6 Ιουλ 2013

Το μεγάλο ψέμα περί «κράτους-Σοβιέτ» και η Ελλάδα του Καπιταλισμού

Το μεγάλο ψέμα περί «κράτους-Σοβιέτ» και η Ελλάδα του Καπιταλισμού 


 Του Νικόλαου Μόττα. 

«Ένα ψέμα», έλεγε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ, «κάνει το γύρο του κόσμου πριν η αλήθεια προλάβει να φορέσει το παντελόνι της». Ως πολιτικός εκφραστής της βρετανικής αστικής τάξης, ο Τσώρτσιλ γνώριζε αν μη τι άλλο πολύ καλά την χρησιμότητα του ψέματος στην χειραγώγηση των μαζών. Όπως πολύ καλά την γνωρίζουν και οι πολιτικοί εκπρόσωποι της καθ' ημάς αστικής τάξης και οι ιδεολογικοί τους υπερασπιστές και υπέρμαχοι. Ένα ψέμα λοιπόν που, με αφορμή την καπιταλιστική κρίση, έχει «κάνει το γύρο της Ελλάδας» είναι πως η Ελλάδα της Μεταπολίτευσης είναι «η τελευταία σοβιετική χώρα της Ευρώπης». Το επιχείρημα αυτό έχει δύο σκέλη: Αφενός προσπαθεί να πείσει ότι η κρίση δεν οφείλεται στο ίδιο το DNA του καπιταλιστικού συστήματος και στην υπερσυσσώρευση πλούτου, αλλά στη δήθεν «σοβιετοποιημένη» (κατ' αυτούς) δομή του ελληνικού κρατικού οικοδομήματος. Αφετέρου, επιχειρεί να περάσει τις αντιδραστικές, αντιλαϊκές, φιλομονοπωλιακές «μεταρρυθμίσεις» στην οικονομία και το κράτος ως αναγκαίες για την (δήθεν) «αποσοβιετικοποίηση» της χώρας και την έξοδο απ' την κρίση.

Υπάρχει όμως ένα βασικό πρόβλημα με την παραπάνω άποψη: δεν συμφωνεί μαζί της η πραγματικότητα. Και αυτό διότι αυτή η δήθεν «τελευταία σοβιετική χώρα της Ευρώπης» (η μεταπολιτευτική Ελλάδα) έχει τόση σχέση με το σοσιαλιστικό σύστημα των σοβιετικών δημοκρατιών του 20ου αιώνα όση έχουν οι ιδέες του Σαμαρά με το Λένιν. Απολύτως καμία δηλαδή. Αντιθέτως, η Ελλάδα της μεταπολίτευσης χτίστηκε κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση του δυτικού καπιταλιστικού μοντέλου, βασιζόμενη στην εδραιωμένη κυριαρχία της αστικής τάξης και των πολιτικών εκφραστών της που επεκράτησαν μετά το τέλος του Εμφυλίου.

Στο ελληνικό μεταπολιτευτικό οικοδόμημα, αυτό που ονομάζουν ως «τελευταίο σοβιετικό καθεστώς», τα μέσα παραγωγής βρισκόντουσαν – και βρίσκονται – στα χέρια της πλουτοκρατίας. Εκτός κι' αν οι μεγάλες επιχειρήσεις (εργοστάσια, βιομηχανικές μονάδες, λιμάνια, ναυπηγεία κλπ.) τελούσαν υπό εργατικό έλεγχο και δεν το γνωρίζαμε... 

Σε αυτήν, λοιπόν, την κατά τους ινστρούκτορες του καπιταλισμού, «σοβιετική Ελλάδα»:

Την περίοδο 1980-1997 τα ποσοστά κέρδους του κεφαλαίου στον επιχειρηματικό τομέα της ελληνικής οικονομίας διατηρήθηκαν με αυξανόμενη τάση πάνω από το 23%. Την ίδια περίοδο στην ίδια την ΕΟΚ/ΕΕ το αντίστοιχο ποσοστό δεν ξεπέρασε το 14,6%. (Στοιχεία: ΟΟΣΑ, 1997,1999).

Σε περίοδο 17 χρόνων (1990-2007) τα κέρδη των ιδιωτικών επιχειρήσεων αυξήθηκαν κατά 28 φορές. Στις αρχές της δεκαετίας του '90 έφταναν τα 575 εκατ. ευρώ και το 2007 είχαν αγγίξει τα 16 δις ευρώ (Στοιχεία ICAP).

Κατά την ίδια περίοδο (1990-2007), την ώρα που τα κέρδη των μονοπωλίων μεγεθύνονταν με γοργούς ρυθμούς, οι εργαζόμενοι είδαν αύξηση των κατώτατου μισθού κατά...1%. Δηλαδή στα επίπεδα της δεκαετίας του 1980. Σε μια δεκαπενταετία (1984-1997, κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και πάλι ΠΑΣΟΚ) η μείωση των πραγματικών αποδοχών του εργαζόμενου λαού άγγιξε το 17,3%, παρά τις σύντομες περιόδους ονομαστικών αυξήσεων της αγοραστικής δύναμης των μισθών.

Στην περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, την ίδια στιγμή που μισθοί, συντάξεις και εργασιακά δικαιώματα κυριολεκτικά τσακίζονταν, οι 500 πιο κερδοφόρες ελληνικές επιχειρήσεις έβλεπαν αύξηση κερδών κατά 18,2% (2011), δηλαδή 25 δις ευρώ περισσότερα κέρδη σε σχέση με το 2010 (Στοιχεία: ICAP, 2012). 

Οι κοινωνικές-εισοδηματικές ανισότητες (εγγενές σύμπτωμα καπιταλιστικής ανάπτυξης) διευρύνθηκαν ώστε να φτάνει το 10% των πλουσιότερων ελλήνων να κατέχει 26,3% του συνολικού εισοδήματος και η Ελλάδα να έχει τους φθηνότερους εργαζόμενους στην Ευρώπη. (Eurostat 1999 & Ευρωπ. Επιτροπή 1998-99).

Μονοπώλια και τράπεζες κατέχουν συσσωρευμένο πλούτο που στο σύνολο του φτάνει τα 1.1 τρισεκατομμύρια ευρώ (700 δις οι τραπεζικοί όμιλοι και 400 δις μονοπώλια και πολυεθνικές). Την ίδια ακριβώς στιγμή που το ζάμπλουτο ελληνικό εφοπλιστικό κεφάλαιο απολαμβάνει περί τις 60 φοροαπαλλαγές (Νόμος 27/1975) και ο κατώτατος μισθός βυθίζεται σε κάτω από 500 ευρώ για τον εργαζόμενο πολίτη. 
Τα ψέματα των πραιτωριανών του καπιταλιστικού συστήματος αγγίζουν τα όρια της ξεδιαντροπιάς όταν αναφέρονται στο «υπερτροφικό ελληνικό κράτος». Και αυτό διότι, όλως περιέργως, «ξεχνούν» να αναφέρουν ότι το ελληνικό κράτος – από την σύσταση του μέχρι και σήμερα – έχει συγκεκριμένο ταξικό χαρακτήρα. Αυτό το κράτος, αυτό το δημόσιο, ανεξαρτήτως εάν η κυβέρνηση που το διαχειρίζεται αποκαλείται συντηρητική, φιλελεύθερη ή σοσιαλδημοκρατική, βρίσκεται στα χέρια της αστικής εξουσίας, αποτελεί λοιπόν κομμάτι του ευρύτερου αστικοδημοκρατικού περιβάλλοντος. Και αυτό επειδή, όπως έγραφε ο Ένγκελς, «το κράτος γεννήθηκε από την ανάγκη χαλιναγώγησης των ταξικών αντιθέσεων και επειδή ταυτόχρονα γεννήθηκε μέσα στη σύγκρουση των τάξεων αυτών, είναι κατά γενικό κανόνα κράτος της πιο ισχυρής, οικονομικά κυρίαρχης τάξεως, που με τη βοήθεια του κράτος γίνεται και πολιτικά κυρίαρχη και αποκτά έτσι νέα μέσα για την καθυπόταξη και την εκμετάλλευση της καταπιεζόμενης τάξης». Μιλάμε, επομένως, όχι αφηρημένα για κάποιο «ουδέτερο» κράτος που ανήκει σε όλο το λαό, απο κοινού σε καπιταλιστές και εργατική τάξη, αλλά για το «κράτος τους», αυτό της άρχουσας τάξης. 

Όσοι διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους για το «υπερτροφικό δημόσιο» και τους «υπεράρθιμους δημόσιους υπαλλήλους» είτε αγνοούν είτε, ακόμη χειρότερα, αποκρύπτουν την αλήθεια. Κάνουν λόγο για «κράτος-σοβιέτ» αποκρύπτοντας:

Ότι ο αριθμός των δημοσίων υπαλλήλων στην Ελλάδα δεν ξεπερνά τις 626.000. Σύμφωνα με την τελευταία απογραφή (2010) το σύνολο των εργαζόμενων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα είναι 768.009, συμπεριλαμβανομένων κατηγοριών όπως των σωμάτων ασφαλείας, των εκπαιδευτικών, των δικαστικών, του κλήρου.

Ότι επι του συνόλου των εργαζόμενων στην Ελλάδα το ποσοστό των δημοσίων υπαλλήλων είναι 11.4%, ένα απο τα χαμηλότερα στην Ευρώπη και περίπου το 1/3 του αντίστοιχου αριθμού δημ. υπαλλήλων σε Σουηδία και Δανία. (Προφανώς και ο ευρωπαϊκός βορράς θα τελεί «υπό σοβιετικό καθεστώς», δεν εξηγείται αλλιώς).

Ότι από το 1990 και έπειτα τα ποσά που διαθέτει το κράτος για μισθούς και συντάξεις έχουν πάρει την κατιούσα (την ίδια στιγμή που, το ίδιο κράτος, πριμοδοτεί τους κεφαλαιοκράτες με πάσης φύσεως κονδύλια). Το 1990 το Δημόσιο πλήρωνε για μισθούς και συντάξεις ποσό αντίστοιχο με το 14,1% του ΑΕΠ, μετά το 1994 το ποσοστό έπεσε στο 11% και απ' το 2004 και έπειτα σταθεροποιήθηκε στο 9%. 

