Εκατό χιλιάδες ψηφιακές αναπαραγωγές
αριστουργημάτων τέχνης ελεύθερες στο Διαδίκτυο. Δωρεάν και χωρίς
περιορισμούς. Αυτό ανακοίνωσε την Πέμπτη η Paris Musées, η οποία
επιβλέπει 14 δημοτικά μουσεία στο Παρίσι, μεταξύ των οποίων τα Musée
d’Art Moderne de la Ville de Paris, Petit Palais και Catacombes de
Paris. Οι χρήστες μπορούν να «κατεβάζουν» έναν φάκελο ο οποίος περιέχει
μια υψηλής ανάλυσης (300 DPI) φωτογραφία του έργου, ντοκουμέντο με
πληροφορίες για αυτό και έναν οδηγό για την καλύτερη χρήση και αναφορά
των πηγών της φωτογραφίας. Είναι πλέον ελεύθερη η ψηφιακή πρόσβαση σε
αριστουργήματα πασίγνωστων καλλιτεχνών, όπως οι Ρέμπραντ, Κουρμπέ,
Ντελακρουά και βαν Ντάικ, αλλά και άλλων λιγότερο γνωστών. Πλέον, μπορεί
κανείς να χρησιμοποιήσει το γοητευτικό πορτρέτο του εμπόρου έργων
τέχνης Αμπρουάζ Βολάρ που είχε φιλοτεχνήσει το 1899 ο Σεζάν. Ή, το έργο
του 1857 «Οι δεσποινίδες των οχθών του Σηκουάνα (Καλοκαίρι)» του
Κουρμπέ. Ή, πολλές φωτογραφίες του Eugène Atget, ο οποίος με τον
φωτογραφικό φακό του κατέγραψε και απαθανάτισε, παλιά, το Παρίσι. «Το ότι κάνουμε διαθέσιμα αυτά τα δεδομένα
εγγυάται το ότι οι ψηφιακοί φάκελοί μας μπορούν να είναι ελεύθερα
προσβάσιμοι και να επαναχρησιμοποιηθούν από τον οποιονδήποτε και από
όλους, χωρίς τεχνικούς, νομικούς και οικονομικούς περιορισμούς, είτε για
εμπορικό σκοπό είτε για άλλον» διαβάζουμε στην ανακοίνωση από τη Paris
Musées. Επιπλέον, στον ιστότοπό της, τα έργα θα περιλαμβάνονται σε
εικονικές εκθέσεις για να υπογραμμιστεί η προσβασιμότητα σε αυτά και για
να ενθαρρυνθούν χρήστες να τα «κατεβάσουν» και να τα
επαναχρησιμοποιήσουν.
Η χολιγουντιανή φαντασία έφτασε όντως στην
ελληνική εξουσία. Είμαστε κυριολεκτικά πλέον μια start up αμερικανική
βάση απ’ άκρου εις άκρον και διαμορφώνουμε ταυτόχρονα καινούρια
πρωτότυπα μικρά Χάρλεμ, όπως για παράδειγμα στην Αττική. Ποιος θ’
ασχοληθεί σ’ αυτό το διεθνές περιβάλλον με τις βραχονησίδες στο Αιγαίο,
όταν λόγου χάρη μια πληθυσμιακή, καθημαγμένη από τ’ αριστερά και δεξιά
μνημόνια, μάζα θα πλέει μεταξύ δύο καζίνων στην Αττική; Ένα στο
νότο στο Ελληνικό, κι ένα στο Βορρά στο Μαρούσι, μετά την κάθοδο απ’ τ’
αγωνιστικά βουνά της Πάρνηθας ρουλετών και μαύρων τζακ στις πεδιάδες
δυτικά της αποφραγμένης από συγκοινωνιακά άλατα Κηφισίας.
Εδώ θα παιχτούν όλα στ’ αναπτυξιακά κορόνα – γράμματα. Το πιθανότερο
είναι η Ουάσιγκτον να αναλάβει το νότο και οι Βρυξέλλες το βορρά, και
μια ΝΑΤΟική αστυνομία, ίσως με συνοριοφύλακες frontex – βοηθούς, να
διακινεί σαν τροχονόμος στο Χάρλεμ του ’50 τα πλήθη απ’ το ένα καζίνο
στο άλλο.
Αλλά κι έξω απ’ το αστικό κέντρο, με πακτωμένο το μισό πληθυσμό της
χώρας, στη Ρόδο για παράδειγμα, η καινοτομία πάει σύννεφο. Εκεί που τώρα
χτίζονται ξενοδοχεία δυναμικότητας τριών χιλιάδων κλινών συνολικά, σ’
ένα νησί ήδη τουριστικά κορεσμένο, όπου το καλοκαίρι συνεπάγεται και
πολύωρες διακοπές νερού και ρεύματος γι’ αντιμετώπιση των αναγκών του
τουρισμού, κάποιοι πανηγυρίζουν για την «προστασία» της υφαλοκρηπίδας
και της ΑΟΖ της Ρόδου, από μερικά θηριώδη ελικόπτερα του αμερικάνικου
στρατού, που στάθμευσαν εκεί προσωρινά, όπως τα κουνούπια στα ελώδη νερά
μιας… λίμνης, που μπορεί και να λέγεται Μεσόγειος.
Αλλά και στον κάμπο το θεσσαλικό, με το ερημοποιημένο έδαφος και το
αρδευτικό πρόβλημα επί δεκαετίες ανοιχτό, η καινοτομία πάει σύννεφο.
Ιπτάμενα, μη επανδρωμένα αετόπουλα της Αμερικής θα εντοπίζουν εγκαίρως
τα πτώματα των κατεστραμμένων αγροτικών οικογενειών και περιουσιών, για
να τα προστατεύσουν απ’ τις ύαινες που τα ίδια απειλούν να ξαμολήσουν
μετά από επιμελείς ΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς εμπλοκής.
