Canibals in Capitalism

 Δυτικός πολιτισμός...

Πυροβολήστε με τον δολοφόνο του Μπιν Λάντεν

Μια πολιτική οργάνωση της αμερικανικής δεξιάς προσφέρει τη δυνατότητα, έναντι ποσού ύψους 50.000 δολαρίων, να έχει κανείς τη “χαρά” να περάσει ένα Σαββατοκύριακο στο Γουαϊόμινγκ και να διαγωνιστεί στη σκοποβολή με πιστόλι και αυτόματο με τον Ρομπ Ο'Νιλ — τον πρώην Navy Seal ο οποίος έχει δηλώσει πως ήταν ο άνθρωπος που σκότωσε τον Οσάμα μπιν Λάντεν.

“Η εκδήλωσή μας θα συμπεριλαμβάνει (σκοποβολή με) πιστόλι και ‘διασκέδαση με πολυβόλο’ καθώς και διαγωνισμό σκοποβολής με τον Ρομπ Ο'Νιλ”, υπόσχεται η συντηρητική οργάνωση ForAmerica (“Για την Αμερική”) στην πρόσκλησή της προς ενδεχόμενους δωρητές η οποία δημοσιεύθηκε από την εφημερίδα Washington Post.

Amangani Resort Hotel

Όσοι είναι έτοιμοι να διαθέσουν αυτό το ποσό θα καταλύσουν στο Amangani Resort Hotel, στο Τζάκσον Χόουλ, στο Γουαϊόμινγκ (δυτικές ΗΠΑ), το οποίο κατά την πρόσκληση προσφέρει “ειδυλλιακή θέα” στο εθνικό πάρκο Γκραντ Τέτον και στον ποταμό Σνέικ.

Ένα μέρος των δραστηριοτήτων του σαββατοκύριακου θα εκτυλιχθεί στο κοντινό σκοπευτήριο Jackson Hole Shooting Experience, το οποίο περιγράφεται ως ένα “από τα καλύτερα σκοπευτήρια στην αμερικανική Δύση”.

Ο εκπρόσωπος του πρώην μέλους των Ειδικών Δυνάμεων του αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού δήλωσε ότι ο Ο'Νιλ δέχθηκε να συμμετάσχει στην εκδήλωση για να “ανταποδώσει τη χάρη σε έναν φίλο ο οποίος τον είχε βοηθήσει”.

Jackson Hole Shooting Experience

Σε ένα ντοκιμαντέρ που είχε γυριστεί και προβληθεί την περασμένη χρονιά από το συντηρητικό αμερικανικό τηλεοπτικό δίκτυο Fox, για το οποίο εργάζεται πλέον, ο Ρομπ Ο'Νιλ είχε δηλώσει πως ήταν αυτός που πυροβόλησε τον ηγέτη της αλ Κάιντα κατά τη διάρκεια της μυστικής επιχείρησης στο Αμποταμπάντ του Πακιστάν τον Μάιο του 2011.

Ήδη, πριν από την προβολή του ντοκιμαντέρ, ο πρώην καταδρομέας είχε δηλώσει στην εφημερίδα Ουάσινγκτον Ποστ ότι σκότωσε τον Οσάμα Μπιν Λάντεν.

Πηγή: Nooz

Η εγκληματική δράση της Χ.Α. μέσα από τα δικά της ντοκουμέντα

jailgoldendawn / 5 days ago

(Κείμενο: Γιάννης Μπασκάκης, Δημήτρης Ψαρράς, ΕφΣυν, 20/4/2015)

