Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες

 Ο Αστερίξ στους Ολυμπιακούς Αγώνες

Λείπει ο Μάρτης από τη Σαρακοστή κι ο Αστερίξ από τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Προφανώς όχι. Κι ας μην είναι μαγικός ζωμός αυτό που παίρνουν σήμερα διάφοροι αθλητές, για να πετύχουν ρεκόρ και διακρίσεις. Κι ας μην μπορεί ο ίδιος ο Αστερίξ να ξύσει το αυτί με το πόδι του, όπως ο Ιντεφίξ και ο Αυτοματίξ. Ο οποίος δεν μπορεί να υποφέρει την έμπνευση του Κακοφωνίξ και την ιδέα να συνθέσει έναν ολυμπιακό ύμνο (που πόσο χειρότερος θα μπορούσε αλήθεια να είναι από μερικά σύγχρονα μουσικά σήματα;), αλλά αν δεν είχε τραγουδήσει ο τελευταίος, δε θα είχαν φύγει οι Βησιγότθοι από το δωμάτιο, στο μοναδικό πανδοχείο της Αρχαίας Ολυμπίας.

Η ιστορία ξεκινάει με γκολ από τα αποδυτήρια, ήδη από τη δεύτερη σελίδα, δίνοντας απάντηση στο προαιώνιο υπαρξιακό (κι επαναστατικό) ερώτημα "τι να κάνουμε", που το έθεσε με άλλο τρόπο στην εποχή τους ο Λένιν και λίγο πριν, ο Τσερνισέφσκι. Κι η απάντηση του σφου Οβελίξ είναι: τη σούπα με τα μανιτάρια. Αν κι είναι πολύ λογικό να υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις στους Γαλάτες, για ένα τόσο κομβικό ζήτημα της επαναστατικής θεωρίας. Κι έτσι να γίνονται από δέκα γαλατικά χωριά χωριάτες, όπως στις μικρές οργανώσεις-γκρούπες του εξωκοινοβουλίου, όπου δε βρίσκουν συχνά Ρωμαίους να εκτονωθούν, και πλακώνονται μεταξύ τους, για να μονιάσουν αργότερα. Και μπορεί κάποια στελέχη τους να απολαμβάνουν την καθολική αναγνώριση των σφων τους που τους θεωρούν ένα είδος δρουίδη του ριζοσπαστικού κινήματος, αλλά δεν έχουν έτοιμη την παραμικρή συνταγή, όχι μόνο για την κοινωνία του μέλλοντος, αλλά -προπαντός- για το μαγικό ζωμό. Κι αυτή είναι μια μικρή σημαντική λεπτομέρεια, που τείνουν να ξεχνάνε, όταν πηγαίνουν για... "σύγκρουση", πχ με τα ΜΑΤ ή με τον τοίχο απέναντι.

Το βασικό πάντως είναι να ξέρεις γιατί αγωνίζεσαι, όπως σημειώνει πολύ σωστά ο σφος Οβελίξ. Που νευριάζει., γιατί δεν του εξηγεί ποτέ κανείς τίποτα, γιατί κανείς δεν εχτιμά (έτσι, με "χ" είναι και στο πρωτότυπο) την πανουργία του με τη χύτρα ή όταν του πετάνε κλαριά στο δάσος κι αυτός απαντά με κορμούς δέντρων, για λόγους ισότητας και παραδειγματισμού και όταν τον αποκαλούν "χοντρό" ενώ στην πραγματικότητα έχει απλώς χαμηλό στήθος. Και φυσικά γιατί δεν του δίνουν ποτέ να πιει λίγο μαγικό ζωμό, λες κι είναι απόκληρος σφος β' κατηγορίας, και στο Φεστιβάλ θα μπορούσε να χορέψει ζεμπεκιά το "σαν απόκληρος γυρίζω", αν δε φοβόταν μην ακούσει τα ίδια και χειρότερα με το γγ (για το χοντρό, που χορεύει, ενώ ο κόσμος καίγεται, κτλ). Και τέλος πάντων, μπορεί να μη γνωρίζει τόόσο πολλά, όπως ποιος είναι αυτός ο Πειραιάς και αυτή η Ακρόπολη, αλλά η βασική του δυσκολία είναι να καταλάβει το καταστατικό και τους κανονισμούς που επικρατούν σε αυτή τη χώρα για τις χύτρες, με τις διάφορες περίεργες απαγορεύσεις. Οι οποίες επηρεάζουν άμεσα τον ψυχισμό του, οδηγώντας τον στην αμέσως επόμενη ιστορία (με βάση την κανονική, γαλλική σειρά) στο κυνήγι του χρήματος, για να γεμίσει με λεφτά μια χύτρα.

Κανείς όμως δεν είναι πιο ευαίσθητος από ένα κοπάδι αγριογούρουνα (ο ορισμός του Πανοραμίξ για τη φράση "ένα σωστό διαιτολόγιο" για τους αθλητές), που αν δεν τραφούν με τη σειρά τους σωστά, θα επηρεάσουν την απόδοση των διαγωνιζόμενων. Οι Γαλάτες το γνωρίζουν πολύ καλά και προχωρούν σε μια υποδειγματική (αυτο)κριτική για τα αίτια της ήττας του Αστερίξ, που τα διερευνά σε βάθος, χωρίς να ψάχνει για δικαιολογίες.
Τα αγριογούρουνα έφαγαν κάτι αηδίες, ο αγωνιστικός χώρος ήταν βαρύς, όπως και το κλίμα, και το κοινό ήταν πολύ πιο ευγενές παλιότερα -στα χρόνια του Μαθουσαλίξ.
Πάνω κάτω δηλ οι αιτίες της διάλυσης της Σοβιετίας που αγαπήσαμε. Υπόδειγμα (αυτο)κριτικής για κάθε σφο-κομμουνιστή.

Η διεισδυτική ματιά του Γκοσινί -χωρίς να κάνει κάποια σπουδαία κοινωνική ανάλυση από ταξική σκοπιά- εντοπίζει ένα βασικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας όπου σχεδόν όλα λειτουργούν με βάση τους γνωστούς, τους κολλητούς και τους συγγενείς, και περιστρέφονται γύρω από το φαΐ (όταν δεν είναι μέλανας ζωμός) και τη νυχτερινή διασκέδαση.

Κι ο Αστερίξ βγαίνει κατά μία έννοια πατριωτάκι, με την έννοια του Ρωμιού (δηλ του απόγονου των Ρωμαίων ή μάλλον της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας). Κι η ρωμαϊκή του καρδιά ξεσπά κι αγανακτεί, βλέποντας να αμφισβητούν τη... ρωμιοσύνη του, αφού οι Ρωμαίοι είχαν κατακτήσει (σχεδόν όλη) τη Γαλατία (μετά από την Αλεζία-Βάρκιζα, όπου ο Βερσινζετορίξ πέταξε τα όπλα του -πάνω- στα πόδια του Καίσαρα) και μόνο αυτοί είχαν δικαίωμα συμμετοχής στους αγώνες, εκτός από τους Έλληνες.

Μια αντίδραση, που στην υπερβολή της, θυμίζει κάτι από το πανηγυράκι του "μένουμε Ευρώπη" κι όσους μαζεύτηκαν για να διαδηλώσουν την ευρωπαϊκή (και όχι στενά εθνική) τους συνείδηση. Που θεωρητικά υπερβαίνει το έθνος-κράτος και το στείρο εθνικισμό, αλλά στην πράξη αποτελεί την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος, και κατορθώνει να είναι το ίδιο ηλίθια και μεγαλοϊδεατική, από τους ίδιους ανθρώπους που τον περασμένο αιώνα μας εκτελούσαν ως απάτριδες (επειδή υπερασπιστήκαμε την πατρίδα από τους κατακτητές). Κι είναι τόσο κιτς βαρβαρισμός, που νομίζω πως ακόμα και οι Βησιγότθοι -που έδιωξε ο Κακοφωνίξ με τη μουσική του- θα αγανακτούσαν και θα έφευγαν.

Στην ιστορία θίγονται επίσης:
-το αθάνατο ολυμπιακό πνεύμα, του οπαδού που -όπως κι ο Μαζεστίξ- καταλαβαίνει τον αθλητισμό, χωρίς αβεβαιότητες.
-το σεξισμό με τον αποκλεισμό των γυναικών από τους αγώνες (συμμετοχή και παρακολούθηση) που δεν έσπασε τόσο απότομα κι "αυτονόητα", όπως πιστεύεται ίσως, στη σύγχρονη εκδοχή τους.
-το νόμο του Μέρφι με το μπάνιο του Μαζεστίξ, που ταλαιπωρεί -φαντάζομαι- κι άλλους σφους, καθώς κάθε φορά που μπαίνουν στη μπανιέρα (ή τη σκάφη, ό,τι προτιμά ο καθένας), κάτι τυχαίνει και τους διακόπτει. Τα ίδια και πέρσι, τα ίδια και πρόπερσι... (να δούμε φέτος αν θα σταθούμε πιο τυχεροί).
-και το καυστικό σχόλιο για το πώς κατακτούνται τα μετάλλια, που σε πλήρη εναρμόνιση με τη σύζυγο του Καίσαρα, πρέπει να φαίνονται τίμια (προς τα έξω), χωρίς να είναι απαραίτητα τέτοια (και πιθανότατα δεν είναι).

