Ο Λάκης και η αισθητική που μας αξίζει

 Ο Λάκης και η αισθητική που μας αξίζει

 

Αρθρογράφος: 2310net

Κάθε κρίση έχει την αισθητική που την εκφράζει. Το κραχ του ’29 γέννησε έναν Μπρεχτ. Το δικό μας έναν Λάκη. Ίσως όμως το ’29 να μην εκτιμούσαν, οι σύγχρονοί του, τον Μπρεχτ όπως εμείς σήμερα, που το πέρασμα του χρόνου απέδειξε ότι η λάμψη του χρυσού είναι αιώνια. Ίσως κάποια στιγμή, μετά από δεκαετίες, ο Λάκης να αναγνωριστεί για το ταλέντο και την προσφορά του.

 

Είχα καιρό να παρακολουθήσω εκπομπή του. Μπορεί και πάνω από ένα χρόνο. Ποτέ δεν μου άρεσε το «Τσαντίρι». Βλέπεις, έχω πάψει από καιρό να γελάω με αστεία με γιαγιάδες ή κλανιές ή ακόμα με γιαγιάδες που κλάνουν, έχω βαρεθεί να αισθάνομαι υποχρεωμένος να μπω στο παιχνίδι των διάφορων προσωπικοτήτων της trash tv, (έστω και από το ρόλο του υπεράνω, του κριτή, του γαμάτου και ψαγμένου τηλεθεατή) που ο Λάκης φροντίζει να βάζει στο σπίτι μας κάθε βδομάδα, με έχουν κουράσει τα γεμάτα κενό οργισμένα λογύδρια του, έχω σιχαθεί αυτό το deja-vu που μου προκαλούν ορισμένες ατάκες που έχω ακούσει ή διαβάσει αλλού και τις αντιγράφει στυγνά. Με λίγα λόγια, ο Λάκης δεν βγάζει πια γέλιο. Δόξα τω… διαδίκτυω μπορείς σήμερα να βρεις τρομερά πράγματα, αυθεντικά αστεία ή σατιρικά με τα οποία θα γελάσεις ή θα προβληματιστείς, χωρίς αυτός που τα μεταφέρει να μιλάει για τον εαυτό του σε τρίτο ενικό: «Η ΣΑΤΙΡΑ».

 

Έβλεπα σήμερα στο Τσαντίρι ένα παράξενο σκετς. Ο Καλυβάτσης gay (ας σταματήσει πια αυτό το στερεότυπο, έπαψε να είναι αστείο από καιρό) ντυμένος με την ναζιστική σημαία, ο Λαζόπουλος φυλακισμένος ντυμένος με στολή της Βέρμαχτ και ο Ζουγανέλης σε ρόλο Ότο Ρεχάγκελ, επίσης ντυμένος ναζιστικά. Οι διάλογοι που ακολούθησαν ήταν ένα κράμα στερεότυπης και κουραστικά επαναλαμβανόμενης μανιέρας, με ολίγη από σάτιρα καφενείου, και μπόλικο ντανταϊσμό. Το πράγμα δεν τραβούσε. Πόσο να γελάσεις με μια «αδερφή» που εκφράζει την σύγχρονη Ελλάδα που υποφέρει από την νέα ναζιστική Γερμανία; (τίποτα πιο πρωτότυπο δεν μπορούσες να σκεφτείς ρε Λάκη;)

 

Όμως ας αφήσουμε το «καλλιτεχνικό» μέρος του σκετς και ας πιάσουμε λίγο το πολιτικό:

 

Οι Γερμανοί θέλουν να μας πηδήξουν, να μας στήσουν στα τέσσερα. Εμείς είμαστε αδερφές, κραγμένες, αλλά παρόλα αυτά δεν θέλουμε να μας πηδάνε οι Γερμανοί. Ταυτόχρονα αποθεώνουμε τους Κύπριους που είπαν «νάιν» και που για αυτό τους πήδηξαν οι Γερμανοί, οι οποίοι πήδηξαν και εμάς γιατί τους είπαμε «γιαααα». Μέχρι στιγμής το συμπέρασμα είναι πως ό,τι και να πεις στους Γερμανούς θα σε πηδήξουν.

 

Άρα πρέπει κι εμείς να ξυπνήσουμε και να τους πούμε «νάιν», για να μας πηδήξουν όπως τους Κύπριους μάλλον, γιατί πιθανόν στο πολιτικό υποσυνείδητο του Λάκη οι Γερμανοί να είναι σαν τους βιαστές που αφού δεν μπορείς να τους αποφύγεις πρέπει να τους απολαύσεις.

 

Αυτό το κενό νοήματος παραλήρημα ομοφοβικής σάχλας, δεν ήρθε από το πουθενά. Πηγάζει απευθείας από την πολιτική σκέψη του Λάκη, η οποία όσο διαρκεί η κρίση αποδεικνύεται και πιο νηπιακή. Μέχρι τώρα είχαμε μπόλικη αντι-Μέρκελ, η οποία διανθιζόταν με πολύ από «χαζό Γιωργάκη», λίγο «κλέφτες πολιτικούς», αρκετές δόσεις «κακής Αριστεράς που δεν τα βρίσκει», λίγο «πλατεία» και γαρνίρισμα με συνομωσιολογίες. Τώρα ξαφνικά, λίγες ημέρες μετά τα πανηγύρια για την…κυπριακή αντίσταση και αφού τελικά οι αντιστασιακοί δεν μας βγήκαν και πολύ αντιστασιακοί, ο Λάκης ξαναβάζει απέναντί του την Άνγκελα Μέρκελ και την ξεσκίζει. Τρία χρόνια κρίσης και ο Λάκης δεν έμαθε τίποτα. Ούτε όταν τον πρόδωσε ο Ολάντ, οι Ρώσοι, οι Αγανακτισμένοι, το καλό ΠΑΣΟΚ που θα μας έσωζε από το κακό ΠΑΣΟΚ, ο Κουβέλης, και όποιος άλλος κατά καιρούς έγινε το ποιητικό αίτιο μιας από μηχανής λύσης που θα ερχόταν από ένα απροσδιόριστο μέλλον να μας λυτρώσει από μια απροσδιόριστη κρίση.

 

Το επίπεδο της αισθητικής, της τέχνης και του πολιτισμού είναι δεμένο με το επίπεδο της ταξικής πάλης. Όσο «ξύλινο», «παλαιολιθικό» και ξεπερασμένο κι αν ακούγεται. Οι Μπρεχτ, οι Λόρκες, οι Θεοδωράκηδες, οι Ξυλούρηδες και οι Ρίτσοι δεν βγήκαν από μόνοι τους, δεν έπεσαν από τον ουρανό. Γεννήθηκαν καλλιτεχνικά σε εποχές ταραγμένες άρα και έντονες. Η ένταση τράβηξε στα άκρα το ταλέντο τους και έγινε το καλούπι για να σμιλευτούν τραγούδια, ποιήματα, θεατρικά με την πραγματική ζωή των πραγματικών ανθρώπων. Η σημερινή εποχή έχει φορέσει έναν κιτς τηλε-μανδύα πάνω στα πάντα. Ο Λάκης είναι το αποτέλεσμα μιας χρόνιας καλλιέργειας ηλιθιότητας από την οποία αν δεν απαλλαγούμε θα μας κάνει ένα με αυτήν πιο γρήγορα κι από την κλανιά της γριάς.

ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΧΡΥΣΩΝ ΚΕΡΔΩΝ

 ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΧΡΥΣΩΝ ΚΕΡΔΩΝ

   …Καταγγελία πρώην στελέχους της Χρυσής Αυγής στη Λάρισα, μιλά για «ταρίφα» που έπαιρναν τα φασιστοειδή για κάθε Ερώτηση που κατέθεταν στη Βουλή υπέρ εφοπλιστικού κεφαλαίου και άλλων δεινοπαθούντων...

   …Καταγγέλλει χρυσαυγίτης από τη Λάρισα τους ομοϊδεάτες του: «Ζείτε σε βίλες με δάνεια της Βουλής και κάνετε ρουσφέτια. Ο ένας διορίζει την κόρη του αλλουνού». 

Τι εννοεί;

Ότι χρυσαυγίτες βουλευτές διόριζαν συγγενείς και γνωστούς στη Βουλή και την Ευρωβουλή.

Και μάλιστα, για το ξεκάρφωμα δεν διόριζε ο καθένας την κόρη του ή το συγγενή του, αλλά ο ένας βουλευτής διόριζε την κόρη του άλλου βουλευτή και αντίστροφα…

   …Άλλες καταγγελίες κάνουν λόγο για χρυσαυγίτες βουλευτές που έκαναν χρήση βουλευτικών προνομίων και για δήθεν «αντισυστημικά» φασιστοειδή που νοίκιαζαν υπερπολυτελείς βίλες στην Πεντέλη…

 

…Για χρυσαυγίτες που όχι μόνο έπαιρναν κανονικότατα βουλευτικά αυτοκίνητα, 

αλλά τα χρησιμοποιούσαν και για επιθέσεις των ταγμάτων εφόδου (σ.σ. Ηλιούπολη), όπως αποκαλύφθηκε χτες, κ.λπ...

ΚΑΜΙΑ ΕΚΠΛΗΞΗ ΔΕΝ ΠΡΟΚΑΛΟΥΝ ΦΥΣΙΚΑ ΑΥΤΑ ΚΑΙ ΟΛΑ ΤΑ ΥΠΟΛΟΙΠΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΤΗΣ ΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ ΠΡΟΣ ΕΞΟΙΚΟΝΟΜΗΣΗ …ΧΡΥΣΩΝ ΚΕΡΔΩΝ. 

ΑΛΛΩΣΤΕ ΤΑ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΚΕΡΔΗ ΓΙΝΟΝΤΑΙ.

Θα ήταν όμως παράλειψή μας να μη μνημονεύσουμε και τη γιαγιούλα με τον νταγλαρά χρυσαυγίτη. ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΔΩ ΛΟΙΠΟΝ, γιατί είναι περιττό να κάνουμε πλήρη αντιγραφή τού κειμένου απ’ το οποίο σάς παραθέσαμε αυτά τα λίγα αποσπάσματα.

Θέλω να δω τον Πάπα

Δοξάστε τους!

Δοξάστε τους!

   «Να κάνουμε τοέγκλημα πιο ατιμωτικό, δημοσιοποιώντας το», έλεγε ο Μαρξ. Αυτό και θα κάνουμε. Ξανά και ξανά.
   Το σημειώσαμε και στο φύλλο της «Real News» την Κυριακή. Θα το επαναλαβάνουμε και από τον «eniko». Για να συμβάλουμε στη μέγιστη δυνατή δημοσιοποίησή του. Για να το μάθουν όσο περισσότεροι γίνεται. Για να φτάσουν παντού όλα όσα κρύβονται πίσω από το «σωτήριον» της πολιτικής τους:

