Τραμπ: Οι μέρες του κομμουνισμού είναι μετρημένες στη Βενεζουέλα, αλλά και στη Νικαράγουα και στην Κούβα

Από iraklis3 στο Φεβ 19, 2019 Διεθνή

Και ενώ με πρόσχημα την ανθρωπιστική βοήθεια ετοιμάζονται για επέμβαση σε βάρος του λαού της Βενεζουέλας, μιας και οι αποσκιρτήσεις στον στρατό δεν αποδείχθηκαν μέχρι στιγμής τόσες όσες περίμεναν, ή ήλπιζαν,  ο Τραμπ προχώρησε σε ευθεία απειλή κατά των στρατιωτικών της Βενεζουέλας.
Ο αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ προειδοποίησε τα στελέχη των ένοπλων δυνάμεων της Βενεζουέλας  ότι διακινδυνεύουν «τη ζωή τους» και το μέλλον τους, απαιτώντας να επιτρέψουν να εισέλθει στη χώρα της Λατινικής Αμερικής σε βαθιά πολιτική και οικονομική κρίση η βοήθεια που έστειλαν οι αρχές των ΗΠΑ.
Κατά τη διάρκεια ομιλίας του στο Μαϊάμι, απείλησε τα στελέχη των ένοπλων δυνάμεων της Βενεζουέλας ότι σε διαφορετική περίπτωση, «δεν θα βρείτε ασφαλές καταφύγιο, εύκολη έξοδο, οδό διαφυγής», ότι «θα χάσετε τα πάντα».
Ο αμερικανός πρόεδρος εξέφρασε τη σθεναρή υποστήριξή του στον ακροδεξιό ηγέτη της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας, τον Χουάν Γκουαϊδό, τον οποίο η Ουάσινγκτον και οι σύμμαχοί της έχουν αναγνωρίσει ως τον μεταβατικό πρόεδρο της χώρας.
«Τα μάτια όλου του κόσμου είναι καρφωμένα πάνω σας σήμερα», επέμεινε ο Τραμπ. «Μπορείτε να επιλέξετε να δεχθείτε τη γενναιόδωρη προσφορά αμνηστίας του προέδρου Γκουαϊδό και να ζήσετε ειρηνικά με τους δικούς σας».
Αυτή η προσφορά, που η Ουάσινγκτον συμμερίζεται, σημαίνει να μην «εμποδίσετε την ανθρωπιστική βοήθεια» και να μην «καταφύγετε στη βία» έναντι διαδηλωτών που πρόσκεινται στην αντιπολίτευση, συνέχισε ο ένοικος του Λευκού Οίκου.
Ο Τραμπ υπογράμμισε πως θέλει μια «ειρηνική μεταβίβαση της εξουσίας» στη Βενεζουέλα, αλλά επανέλαβε πως «όλες οι επιλογές παραμένουν ανοικτές» για την Ουάσινγκτον.
Ο Τραμπ στην ομιλία του στο Διεθνές Πανεπιστήμιο της Φλόριντας καταδίκασε παθιασμένα και απερίφραστα «τον σοσιαλισμό», που έκρινε πως «πεθαίνει» στο Δυτικό Ημισφαίριο, ενώ χαρακτήρισε τον Μαδούρο «μαριονέτα» της Κούβας.
«Οι μέρες του κομμουνισμού είναι μετρημένες στη Βενεζουέλα, αλλά και στη Νικαράγουα και στην Κούβα», προεξόφλησε ο Ρεπουμπλικάνος. «(…) Οι μέρες τους τέλειωσαν. Η αποκρουστική συμμαχία των δικτατοριών αυτών φθάνει στο τέλος της», επέμεινε.
Περίπου 200 τόνοι τροφίμων, διατροφικών συμπληρωμάτων, φαρμάκων και κιτ υγιεινής, που διέθεσαν οι ΗΠΑ, έχουν αποθηκευτεί κοντά στα σύνορα Κολομβίας – Βενεζουέλας, στην πόλη Κουκουτά, σύμφωνα με το υπουργείο Εξωτερικών στην Μπογοτά.

 38 δισεκ. δολάρια έχασε η χώρα τα τελευταία 3 χρόνια εξαιτίας των κυρώσεων των ΗΠΑ

Οι άμεσες ζημίες τις οποίες έχει υποστεί η οικονομία της Βενεζουέλας εξαιτίας των κυρώσεων των ΗΠΑ μέσα στα τελευταία τρία χρόνια ανέρχονται μέχρι στιγμής σε περίπου 38 δισεκατομμύρια δολάρια, τόνισε ο αντιπρόεδρος της λατινοαμερικάνικης χώρας σε κρίση, ο Ρικάρδο Μενέντες, σε δηλώσεις του στο δημόσιο πρακτορείο ειδήσεων Agencia Venezolana de Noticias.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς του Μενέντες, σε 23 δισεκατομμύρια δολάρια ανέρχεται το απολεσθέν ΑΕΠ της Βενεζουέλας, ενώ τα υπόλοιπα 15 δισεκ. δολάρια αφορούν διαφυγόντα έσοδα της Citgo, της αμερικανικής θυγατρικής της PdVSA, της δημόσιας επιχείρησης πετρελαίου της λατινοαμερικάνικης χώρας. «Εάν προσθέσουμε ακόμη 20 δισεκατομμύρια δολάρια που χάσαμε εξαιτίας της δολιοφθοράς που υπέστη η πετρελαϊκή βιομηχανία, φθάνουμε στα 58 δισεκ. δολάρια ζημίες. Μιλάμε για σχεδόν 60 δισεκ. δολάρια που έχασε η χώρα», συνόψισε ο αντιπρόεδρος της Βενεζουέλας [1]. Για τον Μενέντες, η πρωτοβουλία για τη χορήγηση ξένης ανθρωπιστικής βοήθειας στη Βενεζουέλα, με φόντο την επιβολή νέων οικονομικών κυρώσεων σε βάρος του Καράκας, είναι «κυνική». «Θέλουμε οι επιθέσεις εναντίον της οικονομίας μας (…) να σταματήσουν, ώστε να μπορέσουμε να αρχίσουμε τη διαδικασία επανόρθωσής της» το συντομότερο, συμπλήρωσε ο αντιπρόεδρος της Βενεζουέλας.

Ήταν ένας μαϊντανός με μεγάλα αυτιά, η τιβί δεν του άρεσε, ήθελε αρχοντιά…

Κατιούσα

Προχτές οι τηλεθεατές του ΣΚΑΪ είδαν το Γιώργο Αυτιά, με κατεβασμένα αυτιά, υγρά μάτια και τρεμάμενα χείλη -που είναι λεπτά σαν τα λεπτά του αισθήματα για την πολιτική και την ανιδιοτέλειά του- να ξεσπά γιατί έφαγε πόρτα από το Μητσοτάκη για το ευρωψηφοδέλτιο της ΝΔ, επειδή ήταν απλώς ένας απλός πετυχημένος που κάνει καλά τη δουλειά του και δεν είχε περάσει πριν από δυο-τρία κόμματα. Ναι, αλλά δε δίνει μόρια κι η προϋπηρεσία για αυτές τις θέσεις; Αξιοκρατία δεν έχουμε;
Δεν ξέρουμε πόσοι τηλεθεατούληδες του δημοσιογράφου παραξενεύτηκαν που αυτός ο υπέρμαχος της αντικειμενικής δημοσιογραφίας είχε πρόταση για το δεξιό ευρωψηφοδέλτιο, που συνήθως γεμίζει αριστεία από τα καλύτερα βιογραφικά της χώρας. Σίγουρα όμως το δράμα του Αυτιά που δεν έμεινε μπουκάλα, απλώς με διαφορετική πρόταση από αυτήν οπου περίμενε, συγκίνησε ευρύτερες μάζες που έμειναν με την απορία: Μα άριστος να ρίχνει άριστο; Πού είναι η αξιοκρατία; Πού είναι η αριστοκρατία; Γιατί άραγε δεν μπορεί να λειτουργήσει σωστά η διαπλοκή σε αυτήν τη χώρα; Ποιος μπαίνει εμπόδιο και δεν την αφήνει να αναδείξει τα καλύτερα μυαλά -και βιογραφικά- της;
Ο κόσμος γέλασε, οι διαδικτυακές μάζες το γλέντησαν με την ψυχή τους στα ΜΚΔ, αλλά πέρα από το τρολάρισμα και τον επικοινωνιακό κουρνιαχτό που κατακάθεται, η εικόνα μένει ίδια κι απαράλλαχτη. Τα κυρίαρχα ΜΜΕ διαπλέκονται στενά με τα κόμματα εξουσίας, βάζουν τους όρους του παιχνιδιού, ενίοτε και τους πρωταγωνιστές του, μεταθέτοντας το υπαλληλικό προσωπικό τους από τη μία θέση στην άλλη -από αμερόληπτοι σχολιαστές, σε μαχητικοί πολιτικοί. Κι αν υπάρχει κάτι ενδιαφέρον σε όλα αυτά, είναι πως καταφέρνουν να έχουν πάντα μια πολιτική, ταξική συνέπεια -σκυλιά που φυλάνε τα αφεντικά τους- αλλά κια μια παντελή έλλειψη άλλων αρχών, αν δουν πως τους ρίχνει κάποιος στη μοιρασιά.
Η παραπάνω διαπλοκή αφορά προφανώς και το ΣΥΡΙΖΑ με τα… (κατά Πολάκη) βοθροκάναλα. Και προφανώς δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό στο να έχει πολιτική θέση ένας δημοσιογράφος και να την λέει. Μεμπτό είναι να φοράει υποκριτικά το φωτοστέφανο του αντικειμενικού και ακομμάτιστου, που υπηρετεί την αλήθεια, και να κατηγορεί για μεροληψία όσους είναι βαμμένοι κόκκινοι. Μεμπτός είναι πχ ο χορός που έστησε το κυβερνητικό τρίο-μπελκάντο, που δεν άφηνε τον Γκιόκα να σταυρώσει μισή κουβέντα. Ή οι γλοιώδεις επιθέσεις φιλίας, σαν αυτές του Αρβανίτη -εντελώς τυχαίο παράδειγμα, λέτε να κατέβει υποψήφιος;- που απευθύνει στους κομμουνιστές την ίδια ακριβώς ερώτηση με δέκα διαφορετικές διατυπώσεις: γιατί δε συνεργάζεστε με το ΣΥΡΙΖΑ; Μεμπτό είναι να αφήνεις υπουργούς να βγάζουν μονολόγους, διακόπτωντας σκαιά συναδέλφους σου που τολμούν να ψελλίσουν μισή ερώτηση, όπως έκανε σήμερα η Κατερίνα Ακριβοπούλου στη διάρκεια της συνέντευξης – μονόπρακτου του Παύλου Πολάκη.
Αντικειμενική είναι μόνο η δημοσιογραφία που δεν κρύβει το πρόσημο και τη στράτευσή της, γιατί δεν έχει κανένα λόγω να καμουφλάρει την ταυτότητά της. Τους δικούς της εκπροσώπους δε θα τους δείτε να κλαίγονται στον αέρα επειδή “κόπηκαν” από ψηφοδέλτιο, σε αντίθεση με τους “αχρωμάτιστους” και τους “υπεράνω κομμάτων”.

Βρεττανικά φοιτητικά δάνεια: αποπληρώστε μόνο αν μπορείτε

Θα κλείσουμε τούτο το αφιέρωμα στα ιδιωτικά πανεπιστήμια μιλώντας για τα περίφημα φοιτητικά δάνεια. Λόγω της συζητούμενης συνταγματικής αναθεώρησης, έχουν ειπωθεί τόσο πολλά τις τελευταίες εβδομάδες ώστε η αλήθεια έχει χαθεί ανάμεσα σε πλήθος ανακριβειών. Εμείς θα κάνουμε αυτό που κάνουμε πάντα: θα παραθέσουμε πραγματικά δεδομένα και στοιχεία, αφήνοντας στον αναγνώστη την δυνατότητα -και την ευθύνη- να βγάλει τα συμπεράσματά του με υγιή σκέψη.