Τον Ιούνιο του 2012, λίγες μέρες μετά τις εκλογές, το Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Χανίων εξέδωσε ανακοίνωση για να εκφράσει «τον προβληματισμό και την ανησυχία του για τις φασιστικές επιθέσεις που σημειώνονται τον τελευταίο καιρό», επισημαίνοντας ότι «στόχος τους δεν είναι μόνο οι μετανάστες, αλλά οποιοσδήποτε υιοθετεί και πρεσβεύει το διαφορετικό». Στην ανακοίνωση δεν αναφερόταν καμιά φασιστική οργάνωση, ούτε φυσικά η Χρυσή Αυγή. Και όμως, αμέσως την επόμενη μέρα η οργάνωση του Νίκου Μιχαλολιάκου ανήρτησε στον ιστότοπό της διαμαρτυρία προς τον υπουργό Παιδείας, με το ερώτημα αν «έχουν το δικαίωμα δημόσιοι υπάλληλοι να προπαγανδίζουν κατά συγκεκριμένου νόμιμου πολιτικού κόμματος στον χώρο εργασίας τους».
Με την ανακοίνωση αυτή η Χρυσή Αυγή εμφανίζεται δηλαδή να υιοθετεί την πατρότητα των «φασιστικών επιθέσεων», αναγνωρίζοντας τον εαυτό της στην ανακοίνωση της ΕΛΜΕ. Είναι άραγε τόσο ηλίθιοι οι χρυσαυγίτες, ώστε να προβούν σε μια παρόμοια αβίαστη ομολογία, λίγες μέρες μετά την εκλογική τους επιτυχία και την είσοδό τους στο Κοινοβούλιο για πρώτη φορά; Και βέβαια δεν είναι ηλίθιοι. Αλλά είναι υποχρεωμένοι να το κάνουν, παγιδευμένοι σε μια ανυπέρβλητη αντίφαση που αποτελεί και την αχίλλειο πτέρνα της οργάνωσης.
Η αντίφαση αυτή συνίσταται στο γεγονός ότι η βία, η επίδειξη ισχύος και η τρομοκρατία για τη Χρυσή Αυγή δεν είναι το μέσο της πολιτικής δράσης (όπως συμβαίνει με άλλες μορφές βίαιων ή ένοπλων οργανώσεων), αλλά το ίδιο το μήνυμα προς τους οπαδούς της και προς τους πολίτες. Είναι δηλαδή υποχρεωμένη να επαίρεται ακόμα και δημόσια γι’ αυτήν τη δράση –όπως κάνουν οι παράνομες οργανώσεις με τις προκηρύξεις τους-, όσο και αν η ηγεσία της μπροστά στους εισαγγελείς και τους ανακριτές τα αρνείται όλα και είναι έτοιμη να αποκηρύξει όσα μέλη συλλαμβάνονται.
Αυτός είναι ο λόγος που τα έντυπά της βρίθουν ντοκουμέντων για τη δράση της. Και αυτό που σήμερα αποτελεί αναγκαίο στοιχείο της προπαγάνδας της, αύριο κινδυνεύει να θεωρηθεί ενοχοποιητικό στοιχείο. Η οργάνωση γνωρίζει αυτή την παγίδα και έχει κάθε λόγο να εξαφανίζει αυτά τα τεκμήρια με την επιμέλεια που ο δράστης πασχίζει να σβήσει τα ίχνη του από τη σκηνή τού εγκλήματος.

Η δημόσια αναγγελία της συγκρότησης των Ταγμάτων Εφόδου, με τη μορφή «Αντάρτικου Πόλης» (1.12.2000). Η ασυλία που είχε εκείνη την περίοδο η ναζιστική οργάνωση της επέτρεπε να προπαγανδίζει ανοιχτά την εγκληματική δράση.

