Βενεζουέλα: Τα νεαρά βλαστάρια της αντίδρασης

 Βενεζουέλα: Τα νεαρά βλαστάρια της αντίδρασης

Louis Hernández Navarro

Βενεζουέλα: Τα νεαρά βλαστάρια της αντίδρασης

La Jornada, 4/3/2014

Μτφρ.: Έφη Α.

Ένας εικοσιπεντάχρονος νεαρός από τη Βενεζουέλα, με πτυχίο στο εξωτερικό εμπόριο και φανφαρόνικη γλώσσα, ο Λορέν Σαλέ (Lorent Saleh), είναι αυτή τη στιγμή ένας από τους επιφανέστερους ηγέτες της συμμαχίας που επιδιώκει να ανατρέψει τον πρόεδρο Νικολάς Μαδούρο. Ο ίδιος διευθύνει μια οργάνωση με το όνομα Επιχείρηση Ελευθερία, η οποία θεωρεί τον κομμουνισμό του Κάστρο ως τον κύριο εχθρό της Βενεζουέλας.

Ο Λορέν ξεκίνησε τον αγώνα του κατά της μπολιβαριανής επανάστασης το 2007. Από τότε δεν έχει σταματήσει ούτε λεπτό: άλλοτε οργανώνει απεργίες πείνας και άλλοτε καμπάνιες σαν αυτήν που είχε τίτλο «ο Τσάβες λέει ψέματα». Αν και έχει εγκαταλείψει τις πανεπιστημιακές αίθουσες εδώ και χρόνια, εξακολουθεί να παρουσιάζεται ως ηγέτης των φοιτητών. Και, παρά το γεγονός ότι κανείς δεν γνωρίζει τι δουλειά κάνει, ταξιδεύει σε όλη τη Λατινική Αμερική με σκοπό την απομόνωση της κυβέρνησης Μαδούρο.

Ο νεαρός Σαλέ έχει πολλούς καλούς φίλους σε διάφορες χώρες. Στην Κολομβία για παράδειγμα, τον υποδέχονται και τον προωθούν νεοναζιστικές οργανώσεις όπως η Εθνικιστική Συμμαχία για την Ελευθερία και η Τρίτη Δύναμη (El Espectador, 21/7/13).

Η Βανέσα Άιζιγκ (Vanessa Eisig) είναι μια συμπαθητική 22χρονη ξανθιά κοπέλα με γυαλιά που αυτοχαρακτηρίζεται στο τουίτερ ως μαχήτρια του φωτός και δίγαμη, παντρεμένη με τις σπουδές της και τη Βενεζουέλα. Σπουδάζει επικοινωνία στο Πανεπιστήμιο Αντρές Μπέγιο και εξομολογείται πως όταν συμμετέχει στις διαδηλώσεις αισθάνεται πως γράφει ιστορία.

Η Βανέσα είναι μέλος της οργάνωσης Ενεργή Νεολαία - Ενωμένη Βενεζουέλα (JAVU), η οποία ζητά την παραίτηση του «σφετεριστή» Νικολάς Μαδούρο και όλης της κυβέρνησής του. Έμβλημα της οργάνωσης είναι μια δεξιά γροθιά λευκού χρώματος που, όπως λέει η ίδια, «είναι σύμβολο της αντίστασης και της χλεύης κατά του σοσιαλισμού».

Η οργάνωση JAVU, που προωθεί την πρωτοβουλία Επιχείρηση Ελευθερία, έχει διαδραματίσει έναν αντίστοιχο ρόλο στις ταραχές που αυτή τη στιγμή είναι σε εξέλιξη στη Βενεζουέλα. Ιδρύθηκε το 2007 και αυτοπροσδιορίζεται ως μια πλατφόρμα νέων που αντιστέκονται και έχουν ως στόχο να ανατρέψουν τους πυλώνες που στηρίζουν την κυβέρνηση, μια κυβέρνηση η οποία δεν σέβεται το Σύνταγμα, καταπατά τα δικαιώματά τους και παραδίδει την κυριαρχία της χώρας στους παραπαίοντες αδελφούς Κάστρο.

Σε ένα δελτίο τύπου που εξέδωσε στις 22 Φεβρουαρίου 2014, η JAVU κατήγγειλε ότι υπάρχουν ξένες δυνάμεις που πολιορκούν στρατιωτικά στη Βενεζουέλα και ότι οι μισθοφόροι αυτών των δυνάμεων έχουν εξαπολύσει μια άθλια και βίαιη επίθεση κατά της χώρας με στόχο να την υποτάξουν. Έτσι, για να κερδίσουν οι ίδιοι την ελευθερία τους, πρέπει να υπερασπιστούν την κυριαρχία της Βενεζουέλας, διώχνοντας τους Κουβανούς κομμουνιστές που έχουν σφετεριστεί την εξουσία στην κυβέρνηση και τις ένοπλες δυνάμεις.

Η JAVU αντλεί την έμπνευσή της και διατηρεί στενούς δεσμούς με την οργάνωση Otpor, που σημαίνει Αντίσταση, καθώς και με το Κέντρο για την Εφαρμογή μη βίαιων Ενεργειών και Στρατηγικών (αγγλικό αρκτικόλεξο Canvas). Η Otpor ήταν μια φοιτητική κίνηση στη Σερβία που στόχο είχε την ανατροπή του προέδρου Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς το 2000 και η οποία χρηματοδοτούνταν από αμερικανικές κρατικές υπηρεσίες. Η Canvas είναι το νέο, ανανεωμένο πρόσωπο της Otpor.

Γκουρού αυτών των ομάδων είναι ο φιλόσοφος Τζιν Σαρπ (Gene Sharp), υπέρμαχος της μη βίαιης δράσης για την ανατροπή κυβερνήσεων. Ο Σαρπ είναι ιδρυτής του Ινστιτούτου Άλμπερτ Αϊνστάιν, το οποίο προωθεί τις επονομαζόμενες «έγχρωμες επαναστάσεις» σε χώρες που δεν συνδέονται με το ΝΑΤΟ και την Ουάσιγκτον.

Από δημοσιεύματα του Wikileaks έγινε γνωστό ότι η Canvas, που έχει παρουσία στη Βενεζουέλα από το 2006, συνέταξε για την αντιπολίτευση της χώρας ένα σχέδιο δράσης σύμφωνα με το οποίο φοιτητικές ομάδες και άλλοι ανεπίσημοι φορείς θα ήταν κατάλληλοι να δημιουργήσουν μια αντιπολιτευτική υποδομή και να εκμεταλλευτούν τη νομιμοποίησή τους, στον αγώνα κατά της κυβέρνησης του Ούγκο Τσάβες.

Η σχέση ανάμεσα στην JAVU, την Otpor και την Canvas είναι ιδιαιτέρως στενή. Όπως παραδέχτηκε ο Μαριαλβίς Ολιβάρες (Marialvic Olivares), μέλος της ίδιας ακροδεξιάς οργάνωσης: «Οι διεθνείς οργανώσεις που μας υποστηρίζουν αυτή τη στιγμή ήταν πάντα δίπλα μας όχι μόνο σε ζητήματα διαμαρτυρίας αλλά και σε ζητήματα εκπαίδευσης, και εμείς είμαστε πάντα δίπλα τους επίσης. Δεν ντρεπόμαστε, ούτε φοβόμαστε να το πούμε».

Ωστόσο, οι δεσμοί ανάμεσα στους νεαρούς ηγέτες των φοιτητών στη Βενεζουέλα και των δεξιών οργανώσεων και δεξαμενών σκέψης δεν περιορίζονται στις σχέσεις με την Otpor και την Canvas. Διάφορες οργανώσεις των ΗΠΑ χρηματοδοτούν ανοιχτά το αντικυβερνητικό κίνημα, το οποίο έχει επίσης τη στήριξη του Λαϊκού Κόμματος της Ισπανίας και της οργάνωσης της νεολαίας του κόμματος του Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην Ιταλία.

Μια παρόμοια περίπτωση είναι αυτή του νεαρού δικηγόρου Γιον Γκοϊκοετσέα (Yon Goicoechea), του λαμπερού αστέρα των διαδηλώσεων του 2007, ο οποίος κάνει τώρα το μεταπτυχιακό του στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια, και ο οποίος έγινε μέλος του κόμματος του Ενρίκε Καπρίλες (Henrique Capriles) για να το εγκαταλείψει λίγο αργότερα όταν δεν του προσφέρθηκε κάποια κοινοβουλευτική θέση. Το 2008 ανταμείφθηκε γενναιόδωρα για τις υπηρεσίες του στον αγώνα κατά του Ούγκο Τσάβες: το Ινστιτούτο Κέιτο (Cato Institute) του απένειμε το βραβείο Μίλτον Φρίντμαν για την Ελευθερία, το οποίο συνοδευόταν από χρηματικό ποσό μισού εκατομμυρίου δολαρίων.

