Περί ποσοστών ΚΚΕ

Το ερώτημα που απευθύνεται συχνά σε εκπροσώπους του Κόμματος και ακούγεται όλο και ποιο έντονα την προεκλογική περίοδο, με διάφορες παραλλαγές, είναι «γιατί το ΚΚΕ δεν αυξάνει τα ποσοστά του;». Με δεδομένη την δυσαρέσκεια του λαού μας στην αντιλαϊκή πολιτική τόσο της σημερινής κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, όσο και των προηγούμενων ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, πολλοί θεωρούν ότι αυτόματα θα έπρεπε αυτός ο κόσμος να στραφεί προς το ΚΚΕ.

Με βάση το κίνητρο, ξεχωρίζουν δύο βασικές κατηγορίες που απευθύνουν αυτό το ερώτημα.

Η μία περιλαμβάνει ανθρώπους που καλοπροαίρετα το θέτουν, καθώς με αυτόν τον τρόπο εκφράζουν την αγωνία και την επιθυμία τους το Κόμμα να ισχυροποιηθεί, γιατί γνωρίζουν ότι μέσα από την ισχυροποίηση του ΚΚΕ μπορεί ο λαός μας να δει μια «άσπρη μέρα».

Η άλλη κατηγορία περιλαμβάνει εκείνους (π.χ. αστούς δημοσιογράφους και πολιτικούς αστικών κομμάτων, εκπροσώπους εργοδοτών, την ίδια την μεγαλοεργοδοσία κ.ά.) που εκφράζουν το ακριβώς αντίθετο. Όλους αυτούς δηλαδή που στοχεύουν στο να σπείρουν την ηττοπάθεια, την μοιρολατρία στους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική, ότι είναι μονόδρομος τα μέτρα, τα μνημόνια διαρκείας, τα μισο-δικαιώματα, η μισο-δουλειά και τελικά η μισο-ζωή. Στόχος τους ένας και μοναδικός. Να μην καταλάβει ο λαός μας την δύναμή του, να προσαρμοστεί στα ελάχιστα, να μην  αμφισβητήσει το ξεζούμισμά του, στην τελική να μην στραφεί στη μόνη πολιτική δύναμη που παλεύει για την οργάνωσή του και τις διεκδικήσεις του. Αυτές οι δυνάμεις πίσω από παρατηρήσεις του τύπου «έχετε ξύλινη γλώσσα», «ρίξτε νερό στο κρασί σας» κ.ά. κρύβουν την προσπάθειά τους το ΚΚΕ να γίνει ένα ακόμα κόμμα του χεριού τους.

Η εκλογική αύξηση των ποσοστών του ΚΚΕ, μέσα σε αυτές τις συνθήκες, δεν είναι όμως μια αυτόματη διαδικασία, που θα συμβεί μόνο και μόνο επειδή υπάρχει πλατειά δυσαρέσκεια απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της εκάστοτε κυβέρνησης. Οι λόγοι για τους οποίους συμβαίνει αυτό είναι διάφοροι. Πέρα από όποιες βελτιώσεις χρειάζονται στη δουλειά μας, ένας από τους πιο σημαντικούς λόγους σχετίζεται με την κατάσταση του εργατικού-λαϊκού κινήματος.

Το ΚΚΕ, σε αντίθεση με τα αστικά κόμματα, ποτέ δεν παρουσιάστηκε στον λαό μας ως σωτήρας, που θα αναλάβει δια της αναθέσεως να του επιλύσει τα προβλήματα. Οι καλύτερες ημέρες που υπόσχεται το ΚΚΕ περνάνε μέσα από την ενεργό συμμετοχή του λαού μας στην επίλυση των δικών του προβλημάτων. Περνάνε μέσα από την οργάνωση και την κοινή πάλη εργαζομένων, αυτοαπασχολούμενων, αγροτών, ανέργων, συνταξιούχων βάζοντας μπροστά τις δικές τους σύγχρονες λαϊκές ανάγκες απέναντι στην ακόρεστη δίψα των καπιταλιστών για ολοένα και μεγαλύτερη κερδοφορία, που σημαίνει ολοένα και μεγαλύτερη εκμετάλλευση του λαού! Σε αυτό ακριβώς το σημείο εντοπίζεται το πρόβλημα!

Στην πλειοψηφία τους οι εργαζόμενοι και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα έχουν εκπαιδευτεί από το ίδιο το σύστημα να αναθέτουν την επίλυση των προβλημάτων τους σε τρίτους. Έτσι, χωρίς την συμμετοχή του ίδιου του λαού μας στην επίλυση των προβλημάτων του, αυτοί που αναλαμβάνουν να τα «λύσουν», η αστική τάξη δηλαδή της χώρας μας και οι εκπρόσωποί της, τα «λύνουν» προς την κατεύθυνση της εξυπηρέτησης των δικών τους συμφερόντων.

Το γεγονός λοιπόν ότι το εργατικό-λαϊκό κίνημα σήμερα βρίσκεται ακόμα σε υποχώρηση, παρά κάποια πρώτα σημάδια ανασυγκρότησης, έχει την αντανάκλασή του στα εκλογικά ποσοστά του Κόμματος και ανάποδα. Είναι χαρακτηριστικό π.χ. πως ένα μόνο μικρό κομμάτι εργαζομένων είναι οργανωμένο στα  σωματεία του ενώ ένα ακόμα μικρότερο έχει ενεργό δράση με ταξική κατεύθυνση. Δεν είναι π.χ. μεμονωμένες οι περιπτώσει εργαζομένων που δεν διεκδικούν ακόμα και το αυτονόητο, δηλαδή την αμοιβή τους από την εργοδοσία, καλύτερες συνθήκες υγιεινής και ασφάλειας για να μην σακατεύονται και να μην χάνουν την ίδια τους την ζωή κ.λπ., υπό τον φόβο της απόλυσης. Οι μειωμένες απαιτήσεις της λογικής «πάλι καλά να λέμε που έχουμε μια δουλειά», του μικρότερου κακού «καλύτερα λίγα από το τίποτα» και της ηττοπάθειας «τίποτα δεν γίνεται, τίποτα δεν αλλάζει», που προωθούν όλες οι κυβερνήσεις στοχεύουν να στείλουν τον λαό μας στον καναπέ να παρακολουθεί ως θεατής την ζωή του με σκυμμένο κεφάλι. Έτσι φτάνει και στην κάλπη προσαρμόζοντας, έστω και με βαριά καρδιά, την ψήφο του στον «ρεαλισμό».

Το σύστημα έχει πολλά εργαλεία για να εγκλωβίζει το λαό και να θολώνει το κριτήριο της ψήφου του, δημάρχους, περιφερειάρχες, «νέα» κόμματα ή κόμματα μιας χρήσης  και άλλα.

Κομβικό όμως ρόλο στην προώθηση αυτή της λογικής και πρακτικής παίζει ο εργοδοτικός και κυβερνητικός συνδικαλισμός, οι εργατοπατέρες όπως τους λέει ο λαός μας, οι άνθρωποι δηλαδή της μεγαλοεργοδοσίας και των κυβερνήσεών της μέσα στο εργατικό κίνημα. Γι’ αυτό όλες οι κυβερνήσεις έδωσαν και δίνουν βάρος στον έλεγχο του συνδικαλιστικού κινήματος.

Όλοι αυτοί προώθησαν τα προηγούμενα χρόνια τον «κοινωνικό εταιρισμό», την «εργασιακή ειρήνη», τον συμβιβασμό και την υποταγή των εργαζομένων στις απατήσεις του μεγάλου κεφαλαίου. Είναι αυτοί που έβαλαν την υπογραφή τους στις μειώσεις μισθών, στο αίσχος του υποκατώτατου μισθού, στις ελαστικές σχέσεις εργασίας. Είναι αυτοί που έβαλαν πλάτη στο ξήλωμα του απεργιακού δικαιώματος, στον αντεργατικό νόμο «Βρούτση-Αχτσιόγλου», στο ξήλωμα της αργίας της Κυριακής και στην περαιτέρω ελαστικοποίηση των ωραρίων εργασίας κ.ά. Δεν είναι τυχαίο πως, όταν αποκαλύφθηκε ο ρόλος της συνδικαλιστικής μαφίας της πλειοψηφίας της ΓΣΕΕ, Ομοσπονδιών (όπως της Ομοσπονδίας Ιδιωτικών Υπαλλήλων Ελλάδας) και Εργατικών Κέντρων (όπως πρόσφατα στο Εργατικό Κέντρο Κέρκυρας)  από το ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, από το Π.Α.ΜΕ., όταν «έφαγε πόρτα» από τους ίδιους τους εργαζόμενους  προσέτρεξε για στήριξη στα κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) που έχουν τσακίσει τους εργαζόμενους και τον λαό μας όλα αυτά τα χρόνια. Δεν είναι τυχαίο που ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλοι «αριστεροί» κράτησαν ίσες αποστάσεις μεταξύ θύτη και θύματος, μεγαλοεργοδοτών και εργαζομένων. Δεν είναι τυχαίο που ακόμα και η εγκληματική ναζιστική οργάνωση της Χρυσής Αυγής εξέφρασε ανοιχτά την στήριξή της στην συνδικαλιστική μαφία.

Έτσι λοιπόν, η ψήφος στο ΚΚΕ, που λέει ανοιχτά στο λαό μας ότι για την ανακούφισή του για την λύση των προβλημάτων του απαιτείται και η δική του συμμετοχή, που τον καλεί σε οργάνωση και δράση με γνώμονα τις λαϊκές ανάγκες, είναι μία δύσκολη ψήφος!

Είναι όμως η μόνη κερδισμένη ψήφος για τους εργαζόμενους και τον λαό συνολικά, η μόνη που θα κατατεθεί από την επόμενη κιόλας μέρα στον αγώνα, απέναντι στην όποια αντιλαϊκή κυβέρνηση βγάλουν οι κάλπες.

Σε όσους λοιπόν θέτουν αυτό το ερώτημα καλοπροαίρετα, τους λέμε να ενισχύσουν με όλες τους τις δυνάμεις την δική τους δύναμη, το ΚΚΕ. Τους λέμε να απευθυνθούν όσο πιο πλατειά γίνεται, ώστε το Κόμμα μας να βγει ακόμα πιο δυνατό και εκλογικά, για να δώσει ώθηση στην ανασυγκρότηση του εργατικού-λαϊκού κινήματος, για να δυναμώσουν οι αγώνες και οι διεκδικήσεις του λαού μας, για να ανακτήσουμε απώλειες που είχαμε όλα αυτά τα χρόνια, για να ανοίξει ο δρόμος της ικανοποίησης των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Τους καλούμε παράλληλα να οργανωθούν στα σωματεία και στους συλλόγους τους παλεύοντας με ταξικό προσανατολισμό την αντιλαϊκή πολιτική, που έτσι κι αλλιώς θα έχει και η επόμενη κυβέρνηση συνεχίζοντας την βρώμικη δουλειά από εκεί που την άφησε η προηγούμενη.

Σε όσους το θέτουν κακοπροαίρετα, τους λέμε ότι η προσπάθειά τους θα πέσει στο κενό. Τους λέμε ότι το εργατικό-λαϊκό κίνημα θα αναδιοργανωθεί, θα ανασυγκροτηθεί και θα αντεπιτεθεί. Τους λέμε ότι το ΚΚΕ ήταν είναι και θα είναι μπροστάρης σε αυτήν την προσπάθεια, η ψυχή του κινήματος. Τους λέμε ότι το ΚΚΕ από την επόμενη κιόλας ημέρα των εκλογών θα είναι η πραγματική και μοναδική αντιπολίτευση από την πλευρά των συμφερόντων του λαού μας απέναντι στην κυβέρνηση και τα κόμματα των καπιταλιστών.

Ενισχύουμε λοιπόν το ΚΚΕ με όλες μας τις δυνάμεις και στην εκλογική μάχη που έχουμε μπροστά μας, γιατί ο ίδιος ο λαός μας θα το χρειαστεί από την επόμενη κιόλας μέρα των εκλογών, για να αντιπαλέψει τα δύσκολα που είναι μπροστά μας!

Κέρκυρα, 19 Ιούνη 2019

Σπύρος Κανταρέλης
Μέλος της Τ.Ε. Κέρκυρας του ΚΚΕ
Μέλος της Γραμματείας Κέρκυρας του Π.Α.ΜΕ.
Πρόεδρος του Κερκυραϊκού Συνδέσμου Ιδιωτικών Υπαλλήλων

Τι θα κάνουν οι έλληνες κομμουνιστές σε περίπτωση πολέμου;

Από nikos

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Η πρόσφατη κλιμάκωση της τουρκικής προκλητικότητας, στο πλαίσιο της ευρύτερης όξυνσης των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην περιοχή, έδωσε λαβή σε ακροδεξιούς-φασιστικούς κύκλους να προπαγανδίσουν τις γνωστές εθνικιστικές τους «ονειρώξεις». Αναπόσπαστο κομμάτι της ακροδεξιάς, εθνικιστικής προπαγάνδας αποτελούσε και αποτελεί η στάση του ΚΚΕ σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής Ελλάδας-Τουρκίας.

