Η νίκη στα εργοστάσια της Nissan: Σκέψεις σχετικά με τον αγώνα – Ανακοίνωση του ΚΚ Εργαζομένων της Ισπανίας

Κατιούσα

Σημαντική παρακαταθήκη αφήνει ο πολύμηνος – από τις αρχές Μαΐου- απεργιακός αγώνας των εργατών της Nissan στην Ισπανία, με τη σύναψη συμφωνίας μεταξύ εργοδοσίας και των εκλεγμένων αντιπροσώπων των εργατών, σχετικά με το μέλλον δυο εργοστασίων στη χώρα. Η αρχική απαράδεκτη πρόταση της διοίκησης προέβλεπε την απόλυση όλων των εργατών από το Δεκέμβρη του 2020 με δυσβάστακτους όρους, όπως τις ελάχιστες δυνατές αποζημιώσεις, αλλά και την απαίτηση να επιστραφεί μέρος αυτής σε περίπτωση που η επιχείρηση έβρισκε νέα θέση απασχόλησης σε κάποιους εργάτες εκτός Nissan.
Χάρη στον αγώνα και την ενότητά τους, οι εργάτες κατόρθωσαν να βελτιώσουν αισθητά τους όρους, πετυχαίνοντας αποζημίωση 60 ημερών το χρόνο, ανεξάρτητα από το ύψος των αποδοχών, κατάργηση του όρου μερικής επιστροφής της αποζημίωσης σε περίπτωση εξεύρεσης απασχόλησης στην επιχείρηση – διάδοχο της Nissan, αναστολή των μαζικών απολύσεων ως το Δεκέμβρη του 2021, πρόγραμμα κινήτρων για εθελούσια έξοδο από το Γενάρη του 2021.
Το Κομμουνιστικό Κόμμα Εργαζομένων της Ισπανίας από την πρώτη στιγμή βρέθηκε στο πλευρό των απεργών, και με ανακοίνωσή του μετά το αποτέλεσμα των διμερών διαπραγματεύσεων, χαιρετίζει τις “απίστευτες 93 μέρες [απεργίας] που έχουν ελάχιστα παράλληλα παραδείγματα στην πρόσφατη εργατική ιστορία της Καταλονίας”, προσθέτοντας πως “ο αγώνας αποδίδει και είναι το βασικό μας όπλο για την κατάκτηση εργασιακών δικαιωμάτων”.
Την ίδια στιγμή, οι κομμουνιστές της Ισπανίας, μιλώντας πάντα με ειλικρίνεια και χωρίς κολακείες στην εργατική τάξη, επισημαίνουν και την αντικειμενική υστέρηση της στοχοθεσίας αυτού του αγώνα, ο οποίος δεν μπόρεσε να αποτρέψει εντέλει τις ίδιες τις απολύσεις, ακριβώς επειδή δεν είχε στο σκεπτικό του το ζήτημα του ποιος τελικά κατέχει τα μέσα παραγωγής ώστε να αποφασίζει για την τύχη τους και φυσικά την τύχη των εργαζόμενων σε αυτά. Χαρακτηριστικά το PCTE επισημαίνει πως “μετά από τρεις μήνες απεργίας επ’αόριστον, με το σκληρότατο τίμημα που αυτή έφερε στους εργάτες και τις οικογένειές τους, είναι αναπόφευκτο να αναρωτηθεί κανείς αν το τελικό αποτέλεσμα του αγώνα ήταν το καλύτερο που μπορούσε να επιτευχθεί. Είναι αναγκαίο να σκεφτούμε σχετικά με τις συνθήκες κάτω από τις οποίες έφτασε στο τέλος ο αγώνας, σα μάθημα για τους κλαδικούς αγώνες που θα έρθουν. Η εργατική τάξη δε θαυμάζει μόνο απροσμέτρητα τους εργάτες της Nissan: Τώρα είναι η ώρα να μάθουν από τις κατακτήσεις και τα λάθη τους, από αυτά που τους ξεχώρισαν κι αυτό που άφησαν στη μέση στα μισά του δρόμου.
Στο ερώτημα για το αν ήταν οι απολύσεις, έστω με ευνοϊκές συγκριτικά με την αρχική πρόταση συνθήκες, η μόνη διέξοδος για τους εργάτες, το ΚΚΕΙ δίνει την απάντηση: “Για να το δούμε αυτό, πρέπει να επιστρέψουμε στη βασική αρχή του αγώνα. Η αναγκαιότητα της εθνικοποίησης των εργοστασίων και του εργατικού ελέγχου σε καμία στιγμή δε βρέθηκαν στο τραπέζι. Μέσα στο εργοστάσιο υπήρχε ένα μουρμουρητό, χειροπιαστό στις συζητήσεις των εγκαταστάσεων στη Μοντκάδα και το Σάντ Αντρέου, υπέρ αυτής της θέσης. Δεν οδήγησε ποτέ πουθενά”. Η ανακοίνωση τονίζει επίσης τις ευθύνες των ισπανικών κυβερνήσεων, τόσο της κεντροδεξιάς του Λαϊκού Κόμματος, όσο και της κεντροαριστεράς του Σάντσεθ: “Το κράτος θα μπορούσε να έχει δυσκολέψει την αποχώρηση της Nissan, ή σε τελική ανάλυση να εθνικοποιήσει τη βιομηχανία. Στα χέρια του είχε το μέλλον 25000 εργατών, αλλά το κράτος, πέρα από λόγια, δε θέλησε ποτέ να αναλάβει δράσει κατά των συμφερόντων των μετόχων. Το κράτος δεν είναι ουδέτερο, έχει ταξικά συμφέροντα και σε αυτή την περίπτωση ο στόχος “Η Νissan δε θα κλείσει”, περνούσε μέσα από ανατροπή της βούλησής του.
Η ανακοίνωση αναγνωρίζει τις τίμιες προθέσεις των εκλεγμένων αντιπροσώπων των εργατών, τονίζοντας παράλληλα πως “μόνο η εθνικοποίηση του εργοστασίου μπορούσε να εγγυηθεί τη συνέχεια όλου του εργοστασίου και τη σταθερότητα των εργασιακών συνθηκών”.
“Με αυτή την έννοια”, συνεχίζει η ανακοίνωση, “είναι αναγκαίο να ανοίξει μια ευρεία συζήτηση στους χώρους δουλειάς σχετικά με τη βιωσιμότητα της εθνικοποίησης των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και την αναγκαιότητα εργατικού ελέγχου και σχεδιασμού της οικονομίας.”
Επιπλέον, η ανακοίνωση καλεί τους εργαζόμενους του εργοστασίου της Nissan, να μην ξεχάσουν τις 20000 οικογένειες που ζουν από εταιρείες – υπεργολάβους της Nissan, που έμειναν εκτός των συμφωνιών τερματισμού της απεργίας.
“Καλούμε όλος τους εργάτες της Nissan να δημιουργήσουν μια αγωνιστική πλατφόρμα αγώνα για να στηρίξουν τα αδέφια τους στους υπεργολάβους και να κερδίσουν άλλη μια νίκη, αυτή τη φορά σε αυτό το πεδίο”.
Κλείνοντας, το PCTE υπογραμμίζει πως:
“Αυτή η μάχη είναι η πρώτη από πολλές. Η κρίση που πυροδοτήθηκε από τον κορονοϊό είναι μια κρίση που γεννιόταν στους κόλπους των καπιταλιστικών οικονομικών στη διάρκεια του 2018 και 2019 και οι καπιταλιστές είναι έτοιμοι να την αντιμετωπίσου όπως έκαναν με εκείνη του 2008: με σκληρές περικοπές των εργασιακών δικαιωμάτων. Μόνο η ταξική ενότητα και ο αγώνας θα μας επιτρέψουν να βγούμε από αυτή την κρίση διατηρώντας δικαιώματα και ενισχύοντας την εργατική οργάνωση που πρέπει να φτάσουμε μέχρις εσχάτων, να αποκτήσουμε μια χώρα για την εργατική τάξη”.

