Η «δημοκρατία» τους

 

 Οσους «θρήνους» κι αν επιστρατεύσουν τα αστικά επιτελεία για την «χαμένη τιμή» της «αμερικανικής δημοκρατίας», όσα «ξόρκια» και «προσευχές» για τους αστικούς «θεσμούς» που «αντέχουν», οι εικόνες από το Καπιτώλιο των ΗΠΑ αποτελούν την εικόνα στον καθρέφτη της καπιταλιστικής κοινωνίας που σαπίζει, που βουλιάζει στις αντιθέσεις, στους ανταγωνισμούς και τις αντιφάσεις της, φορτώνοντας όλο και μεγαλύτερα βάσανα στους λαούς, έως ότου εκείνοι αποφασίσουν οριστικά να απαλλαγούν από αυτή.

Δεν είναι «κακέκτυπο», αλλά αυθεντική εικόνα της αστικής δημοκρατίας, της δικτατορίας δηλαδή του κεφαλαίου, και μάλιστα στην πρώτη καπιταλιστική δύναμη παγκόσμια.

Η «δημοκρατία» που εκθειάζουν είναι η «δημοκρατία» των αμέτρητων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, των πραξικοπημάτων και των ανατροπών κυβερνήσεων, των αμέτρητων θυμάτων και των ξεριζωμένων, είτε με Δημοκρατικούς είτε με Ρεπουμπλικάνους στο τιμόνι, από το Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη έως την «Αραβική Ανοιξη» και την «πλατεία Μεϊντάν» στην Ουκρανία - για να μην πάει κανείς παραπίσω.

Είναι η «δημοκρατία» που εντός και εκτός συνόρων δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα όπου διακυβεύονται τα κέρδη των καπιταλιστών, πόσο μάλλον όταν διακυβεύεται η πρωτοκαθεδρία της ισχυρότερης καπιταλιστικής δύναμης απέναντι στους ανταγωνιστές της, γεννώντας «σεισμούς» και «ρήγματα» και στο εσωτερικό της ίδιας της αστικής τάξης.

Δίνοντας για μια ακόμα φορά στην Ιστορία έστω μια «γεύση» για το πώς οι «αιώνιοι», «απαραβίαστοι» και «υπεράνω όλων» θεσμοί τους δίνουν μέσα σε μια νύχτα τη θέση τους σε «άλλα μέσα», προκειμένου να εξυπηρετηθούν συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου.

Οι θεσμοί τους, αυτοί που περιφρουρούν τον «θαυμαστό» κόσμο της εκμετάλλευσης, εκεί που «μέσα στην αφθονία κανείς πεθαίνει», με το 5% να κατέχει το 80% του απίστευτου πλούτου που παράγουν εκατομμύρια εργαζόμενοι.

Εκεί όπου τα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα γίνονται από ευλογία κατάρα για τα εκατομμύρια που αφήνουν τα κόκαλά τους στους κάθε είδους πολέμους των κολοσσών της Ενέργειας, του εμπορίου, των βιομηχανιών που απλώνουν τα πλοκάμια τους σε όλο τον πλανήτη, των γιγάντων της τεχνολογίας, την ώρα που εκατομμύρια άλλοι αργοπεθαίνουν στις ουρές της ανεργίας.

Είναι η «δημοκρατία» των 370 χιλιάδων νεκρών από την πανδημία και των ομαδικών τάφων στην καρδιά της Νέας Υόρκης, εν έτει 2020.

Η «δημοκρατία» των εκμεταλλευτών, όχι η «ασπίδα» αλλά το θερμοκήπιο της άγριας εκμετάλλευσης και των κοινωνικών ανισοτήτων, του ρατσισμού και του σκοταδισμού, της φτώχειας και της καταστολής, των εκατομμυρίων που «δεν μπορούν να αναπνεύσουν», για να ζουν μέσα στη χλιδή κυριολεκτικά μια χούφτα μέτοχοι και δισεκατομμυριούχοι.

Αυτήν τη «δημοκρατία», που την ξέρουν καλά οι καπιταλιστές, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά τους εδώ, από τους δεσμούς αίματος που τους ενώνουν, κι ας καμώνονται ότι είναι «αγνώριστη», κι ας κάνουν πως δεν ξέρουν ότι και η αμερικανική, όπως και η δική τους «δημοκρατία», είναι δημοκρατία για μια χούφτα καπιταλιστές και στυγνή δικτατορία για εκατομμύρια εργαζόμενους.

Κι ας «μακιγιάρουν» όπως - όπως το σάπιο σύστημά τους, καλώντας τους εργαζόμενους και το λαό να πέσουν ξανά σε μάχες ξένες για τα συμφέροντά τους, για να στεριώσουν καλύτερα τη «δημοκρατία» για τους λίγους, τη δικτατορία του κεφαλαίου, που τους βυθίζει όλο και πιο βαθιά στη φτώχεια, στην εκμετάλλευση, στους πολέμους «για τ' αφέντη το φαΐ».

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή μας» του «Ριζοσπάστη»

“Όποιος βιάζεται σκοντάφτει…” – Η κυβέρνηση ολιγωρεί για το ρυθμό των εμβολιασμών και το ρίχνει στις παροιμίες!

 

Αν πίστευε κανείς ότι οι παλινωδίες της κυβέρνησης για την αντιμετώπιση της πανδημίας είχαν πιάσει ταβάνι, πιθανότατα υποτίμησε την ικανότητα των κρατούντων να φάσκουν και αντιφάσκουν διαρκώς, δίνοντας μια εικόνα “οργανωμένου μπάχαλου” -και το οργανωμένο δεν είναι και τόσο σίγουρο.

Όταν οι κλίνες ΜΕΘ άρχισαν να εξαντλούνται και έτειναν να γίνουν είδος προς εξαφάνιση, ο Κικίλιας κώφευε επιδεικτικά στα αιτήματα των υγειονομικών για ενίσχυση της δημόσιας υγείας και διοργάνωνε συνεντεύξεις τύπου για το πώς θα γίνουν οι εμβολιασμοί, αντιγράφοντας τις διαφάνειες μιας ιδιωτικής εταιρείας ψυγείων.