Το τέλος βρίσκει το σφο αναγνώστη ασφαλώς ευχαριστημένο. Πιο ευχαριστημένο από τον (για μια και μοναδική φορά) Καίσαρα, που του έφεραν έναν κότινο -για να χαρεί κι αυτός- ο Μούσκουλους κι ο Ντουβάριους. Και σε φρενήρες σχεδόν παραλήρημα χαράς, σαν τους δύο Κολοσσούς της Ρόδου, μετά το συναπάντημά τους με τον Οβελίξ: α-χα, α-χα. Με τέτοιο ηθικό, που του έρχεται να πάρει μια σκούπα και να τα σαρώσει σχεδόν όλα, προσέχοντας να κάνει καλά τις γωνίες (όπως ο Λένιν στην αφίσα που σαρώνει τους καπιταλιστές από την υδρόγειο).

Η τοξικότητα της αριστεράς του κώλου

Θα μίλαγα για οπορτουνισμό, αλλά ποιος τον γαμάει τον οπορτουνισμό αυγουστιάτικα;

Τέλος πάντων, διάβαζα χθες ένα άρθρο στην Εφσυν ενός Περικλή Κοροβέση. Το εν λόγω άρθρο τιτλοφορείται “Επιστάτες Εξουσίας” και διαβάζοντάς το έρχεται κανείς αντιμέτωπος με την σφόδρα (sic lol omg) κριτική του κυρίου Κοροβέση στην κυβέρνηση του Σύριζα. Ο τύπος ωστόσο είναι πρώην βουλευτής του Σύριζα, αλλά αυτό λίγη σχέση έχει με αυτό που προσπαθώ να σας πω. Φυσικά σαν σωστός πρώην βουλευτής του Σύριζα, κάνει μια ανάλυση στο άρθρο του, εξόχως αντιδιαλεκτική. Στα όρια του σουρεαλισμού.

Θα μου πείτε τι μύγα με τσίμπησε καλοκαιριάτικα. Θα σας πω ότι αυτές τις μέρες έχω ακούσει έναν ορυμαγδό μαλακίας σε πολιτικές συζητήσειςστις οποίες έχω υποπέσει και νομίζω ότι η πηγή αυτής της μαλακίας είναι η ίδια με την πηγή της επιχειρηματολογίας του άρθρου.

Ας δούμε λοιπόν τι μας λέει ο πρώην βουλευτής του Σύριζα.

Οποιος έχει δημόσιο λόγο πρέπει να είναι προετοιμασμένος να δεχτεί τον αντίλογο. Αλλιώτικα, έχουμε τυραννία.

Δηλαδή μια αλήθεια εξ αποκαλύψεως που δεν σηκώνει καμία αμφισβήτηση.

Η άλλη άποψη είναι εξ ορισμού λάθος και συχνά ποινικό αδίκημα που μπορεί να επιφέρει ακόμα και την εσχάτη των ποινών.

Τρεις φράσεις που σίγουρα συνδέονται με κάποιον τρόπο στο μυαλό του συγγραφέα αλλά εμένα δεν μου είναι προφανής η λογική τους σύνδεση, αλλά ούτε και μου βγάζουν και πολύ νόημα από μόνες τους. Για αρχή όποιος έχει δημόσιο λόγο, δεν έχει και απαραιτήτως την εξουσία, οπότε ακόμα και αν δεν δέχεται τον αντίλογο, δεν μπορεί να καθορίσει την μορφή του πολιτεύματος. Η τυραννία δε, απαιτεί και την κατάληψη της εξουσίας, παρά τη βούληση της πλειοψηφίας, αλλά δεν είναι υποχρεωτικό ότι κάποιος τύραννος δεν είναι ανοιχτός στον αντίλογο, απλά πολύ πιθανό.

Την αλήθεια εξ αποκαλύψεως αν θέλει να την αποφύγει, θα κάνει καλά να μην συναγελάζεται με παπάδες, ή θρησκευτικούς φονταμενταλιστές εν γένει. Aν δεν έχει τέτοιες συναναστροφές δεν μπορώ να φανταστώ που την συνάντησε. Υποψιάζομαι ότι κάτι θέλει να μας πει για την φύση της αλήθειας, αλλά ο θολός, συριζοπρεπής λόγος του, κάνει εξαιρετικά δύσκολο το να εντοπιστεί με σαφήνεια το νόημα του. Εγώ θα σημειώσω ότι η αντικειμενική αλήθεια είναι μία και αδιαμφισβήτητη, η αντίληψη της αλήθειας του καθενός μας είναι ενδεχομένως αμφισβητήσιμη, αλλά ακόμα και αυτή η αμφισβήτηση, πρέπει να γίνεται με λογικά επιχειρήματα και όχι βάσει της θεωρίας των πολλαπλών αληθειών.

Η τρίτη πρόταση είναι κάτι που συμβαίνει συχνά σε περισσότερο, ή λιγότερο απολυταρχικά καθεστώτα, σε γενικές γραμμές είναι κάτι που δείχνει να θέλει να εφαρμόσει και η αστική δημοκρατία.

Υποτίθεται πως ο ναός του δημόσιου λόγου-αντιλόγου είναι το Κοινοβούλιο.

Θεωρητικά, εκεί θα έπρεπε το ένα επιχείρημα να αποδομεί το άλλο επιχείρημα και να επικρατεί εκείνος ο λόγος που πείθει τους περισσότερους.

Να τος πάλι με τους Ναούς και την αναφορά στο υπερβατικό. Ας του επισημάνω απλά ότι ο λόγος που πείθει του περισσότερους δεν είναι ο πιο λογικός, αλλά ο πιο δημαγωγικός. Περίεργο ένας άνθρωπος της ηλικίας του να μην το ξέρει αυτό και δη κάποιος που έχει διατελέσει βουλευτής του Σύριζα. Άρα η αποδόμηση των επιχειρημάτων στην βουλή δεν επιτυγχάνεται πάντα με επιχειρήματα και ασχέτως αποδόμησης ή μη των επιχειρημάτων, επικρατεί ο λόγος αυτού που έχει τις περισσότερες έδρες. Άραγε ο πρώην βουλευτής του Σύριζα είναι τόσο αφελής, ή μήπως απλά δεν θέλει να καταφερθεί εναντίων της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δι’ αντιπροσώπου;

Αν και αυτό ήταν το θεμέλιο της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, σήμερα μια τέτοια άποψη μοιάζει ουτοπική. Γιατί υπάρχει μια μεγάλη διαφορά.

Οι Αθηναίοι πολίτες είχαν την εξουσία στα χέρια τους, ενώ σήμερα η πραγματική εξουσία είναι κρυφή και αόρατη.

Κάπου εδώ έχουμε μπει σε μια ελληνο-ψεκασμένη θεώρηση της ιστορίας. Νομίζω ότι στο επίπεδο στο οποίο ψέγει την κοινοβουλευτική δημοκρατία, είναι εντυπωσιακά όμοια με την Αθηναϊκή. Δηλαδή όπως οι δούλοι, οι γυναίκες, οι μετανάστες και οι μέτοικοι δεν έπαιρναν μέρος στην λήψη αποφάσεων της Αθηναϊκής δημοκρατίας, έτσι και όλοι πέρα από τους αστούς, έχουν ρόλο μαζορέτας στην αστική δημοκρατία του σήμερα.

Στην πραγματικότητα αυτοί που ψηφίζουμε δεν είναι εκπρόσωποί μας, αλλά επιστάτες της πραγματικής εξουσίας. 

Οι φεουδάρχες κατά κανόνα διόριζαν τους επιστάτες τους. Αλλά αν βρισκόταν κάποιος καινοτόμος και έδινε ψήφο στους κολίγους του για να επιλέξουν επιστάτη, δεν θα άλλαζαν ιδιαίτερα τα πράγματα.

Ο φεουδάρχης θα είχε πάντοτε την περιουσία του και ο επιστάτης πάντα θα έκανε τη δουλειά του.

Και αυτό το ξέρουν καλά τα κόμματα εξουσίας, που στην ουσία είναι οργανισμοί παροχής υπηρεσιών στην πραγματική εξουσία.

