις πλατφόρμες του, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που αξιοποιούνται και για το φακέλωμα χιλιάδων πολιτών και ανάμεσα σ’ αυτά το πρόσφατο παράδειγμα με το πληροφοριακό σύστημα της «Cisco» για την τηλεκπαίδευση που επέλεξε το υπουργείο Παιδείας της κυβέρνησης.

Οι θέσεις του κειμένου ότι τάχα σήμερα και ήδη μετά τη δεκαετία από την ανατροπή της Σοβιετικής Ενωσης και το τέλος του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου, διεξάγονται ένοπλες συγκρούσεις όχι τόσο διακρατικές όσο στο εσωτερικό των κρατών (εμφύλιοι πόλεμοι, φυλετικές διενέξεις, σεκταριστικές συγκρούσεις κ.ά.) αποκρύβει και στρεβλώνει την πραγματικότητα που βιώσαμε και βιώνουμε. Την πραγματικότητα για τις ένθεν και ένθεν εμπλοκές του ΝΑΤΟ, της ΕΕ, των ΗΠΑ, Ρωσίας και Κίνας για την εξασφάλιση των συμφερόντων των δικών τους αστικών τάξεων, τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών κοιτασμάτων και του πλεονεκτήματος στρατηγικών γεωπολιτικών θέσεων των χωρών που βρίσκονται σε όχι τυχαία εμφύλια σύγκρουση, αλλά καθοδηγούμενη και υποστηριζόμενη. Πολλά παραδείγματα από το πρόσφατο παρελθόν συνηγορούν σ’ αυτό το έγκλημα. Διάλυση της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, Ιράκ, Παλαιστίνη. Λιβύη, Συρία με τα εκατομμύρια προσφύγων που έχουν μετατραπεί σε διαπραγματευτικό χαρτί και «μπαλάκι» στη διένεξη της αστικής τάξης της Ελλάδας με τη «σύμμαχό» μας στο ΝΑΤΟ Τουρκία. Αφγανιστάν, χώρες της υποσαχάριας Αφρικής και τόσες άλλες προκλητικές επεμβάσεις.

Πώς, λοιπόν, το κείμενο ανερυθρίαστα ισχυρίζεται ότι υποχώρησαν οι ένοπλες διακρατικές συγκρούσεις; Σκόπιμα υποκρύπτει ότι είναι οι ίδιες, υπεύθυνες για τις συμφορές που προκάλεσαν, ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που στηρίζουν ή αξιοποιούν για τα συμφέροντά τους οργανώσεις και ομάδες, τις οποίες οι ίδιες πάλι βαφτίζουν ως τρομοκρατικές και εγκληματικές, τσουβαλιάζοντας έτσι και κινήματα που αντιστέκονται στις αντίστοιχες χώρες, συλλήβδην τη λαϊκή πάλη.

Αλήθεια, για την οικονομική κρίση που εμφανίσθηκε από το 2008 μέχρι και σήμερα, που προέκυψε από την αδυναμία του κεφαλαίου να επανεπενδύσει σε κερδοφόρους τομείς, τι είδους διαχείρισης χωρεί; Και σε όφελος ποιων; Μπορεί να υπάρξει διαχείριση υπέρ του πολλαπλά πληττόμενου λαού; Φυσικά, η απάντηση είναι πως όχι. Η διαχείριση γίνεται αποκλειστικά υπέρ του κεφαλαίου, για την ανάκαμψή του και την κερδοφορία, συμπιέζοντας και πάλι μεροκάματα, μισθούς, συντάξεις. Φωτεινό παράδειγμα είναι η υιοθέτηση του συνόλου των αντιλαϊκών προτάσεων της Επιτροπής Πισσαρίδη. Η «διαχείριση» λοιπόν που στη συγκεκριμένη «Λευκή Βίβλο» εννοείται, είναι καταπώς φαίνεται η αντιμετώπιση των λαϊκών αντιδράσεων από τις ασκούμενες πολιτικές. Τις ζούμε ήδη σήμερα, εν μέσω πανδημίας.

Η αστυνομία ούτε μερεμετίζεται ούτε αλλάζει υπέρ του λαού. Ήταν, είναι και θα είναι μια κατασταλτική δύναμη, ό,τι «φερετζέ» και αν προσπαθούν να της βάλουν, προωθώντας τη γνωστή συνταγή του καρότου και του μαστίγιου. Όλα τα άλλα ευφυή και περισπούδαστα στο κείμενο αποτελούν φανφάρες και «κουτόχορτο» για αδαείς.