Κατ' αρχάς, να ξεκαθαρίσουμε ότι τα φοιτητικά δάνεια δεν αφορούν μόνο τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. Φοιτητικό δάνειο παίρνει και κάποιος που σπουδάζει σε δημόσιο πανεπιστήμιο, ακόμη κι αν το εν λόγω πανεπιστήμιο δεν χρεώνει δίδακτρα, όπως γίνεται στην Ελλάδα, για να καλύψει το κόστος διαβίωσής του ως φοιτητής. Σε ποιους νομίζετε ότι απευθύνονται τα τραπεζικά δάνεια "Σπουδάζω" της Εθνικής, "Γνώσεις και δεξιότητες" της Πειραιώς και "Αφετηρία" της Άλφα ή οι πιστωτικές κάρτες "Student", "University" κλπ των ελληνικών τραπεζών;

Για να μιλάμε σοβαρά, ας δεχτούμε την πραγματικότητα ότι, στον καπιταλιστικό κόσμο που ζούμε, οι καλές πανεπιστημιακές σπουδές δεν είναι εύκολα προσιτές σε αδύναμα πορτοφόλια. Συνεπώς, οι τράπεζες κάθε χώρας διαθέτουν προϊόντα που απευθύνονται σε φοιτητές. Όμως, όταν μιλάμε για φοιτητικά δάνεια, πρέπει να κάνουμε ξεχωριστή αναφορά στην Μεγάλη Βρεττανία και στις Ηνωμένες Πολιτείες, μιας κι εκεί τα πράγματα διαφέρουν από τα συνηθισμένα. Πάμε, λοιπόν σήμερα στην Αλβιώνα και αύριο περνάμε στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού.

Τα κεντρικά γραφεία της SLC στην Γλασκώβη

Όπως θα μαντεύατε αν σας ρωτούσα, η επιβολή διδάκτρων στα πανεπιστήμια έγινε επί κυβέρνησης Θάτσερ. Τότε δόθηκαν και τα πρώτα φοιτητικά δάνεια. Κι ενώ αυτή η "μεταρρύθμιση" φαίνεται λογική για μια νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση, ας έχουμε υπ' όψη μας ότι ήταν η εργατική κυβέρνηση του Μπλαιρ εκείνη που τριπλασίασε τα δίδακτρα το 2006 και τα πήγε στις 3.000 λίρες, πριν έρθει ο συντηρητικός Κάμερον για να τα ξανατριπλασιάσει το 2012, φτάνοντάς τα στις 9.000 λίρες.

Όταν η κυβέρνηση Θάτσερ αποφάσιζε την επιβολή διδάκτρων στα πανεπιστήμια, αποφάσιζε ταυτόχρονα και την ίδρυση ενός μη κερδοσκοπικού κυβερνητικού οργανισμού φοιτητικών δανείων. Έτσι, το 1989 ιδρύθηκε η Student Loans Company (SLC), με σκοπό να προσφέρει φτηνά δανεικά σε όσους φοιτητές αδυνατούσαν να καλύψουν το κόστος σπουδών τους. Τα κύρια χαρακτηριστικά των δανείων που χορηγεί η SLC, είναι δύο:
- (α) Χορηγούνται χωρίς κανένα οικονομικό κριτήριο. Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να πάρει δάνειο ακόμη και το παιδί ενός πολυεκατομμυριούχου, αρκεί να φέρει την φοιτητική ιδιότητα.
- (β) Φτάνουν μέχρι πλήρους καλύψεως των ετησίων διδάκτρων (9.250 λίρες για πρώτο πτυχίο και 10.600 λίρες για μεταπτυχιακό τίτλο).

Παρένθεση: Αξίζει να σημειώσουμε ότι δικαίωμα πρόσβασης στα φοιτητικά δάνεια της SLC δεν έχουν μόνο οι βρεττανοί φοιτητές αλλά και όλοι οι φοιτητές που προέρχονται από χώρες τής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Βέβαια, λόγω Brexit, το επόμενο ακαδημαϊκό έτος θα είναι το τελευταίο κατά το οποίο μη βρεττανοί φοιτητές θα πάρουν δάνειο από την SLC. Όμως, όσοι πάρουν, θα δικαιούνται τέτοιο δάνειο ώσπου να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους. Κλείνει η παρένθεση.


Εκείνο που παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον είναι το πώς γίνεται η αποπληρωμή ενός φοιτητικού δανείου της SLC:

(α) Όσο σπουδάζει ο φοιτητής, δεν καταβάλει δεκάρα είτε για κεφάλαιο είτε για τόκους. Η υποχρέωσή του να ξεπληρώσει τα δανεικά αρχίζει μετά την αποφοίτησή του.

(β) Για να είναι υποχρεωμένος οποιοσδήποτε να πληρώσει δόση για το φοιτητικό του δάνειο, πρέπει το ετήσιο εισόδημά του να υπερβαίνει τις 18.330 λίρες, δηλαδή να έχει μηνιαίο μισθό πάνω από 1.527 λίρες (περίπου 1.750 ευρώ). Αν το δάνειο αφορά μεταπτυχιακές σπουδές, το όριο ανεβαίνει στις 21.000 λίρες ετησίως ή 1.750 λίρες (2.000 ευρώ) μηνιαίως.

(γ) Για όσους έχουν ετήσιο εισόδημα πάνω από το όριο, η ετήσια δόση υπολογίζεται σε 9% επί του υπερβάλλοντος ποσού. Δηλαδή, αν κάποιος έχει ετήσιο εισόδημα 24.000 λίρες, η ετήσια δόση του υπολογίζεται σε: (24.000 - 18.330) * 9% = 510 λίρες. Δηλαδή, με μισθό 2.000 λίρες (2.300 ευρώ), πληρώνεις για το φοιτητικό σου δάνειο 42,5 λίρες μηνιαίως. Το 9% που αναφέραμε, ισχύει για τα δάνεια του πρώτου πτυχίου. Στα μεταπτυχιακά το ποσοστό πέφτει στο 6% και η ετήσια δόση για το ίδιο εισόδημα υπολογίζεται σε: (24.000 - 21.000) * 6% = 180 λίρες, ήτοι 15 λίρες μηνιαίως. Βεβαίως, όλα αυτά ισχύουν εφ' όσον ο οφειλέτης ενημερώνει την SLC για την οικονομική του κατάσταση. Σε αντίθετη περίπτωση, η μηνιαία δόση ορίζεται αυτεπάγγελτα σε πολύ υψηλότερα επίπεδα.

(δ) Τα παραπάνω σημαίνουν ότι όσο το ετήσιο εισόδημα του οφειλέτη κυμαίνεται σε ύψη κάτω του ορίου, δεν υπάρχει υποχρέωση αποπληρωμής. Αλλά και για όσους έχουν υψηλότερες αποδοχές και αποπληρώνουν το δάνειό τους κανονικά, αν κάποια χρονική στιγμή μειωθεί ο μισθός τους ή μείνουν άνεργοι και το εισόδημά τους πέσει κάτω από το όριο, παύουν να πληρώνουν.

(ε) Το επιτόκιο αυτών των δανείων είναι κυμαινόμενο, εξαρτώμενο απολύτως από τον πληθωρισμό. Το 2009, σε συνθήκες μηδενικού πληθωρισμού, είχε πέσει πραγματικά στο μηδέν (!). Σήμερα, δέκα χρόνια αργότερα, με τον πληθωρισμό στην Βρεττανία να ανεβαίνει λόγω Brexit, βρίσκεται στο 1,75%.

(στ) Τελευταίο και καλύτερο χαρακτηριστικό: τα δάνεια της SLC έχουν διάρκεια 30 χρόνια. Μέσα σ' αυτή την τριακονταετία, ο υπόχρεος πληρώνει με τον τρόπο που είπαμε πιο πάνω όσα καταφέρει και πληρώσει. Με την συμπλήρωση 30 ετών, τυχόν ανεξόφλητο υπόλοιπο διαγράφεται. Με άλλα λόγια: αν ποτέ στην ζωή του δεν πάρει μισθό πάνω από 1.750 ευρώ, δεν θα επιστρέψει δεκάρα από το δάνειο που πήρε, χωρίς καμμιά επίπτωση.

Οφειλόμενα φοιτητικά δάνεια στην Μεγάλη Βρεττανία (από το 2005 μόνο στην Αγγλία)
[Πηγή: www.parliament.uk]

Νομίζω ότι αρκούν όσα αναφέραμε παραπάνω για να κρίνει κάποιος αν τα φοιτητικά δάνεια που χορηγεί η SLC στην Βρεττανία γίνονται ή όχι θηλειά στον λαιμό όσων καταφεύγουν σ' αυτά. Για να ολοκληρώσει ο αναγνώστης την εικόνα, όμως, ας κλείσουμε προσθέτοντας δυο λεπτομέρειες, η σημασία των οποίων φαίνεται ανάγλυφα στο παραπάνω διάγραμμα, σύμφωνα με το οποίο τα οφειλόμενα φοιτητικά δάνεια στην Αγγλία ξεπέρασαν τα 100 δισ. λιρών το 2018.

Πρώτον: Στις σημερινές συνθήκες, με την επικράτηση των ελαστικών μορφών εργασίας και την καταβύθιση των μισθών, η πλειοψηφία των δανειοδοτημένων από την SLC έχει εισοδήματα κάτω από το ελάχιστο όριο που απαιτείται για να υπάρξει υποχρέωση αποπληρωμής. Μια παλιότερη μελέτη τού βρεττανικού γραφείου προϋπολογισμού προέβλεπε ότι μόνο το 38% των δανείων τής SLC θα αποπληρωθούν από τους υπόχρεους. Σήμερα, το ποσοστό αυτό εκτιμάται ότι έχει μειωθεί αρκετά.

Δεύτερον: Η έλλειψη σχετικών διακρατικών συμφωνιών δεν επιτρέπει στην SLC να "κυνηγήσει" όσους ξένους φοιτητές πήραν δάνειο και, μετά το πέρας των σπουδών τους, έφυγαν από την Βρεττανία. Έτσι, σχεδόν ουδείς εκ των δανειοληπτών φοιτητών άλλων ευρωπαϊκών χωρών φροντίζει να ανταποκρίνεται με συνέπεια στην αποπληρωμή των δανείων του.


Άσχετο υστερόγραφο ως κερασάκι. Η τελευταία παράγραφος μου θύμισε τον κεφαλικό φόρο που επέβαλε η Θάτσερ στην Αγγλία το 1990 στους πάντες. Ακόμη και οι ξένοι φοιτητές θα έπρεπε να πληρώνουν 8 λίρες τον μήνα (αν θυμάμαι καλά το ποσό). Προς διευκόλυνση των υπόχρεων, η κυβέρνηση ταχυδρόμησε σε όλους προσυμπληρωμένα μπλοκ 12 επιταγών (μία για κάθε μήνα), ζητώντας να επιστραφούν υπογεγραμμένα. Στην παρέα που με κοίταζε έκπληκτη καθώς το έσκιζα, σχολίασα γελώντας: "Τον Ιούνιο γυρίζουμε στην Ελλάδα κι ας έρθει η Μάργκαρετ να μας βρει". Πέθανε κι ακόμη μας ψάχνει.

ΓΙΑ ΤΗΝ "ΕΠΙΔΗΜΙΑ" ΤΩΝ ΔΑΣΚΑΛΩΝ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΠΟΥ ΠΕΡΑΣΕ ΑΠΑΡΑΤΗΡΗΤΗ...

