"Απόθεμα" διαθέσιμο προς εκμετάλλευση οι γυναίκες της Αφρικής

 "Απόθεμα" διαθέσιμο προς εκμετάλλευση οι γυναίκες της Αφρικής

«Η διατηρήσιμη ανάπτυξη μπορεί να επιτευχθεί μόνο εάν χρησιμοποιήσουμε ένα από τα μεγαλύτερα αποθέματα ενέργειας και δημιουργικότητας της ηπείρου: Τις γυναίκες της Αφρικής». Η συμβουλή αποβλέπει στην ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας των αφρικανικών χωρών και κυρίως αυτών που ανήκουν στην περιοχή της υποσαχάριας Αφρικής. Διατυπώνεται από τον Ζοακίμ Σισάνο, πρώην πρόεδρο της Μοζαμβίκης (από το 1986 έως το 2005), σε άρθρο του στην ιστοσελίδα «Project Syndicate», αποσπάσματα του οποίου αναδημοσιεύτηκαν στην εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ».

Στο επίκεντρο της προσοχής του άρθρου τίθενται οι οικονομίες της υποσαχάριας Αφρικής, οι οποίες τα τελευταία χρόνια έχουν παρουσιάσει αξιοσημείωτη ανάπτυξη. Πράγματι, μόνο το 2013 οι Αμεσες Ξένες Εεπνδύσεις (ΑΞΕ) στην υποσαχάρια Αφρική αυξήθηκαν κατά 4,7%. Η υποσαχάρια Αφρική καταλαμβάνει μερίδιο ΑΞΕ Αφρικής 80% για πρώτη φορά. Επίσης, οι ΑΞΕ στον τομέα κατασκευών αυξήθηκαν κατά 63%. Στην Αφρική επενδύουν, π.χ., αμερικανικά μονοπώλια, όπως η «General Electric Co.» για το διπλασιασμό της ηλεκτροπαραγωγής στην υποσαχάρια Αφρική, η «Coca Cola Co.», η «Ford Motor Co». για την παραγωγή αυτοκινήτων κ.ά. Οι επενδύσεις της Κίνας στην Αφρική μέσα σε δέκα χρόνια έχουν αυξηθεί κατά 4.000%, με βάση τα στοιχεία της UNCTAD. Κινεζικοί επιχειρηματικοί όμιλοι δρουν στον τομέα των κατασκευών, σε υδροηλεκτρικά φράγματα, οδικές αρτηρίες και σιδηροδρομικές γραμμές. Υποδομές αναγκαίες για την εκμετάλλευση πετρελαιοπηγών, περιοχών ορυχείων με πλούσια κοιτάσματα σιδηρομεταλλεύματος και άλλων πρώτων υλών. Ταυτόχρονα, η Κίνα επενδύει σε εργοστάσια, όπως κλωστοϋφαντουργίες, εκμεταλλευόμενη το φτηνό εργατικό δυναμικό και την τεράστια ανεργία (βλ. «Ρ», 7/9/2014).

Μιλούν για ισότητα, εννοούν εκμετάλλευση

Γρήγοροι και μεγάλοι ρυθμοί καπιταλιστικής ανάπτυξης, που απαιτούν γερό, υγιές, εκπαιδευμένο εργατικό δυναμικό. Και φτηνό ταυτόχρονα. Τα μονοπώλια που επενδύουν μπορεί να δρουν με δικά τους στελέχη αλλά αντλούν εργαζόμενους από το ντόπιο αφρικανικό πληθυσμό.

Προκειμένου να συνεχιστεί και να επιταχυνθεί αυτός ο ρυθμός ανάπτυξης, η αξιοποίηση του γυναικείου δυναμικού εμφανίζεται να αποκτά κρίσιμη σημασία. «Το κλειδί για να ξεκλειδώσει το δυναμικό της Αφρικής είναι να επεκταθεί η εκπαίδευση των γυναικών, η ελευθερία τους και η παροχή περισσότερων ευκαιριών για απασχόληση», επισημαίνει ο αρθρογράφος και υπογραμμίζει πως η ισότητα των φύλων είναι «απαραίτητη για την ευημερία της ηπείρου».

