Η θέση των φασιστοειδών ήταν και είναι στα σκουπίδια της ιστορίας - video

 Η θέση των φασιστοειδών ήταν και είναι στα σκουπίδια της ιστορίας - video

Αναδημοσίευση από  laikisispeirosiarg.blogspot.gr

ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ

 H Λαϊκή Συσπείρωση  Άργους  καταγγέλει  την  προσπάθεια φίμωσης του επικεφαλής του ψηφοδελτίου, από τον πρόεδρο του Δημοτικού Συμβουλίου Άργους ,καθώς και το φασιστικού τύπου παραλήρημα   από Δημοτικούς Συμβoύλους της πλειοψηφίας.

Συγκεκριμένα,  ο πρόεδρος τoυ Δημοτικού Συμβουλίου διέκοψε την παρέμβαση  του  δημοτικού συμβούλου Γεώργιου Θεοδοσίου,  όταν επιχείρησε  να  πληροφορήσει και να ζητήσει την τοποθέτηση  των παρόντων μελών του Δ.Σ. , για όσα  ο Δήμαρχος Άργους –Μυκηνών και πρόεδρος της ΚΕΔ   είπε σε  δημόσια τοποθέτηση του, όταν ανάμεσα σε άλλα, αποκάλεσε «φονιάδες και δολοφόνους»  τους αγωνιστές του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ. Στη συνέχεια  δημοτικοί σύμβουλοι της πλειοψηφίας του επιτέθηκαν φραστικά  λέγοντας  «είσαστε φονιάδες».  Προκλητική φραστική επίθεση  δέχτηκαν  και  παρεβρισκόμενα μέλη της Λαικής Συσπείρωσης.

Είναι πρόκληση απέναντι στις εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων που σκοτώθηκαν από τους ναζί, τους φασίστες και τους ντόπιους συνεργάτες τους κατά τη διάρκεια της κατοχής, να αποκαλούνται «δολοφόνοι  και φονιάδες» από τους απογόνους των  ταγματασφαλιτών, αυτοί που έδωσαν το αίμα τους για τη λευτεριά του τόπου.

Είναι πρόκληση στη μνήμη  των εκτελεσμένων  πατριωτών , η στάση του προέδρου του Δημοτικού Συμβουλίου  ο οποίος ανέχτηκε το χρυσαυγίτικου τύπου παραλήρημα των δημοτικών συμβούλων.

Είναι πρόκληση η στάση του Δημάρχου, οποίος κυριολεκτικά κρύφτηκε πίσω από τις διαδικασίες και δε θέλησε να πάρει την ευθύνη των λόγων του, να απαντήσει και να δεχτεί την κριτική του Δημοτικού Συμβουλίου , τη στιγμή που ο λαός του Δήμου καταδίκασε όσα  είπε για τους αγωνιστές του ΕΑΜ –ΕλΑΣ, αλλά και του κομμουνιστές και τους ΚΝίτες στη συνέχεια.

Αυτό που δεν εννοούν να καταλάβουν τα διάφορα φασιστοειδή, είναι ότι η ιστορία δεν αλλάζει, ούτε παραχαράζεται όσες προσπάθειες και να κάνουν. Ο ρόλος τους τότε  ως συνεργάτες των Γερμανών , τώρα ως μακρύ, βρώμικο χέρι του συστήματος  είναι γνωστός και καταγραμμένος. Η θέση τους ήταν και είναι στα σκουπίδια της ιστορίας.

Η απομόνωση του φασισμού πρέπει να γίνει υπόθεση των εργαζομένων και του λαού. Οι φορείς τους έχουν ευθύνη να πάρουν θέση ενάντιά του, να μην του αφήσουν κανένα περιθώριο.

Περί ιδιοκτησίας

 Περί ιδιοκτησίας

Ο Προυντόν θα έλεγε για την ιδιοκτησία πως "είναι κλοπή" με φωνή Φίλιππα Συρίγου από τα παλιά. Αλλά μετά θα ονειρευόταν (ο Προυντόν, όχι ο Συρίγος) λαϊκές τράπεζες και ομοσπονδιακό, εναλλακτικό εμπόριο, αποδεικνύοντας την έλλειψη σοβαρότητάς του.
Κι ο Ρουσώ θα πρόσθετε απλοϊκά πως όλα άρχισαν όταν ο πρώτος άνθρωπος που επιχείρησε να περιφράξει τη γη ως κτήση του, δεν εμποδίστηκε από τους υπόλοιπους.

Τα αστικά συντάγματα χτίζονται γύρω από την υπεράσπισή της, που είναι ο βασικός τους άξονας, ιερός κι απαραβίαστος όρος κάθε ταξικής κοινωνίας.

Ο αστικός τρόπος ζωής αποθεώνει την ιδιοκτησία και τον καταναλωτισμό, που βασίζεται στην αγορά και την κατοχή αντικειμένων. Πολλοί γεμίζουν τα κενά της ζωής τους, αποκτώντας διάφορα προϊόντα που χάνουν σύντομα την "αξία χρήσης" της πρόσκαιρης ευχαρίστησης που προσφέρουν και πρέπει γρήγορα να αντικατασταθούν από άλλα καινούρια (ρούχα, παπούτσια, αμάξια, γκατζετάκια).
Και σύντομα αποκτάμε την ίδια ματιά-συμπεριφορά απέναντι στους ανθρώπους. Θέλουμε να μας ανήκουν, να τους υποτάσσουμε και να τους θεωρούμε δεδομένους, να τους κατακτάμε -πχ ερωτικά- κι όχι να μα πλουτίζουν με την παρουσία τους και τη συντροφιά τους. Κι όπως είναι φανερό, αυτό ξεφεύγει από την αντίθεση μονογαμίας-πολυγαμίας, αφού μπορεί να διέπει και τις δύο περιπτώσεις: οι κτήσεις και οι κατακτήσεις -οι άνθρωποι ως κτήματα ή ως εμπορεύματα μιας χρήσης.

Ο φροϋδομαρξιστής Έριχ Φρομ είχε στηλιτεύσει αυτή τη νοοτροπία, που καλλιεργείται συστηματικά ως όρος ύπαρξης του συστήματος, στη μελέτη του με τον εύγλωττο τίτλο "να έχεις ή να είσαι;". Όσο περισσότερο αλλοτριωνόμαστε από το σύστημα, τόσο μετράμε την αξία ενός ατόμου με βάση τις κτήσεις του κι όχι τις ιδιότητες-προτερήματά του.

Είναι τόσο βαθιά ριζωμένη στον καπιταλιστικό τρόπο ζωής η έννοια και η λογική της ιδιοκτησίας, που ο Λένον στους στίχους του Imagine κάνει μια πολύ εύστοχη κι ενδιαφέρουσα διαβάθμιση σε κάθε στροφή.

Imagine there 's no heaven ---> it's easy if you try
Imagine there 's no countries ---> it isn't hard to do
αλλά
Imagine no possessions ---> I wonder if you can

Είναι εύκολο -ή τέλος πάντων όχι δύσκολο, αν προσπαθήσουμε- να φανταστούμε μια κοινωνία-ζωή χωρίς παράδεισο και κόλαση ή χωρίς κράτη. Χωρίς ιδιοκτησία όμως; Αναρωτιέμαι αν μπορείς...

Ο σοσιαλισμός ως ανώριμη βαθμίδα του κομμουνισμού έρχεται να καταργήσει την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, που ανήκουν στο κράτος, εξ ονόματος όλης της κοινωνίας (αυτή είναι μια μερική ή τυπική κοινωνικοποίηση -δηλ κρατικοποίηση- έως ότου πάψει η ανάγκη ύπαρξης ενός διευθυντικού μηχανισμού, πάνω από την κοινωνία). Στο ενδιάμεσο μιλάμε για ένα μισο-κράτος, όπως το έλεγε ο Ένγκελς και για... "μισο-εμπορεύματα" (ισχύει ο νόμος της αξίας, αλλά δεν είναι κυρίαρχος).

Κάποιες δυτικές σχολές παίρνουν την έννοια της κυριότητας (αντί της κατοχής-ιδιοκτησίας) για να τεκμηριώσουν με έναν τραβηγμένο συλλογισμό, πάνω στην ύπαρξη ενός διευθυντικού στρώματος, ότι στον υπαρκτό σοσιαλισμό υπήρχαν αστικές, εκμεταλλευτικές σχέσεις. Με άλλα λόγια, ναι μεν καταργήθηκε η ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ως βασική πηγή εκμετάλλευσης, παραμένει όμως αυτή η τελευταία κι η υπεραξία, με κάποιον τρόπο (η αποδόμηση του οποίου δε θα μας απασχολήσει σε αυτήν την ανάρτηση).

Η αντικομμουνιστική υστερία έχει πατήσει κατά καιρούς στα πιο ταπεινά ένστικτα του όχλου, για να καρποφορήσει, με πιο τυπικό παράδειγμα τη διάδοση της φήμης πως οι κομμουνιστές θα έρθουν να μας πάρουν τα σπίτια και τις γυναίκες (που θεωρούνταν προφανώς κτήμα των ανδρών, με τον παρά τους και την κυρά τους) και γενικά όλο το βιος μας, δια της κοινοκτημοσύνης, καταργώντας κάθε ιδιοκτησία.

Είναι αυτό που σατίριζε ο -δικός μας τότε- Χάρρυ Κλυνν (που τώρα νομίζω πως έχει φτάσει στο σημείο να αρθρογραφεί στην Κόντρα του Κουρή -κι όχι του Γιώτη), στη δεκαετία με τις βάτες, σε έναν υποθετικό διάλογο με το Φλωράκη.

