Απεργιακή κλιμάκωση με μπάνιο! – Ο Ροσινάντε, το ΝΑΡ και η αβάσταχτη ελαφρότητα της απεργοσπασίας…

Σφυροδρέπανος

Την αρχή είχε κάνει το ΝΑΡ, με μια ανακοίνωση για την πανεργατική απεργία της επόμενης Τετάρτης, που έδινε το στίγμα της από τον τίτλο: “η 30ή Μάη δεν είναι απεργία, αλλά συμμαχία με την εργοδοσία”. Σε αυτήν κάνει λόγο για “αντιδραστική απεργία των απεργοσπαστών, χωρίς καμιά εργατική διεκδίκηση”, καταγγέλλει τον “ακολουθητισμό στις πρωτοβουλίες της ΓΣΕΕ και της ΑΔΕΔΥ και καλεί σε “πραγματική απεργία” και μέρα ταξικής δράσης τον Ιούνη, αλλά και σε ανεξάρτητη συσπείρωση, πολύμορφες δράσεις και μαζική διαμαρτυρία για τις 30/5. Παράλληλα, ασκεί κριτική στο ΠΑΜΕ και σε άλλες δυνάμεις που καλούν σε συμμετοχή στην απεργία, με άλλο πλαίσιο.
Η εύλογη απορία είναι τι έχει αλλάξει σε σχέση με όλες τις προηγούμενες φορές, που το ΝΑΡ και οι δυνάμεις του στο συνδικαλιστικό κίνημα καλούσαν σε συμμετοχή στις απεργίες που προκήρυσσε η ΓΣΕΕ -πάντα υπό την πίεση άλλων ταξικών δυνάμεων και χωρίς ποτέ να τρέχουν οι εργατοπατέρες για την επιτυχία της απεργίας. Τι εμποδίζει τώρα τις δυνάμεις του ΝΑΡ να απεργήσουν, βάζοντας το δικό τους πλαίσιο -που θα έχουν ούτως ή άλλως στις κινητοποιήσεις της ίδιας μέρας; Και γιατί αυτά δεν ίσχυαν σε άλλες περιπτώσεις, που οι δυνάμεις του στο δημόσιο τομέα πχ ή άλλοι μετωπικοί σύμμαχοί του συμμετείχαν στις κινητοποιήσεις πχ της ΑΔΕΔΥ; Γιατί οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ μένουν έξω από την κατηγορία του ακολουθητισμού;
Απορίες που πληθαίνουν, βλέποντας πχ το γενικό κάλεσμα για πολύμορφες δράσεις την ίδια ακριβώς μέρα -χωρίς όμως συμμετοχή στην απεργία (;). Και παράλληλα, τις δυνάμεις του ΣΕΚ -που είναι οργάνωση της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, στο ίδιο μετωπικό σχήμα με το ΝΑΡ, να καλούν όχι απλά στην απεργία της 30ής Μάη, αλλά σε συμμετοχή σε εκείνες τις συγκεντρώσεις των γραφειοκρατικών ηγεσιών, που καταγγέλλει το ΝΑΡ στην ανακοίνωσή του. Η απορία δεν έχει να κάνει πια με τα αίτια της επιλογής τους για απεργοασπασία, αλλά με το ποια ακριβώς στάση θα έχουν τελικά.
Τη χειρότερη ανακοίνωση όμως δεν την είχαμε δει ακόμα. Κι ήταν αυτή της αναρχοσυνδικαλιστικής οργάνωσης “Ροσινάντε”, που καλεί ουσιαστικά σε… “απεργιακή κλιμάκωση με μπάνιο”, γιατί κάθε μέρα μακριά από τη δουλειά είναι ωραία!
Το σκεπτικό είναι τόσο βαθύ, που καταλήγει δύσκολο να το παρακολουθήσει κανείς και να σακουλευτεί τα υψηλά νοήματα. Συγκεκριμένα, η οργάνωση καταγγέλλει τη διαταξική “κοινωνική συμμαχία” που προσπαθεί να στήσει η ΓΣΕΕ με τους βιομήχανους κι άλλους “κοινωνικούς εταίρους”, εκτιμά πως η 30ή Μάη είναι κάτι χειρότερο από τις συνήθεις “απεργίες-φωτοβολίδες” των γραφειοκρατικών ηγεσιών, που είναι καταδικασμένες σε αποτυχία, για να κορυφώσει την πολιτική της ανάλυση, με στόχο πάλης τα μπάνια του λαού.

Η Αναρχοσυνδικαλιστική Πρωτοβουλία Ροσινάντε καλεί κάθε εργαζόμενο και κάθε εργαζόμενη να εκμεταλλευτούν την κήρυξη αυτής της απεργίας-παρωδίας και να πάνε για μπάνιο σε κάποια κοντινή παραλία. Σε τελική ανάλυση, κάθε μέρα μακριά από την δουλειά είναι μια όμορφη μέρα και οι πιθανότητες να έχει καλό καιρό στις 30 Μαΐου είναι αρκετά αυξημένες. Ο κόσμος της Εργασίας μπορεί να βγει στο δρόμο και να διαδηλώσει για τα συμφέροντά του κάθε μέρα του χρόνου αλλά όχι την ημέρα που τα αφεντικά τον καλούν να διαδηλώσει: εκείνη η ημέρα είναι η τέλεια μέρα για να πάει σε μια παραλία.

Στα μεγάφωνα μπορεί να παίζει αγωνιστικά το “πάμε όλοι μαζί σε μια παραλία”. Οι παλιότεροι μπορεί να θυμηθούν ηρωικές στιγμές του φοιτητικού κινήματος και να συγκινηθούν με τις αναμνήσεις.

Αν δεν προσέξεις, το ‘χασες…
Από μια άποψη, βέβαια, ευτυχώς που σημειώνουν πως θα λείπουν για μπάνιο, γιατί διαφορετικά είναι ζήτημα σε πόσους θα γινόταν αισθητή η απουσία του Ροσινάντε. Και μπορεί εμείς τώρα να το ρίχνουμε στην πλάκα, αλλά τα πράγματα είναι πολύ σοβαρά.
Δεν ξέρουμε κατά πόσο το συνειδητοποιούν ορισμένοι χώροι, αλλά η στάση τους τα τελευταία χρόνια σηματοδοτεί την πολιτική τους χρεοκοπία. Κι η απεργοσπασία τους “από τα αριστερά”, με το μανδύα μιας “υπερεπαναστατικής, αγωνιστικής” κριτικής, έρχεται ως κερασάκι στην τούρτα που ρίχνει νερό στο μύλο των αφεντικών, της λογικής πως αυτές οι απεργίες, με τέτοιους όρους (λες και αυτά μπορούν να έρθουν κατά παραγγελία) δε βγάζουν τίποτα, πως σε τελική ανάλυση χρειάζεται κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό, καινούριο, σύγχρονο, αποτελεσματικό.
Η καλύτερη απάντηση είναι η μαζική συμμετοχή στην απεργία, καμία “εξ αριστερών” δικαιολόγηση της στάσης της απεργοσπασίας, που θα δώσει εναλλακτικό άλλοθι σε μια σειρά βολεμένους “αγωνιστές”. Η απάντηση θα δοθεί μαζικά στο δρόμο, κι όσοι ονειρεύονται παραλίες και παρακολουθούν το δελτίο καιρού -αντί να είναι αγωνιστές παντός καιρού- ας σκεφτούν πως “κάτω από την άσφαλτο, υπάρχει παραλία” κι ας αφήσουν τις δικαιολογίες και τις υψηλές αναλύσεις.

Η εξέγερση της Κρονστάνδης

Μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση και τους επεμβατικούς πολέμους υπήρχαν στη Σοβιετική Ενωση αρκετά οικονομικά, πολιτικά προβλήματα. Οι αγρότες δεν ήταν ευχαριστημένοι με την υποχρέωσή τους να παραδίδουν τα προϊόντα τους, ήθελαν σαν μικροπαραγωγοί να διαθέτουν ελεύθερα τα προϊόντα της δουλιάς τους, να τα πουλάνε στην αγορά και ν' αγοράζουν μ' αυτά βιομηχανικά είδη. Τη δυσαρέσκεια των αγροτών την εκμεταλλεύτηκαν αμέσως τα απομεινάρια των αντεπαναστατικών κομμάτων. Αποκόμισαν κέρδη από τις δυσκολίες της μετάβασης από τον πόλεμο στην ειρηνική οικοδόμηση. Κατόρθωσαν σε διάφορα μέρη να παρακινήσουν τους αγρότες σε εξέγερση. Στις αρχές Μάρτη του 1921 ξέσπασε μια ανταρσία στην Κρονστάνδη. Στον Τύπο της διεθνούς αστικής τάξης αυτή η ανταρσία βρήκε τεράστια απήχηση και χαιρετήθηκε σαν μια «λαϊκή επανάσταση». Κι έκαναν τα πάντα, ώστε η Κρονστάνδη να γίνει ένα «πανρωσικό κέντρο εξέγερσης».
Η Κρονστάνδη ήταν βάση του στόλου της Βαλτικής. Και υπήρχαν επαναστάτες ναύτες, που είχαν συμβάλει σημαντικά στην Οχτωβριανή Επανάσταση. Το γεγονός ότι τώρα ξεσηκώνονταν πάλι ναύτες, έδινε το σύνθημα για μια γενικότερη κινητοποίηση. Ομως οι ναύτες του 1921 δεν ήταν πια οι ναύτες του 1917. Πολλοί επαναστάτες ναυτικοί είχαν σκοτωθεί ή έπαιρναν μέρος στην ανοικοδόμηση της οικονομίας. Στις αρχές του 1921 σχεδόν 80% των ναυτών στην Κρονστάνδη ήταν γιοι αγροτών, κύρια μεσαίων, που δεν ήταν ευχαριστημένοι με την υποχρέωση παράδοσης των προϊόντων. Οι αλλαγές στη σύνθεση των πληρωμάτων του στόλου της Βαλτικής βρήκαν αντανάκλαση και στην κομματική οργάνωση της Κρονστάνδης. Αυτό το αξιοποίησαν σοσιαλεπαναστάτες, μενσεβίκοι κι άλλες αντεπαναστατικές ομάδες, αλλά και γνήσιοι λευκοφρουροί. Οι ηγέτες της ανταρσίας στην Κρονστάνδη έριχναν συνθήματα όπως: «Η εξουσία στα σοβιέτ, αλλά όχι στους μπολσεβίκους!». Στις 18 Μάρτη του 1921 ύστερα από μάχες, ο ναύσταθμος καταλήφθηκε από μονάδες του Κόκκινου Στρατού, που είχαν ενισχυθεί με χιλιάδες κομμουνιστές - μεταξύ τους ήταν 300 αντιπρόσωποι και προσκαλεσμένοι του 10ου Συνεδρίου του ΚΚ Ρωσίας.

Βλαντίμιρ Ιλιτς Λένιν

Στην εργασία του «Σχετικά με τη φορολογία σε είδος», ο Λένιν ερεύνησε λεπτομερέστατα τις αιτίες και τα βαθύτερα αίτια των εξελίξεων στην Κρονστάνδη. Ετσι στο σχέδιο αυτής της μπροσούρας διαβάζουμε: «Η οικονομία μεταβλήθηκε την άνοιξη του 1921 σε πολιτική. "Κρονστάνδη"» (Β.Ι. Λένιν: Εργα, γερμ. Εκδ., τομ. 32, σελ. 339). Στην ίδια την μπροσούρα ο Λένιν γράφει:
«Η άνοιξη του 1921 έφερε κύρια σαν συνέπεια της κακιάς σοδειάς και της επιδημίας στα ζώα, μια ραγδαία όξυνση στην κατάσταση της αγροτιάς που ήταν ήδη εξαιρετικά δύσκολη εξαιτίας του πολέμου και του αποκλεισμού. Επακόλουθο αυτής της όξυνσης ήταν πολιτικές αμφιταλαντεύσεις, που, σε γενικές γραμμές ανταποκρίνονται στην εσωτερική "φύση" του μικροπαραγωγού. Η πιο χοντρή έκφραση αυτών των αμφιταλαντεύσεων ήταν η ανταρσία στην Κρονστάνδη.
»Το χαρακτηριστικότερο στα γεγονότα της Κρονστάνδης είναι ακριβώς οι ταλαντεύσεις του μικροαστικού στοιχείου. Τίποτε σχεδόν διαμορφωμένο, ξεκάθαρο, συγκεκριμένο δεν υπάρχει. Νεφελώδη συνθήματα όπως «ελευθερία», «ελεύθερο εμπόριο», «απελευθέρωση από το ζυγό», «σοβιέτ χωρίς μπολσεβίκους», ή «επανεκλογή των σοβιέτ» ή «λύτρωση από τη δικτατορία του κόμματος» κλπ. Τόσο οι μενσεβίκοι όσο και οι σοσιαλεπαναστάτες διακηρύσσουν ότι το κίνημα της Κρονστάνδης είναι "δικό τους" κίνημα... Ολόκληρη η συμμορία των λευκοφρουρών κινητοποιείται αστραπιαία για την Κρονστάνδη, με ταχύτητα, μπορεί να πει κανείς τηλεγράφου... Πάνω από μισή εκατοντάδα ρωσικές εφημερίδες των λευκοφρουρών που κυκλοφορούν στο εξωτερικό, επιδίδονται σε μια λυσσαλέα καμπάνια "για την Κρονστάνδη". Οι μεγάλες τράπεζες, όλες οι δυνάμεις του χρηματιστικού κεφαλαίου διοργανώνουν εράνους για την υποστήριξη της Κρονστάνδης. Η δήλωση του Μάρτοφ στη βερολινέζικη εφημερίδα του ότι η Κρονστάνδη δε διακήρυξε μόνο μενσεβίκικα συνθήματα, αλλά κι απέδειξε ακόμα, ότι είναι δυνατό ένα αντιμπολσεβίκικο κίνημα, που να μην υπηρετεί εντελώς τους λευκοφρουρούς, τους καπιταλιστές και τους γαιοκτήμονες, η δήλωση αυτή αποτελεί κλασικό παράδειγμα ενός αυτάρεσκου μικροαστού ναρκίσσου. Ας κλείσουμε λοιπόν τα μάτια μπρος στο γεγονός, ότι όλοι οι γνήσιοι λευκοφρουροί χειροκροτούσαν τους αποστάτες της Κρονστάνδης και ότι συγκέντρωναν χρήματα για την υποστήριξή της από τις τράπεζες».
»Ο Μιλιούκοφ έχει δίκιο σε σύγκριση με τον Τσέρνοφ και τον Μάρτοφ, όταν αποκαλύπτει ποια είναι η πραγματική τακτική της πραγματικής δύναμης των λευκοφρουρών, της δύναμης των καπιταλιστών και γαιοκτημόνων: Ας υποστηρίξουμε οποιονδήποτε, όποιος κι αν είναι, ακόμα και τους αναρχικούς και οποιαδήποτε σοβιετική εξουσία, αρκεί μονάχα να ανατραπούν οι μπολσεβίκοι, αρκεί μονάχα να επιτευχθεί μια μετατόπιση της εξουσίας...!! Μόνο μια μετατόπιση της εξουσίας, μακριά από τους μπολσεβίκους, αδιάφορο αν θα είναι λίγο προς τα δεξιά ή λίγο προς τ' αριστερά, τα υπόλοιπα θα βρεθούν!! - σ' αυτό ο Μιλιούκοφ έχει πέρα ως πέρα δίκιο. Αυτή είναι μια ταξική αλήθεια που επιβεβαιώνεται απ' ολόκληρη την ιστορία των επαναστάσεων όλων των χωρών, απ' ολόκληρη την περίοδο της νεότερης ιστορίας από τον Μεσαίωνα κι εδώ. Τους κατακερματισμένους μικροπαραγωγούς, τους αγρότες, τους αφομοιώνει οικονομικά και πολιτικά είτε η αστική τάξη είτε το προλεταριάτο... για κάποιον "τρίτο" δρόμο, για κάποια "τρίτη" δύναμη μπορούν να φλυαρούν και να ονειρεύονται μόνο αυτάρεσκοι ναρκισσιστές» (Β. Ι. Λένιν: Εργα, γερμ. Εκδ., τομ. 32, σελ. 372 - 375).
Τα οικονομικά και πολιτικά συμπεράσματα για τη συμμαχία εργατών και αγροτών, για τον εφοδιασμό του πληθυσμού, για τη δουλιά των συνδικάτων και για τα καθήκοντα του Κόμματος βγήκαν στο 10ο Συνέδριο του Κομμουνιστικού Κόμματος Ρωσίας.

Μετά την Οχτωβριανή Επανάσταση δεν έγιναν μόνο αντεπαναστατικές επιθέσεις κατά της νεαρής σοβιετικής εξουσίας αλλά και κατά των προσπαθειών της εργατικής τάξης άλλων χωρών, να απελευθερωθεί από το ζυγό του καπιταλισμού. Ετσι τα χρόνια μετά την επανάσταση του Νοέμβρη στη Γερμανία χαρακτηρίζονται από αντεπαναστατικές πράξεις και αιματηρή τρομοκρατία ενάντια σε κομμουνιστές και αριστερούς σοσιαλδημοκράτες. Οι ηγέτες του ΚΚΓ, Καρλ Λίμπκνεχτ, Ρόζα Λούξεμπουργκ, Ευγένιος Λεσινέ και Λέο Γιόγκιχες, έπεσαν θύματα αυτής της τρομοκρατίας. Μαζί τους πέθαναν χιλιάδες επαναστάτες εργάτες υπερασπίζοντας τις συμβουλιακές δημοκρατίες της Βρέμης, της Βαυαρίας, στις ένοπλες συγκρούσεις του Γενάρη και Μάρτη του 1919 στο Βερολίνο, στην πάλη ενάντια στο πραξικόπημα του Καπ, στις συγκρούσεις στην Κεντρική Γερμανία, στο Ρουρ και σε πολλά άλλα τμήματα της Γερμανίας. Αυτή τη χρονική περίοδο την έχουμε εξετάσει στην μπροσούρα «Το γερμανικό εργατικό κίνημα στην επαναστατική μεταπολεμική κρίση». Με την εγκαθίδρυση της ματοβαμμένης φασιστικής δικτατορίας το 1933 στη Γερμανία, είχαμε πρακτικά μία «προληπτική αντεπανάσταση» της γερμανικής μονοπωλιακής αστικής τάξης. Στην Ισπανία η δημοκρατία πνίγηκε στο αίμα από τις πιο αντιδραστικές δυνάμεις του παγκόσμιου ιμπεριαλισμού. Η σημαντικότερη αντεπαναστατική πράξη ήταν στη συνέχεια η επίθεση της χιτλερικής Γερμανίας ενάντια στη Σοβιετική Ενωση. Λόγω έλλειψης χώρου δεν μπορούμε να αναλύσουμε εδώ αυτές τις πολύπλευρες εμπειρίες από την αντεπανάσταση. Θα περιοριστούμε στις αντεπαναστατικές επιθέσεις του ιμπεριαλισμού μετά τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και εδώ πάλι αναγκαζόμαστε να αρκεστούμε σε επιλεγμένα παραδείγματα.