Και στο βορρά, όμως, στις παραλίες της Αλεξανδρούπολης και τις
αμμούδες του Πόρτο Λάγος, τα ξεπερασμένα αντίσκηνα για rave πάρτι
μαστουρωμένων χαρντροκάδων του προηγούμενου αιώνα, θα αντικατασταθούν
από πλατφόρμες υποδοχής υγροποιημένου φυσικού αερίου, και φρουρούς της
επανάστασης της αμερικάνικης ιδιοκτησίας στην αιγαιοπελαγίτικη εκδοχή
της βαλκανικής.
Ευαγγελιστές και ισλαμιστές ιεροκήρυκες είναι προφανές θα
ανακαλύπτουν στην Ελλάδα την καινούρια χειραγωγική διανόηση του τρόμου,
παράγοντας βιντεοεκπλήξεις στο Youtube – κάτι σαν τα κινέζικα
πυροτεχνήματα – που θα σου δείχνουν πώς μπορείς μ’ ένα κουμπί να
κατευθύνεις ένα βλήμα στο πίσω κάθισμα ενός αυτοκινήτου ή στην
κρεβατοκάμαρα ενός υπογείου ή και στη στάνη ενός μαντριού, πιλοτάροντας
από την πολυθρόνα μιας θέσης εργασίας, εγγυημένης από πολυεθνικό
νταβατζή.
Η start up ανάπτυξη χουχουλιασμένη στην αγκαλιά του ΝΑΤΟ και της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, βοηθάει να ξεκαθαρίζει η ήρα απ’ το στάρι, αφού οι
γέροι που δεν προσαρμόζονται θα πεθαίνουν είτε απ’ το κρύο είτε απ’ τις
αναθυμιάσεις και τη φωτιά αυτοσχέδιων θερμαντικών σωμάτων.
Τα δε παιδιά ωσαύτως θα κοκαλώνουν ή θα καίγονται και θα κηδεύονται
με καλοπληρωμένες μοιρολογίστρες ΜΚΟ, που θα καταγράφουν τις οιμωγές σε
σέλφι για το fake ξαναγράψιμο της fake ιστορίας.
Με βάση τις τελευταίες αναλύσεις ειδημόνων και αιδημόνως σιωπούντων,
στις καινοτομίες θα συμπεριλαμβάνεται και η εξεύρεση τόπων ασφαλούς, για
το κεφάλαιο, διαδήλωσης εργαζομένων που δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν.
Πιθανόν ως κατάλληλες τοποθεσίες να θεωρηθούν η Γαυδοπούλα, τα
Αντικύθηρα, οι Αντίπαξοι, ή κάτι ακριτικό παρεμφερές για να τονώνεται η
τοπική αγορά και η επιδοτούμενη ακτοπλοΐα…
Ο λαός όταν φτάνει σε επιβιωτικά αδιέξοδα έχει δυο χαρακτηριστικές
εκφράσεις: «Μου βγήκε το λάδι». «Δεν υπάρχει σάλιο». Το start up μέλλον
κινείται κάπου ανάμεσα, μα την πίστη των διαβολικά καλών drones.
Σημείωση: Το άρθρο της Λιάνας Κανέλλη αναδημοσιεύεται από τον Ριζοσπάστη του Σαββατοκύριακου 11-12/01/2020
Μια βραδιά στην Νάουσα με αστροφεγγιά
Μπήκανε αντάρτες βάλανε φωτιά
Εεεεε βάλανε φωτιά
Κάψανε την τράπεζα κι'όλα τα χαρτιά
Για να ξεχρεώσουν την φτωχολογιά
Εεεεε την φτωχολογιά
Έβαλαν τα πάντζερ και τ'αυτοματά
Κι'όλοι οι μπουραντάδες πέσαν πτώματα
Εεεεε πέσαν πτώματα
Τα οχυρά της Νάουσας δεν υπάρχουν πια
Τα μετέτρεψαν οι αντάρτες σε ερείπεια
Εεεεε σε ερείπια
Δεν τα έχασε κανένας τα αλυσόδετά σκυλιά
Που γυρίζαν και ληστεύαν όλα τα χωριά
Εεεεε όλα τα χωριά
Τα οχυρά της Νάουσας δεν υπάρχουν πια
Μπήκανε οι άνταρτες βάλανε φωτιά
Εεεεε βάλανε φωτιάΑπ το cd της ΚΝΕ με τραγούδια του ΔΣΕ, στην πλειοψηφία τους ανέκδοτα.
“Τα οχυρά της Νάουσας δεν υπάρχουν πια”: Η μάχη της Νάουσας και η συντριβή των μοναρχοφασιστών από τον Δημοκρατικό Στρατό Ριζοσπάστης 2 Δεκεμβρίου 2017
Tο «Δελτίο Ειδήσεων» του ΔΣΕ που ανήγγειλε την κατάληψη της Νάουσας
Η Μάχη της Νάουσας
Το χρονικό της μάχης
8/1/49-11/1/49: Η 10η Μεραρχία του ΔΣΕ με Διοικητή τον Υποστράτηγο Νίκο Θεοχαρόπουλο (Σκοτίδα) και Πολιτικό Επίτροπο τον Νίκο Μπελογιάννη αποτελούμενη
από τις 18η, 14η και η 103η Ταξιαρχίες, συνολικής δύναμης 2.438 μαχητών
και μαχητριών, κυκλώνουν τη Νάουσα «με μυστικότητα, αθόρυβα, με
ταχύτητα, με όλα τα μέσα της πλαγιοφύλαξης, εμπροσθοφυλακής και
οπισθοφυλακής».
Η 18η με Διοικητή τον Συνταγματάρχη Παντελή Βαϊνά τοποθετείται πίσω από το ύψωμα του Αϊ-Λια, δυτικά της Νάουσας, κοντά στα νεκροταφεία.
Το εργοστάσιο του Λαναρά που ήταν σταθμός διοίκησης της 33ης μοναρχοφασιστικής ταξιαρχίας του αστικού στρατού
Η 103η προσεγγίζει το ύψωμα του Θεολόγου, νότια της πόλης. Το ύψωμα Κουκούλι βόρεια της πόλης προσεγγίζεται από μία διμοιρία.
