Αλήθειες και ψέματα για τον Στάλιν: Συνέντευξη με τον καθηγητή Grover Furr

Από niko

Συνέντευξη – Επιμέλεια: Νίκος Μόττας //

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 140 χρόνων από τη γέννηση του Ιωσήφ. Β. Στάλιν μιλήσαμε με τον Grover Furr, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Montclair του Νιού Τζέρσι, γνωστό για τις μελέτες και το συγγραφικό του έργο πάνω στην ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης και ιδιαίτερα για την περίοδο της ηγεσίας του Ι.Β.Στάλιν. Από τα πλέον γνωστά βιβλία του είναι το “Khrushchev Lied” (Ο Χρουστσόφ είπε ψέματα) ενώ έχει συγγράψει πληθώρα ερευνητικών πονημάτων, μεταξύ άλλων για τη δολοφονία του Σεργκέι Κιρόφ, τις Δίκες της Μόσχας και την υπόθεση της «σφαγής στο Κατίν». Το 2007 το όνομα του Grover Furr συγκαταλέχθηκε από συντηρητικούς κύκλους των ΗΠΑ στον κατάλογο των «101 πιο επικίνδυνων ακαδημαϊκών στην Αμερική».

* * *  

-Εξήντα-πέντε χρόνια μετά το θάνατο του Στάλιν, το όνομα του παραμένει στο επίκεντρο του αντικομμουνισμού. Η αστική ιστοριογραφία και οι πολιτικές δυνάμεις της αστικής τάξης συνεχίζουν την συκοφάντηση του, αποκαλώντας τον «δικτάτορα» και «αιμοσταγή τύραννο» που- όπως ισχυρίζονται- «σκότωσε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους». Γιατί οι αντικομμουνιστές εστιάζουν ακόμη και σήμερα τις επιθέσεις τους στον Στάλιν και ποιες είναι οι κύριες πηγές των ισχυρισμών τους;

Ο καθηγητής Grover Furr.

Οι υπερασπιστές του καπιταλισμού χρειάζεται να παρουσιάσουν τον κομμουνισμό ως κάτι απαίσιο! Γι’ αυτό, εκτός απ’ το να κρύβουν την φρίκη του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, χρειάζονται έναν «μπαμπούλα» στον οποίο να εστιάζουν, χρησιμοποιώντας τον σαν την επιτομή των «κακών» του κομμουνισμού. Ο Στάλιν υπήρξε ο ηγέτης της ΕΣΣΔ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος κατά την περίοδο των μεγαλύτερων τους θριάμβων και επομένως κατά την περίοδο της μεγαλύτερης απειλής ενάντια στον καπιταλισμό. Ως εκ τούτου, ο Στάλιν είναι φυσικό να αποτελεί στόχο σε κάθε περίπτωση.

Υπάρχουν, όμως, τουλάχιστον άλλοι δύο λόγοι. Ο πρώτος είναι ο Λέων Τρότσκι, ο οποίος είπε ψέματα για τον Στάλιν σε όλα όσα έγραψε από το 1928 έως τη δολοφονία του το 1940. Τα γραπτά του Τρότσκι, από το 1929 και έπειτα, αποτέλεσαν την πρώτη βασική πηγή ψεμάτων και συκοφαντιών ενάντια στον Στάλιν και την ΕΣΣΔ. Ο δεύτερος είναι ο Νικίτα Χρουστσόφ. Η «μυστική ομιλία» του στις 25 Φλεβάρη 1956 στο 20ο Συνέδριο [του ΚΚΣΕ] ήταν ένα ολέθριο πλήγμα για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Αποτέλεσε δε ένα ανεκτίμητο δώρο για τους αντικομμουνιστές όλου του κόσμου!

Έπειτα από το 22ο Συνέδριο του Κόμματος τον Οκτώβρη του 1961, όταν ο Χρουστσόφ και οι συνεργάτες του επιτέθηκαν ακόμη πιο άγρια στον Στάλιν, με ακόμη περισσότερα ψέματα, ο Χρουστσόφ και το ΚΚΣΕ στήριξαν την έκδοση εκατοντάδων βιβλίων και άρθρων που επιτίθονταν και ψευδολογούσαν ενάντια στον Στάλιν. Επίσης, υπό την αιγίδα του Χρουστσόφ, εκδόθηκαν εκατοντάδες βιβλία και άρθρα με επιθέσεις και ψέματα ενάντια στο Λαβρέντι Μπέρια, τη δολοφονία του οποίου οργάνωσε ο ίδιος ο Χρουστσόφ στις 26 Ιούνη 1953. Ο Μπέρια δεν είναι τόσο σημαντική φυσιογνωμία στην σοβιετική ιστορία όσο ο Στάλιν. Αλλά ο Χρουστσόφ και οι συνεργάτες του συκοφάντησαν τον Μπέρια το ίδιο αγρίως- αν όχι και περισσότερο- όπως έπραξαν με τον Στάλιν. Και αυτοί που είχαν υπάρξει πιο κοντά στον Στάλιν – οι Μόλοτοφ, Μαλένκοφ, Καγκανόβιτς- υποστήριξαν τον Χρουστσόφ σε αυτήν την αδίστακτη επίθεση εναντίον του, όπως και στην δολοφονία του Μπέρια.

Άμεσο αποτέλεσμα της αντισταλινικής εκστρατείας του Χρουστσόφ ήταν ο μισός περίπου αριθμός των κομμουνιστών διεθνώς- εκτός του σοσιαλιστικού μπλοκ – να εγκαταλείψουν τα κόμματα τους. Κάποιοι εξ’ αυτών πέρασαν κυριολεκτικά στο απέναντι πεζοδρόμιο και έγιναν μέλη τροτσκιστικών κομμάτων! Σε ότι αφορά τα ψέματα του Χρουστσόφ για τον Στάλιν και την Σοβιετική ιστορία, πρέπει να θυμόμαστε πως, την εποχή εκείνη, ελάχιστοι άνθρωποι αντιλήφθηκαν πραγματικά πως ήταν ψέματα. Κανείς δεν μπορούσε να αποδείξει ότι ήταν ψέματα, μιας και ο Χρουστσόφ ουδέποτε δημοσίευσε κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Ούτε ο Χρουστσόφ, ούτε οι διάδοχοι του, επέτρεψαν την πρόσβαση – ακόμη και σε ιστορικούς του Κόμματος- σε βασικά ντοκουμέντα των αρχείων.

Οι ψευδολογίες του Χρουστσόφ και των εκατοντάδων γραφιάδων του έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό από αντικομμουνιστές της Δύσης και αναδείχθηκαν σε βασική πηγή αντισταλινικών ψεμάτων για όλους τους αντικομμουνιστές συγγραφείς και «ακαδημαϊκούς» που ακολούθησαν, μέχρι και σήμερα. Κάποια απ’ τα σοβιετικά αντικομμουνιστικά έργα της εποχής του Χρουστσόφ δημοσιεύθηκαν στο δυτικό κόσμο και γνώρισαν ευρεία δημοσιότητα από τους καπιταλιστές. Ανάμεσα σε αυτούς τους συγγραφείς περιλαμβάνονται οι Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, Ρόι Μεντβέντεφ και Αλεξάντρ Νέκριτς.

Πολλά έργα δυτικών «ειδημόνων» περί της ΕΣΣΔ βασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στις ψευδολογίες της χρουστσοφικής περιόδου. Σημαντικά παραδείγματα αυτών είναι τα έργα του Ρόμπερτ Κόνκουεστ και η βιογραφία του Μπουχάριν από τον αμερικανό ιστορικό Στίβεν Κοέν. Κατά την διάρκεια της ηγεσίας του Μπρέζνιεφ και των διαδόχων του, του Αντρόποφ και Τσερνιένκο, τα αντισταλινικά πονήματα και άρθρα σχεδόν εξαλείφθηκαν. Ο Μπρέζνιεφ και οι άλλοι σοβιετικοί ηγέτες αντιλήφθηκαν τη μεγάλη ζημιά που ο Χρουστσόφ – και τα εμπνευσμένα από τον Χρουστσόφ έργα – προκαλούσαν στην Σοβιετική Ένωση και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Είναι, όμως, σημαντικό να σημειώσουμε ότι αυτοί οι μετα-χρουστσοφικοί ηγέτες ουδέποτε αποκήρυξαν τα ψέματα του Χρουστσόφ για τον Στάλιν και την σταλινική περίοδο. Θα μπορούσαν να το έχουν πράξει. Τόσο οι ίδιοι, όσο και οι ερευνητές τους, είχαν πρόσβαση σε όλα τα αποδεικτικά στοιχεία, σε όλο το αρχειακό υλικό. Ήξεραν, ασφαλώς, ότι ο Χρουστσόφ είχε πει ψέματα. Όμως δεν απέρριψαν κανένα από αυτά τα ψέματα.

Προκύπτει, λοιπόν, ένα ερώτημα: Γιατί ο Χρουστσόφ έκανε ότι έκανε; Ανάμεσα στους λόγους είναι σίγουρα το γεγονός ότι ο Χρουστσόφ και η υπόλοιπη ηγεσία του Κόμματος είχε εγκαταλείψει την ιδέα του κομμουνισμού. Ήθελαν μια Σοβιετική Ένωση που να ήταν ισχυρή οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά. Δεν ήθελαν όμως να προχωρήσει η ΕΣΣΔ προς την κατεύθυνση μιας αληθινά κομμουνιστικής κοινωνίας. Ο Στάλιν το ήθελε! Το πέρασμα στο επόμενο στάδιο [της σοσιαλιστικής οικοδόμησης] προς τον κομμουνισμό ήταν το θέμα του 19ου Συνεδρίου του Κόμματος το 1952. Πρόκειται για το ΜΟΝΑΔΙΚΟ κομματικό συνέδριο στην ιστορία της ΕΣΣΔ τα πρακτικά του οποίου ουδέποτε δημοσιεύθηκαν. Υπάρχουν πολλά περισσότερα που μπορούν να ειπωθούν για την προώθηση, εκ μέρους του Στάλιν, της κομμουνιστικής προοπτικής, όπως και για τις αποτυχημένες απόπειρες περαιτέρω εκδημοκρατισμού της Σοβιετικής Ένωσης, όμως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αναλυθεί στο πλαίσιο μιας συνέντευξης.

