19 Δεκ 2011

Σε διαφορετική όχθη εργάτες και εργοδότες



Η δημοσιοποίηση τη βδομάδα που μας πέρασε του επιχειρησιακού σχεδίου του ΟΑΕΔ - και προηγούμενα του προϋπολογισμού του Οργανισμού -, δεν άφησε κανένα περιθώριο παρερμηνείας για το πώς η κυβέρνηση σκοπεύει να «αντιμετωπίσει» τις συνέπειες που θα έχει για τους εργαζόμενους η επερχόμενηοικονομικήκρίση. Μετά τα 28 δισ. ευρώ που εξασφάλισε στους μεγαλοτραπεζίτες, για να τα μετατρέψουν σε τοκογλυφικά δάνεια και να τονωθεί δήθεν η αγορά, σειρά παίρνουν τώρα οι μεγαλοεργοδότες.
Η κυβέρνηση, μόνο μέσω του ΟΑΕΔ, σπεύδει να εξασφαλίσει περισσότερο από 1 δισ. ευρώ στις επιχειρήσεις. Δε διστάζουν στα λεγόμενα «προγράμματα επιδότησης της εργασίας» να εντάξουν ακόμα και παιδιά 16 και 17 χρόνων, επιδιώκοντας να τα μετατρέψουν από μαθητές σε μισθωτούς εργάτες - λίπασμα στα κέρδη της εργοδοσίας. Οι εργοδότες θα διαθέσουν τα λεφτά που τους εξασφαλίζει ο ΟΑΕΔ, για να αγοράσουν σε ακόμα μικρότερη τιμή την εργατική δύναμη. Δηλαδή, σε περίοδο οικονομικήςκρίσης, κατά την οποία αυξάνεται η ανεργία και άρα ο κίνδυνος της ανέχειας για χιλιάδες νοικοκυριά, η κυβέρνηση επιλέγει συνειδητά όχι να ενισχύσει το εισόδημα εκείνων που χάνουν τη δουλειά τους, αλλά εκείνους που κινδυνεύουν να χάσουν μέρος από την υπερκερδοφορία τους.
Σ' αυτούς σπεύδει να εξασφαλίσει ακόμα φθηνότερα εργατικά χέρια. Αξιοποιεί μάλιστα γι' αυτό το σκοπό κονδύλια που προέρχονται από τις τσέπες των ίδιων των εργαζομένων, οι οποίοι είναι και οι βασικοί αιμοδότες του ΟΑΕΔ. Είναι χαρακτηριστικό ότι σχεδόν το 90% των εσόδων του Οργανισμού προέρχεται από τις εισφορές των εργαζομένων. Αυτά τα λεφτά καταλήγουν στους μεγαλοεπιχειρηματίες, με τις λεγόμενες «ενεργητικές πολιτικές για την απασχόληση» που εφαρμόζουν ΕΕ - ΝΔ και ΠΑΣΟΚ. Με άλλα λόγια, η πολιτική των κομμάτων του κεφαλαίου οδηγεί στο να πληρώνουν οι εργαζόμενοι από την τσέπη τους ένα επιπλέον μέρος του μισθού που παίρνουν από τον εργοδότη, ο οποίος έτσι κερδίζει ακόμα περισσότερα από τη διαδικασία της αέναης κλοπής που κρύβει μέσα του ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής.
Ταξική στρατηγική επιλογή
Πρόκειται για ξεκάθαρη ταξική στρατηγική επιλογή. Είναι αυτονόητη συνέχεια της πολιτικής που ακολούθησαν τόσο η σημερινή, όσο και η προηγούμενη κυβέρνηση, κατά τις περιόδους όπου η καπιταλιστική κερδοφορία ανθούσε με ρυθμούς ανάπτυξης 7% και 8%. Τότε, όπως και τώρα, ο καημός των κυβερνήσεων του δικομματισμού ήταν να ρίξουν ακόμα πιο κάτω την τιμή της εργατικής δύναμης για τους εργοδότες και μ' αυτόν τον τρόπο να δώσουν ώθηση στην κερδοφορία και την ανταγωνιστικότητά τους. Γι' αυτό καθήλωσαν μισθούς και συντάξεις. Γι' αυτό αύξησαν τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης, ιδιωτικοποίησαν την Υγεία και την Παιδεία, ανέτρεψαν τις εργασιακές σχέσεις. Γι' αυτό κατήργησαν το 8ωρο, φτήνυναν τις υπερωρίες, εισήγαγαν τη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας.
Με άλλα λόγια, το «επίτευγμα» της καπιταλιστικής κερδοφορίας στην Ελλάδα την τελευταία τουλάχιστον 18ετία οικοδομήθηκε ακριβώς στον ίδιο θεμέλιο λίθο πάνω στον οποίο η κυβέρνηση και τα άλλα κόμματα του κεφαλαίου επιδιώκουν τώρα να στηρίξουν την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου: Στο βάθεμα της εκμετάλλευσης των εργαζομένων. Από αυτό και μόνο προκύπτει ότι τα προγράμματα επιδότησης των επιχειρήσεων, όχι μόνο δεν μπορούν να αποτελέσουν λύση στην ανεργία, ιδιαίτερα σε περίοδο οικονομικήςκρίσης, αλλά έχουν και το εντελώς αντίθετο αποτέλεσμα: Καταδικάζουν τους εργαζόμενους σε άθλιες συνθήκες και μορφές απασχόλησης, σε θέσεις εργασίας πλασματικές και βραχύχρονες, με μοναδικό κερδισμένο τη μεγαλοεργοδοσία.
