Από ζώα… ολιγότεροι ή το "παράσιτο" του καπιταλισμού

Τα ένστικτα της αυτοσυντήρησης και της διαιώνισης, αποκαλούμενα και βασικά ένστικτα, χαρακτηρίζουν όλα τα όντα γενικώς. Οι επιστήμονες τα έχουν κωδικοποιήσει στα 4F της εξέλιξης: Food (τροφή), Fight (μάχη) ή Flight (φυγή) και Fuck (σεξ).

Το οποιοδήποτε ον, αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο και θα κάνει τα πάντα για να αντιδράσει σ’ αυτόν, να τραφεί και να ζήσει, να υπερασπιστεί το χώρο του και την τροφή του, καθώς και να διαιωνιστεί. Θα αγωνιστεί με κάθε τρόπο, επίσης, για να προστατέψει τα γονίδιά του. Πρόκειται για συμπεριφορά αντανακλαστική, μη υποκείμενη σε συνειδητή επεξεργασία, αλλά άκρως αποτελεσματική για το κάθε είδος.

Φαίνεται όμως, πως τα παραπάνω δεν ισχύουν για πολλούς από τους ανθρώπους.

Ξεπουλάνε τις περιουσίες τους, ξεθεμελιώνουν τα δικαιώματά τους, τους επιτίθενται με κάθε τρόπο, επιβουλεύονται και υποσκάπτουν κι αυτήν τη βιολογική τους ύπαρξη – συγχρόνως τους λοιδορούν κι αυτοί όχι μόνο σιωπούν, αλλά παραδίδουν αυτοβούλως τη μίζερη ζωή τους, στους διώκτες τους.

Αφοπλίζουν και καθιστούν λοβοτομημένα κοινωνικώς τα παιδιά τους, εκπαιδεύοντάς τα «να μη βγάζουν το φίδι απ’ την τρύπα», προσφέροντάς τα οι ίδιοι, στον αδηφάγο Μινώταυρο της αστικής τάξης.

Μια τέτοια, άκρως παράδοξη και με μοιραίο αποτέλεσμα για τα θύματα συμπεριφορά, συναντάμε μόνο σε άρρωστα και μολυσμένα με παράσιτα ζώα.

Τα ποντίκια που μολύνονται από το παράσιτο του τοξοπλάσματος (Toxoplasma gondii), «εντέλλονται» από αυτό να μην φοβούνται τις γάτες. Κι αυτό γιατί η γάτα είναι ο κύριος (τελικός) ξενιστής του παράσιτου. Πρόκειται για αξιοθαύμαστη εξελικτική προσαρμογή του  παράσιτου, με τελικό σκοπό να εγκατασταθεί στη γάτα και συγχρόνως ολέθρια κατάσταση, όπως αντιλαμβάνεστε, για το ποντίκι.

Αλλά με τους ανθρώπους τι συμβαίνει; Τι τους αφοπλίζει από τα βασικά τους ένστικτα, αλλά και από την συνειδητή αντίληψη του κινδύνου και της επερχόμενης καταστροφής τους;

Έστω, πως δε νογάνε ή δεν δύνανται -υπό τις παρούσες συνθήκες τουλάχιστον- να κατανοήσουν την αξία της οργανωμένης και ταξικά προσανατολισμένης πάλης.

Το ένστικτο της αυτοσυντήρησης όμως τι σκατά το κάνανε;

Το ένστικτο της διαιώνισης του είδους και της προστασίας των γονιδίων τους;

Γιατί δεν αντιδρούν, δεν θυμώνουν, δεν εξεγείρονται, δεν ουρλιάζουν, δεν δαγκώνουν, δεν αυτοδικούν έστω με κάποιον τρόπο; Συμπεριφορά όπου, τουλάχιστον, θα αναγνωρίζαμε μια ενστικτώδη αντίδραση.

Φαίνεται πως ο πολιτιστικός ξεπεσμός χρόνων, η αποχαύνωση με κάθε τρόπο, ο ηθικός εκμαυλισμός, η αποξένωση από πανανθρώπινες αξίες και ιδανικά, αλλά και η αμάθεια, ο ανορθολογισμός, ο κοινωνικός και πολιτικός ευνουχισμός έχουν παίξει το ρόλο τους. Το «παράσιτο» του καπιταλισμού θρεφόμενο από τα παραπάνω μολύνει και αφοπλίζει μεγάλο μέρος του κοινωνικού υποκείμενου. Κάτι σαν «κοινωνική τοξοπλάσμωση». Ένα άκρως αποτελεσματικό εργαλείο για την διαιώνιση του συστήματος, αλλά ολέθριο για τους λαούς.

Τούμπα η Ιστορία !!!

Όταν ο φωτογράφος Yevgeny Khaldei απαθανάτισε τους στρατιώτες Meliton Kantaria και Mikhail Yegorov να υψώνουν τη σημαία της Σοβιετικής Ένωσης στο Ραϊχσταγκ, στις 2 Μαΐου του 1945, ο κόσμος γνώριζε ότι ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος είχε τελειώσει.

Κυρίως όμως ο κόσμος γνώριζε ότι η χαριστική βολή απέναντι στον φασισμό δόθηκε από την πρώην ΕΣΣΔ με τους εκατομμύρια νεκρούς και την προέλαση του κόκκινου στρατού.

Όπως μας θύμισε πρόσφατα το @Ypopto_mousi, σε δημοσκόπηση που πραγματοποιήθηκε το Μάιου του 1945 στη Γαλλία, το 57% των ερωτηθέντων απάντησε ότι η ΕΣΣΔ «ήταν η χώρα που συνέβαλε περισσότερο στην ήττα της Γερμανίας». Ακολουθούσαν οι ΗΠΑ με 20% και η Βρετανία με 12%.

Θα πρέπει να σημειωθεί ότι σε αντίθεση με άλλες χώρες της Ευρώπης οι Γάλλοι πολίτες είδαν πρώτα αμερικανικά και βρετανικά στρατεύματα στο έδαφος τους κατά τη διάρκεια της αποχώρησης των ναζιστικών στρατευμάτων. Παρόλα αυτά αναγνώριζαν το συνολικό ρόλο που έπαιξε η ΕΣΣΔ στη νίκη κατά του φασισμού.

Απαντώντας στην ίδια ερώτηση το 1994 οι Γάλλοι πολίτες απάντησαν κατά 49% ότι τον πιο καθοριστικό ρόλο έπαιξαν οι ΗΠΑ. Το 2004 στην ίδια ερώτηση το ποσοστό αυτών που θεωρούσαν ότι ο φασισμός νικήθηκε πρωτίστως από τις ΗΠΑ έφτανε το 58%.

Αυτοί που έζησαν λοιπόν τα γεγονότα του δευτέρου παγκοσμίου πολέμου αναγνώριζαν το ρόλο της πρώην ΕΣΣΔ. Οι επόμενες γενιές που ενημερώθηκαν από τις αμερικανικές ταινίες και τους αναθεωρητές της ιστορίας είχαν διαφορετική άποψη.

Είχαν μεσολαβήσει 50 χρόνια αντισοβιετικής αλλά κυρίως αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, η οποία έφτασε σε σημεία παροξυσμού όχι μόνο στα χρόνια του Ψυχρού Πολέμου αλλά πολύ περισσότερο στα χρόνια του «τέλους της ιστορίας» με την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού.

