Ο Κόκκινος Γίγαντας στο Σπίτι του

Κατιούσα

φωτεινό χαμόγελο
αξιόπιστη χειραψία
σφιγμένα χείλη
ασφαλή αγκαλιά

Ο Κόκκινος Γίγαντας συνυπογράφει σεμνά στις λεωφόρους του μέλλοντος. Το χέρι του, όμως πια, χρειάζεται βοήθεια.
Πυρήνας ανθρώπων τον στηρίζει σταθερά με ανθρωπιά και επαγγελματισμό· ποιότητα που απαντάται στον κόσμο του ΚΚΕ – αληθινή, γνήσια, χωρίς στρογγυλέματα και ωραιοποιήσεις… Και σε όποιον αρέσει. Ένα τεράστιο Ευχαριστώ στο προσωπικό, στους εθελοντές, στους συγγενείς και φίλους των αγωνιστών αυτών.
Άνθρωποι αληθινοί με τα καλά και τα στραβά τους. Δεν είναι άγιοι, γιατί άγιοι δεν υπάρχουν και αλίμονό μας, αν τους χρειαζόμαστε. Είναι άνθρωποι δοτικοί.

Ο Άνθρωπος φωτίζει δίνοντας το Χαμόγελο·
εκείνο που δεν το μαθαίνεις – το έχεις.
Ακόμη και όσοι δεν μπορούν (πια) να το δώσουν,
στέκουν εκεί με σφιγμένα χείλη.
Η Ποιότητα είναι πάντα εκεί και Αναγνωρίζεται.

Το αστέρι μας γίνεται ο πιο όμορφος Λευκός Νάνος.
Υ.Γ.: «Το πρότυπο κοινωφελές ίδρυμα [το Σπίτι του Αγωνιστή] δημιουργήθηκε έξω από κάθε κερδοσκοπική επιδίωξη, για παροχή ηθικής, πνευματικής και υλικής βοήθειας, συμπαράστασης και περίθαλψης σε ηλικιωμένους αγωνιστές και αγωνίστριες που στερούνται των απαραίτητων οικονομικών και το πρόσφορο, για μια ομαλή και αξιοπρεπή ζωή, περιβάλλον.» [πηγή: Ριζοσπάστης]
Και αναρωτιέμαι… έτσι, ρητορικά, για όλους εμάς, που δε θα έχουμε το Σπίτι μας
Τι πιο αυτονόητο; Γιατί στην τρίτη ηλικία, όταν πλέον λόγοι μπορεί να μάς οδηγούν σε λύσεις τύπου γηροκομείο, να μην μπορούμε να επιλέξουμε τον κοινωνικό μας περίγυρο;
Τι πιο αναγκαίο; Γιατί να μην είμαστε – ειδικά σε αυτήν την ευαίσθητη ηλικία – με ανθρώπους συμβατής ιδεολογίας;

Οι εργαζόμενοι τους πήραν χαμπάρι και τίποτα πια δεν τους ξεπλένει

Κατιούσα

Οι εξελίξεις στο Εργατικό Κέντρο Πάτρας έχουν προκαλέσει μεγάλη συζήτηση στο λαό της περιοχής. Μεγάλη συζήτηση διεξάγεται και σε νομικούς κύκλους της πόλης σχετικά με αυτό το ζήτημα, όπου μετά από δεκαετίες οι ίδιοι οι εργαζόμενοι απάλλαξαν το Εργατικό Κέντρο από καλπονοθείες και νόθους.
Αν εξετάσει κανείς και μόνο τις παρεμβάσεις που έχουν κάνει οι εργαζόμενοι και τα σωματεία ενάντια στους νόθους, με πλήθος αποδεικτικών στοιχείων, αντιλαμβάνεται ότι έχουν ήδη καταδικαστεί στη συνείδηση του λαού. Κατά συνέπεια, κανείς δεν πρόκειται να ανεχτεί την οπισθοδρόμηση, με αδικίες και επιστροφή των νόθων.
Δεν πιστεύουμε επίσης ότι υπάρχει δικαστήριο ούτε δικαστής που μπορεί να δικαιώσει τους νόθους σε βάρος της σημερινής διοίκησης του ΕΚΠ, την οποία επέλεξαν οι εργαζόμενοι.
Οι αγώνες, οι κινητοποιήσεις και οι απεργιακές μάχες που γίνονται διαπαιδαγωγούν νέες δυνάμεις και ταυτόχρονα βάζουν τις βάσεις για να κλιμακωθεί ο αγώνας δεκάδων Εργατικών Κέντρων, Ομοσπονδιών και Σωματείων κόντρα στις επιδιώξεις κυβέρνησης και εργοδοσίας.
Ξέρουμε την κατάσταση και τις δυσκολίες. Δεν παραιτούμαστε όμως, θα συνεχίσουμε την προσπάθεια να δυναμώσουν οι αγώνες, να μαζικοποιηθούν τα Συνδικάτα, να δυναμώνει η γραμμή της πάλης, με αιτήματα στη βάση των σύγχρονων αναγκών της εργατικής τάξης, για αυξήσεις σε μισθούς, συντάξεις, την ανακούφιση των ανέργων και των οικογενειών τους, για δημόσια δωρεάν Υγεία – Πρόνοια.
Αυτός ο δρόμος, της αναμέτρησης με την εργοδοσία και το καπιταλιστικό σύστημα που ζούμε, ανοίγει το δρόμο για μια νικηφόρα πορεία.

Σημαντική πείρα, παρακαταθήκη για τη συνέχεια

Τη χρονιά που πέρασε, στην Πάτρα αποκτήσαμε μια σημαντική πείρα, που πρέπει να αξιοποιηθεί, μεταξύ άλλων από τον αγώνα που δώσαμε απέναντι στη σαπίλα και τη νοθεία μιας ομάδας της ηγεσίας της ΓΣΕΕ, που χρόνια τώρα έχει κάτσει στο σβέρκο της εργατικής τάξης με μόνο στόχο την παραμονή τους στις καρέκλες για λογαριασμό των εργοδοτών και των εκάστοτε κυβερνήσεων.
Στην Πάτρα έχουμε πείρα από τέτοιες πρακτικές και μεθοδεύσεις για να αλλοιώνεται ο συσχετισμός στο συνδικαλιστικό κίνημα. Αλλωστε, το πρωτοπαλίκαρο της ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ, ο εργοδότης – συνδικαλιστής Καραγεωργόπουλος, μαζί με την παρέα του εδώ στην Πάτρα, είχαν μετατρέψει το Εργατικό Κέντρο σε παραμάγαζο των ντόπιων εργοδοτών με απίστευτες νοθείες και παρανομίες.
Αυτήν την πείρα, λοιπόν, δεν μπορούμε να μην την κρατήσουμε, γιατί βοηθάει στον αγώνα που θα συνεχίσουμε να δίνουμε για συνδικάτα εργατών και όχι των εργοδοτών, κόντρα στη νοθεία και την απάτη, που αλλοιώνουν το συσχετισμό στο συνδικαλιστικό κίνημα.
Το διάστημα που διανύουμε γίνεται μια προσπάθεια να αθωωθεί η άθλια πρακτική τέτοιων δυνάμεων και στην Πάτρα. Η ομάδα Καραγεωργόπουλου – Νικολάου θέλει να βγουν άκυρες οι νόμιμες εκλογές του ΕΚΠ που έγιναν τον Ιούνη του 2018. Γι’ αυτό γράφονται και λέγονται πολλά. Ομως ποια είναι η αλήθεια; Τι είναι τελικά νόμιμο και τι παράνομο; Ποιος παρανομεί;