-Έλα εδώ ρε Χαρίλαε, τι ακριβώς θέλεις να μοιράσουμε δηλ με τον κομμουνισμό; Σπίτι δεν έχεις, αμάξι δεν έχεις... (δεν ήταν τότε και ο Βουτσάς να πεταχτεί "έχω και κότερο, πάμε μια βόλτα;"). Ε τι διάολο να μοιραστούμε τότε; Το ζάχαρό σου;

Η συνήθης παρανόηση την οποία αξιοποιεί η αστική προπαγάνδα είναι η σύγχυση της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής (και βασικά η κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων) με την ιδιοκτησία γενικά.

Οι κομμουνιστές δεν έρχονται να καταργήσουν την ατομική ιδιοκτησία στα προσωπικά είδη του καθενός και να απαλλοτριώσουν τα σπίτια και τις περιουσίες (εκτός από κραυγαλέες περιπτώσεις ατομικού πλουτισμού). Αλλά να κοινωνικοποιήσουν τα εργοστάσια και τις επιχειρήσεις, για να τα κάνουν κτήμα της τάξης που τα δουλεύει και παράγει τον πλούτο. (Άλλο αν ταυτόχρονα προωθεί και διαμορφώνει ολοκληρωμένες προσωπικότητες και συνθήκες τέτοιες, όπου θα υποχωρεί το καταναλωτικό πρότυπο και τα υλικά κίνητρα).

Για αυτό και κάποιοι ακριβολόγοι μεταφραστές μαρξιστικών έργων, που δίνουν σημασία στη λεπτομέρεια, αποδίδουν με τον όρο "ιδιωτική ιδιοκτησία" την κατοχή μέσων παραγωγής, σε διάκριση με την ατομική ιδιοκτησία στα προσωπικά είδη του καθενός, κτλ.

Σε κάθε περίπτωση, η αστική κοινωνία που αποθεώνει την ιδιωτική ιδιοκτησία, είναι καταδικασμένη να βουλιάζει στην τραγική ειρωνεία και την "αυτοαναίρεση" των αξιών της, απαλλοτριώνοντας τις μικρότερες ιδιοκτησίες, στα πλαίσια της συνεχούς συγκέντρωσης και συγκεντροποίησης κεφαλαίων και της ραγδαίας φτωχοποίησης του εργαζόμενου λαού. Γιατί είναι αν μη τι άλλο τραγική ιστορική ειρωνεία (σχεδόν διασκεδαστική, αν δεν αφορούσε τις δικές μας ζωές) να βλέπεις ένα σύστημα που διέδιδε τερατολογίες για τους κομμουνιστές, για να θωρακίσει την εξουσία του, να παίρνει τα σπίτια και τις πρώτες κατοικίες του κοσμάκη, να προσγειώνει απότομα στην πραγματικότητα (στα μυαλά και στη ζωή) μικροαστούς και ξεπεσμένους μεσοαστούς, που έπεσαν έξω στα σχέδιά τους και τους δημοσιολόγους-παπαγαλάκια του να ξιφουλκούν ενάντια στην ιδιοκατοίκηση και τα υψηλά ποσοστά της στην Ελλάδα, λες και είναι έγκλημα να βάλει/έχει κανείς ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι του.

    Αντικομμουνισμός σε ... "στοκ"!

Γιάννης Αλεξάνδρου (Διαμαντής)

και Χαρίλαος Φλωράκης (Γιώτης)

Το «στοκ» των αντικομμουνιστικών εκδόσεων της εφημερίδας «Δημοκρατία» απ' ό,τι φαίνεται είναι άφθονο. Πέρα από το πες πες κάτι θα «μείνει», αυτός μάλλον, πρέπει να είναι ένας λόγος που «προσφέρει» στους αναγνώστες της για τρίτη φορά, το τελευταίο τετράμηνο, το βιβλίο «Γράμμος - Βίτσι. 29 Αυγούστου 1949». Σημειώνεται ότι το συγκεκριμένο «πόνημα» έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις «Πελασγός», οι οποίες στο ηλεκτρονικό τους βιβλιοπωλείο διαθέτουν βιβλία του χουντικού Παττακού, του ναζιστή Πλεύρη και άλλων τέτοιων...

Απ' το πλήθος συκοφαντιών και πλαστογραφιών που περιλαμβάνονται στο «Γράμμος - Βίτσι», καταγράφουμε ορισμένες:

1. Για την περίοδο της Κατοχής:

«(...) οι Γερμανοί έφυγαν, ενώ δεκάδες χιλιάδες όπλα του ΕΛΑΣ σιωπούσαν τη στιγμή της φυγής, λες και τα είχαν βάλει στη ναφθαλίνη! Δεν άνοιξε ούτε μια γερμανική μύτη!» (σ. 193).

Εντελώς ενδεικτικά και σε απάντηση του ψέματος:

Αναρρίχηση στις κορφές του Γράμμου

-- Στις 2 του Σεπτέμβρη 1944, τμήματα του 38ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ χτύπησαν τους Γερμανούς, ενώ ετοιμάζονταν να φύγουν από την Καρδίτσα και απελευθέρωσαν την πόλη.

-- Στις 3 Οκτώβρη 1944, το 13ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ απέκρουσε δύναμη 2.500 Γερμανών και Ταγματασφαλιτών, που ενεργούσαν προς Κιλκίς και τους προξένησε σοβαρές απώλειες.

-- Στις 13 Οκτώβρη 1944, ο ΕΛΑΣ έδωσε τη μάχη της «Ηλεκτρικής» στο Κερατσίνι.

Απ' την άλλη μεριά, ήταν οι Αγγλοι, σύμμαχοι της ντόπιας αστικής τάξης, που άφηναν ανενόχλητους τους Γερμανούς να φεύγουν από την Ελλάδα. Να τι έλεγε τηλεγράφημα Γερμανού αξιωματούχου στις 10 Σεπτέμβρη 1944: «Οι Αγγλοι αφήνουν συνειδητά άθικτους τους ανθρώπους μας, παίρνοντας υπόψη μια επερχόμενη, που είναι και προς το αγγλικό συμφέρον, χρησιμοποίηση κατά των μπολσεβίκων» (Μ. Ζέκεντορφ, «Η Ελλάδα κάτω από τον αγκυλωτό σταυρό: Ντοκουμέντα από τα Γερμανικά Αρχεία», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, σ. 257).

2. Ο συγγραφέας παρουσιάζει τον αγώνα του ΔΣΕ ως ξενοκίνητο, καθώς, όπως γράφει, έγινε «με εντολή του Στάλιν και έγινε καθαρά για να αποπροσανατολίσει την διεθνή κοινή γνώμη από την βίαια ενσωμάτωση της μισής Ευρώπης στο "σιδηρούν παραπέτασμα" του Κρεμλίνου» (σ. 23).

Το επιχείρημα περί «αντιπερισπασμού» δεν αντέχει κριτικής. Αλλωστε, δεν έχει καμιά εντελώς βάση, αφού ο Τσόρτσιλ ήδη απ' τις 5 Μάρτη 1946 στο Φούλτον των ΗΠΑ, πολύ πριν την ίδρυση του ΔΣΕ, είχε μιλήσει για «σιδηρούν παραπέτασμα», κηρύσσοντας επί της ουσίας τον λεγόμενο «Ψυχρό Πόλεμο».

Οσον αφορά τα περί «εντολής» από τη Μόσχα: Ο ΔΣΕ γεννήθηκε από τις ασυμφιλίωτες ταξικές αντιθέσεις στην Ελλάδα και δεν ήταν ένα εισαγόμενο φαινόμενο και ούτε θα μπορούσε να είναι.

3. Για τη νίκη του αστικού στρατού επί του ΔΣΕ, αναφέρει ως πρώτο λόγο: «Οσοι επολέμησαν στις τάξεις των Εθνικών Δυνάμεων διαπνέοντο από υψηλά ιδανικά» (σ. 140). Το ύψος όμως των ιδανικών ενός στρατού καθορίζεται από τους στόχους του και τους σκοπούς του. Ο αστικός στρατός πάλευε για τη διατήρηση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και εκμετάλλευσης, την περιφρούρηση της αστικής εξουσίας. Ενας τέτοιος στρατός δεν μπορεί να έχει «υψηλά» ιδανικά.

Σε άλλο σημείο γράφει για «υψηλό φρόνημα, ακμαίο ηθικό και απαράμιλλο ηρωισμό» (σ. 55).

Ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης

μιλάει σε μαχητές του ΔΣΕ

Είναι έτσι; Ακόμα και μαρτυρίες προσκείμενες στη δική τους πλευρά, την αστική, περιγράφουν διαφορετικά τα πράγματα:

«...πολλοί (...) έβλεπαν τους αντάρτες σαν θύματα διωγμών, και θαύμαζαν το παρελθόν τους στην αντίσταση κατά των Γερμανών (...) το ηθικό του στρατού βρισκόταν σε καταστρεπτικά χαμηλό επίπεδο, όπως αναφέρει ο στρατηγός Θωμάς Πεντζόπουλος...». (David H. Close - Θάνος Βερέμης, «Ο στρατιωτικός αγώνας 1945 - 9» στο Συλλογικό, «Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος 1943 - 1950», εκδ. «Φιλίστωρ», Αθήνα, 1996, σ. 141).

Αναφέρει, επίσης, ο στρατηγός Τσακαλώτος για το 1948:

«Ολόκληραι Ταξιαρχίαι διαλύονται. Ταξίαρχος κατηγορείται ως φυγάς ή κρυμμένος μακριά από τον αγώνα. Οι φυγάδες γεμίζουν την Καστοριά» (Θρασύβουλος Τσακαλώτος, «40 χρόνια στρατιώτης της Ελλάδας», εκδ. του Συγγραφέα, χ.χ., τόμ. Β΄, σ. 162).

