Εν αρχή ην ο Κάππος

 Εν αρχή ην ο Κάππος

Η φετινή στρόγγυλη επέτειος από τον πρόωρο θάνατο του Κώστα Κάππου έρχεται σε μια ιδιαίτερη προεκλογική συγκυρία, που προσφέρει πολύτιμη πείρα για όποιον θέλει να τη λάβει υπόψη του και να βγάλει τα απαραίτητα διδάγματα. Άλλο αν ο κυβερνητισμός είναι σαν έρωτας που τυφλώνει τις δυνάμεις του οπορτουνισμού και τις μαγεύει, παρά τα απανωτά χαστούκια της ευρωενωσιακής πραγματικότητας –μόνο αν είσαι παράφορα ερωτευμένος μπορείς να ανεχτείς το ξύλο σε μια σχέση. Αν όμως δεν τρέμεις από μαζοχιστική ηδονή όταν σε χτυπάνε, αν δε θρηνείς για τις χαμένες αυταπάτες που τσακίζονται στο έδαφος της πραγματικότητας, ψάχνοντας για άλλες που θα τις αντικαταστήσουν, αν οργίζεσαι με τον κυβερνητικό κρετινισμό που πλασάρεται με αριστερό περιτύλιγμα και φιλολαϊκό προφίλ, τότε είσαι σύντροφός μου, θα σου ‘λεγε πιθανότατα ο Κάππος. Κι η παρακαταθήκη που μας άφησε, όχι μόνο το 89’, αλλά με τη συνολική πολιτική του διαδρομή, είναι εμφατικά επίκαιρη σήμερα, εν όψει της κάλπης της μεθεπόμενης Κυριακής, μετά και από την παταγώδη χρεοκοπία της πρώτη φορά αριστεράς, που δεν έτυχε, λόγω προσώπων, αλλά πέτυχε, χάρη στο καπιταλιστικό πλαίσιο ανάπτυξης που υπηρετούσε και δεν αμφισβητήθηκε ούτε στιγμή, ούτε καν σε επιμέρους πτυχές του ή ως μια σκέψη, ως διαπραγματευτικό χαρτί, κτλ.

Για τα αρχικά του Κάππου (ΚΚ) που συμπίπτουν με το κομμουνιστικό κόμμα-κίνημα και τα δύο πι στο επίθετό του (γιατί το ένα ήταν για το λαό) η κε του μπλοκ έχει ξαναγράψει στο παρελθόν και δεν κρίνει σκόπιμο να τα αεπαναλάβει. Η αξία της πολιτικής διαδρομής του Κάππου δεν περιορίζεται στη διαφωνία και τη στάση του για το 89’. Και άλλοι διαφώνησαν τότε εξάλλου, γράφοντας πχ για το δίλημμα των καιρών τους, ρήξη ή ενσωμάτωση, για να καταλήξουν τελικά στη ρήξη με τον επαναστατικό μαρξισμό και την ενσωμάτωση, με μερικά χρόνια καθυστέρηση. Η ιδιαιτερότητα του Κάππου είναι ότι διαφώνησε στη βάση αρχών κι όχι ενός στείρου συναισθηματικού ετεροπροσδιορισμού, και παρέμεινε πιστός σε αυτές, επαναπροσεγγίζοντας παράλληλα το Κόμμα, για το οποίο έλεγε πως στην ουσία δεν είχε φύγει ποτέ από τις γραμμές του.

Κι όταν λέμε πιστός, δεν εννοούμε χωρίς επιμέρους λάθη κι αντιφάσεις. Μπορεί κανείς για παράδειγμα να προβάλει αρκετές ενστάσεις στο βιβλίο του Κάππου για το σοβιετικό κοινωνικό σχηματισμό και την εκτίμησή του για ένα ιστορικά ανέκδοτο κοινωνικό σύστημα, για τη δικτατορία του προλεταριάτου ως στάδιο πριν από το σοσιαλισμό, κτλ. Κι είναι μάλλον προβληματική μια αναφορά του σε παλιό άρθρο του, όπου, παρά τις σωστές του επισημάνσεις, επιχειρούσε να εντοπίσει τη ρίζα του κακού για την πολιτική του Κόμματος στις αρχές της Αλλαγής και της δεκαετίας του 80’, οπότε άρχισε να στραβώνει το πράγμα. Ενώ σε πολλά κείμενά του επέκρινε τη συμμετοχή του Κουκουέ σε κυβερνήσεις με αστικές δυνάμεις, και όχι τόσο άλλες μορφές κυβερνήσεων (πχ εργατική κυβέρνηση), κάτι που εξηγείται εν μέρει από τα συγκεκριμένα γεγονότα εκείνης της περιόδου στα οποία εστίαζε εύλογα τα βέλη της κριτικής του. Αυτές όμως είναι επιμέρους διαφωνίες, τις οποίες μπορεί να συζητήσει κανείς με ένα σύντροφο, όπως ο Κάππος, και όχι απόκκλιση σε ζητήματα αρχών και στρατηγικής.

Εξάλλου η ωρίμανση κι η εξέλιξη της σκέψης, η συνειδητοποίηση μιας αλήθειας και της ουσίας των πραγμάτων και των γεγονότων που τρέχουν, δεν είναι σχεδόν ποτέ μια ευθύγραμμη και μη αντιφατική διαδικασία. Ο Κώστας Κάππος αντέδρασε στην προσπάθεια σοσιαλδημοκρατικής μετάλλαξης του Κκε και της μετατροπής του σε ένα αστικό, μεταρρυθμιστικό κόμμα της αριστερής πτέρυγας –ανεξάρτητα από την αφορμή με την οποία εκδηλώθηκε η αντίδρασή του και τα επιμέρους επεισόδιά της. Διαχώρισε γρήγορα τη θέση του απ’ τη νεοπαγή «νέα Αριστερά», διαγιγνώσκοντας εγκαίρως και διορατικά το μεταμοντέρνο, μη κομμουνιστικό χαρακτήρα της. Χάριζε μέρος της βουλευτικής του αποζημίωσης στο νησί της επανάστασης, την ηρωική Κούβα, σε μια περίοδο που έβλεπε να μένει μόνη της και μετρούσε στα δάχτυλα των χεριών τους πραγματικούς φίλους της. Έκανε πολύτιμες οικονομικές μελέτες για τον ελληνικό καπιταλισμό και την εργατική τάξη της χώρας μας, που λείπουν πολύ από τα αναλυτικά εργαλεία που διαθέτουμε σήμερα. Διετέλεσε, ως το θάνατό του, μέλος του τελευταίου ΔΣ του ΚΜΕ, που έπαψε σιωπηλά να υφίσταται και στα παλιά του γραφεία, λίγο πάνω από τη Βικτώρια, στεγάζεται πλέον το στέκι νεολαίας. Και πάνω απ’ όλα είναι από τους ελάχιστους προβεβλημένους πρώην, που δεν πέρασαν απέναντι, εξαργυρώνοντας το παρελθόν τους, δε χυδαιλόγησαν ποτέ για το Κόμμα, δεν έπαψε να στέκεται κριτικά δίπλα του, διατηρώντας την αυτονομία της σκέψης του και τς ενστάσεις του. Κι αυτή είναι η πιο σημαντική παρακαταθήκη που αφήνει για τον καθένα μας: η διαλεκτική σύνδεση της κριτικής με τη στήριξη –γιατί κριτική, μόνο σε κάτι που αγαπάς, μπορείς να κάνεις στην πραγματικότητα.