Ένα χρόνο και πλέον από τότε που έγινε Γενικός Γραμματέας του ΚΚΣΕ, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ξεκίνησε μια εκστρατεία ψεμάτων και συκοφαντιών για τον Στάλιν και ευρύτερα για την σοβιετική ιστορία που έκανε ακόμη και την αντίστοιχη καμπάνια του 1962-1964 επί Χρουστσόφ να μοιάζει μετριοπαθής! Για άλλη μια φορά, εκατοντάδες βιβλία και χιλιάδες άρθρα γράφτηκαν, επιτιθέμενα στον Στάλιν, παρουσιάζοντας την ΕΣΣΔ της σταλινικής περιόδου ως πεδίο τερατωδών εγκλημάτων και τον ίδιο τον Στάλιν ως αρχιεγκληματία. Και πάλι δεν υπήρχαν αποδείξεις, μονάχα επανάληψη των ψεμάτων της περιόδου του Χρουστσόφ αλλά και ανακάλυψη κι’ άλλων ψευδολογιών. Αυτή η αντισταλινική, αντικομμουνιστική επίθεση βοήθησε ιδεολογικά στο να στρωθεί ο δρόμος για την επιστροφή στον καπιταλισμό και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Διότι, άπαξ και έχεις εγκαταλείψει τον προλεταριακό διεθνισμό, σε τι χρειάζεται ένα πολυεθνικό, πολυφυλετικό κράτος όπως η ΕΣΣΔ;

Τα ψέματα επί εποχής Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ αναφορικά με τον Στάλιν και την σταλινική περίοδο αποτελούν τη βασική πηγή της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας σε όλο τον κόσμο. Πρόκειται για ψευδολογίες πολύ χρήσιμες για τους καπιταλιστές και τους αντικομμουνιστές για την συκοφάντηση του κομμουνισμού. Τόσο χρήσιμες που είναι αδύνατο για έναν ιστορικό να βρει δουλειά ως καθηγητής σοβιετικής ιστορίας εάν δεν αποδέχεται ως αλήθειες τα αντικομμουνιστικά ψέματα της περιόδου του Χρουστσόφ και του Γκορμπατσόφ. Για παράδειγμα, είναι απαγορευμένο να δηλώνεις ότι ο Χρουστσόφ είπε ψέματα στη «μυστική ομιλία» του, παρ’ ότι οι ακαδημαϊκοί ερευνητές της σοβιετικής ιστορίας γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο Χρουστσόφ ψεύδονταν. Αλλά το να το παραδεχτείς ότι ο ίδιος και οι συνεργάτες του είπαν ψέματα – όπως είπαν ο Γκορμπατσόφ και οι δικοί του συνεργάτες – είναι σα να γκρεμίζεις και να απορρίπτεις όλη την αντικομμουνιστική ιστοριογραφία τουλάχιστον τριών γενεών «ακαδημαϊκών». Αυτό απαγορεύεται. Αυτά τα ψέματα ήταν και συνεχίζουν να είναι εξαιρετικά χρήσιμα για τους αντικομμουνιστές και τους καπιταλιστές ώστε να τα εγκαταλείψουν!

Φυσικά και ο Τρότσκι είπε ψέματα. Ελάχιστοι του έδωσαν σημασία μέχρι τη «μυστική ομιλία» του Χρουστσόφ. Τότε, ο Τρότσκι έμοιαζε σαν «προφήτης», ως «ο μόνος αληθινός κομμουνιστής», όπως ο ίδιος και οι οπαδοί του πάντοτε ισχυρίζονταν. Μετά την ομιλία Χρουστσόφ ο τροτσκισμός ξαναγεννήθηκε. Ο τροτσκισμός μπορεί να συνεχίζει να υπάρχει διαδίδοντας αντισταλινικά και αντικομμουνιστικά ψεύδη! Γι’ αυτό σήμερα οι τροτσκιστές προωθούν όλα τα αντισταλινικά ψέματα – αυτά του Τρότσκι, του Χρουστσόφ και των συγγραφέων της περιόδου του, των δυτικών αντικομμουνιστών όπως ο Κόνκουεστ, ο Ρόμπερτ Τάκερ και τόσων άλλων, του Γκορμπατσόφ, των μετασοβιετικών αντικομμουνιστών ψευδολόγων όπως οι Όλεγκ Χλεβνιούκ, Γιοργκ Μπαμπερόφσκι, Νίκολας Γουέρθ, Ανδρέα Γρατσιόζι και Τίμοθι Σνάϊντερ που είναι ιδιαίτερα γνωστοί στην Ευρώπη. Ο τροτσκισμός διαθέτει κάποιο κύρος σε ανθρώπους που βλέπουν μέσα από το μαρξισμό και τον κομμουνισμό την απελευθέρωση από τον καπιταλισμό, αλλά που έχουν εμποτιστεί βαθιά από τα αντισταλινικά ψέματα που προωθούνται παντού από το 1956. Επομένως, ο τροτσκισμός αποτελεί μια σημαντική δύναμη, η οποία ωστόσο βασίζεται εξ’ ολοκλήρου σε ψεύδη. Πρόκειται για ένα είδος «δόγματος». Καμία κριτική δεν επιτρέπεται για τον «μεγάλο ηγέτη».

Ένα εύλογο συμπέρασμα είναι ότι κανένας αντικομμουνιστής, από τον Τρότσκι και τον Χρουστσόφ μέχρι τους πιο διαβασμένους, σύγχρονους «ειδικούς» του αντικομμουνισμού, δε μπορεί να αποδείξει ούτε ένα πραγματικό έγκλημα που να διέπραξε ο Στάλιν. Διότι δεν υπήρξε κανένα! Το λέω αυτό με σιγουριά διότι, εάν υπήρχαν τέτοια εγκλήματα, οι αφοσιωμένοι αυτοί αντικομμουνιστές ακαδημαϊκοί θα τα είχαν σίγουρα αποκαλύψει και δημοσιοποιήσει σε όλο τον κόσμο. Δεν έχουν βρει όμως κανένα αληθινό έγκλημα! Γι’ αυτό και αναγκάζονται να πουν ψέματα, να επινοήσουν πράγματα, να πλαστογραφήσουν…

-Ένα από τα πλέον συνηθισμένα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται ενάντια στον Στάλιν είναι ότι «σύναψε συμμαχία με την χιτλερική Γερμανία», με το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη-επίθεσης Ρίμπεντροπ-Μολότοφ που υπογράφτηκε στις 23 Αυγούστου 1939. Αυτός ο ισχυρισμός αποτελεί έναν από τους πυλώνες της αντιδραστικής θεωρίας «των δύο άκρων» που επιχειρεί την εξίσωση του κομμουνισμού με το ναζισμό και το φασισμό. Ποια είναι η ιστορική αλήθεια για το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ;

Όλα αυτά τα αναλύω με όλα τα σχετικά ντοκουμέντα στα κεφάλαια 7 και 8 του βιβλίου μου “Blood Lies”. Η ΕΣΣΔ επιχείρησε να δημιουργήσει μια συμμαχία – μια αμοιβαία αμυντική συμφωνία ενάντια στη ναζιστική Γερμανία – με τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία και την Πολωνία. Οι διαπραγματεύσεις κορυφώθηκαν τον Αύγουστο του 1939, όταν βρετανοί και γάλλοι απεσταλμένοι βρέθηκαν στη Μόσχα για συνομιλίες. Ωστόσο, οι απεσταλμένοι-εκπρόσωποι της Βρετανίας και της Γαλλίας δεν είχαν δικαιοδοσία να υπογράψουν οποιαδήποτε συμφωνία. Η πολωνική κυβέρνηση αρνήθηκε ακόμη και να σκεφτεί το ενδεχόμενο να επιτρέψει την παρουσία σοβιετικών δυνάμεων στο έδαφος της. Ήταν επομένως ξεκάθαρο στους σοβιετικούς ότι η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία δεν ήθελαν πραγματικά μια συμφωνία συλλογικής ασφάλειας που θα τις δέσμευε να αντεπιτεθούν στη ναζιστική Γερμανία σε περίπτωση που οι γερμανοί επιτίθονταν πρώτοι σε οποιαδήποτε απ’ αυτές τις χώρες (η Πολωνία ήταν ο πιο προφανής στόχος της Γερμανίας). Η Βρετανία και η Γαλλία χρησιμοποιούσαν τις συνομιλίες ώστε να πιέσουν τη Γερμανία, με την οποία ήθελαν πράγματι να κάνουν κάποια συμφωνία.

Αυτή τους η στάση ήταν συνεπής με τη διπλωματία που ασκούσαν τα προηγούμενα χρόνια, ιδιαίτερα με την συμφωνία του Μονάχου, με την οποία Βρετανία και Γαλλία παρέδωσαν τμήμα της Τσεχοσλοβακίας στον Χίτλερ χωρίς καν να ρωτήσουν την τσέχικη κυβέρνηση. Οι βρετανοί και οι γάλλοι ήθελαν να ενθαρρύνουν τον Χίτλερ να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ. Αλλά αυτό σήμαινε πως θα άφηναν τη Γερμανία να υποτάξει την Πολωνία, μιας και η Γερμανία δεν είχε σύνορα με την ΕΣΣΔ. Και αυτό ήταν που στην πραγματικότητα η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία έπραξαν. Υπέγραψαν αμοιβαίο αμυντικό σύμφωνο με την Πολωνία αλλά αρνήθηκαν να επιτεθούν στη Γερμανία ακόμη κι’ όταν η Πολωνία είχε ηττηθεί κατά κράτος τις πρώτες μέρες μετά τη γερμανική εισβολή.

Όταν το πολωνικό κράτος κατέρρευσε, ο Κόκκινος Στρατός κατέλαβε την ανατολική Πολωνία. Όμως, η «ανατολική Πολωνία» αποτελούσε τμήμα της σοβιετικής Ρωσίας μέχρι που η ιμπεριαλιστική πολωνική κυβέρνηση το άρπαξε δια της βίας στον Ρωσο-Πολωνικό πόλεμο του 1919-1921. Οι πολωνοί ουδέποτε ήταν πλειοψηφία στην περιοχή εκείνη. Ακόμη και το μετασοσιαλιστικό αντιδραστικό καθεστώς της Πολωνίας ουδέποτε έχει διεκδικήσει τα εδάφη αυτά μέχρι σήμερα.

Το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ δεν συνιστούσε «συμμαχία». Ήταν ένα σύμφωνο μη-επίθεσης μεταξύ της ΕΣΣΔ και της Γερμανίας. Περιελάμβανε μια απόρρητη ρήτρα στην οποία ο Χίτλερ αναγνώριζε την σοβιετική δικαιοδοσία στο ανατολικό τμήμα της Πολωνίας, τις χώρες της Βαλτικής και την Φινλανδία. Αυτή η ρήτρα κρατούσε τα γερμανικά στρατεύματα εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σοβιετικά σύνορα. Όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στην ΕΣΣΔ αυτή η επιπλέον απόσταση που ο γερμανικός στρατός είχε να διασχίσει, συνέβαλε στο να αποσοβηθεί η κατάληψη και η καταστροφή της Μόσχας και του Λένινγκραντ.

