Αλήθειες και ψέματα για τον Στάλιν: Συνέντευξη με τον καθηγητή Grover Furr

Από nikos

Συνέντευξη – Επιμέλεια: Νίκος Μόττας //

Με την ευκαιρία της συμπλήρωσης 140 χρόνων από τη γέννηση του Ιωσήφ. Β. Στάλιν μιλήσαμε με τον Grover Furr, καθηγητή στο Πανεπιστήμιο Montclair του Νιού Τζέρσι, γνωστό για τις μελέτες και το συγγραφικό του έργο πάνω στην ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης και ιδιαίτερα για την περίοδο της ηγεσίας του Ι.Β.Στάλιν. Από τα πλέον γνωστά βιβλία του είναι το “Khrushchev Lied” (Ο Χρουστσόφ είπε ψέματα) ενώ έχει συγγράψει πληθώρα ερευνητικών πονημάτων, μεταξύ άλλων για τη δολοφονία του Σεργκέι Κιρόφ, τις Δίκες της Μόσχας και την υπόθεση της «σφαγής στο Κατίν». Το 2007 το όνομα του Grover Furr συγκαταλέχθηκε από συντηρητικούς κύκλους των ΗΠΑ στον κατάλογο των «101 πιο επικίνδυνων ακαδημαϊκών στην Αμερική».

* * *  

-Εξήντα-πέντε χρόνια μετά το θάνατο του Στάλιν, το όνομα του παραμένει στο επίκεντρο του αντικομμουνισμού. Η αστική ιστοριογραφία και οι πολιτικές δυνάμεις της αστικής τάξης συνεχίζουν την συκοφάντηση του, αποκαλώντας τον «δικτάτορα» και «αιμοσταγή τύραννο» που- όπως ισχυρίζονται- «σκότωσε δεκάδες εκατομμύρια ανθρώπους». Γιατί οι αντικομμουνιστές εστιάζουν ακόμη και σήμερα τις επιθέσεις τους στον Στάλιν και ποιες είναι οι κύριες πηγές των ισχυρισμών τους;

Ο καθηγητής Grover Furr.

Οι υπερασπιστές του καπιταλισμού χρειάζεται να παρουσιάσουν τον κομμουνισμό ως κάτι απαίσιο! Γι’ αυτό, εκτός απ’ το να κρύβουν την φρίκη του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού, χρειάζονται έναν «μπαμπούλα» στον οποίο να εστιάζουν, χρησιμοποιώντας τον σαν την επιτομή των «κακών» του κομμουνισμού. Ο Στάλιν υπήρξε ο ηγέτης της ΕΣΣΔ και του διεθνούς κομμουνιστικού κινήματος κατά την περίοδο των μεγαλύτερων τους θριάμβων και επομένως κατά την περίοδο της μεγαλύτερης απειλής ενάντια στον καπιταλισμό. Ως εκ τούτου, ο Στάλιν είναι φυσικό να αποτελεί στόχο σε κάθε περίπτωση.

Υπάρχουν, όμως, τουλάχιστον άλλοι δύο λόγοι. Ο πρώτος είναι ο Λέων Τρότσκι, ο οποίος είπε ψέματα για τον Στάλιν σε όλα όσα έγραψε από το 1928 έως τη δολοφονία του το 1940. Τα γραπτά του Τρότσκι, από το 1929 και έπειτα, αποτέλεσαν την πρώτη βασική πηγή ψεμάτων και συκοφαντιών ενάντια στον Στάλιν και την ΕΣΣΔ. Ο δεύτερος είναι ο Νικίτα Χρουστσόφ. Η «μυστική ομιλία» του στις 25 Φλεβάρη 1956 στο 20ο Συνέδριο [του ΚΚΣΕ] ήταν ένα ολέθριο πλήγμα για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Αποτέλεσε δε ένα ανεκτίμητο δώρο για τους αντικομμουνιστές όλου του κόσμου!

Έπειτα από το 22ο Συνέδριο του Κόμματος τον Οκτώβρη του 1961, όταν ο Χρουστσόφ και οι συνεργάτες του επιτέθηκαν ακόμη πιο άγρια στον Στάλιν, με ακόμη περισσότερα ψέματα, ο Χρουστσόφ και το ΚΚΣΕ στήριξαν την έκδοση εκατοντάδων βιβλίων και άρθρων που επιτίθονταν και ψευδολογούσαν ενάντια στον Στάλιν. Επίσης, υπό την αιγίδα του Χρουστσόφ, εκδόθηκαν εκατοντάδες βιβλία και άρθρα με επιθέσεις και ψέματα ενάντια στο Λαβρέντι Μπέρια, τη δολοφονία του οποίου οργάνωσε ο ίδιος ο Χρουστσόφ στις 26 Ιούνη 1953. Ο Μπέρια δεν είναι τόσο σημαντική φυσιογνωμία στην σοβιετική ιστορία όσο ο Στάλιν. Αλλά ο Χρουστσόφ και οι συνεργάτες του συκοφάντησαν τον Μπέρια το ίδιο αγρίως- αν όχι και περισσότερο- όπως έπραξαν με τον Στάλιν. Και αυτοί που είχαν υπάρξει πιο κοντά στον Στάλιν – οι Μόλοτοφ, Μαλένκοφ, Καγκανόβιτς- υποστήριξαν τον Χρουστσόφ σε αυτήν την αδίστακτη επίθεση εναντίον του, όπως και στην δολοφονία του Μπέρια.

Άμεσο αποτέλεσμα της αντισταλινικής εκστρατείας του Χρουστσόφ ήταν ο μισός περίπου αριθμός των κομμουνιστών διεθνώς- εκτός του σοσιαλιστικού μπλοκ – να εγκαταλείψουν τα κόμματα τους. Κάποιοι εξ’ αυτών πέρασαν κυριολεκτικά στο απέναντι πεζοδρόμιο και έγιναν μέλη τροτσκιστικών κομμάτων! Σε ότι αφορά τα ψέματα του Χρουστσόφ για τον Στάλιν και την Σοβιετική ιστορία, πρέπει να θυμόμαστε πως, την εποχή εκείνη, ελάχιστοι άνθρωποι αντιλήφθηκαν πραγματικά πως ήταν ψέματα. Κανείς δεν μπορούσε να αποδείξει ότι ήταν ψέματα, μιας και ο Χρουστσόφ ουδέποτε δημοσίευσε κανένα αποδεικτικό στοιχείο. Ούτε ο Χρουστσόφ, ούτε οι διάδοχοι του, επέτρεψαν την πρόσβαση – ακόμη και σε ιστορικούς του Κόμματος- σε βασικά ντοκουμέντα των αρχείων.

Οι ψευδολογίες του Χρουστσόφ και των εκατοντάδων γραφιάδων του έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό από αντικομμουνιστές της Δύσης και αναδείχθηκαν σε βασική πηγή αντισταλινικών ψεμάτων για όλους τους αντικομμουνιστές συγγραφείς και «ακαδημαϊκούς» που ακολούθησαν, μέχρι και σήμερα. Κάποια απ’ τα σοβιετικά αντικομμουνιστικά έργα της εποχής του Χρουστσόφ δημοσιεύθηκαν στο δυτικό κόσμο και γνώρισαν ευρεία δημοσιότητα από τους καπιταλιστές. Ανάμεσα σε αυτούς τους συγγραφείς περιλαμβάνονται οι Αλεξάντρ Σολζενίτσιν, Ρόι Μεντβέντεφ και Αλεξάντρ Νέκριτς.

Πολλά έργα δυτικών «ειδημόνων» περί της ΕΣΣΔ βασίστηκαν σε μεγάλο βαθμό στις ψευδολογίες της χρουστσοφικής περιόδου. Σημαντικά παραδείγματα αυτών είναι τα έργα του Ρόμπερτ Κόνκουεστ και η βιογραφία του Μπουχάριν από τον αμερικανό ιστορικό Στίβεν Κοέν. Κατά την διάρκεια της ηγεσίας του Μπρέζνιεφ και των διαδόχων του, του Αντρόποφ και Τσερνιένκο, τα αντισταλινικά πονήματα και άρθρα σχεδόν εξαλείφθηκαν. Ο Μπρέζνιεφ και οι άλλοι σοβιετικοί ηγέτες αντιλήφθηκαν τη μεγάλη ζημιά που ο Χρουστσόφ – και τα εμπνευσμένα από τον Χρουστσόφ έργα – προκαλούσαν στην Σοβιετική Ένωση και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα. Είναι, όμως, σημαντικό να σημειώσουμε ότι αυτοί οι μετα-χρουστσοφικοί ηγέτες ουδέποτε αποκήρυξαν τα ψέματα του Χρουστσόφ για τον Στάλιν και την σταλινική περίοδο. Θα μπορούσαν να το έχουν πράξει. Τόσο οι ίδιοι, όσο και οι ερευνητές τους, είχαν πρόσβαση σε όλα τα αποδεικτικά στοιχεία, σε όλο το αρχειακό υλικό. Ήξεραν, ασφαλώς, ότι ο Χρουστσόφ είχε πει ψέματα. Όμως δεν απέρριψαν κανένα από αυτά τα ψέματα.

