Για τη δουλειά στους μαθητές

 Για τη δουλειά στους μαθητές

Χτες κυκλοφόρησαν μαζί με τον οδηγητή του σεπτέμβρη, οι θέσεις του κσ της κνε για το 11^ο συνέδριο της οργάνωσης, που θα γίνει στο τέλος αυτής της χρονιάς, μαζί με το σχέδιο καταστατικού που προτείνεται προς ψήφιση· ένα σημαντικό κι ενδιαφέρον κείμενο, που πιάνει μια σειρά καίρια ζητήματα και δίνει πολλές αφορμές για πλούσια συζήτηση.

Αυτό που ξεχώρισα μεταξύ άλλων στο πρώτο ξεφύλλισμα, με ένα γρήγορο σκανάρισμα και μια διαγώνια ανάγνωση, είναι οι διάσπαρτες αναφορές για τη δουλειά στους μαθητές, την (ως ένα βαθμό) ανησυχητική κατάσταση που επικρατεί στο μαθητικό κίνημα και τα άμεσα πρακτικά μέτρα που χρειάζονται για την αντιμετώπισή της.

Στη θέση 4, για την πορεία ανάπτυξης της κνε, αναφέρεται ενδεικτικά: η ΚΝΕ ανανέωσε τις γραμμές της σε όλους τους χώρους, αναδείχθηκαν νέα στελέχη, τροφοδότησε με νέα μέλη τις γραμμές του Κόμματος. Εκτιμάμε όμως ότι παραμένει ως δικό μας πρόβλημα, ξεκινώντας από το ΚΣ και τα άλλα καθοδηγητικά όργανα, οι καθυστερημένοι ρυθμοί στρατολογίας. Αφορά ιδιαίτερα στους μαθητές των ενιαίων και τεχνικών σχολείων, όπου υπήρξαν κενά στη συνεχή ανανέωση και ανάπτυξη, ζήτημα κρίσιμο για την ανάπτυξη της ΚΝΕ συνολικά.

Αυτό το τελευταίο αναπτύσσεται ξεχωριστά και στη θέση 30: «Η ανάπτυξη στους μαθητές είναι ζήτημα που καθορίζει την ανάπτυξη όλης της ΚΝΕ. Αποτελεί προϋπόθεση για την τροφοδότηση των γραμμών της ΚΝΕ στους χώρους δουλειάς, στις επαγγελματικές σχολές, στα ΤΕΙ και στα πανεπιστήμια» (η ιεράρχηση προφανώς δεν είναι τυχαία). Όπου εκτιμάται επίσης, και σωστά κατά τη γνώμη μου, πως τα μαθητικά φεστιβάλ είναι η καλύτερη προσπάθεια που έχει γίνει σε αυτή την κατεύθυνση (να μεγαλώσει δηλ η επιρροή της κνε στα σχολεία) και πρέπει να τη στηρίξουμε περισσότερο.

Στη θέση 23 τέλος, για το δυνάμωμα της συλλογικής αγωνιστικής δραστηριότητας μες στα σχολεία, σημειώνονται μια σειρά πρωτότυπες μορφές και μέσα: ταυτόχρονα ο προσανατολισμός μας βρίσκεται στην ανάπτυξη συλλογικών δραστηριοτήτων και ομάδων μουσικών, θεατρικών, έρευνας και συλλογικών εργασιών, αθλητικών, δημιουργίας εντύπων, site κι άλλων, με καλά δουλεμένο και προσαρμοσμένο περιεχόμενο και μορφή.

Γίνεται μια κριτική αναφορά στην πείρα των μαθητικών συντονιστικών πόλεων «τα οποία δημιουργήθηκαν κι έπαιξαν ρόλο σε φάσεις ανόδου των μαθητικών αγώνων για το συντονισμό της πάλης τους» αλλά «δεν μπόρεσαν και ίσως να μην μπορούσαν ούτως ή άλλως να αποτελέσουν μορφή μόνιμης συσπείρωσης των μαθητών».

Και μπαίνει ως στόχος και προς συζήτηση η ανάγκη «να περάσει σε ανώτερο επίπεδο η οργανωμένη έκφραση των μαθητών, τα μαθητικά συμβούλια, όχι με την έννοια μόνο ενός συντονισμού, αλλά από το επίπεδο του σχολείου σε επίπεδο πόλεων και πανελλαδικά με εκλεγμένα συμβούλια».

Από τη δική μου πλευρά θέλω να διατυπώσω συμπληρωματικά δυο –τρεις προσωπικές σκέψεις, χωρίς προφανώς να έχω συνολική εικόνα κι ολοκληρωμένη άποψη.

Όποιος σφος έχει κάνει έστω και μία εξόρμηση σε σχολείο, είναι σε θέση να καταλάβει νομίζω πως αν γενικά χρειάζεται ευελιξία, φαντασία και πρωτότυπες μέθοδοι, για να προσεγγίσουμε και να «ξεκουνήσουμε» τον κόσμο, με τους μαθητές αυτά τα στοιχεία απαιτούνται στο πολλαπλάσιο, λόγω και της ιδιαιτερότητας της ηλικίας. Κι αν δεν είσαι λίγο κοινωνικός και μαζικός, λίγο εξοικειωμένος με κάποια ζητήματα που μπορεί να κουβεντιάζουν μεταξύ τους (ηλεκτρονικά, αθλητικά, τηλεοπτικές σειρές) κινδυνεύεις να ιώσεις πως σας χωρίζει χάσμα γενεών, χωρίς να έχεις πατήσει καν τα πρώτα –άντα. Την ίδια περίπου γεύση που μπορεί να αποκομίσεις δηλ κι από ένα μαθητικό φεστιβάλ, με ένα εντελώς πλούσιο, ευέλικτο πρόγραμμα και τις δραστηριότητες τύπου παρκούρ, όπου έχεις ένα σωρό άγνωστες λέξεις κι αναρωτιέσαι πόσα χρόνια έχουν περάσει από τότε που ήσουν εσύ μαθητής.

Η κατάσταση γίνεται ακόμα πιο σύνθετη και απαιτητική, καθώς στα σχολεία καλλιεργείται πολύ έντεχνα κι από χίλια κανάλια το στερεότυπο του δογματικού συντηρητικού κνίτη, που ζει πίσω από τον ήλιο και είναι κολλημένος στα πολιτικά και το κόμμα. Είναι σίγουρα πολύ δύσκολο και μεγάλη μαγκιά για ένα μικρό συντροφάκο να κολυμπήσει μόνος του κόντρα στο ρεύμα, να εξηγήσει στους συμμαθητές του γιατί δεν έχει δικό του λογαριασμό στο φέις-μπουκ, ή τι επιφυλάξεις έχει για το μεγάλο χαφιέ του διαδικτύου (αν και υποψιάζομαι πως υπάρχει πλέον μεγαλύτερη ελαστικότητα, για αυτές ειδικά τις ηλικίες και πως η πιο «σκληρή» γραμμή του προηγούμενου διαστήματος είχε συγκεκριμένη σκοπιμότητα, να σφίξει ο κλοιός και να εντοπιστούν κρούσματα, που εκφράζονται τώρα πια ανοιχτά από τις γνωστές ιστοσελίδες). Ή να στηρίξει θεωρητικά και στην πράξη την επιλογή του να απορρίψει όλα τα ναρκωτικά και τη ζωή με δόσεις –σε μια ηλικία που βιώνει έντονα πολλά αδιέξοδα και βρίσκει συχνά καταφύγιο στην απατηλή παρηγοριά των ουσιών.

Δε σταματάει όμως εκεί η καλλιέργεια του στερεότυπου, που εντάθηκε ιδιαίτερα μετά το 08’ και τις διαδηλώσεις για τη δολοφονία του αλέξη γρηγορόπουλου, και ας ήταν η κνε αυτή που κινητοποίησε ίσως τους περισσότερους μαθητές εκείνο το μήνα –ας θυμηθούμε και την «αδέσποτη» σφαίρα που χτύπησε ένα μικρό σφο μαθητή στο περιστέρι, λίγες μέρες αργότερα. Το αποτύπωμα του δεκέμβρη μπορεί να έσβησε σταδιακά –όπως φαίνεται κι από τις τάσεις προτίμησης των αστυνομικών σχολών τα τελευταία χρόνια, που εξασφαλίζουν μια κάποια ‘σιγουριά’ εν μέσω κρίσης- αλλά έμεινε ανεξίτηλο ως προς την καχυποψία απέναντι στην οργάνωση κι εν γένει κάθε μορφή οργανωμένου κινήματος –που δεν εξαντλεί τη δική του δράση στα αντιμπατσικά αντανακλαστικά και τις εκτονώσεις λουδίτικου τύπου. Και διατηρήθηκε ως τάση, καθόλου τυχαία, αλλά ακριβώς γιατί καλλιεργήθηκε.

Στις νεότερες μαθητικές γενιές είναι αισθητή η επίδραση του δηλητηρίου των ναζιστικών φιδιών στις νεανικές συνειδήσεις. Η στρεβλή έκφραση της ανάγκης για συλλογικότητα και η προγονοπληξία, η υστερική αναζήτηση μιας αίσθησης ανωτερότητας που να ισοφαρίζει τις σφαλιάρες στην καθημερινή ζωή, βρίσκει το ιδανικό της συμπλήρωμα στις ανιστόρητες αναλύσεις και τον (ολοένα και λιγότερο) συγκαλυμμένο αντικομμουνισμό των σχολικών εγχειριδίων.

Ψάχνεις για το μεγαλείο, που σου μάθαν στο σχολείο, κι εγώ ξένος μετανάστης σου ελλάς.

Η απήχηση των φιδιών στις εργατικές συνοικίες και παιδιά με λαϊκή καταγωγή, καθιστά ακόμα πιο επιτακτικό το καθήκον να παρθούν πρωτοβουλίες και δράσεις για την άμεση αντιμετώπισή τους.

Υπάρχουν πολλά ακόμα που θα μπορούσαμε να σημειώσουμε, πχ για τη δουλειά και το συντονισμό με τις λαϊκές επιτροπές, τις τοπικές κοβ, κτλ, όπου εκτός από την προσέγγιση και το «ταρακούνημα» του κόσμου, που γράφω και παραπάνω, χρειάζεται ίσως και το δικό μας ξεκούνημα από τη ρουτίνα και την πεπατημένη των περασμένων χρόνων, που έχει συγκεκριμένο ταβάνι και δυνατότητες. Αλλά αυτά δεν είναι της παρούσης.

Κλείνοντας αυτό το σημείωμα, θα σταθώ στο σύνθημα που αναφέρεται στις θέσεις: «δίνουμε ζωή στο σχολείο, κάνουμε τη ζωή σχολείο». Για να συμπληρώσω πως το μεγαλύτερο σχολείο είναι αυτό της οργανωμένης πάλης, της καθημερινής δράσης από τις γραμμές της οργάνωσης. Και είναι στοίχημα που πρέπει να κερδηθεί, να θητεύσουν σε αυτό το σχολείο και να αφομοιώσουν πολλές γνώσεις, όσο το δυνατόν περισσότερα παιδιά, κάθε ανήσυχο μυαλό και πρωτοπόρο στοιχείο.

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Πλευρές της πολιτικο-στρατιωτικής και οικονομικο-διπλωματικής σύγκρουσης

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Πλευρές της πολιτικο-στρατιωτικής και οικονομικο-διπλωματικής σύγκρουσης

Μέσα στη «δίνη» του πολέμου που εκτυλίσσεται στην Ανατολική Ουκρανία, οι «αρχές» της χώρας αποφάσισαν να γιορτάσουν στο Κίεβο την «ανεξαρτησία» της Ουκρανίας, δηλαδή τη διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης.
Τότε υποσχέθηκαν στο λαό ευημερία. Σήμερα αυτός βιώνει τις τραγικές συνέπειες της οικονομικής κρίσης, των κοινωνικών αδιεξόδων του καπιταλισμού.
Τότε του υποσχέθηκαν πως θα ζήσει ειρηνικά, θα μεγαλουργήσει, κάνοντας «θεό» του το καπιταλιστικό κέρδος και την ατομική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Σήμερα, αυτός ο «θεός» έχει οδηγήσει τον ουκρανικό λαό στην εξαθλίωση και τον πόλεμο.
Τότε του υποσχέθηκαν μια ισχυρή χώρα. Σήμερα, η χώρα του συρρικνώνεται, «φυλλορροεί»: Η Κριμαία ήδη ενσωματώθηκε στη Ρωσία και δύο από τις ανατολικές περιοχές (Λουγκάνσκ και Ντονιέτσκ) έχουν επίσης δηλώσει την απόσχισή τους.
Τότε του υποσχέθηκαν μια χώρα «ανεξάρτητη». Σήμερα διαγκωνίζονται να τη βάλουν σε κάποια από τις διακρατικές καπιταλιστικές ενώσεις, με την ΕΕ και το ΝΑΤΟ να 'χουν το «προβάδισμα» σ' αυτό το εγχείρημα.
Πώς έγινε, όμως, και η Ουκρανία, μια χώρα, που στη σύνθεση της Σοβιετικής Ενωσης, στα χρόνια του σοσιαλισμού, είχε σημειώσει μια αξιόλογη οικονομικο - κοινωνική ανάπτυξη, να έχει οδηγηθεί σήμερα στο «χείλος του γκρεμού»;

Αδιάψευστες αλήθειες

Associated Press

Τι προκάλεσε τη σύγκρουση και τι δυνάμεις συγκρούονται; Πρόκειται για θεμελιακά ερωτήματα, για τα οποία καλλιεργούνται συγχύσεις, εστιάζοντας σε επιμέρους πλευρές, που παρουσιάζονται ως κύριες. Ας δούμε, όμως, ορισμένες αλήθειες, που δεν μπορούν να αμφισβητηθούν:
Η ουκρανική σύγκρουση διεξάγεται πάνω στο έδαφος του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης, όπου τα μέσα παραγωγής (εργοστάσια, γη, ορυκτός πλούτος, δίκτυα αγωγών κ.ά.) είναι πλέον στα χέρια των καπιταλιστών, είναι ατομική και όχι κοινωνική ιδιοκτησία. Αυτοί που έχουν τα μέσα παραγωγής έχουν και την εξουσία στα χέρια τους και κοιτάνε, από τη μια, να διαιωνίσουν τη θέση τους, και, από την άλλη, να διαμορφώσουν το έδαφος ώστε να κερδίζουν περισσότερα.
Αυτό τους οδηγεί σε συνεχείς συγκρούσεις ή και συμφωνίες, για το πώς θα εκμεταλλευτούν την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, καθώς και για το πώς θα επικρατήσουν στον ανταγωνισμό με άλλους καπιταλιστές, για να μπορούν να πουλήσουν ακριβότερα και να αγοράσουν φθηνότερα, δηλαδή για να αυγατίσουν τα κέρδη τους.
Αυτά είναι «αλφαβήτα», για να καταλάβουμε τις αιτίες της σύγκρουσης στην Ουκρανία, όπου η αστική τάξη, στην προσπάθειά της, να διαμορφώσει τις κατάλληλες διεθνείς συμμαχίες, για να διασφαλίσει τη θέση της στη χώρα και διεθνώς, βρέθηκε βαθιά διχασμένη. Ενα τμήμα της, που τελικά επικράτησε, επεδίωξε την ένταξη της χώρας σε ΕΕ - ΝΑΤΟ κι ένα άλλο στην Τελωνειακή Ενωση Ρωσίας, Λευκορωσίας, Καζαχστάν. Δεν είναι «ουκρανική αποκλειστικότητα» η αστική τάξη να διχάζεται, σ' ό,τι αφορά το τι είδους διεθνείς συμμαχίες διαμορφώνει. Αυτή η διαδικασία εκδηλώνεται σε διεθνή κλίμακα.