Ανακυκλώνοντας την ανιστόρητη, εμετικά αντικομμουνιστική τους θεωρία περί «προδοτικού ΚΚΕ», τα διάφορα φασιστοειδή – από το θλιβερό ανυπόληπτο ανθρωπάκι που σκίζει απεργιακές αφίσες και επιτίθεται σε γυναίκες στο Περιφερειακό Συμβούλιο Αττικής, μέχρι τους εγκληματίες της ναζιστικής Χρυσής Αυγής- βγήκαν «παγανιά» να διατυμπανίσουν ψέματα και χυδαιότητες.

«Σε περίπτωση πολέμου της Ελλάδας με άλλη χώρα, το ΚΚΕ έχει δώσει εντολή στα μέλη του να μην πολεμήσουν» τιτλοφορείται κείμενο που, τις τελευταίες μέρες, αναδημοσιεύουν διάφορες, ακροδεξιές και μη, ιστοσελίδες. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, για τη σπορά του «Μανιαδάκη», να κάνει το άσπρο-μαύρο, επιχειρώντας να πολεμήσει το ΚΚΕ με τόνους λάσπης.

Ποια είναι, όμως, η πραγματικότητα που ξεμπροστιάζει τις αθλιότητες των Τζημεροχρυσαυγιτών; Τι θα κάνουν οι έλληνες κομμουνιστές σε περίπτωση πολεμικής εμπλοκής της Ελλάδας με άλλη χώρα;

1. Το ΚΚΕ, τα μέλη και οι οπαδοί του, υπήρξε ο αιμοδότης και καθοδηγητής της ΕΑΜικής Αντίστασης κατά την περίοδο της Κατοχής. Ο λαϊκός-απελευθερωτικός αγώνας του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ έδειξε στην πράξη πως αντιλαμβάνονται οι κομμουνιστές τον πατριωτισμό, δίνοντας στον αγώνα τα καλύτερα παιδιά τους και πληρώνοντας βαρύτατο φόρο αίματος. Χαρακτηριστικό έχει μείνει το παράδειγμα των φυλακισμένων και εξόριστων από τη φασιστική μεταξική δικτατορία κομμουνιστών, οι οποίοι ζήτησαν να σταλούν στο μέτωπο, κάτι που η δικτατορία τους αρνήθηκε, ενώ στην συνέχεια τους παρέδωσε στους κατακτητές, ανάμεσα τους και τον ΓΓ της ΚΕ του Κόμματος Νίκο Ζαχαριάδη που στάλθηκε στο Νταχάου.

Ποιός πολέμησε, λοιπόν, τους κατακτητές στην Κατοχή; Οι αστικές δυνάμεις που κατέφυγαν στο εξωτερικό; Μήπως οι ιδεολογικοί και πολιτικοί πρόγονοι των χρυσαυγιτών, οι ταγματασφαλίτες και οι δωσίλογοι που αποδείχθηκαν οι καλύτεροι σύμμαχοι των Ναζί; Την απάντηση τη γνωρίζει ο ελληνικός λαός και η Ιστορία δεν ξεγράφεται.

Μιας όμως και αναφερθήκαμε στην περίοδο της Κατοχής, αξίζει να αντιπαραθέσουμε, για όσους τυχόν δεν θυμούνται, τον όρκο του αντάρτη του ΕΛΑΣ και τον αντίστοιχο του ταγματασφαλίτη.

Ο όρκος του μαχητή του ΕΛΑΣ (δημοσιεύθηκε στον «Απελευθερωτή», όργανο της ΚΕ του ΕΛΑΣ, 27 Απρίλη 1943:

«Ορκίζομαι στον Ελληνικό Λαό και τη συνείδησή μου, ότι θ’ αγωνισθώ έως την τελευταία σταγόνα του αίματός μου για την πλήρη απελευθέρωση της Ελλάδας από τον ξένο ζυγό. Ότι θα αγωνιστώ για την περιφρούρηση των συμφερόντων του Ελληνικού Λαού και την αποκατάσταση και κατοχύρωση των ελευθεριών και όλων των κυριαρχικών δικαιωμάτων του. Για τον σκοπό αυτό θα εκτελώ ευσυνείδητα και πειθαρχικά τις εντολές και οδηγίες των ανωτέρων μου οργάνων και θ’ αποφεύγω κάθε πράξη που θα με ατιμάζη σαν άτομο και σαν αγωνιστή του Εργαζόμενου Ελληνικού Λαού».

Και, από την άλλη, ο όρκος των Ταγμάτων Ασφαλείας:

«Ορκίζομαι εις τον Θεόν τον άγιον τούτον όρκον, ότι θα υπακούω απολύτως ΕΙΣ ΤΑΣ ΔΙΑΤΑΓΑΣ ΤΟΥ ΑΝΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΗΓΟΥ ΤΟΥ ΓΕΡΜΑΝΙΚΟΥ ΣΤΡΑΤΟΥ ΑΔΟΛΦΟΥ ΧΙΤΛΕΡ. Θα εκτελώ πιστώς απάσας τας ανατεθεισομένας μοι υπηρεσίας και θα υπακούω άνευ όρων εις τας διαταγάς των ανωτέρων μου. Γνωρίζω καλώς, ότι διά μίαν αντίρρησιν εναντίον των υποχρεώσεών μου, τας οποίας διά του παρόντος αναλαμβάνω, θέλω τιμωρηθή ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΓΕΡΜΑΝΙΚΩΝ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΩΝ ΝΟΜΩΝ».

2. Μιλώντας χθες στην ανοιχτή συγκέντρωση του ΚΚΕ στη Θεσσαλονίκη, ενάντια στα ιμπεριαλιστικά σχέδια ΝΑΤΟ-ΕΕ και την εμπλοκή της Ελλάδας σε αυτά, ο Δημήτρης Κουτσούμπας σημείωσε, μεταξύ άλλων:

«Οι κομμουνιστές, όπως πάντα στην ηρωική 100χρονη Ιστορία μας, θα πρωτοστατήσουμε στον αγώνα για την υπεράσπιση της εδαφικής ακεραιότητας, των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας. Για να συντριβεί ο όποιος ξένος εισβολέας εάν τολμήσει και επιτεθεί στην Ελλάδα.

Ταυτόχρονα όμως επισημαίνουμε από τώρα ότι δεν θα δείξουμε καμιά εμπιστοσύνη στην αστική κυβέρνηση που θα κάνει τον πόλεμο. Καμιά ανοχή στην άρχουσα τάξη που συμμετέχει στον πόλεμο για την προώθηση των δικών της οικονομικών συμφερόντων, βάζοντας το λαό μας να χύνει το αίμα του.

Θα επιδιώξουμε να τη βάλουμε με την πάλη μας στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας, με την ανατροπή της, για την οριστική νίκη του λαού».

Στα παραπάνω λόγια του Γεν. Γραμματέα συνοψίζεται με ξεκάθαρο τρόπο η λενινιστική θεωρία για την στάση των κομμουνιστών σε περίπτωση πολέμου. Πάλη ενάντια στον όποιο ξένο εισβολέα αλλά και οργάνωση του αγώνα ενάντια στους ντόπιους πλουτοκράτες-δήμιους του εργαζόμενου λαού. Τα παιδιά του ελληνικού λαού δεν έχουν κανένα λόγο να δεχθούν να γίνουν «κρέας στα κανόνια» των οικονομικών συμφερόντων αυτών που λυμαίνονται τον πλούτο του εργαζόμενου – είτε αυτοί ονομάζονται «έλληνες» είτε «τούρκοι» είτε «αμερικάνοι» κεφαλαιοκράτες.

Από την πρόσφατη συγκέντρωση του ΚΚΕ στο Σύνταγμα.

3. Στις ταξικές κοινωνίες, ο πατριωτισμός έχει ταξικό περιεχόμενο. Η Ελλάδα των μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλοεφοπλιστών δεν είναι ίδια με την Ελλάδα του μεροκαματιάρη εργάτη. Η Ελλάδα του Λάτση (του κάθε «Λάτση», «Βαρδινογιάννη», «Νιάρχου» κλπ.) δεν είναι ίδια με την Ελλάδα του ναυτεργάτη που παλεύει για ένα κομμάτι ψωμί με κατακρεουργημένα εργασιακά δικαιώματα.

Το καθήκον της πολιτικής πρωτοπορίας της εργατικής τάξης, του Κόμματος της, είναι, στις συνθήκες ενός ιμπεριαλιστικού πολέμου, να αναδείξει την ανάγκη της ταξικής ενότητας των εργαζόμενων, της συμμαχίας με τα λαϊκά στρώματα, τη διεθνιστική διάσταση της αλληλεγγύης μεταξύ της εργατικής τάξης κάθε χώρας. Με λίγα λόγια, το καθήκον των κομμουνιστών είναι να δείξουν στους εργαζόμενους, στο λαό, ότι δεν πρέπει να συνταχθεί με κανέναν ιμπεριαλιστή, είτε ξένο, είτε ντόπιο.

Ως «μοναδικό απελευθερωτικό πόλεμο» ο Βλ. Ι. Λένιν χαρακτήριζε την πάλη για μετατροπή του πολέμου σε ένοπλη ταξική πάλη, με στόχο την σοσιαλιστική επανάσταση. Αυτή η στάση- την οποία τα αστικά επιτελεία και οι φασίστες κολαούζοι τους λοιδορούν ως δήθεν «προδοτική» – είναι η αληθινά πατριωτική στάση κάθε εργάτη, κάθε ανθρώπου της δουλειάς, του μεροκάματου, κάθε νέου και νέας που θέλει μια πατρίδα λεύτερη από τα δεσμά της καπιταλιστικής σαπίλας και εκμετάλλευσης.

Για να τελειώνουμε λοιπόν: «Μαθήματα πατριωτισμού» οι κομμουνιστές δεν δέχονται από τους ιδεολογικούς και πολιτικούς απογόνους αυτών που οδήγησαν τη χώρα και το λαό σε τραγωδίες (βλ. Μικρασιατική εκστρατεία, διχοτόμηση Κύπρου κλπ). Το ΚΚΕ, από την ίδρυση του μέχρι σήμερα, στην 100χρονη πορεία του, παραμένει κόμμα διεθνιστικό και, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο, είναι γνήσια πατριωτικό. Όχι με την έννοια που προσδίδουν στον «πατριωτισμό» οι διάφοροι γυμνοσάλιαγκες της αστικής εξουσίας, αλλά με την ανόθευτη, αγνή, λαϊκή αντίληψη που έχει για την πατρίδα κάθε άνθρωπος που αγωνίζεται για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες.

Έτσι, όπως το έθετε με παρρησία και γενναιότητα ο ήρωας Νίκος Μπελογιάννης, μπροστά στους κατηγόρους του:

«…Ο πατριωτισμός ενός κόμματος ή και ατόμων ακόμα, κρίνεται όταν κινδυνεύει η ανεξαρτησία, ελευθερία και ακεραιότητα της πατρίδας μας. Εκεί βρίσκεται η λυδία λίθος. Αυτό είναι το κριτήριο για τον πατριωτισμό ενός κόμματος. Κι αν θελήσει κανείς με τέτοια κριτήρια να κρίνει το ΚΚΕ θα δει ότι δεν είναι κόμμα προδοτικό, αλλά αντίθετα είναι καθαρά ελληνικό και πατριωτικό… Αγαπάμε την Ελλάδα και το λαό της περισσότερο από τους κατηγόρους μας. Το δείξαμε όταν εκινδύνευε η ελευθερία, η ανεξαρτησία και η ακεραιότητά της. Και ακριβώς αγωνιζόμαστε για να ξημερώσουν στη χώρα μας καλύτερες μέρες, χωρίς πείνα και πόλεμο. Για το σκοπό αυτό αγωνιζόμαστε και όταν χρειαστεί θυσιάζουμε και τη ζωή μας. Πιστεύω ότι δικάζοντάς μας σήμερα, δικάζετε τον αγώνα για την ειρήνη, δικάζετε την Ελλάδα. Δεν έχω τίποτα άλλο να προσθέσω».

Διαβάστε: Ο ΛΕΝΙΝ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΩΝ, του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, ΚΟΜΕΠ 2012 Τεύχος 6. 

«Αν είσαι άνθρωπος σωστός μέσα σου, είσαι κατ’ ανάγκην κομμουνιστής»

Από nikos

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

«Πιστεύω ότι ο κομμουνισμός είναι στέρεος. Κυκλοφορεί μέσα στο ανθρώπινο αίμα. Ο Μαρξ δεν εφεύρε έτσι μια φιλοσοφία, αλλά την άντλησε από την ανθρώπινη πραγματικότητα. Είναι όνειρο ανθρώπινο, όνειρο δικό μας, το να υπάρξει μια κοινωνία ελεύθερη και οι άνθρωποι να ζουν με ισότητα και δικαιοσύνη». Τα λόγια αυτά ανήκουν σε έναν άνθρωπο της τέχνης και του θεάτρου, που στο διάβα της ζωής του δίδαξε αξιοπρέπεια. Έναν εξαιρετικό ηθοποιό ο οποίος, πέραν της τέχνης την οποία τίμησε με την σεμνή παρουσία του, υπηρέτησε τον ίδιο τον άνθρωπο.