4. Πολλές σελίδες αφιερώνονται στο δήθεν «παιδομάζωμα» του ΔΣΕ. Πρόκειται μάλλον για το πιο εμετικό μέρος του βιβλίου.

Ενδεικτικό είναι το εξής απόσπασμα:

«Παιδιά αποστεωμένα από την πείνα και τις κακουχίες, ψωριασμένα, ψειριασμένα, απελπισμένα, προδομένα. Ανθρώπινα κουρέλια με βλέμμα χαμένο και μυαλό θολό. Παιδιά του Παιδομαζώματος...

Ενα είναι σίγουρο, ότι τα κορίτσια τουλάχιστον, όχι μόνο δεν χόρτασαν ψωμί, ούτε μορφώθηκαν αλλά αντιθέτως από απλά κοριτσάκια χάνοντας την τιμή τους, γίνανε βιαίως γυναίκες. Αυτή ήταν η διαφορά του Ελληνικού από τον Ερυθρό Πολιτισμό» (σ. 184).

Τι πραγματικά συνέβη; Οι συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί, δημιουργούσαν αυξημένους κινδύνους για τα παιδιά. Πέρα από τις μάχες, πραγματοποιούνταν φονικές επιδρομές της Αεροπορίας σε κατοικημένους χώρους, ενώ καραδοκούσε και ο θάνατος από την πείνα και τις αρρώστιες, η αρπαγή για τα γκέτο της Φρειδερίκης.

Ετσι, περίπου 25.000 παιδιά, με τη συγκατάθεση των γονιών τους στάλθηκαν στις Λαϊκές Δημοκρατίες. Ενδεικτικό είναι το παρακάτω απόσπασμα από ενυπόγραφη επιστολή 31 μητέρων από τη Λευκίμμη Εβρου (21 Μάρτη 1948):

«Εμείς μητέρες παιδιών που τα δώσαμε να τα προστατέψει η Δημοκρατική Κυβέρνησή μας, σας παρακαλούμε να διαβιβάσετε τις ευχαριστίες (...) προς την Κυβέρνηση (...) για το μεγάλο καλό που μας έκανε να σώσει τα παιδιά μας από την πείνα, τη γύμνια και το βέβαιο θάνατο» (Αρχείο ΚΚΕ - Εγγραφο 85600).

Οι αποστολές των παιδιών οργανώθηκαν υποδειγματικά, με τη συνοδεία υγειονομικών συνεργείων, παιδοκόμων και ομάδων παιδαγωγών. Δημιουργήθηκε η Επιτροπή Βοήθειας στο Παιδί (ΕΒΟΠ) με επικεφαλής τον Πέτρο Κόκκαλη και μέλη της την Ελλη Αλεξίου, τον Γιώργη Αθανασιάδη, τον Γιώργη Ζωίδη κ.ά.

Ο γιατρός του ΔΣΕ Πέτρος Κόκκαλης

μαζί με τραυματίες μαχητές

Για τις συνθήκες που βρήκαν εκεί τα παιδιά, παραθέτουμε τα παρακάτω από μη φιλική στο ΚΚΕ πηγή:

«Τα κτίρια στα οποία στεγάζονταν αυτοί οι σταθμοί ήταν παλιά αρχοντικά και πύργοι σε θέρετρα και λουτροπόλεις, που τα περισσότερα ανήκαν σε Γερμανούς που ζούσαν εκεί και είχαν διωχθεί μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (...) "Ξέρεις τι είναι να φεύγεις από ένα χωριό γεμάτο κοπριές, με ένα σχολείο αχούρι με μια ξυλόσομπα και να πας εκεί και να βλέπεις ένα παλάτι; Στα μάτια μου παλάτι έμοιαζε. Μεγάλες αίθουσες, με πίνακες μέσα. Εκεί μέναμε και στις αίθουσες κάτω κάναμε μάθημα. Η αυλή γεμάτη δέντρα, λουλούδια, παίζαμε τα απογεύματα"» (Γεωργία Σαρικούδη, «Οψεις της ζωής των Ελλήνων στην Τσεχία» (Πρώην Τσεχοσλοβακία), Διδακτορική Διατριβή, ΑΠΘ, Θεσσαλονίκη 2014, σ. 94).

Για τη μόρφωση των παιδιών, ενδεικτικά είναι τα παρακάτω στοιχεία που αφορούν τα παιδιά που φιλοξενήθηκαν στη Ρουμανία:

1.100 αποφοίτησαν από επαγγελματικές σχολές, 600 πέρασαν την 8χρονη υποχρεωτική Παιδεία (αργότερα έγινε 9χρονη και 10χρονη), 2.000 αποφοίτησαν απ' το Λύκειο Παιδαγωγικών και Τεχνικών Σχολών, 850 αποφοίτησαν από ανώτερες και ανώτατες σχολές. Να σημειωθεί πως απ' τα παιδιά που εγκαταστάθηκαν στη Ρουμανία, τα 3.400 ήταν τελείως αγράμματα και μόλις 26 είχαν φτάσει μέχρι τη ΣΤ' τάξη του Δημοτικού. (Δημήτρης Σέρβος, «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2001, σ. 277 - 278).

5. Ακολουθεί εκτενής αναφορά στις Παιδουπόλεις, οι οποίες χαρακτηρίζονται ως «αξιοθαύμαστη πρωτοβουλία»της Φρειδερίκης και ως «σωτήριος θεσμός» (σ. 191).

Ποιες οι συνθήκες σ' αυτά τα «ευαγή» ιδρύματα; Στην εφημερίδα «Δημοκρατικός Τύπος» (28Αυγούστου 1950), δημοσιεύτηκε επιστολή 25 παιδιών που είχαν κρατηθεί στο Αναμορφωτήριο της Κηφισίας και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στις φυλακές Ιτζεδίν. Η περιγραφή είναι ανατριχιαστική:

«Ο σκοπός τους είναι ξεκάθαρος: Να κάνουμε δήλωση. (...). Σ' ένα κουβά με βρωμιές βουτούσαν το κεφάλι μας για να μας μπάσουν στο γραφείο. (...) Δεμένους στη φάλαγγα μας χτυπούσαν με τη σειρά με βάρδειες, με ρόπαλα, με συρματόσχοινα και με κάλτσες γεμάτες τσιμέντο. Στο στόμα μας έχωναν σφουγγαρόπανα και κομμάτια από σαπούνι, που έπρεπε να φάμε σε ωρισμένα λεπτά. Μας γύμνωναν και μας έκαιγαν τα γεννητικά όργανα με τσιγάρα και κάρβουνα. Εχωναν μέσα στο αποχετευτικό έντερο γκλοπς και αναμμένα τσιγάρα. (...) Και όταν κάτω από τις συνθήκες αυτές αρχίσαμε να υπογράφουμε την άτιμη δήλωση, τότε μας έσπρωχναν και πάλι με το ξύλο και την απειλή, να χτυπάμε εκείνους που δεν είχαν λυγίσει...» (Οπως παρατίθεται στο: Δημήτρης Σέρβος, «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2001, σ. 184 - 186).

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρονται τα εξής:

«Δυστυχώς σήμερα, 70 χρόνια μετά, το ΚΚΕ δείχνει αμετανόητο για τα λάθη του και προσπαθεί να δικαιώσει τα αδικαιολόγητα. Φέτος στις εκδηλώσεις που έγιναν από το ΚΚΕ στο Γράμμο και την Φλώρινα για τον "ΔΣΕ" ο γραμματέας του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας είπε ξεκάθαρα ότι "ο αγώνας του ΔΣΕ συνεχίζεται"».

Να, λοιπόν, ποιος ο στόχος τους, τι τους ενοχλεί. Το γεγονός ότι το ΚΚΕ τιμά τον αγώνα του ΔΣΕ, ότι βγάζει συμπεράσματα απ' αυτόν. Το ότι, οι θυσίες, τα ιδανικά, τα οράματα των μαχητών και των μαχητριών του ΔΣΕ παραμένουν ζωντανά, εμπνέουν και διαπαιδαγωγούν νέες στρατιές μαχητών για την ανατροπή του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος.

Μικρότητες

 Μικρότητες

Μικρές ψηφίδες από το μωσαϊκό της επικαιρότητας των ημερών

Ο Λαζόπουλος βρήκε τελικά το δρόμο του μες στην έρημο με τις καμήλες, που δεν ήξεραν προς τα πού να πάνε, τι σημαίνει δεξιά κι αριστερά, κι αποφάνθηκε πως τελικά ο Σύριζα ήταν αριστερή οφθαλμαπάτη κι όχι πολιτική όαση. Ευτυχώς όμως δε σώθηκαν τα "αριστερά κόμματα" κι οι λογής-λογής αντικατοπτρισμοί (Λαφαζανική Ενότητα, Πλεύση Ζωής, κτλ), για να συνεχίσει την ερημική του περιπλάνηση. Οι νομάδες φεύγουν μωρέ, η άμμος μένει.

Η ΕφΣυν αποφάνθηκε πρωτοσέλιδα πως ο Φίλης μίλησε στην καρδιά της Αριστεράς, στη διάρκεια της παραλαβή-παράδοση του υπουργείου Παιδείας. Τόσο πολύ που μέχρι κι ο Καμπουράκης να τον γλεντάει και να τον σατιρίζει για την πολιτική του συνέπεια: άσε μας ρε Φίλη...
Αύριο η πολυφωνική ΕφΣυν, που δε διστάζει να "κριτικάρει" τη ΔΦΑ, έχει -αν δεν κάνω λάθος- Ζίζεκ (που στήριζε τον Τραμπ), Τσίπρα (που συνεχάρη τον Τραμπ πριν καν αναλάβει καθήκοντα) και Βαρουφάκη -που είναι αριστερός τύπου Γκαλμπρέιθ, οπότε μάλλον στήριζε κριτικά Χίλαρι.
Η αριστερά στα καλύτερά της...