Προκύπτει, λοιπόν, ένα ερώτημα: Γιατί ο Χρουστσόφ έκανε ότι έκανε; Ανάμεσα στους λόγους είναι σίγουρα το γεγονός ότι ο Χρουστσόφ και η υπόλοιπη ηγεσία του Κόμματος είχε εγκαταλείψει την ιδέα του κομμουνισμού. Ήθελαν μια Σοβιετική Ένωση που να ήταν ισχυρή οικονομικά, στρατιωτικά και πολιτικά. Δεν ήθελαν όμως να προχωρήσει η ΕΣΣΔ προς την κατεύθυνση μιας αληθινά κομμουνιστικής κοινωνίας. Ο Στάλιν το ήθελε! Το πέρασμα στο επόμενο στάδιο [της σοσιαλιστικής οικοδόμησης] προς τον κομμουνισμό ήταν το θέμα του 19ου Συνεδρίου του Κόμματος το 1952. Πρόκειται για το ΜΟΝΑΔΙΚΟ κομματικό συνέδριο στην ιστορία της ΕΣΣΔ τα πρακτικά του οποίου ουδέποτε δημοσιεύθηκαν. Υπάρχουν πολλά περισσότερα που μπορούν να ειπωθούν για την προώθηση, εκ μέρους του Στάλιν, της κομμουνιστικής προοπτικής, όπως και για τις αποτυχημένες απόπειρες περαιτέρω εκδημοκρατισμού της Σοβιετικής Ένωσης, όμως κάτι τέτοιο δεν μπορεί να αναλυθεί στο πλαίσιο μιας συνέντευξης.

Ένα χρόνο και πλέον από τότε που έγινε Γενικός Γραμματέας του ΚΚΣΕ, ο Μιχαήλ Γκορμπατσόφ ξεκίνησε μια εκστρατεία ψεμάτων και συκοφαντιών για τον Στάλιν και ευρύτερα για την σοβιετική ιστορία που έκανε ακόμη και την αντίστοιχη καμπάνια του 1962-1964 επί Χρουστσόφ να μοιάζει μετριοπαθής! Για άλλη μια φορά, εκατοντάδες βιβλία και χιλιάδες άρθρα γράφτηκαν, επιτιθέμενα στον Στάλιν, παρουσιάζοντας την ΕΣΣΔ της σταλινικής περιόδου ως πεδίο τερατωδών εγκλημάτων και τον ίδιο τον Στάλιν ως αρχιεγκληματία. Και πάλι δεν υπήρχαν αποδείξεις, μονάχα επανάληψη των ψεμάτων της περιόδου του Χρουστσόφ αλλά και ανακάλυψη κι’ άλλων ψευδολογιών. Αυτή η αντισταλινική, αντικομμουνιστική επίθεση βοήθησε ιδεολογικά στο να στρωθεί ο δρόμος για την επιστροφή στον καπιταλισμό και την διάλυση της Σοβιετικής Ένωσης. Διότι, άπαξ και έχεις εγκαταλείψει τον προλεταριακό διεθνισμό, σε τι χρειάζεται ένα πολυεθνικό, πολυφυλετικό κράτος όπως η ΕΣΣΔ;

Τα ψέματα επί εποχής Χρουστσόφ και Γκορμπατσόφ αναφορικά με τον Στάλιν και την σταλινική περίοδο αποτελούν τη βασική πηγή της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας σε όλο τον κόσμο. Πρόκειται για ψευδολογίες πολύ χρήσιμες για τους καπιταλιστές και τους αντικομμουνιστές για την συκοφάντηση του κομμουνισμού. Τόσο χρήσιμες που είναι αδύνατο για έναν ιστορικό να βρει δουλειά ως καθηγητής σοβιετικής ιστορίας εάν δεν αποδέχεται ως αλήθειες τα αντικομμουνιστικά ψέματα της περιόδου του Χρουστσόφ και του Γκορμπατσόφ. Για παράδειγμα, είναι απαγορευμένο να δηλώνεις ότι ο Χρουστσόφ είπε ψέματα στη «μυστική ομιλία» του, παρ’ ότι οι ακαδημαϊκοί ερευνητές της σοβιετικής ιστορίας γνωρίζουν πολύ καλά ότι ο Χρουστσόφ ψεύδονταν. Αλλά το να το παραδεχτείς ότι ο ίδιος και οι συνεργάτες του είπαν ψέματα – όπως είπαν ο Γκορμπατσόφ και οι δικοί του συνεργάτες – είναι σα να γκρεμίζεις και να απορρίπτεις όλη την αντικομμουνιστική ιστοριογραφία τουλάχιστον τριών γενεών «ακαδημαϊκών». Αυτό απαγορεύεται. Αυτά τα ψέματα ήταν και συνεχίζουν να είναι εξαιρετικά χρήσιμα για τους αντικομμουνιστές και τους καπιταλιστές ώστε να τα εγκαταλείψουν!

Φυσικά και ο Τρότσκι είπε ψέματα. Ελάχιστοι του έδωσαν σημασία μέχρι τη «μυστική ομιλία» του Χρουστσόφ. Τότε, ο Τρότσκι έμοιαζε σαν «προφήτης», ως «ο μόνος αληθινός κομμουνιστής», όπως ο ίδιος και οι οπαδοί του πάντοτε ισχυρίζονταν. Μετά την ομιλία Χρουστσόφ ο τροτσκισμός ξαναγεννήθηκε. Ο τροτσκισμός μπορεί να συνεχίζει να υπάρχει διαδίδοντας αντισταλινικά και αντικομμουνιστικά ψεύδη! Γι’ αυτό σήμερα οι τροτσκιστές προωθούν όλα τα αντισταλινικά ψέματα – αυτά του Τρότσκι, του Χρουστσόφ και των συγγραφέων της περιόδου του, των δυτικών αντικομμουνιστών όπως ο Κόνκουεστ, ο Ρόμπερτ Τάκερ και τόσων άλλων, του Γκορμπατσόφ, των μετασοβιετικών αντικομμουνιστών ψευδολόγων όπως οι Όλεγκ Χλεβνιούκ, Γιοργκ Μπαμπερόφσκι, Νίκολας Γουέρθ, Ανδρέα Γρατσιόζι και Τίμοθι Σνάϊντερ που είναι ιδιαίτερα γνωστοί στην Ευρώπη. Ο τροτσκισμός διαθέτει κάποιο κύρος σε ανθρώπους που βλέπουν μέσα από το μαρξισμό και τον κομμουνισμό την απελευθέρωση από τον καπιταλισμό, αλλά που έχουν εμποτιστεί βαθιά από τα αντισταλινικά ψέματα που προωθούνται παντού από το 1956. Επομένως, ο τροτσκισμός αποτελεί μια σημαντική δύναμη, η οποία ωστόσο βασίζεται εξ’ ολοκλήρου σε ψεύδη. Πρόκειται για ένα είδος «δόγματος». Καμία κριτική δεν επιτρέπεται για τον «μεγάλο ηγέτη».

Ένα εύλογο συμπέρασμα είναι ότι κανένας αντικομμουνιστής, από τον Τρότσκι και τον Χρουστσόφ μέχρι τους πιο διαβασμένους, σύγχρονους «ειδικούς» του αντικομμουνισμού, δε μπορεί να αποδείξει ούτε ένα πραγματικό έγκλημα που να διέπραξε ο Στάλιν. Διότι δεν υπήρξε κανένα! Το λέω αυτό με σιγουριά διότι, εάν υπήρχαν τέτοια εγκλήματα, οι αφοσιωμένοι αυτοί αντικομμουνιστές ακαδημαϊκοί θα τα είχαν σίγουρα αποκαλύψει και δημοσιοποιήσει σε όλο τον κόσμο. Δεν έχουν βρει όμως κανένα αληθινό έγκλημα! Γι’ αυτό και αναγκάζονται να πουν ψέματα, να επινοήσουν πράγματα, να πλαστογραφήσουν…

-Ένα από τα πλέον συνηθισμένα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται ενάντια στον Στάλιν είναι ότι «σύναψε συμμαχία με την χιτλερική Γερμανία», με το γερμανοσοβιετικό σύμφωνο μη-επίθεσης Ρίμπεντροπ-Μολότοφ που υπογράφτηκε στις 23 Αυγούστου 1939. Αυτός ο ισχυρισμός αποτελεί έναν από τους πυλώνες της αντιδραστικής θεωρίας «των δύο άκρων» που επιχειρεί την εξίσωση του κομμουνισμού με το ναζισμό και το φασισμό. Ποια είναι η ιστορική αλήθεια για το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ;