Ο ΜΑΡΞ, Ο ΕΝΓΚΕΛΣ ΚΑΙ Ο ΛΕΝΙΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΤΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ

Γαλλική αστική Επανάσταση: Ο γιορτασμός της ενότητας των επαναστατών στις 10 Αυγούστου 1793, στην πλατεία της Επανάστασης (σήμερα Place de la Concorde). Ο λαός καταστρέφει τα εμβλήματα της μοναρχίας

Ολοι οι μεγάλοι επαναστάτες είχαν συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο της αντεπανάστασης. Στο κέντρο της διαμάχης ανάμεσα στις διάφορες τάσεις των αστών και των μικροαστών (π.χ. Ιακωβίνοι και Γιρονδίνοι), στη διάρκεια της Μεγάλης Γαλλικής Επανάστασης μετά το 1789, βρισκόταν κύρια αυτό το πρόβλημα. Αλλά όταν το πέρασμα από τη φεουδαρχία στον καπιταλισμό - που δεν έθιγε την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, ούτε την εκμετάλλευση, ούτε τον διαχωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις, αλλά έφερνε μια άλλη τάξη εκμεταλλευτών στην εξουσία - προκάλεσε την πιο λυσσαλέα επίθεση της αντεπανάστασης, πόσο οξύτερα ήταν φυσικό να τεθεί το πρόβλημα της αντεπανάστασης, όταν με την εργατική τάξη έμπαινε στον παγκόσμιο ιστορικό στίβο εκείνη η δύναμη που είχε σαν στόχο την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και την εξάλειψη κάθε είδους εκμετάλλευσης και καταπίεσης ανθρώπου από άνθρωπο. Η ίδια η εργατική τάξη δεν είχε ακόμα σφυρηλατηθεί με κοινωνικούς και πολιτικούς αγώνες, το Κομμουνιστικό Κόμμα δεν είχε ακόμα δημιουργηθεί. Κι όμως υπήρχαν κιόλας τόσο πολλές εμπειρίες, ώστε ο Μαρξ και ο Ενγκελς αναγκάστηκαν να γράψουν στο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος» ότι «όλες οι δυνάμεις της γηραιάς Ευρώπης» ενώθηκαν για να κηρύξουν «έναν ιερό πόλεμο» κατά του κομμουνισμού. Η αντεπαναστατική λύσσα ενάντια στην εργατική τάξη άρχισε δηλαδή πολύ πριν ολοκληρωθεί η διαμόρφωσή της και μάλιστα προτού κατακτήσει κάπου την εξουσία.
Οι κλασικοί του επιστημονικού σοσιαλισμού αφιέρωσαν πολύ χρόνο και κόπο στη μελέτη της πείρας όλων των προηγούμενων επαναστάσεων με σκοπό να αντλήσουν διδάγματα για τους δικούς τους αγώνες ενάντια στην αντεπανάσταση. Πολλές από τις βασικές τους θέσεις για την επανάσταση και την αντεπανάσταση έχουν τέτοια γενική ισχύ για την ταξική πάλη, ώστε εδώ μπορεί πραγματικά να γίνει λόγος για νομοτέλειες. Καθοριστικό ρόλο στην επεξεργασία των διδαγμάτων της επανάστασης και της αντεπανάστασης έπαιξε η πρώτη προλεταριακή επανάσταση στον κόσμο, ο ηρωικός αγώνας των Κομμουνάρων του Παρισιού. Η Παρισινή Κομμούνα του 1871 έδειξε - πράγμα που επιβεβαίωσαν μεταγενέστερες επαναστάσεις - ότι η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της μπορούν να πάρουν την εξουσία γρήγορα, σχετικά αναίμακτα και με ελάχιστα θύματα, μόνο στην περίπτωση που η δράση τους είναι αποφασιστική και ενιαία και η αντίσταση της αστικής τάξης τσακίζεται με συνέπεια.
Απ' αυτήν ακριβώς την άποψη τα λάθη, ιδιαίτερα της Παρισινής Κομμούνας, είναι διδακτικά. Χρειάστηκε να πληρωθούν ακριβά με τη δολοφονία 30.000 οπαδών της Κομμούνας από την αντεπανάσταση. "Δύο λάθη κατέστρεψαν... τους καρπούς της λαμπρής νίκης. Το προλεταριάτο έμεινε στα μισά του δρόμου. Αντί να προχωρήσει στην "απαλλοτρίωση των απαλλοτριωτών", βαυκαλίστηκε με το όνειρο ότι η ύψιστη δικαιοσύνη θα γινόταν πραγματικότητα στην ενωμένη με το πανεθνικό καθήκον χώρα. Δεν εθνικοποιήθηκαν τέτοια ιδρύματα όπως, για παράδειγμα, η τράπεζα, ενώ μεταξύ των σοσιαλιστών κυριαρχούσαν ακόμα οι προυντονιστικές θεωρίες της "δίκαιης ανταλλαγής" κλπ. Το δεύτερο λάθος ήταν η υπερβολική μεγαλοψυχία του προλεταριάτου: Επρεπε να είχε εξοντώσει τους εχθρούς του, αντί γι' αυτό, όμως, προσπαθούσε να τους επηρεάσει ηθικά. Υποτίμησε τη σημασία της καθαρά στρατιωτικής δράσης στον εμφύλιο πόλεμο και αντί να στέψει τη νίκη του στο Παρίσι με μια αποφασιστική επίθεση στις Βερσαλλίες, αμφιταλαντεύτηκε κι έδωσε έτσι καιρό στην κυβέρνηση των Βερσαλλιών, να συγκεντρώσει τις δυνάμεις του σκότους και να τις εξοπλίσει για τη ματωμένη βδομάδα του Μάη» (Β.Ι.Λένιν: «Για την Παρισινή Κομμούνα», έκδοση «Μαρξίστισε Μπλέτερ», Φραγκφούρτη 1971, σελ. 11).
Η Παρισινή Κομμούνα έδειξε ολοκάθαρα: Η αστική τάξη δεν ανέχθηκε ποτέ κοντά στη δική της εξουσία και μια εργατική εξουσία. Για την «... αστική τάξη ο αφοπλισμός των εργατών ήταν λοιπόν πρώτη επιταγή» (Β.Ι.Λένιν: Απαντα, γερμ. εκδ. τομ. 28, σελ. 248). Αυτό είναι ένα δίδαγμα, που ισχύει ανάλογα και για την εργατική τάξη. Δεν μπορεί να επιτρέψει, να δημιουργηθεί μέσα στο σοσιαλισμό ένα δεύτερο και μάλιστα εξοπλισμένο κέντρο εξουσίας. Η αστική τάξη ποτέ δε συμβιβάζεται με τη μοίρα της, όταν έχει διωχτεί από την εξουσία. Ηταν και είναι πάντα έτοιμη, να χρησιμοποιήσει την αντεπανάσταση και την αιματηρή τρομοκρατία. Αν δεν τσακιστεί λοιπόν αποφασιστικά η αντίσταση της αστικής τάξης, τότε αυτή θα χρησιμοποιήσει την αντεπανάσταση, και μ' αυτήν ακριβώς την έννοια μια μισοτελειωμένη επανάσταση προκαλεί κατά κανόνα μια ολοκληρωμένη αντεπανάσταση. Γι' αυτό ο ασυμβίβαστος αγώνας της εργατικής τάξης ενάντια σε κάθε προσπάθεια αντεπαναστατικής δραστηριότητας, είναι προϋπόθεση κάθε επιτυχημένης σοσιαλιστικής επανάστασης.

Παρισινή Κομμούνα: Τα ανάκτορα του Κεραμεικού στις φλόγες (21 Μάη 1871)

Αυτό επιβεβαιώνει η συντριβή της Παρισινής Κομμούνας από τη διεθνή αντεπανάσταση όπως και η νικηφόρα Οχτωβριανή Επανάσταση στη Ρωσία και όλες οι σοσιαλιστικές επαναστάσεις που ακολούθησαν. Η νικηφόρα εργατική τάξη πρέπει να οικοδομεί την πολιτική εξουσία της σε συμμαχία με τους υπόλοιπους εργαζόμενους, τόσο για να περάσουν όλα τα βασικά μέσα παραγωγής σε κοινωνική ιδιοκτησία για την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας, όσο και να υπερασπίσει αποφασιστικά τα επιτεύγματα του σοσιαλισμού ενάντια στην αστική τάξη. Αυτή, όσο ακόμα υπάρχει θα προσπαθεί να επανακτήσει τη χαμένη εξουσία της, τα προνόμιά της. Αυτή την αλήθεια υπογράμμιζαν πάντα ο Μαρξ, ο Ενγκελς και ο Λένιν.
«Η ιστορική... αλήθεια συνίσταται στο ότι κανόνας κάθε βαθιάς επανάστασης είναι η μακρόχρονη, επίμονη, απεγνωσμένη αντίσταση των εκμεταλλευτών, που διατηρούν για πολλά χρόνια μεγάλα και ουσιαστικά πλεονεκτήματα απέναντι στους εκμεταλλευόμενους. Ποτέ - έξω από τη γλυκανάλατη φαντασία του γλυκανάλατου κουτεντέ Κάουτσκι - οι εκμεταλλευτές δε θα υποταχθούν στην απόφαση της πλειοψηφίας των εκμεταλλευομένων, χωρίς να δοκιμάσουν σε μια σειρά μάχες, σε μια τελευταία, απεγνωσμένη μάχη, τα πλεονεκτήματά τους... Και ύστερα από την πρώτη σοβαρή ήττα, οι εκμεταλλευτές που ανατράπηκαν, μα δεν περίμεναν την ανατροπή τους, δεν πίστευαν σε κάτι τέτοιο και δε δέχονται ούτε σκέψη γι' αυτό, ρίχνονταν στη μάχη με δεκαπλασιασμένη ενεργητικότητα, με έξαλλο πάθος, με εκατονταπλάσιο μίσος, για να πάρουν πίσω το χαμένο "παράδεισο"... Και... πίσω από τους εκμεταλλευτές - καπιταλιστές σέρνεται η μεγάλη μάζα της μικροαστικής τάξης, που, όπως δείχνουν δεκάδες χρόνια ιστορικής πείρας σε όλες τις χώρες, διστάζει και ταλαντεύεται, σήμερα πάει με το προλεταριάτο, αύριο τη φοβίζουν οι δυσκολίες της επανάστασης, πανικοβάλλεται από την πρώτη ήττα ή μισο-ήττα των εργατών, εκνευρίζεται, παραδέρνει, μυξοκλαίει, μεταπηδά από το ένα στρατόπεδο στο άλλο...» (Β.Ι.Λένιν: Απαντα, ελλ. εκδ., «Σύγχρονη Εποχή», τομ. 37, σελ. 264-265).
Ο Μαρξ, ο Ενγκελς και ο Λένιν επισήμαναν επανειλημμένα: Τόσο η νίκη πάνω στο κεφάλαιο όσο και η απόκρουση της αντεπανάστασης εξαρτώνται σε βαθμό αποφασιστικό από το επίπεδο της οργάνωσης, την ιδεολογική και πολιτική ωριμότητα της εργατικής τάξης, του κόμματός της, από την ικανότητά του να καθοδηγεί τις μάζες. Η νίκη και η επιτυχία στον αγώνα ενάντια στην αντεπανάσταση εξαρτώνται εξίσου αποφασιστικά από το αν οι επαναστάτες συνειδητοποιούν πάντα, ότι «... οι επαναστάσεις γίνονται από την πλειοψηφία. Οι επαναστάσεις δε γίνονται από ένα κόμμα, αλλά από ολόκληρο το έθνος» (Καρλ Μαρξ: Συνέντευξη στην εφημερίδα «Τσικάγκο Τριμπιούν», 5.1.1879, σελ. 7, Αρχείο Κοινωνικής Ιστορίας, τομ. 5, σελ. 374).
Απ' όλα αυτά προκύπτει ότι από την πάλη για την κατάκτηση των μαζών εξαρτάται τελικά η «τύχη» της επανάστασης ή της αντεπανάστασης. Κι αυτό είναι πάλι εκείνο που κάνει αδιάσπαστη την ενότητα σοσιαλισμού και δημοκρατίας. Αυτή η ενότητα είναι τόσο αναγκαία επειδή οι αντίπαλοι κάνουν τα πάντα ενάντια στον οικοδομούμενο σοσιαλισμό κάτω από το σύνθημα «δημοκρατία». Τα λάθη που γίνονται σ' αυτόν τον τομέα εκδικούνται σκληρά, όπως αποδείχνουν οι εξελίξεις στην Πολωνία. Απ' αυτή την άποψη τα λάθη προετοιμάζουν αντικειμενικά το έδαφος στην αντεπανάσταση. Η αντεπανάσταση αρχίζει αναντίρρητα με το γενικό σύνθημα: «πολιτική ελευθερία», «λαϊκά συμφέροντα». Ο Ενγκελς έγραφε σχετικά το 1884 στον Μπέμπελ: «Σε κάθε περίπτωση ο μοναδικός μας αντίπαλος τη μέρα της κρίσης και την επόμενη, είναι η συνολική αντίδραση που συσπειρώνεται γύρω από την καθαρή δημοκρατία» (Μαρξ - Ενγκελς: Εργα, γερμ. Εκδ., τομ.36, σελ. 253).
Αυτό το πρόβλημα είναι συνδεδεμένο με τη λύση πολλών δύσκολων προβλημάτων. Γιατί η οικοδόμηση του σοσιαλισμού απαιτεί αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα, «γιατί η νέα οργάνωση της παραγωγής είναι μια δύσκολη υπόθεση ακόμα και γιατί οι ριζικές αλλαγές σ' όλα τα επίπεδα της ζωής χρειάζονται χρόνο και τελικά γιατί η πανίσχυρη δύναμη της συνήθειας στη μικροαστική και αστική οικονομία μπορεί να ξεπεραστεί μόνο με μακρόχρονο επίμονο αγώνα... Σ' ολόκληρο αυτό το διάστημα θα προβάλλουν αντίσταση τόσο οι καπιταλιστές και ταυτόχρονα οι πολυάριθμοι υπηρέτες τους από την αστική διανόηση που είναι συνειδητά αντίθετοι, όσο και η τεράστια μάζα των εργαζομένων που είναι βραχυκυκλωμένοι σε μικροαστικές συνήθειες και παραδόσεις, συμπεριλαμβανομένων και των αγροτών, και που γενικά αντιτίθενται όχι συνειδητά. Οι αμφιταλαντεύσεις είναι αναπόφευκτες σ' αυτά τα στρώματα» (Β.Ι. Λένιν: Απαντα, γερμ. εκδ., τομ. 29, σελ. 377, κ.ε.).
Ο Λένιν λέει παρακάτω ότι η οικοδόμηση του σοσιαλισμού «είναι το έργο μιας μακρόχρονης, δύσκολης, σκληρής, ταξικής πάλης, που δε σταματά μετά την πτώση της εξουσίας του κεφαλαίου, μετά την καταστροφή του αστικού κράτους και την εγκαθίδρυση της δικτατορίας του προλεταριάτου (όπως το φαντάζονται μερικοί χοντροκέφαλοι από τον παλιό σοσιαλισμό και την παλιά σοσιαλδημοκρατία), αλλά αλλάζει μορφές και μάλιστα από πολλές απόψεις γίνεται σκληρότερη. Στον ταξικό αγώνα ενάντια στην αντίσταση της αστικής τάξης, ενάντια στην αδράνεια, τον κομφορμισμό, την αναποφασιστικότητα και τις αμφιταλαντεύσεις των μικροαστών, το προλεταριάτο πρέπει να υπερασπίζει την εξουσία του, να εντείνει την οργανωτική του επιρροή, να πετυχαίνει την "ουδετερότητα" εκείνων των στρωμάτων, που φοβούνται να εγκαταλείψουν την αστική τάξη και ακολουθούν το προλεταριάτο πολύ διστακτικά» (Β.Ι. Λένιν, Απαντα, γερμ. Εκδ., τομ. 29, σελ. 378).
«Εδώ όμως προσπαθεί να στηριχτεί η αντεπανάσταση. Για να πετύχει τους στόχους της, εκμεταλλεύεται τη μια ή την άλλη κρίση στην εργατική εξουσία, τα πολιτικά λάθη που γίνονται και που αφήνουν να δημιουργηθεί μια ρωγμή, από την οποία θα μπορούσε να περάσει η δυσαρέσκεια των μαζών. Αυτό σημαίνει, ότι για μια πραγματική αντεπανάσταση δεν αρκεί μόνο η επιθυμία της αστικής τάξης, αλλά και να κάνουν λάθη οι επαναστάτες. Και όχι μόνο αυτό: Για να πετύχει η αντεπανάσταση το σκοπό της, συμμαχεί στην ανάγκη, χωρίς να διστάσει ούτε μια στιγμή, με τον εχθρό ολόκληρου του έθνους» (Β.Ι. Λένιν: Εργα, γερμ. Εκδ., τομ. 15, σελ. 28).
Αυτό αποδείχτηκε με κλασικό τρόπο στη συμπεριφορά της γαλλικής αστικής τάξης το 1871, όταν για να μπορέσει να χτυπήσει την Παρισινή Κομμούνα συνθηκολόγησε με την Πρωσική Γερμανία του Μπίσμπαρκ, του οποίου οι στρατιές πολιορκούσαν την πρωτεύουσα. Ακριβώς το ίδιο συμβαίνει, όταν οι σημερινοί ηγέτες της ΟΔ Γερμανίας, χωρίς να παίρνουν υπόψη τα ζωτικά συμφέροντα του λαού μας ξεπουλιούνται ψυχή και σώματι στην αμερικανική αστική τάξη, με μοναδικό σκοπό να μπορέσουν να εξαλείψουν το σοσιαλισμό, αν μπορέσουν, από το πρόσωπο της γης, και είναι πρόθυμοι να θυσιάσουν ανενδοίαστα τη ζωή του λαού μας στα παρανοϊκά αμερικανικά σχέδια για έναν ατομικό επιθετικό πόλεμο ενάντια στη Σοβιετική Ενωση.
Αν η Παρισινή Κομμούνα ήταν ένα ηρωικό παράδειγμα, που άφησε βαθιά ίχνη στη σκέψη και τη δράση της διεθνούς εργατικής τάξης κι έδωσε επανειλημμένα στους κλασικούς του μαρξισμού αφορμή για αναλύσεις, αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τη Μεγάλη Σοσιαλιστική Οχτωβριανή Επανάσταση. Εδώ έσπασε για πρώτη φορά η αλυσίδα του καπιταλισμού στο ένα έκτο της Γης. Και αν η Παρισινή Κομμούνα στάθηκε αιτία για τη σύμπραξη της αστικής τάξης των «εθνικών εχθρών» Γαλλίας και Γερμανίας κατά της εργατικής τάξης του Παρισιού, ενώ από την άλλη μεριά οι επαναστατικές δυνάμεις ολόκληρου του κόσμου συμπαραστέκονταν στην Παρισινή Κομμούνα, η Οχτωβριανή Επανάσταση οδήγησε σε μια διεθνή συμμαχία ιμπεριαλιστικών δυνάμεων κατά της νεαρής σοβιετικής εξουσίας, που έγινε ιδιαίτερα εμφανής στον επεμβατικό πόλεμο 14 ιμπεριαλιστικών κρατών, που άρχισε το καλοκαίρι του 1918.

Και η αστική τάξη δεν κουράστηκε από τότε, να οργανώνει συνεχώς νέα στρατιωτικά σύμφωνα, νέες συμμαχίες, νέες μηχανορραφίες κατά του νικηφόρου σοσιαλισμού μέχρι και τη μεγάλη γενοκτονία του Β' Παγκοσμίου Πολέμου, τη συμμαχία του ΝΑΤΟ σήμερα, και τους πολέμους κατά των σοσιαλιστικών κρατών, όπως π.χ. κατά του Βιετνάμ, του Λάος και της Καμπότζης, για ν' αναφέρουμε μόνο αυτά τα παραδείγματα. Προσπάθησε επανειλημμένα, να οργανώσει κι άλλες μορφές αντεπανάστασης, όπως η απόπειρα να ανατρέψει το σοσιαλισμό στη ΓΛΔ τον Ιούνη του 1953, να κάνει το ίδιο πράγμα το φθινόπωρο του 1956 στην Ουγγαρία και μετά πάλι το 1968 στην Τσεχοσλοβακία. Σήμερα είμαστε μάρτυρες ενός ακόμα μεγαλεπήβολου εγχειρήματος: να υπονομευτεί ο σοσιαλισμός στη ΛΔ Πολωνίας και τελικά να καταστραφεί.

Το Ισραήλ αντιδρά στην αποστολή του ΟΗΕ για τη σφαγή στη Γάζα

       

Η απόφαση της πλειοψηφίας των μελών του Συμβουλίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ, την Παρασκευή στη Γενεύη, να συγκροτήσει διεθνή διερευνητική αποστολή, με 29 ψήφους υπέρ, 14 αποχές και 2 κατά (ΗΠΑ, Αυστραλία), για την πρόσφατη σφαγή δεκάδων Παλαιστίνιων κατοίκων της Λωρίδας της Γάζας από τον ισραηλινό στρατό, προκάλεσε την έντονη αντίδραση της ισραηλινής κυβέρνησης του πρωθυπουργού Μπέντζαμιν Νετανιάχου. «Είναι σαφές σε όλους ότι σκοπός αυτός του Συμβουλίου δεν είναι η διερεύνηση της αλήθειας αλλά η υπονόμευση του δικαιώματος αυτοάμυνας του Ισραήλ και η δαιμονοποίηση του εβραϊκού κράτους», σχολίασε η υφυπουργός Εξωτερικών του Ισραήλ, Τζίπι Χοτοβέλι.

Ανώτερος αξιωματούχος του ισραηλινού υπουργείου Εξωτερικών συναντήθηκε χτες με τους πρέσβεις της Ισπανίας, της Σλοβενίας και του Βελγίου, που ψήφισαν υπέρ της διερευνητικής αποστολής για τα δεκάδες θύματα στη Γάζα, για να… διαμαρτυρηθεί.

Με φόντο την αιματοχυσία στη Γάζα, αλλά και την προ πέντε μηνών απόφαση της κυβέρνησης Τραμπ για αύξηση της 10ετούς αμερικανικής στρατιωτικής «βοήθειας» στο Ισραήλ, μερίδα του ισραηλινού Τύπου προέβαλε χτες την έντονη δυσαρέσκεια ισραηλινών μονοπωλίων πολεμικής βιομηχανίας, που εκτιμούν ότι από τη «βοήθεια» των ΗΠΑ θα χάσουν σημαντικές μπίζνες από την ισραηλινή κυβέρνηση, καθώς θα υποστούν ετήσια «χασούρα» άνω του 1,3 δισ. δολαρίων.

Το ίδιο 24ωρο, αυτοκίνητο του αμερικανικού προξενείου στο Ισραήλ στο Μπέιτ Τζάλα της Δυτικής Οχθης δέχθηκε καταιγισμό αυγών που πέταξαν Παλαιστίνιοι διαδηλωτές, ως αντίδραση στην απόφαση των ΗΠΑ να μεταφέρουν την πρεσβεία τους από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ.

Παράλληλα, μικρή βελτίωση φάνηκε να παρουσιάζει χτες η κατάσταση της υγείας του 82χρονου Παλαιστίνιου Προέδρου Μαχμούτ Αμπάς, που την Κυριακή, για τρίτη φορά μέσα σε μια βδομάδα, εισήχθη στο Αραβικό Νοσοκομείο «Ιστιχάρι», εξαιτίας υψηλού πυρετού που παρουσίασε μετά την υποβολή του σε χειρουργική επέμβαση στο αυτί την περασμένη Τρίτη.

Τέλος, την Κυριακή εξέπνευσε ακόμη ένας Παλαιστίνιος κρατούμενος που εξέτιε ποινή στις ισραηλινές φυλακές, υπό κάκιστες συνθήκες και βία από τους φύλακες. Ο 53χρονος Αζίζ Εουιστάτ κατέληξε στο νοσοκομείο μετά από καρδιακή προσβολή στις αρχές του μήνα, ενώ κρατούνταν σε ισραηλινή φυλακή στην οποία εξέτιε από το 2015 30ετή ποινή κάθειρξης. Ο Σύλλογος Παλαιστινίων Φυλακισμένων υπολογίζει ότι αρκετές δεκάδες Παλαιστίνιοι έχουν πεθάνει στις ισραηλινές φυλακές μετά τον πόλεμο του 1967.

Ιδού η εναλλακτική: Πελετίδης!

Δεν μπορεί να γίνει τίποτα, είμαστε δεμένοι από τους δανειστές και πρέπει με κάθε θυσία – ακόμα κι αν αφορά την καταδίκη της ίδιας μας της ζωής – να παραμείνουμε στο άρμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μήπως και κάποια στιγμή μοιράσουν κανένα κόκκαλο στο λαό! Αυτή μας λένε ότι είναι η μοίρα μας!