Με άλλα λόγια, ανήκε στους σπάνιους, εκλεκτούς συντρόφους που δεν χρειάζονται τυπικά την ιδιότητα του κομματικού μέλους, για να είναι κομμουνιστές. Ή μάλλον δε χρειάζονται την κάρτα μέλους, για να είναι ουσιαστικά μέλη του. Εξάλλου, όπως έλεγε κι ο ίδιος δεν έφυγε ουσιαστικά ποτέ από τις γραμμές του...

Εχει πρόταση διεξόδου για το λαό

ΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΕΠΤΕΜΒΡΗΣ 2015

Εχει πρόταση διεξόδου για το λαό

Η ψήφος στο ΚΚΕ είναι η μοναδική ψήφος που εκφράζει την απόρριψη της λογικής των «μονόδρομων» του καπιταλισμού και της ΕΕ. Στο κλίμα απογοήτευσης, στη λογική ότι «δεν μπορεί να γίνει τίποτα», το ΚΚΕ απαντά ότι μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή διέξοδος στο δρόμο της ανατροπής, στο δρόμο της ρήξης με το κεφάλαιο, την ΕΕ, την εξουσία τους.

Το ΚΚΕ επιδιώκει και στις εκλογές να εκφραστεί η υποστήριξη σε ένα πρόγραμμα που δείχνει ένα δρόμο ανάπτυξης που βάζει στο επίκεντρο τις εργατικές - λαϊκές ανάγκες.
Λύση για το λαό δεν είναι η εναλλαγή αστικών κυβερνήσεων αλλά η εργατική - λαϊκή εξουσία. Η λαϊκή εξουσία μπορεί να θεμελιώσει την κεντρικά και επιστημονικά σχεδιασμένη κοινωνική παραγωγή και τις κοινωνικές υπηρεσίες - Παιδείας, Υγείας, Πρόνοιας. Κοινωνικοποιώντας τα μονοπώλια, μετατρέποντας σε κοινωνική ιδιοκτησία τον πλούτο που παράγεται.
Μια εξουσία που θα θεμελιώνεται με θεσμούς βγαλμένους μέσα από την εργατική - λαϊκή πάλη, θα στηρίζεται στην εργατική - λαϊκή συμμετοχή και κινητοποίηση, στον εργατικό - λαϊκό έλεγχο.
Σε αυτόν το δρόμο θα αποδεσμευτεί η χώρα από την ΕΕ, θα διαγραφεί μονομερώς όλο το δημόσιο χρέος προς όφελος του λαού, θα οδηγηθεί η χώρα σε έξοδο από το ΝΑΤΟ και τους σχεδιασμούς των ιμπεριαλιστών.

Η πρόταση του ΚΚΕ απαντά στον αν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη που να εξασφαλίζει τη λαϊκή ευημερία. Μπορεί να υπάρξει, αρκεί να «φύγει» από τη μέση ο σκοπός του καπιταλιστικού κέρδους, αρκεί τα μέσα παραγωγής, ο πλούτος που παράγεται να γίνουν κοινωνική ιδιοκτησία. Ετσι μπορεί να εξαλειφθούν η καπιταλιστική εκμετάλλευση, τα αντιλαϊκά μέτρα και οι αναδιαρθρώσεις, μπορεί να μπει οριστικό τέλος στα μνημόνια και τις θυσίες όπου υποβάλλεται ο λαός για να ανακάμψουν τα κέρδη των επιχειρηματικών ομίλων.

Είναι η πρόταση με την οποία μπορούν να αξιοποιηθούν και να αναπτυχθούν παραπέρα οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας προς όφελος του λαού.
Η Ελλάδα έχει σήμερα μεγάλες αναξιοποίητες παραγωγικές δυνατότητες, που μπορούν να απελευθερωθούν μόνο με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής από την εργατική εξουσία, με κεντρικό επιστημονικό σχεδιασμό της παραγωγής.
Διαθέτει έμπειρο, πολυάριθμο εργατικό δυναμικό, ακόμα και υψηλής τεχνολογικής και επιστημονικής ειδίκευσης.
Διαθέτει σημαντικές εγχώριες ενεργειακές πηγές, αξιόλογο ορυκτό πλούτο, βιομηχανική, βιοτεχνική και αγροτική παραγωγή, μπορεί να καλύψει μεγάλο μέρος των λαϊκών αναγκών, όπως των διατροφικών και ενεργειακών, των μεταφορών, των κατασκευών δημόσιων έργων υποδομής και λαϊκής στέγης.
Η πρόταση του ΚΚΕ οδηγεί σε σχεδιασμένη παραγωγή για τη διευρυμένη ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών.
Με τον κεντρικό σχεδιασμό τίθενται στην υπηρεσία του ανθρώπου και των αναγκών του οι αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, ό,τι έχει δημιουργήσει η ανθρώπινη δραστηριότητα σε Επιστήμη, Τεχνολογία, Πολιτισμό, που διασφαλίζουν ένα ανώτερο επίπεδο ζωής, πνευματικής ανάπτυξης και καλλιέργειας.
Εξαλείφονται η ανεργία, η εργασιακή ανασφάλεια, αυξάνεται ο ελεύθερος χρόνος, ώστε, εκτός των άλλων, ο εργαζόμενος λαός να έχει δυνατότητα να μετέχει ενεργά και να ασκεί τον εργατικό έλεγχο, να συμμετέχει στους θεσμούς της λαϊκής εξουσίας.
Κοινωνικοποιεί τη γη, τις καπιταλιστικές αγροτικές εκμεταλλεύσεις, στηρίζει τον παραγωγικό συνεταιρισμό όπου δεν μπορεί να οργανωθεί άμεσα κοινωνικά η παραγωγή.
Καταργεί την καπιταλιστική ιδιοκτησία και οποιαδήποτε δραστηριότητα με σκοπό το κέρδος, στην Εκπαίδευση, στην Υγεία - Πρόνοια, στον Πολιτισμό και στον Αθλητισμό, στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης. Οργανώνει αυτούς τους τομείς αποκλειστικά ως κοινωνικές υπηρεσίες.

Πώς, όμως, θα φτάσουμε σε αυτό το στόχο;

Το ΚΚΕ τονίζει ότι η ρεαλιστικότητα αυτού του στόχου, αυτής της προοπτικής καθορίζεται από τη δύναμη, την αποφασιστικότητα και τη θέληση του λαού να τον πραγματοποιήσει. Μπορεί ο λαός να αποκτήσει αυτή τη δύναμη με τη συγκρότηση μιας ισχυρής, μεγάλης λαϊκής συμμαχίας, που θα έχει σταθερή πυξίδα την πάλη ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό, που θα έχει ως στόχο την εξουσία. Η συγκρότηση και ισχυροποίησή της μπορεί και σήμερα να βοηθήσει στο να αλλάζει ο αρνητικός συσχετισμός δύναμης, να δυναμώνουν η οργάνωση, η μαχητικότητα, το αγωνιστικό πνεύμα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, να μπαίνουν εμπόδια στα αντιλαϊκά μέτρα που φέρνουν και υλοποιούν οι αστικές κυβερνήσεις, κόντρα στη μοιρολατρία, στην υποταγή του λαού στους παλιούς και νέους διαχειριστές της βαρβαρότητας του καπιταλισμού.
Γι' αυτό χρειάζεται ένα πιο δυνατό ΚΚΕ παντού, στη Βουλή, στους χώρους δουλειάς, στα μεγάλα εργοστάσια, στις λαϊκές γειτονιές, στην ύπαιθρο, στους χώρους νεολαίας.