Η «ισότητα», λοιπόν, των γυναικών αντιμετωπίζεται από τη σκοπιά της ενίσχυσης της παραγωγικότητας και της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας των αφρικανικών χωρών. Αυτό είναι το πρίσμα μέσα από το οποίο προσεγγίζονται τα δικαιώματα των γυναικών, με το ενδιαφέρον κυβερνήσεων και διακρατικών ενώσεων να επικεντρώνεται στην αύξηση του εργατικού δυναμικού μέσα από τη ένταξη περισσότερων γυναικών σε αυτό. Ο Ζ. Σισάνο εξηγεί την αναγκαιότητα της «ισότητας» φέροντας το παράδειγμα της αγροτικής παραγωγής: «Οι γυναίκες αποτελούν το 50% του εργατικού δυναμικού στη γεωργία. Η ίση πρόσβαση στους φυσικούς πόρους αναμένεται να αυξήσει τις σοδειές κατά 20% - 30%, αντισταθμίζοντας τα προβλήματα που προκαλούν η ξηρασία και η κλιματική αλλαγή. Η πρόσβαση σε εκπαίδευση, χρηματοδότηση, αγορές και τεχνολογικά μέσα θα επιτρέψει στις γυναίκες να επεξεργάζονται, να συσκευάζουν και να προωθούν τα προϊόντα τους, στοχεύοντας ιδιαίτερα στη διευρυνόμενη μεσαία τάξη της Αφρικής». Ταυτόχρονα, εκτιμά ότι «η ισότητα μπορεί να αυξήσει γενικά την παραγωγικότητα κατά 25%». Να, λοιπόν, που νοιάζονται για εκπαιδευμένες καταρτισμένες και υγιείς γυναίκες ως φτηνό εργατικό δυναμικό.

Υπολογίζουν τα κέρδη, μετράνε και τις "ζημιές"

Και από το συγκεκριμένο άρθρο δε λείπει η περιγραφή της κατάστασης που αντιμετωπίζουν οι γυναίκες της Αφρικής. Ανάμεσα σε άλλα, αναφέρεται η δραματική έλλειψη υπηρεσιών Υγείας, οι βάρβαρες πρακτικές σε βάρος τους, όπως ο ακρωτηριασμός των γεννητικών οργάνων, οι γάμοι κοριτσιών που αφορούν περίπου το 1/3 των κοριτσιών κάτω των 18 ετών. Η διασφάλιση των σεξουαλικών και αναπαραγωγικών δικαιωμάτων των γυναικών παρουσιάζεται ως ένα σημαντικό βήμα που πρέπει να γίνει. Για παράδειγμα, ο Ζ. Σισάνο σημειώνει, μεταξύ άλλων, πως «πάνω από 400 γυναίκες πεθαίνουν καθημερινά στην Αφρική κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης και του τοκετού». Προσθέτει πως πολλοί από τους θανάτους αυτούς οφείλονται στις περίπου 5 εκατομμύρια εκτρώσεις που γίνονται κάθε χρόνο κάτω από ακατάλληλες και επικίνδυνες συνθήκες στις χώρες της υποσαχάριας Αφρικής.

Πράγματι, στην Αφρική η μητρική θνησιμότητα καταγράφεται ως εξής ανά έτος: Νιγηρία (40.000), Κονγκό (21.000), Αιθιοπία (13.000). Τον υψηλότερο κίνδυνο αναλογικά αντιμετωπίζουν οι μητέρες στη Σομαλία (1 στις 18) και στο Τσαντ (1 στις 15). Επίσης, ένα 15χρονο κορίτσι στην υποσαχάρια Αφρική αντιμετωπίζει, με πιθανότητα περίπου 1 προς 40, τον κίνδυνο να πεθάνει κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης ή του τοκετού. Οι αντίστοιχες πιθανότητες κατά τη διάρκεια της ζωής ενός κοριτσιού στην Ευρώπη είναι μία στις 3.300 (βλ. «Ρ», 28/9/2014).

Ο Ζ. Σισάνο, δίπλα στην περιγραφή των σοβαρών αυτών προβλημάτων, βάζει και την αποτίμησή τους σε... χρήμα και διαφυγόντα κέρδη. «Το κόστος για την κοινωνία, όσον αφορά το χαμένο εισόδημα λόγω των θανάτων και των αναπηριών που προκαλούνται, φτάνει σχεδόν το 1 δισεκατομμύριο δολάρια», αναφέρει, κάνοντας σαφές πως στη βάση του ενδιαφέροντος για την αντιμετώπιση ή τουλάχιστον για τον περιορισμό των κραυγαλέων ανισοτήτων από τις οποίες υποφέρουν οι γυναίκες βρίσκονται υπολογισμοί ανάμεσα στο κόστος που αυτές έχουν και στο οικονομικό όφελος που μπορεί να επιφέρει το ξεπέρασμά τους. Στο ίδιο μήκος κύματος, διαπιστώνει πως ο «βασικός οικογενειακός προϋπολογισμός σε 16 χώρες της υποσαχάριας Αφρικής θα μπορούσε να εξοικονομήσει 1 δισεκατομμύριο δολάρια», εξοικονόμηση που προκύπτει «μόνο από το κόστος της εκπαίδευσης» και είναι πολλαπλάσια αν συνυπολογιστούν και άλλοι τομείς.