Ας πάμε τώρα στη δημοτική αρχή της Πάτρας, την εκλεγμένη με το ψηφοδέλτιο του ΚΚΕ και με επικεφαλής το μέλος του Κόμματος, Κώστα Πελετίδη. Η απόφαση του Δήμου Πάτρας, όπως την περιέγραψε ο κομμουνιστής δήμαρχος της πόλης

για διαγραφή χρεών εργαζομένων και ανέργων και γενικότερα πολιτών που πλήττονται βάναυσα από την κρίση, ώστε να μην κινδυνέψουν τα σπίτια τους από πλειστηριασμό,

δεν συγκρούεται μόνο απευθείας με την πολιτική των διαχειριστών της βαρβαρότητας. Χτυπάει και τη μοιρολατρία που θέλουν να μας επιβάλλουν. Η σημασία της απόφασης ξεπερνά τα όρια της Πάτρας. Είναι μια πραγματική εναλλακτική για το λαό μας, όχι μόνο για να πούμε ένα μεγάλο «ως εδώ», όχι μόνο για τη διαμόρφωση συνθηκών ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων από τη λεηλασία, αλλά και για να ανοίξει ο δρόμος της κοινωνικής διεκδίκησης με προοπτική έναν άλλο δρόμο αξιοπρέπειας και ελπίδας για το λαό και τον τόπο. Θα μπορούσε να συμπυκνωθεί κάπως έτσι:

Δεν θέλουμε ξεροκόμματα επιδομάτων (προεκλογικών και μη) – Διεκδικούμε τις ζωές μας ολόκληρες!

Η «νομιμότητα»

Η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου της Πάτρας, ακριβώς επειδή συγκρούεται με τον πυρήνα της πολιτικής που μας έχει εξαθλιώσει, έχει -ήδη- αντιπάλους. Xαρακτηριστική η στάση της αντιπολίτευσης στο δήμο. Όπως ανέφερε στην παρουσίαση της απόφασης ο Κώστας Πελετίδης,

«το Δημοτικό μας Συμβούλιο σε πρόσφατη συνεδρίασή του με θέμα τους ηλεκτρονικούς πλειστηριασμούς αποφάσισε κατά πλειοψηφία (οι παρατάξεις της Ν.Δ. του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ δεν ψήφισαν τη συγκεκριμένη απόφαση, με βασικό επιχείρημα τη νομιμότητα).»

Η «νομιμότητα», λοιπόν, δεν επιτρέπει να πάρει ανάσα ένας κόσμος που έχει διαλυθεί από την κρίση και ζει με την αγωνία πως θα του πάρουν το σπίτι σε πλειστηριασμό ή θα κάνουν κατάσχεση στον τραπεζικό λογαριασμό όπου μπαίνει η σύνταξη ή ο μισθός. Μιλάμε για τη «νομιμότητα» των μνημονίων  και των πολιτικών δυνάμεων που ψήφισαν τη διάλυση και την καταστροφή. Μιλάμε για τη «νομιμότητα» εκείνων που -με μορφή κατεπείγοντος- πέρασαν και περνούν μέτρα εξαθλίωσης του λαού, καταργώντας τις ίδιες τις κοινοβουλευτικές διαδικασίες ή υλοποιώντας τις κατά… προσέγγιση.

Για να δούμε τώρα τι θα πούνε και ποια «νομιμότητα» υπερασπίζονται. Όπως είναι προφανές δεν αναφερόμαστε πλέον στις παρατάξεις στο Δήμο Πάτρας αλλά στα κόμματα που μας έφεραν ως εδώ, τα κόμματα που κυβέρνησαν ή κυβερνούν. Όπως ανέφερε ο Κ. Πελετίδης στη συνέντευξη κατά την οποία παρουσίασε την απόφαση, την Δευτέρα 21 Μαΐου «έχουν προγραμματιστεί συναντήσεις με τις Κοινοβουλευτικές Ομάδες των κομμάτων στη Βουλή, πλην της Χρυσής Αυγής», για να επιδοθεί η σχετική απόφαση.

Πραγματικό ταξικό πρόσημο

Μετά τη  «νομιμότητα» έρχεται το άλλο επιχείρημα: Οι «καλοπληρωτές» θα πληρώσουν τα χρέη των «μπαταχτσήδων»! Για κακή τους τύχη σε αυτό υπάρχει ήδη απάντηση και καταγράφηκε στην παρουσίαση του δημάρχου Πάτρας:

«Οι μεγάλοι οφειλέτες, οι «επενδυτές» και οι κουβαλητές της ανάπτυξης, έχουν τη δυνατότητα, με βάση τη νομοθεσία και τις πολιτικές που ασκούν οι έως τώρα κυβερνήσεις, όχι μόνο φοροαπαλλάσσονται σκανδαλωδώς, αλλά παίρνουν και δικαστικές αποφάσεις με τις οποίες διαγράφονται τα χρέη τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, είναι αυτό που προκύπτει από τα στοιχεία των υπηρεσιών του Δήμου. 

Συγκεκριμένα, σε σύνολο οφειλών 120.107.630 ευρώ, τα 55.547.368,01 τα χρωστάνε 204 επιχειρηματίες, με οφειλές άνω των 50.000 ευρώ. Ο Δήμος έχει προχωρήσει σε μέτρα αναγκαστικής είσπραξης. Από τις δεσμεύσεις των λογαριασμών, τα αποτελέσματα πλην μεμονωμένων περιπτώσεων ήταν πενιχρά έως αμελητέα στο σύνολο. Την ίδια στιγμή, που νομίμως φοροδιαφεύγουν μεγαλοεπιχειρηματίες ο Πατραϊκός λαός κινδυνεύει να χάσει το βιος του για οφειλές 500 και 1.000 ευρώ».

Εάν ακόμα και τώρα ορισμένοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν ας τους εξηγήσουμε:

Η πολιτική απόφαση – πρόταση του Δήμου Πάτρας έχει ταξικό πρόσημο (αληθινό ταξικό πρόσημο, όχι σαν εκείνο που διαφημίζει κατά καιρούς η κυβέρνηση της «πρώτης φοράς Αριστερά», που μόνο Αριστερά δεν είναι).

Η πολιτική απόφαση – πρόταση του δημάρχου Πάτρας, Κώστα Πελετίδη, έρχεται και σε απόλυτη αντίθεση με την πρακτική πολλών δημάρχων της χώρας που προσκυνούν τη «νομιμότητα» και αφήνουν απροστάτευτους τους κόπους μιας ολόκληρης ζωής των εργαζόμενων, των ανέργων και γενικότερα όλων εκείνων που βιώνουν τα αποτελέσματα της καπιταλιστικής κρίσης.

Ο λαός δεν αναθέτει – Ο λαός διεκδικεί και νικά

Η δύναμη στην απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Πάτρας, εκτός από την εκπροσώπηση του δικαίου, είναι πως δεν πρόκειται για μια διαδικασία ανάθεσης. Γι' αυτό κι όταν γράφουμε στον τίτλο μας «Υπάρχει εναλλακτική: Πελετίδης» δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να στηρίζουμε ανοιχτά την κινητοποίηση του ίδιου του λαού, την κινητοποίηση όλων μας. Διότι ο δήμαρχος Πάτρας ποτέ δεν έταξε πως θα αλλάξει δια μαγείας η κατάσταση, κάλεσε και καλούσε σε συμπόρευση και ο λόγος είναι απλός: Χωρίς την υπεράσπιση των διεκδικήσεων μας δεν γίνεται τίποτα. Το γεγονός πως η μοναδική λύση είναι η μαζική και μαχητική συμμετοχή στον αγώνα καταγράφεται σαφώς στην παρουσίαση της πρότασης του δημάρχου, με πρακτικές δράσεις:

«Την Τρίτη 22 Μάη, ημέρα δράσης κατά των πλειστηριασμών, θα επισκεφθούμε και θα πραγματοποιήσουμε συναντήσεις μαζί με φορείς, Σωματεία και Συλλόγους της πόλης: Στις 10 π.μ. στην Αποκεντρωμένη Διοίκηση, στις 11 π.μ. στην Α’ ΔΟΥ Πατρών, στις 12 μεσ. στην Εθνική Τράπεζα (Πλατεία Γεωργίου), στη 1 μ.μ. στον ΕΦΚΑ. Το βράδυ στις 8.30, διοργανώνουμε εκδήλωση στην πλατεία Γεωργίου όπου θα γίνει ομιλία και θα ακολουθήσει μουσικό και καλλιτεχνικό πρόγραμμα».

Η λύση είναι στον αγώνα μαζί με τα Σωματεία, τους Φορείς και τους Συλλόγους, όπου οργανώνονται οι εργαζόμενοι, οι άνεργοι και όλοι αυτοί που πλήττονται από τη βαρβαρότητα. Η λύση είναι στον αγώνα ενάντια στη βαρβαρότητα. Ας γίνει υπόθεση όλων μας η απόφαση του δημοτικού συμβουλίου Πάτρας, όπως την περιέγραψε ο Κ. Πελετίδης:

«Διεκδικούμε από την Κυβέρνηση άμεση νομοθετική ρύθμιση, που να προστατεύει τη λαϊκή οικογένεια από πλειστηριασμούς και κατασχέσεις με γνώμονα την οικονομική της κατάσταση και να δίνει το δικαίωμα στα Δημοτικά Συμβούλια να αποφασίζουν για διαγραφές οφειλών σε αυτούς που αποδεδειγμένα ούτε μπορούν, ούτε έχουν να πληρώσουν. 

Γιατί

«γίνεται πλέον φανερό ότι το επόμενο διάστημα θα έχουμε φαινόμενα μαζικών πλειστηριασμών από το σύνολο των κρατικών φορέων (εφορίες, ασφαλιστικά ταμεία κ.α.). Η επίθεση αφορά όλα όσα, με κόπους μιας ολόκληρης ζωής, έχει αποκτήσει η λαϊκή οικογένεια, όπως το σπίτι, το μαγαζί, το αυτοκίνητο, το ταξί, το χωράφι του μικρού αγρότη. Στόχος Κυβέρνησης – Ε.Ε. είναι η ενίσχυση της επιχειρηματικότητας και η επέλαση του μεγάλου κεφαλαίου».

Γιατί γνωρίζουμε ότι

«στο στόχαστρο κυβέρνησης, των κομμάτων που υπηρετούν τα μνημόνια και φοροεισπρακτικών μηχανισμών, βρίσκονται τα λαϊκά νοικοκυριά που χρωστούν μικρά ποσά».

Γιατί αυτό που απασχολεί τη δημοτική αρχή της Πάτρας μας αφορά όλους:

«Πώς θα μπορέσουμε να συμβάλουμε σε όλα τα επίπεδα, ώστε να μην λεηλατηθεί η περιουσία και οι κόποι μιας ζωής της λαϊκής οικογένειας στο βωμό της καπιταλιστικής ανάπτυξης».

Με αυτό το σκεπτικό, όπως παρουσίασε Κ. Πελετίδης,

«από τη στιγμή που αναλάβαμε τη διοίκηση του Δήμου προστατεύσαμε τις λαϊκές οικογένειες αρνούμενοι να στείλουμε στοιχεία στην εφορία για μικροοφειλέτες και να δεσμεύσουμε το ΑΦΜ, όπως κάνουν άλλοι Δήμοι. Δηλώνουμε ότι όσο μας αφορά ως Δημοτική Αρχή, δεν θα επιτρέψουμε για μικροοφειλές στο Δήμο, για ανθρώπους και νοικοκυριά που δεν μπορούν να πληρώσουν, να γίνουν κατασχέσεις στην περιουσία τους».

Η απόφαση που εισηγήθηκε η δημοτική αρχή και αποφάσισε το δημοτικό συμβούλιο, προβλέπει:

1. Πλήρη διαγραφή σε μακροχρόνια ανέργους και ενταγμένους στο ΚΕΑ.
2. Πλήρη διαγραφή σε άτομα που έχουν οικογενειακό εισόδημα την τελευταία 5ετία κατά μέσο όρο έως 12.000€, μία κατοικία και δεν έχουν κανένα άλλο περιουσιακό στοιχείο.
3. Πλήρη διαγραφή σε πολύτεκνους, τρίτεκνους, ΑΜΕΑ, μονογονεϊκές οικογένειες, άτομα με αναπηρία με οικογενειακό εισόδημα μέχρι 25.000€ και μία κατοικία.
4. Από 12.000€-25.000€ οικογενειακό εισόδημα, να γίνει διαγραφή προστίμων και προσαυξήσεων και καταβολή του χρέους σε 200 δόσεις.
5. Από 25.000-50.000€ διαγραφή προστίμων και προσαυξήσεων και αποπληρωμή του χρέους σε 150 μηνιαίες δόσεις.
6. Οι μακροχρόνια άνεργοι, οι ενταγμένοι στο ΚΕΑ και όσοι την τελευταία πενταετία έχουν μέσο οικογενειακό εισόδημα μέχρι 25.000, να μην επιβαρύνονται με την προβλεπόμενη από το νόμο επιβάρυνση που αφορά την κατεδάφιση ετοιμόρροπου κτίσματος.

Επαναλαμβάνουμε, λοιπόν, και με τα ίδια ακριβώς λόγια:

Η απόφαση του Δήμου Πάτρας, όπως την περιέγραψε ο κομμουνιστής δήμαρχος της πόλης για διαγραφή χρεών εργαζομένων και ανέργων και γενικότερα πολιτών που πλήττονται βάναυσα από την κρίση, ώστε να μην κινδυνέψουν τα σπίτια τους από πλειστηριασμό, δεν συγκρούεται μόνο απευθείας με την πολιτική των διαχειριστών της βαρβαρότητας. Χτυπάει και τη μοιρολατρία που θέλουν να μας επιβάλλουν.

Η σημασία της απόφασης ξεπερνά τα όρια της Πάτρας. Είναι μια πραγματική εναλλακτική για το λαό μας, όχι μόνο για να πούμε ένα μεγάλο «ως εδώ», όχι μόνο για τη διαμόρφωση συνθηκών ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων από τη λεηλασία, αλλά και για να ανοίξει ο δρόμος της κοινωνικής διεκδίκησης, με προοπτική έναν άλλο δρόμο αξιοπρέπειας και ελπίδας για το λαό και τον τόπο.

-----------------------------------------------------------
Σημείωση ιστολογίου
Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε το Σάββατο 19/5/2018 στον ιστότοπο "Ημεροδρόμος". Κατά την αντιγραφή διατηρήθηκαν όλες οι υπογραμμίσεις τού πρωτοτύπου αλλά άλλαξε ελαφρά η μορφοποίηση, ώστε να ταιριάζει με το ύφος του ιστολογίου. Το σκίτσο τού Κώστα Πελετίδη είναι της Έφης Ξένου, από την εφημερίδα "Τα Νέα".

Καινούργια κατάσταση - Καινούργια καθήκοντα

Ομιλία του Νίκου Ζαχαριάδη στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Οκτώβρης 1949)

Η εσωτερική κατάσταση στην Ελλάδα μπήκε σε καινούργια φάση ύστερα απ' τις μάχες στο Βίτσι - Γράμμο τον Αύγουστο τούτου του χρόνου. Χαραχτηριστικό γνώρισμα, στην καινούργια αυτή φάση, είναι, απ' τη μια μεριά το γεγονός ότι οι κύριες δυνάμεις του ΔΣΕ, με απόφαση του ΓΑ του, σταμάτησαν τον πόλεμο, διατηρώντας ακέραιη τη μαχητικότητά τους, ενώ σε όλη τη χώρα τα αντάρτικα τμήματά μας συνεχίζουν τη δράση τους ενάντια στο καθεστώς της εξόντωσης του Λαού, που εφαρμόζουν οι ξένοι και ντόπιοι εχθροί του. Και, απ' την άλλη, το γεγονός ότι η στρατιωτική επιτυχία του μοναρχοφασισμού στο Βίτσι - Γράμμο όχι μόνο δε λιγοστεύει τις δυσκολίες και τις αντιθέσεις του μα τις οξύνει ακόμα πιο πολύ. Οι δυσκολίες, οι αντιθέσεις, η ολόπλευρη κρίση, που μέσα της παραδέρνει η νεοελληνική αστοτσιφλικάδικη αντίδραση, δεν αμβλύνονται, μα, αντίθετα, φουντώνουν ακόμα πιο πολύ, γιατί το εσωτερικό ελληνικό ζήτημα (η ελληνική τρα­γωδία), που γεννήθηκε και φύτρωσε μέσα απ' την αστοτσιφλικάδικη μακρόχρονη πολιτική αποικιοποίησης της χώρας και εξανδραποδισμού του Λαού, όχι μόνο δε λύνεται με τη νίκη της αντίδρασης στο Βίτσι - Γράμμο, (όπως δε λύθηκε και με τη διχτατορία του Μεταξά ή ύστερα απ' το Δεκέμβρη του 1944), μα προβάλλει πιο έντονα ακριβώς σαν αποτέλεσμα της νίκης αυτής, εμπλουτισμένο και με τα προ­βλήματα, που συσσώρευσε στη χώρα ο εμφύλιος πόλεμος, που άρχισε πριν τριάμισι χρόνια.

Η κατάσταση για το μοναρχοφασισμό και ύστερα απ' το Βίτσι - Γράμμο παραμένει κρίσιμη και για τον πρόσθετο, μα σημαντικό και καθοριστικό, λόγο, ότι ο πόλεμος, που έδινε στην πλουτοκρατική αντίδραση, όχι μόνο το πρόσχημα να «αγνοεί» τα φλέγοντα εσωτερικά ζητήματα, που σήμερα περισσότερο παρά πριν ζητούν επιταχτικά τη λύση τους, μα και τη δυνατότητα να του φορτώνει σ' αυτόν όλα τα κακά κρύβοντας όλα τα βρώμικά της μέσα στους καπνούς του, ουσιαστικά σταμάτησε ύστερα απ' την ειρηνική προσφορά της ΠΔΚ και ύστερα απ' το γε­γονός ότι οι κύριες δυνάμεις του ΔΣΕ βάλαν τα όπλα παρά πόδα. Τώρα ο μοναρχοφασισμός είναι υποχρεωμένος ν' ατενίσει κατά πρόσωπο τα προβλήματα αυτά και ν' αποκαλύψει όλη την ανικανότητά του να κάνει κάτι για το Λαό και τον τόπο, να δείξει πιο έντονα ακόμα όλη την αντιδραστικότητά του, την προδοσία και την ξενοδουλεία του σε όλη τους τη γδύμνια.
Να γιατί η ειρήνη είναι για το μοναρχοφασισμό πιο δύσκολη απ' τον πό­λεμο. Να γιατί οι δυσκολίες και οι αντιθέσεις του αντί να μικραίνουν θα φου­ντώνουν. Να γιατί και υστέρα απ' τη μάχη στο Βίτσι - Γράμμο, το εσωτερικό μας πρόβλημα παραμένει άλυτο. Παραμένει άλυτο γιατί δεν υπάρχει για το πρόβλη­μα αυτό μοναρχοφασιστική λύση. Ο μοναρχοφασισμός μπορεί να σφάζει, να ρη­μάζει, να γκρεμνά και να καίει. Δε μπορεί ποτέ να δημιουργήσει. Και η λύση για το νεοελληνικό εσωτερικό πρόβλημα παραμένει πάντα μια: η λαϊκοδημοκρατική αναδημιουργία. Να γιατί ο αγώνας συνεχίζεται, παρά το ότι σήμερα αλλάζει μορφή και το κέντρο του βάρους μετατοπίζεται απ' την πολεμική - στρατιωτική δράση στους μαζικούς οικονομικούς και πολιτικούς αγώνες. Ο σκοπός παραμένει πάντα ο ίδιος: λέφτερη, ανεξάρτητη, δημοκρατική Ελλάδα. Ακριβώς γιατί νική­θηκε ο ΔΣΕ, ακριβώς γιατί νίκησε η μοναρχοφασιστική αντίδραση, η Ελλάδα ξαναμπαίνει σήμερα σε καινούργιο κύκλο από εσωτερικές ανωμαλίες, λαϊκούς αγώνες και ξεσηκώματα, εσωαστικές φαγωμάρες, στρατιωτικοφασιστικά κινήματα και πραξικοπήματα. Η αστοτσιφλικάδικη κακοδαιμονία, πλουτισμένη με την ξε­νική ιμπεριαλιστική επέμβαση και εξάρτηση, που καθορίζει εκατόν τριάντα σχε­δόν τώρα χρόνια την πορεία κατάπτωσης και εξαθλίωσης για τη χώρα και το Λαό, εγκρίνει αναγκαστικά την ανωμαλία, το χάος, την αδιάκοπη λαϊκή τάση για καλύτερη ζωή και λεφτεριά. Η πορεία αυτή δεν μπορεί να τερματιστεί παρά μόνο με την επιβολή αυτής της ιστορικής επιδίωξης του Λαού. Μπαίνουμε τώρα σε καινούργια περίοδο νέων αγώνων για τη λαϊκή επικράτηση.

