Η μάχη ενάντια στο αντεργατικό σφαγείο είναι ήδη σε εξέλιξη

 

Η επιτυχημένη απεργία στις 26/11 (όταν η ηγεσία της ΓΣΕΕ του Παναγόπουλου και δυνάμεις εντός ΑΔΕΔΥ μιλούσαν για «απεργία χωρίς περιεχόμενο») αλλά και η απεργία της Πρωτομαγιάς, στις 6/5 (και πάλι σε κόντρα με την ηγεσία της ΓΣΕΕ, που σε συνεννόηση με την κυβέρνηση επιχείρησε να τη μετατρέψει σε προέκταση των διακοπών του Πάσχα) αποτελούν παρακαταθήκη.

Στη συνέχεια αυτών, χιλιάδες εργαζόμενοι βρέθηκαν έξω από το υπουργείο Εργασίας στις 12/5, όταν ο υπουργός Εργασίας παρουσίαζε το νομοσχέδιο, ενώ την επόμενη μέρα χιλιάδες εργαζόμενοι πλημμύρισαν το κέντρο της Αθήνας και άλλων πόλεων στις συγκεντρώσεις των συνδικάτων, των Ομοσπονδιών και των Εργατικών Κέντρων που συσπειρώνονται στο ΠΑΜΕ. Σχεδόν καθημερινά έξω από το υπουργείο Εργασίας διαδηλώνουν εργαζόμενοι από κλάδους και χώρους δουλειάς, ενώ ιδιαίτερα πετυχημένα και μαζικά ήταν τα παλλαϊκά συλλαλητήρια στις 3 Ιούνη.

Ολη αυτή η προσπάθεια, μέσα σε εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες, προετοιμάζει καθημερινά την επιτυχία της πανεργατικής απεργίας στις 10 του Ιούνη και την κλιμάκωση του αγώνα. Δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για να μην ψηφιστεί το αντεργατικό έκτρωμα, για να ξηλωθεί όλο το αντεργατικό οπλοστάσιο της σημερινής και των προηγούμενων κυβερνήσεων, για να γίνει υπόθεση όλο και περισσότερων εργαζομένων ο αγώνας για τις δικές μας ανάγκες στη δουλειά και τη ζωή.

Σε κόντρα με τις δυσκολίες και τα σχέδια υπονόμευσης, προχωράμε αποφασιστικά

Το διαλυτικό σχέδιο της κυβέρνησης, από κοινού με την ηγεσία της ΓΣΕΕ, ήταν εξαρχής να μετατεθεί η συζήτηση σε επιμέρους πλευρές του νομοσχεδίου, να πλασαριστεί η άποψη ότι στο νομοσχέδιο «υπάρχουν αρκετά θετικά, αλλά και κάποια αρνητικά σημεία που μπορούν να βελτιωθούν». Αφού απέτυχαν να εξαπατήσουν με αυτόν τον τρόπο, έπιασαν άλλο «γαϊτανάκι», με την προσπάθεια να μετατοπιστεί η συζήτηση στην ημερομηνία της απεργίας και με ξεκάθαρο στόχο να ακυρωθεί η ενιαία απεργιακή απάντηση δημόσιου και ιδιωτικού τομέα. Και αυτός ο σχεδιασμός έπεσε στο κενό. Υπάρχει πείρα στο ταξικό κίνημα ώστε να ξεπερνά τις παγίδες του κυβερνητικού συνδικαλισμού.

Μετά και την παρελκυστική τακτική της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, τις κωλυσιεργίες και τις σκόπιμες καθυστερήσεις στη λήψη απόφασης για απεργία, αλλά και την καταψήφιση της απεργίας στις 3 του Ιούνη από τη ΓΣΕΕ, η ΑΔΕΔΥ, το ΕΚΑ και άλλα συνδικάτα μετέφεραν την ημερομηνία της απεργίας για τις 10 Ιούνη. Το κρίσιμο στη φάση αυτή δεν ήταν η ημερομηνία αλλά η ανάγκη πανεργατικής απεργίας, διαμόρφωσης προϋποθέσεων για πανεργατικό απεργιακό μέτωπο και παραπέρα κλιμάκωση. Αυτό το είχαν καταλάβει ακόμα και τα μικρά παιδιά. Το σχέδιο διάσπασης του κοινού αγώνα όλων των εργαζομένων δεν πέρασε.