-Είναι γνωστό ότι έχετε ερευνήσει εκτενώς την υπόθεση της «σφαγής του Κατίν» η οποία σύμφωνα με την αστική ιστοριογραφία ήταν ενα έγκλημα που διέπραξε η Σοβιετική Ένωση. Σε επίσημη ανακοίνωση που εξέδωσε τον Απρίλη του 1990 η κυβέρνηση Γκορμπατσόφ εξέφρασε την «ειλικρινή της θλίψη για την τραγωδία του Κατίν», αποκαλώντας την «ένα από τα χειρότερα εγκλήματα του σταλινισμού». Ένας αριθμός «αποχαρακτηρισθέντων» ρωσικών κρατικών εγγράφων έχουν παρουσιαστεί ως απόδειξη της- υποτιθέμενης- ενοχής του Στάλιν για τη μαζική σφαγή στο Κατίν. Κάνοντας μια σύνοψη των ευρημάτων της έρευνας σας, ποιος είναι ο πραγματικός ένοχος για το έγκλημα στο Κατίν και ποια είναι τα σημεία-κλειδιά της υπόθεσης;

Οι γερμανοί σκότωσαν τους πολωνούς. Τα αποδεικτικά στοιχεία δεν αφήνουν περιθώριο για κανένα άλλο συμπέρασμα. Στα τέλη του 1991, ο Γκορμπατσόφ παρέδωσε στο Γέλτσιν τα έγγραφα που αναφέρατε, τα οποία είναι γνωστά ως «Κλειστό Πακέτο 1». Αυτά τα ντοκουμέντα, εάν ήταν αληθινά, θα αποδείκνυαν την σοβιετική ενοχή στην σφαγή του Κατίν. Ωστόσο, το 2010, το μέλος της Δούμα, βουλευτής του ΚΚ της Ρωσικής Ομοσπονδίας Βίκτορ Ιλιούχιν παρουσίασε δημοσίως ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία σύμφωνα με τα οποία τα έγγραφα του «Κλειστού Πακέτου 1» ήταν πλαστογραφημένα.

Το 2012, σε έκθεση ενός πολωνού αρχαιολόγου, όπου συνοψίζονται τα ευρήματα κοινής πολωνο-ουκρανικής ανασκαφής σε τοποθεσία μαζικών εκτελέσεων στο Βολιντίμιρ-Βολίνσκι (Ουκρανία), αναφέρεται ότι βρέθηκε σε μαζικό τάφο το διακριτικό σήμα ενός πολωνού αστυνομικού. Ο εν λόγω αστυνομικός είναι ένας απ’ τους πολωνούς που φέρονται να δολοφονήθηκαν από τους σοβιετικούς την άνοιξη του 1940 και να τάφηκαν κοντά στο Τβερ (τέως Καλίνιν), εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Ένα χρόνο πριν τη δημοσιοποίηση της αυτής της έκθεσης, το διακριτικό ενός άλλου πολωνού αστυνομικού – που επίσης υποτίθεται πως δολοφονήθηκε από τους σοβιετικούς στο Τβερ την άνοιξη του ’40 – είχε επίσης βρεθεί στον ίδιο μαζικό τάφο. Το θέμα συζητήθηκε στα πολωνικά και ουκρανικά ΜΜΕ, αν και η ανακάλυψη αυτή είχε παραληφθεί από το πόρισμα του πολωνού αρχαιολόγου. Η πολωνική έκθεση σημείωνε επίσης ότι τα θύματα του μαζικού τάφου είχαν αδιαμφισβήτητα δολοφονηθεί από τους γερμανούς του 1941. Ωστόσο, στο σχετικό πόρισμα των ουκρανών αρχαιολόγων δεν αναφέρονταν ούτε η εύρεση των δύο [αστυνομικών] διακριτικών που ανήκαν σε υποτιθέμενα θύματα του Κατίν, ούτε τα ευρήματα που αποδείκνυαν ότι οι άνθρωποι είχαν δολοφονηθεί από τους γερμανούς. Ενας δε ουκρανός αρχαιολόγος δήλωσε πως ήταν λάθος του πολωνού συναδέλφου του να αναφέρει τα σχετικά ευρήματα, καθώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να «εγείρει αμφιβολίες» για την σφαγή στο Κατίν.

Το 2013 δημοσίευσα σχετικό άρθρο για τις ανακαλύψεις αυτές που, από μόνες τις, εγείρουν σοβαρότατες αμφιβολίες για τα περί σοβιετικής ενοχής στο Κατίν. Ήξερα όμως ότι έπρεπε να ψάξω περισσότερο την υπόθεση. Μεταξύ 2015 και 2018 διεξήγαγα μεγάλης κλίμακας έρευνα για την υπόθεση Κατίν. Αποφάσισα να προσεγγίσω το Κατίν ως μυστήριο, χωρίς κάποια προκατάληψη σχετικά με το ποια πλευρά – γερμανοί ή σοβιετικοί – είναι ένοχη. Στο βιβλίο μου “The Mystery of the Katyn Massacre: The Evidence, The Solution”, που δημοσιεύθηκε τον Ιούλη του 2018, αναφέρω όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που πιθανότατα δε μπορούν να αμφισβητηθούν. Το αποτέλεσμα είναι ολοφάνερο, όσο και απρόσμενο. ΌΛΑ τα αδιαμφισβήτητα έγκυρα αποδεικτικά στοιχεία δείχνουν γερμανική ενοχή. ΚΑΝΕΝΑ απ’ αυτά δεν συνηγορεί ως προς την ενοχή των σοβιετικών.

Ασφαλώς, αυτό το συμπέρασμα δεν είναι «αποδεκτό», αποτελεί «ταμπού». Έχω ήδη γίνει δέκτης πάρα πολλών παρενοχλήσεων από πολωνούς εθνικιστές αλλά και από ακαδημαϊκούς ειδικούς στον τομέα της σοβιετικής ιστορίας. Θεωρείται απλώς αδιανόητο να συμπεραίνει κάποιος πως οι σοβιετικοί δεν ήταν ένοχοι και… ποιος νοιάστηκε για αποδείξεις!

Η σφαγή του Κατίν, λοιπόν, που υποτίθεται πως είναι το πλέον καλά τεκμηριωμένο «έγκλημα του Στάλιν» είναι ένα ψέμα!

-Αστοί ιστορικοί θεωρούν τις «Δίκες της Μόσχας» ως σκευωρίες με στόχο την ενοχοποίηση αθώων κατηγορούμενων και πως ο Στάλιν κατασκεύασε τις κατηγορίες. Ποια είναι η αλήθεια; Ήταν πράγματι οι κατηγορούμενοι (τροτσκιστές, ζινοβιεφικοί, «μπλοκ των δεξιών», κλπ) αθώοι;

Δεν έχει υπάρξει, ουδέποτε, καμία απόδειξη ότι οι Δίκες της Μόσχας, όπως και η υπόθεση Τουχατσέφσκι τον Ιούνη του 1937, ήταν «σκευωρίες» και πως οι κατηγορούμενοι βασανίστηκαν, απειλήθηκαν, κλπ, ώστε να προβούν σε ψευδείς ομολογίες. Στα πρώτα 12 κεφάλαια του βιβλίου μου Trotsky’s Amalgams (2015) εξετάζω και διασταυρώνω όσες περισσότερες δηλώσεις των κατηγορούμενων μπόρεσα. Νωρίτερα φέτος δημοσίευσα μια επικαιροποιημένη έκδοση της έρευνας αυτής ως ξεχωριστό βιβλίο (The Moscow Trials As Evidence).

Έχουμε συντριπτικές αποδείξεις ότι οι κατηγορούμενοι στις Δίκες της Μόσχας ήταν ένοχοι το λιγότερο για τα εγκλήματα που οι ίδιοι ομολόγησαν. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις, όπως επί παραδείγματι του Νικολάι Μπουχάριν, γνωρίζουμε πλέον ότι οι κατηγορούμενοι ήταν ένοχοι εγκλημάτων τα οποία ουδέποτε ομολόγησαν. Έχουμε επίσης πληθώρα αποδεικτικών στοιχείων που επιβεβαιώνουν ότι ο Τρότσκι συνεργάστηκε πράγματι με τη ναζιστική Γερμανία και την φασιστική Ιταλία, όπως κατηγορήθηκε στις Δίκες της Μόσχας.

-Ο ιταλός μαρξιστής Ντομένικο Λοζούρντο- που πέθανε φέτος- είχε γράψει ότι «υπάρχουν δυο κρίσιμα χρονικά σημεία που διαμόρφωσαν την σύγχρονη άποψη που υπάρχει για τον Στάλιν: η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου το 1947 και το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ». Συμφωνείτε με την εκτίμηση αυτήν;

Συμφωνώ με τον καθηγητή Λοζούρντο, ο θάνατος του οποίου αποτελεί μεγάλη απώλεια για όλους εμάς που ψάχνουμε την αλήθεια για την παγκόσμια ιστορία και την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος του 20ου αιώνα. Κοιτώντας πίσω στο παρελθόν, ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. Παρ’ όλα αυτά, για πολλούς εντός του κομμουνιστικού κινήματος, δεν έδειχνε αναπόφευκτος. Με το που ξεκίνησε, όλη η αντισταλινική αντικομμουνιστική προπαγάνδα μπήκε πολύ γρήγορα σε εφαρμογή.

-Πως εκτιμάτε την συνολική συμβολή του Ιωσήφ Στάλιν στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση;

Κάτω από την ηγεσία του Στάλιν στην Σοβιετική Ένωση οικοδομήθηκε η σοσιαλιστική κοινωνία. Ο φασισμός ηττήθηκε. Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα διέδωσε τη θεωρία του Μαρξισμού-Λενινισμού σε όλο τον κόσμο. Ο ιμπεριαλισμός δέχθηκε θανάσιμο πλήγμα στο οποίο συνέβαλαν, με την αφοσιωμένη βοήθεια τους, μια σειρά κομμουνιστικά κόμματα. Ωστόσο, ο σοσιαλισμός της ΕΣΣΔ δεν εξελίχθηκε σταθερά προς την κατεύθυνση του κομμουνισμού, παρά το γεγονός ότι ακριβώς αυτό ήταν που ήθελε ο Στάλιν και που πίστευε πως θα συμβεί. Αντίθετα, την περίοδο του θανάτου του, στις 5 Μάρτη 1953, ο ίδιος ήταν πολιτικά απομονωμένος στην ηγεσία του ΚΚΣΕ.