Μάλιστα, οι επιδοτούμενες θέσεις απασχόλησης είναι τόσο αποδοτικές για την κερδοφορία του εργοδότη, ώστε η κυβέρνηση αποφάσισε να τις επεκτείνει και στις υπηρεσίες του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα. Ο λόγος; Ενα «Δημόσιο» που δουλεύει ολοένα και περισσότερο με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και ολόκληροι τομείς του ιδιωτικοποιούνται με ταχείς ρυθμούς, έχει ανάγκη από αναλώσιμα, φτηνά εργατικά χέρια. Σαν αυτά που σπεύδει να «ρίξει στην αγορά» η κυβέρνηση - σημερινή και προηγούμενη - μέσω και των προγραμμάτων του ΟΑΕΔ.
Ο,τι συμφέρει τους εργοδότες
Αλήθεια, τι διαφορά έχει αυτή η στρατηγική επιλογή της κυβέρνησης και των άλλων κομμάτων του κεφαλαίου από τις πρακτικές που άμεσα και εκβιαστικά εφαρμόζουν οι μεγαλοεργοδότες στις επιχειρήσεις τους για να προστατέψουν την υπερκερδοφορία τους από την επερχόμενη κρίση; Καμιά απολύτως. Αρκεί να ανατρέξει κανείς στο παράδειγμα εταιρείας που πρόσφατα αποκάλυψε ο «Ρ», όπου η εργοδοσία επέβαλε στο προσωπικό - ανεξάρτητα από ειδικότητα - να απαρνηθεί - με την υπογραφή ατομικής σύμβασης - μέρος του μισθού για έναν ολόκληρο χρόνο, προκειμένου να μην προχωρήσει σε απολύσεις.
Αντίστοιχες πρακτικές εφαρμόζονται γενικευμένα και σε άλλες επιχειρηματικές μονάδες και μάλιστα με παραλλαγές. Αλλού η εργοδοσία μειώνει τους μισθούς, αλλού τις ώρες ή τις μέρες εργασίας και πάει λέγοντας. Δηλαδή, αυτό που κάνει ο εργοδότης για να μειώσει το βασικότερο «λειτουργικό» του έξοδο, την τιμή στην οποία αγοράζει το εμπόρευμα εργατική δύναμη, το ίδιο κάνει και η εκάστοτε κυβέρνηση για λογαριασμό του. Ενιαία η στρατηγική, κοινός ο στόχος: η προάσπιση της κερδοφορίας του κεφαλαίου.
Μπορεί μια πολιτική που ωφελεί το κεφάλαιο να συμφέρει ταυτόχρονα και τον εργαζόμενο; Κατά συνέπεια, έχει λόγο ο εργαζόμενος, στο όνομα της κρίσης, να υποχωρήσει από τα όποια εναπομείναντα κεκτημένα του και να δεχτεί να δουλεύει με μικρότερο μισθό; Η απάντηση είναι κατηγορηματική και είναι «όχι». Η ψευδαίσθηση που δημιουργείται ότι μ' αυτόν τον τρόπο θα σώσει τουλάχιστον τη δουλειά του, είναι πέρα για πέρα πλαστή. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί μια θέση εργασίας στον καπιταλισμό. Πολύ περισσότερο σε μια περίοδο κρίσης, που αντικειμενικά επιφέρει καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων. Κανείς δεν μπορεί να εγγυηθεί σε έναν εργαζόμενο ότι στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που οξύνονται σε περιόδους κρίσης, η εταιρεία στην οποία εργάζεται είναι αυτή που θα διασωθεί από την κατάρρευση, τη συγχώνευση, τη χρεοκοπία.
Αλλωστε, οι εργαζόμενοι που βρίσκονται ήδη στις λίστες της ανεργίας αποτελούν την καλύτερη απόδειξη ότι η απεμπόληση ή η αφαίρεση δικαιωμάτων σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να διασφαλίσει τις θέσεις εργασίας. Και πως ο εκβιασμός της ανεργίας αποτελεί όπλο στα χέρια της εργοδοσίας για να πετσοκόβει δικαιώματα.
Ετοιμάζουν την επόμενη επίθεση