Δυστυχώς, η ηγεσία των Παρεμβάσεων/ΑΝΤΑΡΣΥΑ επέλεξε, με την τυχοδιωκτική της στάση, να ρίξει νερό στο μύλο των διαλυτικών σχεδίων της κυβέρνησης και του εργοδοτικού συνδικαλισμού και μάλιστα λίγες μέρες πριν από την απεργιακή αναμέτρηση.

Πώς αλλιώς μπορεί να ερμηνεύσει ο κάθε καλοπροαίρετος εργαζόμενος τη στάση της ηγεσίας των Παρεμβάσεων/ΑΝΤΑΡΣΥΑ που επέμεινε για ξεχωριστή απεργία στο Δημόσιο, στις 3 Ιούνη, απέναντι στην απόφαση για κοινή απεργία δημόσιου και ιδιωτικού τομέα; Κρύβουν από τους εργαζόμενους ότι ακόμα και η απόφαση της ΑΔΕΔΥ για 24ωρη απεργία στις 3 Ιούνη (που οι ίδιοι καταψήφισαν) μιλούσε για πανεργατική απεργία. Επιχείρησαν να καλλιεργήσουν την απογοήτευση σε χώρους δουλειάς, φτάνοντας στο σημείο να μιλάνε για «ακύρωση της απεργίας στις 3 του Ιούνη». Η απεργία δεν ακυρώθηκε. Σε πείσμα όλων, κυβέρνησης, εργοδοσίας και συμβιβασμένων ηγεσιών, θα γίνει στις 10 του Ιούνη, θα πετύχει και θα κλιμακωθεί.

Οι εκπρόσωποι των Παρεμβάσεων/ΑΝΤΑΡΣΥΑ, μάλιστα, σε ΔΟΕ και ΟΛΜΕ «το τερμάτισαν». Αλλού πρότειναν την Τρίτη 1/6 να αποφασιστεί απεργία για τις 3/6 (!), μόνο για τον χώρο της Εκπαίδευσης - τη στιγμή που όλοι οι υπόλοιποι κλάδοι είχαν αποφασίσει απογευματινά συλλαλητήρια -, αλλού πρότειναν 48ωρη απεργία και αλλού 48ωρες επαναλαμβανόμενες απεργίες. Πρότειναν διαφορετική συγκέντρωση για τον κλάδο των εκπαιδευτικών και διαφορετική για τους υπόλοιπους εργαζόμενους. Αν μια τέτοια στάση δεν είναι υπονόμευση της πανεργατικής απεργίας και της προοπτικής κλιμάκωσης, τότε τι είναι;

Προκαλεί σοβαρά ερωτήματα και προβληματισμό η ανακοίνωση του ΝΑΡ, αλλά και η κατάπτυστη δήλωση των εκλεγμένων των Παρεμβάσεων/ΑΝΤΑΡΣΥΑ στα ΔΣ ΔΟΕ - ΟΛΜΕ που επιχείρησε να ταυτίσει το ΠΑΜΕ με τον Παναγόπουλο. Ξεπέρασαν κάθε χυδαιότητα και μίλησαν για «προδοσίες και ξεπουλήματα στα γιουσουρούμ». Τόλμησαν να εξισώσουν με τους εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ τους αγωνιστές του ταξικού κινήματος, αυτούς που είναι καρφί στο μάτι της εργοδοσίας, αυτούς που πάνω από έναν χρόνο δίνουν αδιάκοπο αγώνα ενάντια στο αντεργατικό τερατούργημα. Τυφλώνει... η αντι-ΠΑΜΕ ψύχωση.

Η απεργία είναι σκληρή αναμέτρηση, δεν προσφέρεται για τυχοδιωκτικά παιχνίδια

Αφού, λοιπόν, δεν κατάφεραν να περάσουν το διαλυτικό τους σχέδιο σε κλάδους του Δημοσίου, όπου διατηρούν ακόμα κάποιες δυνάμεις, πήγαν να στήσουν μια ακραία, τυχοδιωκτική ενέργεια στο λιμάνι του Πειραιά, δίνοντας λαβή στον κυβερνητικό - εφοπλιστικό μηχανισμό, που ήταν προετοιμασμένος - όπως αποδείχτηκε - για να την «υποδεχτεί» και να την αξιοποιήσει.

