10 Δεκ 2016

Ενα "σίκουελ" σκέτη παρωδία ...


Οπως μας ενημέρωσε προχτές η «Εφημερίδα των Συντακτών», το μισό πάλαι ποτέ «αντιμνημονιακό» μέτωπο, από τον Λαφαζάνη της ΛΑΕ έως την Ζ. Κωνσταντοπούλου και τον Αλ. Αλαβάνο, θα βρεθεί στην παρουσίαση του βιβλίου της πρώην υπουργού - στην πρώτη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ - Ν. Βαλαβάνη.
Τι θα συζητήσουν, τουλάχιστον αν κρίνουμε από την προδημοσίευση που κάνει η εφημερίδα; Τα γνωστά και χρεοκοπημένα από την ίδια τη ζωή παραμύθια ότι τάχα μπορεί να υπάρξει «φιλολαϊκή» διαχείριση και ανάπτυξη προς όφελος του λαού, στο πλαίσιο του καπιταλισμού, αρκεί να απαλλαγούμε από τους «υποτακτικούς» και να ανακτήσουμε την «εθνική αξιοπρέπεια».
Να ένα απολαυστικό δείγμα: «Οσο σπάνια κι αν είναι μια "κυβέρνηση της Αριστεράς", ακόμα πιο σπάνιο είναι να εφαρμόζεται μια αριστερή κυβερνητική πολιτική: Επειδή αυτή είναι που μετουσιώνει μια "κυβέρνηση αριστερών" σε "κυβέρνηση της Αριστεράς", για την οποία αξίζει να κάνει και να προσφέρει κανείς τα πάντα προκειμένου να μη γίνει "αριστερή παρένθεση". Μπορεί άραγε στη σημερινή Ελλάδα να υπάρξει "αριστερή κυβερνητική πολιτική" που να μην περνάει μέσα απ' την απεμπλοκή, απ' τα Μνημόνια και ένα αβάσταχτο χρέος (...); Που να μην απαιτεί ανάκτηση της κυριαρχίας της χώρας, την ανάκτηση πριν απ' όλα των δύο βασικών εργαλείων, μιας ελληνικής κυβέρνησης που να κυβερνά και μιας Βουλής των Ελλήνων που ν' αποφασίζει - πλάι σε νέους κινηματικούς "θεσμούς" λαϊκής δημοκρατικής συμμετοχής και, βέβαια, μια παραγωγική ανασυγκρότηση προς όφελος των εργαζομένων, του λαού και του τόπου;».
Με δυο λόγια, καμία... ανατροπή. Κοροϊδία στο τετράγωνο κι ένα κακοστημένο «σίκουελ» της εξαπάτησης της πρώτη φορά Αριστεράς.