Μια άλλη δύναμη που έχει παίξει αντίστοιχο ρόλο στις απόπειρες ανατροπής του Μαδούρο είναι το Κοινωνικό Πανεπιστημιακό Κίνημα της 13ης Μαρτίου, μια φοιτητική οργάνωση που δραστηριοποιείται στο Πανεπιστήμιο των Άνδεων. Ο πιο γνωστός εκπρόσωπος του κινήματος είναι ο Νίξον Μορένο (Nixon Moreno), πρώην φοιτητής πολιτικών επιστημών που έχει κατηγορηθεί για τον βιασμό της Σοφία Αγκιλάρ, η οποία αυτή τη στιγμή ζει αυτοεξόριστη στον Παναμά.

Όλοι αυτοί οι νέοι ξέρουν πολύ καλά τι κάνουν. Προωθούν την πολιτική αποσταθεροποίηση, δέχονται χρηματοδότηση από το εξωτερικό, μάχονται στο πλευρό της άκρας δεξιάς και του αντικομμουνισμού, είναι ξενοφοβικοί, σχετίζονται με ναζιστικές και συντηρητικές οργανώσεις σε διάφορες χώρες και βαδίζουν χέρι-χέρι με πολιτικούς της ριζοσπαστικής δεξιάς, όπως ο Λεοπόλδο Λόπεζ, η Μαρία Κορίνα Ματσάδο και ο Αντόνιο Λεδέσμα.

Παρ’ όλα αυτά, και παρά την τόση υποστήριξη, ο επικεφαλής της Επιχείρησης Ελευθερία, Λορέν Σαλέ, δεν είναι ευχαριστημένος: «Είμαστε φοβερά μόνοι», δηλώνει. Ενμέρει έχει δίκιο. Δεν έχουν καταφέρει να κερδίσουν ούτε τη συμπάθεια ούτε την αλληλεγγύη των νέων της Λατινικής Αμερικής, οι οποίοι αντιθέτως αισθάνονται καχυποψία και αποστροφή, και τους διαβάζουν σαν ανοιχτό βιβλίο. Ξέρουν πως ο σκοπός τους δεν έχει καμία σχέση με τα ιδανικά του φοιτητικού-λαϊκού κινήματος του 1968 στο Μεξικό. Απολύτως λογικό, λοιπόν, που οι εξεγερμένοι Χιλιανοί φοιτητές τους έχουν αποκηρύξει δημοσίως. Γι’ αυτούς, τα νεαρά βλαστάρια της αντίδρασης αποτελούν μόνο ντροπή και όνειδος.

Ελεύθερους σκοπευτές-δολοφόνους είχαν προσλάβει οι ηγέτες του "EuroMaidan"! Ηχογραφημένη συνομιλία Άστον και εσθονού ΥΠΕΞ

 Ελεύθερους σκοπευτές-δολοφόνους είχαν προσλάβει οι ηγέτες του "EuroMaidan"! Ηχογραφημένη συνομιλία Άστον και εσθονού ΥΠΕΞ

Θυμάστε τους ελεύθερους σκοπευτές στην πλατεία του Κιέβου; Αυτούς που άνοιξαν πυρ εναντίον διαδηλωτών; Οι διοργανωτές του φασιστικού πραξικοπήματος του EuroMaidan κατηγόρησαν τότε τις δυνάμεις καταστολής του Γιανουκόβιτς και οι εικόνες έκαναν το γύρο του κόσμου. Σύμφωνα με πληροφορίες του ρωσικού ειδησεογραφικού δικτύου Russia Today, οι ελεύθεροι σκοπευτές (που μακέλευσαν κόσμο στην περίφημη πλατεία) είχαν προσληφθεί απ' τους ίδιους τους ηγέτες του EuroMaidan!

Οι ελεύθεροι σκοπευτές του Κιέβου προσλήφθηκαν απ' τους ηγέτες του Maidan - Μαγνητοφωνημένη ομιλία της Άστον.

Πηγή: Russia Today.

Μετάφραση αποσπασμάτων: Revolution Now! 

Οι ελεύθεροι σκοπευτές που πυροβόλησαν εναντίον διαδηλωτών και αστυνομίας στο Κίεβο φέρεται να έχουν προσληφθεί από τους ηγέτες του Maidan, σύμφωνα με διαρρέουσα τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ της υπουργού εξωτερικών της ΕΕ Κάθριν Άστον και του εσθονού υπουργού των εξωτερικών, η οποία εμφανίστηκε στο διαδίκτυο.

"Υπάρχει τώρα όλο και ισχυρότερη η αντίληψη ότι πίσω απ' τους σκοπευτές, δεν ήταν ο Γιανουκόβιτς, αλλά κάποιος απ' τη νέα συμμαχία", ανέφερε ο Πάετ (ΥΠΕΞ Εσθονίας).

Η Άστον έκανε πως δεν το γνώριζε, δηλώνοντας έκπληξη.

Η τηλεφωνική συνομιλία έλαβε χώρα έπειτα απ' την επίσκεψη του ΥΠΕΞ Εσθονίας Ούρμας Πάετ στο Κίεβο στις 25 Φεβρουαρίου, κατά την κορύφωση των συγκρούσεων μεταξύ φιλοευρωπαίων διαδηλωτών και αστυνομικών δυνάμεων στην ουκρανική πρωτεύουσα.

Ο Πάετ θυμήθηκε επίσης την συνομιλία του με μια γιατρό που φρόντιζε αυτούς που είχαν χτυπηθεί απ' τους ελεύθερους σκοπευτές στο Κίεβο. Η γιατρός ανέφερε πως και διαδηλωτές και αστυνομικοί είχαν χτυπηθεί απ' τους ίδιους ανθρώπους.

"Και κατά δεύτερον, κάτι που ήταν ιδιαίτερα ενοχλητικό, η ίδια αύτη Όλγα είπε επίσης πως όλες οι αποδείξεις δείχνουν πως οι άνθρωποι που σκοτώθηκαν απ' τους σκοπευτές, αστυνομικοί και αργότερα κόσμος στους δρόμους, σκοτώθηκαν απ' τους ίδιους σκοπευτές που χτυπούσαν ανθρώπους και απ' τις δυο πλευρές" σημείωσε ο εσθονός ΥΠΕΞ.

Η Άστον απάντησε στην πληροφορία λέγοντας: "Εντάξει, ναι... αυτό, αυτό είναι τρομερό".

"Μου έδειξε αργότερα ορισμένες φωτογραφίες λέγοντας πως, ως γιατρός, μπορεί να πει πως πρόκειται [...] για τον ίδιο τύπο σφαιρών και είναι πραγματικά ενοχλητικό πως τώρα η νέα συμμαχία δεν θέλει να ερευνήσει τι ακριβώς συνέβη", είπε ο Πάετ.

Σύμφωνα με πληροφορίες, η ηχογραφημένη συνομιλία ανέβηκε στο διαδίκτυο από υπαλλήλους των μυστικών υπηρεσιών της Ουκρανίας (SBU) που είναι πιστοί στον εκδιωγμένο πρόεδρο Βίκτορ Γιανουκόβιτς, οι οποίες παγίδεψαν τα τηλέφωνα των Πάετ και Άστον. 

          

Νίκος Μπογιόπουλος: Λίστα "Forbes": Πόσοι φτωχοί "παράγουν" ένα πλούσιο;;;;;;;

 Νίκος Μπογιόπουλος: Λίστα "Forbes": Πόσοι φτωχοί "παράγουν" ένα πλούσιο;;;;;;;

Χτες, δόθηκε στη δημοσιότητα από το «Forbes» η ετήσια «λίστα των δισεκατομμυριούχων» του πλανήτη. Έχει ενδιαφέρον να παρακολουθήσει κανείς την εξέλιξη της σχετικής λίστας από την έναρξη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης και μετά. Θα διαπιστώσει ότι:

• Το 2008, προ κρίσης δηλαδή, οι δισεκατομμυριούχοι του πλανήτη, κατά τη «λίστα Forbes», αριθμούσαν τους 793 και η συνολική περιουσία τους ανερχόταν στα 2,4 τρισεκατομμύρια δολάρια.
• Το 2010 ο αριθμός τους έφτασε τους 1.011 και τα πλούτη τους στα 3,5 τρισεκατομμύρια δολάρια..
• Το 2011 οι δισεκατομμυριούχοι ανήλθαν στους 1.216 και η περιουσία τους ανήλθε στα 4,5 τρισεκατομμύρια δολάρια.
• Το 2012 οι δισεκατομμυριούχοι αυξήθηκαν στους 1.426 με την συνολική τους περιουσία να αυξάνεται στα 5,4 τρισεκατομμύρια δολάρια.
• Όσο για το 2013, σύμφωνα με τα χτεσινά στοιχεία, ο αριθμός των δισεκατομμυριούχων ανέβηκε στους 1.645 και η περιουσία τους έχει εκτιναχτεί στα 6,4 τρισεκατομμύρια δολάρια!