Κάπου εδώ θα νόμιζε κανείς ότι θα μας μιλούσε για την διαχείριση του αστικού κράτους και το πως αυτή η διαχείριση, με ότι πολιτικό μανδύα και να την ντύσεις, αν δεν συντρίψεις το σύστημα εκμετάλλευσης δηλαδή τον ίδιο τον καπιταλισμό θα σε οδηγήσει πάντα στο ίδιο αποτέλεσμα. Στον πλουτισμό των αστών εις βάρος της εργατικής τάξης.

Αλλά δεν το κάνει. Αντ’ αυτού μας λέει κάτι παραβολές (see what I did there?) περί φεουδαρχίας.

Παρακάτω στο κείμενο μας εξηγεί γιατί ψέγει τους “επιστάτες της εξουσίας” αφού πρώτα νοσταλγήσει τους εθνάρχες:

Για όποιον έχει αμφιβολία, συνιστώ τα πονήματα των εκλεκτών συναδέλφων-ερευνητών Τ. Κωστόπουλου και Δ. Ψαρρά για τους δύο εμβληματικούς μας εθνάρχες, Κωνσταντίνο Καραμανλή και Ανδρέα Παπανδρέου.

Ισχυρές πολιτικές προσωπικότητες και οι δύο -μια γενιά πολιτικών που δεν υπάρχει πια, σήμερα μετράει το τηλεοπτικό προφίλ-, οι οποίοι χωρίς ΗΠΑ και Παλάτι ήταν αδύνατο να κρατηθούν στην εξουσία.

Ας μπούμε όμως επιτέλους στην σοβαρή (sic lol wtf) επιχειρηματολογία:

Με στόχο πάντα να μην ορθοποδήσει ποτέ η Αριστερά. 

Κάποιοι θα προβάλουν ενστάσεις και θα πουν πως επιτέλους έχουμε μια κυβέρνηση της Αριστεράς.

Και εδώ μπαίνει ο αντίλογος που λέγαμε στην αρχή. Είναι όντως ο ΣΥΡΙΖΑ Αριστερά ή απλά είναι ένα δεξιό κόμμα με αριστερή ρητορική;

Οκ, θέτει το ερώτημα αν ο Σύριζα είναι αριστερό, ή δεξιό κόμμα. (όταν αυτός πολιτευόταν μαζί του, ως τι να το διαφήμιζε άραγε;)

Το κέρδος πάνω από τον άνθρωπο είναι η Δεξιά και ο άνθρωπος πάνω από το κέρδος είναι η Αριστερά.

Δηλαδή η ευημερία του συνόλου της κοινωνίας και όχι μιας ελάχιστης ελίτ.

Ορίζει το τι σημαίνει αριστερά και δεξιά. Ενδιαφέρον έχει ότι ο καπιταλισμός, η εργατική τάξη και η επανάσταση δεν έχουν καμία θέση στον ορισμό του, οπότε μπορούμε με σχετική ασφάλεια να υποθέσουμε ότι σύμφωνα με τον ορισμό του, οι αριστεροί είναι καπιταλιστές με χρυσές και φιλάνθρωπες καρδιές. Όλοι μαζί μπορούμε, τύπου.

Ποια θα έπρεπε να είναι τα χαρακτηριστικά μιας αριστερής κυβέρνησης στην Ελλάδα;

Θα αναφερθώ σε απόψεις που έχουν ήδη διατυπωθεί από πολλούς ανθρώπους αλλά είχαν ελάχιστη απήχηση στην κοινωνία. 

Το πρώτο πράγμα ήταν το πάγωμα του χρέους. Είμαστε υποχρεωμένοι να πληρώνουμε τα χρέη της χούντας για τους σκοτωμούς, τους βασανισμούς, τις φυλακίσεις;

Είναι σαν να ζητάς από τον Χριστό να πληρώσει τα έξοδα του σταυρού του και των καρφιών του.

Το δεύτερο θα ήταν εγγυημένο κατώτατο εισόδημα για όλους για να μπορέσει να κινηθεί η αγορά. Οπως επίσης θα μπορούσε να υπάρχει πλαφόν για τα ανώτερα εισοδήματα.

Το τρίτο θα ήταν η κοινωνικοποίηση των τραπεζών για να επενδύουν στην ανάπτυξη και όχι στην κερδοσκοπία.

Η δημόσια περιουσία είναι και πατρίδα μας και πλουτοπαραγωγική πηγή. Αν το λιμάνι του Πειραιά είναι κερδοφόρο για την Cosco, γιατί το δώσαμε;

Το ίδιο ισχύει και με τα αεροδρόμια. Μήπως αυτές οι «επενδύσεις» είναι για να επιταχύνουν την εξαθλίωση αυτού του λαού;

Ακόμα, θα έπρεπε να υπάρχουν μεγάλα δημόσια έργα. Και φυσικά μια γεωργική παραγωγή με βάση την τοπικότητα, με αντικειμενικό στόχο την αυτάρκεια και να μη φέρνουμε σκόρδα από την Κίνα και λεμόνια από την Αργεντινή.

Και να μη μιλήσουμε για επενδύσεις στην Υγεία και την Παιδεία, που αποδίδουν πολύ περισσότερα από ό,τι μπορούμε να φανταστούμε. Και υπάρχουν και πολλά άλλα ακόμα.

Εδώ στεκόμαστε στα πιο προφανή. Εκανε τίποτα από όλα αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ;

Αποδείχτηκε ένα ακόμα εξουσιαστικό κόμμα, που το μόνο που το ενδιαφέρει είναι η παραμονή του στην κεντρική πίστα και από κει όλα τα παιχνίδια είναι θεμιτά.

Αφού διερωτήθηκε αν ο Σύριζα είναι αριστερά και αφού έδωσε έναν ορισμό για το τι είναι αριστερά, απαντάει (αν καταλαβαίνω καλά) ότι δεν είναι αριστερά ο Σύριζα γιατί το μείγμα διαχείρησης του καπιταλισμού που ακολούθησε ο Σύριζα, είναι διαφορετικό από το μείγμα διαχείρησης του καπιταλισμού, που πιστεύει ότι είναι καλύτερο ο κύριος Κοροβέσης, που (πάλι αν καταλαβαίνω καλά το τι θέλει να μας πει) είναι αριστερός. Μέσα σε όλα αυτά στρίμωξε και μια αναφορά στον Χριστό.

Άρα η μεγάλη αμαρτία (see what I did there again?) του Σύριζα είναι ότι σαν επιστάτες της εξουσίας δεν κάνουν καλή διαχείρηση του καπιταλισμού.

Το άρθρο του, το κλείνει λέγοντας μας ότι κοιμόμαστε και πρέπει να ξυπνήσουμε.

Να δούμε όμως μέχρι πότε. Προς το παρόν έχει αντιπολίτευση τους θιασώτες της δικής του πολιτικής.

Τα υπόλοιπα είναι επικοινωνιακά παιχνίδια. Και ο παίκτης ελπίζει πάντοτε στο κέρδος. Εκεί δίνει όλη του την ενέργεια.

Και όλα αυτά γίνονται ερήμην της κοινωνίας, που προς το παρόν βρίσκεται σε ύπνωση. 

Το κακό σε όλη αυτή την υπόθεση, είναι ότι ο λόγος ανθρώπων του πνεύματος σαν τον πρώην Συριζαίο, αλλά ακόμα αριστερό φίλο μας-νομίζω ότι μετά από όλη αυτή την τριβή με την σκέψη (sic lol wow) του μπορώ να τον θεωρώ φίλο-είναι ότι “δηλητηριάζει το πηγάδι” του δημοσίου λόγου, οικειοποιούμενος τον όρο αριστερά και δίνοντας του ένα νόημα, το οποίο μόνο ντροπή μπορεί να προκαλέσει στους προλετάριους και το εργατικό κίνημα. Ότι δηλαδή έκανε τόσα χρόνια και ο Σύριζα. Ή αλλιώς οπορτουνισμός.

   «Στην Σοβιετική Ένωση ένιωσα για πρώτη φορά άνθρωπος»

Από Σφυροδρέπανος 

Γράφει ο Νίκος Μόττας //

Βρισκόμαστε στα μέσα της δεκαετίας του 1950. Ο μακαρθισμός οργιάζει στις ΗΠΑ έχοντας εξαπολύσει ένα ανελέητο κυνήγι μαγισσών: αμερικανοί πολίτες προσάγονται σε ανακρίσεις για να διαπιστωθούν τυχόν «κομμουνιστικές επιρροές», οι παρακολουθήσεις ύποπτων «σοβιετόφιλων» βρίσκονται στο ζενίθ, το FBI και οι μυστικές υπηρεσίες φτιάχνουν «μαύρες λίστες» με ονόματα ανθρώπων της διανόησης και της τέχνης που διώκονται για τις αριστερές τους πεποιθήσεις. Όσοι μπαίνουν στη «λίστα» είτε χάνουν τη δουλειά τους, είτε οδηγούνται στην αυτοεξορία. Στο αντικομμουνιστικό, τρομοκρατικό αυτό κλίμα πρωταγωνιστεί η περίφημη Κοινοβουλευτική Επιτροπή Μη-Αμερικανικών Δραστηριοτήτων (HUAC) – ένα ανακριτικό σώμα αποτελούμενο από μέλη της Βουλής των Αντιπροσώπων.

