Για όλα αυτά που ο Δεκέμβρης ήταν και είναι

Mr. M

Ο Δεκέμβρης ήταν σίγουρα πολλά, ίσως κάποια απ’ όσα του αντιστοιχούν να μην ήταν, πολύ περισσότερο όμως ο Δεκέμβρης ήταν ένα χαστούκι πραγματικότητας.  Ήταν ο κοινός παρονομαστής στη βεβιασμένη και μαζική πολιτικοποίηση εκείνης της γενιάς, της γενιάς μας. Γιατί όντας οι ίδιοι μαθητές τότε, το θέαμα ενός συνομηλίκού σου δολοφονημένο από το κράτος είναι αδύνατο να σε αφήσει αδιαπέραστο. Ο Αλέξης, ελάχιστο καιρό πριν το ξέσπασμα της κρίσης, υπήρξε ουσιαστικά ο προπομπός για το τι θα ζούσαμε τα επόμενα 10 χρόνια. Εκτόξευση της κρατικής βίας απέναντι στον κόσμο του αγώνα, ανάδυση μιας ισχυρής ναζιστικής πολιτικής ύπαρξης, βαθύς αυταρχισμός και επιπλέον αντιδραστικοποίηση του καπιταλισμού. Ακολούθησαν ο Φύσσας, ο Λουκμάν, αμέτρητες εργάτριες και εργάτες, ντόπιοι και μη.
Ο Δεκέμβρης ήταν το βίαιο πέρασμα από μια ιστορική φάση στην επόμενη και η θρασυδειλία του Κορκονέα ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε τους αναβρασμούς αυτής της μεταβατικής περιόδου. Ήταν σαν ξέσπασμα σε αυτό που έρχεται, που δεν ξέρεις τι ακριβώς θα είναι, αλλά ξέρεις πως σίγουρα δεν είναι για καλό. Γιατί η κρατική καταστολή πάει χέρι-χέρι με την επίθεση στη ζωή και τα δικαιώματα μας. Ήταν ξέσπασμα βίαιο, οργισμένο και αυθόρμητο. Για τον Λένιν όμως, το αυθόρμητο δεν είναι παρά μια εμβρυακή μορφή του συνειδητού. Είναι όταν οι καταπιεσμένοι “χάνουν την προαιώνια πίστη τους στο απαρασάλευτο του καθεστώτος (…) και νιώθουν την ανάγκη συλλογικής αντίστασης”. Και παρά τα έντονα στοιχεία ξεσπάσματος, παρά το πώς το κράτος και τα ΜΜΕ προσπάθησαν να τον προβάλουν, αναδείχθηκε πράγματι σε αγώνα.

Δεν είναι απλώς ένα Χριστουγεννιάτικο δέντρο που καίγεται. Είναι η ασφάλεια και η γαλήνη των μικροαστών που δεν ένιωσε απειλημένη από τον κυνισμό της κρατικής δολοφονίας ενός παιδιού, αλλά από την αμφισβήτηση της πραγματικότητα της υποταγής.

Γιατί ο  Δεκέμβρης δεν είναι η φετιχοποίηση της σύγκρουσης. Είναι οι πολιτικές διεργασίες της περιόδου, τα ερωτήματα, κάποιοι αμήχανοι χειρισμοί της κατάστασης και οι αιτίες τους, είναι μια πλούσια παρακαταθήκη εμπειρίας. Παρακαταθήκη που παραγκωνίζεται πολλές φορές από μια κινηματική τυπολατρία. Η συνέχιση όλων των Δεκεμβριανών συμπερασμάτων, η απάντηση στην κρατική βία και καταστολή, βρίσκεται στη συνεπή οργανωμένη πάλη για την απελευθέρωση και το μέλλον που μας αξίζει. Στον αγώνα ενάντια στο φόβο, στην εκμετάλλευση και την καταπίεση. Κι αυτός ο αγώνας δίνεται καθημερινά, όχι μια φορά το χρόνο.

You may get us down,
with your guns under perfect disguise.
You may set us aside,
but again from the dead we’ ll rise.

Το ξύλο δε βγήκε από τον παράδεισο – Το χαστούκι της Μπέλλα και ο κακός μπελάς της πατριαρχίας

Δύσκολες Νύχτες

Η αλήθεια είναι πως μέχρι τις περίφημες δηλώσεις της, η κυρία Ιωάννα Μπέλλα μου ήταν παντελώς άγνωστη. Στη συνέχεια πληροφορήθηκα ότι πρόκειται για τη φετινή Σταρ Ελλάς και πως έχει απασχολήσει ξανά τα φώτα της δημοσιότητας λόγω της απόρριψής της από μοντελοεκπομπή εξαιτίας πλαστικών επεμβάσεων.
Η κοπελίτσα λοιπόν βγήκε στη βραδινή εκπομπή του Γρηγόρη Αρναούτογλου και δήλωσε πως έχει φάει χαστούκι από σύντροφό της, αφού “Και ποια γυναίκα δεν έχει φάει ένα χαστούκι πάνω στον έντονο τσακωμό; Όποια δεν έχει φάει ή όποια δεν έχει κάνει πλαστικές λέει ψέματα”. Επέμεινε μάλιστα στο στοιχείο του “έντονου τσακωμού”, ενοχοποιώντας ουσιαστικά τον εαυτό της, αλλά και κάθε γυναίκα, υπονοώντας πως το ξύλο είναι αποτέλεσμα γυναικείας “πρόκλησης”. Ως κερασάκι στην τούρτα, η εστεμμένη πρόσθεσε σε άλλο σημείο «Στη ζωή μας ελκύουμε αυτό που στην πραγματικότητα επιζητούμε. Δεν έχω πέσει ποτέ θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης γιατί δεν το έχω προκαλέσει». Σε αντίθεση με μερικές – μερικές, θα ήθελε να πει, αλλά περιέργως συγκρατήθηκε.
Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει το όλο σκηνικό όσο έναν φτηνό τρόπο για λίγη ακόμα δημοσιότητα (η οποία ως γνωστόν δε χρειάζεται να είναι καλή, αρκεί να γράφουν σωστά τ’όνομά σου), κάτι το οποίο θα ήταν χυδαίο, αλλά ίσως όχι τόσο άξιο σχολιασμού. Το γεγονός όμως πως η συγκεκριμένη φαινόταν να το λέει εντελώς αυθόρμητα και με ειλικρινή πεποίθηση, μπερδεύοντας μάλιστα το ξύλο με τις πλαστικές, καθιστά την υπόθεση πολύ πιο σοβαρή.
Αν ένα τόσο νέο κορίτσι έχει εσωτερικεύσει με τέτοιο τρόπο την αντίληψη πως η γυναίκα “φταίει” για ό,τι τη σωματική ή σεξουαλική βία που της ασκείται, και πως είναι περίπου ίδιον του “σωστού άντρα” να ρίχνει και καμιά ξανάστροφη, δεν είναι ν’απορεί κανείς με τη γενικότερη διάδοση των σεξιστικών αντιλήψεων στην κοινωνία. Κάποιοι στάθηκαν στο γεγονός της ήπιας αντίδρασης του παρουσιαστή, λες και ο Αρναούτογλου δεν έχει δώσει δείγματα γραφής τόσα χρόνια και θα είχε κανείς μεγαλύτερες απαιτήσεις από εκείνον. Εξάλλου το ζήτημα δεν είναι απλά να κράξει κανείς ή να “νουθετήσει” τη Μπέλλα, καθώς τα όσα λέει είναι απλά το σύμπτωμια μιας πολύ ευρύτερης κατάστασης, χωρίς αυτό να την απαλάσσει καθόλου από την προσωπική ευθύνη των επαίσχυντων λεγομένων της.
Είναι επίσης προφανές ότι οι δηλώσεις της προκαλούν πολλαπλάσια οργή λόγω του ότι έρχονται να κουμπώσουν με τα όσα εμετικά ακούστηκαν για το φόνο της φοιτήτριας στη Ρόδο, χώρια το ρατσιστικό κρεσέντο. Η έμφυλη βία έχει θύτες, θύματα, αλλά και όσους ασπάζονται το λόγο της ανεξαρτήτως φύλου. Κι αυτό δεν είναι απλά θέμα, ευφυΐας, μόρφωσης, ήθους, αν και όλοι οι παράγοντες παίζουν ρόλο. Όσο ξύλινο κι αν ακούγεται, αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε “πατριαρχία” είναι πρωτίστως αποτέλεσμα της ανάδυσης εκμεταλλευτικών κοινωνιών και των συγκεκριμένων ρόλων που καλούνταν τα δυο φύλα να παίξουν σε αυτές, κι ο καπιταλισμός είναι απλά η πιο “εξελιγμένη” μορφή τους. Αν η κοινωνική ρίζα του προβλήματος παραμείνει άθικτη, αυτές οι απόψεις και κυρίως οι πρακτικές, μπορεί να περιορίζονται, να γίνονται πιο λανθάνουσες ίσως, αλλά πάντα θα αναδύονται με ένταση κάτω από το χαλί, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων. Τα στατιστικά για τη βία κατά των γυναικών τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και διεθνώς είναι αδιάψευστος μάρτυρας.
Και πάντα θα βρίσκεται και μια “χρήσιμη” Μπέλλα να τα δικαιολογήσει.

Αθώος για τα “ανθρώπινα σκουπίδια” κρίθηκε ο Κασιδιάρης

Κατιούσα

Την ανοχή μερίδας της δικαιοσύνης στη ρατσιστική και φασιστική βία απέδειξε για άλλη μια φορά η προκλητική αθώωση του βουλευτή της εγκληματικής οργάνωσης Ηλίας Κασιδιάρης για το αδίκημα της διέγερσης σε βία από το Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών στις 3 Δεκέμβρη.

Η δίκη αφορούσε τη δήλωση που είχε κάνει ο βουλευτής σε συγκέντρωση “αγανακτισμένων” κατοίκων στον Ασπρόπυργο, όπου τους καλούσε “να ξεφορτωθούν τα ανθρώπινα σκουπίδια”, που “ληστεύουν και δολοφονούν”. Πρωτόδικα ο Κασιδιάρης είχε καταδικαστεί σε έξι μήνες από το Γ’ Μονομελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών το 2017, ενώ στη συνέχεια άσκησε έφεση, η οποία απορρίφθηκε τον περασμένη Μάη καθώς δεν παρουσιάστηκε στο δικαστήριο, με αποτέλεσμα να επικυρωθεί η πρωτόδικη απόφαση.

