Μας λένε να αλλάξουμε ; Γιατί ; Έχουμε κάποιο λόγο ;

Μας λένε να αλλάξουμε ; Γιατί ; Έχουμε κάποιο λόγο ;

ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΟΥΜΕ ΡΕ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΙ ! 

ΜΑΣ ΛΕΝΕ ΝΑ ΑΛΛΑΞΟΥΜΕ; 

ΓΙΑΤΙ; ΕΧΟΥΜΕ ΚΑΠΟΙΟ ΛΟΓΟ; 

Να αλλάξουμε μήπως επειδή λέμε ψέματα κι έχουμε άδικο;

Κάθε άλλο. Όλος ο κόσμος δε λέει αυτό. Λέει «δίκιο έχετε αλλά αυτό που λέτε είναι δύσκολο». Κι επιλέγει ένα συμβιβασμό και μια αυταπάτη που ονειρεύεται μάταια «σκαλοπάτια» κι «ενδιάμεσα στάδια». Σκαλοπάτια που οδηγούν αριστερούς ανθρώπους σε δεξιές κι όλο και δεξιότερες θέσεις. Αριστερές δήθεν δυνάμεις που παίρνουν την εκλογική τους προίκα και την οδηγούν συστηματικά στο «ρεαλισμό» και την «αφομοίωση». Σε δεξιά στροφή. Όπως έκανε και το ΠΑΣΟΚ το 81. Το δικό μας δίκιο όμως δεν διεκδικείται ... «με γλυκό τρόπο». Όποιος το υποσχέθηκε αυτό ήταν και είναι απατεώνας. Το ίδιο και τώρα που ο λεγόμενος Έλληνας «Che Gevara» που είναι στην πραγματικότητα «Pse Matara».

Να αλλάξουμε όχι γιατί έχουμε άδικο, αλλά γιατί έτσι λέει ο περισσότερος κόσμος.

Κάτι σαν Ιερά εξέταση δηλαδή. Ή σαν δήλωση μετάνοιας. Να αλλάξουμε λένε γιατί «ο κόσμος πήγε με το ΣΥΡΙΖΑ»! Οι ίδιοι που μας κούναγαν το δάχτυλο κάποτε γιατι «δεν τα βρίσκουμε με το ΠΑΣΟΚ που το έχει επιλέξει ο κόσμος», οι ίδιοι τώρα μας καλούν «να τα βρούμε με το ΣΥΡΙΖΑ».Κι από πότε η απόδειξη της ορθότητας μιας άποψης είναι η πλειοψηφία κι η αποδοχή της κοινής γνώμης; Μήπως ο Γιωργάκης δεν είχε μόλις πριν δύο χρόνια 45%; Τι θα πει αυτό; Είναι απόδειξη ότι είχαν δίκιο; Ή ότι θα κάνουν κάτι καλό; Η αλήθεια μιας γνώμης κρίνεται απ΄ την πραγματικότητα κι απ΄ την επιβεβαίωση των θέσεων και των εκιμήσεών σου. Απ΄ το αν σε βάθος χρόνου επιβεβαιώνεται η γνώμη σου από την πραγματικότητα. Κι εμείς απ΄ αυτό δεν πάσχουμε. Άλλοι το έχουν το πρόβλημα.


Ή μήπως να αλλάξουμε επειδή πολύς κόσμος ονειρεύεται αλλαγές κι επαναστάσεις που θα τις βλέπει απ΄ τον καναπέ τους στην τηλεόραση και δε τους βολεύει η θέση μας που τους βάζει μπροστά στην ευθύνη της συμμετοχής τους;

Γιατί υπάρχουν κάποιοι που νομίζουν ότι αριστερός είναι μια σκέτη επιλογή ψήφου; Που διαλέγουν την «περίπου αριστερά» του ΣΥΡΙΖΑ, γιατί η «εντελώς» αριστερά του ΚΚΕ ζητά πολλά απ΄ τον καθένα μας; Που διαλέγουν τον «σωτήρα» γιατί το ΚΚΕ δεν τους υπόσχεται καμιά σωτηρία;

Μήπως λοιπόν να αλλάξουμε γιατί είμαστε ... «εκτός πραγματικότητας»;

Εμείς δεν είμαστε που προβλέψαμε και την κρίση και όλες τις εξελίξεις που συνέβησαν στην Ελλάδα και την Ευρώπη; Εμείς δεν είμασταν που προβλέψαμε τις συνέπειες από την ένταξη της Ε.Ο.Κ. - Ε.Ε. πριν ακόμα μπει η χώρα στην Ε.Ο.Κ.; Εμείς δεν είμασταν που λέγαμε όχι στο Μάαστριχ όταν όλες οι καλές κυρίες το ψήφιζαν με χέρια και με πόδια; Εμείς δεν είμασταν που πήγαμε κόντρα στο ρεύμα κι είπαμε αυτά που έγιναν πολύ πριν να γίνουν;

Έτσι και σήμερα: Την ώρα που οι ραγιάδες συνωστίζονται στα σκαλιά της Ε.Ε. για τα «προσπέσματα» - ποιός είναι ο καλύτερος υπηρέτης της. Την ώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ φεύγει χιλιόμετρα μακριά από τις πάγιες θέσεις της αριστεράς (ακόμα και τις θέσεις της παλιάς ΕΔΑ: «Λάκκο των λεόντων» την έλεγε την ΕΟΚ ). Την ώρα που συζητούν, απειλούν, πιέζουν, αγωνιούν για το μέλον της Ε.Ε. και του ευρώ. Εμείς πάλι λέμε ότι ποτέ καμιά οικονομική κρίση δεν τέλειωσε με ... εκλογές. Και τώρα η συζήτησή τους αυτή μοιάζει σα να συζητούσαμε 6 μήνες πριν τον πόλεμο του 1940 για το ποιός θα πάρει καλό ποσοστό στις εκλογές. Δεν κινδυνολογώ. Ούτε ξέρω αν θα γίνει πόλεμος ή πτώχευση ή κατάρρευση ή άλλου είδους καταστροφή. Πάντως οικονομική καταστροφή και πτώχευση του λαού ήδη έχουμε. Λέω όμως ότι αυτοί όλοι αγωνίζονται μή τυχόν και δεν ανήκουμε στο ευρώ ή στην ΕΕ. Και σε λίγο ίσως αυτό το δίλημα να μη νοιάζει κανέναν, γιατί δε θα υπάρχει ούτε ευρώ, ούτε Ε.Ε. Ή μπορεί να έχουμε πολλά ευρώ και να μην έχουμε τι να τα κάνουμε και τι να ψωνίσουμε μ΄ αυτά. Δε ξέρω τι ακριβώς θα γίνει.

Ο Ολάντ όμως - η ελπίδα τους - μόλις βγήκε μίλησε για πόλεμο στη Συρία ... κι ύστερα έρχεται το Ιράν ... και ποιος ξέρει ποιος άλλος έχει σειρά. Οι αντιθέσεις του καπιταλισμού και της Ε.Ε. εκεί οδηγούν νομοτελειακά. Εμείς το βλέπουμε και το λέμε επειδή δε φιλοδοξούμε να σώσουμε τον καπιταλισμό. Ποιός είναι λοιπόν «εκτός» πραγματικότητας; Και ποιός κρύβει απ΄ το λαό την πραγματικότητα παρουσιάζοντας «εύκολες λύσεις» κι «αισιόδοξες προοπτικές»;

Nα αλλάξουμε για να μην υπάρχει αύριο κανένας δίπλα στο λαό όταν αυτός θα χρειάζεται οργάνωση του αγώνα του κι υπεράσπιση της ζωής του ; Μήπως να αλλάξουμε γιατί είμαστε άχρηστοι στην πολιτική σκηνή;

Μήπως να αλλάξουμε γιατί έτσι θα βοηθήσουμε το λαό; Πως φαντάζεστε δηλαδή το «μετά» χωρίς ΚΚΕ; Ή με αδυνατισμένο το ΚΚΕ;

Mήπως να αλλάξουμε για να γίνουμε τέτοιοι που να μας διαλέγουν σαν καταφύγιο και ομπρέλλα τους οι Λαλιώτηδες, οι Ραυτόπουλοι, οι Τσοχατζόπουλοι, οι Φωτόπουλοι, οι Αρσένηδες κι οι Κατσέλληδες;

Χάρισμά σας. Ευχαριστούμε ... δε θα πάρουμε. Οι μεταγραφές αυτές κι οι ομαδικές μετακομίσεις δεν είναι δείγματα αύξησης της επιροής του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δείγματα αποφασιστικής δεξιάς στροφής του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, ώστε να έρθει κοντά σ΄ αυτές τις δυνάμεις. Είναι αποτέλεσμα των εξετάσεων που έδωσε και δίνει στο σύστημα προκειμένου να αποδείξει ότι δεν πρέπει να τον φοβούνται ... είναι κι αυτός καλό κι ευρωπαϊκό παιδάκι. Δεν είναι σαν το ΚΚΕ που θέλει έξοδο απ΄ την Ε.Ε. κι απ΄ το ΝΑΤΟ.

Να αλλάξουμε γιατί δεν επιτρέπει η Ε.Ε. να λέμε ότι θέλουμε κυβέρνηση που να δώσει σταθερή δουλειά, υγεία, παιδεία σ΄ όλους και ότι αυτό δε μπορεί να γίνει μέσα στην Ε.Ε. αφού αυτή έχει αποφασίσει χρόνια τώρα ότι όλα αυτά δεν μπορούν να τα έχουν όλοι και κυρίως οι εργαζόμενοι. Η Ε.Ε. που καθιέρωσε τις ελαστικές εργασιακές σχέσεις, που θεωρεί την ανεργία «αναγκαίο κακό», που θεωρεί την υγεία και την παιδεία «ευκαιρία» όποιου μπορεί να τα «δόσει», που φορτώνει την κρίση της στους λαούς; Ποιά κυβέρνηση ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ μπορεί και τολμά να πάει κόντρα στα αφεντικά τους της Ε.Ε.;

Μήπως να αλλάξουμε ώστε αύριο να μην υπάρχει κανένας που να λέει όχι στον καπιταλισμό και στην ΕΕ; Να μην υπάρχει κανένας διαφορετικός απ΄ αυτούς; Να αλλάξουμε ώστε να μην υπάρχει κανένας που να μιλά για την σοσιαλιστική προοπτική του ανθρώπου, της γης και της ιστορίας;

Αυταπάτες έχουν και σ΄ αυτό. «Δεν είμαι εγώ σπορά της τύχης»... λέει ο ποιητής. Κι αν δεν υπήρχε ΚΚΕ έπρεπε να το ανακαλύψουμε και να το δημιουργήσουμε. Όπως ακριβώς προσπαθούν με δυσκολίες αλλά και με αποφασιστικότητα οι σύντροφοί μας εκεί που ο ευρωκομμουνισμός έκανε τη λέξη «αριστερά» να φαίνεται σαν ντροπή. Η ύπαρξή μας και το δυνάμωμά μας θα δώσει δύναμη κι ελπίδα και σ΄ αυτούς. Θα επισημάνει ότι ακόμα υπάρχει δύναμη που λέει όχι στο μονόδρομο της Ε.Ε. και του καπιταλισμού. Κι κάποιοι παριστάνουν ότι θέλουν να αλλάξουμε λέει «επικοινωνιακό λόγο», «τακτική», «πρόσωπα», κλπ, λένε ψέμματα. Ο ομολογημένος στόχος τους είναι να αλλάξουμε στρατηγική. Να πάψει να υπάρχει κόμμα που αμφισβητεί τον καπιταλισμό και τον μονόδρομο της ΕΕ. Να μην υπάρχει κανένα κόμμα που δε θέλει να βάλει πλάτη για να σωθεί το βάρβαρο σύστημα της εκμετάλευσης. Που παλεύει για την επόμενη σελίδα της κοινωνίας, της ιστορίας και της οικονομίας : το σοσιαλισμό. Να τι έλεγε ο Τσίπρας : «Για να αλλάξει το ΚΚΕ στρατηγική, πρέπει να ηττηθεί πολιτικά» (ΕΠΟΧΗ 5/1/2008).