Σάββας Θεοδωρής
Αντιστράτηγος ΠΣ ε.α.,
μέλος του ΔΣ της Πανελλήνιας Ένωσης Αποστράτων Πυροσβεστικού Σώματος
Ριζοσπάστης

Ξεψύχησε αβοήθητη γυναίκα από κορονοϊό στην Κυψέλη επειδή αδυνατούσε να μπει σε νοσοκομείο

 


Σε νέα καταγγελία που που αναδεικνύει την τραγική κατάσταση που βιώνουν οι λαϊκές οικογένειες στην Κυψέλη προχώρησαν οι ΚΟ Κυψέλης της ΤΟ Α’ Αθήνας – Γαλατσίου του ΚΚΕ «απέναντι στον εξωραϊσμό της κυβέρνηση με τα περί “συστήματος Υγείας που ανταποκρίνεται πλήρως”, ότι “τα έχουμε καταφέρει πολύ καλύτερα από τις περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες” και σε άλλα τέτοιου είδους μαργαριτάρια που ακούστηκαν στην τηλεοπτική συνέντευξη του πρωθυπουργού».

Συγκεκριμένα, όπως καταγγέλλει: «Γυναίκα 65 ετών που νοσούσε από κορονοϊό εδώ και 10 μέρες, πέθανε ξαφνικά στο σπίτι της χτες το απόγευμα. Σημειώνουμε πως στο συγκεκριμένο σπίτι εκτός από τη συγκεκριμένη γυναίκα, μένουν μαζί ο σύζυγος με χρόνια προβλήματα υγείας και η υπερήλικη μητέρα της η οποία είναι κατάκοιτη. Η συγκεκριμένη γυναίκα προφανώς δεν μπορούσε να πάει εγκαίρως στο νοσοκομείο, για το λόγο ότι έπρεπε ταυτόχρονα με τη μάχη που έδινε, να φροντίσει και τους δικούς της ανθρώπους».

Και συνεχίζει: «Η μπόχα όμως που αναδύεται από το σύστημα αυτό, δεν σταματάει μόνο στις σοβαρές ελλείψεις από κοινωνικές δομές και υπηρεσίες. Το ασθενοφόρο του ΕΚΑΒ έφτασε μετά από αρκετές ώρες αναμονή για τους γνωστούς λόγους “φόρτου εργασίας και έλλειψης οχημάτων”. Οι διασώστες του ΕΚΑΒ, πραγματικά έκαναν ότι μπορούσαν, μέχρι που διαπίστωσαν το θάνατό της. Στη συνέχεια, όπως είναι υποχρεωμένοι ειδοποίησαν την αστυνομία, ως υπεύθυνη για να αποφασίσει που και με ποιο τρόπο θα μεταφερθεί η σορός. Αφού η αστυνομία έφτασε στο σημείο με καθυστέρηση περίπου 2 ωρών, ενημέρωσαν πως οι οδηγίες που έχουν είναι να μην μπαίνουν σε χώρους που υπάρχει περιστατικό COVID-19. Το τραγελαφικό της υπόθεσης ήταν η όλη συνεννόηση μεταξύ ΕΚΑΒ και αστυνομίας για το αν θα μεταφερθεί η σορός με το ασθενοφόρο ή θα το παραλάβει γραφείο τελετών.

Τηλεφωνήματα επί τηλεφωνημάτων σε προϊσταμένους, στον ΕΟΔΥ, για το ποιο είναι το πρωτόκολλο και στο μεταξύ, ένα καθηλωμένο ασθενοφόρο, για ώρες, με έναν ασύρματο να ειδοποιεί για άλλα περιστατικά. Έκπληξη μας προκάλεσε το γεγονός ότι μετά από λίγη ώρα ο αξιωματικός υπηρεσίας έδωσε διαταγή στο περιπολικό με τους δύο αστυνομικούς να αποχωρήσει (ίσως θα είχαν να κόψουν πρόστιμα σε καμία πλατεία ή να συλλάβουν κανένα υγειονομικό που παλεύει για την υγεία του λαού), χωρίς να έχουν προσφέρει απολύτως τίποτα και μένοντας ο ίδιος εκεί χωρίς να δίνει καμία λύση. Έφτασε μάλιστα στο σημείο, να πει σε μια οικογενειακή φίλη της θανούσας γυναίκας, με θράσος “ανέβα εσύ να βρεις την ταυτότητά της, εγώ δεν μπαίνω σε χώρο με COVID, αυτές τις διαταγές έχω”. Στην ερώτηση επίσης, τι θα γίνει με τους άλλους δύο ανθρώπους που δεν αυτοεξυπηρετούνται, η απάντηση ήταν πως δεν είναι αυτό δουλειά της αστυνομίας… δηλαδή ας περιμένουν τη σειρά τους να πεθάνουν…