«Τώρα είναι η καλύτερη στιγμή για να γίνουν επενδύσεις στις γυναίκες και τα κορίτσια», καταλήγει ο αρθρογράφος, διαβεβαιώνοντας πως «τα οφέλη από τον τερματισμό νομικών, οικονομικών και φυλετικών διακρίσεων θα είναι τεράστια». Με άλλα λόγια, υποστηρίζει πως η «επένδυση» στην αντιμετώπιση ορισμένων τουλάχιστον από τις πλευρές της ανισότητας είναι όχι απλά συμφέρουσα αλλά και αναγκαία, προκειμένου να αξιοποιούνται οι γυναίκες ως διαθέσιμο εργατικό δυναμικό, στην υπηρεσία των στόχων της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας των αφρικανικών χωρών. Μην ξεχνάμε ότι οι γυναίκες, λόγω του αναπαραγωγικού τους ρόλου, αποτελούν για τον καπιταλισμό το πιο ευέλικτο κομμάτι εργατικού δυναμικού, αφού τους ρυθμίζουν έτσι τη ζωή και την εργασία ώστε να ανταποκρίνονται ταυτόχρονα και στο ρόλο μητρότητας και σπιτιού και στην εργασία.

Ταυτόχρονα, το κεφάλαιο μετρά όλα τα ζητήματα, ακόμη και την ανθρώπινη ζωή, με τη λογική «κόστος - κέρδος». Στις αναπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες, π.χ., που υπάρχει κατακτημένο ένα επίπεδο ζωής, τώρα κάνουν αναδιαρθρώσεις στον τομέα Υγείας που αφαιρούν κατακτήσεις με αυξανόμενους κινδύνους για τη ζωή των εργαζομένων. Γιατί η συνεχής άνοδος της παραγωγικότητας της εργασίας μειώνει το ενεργό εργατικό δυναμικό, αυξάνοντας τους ανέργους. Δεν έχουν πρόβλημα εργατικών χεριών. Στην Αφρική νοιάζονται, αφενός, για τις γυναίκες ως ευέλικτο εργατικό δυναμικό, αφετέρου, για την αναπαραγωγή. Το κεφάλαιο χρειάζεται εργάτες για να βγάζει κέρδη. Αρα δεν μπορεί να πεθαίνουν οι μητέρες και τα παιδιά. Χρειάζονται λοιπόν τομέα Υγείας που να λύσει τέτοια προβλήματα. Ταυτόχρονα, η ανάπτυξη του τομέα Υγείας αποτελεί επίσης ένα κερδοφόρο για το κεφάλαιο τομέα.

Στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος κυβερνήσεων και επιχειρηματικών συμφερόντων

Ασφαλώς, όλα όσα εκφράζονται στο συγκεκριμένο άρθρο δεν απηχούν απλά τις προσωπικές απόψεις και εκτιμήσεις του αρθρογράφου. Μάλλον ισχύει το αντίθετο, με το κείμενο να αντανακλά το ενδιαφέρον που δείχνουν επιχειρηματικοί όμιλοι, κυβερνήσεις και διακρατικές ενώσεις για την Αφρική. Μια γεύση για το ενδιαφέρον αυτό δίνει και το Βραβείο «Μο Ιμπραχίμ» για το Επίτευγμα στη διακυβέρνηση στην Αφρική, το οποίο έχει απονεμηθεί στον Ζ. Σισάνο. Πρόκειται για βραβείο που θεσμοθετήθηκε το 2006 και απονέμεται από το ίδρυμα του πολυεκατομμυριούχου επιχειρηματία σουδανικής καταγωγής, Μο Ιμπραχίμ, σε Αφρικανούς αρχηγούς κρατών με κριτήριο την ασφάλεια, τις συνθήκες εκπαίδευσης και Υγείας, την οικονομική ανάπτυξη που σημειώθηκε στις χώρες όπου κυβέρνησαν. Αξίζει να σημειωθεί ότι το βραβείο αυτό αντιστοιχεί στο μεγαλύτερο χρηματικό έπαθλο που αποδίδεται παγκοσμίως. Η αμοιβή του νικητή αντιστοιχεί στο αρχικό ποσό των 5 εκατομμυρίων αμερικανικών δολαρίων, ενώ σε αυτό προστίθενται 200.000 δολάρια ετησίως για όλη τη διάρκεια της ζωής του.