«Νόμιμοι» και «παράνομοι»

Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή…
Πρώτον, στη δύναμη του Εργατικού Κέντρου Πάτρας ανήκουν σήμερα 80 σωματεία, από τα οποία τα 70 περίπου είναι ενεργά. Ενάντια στη διοίκηση του ΕΚΠ, που εξελέγη νόμιμα μέσα από μαζικές διαδικασίες τον Ιούνη του 2018, κινήθηκαν νομικά 8 σωματεία και ενώ το Πρωτοδικείο Πατρών σε τακτική δικάσιμο απέρριψε τα ασφαλιστικά μέτρα που είχαν καταθέσει τα ίδια σωματεία για να ακυρώσουν τις αρχαιρεσίες του ΕΚ.
Ποια είναι όμως αυτά τα σωματεία; Είναι νόμιμα;
Πώς είναι δυνατόν να είναι νόμιμο το Σωματείο Ναυτεργατών Δυτικής Ελλάδας, όπου ψήφισαν με φυσική παρουσία 22 ναυτεργάτες και 293 με επιστολικές ψήφους, οι οποίες έφταναν μέσα σε σακούλες, τσέπες και ό,τι άλλο μπορείς να φανταστείς; Την ίδια ώρα, μάλιστα, είναι δεκάδες οι εξώδικες δηλώσεις ναυτεργατών οι οποίοι δηλώνουν ότι ουδέποτε ψήφισαν σε αυτό το σωματείο και ούτε απασχολούνται ή απασχολήθηκαν σε δρομολογημένα πλοία της Δυτικής Ελλάδας.
Είναι νόμιμο να ψηφίζουν εργαζόμενοι από όλη την Ελλάδα και να εκλέγουν αντιπροσώπους για το ΕΚ Πάτρας, όπως έγινε μέσα από τον Σύλλογο Ιδιωτικών Υπαλλήλων «Η Ενωση»; Ενα σωματείο που ανέστησε ο γνωστός εργοδότης – συνδικαλιστής Καραγεωργόπουλος και το έκανε πανελλαδικό με αλλαγή καταστατικού, και στο οποίο ψηφίζουν οι πάντες, ακόμη και υπάλληλοι που ανήκουν σε ΝΠΔΔ!
Είναι νόμιμο να ψηφίζουν και να εκλέγουν αντιπρόσωπο στο ΕΚΠ, μέσα από το σωματείο της πρώην προέδρου, ο Σύνδεσμος Ελληνικών Τουριστικών Επιχειρήσεων (ΣΕΤΕ) και πεθαμένοι;
Πώς νομιμοποιείται ένα σωματείο, όπως οι «Μουσικοί Δαυίδ», που στις αρχαιρεσίες ψηφίζουν οι εργαζόμενοι μουσικοί αλλά και οι φίλοι τους; Ετσι ακριβώς γράφει το καταστατικό τους!
Τέτοια σωματεία σήμερα καταφεύγουν στα Δικαστήρια για το Εργατικό Κέντρο Πάτρας. Τελικά ποιος είναι ο παράνομος και ποιος ο νόμιμος;

Εθισμένοι στην υπονόμευση

Δεύτερον, το Φλεβάρη του 2018 το Πρωτοδικείο Πατρών όρισε Προσωρινή Διοίκηση για να οδηγήσει το Εργατικό Κέντρο σε αρχαιρεσίες. Η παραπάνω ομάδα έγραψε στα παλιά της τα παπούτσια την Απόφαση του Πρωτοδικείου, έβαλε εμπόδια στη συγκρότησή της και δεν παρευρέθηκε ποτέ σε συνεδρίασή της. Ποιος παρανομεί εδώ λοιπόν;
Και συνεχίζουμε…
Δεν παρέδωσαν ποτέ, ως όφειλαν, στην Προσωρινή Διοίκηση το μητρώο του ΕΚΠ, τα οικονομικά στοιχεία και όλα τα απαραίτητα έγγραφα. Παρά τα ασφαλιστικά μέτρα εναντίον τους από τη νόμιμα εκλεγμένη διοίκηση για να τα παραδώσουν, αυτοί εξαφανίστηκαν και ταυτόχρονα εξαφάνισαν και όλα τα έγγραφα και βιβλία του ΕΚ, για ευνόητους λόγους.
Μπλόκαραν ακόμη και τα λογιστικά συστήματα, με αποτέλεσμα το ΕΚ να μπει σε μπελάδες, να μην μπορεί να πληρώσει ούτε τους υπαλλήλους του, οι οποίοι πληρώθηκαν τελικά μετά από 7-8 μήνες.
Και με την ευκαιρία, ας δούμε ορισμένα ζητήματα που απαιτούν απαντήσεις: Γιατί δεν κατέθεσαν όταν ήταν αυτοί διοίκηση φορολογική δήλωση για κάποια έτη; Γιατί άφηναν απλήρωτα τα ασφαλιστικά ταμεία και την Εφορία;

Τους έχουν πάρει χαμπάρι!

Τρίτον, η Γενική Συνέλευση των αντιπροσώπων του ΕΚ Πάτρας είναι το ανώτατο όργανο του συνδικαλιστικού φορέα μας. Η ΓΣ των αντιπροσώπων, τον Ιούνη του 2018, έπραξε με βάση το καταστατικό του ΕΚ και νομιμοποίησε με απόλυτα καθαρό και νόμιμο τρόπο τους αντιπροσώπους που θα πάρουν μέρος στο Συνέδριο και στις αρχαιρεσίες του ΕΚ. Η εισήγηση της διοίκησης ψηφίστηκε ομόφωνα από τους συνέδρους.
Πού είναι το παράνομο εδώ; Αυτή είναι η δημοκρατική διαδικασία στο συνδικαλιστικό κίνημα και όχι όπως κάνανε τόσα χρόνια αυτοί, όταν τους αντιπροσώπους νομιμοποιούσε η πρόεδρος (!) και κανείς άλλος δεν είχε δικαίωμα να κάνει έλεγχο ή να πει τη γνώμη του. Και αν υποθέσουμε ότι είχαν δίκιο τότε, γιατί δεν βγήκε ούτε ένας αντιπρόσωπος από τους 140 που έπαιρναν νόμιμα μέρος να τους υπερασπιστεί μέσα στη Γενική Συνέλευση; Γιατί δεν έκανε ούτε ένας ένσταση ή οτιδήποτε άλλο;
Τους είχαν πάρει χαμπάρι όλοι οι αντιπρόσωποι, εκλεγμένοι από υπαρκτά και ζωντανά σωματεία και όχι φαντάσματα και νόθα. Οσο κι αν ψάχνουν οι νόθοι, κανένας κριτής δεν πρόκειται να τους δικαιώσει.