Στη συνέχεια ενώ ήταν απομακρυσμένος και μίλαγε στο τηλέφωνο, έφυγε χωρίς να πει κουβέντα, ενώ γνωστοί και φίλοι της θανούσας γυναίκας έκαναν τις απαραίτητες συνεννοήσεις με τους ανθρώπους του ΕΚΑΒ. Και κλείνουμε με το καλύτερο. Σε επικοινωνία με τον ΕΟΔΥ (τον γνωστό Εθνικό Οργανισμό “Δημόσιας” Υγείας) για να στείλει κλιμάκιο να κάνει τεστ στους άλλους δύο ανθρώπους, η απάντηση ήταν ότι δεν υπάρχουν τέτοια κλιμάκια και ότι θα πρέπει να απευθυνθούν σε ιδιωτικό διαγνωστικό!

Αυτή είναι η πολιτική που μεταθέτει την ευθύνη στο λαό για την εξέλιξη της πανδημίας. Αυτή είναι η αποθέωση της ατομικής ευθύνης. Σε ένα σύστημα που δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ, καμία κοινωνική δομή που να προσφέρει πραγματικές υπηρεσίες, σύγχρονες, για το λαό και τις ανάγκες του.

Δεν είμαστε “κουρασμένοι” από την πανδημία. Είμαστε εξοργισμένοι και δεν πρόκειται να κάτσουμε να μετράμε τους νεκρούς μας κάθε μέρα στις 6. Δεν μας χρειάζονται “ανάσες ελευθερίας”, αλλά πραγματική ελευθερία από αυτήν τη βάρβαρη πολιτική. Συνεχίζουμε την πάλη για την υγεία και τη ζωή μας».

Από 902.gr

Παρακολούθηση από μυστικές υπηρεσίες σε μέλη του ΚΚ Γερμανίας επί τέσσερις δεκαετίες ομολογούν οι αρχές στην Κάτω Σαξονία

 


Δεν ήταν ακριβώς έκπληξη αυτό που ένιωσε η Ζαμπίνε Φρίντεν – Πάλαντ, κάτοικος της πόλης Όλντενμπουργκ και μέλος του Γερμανικού Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας (DKP) από το 1974, όταν πριν λίγες μέρες, στα τέλη Μαρτίου, βρήκε στην αλληλογραφία της ένα γράμμα από το Υπουργείο Εσωτερικών του κρατιδίου της Κάτω Σαξονίας με θέμα “Συλλογή πληροφοριών μέσω υπηρεσιών πληροφοριών”. Στο λακωνικό γράμμα, αποτελούμενο από τρεις φράσεις, η παραλήπτρια ενημερωνόταν, πως βάσει μιας σειράς παραγράφων, σταματούσε η παρακολούθησή της από την τοπική Υπηρεσία Προστασίας του Συντάγματος, στη διάρκεια της οποίας είχαν συλλεγεί προσωπικά δεδομένα της Φρίντεν – Πάλαντ εν αγνοία της. Ή καλύτερα, χωρίς τη συναίνεσή της, καθώς η ίδια όπως και σύντροφοί της – παλιοί και τωρινοί που έλαβαν πανομοιότυπη επιστολή, τουλάχιστον εννέα άτομα στο σύνολο- έχουν λόγους να πιστεύουν πως η παρακολούθηση ξεκίνησε τουλάχιστον από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και κράτησε πιθανότατα το νωρίτερο ως το 2016, αφού ο νόμος προβλέπει πως οι παρακολουθούμενοι οφείλουν να ενημερωθούν για τη δράση της Υπηρεσίας Προστασίας του Συντάγματος μέσα σε πέντε χρόνια από την διακοπή της παρακολούθησης. Σε καμία από τις επιστολές δεν αναφέρεται ο ακριβής λόγος για τον οποίο η βασική εσωτερική μυστική υπηρεσία της ΟΔΓ έθεσε στο στόχαστρό της εννιά ανθρώπους που δεν είχαν διαπράξει κανένα αδίκημα στη ζωή τους, καθιστώντας προφανές το συμπέρασμα πως η παρακολούθηση αφορούσε καθαρά και μόνο τις πολιτικές τους πεποιθήσεις.