Ακόμα παραπέρα: Ποιος εγγυάται ότι ακόμα και αν ο εργαζόμενος παραμείνει στη δουλειά του, οι όποιες περικοπές σε μισθούς και δικαιώματα θα ακυρωθούν μετά την ολοκλήρωση του κύκλου της κρίσης; Κανένας. Το αντίθετο, μάλιστα. Οι εργαζόμενοι έχουν πείρα και ξέρουν ότι το κεφάλαιο δε χαρίζει τίποτα. Και πως ό,τι καταφέρνει να αποσπάσει στο πεδίο της ταξικής πάλης ξέρει καλά να το περιφρουρεί και να το σιγουρεύει. Για ένα μόνο πράγμα μπορούν να είναι σίγουροι οι εργαζόμενοι. Οτι τα τετελεσμένα που θα δημιουργήσει η κρίση(μειωμένοι μισθοί, στραπατσαρισμένες εργασιακές σχέσεις) θα αποτελέσουν αντικείμενο νομοθετικής διευθέτησης από τις κυβερνήσεις τον εργοδοτών τα επόμενα χρόνια.
Η υπάρχουσα νομοθεσία έχει ήδη δημιουργήσει το έδαφος. Για παράδειγμα, η εκ περιτροπής εργασία είναι νόμος που το ΠΑΣΟΚ ψήφισε το 1998. Αλλο παράδειγμα αποτελεί η προωθούμενη οδηγία για την οργάνωση του χρόνου εργασίας, που προβλέπει κατακόρυφη αύξηση των ωρών εργασίας και επί της ουσίας κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων, αντικατάστασή τους από ατομικές.
Η συζήτηση για το πόσα χρήματα από τον κρατικό προϋπολογισμό χρειάζεται να διαθέσει η κάθε κυβέρνηση για να σώσει την καπιταλιστική κερδοφορία σε συνθήκες κρίσης είναι μια συζήτηση που χτυπάει στην καρδιά τους τα εργατικά συμφέροντα. Εργοδότες και εργαζόμενοι δεν υπήρξαν συνέταιροι την περίοδο της υπερκερδοφορίας, δε μοιράζονταν τότε τα κέρδη. Γι' αυτό δεν μπορούν να είναι συνέταιροι και τώρα, που το κεφάλαιο νομοτελειακά συναντά αυξημένες δυσκολίες στην αναπαραγωγή του. Εργοδότες και εργαζόμενοι βρίσκονται σε διαφορετικές όχθες. Οπως σε διαφορετική όχθη με τους εργαζόμενους βρίσκονται και τα κόμματα εκείνα και οι συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι που παρουσιάζουν διάφορες παραλλαγές στη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, για να χρυσώσουν το χάπι της εργοδοτικής επίθεσης, των κρατικών ενισχύσεων στο κεφάλαιο, στο πλαίσιο του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού.
Υπάρχει διέξοδος
Διέξοδος για τους εργαζόμενους υπάρχει. Μπορεί να είναι δύσκολη, να απαιτεί θυσίες. Αλλά το βέβαιο είναι ότι αποτελεί τον μόνο ρεαλιστικό, αποτελεσματικό δρόμο για τους ανθρώπους του μόχθου. Ταξική συσπείρωση και πάλη, ενάντια στις άμεσες συνέπειες της κρίσης, όπως είναι οι απολύσεις και οι μειώσεις τους μισθούς. Απόρριψη των εργοδοτικών εκβιασμών, χτύπημα της μοιρολατρίας. Διεκδίκηση άμεσων μέτρων, στη βάση του πλαισίου που προβάλλει το ταξικό κίνημα, για τη θωράκιση των εργαζομένων από την επερχόμενη κρίση. Πλατιά διαφωτιστική δουλειά για το χαρακτήρα της κρίσης, τους πολιτικούς υπαίτιους των ανατροπών, τους βαστάζους του κεφαλαίου.
Χρειάζεται αγώνας μαζικός, πολιτικοποιημένος, που θα φτάνει μέχρι την ουσιαστική καταδίκη, την αποδυνάμωση των κομμάτων του κεφαλαίου σε πολιτικό και συνδικαλιστικό επίπεδο. Ενίσχυση της κοινωνικής συμμαχίας της εργατικής τάξης με τη φτωχή και μεσαία αγροτιά, τους μικρούς ΕΒΕ, τη νεολαία και τις γυναίκες των λαϊκών στρωμάτων. Συγκέντρωση δυνάμεων για την αποτελεσματικότερη αναμέτρηση με την πολιτική του κεφαλαίου με επιθετικά αιτήματα που θα βάζουν στην ημερήσια διάταξη την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών, σε μια οικονομία και με μια εξουσία υποταγμένη στα λαϊκά συμφέροντα. Σ' αυτήν την κατεύθυνση, το δυνάμωμα του ΚΚΕ, η ανατροπή των συσχετισμών υπέρ του ΠΑΜΕ στο συνδικαλιστικό κίνημα, είναι όροι απαραίτητοι, για να βγουν οι εργαζόμενοι κερδισμένοι στην αναμέτρηση με το κεφάλαιο και την περίοδο της κρίσης.