   Αυτό που προκύπτει από τα προηγούμενα είναι ότι στον κόσμο τους, στον κόσμο των κεφαλαιοκρατών, των πολυεθνικών, των μονοπωλίων, των τραπεζιτών, από τη στιγμή που ξέσπασε η παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, συμβαίνουν τα εξής:

   α) Την ίδια περίοδο κατά την οποία διπλασιάστηκε ο αριθμός των δισεκατομμυρίων φτωχών, έχει παράλληλα υπερδιπλασιαστεί και ο αριθμός μιας χούφτας δισεκατομμυριούχων Κροίσων, που από 793 ανήλθαν στους 1.645....
   β) Την ίδια περίοδο που το μέγεθος και η «ποιότητα» της φτώχειας που ταλανίζει δισεκατομμύρια ανθρώπους του πλανήτη πήραν απροσδιόριστες διαστάσεις, το μέγεθος της περιουσίας των δισεκατομμυριούχων του πλανήτη σχεδόν... τριπλασιάστηκε και από 2,4 τρισ. δολάρια ανήλθε στα 6,4 τρισ. δολάρια...
   γ) Στις ΗΠΑ, όπου ο αριθμός των ανθρώπων που ζουν με συσσίτια ανήλθε στα 50 εκατομμύρια και που οι φάκελοι κατασχέσεων και οι πλειστηριασμοί κατοικιών μόνο μέχρι το 2010 ξεπέρασαν τα 10 εκατομμύρια, οι δισεκατομμυριούχοι από 359 που ήταν το 2008 ανήλθαν στους 492...
   δ) Στην Ευρώπη των μνημονίων και της λιτότητας, εδώ που οι άνεργοι ξεπερνούν τα 26 εκατομμύρια και έχουν αυξηθεί κατά 10 εκατομμύρια από το 2008, την ίδια περίοδο οι δισεκατομμυριούχοι από 196 το 2008 τώρα μετρήθηκαν στους 485. Δηλαδή για κάθε έναν νέο δισεκατομμυριούχο αντιστοιχούν 35.000 νέοι άνεργοι. ..
   ε) Στον κόσμο της κοινωνικής θηριωδίας, μέσα στα χρόνια της κρίσης, στα χέρια αυτών των 1.645 «Κροίσων» του διεθνούς επιχειρηματικού «τζετ σετ» και της «φιλανθρωπίας» συγκεντρώθηκαν τόσα πλούτη που
- ισούνται σχεδόν με το ΑΕΠ της Κίνας των 1,5 δισεκατομμυρίων ανθρώπων,
- ξεπερνούν ολόκληρο το ΑΕΠ της Ιαπωνίας,
- ξεπερνούν τα ΑΕΠ της Γερμανίας και της Γαλλίας μαζί,
- ξεπερνούν τα ΑΕΠ της Βραζιλίας, της Ρωσίας και της Ινδίας μαζί,
- ξεπερνούν δύο και τρεις φορές το ΑΕΠ της Αυστραλίας, του Καναδά, της Ισπανίας και το ΑΕΠ όλων μαζί των χωρών της Αφρικής...

Για τα παραπάνω (τα οποία συμβαίνουν σε έναν κόσμο όπου το οικονομικό και πολιτικό καθεστώς που τον διέπει λέγεται ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ) , υπάρχουν δυο ερμηνείες. 

ΠΡΩΤΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ 

   Όλα αυτά μπορεί να είναι δυσάρεστα, αλλά είναι «λογικά». Η συνύπαρξη της απόλυτης ένδειας με την ξετσιπωσιά της χλιδής είναι φαινόμενο διαχρονικό και ως εκ τούτου «αναπόφευκτο» και «αμετάλλακτο». Οφείλεται στο γεγονός ότι οι άνθρωποι χωρίζονται, από τη μια μεριά, στους «άξιους», στους «ικανούς» και στους «καπάτσους» που τα κατάφεραν στη ζωή (και που τυχαίνει αυτοί να είναι λίγοι). Από την άλλη μεριά, έχουμε τους πολλούς, τα δισεκατομμύρια δηλαδή των ανθρώπων, που λόγω «ανικανότητας», «αναξιότητας» ή εν πάση περιπτώσει λόγω «ατυχίας», δεν «προκόψανε». Οι πρώτοι, οι λίγοι, κερδίζουν. Κερδιζουν και όταν υπάρχει ανάπτυξη, αλλά και όταν υπάρχει κρίση. Οι δεύτεροι, οι πολλοί, χάνουν. Χάνουν και όταν υπάρχει ανάπτυξη και, φυσικά, όταν υπάρχει κρίση. 

   Συνεπώς, κατά τους θιασώτες της πρώτης ερμηνείας, μπορεί να μην είναι ευχάριστο, αλλά – τί να κάνουμε; - είναι «λογικό», είναι «ρεαλιστικό» μόλις 5 άνθρωποι στην κορυφή της λίστας Forbes να διαθέτουν πλούτη που ξεπερνούν κατά σχεδόν 2 φορές ολόκληρο το ΑΕΠ της Ελλάδας των 10 εκατομμυρίων ψυχών...

   Δεν είναι ευχάριστο, αλλά – τί να κάνουμε; - είναι «λογικό» είναι «ρεαλιστικό» μόλις μια οικογένεια, η οικογένεια των πολυκαταστημάτων Walmatt στις ΗΠΑ, να κατέχει τόσο πλούτο όσο διαθέτουν αθροιστικά τα 100 εκατομμύρια των φτωχότερων Αμερικανών!

   Δεν είναι ευχάριστο, αλλά – τί να κάνουμε; - είναι «λογικό», είναι «ρεαλιστικό» από τον παγκόσμιο πλούτο που το 2013 ανήλθε στα 243 τρισεκατομμύρια, τα 100 τρισεκατομμύρια, δηλαδή πάνω από το 40% να ανήκει στους υπερπλούσιους, που δεν αντιστοιχούν παρά μόλις στο... 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού!

   Εν κατακλείδι: Δεν είναι ευχάριστο, αλλά – τί να κάνουμε; - είναι «μοιραίο», οι φτωχοί να γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι...

ΔΕΥΤΕΡΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ

   Τίποτα από αυτά δεν είναι «λογικό» και «ρεαλιστικό». Καθόλου «λογικό» δεν είναι το 95% των κερδών που παράχθηκαν από το 2009 μέχρι το 2012 στις ΗΠΑ να έχουν καταλήξει (κατά τον Στίγκλιτς) στο πλουσιότερο 1% του πληθυσμού, ούτε ότι από αυτό το 95% των κερδών που πήγε στο 1% των πολύ πλούσιων στην πραγματικότητα (κατά τον Κρούγκμαν) «περισσότερο από το 60% (να) έχει πάει στο κορυφαίο 0,1%»! 

   Αυτός ο κοινωνικός δαρβινισμός, δεν είναι προιόν της «λογικής» αλλά αποτέλεσμα της εκμετάλλευσης και των ταξικών ανισοτήτων. Η απανθρωπιά της φτώχειας, ο πόνος της ανέχειας, η δυστυχία της ανημπόριας, από τη μια, και ο αμύθητος πλούτος από την άλλη, δεν προκύπτουν σαν «φυσικός» ή «θεικός» νόμος αλλά έχουν ως μήτρα εκδήλωσής τους την αντίθεση ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, δηλαδή την κατίσχυση του κεφαλαιοκράτη - καπιταλιστή πάνω στον προλετάριο – εργαζόμενο, την οικοδόμηση μιας κοινωνίας με βάση τον κανόνα της μετατροπής του ανθρώπου σε εμπόρευμα. Ένα εμπόρευμα που, όποτε το επιθυμούν και με τους όρους που το επιθυμούν, τα αφεντικά το πωλούν και το αγοράζουν φορώντας του τη σιδερένια μπάλα της μισθωτής σκλαβιάς ή το στοιβάζουν στον εφεδρικό στρατό της ανεργίας αποδίδοντάς του την «ελευθερία» της ανέχειας.

   Εν ολίγοις: Δεν είναι ούτε «λογικό», ούτε «ρεαλιστικό» η κοινωνία να χωρίζεται σε μια χούφτα «ιδιοκτήτες», από τη μια, και σε έναν ωκεανό πληβείων, από την άλλη, που η μόνη τους ιδιοκτησία είναι το σαρκίο τους και το σαρκίο των παιδιών τους και που το μόνο τους «δικαίωμα» είναι να προσφέρουν το σαρκίο τους στον «αφέντη» - εκμεταλλευτή τους.

«Πόσοι;»

   Έχουμε μπροστά μας μια πραγματικότητα, σύμφωνα με την οποία οι Κροίσοι του πλανήτη, σε συνθήκες κρίσης, πολλαπλασιάζουν τα μυθώδη πλούτη τους την ώρα που δισεκατομμύρια άνθρωποι καταστρέφονται. 