Πρόκειται για εκείνον τον ηθοποιό που, εκτός από ακούραστος εργάτης του θεάτρου και του κινηματογράφου, υπήρξε παράδειγμα ανήσυχου και ονειροπόλου αγωνιστή. «Εγώ ευτυχώς δεν έχω πάψει να ονειρεύομαι. Δεν έχω πάψει να θέλω. Βέβαια αυτό κοστίζει κόπους, διαψεύσεις. Ομως αυτό δε με πειράζει. Το να αγωνίζεται κανείς είναι κι αυτό μια ηδονή» σημείωνε σε μια απ’ τις συνεντεύξεις του.

Ο ίδιος είχε επιλέξει το μετερίζι απ’ το οποίο αγωνίζονταν. Το μετερίζι αυτό ήταν το ΚΚΕ. «Ημουν, είμαι και θα είμαι κομμουνιστής. Κολακεύομαι να πιστεύω ότι το αξίζω να είμαι κομμουνιστής και γι’ αυτό θα αγωνιστώ, όσο μου το επιτρέπουν τα μέσα μου και οι ικανότητές μου, για την ουσιαστική αλλαγή και την ανατροπή του καπιταλισμού».

Και, πράγματι, ήταν κομμουνιστής με όλη την σημασία της λέξης. Διότι πυξίδα του, τόσο στην καλλιτεχνική του πορεία όσο και στην κοινωνική του ζωή, υπήρξε το ενδιαφέρον και η αγωνία για τον άνθρωπο. «Αν είσαι άνθρωπος σωστός μέσα σου», έλεγε σε συνέντευξη του στην ΕΡΤ το 1995, «είσαι κατ’ ανάγκην κομμουνιστής».

Σε αυτές τις αρχές και τα πιστεύω του παρέμεινε ακλόνητος. Όταν άλλοι της γενιάς του λοξοδρομούσαν και εγκατέλειπαν τον ταξικό αγώνα την περίοδο των αντεπαναστατικών ανατροπών, εκείνος συνέχισε να «τραβά κουπί». Έτσι λειτουργούσε. Αυτή ήταν η στάση ζωής του.

Αυτός ήταν ο Βασίλης Διαμαντόπουλος. Ο εξαίσιος ηθοποιός, ο αταλάντευτος κομμουνιστής, ο σπουδαίος άνθρωπος, που «έφυγε» απ’ τη ζωή σαν σήμερα, στις 5 Μάη 1999.

Βασίλης Διαμαντόπουλος:  Μεγάλος εργάτης του θεάτρου και του κινηματογράφου, ανήσυχος και αγωνιζόμενος άνθρωπος, σεμνός κομμουνιστής

Διαλεκτικός Υλισμός και Αντιμαρξισμός

Κατιούσα

Το άρθρο αυτό γράφεται με σκοπό να θίξει το ζήτημα της επιστημονικότητας της μαρξιστικής φιλοσοφίας σε σχέση με όλη αυτή τη φιλολογία που έχει αναπτυχθεί απέναντί της σ’αυτή την εποχή, από τους διάφορους καρδινάλιους της ακαδημαϊκής εκκλησίας, που όλοι μαζί φωνάζουν με μια φωνή «ο μαρξισμός απέτυχε!», προσπαθώντας να ξορκίσουν το φάντασμα που πλανάται ακόμα πάνω από τα κεφάλια τους και δεν τους αφήνει σε ησυχία. Γιατί ο αντικομμουνισμός δεν υφίσταται μόνο σε επίπεδο ιστορίας, αλλά και φιλοσοφίας.

Εισαγωγή

Ξεκινώντας πρέπει να σημειώσουμε πως η έννοια της ιδεολογίας, όπως και αυτή της πολιτικής, μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αμαυρώθηκε πλήρως και κατέληξε να σημαίνει «μηχανισμός προπαγάνδας» και «προκατάληψη». Αυτή η εξέλιξη ήταν αντικειμενική μετά την καταστροφή που έφεραν οι δύο Παγκόσμιοι Πόλεμοι, εξισώνοντας όμως έτσι όλες τις ιδεολογίες και περνώντας σε μια απολιτίκ μεταμοντέρνα εποχή. Και για την ακρίβεια δεν ήταν απλώς μια εξίσωση. Κατά την ψυχροπολεμική περίοδο ιδιαίτερα αναπτύχθηκε, πάνω στο ιστορικό φαινόμενο του ολοκληρωτισμού, η θεωρία των «Δύο Άκρων» που ήρθε να ταυτίσει την ιδεολογία του φασισμού με αυτή του κομμουνισμού, να δαιμονοποιήσει την ιστορία του σοσιαλιστικού συστήματος και τελικά να αθωώσει την αστική δημοκρατία και τις ίδιες της τις ευθύνες απέναντι στη γέννηση του φασιστικού φαινομένου.
Όμως αυτή η πολεμική δεν αφορούσε μόνο στην ιστορία. Μια ολόκληρη φιλολογία θα αναπτυχθεί γύρω από την «αποτυχία» του μαρξισμού-λενινισμού και τον «δογματισμό» του διαλεκτικού υλισμού, τον οποίο θα παρουσιάζουν ως μια «παρωχημένη» και «προκατειλημμένη» κοσμοαντίληψη. Επιπλέον σε αυτή την εποχή κάνουν την εμφάνισή τους μια σειρά από «μαρξιστές» που στο όνομα της «επικαιροποίησής» του έρχονται να αποδομήσουν και τελικά να ευνουχίσουν βασικές έννοιες της μαρξιστικής φιλοσοφίας που αποτελούν και επαναστατικές κατακτήσεις της ανθρώπινης σκέψης.
Ας δούμε λοιπόν τι έχει να μας πει αυτή η «προκατειλημμένη» κοσμοθεωρία.
Αρχικά να πούμε πως ο διαλεκτικός υλισμός αποτελεί το βασικό εργαλείο της μαρξιστικής-λενινιστικής φιλοσοφίας. Αναπτύχθηκε ιδιαίτερα από τον Κ.Μαρξ, το Φ.Ένγκελς και το Β.Ι.Λένιν, ενώ βρίσκεται σε διαρκή εξέλιξη. Ωστόσο ο διαλεκτικός υλισμός δεν προήλθε ως κεραυνός εν αιθρία από την διανοητική φαντασία κάποιου ιδιοφυούς ανθρώπου (όχι πως δεν υπήρξε και αυτός ο παράγοντας), αλλά αποτέλεσε ώριμο ιστορικό προϊόν και αποκορύφωση όλης της προηγούμενης ανάπτυξης που συντελέστηκε στην ανθρώπινη σκέψη. Θα μπορούσαμε να πούμε πως αποτελεί μέθοδο συσσώρευσης, σύνθεσης και ανάπτυξης όλων των δοσμένων κατακτήσεων της διανόησης με σκοπό την επαναστατικοποίηση της ανθρώπινης σκέψης και της κοινωνικής ζωής. Με σκοπό τη διευρυμένη και ολόπλευρη ανάπτυξη του ανθρώπου.
Επιπλέον να σημειώσουμε πως οι έννοιες που χρησιμοποιεί ο διαλεκτικός υλισμός δεν αποτελούν απλό «συμβατικό κατασκεύασμα» των ανθρώπων για να συνεννοούνται μεταξύ τους, αλλά πρόκειται για ιστορικές έννοιες, δηλαδή έννοιες που εμπεριέχουν μέσα τους την ίδια την ιστορική κίνηση με σκοπό να αναδείξουν τους νόμους της και έτσι να την υποτάξουν στις ίδιες τις δυνάμεις του ανθρώπου, παύοντας διαρκώς τον τελευταίο από τη θέση του έρμαιου, στην οποία τον ρίχνουν οι δυνάμεις της φύσης και της κοινωνίας.

Κύριο μέρος

Περνώντας τώρα στο κυρίως μέρος του άρθρου θα θίξω πιο συγκεκριμένα τις «προκαταλήψεις» του διαλεκτικού υλισμού.
1) Θα ξεκινήσω από τη νούμερο 1 προκατάληψη, η οποία μας λέει αρχικά πως η ύλη προηγείται του πνεύματος. Υπάρχει κάτι που το αποδεικνύει; Ας δούμε τι έχει να μας πει η φυσική-ιστορική κίνηση.
Το 19^ο αιώνα οι άνθρωποι άρχισαν να ανακαλύπτουν περαιτέρω στοιχεία για την παλαιότητα του ανθρώπου και ευρύτερα της φυσικής ζωής, κάτι που ήρθε να δώσει περαιτέρω απαντήσεις σε εκείνο το διαχρονικό ερώτημα «Από πού ερχόμαστε, τι είμαστε και προς τα που πηγαίνουμε;». Επιστημονικές έρευνες, όπως αυτές του Βρετανού γεωλόγου Charles Lyell με τις «Αρχές της Γεωλογίας» το 1830 και του επίσης Βρετανού Κάρολου Δαρβίνου με την «Καταγωγή των Ειδών» το 1859, αποδείκνυαν, ο ένας με τον Ομοιομορφισμό του και ο άλλος με την εξελικτική του θεωρία, την παλαιότητα της γης, την καταγωγή των ειδών από φυσικές σχέσεις που διενεργούνται μέσα στην ίδια τη φύση και τελικά την ίδια την καταγωγή του ανθρώπου μέσα από εξίσου φυσικές διαδικασίες. Έτσι το Μεγάλο Πνεύμα, ο Θεός-Δημιουργός, παραγκωνιζόταν για να πάρει τη θέση του καταρχάς η Φύση. Ευρήματα και μελέτες προϊστορικών αρχαιολόγων, παλαιοντολόγων και φυσικών ανθρωπολόγων ήρθαν να ενισχύσουν και να επιβεβαιώσουν τα πορίσματα των παραπάνω επιστημόνων για την καταγωγή και την εξέλιξη του ανθρώπου ως φυσικό ον που προήλθε από τον κόσμο των ζώων. Έτσι ανακαλύφθηκε ο ανθρωποειδής πίθηκος, ο αυστραλοπίθηκος και ο πρώτος Homo (Homo Habilis) ο οποίος έκανε την εμφάνισή του περίπου 2 εκατ. χρόνια πριν στην Αφρική, ενώ στην ίδια ήπειρο εμφανίζεται αργότερα και το σύγχρονο είδος, ο Homo Sapiens, περίπου 100 χιλιάδες χρόνια πριν.
Επιπλέον νεότερες ανακαλύψεις έφεραν στο φως όχι απλώς στοιχεία που αποδεικνύουν την παλαιότητα της γης, η οποία πλέον προσδιορίζεται περίπου στα 4,6 δισεκ. χρόνια πριν, αλλά φτάνουν ακόμα πιο πίσω ως την παλαιότητα του ίδιου του σύμπαντος, η οποία προσδιορίζεται περίπου στα 13,7 δισεκ. χρόνια πριν.
Τι δείχνουν όλα αυτά; Μα τι άλλο από το ότι η ύλη προηγήθηκε κατά δισεκατομμύρια χρόνια του πνεύματος;! Και όχι απλώς αυτό, μα και το ότι το πνεύμα αποτελεί το ανώτερο δημιούργημα της ύλης, αφού γεννήθηκε μέσα από αυτή. Όταν ο Μπαρούχ Σπινόζα τοποθετούσε στο κέντρο της φιλοσοφίας του το Σύμπαν ως Θεό, αν και δεν το έθετε ακριβώς με την παραπάνω σημασία, παρόλα αυτά είχε δίκιο. Η Φύση είναι ο Θεός που δημιούργησε τον άνθρωπο, δημιούργησε δηλαδή εκείνο το ον μέσω του οποίου η ύλη αποκτά συνείδηση του ίδιου της του εαυτού, δηλαδή το πνεύμα. Κανένα πνεύμα δεν δημιούργησε την ύλη. Είναι η ύλη που δημιούργησε το πνεύμα.
Και είναι ακριβώς εδώ που έγγυται και το Θαύμα της ζωής. Πώς από την ανόργανη ύλη γεννήθηκε η οργανική και στη συνέχεια η «σκεπτόμενη» ύλη, εμείς. Όλα αυτά μας ενώνουν μεταξύ μας, όλους τους ανθρώπους ως παιδιά της φύσης, αλλά μας ενώνουν έτσι και με τη φύση ως μητέρα. Δεν πρόκειται απλώς για ηθικούς, αλλά για σκληρά υλικούς δεσμούς που καταρχάς διαμορφώνουν ένα ενιαίο οικοσύστημα, του οποίου αποτελούμε μέρος και μας διδάσκουν τις αναγκαιότητες που προκύπτουν από ένα τέτοιο σύστημα για την εξασφάλιση της αρμονικής ανάπτυξης τόσο των παιδιών (άνθρωποι), όσο και της μητέρας (φύση). Επίσης δίνουν ένα χτύπημα σε κάθε ρατσιστική και αντιοικολογική αντίληψη που σήμερα φαίνεται να ξανά φουντώνει στη σύγχρονή μας εποχή.
Ωστόσο πρέπει να πούμε πως η κίνηση της ύλης δεν σταμάτησε εδώ. Με την εμφάνιση του πνεύματος φαίνεται να φτάνει σε ένα «τέλος» η βιολογική κίνηση, μα τώρα ακριβώς αρχίζει μία νέα κίνηση, η κοινωνική. Να προσθέσουμε βέβαια ότι η φύση δεν παύει ποτέ να ασκεί καθοριστική επίδραση στη δραστηριότητα του ανθρώπου.