Περικλής ΚΟΥΡΜΟΥΛΗΣ

ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Η ΜΑΧΗ ΣΤΙΣ ΚΑΡΟΥΤΕΣ



Ενας νικηφόρος, έντεχνος ελιγμός του ΕΛΑΣ
Οι αντιστασιακοί, σε ένα αναμνηστικό στιγμιότυπο, μπροστά στο μνημείο των πεσόντων
Η μάχη που έδωσε στις 5 Αυγούστου του 1944 ο ΕΛΑΣ, ενάντια σε ισχυρές στρατιωτικές γερμανικές δυνάμεις, στο μικρό χωριό Καρούτες της Γκιώνας, υπήρξε ένα από τα σοβαρότερα πλήγματα που δέχτηκε ο φασίστας κατακτητής.
Ενα γερμανικό τάγμα των Ες-Ες είχε ξεκινήσει από την Αμφισσα φτάνοντας στις Καρούτες, με σκοπό να επιτεθεί στα αντάρτικα τμήματα, να τα απωθήσει και να συνεχίσει προς το Λιδορίκι, όπου ήταν και η έδρα της 5ης ταξιαρχίας του ΕΛΑΣ, και να το καταλάβει. Ομως, τα τμήματα της Ταξιαρχίας και του 5ου Ανεξάρτητου Τάγματος Παρνασσίδος κύκλωσαν τους Γερμανούς με έναν έντεχνο ελιγμό και ο αιφνιδιασμός τους πέτυχε απόλυτα. Οι Γερμανοί από τη μεριά τους αιφνιδιάστηκαν και παρά τη δύσκολη κατάσταση στην οποία είχαν περιέλθει, αντέταξαν λυσσασμένη άμυνα. Μέσα στο χωριό, ξετυλίχτηκε μια πραγματική Τιτανομαχία, από σπίτι σε σπίτι, από μάντρα σε μάντρα. Η ορμητικότητα, αποφασιστικότητα των μαχητών του ΕΛΑΣ και η αυτοθυσία τους υπερίσχυσαν και μετά από σκληρή μάχη, που κράτησε 5 ώρες, ο εχθρός κάμπτεται. Η είδηση ότι ο διοικητής τους, ταγματάρχης Μάλτεν έχει σκοτωθεί, παραλύει κάθε οργανωμένη άμυνα και με τη δύση του ήλιου εξουδετερώνεται και η τελευταία αντίσταση. Στη μάχη στις Καρούτες, σκοτώθηκαν 220 Γερμανοί και πιάστηκαν αιχμάλωτοι κάπου 120, απ' αυτούς πολλοί τραυματίες και όσοι ζήσανε παραδόθηκαν στην αγγλική αποστολή. Ο ΕΛΑΣ έχασε 28 μαχητές του.
Την επέτειο της ιστορικής αυτής μάχης, που αποτελεί ορόσημο στην εποποιία της Εθνικής μας Αντίστασης, γιόρτασαν οι αντιστασιακοί και οι φίλοι της Αντίστασης σε εκδήλωση, που διοργάνωσε η Νομαρχιακή Επιτροπή Φωκίδας της ΠΕΑΕΑ την περασμένη Κυριακή στις Καρούτες.
Στην εκδήλωση παραβρέθηκαν επιζώντες μαχητές της μάχης αυτής, συγγενείς των πεσόντων και κόσμος της περιοχής, που ήρθε να τιμήσει την επέτειο. Επίσης, πήραν μέρος και κατέθεσαν στεφάνια εκπρόσωποι από τα κεντρικά γραφεία της ΠΕΑΕΑ, τωνΠαραρτημάτων Φωκίδας και Ναυπάκτου της ΠΕΑΕΑ, της Νομαρχιακής Επιτροπής Φωκίδας του ΚΚΕ, του Δήμου Λιδορικίου, του Εργατικού Κέντρου Φωκίδας και τηςΝΕ Βοιωτίας του ΚΚΕ.
Αναφορά στο χρονικό της μάχης έκανε ο αγωνιστής Απόστολος Παρλιάρας (Μήτσος) και χαιρέτισε ο δήμαρχος Λιδορικίου. Ακόμα, χαιρετισμό έκανε ο εκπρόσωπος της ΝΕ Φωκίδας της ΠΕΑΕΑ Γιάννης Κόζαρης, ο οποίος, με αφορμή την ιστορική επέτειο, αναφέρθηκε στη σημερινή πολιτική παγκόσμια κατάσταση, στον ιμπεριαλισμό και τη «νέα τάξη πραγμάτων». «Στις σημερινές συνθήκες - τόνισε, κλείνοντας το χαιρετισμό του, ο ομιλητής - μία πρέπει να είναι η θέση μας. Να παλέψουμε πιο αποφασιστικά, για να συγκροτηθεί ένα νέο ΕΑΜ, το μεγάλο Λαϊκό Μέτωπο, αυτό που θα ανοίξει το δρόμο για την κατάκτηση της λαϊκής εξουσίας και το σοσιαλισμό, που όχι μόνο παραμένει επίκαιρος, αλλά γίνεται ολοένα και πιο αναγκαίος μπροστά στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού. Πιστεύουμε ότι ο αγώνας μας αυτός είναι η καλύτερη μορφή απότισης φόρου τιμής, η πραγματική συνέχιση του αγώνα και της θυσίας των αγωνιστών που τιμάμε σήμερα».

ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Ετικέτες

ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Η μάχη της Φλώρινας

ΗΦΑΙΣΤΟΣ: Η μάχη της Φλώρινας: Μια συγκλονιστική μαρτυρία από τραυματισμένο μαχητή του ΔΣΕ που επέζησε και είδε με τα μάτια του το μεγάλο έγκλημα του μοναρχοφασισμού, στ...
ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Λαϊκές επιτροπές - συντονισμένη πάλη παντού