Ότι την τελευταία τουλάχιστον τριακονταετία, ο δημόσιος τομέας υπήρξε προνομιακό πεδίο ψηφοθηρίας και εξαγοράς πολιτικών συνειδήσεων από τα δύο μεγάλα αστικά κόμματα του Κεφαλαίου (ΠΑΣΟΚ και Νέα Δημοκρατία). Το λεγόμενο «πελατειακό σύστημα» είναι χαρακτηριστική πρακτική των αστικών κομμάτων διότι, πέραν της εξασφάλισης κομματικού στρατού, ενισχύει τις προσβάσεις των κομμάτων αυτών στο ίδιο το εργατικό κίνημα, στον έλεγχο και την χειραγώγηση του. Χειραγώγηση και εκφυλισμό του εργατικού κινήματος που αναλαμβάνουν τα φέρουν εις πέρας οι φιλοκυβερνητικοί συνδικαλιστικοί αυλοκόλακες της αστικής εξουσίας (ηγεσίες ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ). Σάμπως δεν είναι πολλάκοις αποδεδειγμένος, στην πράξη, ο απεργοσπαστικός, εκφυλιστικός απέναντι στην εργατική τάξη, ρόλος της ΠΑΣΚΕ, της ΔΑΚΕ και της Αυτόνομης Παρέμβασης (ΣΥΡΙΖΑ); 
Μιλάνε για «λιγότερο κράτος» το οποίο θα απεγκλωβιστεί από επιχειρηματικές δραστηριότητες. Εδώ, οι θιασώτες της προπαγάνδας περί «κράτους-σοβιέτ», αποκρύπτουν:

Ότι εδώ και περισσότερα από 100 χρόνια, δημόσιος και ιδιωτικός τομέας λειτουργούν ουσιαστικά ως ενιαίος μηχανισμός στο πλαίσιο ενός κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού. Οι κραδασμοί στο πεδίο των ιδιωτικών επιχειρήσεων απορροφώνται από το αστικοκαπιταλιστικό κράτος. Το κράτος των καπιταλιστών χρησιμοποιείται επομένως συμπληρωματικά για τη διόγκωση των μονοπωλίων, υπογράφει συμβάσεις με μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, τους τρέφει με προγράμματα κρατικών προμηθειών, κοινοτικά κονδύλια κλπ.

Ότι πίσω απ' το επιχείρημα περί «λιγότερου κράτους» βρίσκεται η ιδιωτικοποίηση όσων κοινωνικών παροχών έχουν παραμείνει δημόσιες. Το ξεπούλημα δηλαδή ολοκληρωτικά στο μεγάλο κεφάλαιο ακόμα και των στοιχειωδών κοινωνικών παροχών. Εάν, όπως λένε, η Ελλάδα ήταν πράγματι «σοβιετικό κράτος» τότε οι παροχές Υγείας και Παιδείας, η Κοινωνική Ασφάλιση, θα έπρεπε λογικά να είναι προσβάσιμες και δωρεάν για το σύνολο του πληθυσμού. Συμβαίνει όμως το αντίθετο. Εάν, όπως λένε, η Ελλάδα ήταν πράγματι «σοβιετικό κράτος» τότε η Κοινωνική Ασφάλιση θα κάλυπτε το σύνολο των εργαζόμενων και τις οικογένειες τους, όπως συνέβαινε στην ΕΣΣΔ. Επειδή όμως η Ελλάδα είναι το αντίθετο, είναι μια καπιταλιστική χώρα ενταγμένη επί τριακονταετία στην ΕΟΚ/ΕΕ, το 40,5% των εργαζομένων είναι ανασφάλιστοι και το 52% των επιχειρήσεων απασχολούν ανασφάλιστο ή αδήλωτο προσωπικό (Καθημερινή, 24 Απρίλη 2013). 

Ότι σε περιόδους καπιταλιστικής ύφεσης το ίδιο το κράτος των καπιταλιστών κρατικοποιεί χρεωκοπημένες επιχειρήσεις, τις οποίες αφού «εξυγιάνει» παραδίδει και πάλι στα χέρια των μονοπωλίων και του ιδιωτικού τομέα. Να θυμηθούμε τον «Οργανισμό Ανασυγκρότησης Επιχειρήσεων» των αρχών της δεκαετίας του '80; Να θυμηθούμε τις κρατικές επενδύσεις σε δημόσιες εταιρείες (ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΕΛΠΕ κλπ.) που στην συνέχεια ξεπουλήθηκαν σε ιδιωτικά κεφάλαια; Να θυμηθούμε τη μετατροπή των επιδομάτων ανεργίας σε επιδόματα απασχόλησης ώστε να έχουν φθηνό εργατικό δυναμικό οι επιχειρηματίες με χρήματα του κοινωνικού προϋπολογισμού (ΟΑΕΔ); 
Η Ελλάδα που περιγράψαμε παραπάνω, η Ελλάδα που σήμερα βιώνει τα μνημόνια της εξαθλίωσης, είναι η Ελλάδα: 
της ΕΟΚ/ΕΕ, της Συνθήκης του Μάαστριχτ (1992), 
των τεσσάρων ελευθεριών (ελευθερία κίνησης κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, εργατικού δυναμικού), 
είναι η Ελλάδα της ελεύθερης αγοράς. 
Είναι η Ελλάδα των αστικών (νεοφιλελεύθερων ή σοσιαλδημοκρατικών) κυβερνήσεων που κάνουν τα αδύνατα-δυνατά για να βγούν αλώβητα απ' την κρίση τα μονοπώλια, σε βάρος της πλειοψηφίας του λαού. Είναι αυτή η Ελλάδα στην οποία εφαρμόζονται μέτρα τόσο αντιλαϊκά και βάρβαρα που μέχρι και η αλλήστου μνήμης – νεκροθάφτης της βρετανικής εργατικής τάξης - Θάτσερ θα ζήλευε. 

Είναι η Ελλάδα του κράτους των καπιταλιστών, αυτού του κράτους-αιμοδότη του παρασιτικού μεγάλου κεφαλαίου, του κράτους που κάνει μπιζνες με, ντόπια και ξένα, μονοπώλια (βλέπε Siemens, Deutsche Telekom, Cosco, κλπ.), την ίδια στιγμή που σαρώνει εργασιακά δικαιώματα, πετσοκόβει μισθούς, συντάξεις και προνοιακά επιδόματα, βάζει λουκέτο σε σχολεία και νοσοκομεία και εντείνει τη φορομπηχτική πολιτική ενάντια στα λαϊκά στρώματα. 

Για τους καμποτίνους του νεοφιλελευθερισμού τα παραπάνω είναι ψιλά γράμματα. Τα ανταπεξέρχονται όλα, αντιστρέφοντας την πραγματικότητα όπως τους βολεύει και αραδιάζοντας τέτοια ψέματα που – όπως θα 'γραφε και ο Λουντέμης – σε λίγο θα ντρέπονται τα ίδια τα ψέματα μιας και δε ντρέπονται τα στόματα που τα εκστομίζουν... 

*Ο Ν. Μόττας είναι υποψήφιος διδάκτωρ Πολιτικής Επιστήμης & Ιστορίας (PhD), αρθρογράφος και διαχειριστής του guevaristas.net.

Κασιδιάρηδες της "δημοσιογραφίας"

Κασιδιάρηδες της "δημοσιογραφίας" 
Για τον Νίκο Σαραντάκο, τιμής ένεκεν.


 Για τον ΣΥΡΙΖΑ, η πολιτική μου θέση είναι παραπάνω από γνωστή. Προειδοποίησα πριν πολύ καιρό για το πώς θα εξελιχτεί και γιατί θα πρέπει να στηριχτεί απόλυτα η πολύ ορθή απόφαση του ΚΚΕ να απορρίψει τις ούτως ή άλλως ψευδεπίγραφες εκκλήσεις της "αριστερής ενότητας" που του απηύθυνε ο κύριος Τσίπρας, τάζοντας μάλιστα και την πρωθυπουργία (!) στην Αλέκα Παπαρήγα, ωσάν αυτός να ήταν ο καημός του ΚΚΕ, το να αναδείξει πρωθυπουργό...

 Πέρα όμως από την πολιτική ασυμβατότητα των κομμουνιστών --οποιουδήποτε δηλώνει κομμουνιστής-- με τις προγραμματικές διακηρύξεις του ΣΥΡΙΖΑ και την συνολική του προσέγγιση στο θέμα της κρίσης, υπάρχει και το ζήτημα της ηθικής ασυμβατότητας.

 Το ΚΚΕ κατηγορήθηκε συχνά προεκλογικά, και στην αρχή της μετεκλογικής περιόδου, για "αντισυντροφικές" επιθέσεις κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Οι κατηγορίες αυτές εκστομίζονται λιγότερο τον τελευταίο καιρό, ευτυχώς. Έστω και αργά, περισσότεροι άνθρωποι δείχνουν να αντιλαμβάνονται ότι η πραγματικότητα είναι πολύ διαφορετική.

 Το ΚΚΕ, και εγώ προσωπικά, επιτεθήκαμε σφοδρότατα κατά του ΣΥΡΙΖΑ. Πάντα όμως σε πολιτική βάση, με πολιτικά επιχειρήματα και για πολιτικούς λόγους. Ποτέ το ΚΚΕ δεν ανακατεύτηκε με τα εσωκομματικά ζητήματα του ΣΥΡΙΖΑ, αν και αυτά --και κυρίως η πλήρης απουσία εσωκομματικής δημοκρατίας, η καμαρίλα και η καρεκλομαχία-- "βγάζουν μάτι." Και ποτέ δεν αποπειράθηκε να παρεμβεί στην λειτουργία του ως κόμματος, το ποια επιλέγει να είναι τα προπαγανδιστικά του μέσα, πώς και με ποιους τα στελεχώνει, κλπ.

 Στον αντίποδα, η "κριτική" του ΣΥΡΙΖΑ στο ΚΚΕ δεν είναι πολιτική κριτική. Δεν αφορά τις πρακτικές του κόμματος, ούτε συγκρούεται μαζί του δείχνοντας σε θεωρητικό επίπεδο και με τεκμηρίωση τα "σφάλματα" του ΚΚΕ. Αυτό είναι αναπόφευκτο, επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει θεωρία. Το ότι τα στελέχη του επιδίδονται σε ακατάσχετο βερμπαλισμό δεν δηλώνει την ύπαρξη θεωρίας. "Θεωρία" σημαίνει συγκροτημένη και νουνεχής σειρά υποθέσεων πάνω στη βάση της οποίας γίνεται ανάλυση της πραγματικότητας. Τέτοιο πράγμα στον ΣΥΡΙΖΑ δεν υφίσταται. Και υπό αυτή την άποψη, ο τίτλος του "οπορτουνιστή" δεν είναι σωστός, διότι οι οπορτουνιστές κλασικής κοπής είχαν θεωρία. Θεωρία αστική, κατά βάση, στηριγμένη στην άρνηση ορισμένων πολύ βασικών παραδοχών του μαρξισμού, αλλά θεωρία.

 Και επειδή δεν είναι πολιτική κριτική, η "κριτική" του ΣΥΡΙΖΑ στο ΚΚΕ είναι αναγκασμένη να είναι άλλα πράγματα: κουτσομπολιό, σπέκουλο και ασκήσεις κακεντρέχειας. Δηλαδή, "κριτική" κομμωτηρίου ή καφενείου.