Εδωσαν τη δυνατότητα στην κυβέρνηση να συκοφαντήσει τα συνδικάτα και την απεργία, το μόνο όπλο που έχουν οι εργαζόμενοι και που το νομοσχέδιο βάζει στο στόχαστρο. Να συκοφαντήσει το ΠΑΜΕ και τις ταξικές δυνάμεις, γιατί από κει νιώθει πραγματικό φόβο και γιατί αποτελούν τον βασικό οργανωτή της λαϊκής πάλης απέναντι σε αυτές τις «ανατροπές του αιώνα».

Εριξαν νερό στο μύλο των αντιδραστικών δυνάμεων, ώστε να μιλούν για «μειοψηφίες που ταλαιπωρούν». Με την τυχοδιωκτική τους στάση καλλιέργησαν την απογοήτευση, αφού άρον άρον, μπροστά στην επίθεση, «μάζεψαν» την απεργία στο λιμάνι, που κράτησε τελικά μόνο για λίγα λεπτά!

Αποδείχτηκε ξανά ότι η απεργία είναι σκληρή ταξική αναμέτρηση, μεγάλο όπλο στα χέρια των εργαζομένων, με το οποίο δεν πρέπει να επιτρέψουμε να κάνουν τυχοδιωκτικά παιχνίδια.

Οι μάχες είναι μπροστά μας. Ολοι στον αγώνα για την επιτυχία της απεργίας. Το δίκιο θα κριθεί στον δρόμο του αγώνα!

 

Η χαμένη τιμή της ενημέρωσης

 

 

Κι ενώ ένα μακρύ, καυτό (από πλευράς εξελίξεων) καλοκαίρι μόλις ξεκίνησε, μια κυρία, πολιτευτής της ΝΔ, κατάφερε όσα το επικοινωνιακό επιτελείο του Μαξίμου δεν τόλμησε να ονειρευτεί. Εδώ και μία εβδομάδα, ένα απαράδεκτο video της, στο οποίο κατακεραύνωνε κάποιες γυναίκες για ...τρίχες, κιλά, κυτταρίτιδα, πανάδες και ραγάδες, επειδή προσέβαλλαν την αισθητική της, κατόρθωσε να πρωταγωνιστήσει στα ΜΜΕ και να γίνει πάρτι στα social media.

Δεν θα άξιζε ν' ασχοληθεί κανείς με αυτήν την ανεκδιήγητη και κακόγουστη παρέμβασή της, αν δεν συνέβαινε - σ' αυτήν τη βαθιά λαβωμένη κοινωνία, με τα τεράστια προβλήματα - να απολάμβανε τη μερίδα του λέοντος στην «ενημέρωση», αναδεικνύοντας σε μείζον θέμα τις... τρίχες! Μάννα εξ ουρανού, που χρησιμοποιήθηκε για να σπρώξει στην άκρη όσα πραγματικά μας απασχολούν και να παραμερίσει όσα μας «καίνε». Ολα εκείνα δηλαδή που δεν τυγχάνουν τέτοιας εμπεριστατωμένης τηλεοπτικής ανάλυσης, όσο τα ρατσιστικά της φληναφήματα.

Θέματα εκτός ειδήσεων...

Οπως για παράδειγμα το έγκλημα ενάντια στη λαϊκή κατοικία, αφού από την 1η του Ιούνη τέθηκαν σε εφαρμογή οι διατάξεις του νέου πτωχευτικού νόμου, βάζοντας οριστικό τέλος σε ό,τι απέμεινε από τη δικαστική προστασία της πρώτης κατοικίας.

Οπως οι απανωτές δολοφονίες από το παρακράτος και τους μαφιόζους της νύχτας, που παραμένουν ανεξιχνίαστες.

Οπως το γεγονός ότι μόνο το 20% των πολιτών έχει κάνει τις διπλές δόσεις εμβολίου και οι κυβερνητικοί πανηγυρίζουν, ενώ τα Μέσα το παρουσιάζουν ως επιτυχία!

Οπως ότι τα Εργασιακά διαλύονται περισσότερο μέρα με τη μέρα κι αυτό αποσιωπάται πλήρως.