   Την περασμένη Τετάρτη εγκρίθηκε στο ΟΗΕ το ψήφισμα 68/304 με 124 ψήφους υπέρ, 11 κατά και 41 αποχές. Το ψήφισμα επιδιώκει να θέσει περιορισμούς στους χρηματοπιστωτικούς «γύπες» ώστε να μην παρεμποδίζουν τις προσπάθειες των χωρών για αναδιάρθρωση του χρέους τους. Το ψήφισμα μόνο «επαναστατικό» δεν είναι. Περιλαμβάνει ακόμα και αναφορά ότι στις αναδιαρθρώσεις θα λαμβάνονται υπόψη οι πρωτοβουλίες του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας…
   Εντούτοις  στο ψήφισμα γίνεται λόγος:
   α)  Για «αναγνώριση του δικαιώματος κάθε κράτους να αναδιαρθρώσει το δημόσιο χρέος χωρίς να πιέζεται ή να παρεμποδίζεται από κανένα μέτρο που προέρχεται από άλλη χώρα».
   β) Αναγνωρίζει «το δικαίωμα κάθε κράτους να αναδιαρθρώσει το δημόσιο χρέος του χωρίς να πιέζεται ή να εμποδίζεται από εμπορικούς πιστωτές περιλαμβανομένων ειδικευμένων επενδυτικών ταμείων όπως τα hedge funds που αναζητούν κερδοσκοπικές αγορές σε εξαιρετικά χαμηλές τιμές σε δευτερογενείς αγορές ώστε να επιδιώξουν την πλήρη πληρωμή του μέσω δικαστικής προσφυγής (…)».
   γ) Εκφράζει τις ανησυχίες του «που αφορούν τα αποκαλούμενα επενδυτικά ταμεία – όρνεα και τις εξαιρετικά κερδοσκοπικής φύσεως ενέργειές τους που θέτουν κίνδυνο για κάθε διαδικασία αναδιάρθρωσης του χρέους στο μέλλον τόσο για τις αναπτυσσόμενες όσο και για τις αναπτυγμένες χώρες».
   δ) Προκρίνει πρωτοβουλίες για «να αντιμετωπιστούν οι ενέργειες των αποκαλούμενων επενδυτικών ταμείων – όρνεων, με στόχο να αποτραπούν τέτοια funds να επωφεληθούν από τη δικαστική προσφυγή εναντίον χρεωμένων χωρών που πιέζονται να διοχετεύσουν πολλές από τις πηγές πλούτου τους για να χειριστούν αυτή τη δικαστική αγωγή υπονομεύοντας έτσι τη διαδικασία αναδιάρθρωσης».
   ε) Εκφράζει ανησυχία για το γεγονός ότι «το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν διαθέτει ένα υγιές νομικό πλαίσιο για μια ομαλή και προβλέψιμη αναδιάρθρωση κρατικού χρέους (…)».  
   Όπως γίνεται αντιληπτό, δεδομένου του χαρακτήρα του ΟΗΕ όπως αυτός  απορρέει από τον παγκόσμιο συσχετισμό δύναμης, αφενός το συγκεκριμένο ψήφισμα περισσότερο με ευχολόγιο μοιάζει παρά με ένα στιβαρό πολιτικό πρόγραμμα εξοβελισμού των διεθνών τοκογλύφων που γυροφέρνουν σαν ύαινες γύρω από τα υποψήφια θύματά τους. Αφετέρου δεν πρόκειται καν για καταληκτικό κείμενο, δεδομένου ότι το τελικό σχέδιο νόμου θα κατατεθεί προς ψήφιση στον ΟΗΕ πολύ αργότερα και σίγουρα όχι νωρίτερα από τα τέλη του 2014.    
   Και το ερώτημα τίθεται εύλογα:
   Τι είναι εκείνο που θα περίμενε κανείς να πράξει στην συγκεκριμένη ψηφοφορία μια χώρα σαν την Ελλάδα; Ποια θα έπρεπε να είναι η στάση μιας χώρας που ταλανίζεται από το δημόσιο χρέος και που οι κάθε λογής τοκογλύφοι «απαιτούν» να τους καταβάλει σε χρεολύσια και τόκους το ποσό των 139,8 δις. ευρώ (!) μέχρι το 2020;
   Τι θα περίμενε να πράξει κανείς μια κυβέρνηση σαν την ελληνική που ξέρει ότι ο λαός της καλείται από τα «όρνεα» να καταβάλλει το ποσό των 340,9 δις. ευρώ (!!!) μέχρι το 2030 σε τόκους και σε χρεολύσια (στοιχεία του Οργανισμού Διαχείρησης Δημόσιου Χρέους, διαβιβαστικό στη Βουλή, 13/3/2014).
   Τι θα περίμενε κανείς να κάνουν ο κ.Σαμαράς και ο κ.Βενιζέλος, που τόσο ενδιαφέρονται για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους και που επιζητούν αυτή την περίφημη «πιστοποίηση» περί την βιωσιμότητά του;
   Το απολύτως αναμενόμενο, το απολύτως επιβεβλημένο, το απολύτως αυτονόητο θα ήταν μια χώρα σαν την Ελλάδα, που της πίνουν το αίμα οι τοκογλύφοι, ένα τέτοιο ψήφισμα να το υπερψηφίσει. Με χέρια και με πόδια.
   Όμως αυτή η κυβέρνηση φροντίζει να επιδεικνύει το ρόλο της ως πολιτικό όργανο της εγχώριας και διεθνούς κεφαλαιοκρατίας ακόμα και σε εκείνα όπου -  αυτονόητα - θα έπρεπε έστω να προσποιείται. Εστω να υποκρίνεται.
   Αλλά είναι τόσο δεσμευμένοι στα συμφέροντα που υπηρετούν που ούτε να υποκριθούν δεν μπορούν. Ούτε να προσποιηθούν δεν μπορούν. Κι έτσι τι έκαναν; Φρόντισαν από την συγκεκριμένη ψηφοφορία να… απέχουν!
   Στον ΟΗΕ πέρασε ένα ψήφισμα που κάτι επιχείρησε να ψελλίσει ενάντια στους διεθνείς χρηματοπιστωτικούς κομπραδόρους, κι εκείνη, η ελληνική κυβέρνηση, αρνήθηκε να το ψηφίσει! Απείχε!       
   Πέρασε ένα ψήφισμα που κάτι μισόλογα πήγε να πει για όσους κάνουν παιχνίδι με το χρέος των χωρών, και η ελληνική κυβέρνηση αντί (έστω και υποκριτικά) να πάει με το μέρος του λαού της, πήγε με τους τοκογλύφους! Αντί να πάει με το λαό της, που - με πρόσχημα το χρέος – τα παιδιά του λιποθυμούν από την ασιτία στα σχολεία, που τα παιδιά του πεθαίνουν από τα μαγκάλια, που οι γέροντές του στήνονται στα συσσίτια, που 700.000 οικογένειες δεν έχουν ρεύμα, εκείνη, η ελληνική κυβέρνηση, πήγε με την Μέρκελ (που καταψήφισε το ψήφισμα). Η ελληνική κυβέρνηση, αντί να πάει με το λαό της, πήγε με τις υπόλοιπες κυβερνήσεις των χωρών της ΕΕ που όλες (μα όλες!), δείχνοντας για μια ακόμα φορά τι σημαίνει «ευρωενωσιακό πλαίσιο», είτε καταψήφισαν είτε απείχαν, επίσης, από την ψηφοφορία.
   Αυτά έπραξε η κυβέρνηση στον ΟΗΕ. Ο,τι πράττει, δηλαδή, και στις «διαπραγματεύσεις» της με τους εταίρους της. Εν ολίγοις είναι ώρα να φύγουν. Θα έπρεπε να είχαν φύγει ήδη. Από χτες.
   

ΗΠΑ: 45,3 εκατομμύρια στο όριο της φτώχειας!!!!!

 ΗΠΑ: 45,3 εκατομμύρια στο όριο της φτώχειας!!!!!

 

Ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας στις ΗΠΑ έφθασε το 2013 τα 45,3 εκατομμύρια, δηλαδή ποσοστό 14,5%, όπως καταγράφεται σε μία έκθεση της αμερικανικής στατιστικής υπηρεσίας που δόθηκε στη δημοσιότητα την Τρίτη.

Σύμφωνα με τα στοιχεία, το ποσοστό της φτώχειας στις οικογένειες βρίσκεται στο 11,2% (9,1 εκατομμύρια οικογένειες), με μία στις τρεις από αυτές τις οικογένειες να είναι μονογονεϊκή, με επικεφαλής τη μητέρα.

Συγκλονιστικά είναι τα στοιχεία για τον αριθμό των παιδιών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας: 14,7 εκατομμύρια ή ένα στα πέντε παιδιά (19,9%) στις ΗΠΑ ζουν σε συνθήκες φτώχειας, στερούμενα ακόμη και τα βασικά από αυτά που χρειάζονται.

Σχετικά με την υγειονομική ασφάλιση ο αριθμός των ανασφάλιστων πολιτών ανήλθε το 2013 στα 42 εκατομμύρια (13,4%).

Το όριο της φτώχειας μιας τετραμελούς οικογένειας έχει οριστεί στα 23.834 δολάρια για τα εισοδήματα έτους.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εκπαιδεύεται....

 Ο ΣΥΡΙΖΑ εκπαιδεύεται....

Διαβάζοντας στο σημερινό Ριζοσπάστη  όσα έγραψε η ΑΥΓΗ , δημοσιεύονται παρακάτω, δεν μπορεί  παρά να σε κατακλύζουν συναισθήματα οργής , αηδίας και ότι άλλο συνώνυμο μπορεί κανείς να νιώσει ή  να σκεφτεί. Όλα αυτά μεγεθύνονται   με την , κατά τη γνώμη  μου, πρόσκληση-πρόκληση  προς το ΚΚΕ όπως διατυπώθηκε από τον   Αλέξη Μητρόπουλο  στο MEGA: «Ανοιχτή πρόσκληση στο ΚΚΕ, που πρέπει να είναι διαρκής και ειλικρινής πάντα, ως έκφραση τιμής στο ιστορικό αυτό κόμμα».

Διαβάστε το δημοσίευμα της ΑΥΓΗΣ και το σχόλιο του ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ και θα καταλάβετε.

 

Χυδαιότητες

Εγραψε η «Αυγή» 16/9/2014: «"Βασική αρχή του Ψυχρού Πολέμου ήταν να περάσουν νόμοι περί κατασκοπείας για να ξεφορτωθούν οι κυβερνήσεις τους ανεπιθύμητους. Τους αληθινούς κατασκόπους τους ανταλλάσσανε. Το ίδιο έκανε και ο Στάλιν" τόνιζε ο γιος του εκτελεσθέντος (σ.σ. του Μπελογιάννη), Νίκος σε παλαιότερη συνέντευξή του. Και προσέθετε: "Στέλνει τότε ο Νίκος Πλουμπίδης το γράμμα με το οποίο αναλαμβάνει όλη την ευθύνη για την καθοδήγηση του παράνομου μηχανισμού του ΚΚΕ και, ενώ όλοι περίμεναν ότι θα γινόταν αναψηλάφηση της δίκης, βγαίνει ο Ζαχαριάδης και καταγγέλλει τον Πλουμπίδη για χαφιέ και ψεύτη. Αυτό ήταν το πράσινο φως προς το παλάτι και τους Αμερικανούς. Σαν να έλεγε, "φάτε τους!"». Απόψεις σαν κι αυτές είναι βγαλμένες από τα πιο χυδαία αντικομμουνιστικά αστικά επιτελεία. Και φαίνεται πως ζήλεψαν η «Αυγή» και ο ΣΥΡΙΖΑ τη δόξα τους και αναπαράγουν τέτοιες χυδαιότητες που είναι χρήσιμες στην αντι-ΚΚΕ τακτική τους...