Στη συνέχεια όμως ο κατηγορούμενος υπέβαλε αίτηση ακύρωσης λόγω ερημοδικίας, που έγινε δεκτή, οδηγώντας τελικά μετά από συνεχείς αναβολές σε εκδίκαση της υπόθεσης πριν λίγες μέρες στο Β’ Τριμελές Πλημμελειοδικείο Αθηνών, με πρόεδρο τη δικαστικό Φουρλάρη Σοφία και συνέδρους της Αυγουστοπούλου Δήμητρα και Πυργάκη Ελένη.
Το ποιοι θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ανθρώπινα σκουπίδια έχει αποδειχτεί περίτρανα σε όλα τα χρόνια της δράσης του ναζισμού στην Ελλάδα. Το γεγονός πως με βάση αυτό το δεδικασμένο μπορεί κανείς να τους αποκαλεί έτσι χωρίς να φοβάται νομικές συνέπειες είναι μια λειψή παρηγοριά μπρος στην ατιμωρησία της διασποράς ρατσιστικού μίσους.
Με πληροφορίες από jailgoldendawn

Το ξύλο δε βγήκε από τον παράδεισο – Το χαστούκι της Μπέλλα και ο κακός μπελάς της πατριαρχίας

Δύσκολες Νύχτες

Η αλήθεια είναι πως μέχρι τις περίφημες δηλώσεις της, η κυρία Ιωάννα Μπέλλα μου ήταν παντελώς άγνωστη. Στη συνέχεια πληροφορήθηκα ότι πρόκειται για τη φετινή Σταρ Ελλάς και πως έχει απασχολήσει ξανά τα φώτα της δημοσιότητας λόγω της απόρριψής της από μοντελοεκπομπή εξαιτίας πλαστικών επεμβάσεων.
Η κοπελίτσα λοιπόν βγήκε στη βραδινή εκπομπή του Γρηγόρη Αρναούτογλου και δήλωσε πως έχει φάει χαστούκι από σύντροφό της, αφού “Και ποια γυναίκα δεν έχει φάει ένα χαστούκι πάνω στον έντονο τσακωμό; Όποια δεν έχει φάει ή όποια δεν έχει κάνει πλαστικές λέει ψέματα”. Επέμεινε μάλιστα στο στοιχείο του “έντονου τσακωμού”, ενοχοποιώντας ουσιαστικά τον εαυτό της, αλλά και κάθε γυναίκα, υπονοώντας πως το ξύλο είναι αποτέλεσμα γυναικείας “πρόκλησης”. Ως κερασάκι στην τούρτα, η εστεμμένη πρόσθεσε σε άλλο σημείο «Στη ζωή μας ελκύουμε αυτό που στην πραγματικότητα επιζητούμε. Δεν έχω πέσει ποτέ θύμα σεξουαλικής παρενόχλησης γιατί δεν το έχω προκαλέσει». Σε αντίθεση με μερικές – μερικές, θα ήθελε να πει, αλλά περιέργως συγκρατήθηκε.
Θα μπορούσε κανείς να χαρακτηρίσει το όλο σκηνικό όσο έναν φτηνό τρόπο για λίγη ακόμα δημοσιότητα (η οποία ως γνωστόν δε χρειάζεται να είναι καλή, αρκεί να γράφουν σωστά τ’όνομά σου), κάτι το οποίο θα ήταν χυδαίο, αλλά ίσως όχι τόσο άξιο σχολιασμού. Το γεγονός όμως πως η συγκεκριμένη φαινόταν να το λέει εντελώς αυθόρμητα και με ειλικρινή πεποίθηση, μπερδεύοντας μάλιστα το ξύλο με τις πλαστικές, καθιστά την υπόθεση πολύ πιο σοβαρή.
Αν ένα τόσο νέο κορίτσι έχει εσωτερικεύσει με τέτοιο τρόπο την αντίληψη πως η γυναίκα “φταίει” για ό,τι τη σωματική ή σεξουαλική βία που της ασκείται, και πως είναι περίπου ίδιον του “σωστού άντρα” να ρίχνει και καμιά ξανάστροφη, δεν είναι ν’απορεί κανείς με τη γενικότερη διάδοση των σεξιστικών αντιλήψεων στην κοινωνία. Κάποιοι στάθηκαν στο γεγονός της ήπιας αντίδρασης του παρουσιαστή, λες και ο Αρναούτογλου δεν έχει δώσει δείγματα γραφής τόσα χρόνια και θα είχε κανείς μεγαλύτερες απαιτήσεις από εκείνον. Εξάλλου το ζήτημα δεν είναι απλά να κράξει κανείς ή να “νουθετήσει” τη Μπέλλα, καθώς τα όσα λέει είναι απλά το σύμπτωμια μιας πολύ ευρύτερης κατάστασης, χωρίς αυτό να την απαλάσσει καθόλου από την προσωπική ευθύνη των επαίσχυντων λεγομένων της.
Είναι επίσης προφανές ότι οι δηλώσεις της προκαλούν πολλαπλάσια οργή λόγω του ότι έρχονται να κουμπώσουν με τα όσα εμετικά ακούστηκαν για το φόνο της φοιτήτριας στη Ρόδο, χώρια το ρατσιστικό κρεσέντο. Η έμφυλη βία έχει θύτες, θύματα, αλλά και όσους ασπάζονται το λόγο της ανεξαρτήτως φύλου. Κι αυτό δεν είναι απλά θέμα, ευφυΐας, μόρφωσης, ήθους, αν και όλοι οι παράγοντες παίζουν ρόλο. Όσο ξύλινο κι αν ακούγεται, αυτό που συνηθίζουμε να ονομάζουμε “πατριαρχία” είναι πρωτίστως αποτέλεσμα της ανάδυσης εκμεταλλευτικών κοινωνιών και των συγκεκριμένων ρόλων που καλούνταν τα δυο φύλα να παίξουν σε αυτές, κι ο καπιταλισμός είναι απλά η πιο “εξελιγμένη” μορφή τους. Αν η κοινωνική ρίζα του προβλήματος παραμείνει άθικτη, αυτές οι απόψεις και κυρίως οι πρακτικές, μπορεί να περιορίζονται, να γίνονται πιο λανθάνουσες ίσως, αλλά πάντα θα αναδύονται με ένταση κάτω από το χαλί, ιδιαίτερα σε περιόδους κρίσεων. Τα στατιστικά για τη βία κατά των γυναικών τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και διεθνώς είναι αδιάψευστος μάρτυρας.
Και πάντα θα βρίσκεται και μια “χρήσιμη” Μπέλλα να τα δικαιολογήσει.

Ποιος επενδύει στο φασισμό;

Υπάρχουν μερικές καταστάσεις στην ιστορία που προϊδεάζουν για τα όσα έρχονται, για τα όσα πρόκειται να ακολουθήσουν. Η προδιαγραμμένη πορεία, λόγου χάρη, ενός πολιτικού συστήματος που βρίσκεται σε αποσύνθεση, σε αμηχανία, σε παρακμή. Ετούτο το σύστημα περνά μια εποχή λεονταρισμών που συνήθως φέρνουν στο προσκήνιο ασήμαντους «καραγκιόζηδες» (ζητώ συγγνώμη για την προσβολή στον ευφυέστατο Καραγκιόζη αλλά, δυστυχώς, είναι η μόνη παραβολή που ταιριάζει στην εδώ περίπτωση). 

Εκείνοι που «θα έσχιζαν τα μνημόνια», που θα τα «καταργούσαν με ένα νόμο και ένα άρθρο», που θα «έβαζαν τις αγορές να χορεύουν…», διαπομπεύουν τον εαυτό τους και το λαό που τους στήριξε και γίνονται οι αφοσιωμένοι διεκπεραιωτές των συστημάτων και των πολιτικών που λίγο πριν καταδίκαζαν. Ολόγυρα σε αυτούς, για να συμπληρωθεί το σκηνικό και να αποκτήσει «βάθος» συνωστίζονται μικρότερης εμβέλειας «καραγκιόζηδες», προερχόμενοι είτε από το Χάρβαρντ, είτε από τον κόσμο των κακών μαγισσών («να βγάλει καρκίνο…», αν θυμάστε). 

Αυτό το σκηνικό του θεάτρου σκιών των «καραγκιόζηδων» έχει όμως ημερομηνία λήξης. Η χρησιμότητά του ολοκληρώνεται, η αποστολή την οποία ανέλαβε εξετελέσθη. Τα λάβαρα της πολιτικής, της μαζικής αντίστασης ξεσκίστηκαν και ξεφτιλίστηκαν, η λεηλασία, η εκμετάλλευση και η μιζέρια έγιναν θεσμικές έννοιες και «νόμιμες» καταστάσεις, η πρόσδεση στις υποθέσεις των ισχυρών εγγράφηκε ως δουλική πραγματικότητα. Τι άλλο να τους ζητήσει κανείς;

Όταν τίποτε άλλο δεν μπορεί να σου δώσει το σύστημα τότε, πολύ απλά, το αλλάζεις. Χρειάζονται πλέον νέα εργαλεία για να ποδηγετηθούν οι πολλοί, όσοι στενάζουν κάτω από το βάρος των απάνθρωπων πολιτικών του κεφαλαίου. Πέρα από τους «καραγκιόζηδες» χρειάζεται πλέον κάτι άλλο, κάτι «βαρύτερο». Ίσως να μην ήρθε ακόμα η ώρα των «σωτήρων», οπωσδήποτε όμως εντατικά προετοιμάζεται. Ο ναζισμός, ο νέο-ναζισμός αν προτιμάτε, εγγράφεται στο πολιτικό σκηνικό με κάθε τρόπο, με κάθε μέσο, με κάθε κίνηση. Δεν πρόκειται μόνο για τη διαμέσου των «εθνικών» σχολικών καταλήψεων απόπειρα δημιουργίας ταγμάτων εφόδου. Από την κορυφή του κράτους, ως το πιο ασήμαντο πεδίο της κοινωνικής λειτουργίας η προσπάθεια είναι πλέον ορατή και ψηλαφήσιμη.

Αίφνης, για παράδειγμα, εμφανίστηκε ένας πολύ παράξενος θεσμός. Τμήμα Προστασίας του Κράτους και του Δημοκρατικού Πολιτεύματος, το όνομα που φέρει. Ανήκει στην Κρατική Ασφάλεια και αναβαθμίστηκε, ως προς τις δικαιοδοσίες του με το Π.Δ. 7/2017 (ΦΕΚ 14^Α/9-2-2017). Στην περίπτωση που έχετε απορία για τους πολιτικούς που αναβάθμισαν το Τμήμα αυτό, οι υποψίες σας είναι σωστές: ετούτο το θεσμικό ανάχωμα στις λαϊκές κινητοποιήσεις αναβαθμίστηκε από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Στην περίπτωση που έχετε απορία για τις «απειλές εναντίον του Κράτους» που διαχειρίζεται η εν λόγω υπηρεσία, πάλι οι υποψίες σας επιβεβαιώνονται: ύψιστος κίνδυνος για το Κράτος και τη Δημοκρατία είναι οι όποιες κινητοποιήσεις εναντίον των πλειστηριασμών. Να είμαστε βέβαιοι ότι στην πορεία θα βρεθούν πλήθος ανάλογες απειλές….