* * *

Γιατί αναγκαζόμαστε σήμερα ν' αλλάξουμε την πολιτική μας γραμμή; Γιατί νικηθήκαμε στρατιωτικά στο Γράμμο και στο Βίτσι;

Υστερα από τρία χρόνια αγώνα, παρά το γεγονός ότι δεν μπόρεσε να λύ­σει το βασικό πρόβλημα των εφεδρειών του, πράγμα που θα του επέτρεπε να πε­τύχει οριστικό αποτέλεσμα σε βάρος του μοναρχοφασισμού, ο ΔΣΕ είχε ματαιώ­σει όλες τις προσπάθειες τις αντίδρασες, μαζί με την ξενική ιμπεριαλιστική επέμβαση, να τον εξοντώσει και οικοδομούσε αργά, μα σταθερά, τις προϋποθέσεις για τη νίκη. Στα τέλη του 1948 αρχές 1949, ο μοναρχοφασισμός περνούσε μια βαθειά ηθική κρίση. Ο στρατός του παρουσίαζε έκδηλα σημεία ηθικής διάβρωσης. Η αντίδραση στην Ελλάδα προσέγγιζε και σε ένα στρατιωτικοπολεμικό αδιέξοδο, και σε μια στρατιωτικοπολεμική κρίση. Ακριβώς σ' αυτή την κρίσιμη για το μοναρχοφασισμό στιγμή, ο αγγλοαμερικάνικος ιμπεριαλισμός έριξε στη ζυ­γαριά και την τιτική εφεδρεία του, αν και ήξερε ότι έτσι αποκαλύπτει τον Τί­το ολοκληρωτικά. Απ' τη δική του πλευρά ο μαχαραγιάς του Βελιγραδίου, ύστε­ρα απ' το ξεσκέπασμά του με την απόφαση της Κομινφόρμ τον Ιούνη του 1948, άρχισε να καταλαβαίνει ότι μόνο με την επικράτηση του μοναρχοφασισμού στην Ελλάδα και την ήττα του ΔΣΕ θα μπορούσε να εξασφαλίσει τα νώτα του και την ενίσχυσή του απ' τους αγγλοαμερικάνους. Γι' αυτό και από τότε άρχισε ανοιχτά και ξετσίπωτα να υπονομεύει το ΔΣΕ, να οργανώνει τη διάσπαση και την προδοσία μέσα στις γραμμές του. Ο Νιλ Στάνφορντ στο «Κρίστιαν Σάιενς Μόνι­τορ» ομολογεί ότι η προδοσία του Τίτο «βοήθησε να πετύχει το σχέδιο του Τρούμαν στην Ελλάδα».
Σε ανταπόκριση του γαλλικού πρακτορείου από τη Βάσιγκτον, που αναδημοσιεύει η «Καθημερινή» της 18/10/49, λέγεται: «Οι επίσημοι αμερικάνικοι κύκλοι δεν διστάζουν να βεβαιώσουν ότι η "αποστασία" του Τίτο έπαιξε σημαντικό ρόλον εις την εξέλιξιν της εν Ελλάδι καταστάσεως. Οι δε διπλωματικοί κύκλοι φρονούν ότι ο ρόλος αυτός υπήρξε τουλάχιστον τόσον αποφασιστικός, όσον και η οικονομική και στρατιωτική βοήθεια η παρασχεθείσα υπό των Ηνωμένων Πολιτειών εις την ελληνικήν κυβέρνησιν».
Ο μοναρχοφασίστας βουλευτής Γκλαβάνης σε δηλώσεις που έκανε στην Πόλη ομολόγησε κι αυτός ότι ο Τίτο βοήθησε το μοναρχοφασισμό.
Ετσι ο ΔΣΕ και το λαϊκοδημοκρατικό μας κίνημα στα 1949 είχαν ν' αντιμετωπίσουν ένα πολύμορφο εχθρό. Ο Στάλιν μάς διδάσκει ότι η ιμπεριαλιστική επέμβαση δεν εξαντλείται διόλου με την αποστολή στρατευμάτων και ότι η αποστολή στρατευμάτων δεν αποτελεί διόλου το βασικό χαρακτηριστικό της επέμβασης. Στις σύγχρονες συνθήκες ο ιμπεριαλισμός προτιμά να επεμβαίνει με την οργάνωση του εμφυλίου πολέμου μέσα στην εξαρτημένη χώρα, με τη χρηματοδότηση των αντεπαναστατικών δυνάμεων ενάντια στην επανάσταση, με την ηθική και οικονομική υποστήριξη των πρακτόρων του ενάντια στην επανάσταση. Ο ΔΣΕ και το λαϊκό δημοκρατικό κίνημά μας αντιμετώπισαν την πολύμορφη αυτή ιμπεριαλιστική επέμβαση που συνοδεύονταν και απ' την παρουσία των αγγλικών στρα­τευμάτων στην Ελλάδα και απ' την άμεση πολεμική συμμετοχή των Αμερικάνων στρατιωτικών και πρώτ' απ' όλα των Αμερικάνων αεροπόρων, στις επιχειρήσεις. Παρόλη όμως αυτή την ιμπεριαλιστική προσπάθεια και τα «μεγαλοφυή» σχέδια Φον Φλιτ-Παπάγου, όλες οι προσπάθειες των εχθρών μας αποτύχαιναν μέχρι τη στιγμή που εκδηλώθηκε και για μας, φανερά και ξετσίπωτα, η τιτική προδοσία, όταν εμφανίστηκε σαν ενεργός μοναρχοφασιστική εφεδρεία στα νώτα και στα πλευρά μας. Απ' αυτή τη στιγμή άρχισε να γίνεται φανερό ότι ο ΔΣΕ δε θα μπορούσε να πετύχει άμεσο στρατιωτικό αποτέλεσμα. Γι' αυτό και ύστερα απ' τις μάχες στο Βίτσι - Γράμμο, οι κύριες δυνάμεις του ΔΣΕ σταμάτησαν τον πόλεμο χωρίς να επιτρέψουν στον εχθρό να πετύχει στρατηγικό αποτέλεσμα με την συν­τριβή των κύριων δυνάμεών μας. Στην τέτια έκβαση της μάχης του 1949, που είχε σαν αποτέλεσμα να περάσει το κίνημά μας σε μια γενικότερη, προσωρινή πάντως, υποχώρηση, είχε σοβαρή, αποφασιστική επίδραση η προδοσία της κλί­κας του Τίτο. Στο δοσμένο στάδιο εξέλιξης του λαϊκοδημοκρατικού αγώνα στην Ελλάδα, η αποστασία του Τίτο, το ανοιχτό πέρασμά του στο στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού, είχε καθοριστική επίδραση για την έκβαση της ένοπλης αντιπαράθεσής μας με την αντίδραση στο Βίτσι - Γράμμο, πράγμα που τελικά μας ανάγκασε να περάσουμε σήμερα σε καινούργιες μορφές και μέθοδες αγώνα.
Μόνον όταν σωστά τοποθετήσουμε την επίδραση της τιτικής λιποταξίας, προς το στρατόπεδο του εχθρού πάνω στο κίνημά μας, σε σχέση πάντα και με το γεγονός ότι δεν είχαμε έγκαιρα λύσει το πρόβλημα των εφεδρειών του ΔΣΕ, και του ανεφοδιασμού των τμημάτων του ΚΓΑΝΕ, πράγμα που θα μας επέτρεπε να εξουδετερώσουμε βασικά τις αρνητικές επιδράσεις της προδοσίας του Τίτο, θα μπορέσουμε σωστά να εξηγήσουμε και τους λόγους γιατί νικηθήκαμε στρατιωτικά στο Βίτσι - Γράμμο και γιατί αλλάξαμε σήμερα την πολιτική μας γραμμή.
Θάταν μεγάλο λάθος αν, μέσα στις καινούργιες συνθήκες που δημιουργή­θηκαν, το ΚΚΕ συνέχιζε μέχρι τέλος τον ένοπλο αγώνα που δεν πρόσφερε, πια προοπτική επιτυχίας και που έτσι θα οδηγούσε σε μια καταστροφή. Θάταν το ίδιο σα να επαναλαμβάναμε το ύποπτο τυχοδιωχτικό πραξικόπημα του Μιζέρια (Βελουχιώτη) στα 1945 όταν, ακολουθώντας τις υποδείξεις του Τίτο και της κλί­κας του, δεν πειθάρχησε στην ηγεσία του ΚΚΕ, αρνήθηκε τη συμφωνία της Βάρ­κιζας και θέλησε να συνεχίσει τον πόλεμο. Ο Τίτο επιδίωκε τότε τόσο να εξαντλήσει το δημοκρατικό μας κίνημα, ώστε για δέκα τουλάχιστο χρόνια να μη μπο­ρεί να σηκώσει κεφάλι. Αυτό σύμφερνε τότε και στ' αφεντικά του, τους αγγλοαμερικάνους ιμπεριαλιστές, και στο μοναρχοφασισμό, και στον Τίτο. Αν ο Τσώρτσιλ, κάτω απ' την πίεση και της παγκόσμιας κοινής γνώμης, αναγκάστηκε τότε να πάει στη Βάρκιζα, επιδίωκε όμως να μας προκαλέσει εμάς σε τέτοιους τυχοδιωχτισμούς που θα μας στερούσαν απ' τα πολιτικά οφέλη της συμφωνίας της Βάρ­κιζας. Ο Τσώρτσιλ τότε επιδίωξε, διά μέσου του Τίτο-Βελουχιώτη, να μας ρίξει σε ύποπτους τυχοδιωχτισμούς. Θάταν θανάσιμο αμάρτημα αν κάναμε τώρα το λά­θος που αποφύγαμε τότε με τη Βάρκιζα, θα στερούσαμε έτσι το λαϊκοδημοκρατικό μας κίνημα απ' όλα τα πολιτικά πλεονεκτήματα που μας προσφέρει σήμερα το οικονομικοπολιτικό αδιέξοδο του μοναρχοφασισμού, όταν στη χώρα ξεσπούν και φουντώνουν μεγάλοι λαϊκοί αγώνες, ενώ οι κύριες δυνάμεις του ΔΣΕ, παρά τη μοναρχοφασιστική επιτυχία στο Βίτσι-Γράμμο, παραμένουν άθιχτες και με το όπλο παρά πόδα.

* * *

Η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ στην απόφασή της έτσι καθορίζει την ανάγκη της υποχώρησης.

«Η ήττα μας στη μάχη του Βίτσι - Γράμμου τον Αύγουστο του 1949 ση­μειώνει μια αλλαγή στην κατάσταση. Αυτό επιβάλλει μια αλλαγή και στην πολιτική μας γραμμή. Η ταχτική της συνέχισης του ένοπλου αγώνα που εκφράζει ένα μικροαστικό πνεύμα απελπισίας και έλλειψη προοπτικής, θα 'δινε τη δυνατότητα στον αντίπαλο να καταφέρει συντριφτικό χτύπημα εναντίον των αγωνιστών και στελεχών, του λαϊκού επαναστατικού κινήματος. Σωστά ενεργώντας το ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ ακολούθησε την ταχτική της υποχώρησης, πράγμα που εμπόδισε το μοναρχοφασισμό να πετύχει τη στρατηγική επιδίωξή του, την εκμηδένιση της κύριας δύναμης του ΔΣΕ στο Βίτσι - Γράμμο».
Η ικανότητα να ξέρεις να υποχωρείς όταν το επιβάλλει η κατάσταση και να μπορείς να υποχωρείς οργανωμένα, είναι μια βασική μπολσεβίκικη αρετή που μας τη διδάσκουν ο Λένιν και ο Στάλιν.
Στο έργο του «Η παιδική αρρώστια "αριστερισμός" στον Κομμουνισμό» ο Λένιν, αναφερόμενος στην κατάσταση που δημιουργήθηκε στη Ρωσία υστέρα απ' την ήττα της επανάστασης του 1905 διδάσκει:
«Τα επαναστατικά κόμματα πρέπει να τελειοποιούν τη μάθησή τους. Μά­θανε να επιτίθενται. Τώρα πρέπει να καταλάβουν ότι την επιστήμη αυτή είναι ανάγκη να την συμπληρώσουν με την επιστήμη πώς σωστά να υποχωρούν. Πρέπει να καταλάβουν - και η επαναστατική τάξη πάνω στην ίδια της πικρή πείρα μαθαίνει να καταλαβαίνει ότι δεν μπορεί κανείς να νικήσει αν δεν έμαθε σωστά να επιτίθεται και σωστά να υποχωρεί». (Απαντα, 3η έκδοση, τόμος XXV σελ 177). Και αφού διαπιστώνει παρακάτω ότι απόλα τα κόμματα τότε στη Ρωσία οι μπολσεβίκοι υποχώρησαν με τη μεγαλύτερη τάξη, με τις λιγότερες ζη­μιές στο «στρατό» τους, με τη μεγαλύτερη διατήρηση του πυρήνα του στρα­τού αυτού, με τις λιγότερες διασπάσεις, με τη μικρότερη αποσύνθεση στο ηθικό τους και με τη μεγαλύτερη ικανότητα να ξαναρχίσουν τη δουλειά κατά τον πιο πλατύ, συνετό και ενεργητικό τρόπο, προσθέτει: «Και το πέτυχαν αυτό οι μπολσεβίκοι μόνο γιατί ανελέητα ξεσκέπασαν και δίωξαν τους επαναστάτες της φράσης, που δε θέλουν να καταλάβουν ότι πρέπει να υποχωρήσεις, ότι πρέπει να ξέρεις να υποχωρήσεις, ότι πρέπει απαραίτητα να μάθεις να δουλεύεις νόμιμα στα πιο αντιδραστικά κοινοβούλια, στις πιο αντιδραστικές συνδικαλιστικές, ασφαλιστικές και παρόμοιες οργανώσεις». (Στο ίδιο μέρος).
Στην πάλη ενάντια στις δυσκολίες και για το ξεπέρασμα των δυσκολιών σφυρηλατούνται τα στελέχη, λέει ο Στάλιν. Και μια απ' τις πιο μεγάλες δυσκολίες για το ΚΚΕ πρόβαλε ότι ύστερα απ' την ήττα έπρεπε να κάνουμε κανονική υποχώρηση. «Οταν ένας στρατός, που πείστηκε ότι δεν είναι ικανός να πάρει το φρούριο εξ εφόδου, θάλεγε ότι δε συμφωνεί ν' αποχωρήσει από τις παλιές θέσεις, ότι δε θα πιάσει καινούργιες, δε θα περάσει σε νέους τρόπους λύσης του προβλήματος, για έναν τέτοιο στρατό θάλεγαν: αυτός που έμαθε να επιτίθεται και δεν έμαθε, κάτω από ορισμένες σκληρές συνθήκες, προσαρμοζόμενος σ' αυτές να υποχωρεί, αυτός τον πόλεμο δε θα τον τελειώσει νικηφόρα». (Λένιν, τόμος ΧΧVΙΙ, 3η έκδοση, σελ. 69).
Βασική προϋπόθεση για την κανονική υποχώρηση είναι η καθαρή πολιτι­κή προοπτική, το καθαρό φώτισμα της κατάστασης που έφερε στην ανάγκη της υποχώρησης. «Για να καθοδηγείς πρέπει να προβλέπεις» (Στάλιν τόμ. Χ, σ. 35) και «για τη σωστή καθοδήγηση χρειάζεται, εκτός απ' όλα τα άλλα, η γραμμή του Κόμματος να είναι σωστή, οι μάζες να καταλαβαίνουν τη σωστότητα της κομματικής γραμμής και να την υποστηρίζουν ενεργά...» (Στάλιν, τόμ. XII σελ. 341).
Η συνδιάσκεψη των οργανώσεων του ΚΚΕ στα τμήματα Βίτσι - Γράμμου του ΔΣΕ, με την ομόφωνή της έγκριση της πολιτικής γραμμής του ΠΓ της KΕ του ΚΚΕ έδειξε ότι οι πολεμιστές και πολεμίστριες μέλη του κόμματος και μαζί τους και ολόκληρος ο ΔΣΕ σωστά είδαν και κατάλαβαν την καινούργια κατάσταση, τις αιτίες που τη δημιούργησαν και τη νέα γραμμή του κόμματος. Το ΚΚΕ και η καθοδήγησή του πέτυχαν σ' αυτό γιατί εξήγησαν σωστά την κατάσταση, χωρίς να κρύψουν τίποτε. «Αν δε θα φοβόμαστε - διδάσκει ο Λένιν - να λέμε κατ' ευθείαν ακόμα και την πικρή και τη βαριά αλήθεια, τότε θα μάθουμε να νικούμε όλες και τις κάθε λογής δυσκολίες». (Λένιν τόμ. XXVII, 3η έκδο­ση σελ. 69).
Η κανονική υποχώρηση για να πετύχει πρέπει να γίνει έγκαιρα, μια και η κατάσταση την επιβάλλει. «Εφόσο δε μας σύντριψαν τελειωτικά, άιντε, ας υποχωρήσουμε και ας τα ανασυντάξουμε όλα απ' την αρχή, μα πιο στέρεα». (Λένιν, τόμ. XXVII, 3η έκδοση σελ. 39).
Ο σ. Στάλιν έτσι καθορίζει α) την ανάγκη της υποχώρησης: «Με βάση το δοσμένο στάδιο της επανάστασης η ταχτική μπορεί ν' αλλάξει κάμποσες φορές, σ' εξάρτηση απ' τα φουντώματα ή τις υποχωρήσεις, απ' την άνοδο ή την πτώση της επανάστασης». («Βάσεις του Λενινισμού», Απαντα, τόμ. VI, σελ. 155), και β) το σκοπό της υποχώρησης: «Τ α χ τ ι κ ή κ α ν ο ν ι κ ή ς υ π ο χ ώ ρ η σ η ς. Πώς πρέπει έντεχνα να υποχωρείς σε βάθος όταν υπάρχει ολοφάνερη υπεροχή δυνάμεων του εχθρού με σκοπό να σώσεις, αν όχι την πλειοψηφία του στρατού, τότε του­λάχιστο τα στελέχη του» (Η πολιτική στρατηγική και ταχτική, τόμ. V, σ. 77). Και παρακάτω: «Τ α χ τ ι κ ή τ η ς ά μ υ ν α ς, σαν απαραίτητο μέσο για τη διατήρηση των στελεχών και τη συσσώρευση δυνάμεων περιμένοντας τις επερχόμενες μάχες». Στο ίδιο σελ. 78).
Τη σχετική μπολσεβίκικη πείρα και ταχτική μάς τη δίνει συμπυκνωμένα η «Ιστορία του ΚΚ της Σοβιετικής Ενωσης (Μπολσεβίκων)»:
Απ' όλα αυτά έβγαινε το συμπέρασμα πως πρέπει να ξέρουμε όχι μόνο να κάνουμε αποφασιστική επίθεση, επίθεση στις πρώτες γραμμές όταν υπάρχει άνοδος της επανάστασης, μα και να υποχωρούμε κανονικά, να υποχωρούμε τελευταίοι, όταν δεν υπάρχει πια άνοδος, αλλάζοντας ταχτική σύμφωνα με την αλλαγή της κατάστασης, να μην υποχωρούμε άταχτα, μα οργανωμένα, ήρεμα, χωρίς πανικό, εκμεταλλευόμενοι και τις πια μικρές δυνατότητες για να βγάλουμε τα στελέχη μας από τα χτυπήματα του εχθρού, ν' ανασυνταχθούμε, να συγκεντρώσουμε δυνάμεις και να ετοιμαστούμε για νέα επίθεση ενάντια στον εχθρό». (Ιστο­ρία του ΚΚ της ΣΕ (Μπ.) ελλην. έκδοση 1948, σελ. 101-102).
Και το συμπέρασμα που καταλήγει η «Ιστορία του Μπολσεβίκικου Κόμ­ματος» είναι: Δε μπορείς να νικήσης τον εχθρό αν δεν ξαίρεις να επιτίθεσαι σωστά.
«Δεν μπορείς ν' αποφύγεις τη συντριβή στην ήττα, αν δεν ξέρεις να υπο­χωρείς κανονικά, χωρίς πανικό, χωρίς σύγχυση». (Στο ίδιο σελ. 108).
Το ΚΚΕ μέσα στις δύσκολες συνθήκες, που δημιουργήθηκαν με την τερά­στια συγκέντρωση δυνάμεων απ' τους αγγλοαμερικάνους και το μοναρχοφασισμό και την αλλαγή σε βάρος μας που έφερε στο συσχετισμό των δυνάμεων το πέ­ρασμα του προβοκάτορα Τίτο και της παρέας του στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, που όλα αυτά είχαν σα συνέπεια την ήττα μας στο Βίτσι - Γράμμο, αποφάσισε και πραγματοποίησε κανονικά την υποχώρηση για τη διατήρηση και ανασύνταξη των δυνάμεών μας για τους νέους αγώνες.
Σε διάκριση από την υποχώρησή μας το Δεκέμβρη του 1944, που ήταν άταχτη γιατί δε φωτίστηκε σωστά πολιτικά, τώρα το Κόμμα διαφώτισε βασικά σωστά τα μέλη του και τις μάζες. Η υποχώρηση έγινε ομαλά και το πέρασμα στην καινούργια γραμμή πραγματοποιείται κανονικά. Δεν είχαμε ούτε τρανταγμούς ούτε διασπάσεις. Το ΚΚΕ διατήρησε και δυνάμωσε τη μονολιθική, μαχητι­κή ενότητά του. Βασικά αυτό οφείλεται στο ότι σωστά φώτισε την κατάσταση και οι μάζες σήμερα με τα ίδια τους τα μάτια βλέπουν ότι ο μοναρχοφασισμός δεν μπορεί να προσφέρει τίποτε, ότι τον κατασπαράζει η ολόπλευρη κρίση του και ότι δεν μπορεί να πετύχει καμιά σταθεροποίηση και ανάπαυλα γιατί δε λύνει κανένα πρόβλημα.
Με την ταχτική που χάραξε η 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ για τη διατήρηση των αντάρτικων ομάδων σ' όλη τη χώρα - μια και ο μοναρχοφασισμός συνεχίζει τον εμφύλιο πόλεμο - και με την οργάνωση των οικονομικών και πο­λιτικών αγώνων όλων των στρωμάτων του εργαζόμενου Λαού, το Κόμμα μας ύστερα απ' την υποχώρηση «δε σταυρώνει τα χέρια», «δε γίνεται Κόμμα αναμονής».
Και «δ ε ν α φ ή ν ε ι ν α τ ο υ ξ ε φ ύ γ ε ι ο ύ τ ε μ ι α π ε ρ ί π τ ω σ η, φυσικά μέσα σε ευνοϊκές συνθήκες, για να μην επιβάλει στον εχθρό μια μάχη, όταν αυτό δε συμφέρει στον εχθρό, να κρατά τον εχθρό σε διαρκή ένταση, να ξεχαρβαλώνει βήμα προς βήμα τις δυνάμεις του και το ηθικό τους, βήμα προς βήμα να εξασκεί τις δυνάμεις του προλεταριάτου στους αγώνες του που αφορούν τα καθημερινά του συμφέροντα και έτσι να πολλαπλασιάζει το Κόμμα τις ίδιες του τις δυνάμεις». (Στάλιν, Η πολιτική στρατηγική και ταχτική, τόμ. V σελ. 78).
Και μετά την υποχώρησή μας απ' το Βίτσι - Γράμμο η κατάσταση στην Ελλάδα παραμένει επαναστατική. Και αποκλειστικά και μόνο απ' τη δουλειά μας, απ' την ικανότητα να δούμε και να πιάσουμε τα ζητήματα των μαζών και σωστά να οργανώσουμε και καθοδηγήσουμε τους οικονομικούς και πολιτικούς αγώνες τους, μικρούς και μεγάλους, σε συνδυασμό με τις μάχες που δίνουν τα ένοπλα τμήματά μας, μέσα στις ευνοϊκές, γενικά, για μας διεθνείς συνθήκες. Αποκλειστικά και μόνο απ' αυτό θα εξαρτηθεί αν η υποχώρηση θα εξελιχθεί σε λίγο ή πο­λύ πιο μακρόχρονη στρατηγική σύμπτυξη δυνάμεων, ή σε ταχτικό χειρισμό αναδιάταξης και ανασύνταξης των δυνάμεων σε σύντομο διάστημα για το πέρασμα πάλι στην επίθεση, θα εξαρτηθεί η προσωρινότητα, το ποιόν και ο βαθμός της προσωρινότητας της υποχώρησης που έκανε το κίνημά μας.
Στις καινούργιες συνθήκες το ΚΚΕ ακολούθησε όχι τους ψίθυρους που σπρώχναν σε ύποπτους τυχοδιωχτισμούς, μα την πολιτική της προσωρινής υποχώρησης, της πολιτικής αναδιάταξης. Και έκανε καλά. Η σωστότητα της πολιτικής αυτής βρίσκεται στις τεράστιες δυνατότητες που κρύβει και στις προοπτικές, που ανοίγει η κατάσταση στη μοναρχοφασιστική Ελλάδα. Η αντίδραση ασφυχτιά μπλεγμένη στα πλοκάμια της ολόπλευρης κρίσης τη στιγμή που τα βασικά εσωτερικά προβλήματα πιο επιταχτικά από κάθε άλλη φορά απαιτούν τη μόνη δυνατή και ιστορικά προκαθορισμένη επίλυσή τους, τη λαϊκοδημοκρατική λύση τους.