“Τώρα έχω τζιν, αλλά δεν τα χρειάζομαι πια. Προτιμώ να γυρίσω στη Σοβιετική Ένωση” – Aπλοί άνθρωποι μιλούν για τη ζωή τους στην ΕΣΣΔ (VIDEO)

Κατιούσα

Δεν αποτελεί συνταρακτική είδηση πως η πλειονότητα των Ρώσων νοσταλγούν τη Σοβιετική Ένωση, αφού μια ματιά στις δημοσκοπήσεις που διεξάγονται τακτικά σχεδόν από τον πρώτο χρόνο μετά τη διάλυσή της, δείχνουν ότι χρόνο με το χρόνο τα ποσοστά αποδοχής της από απλώς μεγάλα, γίνονται ολοένα και πιο “σταλινικά”.
Πίσω από τους αριθμούς ωστόσο ως γνωστόν υπάρχουν οι άνθρωποι και δεν υπάρχει τίποτε πιο ζωντανό από τις ίδιες τις μαρτυρίες των ανθρώπων που έζησαν στην ΕΣΣΔ, έστω και ως παιδιά, έστω και στις εποχές της παρακμής της. Τέτοιοι άνθρωποι, απλοί περαστικοί, μέσης και λίγο μεγαλύτερης ηλικίας, αν κι όχι πολλοί υπερήλικες, – οι οποίοι προφανώς κυκλοφορούν λιγότερο και ιδιαίτερα αυτή την εποχή της πανδημίας – μίλησαν στην κάμερα ενός νεαρού youtuber. Aν εξαιρέσει κανείς το ενοχλητικό πρόμο του καναλιού του κάπου στη μέση του βίντεο, πρόκειται για ένα πραγματικά ενδιαφέρον συμπίλημα απαντήσεων σε ερωτήσεις όπως: “Πώς ήταν η ζωή στην ΕΣΣΔ”, “Τι χειροτέρεψε και τι καλυτέρεψε από τότε”, “Θα γυρίζατε πίσω;”.
Είναι εντυπωσιακό ότι από τους 10-11 ερωτηθέντες, μόνο ένας από όσους έζησαν την εποχή φαίνεται ξεκάθαρα να απορρίπτει το σοβιετικό παρελθόν προτάσσοντας την “ελευθερία”, τα ταξίδια και τα σμάρτφοουν(!) στον καπιταλισμό, ενώ άλλη μια συνταξιούχος δηλώνει ότι “δεν ξέρει” αν θα ήθελε να γυρίσει στην ΕΣΣΔ, γιατί “υπάρχουν τα πάντα”, αλλά “η σύνταξή της είναι πολύ μικρή και εκεί [στη Σοβιετική Ένωση] θα είχε περισσότερη. Ακόμα και αυτές οι περιγραφές ωστόσο πόρρω απέχουν από την απάντηση της – μάλλον έφηβης κοπελίτσας – που εμφανίζεται εμβόλιμα στο βίντεο, πιθανότατα για την κατάδειξη του “χάσματος γενεών”, η οποία, ως γνήσιο προϊόν μιας καθαρά αστικής παιδείας και τόνων αντικομμουνιστικής προπαγάνδας – θεωρεί ότι επί ΕΣΣΔ οι άνθρωποι ζούσαν σε πόλεμο και είχαν “έλλειψη διατροφής”.
Πέρα από αυτές τις παραφωνίες, έχει ένα ενδιαφέρον να δει κανείς και την κοινή συνισταμένη κάποιων ή και των περισσότερων απαντήσεων, τόσο στις αρνητικές πτυχές (έλλειψη ταξιδιών στο εξωτερικό, χαμηλή ποιότητα και προσφορά καταναλωτικών αγαθών), όσο φυσικά και στις θετικές, που είναι και οι σημαντικότερες για τους ομιλητές. Ιδιαίτερη έμφαση δίδεται στην πλήρη απασχόληση, τη δωρεάν παιδεία και υγεία, την αίσθηση ασφάλειας, την κοινωνική ισότητα, αλλά και το δωρεάν αθλητισμό. Τουλάχιστον δύο από τους ερωτηθέντες αναφέρουν ότι στην ΕΣΣΔ ήταν “διασκεδαστικά”, ένα ίσως “απρόσμενο” επίθετο για όσους έχουν συνηθίσει να ακούν για μια “ασφαλή, αλλά μουντή και γκρίζα ζωή στο σοσιαλισμό”. Οι περισσότεροι συμφωνούν επίσης ότι θα ήθελαν να επιστρέψουν στη Σοβιετική Ένωση.
Αξίζει να δείτε το βίντεο – με αγγλικούς υπότιτλους -, ακολουθούν ωστόσο κάποιες κατά τη γνώμη μας ιδιαίτερα χαρακτηριστικές φράσεις και στιχομυθίες, από διαφορετικούς ομιλητές:
“Ήμασταν σίγουροι για το μέλλον, ήμασταν περήφανοι που ζούσαμε σε αυτή την όμορφη χώρα”.
“Σας ανάγκαζαν να δουλεύετε στα χωράφια;
Όχι, ήταν χαρά μας, σπούδαζα στο νότο και μαζεύαμε ντομάτες και σταφύλια, πλέναμε τα λερωμένα χέρια μας με σταφύλι”.
“Μου έλειπαν τα τζιν και κάποια κασετόφωνα και βιντεοκασέτες, αλλά είχαμε κοινωνική ασφάλεια.
Τώρα έχετε τζιν
Ναι, αλλά δεν τα χρειάζομαι πια. Προτιμώ να γυρίσω στην ΕΣΣΔ.”
“Τι άλλαξε προς το καλύτερο μετά τη διάλυση της ΕΣΣΔ;
Αν εξαιρέσουμε ην τεχνολογία, που συνεχώς εξελίσσεται, τίποτε δεν έχει αλλάξει προς το καλύτερο.
Μήπως η ιατρική;
Ακούστε, έχω ένα γιο που είναι 15 ετών και όταν αρρώστησε πληρώσαμε 145000 δολάρια.
Ίσως όμως να πληρώνατε ένα εκατομμύριο τότε.
Θα τον είχαν θεραπεύσει εκεί.
Υποσχέθηκα στο γιο μου ότι θα ξαναγυρίσουμε σε εκείνες τις εποχές, που η γενιά μου τα σκάτωσε.
Πιστεύετε ότι θα τα καταφέρετε;
Θα προσπαθήσω.”
Μια σχεδόν τραγική νότα έχει το κλείσιμο του βίντεο, όπου ένας ομιλητής που δηλώνει “παιδί” των δεκαετιών του 70 και του 80, δεν είμαι χαρούμενος με την τωρινή κατάσταση” και ομολογεί πως  “ναι είμαι λίγο μεθυσμένος σήμερα, γιατί δεν θέλω να βλέπω να βλέπω τι συμβαίνει σήμερα.
Τι συμβαίνει;
Σκουπίδια”

Κάποιοι καλοθελητές θα σπεύσουν να μιλήσουν για τον αλκοολισμό που ήταν εκτεταμένος και στην ΕΣΣΔ. Αυτό ωστόσο δεν αναιρεί όλα τα υπόλοιπα που ισχυρίζεται ο άντρας για τη ζωή του τότε, που εξάλλου εμφανίζουν εκπληκτικές ομοιότητες τα λεγόμενα των περισσότερων, απόλυτα νηφάλιων συμπολιτών του στο βίντεο.