Πρόκειται για μέτρα θεσμικής θωράκισης της κορυφής. Κάτι σαν το «Ιδιώνυμο» το οποίο επιστράτευσε η «φιλελεύθερη» κυβέρνηση του Ελευθερίου Βενιζέλου λίγο πριν λήξει η εποπτεία της Κοινωνίας των Εθνών στην χώρα και αναλάβουν οι «εθνικές κυβερνήσεις» τη διαχείριση της εξαθλίωσης των λαϊκών στρωμάτων που η μικρασιατική περιπέτεια είχε γεννήσει. Το μεγαλύτερο πρόβλημα όμως δεν εντοπίζεται εκεί. Η μεθοδικότητα με την οποία η άρχουσα τάξη εφαρμόζει πρακτικές μαζικής δηλητηρίασης της σκέψης των νέων παιδιών και εμφύτευση σε αυτή κάθε αντι-λαϊκού, αντι-δημοκρατικού, νέο ή παλαιο-ναζιστικού και οπωσδήποτε αντικομμουνιστικού στοιχείου είναι εντυπωσιακή σε όγκο και σε παρουσία.

Ας πάρουμε την περίπτωση όπου ένας νέος άνθρωπος επιθυμεί να μάθει τι συνέβη στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Ποιος πολέμησε ποιον, γιατί τον πολέμησε, με ποιον τρόπο πολέμησε, τι συνέβη στους λαούς, τι συνέβη στους Εβραίους, τι ήταν η Αντίσταση και όλα τα συναφή. Ο νέος αυτός άνθρωπος, πολύ σωστά ποιών, θα καταφύγει είτε σε βιβλιοθήκη, είτε σε βιβλιοπωλείο για να πάρει τις απαντήσεις που επιθυμεί. Το τι θα βρει σε αυτές είναι το ζήτημα.

Τα τελευταία 10-15 χρόνια τα τέσσερα στα πέντε βιβλία που κυκλοφορούν με θέμα το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο και τα περί αυτόν, ανήκουν σε μια παρα-επιστημονική «σχολή» (ας την πούμε έτσι) ιστοριογραφίας που συνοπτικά ονομάζουμε αναθεωρητική. Ακόμα χειρότερα είναι τα πράγματα στο χώρο του λεγόμενου «ιστορικού μυθιστορήματος» που πραγματοποιεί κολοσσιαίες, για τα μέτρα της μη αναγνωστικής εποχής μας, κυκλοφορίες.

Στο ελληνικό εκδοτικό στερέωμα οι βασικοί εκπρόσωποι του αναθεωρητικού ρεύματος πλέον κυριαρχούν. Πρόσφατα στην Κρήτη έγινε θλιβερά γνωστό το έργο οι ημέρες του Χάιντς Ρίχτερ. Είναι εκείνος που κατηγόρησε το λαό της Κρήτης ότι «έφερε τη βαρβαρότητα» στον πόλεμο διαπράττοντας, ερήμην του «Διεθνούς Δικαίου» αποτρόπαια εγκλήματα σε βάρος των Γερμανών αλεξιπτωτιστών. Εκτός από το θλιβερά γνωστό βιβλίο του για τη «μάχη της Κρήτης», έχουν πρόσφατα μεταφραστεί και εκδοθεί στη χώρα μας άλλα έξι ενώ παλαιότερα τουλάχιστον άλλα τρία. Χωρίς αμφιβολία πρόκειται για μια έντονη παρουσία στον ελληνικό εκδοτικό χώρο, ιδιαίτερα στην εποχή των ισχνών αγελάδων που ο τελευταίος περνά. Ένας εξωτερικός απληροφόρητος παρατηρητής θα νόμιζε ότι πρόκειται για τον «εθνικό ιστορικό» της χώρας μας με άποψη στα πάντα, από το Κυπριακό, ως τη Μικρασιατική Εκστρατεία.

Υπάρχουν όμως και χειρότερα. Ποιος θα περίμενε στη χώρα μας, ο πιο αμφιλεγόμενος «ιστορικός» του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, ο Νταίηβιντ Ίρβιγκ να έχει δει το σύνολο σχεδόν των βιβλίων του να μεταφράζεται και να εκδίδεται στη χώρα μας. Οκτώ (!) βιβλία του κου Ίρβιγκ έχουν εκδοθεί από αξιοπρεπείς ελληνικούς εκδοτικούς οίκους – Γκοβόστης, Ιωλκός– ανάμεσα στα 2003 και στα 2017. Για να μείνουμε στον χώρο «ιστορικών» που έχουν στιγματιστεί από τη διεθνή επιστημονική κοινότητα των ιστορικών ή και έχουν ποινικά καταδικαστεί (ενίοτε και φυλακιστεί), ας αναφερθούμε στην περίπτωση του Έρνστ Νόλτε (ελληνική έκδοση 2015) και του Νόρμαν Νταίηβις. Από εκεί και πέρα ολοένα και πιο συχνά εμφανίζονται στις προθήκες των βιβλιοπωλείων έργα λιγότερο προβεβλημένων συγγραφέων της ίδιας ποιότητας και των ίδιων προθέσεων και επιδιώξεων: Bessel Richard, Merridale Catherine, Sajer Guy, Conquest Robert και πολλοί άλλοι.

Οφείλω να σημειώσω εδώ ότι οι εκδοτικές ετούτες εμμονές δεν είναι αποκλειστικά ελληνικό φαινόμενο και ίσως να μην οφείλονται σε κάποια συνειδητή πρόθεση των εκδοτών να προβάλουν απόψεις και ιδέες ενίοτε εξαιρετικά συγγενικές ως προς αυτές που εκφράζει η «Χρυσή Αυγή». Απλά πρόκειται για βιβλία που διαφημίζονται, που ανήκουν σε αυτό που λέμε ελληνικά «mainstream» που πουλάνε και, ως εκ τούτου μεταφράζονται για να πουλήσουν και αλλού. Από την άλλη πλευρά καθώς οι μηχανισμοί προμήθειας βιβλίων από τις πανεπιστημιακές, δημόσιες ή σχολικές βιβλιοθήκες στηρίζονται πλέον στα περίφημα «προγράμματα» με ειδικούς όρους και προθεσμίες, τα βιβλία αυτά κατακλύζουν τους χώρους ανάγνωσης και μελέτης. Μια επίσκεψη στα σχετικά με το θέμα ράφια της όποιας πανεπιστημιακής βιβλιοθήκης ή σπουδαστηρίου θα σας πείσει καλύτερα για το τι εννοώ. Ένας νέος ερευνητής, ένας φοιτητής ή μαθητής που θέλει να διαβάσει για το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο θα περάσει υποχρεωτικά από αυτά τα βιβλία.

Η κεντρική ιδέα όλων αυτών των –ιδεολογικά, πολιτικά, εμπορικά, ίσως και άμεσα οικονομικά- «επιδοτούμενων» εκδόσεων είναι η προοδευτική αποκάθαρση του φασισμού και του ναζισμού –ιδιαίτερα της ναζιστικής Γερμανίας- από τα εγκλήματα πολέμου και η απόδοση των όσων εγκληματικών συνέβησαν στον τρομερό αυτό πόλεμο στη Σοβιετική Ένωση, την Αντίσταση και τους κομμουνιστές. Πρόκειται για την ακύρωση και την ανατροπή των δικών της Νυρεμβέργης και όλων των φρικαλεοτήτων που συνάδουν με το ναζιστικό φαινόμενο.

Στην περίπτωση της Ελλάδας, είμαστε τυχεροί σε αυτό, φαινόμαστε ακόμα λίγο «καθυστερημένοι» σε σχέση με τις διαστάσεις του φαινομένου. Στη «Δύση», στην Ευρωπαϊκή Ένωση ετούτη η επέλαση έχει πάρει διαστάσεις σταυροφορίας. Λίγα χρόνια πριν η γαλλική τηλεόραση, για παράδειγμα, γύρισε και με ευρωπαϊκή χρηματοδότηση το περίφημο ντοκυμαντέρ «Η άλλη απελευθέρωση» (L’ autre Liberation – υπάρχει στο YouTube), όπου τα σοβαρά εγκλήματα του πολέμου τα διέπραξε η Αντίσταση ακριβώς στην Απελευθέρωση. Ο Γκαίμπελς θα δυσκολευόταν να στήσει ένα τόσο κραυγαλέα ναζιστικό σενάριο. Ετούτα που για εμάς εδώ είναι ακόμα αδιανόητα, έχουν γίνει τρέχουσα αντίληψη του κοινού τηλεοπτικού ή δικτυόπληκτου ανθρώπου.

Ας ανατρέξουμε τις σελίδες των εν λόγω «αναθεωρητικών» έργων για να πάρουμε μια γεύση για το ποιόν τους. Να σταθούμε στην περί στρατοπέδων συγκέντρωσης, εξόντωσης και θανάτου αναθεωρητική άποψη;

Ο Νταίηβις, παραπέμποντας στο Νόλτε (ο παραεπιστημονικός αυτός κύκλος στηρίζει δήθεν επιστημονικά τα «επιχειρήματά» του παραπέμποντας ο ένας στον άλλον -περίπου όπως ο Μαρατζίδης παραπέμπει στον Καλύβα και αντίστροφα-, ισχυρίζεται ότι υπήρχαν μόνο 15 γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης έναντι «εκατοντάδων» στην Σοβιετική Ένωση¹. Και πηγαίνοντας παρακάτω, στο μέτρημα των θανάτων στα στρατόπεδα ισχυρίζεται: «…οι γερμανικοί αριθμοί είναι αναπάντεχα χαμηλοί – περίπου 450.000 καταγεγραμμένοι θάνατοι ή (το πιθανότερο) «ένας αριθμός άνω των 600.000». Οι εκτιμήσεις για τα σοβιετικά στρατόπεδα παρουσιάζουν τεράστια διακύμανση, αλλά είναι σαφώς υψηλότερες. Σύμφωνα με τον Ρόμπερτ Κόνκουεστ² φτάνουν στο 1.000.000 κατ’ έτος κατά μέσο όρο ή σε ένα σύνολο 6.000.000 για το διάστημα 1939-1945».

Να αναφέρω ότι στο θέμα των στρατοπέδων ο Ίρβιγκ είναι πιο συγκρατημένος καθότι η υιοθέτηση εκ μέρους του της περίφημης έκθεσης Leuchter περί μη ύπαρξης θαλάμων αερίων στο Άουσβιτς του κόστισε ποινική δίωξη, καταδίκη και φυλάκιση στην Αυστρία.

Να σταθούμε στην νέα περί εκτελέσεων άποψη;

Ο Ίρβιγκ για παράδειγμα εκθειάζει την άποψη που απολογητικά διατύπωσαν οι υπόδικοι για εγκλήματα πολέμου ναζί αξιωματούχοι. «Μας κατηγορούν ότι σκοτώσαμε 200 εδώ, 300 εκεί. Οι κατήγοροί μας –οι Σύμμαχοι σ.ε.- δεν έχουν τίποτε να πουν για τη θανάτωση 200 ή 300.000 αμάχων σε μία και μόνο νύχτα, όπως έγινε στον βομβαρδισμό της Δρέσδης (14 Φεβρουαρίου 1945).