Τα τελευταία χρόνια, μια σειρά από νέες καπιταλιστικές δυνάμεις, μεταξύ αυτών και η Ρωσία, ισχυροποιούνται, ενώ άλλες υποχωρούν. Ετσι π.χ. οι ΗΠΑ, διατηρώντας την παγκόσμια πρωτοκαθεδρία, έχουν χάσει έδαφος τα τελευταία χρόνια. Οχι τυχαία, λοιπόν, ΗΠΑ και ΕΕ επενέβησαν με απροκάλυπτο τρόπο στις εσωτερικές υποθέσεις της Ουκρανίας, στηρίζοντας τη μερίδα του κεφαλαίου που είχε επιλέξει τη στρατηγική συμμαχία μαζί τους, ανατρέποντας την κεντροαριστερή κυβέρνηση του Β. Γιανουκόβιτς, που είχε τη στήριξη του «Κόμματος των περιοχών» και του ΚΚ Ουκρανίας και προσανατολισμό τη στρατηγική συμμαχία της Ουκρανίας με τη Ρωσία, κάτι που ενδιέφερε το άλλο τμήμα της ουκρανικής αστικής τάξης.
Πίσω από τη σύγκρουση στην Ουκρανία βρίσκονται «ισχυροί παίκτες», με μεγάλες γεωπολιτικές αξιώσεις. Δυνάμεις που δε θα υποχωρήσουν εύκολα, μιας και η Ουκρανία, μια μεγάλη ευρωπαϊκή χώρα, αποτελεί σημαντικό «κρίκο» στα σχέδιά τους. Ενας «κρίκος» που είτε θα κερδηθεί από τη μια από τις δύο πλευρές, είτε θα σμπαραλιάσει, είτε ακόμη θα «ανοίξει» έτσι και σε τέτοιο βαθμό, που θα επιτρέψει έναν προσωρινό συμβιβασμό τους.

Η πολιτική κατάσταση στην Ουκρανία

Η επέμβαση ΗΠΑ - ΕΕ στη χώρα οδήγησε στην κυβέρνηση αστικές πολιτικές, δεξιές και κεντροδεξιές δυνάμεις, που έχουν τη στήριξη μιας ευρύτερης «γκάμας» πολιτικών δυνάμεων, από το φασιστικό «Δεξιό Τομέα», έως το κόμμα του λεγόμενου «δημοκρατικού σοσιαλισμού», το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ουκρανίας.

Το πρώην κυβερνητικό «Κόμμα των περιοχών» σχεδόν εξαφανίστηκε. Στη θέση του, εμφανίστηκε η κοινοβουλευτική ομάδα «Για την ειρήνη και τη σταθερότητα».
Οι κυβερνητικές δυνάμεις καλλιέργησαν συνολικότερο κλίμα αντικομμουνισμού (κατάθεση σχετικών νομοσχεδίων, κάψιμο γραφείων του ΚΚ Ουκρανίας, δίωξη στελεχών του). Από το ΚΚΟυ υπήρξαν αποχωρήσεις βουλευτών, κάτι που αξιοποίησε η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, για να διαλύσει την Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΟυ. Επιπλέον, ξεκίνησε δίκη σε βάρος του ΚΚΟυ. Η κατηγορία που αντιμετωπίζει είναι πως με τις τοποθετήσεις του (ομοσπονδιοποίηση της χώρας) ενισχύει τους αποσχιστές, τάσσεται ενάντια στην εδαφική ακεραιότητα και κυριαρχία της χώρας και στηρίζει τη «διάλυση της χώρας».
Η δίωξη του ΚΚΟυ, εκτός από την αντικομμουνιστική εκστρατεία της κυβέρνησης του Κιέβου, συνδέεται και με τη θέση που αυτό πήρε στην ενδοαστική αντιπαράθεση ως κόμμα που στήριζε την προηγούμενη «φιλορωσική» κυβέρνηση. Η φιλο-ΗΠΑ-ΕΕ μερίδα της αστικής τάξης της Ουκρανίας, πέρα από τον αντικομμουνισμό της, επιδιώκει την περιθωριοποίηση του ΚΚΟυ, με στόχο την αποδυνάμωση του «φιλορωσικού μπλοκ». Η απαγόρευση του ΚΚΟυ, γενικότερα η περιθωριοποίησή του, είναι κι ένα «μήνυμα» στις άλλες «φιλορωσικές» πολιτικές δυνάμεις.
Ο Πρόεδρος και η κυβέρνηση της Ουκρανίας έχουν ήδη προκηρύξει πρόωρες βουλευτικές εκλογές για τις 26 Οκτώβρη, υπολογίζοντας πως θα έχουν «καθαρίσει το τοπίο» από τις ανεπιθύμητες σ' αυτούς πολιτικές δυνάμεις.
To KKE, παρά τις διαφορετικές εκτιμήσεις που έχει σε αρκετά ζητήματα με το ΚΚΟυ, από την πρώτη στιγμή εξέφρασε την αλληλεγγύη του στους κομμουνιστές της Ουκρανίας και με παρεμβάσεις του στην Ελλάδα και στο εξωτερικό καυτηρίασε τα σχέδια απαγόρευσής του. Οι πρωτοβουλίες και εκδηλώσεις αλληλεγγύης που οργάνωσε το Κόμμα μας για το ζήτημα ήταν οι ισχυρότερες που διοργανώθηκαν σε διεθνές επίπεδο.

Πολιτικές εξελίξεις στην Ανατολική Ουκρανία

Στην Ανατολική Ουκρανία, οι κινητοποιήσεις των δυνάμεων που τάσσονταν ενάντια στην κυβέρνηση του Κιέβου και ζητούσαν τη σύνδεση της χώρας με τη Ρωσία, ως απάντηση στην επιθετικότητα του Κιέβου, οδήγησαν σταδιακά στην ένοπλη σύγκρουση. Δημιουργήθηκαν οι λεγόμενες «Λαϊκές Δημοκρατίες», που ανακοίνωσαν την πρόθεσή τους για ενοποίηση με τον τίτλο «Νέα Ρωσία» και ένταξη στη σύνθεση της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Τα «κλασικά» πολιτικά κόμματα εξαφανίστηκαν, μέσα σε συνθήκες όπου η πολιτική ζωή έδωσε τη θέση της στη στρατιωτική αντιπαράθεση.
Ωστόσο, οι «Λαϊκές Δημοκρατίες», παρά την ονομασία, δεν έχουν καμία σχέση με τη σοσιαλιστική εξουσία. Το σχέδιο Συντάγματος παρουσιάζει ένα αστικό καθεστώς, με ξεχωριστό ρόλο στην εκκλησία, ενώ στα σύμβολα προβάλλεται ο τσαρικός δικέφαλος αετός.
Διάφορες πηγές αναδεικνύουν την εμπλοκή επιχειρηματικών παραγόντων στη δημιουργία αυτών των «Λαϊκών Δημοκρατιών», με απώτερο στόχο την ομοσπονδιοποίηση της χώρας. Μεταξύ άλλων, φημολογείται πως ο πάμπλουτος επιχειρηματίας Ρ. Αχμέτοφ ήταν αυτός που συνέλαβε την ιδέα και άρχισε την εφαρμογή της, ωστόσο στην πορεία αυτός έχασε τον έλεγχο από άλλους λιγότερο ισχυρούς επιχειρηματίες, που ενδιαφέρονταν περισσότερο για την ανεξαρτητοποίηση αυτών των περιοχών και όχι τη διατήρησή τους στο πλαίσιο μιας ομοσπονδίας. Εξέλιξη που δε συμβάδιζε με τα σχέδια της Ρωσίας, που θέτει τη θέση να διατηρηθεί ενιαία η χώρα, αλλά με εξασφάλιση μιας διευρυμένης αυτονομίας των περιοχών αυτών.
Στα μέσα του καλοκαιριού, έγινε μια ανεξήγητη για πολλούς αλλαγή στην ηγεσία των «Λαϊκών Δημοκρατιών». Η εκτίμηση που κάνουν πολλά ΜΜΕ είναι πως η «αλλαγή φρουράς» οφείλεται στην ανάδειξη εκείνων που μπορούσαν να έχουν καλύτερη «επαφή» με το Κρεμλίνο ή αλλιώς να «ελέγχονται» περισσότερο απ' αυτό.

Η στρατιωτική σύγκρουση

Ο ουκρανικός στρατός που μάχεται αριθμεί πάνω από 50 χιλιάδες άντρες. Κύριος όγκος είναι οι τακτικές δυνάμεις, οι δυνάμεις «ασφάλειας», ωστόσο ιδιαίτερο ρόλο έχουν και οι μονάδες «εθελοντών», που στρατολογήθηκαν από το φασιστικό «Δεξιό Τομέα», και από συλλόγους οργανωμένων φιλάθλων, και αφού πέρασαν ένα 50ωρο πρόγραμμα εκπαίδευσης βρέθηκαν να πολεμούν στο μέτωπο. Μαζί τους πολεμούν, σύμφωνα με πληροφορίες, σύμβουλοι χωρών του ΝΑΤΟ και φασιστικά στοιχεία από διάφορες χώρες της Ευρώπης. Σύμφωνα με εκτιμήσεις, οι δυνάμεις που είχε συγκεντρώσει το υπουργείο Αμυνας της Ουκρανίας έχουν τον τελευταίο μήνα σημειώσει σοβαρές απώλειες που μπορεί να ανέρχονται και σε 15 χιλιάδες άντρες (νεκροί, τραυματίες, ενώ το μεγαλύτερο μέρος τους είναι λιποτάκτες).
Από την άλλη μεριά, οι δυνάμεις των πολιτοφυλάκων αρχικά - μέχρι τα μέσα καλοκαιριού - αριθμούσαν περίπου 5 χιλιάδες. Κι αυτό όταν στην περιοχή ζούσαν πριν τον πόλεμο 6,5 εκατομμύρια άνθρωποι. Σε συνθήκες πολεμικών συγκρούσεων 1 εκατομμύριο απ' αυτούς μετακινήθηκε μέσα στη χώρα ή προς τη Ρωσία, αλλά μόνον ένα πολύ μικρό κομμάτι επέλεξε να πάρει τα όπλα.
Τους τελευταίους δύο μήνες, ιδιαίτερα μετά τη λήψη των μέτρων των ΗΠΑ - ΕΕ κατά της Ρωσίας, την αδιαλλαξία και την επιθετικότητα της κυβέρνησης του Κιέβου, που προχώρησε σε βομβαρδισμούς κατοικημένων περιοχών, υπάρχουν αλλαγές. Μέσα σε 2 μήνες υπολογίζεται πως ο αριθμός των ενόπλων έφτασε τις 15 - 20 χιλιάδες άντρες, που έδειξαν στα πεδία της μάχης στρατιωτικές αρετές, συντρίβοντας την επίθεση των ουκρανικών δυνάμεων. Οι επικεφαλής των «Λαϊκών Δημοκρατιών» παραδέχονται πως στις γραμμές τους υπάρχουν 4 - 5 χιλιάδες «εθελοντές» από τη Ρωσία. Ενας απ' αυτούς δικαιολόγησε ως εξής το γεγονός: «Αρκετοί Ρώσοι στρατιωτικοί πήραν την καλοκαιρινή τους άδεια και αντί να πάνε σε κάποια παραλία, έκριναν σκόπιμο να έρθουν να στηρίξουν τα αδέλφια τους». Η εξέλιξη κάνει την ουκρανική κυβέρνηση και τις ΗΠΑ να ισχυρίζονται πως έχουμε «ρωσική εισβολή». Στην πραγματικότητα, βέβαια, αν και η ρωσική παρέμβαση στις εξελίξεις είναι εμφανής, δεν έχουμε να κάνουμε με κάτι τέτοιο.
Στις γραμμές των πολιτοφυλάκων πολεμά κόσμος διαφορετικός. Αλλοι πολεμούν γιατί έχουν πειστεί πως μόνο με την ένωση με τη Ρωσία μπορεί να αναπτυχθεί η χώρα τους, άλλοι γιατί θεωρούν ότι μάχονται τις «φασιστικές αρχές» του Κιέβου, άλλοι γιατί θεωρούν πως οι Ρώσοι της Ουκρανίας καταπιέζονται. Μεταξύ αυτών που πολεμούν εκεί βρίσκονται κομμουνιστές, αλλά και εθνικιστικές, φασιστικές δυνάμεις από τη Ρωσία και άλλες χώρες. Π.χ. Η ναζιστική οργάνωση «Ρωσική εθνική ενότητα» υποστηρίζει πως έχει εκεί ένα σώμα 200 ενόπλων, ενώ ενόπλους έχουν στείλει και η «Μαύρη εκατονταρχία», ο «Ρωσικός ορθόδοξος στρατός» κ.ά.