Προς μια "λειτουργική κυβέρνηση"

 Προς μια "λειτουργική κυβέρνηση"

Τον Κλάους Ρέγκλινγκ μάλλον τον έχετε ακουστά. Είναι ο επί κεφαλής τού Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας, δηλαδή ένα από τα μέλη τού κουαρτέτου που διαδέχθηκε την παλιά, καλή, γνωστή μας τρόικα. Αυτός ο κύριος Ρέγκλινγκ, λοιπόν, δίνοντας συνέντευξη στην σλοβενική εφημερίδα Delo, μίλησε για το ελληνικό χρέος και, εν παρόδω, αναφέρθηκε και στις ελληνικές εκλογές χωρίς να μασάει τα λόγια του:

"Για μένα δεν είναι τόσο σημαντικό το ποιος θα είναι στην επόμενη κυβέρνηση. To σημαντικό είναι να έχουμε μια λειτουργική κυβέρνηση ώστε να ξαναρχίσουν οι μεταρρυθμίσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται.... Με χαρά θα συνεργαστούμε με οποιαδήποτε μελλοντική κυβέρνηση στην Ελλάδα.... Η ανάπτυξη επέστρεψε το 2014, η ανεργία άρχισε να υποχωρεί πέρυσι... Υπήρξε πρόοδος με τις μεταρρυθμίσεις και με την οικονομική κατάσταση. Όλα αυτά διακόπηκαν κατά το πρώτο μισό της εφετεινής χρονιάς. Αλλά νομίζω ότι τώρα η Ελλάδα έχει ξαναβρεί τον δρόμο της. Η κυβέρνηση έχει κάνει πολύ καθαρές συμφωνίες."

Κι ενώ ο Ρέγκλινγκ είναι σαφέστατος, εμείς ψαχνόμαστε για το αν κερδίσει τις εκλογές ο Τσίπρας ή αν στο τέλος θα γελάσει το μουστάκι τού Μεϊμαράκη, αναζητούμε λύσεις κάπου ανάμεσα στην τραγωδία (Χρυσή Αυγή) και την κωμωδία (Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων), τσακωνόμαστε στα καφενεία και στις παρέες για το αν πρέπει ή όχι να δώσουμε μια δεύτερη ευκαιρία στην αριστερά, προβληματιζόμαστε για το αν πρέπει να πάμε λίγο περισσότερο λαϊκοενωτικά και ξοδέψαμε τρεις ώρες από την ζωή μας για να παρακολουθήσουμε την τηλεμαχία-τηλετσίρκο (ντημπέιτ, επί το ελληνικώτερον!) των πολιτικών αρχηγών.

Ο Ρέγκλινγκ βάζει το πρόβλημα στην σωστή του διάσταση. Όντως δεν έχει σημασία το ποιος θα είναι στην επόμενη κυβέρνηση. Είτε με αυτοδύναμο ένα από τα δυο πρώτα κόμματα είτε σε συνεργασία με κάποιους από τους πολλούς προθύμους να βοηθήσουν, η επόμενη κυβέρνηση είναι σίγουρο πως θα έχει ως κύριο μέλημά της την τήρηση των όρων των μνημονίων.

Μπορεί να φαίνεται παράδοξο αλλά σε τούτη την χώρα τής φαιδράς πορτοκαλέας, όπου τα πάντα είναι πιθανά (ακόμη και να την συγκυβερνήσει ο Βασίλης Λεβέντης!), ο περήφανος λαός, ο οποίος πριν δυο μόλις μήνες διατράνωσε το περήφανο αντιμνημονιακό Όχι του σε ποσοστό 62%, ετοιμάζεται να ψηφίσει σε ποσοστό 70% (σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις) κόμματα που όχι μόνο έχουν ήδη ψηφίσει το τρίτο μνημόνιο αλλά υπόσχονται στα ίσια και δίχως φιοριτούρες ότι θα το τηρήσουν "για το καλό τού τόπου".

Αν και τούτο το -πιθανώτατο- ενδεχόμενο συνιστά από μόνο του πραγματική λαϊκή διαστροφή, είναι αρκετά πιθανό να ζήσουμε επιθεωρησιακές καταστάσεις που δύσκολα θα τις φανταζόμασταν πριν λίγους μήνες. Για παράδειγμα, έχετε αναρωτηθεί τι θα συμβεί σε περίπτωση που προκύψει κυβέρνηση συνεργασίας των δυο μεγάλων κομμάτων; Σ' αυτή την περίπτωση, αναγορεύεται ως αξιωματική αντιπολίτευση (με όλα τα προνόμια που συνοδεύουν αυτόν τον χαρακτηρισμό) το τρίτο κόμμα. Και τώρα, φανταστείτε τον χιτλερόφιλο Μιχαλολιάκο ως αρχηγό τής αξιωματικής αντιπολίτευσης... Ανατριχιάσατε;

Παρένθεση. Το εξαιρετικό ιστολόγιο Σφυροδρέπανο μου θύμισε ότι αν η Νέα Δημοκρατία συνεργάστηκε με το ΠαΣοΚ στην κυβέρνηση Παπαδήμου, δεν συγκυβέρνησε επίσημα ως κόμμα αλλ' απλώς έδωσε ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, συμμετέχοντας σ' αυτήν με εξωκοινοβουλευτικά της στελέχη (Βαρτζόπουλος, Αλιβιζάτος, Μουρμούρας, Δήμας, Αρβανιτόπουλος, Αβραμόπουλος). Έτσι, το κόμμα τού Αντώνη Σαμαρά διατήρησε τον τίτλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης, στερώντας τον από το τρίτο κόμμα, το οποίο τότε ήταν -εντελώς συμπτωματικά- το ΚΚΕ. Κλείνει η παρένθεση.

Κι αφού σήμερα το ρίξαμε στην πολιτική παραφιλολογία, ας συζητήσουμε λίγο περισσότερο το ενδεχόμενο συγκυβέρνησης ΣυΡιζΑ-ΝΔ. Ο Μεϊμαράκης -παριστάνει πως- το σκέφτεται και -κάνει πως- γλυκοκοιτάζει τον Τσίπρα, ενώ παράλληλα δηλώνει ότι συζητάει την περίπτωση συνεργασίας με τον Αλέξη πρωθυπουργό ακόμη κι αν η Νέα Δημοκρατία αναδειχτεί πρώτο κόμμα στις εκλογές. Ταυτόχρονα, στον ΣυΡιζΑ, όσο κι αν ο Τσίπρας ομνύει περί του αντιθέτου, στελέχη με αρκετή εμβέλεια (Βούτσης, Φίλης, Παππάς, Γεροβασίλη κλπ) αφήνουν ανοιχτό το θέμα τής μετεκλογικής συνεργασίας τής Κουμουνδούρου με την Ρηγίλλης, συντηρώντας έτσι τα σχετικά σενάρια στην επικαιρότητα.