Ακραία ταξικά φαινόμενα: Βρείτε τις διαφορές Δούρου – Χαρδαλιά για τις πλημμύρες σε Μάνδρα και Εύβοια

Κατιούσα

Στο ίδιο έργο θεατές για μια ακόμα μια φορά το πανελλήνιο και ιδίως οι κάτοικοι των πληττόμενων από τις πλημμύρες περιοχών της χώρας, που σαν να μην έφταναν οι νεκροί που θρηνούν και οι πληγές που μετρούν στις περιουσίες τους, έχουν ν’ ακούσουν ξανά και τις δικαιολογίες αποποίησης ευθυνών από όσους έχουν θεωρητικά το χρέος για την προστασία τους από τη φυσικά φαινόμενα.
Δικαιολογίες που μοιάζουν σα δυο σταγόνες νερό, σαν εκείνες που έπνιξαν δυο φορές τη Μάνδρα το διάστημα 2017-2018 και για πολλοστή – κι ακόμα καταστροφικότερη τώρα – φορά την κεντρική Εύβοια. Οι κυβερνήσεις διαφορετικές, το μοτίβο της απολογητικής ωστόσο πανομοιότυπο και το θράσος με τις οποίες την εκστομίζουν το ίδιο εξοργιστικό.
Ήταν Ιούνιος του 2018, όταν μετά τις δεύτερες μέσα σε λίγους μήνες πυρκαγιές στη Μάνδρα, η Περιφέρεια Αττικής, εξ ονόματος ουσιαστική της τότε επικεφαλής της Ρένας Δούρου, εξέδιδε ανακοίνωση με την οποία ισχυριζόταν πως για όλα φταίει η κλιματική αλλαγή: “Μόνο τους τελευταίους μήνες έχουμε πρωτόγνωρα πλημμυρικά φαινόμενα, που σε μεγάλο βαθμό σχετίζονται με το φαινόμενο της κλιματικής αλλαγής, π.χ. στη Σαμοθράκη, την Κρήτη, το Βόλο, τη Χαλκιδική και αλλού. Όχι μόνο στη Μάνδρα. Πουθενά ουδείς αναζήτησε ευθύνες στους Περιφερειάρχες Μακεδονίας, Κρήτης, κ.α. Οι ευθύνες αναζητούνται μόνο στην περίπτωση της Αττικής και της Περιφερειάρχη Ρένας Δούρου. Επιλεκτική ντροπή, επιλεκτικός καταλογισμός ευθυνών”. Παρόμοια ρητορική είχε ακολουθήσει τότε το σύνολο το κομματικού και μιντιακού μηχανισμού του ΣΥΡΙΖΑ, όπως εξάλλου συνέβη κι ένα μήνα αργότερα, με τις φονικές πυρκαγιές στο Μάτι.
Πριν λίγες ώρες, ήταν η σειρά του υφυπουργού Πολιτικής Προστασίας της ΝΔ, Νίκου Χαρδαλιά, να επικαλεστεί ακριβώς το ίδιο επιχείρημα, το οποίο θυμίζουμε ότι τότε στηλίτευε η τότε αξιωματική αντιπολίτευση στα πλαίσια της δικομματικής αντιπαράθεσης με το ΣΥΡΙΖΑ. Ο Χαρδαλιάς λοιπόν, έκανε λόγο για “φαινόμενα που δεν τα έχουμε ξαναζήσει”, για “κλιματική αλλαγή”, ενώ δε δίστασε ακόμα και να συγκρίνει τα …χιλιοστά βροχόπτωσης στην Εύβοια με εκείνα της Μάνδρας. Αυτάρεσκα επαίνεσε την ανταπόκριση του κρατικού μηχανισμού, λέγοντας πως “σώθηκαν πολλές ζωές, έγιναν πολλοί απεγκλωβισμοί”, ισχυρισμός το λιγότερο προκλητικό όταν ήδη υπάρχουν 5 νεκροί και δύο αγνοούμενοι. Ερωτηθείς για τον περιβόητο αριθμό “112”, που αποτελούσε σημαία της ΝΔ στην κόντρα της με το ΣΥΡΙΖΑ από την εποχή των πυρκαγιών στο Μάτι, ο Χαρδαλιάς ξεστόμισε το αμίμητο: “αν λειτουργούσε το 112 θα είχαμε εκατόμβη νεκρών”(!), μη διστάζοντας να επικαλεστεί ακόμα και το ότι τρεις από τους πέντε νεκρούς πέθαναν προσπαθώντας να διαφύγουν για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Πουθενά φυσικά δεν είναι γραμμένο ότι ο πανευρωπαϊκός αριθμός έκτακτης ανάγκης 112 χρησιμεύει μόνο για εκκενώσεις της τελευταίας στιγμής. Ούτε βέβαια απαντάει ο ισχυρισμός Χαρδαλιά στο ότι δεν υπήρξε κανένα οργανωμένο εκ των προτέρων σχέδιο για ένα τέτοιο σενάριο, παρότι ο ίδιος ομολόγησε ότι υπήρχαν προβλέψεις για έντονες βροχοπτώσεις, προσθέτοντας ωστόσο πως ήταν πολύ μικρότερες από τις πραγματικές μετρήσεις, λες και πρώτη φορά συμβαίνει αυτό σε νεροποντές στον καιρό της κλιματικής αλλαγής που όλοι οι κυβερνώντες τον τελευταίων χρόνων επικαλούνται κατόπιν εορτής για να κρύψουν τις ευθύνες τους.
Για άλλη μια φορά, οι ομοιότητες της επιχειρηματολογίας Χαρδαλιά στα περί εκκένωσης με εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ για τη μη έγκαιρη εκκένωση των μετώπων της πυρκαγιάς στην Αττική είναι φανερές και κάθε άλλο παρά τυχαίες.

Στην πραγματικότητα οι “κόπι-πέιστ” δικαιολογίες των δυο κομμάτων και των εκπροσώπων τους, πηγάζουν από την ίδια μήτρα: Τη διαχρονική και πρακτικά ολοκληρωτική αδιαφορία για την ύπαρξη υποδομών προστασίας από φυσικά φαινόμενα, ανεξάρτητα και πέρα από τις συνέπειες της κλιματικής αλλαγής, η οποία φυσικά κάθε άλλο παρά καινοφανή εξέλιξη αποτελεί. Αδιαφορία στη – μη κερδοφόρα για τους επιχειρηματικούς ομίλους – πρόληψη που συναντά τα τεράστια κενά στην εκ των υστέρων αντίδραση των υποστελεχωμένων αρμόδιων υπηρεσιών και που καταλήγει στην πλημμελή και ανεπαρκή αποκατάσταση των πληγέντων ακόμα και χρόνια μετά, χωρίς καν να αντλούνται τα απαραίτητα διδάγματα για την επόμενη – αναπόφευκτη – καταστροφή. Κι αυτά είναι ακραία ταξικά, και όχι φυσικά φαινόμενα.

Για έναν «ειρηνικό» και «δημοκρατικό» καπιταλισμό…

Κατιούσα

Πριν από λίγες μέρες, το ΝΑΡ δημοσίευσε απόφαση της Πολιτικής του Επιτροπής, όπου ασχολείται κυρίως με το ζήτημα του «πολέμου» και με το «δημοκρατικό ζήτημα», όπως χαρακτηριστικά αναφέρει. Στο κείμενο αυτό επιβεβαιώνονται για μια ακόμη φορά τα στρατηγικά αδιέξοδα του συγκεκριμένου χώρου, τα οποία τον οδηγούν να γίνεται «ουρά» των κάθε φορά κάλπικων διλημμάτων και δίπολων που προβάλλουν η αστική τάξη και τα κόμματά της. Η ουσία αυτή δεν αλλάζει, όση «αντικαπιταλιστική» ρητορεία κι αν επιστρατεύει. Αυτά τα αδιέξοδα φαίνονται έντονα – για μια ακόμη φορά – στο ζήτημα του «πολέμου», τόσο με την απόφαση της Πολιτικής Επιτροπής, όσο και με τη σχετική ανακοίνωση που δημοσίευσε λίγες μέρες πιο πριν με τίτλο «Αγώνας για την ειρήνη και τα δικαιώματα των λαών, όχι για τις ΑΟΖ κεφαλαίου και πολυεθνικών», κι αυτό το γεγονός δεν αναιρείται από τη φανερή προσπάθεια του ΝΑΡ να ελιχθεί απέναντι στην κριτική του ΚΚΕ.