Ομως, σ' ένα πραγματικό δημοσιογραφικό τοπίο, αυτά που θα είχαν πρωταγωνιστική θέση θα ήταν τελείως άλλα θέματα. Θα ήταν - ας πούμε - το αντεργατικό νομοσχέδιο, αυτό το έκτρωμα της κυβέρνησης της ΝΔ. Θα ήταν μια αναφορά στο ότι με τον νέο πτωχευτικό νόμο, κάθε λαϊκό νοικοκυριό βρίσκεται μπροστά σε μια ιδιότυπη χρεοκοπία, με την οποία είναι υποχρεωμένο να δουλεύει για τις τράπεζες, ενώ όλα τα περιουσιακά του στοιχεία θα περνάνε σ' αυτές.

Δε θυμάμαι ποτέ τα ΜΜΕ να ενημέρωσαν διεξοδικά, αντικειμενικά και ειλικρινά το τι σημαίνει όλο αυτό. Οτι, δηλαδή, οι άνθρωποι θα μένουν ...με ενοίκιο στο σπίτι τους, που θα ορίζουν οι τοκογλύφοι, χάνοντας όλα τα χρήματα που έχουν πληρώσει για την εξόφληση του δανείου.

Ποτέ δεν βρέθηκε στα δελτία χρόνος να αναφερθεί ότι αυτή η επίθεση στο λαό έχει αφετηρία τις πολιτικές όλων των κυβερνήσεων που υπηρετούν τους τραπεζίτες και τα μονοπώλια, χωρίς το παραμικρό ενδιαφέρον για τις κοινωνικές ανάγκες.

Ακούστηκε ποτέ από κάποιο δελτίο ή ενημερωτική εκπομπή ότι το δικαίωμα της κατοικίας έχει γίνει ένα πανάκριβο και απλησίαστο εμπόρευμα, ότι η ανάγκη απόκτησης κατοικίας αποτελεί πεδίο αισχρής τοκογλυφίας από τα νόμιμα αρπακτικά και με την πρώτη αδυναμία πληρωμής ακολουθεί η έξωση και η πώληση σε άλλο θύμα;

Μόνο το ΠΑΜΕ είναι στους δρόμους και μάχεται για όλα αυτά. Κανείς άλλος. Δεν έχω δει κι ακούσει κάποιον να αγωνίζεται για να μη χαθούν περιουσίες από τα κοράκια και τα «φαντς». Είναι, τελικά, μόνο δική του υπόθεση το «Κανένα σπίτι στα χέρια τραπεζίτη»;

Σε κανένα δελτίο αυτός ο αγώνας δεν αποτελεί είδηση, ανάλογης βαρύτητας με τις «ραγάδες και τις τρίχες» της προαναφερόμενης κυρίας. Κι όμως, είναι ζωτική ανάγκη να αναπτυχθεί ένα κίνημα που θα αποτρέψει όχι μόνο τους πλειστηριασμούς και τις εξώσεις που θα έρθουν, αλλά και να αγωνιστεί να μη χάσει κανένας το σπίτι του.

Η μουσική μολύνει;

Στο καζάνι που βράζει, αυτές τις μέρες, είναι και το ζήτημα των εργαζομένων στον Πολιτισμό, που συνεχίζουν να δοκιμάζονται σκληρά από την ανεργία, την έλλειψη εισοδήματος, την έλλειψη επαφής με την τέχνη τους και το κοινό.

Ακόμη και οι λίγοι που - με το μερικό άνοιγμα των χώρων - έχουν εξασφαλίσει εργασία για τους επόμενους μήνες, αντιμετωπίζουν δραματική υποβάθμιση των όρων εργασίας τους: Μείωση αμοιβών, επέκταση του δελτίου παροχής υπηρεσιών, εξαναγκασμό σε παραχώρηση πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων τους για διαδικτυακές και τηλεοπτικές αναπαραγωγές του έργου τους κ.α.

Κι ενώ συμβαίνει αυτό, έρχεται ο κ. Χαρδαλιάς να υποστηρίξει ότι «η μουσική αυξάνει το ρίσκο της μετάδοσης του ιού και αυτό έχει αποδειχθεί παγκοσμίως από μεγάλα ερευνητικά και πανεπιστημιακά ιδρύματα και όλους τους λοιμωξιολόγους».

Η ΠΟΘΑ κατηγορεί τον κ. Χαρδαλιά ότι ενοχοποιεί τη μουσική, αλλά και τον χώρο του Πολιτισμού, όπως έχει κάνει σε πολλές άλλες περιπτώσεις, την ώρα που οι επαγγελματίες του κλάδου έχουν πληγεί ανεπανόρθωτα εδώ και πολλούς μήνες από τις εμμονικές κυβερνητικές αντιλήψεις και τον καλεί να παρουσιάσει άμεσα τις μελέτες στις οποίες αναφέρθηκε.