Όλα αυτά τα αναλύω με όλα τα σχετικά ντοκουμέντα στα κεφάλαια 7 και 8 του βιβλίου μου “Blood Lies”. Η ΕΣΣΔ επιχείρησε να δημιουργήσει μια συμμαχία – μια αμοιβαία αμυντική συμφωνία ενάντια στη ναζιστική Γερμανία – με τη Μεγάλη Βρετανία, τη Γαλλία και την Πολωνία. Οι διαπραγματεύσεις κορυφώθηκαν τον Αύγουστο του 1939, όταν βρετανοί και γάλλοι απεσταλμένοι βρέθηκαν στη Μόσχα για συνομιλίες. Ωστόσο, οι απεσταλμένοι-εκπρόσωποι της Βρετανίας και της Γαλλίας δεν είχαν δικαιοδοσία να υπογράψουν οποιαδήποτε συμφωνία. Η πολωνική κυβέρνηση αρνήθηκε ακόμη και να σκεφτεί το ενδεχόμενο να επιτρέψει την παρουσία σοβιετικών δυνάμεων στο έδαφος της. Ήταν επομένως ξεκάθαρο στους σοβιετικούς ότι η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία δεν ήθελαν πραγματικά μια συμφωνία συλλογικής ασφάλειας που θα τις δέσμευε να αντεπιτεθούν στη ναζιστική Γερμανία σε περίπτωση που οι γερμανοί επιτίθονταν πρώτοι σε οποιαδήποτε απ’ αυτές τις χώρες (η Πολωνία ήταν ο πιο προφανής στόχος της Γερμανίας). Η Βρετανία και η Γαλλία χρησιμοποιούσαν τις συνομιλίες ώστε να πιέσουν τη Γερμανία, με την οποία ήθελαν πράγματι να κάνουν κάποια συμφωνία.

Αυτή τους η στάση ήταν συνεπής με τη διπλωματία που ασκούσαν τα προηγούμενα χρόνια, ιδιαίτερα με την συμφωνία του Μονάχου, με την οποία Βρετανία και Γαλλία παρέδωσαν τμήμα της Τσεχοσλοβακίας στον Χίτλερ χωρίς καν να ρωτήσουν την τσέχικη κυβέρνηση. Οι βρετανοί και οι γάλλοι ήθελαν να ενθαρρύνουν τον Χίτλερ να επιτεθεί στην ΕΣΣΔ. Αλλά αυτό σήμαινε πως θα άφηναν τη Γερμανία να υποτάξει την Πολωνία, μιας και η Γερμανία δεν είχε σύνορα με την ΕΣΣΔ. Και αυτό ήταν που στην πραγματικότητα η Μεγάλη Βρετανία και η Γαλλία έπραξαν. Υπέγραψαν αμοιβαίο αμυντικό σύμφωνο με την Πολωνία αλλά αρνήθηκαν να επιτεθούν στη Γερμανία ακόμη κι’ όταν η Πολωνία είχε ηττηθεί κατά κράτος τις πρώτες μέρες μετά τη γερμανική εισβολή.

Όταν το πολωνικό κράτος κατέρρευσε, ο Κόκκινος Στρατός κατέλαβε την ανατολική Πολωνία. Όμως, η «ανατολική Πολωνία» αποτελούσε τμήμα της σοβιετικής Ρωσίας μέχρι που η ιμπεριαλιστική πολωνική κυβέρνηση το άρπαξε δια της βίας στον Ρωσο-Πολωνικό πόλεμο του 1919-1921. Οι πολωνοί ουδέποτε ήταν πλειοψηφία στην περιοχή εκείνη. Ακόμη και το μετασοσιαλιστικό αντιδραστικό καθεστώς της Πολωνίας ουδέποτε έχει διεκδικήσει τα εδάφη αυτά μέχρι σήμερα.

Το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότοφ δεν συνιστούσε «συμμαχία». Ήταν ένα σύμφωνο μη-επίθεσης μεταξύ της ΕΣΣΔ και της Γερμανίας. Περιελάμβανε μια απόρρητη ρήτρα στην οποία ο Χίτλερ αναγνώριζε την σοβιετική δικαιοδοσία στο ανατολικό τμήμα της Πολωνίας, τις χώρες της Βαλτικής και την Φινλανδία. Αυτή η ρήτρα κρατούσε τα γερμανικά στρατεύματα εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά από τα σοβιετικά σύνορα. Όταν ο Χίτλερ επιτέθηκε στην ΕΣΣΔ αυτή η επιπλέον απόσταση που ο γερμανικός στρατός είχε να διασχίσει, συνέβαλε στο να αποσοβηθεί η κατάληψη και η καταστροφή της Μόσχας και του Λένινγκραντ.

-Είναι γνωστό ότι έχετε ερευνήσει εκτενώς την υπόθεση της «σφαγής του Κατίν» η οποία σύμφωνα με την αστική ιστοριογραφία ήταν ενα έγκλημα που διέπραξε η Σοβιετική Ένωση. Σε επίσημη ανακοίνωση που εξέδωσε τον Απρίλη του 1990 η κυβέρνηση Γκορμπατσόφ εξέφρασε την «ειλικρινή της θλίψη για την τραγωδία του Κατίν», αποκαλώντας την «ένα από τα χειρότερα εγκλήματα του σταλινισμού». Ένας αριθμός «αποχαρακτηρισθέντων» ρωσικών κρατικών εγγράφων έχουν παρουσιαστεί ως απόδειξη της- υποτιθέμενης- ενοχής του Στάλιν για τη μαζική σφαγή στο Κατίν. Κάνοντας μια σύνοψη των ευρημάτων της έρευνας σας, ποιος είναι ο πραγματικός ένοχος για το έγκλημα στο Κατίν και ποια είναι τα σημεία-κλειδιά της υπόθεσης;

Οι γερμανοί σκότωσαν τους πολωνούς. Τα αποδεικτικά στοιχεία δεν αφήνουν περιθώριο για κανένα άλλο συμπέρασμα. Στα τέλη του 1991, ο Γκορμπατσόφ παρέδωσε στο Γέλτσιν τα έγγραφα που αναφέρατε, τα οποία είναι γνωστά ως «Κλειστό Πακέτο 1». Αυτά τα ντοκουμέντα, εάν ήταν αληθινά, θα αποδείκνυαν την σοβιετική ενοχή στην σφαγή του Κατίν. Ωστόσο, το 2010, το μέλος της Δούμα, βουλευτής του ΚΚ της Ρωσικής Ομοσπονδίας Βίκτορ Ιλιούχιν παρουσίασε δημοσίως ισχυρά αποδεικτικά στοιχεία σύμφωνα με τα οποία τα έγγραφα του «Κλειστού Πακέτου 1» ήταν πλαστογραφημένα.

Το 2012, σε έκθεση ενός πολωνού αρχαιολόγου, όπου συνοψίζονται τα ευρήματα κοινής πολωνο-ουκρανικής ανασκαφής σε τοποθεσία μαζικών εκτελέσεων στο Βολιντίμιρ-Βολίνσκι (Ουκρανία), αναφέρεται ότι βρέθηκε σε μαζικό τάφο το διακριτικό σήμα ενός πολωνού αστυνομικού. Ο εν λόγω αστυνομικός είναι ένας απ’ τους πολωνούς που φέρονται να δολοφονήθηκαν από τους σοβιετικούς την άνοιξη του 1940 και να τάφηκαν κοντά στο Τβερ (τέως Καλίνιν), εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Ένα χρόνο πριν τη δημοσιοποίηση της αυτής της έκθεσης, το διακριτικό ενός άλλου πολωνού αστυνομικού – που επίσης υποτίθεται πως δολοφονήθηκε από τους σοβιετικούς στο Τβερ την άνοιξη του ’40 – είχε επίσης βρεθεί στον ίδιο μαζικό τάφο. Το θέμα συζητήθηκε στα πολωνικά και ουκρανικά ΜΜΕ, αν και η ανακάλυψη αυτή είχε παραληφθεί από το πόρισμα του πολωνού αρχαιολόγου. Η πολωνική έκθεση σημείωνε επίσης ότι τα θύματα του μαζικού τάφου είχαν αδιαμφισβήτητα δολοφονηθεί από τους γερμανούς του 1941. Ωστόσο, στο σχετικό πόρισμα των ουκρανών αρχαιολόγων δεν αναφέρονταν ούτε η εύρεση των δύο [αστυνομικών] διακριτικών που ανήκαν σε υποτιθέμενα θύματα του Κατίν, ούτε τα ευρήματα που αποδείκνυαν ότι οι άνθρωποι είχαν δολοφονηθεί από τους γερμανούς. Ενας δε ουκρανός αρχαιολόγος δήλωσε πως ήταν λάθος του πολωνού συναδέλφου του να αναφέρει τα σχετικά ευρήματα, καθώς κάτι τέτοιο θα μπορούσε να «εγείρει αμφιβολίες» για την σφαγή στο Κατίν.