Στην ουρά της «ιμπεριαλιστικής ειρήνης»…

Για παράδειγμα, στα συγκεκριμένα κείμενα αποφεύγεται η χρήση παλιότερων, γελοίων διατυπώσεων για «έντιμες συνεννοήσεις» ανάμεσα σε Ελλάδα – Τουρκία στον καθορισμό των χωρικών υδάτων και των θαλασσίων ζωνών, με «λογική» και «δικαιοσύνη», που υπήρχαν όλη την προηγούμενη περίοδο σε πλείστα όσα κείμενα κι άρθρα του ΝΑΡ και που τους εξέθεσαν πολλαπλά. Διατυπώσεις που θα μπορούσαν άνετα να συνυπογράφονται από αστούς πολιτικούς και δημοσιολόγους, που το τελευταίο διάστημα δεν χάνουν ευκαιρία να ζυμώνουν τη λογική της «συνδιαχείρισης» στο Αιγαίο, από τις αστικές τάξεις Ελλάδας – Τουρκίας, προφανώς υπό ευρωΝΑΤΟική εποπτεία. Αυτές οι αναφορές το μόνο που κάνουν είναι να αναπαράγουν το ψευδεπίγραφο δίλημμα «συνεκμετάλλευση ή πόλεμος», αποθεώνοντας και εξιδανικεύοντας την ιμπεριαλιστική ειρήνη και τη συμφωνία ανάμεσα σε ανταγωνιστές, ως το γιατρικό που θα εξαλείψει τους ανταγωνισμούς και μπορεί να αποτρέψει διά παντός τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο. Ομως, έχει αποδειχθεί ότι η ιμπεριαλιστική ειρήνη και η διπλωματία δεν αποτρέπουν, αλλά προετοιμάζουν τον πόλεμο και το αντίστροφο. Στα κείμενά τους αναγκάζονται να παραδεχτούν αυτό που έλεγε το ΚΚΕ κι αρνούνταν μέχρι τώρα, ότι δηλαδή μια τέτοια συμφωνία συνεκμετάλλευσης είναι εξίσου εχθρική για τους λαούς. Παρά, όμως, τη συγκυριακή αποφυγή ορισμένων διατυπώσεων, η πολιτική κατεύθυνση παραμένει ίδια. Είναι η γραμμή του «πασιφισμού», που ρίχνει νερό στο μύλο των επιδιώξεων της αστικής τάξης και των ιμπεριαλιστών και κυρίως «αφοπλίζει» τον λαό, σε συνθήκες που μπορεί να μπει στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της πάλης για την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών. Από πού προκύπτει αυτό, με βάση τα ίδια τα κείμενά τους; Οι πρόσφατες εξελίξεις στον ελληνοτουρκικό ανταγωνισμό περιγράφονται ως εξής: «Δεν πρόκειται βεβαίως για το “Καστελόριζο”, για την “εδαφική ακεραιότητα” και την υπεράσπιση των συνόρων, αλλά για προβολή ισχύος και κυριαρχίας σε διεθνή ύδατα 110 μίλια νοτίως του Καστελόριζου κι ακόμα περισσότερο ανατολικά της Κρήτης, σε περιοχές που το ελληνικό και το τουρκικό κράτος αντιπαρατίθενται για τη χάραξη ΑΟΖ»… Αλήθεια, είναι αντικαπιταλιστική γραμμή να αγνοείς την αμφισβήτηση συνόρων και κυριαρχικών δικαιωμάτων που υπηρετείται και με τη διεκδίκηση για μειωμένη – έως εξαφανισμένη – επήρεια νησιών στον καθορισμό θαλασσίων ζωνών; Δεν είναι υπόκλιση στην κυρίαρχη κοσμοπολίτικη γραμμή της αστικής τάξης και των συμμάχων της, που προωθούν τη συνδιαχείριση;
Η εργατική τάξη δεν πρέπει να ενδιαφέρεται για τα κυριαρχικά δικαιώματα, τα σύνορα της χώρας, από τη σκοπιά μάλιστα του μέλλοντος, της πάλης για την εργατική εξουσία; Και τι θα πρέπει τελικά να κάνει ο ελληνικός λαός απέναντι στους ανταγωνισμούς των αστικών τάξεων και των ιμπεριαλιστικών συνασπισμών που παζαρεύουν για τη μοιρασιά του δικού του πλούτου; Ολως τυχαίως η «αντικαπιταλιστική» ρητορεία του ΝΑΡ ταυτίζεται με τις δηλώσεις αξιωματούχων των ΗΠΑ, της ΕΕ, του ΝΑΤΟ, αλλά και Ελλήνων αστών αναλυτών που δεν αναγνωρίζουν κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας σε μια σειρά θαλάσσιες περιοχές, αλλά μιλούν για «αμφισβητούμενα ύδατα». Αν αυτό δεν είναι καραμπινάτη επαναφορά «από την πίσω πόρτα» της κυρίαρχης γραμμής της αστικής τάξης για «συνεκμετάλλευση», στο πλαίσιο μιας ιμπεριαλιστικής συμφωνίας, αν δεν είναι παραδοχή ότι οι «πολυεθνικές της Ενέργειας» θα εκμεταλλεύονται εσαεί τον φυσικό πλούτο κι αν δεν είναι κάλεσμα προς τον λαό να μείνει άπραγος στη ληστρική αρπαγή αυτού του πλούτου, που του ανήκει, χωρίς να παλέψει για τη δική του εξουσία, τότε αναρωτιόμαστε τι άλλο είναι; Η επιβεβαίωση έρχεται και από το πολιτικό «διά ταύτα» του ΝΑΡ. Τα θολά και ουτοπικά συνθήματα για «ειρήνη» και «αποτροπή του πολέμου», «όχι στις ΑΟΖ», είναι ευκολοχώνευτα από την αστική τάξη και τους διεθνείς συμμάχους της, επιβεβαιώνουν την «ουρά» στον κοσμοπολιτισμό και την αποθέωση – στην πράξη – της ιμπεριαλιστικής ειρήνης. Ο Λένιν χαρακτήριζε παιδική ανοησία και προδοσία του σοσιαλισμού τις διακηρύξεις περί αποτροπής του πολέμου, περί πολεμικής απεργίας και άλλα τέτοια, γιατί ουσιαστικά δυναμιτίζουν την ουσιαστική σταθερή και υπομονετική δουλειά που πρέπει να κάνει το ΚΚ για την πάλη ενάντια στον πόλεμο και κυρίως τη δουλειά για να μπορέσει να συνδέσει αυτή την πάλη με την πάλη για την εξουσία. Γι’ αυτό και αυτή η θολούρα είναι πολλαπλά χρήσιμη για το σύστημα, τόσο στην περίπτωση που προχωρήσει η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, στο πλαίσιο μιας προσωρινής συμφωνίας, όσο και στην περίπτωση μιας πολεμικής εμπλοκής, που δεν εξαρτάται μόνο από τη θέληση του ελληνικού κεφαλαίου. Η άρνηση των οπορτουνιστικών δυνάμεων και στις δύο περιπτώσεις να διαχωρίσουν την πατρίδα της αστικής τάξης από την πατρίδα της εργατικής τάξης και του λαού, στην ουσία αφήνει το ελεύθερο στην αστική τάξη να ορίζει ως «πατριωτικό συμφέρον» τα κάθε φορά δικά της ταξικά συμφέροντα και να εγκλωβίζει το λαό κάτω από τη δικιά της σημαία. Να ταυτίζει δηλαδή ο λαός την υπεράσπιση της ζωής του, της περιουσίας του, των οικογενειών του, των συνόρων, με την πάλη κάτω από τη σημαία της αστικής τάξης, με την αποδοχή των εθνικιστικών της εξάρσεων, αλλά και των ιμπεριαλιστικών παζαριών και συμβιβασμών. Το «πολεμάμε για τα συμφέροντα του λαού», σε συνθήκες μάλιστα ιμπεριαλιστικού πολέμου, είναι μια «κούφια φράση», αν δεν συνδέεται με αυτούς τους πολιτικούς και οργανωτικούς όρους που εξασφαλίζουν την αυτοτελή οργάνωση της εργατικής – λαϊκής πάλης για να συνδεθεί αυτός ο αγώνας με την ανατροπή της αστικής εξουσίας, σε κάθε χώρα, ως όρος για να απαλλαγούν οι λαοί από τους πολέμους και τα δεσμά της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Κάτι το οποίο επισημαίνεται και στην πρόσφατη πολύ σημαντική κοινή ανακοίνωση των Κομμουνιστικών Κομμάτων Ελλάδας και Τουρκίας.