 

 Συνέντευξη με την Arlene Inouye

-Η απεργία των δασκάλων του Λος Άντζελες ήταν μεγάλη, ήταν ενωμένη και τώρα είναι νικηφόρα. 

Μετά την Απεργία του Λος Άντζελες, «Τίποτα δεν θα είναι το ίδιο»

Συνέντευξη με την Arlene Inouye | μετάφραση Γιώργος Βούρος | 
αναδημοσίευση από Jacobin

Η απεργία των δασκάλων του Λος Άντζελες ήταν μεγάλη, ήταν ενωμένη και τώρα είναι νικηφόρα. Συνέντευξη του Eric Blanc με την επικεφαλής της διαπραγματευτικής επιτροπής των UTLA (Ενωμένοι Εκπαιδευτικοί ΛΑ), Arlene Inouye για το πώς η απεργία ανέτρεψε τα σχέδια ιδιωτικοποίησης στο ΛΑ.
Μετά από μια ισχυ­ρή απερ­γία μιας εβδο­μά­δας, οι δά­σκα­λοι του Λος Άν­τζε­λες την Τρίτη το βράδυ ψή­φι­σαν με συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία την έγκρι­ση της νέας συμ­φω­νί­ας με την σχο­λι­κή Πε­ρι­φέ­ρεια του ΛΑ. Με την αποχή από την ερ­γα­σία τους και κερ­δί­ζο­ντας συ­ντρι­πτι­κή δη­μό­σια υπο­στή­ρι­ξη, οι απερ­γοί κα­τά­φε­ραν να απο­σπά­σουν ση­μα­ντι­κές πα­ρα­χω­ρή­σεις από έναν δι­σε­κα­τομ­μυ­ριού­χο διευ­θυ­ντή που είχε κα­θα­ρή πρό­θε­ση να ιδιω­τι­κο­ποι­ή­σει τα σχο­λεία της Πε­ρι­φέ­ρειας.

Ορι­σμέ­νες από τις ση­μα­ντι­κό­τε­ρες κα­τα­κτή­σεις για τα δη­μό­σια σχο­λεία του ΛΑ πε­ρι­λαμ­βά­νουν: έναν νο­ση­λευ­τή πλή­ρους απα­σχό­λη­σης σε κάθε σχο­λείο, καθώς και πρό­σθε­τους συμ­βού­λους και βι­βλιο­θη­κο­νό­μους. Την κα­τάρ­γη­ση του άρ­θρου 1.5 της σύμ­βα­σης (που επέ­τρε­πε στην Πε­ρι­φέ­ρεια να κα­ταρ­γεί τα ανώ­τα­τα όρια με­γέ­θους τάξης). Μια στα­θε­ρή μεί­ω­ση του με­γέ­θους της τάξης σε όλα τα αντι­κεί­με­να. Αύ­ξη­ση 6% των μι­σθών χωρίς οι εκ­παι­δευ­τι­κοί να δί­νουν ως αντάλ­λαγ­μα πα­ρα­χω­ρή­σεις όσον αφορά την κά­λυ­ψη της υγειο­νο­μι­κής τους πε­ρί­θαλ­ψης. 

Αυ­ξη­μέ­νη συν­δι­κα­λι­στι­κή επο­πτεία όσον αφορά την συ­στέ­γα­ση «μη-κρα­τι­κών» σχο­λεί­ων (ΣτΜ: Και εδώ και στη συ­νέ­χεια, πρό­κει­ται για τα charter schools, που χρη­μα­το­δο­τού­νται από την κυ­βέρ­νη­ση και δεν έχουν δί­δα­κτρα, αλλά λει­τουρ­γούν «αυ­τό­νο­μα» από το δη­μό­σιο σύ­στη­μα παι­δεί­ας και τις ρυθ­μί­σεις του, δη­λα­δή ως ιδιω­τι­κά, με όρους «απο­τε­λε­σμα­τι­κό­τη­τας» και αγο­ράς) με δη­μό­σια. 

Πο­λι­τι­κή στή­ρι­ξη για ένα πλα­φόν στα «μη-κρα­τι­κά» σχο­λεία σ’ όλη την Κα­λι­φόρ­νια. Ση­μα­ντι­κή πρό­ο­δο σ’ ένα ευρύ φάσμα μέ­τρων που αφο­ρούν αι­τή­μα­τα γε­νι­κό­τε­ρων λαϊ­κών συμ­φε­ρό­ντων όπως η επέ­κτα­ση των κοι­νο­τι­κών σχο­λεί­ων, ο τερ­μα­τι­σμός της ρα­τσι­στι­κής σω­μα­τι­κής έρευ­νας μα­θη­τών από σε­κιού­ρι­τι στα σχο­λεία, η δη­μιουρ­γία χώρων πρα­σί­νου στα σχο­λεία και η ίδρυ­ση τα­μεί­ου υπε­ρά­σπι­σης με­τα­να­στών.

Αν και δυ­στυ­χώς η δια­δι­κα­σία της ψη­φο­φο­ρί­ας της Τρί­της δεν έδωσε αρ­κε­τό χρόνο για συ­ζή­τη­ση της συμ­φω­νί­ας, ωστό­σο η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία των εκ­παι­δευ­τι­κών του Λος Άν­τζε­λες θε­ω­ρεί ότι αυτή είναι μια ιστο­ρι­κή νίκη για τη δη­μό­σια εκ­παί­δευ­ση στο Λος Άν­τζε­λες και για ολό­κλη­ρη τη χώρα. 

Μετά την τε­ρά­στια συ­γκέ­ντρω­ση νίκης την Τρίτη μπρο­στά στο Δη­μαρ­χείο του ΛΑ, ο Eric Blanc από το Jacobin συ­ζή­τη­σε με την Arlene Inouye, ηγε­τι­κό μέλος των UTLA(Ενω­μέ­νοι Εκ­παι­δευ­τι­κοί ΛΑ) για τη ση­μα­σία και τον αντί­κτυ­πο της απερ­γί­ας.

Arlene, ήσουν σε απερ­γία για πάνω από μία εβδο­μά­δα, βρέ­θη­κες σε ολο­νύ­χτιες δια­πραγ­μα­τεύ­σεις και μόλις πριν από λίγα λεπτά ανα­κοί­νω­σες μια προ­σω­ρι­νή συμ­φω­νία μπρο­στά σε μια τε­ρά­στια συ­γκέ­ντρω­ση δε­κά­δων χι­λιά­δων εκ­παι­δευ­τι­κών. Θα μπο­ρού­σες να μας πε­ρι­γρά­ψεις πώς αι­σθά­νε­σαι τώρα;
Ξέρω ότι είμαι κου­ρα­σμέ­νη -το νιώθω σε όλο μου το σώμα. Αλλά θέλω να σου πω ότι θα μου λεί­ψει όλο αυτό. Είναι απλώς ένα εκ­πλη­κτι­κό συ­ναί­σθη­μα να βλέ­πεις μια κόκ­κι­νη θά­λασ­σα εκ­παι­δευ­τι­κών που νοιώ­θουν τόσο ευ­τυ­χι­σμέ­νοι, τόσο γε­μά­τοι απ’ τη δύ­να­μη τους. Μετά από χρό­νια ήττας, οι εκ­παι­δευ­τι­κοί του LA εί­μα­στε πλέον σε θέση να νιώ­θου­με πε­ρή­φα­νες/οι για το ποιες/οι εί­μα­στε και τι κά­νου­με. Δεν υπάρ­χουν πραγ­μα­τι­κά λέ­ξεις για τα συ­ναι­σθή­μα­τά μου αυτή την ώρα -ίσως αγαλ­λί­α­ση; Είναι πολύ, πολύ ξε­χω­ρι­στό το να μπο­ρείς να ζή­σεις αυτήν την εμπει­ρία. Είναι όμορ­φο.

Γιατί νο­μί­ζεις ότι η Πε­ρι­φέ­ρεια τε­λι­κά κα­τέ­λη­ξε να απο­δε­χτεί αυτά τα τε­λευ­ταία αι­τή­μα­τά σας μέσα στο Σαβ­βα­το­κύ­ρια­κο; Είναι αρ­κε­τά πε­ρί­ερ­γο, καθώς για μήνες σας αντι­με­τω­πί­ζουν με ιδιαί­τε­ρη σκλη­ρό­τη­τα.

Το ένα είναι ότι έχου­με μια σκλη­ρή δια­πραγ­μα­τευ­τι­κή ομάδα -και εί­χα­με κάνει σαφές στην Πε­ρι­φέ­ρεια ότι υπήρ­χαν κά­ποια βα­σι­κά αι­τή­μα­τα που ήταν εκ των ων ουκ άνευ. Πα­ρα­μεί­να­με στα­θε­ρές/οι στις αρχές μας.

Αλλά αυτό που πραγ­μα­τι­κά έγει­ρε την πλά­στιγ­γα ήταν το γε­γο­νός ότι εί­χα­με 32.000 μέλη μας στις απερ­για­κές φρου­ρές έξω απο κάθε σχο­λείο, μαζί με 15.000 γο­νείς και μέλη της κοι­νό­τη­τας. Και εί­χα­με 50.000 μέλη και υπο­στη­ρι­κτές μας στις συ­γκε­ντρώ­σεις μας σχε­δόν κάθε μέρα. Αυτό είναι πραγ­μα­τι­κή δύ­να­μη. Γνώ­ρι­ζαν λοι­πόν ότι αν δεν αντα­πο­κρί­νο­νταν στα αι­τή­μα­τά μας, θα συ­νε­χί­ζα­με την απερ­γία –κι αυτό δεν το ήθε­λαν. Εί­χα­με τε­ρά­στιο πλε­ο­νέ­κτη­μα και γι’ αυτό κα­τα­φέ­ρα­με να πά­ρου­με όλα όσα θε­ω­ρού­σα­με κρί­σι­μα –αλλά και πολλά άλλα.

Το Λος Άν­τζε­λες έχει την αρ­νη­τι­κή φήμη μιας δύ­σκο­λης πόλης, από ορ­γα­νω­τι­κής πλευ­ράς, λόγω του με­γέ­θους και της γε­ω­γρα­φι­κής δια­σπο­ράς του. Η ορ­γα­νω­τι­κή προ­σπά­θεια της νέας ηγε­σί­ας των UTLA από την εκλο­γή σας το 2014, απο­τε­λεί μια από τις πιο εντυ­πω­σια­κές κα­μπά­νιες του συν­δι­κα­λι­στι­κού κι­νή­μα­τος εδώ και δε­κα­ε­τί­ες. Η ανά­πτυ­ξη και η με­τα­μόρ­φω­ση της Σω­μα­τεί­ου σας ήταν απί­στευ­τη. Η απερ­γία [των εκ­παι­δευ­τι­κών]του Σι­κά­γου το 2012 ήταν κα­τα­πλη­κτι­κή, αλλά αυτή μου φαί­νε­ται πάει ακόμα παρα πέρα.

Έχου­με πραγ­μα­τι­κά κάνει ση­μα­ντι­κά πράγ­μα­τα τα τε­λευ­ταία χρό­νια. Έμαθα ότι δεν υπάρ­χει τί­πο­τα που να μπο­ρεί να μας στα­μα­τή­σει όταν εί­μα­στε καλά ορ­γα­νω­μέ­νοι, όταν έχου­με τις δομές, τις εσω­τε­ρι­κές δια­δι­κα­σί­ες, τη συμ­με­το­χή των μελών απο τα κάτω, το στε­λε­χι­κό δυ­να­μι­κό, και όταν δου­λεύ­ου­με όλοι μαζί για μια κοινή ατζέ­ντα. Είμαι ακόμα γε­μά­τη έκ­πλη­ξη για το τι κα­τορ­θώ­σα­με να επι­τύ­χου­με ως σω­μα­τείο, όλοι μαζί.

