tsipras_kalson
Γράφει ο Cogito ergo sum //
Μία από τις πολλές αρλούμπες με τις οποίες μας βομβαρδίζουν τα πουλημένα αστικά μέσα ενημέρωσης και οι παρατρεχάμενοι της κάθε λογής εξουσίας, είναι και το «τώρα πια δεν γίνεται τίποτε». Εννοούν, δηλαδή, ότι τώρα πλέον έχουμε βάλει βούλες και υπογραφές στα διάφορα μνημόνια και δεν γίνεται να τα ακυρώσουμε.
Ο πρώην πρωθυπουργός το είχε πει σταράτα: «Η Ελλάδα είναι μια μικρή χώρα αλλά σέβεται την υπογραφή της». Ο έγκριτος νομικός και τότε πρόεδρος της ΔημΑρ Φώτης Κουβέλης το έλεγε πιο επιστημονικά λίγο πριν τις εκλογές του 2012: «Αναμφισβήτητα υπάρχει ένα δεσμευτικό πλέον πλαίσιο το οποίο θα βαραίνει την όποια κυβέρνηση αναλάβει». Ο σημερινός πρωθυπουργός έχει δηλώσει κατ’ επανάληψη σαφώς: «Δεν συμφωνούμε με το μνημόνιο αλλά, αφού το υπογράψαμε, θα το τηρήσουμε». Οι τηλεαναλυτές δεν χάνουν ευκαιρία να ειρωνευτούν οποιαδήποτε φωνή τολμάει να αρθρώσει λόγο περί μονομερούς καταγγελίας των μνημονίων, είτε αυτή είναι η εκφρασμένη σοβαρά πολιτική θέση τού ΚΚΕ είτε είναι λαϊκίστικη κορώνα τού στυλ «εμείς θα σκίσουμε το μνημόνιο». Και, βέβαια, όλοι αυτοί δεν παύουν να επισείουν την απειλή των δανειστών μας πως θα προσφύγουν στα αγγλικά δικαστήρια (όπως προβλέπεται στα μνημόνια) αν δεν τηρήσουμε τους όρους των μνημονίων.
Πόσο αληθεύουν όλα τούτα, όμως; Πόσο σωστός είναι ο ισχυρισμός πως, όποια κυβέρνηση κι αν εκλεγεί ποτέ σε τούτη την χώρα, θα δεσμεύεται στον αιώνα τον άπαντα θέλοντας και μη από όσα θα έχουν ήδη υπογραφεί; Την απάντηση μας την δίνει η περίφημη Σύμβαση της Βιέννης του ΟΗΕ, για την οποία δεν μιλάει κανένας. Η σύμβαση αυτή υπεγράφη το 1969 και ρυθμίζει το πώς καταρτίζεται, τροποποιείται και λύεται μια διεθνής συνθήκη, πώς ερμηνεύονται οι όροι της, πώς προσχωρούν τρίτα κράτη σε αυτήν κλπ. Το δεύτερο τμήμα τής Σύμβασης της Βιέννης, το οποίο έχει τίτλο «Ακυρότης των συνθηκών», περιλαμβάνει μερικές πολύ ενδιαφέρουσες διατάξεις:
– Άρθρο 48 – Πλάνη: Κράτος τι δύναται να επικαλεσθή πλάνην τινά εις συνθήκην ως ακυρούσαν την συναίνεσίν του όπως δεσμευθή διά ταύτης, εφ’ όσον αύτη αναφέρεται εις γεγονός ή κατάστασιν, την οποίαν το κράτος εξέλαβε ως υφισταμένην κατά τον χρόνον συνομολογήσεως της συνθήκης…
[Σχόλιο: Έτσι εξηγείται η σπουδή των πάντων να υποβαθμίσουν την σημασία των όσων ειπώθηκαν κάποτε από το ΔΝΤ περί εσφαλμένων πολλαπλασιαστών κλπ. Αν η ελληνική πλευρά αποδείξει ότι η χρήση διαφορετικών πολλαπλασιαστών θα τροποποιούσε ή θα εξάλειφε τις δεσμεύσεις της, τα μνημόνια ακυρώνονται.]
– Άρθρο 49 – Απάτη: Οσάκις το κράτος ήχθη εις συνομολόγησιν συνθήκης συνεπεία δολίας συμπεριφοράς ετέρου κράτους έχοντος συμμετάσχει εις τας διαπραγματεύσεις, τούτο δύναται να επικαλεσθή την απάτην ως ακυρούσαν την δοθείσαν συναίνεσίν του όπως δεσμευθή διά της συνθήκης.