Ο χαρακτήρας του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου

 Ο χαρακτήρας του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου

Παρουσιάζεται σήμερα ένα υποκεφάλαιο της εισαγωγής της νέας έκδοσης του τμήματος ιστορίας της κε του κκε "ΔΕΚΕΜΒΡΗΣ ΤΟΥ ʼ44. Κρίσιμη ταξική σύγκρουση (Άρθρα και ντοκουμέντα)"

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ήταν το αποτέλεσμα των οξυμένων ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων για το ξαναμοίρασμα των σφαιρών επιρροής των αγορών και πηγών πρώτων υλών. Η μεγάλη οικονομική κρίση του καπιταλισμού (1929-1933) επιτάχυνε τις ανακατατάξεις στο συσχετισμό δυνάμεων, ενώ νέα κρίση εκδηλώθηκε το 1938. Ο καπιταλιστικός  ανταγωνισμός, σε συνδυασμό με το νόμο της ανισόμετρης ανάπτυξης –άρα και της ανισόμετρης πολιτικής και στρατιωτικής δύναμης των καπιταλιστικών κρατών- οδήγησε στην εκ νέου αναβάθμιση κρατών στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, κυρίως της Γερμανίας και της Ιαπωνίας.

Η ισχυροποίηση του γερμανικού ιμπεριαλισμού εδραίωσε τις βλέψεις του να πάρει τη ρεβάνς από τις Γαλλία-Βρετανία μετά τη σε βάρος του Συνθήκη των Βερσαλιών, με την οποία σφραγίστηκε το τέλος του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου. Από την άλλη η Ιαπωνία, επιδιώκοντας την κυριαρχία στην Ανατολική Ασία, είχε εντείνει τις πολεμικές προετοιμασίες της, για να υπερισχύσει των ΗΠΑ, του κύριου αντίπαλού της και ανταγωνιστή στον Ειηνικό Ωκεανό. Και εννέα μήνες ύστερα από την έναρξη του πολέμου, η Ιταλία εγκατέλειψε τη «στάση αναμονής», για να συμμαχήσει με τον Χίτλερ, αναζητώντας και αυτή «ζωτικό χώρο». Για αυτούς τους λόγους ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος δεν προκλήθηκε μόνο από το φασιστικό Άξονα (Γερμανία – Ιαπωνία – Ιταλία), αλλά και από τους βασικότερους νικητές του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου, τις «δημοκρατίες» των ΗΠΑ – Γαλλίας – Βρετανίας.

Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος ξεκίνησε ως ιμπεριαλιστικός και τέτοιος παρέμεινε σε όλη τη διάρκειά του. Η ύπαρξη των μεταξύ τους αντιθέσεων δεν εξάλειφε βεβαίως τον κοινό στόχο τους να ανατρέψουν την εργατική εξουσία και τη σοσιαλιστική οικοδόμηση στην ΕΣΣΔ. Αυτή η στρατηγική των ΗΠΑ – Μ. Βρετανίας – Γαλλίας δεν άλλαξε ακόμα και τότε που συμμάχησαν με την ΕΣΣΔ, όταν εκείνη είχε ήδη δεχτεί την επίθεση του γερμανικού ιμπεριαλισμού και αναγκαστικά είχε εμπλακεί στον πόλεμο.

Γι’ αυτό και αρχικά οι «δημοκρατικές» κυβερνήσεις των ΗΠΑ – Μ. Βρετανίας – Γαλλίας δεν είδαν με αρνητικό μάτι την άνοδο στην εξουσία των Χίτλερ – Μουσολίνι. Με το δόλιο πρόσχημα του «κατευνασμού» της Γερμανίας παρέδωσαν σε αυτή χώρες της Ευρώπης (3), όπως την Αυστρία και τη μισή Τσεχοσλοβακία (Σύμφωνο του Μονάχου). Ενίσχυσαν τον Φράνκο στην Ισπανία (πολιτική της μη… επέμβασης) (4) και άφησαν ανενόχλητες την Ιταλία και την Ιαπωνία να εισβάλουν η πρώτη στην Αβησσυνία (Αιθιοπία) και η δεύτερη στην Κίνα. Και αυτά, πριν αρχίσει ο δεύτερος πόλεμος. Επιχειρούσαν να στρέψουν τη Γερμανία και την Ιαπωνία εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης, με σκοπό να εξασθενίσουν και τις δυο αντιμαχόμενες πλευρές και μετά οι ΗΠΑ – Βρετανία – Γαλλία να μπουν στη μέση ως κυρίαρχες και να επιβάλουν τους όρους τους. Ταυτόχρονα υπήρχαν και οι αντιθέσεις ΗΠΑ – Βρετανίας – Γαλλίας, με την πρώτη να αποβλέπει στην επέκταση και εδραίωση της ηγετικής παρουσίας της και στην Ευρώπη. Απ’ αυτή την άποψη τη βόλευε και η εξασθένιση σε ένα βαθμό της Βρετανίας και της Γαλλίας στη διαμάχη τους με τη Γερμανία.

Τις προθέσεις και τους στόχους τους οι σύμμαχοι της Σοβιετικής Ένωσης [τους] έδειξαν σε όλη τη διάρκεια του πολέμου, με πιο χαρακτηριστικό το γεγονός ότι πραγματοποίησαν την απόβαση στη Νορμανδία μόλις τον Ιούνη του 1944, όταν πια ο Κόκκινος Στρατός ετοιμαζόταν να απελευθερώσει τις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, για να βαδίσει προς το Βερολίνο.

Η Σοβιετική Ένωση πήρε μέρος στον πόλεμο για την υπεράσπιση της σοσιαλιστικής πατρίδας, για τα συμφέροντα των λαών. Τέτοιο αγώνα έκαναν και τα ΚΚ όπου Γης, τα εθνικοαπελευθερωτικά και αντιφασιστικά κινήματα, στην Ελλάδα το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ και η ΕΠΟΝ. Οι αστικές αντιστασιακές οργανώσεις στήριξαν τον ιμπεριαλιστικό πόλεμο από τη σκοπιά του ενός πόλου ενάντια στον άλλο, το φασιστικό.

Μόλις τέλειωσε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος και άρχισε η περίοδος του λεγόμενου Ψυχρού Πολέμου, δηλαδή της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας και της ανοιχτής διαπάλης του σοσιαλισμού με τον καπιταλισμό, αναδιατάχθηκαν διεθνώς οι συμμαχίες. Η Ιαπωνία, που ήταν τμήμα του Άξονα, έγινε αμέσως σύμμαχος των ΗΠΑ, παρότι δέχτηκε από αυτές δύο ατομικές βόμβες (Χιροσίμα, Ναγκασάκι). Σύμμαχός τους έγινε και η Γερμανία.