Η δημοτική αρχή της Καισαριανής κήρυξε ανεπιθύμητο τον Ομπάμα και τους ιμπεριαλιστικούς του πολέμους (ανεπιθύμητο στην πρωτεύουσα και γενικότερα, όχι μόνο στα όρια του δήμου και των ηρωικών ανατολικών συνοικιών) και ο παρακυβερνητικός εσμός με το επιτελείο του έσπευσαν να βγάλουν το Σταμέλο γραφικό, δογματικό, κολλημένο, κοκ. Υπεύθυνη, παραγωγική στάση προφανώς είναι το "καλώς τα ναυτάκια τα ζουμπουρλούδικα" -που τελικά δε μάθαμε ποτέ πώς μεταφράζεται στα αγγλικά.

Όσοι αναρωτιούνται τι εστί παρακράτος ή παρακυβερνητικός εσμός-μηχανισμός, μπορούν να το καταλάβουν καλύτερα με ένα παράδειγμα, πχ το χτύπημα με χειροβομβίδα στη γαλλική πρεσβεία, που κλόνισε συθέμελα το σύστημα, λίγο πριν την επίσκεψη Ομπάμα και τον αποκλεισμό του κέντρου μιας πολιορκημένης πρωτεύουσας.

Όσοι πάλι αναρωτιούνται τι εστί επικοινωνιακός εσμός κι επιτελείο, μπορούν να προβληματιστούν (αν μη τι άλλο) με όσα λέει ο Δαβαράκης στη συνέντευξή του -κι από όσο ξέρω δε διαψεύστηκαν ποτέ. Ότι δηλ πληρωνόταν από το γραφείο του Παππά για να γράφει στο portal.gr ως το καλοκαίρι του 15', που τάχθηκε υπέρ του "ναι" στο δημοψήφισμα και σταμάτησαν να μπαίνουν χρήματα στο λογαριασμό του.

Το βασικό δεν είναι η αξιοπιστία της συγκεκριμένης μαρτυρίας -και των πολιτικών σκοπιμοτήτων της- αλλά η ουσία του πράγματος. Όταν έχει διαρρεύσει ακόμα κι η ταρίφα του 500άρικου για την επαγγελματική ενασχόληση των "συριζοτρόλ" (με προοπτικές ανέλιξης για περισσότερα χρήματα), μπορεί να υποθέσει κανείς το μέγεθος του παγόβουνου, κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.

Εν τω μεταξύ, έληξε άδοξα η μεγάλη κόντρα για το ΕΣΡ, με συναινετική λύση (τον εκλεκτό της ΝΔ), χωρίς να ανοίξει μύτη και -προπαντός- να κλείσει κανάλι. Κι έτσι τώρα βρισκόμαστε σε αναζήτηση του νέου πεδίου σφοδρής αντιπαράθεσης, που θα αναδείξει τις αγεφύρωτες διαφορές των δύο πόλων του νέου δικομματισμού. Αν δε βρεθεί κάτι, θα παίξουν το ίδιο έργο σε επανάληψη (άλλωστε τα έχει αυτά η τηλεόραση).

Σε άλλα νέα, το ΠΓ του ΚΚΕ απάντησε στην ανοιχτή επιστολή του ΑΚΕΛ κι έδωσε στη δημοσιότητα την απάντησή του, καλύπτοντας -κατά τη δική μου κρίση τουλάχιστον- την ουσία του ζητήματος. Κι αυτό που μένει τελικά ως απορία, είναι σε τι αποσκοπούν -πέρα από τις εντυπώσεις- οι διαδικτυακοί αναλυτές που αντιστρέφουν κατάφωρα την πραγματικότητα, λέγοντας ότι το ΚΚΕ άνοιξε μέτωπο με το ΑΚΕΛ -και όχι αντίστροφα. Κι από πότε άραγε ενδιαφέρονται για τους καινούριους "φίλους" και Κύπριους "συμμάχους" που επιδοκιμάζουν τη θέση του κόμματος, αλλά αγνοούν τους πραγματικούς φίλους του ΑΚΕΛ στην Ελλάδα -πχ αυτούς με τους οποίους συνεργάζεται στο ΚΕΑ;
Κι είναι άραγε μόνο δική μου εντύπωση πως υπάρχει ανοιχτή επικοινωνία μεταξύ παλιών και νέων true -όπως επικράτησε να λέμε τους θεματοφύλακες του "πραγματικού, επαναστατικού ΚΚΕ";

Στο υφυπουργείο Αθλητισμού, η αλλαγή φρουράς κι η ανάδειξη του Βασιλειάδη -που ειδικεύεται σε θέματα διαφθοράς- έδωσε αποτελέσματα από την πρώτη κιόλας μέρα, με δυο μαφιόζικα χτυπήματα εις βάρος μελών της νέας κι ήδη απερχόμενης ΚΕΔ: ο προπηλακισμός του Τσαχειλίδη, ξημερώματα, μπροστά στην οικογένειά του. Και η πυρπόληση του εξοχικού του Μπίκα -που ήταν κι ο επικεφαλής της Επιτροπής Διαιτησίας.

Ο εκβιασμός πέρασε, η ΚΕΔ παραιτήθηκε, η ΟΥΕΦΑ αγρόν ηγόραζε, η κυβέρνηση αναβάλλει ξανά τα πρωταθλήματα και θέλει ξένο αρχιδιαιτητή, η ΝΔ αντιδρά για την ταπεινωτική εποπτεία (κάτι σαν ποδοσφαιρικό μνημόνιο) για να τονίσει την τραγική ειρωνεία του πράγματος, η απειλή (για ποιον;) του GRexit επιστρέφει, κι η ανανέωση περιλαμβάνει φρέσκα υλικά τύπου Γκαγκάτση (που ορίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία και τη σύμφωνη γνώμη των "τεσσάρων μεγάλων"). Κι η ζωή συνεχίζεται

Και όποιος γνωρίζει ποιος φταίει για όλα αυτά, ας μου εξηγήσει μετά.
Μα ο Κανένας, ποιος άλλος, Πολύφημε; Μια απάντηση που ταιριάζει γάντι σε ένα πρωτάθλημα που δε βλέπεται, όπου ο μονόφθαλμος (Ολυμπιακός) βασιλεύει στους τυφλούς και οι αρχές κάνουν πως δεν είδαν και δεν άκουσαν τίποτα.

Αντί επιλόγου ένα τιτίβισμα του Γιάννη Α-Γιάννη (που αν έχετε τουίτα, έπρεπε να τον ακολουθείτε ήδη. Μην ασχολείστε μόνο με τους "ατσάλινους").

Κοιμάστε εντός ΕΕ ξυπνάτε με Brexit. Κοιμάστε με πραξικόπημα,ξυπνάτε με χούντα Ερντογάν. Κοιμάστε με Χίλαρι, ξυπνάτε με Τραμπ. Γιατί κοιμάστε;

Υστερόγραφα
1: το First we take Manhattan, then we take Berlin, είναι επηρεασμένο από τη θεωρία των σταδίων;
2. Όχι άλλο κάρβουνο και χριστουγεννιάτικα στολίδια. Τουλάχιστον όχι μες στο Νοέμβρη κι όχι πριν το Πολυτεχνείο.

   «Αυτοί σκοτώσαν Λαμπράκη-Μπελογιάννη…» (Με αφορμή την επίσκεψη Ομπάμα)