Ο δρόμος προς τον κομμουνισμό εγκαταλείφθηκε. Ο Χρουστσόφ αντικατέστησε την ιδέα ότι η επανάσταση ήταν αναγκαία για την ανατροπή του καπιταλισμού με την λανθασμένη θεωρία του «ειρηνικού ανταγωνισμού» (σ.σ: ειρηνικής συνύπαρξης) με τον καπιταλισμό. Σύμφωνα μ’ αυτήν την θεωρία ήταν οι εκλογές, αντί της επανάστασης, που θα έφερναν τη νίκη του κομμουνισμού. Αυτό σήμαινε απόρριψη της εργατικής τάξης ως ηγέτιδας δύναμης της ιστορίας. Όμως η εργατική τάξη ήταν και συνεχίζει να είναι ικανή να παρεμποδίσει την καπιταλιστική παραγωγή και, στο βαθμό που είναι οργανωμένη από ένα επαναστατικό κόμμα, να κάνει την επανάσταση, να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να κατακτήσει την εξουσία.

Υπό την ηγεσία του Στάλιν η Σοβιετική Ένωση έκανε πράξη τη λενινιστική θεωρία του σοσιαλισμού. Αυτό δεν σημαίνει ότι η θεωρία του Λένιν και του Στάλιν για τον σοσιαλισμό δεν εμπεριείχε μοιραία λάθη. Από την έρευνα μου συμπεραίνω ότι η θεωρία των Λένιν-Στάλιν για τον σοσιαλισμό διατήρησε υπερβολικά πολλά στοιχεία της θεωρίας που αναπτύχθηκε από την Δεύτερη Σοσιαλιστική Διεθνή πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο. Από τη μια πλευρά, «σοσιαλισμός» σήμαινε ένα είδος καπιταλισμού με ισχυρό εργατικό κίνημα βασισμένο στα εργατικά συνδικάτα, αρκετά ισχυρό πολιτικά ώστε να αναγκάζει τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις να προβαίνουν σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις ώστε να γίνεται λιγότερο ανυπόφορη η ζωή των εργαζόμενων: υψηλότερη μισθοί και μια σειρά κοινωνικές παροχές. Από την άλλη πλευρά, ο «σοσιαλισμός» έφτασε στο σημείο να σημαίνει μια πλήρως βιομηχανοποιημένη κοινωνία στην οποία ο καπιταλισμός είχε ανατραπεί και η πολιτική εξουσία είχε περιέλθει στην εργατική τάξη μέσω του κομμουνιστικού κόμματος. Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής είχε καταργηθεί. Τα σοβιέτ ήταν ο μηχανισμός που διοικούσε την κοινωνία προς όφελος της εργατικής τάξης. Οι εργάτες και οι αγρότες- όχι οι καπιταλιστές- ήταν οι προνομιούχοι. Αυτή είναι η λενινιστική θεωρία του σοσιαλισμού.

Ωστόσο, στο πλαίσιο αυτής της θεωρίας, οι σχέσεις παραγωγής παρέμειναν αρκετά όμοιες με τις αντίστοιχες που επικρατούσαν επί καπιταλισμού. Το χρήμα συνέχιζε να καθορίζει την κατανομή των αγαθών και των υπηρεσιών. Ήταν βέβαια αδύνατο να συσσωρεύσει κάποιος προσωπικό πλούτο και οι εργάτες μαζί με τους αγρότες απολάμβαναν πολύ περισσότερες κοινωνικές παροχές και δικαιώματα σε σχέση με οποιαδήποτε καπιταλιστική χώρα. Ωστόσο, οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, η συνεχιζόμενη διαφοροποίηση μεταξύ πόλης και υπαίθρου, η διαφορά πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας, συνέχιζαν να υπάρχουν. Αυτές οι αδυναμίες αποδείχθηκαν ισχυρότερες από την πολιτική θέληση να προχωρήσει μπροστά η προοπτική της πραγμάτωσης μιας κομμουνιστικής κοινωνίας.

Η ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης την περίοδο του Στάλιν είναι μια μεγάλη αποθήκη μαθημάτων, ένα «βιβλίο» το οποίο μπορούμε και πρέπει να μελετήσουμε, ώστε να αντλήσουμε μαθήματα, τόσο θετικά όσο και αρνητικά, για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα του 20ου αιώνα. Πρέπει να διδαχθούμε από όσα σωστά και ηρωικά έκαναν οι σοβιετικοί και – υπό την ηγεσία αυτών- η Κομιντέρν, προς την κατεύθυνση της κομμουνιστικής προοπτικής. Όπως πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε όσα λάθη έγιναν τα οποία σταδιακά απομάκρυναν την Σοβιετική Ένωση και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα από την ανάπτυξη του κομμουνισμού, οδηγώντας πίσω στον ληστρικό καπιταλισμό.

Χάρη στις κοσμοϊστορικές προσπάθειες των κομμουνιστών του 20ου αιώνα, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της ηγεσίας του Στάλιν, μπορούμε να μελετήσουμε αυτήν την εκπληκτική κληρονομιά. Στηριζόμενοι στους ώμους γιγάντων μπορούμε να δούμε μακρύτερα απ’ όσο μπόρεσαν αυτοί, χάρη στην εμπειρία που μας παρείχαν, προς την κατεύθυνση του κομμουνιστικού μέλλοντος της ισότητας και της ελευθερίας για το οποίο η ανθρωπότητα πασχίζει.

____________________________________________________________________________

Η Λαϊκή Συσπείρωση αποκαλεί πλέον την Τοπική Αυτοδιοίκηση (Τ.Α.) ως Τοπική Διοίκηση

  (Τ.Δ.), από τις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας.

     Στο συμπέρασμα αυτό μας έχει οδηγήσει η ίδια η πραγματικότητα, που με τις  συνεχείς αλλαγές της νομοθεσίας που διέπουν το θεσμό «Καποδίστριας», «Καλλικράτης», «Κλεισθένης» και μαζί με τις τελευταίες αντιλαϊκές προσθήκες της κυβέρνησης της ΝΔ (Αύγουστος 2019), την έχουν μετατρέψει πλήρως σε προέκταση της κυβερνητικής – κρατικής μηχανής.

     Έτσι η Τοπική διοίκηση αποκτά ιδιαίτερο ρόλο στην εξειδίκευση και προώθηση της κυβερνητικής πολιτικής. Υπηρετεί δηλαδή από το δικό της χώρο τους στόχους του κεφαλαίου της χώρας μας. Αυτό επιβεβαιώνεται συνεχώς, μέσα από τη λειτουργία και τις αποφάσεις των δημοτικών και περιφερειακών συμβουλίων.

     Στην συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου του Δήμου Νότιας Κέρκυρας στις 28/2/2020, μεταξύ άλλων ήρθαν και τα εξής θέματα:

1)      H 24ωρη λειτουργία της υπηρεσίας καθαριότητας (Κυριακές, αργίες κλπ.)

2)      Η ανάθεση σε ιδιώτες μέρους της αποκομιδής για το 2020.

     Η επιχειρηματολογία της δημοτικής αρχής ήταν οι ελλείψεις σε οχήματα και μέσα, ώστε να μπορεί να ανταποκριθεί στις αυξημένες ανάγκες ιδιαίτερα τους καλοκαιρινούς μήνες.

Πρόσφατα ανατέθηκε πάλι σε ιδιώτες, η συντήρηση του ηλεκτροφωτισμού λόγω έλλειψης προσωπικού και μέσων.

     Είναι αλήθεια ότι ο Δήμος Νότιας Κέρκυρας ελάχιστα μέσα διαθέτει.

Η Λαϊκή Συσπείρωση κατήγγειλε την πολιτική υποχρηματοδότησης από την κυβέρνηση, με αφορμή το τεχνικό πρόγραμμα και τον προϋπολογισμό του 2020.

     Το ζήτημα της υποχρηματοδότησης των Δήμων είναι καθαρά πολιτικό. Συνειδητά και σκόπιμα οι κυβερνήσεις υποχρηματοδοτούν τους Δήμους. Εξοικονομούν έτσι πόρους για να τους κατευθύνουν στο κεφάλαιο με μορφή επιδοτήσεων, φοροαπαλλαγών κλπ.

Ταυτόχρονα πετυχαίνουν και το δεύτερο στόχο, να προωθούν αντεργατικά - αντιλαϊκά μέτρα μέσω των δήμων, για να τους γενικεύουν αργότερα για όλους τους εργαζόμενους και το λαό.

Πως; Σπρώχνοντας τους Δήμους να εκχωρούν αρμοδιότητες στους ιδιώτες, και επιπλέον να καταργούν οι ίδιοι εργατικά δικαιώματα στην πράξη.

     Αυτό ακριβώς κάνει και η Δημοτική Αρχή της Νότιας Κέρκυρας ! 

Σαν έτοιμη από καιρό, δίνει μέρος της αποκομιδής στους ιδιώτες. Στο τέλος θα το γενικεύσουν και θα το κάνουν κανόνα για όλες τις υπηρεσίες, με αποτέλεσμα το κόστος να είναι κατά πολύ μεγαλύτερο για το λαό.

     Οι ιδιώτες ασύδοτοι και ανεξέλεγκτοι κατά κανόνα χρησιμοποιούν εργαζόμενους με άθλιους όρους και συνθήκες εργασίας. Πολλές φορές ακόμα και με αναφάλιστη και απλήρωτη εργασία. Αυτά όμως δείχνουν να μη αφορούν την Δημοτική Αρχή !

     Γι’ αυτό και αποφάσισαν 7ήμερη - 24ωρη λειτουργία της καθαριότητας. Καταργούν έτσι το 8ωρο και το 5νθήμερο. Ανοίγει έτσι και με τη βοήθεια της Δημοτικής αρχής ο δρόμος της πλήρους κατάργησης της Κυριακάτικης αργίας και σειράς εργατικών δικαιωμάτων.

       Αυτές οι αποφάσεις ποιόν υπηρετούν; Tους δημότες; …Oι εργαζόμενοι που πλήττονται από τέτοιες αποφάσεις, δεν είναι δημότες;

Έχει γίνει κανόνας πλέον στην Τοπική Διοίκηση… και θυμίζουμε πως τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα στις υπηρεσίες καθαριότητας γίνονται τη νύχτα.   

     Όλα τα αντεργατικά μέτρα - αντιλαϊκά μέτρα πάρθηκαν με την προσχηματική δικαιολογία των αναγκών και στο τέλος έγιναν κανόνας και μονιμοποιήθηκαν.