Παρ’ ολίγον κατάρριψη αεροσκάφους με 172 επιβάτες – Οι ισραηλινοί χρησιμοποιούν τα πολιτικά αεροπλάνα ως ασπίδα

Από iraklis3

Κατεπείγουσα προσγείωση στο αεροδρόμιο της στρατιωτικής βάσης Χμάιμιμ, που ελέγχει η Ρωσία, αναγκάστηκε να κάνει επιβατικό αεροσκάφος Airbus A320 με 172 επιβαίνοντες χθες, λίγη ώρα αφού παραλίγο να χτυπηθεί από συστοιχίες αντιαεροπορικής άμυνας της Συρίας, μετέδωσε σήμερα το ρωσικό πρακτορείο ειδήσεων Sputnik, επικαλούμενο τον εκπρόσωπο του ρωσικού υπουργείου Άμυνας υποστράτηγο Ιγκόρ Κονασένκοφ.
Σύμφωνα με τον Κονασένκοφ, μετά τις 02:00 την Πέμπτη τέσσερα μαχητικά αεροσκάφη F-16 εκτόξευσαν οκτώ πυραύλους αέρος-επιφανείας εναντίον θέσεων σε προάστια της Δαμασκού. Οι συριακές ένοπλες δυνάμεις ενεργοποίησαν συστοιχίες της αντιαεροπορικής άμυνας για να αποκρούσουν την επίθεση.
Ταυτόχρονα, πάντα σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του ρωσικού υπουργείου Άμυνας, το A320 ετοιμαζόταν να προσγειωθεί στο αεροδρόμιο της Δαμασκού. Ο Κονασένκοφ δεν διευκρίνισε σε ποια εταιρεία ανήκε.
«Μόνο χάρη στα έγκαιρα μέτρα των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας στο αεροδρόμιο και την αποτελεσματική λειτουργία του αυτοματοποιημένου συστήματος ελέγχου εναέριας κυκλοφορίας» το επιβατικό «μπόρεσε να βγει από τη ζώνη εμπλοκής των συστημάτων της συριακής αντιαεροπορικής άμυνας και να προσγειωθεί επιτυχώς στο πιο κοντινό εναλλακτικό αεροδρόμιο, που είναι αυτό στη ρωσική βάση Χμάιμιμ», πρόσθεσε ο υποστράτηγος.
Σύμφωνα με τον εκπρόσωπο του υπουργείου Άμυνας της Ρωσίας έχει πλέον γίνει κοινή πρακτική των χειριστών αεροσκαφών της Πολεμικής Αεροπορίας του Ισραήλ να χρησιμοποιούν σαν ασπίδες πολιτικά αεροσκάφη όταν τους εγκλωβίζουν τα συριακά συστήματα αντιαεροπορικής άμυνας.

Ούτε τα προσχήματα!

Οι χιλιάδες εργαζομένων και λαού που διαδήλωσαν χτες σε όλη τη χώρα, στις κινητοποιήσεις για την Κοινωνική Ασφάλιση, έστειλαν ξεκάθαρο μήνυμα ενάντια στον νέο γύρο της αντιασφαλιστικής επίθεσης, απαιτώντας να αποσυρθεί άμεσα το νομοσχέδιο της κυβέρνησης ΝΔ, που έρχεται να θωρακίσει το νόμο - λαιμητόμο του ΣΥΡΙΖΑ και να ανοίξει δρόμο για το σχέδιο ιδιωτικοποίησης των επικουρικών συντάξεων.

Το μήνυμα αυτό θα ακουστεί πολύ πιο δυνατά στην 24ωρη απεργία σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα στις 18 Φλεβάρη, για την επιτυχία της οποίας ρίχνουν από σήμερα όλες τους τις δυνάμεις Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και συνδικάτα σε όλη τη χώρα.

Στο επίκεντρο μπαίνουν οι πρωτοβουλίες ενημέρωσης και κινητοποίησης των εργαζομένων, για να γίνει η απεργιακή μάχη δική τους υπόθεση, απέναντι στην απατηλή κυβερνητική προπαγάνδα. Απέναντι όμως και στην ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, που με μια ανακοίνωση - μνημείο απεργοσπασίας, βγαλμένη από τα γραφεία του υπουργείου Εργασίας, έσπευσε να βγει «λαγός» και στον αντιασφαλιστικό σχεδιασμό κυβέρνησης - κεφαλαίου.

Από τη νέα άθλια παρέμβαση της διορισμένης ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ μπορούν να βγουν πολλά χρήσιμα συμπεράσματα για τους εργαζόμενους.

Για μια ακόμα φορά και με ακόμα πιο εμφατικό τρόπο, επιβεβαιώνεται ο ρόλος τους ως δεκανίκι της αντεργατικής επίθεσης του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του. Στην πιο κρίσιμη ώρα της μάχης για το Ασφαλιστικό, την ώρα που δεκάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις παλεύουν για την επιτυχία της απεργίας, για να απαντήσουν στο προπαγανδιστικό μπαράζ της κυβέρνησης και άλλων επιτελείων, για να βγει μπροστά η απαίτηση για άμεση απόσυρση του νόμου Κατρούγκαλου - Βρούτση και η πάλη για δημόσια, υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση για όλους, η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ ανακοινώνει ότι το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι... «πολύ κακό για το τίποτα»!

Κι όχι μόνο αυτό, αλλά επιπλέον ότι φέρνει και «ελαφρές βελτιώσεις» σε όσα ισχύουν σήμερα, παραπονιούνται ότι... «δεν προωθεί ουσιαστικά την κοινωνικοασφαλιστική μεταρρύθμιση», ενώ απέναντι στη μάχη της απεργίας αντιτάσσουν... τον «εξαντλητικό, σοβαρό και υπεύθυνο διάλογο» για το πώς θα προχωρήσει η νέα σφαγή!