Από herko 

Γράφει ο Νίκος Μόττας* //

Λίγες μόλις ημέρες απέμειναν για την επίσκεψη του Μπαράκ Ομπάμα στην Αθήνα και οι αστικές πολιτικές δυνάμεις ετοιμάζονται, για μιά ακόμη φορά να στρώσουν το «κόκκινο χαλί» στον απερχόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ. Το είχαν ξανακάνει, το Νοέμβρη του 1999 επί κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ του κ.Σημίτη, όταν εν μέσω σφοδρών διαδηλώσεων είχε πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα ο μακελάρης της Γιουγκοσλαβίας Μπιλ Κλίντον. Από τότε πέρασαν 17 χρόνια. Σήμερα, ως νέο ΠΑΣΟΚ, ως εκπρόσωπος της νέας σοσιαλδημοκρατίας, είναι ο ΣΥΡΙΖΑ που ετοιμάζεται, για λογαριασμό της εγχώριας αστικής τάξης, να υποδεχτεί μετά βαϊων και κλάδων, δύο μόλις μέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου, τον πρόεδρο Ομπάμα.
Οι κύριοι του ΣΥΡΙΖΑ, που «πίνουν νερό» στο όνομα του Μπ.Ομπάμα, δεν αρκούνται μόνο στις γονυκλυσίες και τους ύμνους απέναντι στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έχουν και το θράσος να κουνάνε το δάχτυλο στο εργατικό-λαϊκό κίνημα, στους λαϊκούς φορείς που ετοιμάζονται να διαδηλώσουν ενάντια στον αμερικανό σφαγέα της Λιβύης, της Συρίας, της Υεμένης και άλλων λαών. «Δεν θα διαδηλώσω κατά της επίσκεψης Ομπάμα στην Αθήνα στις 15 Νοεμβρίου. Σήμερα δεν ισχύουν οι λόγοι για τους οποίους χαρακτηρίζαμε persona non grata όποιον Αμερικανό πρόεδρο επισκεπτόταν τη χώρα μας» έγραψε στο «Έθνος» ο Πάνος Τριγάζης, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ και υπεύθυνος διεθνών σχέσεων του κόμματος, εκθειάζοντας την στάση Ομπάμα στο θέμα του χρέους και το Κυπριακό. Προφανώς, ο κ.Τριγάζης και οι κομματικοί του συνοδοιπόροι θεωρούν ότι ο ελληνικός λαός τρώει αμάσητο το κουτόχορτο της «ελληνοαμερικανικής φιλίας» που του προσφέρουν.
Είναι σαφές ότι από το σοσιαλδημοκρατικό συνάφι του κ.Τριγάζη, του κ.Τσίπρα και του κ.Κοτζιά, δεν περιμένει κανείς ούτε αλήθειες, ούτε ειλικρίνεια. Αποκρύβουν συνειδητά από το λαό ότι η υποτιθέμενη «φιλελληνική στάση» της κυβέρνησης Ομπάμα στο θέμα του χρέους δεν είναι τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από μια κίνηση τακτικής στο πλαίσιο των ενδοιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών (π.χ. ΗΠΑ-Γερμανία) και παζαριών για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας προς όφελος των μονοπωλιακών ομίλων. Αποκρύβουν συνειδητά ότι από τέτοιου είδους «βοήθειες» και «παζάρια», στο πλαίσιο των λυκοσυμμαχιών των αστικών τάξεων, χαμένοι βγαίνουν πάντα οι λαοί. Αποκρύβουν σκόπιμα και συνειδητά ότι η επίσκεψη Ομπάμα δεν σχετίζεται με καμιά στήριξη και βοήθεια προς τον ελληνικό λαό αλλά, αντιθέτως, με το πως η Ελλάδα θα ενσωματωθεί ακόμη βαθύτερα στα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΗΠΑ και ΝΑΤΟ στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου. Άλλωστε, μέσα σε λιγότερο από 2 χρόνια διακυβέρνησης, η «κυβέρνηση της Αριστεράς» του κ.Τσίπρα έχει αποδειχθεί ο καλύτερος κύρηκας του ΝΑΤΟ και των ευρωατλαντικών πολεμικών επιδιώξεων, μετατρέποντας σταδιακά το Αιγαίο σε ΝΑΤΟϊκή μπαρουταποθήκη.

«Δεν υπάρχει σημαία αρκετά μεγάλη για να καλύψει την ντροπή να σκοτώνεις αθώους ανθρώπους».
Ο Μπαράκ Ομπάμα, τον οποίο η συγκυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ παρουσιάζουν ως «εμβληματικό δημοκρατικό πρόεδρο» και «περιστέρι της ειρήνης», υπήρξε συνεπέστατος εφαρμοστής της αμερικανικής ιμπεριαλιστικής πολιτικής. Να θυμήσουμε ότι επί προεδρίας Ομπάμα έλαβε χώρα το μακελειό στη Λιβύη, προχώρησε η ιμπεριαλιστική επέμβαση στην Συρία ενώ, υπό το γνωστό πρόσχημα της καταπολέμησης του Ισλαμικού Κράτους, διεξήχθησαν πολλαπλοί βομβαρδισμοί σε μια σειρά χώρες όπως η Υεμένη, το Πακιστάν, το Ιράκ και η Σομαλία. Να θυμήσουμε το ρόλο που έπαιξε η διπλωματία των ΗΠΑ στο ουκρανικό πραξικόπημα και την ανάδειξη στο πολιτικό προσκήνιο των ιδεολογικών απογόνων των Ναζί και των SS. Να θυμήσουμε επίσης ότι επί προεδρίας του… «νομπελίστα ειρήνης» Μπαράκ Ομπάμα, οι ΗΠΑ «έκλεισαν» συμφωνία πώλησης όπλων ύψους 1 δισεκατομμυρίου δολαρίων με την Σαουδική Αραβία, η κυβέρνηση της οποίας ακολούθως «φρόντισε» να βομβαρδίσει νοσοκομεία και σχολεία στη γειτονική Υεμένη.
Σήμερα, μας λένε οι σοσιαλδημοκράτες του ΣΥΡΙΖΑ και διάφοροι αστοί δημοσιολόγοι-απολογητές του ιμπεριαλισμού, είναι παρωχημένο, είναι «εκτός εποχής», το γνωστό σύνθημα «Φονιάδες των λαών αμερικάνοι». Λες και οι Ηνωμένες Πολιτείες, μαζί με τους συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, έχουν πάψει να διεξάγουν πολέμους, να μακελεύουν λαούς, να σπέρνουν το θάνατο και τον τρόμο χάρην των συμφερόντων μεγάλων μονοπωλιακών ομίλων. Λες και οι ιμπεριαλιστικοί πόλεμοι αποτελούν «φυσικό φαινόμενο» και δεν είναι αντικειμενικό στοιχείο του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος που τους γεννά. Όπως φαίνεται, κάποιοι επενδύουν στο να θολώσει η μνήμη των λαών, να λησμονηθούν τα εγκλήματα των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, να αδυνατίσουν τα αντι-ιμπεριαλιστικά, αντιπολεμικά αντανακλαστικά του μαζικού-λαϊκού κινήματος. Ματαιοπονούν!
Ο λαός έχει μνήμη. Και θυμάται. Θυμάται την Συρία, τη Λιβύη, το Ιράκ, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη, την Σομαλία. Θυμάται το φριχτό έγκλημα στη Γιουγκοσλαβία, στο Κόσοβο. Θυμάται την αμερικανική θηριωδία στο Βιετνάμ, το ρόλο των ΗΠΑ στην Χιλή, την επιθετικότητα ενάντια στην σοσιαλιστική Κούβα. Θυμάται τον πόλεμο της Κορέας. Θυμάται το πλέον ειδεχθές ιμπεριαλιστικό έγκλημα της σύγχρονης ιστορίας, στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι. Ο ελληνικός λαός, το εργατικό-λαϊκό κίνημα της χώρας μας, έχει μνήμη. Θυμάται το ρόλο των ΗΠΑ στην διχοτόμηση της Κύπρου το 1974. Θυμάται τη χουντική επταετία. Θυμάται και δεν ξεχνά τους ιμπεριαλιστές-συμμάχους της εγχώριας αστικής τάξης- και το ρόλο τους ενάντια στον ηρωϊκό Δημοκρατικό Στρατό το 1946-1949. Θυμάται τους ηθικούς συναυτουργούς στις δολοφονίες του Μπελογιάννη και του Λαμπράκη.
Υπάρχουν, λοιπόν, πολλοί λόγοι για τους οποίους ο πολιτικός εκπρόσωπος των αμερικανικών μονοπωλίων- είτε λέγεται Ομπάμα, είτε Τραμπ, είτε Κλίντον, είτε Μπους- είναι ανεπιθύμητος. Σε πείσμα των σύγχρονων «Τσιριμώκων» του ΣΥΡΙΖΑ που ετοιμάζονται να υποδεχθούν τον απερχόμενο πλανητάρχη, το λαϊκό-εργατικό κίνημα της χώρας μας οφείλει να στείλει- και θα στείλει στις 15 Νοέμβρη– ένα ξεκάθαρο μήνυμα προς όλους: «Στον ιμπεριαλισμό καμιά υποταγή, η μόνη υπερδύναμη είναι οι λαοί!».


* υποψήφ. Διδάκτωρ Πολιτικών Επιστημών και Ιστορίας

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ
Νόμπελ Ειρήνης βαμμένα με αίμα
Τρομοκρατία, Ιμπεριαλισμός και η υποκρισία της Δύσης

    Το χρέος και το 4ο μνημόνιο

Η συζήτηση για ένα νέο, 4ο μνημόνιο, δεν έχει απλά ανοίξει, αλλά όπως προκύπτει από τα ρεπορτάζ των τελευταίων ημερών, συζητιούνται και οι λεπτομέρειές του σχετικά με το πώς αυτό θα υλοποιηθεί, πώς θα συνδεθεί με την όποια διευθέτηση του χρέους που δεν δημιούργησε ο λαός, ακόμα και το ποια θα είναι τα μέτρα που θα περιλαμβάνει. Επιγραμματικά, το σενάριο που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, όπως αυτό σκιαγράφησε προχτές ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Τζ. Ράις, έχει ως εξής: Ρυθμίσεις σχετικές με το χρέος θα συνοδεύονται από ένα νέο πακέτο μέτρων, δηλαδή μια νέα αντιλαϊκή συμφωνία, ένα νέο μνημόνιο, όπως και να το πει κανείς. Η υλοποίηση αυτού του 4ου μνημονίου δεν θα συνδέεται πλέον με εκταμίευση δόσεων από πακέτο χρηματοδοτικής στήριξης, αλλά με σταδιακή εφαρμογή μέτρων ελάφρυνσης του χρέους. Επιπλέον, προϋπόθεση για συμμετοχή των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ είναι συγκεκριμένα μέτρα για το χρέος. Το αντιλαϊκό ψηφιδωτό αρχίζει να σχηματίζεται σιγά - σιγά (μην ξεχνάμε και το πακέτο με τα μέτρα για τα Εργασιακά, που καθώς φαίνεται πάει να συμφωνηθεί), καθώς όλες οι πληροφορίες συντείνουν ότι αυτό το πακέτο μέτρων, είτε λέγεται μνημόνιο είτε όπως αλλιώς, θα έρθει να συμπληρώσει τον κυκεώνα των αντιλαϊκών μέτρων που τσακίζουν το λαό, τους εργαζόμενους, τις λαϊκές οικογένειες εδώ και χρόνια...