* * *

Η βαθειά και ολόπλευρη νεοελληνική πισωδρόμηση καθορίζεται ιστορικά απ' το γεγονός ότι η αστοτσιφλικάδικη κυριαρχία και πολιτική απόκλεισε και πολέμησε κάθε προοδευτική προώθηση και λύση για τα βασικά νεοελληνικά προ­βλήματα. Δέσμευσε και έπνιξε τις εσωτερικές παραγωγικές δυνατότητες, διατή­ρησε και δυνάμωσε τις μισοφεουδαρχικές σχέσεις στο χωριό, υπόταξε την οικονο­μική ζωή της χώρας στις επιταγές και τα συμφέροντα του ξένου κεφαλαίου, ενώ οι ντόπιοι εκμεταλλευτές τούκαμαν το διάμεσο και το μεσίτη στην αποστράγγιση του τόπου και στην καταλήστευση του λαού.

Χώρα αγροτική με αδύνατη βιομηχανία, και αυτή αποκλειστικά σχεδόν ελαφριά, η Ελλάδα δε μπορεί να τραφεί με το δικό της ψωμί, που αναγκάζεται να το εισαγάγει απ' το εξωτερικό ενώ τα δικά της αγροτικά προϊόντα - καπνό, σταφίδα, λάδι, κρασί, φρούτα - τα εξάγει σύμφωνα με τις εξευτελιστικές τιμές που καθορίζουν τα ξένα μονοπώλια. Ούτε σε χτηνοτροφικά προϊόντα η χώρα είναι αυτάρκης και πάντα φέρνει ζώα και κρέατα απ' το εξωτερικό. Αυτή η χαραχτηριστική αντινομία στη νεοελληνική αστοτσιφλικάδικη οικονομία, ότι δηλ. αν και αγροτική χώρα όμως δε βγάζει αρκετό ψωμί που αναγκάζεται να το φέρει απ' όξω, γεννήθηκε και αποκρυσταλλώθηκε σαν αποτέλεσμα της επιβίωσης των μισοφεουδαρχικών σχέσεων στο χωριό και της εξάρτησης της χώρας απ' το ξένο κε­φάλαιο, που αυτό υπαγορεύει και καθορίζει την οικονομική πολιτική στη χώρα.
Στην Ελλάδα υπάρχουν ακόμα τσιφλίκια και σημαντική εκκλησιαστική γαιοκτησία. Τα τσιφλίκια αυτά και τα εκκλησιαστικά χτήματα τα δουλεύουν αγρότες ενοικιαστές κάτω από καταθλιφτικούς όρους. Για τη γη που πήραν, όσοι πήραν ύστερα από την αγροτική ψευτομεταρρύθμιση στα 1917, οι αγρότες πληρώνουν ακόμα, χωρίς στις περισσότερες περιπτώσεις νάχει γίνει και η οριστική διανομή. Η Αγροτική Τράπεζα και ο τοκογλύφος τσορπατζής κρατούν το χωριό κάτω από το ζυγό τους. Και οι διάφοροι μονοπωλιακοί καπιταλιστικοί και μισοκρατικοί οργανισμοί συγκέντρωσης για τα αγροτικά προϊόντα όπως είναι για τη σταφίδα, τα σύκα, το μπαμπάκι, τώρα το λάδι κλπ., εφαρμόζουν πάντα την ίδια ταχτική, στον καιρό της συγκέντρωσης ρίχνουν τις τιμές και ληστεύουν τον αγρό­τη και μετά τις ανεβάζουν για να γδάρουν και τον καταναλωτή. Οσο για τον καπνό, το κύριο εξαγωγικό προϊόν στην Ελλάδα, την τιμή την καθορίζουν πάντα τα ξένα μονοπώλια. Αυτή η κατάσταση στο χωριό, το ότι δηλαδή ο αγρότης δεν παράγει στις περισσότερες φορές δικό του ψωμί, ότι είναι δεμένος, με μια σειρά μισοτσιφλικάδικα δεσμά και υποχρεώσεις, ότι τα προϊόντα του πάντα τα πουλά σε εξευτελιστικές τιμές, είναι πάντα χρεωμένος στην αγροτική τράπεζα, στον τσιφλικά, στον τοκογλύφο και δίπλα σ' όλα αυτά πληρώνει και ένα σωρό φόρους, κρατά το φτωχομεσαίο αγροτικό νοικοκυριό σε διαρκή κατάπτωση και μα­ρασμό και την αγροτική οικονομία της χώρας σε μακρόχρονη, βαθειά, βασανιστική και ουσιαστικά αξεπέραστη αγροτική κρίση. Απ' την αγροτική παραγωγή στην Ελλάδα μπορεί να κερδίζουν όλοι, όξω απ' τον Ελληνα φτωχομεσαίο παραγωγό. Ολην αυτή την κατάσταση την έθρεφαν, την χειροτέρευαν και την όξυναν κάθε φορά οι πόλεμοι που άρχισαν στα 1912 - 1922 και συνεχίστηκαν απ' το 1940 μέχρι σήμερα, ενώ στα διάμεσα χρονικά διαστήματα έχουμε μια ατελείωτη αλυσσίδα από εσωτερικές ανωμαλίες, λαϊκά ξεσηκώματα, στρατοκρατικά κινήματα και φασιστι­κές διχτατορίες. Ολα αυτά συσσώρευσαν απερίγραφτες καταστροφές στο ελληνικό χωριό. Ο φτωχομεσαίος αγρότης εξαθλιώνεται, σέρνεται και φυτοζωεί. Το φτωχομεσαίο αγροτικό νοικοκυριό σβύνει και διαλύεται γιατί δεν είναι σε θέση να εξασφαλίζει και μια απλή αναπαραγωγή των στοιχείων που το συγκροτούν. Απ' την κατάσταση αυτή κατάπτωσης το ελληνικό χωριό δε θα μπορέσει να βγει αν δε σπάσει, τα αστοτσιφλικάδικα δεσμά που το πνίγουν και δεν το επιτρέπουν ν' ανασάνει.
Η βιομηχανία στην Ελλάδα είναι ελαφριά και αυτή πολύ αδύνατα αναπτυγμένη και κάτω απ' την απόλυτη ξενική υπαγόρευση γιατί, παρά το γεγονός ότι η χώρα διαθέτει σοβαρό ορυκτό πλούτο, εξαρτάται απ' το εξωτερικό και για τα μηχανήματα, τις περισσότερες πρώτες ύλες, το καύσιμο υλικό και σειρά μισοκατεργασμένα υλικά. Να ένα παράδειγμα: Η Ελλάδα διαθέτει πλούσια σιδηρομεταλλεύματα, που όμως όλα τα εξάγει, κυρίως στην Αγγλία, απ' όπου μας έρχε­ται σίδερο, ατσάλι, μισοκατεργασμένα υλικά τους, μηχανές κλπ., που όλα αυτά τα πληρώνουμε πανάκριβα.
Τη σφραγίδα στην όλη οικονομία της χώρας τη βάζει το ξένο κεφάλαιο που κυριαρχεί σε όλους τους τομείς. Η όλη αστοτσιφλικάδικη πολιτική από τότε που δημιουργήθηκε το νεοελληνικό κράτος, ξεκίνησε και στηρίχτηκε στην υπαγωγή όλης της οικονομίας και κατά συνέπεια και της πολιτικής της χώρας στο ξένο κεφάλαιο. Ο γνωστός τραπεζίτης και οικονομολόγος Ρικάρντο έδωσε στα 1822 το πρώτο δάνειο στην τότε Ελλάδα που μόλις είχε αρχίσει το εθνικοαπελευθερωτικό της ξεσήκωμα ενάντια στη σουλτανική Τουρκία. Αυτά τα χρυσά δεσμά έγιναν από τότε βαριές, ασήκωτες αλυσσίδες που συνθλίβουν κάθε αυτοτελή ζωή - και ανεξάρτητη ύπαρξη στον τόπο μας. Η μεγαλοελλαδίτικη και χιμαιρική πο­λιτική της Μεγάλης Ιδέας ήταν ουσιαστικά πολιτική ολοκληρωτικής υποταγής στο ξένο κεφάλαιο γιατί εγκατάλειψε σχεδόν κάθε επιδίωξη για ν' αναπτυχθούν οι ντόπιες παραγωγικές δυνάμεις και στηρίχθηκε αποκλειστικά στον ξενικό δα­νεισμό. Το αποτέλεσμα ήταν και είναι ότι η Ελλάδα, παρά τις πρόσθετες, εισπράξεις που είχε από τη μετανάστευση, την εμπορική ναυτιλία της, τον τουρισμό και άλλους πόρους, που λέγονται άδηλοι, είχε και έχει πάντα παθητικό ισοζύγιο πληρωμών που το ισοφαρίζει κάθε φορά με την αυξανόμενη φτώχια, εξαθλίωση και φυσικό αφανισμό του λαού της. Το βασικό επιχείρημα της αντίδρασης εδώ ήταν πάντα ότι δε μπορούσαμε να ζήσουμε χωρίς εξωτερικό δανεισμό, ενώ η πραγ­ματικότητα αποδείχνει ότι ο λαός της Ελλάδας έχει μέχρι σήμερα πληρώσει με τα τοκοχρεωλύσια για τα εξωτερικά δάνεια πολύ περισσότερα απ' το πρωταρχικό συνολικό, ονομαστικό κεφάλαιο (ονομαστικά, άλλα δανειζόμασταν και πολύ λιγότερα παίρναμε στα χέρια). Και όμως σήμερα χρωστάμε ακόμα ολόκληρο το πρωταρχικό ποσό. Απ' τα 1821 ως τα 1932 η Ελλάδα δανείστηκε 2.879,5 εκατομμύρια χρυσά φράγκα. Απ' το ποσό αυτό 469 εκατ. χρυσά φράγκα, δηλαδή τα 16,3% του συνολικού ποσού πήγαν σε προμήθειες των τραπεζών και σε άλλα έξοδα έκδοσης των δανείων. Από τα 699,8 έκατ. χρυσά φραγκα που αντιπροσωπεύουν το ονομαστικό ποσό για τα εξωτερικά δάνεια που έγιναν στην περίοδο 1821 - 1893 εισπράχτηκαν πραγματικά μόνο 350 έκατ. χρυσά φράγκα, δηλαδή, μόνο 46,5%. Τα δάνεια της περιόδου αυτής πήγαν κατά 94% για πολεμικούς σκοπούς. Γενικά, το πολύ μεγάλο ποσοστό απ' όλα τα εξωτερικά δάνεια πήγε για πολεμικούς σκοπούς και για να εισαχθούν τρόφιμα και άλλα είδη κατανάλωσης. Μόνο το 1/3 περί­που πήγε για παραγωγικούς σκοπούς. Η Ελλάδα πληρώνει 17,6% απ' τα τακτικα έσοδα του προϋπολογισμού της για την υπηρεσία του χρέους της και το έθνικο της εισόδημα επιβαρύνεται φορολογικά κατά 23,6%. Απ' όλες τις ευρωπαϊκές χώ­ρες η Ελλαδα πλήρωνε και πληρώνει το πιο ψηλό επιτόκιο για τα δημόσια δάνειά της. Η Αγγλία, έχει τα 55% απ' τους τίτλους του δημόσιου χρέους της Ελλάδας. Τέσσερες φορές χρεωκόπησε το ελληνικό δημόσιο απ' τα 1821, όμως στους συμβιβασμούς που έγιναν ύστερα απ' τις χρεωκοπίες αυτές ποτέ δεν ελαττώθηκε το αρχικό κεφάλαιο, πράγμα που έγινε για τα άλλα κράτη (Τουρκία κλπ.).
Είπαμε πιο πάνω ότι απ' όλα τα εξωτερικά δάνεια μόνο το 1/3 πήγε σε παραγωγικούς σκοπούς. Εκτός απ' το ποσό αυτό, ως τα 1938 είχαν τοποθετηθεί στην ελληνική οικονομία άλλα 850 εκατ. χρυσά φράγκα. Τα ξένα κεφάλαια που στα 1938 ήταν τοποθετημένα στην Ελλάδα υπολογίζονταν σε 610 εκατ. χρυσά φράγκα περίπου. Το ξένο κεφάλαιο αποκομίζει κάθε χρόνο απ' την Ελλάδα σαν κέρδη ποσό που πλησιάζει τα 200 εκατ. χρυσά φράγκα.
Πού είναι τοποθετημένα τα κεφάλαια αυτά; Απ' τα στοιχεία που διαθέτει το υπουργείο ανοικοδόμησης, στα 1947, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «το αλλοδαπόν κεφάλαιον κατέχει δεσπόζουσαν θέσιν εις την ελληνικήν οικονομίαν διεισδύσαν εις όλους τους τομείς της παραγωγής από της γεωργίας μέχρι του εμπορίου. Πρωτεύουσαν θέσιν μεταξύ των πιστωτικών χωρών κατέχει η Αγγλία ακολουθουμένη από την Γαλλία, το Βέλγιο, την Αμερικήν και την Γερμανίαν». (Εκδόσεις Υπουργείου Ανοικοδόμησης. Α' σειρά, αριθ. 32, σελ. 274 Αθήνα 1947).
Ιδιαίτερη προτίμηση έδειξε και δείχνει πάντα το ξένο κεφάλαιο για τις μεταλλευτικές επιχειρήσεις όπου οι ξένες εταιρείες κυριαρχούν. Επίσης, το ξένο κεφάλαιο προτιμά τα έργα δημοτικής ωφέλειας (τραμ, ηλεκτροφώτιση, τηλέφωνα, ύδρευση, ηλεκτροκίνηση). Απ' τις 131 ασφαλιστικές εταιρείες στην Ελλάδα, οι 116 είναι ξένες. Στη βιομηχανία η ξένη διείσδυση είναι το ίδιο σοβαρή. Στα 1929 ιδρύθηκε στο Λονδίνο η «The Hellenic and General Trust Ltd» με αρχικό κε­φάλαιο από 500.000 αγγλικές λίρες που κατοπινά αυξήθηκε σε 779.000. Το κε­φάλαιο αυτό είναι εγγλέζικο και αμερικάνικο και συμμετέχει και η Εθνική Τράπεζα της Ελλάδας, ο μεγαλύτερος ντόπιος τοκογλυφικός οργανισμός που κι αυ­τός εποπτεύεται από το Σίτυ. Η εταιρεία αυτή δίνει δάνεια στην ελληνική βιο­μηχανία με χρονιάτικο τάκο 8,95%. Σοβαρή θέση έχει το ξένο κεφάλαιο και στην ελληνική εμπορική ναυτιλία. Στα 1930 για 71 υποθηκευμένα καράβια, ολικής χω­ρητικότητας 248.387 τόνων, οι Ελληνες εφοπλιστές είχαν δανειστεί 852.230 αγ­γλικές λίρες. Το ξένο κεφάλαιο δεσπόζει στην ελληνική ταπητουργία. Κατέχει σπουδαίες θέσεις και στο εξωτερικό εμπόριο. Φτάνει ν' αναφερθεί ο καπνός που κάθε χρόνο τα 75% - 80% απ' το ποσό του που εξάγεται βρίσκονται στα ξένα χέρια.
Αυτήν την εικόνα απ' την πλευρά της εξωτερικής εξάρτησης και της διεί­σδυσης του ξένου κεφαλαίου (τα περισσότερα στοιχεία που χρησιμοποιούνται εδώ τα παίρνουμε απ' το Υπουργείο Ανοικοδόμησης της Αθήνας που έχει κάθε λόγο να παρουσιάζει πάντα πιο ρόδινα τα πράγματα), παρουσίαζε η Ελλάδα πριν ακόμα αρχίσει να εκδηλώνεται η «ευλογία» του προγράμματος Τρούμαν και του σχε­δίου Μάρσαλ και της υποτίμησης της δραχμής. Από τότε οι Αμερικανοί διάθεσαν- στην Ελλάδα για τον εμφύλιο πόλεμο που οργάνωσαν, για τα αεροδρόμια, τα λιμάνια και τους στρατιωτικούς δρόμους, πάνω από 1.300 εκατ. δολάρια ως τα σήμερα.
Τώρα στην Ελλάδα το πρώτο βιολί το παίζουν οι γιάνκηδες, ενώ οι Αγγλοι περιορίζονται στο ρόλο του αρχιλακέ. Το ληστρικό τους όμως έργο και αυτοί δεν το ξέχασαν. Χαραχτηριστικό είναι το παρακάτω γεγονός: Την παραμονή ακριβώς της υποτίμησης της λίρας οι άγγλοι κλείσαν συμφωνία ν' αγοράσουν 50 χιλ. τόνους ελληνική σταφίδα που τώρα θα την πληρώσουν με την ξεπεσμένη λί­ρα, γιατί η ελληνική κυβέρνηση, αν και ήξερε ότι θα υποτιμηθεί η στερλίνα, δεν φρόντισε να κατοχυρώσει τους σταφιδοπαραγωγούς από μια τέτια περίπτωση, που έτσι σε μια μέρα παθαίνουν κάπου 30% ζημία. Πρέπει να τονιστεί ακόμα ότι στην πιο πάνω συμφωνία προβλέπεται ότι η μεταφορά της σταφίδας θα γίνει μόνο με αγγλικά βαπόρια, τη στιγμή που δεκάδες ελληνικά καράβια είναι δεμένα και χιλιάδες Ελληνες ναυτεργάτες άνεργοι.
Η κυριαρχία των αμερικάνων στην Ελλάδα είναι σήμερα, απόλυτη και ολοκληρωτική σε όλους τους τομείς της οικονομικής, πολιτικής, δημόσιας και κοινωνικής ζωής. Οι αμερικανοί κρατούν στα χέρια τους όλα τα βασικά κλειδιά στο στρατό, στον κρατικό μηχανισμό, σ' ολόκληρη την οικονομία της χώρας, αυτοί καθορίζουν την εσωτερική και εξωτερική πολιτική της χώρας, αυτοί με τους λακέδες τους απ' το Κογκρέσο των βιομηχανικών ενώσεων και την Αμερικανική ομοσπονδία εργασίας διευθύνουν τα κρατικοποιημένα συνδικάτα, αυτοί ελέγχουν και υπαγορεύουν την πνευματική ζωή στη χώρα που οι πουλημένοι ντόπιοι κονδυλοφόροι την προσαρμόζουν δουλικά στις εκπολιτιστικές απαιτήσεις του γκαγκστερισμού και του εξιστανσιαλισμού. Το μοναρχοφασιστικό «Βήμα» της Αθήνας της 27 του Οχτώβρη 1949 γράφει: «Ο αμερικάνος πρεσβευτής και ειλικρινής φίλος της Ελλάδας κ. Γκρέιντυ ενέτεινε τον τελευταίον καιρόν τον φιλελληνι­σμό του μέχρι του σημείου ν' αναλαμβάνει προσωπικώς χάριν της ελληνικής κυβερνήσεως να βγάζει όλα τα κάστανα από την φωτιά». Το «Βήμα» υπονοεί ότι ο κ. Γκρέιντυ βγάζει την κυβέρνηση απ' όλες τις δυσκολίες. Kαι αυτό τα λέει όλα!
Ποιους σκοπούς επιδιώκει ο αμερικανικός ιμπεριαλισμός στην Ελλάδα; Πρώτα να θέσει κάτω απ' τον απόλυτο έλεγχό του την οικονομία της χώρας και να την υποτάξει στα συμφέροντά του. Τα αμερικάνικα καπνά έχουν κι όλας εκτοπίσει τα ελληνικά απ' την κύρια προπολεμική αγορά κατανάλωσής τους, τη γερμανική. Οι αμερικανοί συμβουλάτορες στην Ελλάδα προτείνουν τώρα ν' αντικατασταθεί η καλλιέργεια καπνού με πατάτα. Συμβουλεύουν ν' αντικαταστήσουμε το ελαιόλαδο με το σπορέλαιο. Παρά την απόφαση της διακομματικής επιτροπής να καθοριστεί η τιμή συγκέντρωσης για το λάδι σε 10.000 (κι αυτές λίγες, η λια­νική τιμή στην αγορά είχε φτάσει τις 25.000), η κυβέρνηση, με εντολή του Πόρτερ, αρχηγού της αμερικάνικης οικονομικής αποστολής στην Ελλάδα, την καθό­ρισε σε 8.000. Ο Πόρτερ συγχάρηκε την κυβέρνηση γιατί, παρά τις πιέσεις δεν υποχώρησε. Το σχέδιο του Πόρτερ είναι απλό, μια και οι ελαιοπαραγωγοί δε θα καλύψουν τα έξοδα παραγωγής, θα εγκαταλείψουν την ελαιοπαραγωγή και τότε πιο εύκολα το σπορέλαιο θα εκτοπίσει το λάδι. Κάτι πολύ ενδειχτικό σχετικά είναι και το γεγονός ότι στη Μαρώνια Θράκης, τη μέρα που ξαναγύριζαν οι αγρότες στα σπίτια τους, οι χωροφύλακες κάψαν χωρίς κανένα λόγο 10.000 ληόδεντρα! Η κορινθιακή σταφίδα συναντά πάντα σαν κύριο αντίπαλό της την αμερικάνικη σταφίδα. Οι αμερικανοί με τους καινούργιους οργανισμούς που ίδρυσαν πήραν στο χέρι τις τηλεπικοινωνίες και όλες τις κοινωνικές ασφαλίσεις. Οι αμερικάνοι δεν επιτρέπουν καμία βελτίωση στην κατάσταση των εργαζομένων. Οι τιμές ανεβαίνουν ακατάπαυστα ιδιαίτερα ύστερα απ' την υποτίμηση της δραχμής, παρά τις κυβερνητικές δηλώσεις ότι δε θα επιτραπεί ν' αυξήσουν οι τιμές. Πρώτοι άρχισαν οι αλευρέμποροι και φουρναραίοι που ένα πρωί αύξησαν την τιμή στο ψωμί χωρίς να ρωτήσουν κανένα. Ακολουθούν τώρα τα άλλα είδη. Οι εργαζόμενοι ξεσηκώ­νονται και ζητάν αυξήσεις στα μεροκάματα και τους μισθούς που απ' το 1947 μέ­νουν στάσιμα παρά το ότι από τότε οι τιμές ανέβηκαν σχεδόν κατά 50%. Τότε κομμουνιστές διηύθυναν τα συνδικάτα και οι εργάτες πέτυχαν αναπροσαρμογή στα μεροκαματα. Οι αμερικανοί όμως ούτε θέλουν ν' ακούσουν για αυξήσεις. Και ο Πορτερ, στις 10/11, στο γεύμα των μηχανικών του εμπορικού ναυτικού δήλωσε κατηγορηματικά: τα μεροκάματα και οι μισθοί δεν πρέπει ν' αυξηθούν! Την άλ­λη μέρα ο πρωθυπουργός Διομήδης δήλωνε ότι συμφωνεί απόλυτα με τον Πόρτερ και προτείνει το θαυματουργό του φάρμακο: πρέπει να εισαγάγουμε πολλά εμπορεύματα (απ' τις Ενωμένες Πολιτείες, φυσικά), να γιομίσουν τα μαγαζιά, η προ­σφορά νάναι μεγαλύτερη απ' τη ζήτηση, να κατέβουν οι τιμές, να πέσει ο τιμά­ριθμος! Ο κομπογιαννίτης οικονομολόγος δε μπόρεσε μόνο να εξηγήσει πώς θα πληρώνονται οι εισαγωγές; Μα οι αμερικάνοι τον έβαλαν αμέσως στη θέση του.
Στις 14/11 ο Γκρέιντυ δήλωσε: επιβάλλεται περισσότερη εργασία και περισσότε­ρη παραγωγή. Και ο Πόρτερ στη Θεσσαλονίκη πρόσθεσε: Ο ελληνικός λαός θα σηκώσει όλα τα βάρη της ανασυγκρότησης.