…Θυμίζουμε: στο όνομα της κρίσης έγιναν και οι μειώσεις μισθών - συντάξεων, το τσάκισμα του ασφαλιστικού, στο όνομα της ανάπτυξης επιχειρείται και μεθοδεύεται η κατάργηση της Κυριακάτικης αργίας κλπ.

     Η πρόταση της Δημοτικής αρχής για 24ωρη λειτουργία – 7ήμερη λειτουργία ψηφίσθηκε και από τις δυο παρατάξεις της αντιπολίτευσης !

 Υπήρξε έτσι διευρυμένη «ομοφωνία» σε ότι αφορά τα εργατικά δικαιώματα. Απόδειξαν έτσι πως στο όνομα της «δίκαιης ανάπτυξης» ή της «ανάπτυξης για όλους» τα εργατικά δικαιώματα μπορούν να είναι… η «καλύτερη» καύσιμη ύλη !

     Η Λαϊκή Συσπείρωση διαφώνησε και κατήγγειλε αυτή την απόφαση. Το ελάχιστο που έπρεπε να κάνει η Δημοτική Αρχή, είναι σε συνεργασία με τους άλλους Δήμους της Κέρκυρας να απαιτήσουν άμεση κάλυψη των αναγκών με προσωπικό και μέσα ώστε να ανταποκρίνονται στις ανάγκες υπηρέτησης του λαού.

     Προτίμησαν όμως δυστυχώς όπως και οι άλλοι Δήμοι, την «εύκολη» λύση των αντιλαϊκών – αντεργατικών μέτρων. Οι εργαζόμενοι και ο λαός ας βγάλουν τα συμπεράσματά τους.

Το "κοινό συμμαχικό συμφέρον" ...είναι ο πόλεμος;

"Είμαστε έτοιμοι να υποστηρίξουμε την Τουρκία στην αντιμετώπιση του προσφυγικού προβλήματος και στην εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα της Συρίας, αλλά όχι υπό αυτές τις συνθήκες." είπε προχθές Κυρ. Μητσοτάκης στον Έβρο!

Και από αυτή την τελευταία δήλωση του πρωθυπουργού, βλέπουμε ότι η Ελλάδα όχι μόνο δεν καταδικάζει την Τουρκική εισβολή στην Συρία, που είναι μια από τις πιο σοβαρές εξελίξεις του εκεί πολέμου που δημιουργεί το προσφυγικό κύμα, αλλά υπόσχεται συμπαράσταση και υποστήριξη!

Αν η ΕΕ, οι ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ(και μαζί και η ελληνική κυβέρνηση) ήθελαν να βρεθεί στην πράξη και όχι στα λόγια και με ευχές), λύση στο προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα θα καταδίκαζαν βέβαια την Τουρκια για την εισβολή στο Ιντλίμπ(όπως θα καταδίκαζαν και τον εκεί πόλεμο γενικότερα που όμως οι ίδιοι έστησαν). Θα έπαιρναν μέτρα και θα επέβαλλαν κυρώσεις όπως έχουν κάνει σε άλλες περιπτώσεις. Δεν το έκαναν όμως. Αντίθετα στάθηκαν στο πλευρό της Τουρκίας, καταδικάζοντας μάλιστα τη Συρία για την "απαράδεκτη" συμπεριφορά της να επιχειρεί να ανακαταλάβει εδάφη της!

Κάτι τέτοιο δεν είναι παράλογο ή τρελό. Απλά δείχνει ποια είναι η προτεραιότητα των "συμμάχων" που βέβαια δεν είναι σύμμαχοι του λαού μας και των λαών της περιοχής αλλά εχθροί τους όπως αποδεικνύεται άλλωστε από τα γεγονότα. 

Η προτεραιότητα των ΕΕ, ΝΑΤΟ, ΗΠΑ είναι φυσικά ο έλεγχος της περιοχής και οι μελλοντικές μπιζνες που σχεδιάζουν ό,τι κι αν στοιχίσει αυτό σε πολέμους, πρόσφυγες, φτώχεια, δυστυχία, καταστροφή. Σ'αυτή την "προτεραιότητα" οι ελληνικές κυβερνήσεις όχι μόνο δεν έχουν εκφράσει αντίρρηση, αλλά αντίθετα παρέχουν κάθε διευκόλυνση γνωρίζοντας φυσικά το κόστος.

Ας γίνει όσο είναι δυνατόν φανερό ότι οι πολιτικές που βάζουν πάνω από το συμφέρον του λαού και του τόπου τα συμφέροντα του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ αλλά και των αστικών τάξεων αυτών(τεράστιων επιχειρηματιών στους οποίους συμπεριλαμβάνονται και οι Έλληνες κροίσοι), όχι μόνο δεν θα δώσουν λύση σε προβλήματα όπως το προσφυγικό, όχι μόνο θα το κάνουν χειρότερο, αλλά θα οδηγήσουν και σε άλλες απαράδεκτες υποχωρήσεις και παραχωρήσεις προς την Τουρκία ή αλλού προκειμένου να εξυπηρετηθεί το "κοινό συμμαχικό συμφέρον". Ενα τέτοιο "κοινό συμφέρον" δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με τα συμφέροντα του λαού. Είναι απόλυτα απέναντί του. Είναι αυτό το συμφέρον που προκαλεί πολέμους, πρόσφυγες, δυστυχία και φτώχεια. 

Αξίζει να σκεφτεί κανείς σοβαρά. 

Είναι αυτές οι πολιτικές των κυβερνήσεων "πατριωτικές" ή μήπως ακριβώς το αντίθετο.

“Ένα εθνικιστικό και μισαλλόδοξο τσουνάμι σαρώνει τον τόπο μας” – Ακόμα και δεξιοί εκδότες του Έβρου τρομάζουν με την εθνικιστική υστερία

 

05-03-2020

Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα και οι αιρετοί φωτογραφίζονται με τους ένοπλους. Μέρες του 1897. Μέρες δόξας λαμπρές απέναντι στον ανύπαρκτο εχθρό. Τζάμπα μάγκες. Νεοναζί έρχονται από τη Γερμανία να πάρουν μέρος στην αντίσταση εναντίον των μεταναστών.

Κατιούσα

 

Δε χρειάζεται να είναι κανείς “εθνοπροδότης” για να τρομάξει με την επικίνδυνη εθνικιστική υστερία που καλλιεργείται στον Έβρο. Μπορεί ο Γ. Λασκαράκης, εκδότης της εφημερίδας “Η Γνώμη” στη Θράκη με έδρα τον Έβρο, να θέλει να βγάλει έξω από το κάδρο τον Μητσοτάκη, μπορεί να ορίζει κάπως διασταλτικά την έννοια του “προοδευτικού πολίτη”, σε κάθε περίπτωση όμως έχει την εντιμότητα να μεταφέρει πιστά την εικόνα που επικρατεί στην περιοχή και να επισημάνει τον κίνδυνο.

Αξίζει να διαβάσει κανείς την ανάρτησή του, χωρίς να χρειάζεται να συμφωνήσει σε όλα.

Γιάννης Λασκαράκης

23 ώρες πριν

Απίστευτα πράγματα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στον Έβρο. Ενα εθνικιστικό και μισαλλόδοξο τσουνάμι σαρώνει τον τόπο μας. Ολοι κυκλοφορούν με όπλα παριστάνοντας την πολιτοφυλακή εναντίον της «εισβολής» των μεταναστών και των προσφύγων. Ένοπλοι αγρότες ξυλοκόπησαν τον δημοσιογράφο του CNN Κώστα Πλιάκο , διότι προσπάθησε να υπερασπισθεί «συλληφθέντες» από αυτούς μετανάστες που τους κακομεταχειρίζονταν. Οι παράνομοι οικιστές του προστατευόμενου βιότοπου του ΔΕΛΤΑ του Έβρου βγήκαν...

Δείτε περισσότερα

 

του Γιάννη Λασκαράκη Απίστευτα πράγματα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στον Έβρο. Ένα εθνικιστικό και μισαλλόδοξο

 

gnomionline.gr

Απίστευτα πράγματα συμβαίνουν στον Έβρο

του Γιάννη Λασκαράκη Απίστευτα πράγματα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στον Έβρο. Ένα εθνικιστικό και μισαλλόδοξο

του Γιάννη Λασκαράκη Απίστευτα πράγματα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στον Έβρο. Ένα εθνικιστικό και μισαλλόδοξο

Απίστευτα πράγματα συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στον Έβρο. Ένα εθνικιστικό και μισαλλόδοξο τσουνάμι σαρώνει τον τόπο μας. Όλοι κυκλοφορούν με όπλα παριστάνοντας την πολιτοφυλακή εναντίον της «εισβολής» των μεταναστών και των προσφύγων. Ένοπλοι αγρότες ξυλοκόπησαν τον δημοσιογράφο του CNN Κώστα Πλιάκο, διότι προσπάθησε να υπερασπισθεί «συλληφθέντες» από αυτούς μετανάστες που τους κακομεταχειρίζονταν. Οι παράνομοι οικιστές του προστατευόμενου βιότοπου του ΔΕΛΤΑ του Έβρου βγήκαν παγανιά για να κυνηγήσουν τα «θηράματά» τους και να δικαιολογήσουν τις αυθαίρετες «βίλες» τους, ως υπερασπιστές του πάτριου εδάφους, όπως τους αποκάλεσε ο ένδοξος Καμμένος. Το δυστύχημα είναι ότι κάποιοι παρέσυραν και τον Πρωθυπουργό να φωτογραφηθεί μαζί τους, να επαναλάβει τα λόγια του και να υποσχεθεί τη νομιμοποίηση των αυθαιρέτων τους. Η Εκκλησία ευλογεί τα όπλα και οι αιρετοί φωτογραφίζονται με τους ένοπλους. Μέρες του 1897. Μέρες δόξας λαμπρές απέναντι στον ανύπαρκτο εχθρό. Τζάμπα μάγκες. Σύμφωνα με δημοσιογραφικές πληροφορίες νεοναζί έρχονται από τη Γερμανία να πάρουν μέρος στην αντίσταση εναντίον των μεταναστών. Το σίγουρο είναι ότι για να αξιοποιήσει αυτός ο τόπος την γεωστρατηγική του θέση και να ξεφύγει από την μοίρα του εξωτικού περιθωρίου, που τον θυμούνται μόνο στις κρίσεις, δεν υπάρχει ελπίδα καμιά. Πρέπει κάποιοι να μιλήσουν. Οι φίλοι μου δημοσιογράφοι και οι αρθρογράφοι της Αθήνας, οι πολιτικοί που αντιστέκονται στον εθνολαϊκισμό, οι απλοί πολίτες που ντρέπονται γι’ αυτά που συμβαίνουν. Ήδη οι ντόπιοι δεχόμαστε απειλές και ύβρεις. Δημοσιογράφος της Ορεστιάδας αναγκάστηκε να «εξαφανίσει» το κείμενό του. Ο Έβρος ζητά την συμπαράσταση των προοδευτικών πολιτών.