Να μεταφερθούμε στο ζήτημα των χωριών που σβήστηκαν από τον χάρτη μέσα από τη φωτιά και τις μαζικές εκτελέσεις;

Με βάση τη βιβλιογραφία αυτού του είδους φαίνεται πως υπάρχουν τρία τέτοια μαρτυρικά χωριά σε ολόκληρη την Ευρώπη. Για τα δύο από αυτά υπάρχει εξήγηση και δικαιολογία. Πρόκειται για το Λίντιτσε, έξω από την Πράγα, όπου εκτελέστηκαν περίπου 300 άτομα ενώ άλλα τόσα στάλθηκαν στα στρατόπεδα και εξοντώθηκαν (ανάμεσά τους και τα περίφημα 92 παιδιά). Για ετούτη την περίπτωση λειτούργησε σύμφωνα πάντα με την παραπάνω βιβλιογραφία ο «βρασμός ψυχής». Η δολοφονία του στελέχους των Ές Ές Χάϊντριχ στη γειτονική Πράγα. Η οργή για το προδοτικό αυτό πισώπλατο κτύπημα οδήγησε στις ακρότητες.

Το δεύτερο χωριό που μνημονεύεται είναι το Οραντούρ Συρ Γκλαν της Γαλλίας. Και γι αυτό υπάρχει εξήγηση και απολογία. Μαινόταν ο πόλεμος, έτρεχαν οι Γερμανοί να ενισχύσουν το μέτωπο στη Νορμανδία, τους βομβαρδίζανε, έπεφταν αλεξιπτωτιστές, οι αντάρτες και οι πράκτορες των εχθρών κρύβονταν πίσω από κάθε δένδρο, ήρθε η κακιά η ώρα, βρέθηκε μπροστά τους το χωριό, τι να κάνουν οι άνθρωποι; Εκτέλεσαν 642 ανθρώπους να ξεθυμάνουν και να ηρεμήσουν.

Το Λίντιτσε και το Οραντούρ είναι αποδεκτά ως «παράπλευρες απώλειες» και από τη γερμανική πολιτική ηγεσία και από το γερμανικό κράτος. Ως εκ τούτου η περίπτωσή τους δύσκολα μπορεί να αποσιωπηθεί. Εκείνο όμως που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι στην παραπάνω βιβλιογραφική παραγωγή αλλά και στις τρέχουσες συζητήσεις η τρίτη «διάσημη» περίπτωση χωριού που καταστράφηκε μαζί με τους κατοίκους του στον πόλεμο αυτό. Στα βιβλία και σε πολλά άρθρα το χωριό αυτό δεν έχει όνομα: Βρίσκεται, λέει ο Νταίηβις στην Ανατολική Πρωσία³. Το χωριό σβήστηκε από τον χάρτη και όσοι από τους κατοίκους του βρέθηκαν εκεί σφαγιάστηκαν με μαρτυρικούς τρόπους.

Παρεμπιπτόντως το χωριό αυτό έχει όνομα. Το βρίσκουμε στο βιβλίο του Μπεσσέλ⁴ που επίσης έσπευσε να εκδόσει στα ελληνικά ο εκδοτικός οίκος Αλεξάνδρεια. Λέγεται Νέμερσντορφ, είναι γερμανικό και βρισκόταν στην ανατολική Πρωσία. Ήταν το πρώτο γερμανικό χωριό στο οποίο μπήκε ο Κόκκινος Στρατός στις 20 Οκτωβρίου 1944. Οι Γερμανοί το ανακατέλαβαν μερικές ημέρες αργότερα και η ναζιστική προπαγάνδα έστησε πάνω στο κατεστραμμένο από τις μάχες χωριό μια γιγαντιαία προπαγανδιστική σκηνοθεσία που απέβλεπε στο να πείσει τους Γερμανούς να πολεμήσουν μέχρις εσχάτων καθότι η μοίρα που τους επιφύλασσε ο Κόκκινος Στρατός θα ήταν αντίστοιχη με τη μοίρα του χωριού αυτού. Αυτός είναι και ο λόγος που το χωριό αυτό παρουσιάζεται χωρίς όνομα στη βιβλιογραφία. Τυχόν αναφορά του ονόματος θα το συνέδεε με τη ναζιστική προπαγάνδα της εποχής και θα αποκάλυπτε ότι η όλη υπόθεση δεν ήταν παρά μια προπαγανδιστική σκηνοθεσία.

Είναι ενδιαφέρον το γεγονός ότι το μόνο χωριό που ανακάλυψε η αναθεωρητική ιστοριογραφία να έχει καταστραφεί και σφαγιαστεί από τον Κόκκινο Στρατό ήταν το μόνο και το ίδιο με αυτό της ναζιστικής προπαγάνδας του τέλους!

Μην ψάχνετε στις χιλιάδες σελίδες της αναθεωρητικής ιστοριογραφίας να βρείτε ανάμεσα στα χωριά που γίναν Ολοκαύτωμα μαζί με τους κατοίκους τους ούτε τη Βιάννο, ούτε το Δίστομο, ούτε την Κλεισούρα, ούτε το Μεσοβούνι, ούτε τα Κερδύλλια, ούτε το Κομμένο, ούτε το Χορτιάτη, ούτε τα Καλάβρυτα. Μην ψάχνετε να βρείτε τα χωριά της Σερβίας, της Βοσνίας, της Αλβανίας, της Πολωνίας, της Ουκρανίας, της Λευκορωσίας, της Ρωσίας…. Μην ψάχνετε να βρείτε τη Βαρσοβία – οι «άμυαλοι» που εξεγέρθηκαν σε αυτήν παρασυρμένοι από την ιουδαιομπολσεβίκικη προπαγάνδα προκάλεσαν την καταστροφή. Γενικά μην ψάχνετε για εγκλήματα των ναζί – δεν υπάρχουν.

Πράγματι στον πόλεμο αυτό έγιναν εγκλήματα. Τα έκαναν οι Πολωνοί εξεγερμένοι, οι αντάρτες των Βαλκανίων, οι Παρτιζάνοι, οι «ληστές», οι «αναρχικοί»: οι αγρότες της Κρήτης ανάμεσά τους που υπεράσπισαν το νησί τους από τη ναζιστική εισβολή. Κυρίως όμως τα εγκλήματα που διαπράχθηκαν οφείλονται στους Μπολσεβίκους, στους κομμουνιστές και τους Εβραίους. Ποιο ήταν το μεγαλύτερο έγκλημα όλων αυτών; Μα η «Απελευθέρωση». Να τι γινόταν όπου έμπαιναν οι παρτιζάνοι και ο Κόκκινος Στρατός:

«Η τιμωρία των αρρένων ήταν ο τυφεκισμός. Η τιμωρία των θηλέων ήταν ο ομαδικός βιασμός. Κανένα έλεος δεν έδειξαν στις νέες ή τις ηλικιωμένες. Οι νοσοκόμες των νοσοκομείων βιάζονταν μαζικά. Μοναχές σε μοναστήρια στήνονταν κυριολεκτικά στη σειρά και βιάζονταν. Οκτάχρονες μαθήτριες και ογδοντάχρονες χήρες βιάζονταν εξακολουθητικά και άγρια, μέχρι να χυθεί το αίμα τους και να εκπνεύσει το ανυπεράσπιστο κορμί τους..»⁵.

Να λοιπόν ποιοι είναι οι εγκληματίες του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Και καθότι οι Σοβιετικοί δεν έκαψαν χωριά μαζί με τους κατοίκους τους, δε βομβάρδισαν εργατουπόλεις καίγοντάς τες με όλους τους κατοίκους τους, δεν εκτέλεσαν μαζικά αμάχους και τυχαίους «ομήρους», δεν εφηύραν θαλάμους αερίων και κρεματόρια, εφευρέθηκε και αναδείχθηκε σε ύψιστο έγκλημα πολέμου και τους αποδόθηκε ο βιασμός γυναικών. Παραδόξως όταν επίσημα οι Γάλλοι ενθάρρυναν τα αποικιακά τους στρατεύματα σε βιασμούς Γερμανίδων στη Ρηνανία ή την Αλσατία (για ξεριζώσουν τους εκεί πληθυσμούς) αυτό δεν ήταν έγκλημα, ήταν αντίδραση οργής για τα δεινά της ναζιστικής κατοχής στο Μαρόκο και την Αλγερία!!! Μην ψάχνετε για λογική στα επιχειρήματα, για προπαγάνδα πρόκειται.

Έτσι έχουν τα πράγματα. Για καμένα χωριά θα μιλούμε τώρα; Για μαζικές εκτελέσεις αμάχων; Για αντίποινα; Καθώς πρέπει άνθρωποι ήταν οι ναζί, ειδικά οι Γερμανοί ναζί, δεν ήταν τίποτε παρακατιανοί εβραιοσλαύοι ή τίποτα μεσογειακοί σκουρόχρωμοι….

Αυτές είναι οι ενδείξεις. Πίσω από αυτές διαγράφεται ο σκοτεινός κόσμος για τον οποίο προορίζουν τους λαούς οι άρχουσες τάξεις της χώρας μας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Συνήθως όμως το πιο βαθύ σκοτάδι έρχεται λίγο πριν το ξημέρωμα.

1 Davies Norman, 2007, 530-531

2 Conquest Robert (1978), Kolyma: The Arctic Death Camps, New York

3 Davies 2007, 514

4 Bessel, 2009, 93

5 Davies 2007, 549. 

Του Γιώργου Μαργαρίτη
 

Αναρτήθηκε από Γκαγκάριν

«Έγιναν πολλά, αλλά είναι περισσότερα αυτά που πρέπει να γίνουν»…

        

«Έγιναν πολλά, αλλά είναι περισσότερα αυτά που πρέπει να γίνουν»… Αυτή τη «σύσταση» για συνέχιση των αντιλαϊκών μεταρρυθμίσεων, προκειμένου «να έρθουν ξένες επενδύσεις», έκανε τις προάλλες ο πρέσβης των ΗΠΑ από το βήμα του συνεδρίου του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου. Πρόσθεσε μάλιστα ότι είναι «δεδομένη η ομοφωνία» πάνω σ’ αυτή τη γραμμή από όλα τα «ηγετικά πολιτικά κόμματα» (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ και άλλους) και ότι ο ίδιος «ενθαρρύνει τους ηγέτες να συνεχίσουν να προχωρούν». Στην ίδια ομιλία, επανέλαβε το ενδιαφέρον μονοπωλίων των ΗΠΑ για επενδύσεις στην Ελλάδα, εστιάζοντας στα Ναυπηγεία της Σύρου, της Ελευσίνας και του Σκαραμαγκά, στα ΕΛΠΕ κ.ο.κ. Όλα αυτά ενόψει του «στρατηγικού διαλόγου» ΗΠΑ – Ελλάδας, που ξεκινά στις 13/12 στην Ουάσιγκτον και σηματοδοτεί την παραπέρα εμπλοκή της χώρας στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς, σε μια περίοδο που οξύνεται ο ανταγωνισμός με τη Ρωσία και άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Γίνεται φανερό επομένως ότι η ένταση της αντιλαϊκής επίθεσης και η βαθύτερη ιμπεριαλιστική εμπλοκή είναι πλευρές του ίδιου νομίσματος, με στόχο την ανάκαμψη των κερδών του κεφαλαίου, εκθέτοντας το λαό σε μεγάλους κινδύνους. Αυτή είναι η «νέα εθνική στρατηγική» της κυβέρνησης, που περιγράφεται χωρίς περιστροφές από τον Τζ. Πάιατ, «καρφώνοντας» μάλιστα ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ότι συμπλέουν στα «σπουδαία» για το κεφάλαιο, παρά τον μεταξύ τους καβγά για να συντηρείται το κάλπικο δίπολο.