Οι δείκτες, στη βάση των οποίων το ίδρυμα αξιολογεί τη διακυβέρνηση, περιλαμβάνουν μια ενότητα σχετική με το φύλο. Στα πλαίσια αυτής, αξιολογείται η ισότητα των φύλων, η συμμετοχή των γυναικών στην εκπαίδευση, στο εργατικό δυναμικό και στην αγροτική παραγωγή, η ισόρροπη εκπροσώπηση των δύο φύλων σε κοινοβούλια, κυβερνήσεις και θεσμούς, η ύπαρξη νομοθεσίας για την εξάλειψη της βίας που υφίστανται οι γυναίκες.

Οι γυναίκες αποτελούν πολύτιμη εφεδρεία που μπορεί να πολλαπλασιάσει τη διαθέσιμη, πάμφθηνη έτσι και αλλιώς, εργατική δύναμη, σε μια ήπειρο που αναπτύσσεται με γρήγορους ρυθμούς και αποτελεί πόλο έλξης για κεφάλαια και επενδύσεις. Η εκμετάλλευσή τους, όμως, προϋποθέτει τον περιορισμό των κραυγαλέων ανισοτήτων που υφίστανται και στην κατεύθυνση αυτή εκδηλώνεται ζωηρό ενδιαφέρον.

Ευτυχία ΧΑΪΝΤΟΥΤΗ

Θράσος και ασυλία

 Θράσος και ασυλία

Η δική μου γενιά –και όλες διαχρονικά ως ένα βαθμό- πέρασε όμορφα κι ευτυχισμένα φοιτητικά χρόνια, ακούγοντας ιστορίες και θρύλους για συγκρουσιακούς εαακίτες vs όργανα συνδιοίκησης, με τους πρώτους να χτίζουν εισόδους γραφείων, να τρέχουν στους διαδρόμους με τα πρακτικά στα χέρια τους ή να τα τρώνε ακόμα, για να μην επικυρωθεί η απόφαση κάποιας συγκλήτου -που κι εμείς τα κάναμε δηλαδή.

Αρκετές από αυτές υπάκουαν πιστά στους κανόνες της κοινωνίας του θεάματος, την οποία θεωρητικά κριτικάρει ο χώρος και γι’ αυτό ίσως την αναγνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον, για να αντιγράψει τους όρους της. Άλλες πάλι είχαν προβολή ή έμμεση στήριξη από «εναλλακτικά μμε», που έχτιζαν κυρίως το δικό τους προοδευτικό προφίλ με ρεπορτάζ για τις καταλήψεις, τη γενιά του άρθρου 16, κτλ, ετοιμάζοντας κατά βάση το πολιτικό τους καπέλωμα από τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση –που εξακολουθεί να έχει απελπιστικά μικρή επιρροή στους φοιτητές, τουλάχιστον δια του επίσημου εκρποσώπου φορέα της.

Κατά συνέπεια, η σχετική αρθρογραφία στο ριζοσπάστη –ιδίως το κείμενο της στρεβίνα στο ρίζο της κυριακής- και η πρόταση του μας στις φοιτητικές συνελεύσεις  δεν έχουν άδικο, κατά τη γνώμη μου, σε όσα σημειώνουν και την ιεράρχηση που κάνουν. Κι αν ήθελε να χαριτολογήσει κανείς, θα μπορούσε να πει για το δίπολο που στήνεται με τηλεοπτικούς όρους πως «κοντά στο βασιλικό-(χουντικό) φορτσάκη, ποτίζονται κι οι (κινηματικές) γλάστρες, που αναζητούν τέτοιου είδους δημοσιότητα.

Δε νομίζω όμως πως αυτή η πτυχή εξαντλεί την ουσία του πράγματος –όπως, πολύ περισσότερο, δεν την πιάνει ούτε καν ξώφαλτσα η κατηγορία πως το μας κρατάει ίσες αποστάσεις από το φασίζοντα φορτσάκη και τους φοιτητές, που απειλούνται με παραπομπή στο πειθαρχικό.