Συνδυασμός οικονομικών - στρατιωτικών μέσων πίεσης και η προοπτική

ΝΑΤΟ, ΗΠΑ και ΕΕ έχουν επιλέξει σειρά μέτρων σε βάρος της Ρωσίας, τα οποία έχουμε παρουσιάσει σε άλλα άρθρα. Εννοείται πως τα μέτρα αυτά δε στοχεύουν απλώς τη Ρωσία, αλλά τις «συμμαχίες» της στην Ευρώπη, π.χ. με τη Γερμανία.
Με τις αποφάσεις του το ΝΑΤΟ στην Ουαλία επιδιώκει να αποκτήσει προβάδισμα έναντι της Ρωσίας.
Αν και είναι φανερό πως μέσα στην ΕΕ υπάρχουν δυνάμεις που δεν ενδιαφέρονται για την παραπέρα χειροτέρευση των σχέσεων με τη Ρωσία, αφού έχουν τεράστια συμφέροντα από τη συνεργασία με τη Ρωσία και δεν επιθυμούν την παραπέρα κλιμάκωση και γενίκευση της αντιπαράθεσης, την ίδια ώρα μπορεί και να μη συμβεί αυτό το «προφανές», δηλαδή η αποκλιμάκωση. Και αυτό γιατί το «τίμημα» είναι πολύ μεγάλο και για τις δύο πλευρές, που εμποδίζει την εύρεση συμβιβασμού.
Δεν μπορεί να αποκλειστεί το ενδεχόμενο σε συνθήκες χειμώνα να υπάρξει εμπλοκή με το ρωσικό αέριο, συνολικά για την ΕΕ ή για μέρος της (κυρίως Ελλάδα, Βουλγαρία, Σερβία).
Οπως, επίσης, όσο κι αν φαίνεται ανεπιθύμητο, από δυνάμεις, όπως η Γερμανία, δεν μπορεί να αποκλειστεί η ανοιχτή εμπλοκή του ΝΑΤΟ στην Ουκρανία, κάτι που θα οδηγήσει στην κλιμάκωση και της παρέμβασης της Ρωσίας στη σύγκρουση, με την αναγνώριση των λεγόμενων «Λαϊκών Δημοκρατιών» της Ανατολικής Ουκρανίας και στην προσπάθεια επανάληψης του σεναρίου που ήδη έχουμε δει σε Νότια Οσετία και Αμπχαζία, δηλαδή στην πρόσδεση αυτών των περιοχών στη ρωσικό «άρμα», με ένα είδος άτυπης ενσωμάτωσης, και πιθανής επιδίωξης εδαφικής σύνδεσης αυτών των περιοχών με την Κριμαία.
Αυτό δε θα γίνει χωρίς νέες αιματοχυσίες, χωρίς μεγαλύτερες μετακινήσεις πληθυσμών, χωρίς την εκτίναξη του εθνικισμού στην περιοχή, ακόμη και σε τελική φάση με ανταλλαγή πληθυσμών, εάν βέβαια τα πράγματα ακολουθήσουν αυτόν τον δρόμο, κι όχι εκείνον ενός συμβιβασμού και διατήρησης με κάποιο τρόπο της εδαφικής ακεραιότητας της Ουκρανίας. Ακόμη, όμως, και στην περίπτωση του συμβιβασμού αυτός θα είναι προσωρινός.

Η κατεύθυνση της πάλης

Σε αυτές τις συνθήκες, υπαρκτού κινδύνου γενίκευσης του ιμπεριαλιστικού πολέμου, έχει μεγάλη σημασία ο προσανατολισμός της εργατικής - λαϊκής πάλης στη χώρα μας. Να εμποδίσει την αστική τάξη να σπρώξει τους εργαζόμενους στην παγίδα της στήριξης της συμμετοχής της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στο όνομα των «συμμαχικών υποχρεώσεων» στο πλαίσιο της ΕΕ και του ΝΑΤΟ. Πλαίσιο, που, όπως είναι γνωστό, δεν αμφισβητεί ούτε η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ, σύμφωνα με τη χαρακτηριστική τοποθέτηση του προέδρου του.
Επιπλέον, το εργατικό - λαϊκό κίνημα πρέπει να απορρίψει το δίλημμα να επιλέξει κάποια από τις δύο μεριές της ιμπεριαλιστικής σύγκρουσης. Ακόμη κι αν αυτή καμουφλάρεται πότε με την «ορθοδοξία», ή με τον «αντιφασισμό», ο οποίος δεν είναι ειλικρινής, κρίνοντας από πολλά στοιχεία, μεταξύ άλλων κι από τις σχέσεις που αναπτύσσει αυτή η πλευρά με εθνικιστικές, ακόμη και φασιστικές δυνάμεις στη χώρα μας και στην υπόλοιπη Ευρώπη.
Ούτε είναι λογική να στηρίξουμε τον πιο «αδύνατο» ενάντια στον «ισχυρότερο». Ο Λένιν έγραφε γι' αυτό: «Η πρώτη από τις κυρίαρχες χώρες κατέχει, ας υποθέσουμε, τα 3/4 της Αφρικής ενώ η δεύτερη το 1/4. Το αντικειμενικό περιεχόμενο του πολέμου τους είναι το ξαναμοίρασμα της Αφρικής. Ποιας πλευράς την επιτυχία πρέπει να ευχόμαστε; Το πρόβλημα, όπως έμπαινε προηγούμενα, αποτελεί παραλογισμό, γιατί δεν ισχύουν σήμερα τα παλιά κριτήρια εκτίμησης: Δεν έχουμε ούτε μια πολύχρονη ανάπτυξη ενός αστικού απελευθερωτικού κινήματος, ούτε το πολύχρονο προτσές της κατάρρευσης της φεουδαρχίας. Δεν είναι δουλειά της σύγχρονης δημοκρατίας ούτε να βοηθήσει την πρώτη χώρα να κατοχυρώσει το «δικαίωμά» της στα 3/4 της Αφρικής, ούτε να βοηθήσει τη δεύτερη (έστω κι αν αυτή έχει αναπτυχθεί οικονομικά πιο γρήγορα από την πρώτη) να αποσπάσει αυτά τα 3/4.
Η σύγχρονη δημοκρατία θα παραμείνει πιστή στον εαυτό της μόνο στην περίπτωση που δε θα προσχωρήσει σε καμία ιμπεριαλιστική αστική τάξη, στην περίπτωση που θα πει ότι "και οι δύο τους είναι η μια χειρότερη από την άλλη", στην περίπτωση που σε κάθε χώρα θα εύχεται την αποτυχία της ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης. Κάθε άλλη λύση θα είναι στην πράξη εθνικοφιλελεύθερη και δεν θα έχει τίποτε το κοινό με τον αληθινό διεθνισμό...
Στην πραγματικότητα, όμως, σήμερα είναι αναμφισβήτητο ότι η σύγχρονη δημοκρατία δεν μπορεί να σέρνεται στην ουρά της αντιδραστικής, ιμπεριαλιστικής αστικής τάξης - αδιάφορο τι "χρώμα" θα έχει αυτή η αστική τάξη (...)»*.
Το κομμουνιστικό και εργατικό κίνημα, στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού, που είναι το ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού, πρέπει παντού να χαράξει αυτοτελή γραμμή, μακριά από αστικά - ιμπεριαλιστικά σχέδια και με κριτήριο τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, που δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με τα συμφέροντα των αστικών τάξεων. Πρέπει να χαράξει την πάλη για την ανατροπή του καπιταλισμού, για το σοσιαλισμό. Εκείνοι, που στο όνομα του αρνητικού συσχετισμού, ισχυρίζονται πως «αυτά που λέει το ΚΚΕ δεν είναι της ώρας» και πως «δεν κρίνεται τώρα αυτό», έχουν αναλάβει εργολαβικά το ρόλο του «Εφιάλτη» των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων.
Παραπομπή:
* Β. Ι. Λένιν: «Κάτω από ξένη σημαία». Απαντα», εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», τ. 26, σελ. 140 - 141 και 146.

Του Ελισαίου ΒΑΓΕΝΑ*
*Ο Ε. Βαγενάς είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και υπεύθυνος του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων της ΚΕ

Οι ξένες επενδύσεις στην Υποσαχάρια Αφρική και οι ανταγωνισμοί

Στη Νιγηρία αμερικανικά μονοπώλια συνεργάζονται με τον πλουσιότερο άνθρωπο της Αφρικής, τον Aliko Dangote, κι έναν από τους πλουσιότερους του πλανήτη, στον τομέα του πετρελαίου

«Πεδίο σύγκρουσης συμφερόντων αξίας πολλών εκατοντάδων δισεκατομμυρίων δολαρίων είναι πλέον η Υποσαχάρια Αφρική, καθώς ΗΠΑ και Κίνα επιχειρούν να εξασφαλίσουν την τελευταία μεγάλη αναπτυσσόμενη αγορά του πλανήτη (...) εισέρχονται σε μια αγορά της οποίας η μεσαία τάξη εκτιμάται ότι θα υπερβεί τα επόμενα χρόνια το ένα δισεκατομμύριο άτομα. Ομως σήμερα περισσότερο από το μισό του πληθυσμού της δεν έχει πρόσβαση σε ηλεκτροδότηση. Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο εκτιμά ότι οι οικονομίες της Υποσαχάριας Αφρικής θα αναπτυχθούν φέτος με ρυθμούς της τάξης του 5,4% και το 2015 θα επιταχύνουν στο 5,8% (...) σύμφωνα με την African Development Bank, το τελευταίο έτος ιδρύθηκαν περισσότερες από τετρακόσιες χιλιάδες επιχειρήσεις». Αποκαλυπτικό το ρεπορτάζ της «Καθημερινής»¹ (24 / 8 / 2014) για την Αφρική, τον πλούτο της οποίας ορέγονται τα μονοπώλια ισχυρών κρατών και όχι μόνο.
Για παράδειγμα, η πρεσβεία της Ελλάδας στη Νότια Αφρική σε έκθεσή της στις 24 / 6 / 2014 για την ελκυστικότητα των Αμεσων Ξένων Επενδύσεων Αφρικής αναφέρει τα εξής:
«Στην έκθεση "Africa Attractiveness Survey 2014 - Executing Growth", του γνωστού πολυεθνικού γραφείου συμβούλων επιχειρήσεων Ernst & Young Global Limited, αναφέρονται στοιχεία ελκυστικότητας της Αφρικής, σε όρους Αμεσων Ξένων Επενδύσεων (ΑΞΕ), και διεθνούς τάσης αντίληψης της αφρικανικής ηπείρου ως επενδυτικού προορισμού. Σημαντικότερα, στην εν λόγω έκθεση επισημαίνονται τρεις βασικές τάσεις της τελευταίας τριετίας: α) αύξηση των επενδύσεων στην Υποσαχαρική Αφρική, β) αύξηση των ενδοαφρικανικών επενδύσεων, και γ) μετατόπιση των επενδύσεων από τον τομέα της εξόρυξης σε τομείς προσφοράς καταναλωτικών αγαθών».

Εμφαση στον τομέα μεταποίησης

Είναι γεγονός ότι η μετατόπιση των επενδύσεων από τον τομέα εξόρυξης στον τομέα προσφοράς καταναλωτικών αγαθών δείχνει ανάπτυξη της μεταποίησης. Γεγονός που προκαλεί το ενδιαφέρον του κεφαλαίου για επενδύσεις. Συνολικά, αν εκτιμήσει κανείς αυτές τις εξελίξεις όπως καταγράφονται στη συγκεκριμένη έκθεση, καταλαβαίνει ότι υπάρχουν πράγματι μεγάλα περιθώρια κερδοφόρων επενδύσεων σε μια καπιταλιστική αγορά που ως τώρα το κεφάλαιο την αντιμετώπιζε σαν αγορά φτηνής ενέργειας (πετρέλαιο) και πάμφθηνων πρώτων υλών, ενώ τώρα την αντιμετωπίζει σαν πεδίο καπιταλιστικών επενδύσεων και σε τομείς μεταποίησης.
Γράφει, για παράδειγμα, η ίδια έκθεση: «Το 2013, παρά το ότι ο αριθμός των επενδυτικών σχεδίων σε ολόκληρη την Αφρική συνολικά μειώθηκε κατά 3,1% (λόγω σχετικής μείωσης στη Βόρεια Αφρική, κατά 750 έργα ως προς το προηγούμενο έτος, εκ της εκεί διαμόρφωσης συνθηκών πολιτικής αστάθειας), οι ΑΞΕ στην Υποσαχαρική Αφρική αυξήθηκαν κατά 4,7%. Επισημαίνεται αντιληπτή πλέον διάκριση μεταξύ τάσης ΑΞΕ στη Β. Αφρική (μείωση 28,7%) και αντίστοιχης τάσης στην Υποσαχαρική Αφρική (αύξηση 4,7%), δηλαδή διεύρυνση του βαθμού διαφοροποίησης των δύο περιφερειών ως προς τις ΑΞΕ, ενώ η Υποσαχαρική Αφρική καταλαμβάνει μερίδιο ΑΞΕ Αφρικής 80% για πρώτη φορά.
Σε όρους αξίας (έναντι της προαναφερθείσης μείωσης του αριθμού επενδυτικών σχεδίων), οι επενδύσεις κεφαλαίων σε ολόκληρη την ήπειρο αυξήθηκαν κατά 12,9%, ως αποτέλεσμα υλοποίησης ορισμένων μεγάλων επενδυτικών έργων, ενώ επίσης αυξήθηκε το μέσο ύψος των έργων ΑΞΕ, υπολογιζόμενο σε 70,1 εκ. δολ. ΗΠΑ το 2013, από 60,1 εκ. δολ. ΗΠΑ το 2012».
Συγκρίνοντας αυτούς τους οικονομικούς δείκτες και τα στοιχεία με αυτά στην Ευρώπη όπου η καπιταλιστική οικονομική κρίση έχει δημιουργήσει ύφεση, δηλαδή στασιμότητα στην οικονομική ανάπτυξη, αλλά και στις ΗΠΑ όπου οι ρυθμοί ανάπτυξης κυμαίνονται εκτιμώνται στο 2% του ΑΕΠ, σύμφωνα με το ΔΝΤ, γίνεται κατανοητό ότι πράγματι η καπιταλιστική ανάπτυξη σ' αυτήν εδώ την περιοχή του κόσμου είναι ραγδαία, ακόμη και σε σύγκριση με την Ασία, με εξαίρεση την Κίνα, και στη Λατινική Αμερική, όπου υπάρχει μεγάλη τάση μείωσης των ρυθμών ανάπτυξης (από 8% σε κάτω από 2,2%), ή στη Ρωσία, με 0.2%.
Βεβαίως το φαινόμενο των ξένων επενδύσεων στην Αφρική γενικά δεν είναι νέο. Η Κίνα εδώ και πολλά χρόνια έχει κάνει μεγάλες επενδύσεις σε διάφορες χώρες, από το Σουδάν ως την Αγκόλα και τη Μοζαμβίκη κλπ. Το ίδιο και οι ΗΠΑ, αλλά και διάφορα κράτη της Ευρώπης, ιδιαίτερα η Βρετανία, η Γαλλία, η Ιταλία, αλλά και η Ελλάδα. Το ενδιαφέρον είναι η επιτάχυνση και το μέγεθος των επενδύσεων.