cΗ απεργία και τα αστικά ΜΜΕ


Σκόρπια άρθρα και δημοσιεύματα περιέχονταν στο χτεσινό Τύπο για την πανεργατική πανελλαδική απεργία της Πέμπτης, ενώ κάποια περισσότερα γράφτηκαν για την απεργία των ναυτεργατών. Κοινή συνισταμένη για όλους όσοι ξέφευγαν από τα όρια της περιγραφής και των διαπιστώσεων (όπως για παράδειγμα ότι πραγματική απεργιακή συγκέντρωση συγκρότησαν μόνο οι δυνάμεις του ΠΑΜΕ), ήταν η προσπάθεια απαξίωσης και συκοφάντησης του απεργιακού αγώνα, γενικά των εργατικών κινητοποιήσεων.
Για παράδειγμα, γράφτηκε σε εφημερίδα μεγάλου συγκροτήματος ότι «ο επαγγελματικός συνδικαλισμός συνεχίζει να μην έχει επαφή με την πραγματικότητα», ενώ σε άλλη εφημερίδα ο αρθρογράφος καταφερόταν ενάντια στους «καπεταναίους των τρακτέρ», επειδή απέκλεισαν συμβολικά τα ελληνοβουλγαρικά σύνορα.
Οσο για την απεργία των ναυτεργατών, η τρομοκρατία και οι συκοφαντίες θύμισαν παλιότερες εποχές. Αλλά κι εκεί που δίνονταν κάπως μεγαλύτερα ρεπορτάζ για την απεργία, απέπνεαν «μούχλα» και δινόταν με απαξιωτικό τρόπο και με την αίσθηση της διεκπεραίωσης η συμμετοχή στις κινητοποιήσεις, κάτι σαν εθιμοτυπικό τελετουργικό για όσους παραμένουν να αγωνίζονται.
Με άλλα λόγια, είτε με τον έναν, είτε με τον άλλο τρόπο, οι εργατικοί - λαϊκοί αγώνες λοιδορούνται και συκοφαντούνται από τα αστικά ΜΜΕ, ενώ διαστρέφεται και το πραγματικό τους περιεχόμενο, αφού χτες οι εφημερίδες συνέχισαν στη γραμμή ότι οι εργαζόμενοι απήργησαν «ενάντια στη λιτότητα», άρα - γιατί όχι; - υπέρ της κυβέρνησης.
Μόνο ο «Ριζοσπάστης» και το «902.gr» έδωσαν πλήρη και ρεαλιστική απεικόνιση της απεργίας, συμβάλλοντας στην ενημέρωση αλλά και στην παραπέρα οργάνωση των εργαζομένων και του λαού.

Τα χαρτάκια της Γιάλτας

 Τα χαρτάκια της Γιάλτας

(που δεν ήταν καν στη Γιάλτα, αλλά δε βαριέσαι)

Όταν ακούει κανείς χαρτάκια, το πρώτο πράγμα που (οφείλει να) του έρχεται στο μυαλό, είναι η Panini και τα αυτοκόλλητα με τους ποδοσφαιριστές. Όχι η Γιάλτα και η μοιρασιά του κόσμου. Άσε που εκεί δε θα μπορούσες πχ να πεις "έχω διπλή την Ελλάδα, την ανταλλάζεις με τη Γιουγκοσλαβία;" Κι αν όλα αυτά μοιάζουν κάπως παιδιάστικα, είναι για να ταιριάζουν με την ιστορία* με τα χαρτάκια, που διηγείται ο Τσώρτσιλ στα απομνημονεύματά του (*θα έλεγα "αφήγηση" αλλά τότε δεν ήταν της μόδας, ακόμα, αυτός ο "υπέροχος" νεολογισμός).

Από τους βασικούς πρωταγωνιστές της διάσκεψης του 45'
Υπάρχει το συγκεκριμένο γεγονός πως ο Τσώρτσιλ γράφει αυτή την ιστορία μετά το θάνατο του Στάλιν (που δεν μπορεί να διαψεύσει τίποτα από τον τάφο του), μια εκδοχή που δεν επιβεβαιώνεται από τους Σοβιετικούς, ούτε από κάποιο επίσημο, διπλωματικό έγγραφο -κι είναι σίγουρο πως θα το είχαν κάνει παντιέρα, αν είχαν κάτι τέτοιο στη διάθεσή τους. Αλλά μην αφήνεις ποτέ μια ασήμαντη λεπτομέρεια, όπως τα γεγονότα, να σου χαλάσει μια ωραία ιστορία (ή Ιστορία). Εδώ εξάλλου οι πιο πολλοί έχουν συνδέσει τα χαρτάκια με τη διάσκεψη της Γιάλτας, το Φλεβάρη του 45' -λίγες μέρες πριν υπογραφεί η συμφωνία της Βάρκιζας στα καθ' ημάς- που ήταν τριμερής, με τη συμμετοχή του Ρούσβελτ. Ενώ η περιβόητη συνάντηση Τσώρτσιλ-Στάλιν έγινε τον Οκτώβρη του 44, στη Μόσχα (έλα μωρέ, πού κολλάς κι εσύ τώρα...)