Οι «δημοκρατικές δυνάμεις;»…

Ολα τα παραπάνω έρχεται να συμπληρώσει το κομμάτι της απόφασης του ΝΑΡ για το λεγόμενο «δημοκρατικό ζήτημα». Με αφορμή κυρίως τον πρόσφατο νόμο για τον περιορισμό των διαδηλώσεων, που ψήφισε η κυβέρνηση της ΝΔ, επισημαίνεται από το ΝΑΡ: «Συνολικά αυτή η αντιδημοκρατική στροφή του σύγχρονου καπιταλισμού είναι ο σιαμαίος αδερφός της βαθύτερης εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης». Γεννάται αυτομάτως το ερώτημα… Από πού και ως πού οι τελευταίες εξελίξεις συνιστούν κάποια «αντιδημοκρατική στροφή» και όχι απόδειξη αυτού καθεαυτού του αντιδραστικού χαρακτήρα της αστικής δημοκρατίας, δηλαδή της δικτατορίας του κεφαλαίου, που βήμα βήμα ενισχύει το αντιλαϊκό οπλοστάσιό της σε βάρος του εργατικού – λαϊκού κινήματος; Οταν μάλιστα αυτή η θωράκιση του αστικού κράτους, με βάση και τις κατευθύνσεις της ΕΕ, υλοποιήθηκε από όλες τις κυβερνήσεις, τόσο αυτές της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, όσο και του ΣΥΡΙΖΑ (απεργοκτόνος νόμος, ιδιώνυμο αδίκημα για τις κινητοποιήσεις ενάντια στους πλειστηριασμούς, ενίσχυση τρομονόμων κ.λπ.), παρά τις προσπάθειες του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να σπείρουν αυταπάτες ότι η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να είναι κάπως διαφορετική. Επίσης, τι σημαίνει η αναφορά – και μάλιστα με τίτλο – στο «δημοκρατικό ζήτημα»; Αυτή η θολή αταξική θεώρηση που αποσυνδέει ουσιαστικά το ζήτημα της δημοκρατίας από το ζήτημα της εξουσίας, είναι που διαπνέει το σύνολο του κειμένου, παρά τις όποιες φραστικές αναφορές στον αστικό χαρακτήρα της δημοκρατίας σήμερα. Το πράγμα όμως ξεθολώνει και η απάντηση δίνεται – και εδώ – από το «πολιτικό διά ταύτα» του ΝΑΡ: «Η μαζική λαϊκή μαχητική πάλη και απειθαρχία είναι το κέντρο της λογικής μας για το επόμενο διάστημα… Χρειάζεται παρέμβαση στο προγραμματικό επίπεδο από τη σκοπιά της στρατηγικής απάντησης στη διαρκή αντιδραστικοποίηση της αστικής δημοκρατίας στην εποχή του ολοκληρωτικού καπιταλισμού. Την μονιμότερη και αυτοτελή μετωπική δράση, με τη μορφή μιας αυτοτελούς συσπείρωσης – κίνησης για τα δημοκρατικά δικαιώματα και τις λαϊκές ελευθερίες της εποχής μας, στην οποία μπορεί να εντάσσεται και η αντιφασιστική πάλη. Να μονιμοποιηθεί ο συντονισμός των πολιτικών οργανώσεων και κινήσεων για το δημοκρατικό ζήτημα». Ιδού λοιπόν ο απώτερος στόχος: Συνεργασία πολιτικών δυνάμεων με κάλεσμα στο ΚΚΕ και σ’ άλλους (αλήθεια ποιους;), γύρω από το «δημοκρατικό ζήτημα». Μια συνεργασία, η λογική της οποίας αναπαράγει το ψεύτικο δίπολο που προσπαθεί να καλλιεργήσει ο ΣΥΡΙΖΑ, στην αντιπαράθεσή του με τη ΝΔ (δημοκρατία – δεξιά), ανασύροντας τα αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚικά σχήματα για τα «αντιδεξιά μέτωπα» και τις «δημοκρατικές δυνάμεις». Αυτό επιβεβαιώνεται και από το ότι το ΝΑΡ αντιμετωπίζει ακόμη ουσιαστικά τον ΣΥΡΙΖΑ ως ένα ασυνεπές κόμμα, που δεν μπόρεσε να τα βάλει με τους κατασταλτικούς μηχανισμούς του κράτους, και όχι ως ένα κόμμα εγγενώς προσανατολισμένο στην αστική διαχείριση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται και στο επίπεδο της καταστολής. Μήπως την περίοδο της ΣΥΡΙΖΑίικης διαπραγμάτευσης το 2015, την οποία στήριξε το ΝΑΡ με όλη του την ψυχή, πραγματοποιούνταν μια «δημοκρατική στροφή» του καπιταλισμού; Μήπως μπορεί μια «δημοκρατική στροφή» της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο να προκύψει με μια «προοδευτική κυβέρνηση», που δεν θα «υποταχθεί», όπως υποστήριζαν υπουργοί του ΣΥΡΙΖΑ που τώρα βρίσκονται στην ΛΑΕ, οπορτουνιστικές δυνάμεις όπως το «Σύγχρονο Κομμουνιστικό Σχέδιο», ο «Εργατικός Αγώνας» και ο «Σύλλογος Κορδάτος», που το ΝΑΡ θέλει συμμάχους στον «δημοκρατικό αγώνα»; Η οργάνωση της λαϊκής αντεπίθεσης απέναντι στην κρατική καταστολή, στην εργοδοτική τρομοκρατία και τον αυταρχισμό, απέναντι στην επίθεση στα λαϊκά συνδικαλιστικά δικαιώματα είναι πολύ σοβαρή υπόθεση, που πρέπει να μπει στην προμετωπίδα της πάλης του ταξικού εργατικού κινήματος και της Κοινωνικής Συμμαχίας, ξεκινώντας από τους χώρους δουλειάς. Σε αυτόν τον αγώνα μπορεί και πρέπει να συνεισφέρει κάθε εργαζόμενος, προοδευτικός άνθρωπος, επιστήμονας, καλλιτέχνης, νομικός κ.λπ. Αυτός ο αγώνας θα αξιοποιεί όλες τις μορφές πάλης. Θα στηρίζεται στην οργανωμένη απειθαρχία του ταξικού κινήματος και όχι σε μικροαστικές εκδηλώσεις δήθεν «απειθαρχίας», που αξιοποιούνται από το σύστημα για τη συκοφάντηση και το προβοκάρισμα της εργατικής – λαϊκής πάλης. Κυρίως, όμως, αυτός ο αγώνας θα ενισχύει τον συνολικό αντικαπιταλιστικό – αντιμονοπωλιακό προσανατολισμό της πάλης, την ανάδειξη της ταξικής ουσίας της αστικής δημοκρατίας, κόντρα σε λογικές που – εμμέσως πλην σαφώς – αποσπούν την καταστολή από τη φύση του αστικού κράτους, διευκολύνοντας τις νέες αυταπάτες μιας μελλοντικής σοσιαλδημοκρατικής κυβερνητικής διαχείρισης.