Το 2013 δημοσίευσα σχετικό άρθρο για τις ανακαλύψεις αυτές που, από μόνες τις, εγείρουν σοβαρότατες αμφιβολίες για τα περί σοβιετικής ενοχής στο Κατίν. Ήξερα όμως ότι έπρεπε να ψάξω περισσότερο την υπόθεση. Μεταξύ 2015 και 2018 διεξήγαγα μεγάλης κλίμακας έρευνα για την υπόθεση Κατίν. Αποφάσισα να προσεγγίσω το Κατίν ως μυστήριο, χωρίς κάποια προκατάληψη σχετικά με το ποια πλευρά – γερμανοί ή σοβιετικοί – είναι ένοχη. Στο βιβλίο μου “The Mystery of the Katyn Massacre: The Evidence, The Solution”, που δημοσιεύθηκε τον Ιούλη του 2018, αναφέρω όλα τα αποδεικτικά στοιχεία που πιθανότατα δε μπορούν να αμφισβητηθούν. Το αποτέλεσμα είναι ολοφάνερο, όσο και απρόσμενο. ΌΛΑ τα αδιαμφισβήτητα έγκυρα αποδεικτικά στοιχεία δείχνουν γερμανική ενοχή. ΚΑΝΕΝΑ απ’ αυτά δεν συνηγορεί ως προς την ενοχή των σοβιετικών.

Ασφαλώς, αυτό το συμπέρασμα δεν είναι «αποδεκτό», αποτελεί «ταμπού». Έχω ήδη γίνει δέκτης πάρα πολλών παρενοχλήσεων από πολωνούς εθνικιστές αλλά και από ακαδημαϊκούς ειδικούς στον τομέα της σοβιετικής ιστορίας. Θεωρείται απλώς αδιανόητο να συμπεραίνει κάποιος πως οι σοβιετικοί δεν ήταν ένοχοι και… ποιος νοιάστηκε για αποδείξεις!

Η σφαγή του Κατίν, λοιπόν, που υποτίθεται πως είναι το πλέον καλά τεκμηριωμένο «έγκλημα του Στάλιν» είναι ένα ψέμα!

-Αστοί ιστορικοί θεωρούν τις «Δίκες της Μόσχας» ως σκευωρίες με στόχο την ενοχοποίηση αθώων κατηγορούμενων και πως ο Στάλιν κατασκεύασε τις κατηγορίες. Ποια είναι η αλήθεια; Ήταν πράγματι οι κατηγορούμενοι (τροτσκιστές, ζινοβιεφικοί, «μπλοκ των δεξιών», κλπ) αθώοι;

Δεν έχει υπάρξει, ουδέποτε, καμία απόδειξη ότι οι Δίκες της Μόσχας, όπως και η υπόθεση Τουχατσέφσκι τον Ιούνη του 1937, ήταν «σκευωρίες» και πως οι κατηγορούμενοι βασανίστηκαν, απειλήθηκαν, κλπ, ώστε να προβούν σε ψευδείς ομολογίες. Στα πρώτα 12 κεφάλαια του βιβλίου μου Trotsky’s Amalgams (2015) εξετάζω και διασταυρώνω όσες περισσότερες δηλώσεις των κατηγορούμενων μπόρεσα. Νωρίτερα φέτος δημοσίευσα μια επικαιροποιημένη έκδοση της έρευνας αυτής ως ξεχωριστό βιβλίο (The Moscow Trials As Evidence).

Έχουμε συντριπτικές αποδείξεις ότι οι κατηγορούμενοι στις Δίκες της Μόσχας ήταν ένοχοι το λιγότερο για τα εγκλήματα που οι ίδιοι ομολόγησαν. Σε ορισμένες δε περιπτώσεις, όπως επί παραδείγματι του Νικολάι Μπουχάριν, γνωρίζουμε πλέον ότι οι κατηγορούμενοι ήταν ένοχοι εγκλημάτων τα οποία ουδέποτε ομολόγησαν. Έχουμε επίσης πληθώρα αποδεικτικών στοιχείων που επιβεβαιώνουν ότι ο Τρότσκι συνεργάστηκε πράγματι με τη ναζιστική Γερμανία και την φασιστική Ιταλία, όπως κατηγορήθηκε στις Δίκες της Μόσχας.

-Ο ιταλός μαρξιστής Ντομένικο Λοζούρντο- που πέθανε φέτος- είχε γράψει ότι «υπάρχουν δυο κρίσιμα χρονικά σημεία που διαμόρφωσαν την σύγχρονη άποψη που υπάρχει για τον Στάλιν: η έναρξη του Ψυχρού Πολέμου το 1947 και το 20ο Συνέδριο του ΚΚΣΕ». Συμφωνείτε με την εκτίμηση αυτήν;

Συμφωνώ με τον καθηγητή Λοζούρντο, ο θάνατος του οποίου αποτελεί μεγάλη απώλεια για όλους εμάς που ψάχνουμε την αλήθεια για την παγκόσμια ιστορία και την ιστορία του κομμουνιστικού κινήματος του 20ου αιώνα. Κοιτώντας πίσω στο παρελθόν, ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν αναπόφευκτος. Παρ’ όλα αυτά, για πολλούς εντός του κομμουνιστικού κινήματος, δεν έδειχνε αναπόφευκτος. Με το που ξεκίνησε, όλη η αντισταλινική αντικομμουνιστική προπαγάνδα μπήκε πολύ γρήγορα σε εφαρμογή.

-Πως εκτιμάτε την συνολική συμβολή του Ιωσήφ Στάλιν στην οικοδόμηση του σοσιαλισμού στην Σοβιετική Ένωση;

Κάτω από την ηγεσία του Στάλιν στην Σοβιετική Ένωση οικοδομήθηκε η σοσιαλιστική κοινωνία. Ο φασισμός ηττήθηκε. Το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα διέδωσε τη θεωρία του Μαρξισμού-Λενινισμού σε όλο τον κόσμο. Ο ιμπεριαλισμός δέχθηκε θανάσιμο πλήγμα στο οποίο συνέβαλαν, με την αφοσιωμένη βοήθεια τους, μια σειρά κομμουνιστικά κόμματα. Ωστόσο, ο σοσιαλισμός της ΕΣΣΔ δεν εξελίχθηκε σταθερά προς την κατεύθυνση του κομμουνισμού, παρά το γεγονός ότι ακριβώς αυτό ήταν που ήθελε ο Στάλιν και που πίστευε πως θα συμβεί. Αντίθετα, την περίοδο του θανάτου του, στις 5 Μάρτη 1953, ο ίδιος ήταν πολιτικά απομονωμένος στην ηγεσία του ΚΚΣΕ.

Ο δρόμος προς τον κομμουνισμό εγκαταλείφθηκε. Ο Χρουστσόφ αντικατέστησε την ιδέα ότι η επανάσταση ήταν αναγκαία για την ανατροπή του καπιταλισμού με την λανθασμένη θεωρία του «ειρηνικού ανταγωνισμού» (σ.σ: ειρηνικής συνύπαρξης) με τον καπιταλισμό. Σύμφωνα μ’ αυτήν την θεωρία ήταν οι εκλογές, αντί της επανάστασης, που θα έφερναν τη νίκη του κομμουνισμού. Αυτό σήμαινε απόρριψη της εργατικής τάξης ως ηγέτιδας δύναμης της ιστορίας. Όμως η εργατική τάξη ήταν και συνεχίζει να είναι ικανή να παρεμποδίσει την καπιταλιστική παραγωγή και, στο βαθμό που είναι οργανωμένη από ένα επαναστατικό κόμμα, να κάνει την επανάσταση, να ανατρέψει τον καπιταλισμό και να κατακτήσει την εξουσία.

Υπό την ηγεσία του Στάλιν η Σοβιετική Ένωση έκανε πράξη τη λενινιστική θεωρία του σοσιαλισμού. Αυτό δεν σημαίνει ότι η θεωρία του Λένιν και του Στάλιν για τον σοσιαλισμό δεν εμπεριείχε μοιραία λάθη. Από την έρευνα μου συμπεραίνω ότι η θεωρία των Λένιν-Στάλιν για τον σοσιαλισμό διατήρησε υπερβολικά πολλά στοιχεία της θεωρίας που αναπτύχθηκε από την Δεύτερη Σοσιαλιστική Διεθνή πριν τον Πρώτο Παγκόσμιο πόλεμο. Από τη μια πλευρά, «σοσιαλισμός» σήμαινε ένα είδος καπιταλισμού με ισχυρό εργατικό κίνημα βασισμένο στα εργατικά συνδικάτα, αρκετά ισχυρό πολιτικά ώστε να αναγκάζει τις καπιταλιστικές κυβερνήσεις να προβαίνουν σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις ώστε να γίνεται λιγότερο ανυπόφορη η ζωή των εργαζόμενων: υψηλότερη μισθοί και μια σειρά κοινωνικές παροχές. Από την άλλη πλευρά, ο «σοσιαλισμός» έφτασε στο σημείο να σημαίνει μια πλήρως βιομηχανοποιημένη κοινωνία στην οποία ο καπιταλισμός είχε ανατραπεί και η πολιτική εξουσία είχε περιέλθει στην εργατική τάξη μέσω του κομμουνιστικού κόμματος. Η ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής είχε καταργηθεί. Τα σοβιέτ ήταν ο μηχανισμός που διοικούσε την κοινωνία προς όφελος της εργατικής τάξης. Οι εργάτες και οι αγρότες- όχι οι καπιταλιστές- ήταν οι προνομιούχοι. Αυτή είναι η λενινιστική θεωρία του σοσιαλισμού.