Η βασική πτυχή που προβάλλεται, είναι ο κυνισμός και η ανηθικότητα των Μεγάλων Δυνάμεων και των ηγετών τους, που μοίραζαν τον κόσμο σε σφαίρες επιρροής, σαν μια παρτίδα χαρτιά -ή μάλλον χαρτάκια. Το εκπληκτικό της υπόθεσης είναι πως αυτή η υπεροχή φαίνεται να πλήττει μονόπλευρα, αν όχι αποκλειστικά, το κύρος και την εικόνα των Σοβιετικών, και δευτερευόντως ή καθόλου των Βρετανών, που -θεωρητικά- έκλεισαν μαζί τους τη συμφωνία. Πώς εξηγείται όμως αυτή η επιλεκτική ευαισθησία;

Μια πιθανή εξήγηση είναι πως τείνουμε να κρίνουμε το σύνολο από την περίπτωση της Ελλάδας. Η δική μας πλευρά ομφαλοσκοπεί, αναστοχάζεται για τα αίτια της ήττας, ψάχνει να βρει ενόχους και αποδιοπομπαίους τράγους για να τους φορτώσει το βάρος της ευθύνης. Κάποιοι εξοργίζονται με την "προδοτική στάση" των Σοβιετικών, ενώ άλλοι θεωρούν λογικό πως ο Στάλιν θυσίασε ένα πιόνι στη διεθνή σκακιέρα -δεν τον κατηγορούν δηλ γι' αυτό, αλλά το παίρνουν ως δεδομένο.

Η άλλη πλευρά αντιθέτως, όχι απλά δεν ενοχλήθηκε από την επέμβαση των Άγγλων, αλλά τους αντιμετωπίζει ως σωτήρες και τους ευγνωμονεί -γι' αυτό κι αφιέρωσε το άγαλμα της προμάχου Αθηνάς στο Πεδίο του Άρεως στους Βρετανούς μαχητές, που "υπερασπίστηκαν" την πατρίδα, και βασικά τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας, από τον "κομμουνιστικό κίνδυνο".

Αυτό σημαίνει άραγε πως αν ξεφύγουμε, εμείς από τη δική μας πλευρά (που με την ευρεία έννοιά της  ως Αριστερά μπορεί να εννοεί και τους/ορισμένους άλλους), θα δικαιώσουμε τους σοβιετικούς για την καθοριστική παρουσία του Κόκκινου Στρατού για την εγκαθίδρυση των Λαϊκών Δημοκρατιών στην Ευρώπη; Κι ότι οι άλλοι -που βασικά περιλαμβάνουν και κάποιους από "εμάς", με τη διασταλτική έννοια- καταδικάζουν πχ τους Άγγλους για τη μοιρασιά που έκαναν και τις χώρες που άφησαν στα "νύχια των κομμουνιστών"; Όχι ακριβώς.

Βασικά πολλοί από αυτούς που αναρωτιούνται γιατί δεν έδωσαν αποφασιστική βοήθεια στο ΕΑΜ οι Σοβιετικοί, στέκουν (τουλάχιστον) κριτικά στον καταλυτικό ρόλο που είχε ο Κόκκινος Στρατός σε άλλες χώρες. Ενώ την ίδια ακριβώς καταδίκη των Σοβιετικών θα δούμε κι από την άλλη μεριά (που όλως τυχαίως συμπίπτει με την κρίση κάποιων από τη "δική μας") για την επιβολή των κομμουνιστών στις -υπό συγκρότηση- ΛΔ. Κι ας μην έγιναν εκεί Δεκεμβριανά ή άλλα αντίστοιχης σημασίας κι εμβέλειας γεγονότα, με εξωτερική στρατιωτική επέμβαση.

Το πιο εκπληκτικό (πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο) όμως που εξηγεί και τις επιλεκτικές ευαισθησίες, είναι η παράξενη λειτουργία αυτού του συμψηφισμού. Οι ιμπεριαλιστές τη γη ξαναμοιράζουν και οι επεμβάσεις τους, ο διπλωματικός τους μακιαβελισμός, κτλ, δεν εκπλήσσει κανέναν. Πρόβλημα και "ζήτημα ηθικής" εγείρεται μόνο για τους Σοβιετικούς, που κλείνουν συμφωνίες (πότε με τον Ρίμπεντροπ, πότε με τον Τσώρτσιλ) αποκτούν ανθρώπινη μορφή (βλέπε Φάρμα των Ζώων), ιμπεριαλιστικά χαρακτηριστικά, κτλ. Αυτό όμως είναι απλώς η πρώτη φάση.