2) Περνάμε τώρα στην προκατάληψη νούμερο 2, η οποία μας λέει πως αυτός ο υλικός κόσμος, φυσικός και κοινωνικός, καθορίζεται από νόμους κίνησης (οι οποίοι  διαμορφώνονται από μία σφαίρα αναγκαιοτήτων) που υφίστανται στην αρχή ανεξάρτητα από τον άνθρωπο. «Αυτή και αν είναι προκατάληψη», φωνάζουν οι καθηγητάδες!
Τι είναι ο νόμος; Θα μπορούσαμε να πούμε εδώ σύντομα πως είναι η ύπαρξη δυνάμεων που καθορίζουν την κίνηση με ένα συγκεκριμένο τρόπο. Τέτοιες δυνάμεις υπέδειξε τόσο ο Δαρβίνος με τη Φυσική Επιλογή, όσο και ο Νεύτωνας με το Νόμο της Βαρύτητας ή ο Άινσταϊν με τις Θεωρίες της Σχετικότητας. Όσον αφορά στο φυσικό κόσμο μπορεί να διαπιστώσει κανείς σχετικά πιο εύκολα την ύπαρξή τους σε κάποια σημεία, τόσο γιατί εκεί υφίστανται σφαίρες, όπου η κίνηση είναι πιο απλή και καθαρή από την κοινωνική (χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υφίστανται σφαίρες, όπου η κίνηση είναι πολύπλοκη). Δεν είναι τυχαίο ότι οι πρώτες επιστήμες που ανέπτυξε ο άνθρωπος ήταν οι φυσικές, οι οποίες έδωσαν και τη βάση για την ανάπτυξη της φιλοσοφίας και των κοινωνικών επιστημών (Να για άλλη μια φορά πως προηγήθηκε το φυσικό έναντι του κοινωνικού, υπενθυμίζοντας την προκατάληψη νούμερο 1 σχετικά με την υλική βάση).
Βέβαια ένας επιπλέον λόγος που οι νόμοι της φύσης γίνονται πιο εύκολα ορατοί και αποδεκτοί (αν και ακόμα και αυτοί αρχίζουν να αμφισβητούνται από τους σύγχρονους μεταμοντέρνους διδασκάλους…) είναι διότι αυτοί αξιοποιούνται άμεσα από την παραγωγή και τη βιομηχανία, την οποία πιέζει η αγορά για ανάπτυξη των μέσων παραγωγής, των ειδών κατανάλωσης και εντατικοποίηση της εργασίας. Έτσι η ανάπτυξη των φυσικών επιστημών (μονόπλευρη και ανταγωνιστική ανάμεσα στους διάφορους τομείς βέβαια) καθίσταται αναγκαία.
Όσον αφορά στον κοινωνικό κόσμο τώρα, οι νόμοι εδώ γίνονται πιο δύσκολα αντιληπτοί για διάφορους λόγους, δύο βασικοί από τους οποίους είναι:
Πρώτον,  διότι εδώ η κίνηση γίνεται πιο σύνθετη από ότι στο φυσικό κόσμο, πράγμα που καθιστά και πιο δύσκολη τη μελέτη τους και δεύτερον, γιατί οι περισσότεροι σύγχρονοι «γραμματείς και φαρισαίοι» του πανεπιστημίου έχουν αποκηρύξει κάθε νόμο κίνησης και κάθε αντικειμενικότητα για αυτόν. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να ταυτίζουν την μαρξιστική αντίληψη για τους κοινωνικούς νόμους με την αντίληψη περί…«παντοδύναμου θεού» που υπήρχε στο μεσαίωνα…Δηλαδή με λίγα λόγια εξισώνουν τη μελέτη των πραγματικών κοινωνικών δυνάμεων με την προκατάληψη του παπά για τη θεία πρόνοια..Όταν «τολμάμε» να μιλήσουμε για ανεξάρτητες δυνάμεις που επιδρούν πάνω στην κοινωνία, τότε τάχα «ξανά ζωντανεύουμε» το θεό για αυτούς.
Μέσα σε αυτούς τους λόγους τώρα πρέπει να προσθέσουμε και τους οικονομικούς, πολιτικούς, ιδεολογικούς και στρατιωτικούς λόγους και έτσι θα γίνει καλύτερα αντιληπτή η δυσκολία που ανακύπτει, αλλά και η μεγαλύτερη συνθετότητα του κοινωνικού φαινομένου.
Θα κάνω μια προσπάθεια λοιπόν να εξηγήσω αυτή την συνθετότητα και αυτές τις δυνάμεις της κοινωνίας.
Καταρχάς η κοινωνική κίνηση είναι πιο σύνθετη, γιατί περιέχει ήδη μέσα της τη φυσική, αλλά μετασχηματισμένη. Δηλαδή ο άνθρωπος εδώ ήδη έχει έρθει σε σχέση με τη φύση (και τους συνανθρώπους του) και την έχει εντάξει στην κοινωνική ζωή μέσω κάποιων σχέσεων και δραστηριοτήτων. Επιπλέον εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα ον που παράγει εργαλεία, συνειδητοποιεί, χαλιναγωγεί και αναπλάθει τη Φύση και την ίδια του τη φύση, κάτι που πριν δεν υφίστατο στις προηγούμενες μορφές κίνησης (π.χ στη βιολογική). Έτσι έχουμε να κάνουμε με κάτι πολύ πιο σύνθετο.
Περαιτέρω, όταν ο άνθρωπος ανακάλυψε τη γεωργία εκείνη τη στιγμή εγκαθίδρυε μια νέα φύση πάνω στη Φύση και τη φύση του. Ενώ πριν δεν γνώριζε την ιδιοκτησία και μετακινούνταν διαρκώς, τώρα η καλλιέργεια και η φροντίδα της γης τον ανάγκασε να εγκατασταθεί κάπου μόνιμα, να χτίσει στέγη και να γνωρίσει τελικά την ιδιοκτησία. Επίσης λόγω της καλλιέργειας γνώρισε νέα προϊόντα, νέα τρόφιμα που του δημιούργησαν νέες διατροφικές ανάγκες.
Σε λίγο κατάφερε το πλεόνασμα στην παραγωγή του και αυτό άρχισε να το ανταλλάζει με άλλες κοινότητες, με προϊόντα που δεν διέθετε. Δέρματα, τρόφιμα, εργαλεία, κοσμήματα. Τώρα άρχισε παράλληλα να εξαρτάται και από νέα προϊόντα, αλλά και από νέες δραστηριότητες, όπως το εμπόριο. Και ακόμα περισσότερο, σε περίπτωση πολέμου γινόταν κάτι παραπάνω από αναγκαίο να αποκτήσει τον εξοπλισμό που είχαν καταφέρει να φτιάξουν με δικά τους υλικά οι άλλες κοινότητες, διαφορετικά θα βρισκόταν σε ιδιαίτερα μειονεκτική θέση,  δίχως άμυνα απέναντι σε πεινασμένους και καλύτερα εξοπλισμένους λαούς που θα έρχονταν να του πάρουν τη γη.
Επιπλέον τώρα γύρω του δεν έβρισκε τόσο δέντρα, σπηλιές και αγρίμια, αλλά σπίτια, αυλές, δρόμους, χωράφια και εξημερωμένα ζώα, αποθήκες, οχυρά, αλλά και γεωργούς, βιοτέχνες, εμπόρους κ.α. Αυτό ήταν το νέο του φυσικό περιβάλλον. Επίσης το πλεόνασμα, το εμπόριο και ο πόλεμος ευνόησε τυχαία κάποιες οικογένειες από τις υπόλοιπες, οι οποίες έγιναν προνομιούχες και από εδώ και πέρα οι άνθρωποι θα γεννιούνται σε ανισότιμες ομάδες. Έτσι δημιουργήθηκαν στην κοινωνία νέες σχέσεις που πρόβαλαν στον άνθρωπο τόσο αναγκαίες για τη ζωή του, όσο ήταν πριν για αυτόν το κηνύγι και η τροφοσυλλογή. Τώρα νέες δυνάμεις δρούσαν πάνω του, δυνάμεις που ο ίδιος έχτισε και δημιούργησε αυθόρμητα, χωρίς να το αντιλαμβάνεται αρχικά, σε συνεργασία με τη Φύση. Τώρα δίπλα στην παντοδύναμη Φύση ορθώθηκε μια νέα Φύση με τους δικούς της ατσάλινους νόμους και τις δικές της δυνάμεις, η Οικονομία.
Ακόμη, η ιδιοκτησία στη γη, η αποθήκευση του πλεονάσματος και οι πόλεμοι δημιούργησαν σταδιακά την ανάγκη για εσωτερική ασφάλεια της ιδιοκτησίας και για άμυνα από εξωτερικούς εχθρούς. Κάποιοι έπρεπε να φυλάνε στα τείχη και στις αποθήκες, αλλά και να περιφρουρούν την ιδιοκτησία από κλοπές. Επίσης έπρεπε να καταμετράται η ποσότητα που είχε συνεισφέρει κανείς στο απόθεμα που φυλαγόταν στην αποθήκη και πόσο είχε πάρει από αυτό. Τέλος έπρεπε κάπως να αποφασίζεται ποιος θα αναλάμβανε αυτά τα πόστα και ποιος θα τα αντικαθιστούσε, αλλά και πώς μπορούσαν να λύσουν προβλήματα με τους γείτονες χωρίς εχθροπραξίες. Έτσι οι οικονομικές σχέσεις που δημιουργήθηκαν πριν, τώρα με τη σειρά τους δημιούργησαν νέες ανάγκες στην κοινωνική ζωή. Τώρα εμφανίζεται μία ακόμα Φύση, δίπλα και πάνω στη Φύση και την Οικονομία, τώρα εμφανίζεται η Πολιτική. Το Κράτος θα γεννηθεί, ως μια εξωτερική δύναμη «πάνω από τα κεφάλια» των ανθρώπων και ταυτόχρονα θα εμφανιστεί ένας νέος, κάθετος καταμερισμός, ανάμεσα στη χειρανακτική και πνευματική εργασία.
Στη συνέχεια οι άνθρωποι οδηγήθηκαν σε σκληρές συγκρούσεις. Η Φύση όπως είπαμε και πριν δεν έπαψε ποτέ να επιδρά. Η αύξηση του πληθυσμού έφερε την ανάγκη για περισσότερα προϊόντα και για νέα εδάφη. Οι αποικίες και η τεχνολογική ανάπτυξη ήταν μια λύση, αλλά αυτό δεν αρκούσε πάντα. Έτσι οι άνθρωποι οδηγήθηκαν σε μεγάλους πολέμους. Οι πόλεμοι τους έφεραν κατακτήσεις και οι κατακτήσεις αιχμαλώτους. Η ανάγκη για θρέψη ενός πολύ μεγάλου πλέον πληθυσμού, έφερε την ανάγκη για καλλιέργεια μεγαλύτερων εδαφών. Φυσικά οι νικητές του πολέμου δεν ήταν κορόιδα να ρίξουν τον εαυτό τους στη βαρειά χειρωνακτική εργασία της γεωργίας. Αυτή τη δουλειά την κράτησαν για τους αιχμαλώτους, μετατρέποντάς τους σε δούλους. Και αν πήγαιναν να ξεσηκωθούν το κράτος είχε το νου του.
Αυτή η μεταχείριση των ανθρώπων, τους κατέστησε αμόρφωτους, αναλφάβητους και ακαλλιέργητους και τους εμφάνισε στα μυαλά των μορφωμένων ως κατώτερους, ως αντικείμενα χωρίς αξία, ως «ομιλούντα εργαλεία». Το ίδιο συνέβη και για τις γυναίκες, οι οποίες περιορίστηκαν στη δουλειά του σπιτιού, στην ανατροφή των παιδιών και στην αναπαραγωγή, έξω από κάθε πολεμική και πολιτική δραστηριότητα. Για αυτό και για αυτές εμφανίστηκε στους άντρες η ιδέα της «απροστάτευτης» γυναίκας που αποτελεί ένα απλό αναπαραγωγικό εργαλείο. Αυτές οι ιδέες αναπτύχθηκαν και διαδόθηκαν ιδιαίτερα μέσα από τη φιλοσοφία και την πολιτική και τελικά κυριάρχησαν και κληροδοτήθηκαν στις επόμενες γενιές, των οποίων έγινε η άλφα-βήτα. Έτσι τώρα εμφανίστηκε άλλη μία νέα δύναμη, μία νέα Φύση, η Ιδεολογία.
Στα παραπάνω παραδείγματα βλέπουμε πως πάνω στις δυνάμεις της Φύσης αναπτύσσονται νέες δυνάμεις, κοινωνικές δυνάμεις, με τις οποίες η ύλη παίρνει νέα μορφή, κοινωνική. Επίσης βλέπουμε πως η υπερανάπτυξη της μίας δύναμης π.χ Οικονομία, οδηγεί στην εμφάνιση και την αυτονόμηση μίας νέας δύναμης, π.χ της Πολιτικής. Έτσι δημιουργούνται αυτόνομες σφαίρες που αλληλοκαθορίζονται και όλες μαζί καθορίζουν την κίνηση της κοινωνικής, αλλά και της φυσικής ζωής. Αυτές οι δυνάμεις συνολικά είναι που καθορίζουν την ιστορική κίνηση.
Η έννοια της αναγκαιότητας στα παραπάνω παραδείγματα αναδεικνύει την καθοριστική επίδραση εξωτερικών δυνάμεων πάνω στον άνθρωπο, τις οποίες υφαίνει αυθόρμητα με τη δράση του ο ίδιος ο άνθρωπος. Μόνο όταν οι δυνάμεις διαμορφωθούν και αφήσουν τα αποτυπώματά τους μέσα στην ιστορία μπορούν να γίνουν αντιληπτές και να συνηδητοποιηθούν τελικά ως νόμοι κίνησης. Για αυτό και οι επιστήμες που πραγματεύονται αυτούς τους νόμους (π.χ πολιτική οικονομία, πολιτική φιλοσοφία) γεννήθηκαν μετέπειτα στην ιστορία.
Σήμερα η έννοια της αναγκαιότητας έχει αφοριστεί από τους μεταμοντέρνους διανοούμενους και έχει αντικατασταθεί από αυτή της «ενδεχομενικότητας», δηλαδή, στην ουσία, από αυτή της τυχαιότητας. Ο διαλεκτικός υλισμός δεν απορρίπτει τον παράγοντα της τυχαιότητας, αλλά τον βλέπει σε διαλεκτική σχέση με αυτόν της αναγκαιότητας. Βλέπει και τις δύο αντίθετες πλευρές στην ενότητά τους και έτσι καθίσταται μια άρτια μέθοδος. Αντίθετα, οι μεταμοντέρνοι υπερτονίζουν τη μία από τις δύο πλευρές με αποτέλεσμα να γίνονται μονόπλευροι.