Παρά ταύτα και παρ' ότι πολύ θα ήθελα να δω μια συγκυβέρνηση ΣυΡιζΑ-ΝΔ (έτσι, για να πέσουν οριστικά οι αριστερές μάσκες), εκτιμώ πως όλα τούτα είναι άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε και στην βάση τους συνιστούν άλλο ένα προεκλογικό τερτίπι. Όχι επειδή η καθεστηκυία τάξη δεν θα ήθελε να δει την Χρυσή Αυγή ως αξιωματική αντιπολίτευση (τέτοια προβλήματα μόνο με το ΚΚΕ τα έχουν) αλλά επειδή το σύστημα δεν θα ήθελε με τίποτε να "κάψει" τα δυο μοναδικά "καλά χαρτιά του". Και εξηγούμαι:

Όταν το 2011 συνεργάστηκαν τα τότε "καλά χαρτιά", το αποτέλεσμα το είδαμε. Το ένα (ΠαΣοΚ) κόντεψε να εξαφανιστεί από τον πολιτικό χάρτη τής χώρας και το άλλο βυυθίστηκε στα χαμηλότερα ποσοστά τής ιστορίας του. Όμως, το σύστημα είχε φροντίσει για την διάδοχη κατάσταση, στρώνοντας τον δρόμο για το μετα-ΠαΣοΚ που λέγεται ΣυΡιζΑ. Σήμερα, τέτοια διάδοχη κατάσταση δεν φαίνεται να υπάρχει. Η ΛαΕν είναι τσόντα εκ κατασκευής, οι ΑνΕλ οδεύουν με σίγουρα βήματα προς διάλυση τύπου ΛαΟΣ και το Ποτάμι μοιάζει όλο και περισσότερο με ρυάκι, καθ' όσον ο Σταύρος δεν τραβάει, ενώ στον ορίζοντα δεν φαίνεται πολιτικός σχηματισμός ικανός να γίνει πρώτο βιολί στην αστική ορχήστρα.

Έτσι, λοιπόν, διακινδυνεύω την εκτίμηση ότι ο περίφημος διπολισμός θα προσεταιρίζεται όλο και περισσότερα στοιχεία τού παλιού, γνωστού μας δικομματισμού. Το οποίον σημαίνει ότι, αφού τριγύρω υπάρχουν τόσες "δευτεράντζες" πρόθυμες να βοηθήσουν σε μια "λειτουργική κυβέρνηση" (κατά Ρέγκλινγκ), όποιος από τους μεγάλους παίκτες βγει δεύτερος, θα μείνει στον πάγκο και θα ετοιμάζεται να μπει στο τερραίν ως αλλαγή. Όσο για το φασιστομαντρόσκυλο του συστήματος, αυτό θα μείνει στην θέση του, δίπλα στην μάντρα, για να κρατάει τα μπόσικα.

Λιμενομπάτσοι ληστεύουν μετανάστες

Φταίνε η διαφθορά και η διαπλοκή για τα δεινά που υφίσταται η εργατική - λαϊκή οικογένεια;

Φταίνε η διαφθορά και η διαπλοκή για τα δεινά που υφίσταται η εργατική - λαϊκή οικογένεια;

-- Οι πολιτικές δυνάμεις που διεκδικούν τη διακυβέρνηση της χώρας οξύνουν την αντιπαράθεση γύρω από ζητήματα διαφθοράς και διαπλοκής. Φταίνε, πράγματι, η διαφθορά και η διαπλοκή για τα δεινά που υφίσταται η εργατική - λαϊκή οικογένεια;

-- Τα τελευταία 30 χρόνια το έργο αυτό παίζεται στη μια μετά την άλλη τις εκλογικές αναμετρήσεις και όχι μόνο στη χώρα μας. Από τις δυνάμεις του φωτός που αντιπάλευαν τις δυνάμεις του σκότους, περάσαμε στη μάχη των αδιάφθορων με τους διεφθαρμένους, των καθαρών με τους διαπλεκόμενους. Με τους ρόλους να εναλλάσσονται όλα αυτά τα χρόνια, το μοντέλο παραμένει το ίδιο βγαλμένο από μυθιστόρημα: Ο αδιάφθορος πράκτορας Νες (της αμερικάνικης οικονομικής αστυνομίας) πολεμά τους διεφθαρμένους Καπόνε! Στο μεταξύ το σύστημα - συστατικό στοιχείο του οποίου είναι και η διαφθορά - γιγαντώνεται. Η εντεινόμενη εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, αυτό το μέγα σκάνδαλο μένει στο απυρόβλητο.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, την ώρα που έτρεχε ολοταχώς να υπογράψει το τρίτο και φαρμακερό μνημόνιο, έκανε σημαία της την αντιμετώπιση της διαπλοκής, πρόβαλε ως αιτία του κακού τη διαφθορά, θεοποίησε τους καπιταλιστές ως επενδυτές, έβγαλε από το κάδρο την καπιταλιστική κρίση, μετατόπισε την κουβέντα στους διεφθαρμένους την ώρα που γινόταν πιο καθαρό ότι για να ανακάμψουν τα καπιταλιστικά κέρδη έπρεπε να τσακιστούν τα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα.
Διαφθορά υπήρχε και θα υπάρχει, είναι συστατικό στοιχείο του καπιταλιστικού συστήματος. Ομως, όταν αυτοί που στηρίζουν αυτό το σύστημα σηκώνουν τη σημαία της διαφθοράς και της διαπλοκής ...κάποιο λάκκο έχει η φάβα. Στόχος είναι ο τεχνητός διαχωρισμός σε «καθαρούς» και «βρώμικους» των υπερασπιστών ενός σάπιου έτσι και αλλιώς συστήματος, ο διαχωρισμός της εκμετάλλευσης σε υγιή και μη υγιή επιχειρηματικότητα...
Η ιστορική και διεθνής εμπειρία, άλλωστε, έδειξε ότι όσες φορές «ξεριζώθηκε η διαφθορά», «ξεβρώμισε» το πολιτικό σύστημα, τόσες φορές αναδύθηκαν νέα σκάνδαλα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό της Ιταλίας που η υπόθεση «καθαρά χέρια» έφερε τελικά στην κυβέρνηση έναν... Μπερλουσκόνι.
Ο σημερινός στόχος αυτής της συζήτησης είναι ο λαός, οι εργαζόμενοι να οδηγηθούν στην κάλπη με ψεύτικα διλήμματα και αποπροσανατολιστικά κριτήρια. Γιατί η ουσία είναι ότι όλοι μαζί, διεφθαρμένοι και αδιάφθοροι, είναι δεσμευμένοι στο 3ο μνημόνιο, είναι δεσμευμένοι στο στόχο της καπιταλιστικής ανάκαμψης, είναι δεσμευμένοι στη νέα αντιλαϊκή επίθεση. «Διεφθαρμένοι» και «αδιάφθοροι», παλιοί και νέοι θα κυβερνήσουν με το ίδιο αντιλαϊκό πρόγραμμα.
Το ΚΚΕ δεν υποτιμά την αντιμετώπιση των φαινομένων διαφθοράς, γι' αυτό και έχει κατά καιρούς προτείνει μια σειρά από άμεσα μέτρα, μείωσης των ανάλογων φαινομένων, όπως είναι η ονομαστικοποίηση των μετοχών των εταιρειών, των τίτλων του Δημοσίου και των υπόλοιπων χρηματοοικονομικών προϊόντων, έλεγχο στην εξαγωγή κεφαλαίων από τη χώρα και κατάργηση του φορολογικού, τραπεζικού, εμπορικού και επιχειρηματικού απορρήτου, στα οποία όμως διαχρονικά οι κυβερνήσεις κωφεύουν για να μη θιχτούν η «αγία επιχειρηματικότητα» και τα κέρδη των μονοπωλίων.
Εντέλει, όμως, την πραγματική και ριζική κάθαρση μπορεί να την επιβάλει μόνο ένας λαός που αγωνίζεται για την ανατροπή του πυρήνα της διαφθοράς, του ίδιου του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.
Στην κάλπη της 20ής Σεπτέμβρη, λοιπόν, ο λαός να απορρίψει τα αποπροσανατολιστικά διλήμματα και να επιλέξει με κριτήριο το δρόμο ανατροπής του σάπιου εκμεταλλευτικού συστήματος που προτείνει το ΚΚΕ.