Το Χόλιγουντ είχε δαπανήσει δισεκατομμύρια δολάρια στο ξαναγράψιμμο της ιστορίας ενώ ακόμη και η ΕΕ είχε μπουκώσει με εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ τα στόματα και τις γραφίδες πανεπιστημιακών, ιστορικών και  συγγραφέων που ήταν πρόθυμοι να συγκρίνουν τον φασισμό με τον κομμουνισμό.

Άρης Χατζηστεφάνου απο το InfoWar

Ιδιωτικά Μ.Μ.Ε.
Η Περίπτωση της Βενεζουέλας

 

ΚΩΣΤΑΣ ΛΟΥΛΟΥΔΑΚΗΣ (ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ)  

 

 

«Για να κατακτηθεί η αληθινή ισότητα και αληθινή δημοκρατία για τους εργάτες πρέπει πρώτα να αφαιρεθεί από το κεφάλαιο η δυνατότητα να μισθώνει συγγραφείς και να αγοράζει εφημερίδες.(…)Οι καπιταλιστές αποκαλούν ελευθερία του Τύπου, την ελευθερία να χρησιμοποιείται ο πλούτος τους για την κατεργασία και την παραποίηση της λεγόμενης κοινής γνώμης»

(Β Ι Λένιν).

Για τις συνθήκες που επικρατούσαν στην  Βενεζουέλα ο  Arturo Uslar Pietri, συγγραφέας, καθηγητής λατινοαμερικανικής λογοτεχνίας στο Πανεπιστήμιο «Κολούμπια», και καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο «Κεντρικό Πανεπιστήμιο της Βενεζουέλας» είχε επισημάνει: «Σπάνια υπήρξε μια χώρα τόσο πλούσια στην οποία να κυριαρχούν σε τέτοιο σημείο μερικές εκατοντάδες οικογένειες που μοιράζονται, για δεκαετίες, και κάτω από οποιεσδήποτε πολιτικές συνθήκες, τα εκπληκτικά πλούτη της» (Le Monde diplomatique:  Le Venezuela au seuil d’un grand changement http://www.monde-diplomatique.fr/1998/12/USLAR_PIETRI/4197)

 Από την πρώτη μέρα της προεδρίας του Hugo Rafael Chávez Frías στην Βενεζουέλα, τα ιδιωτικά Μ.Μ.Ε. της χώρας, οι ΗΠΑ, το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, η Παγκόσμια Τράπεζα, μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα, πολυεθνικές εταιρείες και οι ΜΚΟ: «National Endowment for Democracy», και «Freedom House», αφιέρωσαν τον εαυτό τους με ζωτικότητα στο έργο της  αποσταθεροποίησης της οικονομίας με μηνύματα και ξεκάθαρες προειδοποιήσεις πως η Βενεζουέλα οδηγείται σε καταστροφή. Για τα ιδιωτικά ΜΜΕ ο Hugo Chávez είναι « δαίμονας », « τρελός », « κομμουνιστής » που έχει οδηγήσει τον λαό του στη φτώχεια και συγκρινόταν με τον Ιντι Αμίν Νταντά, τον Μουσολίνι ή τον Χίτλερ.

Ωστόσο, αυτή η σύγκλιση ανάμεσα στα ΜΜΕ και τα φιλελεύθερα οικονομικά κέντρα εξουσίας στην Βενεζουέλα οδήγησαν σε  πάγωμα πιστώσεων, ακύρωση συμβολαίων και εμπορικών παραγγελιών,  οργάνωσαν πετρελαϊκή απεργία, έξοδο κεφαλαίων στο εξωτερικό, απόπειρες δολοφονίας εναντίον του Hugo Chávez και ένα πραξικόπημα το 2002.

Το CNN Espanol, δηλαδή το ισπανόφωνο CNN, οι πέντε μεγαλύτεροι ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί: Venevisiόn, Radio Caracas Televisiόn (RCTV), Globovisiόn, Televen και CMT και οι μεγάλες εφημερίδες εθνικής κυκλοφορίας: El Universal, El Nacional, Tal Cual, El Impulso, El Nuevo Pais, El Mundo συντονίζουν το πρώτο πραξικόπημα των Μ.Μ.Ε.

Ήταν τόσο το μίσος τους, που πίστεψαν οι ίδιοι τη δική τους προπαγάνδα! Ο μισητός Chávez έπεσε, η δημοκρατία θριάμβευσε… Αυτά έλεγαν τα ιδιωτικά κανάλια στην Βενεζουέλα  που ανήκουν στην «αντιπολίτευση»…Ο Αντιναύαρχος Victor Ramírez Pérez  σε ζωντανή μετάδοση στο τηλεοπτικό κανάλι Venevisión, το οποίο κατέχει το 67% του μεριδίου τηλεθέασης στη Βενεζουέλα, νομίζοντας πως το πραξικόπημα των Μ.Μ.Ε πέτυχε δηλώνει : « Είχαμε ένα μεγάλο όπλο : τα μέσα ενημέρωσης. Και, αφού μου δίνεται η ευκαιρία, θα ήθελα να σας συγχαρώ»  (Monde diplomatique: Dans les laboratoires du mensonge au Venezuela http://www.monde-diplomatique.fr/2002/08/LEMOINE/92140

 Ο τηλεοπτικός σταθμός Venevisión ιδιοκτησίας του πλουσιότερου ανθρώπου της χώρας, Gustavo Alfredo Cisneros, κάτοχος μίας σειράς εταιριών Μ.Μ.Ε σε σαράντα χώρες με σχεδόν 30.000 εργαζόμενους, έχει πρόσβαση σε περισσότερους από 500 εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Μερικές από τις επιχειρήσεις Μ.Μ.Ε του Cisneros είναι: Direct TV, Latin America, Univision, America Online, Tel Cel, Caracol TV, Canal 13, Chilevisiόn, Galavisiόn, Playboy TV Latin America, Playboy TV International, Vale TV, Via Digital, AOL Latin America. Γενικά, στην Βενεζουέλα μια ντουζίνα άνθρωποι σαν τον Cisneros διαθέτουν το 95% των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων και  κυριολεκτικά μονοπωλούν τον γραπτό τύπο.

 

Λογικά όλα αυτά, αν δεχτούμε βέβαια πως η παραχώρηση του δημόσιου αγαθού της πληροφόρησης στους φορείς του ιδιωτικού τομέα, σχετίζεται με την προσπάθεια της πολιτικής εξουσίας να αναπαράγεται και με κάθε δυνατό τρόπο να φροντίζει ώστε οι αγορές να μένουν «ελεύθερες». Άλλωστε, η  ελευθερία της έκφρασης και το δικαίωμα στην πληροφορία είναι όροι συναφείς με την ελευθερία των αγορών και των ιδιωτικών ομίλων.