Οι αμερικάνοι βοηθούν τους έλληνες, όπως το σχοινί τον κρεμασμένο. Φτιάνουν αεροδρόμια, μεγαλώνουν τα λιμάνια, καλυτερεύουν τους δρόμους και ανοίγουν καινούργιους. Μα για ανοικοδόμηση δε σκέφτονται καθόλου. Απ' τις πλημ­μύρες η Πελοπόννησο έπαθε πάλι φέτος τεράστιες ζημιές κυρίως στην αγροτική παραγωγή: Στην Αθήνα και Πειραιά ο φτωχός λαός έπαθε πάλι φέτος απ' το νε­ρό μεγάλες ζημιές. Στη Λεβαδιά απ' την ίδια αιτία καταστράφηκε τελείως φέτος η παραγωγή μπαμπακιού. Οι αμερικάνοι δεν κάνουν τίποτα για ν' αντιμετωπιστούν οι καταστροφές αυτές με αντιπλημμυρικά έργα, μπαμπάκι όμως φέρνουν απ' την Αμερική. Η βιομηχανική παραγωγή κάνει σημειωτό στα 50% της προπο­λεμικής, ενώ τα 45% των εργατών της βιομηχανίας είναι άνεργοι. Η αγροτική παραγωγή μόλις έφτασε στα προπολεμικά 60%. Ο γενικός διευθυντής των ΣΕΚ Γυαλίστρας, στις 24/10/49 δήλωσε ότι αν δεν θα επαναληφθεί η κρατική επιχορήγηση, τα τραίνα θα σταματήσουν. Για τα σχολειά λείπουν σήμερα, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, 2.500 δάσκαλοι και 1.500 καθηγητές γυμνασίων, ενώ παράλλη­λα, όπως γράφουν οι εφημερίδες, οι παραιτήσεις τους πληθαίνουν γιατί δε μπο­ρούν να ζήσουν. Αυτό τον παράδεισο δημιουργούν στην Ελλάδα οι αμερικάνοι του Τρούμαν και του Μάρσαλ. Με δική τους εντολή η κυβέρνηση ανάστειλε για 6 μήνες κάθε καινούργιο διορισμό υπαλλήλων, παρά τις πολλές υποσχέσεις που εδωσε στους απολυόμενους φαντάρους για διορισμούς. Αφού στίψαν το λεμόνι οι αμερικάνοι, πετάν τη λεμονόφλουδα. Στις 5/10 ο ανάπηρος πολέμου και με πολεμικο σταυρό Β. Κανελλίδης, αυτοχτόνησε γιατί δεν είχε δουλειά. Οπως γρά­φει το «Βήμα» της 26/10: Πέντε αξιωματικούς και 12 φαντάρους με κομμένα πάνω από το γόνα και τα δυο πόδια οι Ενωμένες Πολιτείες δεν τους δέχονται αν και μόνον αυτού θα μπορούσαν να τους βάλουν τεχνητά! Η «Καθημερινή» της 25/10 γράφει ότι της χήρας Ελευθερίας Στεργίου της κόψαν το εφεδρικό επίδομα τον ίδιο μήνα που σκοτώθηκε ο άντρας της. Φυσικά, για να πάρει σύνταξη θα χρειαστούν πολλοί μήνες. Οι στρατευμένοι ιδιωτικοί υπάλληλοι δεν παίρ­νουν έφεδρικό επίδομα.
Την αμερικάνικη κατοχή την αισθάνεται σήμερα ως το μεδούλι του ο κάθε Ελληνας και στα πιο μεγάλα προβλήματα και στα μικρά ζητήματα στην καθημερινή του ζωή. Η Ελλάδα οικονομικά έχει γίνει αμερικάνικη αποικία.
Δεύτερο. Να δέσει οριστικά την Ελλάδα στο πολιτικό της άρμα. Ουσια­στικός πρωθυπουργός και διχτάτορας στη χώρα είναι ο αμερικάνος πρεσβευτής Γκρέιντυ. Ο Γκρέιντυ έχει κλείσει στη στρούγκα του κυβέρνηση, αντιπολίτευση, βασιληά, αρχιστράτηγο, εκκλησία, τύπο, ακαδημίες, πανεπιστήμιο. Αυτός διευθύνει την ορχήστρα που εκπληρώνει πειθήνια όλες τις επιταγές του μαέστρου. Η εσωτερική πολιτική του Γκρέιντυ επιδιώκει να εκμηδενίσει το λαϊκοεπαναστατικό κίνημα και να κα­ταργήσει κάθε ίχνος λεύτερης δημοκρατικής ζωής και εκδήλωσης. Οσο κρατούσε ο εμφύλιος πόλεμος προσπαθούσε να διατηρήσει την ψευτοδημοκρατική νομιμοφάνεια, ενώ ταυτόχρονα έσφαζε και εκτελούσε χιλιάδες πατριώτες, άντρες γυναίκες και παιδιά. Ταυτόχρονα όμως προετοίμαζε και τη στρατοκρατοφασιστική εφεδρεία του προωθώντας και ρεκλαμάροντας το νόθο αδελφό του βασιληά αρχιστράτηγο και νεοξεφουρνισμένο στρατάρχη Παπάγο. Ο Γκρέιντυ βλέπει ότι πάνω στη βάση της αμερικάνικης κατοχής που γεννά πείνα και πόλεμο, φουντώνει και ξεσπά κιόλας ένα γερό παλλαϊκό κίνημα όπου τραβιένται όχι μόνο οι εργάτες και υπάλληλοι, οι αγρότες και οι επαγγελματοβιοτέχνες, μα και οι ξεγελασμένοι φαντάροι, εθνοφρουρίτες και μάυδες που και ύστερα απ' το Βίτσι και το Γράμμο βλέπουν να τους κρατούν στα όπλα μακρυά απ' τά σπίτια τους, κρέας για τα αμερικανοεγγλέζικα πολεμικά σχέδια στη Νοτιοανατολική Ευρώπη, ή να τους πετάν στο δρόμο δίχως δουλειά και βοήθεια μόλις βγάλουν τη στολή. Και ξαίρει ότι δεν θα μπορέσει να επιτρέπει για πολύν καιρό και τα λίγα ψευτοδημοκρατικά ψίχουλα. Σε δηλώσεις που έκανε ύστερα από τη δημοσίευση της απόφαση της 6ης Ολομέλειας της ΚΕ του ΚΚΕ, είπε ότι τώρα ο εχθρός (δηλ. οι κομμουνιστές) θα πάνε να δημιουργήσουν χάος με απεργίες, τον πληθωρισμό (!) και με τη διάσπαση της ηγεσίας της χώρας!! Γι' αυτό ετοιμάζει τη διχτατορία του παλατιού με επικεφαλής τον Παπάγο και με στήριγμά της τα στρατοκρατικά στοιχεία και ένα μέρος από καθυστερημένους αναπήρους, μάυδες, φαντάρους κλπ., που δυσαρεστημένοι από την εγκατάλειψή τους παρασέρνονται απ' τις δημαγωγικές φασιστικές υποσχέσεις.
Ο Γκρέιντυ θέλει να κρατά υποταγμένη στα κελεύσματα του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού την πολιτική ζωή στην Ελλάδα. Εξωτερικά δένει τη χώρα στις κατευθύνσεις του σχεδίου Μάρσαλ και στις επιδιώξεις του βορειοατλαντικού συμφώνου. Συμμαχία με την Τουρκία, συμφωνία με τη Γιουγκοσλαβία στο αντισοβιετικό και αντιλαϊκοδημοκρατικό μέτωπο με πρώτο άμεσο στόχο Ελλάδας - Γιουγκοσλαβίας τη Λαϊκή Δημοκρατία της Αλβανίας. Ενδειχτικό γι' αυτό είναι όχι μόνο οι ατέλειωτες μοναρχοφασιστικές πολεμικές προκλήσεις στα σύνορα, η διεκδίκηση της Νότιας Αλβανίας, η ακατάπαυστη λυσσασμένη προπαγάνδα ενάντια στην Αλβανία, μα και το γεγονός ότι ο Τίτο κατάγγειλε τελευταία τη συνθήκη φιλίας και αμοιβαίας βοήθειας με τη ΛΔ της Αλβανίας. Και το Λονδίνο ύστερα απ' αυτά μιλά για πλήρη απομόνωση της Αλβανίας. Αυτόν τον εξωτερικό προσανατολισμό δίνει ο Γκρέιντυ στη μοναρχοφασιστική Ελλάδα κρατώντας την έτσι και πολιτικά απόλυτα υποταγμένη στα αμερικάνικα σχέδια.
Τρίτο. Ο Γκρέιντυ οργανώνει δραστήρια την Ελλάδα σε στρατιωτικοπολεμική βάση και ορμητήριο. Σε δηλώσεις που έκανε στις αρχές του Νοέμβρη 1949 στην ελληνική εφημερίδα της Αμερικής «Ατλαντίδα» είπε: «Ο ελληνικός στρατός είναι σε θέση να επιβάλει τις αρχές του δόγματος Τρούμαν έπειτα μάλιστα από την ευνοϊκή κατάσταση που δημιουργήθηκε απ' την τελευταία στάση της Γιουγκοσλαβίας. Το πρόγραμμα της αμερικάνικης αποστολής είναι να εφοδιάσει τις ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις με πλήρη συγχρονισμένα αμερικάνικα εφόδια, ώστε, παρά την αριθμητική μείωση, να αυξηθεί η μαχητική δύναμη του στρατού. Επίσης καταβάλλεται μεγάλη προσπάθεια να βελτιωθούν οι συνοριακές αρτηρίες ώστε να αυξηθεί η ευκινησία του έλληνα στρατιώτη, προκειμένου να υπερασπίσει τα σύνορα».
Τελευταία έφτασε στην Ελλάδα μια επιτροπή από 7 γερουσιαστές της επιτροπής στρατιωτικών πιστώσεων της αμερικάνικης γερουσίας μαζί με 16 στρατιωτικούς συμβούλους με αποστολή να μελετήσουν τις σημερινές στρατιωτικοπολεμικές δυνατότητες που προσφέρει η Ελλάδα μέσα στα πλαίσια των αμερικάνικων ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων.
Δίπλα στους αμερικάνους δραστηριοποιούνται και οι εγγλέζοι που δε βλέπουν και τόσο ήρεμα ότι οι γιάνκηδες συγκεντρώνουν στα χέρια τους όλα τα χαλινάρια. Για καινούργιο αρχηγό της αγγλικής στρατιωτικής αποστολής στέλνουν στην Ελλάδα τώρα το στρατηγό Πακάρντ, διευθυντή στο Γραφείο πληροφοριών του υπουργείου στρατιωτικών της Μεγάλης Βρεττανίας. Αυτό φυσικά δεν είναι άσχετο με το γεγονός ότι το Βελιγράδι μετατράπηκε σε κέντρο της αγγλοσαξονικής κατασκοπείας για τη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Στις αρχές του Νοέμβρη ξανάκανε περιοδεία στην Ελλάδα ο διοικητής των αγγλικών δυνάμεων στη Μέση Ανατολή, στρατηγός Κρόκερ. Σε δηλώσεις του είπε ότι η Ελλάδα αποτελεί σπουδαίο στρατηγικό σημείο και ότι τα καθήκοντα, τόσο της αμερικάνικης όσο και της αγγλικής στρατιωτικής αποστολής παραμένουν τα ίδια.
Οι έγγλέζοι θέλουν τουλάχιστον να διατηρήσουν τις σημερινές θέσεις τους απ' όπου οι αμερικάνοι τους εκτοπίζουν συστηματικά. Χαρακτηριστικό είναι ένα τελευταίο επεισόδιο. Η οικονομική κατάστασή της αναγκάζει την Αγγλία να αποσύρει το στρατό της κατοχής απ' την Ελλάδα. Για το λόγο αυτό, μα και για να κρατήσει τις θέσεις της μέσα στον ελληνικό στρατό η αγγλική στρατιωτική αποστολή, ο Μπέβιν ήταν ενάντιος στην αριθμητική ελάττωση του ελληνικού στρα­τού. Μόλις μπήκε ζήτημα ελάττωσης βάλαν οι άγγλοι τον υπουργό των στρατιω­τικών Κανελλόπουλο να δηλώσει ότι ζήτημα ελάττωσης δεν μπαίνει γιατί ο έλληνικός στρατός έχει να εκπληρώσει ιστορική αποστολή. Σηκώθηκε όμως αμέσως ο Γκρέιντυ και ύστερα απ' αυτόν και ο Διομήδης και ανακάλεσαν στην τάξη τον Κανελλόπουλο που δέχτηκε την καρπαζιά και κατάπιε τη γλώσσα του. Οι αμε­ρικάνοι θέλουν μια μικρή αποστράτευση, κάπου 16%, κυρίως για λόγους πολιτι­κούς και γιατί θέλουν να κρατήσουν το πιο νέο υλικό και να το εξοπλίσουν κα­λύτερα κάνοντας οικονομίες με την αριθμητική ελάττωση. Οι ελληνικές όμως στρατιωτικές δαπάνες, που πιέζουν ασφυχτικά το λαό και την οικονομία της χώ­ρας δεν ελαττώνονται.
Παρά τις εσωτερικές φαγωμάρες τους, αμερικάνοι και άγγλοι είναι σύμ­φωνοι στα ιμπεριαλιστικά αντισοβιετικά σχέδιά τους. Και το νόημα της κύριας επιδίωξής τους τόδωσε ο αρχικατάσκοπος συνταγματάρχης Γουντχάουζ, ο γνωστός με το όνομα Κρις αρχηγός της αποστολής της Ιντέλιτζενς Σέρβις στην Ελλάδα τον καιρό του δεύτερου παγκόσμιου πολέμου. Μιλώντας απ' το ραδιοσταθμό του Λονδίνου απ' αφορμή την αποχώρηση των αγγλικών στρατευμάτων απ' την Ελλά­δα, τόνισε ότι βρετανοί και έλληνες (μοναρχοφασίστες φυσικά) αντικρύζουν το γεγονός αυτό με μια σκέψη: Καλή αντάμωση!
Το τι τώρα σκέφτονται να κάνουν οι αμερικάνοι τους έλληνες, τόπε ένας αμερικάνος ραδιοσχολιαστής όταν διαπίστωνε ότι οι Ενωμένες Πολιτείες εξόντωσαν με τον έμφύλιο πόλεμό τους στην Ελλάδα περισσότερους έλληνες, απόσοι αμερικάνοι σκοτώθηκαν στο δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο, υπάρχουν τώρα στην Ελ­λάδα πάνω από 100.000 ανάπηροι που ζητάν σύνταξη αναπηρίας.
Κρέας για τα κανόνια! Καμιά άλλη απασχόληση δεν έχουν οι αμερικάνοι για τους έλληνες.
Τέταρτο. Στην πνευματική ζωή του τόπου οι αμερικάνοι κινητοποιούν όλες τις δυνάμεις της αντίδρασης και του φασισμού για να τις αντιπαρατάξουν στον κομμουνισμό. Ο Πόρτερ διδάσκει στους έλληνες: προτεραιότητα έχει το εθνικό μπροστά στο ταξικό συμφέρον. Δηλαδή οι εργαζόμενοι της Ελλάδας πρέπει νατα δεχτούν όλα, να τα θυσιάσουν όλα για να κάνουν το χατήρι του κ. Πόρτερ που εκφράζει τα γνήσια έλληνικά εθνικά συμφέροντα.
Πιο ολοκληρωμένο το μεγαλοελλαδίτικο φασιστικό πρόγραμμα το έκφρασε ο βασιλιάς Παύλος στη Θεσσαλονίκη στις 25 του Οχτώβρη 1949. Αφού πρώτα τόνισε ότι αά όπλα πρέπει να τα κρατούν πάντα έτοιμα, κατέληξε έτσι:
«Εχω ειπεί και άλλοτε ότι εκτός από το απλούν ζήτημα της εξυψώσεως του πολιτικού καί ποιοτικού επιπέδου, πρέπει να καταστήσωμεν την Ελλάδα το πνευματικόν κέντρο της Μεσογείου, αν όχι και μακρότερον. Εγώ βαδίζω σταθε­ρώς προς την κατεύθυσιν αυτήν και ήδη διαπιστώνω ότι η ιδέα αυτή έχει μεγάλην απήχησιν εις όλας τας τάξεις. Προοριζόμεθα να ηγηθώμεν και πάλιν του κόσμου. Φθάνει όλοι μας να αισθανθώμεν ότι είμεθα μια μεγάλη οικογένεια. Δεν υπάρχουν τάξεις και διαφοραί. Εις τιν Ελλάδα όλοι είμεθα το ίδιον. Εάν τυγχά­νει ένας να είναι πλουσιώτερος του άλλου, αυτό επετεύχθη διά του κόπου του και καθείς έχει την δυνατότητα να φθάσει τον άλλον τόσον από υλικής όσον και από πνευματικής απόψεως. Είμεθα μια οικογένεια και πρέπει να βοηθήσωμεν ο ένας τον άλλον, δια να φθάσωμεν εκεί που πρέπει να φθάσωμεν και είμαι βέ­βαιος ότι θα επιτύχωμεν».
Το σωβινιστικό αυτό παραλήρημα αποτελεί προσπάθεια ν' αναγεννηθεί η Μεγάλη Ιδέα και η μεταξική «ιδεολογία». Και είναι αμφίβολο πολύ ότι θα βρει και τιν πιο παραμικρή απήχηση στους εργάτες και τους εργαζόμενους γενικά της Ελλάδας που μέσα απ' την ίδια τους την πείρα και με το αίμα που έχυσαν πύργωσαν την πεποίθηση και την πίστη ότι άλλος δρόμος απ' τη λαϊκοδημοκρατική αναδημιουργία για την Ελλάδα δεν μπορεί να υπάρξει.
Η βασιλική «σύγχυση φρενών» αποκαλύπτει το πελάγωμα και τη σύγχυση που δέρνει τις κυρίαρχες τάξεις στην Ελλάδα και αποτελεί προσπάθεια φυγής απ' την πραγματικότητα που τόσο αμίλιχτα προβάλλει μπροστά τους.
Το «Βήμα» της 21 του Οχτώβρη ρωτά την κυβέρνηση αν τρομάζει και αυ­τή όπως τρομάζει και το ίδιο απ' την κατάσταση που επικρατεί στη Βόρεια Ελ­λάδα. Αυτό λέγεται μόλις ενάμιση μήνα ύστερα απ' την τυμπανοκρουσία για το «θρίαμβο» στο Γράμμο - Βίτσι και για την περιοχή εκείνη όπου ακριβώς πραγματο­ποιήθηκε ο «θρίαμβος».
Ποιο είναι αυτό που τρομάζει το πιο έγκυρο όργανο της μοναρχοφασιστικής κλίκας;
Είναι τό κύμα των απεργιών που ξεσηκώνεται σ' όλη την Ελλάδα και αγκαλιάζει δεκάδες χιλιάδες εργατοϋπαλλήλους. Μέσα σε δυο βδομάδες οι τροχιοδρομικοί της Αθήνας απήργησαν τρεις φορές ενάντια στα αφεντικά τους, την αγγλική εταιρία «Πάουερ», που αρνείται να δώσει την αύξηση αν και την έγκρι­νε η ίδια η κυβέρνηση. Είναι τα έκατομμύρια των αγροτών που δε βλέπουν κανένα φως στη μοναρχοφασιστική ζούγκλα. Ο Μαρκεζίνης συσταίνει να τους προσέξουν (!) τους αγρότες, γιατί μπορούν να γίνουν εύκολη «λεία» των κομμουνιστών!
Είναι οι 700.000 πρόσφυγες που τους στοίβαξαν στις πόλεις, αφού τους ρήμαξαν το βιο και τη ζωή τους.
Είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες φαντάροι, εθνοφρουροί, μάυδες, οι τραυμα­τίες και σακάτηδες που αφού τους στράγγισαν το αίμα τώρα τους αφήνουν στο έλεος του θεού.
Είναι οι επαγγελματοβιοτέχνες που μέσα στην αμερικανοκρατία και το μοναρχοφασισμό δεν βρίσκουν προκοπή, και βλέπουν μόνον να τους καταβροχθίζουν τα κεφαλαιοκρατικά μεγαλόψαρα. Είναι οι πωλήσαντες στην κατοχή που τους κοροϊδεύουν πέντε τώρα χρόνια.
Είναι ολόκληρος ο εργαζόμενος Λαός, ολόκληρη η Ελλάδα που βογγά ταπεινωμένη και κουρελιασμένη κάτω από τον ξενικό αφανισμό.
Ο μοναρχοφασισμός κουτουλά μπροστά σε ανυπέρβλητες δυσκολίες. Με το μόνιμο παθητικό ισοζύγιο των εξωτερικών πληρωμών, η Ελλάδα κατατρώγει κάθε χρόνο τις ίδιες της τις σάρκες, δεν μπορεί να αναπαραγάγει τα στοιχεία της οικονομίας της, μιας και στοιχειώδικα υποφερτής ύπαρξης, βρίσκεται σε κατάσταση επιταχυνόμενης κατρακύλας, κατάπτωσης, μαρασμού, εθνικού εκφυλισμού. Οι αμερικανοάγγλοι ιμπεριαλιστές την κρατάν με ενέσεις για λόγους πολιτικο-στρατηγικούς. Απ' αυτό όμως ούτε η χώρα γιατρεύεται, ούτε ο λαός τρέφεται. Ενώ ο μοναρχοφασισμός κατάθεσε την Ελλάδα αμανάτι στο ιμπεριαλιστικό ενεχυροδανειστήριο και βγάζει στο σφυρί καθετί το εθνικό, το πατριωτικό, το λαϊκό, ρί­χνει τα ιερά και πάτρια στα σκυλιά.
Τα βασικά νεοελληνικά προβλήματα μένουν άλυτα. Να γιατί ο μοναρχοφασισμός, παρά τις στρατιωτικές του επιτυχίες, δεν μπόρεσε να πετύχει πολιτικό απο­τέλεσμα, δε μπορεί να εξασφαλίσει, έστω και την πιο ευπαθή σταθεροποίηση.
Στην Ελλάδα πραγματοποιείται σήμερα μια ανακατάταξη και ανασύνταξη των ταξικών δυνάμεων που συνοδεύεται από μια επιτεινόμενη αύξηση της φαγωμάρας ανάμεσα και μέσα στα αστοτσιφλικάδικα κόμματα. Ωριμάζουν και φουντώνουν μεγάλοι ταξικοί αγώνες που γεννοβολούν την αυριανή αποφασιατική αντιπαράθεση.
Η αμερικανοκρατία και η ντόπια αντίδραση ολοένα και με λιγότερη ευ­κολία μπορούν να μεταχειρίζονται το ψευτοκοινοβουλευτικό φύλλο συκής. Ολοέ­να και πιο έντονα προβάλλει σαν το πιο πιθανό μα και το πιο μπορετό αυριανό «σχήμα» μια στρατοκρατική διχτατορία του Παπάγου με συμβουλάτορα το Μαρκεζίνη κάτω απ' τις ευλογίες του Παύλου και το καμουτσί του Γκρέιντυ.
Πολλοί πια τον τελευταίο καιρό επίσημοι και ανεπίσημοι εξορκίζουν με τον απήγανο το ενδεχόμενο εκτροπής απ' την ομαλή εξέλιξη για να μη φαίνονται ξεκάθαρα πίσω απ' τους καπνούς του εξορκίσματος οι πυρετώδικες στρατοκρατοφασιστικές ζυμώσεις και ετοιμασίες. Το νομοσχέδιο για την αμνήστευση όλων των δοσίλογων και των δολοφόνων μαγγανάδων είναι ένα σημάδι για την προσπάθεια συγκέντρωσης των δυνάμεων της αντίδρασης.
Παράλληλα ο Μπέβιν και ο Φίλιππς δραστηριοποιούν «αντιπολιτευτικά» τους ψευτοσοσιαλιστές και αποστάτες, τύπου Σβώλου - Τσιριμώκου, αναθέτοντάς τους το ρόλο του κυματοθραύστη για τη λαϊκή θύελλα που επέρχεται, ενώ η Ιντέλιτζενς Σέρβις ξαναστέλνει στην Ελλάδα το χρεοκοπημένο τροτσκιστή προβοκάτορά της Γιωτόπουλο για να συρράψει τα θλιβερά τροτσκιστικά κουρέλια σ' ένα τιτικό παράρτημα στη χώρα μας.
Κινητοποιούνται όλες οι δυνάμεις του σκότους. Η αμερικανική κατοχή δημιούργησε τέτιο ευνοϊκό κλίμα ώστε σαν τα μανιτάρια ύστερα από τη βροχή ξα­ναεμφανίζονται στην Ελλάδα τα φασιστικά βλαστάρια της μεταξικής διχτατορίας. Ο Κοτζιάς με τον «Εθνικό Κήρυκα» και ο Μανιαδάκης με τον «Κυρίαρχο Λαό», δυο μεταξικές εφημερίδες, συγκεντρώνουν και οργανώνουν τη μεταξική εφεδρεία του Παύλου στην επιδίωξή του να κάνει τον Παπάγο στρατοκράτη διχτάτορα.
Το ΚΚΕ ύστερα απ' την υποχώρηση στον πολεμικό τομέα, επικεφαλής όλων των δυνάμεων της προόδου στη χώρα μας, πλουτισμένο με τα διδάγματα της τρί­χρονης άνισης πάλης, όπως φωτίστηκαν στην 6η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, με ακλόνητη την πίστη του και με άκαμπτη αποφασιστικότητα προχωρεί στη νέα, δύσκολη και σκληρή αναμέτρηση.