“Η εκστρατεία δαιμονοποίησης της ΓΛΔ απέτυχε” – Δημόσια επιστολή πρώην συνεργατών της Στάζι

Κατιούσα

Τον τελευταίο χρόνο που παρακολοθούμε την άνοδο της ακροδεξιάς και του ρατσισμού στη Γερμανία, κάτι εκφράζεται με ιδιαίτερη ένταση σε πόλεις της ανατολικής Γερμανίας, δεν είναι λίγοι όσοι, τόσο στα κυρίαρχα ΜΜΕ της χώρας, όσο και στο εξωτερικό, προσπαθούν να συνδέσουν την έξαρση του φαινομένου με την “αντιδημοκρατική κουλτούρα”, που κληροδότησε στους κατοίκους η ΓΛΔ. Το πόσο έωλο είναι αυτό αφήγημα έχει αναλυθεί και παλιότερα από εδώ, το ενδιαφέρον είναι πλέον πως το αναγνωρίζουν, εν μέρει τουλάχιστον κι από άλλη σκοπιά ασφαλώς, και αστοί πολιτικοί.
Έτσι, σε σχετικά πρόσφατη κοινοβουλευτική συζήτηση ο κυβερνητικός υπεύθυνος των λεγόμενων «Νέων Ομοσπονδιακών Κρατών», δηλαδή όσων ανήκαν πριν στη ΓΛΔ, Κρίστιαν Χίρτε εκτίμησε πως : «Διαφορές, που βλέπουμε σε όλη την Ευρώπη, εκτείνονται και στη δική μας χώρα. Δεν μπορούμε να τα εξηγήσουμε όλα με 40 χρόνια δικτατορίας του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος, αλλά εδώ έχουμε τις συνέπειες των εμπειριών της δεκαετίας του ’90. Δεν ήταν όλα όσα έγιναν τότε καθαγιασμένα,»
Σε παρόμοιο μήκος κύματος ο αρμόδιος για θέματα ανατολικής Γερμανίας του SPD, Μάρτιν Ντούλιχ: «Είναι ώρα να μιλήσουμε για τον τρόπο και τα λάθη της αλλαγής συστήματος, που έγινε τότε με ακραίο πρόσημο της αγοράς».
Ακόμα πιο αποκαλυπτικός ο συνεργάτης της Υπηρεσίας Ομοσπονδιακών Εντεταλμένων για τα Αρχεία της Στάζι, Ίλκο – Ζάσα Κοβάλτσουκ, που δήλωσε στη Süddeutsche Zeitung  πως: «Η ιστορία βασάνων, θυμάτων, καταπίεσης και αντίστασης δεν έφτασε στην κοινωνία, δεν ήταν η ιστορία της, ακόμα χειρότερα: Δεν έγινε η ιστορία της.» Είναι πραγματικά εντυπωσιακό πως οι ίδιοι οι πρωτεργάτες του ξαναγραψίματος της ιστορία στην ενωμένη Γερμανία αναγνωρίζουν «μετά λύπης» την αποτυχία τους ως τώρα να συγκινήσουν την κοινωνία, ειδικά το τμήμα της που έχει μνήμες από το σοσιαλισμό, για το πόσο «απάνθρωπο» και «αυταρχικό» ήταν το σοσιαλιστικό καθεστώς που προηγήθηκε.
Κι όλ’αυτά παρότι η Υπηρεσία που προαναφέραμε και διαχειρίζεται τα αρχεία της Στάζι από το 1990, έχει λάβει από τότε 2 δις ευρώ από τον κρατικό προϋπολογισμό, δηλαδή 80 φορές παραπάνω από τα χρήματα που έλαβε η αντίστοιχη υπηρεσία δίωξης των ναζιστικών εγκλημάτων που μετράει δεκαετίες ζωής.
Τα έργα και τις ημέρες της εν λόγω υπηρεσίας κατήγγειλε πριν λίγους μήνες σε επιστολή της προς τον επικεφαλής της τελευταίας Ρόλαντ Γιαν, η Εταιρεία Νομικής και Ανθρωπιστικής Υποστήριξης, που αποτελείται από κρατικούς λειτουργούς της πρώην ΓΛΔ και ειδικότερο των σωμάτων και των υπηρεσιών ασφαλείας. Στην επιστολή διατυπώνονται 21 ερωτήματα για το σκοπό και τον τρόπο λειτουργίας της υπηρεσίας και το περιεχόμενό της συζητήθηκε στις 19 Οκτώβρη, παρουσία του Ρόλαντ Γιαν, κάτι που από μόνο του αποτελεί αξιοπρόσεχτο γεγονός, καθώς οι προκάτοχοι του Γιαν αρνούνταν οποιαδήποτε συζήτηση ή άλλου είδους νομιμοποίηση των θιγόμενων από τη δραστηριότητά τους προσώπων. Επειδή ωστόσο κανένα από τα ερωτήματα, όπως ήταν αναμενόμενο, δεν απαντήθηκε, η Εταιρεία Νομικής και Ανθρωπιστικής Υποστήριξης προχώρησε σε δημόσια κοινοποίηση της επιστολής. Ακολουθεί μεταφρασμένο το μεγαλύτερο τμήμα της εισαγωγής της επιστολής και τμήματα ορισμένων από τις ερωτήσεις, που εμπεριέχουν κατά τη γνώμη μας και τη μεγαλύτερη ουσία.

Αξιότιμε κύριε Γιαν,
Ως Εταιρεία Νομικής και Ανθρωπιστικής υποστήριξης (GRH) εκπροσωπούμε ένα τμήμα του πληθυσμού της Γερμανίας, που από την αποκατάσταση της κρατικής ενότητας περιθωριοποιείται, δυσφημίζεται, τιμωρείται κοινωνικά ή υφίσταται διακρίσεις. Είναι άνθρωποι, που έφεραν την ευθύνη του ΓΛΔ και που κατηγορούνται ιδιαίτερα για τη συνεργασία τους με το Υπουργείο Κρατικής Ασφάλειας. Τα επιτεύγματα της ζωής τους κηλιδώνονται, υπάρχει άρνηση των δημοκρατικών τους πεποιθήσεων, παρεμποδίζεται η επαγγελματική και πολιτική τους σταδιοδρομία.
Για αυτή την κατάσταση που διαρκεί ένα τέταρτο του αιώνα η υπηρεσία σας έχει αποφασιστικό μερίδιο ευθύνης. Ως εργαλείο χρησιμεύουν τα αρχεία του Υπουργείου Κρατικής Ασφάλειας. Με τη χρήση τους στόχος είναι να απονομιμοποιηθεί η ΓΛΔ κυρίως μέσω της δαιμονοποίησης της Στάζι.
Τέτοιες προσδοκίες ωστόσο δεν εκπληρώθηκαν. Μεγάλα τμήματα του πληθυσμού της ανατολικής Γερμανίας θυμούνται κυρίως την πολιτική ειρήνης, το συνεπή αντιφασισμό και τις κοινωνικές κατακτήσεις της ΓΛΔ. Αλλά κι ως θεσμός πολιτικής μόρφωσης και ερευνητικό ίδρυμα η υπηρεσία σας αποδείχτηκε ακατάλληλη.Θεμελιώδεις αρχές της αξιολόγησης των αρχείων, όπως ενδελεχής έρευνα, υποχρέωση επιμέλειας, καταλληλότητα, ουδετερότητα και πληρότητα παραμελούνται, ενώ αποσιωπούνται σχετικά συμφραζόμενα.
Οι τωρινές προφανείς προσπάθειες, να σχετικοποιηθεί η εμμονή με το Υπουργείο Κρατικής Ασφάλειας και να εστιαστεί η ρητορική μίσους πειρσσότερο στο κράτος, το Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα και την καθημερινότητα της ΓΛΔ, θα ενισχύσει τις συγκρούσεις στην κοινωνία και θα βαθύνει το χάσμα.
Οι πολιτικά υπεύθυνοι θα πρέπει να αποφασίσουν, αν θέλουν να συνεχίσουν το δρόμο του διχασμού και της αναταραχής στη Γερμανία.
Εμείς σε κάθε περίπτωση θεωρούμε πως είναι ύψιστη ανάγκη να διαβούμε νέους δρόμους στην αξιολόγηση και τη διαχείριση του παρελθόντος και των δύο γερμανικών κρατών.
Για το λόγο αυτό πήραμε το θάρρος να διατυπώσουμε 21 ερωτήσεις για τη δουλειά της Υπηρεσίας των Ομοσπονδιακών Εντεταλμένων για τα Αρχεία της Στάζι. […]
[…]

Πώς εξηγείται στην κοινή γνώμη το γεγονός πως η Υπηρεσία σας απορροφά μέσα σε τέσσερις μόνο μήνες τόσα λεφτά φορολογουμένων, όσα η Κεντρική Υπηρεσία Εξιχνίασης ναζιστικών εγκλημάτων στο Λούντβιχσμπουργκ μέσα σε 31 χρόνια από το 1958 ως το 1989;
[…]Η εξίσωση των «δύο γερμανικών δικτατοριών» ανήκει στις μονότονα επαναλαμβανόμενες αρχές των δημόσιων παρουσιάσεων της Υπηρεσίας και κορυφώνεται με προσπάθειες να χαρακτηριστεί η ΓΛΔ, που σε αντίθεση με το φασιστικό καθεστώς δεν διέπραξε εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, να εμφανιστεί ακόμα κι ως το χειρότερο τμήμα της γερμανικής ιστορίας. […]