Τότε μάλιστα γινόταν λόγος για δυνατότητα να εμβολιαστούν 2,1 εκ. πολίτες κάθε μήνα, αλλά σύντομα το νούμερο αυτό προσαρμόστηκε θεαματικά προς τα κάτω, με το ακαταμάχητο επιχείρημα που χρησιμοποιούν και οι εταιρείες για τις ταχύτητες της σύνδεσης στο διαδίκτυο. Άλλο πού μπορείς να φτάσεις θεωρητικά και άλλο πόσο φτάνεις στην πραγματικότητα.

Οι πρώτες δόσεις που έφτασαν στη χώρα μας από το εμβόλιο της Pfizer δεν ξεπερνούσαν τελικά τις 10.000! Σα να μην έφτανε αυτό, αντί να δοθεί απόλυτη προτεραιότητα στους υγειονομικούς, που είναι καθημερινά εκτεθειμένοι στον κίνδυνο και τη μάχη με τον κορονοϊό, είδαμε μια σειρά κυβερνητικά στελέχη να σπεύδουν να θωρακίσουν πρώτα τον εαυτό τους, κάνοντας πρώτοι το εμβόλιο. Η Λινού είπε κυνικά πως “πρέπει να σώσουμε πρώτα τον βασιλιά (!)”, δε διευκρίνισε όμως πως η λογική αυτή περιελάμβανε τελικά το παλάτι και τους αυλικούς του. Την ίδια στιγμή, οι προγραμματισμένοι εμβολιασμοί στα νοσοκομεία της χώρας οδηγήθηκαν σε αρκετές περιπτώσεις σε αναβολή…

Όσοι έλεγαν μες στο ’20 πως το εμβόλιο δεν είναι πανάκεια, ούτε αναιρεί την ανάγκη να θωρακιστεί συνολικά το δημόσιο σύστημα υγείας, με προσωπικό και τον κατάλληλο εξοπλισμό, κατηγορούνταν για “μιζέρια”, ότι “επενδύουν στον θάνατο και την καταστροφή” κοκ. Η πράξη αποδεικνύει πως το εμβόλιο ήταν απλώς άλλοθι για την αδράνεια των κυβερνώντων, που τελικά απέτυχαν να διασφαλίσουν εγκαίρως την απαραίτητη ποσότητα εμβολίων και τώρα το ρίχνουν στις παροιμίες, δια στόματος Μητσοτάκη.

Όπως, άλλωστε, λέει και ο σοφός ελληνικός λαός μας, όποιος βιάζεται σκοντάφτει. Δεν έχει νόημα να επιταχύνουμε περαιτέρω, όταν τα εμβόλια που έχουν αδειοδοτηθεί μέχρι σήμερα είναι μόλις δύο, οι διαθέσιμες δομές ακόμα σχετικά περιορισμένες και φυσικά η όλη επιχείρηση αποτελεί κάτι πρωτόγνωρο για τη χώρα μας και φυσικά για τον υπόλοιπο κόσμο. Επενδύουμε στην ασφάλεια και τη μεθοδικότητα και σε αυτό το πλαίσιο μετά την αρχική δοκιμαστική φάση -στην οποία είχαν ενταχθεί 9 νοσοκομεία- η πρώτη φάση των εμβολιασμών ξεκίνησε στις 4 Ιανουαρίου και λήγει στις 20 αυτού του μήνα.

Όσο για τις αναβολές στους προγραμματισμένους εμβολιασμούς και τα άλλα προβλήματα στα νοσοκομεία, δε βρήκαν θέση ούτε για μια αναφορά στα στοιχεία που παρέθεσε πανηγυρικά ο Μητσοτάκης στην κυβερνητική σύσκεψη.

Καταρχάς να εκφράσω την ικανοποίησή μου για το γεγονός ότι ο εμβολιασμός στη χώρα μας προχωράει με ικανοποιητικό ρυθμό, με μεθοδικότητα, με ασφάλεια, με διαφάνεια και το κυριότερο χωρίς λάθη, έως σήμερα. (…) Αναπτύσσονται στα νοσοκομεία μας 223 εμβολιαστικές γραμμές. Η καθημερινή δυνατότητα εμβολιασμού θα αυξηθεί από τις 5.000 ημερησίως περίπου στις 8.000, ενδεχομένως και λίγο παραπάνω. (…) Στις 4/1 μπήκαν στο πρόγραμμα με επιτυχία και χωρίς προβλήματα άλλα 51 νοσοκομεία, σήμερα προστίθενται άλλα 55 νοσοκομεία και στις 11/1 τα τελευταία 19 νοσοκομεία στη νησιωτική Ελλάδα.

Αξιόπιστες πηγές από το Μαξίμου είναι ότι στις επόμενες αντίστοιχες συσκέψεις, ο Μητσοτάκης θα αναπτύξει ακόμα πιο αναλυτικά τους άξονες της κυβερνητικής πολιτικής, επιστρατεύοντας κι άλλες φράσεις του θυμόσοφου λαού μας, όπως το “σπεύδε βραδέως” και το “κάλλιο αργά, παρά ποτέ”.

Αν υπάρχει κάποιο συμπέρασμα που μπορεί να κρατήσει κανείς από τις κυβερνητικές παλινωδίες, είναι ότι ο εμβολιασμός του συνόλου του πληθυσμού θα είναι -ούτως ή άλλως- μια μακρόχρονη διαδικασία, που θα κρατήσει αρκετούς μήνες. Στο ενδιάμεσο είναι επιτακτική ανάγκη να ληφθούν μέτρα για τη θωράκιση του δημόσιου συστήματος υγείας, για να μπει ένα φρένο στη μακάβρια αλυσίδα, όπου προστίθενται σε καθημερινή βάση δεκάδες θύματα.