Η τόσο απροκάλυπτη στήριξή τους στον αντιασφαλιστικό σχεδιασμό κυβέρνησης - κεφαλαίου επιβεβαιώνει ότι έχουν πάρει ανταλλάγματα στην προσπάθεια που κάνουν να επιβάλουν με τη βία και την καταστολή τις νοθείες τους και την απροκάλυπτη παρέμβαση της εργοδοσίας στα συνδικάτα. Δεν κρατούν πια ούτε τα προσχήματα... Οχι βέβαια ότι τους είχαν μείνει και πολλά για να κρατήσουν!

Για να αναφέρουμε ορισμένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα των τελευταίων χρόνων, από την άρνησή τους να κηρύξουν απεργία ακόμα και όταν η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έφερνε στη Βουλή την απεργοκτόνα διάταξη Αχτσιόγλου, έως την ξεδιάντροπη απεργοσπαστική στάση τους κατά την ψήφιση του «αναπτυξιακού» νόμου της ΝΔ, και από τη νέα υπογραφή που έβαλαν στα μουλωχτά μαζί με τους εργοδότες για το πάγωμα του κατώτατου μισθού, έως το προχτεσινό μνημείο απεργοσπασίας για τη στήριξη της αντιασφαλιστικής επίθεσης, είναι προφανές ότι δεν υπάρχει απόσταση καμιά.

Επιβεβαιώνεται και με τον τρόπο αυτόν η τεράστια σημασία που έχει για τους εργαζόμενους η μάχη που με συνέπεια δίνουν όλο το προηγούμενο διάστημα τα ταξικά συνδικάτα ενάντια στα όργια νοθείας και την εργοδοτική παρέμβαση στο συνδικαλιστικό κίνημα. Επιβεβαιώνεται ότι είναι μάχη που αφορά κάθε εργαζόμενο, κάθε τίμιο συνδικαλιστή, καθώς η έκβασή της είναι καθοριστική για να μην επιβληθεί η σιγή νεκροταφείου που επιδιώκουν στο εργατικό κίνημα, για να μπορούν να κλιμακώνουν ανεμπόδιστα την αντιλαϊκή επίθεση.

Αποκαλύπτεται επίσης το τι εξυπηρετούσε όλο το αντι-ΠΑΜΕ μπαράζ δημοσιευμάτων σε μια σειρά αστικά ΜΜΕ όλες τις προηγούμενες μέρες, η προσπάθεια να παρουσιάζεται αυτή η κρίσιμη διαπάλη για το χαρακτήρα και την κατεύθυνση του συνδικαλιστικού κινήματος ως μια «κόντρα για τις καρέκλες». Με εφόδιο αυτήν την πείρα, που μπορεί να γίνει κτήμα πολύ περισσότερων εργαζομένων, συνεχίζουμε στη μάχη για την επιτυχία της απεργίας, με όλες τις δυνάμεις, απέναντι στα αντιασφαλιστικά σχέδια κεφαλαίου - κυβέρνησης και απέναντι στους «λαγούς» τους μέσα στα συνδικάτα!

Αναδημοσίευση από τη στήλη «Η Άποψή μας» του «Ριζοσπάστη» της Παρασκευής 7 Φλεβάρη 2020
https://www.902.gr/…/apopseis-sho…/214660/oyte-ta-proshimata

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ

Τι είναι το «Μάαστριχτ»;

Το Μάαστριχτ είναι μια μικρή κωμόπολη της Ολλανδίας. Ηταν άγνωστη στο πλατύ κοινό έως το Δεκέμβρη του 1991, τότε που οι υπουργοί Εξωτερικών της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ), που τη συγκροτούσαν 12 ευρωπαϊκά κράτη (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία, Βρετανία, Ιρλανδία, Δανία, Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ισπανία, Πορτογαλία και Ελλάδα), συνυπέγραφαν τη Συνθήκη μετεξέλιξής της σε Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ), της γνωστής πλέον Συνθήκης του Μάαστριχτ. Ετσι, το Μάαστριχτ έγινε διάσημο, η ευρωπαϊκή καπιταλιστική ενοποίηση περνούσε σε μια ανώτερη ποιοτικά βαθμίδα και πάνω στους λαούς υψωνόταν νέος, πιο βαρύς ζυγός από το μεγάλο κεφάλαιο, των 12 τότε καπιταλιστικών κρατών της ΕΟΚ, προκειμένου να μπορεί να ικανοποιεί τις ανάγκες αναπαραγωγής και συσσώρευσής του, με ολοένα αυξανόμενη την ένταση της εκμετάλλευσης, και πιο αποτελεσματικά να αντεπεξέρχεται στις ανάγκες του διεθνούς καπιταλιστικού ανταγωνισμού για το μοίρασμα αγορών, σφαιρών επιρροής ανάμεσα στα τρία ιμπεριαλιστικά κέντρα, ΗΠΑ, Ιαπωνία, ΕΕ.

Στην πορεία, η ΕΕ των «12» έγινε ΕΕ των «15», με την προσχώρηση των Αυστρίας, Σουηδίας και Φινλανδίας.

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ συναποφασίστηκε από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών το Φλεβάρη του 1992 (στο ελληνικό Κοινοβούλιο ψηφίστηκε τον Ιούλη του 1992, απ' όλα τα σημερινά κόμματα, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ, χωρίς μάλιστα οι βουλευτές να τη γνωρίζουν, αφού δεν τους δόθηκε το κείμενο, κανένα κρατικό όργανο δεν την έδωσε στη δημοσιότητα, ενώ μόνο το ΚΚΕ την καταψήφισε). Αποτελεί το θεμέλιο της Ευρωπαϊκής Ενωσης, απ' αυτήν απορρέουν και οι κατευθύνσεις της ΕΕ, όπως εξειδικεύονται, συμπληρώνονται και αναπτύσσονται στην πορεία από τις Συνόδους Κορυφής, τα Συμβούλια Υπουργών της Κομισιόν, δηλαδή συνδιαμορφώνονται από τις κυβερνήσεις των κρατών - μελών για κάθε κράτος - μέλος και εφαρμόζονται υποχρεωτικά σε κάθε κράτος - μέλος, από την κυβέρνησή του. Για την ιστορία, η Συνθήκη του Μάαστριχτ έγινε ολόκληρη γνωστή από το ειδικό ένθετο, στο οποίο τη δημοσίευσε ο «Ριζοσπάστης» και είναι η μόνη εφημερίδα που το έκανε. Σύμφωνα με το άρθρο 73β της Συνθήκης του Μάαστριχτ, «απαγορεύεται οποιοσδήποτε περιορισμός των κινήσεων κεφαλαίων» και με το άρθρο 102α υιοθετείται η «αρχή της οικονομίας της ανοιχτής αγοράς με ελεύθερο ανταγωνισμό».