   Για το ντιμπέιτ

Από herko

Γράφει ο 2310net //

Είδαμε ντιμπέιτ μετά από 6 χρόνια, από τότε δηλαδή που μπήκε στη ζωή μας η λέξη «σταζ». Η λέξη-κλειδί του φετινού ντιμπέητ είναι η λέξη «ιδεοληψία».  Πάντως είδαμε το πιο υποτονικό ντιμπέητ όλων των εποχών. Σαν ψεκασμένοι οι αρχηγοί, περιμένοντας και 20 λεπτά για την επόμενη απάντηση, απορώ πως κρατούσαν ανοιχτά τα μάτια τους. Έπρεπε να φτάσουμε στις καθυστερήσεις για να αποκτήσει λίγο ενδιαφέρον κι εκεί αντί να τους αφήσουν να πλακωθούν στο ξύλο για να ολοκληρωθεί η κωμωδία, έδωσαν το λόγο στη Φώφη. Ξενέρωμα.
Ας ξεκινήσουμε από τα μικρά κόμματα.
Η πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ με τόνους μέηκαπ, έμοιαζε σαν αγχωμένη μαθήτρια που βγάζει λόγο στη Βουλή των Εφήβων. Αποστήθισε με δυσκολία όσα της είχε γράψει ο Βενιζέλος και τα απήγγειλε με λίγα σαρδάμ για να θυμίζει κάτι από ΠΑΣΟΚ. Η μεγάλη της στιγμή ήταν όταν απάντησε στην ερώτηση για τα φάρμακα και ήταν σαν να είχε καταναλώσει πολλά. Και ληγμένα.
Ο Καμμένος ευχαριστούσε τους δημοσιογράφους για κάθε ερώτηση. Σε κάθε απάντηση δεν έχανε ευκαιρία να μας πει πόσο διαφωνούσε με τα περισσότερα από όσα έκανε η κυβέρνηση αλλά και πόσο ωραία συνεργάστηκαν. Η μεγάλη του στιγμή ήταν όταν διάβασε την έκθεση μικρών μαθητών για το ΠΑΣΟΚ. Θύμισε σε γραφικότητα εκείνον τον Οικολόγο που είχε σκάσει σε ντιμπέητ με μολυσμένο νερό.
Ο Σταύρος πάλι δεν έχασε την ευκαιρία να μας θυμίσει ότι ήταν δημοσιογράφος και ότι έκανε εκπομπή για κάθε θεματική ενότητα του ντιμπέιτ.  Η μεγάλη του στιγμή ήταν όταν απαρνήθηκε τη διαπλοκή. Λύγισαν κι οι μπάρες στα διόδια.
Ο Λαφαζάνης πάλι ό,τι και να τον ρωτούσαν απαντούσε για το πόσο καλό είναι το εθνικό νόμισμα. Κατάφερε να βγάλει ολόκληρο ντιμπέιτ χωρίς να πει τη λέξη δραχμή.
Ο Μεϊμαράκης ξεκίνησε πολύ υποτονικά, σαν να είχε πάρει υπνωτικά για άλογα. Το ένα μάτι του ήταν μισόκλειστο. Κάποια στιγμή ξύπνησε ο μπαρμπα Βαγγέλας από μέσα του και βρήκε τον παλιό καλό του εαυτό. Κατάφερε να ολοκληρώσει το ντιμπέιτ χωρίς να πει τίποτα ουσιαστικό. Ποιος όμως αλήθεια θα περίμενε πως ο Βαγγέλης κάποτε θα απαντούσε σε ερώτηση για την «εκπαιδευτική επανάσταση»; Σουρρεαλισμός! Πάντως πιο πιθανό μου φαίνεται να έχει όντως αθωωτικό χαρτί παρά διδακτορικό.
Ο Τσίπρας πάλι, δεν είπε ούτε μια φορά τα γνωστά με ύφος «ακούστε κύριε τάδε» ούτε τα «εδώ θα πούμε αλήθεια». Του έκοψε και ανέβασε τους τόνους απέναντι στην Τρέμη μπας και σώσει κάτι από την χαμένη του αντιμνημονιακότητα. Αλλά γενικά ήταν βαρετός. Ειδικά στην αρχή, όταν περιέγραφε το μνημόνιο που έφερε ήταν σαν να είχε καταπιεί τον Σημίτη και να είχε φτύσει τα σαρδάμ.
Οι δημοσιογράφοι πάλι μια τραγωδία. Ο Χαρίτος έχασε τη μπάλα και τα λόγια του πριν καν την πρώτη ερώτηση. Η Τρέμη ξενέρωσε που δεν ήταν αυτή η συντονίστρια και σε κάθε ευκαιρία ακύρωνε τον συντονιστή. Η Μάρα Ζαχαρέα έκανε την ερώτηση της βραδιάς στον Μεϊμαράκη, ρωτώντας τον για την «εκπαιδευτική επανάσταση». Ο Γιομπαζολιάς έκανε σαν κακομαθημένο παιδάκι που θύμωνε με τους κανόνες του ντιμπέιτ. Γενικά, ήταν όλοι τόσο τραγικοί που έκαναν τον Σρόιτερ να μοιάζει δημοσιογράφος.
Αυτά τα λίγα για το ντιμπέιτ. Ώρα να ασχοληθούμε και με τα σοβαρά…

Δε λυγάνε τα ξεράδια

 Δε λυγάνε τα ξεράδια

Ήξερες μήπως σφε αναγνώστη ότι εκτός από τον ξύλινο λόγο υπάρχουν κι οι ξύλινες ερωτήσεις, που επαναλαμβάνονται απαράλλαχτες και με μαθηματική ακρίβεια, ιδίως όταν έρχεται η σειρά του Κουτσούμπα;

-Κύριε Κουτσούμπα, ποιες είναι οι διαφορές σας από τη ΛαΕ του κυρίου Λαφαζάνη;

-Κύρια Μάρα, Όλγα και Σία, ποια είναι η διαφορά σας από την ακριβώς προηγούμενη ερώτηση που μου τέθηκε;

Ήξερες μήπως πως το επίπεδο των δημοσιογράφων έχει πέσει τόσο χαμηλά, που τις καλύτερες ερωτήσεις τις έκανε μάλλον ο Σρόιτερ; Κι ότι η Μάρα κάθεται κάθε βράδυ μαζί με το Θοδωρή και μελετάνε τους κλασικούς του Μαρ(ξ)ισμού, ανταλλάσσοντας γνώμες, απόψεις και άρες-Μάρες-κουκουνάρες, πάνω στη θέση και το ρόλο των δημόσιων λειτουργών στην κοινωνία του μέλλοντος, τον αιρετό-ανακλητό χαρακτήρα των αξιωμάτων τους και το ύψος της αμοιβής τους; Ήξερες πως παρά τη μεγάλη της θεωρητική κατάρτιση, η Μάρα μπέρδεψε μάλλον (έτσι εικάζω δηλ) τη 18^η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη με τον Εμφύλιο Πόλεμο στη Γαλλία, που εξετάζει την πείρα της Παρισινής Κομμούνας (συμβαίνει καμιά φορά και στους κορυφαίους μαρξιστές διανοούμενους των καιρών μας); Ότι η 18^η Μπρυμαίρ λοιπόν κατακεραυνώνει τις συντεχνίες των ρετιρέ, την εργατική αριστοκρατία, τη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία και τον κρατισμό; Ενώ το Κράτος κι Επανάσταση είναι ένας ύμνος υπέρ των ώριμων διοικητικών μεταρρυθμίσεων και της επανίδρυσης του αστικού κράτους; Ήξερες πως αυτοί που μας κατηγορούσαν για «κρατιστές», έφεραν τους κλασικούς στα μέτρα τους και βρήκαν πως ο Μαρξ κι ο Λένιν διαφωνούσαν με την κάλυψη των οργανικών κενών στο δημόσιο τομέα ή τις προσλήψεις γιατρών και δασκάλων, γιατί πχ είναι με την απονέκρωση του κράτους; Και τέλος πάντων, αφού μιλάει η Ζαχαρέα για Μαρξ, γιατί να μην το ρίξει στο καλαμπούρι κι ο Λάφα, μιλώντας για... σοσιαλιστικό κράτος;