Επικίνδυνοι παραλογισμοί

Σκεφτείτε, από πέρσι τον Μάρτη μέχρι σήμερα, πόσο παραλογισμό βιώσαμε... Πόσα ατελέσφορα, εξωφρενικά και κατασταλτικά μέτρα εφαρμόστηκαν, στα οποία συμπυκνώθηκε όλη η επικίνδυνη και βαθιά αντιλαϊκή αντίληψη της κυβέρνησης για τη διαχείριση της πανδημίας.

Είδαμε τον δημόσιο τομέα να διαλύεται και τον ιδιωτικό να θησαυρίζει με κρατική στήριξη. Υποστήκαμε τις συνέπειες της απουσίας επιδημιολογικής επιτήρησης και συγκροτημένου σχεδίου διαχείρισης της πανδημίας, διοικητικά πρόστιμα, άχρηστα SMS, παγουρίνα και μάσκες γιγάντων, πρωθυπουργικά διαγγέλματα με σηκωμένο δάχτυλο, απαγορεύσεις συγκεντρώσεων, ξύλο, συλλήψεις και προσαγωγές διαδηλωτών, self tests, απαγορεύσεις διαδημοτικών μετακινήσεων, περιορισμούς ωραρίου, ανοιγοκλεισίματα σχολείων.

Είδαμε διώξεις και απολύσεις συνδικαλιστών γιατρών και νοσηλευτών, κάθε υπουργό να ακολουθεί το δικό του μπαϊράκι και τον εμβολιασμό του πληθυσμού να μπλοκάρεται από τον «εθνικισμό των εμβολίων» ανάμεσα στα καπιταλιστικά κράτη και μεγάλα μονοπώλια και άνοιγμα της χώρας στους τουρίστες, πολύ πριν ανοίξει για τους κατοίκους της.

Κι όμως, τίποτε απ' όλα αυτά δε βρήκε το χώρο που του άξιζε, ποτέ και πουθενά στα κάστρα της «έγκυρης ενημέρωσης». Δεν είναι τυχαίο, όμως, που έχει χαθεί ήδη το 1/3 των τηλεθεατών σε σχέση με πέρσι. Το αισιόδοξο στην εποχή της χαμένης τιμής της αξιοπιστίας είναι αυτή ακριβώς η θεαματική αποστροφή των θεατών - και κυρίως του νεανικού κοινού - από την ελεγχόμενη ενημέρωση και την κυβερνητική προπαγάνδα των μεγάλων τηλεοπτικών σταθμών.

Ο «χαρακτήρας» του Τύπου σε μία χώρα είναι δείκτης του «είδους» της δημοκρατίας της. Ενας Τύπος υπό τον πλήρη έλεγχο μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων μάς δείχνει και για ποια δημοκρατία - και κυρίως ποιων - μιλάμε...

Της
Σεμίνας ΔΙΓΕΝΗ

 

Ριζοσπάστης 

Ο σιωνισμός είναι ναζισμός

 

Στις 3 του Ιούνη, η Κομισιόν εξέδωσε ανακοίνωση για να μας ενημερώσει ότι «στη διάρκεια της πανδημίας αυξήθηκε το αντισημιτικό περιεχόμενο στο διαδίκτυο». Επικαλείται μελέτη με τίτλο "Η άνοδος του αντισημιτισμού στο διαδίκτυο κατά τη διάρκεια της πανδημίας", την οποία εκπόνησε το Institute for Strategic Dialogue (ISD) και στην οποία αναλύεται διαδικτυακό περιεχόμενο στα γαλλικά και τα γερμανικά.

Δεν έχουμε δει τη μελέτη (είναι στα γαλλικά και στα γερμανικά), όμως και μόνο η συσχέτιση της πανδημίας με την έξαρση του αντισημιτισμού μάς βάζει σε υποψίες. Κι αυτό συμβαίνει γιατί ξέρουμε ότι με τον όρο «αντισημιτισμός» περιβάλλουν κάθε πολιτική στην εγκληματική, ρατσιστική, γενοκτονική πολιτική του Ισραήλ σε βάρος του παλαιστινιακού λαού.