Ο προϋπολογισμός του 2012 ψηφίστηκε ομόφωνα από τη συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. Ολα βαίνουν κατ' αυτούς σε μια προδιαγεγραμμένη τάξη, ησυχία και ασφάλεια. Το ΠΑΣΟΚ βγήκε από τη γωνιά του κατατρεγμένου μετά το φιάσκο της 26ης Οκτώβρη στο ευρωπαϊκό διαβούλιο με το νέο μνημόνιο. Μετατόπισε την υλοποίησή του σε έναν τραπεζίτη πρωθυπουργό με κύριο κορμό της κυβέρνησής του τα ίδια στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Η ΝΔ προτίμησε την παρουσία της με δύο αντιπροέδρους τονίζοντας το υψηλό επίπεδο που αρμόζει στη «Μαντάμ Σουσού από το Βύθουλα». Το κλου της συγκυβέρνησης είναι χωρίς άλλο η αγχώδης παρουσία του αρχηγού της εθνικόφρονης κωλοτούμπας του ΛΑ.Ο.Σ., Γ. Καρατζαφέρη. Θα μπορούσαν να ειπωθούν και να γραφτούν πολλά γι' αυτή την κυβερνητική ντροπή.
Ομως μένω στο μέγεθος και την ποιότητα του συνεχώς αυξανόμενου ανά την Ελλάδα κινήματος δημιουργίας των εργατολαϊκών επιτροπών. Το εγχείρημα πηγαίο και ιστορικό φεύγει από τα στενά όρια εκ των προτέρων αποφάσεων ανήλιαγων γραφείων. Αντίθετα, τα όποια τυχόν γραφεία βγαίνουν στο δρόμο και ότι λένε ζυμώνεται από την κρισάρα της λαϊκής απαίτησης κι ανάγκης. Ελαχε το κίνημα να ξεσπάσει σε ένα κομμάτι της βιομηχανικής εργατικής τάξης, τους χαλυβουργούς. Εμελλε σύντομα να απλωθεί στο σύνολο του εργατολαϊκού κινήματος με συντονισμένη ηθική και υλική συμπαράσταση από εργατικά συνδικάτα, λαϊκούς φορείς κλπ. Εξελίχθηκε σε μια κατ' ουσίαν σύγκρουση κεφαλαίου - εργατικής δύναμης για το ποιος θα υποχωρήσει στην εφαρμογή αντεργατικών μέτρων που αφορούν το σύνολο της εργατικής τάξης. Μέχρι στιγμής, οι εργάτες χαλυβουργοί κρατάνε γερά με την στήριξη των ταξικών συνδικάτων και του κόμματος της εργατικής τάξης. Η ερώτησή μας παραμένει πάντα ζωντανή κι επείγουσα: Ποιος θα νικήσει; Ετσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα όλα υπερέβησαν το επίπεδο μιας απλής απεργίας. Εδώ παίζεται η θέληση της ελληνικής μεγαλοαστικής τάξης να επιβάλλει πανελλαδικό εργασιακό καθεστώς της εποχής της πρωταρχικής συσσώρευσης του κεφαλαίου. Γιατί στην πραγματικότητα μπαίνει σ' ένα νέο κύκλο