Όχι;

Εάν αναρωτιόμαστε, καλό θα ήταν να στρέψουμε το βλέμμα μας στην Ελλάδα με αφορμή τις τηλεοπτικές άδειες. Τις άδειες αυτές τις διεκδίκησαν μια χούφτα ανθρώπων που ελέγχουν ήδη τηλεοπτικά κανάλια, ασφαλιστικές, εφοπλιστικές και κατασκευαστικές εταιρείες, ποδοσφαιρικές ομάδες, τα δικαιώματα για αναμεταδόσεις αθλητικών αγώνων, και μέσω διασταυρωμένων συμμαχιών το μεγαλύτερο μέρος του έντυπου τύπου, τράπεζες, χρηματιστηριακές εταιρείες, γενικά, σχεδόν, όλους τους τομείς της οικονομικής ζωής.

Οι ενδιαφερόμενοι για τις τηλεοπτικές άδειες παρά τον μεταξύ τους ανταγωνισμό και τις διαφοροποιήσεις τους, ομονοούν επί της ουσίας, όταν πρόκειται να μιλήσουν για οικονομία της αγοράς, για τις ανεμπόδιστες από θεσμικές παρεμβάσεις αληλοσυνδεόμενες δραστηριότητες τους, για το  κοινοβουλευτικό καθεστώς ή την αστική δημοκρατία. Στον αντίποδα, τους διακρίνει μια ασίγαστη εχθρότητα απέναντι σε οποιονδήποτε και οτιδήποτε δεν ανήκει στην κυρίαρχη τάξη τους, και μίσος απέναντι σε ό,τι περιλαμβάνουν οι γενολογικοί όροι: αριστερά,  κομμουνισμός, εργατικά δικαιώματα, σωματεία, συλλογικότητες, αλληλεγγύη  κ.λ.π.

Ας ξαναγυρίσουμε όμως στην Βενεζουέλα και ας θέσουμε ένα νέο ερώτημα: γιατί, άραγε, τόσο μίσος;

Γιατί, εκεί που οι Ευαγγελιστές της νεοφιλελεύθερης θεολογίας είχαν καταστήσει σχεδόν αδύνατη κάθε εναλλακτική λύση απέναντι στο δόγμα της αγοράς, το παράδειγμα της Βενεζουέλας, είχε γίνει σημείο αναφοράς για τα πιο φτωχά στρώματα σε ολόκληρη την Λατινική Αμερική,  και απειλούσε τον νεο-φιλελλευθερισμό, στο Πουέρτο Ρίκο, στο Περού, στη Βραζιλία, την Αργεντινή, τον Ισημερινό, και γενικά  όλη την «πίσω αυλή» των ΗΠΑ.

Ο Hugo Rafael Chávez όχι μόνο έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του τις πολιτικές «αναδιάρθρωσης της οικονομίας» του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας αλλά: κατάργησε τα δίδακτρα εγγραφής μαθητών στο σχολικό σύστημα. Χάρισε σε πέντε εκατομμύρια φτωχούς και  περιθωριοποιημένους πολίτες, ιθαγενείς στην  πλειονότητα τους, οι οποίοι δεν είχαν δελτία ταυτότητας, την αξιοπρέπεια τού να είσαι πολίτης. Κρατικοποίησε την (ιδιωτικοποιημένη) κύρια εταιρεία τηλεπικοινωνιών της χώρας, την εταιρεία ηλεκτρισμού του Καράκας, καθώς και τα κοιτάσματα πετρελαίου του Ορενόκ. Περισσότερα από τρία εκατομμύρια εκτάρια γης μοιράστηκαν στους ακτήμονες, και χιλιάδες πρωτοβάθμιοι σταθμοί ιατρικής περίθαλψης εγκαινιάστηκαν στις λαϊκές συνοικίες. Η εβδομαδιαία διάρκεια της εργασίας πέρασε από τις 44 στις 36 ώρες, ενώ ο ελάχιστος μισθός έφτασε τα 204 ευρώ το μήνα – ο δεύτερος μεγαλύτερος στη Λατινική Αμερική μετά την Κόστα Ρίκα. Η παραγωγή βασικών ειδών διατροφής επιχορηγείται και τα προϊόντα της πωλούνται, στους πιο φτωχούς, σε τιμές κατά 42% χαμηλότερες από εκείνες της αγοράς. (Monde diplomatique: Από τον Φιντέλ Κάστρο στο δαίμονα Ούγκο Τσάβες Δεκέμβριος 2007)

Επομένως, γίνεται αντιληπτό για ποιο λόγο η δεσπόζουσα τάξη, διαθέτοντας ανεξάντλητους οικονομικούς πόρους και μια τεράστια προπαγανδιστική μηχανή, χρησιμοποίησε τα  μέσα μαζικής ενημέρωσης για να δημιουργηθεί ένας εφιάλτης σε μια χώρα προικισμένη και ευνοημένη με ατελείωτες πλουτοπαραγωγικές πηγές. Δεν πρέπει να υποτιμήσουμε το μέγεθος του επιτεύγματός της…

Οι ΗΠΑ, λοιπόν, αφού πρώτα διόρισαν πρόεδρος της Βενεζουέλας τον Pedro Francisco Carmona ιδιοκτήτη της εταιρείας πετροχημικών Industrias Venoco, έσπευσαν να χαιρετίσουν το πραξικόπημα που χρηματοδότησαν, και να το χαρακτηρίσουν ως «νόμιμη πράξη» και «θέληση του λαού»  τονίζοντας ότι  η Βενεζουέλα «θα περάσει σε μία νέα περίοδο δημοκρατίας και ηρεμίας» καθώς οι πραξικοπηματίες θα διαμορφώσουν « ένα σταθερό δημοκρατικό πλαίσιο » ! Με την σειρά του το ΔΝΤ ανακοίνωσε ότι θα είναι «εξαιρετικά ευτυχές να παρέχει νέα δάνεια σε μία μεταβατική κυβέρνηση». 

Όμως το μιντιακό πραξικόπημα κράτησε μόλις 40 ώρες γιατί ο λαός αρνήθηκε να αποδεχτεί την κατάλυση της αστικά νόμιμα εκλεγμένης κυβέρνησης.

Ωστόσο, είχε ήδη επισημανθεί η εύθραυστη ισορροπία στην Βενεζουέλα. Αντιγράφουμε από το βιβλίο «Άσπρα Μαντίλια στην Plaza de Mayo» εκδόσεις ΚΨΜ: «[…]Η Βενεζουέλα σήμερα έχει μεγάλο πρόβλημα γιατί πολυεθνικές εταιρείες εξακολουθούν και ελέγχουν τις εισροές των εισαγωγών τεχνολογίας, βιομηχανικών ανταλλακτικών και τροφίμων. Χαρακτηριστικά, το μεγαλύτερο μέρος της αγοράς τροφίμων εξακολουθεί να το ελέγχει η Empresas Polar, του μεγιστάνα Lorenzo Mendosa με χρονιάτικα έσοδα 6,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ο όμιλος έχει επενδύσει σε τράπεζες,  σε βιομηχανίες πετροχημικών και πετρελαίου και ελέγχει  τα μεγάλα super market της Βενεζουέλας.

Το αποτέλεσμα είναι ό,τι κερδίζει η Βενεζουέλα από τις πωλήσεις σε πετρέλαιο να το χάνει σε πανάκριβες αναγκαστικές εισαγωγές. Και την ζυγαριά, (οικονομικό σαμποτάζ, τιμές πετρελαίου, φυγή κεφαλαίων κτλπ), εξακολουθεί να την κρατάει το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα και το σπαθί  οι ΗΠΑ. 