Κα­τα­φέ­ρα­με να εμπνεύ­σου­με τα μέλη μας και να τους οδη­γή­σου­με βήμα το βήμα να ξε­πε­ρά­σουν τους πραγ­μα­τι­κούς φό­βους και τις αμ­φι­βο­λί­ες τους. Κα­τα­φέ­ρα­με να τους βοη­θή­σου­με να ανα­λά­βουν ένα με­γά­λο ρίσκο. Υπε­ρα­σπι­στή­κα­με με συ­νέ­πεια τα αι­τή­μα­τα όλων των μελών μας, όχι μόνο των εκ­παι­δευ­τι­κών μας. Αυτή η συ­μπε­ρί­λη­ψη όλων έφερε την ενό­τη­τα. Πε­τύ­χα­με να βρε­θού­με ενω­μέ­νοι/ες όλοι και όλες μαζί.

Οι εκ­παι­δευ­τι­κοί σε ολό­κλη­ρη την πόλη φαί­νε­ται ότι έχουν με­τα­μορ­φω­θεί…

Ακρι­βώς. Η απο­μό­νω­ση και τα εμπό­δια που αι­σθά­νο­νται πολ­λοί εκ­παι­δευ­τι­κοί στην κα­θη­με­ρι­νό­τη­τα τους -όλα αυτά τα έσπα­σε η απερ­γία. Μια κα­ται­γί­δα αγά­πης, αυτό ένιω­σα κατά τη διάρ­κεια αυτής της απερ­γί­ας. Υπήρ­ξε μια πραγ­μα­τι­κή αί­σθη­ση της κοι­νό­τη­τας, της αγά­πης για τον άλλον.

Φυ­σι­κά, είναι δύ­σκο­λο να κα­τέ­βεις σε απερ­γία -αλλά μόλις κά­νεις αυτό το βήμα, είναι συ­ναρ­πα­στι­κό. Ει­λι­κρι­νά δεν είχα ιδέα πόση δύ­να­μη θα έδινε στα μέλη μας, πραγ­μα­τι­κά άλ­λα­ξε συ­νο­λι­κά την ει­κό­να σε όλα σ’αυ­τή την πόλη.

Η απερ­γία ήταν επί­σης μια πράξη επι­βε­βαί­ω­σης για όλα τα μέλη μας. Νο­μί­ζω ότι κα­θέ­νας και κα­θε­μιά από αυ­τούς σή­με­ρα νιώ­θει ότι «εγώ κέρ­δι­σα αυτή τη μάχη, εμείς την κερ­δί­σα­με όλοι μαζί. Εμείς έχου­με πραγ­μα­τι­κά συλ­λο­γι­κή δύ­να­μη. Δεν μπο­ρού­με να τα κα­τα­φέ­ρου­με ο κα­θέ­νας μόνος του, αλλά μπο­ρού­με να τα κα­τα­φέ­ρου­με όλοι μαζί». Αυτό που με κα­τέ­πλη­ξε, οδη­γώ­ντας από σχο­λείο σε σχο­λείο, ήταν να βλέπω όλα τα μέλη μας μπρο­στά στις απερ­για­κές φρου­ρές να χο­ρεύ­ουν μες τη βροχή.

Τί­πο­τα δεν θα ’ναι το ίδιο μετά από αυτό. Τώρα πρέ­πει να δούμε όλοι μαζί σαν Σω­μα­τείο, πώς μπο­ρού­με να εκ­με­ταλ­λευ­τού­με όλη αυτή την ενέρ­γεια -και να εντά­ξου­με όλους τους νέους ηγέ­τες που ανα­δεί­χθη­καν στον αγώ­να- για τους αγώ­νες που έπο­νται. Νο­μί­ζω ότι οι δυ­να­τό­τη­τές μας δεν έχουν τα­βά­νι. Ελ­πί­ζω ότι κι άλλα συν­δι­κά­τα πραγ­μα­τι­κά θα πά­ρουν θάρ­ρος κι έμπνευ­ση, και αυτό πι­στεύω ότι συμ­βαί­νει, επει­δή έχω ήδη λάβει τό­νους μη­νυ­μά­των από όλη τη χώρα.

Εμείς πή­ρα­με έμπνευ­ση από το Σι­κά­γο, πή­ρα­με έμπνευ­ση από τις Κόκ­κι­νες Πο­λι­τεί­ες (ΣτΜ: Πο­λι­τεί­ες που υπο­στη­ρί­ζουν τους Ρε­που­μπλι­κά­νους, οι οποί­ες έζη­σαν ένα απερ­για­κό κύμα στην εκ­παί­δευ­ση το προη­γού­με­νο διά­στη­μα). Οι δρά­σεις μας εν­θαρ­ρύ­νουν ο ένας τον άλλο -και αυτό το κί­νη­μα πρό­κει­ται να ανα­πτυ­χθεί. Είμαι τόσο υπε­ρή­φα­νη που συμ­με­τέ­χω σε αυτόν τον αγώνα για την δη­μό­σια εκ­παί­δευ­ση, για κοι­νω­νι­κή δι­καιο­σύ­νη, για τις γυ­ναί­κες, για φυ­λε­τι­κή δι­καιο­σύ­νη, για όλους τους ερ­γα­ζό­με­νους. Και τα συν­δι­κά­τα μας είναι το μέρος όπου έχου­με πραγ­μα­τι­κά την δύ­να­μη να τα ενώ­σου­με ολα αυτά μαζί.

Έχω μεί­νει έκ­πλη­κτος από το επί­πε­δο στή­ρι­ξης των γο­νιών και των μα­θη­τών στις απερ­για­κές φρου­ρές και στις τε­ρά­στιες συ­γκε­ντρώ­σεις, όπως η ση­με­ρι­νή. Πώς εξη­γεί­τε αυτό το επί­πε­δο στή­ρι­ξης;

Έχουν πε­ρά­σει χρό­νια προ­ε­τοι­μα­σί­ας, δου­λειάς με τους γο­νείς και τις κοι­νό­τη­τες. Όμως, τα πράγ­μα­τα τις τε­λευ­ταί­ες εβδο­μά­δες απλώς προ­έ­κυ­πταν φυ­σιο­λο­γι­κά.

Νο­μί­ζω ότι οι γο­νείς είδαν ότι αγω­νι­ζό­μα­στε για τους μα­θη­τές. Το μη­νύ­μά μας ήταν σαφές: αυτή η απερ­γία δεν αφο­ρού­σε μόνο τους μι­σθούς μας. Ανα­λά­βα­με δράση επει­δή μας εν­δια­φέ­ρουν οι μα­θη­τές μας και επει­δή οι συν­θή­κες των σχο­λεί­ων μας πρέ­πει να αλ­λά­ξουν. Πι­στεύω λοι­πόν ότι οι γο­νείς ένιω­σαν την ει­λι­κρί­νειά μας.

Ήταν πραγ­μα­τι­κά συ­γκι­νη­τι­κό να βλέ­πεις όλη τη γεν­ναιο­δω­ρία των γο­νιών και της κοι­νό­τη­τας. Για πα­ρά­δειγ­μα, είδα μια μη­τέ­ρα που ζούσε απέ­να­ντι από ένα δη­μο­τι­κό σχο­λείο να ανοί­γει το σπίτι της σε όλους τους απερ­γούς. Μπο­ρού­σες να πας στο μπά­νιο της, φυ­σι­κά -αλλά είχε επί­σης και φρο­ντί­δα για παι­διά, ζεστό φα­γη­τό, και σούπα για όλους.

Οι κα­θη­γη­τές με τους οποί­ους έχω μι­λή­σει τις τε­λευ­ταί­ες μέρες έχουν νιώ­σει αυτήν την διά­χυ­τη υπο­στή­ρι­ξη. Πολ­λοί από αυ­τούς μου έχουν πει ότι σ’αυ­τή την απερ­γία ήταν η πρώτη φορά που πραγ­μα­τι­κά γο­νείς και κοι­νό­τη­τες τους ευ­χα­ρι­στού­σαν που είναι εκ­παι­δευ­τι­κοί. Το να ακούω τέ­τοιες ιστο­ρί­ες, ση­μαί­νει τα πάντα για μένα. Γιατί αυτό είναι το πραγ­μα­τι­κό νόημα.

Οι εκ­παι­δευ­τι­κοί σε ολό­κλη­ρη τη χώρα αντι­με­τω­πί­ζουν τις ίδιες πο­λι­τι­κές ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης και πε­ρι­κο­πών του προ­ϋ­πο­λο­γι­σμού, που επι­βάλ­λο­νται τόσο από τους Δη­μο­κρα­τι­κούς όσο και από τους Ρε­που­μπλι­κά­νους. Πι­στεύ­ε­τε ότι το πα­ρά­δειγ­μα του Λος Άν­τζε­λες πρό­κει­ται να εν­θαρ­ρύ­νει πε­ρισ­σό­τε­ρους εκ­παι­δευ­τι­κούς και πε­ρισ­σό­τε­ρα σω­μα­τεία να ανα­λά­βουν πα­ρό­μοιες ενέρ­γειες;

Πι­στεύω ότι η εμπει­ρία που μόλις ζή­σα­με εμείς θα αλ­λά­ξει την ει­κό­να όχι μόνο στο LA αλλά και σ’ άλλες Πο­λι­τεί­ες σε όλη τη χώρα -και ίσως και στο εξω­τε­ρι­κό. Πρό­κει­ται για έναν πα­γκό­σμιο αλλά και πα­νε­θνι­κό αγώνα για τη διά­σω­ση της δη­μό­σιας εκ­παί­δευ­σης απέ­να­ντι στη προ­σπά­θεια ιδιω­τι­κο­ποί­η­σής της.

Το πνεύ­μα, η χαρά, η επι­βε­βαί­ω­ση, δεν μπο­ρείς να τα ξα­να­κλεί­σεις σ’ ένα μπου­κά­λι όλα αυτά, θα δια­χυ­θούν εκεί έξω. Είναι τόσο με­τα­δο­τι­κό, είναι σαν επι­δη­μία, αυτό το κί­νη­μα θα συ­νε­χί­σει να ανα­πτύσ­σε­ται. Είναι ανά­γκη να συ­νε­χί­σει να ανα­πτύσ­σε­ται.

Αι­σθά­νο­μαι ότι σή­με­ρα είναι μια με­γά­λη νίκη -αλλά ο αγώ­νας για την υπε­ρά­σπι­ση και τη βελ­τί­ω­ση της δη­μό­σιας εκ­παί­δευ­σης στο Λος Άν­τζε­λες και στην Κα­λι­φόρ­νια δεν έχει τε­λειώ­σει, έτσι δεν είναι;

Ναι σί­γου­ρα αφορά πε­ρισ­σό­τε­ρα. Έχου­με ξε­κι­νή­σει μια με­γά­λη νο­μο­θε­τι­κή μάχη για να κερ­δί­σου­με χρη­μα­το­δό­τη­ση για την δη­μό­σια εκ­παί­δευ­ση της Κα­λι­φόρ­νια μέσω της κα­μπά­νιας Schools and Communities First Act. Θα μπει προς ψή­φι­ση στις εκλο­γές του 2020 (στις ΗΠΑ κατά τις εκλο­γι­κές ανα­με­τρή­σεις μπο­ρούν να στη­θούν κάλ­πες και για νο­μο­θε­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες) και θα απο­κα­τα­στή­σει 11 δι­σε­κα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια για την εκ­παί­δευ­ση, τα οποία θα βρε­θούν βά­ζο­ντας τέλος στη φο­ρο­α­παλ­λα­γή των εμπο­ρι­κών ακι­νή­των που εξα­σφα­λί­ζει η [τρο­πο­λο­γία του Συ­ντάγ­μα­τος της Κα­λι­φόρ­νια] Prop 13.