που όσοι αντέξουν στο ξεκίνημα θα σταθούν. Το ζήτημα ευρωενωσιακό και παγκόσμιο. Η ελληνική αστική τάξη φρόντισε με την αμέριστη βοήθεια του κράτους της, των νόμων και των αστικών ΜΜΕ να περάσει στην κονίστρα των πρωτοκλασάτων ανταγωνιστών και διεκδικητών του σκληρού πυρήνα της ευρωζώνης με έντονη οικονομική και στρατιωτική ιμπεριαλιστική παρουσία εκτός συνόρων. Το τίμημα αυτής της ανταγωνιστικής παρουσίας καλείται να πληρώσει η εργατική τάξη με όλα τα φτωχά λαϊκά στρώματα της πόλης και της υπαίθρου.
Η μέχρι τώρα αντοχή αγωνιστικής συμπεριφοράς των απεργών χαλυβουργών υπήρξε άψογα ενδεικτική για το αγωνιστικό μέλλον της εργατικής τάξης. Συμπαράσταση εκφράστηκε με την έλευση του λαού και των συνδικάτων στο χώρο των απεργών. Τώρα άρχισε να συμπληρώνεται ο αγώνας και με την άλλη αντίστοιχη πλευρά. Την έλευση των απεργών από τα εργοστάσια στις λαϊκές γειτονιές. Οι απεργοί δεν προσέρχονται στις γειτονιές ως επαίτες αλλά ως δυνάμει νικητές ενός άνισου αγώνα. Τα αντιλαϊκά μέτρα πληγώνουν πλατιά λαϊκά στρώματα. Γι' αυτό και ο λόγος των απεργών γίνεται ιδιαίτερα κατανοητός.
Οι λαϊκές επιτροπές στις γειτονιές τους υποδέχονται με πλήρη επίγνωση των υποχρεώσεών τους. Η παρουσία τους ενισχύει την προσπάθεια λαϊκής αλληλεγγύης στους πεινασμένους και τους κατατρεγμένους από την εργασία τους. Είναι το ζωντανό δείγμα, ο «φάρος» για το τι μέλλει να γίνει, για το πώς πρέπει να γίνει στη βάση της οργάνωσης, συμπαράστασης, αλληλεγγύης. Στις λαϊκές επιτροπές μπαίνει το χρέος να μην πεινάσει παιδί στο σχολείο. Να μην είναι κουρελιασμένο και ξυπόλυτο. Να έχει έστω κι ένα βιβλίο κι ένα παιχνίδι κι ένα τετράδιο. Να δυναμώσει η συμπαράσταση της γειτονιάς. Η νέα γενιά των Ελλήνων, ο ανθός του μέλλοντος που δείχνει να καταστρέφει η συγκυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ. να σταθεί όρθια κάτω από την επαναστατική θέληση του σύγχρονου εργατολαϊκού κινήματος. Δάσκαλοι και καθηγητές να πράξουν το ανθρωπιστικό τους καθήκον. Κάθε αντίθετη κίνηση να στιγματίζεται δημόσια και να διαπομπεύεται εσαεί στο όνομα και για λογαριασμό της κοινωνίας του λαού των Ελλήνων.