Περιοριζόμαστε σήμερα σε ορισμένα χαρακτηριστικά παραδείγματα, αντλημένα όλα από την ίδια την εφημερίδα της οργάνωσης, όχι από τα εσωτερικά τους ντοκουμέντα ή τις ιδιωτικές τους συνομιλίες.
1. Η σχέση με τη νομιμότητα
Κάθε φορά που αποκαλύπτονταν τα εγκλήματα της οργάνωσης, η Χρυσή Αυγή προκαλούσε με θράσος: «Υπάρχει ένας τρόπος να μας θέσουν εκτός νόμου. Να ζητήσουν τη σύσταση ειδικού δικαστηρίου με απόφαση της πλειοψηφίας του ελληνικού κοινοβουλίου. Στην περίπτωση αυτή θα δεχθούμε την απόφαση της δικαιοσύνης και την αμέσως επόμενη ημέρα θα ιδρύσουμε άλλο κόμμα! Ηδη έχουμε υπόψη πέντε έξι τίτλους» (1.8.1999).
Ως προς την περιφρόνησή τους στη νομιμότητα έχουν κι εδώ ομολογήσει ότι «η Χρυσή Αυγή είναι εθνικιστική, με την έννοια πως ξεφεύγει από τα στενά πλαίσια του πατριωτισμού και της υποταγής στην αστική νομιμότητα» (9.1.2003). Το εξηγεί καλύτερα ο Γιώργος Μάστορας (Μισιάκας, διορισμένος από τον Αρχηγό στη Βουλή): «Η σταθερή Πίστη μας στην αιώνια αξία του έθνους και της λαϊκής κοινότητας βρίσκεται πάνω από την υπακοή στους παροδικούς νόμους» (21.9.2011).
2. Η στρατηγική της οργάνωσης
Ο λόγος που αποφάσισαν να δράσουν τον τελευταίο καιρό τόσο βίαια έχει προαναγγελθεί εδώ και δεκαπέντε χρόνια: «Είναι απαραίτητη η χαλύβδινη πειθαρχία. Η κύρια ευκαιρία για εμάς είναι κάποια κρίση του έθνους, είτε αυτή είναι οικονομική, είτε πολιτική, είτε στρατιωτική. Τότε, όταν θα φανεί το πόσο σάπιο είναι το κατεστημένο, εμείς θα φέρουμε ως τίτλους τιμής τις διώξεις μας από αυτό και θα υπερηφανευόμαστε για τη μη επαφή μας με αυτό. Τότε θα πρέπει να δράσουμε και να καθαρίσουμε την Ελλάδα απ’ τα καθάρματα σκοπεύοντας σε μια κοινωνία πραγματικά εθνική όπου οι προδότες δεν θα έχουν καμιά θέση» (9.2.1999).
3. Ο τρόπος δράσης
Ηδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990 αρχίζει η εφημερίδα να προετοιμάζει την εικόνα που είχε η οργάνωση μετά το 2010. Δημοσιεύεται επιστολή, στην οποία υποδεικνύεται «να έλθουν σε επαφή όλα τα μέλη της Χρυσής Αυγής», ούτως ώστε να δημιουργηθεί «Τράπεζα αίματος με ελληνικό αίμα», «να κατασκευασθούν ομοιόμορφες στολές (στα πρότυπα της ΕΟΝ) και να μοιρασθούν στους συναγωνιστές της Χρυσής Αυγής και το κόστος να καλύπτεται από κάθε μέλος» και να δημιουργηθούν «κατασκηνώσεις για παιδιά, όπου την ευθύνη της εξάσκησης θα έχουν εθνικιστές αθλητές και καθηγητές». Η απάντηση στην επιστολή είναι προσεκτική («οι προτάσεις που μας κάνεις είναι πολύ λεπτές όσον αφορά νομικά ζητήματα»), αλλά δείχνει ότι από τότε η οργάνωση γνώριζε ότι ο δρόμος που ακολουθούσε ήταν εκτός νομιμότητας (15.7.1994). Οσο για τις στολές, τώρα στις απολογίες τους οι χρυσαυγίτες τις αρνούνται, αλλά είναι γνωστό ότι τις προμηθεύονταν μαζικά και μάλιστα από το κατάστημα «Φάλαγγα» του Παναγιώταρου.
Σύσσωμη η ηγεσία της οργάνωσης αρνείται σήμερα την οργανωμένη «αυτοδικία» και την «αντιποίηση αρχής». Μόνο που ήδη εδώ και 20 χρόνια περηφανευόταν γι’ αυτήν ακριβώς τη δράση. Σε άρθρο του τότε υπαρχηγού της οργάνωσης Γιάννη Γιαννόπουλου αναφέρεται ότι τους ζήτησε βοήθεια ένας πολίτης στο Μεταξουργείο εναντίον μεταναστών: «Κλιμάκιον της Χρυσής Αυγής τον επεσκέφθη εις την οικίαν του και ακολούθως επιθεωρήσαν την περιφέρειαν του Μεταξουργείου διεπίστωσε τρομερά πράγματα. […] Θα πρέπει να τους πετάξουμε έξω γρήγορα, με τη βοήθεια του κράτους ή χωρίς. Γιατί αν δεν υπάρχει το κράτος, υπάρχει ο ελληνικός λαός και η Χρυσή Αυγή που πάντοτε θα στέκεται αρωγός του» (8.3.1996).