Υπάρχει εμπειρία κάποιο ΚΚ να ... «άλλαξε» και να πήγε καλύτερα εκείνο κι λαός της χώρας του; Πέστε μας μια χώρα που η ... «αλλαγή» βγήκε σε καλό του λαού.

Ας το ξεχάσουν. Δεν αλλάζουμε. Δεν υποχωρούμε. Δεν υπογράφουμε δηλώσεις μετανοίας. Αν αλλάξουμε και κάνουμε όλα αυτά που μας προτείνουν, δε θα είμαστε πια εμείς, αλλά θα είμαστε σαν τα μούτρα τους: χρήσιμοι στο σύστημα. Αυτό όμως δεν είναι στις επιλογές μας. Ας το βγάλουν απ΄ το μυαλό τους. Όπως τόσα χρόνια αλλάζουν τα κόμματα, οι κυβερνήσεις, τα πρόσωπα, οι τακτικές, του αντικομουνισμού, αλλά μάταια προσπαθούν να μας σβήσουν και να μας υποτάξουν. Έτσι και τώρα ματαιοπονούν. Το ΚΚΕ είναι ανάγκη του λαού. Έχει ρίζες μέσα στην Εργατική Τάξη. Είναι η Ιστορία της. Κι αυτή δε σβήνει. Η εργατική τάξη, σαν επαναστατική τάξη, σαν η τάξη που γράφει το επόμενο κεφάλαιο της ιστορίας, έχει το δικαίωμα να υπάρχει και να είναι δυνατή η δική της φωνή: το ΚΚΕ. Ο λαός έχει ανάγκη από ένα «αριστερό έρμα», που να τραβά την πολιτική ζωή, τη σκέψη των ανθρώπων, αλλά ακόμα και τις θέσεις των άλλων κομμάτων, προς τη μεριά της αριστεράς και των λαϊκών αναγκών, κι όχι πάντα υπέρ της Ε.Ε. και του καπιταλιστικού κέρδους. Η ιστορία έχει την ανάγκη να υπάρχει κάποιος που να λέει την αλήθεια γυμνή και σκληρή, κι ας προτιμά κάποιες φορές ο κόσμος τις εύπεπτες αυταπάτες. Γι' αυτό δεν υπογράφουμε δήλωση μετάνοιας. Κι αύριο θα βγούμε απ΄ τις κλογές ακόμα πιο δυνατοί.

Η ίδια ιστορία συνεχίζεται απ΄ τον καιρό της Μακρονήσου. Τότε που υπήρχαν δύο τρόποι πίεσης προς τους εξόριστους για υποχωρήσουν και να υπογράψουν δήλωση μετάνοιας. Απ΄ τη μία τα βασανιστήρια κι οι σκληρές συνθήκες διαβίωσης. Κι απ΄ την άλλη κάποιοι φίλοι ή σε κάποιες περιπτώσεις και οι γυναίκες και οι μανάδες των εξόριστων να τους παρακαλάνε κλαίγοντας και να προσπαθούν (θελημένα ή αθέλητα) να λυγίσουν τη ψυχή τους, το συναίσθημά τους, την αντοχή τους. Να τους κάνουν να ονειρευτούν την ήσυχη ζωή που θα ζούσαν ... αν υπέγραφαν ... αν έβαζαν λίγο νερό στο κρασί τους... αν άλλαζαν λίγο !!!   

 Τι άλλαξε άραγε τώρα; Μπορεί να μην είμαστε στην παρανομία, αλλά πάλι τα ίδια έχουμε. Το βούρδουλα της τρομοκρατία και της απειλής. Και το καρότο της προσαρμογής. Απ΄ τη μια μεριά επιθέσεις των ΜΑΤ ή των κουκουλοφόρων της Χρυσής Αυγής και των λεγόμενων αναρχικών, αποκλεισμός του ΚΚΕ απ΄ τα ΜΜΕ, συστηματική διαστρέβλωση των θέσεών μας, διαρκή επίκλιση της νομιμότητας την οποία εμείς λένε παραβιάζουμε, απειλή του εμφυλίου που πάλι συχνά και συστηματικά χρησιμοποιούν ενάντια στις θέσεις μας. Κι απ΄ την άλλη μεριά έχουμε τους «φίλους» μας. Αυτούς που μας συμβουλεύουν ... «για το καλό μας». Που μας συμβουλεύουν να δείξουμε κατανόηση ... να βάλουμε νερό στο κρασί μας ... να αλλάξουμε λίγο τις θέσεις μας, την τακτική μας, τη στρατηγική μας, τη Γραμματέα μας, τη γλώσσα μας ... να βρεθούμε με το ΣΥΡΙΖΑ, για να κυβερνήσουμε μαζί με την υπόλοιπη αριστερά. Μέσα από μπλόκς και sites ιδρώνουν για το καλό μας. (Όπως τότε που η ασφάλεια έβγαζε το δικό της Ριζοσπάστη).

Ίδια προσπάθεια. Ίδιος στόχος: Επιδιώκουν να υπογράψουμε δήλωση μετάνοιας. Επιδιώκουν να σταματήσουμε να είμαστε ότι είμαστε, γιατί αυτό ενοχλεί το σύστημά τους. Και να γίνουμε σαν την «αριστερά» που την αποδέχεται ο καπιταλισμός κι η Ευρωπαϊκή Ένωση γιατί κι αυτή δεν αμφισβητεί την κυριαρχία του κέρδους και του ιμπεριαλισμού. Επιδιώκουν να εξαφανιστεί ή να αλλάξει το ΚΚΕ. Να τι λέει η Le Monde Diplomatique : «Ανομολόγητος σκοπός και ευχή όλων των αριστερών Ελλήνων: να διαλύσουν το ΚΚ και να το αναμορφώσουν σε νέες βάσεις και να δώσουν στην ελληνική Αριστερά τη σωστή της θέση στην κοινωνία»! ... Όνειρα θερινής νυκτός !  

Άρθρο του Μάνου Δούκα*

* Ο Μάνος Δούκας είναι μαθηματικός, υποψήφιος βουλευτής Λέσβου του Κ.Κ.Ε., μέλος της Πανελλαδικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ Εκπαιδευτικών, και μέλος του Γ.Σ της ΑΔΕΔΥ.

Επιλογές

Επιλογές 

 Μπροστά στο φανερό πλέον αδιέξοδο, να διαχειριστούν την βαθειά καπιταλιστική κρίση, παίρνοντας μονομερώς μέτρα σε βάρος του λαού χωρίς κανένα ορατό αποτέλεσμα, των παραδοσιακών αστικών κομμάτων της χώρας μας, της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, που δικαιολογημένα βέβαια έχουν χάσει τη λαϊκή εμπιστοσύνη, μεγάλοι επιχειρηματικοί όμιλοι (π.χ. ΑΛΦΑ, ΣΚΑΪ, ΑΥΡΙΑΝΗ κλπ.) φαίνεται ότι επιλέγουν για μια μεταβατική περίοδο τον ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ του Αλέξη Τσίπρα στη θέση του ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου.
 Αξιοποιούν γι’ αυτήν τους την επιλογή, την αγωνιώδη προσδοκία μεγάλου τμήματος του λαού μας για κάτι άμεσο, που δυστυχώς γι’ αυτόν δεν πρόκειται να υπάρξει.
 Άλλωστε, αρκετά στελέχη του (π.χ. Σταθάκης) άρχισαν ήδη στα κανάλια να μιλάνε με άλλη γλώσσα.
 Όπως ότι για να έχουμε απτά αποτελέσματα, θα πρέπει να περάσουν δύο τουλάχιστον χρόνια.
 Στην ουσία, προετοιμάζουν τον λαό μας, για την … ξαναζεσταμένη σούπα περί “καμένης γης”!
 Είναι πλέον φανερό, ότι ο ΣΥΡΙΖΑ/ΕΚΜ δεν λειτουργεί μόνο ως κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το παλαιό φθαρμένο πολιτικό σύστημα (κυρίως βέβαια για το ΠΑΣΟΚ), όχι μόνο ως κυματοθραύστης της λαϊκής αγανάκτησης, αλλά και ως φερέγγυου διαχειριστή του καπιταλιστικού συστήματος στη χώρα μας.


 Καμία αυταπάτη μπροστά στα χειρότερα που έρχονται, μόνο ένα ισχυρό ΚΚΕ θα αποτελέσει το λαϊκό εκείνο αντίβαρο, που θα ανακόψει την επερχόμενη βαρβαρότητα και θα δώσει μια άλλη προοπτική για την οριστική αντιμετώπιση της καπιταλιστικής κρίσης.




 υ.γ.: η φιλολογία για τα άχαρα ντιμπέϊτ, δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα.
 You might also like: 
 "Eeny, meeny, miny, moe", πες ποιον θελεις ... 
 Ούτε «εθνική», ούτε…«σωτηρία»! 
 Όχι στους εκβιασμούς 
LinkWithin 
 στις 8:47 μ

Με κάθε μέσο και τρόπο εναντίον του ΚΚΕ VIDEO

Με κάθε μέσο και τρόπο εναντίον του ΚΚΕ

Παρακολουθήστε  όσα  λέει ο Οικονομέας από το 2.31 λεπτό.  Στην αρχή επιστρατεύει το περίφημο  " που έχουν εφαρμοστεί όσα λέτε" συνεπικουρούμενος και από τον Άδωνι το απαύγασμα του δημοκρατικού ήθους . Αφού πέρνει την αποστομωτική απάντηση από τον Πρωτούλη, δεν αντέχει και ξερνάει όλο το ...δηλητήριο περί ...Σιβηρίας. 

Έκδηλο  μίσος  , μέχρι λύσσας  , για το ΚΚΕ. Το γεγονός ότι κατάντησαν να λένε τέτοιες βλακείες, σημαίνει ότι αντιλαμβάνονται το μάταιο της προσπάθειας τους.  Μόνο και μόνο το ύφος του Οικονομέα αρκεί να σε κάνει αισιόδοξο.

Το συμφέρον των Αμερικάνων και το ποντάρισμα στο ΣΥΡΙΖΑ

Το συμφέρον των Αμερικάνων και το ποντάρισμα στο ΣΥΡΙΖΑ 

 Από το Red River


 Ανέκαθεν η παρέμβαση του παράγοντα των ΗΠΑ ήταν συγκεκριμένη, έντονη και καθοριστική σε αρκετές στιγμές της νεότερης ιστορίας της χώρας μας.
Και τώρα; Στις εκλογές του 2012, ο αμερικάνικος παράγοντας είναι οff; Παίζει μπάλα μόνο η ΕΕ; Μόνο η Γερμανία και η Γαλλία είναι στο παιχνίδι; Ο αμερικάνικος παράγοντας είναι αδιάφορος, αμέτοχος και ανενεργός για τις εκλογές; Δεν τον ενδιαφέρουν οι εξελίξεις στη χώρα μας; Δεν έχει κανένα συμφέρον;
Δεν έχει η χώρα μας γεωστρατηγικη σημασία; Δεν υπάρχουν ανοιχτά ζητήματα όσον αφορά τις ΑΟΖ και τους αγωγούς; Δεν είναι εκ νέου ορμητήριο για επεμβάσεις σε Σύρια και Ιράν;
Στο νέο έδαφος ανάκαμψης της οικονομίας δεν έχουν ρόλο; Σε αυτό το έδαφος δεν παίζουν επιχειρήσεις και μονοπώλια; Το τσάκισμα της εργατικής δύναμης που θα βοηθήσει στην καπιταλιστική ανόρθωση έστω και αναιμικά δεν ενδιαφέρει τα αμερικάνικα μονοπώλια; Υπάρχει μόνο siemens; Μicrosoft δεν υπάρχει;
Αν η απάντηση είναι πως ο Αμερικάνικος παράγοντας είναι αθώος και πως δεν εμπλέκεται, δεν υπάρχει λόγος να διαβάσει κανείς παρακάτω και τις παραπομπές. Αν η απάντηση είναι πως οι Αμερικάνοι έχουν κάθε λόγο να είναι εντός των εξελίξεων και με ισχυρή παρέμβαση, τότε σε ποιον έχουν ποντάρει;


Ας δούμε κάποιες πλευρές.


Γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έβγαλε άχνα για την αμερικάνικη κυβερνητική αντιπροσωπία και τις επισκέψεις της στα υπουργεία, τις συναντήσεις με διάφορους παράγοντες την προηγούμενη βδομάδα; Δεν τους ενόχλησε; Ειδικά όταν για την ΤΡΟΪΚΑ, και τους Γερμανούς είχε άμεσα αντανακλαστικά , βγάζοντας ανακοίνωση το επόμενο λεπτό; Όταν τους έχει χαρακτηρίσει με όλους τους επιθετικούς προσδιορισμούς για τους Αμερικάνους δε βρήκε τίποτα;
Η κ. Κατσελη τελικά σε ποια βάση συμφώνησε με τον ΣΥΡΙΖΑ; Ποια είναι η κοινή βάση που αποτυπώθηκε η συμφωνία και η στήριξη; Η Υπουργός του πρώτου μνημονίου και των δεκάδων αντιλαϊκών νόμων. Συνεργάτιδα του Αντρέα σε ζητήματα οικονομίας, επικεφαλής του ΟΑΣΑ, άριστη συνεργάτιδα των Αμερικανών σύμφωνα με τα δικά τους wikileaks που λένε «Η Κατσέλη χρειάζέται να καταστήσει σαφές ότι υποστηρίζει απόλυτα μια φιλοεπιχειρηματική προσέγγιση στην οικονομία. Είναι μία έξυπνη γυναίκα, με εντυπωσιακά ακαδημαϊκά διαπιστευτήρια, που φαίνεται ότι αντιλαμβάνεται ότι απαιτούνται δομικές αλλαγές για να δοθεί νέα ώθηση στην οικονομία».
Τελικά οι πρόσφατες δηλώσεις Δραγασάκη για τον Ομπάμα που δε θέλει τη λιτότητα σε σχέση με τους Γερμανούς, η συζήτηση για τα οπλικά συστήματα που μουτζουρώνουν μόνο το ένα ιμπεριαλιστικό κέντρο, οι δηλώσεις για τις προσεχτικές κινήσεις του Σημίτη στα Ίμια, παλιότερες δηλώσεις του κ. Τσίπρα για τον πιο απαλό ρόλο των Αμερικάνων σε σχέση με την ΕΕ και μία σειρά άρθρα που βγαίνουν στο προσκήνιο δένουν αρμονικά.


Ανάμεσα στα δύο ιμπεριαλιστικά κέντρα από τον ΣΥΡΙΖΑ έχει γίνει ξεκάθαρη επιλογή. Και αντιστρόφως, οι Αμερικάνοι έχουν βρει το νέο ταλέντο τους.


Παραπομπές


Άρθρο για τις κόντρες ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα με άξονα τις εκλογές 
http://www.newsbomb.gr/politikh/story/138486/oi-kontres-ipa-germanias-kai-oi-ellinikes-ekloges 


Κλείσιμο ματιού το 2009 προς την Αμερική από τον κ. Τσίπρα 
http://followtheredriver.blogspot.gr/2012/06/blog-post_03.html 


Για τις επαφές των Αμερικάνων Αξιωματούχων στην Ελλάδα, την προηγούμενη βδομάδα
http://www.skai.gr/news/politics/article/204313/epafes-amerikanon-axiomatouhon-stin-ellada-/ 


Για την επαφή της Αμερικανικής Αντιπροσωπείας με τον Υπουργό Οικονομικών
http://www.inews.gr/225/synantisi-zania-me-axiomatouchous-tou-amerikanikou-ypourgeiou-oikonomikon.htm 


Συνεργασία Κατσέλη-ΣΥΡΙΖΑ πάνω σε θέσεις
http://followtheredriver.blogspot.gr/2012/05/blog-post_31.html


Περιοδικό Επίκαιρα για την κόντρα Γερμανία-ΗΠΑ
http://followtheredriver.blogspot.gr/2012/05/blog-post_7306.html


Η προσεχτικές κινήσεις του κ. Σημίτη στα Ίμια από τον κ. Μπαλάφα
http://followtheredriver.blogspot.gr/2012/05/blog-post_7381.html


Η Αμερική του Ομπάμα θέλει να σταματήσει τη λιτότητα (Δραγασάκης)
http://followtheredriver.blogspot.gr/2012/05/blog-post_4042.html


Κατσέλη/wikileaks
http://wikileaks.folders.gr/main/wikileak?id=31&locale=el


Το μοντέλο Ομπάμα λείπει από την Ευρώπη (Τσίπρας)
http://followtheredriver.blogspot.gr/2012/05/blog-post_19.html


Για τον απεγκλωβισμό από τα ιμπεριαλιστικά σχέδια
http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6792259

Αλλάζει η Ευρώπη! Τι λεει ο Γάλλος ΥΠΟΙΚ.

Αλλάζει η Ευρώπη! Τι λεει ο Γάλλος ΥΠΟΙΚ.

«Αναμφίβολα θα τεθεί θέμα εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, εάν δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της»

Βλέπουμε και σήμερα πόσο επιβεβαιώνονται οι θέσεις αυτών που είδαν την Ευρώπη να αλλάζει μεά την εκλογή Ολάντ. Το ΚΚΕ πρέπει να αισθάνεται στριμωγμένο που δεν μπόρεσε να αντιληφθεί την αλλαγή.
Μετά τις δηλώσεις Σόρος  που δείχνουν κι αυτές με τη σειρά τους τη θετική αλλαγή κλίματος υπέρ της Ελλάδος να τι είπε ο Γάλλος Υπουργός οικονομικών κ.Μοσκοβισί για την Ελλάδα όπως το βρήκαμε σε άρθρο στα "ΝΕΑ":


«Αναμφίβολα θα τεθεί θέμα εξόδου της Ελλάδας από την ευρωζώνη, εάν δεν τηρήσει τις δεσμεύσεις της», απάντησε ο γάλλος υπουργός Οικονομικών Πιέρ Μοσκοβισί, ερωτηθείς σχετικά με δηλώσεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξη Τσίπρα και τις τοποθετήσεις του περί «κατάργησης του Μνημονίου». Παρότι η επιλογή ανήκει στους Έλληνες, όπως είπε, θα ήταν «σαφώς προτιμητέο από τις ελληνικές εκλογές να αναδειχθεί μια κυβέρνηση υπέρ της Ευρώπης και υπέρ του ευρώ».


Μάλιστα, ξεκαθάρισε πως το πρόγραμμα λιτότητας, σύμφωνα με όσα έχουν υπογραφεί, θα πρέπει να ξεκινήσει μετά τις εκλογές της 17ης Ιουνίου.
Ερωτηθείς εάν το υπουργείο του έχει προετοιμαστεί για το σενάριο εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ, ο κ Μοσκοβισί παραδέχθηκε ότι «έχουν ίσως γίνει κάποιες σκέψεις εδώ κι εκεί», αλλά πρόσθεσε πως «θα εργαστεί προκειμένου να αποφευχθεί το σενάριο αυτό».
Το να γίνει προετοιμασία ενός σχεδίου για μια συντεταγμένη έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ, σύμφωνα με τον ίδιο, δεν θα ήταν «διόλου λογικό».
Η Ελλάδα, επισήμανε, πρέπει να παραμείνει στη νομισματική ένωση, επειδή έχει προχωρήσει η «ολοκλήρωση» στην Ευρωζώνη, «επειδή δεν θέλουμε να υπάρξει φαινόμενο ντόμινο και επειδή έχουμε ήδη δεσμεύσει πολλά χρήματα, 150 δισ. ευρώ».
Σε συνέντευξη που είχε παραχωρήσει στο Γαλλικό Πρακτορείο την 22α Μαΐου, ο Μοσκοβισί είχε ταχθεί εναντίον κάθε σεναρίου εξόδου της Ελλάδας από το ευρώ.
Είχε επισημάνει ότι η ελληνική έξοδος θα προκαλούσε μια μετάδοση της κρίσης χρέους «η ένταση της οποίας δεν θα ήταν προβλέψιμη και ενδεχομένως ούτε ελέγξιμη», ενώ είχε τονίσει πως πρέπει να «γίνουν τα πάντα» ώστε να αναδειχθεί μετά τις εκλογές την 17η Ιουνίου μια ελληνική κυβέρνηση που τάσσεται υπέρ του ευρώ και θα δεσμευτεί «να κάνει ό,τι είναι αναγκαίο προκειμένου (η Ελλάδα) να παραμείνει στην Ευρωζώνη».

Βλέπουμε λοιπόν οτι οι εκβιασμοί δεν κρατουν απλώς καλά αλλα ακομη καλύτερα κι από πριν.

.      .         .          .         .         .           .           .

Με το ζόρι ΕΕ

Από τα παραπάνω διαβάζοντας προσεκτικά μπορούμε να δούμε οτι αυτό που λένε είναι ότι περίπου είμαστε υποχρεωμένοι θέλουμε δε θέλουμε να μείνουμε στην Ευρωζωνη τηρώντας τις δεσμεύσεις που έχουμε αναλάβει. Η απειλή οτι θα μας πετάξουν έξω δεν συναντιέται με το τέλος της δήλωσης. Αυτό όμως δε σημαινει πως δεν θα ασκηθεί κάποιος σκληρός εκβιασμός που  δεν μπορούμε να ξέρουμε με ποιον τρόπο θα εκδηλωθεί. Ξερουν όμως αυτοί που τον σχεδιάζουν και το σίγουρο είναι οτι ο λαός πρέπει να βρεθεί σε θέση μάχης και όχι σε επανάπαυση και μεθη νίκης -αν κερδίσει ο Συριζα- που θα είναι χωρίς νόημα και πραγματικό αντίκρυσμα αν σημαίνει αδυνάτισμα του λαικού κινήματος. Είναι για μένα εντυπωσιακό το ότι δε γίνεται έστω καποια αναφορά σ'αυτό από το Συριζα και ειδικότερα από τον Α.Τσιπρα.