Ολα τα παραπάνω απλά επαληθεύουν πλήρως την εκτίμηση του ΚΚΕ, ένα χρόνο πριν, για την πορεία του συγκεκριμένου οπορτουνιστικού χώρου: Στις μετεκλογικές συνθήκες θα οξυνθεί η προσπάθεια από τις διάφορες οπορτουνιστικές δυνάμεις και τα καλέσματα προς το ΚΚΕ για τη διαμόρφωση «αντιδεξιού» μετώπου, μια γραμμή που θα αξιοποιηθεί επίσης για να προσφέρει και ορισμένη «κινηματική» στήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ, που βρίσκεται πια στην αντιπολίτευση, η οποία σε πιο ύστερη φάση θα αξιοποιηθεί προς όφελος μιας νέας κυβερνητικής εναλλαγής. Γενικότερα, η χρεοκοπία της πολιτικής γραμμής του οπορτουνιστικού ρεύματος τα προηγούμενα χρόνια έχει διαμορφώσει ένα έδαφος πλήρους αποκάλυψης της πολιτικής συμβιβασμού που ακολούθησε, αλλά και δυνατοτήτων απεγκλωβισμού ορισμένων δυνάμεων. Οι διαπιστωμένες αυτές δυνατότητες έχουν καταγραφεί το προηγούμενο διάστημα. Το επεξεργασμένο μέτωπο απέναντι σε αυτές τις δυνάμεις και απόψεις και η αύξηση της ικανότητας σχετικής παρέμβασης των δυνάμεών μας μπορεί να μεγιστοποιήσει αυτά τα περιθώρια απεγκλωβισμού, αλλά και να ακυρώνει τα σχέδια επίθεσης απέναντι στην επαναστατική στρατηγική του ΚΚΕ (ΚΟΜΕΠ 4/2019, «Για τις διεργασίες στο οπορτουνιστικό ρεύμα»). Το ΚΚΕ καλεί τους φίλους και οπαδούς, τα μέλη του ΝΑΡ, της ΑΝΤΑΡΣΥΑ κ.λπ., που προβληματίζονται και παρακολουθούν, χωρίς αντιΚΚΕ σύνδρομα, τις θέσεις του Κόμματος, να απορρίψουν τις βαθιά λαθεμένες θέσεις που κρύβονται πίσω από μια ψευτοεπαναστατική φρασεολογία και να συναντηθούν μαζί μας στο κίνημα, στις άλλες πολιτικές, εκλογικές μάχες.

“Άλλο ΕΛΑΣ, άλλο ΔΣΕ” – Οι “άκαπνοι” του ΔΣΕ και οι μπαρουτοκαπνισμένες πασοκιές του Διονύση Χαριτόπουλου στην ΕφΣυν

Κατιούσα

Δεν είναι πως δεν είχε δώσει άλλα τέτοια δείγματα στο παρελθόν ο Χαριτόπουλος, όπως και να έχει όμως, δυσκολεύεται κανείς να χωνέψει ότι ο συγγραφέας ενός τόσο δυνατού θεατρικού έργου για τον εμφύλιο (Αυγά Μαύρα), όπου επιλέγει τη σωστή πλευρά της ιστορίας, θα μπορούσε να γράψει τόσο χοντροκομμένες ανοησίες για το ίδιο ακριβώς θέμα. Ή μάλλον να αντιγράψει χιλιοειπωμένα κλισέ από τα σκονισμένα κιτάπια της “λαθολογίας” περί το ΚΚΕ, με μερικές τζούρες προσωπικών εμπνεύσεων, όπως για το “ολιγάνθρωπο” του ΔΣΕ, που αναρωτιέται κανείς αν τις ξεσήκωσε από τα πονήματα του Μαραντζίδη ή αν αποτελούν προϊόν πρωτότυπης έρευνας για την οποία αδημονεί η επιστημονική κοινότητα.
Αν προσπαθήσει κανείς να συγκεντρώσει όλα τα μαργαριτάρια του (στρεβλώσεις και αντινομίες) στο άρθρο “Άλλο ΕΛΑΣ, άλλο ΔΣΕ που έγραψε στην ΕφΣυν, μπορεί να μετράει μέχρι αύριο. Μεταξύ πολλών άλλων μαθαίνουμε: Ότι ο ΔΣΕ είχε αρκετά άκαπνα στελέχη και στρατηγούς που δεν είχαν πιάσει όπλο στην Αντίσταση (προφανώς συμμετείχαν στις άλλες, καθόλου λιγότερο επικίνδυνες “πολιτικές” μορφές της, ή βρίσκονταν σε φυλακές, αλλά αυτό δεν απασχολεί τον αρθρογράφο).
Ότι στον ΔΣΕ εχθρεύονταν τον ΕΛΑΣ και ήταν καχύποπτοι απέναντι στους καπετάνιους του. Ότι τα μέλη της ΟΠΛΑ ήταν απλώς δολοφόνοι που δεν πρέπει να μπουν στο ίδιο τσουβάλι με τα μέλη του ΕΑΜ. Ότι οι αιχμάλωτοι του ΔΣΕ κατά κανόνα δεν εκτελούνταν, εκτός και αν είχαν το στίγμα του Ελασίτη, οπότε αυτό γινόταν με συνοπτικές διαδικασίες.
Ότι ο εμφύλιος ήταν το αποκορύφωμα των τραγικών λαθών της καθοδήγησης του ΚΚΕ, όπως και η αποχή από τις εκλογές άλλωστε (χασμουρητά).
Ότι η τελευταία χαρακτήριζε δειλούς και προδότες τους εκατομμύρια Εαμίτες που δεν την ακολούθησαν ξανά στο βουνό.
Ότι στον ΔΣΕ επιστράτευαν κόσμο με το ζόρι, “επαναστατικώ” δικαίω και για αυτό είχε πολλές λιποταξίες, ακόμα και από παλιούς Εαμίτες.
Ότι ο Ζαχαριάδης δε σεβάστηκε τις αντάρτικες παραδόσεις μας και ήθελε να φτιάξει πλήρως στρατιωτικοποιημένες μονάδες.
Πρόκειται φυσικά για τη γνωστή λογική που αποτυπώνεται και στον τίτλο του βιβλίου του Άρης ο αρχηγός των ατάκτων.
Προφανώς οι ένοπλες αντιστάσεις μας μπορούν παραδοσιακά να θριαμβεύουν ως μπουλούκια ατάκτων, όχι ως οργανωμένο αντάρτικο, τακτικός στρατός ή το τιμωρό χέρι του λαού (ΟΠΛΑ).
Για τον Χαριτόπουλο ο Εαμικός κόσμος είχε δύο επιλογές μετά τη Βάρκιζα, αν δεν ήθελε να κρυφτεί στο ανώνυμο πλήθος των πόλεων.
Είτε να υπομείνει τη μοίρα του και να σαπίσει σε φυλακές, ξερονήσια κτλ, είτε να καταταγεί στον ΔΣΕ που όμως δεν έφτασε ποτέ το μέγεθος του ΕΛΑΣ.
Για τον Χαριτόπουλο, το ΚΚΕ φαίνεται να φταίει και για τα δύο, τα πάντα και τα αντίθετά τους. Επειδή έφτιαξε τον ΔΣΕ και επειδή δεν τον έκανε νωρίτερα και άφησε τον εαμικό κόσμο στην τύχη του.
Επί της ουσίας. Η βασική λογική του αρθρογράφου που αποτυπώνεται και στον τίτλο είναι Πασοκικής κοπής. Άλλο η ηγεσία, άλλο η βάση. Άλλο το ΕΑΜ, άλλο ο ΔΣΕ. Άλλο η Αντίσταση, άλλο το να διεκδικείς την εξουσία.
Τον λαό δεν τον συσπείρωναν οι επαναστατικές χίμαιρες, το σύνθημα της λαοκρατίας. Ήθελε απλώς ειρήνη για να επουλώσει τα τραύματά του..
Και πώς θα υπήρχε ειρήνη χωρίς δικαιοσύνη; Πώς θα είχαμε ομαλή εξέλιξη, όσο αυτός ο Εαμικός κόσμος παρέμενε μαζικός, πανίσχυρος, οργανωμένος, απειλή για την κυριαρχία του αστικού κόσμου που είχε το μονοπώλιο της βίας μετά τη Βάρκιζα και το ασκούσε συστηματικά;
Αυτό φαίνεται δυστυχώς να διαφεύγει από την οπτική του Χαριτόπουλου και όσων αναμασούν την ίδια λογική.
Όσο για το βασικό επιχείρημα για τη μαζικότητα των δύο ανταρτικών στρατών δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική. Ο Δ.Χ φαίνεται να ξεχνάει(;) όσα μεσολάβησαν. Τον αφοπλισμό της Βάρκιζας, το όργιο τρομοκρατίας που ακολούθησε, τις δολοφονίες, τις φυλακές, τα ξερονήσια, τις εκτοπίσεις πληθυσμών που υπαγόρευσαν εν μέρει την τακτική των επιτάξεων και της επιστράτευσης.
Ο ΔΣΕ δε στερούνταν μαχητών. Είχε πρόβλημα εφεδρειών οι οποίες βρίσκονταν σε φυλακές και ξερονήσια. Ακόμα και έτσι, σύμφωνα με το κατά γενική ομολογία έργο αναφοράς για τον εμφύλιο του Γιώργου Μαργαρίτη (Ιστορία του Ελληνικού Εμφυλίου Πολέμου 1946-1949, τ.2, σ. 236), από το δεύτερο αντάρτικο πέρασαν συνολικά 100.000 άνθρωποι, ενώ 25000 ήταν μόνο οι νεκροί του, δηλαδή πέντε χιλιάδες περισσότεροι από αναφέρει ο Χαριτόπουλος ως σύνολο μαχητών. Εκτός κι αν ο συγγραφέας εννοεί ότι οι όλοι οι επιζήσαντες του ΔΣΕ μετά το 1949 είναι φαντάσματα και επιπλέον το 1/4 των μαχητών του όχι απλά πέθανε, αλλά αναστήθηκε και σκοτώθηκε ξανά.
Και το πραγματικό λάθος του ΚΚΕ και της καθοδήγησής του ήταν ότι δεν προσανατολίστηκε εγκαίρως στην επιλογή του ένοπλου για να βγάλει πιο νωρίς περισσότερο κόσμο στο βουνό.
Κι εννοούμε κόσμο που όχι απλά δεν είχε αμφιβολίες για τον δεύτερο αγώνα, που τον έβλεπε ως φυσική συνέχεια του πρώτου αντάρτικου…
Αλλά έβγαινε αυθόρμητα στο βουνό, παρακαλούσε τους υπεύθυνους του κόμματος για όπλα, για να πολεμήσει και τελικά δεν μπόρεσε. Ή άλλους που το έσκαγαν στην πρώτη ευκαιρία από τον εθνικό στρατό για να βρεθούν με τους συντρόφους τους, ειδικά τα 1-2 χρόνια του εμφυλίου.
Και τέλος πάντων. Ακόμα κι αν παραβλέψουμε τη λαθροχειρία του Δ.Χ. στον υπολογισμό των μαχητών του ΔΣΕ, ας πούμε το εξής αδιαμφισβήτητο: κανείς ένοπλος αγώνας δε θα άντεχε ούτε τρεις μέρες, όχι τρία χρόνια, αν δεν είχε λαϊκό έρεισμα.
Απλή λογική κύριε Χαριτόπουλε…