Στις 12 Ιούνη 1956, ενώπιον της Επιτροπής παρουσιάζεται ο βαρύτονος αφρο-αμερικανός τραγουδιστής και ηθοποιός του θέατρου Πωλ Ρόμπσον. Γνωστός για τη δράση του υπέρ του κινήματος για τα πολιτικά και κοινωνικά δικαιώματα των αφρο-αμερικανών, συνεπής αντι-ιμπεριαλιστής, ο Ρόμπσον ήταν από καιρό στο στόχαστρο της αντικομμουνιστικής φρενίτιδας, ενώ το 1950 η αμερικανική κυβέρνηση του είχε στερήσει το διαβατήριο του. Ακολουθούν αποσπάσματα από την ανάκριση του ενώπιον της HUAC, όπου αντιμετωπίζει με θάρρος και γενναιότητα τα μέλη της επιτροπής και τις κατηγορίες που του προσάπτουν.

HUAC: Είστε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος;

Ρόμπσον: Τι εννοείτε λέγοντας Κομμουνιστικό Κόμμα; Εξ’ όσων γνωρίζω πρόκειται για ένα νόμιμο κόμμα, όπως το Ρεπουμπλικανικό και το Δημοκρατικό κόμμα. Εννοείτε ένα κόμμα ανθρώπων που έχουν θυσιαστεί για το λαό μου και για όλους τους αμερικανούς και τους εργάτες ωστε αυτοί να ζούν με αξιοπρέπεια; Αυτό το κόμμα εννοείτε;

HUAC: Είστε τώρα μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος;

Ρόμπσον: Θα θέλατε να έρθετε στην κάλπη όταν ψηφίζω και να δείτε;

HUAC: Κύριε πρόεδρε, προτείνω να καλέσετε το μάρτυρα να απαντήσει αυτήν την ερώτηση.

Πρόεδρος: Σας καλώ να απαντήσετε στην ερώτηση.

Ρόμπσον: Επικαλούμαι την 5η τροπολογία* του συντάγματος των ΗΠΑ.

(* Σύμφωνα με την 5η τροπολογία του αμερικανικού συντάγματος ο μάρτυρας μπορεί να αρνηθεί να απαντήσει ερώτηση ενώπιον επίσημης ανάκρισης/κατάθεσης εάν υπάρχει ενδεχόμενο να ενοχοποιήσει τον εαυτό του).

[…]

Ρόμπσον: Θα έλεγα ότι ο λόγος που βρίσκομαι εδώ σήμερα, το ξέρετε άλλωστε από το ίδιο το Στέιτ Ντιπάρτμεντ, είναι ο εξής: Δεν θα έπρεπε να μου επιτρέπεται να ταξιδεύω διότι έχω παλέψει για χρόνια υπέρ της ανεξαρτησίας των αποικιοκρατούμενων λαών της Αφρικής. […] Ο άλλος λόγος που βρίσκομαι εδώ σήμερα, και πάλι σύμφωνα με το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και το εφετείο, είναι ότι όταν βρίσκομαι στο εξωτερικό μιλώ ενάντια στις αδικίες που συντελούνται κατά των μαύρων ανθρώπων αυτής της χώρας. Αυτή είναι η βάση και δεν δικάζομαι για το αν είμαι κομμουνιστής, δικάζομαι γιατί αγωνίζομαι για τα δικαιώματα του λαού μου οι οποίοι είναι πολίτες δεύτερης κατηγορίας σε αυτές τις Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής. […] Στέκομαι εδώ και παλεύω για τα δικαιώματα του λαού μου ώστε να είναι πολίτες αυτής της χώρας. Και δεν είναι. Δεν είναι στο Μισσισίπι. Δεν είναι στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμα. Δεν είναι στην Ουάσιγκτον. Δεν είναι πουθενά και αυτός είναι ο λόγος που είμαι σήμερα εδώ. Θέλετε να σωπάσετε κάθε νέγρο που έχει το κουράγιο να σηκωθεί και να παλέψει για τα δικαιώματα του λαού του, για τα δικαιώματα των εργατών…

Ο Πολ Ρόμπσον σε μια από τις επισκέψεις του στην Σοβιετική Ένωση.

HUAC: Το 1949 πραγματοποιήσατε ταξίδι στην Ευρώπη και την Σοβιετική Ένωση;

Ρόμπσον: Ναι, ταξίδεψα. Στην Αγγλία. Και τραγούδησα.

HUAC: Που πήγατε;

Ρόμπσον: Αρχικά πήγα στην Αγγλία, όπου ήμουν με την ορχήστρα Φιλαδέλφεια, ένα απ’ τα δύο αμερικανικά γκρουπ που κλήθηκαν στην Αγγλία. Έκανα ένα μακρύ γύρο συναυλιών στην Αγγλία, τη Δανία και τη Σουηδία και επίσης τραγούδησα για τον σοβιετικό λαό, ένα από τα καλύτερα μουσικά κοινά στον κόσμο. Απ’ τους πιο φιλόμουσους λαούς στον κόσμο, με σπουδαίους συνθέτες και μεγάλους μουσικούς, πολύ καλιεργημένος λαός, ο Τολστόι και…

HUAC: Τα ξέρουμε όλα αυτά.

Ρόμπσον: Έχουν συμβάλει στον πολιτισμό μας και μπορούμε να μάθουμε πολλά.

[….]

Ρόμπσον: Στην ΕΣΣΔ ένιωσα για πρώτη φορά ένα ολοκληρωμένο ανθρώπινο πλάσμα. Καμία φυλετική προκατάληψη όπως στο Μισσισίπι, καμία προκατάληψη όπως στην Ουάσιγκτον. Ήταν η πρώτη φορά που ένιωσα άνθρωπος. Εκεί όπου δεν ένιωθα την πίεση του χρώματος μου όπως το αισθάνομαι σε αυτήν εδώ την Επιτροπή σήμερα.

HUAC: Γιατί δε μείνατε στη Ρωσία;

Ρόμπσον: Επειδή ο πατέρας μου ήταν σκλάβος και ο λαός μου πέθανε για να χτιστεί αυτή η χώρα, πρόκειται να μείνω εδώ και να ζήσω εδώ ως μέρος της όπως ακριβώς εσείς. Και δεν πρόκειται να με αποθαρρύνουν άνθρωποι με φασιστικές ιδέες. Έγινε ξεκάθαρο αυτό; Είμαι υπέρ της ειρήνης με την Σοβιετική Ένωση και υπέρ της ειρήνης με την Κίνα και όχι υπέρ της ειρήνης και της φιλίας με τον φασίστα Φράνκο ούτε υπέρ της ειρήνης με τους φασίστες Ναζί Γερμανούς. Είμαι υπέρ της ειρήνης με ειλικρινείς ανθρώπους.

HUAC: Είστε εδώ γιατί προωθείτε τους σκοπούς του Κομμουνισμού.

Ρόμπσον: Είμαι εδώ επειδή είμαι ενάντια στους σκοπούς του νεοφασισμού τον οποίο βλέπω να εμφανίζεται σε αυτές τις επιτροπές…

[…]

HUAC: Όσο ήσασταν στη Μόσχα εκφωνήσατε λόγο εγκωμιάζοντας τον Στάλιν;

Ρόμπσον: Δε γνωρίζω.

HUAC: Είπατε, πράγματι, ότι ο Στάλιν υπήρξε σπουδαίος άντρας και ότι έκανε πολλά για το ρωσικό λαό, για όλα τα έθνη του κόσμου, για όλους τους εργαζόμενους του κόσμου; Είπατε πράγματι κάτι τέτοιο για τον Στάλιν όσο ήσασταν στη Μόσχα;

Ρόμπσον: Δεν θυμάμαι.

HUAC: Έχετε κάποια ανάμνηση όπου εγκωμιάζετε τον Στάλιν;

Ρόμπσον: Είπα πολλά για τον σοβιετικό λαό, που παλεύει για τους λαούς της γης.