Εδώ και χρό­νια, συμ­με­τέ­χου­με σε έναν πραγ­μα­τι­κά ευρύ συ­να­σπι­σμό γύρω από αυτό το θέμα, της φο­ρο­λό­γη­σης των εται­ρειών. Αυτό είναι το είδος της εκλο­γι­κής πρω­το­βου­λί­ας που με εν­θου­σιά­ζει. Ορι­σμέ­νες δυ­νά­μεις από τα πάνω συ­νε­χί­ζουν να φέρ­νουν προ­τά­σεις όπως για ένα φόρο κατά οι­κό­πε­δο, αλλά αυτός είναι ένας άδι­κος φόρος. Νο­μί­ζω ότι οι ερ­γα­ζό­με­νοι ήδη πλη­ρώ­νουν αρ­κε­τά σε φό­ρους -εί­ναι οι πλού­σιοι που πρέ­πει να πλη­ρώ­σουν το με­ρί­διο που τους ανα­λο­γεί. Συ­νε­πώς, θα συ­νε­χί­σου­με να αγω­νι­ζό­μα­στε σε αυτό το φο­ρο­λο­γι­κό ζή­τη­μα, θα έχου­με μια με­γά­λη μάχη το 2020.

Όσον αφορά το θέμα της ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης, χρεια­ζό­μα­στε ένα πλα­φόν στα «μη-κρα­τι­κά» σχο­λεία σε πο­λι­τεια­κό επί­πε­δο. Στην πραγ­μα­τι­κό­τη­τα μόλις τώρα κα­τα­φέ­ρα­με να κά­νου­με την Διεύ­θυν­ση της Πε­ρι­φέ­ρειας να συμ­φω­νή­σει να πε­ρά­σει ένα ψή­φι­σμα για πλα­φόν στα μη-κρα­τι­κά σχο­λεία στην Κα­λι­φόρ­νια. Δεν υπήρ­χε πε­ρί­πτω­ση κάτι τέ­τοιο να συ­νέ­βαι­νε πριν απ’την απερ­γία.

Αλλά τώρα, μέσω της απερ­γί­ας, το ζή­τη­μα έχει απο­κτή­σει πολλή πε­ρισ­σό­τε­ρη δη­μο­σιό­τη­τα και επί­γνω­ση ​​με­τα­ξύ του κοι­νού σχε­τι­κά με τα ιδιω­τι­κο­ποιού­με­να σχο­λεία και τα 600 εκα­τομ­μύ­ρια δο­λά­ρια που απο­ρο­φούν από τα σχο­λεία του ΛΑ, την οι­κο­νο­μι­κή τους κα­κο­δια­χεί­ρι­ση και ούτω κα­θε­ξής.

Κά­νου­με έναν σκλη­ρό αγώνα ενά­ντια στις ιδιω­τι­κο­ποί­η­σεις στο Λος Άν­τζε­λες -νο­μί­ζω ότι πραγ­μα­τι­κά έχου­με φέρει αυτό το ζή­τη­μα στο επί­κε­ντρο σε ολό­κλη­ρη την Πο­λι­τεία. Οι ερ­γα­ζό­με­νοι στο Λος Άν­τζε­λες κα­τα­λα­βαί­νουν πλέον ότι έχου­με δι­σε­κα­τομ­μυ­ριού­χους να ελέγ­χουν το σχο­λι­κό μας Συμ­βού­λιο και ότι έχου­με έναν Διευ­θυ­ντή που είναι τρα­πε­ζί­της της Wall Street. Οι γο­νείς των μα­θη­τών μας γνω­ρί­ζουν τη δια­φο­ρά με­τα­ξύ του δα­σκά­λου των παι­διών τους και των χρη­μα­τι­κών συμ­φε­ρό­ντων που ελέγ­χουν επί του πα­ρό­ντος τη σχο­λι­κή Πε­ρι­φέ­ρεια μας.

Μέσα από αυτό το κί­νη­μα και αυτήν την απερ­γία έχου­με δεί­ξει τη δύ­να­μη και την ομορ­φιά της δη­μό­σιας εκ­παί­δευ­σης -και γιατί πρέ­πει να τη δια­τη­ρή­σου­με. Κα­τα­φέ­ρα­με να είναι αυτή πλέον η νέα κυ­ρί­αρ­χη αφή­γη­ση.

Μέσα από αγώ­νες σαν κι αυ­τούς, τα πράγ­μα­τα αρ­χί­ζουν να με­τα­στρέ­φο­νται και η κοινή γνώμη για τα «μη-κρα­τι­κά» να αλ­λά­ζει. Και έτσι θα συ­νερ­γα­στού­με με τον Tony Thurmond, τον νέο επι­κε­φα­λής της δη­μό­σιας εκ­παί­δευ­σης της Κα­λι­φόρ­νιας, για να μπει ένα πλα­φόν στα μη κρα­τι­κά σχο­λεία σε όλη την Πο­λι­τεία.

Κά­ποια τε­λευ­ταία λόγια που θα ήθε­λες να πεις σε εκ­παι­δευ­τι­κούς και ορ­γα­νω­τές ακτι­βι­στές που κοι­τά­ζουν στο Λος Άν­τζε­λες για έμπνευ­ση;

Η απερ­γία μας είναι ένα μά­θη­μα για τα συν­δι­κά­τα σε ολό­κλη­ρη τη χώρα: το status quo δεν είναι εντά­ξει. Ήρθε η ώρα να ανα­ση­κω­θού­με, να δεί­ξου­με θάρ­ρος, να βγού­με έξω στη πρώτη γραμ­μή γιατί οι ερ­γα­ζό­με­νοι δεν μπο­ρούν να συ­νε­χί­σουν με την τρέ­χου­σα κα­τά­στα­ση της οι­κο­νο­μι­κής ανι­σό­τη­τας και των διαι­ρέ­σε­ων μέσα στις κοι­νό­τη­τές μας - είναι και­ρός να ξε­ση­κω­θού­με.

Ο κό­σμος βλέ­πει τώρα ότι έχου­με πραγ­μα­τι­κή δύ­να­μη, ότι μπο­ρού­με να νι­κή­σου­με. Τώρα είναι η μέρα μας. Να λάμ­ψου­με και να συ­νε­χί­σου­με τον αγώνα.

Είναι καλή η σύνταξη στη Σουηδία;

Είναι καλή η σύνταξη στηΣουηδία; 

Από Panos στο Φεβ 20, 2019 Διεθνή

 

Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης // 

Κατατέθηκε το Νομοσχέδιο: Σύνταξη στα 67 και οικιοθελώς στα 69, πρόωρη στα 64! 

Οι συνταξιούχοι στην Σουηδία είναι 2,2 εκατομμύρια στο σύνολο των 10 με στοιχεία του Υπουργείου Κοινωνικής πολιτικής τον Δεκέμβρη του 2018. Παίρνουν σύνταξη κατά μέσο όρο 1800 ευρώ, βάσει των επίσημων στοιχείων της στατιστικής υπηρεσίας.

2000 παίρνουν οι άντρες και 1400 οι γυναίκες στην κοινωνία της ισότητας, κατά τα άλλα. Μείον 28% φόρο, οι συνταξιούχοι πληρώνουν μεγαλύτερο φόρο από έναν μισθωτό, άρα περίπου 1300 καθαρά.

675.000 από αυτούς που δεν έχουν καταφέρει να συμπληρώσουν 40 χρόνια δουλειάς ή τα εισοδηματά τους ήταν χαμηλά, κάτω από 1.100 ευρώ τον μήνα, παίρνουν εγγυημένη σύνταξη από το κράτος από 600 μέχρι 700 ευρώ μικτά και δικαιούνται στεγαστικό επίδομα 200 ευρώ τον μήνα. 500.000 από αυτούς είναι γυναίκες!

Κάναμε τους υπολογισμούς και για τον νέο εργαζόμενο σε άλλη ανάρτηση του Ατέχνως με τίτλο « Έχει καλό μισθό στην Σουηδία;» και είδαμε ότι δεν φτάνουν τα 1500 καθαρά το μήνα. Πόσο μάλλον για τον συνταξιούχο που πρέπει να σκέφτεται τα φάρμακα και τα νοσήλεια αλλά και τα εγγόνια.

Κάνουμε μια παρένθεση για να αναφέρουμε πως η τιμή επίσκεψης στο Νοσοκομείο ποικίλει αλλά το ελάχιστο είναι 15 ευρώ, για κάθε καινούργιο περιστατικό. Αν γίνουν και άλλες εξετάσεις θα πληρωθούν εξτρά με ποσοστό συμμετοχής.

Ο μακροχρόνια ασθενής πληρώνει για τα φάρμακά του 115 ευρώ τον χρόνο μέχρι το σύνολο της δαπάνης να ξεπεράσει τα 230 ευρώ και κατόπιν τον δεύτερο χρόνο θεραπείας ισχύουν εκπτώσεις μέχρι και 50%.

Οδοντιατρικές και ψυχιατρικές εξετάσεις και θεραπείες δεν καλύπτονται. Για παράδειγμα ένας καθαρισμός πέτρας στα δόντια κοστίζει 60ευρώ και δεν έχει κάλυψη. 250 μια απονεύρωση, 150 μια εξαγωγή!

Οι συνταξιούχοι λύνουν το πρόβλημα της στέγασης και της οικονομίας είτε πουλώντας τα σπίτια τους και μετακομίζοντας σε φτηνότερα συνήθως στην επαρχία ή στα περίχωρα σε μικρότερα διαμερίσματα είτε στα γηροκομεία. Αν έχουν ακόμη δυνάμεις θα προτιμήσουν την λύση του διαμερίσματος και έχουν συνδρομή από την “Βοήθεια στο σπίτι” των Δήμων. Αλλιώς ψάχνουν για θέση στο γηροκομείο. Σε κάθε περίπτωση οι υπηρεσίες των Δήμων διαχειρίζονται τα οικονομικά τους και την σύνταξή τους. Σπάνια θα περισσέψουν χρήματα από την σύνταξη όταν έχουν πληρωθεί οι υπηρεσίες του Δήμου που περιλαμβάνουν, νοίκι, φαγητό και  υποστηρικτική παρακολούθηση και φροντίδα της καθημερινότητας. 

Δεν περιλαμβάνουν άλλα έξοδα όπως ένδυση, υπόδηση κλπ. Οι βαριά άρρωστοι και οι ασθενείς με Αλτσχαίμερ φροντίζονται με άλλο τρόπο σε άλλες εγκαταστάσεις.

-Το 2017 η ηγεσία των εργοδοτικών Συνδικάτων της Σουηδίας συμφώνησε με την πολιτική ηγεσία των Σοσιαλδημοκρατών και την σύμφωνη γνώμη των εργοδοτών να αυξηθεί το όριο της σύνταξης στα 67 με όριο τα 69 για όποιον θέλει να παραμείνει στην δουλειά.

Το επιχείρημα είναι για να αυξηθεί η σύνταξη στα 70-80% του μισθού με σταδιακή μείωση της φορολογίας, χωρίς φυσικά καμμία εγγύηση, από 56-60% (!) που είναι σήμερα. Δεν προβλέπει κάτι το Νομοσχέδιο για αύξηση της εγγυημένης σύνταξης.

Είναι τόσο αδίστακτη η συνδικαλιστική ηγεσία που ούτε καν σκέφτονται ή το αποκρύπτουν πως στα δύο αυτά έξτρα χρόνια οι ίδιοι οι εργαζόμενοι θα πληρώσουν την διαφορά.

Η απόφαση της κυβέρνησης να προωθήσει την πρόταση καθυστέρησε κοντά δύο χρόνια αλλά το Νομοσχέδιο είναι τώρα έτοιμο. Το συνέταξε ο Οργανισμός συντάξεων και αφού ψηφιστεί θα αρχίσει να υλοποιείται από το 2020 ίσως με παράταση μέχρι από το 2021.