Η πανδημία γίνεται άλλοθι επιβολής εκτάκτων μέτρων

 

Του Χριστόφορου Σεβαστίδη, 

ΔΝ- Εφέτη, Προέδρου της Ένωσης Δικαστών και Εισαγγελέων

Η χρονιά που πέρασε επισκιάστηκε από την εξάπλωση της πανδημίας του κορωνοϊού και τις εκατόμβες των νεκρών σε όλο τον πλανήτη. Η αδυναμία των συστημάτων υγείας ακόμα και των πιο ανεπτυγμένων χωρών να ανταποκριθούν στις κοινωνικές ανάγκες ανέδειξε με τον τραγικότερο τρόπο τις συνέπειες από την έλλειψη κρατικού σχεδιασμού και την επιδίωξη υποκατάστασης της κρατικής οργάνωσης  από την ιδιωτική επιχειρηματική δράση.

Τα ευρωπαϊκά δικαστικά συστήματα χτυπημένα από την ίδια ασθένεια –της πλήρους πρόσδεσης στις στοχεύσεις των επιχειρηματικών ομίλων- δείχνουν να χάνουν τον προσανατολισμό που τα Συντάγματα επέβαλαν ως απόδειξη της τριχοτόμησης των Λειτουργιών και της σχετικής ελευθερίας που απένειμαν σε κάθε μια από αυτές. Η υποχρεωτική ιδιωτική διαμεσολάβηση ως μορφή ιδιωτικής απονομής της Δικαιοσύνης, η λειτουργία ειδικών τμημάτων για τις επενδυτικές διαφορές στα μεγάλα Δικαστήρια της Χώρας, η ανάθεση διοικήσεων των Δικαστηρίων σε manager, η κατάργηση και οι συγχωνεύσεις επαρχιακών δικαστηρίων στη λογική κόστους- οφέλους, η εισαγωγή της τεχνητής νοημοσύνης και των αλγόριθμων προς υποκατάσταση της ελεύθερης ανθρώπινης σκέψης, βαφτίστηκαν καινοτομίες και μεταρρυθμίσεις ενώ κάθε αντίθετη φωνή απομονώνεται με το στίγμα της οπισθοδρομικότητας.

Ευρωπαϊκές δημοκρατικές κυβερνήσεις ρίχνοντας και το τελευταίο φύλλο συκής σπάνε τα δεσμά ενός επίπλαστου σεβασμού στην ανεξαρτησία της Δικαιοσύνης. Ο «σεβασμός» της Πολωνικής Κυβέρνησης στη δικαστική Λειτουργία προκάλεσε διεθνές ενδιαφέρον με τις διώξεις Πολωνών Δικαστών, τη συλλογή χιλιάδων υπογραφών διαμαρτυρίας και αλληλεγγύης και την πορεία των τηβέννων στο κέντρο της Βαρσοβίας. Τα μηνύματα που λαμβάνει η Διεθνής Ένωση Δικαστών από εθνικές Ενώσεις ολοένα και πληθαίνουν. Οι μέθοδοι του κυβερνητικού αυταρχισμού παραλλάσσουν και εναλλάσσονται πολλές φορές με ηπιότερες μεθόδους όπως τον αποκλεισμό «απείθαρχων» Δικαστικών Ενώσεων από διαβουλεύσεις ζωτικής σημασίας νομοθετημάτων. Λείπει η επίγνωση ότι τα όπλα που χαλκεύονται ενάντια στον τρίτο πυλώνα της Δημοκρατίας στρέφουν την αιχμή τους ενάντια σ’ αυτήν την ίδια.

Η Ένωση Δικαστών και Εισαγγελέων επεσήμανε με αφορμή συγκεκριμένα γεγονότα (απαγόρευση συναθροίσεων κατά παράβαση του άρθρου 11 του Συντάγματος τόσο στις επετείους του Πολυτεχνείου όσο και της δολοφονίας Γρηγορόπουλου, επιμήκυνση του δικαστικού έτους και εντατικοποίηση της εργασίας των Δικαστικών Λειτουργών) την προσπάθεια αξιοποίησης της πανδημίας ως άλλοθι επιβολής έκτακτων μέτρων και εφαρμογής του δικαίου της ανάγκης. Η εξ αρχής νοηματοδότηση συνταγματικών εννοιών και η γενική πτώση του επιπέδου των θεσμικών εγγυήσεων δεν ενδιαφέρουν μόνο τους τεχνοκράτες νομικούς, όπως η Υγεία και η Παιδεία δεν αφορούν μόνο το ιατρικό και εκπαιδευτικό προσωπικό. Σ’ αυτή τη δίνη της κίνησης, την κορύφωση της ιστορικής ανησυχίας, είμαστε αναγκασμένοι όλοι να μετρούμε τους μήνες όπως προηγουμένως μετρούσαμε τις δεκαετίες.

Μοναδική ελπίδα για τους πολίτες η συνειδητοποίηση του διακυβεύματος, η εγκατάλειψη κάθε εφησυχασμού, η ενεργός συμμετοχή, πέρα και έξω από τη στενή συντεχνιακή λογική που διαπερνάει τις σύγχρονες κοινωνίες και διαιρεί αντί να ενώνει. Στην κατεύθυνση της προάσπισης της Συνταγματικής Νομιμότητας και των Κοινωνικών Ελευθεριών κινήθηκε η μεγαλύτερη Δικαστική Ένωση τη χρονιά που μας πέρασε. Με αποφασιστικότητα και αισιοδοξία χαιρετίζουμε και το 2021!

Καλή χρονιά σε όλους!