Κίνα και ΗΠΑ

Οπως είπαμε πιο πάνω, ΗΠΑ και Κίνα προωθούν επενδύσεις στην Αφρική, που αποτελεί και για τις δύο πεδίο ανταγωνισμών στο πλαίσιο της αύξησης της διεθνούς τους δύναμης ή «της παγκόσμιας γεωπολιτικής ισχύος», όπως λένε οι αστοί.
Η αξία του διμερούς εμπορίου της Κίνας με την Αφρική ξεπέρασε τα 200 δισεκατομμύρια δολάρια το 2013, ενώ η αντίστοιχη των ΗΠΑ είναι λίγο πιο κάτω από τα 100 δισ. δολάρια.
Επειδή η Κίνα, όπως έχουμε πει, κάνει μεγάλες επενδύσεις εδώ και χρόνια στην Αφρική κι έχει μεγάλο προβάδισμα, οι ΗΠΑ επιταχύνουν τις δικές τους επενδύσεις. Ετσι, τον Αύγουστο του 2014 οι ΗΠΑ, σύμφωνα με την «Καθημερινή», «προχώρησαν διά του Λευκού Οίκου σε μια ιστορική πρωτοβουλία, το πρώτο U.S. - Africa Leaders Summit. Ο Αμερικανός πρόεδρος Ομπάμα φιλοξένησε πάνω από 40 ηγέτες της αφρικανικής ηπείρου, σε μια κίνηση με στόχο να ενδυναμώσει τις σχέσεις των δύο πλευρών. Και με αρκετή επιτυχία, αν κρίνει κανείς από τις δεσμεύσεις για επενδύσεις άνω των 33 δισ. δολαρίων που εξασφάλισε από αμερικανικούς φορείς. Στο forum με τους Αφρικανούς ηγέτες που φιλοξένησε ο Αμερικανός πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα στις αρχές Αυγούστου συμμετείχαν περισσότεροι από 90 αμερικανικοί επιχειρηματικοί όμιλοι και ανακοινώθηκαν επενδύσεις 14 δισ. δολαρίων».
Αμερικανικοί μονοπωλιακοί όμιλοι που επενδύουν στην Αφρική είναι η General Electric Co., η Coca Cola Co., η Ford Motor Co. για την παραγωγή αυτοκινήτων κ.ά. Για παράδειγμα, γίνονται επενδύσεις από την General Electric για το διπλασιασμό της ηλεκτροπαραγωγής στην Υποσαχάρια Αφρική. Σύμφωνα με το Bloomberg, επενδύουν στην ενίσχυση της ηλεκτρικής παραγωγής στην Αιθιοπία, την Γκάνα, την Κένυα, τη Λιβερία, τη Νιγηρία και την Τανζανία.
Η Carlyle Group LP επίσης επενδύει από κοινού με νιγηριανό μονοπωλιακό όμιλο στην έρευνα κι εξόρυξη πετρελαίου και φυσικού αέριου τόσο στη Νιγηρία όσο και σε άλλες υποσαχάριες χώρες.
Η Coca Cola έχει παρουσία δεκαετιών στην Αφρική μέσω του ελληνικού διεθνικού μονοπωλίου εμφιάλωσης της Coca Cola του ομίλου Λεβέντη - Δαυίδ.
Την ίδια ώρα, οι επενδύσεις της Κίνας στην Αφρική μέσα σε δέκα χρόνια έχουν αυξηθεί κατά 4.000%, με βάση τα στοιχεία της UNCTAD. Κινεζικοί επιχειρηματικοί όμιλοι δρουν στον τομέα των κατασκευών, σε υδροηλεκτρικά φράγματα, οδικές αρτηρίες και σιδηροδρομικές γραμμές. Υποδομές αναγκαίες για την εκμετάλλευση πετρελαιοπηγών, περιοχών ορυχείων με πλούσια κοιτάσματα σιδηρομεταλλεύματος και άλλων πρώτων υλών. Ταυτόχρονα η Κίνα επενδύει σε εργοστάσια όπως κλωστοϋφαντουργίες, εκμεταλλευόμενη το φτηνό εργατικό δυναμικό και την τεράστια ανεργία.
Σύμφωνα με το ΕΥ² οι τρεις τομείς - της τεχνολογίας, των μέσων ενημέρωσης και των τηλεπικοινωνιών (ΤΜΤ) με 150 έργα, το λιανικό εμπόριο και καταναλωτικά προϊόντα (RCP) με 131 έργα και χρηματοοικονομικών υπηρεσιών με 112 έργα - αντιπροσώπευε περισσότερο από το 50% του συνόλου των έργων το 2013 στην Αφρική, κάνοντάς την το δεύτερο πιο ελκυστικό τόπο επενδύσεων και για τις χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες, για να γίνει η δεύτερη ο πιο ελκυστικός τομέας στην Αφρική. Επίσης οι ΑΞΕ στον τομέα κατασκευών αυξήθηκαν κατά 63%.

Τσακίζονται οι λαοί

Είναι γεγονός ότι η Αφρική - και μάλιστα η Υποσαχάρια - αναπτύσσεται ραγδαία, επομένως είναι περιοχή που προσελκύει κεφάλαια. Βασικός μοχλός για τις επενδύσεις είναι η πάμφθηνη εργατική δύναμη, η τεράστια ανεργία, το καθεστώς του μεγάλου ημερήσιου εργάσιμου χρόνου (το λιγότερο 12ωρα), η παντελής έλλειψη άλλων εργασιακών δικαιωμάτων.
Ταυτόχρονα όμως η περιοχή είναι και πεδίο ανταγωνισμών με αντανάκλαση στο εσωτερικό τους. Τις διάφορες πολεμικές συγκρούσεις με δυνάμεις τις οποίες ο αστικός Τύπος τις παρουσιάζει είτε ως παρακλάδια της Αλ Κάιντα είτε ως ακραίες ισλαμιστικές οργανώσεις, τις χρησιμοποιούν για ν' ανοίγουν δρόμους για επενδύσεις μονοπώλια διαφορετικών κρατών. Ενέργειες που έχουν οδηγήσει όχι μόνο σε εμφυλίους, αλλά και σε διχοτομήσεις κρατών (π.χ., Σουδάν). Ανάλογη περίπτωση είναι και αυτή της Νιγηρίας, αντιθέσεων μεταξύ Βορρά - Νότου, με υποδαύλιση κυρίως των ΗΠΑ και μοχλό την «Μπόκο Χάραμ». Για τους ίδιους λόγους επεμβαίνει η ΕΕ, κυρίως η Γαλλία, στο Μάλι και την Κεντροαφρικανική Δημοκρατία με δικό της στρατό.
Θα αναρωτηθεί κάποιος γιατί συμμετέχει και η Ελλάδα στις ιμπεριαλιστικές πολεμικές επεμβάσεις στην Αφρική, όπως και στην Κεντροαφρικανική Δημοκρατία;
Είπαμε πιο πάνω ότι η Coca Cola έχει παρουσία δεκαετιών στην Αφρική μέσω του ομίλου Λεβέντη - Δαυίδ. Δεν είναι ο μόνος επιχειρηματικός όμιλος.
Σύμφωνα με την «Καθημερινή», «η θυγατρική του Ομίλου Μυτιληναίος ΜΕΤΚΑ, έχοντας ήδη στο ενεργητικό της ανάληψη ενεργειακών έργων σε χώρες της Μέσης Ανατολής και της Βόρειας Αφρικής, όπως ανακοίνωσε στους αναλυτές σε πρόσφατη τηλεδιάσκεψη, εκδηλώνει ενδιαφέρον και για την Υποσαχάρια Αφρική και ειδικότερα την κατασκευή νέων ενεργειακών έργων».
Να θυμίσουμε επίσης ότι σε εκδήλωση ΥΠΕΞ με θέμα «Απολογισμός 2013 - Προγραμματισμός 2014 Δράσεων Οικονομικής Διπλωματίας» το Φλεβάρη του 2014, ο υφυπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Κούρκουλας είχε πει: «Σήμερα, οι Ελληνες επιχειρηματίες καλούνται να αποτελέσουν το όχημα εξόδου ολόκληρης της χώρας από την οικονομική και συνακόλουθα κοινωνική κρίση, και αυτό μπορούν να το επιτύχουν μόνο με την εξωστρεφή τους δράση. Αυτή τους την προσπάθεια είμαστε, στο υπουργείο Εξωτερικών, αποφασισμένοι να στηρίξουμε με όλα τα μέσα και τις δυνάμεις που διαθέτουμε».
Μιλώντας δε για τα Γραφεία Οικονομικών κι Εμπορικών Υποθέσεων (ΟΕΥ), ανακοίνωσε επέκταση των ΟΕΥ σε νέες αγορές και είπε: «Προτεραιότητά μας είναι, επίσης, η Αφρική και ειδικότερα η Υποσαχαρική Αφρική, όπου σχεδιάζουμε να βρεθούμε σύντομα με δύο Γραφεία ΟΕΥ, σε Ναϊρόμπι (Κένυα), Λάγος (Νιγηρία)».
Οι λαοί των χωρών της Αφρικής με τις τεράστιες ξένες επενδύσεις βιώνουν την άκρατη εκμετάλλευση, φτώχεια κι εξαθλίωση, σε αντίθεση με τη δημιουργία μιας ισχυρής αστικής τάξης στις χώρες της. Για παράδειγμα, στη Νιγηρία αμερικανικά κεφάλαια συνεργάζονται με τον πλουσιότερο άνθρωπο της Αφρικής, τον Aliko Dangote, κι έναν από τους πλουσιότερους του πλανήτη, σύμφωνα με το «Forbes», η περιουσία του οποίου φτάνει στα 25 δισ. δολάρια.
Αλλά και ο ελληνικός λαός δεν έχει κανένα όφελος από τη δράση των επιχειρηματικών ομίλων στην Αφρική. Ισα - ίσα, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών γεννά πολέμους και καταστροφή για το λαό μας από τη συμμετοχή σ' αυτούς.
1.«Καθημερινή της Κυριακής», 24 / 8 / 2014.
2.Η EY (Ernst & Young Global Limited) είναι βρετανική εταιρεία στον τομέα των ασφαλιστικών υπηρεσιών, φορολογικών, χρηματοοικονομικών και συμβουλευτικών υπηρεσιών. Προσφέρει γνώσεις και υπηρεσίες σε ζητήματα όπως οικοδόμηση εμπιστοσύνης στις αγορές κεφαλαίου και στις οικονομίες σε όλο τον κόσμο.

Ετοιμάζουν το νέο πόλεμο σε Ιράκ - Συρία

Ετοιμάζουν το νέο πόλεμο σε Ιράκ - Συρία

Τα σχέδια των ιμπεριαλιστών για «αντιμετώπιση» των «τζιχαντιστών» προμηνύουν νέα δεινά για τους λαούς

Γυναίκα πλένει παιδί σε προσφυγικό καταυλισμό στο Ιράκ. Ο βασανισμένος λαός βιώνει ξανά τις συνέπειες των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών

Την ενισχυμένη αποφασιστικότητα αλλά και ετοιμότητά τους να δράσουν για την «αντιμετώπιση» του «Ισλαμικού Κράτους» (ΙΚ) διακηρύσσουν η μία μετά την άλλη ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ενώ όλο και περισσότερες χώρες εμπλέκονται στις στρατιωτικές συγκρούσεις που συνεχίζονται στο Ιράκ μεταξύ του ΙΚ από τη μια μεριά και ιρακινών και κουρδικών δυνάμεων από την άλλη.
Την Παρασκευή, οι συμμετέχοντες στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Ουαλία συμφώνησαν «να αντιμετωπίσουν αυτήν την τρομοκρατική απειλή (σ.σ. το ΙΚ) με στρατιωτικά μέσα, με την εκμετάλλευση πληροφοριών, μέσω της επιβολής του νόμου, αλλά και μέσω διπλωματικών προσπαθειών», όπως ανέλαβε να διευκρινίσει ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπαράκ Ομπάμα.
Νωρίτερα, είχε προηγηθεί συνάντηση των υπουργών Εξωτερικών (ΥΠΕΞ) ΗΠΑ, Βρετανίας, Γαλλίας, Γερμανίας, Καναδά, Αυστραλίας, Πολωνίας, Ιταλίας, Δανίας, αλλά και Τουρκίας, όπου συζητήθηκε το ενδεχόμενο συγκρότησης «κοινού συνασπισμού» για «την αντιμετώπιση του "Ισλαμικού Κράτους"».
Στη συνάντηση, ο επικεφαλής της αμερικανικής διπλωματίας, Τζον Κέρι, δήλωσε μεταξύ άλλων: «Ολοι μπορούν να κάνουν κάτι... Μπορούν να συμβάλουν είτε με πυρομαχικά και όπλα είτε με τεχνογνωσία. Μπορούν να συμβάλουν με συμβούλους». Διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία ανέφεραν, μάλιστα, πως τέθηκε και χρονοδιάγραμμα, με τον Κέρι να λέει ότι θα υπάρχει σχέδιο έτοιμο μέχρι την έναρξη της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ, δηλαδή τις 16 Σεπτέμβρη.
Η ανάγκη «παγκόσμιας δραστηριοποίησης» κατά της «απειλής των τζιχαντιστών» αναδεικνύεται μέρα με τη μέρα όλο και περισσότερο, από τις αναλύσεις, τα ρεπορτάζ, τις παρεμβάσεις των κυβερνήσεων, επιτελείων και Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης των μονοπωλίων, που σπεύδουν να αξιοποιήσουν την οργή που προκαλούν φρικαλεότητες, όπως και ο δεύτερος αποτρόπαιος αποκεφαλισμός Αμερικανού δημοσιογράφου από το ΙΚ, πριν από μερικές μέρες. Ωστόσο, το προσωπείο του «ανθρωπισμού» που προσπαθούν να φορέσουν οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, που καμώνονται τους σωτήρες των λαών, είναι πολύ φτηνό. Οι ίδιοι που εδώ και χρόνια στηρίζουν ποικιλόμορφα την ίδρυση και δράση τέτοιων οργανώσεων - με στόχο να εξασφαλίσουν στη γεωπολιτική σκακιέρα αλλαγές ευνοϊκές για τα μονοπώλια που στηρίζουν - έρχονται σήμερα και δήθεν οργίζονται, κατακεραυνώνουν και εναντιώνονται στα δικά τους δημιουργήματα. Ετσι έγινε με την «Αλ Κάιντα». Ετσι γίνεται τώρα και με το «Ισλαμικό Κράτος», μία από τις οργανώσεις που ενισχύθηκε για να αποτελεί ακόμα σήμερα βασική συνιστώσα των αντικαθεστωτικών δυνάμεων που στη Συρία μάχονται την κυβέρνηση του Μπασάρ Αλ Ασαντ.
Τέτοιες αλλαγές στις συνεργασίες των ιμπεριαλιστικών κέντρων δεν είναι καθόλου τυχαίες. Συνδέονται και αντανακλούν την ένταση των ανταγωνισμών, ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών, σε μια σειρά περιοχές του πλανήτη, στο φόντο και της συνέχισης της καπιταλιστικής κρίσης, της οικονομικής ύφεσης που παραμένει αλλά και εξαπλώνεται σε διάφορες χώρες, τροφοδοτώντας με νέα «αγωνία» και αντιλαϊκή ορμή τα σχέδια με τα οποία τα μονοπώλια προσπαθούν να σώσουν τη θέση και την κερδοφορία τους.