Εχει σημασία να θυμηθούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, και πριν τις διπλές εκλογές του 2012 και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2015, είχε κάνει σημαία το ζήτημα του χρέους. Ως κυβέρνηση πια, συνέχισε να έχει στην πρώτη γραμμή της πολιτικής του ρητορικής το θέμα της ρύθμισης του χρέους. Σε σημείο, μάλιστα, που να παρακαλά - όπως λένε κάποιοι που γνωρίζουν τι γίνεται στις αίθουσες των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον - να πάρει κάτι για το χρέος, ώστε να έχει ένα ισχυρό χαρτί που δεν θα αφορούσε μόνο την εσωτερική κατανάλωση. Αλλά και επειδή η θέση του ήταν ξεκάθαρη, υπέρ του μπλοκ εκείνων των αστικών δυνάμεων και εκείνων των επιχειρηματικών συμφερόντων που πρόκριναν αυτή τη λύση για την Ελλάδα. Θυμίζουμε ότι αρχικά είχε συνταχθεί με την άποψη του ΔΝΤ και της πλειοψηφίας της ηγεσίας των ΗΠΑ για «κούρεμα», στη συνέχεια μιλούσε για επιμήκυνση, δηλαδή στη λογική της Γερμανίας και άλλων χωρών της ΕΕ. Η εξέλιξη ήταν ο ...«ευρωπαϊκός προσανατολισμός», η πάση θυσία παραμονή στο ευρώ, στην Ευρωζώνη και βέβαια η ψήφιση του 3ου μνημονίου μαζί με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, Ποτάμι.

Ενα μνημόνιο που, από τότε που ψηφίστηκε, προβλέπει πως είτε στην περίπτωση του «κουρέματος» του χρέους, είτε στην περίπτωση της επιμήκυνσης του χρέους, αυτό προϋποθέτει νέα μέτρα για το λαό. Και πολύ απλά, πλέον, τώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ετοιμάζεται για το 4ο. Κι ας μην κοροϊδευόμαστε. Το θέμα δεν είναι να μετράμε τα μνημόνια που έρχονται. Το θέμα είναι πως έτσι κι αλλιώς τα μνημόνια είναι διαρκείας και είναι το απαραίτητο καύσιμο για να επιχειρήσει το μεγάλο κεφάλαιο να ορθοποδήσει από την καπιταλιστική κρίση, να δει - έστω και μια μικρή - ανάκαμψη των κερδών του. Καπιταλιστική ανάκαμψη που θα συνοδεύεται από ένταση της εκμετάλλευσης και μεγαλύτερη συγκέντρωση της παραγωγής σε λιγότερα χέρια.

Αποκαλύπτεται με τραγικό τρόπο, για άλλη μια φορά, ότι την όποια διευθέτηση, ρύθμιση, επιμήκυνση - ή όπως αλλιώς την ονομάσουν - του χρέους, θα την πληρώσει ο λαός. Αλλη, λοιπόν, μια αυταπάτη καταρρέει. Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από την υπόθεση του χρέους, εκτός από νέα δεινά για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις του επόμενου διαστήματος μπορεί να γίνουν σημαντικός σταθμός για να ενισχυθεί η κατεύθυνση της πάλης ενάντια στο κεφάλαιο, στην εξουσία του, στο σύστημα που γεννά αβεβαιότητα, φτώχεια, πολέμους και εξαθλίωση.

Αντικομμουνισμός σε… «στοκ»!

Αντικομμουνισμός σε… «στοκ»!

Το «στοκ» των αντικομμουνιστικών εκδόσεων της εφημερίδας «Δημοκρατία» απ' ό,τι φαίνεται είναι άφθονο. Πέρα από το πες πες κάτι θα «μείνει», αυτός μάλλον, πρέπει να είναι ένας λόγος που «προσφέρει» στους αναγνώστες της για τρίτη φορά, το τελευταίο τετράμηνο, το βιβλίο «Γράμμος - Βίτσι. 29 Αυγούστου 1949». Σημειώνεται ότι το συγκεκριμένο «πόνημα» έχει εκδοθεί από τις εκδόσεις «Πελασγός», οι οποίες στο ηλεκτρονικό τους βιβλιοπωλείο διαθέτουν βιβλία του χουντικού Παττακού, του ναζιστή Πλεύρη και άλλων τέτοιων...

***

Απ' το πλήθος συκοφαντιών και πλαστογραφιών που περιλαμβάνονται στο «Γράμμος - Βίτσι», καταγράφουμε ορισμένες:
1. Για την περίοδο της Κατοχής:
«(...) οι Γερμανοί έφυγαν, ενώ δεκάδες χιλιάδες όπλα του ΕΛΑΣ σιωπούσαν τη στιγμή της φυγής, λες και τα είχαν βάλει στη ναφθαλίνη! Δεν άνοιξε ούτε μια γερμανική μύτη!» (σ. 193).
Εντελώς ενδεικτικά και σε απάντηση του ψέματος:
-- Στις 2 του Σεπτέμβρη 1944, τμήματα του 38ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ χτύπησαν τους Γερμανούς, ενώ ετοιμάζονταν να φύγουν από την Καρδίτσα και απελευθέρωσαν την πόλη.
-- Στις 3 Οκτώβρη 1944, το 13ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ απέκρουσε δύναμη 2.500 Γερμανών και Ταγματασφαλιτών, που ενεργούσαν προς Κιλκίς και τους προξένησε σοβαρές απώλειες.

Τους ενοχλεί το γεγονός ότι το ΚΚΕ τιμά τον αγώνα του ΔΣΕ, ότι βγάζει συμπεράσματα απ' αυτόν