HUAC: Έχετε πρόσφατα αλλάξει τη γνώμη σας για τον Στάλιν;

Ρόμπσον: Οτιδήποτε έχει σχέση με τον Στάλιν, κύριοι, είναι ζήτημα της Σοβιετικής Ένωσης και δεν θα το συζητήσω με έναν εκπρόσωπο αυτών που, χτίζοντας την Αμερική, αχρήστευσαν εξήντα με εκατό εκατομμύρια ζωές μαύρων ανθρώπων από την Αφρική. Είστε υπεύθυνοι, εσείς και οι πρόγονοι σας, για εξήντα με εκατό εκατομμύρια νεκρούς μαύρους ανθρώπους που πέθαναν στα δουλεμπορικά καράβια και στις φυτείες και μη με ρωτάτε για κανέναν, παρακαλώ.

HUAC: Χαίρομαι που φέρατε την προσοχή μας στο θέμα της σκλαβιάς. Όσο ήσασταν στην σοβιετική Ρωσία, τους ζητήσατε να σας δείξουν τα στρατόπεδα εργασίας σκλάβων;

Πρόεδρος: Ενδιαφέρεστε τόσο πολύ για τους σκλάβους, υποθέτω ότι θα θέλατε να τα δείτε.

Ρόμπσον: Ενδιαφέρομαι για τον τόπο στον οποίο βρίσκομαι και στη χώρα όπου μπορώ να κάνω κάτι γι’ αυτήν. Εξ’ όσων γνωρίζω για τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είχαν κυρίως φυλακισμένους φασίστες οι οποίοι είχαν δολοφονήσει εκατομμύρια Εβραίους και οι οποίοι θα είχαν καθαρίσει εκατομμύρια μαύρους αν είχαν την ευκαιρία. Αυτό γνωρίζω.

HUAC: Πείτε μας αν έχετε αλλάξει την άποψη που είχατε για τον Στάλιν.

Ρόμπσον: Σας είπα, κύριε, ότι δεν πρόκειται να συζητήσω τίποτα με ανθρώπους που έχουν δολοφονήσει εξήντα εκατομμύρια από το λαό μου και δεν θα συζητήσω για τον Στάλιν με σας.

HUAC: Φυσικά δεν θα συζητήσετε με μας τα στρατόπεδα εργασίας σκλάβων στην σοβιετική Ρωσία.

Ρόμπσον: Θα συζητήσω για τον Στάλιν όταν θα βρίσκομαι με το ρωσικό λαό κάποια μέρα, τραγουδώντας γι’ αυτούς. Εκεί θα το συζητήσω, είναι δικό τους ζήτημα.

Προς το τέλος της ανάκρισης, τα μέλη της επιτροπής ρωτάνε τον Πολ Ρόμπσον για το Μπεν Ντέιβις, προσωπικό φίλο του Ρόμπσον, δικηγόρο και μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος των ΗΠΑ. Όταν η επιτροπή αμφισβητεί τον πατριωτισμό του Ντέϊβις, ο Ρόμπσον τους απαντά:

«Λέω ότι είναι πατριώτης […] Εσείς, κύριοι, είστε αντιπατριώτες, εσείς είστε οι μη-αμερικανοί και θα έπρεπε να ντρέπεστε για τους εαυτούς σας!».

Η συνεδρίαση διακόπηκε. Ο Πολ Ρόμπσον συνέχισε να βρίσκεται στη «μαύρη λίστα» της κυβέρνησης των ΗΠΑ, ενώ το κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης του, τόσο στην Αμερική, όσο και στο εξωτερικό, μεγάλωνε. Το 1958 με απόφαση του Ανώτατου Δικαστηρίου ο Ρόμπσον πήρε πίσω το διαβατήριο του και μπόρεσε να δώσει συναυλίες σε όλο τον κόσμο, συμπεριλαμβανομένης της Σοβιετικής Ένωσης.

Ο αγωνιστής Πολ Ρόμπσον (1898-1976)

Ο Πολ Ρόμπσον, γιός πρώην μαύρου δούλου, γεννήθηκε στις 9 Απρίλη του 1898 στο Νιου Τζέρσι. Σπούδασε νομική στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης ενώ, ταυτόχρονα, διέπρεψε και ως παίχτης στο αμερικανικό ποδόσφαιρο. Σε νεαρή ηλικία αναμείχθηκε στο κίνημα για τα κοινωνικά και πολιτικά δικαιώματα των αφρο-αμερικανών. Το 1934, στο πλαίσιο ταξιδιών του στην Ευρώπη, επισκέπτηκε την Σοβιετική Ένωση όπου έγινε δεκτός με εγκαρδιότητα από τον σοβιετικό λαό. Ευρισκόμενος στη Μόσχα δήλωσε: «Εδώ δεν είμαι ένας νέγρος, αλλά ένα ανθρώπινο πλάσμα… Νιώθω πλήρως την ανθρώπινη αξιοπρέπεια». Υπήρξε συνεπής αγωνιστής ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο, φανατικός πολέμιος της δικτατορίας του Φράνκο στην Ισπανία. Έπαιξε πρωταγωνιστικό ρόλο στην εκστρατεία ενάντια στη βία απέναντι στους αφρο-αμερικανούς, εντάχθηκε στο Κομμουνιστικό Κόμμα των ΗΠΑ και κατήγγειλε δημόσια τον πρόεδρο Τρούμαν για την απροθυμία του να δράσει κατά των φυλετικών διακρίσεων. Το 1952 του αποδόθηκε από την ΕΣΣΔ το Διεθνές Βραβείο Στάλιν. Την ίδια χρονιά, ο Ρόμπσον παραβρέθηκε και μίλησε σε συγκέντρωση στη Νέα Υόρκη ενάντια στην καταδίκη του Νίκου Μπελογιάννη και των συντρόφων του.

Στο αποκορύφωμα της υστερίας του «μακαρθισμού» του αφαιρέθηκε το διαβατήριο, ακυρώθηκαν όλες οι συναυλίες του, ενώ απαγορεύτηκε και η κυκλοφορία των δίσκων του. Όταν του επιτράπηκε να ξαναταξιδέψει έδωσε μαζικές συναυλίες σε όλο τον κόσμο, μαγεύοντας με τη φωνή και το ταλέντο του. Υπήρξε διαπρεπής βαρύτονος αλλά και ηθοποιός στο θέατρο, με παρουσία στο Λονδίνο και το Μπρόντγουέϊ τις δεκαετίες 1930-40.

Για τον Πολ Ρόμπσον έγραψαν ποιήματα δύο κορυφαίοι του είδους: ο Ναζίμ Χικμέτ το 1949 με τίτλο «Δεν μας αφήνουν να τραγουδήσουμε» και ο Πάμπλο Νερούδα το 1973 την «Ωδή στον Πολ Ρόμπσον».

Έπειτα από περιπέτειες με την υγεία του, μια απόπειρα αυτοκτονίας και ενα εγκεφαλικό, ο Πολ Ρόμπσον πέθανε σε ηλικία στις 23 Γενάρη 1976 σε ηλικία 77 ετών στη Φιλαδέλφεια.

Το 1999, σε συνέντευξη του σε εφημερίδα της Νέας Υόρκης, ο γιός του, Πολ Ρόμπσον Τζούνιορ, είχε αφήσει αιχμές ότι η CIA και η ΜΙ5 είχαν επχειρήσει να δηλητηριάσουν τον πατέρα του με φάρμακο που οδηγεί σε ψυχικές και διανοητικές διαταραχές.

ΠΗΓΗ της κατάθεσης του Π.Ρόμπσον στην Επιτροπή Μη-Αμερικανικών Δραστηριοτήτων (HUAC): Congress, House, Committee on Un-American Activities, Investigation of the Unauthorized Use of U.S. Passports, 84th Congress, Part 3, June 12, 1956; in Thirty Years of Treason: Excerpts from Hearings Before the House Committee on Un-American Activities, 1938–1968, Eric Bentley, ed. (New York: Viking Press, 1971), 770.