Βαθύτερη «εμπλοκή» πολλών

Στις αρχές της βδομάδας, το Βερολίνο αποφάσισε να στείλει στις δυνάμεις των Κούρδων που μάχονται το ΙΚ στο βόρειο Ιράκ όπλα συνολικής αξίας 70 εκατομμυρίων ευρώ, επιβεβαιώνοντας την επιλογή της γερμανικής αστικής τάξης για «ενεργό» στρατιωτική δράση εκτός συνόρων.
Την Πέμπτη, ο ΥΠΕΞ του Καναδά, Τζον Μπέιρντ, βρέθηκε σε Βαγδάτη αλλά και Αρμπίλ (πρωτεύουσα του αυτόνομου ιρακινού Κουρδιστάν), σε ένα ταξίδι που τα καναδικά ΜΜΕ χαρακτήρισαν «καλά φυλαγμένο μυστικό», υποσχόμενος βοήθεια 15 εκατομμυρίων δολαρίων προς τις ιρακινές δυνάμεις ασφαλείας. Την Παρασκευή, ο πρωθυπουργός Στίβεν Χάρπερ ανακοίνωσε ότι ο Καναδάς θα στείλει «πολλές δεκάδες» στρατιωτικούς συμβούλους στο Ιράκ για να δώσουν «συμβουλές και βοήθεια» στις Ενοπλες Δυνάμεις της χώρας «για να αντιδρούν αποτελεσματικότερα απέναντι στην απειλή του "Ισλαμικού Κράτους"». Η ομάδα θα μείνει στο Ιράκ 30 μέρες και μετά θα επανεξεταστεί η αποστολή της.
Από τη Βρετανία, ο πρωθυπουργός, Ντέιβιντ Κάμερον, επισήμανε ότι «εξετάζουμε αν θα τους εξοπλίσουμε εμείς οι ίδιοι και αν μπορούμε πιο άμεσα να εκπαιδεύσουμε τους Κούρδους πολιτοφύλακες», ενώ ο ΥΠΕΞ, Φίλιπ Χάμοντ, δήλωσε ότι «αν κρίνουμε πως τα αεροπορικά πλήγματα θα βοηθήσουν (...) τότε ασφαλώς θα εξετάσουμε (σ.σ. την επιλογή αυτή)».
Η Ουάσιγκτον αύξησε κατά 350 τους άνδρες (που συνολικά θα φτάσουν τους 820) που βρίσκονται στο Ιράκ για την προστασία της αμερικανικής διπλωματικής αποστολής, ενώ σύντομα θα μεταβούν στη Μέση Ανατολή (χωρίς διευκρινίσεις για το ακριβές δρομολόγιο) οι υπουργοί Εξωτερικών και Αμυνας, Τζον Κέρι και Τσακ Χέιγκελ, αντίστοιχα, όπως και η σύμβουλος σε θέματα αντιμετώπισης της τρομοκρατίας, Λάιζα Μόνακο.
Τη δική τους βαθύτερη «εμπλοκή» εξετάζουν κι άλλες δυνάμεις, όπως η Αυστραλία και η Γαλλία. Η ΕΕ δεσμεύτηκε «να υποστηρίξει τις διεθνείς προσπάθειες για την αντιμετώπιση του "Ισλαμικού Κράτους" και όλων των τρομοκρατικών οργανώσεων που απειλούν την περιφερειακή και παγκόσμια σταθερότητα», ενώ ο αντιπρόεδρος και ΥΠΕΞ της ελληνικής κυβέρνησης, Ευ. Βενιζέλος, είπε πως επιβεβαιώθηκε «η αδήριτη ανάγκη για άμεση δράση της διεθνούς κοινότητας ενάντια σε κάθε εξτρεμιστική, τζιχαντιστική οργάνωση».

ΟΥΚΡΑΝΙΑ Συμφωνία για εκεχειρία - νέος προσωρινός συμβιβασμός

ΟΥΚΡΑΝΙΑ

Συμφωνία για εκεχειρία - νέος προσωρινός συμβιβασμός

Η ομάδα επαφής ανακοινώνει τη συμφωνία στο Μινσκ

Η προκαταρκτική συμφωνία εκεχειρίας που καταλήχτηκε στη λεγόμενη ομάδα επαφής την Παρασκευή στο Μινσκ της Λευκορωσίας, μετά από πέντε μήνες και πλέον βομβαρδισμών από την αντιδραστική κυβέρνηση της Ουκρανίας στις ανατολικές περιοχές Ντονέτσκ και Λουγκάνσκ, είναι το νέο στοιχείο των εξελίξεων. Οσο και αν αλλάζει το κλίμα και δίνει μια ανάσα στον άμαχο πληθυσμό μετά από το σφοδρό σφυροκόπημα, δεν αλλάζει την ουσία της σύγκρουσης στην Ουκρανία. Αυτή είναι σύγκρουση ενδοαστική (που εκδηλώθηκε με το διχασμό της αστικής τάξης στην επιλογή ιμπεριαλιστή συμμάχου) και γεωστρατηγικών συμφερόντων ανάμεσα σε ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, ΗΠΑ, ΝΑΤΟ, ΕΕ από τη μία και καπιταλιστική Ρωσία από την άλλη, που διαγκωνίζονται για μερίδια αγορών, ενεργειακούς πόρους και τους δρόμους μεταφοράς τους. Αυτόν τον ανταγωνισμό πληρώνουν με το αίμα τους τα λαϊκά στρώματα ανεξάρτητα από την εθνοτική καταγωγή τους ή τη γλώσσα που μιλάνε. Κάτω από αυτό το πρίσμα πρέπει να ιδωθούν και τα νέα στοιχεία που συνθέτουν το παζλ της ουκρανικής σύγκρουσης.

Συμβιβασμός έως τη νέα κλιμάκωση;

Ας τα δούμε αναλυτικά:
Στη συνάντηση της Παρασκευής πήραν μέρος οι εξής: Από τον Οργανισμό για τη Συνεργασία και Ασφάλεια στην Ευρώπη (ΟΑΣΕ) η Χάιντι Ταλιαβίνι, εκ μέρους της Ουκρανίας ο πρώην Πρόεδρος της χώρας Λεονίτ Κούτσμα, εκ μέρους της Ρωσίας ο πρεσβευτής της στην Ουκρανία, Μιχαήλ Ζουράμποφ, από τους εκπροσώπους των πολιτοφυλάκων των ανατολικών περιοχών οι Αλεξάντερ Ζακχραρτσένκο, Αντρέι Πούργκιν και Ιγκόρ Πλοτνίτσκι, που εμφανίζονται ως επικεφαλής αυτών που ψευδεπίγραφα αποκαλούν Λαϊκές Δημοκρατίες του Ντονέτσκ και του Λουγκάνσκ.
Σύμφωνα με αυτά που έγιναν γνωστά από δηλώσεις του Προέδρου της Ουκρανίας, Πέτρο Ποροσένκο, από την Ουαλία όπου είχε προσκληθεί στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ, τις δηλώσεις των συμμετεχόντων και διαρροές σε μέσα ενημέρωσης (αφού το πλήρες κείμενο δε δόθηκε στη δημοσιότητα, τουλάχιστον έως την ώρα που γράφονταν αυτές οι γραμμές), ήταν εμφανές ότι επιτεύχθηκε ένας προσωρινός συμβιβασμός, που έχει σχέση με το συσχετισμό δυνάμεων που διαμορφωνόταν στα πεδία των μαχών.
Ο Ποροσένκο ανακοίνωσε σε δημοσιογράφους, στα αγγλικά, ότι συμφωνήθηκε κατάπαυση του πυρός, που τέθηκε σε εφαρμογή από τις 6.00 το απόγευμα την Παρασκευή και ότι η συμφωνία έχει 12 βασικά σημεία ή βήματα που θα ακολουθηθούν. Σε αυτά περιλαμβάνονται η επίβλεψη της εκεχειρίας από τις δύο πλευρές και τον ΟΑΣΕ, η ανταλλαγή αιχμαλώτων, η δημιουργία ανθρωπιστικών διαδρόμων, η γενική αμνηστία, η αναγνώριση της οικονομικής αυτοτέλειας των 2 περιοχών, με αποκέντρωση εξουσιών, η αναγνώριση του δικαιώματος της γλώσσας και των εθίμων. Αν και δεν μίλησε για διευρυμένη αυτονομία, ωστόσο τα χαρακτηριστικά που περιέγραψε δείχνουν προς αυτή την κατεύθυνση. Ωστόσο, έσπευσε να διευκρινίσει ότι αυτά τα ζητήματα λύνονται στο πλαίσιο της εξασφάλισης της κυριαρχίας και της εθνικής ακεραιότητας του ουκρανικού κράτους. Τα τρία στοιχεία, της κατάπαυσης του πυρός, της ανταλλαγής αιχμαλώτων με τη μορφή «όλοι με όλους» και του περάσματος ανθρωπιστικής βοήθειας, επιβεβαιώθηκαν και από τις άλλες πλευρές, ωστόσο υπήρξε και άλλη μια πληροφορία, ότι το πρωτόκολλο της συμφωνίας κατοχυρώνει πως η κάθε πλευρά, ουκρανικός στρατός και δυνάμεις των πολιτοφυλάκων, παραμένει στις θέσεις που ήταν τη στιγμή επίτευξης της εκεχειρίας. Αυτό όμως το ζήτημα προφανώς θα γίνει αντικείμενο αντιπαράθεσης. Το δεδομένο είναι πάντως ότι τη δεδομένη χρονική στιγμή η πλάστιγγα στο πεδίο των μαχών γέρνει προς τη μεριά των πολιτοφυλάκων, ειδικά αν επαληθευτεί ότι ελέγχουν την κομβικής σημασίας πόλη της Μαριούπολης στην Αζοφική Θάλασσα, πράγμα που η κυβέρνηση της Ουκρανίας και οι ευρωΝΑΤΟικοί σύμμαχοί της αποδίδουν στη ρωσική ενίσχυση.
Οσον αφορά το λεγόμενο μελλοντικό καθεστώς των επαρχιών ο λεγόμενος πρωθυπουργός της «Λαϊκής Δημοκρατίας του Λουγκάνσκ», Ιγκόρ Πλοτνίτσκι, είπε ότι από τη δική τους πλευρά δεν μπήκε το ζήτημα αυτό και ότι «επικεντρώθηκαν στο θέμα της κατάπαυσης του πυρός, ενώ όλα τα άλλα θέματα θα λυθούν στη συνέχεια στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων». Πάντως, έσπευσε να σημειώσει ότι η υπογραφή της συμφωνίας δεν σημαίνει πως δεν θα συνεχιστεί η προσπάθεια απόσχισης από την Ουκρανία.

Τα στοιχεία της αντιπαράθεσης που παραμένουν

Μετά την επίτευξη της συμφωνίας ήρθε πάλι στο προσκήνιο η εμφανέστατη πλέον διαφοροποίηση των απόψεων του Ποροσένκο με αυτές του προσωρινού πρωθυπουργού της Ουκρανίας, Αρσένι Γιατσενιούκ. Ο τελευταίος, σε άλλο τόνο, δήλωσε ότι το ειρηνευτικό σχέδιο πρέπει να περιλαμβάνει τρία βασικά σημεία: «Κατάπαυση του πυρός, απόσυρση των ρωσικών δυνάμεων και των Ρώσων κακοποιών και τρομοκρατών, αποκατάσταση των συνόρων της Ουκρανίας με τη Ρωσία». Γίνεται έτσι φανερό ότι το επόμενο διάστημα και ειδικά ενόψει των επικείμενων πρόωρων βουλευτικών εκλογών στην Ουκρανία, είναι πολύ πιθανό να υπάρξει και ρήγμα ανάμεσα στις αστικές δυνάμεις που επιλέγουν τη συμμαχία με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Φυσικά και σε αυτό το στρατόπεδο είναι εμφανέστατες οι διαφοροποιήσεις, με τις ΗΠΑ και συμμάχους τους στο ΝΑΤΟ, όπως οι Βαλτικές χώρες και η Πολωνία, να προκρίνουν σκληρή στάση απέναντι στη Ρωσία, και τη Γερμανία και άλλες χώρες, φυσικά λόγω των ισχυρότατων αλληλοεξαρτώμενων συμφερόντων, δηλαδή της διασύνδεσης μονοπωλιακών ομίλων σε πολλούς τομείς, να επιχειρούν έναν κάποιο συμβιβασμό.
Αυτό φαίνεται ξεκάθαρα και από το ζήτημα των διαφοροποιήσεων στην επιβολή νέων κυρώσεων στη Ρωσία (η ΕΕ έχει ετοιμάσει νέο πακέτο κυρώσεων, που όμως το πώς και αν θα προχωρήσει είναι αμφίβολο), ενώ εξετάζεται και ενδεχόμενη άρση όσων έχουν επιβληθεί. Επίσης, στις συζητήσεις στη ΝΑΤΟική λυκοσυμμαχία ναι μεν από κοινού αποφάσισαν την ενίσχυση της παρουσίας των στρατιωτικών δυνάμεων στην Ανατολική Ευρώπη, την ενίσχυση της Ουκρανίας με στρατιωτικό υλικό, αλλά δεν προχώρησαν στη φανερή τουλάχιστον εμπλοκή ΝΑΤΟικού στρατού στην Ουκρανία. Επίσης, στο ζήτημα της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ η Γερμανία φαίνεται να έχει αντιρρήσεις, όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά για να μην προκαλούνται τριβές με τη Ρωσία.