****

Η λαϊκή επανάσταση στην Ελλάδα απ' το 1941, όταν το ΕΑΜ, που δημιουργήθηκε και καθοδηγούνταν απ' το ΚΚΕ σήκωσε τη σημαία της εθνικής απελευθέρωσης και οργάνωσε την παλλαϊκή αντίσταση ενάντια στο χιτλεροφασίστα καταχτητή πέρασε δυο σταθμούς. Ενάντια στη χιτλερική κατοχή είχε ξεσηκωθεί κά­τω απ' την ηγεσία του ΕΑΜ όλη η Ελλάδα, εκτός από μια χούφτα προδότες. Και όταν οι γερμανικές μεραρχίες φεύγαν απ' τα Βαλκάνια μπροστά στη θριαμβευτική πορεία του Σοβιετικού Στρατού, ο ΕΛΑΣ απελευθέρωνε όλη την Ελλάδα. Το στάδιο αυτό στην εξέλιξη της λαϊκής μας επανάστασης το ανάκοψε η ένοπλη αγγλική επέμβαση στην Ελλαδα, που βρήκε το εαμικό κίνημα και το ΚΚΕ πολι­τικά, οργανωτικά, και στρατιωτικοπολεμικά απροετοίμαστα να την αντιμετωπίσουν αποτελεσματικά. Το αποτέλεσμα ήταν ότι παλινορθώθηκε ο μοναρχοφασισμός και μέσα στις συνθήκες που δημιουργήθηκαν με τη συμφωνία της Βάρκιζας γίνεται μια ανακατάταξη και αναδιάταξη στις ταξικές δυνάμεις, μια καινούργια πόλωση στις αντίπαλες παρατάξεις, που, για τις προοδευτικές δυνάμεις του τόπου, πραγ­ματοποιείται κάτω απ' τη σημαία του λαϊκοδημοκρατικού μετασχηματισμού. Το λαϊκό επαναστατικό στρατόπεδο περνά μια περίοδο ανασυγκρότησης. Ξεκαθαρίζε­ται και το ιδεολογικό μέτωπο απ' τις παλιές αμαρτίες. Μαζί με το λαϊκοδημοκρατικό διαχωρισμό απαλλάσσεται το ΕΑΜ και απ' τις λαθεμένες σωβινιστικές επιδράσεις, που εκφράζονταν με ότι στο διάστημα της κατοχής υιοθέτησε τα μεγαλοελλαδίτικα συνθήματα και ζητούσε εδαφικές παραχωρήσεις σε βάρος της Βουλγαρίας και της Αλβανίας. Στο σημείο αυτό το ΕΑΜ τώρα απέκρουσε αποφασιστικά όλες τις σωβινιστικές εδαφικές βλέψεις του μοναρχοφασισμού και διακήρυξε ότι βασικό και πρωταρχικό για το Λαό της Ελλάδας είναι να αποτινάξει τον αστοτσιφλικάδικο και τον ξένο ζυγό, να κερδίσει τη λευτεριά του, να εγκαθιδρύσει τη Λαϊκή του δημοκρατία και τότε θα λύσει φιλικά και ειρηνι­κά όλα τα ζητήματα που τυχόν υπάρχουν με τους λαϊκοδημοκρατικούς γείτονές της. Αυτή η θέση του ΕΑΜ συμπίπτει με την άποψη που άναπτυξε και ο Α. Βισίνσκι στην πρώτη Επιτροπή της Γεν. Συνέλευσης του ΟΕΕ στις 28 του Οχτώβρη 1949, όπου είπε: «Δεν πρέπει να λέγεται ότι δήθεν εμείς θεωρούμε ότι τα σύνορα δεν μπορούν ποτέ να υποστούν αλλαγή. Μπορούν να υποστούν αλλαγή όμως με αμοιβαία συμφωνία των ενδιαφερομένων κρατών, πάνω στη βάση του σεβασμού της αρχής της κυρίαρχης ισότητας των συμβαλλομένων μερών».

Ετσι πραγματοποιείται, μέσα στις συνθήκες της καινούργιας αγγλοσαξο­νικής κατοχής και της μοναρχοφασιστικής αποχαλίνωσης, μια γοργή συγκέντρω­ση των λαϊκών μαζών, όλου του εργαζόμενου λαού γύρω απ' το πρόγραμμα της Λαϊκής Δημοκρατίας και της Εθνικής ανεξαρτησίας. Το πρόγραμμα αυτό περιέκλει­νε βασικά αυτό που εννοούσαμε πριν το αστικοδημοκρατικό στάδιο στο δρόμο προς τη διχτατορία του προλεταριάτου και το σοσιαλισμό με την πρόσθετη ποιοτική, αρχιακή τώρα διαφορά ότι η ύπαρξη και η βοήθεια της Σοβιετικής Ενω­σης αποτελεί σήμερα καθοριστικό παράγοντα τόσο για τη στερέωση των Λαϊκών Δημοκρατιών όσο και για τη σοσιαλιστική τους ανοικοδόμηση.
Το πρόγραμμα της Λαϊκής Δημοκρατίας και της Εθνικής ανεξαρτησίας συγκεντρώνει στην Ελλάδα την εργαζόμενη αγροτιά, τους επαγγελματοβιοτέχνες, την προοδευτική διανόηση, τη φτωχολογιά της πόλης, όλον τον εργαζόμενο λαό κάτω απ' την ηγεμονία της εργατικής τάξης, που και πάλι πρωτοστατούσε στον αγώνα ενάντια στους ντόπους και ξένους εκμεταλλευτές καταπιεστές.
Ολοένα και περισσότερο γινότανε φανερό ότι η βαρκιζιανή ανάπαυλα οδηγούσε σε καινούργια ένοπλη αντιπαράθεση που την έκανε αναπότρεπτη η αγγλοσαξονική πολιτική που δεν άφηνε άλλη διέξοδο στο λαό.
Η καινούργια ένοπλη πάλη άρχισε όταν ο λαός, με την ίδια του την πεί­ρα, έβλεπε ότι αμερικάνοι, άγγλοι και μοναρχοφασίστες απόκλεισαν την ειρηνική εσωτερική δημοκρατική εξέλιξη που με τόσο επιμονή και υπομονή επιδίωκε το λαϊκοδημοκρατικό στρατόπεδο τη στιγμή που η αφηνιασμένη αντίδραση εφάρμοζε κιόλας καθεστώς μονόπλευρο εμφύλιου πολέμου ενάντια στο Λαό και εξόντωνε συστημα­τικά τους λαϊκούς αγωνιστές και στελέχη της πρώτης εθνικής αντίστασης. Η 2η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ, στις 12 του Φλεβάρη 1946, στην πρώτη επέτειο της συμφωνίας της Βάρκιζας, αφού στάθμισε εσωτερικούς παράγοντες, βαλκανική και διεθνή κατάσταση, αποφάσισε να προχωρήσει στην οργάνωση της νέας ένο­πλης λαϊκής πάλης ενάντια στο μοναρχοφασιστικό αφηνιασμό μέσα σε συνθήκες που η χώρα βρισκότανε κάτω από στρατιωτική αγγλική κατοχή. Η Ολομέλεια και κατοπινά η καθοδήγηση του ΚΚΕ, πήραν υπόψη τους την ευνοϊκή διεθνή εξέλιξη, την ύπαρξη των λαϊκοδημοκρατικών Βαλκανίων και καθόρισαν πορεία εξέλιξης τέτια, έτσι που για την αρχή τουλάχιστο, να πετύχει ένα διαχωρισμό ανάμεσα στο μοναρχοφασισμό και τις ελληνικές στρατιωτικές δυνάμεις που βρί­σκονται στην Ελλάδα και ν' αποφύγει μια άμεση ένοπλη αγγλική επέμβαση, που η διεθνής κατάσταση τότε, ύστερα μάλιστα και απ' το ξεσκέπασμα που έγινε του αγγλικού ιμπεριαλισμού για τα γεγονότα του Δεκέμβρη του 1944, δεν του πρόσφερε ευνοϊκό κλίμα.
Εδώ πρέπει να ξεκαθαριστεί σήμερα ότι τότε ο Τίτο και η κλίκα του, υπολογίζοντας σε αδυναμία του λαϊκοεπαναστατικού κινήματος στην Ελλάδα να αντέξει σε μια καινούργια ένοπλη αντιπαράθεση και στο ότι έτσι το κίνημα αυ­τό θα πάθει συντριφτική πανωλεθρία, πράγμα που σύμφερνε και στον ίδιο και, στα αφεντικά του, μάς υποσχέθηκε την πιο ουσιαστική συμπαράσταση. Αυτό το πράγμα έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στην απόφασή μας γιατί έτσι το καινούργιο επαναστατικό μας ξεκίνημα στον παράγοντα Γιουγκοσλαβία, που ήταν τότε και ο κύριος στα Βαλκάνια, δεν είχε έναν εχθρό που θα μπορούσε να του προβάλει ανυπέρβλητα εμπόδια. Φυσικά, ο Τίτο απ' την πρώτη κιόλας μέρα άρχισε μια ύπου­λη υπόσκαψη, υπονόμευση και διάβρωση ενάντιά μας, που κατάληξε, απ' τα μέσα του 1948 στο πέρασμά του με το μέρος του μοναρχοφασισμού και του αμερικανοαγγλικού ιμπεριαλισμού και που έφτασε στη διάρκεια της μάχης Βίτσι - Γράμμου στην ανοιχτή και άμεση συνεργασία με τους μοναρχοφασίστες ενάντια στο ΔΣΕ. Αυτή η προδοσία του Τίτο υπήρξε για το στάδιο που περνούσε το κίνημά μας στα 1948-49, ο καθοριστικός λόγος που οδήγησε στην προσωρινή μα αναγκαία υποχώρησή μας ύστερα απ' τη μάχη στο Βίτσι - Γράμμο. Και πρέπει εδώ να το πού­με ανοιχτά, ότι αν απ' το 1946 ήταν γνωστός ο άτιμος ρόλος του προβοκάτορα Τί­το, τότε το ΚΚΕ δεν θα κατάληγε στην απόφαση να ξαναπάρει τα όπλα, θα ακο­λουθούσε άλλο δρόμο, πιο επίμονο, βασανιστικό, μακρύ, γιατί είναι ολοφάνερο πως δεν μπορούσε να προχωρήσει σε μια νέα ένοπλη αντιπαράθεση χωρίς να έχει εξασφαλισμένα τα νώτα τη στιγμή που ο μοναρχοφασισμός διάθετε την αμέριστη και ολόπλευρη αμερικανοαγγλική βοήθεια.

***

Σήμερα το λαϊκοεπαναστατικό κίνημα στη χώρα μας μπήκε σε καινούργια φάση. Εξαναγκαστήκαμε σε μια υποχώρηση, δεν έχουμε όμως ήττα της επανάστασης γιατί οι αντικειμενικές συνθήκες είναι και τώρα ευνοϊκές και η κατάσταση παραμένει επαναστατική.