   Την  πραγματικότητα αυτή, ο Πορτογάλος ποιητής Αλμέιντα Γκαρέτ, ήδη από τον 18ο αιώνα, την περιέγραψε έτσι: «Κι εγώ ρωτώ τους οικονομολόγους, τους πολιτικούς, τους ηθικολόγους: υπολόγισαν ποτέ τον αριθμό των ατόμων που υποχρεωτικά καταδικάζονται σε αθλιότητα, σε άνιση εργασία, σε εξαχρείωση, σε αφροσύνη, σε διεφθαρμένη άγνοια, σε ανίκητη δυστυχία, σε απόλυτη ένδεια, για να παραχθεί ένας πλούσιος;». 

   Ε, λοιπόν, τίποτα από όλα αυτά που συνιστούν τη γύρω μας πραγματικότητα της βαρβαρότητας δεν είναι «λογικά». Οχι!  Παρά την μεγαλοφυία του, εδώ ο Χέγκελ έκανε λάθος: Το πραγματικό δεν είναι και λογικό, όπως ισχυριζόταν. Που πάει να πει: Τίποτα από αυτά που συνθέτουν την πραγματικότητα της απανθρωπιάς δεν είναι «καλώς καμωμένο».   

   Τίποτα «θεϊκό» ή «φυσικό» δεν επιβάλλει την «αναπόφευκτη» διαιώνιση αυτής της βαρβαρότητας. Δεν είναι «λογικό», ούτε «μοιραίο», ούτε «αναπόφευκτο» οι άνθρωποι να συνεχίσουν να χωρίζονται σε εκείνους που αγοράζουν ανθρώπους και στους άλλους που πωλούνται σε άλλους ανθρώπους.

   Τίποτα σε αυτή την πραγματικότητα που λέει ότι ένας Κροίσος θα έχει εισόδημα πάνω από 10 εκατομμύρια δολάρια την ημέρα (!) και ταυτόχρονα 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι θα «ζουν» με λιγότερα από 2 δολάρια την ημέρα, δεν είναι προιόν και αποτέλεσμα της «λογικής». Αυτό είναι ο ορισμός της ταξικής παραφροσύνης.

   Θα μας επιτραπεί, λοιπόν, να μην είμαστε τόσο απαισιόδοι ώστε να υποταχτούμε στους κύρηκες της πρώτης ερμηνείας. Να υποταχτούμε, δηλαδή, σε μια «λογική» που αν ίσχυε τότε θα έπρεπε οι δούλοι να ήταν ακόμα δούλοι, οι δουλοπάροικοι να ήταν ακόμα δουλοπάροικοι, οι κολίγοι να ήταν ακόμα κολίγοι.

   Θα μας επιτραπεί σε ό,τι το σύστημα της εκμετάλλευσης βαφτίζει «λογικό» εμείς να βλέπουμε το παράλογο, εκείνο που και πρέπει και μπορεί να ανατραπεί.  Η’ μήπως το «λογικό» είναι να διατηρηθεί ένα καθεστώς που κάθε μέρα, όταν 1.645 Κροίσοι αυξάνουν τα δισεκατομμυριά τους, πάνω από  22.000 παιδιά να πεθαίνουν από την πείνα;

   Θα μας επιτραπεί  στο «ρεαλισμό» ενός συστήματος που όσο μεγαλώνει η δυστυχία δισεκατομμυρίων ανθρώπων τόσο αυξάνεται η περιουσία μιας χούφτας δισεκατομμυριούχων, εμείς να βλέπουμε ως μόνη ρεαλιστική προοπτική ανθρώπινης επιβίωσης και αξιοπρέπειας την ανατροπή αυτού του συστήματος - φυλακή. 

   Το μόνο Λογικό που υπάρχει απέναντι σε αυτή τη φυλακή, στη φυλακή της ταξικής παραφροσύνης και του κοινωνικού κανιβαλισμού, στην οποία «το κεφάλαιο γεννιέται βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στο αίμα και στη βρωμιά στάζοντας αίμα απ' όλους τους πόρους» (Καρλ Μαρξ «Κεφάλαιο», τόμος Α', σελίδα 785), είναι η συντριβή της.

   Είναι η οικοδόμηση μιας άλλης πραγματικότητας. Μιας άλλης κοινωνίας. Χωρίς δεσμά και χωρίς αλυσίδες. Που ο πλούτος των λίγων δεν θα γίνεται πακτωλός που θα προκύπτει από την φτώχεια των πολλών, αλλά που ο πλούτος από τη δουλειά, τη δημιουργικότητα, τα ταλέντα, τις ικανότητες των πολλών θα ακυρώνει και θα καταργεί τη φτώχεια όλων!

   Μπορεί να συμβεί; Είναι ρεαλιστικό να υπάρξει τέτοια κοινωνία όπου ο πλούτος θα είναι μέτρο όχι της ιδιοτέλειας αλλά της συλλογικής εξύψωσης; Που δεν θα έχει ως προυπόθεση την μαζική φτώχεια, αλλά θα συνιστά προσδιοριστικό της κοινωνικής ευημερίας; Ο Μπαλζάκ δεν ήταν... κομμουνιστής, γεννήθηκε πολύ πριν από  τον Μάρξ και τον Λένιν, ήταν αριστοκράτης και συντηρητικός, αλλά το είχε αντιληφθεί περίφημα: «Οταν η μάζα των φτωχών γίνει πιο ισχυρή από τη μάζα των πλουσίων, η κοινωνία - έλεγε - θα χτιστεί σε άλλη βάση».  

Tο μνημόνιο ως μέτρο έκτακτης ανάγκης

 Tο μνημόνιο ως μέτρο έκτακτης ανάγκης

Η πολιτική που ασκείται στην Ελλάδα σήμερα, η μορφή άσκησης κυβερνητικής εξουσίας εντάσσεται στην κατηγορία της ‘κατάστασης έκτακτης ανάγκης’ που εξετάζουμε. Αλλά αυτό δεν επιβεβαιώνει τίποτα άλλο εκτός του ότι ‘δεν υπάρχει κράτος, ακόμα και το πιο δημοκρατικό, που να μην έχει στο Σύνταγμά του κάποια χαραμάδα ή επιφύλαξη που να παρέχει στην αστική τάξη το μέσο να ρίχνει το στρατό ενάντια στους εργάτες,’ ή, σε συνθήκες μικρότερης όξυνσης της ταξικής πάλης, να αναστέλλει τις νόμιμες διαδικασίες και να παραβιάζει βασικά δικαιώματα με το πρόσχημα της αντιμετώπισης της έκτακτης ανάγκης. Το δίδαγμα για τον εργάτη είναι πως το εποικοδόμημα (μορφή διακυβέρνησης και δικαιικό σύστημα) καθορίζεται σε τελευταία ανάλυση από τις σχέσεις παραγωγής και την όξυνση της ταξικής πάλης. Το δίδαγμα για τον κομμουνιστή είναι πως σε συνθήκες δικτατορίας της αστικής τάξης η κατάσταση ανάγκης είναι απλώς η άλλη όψη της κατάστασης νομιμότητας, και για αυτό το λόγο η πάλη για τη δικτατορία του προλεταριάτου είναι ιστορικό καθήκον όσων θέλουν να ζήσουν σε μια κοινωνία χωρίς εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Ας δούμε όμως, πως ερμηνεύουν αυτή την κατάσταση ανάγκης οι οπορτουνιστές και συγκεκριμένα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος μέσω του προέδρου του και των ‘διανοουμένων’ του έχει αναφερθεί πολλάκις στην ύπαρξη κατάστασης ανάγκης στη χώρα μας. Ποιος επιβάλει, λοιπόν, την κατάσταση ανάγκης σύμφωνα με τον ΣΥΡΙΖΑ; Ποιος είναι ο κυρίαρχος; Ας δούμε τι λέει ο Τσίπρας:

Έχουμε μια παρατεταμένη και διαρκή παραβίαση του συντάγματος και των διαδικασιών που ορίζονται από το σύνταγμα σε σχέση με η διαδικασία λήψης απόφασης. Αυτό δικαιολογείται εν μέρει από τις έκτακτες περιστάσεις. Κατά την άποψή μας όμως, αυτή η παρατεταμένη παραβίαση του συντάγματος και των διαδικασιών που ορίζει, στο βαθμό που πρόκειται για μια διαδικασία που γίνεται κατ' εντολή των δανειστών και των εταίρων μας, συνιστά παραβίαση του σκληρού πυρήνα της κυριαρχίας και της ανεξαρτησίας της χώρας.

Ο Τσίπρας αναφέρεται στην κατάσταση ανάγκης που έχει επιβάλει η Τρόικα και οι δανειστές. Αυτοί είναι οι κυρίαρχοι κατά την άποψή του. Αυτή όμως είναι μία αυθαίρετη τοποθέτηση που δε λαμβάνει υπ’ όψη την ταξική πάλη και το ρόλο του εποικοδομήματος που την αντανακλά. Γι αυτό και ο οπορτουνισμός του ΣΥΡΙΖΑ εκφράζεται σε ανεδαφικές προτάσεις, όπως ο έλεγχος της Τρόικα από το Ευρωκοινοβούλιο, γιατί ‘δεν μπορεί να συνεχιστεί η λειτουργία ενός μη νομιμοποιημένου θεσμού, όπως αυτός της τρόικας, ο οποίος δεν ελέγχεται από τους δημοκρατικούς θεσμούς της ΕΕ’. Ποσώς ενδιαφέρεται ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ για το ρόλο του Ευρωκοινοβουλίου, που ως θεσμός της ΕΕ ουδέποτε αντιτάχθηκε αλλά αντίθετα υπερθεμάτισε υπέρ των σκληρών αντιλαϊκών μέτρων και σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.