Μονάδες
μαχητών του ΔΣΕ καλύπτουν τα περάσματα από Βέροια και από Σκύδρα προς
Νάουσα με σκοπό να σταματήσουν τις ενισχύσεις του εχθρικού στρατού που
θα φτάνουν τις επόμενες ημέρες και θα ανεβάσουν τη συνολική δύναμη του
κυβερνητικού στρατού σε 4.310 άνδρες.
10-11/1/49:
Η
πόλη της Εδεσσας βάλλεται παραπλανητικά από τμήματα του ΔΣΕ του
Καϊμακτσαλάν, το ίδιο επαναλαμβάνεται και την επόμενη νύχτα (11-12/1/49)
τις ώρες όπου ξεκινά η επίθεση στη Νάουσα. Εβαλλαν 3 πυροβόλα με 400
βολές.
11/1/49:
23.15:
Εκδηλώνεται η επίθεση ενάντια στα υψώματα γύρω από τη Νάουσα. Ενα τάγμα
της 18ης καταφέρνει να ανοίξει πέρασμα εξουδετερώνοντας παγιδευμένα
συρματοπλέγματα κοντά στο ύψωμα του Αϊ-Λια. Ανοίγει ο δρόμος για τη
Νάουσα.
23.30: Σε 15
λεπτά, μετά από μεγάλη έφοδο της 103ης, πέφτει το ύψωμα του Θεολόγου,
βασικού στηρίγματος του κυβερνητικού στρατού, η πιο στρατηγική θέση του.
Το Κουκούλι βόρεια της Νάουσας έχει καταληφθεί καθώς είναι αφύλακτο.
12/1/49:
00.30-01.00:
Ο εχθρός προσπαθεί να αντιδράσει. Κάθε προσπάθεια για αποστολή στα
φυλάκια ενισχύσεων, πυρομαχικών και τεθωρακισμένων τσακίζεται στους
δρόμους της Νάουσας από τις δυνάμεις που έχουν διεισδύσει στην πόλη.
04.30: Πέφτει και το ύψωμα του Αϊ-Λια μετά από σκληρές μάχες και συνεχείς εφόδους.
Δυνάμεις
του ΔΣΕ μάχονται μέσα στην πόλη κινούμενες ενάντια στα εχθρικά φυλάκια
(Αϊ-Γιώργης, Αγία Φωτεινή κ.ά.) τα οποία πέφτουν το ένα μετά το άλλο.
Το
ξημέρωμα βρίσκει κυβερνητικό στρατό, χωροφύλακες, ΜΑΔ και ΜΑΥδες
ταμπουρωμένους στα κτίρια του Σιδηροδρομικού Σταθμού, του Υδραγωγείου,
του Γυμναστηρίου, του Νοσοκομείου, του εργοστασίου Λαναρά, στην Ασφάλεια
της Νάουσας και στις βίλες των πλουσίων και των προυχόντων της πόλης.
Αρχίζουν
επιθέσεις από ενισχύσεις που καταφθάνουν από Βέροια και από Σκύδρα.
Τοποθεσίες γύρω από τη Νάουσα (Δαλαμάρι, Μεσοβούνι, Γάστρα) γίνονται
πεδία ηρωικών μαχών. Οι ενισχύσεις και οι δυνάμεις του κυβερνητικού
στρατού δεν πετυχαίνουν το στόχο τους. Τα περάσματα παραμένουν κλειστά
μέχρι τον υποχωρητικό ελιγμό του ΔΣΕ στις 14/1/49.
12.00: «Κατόπιν ισχυράς πιέσεως» το Νοσοκομείο, ισχυρό φρούριο του εχθρού με τρία πατώματα, καταλαμβάνεται από τον ΔΣΕ.
Το
απόγευμα οι δυνάμεις του στρατού είναι κυκλωμένες πλέον μόνο μέσα στο
εργοστάσιο Λαναρά, όπου και ο σταθμός Διοίκησης της 33ης Ταξιαρχίας του
κυβερνητικού στρατού, που είχε την ευθύνη άμυνας της Νάουσας και στην
Ασφάλεια.
12-13/1/49:
Παραπλανητικές κρούσεις σε Αγρα και Μουχαρέμ Χάνι, με τη χρήση ενός
πυροβόλου, από τμήματα του ΔΣΕ του Καϊμακτσαλάν που θα συνεχιστούν και
τη νύχτα 13-14/1/49.
13/1/49
12.30: Εξουδετερώνονται οι μοναρχοφασίστες στην Ασφάλεια.
Ο υφυπουργός Στρατιωτικών Ροδόπουλος σπεύδει στη Νάουσα για να επιστρέψει, αυθημερόν, άπραγος στη Θεσσαλονίκη.
17.00:
Οι εναπομείναντες ανώτεροι και ανώτατοι αξιωματικοί του κυβερνητικού
στρατού, ανάμεσά τους και ο Κατσουρίδης, Δ/της της 33ης Ταξιαρχίας,
διαφεύγουν και «εκείθεν έκαστος προσεπάθησαν να διασωθή κατ’ ιδίον
τρόπον».
19.30:
Το εργοστάσιο Λαναρά – σταθμός Διοίκησης της 33ης Ταξιαρχίας του
κυβερνητικού στρατού – παραδίδεται στις φλόγες και η Νάουσα βρίσκεται
ολοκληρωτικά πλέον στη δικαιοδοσία του ΔΣΕ.
14/1/49
18.00:
Αρχισε με τάξη ο υποχωρητικός ελιγμός των δυνάμεων του ΔΣΕ μέχρι την
18/1/49 όπου τα τμήματα του ΔΣΕ επέστρεψαν στις βάσεις τους.