Τι θα κάνει την επόμενη μέρα η όποια κυβέρνηση μόλις εισπράξει την 100% αναμενόμενη άρνηση σε αλλαγές, έστω και λίγες ή λιγότερο σημαντικές, που θα θελήσει να "επαναδιαπραγματευθεί";
 Πως θα ζητησει από το λαό να υπερασπίσει την ψήφο του  εναντια στους μηχανισμούς της ΕΕ όταν όλο αυτό τον καιρό τον γαλουχεί με το "θα κάνουμε ότι μπορούμε για να μείνουμε στο ευρώ και την ΕΕ", επαναλαμβάνοντας ουσιαστικά ακριβώς αυτό που λέει και το σποτάκι της ΝΔ,  "Εμείς οι Έλληνες αυτό  δεν θα το επιτρεψουμε ποτέ" δείχνοντας την Ελληνική σημαία να φευγει από τις άλλες της ΕΕ;
Τι θα κάνουμε τελικά "εμείς οι Έλληνες", θα υπερασπίσουμε τους έλληνες εργαζόμενους ή την παραμονή στην ΕΕ και το Ευρω;


Αυτός είναι και ο λόγος που χρειάζεται η ισχυρή παρουσία του ΚΚΕ. Το μόνο ολοκληρωμένο μήνυμα θα το στείλει ο λαός δυναμώνοντας το ΚΚΕ. Αποδυνάμωση του ΚΚΕ θα είναι ένα εντελώς λάθος μήνυμα. Θα σημαινει πλήρη απόρριψη του αντιΕΕ αισθήματος, πλήρη αποδοχή της κυριαρχίας της ΕΕ, θα σημαίνει νίκη του φόβου επι της ελπίδας  και άδεια εφόδου εναντίον των δικαιωμάτων του λαού από τον ίδιο το λαό  προς το σκληρό νεοφιλελεύθερο πυρήνα της ΕΕ. Οι αριστεροί ψηφοφοροι λοιπόν  πρέπει να στηρίξουν με την ψήφο τους το ΚΚΕ στέλνοντας αυτό το ολοκληρωμένο μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις.
Οσο για το δίλημμα "Μνημόνιο ή Σύριζα" είναι πραγματικά απογοητευτικό να βλέπεις μια δύναμη που τόσα χρόνια υπέφερε από τέτοιου τύπου διλήμματα και τα κατήγγειλε τώρα να τα χρησιμοποιεί. 
Φυσικά η ψήφος στο ΚΚΕ δεν είναι ψήφος στο μνημόνιο όπως άκομψα και άστοχα-για να χρησιμοποιήσω τις πιο επιεικείς λέξεις που μπορώ- αλλά καθαρά υποννοεί το δίλημμα  ό,τι κι αν λένε οι επεξηγητές του που μετά σαν να μην τρέχει τίποτα απλώνουν με "ειλικρίνεια"  χέρι συνεργασίας προς το ΚΚΕ. Οσες μεταφράσεις κι αν γίνουν το δίλημμα το λεει καθαρά. Ψηφίζεις ή υπέρ Συριζα ή υπέρ μνημονίου, αλλο ενδιάμεσο δεν υπάρχει. Ακριβώς όπως ελεγαν 'Καραμανλής ή τάνκς", "Πασοκ ή Δεξιά" κλπ.


Η ψήφος στο ΚΚΕ όμως θα πει σε όλους εντός και εκτός Ελλάδας ότι οι Έλληνες εργαζόμενοι θα υπερασπίσουν τη ζωή τους και τα δικαιώματά τους με όποιο τρόπο χρειαστεί χωρίς να κάνουν πίσω και να υποκύπτουν σε εκβιασμούς και εκφοβισμούς.

Το θράσος των "εταίρων" της ΕΕ

Πάντως είναι απίστευτο το θράσος των Ευρωπαίων "εταίρων" μας Κοιταξτε πως το λέει ο κ. Μοσκοβισί παρεμβαίνοντας απροκάλυπτα αλλά ....με σεβασμό
Παρότι η επιλογή ανήκει στους Έλληνες,  θα ήταν σαφώς προτιμητέο από τις ελληνικές εκλογές να αναδειχθεί μια κυβέρνηση υπέρ της Ευρώπης και υπέρ του ευρώ.

Ελπίζω αυτή η δήλωση να νευριάζει έστω και λίγο όσους με ελαφριά καρδιά ετοιμάζονται να ψηφίσουν ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Η τελευταία πλάνη

Η τελευταία πλάνη 





1. Είναι αξιοκαταφρόνητο να παρακολουθείς τη ζωή σου διαιρεμένη σε τροχιά πτώσης από μετριότητες που υποδύονται τους δημοσιογράφους και τις Πυθίες. Κράτος εν κράτει, οι τηλεοπτικοί φωστήρες διοικούν μια ακόμη δυτική επαρχία της Ευρώπης. Υπηρετούν τη συντεταγμένη εξουσία, αλλά εμφανίζονται ως ελεύθεροι αναγεννητές. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για μια χαλαρή ομάδα τοκογλύφων που δανείζει πληροφορίες με χαμηλό τόκο.
2. Η Ευρώπη ζει μια δραματική εσωτερική κατάσταση. Και τη λειτουργία σαν να είναι αυτονόητη αναγκαιότητα. Πώς να συνδέσει κάποιος τη μοίρα του με αυτή την τρέλα, αυτόν τον κανόνα της υποτέλειας που φρόντισαν να διαδώσουν οι εγχώριοι Ιησουίτες της πολιτικής μας σκηνής. Μας αντιμετωπίζουν - και με το δίκιο τους - σαν μια αλλόκοτη μειονότητα, σαν κάτι αόριστο μέσα στα μαθηματικά της Ενωσης. 


Είναι αμοιβαίο το μίσος και η περιφρόνηση με τη δυναστεία που τολμά να κάνει σχέδια για το απώτερο μέλλον μας. Οσο για την απόλυτη συμμόρφωση που απαιτούν οι Ευρωπαίοι, μετατρέπει τον Ελληνα σε ατελές ον και τον παραδίδει στο Μεσαίωνα.
3. Οσοι θίχτηκαν από τα λόγια της Λαγκάρντ, πιστεύω πως ασπάζονται μαζικά την τρέλα των ημερών. Γιατί πώς αλλιώς να εξηγήσω ότι προσποιούνται ότι δεν θυμούνται τι κάνουν και τι έχουν υποστεί τα δυο τουλάχιστον τελευταία χρόνια. Η κ. Λαγκάρντ μας έχει ήδη ακρωτηριάσει, το αν μας απεχθάνεται μας ενοχλεί; Αν είχαμε τον οίκτο ή την αδιαφορία της, θα είχαμε με τον ίδιο τρόπο ξεσηκωθεί; Ξεχάσαμε ότι είμαστε υπήκοοι δεύτερης κατηγορίας μέσα στην Ενωση; Η μόνη απάντηση απέναντι στην κ. Λαγκάρντ είναι η απομάκρυνσή μας από αυτό που εκπροσωπεί. Το αυτεξούσιο του προσώπου του ο καθένας μόνο με χοντρό παιχνίδι μπορεί να κερδίσει και σίγουρα όχι με φθηνή ευθιξία και λόγια.
4. «Σταμάτα το τραγούδι σου, Ομηρε», αυτό φώναζε συχνά με την πρώτη ευκαιρία ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς. Εψαχνα μια απάντηση σ' αυτήν την ασέβεια και έπεσα πάνω στο ποίημα του Αλκη Αλκαίου, μελοποιημένο από το Θάνο Μικρούτσικο: Μες στο χημείο του Μαγιού (Τουρκία '81): «Στο φόρτε οι μηχανές την ώρα που γελάς / στο φόρτε οι μηχανές την ώρα που φωνάζεις / ανατριχίλα του κοσμάκη μη μιλάς / στο μακελειό το ομηρικό που ωριμάζεις. / Γρηγορείτε, κελιά, μες στο Χημείο του Μαγιού! / Χέρσα μου μάτια, τι αλκοολικός καιρός / με Βάγκνερ νανουρίζονται οι πρεζονόμοι / κι όλο ρωτάνε αν είναι νόμος φυσικός / να κάνει ο Χικμέτ διαδήλωση στη Ρώμη. / Γρηγορείτε, πουλιά, μες στο Χημείο του Μαγιού! / Τώρα μαθαίνεις στο Ικόνιο αποκλεισμένος / ποιοι σαμποτάρουν με καλώδια το κορμί σου / πατριωτάκι τρώει τα νύχια ο ανακριτής σου / κι είναι το ίδιο αγέλαστος και γελασμένος. / Γρηγορείτε, παιδιά, μες στο Χημείο του Μαγιού!».
Του Γιώργου ΚΑΚΟΥΛΙΔΗ 
 Αναρτήθηκε απο  bandiera rossa  στις 09:16  
 Αντιδράσεις: 

Μην πέσεις στην παγίδα

Μην πέσεις στην παγίδα

O Nίκος Μπογιόπουλος στο ΣΚΑΙ VIDEO

O Nίκος Μπογιόπουλος στο ΣΚΑΙ

Αναδημοσιευση απο Ταξικη Αντεπιθεση 

Την παρακάτω ανάρτηση θεωρήστε τη ως απάντηση στο προβοκατόρικο δημοσίευμα του ΒΑΘΥ ΚΟΚΚΙΝΟ ότι πίσω από την περίφημη "επιστολή των στελεχών" κρύβεται ο Νίκος Μπογιόπουλος. Στη συνέχεια το blog έσβησε την επίμαχη παράγραφο στην οποία αναφερόταν το όνομα του δημοσιογράφου, η προβοκάτσια όμως παραμένει

Στο συγκεκριμένο θέμα θα επανέλθω

Η μαρξιστική αντίληψη για τις καπιταλιστικές κρίσεις (μέσα από τα έργα των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Στάλιν)

Η μαρξιστική αντίληψη για τις καπιταλιστικές κρίσεις (μέσα από τα έργα των Μαρξ, Ένγκελς, Λένιν, Στάλιν)

Αποτύπωση της εξαθλίωσης που επέφερε στην εργατική τάξη η διεθνής καπιταλιστική κρίση του 1929-1933


Της Ευγενίας Καβαλλάρη


(αναδημοσίευση από το alfavita.gr)


Η καπιταλιστική κρίση που ξέσπασε στη χώρα μας αλλά και σε ένα μεγάλο κομμάτι του καπιταλιστικού κόσμου, φέρνει στην επιφάνεια μια σειρά θεωρητικά ζητήματα για τον χαρακτήρα των κρίσεων, για το αναπόφευκτο τους, για τον τρόπο ξεπεράσματος από το ίδιο το σύστημα και κυρίως για τη στάση απέναντι της όσων παλεύουν για την επαναστατική ανατροπή της κεφαλαιοκρατικής κοινωνίας και την εγκαθίδρυση της νέας κοινωνίας της σοσιαλιστικής.





Δυστυχώς μια πρώτη παρατήρηση είναι πως σε διάφορες πολιτικές δυνάμεις αλλά και μεμονωμένους αγωνιστές της αριστεράς, λείπει η θεωρητική πυξίδα για την αντιμετώπιση της σημερινής κατάστασης. Λείπει δηλαδή η στήριξη στην μαρξιστικολενινιστική θεωρία για τις καπιταλιστικές κρίσεις η οποία στο όνομα του «μεταμοντέρνου» αλλά και της «ενασχόλησης με το καινούργιο», της «πάλης ενάντια στο δογματισμό» κ.α πετιέται «στα αζήτητα»! Και όμως ιστορικά έχει επιβεβαιωθεί όλα αυτά τα χρόνια τόσο μέσα από τις συνηθισμένες κυκλικές κρίσεις του συστήματος όσο και με τις γενικές. Στο παρόν άρθρο θα φέρουμε στην επιφάνεια, μέσα από τα έργα των Μαρξ-Ενγκελς-Λένιν και Στάλιν, μια σειρά ζητήματα που αφορούν τις καπιταλιστικές κρίσεις, πιστεύοντας ότι αποτελούν αθάνατη θεωρητική κληρονομιά για τους αγωνιστές του σήμερα.