-- Στις 13 Οκτώβρη 1944, ο ΕΛΑΣ έδωσε τη μάχη της «Ηλεκτρικής» στο Κερατσίνι.
Απ' την άλλη μεριά, ήταν οι Αγγλοι, σύμμαχοι της ντόπιας αστικής τάξης, που άφηναν ανενόχλητους τους Γερμανούς να φεύγουν από την Ελλάδα. Να τι έλεγε τηλεγράφημα Γερμανού αξιωματούχου στις 10 Σεπτέμβρη 1944: «Οι Αγγλοι αφήνουν συνειδητά άθικτους τους ανθρώπους μας, παίρνοντας υπόψη μια επερχόμενη, που είναι και προς το αγγλικό συμφέρον, χρησιμοποίηση κατά των μπολσεβίκων» (Μ. Ζέκεντορφ, «Η Ελλάδα κάτω από τον αγκυλωτό σταυρό: Ντοκουμέντα από τα Γερμανικά Αρχεία», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, σ. 257).
2. Ο συγγραφέας παρουσιάζει τον αγώνα του ΔΣΕ ως ξενοκίνητο, καθώς, όπως γράφει, έγινε «με εντολή του Στάλιν και έγινε καθαρά για να αποπροσανατολίσει την διεθνή κοινή γνώμη από την βίαια ενσωμάτωση της μισής Ευρώπης στο "σιδηρούν παραπέτασμα" του Κρεμλίνου» (σ. 23).
Το επιχείρημα περί «αντιπερισπασμού» δεν αντέχει κριτικής. Αλλωστε, δεν έχει καμιά εντελώς βάση, αφού ο Τσόρτσιλ ήδη απ' τις 5 Μάρτη 1946 στο Φούλτον των ΗΠΑ, πολύ πριν την ίδρυση του ΔΣΕ, είχε μιλήσει για «σιδηρούν παραπέτασμα», κηρύσσοντας επί της ουσίας τον λεγόμενο «Ψυχρό Πόλεμο».
Οσον αφορά τα περί «εντολής» από τη Μόσχα: Ο ΔΣΕ γεννήθηκε από τις ασυμφιλίωτες ταξικές αντιθέσεις στην Ελλάδα και δεν ήταν ένα εισαγόμενο φαινόμενο και ούτε θα μπορούσε να είναι.
3. Για τη νίκη του αστικού στρατού επί του ΔΣΕ, αναφέρει ως πρώτο λόγο: «Οσοι επολέμησαν στις τάξεις των Εθνικών Δυνάμεων διαπνέοντο από υψηλά ιδανικά» (σ. 140). Το ύψος όμως των ιδανικών ενός στρατού καθορίζεται από τους στόχους του και τους σκοπούς του. Ο αστικός στρατός πάλευε για τη διατήρηση της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και εκμετάλλευσης, την περιφρούρηση της αστικής εξουσίας. Ενας τέτοιος στρατός δεν μπορεί να έχει «υψηλά» ιδανικά.
Σε άλλο σημείο γράφει για «υψηλό φρόνημα, ακμαίο ηθικό και απαράμιλλο ηρωισμό» (σ. 55).
Είναι έτσι; Ακόμα και μαρτυρίες προσκείμενες στη δική τους πλευρά, την αστική, περιγράφουν διαφορετικά τα πράγματα:
«...πολλοί (...) έβλεπαν τους αντάρτες σαν θύματα διωγμών, και θαύμαζαν το παρελθόν τους στην αντίσταση κατά των Γερμανών (...) το ηθικό του στρατού βρισκόταν σε καταστρεπτικά χαμηλό επίπεδο, όπως αναφέρει ο στρατηγός Θωμάς Πεντζόπουλος...». (David H. Close - Θάνος Βερέμης, «Ο στρατιωτικός αγώνας 1945 - 9» στο Συλλογικό, «Ο ελληνικός εμφύλιος πόλεμος 1943 - 1950», εκδ. «Φιλίστωρ», Αθήνα, 1996, σ. 141).
Αναφέρει, επίσης, ο στρατηγός Τσακαλώτος για το 1948:
«Ολόκληραι Ταξιαρχίαι διαλύονται. Ταξίαρχος κατηγορείται ως φυγάς ή κρυμμένος μακριά από τον αγώνα. Οι φυγάδες γεμίζουν την Καστοριά» (Θρασύβουλος Τσακαλώτος, «40 χρόνια στρατιώτης της Ελλάδας», εκδ. του Συγγραφέα, χ.χ., τόμ. Β΄, σ. 162).
4. Πολλές σελίδες αφιερώνονται στο δήθεν «παιδομάζωμα» του ΔΣΕ. Πρόκειται μάλλον για το πιο εμετικό μέρος του βιβλίου.
Ενδεικτικό είναι το εξής απόσπασμα:
«Παιδιά αποστεωμένα από την πείνα και τις κακουχίες, ψωριασμένα, ψειριασμένα, απελπισμένα, προδομένα. Ανθρώπινα κουρέλια με βλέμμα χαμένο και μυαλό θολό. Παιδιά του Παιδομαζώματος...
Ενα είναι σίγουρο, ότι τα κορίτσια τουλάχιστον, όχι μόνο δεν χόρτασαν ψωμί, ούτε μορφώθηκαν αλλά αντιθέτως από απλά κοριτσάκια χάνοντας την τιμή τους, γίνανε βιαίως γυναίκες. Αυτή ήταν η διαφορά του Ελληνικού από τον Ερυθρό Πολιτισμό» (σ. 184).
Τι πραγματικά συνέβη; Οι συνθήκες που είχαν διαμορφωθεί, δημιουργούσαν αυξημένους κινδύνους για τα παιδιά. Πέρα από τις μάχες, πραγματοποιούνταν φονικές επιδρομές της Αεροπορίας σε κατοικημένους χώρους, ενώ καραδοκούσε και ο θάνατος από την πείνα και τις αρρώστιες, η αρπαγή για τα γκέτο της Φρειδερίκης.
Ετσι, περίπου 25.000 παιδιά, με τη συγκατάθεση των γονιών τους στάλθηκαν στις Λαϊκές Δημοκρατίες. Ενδεικτικό είναι το παρακάτω απόσπασμα από ενυπόγραφη επιστολή 31 μητέρων από τη Λευκίμμη Εβρου (21 Μάρτη 1948):
«Εμείς μητέρες παιδιών που τα δώσαμε να τα προστατέψει η Δημοκρατική Κυβέρνησή μας, σας παρακαλούμε να διαβιβάσετε τις ευχαριστίες (...) προς την Κυβέρνηση (...) για το μεγάλο καλό που μας έκανε να σώσει τα παιδιά μας από την πείνα, τη γύμνια και το βέβαιο θάνατο» (Αρχείο ΚΚΕ - Εγγραφο 85600).
Οι αποστολές των παιδιών οργανώθηκαν υποδειγματικά, με τη συνοδεία υγειονομικών συνεργείων, παιδοκόμων και ομάδων παιδαγωγών. Δημιουργήθηκε η Επιτροπή Βοήθειας στο Παιδί (ΕΒΟΠ) με επικεφαλής τον Πέτρο Κόκκαλη και μέλη της την Ελλη Αλεξίου, τον Γιώργη Αθανασιάδη, τον Γιώργη Ζωίδη κ.ά.
Για τις συνθήκες που βρήκαν εκεί τα παιδιά, παραθέτουμε τα παρακάτω από μη φιλική στο ΚΚΕ πηγή:
«Τα κτίρια στα οποία στεγάζονταν αυτοί οι σταθμοί ήταν παλιά αρχοντικά και πύργοι σε θέρετρα και λουτροπόλεις, που τα περισσότερα ανήκαν σε Γερμανούς που ζούσαν εκεί και είχαν διωχθεί μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (...) "Ξέρεις τι είναι να φεύγεις από ένα χωριό γεμάτο κοπριές, με ένα σχολείο αχούρι με μια ξυλόσομπα και να πας εκεί και να βλέπεις ένα παλάτι; Στα μάτια μου παλάτι έμοιαζε. Μεγάλες αίθουσες, με πίνακες μέσα. Εκεί μέναμε και στις αίθουσες κάτω κάναμε μάθημα. Η αυλή γεμάτη δέντρα, λουλούδια, παίζαμε τα απογεύματα"» (Γεωργία Σαρικούδη, «Οψεις της ζωής των Ελλήνων στην Τσεχία» (Πρώην Τσεχοσλοβακία), Διδακτορική Διατριβή, ΑΠΘ, Θεσσαλονίκη 2014, σ. 94).
Για τη μόρφωση των παιδιών, ενδεικτικά είναι τα παρακάτω στοιχεία που αφορούν τα παιδιά που φιλοξενήθηκαν στη Ρουμανία:
1.100 αποφοίτησαν από επαγγελματικές σχολές, 600 πέρασαν την 8χρονη υποχρεωτική Παιδεία (αργότερα έγινε 9χρονη και 10χρονη), 2.000 αποφοίτησαν απ' το Λύκειο Παιδαγωγικών και Τεχνικών Σχολών, 850 αποφοίτησαν από ανώτερες και ανώτατες σχολές. Να σημειωθεί πως απ' τα παιδιά που εγκαταστάθηκαν στη Ρουμανία, τα 3.400 ήταν τελείως αγράμματα και μόλις 26 είχαν φτάσει μέχρι τη ΣΤ' τάξη του Δημοτικού. (Δημήτρης Σέρβος, «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2001, σ. 277 - 278).
5. Ακολουθεί εκτενής αναφορά στις Παιδουπόλεις, οι οποίες χαρακτηρίζονται ως «αξιοθαύμαστη πρωτοβουλία» της Φρειδερίκης και ως «σωτήριος θεσμός» (σ. 191).
Ποιες οι συνθήκες σ' αυτά τα «ευαγή» ιδρύματα; Στην εφημερίδα «Δημοκρατικός Τύπος» (28Αυγούστου 1950), δημοσιεύτηκε επιστολή 25 παιδιών που είχαν κρατηθεί στο Αναμορφωτήριο της Κηφισίας και στη συνέχεια μεταφέρθηκαν στις φυλακές Ιτζεδίν. Η περιγραφή είναι ανατριχιαστική:
«Ο σκοπός τους είναι ξεκάθαρος: Να κάνουμε δήλωση. (...). Σ' ένα κουβά με βρωμιές βουτούσαν το κεφάλι μας για να μας μπάσουν στο γραφείο. (...) Δεμένους στη φάλαγγα μας χτυπούσαν με τη σειρά με βάρδειες, με ρόπαλα, με συρματόσχοινα και με κάλτσες γεμάτες τσιμέντο. Στο στόμα μας έχωναν σφουγγαρόπανα και κομμάτια από σαπούνι, που έπρεπε να φάμε σε ωρισμένα λεπτά. Μας γύμνωναν και μας έκαιγαν τα γεννητικά όργανα με τσιγάρα και κάρβουνα. Εχωναν μέσα στο αποχετευτικό έντερο γκλοπς και αναμμένα τσιγάρα. (...) Και όταν κάτω από τις συνθήκες αυτές αρχίσαμε να υπογράφουμε την άτιμη δήλωση, τότε μας έσπρωχναν και πάλι με το ξύλο και την απειλή, να χτυπάμε εκείνους που δεν είχαν λυγίσει...» (Οπως παρατίθεται στο: Δημήτρης Σέρβος, «Το παιδομάζωμα και ποιοι φοβούνται την αλήθεια», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 2001, σ. 184 - 186).

***

Στο οπισθόφυλλο του βιβλίου αναφέρονται τα εξής:
«Δυστυχώς σήμερα, 70 χρόνια μετά, το ΚΚΕ δείχνει αμετανόητο για τα λάθη του και προσπαθεί να δικαιώσει τα αδικαιολόγητα. Φέτος στις εκδηλώσεις που έγιναν από το ΚΚΕ στο Γράμμο και την Φλώρινα για τον "ΔΣΕ" ο γραμματέας του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας είπε ξεκάθαρα ότι "ο αγώνας του ΔΣΕ συνεχίζεται"».
Να, λοιπόν, ποιος ο στόχος τους, τι τους ενοχλεί. Το γεγονός ότι το ΚΚΕ τιμά τον αγώνα του ΔΣΕ, ότι βγάζει συμπεράσματα απ' αυτόν. Το ότι, οι θυσίες, τα ιδανικά, τα οράματα των μαχητών και των μαχητριών του ΔΣΕ παραμένουν ζωντανά, εμπνέουν και διαπαιδαγωγούν νέες στρατιές μαχητών για την ανατροπή του βάρβαρου εκμεταλλευτικού συστήματος.

Του Στρατή ΔΟΥΝΙΑ*
* Ο Στρατής Δουνιάς είναι μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ

Κάποια στιγμή το λάστιχο σπάει

Κάποια στιγμή το λάστιχο σπάει

Το υψηλότερο ποσοστό καταγράφουν οι προσλήψεις μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης για το μήνα Οκτώβρη, ξεπερνώντας, για πρώτη φορά από το 2013 έως σήμερα, το 60% του συνόλου των προσλήψεων, σύμφωνα με το σύστημα «Εργάνη». Συγκεκριμένα, τον Οκτώβριο του 2016, σε σύνολο 185.895 προσλήψεων, οι 114.657 είναι μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης. Την ίδια περίοδο καταγράφεται το υψηλότερο αρνητικό ισοζύγιο (περισσότερες οι απολύσεις από τις προσλήψεις) αλλά και αύξηση της προσωρινής απασχόλησης, όπως και των λεγόμενων «οικειοθελών αποχωρήσεων». Συνολικά και ο Οκτώβρης του 2016 επιβεβαιώνει, καταρχήν, την κυριαρχία των ελαστικών και προσωρινών μορφών εργασίας.