Μικρό ιστορικό

Πώς, όμως, φτάσαμε στην Ευρωπαϊκή Ενωση; Η ιστορία ξεκινά αμέσως μετά το Β` Παγκόσμιο Πόλεμο. Το σοσιαλιστικό σύστημα, τα σύνορα του οποίου με τον καπιταλισμό βρίσκονται στο έδαφος της Ευρώπης και, μάλιστα, στη Γερμανία (είναι τα σύνορα Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας Γερμανίας και Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, Ανατολικής και Δυτικής, όπως τις ονόμαζαν οι καπιταλιστές) βρίσκεται σε άνοδο. Το αμερικάνικο κεφάλαιο έχει διεισδύσει στην Ευρώπη με το Σχέδιο Μάρσαλ, προκειμένου να ισχυροποιήσει τον καπιταλισμό, που ήταν τσακισμένος οικονομικά από τον πόλεμο και να εμποδίσει την εξάπλωση του σοσιαλισμού, αφού το λαϊκο-επαναστατικό κίνημα, λόγω του πολέμου και της αίγλης του σοσιαλισμού, ήταν σε ανοδική πορεία. Οι ισχυρές καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης συνειδητοποιούν την ανάγκη συνένωσης των δυνάμεών τους στις συγκεκριμένες τότε συνθήκες της εποχής του ανώτατου σταδίου του καπιταλισμού (ιμπεριαλισμός), για να αναπτυχθούν οι οικονομίες τους, διεκδικώντας όσο γίνεται μεγαλύτερο μερίδιο στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, τα όρια της οποίας μετά την εξάπλωση του σοσιαλισμού στένευαν, και να αντιμετωπίσει επίσης την άνοδο του σοσιαλισμού στην Ευρώπη. Οι ΗΠΑ, παρότι διέβλεπαν στις τάσεις καπιταλιστικής ενοποίησης στην Ευρώπη έναν εν δυνάμει ανταγωνιστή τους, μπροστά στην ενδυνάμωση του καπιταλισμού, στην οποία οι ίδιες συνέβαλαν με κεφάλαια (Σχέδιο Μάρσαλ), συναινούν σ' αυτήν την προοπτική. Ετσι, στις 18 Απρίλη 1951, η Γαλλία, η Δυτική Γερμανία, η Ιταλία, το Βέλγιο, η Ολλανδία και το Λουξεμβούργο υπέγραψαν στο Παρίσι, τη Συνθήκη για τη δημιουργία της Ευρωπαϊκής Κοινότητας Ανθρακα και Χάλυβα (ΕΚΑΧ). Ηταν το πρώτο βήμα. Το επόμενο βήμα έγινε στη Ρώμη όπου οι έξι χώρες: Γαλλία, Δυτική Γερμανία, Ιταλία, Βέλγιο, Ολλανδία και Λουξεμβούργο υπέγραψαν, στις 25 Μάρτη 1957, τη Συνθήκη για την ίδρυση της Ευρωπαϊκής Οικονομικής Κοινότητας (ΕΟΚ). Ηταν η ΕΟΚ των «6», που αργότερα και σταδιακά έγινε η ΕΟΚ των «12». Ενα παραπέρα βήμα στην τάση της καπιταλιστικής ενοποίησης ήταν η απόφαση της Συνόδου Κορυφής της ΕΟΚ στο Λουξεμβούργο, το Δεκέμβρη του 1985, που υιοθέτησε την Ενιαία Ευρωπαϊκή Πράξη για τη δημιουργία της Ενιαίας Εσωτερικής Αγοράς, διαδικασία η οποία θα ολοκληρωνόταν στο τέλος του 1992. Ετσι, στο τέλος του 1991, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, η ΕΟΚ των «12» μετεξελίσσεται σε ΕΕ των «12», αργότερα των «15» και πρόσφατα, με τη διεύρυνση των «25»,(εντάχθηκαν οι Κύπρος, Μάλτα, Τσεχία, Σλοβακία, Ουγγαρία, Πολωνία, Λετονία, Λιθουανία, Εσθονία και Σλοβενία). Η ανατροπή των σοσιαλιστικών καθεστώτων και η δημιουργία νέων καπιταλιστικών κρατών στο έδαφός τους δημιούργησε νέα εδάφη για μοίρασμα, όξυνε παραπέρα το διεθνή καπιταλιστικό ανταγωνισμό και επέτεινε τη μετεξέλιξη της ΕΟΚ σε ΕΕ, πριν καν ολοκληρωθεί η διαδικασία της Ενιαίας Αγοράς, που ήταν επίσης προϋπόθεση γι' αυτήν τη μετεξέλιξη.

Διεθνοποίηση και καπιταλιστική ενοποίηση

Η τάση ενοποίησης, που απαντά στην ένταση της καπιταλιστικής διεθνοποίησης, δεν είναι νέο φαινόμενο, ανεξάρτητα από τη μορφή που παίρνει. Ούτε, βεβαίως, είναι υποχρεωτική η μορφή της ΕΕ. Είναι ζήτημα επιλογής των καπιταλιστών. Βάση της είναι η δημιουργία της παγκόσμιας αγοράς, χαρακτηριστικό γνώρισμα του καπιταλισμού από τότε που εδραιώνεται ως κοινωνικο-οικονομικό σύστημα, και η αλληλεξάρτηση των καπιταλιστικών οικονομιών των διαφόρων κρατών, που παίρνει πρωτοφανείς διαστάσεις όσο αναπτύσσεται ο καπιταλισμός και ιδιαίτερα στην εποχή του ιμπεριαλισμού.

Τις ανάγκες έντασης της καπιταλιστικής διεθνοποίησης και της όξυνσης των ενδοκαπιταλιστικών ανταγωνισμών σε διεθνές επίπεδο υπηρετεί η ΕΕ, με τη Συνθήκη του Μάαστριχτ για τα ευρωπαϊκά καπιταλιστικά κράτη.

Τα τρία στάδια για την ΟΝΕ

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ προέβλεπε τη δημιουργία της Οικονομικής και Νομισματικής Ενωσης (ΟΝΕ), την καθιέρωση ενιαίου νομίσματος για όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ και ως απώτερο στόχο έθετε την πολιτική ενοποίηση στην ΕΕ με μια μορφή Ομοσπονδίας ή Συνομοσπονδίας, ζήτημα άλυτο ακόμη, και μάλλον θα παραμείνει, αφού και εντός της ΕΕ είναι οξύτατος ο ανταγωνισμός σε επίπεδο κρατών ή ομάδων κρατών, καθιερώνοντας σταδιακά σε διάφορους τομείς τις λεγόμενες Κοινές Πολιτικές.