Διαβάζουμε, για παράδειγμα, στην ανακοίνωση της Κομισιόν ότι «η μελέτη διαπίστωσε επίσης διάδοση του περιεχομένου “γκρίζας ζώνης’’, το οποίο ενδεχομένως δεν παραβαίνει τον νόμο για τη ρητορική μίσους ή την άρνηση του Ολοκαυτώματος στη Γαλλία και τη Γερμανία, αλλά παρ’ όλα αυτά, μπορεί να είναι επιβλαβές». Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι αυτή η «γκρίζα ζώνη» δεν είναι παρά αναφορές στα εγκλήματα του σιωνισμού, που είναι ο ναζισμός της εποχής μας, με τις θεωρίες του για τον «περιούσιο λαό» και την «κατωτερότητα» των Αράβων.

Εδώ και πολλά χρόνια, το Ισραήλ και τα ανά τον κόσμο σιωνιστικά λόμπι ξοδεύουν χρήμα και κάνουν συστηματική δουλειά, εργαλειοποιώντας το Ολοκαύτωμα των εβραίων από τους ναζί. Οποιος καταγγέλλει τα εγκλήματα των σιωνιστών στην Παλαιστίνη είναι «αντισημίτης» και «αρνητής του Ολοκαυτώματος». Ακολουθώντας αυτήν την τακτική, όμως, δε θα δυσκολευτούμε να καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι οι χειρότεροι αντισημίτες είναι οι σιωνιστές ηγέτες και ο αφιονισμένος όχλος που τους ακολουθεί.

Αντίθετα, οι πιο συνεπείς πολέμιοι του αντισημιτισμού είναι αυτοί που καταγγέλλουν τα εγκλήματα του σιωνισμού και υποστηρίζουν το δικαίωμα του παλαιστινιακού λαού στην αυτοδιάθεση. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι το κίνημα αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, σε όλο τον κόσμο, στηρίζεται σε αριστερούς, προοδευτικούς, επαναστάτες, δηλαδή σε ανθρώπους που πολεμούν τον αντισημιτισμό σε όλες του τις εκφράσεις. Ούτε είναι τυχαίο ότι σ’ αυτό το κίνημα συμμετέχουν πάρα πολλοί εβραίοι σε όλο τον κόσμο. Μόνο που η φωνή τους δεν ακούγεται, γιατί αποκλείονται από τα συστημικά ΜΜΕ, που θέλουν να κρύψουν το γεγονός ότι το πρόβλημα στην Παλαιαστίνη δεν έχει θρησκευτική αλλά εθνική βάση, δεν είναι σύγκρουση μεταξύ εβραίων και μουσουλμάνων, αλλά σύγκρουση των σιωνιστών κατακτητών με τους Παλαιστίνιους που αγωνίζονται για την απελευθέρωση της πατρίδας τους από την κατοχή.

Η Ayelet Shaked με τον Matteo Salvini. Ιερουσαλήμ 12/12/2018

Και βέβαια, δεν έχει διαφύγει της προσοχής μας το γεγονός ότι όλα τα ρατσιστικά, φασιστικά, ακροδεξιά πολιτικά ρεύματα της Ευρώπης τάσσονται στο πλευρό του Ισραήλ στη σύγκρουσή του με τους Παλαιστίνιους και την Αντίστασή τους. Στη χώρα μας, για παράδειγμα, όλη η Ακροδεξιά, μαζί και τα νεοναζιστικά μορφώματα των Κασιδιάρη και Λαγού, τάχθηκαν στο πλευρό του Ισραήλ στον τελευταίο πόλεμό του με την Παλαιστινιακή Αντίσταση. Μόνον ο φίρερ Μιχαλολιάκος έμεινε πιστός στον εθνικοσοσιαλιστικό αντισημιτισμό. Ολοι οι υπόλοιποι τάσσονται στο πλευρό του Ισραήλ λόγω αντι-ισλαμισμού, αντι-τουρκισμού, αντι-προσφυγικού ρατσισμού. Ακολουθούν, δηλαδή, το παράδειγμα της Λεπέν, του Ορμπαν, του Σαλβίνι και άλλων ευρωπαίων φασιστών.

Ετσι, διαμορφώνεται μια στενή συμμαχία ανάμεσα στους σιωνιστές του Ισραήλ και την ευρωπαϊκή φασιστική Ακροδεξιά. Αλλη μια απόδειξη του ότι η πλειοψηφία των οργανωμένων φασιστών έχει εγκαταλείψει τον στερεότυπο αντισημιτισμό των ναζί και συμπεριφέρεται πραγματιστικά. Βλέπουν ποιος είναι ο σύμμαχός τους, χωρίς ιδεολογικά γυαλιά.