«Αμερικανική Δημοκρατία»…

 

 Παρατήρηση 1η: Η «Αμερικανική Δημοκρατία». Αυτή
που σε άλλη περίπτωση θα έστελνε το ΝΑΤΟ να βομβαρδίσει… τις ΗΠΑ για να επιβάλλει την τάξη…

 

Παρατήρηση 2η: “Αμερικανική Δημοκρατία”. Αυτή έφερε τον «αγγελικό» Τραμπ στον Λευκό Οίκο. Αυτήν εξυμνούν οι «προβλέψιμοι σύμμαχοί της» ανά τον κόσμο. Οι εικόνες στο Καπιτώλιο είναι πρωτόγνωρες. Πρωτόγνωρες για τις ΗΠΑ. Όχι, όμως, για τις μπανανίες, τα προτεκτοράτα και τις «λοκαρισμένες» από τις ΗΠΑ χώρες. Είναι εικόνες γνωστές στην «Αμερικανική Δημοκρατία» που τις επιζητά, τις φτιάχνει, τις κατασκευάζει, τις προκαλεί ή τις «φυτεύει» στους άλλους, ώστε να «εξάγεται» με τους πεζοναύτες και τις πολυεθνικές της σε κάθε γωνιά του πλανήτη. «Αμερικανική Δημοκρατία». Ο βασιλιάς είναι γυμνός. Και τα τσιράκια του, επίσης.

 

Παρατήρηση 3η: Αν αυτοί που διέπραξαν την εισβολή στο Καπιτώλιο δεν ήταν λευκοί, ακροδεξιοί, παραστρατιωτικοί, τραμπούκοι και κάθε λογής φασίστες, αν ήταν αντιφασίστες, αν ήταν μαύροι, αν ήταν μέλη οργανώσεων για τα δημοκρατικά και κοινωνικά δικαιώματα, και προσέγγιζαν (όχι εισέβαλαν, απλώς προσέγγιζαν) το Καπιτώλιο, η Αμερικανική Αστυνομία, αυτή που δολοφονεί ανθρώπους γιατί έκαναν το λάθος να “στραβοκοιτάξουν” τους σερίφηδες, πως φαντάζεστε θα αντιδρούσε; Η τέτοια επιλεκτική συμπεριφορά της Αμερικανικής Αστυνομίας, που θα ήταν στοιχειώδης δημοκρατική της υποχρέωση να διαχειρίζεται και τους “άλλους” όπως διαχειρίστηκε τους σημερινούς εισβολείς, λέει κάτι για τον πολιτικό και ταξικό χαρακτήρα του εντολοδότη της, την “Αμερικανική Δημοκρατία’;

ΝΙΚΟΣ ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

ΥΠΟΔΟΥΛΩΝΟΝΤΑΣ ΔΙΑ ΤΗΣ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑΣ

 

 Ο Ά. Γεωργιάδης, υπουργός της κυβέρνησης Μητσοτάκη που επαίρεται για την επιτυχημένη διαχείριση της πανδημίας, στην προσπάθειά του να βοηθήσει τον κύρη του, τον πρωθυπουργό, στις σχέσεις του με την εκκλησία, παραδέχεται πως αντίθετα με τις προτάσεις κάποιων λοιμωξιολόγων για καραντίνα στην Θεσσαλονίκη, πριν από την εορτή του Αγίου Δημητρίου, αυτοί δεν εισακούστηκαν από την κυβέρνηση «από σεβασμό στην παράδοση, στην Ορθοδοξία στην πίστη». Φαίνεται λοιπόν ότι ο ίδιος «σεβασμός» επιδείχτηκε και στην εορτή  των Θεοφανείων,  όταν επαναλήφθηκε το απαγορευτικό για τις δημόσιες συγκεντρώσεις, που αυτή την φορά περιλάμβανε τη ρίψη του σταυρού σε ύδατα σε εξωτερικούς χώρους. Γι’ αυτό και  η αστυνομική επιτήρηση ήταν αρκετά χαλαρή, όπως αναγνώρισε και ο εκπρόσωπος της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου Αθηναγόρας, λέγοντας πως η εκκλησία επέδειξε ανυπακοή με την ανοχή της κυβέρνησης.

 Και βεβαίως η κριτική για την κυβέρνηση δεν περιορίζεται μόνο στην ανοχή της, που δεν επέδειξε σε άλλες περιπτώσεις,  απέναντι στους ιεράρχες και το ποίμνιό τους οι οποίοι αψήφησαν κυβερνητικές αποφάσεις, όσο στο είδος των αποφάσεων που η κυβέρνηση παίρνει και των σκοπιμοτήτων που αυτές εξυπηρετούν. Η αμφιταλάντευση της κυβέρνησης ανάμεσα στα δυο προφίλ της που προωθούνται, αυτό της συντηρητικής κυβέρνησης με όρους της δεκαετίας του ’60, δηλ. υπέρμαχης της θρησκείας, της οικογένειας, του έθνους, κι αυτό της τεχνοκρατικής, φιλελεύθερης κυβέρνησης που ισχυρίζεται πως στηρίζεται  για τις αποφάσεις της στην τεχνολογία  και στην ελευθερία αγορών και ατόμων, στην ουσία είναι  δυο όψεις του ίδιου νομίσματος. Καλύπτοντας με τον πολιτικό της λόγο της ένα μεγάλο φάσμα προσδοκιών, ιδεολογιών και δράσεων ανταποκρίνεται καλύτερα στην εξυπηρέτηση των συμφερόντων της άρχουσας τάξης.  

Για την εκκλησία μας, η ιστορία επιβεβαιώνει πως είναι δύσκολο να απομακρυνθεί από την πολιτική, όπου όμως γενικά δείχνει ανίκανη για ανοχή όταν αυτό θεωρείται αδυναμία, αφού το αστικό μας κράτος στηρίχτηκε σ’ αυτήν, δίνοντάς της έτσι το δικαίωμα  να παρακάμπτει τις πολιτικές αρχές ή να τις αντικαθιστά. Κύριο έργο της ήταν να επιβάλλει τον κοινωνικό έλεγχο, επιτυγχάνοντας μια κοινωνική ενότητα επικεντρωμένη στην αποδοχή της  κυρίαρχης πολιτικής, υπαγορευμένης  από το θεό, και στην υποταγή στους πολιτικούς και θρησκευτικούς εκπροσώπους της.