Ποιος είναι, λοιπόν, ο φορέας της εξουσίας; Ποιος είναι ο κυρίαρχος; Εναντίον ποίου στρέφεται ο Τσίπρας, όταν κάνει λόγο για επιβολή κατάστασης ανάγκης; Εναντίον του μονοπωλιακού Κεφαλαίου μήπως; Και τότε προς τι ο ‘γάμος’ με τον ‘Σύνδεσμο Επιχειρήσεων και Βιομηχανιών’; Προς τι η συμπόρευση με το Κεφάλαιο; Γιατί ο ΣΕΒ υποστήριξε τα μέτρα του μνημονίου για την αύξηση της ανταγωνιστικότητας. Ο ΣΕΒ δε διαφώνησε καθόλου με το περιεχόμενο των μέτρων έκτακτης ανάγκης. Μέτρα που περιλαμβάνουν ελαστική εργασία, κινητικότητα εργαζομένων, μείωση κατώτατου μισθού, ριζική αναδιαμόρφωση και ουσιαστική ανενέργεια του εργατικού δικαίου, είναι μέτρα προς όφελος της εγχώριας άρχουσας αστικής τάξης. Η κυρίαρχη αστική τάξη δεν έχει καμία αντίρρηση με το περιεχόμενο των αντιλαϊκών μέτρων.

Αλλά ούτε και ο ΣΥΡΙΖΑ είχε καμία αντίρρηση με το περιεχόμενο των μέτρων αυτών. Επαναλαμβάνουμε πως σημασία έχει η ουσία και όχι η μορφή. Το περιεχόμενο των μέτρων έκτακτης ανάγκης του Μνημονίου δε διαφέρει σε τίποτα από τα μέτρα τα οποία προκρίνει η Ευρωπαϊκή Ένωση από την ίδια τη δομή και τη φύση της, και τα οποία ο ΣΥΡΙΖΑ υιοθέτησε με την επικύρωση της Συνθήκης του Μάαστριχτ, και τα οποία υιοθέτει ακόμα μέσω της επιλογής του ευρωμονόδρομου και μιας σειράς αποπροσανατολιστικών θέσεων (ευρωπαϊκού Νότου, μεταρρύθμιση της ΕΕ εκ των έσω, ενίσχυση των δημοκρατικών θεσμών). Η ουσία Μάαστριχτ και μνημονίων είναι η ίδια: η δικτατορία του Κεφαλαίου. Η μορφή αλλάζει.

Η κατάσταση δε θα ήταν, όμως, διαφορετική ακόμη και αν τα μέτρα έκτακτης ανάγκης εξέφραζαν ‘κεϋνσιανές’ αντί για ‘νέο-φιλελεύθερες’ πολιτικές. Ο λόγος είναι πως ακόμα θα βρισκόμασταν σε πλαίσιο δικτατορίας της αστικής τάξης. Τα μέτρα που πάρθηκαν στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1930, γνωστά ως New Deal, ήταν μέτρα έκτακτης ανάγκης που πάρθηκαν για να αντιμετωπιστεί η οικονομική κρίση του ’32. Υποστηρίζεται πως έθεσαν τις βάσεις για το μοντέλο του κοινωνικού κράτους πρόνοιας. Πάρθηκαν, όμως, κάτω από την πίεση της όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων, λόγω της καπιταλιστικής κρίσης υπερσυσσώρευσης. Στην ουσία δεν ήταν τίποτε άλλο από απλές υποχωρήσεις της αστικής τάξης.  Αυτά τα μέτρα βρίσκονταν πάντα στη διακριτική ευχέρειά της να τα πάρει πίσω, όπως άλλωστε έγινε από τη δεκαετία του 1970 και μετά.

Η μαρξιστική-λενινιστική ανάλυση φανερώνει πως η εκάστοτε μορφή διακυβέρνησης σε συγκεκριμένες ιστορικο-κοινωνικές συνθήκες καθορίζεται από την οικονομική βάση, δηλαδή τις κοινωνικο-οικονομικές σχέσεις παραγωγής, και την όξυνση των κοινωνικών αντιθέσεων, την εξέλιξη, δηλαδή, της ταξικής πάλης.

Το ουσιαστικό περιεχόμενο της κατάστασης ανάγκης, λοιπόν, δεν ανάγεται και δεν εξαντλείται στη φύση των συγκεκριμένων μέτρων αντιμετώπισης της κρίσης. Η ουσία βρίσκεται στο ταξικό περιεχόμενο της εξουσίας. Η ποιοτική διαφορά είναι μεταξύ δικτατορίας της αστικής τάξης και δικτατορίας του προλεταριάτου. Για αυτό και η ερώτηση που θέτει ο κομμουνιστής, που αναλύει ταξικά τα κοινωνικο-πολιτικά φαινόμενα, είναι: ποια είναι η κυρίαρχη τάξη; Ο κομμουνιστής μιλά για την κατάσταση ανάγκης που έχει επιβάλει η κυρίαρχη αστική τάξη.

Είναι η ουσία που πρέπει να τονιστεί και όχι η μορφή. Ο κομμουνιστής εξετάζει την ουσία της δικτατορίας -ποια τάξη κυβερνά- για να ερμηνεύσει τη μορφή της. Η μορφή του νομικο-πολιτικού εποικοδομήματος μπορεί να είναι είτε κατάσταση νομιμότητας είτε κατάσταση εξαίρεσης. Η ουσία, όμως, που απορρέει από τον τρόπο και τις σχέσεις παραγωγής, είναι πάντα δικτατορία της αστικής τάξης που χρησιμοποιεί το κράτος και το νόμο για να αναπαράγει τις καπιταλιστικές σχέσεις εκμετάλλευσης.

Γιατί, στο κάτω κάτω, η κατάσταση ανάγκης είναι η άλλη όψη της κατάστασης νομιμότητας. Ακόμα και όταν η μορφή διακυβέρνησης είναι σε κατάσταση νομιμότητας, η εκμετάλλευση και η εξαθλίωση για τον εργάτη παραμένουν. Η μορφή διακυβέρνησης της κατάσταση ανάγκης, είτε προβλέπεται στο Σύνταγμα είτε όχι, ταυτίζεται με την αστική έννοια της δικτατορίας ως μορφής διακυβέρνησης.

Το μείζον δεν είναι να αντιμετωπιστεί η κατάσταση ανάγκης ως δικτατορική μορφή διακυβέρνησης και να επανέλθουμε σε συνθήκες αστικής νομιμότητας-κανονικότητας, μέσα στο πλαίσιο πάντα της δικτατορίας της αστικής τάξης. Το να γυρίσουμε σε συνθήκη αστικής νομιμότητας από τη συνθήκη εξαίρεσης είναι κενό νοήματος για τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα γιατί σε συνθήκες δικτατορίας -στην ουσία- της αστικής τάξης η εκμετάλλευση δεν παύει να υφίσταται σε καθημερινή βάση.

Το ζητούμενο, λοιπόν, είναι να αναδειχθεί ο επιτελικός ρόλος της κατάστασης ανάγκης συγκεκριμένα, αλλά και του δικαιικού συστήματος γενικότερα, στην αναπαραγωγή των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, των σχέσεων εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Το ζητούμενο είναι να αναδειχθεί η αναγκαιότητα συντριβής της δικτατορίας της αστικής τάξης και η αναγκαιότητα εγκαθίδρυσης της δικτατορίας του προλεταριάτου.  

Ποια άνοιξη για την Ουκρανία; ("Αυγή", 5/3/2014)

 Ποια άνοιξη για την Ουκρανία; ("Αυγή", 5/3/2014)

Ποια άνοιξη για την Ουκρανία;

Αυγή, 05.03.2014

ΤΟΥ ΦΕΛΙΞ ΣΑΡΤΡΕ*

Η ουκρανική επανάσταση αποτελεί τομή τόσο για την ίδια τη χώρα όσο και για τον υπόλοιπο μετακομμουνιστικό κόσμο. Μέχρι σήμερα, οι μόνες μαζικές αντιδράσεις στα διεφθαρμένα και ολιγαρχικά καθεστώτα της περιοχής ήταν οι «χρωματιστές» επαναστάσεις - δηλαδή, οι ειρηνικές κινητοποιήσεις υπέρ μιας σταδιακής μετάβασης προς ένα κράτος δικαίου. Η ουκρανική επανάσταση είναι λοιπόν η πρώτη που ανατρέπει βίαια ένα καθεστώς - προέκταση της πρώην ΕΣΣΔ.