 Όμως τον τελευταίο καιρό, τα πράγματα έχουν ξεπεράσει κάθε όριο. Όταν φτιάχτηκε ο ιστότοπος 902, κάποιοι θεώρησαν ότι είναι δική τους δουλειά και αρμοδιότητα να υπαγορεύσουν αφ υψηλού στο ΚΚΕ το αν δικαιούται ή δεν δικαιούται να έχει και αυτό ένα διαδικτυακό πόρταλ. Τους έθεσα τότε κάποια ερωτήματα, τα οποία απάντηση δεν πήραν.

 Άλλοι --αναφέρομαι στο ιστολόγιο Ίσκρα-- έκαναν χόμπι τις παρεμβάσεις στον προσυνεδριακό διάλογο του ΚΚΕ αναδημοσιεύοντας κείμενα που στηρίζουν την δική τους προπαγάνδα, λες και αποτελούν, όντας μέλη άλλου κόμματος, οι ίδιοι νόμιμους συνομιλητές για το τι στρατηγική πρέπει να έχει το ΚΚΕ ή για το ποιο καταστατικό πρέπει να έχει. Πράγματα αδιανόητα --και όχι απλώς επειδή το ΚΚΕ απείχε από οποιαδήποτε ανάλογη ανάμιξη στις εσωκομματικές αποφάσεις και το ιδρυτικό συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ-ΕΚΜ-- αλλά αδιανόητα ακόμα και για τις πρακτικές των αστικών κομμάτων, που τουλάχιστον επισήμως δεν ρεζιλεύονται πέφτοντας σε τόσο χαμηλό επίπεδο, αλλά κάνουν τη δουλειά τους μέσω "ανεξάρτητων" δημοσιογράφων του αστικού τύπου.

 Τον τελευταίο μήνα όμως, τα πράγματα έχουν πραγματικά ξεφύγει από κάθε όριο αήθειας, χυδαιότητας και προκλητικής συμπεριφοράς. Δεν μας έφτανε η ανακήρυξη του ΚΚΕ ως "συστημικού" βασισμένη εξ ολοκλήρου στην συκοφαντικής στόχευσης προώθηση από την Αυγή των κουτοπόνηρων κολακειών του κυρίου Παπαχελά, η εξωφρενική "θεωρία" ότι το κράτος συνέλαβε συνδικαλιστές του ΠΑΜΕ για να "σπρώξει" το ΚΚΕ, ή η κατηγορία --ουσιαστικά πλήρως υποστηρικτική στην κρατική καταστολή-- ότι το ΠΑΜΕ επιδίδεται σε θεατρινισμούς και "τηλεοπτικά happening", προστέθηκε και το όργιο κιτρινισμού γύρω από την υποτιθέμενα επικείμενη πώληση του 902, τη μια στον Χατζηνικολάου, την άλλη στον Τριανταφυλλόπουλο, και ούτω κάθε εξής.

 Το τελευταίο κρούσμα αφορά την επιδεικτική και κραυγαλέα διαστρέβλωση δηλώσεων της βουλευτή Λιάνας Κανέλλη για να προκληθούν εντυπώσεις, μια πρακτική που στην ουσία θίγει όχι το ΚΚΕ αλλά την ίδια τη βουλευτή, προσπαθώντας να δημιουργήσει εσωκομματικό θέμα από το τίποτε. Ναι, είναι ακριβώς η πρακτική που εφαρμόζει η ΝΔ κατά του ΣΥΡΙΖΑ --για παράδειγμα, στην περίπτωση του βουλευτή Διαμαντόπουλου, τον οποίο όμως, ειρήσθω εν παρόδω, εξέθεσε δημόσια ο ίδιος ο κύριος Τσίπρας-- και για την οποία ο ΣΥΡΙΖΑ φωνασκεί οργίλα και απειλεί με μηνύσεις. Θα παραθέσουμε εδώ τα στοιχεία κλείνοντας αυτόν τον πρόλογο με το εξής: Όσοι παραμένουν, ως στελέχη ή ως δημόσιοι υποστηρικτές, σ' αυτό το κόμμα αυτή τη στιγμή, θα πρέπει να γνωρίζουν ότι θα αντιμετωπίζονται ως εν πλήρει επίγνωση αυτών των αισχρών πρακτικών και εν πλήρει συναινέσει με αυτές. Δεν θα γίνει δεκτή καμία εκ των υστέρων επίκληση του γνωστού "εμείς διαφωνούσαμε αλλά η ηγετική ομάδα" κλπ. Όποιος έχει ακόμα επάνω του χιλιόγραμμο αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού αποχωρεί πάραυτα από το ρυπαρό χαμαιτυπείο του κυρίου Τσίπρα και διαχωρίζει δημόσια τη θέση του αν θέλει να το διασώσει.
Εκτός γραμμής η Λιάνα Κανέλλη; 
«Δίκαιη απόλυση δεν υπάρχει πουθενά» δήλωσε την Κυριακή η βουλευτής του ΚΚΕ Λιάνα Κανέλλη στην εκπομπή “Επτά” της ΝΕΤ αναφερόμενη στις απολύσεις που έχουν γίνει στον “Ριζοσπάστη”. «Οι απολύσεις στον 'Ριζοσπάστη' είναι διαφορετικές από τις άλλες, γιατί το ΚΚΕ δεν είναι Βατικανό του αστικού καπιταλιστικού συστήματος και η Αλέκα δεν είναι ο Πάπας», τόνισε η Λ. Κανέλλη, επισημαίνοντας όμως ότι, όπως τόσα εκατομμύρια άνθρωποι, και οι απολυμένοι του “Ριζοσπάστη” βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Υπενθυμίζεται πως ο “Ριζοσπάστης”, πρόσφατα, δημοσίευσε τα ονόματα των απολυμένων δημοσιογράφων του που απευθύνθηκαν στην ΕΣΗΕΑ. 
 Επιπλέον η Λ. Κανέλλη υποστήριξε ότι το ΚΚΕ χρειάζεται αλλαγή πολιτικής: "Το ίδιο το κόμμα απαιτεί ανανέωση ηγεσίας. Όμως οι αλλαγές δεν είναι ζήτημα προσώπων" τόνισε.
 Χ.Σ., Αυγή, 26/2/2013
 Το πιο κάτω, εντυπωσιακά παρόμοιο με της Αυγής κείμενο, αναδημοσιεύτηκε στον ιστότοπο του ΣΥΡΙΖΑ left.gr, αλλά έχει για αδιευκρίνιστους λόγους "κατεβεί." Δημοσιεύεται εδώ από την πηγή του, το ιστολόγιο Matrix 24:
Κανέλλη «αδειάζει» ΚΚΕ για τον «Ριζοσπάστη» 
 Παρότι ο Περισσός επιχειρεί να κρατήσει χαμηλά τους τόνους για τις απολύσεις στην κομματική εφημερίδα «Ριζοσπάστης», η βουλευτής του ΚΚΕ, Λιάνα Κανέλλη, με συνέντευξή της, «άδειασε» απολύτως το κόμμα της.
 Του Γιώργου Μελιγγώνη 
Η κ. Κανέλλη αποδόμησε δημοσίως την επιχειρηματολογία του ΚΚΕ, σύμφωνα με την οποία «ο Ριζοσπάστης και ο 902 δεν είναι καπιταλιστικές επιχειρήσεις». Μιλώντας στην ΝΕΤ και στην εκπομπή «ΕΠΤΑ», η Λιάνα Κανέλλη επισήμανε πως «δίκαιη απόλυση δεν υπάρχει πουθενά», ερωτηθείσα για τις απολύσεις στην κομματική εφημερίδα του Περισσού. Βεβαίως, στη συνέχεια, η βουλευτής του ΚΚΕ πρόσθεσε ότι «οι απολύσεις στο Ριζοσπάστη είναι διαφορετικές από τις άλλες, γιατί το ΚΚΕ δεν είναι Βατικανό του αστικού καπιταλιστικού συστήματος και η Αλέκα δεν είναι ο Πάπας», αλλά παραδέχθηκε ότι «όπως και τόσα εκατομμύρια άνθρωποι και οι απολυμένοι του Ριζοσπάστη βρίσκονται σε δύσκολη θέση». 
«Χρειάζεται ανανέωση ηγεσίας»
Η Λιάνα Κανέλλη απάντησε θετικά και στο ερώτημα αν το ΚΚΕ χρειάζεται ανανέωση ηγεσίας. «Το ίδιο το κόμμα απαιτεί ανανέωση ηγεσίας. Όμως οι αλλαγές δεν είναι ζήτημα προσώπων» πρόσθεσε, αφήνοντας να εννοηθεί ότι εκτός της Αλέκας Παπαρήγα, σαρωτικές πρέπει να είναι οι αλλαγές προσώπων και σε σύσσωμη την Κεντρική Επιτροπή του Περισσού.
 Σήμερα, ο Ριζοσπάστης δημοσίευσε τις απομαγνητοφωνημένες δηλώσεις της Λιάννας Κανέλλη που επικαλέστηκαν τα πιο πάνω δημοσιεύματα:
 Παραθέτουμε απομαγνητοφωνημένες τις δηλώσεις της Λ. Κανέλλη στην εκπομπή «Επτά» στην κρατική τηλεόραση και αφήνουμε στον αναγνώστη να βγάλει ο ίδιος συμπεράσματα για το τι είπε η Λ. Κανέλλη και ποιοι μετατρέπουν τη δική τους επιθυμία σε υποτιθέμενα ρεπορτάζ. 
 Η «Αυγή» και οι υπόλοιποι φωστήρες της δημοσιογραφίας λένε ότι η Λ. Κανέλλη είπε πως «δίκαιη απόλυση δεν υπάρχει πουθενά». Ολόκληρη η τοποθέτηση της Λ. Κανέλλη για το συγκεκριμένο θέμα έχει ως εξής: 
«Είναι δίκαιες οι απολύσεις στο "Ριζοσπάστη"; Απάντηση: Ναι». Και συνεχίζει σχολιάζοντας: «Οι απολύσεις στο "Ριζοσπάστη" δεν είναι σαν τις απολύσεις στα υπόλοιπα αστικά μέσα. Είναι εντελώς διαφορετικές γιατί είναι εντελώς διαφορετικό το μέσο και εντελώς διαφορετική η στάση των εργαζομένων. Δίκαιη απόλυση δεν υπάρχει, ρε παιδιά, πουθενά. Και έτσι όπως είναι διατυπωμένη η ερώτηση είναι σα να βάζει κάποιος, το δίκαιο που βάλατε, είναι αυτό το οποίο σε υποχρεώνει μέσα σε ένα ναι και σε ένα όχι να πρέπει να δώσεις την εξήγηση που δίνω εγώ. Δίκαιη απόλυση δεν υπάρχει για κανέναν, πουθενά». Μάλιστα, όταν η δημοσιογράφος λέει ότι «όμως οι εργαζόμενοι έχουν προσφύγει στην Ενωση Συντακτών», η Λ. Κανέλλη απαντάει: «Οχι όλοι και με διαφορετικό τρόπο. Βρίσκονται σε εξαιρετικά δύσκολη θέση όπως ένα εκατομμύριο, δύο εκατομμύρια, τρία εκατομμύρια εργαζόμενοι στην Ελλάδα. Αλλά δεν είναι το ΚΚΕ Βατικανό του αστικού καπιταλιστικού συστήματος έτσι ώστε να λειτουργεί κομμουνιστικά ως Βατικανό με την Αλέκα ως Πάπα».
 Παρακάτω, η «Αυγή» και τα υπόλοιπα πανομοιότυπα ρεπορτάζ ανακαλύπτουν ότι η Λ. Κανέλλη θέτει θέμα ηγεσίας στο ΚΚΕ. Παραθέτουμε ολόκληρο το διάλογο της Λ. Κανέλλη με τις δημοσιογράφους:
 Ερώτηση: Απαντήσατε ότι χρειάζεται ανανέωση η ηγεσία του Κομμουνιστικού Κόμματος.
 Λ. Κανέλλη: Την απαιτεί το ίδιο το Κόμμα. Φαίνεται από τις Θέσεις, φαίνεται από το συνέδριο, τη θέλει, την παλεύει. Δεν είναι όμως οι αλλαγές ζήτημα προσώπων στο ΚΚΕ.
 Ερ.: Αναφερόμαστε σε πρόσωπα;
 Λ. Κανέλλη: Πιθανόν ναι, πιθανόν όχι. Είναι βαθύς ο διάλογος και έχει και χρόνο μπροστά ακόμα για να το δούμε. Ανανέωση θα γίνει δηλαδή κι αν μείνει και η Αλέκα στη θέση της. Αυτό προσπαθώ να σας εξηγήσω.
 Ερ.: Αλλά υπάρχει η πιθανότητα να γίνει ανανέωση και στα πρόσωπα.
 Λ. Κανέλλη: Αλλά υπάρχει η πιθανότητα να γίνει και στα πρόσωπα. Ούτως ή άλλως η ΚΟ και η ΚΕ στα τελευταία συνέδρια έχει αλλαγές πολύ μεγάλες αριθμητικά. Τις οποίες όμως δεν παρακολουθεί ο κόσμος.
 Θυμίζω, τέλος, και για το θέμα της δήθεν απαίτησης Κανέλλη για "ανανέωση ηγεσίας" και "σαρωτικές αλλαγές", τι έχει δηλώσει δημόσια για το θέμα η ίδια η ΓΓ του ΚΚΕ:

 13 Ιουλίου 2012, Συνέντευξη Τύπου:
 Το συνέδριο θα πάρει αποφάσεις, ενώ εκλέγονται όλα τα όργανα από κάτω προς τα πάνω και δεν φαντάζομαι να εκλεγούν απολύτως τα ίδια όργανα, δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Μέσα σε μια μάχη αναδεικνύονται και καινούργια ταλέντα. Ήταν μεγάλη μάχη αυτή.
 24 Οκτωβρίου 2012, δηλώσεις στην εκπομπή των Λυριτζή-Οικονόμου:
 Λυριτζής: "Είστε 21 χρόνια γραμματέας κυρία Παπαρήγα! Ζητάτε αλλαγές στην κοινωνία...εσείς δεν θα αλλάξετε; Δεν το λέω προσωπικά τώρα, το λέω στο επίπεδο της αλλαγής των δημοκρατικών..."
 Οικονόμου: "Και στα πρόσωπα ισχύει αυτό ή μόνο στις ιδέες;" [η αυτοκριτική]. Μόλις ξεκινάει να απαντήσει η Παπαρήγα: "χμμμμ...", ξερόβηχας.
 Οικονόμου: "Δεν είναι όλα τα πρόσωπα τα ίδια κυρία Παπαρήγα. Χαρίλαος Φλωράκης και Παπαρήγα είναι το ίδιο; Το ίδιο σας έβλεπε η κοινωνία πιστεύετε;"
 Λυριτζής: "Έχει σημασία πώς περνάς στην κοινωνία, πώς δεν έχει;"
 Οικονόμου (εκνευρισμένος): "Θέλετε να αλλάξετε; Δεν μας έχετε απαντήσει ακόμα".
 Παπαρήγα: "Τι θέλετε;"
 Οικονόμου: "Αν θα αλλάξετε εσείς, αν θα αλλάξει Γενικό Γραμματέα το ΚΚΕ. Αν αποχωρήσετε εσείς απ' τη θέση." "Να πείτε εγώ φτάνει, κουράστηκα, έδωσα στο κόμμα, και στο λαό, έδωσα στη χώρα, δεν ξέρω τι θα πείτε -- άλλος. Ανανέωση."
 [...]
 Παπαρήγα: "Βεβαίως, αυτό [η πρωταρχικότητα της στρατηγικής έναντι των προσώπων] δεν σημαίνει ότι με έναν άλλο γραμματέα δεν θα πήγαινε καλύτερα, δεν μπορεί να πάει καλύτερα το κόμμα. Εγώ το πιστεύω. [αφού επιμένει ξανά και με έντονα μπαϊλντισμένο ύφος ο Οικονόμου] Το νέο πρόσωπο, ή τα νέα πρόσωπα, πρέπει να είναι, και θα είναι, ικανότερα απ' τα απερχόμενα. Είτε γιατί γεράσαμε τα απερχόμενα, είτε γιατί μπορεί και να κουρκούτιανε και το μυαλό μας, γιατί ξέρετε τώρα, περνώντας τα χρόνια, ου γαρ έρχεται μόνον...Και δεν θεωρώ τον εαυτό μου ότι δεν είμαι στο ου γαρ έρχεται μόνον..
 14 Δεκεμβρίου 2012, Βήμα: 
 Η κυρία Αλέκα Παπαρήγα φαίνεται πως δεν έχει κανένα πρόβλημα να απαντήσει σε ερωτήσεις του τύπου να μην είναι και πάλι υποψήφια για τη θέση της Γενικής Γραμματέως της Κεντρικής Επιτροπής του ΚΚΕ: «Έχει μια σκασίλα αυτός που περιμένει στις ουρές του ΟΑΕΔ για το ποιος θα είναι γραμματέας του ΚΚΕ», απάντησε σε σχετική ερώτηση. Και πρόσθεσε: «Εμείς δεν κάνουμε επίδειξη. Αυτό θα το καθορίσει η Κεντρική Επιτροπή του κόμματος. Έχουμε νέα στελέχη όλων των ηλικιών πάρα πολύ καλά. Δεν πάσχουμε...».
 1 Φεβρουαρίου 2013, συνέντευξη στον Γ. Παπαδάκη:
 Αν υπάρχει θέμα ηγεσίας στο ΚΚΕ ρωτήθηκε η Αλέκα Παπαρήγα από τον Γιώργο Παπαδάκη νωρίτερα στον Antenna. 
 "Υπάρχουν θαυμάσια στελέχη στο ΚΚΕ και ελπίζω να επιβεβαιωθώ σύντομα", είπε η γενική γραμματέας του ΚΚΕ, που επανέλαβε πάντως, ότι δεν υπάρχει δυνατότητα συνεργασίας του ΚΚΕ με άλλα κόμματα.
 Ποια είναι η ουσία; Η ουσία είναι ότι μια εφημερίδα της "αριστεράς" αποπειράται να δημιουργήσει θέμα θυματοποιώντας μια γυναίκα (τη Λιάνα Κανέλλη) για να δημιουργήσει δήθεν "αντιπολίτευση" σε μιαν άλλη γυναίκα (την Αλέκα Παπαρήγα), που με τη σειρά της έχει εξελιχθεί σε δημοσιογραφικό σάκο του μποξ για το "πότε θα φύγει επιτέλους", παρά την Ολύμπια αδιαφορία της για την εξουσία.  Η ουσία είναι ότι η Αυγή έχει πλήρως ενσωματώσει τον απροκάλυπτο σεξισμό του αστικού τύπου, την δραστική υποτίμηση της πολιτικής αντίληψης των γυναικών και την αυτοϊκανοποίηση με την ανικανότητα των θυμάτων να "ανταποδώσουν" χτυπήματα κάτω απ' τη μέση. Η ουσία είναι ότι η χυδαιότητα των πρακτικών της εφημερίδας και του κόμματος που εκπροσωπεί είναι πια κάτι παραπάνω από φασίζουσα. Κάποια στιγμή, η αηδία ξεχειλίζει. Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίσσεται τάχιστα σε πραγματικό καρκίνωμα της πολιτικής ζωής στην Ελλάδα, όχι λιγότερο κακοήθες από τα υπόλοιπα αστικά κόμματα, και όχι λιγότερο επικίνδυνο για την στοιχειώδη δημοκρατία και τον σεβασμό στον άνθρωπο τον οποίο με τόση εμετική υποκρισία επικαλείται.

 Αρχική δημοσίευση 27 Φεβρουαρίου 2013 
 Αναρτήθηκε από Αντωνης

Για το χατίρι των πολυεθνικών

Για το χατίρι των πολυεθνικών
Την... εικόνα της «Νέας Ελλάδας» του Αντώνη Σαμαρά έδωσε (4/7/2013) ο υπουργός Υγείας Αδωνις Γεωργιάδης μιλώντας σε εκδήλωση για τη συμφωνία της πολυεθνικής φαρμακοβιομηχανίας «LILLY» με την ελληνική φαρμακοβιομηχανία «ΒΙΑΝΕΞ».

Η πολυεθνική θα κάνει μια επένδυση στην Ελλάδα ύψους 1,5 εκατ. ευρώ για την παραγωγή 10 εκατ. τεμαχίων ενός ενέσιμου αντιβιοτικού που θα εξαχθούν στην Κίνα (ενώ στην Ελλάδα θα διατεθούν 45.000 τεμάχια). Οι πολυεθνικές, όπως αναφέρθηκε στη διάρκεια της εκδήλωσης, κλείνουν εργοστάσια για να «κάνουν οικονομίες κλίμακας» με συμφωνίες τοπικών φαρμακοβιομηχανιών.

Και ο υπουργός Υγείας εξέφρασε τη χαρά του που συμμετέχει σε μια εκδήλωση που αποτελεί την «εικόνα της Ελλάδας που πρέπει να είναι». Δηλαδή με τσακισμένα μεροκάματα και ασφαλιστικά δικαιώματα για εργαζόμενους - λάστιχο, συντάξεις πείνας για τους απόμαχους της δουλειάς, και την κερδοφορία των επιχειρήσεων - περιλαμβανομένης και της φαρμακοβιομηχανίας - στα επιθυμητά επίπεδα.