Αντώνης ΔΑΜΙΓΟΣ

ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Το μοντέλο του «μίνι-τζομπ» (μερική απασχόληση)



Ανάπτυξη για το κεφάλαιο - μισοζωή για τους εργαζόμενους
Από εργατική κινητοποίηση του 2004 στην αυτοκινητοβιομηχανία «Φολκσβάγκεν». Τα συμβιβασμένα συνδικάτα ωστόσο εφαρμόζουν την «κοινωνική ειρήνη», που έχει παγώσει τους μισθούς των Γερμανών για μια δεκαετία
Associated Press
Σήμερα στη Γερμανία, στη λεγόμενη «ατμομηχανή» της Ευρώπης, μία στις τέσσερις θέσεις εργασίας χαρακτηρίζεται από υποαπασχόληση και επισφάλεια, ένας στους τέσσερις εργαζόμενους βρίσκεται σε καθεστώς εργασιακής επισφάλειας. Αν το 1995, η υποαπασχόληση αφορούσε το 15% των εργαζομένων, σήμερα αφορά το 25%, δηλαδή 7,3 εκατομμύρια άτομα. Αυτό που εμφανίζεται ως οικονομική πρόοδος και ανάπτυξη μέσω της «ελαστικοποίησης της αγοράς εργασίας» και φέρνει κέρδη στην πλουτοκρατία είναι κόλαφος για τα λαϊκά στρώματα, σημαίνει υποβάθμιση του βιοτικού επιπέδου, συγκαλυμμένη ανεργία και τελικά μισοζωή.
Πρόσφατα ο νεοεκλεγείς πρωθυπουργός της Ισπανίας, ο συντηρητικός Μαριάνο Ραχόι έλεγε ότι σκεφτόταν να εφαρμόσει στη χώρα του το «γερμανικό μοντέλο», που βασίζεται στα «minijobs» («μίνι-τζομπ»). «Minijobs» εννοούν στη Γερμανία μία μορφή της υποαπασχόλησης που εξαρθρώνει «το κοινωνικό γερμανικό μοντέλο» βασισμένο σε ένα κράτος πρόνοιας που θεωρούνταν πιο γενναιόδωρο και εργασιακές σχέσεις πιο σταθερές απ' ό,τι στην πλειοψηφία των υπόλοιπων ευρωπαϊκών κρατών. «Minijob» είναι μία μορφή μερικής απασχόλησης και με επισφάλεια που εφαρμόστηκε σταδιακά από τη δεκαετία του '90 και κυρίως από το 2003 με τις λεγόμενες Hartz - μεταρρυθμίσεις, που υποτίθεται πως είχαν στόχο τη μείωση της ανεργίας, όμως στην πραγματικότητα η τελευταία αυξήθηκε.
Μία «minijob» σημαίνει να κερδίζεις 400 ευρώ το πολύ το μήνα, μισθός που δεν επιτρέπει στον εργαζόμενο να ζει αξιοπρεπώς, παρά το γεγονός ότι ο εργοδότης πληρώνει 120 ευρώ στο κράτος ως εργοδοτικό φόρο και κοινωνική ασφάλεια του εργαζομένου. Με αυτόν τον τρόπο, ο εργαζόμενος συνεχίζει να συνδέεται με το σύστημα κοινωνικών ασφαλίσεων, αν και αυτά που βγάζει δεν του φτάνουν για να ζήσει, ωστόσο δεν εμφανίζεται άνεργος!
Φυσικά, παρά το γεγονός ότι η Γερμανία σκοπεύει να εξάγει το μοντέλο της στην υπόλοιπη Ευρώπη ως επιτυχημένο, πρέπει να αναρωτηθεί κανείς για ποιον ήταν η πραγματική επιτυχία. Οι αριθμοί αποδεικνύουν ότι οι παραπάνω μεταρρυθμίσεις ήταν ένα από τα στοιχεία - κλειδιά για τη γενίκευση της εργασιακής επισφάλειας και την υποαπασχόληση, φτάνοντας σήμερα το 25% του εργατικού δυναμικού.