   Ολυμπιάδα, μύθοι, κλισέ και στο βάθος ο αθλητισμός

Από herko 

Γράφει ο 2310net //

Οι Ολυμπιάδες προσπαθούν να διατηρήσουν ένα μύθο, αυτόν του ευγενούς ανταγωνισμού. Κάθε διαφημιστικό σποτ χρυσού χορηγού που σέβεται τον εαυτό του έχει μοντάρει μερικές στιγμές fair play και τις έχει οικειοποιηθεί ως αξίες που δήθεν πρεσβεύει. Μαζί με τον ευγενή ανταγωνισμό γεννιέται και ο αρχέγονος μύθος του ήρωα αθλητή που ξεπερνά τις αντιξοότητες και κερδίζει τη διάκριση.
Η αλήθεια είναι ότι μέσα στον τεράστιο όγκο των αγωνισμάτων, τους χιλιάδες αθλητές που ανταγωνίζονται, τις άπειρες αθλητοώρες που λαμβάνουν χώρα, γεννιούνται τέτοιες στιγμές. Απολύτως ανθρώπινες, απολύτως φυσιολογικές για όποιον έχει ασχοληθεί έστω και λίγο με κάποιο άθλημα. Γιατί ότιδήποτε ανθρώπινο δεν είναι ξένο στον αθλητισμό. Εκεί μέσα βρίσκεται η χαρά, ο σεβασμός, η υπεροψία, η βία.
Το πρόβλημα στον αθλητισμό ξεκινάει όταν μπαίνει το απάνθρωπο. Αυτό που θέλει τους αθλητές καλοκουρδισμένες μηχανές, ποτισμένες με ό,τι χωράει ο χημικός νους. Αθλητές ντοπαρισμένους, πριν από τα αναβολικά, με το μικρόβιο της επιτυχίας με κάθε τρόπο. Επιτυχία που έχει γίνει συνώνυμο της κερδοφορίας και του σταριλικιού. Γήπεδα-αρένες όπου ο πρώτος είναι πρώτος και ο δεύτερος τίποτα. Χορηγοί-νταβατζήδες που ελέγχουν τα πάντα: τι φοράνε, τι δηλώνουν και πως χτενίζονται οι αθλητές.
Ωστόσο το πιο εξοργιστικό είναι νομίζω η δημοσιογραφική και όχι μόνο βλακεία που συνοδεύει τις μεταδόσεις και τα ρεπορτάζ. Εκτός από τα κλισέ που ακούμε σε κάθε περίπτωση, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις μεταφυσικές, εθνικιστικές βλακείες για την ελληνική ψυχή και τα λοιπά.
Το πιο αστείο όμως είναι η ευκολία με την οποία μεταμορφωνόμαστε όταν διακρίνεται κάποιος Έλληνας αθλητής. Παλιά ήμασταν αρσιβαριστολόγοι, αργότερα γίναμε ενοργανογυμναστολόγοι, στιβολόγοι και φυσικά πάντα μπασκετικοί. Τώρα γέμισε ο τόπος με σκοποβολολόγους, οι οποίοι μέχρι χτες δεν ήξεραν αν υπάρχει αυτό το αγώνισμα στην Ολυμπιάδα και σήμερα διαμαρτύρονται γιατί δεν υπάρχουν χώροι για σκοποβολή.
Αλλά ακόμα κι αυτή την έλλειψη, την αντιμετωπίζουν με τη λογική της ανάθεσης: Από συζητήσεις που παρακολούθησα σε ίντερνετ και ραδιόφωνα τις προηγούμενες ημέρες κατάλαβα το εξής: Μεγάλη μάζα του κόσμου δεν θέλει αθλητικές εγκαταστάσεις για να έχουμε όλοι πρόσβαση στην άθληση, τα παιδιά στον οργανωμένο, ομαδικό και ατομικό αθλητισμό και γενικά να βάλουμε τον αθλητισμό στη ζωή μας με τέτοιο τρόπο ώστε αύριο να υπάρχουν περισσότεροι αθλητές, αλλά καλύτερα γήπεδα για τους υπάρχοντες πρωταθλητές ώστε να πάνε να μας φέρουν περισσότερα μετάλλια για να μπορούμε εμείς να ανατσουτσουρίζουμε υπερήφανα καθώς αράζουμε στον καναπέ σπάζοντας το ένα ρεκόρ χοληστερίνης πίσω από το άλλο.
Ίσως η πραγματική επιτυχία, το πραγματικό μετάλλιο που θα είχε πραγματική αξία θα ήταν αυτό του ευγενούς ανταγωνισμού μεταξύ των χωρών για το ποια θα μετατρέψει τον αθλητισμό απο προνόμιο των λίγων εκλεκτών σε πραγματική μαζική, ανθρώπινη διαδικασία. Μέχρι τότε, ο πραγματικός αθλητισμός θα κρύβεται στο βάθος του γεμάτου χρήματα και συμφέροντα πηγαδιού που στερεύει κάθε τετραετία.

Ανταγωνισμοί και ... δουλειές των καπιταλιστών

Ανταγωνισμοί και ... δουλειές των καπιταλιστών

Η προχτεσινή επίσκεψη του Τούρκου Προέδρου, Ρ. Τ. Ερντογάν, στη Ρωσία και η συνάντηση με τον Ρώσο ομόλογό του, Βλ. Πούτιν, παρουσιάστηκαν στον διεθνή και τον εγχώριο αστικό Τύπο ως μια επαναπροσέγγιση βήμα βήμα μετά την επιδείνωση των σχέσεων από το Νοέμβρη του 2015 και την κατάρριψη του ρωσικού αεροσκάφους από τα τουρκικά μαχητικά στη συριακή μεθόριο. Από τα αποτελέσματα της επίσκεψης γίνεται φανερό ότι είναι μια κίνηση - μετά την επιστολή συγγνώμης που απέστειλε τον περασμένο Ιούνη ο Τούρκος Πρόεδρος - που αποσκοπεί στο να καλύψει το «χαμένο χρόνο» για τις μπίζνες των μονοπωλιακών ομίλων. Αυτή είναι και η ουσία της επαναπροσέγγισης. Να προχωρήσει το σχέδιο της κατασκευής του πυρηνικού εργοστασίου στο Ακούγιου στην Τουρκία, από ρωσικό μονοπωλιακό όμιλο, να ξαναρχίσουν οι εργασίες κατασκευής του Τουρκικού Αγωγού φυσικού αερίου, όπως και οι τουρκικές εξαγωγές οπωροκηπευτικών στη Ρωσία, να επιτευχθεί ο στόχος ώστε το διμερές εμπόριο να φτάσει τα 100 δισ. δολάρια το χρόνο. Ολα αυτά και οι δύο αστοί ηγέτες τα εμφάνισαν ότι θα είναι προς το συμφέρον των λαών των δύο χωρών, έτσι λένε όλοι οι αστοί ηγέτες όταν κλείνουν συμφωνίες σε όφελος των επιχειρηματικών ομίλων. Βεβαίως, η περίοδος που οι διμερείς μπίζνες πήγαιναν καλά αποδεικνύει ότι οι καπιταλιστές ήταν αυτοί που αύξαναν τα κέρδη τους και έμεναν για τους εργάτες και τα λαϊκά στρώματα τα ψίχουλα. Αυτό θα συμβεί και τώρα.

***

Η επαναπροσέγγιση φυσικά έχει ιδιαίτερη σημασία στη γεωστρατηγική σκακιέρα και αυτό γιατί η τουρκική αστική τάξη δείχνει ότι μπορεί να παζαρεύει σε πολλά ταμπλό. Ιδιαίτερα μετά τις εξελίξεις με το αποτυχημένο πραξικόπημα και τις εκκαθαρίσεις που ακολούθησαν, έχει ακόμα μεγαλύτερη ορμή να διαπραγματευτεί το μερίδιό της στην παγκόσμια καπιταλιστική αγορά, να «σηκώνει» τους τόνους σε παραδοσιακούς συμμάχους, όπως το ΝΑΤΟ ...κραδαίνοντας νέες κολιγιές. Βεβαίως, οι όποιες συμμαχίες στο πλαίσιο του ιμπεριαλιστικού συστήματος έχουν πάντα το στοιχείο του ανταγωνισμού και της σχετικότητας, με μόνο δεδομένο την υπεράσπιση των συμφερόντων του κεφαλαίου ώστε να ξεζουμίζει καλύτερα τους λαούς. Αλλωστε, η Τουρκία έχει ξανακοντράρει ΗΠΑ - ΝΑΤΟ, αλλά δεν έχει αλλάξει τις στρατηγικές συμμαχίες μαζί τους. Το πώς θα εξελιχθούν στην πορεία οι σχέσεις της Τουρκίας με άλλα ισχυρά καπιταλιστικά κράτη και συμμαχίες είναι ένα ζήτημα, αλλά φαίνεται να «παίζει» με τη Ρωσία «το χαρτί» δικών της διεκδικήσεων.