Η ουσία, όπως την αντιλαμβάνομαι εγώ τουλάχιστον, δεν είναι τόσο αν βρίσκει ή όχι πάτημα σε κάποιες συγκεκριμένες στάσεις ο φορτσάκης, που θα έψαχνε ούτως ή άλλως να πιαστεί από κάπου και καταφέρνει να γίνεται εξώφθαλμα γελοίος με τις αντιδράσεις του. Αλλά ότι νιώθει αρκετά δυνατός να το κάνει, επειδή βρίσκει πάτημα κυρίως στις αναιμικές αντιδράσεις που συναντά. Ότι δηλ προωθεί προκλητικά την είσοδο στην πανεπιστημιούπολη μόνο κατόπιν επίδειξης της φοιτητικής ταυτότητας (εξαιρούνται οι επιχειρήσεις, που έχουν προφανώς ειδικό πάσο, για να αλωνίζουν στα ερευνητικά), καταργείται με τον πλέον εμφατικό τρόπο το άσυλο και ουσιαστικά δεν κουνιέται φύλλο ενάντια σε αυτό το χουντικής έμπνευσης μέτρο. Ότι απειλεί κάποιους (εαακίτες) φοιτητές με πειθαρχικό, αλλά οι περισσότεροι σύντροφοί τους βρήκαν κάπως βάρβαρο το πρωινό ξύπνημα του σαββάτου και δε μαζεύτηκαν παρά μόνο μερικές δεκάδες έξω από την πρυτανεία, όπου κι έφαγαν πόρτα από τον ιδιωτικό σεκιουριτά, ακριβώς γιατί δεν είχαν προσέλθει μαζικά

Η ουσία είναι ότι η θρασύδειλη κυβέρνηση βρίσκει και κάνει· κι όσο δε συναντά εμπόδια, αποθρασύνεται περισσότερο μιλώντας χουλιγκανίστικα για «θρασίμια χωρίς μόρφωση» –που σ’ άλλη συγκυρία μπορεί να είχε σχολιαστεί αρνητικά κι από τα ίδια τα αστικά κανάλια, που είχαν περιλάβει κάποτε το βουλγαράκη. Αυτή η εικόνα δεν αφορά μόνο τα πανεπιστήμια, αλλά μια σειρά μέτωπα, από την κατάργηση της αργίας της κυριακής –που σταδιακά παγιώνεται και επεκτείνεται- ως τα αντιιμπεριαλιστικά αντανακλαστικά, όχι του λαού γενικά, αλλά και των πιο υποψιασμένων δυνάμεων που δρουν στο μαζικό κίνημα. Και αυτό που προβληματίζει περισσότερο δεν είναι πως δεν αναπτύσσονται γενικά αγώνες –που ποτέ δεν πάνε χαμένοι στην χαμένη μας ζωή, ακόμα και αν δε φέρνουν πάντα άμεσα αποτελέσματα, μικρές ή μεγαλύτερες νίκες. Αλλά ότι μένει πίσω η «καμένη γη» της ηττοπάθειας και της απογοήτευσης, που μας φέρνει ξανά στο ίδιο σημείο, στην αφετηρία από το μηδέν, και με χειρότερους όρους απ’ ό,τι πριν.

Ασφαλώς χρειάζεται αυστηρή κριτική και σκληρή αντιπαράθεση με τις δυνάμεις που βολεύονται με το κινηματικό χυμαδιό, χωρίς να το οργανώνουν και στρέφουν τις αντιδράσεις σε άσφαιρα πυρά (ή μάλλον πυροτεχνήματα) ή σε ακίνδυνα εκλογικά μονοπάτια, που σκορπίζουν φρούδες ελπίδες και μεγαλύτερη απογοήτευση σε βάθος χρόνου. Νομίζω όμως πως το βασικό πρόβλημα, για να πειστεί ο κόσμος, είναι άλλο κι έχει βαθύτερες ρίζες. Αποτυπώνεται στην ιδεολογική ηγεμονία που έχει κατακτήσει σταδιακά ο αντίπαλος, τα τελευταία χρόνια, στη ‘νομιμοποίηση’ και την ευρύτερη (παθητική μεν, ωστόσο) αποδοχή που έχουν ορισμένα δημοφιλή ιδεολογήματά του για τα ιδιωτικά πανεπιστήμια –και γενικά την ιδιωτική πρωτοβουλία- το «σπάταλο, σοβιετικό κράτος» και τους δημόσιους υπαλλήλους, τις συντεχνίες, κοκ. Δεν εννοώ απλώς τη διαμόρφωση της κοινής γνώμης, που αποστηθίζει συνηθισμένα τηλεοπτικά κλισέ, και τα παπαγαλίζει ασυνείδητα στις δημοσκοπήσεις με τα κατάλληλα διατυπωμένα ερωτήματα –η τηλεόραση εξάλλου παραμένει η βασική πηγή ενημέρωσης για αρκετό κόσμο, παρέχοντας πνευματικό άσυλο σε λοβοτομημένους τηλεθεατές, που πείθονται δια της υπνοπαιδείας για την αναγκαιότητα κατάργησης του παρωχημένου πανεπιστημιακού άσυλου. Αλλά για μια ανώτερη ποιότητα, σε διαφορετικό στάδιο, με τον κόσμο να αναπαράγει «αυθόρμητα» και να θεωρεί κτήμα του αυτά τα ιδεολογήματα.