Η Συνθήκη του Μάαστριχτ έδινε προτεραιότητα στη δημιουργία της ΟΝΕ και στο κοινό νόμισμα. Η διαδικασία διαμόρφωσης της ΟΝΕ χωρίστηκε σε τρία στάδια, προκειμένου να εφαρμοστεί.

Το πρώτο στάδιο έπρεπε να ολοκληρωθεί στο τέλος του 1993. Στο χρονικό αυτό διάστημα, αίρονταν οι περιορισμοί στην κίνηση των κεφαλαίων ανάμεσα στα κράτη - μέλη και εντασσόταν το νόμισμα κάθε κράτους - μέλους στο Ευρωπαϊκό Νομισματικό Σύστημα (ΕΝΣ). Στο ΕΝΣ μετείχαν τότε οι 11 χώρες της ΕΟΚ, εκτός της Ελλάδας. Η δραχμή έπρεπε να ενταχθεί στο ΕΝΣ μέχρι 31 Δεκέμβρη 1994. Πράγματι η δράχμή εντάχθηκε στο ΕΝΣ το 1994.

Επίσης, στη διάρκεια του πρώτου σταδίου, προβλεπόταν η εφαρμογή πολιτικής σε κάθε κράτος - μέλος, που θα οδηγούσε στη «σύγκλιση των οικονομιών» και τέθηκαν ενιαία κριτήρια ως προς αυτό για όλα τα κράτη - μέλη, σχετικά με τον πληθωρισμό, τα δημόσια ελλείμματα, το δημόσιο χρέος, τα επιτόκια. Καθόρισαν, δε, διαδικασία ελέγχου αυτής της πορείας από τα Συμβούλια Κορυφής και το ΕΚΟΦΙΝ.

Το δεύτερο στάδιο της ΟΝΕ θα άρχιζε από την 1η Γενάρη 1994. Στο στάδιο αυτό θα δημιουργούνταν το Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ινστιτούτο (ΕΝΙ), με σκοπό το συντονισμό της νομισματικής πολιτικής και την προώθηση των προϋποθέσεων για το κοινό νόμισμα. Μέχρι το τέλος του 1996, που θα διαρκούσε το δεύτερο στάδιο της ΟΝΕ, θα έπρεπε να είχαν επεξεργαστεί το πλαίσιο ίδρυσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ).

Σ' αυτό το στάδιο άρχιζαν να εφαρμόζονται οι διατάξεις για την ελεύθερη διακίνηση των κεφαλαίων, η απαγόρευση του δανεισμού του Δημοσίου και άρχιζε η ανεξαρτητοποίηση των κεντρικών τραπεζών από τις εθνικές νομοθεσίες.

Μέχρι 31 Δεκέμβρη 1996, το Συμβούλιο των αρχηγών κρατών θα αποφάσιζε κατά πόσον η Κοινότητα είναι έτοιμη να μπει στο τρίτο στάδιο της ΟΝΕ, που θα άρχιζε στο τέλος του 1997, όπως όριζε η Συνθήκη ή, αν δεν ήταν έτοιμη, το τρίτο στάδιο, θα άρχιζε την 1η Γενάρη 1999.

Στο τρίτο στάδιο, οι οικονομίες των κρατών - μελών θα ελέγχονταν από τα όργανα της Κοινότητας ως προς το βαθμό «σύγκλισης» των οικονομιών, δηλαδή την εκπλήρωση των τεσσάρων κριτηρίων, το ΕΝΙ θα μετατρεπόταν στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Η ΕΚΤ, όταν ιδρυόταν, μαζί με όλες τις κεντρικές τράπεζες των κρατών - μελών θα αποτελούσαν το Ευρωπαϊκό Σύστημα Κεντρικών Τραπεζών (ΕΣΚΤ). Η ΕΚΤ θα εκδίδει αποφάσεις και κανονισμούς, που θα έχουν υποχρεωτική ισχύ για κάθε κράτος - μέλος. Σ' αυτό το στάδιο τα εθνικά νομίσματα θα καταργούνταν και θα υιοθετούνταν το κοινό ευρωνόμισμα. Εως τότε υπήρχε βεβαίως το ECU, που ήταν η Ευρωπαϊκή Νομισματική Μονάδα, με την οποία συγκρίνονταν τα εθνικά νομίσματα, αλλά και με βάση την οποία γίνονταν οι οικονομικές μετρήσεις σε επίπεδο ΕΕ, (προϋπολογισμός, επιδοτήσεις κλπ.).

Από την 1η Γενάρη 1999, η ΟΝΕ ξεκινά και σ' αυτήν συμμετέχουν όσα κράτη - μέλη της Κοινότητας πληρούν τα τέσσερα κριτήρια. Στην ΟΝΕ μπήκαν το 1999 οι Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία,Ολλανδία, Βέλγιο, Λουξεμβούργο, Ισπανία, Πορτογαλία Ιρλανδία, Φινλανδία και Αυστρία. Η Ελλάδα μπήκε το 2001. Δε συμμετέχουν οι Βρετανία, Δανία, και Σουηδία, οι δύο τελευταίες μετά απο δημοψήφισμα.

Πηγή 

Οι ΜΚΟ προέκυψαν χτες;

Μπορεί η κυβέρνηση και ο ΣΥΡΙΖΑ να τσακώνονται για τον ρόλο των ΜΚΟ στο Προσφυγικό - Μεταναστευτικό, στην πραγματικότητα όμως αποθεώνουν και οι δύο τέτοιου είδους μηχανισμούς όπου «ανθίζει» κάθε καρυδιάς καρύδι, ενώ αναγνωρίζουν και το θεσμικό πλαίσιο της ΕΕ, που επιβάλλει τη δραστηριοποίηση τέτοιων οργανώσεων και την υποκατάσταση του κράτους στη διαχείριση του Προσφυγικού, με τις «ευλογίες» και των άλλων αστικών κομμάτων. Τελικά, αυτό που μένει είναι ο μανδύας των «αυστηρών» τάχα κριτηρίων για τη λειτουργία τους, που θέσπισε ο ΣΥΡΙΖΑ ως κυβέρνηση και αντιγράφει σήμερα η ΝΔ με το «μητρώο» που θέλει να φτιάξει. Ωστόσο, οι καταγγελίες για τη δράση των ΜΚΟ από υγειονομικούς φορείς, οργανώσεις και κατοίκους χρονολογούνται από το Νοέμβρη - Δεκέμβρη του 2016, θέτοντας σοβαρά ερωτήματα για τις σκοπιμότητες που εξυπηρετούν στο Προσφυγικό - Μεταναστευτικό, για τον τρόπο λειτουργίας τους, για τη χρηματοδότησή τους.