Αν και οι πρώτες αντιδράσεις (οι φοιτητικές κινητοποιήσεις του Νοεμβρίου 2013 ενάντια στην απόφαση του προέδρου Γιανουκόβιτς να μην υπογράψει το σύμφωνο ελεύθερου εμπορίου με την Ε.Ε.) έμοιαζαν έντονα με την αποτυχημένη «πορτοκαλί επανάσταση» του 2004, τρεις μήνες αργότερα, η επανάσταση δεν είναι πλέον ούτε εικονική ούτε «χρωματιστή». Η πολιτική ηγεσία έχει πάρει τον δρόμο της φυγής και η αντιπολίτευση ελέγχει τα κέντρα εξουσίας. Οι τηλεοράσεις προβάλλουν πρωτοφανείς για τον μετακομμουνιστικό κόσμο εικόνες.

Αντίθετα με το τι υποστηρίζουν συχνά τα ΜΜΕ και οι διεθνείς αναλυτές, η ουκρανική επανάσταση δεν συνοψίζεται σε μια απλή αντιπαράθεση μεταξύ «φιλοευρωπαίων» και «φιλορώσων» χειραγωγημένων από τις μεγάλες δυνάμεις. Κατά τη διάρκειά της, οι ξένες επεμβάσεις ήταν πιο περιορισμένες απ' ό,τι σε κανονικές συνθήκες. Επίσης, η ένταξη της Ουκρανίας στην Ε.Ε. δεν υπήρξε ποτέ, και δεν είναι ούτε τώρα, διαχωριστική γραμμή στην εγχώρια πολιτική σκηνή. Για τους Ουκρανούς, η ένταξη αντιμετωπίζεται ως ένα θετικό σενάριο που θα επέτρεπε τη βελτίωση των συνθηκών ζωής. Σε καμία περίπτωση δεν θεωρείται ασύμβατη με τη διατήρηση στενών σχέσεων με τη Ρωσία. Ο Γιανουκόβιτς δεν ήταν, εξάλλου, περισσότερο φιλορώσος από τους προκατόχους του, όταν ελισσόταν ανάμεσα στη Ρωσία και την Ε.Ε. Ούτε η ερμηνεία της ουκρανικής επανάστασης ως διαμάχης μεταξύ δυτικών και ανατολικών περιοχών της χώρας στέκει. Η Ουκρανία είναι πολύ πιο ομοιογενής πληθυσμιακά και θρησκευτικά από τα άλλα μετακομμουνιστικά κράτη. Ως προς το θέμα της γλώσσας, εκτός από την ιδιαίτερη περίπτωση της Κριμαίας, όπου τα ρωσικά κυριαρχούν, και αντιθέτως την περιοχή γύρω από το Λβιβ (Δυτική Ουκρανία), όπου τα ρωσικά δεν μιλιούνται πια, η συντριπτική πλειονότητα των Ουκρανών είναι δίγλωσσοι.

Η κρατική καταστολή είναι αυτή που -στην Ουκρανία, όπως και στις αραβικές χώρες το 2011- μετέτρεψε τις κινητοποιήσεις σε επανάσταση. Το σύνθημα έδωσε η ψήφιση, στις 16 Ιανουαρίου 2014, νόμων που περιόριζαν την ελευθερία λόγου μετατρέποντας ντε φάκτο την Ουκρανία σε δικτατορία. Μετά από αυτό, ξεκίνησαν οι, ακόμα πιο βίαιες και από της πλατείας Ταχρίρ, οδομαχίες και άρχισαν οι διαδηλωτές να στρατιωτικοποιούνται. Στις 18 Ιανουαρίου, μαζί με τους πρώτους νεκρούς κατέρρευσε και ο μηχανισμός καταστολής. Την επομένη μέρα, οι στενοί συνεργάτες του Γιανουκόβιτς πήραν τον δρόμο της εξορίας και η Ορθόδοξη Εκκλησία δήλωσε ότι θα σταματούσε να περιλαμβάνει την κυβέρνηση στις προσευχές της.

Ωστόσο, παρά τον λαϊκό και φαινομενικά αντιαυταρχικό της χαρακτήρα, η ουκρανική επανάσταση προκαλεί ανησυχία λόγω της παρουσίας ακροδεξιών κινημάτων στους κόλπους της. Η Δύση ανακάλυψε τον «Δεξιό Τομέα» και το κόμμα «Σβόμποντα», συνεχιστή του έργου του ακραίου εθνικιστή και αντισημίτη Στέπαν Μπαντέρα, αν και οι ομάδες αυτές υπάρχουν εδώ και καιρό. Η παρουσία τους στα οδοφράγματα δεν θα έπρεπε λοιπόν να προκαλεί έκπληξη.

Εν τη απουσία καθαρά αριστερών οργανώσεων, οι υπερεθνικιστικές ομάδες, αν και ετερογενείς και χωρίς να έχουν πάντα δομημένη πολιτική σκέψη, πρωτοστατούν εδώ και καιρό στον αγώνα ενάντια στους μετασοβιετικούς ολιγάρχες, αποτελώντας όμως μειοψηφική τάση στους κόλπους των εξεγερμένων. Σε μια επανιδρυμένη φιλελεύθερη δημοκρατία, αυτές οι ομάδες έχουν τη δυνατότητα να αυξήσουν το κύρος και τη δημοτικότητά τους αν συνεχίσουν να τροφοδοτούν τον ανταγωνισμό μεταξύ των διαφορετικών μνημών του παρελθόντος, καλώντας τον πληθυσμό -κυρίως τον μη ρωσόφωνο, αλλά και αρκετούς αντισοβιετικούς ρωσόφωνους- να πάρει εκδίκηση από το σοβιετικό καθεστώς, άσχετα αν αυτό έχει εκλείψει εδώ και καιρό. Η χειραγώγηση της συλλογικής μνήμης σε ένα τόσο τεταμένο γεωπολιτικό πλαίσιο και ενώ η χώρα βυθίζεται στην εξαθλίωση, είναι ένας από τους βασικούς κινδύνους που ελλοχεύουν στη νέα ουκρανική επανάσταση.

* Ο Φελίξ Σαρτρέ (Félix Chartreux) διδάσκει Ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης στο Collège universitaire français της Αγίας Πετρούπολης.

I.B.ΣΤΑΛΙΝ: Ο Μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα - Μέρος B'

 I.B.ΣΤΑΛΙΝ: Ο Μαρξισμός και το εθνικό ζήτημα - Μέρος B'

Αυτό όμως δεν ολοκληρώνει το ζήτημα. Η κοινότητα εδάφους μόνη της δε δίνει ακόμα το έθνος. Για να δοθεί το έθνος χρειάζεται, εκτός απ' αυτό, η εσωτερική οικονομική σύνδεση που συνενώνει τα ξεχωριστά τμήματα του έθνους σε ένα σύνολο. Ανάμεσα στην Αγγλία και στη Βόρεια Αμερική δεν υπάρχει μια τέτοια σύνδεση, γι' αυτό και αποτελούν δύο διαφορετικά έθνη. Μα και οι ίδιοι οι Βορειοαμερικανοί δε θα άξιζαν να ονομάζονται έθνος, αν οι διάφορες γωνιές της Βόρειας Αμερικής δεν ήταν ενωμένες ανάμεσά τους σ' ένα οικονομικό σύνολο, χάρη στον καταμερισμό της δουλιάς ανάμεσά τους, χάρη στην ανάπτυξη των συγκοινωνιών κλπ.

Ας πάρουμε τη Γεωργία. Οι Γεωργιανοί πριν από την εποχή της μεταρρύθμισης ζούσανε σε κοινό έδαφος και μιλούσανε την ίδια γλώσσα, παρ' όλα αυτά, για να ακριβολογήσουμε, δεν αποτελούσαν ένα έθνος, γιατί όπως ήτανε κομματιασμένοι σε πολλά πριγκιπάτα αποσπασμένα το ένα απ' το άλλο, δεν μπορούσαν να ζήσουν μια κοινή οικονομική ζωή, επί αιώνες πολεμούσαν αναμεταξύ τους και καταστρέφανε ο ένας τον άλλον, υποκινώντας ο ένας ενάντια στον άλλον τους Πέρσες και τους Τούρκους. Η εφήμερη και τυχαία συνένωση των πριγκιπάτων, που κάποτε κάποιος τυχερός ηγεμόνας κατάφερνε να πραγματοποιήσει, αγκάλιαζε, στην καλύτερη περίπτωση, μονάχα την επιφάνεια, δηλαδή τη διοικητική σφαίρα, και τσακιζόταν γρήγορα πάνω στις ιδιοτροπίες των πριγκίπων και στην αδιαφορία των χωρικών. Μα δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά μέσα στις συνθήκες του οικονομικού τεμαχισμού της Γεωργίας...