Οι διεθνείς ενδοαστικές αντιθέσεις, τόσο πριν όσο και κατά τη διάρκεια του πολέμου, διαπέρασαν και το εσωτερικό των χωρών. Η αστική τάξη στα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη χωρίστηκε σε «γερμανόφιλη» και σε «αγγλόφιλη», λόγω οικονομικών συμφερόντων, καθώς και γιατί η κάθε πλευρά θεώρησε ότι το εγγλέζικο ή το γερμανικό κράτος (ανάλογα ποιο επέλεξε αυτή) ήταν πιο ικανό να προστατέψει τα συνολικά αστικά συμφέροντα. Έτσι, ως παραδείγματα, μέρος της γαλλικής αστικής τάξης συνεργάστηκε με τη Γερμανία (κυβέρνηση του Βισί). Το άλλο την πολέμησε. Η κυβέρνηση της Πολωνίας ήταν πρόθυμη να συμμαχήσει με τη Γερμανία 5. Τελικά συμμάχησε με τους Αγγλογάλλους. Και όταν οι Γερμανοί μπήκαν στην Πολωνία, η κυβέρνησή της έφυγε και πήγε στο Λονδίνο. Η σουηδική σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση μετέτρεψε τη Σουηδία 6 σε βάση της Γερμανίας μέχρι το 1943.

Η διαίρεση στην Ελλάδα ήταν ολόπλευρη: Οι τεταρτοαυγουστιανοί συγκρούστηκαν με τους δωσίλογους, παρότι οι τελευταίοι ήταν επίσης τεταρτοαυγουστιανοί, βασικά στηρίγματα και αυτοί της δικτατορίας των Μεταξά-Γκλίκσμπουρκ (1936-1941). Οι φιλοβασιλικοί συνέχιζαν να συγκρούονται με τους αντιβασιλικούς, μια διαμάχη για το πολιτειακό που διαρκούσε δεκαετίες, ενώ και από τις δυο πτέρυγες υπήρχαν συνεργάτες των κατακτητών. Οι απόντες (με έδρα το Κάιρο) ξιφουλκούσαν με τους κυβερνώντες δωσίλογους, από τους οποίους άλλοι ήταν αγγλόφιλοι και άλλοι γερμανόφιλοι. Όμως ενιαίος στόχος όλων ήταν η υπεράσπιση της αστικής εξουσίας.

Στις αναλύσεις του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος και του ΚΚ της Σοβιετικής Ένωσης, ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος χαρακτηριζόταν αρχικά ως ιμπεριαλιστικός –βλέπε πχ το 18^ο Συνέδριο του ΠΚΚ (μπ) το1939- και στη συνέχεια ως αντιφασιστικός - εθνικοαπελευθερωτικός – πατριωτικός. Σε αυτή τη βάση συγκροτήθηκαν και οι αντιφασιστικές συμμαχίες.

Οι αντιφάσεις για το χαρακτήρα του πολέμου είχαν αντανάκλαση και στα γράμματα του Ν. Ζαχαριάδη, όπου στο α’ ανοικτό γράμμα (31 Οκτώβρη 1940) ο ελληνοϊταλικός πόλεμος χαρακτηριζόταν ως εθνικοαπελευθερωτικός από την ελληνική πλευρά, ενώ στα δύο άλλα που ακολούθησαν (26 Νοέμβρη 1940 και 15 Γενάρη 1941), ο ελληνοϊταλικός πόλεμος χαρακτηριζόταν ως ιμπεριαλιστικός.

Σημειώσεις

3. Η Συμφωνία του Μονάχου υπογράφτηκε στις 30 Σεπτέμβρη 1938 μεταξύ της ναζιστικής Γερμανίας, της φασιστικής Ιταλίας, της Γαλλίας και της Βρετανίας. Η Συμφωνία προέβλεπε το διαμελισμό και τελικά την παράδοση της Τσεχοσλοβακίας στον Χίτλερ. Η ΕΣΣΔ προθυμοποιήθηκε να συνδράμει στην Τσεχοσλοβακία. Η τσεχοσλοβακική κυβέρνηση ωστόσο επέλεξε να μην αξιοποιήσει το σχετικό Σύμφωνο που προϋπήρχε μεταξύ των δύο χωρών και προέβλεπε τη σοβιετική στρατιωτική βοήθεια σε περίπτωση γερμανικής επίθεσης. Η Συμφωνία του Μονάχου χαιρετίστηκε από τις αστικές τάξεις όλου του κόσμου ως «η ειρήνη της εποχής μας» (διατύπωση του Βρετανού πρωθυπουργού Ν. Τσάμπερλεν), ενώ έγινε δεκτή με ενθουσιασμό και τυμπανοκρουσίες από τη διεθνή σοσιαλδημοκρατία. Είναι χαρακτηριστική η δήλωση του ηγέτη της γαλλικής σοσιαλδημοκρατίας και πρωθυπουργού του Λαϊκού Μετώπου Λ. Μπλουμ την επαύριο της υπογραφής της Συμφωνίας πως «τώρα μπορούμε να κοιμηθούμε πάλι ήσυχοι». (Ουίλιαμ Φόστεδρ, Ιστορία των Τριών Διεθνών, σελ 533, εκδ. Γνώσεις, Αθήνα, χ.χ).

4. Η Ισπανία του Μεσοπολέμου χαρακτηριζόταν από έντονες ενδοαστικές αντιθέσεις (ειδικά μετά την πτώση της δικτατορίας του Πρίμο ντε Ριβέρα το 1930 και την έναρξη της «Δεύτερης Ισπανικής Δημοκρατίας», που οξύνθηκαν ακόμα περισσότερο με την έκρηξη της διεθνούς καπιταλιστικής κρίσης το 1929. Στις 15 Γενάρη 1936 συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία του ΚΚ Ισπανίας το Λαϊκό Μέτωπο (ΚΚΙ, Σοσιαλιστικό Κόμμα, Δημοκρατική Αριστερά, κ. ά.), το οποίο στις εκλογές του ίδιου έτους κέρδισε οριακή πλειοψηφία έναντι του Εθνικού Μετώπου που είχαν σχηματίσει μια σειρά αστικά κόμματα. Αμέσως ενεργοποιήθηκαν ζυμώσεις μεταξύ των τμημάτων εκείνων της ισπανικής αστικής τάξης που προσανατολίζονταν πλέον στην επιβολή ανοιχτής φασιστικής δικτατορίας. Η στρατιωτική φασιστική κίνηση εκδηλώθηκε στις 17-18 Ιούλη 1936, με επικεφαλής το στρατηγό Φ. Φράνκο. Έτσι ξεκίνησε ο Ισπανικός Εμφύλιος. Η ισπανική σοσιαλδημοκρατία έπαιξε καταλυτικό ρόλο στην υπονόμευση της μαχητικότητας του λαού, με τάσεις συμβιβασμού με τους φασίστες. Από την άλλη και η διεθνής σοσιαλδημοκρατία έπαιξε υπονομευτικό ρόλο, με το «αδελφό» Λαϊκό Μέτωπο της Γαλλίας να πρωτοστατεί στη διεθνή απομόνωση της Δημοκρατικής Ισπανίας που πραγματοποιήθηκε μέσα από την πολιτική της δήθεν «μη επέμβασης». Η Γερμανία και η Ιταλία συνέδραμαν ποικιλοτρόπως τις στρατιές του Φράνκο, ενώ το μόνο κράτος που στάθηκε στο πλευρό του αγωνιζόμενου ισπανικού λαού ήταν η ΕΣΣΔ. Η διεθνιστική αλληλεγγύη του παγκόσμιου εργατικού κινήματος υπήρξε επίσης τεράστια κι εκφράστηκε ιδιαίτερα μέσα από τη συγκρότηση των «Διεθνών Ταξιαρχιών» (μεταξύ των οποίων και ο λόχος «Νίκος Ζαχαριάδης» των Ελλήνων κομμουνιστών και άλλων αγωνιστών). Στις 4-5 Μάρτη 1939 εκδηλώθηκε πραξικόπημα με επικεφαλή το ηγετικό στέλεχος των Σοσιαλιστών Χ. Μπεστέιρο και το συνταγματάρχη Σ. Κασάντο, οι οποίοι, με το σύνθημα «κυβέρνηση χωρίς τους κομμουνιστές» σχημάτισαν μια «Εθνική Χούντα Άμυνας» και υπό το πρόσχημα της «έντιμης ειρήνης» άνοιξαν τις πύλες της ισπανικής πρωτεύουσας στα φασιστικά στρατεύματα. Η Μαδρίτη έπεσε στος 28 Μάρτη 1939.