Εδώ και κάμποσο καιρό, με αφετηρία τη Γαλλία, αναπτύσσεται στην κεντρική Ευρώπη μια προπαγάνδα περί «ισλαμο-αριστερισμού». Είναι μια ακόμα προσπάθεια του σιωνιστικού λόμπι και των συμμάχων του να δυσφημίσουν κάθε φωνή που τάσσεται υπέρ των δικαίων του παλαιστινιακού λαού και υπέρ των αγώνων ενάντια στην ιμπεριαλιστική νεο-αποικιοκρατία.

Θα ασχοληθούμε κάποια άλλη φορά μ’ αυτήν την πρόστυχη θεωρία. Σημειώνουμε προς το παρόν ότι ο ίδιος ο όρος «ισλαμο-αριστερισμός» συνιστά αντίφαση εν τοις όροις. Αυτοί που αποκαλούν «αριστεριστές» είναι κατά τεκμήριο άθεοι. Δε θα μπορούσαν, λοιπόν, να έχουν οποιαδήποτε αναφορά σε οποιαδήποτε θρησκεία. Οταν αντιμετωπίζουν τη Χαμάς ή την Παλαιστινιακή Ισλαμική Τζιχάντ ως οργανώσεις της Παλαιστινιακής Αντίστασης, ανεξάρτητα από τη θρησκευτική τους συγκρότηση, δεν προσχωρούν στο Ισλάμ. Απλώς εμμένουν στη θεώρησή τους για το αντι-αποικιακό εθνικο-απελευθερωτικό κίνημα, η οποία έρχεται από παλιά. Από τις πρώτες δεκαετίες του 20ού αιώνα και αργότερα, από τις πρώτες δεκαετίες μετά τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο, όταν αναπτύχθηκαν οι αντι-αποικιακές επαναστάσεις που οδήγησαν στη συγκρότηση εθνικών κρατών στις πρώτες αποικίες.

Μιλώντας για «ισλαμο-αριστερισμό», οι σιωνιστές και οι σύμμαχοί τους προσπαθούν να αποκόψουν κάθε ριζοσπαστική φωνή από την υποστήριξη κινημάτων που εμφανίζονται με θρησκευτικό ιδεολογικό επίχρισμα. Το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα των Παλαιστίνιων υπήρχε πριν από τη Χαμάς. Η πλειοψηφία του παλαιστινιακού λαού ήταν και τότε θρησκευόμενη, όμως εμπιστεύτηκε τον αγώνα της σε κοσμικά πολιτικά κινήματα (αν και για τη Φάταχ πρέπει να βάλει κανείς ερωτηματικά, αν σκεφτεί ότι ο Αραφάτ και άλλα ηγετικά στελέχη της προέρχονταν από τη Μουσουλμανική Αδελφότητα).

Οι εξελίξεις, τις οποίες πολλές φορές έχουμε αναλύσει από τις στήλες της «Κόντρας», έφεραν στο προσκήνιο νέες δυνάμεις όπως η Χαμάς και η ΠΙΤ. Εκείνο που ανέδειξε αυτές τις πολιτικές δυνάμεις δεν είναι το ισλαμικό ιδεολογικό επίχρισμα αλλά η εμμονή τους στον αγώνα για την εθνική απελευθέρωση των Παλαιστίνιων. Απ’ αυτήν -και μόνον απ’ αυτήν- τη σκοπιά βλέπουν τα πράγματα οι «αριστεριστές», οι οποίοι φυσικά δεν έγιναν «ισλαμιστές». Αλλωστε, και οι παλαιστίνιοι «αριστεριστές» (βλ. Λαϊκό Μέτωπο για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης) συνεργάζονται στενά στο επίπεδο της Αντίστασης με τις οργανώσεις του πολιτικού Ισλάμ.

Απ’ όπου και να το πιάσουμε, λοιπόν, είναι παραπάνω από προφανές ότι οι κατηγορίες για «αντισημιτισμό» ή «ισλαμο-αριστερισμό» δεν είναι παρά όπλα στη βρόμικη προπαγάνδα του σιωναζισμού.

Πηγή: Κόντρα