Είναι, λένε οι εμπνευστές, απαραίτητη η αύξηση λόγω της παράτασης του προσδόκιμου ζωής και επειδή δεν φτανουν οι εισφορές να καλύψουν τις συντάξεις όλων.

Πως λειτουργεί σήμερα το σύστημα των συντάξεων στην Σουηδία; Είναι ακριβώς όπως το μοντέλο της Χιλής από τα χρόνια του Πινοσέτ τότε που η οικονομία σχεδιάστηκε από τους οικονομικούς «μάγους» του Μίλος Φρίντμαν και εξαθλίωσε και πτωχοποίησε το σύνολο του πληθυσμού. Έχει τρεις πυλώνες :

• Την βασική σύνταξη που στηρίζεται στις εισφορές, περίπου το 18% του μισθού πηγαίνει για να καλύψει όπως λένε τις συνταξιοδοτικές εισφορές και η σύνταξη είναι μόνο το 54,6% του τελικού μισθού. Η βασική σύνταξη περιέχει και την εγγυημένη. Πρέπει να έχει δουλέψει κανείς 40 ολόκληρα χρόνια για την πάρει ολόκληρη. Αυτοί που είχαν καλύτερα εισοδήματα αλλά δεν έχουν συμπληρώσει 40 χρόνια δουλειάς παίρνουν ποσοστό επί των 40 χρόνων, 30/40, 25/40 κλπ.
• Την σύνταξη βάσει εισοδήματος. Δεν την παίρνουν όλοι, αλλά μόνο οι υψηλά αμοιβόμενοι και είναι περίπου το 4,5% του μισθού.
• Την ιδιωτική σύνταξη που μπορεί να γίνεται από επενδύσεις, κρατικές, ιδιωτικές κλπ όπως σε όλο τον καπιταλιστικό κόσμο. Φυσικά εδώ η δυνατότητα ιδιωτικής αποταμίευσης ανήκει στους υψηλοεισοδηματίες που τελικά έχουν μεγάλες συντάξεις.

-Από την στιγμή που η σύνταξη βασίζεται στις εισφορές, με τον καινούργιο νόμο «ένας 35ντάρης πρέπει να υπολογίζει ότι θα δουλέψει μεχρι τα 70 για να πάρει τότε το 70% του μισθού του», γράφει η Σοσιαλδημοκράτικη εφημερίδα Αφτονμπλάντετ.

Γιατί δεν φτάνουν τα χρήματα των εισφορών αφου πληρώνεται μόνο το 55% του μισθού;

• Ένας σοβαρός λόγος είναι ότι τα χρήματα των συντάξεων τζογάρονται σε επενδύσεις που πάντα δεν είναι προσοδοφόρες.
• Το δεύτερο πως η ανεργία που βέβαια δεν έχει τα επίπεδα της Ελλάδας αλλά κυμαίνεται στο 7-8% μειώνει τις εισφορές.
• Ο σημαντικότερος όμως λόγος είναι ότι το αστικό κράτος χαρίζει τα τελευταία 30 χρόνια με τις συνεχείς μειώσεις των εργοδοτικών εισφορών από 38,97% το 1990 σε 31,42% το 2019 τα χρήματα των εργαζομένων στις επιχειρήσεις μεγαθήρια της Σουηδίας ΙΚΕΑ, Έρικσον, Βόλβο, ΗΜ κλπ για να αντέξουν με κέρδος τον αμείλικτο διεθνή αλλά και εγχώριο ανταγωνισμό!
• Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα, μηδενική (0%) εργατική εισφορά και φόρος 13% μόνο, ισχύει για κεφάλαια που επαναπατρίζονται στην Σουηδία!

Τα μέτρα για τις συντάξεις και τις φοροαπαλλαγές του μεγάλου κεφαλαίου πάρθηκαν από το 1990 και από τις δεξιές και τις Σοσιαδημοκρατικές κυβερνήσεις.

Έτσι αν δει κανείς την συνολική εικόνα, 675.000 από τους 2,2 εκατομμύρια συνταξιούχους της Σουηδίας είναι πραγματικά χαμηλοσυνταξιούχοι και η τεράστια πλειοψηφία των συνταξιούχων που προέρχονται από την εργατική τάξη, φυτοζωούν στο όνομα μιας «ευνομούμενης» κοινωνίας που μας την προτείνουν και για μοντέλο.

Μετά από 40 χρόνια δουλειάς και με σακατεμένο το κορμί, πληρώνοντας εκατομμύρια σε εισφορές και φόρους, σου προτείνουν να συνεχίσεις να δουλεύεις μέχρι τα 67. Αν όμως βγεις στην σύνταξη θα πέσει το εισόδημα στο μισό. Αυτή την μοίρα και τα διλλήματα επιφυλάσσει στους εργαζόμενους και συνταξιούχους της εργατικής τάξης το σύστημα της καπιταλιστικής ευημερίας των αριθμών του μεγάλου Ακαθάριστου Εθνικού Προιόντος, που το λυμαίνονται 150 “ολιγάρχες”.

Αλίμονο σαυτούς που γερνάνε μόνοι και φτωχοί στα γηροκομεία και ιδιαίτερα τα ιδιωτικά, θέμα που θέλει και αυτό «ειδική» ανάλυση!

Το να δουλεύει κανείς μέχρι τον τάφο με τις ευλογίες των εργοδοτικών Συνδικάτων είναι ένας ακόμη λόγος απόρριψης της πρότασης «εξανθρωπισμού» του καπιταλισμού που πάντα βρίσκει τρόπο να φορτώσει τα βάρη στους εργαζόμενους και στους χαμηλοσυνταξιούχους.

Η Έρη Ρίτσου απαντά στα ψέματα του Τάκη Θεοδωρόπουλου για τον πατέρα της και τα “σοβιετικά τανκς που χόρευαν στην Πράγα”

Κατιούσα

Τέλος σε έναν από τους μακροβιότερους χόακες (hoaxes) γύρω από το Γιάννη Ρίτσο, επιχειρεί να βάλει η κόρη του Έρη, με αφορμή άρθρο του γνωστού και μη εξαιρετέου Τάκη Θεοδωρόπουλου, που όταν δεν εξυμνεί τις αρετές των λευκών Ευρωπαίων ανδρών ασχολείται με τους “αριστερούς διανοούμενους”. Εκεί λοιπόν επικαλείται ανύπαρκτο ποίημα του Ρίτσου για “σοβιετικά τανκς που χόρευαν στην Πάτρα”, αναρωτώμενος μάλιστα ρητορικά “Πώς καταδέχθηκε ο Ρίτσος, ο ποιητής του «Επιτάφιου» και της «Ελένης», να γράψει ένα ποίημα για να υμνήσει τα σοβιετικά τανκς που «χόρευαν» στην Πράγα το 1968;”, χαρακτηρίζοντας το υποτιθέμενο ποίημα μαζί με τον – πραγματικό αυτή τη φορά στίχο του Ρίτσου για τα “παιδιά της ΚΝΕ” – για να μιλήσει για “δήλωση υποταγής”. Τα ακριβή γεγονότα ξεκαθαρίζει η κόρη του σε ανάρτησή της στο facebook, αναφέροντας πως όλα ξεκίνησαν από ιδιωτική συζήτηση στην οποία ο Ρίτσος περιέγραφε τον ενθουσιασμό του από σοβιετική παρέλαση που είχε παρακολουθήσει  την Πρωτομαγιά όπου τα τανκς τους έμοιαζαν να χορεύουν, φράση την οποία μετέφερε στη συνέχεια ο αυτόπτης μάρτυρας Γιώργος Λιάνης. Φράση που σύντομα μετατράπηκε στον ισχυρισμό περί ποιήματος για τα σοβιετικά τανκς στην Πράγα:

Ο ΡΙΤΣΟΣ ΚΑΙ ΤΟ ΨΕΜΑ
Είδα στην Καθημερινή το άρθρο που επισυνάπτω.
Λοιπόν για να τελειώνει αυτή η ιστορία της τεράστιας ψευτιάς που λέγεται εδώ και χρόνια και που παρ’ όλες τις διαψεύσεις επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά.
Ο Ρίτσος ουδέποτε έγραψε ποίημα για να υμνήσει τα σοβιετικά τανκς που “χόρευαν” στην Πράγα και ουδέποτε αναφέρθηκε σε αυτά.
Το όλο θέμα ξεκίνησε από μια προσωπική συζήτηση που είχε γίνει παρόντος του δημοσιογράφου κ. Γιώργου Λιάνη. Ο Ρίτσος είχε γυρίσει από τη Μόσχα όπου είχε παρακολουθήσει την παρέλαση της Πρωτομαγιάς και αυτήν περιέγραφε λέγοντας πόσο τον είχε εντυπωσιάσει “η χαρά του κόσμου που περνούσε, κρατώντας λουλούδια, οι μανάδες με τα μωρά αγκαλιά, οι γέροι με τα παράσημα στο στήθος, παντού χαμόγελα, λουλούδια και μπαλόνια. Μια τεράστια γιορτή. Και ήταν τέτοια η ατμόσφαιρα της χαράς που ακόμα και στην στρατιωτική παρέλαση είχες την εντύπωση πως και τα τανκς χόρευαν.”
Αυτή την περιγραφή σε μια καθαρά προσωπική κουβέντα, την πήρε ο κ Λιάνης και την επόμενη μέρα την έκανε ρεπορτάζ γράφοντας πως τα “τανκς χορεύουν” και έτσι ξεκίνησε όλη αυτή η ιστορία που στη συνέχεια έγινε “τα σοβιετικά τανκς που μπήκαν στην Πράγα χορεύουν” και στη συνέχεια έγινε “Ο Ρίτσος έγραψε ποίημα για τα σοβιετικά τανκς που μπήκαν στην Πράγα χορεύοντας”.
Βεβαίως ο κ. Λιάνης τα διέψευσε όλα αυτά και έγραψε το τί πραγματικά είχε ειπωθεί και πως, αλλά φυσικά κανείς δεν έδωσε σημασία στη διάψευση, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις.
Ο ίδιος ο Ρίτσος, άνθρωπος εξαιρετικά αξιοπρεπής και περήφανος, δεν θέλησε ποτέ να απαντήσει σε όσα γελοία γράφτηκαν σχετικά με το θέμα και από “επώνυμους αριστερούς” της εποχής, θεωρώντας υποτιμητικό για κείνον να απαντήσει σε ένα ψεύδος και να “δικαιολογηθεί” για κάτι που ποτέ δεν είπε ή έκανε.

Το ΚΙΝΑΛ μετακομίζει… ΣΥΡΙΖΑ

ΑΡΘΡΟ ΤΗΣ ΤΕ ΚΕΡΚΥΡΑΣ ΤΟΥ ΚΚΕ

Η προσχώρηση κορυφαίων στελεχών των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ με πρωθυπουργό τον Γιώργο Παπανδρέου και Λουκά Παπαδήμου (ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ.) στον ΣΥΡΙΖΑ και η ανάδειξή τους σε υπουργούς μετά τον πρόσφατο ανασχηματισμό δεν πρέπει να προκαλούν καμία εντύπωση. Είναι η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ όλα αυτά τα χρόνια που διαμορφώνει τη βάση για τέτοιου είδους εξελίξεις.

Είναι παράξενο μια κυβέρνηση που διατήρησε όλους τους προηγούμενους μνημονιακούς νόμους και προχώρησε σε ένα ακόμα, τέταρτο μνημόνιο, να ενσωματώνει στους κόλπους της «μνημονιακούς υπουργούς» που στήριξαν τα πρώτα από τα τέσσερα μνημόνια το 2011; Καθόλου παράξενο...