Εδώ νεκρός, εκεί νεκρός. Πού βλήθηκε ο νεκρός;

Ματριόσκα Η Κόκκινη

Γιατί το πρόβλημα είναι να μην σε πουν εσένα δολοφόνο. Άνετα θα σκότωνες στα σύνορα πολλούς από αυτούς, αρκεί να μην σε έλεγαν δολοφόνο και να μπορούσες να τους φυτέψεις σαν ραδίκια κάπου που να μην φαίνονται.

Το πρόβλημα είναι να μην σε πούνε δολοφόνο, πως έχεις βάψει τα ”καθαρά” σου χέρια με αίμα. Να εθελοτυφλούμε που πας οπλισμένος με αληθινά πυρά και παίζεις τον βρώμικο Χάρι μέσα στο μικρό μυαλουδάκι σου στα σύνορα. Να μην δούμε ούτε τις προθέσεις σου, ούτε να σε πούμε ηθικό αυτουργό σε ένα βίαιο περιστατικό ή σε μια μελλοντική δολοφονία. Εσύ απλά είσαι εκεί, οπλισμένος σαν αστακός, με μίσος, έτοιμος να υπερασπιστείς ένα έδαφος που θα μας θάψει στην κυριολεξία όλους. Γιατί κανένα έδαφος δεν θα πεθάνει μαζί με εσένα, ούτε με αυτόν που στοχεύεις. Το έδαφος έτυχε να στο δώσουν γραβατωμένοι άνδρες κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα. Οι περισσότεροι δεν είχαν πατήσει καν το πόδι τους στον Έβρο, ούτε καν γεωγραφία δεν ήξεραν για το πού ήταν ο Έβρος. Ήταν εκεί, έπαιζαν τα συμφέροντά τους στην περιοχή και απλά όταν κάποιος χαρτογράφος τους έδειξε ένα χάρτη που είχε σχεδιάσει, αυτοί πήραν μια πινέζα ή ένα μολύβι και έκαναν ένα σημάδι. Είπαν πως εκεί θα ‘ναι τα όρια των συνόρων σου. Θα μπορούσαν να τα είχαν βάλει 40 μέτρα πιο πέρα ή 40 μέτρα πιο μέσα.

Θα μπορούσε ο νεκρός Σύριος να ‘χε πέσει νεκρός αντί για τα 40 μέτρα πριν το ελληνικό έδαφος, στα 40 μέτρα εντός ή στα 80 μέτρα εκτός αν αυτή η πινέζα είχε μπει λίγο πιο μέσα ή έξω από αυτό που σήμερα ονομάζεις ”σύνορο” σου. Τυχαία, για χάρη μιας πινέζας, το έδαφος έγινε έδαφός ”σου”. Γεωστρατηγικό παιχνίδι με πιόνι μια πινέζα και ύστερα τον προπάππο σου, τον παππού σου, τον πατέρα σου, εσένα τώρα και αύριο τον γιο σου. Αναλώσιμοι όπως και εκείνη η ιστορική πινέζα που σε καθόρισε.

Δεν ξέρω αν αυτός ο Σύριος ήταν καλός ή κακός. Δεν ξέρω αν ήταν όντως εκείνο που φοβάσαι ”τζιχαντζιστής”, ”κλέφτης”, ”βιαστής”, ”θα αλλοίωνε τον πολιτισμό σου” ή μπορεί να ήταν αυτό που ήλπιζα εγώ ”ένας πολύ καλός εργάτης που θα τάιζε την οικογένειά του με τα χέρια του”, ”ένας καλλιτέχνης”, ”ένας καθηγητής”, ”ο έρωτας μιας νέας κοπέλας”, ”ένας πολύ καλός μπαμπάς”. Κανένας μας δεν θα μάθει. Το σίγουρο είναι πως τελικά δεν ήταν αυτός ”ο δολοφόνος” αλλά κάποιος άλλος.

Έστω πως δεν το σκότωσε η ελληνική πλευρά.. Τι θέλει τότε τα όπλα, τα τσεκούρια, τα αλυσοπρίονα και τους φασίστες στα σύνορα αν δεν προτίθεται να σκοτώσει; Μήπως δεν είμαστε ήδη σαν λαός ηθικοί αυτουργοί στις τόσες αυτοκτονίες ανθρώπων στις δομές; Η ταμπέλα ”δολοφόνος” μας ενοχλεί όχι οι πράξεις μας ή σκέψεις μας;

”Ας τους τραβήξει κάποιος στην θάλασσα και ας τους αφήσει εκεί” έλεγαν στο βίντεο στην Μυτιλήνη και κάποιος φώναξε ”Να τους βυθίσουμε” και κάποια φωνή είπε ”όχι να γίνουμε και δολοφόνοι. Το έδαφος προστατεύουμε”. Σωστά, γιατί αν τους αφήσεις στην μέση ενός πελάγους χωρίς βοήθεια και χωρίς τίποτα, αυτό δεν σε καθιστά δολοφόνο μικρέ συμφεροντολόγε, ε; Εσύ απλά τους έδιωξες, τώρα αν τα μποφόρ και η θάλασσα τους σκοτώσει, δεν φταις. Δεν είσαι δολοφόνος εσύ. Η θάλασσα η κακούργα φταίει. Θα βγεις σαν τον αρχαίο σου να την μαστιγώνεις..

Αρχίζω και καταλαβαίνω γιατί ένα είδος κατσαρίδας αν τύχει και ακουμπήσει άνθρωπο, πάει και πλένεται από την σιχαμάρα της.

Οργανωμένη συνάθροιση ακροδεξιών και φασιστών από όλη την Ευρώπη στον Έβρο;

Από Πάνος Αλεπλιώτη

Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης // 

Στα σύνορα της Τουρκικής πλευράς του Έβρου στην πόλη Edirne βρίσκεται ο Jimmy Åkesson πρόεδρος του ακροδεξιού, ξενοφοβικού κόμματος «Σουηδοί Δημοκράτες» μοιράζει προκυρήξεις στους πρόσφυγες και βγαίνει φωτογραφίες.
«Μην έρχεστε στην Σουηδία. Είμαστε φουλ, δεν έχουμε λεφτά να σας δώσουμε ούτε σπίτια για να μείνετε. Λυπόμαστε πολύ» γράφει η προκήρυξη στα αγγλικά
”Sweden is full. Don’t come to us! We can’t give you more money or provide any housing. Sorry about this message». Με υπογραφή Σουηδικός Λαός/ Σουηδοί δημοκράτες.
«Προσπαθούμε να τους πείσουμε να μην θέλουν να έρθουν στην Σουηδία, δηλώνει στους απεσταλμένους των Σουηδικών εφημερίδων στον Έβρο. Είμαστε φουλ. Δεν είναι καλή ιδέα να έρθουν στην Σουηδία. Δεν έχουμε δυνατότητα να τους δεχτούμε.
Ήθελα να αποκτήσω ίδια γνώμη, προσθέτει. Έχω μιλήσει με αρκετούς.
Οι περισσότεροι θέλουν να έρθουν στην Βόρεια Ευρώπη και στην Γερμανία. Πρέπει να αλλάξουν γνώμη.
Δεν μπορούμε με τους φόρους του Σουηδικού λαού να συντηρήσουμε όλους τους κατατρεγμένους του κόσμου. Η ΕΕ πρέπει να βοηθήσει την Ελλάδα να τους κρατήσει έξω από την Ευρώπη».

Γνώριμα λόγια και επιχειρήματα όλων των Ακροδεξιών σε όλες τις γωνιές της Ευρώπης. Μόνο που η «αυθόρμητη» παρουσία του Jimmy Åkesson φαίνεται να μην είναι και τόσο αυθόρμητη.
Παράλληλες κινήσεις γίνονται στην Γερμανία με κάθοδο Ναζιστικών οργανώσεων στον Έβρο χωρίς να διευκρινίζεται σε ποια πλαυρά των συνόρων θα συγκεντρωθούν.
Το καταγγέλει η Katharina König-Preuss, υπεύθυνη για την καταπολέμηση του ρατσισμού και φασισμού της Die Linke στο κρατίδιο της Θουριγγίας. Καταγγέλλει ότι από πληροφορίες στο διαδίκτυο και ιντερνετικά καλέσματα, φασιστικές ομάδες βρίσκονται στην Ελλάδα και ότι επιπλέον νεοναζί από την Γερμανία κινητοποιούνται να προσεγγίσουν τα σύνορα. Την ίδια ημέρα, ο ναζί Αυστριακός ηγέτης του ακροδεξιού μορφώματος IBÖ (Identitarian Movement of Austria) εμφανίζεται να βρίσκεται ήδη στη χώρα μας, ανεβάζοντας στον προσωπικό του λογαριασμό στα κοινωνικά δίκτυα φωτογραφίες «αλληλεγγύης στους Έλληνες συνοριοφύλακες».
Η παράλληλη κινητοποίηση και Ελληνικών ομάδων ακροδεξιών στον Έβρο που κυριολεκτικά κυνηγούν και κακοποιούν πρόσφυγες φαίνεται να ολοκληρώνει την εικόνα.
Τα ακροδεξιά και Ναζιστικά στοιχεία που συγκεντρώνονται στον Έβρο όπου οι πρόσφυγες χρησιμοποιούνται σαν εργαλείο εκβιασμού και απανθρωπιάς δείχνει πως το ενδεχόμενο μιας προβοκάτσιας είναι πολύ πιθανό αν δεν είναι ήδη οργανωμένο.