Χρειαζόμαστε νοσηλευτές, όχι παπάδες

               

• 
  

Νέο κύμα επιδημίας χαρακτηρίστηκαν τα εκατοντάδες κρούσματα του κορωνοϊού που έπληξαν τον πληθυσμό. Αποτέλεσμα, να δούμε ξανά στις οθόνες μας τους Τσιόρδα και Χαρδαλιά, αναμφίβολα απόδειξη της κρισιμότητας της κατάστασης. Ο δε πρωθυπουργός, στο διάγγελμά του ζήτησε να ενεργοποιήσουμε το «εθνικό μας εμβόλιο,το φιλότιμο». Αλλά έλα που όμως με φιλότιμο δε θεραπεύεται ο άρρωστος κι ούτε προστατεύεται ο υγιής!

Κι εδώ βλέπουμε το εξής, όχι παράδοξο, αλλά ρεαλιστικά δολοφονικό. Εν μέσω πανδημίας στις αρχές του Ιουλίου η κυβέρνηση φέρεται να «κλείδωσε» τη θέση 10.000 κληρικών, ικανοποιώντας το πάγιο αίτημα της Ιεράς Συνόδου. Παράλληλα, το ίδιο χρονικό διάστημα, ο Βασίλης Κικίλιας αναιρεί την αρχική του υπόσχεση για νομιμοποίηση των επικουρικών νοσηλευτών και αναγγέλει ότι θα περάσουν από τη διαδικασία νομιμοποίησης μέσω μοριοδότησης. Όπως, δηλαδή, συνέβαινε και πριν την πανδημία.

Τα συνδικαλιστικά όργανα των υγειονομικών, έχοντας φυσικά εκθέσεις και μελέτες ετών που επισημαίνουν ότι ακόμα και πριν την πανδημία οι ελλείψεις ήταν τουλάχιστον μεγάλες, επισημαίνουν τώρα ότι με τη διαδικασία της μοριοδότησης οι νοσηλευτές που θα διατηρήσουν τη θέση τους,είναι περίπου ένα 20% επί του συνολικού αριθμού επικουρικών, αφήνοντας ουσιαστικά τα νοσοκομεία ανοχύρωτα.

Αξίζει να επισημανθεί πως οι 5.000 προσλήψεις γιατρών και νοσηλευτών, που είχαν ανακοινωθεί στην αρχή της πανδημίας, είτε δεν υλοποιήθηκαν (ειδικά στην περίπτωση των γιατρών), είτε -με ρεαλιστικά δεδομένα- δεν καλύπτουν τις ανάγκες ούτε καν της Αττικής.

Ενδεικτικά, σε ένα νοσοκομείο που έχει όλες τις κλινικές ανά ειδικότητα (ογκολογική, νευρολογική, παθολογική κλπ) οι γιατροί -μαζί με τους ειδικευμένους- είναι στην καλή περίπτωση τρεις με πέντε ανά βάρδια, τονίζοντας ότι αυτοί οι αριθμοί αφορούν ειδικά την εκάστοτε κλινική και όχι ολόκληρο το νοσοκομείο. Οι δε νοσηλευτές είναι ακόμα λιγότεροι, δύο με τρεις (μιλάμε για τις νυχτερινές βάρδιες).

Τα νοσοκομεία της χώρας, όχι μόνο τα νοσοκομεία αναφοράς επί κορονωϊού, δεν παύουν να έχουν πάγιες ανάγκες και πάγιες εισροές ασθενών. Δεν έπαψαν οι άνθρωποι να παθαίνουν ούτε εγκεφαλικά,ούτε καρκίνους, ούτε εμφράγματα λόγω της πανδημίας. Δηλαδή, με την πανδημία η κανονική ζωή των νοσοκομείων επιβαρύνθηκε από επιπλέον, κρίσιμες και θανάσιμες «υποχρεώσεις».

Επί του συνόλου των νοσοκομείων της χώρας, ο αριθμός των υγειονομικών που ανακοινώθηκε φαντάζει επαρκής μόνο στα αφτιά κάποιου αδαούς -κι ευτυχώς, θα πω εγώ, δεν είχαν όλοι την ατυχία να έρθουν αντιμέτωποι με τη ζωή στο νοσοκομείο. Αλλά επί του ρεαλιστικού, μιλάμε για βελόνες στα άχυρα.

Υπενθυμίζεται ότι οι γιατροί που αποσύρθηκαν λόγω σύνταξης, περίπου 10.000 στο σύνολο, δεν έχουν ακόμα αντικατασταθεί από νέους συναδέλφους τους. Κι έτσι,τα νοσοκομεία μας πάσχουν από έλλειψη ανθρώπινου δυναμικού, πέραν των υποδομών (μάσκες, γάζες κλπ).

Το φθινόπωρο που θα μας βρει, δε θα μας φέρει λοκντάουν, αν κρίνουμε από τις εκτιμήσεις των οικονομολόγων, καθώς η οικονομία δεν το αντέχει. Θα μας βρούν, όμως, εν μέσω μίας μάλλον δεδομένης έξαρσης της πανδημίας.

Ούτε το φιλότιμο, ούτε η κυβερνητική επιλογή να ικανοποιήσει την Ιερά Σύνοδο θα μπορέσουν να εξασφαλίσουν την επιβίωση του πληθυσμού. Χρειαζόμαστε νοσηλευτές, γιατρούς, υποδομές και φάρμακα. Είναι στα χέρια της κυβέρνησης η επιλογή να στιγματιστεί ως εγκληματική ή ως σωτηρία, ως έστω συνεπής απέναντι στο κοινό καλό. Και το φθινόπωρο είναι κοντά. Πολύ κοντά.