Ήξερες άραγε πως ο Τσίπρας είναι πιο βαρετός κι από το Σημίτη, ενώ διαβάζει από μέσα τα σκονάκια που του έχουν δώσει, για να μην κάνει σαρδάμ; Ότι ο Βαγγέλας, παρά το γέλιο που βγάζει η αυθόρμητη, αστική του ευγένεια (να του δείξω κι εγώ πόσο ευγενικός είμαι Αστερίξ; Ε, να του δείξω;), είναι πολύ έξυπνος κι επικίνδυνος –καμία σχέση με το είδος του ανόητου δεξιού, που ενσάρκωνε ιδανικά ο Σαμαράς; Ότι ο Σταύρος ζητάει κατάργηση της πολεοδομίας, για να μην μπλέκουν ασήμαντα, γραφειοκρατικά εμπόδια κι υπηρεσίες στα πόδια του αφεντικού; Και ότι το Ποτάμι δεν έχει πουθενά γραφεία, ούτε χρωστάει πουθενά, γιατί προφανώς πάνε αρκετά καλά οι δουλειές του αφεντικού;

Το ξέρεις μήπως ότι ο ηττοπαθής Λάφα Παν(αρ)ίτες παρατάχτηκε στο ραδιομέγαρο της ΕΡΤ με τον Πι-πι αριστερό εξτρέμ (λέμε τώρα) κι έστησε ένα δεύτερο μικρό διάγγελμα, βγαίνοντας απ’ αυτό, κρίνοντας ίσως πως πιέστηκε από το ΓΓ; Ότι η Φώφη ήταν η βασική ευκαιρία για τον τηλεθεατή να πάει τουαλέτα, χωρίς να χάσει κάτι σημαντικό, σε μια τρίωρη εκπομπή, χωρίς διαφημιστικό διάλειμμα; Ότι όλοι τους σχεδόν ήταν τόσο σφιγμένοι και αγχωμένοι, που έπαιζαν πρώτα για το μηδέν παθητικό, μη βάλουν κάνα επικοινωνιακό αυτογκόλ, και με το αγαπημένο προπονητικό σύστημα του Λαϊκού Στρώματος: «όλοι πίσω» -κι ας λένε πως πάνε «μόνο μπροστά»;

Κι ότι ο Κούτσι είναι τόσο καλή ψυχή (λαϊκή ευγένεια), που δεν άφησε ούτε καν μια σπόντα για τις πασοκιές-Λαφαζανιές του Γλέζου (έπρεπε όμως); Αλλά δεν έχει νόημα να κρίνεις κάποιον ή να του ζητάς περισσότερα, με τέτοιες συνθήκες ακραίας επικοινωνιακής ζούγκλας, σε ενενήντα δευτερόλεπτα –που δεν είναι ούτε καν τα ενενήντα λεπτά που έχουν οι παίκτες στο ποδόσφαιρο, χώρια τα στημένα σκηνικά και οι φάσεις σαν την «κόντρα» Τσίπρα-Τρέμη. Ούτε μπορεί κανείς να βγάλει ασφαλή συμπεράσματα από ένα ντιμπέι, (όπως είπε κι ο γγ), παρά μόνο να συζητήσει για τις εντυπώσεις του, που είναι ως ένα βαθμό κι υποκειμενικές, ή να γελάσει με τα στιγμιότυπα που θα μείνουν στην ιστορία, όπως ο μαρξισμός της (κουτα)Μάρας.

Ξεράδια, μπορείς να μου πεις. Δε χρειαζόταν μάλλον όλη αυτή η παράσταση, για να μάθουμε πράγματα που μας ήταν ήδη γνωστά και να τα επιβεβαιώσουμε. Είναι όμως κι αυτή μέρος του εθιμοτυπικού. Το ζήτημα είναι ποιος θα μπορέσει να δει και να πάει πέρα από αυτό. Το θέμα δηλ είναι πως...

Δε λυγάνε τα ξεράδια,

και πονάνε τα ρημάδια...

Άιντε θύμα, άιντε ψώνιο...

Όπως (δεν) έλεγε κι ο Λένιν, σε μια συμμαχία κάποιος κάνει πάντα το άλογο και κάποιος άλλος τον αναβάτη. Και τα αφεντικά προσπαθούν να μας πείσουν με μαστίγιο και καρότο πως το κάρο είναι μια αμοιβαία, επωφελής συμμαχία, μέχρι να ξυπνήσουν τα υποζύγια μονομιάς και να έρθει ανάποδα ο ντουνιάς...

Η παλινόρθωση του καπιταλισμού, εκτός από τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού γκρεμίζει και κάθε στοιχείο που κάνει τον άνθρωπο «ανθρώπινο»

 Η παλινόρθωση του καπιταλισμού, εκτός από τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού γκρεμίζει και κάθε στοιχείο που κάνει τον άνθρωπο «ανθρώπινο»

Δεν μπόρεσα να αποφύγω τον συνειρμό όταν είδα την τρικλοποδιά που έβαλε εκείνη η ανεκδιήγητη Ουγγαρέζα δημοσιογράφος σε πρόσφυγα που έτρεχε να περάσει τα σύνορα, έχοντας αγκαλιά το παιδί του, με αποτέλεσμα να πέσει με το παιδί στο έδαφος.
Η χώρα αυτής της χωρίς ανθρωπιά ή απλά ηλίθιας (το ίδιο επικίνδυνα και τα δυο) γυναίκας, επί σοσιαλισμού διαπαιδαγωγούσε τους πολίτες της να αγαπούν και να ανυψώνουν τον άνθρωπο και τους έδινε όλα εκείνα τα εφόδια και τις παροχές που είναι αναγκαία για να ανεβεί ο άνθρωπος επίπεδα στην πρόοδό του.

Η νίκη της αντεπανάστασης και η παλινόρθωση του καπιταλισμού, εκτός από τις κατακτήσεις του σοσιαλισμού γκρεμίζει και προσπαθεί να ξεριζώσει κάθε στοιχείο που κάνει τον άνθρωπο «ανθρώπινο». Από τη γέννησή του τον διαπαιδαγωγεί με τα «ιδανικά» της επιβίωσης σε όρους ζούγκλας, αναδεικνύοντας και καλλιεργώντας τα πιο αποκρουστικά και βάρβαρα ένστικτά του.