Οι στόχοι αυτής της κινητοποίησης που σαν σύνθημα χρησιμοποιείται το να μην περάσουν στην Ευρώπη οι μετανάστες πέραν του μίσους και της μισσαλοδοξίας που εκπέμπει βάζει επί τάπητος και το ζήτημα της σαθρής, απαράδεκτης και αναποτελεσματικής συμφωνίας Τουρκίας-ΕΕ.
Τι είναι αυτό που εμποδίζει την ΕΕ να ακολουθήσει την συμφωνία και να κάνει τον έλεγχο αυτών των ανθρώπων σε Τουρκικό έδαφος αντί να μοιράζει εκατομμύρια για φράχτες και δακρυγόνα;
Να δίνει την ευκαιρία στην Τουρκία να εκβιάζει με τους πρόσφυγες;
Να δίνει την ευκαιρία και την δυνατότητα της κινητοποίησης των φασιστικών ομάδων την δράση των οποιών κατά τα άλλα καταδικάζει;
Δεν προβλέπει η συμφωνία οι έλεγχοι για άσυλο να γίνονται στην Τουρκία και να μοιράζονται αναλογικά στις χώρες της Ευρώπης οι πρόσφυγες;
Έχει λοιπόν εγκαταλήψει την ιδέα της συμφωνίας όχι μόνο η Τουρκία αλλά και η ΕΕ. Η πρόσφατη απόφαση της Γερμανικής Βουλής που αρνείται με ομόφωνη γνώμη χριστιανοδημικρατών και σοσιαλδημοκρατών να δεχθεί 5.000 πρόσφυγες δείχνει την κατεύθυνση.
Αυτό που κάνουν οι συγκεντρωμένοι φασίστες στον Έβρο για να εμποδίσουν τους πρόσφυγες δεν είναι άλλο από την επίσημη θέση και πολιτική της ΕΕ για τους πρόσφυγες και μετανάστες. Έτσι στηρίζει η ΕΕ την δράση και την ενίσχυση της αναβίωσης της ξενοφοβίας και σε τελική ανάλυση του φασισμού στην Ευρώπη.
Ας μην ψάχνουν αλλού τις αιτίες. Βρίσκονται μέσα στην μήτρα του καπιταλισμού με όσα φτασιδώματα και να το κρύβουν.

Η μεγάλη αντεπίθεση της Δεξιάς

Οργιάζουν τα μέσα ενημέρωσης, με πρώτο το ΣΚΑΪ, προβάλλοντας την «εθνική ομοψυχία» που «επιτεύχθηκε» στον Έβρο κατά του σχεδίου Ερντογάν να πιέσει την ΕΕ με τους πρόσφυγες. Φυσικά ο Ερντογάν πέτυχε αυτό που ήθελε, αλλά οι εδώ κήρυκες συνεχίζουν απτόητοι να υμνούν τη «μεγάλη νίκη στρατού και λαού» κατά των ξυπόλυτων εισβολέων!

Τα ρεπορτάζ παρουσιάζουν τους άνδρες (των ΤΕΑ) της περιοχής σαν μπαρουτοκαπνισμένους μαχητές του αλβανικού μετώπου και τις γυναίκες που μαγειρεύουν και πλέκουν(;) για το στρατό, σαν τις γυναίκες της Πίνδου! Θέατρο του παραλόγου!

Υπερπατριώτες, εθνικιστές, "έφεδροι", ακροδεξιοί, φασίστες, χρυσαυγίτες, ρατσιστές και κάθε καρυδιάς καρύδι της δεξιάς, ξαφνικά ενοποιήθηκε κάτω από την κυβέρνηση της ΝΔ απέναντι σε έναν εικονικό εισβολέα και μας πουλάνε εθνική ομοψυχία. Επικίνδυνη «εθνική ομοψυχία» τη δεξιάς είναι. Όπως η ομοψυχία με τους δωσίλογους της κατοχής που ξεπλύθηκαν δολοφονώντας μαχητές της Εθνικής Αντίστασης.

Μη ξεγελιέστε. Πίσω από αυτή την ομοψυχία υποκρύπτεται, όχι η αντίσταση στους πρόσφυγες και μετανάστες «εισβολείς», αλλά η προετοιμασία αντεπίθεσης κατά του «εσωτερικού εχθρού» ο οποίος τη συνέτριψε και την ξεφτίλισε με την εξέγερση των κατοίκων των νησιών, όταν τα ίδια ΜΑΤ επέδρασαν για να επιβάλλουν το «αποφασίζομεν και διατάσσομεν»!

Δεν ξεχνούν και γυρεύουν εκδίκηση. Ο δολοφόνος πάντα γυρίζει στον τόπο του εγκλείσματος. Πολύ δε περισσότερο, όταν απέτυχε να δολοφονήσει. Και είναι σίγουρο ότι, μετά τη «νίκη» στον Έβρο, θα στραφούν με κάθε μέσο κατά του «εσωτερικού εχθρού» που είναι ο λαός και οι δίκαιες διεκδικήσεις του. Όλοι ενωμένοι κάτω από τα φτερά της κυβέρνησης με υποδαύλιση από κάθε υπόγειο κέντρο εξουσίας και παραεξουσίας.

Είναι άγνωστο πως θα ξεδιπλωθεί η αντεπίθεση. Για την ώρα εκδηλώνεται μόνο σε επίπεδο ολομέτωπης πολιτικής επίθεσης με παραμορφωμένη πληροφόρηση, με ιδεολογική επικυριαρχία και με προετοιμασία να δεχτεί ο λαός τα πάντα στο όνομα της «εθνικής ενότητας» καθώς και με κάθε είδους προβολή ακραίων εθνικιστικών θέσεων που θα αποτολμήσουν να επιβάλλουν στην κοινωνία.

Για τα εγκλήματα των ιμπεριαλιστών που δημιουργούν από πρόσφυγες μέχρι απέραντα νεκροταφεία ούτε κουβέντα.

Τίποτα καλό δεν προϊδεάζουν για τον λαό όλα αυτά.

Ελένη Μακαντάση: _Σχήμα Πόνου_ …για τους φράχτες

Από iraklis3 

Φράχτες, κελιά και σίδερα
ορίζουν τόσους πόνους
Δίνουν στην καταπίεση
και παίρνει ένα σχήμα.
Σύμβολα εκμετάλλευσης
για τους αδικημένους
Εργαλεία προς εκμετάλλευση
γι’ αυτούς που αδικούνε.
Κι αν είχαν φωνή θα σπάραζαν
γι’ αυτή την αδικία
Για κείνους που ματώνουνε
στον πόθο για ελπίδα
Για κείνους που προσδοκούν το όφελος
απ’ τους απελπισμένους
Για κείνους που διχάζονται
στις δύο πλευρές του φράχτη
Γι’ αυτούς που στέκουν από την μια
Αλλά και από την άλλη
Καθώς εδώ η οπτική
κρύβει μεγάλη απάτη.
Κι αν φώναζαν,
αν κραύγαζαν, αν επαναστατούσαν,
φράχτες, κελιά και σίδερα
Δεν θα ‘ταν σχήμα πόνου
Θα ‘ταν ο πόνος των πολλών
Που παίρνει ένα σχήμα.

Γκεμπελισμός

«Οταν έχουμε εισβολή, αποκρούουμε την εισβολή. Φυλάμε τα σύνορα να μην περάσει κουνούπι. Και τα φυλάμε με χημικά, με φράχτες, με ξύλο, με ασπίδες, με μπουνιές και κλωτσιές, με νύχια και με δόντια, με όπλα αν χρειαστεί».

Με το δικό του χαρακτηριστικό τρόπο ο Πρετεντέρης (Τα Νέα, 3.2.2020) έδωσε το στίγμα της κυβερνητικής προπαγάνδας. Προσέξτε, όχι της κυβερνητικής στάσης (η οποία είναι γνωστή σε όλους), αλλά της προπαγάνδας που δικαιολογεί αυτή τη στάση, την καθιστά εθνικά απαραίτητη και υποχρεωτικά επικροτητέα από κάθε έλληνα πολίτη.

Στο ίδιο μήκος κύματος, το Μαξίμου μοίρασε non paper στο οποίο έκανε λόγο για «ενεργή, σοβαρή, εξαιρετική και ασύμμετρη απειλή κατά της εθνικής ασφάλειας της χώρας» και ανάγκη η χώρα «να διαφυλάσσει την ακεραιότητά της».

Πρόκειται για την επιτομή του γκεμπελισμού: διαστρέφουμε το νόημα των λέξεων, κατασκευάζουμε έναν εχθρό και για την αντιμετώπισή του ζητούμε τη συσπείρωση του έθνους.

Εισβολή έχεις όταν αντιμετωπίζεις ένα ένοπλο σώμα που προσπαθεί να παραβιάσει τα σύνορά σου και να επιβάλει κατοχή στο σύνολο ή σε τμήμα της επικράτειάς σου.

Ακόμα κι αν οι πρόσφυγες που προσπαθούν να περάσουν στο ελληνικό έδαφος ενθαρρύνονται και καθοδηγούνται από την τουρκική κυβέρνηση (κάτι που το δήλωσε με τον πιο επίσημο τρόπο ο ίδιος ο Ερντογάν), η κίνησή τους δεν μπορεί να χαρακτηριστεί εισβολή.
Αρκεί και μόνο το γεγονός ότι δεν είναι ένοπλοι, γι' αυτό και αντιμετωπίστηκαν με μεγάλη ευκολία από τα ΜΑΤ.

Και βέβαια, δεν υπάρχει κανένας κίνδυνος για την εθνική ασφάλεια και την ακεραιότητα της χώρας, διότι οι πρόσφυγες δεν έχουν καν σκοπό να παραμείνουν στην Ελλάδα. Να περάσουν θέλουν. Αλλος είναι ο προορισμός τους.

Μιλώντας με αυστηρά (αστικούς) νομικούς όρους, το περισσότερο που θα μπορούσε να επικαλεστεί η ελληνική κυβέρνηση είναι η διασάλευση της δημόσιας τάξης, λόγω της μαζικότητας του φαινομένου. Στο όνομα αυτής της διασάλευσης θα μπορούσαν να δικαιολογήσουν τα έκτακτα μέτρα που πήραν (τα οποία, βέβαια, παραβιάζουν ευθέως τις διεθνείς συνθήκες για τους πρόσφυγες).

Αυτό, όμως, δεν ήταν αρκετό. Στόχος δεν είναι μόνο οι πρόσφυγες. Στόχος είναι, παράλληλα, και ο ελληνικός λαός. Η βάρβαρη αντιπροσφυγική πολιτική, στην υπηρεσία των ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών κρατών, που θέλουν να κρατήσουν τους πρόσφυγες μακριά από την επικράτειά τους (κι ας είναι αυτά τα κράτη που με τη ληστρική πολιτική τους, με τις πολεμικές τους επεμβάσεις, με την υποδαύλιση εμφύλιων πολέμων και τη στήριξη δικτατορικών καθεστώτων, έχουν ρημάξει τον πλανήτη και δημιουργούν τις στρατιές των ανθρώπων που ξεριζώνονται αναζητώντας μια καλύτερη ζωή), πρέπει να ενδυθεί τα εθνικά χρώματα, για ν' αποκτήσει λαϊκή υποστήριξη.

Λαϊκή υποστήριξη, η οποία ταυτόχρονα μετατρέπεται και σε στήριξη προς την κυβέρνηση, η οποία τελευταία δεν ήταν και στα καλύτερά της. Και σε ξέπλυμα των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους, βεβαίως.