3) Τέλος, θα αναφερθώ σύντομα στην προκατάληψη νούμερο 3 του διαλεκτικού υλισμού, η οποία μας λέει πως η συνείδηση αποτελεί ένα εργαλείο αντανάκλασης της κίνησης.
Είναι κοινό σύνθημα της αντιμαρξιστικής διανόησης πως «ο μαρξισμός είναι δομισμός και νεκρώνει το υποκείμενο». Θέλουν να πουν δηλαδή πως επειδή ο μαρξισμός βλέπει δομές και νόμους κίνησης που καθορίζουν τη δράση του ανθρώπου, έτσι δήθεν μετατρέπει τον άνθρωπο παντοτινά σε έρμαιο αυτών των νόμων που δεν έχει δύναμη και πρωτοβουλία να δημιουργήσει αυτόνομα και να επιλέξει ένα δικό του δρόμο. Μάλιστα. Απαντάμε:
Πρώτον, τους νόμους κίνησης και τις δομές δεν αποφάσισε να τα φυτέψει ο μαρξισμός μια ωραία πρωία πάνω στη γη, αλλά αυτά προϋπήρχαν καταρχάς στη Φύση, η οποία η ίδια αποτελεί ήδη μία δομή…ακόμα τουλάχιστον δεν έχει ανακαλυφθεί κανένας ελέφαντας που να πετάει εδώ στη γη…και σίγουρα δεν είναι ο μαρξισμός η δύναμη που τους κρατάει κάτω στο έδαφος…
Είναι πάνω σε αυτούς τους νόμους-δυνάμεις της Φύσης που αναπτύσσονται οι νέες κοινωνικές δυνάμεις, όπως δείξαμε παραπάνω, τις οποίες επίσης δεν εφηύρε ο μαρξισμός, αλλά διαμορφώθηκαν από τη σύνθεση της αυθόρμητης δραστηριότητας των ανθρώπων και της δοσμένης φυσικής-υλικής βάσης μέσα στην οποία λάμβανε χώρα αυτή η δραστηριότητα. Αυτή η σύνθεση διαμόρφωσε νέες αναγκαιότητες που στο σύνολό τους συνέστησαν τελικά μία νέα δύναμη, η οποία αποτελούσε πλέον και τη νέα φυσική βάση της ζωής (χωρίς να εξαλείφεται η προηγούμενη). Έτσι η αλληλεπίδραση της ανθρώπινης δραστηριότητας με τη δοσμένη και εμπλουτισμένη φυσική βάση δημιουργούσε κάθε φορά μία νέα δύναμη, η οποία μετατρεπόταν σε υλική βάση για την ανάπτυξη της επόμενης (Φύση-Οικονομία-Πολιτική-Ιδεολογία, όπως επίσης δείξαμε παραπάνω).
Αν το αμφισβητούν αυτό οι μεγάλοι «Guru» της σκέψης, τότε τους προτείνουμε με όλη την καλή διάθεση να αφήσουνε για λίγο τις έδρες τους και να κάνουν ένα πείραμα πιάνοντας δουλειά σε κάποιο εργοστάσιο, χωράφι ή στο ντελιβεράδικο της γειτονιάς τους…με σκληρή δουλειά και με λίγο τύχη- μάλλον συγγνώμη, με λίγο «ενδεχομενικότητα»- μπορεί σε λίγο καιρό να τα καταφέρουν και να γίνουν και κεφαλαιοκράτες…και αν δεν τους πληρώνουν και καλά, τότε τους προτείνουμε να απεργήσουν δίχως άγχος μέχρι να τους αποδωθούν τα δεδουλευμένα, γιατί τους εγγυόμαστε ότι το κράτος θα σταθεί δίπλα τους σε αυτές τις δύσκολες στιγμές ενδεχομένως χωρίς…«καταστολές»…και αν δεν τα καταφέρουν και τότε τους προτείνουμε να παραιτηθούν με παρρησία, γιατί ενδεχομένως θα βρουν εύκολα κάποια καλύτερη απασχόληση με πλουσιοπάροχες απολαβές…
Το χειρότερο όμως δεν είναι αυτό. Το χειρότερο είναι πως το πείραμα αυτό, στο οποίο ποτέ δεν θα βάζαν τη γούνα τους αυτοί οι αμπελοφιλόσοφοι του γραφείου και που την αυθεντικότητα του οποίου αποδοκιμάζουν αλαζωνικά και κυνικά, για δισεκατομμύρια ανθρώπους δεν αποτελεί εθελοντικό πείραμα, αλλά αποπνικτική πραγματικότητα.
Δεύτερον, το ότι ο μαρξισμός στρέφει με επιμονή το βλέμμα του και παρακολουθεί αυτές τις δυνάμεις και τις δομές, όχι μόνο δεν νεκρώνουν το υποκείμενο, μα αυτή είναι ακριβώς η αρχή του υποκειμένου. Το υποκείμενο ζωντανεύει μόνο όταν αρχίζει να αντιλαμβάνεται τις δομές και τις δυνάμεις που έχει γύρω του, γιατί έτσι καταλαβαίνει πώς πρέπει να κινηθεί προκειμένου να μην παρασυρθεί από αυτές. Αντίθετα όταν δεν βλέπει αυτές τις δομές, το υποκείμενο γίνεται έρμαιο αυτών των δυνάμεων και τότε είναι που πραγματικά νεκρώνει. Αν βάλεις έναν διψασμένο άνθρωπο μέσα σε ένα ετοιμόρροπο σπίτι, του οποίου τη δομή δεν γνωρίζει καθόλου και ούτε τον νοιάζει να τη μάθει εξερευνώντας το ώστε να προσέξει για τις παγίδες, τότε όχι μόνο δεν πρόκειται να ξεδιψάσει ποτέ τη δίψα του, αλλά είναι σίγουρο ότι στο πρώτο βήμα που θα κάνει θα γκρεμοτσακιστεί.
Τρίτον, η ανακάλυψη αυτών των δομών και των δυνάμεων όχι απλώς ζωντανεύει το υποκείμενο, αλλά το κάνει να υψωθεί περήφανα και πάνω από τον Κόσμο, το καθιστά Υποκείμενο, Θεό, Κυρίαρχο. Ο άνθρωπος μετατρέπεται πραγματικά σε δρώσα δύναμη με πρωτοβουλία μόνο όταν ξέρει να χειρίζεται τη δομή και να την πλάθει στα χέρια του, να την αλλάζει, να της δίνει τη μορφή που θέλει αυτός και όχι να παίρνει τη μορφή μέσα στην οποία θέλει η δομή να τον κρατήσει φυλακισμένο.
Να γιατί ο μαρξισμός δίνει έμφαση όχι μόνο στη δομή, αλλά και στην αναγκαιότητα της πρωτοβουλίας του υποκειμένου να δρα για την αλλαγή της. Δεν είναι ο μαρξισμός που νεκρώνει το υποκείμενο, που δεν βλέπει τον άνθρωπο, αλλά οι αντιμαρξιστές φαφλατάδες που στριφογυρίζουν γύρω από τις μορφές και καταδικάζουν τον άνθρωπο να ζει για πάντα φυλακισμένος μέσα στη δομή, αφαιρώντας του τα εργαλεία που του επιτρέπουν να την ανακαλύψει και έτσι του αφαιρούν και την πρωτοβουλία, καθιστώντας τον τελικά ένα νεκρό ματαιόδοξο αντικείμενο, χωρίς καμιά ζωντάνια.
Το ποιος είναι εδώ λοιπόν ο προκατειλημμένος και ο δογματικός το αφήνω πάνω στην κρίση του κόσμου και της ιστορίας.

«Σπάει τα κοντέρ» του επικίνδυνου εφησυχασμού

Ολα τα «κοντέρ» του επικίνδυνου για το λαό εφησυχασμού έσπασε τις προηγούμενες μέρες η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ, με αφορμή την κλιμάκωση της τουρκικής επιθετικότητας στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο. 

 

Επιχειρώντας - με τη συνδρομή της ΝΔ και των υπόλοιπων αστικών κομμάτων - να αναποδογυρίσει την πραγματικότητα, ότι δηλαδή η επικίνδυνη κλιμάκωση της επιθετικότητας της Τουρκίας και η προσπάθεια για τη δημιουργία τετελεσμένων φέρουν τη σφραγίδα των αμερικανοΝΑΤΟικών σχεδιασμών στη Νοτιοανατολική Μεσόγειο, που προετοιμάζουν το έδαφος για επικίνδυνες «διευθετήσεις», με μεγάλους κινδύνους για την ασφάλεια των λαών της περιοχής και για τα κυριαρχικά δικαιώματα Ελλάδας και Κύπρου, τα κυβερνητικά στελέχη επέμειναν να παρουσιάζουν το λύκο... ως «τσοπάνη» και την εμπλοκή της χώρας στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ ως παράγοντα «ασφάλειας» και «ασπίδα» τάχα για το λαό.

 Τον τόνο έδωσε την Κυριακή ο Αλ. Τσίπρας, που σε δηλώσεις του αμέσως μετά την έκτακτη σύγκληση του ΚΥΣΕΑ - επικαλούμενος τα τριμερή και πολυμερή σχήματα στρατιωτικής συνεργασίας στην περιοχή, όπως και τις «χλιαρές» αποφάσεις της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ για την τουρκική προκλητικότητα, ενδεικτικές κι αυτές για το μεγάλο παζάρι - υποστήριξε πως «η Ελλάδα είναι μία χώρα ισχυρή και έχει το τελευταίο διάστημα καταφέρει να διαμορφώσει συμμαχίες και ερείσματα στο διεθνές πλαίσιο τόσο ισχυρά όσο ποτέ άλλοτε (...)
Γι' αυτόν το λόγο και σήμερα μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι ο ρόλος της χώρας έχει αναβαθμιστεί. Οι συμμαχίες και τα ερείσματά της είναι σημαντικότερα από ποτέ. Γι' αυτό και μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι οι Ελληνίδες και οι Ελληνες είναι απόλυτα ασφαλείς και πρέπει έτσι να αισθάνονται, και κυρίως να μη δέχονται την κινδυνολογία των τελευταίων ημερών».

Επί του περιεχομένου της συνεδρίασης λίγα πράγματα έγιναν γνωστά, όπως ότι στο ΚΥΣΕΑ εξετάστηκαν όλες οι εξελίξεις στην Ανατολική Μεσόγειο και η τουρκική προκλητικότητα και αποφασίστηκαν τα επόμενα βήματα σε διπλωματικό επίπεδο σε συντονισμό με την Κυπριακή Δημοκρατία, ενόψει και της Συνόδου Κορυφής της ΕΕ. Επίσης, ότι κατά τη διάρκεια της συνεδρίασης του ΚΥΣΕΑ υπήρξε σχετική τηλεφωνική επικοινωνία με τον Πρόεδρο της Κύπρου Ν. Αναστασιάδη.

Μετά τη συνεδρίαση ο πρωθυπουργός είχε συνάντηση με τον υπουργό Εθνικής Αμυνας Ευ. Αποστολάκη, με τον οποίο συμφώνησαν να μην είναι υποψήφιος στις εθνικές εκλογές, επισήμως «για να μπορέσει απερίσπαστος, ως πολιτικός προϊστάμενος των Ενόπλων Δυνάμεων, να επιτελέσει το εθνικό του καθήκον».