Για να καταλάβουμε πόσο εύθραυστη είναι η μπολιβαριανή κυβέρνηση, αρκεί να σκεφτούμε ότι η Βενεζουέλα πληρώνει ένα μεγάλο μέρος των εισαγόμενων τροφίμων, εισάγει το 70% των προϊόντων που καταναλώνει και που πωλούνται από δημόσια καταστήματα σε τιμές κατά 42% χαμηλότερες από εκείνες της ιδιωτικής αγοράς, με εκδόσεις κρατικών ομολόγων και από τα συναλλαγματικά αποθέματα που προσφέρει το πετρέλαιο. 

 Η Βενεζουέλα απέχει πολύ από το να χαρακτηριστεί σοσιαλιστική χώρα. Ο έλεγχος των μέσων παραγωγής της Βενεζουέλας ήταν άτολμος και  χωρίς ξεκάθαρο ταξικό προσανατολισμό. Έτσι κι αλλιώς η όποια εθνικοποίηση δεν συνεπάγεται και ανακατανομή του εισοδήματος ανάμεσα στο λαό. 

 Επίσης οι υποσχέσεις για έλεγχο της εξουσίας από τα κάτω, για ένα σοσιαλισμό που θα ωφελούσε τους εργάτες και τους πτωχούς αγρότες, έστω και αν αρκετές πολιτικές αποφάσεις είχαν σκοπό την υπέρβαση των νόμων του καπιταλισμού, αποδείχτηκαν κενό γράμμα. Όμως τα μαζικά κοινωνικά προγράμματα σε παιδεία, υγεία, αναδιανομή της γης και η ανάπτυξη των συνεταιρισμών πέτυχαν προσφέροντας μια ανακούφιση […]». 

 Όταν γράφουμε, συνήθως, δεν προσφεύγουμε σε τσιτάτα τα οποία ενδεχομένως θα μας επέτρεπαν να οδηγηθούμε σε επιθυμητά συμπεράσματα. Παρ΄όλα αυτά, θα κάνουμε μια εξαίρεση και θα καταφύγουμε στον Γερμανό δραματικό ποιητή Gotthold Lessing ο οποίος έγραψε πως: «Η αξία ενός ανθρώπου δεν έγκειται στην αλήθεια που κάποιος κατέχει ή υποθέτει πως κατέχει αλλά στην ειλικρινή προσπάθεια που κάνει για να την προσεγγίσει». (Nuccio Ordine: Η Χρησιμότητα του Άχρηστου Εκδόσεις Άγρα).

Σε αυτό το αξιακό σύστημα του Λέσσινγκ σίγουρα δεν ανήκουν όσοι έχουν καταφέρει να συμμετέχουν στην δράκα αυλικών της οικονομικής εξουσίας, όσοι είναι ανίκανοι να δουν πέρα από το προφανές, όσοι αδιαφορούν για τα δημόσια πράγματα και την ιστορία, και όσοι είναι φορείς-άκοπα-μιας ωφελιμιστικής ηθική, της τάξης που εκπροσωπούν.  

Ο περισσότερος κόσμος, μετά από μακροχρόνια μαζική χειραγώγηση, είναι εύτρωτος και ευσυγκίνητος μόνο σε ό,τι αφορά στο άμεσο, αδιαφορώντας για τις απόμακρες κοινωνικές δυνάμεις που το καθορίζουν, καθώς ζει στο καθημερινό καβούκι του και εκτελεί τον υπηρετικό ρόλο του. 

Σε αυτήν την εποχή της μαζικής χειραγώγησης, η βάρβαρη ολότητα της αστικής εξουσίας γίνεται αποδεκτή ως δεδομένη. Στην ουσία, δηλαδή, έχουμε να κάνουμε με μια συναίνεση της άρνησης που αποκλείει κάθε διαλεύκανση των γεγονότων. Το πλαίσιο αυτό  μας επιτρέπει να καταλάβουμε πως η ελευθερία λόγου και πληροφόρησης που βιώνουμε  είναι προϊόν ανελεύθερων κοινωνικών συνθηκών μέσα στις οποίες ζούμε. Η ελευθερία επιλογής μας εξαρτάται και συναρτάται  από την λειτουργία ενός πλέγματος μιντιακών οργανισμών που επιλέγουν, κατασκευάζουν και διαχειρίζονται τα πολιτικά, οικονομικά και πολιτιστικά γεγονότα.

Η οθόνη προστάζει και οι διαταγές είναι υποχρεωτικές. Πρέπει να γίνεις, να ταυτιστείς με τον «διάσημο του Survivor» για να είσαι, για να υπάρξεις, σε μια κοινωνία που η ουσία της ύπαρξής της είναι η μαζική χειραγώγηση. Έτσι, μετατοπίζεται η προσοχή από τις απάνθρωπες κοινωνικές συνθήκες διαβίωσης στον εξωραϊσμό του μηδαμινού. Η εκμαυλιστική αυτή εικόνα εξοβελίζει την κριτική σκέψη και αχρηστεύει, ακρωτηριάζει ψυχικά τον άνθρωπο. Όλα αυτά γιατί η εξουσία δεν διαθέτει την απόλυτη ισχύ για να επιβληθεί και να κυριαρχήσει ολοκληρωτικά πάνω στον άνθρωπο. Χρειάζεται την χειραγώγηση για να περιορίζει, να δεσμεύει, και να ελέγχει τα εξουσιαζόμενα υποκείμενα.  

Ωστόσο, το πρότυπο της  σαπισμένης μιντιακής δημοκρατίας  το περιέγραψε καλύτερα από όλους ο πρόεδρος του Εκουαδόρ, Rafael Vicente Correa Delgado: «Η δημοκρατία είναι καλή, έως την ημέρα που αρχίζουν να απειλούνται τα συμφέροντα της ολιγαρχίας, έως την ημέρα που μια κυβέρνηση προτίθεται να κάνει αναδιανομή του εθνικού πλούτου.  Εκείνη τη στιγμή ξυπνά η επιθετικότητα του τύπου […]».

Πέρα όμως από τα παραπάνω γεγονότα, η σημερινή βία στην Βενεζουέλα πατάει στην υπάρχουσα αγανάκτηση και δυσαρέσκεια, ακόμα και μεγάλης μερίδας της εργατικής τάξης. Η εργατική τάξη είναι διαιρεμένη στο εσωτερικό της, ανάμεσα στο προσάναμμα της πραγματικής πολιτικής τής ταυτότητας και τη λανθάνουσα διάβρωσή της από τις αστικές πρακτικές. Όπως, όμως, απέδειξε η ιστορία, το στοίχημα της οικοδόμησης, έστω και μιας ισχνής μορφής σοσιαλισμού, σε μια μόνο χώρα, όταν παντού τριγύρω κυριαρχεί ο καπιταλισμός, και μάλιστα χωρίς διάθεση να συγκρουστεί με τους μονοπωλιακούς ομίλους  που ελέγχουν την παραγωγή, είναι καταδικασμένο να αποτύχει…

ΥΓ: ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μπαράκ Ομπάμα κήρυξε το Μάρτιο του 2015, με διάταγμα τη Βενεζουέλα «απειλή για την εθνική ασφάλεια των ΗΠΑ».