Η
Νάουσα, πόλη του Νομού Ημαθίας, που βρίσκεται μεταξύ της Βέροιας και
της Εδεσσας, αποτελεί πόλη με αξιοσημείωτη ανάπτυξη του βιομηχανικού
προλεταριάτου από τις αρχές του 20ούαιώνα, αποτελώντας, σε σχέση με το
μέγεθός της και την περιοχή στην οποία είναι χτισμένη (κατεξοχήν
αγροτική), κέντρο ανάπτυξης εργατικών – λαϊκών αγώνων και παραδόσεων.
Στο
«Μικρό Μάντζεστερ», όπως αποκαλούνταν λόγω των πολλών βιομηχανιών,
συνδεδεμένων κυρίως με την οικογένεια Λαναρά (εργοστάσιο εταιρείας
Λαναρά – Γκούτα, το 1921, το Εριουργείο Λαναρά – Κύρτση και Σία το 1922,
τα εριοκλωστήρια πεννιέ, των Αφών Χριστ. Λαναρά το 1928, η Εταιρεία
Κανναβουργίας Κοκκίνου – Τουρπάλη – Πλατσιούκα το 1929), από τις αρχές
του 1900 μέχρι και σήμερα, δεν υπάρχει δικαίωμα του λαού που να μη βρήκε
στο πρόσωπο και τη δράση του ΚΚΕ τον πιο αποφασιστικό υπερασπιστή, τον
ακούραστο οργανωτή της εργατικής – λαϊκής πάλης.
Οι γερές βάσεις που έχτισε το Κόμμα μας
στα εργοστάσια και στις γειτονιές της Νάουσας απέδωσαν πάνω από 1.000
μαχητές στον ΕΛΑΣ στην περίοδο του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα του ΕΑΜ –
ΕΛΑΣ ενάντια στην τριπλή κατοχή (Γερμανών, Ιταλών, Βουλγάρων).
Αυτή
η παρακαταθήκη αποτέλεσε βασικό στήριγμα για τις επιτυχίες που είχε ο
ΔΣΕ στη συνέχεια στην πόλη και στην ευρύτερη περιοχή της Νάουσας.
Η Μάχη της Νάουσας συμπίπτει με την εποχή της μεγαλύτερης ανάπτυξης του ΔΣΕ.
Είναι
η εποχή των μεγάλων «εκ παρατάξεως» αναμετρήσεων του ΔΣΕ με τον
Κυβερνητικό Στρατό, που άρχιζαν το καλοκαίρι του 1948 στο Γράμμο και
συνεχίζονταν με τον επιτυχημένο ελιγμό και την αντεπίθεση στο Βίτσι, η
οποία συγκλόνισε τότε προστάτες και προστατευόμενους στην Αθήνα.
Είχαν προηγηθεί: 22-23/12/1948 η πετυχημένη διείσδυση και αποχώρηση στη Νάουσα της 18ης Ταξιαρχίας με διοικητή τον Παντελή Βαϊνά.
Οι
22 νεκροί (20 μαχητές και 2 μαχήτριες) του ΔΣΕ στη μάχη μεταφέρθηκαν
και εκτέθηκαν σε κοινή θέα στην κεντρική πλατεία Τρούμαν (σήμερα
Καρατάσου) της πόλης και στη συνέχεια με το απορριμματοφόρο του δήμου
μεταφέρθηκαν στο νεκροταφείο και θάφτηκαν σε ομαδικό τάφο, όπου και
στήθηκε το μνημείο του οποίου τα αποκαλυπτήρια έγιναν στις 30/5/2010.
8/1/1949,
ο Αμερικανός Στρατηγός Βαν Φλιτ επισκέφτηκε τη Νάουσα συνοδευόμενος και
από τον Διοικητή του Γ’ Σώματος Στρατού, Αντιστράτηγο Θεόδωρο
Γρηγορόπουλο, με βασικό σκοπό την τόνωση του ηθικού των κυβερνητικών
δυνάμεων.
Οι
αποτυχημένες προσπάθειες της 18ης και 103ηςΤαξιαρχίας του ΔΣΕ για
κατάληψη στις 22-23/12/1948 της Εδεσσας και στις 28-29/12/1948 της
Αριδαίας, που όμως δεν ήταν αρκετές για να κάμψουν τη μαχητικότητα και
το ηθικό των αγωνιστών.
Η σημασία της μάχης για τον ΔΣΕ
«Εκ
της ενεργηθείσης εξετάσεως διά το ατύχημα ΝΑΟΥΣΣΗΣ δεν πρέπει να
παραμείνουν απαρατήρητοι παραλείψεις εις τας οποίας οφείλεται η μη
πρόληψίς του ή και ο περιορισμός του…».
Με αυτά τα λόγια ξεκινάει τις «Παρατηρήσεις επί γεγονότων ΝΑΟΥΣΣΑΣ» ο αρχιστράτηγος του κυβερνητικού στρατού, Παπάγος, μετά τη μεγάλη νίκη του ΔΣΕ στη Νάουσα και συνέχιζε: «Από τας παραλείψεις ταύτας, εκτός εκείνων, δια τα οποίας θα ασχοληθεί η Στρατιωτική Δικαιοσύνη και θα επιβάλη κυρώσεις…»
και κατέληγε λέγοντας πως «εκ των ανωτέρω παραλείψεων καταφαίνεται ότι
το ατύχημα ΝΑΟΥΣΣΗΣ δεν οφείλεται εις την έλλειψην δυνάμεων – διότι
τοιαύται εξευρέθησαν έστω και καθ’ ον τρόπον εγένετο. Οφείλεται εις την
μη πρόβλεψιν και την μη τήρησιν στοιχειωδών αρχών του πολέμου».
«Αυτές
οι επιχειρήσεις υπαγορεύτηκαν απ’ την ανάγκη μιας αδιάκοπης φθοράς του
εχθρού και συγκέντρωσης των απαραίτητων σε μας εφεδρειών» σημειώνει η απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ για
τις επιχειρήσεις σε Εδεσσα – Αριδαία – Νάουσα στις 10/2/49, τονίζοντας
επίσης πως «οι επιτυχίες στη Νάουσα και στον ελιγμό κερδήθηκαν ακριβώς
γιατί αποφύγαμε τα λάθη που παρουσιάσαμε στις δύο πρώτες επιχειρήσεις».