Πιστεύετε στ’αλήθεια, πως οι εικόνες βομβαρδισμένων πόλεων, τα βουνά πτωμάτων των κάτισχνων κρατομένων φασιστικών στρατοπέδων συγκέντρωσης κι εξόντωσης, τα εκτελεστικά αποσπάσματα των Ες-Ες, τα εγκλήματα του Λίντιτσε και του Οραντούρ, τα ιατρικά πειράματα με κρεμασμένα παιδιά στο Αμβούργο μπορούν να κρυφτούν επί μακρόν με φωτογραφίες από το γραφείο του Έριχ Μίλκε (σ.τ.Μ, επικεφαλής της Στάζι από το 1957 ως το 1989) ή από κελιά κρατητηρίων στο Χόενσονχάουζεν (σ.τ.Μ το μέρος όπου στεγάζονταν οι φυλακές της Στάζι);
[…]
Ποια και πόσα εγκλήματα (δηλ. εγκλήματα με την ποινική έννοια, όχι ηθικολογικού τύπου κατηγορίες) εξιχνιάστηκαν στη βάση των αρχείων της Στάζι; Μπόρεσε η Υπηρεσίας σας να καταθέσει στοιχεία για τους ισχυρισμούς περί βασανισμών και δολοφονιών από συνεργάτες του Υπουργείου Κρατικής Ασφαλείας;
[…]
Ποιες μέθοδοι του τρόπου δουλειάς των μυστικών υπηρεσιών χρησιμοποίησε το Υπουργείο Κρατικής Ασφαλείας, που δεν χρησιμοποιούνται κι από δυτικές «δημοκρατίες» ως σήμερα; Για παράδειγμα χρησιμοποίησε ποτέ μεθόδους των σημερινών μυστικών υπηρεσιών όπως την προετοιμασία και υποστήριξη επιθετικών πολέμων, την ενορχήστρωση πολιτικών ανατροπών, πολιτικές δολοφονίες, μεθόδους ανάκρισης ενάντια στα ανθρώπινα δικαιώματα, όπως Waterboarding, χρήση ανιχνευτών ψεύδους, ναρκωτικά «αλήθειας», ανακρίσεις υπό ύπνωση, οικονομικό σαμποτάζ, χρήση προβοκατόρων ή προτροπή για διάπραξη ποινικών αδικημάτων;
[…]
Ποιοι είναι για σας τα «θύματα» [εννοεί της Στάζι]; Ακόμα κι εκείνοι που καταδικάστηκαν σε δικαστήρια της ΓΛΔ ως κατάσκοποι, σαμποτέρ, τρομοκράτες, βοηθοί διαφυγής ναζί, ναζί και εγκληματίες πολέμου, σύμφωνα με τον ποινικό κώδικα της ΓΛΔ (που άντεχε σε κάθε διεθνή σύγκριση, ιδίως με δυτικές χώρες, όπως η Γαλλία πχ);
[…] Ποιος από όσους ναζί κι εγκληματίες πολέμου δήθεν δεν πείραξε το Υπουργείο Κρατικής Ασφαλείας, οδηγήθηκε μετά το 1990 στη δικαιοσύνη;
[…] Πότε θα τελειώσει το κυνήγι μαγισσών και θα αποκατασταθούν συνθήκες κράτους δικαίου;
[…] Πότε θα ανοίξουν τα αρχεία των Ομοσπονδιακών Μυστικών Υπηρεσιών και θα μπορούν οι πολίτες να δουν τα σχετικά αρχεία με τους ίδιους κανόνες όπως και για το Υπουργείο Κρατικής Ασφαλείας;

Ο ρόλος της εργατικής τάξης στην πάλη του Δεκέμβρη το 1944

Κατιούσα

Μια σημαντική, αλλά ίσως λιγότερο προβεβλημένη πτυχή του Δεκέμβρη, ήταν ο ρόλος και η στάση της εργατικής τάξης , που όχι μόνο υπήρξε αιμοδότης του ΕΛΑΣ στα Δεκεμβριανά, αλλά στήριξε με κάθε δυνατό τρόπο την πάλη του κατά των βρετανικών και κυβερνητικών δυνάμεων με διάφορα μέσα. Σε αυτή την πτυχή αναφέρεται ο τότε γραμματέας της ΚΟΑ Βασίλης Μπαρτζιώτας, στο βιβλίο του “Η Εθνική Αντίσταση στην Αδούλωτη Αθήνα”, που είχε κυκλοφορήσει από τη Σύγχρονη Εποχή:
Ο ρόλος της εργατιάς της Αθήνας – Πειραιά στην αντίσταση του Δεκέμβρη είναι αποφασιστικός, πρωτοποριακός. Η εργατιά μας, που πρωτοστάτησε στους εθνικοαπελευθερωτικούς αγώνες της Κατοχής, αυτή έδοσε πάλι το σύνθημα της παλλαϊκής, ένοπλης αντίστασης της Αθήνας – Πειραιά. Τις παραμονές του Δεκέμβρη, μετά την παραίτηση των Εαμικών υπουργών από την κυβέρνηση, το Εργατικό Κέντρο της Αθήνας οργάνωσε μεγάλη διαδήλωση εργατών έξω από το Πολιτικό Γραφείο του πρωθυπουργού. Σκοπός των εργατών ήταν να ζητήσουν ικανοποίηση στα ζητήματά τους, αλλά και να προειδοποιήσουν τον πρωθυπουργό Γ. Παπανδρέου ότι η εργατική τάξη δε θα επιτρέψει σε κανένα να ξαναφέρει τη χώρα μας πίσω, σε καθεστώς όμοιο με εκείνο του Μεταξά. Στο συλλαλητήριο της Κυριακής της 3/12/44, οι εργάτες ήταν η εμπροσθοφυλακή και έσπασαν την απαγόρευση της αστυνομίας. Η γενική απεργία στις 4 του Δεκέμβρη, όπου οι εργάτες έδοσαν τον τόνο με το σταμάτημα του εργοστασίου ηλεκτρικής παραγωγής, των τραμ, των αυτοκινήτων, των εργοστασίων, ανέβασε τη μαχητική αντίσταση του λαού και έδεσε πιο γερά μαζί της τους υπαλλήλους, τους επαγγελματίες, τους διανοούμενους. Τα ροζιασμένα εργατικά χέρια κρατούσαν ακόμα από την κατοχή τα δοξασμένα όπλα κι αυτά έδοσαν, κυρίως, τις νικηφόρες μάχες. Καισαριανή – Καλλιθέα – Μεταξουργείο – Ψυρρή – Περιστέρι – Ν. Ιωνία – Δραπετσώνα – Κοκκινιά ήταν τα γερά φρούρια του Δεκέμβρη, που τα κρατούσε και τα εμψύχωνε το προλεταριάτο της Αθήνας – Πειραιά.
Το Εργατικό Κέντρο της Αθήνας που βρισκόταν στην καρδιά των μαχών – στην οδό Αγησιλάου- έμεινε 16 μέρες ανοιχτό κι από εκεί γινόταν η καθοδήγηση της γενικής απεργίας. Ήταν φανερό πως μόλις άρχισαν οι στρατιωτικές επιχειρήσεις, έπρεπε να σταματήσει η απεργία στις περιοχές – συνοικίες, όπου κυριαρχούσε ο ΕΛΑΣ και να συνεχιστεί στο βασίλειο του Σκόμπυ. Στην προκήρυξη, που έβγαλε το ΕΚΑ για το σταμάτημα της απεργίας στις περιοχές τις δικές μας, αφού καλούσε τους εργάτες να συνεχίσουν την απεργία στο κράτος του Σκόμπυ, ανάμεσα στα άλλα έγραφε: “Η απεργία, που νεκρώνει τα πάντα στο κράτος του Παπανδρέου, πρέπει να μετατραπεί στην Ελεύθερη Αθήνα μας σε ένα οργασμό δουλιάς για τη ζωή και την αντίσταση”. Και πραγματικά άρχισαν να δουλεύουν οι εργάτες και μπήκαν στην υπηρεσία του μαχόμενου ΕΛΑΣ. Έγιναν συνεργεία από τους τσαγκαράδες που έφτιαχναν αρβύλες για τους Ελασίτες μας. Οι τηλεφωνητές έκαναν τις συνδέσεις των στρατιωτικών μας μονάδων. Τα εργοστάσια καπνοβιομηχανίας έδιναν τα τσιγάρα τους στον ΕΛΑΣ και το λαό της Αθήνας – Πειραιά. Οι αρτεργάτες έφτιαχναν το ψωμί για το λαϊκό στρατό. Οι αυτοκινητιστές κρατούσαν το μεγάλο βάρος της μεταφοράς των πυρομαχικών και των τροφίμων. Οι εργάτες της Ούλεν έδοσαν πάντα ένα σκληρό μάθημα στο Κολωνάκι και στους σκόμπυδες. Έδειξαν σε αυτούς πως, όταν δε δουλεύει η εργατιά, θα μένουν χωρίς νερό. Η αγγλική αεροπορία και το πυροβολικό χτυπούσα νύχτα – μέρα τα εργοστάσια και τα έκαιγαν, όμως οι εργάτες εξακολουθούσαν τη δουλιά. Οι εργάτες έπαιρναν τη θέση των νεκρών και των τραυματιών του ΕΛΑΣ και στο τέλος όλα τα μέλη του Κόμματος, της πρώτης Εργατικής Αχτίδας, πέρασαν στον ΕΛΑΣ.
Οι εργάτες μας πολεμούσαν το Δεκέμβρη σε όλα τα μέτωπα, μα έβρισκαν τον τρόπο να διαφωτίζουν το λαό. Π.χ. η οργάνωση των τροχιοδρομικών στις πρώτες 20 μέρες του Δεκέμβρη έβγαζε κάθε μέρα αυτοκίνητο με 10 χωνιά και διαφώτιζε το λαό των συνοικιών.

Οι έμποροι της είδησης

Η διπλή δολοφονία της νεαρής Ελένης στην Ρόδο,έχει συγκλονίσει μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης. Η δολοφονία είναι διπλή, γιατί και ο βιασμός αποτελεί μια μορφή δολοφονίας, αλλά δυστυχώς κάποιοι συνεχίζουν να βιάζουν την κοπέλα και μετά θάνατον. Με τα γνωστά κλισέ :"Τα ήθελε ο..και καλά να πάθει "."Ήταν μια π... και ας πρόσεχε ".Σε αυτά τα άθλια, είχαμε και την κατηγορία των από φασιστικα ανθρωποειδη, ότι της άξιζε αυτό που έπαθε  γιατί τα είχε με αλλοδαπό.
Δυστυχώς  όλα τα παραπάνω καθρεφτίζουν ένα μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας και των αξιών της.
Τα ΜΜΕ πήραν την σκυτάλη και παίζουν κι αυτά έμμεσα το παιχνίδι των φασιστών, μιλώντας όχι για Βορειοηπειρώτη, αλλά για Αλβανό, που παρέσυρε όχι τον Έλληνα, αλλά τον Ροδίτη. Για τέτοια δημοσιογραφία μιλάμε.
Λες και η εθνικότητα των δραστών έχει κάποια ιδιαίτερη σχέση με το έγκλημα, αποκρυπτωντας τα πραγματικά αίτια αυτών των φαινομένων, που είναι κυρίως κοινωνικά.
Σε μια κοινωνία σε σηψη και ζόφου, όπου τα πρότυπα είναι του άνδρα "γαμώ και δέρνω " και όποια δεν μας κάθεται, μπορεί να φάει και μερικά χαστούκια, είναι συνηθισμένες συμπεριφορές, τέτοια φαινόμενα δεν πρέπει να μας εκπλήσσουν.Συν την νοοτροπία του ό,τι "όλες οι γυναίκες είναι πουτανες", η οποία αντιστοιχεί σε απόψεις που ακούστηκαν από τα γνωστά "δικαιωματικά " παρτάλια, ότι όλοι οι άνδρες είναι εν δυνάμει βιαστές. Και οι δύο θέσεις, όψεις του ίδιου νομίσματος.
Αν δεν αλλάξουν τα πρότυπα, οι ρόλοι, οι συμπεριφορές, που το σύστημα αξιών προτάσει στα δύο φύλα, τέτοια γεγονότα θα αυξάνουν συνεχώς. Συνεπώς παλεύουμε για μια άλλη κοινωνία, για ένα άλλο σύστημα προτύπων, κωδικών κοινωνικής συμπεριφοράς, αξιών και κυρίως ισότητα των δύο φύλων, όχι μόνο στο νομικό πλαίσιο, αλλά πραγματικά μέσα στην κοινωνία και σε όλες τις εκφάνσεις της.