Η δεύτερη φάση του συμψηφισμού, στη λογική των δύο άκρων, είναι πως δεν κρατά ίσες αποστάσεις αλλά επιλέγει ξεκάθαρα πλευρά. Όταν κάποιος βάζει στο ίδιο τσουβάλι κι εξομοιώνει τους φασίστες και τους κομμουνιστές, δε ρίχνει απλώς αντικομμουνιστική λάσπη, αλλά αθωώνει και νομιμοποιεί έμμεσα τους φασίστες. Όταν το αχτύπητο δίδυμο Καλύβα-Μαραντζίδη (κι όχι μόνο) μιλάει για την κόκκινη τρομοκρατία του ΕΑΜ, δεν το κάνει για να την εξισώσει απ΄λα με τους δωσίλογους και τους ναζί, αλλά για να δικαιολογήσει και να βγάλει στον αφρό τη δική τους τρομοκρατία -που έρχεται ως απάντηση, όπως εξάλλου και τα αντίποινα των αγαθών κατακτητών.

-Εσείς όμως (δηλ εμείς, με την κυριολεκτική έννοια) αρνείστε την ουσία της υπόθεση; Αρνείστε πως υπήρξαν συγκεκριμένες ζώνες, σφαίρες, περιοχές, όπου έδρασε καταλυτικά η στρατιωτική παρουσία της μιας ή της άλλης δύναμης; Κι αν όχι, ποιο είναι λοιπόν το πρόβλημα με τα χαρτάκια που αναφέρει ο Τσώρτσιλ; Τι σημασία έχει αν ήταν χαρτάκι, ραβασάκι, συμφωνία κυρίων ή κάτι άλλο;

Καταρχάς αυτό που υπήρχε ήταν ζώνες πολεμικών-στρατιωτικών επιχειρήσεων των συμμαχικών δυνάμεων -κάτι αναπόφευκτο στα πλαίσια της συμμαχίας τους. Προφανώς και διαδραμάτισαν πολύ σημαντικό ρόλο για την κατοπινή εξέλιξη, αλλά δεν την προκαθόρισαν.
Αυτό που υπονοεί ουσιαστικά η εκδοχή με τα χαρτάκια είναι πως οι Σοβιετικοί δεν είχαν το ρόλο του απελευθερωτή, αλλά του νέου καταπιεστή που αντικατέστησε, σε κάποιες χώρες, το γερμανικό ζυγό. Και πως οι μεγάλοι έπαιξαν στις πλάτες των λαών κι όρισαν τη μοίρα τους, ακυρώνοντας κάθε άλλη βούληση ή σχεδιασμό, κάθε αγώνα που στόχευε σε ένα διαφορετικό αποτέλεσμα. Τα Δεκεμβριανά πχ δεν είχαν κανένα απολύτως νόημα κι ήταν ένας τυχοδιωκτισμός ή στην καλύτερη, μια μπανανόφλουδα που πάτησε το ΚΚΕ.

Τι τον θέλατε το Δεκέμβρη, αφού είχε γίνει η μοιρασιά και ήταν τελειωμένη υπόθεση;
Σε αυτήν την εκτίμηση καταλήγουν, με διαφορετικές αποχρώσεις, διατυπώσεις, αλλά με θαυμαστή συνέπεια και σύμπτωση απόψεων, οι αναλυτές όλου του αστικού φάσματος, δεξιοί και "αριστεροί". Κι ο παραπάνω συμψηφισμός τους χρησιμεύει, αφενός για να μειώσουν την ανεκτίμητη προσφορά των Σοβιετικών στην αντιφασιστική νίκη των λαών, αφετέρου για να βγάλουν άσκοπο, αχρείαστο και βασικά λάθος τον ηρωικό αγώνα του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ.