***

Συγκρίνοντας τα στοιχεία του συστήματος «Εργάνη» για τον Οκτώβρη 2016 σε σχέση με τον ίδιο μήνα τα προηγούμενα χρόνια, από το 2013 έως σήμερα, προκύπτουν τα εξής:
Οι προσλήψεις έχουν αυξηθεί κατά 34% αλλά οι απολύσεις αυξήθηκαν ακόμα περισσότερο, κατά 55%. Τον Οκτώβρη του 2013 έγιναν 138.408 προσλήψεις και 173.407 απολύσεις και τον Οκτώβρη του 2016 έγιναν 185.895 προσλήψεις και 268.705 απολύσεις. Ολα τα χρόνια καταγράφεται αρνητικό ισοζύγιο, με τον Οκτώβρη του 2016 να καταγράφεται το υψηλότερο, καθώς οι απολύσεις ήταν 82.810 περισσότερες από τις προσλήψεις, όταν το 2013 οι απολύσεις ήταν 35.000 περισσότερες από τις προσλήψεις. Φαίνεται, λοιπόν, πως τουλάχιστον σε μη «τουριστική περίοδο» ούτε οι ευέλικτες μορφές εργασίας μπορούν να διαχειριστούν την ανεργία, ακόμα και όταν μοιράζουν μια θέση πλήρους απασχόλησης σε δύο και τρεις θέσεις μερικής ή εκ περιτροπής εργασίας.

***

Οι προσλήψεις μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης τον Οκτώβρη του 2016 έφθασαν το 61,68% του συνόλου των προσλήψεων. Μεταξύ του Οκτώβρη 2013 και του Οκτώβρη 2016, οι προσλήψεις μερικής απασχόλησης αυξήθηκαν κατά 40,56% και οι προσλήψεις εκ περιτροπής απασχόλησης κατά 62,67%. Τον Οκτώβρη του 2013 έγιναν 61.546 προσλήψεις μερικής απασχόλησης και 17.299 προσλήψεις εκ περιτροπής. Τον Οκτώβρη του 2016 έγιναν 86.515 προσλήψεις μερικής απασχόλησης και 28.142 προσλήψεις εκ περιτροπής. Συνολικά, οι προσλήψεις μερικής και εκ περιτροπής απασχόλησης αυξήθηκαν κατά 45,42%. Η συνολική αύξηση είναι και εδώ, ουσιαστικά, συνεχής χρόνο με το χρόνο.

***

Οι προσλήψεις πλήρους απασχόλησης φθάνουν μόλις το 38,32% τον Οκτώβρη του 2016. Στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμιστεί ότι ο κατώτατος μισθός μιας θέσης πλήρους απασχόλησης έχει μειωθεί από το 2012 και μετά κατά 32% για τους εργαζόμενους από 25 ετών και πάνω και κατά 22% για τους εργαζόμενους μέχρι 25 ετών.
Τα στοιχεία επιβεβαιώνουν ξανά, ανεξάρτητα αν οι θέσεις είναι πλήρους, μερικής ή εκ περιτροπής απασχόλησης, πως ένα μεγάλο ποσοστό τους αφορά σε προσωρινές θέσεις εργασίας, οι οποίες αυξάνονται συνεχώς. Συγκεκριμένα, τον Οκτώβρη του 2016 έληξαν 140.843 συμβάσεις ορισμένου χρόνου, όταν τον ίδιο μήνα του 2013 είχαν λήξει 98.493 συμβάσεις ορισμένου χρόνου (αύξηση 43%).
Εξίσου σημαντικό είναι το στοιχείο της τεράστιας αύξησης των «οικειοθελών» αποχωρήσεων, κατά 90,1%, μεταξύ του Οκτώβρη 2013 και του Οκτώβρη 2016. Δύσκολα μπορεί να γίνει πιστευτό ότι σε συνθήκες υψηλής ανεργίας οι εργαζόμενοι αποχωρούν «οικειοθελώς» από τη δουλειά τους. Το στοιχείο αυτό μπορεί να αποδοθεί μόνο στην έξαρση της ασυδοσίας του εργοδότη, που αντί να απολύσει έναν εργαζόμενο τον εξαναγκάζει σε παραίτηση.

Χ. Μ.

Το χρέος και το 4ο μνημόνιο

Το χρέος και το 4ο μνημόνιο

Η συζήτηση για ένα νέο, 4ο μνημόνιο, δεν έχει απλά ανοίξει, αλλά όπως προκύπτει από τα ρεπορτάζ των τελευταίων ημερών, συζητιούνται και οι λεπτομέρειές του σχετικά με το πώς αυτό θα υλοποιηθεί, πώς θα συνδεθεί με την όποια διευθέτηση του χρέους που δεν δημιούργησε ο λαός, ακόμα και το ποια θα είναι τα μέτρα που θα περιλαμβάνει. Επιγραμματικά, το σενάριο που δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, όπως αυτό σκιαγράφησε προχτές ο εκπρόσωπος του ΔΝΤ, Τζ. Ράις, έχει ως εξής: Ρυθμίσεις σχετικές με το χρέος θα συνοδεύονται από ένα νέο πακέτο μέτρων, δηλαδή μια νέα αντιλαϊκή συμφωνία, ένα νέο μνημόνιο, όπως και να το πει κανείς. Η υλοποίηση αυτού του 4ου μνημονίου δεν θα συνδέεται πλέον με εκταμίευση δόσεων από πακέτο χρηματοδοτικής στήριξης, αλλά με σταδιακή εφαρμογή μέτρων ελάφρυνσης του χρέους. Επιπλέον, προϋπόθεση για συμμετοχή των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ είναι συγκεκριμένα μέτρα για το χρέος. Το αντιλαϊκό ψηφιδωτό αρχίζει να σχηματίζεται σιγά - σιγά (μην ξεχνάμε και το πακέτο με τα μέτρα για τα Εργασιακά, που καθώς φαίνεται πάει να συμφωνηθεί), καθώς όλες οι πληροφορίες συντείνουν ότι αυτό το πακέτο μέτρων, είτε λέγεται μνημόνιο είτε όπως αλλιώς, θα έρθει να συμπληρώσει τον κυκεώνα των αντιλαϊκών μέτρων που τσακίζουν το λαό, τους εργαζόμενους, τις λαϊκές οικογένειες εδώ και χρόνια...
Εχει σημασία να θυμηθούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ, και πριν τις διπλές εκλογές του 2012 και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις του 2015, είχε κάνει σημαία το ζήτημα του χρέους. Ως κυβέρνηση πια, συνέχισε να έχει στην πρώτη γραμμή της πολιτικής του ρητορικής το θέμα της ρύθμισης του χρέους. Σε σημείο, μάλιστα, που να παρακαλά - όπως λένε κάποιοι που γνωρίζουν τι γίνεται στις αίθουσες των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον - να πάρει κάτι για το χρέος, ώστε να έχει ένα ισχυρό χαρτί που δεν θα αφορούσε μόνο την εσωτερική κατανάλωση. Αλλά και επειδή η θέση του ήταν ξεκάθαρη, υπέρ του μπλοκ εκείνων των αστικών δυνάμεων και εκείνων των επιχειρηματικών συμφερόντων που πρόκριναν αυτή τη λύση για την Ελλάδα. Θυμίζουμε ότι αρχικά είχε συνταχθεί με την άποψη του ΔΝΤ και της πλειοψηφίας της ηγεσίας των ΗΠΑ για «κούρεμα», στη συνέχεια μιλούσε για επιμήκυνση, δηλαδή στη λογική της Γερμανίας και άλλων χωρών της ΕΕ. Η εξέλιξη ήταν ο ...«ευρωπαϊκός προσανατολισμός», η πάση θυσία παραμονή στο ευρώ, στην Ευρωζώνη και βέβαια η ψήφιση του 3ου μνημονίου μαζί με ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΑΝΕΛ, Ποτάμι.
Ενα μνημόνιο που, από τότε που ψηφίστηκε, προβλέπει πως είτε στην περίπτωση του «κουρέματος» του χρέους, είτε στην περίπτωση της επιμήκυνσης του χρέους, αυτό προϋποθέτει νέα μέτρα για το λαό. Και πολύ απλά, πλέον, τώρα η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ ετοιμάζεται για το 4ο. Κι ας μην κοροϊδευόμαστε. Το θέμα δεν είναι να μετράμε τα μνημόνια που έρχονται. Το θέμα είναι πως έτσι κι αλλιώς τα μνημόνια είναι διαρκείας και είναι το απαραίτητο καύσιμο για να επιχειρήσει το μεγάλο κεφάλαιο να ορθοποδήσει από την καπιταλιστική κρίση, να δει - έστω και μια μικρή - ανάκαμψη των κερδών του. Καπιταλιστική ανάκαμψη που θα συνοδεύεται από ένταση της εκμετάλλευσης και μεγαλύτερη συγκέντρωση της παραγωγής σε λιγότερα χέρια.
Αποκαλύπτεται με τραγικό τρόπο, για άλλη μια φορά, ότι την όποια διευθέτηση, ρύθμιση, επιμήκυνση - ή όπως αλλιώς την ονομάσουν - του χρέους, θα την πληρώσει ο λαός. Αλλη, λοιπόν, μια αυταπάτη καταρρέει. Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν να περιμένουν τίποτα από την υπόθεση του χρέους, εκτός από νέα δεινά για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. Οι απεργιακές κινητοποιήσεις του επόμενου διαστήματος μπορεί να γίνουν σημαντικός σταθμός για να ενισχυθεί η κατεύθυνση της πάλης ενάντια στο κεφάλαιο, στην εξουσία του, στο σύστημα που γεννά αβεβαιότητα, φτώχεια, πολέμους και εξαθλίωση.