Ο Νίκος Κυτόπουλος στο χρονικό «Η Μάχη της Νάουσας» αναφέρει χαρακτηριστικά τον τρόπο με τον οποίο λειτουργούσε ο ΔΣΕ.
«Είχαν
μαζευτεί στο Καϊμακτσαλάν, ύστερα απ’ τις μάχες της Εδεσσας και της
Αρδέας και κάναν συνελεύσεις. Εδώ θα μιλούσαν όλοι πάνω στις αποτυχίες.
Σ’ ένα τάγμα της 14ης Ταξιαρχίας έκατσαν οι μαχητές και οι μαχήτριες
μαζί με τους διμοιρίτες και τους λοχαγούς τους γύρω σε μια μεγάλη φωτιά.
Μαζί τους έκατσαν κι ο ταγματάρχης κι ο επίτροπος κι ο ταξίαρχος. Εδώ
τώρα όλοι ήταν ίσοι. Θα λέγαν τη γνώμη τους λεύτερα. Θα βρίσκαν τα λάθη,
τις αδυναμίες. Θα κρίναν τα καλά και τα σφάλματα που είδαν».
Μέσα
από την προετοιμασία για τη Μάχη της Νάουσας αναδεικνύεται η ιδιαίτερη
βαρύτητα της μελέτης των λαθών και της αξιολόγησης της πείρας που
συσσωρεύεται από τις προηγούμενες μάχες.
Η
χάραξη λεπτομερούς σχεδίου, η σωστή αξιοποίηση όλων των μέσων και
τεχνικών που διέθετε ο ΔΣΕ, η συλλογή όσο περισσότερων πληροφοριών για
τις κινήσεις του εχθρού.
Στη
Νάουσα έπαιξε επίσης αποφασιστικό ρόλο, για τη νίκη του ΔΣΕ, η
παραπλάνηση (σ.σ. του αντιπάλου), όπου για πρώτη φορά μπαίνει σαν βασικό
στοιχείο στο σχέδιο επιχείρησης.
Η απόφαση του ΠΓ (10/2/49) αναφέρει σχετικά με τη νίκη στη Μάχη της Νάουσας:«Για
πρώτη φορά ο ΔΣΕ κατέλαβε ολοκληρωτικά μια πόλη και την κράτησε όσο
θεώρησε πως ήταν απαραίτητο (…) απόδειξε ότι τα μέσα μας είναι παραπάνω
από αρκετά, αν τα χρησιμοποιούμε σωστά και τα συνδυάζουμε με τη δράση
του πεζικού, αν ενεργούμε με ταχύτητα, δεξιοτεχνία, περίσκεψη και
επαναστατική πονηριά (…)
Το
Π.Γ. θεωρεί ότι η πείρα από την παραπάνω εκστρατεία πρέπει ν’ αποτελεί
βασικό συστατικό στοιχείο της πραχτικής αλλά και θεωρητικής εκπαίδευσης
στις σχολές μας και στις ασκήσεις στα τμήματα».
Η
σημασία της νίκης του ΔΣΕ στη Μάχη της Νάουσας αναδεικνύεται επίσης και
μέσα από: Το χαιρετιστήριο τηλεγράφημα, στις 13/1/1949, του Β. Μπαρτζιώτα, Πολιτικού Επιτρόπου του ΓΑ του ΔΣΕ, προς Διοικητή Χ Μεραρχίας Υποστράτηγο Σκοτίδα και τους Διοικητές 18ης, 14ης και 103ης Ταξιαρχιών, όπου τονίζεται «…η
μεγάλη σας επιτυχία με την κατάληψη για πρώτη φορά ολοκληρωτικά μιας
μεγάλης πόλης σαν τη Νάουσα είναι η συνέχεια των μεγάλων σας Νικών στο
Γράμμο και το Βίτσι…».
Τα
χαιρετιστήρια μηνύματα των Μεραρχιών Ι, ΙΧ, Χ, της 16ης Ταξιαρχίας, της
Σχολής Αξιωματικών του ΓΑ, της Πανελλαδικής Δημοκρατικής Ενωσης
Γυναικών (ΠΔΕΓ) προς τους ηρωικούς νικητές.
Πέρα
από την στρατιωτική πείρα που αποκτήθηκε και απέδειξε την αντοχή και
την ικανότητα των μαχητών του ΔΣΕ – γι’ αυτό πολυάριθμες είναι οι
διακρίσεις και οι προαγωγές μαχητών και αξιωματικών – έφερε στην
επιφάνεια τη σαθρότητα του αντιπάλου, που παρά την υπεροπλία του δέχτηκε
μία σοβαρή ήττα. Ανησύχησε ντόπιους και ξένους πλουτοκράτες που είδαν
το καθεστώς τους να συνεχίζει να κλονίζεται ακόμη και στις αρχές του
1949, χρονιά λήξης του εμφυλίου.
Αποτελέσματα της μάχης
Από
τον αριθμό των νεκρών (500), τραυματιών (700) και αιχμαλώτων (300) όπως
και από τα λάφυρα που κατέλαβε ο ΔΣΕ, φαίνεται ότι η Νάουσα δεν ήταν
καθόλου ανοχύρωτη όπως ήθελαν να την παρουσιάσουν εκ των υστέρων οι
αστικές φυλλάδες της εποχής.
Χαρακτηριστικά στην «Εκθεση για τη μάχη της Νάουσας και για τον ελιγμό 818/1/1949» αναφέρονται σαν λάφυρα:
«4
πεδινά πυροβόλα με 3.000 βλήματα, 7 αλυσοφόρα τανκς, 21 κάργιερς, 210
αυτοκίνητα φορτηγά και 5 τζιπ, 27 μοτοσυκλέτες, 1 ολμοβόλο με 250
βλήματα, 5 ομαδικοί όλμοι με 2.000 βλήματα, 9 καναδέζικοι όλμοι με 3.000
βλήματα, 15 πολυβόλα ΒΙΚΕΡΣ, 110 οπλοπολυβόλα μπρεν, 550 ατομικά όπλα,
70 ημιαυτόματα, περίπου 2.000.000 σφαίρες…» και ο κατάλογος συνεχίζεται.