Προκαλεί απορίες μια κυβέρνηση που εφάρμοσε αντιλαϊκή πολιτική, που ενεργοποίησε αντεργατικούς νόμους, κόπιασε και κοπιάζει για τη στήριξη των επιχειρηματικών ομίλων, που πρόσφερε και προσφέρει νέα πεδία επιχειρηματικής δράσης, φοροαπαλλαγές, νομοθετικές διευκολύνσεις, που συνεχίζει δηλαδή το έργο όλων των προηγούμενων, να εντάσσει ως υπουργούς της ανθρώπους που ήταν πρωτοδιδάξαντες; Όχι βέβαια...

Δημιουργεί άραγε ερωτήματα το γεγονός ότι μια κυβέρνηση που έχει αποδειχθεί ΝΑΤΟικότερη των ΝΑΤΟικών, στηρίζει με νύχια και με δόντια τα γεωπολιτικά σχέδια των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ στην περιοχή των Βαλκανίων και της Νοτιοανατολικής Μεσογείου, που δίνει βάσεις, λιμάνια, υποδομές για τη στήριξη αυτών των σχεδίων, να αξιοποιεί υπουργούς και στελέχη κυβερνήσεων που έκαναν ακριβώς το ίδιο όποτε και όταν χρειάστηκε; Κανένα ερώτημα...

Όλα αυτά άλλωστε είναι η βάση που επιτρέπει στον ΣΥΡΙΖΑ να «ενσωματώνει» στους κόλπους του και καραμπινάτα πρώην στελέχη της ΝΔ, όπως ο Κουίκ, η Κουντουρά κ.ά. Αλλά και η βάση με την οποία συγκρότησε κυβερνητική συμμαχία όλα αυτά τα χρόνια με το ακροδεξιό εθνικιστικό κόμμα των ΑΝΕΛ.

Επιβεβαιώνεται πολύ απλά ότι ο «προοδευτικός πόλος» για τον οποίο μιλάει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι βαθιά αντιδραστικός και αντιλαϊκός. Στην ουσία πρόκειται για ανανέωση και νεκρανάσταση της σοσιαλδημοκρατίας του ΠΑΣΟΚ και μάλιστα στην πιο «μνημονιακή» εκδοχή του.

Ο «νέος» διπολισμός που δημιουργείται με τον ΣΥΡΙΖΑ και τον δικό του πόλο, από τη μια, και τη ΝΔ και τον δικό της, από την άλλη, με τις δικές της αντιδραστικές και αντιλαϊκές θέσεις, είναι το ίδιο κάλπικος όπως και οι παλιότεροι που έχει ζήσει ο λαός μας. Γι' αυτό και θα πρέπει να τον απορρίψει.

Η μεγάλη ενίσχυση του ΚΚΕ παντού θα είναι ο βασικός δείκτης ότι περισσότερες εργατικές - λαϊκές δυνάμεις απεγκλωβίζονται από τα διάφορα δίπολα και ψευτοδιλήμματα του σάπιου αστικού πολιτικού συστήματος. Θα είναι δύναμη που θα επιστρέφει στο λαό, δύναμη στη στήριξη της δράσης του εργατικού - λαϊκού κινήματος.

19/02/2019

Το Τοτέμ που λέγεται Τράπεζα της Ελλάδας και οι ψευτομαγκιές

Και τελικά τι μένει από την τριήμερη φασαρία για το δάνειο του Παύλου Πολλάκη, το τηλεφώνημα που έκανε στον Γιάννη Στουρνάρα, τις εισαγγελικές παρεμβάσεις και όλες τις σχετικές κόντρες κυβέρνησης αντιπολίτευσης;

Ότι η Τράπεζα της Ελλάδας είναι «Τοτέμ». Κανείς δεν μπορεί να την αγγίζει για οποιονδήποτε λόγο. Ότι έχει την υψηλότερη δυνατή προστασία γιατί είναι ο βραχίονας της Ε.Ε στο ελληνικό χρηματοπιστωτικό σύστημα και μέσω αυτού στην ελληνική οικονομία.

• Μας το είπε πρώτος ο ίδιος ο Γιάννης Στουρνάρας τονίζοντας πως «εκ της θέσεως της Τράπεζας της Ελλάδος ως μέλους του Ευρωσυστήματος, υποχρεούμαι να ασκώ την εποπτεία μέρους του ελληνικού χρηματοπιστωτικού συστήματος. Η πρωτοφανής, ωστόσο, ενέργεια εκπροσώπου της εκτελεστικής εξουσίας να επιχειρήσει με τρόπο ανήκουστο να επηρεάσει τον τρόπο που ασκώ τα καθήκοντά μου».
• Μας το είπε η Νέα Δημοκρατία εγκαλώντας την κυβέρνηση ότι «μετέτρεψε την Ελλάδα σε Μπανανία»
• Μας το είπε ο Ευάγγελος Βενιζέλος σημειώνοντας ως έγκριτος νομικός πως όποιος ασχολείται με την ΤτΕ «παραβιάζει συστηματικά την οδηγία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και τη σχετική διάταξη του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας, η οποία ισχύει από το 2010, το άρθρο 171 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας»
• Μας το είπε ακόμη και το ίδιο το Μέγαρο Μαξίμου αφού στην ανακοίνωσή του σημειώνει πως «η ελληνική κυβέρνηση έχει αποδείξει εδώ και 4 ολόκληρα χρόνια ότι σέβεται απολύτως την κείμενη νομοθεσία που προβλέπει την ανεξαρτησία της Τράπεζας της Ελλάδος».
• Ως επιστέγασμα όλων μας το είπε και ο εκπρόσωπος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής στην Ελλάδα Μαργαρίτης Σχοινάς. Τόνισε πως «η Ευρωπαϊκή Επιτροπή επιβεβαιώνει την εκ της Συνθήκης υποχρέωση όλων για σεβασμό της ανεξαρτησίας των κεντρικών τραπεζών και των κεντρικών τραπεζιτών να κάνουν τη δουλειά τους».

Τι είναι η ΤτΕ;

Αυτό που κανείς δεν μπαίνει στον κόπο να αναφερθεί, είναι το ποιά είναι αυτή η «δουλειά», ο «ρόλος» και η «λειτουργία» της Τράπεζας της Ελλάδας. Τι είναι αυτό που κάνει και πρέπει όλοι να το σεβόμαστε;  Αν μάλιστα το αμφισβητήσουμε θίγουμε τα …ιερά και τα όσια των θεσμών;
Ας θυμηθούμε λίγο τι έχει κάνει η Τράπεζα της Ελλάδας εκπροσωπούμενη τα τελευταία χρόνια από τον επικεφαλής της Γιάννη Στουρνάρα:

• Ήταν μόνιμος υποστηρικτής των μνημονίων. Οπαδός της δημοσιονομικής προσαρμογής, του «κλεισίματος» των αξιολογήσεων και των αντιλαϊκών μέτρων που αυτές είχαν ως προαπαιτούμενα. Όποιο μέτρο περικοπής μισθών, συντάξεων, κοινωνικών δαπανών αποφάσισαν οι κυβερνήσεις της Νέας Δημοκρατίας και του ΣΥΡΙΖΑ είχε την στήριξη και το χειροκρότημα της ΤτΕ και του Γιάννη Στουρνάρα.
• Ήταν μόνιμος κινδυνολόγος για την «ευρωπαϊκή προοπτική» της χώρας σε περίπτωση που δεν γίνουν αποδεκτές οι συμφωνίες και τα μέτρα που πρότειναν οι δανειστές. Ο ίδιος ο Γιάννης Στουρνάρας άλλωστε το καλοκαίρι του 2015 λίγο πριν το δημοψήφισμα μιλούσε και τα περίφημα capital controls. Στην συνέχεια ήταν υπέρμαχος της περίφημης «πιστοληπτικής γραμμής», ένα σχέδιο που πάντα υπάρχει ως εναλλακτικό για τις πολιτικές εξελίξεις.
• Λειτουργούσε και λειτουργεί σε καθεστώς πλήρους αδιαφάνειας σε σχέση με την δράση της ακόμη και το μετοχικό της κεφάλαιο. ‘Όταν το 2015 της ζητήθηκαν στοιχεία για το δημόσιο χρέος της χώρας από την αρμόδια επιτροπή της Βουλής αρνήθηκε να τα παράσχει. Ο ίδιος ο Γιάννης Στουρνάρας αρνήθηκε να καταθέσει στην επιτροπή επικαλούμενος και το ευρωπαϊκό δίκαιο αλλά και έναν χουντικό νόμο του 1971 για την ανεξαρτησία του θεσμού.
• «Καθάρισε» εκ μέρους του συνόλου του τραπεζικού συστήματος για τα περίφημα θαλασσοδάνεια ύψους πολλών δίσεκατομμυρίων σε καναλάρχες, μιντιάρχες και κόμματα. ‘Ηταν ο ίδιος ο Γιάννης Στουρνάρας αυτός που κατέθεσε στην Εξεταστική Επιτροπή της Βουλής δηλώνοντας ότι δεν υπήρξαν τραπεζικές πράξεις δανεισμού εκτός των κριτηρίων που έχει θέσει η ΤτΕ. Σημείωσε μάλιστα ότι δεν εντοπίστηκαν ζητήματα τέτοιου είδους κατά την άσκηση του εποπτικού ρόλου της Ε.Ε.

Γιατί όμως τα έκανε όλα αυτά η ΤτΕ;

• Γιατί ο Γιάννης Στουρνάρας είναι δεξιός (ως πρώην υπουργός οικονομικών της Ν.Δ), παλιοχαρακτήρας και διαπλεκόμενος με το «παλιό καθεστώς»;
• Η μήπως γιατί αυτός ο θεσμός είναι στημένος έτσι ώστε οι πολιτικές της Ε.Ε στην οικονομία να έχουν έναν μόνιμο θεματοφύλακα. Ανεξάρτητο από τα τερτίπια των εκάστοτε κυβερνήσεων. Να υπάρχει δηλαδή μια αδιαμεσολάβητη σχέση με το επιτελείο των Βρυξελλών;

Προφανώς ισχύει το δεύτερο. Αυτός είναι και ο λόγος που η συνολική στάση της κυβέρνησης απέναντι στην ΤτΕ συνιστά «ψευτομαγκία».

• Είτε εκφράζεται με τις αγαρμποσύνες του Παύλου Πολλάκη και του συριζαικού μιντιακού συστήματος που θέλει να μας πείσει ότι το πρόβλημα δεν είναι οι σκανδαλώδεις πολιτικές επιλογές που στήριξε η Τράπεζα της Ελλάδας, αλλά οι επιχειρηματικές δραστηριότητες της συζύγου του Γ.Στουρνάρα.
• Είτε εκφράζεται με την πιο «κυριλέ» εκδοχή της κυβερνητικής κριτικής. Αυτής που κατηγορεί τον Γιαννη Στουρνάρα για πολιτικές παρεμβάσεις και «αποστάσεις» από τους «εθνικούς στόχους» για την ελληνική οικονομία. Λες και αν ο επικεφαλής ήταν άλλος αυτό θα διαφοροποιούσε τον πραγματικό ρόλο της ΤτΕ.

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να ασκήσει ουσιαστική κριτική στην ΤτΕ. ούτε στον τωρινό διοικητή της. Ακριβώς γιατί έχει αποδεχθεί την λογική του ευρωμονόδρομου. Έχει συνυπογράψει συμφωνίες που δένουν την οικονομική πολιτική της χώρας με τις κατευθύνσεις της Ε.Ε και την επιβολή λιτότητας για τα επόμενα 40 χρόνια, κι έχει αποδεχθεί την ΤτΕ ως ένας από τους τοποτηρητές της εφαρμογής τους.