5. Η συμφωνία ναυάγησε επειδή η Γερμανία ζητούσε να προσαρτήσει το Γκντανσκ και να εξασφαλίσει «διάδρομο» στην Πομερανία προς την Αν. Πρωσία. Η κυβέρνηση της Πολωνίας δε δέχτηκε και για προστατευτεί από τη Γερμανία προσχώρησε σε συμμαχία με τη Μ. Βρετανία και τη Γαλλία. Ωστόσο, όταν η Γερμανία επιτέθηκε στην Πολωνία (1 Σεπτέμβρη 1939), η Μ. Βρετανία και η Γαλλία κήρυξαν τον πόλεμο κατά του Χίτλερ, αλλά μόνο στα λόγια. Ήταν ο πόλεμος που έμεινε στην ιστορία ως ένας «παράξενος πόλεμος».

6. Στη Σουηδία η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Π. Α. Χάνσον, μετά την κατάληψη της Δανίας και της Νορβηγίας από τα γερμανικά στρατεύματα, έδωσε το πράσινο φως στη ναζιστική Γερμανία να χρησιμοποιεί τα λιμάνια και τους σιδηροδρόμους της χώρας για τη μεταφορά έμψυχου δυναμικού και άψυχου πολεμικού υλικού. Έτσι, «μέσα από τη Σουηδία άρχισε να διαμετακομίζεται γερμανικό πολεμικό υλικό με προορισμό τη Φινλανδία. Γερμανικά μεταφορικά σκάφη μετέφεραν εκεί στρατεύματα χρησιμοποιώντας για κρησφύγετο τα χωρικά ύδατα της Σουηδίας και μάλιστα ως το χειμώνα του 1942/43, συνοδεύονταν από μονάδες του σουηδικού πολεμικού ναυτικού… Η πιο ποικίλη βοήθεια –από τα πυρομαχικά ως τα δέματα τροφίμων- έφτανε από τη Σουηδία στη Φιλανδία». Ταυτόχρονα η Σουηδία έγινε ο κύριος προμηθευτής της Γερμανίας στο απαραίτητο για την πολεμική της βιομηχανία σιδηρομετάλλευμα, το οποίο μετέφερε ανενόχλητα με δικά της πλοία, μιας και η ίδια ήταν δήθεν «ουδέτερη» χώρα. (Ακαδημία Επιστημών της ΕΣΣΔ, Παγκόσμια Ιστορία, τομ. Ι, σελ 393-4, εκδ. Μέλισσα, Αθήνα). Η «σχέση» αυτή διακόπηκε από τη σουηδική πλευρά (σοφά… σκεπτόμενη) μόνο μετά τις εποποιίες του Κόκκινου Στρατού στις μάχες του Στάλινγκραντ και του Κουρσκ το 1943.

Ο κ. Καρύδης δεν εμφανίστηκε ξαφνικά

Άλλαξε ο Μανωλιός και έβαλε τα ρούχα του αλλιώς…

   Στις 20 Αυγούστου δημοσιεύθηκε στον τοπικό τύπο «Καθημερινή Ενημέρωση» άρθρο του κ. Γ. Καρύδη στο οποίο αναμασά παλιά και τετριμμένα επιχειρήματα περί «στείρας περιχαράκωσης, συντηρητικής και τελικά αντι-αριστερής πολιτικής συμπεριφοράς του ΚΚΕ» κι όλα αυτά για να αναφερθεί στις συνεργασίες του ΚΚΕ και κυρίως τη μη συνεργασία του με το ΣΥΡΙΖΑ.