Μετά την Πρωτομαγιά

 Μετά την Πρωτομαγιά

Μερικά υστερόγραφα, στον απόηχο του τριημέρου, χωρίς ίχνος υστερίας μπροστά στη θύελλα που έρχεται (και κάποιοι την είπαν ελπίδα), μονάχα με μια μικρή καθυστέρηση του κινήματος, που έχει τα πάνω και τα κάτω του, μαζικοποιείται, αλλά ακόμα περνάει κάτω από τον πήχη των απαιτήσεων και της συγκυρίας.

Το τι ακριβώς έρχεται, μπορείτε να το δείτε συνοπτικά εδώ, στο πολύ κατατοπιστικό ρεπορτάζ του 902.
Άρθρο πρώτο: η βουλή καλείται να πάρει μέτρα για την περίοδο 2018-20, δηλ μετά τη λήξη του τρέχοντος προγράμματος, το 18', που σημαίνει με δυο λέξεις: τέταρτο μνημόνιο.
Άρθρο δεύτερο: δεν υπάρχει πάτος, τελευταία μέτρα, ξέφωτο κι ανάκαμψη για τον εργαζόμενο λαό. Η υπομονή -Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι- κι η προσμονή πως εφεξής θα στρώσουν τα πράγματα και θα ξανάρθουν οι παχιές αγελάδες, μετά τα επτά χρόνια μνημονιακής φαγούρας, είναι η χειρότερη αυταπάτη.

Αλίμονο επίσης σε όσους δίνουν βάση, πίστη κι ελπίδα, στους εμπόρους ελπίδας, στις δευτερεύουσες διαφοροποιήσεις στελεχών του κυβερνητικού λόχου, την ομάδα των 53 (όπου είναι κι ο Τσακαλώτος, που έκλεισε τη συμφωνία), το Φίλη, το Σκουρλέτη, τους βουλευτές που χρειάζονται μασάζ και μια υπουργική καρέκλα να καθίσουν, τους υπουργούς που απειλούσαν με παραίτηση αν πέσει κι άλλο το αφορολόγητο, ή πανηγύριζαν πως δε μειώνονται οι (κύριες) συντάξεις, ενώ τσάκιζαν τις επικουρικές, και τώρα που πέφτει τσεκούρι και στις κύριες, κάνουν την πάπια. Τον Τσίπρα, που έλεγε ότι δεν είναι πρωθυπουργός παντός καιρού, για να εφαρμόσει μνημόνια, και τώρα τα πλασάρει ως καλύτερα από τα προηγούμενα.
Αυτοί είναι οι πιο χυδαίοι κι οι πιο επικίνδυνοι, γιατί τα κάνουν υποτίθεται ενάντια στην ιδεολογία τους και με πόνο ψυχής.

Κράτησαν πάντως κάβα για μελλοντικές συμφωνίες (τα χειρότερα μνημόνια δεν τα έχουμε δει ακόμα), όπου μπορούν πχ να καταργήσουν το στερητικό άλφα από το "αφορολόγητο", αφού πλέον θα πληρώνουν φόρο κι οι συνταξιούχοι των 500 ευρώ. Να καταργήσουν την Κυριακή ως μέρα και αργία (ναι αλλά θεσπίσαμε την Πρωτομαγιά). Να καταργήσουν πχ τα Χριστούγεννα (ναι αλλά θα κρατήσουμε το Πάσχα, που είχαμε και ρεκόρ εξόδου) ή τις συμβάσεις γενικότερα, αφού έτσι και αλλιώς οι περισσότεροι νέοι δουλεύουν στη μαύρη, χωρίς καν ατομικές συμβάσεις.

Το συμπέρασμα από όλα αυτά πάντως είναι πως στην Ελλάδα δεν υπάρχει προστασία των συμφερόντων των επενδυτών.
Τάδε έφη Ιβάν Σαββίδης σε μια πολύ αποκαλυπτική συνέντευξη, όπου εξομολογήθηκε τον πολιτικό του έρωτα για τον Τσίπρα, που του θύμισε τον Πούτιν, καθώς αγόρευε στη Βουλή για τη ΣΕΚΑΠ -και το χάρισμα χρεών- καλώντας τους Έλληνες να κρατηθούν από αυτόν, γιατί είναι προϋπόθεση επιτυχίας για το μέλλον.

Επανέλαβε αρκετές φορές το συμπέρασμα πως "πολύ καλόπαιδο ο Κυριάκος", αλλά έχει πολύ καλή σχέση με τον Καραμανλή και φιλική σχέση με το Σημίτη. Διαπίστωσε ότι κάποιοι στη ΝΔ δεν έχουν ανδρισμό, αλλά αυτός είναι καθαρός Έλληνας, βάση DNA, και υπερασπίζεται κάθε συμπατριώτη του στο εξωτερικό.
Καθαρός Έλληνας, καθαρός άνδρας και πάνω απ' όλα με επίπεδο και καλλιέργεια.

Είπε ότι θα αγοράσει κάποιο κανάλι, ότι θα διαλέξει ανάμεσα στο ΔΟΛ και τον Πήγασο, ότι έχει ασχοληθεί στο παρελθόν με την πολιτική, και πως αν δώσει ποτέ συνέντευξη στα ελληνικά, αυτό θα σημαίνει την (επαν)έναρξη της πολιτικής τους καριέρας.
Καλώς ήρθε το ρούβλι κι ο (καθαρός) Έλληνας Μπερλουσκόνι...

Μαχητές...

Σε άλλα νέα από τον αστικό τύπο, το κερασάκι στην τούρτα ήρθε από την αντίστοιχη Εσπρέσο της Πάτρας (ο κόσμος της Πάτρας) με ένα καλτ δημοσίευμα, που λέει παραδόξως μια μεγάλη αλήθεια, βαφτίζοντας τον Πελετίδη και τους δημάρχους του "μαχητές" εναντίον των διάσημων (κυβέρνησης), που φτιάχνει τη λεζάντα της με εγκαίνια δρόμων που ξανακλείνουν, σε μια εθνική οδό-καρμανιόλα, που είναι πραγματικό survivor.

...εναντίον διάσημων για τρένο κι ανεργία

Η εφημερίδα ακολουθεί την τακτική που λέει "ό,τι δεν μπορείς να πολεμήσεις, αγάπησέ το" και αγκάλιασέ το, για να το ενσωματώσεις αρχικά και να το πνίξεις στην πορεία. Κι ο βασικός τρόπος του συστήματος να αγκαλιάζει και να καθιστά ακίνδυνα πρόσωπα και καταστάσεις, είναι το life-style. Δεν ξέρουν όμως με τι (κόμμα) και ποιον (δήμαρχο) έχουν μπλέξει.

Παρεμπιπτόντως, όσοι εντυπωσιάστηκαν πριν λίγες μέρες, με την προαναγγελία του γάμου γνωστής τηλεπαρουσιάστριας, στο Ρίζο, ας έχουν υπόψη πως το όργανο είναι μάλλον η πιο φτηνή επιλογή για όποιον παντρεύεται -αμέσως μετά την αθλητική Ώρα για Σπορ, αν δεν κάνω λάθος.