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΛΙΒΙΤΣΑΝΟΣ

Αναρτήθηκε από  Προλετάριος

Κνουτ Χαμσούν – Από τη λατρεία της γης στην αποθέωση του Χίτλερ

Κατιούσα

Μεταξύ ιδιοφυΐας και παράνοιας, ο Κνουτ Χαμσούν άφησε ανεξίτηλο το στίγμα του στην παγκόσμια λογοτεχνία, κατορθώνοντας να γίνει ο διασημότερος ίσως Νορβηγός συγγραφέας όλων των εποχών. Αντιστάθηκε στις υπερβολές του κυρίαρχου νατουραλισμού της εποχής του, ως ηγέτης μιας «νεορομαντικής επανάστασης». Η ταύτισή του με το ναζισμό κηλίδωσε ανεπανόρθωτα τη φήμη του, αποτέλεσε όμως και μια ακόμα απόδειξη πως ο φασισμός δεν είναι απλά θέμα «διαβάσματος» ή «παιδείας».
Γεννήθηκε ως Κνουτ Πέντερσεν στις 4 Αυγούστου 1859 σε αγροτική οικογένεια και πέρασε τα παιδικά του χρόνια στο απομακρυσμένο Χαμαρόι. Παρότι δεν είχε παρά ελάχιστη τυπική εκπαίδευση, ξεκίνησε να γράφει στα 19 του, όταν ήταν μαθητευόμενος τσαγκάρης. Τα επόμενα δέκα χρόνια δούλεψε ως εργάτης, όχι μόνο στη Νορβηγία, αλλά και στις ΗΠΑ.
Η πρώτη του δημοσίευση ήταν το μυθιστόρημα «Πείνα» (1890), η ιστορία ενός φτωχού νεαρού συγγραφέα στη Νορβηγία. Το ορμητικό, λυρικό στιλ του αποτελούσε τομή σε σχέση με τον κοινωνικό ρεαλισμό που ως τότε κυριαρχούσε στη νορβηγική πεζογραφία και επηρέασε πολλούς Ευρωπαίους και Αμερικανούς συγγραφείς, ανάμεσά τους τον Τόμας Μαν, τον Έρνεστ Χέμινγουέι και το Μαξί Γκόρκι. Μετά την επιτυχία του ο Χαμσούν άρχισε να παραδίδει διαλέξεις για τον αγαπημένο του θεατρικό συγγραφέα Αύγουστο Στρίντμπεργκ και ενάντια στον Ερρίκο Ίψεν και το Λέοντα Τολστόι.
Οι αντικοινωνικοί ήρωες των πρώιμων έργων του («Μυστήρια», «Παν», «Βικτώρια»), εκφράζουν την αδιαφορία ή και τη δυσπιστία του Χαμσούν προς την έννοια της προόδου και την κλίση του στον ακραίο ατομισμό, νιτσεϊκής επίνευσης, ενώ στο ώριμο έργο του, κυρίως στη διάσημη «Στην ευλογία της γης» (1917) εκφράζεται κάλεσμα για «επιστροφή στη φύση», προαναγγέλλοντας τις ολοένα και πιο αντιδραστικές πεποιθήσεις του.
Η κοσμοθεωρία του αυτή, σε συνδυασμό με τη βαθιά του αντιπάθεια προς την αγγλοσαξονική κουλτούρα, συναντήθηκε με τη ναζιστική ιδεολογία «Γη και αίμα», κάνοντας το βραβευμένο νομπελίστα συγγραφέα να διακηρύσσει δημόσια την πίστη του στο Χίτλερ ήδη από το 1934. Συνέχισε την υποστήριξή του στους ναζί κατά τη διάρκεια της κατοχής, παρότι είχε κακές σχέσεις με τον Επίτροπο του Ράιχ στη Νορβηγία Τερμπόφεν. Μεσολάβησε υπέρ καταδικασμένων σε θάνατο συμπατριωτών του, χωρίς ποτέ να απαρνηθεί το φασισμό. Συναντήθηκε μάλιστα προσωπικό με το Χίτλερ και τον Γκαίμπελς, ο οποίος μάλιστα σημείωνε μετά στο ημερολόγιό του πως “η πίστη [του Χαμσούν] στη γερμανική νίκη είναι αδιατάρακτη”. Ακόμα και μετά την αυτοκτονία του Χίτλερ τον Απρίλη του 1945, ο Χαμσούν έγραψε έναν φλογερό επικήδειο στο τελευταίο φύλλο του ναζιστικού εντύπου «Aftenposten». Εκεί χαρακτήριζε το ναζί καγκελάριο “πολεμιστή της ανθρωπότητας” και “κήρυκα του ευαγγελίου της δικαιοσύνης σε όλα τα έθνη”.
Αμέσως μετά τον πόλεμο φυλακίστηκε ως προδότης, με το κατηγορητήριο να μετριάζεται στη συνέχεια λόγω της προχωρημένης του ηλικίας. Υποβλήθηκε μάλιστα και σε ψυχιατρική εξέταση, με τον ίδιο να υποστηρίζει σθεναρά πως είχε σώας τας φρενάς. Τελικά καταδικάστηκε ως οικονομικός συνεργάτης, πληρώνοντας ένα πρόστιμο το οποίο τον κατέστρεψε οικονομικά. Παρά τις σοβαρές συνέπειες του δοσιλογισμού του, κατόρθωσε να επιστρέψει στο λογοτεχνικό στερέωμα με το έργο «Σε χορταριασμένα μονοπάτια» (1949), ένα συνδυασμό απομνημονευμάτων, απολογητικής για τις πολιτικές επιλογές του και ζωηρής περιγραφής της φύσης και των εποχών.
Έφυγε από τη ζωή στις 19 Φλεβάρη 1952 και οι στάχτες του θάφτηκαν στον κήπο του σπιτιού του.

«Βίος και πολιτεία» του Γκουαϊδό

Την ώρα που βρίσκεται σε εξέλιξη η προσπάθεια ανατροπής της νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης της Βενεζουέλας από τις ΗΠΑ - ΕΕ και τους συμμάχους τους, βλέπουν το φως της δημοσιότητας ορισμένα αποκαλυπτικά στοιχεία για «τον βίο και την πολιτεία» του Χουάν Γκουαϊδό, επικεφαλής της αντιπολίτευσης ο οποίος αυτοανακηρύχθηκε «μεταβατικός πρόεδρος» της χώρας και αναγνωρίστηκε ως τέτοιος από τις ΗΠΑ και άλλες χώρες. Οπως προκύπτει, ο Γκουαϊδό, ο οποίος αποτελεί «αιχμή του δόρατος» τμημάτων της αστικής τάξης της Βενεζουέλας τα οποία συνδέουν τα συμφέροντά τους με την ανατροπή της κυβέρνησης Μαδούρο και τον αναπροσανατολισμό των διεθνών συμμαχιών της χώρας, έχει μακρά θητεία σε «εργαστήρια» κατασκευής ηγετών, που σχετίζονται με τη δράση της CIA. Ο 35χρονος Γκουαϊδό όλα τα προηγούμενα χρόνια δρούσε στο παρασκήνιο, δίπλα σε άλλους αστούς πολιτικούς, όπως ο Λεοπόλντο Λόπες, ο Ενρίκε Καπρίλες, ο Χούλιο Μπόρχες, που είχαν εμπλακεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο στην απόπειρα πραξικοπήματος για την ανατροπή του Ούγκο Τσάβες το 2002 (όταν για δυο μέρες έγινε πρόεδρος της χώρας ο πρόεδρος των Βιομηχάνων!) και έχουν καταδικαστεί για τη συμμετοχή τους στα βίαια επεισόδια του 2014 και του 2017, που οδήγησαν σε δεκάδες νεκρούς.

* * *

Ο Γκουαϊδό, από δημοσιεύματα και στοιχεία που βγαίνουν στη φόρα αυτές τις μέρες, αποδεικνύεται ότι έχει προετοιμαστεί κατάλληλα από τα φοιτητικά του χρόνια. Το φθινόπωρο του 2005, μαζί με άλλα «φυντάνια», όπως ο Νταβίντ Σμολάνσκι και ο Γιον Γκοϊκοετσέα, στελέχη και οι δύο της αντιπολίτευσης, έκαναν «εκπαίδευση» στο Βελιγράδι, στην οργάνωση «Κέντρο Εφαρμοσμένων Μη Βίαιων Δράσεων και Στρατηγικών» (CANVAS), γνωστή για την προετοιμασία «έγχρωμων επαναστάσεων» (βλ. αλλαγή μη αρεστών κυβερνήσεων), όπως αυτές που είδαμε στη Γιουγκοσλαβία, στη Γεωργία, στην Ουκρανία κ.α., χρηματοδοτούμενη από τα «ευαγή» ιδρύματα του Ουγγροαμερικανού μεγαλοκαπιταλιστή Τζορτζ Σόρος και ινστιτούτων Ρεπουμπλικάνων και Δημοκρατικών των ΗΠΑ. Το CANVAS δημιουργήθηκε από πρώην φοιτητές - συνεργάτες της CIA, της οργάνωσης «Otpor», που οργάνωσαν τη «φοιτητική διαμαρτυρία κατά του Μιλόσεβιτς» και στη συνέχεια έστησαν το εν λόγω κέντρο για να μεταφέρουν την ...πείρα σε άλλους ενδιαφερόμενους «δημοκράτες» ανά τον κόσμο. Μετά από αυτή την «εκπαίδευση», ο Γκουαϊδό πήγε στις ΗΠΑ το 2007 και γράφτηκε στο «Πρόγραμμα Διακυβέρνησης και Πολιτικής Διαχείρισης» στο Πανεπιστήμιο George Washington, υπό την κηδεμονία του Βενεζουελάνου οικονομολόγου Λουίς Ενρίκε Μπεριζμπεϊτία, που ήταν και διευθυντικό στέλεχος του ΔΝΤ.

* * *

Μετά το ...«μεταπτυχιακό» στις ΗΠΑ, το 2007 συνέβαλε στη δημιουργία της οργάνωσης «Generation 2007». Αυτή η ομάδα κρούσης χρησιμοποιήθηκε όλα τα επόμενα χρόνια σε όλες τις βίαιες συγκεντρώσεις (γνωστές ως guaribas). Στο διαδίκτυο μάλιστα κυκλοφορούν φωτογραφίες όλων αυτών των «φυντανιών» να φοράνε μπλούζες της «Οtpor». Κάποιες από αυτές τις φωτογραφίες ή βίντεο σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ειδικά του Γκουαϊδό, αποσύρθηκαν από τον ίδιο για ευνόητους λόγους. Οπως αποκαλύπτουν ακόμα και αμερικανικά ΜΜΕ, πριν αυτοανακηρυχθεί «μεταβατικός πρόεδρος» στις 23 Γενάρη ο Γκουαϊδό είχε συναντηθεί στις 10 του μήνα με τον ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, Μάικ Πομπέο, ενώ ο συνεργάτης του στην Ουάσιγκτον, Νταβίντ Σμολάνσκι, διατηρεί άμεση επαφή με τον Ελιοτ Εϊμπράμς, ειδικό απεσταλμένο του Τραμπ στη Βενεζουέλα, συντονιστή για την «ανθρωπιστική βοήθεια», παλιό πράκτορα επί Ρέιγκαν και οργανωτή των εγκληματιών μισθοφόρων «Κόντρας» στη Νικαράγουα τη δεκαετία του '80. Αν κάτι επιβεβαιώνεται, λοιπόν, είναι ότι οι εξελίξεις στη Βενεζουέλα μόνο τυχαίες δεν είναι και ότι η ιμπεριαλιστική επέμβαση οργανώνεται μεθοδικά και κατά κύματα όλα αυτά τα χρόνια, αξιοποιώντας και τις ενδοαστικές αντιθέσεις στο εσωτερικό της χώρας. Οσο για την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, η ευθύνη της για τη στήριξη του σχεδίου ΗΠΑ - ΕΕ σε βάρος του λαού της Βενεζουέλας δεν ξεπλένεται με τίποτα. Πόσο μάλλον όταν έρχονται στο φως τέτοια αποκαλυπτικά στοιχεία για τον «εκλεκτό» τους στη Βενεζουέλα.

Δ. Κ.