Τέτοιες εικόνες προκαλούν σε όσους γνώρισαν ή ονειρεύονται τον σοσιαλισμό θλίψη και οργή, και σηματοδοτούν την αναγκαιότητα της έντασης της πάλης για την ανατροπή αυτού του σάπιου απάνθρωπου συστήματος της εκμετάλλευσης που μόνο δεινά γεννά για τους λαούς και υποβιβάζει τον άνθρωπο κλίμακες κάτω από τα κέρδη των καπιταλιστών.

Τετάρτη 9 Σεπτέμβρη 2005.

Κέρδισε τις εντυπώσεις ο ΓΓ του ΚΚΕ Δ.Κουτσούμπας στο ντιμπεϊτ των πολιτικών αρχηγών

 Κέρδισε τις εντυπώσεις ο ΓΓ του ΚΚΕ Δ.Κουτσούμπας στο ντιμπεϊτ των πολιτικών αρχηγών

Μπράβο στο Γ.Γ. της ΚΕ του ΚΚΕ Δημήτρη Κουτσούμπα για την εμφάνιση του στο αποψινό τηλεοπτικό ντιμπέϊτ των πολιτικών αρχηγών. 

           

Το σοκ...

Το σοκ...

«Ο τρόπος να δώσουμε στήριξη στις επιχειρήσεις είναι η στήριξη των τραπεζών, το ΕΣΠΑ, το πρόγραμμα Γιούνκερ των 35 δισ. ευρώ και η ελάφρυνση των χρεών τους μέσω των κόκκινων δανείων και αυτό είναι απότοκο της στήριξης των τραπεζών. Στόχος να υπάρξει ένα αναπτυξιακό σοκ. Χρειαζόμαστε επενδύσεις από το πρόγραμμα Γιούνκερ και το ΕΣΠΑ, αλλά και πρόγραμμα ιδιωτικών επενδύσεων. Αλλά για να πετύχει αυτό χρειάζεται σχεδιασμός. Οι ξένοι επενδυτές για να επενδύσουν θέλουν ένα σταθερό περιβάλλον, το οποίο το δημιουργήσαμε, καθώς και ένα θεσμικό πλαίσιο ώστε να γνωρίζουν πότε θα έχουν απόδοση τα κεφάλαιά τους. Χρειάζονται τομές σε γραφειοκρατία και διαφθορά».
Είναι καθαρό ότι με ικανοποίηση άκουσαν τα παραπάνω εκπρόσωποι μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, τραπεζών, πολυεθνικών, ξένων funds, αλλά και τα επιτελεία των Βρυξελλών. Το ζήτημα είναι πώς πρέπει να ακούγονται στα αυτιά των εργαζομένων, των λαϊκών στρωμάτων. Οι τελευταίοι πρέπει να ξεκαθαρίσουν πως το αναπτυξιακό σοκ που υπόσχεται ο Τσίπρας θα σημάνει ένα ακόμα σοκ σε βάρος των δικαιωμάτων και των αναγκών τους.
Το αναπτυξιακό σοκ στο οποίο αναφέρεται ο ΣΥΡΙΖΑ είναι το ζητούμενο για το μεγάλο κεφάλαιο εντός και εκτός χώρας. Και γι' αυτό ακριβώς προετοίμασε το προηγούμενο διάστημα με τη διακυβέρνηση των επτά μηνών. Γι' αυτό πέρασαν τα αντιλαϊκά μέτρα που μειώνουν μισθούς και συντάξεις, αυξάνουν τη φορολογία στη λαϊκή οικογένεια, καταργούν κατακτήσεις και δικαιώματα που δεν τόλμησαν να καταργήσουν ακόμα και προηγούμενες κυβερνήσεις. Πάνω σε αυτά τα συντρίμμια θα χτιστεί το αναπτυξιακό σοκ. Ενα σοκ που θα γευτούν πρώτοι και καλύτεροι οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι νέοι, οι φτωχοί αγρότες.
Το σοκ αυτό, άλλωστε, περιγράφεται στο προοίμιο του τρίτου μνημονίου που ψηφίστηκε 14 Αυγούστου στη Βουλή από ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και ΑΝΕΛ. Λέει στο κείμενο: «Η Ελλάδα θα σχεδιάσει και θα εφαρμόσει ευρύ φάσμα μεταρρυθμίσεων στις αγορές εργασίας και τις αγορές προϊόντων με τις οποίες όχι μόνο θα διασφαλίζεται η πλήρης συμμόρφωση με τις απαιτήσεις της ΕΕ, αλλά επίσης θα στοχεύεται και η επίτευξη βέλτιστων ευρωπαϊκών πρακτικών. Η Ελλάδα πρέπει να βασιστεί στη συμφωνημένη στρατηγική ανάκαμψης και να επεξεργαστεί μια γνήσια στρατηγική ανάπτυξης, την οποία θα ενστερνιστεί και θα καθοδηγήσει η ίδια. Στη στρατηγική αυτή θα πρέπει να ληφθούν υπόψη οι μεταρρυθμίσεις που περιλαμβάνονται στο παρόν Μνημόνιο Συνεννόησης, συναφείς πρωτοβουλίες της Ευρωπαϊκής Ενωσης, η συμφωνία εταιρικής σχέσης για την υλοποίηση του ΕΣΠΑ και άλλες βέλτιστες πρακτικές».
Να λοιπόν πώς δένεται το αναπτυξιακό σοκ με το χτύπημα των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αυτό είναι το πρόγραμμα που θα υλοποιήσει όποια κυβέρνηση προκύψει από τις εκλογές της 20ής Σεπτέμβρη. Εξάλλου, οι επιχειρηματικοί όμιλοι, τα διάφορα τμήματα του κεφαλαίου έχουν ψηφίσει, έχουν ποντάρει σε αυτούς που κόπτονται για την καπιταλιστική ανάκαμψη, ξέρουν τι κυβέρνηση θέλουν, αλλά και το τι αντιπολίτευση επίσης θέλουν. Γι' αυτό ο λαός θα πρέπει να πάει στην κάλπη με τα δικά του κριτήρια, να δυναμώσει το ΚΚΕ, να απορρίψει τους μονοδρόμους της καπιταλιστικής ανάκαμψης και της ΕΕ, να δυναμώσει τη μόνη δύναμη που μπορεί να εκφράσει την πραγματική αντιπολίτευση για το λαό. Να συμβάλει στο άνοιγμα του δρόμου για την ανατροπή της καπιταλιστικής βαρβαρότητας και να ζήσει, απολαμβάνοντας τον πλούτο που παράγει.