Ωστόσο, στο πλαίσιο αυτής της θεωρίας, οι σχέσεις παραγωγής παρέμειναν αρκετά όμοιες με τις αντίστοιχες που επικρατούσαν επί καπιταλισμού. Το χρήμα συνέχιζε να καθορίζει την κατανομή των αγαθών και των υπηρεσιών. Ήταν βέβαια αδύνατο να συσσωρεύσει κάποιος προσωπικό πλούτο και οι εργάτες μαζί με τους αγρότες απολάμβαναν πολύ περισσότερες κοινωνικές παροχές και δικαιώματα σε σχέση με οποιαδήποτε καπιταλιστική χώρα. Ωστόσο, οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, η συνεχιζόμενη διαφοροποίηση μεταξύ πόλης και υπαίθρου, η διαφορά πνευματικής και χειρωνακτικής εργασίας, συνέχιζαν να υπάρχουν. Αυτές οι αδυναμίες αποδείχθηκαν ισχυρότερες από την πολιτική θέληση να προχωρήσει μπροστά η προοπτική της πραγμάτωσης μιας κομμουνιστικής κοινωνίας.

Η ιστορία της Σοβιετικής Ένωσης την περίοδο του Στάλιν είναι μια μεγάλη αποθήκη μαθημάτων, ένα «βιβλίο» το οποίο μπορούμε και πρέπει να μελετήσουμε, ώστε να αντλήσουμε μαθήματα, τόσο θετικά όσο και αρνητικά, για το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα του 20ου αιώνα. Πρέπει να διδαχθούμε από όσα σωστά και ηρωικά έκαναν οι σοβιετικοί και – υπό την ηγεσία αυτών- η Κομιντέρν, προς την κατεύθυνση της κομμουνιστικής προοπτικής. Όπως πρέπει να μάθουμε να ξεχωρίζουμε όσα λάθη έγιναν τα οποία σταδιακά απομάκρυναν την Σοβιετική Ένωση και το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα από την ανάπτυξη του κομμουνισμού, οδηγώντας πίσω στον ληστρικό καπιταλισμό.

Χάρη στις κοσμοϊστορικές προσπάθειες των κομμουνιστών του 20ου αιώνα, ιδιαίτερα κατά την περίοδο της ηγεσίας του Στάλιν, μπορούμε να μελετήσουμε αυτήν την εκπληκτική κληρονομιά. Στηριζόμενοι στους ώμους γιγάντων μπορούμε να δούμε μακρύτερα απ’ όσο μπόρεσαν αυτοί, χάρη στην εμπειρία που μας παρείχαν, προς την κατεύθυνση του κομμουνιστικού μέλλοντος της ισότητας και της ελευθερίας για το οποίο η ανθρωπότητα πασχίζει.

Βούλιαξε το κέντρο της Αθήνας από την Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση της ΓΣΕΕ…

        

01-05-2019

Η συνδικαλιστική μαφία της ΓΣΕΕ κατάφερε να μαζέψει στην Πρωτομαγιάτικη συγκέντρωσή της πέντε νοματαίους! Οι ξεδιάντροποι, που στα συνέδρια της ΓΣΕΕ για να φάνε και να πιούνε συμμετέχουν μαζικά, έλειπαν από την Πρωτομαγιάτικη Εργατοπατερική Εργοδοτική συγκέντρωση της ΓΣΕΕ. Μας έκαναν και γελάσαμε οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ με τις συγκεντρώσεις τους. Πέντε νοματαίοι στην Αθήνα και τρεις στη Θεσσαλονίκη. Αυτοί οι τύποι που απαξιώνουν τη μεγαλύτερη ημέρα της εργατικής τάξης, τολμούν να πιάνουν στο στόμα τους τούς αγωνιστές του ΠΑΜΕ, που βούλιαξαν δρόμους και πλατείες ολόκληρης της χώρας τιμώντας την Εργατική Πρωτομαγιά.

Το κέντρο της Αθήνας, όπως και της Θεσσαλονίκης, βούλιαξε, αλλά από τους χιλιάδες αγωνιστές του ΠΑΜΕ. Οι εργατοπατέρες της ΓΣΕΕ τα μόνα που μπορούν να βουλιάξουν είναι τα πέντε αστέρων ξενοδοχεία που κάνουν τα συνέδρια της Συνομοσπονδίας…

Οράτιος Μενιππίδης

ΚΚ Βενεζουέλας: Να συντρίψουμε την αποσταθεροποιητική συνωμοσία της ακροδεξιάς

Από iraklis3 στο Μαΐ 1, 2019 Διεθνή, Προτεινόμενο

Με ανακοίνωση που εξέδωσε, το ΚΚ Βενεζουέλας επισημαίνει τα εξής:
«Το ΚΚ Βενεζουέλας καταδικάζει τη νέα αποσταθεροποιητική πράξη της άκρας δεξιάς με επικεφαλής τη μαριονέτα, Χουάν Γκουάιδο και τον φυγόδικο, υπόλογο στη Δικαιοσύνη της Βενεζουέλας, Λεοπόλντο Λόπεζ, οι οποίοι στην υπηρεσία του αμερικανικού ιμπεριαλισμού αναπτύσσουν παραπέρα το πραξικόπημα.

Μπροστά σε αυτή τη νέα αποσταθεροποιητική κλιμάκωση, το ΚΚ Βενεζουέλας και η ΚΝ Βενεζουέλας κινητοποιούμαστε πανεθνικά και καλούμε όλο το λαό να οργανωθεί σε κάθε γωνιά του έθνους για να ηττηθούν οι τρομοκρατικές ενέργειες που προσπαθεί να πραγματοποιήσει η αντεθνική αντιπολίτευση.
Σήμερα, περισσότερο από ποτέ, αρμόζει στις Μπολιβαριανές Εθνικές Ένοπλες Δυνάμεις, μαζί με όλο το λαό, να διατηρήσουν την ενότητα και την εσωτερική τους συνοχή, να προωθήσουν και να εμβαθύνουν την πολιτικο-στρατιωτική ενότητα στην υπεράσπιση της κυριαρχίας, της ανεξαρτησίας της πατρίδας και των κατακτήσεων που έχουν επιτευχθεί από τον εργαζόμενο λαό της πόλης και της υπαίθρου.

Το ΚΚ Βενεζουέλας και η ΚΝ Βενεζουέλας καλούμε στην οργάνωση και στην ενεργό κινητοποίηση των εργαζομένων προς το Μιραφλόρες (προεδρικό μέγαρο) για να απορρίψουμε τις τρομοκρατικές ενέργειες των τμημάτων της ακροδεξιάς. Επίσης, συνυπογράφουμε το κάλεσμα για τη μέγιστη δυνατή κινητοποίηση εργατών, αγροτών, κοινοτήτων και λαού για αύριο, 1 Μαΐου».

Σουηδία: Όταν τα καπιταλιστικά «πρότυπα» ξεφτίζουν

του Γ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΗ*(από τον «Ριζοσπάστη»)