Σε ανάλογο μήκος κύματος συνεχίστηκαν και χτες οι τοποθετήσεις των κυβερνητικών στελεχών, με τον υπουργό Εξωτερικών Γ. Κατρούγκαλο σε άρθρο στα «Νέα» να πηγαίνει τον επικίνδυνο εφησυχασμό σε... άλλο επίπεδο, γράφοντας μεταξύ άλλων: «Η αναβάθμιση των προκλήσεων της Τουρκίας στην Κύπρο και η συνεχιζόμενη ένταση στο Αιγαίο δεν φανερώνουν δύναμη, αλλά αδυναμία. (...) Αποτέλεσμα της πολιτικής αυτής είναι ότι (σ.σ. η Τουρκία) βρίσκεται σε πορεία αυξανόμενης αποξένωσης από τη Δύση, τις υπόλοιπες χώρες της Ανατολικής Μεσογείου, αλλά και σημαντικές δυνάμεις του αραβικού κόσμου».

Την ίδια ώρα δε που οι εξελίξεις «φωνάζουν» ότι το έδαφος των επικίνδυνων «διευθετήσεων» με την Τουρκία στρώνουν οι σχεδιασμοί ΗΠΑ - ΝΑΤΟ στην Ανατολική Μεσόγειο, ο ΥΠΕΞ πρόσθετε ότι η τακτική της Αγκυρας «να συντηρεί καθεστώς έντασης, με έμπρακτες τακτικές αμφισβήτησης του εναέριου ή θαλάσσιου χώρου μας και με την απειλή γεωτρήσεων στην Κυπριακή ΑΟΖ», «όχι μόνο δεν αποφέρει όφελος στην Τουρκία για τη δημιουργία τετελεσμένων, όχι μόνο δεν της επιτρέπει να "γκριζάρει" περιοχές, αλλά την εκθέτει ως κράτος που προκαλεί αποσταθεροποίηση και εντείνει την απομόνωσή της». Ενώ, επικαλούμενος τη βαθύτερη εμπλοκή στα σχέδια ΗΠΑ - ΕΕ στην περιοχή, έλεγε ότι η τακτική της Τουρκίας είναι τάχα «αλυσιτελής» γιατί «η συστηματική και συγκροτημένη διπλωματική προσπάθεια Ελλάδας και Κύπρου (...) έχει διαμορφώσει μία νέα διπλωματική πραγματικότητα».

Λίγες μόνο ώρες μετά, τη... «νέα» διπλωματική πραγματικότητα εντός πλαισίου ΝΑΤΟ και ΕΕ επιβεβαίωναν μία ακόμα «χλιαρή» αντίδραση της ΕΕ και οι δηλώσεις του Αμερικανού πρέσβη στην Ελλάδα, ο οποίος «θύμιζε» ξανά «την ισχυρή αμερικανική αντίληψη ότι τώρα είναι η ώρα για διάλογο» (βλέπε σελ. 6).

Ολα στο τραπέζι...

 

Στην ίδια γραμμή και ο υπουργός Αμυνας Ευ. Αποστολάκης, που δήλωνε σχετικά πως «δεν θα πρέπει να έχουμε ανησυχία για όλα αυτά τα θέματα που γίνονται γύρω μας. Υπάρχει μια πολύ καλή προετοιμασία, μια πολύ καλή και μεθοδευμένη σειρά ενεργειών οι οποίες γίνονται έτσι ώστε να προσπαθήσουμε να αποτρέψουμε αυτές τις ενέργειες που γίνονται στην ΑΟΖ της Κύπρου, και παράλληλα εμείς διατηρούμε στο καλύτερο επίπεδο την επιχειρησιακή δυνατότητα των Ενόπλων Δυνάμεων».

Την ίδια ώρα υπερασπιζόταν εκ μέρους της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ τα με αμερικανική «ομπρέλα» Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης με την Τουρκία, στο πλαίσιο των οποίων ελληνική αντιπροσωπεία βρίσκεται από τη Δευτέρα και μέχρι τις 22/6 στη γείτονα.

Επιβεβαιώνοντας ουσιαστικά ότι η εν λόγω διαδικασία γίνεται πάτημα για την προβολή των διεκδικήσεων της Τουρκίας και την ενεργότερη αμερικανοΝΑΤΟική εμπλοκή για «διευθετήσεις», ο υπουργός Αμυνας έλεγε ότι «γίνεται μια προσπάθεια, όπως έχετε καταλάβει, η οποία απέδωσε μετά από αρκετό καιρό συνομιλιών και ενεργειών και είναι μια προσπάθεια να καταγράψουμε τα στοιχεία τα οποία είναι εκείνα που λειτουργούν για να υπάρχει ένταση στο Αιγαίο, και από τη μια μεριά και από την άλλη. Αφού λοιπόν όλα αυτά καταγραφούν, ληφθούν υπόψη οι θέσεις και από τις δύο μεριές, θα δούμε τι από αυτά μπορούν να αλλάξουν ή να βελτιωθούν ούτως ώστε να μπορεί να γίνει κάτι».

Πρόσθετε δε πως «η βασική μας προσπάθεια αυτή τη στιγμή είναι να εφαρμοστούν τα ήδη συμφωνηθέντα ΜΟΕ, αυτό το πακέτο Παπούλια - Γιλμάζ, το οποίο αν εφαρμοστεί σε ένα μεγάλο ποσοστό χαμηλώνει σε πολύ μεγάλο βαθμό την ένταση. Αλλά θεωρώ ότι η διατήρηση του διαύλου επικοινωνίας είναι ένα πάρα πολύ σημαντικό στοιχείο για να μπορέσουμε να κρατάμε σε μια ασφαλή σχέση όλες αυτές τις παραβιάσεις που γίνονται στο χώρο μας».

Να σημειωθεί ότι μια μέρα νωρίτερα, μιλώντας στον ΑΝΤ1, ο υπουργός δεν απέκλεισε το ενδεχόμενο η τουρκική ηγεσία να επιχειρήσει κινήσεις και στην ελληνική ΑΟΖ, με περιστατικά τουρκικών γεωτρήσεων στην περιοχή του Καστελόριζου: «Καταρχήν, θα προσπαθήσουμε να μην προκύψει κάτι τέτοιο. Ολη η προσπάθεια είναι να σταματήσει αυτή η προκλητική ενέργεια των Τούρκων και η μεθόδευση των παραβιάσεων εκεί που είναι τώρα. Αν φτάσει όμως σε αυτό το σημείο, να είστε σίγουρος ότι δεν θα το αφήσουμε να προκύψει. Θα κάνουμε ό,τι ενέργειες χρειάζονται για να μη γίνει (...) Ας γίνει όποια προσπάθεια πρέπει ούτως ώστε να μη φτάσουμε σε αυτή τη δυσκολία, γιατί τότε τα πράγματα γίνονται πάρα πολύ δύσκολα», τόνισε.

Ο ένας «κόβει», ο άλλος «ράβει»...

 

Τη γραμμή του εφησυχασμού απέναντι στην τουρκική προκλητικότητα εντός ΝΑΤΟικού πλαισίου υπηρετεί και η ΝΔ, που έσπευσε να κατηγορήσει την κυβέρνηση για «προεκλογικό επικοινωνιακό παιχνίδι με την κυπριακή ΑΟΖ», με τον πρόεδρό της να λέει σε δήλωσή του πως «σε καμία περίπτωση η κρισιμότητα της κατάστασης δεν δικαιολογεί την ανεύθυνη δραματοποίησή της. Σύγκληση κυβερνητικών οργάνων εντός του Σαββατοκύριακου, του Αγίου Πνεύματος, δεν ωφελεί την εθνική στάση και την εθνική γραμμή, την οποία πρέπει όλοι να τηρήσουμε», προσθέτοντας - στην ίδια γραμμή με την κυβέρνηση - ότι «είναι απολύτως επιβεβλημένο Ελλάδα και Κύπρος να ζητήσουν από την ΕΕ την επιβολή κυρώσεων κατά της Τουρκίας». Ενδεικτική και η παρέμβαση του αντιπροέδρου της ΝΔ, Α. Γεωργιάδη, που σε συνέντευξή του στον τ/σ «One Channel» δήλωνε «χαρούμενος» για την «πολύ μεγάλη φιλοαμερικανική στροφή» του ΣΥΡΙΖΑ, και τη συνέχιση από την κυβέρνηση του Αλ. Τσίπρα της εξωτερικής πολιτικής που είχε ακολουθήσει η ΝΔ, προσθέτοντας πως «δεν φοβόμαστε, είμαστε ψύχραιμοι, το διεθνές Δίκαιο είναι μαζί μας και έχουμε συμμάχους».

Ριζοσπάστης  Τετάρτη 19 Ιούνη 2019

Ιδιοκτήτες τουριστικών λεωφορείων Κέρκυρας: Η Fraport δυσφημίζει το αεροδρόμιο!

Η ανοιχτή επιστολή του Σωματείου Ιδιοκτητών Τουριστικών Λεωφορείων Κέρκυρας

«Εκφράζουμε την έντονη δυσαρέσκεια μας για την υποβάθμιση και δυσφήμηση που έχει υποστεί το αεροδρόμιο μας το τελευταίο διάστημα. Εμείς, στην πρώτη επαφή με τους πελάτες, φροντίζουμε πάντα να τους δημιουργούμε τις καλύτερες εντυπώσεις.
Σήμερα καλούμαστε να δικαιολογούμε την ανεπάρκεια των υπηρεσιών του ‘Ιωάννης Καποδίστριας’, καθώς:
1) Η υποδοχή των πελατών δεν γίνεται πλέον εντός του κεντρικού κτηρίου, καθώς όλοι οι χώροι έχουν μισθωθεί αλλά έξω σε αυτοσχέδιους πάγκους, που θυμίζουν περισσότερο λαϊκή αγορά παρά αεροδρόμιο.
2) Δεν είναι καθόλου φιλικό στα άτομα με ειδικές ανάγκες, αφού σε κάποια σημεία υπάρχουν διαβάσεις πεζών αλλά δεν υπάρχουν ράμπες καθόδου από το πεζοδρόμιο, ούτε ένα κάθισμα για τους ηλικιωμένους.
3) Υπάρχει ανάγκη ευπρεπισμού των χώρων. Αλήθεια, πόσο θα στοίχιζε να κόψουν τα χόρτα και να κλαδέψουν εκείνα τα υποτιθέμενα δέντρα στο δρόμο εξόδου και να βάψουν με λίγο χρώμα τα πεζοδρόμια?
4) Τα συνεχιζόμενα έργα εν μέσω της τουριστικής περιόδου, μεγαλώνουν το πρόβλημα. Παρακαλούμε την Fraport να διορθώσει τα κακώς κείμενα και να μεριμνήσει άμεσα τόσο για την παροχή ποιοτικών υπηρεσιών προς τους επιβάτες όσο και για την ταχύτερη δυνατή αποπεράτωση των έργων. Παράλληλα την καλούμε, αν επιθυμεί επί πλέον χώρους, πέραν αυτών που έχουν συμπεριληφθεί στην σύμβαση με το Ελληνικό Δημόσιο, να απευθύνεται στις εκάστοτε, επίσημες ελληνικές αρχές, που είναι οι μόνες αρμόδιες με βάσει τους Νόμους να διαχειρίζονται τη δημόσια και τη δημοτική περιουσία και όχι σε Ιδιώτες, που έχουν το δικαίωμα να διαπραγματεύονται και 'ντιλάρουν' για την προσωπική τους περιουσία και μόνο.
Επίσης, καλούμε όλους τους Φορείς της Κέρκυρας, ιδιαίτερα τους τουριστικούς φορείς που πραγματικά ενδιαφέρονται, όπως την Ένωση Ξενοδοχείων, την Ομοσπονδία Τουριστικών Καταλυμάτων, την Ένωση Ξεναγών και τα Ταξί, να εστιάσουν στο πρόβλημα, επειδή μας αφορά όλους».

Ο Πρόεδρος του ΔΣ, Τσαγκάρης Νικόλαος
Ο Γραμματέας του ΔΣ, Σπυρίδων Τσιριγώτης

Εφημερίδα «Δημοκρατία» και χρυσαυγίτες, χέρι-χέρι στον χυδαίο αντικομμουνισμό

Από nikos

Η εφημερίδα «Δημοκρατία» είναι γνωστή για τις βαθιά αντιδραστικές, ακροδεξιές της θέσεις. Για όσους τυχόν δεν θυμούνται πρόκειται για την φυλλάδα στην οποία αρθρογραφούν ακροδεξιά «φρούτα» όπως ο Φαήλος Κρανιδιώτης. Η ίδια φυλλάδα που έχει κυκλοφορήσει με ένθετα-«ξεπλύματα» για τη Χούντα και του φασίστα δικτάτορα Μεταξά. 

Ως τέτοιου είδους έντυπο, η «Δημοκρατία» δεν θα μπορούσε να μην αναπαράγει στις σελίδες της έναν ωμό, χυδαίο και εμετικό αντικομμουνισμό που συναγωνίζεται επάξια αυτόν της ναζιστικής Χρυσής Αυγής. Σε πρόσφατο κείμενο της, που φέρει την υπογραφή του Παναγιώτη Λιάκου, η ακροδεξιά φυλλάδα έρχεται για άλλη μια φορά να επαναλάβει το χιλιοειπωμένο προβοκατόρικο επιχείρημα πως «το ΚΚΕ απειλεί το πολίτευμα».