Το πιο αντιφατικό χαρακτηριστικό αυτής της περιόδου είναι ίσως ότι αυτό το τηλεοπτικό ποίμνιο, αφενός διδάσκεται συστηματικά από οθόνης το μίσος απέναντι στις κατακτήσεις της μεταπολίτευσης –που βαφτίζονται παθογένειες-, αφετέρου προσανατολίζει τον ορίζοντα της αυθόρμητης πολιτικής του συνείδησης στην αναπόληση αυτού ακριβώς του μεταπολιτευτικού παρελθόντος, ακόμα και στην ύστερη εκδοχή του, ως το 2009. Το «σεμνά και ταπεινά» κι οι μειλίχιοι τόνοι (απέναντι και στην αριστερά) του νεότερου καραμανλή πχ δε θυμίζει σε τίποτα το ακροδεξιό παραληρηματικό πολιτικό λόγο του σαμαρά και των ομοίων του. Κι είμαι πεισμένος πως αν ο καραμανλής δεν προερχόταν από τη νδ αλλά από τους κόλπους της σοσιαλδημοκρατίας, πολλοί εκ των σύγχρονων αντιμνημονιακών θα θυμόντουσαν σχεδόν νοσταλγικά τη δική του περίοδο διακυβέρνησης, ηρωοποιώντας ίσως την πτώση του –επειδή πχ πήγε να τα βάλει με τους εθνικούς νταβατζήδες και να κλείσει συμφωνία με τους ρώσους για το φυσικό αέριο.

Σε κάθε περίπτωση, η περίοδος της μεταπολίτευσης, πρώιμη και ύστερη, ήταν μια προσωρινή εκεχειρία, με εύθραυστες ισορροπίες, που δε θα μπορούσαν να διατηρηθούν εσαεί. Κάτι σαν ιδιότυπη ασυλία –εάν το δούμε από τη σκοπιά των αστών- που αναγκάστηκαν να την παραχωρήσουν εν είδει ελιγμού (μαζί με το πανεπιστημιακό άσυλο), για να αναχαιτίσουν το μεταπολιτευτικό ριζοσπαστισμό και την κεκτημένη φόρα από το πολιτικό κλίμα του πολυτεχνείου, αλλά δε θα είχαν κανένα λόγο να το διατηρήσουν σήμερα εν μέσω κρίσης και με τους συσχετισμούς συντριπτικά υπέρ τους.

Αυτό είναι το άσυλο που έχει βάλει στο στόχαστρο η κυρίαρχη τάξη. Και η δική μας απάντηση, δεν μπορεί να αφορά μεμονωμένα το θέμα του πανεπιστημιακού άσυλου ή κάποια άλλη κατάκτηση, ούτε να στοχεύει στην αποκατάσταση της παλιάς χαμένης ισορροπίας, που έσπασε οριστικά. Αλλά να στοχεύσει στο τσάκισμα του ταξικού εχθρού και της εξουσίας του. Που όσο βρίσκει και κάνει, τόσο περισσότερο θα αποθρασύνεται..

Ευλόγησαν τα γένια τους οι «αριστεροί» ψάλτες του συστήματος

Ευλόγησαν τα γένια τους οι «αριστεροί» ψάλτες του συστήματος

Ομιλία Τσίπρα στη σύνοδο της Εκτελεστικής Επιτροπής, που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα

Το «κρέας ψάρι» βάφτισε ο Αλ. Τσίπρας μιλώντας στη Σύνοδο της Εκτελεστικής Επιτροπής του Κόμματος Ευρωπαϊκής Αριστεράς (ΚΕΑ), το περασμένο Σάββατο, προκειμένου να εξωραΐσει το ρόλο μιας δύναμης καταχωρημένης στα κιτάπια του συστήματος ως στυλοβάτη του, με πρόταση κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του.
Στο πλαίσιο αυτό εξήρε τη συμβολή του ΚΕΑ στη διασπορά αυταπατών για το χαρακτήρα της ΕΕ. «Δώσαμε μια σκληρή πολιτική μάχη (...) Διατυπώσαμε με ευκρίνεια το κοινό αίτημα ολοένα και περισσότερων πολιτών (...) την ανάγκη για την επανίδρυση - και θα έλεγα και την επανένωση - της Ευρώπης σε δημοκρατική, κοινωνική και οικολογική βάση. Στείλαμε παντού (...) το ξεκάθαρο μήνυμα: Οτι η Ευρώπη για να υπάρξει θα πρέπει ν' αλλάξει», υποστήριξε ο Αλ. Τσίπρας.
Συνεχίζοντας τον ίδιο χαβά ισχυρίστηκε ακόμα, αθωώνοντας τα μονοπώλια και την ανάγκη τους για φτηνή εργατική δύναμη δίχως δικαιώματα, ότι τα «μνημόνια εσωτερικής υποτίμησης στα κράτη - μέλη της» ήταν μια «πολιτική επιλογή» της «νεοφιλελεύθερης ιδεοληψίας των αποτυχημένων τεχνοκρατών της τρόικας», η οποία «μπορεί και πρέπει να αλλάξει, ως αποτέλεσμα μετατοπίσεων στους πολιτικούς συσχετισμούς»!

Σταθερές υπέρ του κεφαλαίου πεποιθήσεις

Επαναβεβαιώνοντας την προσήλωσή τους σε ένα μείγμα διαχείρισης ευνοϊκότερο για την ανάκαμψη της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων, ανέφερε: «...η λιτότητα είναι η ανοιχτή πληγή της Ευρώπης. Και εμείς είμαστε εδώ για να κλείσουμε αυτήν την πληγή. Οχι για να την ξύνουμε διαρκώς, όπως κάνει το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο της Ευρώπης (...) Η κρίση είναι η ίδια η πολιτική της ευρωπαϊκής δεξιάς και μεταλλαγμένης ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας».
Δεν απέφυγε τους κομπασμούς περί δικαίωσής τους: «Εμείς πρώτοι, πριν δυο χρόνια, προτείναμε ευρωπαϊκές λύσεις στην κρίση (...) Εμείς πρώτοι προτείναμε απευθείας αγορά κρατικών ομολόγων από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα και επεκτατική δημοσιονομική πολιτική». Και αναφώνησε με περηφάνια, επιβεβαιώνοντας άθελά του υπέρ ποιων είναι οι προτάσεις που καταθέτουν: «Σήμερα, οι προτάσεις αυτές είναι στο επίκεντρο του ενδιαφέροντος ακόμη και της ΕΚΤ».
Ο Αλ. Τσίπρας δεν παρέλειψε να διαβεβαιώσει τους καπιταλιστές ότι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να επιβάλει «κοινωνική, οικονομική και πολιτική σταθερότητα», να πείσει το λαό να στρατευτεί κάτω απ' τα λάβαρά τους. Εμπαίζοντας το λαό που αγκομαχά στο δύσβατο καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης που ο ΣΥΡΙΖΑ του εμφανίζει για μονόδρομο, ζήτησε «ισχυρή κοινωνική συμπόρευση και στήριξη», με αντάλλαγμα «τη διεκδίκηση της καλύτερης δυνατής συμφωνίας», κοροϊδεύοντας ότι αυτή θα είναι «προς όφελος του λαού μας»!!
Δημαγωγώντας πάνω στην αγωνία των εργατικών - λαϊκών νοικοκυριών ισχυρίστηκε ότι «μόνον εμείς μπορούμε να εγγυηθούμε την εργασία, το μισθό και τη σύνταξη του μέσου Ελληνα» και χαρακτήρισε το «πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης», που δεν εγγυάται παρά ψίχουλα σε όσους πεθαίνουν απ' την πείνα, σαν «πρόγραμμα μετάβασης από τη φτώχεια στην ελπίδα».