Η Γεωργία σαν έθνος εμφανίστηκε μονάχα στο δεύτερο μισό του 19ου αιώνα, όταν η πτώση της δουλοπαροικίας και η ανάπτυξη της οικονομικής ζωής στη χώρα, η ανάπτυξη των συγκοινωνιών και η εμφάνιση του καπιταλισμού, αποκαταστήσανε τον καταμερισμό της δουλιάς ανάμεσα στις ξεχωριστές περιοχές της Γεωργίας, κλόνισαν τελικά τον οικονομικό αποκλεισμό των πριγκιπάτων και τα ένωσαν σ' ένα σύνολο.

Το ίδιο πρέπει να ειπωθεί και για τα άλλα έθνη που πέρασαν το στάδιο της φεουδαρχίας και αναπτύξανε στη χώρα τους τον καπιταλισμό.

Ετσι, λοιπόν, η κοινότητα της οικονομικής ζωής, η οικονομική συνοχή είναι μια από τις χαρακτηριστικές ιδιότητες του έθνους.

Μα και αυτό δεν ολοκληρώνει το ζήτημα. Εκτός από όλα που έχουν ειπωθεί, πρέπει να προσέξουμε ακόμα τις ιδιότητες της πνευματικής φυσιογνωμίας των ανθρώπων που ενώνονται σ' ένα έθνος. Τα έθνη ξεχωρίζουν το ένα από το άλλο όχι μονάχα από τις συνθήκες της ζωής τους, μα και απ' την πνευματική τους φυσιογνωμία, που εκφράζεται στις ιδιομορφίες του εθνικού πολιτισμού. Αν η Αγγλία, η Βόρεια Αμερική και η Ιρλανδία, που μιλάνε την ίδια γλώσσα, αποτελούν ωστόσο τρία διαφορετικά έθνη, σ' αυτό δεν παίζει μικρό ρόλο η ιδιόμορφη εκείνη ψυχοσύνθεση που διαμορφώθηκε από γενεά σε γενεά σαν αποτέλεσμα των ανόμοιων συνθηκών της ύπαρξής τους.

Αυτή καθαυτή η ψυχοσύνθεση βέβαια ή, όπως αλλιώτικα τη λένε "ο εθνικός χαρακτήρας", είναι για τον παρατηρητή κάτι το ασύλληπτο, εφόσον όμως αυτή εκφράζεται στην ιδιομορφία του πολιτισμού ολόκληρου του έθνους, είναι χειροπιαστή και δεν μπορεί να αγνοηθεί.

Δε χρειάζεται καν να γίνει λόγος πως "ο εθνικός χαρακτήρας" δεν είναι κάτι μια για πάντα δοσμένο, μα αλλάζει μαζί με τις συνθήκες της ζωής, μια και υπάρχει όμως, βάζει τη σφραγίδα του πάνω στη φυσιογνωμία του έθνους σε κάθε δοσμένη στιγμή.

Ετσι λοιπόν η κοινότητα της ψυχοσύνθεσης,που εκφράζεται στον κοινό πολιτισμό, είναι ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του έθνους.

* * *

Ετσι εξαντλήσαμε όλα τα γνωρίσματα του έθνους.

Εθνος είναι η ιστορικά διαμορφωμένη σταθερή κοινότητα ανθρώπων, που εμφανίστηκε πάνω στη βάση της κοινότητας της γλώσσας, του εδάφους, της οικονομικής ζωής και της ψυχοσύνθεσης που εκδηλώνεται στην κοινότητα του πολιτισμού.

Είναι όμως αυτονόητο ότι το έθνος, όπως και κάθε ιστορικό φαινόμενο, υπόκειται στο νόμο της αλλαγής, έχει την ιστορία του, έχει αρχή και τέλος. Είναι απαραίτητο να υπογραμμιστεί ότι κανένα από τα παραπάνω γνωρίσματα, ξεχωριστά παρμένο, δεν είναι αρκετό για τον ορισμό του έθνους. Κάτι παραπάνω: φτάνει να λείπει έστω και ένα από τα γνωρίσματα αυτά, για να παύσει το έθνος να είναι έθνος.

Μπορεί να φανταστεί κανένας, ανθρώπους με κοινό "εθνικό χαρακτήρα" κι όμως να μην μπορεί να πει ότι αποτελούν ένα έθνος, αν είναι οικονομικά χωρισμένοι, ζουν σε διαφορετικά εδάφη, μιλούν διαφορετικές γλώσσες κλπ. τέτοιοι λ.χ. είναι οι Εβραίοι της Ρωσίας, της Γαλικίας, της Αμερικής, της Γεωργίας και οι ορεσίβιοι Εβραίοι που, κατά τη γνώμη μας, δεν αποτελούν ενιαίο έθνος.

Μπορεί να φανταστεί κανείς ανθρώπους με κοινό έδαφος και κοινή οικονομική ζωή, κι όμως να μην αποτελούν ένα έθνος, γιατί δεν έχουν κοινή γλώσσα και κοινό "εθνικό χαρακτήρα". Τέτοιοι λ.χ. είναι οι Γερμανοί και οι Λετονοί στη Βαλτική περιοχή.

Τέλος, οι Νορβηγοί και οι Δανοί μιλούνε μια γλώσσα, δεν αποτελούν όμως ένα έθνος, επειδή λείπουν τα άλλα γνωρίσματα.

Μονάχα όταν υπάρχουν όλα τα γνωρίσματα μαζί παρμένα, μας δίνουν το έθνος.

Οι δήμοι προχωρούν στην παραχώρηση παραλιών σε επιχειρηματίες

Οι δήμοι προχωρούν στην παραχώρηση παραλιών σε επιχειρηματίες

Το αποκαλυπτικό πρωτοσέλιδο του «Ριζοσπάστη»

Τις διαδικασίες παραχώρησης παραλιών, αιγιαλού, ποταμών και λιμνών σε επιχειρηματίες έναντι οικονομικού ανταλλάγματος, προχωρούν δεκάδες δήμοι σε όλη τη χώρα, υλοποιώντας την Κοινή Υπουργική Απόφαση (ΚΥΑ) των υπουργών Οικονομικών και Εσωτερικών που αποκάλυψε την περασμένη Κυριακή ο «ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ».

Υπενθυμίζουμε ότι η ΚΥΑ (την υπογράφουν οι Γ. Στουρνάρας και Γ. Μιχελάκης) υπογράφηκε στις 11 Φλεβάρη 2014 και δημοσιεύτηκε στην «Εφημερίδα της Κυβέρνησης» δύο μέρες μετά στις 13 του μήνα (αρ. 328). Σε αυτήν, τονίζεται πως οι παραλίες παραχωρούνται στους δήμους με απαράβατο όρο να δοθούν στη συνέχεια είτε σε επιχειρηματίες (σ.σ. των οποίων τα ξενοδοχεία, τα κέντρα διασκέδασης και αναψυχής βρίσκονται δίπλα σε αυτές τις εκτάσεις) είτε να τις αξιοποιήσουν εμπορικά οι ίδιοι οι δήμοι προσδοκώντας έσοδα από τη χρήση τους. Το 20% των εσόδων πάει στο κράτος και το υπόλοιπο στο δήμο. Σε περίπτωση που παραχωρηθεί σε επιχειρηματίες το ποσοστό που πάει στο κράτος είναι 40% επί των εσόδων.
Σήμερα, πρόκειται να συζητηθεί σχετικό θέμα στο Δημοτικό Συμβούλιο Αγίου Νικολάου Κρήτης και αύριο καλείται να αποφασίσει η Οικονομική Επιτροπή του δήμου Κέρκυρας. Οι δήμοι Χαλκίδας και Κασσάνδρας έχουν ήδη ολοκληρώσει την πρόσκληση εκδήλωσης ενδιαφέροντος προς τους επιχειρηματίες. Ανάλογες αποφάσεις αναμένεται να παρθούν αυτήν τη βδομάδα και σε άλλους δήμους, καθώς στις 31 Μάη λήγει η προθεσμία που έχουν οι δήμοι για την απευθείας παραχώρηση σε επιχειρηματίες. Επισημαίνεται ότι ήδη από πέρυσι οι δήμοι Λέσβου, Μυκόνου, Κασσάνδρας, Ιθάκης και Ρόδου έχουν προχωρήσει σε μια τέτοια διαδικασία, κάνοντας χρήση αντίστοιχης ΚΥΑ του 2013.
Η απόφαση αποτελεί συνέχεια αντίστοιχων αποφάσεων του 2009 (που είχε ισχύ μέχρι το 2012), με τη διαφορά ότι η παραχώρηση με απευθείας ανάθεση σε επιχειρηματίες προστέθηκε τώρα. Αξίζει να σημειωθεί ότι η πλειοψηφία των δημάρχων όχι μόνο δεν αντιτάσσονται στην προσπάθεια της κυβέρνησης να παραχωρήσει τις παραλίες σε ιδιώτες, αλλά αρκετοί εξ αυτών προχωρούν ένα βήμα παραπέρα. Χαρακτηριστικό είναι ότι ο δήμαρχος Πλατανιά Γιάννης Μαλανδράκης, στα Χανιά, που εκλέχθηκε με το ΠΑΣΟΚ στις προηγούμενες εκλογές, με έγγραφό του στο τέλος του 2013 προς τους υπουργούς Οικονομικών και Εσωτερικών, όχι μόνο δέχτηκε την παραχώρηση αλλά πρότεινε «να εξεταστεί η άμεση πώληση των τμημάτων του παλαιού αιγιαλού στις όμορες επιχειρήσεις». Τέλος, όπως και ο Δήμος Πλατανιά έτσι και ο δήμος Ωρωπού έχει δημοσιοποιήσει τα «ενοίκια» για τις παραλίες που θα παραχωρήσει. Για τον μεν πρώτο το ελάχιστο όριο προσφοράς μισθώματος φτάνει τα 17 ευρώ το τετραγωνικό μέτρο, ενώ για το δεύτερο το ποσό φτάνει τα 15 ευρώ.