Κακή αντιγραφή

Κακή αντιγραφή

Ο Π. Λαφαζάνης, αφού για άλλη μια φορά αναπαρήγαγε τη διαστρέβλωση ότι το ΚΚΕ έχει τάχα αναγάγει σε κύριο αντίπαλό του τη Λαϊκή Ενότητα έσπευσε να καλέσει το ΚΚΕ «... σε ένα μεγάλο αντιμνημονιακό, πατριωτικό, δημοκρατικό μέτωπο για να σπάσουμε το τείχος των μνημονίων, να ακολουθήσει η χώρα ένα διαφορετικό εναλλακτικό δρόμο». Ξεπατικωτούρα, κακή αντιγραφή από τις τακτικές που ακολουθούσε ο ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το Γενάρη του 2015. Μετά παρεξηγούνται όταν τους λες ΣΥΡΙΖΑ 2.
Οι της Λαϊκής Ενότητας συμπεριφέρονται σαν να μην πέρασε μια μέρα, σαν να βρισκόμαστε στο Σεπτέμβρη του 2014 ή ακόμα στο Μάη του 2012. Δε μάθανε ότι η «αντιμνημονιακή λύση» εντός του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης και της ΕΕ χρεοκόπησε, όταν αποδείχθηκε ότι αυτός ο δρόμος οδηγεί αντικειμενικά σε μνημόνια, οδηγεί έτσι ή αλλιώς στη λαϊκή χρεοκοπία; 7 μήνες κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ και με την συμμετοχή τους ως υπουργοί θα έπρεπε να γίνουν σοφότεροι.
Το ΚΚΕ καλούσε και καλεί το λαό να κρίνει τα κόμματα όχι με βάση τον αυτοπροσδιορισμό τους, όχι με βάση τα συνθήματά τους, αλλά με βάση το πώς τοποθετούνται στο δίλημμα: Με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια ή με το λαό, με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης ή σε ρήξη με αυτόν, με τη διέξοδο απ' την κρίση υπέρ του κεφαλαίου ή με διέξοδο για το λαό. Με την εξουσία των μονοπωλίων ή με τη λαϊκή εξουσία.
Οσα, λοιπόν, χώριζαν την πολιτική του ΚΚΕ με την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ και πριν γίνει αυτός κυβέρνηση, αυτά χωρίζουν και το ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ 2, τη Λαϊκή Ενότητα, και αυτά δεν αφορούν σε ορισμένες διαφορές, αφορούν θεμελιακά ζητήματα που καθορίζουν την πολιτική δράση, την άμεση κατεύθυνση της πάλης.
Η Λαϊκή Ενότητα έχει ως στόχο τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάκαμψης, τη στήριξη δηλαδή της ανάκαμψης της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, γιατί αυτό σημαίνει ανάκαμψη με το κεφάλαιο, τα μονοπώλια να κάνουν κουμάντο στην οικονομία. Αυτό εννοεί όταν μιλάειι για «παραγωγική ανασυγκρότηση». Η κριτική που ασκεί στο μνημόνιο είναι ότι δεν είναι εφαρμόσιμο, ότι θα αποτύχει, ότι δε θα μπορέσει να στηρίξει αυτήν την ανάκαμψη. Η Λαϊκή Ενότητα επαναφέρει την ψευδαίσθηση ότι αυτός ο δρόμος θα οδηγήσει το λαό στην ευημερία, όταν το 7μηνο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ έδειξε πως αυτός ο δρόμος φέρνει νέα αντιλαϊκά μνημόνια.
Το ΚΚΕ, αντίθετα, αποκαλύπτει στο λαό ότι φιλολαϊκή λύση μέσα στον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης δεν υπάρχει. Αυτός ο δρόμος γεννά και θα γεννά νέα μνημόνια και αντιλαϊκά μέτρα. Παλεύει για έναν άλλο δρόμο ανάπτυξης χωρίς καπιταλιστές, όπου τα μέσα παραγωγής, ο πλούτος θα είναι κοινωνική ιδιοκτησία, παραγωγή κεντρικά σχεδιασμένη με κριτήριο όχι το καπιταλιστικό κέρδος αλλά την ικανοποίηση των εργατικών - λαϊκών αναγκών. Οπου στην εξουσία θα είναι ο λαός και όχι το κεφάλαιο.

***

Η Λαϊκή Ενότητα, με στόχο τη στήριξη της καπιταλιστικής ανάπτυξης δεν αποκλείει το ενδεχόμενο εξόδου της χώρας από την Ευρωζώνη, το πέρασμα στο εθνικό νόμισμα. Ταυτόχρονα, συνεχίζει να σπέρνει τις αυταπάτες ότι είναι δυνατή η «μεταμόρφωση της ΕΕ» σε «Ευρώπη των λαών», αρκεί να «ανατραπούν» οι νεοφιλελεύθερες πολιτικές, όταν το 7μηνο της διακυβέρνησης και της αντιλαϊκής διαπραγμάτευσης επιβεβαίωσε ότι η ΕΕ είναι από τη φύση της αντιδραστική συμμαχία για λογαριασμό των μονοπωλίων. Επειδή δεν αμφισβητούν τη συμμετοχή της Ελλάδας στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, αλλά επιδιώκουν άλλες συμμαχίες στο πλαίσιό του, γι' αυτό αποδέχονται στην πραγματικότητα το χρέος και ζητούν ρύθμιση της αποπληρωμής του.
Το ΚΚΕ, από την άλλη, με κριτήριο τις λαϊκές - εργατικές ανάγκες, παλεύει ώστε ο λαός στην εξουσία, με τον πλούτο λαϊκή ιδιοκτησία, να αποδεσμεύσει τη χώρα από την ΕΕ, να διαγράψει μονομερώς όλο το χρέος. Αυτός είναι ο δρόμος για την αποδέσμευση της χώρας και του λαού από το ιμπεριαλιστικό σύστημα, τους διεθνείς οργανισμούς και συμφωνίες, ο δρόμος για τις αμοιβαία επωφελείς και ισότιμες σχέσεις με άλλα κράτη.

***

Τα στελέχη της Λαϊκής Ενότητας εδώ και 25 χρόνια είχαν συγκεκριμένο ρόλο στο να δίνουν ριζοσπαστικό και αριστερό άλλοθι σε μια σοσιαλδημοκρατική αστική γραμμή τόσο στον ΣΥΝ όσο και στον ΣΥΡΙΖΑ. Εξωράισαν τη συμμετοχή στην ΕΕ και την ΟΝΕ, στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, πέταξαν στο καλάθι των αχρήστων όλη την ιστορία του εργατικού κινήματος, όλη την πείρα από την πρώτη απόπειρα οικοδόμησης της σοσιαλιστικής κοινωνίας στην ΕΣΣΔ και τις άλλες χώρες της ανατολικής και κεντρικής Ευρώπης. Συνέβαλαν στη γραμμή του κοινωνικού εταιρισμού, της ταξικής συνεργασίας στο εργατικό κίνημα, πλάι - πλάι με τον κυβερνητικό και εργοδοτικό συνδικαλισμό αποτέλεσαν το «αριστερό» τους άλλοθι. Καλλιέργησαν ψευδαισθήσεις και αυταπάτες για την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, που υπηρέτησαν και από θέσεις υπουργών και κυβερνητικών στελεχών, παίζοντας ειδικό ρόλο στο να συσκοτίζεται η πραγματικότητα όταν το πού πήγαινε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν φως - φανάρι. Ηθελαν το εργατικό κίνημα χειροκροτητή της αντιλαϊκής διαπραγμάτευσης της κυβέρνησης. Στήριξαν όλη την πορεία του 7μηνου που ήταν προδιαγεγραμμένη ότι θα οδηγήσει σε μνημόνιο, διαφωνώντας μόνο με την «τελευταία πράξη» της...
Το ΚΚΕ, από την άλλη, όλα αυτά τα χρόνια αποκάλυπτε την αλήθεια για την ΕΕ, τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, έδειχνε στο λαό ότι δεν μπορεί να περιμένει τίποτα από κυβερνητικές εναλλαγές, ανέδειξε τη ρεαλιστικότητα και επικαιρότητα της λαϊκής εξουσίας, της κοινωνικοποίησης των μονοπωλίων, του σοσιαλιστικού δρόμου, συνέβαλε και συμβάλλει στην προσπάθεια ανασύνταξης του εργατικού κινήματος, στην προσπάθεια ενίσχυσης της λαϊκής συμμαχίας.
Πρόκειται, πραγματικά, για διαφορές όπως η μέρα και η νύχτα!

Ψ.