***

Η κίνηση της τουρκικής αστικής τάξης δείχνει να θορύβησε ιδιαίτερα τους συμμάχους στο ΝΑΤΟ, το οποίο έσπευσε να εκδώσει ανακοίνωση με την οποία διαβεβαιώνει ότι η Τουρκία εξακολουθεί να αποτελεί έναν «πολύτιμο σύμμαχο». Η βάση του Ιντσιρλίκ, αλλά και η γεωγραφική θέση της χώρας δεν είναι αμελητέες παράμετροι. Και προσθέτει ότι «έχει σημαντική συνεισφορά σε κοινές προσπάθειες του ΝΑΤΟ, συμμετέχει πλήρως στις αποφάσεις βάσει συναίνεσης της Συμμαχίας καθώς αντιμετωπίζουμε τις μεγαλύτερες προκλήσεις για την ασφάλεια σε μια γενιά». Επίσης, σημειώνει ότι «η ένταξη της Τουρκίας στο ΝΑΤΟ δεν τίθεται υπό αμφισβήτηση» και ότι «η συμμαχία μας έχει δεσμευτεί για τη συλλογική άμυνα και στηρίζεται στις αρχές της δημοκρατίας, της ατομικής ελευθερίας, των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και του κράτους δικαίου. Το ΝΑΤΟ υπολογίζει στην συνέχιση της συνεισφοράς της Τουρκίας και η Τουρκία μπορεί να υπολογίζει στην αλληλεγγύη και την υποστήριξη του ΝΑΤΟ». Μάλιστα, απαντώντας στα παράπονα των Τούρκων ότι οι Δυτικοί σύμμαχοι δεν στάθηκαν αλληλέγγυοι μετά το πραξικόπημα, σημειώνει ότι «ο γενικός γραμματέας του ΝΑΤΟ μίλησε με τον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών για τη νύχτα της απόπειρας πραξικοπήματος και αργότερα με τον Πρόεδρο Ερντογάν, καταδικάζοντας έντονα την απόπειρα πραξικοπήματος και επαναλαμβάνοντας την πλήρη υποστήριξη των δημοκρατικών θεσμών της Τουρκίας, τη στήριξη στην εκλεγμένη κυβέρνηση της Τουρκίας και το σεβασμό για το θάρρος του τουρκικού λαού».

***

Ολα αυτά η τουρκική ηγεσία λέει ότι έγιναν πολύ αργά και μάλιστα ο ίδιος ο Ερντογάν απέρριψε τις αιτιάσεις των ΝΑΤΟικών περί «σεβασμού των δημοκρατικών ελευθεριών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων» μετά το μπαράζ των διώξεων που ακολούθησαν το πραξικόπημα, ενώ κλιμακώνεται και η αντιπαράθεση με τις ΗΠΑ σχετικά με την έκδοση του ιμάμη επιχειρηματία Φετουλάχ Γκιουλέν, ο οποίος έχει έδρα την Πενσιλβάνια και θεωρείται ο υπεύθυνος για τη στήριξη των πραξικοπηματιών. Την ίδια ώρα, οι φιλοφρονήσεις Ερντογάν στον Πούτιν ότι από την πρώτη στιγμή του πραξικοπήματος τον στήριξε έριξαν ...μαύρη πέτρα στις πολύ «βαριές κουβέντες» που είχαν ανταλλάξει, δίνοντας έμφαση στις νέες δουλειές που ανοίγονται. Ουσιαστικά, πρόκειται για νέα πεδία ανταγωνισμών, που έχουν στο στόχαστρο συνολικά τον πλούτο στην ευρύτερη περιοχή. Από τέτοιες εξελίξεις οι λαοί όχι μόνο θα βγουν χαμένοι αλλά θα εμπλακούν σε σφοδρότερους ανταγωνισμούς, που μπορεί να οδηγήσουν και σε γενικευμένη ιμπεριαλιστική πολεμική σύγκρουση.

Για το χρέος

Για το χρέος

Βρήκε την ευκαιρία ο πρωθυπουργός, με αφορμή την επέτειο υπογραφής Συμφωνίας για διευθέτηση του χρέους της Γερμανίας το 1953, να ξαναδείξει ότι η κυβέρνησή του αγωνίζεται τάχα για τη διευθέτηση του κρατικού χρέους της Ελλάδας. Είπε, λοιπόν: «Η καταχρεωμένη και κατεστραμμένη από τον πόλεμο Γερμανία απολαμβάνει τη μέγιστη κίνηση αλληλεγγύης στη σύγχρονη ευρωπαϊκή ιστορία, με τη διαγραφή του 60% του χρέους της, αποπληρωμή σε 30 χρόνια και ρήτρα εμπορικού πλεονάσματος. Η Συμφωνία υλοποιείται και με την υπογραφή της Ελλάδας. Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την εποχή που βρισκόταν στην αντιπολίτευση αλλά και σήμερα ως κυβέρνηση, θέτει επί τάπητος το ζήτημα του ελληνικού χρέους. Η Ευρώπη οφείλει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων, να στρέψει το βλέμμα της στο μέλλον, συνυπογράφοντας ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο που θα διασφαλίζει την ευημερία των λαών της». Αλλά το ερώτημα που προκύπτει είναι: «Για ποιον πασχίζει η κυβέρνηση», διεκδικώντας διευθέτηση του χρέους και «σε ποιον απευθύνεται». Και έχουν τη σημασία τους αυτά τα ερωτήματα, γιατί ό,τι και αν γίνει με το χρέος, θα το πληρώσουν η εργατική τάξη και τα άλλα φτωχά λαϊκά στρώματα, ενώ το έχουν δημιουργήσει το κράτος, οι κυβερνήσεις και οι επιχειρηματικοί όμιλοι που καρπώνονται τα μέγιστα από το κρατικό χρήμα, τις φοροαπαλλαγές και φοροελαφρύνσεις, με τους αναπτυξιακούς νόμους και άλλα κίνητρα, για να κάνουν επενδύσεις και να έχουν ολοένα και πιο διευρυμένη κερδοφορία.
Γιατί, λοιπόν, η κυβέρνηση ζητά διευθέτηση του χρέους; Επειδή θα μειωθούν οι δόσεις αποπληρωμής. Ετσι θα αυξάνεται το κρατικό χρήμα που θα περισσεύει από την τεράστια λαϊκή φοροληστεία, προκειμένου να στηριχθούν επενδύσεις σε όφελος των επιχειρηματικών ομίλων και να δίνονται κρατικές ενισχύσεις για ιδιωτικές καπιταλιστικές επενδύσεις. Είναι όρος για την έξοδο από την κρίση σε όφελος του κεφαλαίου. Επομένως, η κυβέρνηση δίνει εξετάσεις στους μεγαλοεπιχειρηματίες, στα μονοπώλια ότι διεκδικεί και αγωνίζεται για το δικό τους συμφέρον, για το δικό τους όφελος.
Την ίδια ώρα όμως, πασχίζει να δείξει ότι αυτό που κάνει είναι ωφέλιμο και για τους εργαζόμενους, τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Θέλει να τους πείσει ότι, αφού θα ελαφρυνθεί το χρέος, θα ελαφρυνθούν αυτά που θα πληρώσουν, ενώ με την καπιταλιστική ανάπτυξη, αφού εξοικονομείται κρατικό χρήμα για καπιταλιστικές επενδύσεις, θα αυξηθούν οι θέσεις εργασίας, οι μισθοί, οι συντάξεις, οι «κοινωνικές παροχές», θα μειωθούν οι λαϊκοί φόροι κ.λπ. Μόνο που όλ' αυτά δεν είναι ούτε καν υποσχέσεις, αφού ήδη εφαρμόζονται όλοι οι αντεργατικοί, αντιλαϊκοί νόμοι όλων των μνημονίων και αυτό απαιτείται για να συνεχίζεται η κερδοφορία του κεφαλαίου και να ενισχύεται η ανταγωνιστικότητα. Καπιταλιστική ανάπτυξη, κερδοφορία και λαϊκή ευημερία είναι ασυμβίβαστα. Η κερδοφορία του κεφαλαίου περνάει πάνω από το τσάκισμα των μισθών. Ολα τα μέτρα ήρθαν για να μείνουν.
Ο πρωθυπουργός μίλησε για αλληλεγγύη στη Γερμανία τότε, την ίδια πρέπει να δείξει σήμερα στην Ελλάδα η ΕΕ, ενώ χρειάζεται «κοινωνικό συμβόλαιο της ΕΕ με τους λαούς» για να ευημερήσουν. Εδώ κοροϊδεύει ασύστολα. Γιατί η ΕΕ είναι του κεφαλαίου, άρα ενάντια στους λαούς. Γιατί, κάθε κράτος - μέλος, ιδιαίτερα στις συνθήκες που πασχίζουν να ξεπεράσουν την κρίση, ενδιαφέρεται πρωτίστως για τα δικά του μονοπώλια.
Επίσης, η ρύθμιση του χρέους της Γερμανίας μετά τον πόλεμο στόχευε στην καπιταλιστική της ανασυγκρότηση και όχι στην ευημερία του λαού της. Ταυτόχρονα, υπήρχαν απέναντί της η Σοβιετική Ενωση και οι άλλες χώρες της σοσιαλιστικής εξουσίας. Στόχευε, επομένως, και στην αναχαίτιση της αυξανόμενης επιρροής τους.
Ο λαός όχι μόνο δεν πρέπει να συνταχτεί στην υπόθεση του χρέους και της κυβερνητικής τακτικής για τη διευθέτησή του, δηλαδή με τη σημαία του κεφαλαίου, αλλά να πει: «Δεν πληρώνω το χρέος, είναι του κεφαλαίου», αντιπαλεύοντας την πολιτική του κεφαλαίου, της ΕΕ, την εξουσία τους.