Με την ευκαιρία, όσοι σφοι αναγνώστες έχετε προφίλ στο τουίτερ, μπορείτε να ακολουθήσετε εδώ το λογαριασμό του Δήμου Πατρέων, πετυχαίνοντας με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια: ενημέρωση για διάφορες κινήσεις, πρωτοβουλίες και δραστηριότητες, που σπανίως σπάνε το τείχος αποκλεισμού των κυρίαρχων ΜΜΕ, για να δουν το φως της δημοσιότητας. Κι επίσης, ένα πολύ καλό παράδειγμα αξιοποίησης των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης και της σύγχρονης τεχνολογίας.

Αντί επιλόγου δύο φωτογραφικά στιγμιότυπα.

Το πρώτο από την πρωτομαγιάτικη πορεία στην Πάτρα, με τις άγριες κινηματικές διαθέσεις της φυλής των Λιλιπούα.

Και το δεύτερο από την πρωτομαγιάτικη συγκέντρωση στην Καρδίτσα, με το Σαρλό στο φόντο, για τη σημειολογία του πράγματος, να υποδηλώνει πως ο ανθρωπάκος μένει πίσω να βλέπει παθητικά τις εξελίξεις, αντί να τις πάρει στα χέρια του.

Κι ας σημειωθεί πως αυτή είναι απλώς μια προφυλακή των ταξικών δυνάμεων στην πόλη και όχι ο κύριος όγκος τους (που ήταν και ένας βασικός λόγος αγωνίας του συναγωνιστή Οβελίξ, στο Αστερίξ Λεγεωνάριος, αν θυμάμαι καλά).

Να απαντηθεί η προσπάθεια καλλιέργειας κλίματος ανοχής και αναμονής

Να απαντηθεί η προσπάθεια καλλιέργειας κλίματος ανοχής και αναμονής

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, μετά την ενδιάμεση συμφωνία με τους εκπροσώπους ιμπεριαλιστικών μηχανισμών, επιχειρεί να παίξει το χαρτί των «αντίμετρων», με στόχο να καλλιεργήσει κλίμα αναμονής και ανοχής στο λαό, για να σκέφτεται πως κάτι έχει να περιμένει, έστω και μετά από μερικά χρόνια, έστω κι αν ακόμα κι αυτά τα επισφαλή και αβέβαια «αντίμετρα» προβλέπεται να υλοποιηθούν εάν και εφόσον πιαστούν τα ματωμένα πρωτογενή πλεονάσματα, εάν δηλαδή η σφαγή των συντάξεων, των λαϊκών εισοδημάτων σημειώσει ...απόλυτη επιτυχία. Παρ' όλα αυτά, εργαζόμενοι, λαϊκές οικογένειες, που έχουν βιώσει τα τελευταία δέκα περίπου χρόνια τις επιπτώσεις της καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης, το σύνολο της αντιλαϊκής επίθεσης από πολλές και διαφορετικές αστικές κυβερνήσεις, απογοητευμένοι από τις εξελίξεις, με προδομένες προσδοκίες, μπορεί να θεωρήσουν ότι αξίζει να υπομείνουν ένα ακόμα αντιλαϊκό κύμα, ως τελευταία τους ελπίδα για να δουν «φως στο τούνελ». Για την ικανότητά της στην εξαπάτηση, άλλωστε, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ παίρνει συγχαρητήρια από επιχειρηματικούς ομίλους και τους διεθνείς εταίρους...

Η πραγματικότητα είναι όμως διαφορετική. Ενα μεγάλο μέρος των λεγόμενων «αντίμετρων» συνιστούν μεταρρυθμίσεις και παρεμβάσεις που στηρίζουν άμεσα την κερδοφορία του κεφαλαίου και βαθαίνουν την εργασιακή εκμετάλλευση, όπως για παράδειγμα η μείωση της φορολογίας των επιχειρηματικών ομίλων. Οσον αφορά τις υποσχέσεις που έδωσε ως πιθανότητα η κυβέρνηση για να υλοποιηθούν από 1η Γενάρη του 2019 και του 2020, δηλαδή την αύξηση κονδυλίων για επιδότηση ενοικίου, για οικογενειακά επιδόματα, για την καταπολέμηση της παιδικής φτώχειας, για σχολικά γεύματα, αύξηση των θέσεων στους βρεφονηπιακούς σταθμούς κ.λπ., αποτελούν μέτρα - «χρυσόσκονη» στην αντιλαϊκή επίθεση. Η αλήθεια είναι ότι με κάθε χρόνο που περνά, η εφαρμογή της αντεργατικής επίθεσης ρίχνει πολύ προς τα κάτω τη ζωή των εργαζομένων, και αυτό μόνο με τα αντεργατικά μέτρα που ήδη υλοποιούνται. Ο νέος γύρος, που θα υλοποιηθεί το επόμενο διάστημα, θα εξανεμίσει κάθε πιθανότητα να δοθεί ουσιαστική ανάσα. Στη συντριπτική τους πλειοψηφία, τα «αντίμετρα» δεν πρόκειται να αναπληρώσουν καμιά από τις απώλειες που θα υποστεί ο λαός από τη νέα «παρτίδα» των μέτρων, πόσο μάλλον από τους αντεργατικούς - αντιλαϊκούς νόμους που έχει φορτωθεί στην πλάτη του, από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις του κεφαλαίου. Ενώ στην ουσία τους πρόκειται για μέτρα μοιράσματος της φτώχειας, δηλαδή από το τσάκισμα των λιγότερο φτωχών (βλέπε π.χ. μείωση του αφορολόγητου) θα πάρουν 2-3 ψίχουλα οι περισσότερο φτωχοί, για να μαθαίνουν να ζουν ήσυχα με τη φτώχεια τους.

Την επιχείρηση εξαπάτησης και καλλιέργειας κλίματος αναμονής και προσδοκιών στο λαό την περιγράφουν, σε γενικές γραμμές, δηλώσεις στελεχών της κυβέρνησης. Οπως αυτή του κυβερνητικού εκπροσώπου, που είπε χτες: «Από το 2018 και μετά, όταν η χώρα θα έχει τη δυνατότητα να αναχρηματοδοτεί από μόνη της το χρέος, αυτό σημαίνει ότι θα έχει και άλλες δυνατότητες σε ό,τι αφορά τη διαχείριση των οικονομικών της». Η του Π. Ρήγα, γραμματέα της ΚΕ του ΣΥΡΙΖΑ που είπε: «Τα μέτρα θα τα δούμε στο σύνολο τους, και όταν η χώρα έχει μπει στην κανονικότητα, έχει μπει στις αγορές, έχει υπάρξει η ανάπτυξη που θα υπάρχει, αυτό σημαίνει ότι η χώρα έχει δυνατότητες, όταν είναι έξω από την επιτροπεία, δυνατότητες επιλογών (...)». Αυτή είναι η λογική τους. Η καλλιέργεια αυταπατών, με το λαό στη γωνία να προσδοκά το μικρότερο κακό. Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, απέναντι σε αυτή την επίθεση διαρκείας, το εργατικό - λαϊκό κίνημα πρέπει να δώσει τη δική του απάντηση, με αγώνα που θα στοχεύει στην ανάκτηση των τραγικών απωλειών που ήδη βιώνει και θα βιώνει, αλλά και με γνώμονα την κάλυψη των σύγχρονων αναγκών του. Γιατί αν ο εργάτης, ο συνταξιούχος, ο φτωχός επαγγελματίας και αγρότης, οι νέοι, δεν σκέφτονται έτσι, δηλαδή με βάση τα δικά τους συμφέροντα, τότε τα χτυπήματα που θα δέχονται θα είναι απανωτά και χωρίς τέλος.