1. Το πρώτο μεγάλο ζήτημα αφορά τις αιτίες των καπιταλιστικών κρίσεων. Σήμερα γίνεται συνειδητή προσπάθεια αυτές να αποκρυφτούν, να εμφανιστούν π.χ ως αιτία της κρίσης τα ελλείμματα και το δημόσιο χρέος. Όμως η κρίση είναι γέννημα-θρέμμα του καπιταλιστικού συστήματος. Είναι αποτέλεσμα  της βασικής αντίθεσης, αυτής μεταξύ της κοινωνικής παραγωγής και της καπιταλιστικής ιδιοποίησης. Εδώ να σημειώσουμε ορισμένα γενικότερα ζητήματα: Η κοινωνική παραγωγή δεν είναι παρά το μέσο για να αυξάνει η αξία του κεφαλαίου. Το κεφάλαιο προσπαθεί να επεκτείνει απεριόριστα την παραγωγή για ν’ αυξήσει όσο το δυνατόν περισσότερο την υπεραξία, όπως και την αξία του κεφαλαίου (συσσώρευση). Εκείνο που σπρώχνει τους καπιταλιστές να επεκτείνουν την παραγωγή τους και να ανυψώσουν την παραγωγικότητα της εργασίας πάνω στη βάση μιας ανύψωσης της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου είναι η πτώση του μέσου ποσοστού του κέρδους, που η ίδια είναι αποτέλεσμα της αύξησης της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου. Όσο πιο χαμηλό είναι το μέσο ποσοστό κέρδους τόσο περισσότερο πρέπει να παράγει ο καπιταλιστής για να πάρει ένα μεγαλύτερο όγκο κέρδους. Αλλά η ανύψωση της οργανικής σύνθεσης του κεφαλαίου καταλήγει με τη σειρά της σε μια μεγαλύτερη στη συνέχεια πτώση του ποσοστού κέρδους κτλ.  Ο σκοπός όμως αυτός, που βάζει για τον εαυτό του ο καπιταλισμός, η αύξηση δηλαδή της αξίας του κεφαλαίου, είναι πολύ περιορισμένος σχετικά με τα μέσα που πρέπει να εφαρμόσει, πολύ στενός για να επιτρέψει την απεριόριστη επέκταση της κοινωνικής παραγωγής. Δηλαδή με απλά λόγια, οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής είναι πολύ στενές για την κοινωνική παραγωγή. Η σύγκρουση αυτή ανάμεσα στις κοινωνικές παραγωγικές δυνάμεις και τον περιορισμένο σκοπό του κεφαλαίου, εκφράζεται με τις κρίσεις υπερπαραγωγής. Πρόκειται μόνο για σχετική υπερπαραγωγή, δηλαδή δεν εκφράζει αυτό που θα μπορούσε η κοινωνία να καταναλώσει γενικά, αλλά αυτό που μπορεί να καταναλώσει στο καπιταλιστικό καθεστώς, δηλαδή η καταναλωτική δύναμη των λαϊκών στρωμάτων δεν καθορίζεται από τις ανάγκες της αλλά από την αγοραστική της δύναμη. Η αναρχία της παραγωγής και η εξαθλίωση (απόλυτη και σχετική) εξαθλίωση της εργατικής τάξης απορρέουν από την παραπάνω αντίθεση.


- Ήδη στο Κομμουνιστικό Μανιφέστο, συναντάμε ένα οξυδερκή χαρακτηρισμό της σημασίας των κρίσεων στην καπιταλιστική οικονομία. «Οι αστικές σχέσεις παραγωγής και κυκλοφορίας, οι αστικές σχέσεις ιδιοκτησίας, η σύγχρονη αστική κοινωνία, μια κοινωνία που έχει οδηγήσει στην ως δια μαγείας ανάδυση τόσο γιγαντιαίων μέσων παραγωγής και ανταλλαγής, μοιάζει με το μάγο που δεν είναι πλέον σε θέση να ελέγξει τις δυνάμεις του κάτω κόσμου που έχει προσκαλέσει με τα ξόρκια του. Επί πολλές δεκαετίες, η ιστορία της βιομηχανίας και του εμπορίου δεν είναι τίποτα άλλο από την εξέγερση των σύγχρονων παραγωγικών δυνάμεων κατά των σύγχρονων συνθηκών παραγωγής, κατά των σύγχρονων σχέσεων ιδιοκτησίας που αποτελούν τις συνθήκες ύπαρξης της αστικής τάξης και της κυριαρχίας της. Αρκεί να αναφέρουμε τις εμπορικές κρίσεις που με τις περιοδικές τους επανόδους, ναρκοθετούν, ολοένα και πιο απειλητικά, την ύπαρξη ολόκληρης της αστικής κοινωνίας. Κατά τις κρίσεις αυτές, καταστρέφεται ένα μεγάλο μέρος όχι μόνο των παραχθέντων προϊόντων, αλλά επίσης και των παραγωγικών δυνάμεων που δημιουργήθηκαν σε προηγούμενες εποχές. Κατά τις κρίσεις αυτές εκδηλώνεται μια κοινωνική επιδημία, που σε οποιαδήποτε προγενέστερη εποχή θα φαινόταν ως παραλογισμός – η επιδημία της υπερπαραγωγής εμπορευμάτων. Η κοινωνία διαπιστώνει ξαφνικά ότι βρίσκεται σε μια κατάσταση στιγμιαίας βαρβαρότητας. Βιομηχανία και εμπόριο φαίνονται να έχουν καταστραφεί – και γιατί; Γιατί υπάρχει υπερβολικά πολύς πολιτισμός, υπερβολικά πολλά μέσα διαβίωσης, υπερβολικά πολλή βιομηχανία, υπερβολικά πολύ εμπόριο. Οι παραγωγικές δυνάμεις που βρίσκονται στη διάθεση της κοινωνίας δεν κατατείνουν πλέον στην περαιτέρω ανάπτυξη των συνθηκών της αστικής ιδιοκτησίας… Οι αστικές σχέσεις έχουν γίνει πολύ στενές για να μπορούν να συμπεριλάβουν τον πλούτο που δημιούργησαν».





- «Προκύπτει ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής τείνει στην απόλυτη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων, ανεξάρτητα από την αξία και την υπεραξία που περικλείει, ανεξάρτητα επίσης από τις κοινωνικές συνθήκες όπου συντελείται η καπιταλιστική παραγωγή… Τα μέσα παραγωγής που υπάρχουν σαν κεφάλαιο πρέπει να λειτουργήσουν αλλιώς παύουν να είναι κεφάλαιο. Με την ανάπτυξη της καπιταλιστικής παραγωγής η κλίμακα της παραγωγής καθορίζεται όλο και λιγότερο από την άμεση ζήτησης προϊόντων και όλο και περισσότερο από την σπουδαιότητα του κεφαλαίου που διαθέτει ο καπιταλιστής» (ΜΑΡΞ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ τόμο 3ος)





- Να πως περιγράφει γλαφυρά ο Ενγκελς το ξέσπασμα της πρώτης γενικής κρίσης του 1825, που δεν διαφέρει και πολύ από τα όσα σήμερα βλέπουμε:  «…Η κυκλοφορία των εμπορευμάτων σταματάει, οι αγορές έχουν παραγεμίσει, τα προϊόντα βρίσκονται εκεί, μαζικά και απούλητα, τα μετρητά είναι άδηλα, οι πιστώσεις εξαφανίζονται, τα εργοστάσια κλείνουν, οι εργαζόμενες μάζες στερούνται μέσων για την ύπαρξή τους, επειδή παρήγαγαν περισσότερα απ’ ότι έπρεπε, η μια χρεοκοπία ακολουθεί την άλλη και ο ένας πλειστηριασμός τον άλλο…» (Αντι – Ντυριγκ).





- «Η βάση της κρίσης βρίσκεται στην αντίθεση που υπάρχει ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και την κεφαλαιοκρατική μορφή ιδιοποίησης των αποτελεσμάτων της παραγωγής. Έκφραση αυτής  της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού είναι η αντίθεση  ανάμεσα στην κολοσσιαία αύξηση των παραγωγικών δυνατοτήτων του καπιταλισμού, αύξηση που αποβλέπει  στον αποκόμιση του μέγιστου κεφαλαιοκρατικού κέρδους, και στο σχετικό περιορισμό της αγοραστικής ικανότητας των μαζών των εκατομμυρίων εργαζομένων, που το βιοτικό  επίπεδο τους οι κεφαλαιοκράτες  προσπαθούν πάντοτε να το κρατάνε μέσα στα πλαίσια των ελαχίστων ορίων» (ΣΤΑΛΙΝ Απαντα, 12ος τόμος).





«Η βαθειά αιτία των οικονομικών κρίσεων υπερπαραγωγής, βρίσκεται στο ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα» (ΣΤΑΛΙΝ , Ζητήματα Λενινισμού)





2. Επειδή γίνεται αρκετός λόγος μόνο για τη μορφή (π.χ χρηματοπιστωτική κρίση) και όχι για τη βάση που έχει η κρίση να σημειώσουμε ορισμένα ζητήματα: Η κρίση ξεσπά ακριβώς τη στιγμή που οι «δουλειές» για τους καπιταλιστές πηγαίνουν πολύ καλά και τα κέρδη τους βρίσκονται στα ύψη. Η υπερπαραγωγή φαίνεται να αποκαλύπτεται ξαφνικά. Στην πραγματικότητα όμως υπάρχει σε «λανθάνουσα κατάσταση» πριν το ξέσπασμα της κρίσης. Οι τράπεζες και το εμπόριο συντελούν σ’αυτή την κατάσταση. Για παράδειγμα οι τράπεζες συγκεντρώνουν κολοσσιαίες ποσότητες κεφαλαίου-χρήματος που το βάζουν στη διάθεση με τη μορφή δανείων π.χ στους βιομήχανους, ενώ και οι τράπεζες είναι «κομμάτια» καπιταλιστικών ομίλων.  Μ’ όλο που οι ρίζες της κρίσης βρίσκονται στην παραγωγή, συχνά, η κρίση ξεσπά στην αρχή στον τομέα της πίστης και του εμπορίου και στη συνέχεια στο τομέα της παραγωγής (της «πραγματικής οικονομίας» που λένε ορισμένοι). Ιστορικά έχει αποδειχθεί ότι η κρίση στις εξωτερικές της μορφές ξετυλίγεται με κατεύθυνση διαφορετική ή και αντίθετη από την πραγματική σειρά των αιτιών και των αποτελεσμάτων της. Στην αρχή δηλαδή η κρίση ξεσπά στον τομέα της πίστης και του εμπορίου και μετά αγκαλιάζει την παραγωγή. Και αυτό γίνεται γιατί η διαδικασία της καπιταλιστικής αναπαραγωγής περιλαμβάνει την παραγωγή και την κυκλοφορία. Η παραγωγική σύνδεση ανάμεσα στις επιχειρήσεις και η σύνδεση ανάμεσα στην παραγωγή και την κατανάλωση πραγματοποιούνται με την κυκλοφορία.


- «Η τράπεζα και η πίστη γίνονται το ισχυρότερο μέσο για την επέκταση της καπιταλιστικής παραγωγής πέραν από τα ίδια της τα όρια και ένας από τους ενεργότερους φορείς των κρίσεων και της κερδοσκοπίας» (ΜΑΡΞ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3ος τόμος)





3. Οι καπιταλιστικές κρίσεις είναι αναπόφευκτες στα πλαίσια του καπιταλισμού γιατί οι προαναφερόμενες αντιθέσεις βρίσκονται στα «σπλάχνα» του. Οι κρίσεις έχουν μεγάλη σημασία για ολόκληρη της πορεία της κεφαλαιοκρατικής ανάπτυξης. Τον καιρό που υπάρχει κρίση είναι ολοφάνερη η αδυναμία του καπιταλισμού να αντιμετωπίσει τις δυνάμεις που γεννά ίδιος. Η κρίση φανερώνει τη ληστρική φύση του καπιταλισμού που αφήνει μεγάλο μέρος του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου να καταστραφεί, ενώ μένουν ανικανοποίητες βασικές ανάγκες των πλατειών λαϊκών μαζών. Η κρίση οξύνει τις ταξικές αντιθέσεις και ταυτόχρονα τις αποκαλύπτει, δείχνοντας παράλληλα την ανάγκη επαναστατικής ανατροπής του.