Κάπως έτσι φτάσαμε και πάλι στη «φανέλα του στρατιώτη». Ολοι οι μηχανισμοί του συστήματος ευθυγραμμίστηκαν στην προώθηση της γκεμπελικής προπαγάνδας. Με λόγο και με έργα. Τα ΜΑΤ που πνίγουν στα χημικά τους απελπισμένους που προσπαθούν να περάσουν στην Ελλάδα, τα δικαστήρια που μοιράζουν τέσσερα χρόνια φυλακή χωρίς αναστολή, εκεί που πριν έριχναν συμβολικές ποινές 30 ημερών με αναστολή, αναγορεύτηκαν σε υπερασπιστές της πατρίδας και του έθνους.

Ενα κύμα εκφασισμού σαρώνει τη χώρα, πλήττοντας την εργαζόμενη κοινωνία. Απαιτείται εγρήγορση, παρέμβαση, πειστική ζύμωση. Οχι, δε θα το χάσουμε το παιχνίδι, όσο κι αν αυτή τη στιγμή όλα τα πλακώνει η μαυρίλα του σαρωτικού εκφασισμού.

Πηγή: Κόντρα

Βλέπε ακόμη:

• Η μεγάλη αντεπίθεση της Δεξιάς 

Η «κανονικότητα» των απαγορεύσεων στη λαϊκή διαμαρτυρία

Με αφορμή τους σχεδιασμούς της κυβέρνησης να νομοθετήσει μέτρα για την περιστολή των διαδηλώσεων, είναι αποκαλυπτικό να δει κανείς τι ισχύει σε άλλες χώρες της ΕΕ σε σχέση με το δικαίωμα στη λαϊκή διαμαρτυρία. Θα διαπιστώσει ότι όλα όσα σχεδιάζουν κυβέρνηση και επιχειρηματικοί όμιλοι στην Ελλάδα, δεν είναι τίποτα περισσότερο από την «κανονικότητα» που επιβάλλουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου και η οποία εφαρμόζεται ενιαία στην ΕΕ, με νόμους όλων των κυβερνήσεων, «νεοφιλελεύθερων», «δεξιών», κετροαριστερών, σοσιαλδημοκρατικών κ.τ.λ.

Στην πραγματικότητα, με τους περιορισμούς και τις προϋποθέσεις που τίθενται για να θεωρείται «νόμιμη» μια διαδήλωση από τις αρχές, κράτος και δυνάμεις καταστολής μπορούν να επιβάλουν περιορισμούς ή και να απαγορεύσουν τελείως οποιαδήποτε διαμαρτυρία, τιμωρώντας μάλιστα με κυρώσεις τους διοργανωτές ή στέλνοντάς τους να βρουν το δίκιο τους στα αστικά δικαστήρια! Είναι φανερό δηλαδή ότι οι περιορισμοί που νομοθετούνται, δεν έχουν στόχο να μη «διαταράσσεται η οικονομική ζωή και η κυκλοφορία», όπως λένε, αλλά να εμπεδώνεται κλίμα τρομοκράτησης και καταναγκασμών σε όποιον θέλει να διαμαρτυρηθεί και τελικά να μπαίνουν οι διαδηλώσεις στο «γύψο».

* * *

 

Οι περιορισμοί και τα εμπόδια ξεκινάνε πολύ πριν γίνει μια συγκέντρωση, καθώς σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ απαιτείται να υπάρχει προειδοποίηση από τους διοργανωτές, είτε στις τοπικές αρχές (π.χ. Βέλγιο, Πολωνία, Αυστρία, Σλοβακία, Λετονία, Γαλλία κ.α.), είτε στην αστυνομία (π.χ. Λιθουανία). Το ελάχιστο χρονικό διάστημα υποβολής της προειδοποίησης διαφέρει από χώρα σε χώρα και κυμαίνεται από τουλάχιστον 10 μέρες πριν (π.χ. Λετονία) έως δυο μέρες (π.χ. Γερμανία).

Με τον τρόπο αυτό διασφαλίζεται ότι ένα έκτακτο γεγονός, όπως για παράδειγμα μια αντιλαϊκή κυβερνητική απόφαση, η έναρξη μιας ιμπεριαλιστικής επέμβασης, μια απόλυση σε έναν χώρο δουλειάς κ.ά., δεν μπορεί να απαντηθεί άμεσα με μαζική διαμαρτυρία, δίνοντας χρόνο σε κυβέρνηση και εργοδοσία να διαχειριστούν και να ενσωματώσουν τις αντιδράσεις. Αλλά και οι υπόλοιπες διαδηλώσεις αποκτούν σχεδόν «επετειακό» χαρακτήρα, αφού οι διοργανωτές πρέπει να περάσουν πολλούς σκοπέλους μέχρι να εξασφαλίσουν την άδεια των αρχών, που αποφασίζουν για το αν θα γίνει ή όχι μια κινητοποίηση και με ποιους όρους!

Και δεν είναι μόνο αυτό. Κατ' αναλογία όσων σχεδιάζει η κυβέρνηση στην Ελλάδα, τα στοιχεία που ζητούνται από τους διοργανωτές στην πλειοψηφία των κρατών περιλαμβάνουν το μέρος και την ώρα της διαδήλωσης, τη χρονική διάρκεια, τη διαδρομή που θα ακολουθήσει, μια εκτίμηση για το πόσοι θα συμμετάσχουν, αν θα χρησιμοποιηθεί κάποιος «ειδικός εξοπλισμός» (π.χ. μικρόφωνα, μάσκες κ.τ.λ.). Κυρίως όμως καταγράφονται υποχρεωτικά τα στοιχεία του διοργανωτή (διεύθυνση, ταυτότητα, τηλέφωνο) ή του νομικού εκπροσώπου της οργάνωσης που καλεί, προκειμένου να υποστεί και ποινικά τις κυρώσεις, σε περίπτωση ανυπακοής στις απαγορεύσεις και στους περιορισμούς.

* * *

 

Σε όλα τα κράτη - μέλη είναι θεσμοθετημένο το «δικαίωμα» της αστυνομίας να παρεμβαίνει για τη διάλυση μιας διαδήλωσης, μεταξύ άλλων αν δεν πληρούνται οι τυπικοί όροι της προειδοποίησης. Στη Γαλλία και τη Γερμανία, οι αστυνομικές και κρατικές αρχές μπορούν να υποδείξουν αλλαγή χώρου ή και να επιβάλουν περιορισμούς, όπως η απαγόρευση της χρήσης εξοπλισμού για την ομιλία, σημαιών, εμβλημάτων κ.τ.λ. Σε περίπτωση οριστικής απαγόρευσης, στους διοργανωτές αναγνωρίζεται το ...δικαίωμα να καταθέσουν ένσταση μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, όπως προβλέπεται και στο νομοσχέδιο που διέρρευσε η κυβέρνηση της ΝΔ.

Αυστηρότατοι νόμοι υπάρχουν και σε ό,τι αφορά την αστυνόμευση των διαδηλώσεων, ορίζοντας σε πολλές περιπτώσεις την αναλογία διαδηλωτών - αστυνομικών, ενώ επιβάλλεται και η συνεργασία των διοργανωτών με την αστυνομία. Ανάλογες διατάξεις στα κράτη - μέλη νομιμοποιούν τη φωτογράφιση και την ηχογράφηση των διαδηλωτών από τις δυνάμεις καταστολής, απαγορεύουν την ταυτόχρονη διεξαγωγή πολλών διαδηλώσεων και θέτουν περιορισμούς σε ό,τι αφορά τα σημεία συγκέντρωσης και διαμαρτυρίας.

Ενδεικτικά, στη Γερμανία απαγορεύονται διαδηλώσεις έξω από το Κοινοβούλιο. Στη Λιθουανία έξω από δικαστήρια, κυβερνητικά και διοικητικά κτίρια, νοσοκομεία, κτίρια που σχετίζονται με την εθνική ασφάλεια, την εθνική τράπεζα και άλλα σημεία στρατηγικής σημασίας για τη χώρα. Στην Κροατία, απαγορεύσεις ισχύουν σε μια ακτίνα περιμετρικά του Κοινοβουλίου και με την προϋπόθεση ότι ο αριθμός των διαδηλωτών θα είναι πάνω από ένα όριο. Στο Βέλγιο απαγορεύονται διαδηλώσεις στην περίμετρο της περιοχής του παλατιού και της Βουλής. Στην Πορτογαλία δεν επιτρέπονται σε περίμετρο μικρότερη των 100 μέτρων από διοικητικά κτίρια, ενώ στη Ρουμανία απαγορεύονται διαδηλώσεις σε αεροδρόμια, σιδηροδρομικούς σταθμούς, λιμάνια, νοσοκομεία κ.ά.

* * *

 

Το συμπέρασμα και η πείρα απ' όλα τα παραπάνω είναι ότι το κράτος διαμορφώνει ένα πυκνό πλέγμα απαγορεύσεων και περιορισμών, ώστε η διοργάνωση μιας κινητοποίησης να περνάει όπως η ...καμήλα μέσα από την τρύπα μιας βελόνας, προκειμένου να επιτραπεί. Ακόμα όμως και τότε, η διαδήλωση παραμένει σε αυστηρό κλοιό επιτήρησης και περιορισμών από τις δυνάμεις καταστολής, που όχι μόνο διατηρούν το δικαίωμα να τη διαλύσουν, αλλά και υποχρεώνουν τους διοργανωτές να παίζουν ρόλο «επόπτη» των περιορισμών που συμφωνήθηκαν, προκειμένου αυτή να γίνει.

Οπως σε ολόκληρη την ΕΕ, έτσι και στην Ελλάδα, η ένταση της καταστολής πάει χέρι χέρι με την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης σε όλα τα μέτωπα. Αυτό εκφράζει το νομοσχέδιο που ετοιμάζει η κυβέρνηση, σε συνέχεια των εμποδίων που θέσπισε και η προηγούμενη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ στη συλλογική οργάνωση και δράση, όπως με το νόμο για τις απεργίες, τον χαρακτηρισμό ως ιδιώνυμου αδικήματος για όσους υπερασπίζονται τη λαϊκή κατοικία από πλειστηριασμούς κ.ά. Τέτοιοι περιορισμοί και απαγορεύσεις δεν πρόκειται να γίνουν ανεκτοί από το εργατικό - λαϊκό κίνημα στη χώρα μας. Και πρέπει από τώρα να σταλεί ξεκάθαρο μήνυμα στην κυβέρνηση ότι λογαριάζει χωρίς τον ξενοδόχο.

Κ. Μ.

 

Ριζοσπάστης  Πέμπτη 5 Μάρτη 2020