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

1/3/2014

 -- Παράδοση παραλιών, λιμνών και ποταμών για εμπορική εκμετάλλευση μέσω των δήμων!

1/3/2014

 -- Ο ρόλος της Τοπικής Διοίκησης

6/7/2013

 -- Σύρονται σε δίκη γιατί δεν ιδιωτικοποίησαν παραλίες

9/3/2013

 -- Παραχώρηση παραλιών σε δήμους με στόχο... μπίζνες

9/3/2013

 -- Παραχώρηση παραλιών σε δήμους με στόχο... μπίζνες

ΣΥΡΙΖΑ Κοροϊδεύει τους λαούς ότι η ψήφος μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω

ΣΥΡΙΖΑ

Κοροϊδεύει τους λαούς ότι η ψήφος μπορεί να φέρει τα πάνω κάτω

Την υπόσχεση μιας κίβδηλης «αλλαγής» μετέφερε στο συνέδριο του κόμματος «Ενωμένη Αριστερά» της Σλοβενίας ο Αλ. Τσίπρας, χαιρετίζοντας το ως υποψήφιος του ευρωοπορτουνισμού για την προεδρία της Κομισιόν. «Ψηφίζοντας Αριστερά, τότε η Ευρώπη θα στραφεί προς τ' αριστερά. Και τότε η κρίση στην Ευρωζώνη θα μπορούσε να λυθεί συλλογικά, δίκαια και αξιόπιστα. Και θα μπορούσαμε να ανοίξουμε το δρόμο για την ισορροπημένη και βιώσιμη ανάπτυξη της Ευρώπης», ισχυρίστηκε.
Ξύνοντας το δημαγωγικό «επίχρισμα» της ομιλίας του αποκαλύπτεται η αγωνία να υπάρξει γρήγορα έξοδος απ' την κρίση για την αστική τάξη της Ελλάδας. Υπό το κράτος αυτής της αγωνίας διερωτήθη για τους επίσης υποψήφιους για την προεδρία της Κομισιόν Γιούνκερ και Σουλτς: «Αν κάποιος από αυτούς εκλεγεί (...) τι ακριβώς θα κάνει για να χρηματοδοτήσει από ευρωπαϊκούς πόρους την ισόρροπη και βιώσιμη ανάπτυξη της Ευρώπης;».
Ως προς το τι θα κάνει ο ίδιος απάντησε ότι «Θα απορρίψουμε τη νεοφιλελεύθερη συνταγή για την κρίση. Γιατί η κρίση της Ευρωζώνης είναι κρίση του νεοφιλελεύθερου παραδείγματος (...) Και αν δεν δουλέψουμε μαζί, αν δεν φτιάξουμε δίκτυα συνεργασίας, αν ο καθένας μας δρα μόνος του θα χάσουμε όλοι μαζί. Η κυρία Μέρκελ θα κερδίσει. Η νεοφιλελεύθερη ηγεμονία θα συνεχιστεί».
Απέδωσε την επίθεση στους λαούς στην προσπάθεια του «ευρωπαϊκού κατεστημένου» να «σώσει τον καπιταλισμό τύπου καζίνο στην Ευρώπη», υπονοώντας ότι υπάρχει και υγιής καπιταλισμός όπου «ανθούν» τα εργασιακά δικαιώματα. Κρύβοντας ότι ίδιας έντασης επίθεση δέχονται όλοι οι λαοί ακριβώς γιατί αποτελεί όρο για την ανάκαμψη της καπιταλιστικής κερδοφορίας.
Ο Αλ. Τσίπρας έθεσε σαν καθήκον του τη διάσωση και αναστήλωση της εικόνας της ΕΕ στα μάτια των λαών, ταυτίζοντας μάλιστα τη λαϊκή αντίθεση προς τη λυκοσυμμαχία με ό,τι πιο αντιδραστικό. Οπως είπε: «Ποτέ στο παρελθόν από το τέλος του ψυχρού πολέμου οι Ευρωπαίοι ήταν τόσο ευρωσκεπτικιστές, είναι ακριβώς αυτό που αποτελεί και το κίνητρο της υποψηφιότητάς μου για την Προεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Αριστεράς (...) Να αναχαιτίσουμε τις κοινωνικές διεργασίες που αναβιώνουν εθνικιστικές τάσεις και ξενοφοβία, και που αναζωπυρώνουν τον δεξιό λαϊκισμό και εξτρεμισμό. Nα ξαναενώσουμε λαούς και χώρες που ο νεοφιλελευθερισμός χωρίζει. Να οικοδομήσουμε την ευρύτερη δυνατή κοινωνική και πολιτική συμμαχία ενάντια στη λιτότητα».
Στο μεταξύ, νέο επεισόδιο στο σίριαλ της εσωκομματικής αντιπαράθεσης για τη «γραμμή» που μπορεί καλύτερα να διασφαλίσει τη χειραγώγηση και ενσωμάτωση λαϊκών δυνάμεων, υπήρξε το Σαββατοκύριακο. Ο γραμματέας της Κοινοβουλευτικής Ομάδας Ν. Βούτσης σε συνέντευξή του στην «Real News» κάνει λόγο για «φαινόμενα δυσανεξίας του κόμματος σε οποιοδήποτε άνοιγμα» και διαμηνύει στην «Αριστερή Πλατφόρμα» ότι θα συνεχιστεί η γραμμή συνεργασιών με «αλλεπάλληλους κύκλους πολιτικών δυνάμεων, στελεχών, κοινωνικών παραγόντων, που θα ενισχύσουν το ρεύμα για να φτάσουμε στη νίκη, που ύστερα επίσης θα κληθούν να στηρίξουν ή κριτικά να συναινέσουν στην αριστερή διακυβέρνηση».
Αντιπαράθεση με την κυβέρνηση αλλά και στο εσωτερικό του κόμματος προκάλεσε και η υπόθεση με τη στάση που θα κρατήσει κατά την ψηφοφορία στη Βουλή για την άρση της ασυλίας των βουλευτών της Χρυσής Αυγής. Τελικά, χτες το βράδυ συμφώνησαν να ψηφίσουν υπέρ της άρσης της ασυλίας των χρυσαυγιτών, ώστε να μη δοθεί «πάτημα» σε όσους ανακινούν τη θεωρία των δύο άκρων.
Ο Ν. Βούτσης σε συνέντευξή του στον ρ/σ «Κόκκινο» δήλωσε «εμείς έχουμε πει από πέρυσι ότι η Χρυσή Αυγή πρέπει να τεθεί ενώπιον του νόμου, όχι εκτός νόμου. Αυτή είναι η γραμμή μας. Είναι σαφέστατη, την έχουμε πει σε όλους τους τόνους και δεν πρόκειται να συναινέσουμε σε πολιτικά παιχνίδια». Μάλιστα, στην αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, κύκλοι της οποίας προσάπτουν στον ΣΥΡΙΖΑ ότι θέλει τη Χρυσή Αυγή ώστε να κόβει ψήφους απ' τη ΝΔ, ο Ν. Βούτσης απάντησε: «Θέλουν την πολιτική πελατεία της Χρυσής Αυγής, χωρίς τη Χρυσή Αυγή. Υπάρχουν κάποιοι κύκλοι της κυβέρνησης (...) οι οποίοι κάνουν το παν έτσι ώστε να ηρωοποιήσουν επί της ουσίας αυτά τα στελέχη της Χρυσής Αυγής και ταυτόχρονα να τους κάνουν φορείς διωκομένων απόψεων και ιδεών»
Να θυμίσουμε ότι τον περασμένο Οκτώβρη ο ΣΥΡΙΖΑ συμφώνησε με τη ΝΔ και στήριξε τροπολογία για την αναστολή χρηματοδότησης της Χρυσής Αυγής, η οποία ενσωμάτωνε το γνωστό «τρομονόμο», με τον οποίο μπορούν να χαρακτηριστούν «τρομοκρατικές πράξεις» εργατικές - λαϊκές κινητοποιήσεις, όπως π.χ. η κατάληψη ενός δημόσιου κτιρίου.