Γενικότερα, το καπιταλιστικό σύστημα, επιδιώκοντας την υποταγή  του εργαζομένου στους οικονομικούς μηχανισμούς του, χρησιμοποιεί τη θρησκεία για την νομιμοποίηση αυτής της κατάστασης υποταγής, οικοδομώντας και τη δυσπιστία στην κοινωνικοοικονομική ανάλυση της πραγματικότητας. Η θρησκεία χρησιμεύοντας ως άλλοθι, με τον απελευθερωτικό της λόγο για   έναν υπερβατικό κόσμο όπου προβάλλεται ο πόθος της δικαιοσύνης και ελευθερίας,  στην επιθυμία εξέγερσης του εργαζομένου ο οποίος υπόκειται στην οικονομική εκμετάλλευση που του στερεί  την αξιοπρέπεια και την ελευθερία, έμμεσα καθίσταται σύμμαχος και του πιο άγριου καπιταλισμού και της άρχουσας τάξης της οποίας τα προνόμια προστατεύει.  Κι ενώ δεν εξαλείφει τις ανισότητες, μπορεί όμως να ενώσει τις κοινωνικές ομάδες σε ένα σύνολο όπου οι οικονομικές ανισότητες βρίσκουν ηθική δικαιολογία.

Συγχρόνως όμως, πέρα ​​από τον ιστορικά αποδεδειγμένο ρόλο του για τη νομιμοποίηση των καθιερωμένων δομών, ο θρησκευτικός θεσμός μπορεί και να αποκρύπτει επίσης και  δυνατότητες διαμαρτυρίας. Ο Χριστιανισμός έχοντας εξαπλωθεί σε όλες τις τάξεις της κοινωνίας αναπτύσσει μια έννοια ισότητας,  χωρίς όμως να εξαλείφει τις διαφορές. Η δε εκκλησία φέρνει, εκών άκουσα, σε επαφή πιστούς με διαφορετική κοινωνική προέλευση και διαφορετικά συμφέροντα,  από  τον φτωχό μεροκαματιάρη μέχρι τον ανάλγητο πλούσιο που υποχρεώνεται να υποκρίνεται τον ευσεβή και φιλάνθρωπο. Γι’ αυτό και στη διάρκεια της ιστορίας της μπορεί να διαμορφώνονται τάσεις, από τη μια  προσαρμογή στην καθιερωμένη τάξη  και από την άλλη καταγγελία των κοινωνικών συνθηκών με τη συνδρομή μάλιστα και του κατώτερου κλήρου που προωθεί ιδέες θεωρούμενες από τον ανώτερο επαναστατικές. Η θρησκεία λοιπόν αποτελεί μέρος των κυρίαρχων νοοτροπιών, αντιστοιχεί  στο πνεύμα μιας εποχής και ενός τόπου που αντικατοπτρίζει τις κοινωνικοοικονομικές καταστάσεις και στην οποία πολλοί από τους καταπιεσμένους  μπορεί να κατευθυνθούν να βρουν καταφύγιο, αλλά  και να διαμαρτυρηθούν ενάντια στην αποξένωση που επιβάλλεται από την ταξική εξουσία. Ακόμα λοιπόν κι αν είναι απατηλή η θρησκεία  δεν παύει να έχει πραγματικές συνέπειες και οι πράξεις που παρακινεί να επηρεάζουν την κοινωνική πραγματικότητα ακόμα και αν έχουν τη δική τους λογική.

Στον εορτασμό λοιπόν των Θεοφανείων δεν έχει τόση σημασία η αντίδραση μητροπολιτών ή της ιεράς Συνόδου που αφορά συσχετισμούς δύναμης της άρχουσας τάξης,  όσο εκείνη των πιστών. Καθώς τις τελευταίες δεκαετίες οι επικοινωνίες και η παγκοσμιοποίηση ανατρέπουν τα εθνικά και θρησκευτικά σύνορα, οι πολιτικές δυνάμεις και το κοσμικό κράτος αδυνατούν πλέον να υποστηρίξουν μια αποκλειστική πίστη σε έναν θρησκευτικό θεσμό που δυσκολεύεται πια να εγγυηθεί τις νέες οικονομικές και πολιτικές σχέσεις. Γιατί η θρησκεία  μεταφέρει ένα σύνολο συλλογικών αναπαραστάσεων μέσω των οποίων υποστηρίζει πρωτίστως εκείνη την  ιεραρχία αξιών που  δεν μπορούν όμως να μην είναι κοντά στα συμφέροντά της. Με την υιοθέτηση όμως της πολιτικής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που εξυπηρετούν καλύτερα τα καπιταλιστικά συμφέροντα, μειώνεται η πολιτική επιρροή και ο κοινωνικός ρόλος των θρησκειών στις δυτικές κοινωνίες, και στη δική μας, μεταθέτοντας τις θρησκευτικές πεποιθήσεις και πρακτικές στον τομέα της ιδιωτικής ζωής. Το πέρασμα επομένως από την επιβολή του εξιδανικευμένου ζυγού της θρησκευτικής ομοφωνίας στην αναγνώριση της ελευθερίας  της λατρείας ιδιωτικά κλονίζει τα ιδεολογικά θεμέλια των θρησκευτικών μονοπωλίων που διεκδικούν την παλιά τους δύναμη. Η συμπεριφορά λοιπόν της εκκλησίας στον εορτασμό των Θεοφανείων δεν ήταν παρά μια επίδειξη δύναμης σε μια διελκυστίνδα με το κράτος, το οποίο μοιάζει στον καιρό της πανδημίας με πρόσχημα την covid-19 να θέλει να επιβάλλει απολύτως την ισχύ του. Και οι πιστοί είναι η δύναμή της εκκλησίας.