- «Το πραγματικό όριο της καπιταλιστικής παραγωγής είναι το ίδιο το κεφάλαιο, το γεγονός ότι το κεφάλαιο, με την αξιοποίηση του παρουσιάζεται σαν η αρχή και το τέλος σαν η αιτία και ο σκοπός της παραγωγής, ότι η παραγωγή είναι παραγωγή για το κεφάλαιο, ενώ τα μέσα παραγωγής είναι όλο και περισσότερο μέσα συνεχούς επέκτασης του ζωτικού προτσές της κοινωνίας των παραγωγών (ΜΑΡΞ ΚΕΦΑΛΑΙΟ τόμος 3)





- «Πρέπει να βλέπουμε στις κρίσεις την πραγματική συγκέντρωση και το βίαιο συμψηφισμό όλων των αντιθέσεων της αστικής οικονομίας» (ΜΑΡΞ ΘΕΩΡΙΑ ΥΠΕΡΑΞΙΑΣ 2)





- «Στις κρίσεις, ξεσπάει με βίαιο τρόπο η αντίφαση ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή και την καπιταλιστική ιδιοποίηση. Η κυκλοφορία των εμπορευμάτων σταματάει για την ώρα. Τα μέσα κυκλοφορίας, το χρήμα, γίνεται εμπόδιο για την κυκλοφορία. Όλοι οι νόμοι της παραγωγής και της κυκλοφορίας εμπορευμάτων αναποδογυρίζονται. Η οικονομική σύγκρουση έχει φτάσει στο αποκορύφωμα της. Ο τρόπος παραγωγής επαναστατεί ενάντια στον τρόπο ανταλλαγής, οι παραγωγικές δυνάμεις επαναστατούν ενάντια στον τρόπο παραγωγής, τον οποίο ξεπέρασαν» (ΕΝΓΚΕΛΣ Αντι-Ντυριγκ)





- «Οι κρίσεις δεν είναι παρά στιγμιαίες και βίαιες λύσεις των αντιθέσεων που υπάρχουν, βίαιες εκρήξεις που αποκαθιστούν για μια στιγμή τη διαταραγμένη ισορροπία» (ΜΑΡΞ,  ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3ος τόμος )





- « Στις κρίσεις ξεσπά μια κοινωνική επιδημία που σε κάθε άλλη προηγούμενη εποχή θα φαινότανε σαν παραλογισμός, η επιδημία της υπερπαραγωγής. Η κοινωνία ξαφνικά βρίσκεται ριγμένη πίσω σε κατάσταση στιγμιαίας βαρβαρότητας. Θαλεγε κανένας ότι ένας λιμός, ένας γενικός πόλεμος ερήμωσης της έκοψε όλα τα μέσα ύπαρξης.» (ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ)





4. Κατά την περίοδο της κρίσης και με στόχο το «ξεπέρασμά της» έχουμε καταστροφή μέρους των παραγωγικών δυνάμεων.  Αυτό αφορά τη βασική παραγωγική δύναμη της κοινωνίας τον άνθρωπο καταρχήν. Με την ανεργία, την υποαπασχόληση, την φτώχεια, την πείνα, τις αρρώστιες. Έχουμε επίσης άμεση καταστροφή μέρους του κεφαλαίου (εμπορεύματα, μέσα παραγωγής κ.α), έχουμε πτωχεύσεις επιχειρήσεων και πέρασμα τους στα χέρια πιο ισχυρών καπιταλιστών. Επίσης έχουμε προσπάθεια για εξεύρεση νέων αγορών και μεγαλύτερη εκμετάλλευση των ήδη υπαρχόντων (π.χ η πολιτική παραπέρα ιδιωτικοποιήσεων π.χ ενέργειας,  συμβάλλει σ’αυτό). Η νέα άνοδος που ακολουθεί την κρίση γίνεται πλέον στη βάση ενός πιο συγκεντροποιημένου κεφαλαίου που έχει μάλιστα πιο υψηλή οργανική σύνθεση από πριν. Αυτό έχει ως συνέπεια μετά την κρίση οι παραγωγικές δυνάμεις να είναι ισχυρότερες από ότι πριν και άρα η κοινωνική παραγωγή μπορεί να αναπτυχθεί πολύ πιο γρήγορα από ότι πριν την κρίση. Αυτό με τη σειρά του σημαίνει πως η βασική αντίθεση του καπιταλισμού έπειτα από κάθε κρίση γίνεται βαθύτερη και οξύτερη. Μια πιο δυνατή και πιο καταστρεπτική κρίση θα επακολουθήσει. 


- «…Πως ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; Από το ένα μέρος καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από το άλλο, καταχτώντας καινούργιες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πως λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις…» (ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ).





- «Η κρίση αποτελεί πάντοτε την αφετηρία μεγάλων επιχειρήσεων και σε συνέχεια, αν θεωρήσουμε ολόκληρη την κοινωνία, περισσότερο ή λιγότερο μια νέα υλική βάση για τον προσεχή κύκλο περιστροφών «(ΜΑΡΞ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ 2ο τόμος)





5. Κάθε προσπάθεια να εξηγηθεί η κρίση όχι ως απόρροια της βασικής αντίθεσης του καπιταλισμού σημαίνει ουσιαστικά την άρνηση παραδοχής αυτής της αντίθεσης γεγονός που οδηγεί άμεσα ή έμμεσα στην άρνηση της αναγκαιότητας της προλεταριακής επανάστασης. Η μεγάλη σημασία της μαρξιστικής- λενινιστικής θεωρίας για τις κρίσεις συνίσταται στο γεγονός ότι αποδεικνύει ότι αυτές απορρέουν  από την ίδια τη φύση του καπιταλισμού και συνεπώς μπορούν να καταργηθούν οριστικά μαζί με την επαναστατική ανατροπή του καπιταλισμού και την εγκαθίδρυση της σοσιαλιστικής κοινωνίας. Στις κρίσεις αποκαλύπτονται ανάγλυφα κάθε φορά πιο δυνατά όλες οι αντιθέσεις του καπιταλισμού, καθώς και η ουσιαστική του ανικανότητα να διευθύνει την κοινωνική παραγωγή. Οι κρίσεις βάζουν κάθε φορά σ’ όλη του την έκταση το ζήτημα της ανάγκης της κατάργησης του καπιταλισμού και την ανάγκη της προλεταριακής επανάστασης! Αυτή καταργεί την εξουσία του κεφαλαίου πάνω στις παραγωγικές δυνάμεις και έτσι αίρει την αντίθεση μεταξύ του κοινωνικού χαρακτήρα της παραγωγής και την καπιταλιστική ιδιοποίηση και έτσι εξαφανίζει την ίδια την αιτία των κρίσεων. Οι παραγωγικές δυνάμεις στο σοσιαλισμό χρησιμεύουν στην ικανοποίηση των αδιάκοπα αυξανόμενων λαϊκών αναγκών, χωρίς τους περιορισμούς και τα όρια που βάζει το κεφάλαιο στον καπιταλισμό.


- «Μια ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που θα ελάττωνε τον απόλυτο αριθμό των εργατών, δηλαδή θα έδινε πραγματικά σ’ όλο το έθνος τη δυνατότητα να πραγματοποιεί την ολική παραγωγή του σε μικρότερο χρονικό διάστημα, θα προκαλούσε μιαν επανάσταση, γιατί θα καταδίκαζε την πλειοψηφία του πληθυσμού σε ανεργία. Αυτή η σύγκρουση εκδηλώνεται μερικά σε περιοδικές κρίσης (ΜΑΡΞ, ΚΕΦΑΛΑΙΟ 3ος τόμος).





- «Με αυτήν την γενική ευημερία, στην οποία οι παραγωγικές δυνάμεις της αστικής κοινωνίας αναπτύσσονται τόσο πλούσια όσο είναι γενικά δυνατό μέσα στο πλαίσιο των αστικών σχέσεων, δεν μπορεί να γίνει λόγος για καμιά επανάσταση. Μια τέτοια επανάσταση είναι δυνατή μόνο στις περιόδους στις οποίες αυτοί οι δύο παράγοντες, οι σύγχρονες παραγωγικές δυνάμεις και οι αστικές μορφές παραγωγής έρχονται σε αντίφαση μεταξύ τους…Μια νέα επανάσταση είναι δυνατή μόνο ως συνέπεια μιας νέας κρίσης. Είναι ωστόσο τόσο σίγουρη όσο και αυτή η κρίση (ΕΝΓΚΕΛΣ- Ανασκόπηση).





- « Η στρατιά του προλεταριάτου δυναμώνει σ’ όλες τις χώρες. Η συνείδηση του, η συνοχή του και η αποφασιστικότητα του μεγαλώνουν με καταπληκτική ταχύτητα. Και ο καπιταλισμός φροντίζει με επιτυχία να κάνει πιο συχνές τις κρίσεις, που θα χρησιμοποιήσει η στρατιά αυτή για να καταργήσει τον καπιταλισμό» (ΑΠΑΝΤΑ ΛΕΝΙΝ 12ος τόμος)





- «Η κρίση δείχνει πως οι εργάτες δεν μπορούν να περιοριστούν στην πάλη για να πετύχει αυτές ή εκείνες τις απομονωμένες παραχωρήσεις από τους καπιταλιστές…η πτώχευση έρχεται και οι καπιταλιστές όχι μόνο παίρνουν πίσω όλες τις παραχωρήσεις που έκαναν, αλλά και επωφελούνται από τη αδυναμία των εργατών για να κατεβάσουν ακόμα πιο πολύ τα μεροκάματα. Και θα είναι μοιραία έτσι, ως τη μέρα που οι στρατιές του σοσιαλιστικού προλεταριάτου θ’ ανατρέψουν την κυριαρχία του κεφαλαίου και της ατομικής ιδιοκτησίας» (ΑΠΑΝΤΑ ΛΕΝΙΝ 15ος)

Σε πλήρη εξέλιξη η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού

Σε πλήρη εξέλιξη η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού

Γρηγοριάδης Κώστας

«Στην Ελλάδα, καθώς εμφανίζονται δυσκολίες πραγματοποίησης της δικομματικής εναλλαγής, γίνονται διεργασίες και συζητήσεις για τη θωράκιση του αστικού πολιτικού συστήματος, προετοιμασίες για εναλλακτικές λύσεις κυβερνήσεων συνεργασίας. Η επιχείρηση αυτή έχει στο κέντρο της προσοχής της την οργανωμένη και μελετημένη επίθεση στο Κόμμα, με σαφή στόχο να αλλάξει ο συσχετισμός και η διάταξη των δυνάμεων στο "χώρο της αριστεράς", ώστε να υπερκεράσει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ το ΚΚΕ. Το ΚΚΕ γίνεται στόχος για το ρόλο που διαδραματίζει στην προσπάθεια να αναπτυχθεί η ταξική πάλη, να κερδίσει έδαφος η πρότασή του στο ζήτημα της εξουσίας, ανάμεσα σε λαϊκές δυνάμεις που δείχνουν τάση ριζοσπαστικοποίησης. Γίνεται στόχος για τον ενεργητικό ρόλο στη διαπάλη με τον οπορτουνισμό στο Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα, για την προσπάθεια που κάνει να ισχυροποιηθεί αυτό σε παγκόσμιο επίπεδο, να αποκτήσει ενιαία στρατηγική. (...) Η αντίθεση προς τα δύο κόμματα δεν έχει πάρει αντιμονοπωλιακή αντιιμπεριαλιστική κατεύθυνση, για ένα μεγάλο μέρος των εργαζομένων. Στην πολιτική τους άποψη παραμένει ως ζητούμενο η διόρθωση ή η αλλαγή του τρόπου διακυβέρνησης, της διαχείρισης. Η κρίση φέρνει ακόμα πιο πλατιά στην επιφάνεια τη λογική του "μικρότερου κακού", την αναζήτηση έστω και κάποιων προσωρινών ημίμετρων, ώστε να υπάρχει ανακούφιση από τα πιεστικά προβλήματα, σε συνθήκες που δεν έχει ακόμα ωριμάσει στη συνείδηση πλατιών λαϊκών μαζών η ανάγκη αντεπίθεσης, ρήξης». (Απόφαση της ΚΕ του ΚΚΕ για τα αποτελέσματα των ευρωεκλογών,Ιούλης 2009).