Λάθος το κλείσιμο της προδοτικής συμφωνίας, χαζομάρα όμως και λάθος το αντιπάλεμα όσων -υποτίθεται πως- προέβλεπε.
Η λογική παραδίδει τα όπλα, σαν αφοπλισμένο τάγμα.

Αντί επιλόγου, μια απλή σημείωση, που αρκεί νομίζω να ανατρέψει το παραπάνω σαθρό σκεπτικό και να δείξει πως η πραγματικότητα είναι πολύ πιο σύνθετη από τα χαρτάκια και τις παιδιάστικες αντιλήψεις.
Το διαβόητο χαρτάκι (υποτίθεται πως) ανταλλάχτηκε κατά τη συνάντηση στη Μόσχα, τον Οκτώβρη του 44'. Τον ίδιο μήνα δηλ που απελευθερωνόταν η Ελλάδα, ενώ το ΕΑΜ είχε ήδη υπογράψει τις συμφωνίες του Λίβανου και της Καζέρτας, που είχαν δρομολογήσει σε μεγάλο βαθμό τις κατοπινές εξελίξεις.

Άραγε πιστεύει κανείς πως αν το ΕΑΜ δε δεσμευόταν από αυτές τις συμφωνίες και τις αντιφάσεις της στρατηγικής του, αν καταλάμβανε de facto την εξουσία, ως η βασική αντιστασιακή δύναμη και ψυχή της απελευθέρωσης, τα πράγματα θα είχαν εξελιχθεί με τον ίδιο τρόπο; Ή ότι θα βάραινε στη ζυγαριά το "χαρτάκι" που διηγείται ο Τσώρτσιλ;
Τροφή για σκέψη και προβληματισμό...

«Πλυντήριο» στο Καστελόριζο...

«Πλυντήριο» στο Καστελόριζο...