Σε ένα λοιπόν ρευστό καπιταλιστικό περιβάλλον, που οι εργαζόμενοι χάνουν δικαιώματα και εργασία, έρχεται η εκκλησία όχι μόνο να υποσχεθεί παρηγοριά, αλλά να δώσει και νόημα σε μια αναβίωση της συλλογικής μνήμης που τη συνδέει με την ασφάλεια μιας εξωραϊσμένης εθνικής και θρησκευτικής ενότητας και σταθερότητας, την οποία εγγυάται. Οι περισσότεροι από τους πιστούς που ανταποκρίθηκαν στο κάλεσμά της για εορτασμό την ασφάλεια γυρεύουν σ’ αυτή, την αντίδρασή τους προσπαθούν να εκδηλώσουν σε μια ανάλγητη πολιτική. Και φυσικά και πάλι, δια της τεθλασμένης βέβαια, η εκκλησία έρχεται να εγγυηθεί τις κοινωνικές και πολιτικές σχέσεις που ευνοούν την άρχουσα τάξη, αφού παραπλανά,  συσκοτίζοντας την ταξική διαστρωμάτωση της κοινωνίας στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής που προκαλεί τη δυστυχία και την ανασφάλεια.

Γι’ αυτό και αστικό κράτος και εκκλησία, παρά τις προστριβές τους, συνεργάζονται αρμονικά στην αποδυνάμωση  του κομμουνιστικού λόγου  που αγωνίζεται για την ιδεολογική και πολιτική χειραφέτηση της εργατικής τάξης από τις μεταφυσικές παρηγοριές της εκκλησίας και τις υποσχέσεις για καπιταλιστικούς παραδείσους της άρχουσας τάξης.

Κορονοϊός: Για τη δημιουργία προϋποθέσεων ανοσίας

Στο δεύτερο κύμα της πανδημίας, αξιοποιώντας την πείρα του πρώτου κύματος με τις αναγκαίες προσαρμογές, τέθηκε ως καθήκον να συμβάλουμε με μεγαλύτερη ένταση τόσο στη νοσηλεία των ασθενών, όσο και στην οργάνωση διεκδικήσεων που πλέον αποκτούν επείγοντα χαρακτήρα.

Προετοιμαστήκαμε ως μαχόμενοι υγειονομικοί για πρωτόγνωρες καταστάσεις, και δυστυχώς οι προβλέψεις επιβεβαιώθηκαν. Χιλιάδες τα κρούσματα σε χώρους εργασίας, κλειστές δομές, νοσοκομεία, ΜΜΜ, φτωχογειτονιές, χιλιάδες οι νεκροί! Ανάμεσά τους και δεκάδες υγειονομικοί.

Η κατάσταση στις δημόσιες δομές Υγείας - Πρόνοιας δεν άλλαξε. Ελάχιστες προσλήψεις, κυρίως επικουρικού προσωπικού. Τα ΚΥ και οι ΤΟΜΥ υπολειτουργούν επικίνδυνα, οι ΜΕΘ στενάζουν, ο πληθυσμός συνολικά σε αβεβαιότητα και σε κίνδυνο, παρά την εξάντληση των μέτρων ατομικής προστασίας, που η συντριπτική πλειοψηφία τήρησε. Μετά από δυόμισι μήνες lockdown, οι νοσούντες και οι νοσηλευόμενοι ελάχιστα μειώνονται.

Αρα, τα - οδυνηρά για το λαό - μέτρα που πάρθηκαν ήρθαν μετά από μία σχεδόν 5μηνη περίοδο (Ιούνης - Οκτώβρης) συνειδητών επιλογών των κυβερνώντων οι οποίες αντικειμενικά διευκόλυναν τη διασπορά:

Τουρισμός, ακτοπλοΐα, ΜΜΜ, χώροι εργασίας, σχολεία, κλειστές δομές κ.λπ. Χωρίς να πάρει τα μέτρα που επίμονα διεκδικούμε (προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, αύξηση δαπανών για την Υγεία και όχι πάγωμα και μείωση, ανάπτυξη σοβαρής ΠΦΥ, νέες κλίνες ΜΕΘ, επίταξη ιδιωτικών νοσοκομείων και διαγνωστικών κέντρων, αξιοποίηση νέων φαρμάκων, μαζικά δωρεάν τεστ, μονιμοποίηση συμβασιούχων). Καλλιέργησε την αντίληψη πως μόνο το εμβόλιο θα μας σώσει, χωρίς να υλοποιεί καμία από τις προτάσεις μας, που ανταποκρίνονται στις ανάγκες του πληθυσμού.

* * *

Προφανώς και πρέπει να γίνει μαζικός εμβολιασμός. Ομως δεν φτάνει. Ακόμα και στο σοβαρό αυτό θέμα των εμβολίων οι κυβερνώντες έχουν σοβαρή ευθύνη. Δεν ενημέρωσαν επαρκώς τον πληθυσμό και πρώτα απ' όλα τους υγειονομικούς για την ασφάλεια, τις ανεπιθύμητες ενέργειες κ.λπ.

Ετσι, δημιούργησαν δυσπιστία σε τμήμα του πληθυσμού για τη χρησιμότητά του και τα έβαλαν δήθεν με τους «ψεκασμένους». Τους βρήκαν ως βολικό αντίπαλο. Ισως αυτοί διευκολύνουν τους κυβερνώντες, μετά το φιάσκο των «εκατομμυρίων» εμβολίων που θα είχε προμηθευτεί η χώρα μας.

Και πρέπει να μην ταυτίζονται οι αρνητές με αυτούς που δεν έχουν πειστεί για τη χρησιμότητα του εμβολίου. Ακόμα και στο θέμα της πειθούς απέτυχαν. Εκτός από τη νοσηλεία και τη διεκδίκηση, αναλαμβάνουν οι μαχόμενοι υγειονομικοί και αυτό το χρέος.

Δεν χρειάζεται πολλή σκέψη να καταλάβουμε γιατί οι φαρμακευτικοί κολοσσοί των εμβολίων δίνουν λιγότερα από όσα υποσχέθηκαν. Απαιτούν περισσότερο χρήμα. Οι κυβερνήσεις της ΕΕ, πολιτικό προσωπικό των πολυεθνικών, όχι μόνο του Φαρμάκου, δεν φτάνει που υλοποιούν τις απαιτήσεις τους, κρύβουν και τα συμβόλαια που έχουν υπογράψει με αυτές. Χαρακτηριστική είναι η άρνηση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να δώσει στοιχεία, όταν ζητήθηκαν από ευρωβουλευτές του ΚΚΕ.