Κάνει μάλιστα την – κλασσική για αντικομμουνιστές του είδους του – επίκληση προς τη Δικαιοσύνη να τεθεί εκτός νόμου το ΚΚΕ επειδή «υπόσχεται την κατάλυση του πολιτεύματος» και την «υπονόμευση της άμυνας της χώρας εν καιρώ πολέμου».

Δεν πρωτοτυπεί καθόλου ο αρθρογράφος. Ουσιαστικά αναπαράγει τους πόθους των φασιστοειδών και άλλων- εγχώριων και μη- κύκλων που ενοχλούνται από την παρουσία και δράση του ΚΚΕ. Είναι οι ίδιοι που ενοχλούνται από το γεγονός ότι το ΚΚΕ και οι κομμουνιστές πρωτοστατούν στην οργάνωση του εργατικού-λαϊκού αγώνα ενάντια στο σάπιο καπιταλιστικό σύστημα. Ενοχλούνται γιατί θέλουν τους εργαζόμενους σιωπηλούς, να σκύβουν το κεφάλι στους εκμεταλλευτές τους έτσι ώστε να διαιωνίζεται η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.

Την ίδια ώρα που η «Δημοκρατία» ενοχλείται από την ύπαρξη και δράση του ΚΚΕ, δεν έχει κανένα απολύτως πρόβλημα με την εγκληματική δράση των νεοναζί και των φασιστών που διαπράττουν δολοφονικά χτυπήματα κατά μεταναστών, προσφύγων, εργατών, συνδικαλιστών, και εκφράζουν ανοιχτά τη λατρεία τους για τον Χίτλερ, τον Μεταξά και τους απριλιανούς δικτάτορες. Τυχαίο; Προφανώς όχι. 

Όσο για το γνωστό επιχείρημα πως οι θέσεις του ΚΚΕ «υπονομεύουν την άμυνα της χώρας εν καιρώ πολέμου», ο αρθρογράφος της ακροδεξιάς εφημερίδας μάλλον παριστάνει πως δεν καταλαβαίνει.

Σε κάθε περίπτωση, ας τον ενημερώσει κάποιος πως κατά τον Β’ Παγκόσμιο ιμπεριαλιστικό Πόλεμο, τόσο στο ιταλοελληνικό μέτωπο, όσο και στη συνέχεια κατά την Εθνική Αντίσταση ενάντια στην τριπλή φασιστική κατοχή, το ΚΚΕ, το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ – όντας εκτός νόμου τότε, όπως επιθυμεί και σήμερα η «Δημοκρατία» – μπήκαν στην πρώτη γραμμή, έδωσαν εκατόμβες μαρτύρων, έσωσαν το λαό από την πείνα και από τη σκλαβιά. Σε αντίθεση με τους μεταξικούς, τους χίτες, τους ταγματασφαλίτες και τους γερμανοτσολιάδες – τους οποίους η εν λόγω φυλλάδα προβάλλει και υμνεί-  που συνεργάστηκαν με τους Ναζί διαπράττοντας από κοινού πληθώρα εγκλημάτων ενάντια στο λαό μας. 

Υ.Γ: Οφείλουμε πάντως να αναγνωρίσουμε ότι η προσπάθεια της «Δημοκρατίας» και του αρθρογράφου της δεν πήγε χαμένη. Το αντικομμουνιστικό τους έμεσμα αναπαράχθηκε αυτούσιο στην σελίδα των Ναζί δολοφόνων της Χρυσής Αυγής. Όμοιος στον όμοιο και η κοπριά στα λάχανα, που λέει και ο λαός… 

Τι θα κάνουν οι έλληνες κομμουνιστές σε περίπτωση πολέμου;

Μνημόνιο; Ποιο μνημόνιο; Μα πού το θυμηθήκατε; – Φρεσκάροντας τη μνήμη του Γιάνη Βαρουφάκη

Κατιούσα

Οι αντιδράσεις των πρωταγωνιστών του πάλαι ποτέ αντιμνημονιακού μπλοκ θυμίζουν κάπως τους Βετεράνους Γαλάτες πολεμιστές απ’ τον Αστερίξ και την άρνησή τους να παραδεχτούν την άττα:
-Αλεζία; Ποια Αλεζία; Τι τη θέλετε τέλος πάντων αυτή την Αλεζία;
Κάπως έτσι η ακριβώςη τοποθεσία της μάχης παραμένει άγνωστη στους ιστορικούς. Οι οποίοι θα είχαν ίσως το ίδιο ακριβώς πρόβλημα με τα πεπραγμένα της «αριστερής κυβέρνησης» και των στελεχών της. Μόνο που, για κακή τους τύχη, τα γραπτά μένουν. Και φέρουν φαρδιά πλατιά την υπογραφή όσων εκ των υστέρων παριστάνουν τους σταυροφόρους κατά της “χρεοδουλοπαροικίας” (πείτε μας πάλι για την ξύλινη γλώσσα του ΚΚΕ να δούμε κάτι).
Εν προκειμένω αναφερόμαστε φυσικά στο Γιάνη Βαρουφάκη, που δίνει των υπέρ πάντων αγώνα για είσοδο στο ελληνικό κοινοβούλιο. Όχι μόνο παρουσιάζοντας μια εκλογική ντριμ τιμ, όπως τον “μην τους λέμε ναζί τους Χρυσαυγίτες” Τάκη Μίχα, αλλά και με φρέσκες, ρηξικέλευθες προτάσεις, όπως την επίλυση των ελληνοτουρκικών και γενικότερα των ανταγωνισμών στην Ανατολική Μεσόγειο δια της πράσινης ενέργειας.
Εκεί λοιπόν που ανέπτυσσε τις απαράμιλλες του ικανότητες στη γεωστρατηγική και τη διπλωματία στο χθεσινό προεκλογικό πάνελ του Αντέννα, ήρθε και μια ενοχλητική υπόμνηση από το δημοσιογράφο Νίκο Μπογιόπουλο για τη συνυπογραφή των μνημονίων από το Γιάνη όταν ήταν υπουργός της πρώτης “ηρωικής” κυβέρνησης Σύριζα. Παριστάνοντας τον έκπληκτο, ο πρόεδρος του Μέρα25 αναφέρθηκε στους “συντρόφους” του της αριστεράς, που από τότε που “ανεβαίνει” το κόμμα του θέλουν να παρουσιάσουν ως “άνθρωπο που υπέγραψε το τρίτο μνημόνιο, την 20 Φεβρουαρίου, κάποιοι είπαν πως ψήφισα μάλιστα τον Αύγουστο του ’15”. Ακολούθησε επιχείρημα καταπέλτης, που έβαλε στη θέση τους κάθε φθονερό αντίπαλο: “Αν εγώ έφερα το μνημόνιο, γιατί είμαι ο πιο μισητός άνθρωπος της τρόικας εσωτερικού κι εξωτερικού”;
Τον τρόμο ζει ο διωκόμενος πρώην υπουργός μας κι εσείς το διαβάλλετε. Υπάρχουν βέβαια κάτι μικρές λεπτομέρειες, τις οποίες βέβαια δεν αφήνει ο Γιάνης να του χαλάσουν μια όμορφη αντιμνημονιακή ιστορία. Όπως για παράδειγμα ότι στην ομιλία του για τις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης, χαρακτήριζε, όχι απλά θετικό το 70% του προηγούμενου μνημονίου, αλλά ουσιαστικά έβγαζε  “άφρονα” όποιον είχε αντρίρρηση με αυτό: “Σε αυτές τις μεταρρυθμίσεις θα προσθέσουμε περί το 70% των μεταρρυθμίσεων ή
δεσμεύσεων που υπάρχουν στο υπάρχον μνημόνιο, δεσμεύσεις με τις οποίες ως σώφρονες άνθρωποι δεν έχουμε καμία αντίρρηση.”
Επειδή όμως δεν μπορούσε να αρκεστεί σε αυτό το 70%, φρόντισε αμέσως μετά το δημοψήφισμα, στις 10 Ιούλη 2015, έχοντας ήδη παραιτηθεί από υπουργός, να υπερψηφίσει ένα νέο, ολοκαίνουριο αριστερό μνημόνιο, και μάλιστα δι’ επιστολικής ψήφου, “αδυνατώντας να παραβρεθεί στην ονομαστική ψηφοφορία”. Δεν είναι ν’ απορεί κανείς λοιπόν πώς με τέτοια καμώματα καταφέρνει μέχρι και η Ζωή να του βγαίνει από αριστερά, που κι εκείνη βέβαια τότε είχε περιοριστεί, όπως και όλα τα πρωτοκλασάτα στελέχη της μετέπειτα ΛΑΕ, σε ένα ξεψυχισμένο “παρών”.

Η Αλεζία μπορεί να μη μας είναι γνωστή, αλλά η ιστορία του Βαρουφάκη έχει γραφτεί και δεν ξεγράφει, ούτε μπορεί να την ξαναγράψει στα μέτρα του με τα πολιτικά άρλεκιν που εμπνέεται.
Δείτε εδώ επίμαχο απόσπασμα μετά το 49ο λεπτό.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση απειλεί την Τουρκία ότι θα της κλ@σει τ’ @ρχίδι@…

        

18-06-2019

Το Συμβούλιο Γενικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης απειλεί την Τουρκία πως θα πάρει φόρα και θα της κλάσει τ’ @ρχίδι@! Δεν μπορεί να ερμηνευτεί αλλιώς η παραίνεση του Συμβουλίου Γενικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την Τουρκία «να δείξει αυτοσυγκράτηση, σεβασμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Κύπρου και να απέχει από αυτές τις ενέργειες» την ώρα που η Τουρκία έχει εισβάλει στην Κυπριακή ΑΟΖ και κάνει γεώτρηση. Η Τουρκία, έντρομη από την απειλή, ζήτησε από την Ευρωπαϊκή Ένωση να πλυθεί πριν πάρει φόρα με την όπισθεν…

Σηναφοτσίρας

Ο «καημός» τους για τη «μεσαία τάξη»...

Μεγάλος ο καημός των ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ για τη λεγόμενη «μεσαία τάξη», την οποία ορκίζονται και οι δυο ότι θα «ανταμείψουν» το επόμενο διάστημα, για τις μεγάλες θυσίες στις οποίες την υποχρέωσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια, προκειμένου να ανακάμψει το κεφάλαιο.
Δεν έχει βέβαια κανείς παρά να ρίξει μια ματιά στο τι βαφτίζουν «μεσαία στρώματα», για να καταλάβει πού την πάνε την κουβέντα, αλλά και πόσο θα τα «φροντίσουν» την επόμενη μέρα. Στην πραγματικότητα, ούτε λίγο ούτε πολύ, κάτω από την «ομπρέλα» αυτή βάζουν όποιον ζει πάνω από τα όρια της φτώχειας: Από εργαζόμενους με εισόδημα πάνω από 10.000 ευρώ το χρόνο, οικογένειες με εισόδημα 20.000, συνταξιούχους με συντάξεις λίγο πάνω ή λίγο κάτω από τα 1.000 ευρώ και πάει λέγοντας.

***

Επί της ουσίας, δηλαδή, πίσω από τη «φιλολογία» περί «μεσαίων στρωμάτων», φωτογραφίζονται συνθήκες ζωής που είχε η εργατική τάξη τις προηγούμενες δεκαετίες, καθώς και ορισμένες κατακτήσεις που μπήκαν στο στόχαστρο όλων των κυβερνήσεων, και της σημερινής, ως υποτιθέμενες «παροχές» και περιττό «λίπος», που «εμπόδιζε την οικονομία να ανακάμψει»: Το δικαίωμα στη σταθερή δουλειά, με Συλλογική Σύμβαση και με έναν σχετικά καλύτερο μισθό, που και πάλι δεν φτάνει να καλύψει τις διευρυνόμενες σύγχρονες ανάγκες, το δικαίωμα στη στέγη για τις λαϊκές οικογένειες, το δικαίωμα στην Ασφάλιση και σε μια σχετικά καλύτερη σύνταξη, μετά από τριάντα και σαράντα χρόνια δουλειάς.
Ουσιαστικά παρουσιάζουν περίπου ως «προνομιούχους» τους λιγότερο φτωχούς, εκείνους δηλαδή τους εργαζόμενους, μισθωτούς, συνταξιούχους, που δεν έχουν ακόμα πιάσει πάτο σε ό,τι αφορά τα δικαιώματα, τους μισθούς, τις παροχές που δικαιούνται, και να δικαιολογήσει - αξιοποιώντας και τον μανδύα της «δικαιοσύνης» - την επίθεση σε αυτούς.