Από
τα παραπάνω, αλλά και από το «ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ» αναφέρονται οδομαχίες
και καταστροφή τανκς που εμποδίστηκαν να φτάσουν στον προορισμό τους και
3 που πέρασαν στα χέρια του ΔΣΕ (σ.σ. μία από τις ελάχιστες περιπτώσεις
στη διάρκεια του Εμφυλίου που ο ΔΣΕ χρησιμοποίησε τεθωρακισμένα οχήματα
ενάντια στους αντιπάλους του) ενώ αναφέρονται και ρίψεις 2 αεροπλάνων.
Εδώ
πρέπει να σημειωθεί ότι κατά τη διάρκεια των μαχών υπήρξαν συνεχείς
αεροπορικοί βομβαρδισμοί, που επέφεραν σοβαρές υλικές καταστροφές και
ανθρώπινες απώλειες στον άμαχο πληθυσμό της πόλης.
Στο
«ΔΕΛΤΙΟ ΕΙΔΗΣΕΩΝ» αναφέρεται πως ο Ραδιοφωνικός Σταθμός Αθηνών
ανακοίνωσε ότι η αεροπορία πραγματοποίησε 50 επιθέσεις στην πόλη της
Νάουσας.
Οι μαζικές απεργιακές
κινητοποιήσεις των συνδικάτων στη Γαλλία
εδώ και πάνω από ένα μήνα ενάντια στη μεταρρύθμιση του συνταξιοδοτικού
συστήματος πίεσαν την κυβέρνηση του Ε.
Φιλίπ να εμφανιστεί πιο διαλλακτική, για να παρασύρει σε συμβιβασμό τα συνδικάτα σταματώντας
τις απεργίες. Στα καθ΄ ημάς, οι εργαζόμενοι στον ΟΤΕ απεργούν από τις 21
Δεκεμβρίου, για συλλογικές συμβάσεις εργασίας και παύση απολύσεων, με
εκκωφαντική τη σιωπή γι’ αυτό των συστημικών ΜΜΕ και αδιάλλακτη τη διοίκηση του
ομίλου, που μηνύει και απαιτεί συλλήψεις εργαζομένων και συνδικαλιστών απεργών.
Δυο
ειδήσεις οι οποίες αναφέρονται στους εργαζομένους
και τα …αναχρονιστικά μέσα πίεσης, την απεργία, που τόσο βιαστικά έσπευσε ο
κυρίαρχος λόγος να απαξιώσει, ακριβώς γιατί έτσι απειλείται η παντοδυναμία της κυρίαρχης
εξουσίας.
Την
τελευταία δεκαετία, καθώς το χάσμα εισοδήματος μεταξύ πλούσιων και φτωχών
διευρύνεται, η αυξανόμενη υποψία έγινε πια διαπίστωση, ότι το παιχνίδι στη φρενήρη σύγχρονη οικονομία
μας κλίνει ενάντια στους εργαζόμενους. Η ευρέως διαδεδομένη ευημερία της Δύσης των
προηγούμενων δεκαετιών, όταν το αμερικανικό όνειρο φαινόταν ανοιχτό σε όλους,
αρχίζει να μοιάζει με ιστορική εξαίρεση. Το παράδειγμα της Γαλλίας δείχνει πως δεν περιορίζονται οι δυσμενείς για τους εργαζόμενους
μεταρρυθμίσεις μόνο στην Ελλάδα, και ούτε μόνο σ’ αυτή ο κυρίαρχος λόγος προπαγάνδας χρεώνει την κρίση στους εργαζόμενους, αλλά αντίθετα
ότι η αυξανόμενη ανισότητα είναι εγγενής
στον καπιταλισμό. Οι καπιταλιστές -
επενδυτές προμηθεύουν χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο σε επιχειρήσεις για να πάρουν
μια όλο και μεγαλύτερη φέτα της οικονομικής πίτας, σε βάρος των εργαζομένων. Όσοι
κατέχουν τα μέσα παραγωγής γίνονται πλουσιότεροι, ενώ οι εργαζόμενοι καταντούν
να μην μπορούν να επιβιώσουν, σε μια εποχή που η τεχνολογική εξέλιξη επιτρέπει
την ανάπτυξη του παγκόσμιου πλούτου, ώστε να εξασφαλίζονται αξιοπρεπείς
συνθήκες διαβίωσης σε όλους τους εργαζόμενους.
Τις τελευταίες
δεκαετίες επιβεβαιώνεται με τον πιο κραυγαλέο τρόπο μεταπολεμικά, αυτό που
διαπίστωσε ο Κ. Μαρξ το 19ο αιώνα, πως τα επίπεδα μισθών μπορούν να
διευθετηθούν μόνο με τη συνεχή πάλη μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας, εφόσον ο καπιταλιστής συνεχώς τείνει να μειώσει τους
μισθούς στο φυσικό τους ελάχιστο και να παρατείνει την εργάσιμη μέρα στο φυσικό
της μέγιστο, γι’ αυτό πρέπει συνεχώς οι εργαζόμενοι να πιέζουν και να
αγωνίζονται προς την αντίθετη κατεύθυνση. Είναι οι αγώνες των εργαζομένων, οι
τεράστιες απεργιακές κινητοποιήσεις του
προηγούμενου αιώνα, το αντίπαλον δέος των σοσιαλιστικών κρατών που έσπασαν την
αδιαλλαξία της κυρίαρχης τάξης στη Δύση και νομιμοποίησαν το δικαίωμα των
εργαζομένων να σχηματίζουν συνδικάτα και να διαπραγματεύονται συλλογικά. Επί
δεκαετίες μεταπολεμικά, αναγκάστηκε η κυρίαρχη εξουσία στις βιομηχανίες και
εταιρείες να δεχτεί τη νομιμότητα των
συνδικάτων στη διαδικασία συλλογικής διαπραγμάτευσης. Η κρίση του καπιταλισμού
από τα μέσα της δεκαετίας του ’70 και μετά, η πτώση των σοσιαλιστικών
καθεστώτων έδωσε ώθηση στην μακροπρόθεσμη εκστρατεία της κυρίαρχης τάξης για να μετατοπιστεί
αποφασιστικά η ισορροπία των ταξικών δυνάμεων προς όφελός της. Το αστικό κράτος,
που κάτω από την πίεση των εργαζομένων και την απειλή του σοσιαλισμού είχε
αναλάβει ενεργό ρόλο στις εργασιακές σχέσεις των προηγμένων καπιταλιστικών
κοινωνιών αποδεχόμενο με νομικές ρυθμίσεις το ρόλο των συνδικαλιστικών
οργανώσεων στους όρους εργασίας, ενισχυμένο από την πτώση του σοσιαλισμού και
την αποδυνάμωση του εργατικού κινήματος πρωτοστατεί στην απορρύθμιση της εργασίας
και τις μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, εξυπηρετώντας την εξουσία του
κεφαλαίου.