* * *

Οι κατευθύνσεις της ΕΕ και η πολιτική της κυβέρνησης που τις υλοποιεί, με τη στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων αστικών κομμάτων, δίνουν στις ΜΚΟ το ελεύθερο να διαχειρίζονται εν λευκώ το Μεταναστευτικό, με το κράτος σε ρόλο παρατηρητή και «τροχονόμο» κονδυλίων, ευνοώντας την παρέμβαση κέντρων και οργανισμών με διεθνή δράση και διασυνδέσεις, που καμία έγνοια δεν έχουν για την ασφάλεια και τη φροντίδα μεταναστών και προσφύγων, αλλά είναι ενταγμένοι σε ευρύτερους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς και επικίνδυνους ανταγωνισμούς, παίζοντας παιχνίδια στις πλάτες των κατατρεγμένων, αλλά και των κατοίκων στα νησιά και την ηπειρωτική χώρα. Καθόλου συμπτωματικά, υπάρχουν ΜΚΟ που έχουν ιδρυθεί ή εμπλέκονται σε αυτές από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και την κυβέρνηση των Ηνωμένων Αραβικών Εμιράτων, μέχρι πριγκίπισσες του Αμπου Ντάμπι! Την ίδια ώρα, πληθαίνουν οι καταγγελίες για τις συνθήκες δουλειάς στις ΜΚΟ, την ένταση της εκμετάλλευσης στο όνομα του «εθελοντισμού», την απληρωσιά.

* * *

Η κατάσταση βέβαια δεν διαμορφώθηκε τώρα. Τον Απρίλη του 2016 υπογράφηκαν τα πρώτα συμβόλαια ανάμεσα στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή και ΜΚΟ, ύψους 83 εκατ. ευρώ για τη διαχείριση του Προσφυγικού. Τα χρήματα αυτά, που αποτελούν μέρος των συνολικά 700 εκατ. ευρώ από τον νέο μηχανισμό βοήθειας έκτακτης ανάγκης της ΕΕ, δόθηκαν απευθείας σε οκτώ ΜΚΟ. Τότε, λοιπόν, που ο ΣΥΡΙΖΑ είχε συμφωνήσει με την ΕΕ, η ΝΔ όχι μόνο δεν αντέδρασε, αλλά σιγοντάριζε κιόλας αυτό το καθεστώς. Η μόνη «διαφωνία» ήταν σχετικά με το εάν πρέπει να τα πάρουν απευθείας οι ΜΚΟ ή να τος τα δώσει η ελληνική κυβέρνηση! Μάλιστα, τον Ιούλη του 2016 σε συζήτηση στη Βουλή Επερώτησης που είχε καταθέσει η ίδια η ΝΔ, το μόνο που ακούστηκε από τους βουλευτές της ήταν ότι η κυβέρνηση ήταν «ανίκανη» να απορροφήσει κονδύλια... Κάτω από το βάρος των καταγγελιών που πληθαίνουν, ο τότε αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γ. Μουζάλας αναγκάστηκε να δηλώσει τον Γενάρη του 2017, απαντώντας σε Επίκαιρη Ερώτηση του ΚΚΕ, ότι «έχουν δοθεί χρήματα σε θεσμικές ΜΚΟ. Εχετε δίκιο, δεν έχουμε πολύ μεγάλες δυνατότητες ελέγχου των ΜΚΟ». Και βέβαια, ούτε τότε ακούστηκε κάτι επί της ουσίας από τη ΝΔ, παρά το γεγονός ότι αποκαλυπτόταν βήμα το βήμα ότι οι καταυλισμοί προσφύγων είναι τσιφλίκι των ΜΚΟ με ενισχυμένη δράση σε τομείς που θα έπρεπε να υπάρχει κρατική μέριμνα.

* * *

Σήμερα, η κυβέρνηση της ΝΔ επικαλείται τη δράση «ορισμένων» ΜΚΟ ως άλλοθι για την άθλια κατάσταση στα νησιά και για την καταστολή των μεταναστών και προσφύγων που διαμαρτύρονται. Το «νέο» μητρώο που ψήφισε, όπως έκανε προηγούμενα ο ΣΥΡΙΖΑ, θα αξιοποιηθεί προφανώς και για να ανακατευθεί η τράπουλα των κονδυλίων και των «αρμοδιοτήτων» στις προσφυγικές δομές, ανάμεσα στις ΜΚΟ που παραμένουν ακλόνητες στη θέση τους. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, αποθεώνει την ευρωπαϊκή νομοθεσία για τις ΜΚΟ, υπερασπίζεται το δικό του «μητρώο» που επίσης δεν έλυσε κανένα πρόβλημα και νομιμοποιεί τις ελλείψεις στο δημόσιο σύστημα Υγείας και Πρόνοιας, λέγοντας ότι αν δεν ήταν οι ΜΚΟ, η διαχείριση του Προσφυγικού θα είχε καταρρεύσει. Στηρίζουν και οι δυο την απαράδεκτη Συμφωνία ΕΕ - Τουρκίας και τον Κανονισμό του Δουβλίνου, που επιβάλλουν τον διπλό εγκλωβισμό, διαμορφώνοντας ασφυκτικές συνθήκες για πρόσφυγες, μετανάστες και νησιώτες. Είναι η ίδια πολιτική που στρώνει το έδαφος σε ακροδεξιές και ξενοφοβικές περιθωριακές ομάδες να χύσουν το δηλητήριο του ρατσισμού και του εθνικισμού, με τη στήριξη στελεχών της ΝΔ, εκλεγμένων της στην Περιφερειακή και Τοπική Διοίκηση. Είναι η πολιτική που έφερε στο Αιγαίο το ΝΑΤΟ με πρόσκληση του ΣΥΡΙΖΑ και ενίσχυσε την παρουσία της FRONTEX.

* * *

Αυτή η πολιτική πρέπει να μπει στο στόχαστρο των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, διεκδικώντας: Να σταματήσει τώρα κάθε εμπλοκή ΜΚΟ στο Προσφυγικό και κάθε χρηματοδότησή τους για αυτό το ζήτημα. Να κλείσουν τώρα τα hot spot στα νησιά και να μην ανοίξουν νέα, ούτε ανοικτά ούτε κλειστά. Να μεταφέρονται οι αιτούντες άσυλο στην ηπειρωτική Ελλάδα, σε δημόσιους, ανοιχτούς και αξιοπρεπείς χώρους φιλοξενίας και στη συνέχεια, με γρήγορες διαδικασίες, στις χώρες προορισμού τους. Να πιεστεί η ΕΕ, ώστε να δεχθεί τους πρόσφυγες - μετανάστες. Να αποσύρει η κυβέρνηση την υπογραφή από τη Συμφωνία Ελλάδας - Ευρωπαϊκής Ενωσης - Τουρκίας και τον Κανονισμό του Δουβλίνου. Να αποζημιωθούν στο 100% οι κάτοικοι που έχουν υποστεί ζημιές από τις συνέπειες του μαζικού εγκλωβισμού. Να απορροφηθούν όλοι οι εργαζόμενοι των hot spots, ως μόνιμο προσωπικό, σε κρατικές δομές, δήμους και Περιφέρειες, με βάση και τον τόπο κατοικίας τους.