To Όλντεμπουργκ ήταν επίκεντρο της πρακτικής της απαγόρευσης απασχόλησης στο δημόσιο και της απόλυσης δημοσίων υπαλλήλων υπό των διαβόητο νόμο “κατά του ριζοσπαστισμού” που τέθηκε σε εφαρμογή το 1972, με πρόσχημα την καταπολέμηση της RAF και της ιδεολογικής επιρροής της. Στην πραγματικότητα, ο νόμος αξιοποιήθηκε για να στοχοποιηθούν και να διωχθούν από το δημόσιο χιλιάδες άνθρωποι λόγω των κομμουνιστικών ή απλά προοδευτικών πολιτικών τους πεποιθήσεων. Πολύ αργότερα, το κρατίδιο της Κάτω Σαξονίας καταδίκασε αυτή την πρακτική, ενώ ο νόμος παραμένει σε ισχύ στο κρατίδιο της Βαυαρίας.

Η Φρίντεν – Πάλαντ γνώριζε ήδη από τότε πως η ίδια και ο περίγυρός της βρίσκονταν υπό παρακολούθηση: “Γνωρίζαμε φυσικά πως υπήρχε μια εντατική, προσωποποιημένη παρακολούθηση, γιατί στις δίκες (σσ. βάσει του νόμου περί ριζοσπαστισμού), τα αποδεικτικά στοιχεία έδειχναν σε αυτή την κατεύθυνση. Από εκεί προέκυπτε για παράδειγμα, πως σε συνελεύσεις μελών (σσ. του DKP) υπήρχαν πληροφοριοδότες που κρατούσαν σημειώσεις. Κάποιος από το κοντινό μου περιβάλλον ανέφερε πως ο καλύτερός του φίλος στρατολογήθηκε από την Υπηρεσία Προστασίας του Συντάγματος. Σταματούσαν μέλη και συμπαθούντες του κόμματος στο δρόμο και ρωτούσαν αν θέλουν να γίνουν χαφιέδες της Υπηρεσίας. Το DKP εκείνη την περίοδο είχε περίπου 400 μέλη και πενταμελή επιτροπή”. Αυτές τις “ζωές των άλλων” ωστόσο, δε θα τις δείτε να γίνονται ταινία, αφού δεν αφορούν τη Στάζι και τον κακό ολοκληρωτισμό του “παραπετάσματος”.

Η ίδια, ως δημόσια υπάλληλος στη Βρέμη, λάμβανε συχνά ερωτηματολόγια από την Υπηρεσία Προστασίας του Συντάγματος, ενώ ο διευθυντής της την είχε προειδοποιήσει ότι “ξέρει τις πολιτικές της δραστηριότητες στο Όλντεμπουργκ”. Το γεγονός πως δεν έχασε τη θέση της στο δημόσιο η ίδια το αποδίδει στο ότι η Βρέμη, ως χωριστό κρατίδιο εφάρμοσε πιο χαλαρά τη σχετική νομοθεσία, σε αντίθεση με την Κάτω Σαξονία, όπου στην τοπική κυβέρνηση και αστυνομία υπήρχε πλήθος παλαιών μελών του ναζιστικού κόμματος. Ο λόγος για τον οποίο συνεχιζόταν επί δεκαετίες η παρακολούθησή της, πέραν της πολιτικής στοχοποίησης, είναι εξίσου ασαφής με εκείνον για τον οποίο αυτή σταμάτησε, αν και η ίδια υποψιάζεται ότι έχει να κάνει με εσωτερικές ανακατατάξεις και παραιτήσεις που σημειώθηκαν τα προηγούμενα χρόνια στην τοπική Υπηρεσία Προστασίας του Συντάγματος, σημειώνοντας την ανάγκη να καταργηθεί η Υπηρεσία αυτή που δε συνεισφέρει σε τίποτε παρά στον εκφοβισμό πολιτικών αντιπάλων, ενάντια στο ίδιο το γερμανικό αστικό σύνταγμα.

Mε πληροφορίες από Junge Welt

TOP READ