Το ζήτημα του εμβολιασμού έχει μπει στη μέγγενη του σφοδρού ανταγωνισμού των μονοπωλίων. Στην Ελλάδα και αλλού, οι δήθεν προγραμματισμοί για μαζικούς εμβολιασμούς πέφτουν έξω, γιατί διαπιστώνεται εκ των υστέρων ότι οι ποσότητες δεν επαρκούν. Είναι φανερό ότι ένα από τα όπλα της επιστήμης δεν μπορεί να αξιοποιηθεί για τις ανάγκες του πληθυσμού, γιατί μπαίνει στη λογική «κόστους - οφέλους».

* * *

Αλλά ας πάμε και στα εμβολιαστικά κέντρα και το χρονοδιάγραμμα για την πολυπόθητη ανοσία. Για να επιτευχθεί πρέπει να χορηγηθούν 15 εκατ. δόσεις (75% του πληθυσμού επί 2) σε 1.048 εμβολιαστικά κέντρα. Τηρώντας τις οδηγίες (15 λεπτά ανά άτομο) και με 14ωρη λειτουργία (διπλοβάρδια), ακόμα και με 7 μέρες λειτουργίας τη βδομάδα μπορούν να γίνονται περίπου 85.000 εμβολιασμοί maximum τη μέρα πανελλαδικά.

Για την ώρα έχουμε προμηθευτεί περίπου 90.000! Η ανοσία θα επιτευχθεί σε 176 μέρες (15.000.000/85.000) με τις πιο άριστες προϋποθέσεις και με το πιο ιδανικό σενάριο. Αδύνατο με τα σημερινά δεδομένα.

Εκτός από τον αριθμό των εμβολίων, πρέπει να υπολογιστεί και ο αριθμός προσωπικού (γιατροί, νοσηλευτές, διοικητικοί και λοιπό προσωπικό) για τη διεκπεραίωση του τεράστιου έργου. Αν αντληθεί προσωπικό για τον εμβολιασμό από τους ήδη υπηρετούντες σε νοσοκομεία, ΚΥ και ΤΟΜΥ, πολλές λειτουργίες πάνε πίσω, τα ραντεβού σε υπηρεσίες ΠΦΥ από 2 μήνες θα πάνε στους 5, με όλες τις συνέπειες. Στην Υγεία είναι τόσο δραματική η κατάσταση που κανείς δεν περισσεύει.

* * *

Για να αλλάξουν τα δεδομένα, να σπάσει η αλυσίδα της μετάδοσης του ιού, να προκληθεί ανοσία, είναι άκρως απαραίτητη η λήψη όλων των μέτρων που προτείνουν οι υγειονομικοί, η ΟΕΝΓΕ και τα σωματεία εργαζομένων.

Τα πιο κομβικά σημεία των αιτημάτων (προσλήψεις μόνιμου προσωπικού, ΜΕΘ, ΠΦΥ, δαπάνες Υγείας, τεστ, νέα φάρμακα, μονιμοποίηση συμβασιούχων, πραγματική επίταξη ιδιωτικών δομών κ.λπ.) είναι τεκμηριωμένα ως προς την αναγκαιότητά τους, που απορρέει από την εικόνα ενός αθωράκιστου δημόσιου συστήματος Υγείας, αποτέλεσμα χρόνιας υποχρηματοδότησης.

Αν αυτά υλοποιηθούν, μαζί με το όπλο του εμβολίου, θα βγει ο λαός νικητής. Νικητής θα πει υγιής και με ένα θωρακισμένο σύστημα Υγείας γεμάτο με προσωπικό, χωρίς ελλείψεις σε αναλώσιμα - υλικά - φάρμακα, χωρίς μεγάλες λίστες αναμονής, με στελεχωμένες δομές Υγείας και Πρόνοιας.

Οπως ο λαός μάς σφίγγει το χέρι για την προσφορά μας, είναι απαραίτητο να αυξήσει και τις σφιγμένες γροθιές του! Να διεκδικήσει μέτρα για τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τους χώρους εργασίας κ.λπ.

Να μας συμπαρασταθεί στον αγώνα για την ένταξή μας στα ΒΑΕ, που αν δεν γίνει τώρα δεν θα ιδρώσει το αυτί κανενός κυβερνητικού σε 1-2 χρόνια.

Να αναγνωριστεί η νόσος Covid-19 ως επαγγελματική νόσος για τους υγειονομικούς, αφού η πιθανότητα μόλυνσης είναι πολλαπλάσια από τον γενικό πληθυσμό, κάτι τεκμηριωμένο σε παγκόσμια κλίμακα.

Να σταματήσει ο αυταρχισμός των διοικήσεων με την επιβολή κυρώσεων σε προσωπικό που μολύνθηκε επειδή δήθεν φταίμε αποκλειστικά για τη μετάδοση! Είναι πολλά που μπορούν και πρέπει να γίνουν. Ολα είναι θέμα συσχετισμών.

Από τη μία είναι οι επιχειρηματικοί όμιλοι σε Υγεία - Φάρμακο - Εμβόλιο, με τις κυβερνήσεις που τους υπηρετούν και λειτουργούν με βάση το κριτήριο κόστους - οφέλους, γιατί γι' αυτούς η Υγεία είναι εμπόρευμα.

Το ιδεολόγημα της συνύπαρξης δημόσιου και ιδιωτικού τομέα Υγείας, είτε στη σημερινή μορφή του είτε ως ΣΔΙΤ, που έχει υποστηρικτές την κυβέρνηση, την αξιωματική αντιπολίτευση και τους θιασώτες της ΕΕ, έχει καταρρεύσει στη συνείδηση του λαού.