Κ. Πασ.

Μοναδική απάντηση...

Μοναδική απάντηση...

Ο κύβος για το νέο αντιλαϊκό πακέτο μέτρων «ερρίφθη». Από χτες η κυβέρνηση επιδίδεται σ' έναν αγώνα δρόμου για να προλάβει τη νομοθέτηση των ανατροπών που συμφώνησε με το κουαρτέτο, ώστε στις 22 Μάη, στη συνεδρίαση του Γιούρογκρουπ, να ολοκληρωθεί και τυπικά η δεύτερη «αξιολόγηση» και να διαπραγματευτεί στη συνέχεια την ένταξη των ελληνικών ομολόγων στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ.
Τα πανηγύρια του ΙΟΒΕ, ερευνητικού ινστιτούτου των βιομηχάνων, για την ολοκλήρωση της διαπραγμάτευσης, που «βάζει τέλος στην αβεβαιότητα» και «αλλάζει το επιχειρηματικό κλίμα», η αγαλλίαση με την οποία υποδέχτηκαν τη συμφωνία τα άλλα τμήματα του κεφαλαίου, οι αντιδράσεις αξιωματούχων της ΕΕ, που όλο το προηγούμενο διάστημα, μαζί με την κυβέρνηση, εκβίαζαν και τρομοκρατούσαν το λαό να αποδεχτεί τα μέτρα, δεν αφήνουν κανένα περιθώριο παρανόησης για το ποιον εξυπηρετεί η νέα αντιλαϊκή συμφωνία, παρά την προσπάθεια της κυβέρνησης να την εξωραΐσει και να τη «σερβίρει» πασπαλισμένη με τη χρυσόσκονη των «αντίμετρων».
Μπροστά στη συζήτηση και ψήφιση των μέτρων στη Βουλή, ο σχεδιασμός και η οργάνωση της πανελλαδικής πανεργατικής απεργίας στους κλάδους και στους χώρους δουλειάς, με ευθύνη κάθε συνδικαλιστικής οργάνωσης, αποκτούν τώρα ακόμα πιο επείγοντα χαρακτήρα.
Κανείς δεν μπορεί να μείνει απαθής στη νέα σφαγή του λαϊκού εισοδήματος, στις ιδιωτικοποιήσεις που επιταχύνονται, στην πλήρη κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, που σημαίνει παραπέρα ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων και του χρόνου εργασίας.
Ο ταξικός χαρακτήρας των μέτρων είναι δεδομένος, είναι μέτρα «δώρο» για τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους, το κεφάλαιο στην προσπάθεια να ξεπεράσουν την κρίση, να διαμορφωθούν προϋποθέσεις ανάκαμψης της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας τους, σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αυτό μόνο με έναν τρόπο μπορεί να επιτευχθεί: Την παραπέρα μείωση της τιμής της εργατικής δύναμης και το άνοιγμα νέων πεδίων κερδοφόρας δράσης για τους μονοπωλιακούς ομίλους. Γι' αυτό μπαίνουν στο στόχαστρο εργαζόμενοι, αυτοαπασχολούμενοι και μικρομεσαίοι αγρότες. Κυβέρνηση, αξιωματική αντιπολίτευση, όλα τα κόμματα του κεφαλαίου και της ΕΕ ομονοούν σε αυτούς τους στόχους.
Μεγάλες, όμως, είναι οι ευθύνες και αυτών των συνδικαλιστικών δυνάμεων που στηρίζουν τον στόχο της καπιταλιστικής ανάπτυξης, χύνουν το δηλητήριο του «μικρότερου κακού» και καλλιεργούν λογικές ανάθεσης και μειωμένων απαιτήσεων στους εργαζόμενους.
Οσο οι εργαζόμενοι θα υποχωρούν, όσο θα κάνουν σκόντο στα δικαιώματά τους, όσο θα συμβιβάζονται με το μοίρασμα της φτώχειας, όσο κυριαρχούν αυταπάτες ότι κάτι θα 'ρθει και γι' αυτούς από την ανάκαμψη των κερδών των μονοπωλίων, τόσο θα εντείνεται και η αντεργατική επίθεση.
Γι' αυτό ζητούμενο είναι η εργατική - λαϊκή αντεπίθεση. Για να πάψουν πια να αγωνιούν οι εργαζόμενοι για το πότε και ποια κυβέρνηση θα αποφασίσει την επόμενη περικοπή μισθών και συντάξεων, για το πόσα και ποια μέτρα τον περιμένουν στην επόμενη στροφή, άλλοτε για τη διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης, άλλοτε για την επίτευξη υψηλότερων ρυθμών ανάπτυξης. Απάντηση στο νέο κύμα αντεργατικής επίθεσης δεν είναι το παζάρι για το πόσα θα χάσουν οι εργαζόμενοι αλλά η διεκδίκηση ανάκτησης των απωλειών των προηγούμενων χρόνων, η πάλη με κριτήριο τις σύγχρονες εργατικές - λαϊκές ανάγκες που μένουν στο περιθώριο γιατί δεν χωράνε στους στόχους της ανάκαμψης, δεν συμβαδίζουν με το καπιταλιστικό κέρδος.
Για μια τέτοια μάχη χρειάζεται ισχυρό ΚΚΕ, απαιτείται ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, δυνάμωμα της Κοινωνικής Συμμαχίας που θα παλεύει σε αντικαπιταλιστική - αντιμονοπωλιακή κατεύθυνση. Για να δυναμώσει σήμερα η πάλη για τη ζωή που μας αξίζει, σε αντιπαράθεση με το κεφάλαιο και την εξουσία του, η πάλη για την εργατική εξουσία, την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από την ΕΕ.

Η Γαλλία και οι «εναλλακτικές»

Η Γαλλία και οι «εναλλακτικές»

Ενώ πλησιάζει η Κυριακή, μέρα του β' γύρου των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, επιβεβαιώνεται όλο και πιο καθαρά ότι αυτό που αληθινά διακυβεύεται είναι το πώς το γαλλικό κεφάλαιο θα διασφαλίσει τα συμφέροντά του στο φόντο μιας γενικευμένης όξυνσης ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών για το μοίρασμα αγορών και σφαιρών γεωπολιτικής επιρροής. Η υποψήφια του ευρωσκεπτικιστικού Εθνικού Μετώπου (Front National - FN), Μαρίν Λεπέν, εμφανίζεται ως «αντίπαλη» στον «μετριοπαθή», «δημοκράτη» Εμανουέλ Μακρόν, ενώ ο πρώην υπουργός των κυβερνήσεων Ολάντ εμφανίζεται ως «αντίπαλος» της «αντι-Ευρωπαίας» Λεπέν, όμως η αλήθεια είναι ότι και οι δυο τους είναι αντίπαλοι των σύγχρονων λαϊκών αναγκών. Μεταξύ τους ανταγωνίζονται μόνο ως προς το πώς καλύτερα θα αντιμετωπίζουν τους ανταγωνιστές της γαλλικής αστικής τάξης, ώστε με νέα ορμή αυτή να επωφεληθεί ακόμα περισσότερο από το βάθεμα της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, καταρχήν στη Γαλλία. Γι' αυτό και στις θέσεις που διατυπώνονται εμφανίζονται στοιχεία μετατόπισης από αρχικές διακηρύξεις και των δύο, σε σχέση με την ΕΕ και το ευρώ.