Βοηθάει στο να βγουν συμπεράσματα η κακόγουστη φιέστα, που έστησε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ στο Καστελόριζο με ντεκόρ τους ναζί της Χρυσής Αυγής. Από τη μια, είναι η προσπάθεια με ψευτολεονταρισμούς και πατριδοκαπηλία να κουκουλώσουν το γεγονός ότι είναι χωμένοι ως τα μπούνια σε επικίνδυνα για τους λαούς, και τον ελληνικό, ιμπεριαλιστικά σχέδια και ανταγωνισμούς στην περιοχή, που έχουν τη βούλα του ΝΑΤΟ και της ΕΕ. Σχεδιασμοί και ανταγωνισμοί, που αντικειμενικά ανοίγουν ζητήματα σε σχέση με την αλλαγή συνόρων, που τροφοδοτούν την προκλητικότητα της τουρκικής αστικής τάξης. Ενώ διεξάγονται σύνθετα παζάρια που ανακατεύουν ελληνοτουρκικές σχέσεις και τις εξελίξεις στο Κυπριακό. Δεν είναι λίγο, άλλωστε, να παίρνεις καθημερινά τα εύσημα από τον ιδιαίτερα δραστήριο πρέσβη των ΗΠΑ στη χώρα που δεν έχει σταματήσει να επαναλαμβάνει τον ενθουσιασμό του για το «good job» της κυβέρνησης, λόγω του ότι η Ελλάδα είναι παράγοντας σταθερότητας για τα συμφέροντα της ατλαντικής λυκοσυμμαχίας. Από την άλλη, δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητο ότι όλο αυτό το σκηνικό ουσιαστικά λειτούργησε ως ένα ωραιότατο πλυντήριο για τους ναζιστές της ΧΑ, που φωτογραφήθηκαν πλάι πλάι με τους υπουργούς και βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ και των ΑΝΕΛ.
***
Η συγκυρία που γίνεται κάτι τέτοιο, δεν μπορεί επίσης να περάσει απαρατήρητη, όταν δηλαδή η κυβέρνηση πρωτοστατεί και «τρέχει» τα ιμπεριαλιστικά σχέδια που προαναφέραμε.
Βεβαίως, δεν είναι πρώτη φορά που η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ «παίζει» παιχνίδια με τους ναζί της ΧΑ. Θυμίζουμε τη στάση που κράτησαν η κυβέρνηση και τα στελέχη της απέναντι στη ναζιστική οργάνωση από την πρώτη στιγμή που αναδείχθηκε, τις ιδιαίτερες «ευαισθησίες» για την παρουσία των υπόδικων ναζιστών στη Βουλή, τους χαριεντισμούς κ.ά. Αλλωστε, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι τον ίδιο δρόμο είχαν ακολουθήσει κατά καιρούς και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, και η ΝΔ, που σήμερα αξιοποιεί το γεγονός αυτό για να χτυπήσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Οι ανταλλαγές φωτογραφιών ανάμεσά τους και τα αλληλοκαρφώματα για το ποιος συνομίλησε ή συνομιλεί με τους ναζί, είναι επίσης μια απόδειξη. Επιβεβαιώνεται, ακόμα μια φορά, ότι τα κόμματα του κεφαλαίου σε όλες τους τις εκδοχές δεν τα χωρίζει καμιά άβυσσος, παρά τις ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές τους. Οτι από τη σκοπιά του αστικού πολιτικού συστήματος και της αστικής τάξης, συνολικά παραμένει ο στόχος της αναμόρφωσης του ναζιστικού κόμματος σε μια εφεδρεία «πολλαπλών χρήσεων», ιδιαίτερα σε συνθήκες που οξύνονται οι ενδοϊμπεριαλιστικοί ανταγωνισμοί και οι αντιθέσεις. Φαίνεται, επίσης, ότι οι κατά τ' άλλα «αντισυστημικοί» και «σκληροί πατριώτες» της ΧΑ δεν έχουν κανένα πρόβλημα να γίνονται ντεκόρ αυτών των πολιτικών δυνάμεων που προωθούν με σταθερότητα τους ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, γιατί τελικά, παρά τις δημαγωγικές κορόνες τους, δηλώνουν «παρών» στα προσκλητήρια της αστικής τάξης, έτοιμοι για κάθε βρωμοδουλειά.
***
Ολα αυτά πρέπει να τα πάρουν πολύ σοβαρά υπόψη τους οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα. Η πάλη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, στις επικίνδυνες εξελίξεις σε Κύπρο, Αιγαίο, στις οποίες συμβάλλει η κυβέρνηση με την πολιτική της, πρέπει να συνδυαστεί με την αποκάλυψη και την απομόνωση του ναζιστικού μορφώματος.

Κ.