Η Ρωσία αξιοποιεί τη διαφοροποίηση στο ΝΑΤΟικό στρατόπεδο

Δεν είναι τυχαία εξάλλου και η δήλωση που έκανε ο ΥΠΕΞ της Ρωσίας, Σεργκέι Λαβρόφ, μια μέρα πριν τη συμφωνία στο Μινσκ, ότι η Δύση δεν πρέπει να υποστηρίζει το «κόμμα του πολέμου» και ότι «η άνοδος της αντιρωσικής ρητορείας που διαπιστώνουμε, ακριβώς όταν υπάρχει μια ενεργή προσπάθεια για την αναζήτηση πολιτικής λύσης, δείχνει ότι το "κόμμα του πολέμου" στο Κίεβο έχει δραστήρια εξωτερική στήριξη, στην προκειμένη περίπτωση από τις Ηνωμένες Πολιτείες». Ταυτόχρονα, η ρωσική κυβέρνηση, η οποία χαιρέτισε την εκεχειρία, άσκησε έντονη κριτική στις αποφάσεις του ΝΑΤΟ κατά τη σύνοδο στην Ουαλία. Συγκεκριμένα, το υπουργείο Εξωτερικών σε ανακοίνωσή του σημείωσε: «Οι κοινές στρατιωτικές ασκήσεις στις οποίες σχεδιάζουν να προχωρήσουν το ΝΑΤΟ και το Κίεβο στην Ουκρανία αλλά και η ρητορική των ηγετών των χωρών - μελών της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας στη Σύνοδο Κορυφής του Νιούπορτ μπορεί να υπονομεύσουν τις ειρηνευτικές προσπάθειες στην περιοχή και θα μπορούσαν να προκαλέσουν αυξημένες εντάσεις, να απειλήσουν την πρόοδο στην ειρηνευτική διαδικασία στην Ουκρανία, να συμβάλουν στην επιδείνωση του διχασμού στην ουκρανική κοινωνία».
Στο παιχνίδι του ανταγωνισμού, που στον ιμπεριαλιστικό κόσμο είναι κούρσα όλων με όλους, δεν μπορούσε να λείψει και η καγκελάριος της Γερμανίας, Αγκελα Μέρκελ, που είπε, κινούμενη από τα συμφέροντα που αναφέραμε, ότι εφόσον διατηρηθεί η εκεχειρία μπορεί να εξεταστεί το ενδεχόμενο να αρθούν οι κυρώσεις σε βάρος της Ρωσίας. Ομως, προχώρησε ακόμα παραπέρα στην ομιλία της στη σύνοδο του ΝΑΤΟ τονίζοντας ότι το ΝΑΤΟ πρέπει να τηρήσει τη συμφωνία συνεργασίας με τη Ρωσία του 1997 μολονότι η Μόσχα την έχει παραβιάσει με τις ενέργειες στις οποίες προέβη στην Ουκρανία. Μάλιστα, σε συνέντευξη Τύπου είπε ότι οι ηγέτες των 28 χωρών της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας συμφώνησαν πως η συνθήκη αυτή παραμένει βασικό στοιχείο της ευρωπαϊκής αρχιτεκτονικής ασφάλειας. Η συνεργασία του ΝΑΤΟ με τη Μόσχα ανεστάλη το Μάρτη, όταν η Ρωσία ενσωμάτωσε τη χερσόνησο της Κριμαίας, όμως από ό,τι φαίνεται το ζήτημα αυτό για αρκετές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις περνάει σε δεύτερη μοίρα προκειμένου να διασωθούν οι μπίζνες σε άλλα ζητήματα. Και ο ΥΠΕΞ της Βρετανίας, Φίλιπ Χάμοντ, μίλησε για ενδεχόμενο άρσης των κυρώσεων με όρους. Αντίθετα, ο Πρόεδρος των ΗΠΑ, Μπ. Ομπάμα, είπε ότι η Ρωσία πρέπει να πληρώσει για τις πράξεις στην Ουκρανία και επιμένει στη σκληρή γραμμή. Πρωτίστως αυτό γίνεται, όπως έχει φανεί από την αρχή της επέμβασης στην Ουκρανία και τη στήριξη της αντιδραστικής κυβέρνησης, επειδή οι ΗΠΑ έχουν συμφέρον να προκληθεί ρήγμα στις σχέσεις Γερμανίας, ΕΕ και Ρωσίας προκειμένου να διεισδύσουν τα δικά τους μονοπώλια σε διαφόρους τομείς της οικονομίας, την Ενέργεια αλλά όχι μόνο.

ΠΛΑΝΗΤΙΚΩΝ ΔΙΑΣΤΑΣΕΩΝ «ΤΗΛΕΣΚΟΠΙΟ ΟΡΙΖΟΝΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ»

Στόχος η φωτογράφιση μιας μαύρης τρύπας!

Προσομοίωση σε υπολογιστή της κίνησης του νέφους G2 γύρω από την υπερμεγέθη κεντρική μαύρη τρύπα του Γαλαξία, όπως προβλέπεται από τη θεωρία

Η γιγάντια μαύρη τρύπα που θεωρείται ότι υπάρχει στο κέντρο του Γαλαξία, παραμένει ήσυχη τον περισσότερο καιρό, με περιστασιακές μόνο δραστηριοποιήσεις. Ομως, από μέρα σε μέρα (πιθανότατα μέσα στο Σεπτέμβρη) οι επιστήμονες περιμένουν έξαρση της δραστηριότητάς της, καθώς ένα μεγάλο νέφος αερίων και σκόνης πλησιάζει στο εγγύτερο στο κέντρο του Γαλαξία σημείο της τροχιάς του. Με αυτή την απότομη εισροή υλικού, η συνήθως ήρεμη μαύρη τρύπα, που ονομάζεται Τοξότης Α* (Αλφα άστρο του Τοξότη) και έχει μάζα ίση με 4 εκατομμύρια φορές τη μάζα του Ηλιου, θα αναζωογονηθεί εξαπολύοντας - όπως εκτιμάται - ισχυρές ριπές ύλης και ακτινοβολίας.
Η μαύρη τρύπα μπορεί να χρειαστεί δεκαετίες για να καταναλώσει το μέρος του νέφους G2 που θα πιάσουν οι πανίσχυρες βαρυτικές της αρπάγες. Ο Τοξότης Α* δεν «δειπνεί» συχνά, αλλά όταν το κάνει είναι λαίμαργος, όπως και όλες οι μαύρες τρύπες, τραβώντας περισσότερο υλικό απ' ό,τι μπορεί να καταπιεί. Τα αέρια και η σκόνη που θα ξεκόψουν από το υπόλοιπο νέφος παίρνοντας πορεία προς την τρύπα, θα δημιουργήσουν «κυκλοφοριακή συμφόρηση», που θα εμποδίσει το μεγαλύτερο μέρος του υλικού αυτού να φτάσει στον ελκυστή του. Καθώς θα αυξάνεται η πίεση του υλικού που θα συσσωρεύεται, τα άτομα και τα υποατομικά σωματίδια θα τρίβονται όλο και περισσότερο μεταξύ τους, αυξάνοντας τη θερμοκρασία τους σε δισεκατομμύρια βαθμούς Κελσίου. Χωρίς να βρίσκει δρόμο προς το εσωτερικό, το ενεργοποιημένο υλικό θα αποστρακιστεί πίσω στο Διάστημα με ταχύτητα που πλησιάζει την ταχύτητα του φωτός, δημιουργώντας μεγάλα φωτεινά ρεύματα, τοποθετημένα κατά μήκος των δυναμικών γραμμών του πανίσχυρου μαγνητικού πεδίου της μαύρης τρύπας. Τουλάχιστον αυτό λέει η θεωρία, στην οποία παραμένουν αρκετά σκοτεινά σημεία σχετικά με τις λεπτομέρειες δημιουργίας αυτών των ρευμάτων υλικού.

Γαλαξιακά πυροτεχνήματα

Φωτογραφία του τεράστιου γαλαξία M87 με τις εκπομπές της κεντρικής μαύρης τρύπας του, που απέχει 2.000 φορές περισσότερο από τη μαύρη τρύπα του δικού μας Γαλαξία

Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει με ακρίβεια πώς θα εξελιχθεί η συνάντηση του G2 με τον Τοξότη Α*. Οι αστρονόμοι θεωρούν ότι μπορεί να υπάρξουν όμορφα «πυροτεχνήματα» και θεωρούν ότι η συνάντηση αυτή είναι ευκαιρία μιας ζωής, καθώς προηγούμενο ανάλογο είχε συμβεί πριν από 40 χρόνια. Γι' αυτό θα έχουν στραμμένα τα τηλεσκόπια σε όλο τον κόσμο προς το γαλαξιακό κέντρο.
Αν και αμέτρητες συσκευές παρατήρησης θα μετρήσουν διαφορετικές πλευρές της δραστηριότητας που αναμένεται να υπάρξει, μόνο ένα τηλεσκόπιο έχει πιθανότητα να καταγράψει πραγματικές φωτογραφίες του εκρηκτικού γεγονότος και να το παρατηρήσει σε πραγματικό χρόνο. Πρόκειται για το Τηλεσκόπιο Ορίζοντα Γεγονότων (EHT από τα αρχικά του στα αγγλικά), που αναμένεται να καταγράψει για πρώτη φορά τι συμβαίνει όταν μια σημαντική ποσότητα ύλης πέσει σε μια υπερμεγέθη μαύρη τρύπα, όπως αυτή που θεωρείται ότι υπάρχει στο κέντρο των περισσότερων γαλαξιών. Αραγε το υλικό θα πέσει κατευθείαν στη μαύρη τρύπα, ή ένα μέρος του θα κάνει έναν κύκλο γύρω της και θα εκτοξευτεί στο Διάστημα; Κανείς δεν ξέρει με σιγουριά, γιατί ποτέ έως τώρα δεν έγινε δυνατό να παρατηρηθεί κάτι τέτοιο.

Μοναδικής οξύτητας «μάτι»

Το EHT ονομάστηκε έτσι επειδή μπορεί να δώσει μια όσο γίνεται πιο κοντινή λήψη της μαύρης τρύπας, αποκαλύπτοντας το αόρατο όριο που την περιβάλλει, ένα σφαιρικό κέλυφος που ονομάζεται ορίζοντας γεγονότων. Οι μαύρες τρύπες θεωρείται ότι είναι ουράνια σώματα που έχουν υποστεί ισχυρότατη βαρυτική κατάρρευση, με αποτέλεσμα να έχουν πυκνότητα που πλησιάζει το άπειρο στο κέντρο τους. Η βαρυτική τους έλξη είναι τόσο ισχυρή που δεν μπορεί να ξεφύγει απ' αυτή ούτε το φως, αν τύχει να περάσει κοντά τους σε απόσταση μικρότερη από την ακτίνα του ορίζοντα γεγονότων, ο οποίος λέγεται έτσι γιατί μόνο μέχρι εκεί μπορούν να γίνουν αντιληπτά τα φυσικά φαινόμενα στον εξωτερικό παρατηρητή. Τι γίνεται το φως και τα σωματίδια που καταπίνει μια μαύρη τρύπα είναι ασαφές.

Σε αντίθεση με τα παραδοσιακά τηλεσκόπια που έχουν ένα μεγάλο κάτοπτρο ή παραβολική κεραία («πιάτο»), το EHT αποτελείται από ένα συντονισμένο δίκτυο ραδιοτηλεσκοπίων σε ολόκληρη τη Γη. Τηλεσκόπια σε Αριζόνα, Καλιφόρνια, Χαβάη έχουν ήδη διασυνδεθεί και γίνεται προσπάθεια να συνδεθούν ραδιοτηλεσκόπια και συστοιχίες ραδιοτηλεσκοπίων σε τουλάχιστον άλλα έξι σημεία του πλανήτη. Συνδέοντας απομακρυσμένες κεραίες, «παγώνοντας» την ηλεκτρομαγνητική ακτινοβολία που συλλέγουν και δημιουργώντας μια σύνθετη εικόνα, δίνει ως αποτέλεσμα ένα εικονικό κάτοπτρο στο μέγεθος της Γης. Αυτή η τεχνική της ανάμειξης της εισόδου από διάσπαρτα τηλεσκόπια ονομάζεται συμβολομετρία και επιτρέπει εξαιρετικά μεγάλη γωνιακή ανάλυση, δηλαδή ικανότητα διάκρισης μεταξύ αντικειμένων που βρίσκονται πολύ κοντά μεταξύ τους στον ουράνιο θόλο. Οσο μεγαλύτερο είναι το «μάτι» ενός τηλεσκοπίου, τόσο μικρότερα χαρακτηριστικά μπορεί να διακρίνει. Το EHT, που αναμένεται να έχει πλανητικές διαστάσεις, οδηγεί αυτό το χαρακτηριστικό στα άκρα. Η διακριτική του ικανότητα, που μπορεί να αυξηθεί παραπέρα, είναι ήδη 2.000 φορές μεγαλύτερη από του Διαστημικού Τηλεσκοπίου Χαμπλ...

Τελευταία τροχιά φωτονίου

Στην ουσία ο «φακός» του EHT είναι μια δίμετρη συστοιχία υπολογιστών, ένα είδος εξειδικευμένου υπερυπολογιστή, που παίρνει τις μετρήσεις φωτός που καταγράφηκαν σε διάφορους σταθμούς απ' όλο τον κόσμο, τις συγκρίνει και τις συνδυάζει, πετυχαίνοντας μέσω του λογισμικού και των ηλεκτρονικών κυκλωμάτων να κάνει το ίδιο πράγμα που κάνει ένα κάτοπτρο μέσω της γεωμετρίας του. Κάθε σταθμός του EHT διαθέτει ένα ειδικό είδος ατομικού ρολογιού, που ονομάζεται μέιζερ υδρογόνου, το οποίο επιτρέπει τον απόλυτο συγχρονισμό των μετρήσεων που γίνονται σε διάφορα σημεία της υδρογείου. Το μέιζερ υδρογόνου αξιοποιεί τη σταθερή ταλάντωση των ατόμων υδρογόνου με συχνότητα 1,42 δισεκατομμυρίων κύκλων το δευτερόλεπτο, για να πετύχει μια σταθερότητα που του επιτρέπει να χάνει μόλις 1 δευτερόλεπτο στα 100 εκατομμύρια χρόνια!
Πέρα από το να παρατηρήσει τη γαλαξιακή παράσταση φωτός καθώς το νέφος G2 θα «πέφτει» κατά ένα μέρος στον Τοξότη Α*, το EHT ίσως μπορέσει να δώσει απαντήσεις σε πιο θεμελιακά ερωτήματα για το σύμπαν. Ειδικότερα, οι επιστήμονες ενδιαφέρονται να καταγράψουν τη σιλουέτα μιας μαύρης τρύπας, ένα δαχτυλίδι θερμών φωτεινών αερίων που περιβάλλουν το κατάμαυρο, εξ ορισμού απόκρυφο εσωτερικό της μαύρης τρύπας. Αυτό το φωτεινό δαχτυλίδι, που ονομάζεται τελευταία τροχιά φωτονίου, είναι η πιο κοντινή στη μαύρη τρύπα περιοχή που το φως μπορεί να διαγράψει τροχιά γύρω της χωρίς να απορροφηθεί απ' αυτή. Είναι ακριβώς έξω από τον ορίζοντα γεγονότων. Το σχήμα του δαχτυλιδιού, αν είναι κυκλικό, θα αποτελέσει μια ακόμα επιβεβαίωση της γενικής θεωρίας της σχετικότητας, της θεωρίας του Αϊνστάιν για τη βαρύτητα.