Δυο βδομάδες πριν από τις εκλογές και σχεδόν έναν μήνα από την κάλπη της 6ης Μάη, οι πολιτικές διεργασίες στο προσκήνιο και το παρασκήνιο επιβεβαιώνουν την εκτίμηση του ΚΚΕ ότι η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη, με βασικό μοχλό τη συγκρότηση του δίπολου κεντροδεξιά με πυρήνα τη ΝΔ - κεντροαριστερά με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ.

Την αναμόρφωση στο αστικό πολιτικό σύστημα επιτάχυνε η συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ., αλλά και το αποτέλεσμα των εκλογών της 6ης Μάη. Η κυβέρνηση Παπαδήμου, που ήταν στρατηγική επιλογή της ντόπιας αστικής τάξης και της ΕΕ, για να κερδίσουν χρόνο απέναντι στην κλιμακούμενη λαϊκή δυσαρέσκεια, επισφράγισε την ενιαία στρατηγική ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ και διέλυσε την «αντιμνημονιακή» δημαγωγία της δεύτερης. Ταυτόχρονα, αξιοποιήθηκε προπαγανδιστικά για να εγκλωβιστεί στο ψευτοδίλημμα «μνημόνιο - αντιμνημόνιο» η λαϊκή αγανάκτηση για την κυρίαρχη πολιτική, μπροστά στις διαφαινόμενες από τότε εκλογές.

Η θετική δυναμική χειραφέτησης από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, πριν από τις εκλογές του Μάη, σκόρπισε στην κάλπη ανάμεσα στον ΣΥΡΙΖΑ και τα άλλα αυτοαποκαλούμενα «αντιμνημονιακά» κόμματα, πυροδοτώντας νέες διεργασίες στο αστικό πολιτικό σύστημα. Η κάλπη επιβεβαίωσε ότι το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, μετά από δεκαετίες δικομματικής εναλλαγής, «κουτσάθηκαν» στην κούρσα της αστικής διαχείρισης και πλέον είναι ανίκανα να υπηρετήσουν την αστική τάξη με αυτοδύναμες κυβερνήσεις, ακόμα και με μεταξύ τους συγκυβέρνηση. Αρα, κάτι «άλλο» πρέπει να φτιαχτεί για να τα αντικαταστήσει και αυτό είναι το - δοκιμασμένο στην υπόλοιπη Ευρώπη - δίπολο «κεντροδεξιάς - κεντροαριστεράς».

Πρώτη έγνοια των αστικών επιτελείων ήταν και παραμένει να ανακόψουν την τάση ριζοσπαστικοποίησης πλατιών λαϊκών στρωμάτων και να εμποδίσουν τη συνάντησή τους με την πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ. Ταυτόχρονα, να αντιστρέψουν το κλίμα δυσαρέσκειας απέναντι στην ΕΕ, για να θωρακίσουν την πολιτική του ευρωμονόδρομου, την οποία πολεμάει το ΚΚΕ και υπηρετούν όλα τα αστικά κόμματα και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Ο άλλος δρόμος ανάπτυξης, που αντικειμενικά προβάλλει σαν αναγκαιότητα για λαϊκή ευημερία, θέλουν να εξαλειφθεί από τον προβληματισμό εκείνων των λαϊκών ανθρώπων, που μαζί με την εγκατάλειψη του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, δείχνουν διάθεση να χειραφετηθούν.

Επιλογή μερίδας των αστών

Πού βρισκόμαστε σήμερα; Μια ισχυρή μερίδα της αστικής τάξης έχει επιλέξει σαν μοχλό για την αναμόρφωση του αστικού συστήματος την κεντροαριστερά με πυρήνα τον ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για το πιο «ανοιχτομάτικο» κομμάτι των αστών, που αξιοποιούν την πείρα από άλλες ευρωπαϊκές χώρες και μεθοδεύουν κεντροαριστερή κυβερνητική λύση, για να προωθήσουν ευκολότερα στρατηγικού χαρακτήρα αντιλαϊκές ανατροπές, ανεξάρτητα από μνημόνια και δανειακές συμβάσεις.

Ταυτόχρονα, όμως, αντιλαμβάνονται τη χρησιμότητα της κεντροαριστερής διαχείρισης μπροστά στο ενδεχόμενο να βαθύνει κι άλλο η κρίση στην Ελλάδα και στη Ευρωζώνη και η ελληνική καπιταλιστική οικονομία να περάσει σε φάση ανεξέλεγκτης χρεοκοπίας. Ποια κυβέρνηση μπορεί να διαχειριστεί καλύτερα ένα τέτοιο ενδεχόμενο; Μια κυβέρνηση της κεντροδεξιάς, με ολίγον από ΠΑΣΟΚ, θα δυσκολευτεί να κουμαντάρει τις γενικευμένες λαϊκές αντιδράσεις και θα αποτελέσει κόκκινο πανί για το κίνημα.

Αντίθετα, μια κεντροαριστερή κυβέρνηση, με «αριστερή» φρασεολογία και με άλλοθι τις «καλές προθέσεις», θα είναι ευκολότερο να καλλιεργήσει στάση ανοχής και προσμονής στο κίνημα και άρα να δώσει χρόνο στην αστική τάξη να προσαρμοστεί καλύτερα στις νέες συνθήκες που θα δημιουργήσει μια ανεξέλεγκτη χρεοκοπία. Με δεδομένα τα παραπάνω, καλλιεργήθηκε τις τελευταίες μέρες πριν τις εκλογές της 6ης Μάη ένα ρεύμα υπέρ του ΣΥΡΙΖΑ, σαν εναλλακτική πρόταση διακυβέρνησης στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, ή στη συγκυβέρνηση των δύο.

Για πρώτη φορά, εδώ και δεκαετίες, αστικά ΜΜΕ με περγαμηνές στη συκοφάντηση των εργατικών αγώνων και με συγκεκριμένα επιχειρηματικά συμφέροντα από πίσω τους, ακόμα και η κρατική τηλεόραση, άσκησαν προεκλογικά σφοδρή κριτική στο ΠΑΣΟΚ και στη ΝΔ. Οχι βέβαια για την αντιλαϊκή πολιτική τους, αλλά για την αδυναμία να περάσουν ταχύτερα τις αντεργατικές αναδιαρθρώσεις και να ρίξουν το κίνημα στο καναβάτσο.

Κατήγγειλαν, μάλιστα, εν χορώ τα δύο κόμματα ότι η ολιγωρία τους, για παράδειγμα στις ιδιωτικοποιήσεις, στο άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, στην παραπέρα ελαστικοποίηση της αγοράς εργασίας και στην αναμόρφωση της φορολογίας προς όφελος των μεγαλοεπιχειρηματιών, στην ισοπέδωση ό,τι έχει απομείνει όρθιο από κοινωνικές παροχές και δαπάνες, ευθύνονται για τα μέτρα λιτότητας και τα σφιχτά μνημόνια. Αρα, μια άλλη διαχείριση, θα μπορούσε τάχα να γλιτώσει το λαό από τα μνημόνια και ταυτόχρονα να προωθήσει τα μέτρα εκείνα που προβλέπονται από τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και τις δανειακές συμβάσεις. Πάνω εκεί οικοδομήθηκε το παραμύθι της «ανάπτυξης», που παρουσιάστηκε παραπλανητικά και από τον ΣΥΡΙΖΑ σαν το αντίδοτο τάχα στα μέτρα λιτότητας.

Μετακομίσεις απ' το ΠΑΣΟΚ στον ΣΥΡΙΖΑ

Ακολουθώντας και ενισχύοντας αυτό το ρεύμα, μεγάλος αριθμός συνδικαλιστών και στελεχών του ΠΑΣΟΚ, κύρια από τις πρώην ΔΕΚΟ, τη Δημόσια Διοίκηση και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα, κατευθύνθηκε οργανωμένα στον ΣΥΡΙΖΑ, επηρεάζοντας με τη στάση τους εργατικές συνειδήσεις που έχουν φτάσει στο αμήν και ψάχνουν να πιαστούν από τα μαλλιά τους, προσδοκώντας εδώ και τώρα λύση στα οξυμένα προβλήματά τους. Η μετακίνηση αυτή δεν κρύβει από πίσω καμιά συνωμοσία. Εγινε στο έδαφος της οξυμένης λαϊκής δυσαρέσκειας για την πολιτική κύρια του ΠΑΣΟΚ και με δεδομένο ότι ιδεολογικά βρίσκονταν πιο κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ απ' ό,τι σε οποιοδήποτε άλλο κόμμα.

Πριν από αυτούς, είχαν μετακινηθεί στον ΣΥΡΙΖΑ πολιτικά στελέχη που υπηρέτησαν το ΠΑΣΟΚ από επιτελικές θέσεις. Τέτοιοι είναι, για παράδειγμα, τα μέλη του «Ρεύματος της Κοινωνικής Αριστεράς», όπως ο Γιώργος Ραυτόπουλος, πρόεδρος της ΓΣΕΕ την περίοδο 1983 - '89, που είχε ταχθεί με τον Ακη Τσοχατζόπουλο. Ακόμη, ο Αντώνης Κοτσακάς, πρώην υπουργός των κυβερνήσεων Ανδρέα Παπανδρέου και γραμματέας του οργανωτικού του ΠΑΣΟΚ από το 1989 έως και το 1993 και ο Γιάννης Γκόβας, παλαιός συνδικαλιστής της «Πειραϊκής - Πατραϊκής», εκλεγμένος δημοτικός σύμβουλος Πάτρας με τη στήριξη του ΠΑΣΟΚ.

Στον ΣΥΡΙΖΑ εγκαταστάθηκε και ο Π. Κουρουμπλής, ο οποίος, με τον Ν. Κοτζιά, συμμετείχαν στην «Ενωτική Κίνηση», ένα ακόμη «ρεύμα» που δημιουργήθηκε το 2011 από πρώην βουλευτές και στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Σύμφωνα με δημοσιεύματα που δε διαψεύστηκαν, ο Ν. Κοτζιάς, στενός συνεργάτης παλαιότερα του Θ. Πάγκαλου και αργότερα του Γ. Παπανδρέου, είχε συζητήσεις με τον Α. Τσίπρα για οικονομικά και διπλωματικά θέματα πριν από τις εκλογές της 6ης Μάη.