Η κυβέρνηση, πρόσθεσε ο υπουργός Υγείας, θα πάρει γρήγορες αποφάσεις, με κανόνες για όλους και χωρίς αιφνιδιασμούς για την αγορά. Μετά από όλα αυτά πώς να μη ζητήσει ο πρόεδρος του ΕΒΕΑ Κώστας Μίχαλος, που παραβρέθηκε στην εκδήλωση, ακόμα μεγαλύτερη βελτίωση του επενδυτικού κλίματος;

Τι θέλουν με την «κινητικότητα» στην εργασία;

Τι θέλουν με την «κινητικότητα» στην εργασία;
-- Ενα από τα βασικά εργαλεία για την ανάσχεση της ανεργίας στην ΕΕ, λένε πως είναι η ενθάρρυνση της κινητικότητας στην εργασία. Τι συνέπειες έχει για εργαζόμενους και άνεργους;
Τόσο με τις αποφάσεις της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής (27 - 28/6), όσο και στη διάσκεψη που ακολούθησε στο Βερολίνο (3/7), οι «27» της ΕΕ επανέλαβαν τις στρατηγικές κατευθύνσεις για ανάσχεση τάχα της ανεργίας, προσαρμοσμένες στις συνθήκες της καπιταλιστικής κρίσης, που έχει εκτοξεύσει κυριολεκτικά την ανεργία, κύρια των νέων, λόγω της γενικευμένης καταστροφής παραγωγικών δυνάμεων. Ανάμεσα στα άλλα, οι αρχηγοί των 27 καπιταλιστικών κρατών της ΕΕ διακήρυξαν ότι ένα από τα βασικά μέτρα που χρειάζονται ενίσχυση και ενθάρρυνση για να μειωθεί ο αριθμός των ανέργων, είναι η «κινητικότητα» στην εργασία. Οι υπουργοί Εργασίας που συμμετείχαν στη διάσκεψη του Βερολίνου, σημείωσαν στην κοινή τους διακήρυξη ότι πρέπει «να ενισχυθεί η κινητικότητα του εργατικού δυναμικού, να βελτιωθεί η λειτουργία των δημόσιων υπηρεσιών απασχόλησης και κατάρτισης και να αξιοποιηθούν σωστά οι διαθέσιμοι πόροι». Τα ίδια επανέλαβε η Α. Μέρκελ στη δήλωσή της, υποδεικνύοντας σαν λύση για την ανεργία τις «έξυπνες μεταρρυθμίσεις», με στόχο να καταστεί «η αγορά εργασίας πιο ευέλικτη» και να ενθαρρυνθεί «η κινητικότητα των εργαζομένων». Αντίστοιχα, η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ είχε αποφασίσει «αύξηση της κινητικότητας των νέων που αναζητούν εργασία», μεταξύ άλλων μέσω «της ενίσχυσης του δικτύου EURES, της εφαρμογής της οδηγίας για την αμοιβαία αναγνώριση των επαγγελματικών προσόντων και το πρόγραμμα "Erasmus+"». Τι εννοούν με την κινητικότητα, γιατί καίγονται τόσο να την εφαρμόσουν και τι συνέπειες έχει για τους εργαζόμενους;
Οταν λένε «κινητικότητα» στην εργασία, την αντιλαμβάνονται και την προωθούν σε πολλά επίπεδα:
  • «Κινητικότητα» από επάγγελμα σε επάγγελμα: Λένε πως σήμερα ο εργαζόμενος δεν μπορεί να ξεκινάει και να τελειώνει τον εργάσιμο βίο του σε μια και μόνη εργασία. Πως οι σύγχρονες ανάγκες των επιχειρήσεων επιβάλλουν να μετακινείται ο εργαζόμενος σε άλλο επάγγελμα ή ειδικότητα, όταν ο εργοδότης πάψει να τον έχει ανάγκη στο πόστο ή στη θέση εργασίας που μέχρι τότε απασχολούνταν. Η μετακίνηση αυτή, ή η απόλυση, πρέπει να γίνεται με το ελάχιστο ή ακόμα και μηδενικό κόστος για τον εργοδότη, ενώ ο εργαζόμενος καλλιεργεί συνείδηση ότι κάθε δουλειά είναι εφήμερη. Γι' αυτό απελευθερώνουν κι άλλο τις απολύσεις, προβλέποντας επί της ουσίας μηδενικές συνέπειες για την εταιρεία και ελάχιστες αποζημιώσεις προς τους εργαζόμενους, αν η εργοδοσία αποφασίσει να αναδιαρθρώσει μια επιχείρηση και να απολύσει μαζικά τους εργατοϋπαλλήλους της. Ταυτόχρονα, θεσπίζουν συστήματα κατάρτισης και επανακατάρτισης, ώστε ο εργαζόμενος, από νεαρή ηλικία, να μετατρέπεται σε γυρολόγο των κάθε λογής «τυπικών» και «άτυπων» δομών που προσφέρουν δεξιότητες, κάθε φορά που απολύεται από μια δουλειά και πρέπει να προσαρμοστεί στις απαιτήσεις του επόμενου εργοδότη του. Με αυτόν τον τρόπο, το πτυχίο χάνει κάθε επαγγελματικό δικαίωμα και υποβαθμίζεται η σε βάθος εκπαίδευση σε αντικείμενα που είναι αναγκαία σήμερα για να ικανοποιήσει η κοινωνία τις σύνθετες ανάγκες της. Και, βέβαια, η κινητικότητα στην εργασία συνοδεύεται από γκρέμισμα κάθε εργασιακού δικαιώματος που κατακτήθηκε με συλλογικούς αγώνες, αφού ο εργαζόμενος δεν θα κατοχυρώνει δικαιώματα που προβλέπονταν έως τώρα από τις Συλλογικές Συμβάσεις (τριετίες, επιδόματα, κ.λπ.), θα μετακινείται από κλάδο σε κλάδο με ατομικές συμβάσεις, και πάει λέγοντας.
  • Κινητικότητα από χώρα σε χώρα: Λένε πως στις σύγχρονες συνθήκες της παγκοσμιοποιημένης δράσης του κεφαλαίου, ο άνεργος θα πρέπει να είναι διατεθειμένος να αναζητήσει το μεροκάματο σε οποιαδήποτε χώρα του προσφερθεί. Γι' αυτό φτιάχνουν νόμους για την απασχόληση εργαζομένων σε τρίτες χώρες, όπως η οδηγία Μπολκεστάιν. Γι' αυτό στήνουν πανευρωπαϊκά δίκτυα εύρεσης εργασίας, καλλιεργώντας συνείδηση ότι όλη η ΕΕ είναι μια ενιαία αγορά εργασίας, στην οποία ο άνεργος πρέπει να αναζητήσει εισόδημα, ακόμα κι αν χρειαστεί να ξεσπιτωθεί, να εγκαταλείψει τη χώρα του, να ανατρέπει κάθε τρεις και λίγο την οικογενειακή και κοινωνική του ζωή, να μη στεριώνει πουθενά συνδικαλιστικά και αυτό να έχει αρνητική αντανάκλαση και στο κίνημα. Λένε μάλιστα οι αθεόφοβοι ότι η ιδιοκατοίκηση, το κεραμίδι δηλαδή που μια οικογένεια κατάφερε με κόπους και δάνεια να βάλει πάνω από το κεφάλι της, είναι ανασταλτικός παράγοντας στην κινητικότητα της εργασίας και πρέπει να περιοριστεί! Εγραφε τις προάλλες ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στο «VoxEU.org»: «Το υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης ίσως είναι ένας σημαντικός λόγος για την υψηλή ανεργία (...) Η Ελβετία έχει 3% ανεργία και 30% ιδιοκατοίκηση, ενώ η Ισπανία έχει 25% ανεργία και 80% ποσοστό ιδιοκατοίκησης (...) Η υψηλότερη ιδιοκατοίκηση οδηγεί σε χαμηλότερη κινητικότητα του εργατικού δυναμικού, μεγαλύτερους χρόνους μετακίνησης προς την εργασία, και ένα χαμηλότερο ρυθμό σχηματισμού των επιχειρήσεων». Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που στην Αμερική κάνουν θραύση οι «νομάδες» εργαζόμενοι, που ζουν σε τροχόσπιτα και μετακινούνται όπου υπάρχει μεροκάματο.
Τα σχέδιά τους περιγράφουν συνθήκες σύγχρονης δουλείας, ιδιαίτερα για τους νέους. Το σύστημα της εκμετάλλευσης αντιδραστικοποιείται ακόμα περισσότερο και κανένα μερεμέτι δεν μπορεί να κρύψει ότι έχει ωριμάσει η ανάγκη για την ανατροπή του. Η εργασιακή ζούγκλα που φτιάχνουν για τα μονοπώλια θα έχει για θύματα τα εκατομμύρια εργαζόμενο

Λαθροχειρία «Αυγής»