Οι τελευταίοι αν και τυπικά έχουν τα ίδια δικαιώματα με τους εργαζόμενους σε κανονικές θέσεις εργασίας, κερδίζουν πολύ λιγότερα χρήματα. Οπότε η επιτυχία του μοντέλου φαίνεται ότι περιορίζεται στα ταμεία των εταιρειών, φουσκώνοντας ακόμα περισσότερο τα κέρδη της ολιγαρχίας, ενώ οι εργαζόμενοι ζουν όλο και χειρότερα και φυσικά δεν επωφελούνται από την όποια οικονομική ανάπτυξη της χώρας.
Μάλιστα, σύμφωνα με στοιχεία του υπουργείου Εργασίας, που δόθηκαν πρόσφατα στη δημοσιότητα τον Οκτώβρη υπήρχαν γύρω στους καινούργιους 180.000 εργαζόμενους με το καθεστώς της επινοικίασης. Αυτό είναι το άλλο μοντέλο που εξασφαλίζει στους εργοδότες φτηνούς εργάτες, καθώς αυτοί δεν έχουν μισθούς σύμφωνα με την κλαδική συλλογική σύμβαση, αλλά δουλεύουν σε εργολαβικές (στην ουσία δουλεμπορικές) εταιρείες, που συνεργάζονται με τους βιομήχανους και που τους νοικιάζουν τους εγράτες με το μισό ή και πιο κάτω μισθό. Το μεγαλύτερο ποσοστό επινοικιαζόμενων θέσεων εργασίας υπάρχει στο Αμβούργο, που αποτελεί το 55,2% των προσφερόμενων θέσεων. Ακολουθούν η Βρέμη με 40,2% και η Θουρυγγία με 39,4%. Στη Βάδη Βυτεμβέργη το ποσοστό είναι 36,9%, στην Εσση 36,5%, στην Κάτω Σαξωνία 36,4%, το μικρότερο ποσοστό είναι στο Βραδεμβούργο με 21,3% ενώ οι υπολογισμοί των συνδικάτων που δεν αντιδρούν ιδιαίτερα σε αυτήν την τακτική, κάνουν λόγο για πάνω από 1 εκατ. ενοικιαζόμενων εργαζόμενων σε σύνολο 41 εκατ. μισθωτών.
Η επισφάλεια πλήττει εκτός από τις συνθήκες ζωής και τη ζωή αυτή καθαυτή. Ετσι, ο μέσος όρος προσδόκιμου ζωής για τους φτωχούς εργαζόμενους, έπεσε κατά δύο χρόνια τα τελευταία δέκα χρόνια, σύμφωνα με μία έκθεση που δημοσίευσε, στις 13 του τρέχοντος μήνα, η «Saarbruecker Zeitung». Πριν δέκα χρόνια, οι Γερμανοί με χαμηλότερα εισοδήματα είχαν προσδόκιμο ζωής τα 77,5 χρόνια, το 2010 έπεσε στα 75,5 χρόνια.
Η μείωση ήταν φυσικά πιο δραστική στο έδαφος της πρώην Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, όπου οι εργαζόμενοι με χαμηλότερα εισοδήματα από το προσδόκιμο ζωής των 78 χρόνων, έπεσαν στα 74,1!
Θα πρέπει να σημειώσουμε εδώ τις ριζικές αλλαγές που υπέστησαν στη ζωή τους οι πολίτες της ΓΛΔ,για τους οποίους μέχρι το 1989 η ανεργία φάνταζε σαν σενάριο επιστημονικής φαντασίας και που μετά την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη χώρα, ήρθαν αντιμέτωποι με αυτό που πραγματικά είναι η ανεργία και η φτώχεια, ενώ αναγκάστηκαν να βγάζουν με όποιον δυνατό τρόπο τα προς το ζειν, πολλές φορές ίσα - ίσα για να μην πεθάνουν, ενώ ταυτόχρονα πλουτίζουν από το μόχθο τους τα παράσιτα, οι κεφαλαιοκράτες.

Γ. Καρ.


Σελίδα 26
ByΦιλιππος Ανθης στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

TOP READ