Η κινητικότητα ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ εντάθηκε μετά τις εκλογές, οπότε απογειώθηκε στην κυριολεξία και η υποστήριξη στον ΣΥΡΙΖΑ από την κρατική τηλεόραση και συγκεκριμένα εκδοτικά συγκροτήματα, όπως αυτό του Κουρή. Η Λ. Κατσέλη προστέθηκε και επίσημα την περασμένη Τετάρτη στους συνεργαζόμενους με τον ΣΥΡΙΖΑ. Επίσης, ο Γ. Σταθάς, πρόεδρος του Εργατικού Κέντρου Λιβαδειάς, ενώ λέγεται ότι και ο Β. Χωραφάς, σύμβουλος κάποτε του Ακη Τσοχατζόπουλου, είναι στα επιτελεία του ΣΥΡΙΖΑ.

Πριν από λίγες μέρες, 127 στελέχη του ΠΑΣΟΚ εξέφρασαν την υποστήριξή τους στον ΣΥΡΙΖΑ. Στην πλειοψηφία τους είναι μέλη του «Ρεύματος Νέων Σοσιαλιστών» και όπως γράφτηκε στον Τύπο, συνδέονται με τον Δ. Σακελλάρη, ο οποίος παραιτήθηκε προ εβδομάδων από το Πολιτικό Συμβούλιο του ΠΑΣΟΚ και τώρα φέρεται να συζητά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Πρόκειται για στελέχη που είχαν διαχρονικά προνομιακές σχέσεις με τον Ακη Τσοχατζόπουλο, αλλά και την Λούκα Κατσέλη.

Οπως αποκαλύφθηκε την περασμένη βδομάδα, στους θιασώτες του «ΣΥΡΙΖΑ και ξερό ψωμί» είναι και ο Γ. Λαλιώτης. Σε επιστολή με την οποία προσπαθεί να διαψεύσει δημοσίευμα που τον ήθελε να έχει ρόλο συμβούλου του Αλ. Τσίπρα, επί της ουσίας επιβεβαιώνει την ιδεολογική και πολιτική του συγγένεια με τον ΣΥΡΙΖΑ, γράφοντας μάλιστα ότι στόχος του ήταν πάντα η «σύγχρονη, πολυκομματική και ριζοσπαστική Κυβερνώσα Κεντροαριστερά με αδιαπραγμάτευτο Ευρωπαϊκό προσανατολισμό».

Θέλουν αποδυνάμωση του ΚΚΕ

Η αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος θα ενταθεί το επόμενο διάστημα. Η αστική τάξη καταλαβαίνει ότι ΠΑΣΟΚ - ΝΔ τέλειωσαν και πως πρέπει να διαμορφώσουν νέα κόμματα. Δίνουν την τελευταία πίστωση χρόνου στη ΝΔ, η οποία όμως δεν πρόκειται να σταθεί, επειδή διευρύνθηκε με την Μπακογιάννη, απορρόφησε τον ΛΑ.Ο.Σ. κι επειδή θα πάρει ένα κομμάτι απ' το κόμμα του Καμμένου. Το σύστημα καταλαβαίνει ότι δεν τραβάει η ΝΔ, επειδή ξεσκεπάστηκε στο λαό.

Πάνω απ' όλα, τα αστικά επιτελεία έχουν αποφασίσει να φτιάξουν νέα σοσιαλδημοκρατία και αυτό φανερώνει η κινητικότητα στον πόλο της «κεντροαριστεράς». Σε μια πορεία, ένα μεγάλο κομμάτι του ΣΥΡΙΖΑ θα ενωθεί με ένα κομμάτι του ΠΑΣΟΚ και θα γίνει το νέο ΠΑΣΟΚ με άλλο όνομα. Ενα άλλο κομμάτι των δήθεν αριστερών, θα σταθεί εκεί και - ενδεχομένως με άλλες εξωκοινοβουλευτικές ομάδες - θα παίξει το ρόλο που έπαιζε ο Συνασπισμός ως ανάχωμα προς το ΚΚΕ.

Αυτά είναι τα σχέδια με τα οποία προσπαθούν να κρατήσουν μαντρωμένο το λαό στην αστική διαχείριση, αποδυναμώνοντας το ΚΚΕ. Σε ό,τι αφορά το Κόμμα, ο λαός μπορεί να είναι σίγουρος ότι δε θα τον προδώσει, δε θα τον εγκαταλείψει ποτέ. Στο χέρι της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκων στρωμάτων είναι να βάλουν εμπόδια στα σχέδια των αστικών επιτελείων, αλλάζοντας την ψήφο του στις 17 Ιούνη, δίνοντας δύναμη στο ΚΚΕ.

Π.

    

ΠΑΡΟΜΟΙΑ ΘΕΜΑΤΑ

23/5/2012

 -- Κόντρα στα σχέδια αποδυνάμωσης του ΚΚΕ

13/5/2012

 -- Απλώνουν νέα δίχτυα για τον εγκλωβισμό του λαού

28/4/2012

 -- Θα νικήσει ο λαός, με το ΚΚΕ μπροστάρη

28/4/2012

 -- Θα νικήσει ο λαός, με το ΚΚΕ μπροστάρη

Αλογο και γαϊδούρι

Η ζωή στην Ελλάδα μας βιώνεται σε δυο παράλληλους κόσμους, σύντροφοι. Το νιώθουμε όλοι. Μα όλοι! Απ' τη μια η πλειονότητα, βυθισμένη στην ανασφάλεια και το χάος, με τη φτώχεια να θερίζει όχι πια μόνον όνειρα και δη πολυτελείας, αλλά παιδικά στομάχια και γεροντικά κόκαλα. Γέμισαν οι δρόμοι από καλοντυμένους ζητιάνους που δε σε κοιτάνε στα μάτια και ζητάνε μια βοήθεια για τα φάρμακά τους. Στα εργοστάσια, στα ξενοδοχεία, στα γραφεία εταιρειών, χιλιάδες απολυμένοι παλεύουν με επισχέσεις, με απεργίες, με συνελεύσεις και ιδρωμένα απ' την αγωνία χαρτιά που μοιράζουν σε πεζοδρόμια, πασχίζουν να γνωστοποιήσουν στην κοινωνία πώς βρέθηκαν στο δρόμο όλοι ή μερικοί για την ώρα, καθώς πολλαπλασιάζονται οι χαλυβουργίες. Ούτε θέλω να σκεφτώ τη ...δημοκρατία στην οποία δίνουν εξετάσεις για την ανώτατη εκπαίδευση τα παιδιά του 2012 στο ευρωχώρο Ελλάς.

Απ' την άλλη, μια μειονότητα των εχόντων και κατεχόντων το δημόσιο λόγο και κυρίως τη δημόσια εικόνα, διεκδικητές ψήφου επανορθωτικής, επαναληπτικής, κυβερνητικής, συνεκτικής ή διαλυτικής και αντιστασιακής, παρουσιάζουν μια εικονική πραγματικότητα πιθανοτήτων πουλώντας συμμαχικά σωσίβια, κομπογιαννίτικες συνταγές για πομάδες στα μείζονα τραύματα των πολιτών ανθρώπων, τσανακογλείφτικες ταρζανιές θαυμάτων που θα συντελεστούν την επομένη των εκλογών. Αυτές οι εκλογές έξω απ' όλα τα άλλα, δεν έχουν σύντροφοι ούτε καν την αξιοπρέπεια μιας παρτίδας πρέφας σε συνοικιακό καφενείο. Δεν έχουν ούτε το ήθος ούτε καν το ύφος ενός ποδοσφαιρικού αγώνα ανάμεσα σε ομάδες της γειτονιάς. Μοιάζουν ολοένα και περισσότερο, καθώς πλησιάζουμε την κάλπη, με ξεκαθαρίσματα παλιών και νέων λογαριασμών μπράβων της νύχτας που έγινε μέρα και στοίχειωσε και τις τελευταίες καλές προθέσεις να ισχύσει το ελάχιστο της κατανόησης της πραγματικότητας. Λες και γέμισε η προεκλογική αρένα σαράφηδες και τελώνες, φαρισαίους και ιερατεία, φθηνοπληρωμένους τελάληδες και μάγους των τσίρκων που δίνουν παράσταση μέρα μεσημέρι σε στρατιές άεργων και άνεργων.

Με πιάνει τις προάλλες μια γυναίκα ώριμη μετά από ομιλία σε πλατεία με μια ιδιότυπη αγωνία. «Χρόνια τώρα, όλη μου τη ζωή ψηφίζω ΚΚΕ. Ο άντρας μου κι ο γιος μου μ' έπιασαν και μου είπαν να ψηφίσω Σύριζα, έτσι για μια αλλαγή. Δεν με πιέζει ο άντρας μου, καλός είναι. Τι να του πω;». Για μερικά δευτερόλεπτα προσπάθησα να μη δείξω πόσο αίμα ανέβηκε στο κεφάλι μου μπροστά στην οικεία χειραγώγηση, την παντοδύναμη αναπάντητη αφέλεια της αφασικής «αλλαγής» που όμως είναι ανθρώπινη ανάγκη στην παρατεταμένη μίζερη πραγματικότητα. Η εικόνα ήρθε μπροστά μου ξεκάθαρη και καλά καδραρισμένη. Ανάμεσα στους δυο κόσμους των εικόνων που ζει αναγκαστικά η συντρόφισσα, ήρθε στο πιάτο η λύση, συνειδητά ή όχι δεν έχει και σημασία. Μόνο εκλογικό αποτέλεσμα μπορεί να παράξει αφήνοντας ανέγγιχτες τις θλιβερές όψεις του ίδιου νομίσματος. Η αλήθεια είναι πάντα, ακόμα κι όταν πονάει, το καλύτερο αντίδοτο στο δηλητήριο των ψευδαισθήσεων και την παραμύθα της ναρκωμένης συνείδησης ή της λιπόθυμης απ' τα βάσανα ανθρώπινης αξιοπρέπειας.

Ακου να σου πω, της λέω. Να πας να πεις στον άντρα σου πως έχουμε εκλογές και δεν χάζεψες να τις περνάς για ιπποδρόμιο. Σου λέει λοιπόν πως αντί να ψηφίσεις πρέπει να ποντάρεις σε ένα άλογο που μπορεί να κερδίσει. Και να του πεις πως προτιμάς να πας να ρίξεις το κουκί σου εκεί και σ' αυτούς που επιμένουν να σε θεωρούν άνθρωπο κι όχι γαϊδούρι. Τα ματάκια της λάμψανε. Σα να κατάλαβε πως πίσω απ' την πρόθεση κρυβόταν εκείνο το οικείο και ζεστό μιας ψευτιάς που από δικό σου χέρι μοιάζει με χατίρι και δεν σ' αφήνει να σκεφτείς την ντροπή της επομένης απέναντι στον καθρέφτη σου. Ισιωσε την πλάτη και είπε έτσι που να την ακούσουν και οι άλλοι γύρω. «Δεν αλλάζω εγώ». Αυτή η ...εκλογική πραγματικότητα δεν αναλύεται, δεν καταγράφεται παρά μόνον ολότελα προσωρινά σε δημοσκοπήσεις και θεωρητικές αναμετρήσεις. Την επομένη σύντροφοι, θα κριθούμε όλοι. Εκεί που τα γαϊδούρια θα παλεύουν για το ψωμί τους και τα ιδρωμένα άλογα θα φοβούνται τα ποντίκια τα κρυμμένα στα θησαυροφυλάκια της εξουσίας του πλούτου. Καμιά απορία αναπάντητη, κανένα παραμύθι για μεγάλα παιδιά ανεξήγητο. Το ιπποδρόμιο είναι η αγορά. Στα φανερά λοιπόν εμείς, όρθιοι και πεζοί, αγωνιστές εκτός εμπορίου ψυχών και ονείρων. Εκλογές. Ψηφοδέλτια. Η ανατροπή δε δημοσκοπείται. Γίνεται. Και την επομένη των εκλογών.

Της
Λιάνας ΚΑΝΕΛΛΗ