Λαθροχειρία «Αυγής»
Γρηγοριάδης Κώστας
Γράφει η χτεσινή «Αυγή» στον τίτλο του θέματος που αφορά την προχτεσινή συνέντευξη του ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ Δ. Κουτσούμπα, στο ραδιόφωνο του «Real fm»: «Δ. ΚΟΥΤΣΟΥΜΠΑΣ: Αποδέσμευση από την ΕΕ, όχι έξοδος από την Ευρωζώνη». Και παρακάτω στο θέμα: «Η έξοδος από την Ευρωζώνη μπορεί να φέρει ακόμα μεγαλύτερα προβλήματα για τον λαό, υπογράμμισε ο γενικός γραμματέας της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, στη συνέντευξη που παραχώρησε στον Real Fm και το δημοσιογράφο Ν. Χατζηνικολάου». Χαζοί εκεί στην «Αυγή» δεν είναι. Αρα, η καραμπινάτη διαστρέβλωση της χιλιοειπωμένης θέσης του ΚΚΕ για αποδέσμευση από την ΕΕ, άρα και από την Ευρωζώνη, την οποία ανέλυσε ο Δ. Κουτσούμπας και στη συγκεκριμένη συνέντευξη, οφείλεται σε λαθροχειρία της εφημερίδας. Γιατί, αν δεν ήθελαν να κάνουν λαθροχειρία, ας έβαζαν ολόκληρο το απόσπασμα από τη συνέντευξη του Δ. Κουτσούμπα για να κατατοπίσουν τους αναγνώστες τους για τη θέση του ΚΚΕ, που λέει τα εξής: «Πιστεύουμε ότι πρέπει να φύγουμε από την ΕΕ, αποδέσμευση από την ΕΕ, φυσικά με άλλους όρους και προϋποθέσεις. Δηλαδή, χρειάζεται μια κυβέρνηση, μια εξουσία, η οποία να έχει και να πάρει στα χέρια της εργαλεία. Για παράδειγμα, αν αφήσεις άθικτους τους μονοπωλιακούς ομίλους, αυτούς που έχουν τη μεγάλη κερδοφορία και αυτούς που είναι κλάδοι και επιχειρήσεις στρατηγικής σημασίας για την οικονομία της χώρας, δε θα έχεις αυτά τα απαραίτητα εργαλεία, ώστε να σχεδιάσεις την οικονομία, να κατανείμεις πόρους, να κατανείμεις εργατικό δυναμικό, να λύσεις προβλήματα ανάπτυξης, έτσι ώστε να λυθεί το πρόβλημα της ανεργίας. Αρα, αυτά είναι δέσμη μέτρων, να το πω έτσι απλά, είναι προϋποθέσεις απαραίτητες για να μπορέσεις να κάνεις αυτά. Αν φύγεις και πας σε ένα άλλο νόμισμα, δραχμή ή όπως ονομαστεί, δε λύνεις το πρόβλημα αυτό. Η έξοδος από την Ευρωζώνη δε σου λύνει, αντίθετα μπορεί να χειροτερεύσει και θα χειροτερεύσει για ένα χρονικό διάστημα κατά πολύ και το βιοτικό επίπεδο του λαού και το πρόβλημα της ανεργίας. Και βεβαίως, θα μένουν σε ισχύ και όλα αυτά τα μέτρα που υπάρχουν. Αρα, άμα αυτό το δεις ξεκομμένο, δε λύνεις κανένα πρόβλημα. Αλλωστε αυτά τα ζητήματα συζητούνται ακόμα και σε κύκλους της αστικής τάξης, των βιομηχάνων, της ΕΕ. Είναι πιθανά σενάρια και ανάλογα τις εξελίξεις καθόλου δεν αποκλείεται και να ωθήσουν την Ελλάδα, άλλες χώρες σε έξοδο από το ευρώ, από την Ευρωζώνη».

Αθλιότητα των «Financial Times» σε βάρος του ΚΚΕ

Αθλιότητα των «Financial Times» σε βάρος του ΚΚΕ
Γράφουν ψευδώς ότι οι ευρωβουλευτές του Κόμματος καταψήφισαν την κατάργηση των μπόνους για στελέχη τραπεζών
Προβοκάτσια σε βάρος του ΚΚΕ και της Ευρωκοινοβουλευτικής του Ομάδας επιχείρησαν οι«Financial Times». Σε δημοσίευμά τους, ισχυρίστηκαν ψευδώς ότι οι ευρωβουλευτές του Κόμματος Μπ. Αγγουράκης και Γ. Τούσσας καταψήφισαν τροπολογία για την κατάργηση των «μπόνους» στα στελέχη των χρηματοπιστωτικών ομίλων.
Η αθλιότητα των «Financial Times», που διαψεύδεται ηχηρά απ' τα πρακτικά της ψηφοφορίας στο Ευρωκοινοβούλιο, όπου φαίνεται ότι οι ευρωβουλευτές του ΚΚΕ υπερψήφισαν την τροπολογία, βρήκε πρόθυμους αναμεταδότες στην Ελλάδα. Ειδησεογραφικές, κατ' όνομα, ιστοσελίδες την αναπαρήγαγαν, δίχως να κάνουν τον κόπο να ερευνήσουν στοιχειωδώς το θέμα. Αλλωστε, σκοπός τους είναι η συκοφάντηση του ΚΚΕ και όχι η έγκυρη ενημέρωση των αναγνωστών τους.
Σχετικά με το θέμα, η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του Κόμματος έκανε την ακόλουθη δήλωση: «Η σκόπιμη διαστρέβλωση της εφημερίδας "Financial Times" και η συκοφαντία ενάντια στους ευρωβουλευτές του ΚΚΕ, ότι δήθεν καταψήφισαν σχετική τροπολογία για την κατάργηση των "μπόνους" στα στελέχη των χρηματοπιστωτικών ομίλων, δεν έχει καμία σχέση με την πραγματικότητα, γιατί όπως αποδεικνύεται από τα Πρακτικά του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για τη σχετική ψηφοφορία επί της επίμαχης τροπολογίας, οι κομμουνιστές ευρωβουλευτές την υπερψήφισαν.
Με ευθύνη της πλειοψηφίας του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και του εισηγητή Sven Giegold των Πρασίνων, αναβλήθηκε η τελική ψηφοφορία της σχετικής έκθεσης Α7 - 0125/2013 για τον "Συντονισμό των νομοθετικών, κανονιστικών και διοικητικών διατάξεων σχετικά με ορισμένους οργανισμούς συλλογικών επενδύσεων σε κινητές αξίες". Η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα έχει κατ' επανάληψη τοποθετηθεί τόσο με παρεμβάσεις, όσο και με την ψήφο των ευρωβουλευτών της στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο για την κατάργηση των "μπόνους" των στελεχών του χρηματοπιστωτικού συστήματος.
Ερμηνεύοντας τη σκόπιμη διαστρέβλωση της θέσης της Ευρωκοινοβουλευτικής Ομάδας του ΚΚΕ, από την εφημερίδα "Financial Times", φαίνεται ότι αυτό που ενοχλεί είναι η κατηγορηματική αντίθεση του ΚΚΕ στους σχεδιασμούς των μονοπωλίων, της ΕΕ και των αστικών κυβερνήσεων, για την εμβάθυνση της ΟΝΕ, την Ευρωπαϊκή Τραπεζική Ενωση, συνολικά ενάντια στην αντιλαϊκή στρατηγική της ΕΕ. Η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ συμβάλλει στην πάλη του Κόμματος που πρωτοστατεί στους εργατικούς - λαϊκούς αγώνες, για τη συγκρότηση της Λαϊκής Συμμαχίας, για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από την ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, με Εργατική - Λαϊκή Εξουσία».

Φορο-αρπακτικά!

Φορο-αρπακτικά!
Εχουν καταληστέψει τον ελληνικό λαό! Του έχουν πιει το αίμα! Του έχουν επιβάλει τέτοια φοροαφαίμαξη που όμοιά της δεν έχει υπάρξει από συστάσεως ελληνικού κράτους! Και τώρα φέρνουν νέα φιρμάνια με νέους φόρους!
Γιατί γίνονται όλα αυτά; Για τη «σωτηρία της πατρίδας», λένε... Γιατί «όλοι πρέπει να βάλουμε πλάτη», λένε... Γιατί «πατριωτισμός είναι να πληρώνεις τους φόρους που εμείς σου επιβάλλουμε», λένε...
Αλλά ας δούμε τι σημαίνει ο «πατριωτισμός» τους την τελευταία - μόνο - δεκαετία.
Παρακολουθώντας κανείς τη διαμόρφωση των φορολογικών επιβαρύνσεων του λαού από το 2004 μέχρι και το 2013 τα στοιχεία που προκύπτουν από τους κρατικούς προϋπολογισμούς για τη διαχρονική φοροαφαίμαξη του λαού είναι συγκλονιστικά:
*
1) Το σύνολο των φορολογικών εσόδων του κράτους κατά την περίοδο 2004 - 2013, φορολογικά έσοδα που προήλθαν κατά κύριο λόγο από τη φορολογία των ασθενέστερων, ανέρχεται στα 467,4 δισ. ευρώ! Πλησιάζει, δηλαδή, το μισό τρισεκατομμύριο ευρώ!
Ερώτηση:
Ολα αυτά τα λεφτά από τη φορολογία, τα οποία ξεπερνούν 2,5 ολόκληρα ΑΕΠ της χώρας, πού πήγαν; Τα είδε κανείς να «επιστρέφουν» κατ' ελάχιστο στα κοινωνικά στρώματα που απαρτίζουν τα υποζύγια; Τι αποκόμισε ο φορολογούμενος είλωτας από τη διαρκή φοροαφαίμαξή του; Μήπως «δημόσια» και «δωρεάν» Υγεία; Μήπως «δημόσια» και «δωρεάν» Παιδεία; Μήπως «Κοινωνική πολιτική» και «Πρόνοια»; Μήπως ένα «φιλικότερο» και «εξυπηρετικότερο» κράτος;
*
2) Οι επιπλέον (άμεσοι και έμμεσοι) φόροι που με έτος βάσης το 2004 έχουν επιβληθεί μέχρι και το 2013 ξεπερνούν τα 72,5 δισ. ευρώ!
Το τονίζουμε: Από το 2004 της «ισχυρής Ελλάδας», των Ολυμπιακών Αγώνων και της «επανίδρυσης» μέχρι και το «σωτήριο» 2013, σε μια περίοδο που οι φορολογικοί συντελεστές για τα κέρδη του μεγάλου κεφαλαίου μειώθηκαν πάνω από 50% (!!!), σε ένα διάστημα που το ένα «τσουνάμι» φοροαπαλλαγών και χαριστικών ρυθμίσεων για τους κεφαλαιοκράτες διαδεχόταν το άλλο, το σύνολο των επιπλέον φόρων, όπως προκύπτει από τους προϋπολογισμούς, ανέρχεται στα 72,5 δισ. ευρώ!
Ερώτηση:
Υπάρχει κανείς που να μπορεί να αμφισβητήσει ότι το ειδεχθές αυτό βάρος έχει πέσει στις πλάτες του λαού; Μήπως δεν είναι τα λαϊκά στρώματα που πληρώνουν τη συντριπτική πλειοψηφία τόσο των άμεσων όσο και των έμμεσων φόρων; Ενδεικτικά: Μόνο στον προϋπολογισμό του 2013, σε σύνολο 44,3 δισ. ευρώ άμεσων και έμμεσων φόρων που προβλέπονται, το ποσό που με τη μορφή των άμεσων φόρων καλούνται να πληρώσουν τα νομικά πρόσωπα (δηλαδή, τα μονοπώλια και οι επιχειρήσεις των κεφαλαιοκρατών) μόλις και μετά βίας φτάνει στο 1,5 δισ. ευρώ!
Δηλαδή,
μόλις 1,5 δισ. ευρώ άμεσοι φόροι για τους πλουτοκράτες,
πάνω από 42,5 δισ. ευρώ άμεσοι και έμμεσοι φόροι (που στη συντριπτική τους πλειοψηφία καταβάλλονται από τα λαϊκά στρώματα) για το λαό!
*
Αυτές είναι οι συνθήκες φορολεηλασίας που βιώνει ακατάπαυστα, προ και μετά μνημονίων, ο ελληνικός λαός.
και είναι μέσα σε αυτές τις συνθήκες που για μια ακόμα φορά, με το νέο τους φορολογικό, οι «σωτήρες» έρχονται και μεθοδεύουν νέα φοροαρπακτικά μαγειρέματα για το λαό, νέες φορολογικές απαλλαγές για τους πλουτοκράτες!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