Ούτε τα προσχήματα!

Οι χιλιάδες εργαζομένων και λαού που διαδήλωσαν χτες σε όλη τη χώρα, στις κινητοποιήσεις για την Κοινωνική Ασφάλιση, έστειλαν ξεκάθαρο μήνυμα ενάντια στον νέο γύρο της αντιασφαλιστικής επίθεσης, απαιτώντας να αποσυρθεί άμεσα το νομοσχέδιο της κυβέρνησης ΝΔ, που έρχεται να θωρακίσει το νόμο - λαιμητόμο του ΣΥΡΙΖΑ και να ανοίξει δρόμο για το σχέδιο ιδιωτικοποίησης των επικουρικών συντάξεων.
Το μήνυμα αυτό θα ακουστεί πολύ πιο δυνατά στην 24ωρη απεργία σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα στις 18 Φλεβάρη, για την επιτυχία της οποίας ρίχνουν από σήμερα όλες τους τις δυνάμεις Ομοσπονδίες, Εργατικά Κέντρα και συνδικάτα σε όλη τη χώρα.
Στο επίκεντρο μπαίνουν οι πρωτοβουλίες ενημέρωσης και κινητοποίησης των εργαζομένων, για να γίνει η απεργιακή μάχη δική τους υπόθεση, απέναντι στην απατηλή κυβερνητική προπαγάνδα. Απέναντι όμως και στην ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ, που με μια ανακοίνωση - μνημείο απεργοσπασίας, βγαλμένη από τα γραφεία του υπουργείου Εργασίας, έσπευσε να βγει «λαγός» και στον αντιασφαλιστικό σχεδιασμό κυβέρνησης - κεφαλαίου.
Από τη νέα άθλια παρέμβαση της διορισμένης ηγετικής ομάδας της ΓΣΕΕ μπορούν να βγουν πολλά χρήσιμα συμπεράσματα για τους εργαζόμενους.
Για μια ακόμα φορά και με ακόμα πιο εμφατικό τρόπο, επιβεβαιώνεται ο ρόλος τους ως δεκανίκι της αντεργατικής επίθεσης του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του. Στην πιο κρίσιμη ώρα της μάχης για το Ασφαλιστικό, την ώρα που δεκάδες συνδικαλιστικές οργανώσεις παλεύουν για την επιτυχία της απεργίας, για να απαντήσουν στο προπαγανδιστικό μπαράζ της κυβέρνησης και άλλων επιτελείων, για να βγει μπροστά η απαίτηση για άμεση απόσυρση του νόμου Κατρούγκαλου - Βρούτση και η πάλη για δημόσια, υποχρεωτική Κοινωνική Ασφάλιση για όλους, η ηγετική ομάδα της ΓΣΕΕ ανακοινώνει ότι το νέο αντιασφαλιστικό νομοσχέδιο είναι... «πολύ κακό για το τίποτα»!
Κι όχι μόνο αυτό, αλλά επιπλέον ότι φέρνει και «ελαφρές βελτιώσεις» σε όσα ισχύουν σήμερα, παραπονιούνται ότι... «δεν προωθεί ουσιαστικά την κοινωνικοασφαλιστική μεταρρύθμιση», ενώ απέναντι στη μάχη της απεργίας αντιτάσσουν... τον «εξαντλητικό, σοβαρό και υπεύθυνο διάλογο» για το πώς θα προχωρήσει η νέα σφαγή!
Η τόσο απροκάλυπτη στήριξή τους στον αντιασφαλιστικό σχεδιασμό κυβέρνησης - κεφαλαίου επιβεβαιώνει ότι έχουν πάρει ανταλλάγματα στην προσπάθεια που κάνουν να επιβάλουν με τη βία και την καταστολή τις νοθείες τους και την απροκάλυπτη παρέμβαση της εργοδοσίας στα συνδικάτα. Δεν κρατούν πια ούτε τα προσχήματα... Οχι βέβαια ότι τους είχαν μείνει και πολλά για να κρατήσουν!
Για να αναφέρουμε ορισμένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα των τελευταίων χρόνων, από την άρνησή τους να κηρύξουν απεργία ακόμα και όταν η τότε κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έφερνε στη Βουλή την απεργοκτόνα διάταξη Αχτσιόγλου, έως την ξεδιάντροπη απεργοσπαστική στάση τους κατά την ψήφιση του «αναπτυξιακού» νόμου της ΝΔ, και από τη νέα υπογραφή που έβαλαν στα μουλωχτά μαζί με τους εργοδότες για το πάγωμα του κατώτατου μισθού, έως το προχτεσινό μνημείο απεργοσπασίας για τη στήριξη της αντιασφαλιστικής επίθεσης, είναι προφανές ότι δεν υπάρχει απόσταση καμιά.
Επιβεβαιώνεται και με τον τρόπο αυτόν η τεράστια σημασία που έχει για τους εργαζόμενους η μάχη που με συνέπεια δίνουν όλο το προηγούμενο διάστημα τα ταξικά συνδικάτα ενάντια στα όργια νοθείας και την εργοδοτική παρέμβαση στο συνδικαλιστικό κίνημα. Επιβεβαιώνεται ότι είναι μάχη που αφορά κάθε εργαζόμενο, κάθε τίμιο συνδικαλιστή, καθώς η έκβασή της είναι καθοριστική για να μην επιβληθεί η σιγή νεκροταφείου που επιδιώκουν στο εργατικό κίνημα, για να μπορούν να κλιμακώνουν ανεμπόδιστα την αντιλαϊκή επίθεση.
Αποκαλύπτεται επίσης το τι εξυπηρετούσε όλο το αντι-ΠΑΜΕ μπαράζ δημοσιευμάτων σε μια σειρά αστικά ΜΜΕ όλες τις προηγούμενες μέρες, η προσπάθεια να παρουσιάζεται αυτή η κρίσιμη διαπάλη για το χαρακτήρα και την κατεύθυνση του συνδικαλιστικού κινήματος ως μια «κόντρα για τις καρέκλες». Με εφόδιο αυτήν την πείρα, που μπορεί να γίνει κτήμα πολύ περισσότερων εργαζομένων, συνεχίζουμε στη μάχη για την επιτυχία της απεργίας, με όλες τις δυνάμεις, απέναντι στα αντιασφαλιστικά σχέδια κεφαλαίου - κυβέρνησης και απέναντι στους «λαγούς» τους μέσα στα συνδικάτα!