***

Παρ' όλο τον ευρωσκεπτικισμό της, η Λεπέν δήλωσε το περασμένο Σαββατοκύριακο ότι «το ζήτημα του νομίσματος δεν είναι το μόνο οικονομικό πρόβλημα της Γαλλίας», συμπληρώνοντας: «Το ζήτημα του νομίσματος θα περιμένει τις ευρωεκλογές του 2018, με την ελπίδα να δούμε τους συμμάχους μας (να έρχονται) στα πράγματα, ειδικά στην Ιταλία... Θα υπάρξει ένας μακρύς διάλογος, ίσως περισσότερων μηνών ή και περισσότερων χρόνων, προτού να λάβουμε αυτή την ιστορική απόφαση». Γίνεται ξεκάθαρα λόγος για «πραγματισμό», που δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά το γεγονός πως αναγνωρίζεται ότι σημαντικό τμήμα του γαλλικού κεφαλαίου έχει συμφέρον από την παραμονή στην Ευρωζώνη. Από την άλλη πλευρά, μιλώντας στο βρετανικό δίκτυο BBC, ο «ευρωπαϊστής» Μακρόν επισήμανε ότι σε όλη τη διάρκεια της προεκλογικής καμπάνιας «υπερασπίστηκα σταθερά την ευρωπαϊκή ιδέα και τις ευρωπαϊκές πολιτικές», καθώς θεωρεί ότι «αυτά έχουν μεγάλη σημασία για τη θέση της χώρας μας στην παγκοσμιοποίηση». Πρόσθεσε ωστόσο ότι την ίδια ώρα «οφείλουμε να δούμε την κατάσταση», μεταξύ άλλων το ότι «η δυσλειτουργία της ΕΕ δεν είναι πλέον βιώσιμη». «Συνεπώς», τόνισε, «θεωρώ αληθινά ότι η εντολή που θα λάβω, την επόμενη μέρα θα αφορά και εντολή για μεταρρύθμιση σε βάθος της ΕΕ και του ευρωπαϊκού μας σχεδίου».

***

Τα παραπάνω αναδεικνύουν ότι κοινή αφετηρία και για τη Λεπέν και για τον Μακρόν αποτελεί η άσκηση τέτοιας πολιτικής που θα εξασφαλίσει τη θέση των Γαλλικών μονοπωλίων έναντι των ανταγωνιστών τους στην ευρωπαϊκή και διεθνή αγορά. Από αυτή την πλευρά και οι δύο εξετάζουν εναλλακτικές και δεν μπορούν να αποκλείσουν επιλογές για το κεφάλαιο, που έχει αποδειχθεί ότι μόνο ένα «δόγμα» έχει, την κερδοφορία του. Η κριτική στην ΕΕ, που εκφράζει πιο έντονα το ρεύμα του αστικού ευρωσκεπτικισμού, αλλά δεν λείπει και από τους άλλους αστούς διαχειριστές, φιλελεύθερους και σοσιαλδημοκράτες, αποτυπώνει το βάθεμα αντιθέσεων και ανταγωνισμών σε μια περίοδο που υπάρχουν δυσκολίες για δυναμική καπιταλιστική ανάκαμψη.

***

Η Γαλλία προσφέρει χρήσιμα συμπεράσματα για τις ψεύτικες εναλλακτικές που λανσάρονται στο λαό και επειδή η απουσία ενός αληθινά επαναστατικού, κομμουνιστικού κόμματος, που αποτυπώνεται και στην κατάσταση του εργατικού κινήματος, αφήνει περιθώρια για να στηθεί ευκολότερα η μία ή η άλλη παγίδα του μεγάλου κεφαλαίου. Οταν την περσινή άνοιξη γίνονταν οι μεγάλες κινητοποιήσεις κατά του αντεργατικού νόμου «Ελ Κομρί», πολλοί είχαν βιαστεί και στη χώρα μας (με πρώτα ΜΜΕ όπως η «Αυγή») να μιλήσουν για «σεισμό» και να καλλιεργήσουν εντυπώσεις ότι μια αντικατάσταση της κυβέρνησης Ολάντ θα αρκούσε για να ξημερώσουν καλύτερες μέρες για τους Γάλλους εργαζόμενους. Οι συνδικαλιστικές ηγεσίες της χώρας, με πρώτη τη CGT, όπου έχουν μεγάλη επιρροή οι δυνάμεις του μεταλλαγμένου Γαλλικού ΚΚ, ύψωναν τους τόνους κατά της κυβέρνησης του Σοσιαλιστικού Κόμματος (PS), καλώντας τους εργάτες να μην εγκαταλείψουν το «μέλημα» της «εγχώριας ανταγωνιστικότητας» και των αναγκών της «εθνικής οικονομίας», ναρκοθετώντας έτσι τους αγώνες. Τότε, οι συμβιβασμένες αυτές ηγεσίες αποθέωναν το στημένο «κοινωνικό διάλογο» και ζητούσαν παραίτηση της υπουργού Εργασίας Μιριάμ Ελ Κομρί ή και όλης της κυβέρνησης, καλλιεργώντας νέες αυταπάτες για το ότι αφετηρία του προβλήματος είναι η σύνθεση μιας αστικής κυβέρνησης και όχι η ίδια η στρατηγική υπεράσπισης των ταξικών συμφερόντων του μεγάλου κεφαλαίου. Ετσι «στρώνεται το έδαφος» για την ενίσχυση αναβαπτισμένων ή νεόκοπων υπερασπιστών της ίδιας τάξης, τύπου Μακρόν ή Λεπέν, που στο όνομα της «εθνικής οικονομίας» στρατεύουν εργατικά - λαϊκά στρώματα σε σχεδιασμούς εχθρικούς για τα δικά τους συμφέροντα.

***

Δρόμος σε εναλλακτικές αληθινές από τη σκοπιά των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων ανοίγει όταν δυναμώνει η εργατική πάλη με άξονα την υπεράσπιση των σύγχρονων εργατικών αναγκών και όχι τη σωτηρία της «εθνικής οικονομίας». Οταν η εργατική πάλη οργανώνεται με στρατηγική ρήξης με το κεφάλαιο ως τάξη συνολικά, και σε αυτό το ζήτημα επιδρά καθοριστικά η ύπαρξη ενός αληθινού ΚΚ, που θα συγκεντρώνει δυνάμεις, θα αφυπνίζει, θα πρωταγωνιστεί σε αγώνες, φωτίζοντας ως προοπτική την οριστική ρήξη με την καπιταλιστική ιδιοκτησία και εξουσία.