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: «Discover»

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΤΖΙΟΥΛΑΣ «Καθώς δεν βάνω κι εγώ στα λόγια ποτέ σορόπι»

ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΤΖΙΟΥΛΑΣ

«Καθώς δεν βάνω κι εγώ στα λόγια ποτέ σορόπι»

Με αφορμή τη συμπλήρωση 58 χρόνων από το θάνατο του Γιώργου Κοτζιούλα, στις 29 Αυγούστου του 1956

Στο Αγρίνιο με τη «Λαϊκή Σκηνή» του ΕΛΑΣ. Ο Γ. Κοτζιούλας τρίτος στην πίσω σειρά

Πόσα χρόνια έχουμε να ακούσουμε μια τόσο ξεκάθαρη ομολογία από λογοτέχνη! Εγινε άραγε το λογοτεχνικό «στρογγύλεμα» και το «σορόπιασμα» συνήθειά μας, ύπουλο φαρμάκι που κατατρώγει τη σκέψη, «γλίστρα» για να ολισθαίνουν ρηχά συναισθήματα σε εξίσου ρηχά νερά;

Ο άνθρωπος που δεν «έβανε σορόπι στα λόγια του» ήταν ο αλησμόνητος Γιώργος Κοτζιούλας, μια συλλογή πεζογραφημάτων του οποίου εκδόθηκε φέτος, ενώ τα Απαντά του επανεκδόθηκαν το 2013, με την πρώτη τους έκδοση να έχει γίνει στο διάστημα 1956 - 1959.
Στα ποιητικά και πεζά του έργα αποτυπώνονται με εξαιρετική ενάργεια οι κοινωνικές σχέσεις της γενέθλιας γης του ποιητή, οι προσωπικές του εμπειρίες τόσο στην Ηπειρο όσο και στην Αθήνα, ενώ ταυτόχρονα, και αυτό είναι το σημαντικότερο, ανιχνεύεται η κοινωνική ρίζα που θα τροφοδοτήσει στα κατοπινά χρόνια όλους όσοι θα βρεθούν με το όπλο στο χέρι στις γραμμές του λαϊκού κινήματος.
Οπως πολύ εύστοχα επισημαίνει η επιμελήτρια του τόμου «Πικρή Ζωή και άλλα πεζογραφήματα», Σωτηρία Μελετίου, ο Κοτζιούλας «πηγαίνει εκεί που δεν πάνε άλλοι με τη θεματολογία τους και με τον τρόπο γραφής τους, ιδιαίτερα η "αστική διανόηση". Ο Κοτζιούλας δεν νοιάζεται για επίσημες παρουσιάσεις ενός κόσμου αστικού, ανερχόμενου, φωτεινού, αλλά για την κατάδειξη ενός κόσμου άγνωστου στην πεζογραφία, που παρ' όλα αυτά υπάρχει».

Ο Γιώργος Κοτζιούλας

Η ταξική του καταγωγή οδήγησε τον Κοτζιούλα στην αταλάντευτη στάση του στον αγώνα για τον κομμουνισμό, καθώς και στη σωστή ταξικά τοποθέτησή του απέναντι στην αστική πολιτική.
Αυτές οι κοινωνικές ρίζες μαζί με μια γρανιτένια θέληση «να γυρίσει ο ήλιος» και ένα γερό γάντζωμα στη ζωή, όπως και να 'ρθει, είναι που κάνουν το έργο του Κοτζιούλα επίκαιρο, συμβολή σε όσους αναρωτιούνται τι είναι και πώς αντέχει το «κουκουέδικο».
Η ανίχνευση αυτών των στοιχείων θα βοηθήσει τους νέους κυρίως αναγνώστες στην εμβάθυνση στο έργο του καθώς μάλλον θα ξαφνιαστούν από την πρώτη «περιγραφική» ματιά, ειδικά στα πεζά του.
Ο Γιώργος Κοτζιούλας, παιδί πολυμελούς φτωχής αγροτικής οικογένειας, γεννήθηκε στην Πλατανούσα (Ραψίστα) Αρτας το 1909.
Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στο σχολείο του χωριού του από τον φημισμένο δάσκαλο των Τζουμέρκων, ποιητή και ζωγράφο Γιώργο Αράπη, κομμουνιστή από το 1927, που πήρε ενεργό μέρος στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ και είχε τραγικό τέλος καθώς δολοφονήθηκε στη Ράμια Αρτας το 1945.
Σε ηλικία 11 ετών, ο Γιώργος Κοτζιούλας αρρώστησε, από τα αυτιά του, με την ασθένεια να του αφήνει ως «κληρονομιά» βαρηκοΐα εφ' όρου ζωής.
Τελείωσε το Σχολαρχείο στο Καλέντζι στα Κατσανοχώρια, το 1926 αποφοίτησε από το Γυμνάσιο Αρτας και το 1927 γράφτηκε στη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών, δουλεύοντας παράλληλα σκληρά ως διορθωτής και συντάκτης σε περιοδικά και εκδοτικούς οίκους.
Εμενε σε προσφυγικές παράγκες στην Καλλιθέα καθώς και σε φτωχόσπιτα της πλατείας Βάθης πολλές φορές νηστικός, ξυπόλυτος ή γυμνός.
Το 1934, άρρωστος από φυματίωση, νοσηλεύθηκε στο Σανατόριο της Πάρνηθας, διαμένοντας στη συνέχεια στην Πάρνηθα, στην Πεντέλη και την Αθήνα, και αντιμετωπίζοντας μεγάλες στερήσεις και τον κίνδυνο του θανάτου.
Το 1924, δημοσίευσε την πρώτη του συνεργασία στην εφημερίδα των Ιωαννίνων «Ηπειρωτική Ηχώ» και το 1931 την πρώτη του μελέτη «Ο Στρατής Μυριβήλης και η πολεμική λογοτεχνία».
Το 1932 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Τα Εφήμερα».

Η τρομακτική εμπειρία της - σχεδόν σίγουρα, ιδιαίτερα για τους φτωχούς, θανατηφόρας - φυματίωσης και ο καθημερινός αγώνας για την επιβίωση αποτυπώνονται στα ποιήματα της συλλογής, της οποίας το σπουδαιότερο στοιχείο είναι πως ο Κοτζιούλας αγγίζει την κοινωνική αλλοτρίωση στο αστικό περιβάλλον, «αποχαιρετώντας» για πάντα το «χωριό».

Ταυτόχρονα αναδύεται από τις στροφές της ποίησής του ο κοινωνικός αγωνιστής, που ενώ «έτοιμος πρέπει να 'σαι πάσαν ώρα / ν' αφήσεις το πολύκοσμο λιμάνι (...) προσπάθησε μονάχ' αυτές τις λίγες μέρες / να μη ασυμπλήρωτες αφήσεις / για να μη λες πως έφυγες και πήγες / από μια βία επιβουλή της φύσης».
Στο διάστημα 1932 - 1935 επιστρέφει στην Ηπειρο, όπου και συγκεντρώνει πλούσιο λαογραφικό υλικό και στη συνέχεια επιστρέφει στην Αθήνα συνεχίζοντας να εργάζεται.
Το 1938 εξέδωσε τρεις ποιητικές συλλογές, «Σιγανή Φωτιά», «Δεύτερη Ζωή», «Ο Γρίφος», και μία με πεζά, «Το κακό συναπάντημα και άλλα διηγήματα».
Το «πέρασμα» του ποιητή στις κοινωνικές σχέσεις του αστικού περιβάλλοντος, οι συνθήκες ζωής των νέων παιδιών που έρχονταν στην Αθήνα ως εργάτες, και στιγμές της προσωπικής του κατάστασης, γίνονται ακόμα πιο φανερά και βαθιά στα κείμενα αυτά.
Υπηρετεί το στρατιωτικό του, όμως η κακή διαβίωση και η σκληρή εργασία θα τον οδηγήσουν στη φυματίωση και θα βρεθεί σε σανατόρια και εξοχές της Αττικής για να αναρρώσει.
Επανήλθε στην Αθήνα την περίοδο του Πολέμου του '40 και τους πρώτους μήνες της Κατοχής, ενώ το Νοέμβρη του 1941 έφυγε για την Ηπειρο, διατηρώντας αλληλογραφία με τους φίλους του.
Εξαιρετική στιγμή αποτελεί το ποίημα «Τυραννομάχος», γραμμένο στις 29 Γενάρη του 1941 (μέρα θανάτου του Ι. Μεταξά), που αποτελεί παντοτινή απάντηση ενός συνειδητού λαϊκού ανθρώπου στους υμνητές, τότε και τώρα, του φασίστα.

Ηταν από τους πρώτους που πέρασαν στις γραμμές του ΕΑΜ, και στις αρχές του 1943 βγήκε στο Βουνό, όπου και συνάντησε τον θρυλικό πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ, Αρη Βελουχιώτη, με τον οποίο συνδέθηκε στενά φιλικά, και κατέγραψε την εμπειρία του αυτή στο βιβλίο - ντοκουμέντο «Οταν ήμουν με τον Αρη».

Στο βιβλίο του «Θέατρο στα Βουνά», ο Γ. Κοτζιούλας κατέγραψε τη γέννηση της «Λαϊκής Σκηνής» της 8ης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ, πράξη τεράστιας σημασίας, καθώς έφερε το θέατρο σε περιοχές που ήταν γνωστό μόνο ως λέξη και μάλιστα φορτισμένη υποτιμητικά.
Στη «Λαϊκή Σκηνή» οι ηθοποιοί ήταν αντάρτες και μέσω της θεατρικής παράστασης γεννιόταν και αναπτυσσόταν - και σε αυτό το επίπεδο - η έννοια της συλλογικότητας και της ομαδικής δουλειάς.
Στις αρχές του 1945, ο Γιώργος Κοτζιούλας πήγε στη Θεσσαλία, όπου έμεινε έως το Νοέμβρη, διαδοχικά στη Λάρισα και στην Τσαριτσάνη, όπου γνώρισε και τη μετέπειτα σύντροφο της ζωής του, Ευμορφία Κηπουρού.
Το Νοέμβρη του 1945 κατέβηκε ξανά στην Αθήνα και ρίχτηκε στη βιοπάλη ως διορθωτής σε τυπογραφεία και μεταφραστής σε διάφορα περιοδικά. Η τρομοκρατία της αντίδρασης οργιάζει.
Από το 1943 έως το 1946 ο Γιώργος Κοτζιούλας έχει γράψει ποιήματα με τον τίτλο «Με τα φτερά του αγώνα».
Ξεχωριστή ενότητα ανάμεσά τους αποτελούν τα ποιήματα για τον Αρη Βελουχιώτη, καθώς και ποιήματα για πορτρέτα αγωνιστών που ο Κοτζιούλας είχε γνωρίσει.
Το 1945 στη Λάρισα είχε τυπώσει το πεζό «Θεσσαλικό παζάρι», ενώ το 1946 στην Αθήνα εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές «Τρία ποιήματα προπολεμικά», «Ο Αρης» και «Οι Πρώτοι του Αγώνα».
Ο Γιώργος Κοτζιούλας εργάσθηκε και στον «Ριζοσπάστη» μέχρι το κλείσιμο της εφημερίδας από την αντίδραση το 1947. Δημοσίευσε ποιήματα, διηγήματα, αναμνήσεις και επιφυλλίδες. Σε μια από τις τελευταίες απάντησε με οξύτητα στον επιφυλλιδογράφο των αντιδραστικών εφημερίδων Ανδρέα Καραντώνη, ο οποίος δεν θεωρούσε ενάρετους τους ποιητές που τραγουδούσαν το αντάρτικο έπος.
Ζώντας σε συνθήκες απίστευτης φτώχειας και κυνηγητού, ο Κοτζιούλας οδηγήθηκε το 1948 στο στρατοδικείο της Λάρισας, κατηγορούμενος για αντάρτικη δράση, και γλίτωσε το εκτελεστικό απόσπασμα για ένα «άλφα», καθώς το ένταλμα είχε εκδοθεί στο όνομα «Κατζιούλας».
Το 1947 «μένει» σε ένα «δωμάτιο» ταράτσας στο Παγκράτι, που προηγουμένως χρησίμευε ως περιστερώνας!
Ο ποιητής παντρεύτηκε το 1950 και απέκτησε ένα γιο το 1951.
Το 1950 εξέδωσε το δοκίμιο «Πού τραβάει η ποίηση». Το 1952 και το 1954 εκδίδονται οι ποιητικές συλλογές «Φυγή στη Φύση» και «Ηπειρώτικα», ενώ δημοσιεύει τις μεταφράσεις του 1ου βιβλίου του φινλανδικού έπους «Καλεβάλα» στην «Ηπειρωτική Εστία» και τη «Λογοτεχνική Γωνιά» το 1955, παράλληλα με μεταφράσεις κλασικών λογοτεχνικών έργων.

Ο Γιώργος Κοτζιούλας «έφυγε» στις 29 Αυγούστου 1956 σε ηλικία μόλις 47 ετών, με την υγεία του τσακισμένη και την ψυχή του γεμάτη πίκρα γιατί το έργο της Εθνικής Αντίστασης δεν μπόρεσε να ολοκληρωθεί, καθώς η ξένη και ντόπια αντίδραση έπεσαν να κατασπαράξουν το λαό που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια του.