Τι κίνημα χρειάζεται σήμερα;

Τι κίνημα χρειάζεται σήμερα;
*
Δώδεκα Ομοσπονδίες, όπου πλειοψηφούν κατά βάση δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ και πρώην εργατοπατέρες του ΠΑΣΟΚ, εμφάνισαν ένα Συντονιστικό - σφραγίδα, που θα προετοιμάσει «την προκήρυξη πολιτικής απεργίας, με στόχο την άμεση ανατροπή των μνημονιακών πολιτικών και της κυβέρνησης που τις εφαρμόζει».
Το ΚΚΕ και οι ταξικές συνδικαλιστικές δυνάμεις, άσκησαν εμπεριστατωμένη κριτική στις πλειοψηφίες αυτών των Ομοσπονδιών και τα κόμματα που τις στηρίζουν. Τόσο για την προσπάθειά τους να εκφυλίσουν κάθε συλλογική διαδικασία στο κίνημα (οι αποφάσεις για «συντονισμό» πάρθηκαν διά περιφοράς ανάμεσα σε ορισμένα μέλη των ΔΣ των Ομοσπονδιών, εν αγνοία των ίδιων των εργαζομένων, ακόμα και των συνδικαλιστών άλλων παρατάξεων), όσο και για το περιεχόμενο αυτού του «συντονισμού».
Πέρα από την «Αυτόνομη Παρέμβαση», την παράταξη του ΣΥΡΙΖΑ, που ανακάλυψε ξαφνικά την ανάγκη να πολιτικοποιηθεί η πάλη των εργαζόμενων και να ξεπεραστεί η αδράνεια της πλειοψηφίας σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, το αυτοαποκαλούμενο «συντονιστικό» έσπευσε να υπερασπιστεί και η «Αυγή». Η εφημερίδα του ΣΥΡΙΖΑ κατηγόρησε το ΠΑΜΕ ότι δε θέλει οι κινητοποιήσεις των εργαζομένων να πάρουν πολιτικά χαρακτηριστικά «πλήρους ανατροπής της μνημονιακής πολιτικής» και «ανατροπής της κυβέρνησης των συνεταίρων του δικομματισμού».
Οι εργαζόμενοι δεν πρέπει να προσπεράσουν απροβλημάτιστα την προσπάθεια που κάνουν αυτές οι δυνάμεις να δηλητηριάσουν το κίνημα με ένα νέου τύπου κυβερνητικό συνδικαλισμό, προσαρμοσμένο στις βλέψεις του ΣΥΡΙΖΑ και όμορων σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων να αναρριχηθούν στην κυβέρνηση. Και, ταυτόχρονα, να χτυπήσουν το ΠΑΜΕ, που εδώ και 14 χρόνια έχει καταξιωθεί με το σπαθί του στη συνείδηση χιλιάδων εργαζόμενων σαν ο ταξικός πόλος συσπείρωσης στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα.
Η πολιτικοποίηση της πάλης των εργαζόμενων δεν προέκυψε σαν ζητούμενο τις τελευταίες δεκαπέντε μέρες, που έκανε την εμφάνισή του το λεγόμενο Συντονιστικό. Η αλλαγή όμως της πολιτικής στάσης των εργαζομένων και η έκφρασή της στο πεδίο της ταξικής πάλης, δεν μπορεί να είναι αποτέλεσμα μόνο της διαπίστωσης του ρόλου που παίζει στο ξεδίπλωμα της αντεργατικής επίθεσης το ένα ή το άλλο κόμμα που κυβέρνησε στο παρελθόν. Πολύ περισσότερο που οι πλειοψηφίες των Ομοσπονδιών που σήμερα σηκώνουν κουρνιαχτό, υπήρξαν διαχρονικά «μανούλες» στη στήριξη της αντεργατικής - αντιλαϊκής πολιτικής.
Αυτές οι πλειοψηφίες, αξιοποιήθηκαν εν γνώσει τους από τα κόμματα που τους ανέδειξαν για να χειραγωγήσουν το κίνημα και να το αφοπλίσουν. Τώρα, μιλούν για «πολιτική πάλη ανατροπής της κυβέρνησης», όχι επειδή ανακάλυψαν έστω και όψιμα την ταξική υπέρ του κεφαλαίου πολιτική, αλλά επειδή ισχυρίζονται, ότι μέχρι και πριν τα μνημόνια, τα κόμματα που σήμερα κυβερνούν (ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ, απ' όπου προέρχονται οι περισσότεροι), είχαν φιλολαϊκή πολιτική ή έστω η πολιτική τους δεν ήταν τόσο αντιλαϊκή. Γι' αυτό τη στήριζαν με νύχια και δόντια, σαν συνδικαλιστές στους κλάδους τους και μέσα από τη ΓΣΕΕ.
Να λοιπόν η πρώτη μεγάλη παγίδα που πάνε να στήσουν στους εργαζόμενους. Τους λένε πως τα μέτρα που σήμερα τους συντρίβουν, είναι αποτέλεσμα μιας συγκεκριμένης διαχείρισης, την οποία ονομάζουν «μνημονιακή» και στην οποία προσχώρησαν τα τελευταία χρόνια κόμματα όπως το ΠΑΣΟΚ. Αρα, με μια άλλη διαχείριση, «αντιμνημονιακή», όπως αυτή που προτείνει για παράδειγμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ο λαός μπορεί να ανακουφιστεί και να δει άσπρη μέρα, ακόμα και να επιστρέψει η ζωή του στα προ κρίσης επίπεδα.
Με άλλα λόγια, πολιτικοποίηση της πάλης είναι για τους συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ, τους πρώην του ΠΑΣΟΚ και διάφορους άλλους «αντικαπιταλιστές» στα λόγια, να σέρνονται οι εργαζόμενοι πίσω από το ένα ή το άλλο κόμμα που υπόσχεται «καλύτερες μέρες» με άλλο μείγμα διαχείρισης, όπως τους έσερναν στο παρελθόν εναλλάξ το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ.
Να γιατί λέμε ότι η στάση τους στηρίζει την αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού σε βάρος του λαού και την καθιέρωση του νέου διπολισμού, με τη ΝΔ και το ΣΥΡΙΖΑ στο κέντρο των δυο πόλων. Εδώ βρίσκεται η δεύτερη παγίδα. Ζητάνε να φύγει η κυβέρνηση που εφαρμόζει αυτές τις «μνημονιακές» πολιτικές. Και τι να έρθει στη θέση της; Μια άλλη κυβέρνηση, που θα ασκήσει «αντιμνημονιακή» διαχείριση. Τέτοια κυβέρνηση υπόσχεται να συγκροτήσει ο ΣΥΡΙΖΑ. Και τα στελέχη του δεν κρύβουν ότι θέλουν το συνδικαλιστικό κίνημα στην υπηρεσία της.
Το να δρα ένα κόμμα με τη στρατηγική του στο κίνημα και να παλεύει αυτή να επικρατήσει, δεν είναι βέβαια αθέμιτο. Αθέμιτο και πολιτικά ανέντιμο είναι να κρύβει ένα κόμμα από τους εργαζόμενους και το λαό τη στρατηγική που πραγματικά υπηρετεί. Στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, αυτή η στρατηγική ταυτίζεται με την ανάδειξή του σε κυβέρνηση, για να εφαρμόσει ένα άλλο μείγμα διαχείρισης, στα πλαίσια του καπιταλισμού και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων που συμμετέχει η Ελλάδα, όπως είναι η ΕΕ.
Κρύβουν δηλαδή από το λαό ότι όταν του λένε να πολιτικοποιήσει την πάλη του, του ζητάνε στην ουσία να στηρίξει ενεργά την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να γίνει κυβέρνηση, καλλιεργώντας αυταπάτες ότι για να βελτιωθεί η ζωή του αρκεί μια κυβερνητική μεταβολή, χωρίς να πειραχτούν τα μονοπώλια και η κυριαρχία τους στην οικονομία. Γι' αυτό χωρίζουν τους εργάτες σε «δεξιούς» και «αριστερούς», σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς». Προσπαθούν να φτιάξουν ακόμα και «αριστερά» συνδικάτα, για να κρύψουν πως το κοινό ταξικό συμφέρον απέναντι στα μονοπώλια είναι αυτό που ενώνει όλους τους εργάτες, ανεξάρτητα από το βαθμό που το συνειδητοποιεί ο καθένας και τον τρόπο που διαμορφώνει την πολιτική του συμπεριφορά.
Η «πολιτική αλλαγή» γι' αυτούς ξεκινάει και τελειώνει με μια κυβερνητική μεταβολή και συγκεκριμένα με την ανάδειξη του ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση. Γι' αυτό λέμε ότι προσπαθούν να συγκροτήσουν ένα νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό, ο οποίος, στη φάση αυτή, υπηρετεί αντικειμενικά και την ανάγκη του αστικού συστήματος να διασφαλίσει την κυβερνητική εναλλαγή, χωρίς να κλονίζεται η σταθερότητά του.
Αυτονόητα, το εργατικό λαϊκό κίνημα με την πάλη του πρέπει να επιδιώκει να βάζει εμπόδια στην εφαρμογή της αντιλαϊκής πολιτικής, να ανοίγει ρήγματα στο αστικό σύστημα και τα κόμματά του, να το αποσταθεροποιεί. Μια τέτοια αποσταθεροποίηση, κάτω από προϋποθέσεις, μπορεί να οδηγήσει και στην ανατροπή μιας κυβέρνησης. Το σύστημα όμως διαθέτει πολλές εναλλακτικές λύσεις για να ελιχθεί, να σταθεί στα πόδια του και να συνεχίσει την ίδια πολιτική, έστω και με άλλο ή άλλους διαχειριστές στο τιμόνι. Το έχει αποδείξει όλα τα προηγούμενα χρόνια στην Ελλάδα και σε άλλες χώρες, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη χειραγώγηση των λαϊκών κινητοποιήσεων στην Αίγυπτο, με την αλλαγή κυβέρνησης.
Αρα, τι σημαίνει πολιτικοποίηση της πάλης από τη σκοπιά των πραγματικών συμφερόντων του λαού; Σημαίνει να μπορεί το κίνημα με την πάλη του να δυσκολεύει ολοένα και περισσότερο το πέρασμα της αντιλαϊκής πολιτικής, ακυρώνοντας ελιγμούς του συστήματος. Προϋπόθεση γι' αυτό είναι να συνειδητοποιηθεί από τους εργαζόμενους η ρίζα των προβλημάτων τους, ο καπιταλιστικός δρόμος ανάπτυξης, ανεξάρτητα από το αν στην κυβέρνηση είναι το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ ή κάποιος άλλος διαχειριστής. Και ότι ο πραγματικός αντίπαλος δεν είναι μόνο μια κυβέρνηση, αλλά τα μονοπώλια, η εξουσία τους, οι διεθνείς συμμαχίες τους, οι ιμπεριαλιστικές ενώσεις στις οποίες συμμετέχει η αστική τάξη της χώρας κλπ.
Προϋποθέτει δηλαδή, με τη βοήθεια της πρωτοπορίας, να αποκτήσουν οι εργαζόμενοι την ικανότητα, πίσω από οποιοδήποτε μέτρο σε βάρος τους, να συνδέουν την οικονομία με την πολιτική. Να αποκαλύπτεται ο πυρήνας της διαχείρισης που ασκούν τα κόμματα και η στρατηγική τους γραμμή υπέρ των μονοπωλίων, ανεξάρτητα από τις επιμέρους διαφορές και αποχρώσεις που σίγουρα υπάρχουν. Σημαίνει ακόμα συνειδητοποίηση του χαρακτήρα της κρίσης σαν κρίση του καπιταλισμού και της ΕΕ σαν ένωση των μονοπωλίων, με ενιαία στρατηγική απέναντι στους λαούς, με αγιάτρευτη εσωτερική ανισομετρία και αντιθέσεις.
Πολιτικοποίηση της πάλης είναι να συνειδητοποιεί ο εργάτης και εργάτρια μέσα από την ίδια του την πείρα ότι δεν αρκεί να παλεύει για να βελτιώσει τους όρους που πουλά την εργατική του δύναμη στον καπιταλισμό και πως καμιά κατάκτηση, όσο μεγάλη κι αν είναι, δεν είναι εγγυημένη, όσο τα μονοπώλια κυριαρχούν στην οικονομία, ανεξάρτητα από το ποιο κόμμα διαχειρίζεται την πολιτική τους εξουσία. Σε τελική ανάλυση, πολιτικοποιημένο κίνημα είναι αυτό που συνειδητοποιεί ότι το πραγματικό δίλημμα σήμερα είναι «με τα μονοπώλια ή με το λαό» και χωρίς δεύτερη σκέψη απαντάει: Με το λαό, ενάντια στα μονοπώλια! Κίνημα δηλαδή σε αντικαπιταλιστική, αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση.