     Επ΄ αυτού μερικά σχόλια.
Ο κ. Καρύδης δεν εμφανίστηκε ξαφνικά στην πολιτική σκηνή, υπήρξε για πάρα πολλά χρόνια στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και υλοποιούσε απαρέγκλιτα όλες τις αντιλαϊκές πολιτικές των Κυβερνήσεών του, υπήρξε  συντονιστής  και  Περιφερειακός Σύμβουλος εκλεγμένος με το ΠΑΣΟΚ όχι στο μακρινό παρελθόν μα μόλις την 4ετία που πέρασε (2010-2014).
Στη συνέχεια αναζητώντας ψηφοδέλτιο που θα καλύπτει το χώρο της δημοκρατικής προοδευτικής παράταξης (σ.σ. ΠΑΣΟΚ), αφού συνδιαλέχθηκε  με την κα Υδραίου! και τον κ. Νικολούζο!, τελικά «συνεργάστηκε» με τον 2^ο στις Δημοτικές εκλογές.
Παρόλο που μόλις το Γενάρη του 2013 -γιατί δυστυχώς τα γραπτά μένουν-, ο κ. Καρύδης με άρθρο του «Προβληματισμοί των πολιτών πριν την κάλπη», κατακεραύνωνε την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ λέγοντας μεταξύ άλλων ότι:  «…. η πολιτική πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μόνο ανεύθυνη και επικίνδυνη στο να οδηγεί τη χώρα σε οικονομική κατάρρευση, αλλά προκαλεί και θυμηδία, γιατί ποτέ  και πουθενά στον κόσμο ο οφειλέτης δεν επέβαλε τους όρους του στους δανειστές».
Έτσι, λοιπόν, ο μνημονιακός κ. Καρύδης μέσα σε μια νύχτα έγινε αντιμνημονιακός και λάβρος υποστηρικτής της πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ, συνιστώντας νέες συμμαχίες, καταριέται γενικά και αόριστα όλους αυτούς που μας έφεραν  μέχρι εδώ, μάλλον και τον εαυτό του.
Φυσικά δεν πρόκειται για τυχαία «αλλαγή», αντίθετα αποτελεί τρανταχτό παράδειγμα της σύμπλευσης που υπάρχει σε ζητήματα στρατηγικής τόσο του νεοφιλελεύθερου όσο και του σοσιαλδημοκρατικού χώρου, προκειμένου να μην αμφισβητηθεί η εξουσία του κεφαλαίου. Άλλωστε ο Σύριζα δια στόματος του προέδρου του σε όλους τους τόνους κηρύσσει ότι δεν αμφισβητείται η θέση της χώρας στην Ε.Ε., το ΝΑΤΟ, σπεύδει σε συναντήσεις με το ΣΕΒ κλπ
Ωστόσο ο κ. Καρύδης με ιστορικά επιχειρήματα που βλέπουν τη πραγματικότητα με τα πόδια πάνω και το κεφάλι κάτω, προσπαθεί να αποδείξει τάχα την ανωτερότητα της γνήσιας σοσιαλδημοκρατίας έναντι του «αποτυχημένου» δρόμου που προτείνει το ΚΚΕ. Κάνει αναφορά λοιπόν στις παραχωρήσεις που πραγματοποιήθηκαν τη δεκαετία του ΄80.
Υπενθυμίζουμε λοιπόν ότι η γνήσια σοσιαλδημοκρατία όπως την ονομάζει, όποιες παραχωρήσεις έδωσε, έγιναν κάτω από το βάρος της αίγλης των εργατικών κατακτήσεων και δικαιωμάτων που είχε ο σοβιετικός εργαζόμενος λαός και με σκληρούς αγώνες των υπόλοιπων λαών, με την ταξική  πάλη του εργατικού κινήματος. Το λεγόμενο κράτος πρόνοιας άλλωστε δεν ακολουθήθηκε μόνο από σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις. Συνδέθηκε με τις ανάγκες που είχε η συγκεκριμένη φάση ανάπτυξης του καπιταλισμού. Έγινε σε περίοδο που ο καπιταλισμός αναπτυσσόταν και διαμόρφωνε τις συμμαχίες του.
Οι κατακτήσεις που απολάμβαναν οι εργαζόμενοι στην ΕΣΣΔ δεν μπορούν καν να συγκριθούν ούτε με τις παραχωρήσεις αστικών και σοσιαλδημοκρατικών κυβερνήσεων, πολύ περισσότερο με τη κατάσταση των εργαζομένων του 21^ου αι που φυσικά ο πλούτος που παράγουν σήμερα είναι πολύ μεγαλύτερος. Ο σοσιαλισμός δεν είναι εφαρμογή μιας «θεωρίας» που τελικά απέτυχε. Ο σοσιαλισμός που οικοδομήθηκε τον 20^ο αι, παρά τις αδυναμίες και τα λάθη που έγιναν και οδήγησαν στην καπιταλιστική παλινόρθωση, έλυσε τεράστια λαϊκά προβλήματα, απέδειξε την ανωτερότητα του σε σχέση με το καπιταλιστικό σύστημα.
Όσο και αν σκούζουν οι αστοί και οι αποστάτες της ταξικής πάλης, στις χώρες που οικοδόμησαν το σοσιαλισμό κανένα σπίτι δε συζητούσε αν θα μπει αύριο μεροκάματο στο σπίτι, αφού η ανεργία είχε εξαλειφθεί από το ’30. Καμία οικογένεια δεν έβαζε το χέρι στη τσέπη για να πηγαίνουν σχολείο τα παιδιά της, κανένας νέος δεν ψαχνόταν στις ουρές των ανέργων μετά τις σπουδές αφού είχε εξασφαλισμένη δουλειά στο αντικείμενο σπουδών του πριν ακόμα τελειώσει τη σχολή. Κανένας νέος δε σκεφτόταν αν θα πάει διακοπές. Αφού το σοσιαλιστικό κράτος είχε εξασφαλίσει τουριστικές υποδομές υψηλού επιπέδου για εργαζόμενους, σπουδαστές και μαθητές.
Στη συνέχεια αναφέρεται ο κ. Καρύδης, στον κίνδυνο εξαιτίας του δογματισμού, της αριστερής καθαρότητας δήθεν να χαθεί η ευκαιρία σχηματισμού κυβέρνησης της Αριστεράς  και άρα να ενισχυθούν φασιστικά μορφώματα.
Θυμίζουμε ότι η γνήσια σοσιαλδημοκρατία είναι εκείνη που εξέθρεψε μαζί με την αστική τάξη το ναζιστικό τέρας. Ο φασισμός άλλωστε είναι γέννημα θρέμμα του καπιταλισμού, τελευταία εφεδρεία της αστικής εξουσίας όταν το σύστημα αντιμετωπίζει προβλήματα (κρίση, προετοιμασία ιμπεριαλιστικών πολέμων κλπ). Ούτε και μπορούν να αθωωθούν οι ευθύνες των πολιτικών δυνάμεων που προσκυνούν την ΕΕ της θεωρίας των άκρων, του αντικομουνιστικού μνημονίου, της FRONTEX, που χρόνια καλλιεργούσαν ότι για την ανεργία φταίνε οι ξένοι ή εναγκαλίζονταν με τέτοια μορφώματα στις πλατείες.
Ο κ. Καρύδης στο άρθρο του συνιστά ένα ρεαλιστικό αντιμνημονιακό πρόγραμμα διεξόδου από την κρίση που θα ανακουφίσει τα λαϊκά στρώματα και μια σταδιακή (αόριστη άχρωμη και άοσμη) μετάβαση σε κεντρικότερες ρήξεις και ανατροπές (;;;).
Είμαστε υποχρεωμένοι να επισημάνουμε ότι ποτέ και πουθενά δεν επιβεβαιώθηκε ο δρόμος των μεταρρυθμίσεων-το αντίθετο μάλιστα- ως ο δρόμος που οδηγεί στην κατάκτηση ενός δίκαιου συστήματος, του σοσιαλισμού ή ό,τι τέλος πάντων ο κ. Καρύδης διστάζει να πει με το όνομά του.
Η λογική του «ρεαλισμού», του μικρότερου κακού, του ζήτα λίγα έστω για να σου δώσουν κάτι, μη ζητάς πολλά, είναι υπεύθυνη για τη σημερινή κατάσταση, για τις θυσίες του ελληνικού λαού.
Τί είναι όμως ρεαλισμός; Ας μας πουν ποιό είναι το ρεαλιστικό αίτημα π.χ. για έναν ξενοδοχοϋπάλληλο – το 12ωρο δουλειάς, τα 600 ευρώ μισθός, η λογική του μη διεκδικείς να έχει καλό πρόσωπο ο ξενοδόχος που δεν σε πληρώνει, τα 300 ευρώ των νέων που κάνουν «πρακτική» στο τουρισμό, ποιό είναι το ρεαλιστικό αίτημα για έναν εργαζόμενο στον τουριστικό κλάδο που σε καιρό κρίσης έχει έσοδα σχεδόν 13 δις ευρώ!!!
Τέλος θα θέλαμε να τονίσουμε ότι εύκολοι ρόλοι δεν υπάρχουν. Το πολιτικό θάρρος όμως και η υπευθυνότητα για τα οποία εγκαλεί το ΚΚΕ, σχετίζονται με τα συμφέροντα ποιού προσπαθείς να υπηρετήσεις. Το ΚΚΕ είναι ταγμένο στην υπηρέτηση των συμφερόντων της εργατικής τάξης και το αποδεικνύει καθημερινά, είναι ταγμένο στην κοινωνική συμμαχία της εργατικής τάξης με τους φτωχούς αγρότες, α/α που πρέπει και μπορεί  να διεκδικήσει και να κατακτήσει την πραγματική εξουσία να μην είναι φερέφωνο κυβερνητικών εναλλαγών που εξυπηρετούν τα συμφέροντα του κεφαλαίου.
Άλλωστε ο Σύριζα δίνει καθημερινά εξετάσεις για το ποια πολιτική θα ακολουθήσει και ποια συμφέροντα θα εξυπηρετήσει. Πρόσφατα στην απεργία των ξενοδοχοϋπαλλήλων  έκανε την ταξική του επιλογή, λάμποντας δια της απουσίας του από τη δύσκολη απεργία που είχαν οι εργαζόμενοι του κλάδου, οι οποίοι φτύνουν  αίμα κάθε μέρα στους χώρους δουλειάς.
Η διαφορετική στρατηγική του ΚΚΕ με τον ΣΥΡΙΖΑ έγκειται στο ότι το ΚΚΕ μάχεται για τη συγκέντρωση δυνάμεων με στόχο την ανατροπή του βάρβαρου κοινωνικού συστήματος μέσα στο οποίο ζούμε και την εγκαθίδρυση του σοσιαλισμού ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ υπόσχεται ότι με κάποιο μαγικό τρόπο θα κάνει τον καπιταλισμό καλό/ανθρώπινο… Η διαφορά αυτή δεν μένει απλά σε θεωρητικό επίπεδο αφού ο ΣΥΡΙΖΑ με τις επιλογές που κάνει σε κρίσιμα ζητήματα (πχ. στήριξη της ΕΕ, του ΝΑΤΟ) δείχνει ποια κατεύθυνση οραματίζεται.
Όλα τα παραπάνω ούτε μας ξενίζουν ούτε μας εκπλήσσουν, δείχνουν για άλλη μια φορά το πόσο τίποτα δεν έχει να φοβάται η αστική εξουσία – και τίποτα να κερδίσουν οι εργαζόμενοι- από τις κραυγές που μένουν εντός των τειχών, που καλούν τους εργαζόμενους σε «ρεαλισμό» σήμερα δηλαδή ταξική ειρήνη, συμβιβασμό με τη φτώχεια και την εκμετάλλευση – και κάποτε στο μέλλον με ένα μαγικό τρόπο θα γίνουν ανατροπές.
Οι κομμουνιστές καλούμε τους εργαζόμενους, τους νεολαίους, τους μικρούς αγρότες, εμπόρους και αυτοαπασχολούμενους που σήμερα στενάζουν να βγάλουν συμπεράσματα, να μην εγκλωβιστούν σε ένα έργο που το έχουν ξαναδεί.  Η λύση δεν βρίσκεται στο απώτερο μέλλον, βρίσκεται σήμερα στην οργάνωση στο σωματείο, το σύλλογο, τη διεκδίκηση με βάση τις σύγχρονες ανάγκες. Ο σοσιαλισμός δεν είναι κάποιος μακρινός στόχος. Είναι ανάγκη της εποχής μας. Είναι ώριμο σήμερα ο λαός να ζήσει όπως του αξίζει. Αφέντης στο πλούτο που παράγει.
Όσο για το βιβλίο του Λένιν κ. Καρύδη που γράφτηκε το 1920, επιβεβαιώνει απλώς  ότι τα Κ.Κ. δεν είναι απλώς τα τελευταία χρόνια, αλλά από πάντα στην υπηρεσία της εργατικής τάξης και έχουν υποχρέωση να προειδοποιούν τους εργαζόμενους για «δεξιούς» και «αριστερούς» οπορτουνιστές  που στην τελική δεν έχουν καμιά σχέση με τα δικά τους συμφέροντα.
Χαραλάμπους Μυρσίνη