[Σχόλιο: Αρκεί η ύπαρξη διαδοχικών μνημονίων, όπου κάθε καινούργιο μνημόνιο έρχεται ως απότοκο και συμπλήρωση του προηγούμενου με επαχθέστερους όρους, για να καταδείξει ότι η συνομολόγηση των προηγουμένων μνημονίων ήταν αποτέλεσμα δολιότητας εκ μέρους των δανειστών.]
tsipras_kalson2
– Άρθρο 50 – Δωροδοκία αντιπροσώπου κράτους: Οσάκις εξησφαλίσθη η έκφρασις της συναινέσεως του κράτους όπως δεσμευθή συμβατικώς διά δωροδοκίας τού αντιπροσώπου του, αμέσως ή εμμέσως επελθούσης δι’ ενεργειών ετέρου κράτους έχοντος συμμετάσχει εις τας διαπραγματεύσεις, τούτο δύναται να επικαλεσθή την δωροδοκίαν ως ακυρούσαν την συναίνεσίν του όπως δεσμευθή διά της συνθήκης.
[Σχόλιο: Όπως θυμόμαστε, η κυβέρνηση ΠαΣοΚ είχε εκχωρήσει στον τότε υπουργό οικονομικών Γιώργο Παπακωνσταντίνου το δικαίωμα να υπογράφει ό,τι θέλει, δεσμεύοντας την χώρα. Μήπως τώρα εξηγείται η πρεμούρα των πάσης αποχρώσεως κρατούντων να κουκουλώσουν την διαβόητη λίστα Λαγκάρντ, στην οποία ανακατευόταν ο Παπακωνσταντίνου και το σόι του;]
– Άρθρο 52 – Άσκησις βίας επί του κράτους διά της απειλής ή χρήσεως βίας: Η συνθήκη είναι άκυρος εάν η σύναψίς της επετεύχθη διά της απειλής ή χρήσεως βίας κατά παραβίασιν των συνθηκών τού Διεθνούς Δικαίου, ως παρέχονται αύται εν τω Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών.
[Σχόλιο: Υπάρχει κανείς που να πιστεύει ότι τα τελευταία έξι χρόνια η Ελλάδα δεν γίνεται αποδέκτης συνεχών απειλών και πιέσεων, τόσο από τα επίσημα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης όσο και από σωρεία ευρωπαίων αξιωματούχων; Μήπως δεν είναι ο ίδιος ο τωρινός πρωθυπουργός που ισχυρίζεται πως πέσαμε θύματα εκβιασμών;]
Αλλά και στο τρίτο τμήμα, με τίτλο «Λήξις και αναστολή τής εφαρμογής των συνθηκών», υπάρχει μια πολύ ενδιαφέρουσα διάταξη:
– Άρθρο 61 – Επισυμβάσα αδυναμία εκτελέσεως: Εν μέρος εις συνθήκην δύναται να επικαλεσθή αδυναμίαν εκτελέσεως ως λόγον λήξεώς της ή αποχωρήσεως εκ ταύτης εάν η αδυναμία αύτη είναι αποτέλεσμα οριστικής εξαλείψεως ή καταστροφής ενός αντικειμένου απαραιτήτου προς εκτέλεσιν της συνθήκης.
[Σχόλιο: Εφ’ όσον ο ελληνικός λαός είναι «απαραίτητος προς εκτέλεσιν της συνθήκης» και βιώνει ήδη την καταστροφή ενώ απειλείται και με «εξάλειψιν», η αδυναμία εκτελέσως των μνημονίων είναι ήδη «επισυμβάσα», όσο κι αν για κάποιους η καταστροφή και η «εξάλειψις» του ελληνικού λαού θεωρείται ως…ευλογία. Εκτός αν πρέπει να περιμένουμε την «οριστική» καταστροφή και εξάλειψη του λαού.]
Όσο κι αν οι παραπάνω διατάξεις είναι διατυπωμένες σε ακραιφνή καθαρεύουσα (η Σύμβαση της Βιέννης κυρώθηκε και δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα τής Κυβερνήσεως μεταφρασμένη στα ελληνικά επί χούντας, το 1974), είναι περισσότερο από σαφές ότι υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις να αμφισβητηθούν και να ακυρωθούν τα μνημόνια. Εκείνο που δεν υπάρχει είναι πολιτική βούληση.
Και για να τελειώνουμε οριστικά με τις μπούρδες, ας το πούμε λαϊκά: Όποιος θέλει να σκίσει τα μνημόνια, το κάνει όποτε θέλει, με την άδεια του ΟΗΕ και δίχως να φοβάται το παραμικρό. Το θέμα είναι άλλο: Ποιός θέλει;