Όλα αυτά
τα χρόνια της καπιταλιστικής κρίσης δεν έφεραν τίποτε άλλο παρά δυστυχία στον
πυρήνα της παγκόσμιας εργατικής τάξης. Και δεν είναι μια παράπλευρη συνέπεια της
πολιτικής για έξοδο από την κρίση, αλλά ο
στόχος αυτής της πολιτικής, σε ένα
μονόπλευρο ταξικό πόλεμο που απαιτεί την καταστροφή των μόνων μέσων για την υπεράσπιση του
βιοτικού επιπέδου των εργατών, των συνδικάτων
Ο
καπιταλισμός αναγκάζει τους εργαζόμενους να ανταγωνίζονται μεταξύ τους διαιρώντας
τους, -γηγενείς εναντίον αλλοδαπών, ειδικευμένοι
εναντίον ανειδίκευτων κλπ. - αξιοποιώντας κάθε ευκαιρία για να κρατούνται οι εργαζόμενοι διαιρεμένοι. Και είναι η οργάνωση σε
συνδικάτα που δίνει την ευκαιρία
συλλογικής μάχης εναντίον των εργοδοτών και μειώνει τον ανταγωνισμό μεταξύ των εργαζομένων
χτίζοντας την αλληλεγγύη μεταξύ τους. Τα συνδικάτα είναι η πρώτη γραμμή άμυνας
των εργαζομένων εναντίον των εργοδοτών τους υπό τον καπιταλισμό. Γι’ αυτό και
οι προσπάθειες της κυρίαρχης εξουσίας να τα αποδυναμώσουν, με όποιο τρόπο
μπορούν είναι συνεχείς. Όπως άλωση των συνδικάτων από κρατικοδίαιτους συνδικαλιστές
που διαπραγματεύονται τους όρους εκμετάλλευσης εξ ονόματος των μελών τους στηρίζοντας
την κυρίαρχη πολιτική που απομακρύνει τους εργαζόμενους, (π.χ πεπραγμένα
προέδρου ΓΣΕΕ Γ. Παναγόπουλου) νομοθετικές ρυθμίσεις για έλεγχο συνδικαλιστικών
δράσεων (π.χ. ηλεκτρονική ψηφοφορία) και περιορισμό των απεργιακών
κινητοποιήσεων.
Και όλα
αυτά, γιατί όπως είπε ο Φ. Εγκελς τα συνδικάτα και το όπλο απεργίας ειδικότερα
είναι «σχολές πολέμου» που εκπαιδεύουν τους εργαζόμενους στην ταξική πάλη, ως
απαραίτητη προϋπόθεση για τη δική τους χειραφέτηση.
Δυστυχώς είναι αρκετοί αυτοί, οι οποίοι
συλλήβδην κατηγορούν, ακόμα και βρίζοντας τους λαούς της Γης… Και
μάλιστα είναι αρκετοί και αυτοί, οι οποίοι αυτοαποκαλούνται αυθαίρετα
«προοδευτικοί» και ενίοτε και «κομμουνιστές», και πράττουν το ίδιο… Πόσα
μα πόσα τέτοια δεν ακούμε καθημερινά, πόσα δεν γράφονται και μάλιστα
από υποτιθέμενα «αριστερά» στόματα και πέννες, όπως: βρωμότουρκοι,
κολογερμαναράδες, παλιοεβραίοι και τόσα άλλα…
Να ξέρετε όμως πως έτσι όχι μόνο βλέπετε το δέντρο και χάνετε το
δάσος, αλλά αυτό δείχνει ξεκάθαρα, πως σίγουρα δεν είστε σε θέση να
κατανοήσετε, πως ιστορικά, η εργατική τάξη κάθε χώρας, έχει προσφέρει
αμέτρητες θυσίες και έχει δώσει χιλιάδες νεκρούς αγωνιστές, για τη
δικαιοσύνη, την προκοπή και τη λευτεριά. Αλλά και πως
διαχρονικά, άνθρωποι του κάθε λαού, έχουν προσφέρει πολλά στις
επιστήμες, στις τέχνες, στα γράμματα και γενικότερα στην εξέλιξη της
κοινωνίας. Για όλα αυτά λοιπόν, αλλά και για άλλα πολλά χρειάζεται λίγη σεμνότητα και περισσότερος σεβασμός, απέναντι στους λαούς της Γης. Σε όλους τους λαούς, μηδενός εξαιρουμένου… Και το τονίζω το μηδενός εξαιρουμένου, μήπως και το καταλάβετε…
Μεγάλη προσοχή λοιπόν…
Γιατί… για εσάς που αυτοπροσδιορίζεστε ως «αριστεροί», ο
σοσιαλσωβινισμός δεν είναι και πολύ μακριά σας. Στα πρόθυρα βρίσκεται
και ας μην το ξέρετε. Και ειλικρινά λυπάμαι πολύ, γιατί δεν είστε και σε
θέση να το αντιληφθείτε. Γιατί απλά, η ιδεολογική σας ανεπάρκεια και το
μπερδεμένο σας μυαλό, δεν σας το επιτρέπουν.