Μπροστά στις ευρωεκλογές και τις άλλες κάλπες το Μάη είναι ανάγκη να δοθεί μια πραγματική εικόνα για το άλλοτε «καπιταλιστικό πρότυπο». Επίσης και στη Σουηδία τα κέρδη των μονοπωλίων φτιάχνονται στις πλάτες των εργαζομένων, με τη βοήθεια της κυβέρνησης και όλων των αστικών κομμάτων και των ηγεσιών των συμβιβασμένων συνδικάτων.
Το φθινόπωρο του 2018 έγιναν τριπλές εκλογές στη Σουηδία, βουλευτικές, περιφερειακές και δημοτικές. Οι αστικές πολιτικές δυνάμεις χωρίστηκαν, πλην των ακροδεξιών, σε δύο μπλοκ: Κοκκινοπράσινοι (Σοσιαλδημοκράτες – Πράσινοι) με τη στήριξη του Αριστερού Κόμματος και Δεξιά Συμμαχία(Μετριοπαθείς, Φιλελεύθεροι, Χριστιανοδημοκράτες και Κόμμα του Κέντρου). Πήραν σχεδόν 40% – 40% και ένα 17% πήγε στο ακροδεξιό κόμμα «Σουηδοί Δημοκράτες» που ανέβηκε 5 ποσοστιαίες μονάδες.
Μετά από μήνες ενδοαστικών ανταγωνισμών και αφού έσπασαν παραδοσιακές συμμαχίες χρόνων των αστικών κομμάτων, αποδείχθηκε για μια ακόμα φορά ότι ανάμεσά τους όλοι μπορούν να συγκυβερνήσουν με όλους. Η καινούρια συμμαχία που αναδείχτηκε στην κυβέρνηση το Γενάρη του 2019 είναι ανάμεσα στους σοσιαλδημοκράτες, Πράσινους, Κόμμα του Κέντρου, Φιλελεύθερους, με καθοριστική για τη συγκρότηση της κυβέρνησης τη στήριξη του λεγόμενου Αριστερού Κόμματος. Οι «Σουηδοί Δημοκράτες», με το ανάλογο σιγοντάρισμα από τα άλλα αστικά κόμματα, προκλητικά επικαλούνται ότι για την αφαίρεση όλων των εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων τα τελευταία χρόνια ευθύνονται οι μετανάστες και «κύρια οι μουσουλμανικής καταγωγής, που στην πλειοψηφία είναι άνεργοι γιατί εκμεταλλεύονται το κοινωνικό κράτος που έχτισε ο σουηδικός λαός». «Ξεπλένουν» έτσι το καπιταλιστικό σύστημα και στοχοποιούν τα θύματά του χρεώνοντάς τους τις άγριες περικοπές σε Υγεία – Πρόνοια, κοινωνικά επιδόματα κ.ά.
Ο σουηδικός λαός αντιμετωπίζει οξυμένα προβλήματα από αυτήν την αντεργατική πολιτική τόσο της νέας κυβέρνησης όσο και των παλιότερων. Η λαϊκή δυσαρέσκεια είναι έντονη λόγω της αντιλαϊκής πολιτικής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και της ανατροπής εργατικών – λαϊκών δικαιωμάτων που προωθούν οι αστικές δυνάμεις για να στηρίξουν παραπέρα τις σουηδικές επιχειρήσεις, για να γίνουν πιο ανταγωνιστικές και κερδοφόρες και να ανταποκριθούν στο διεθνή ανταγωνισμό.

Η επίθεση στους εργαζόμενους συνεχίζεται

 

Το πολυδιαφημισμένο «σουηδικό μοντέλο», που επιστρατεύτηκε απέναντι στις πρωτόγνωρες κατακτήσεις στην ΕΣΣΔ, με ορισμένες προσωρινές παραχωρήσεις και σχετικά καλύτερες εργασιακές συνθήκες συγκριτικά με άλλες καπιταλιστικές χώρες, αποτελεί παρελθόν. Η απαίτηση του κεφαλαίου είναι να τσακιστούν τα εναπομείναντα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα, με την παραχώρηση των οποίων το αστικό κράτος προβαλλόταν ως δήθεν «κοινωνικό», φιλολαϊκό, και όχι αυτό που πραγματικά είναι, όργανο στήριξης των καπιταλιστικών σχέσεων, δηλαδή της εκμετάλλευσης των εργαζομένων.
Σε επίπεδο οικονομίας χαρακτηριστική είναι η συγκέντρωση του κεφαλαίου σε όλο και λιγότερα χέρια! Ο συνολικός «πλούτος» της χώρας, τα 400 δισ. ευρώ που είναι το ΑΕΠ, είναι συγκεντρωμένος σε 5 ομίλους που κατέχουν το 70% του συνόλου του Χρηματιστηρίου.
Η Σουηδία σήμερα, σύμφωνα με αστικές εκτιμήσεις, είναι η πρώτη χώρα στις ιδιωτικοποιήσεις του δημόσιου πλούτου τουλάχιστον στην Ευρώπη. Κέντρα Υγείας, δάση, φαρμακεία, σιδηρόδρομοι, μεταλλεία, ταχυδρομεία, ηλεκτρικό και τηλεφωνικό δίκτυο, οδικές συγκοινωνίες, παιδικοί σταθμοί, γηροκομεία και πολλά άλλα έχουν ιδιωτικοποιηθεί ή ένα μικρό μέρος παραμένει στο Δημόσιο. Ολοι οι βασικοί τομείς είναι στα χέρια του μεγάλου κεφαλαίου, όπως οι μεταφορές, η Ενέργεια, η παραγωγή φαρμάκου, οι τηλεπικοινωνίες, τα λιμάνια, τα αεροδρόμια, η Παιδεία, η στέγη κ.λπ. Η Υγεία και η Παιδεία αλώνονται από το κεφάλαιο, με το λαό να βάζει το χέρι όλο και πιο βαθιά στην τσέπη ενώ οι υπηρεσίες μειώνονται στο ελάχιστο. Η εμπορευματοποίηση πέρασε κάτω από τη μαζική προπαγάνδα όλων των αστικών κομμάτων στο όνομα της προσωπικής επιλογής και ότι ο ανταγωνισμός μεταξύ των ιδιωτικών εταιρειών θα έριχνε τις τιμές, θα ήταν οι υπηρεσίες πιο φτηνές και θα κέρδιζε ο λαός. Η πείρα έδειξε ότι από το τέλος του ’80, που ξεκίνησαν μαζικά οι ιδιωτικοποιήσεις, έγινε ακριβώς το αντίθετο.
Το αποτέλεσμα είναι περισσότερα βάρη για τη σουηδική εργατική τάξη.

Ενισχύονται οι όροι εργασιακής γαλέρας

 

Τον δικό της ρόλο παίζει και η συμβιβασμένη ηγεσία της Γενικής Συνομοσπονδίας Εργαζομένων Σουηδίας, που μαζί με τους εργοδότες κατέληξαν σε κοινή πρόταση για περιορισμό του δικαιώματος της απεργίας, στην κατεύθυνση εξασφάλισης, όπως λένε, της «εργασιακής ειρήνης», καθώς επίσης στο ζήτημα της αύξησης των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, υποχρεωτικά στα 67 και προαιρετικά στα 69, με αυτόματη σύνδεση του ορίου ηλικίας με το προσδόκιμο ζωής, αλλά και διευκολύνσεις στην εργοδοσία να απολύει ακόμα πιο εύκολα εργαζόμενους.
Η επίθεση της εργοδοσίας, με την αγαστή συνεργασία των ηγεσιών των ξεπουλημένων συνδικάτων, συνεχίζεται και με την αύξηση του ποσοστού των ατομικών συμβάσεων, καθώς και τον προσωπικό μισθό, που καθορίζεται όχι από Συλλογική Σύμβαση αλλά με συμφωνία μεταξύ του εργοδότη και του εργαζόμενου. Ενδεικτικό ότι τα τελευταία χρόνια υπερδιπλασιάστηκαν οι εργολαβικοί εργαζόμενοι στη χώρα.
Η μερική απασχόληση αλλά και ορισμένου χρόνου είναι στο 15% αλλά για τους νέους «σπάει κόκαλα». Στους νέους 15 – 19 ετών είναι 75%, στους νέους 20 – 24 είναι 45%, στις ηλικίες 25 – 34 είναι 20% και 65 – 74 είναι σχεδόν 50%! Δείχνει την εκμετάλλευση των νέων εργαζομένων που δεν έχουν σταθερή δουλειά με δικαιώματα αλλά και με χαμηλές αποδοχές, όπως επίσης και την ανάγκη των συνταξιούχων να συμπληρώσουν το εισόδημά τους, μιας και οι συντάξεις έχουν καταντήσει να είναι πείνας. Φανερώνει στην πράξη την εφαρμογή της λεγόμενης «ενεργού γήρανσης» της ΕΕ. Οι δε συντάξεις κυμαίνονται περίπου καθαρά στα 1.000 ευρώ, όταν περίπου σε αυτό το ποσό είναι το όριο φτώχειας.

Υγεία: Τόσα δίνω, πόσα θες…

 