***

Εκεί ακριβώς έρχεται να πατήσει και η σημερινή φιλολογία περί «μεσαίων στρωμάτων», που καλούνται να εμπεδώσουν ότι όλα αυτά που έχασαν τα προηγούμενα χρόνια είναι «περασμένα - ξεχασμένα» και έτσι να σπρωχτούν ακόμα παρακάτω οι απαιτήσεις συνολικά των λαϊκών στρωμάτων. Αν δηλαδή ως «μεσαίοι» περιγράφονται αυτοί με αυτά τα εισοδήματα και αυτά τα δικαιώματα, ας σκεφτούμε πώς είναι οι παρακάτω...
Αυτό εξάλλου δείχνει και η κάλπικη «αυτοκριτική» που έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ αμέσως μετά τις ευρωεκλογές, για το ότι δεν «αφουγκράστηκε» τάχα τα μεσαία στρώματα, όταν για λόγους... «κοινωνικής δικαιοσύνης» συνέχιζε να τους φορτώνει νέα βάρη, προκειμένου - όπως λένε με θράσος - «να μη μείνει κανείς πίσω».
Αλλά και η εικόνα από όλο τον κόσμο το ίδιο δείχνει: Σοσιαλδημοκρατικές, «νεοφιλελεύθερες», «κεντρώες», «δεξιές» και υποτιθέμενες «αριστερές» κυβερνήσεις ενορχήστρωσαν όλες μαζί την επίθεση στις κατακτήσεις των εργαζομένων, με ένταση της εκμετάλλευσης και φοροληστεία, που φορτώνεται στις πλάτες των λαϊκών στρωμάτων για να απολαμβάνουν φοροαπαλλαγές και άλλα προνόμια μια χούφτα επιχειρηματικοί όμιλοι.
Αυτήν την πραγματικότητα αποτυπώνουν και οι δακρύβρεχτες αναλύσεις από τα αστικά επιτελεία παντού στον κόσμο, που διαπιστώνουν ότι η «μεσαία τάξη» «συμπιέζεται». Για τα κέρδη του κεφαλαίου πάρθηκαν πίσω ορισμένες κατακτήσεις που είχε η εργατική τάξη σε πολύ διαφορετικές συνθήκες και σήμερα δεν υπάρχει διέξοδος απ' αυτήν την ωμή πραγματικότητα. Το μόνο που μπορεί να υποσχεθεί το σύστημα σε «μεσαίους» και «κατώτερους», είναι λίγα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι των κερδών των επιχειρηματικών ομίλων...

***

Γι' αυτό και είναι ψεύτικες οι υποσχέσεις ΣΥΡΙΖΑ - ΝΔ για την «επόμενη μέρα» των λεγόμενων «μεσαίων στρωμάτων». «Σκοντάφτουν» πάνω στην ανάγκη διασφάλισης των κερδών των ομίλων και στην πραγματικότητα των «μεταμνημονιακών» δεσμεύσεων, τις οποίες και οι δυο συνυπογράφουν και οι οποίες προβλέπουν: Διατήρηση του χαμηλού μέσου μισθού και επέκταση των «κεκτημένων» της εργασιακής ζούγκλας. Συνέχιση της επίθεσης απέναντι στην Ασφάλιση και δημοσιονομικό «κορσέ» σε παροχές για Υγεία, Πρόνοια, Παιδεία. Απρόσκοπτη συνέχιση των πλειστηριασμών και των υπόλοιπων αναγκαστικών μέτρων είσπραξης και κατάσχεσης απέναντι στα λαϊκά στρώματα. Δεσμεύσεις για τα ματωμένα πλεονάσματα έως το 2060 και τον «δημοσιονομικό χώρο» που σταθερά θα εξασφαλίζουν για τους επιχειρηματικούς ομίλους.
Οσο κι αν τσακώνονται για το «μείγμα» της αντιλαϊκής επίθεσης - αν θα έχει μεγαλύτερη δόση περικοπών ή φοροληστείας απέναντι στο λαό - ο κοινός τους στόχος για διασφάλιση των κερδών των ομίλων οδηγεί σε κλιμάκωση της επίθεσης κατά των εργαζομένων, τον λιγότερο ή περισσότερο εξαθλιωμένων.
Οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα τίποτα δεν έχουν να περιμένουν από τη συνέχιση της πολιτικής που τους έφερε έως εδώ, είτε με κυβέρνηση ΝΔ είτε με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Η ενίσχυση του ΚΚΕ είναι η μόνη επιλογή για να δυναμώσει ο αγώνας απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική που θα συνεχίσει από την επόμενη μέρα, για να περάσει ο λαός στην αντεπίθεση για τα όσα δικαιούται με βάση τις σύγχρονες ανάγκες του και όχι με βάση τις «αντοχές» της καπιταλιστικής οικονομίας, για να δυναμώσει η πραγματική ελπίδα, η προοπτική της ανατροπής της εξουσίας των καπιταλιστών, ώστε οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα να απολαμβάνουν τον πλούτο που παράγουν.

Ασυμβίβαστα συμφέροντα και στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής

«

Η Ελλάδα (...) στη βάση μιας πατριωτικής (...) πολυδιάστατης πολιτικής (...) έχει καταστεί πυλώνας σταθερότητας και ειρήνης στα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο». Αυτά αναφέρει στην εφημερίδα «Νέα Σελίδα» η αν. υπουργός Εξωτερικών, Σία Αναγνωστοπούλου, επιχειρώντας να συσκοτίσει την ουσία και τα αποτελέσματα της εξωτερικής πολιτικής της κυβέρνησης.

Η αλήθεια είναι ότι πίσω από τον πατριωτισμό και τους άλλους προσδιορισμούς κρύβεται ο βασικός στόχος, η προώθηση των συμφερόντων των μονοπωλιακών ομίλων και η διαχείριση της καπιταλιστικής ανάπτυξης για τους λίγους. Για την επίτευξη αυτού του στόχου οι κυβερνώντες επιδίωξαν να αναλάβουν το ρόλο του «μεντεσέ» εντός του ευρωατλαντικού στρατοπέδου, παίζουν με τη φωτιά της επιδείνωσης των σχέσεων Δύσης - Τουρκίας, στο φόντο της όξυνσης του ανταγωνισμού Δύσης - Ρωσίας, Κίνας, Ιράν. Παράλληλα, «έστρωσαν» στους επιχειρηματίες και στις ευρωατλαντικές δομές το «κόκκινο χαλί» της εξυπηρέτησης συμφερόντων ξένων προς τους λαούς. Μάλιστα, για την ευόδωση των υπηρεσιών τους δεν δίστασαν:

• Να αναγνωρίσουν «μακεδονική» γλώσσα και ταυτότητα στη συμφωνία των Πρεσπών, που «μαγειρεύτηκε» για την ένταξη της γειτονικής χώρας σε ΝΑΤΟ - ΕΕ.
• Συνέχισαν τη διαπραγμάτευση του Κυπριακού στη βάση της Διζωνικής - Δικοινοτικής Ομοσπονδίας, η οποία φέρνει τη διχοτόμηση της Κύπρου, για τη συνεκμετάλλευση του θαλάσσιου πλούτου της από ξένα μονοπώλια και την εκχώρηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων στη Δύση.
• Προώθησαν τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης με την Αγκυρα, παρότι αυτή εντάσσει στις διαπραγματεύσεις όλες τις διεκδικήσεις της.
• Μαζί με την Κύπρο εμβάθυναν τη στρατιωτική - ενεργειακή συνεργασία με Αίγυπτο - Ισραήλ, στο πλαίσιο των τριμερών σχημάτων συνεργασίας, εγκλωβίζοντας τη χώρα στις επικίνδυνες επιδιώξεις των ΗΠΑ - ΕΕ να μειώσουν τη ρωσική - ιρανική επιρροή στην περιοχή.
• Επέτρεψαν στον «διαβολικά καλό» Ντ. Τραμπ και σε ΝΑΤΟ - ΕΕ να χρησιμοποιούν τη χώρα μας και τα τριμερή σχήματα συνεργασίας ως μοχλό πίεσης στην Τουρκία, προκειμένου να την επανευθυγραμμίσουν στην πολιτική τους (η οποία περιλαμβάνει τη συνδιαχείριση του Αιγαίου και της Κύπρου).

Παρά λοιπόν τα λεγόμενα της κας Αναγνωστοπούλου, η πολιτική ΣΥΡΙΖΑ συνέβαλε: 1) Στην όξυνση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. 2) Στην αντιπαράθεση της χώρας με παγκόσμιες (Ρωσία) και περιφερειακές (Ιράν) δυνάμεις. 3) Στην περαιτέρω αμφισβήτηση των κυριαρχικών της δικαιωμάτων. 4) Στην αύξηση του κινδύνου εκδήλωσης ελληνο-τουρκικού «επεισοδίου». Με αυτά τα δεδομένα καταλήγουμε ότι η προσφορά του ΣΥΡΙΖΑ περιορίζεται στην επιβεβαίωση της θέσης του ΚΚΕ πως κεφάλαιο και λαός έχουν ασυμβίβαστα συμφέροντα και στον τομέα της εξωτερικής πολιτικής.

Κριτήριο οι επικίνδυνες εξελίξεις

Η επικίνδυνη κατάσταση που διαμορφώνεται στην περιοχή της Ανατ. Μεσογείου, οι ευθύνες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ και των άλλων κομμάτων που στηρίζουν τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό και τον εγκλωβισμό των ελληνοτουρκικών σχέσεων στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς, πρέπει να αποτελέσουν κριτήριο ψήφου και ενίσχυσης του ΚΚΕ στις εκλογές.
Οι εξελίξεις αυτές, η εμπλοκή της Ελλάδας στα σχέδια ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, η δέσμευση και της επόμενης κυβέρνησης σ' αυτούς τους σχεδιασμούς, συνθέτουν το σκηνικό της επόμενης μέρας που ναρκοθετεί τα συμφέροντα του λαού για λογαριασμό του κεφαλαίου.
Χρειάζεται επομένως επιφυλακή και αγωνιστική επαγρύπνηση απέναντι σε κάθε προσπάθεια εφησυχασμού.
Απέναντι στην τουρκική επιθετικότητα που κλιμακώνεται, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ δεν σταματάει να αναδεικνύει ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ ως «εγγύηση» για την ειρήνη και την ασφάλεια στην περιοχή, καλλιεργώντας εφησυχασμό για τον επικίνδυνο ρόλο τους.
Προσπαθεί, ταυτόχρονα, προκλητικά να δικαιώσει τη δική της πολιτική εμπλοκής στα επικίνδυνα ιμπεριαλιστικά σχέδια, την οποία στηρίζει και δεσμεύεται να συνεχίσει η ΝΔ.
Τι κρύβει συνειδητά;
Οτι η Ελλάδα γίνεται αιχμή του δόρατος στην παρελκυστική τακτική ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ απέναντι στην Τουρκία, με στόχο να τη διατηρήσουν στο δυτικό στρατόπεδο και να φρενάρουν τις σχέσεις της με τη Ρωσία.
Οτι διαχρονικά οι ιμπεριαλιστές «σύμμαχοι» προωθούν σχέδια διχοτόμησης της Κύπρου, με κριτήριο τα γεωπολιτικά τους συμφέροντα και τη συνδιαχείριση των υδρογονανθράκων στην Ανατ. Μεσόγειο, με συμμετοχή των μονοπωλίων τους.
Οτι οι ίδιοι δεν αναγνωρίζουν σύνορα στο Αιγαίο, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το ΝΑΤΟ, που το θεωρεί «ενιαίο επιχειρησιακό χώρο», νομιμοποιώντας τις αμφισβητήσεις της Τουρκίας.
Οτι η ίδια η κυβέρνηση ουσιαστικά αναγνωρίζει «συμφέροντα» της Τουρκίας στην Ανατ. Μεσόγειο και στρώνει το έδαφος για μελλοντική συνδιαχείριση του Αιγαίου, προωθώντας τον αμερικανοΝΑΤΟικό σχεδιασμό, για λογαριασμό της αστικής τάξης και όχι του λαού.
Τη βδομάδα που έρχεται, μάλιστα, ετοιμάζεται να συμμετάσχει στο νέο γύρο της διαπραγμάτευσης για τα Μέτρα Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, που γίνεται κάτω από την ομπρέλα των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και αποτελεί προκάλυμμα για συνολικότερες διευθετήσεις στην περιοχή, προκειμένου να «ξεκλειδώσουν» ενεργειακά και άλλα σχέδια.
Η ΝΔ από κοντά έχει δώσει εγγυήσεις στον αμερικανοΝΑΤΟικό παράγοντα ότι θα συνεχίσει στην ίδια κατεύθυνση.
Ο λαός έχει πείρα για να δει τι μας έφερε έως εδώ, τις ευθύνες των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, των κυβερνήσεων και των κομμάτων τους.
Η ειρήνη και η ευημερία των λαών, όπως και η προστασία των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας, δεν μπορούν να επιτευχθούν στο πλαίσιο των σφοδρών ενεργειακών και γεωπολιτικών ανταγωνισμών, των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, αλλά και των σχεδιασμών των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, στους οποίους η κυβέρνηση έχει ρόλο σημαιοφόρου.
Χρειάζεται σύγκρουση με αυτήν την πολιτική, που περνάει μέσα και από την κάλπη της 7ης Ιούλη.
Με πιο ισχυρό ΚΚΕ στη Βουλή και στο κίνημα, ο λαός μπορεί να δώσει από καλύτερες θέσεις τη μάχη ενάντια στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς και την εμπλοκή της Ελλάδας, στέλνοντας μήνυμα ειρήνης, αλληλεγγύης και συνεργασίας στον τουρκικό και τους άλλους λαούς της περιοχής.