Επί της ουσίας ο Μακρόν δεν παίρνει τίποτα πίσω. Η
πρωθυπουργική ανακοίνωση είναι ένα από τα όπλα της στρατηγικής του
διαίρει και βασίλευε των σημερινών κυβερνήσεων, στην προσπάθεια τους να
θέσουν σε εφαρμογή υπαγορευμένες σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές...
Τα «πυροτεχνήματα» δεν είναι νίκες του λαού
«Αποσύρει το αμφιλεγόμενο μέτρο της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης η κυβέρνηση Μακρόν» είναι οι τίτλοι του «ποδαριού» (και δεν είναι η πρώτη φορά) στον ελληνικό αλλά και σε μερίδα του ξένου τύπου,
για το πυροτέχνημα του Γάλλου πρωθυπουργού Εντουάρ Φιλίπ,
ο οποίος την 36 ημέρα των μεγάλων κινητοποιήσεων κατά της
συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης που έχουν παραλύσει τη Γαλλία, ανακοίνωσε
πως παίρνει πίσω το μέτρο που δίνει κίνητρα στους Γάλλους να εργαστούν
έως την ηλικία των 64 ετών.
Επί της ουσίας ο Μακρόν δεν παίρνει τίποτα πίσω.
Η
πρωθυπουργική ανακοίνωση είναι ένα από τα όπλα της στρατηγικής του
διαίρει και βασίλευε των σημερινών κυβερνήσεων, στην προσπάθεια τους να
θέσουν σε εφαρμογή υπαγορευμένες σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές.
Διαβάζοντας κανείς μέχρι τέλος την
επιστολή του Εντουαρ Φιλίπ προς στα συνδικάτα, υπάρχει ξεκάθαρη αναφορά
πως η απόσυρση του μέτρου είναι προσωρινή, υπο την προϋπόθεση οι
εκπρόσωποι τους να δεσμευθούν σε μια διάσκεψη για την ισορροπία και τη
χρηματοδότηση των συντάξεων εως το 2027. Σε καμία περίπτωση δεν
προκύπτει πως η γαλλική κυβέρνηση εγκαταλείπει την παράταση των
ηλικιακών ορίων για συνταξιοδότηση, απλά την μεταθέτει.
Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους,
η χθεσινή ανακοίνωση είναι ένα πυροτέχνημα που καλύπτει προσωρινά άλλες
δυσμενείς παραμέτρους της συνταξιοδοτικής μεταρρύθμισης, οι οποίες
γνωρίζουν επίσης μεγάλες αντιδράσεις. Από τον αντίκτυπο της οι
κυβερνώντες ευελπιστούν σε μια μεταστροφή της κοινής γνώμης καθώς 3
στους 4 γάλλους δηλώνουν κατά της μεταρρύθμισης και υποστηρίζουν τις
απεργιακές κινητοποιήσεις. Όμως μεγαλύτερος στόχος είναι ο διχασμός των
ενωμένων έως τώρα συνδικάτων, που θα συμβάλει στο να σταματήσουν οι
πολυήμερες κινητοποιήσεις και η μεταρρύθμιση στο τέλος να υιοθετηθεί.
Στο «δόλωμα»
φαίνεται να τσίμπησαν μόνο τα συντηρητικά συνδικάτα CFDT και UNSA, που
χαρακτηρίζονται και ως μετριοπαθή από τον φιλοκυβερνητικό τύπο. Τα
υπόλοιπα μιλούν για εξαπάτηση από την κυβέρνηση και κατηγορούν CFDT και
UNSA ότι έπαιξαν έναν βρώμικο ρόλο από την αρχή των κινητοποιήσεων, για
να διαρραγεί το απεργιακό κίνημα. Κάτι τέτοιο θα διαφανεί τις επόμενες
ημέρες.
Σε όλες τις περιπτώσεις η κυβέρνηση είναι αποφασισμένη να περάσει την μεταρρύθμιση και να κατευνάσει τα πνεύματα στη χώρα.
Πράγμα δύσκολο μιας και όπως υπογραμμίζουν πολιτικοί αναλυτές, οι
Γάλλοι θα βρουν τρόπο να εκφράσουν πάλι την οργή τους, αρχής γενομένης
στις κάλπες που θα στηθούν τον Μάρτιο για τις δημοτικές εκλογές.
Κι επειδή η κυβέρνηση φοβάται ένα πολεμικό κλίμα εντός και εκτός του κοινοβουλίου, εξετάζει για παν ενδεχόμενο την υιοθέτηση της αμφιλεγόμενης μεταρρύθμισης με τη βοήθεια προεδρικών διαταγμάτων, όπως αναφέρει δημοσίευμα της εφημερίδας Le Journal Du Dimanche.
Στα Fake News λοιπόν
συμπεριλαμβάνεται και η ομοφωνία αισθησιακών τίτλων μιας «ψευτοείδησης»
που σκοπός της είναι να κερδίσει τις εντυπώσεις της κοινής γνώμης για
λογαριασμό της εξουσίας ή των επικριτών της.
Στην
εποχή των δημοσιογραφικών εκπτώσεων, που ένα ελεγχόμενο πρακτορειακό
τηλεγράφημα έχει μεγαλύτερη αξία από μια ανταπόκριση και η σκόπιμη
αντιγραφή είναι πιο εύκολη από το ρεπορτάζ, όλα γίνονται πιο εύπεπτα και
ιδίως όταν η κοινωνία έχει χάσει τα αντανακλαστικά της κρίσης εθισμένη
σε μια φθηνή, φαιδρή και παραπλανητική ενημέρωση που ηθελημένα της
σερβίρουν όσοι την έχουν στα χέρια τους και δεν την σέβονται.