Τα λέει όλα για την κατάσταση στην Υγεία το γεγονός ότι ο σουηδικός λαός κατατάσσει, για το 2019, το ζήτημα της Υγείας και της περίθαλψης ως το πρώτο πρόβλημα που αντιμετωπίζει με μεγάλα ποσοστά, από 45 έως και 70%.
Επίσης, πάνω από το 50% των Κέντρων Υγείας έχουν περάσει στους επιχειρηματικούς ομίλους. Στη Στοκχόλμη είναι ακόμα χειρότερα τα πράγματα, αφού τα 2/3 των Κέντρων Υγείας είναι σε επιχειρηματικούς ομίλους. Επίσης, το 25% των γηροκομείων είναι σε ιδιωτικά χέρια. Οι ασθενείς δεν είναι ασθενείς αλλά πελάτες μιας και πληρώνουν τα έξοδα είτε μέσω των φόρων είτε στην επίσκεψη στο Κέντρο Υγείας ή στο νοσοκομείο. Οι αναμονές για εξετάσεις και η επίσκεψη σε ειδικευμένο γιατρό μπορεί να ξεπεράσουν τους 2 – 3 μήνες, ενώ κάθε επίσκεψη στο Κέντρο Υγείας κοστίζει 20 ευρώ (200 κορόνες – η Σουηδία έχει εθνικό νόμισμα), εκτός από τους νέους, στις περισσότερες πόλεις, μέχρι 20 χρόνων. Η επίσκεψη μάλιστα σε εξειδικευμένο γιατρό ανεβαίνει στα 35 ευρώ. Η αγοραία αντίληψη στην Υγεία φανερώνεται και από τον όρο ότι αν κατά τη διάρκεια ενός χρόνου έχει κάνει ένας ασθενής επισκέψεις που αντιστοιχούν στο ποσό των 120 ευρώ, τότε μετά είναι δωρεάν τον υπόλοιπο χρόνο… Τα φάρμακα επίσης κοστίζουν ακριβά μιας και υπάρχει το αντίστοιχο με την επίσκεψη σε γιατρό αλλά το όριο για να υπάρχει συμμετοχή του κράτους αρχίζει μετά τα 230 ευρώ τον χρόνο που καταβάλλει ο ασθενής και το κράτος καλύπτει το 90% πάνω από το όριο των 400 ευρώ το χρόνο.
Ταυτόχρονα, υπάρχουν εσωτερικές εντολές κύρια από τους επιχειρηματικούς ομίλους Υγείας αλλά και τα τελευταία χρόνια από τους δημόσιους, να εντατικοποιούν τη δουλειά των γιατρών με το να χρονομετρούν την επίσκεψη, μιας και η κάθε επίσκεψη επιχορηγείται από το Δημόσιο. Ετσι, δεν είναι σπάνιο φαινόμενο η επίσκεψη γιατρού να διαρκεί 6 – 7 λεπτά, έτσι ώστε να χωρέσουν περισσότεροι ασθενείς στο πρόγραμμα. Το υπουργείο Υγείας αλλά και οι περιφέρειες που είναι υπεύθυνες για το σύστημα Υγείας μειώνουν κάθε χρόνο τον προϋπολογισμό για την Υγεία και οικονομικοί σύμβουλοι βοηθούν τα Κέντρα Υγείας ή τα νοσοκομεία να περικόψουν τις δαπάνες, κύρια από το προσωπικό ή τους ασθενείς, με κυρίαρχα τη μείωση των δαπανών στα φάρμακα, τις εξετάσεις και τις εγχειρήσεις, όπως επίσης τη μικρότερη παραμονή των ασθενών στα νοσοκομεία.

Παιδεία εμπόρευμα – πεσκέσι στους ομίλους

 

Στην Παιδεία μειώνονται τα κονδύλια κάθε χρόνο στα δημόσια σχολεία, με αύξηση των μαθητών. Πάνω από το 13% των μαθητών (σύμφωνα με το υπουργείο Παιδείας) από το Γυμνάσιο δεν μπορούν να συνεχίσουν στο Λύκειο λόγω των ταξικών φραγμών. Ταυτόχρονα, ενισχύονται τα σχολεία που είναι σε ιδιωτικά χέρια από τον κρατικό προϋπολογισμό με το λεγόμενο επίδομα ανά μαθητή, που ξεκίνησε να ισχύει το 1992. Το επίδομα αυτό είναι για το 2019 μεταξύ 15.000 και 25.000 ευρώ ανά χρόνο και μαθητή. Πέρα από αυτό το επίδομα μοιράζονται απλόχερα κι άλλα εκατομμύρια κορόνες στα ιδιωτικά σχολεία, σαν ειδικές επιχορηγήσεις για ειδικούς σκοπούς. Εκατομμύρια ευρώ έτσι καρπώνονται τα ιδιωτικά μονοπώλια στην Εκπαίδευση. Ετσι, τα ιδιωτικά σχολεία λειτουργούν και αυξάνουν τα κέρδη τους με τα χρήματα των εργαζομένων στη Σουηδία, ενώ τα δημόσια σχολεία, λειτουργώντας με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια, στην πλειονότητά τους φυτοζωούν, μιας και πρέπει να καλύψουν όλες τις ανάγκες των μαθητών (ενισχυτική διδασκαλία, διδασκαλία μητρικής γλώσσας, ψυχολόγους, γυμναστική κ.λπ.), κάτι που δεν είναι υποχρεωτικά για τα ιδιωτικά. Επίσης, οι περικοπές στους εκπαιδευτικούς στα ιδιωτικά σχολεία αυξάνουν ακόμα περισσότερα τα κέρδη τους.
Σε πέντε επιχειρηματικούς ομίλους ανήκουν η συντριπτική πλειοψηφία των ιδιωτικών σχολείων. Αυτοί οι πέντε όμιλοι είχαν κέρδη το 2018 πάνω από 60 εκατομμύρια ευρώ. Προγραμματίζεται η ιδιωτικοποίηση των πανεπιστημίων με σκοπό να υπάρχουν περισσότερα εμπόδια στα παιδιά της εργατικής οικογένειας, να υπάρχει ακόμα καλύτερο φιλτράρισμα του επιστημονικού δυναμικού από τις επιχειρήσεις που έχουν εισβάλει εδώ και πολλά χρόνια στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Ο δρόμος άλλωστε άνοιξε το 2010 με την επιβολή δυσθεώρητων διδάκτρων της τάξης των 13.000 ευρώ κατά μέσο όρο το χρόνο για όλα τα πανεπιστήμια της Σουηδίας σε φοιτητές που προέρχονται από χώρες εκτός ΕΕ. Σε κάποια προγράμματα μπορεί να φτάσουν και τις 27.000 ευρώ το χρόνο.

Στέγη: Ούτε μπορείς να τη βρεις ούτε να την πληρώσεις

 

Το κόστος ζωής επίσης έχει ανέβει δραματικά με αποτέλεσμα πολλές οικογένειες να αντιμετωπίζουν δυσκολίες επιβίωσης. Χαρακτηριστικό είναι ότι υπάρχει τεράστιο πρόβλημα στέγης στις μεγάλες πόλεις. Το στεγαστικό πρόγραμμα είναι στα χέρια των κατασκευαστικών εταιρειών και τα νοίκια έχουν απελευθερωθεί και φτάσει σε τέτοια επίπεδα που μια μέση οικογένεια δεν μπορεί να τα πληρώσει. Για παράδειγμα, ενώ το νοίκι σε ένα διαμέρισμα δεν κόστιζε πάνω από το 30% του μισθού του εργαζόμενου στο τέλος της δεκαετίας του ’90, σήμερα, το 2019, κοστίζει μεταξύ του 50 και 100% του μισθού. Το κράτος, οι Περιφέρειες και οι δήμοι, όλη η κρατική διοίκηση δηλαδή, αποφάσισαν πριν από μερικά χρόνια ότι το στεγαστικό είναι ζήτημα αποκλειστικά των κατασκευαστικών εταιρειών. Το αποτέλεσμα είναι ότι οι κατασκευαστικές εταιρείες χτίζουν αποκλειστικά με γνώμονα το κέρδος, χτίζουν κατά βάση πολυτελείς κατοικίες για υψηλά βαλάντια, νοικιάζουν πολύ λίγες κατοικίες και σχεδόν όλες τις πουλάνε. Ετσι, αυτοί που μπορούν να αγοράσουν, για παράδειγμα, ένα τριάρι που στοιχίζει από 400 έως 500 χιλιάδες ευρώ δεν είναι σίγουρα η εργατική τάξη. Για κάποιες λίγες κατοικίες που ενοικιάζονται χρειάζεται να έχει ένας εργαζόμενος πολύ υψηλό μισθό για να το κάνει. Ενα καινούριο τριάρι για ενοικίαση, για παράδειγμα, κοστίζει το μήνα από 1.500 ευρώ και πάνω, όταν ο μέσος μισθός είναι γύρω στα 1.800 ευρώ καθαρά.

Βάθεμα των πολεμικών προετοιμασιών

 