Σ.Τ.

Χάνα Άρεντ – Η κοινοτοπία του ολοκληρωτισμού

Κατιούσα

Ένα από τα πιο αιχμηρά βέλη στη φαρέτρα της αστικής ιδεολογίας κατά της κομμουνιστικής ιδεολογίας υπήρξε αναμφίβολα η θεωρία του ολοκληρωτισμού. Αν και πρωτοδιατυπώνεται τη δεκαετία του ’20 και αρχικά αναφέρεται μόνο στο φασιστικό καθεστώς, τις επόμενες δεκαετίες, και ιδιαίτερα στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, αποτέλεσε το βασικό όχημα της εξίσωσης φασισμού – κομμουνισμού. Στην πορεία αυτή, κομβικός υπήρξε ο ρόλος της φιλοσόφου και θεωρητικού Χάνα Άρεντ, που αποκρυστάλλωσε με τον πιο αποτελεσματικό τρόπο τις βασικές αρχές αυτού του ιδεολογήματος και μέσω της ευρύτατης διάδοσης του έργου της «Οι πηγές του ολοκληρωτισμού»  συνέβαλε στην εκλαΐκευση της θεωρίας αυτής, αγγίζοντας ακροατήρια πολύ ευρύτερα των ακαδημαϊκών κύκλων.
Γεννήθηκε στις 14 Οκτώβρη 1906 κοντά στο Αννόβερο και μεγάλωσε στο Κένιγκσμπεργκ, σε οικογένεια αφομοιωμένων Γερμανοεβραίων με σοσιαλδημοκρατικές συμπάθειες. Έχασε τον πατέρα της σε μικρή ηλικία και όπως έλεγε τα πρώτα πολιτικά ερεθίσματα προήλθαν από τη μητέρα της. Εκείνη την προέτρεπε να της καταγγέλλει περιστατικά αντισημιτισμού από ενήλικες, στα οποία η Μάρθα Άρεντ απαντούσε με επιστολές διαμαρτυρίας, ενώ αν οι προσβολές προέρχονταν από παιδιά, η μικρή Χάνα παροτρυνόταν να αμύνεται η ίδια.
Αποβλήθηκε από το σχολείο όταν προέτρεψε της συμμαθήτριές της σε αποχή από μάθημα ενός καθηγητή που την πρόσβαλε και έδωσε απολυτήριες εξετάσεις ως εξωτερική εξεταζόμενη ένα χρόνο πριν τις συμμαθήτριές της.
Σπούδασε κλασική φιλολογία, θεολογία και φιλοσοφία στο πανεπιστήμιο του Μάρμπουργκ, όπου γνωρίστηκε με το φιλόσοφο Μάρτιν Χάιντεγκερ, για τον οποίο ήδη από τα μαθητικά της χρόνια είχε ακούσει πως «ίσως κοντά του μπορεί κανείς να μάθει να σκέφτεται». Ο Χάιντεγκερ, με τον οποίο είχε δεσμό για μερικά χρόνια, τη σημάδεψε σε πολλά επίπεδα και υπήρξε καθοριστική επιρροή στη διαμόρφωση της φιλοσοφικής της κοσμοαντίληψης. Μάλιστα, παρά την προσχώρηση του μέντορά της στους ναζί στις αρχές της δεκαετίας του ’30 και ανοιχτά μετά την ανάληψη της εξουσίας από το Χίτλερ, η Άρεντ ήρθε ξανά σε επικοινωνία μαζί του μετά τον πόλεμο και προσπάθησε να τον παρουσιάσει ως «εξαπατημένο», αρνούμενη πως η φιλοσοφία του είχε οποιαδήποτε συνάφεια με τη ναζιστική ιδεολογία.
Πραγματοποίησε τη διδακτορική της διατριβή κοντά στο φιλόσοφο Καρλ Γιάσπερς, με θέμα την έννοια της αγάπης στον Αυγουστίνο το 1928 και στη συνέχεια ασχολήθηκε με το γερμανικό ρομαντισμό.
Μετά την άνοδο των ναζί συνελήφθη, καθώς προσπάθησε για λογαριασμό του 18^ου σιωνιστικού συνεδρίου που θα διεξαγόταν το καλοκαίρι του 1933 στην Πράγα, να συγκεντρώσει αντισημιτικό υλικό από την κρατική βιβλιοθήκη της Πρωσίας. Κατόρθωσε να πείσει τις αρχές για την αθωότητά της και στη συνέχεια διέφυγε στο Παρίσι, όπου συνδέθηκε με διάφορους εξόριστους Γερμανούς διαννοούμενους, όπως τον Άρνολντ Τσβάιγκ, τον Μπέρτολτ Μπρεχτ και τον Βάλτερ Μπένγιαμιν. Εργάστηκε για λογαριασμό της οργάνωσης Aliyah, που βοηθούσε στη μετεγκατάσταση Εβραιόπουλων στην Παλαιστίνη. Φυλακίστηκε ένα διάστημα στο στρατόπεδο της Gurs στη Νότια Γαλλία ως «εχθρική αλλοδαπή», αλλά κατόρθωσε να διαφύγει μετά από λίγο καιρό στις ΗΠΑ, όπου την ακολούθησε η μητέρα της. Μετά τον πόλεμο εργάστηκε για την οργάνωση «Jewish Cultural Reconstruction», με στόχο τον εντοπισμό χαμένων εβραϊκών έργων τέχνης. Στα πλαίσια αυτής της δραστηριότητας επέστρεψε το 1949 στην Ευρώπη για πρώτη φορά.
Η παγκόσμια φήμη της οφείλεται στις «Πηγές του ολοκληρωτισμού» (1951, που παραμένει ως σήμερα το γνωστότερο έργο πάνω στο ζήτημα. Η Άρεντ προχωρά σε εξίσωση ναζιστικού και σοβιετικού κράτους, κάτω από την κοινή ετικέτα του «ολοκληρωτισμού». Στόχος αυτών των κρατών είναι η απορρόφηση κάθε ανθρώπινης σχέσης, (οικογενειακής, προσωπικής, κοινωνικοταξικής, επαγγελματικής κοκ) από το κράτος, ώστε οι πολίτες να μετατραπούν σε ενιαίους, αδιαφοροποίητους υπηκόους, στο όνομα της δημιουργίας ενός «νέου τύπου ανθρώπου».  Μοναδική διαφορά για εκείνη μεταξύ των δύο συστημάτων είναι πως για τους ναζί κεντρική θέση έχει η επικράτηση της «αρίας», ενώ για τους κομμουνιστές η «χειραφέτηση της εργατικής τάξης», με έναν τρόπο ψευδεπίγραφο όπως υποστηρίζει, που δε σχετίζεται με τον πυρήνα της μαρξιστικής θεωρίας.
Στο επόμενο έργο της «Η ανθρώπινη κατάσταση» (1958) προχωρά σε μια τριμερή διαίρεση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων σε μόχθο, εργασία και πράξη. Επίσης, ταξινομεί αυτές τις δραστηριότητες με αύξουσα ιεραρχία ανάλογα με τη σημασία τους, εντοπίζοντας στην ανατροπή αυτής της ιεραρχίας τη ρίζα αυτού που θεωρεί εξάλειψη της πολιτικής ελευθερίας και ευθύνης στη σύγχρονη εποχή.
Στις αρχές της δεκαετίας του 1960 η Άρεντ ανέλαβε για λογαριασμό του εντύπου New Yorker την παρακολούθηση της δίκης του Άντολφ Άιχμαν στο Ισραήλ. Η αναφορά της δημοσιεύτηκε σε συνέχειες από το 1963 και ακολούθως δημοσιεύτηκε σε πολλές γλώσες με τίτλο «Ο Άιχμαν στην Ιερουσαλήμ. Έκθεση για την κοινοτοπία του κακού», στην οποία ο Άιχμαν εμφανίζεται ως αρχέτυπο του πειθήνιου γραφειοκράτη. Η θέση αυτή επικρίθηκε δίκαια, καθώς ο Άιχμαν κάθε άλλο παρά απλό όργανο του ναζιστικού μηχανισμού ήταν, αλλά αποδεδειγμένα ανέλαβε πρωτοβουλίες για την εξόντωση των Εβραίων, τους οποίους μισούσε φανατικά, αν και πρέπει να αναφερθεί ότι  η έκταση του αντισημιτισμού του αποδείχτηκε αργότερα και δεν ήταν δυνατόν να την έχει υπόψη της η Άρεντ. Ενδιαφέρον πάντως παρουσιάζει η παρατήρησή της πως τα ναζιστικά εγκλήματα δεν ήταν αποτέλεσμα ψυχοπαθολογίας, άποψη ιδιαίτερα διαδεδομένη ακόμα και στις μέρες μας, και διαπράττονταν ως επί το πλείστον από απόλυτα «φυσιολογικούς» ανθρώπους.
Το 1963 κυκλοφόρησε το βιβλίο της «Περί Επανάστασης», όπου αναλύει κυρίως, αλλά όχι μόνο, την Αμερικανική και Γαλλική Επανάσταση και υποστηρίζει την άμεση δημοκρατία μέσω συμβουλίων ως εναλλακτική του πολυκομματικού συστήματος. Στα πλαίσια αυτής της θεωρίας προβαίνει και πάλι σε αντισοβιετική κριτική, καθώς κατά τη γνώμη της όλα τα κόμματα, είτε παρουσιάζονται ως δεξιά είτε ως αριστερά ή επαναστατικά, αντιστρατεύονται τα συμβούλια και κατορθώνουν χρησιμοποιώντας τις κρατικές δομές να τα καταστείλουν ή να τα ελέγχξουν.
To 1970 κυκλοφόρησε το δοκίμιό της «Περί βίας», στο οποίο από τη μία χαιρετίζει το φοιτητικό κίνημα της εποχής, με επίκεντρο τις ΗΠΑ, τη Γαλλία και τη Γερμανία, από την άλλη επικρίνει με δριμύτητα πολλές από τις μεθόδους και τους στόχους του, όπως εκείνη την αντιλαμβάνεται, ιδίως την προσφυγή στη βία.
Έφυγε από τη ζωή στις 4 Δεκέμβρη 1975 από καρδιακή ανεπάρκεια στο διαμέρισμά της στη Νέα Υόρκη, ενώ τμήμα του έργου της δημοσιεύτηκε μετά θάνατον.