Από την άλλη, ο πληττόμενος λαός, που έχει πληρώσει 3 και 4 φορές για την υγεία του μέσω άμεσων και έμμεσων φόρων, ασφαλιστικών εισφορών και με φακελάκι, που απαιτεί μέτρα ουσιαστικής προστασίας και προαγωγής της υγείας, γιατί θεωρεί ότι η υγεία δεν πρέπει να είναι εμπόρευμα.

Αυτή είναι και η βασική αντίθεση που αναδεικνύεται πιο ανάγλυφα με αφορμή την πανδημία. «Καθείς εφ' ω ετάχθη». Για να χτιστεί «τείχος ανοσίας», αυτή η πλευρά πρέπει να δυναμώσει!

(Το άρθρο αναδημοσιεύεται από το «health report»)

Ηλίας ΣΙΩΡΑΣ
Πρόεδρος του Σωματείου Εργαζομένων «Ευαγγελισμού»- Γραμματέας της ΕΙΝΑΠ

Η «δημοκρατία» τους

Οσους «θρήνους» κι αν επιστρατεύσουν τα αστικά επιτελεία για την «χαμένη τιμή» της «αμερικανικής δημοκρατίας», όσα «ξόρκια» και «προσευχές» για τους αστικούς «θεσμούς» που «αντέχουν», οι εικόνες από το Καπιτώλιο των ΗΠΑ αποτελούν την εικόνα στον καθρέφτη της καπιταλιστικής κοινωνίας που σαπίζει, που βουλιάζει στις αντιθέσεις, στους ανταγωνισμούς και τις αντιφάσεις της, φορτώνοντας όλο και μεγαλύτερα βάσανα στους λαούς, έως ότου εκείνοι αποφασίσουν οριστικά να απαλλαγούν από αυτή.

Δεν είναι «κακέκτυπο», αλλά αυθεντική εικόνα της αστικής δημοκρατίας, της δικτατορίας δηλαδή του κεφαλαίου, και μάλιστα στην πρώτη καπιταλιστική δύναμη παγκόσμια.

Η «δημοκρατία» που εκθειάζουν είναι η «δημοκρατία» των αμέτρητων ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων, των πραξικοπημάτων και των ανατροπών κυβερνήσεων, των αμέτρητων θυμάτων και των ξεριζωμένων, είτε με Δημοκρατικούς είτε με Ρεπουμπλικάνους στο τιμόνι, από το Ιράκ, τη Συρία και τη Λιβύη έως την «Αραβική Ανοιξη» και την «πλατεία Μεϊντάν» στην Ουκρανία - για να μην πάει κανείς παραπίσω.

Είναι η «δημοκρατία» που εντός και εκτός συνόρων δεν διστάζει μπροστά σε τίποτα όπου διακυβεύονται τα κέρδη των καπιταλιστών, πόσο μάλλον όταν διακυβεύεται η πρωτοκαθεδρία της ισχυρότερης καπιταλιστικής δύναμης απέναντι στους ανταγωνιστές της, γεννώντας «σεισμούς» και «ρήγματα» και στο εσωτερικό της ίδιας της αστικής τάξης.

Δίνοντας για μια ακόμα φορά στην Ιστορία έστω μια «γεύση» για το πώς οι «αιώνιοι», «απαραβίαστοι» και «υπεράνω όλων» θεσμοί τους δίνουν μέσα σε μια νύχτα τη θέση τους σε «άλλα μέσα», προκειμένου να εξυπηρετηθούν συμφέροντα τμημάτων του κεφαλαίου.

Οι θεσμοί τους, αυτοί που περιφρουρούν τον «θαυμαστό» κόσμο της εκμετάλλευσης, εκεί που «μέσα στην αφθονία κανείς πεθαίνει», με το 5% να κατέχει το 80% του απίστευτου πλούτου που παράγουν εκατομμύρια εργαζόμενοι.

Εκεί όπου τα τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα γίνονται από ευλογία κατάρα για τα εκατομμύρια που αφήνουν τα κόκαλά τους στους κάθε είδους πολέμους των κολοσσών της Ενέργειας, του εμπορίου, των βιομηχανιών που απλώνουν τα πλοκάμια τους σε όλο τον πλανήτη, των γιγάντων της τεχνολογίας, την ώρα που εκατομμύρια άλλοι αργοπεθαίνουν στις ουρές της ανεργίας.

Είναι η «δημοκρατία» των 370 χιλιάδων νεκρών από την πανδημία και των ομαδικών τάφων στην καρδιά της Νέας Υόρκης, εν έτει 2020.

Η «δημοκρατία» των εκμεταλλευτών, όχι η «ασπίδα» αλλά το θερμοκήπιο της άγριας εκμετάλλευσης και των κοινωνικών ανισοτήτων, του ρατσισμού και του σκοταδισμού, της φτώχειας και της καταστολής, των εκατομμυρίων που «δεν μπορούν να αναπνεύσουν», για να ζουν μέσα στη χλιδή κυριολεκτικά μια χούφτα μέτοχοι και δισεκατομμυριούχοι.

Αυτήν τη «δημοκρατία», που την ξέρουν καλά οι καπιταλιστές, οι κυβερνήσεις και τα κόμματά τους εδώ, από τους δεσμούς αίματος που τους ενώνουν, κι ας καμώνονται ότι είναι «αγνώριστη», κι ας κάνουν πως δεν ξέρουν ότι και η αμερικανική, όπως και η δική τους «δημοκρατία», είναι δημοκρατία για μια χούφτα καπιταλιστές και στυγνή δικτατορία για εκατομμύρια εργαζόμενους.

Κι ας «μακιγιάρουν» όπως - όπως το σάπιο σύστημά τους, καλώντας τους εργαζόμενους και το λαό να πέσουν ξανά σε μάχες ξένες για τα συμφέροντά τους, για να στεριώσουν καλύτερα τη «δημοκρατία» για τους λίγους, τη δικτατορία του κεφαλαίου, που τους βυθίζει όλο και πιο βαθιά στη φτώχεια, στην εκμετάλλευση, στους πολέμους «για τ' αφέντη το φαΐ».