together...ΝΔ.ΠΑΣΟΚ και ποιος αλλος;ο.....ΣΥΡΙΖΑ

ΟΤΑ Λάρισας: Συνεργάστηκαν όλες οι παρατάξεις και πέταξαν εκτός προεδρείου τη ΔΑΣ

Φωτογραφία Αρχείου

Την κολεγιά των παρατάξεων «Δημοκρατική ανατροπή» / ΠΑΣΚ - ΣΕΚΕ / πρώην ΠΑΣΚΕ, «Ριζοσπαστική Ενωτική Πρωτοβουλία» / ΣΥΡΙΖΑ, «Νέα Πορεία» / ΔΑΚΕ και «Αντίδραση», καταγγέλλει η ΔΑΣ ΟΤΑ Ν. Λάρισας καθώς αφαίρεσαν από τις ταξικές δυνάμεις την αντιπροσώπευσή τους στο προεδρείο, κι ας είναι η 1η δύναμη στο Σύλλογο με ποσοστό 45%.

Ολόκληρη η ανακοίνωση έχει ως εξής:

«Για δεύτερη φορά, με τη σύμπραξή τους οι παρατάξεις "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ" / ΠΑΣΚ - ΣΕΚΕ / πρώην ΠΑΣΚΕ - "ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΙΚΗ ΕΝΩΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑ" /ΣΥΡΙΖΑ - "ΝΕΑ ΠΟΡΕΙΑ" / ΔΑΚΕ & "ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ", πέταξαν "ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΑ" (!!!) έξω από το προεδρείο του Συλλόγου τη ΔΑΣ - ΟΤΑ.

Η κολεγιά όλων των άλλων παρατάξεων, και η λειτουργία τους ως μίας παράταξης στο Σύλλογο Εργαζομένων Δήμων Ν. Λάρισας, καλά κρατεί.

Μετά την παραίτηση του μέχρι σήμερα προέδρου, οι πέντε παρατάξεις για δεύτερη φορά (4/9/2014) πέταξαν στα σκουπίδια τη θέση για αντιπροσωπευτικό προεδρείο και αφαίρεσαν "δημοκρατικά" (!!!) από τη ΔΑΣ - ΟΤΑ την αντιπροσώπευσή της στο προεδρείο, κι ας είναι η 1η δύναμη στο Σύλλογό μας, κι ας έχει ποσοστό 45%.

Μοίρασαν και πάλι τις θέσεις μεταξύ τους, και (το καλύτερο!!!) εξέλεξαν πρόεδρο του Συλλόγου από την 3η δύναμη, το μέχρι χθες διορισμένο πρόεδρο στο Υπηρεσιακό Συμβούλιο (δηλ. τον έμπιστο των δημάρχων), διευθυντή των ΚΕΠ.

Όλοι μαζί -"Δεξιοί", "Αριστεροί", "Σοσιαλιστές", το ψηφοδέλτιο "ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ", όπου έχουν βρει στέγη οι Χρυσαυγίτες- προχωράνε στην ίδια γραμμή πλεύσης, ενάντια στο ΠΑΜΕ και τη ΔΑΣ - ΟΤΑ.

Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Θέλουν να σύρουν τους εργαζόμενους στο κάρο του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού. Να προχωρήσουν σε κομπρεμί με τους δημάρχους - υπηρέτες της αντιλαϊκής πολιτικής, γιατί τους θεωρούν συμμάχους…

Μπαίνουν εμπόδιο στην ανάπτυξη του εργατικού κινήματος, στην πάλη ενάντια στην αξιολόγηση, τις απολύσεις, τις ελαστικές μορφές εργασιακών σχέσεων, τις ιδιωτικοποιήσεις, αλλά και ενάντια στο σύνολο της αντιλαϊκής πολιτικής Κυβέρνησης, ΕΕ, Βιομηχάνων.

Οι εργαζόμενοι πρέπει να βγάλουν τα συμπεράσματά τους, για το ποια συμφέροντα υπηρετούν οι συγκεκριμένες παρατάξεις. Να τους αποδυναμώσουν κι άλλο, να τους πετάξουν έξω από τις Διοικήσεις των Σωματείων, και να συσπειρωθούν με το ταξικό κίνημα».