Πολεμική ρητορική

Οι νέες απειλητικές δηλώσεις του Αμερικανού ΥΠΕΞ, στο πλαίσιο της Συνόδου των ομολόγων του στο ΝΑΤΟ και το τελεσίγραφο Στόλτενμπεργκ στη Ρωσία να «παραδεχτεί» την παραβίαση της Συνθήκης INF (αφορά τη μη διάδοση πυρηνικών πυραύλων μεσαίου βεληνεκούς) και να «συμμορφωθεί» με τους όρους της, συνιστούν ένα ακόμα σοβαρό βήμα κλιμάκωσης της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης ανάμεσα σε ΗΠΑ - ΝΑΤΟ και Ρωσία.
Καθόλου τυχαία, οι σχέσεις με τη Ρωσία κυριάρχησαν στη διήμερη Σύνοδο των ΥΠΕΞ του ΝΑΤΟ, ιδιαίτερα μετά το επεισόδιο που σημειώθηκε πριν από λίγες μέρες στα Στενά του Κερτς. Το επεισόδιο αυτό χαρακτηρίστηκε προβοκάτσια από τη Ρωσία και αύξησε την πολεμική ρητορική του ΝΑΤΟ, που κορυφώθηκε στη Σύνοδο των ΥΠΕΞ, ανοίγοντας όλη τη «βεντάλια» της μεταξύ τους αντιπαράθεσης, με επίκεντρο τη Μαύρη Θάλασσα.
Πώς φτάσαμε όμως στην εμπλοκή στα Στενά του Κερτς; Το τελευταίο διάστημα και ιδιαίτερα από τον περασμένο Σεπτέμβρη, η Ουκρανία αυξάνει τη στρατιωτική της παρουσία στα παράκτια της Αζοφικής Θάλασσας και με διάφορους τρόπους υπογραμμίζει τη συνολικότερη αμφισβήτηση του καθεστώτος στην περιοχή, όπως διαμορφώθηκε μετά την ενσωμάτωση της Κριμαίας στη Ρωσία, το 2014.
Αποκορύφωμα ήταν το επεισόδιο στις 25/11, που οδήγησε στην κατάληψη τριών ουκρανικών πλοίων από το ρωσικό Πολεμικό Ναυτικό, με την κατηγορία ότι παραβίασαν τα χωρικά ύδατα της Ρωσίας στη Μαύρη Θάλασσα και δεν ανταποκρίθηκαν στις προσπάθειες της ρωσικής συνοριοφυλακής να επικοινωνήσει μαζί τους.
Τα αντανακλαστικά με τα οποία αντέδρασε το ΝΑΤΟ, η άμεση κήρυξη στρατιωτικού νόμου από την κυβέρνηση Ποροσένκο και οι εκκλήσεις για αύξηση της ΝΑΤΟικής συνδρομής απέναντι στη Ρωσία, αλλά και το γεγονός ότι λίγες μέρες πριν, στις 25/10, το Ευρωκοινοβούλιο είχε εκδώσει ψήφισμα για την «καταχρηστική δράση» της Ρωσίας στην Αζοφική, δείχνουν ότι το επεισόδιο στα Στενά του Κερτς μόνο τυχαίο δεν ήταν.
Αυτό επιβεβαίωσε και η Σύνοδος των ΥΠΕΞ του ΝΑΤΟ, που επανέλαβε τις απειλές προς τη Ρωσία και προανήγγειλε αύξηση της στρατιωτικής παρουσίας στην περιοχή, με εμπλοκή και του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, που συμμετέχει σταθερά σε αποστολές και ασκήσεις. Οπως χαρακτηριστικά ειπώθηκε από τον Στόλτενμπεργκ, «υπάρχει ήδη "πολύ" ΝΑΤΟ στη Μαύρη Θάλασσα και θα συνεχίσουμε να αξιολογούμε την παρουσία μας στην περιοχή»...
Στον ίδιο σχεδιασμό εντάσσονται και οι απειλές των ΗΠΑ για αποχώρηση από τη Συνθήκη INF, που επαναλήφθηκαν χτες και προχτές στη Σύνοδο του ΝΑΤΟ, όπου οι ΥΠΕΞ των κρατών - μελών διακήρυξαν ομόφωνα ότι «θα ξεκινήσουν να προετοιμάζονται για έναν κόσμο χωρίς αυτήν τη Συνθήκη», προμηνύοντας ακόμα μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση της περιοχής, νέα ένταση των ανταγωνισμών και κλιμάκωση της ιμπεριαλιστικής αντιπαράθεσης.
Σε αυτόν τον επικίνδυνο σχεδιασμό η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ έχει αναλάβει κομβικό ρόλο, συνυπογράφοντας όλες τις αποφάσεις του ΝΑΤΟ και αναλαμβάνοντας αποστολές. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Στόλτενμπεργκ συνεργάστηκε στενά στο περιθώριο της Συνόδου με τον Ελληνα αναπληρωτή ΥΠΕΞ, ενόψει της επίσκεψης Τσίπρα στη Ρωσία.
Την ίδια ώρα, ο σχεδιασμός για την ανάπτυξη στρατιωτικής βάσης ελικοπτέρων των ΗΠΑ στην Αλεξανδρούπολη συνδέεται άμεσα με την καλύτερη εποπτεία και τον ΝΑΤΟικό έλεγχο στα Στενά του Βοσπόρου και τη Μαύρη Θάλασσα, καθιστώντας την Ελλάδα «μαγνήτη» μεγάλων κινδύνων για το λαό, στο ενδεχόμενο που η ιμπεριαλιστική αντιπαράθεση κλιμακωθεί.
Οι εξελίξεις προσθέτουν νέα «καύσιμη ύλη» στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και προδίδουν «πρόβες πολέμου». Κανένας εφησυχασμός δεν χωράει και κυρίως καμία εμπιστοσύνη στην προπαγάνδα της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων ότι η βαθύτερη εμπλοκή στους αμερικανοΝΑΤΟικούς σχεδιασμούς αποτελεί «ασπίδα» για τα κυριαρχικά δικαιώματα και «εγγύηση» για την ασφάλεια στην περιοχή.
Μπροστά και στον «στρατηγικό διάλογο» ΗΠΑ - Ελλάδας στις 13/12 στην Ουάσιγκτον, χρειάζεται το κίνημα να ανεβάσει στροφές. Να ακουστούν ακόμα πιο δυνατά τα συνθήματα «Εξω το ΝΑΤΟ και οι βάσεις του από την Ελλάδα», «Καμιά εμπλοκή της Ελλάδας στους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και σχεδιασμούς», «Κανένας φαντάρος έξω από τα σύνορα». Να αποτελέσουν οι τελευταίες εξελίξεις αφορμή για ένταση της πάλης ενάντια στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στο σύστημα που τον γεννά και τον θρέφει.

Οι φασιστικές δυνάμεις «έφαγαν άκυρο» στα σχολεία της Κέρκυρας

Χαιρετίζουμε τη στάση των μαθητών της Κέρκυρας που «έριξαν άκυρο» στις προσπάθειες που έκαναν φασιστικές και ακροδεξιές δυνάμεις να χύσουν το δηλητήριό τους μέσα στα σχολεία. Κανένα σχολείο στην Κέρκυρα δεν έκανε κατάληψη με αφορμή τα εθνικιστικά καλέσματα διαφόρων, ακόμη και καθηγητών, ενώ υπήρξαν σχολεία και 15μελή που έβγαλαν αποφάσεις καταδίκης όλων αυτών. Χωρίς να υποτιμάμε τη δράση των φασιστών θεωρούμε ότι η απάντηση που δόθηκε από τους μαθητές ήταν ουσιαστική και αποστομωτική.

Όλες τις προηγούμενες μέρες, σε όλη τη χώρα, οι δυνάμεις του ΚΚΕ και της ΚΝΕ στους μαθητές, τους φοιτητές, τους γονείς και τους εκπαιδευτικούς έδωσαν τη μάχη να απομονωθούν οι μισαλλόδοξες και ρατσιστικές φωνές. Με περιοδείες, ανακοινώσεις και δεκάδες συζητήσεις αναδείξαμε ότι εχθροί μας δεν είναι οι γείτονες λαοί αλλά οι σχεδιασμοί της κυβέρνησης και του ΝΑΤΟ με τους οποίους καμία διαφωνία δεν έχουν τα αστικά κόμματα. Η δική μας ξεκάθαρη θέση είναι: «Όχι στη συμφωνία των Πρεσπών - Όχι στους εθνικιστές - Έξω οι φασίστες και το ΝΑΤΟ από τα σχολεία».

Ένα ζήτημα για προβληματισμό είναι το ότι όταν το μαθητικό κίνημα με εκατοντάδες καταλήψεις, με μαζικές κινητοποιήσεις και διαδηλώσεις βγαίνει στο δρόμο, διεκδικεί, έχει αιτήματα, έχει στόχους, με αιχμή την πολιτική της κυβέρνησης, αυτά δεν προβάλλονται, μένουν στην άκρη, δεν αποτελούν σημείο αντιπαράθεσης. Αντίθετα, αυτή η παρέμβαση διαφημίστηκε και επιλέχθηκε σαν πεδίο αντιπαράθεσης από την κυβέρνηση για να φτιαχτούν πλαστές διαχωριστικές γραμμές, φασίστες - αντιφασίστες. 

Όλες οι κυβερνήσεις διαχρονικά έστηναν και στήνουν μαθητοδικεία για τους μαθητές που αγωνίζονται ενάντια στις πολιτικές τους. Δεν έχουν περάσει πολλές μέρες, που ο Περιφερειακός Διευθυντής Εκπαίδευσης Ιονίων Νήσων του ΣΥΡΙΖΑ έβγαλε απόφαση περικοπής εορτών και εκδρομών για τα σχολεία όπου οι μαθητές έκαναν καταλήψεις με αφορμή προβλήματα αλλά και την αντιεκπαιδευτική πολιτική του Υπουργείου Παιδείας.

Εμείς δε λέμε έξω η πολιτική από τα σχολεία, οι μαθητές μπορούν και πρέπει να διαμορφώνουν πολιτικό κριτήριο. Γίνεται μια διαπάλη για το κέρδισμα της συνείδησης της νεολαίας και σ' αυτήν τη διαπάλη η προσπάθεια του ΚΚΕ και της ΚΝΕ είναι οι νέοι να οργανώνονται, να γνωρίζουν την αξία της συλλογικότητας, την ομορφιά του «διεκδικώ», του ότι αυτός ο κόσμος ο σάπιος δεν είναι τελειωμένη υπόθεση, μπορούμε να τον αλλάξουμε κι αυτό περνάει μέσα από την καθημερινή εγρήγορση για όλα αυτά που μας καίνε, μας πιέζουν, μας κόβουν την προοπτική και το μέλλον.

Σ' αυτήν την προσπάθεια η ΚΝΕ δίνει δείγματα γραφής, είναι η πιο μαζική και η πιο μαχητική πολιτική οργάνωση νεολαίας σήμερα, και η προσπάθεια που γίνεται σε όλους τους χώρους της νεολαίας είναι να απομονώνεται ο φασισμός.

Καλούμε τους μαθητές, τους εργαζόμενους να βγάλουν συμπεράσματα για τη στάση των δυνάμεων που είτε χαϊδεύουν το αυγό του φιδιού είτε το ανέχονται και το ξεπλένουν με κοινές φωτογραφίσεις με τους υπόδικους βουλευτές στο Καστελόριζο. Απομονώνουμε τους φασίστες παντού, η πολιτική τους και η ιδεολογία τους να μην μπορεί να σταθεί πουθενά. Αγωνιζόμαστε  για την ανατροπή του συστήματος που τους παράγει και τους θρέφει. Ο πιο συνεπής αντιφασιστικός αγώνας είναι αυτός ενάντια στον καπιταλισμό.

4/12/2018