Πώς δεν είδε ο αστικός Τύπος το συλλαλητήριο

Πώς δεν είδε ο αστικός Τύπος το συλλαλητήριο

Επί δυο μήνες ο αστικός Τύπος δεν έγραψε λέξη για την τεραστίων διαστάσεων κινητοποίηση εκατοντάδων οργανώσεων που προετοίμαζαν το πανελλαδικό συλλαλητήριο. Συνεπής σ' αυτήν τη στάση, φρόντισε, και αφού έγινε το συλλαλητήριο, να το θάψει! Σε μία από τις εφημερίδες της «αριστεράς» μετρήσαμε όλες κι όλες 16 λέξεις για το ίδιο το συλλαλητήριο (η ίδια εφημερίδα μερικές μέρες πριν είχε αφιερώσει μια σελίδα για να πει ότι δεν αξίζει τον κόπο να συμμετάσχει κάποιος σ' αυτό, γιατί κατά τη θέση που διατύπωνε επρόκειτο περίπου για μια εσωκομματική εκδήλωση του ΚΚΕ).
Στο σύνολό του, ο αστικός Τύπος επέλεξε να κάνει μια τυπική ή και καμία αναφορά στο πανελλαδικό συλλαλητήριο. Από όλες τις κειμενολεζάντες των λίγων λέξεων που είδαμε (γιατί ρεπορτάζ δεν υπήρχε σε καμία εφημερίδα) έλειπαν τα βασικά χαρακτηριστικά της μεγαλειώδους συγκέντρωσης. Ετσι, οι αναγνώστες του αστικού Τύπου, όπως δεν έμαθαν καν το προηγούμενο διάστημα από τις εφημερίδες αυτές ότι πρόκειται να γίνει συλλαλητήριο, έτσι δεν έμαθαν εκ των υστέρων πως: Πάνω από 1.000 σωματεία και μαζικοί φορείς συζήτησαν, πήραν απόφαση για το συλλαλητήριο στην Αθήνα, έκαναν εξορμήσεις σε χώρους δουλειάς και γειτονιές, κουβέντιασαν για τα αιτήματα - αιχμή του συλλαλητηρίου. Εκατοντάδες εργατικά σωματεία, σύλλογοι αγροτών και αυτοαπασχολούμενων που δε συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ, στην ΠΑΣΕΒΕ, στην ΠΑΣΥ, πήραν απόφαση και συμμετείχαν στο συλλαλητήριο. Το Σύνταγμα και όλοι οι γύρω δρόμοι πλημμύρισαν με δεκάδες χιλιάδες διαδηλωτές. Για αρκετές ώρες, στο κέντρο της Αθήνας εργαζόμενοι όλων των κλάδων του ιδιωτικού και δημόσιου τομέα, άνεργοι, αυτοαπασχολούμενοι, αγρότες, μαθητές, φοιτητές, γυναίκες από κάθε γωνιά της Ελλάδας διαδήλωναν «για τη ζωή που χάνουν».
Η «Εφημερίδα των Συντακτών»: Αφού αφιέρωσε περισσότερο χώρο στο ρεπορτάζ πριν το συλλαλητήριο για να πει στους αναγνώστες της ότι πρόκειται για ένα κομματικό συλλαλητήριο προκειμένου να ακουστεί «η φωνή του ΚΚΕ», προσπέρασε το ίδιο το συλλαλητήριο με μια τυπική κειμενολεζάντα αναφέροντας πως «χιλιάδες εργαζόμενοι διαδήλωσαν το Σάββατο στο κέντρο της Αθήνας» και με ένα απόσπασμα από τη δήλωση του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Για την ακρίβεια, η σχετική κειμενολεζάντα περιείχε 16 λέξεις για το συλλαλητήριο, 13 για την ανακοίνωση του ΠΑΜΕ και 33 για τη δήλωση του Δ. Κουτσούμπα.
Το «Εθνος» φιλοξένησε μόνο μια φωτογραφία του Δημήτρη Κουτσούμπα στη συγκέντρωση, ένα απόσπασμα από τη δήλωσή του και λίγες λέξεις για το γεγονός του συλλαλητηρίου. Εξάλλου, και ο ίδιος ο τίτλος - «Κουτσούμπας εναντίον Τσίπρα: "Δεν υπάρχουν νέοι σωτήρες"» - δεν μαρτυρούσε ρεπορτάζ για κάποια κινητοποίηση.
Αντίστοιχα, «ΤΑ ΝΕΑ» δεν είχαν καθόλου ρεπορτάζ, και επέλεξαν να καλύψουν το θέμα με ένα «μικροπολιτικό» σχόλιο, με τίτλο «Η Ραχήλ το παίζει διπλό». Η εφημερίδα αναφέρει μια αράδα για το συλλαλητήριο για να πει ότι η πρώην βουλευτής των Ανεξάρτητων Ελλήνων, Ρ. Μακρή, έκανε μια περατζάδα από την πλατεία του Συντάγματος την ώρα της συγκέντρωσης...
Στην ηλεκτρονική έκδοση της εφημερίδας το «ΒΗΜΑ» αναφέρονται δύο προτάσεις για το συλλαλητήριο και τη δήλωση του Δ. Κουτσούμπα. Από την άλλη ο «Ελεύθερος Τύπος» δεν αναφέρει καθόλου το γεγονός.