ΑΙΓΥΠΤΟΣ Σε «τεντωμένο σχοινί» με το λαό εγκλωβισμένο στην αστική διαχείριση

ΑΙΓΥΠΤΟΣ
Σε «τεντωμένο σχοινί» με το λαό εγκλωβισμένο στην αστική διαχείριση
Ο στρατός καταγγέλλεται ότι άνοιξε πυρ κατά διαδηλωτών υποστηρικτών του προηγούμενου Προέδρου
Αντίπαλοι και οπαδοί του ανατραπέντος Προέδρου Μούρσι βγήκαν και πάλι χτες στους δρόμους
ΚΑΪΡΟ.--
Σε τεντωμένο σχοινί παραμένει η κατάσταση στην Αίγυπτο δύο μέρες μετά την επέμβαση του στρατού, που ανέτρεψε από την εξουσία τον Πρόεδρο Μούρσι και τους ισλαμιστές «Αδελφούς Μουσουλμάνους».Στρατιωτικές δυνάμεις έχουν αναπτυχθεί σε όλες σχεδόν τις πόλεις καθώς τα επεισόδια ανάμεσα σε υποστηρικτές του Μούρσι και των άλλων κυρίως αστικών δυνάμεων συνεχίζονται. Η ενδοαστική διαπάλη για την εξουσία συνεχίζεται ενώ ο λαός, που υποφέρει από την καπιταλιστική εκμετάλλευση, φαίνεται και πάλι εγκλωβισμένος στην επιλογή διαχειριστή.
Χτες, από νωρίς το μεσημέρι, σε επιφυλακή είχαν τεθεί οι στρατιωτικές δυνάμεις στο Κάιρο καθώς σε εξέλιξη βρίσκονταν συγκεντρώσεις υποστηρικτών των ισλαμιστών «Αδελφών Μουσουλμάνων» και αντιπάλων. Οι πρώτες συγκρούσεις σημειώθηκαν όταν οι υποστηρικτές του Μούρσι προσέγγισαν την έδρα της Ρεπουμπλικανικής Φρουράς στο Κάιρο. Η στρατιωτική φρουρά κατηγορείται για χρήση αληθινών πυρών, αφού προσπάθησε πρώτα να τους απωθήσει με δακρυγόνα, κάτι που ο στρατός διαψεύδει. Συγκρούσεις σημειώθηκαν και στην Αλεξάνδρεια.
Αργά το βράδυ, στο πλήθος των υποστηρικτών του Μούρσι στο Κάιρο απευθύνθηκε ο θρησκευτικός ηγέτης των «Αδελφών Μουσουλμάνων», Μουχάμαντ Μπάιντι, ξεκαθαρίζοντας ότι ουδέποτε συνελήφθη και ότι οι οπαδοί των «Αδελφών Μουσουλμάνων» θα μείνουν στο δρόμο μέχρι ν' αποκατασταθεί ο Πρόεδρος. Την ώρα που γράφονταν οι γραμμές αυτές το πλήθος κατευθυνόταν προς την Ταχρίρ, όπου είχαν συγκεντρωθεί, πάλι, υποστηρικτές της αντιπολίτευσης ενώ ο στρατός προσπαθούσε ν' αποκλείσει τους δρόμους.
Το υπουργείο Υγείας, μετά από ώρες, επιβεβαίωσε ότι υπάρχουν 6 νεκροί διαδηλωτές χωρίς να επιβεβαιώνει και το λόγο.
Στη χερσόνησο του Σινά και στη διώρυγα του Σουέζ επιβλήθηκε καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Στην πρώτη έγινε μετά από επίθεση άγνωστων ενόπλων κατά σημείων ελέγχου του στρατού και της αστυνομίας κοντά στο διεθνές αεροδρόμιο του αλ Αριτς, όπου σκοτώθηκε ένας στρατιώτης και τραυματίστηκαν τρεις άλλοι. Επίθεση σημειώθηκε και σε σημείο ελέγχου κοντά στη Λωρίδα της Γάζας, όπου έκλεισε και το μεθοριακό πέρασμα, ενώ αργά χτες νέα επίθεση ενόπλων σημειώθηκε σε φυλάκιο στο αλ Αριτς, όπου πιθανότατα σκοτώθηκαν δύο ακόμη αστυνομικοί. Δεν είναι ξεκάθαρο ποιοι είναι οι δράστες καθώς στην περιοχή του Σινά δρουν ένοπλες συμμορίες.
«Συνταγματική διακήρυξη» από τον Μανσούρ
Μέσα από μια σύντομη τηλεοπτική παρέμβαση ο εκτελών χρέη Προέδρου, επικεφαλής του Συνταγματικού Δικαστηρίου, Αντλι Μαχμούντ Μανσούρ, έθεσε ορισμένους βασικούς άξονες για το τι μέλλει γενέσθαι. Ανακοίνωσε τη διάλυση της Ανω Βουλής που κυριαρχούνταν από ισλαμιστές μετά τις παραιτήσεις αντιφρονούντων, και την οποία αντισυνταγματικώς ο Μούρσι χρησιμοποιούσε ως νομοθετικό σώμα διά μέσου διατάγματος. Επίσης, διόρισε νέο επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών. Εντός των επόμενων ημερών αναμένεται επίσης να ανακοινώσει προσωρινή μεταβατική κυβέρνηση και το σχηματισμό επιτροπής ειδικών για επανεξέταση του Συντάγματος για να ανοίξει ο δρόμος για εκλογές.
Εκλογές το πολύ σε ένα χρόνο «βλέπει» από την άλλη ο Μουχάμαντ αλ Μπάραντεϊ, που ορίστηκε από το λεγόμενο Εθνικό Μέτωπο Σωτηρίας (ευρύς συνασπισμός κυρίως φιλελεύθερων και σοσιαλδημοκρατικών δυνάμεων, όπου συμμετέχει και το Αιγυπτιακό ΚΚ) ως εκπρόσωπός του στις επαφές με το στρατό. Ο Μπάραντεϊ χαρακτήρισε «οδυνηρή» την επέμβαση του στρατού κρίνοντάς την όμως αναγκαία γιατί η χώρα «κατρακυλούσε σε εμφύλιο» και εκτίμησε ότι ο Μούρσι «υπέσκαψε μόνος του τη νομιμότητά του». Ζήτησε ν' απελευθερωθούν όλα τα ηγετικά στελέχη των «Αδελφών Μουσουλμάνων» και ο Μούρσι να τύχει συμπεριφοράς ανάλογης με αυτήν που του πρέπει ως πρώην Προέδρου.
Αναλόγου περιεχομένου φέρεται, σύμφωνα με πληροφορίες, να είναι και οι αλλεπάλληλες τηλεφωνικές συνομιλίες που έχει ο Αιγύπτιος υπηρεσιακός υπουργός Εξωτερικών, Μουχάμαντ Κάμελ Αμρ, με Αμερικανούς κυρίως αξιωματούχους, και τον ομόλογό του Τζον Κέρι. Κατά τις ίδιες πληροφορίες, η Ουάσιγκτον πιέζει για «αποκατάσταση το γρηγορότερο δυνατό της συνταγματικής τάξης και για επιστροφή σε μια εκλεγμένη κυβέρνηση», απειλώντας με επανεξέταση της ετήσιας βοήθειας ύψους 1,8 δισεκατομμυρίων δολαρίων προς την Αίγυπτο, αποφεύγοντας, όμως, επισήμως, να χρησιμοποιήσει τον όρο πραξικόπημα.
Αντίθετα, τον όρο αυτό χρησιμοποίησε η Αφρικανική Ενωση, η οποία, όπως αναμενόταν, μετά από συνεδρίαση του Συμβουλίου Ειρήνης και Ασφάλειας που έχει, ανέστειλε τη συμμετοχή της Αιγύπτου στις δραστηριότητές της. Τέλος, την πρόθεσή του να παραιτηθεί από γενικός εισαγγελέας, λίγες μέρες μόνο μετά τη δικαστική του δικαίωση και την επαναφορά του στο αξίωμα, από όπου τον είχε εκδιώξει ο Μούρσι το Νοέμβρη, εξέφρασε ο Αμπντέλ Μεγκίντ Μαχμούντ, λέγοντας ότι λόγω της διαμορφωθείσας κατάστασης δεν θέλει σε καμία περίπτωση να εμπλακεί στην οποιαδήποτε διαδικασία υπάρξει με επίκεντρο τον πρώην Πρόεδρο και τους «Αδελφούς Μουσουλμάνους» για να μη θεωρηθεί η οποιαδήποτε ενέργειά του «αποτέλεσμα προσωπικής αντιπάθειας».

TOP READ