Κληρονομιά του το σπουδαίο έργο του και η τεράστια συμβολή του, αντίστοιχη με αυτή του Βασίλη Ρώτα στη Θεσσαλία, στην αναγέννηση και στη δημιουργία πολιτισμού από τον ίδιο τον εργαζόμενο λαό.
Ο πολιτισμός είναι αναπόσπαστα δεμένος με την πορεία του λαϊκού κινήματος και τα Λαϊκά Θέατρα, τόσο στην Ηπειρο, όσο και στη Θεσσαλία, δημιουργήθηκαν με πολιτική απόφαση του ΚΚΕ, της συνειδητής πολιτικής δύναμης που έδωσε τα πάντα για την εθνική και κοινωνική απελευθέρωση, ενώ η, έστω και σύντομη, Λαϊκή Εξουσία στο Βουνό απέδειξε τι μπορεί να καταφέρει ο οργανωμένος λαός.
Οι μνήμες και οι εμπειρίες αυτές, ο ρόλος του ΚΚΕ στη δεκάχρονη λαϊκή εποποιία, είναι αδύνατο να σβηστούν, παρά την εκστρατεία αποσιώπησης, διαστρέβλωσης και λάσπης που επιχειρούν επί δεκαετίες διάφορες γραφίδες.
Κανένας λαϊκός αγώνας δεν πάει χαμένος και ο σπόρος που ρίχνει ακόμα και ανάμεσα σε πέτρες θα βρει χώμα για να καρπίσει.
Ο Γιώργος Κοτζιούλας με το σπαθί του κέρδισε την τιμή να είναι ένας από τους σπορείς για ένα φωτεινό μέλλον του λαού μας.
ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ:
Γιώργος Κοτζιούλας: Πικρή Ζωή και άλλα πεζογραφήματα - «Νηρέας - Εκδόσεις Τέχνης»
Γιώργος Κοτζιούλας: Απαντα - «Δίφρος»
Γιώργος Κοτζιούλας: Οταν ήμουν με τον Αρη, «Θεμέλιο»
Γιώργος Κοτζιούλας: Θέατρο στα βουνά, «Θεμέλιο»
Νίκος Κοσμάς: Γιώργος Κοτζιούλας: Ο ποιητής της Εθνικής Αντίστασης, «Δωδώνη»
Νίκος Κοσμάς: Μαρτυρίες του Γιώργου Κοτζιούλα από την περίοδο του Εμφυλίου, «Δωδώνη»
Ε. Χ. Γονατά: Γιώργου Κοτζιούλα - Ανέκδοτα Γράμματα, «Κείμενα»
Νάση Μπαλτά: Αγαπητέ Κοτζιούλα - Αλληλογραφία του ποιητή 1927 - 1955, «Οδυσσέας»
Μ. Μ. Παπαϊωάννου: Γιώργος Κοτζιούλας - Η πνευματική και αγωνιστική του πορεία, «Νέα Εποχή», τεύχος 167/1984
«Αγαπητέ Στρατή...» (Αλληλογραφία του Γ. Κοτζιούλα με τον Σ. Μυριβήλη), Εκδόσεις «Εστία».

Του Γιώργου ΜΗΛΙΩΝΗ
Ο Γιώργος Μηλιώνης είναι μέλος του Τμήματος Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ

ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ ΠΑΙΚΤΩΝ Πανάκριβο αλισβερίσι... αιμοδότης της ποδοσφαιρικής βιομηχανίας

ΜΕΤΑΓΡΑΦΕΣ ΠΑΙΚΤΩΝ

Πανάκριβο αλισβερίσι... αιμοδότης της ποδοσφαιρικής βιομηχανίας

Από τις μεταγραφές που έκαναν αίσθηση αυτό το καλοκαίρι ήταν του Χάμες Ροντρίγκεζ στη Ρεάλ Μαδρίτης

Eurokinissi

Το φαξ της Παλέρμο, με το οποίο ενημέρωνε την ποδοσφαιρική Λίγκα της Ιταλίας για την απόκτηση του 24χρονου Ζοάο Σίλβα από την Μπάρι, είχε ώρα άφιξης 00.00.33 ξημερώματα Τρίτης 2 Σεπτέμβρη. Οι υπεύθυνοι της Λίγκας, κοιτώντας το ρολόι, δεν το σκέφτηκαν πολύ για την απάντηση στο σύλλογο της Σικελίας. «Ακυρη» η μεταγραφή, απάντησαν, με την αιτιολογία ότι ήταν εκπρόθεσμη κατά 33 δευτερόλεπτα, αφού η ΟΥΕΦΑ ορίζει ως τα μεσάνυχτα της 1 Σεπτέμβρη ως φινάλε της καλοκαιρινής μεταγραφικής περιόδου. Δύο 48ωρα μετά, η Παλέρμο δικαιώθηκε στην ένσταση που υπέβαλε και από την περασμένη Τετάρτη ο παίκτης είναι δικός της... Αλλωστε 33 δεύτερα ήταν αυτά.
Το περιστατικό, αν και μοιάζει βγαλμένο από τηλεπαιχνίδι όπου ο διαγωνιζόμενος δεν προλαβαίνει να δώσει τη σωστή απάντηση, εν τούτοις μόνο τέτοιο δεν είναι... Αλλωστε στην περίπτωση ενός ποδοσφαιρικού μεταγραφικού παζαριού και ειδικότερα όπως το φετινό, το ποιος - ή καλύτερα ποιοι - είναι οι εκατομμυριούχοι είναι εκ των προτέρων γνωστό. Και μπορεί οι οπαδοί της Μονακό να ζητάνε τα λεφτά τους από τα εισιτήρια διαρκείας πίσω, μετά από την απόφαση του συλλόγου να παραχωρήσει τους Χάμες Ροντρίγκεζ (Ρεάλ Μαδρίτης) και Φαλκάο (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ), ωστόσο η σημερινή πραγματικότητα του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου είναι αμείλικτη ώστε να λάβει υπόψη της τέτοιους... συναισθηματισμούς.

Τρελό 24ωρο με... πάρτι εκατομμυρίων

Η μετακίνηση του Κολομβιανού Φαλκάο στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ αποτέλεσε το βαρύ χαρτί στο φινάλε της μεταγραφικής περιόδου

Associated Press

Η μέρα που μόλις είχε τελειώσει και δεν την... πρόλαβε η Παλέρμο κι έβαζε το ουσιαστικό τέλος στα μεταγραφικά σχέδια των ομάδων για τη νέα χρονιά χαρακτηρίστηκε ως η πιο «τρελή» της φετινής μεταγραφικής περιόδου και, εάν δεν ήταν έτσι, ήταν σίγουρα η πιο διαφορετική από αντίστοιχες του παρελθόντος. Η φρενίτιδα αρκετών ευρωπαϊκών συλλόγων - ανάμεσά τους και αρκετοί από τους λεγόμενους ισχυρούς - οδήγησε σε ένα 24ωρης διάρκειας (από τα ξημερώματα της Δευτέρας) πανευρωπαϊκό αγώνα... ταχύτητας, προκειμένου να κλείσουν τις όποιες εκκρεμότητες είχαν για το έμψυχο δυναμικό τους.
Με τη μετακίνηση του Κολομβιανού Φαλκάο από τη Μονακό στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ (έστω και με τη μορφή δανεισμού) να αποτελεί το βαρύ χαρτί του φινάλε, τις εξίσου ενδιαφέρουσες περιπτώσεις του Γουέλμπεκ (από τη Μάντσεστερ Γ. στην Αρσεναλ), του Τσιτσαρίτο «Ερνάντεθ» (από τη Μάντσεστερ Γ. στη Ρεάλ Μαδρίτης), του Μπλιντ (από τον Αγιαξ στη Μάντσεστερ Γ.) και δεκάδες άλλες μετακινήσεις παικτών που άλλαξαν φανέλα, η φετινή 1 Σεπτέμβρη κατάφερε κάτι που δεν είχε γίνει ποτέ μέχρι τώρα. Το φινάλε μιας μεταγραφικής περιόδου να αγγίξει σε επίπεδο ενδιαφέροντος ακόμα και τον τελικό του Μουντιάλ. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι μεγαλύτερες αθλητικές (και όχι μόνο) διεθνείς ιστοσελίδες του διαδικτύου έκαναν εκείνη τη μέρα 24ωρη live μετάδοση του τι γινόταν κάθε στιγμή σε όλη την Ευρώπη.

Αν και τιμωρημένος με τετράμηνο αποκλεισμό ο Σουάρες, η Μπαρτσελόνα δεν είχε πρόβλημα να ξοδέψει κοντά στα 95 εκ. ευρώ για την απόκτησή του

Associated Press

Ολα τα παραπάνω δεν αποτελούν ένα τυχαίο φετινό γεγονός. Αντίθετα, είναι μέρος μιας (ακόμη) νέας πραγματικότητας του σημερινού πλήρως εμπορευματοποιημένου ποδοσφαίρου, που συνεχώς δε σταματάει να επιβάλλει νέα ήθη και νέα έθιμα όσον αφορά τους τρόπους κερδοφορίας όλων αυτών που κινούν παρασκηνιακά τα νήματα σε σημαντικά ζητήματα, όπως, π.χ., οι μεταγραφές. Ενας τομέας που πλέον σήμερα τα πεπραγμένα σε αυτό το ζήτημα δεν έχουν καμία σχέση με ό,τι ίσχυε παλιότερα, αφού με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο οι μεταγραφές παικτών έχουν εξελιχτεί σε ένα βασικό... αιμοδότη της σημερινής ποδοσφαιρικής βιομηχανίας.

Τα... αστρονομικά ποσά, η «κάστα» των μάνατζερς και τα... νέα ήθη

Πρώτα και καλύτερα τα οικονομικά μεγέθη. Από τις περιπτώσεις παλιότερα ενός παίκτη να κρατάει χρόνια την κορυφή ως η ακριβότερη μεταγραφή (π.χ., Ζιντάν, Ρονάλντο, Ροναλντίνιο, Ιμπραΐμοβιτς, Φίγκο), φτάσαμε στη σημερινή πραγματικότητα, που το ρεκόρ, εάν δε σπάει ίσως και μέσα στην ίδια χρονιά, τότε αυτό θα συμβεί τουλάχιστον εντός διετίας. Και βέβαια, πλέον όταν μιλάμε για ρεκόρ, τότε ως ρεκόρ θα πρέπει κάποιος να λάβει υπόψη τον πολλαπλασιασμό - και μάλιστα αρκετές φορές - των ποσών που διακινούνται. Τα συγκεκριμένα πλέον αγγίζουν εξωπραγματικά μεγέθη, ακόμα κι αν αφορούν την απόκτηση ενός μόνο παίκτη. Για παράδειγμα, αν η μεταγραφή του Κριστιάν Ρονάλντο στη Ρεάλ Μαδρίτης πλησίασε τα 100 εκ. ευρώ κλείνοντας κοντά στα 95 εκ. ευρώ, λίγα χρόνια μετά η αντίστοιχη του Γκάρεθ Μπέιλ από την Τότεναμ επίσης στο σύλλογο της Μαδρίτης ξεπέρασε άνετα τα 100 εκ. ευρώ (108 μαζί με τα μπόνους).
Το τι πραγματικά συμβαίνει αποτυπώνεται με τη δήλωση του τεχνικού διευθυντή της Ρεάλ Μαδρίτης, Γάλλου πρώην ποδοσφαιριστή Ζινεντίν Ζιντάν, που επίσης φιγουράρει στις λίστες με τις πλέον ακριβοπληρωμένες μεταγραφές. Σχολιάζοντας την απόκτηση Μπέιλ, είχε πει: «Πριν δέκα χρόνια, η Ρεάλ με αγόρασε για 75 εκατ. ευρώ και είχα δηλώσει πως δεν τα άξιζα. Σήμερα, μπορώ να πω ότι κανένας παίκτης δεν αξίζει τέτοια ποσά. Δυστυχώς, αυτό είναι το ποδόσφαιρο. Τα ποσά που ξοδεύονται σήμερα είναι εξωπραγματικά».
Πέρα όμως από το οικονομικό μέγεθος στις διάφορες περιπτώσεις μεταγραφών, τα πράγματα έχουν αλλάξει και σε άλλα ζητήματα, αφού πλέον σε αρκετές περιπτώσεις η απόκτηση ενός παίκτη κάθε άλλο παρά με την ανάγκη ενίσχυσης της ομάδας έχει. Αντίθετα, σε αρκετές περιπτώσεις η μετακίνηση ενός παίκτη τα τελευταία χρόνια έχει συνδεθεί άμεσα με τους χορηγούς που έχει συμβόλαιο, τον επηρεασμό της εκάστοτε καταναλωτικής αγοράς με την άφιξή του (π.χ., περίπτωση Μπέκαμ), ή ακόμα και τις υποχρεώσεις που έχει ο σύλλογος σε συγκεκριμένα γραφεία μάνατζερς. Το αλισβερίσι του «παίρνεις αυτό που θες στην τιμή που το θες» έχει σε κάποιες περιπτώσεις και το αντίστροφό του, το «αγοράζεις όπως και να 'χει» ή «πουλάς όπως και να 'χει», αφού το χρήμα πρέπει να κινηθεί όπως να 'χει.
Το ποιο ρόλο παίζουν οι μάνατζερς - είτε σε ατομικό επίπεδο λειτουργίας τους είτε σε οργανωμένα γραφεία - φαίνεται από τη φετινή περίπτωση του Πορτογάλου με άδεια ΦΙΦΑ Ζορζέ Μέντες, ο οποίος από τις... συναλλαγές του έβγαλε 30 εκ. ευρώ. Ο συγκεκριμένος, εκτός των υπολοίπων, ήταν αυτός που κανόνισε και τις κορυφαίες μετακινήσεις φέτος του Χάμες Ροντρίγκες στη Ρεάλ Μαδρίτης και αυτές των Ανχελ Ντι Μαρία και Ραδαμέλ Φαλκάο Γκαρσία στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ!

Οι αγωνιστικές επιπτώσεις

Ενα από τα κλασικά ζητούμενα των προπονητών τα παλαιότερα χρόνια ήταν ο σχεδιασμός για τη νέα χρονιά να έχει ολοκληρωθεί με την έναρξη της προετοιμασίας. Κάτι που φυσικά παρέπεμπε στην ολοκλήρωση (αν όχι όλων, τότε των περισσοτέρων) μεταγραφών που είχαν προγραμματιστεί. Σήμερα κάτι τέτοιο ίσως και να είναι... προϊστορικό. Δεν είναι λίγες οι ομάδες που, πλέον, μετά από τη λήξη της μεταγραφικής περιόδου, από τις αρχές της βδομάδας υποχρεώνονται να μπουν σε μια δεύτερη φάση προετοιμασίας, με αιτία τις πολλές αλλαγές στο ρόστερ από τις αφίξεις και αναχωρήσεις παικτών. Σε κάποιες περιπτώσεις, η ομάδα που έκανε προετοιμασία το καλοκαίρι δεν έχει καμία σχέση με αυτή του Σεπτέμβρη. Και μπορεί και σε αυτήν την περίπτωση τα γραφεία των μάνατζερς ή τα τεχνικά επιτελεία των ομάδων να κάνουν τη δική τους επιστημονική δουλειά προκειμένου ο παίκτης να γνωρίζει τα πάντα για τη νέα του ομάδα, προκειμένου να είναι έτοιμος να μπει σε δράση - όπως έγινε, για παράδειγμα, στην περίπτωση του Ντι Μαρία ή του Τσάβι Αλόνσο στην Μπάγερν (πήρε και φλασάκι με το σύστημα της ομάδας όταν υπέγραψε) - ωστόσο για τους προπονητές το πρόβλημα παραμένει. Ιδιαίτερα μάλιστα και στην άλλη περίπτωση, που θα αναγκαστούν (όπως έχει αποδειχτεί στο παρελθόν) να δουν στο ρόστερ παίκτη ή παίκτες που δε βρίσκονταν καν στα πλάνα τους, ωστόσο από τη μια στιγμή στην άλλη έγιναν μέλη της ομάδας...