«Οχι» στο συμβιβασμό με τη δυστυχία

«Οχι» στο συμβιβασμό με τη δυστυχία


Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ διαθέτει όλα εκείνα τα στοιχεία που χρειάζονται για να υλοποιήσει την αντιλαϊκή πολιτική, για να υπηρετήσει με τον καλύτερο τρόπο τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ομίλων. Αποφασιστικότητα και προσήλωση στο να τσακίσει τα εργατικά - λαϊκά νοικοκυριά, για να υλοποιήσει πολιτική προς όφελος του κεφαλαίου. Σχέδιο και μέθοδο, ώστε να το κάνει αυτό, καλλιεργώντας συνείδηση στο λαό ότι πρέπει να συμβιβαστεί με τη δυστυχία του, γιατί δεν μπορεί να γίνει αλλιώς και παραμυθιάζοντάς τον πως οι θυσίες θα πιάσουν τόπο. Και, βέβαια, πολύ θράσος που της επιτρέπει να κοροϊδεύει κατάμουτρα και να εμπαίζει εργαζόμενους, ανέργους, συνταξιούχους, συνολικά τα λαϊκά στρώματα.
Ολα αυτά «χώρεσαν» στο προχτεσινό διάγγελμα του πρωθυπουργού, Αλέξη Τσίπρα, που ανακοίνωσε την επιστροφή ενός εφάπαξ βοηθήματος που το «βάφτισε» «13η σύνταξη» και το προσωρινό πάγωμα της κατάργησης του μειωμένου ΦΠΑ στα νησιά που δέχονται πρόσφυγες και μετανάστες.
Πώς παρουσίασε η κυβέρνηση αυτές τις εξαγγελίες; Ξεχωρίζουμε ορισμένα «μαργαριτάρια» από την προπαγάνδα της. «Υλοποίηση παλιότερων δεσμεύσεων για 13η σύνταξη». «Η κυβέρνηση είναι συνεπής στις δεσμεύσεις της». «Η κυβέρνηση δηλώνει πως αφού αντέχει η οικονομία θα στηριχτούν σιγά - σιγά όλες οι κοινωνικές ομάδες που έχουν πληγεί». Αυτά και άλλα είναι μερικά από τα επιχειρήματα που συνοδεύουν τις κυβερνητικές ανακοινώσεις. Οπως συνόδευαν και το «κοινωνικό μέρισμα» της προηγούμενης κυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ. Και είναι ένα προς ένα κάλπικα, ψεύτικα και επικίνδυνα για το λαό.
Δεν έχει καμία αξία να επιχειρηματολογήσουμε για τα περί 13ης σύνταξης. Τι να πει κάποιος, όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός ξεστομίζει πως ένα βοήθημα 300 - 400 ευρώ, που δίνεται μία φορά σε ένα συγκεκριμένο αριθμό συνταξιούχων, είναι η υλοποίηση της προεκλογικής δέσμευσης του ΣΥΡΙΖΑ για την επαναφορά της 13ης σύνταξης. Πόσο μάλλον όταν αυτήν την ίδια τη σύνταξη η κυβέρνηση την έχει μειώσει σε όλους τους συνταξιούχους δύο και τρεις φορές και από την 1.1.2017 θα τη μειώσει κι άλλο.
Η συνέπεια της κυβέρνησης στην υλοποίηση της αντιλαϊκής πολιτικής είναι αυτή που αποκλείει στο μέλλον κάθε προσδοκία για ανάκτηση απωλειών, μετατρέπει σε ψευδαίσθηση και αυταπάτη τη θέση ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη, η ανάκαμψη των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων για την οποία η κυβέρνηση πασχίζει και ανταγωνίζεται με τη ΝΔ και τα άλλα αστικά κόμματα θα φέρει τη διέξοδο για το λαό.
Γι' αυτό, τα περί «στήριξης των κοινωνικών ομάδων που πλήττονται όσο αντέχει η οικονομία» και τα περί «σιγά - σιγά μπορούν να πάνε καλύτερα τα πράγματα» είναι προκλητικά ψέματα. Γιατί, η αλήθεια είναι ότι ο δρόμος της καπιταλιστικής ανάπτυξης εντείνει τη σχετική και απόλυτη εξαθλίωση, δημιουργεί συνθήκες οι νεότεροι εργαζόμενοι να δουλεύουν και να ζουν με χειρότερους όρους από τους παλιότερους. Γιατί, η αλήθεια είναι ότι η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, για την οποία κόπτονται, απαιτεί το διαρκές ξεζούμισμα του λαού.
Η κυβέρνηση προσπαθεί να κάνει το λαό να εμπεδώσει σιγά - σιγά, μέσα από την πραγματικότητα που βιώνει ότι πρέπει να συμβιβαστεί με αυτήν την πραγματικότητα. Με την πραγματικότητα που λέει πως «όταν έχω κάτι θα δίνω - απ' αυτά που σου παίρνω - και πρέπει να είσαι και ευτυχισμένος γι' αυτό», πως πρέπει να λέει «πάλι καλά που πήρα έστω κι αυτά τα 300 ευρώ» ακόμα κι αν το προηγούμενο διάστημα έχει χάσει τα τριπλάσια και στο μέλλον θα χάσει κι άλλα. Κι αυτό είναι που χρειάζεται απάντηση δυνατή και ασυμβίβαστη με τη δυστυχία και την ανέχεια που τον βυθίζουν κεφάλαιο - ιμπεριαλιστικοί μηχανισμοί και αστικές κυβερνήσεις.

TOP READ