Πραγματοποιούμε ένα πέρασμα με την αναγκαία ανακατάταξη δυνάμεων. Ποια ταχτική θ' ακολουθήσουμε στη σημερινή φάση εξέλιξης της κατάστασης στην Ελλάδα; Ποια καθήκοντα απορρέουν για μας σήμερα;
Στην περίοδο που το Κόμμα μας πραγματοποιεί μια σύμπτυξη περνώντας σε και­νούργιες θέσεις, η ταχτική που επιβάλλεται να εφαρμόσει είναι η ε ν ε ρ γ η τ ι κ ή άμυνα, όπως την όνομάζει ο Στάλιν. Η ταχτική αυτή επιβάλλει την πιο δρα­στήρια οργάνωση και καθοδήγηση όλων των μικρών και μεγάλων οικονομικών και πολιτικών αγώνων για τα ζητήματα του Λαού, για τα ζητήματα που ενδιαφέρουν και συγκινούν το Λαό με χρησιμοποίηση των κατάλληλων κάθε φορά μορφών οργάνωσης και πάλης. Το μυστικό της επιτυχίας της ταχτικής αυτής βρίσκεται στο ότι επιτρέπει να διατηρείται και να στερεώνεται η επαφή με το Λαό, γιατί πιάνεται από ζητήματα που είναι ζωτικά για το Λαό και έτσι επιτρέπει στο Κόμμα να γυμνάζει στους αγώνες τις δυνάμεις του Λαού και ν' ανε­βάζει προοδευτικά και αδιάκοπα τους λαϊκούς αγώνες απ' τις πιο απλές στις πιο σύνθετες μορφές, απ' τα κάτω προς τα πάνω. Η ταχτική αυτή αποκλείει αυτό που ο Στάλιν ονομάζει «επαναστατική γυμναστική», γιατί η γυμναστική αυτή γίνε­ται έξω απ' τα ζητήματα του λαού και έτσι δεν οδηγά στη συσσώρευση των δυνά­μεων, στο δυνάμωμα της μαχητικότητάς του, δηλαδή στην επιτάχυνση της επανάστασης, μα φέρνει στο σκόρπισμα και στο αδυνάτισμα των λαϊκών δυνάμεων, δη­λαδή στην επιβράδυνση της υπόθεσης της επανάστασης.
Ποιο είναι σήμερα εκείνο το πρωταρχικό που θα επιτρέψει σωστά να προχωρήσουμε στη λύση των προβλημάτων που στέκουν μπροστά μας; «Πρέπει να μπορείς - διδάσκει ο Λένιν - να βρίσκεις σε κάθε στιγμή εκείνο τον είδικο κρίκο στην αλυσσίδα που απ' αυτόν πρέπει να πιαστείς με όλες τις δυνάμεις για να κρατήσεις όλην την αλυσσίδα και να ετοιμάσεις στέρεα το πέρασμα στον επόμενο κρίκο, όμως η σειρά των κρίκων, η μορφή τους το δέσιμό τους, η διαφορα του ενός απ' τον άλλον στην ιστορική αλυσσίδα των γεγονότων, δεν είναι τόσο απλά καί τόσο κοντά όσο στη συνηθισμένη αλυσσίδα που φτιάνει ο γύφτος», (Λέ­νιν, τόμ. XXI, έκδοση 3η, σελ. 466).
Ο σ. Στάλιν έτσι καθορίζει το βασικό κάθε φορά στην καθοδήγηση του αγώνα μας: «Να βρίσκεις στην κάθε δοσμένη στιγμή εκείνο τον ειδικό κρίκο στην αλυσσίδα των προτσές που όταν πιαστείς απ' αυτόν θα είναι δυνατό να κρατήσεις όλην την αλυσσίδα και να προετοιμάσεις τις συνθήκες για να πετύχεις τη στρα­τηγική επιτυχία». (Στάλιν, τόμ. VI σελ, 163).
Ο Στάλιν διαπιστώνει ότι «ένα απ' τα πιο μεγάλα προσόντα της πολιτικής στρατηγικής του κόμματός μας συνίσταται στο ότι ξαίρει να διαλέγει στην κάθε δοσμένη στιγμή το β α σ ι κ ό κ ρ ί κ ο της κίνησης, που όταν κολλήσει σ' αυτόν μπορεί μετά να τραβά ολόκληρη την αλυσίδα για να πετύχει τη λύση του προβλήματος». (Τομ. ΧΙΙ, σελ. 195).
Τό ΚΚΕ έχει διδαχτεί απ τη μπολσεβίκικη αυτή πείρα. Οταν στα 1931 το Κόμμα μας, αδυνατισμένο και χτυπημένο απ' τη φραξιονιστική πάλη των 2 οπορτουνιστικών ομάδων της τότε καθοδήγησής του ξεκαθάριζε τη φραξιονιστική κλη­ρονομιά, πιάστηκε απ' το βασικό κρίκο της στιγμής, τα μερικά ζητήματα των εργατών, και μέσα σε 4-5 χρόνια επίμονης χαμάλικης δουλειάς, βγήκε στην πλατειά λεωφόρο των ανοιχτών πολιτικών αγώνων και συγκρούσεων ανοίγοντας έτσι το δρόμο για τη μελλοντική αντιπαράθεση, που απ' τον καιρό της χιτλεροφασιστικής κατοχής το έφερε επικεφαλής όλου του εργαζόμενου λαού.
Μέσα στις σημερινές συνθήκες που ο λαός πεινά και υποφέρει που ο μοναρχοφασισμός όλο του παίρνει και πιο πολλά χωρίς να του δίνει τίποτα, ο βασικός κρίκος για το πέρασμα σε μια καινούργια ρωμαλέα μαζική λαϊκή επαναστατική άνοδο είναι τα μερικά καθημερινά λαϊκά ζητήματα για το ψωμί και τη ζωή. Οταν πιαστούμε γερά απ' τον κρίκο αυτόν, τότε θα κρατήσουμε και θα τραβήξουμε ολόκληρη την αλυσσίδα.
Βασικό ιδιαίτερο γνώρισμα στο σημερινό στάδιο εξέλιξης είναι το γεγονός ότι οι μερικοί λαϊκοί αγώνες ξεσπούν και θα ξεσπούν μέσα σε συνθήκες που το λαϊκοδημοκρατικό κίνημα πραγματοποιεί ένα σχεδιασμένο, κανονικό πέρασμα απ' τον ένοπλο αγώνα στην πολιτική πάλη, ενώ στη χώρα συνεχίζεται επαναστατική κρίση, οι ένοπλες σκόρπιες λαϊκές ομάδες συνεχίζουν τον αμυντικό αγώνα τους, ο μοναρχοφασισμός παραδέρνει μέσα σε μια ολόπλευρη κρίση και σε βαθειά πολιτική αστάθεια, δέρνεται από εσωτερικές φαγωμάρες τη στιγμή που οι κυρίες δυνάμεις του ΔΣΕ διατηρούνται αξιόμαχες και άθικτες. Το βασικό ιδιαίτερο αυτό γνώρισμα προδιαγράφει τη δυνατότητα για γρήγορες απότομες εσωτερικές ανακατατάξεις και αλλαγές τόσο πιο πολύ, όσο εμείς πιο γερά θα κρατήσουμε το βασικό κρίκο και τους μερικούς αγώνες θα τους ανεβάσουμε ως ένα πανελλαδικό παλλαϊκό οργανωμένο μέτωπο πάλης για τη ζωή του λαού, για την Ειρήνη, για την Εθνική ανεξαρτησία και τη Λαϊκή Δημοκρατία. Με όσο περισσότερο πείσμα οι κομμουνιστές καταπιαστούν με τη δουλειά αυτή τόσο η σημερινή σύμπτυξη και υποχώρηση θάναι πιο σύντομη και προσωρινή, τόσο πιο γρήγορα θα δημιουργήσουμε τις συνθήκες και θα ωριμάσουν οι προϋποθέσεις για την καινούργια γενική αντεπίθεσή μας. Και οι αντάρτικες λαϊκές ομάδες θ' αποτελούν μια διαρκή υπόμνηση και απειλητική προειδοποίηση για τους εκμεταλλευτές και μια δάδα ελπίδας και φάρο οδηγητή για το λαό. Οσο ο μοναρχοφασισ­μός λυσσομανά, τόσο οι λαϊκοί εκδικητές θα πολεμάν καλύπτοντας και στηρίζο­ντας το λαϊκό μας κίνημα στο δύσκολο σημερινό πέρασμα και συνεχίζοντας την ύπαρξή τους όσο το κίνημά μας θα τους χρειάζεται.
Ο λαός δεν μπορεί να πιστέψει στο μοναρχοφασισμό, γιατί δεν του δίνει δεν μπορεί να του δώσει τίποτα. Αντίθετα τον γδέρνει τον ίδιο και ξεπουλά τη χώρα. Ο λαός πιστεύει στούς κομμουνιστές γιατί τους βλέπει να παλεύουν, και να θυσιάζονται για τα συμφέροντά του. Οταν οι κομμουνιστές καθοδηγούσαν τα συνδικάτα και τις άλλες λαϊκές οργανώσεις, οι εργάτες, οι υπάλληλοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι, οι επαγγελματοβιοχέχνες, οι αγρότες, όλοι οι εργαζόμενοι ζούσαν πιο καλά και πάλευαν με την καθοδήγηση των κομμουνιστών για το δίκηο τους.
Οι εργάτες της Ελλάδας είδαν με τα μάτια τους ότι από τότε που πιάσαν και εκτέλεσαν το Μήτσο Παπαρρήγα, η κατάστασή τους έγινε τρισχειρότερη.
Οι εργατοϋπάλληλοι του Πειραιά με την ίδια τους την πείρα είδαν ότι από τότε που πιάσαν και εκτέλεσαν τον Πρόεδρό τους Γεώργιο Δημητρίου τους αφανίζουν πιο πολύ.
Ο Λαός βλέπει και ξαίρει, εκτελούν τους κομμουνιστές για να αλυσσοδέσουν τον ίδιο, όσο πιάνουν και τουφεκίζουν κομμουνιστές, τόσο αυτός πεινά και δυστυχάει. Γι' αυτό πιστεύει και ακολουθά τους κομμουνιστές. Γι' αυτό ξαίρει, όταν το ΚΚΕ νικήσει αυτός θα σωθεί.
Ιδιαίτερη θέση στον τομέα πάλης για τις μερικές επιδιώξεις έχει η οργάνωση και καθοδήγηση του αγώνα των εθνοφρουριτών και μάυδων για την αποστράτευσή τους για το γυρισμό στα σπίτια τους, για την εξασφάλιση δουλειάς και για τη δυνατότητα δουλειάς για τους αγρότες. Τη δυσαρέσκεια των επιστρατευμένων η πλουτοκρατία θέλει να τη διοχετεύσει στα κανάλια στρατιωτικοφασιστικής διχτατορικής οργάνωσης και προετοιμασίας. Ουσιαστικά όμως δε μπο­ρεί να προσφέρει παρά μόνο δημαγωγία, ενώ, αφού μέχρι τώρα τους κατακορόιδεψε και τους κατάσφαξε, τους κρατά ακόμα στα όπλα προετοιμάζοντάς τους για τα καινούργια μακελειά που πυρετώδικα οργανώνουν οι αμερικανοάγγλοι ιμπεριαλι­στές. Με μια καλή επίμονη δουλειά τους επιστρατευμένους μπορούμε και πρέπει να τους κερδίσουμε. Η σκληρή ζωή τους πείθει καθημερινά ότι πολεμώντας το ΔΣΕ δεν κέρδιζαν τίποτα, αντίθετα σκάψαν τον ίδιο τους το λάκκο. Και τα όπλα που κρα­τούν σήμερα φαντάροι και μάυδες, όταν εμείς καλά δουλέψουμε, θα γίνουν δικά μας όπλα, δικιά μας εφεδρεία.
Στον πολιτικό τομέα η κύρια προσπάθεια σήμερα πρέπει να συγκεντρωθεί στη συσπείρωση όλων των δημοκρατικών δυνάμεων στην πάλη ενάντια στο μοναρχοφασιστικό αφανισμό, την κατάπτωση και την αποσύνθεση, ενάντια στη στρατιωτικοφασιστική διχτατορική κλίκα του Παπάγου, που θέλει ν' αρπάξει την αρχή, ενάντια στην ξενική αποικιοποίηση για τη λεύτερη, λαϊκή, δημοκρατική λύ­ση στο έσωτερικό έλληνικό ζήτημα. Οι δυνατότητες εδώ είναι τεράστιες και περικλείονται συμπυκνωμένα στην επιγραμματική φράση ενός ξεκληρισμένου αμερικανόπληκτου αγρότη, όπως τα μεταδίνει το μοναρχοφασιστικό «Βήμα»: «Κάλ­λιο να βγάλουμε γύφτους στις καινούργιες εκλογές για βουλευτές μας, παρά εκείνους που μας αντιπροσώπευαν ως τα σήμερα». Ετσι, ύστερα απ' τον Παλαμά και ο αγρότης υψώνει σε εθνικό σύμβολο τον ταπεινό γύφτο, το σιδερά που ξαί­ρει με τη φωτιά ν' άναμορφώνει και να δημιουργεί. Σημάδια των καιρών.
Η Ελλάδα, κάτω απ' τη μοναρχοφασιστική διακυβέρνηση και την αμερικανοαγγλική κατοχή παραμένει ένα απ' τα πιο νευραλγικά επίκεντρα στην παγ­κόσμια ιμπεριαλιστική πολεμική προσπάθεια. Ο πόθος για ειρήνη είναι πόθος παλλαϊκός. Και το μέτωπο πάλης για την ειρήνη συγκινεί όλους και κινητοποιεί τους εργαζόμενους. Οι επιστρατευμένοι, οι σακάτηδες, τα θύματα πολέμου, οι κατεστραμμένοι, οι ξεσπιτωμένοι, τα έκατομμύρια των ελλήνων θέλουν ειρήνη. Ενώ η ξενοκρατία μόνον πόλεμο προσφέρει και ο μοναρχοφασισμός φοβάται την ειρή­νη όπως ο διάολος το λιβάνι. Το μέτωπο της ειρήνης, η πάλη για την ειρήνη στο εσωτερικό, στα Βαλκάνια και σε παγκόσμια κλίμακα, αποτελεί βασικό μοχλό κινητοποίησης και οργάνωσης του Λαού, βασικό συστατικό για κάθε δημοκρατικό μέτωπο στην Ελλάδα. Απαραίτητη προϋπόθεση για να κερδίσει το μέτωπο αυτό το Λαό.
Στην καινούργια κατάσταση το ΚΚΕ πρέπει να ευθυγραμμίσει το μέτωπό του και στον τομέα τον εθνικό, στο μακεδονικό (σλαβομακεδονικό) ζήτημα. Η υπονομευτική και διασπαστική δράση του Τίτο και των πραχτόρων του στην Ελλάδα ανάγκασε την 5η Ολομέλεια της ΚΕ του ΚΚΕ (Γενάρης 1949), να αντικαταστήσει το σύνθημα της ισοτιμίας (της αυτονομίας μέσα στα πλαίσια του ελληνικού κράτους) με το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης, παρά το γεγονός ότι το σύν­θημα αυτό στις συγκεκριμένες συνθήκες δεν ανταποκρινότανε στα γενικότερα συμφέροντα του κινήματος. Σήμερα, οι τιτικοί πράχτορες στην Ελλάδα ξεσκεπάστηκαν και συνεχίζεται τώρα το ξεκαθάρισμα απ' το μίασμα αυτό και τα υπολείμματά του. Το ΚΚΕ στην εθνική του πολιτική προσπαθεί πάντα να καθοδηγείται απ' τη λενινιστική - σταλινική αρχή: «Το εθνικό ζήτημα είναι κομμάτι του γενικού ζητήματος της ανάπτυξης της επανάσταοης, ότι στο διαφορετικό στάδιο της επανάστασης το εθνικό ζήτημα έχει διαφορετικά καθήκοντα που ανταποκρίνονται στο χαρακτήρα της επανάστασης στην κάθε δοσμένη ιστορική στιγμή, ότι σύμφωνα μ' αυτήν αλλάζει και η πολιτική του Κόμματος στο έθνικό ζήτημα» (Στάλιν, «Το εθνικό ζήτημα κι ο λενινισμός», τόμ. II, σελ. 350).

* * *

Το λαϊκό δημοκρατικό κίνημα στην Ελλάδα εξελίσσεται μέσα σε πολύπλο­κες διεθνείς συνθήκες που για βασικό και κύριο χαρακτηριστικό τους γνώρισμα έχουν τη γοργή άνοδο, στερέωση και πρόοδο στο δημοκρατικό αντιιμπεριαλιστικό στρατόπεδο που έχει επικεφαλής τη Μεγάλη Σοβιετική Ενωση, και την κρί­ση και την κατάπτωση στο στρατόπεδο του ιμπεριαλισμού, όπου η αμερικάνικη κεφαλαιοκρατία υπαγορεύει τις θελήσεις του. Η νίκη της λαϊκής επανάστασης στην Κίνα και η δημιουργία της φιλειρηνικής λαϊκής δημοκρατίας αποτελεί καινούργιο θρίαμβο της λενινιστικής - σταλινικής πολιτικής και ιστορική νίκη του στρατοπέδου της δημοκρατίας, της ειρήνης, του σοσιαλισμού.

Ο Στάλιν σε γράμμα του προς την ΚΕ του ΚΚ Ισπανίας στα 1936 έγρα­φε: «Η απελευθέρωση της Ισπανίας απ' το ζυγό των φασιστών αντιδραστικών δεν είναι ιδιωτικό ζήτημα των Ισπανών, μα κοινή υπόθεση όλης της πρωτοπόρας και προοδευτικής ανθρωπότητας» («Μπολσεβίκος» αριθ. 17, 1949 σελ. 37).
Η υποστήριξη που βρίσκει το κίνημά μας απ' τη Σοβιετική Ενωση, τις Λαϊκές Δημοκρατίες, όλα τα Κομμουνιστικά Κόμματα και όλη την προοδευτική ανθρωπότητα, το φλογερό κήρυγμα του Βισίνσκι υπέρ της Ελλάδας, του Λαού της και των αγώνων του και το καυστικό και αδυσώπητο μαστίγωμά του ενάντια στους μοναρχοφασίστες δολοφόνους και τους αμερικανοάγγλους ιμπεριαλιστές στραγγαλιστές της ανεξαρτησίας και της Λεφτεριάς στην Ελλάδα, έχουν πείσει το Λαό μας ότι και ο Στάλιν είναι μαζί μας, γιατί ο αγώνας είναι δίκιος και αυτό αποτελεί την πιο γρανιτένια εγγύηση και στερεώνει την ακλόνιτη πίστη μας ότι παρ' όλες τις δυσκολίες και τα εμπόδια, η τελική νίκη θάναι δική μας.
Το ΚΚΕ στη διεθνή τοποθέτηση του αγώνα μας «παίρνει - όπως διδάσκει ο Στάλιν - σα βάση το συμπέρασμα που έβγαλε η θεωρία του μαρξισμού και που επικυρώθηκε απ' την επαναστατική πραχτική ότι η σ τ ρ α τ η γ ι κ ή κ α ι τ α­ χ τ ι κ ή τ ο υ Κ ο μ μ ο υ ν ι σ τ ικ ο ύ Κ όμ μ α τ ο ς οποιασδήποτε χώρας μπορούν νάναι σωστές μόνο στην περίπτωση, αν δεν κλείνονται στον κύκλο των συμφερόντων της "δικής τους" χώρας, της "δικής τους" πατρίδας, του "δικού τους" προλεταριάτου, μα αντίθετα υπολογίζοντας τις συνθήκες και την κα­τάσταση της χώρας τους, τοποθετούν στην κορυφή της γωνίας τα συμφέροντα του διεθνούς προλεταριάτου, τα συμφέροντα της επανάστασης στις άλλες χώρες, δη­λαδή, αν αυτά στην ουσία, στο πνεύμα τους είναι διεθνιστικά, αν αυτά εφαρμόζουν "το ανώτατο του πραγματοποιήσιμου σε μια (τη δική τους) χώρα για την ανάπτυξη, την υποστήριξη, την αφύπνιση της επανάστασης σ' ό λ ε ς τ ι ς χ ώ ρ ε ς" (Λένιν)» (Στάλιν, τόμος V σελ. 80).
Στο διεθνιστικό του αυτό καθήκον το ΚΚΕ έμεινε πιστό και τώρα στη δύσκολη καμπή που περνά.

* * *

Το ΚΚΕ περνά σήμερα μια σοβαρή δυσκολία. «Η υποχώρηση - διδάσκει ο Λένιν - είναι δύσκολο πράγμα, ιδιαίτερα για κείνους τους επαναστάτες που συνήθισαν να επιτίθενται». (Λένιν, τόμ. XXVII, 3η έκδοση, σελ. 238) «Ο πιο μεγάλος κίνδυνος συνίσταται σε τούτο, στο να μη διαταραχθεί η τάξη (της υποχώρησης Ν.Ζ.) και το πιο μεγάλο καθήκον σε τούτο, στο να διατηρηθεί η τάξη (στην υποχώρηση Ν.Ζ. )» (στο ίδιο σελ. 255).

Το βασικό απ' την πλευρά του ΚΚΕ σήμερα είναι οι άνθρωποι, τα στελέχη που διευθύνουν την σύμπτυξη και πραγματοποιούν την αλλαγή στην πολιτική δου­λειά του Κόμματος, που θα αναδιοργανώσουν τις κομματικές οργανώσεις και θα τις ρίξουν στην καινούργια δουλειά, τα στελέχη και οι μαχητές που διευθύνουν και αποτελούν τα αντάρτικα λαϊκά τμήματα και που εκτελούν μια απ' τις πιο υπεύθυνες, δύσκολες και τιμητικές κομματικές αποστολές στο σημερινό στάδιο του αγώνα μας.
«Αφού δοθεί η σωστή γραμμή, αφού δοθεί σωστή λύση στο ζήτημα, η επιτυχία του έργου θα εξαρτάται απ' την οργανωτική δουλειά, απ' την οργάνωση της πάλης για την εφαρμογή στη ζωή της γραμμής του Κόμματος, απ' τη σωστή επιλογή των ανθρώπων, απ' τον έλεγχο για την εχτέλεση των αποφάσεων των καθο­δηγητικών οργάνων: Χωρίς αυτό η σωστή γραμμή του Κόμματος και οι σωστές αποφάσεις κινδυνεύουν να πάθουν σοβαρή ζημιά. Πιο πολύ ακόμα αφού δοθεί η σωστή πολιτική γραμμή, η οργανωτική δουλειά αποφασίζει για όλα, μαζί και την τύχη της ίδιας της πολιτικής γραμμής, την εκπλήρωσή της ή το χαντάκωμά της». (Στάλιν, «Προβλήματα του Λενινισμού» XI έκδοση, σελ. 476 - 477). Οταν οι κουκουέδες ανασκουμπωθούν και σωστά, σταλινικά λύσουν τα οργανωτικά τους προβλήματα δεν υπάρχει αμφιβολία ότι αποτελεσματικά θα ξεπεράσουν τις σημερινές δυσκολίες.
«Μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι τα εννιά δέκατα απ' τα σφάλματα και τα στραπάτσα μας εξηγούνται απ' την έλλειψη σωστά στημένου ελέγχου για την εχτέλεση. Δεν μπορεί να υπάρξει αμφιβολία ότι έχοντας τέτιον έλεγχο εχτέλεσης, τα σφάλματα και τα στραπάτσα με σιγουριά θα προλαμβάνονταν» (Στάλιν, στο ίδιο, σελ. 481).
Το ΚΚΕ βρίσκεται στη δεύτερη περίοδο, στην ανάπτυξή του. Ο Στάλιν ξεχωρίζει τρεις περιόδους στην ανάπτυξη του Κομμουνιστικού Κόμματος των Μπολσεβίκων. Η πρώτη περίοδος είναι ο σχηματισμός της πρωτοπορίας. Η δεύτερη, είναι η περίοδος της επαναστατικής μαζικής πάλης και η τρίτη η περίοδος με­τά την κατάληψη της εξουσίας. Για τη δεύτερη περίοδο ο σ. Στάλιν λέει: «Π ε ρ ί ο δ ο ς τ η ς ε π α ν α σ τ α τ ι κ ή ς μ α ζ ι κ ή ς π ά λ η ς κάτω απ' την κα­θοδήγηση του Κόμματος. Στην περίοδο αυτή το Κόμμα από ο ρ γ ά ν ω σ η τ η ς μ α ζ ι κ ή ς ζ ύ μ ω σ η ς μετατρέπεται σε οργάνωση των μαζικών ενεργειών, η περίοδος η π ρ ο π α ρ α σ κ ε υ α σ τ ι κ ή αντικαθίσταται απ' την περίοδο των ε π α ν α σ τ α τ ι κ ώ ν ενεργειών» (Στάλιν, τόμος V σελ. 86).
Τό ΚΚΕ ατσαλώνεται τώρα στη φωτιά αυτή της επαναστατικής δράσης. Βλέπει τα λάθη του, τα κριτικάρει ανοιχτά, τα διορθώνει μέσα στην πάλη. Βή­μα προς βήμα με το αίμα πολλών χιλιάδων στελεχών και μελών του, μέσα στη ζωή κερδίζει, αποχτά την πείρα του ταξικού πολέμου, τη σοφία του μαρξισμού - λενινισμού, τη διδασκαλία του Στάλιν.
Οι χασάπηδες της Αθήνας και οι αφέντες τους θριαμβολογούν ότι ξόφλη­σαν με το ΚΚΕ.
Το ΚΚΕ είναι «η τιμή και η συνείδηση» του Λαού και της Ελλάδας. Δεν υπάρχει δύναμη στον κόσμο που να μπορεί να το εκμηδενίσει.
Εχουν ακόμα ν' ακούσουν για τους κουκουέδες στην Αθήνα.
20 Οχτώβρη 1949