Παράλληλα με τα παραπάνω κινούνται τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, που απαιτούν την ακόμα πιο ενεργή ανάμειξη της χώρας – η οποία μάλιστα έχει και αναπτυγμένη μεγάλη πολεμική βιομηχανία – στις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις για την εξασφάλιση μεγαλύτερου μεριδίου από τις μοιρασιές της λείας. Γι’ αυτό και απαιτεί εδώ και τώρα την ένταξη στο ΝΑΤΟ. Η αστική τάξη της χώρας διαβλέπει ότι έχει περισσότερα κέρδη να λαμβάνει εντός ΝΑΤΟ και ΕΕ, γι’ αυτό κι εγκαταλείπει τα συνθήματα περί «ανεξάρτητης εξωτερικής πολιτικής» που σηματοδοτούσαν παλιότερα διαφορετικές προτεραιότητές της σε διακρατικές συμμαχίες, πάλι με κριτήριο τα συμφέροντά της.
Η αστική τάξη της Σουηδίας γι’ αυτό αυξάνει τις στρατιωτικές δαπάνες και από το ποσό των 53,5 δισ. κορονών στον προϋπολογισμό του 2018 αυξάνονται τουλάχιστον σε 5 δισ. κορόνες κάθε χρόνο και το 2022 θα είναι 72 δισ. κορόνες. Η Σουηδία αποφάσισε επίσης να στείλει στρατεύματα στο μεγαλύτερο νησί της, το Γκότλαντ, στη Βαλτική Θάλασσα, για πρώτη φορά τα τελευταία 15 χρόνια. Εκεί εντάσσεται η απόφαση της σουηδικής κυβέρνησης, με τη συμφωνία όλων των κοινοβουλευτικών κομμάτων, για την επαναφορά της στρατιωτικής θητείας, που είχε καταργηθεί πριν από 10 χρόνια. Ετσι παρατηρείται τα τελευταία χρόνια η ολοένα κι αυξανόμενη συμμετοχή του σουηδικού στρατού σε ασκήσεις και σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ, με ιδιαίτερη έμφαση στην περικύκλωση της Ρωσίας, η οποία δραστηριοποιείται έντονα στην ευρύτερη περιοχή για τα δικά της συμφέροντα.
Στο πλαίσιο δε της τρομοκράτησης του σουηδικού λαού συμπεριλαμβάνεται και η πρόσφατη αποστολή φυλλαδίων σε κάθε νοικοκυριό με οδηγίες για το τι πρέπει να κάνει σε περίπτωση πολέμου, εννοώντας περίπτωση επίθεσης της Ρωσίας. H αστική τάξη της Σουηδίας αρχίζει να προετοιμάζεται για το ενδεχόμενο πολέμου (έχοντας υπόψη και την όξυνση των ανταγωνισμών στις Βαλτικές χώρες, στην Αρκτική με τους πάγους που λιώνουν, με αποτέλεσμα την ευκολότερη μεταφορά εμπορευμάτων και την αξιοποίηση του ορυκτού πλούτου) και με τη νομοθέτηση για την υποχρεωτική στράτευση (που θα ολοκληρωθεί πλήρως στα επόμενα 4 χρόνια).

Μεγάλες ελλείψεις σε ζωτικής σημασίας υπηρεσίες

 

Την ίδια στιγμή, οι περσινές καλοκαιρινές μεγάλες πολυήμερες πυρκαγιές στη Σουηδία αποκάλυψαν σε όλες τις διαστάσεις την εμπορευματοποίηση της γης καθώς το 35% των δασικών εκτάσεων της χώρας ανήκει σε μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και το 70% βρίσκεται σε ιδιωτικά χέρια. Ταυτόχρονα, τεράστιες είναι οι ελλείψεις σε υποδομές και προσωπικό πυροπροστασίας με μειώσεις προσωπικού, αγορά λιγότερων οχημάτων και σοβαρά προβλήματα στη συντήρηση των πυροσβεστικών κρουνών και οχημάτων. Το ίδιο ισχύει και για τα αεροπορικά μέσα που δεν διαθέτει καν η Πυροσβεστική αλλά μόνο ο στρατός κι αυτά σε μικρό αριθμό. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση διαθέτει περισσότερα κονδύλια για τη χρηματοδότηση της συμμετοχής στους επικίνδυνους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, όπως στο στρατό κατοχής στο Αφγανιστάν.
Η αύξηση της εγκληματικότητας επιχειρείται να αξιοποιηθεί και να αποδοθεί αποκλειστικά στους μετανάστες 2ης και 3ης γενιάς, ενισχύοντας αντιδραστικές ρατσιστικές απόψεις, χρησιμοποιώντας αυτήν την κατάσταση για την αναμόρφωση του αστικού πολιτικού συστήματος. Τα προβλήματα στα μεταναστευτικά γκέτο είναι σοβαρά, όμως στοχευμένα αποκρύπτεται η δράση κυκλωμάτων που διαπλέκονται με επιχειρηματικά συμφέροντα κι εκμεταλλεύονται τους μετανάστες. Η αστική τάξη της Σουηδίας, διαθέτοντας ισχυρή βιομηχανική βάση για πολλές δεκαετίες, έχοντας την ανάγκη φτηνού εργατικού δυναμικού, καλλιεργούσε ένα «φιλομεταναστευτικό» προφίλ προσελκύοντας μετανάστες από διάφορες χώρες (και αρκετούς Ελληνες) σε διάφορα γκέτο, όπου με τον καιρό αναπτύχθηκαν μια σειρά από κοινωνικά προβλήματα. Οι μετανάστες από πολλές χώρες έρχονταν και έρχονται στον «παράδεισο του σουηδικού μοντέλου», όπως το παρουσίαζαν, για να εισπράξουν τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι οι Σουηδοί εργαζόμενοι, είτε είναι εργασιακή ανασφάλεια είτε έλλειψη στέγης κι άλλα.
Στο έδαφος αυτό, η φθορά του δικομματισμού ανάμεσα σε Σοσιαλδημοκράτες και Κόμμα των Μετριοπαθών αξιοποιείται προς όφελος ακροδεξιών ξενοφοβικών κομμάτων, όπως οι «Σουηδοί Δημοκράτες» και η «Εναλλακτική για τη Σουηδία». Μπροστά στις ευρωεκλογές και με όλα αυτά τα ζητήματα να οξύνονται κατεβαίνει για πρώτη φορά σε ευρωεκλογές και το Σουηδικό ΚΚ (SKP). Ο στόχος είναι να παρέμβει στο λαό με τις θέσεις του ενάντια στην ΕΕ, προβάλλοντας την πραγματική διέξοδο για το λαό, να περάσουν τα κλειδιά της οικονομίας και της εξουσίας στην εργατική τάξη, για την έξοδο από την ΕΕ. Το Σουηδικό ΚΚ, που συμμετέχει στην Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Πρωτοβουλία, αντιπαλεύει μεγάλες δυσκολίες και δίνει τη μάχη των ευρωεκλογών.

Πηγή: rizospastis.gr  ( *Γιάννης ΚΩΝΣΤΑΝΤΗΣ – KO Σκανδιναβίας)

**Φωτογραφίες: Από απεργία λιμενεργατών στο Γκέτεμποργκ, το Σεπτέμβρη του 2017 (αριστερά επάνω) –  Από δυναμική αντιΝΑΤΟική συγκέντρωση στη Στοκχόλμη το Δεκέμβρη του 2018 (αριστερά κάτω) – Από τη δράση του Σουηδικού ΚΚ (δεξιά). 

Επίθεση των πρακτόρων της CIA και των πραξικοπηματιών στην αεροπορική βάση «Λα Καρλότα» της Βενεζουέλας

        

30-04-2019

Απόπειρες κατάληψης της αεροπορικής βάσης «Λα Καρλότα» επιχείρησαν οι πραξικοπηματίες με τους στρατιώτες που έχουν, συναντώντας τη σθεναρή αντίσταση της συντριπτικής πλειοψηφίας των στρατιωτών της βάσης που παραμένουν πιστοί στην κυβέρνηση.

Οι αποτυχημένες προσπάθειες εισόδου στην αεροπορική βάση -στην πύλη της οποίας ο αχυράνθρωπος των ΗΠΑ Χ. Γκουαϊδό έκανε το πρωί το διάγγελμά του- έχουν οδηγήσει τον όγκο των υποστηρικτών του πραξικοπηματία στη γειτονική συνοικία Αλταμίρα, όπου έχουν καταλάβει την πλατεία της περιοχής.

Στις μάχες που σημειώνονται, τραυματίστηκε ο συνταγματάρχης Γιερσόν Χιμένες Μπάες, ο οποίος βρισκόταν έξω από τη βάση συντονίζοντας τις κινήσεις των στρατιωτικών δυνάμεων κατά των πραξικοπηματιών. «Καταγγέλλω τη βίαιη επίθεση, θύμα της οποίας υπήρξε ο συνταγματάρχης Γιερσόν Χιμένες Μπάες ο οποίος τραυματίστηκε στο λαιμό από σφαίρα στον αυτοκινητόδρομο Φρανσίσκο Φαχάρδο», απέναντι από την αεροπορική βάση «Λα Καρλότα», στο Καράκας, έγραψε στο Twitter ο υπουργός Άμυνας, στρατηγός Βλαντίμιρ Παντρίνο. Κατηγόρησε ως υπεύθυνους «τους πολιτικούς ηγέτες της αντιπολίτευσης».

Αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με κρατικά μέσα ενημέρωσης, πολλοί από τους στρατιώτες που εθεάθησαν να βρίσκονται πίσω από τον πραξικοπηματία Γκουαϊδό, κατά το διάγγελμά του, στη συνέχεια αποχώρησαν, δηλώνοντας ότι οι επικεφαλής τους τους είπαν ότι επρόκειτο για άσκηση…

«Δεν πρόκειται για απόπειρα πραξικοπήματος από το στρατό. Αυτό που συμβαίνει σχεδιάστηκε στην Ουάσιγκτον, στο Πεντάγωνο και το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, από τον Μπόλτον», τον σύμβουλο του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ σε θέματα Εθνικής Ασφάλειας, είπε ο υπουργός  Εξωτερικών της Βενεζουέλας Χόρχε Αρεάσα, μιλώντας τηλεφωνικά στο πρακτορείο «Reuters».