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ Εκθεση ΟΗΕ για βασανισμούς μεταναστών

ΑΥΣΤΡΑΛΙΑ

Εκθεση ΟΗΕ για βασανισμούς μεταναστών

ΚΑΜΠΕΡΑ.--
Σε αληθινά κολαστήρια, τύπου φυλακών Γκουαντάναμο ή Αμπού Γκράιμπ, έχουν μετατραπεί για χιλιάδες πρόσφυγες οι καταυλισμοί που έστησαν οι τελευταίες αυστραλιανές αστικές κυβερνήσεις στα Νησιά Ναουρού του Ειρηνικού σε μία προσπάθεια να «απαλλαγούν» από τις στρατιές απελπισμένων προσφύγων και μεταναστών που προκαλούν οι ιμπεριαλιστικές πολιτικές τους.
Οι εκθέσεις και τα στοιχεία δύο οργανισμών του ΟΗΕ, η Υπατη Αρμοστεία για τους Πρόσφυγες και η ΓΙΟΥΝΙΣΕΦ, αλλά και δεκάδων διεθνών και μικρότερων Μη Κυβερνητικών Οργανισμών απαιτούν από την κυβέρνηση της Αυστραλίας να βάλει τέλος στα βάσανα των προσφύγων και αιτούντων ασύλου που έχουν εξοστρακιστεί στα νησιά Ναουρού και σε περιοχές της Παπούα Νέα Γουινέας, όπου έχουν στηθεί στρατόπεδα προσφύγων που διαχειρίζεται η ιδιωτική εταιρεία «Broadspectrum» (γνωστή στο παρελθόν ως «Transfield Services»). Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων και αιτούντων ασύλου που έστησε η Αυστραλία σε κρατίδια του Ειρηνικού έγιναν σε μία προσπάθεια «εξαγωγής» του προσφυγικού ζητήματος σε νησιωτικά κράτη με αντάλλαγμα μικρή οικονομική βοήθεια.
Οι αποκαλύψεις για τα βάσανα των προσφύγων αφορούν πάνω από 2.110 κρούσματα επιθέσεων, π.χ. ξυλοδαρμούς, βιασμούς, ακρωτηριασμούς προσφύγων και μεταναστών μεταξύ τους ή από τους σεκιουριτάδες που έχουν αναλάβει τη φύλαξη των στρατοπέδων. Πάνω από τα μισά αυτά κρούσματα αφορούν παιδιά ηλικίας οκτώ ή δέκα ετών και άρχισαν να δημοσιοποιούνται χτες μετά την πρόσβαση μερίδας του διεθνούς Τύπου στους λεγόμενους «Φακέλους Ναουρού» που συμπεριλαμβάνουν τα στοιχεία με τις καταγγελίες για 2.110 υποθέσεις άσκησης βίας σε βάρος προσφύγων.
Εκπρόσωπος της Υπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ Για τους Πρόσφυγες εξέφρασε «βαθιά ανησυχία» για τις καταγγελίες βίας σε βάρος των προσφύγων, διαπίστωσε ότι η κατάσταση της ζωής τους «επιδεινώνεται προοδευτικά από το 2012» και ζήτησε από τις αρχές της Αυστραλίας να μεταφέρουν όλους τους πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο εκτός Ναουρού και να τους εγκαταστήσουν σε χώρους «με ανθρώπινες συνθήκες ζωής».

ΡΩΣΙΑ Καταγγελία για εισβολή σαμποτέρ της Ουκρανίας στην Κριμαία

ΡΩΣΙΑ

Καταγγελία για εισβολή σαμποτέρ της Ουκρανίας στην Κριμαία

Ο Πούτιν καταγγέλλει την ουκρανική ηγεσία για «πρακτικές τρομοκρατίας»

Ενα νέο επεισόδιο σημειώθηκε στην αντιπαράθεση Ουκρανίας - Ρωσίας για τη Χερσόνησο της Κριμαίας, που μετά την ανατροπή της προηγούμενης αστικής κυβέρνησης από τους εθνικιστές με τη στήριξη των ΗΠΑ, ΝΑΤΟ και ΕΕ, πέρασε, με δημοψήφισμα που διοργανώθηκε το Μάρτη του 2014, στη δύναμη της Ρωσίας. Ετσι, η ρωσική Ομοσπονδιακή Υπηρεσία Ασφαλείας (FSB) ανακοίνωσε χτες ότι απέτρεψε «τρομοκρατικές επιθέσεις και μια ένοπλη εισβολή στην Κριμαία που σχεδιάστηκαν από την Ουκρανία με στόχο την αποσταθεροποίηση της Χερσονήσου πριν από τις εκλογές του Σεπτεμβρίου».
Οπως αναφέρει, «τη νύχτα της 6ης προς 7η Αυγούστου 2016 μια ομάδα σαμποτέρ εντοπίστηκε κοντά στην πόλη Αρμιάνσκ, στη Δημοκρατία της Κριμαίας, και ότι στη συμπλοκή που έγινε με δικές της δυνάμεις ένας αξιωματικός της FSB σκοτώθηκε κατά την επιχείρηση για τη σύλληψή τους». Σημειώνεται ακόμα ότι στην περιοχή βρέθηκαν 20 αυτοσχέδιοι εκρηκτικοί μηχανισμοί, περισσότερα από 40 κιλά TNT, πυρομαχικά, νάρκες, χειροβομβίδες και άλλα όπλα, σαν αυτά που χρησιμοποιούν οι ουκρανικές Ενοπλες Δυνάμεις, που όπως υποστηρίζει η FSB «προορίζονταν για άλλες δύο ομάδες "σαμποτέρ-τρομοκρατών" που επιχείρησαν να διεισδύσουν στην Κριμαία τη νύχτα της 7ης προς 8η Αυγούστου, υποστηριζόμενοι από μαζικά πυρά και τεθωρακισμένα των ουκρανικών Ενόπλων Δυνάμεων και στις συγκρούσεις που ακολούθησαν σκοτώθηκε ένας Ρώσος στρατιώτης». Σύμφωνα με τα στοιχεία που δίνουν οι Ρώσοι, «στο δίκτυο των κατασκόπων συμμετείχαν τόσο Ρώσοι όσο και Ουκρανοί υπήκοοι», είχε οργανωθεί από την Κεντρική Διεύθυνση Πληροφοριών του ουκρανικού υπουργείου Αμυνας, ενώ «στόχος των σαμποτέρ ήταν να αποσταθεροποιηθεί η κοινωνικοπολιτική κατάσταση πριν και κατά τη διάρκεια των ομοσπονδιακών και των περιφερειακών εκλογών τον Σεπτέμβρη και να πληγούν υποδομές».
Ο Ρώσος Πρόεδρος, Βλαντιμίρ Πούτιν, κατηγόρησε την Ουκρανία ότι επιλέγει «πρακτικές τρομοκρατίας» αντί για την ειρήνη, ενώ χαρακτήρισε «ηλίθιες» και «εγκληματικές» τις κινήσεις του Κιέβου στην Κριμαία και αλλού, τονίζοντας ότι «δεν οδηγούν σε διευθέτηση με ειρηνικά μέσα των διαφορών» και προειδοποιώντας ότι δεν έχει νόημα η συνάντηση με τις ουκρανικές αρχές όσο επιλέγουν αυτήν τη στάση.
Από την πλευρά της Ουκρανίας ο εκπρόσωπος της υπηρεσίας ασφαλείας (SBU), Γιούρι Τάντιτ, διέψευσε ότι οι ειδικές δυνάμεις της χώρας επιχείρησαν ένοπλη επέμβαση στην Κριμαία, ενώ το ουκρανικό Γενικό Επιτελείο Στρατού έκανε λόγο για «προβοκάτσια». «Η Ουκρανία δεν επιχειρεί να ανακαταλάβει διά της βίας το έδαφός της και δεν θα το κάνει», είπε ο εκπρόσωπος της ουκρανικής SBU. Βεβαίως, παρά τις διαψεύσεις ο ουκρανικός στρατός όλο και ενισχύει την παρουσία του τόσο γύρω από την Κριμαία όσο και στις ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας και στους θύλακες των αυτοαποκαλούμενων Λαϊκών Δημοκρατιών του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ, που διαφώνησαν με την πραξικοπηματική κυβέρνηση του Κιέβου, όπου οι κινήσεις σαμποτάζ είναι συχνές, ενώ η λεγόμενη συμφωνία εκεχειρίας του Μινσκ παραβιάζεται συνεχώς.