Απόδοση τιμής σ' όσους υπερασπίστηκαν ανώτερα ιδανικά

«Μακρόνησος, Μακελειό στη Χαράδρα». Εργο του Γ. Φαρσακίδη

«Σε τούτα τα βράχια τουφεκίστηκαν οι 300 του Α' Τάγματος
τούτα τα φύκια είναι μια τούφα μαλλιά
ξεκολλημένα μαζί με το πετσί
απ' το καύκαλο ενός συντρόφου
που αρνήθηκε να υπογράψει δήλωση»
Γιάννης Ρίτσος

***

Μακρόνησος, Αύγουστος του 2020. Οταν κοιτάς το νησί από απέναντι, φαντάζουν μακριά στο χρόνο οι ιστορίες που έχεις ακούσει. Μόλις πατήσεις το πόδι σου στη στεριά του, αυτόματα η ιστορία είναι ζώσα. Τα βράχια που γράφει ο Ρίτσος είναι εκεί. Τα φύκια που είναι μια τούφα μαλλιά είναι εκεί. Οι μορφές των 300 του Α' Τάγματος, μινιμαρισμένες στις φιγούρες του Μνημείου που στήνεται αυτές τις μέρες από την ΚΕ του ΚΚΕ, είναι εκεί.

***

Μακρόνησος. Το στρατόπεδο όπου οι μηχανισμοί καταστολής τελειοποιήθηκαν, η βία συστηματοποιήθηκε και οι πολιτικά διωκόμενοι γνώρισαν τη μεγαλύτερη αναμέτρησή τους με τον ταξικό αντίπαλο.
Η δημιουργία του στρατοπέδου, που ξεκίνησε να λειτουργεί στις 28 Μάη του 1947, υπήρξε οργανωμένο σχέδιο των Βρετανών και Αμερικανών, σε συνεργασία με το ελληνικό αστικό κράτος, για την εξουδετέρωση μιας μεγάλης μερίδας του λαϊκού κινήματος.
Πρωταρχικά με σκοπό την εκκαθάριση του κυβερνητικού στρατού από δυνάμεις που θα μπορούσαν να δημιουργήσουν εξεγέρσεις σε μονάδες, σε συνδυασμό με την αποστέρηση του ΔΣΕ από πολύτιμες εφεδρείες.
Ταυτόχρονα, επιδιώχτηκε το ηθικό τσάκισμα των κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών μέσα από την υπογραφή δηλώσεων αποκήρυξης του ΚΚΕ και της ιδεολογίας του, ώστε αυτό να λειτουργήσει αρνητικά στο ηθικό του λαού.

***

1947. Είναι ο χρόνος που φουντώνει η ένοπλη ταξική σύγκρουση. Το αστικό κράτος προσπαθεί να προλάβει τα χειρότερα. Ξεκινά την εκκαθάριση του ανασυγκροτούμενου αστικού στρατού. Νέοι με θετική πείρα από το ΕΑΜ, τον ΕΛΑΣ και την ΕΠΟΝ, έτοιμοι να στηρίξουν τον ΔΣΕ, στέλνονταν για άοπλη θητεία σε τάγματα σκαπανέων.

Η αστική τάξη βλέπει μακριά: «Η ιστορία θα γράψει πως η στροφή της παγκοσμίου καταστάσεως εδώ άρχισε, στη Μακρόνησο, στο ξερονήσι αυτό, υπέροχον σχολείον αναβαπτίσεως των ασώτων υιών του έθνους, εβλάστησεν σήμερον η Ελλάς ωραιοτέρα παρά ποτέ» δηλώνει ο υπουργός Στρατιωτικών Παναγιώτης Κανελλόπουλος, δίνοντας συγχαρητήρια στους επιτελείς των ταγμάτων στη Μακρόνησο.
Η «ωραιοτέρα παρά ποτέ Ελλάς που εβλάστησεν» μεταμορφώθηκε σε μια απέραντη φυλακή.
Στα τέλη του 1946 με αρχές του 1947 καταμετρώνται σε όλη τη χώρα 49 φυλακές, με συνολικό αριθμό κρατούμενων 11.244 άτομα, καθώς και 35 τόποι εξορίας που λειτούργησαν σε πολλά από τα νησιά της, που αριθμούσαν 5.809 εξόριστους (4.816 άντρες, 853 γυναίκες και 140 παιδιά).
Στα προηγούμενα πρέπει να προστεθούν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης αιχμαλώτων που χρησιμοποίησε ο αστικός στρατός, καθώς και τα κρατητήρια και τμήματα που χρησιμοποίησαν η Χωροφυλακή και η Ασφάλεια, στα οποία κρατήθηκαν και ανακρίθηκαν χιλιάδες πολιτικοί κρατούμενοι. Υπήρξαν επίσης 21 νοσοκομεία στα οποία κρατούνταν ασθενείς αγωνιστές, όπως το «Σωτηρία» και το «Αγιος Παύλος». Ακόμα αναφέρονται τουλάχιστον 5 κρατητήρια «παρακρατικών» συμμοριών, όπως οι στάβλοι του Μπαντουβά στο Ηράκλειο Κρήτης και τα κρατητήρια της ΕΑΟΚ στις Κροκεές Λακωνίας.

***

Στο στρατόπεδο Μακρονήσου συγκροτήθηκαν τρία Ειδικά Τάγματα Οπλιτών, το Α' ΕΤΟ, το Β' ΕΤΟ και το Γ' ΕΤΟ. Τον Σεπτέμβρη του 1947 μεταφέρθηκαν εκεί, στο Γ' Κέντρο Αξιωματικών, και οι μάχιμοι αξιωματικοί του ΕΛΑΣ.
Στη Μακρόνησο εγκαταστάθηκαν και οι Στρατιωτικές Φυλακές Αθηνών (ΣΦΑ), το Ειδικό Στρατόπεδο Αναμορφώσεως Ιδιωτών (ΕΣΑΙ), οι Φυλακές Ανηλίκων καθώς και το ΕΣΑΓ (Ειδικό Στρατόπεδο Αναμορφώσεως Γυναικών) με 1.200 γυναίκες από τον Γενάρη του 1950.
Το όργιο της τρομοκρατίας ήταν ασύλληπτο, ενώ αποκορύφωση της βίας αποτέλεσε η ομαδική σφαγή άνω των 300 φαντάρων στο Α' ΕΤΟ (29 Φλεβάρη 1948 - 1 Μάρτη 1948).
Το Κολαστήριο, υπό την ευθύνη της Β11 Διεύθυνσης του ΓΕΣ, συνέχισε τη λειτουργία του και μετά τη λήξη του ένοπλου ταξικού αγώνα, οπότε ονομάστηκε «Οργανισμός Αναμορφωτηρίων Μακρονήσου».
Σχεδόν 100.000 στρατιώτες και πολίτες υπολογίζεται ότι φυλακίστηκαν μέχρι το πέρας της λειτουργίας του, το 1954. Εως το 1958 έγιναν πολλές και συστηματικές καταστροφές των κτισμάτων για να εξαφανιστούν τα ίχνη του κάτεργου, ενώ τα ίδια τα αρχεία της Β11 Διεύθυνσης του ΓΕΣ παραμένουν στο σκοτάδι, αν δεν έχουν εξαφανιστεί.

***

Οι κομμουνιστές και χιλιάδες άνθρωποι του λαού, που μαρτύρησαν σ' αυτόν το βράχο, αναδείχτηκαν σε πρότυπα αντοχής, θέλησης και ανθρωπιάς στον αντίποδα της αστικής βίας.
Το Μνημείο της ΚΕ του ΚΚΕ αποδίδει τιμή σε όσους βασανίστηκαν, θυσιάστηκαν, πάλεψαν υπερασπιζόμενοι ανώτερα ιδανικά. Αναδεικνύει τον ιστορικό τόπο.