Και πάλι ο Γιαννόπουλος προβλέπει και απειλεί: «Οταν έλθει η ώρα να ξεδιπλωθούν οι σημαίες στο εκτυφλωτικό φως του Ηλιου ή θα είστε μαζί μας ή θα είστε εναντίον μας. Οι αγώνες θα γίνονται στο πεζοδρόμιο και όχι στις τηλεοράσεις. Και το αίμα θα είναι αληθινό!» (27.9.1996). Ακόμα και η αλλαγή των γραφείων γίνεται, σύμφωνα με τον Μιχαλολιάκο, «με σκοπό να κυριαρχήσουμε στο πεζοδρόμιο του κέντρου των Αθηνών» (3.1.1997).
Σε άρθρο του με τίτλο «Πολιτοφυλακή», ο Γιαννόπουλος περιγράφει ακριβώς το μοντέλο των Ταγμάτων Εφόδου. Αναφέρεται σε μια ομάδα κουκουλοφόρων «εθνικιστών» που συλλαμβάνει «Αλβανούς υπανθρώπους» και τους τραυματίζει βαριά με ρόπαλα μπέιζμπολ. Στο τέλος τούς εγκαταλείπουν ανάπηρους. Και η κατάληξη: «Ας σκεφθούν σοβαρά οι φορολογούμενοι πολίτες ότι επιβάλλεται να δημιουργήσουν επιτροπές πολιτοφυλακών καθ’ άπασαν την επικράτειαν» (10.1.1997). Στο ίδιο φύλλο της εφημερίδας, ο παλιός συνεργάτης του Μιχαλολιάκου Ιωάννης Βουλδής απειλεί «τι θα γίνει όταν αποφασίσουμε και οι Ελληνες να φτιάχνουμε συμμορίες και να ληστεύουμε αυτούς» (δηλ. τους μετανάστες).
4. Ο ναζιστικός «εθνικισμός»
Μπορεί η εφημερίδα «Χρυσή Αυγή», που άρχισε να εκδίδεται το 1993, να μην περιλάμβανε στο λογότυπό της την «καθαρόαιμη» σβάστικα, όπως συνέβαινε με το ομότιτλο «ιδεολογικό» περιοδικό που εκδιδόταν από τον Δεκέμβριο του 1980, αλλά και εκείνη δεν έπαψε ποτέ να διαλαλεί με κάθε τρόπο την εθνικοσοσιαλιστική ταυτότητα, και μάλιστα την ταύτισή της με τους «ηττημένους του Μεγάλου Πολέμου», δηλαδή τη Βέρμαχτ, τα Ες Ες και το καθεστώς του Χίτλερ. «Ολοι γνωρίζουν τις ιδέες μας», θα γράψουν στις 13.1.1995 και θα παραπέμψουν ακριβώς στο ναζιστικό περιεχόμενο των περιοδικών και των βιβλίων τους.
Μέσω της στήλης των επιστολών, η εφημερίδα της οργάνωσης στέλνει τα κρυφά μηνύματα προς τους μυημένους. Εμφανίζονται, λ.χ., δυο επιστολές στις οποίες οι υποτιθέμενοι επιστολογράφοι ζητούν να «μην κρύβουμε την ιδεολογία μας», δηλαδή τον φασισμό, αλλά και ότι «παρατηρούμε όμως μια αλλαγή στην προπαγάνδα. Το να αναγράφεται η λέξη Εθνικισμός στην εφημερίδα δεν περιλαμβάνει πλήρως την ιδεολογία μας». Η απάντηση είναι εξαιρετικά αποκαλυπτική: «Η Χρυσή Αυγή εκπροσωπεί έναν Εθνικισμό βασισμένο στη Λαϊκή Κοινότητα και στις Φυλετικές Αξίες, πράγμα που ποτέ δεν έκρυψε και ποτέ δεν αλλοίωσε. Αλλωστε δεν πρέπει να βγάζετε συμπεράσματα χωρίς πρώτα να έρθετε σε προσωπική επαφή μαζί μας. Αν θέλετε μπορείτε να επισκεφθείτε τα γραφεία μας για να κάνετε τις διαπιστώσεις σας» (3.11.1995).
Και λίγες βδομάδες αργότερα, άλλος επιστολογράφος ζητά να μην αναφέρεται η οργάνωση «εθνικιστική», αλλά αυτό που είναι, δηλαδή «εθνικοσοσιαλιστική» και να επανέλθει η σβάστικα στο εξώφυλλο. Η απάντηση είναι πάλι αποκαλυπτική: «Συναγωνιστή, τέτοια ουσιώδη θέματα, σαν αυτά που θέτεις, δεν είναι δυνατόν να εξαντληθούν μόνο μέσα από μια απλή απάντηση. Απαιτούν τακτικότερη επαφή. Γι’ αυτό σε καλούμε να επισκεφτείς τα γραφεία μας για να μας γνωρίσεις από κοντά» (15.12.1995).
5. Η ταύτιση με τους Γερμανούς κατακτητές
Υπάρχουν δεκάδες αναφορές υποστήριξης των Γερμανών κατακτητών και με κάθε ευκαιρία η οργάνωση εκφράζει τη θλίψη της για την ήττα των ναζί στον πόλεμο: «Τι θα γινόταν εάν κέρδιζαν τον πόλεμο οι Γερμανοί, ποια θα ήταν η εξέλιξη της ανθρωπότητας; Πάντως εντελώς διαφορετική από τις σημερινές εβραϊκές κοινωνίες του ατομικού συμφέροντος και τη θεοποίηση του χρήματος» (3.4.1998). Και όταν ένας οπαδός τους διαμαρτύρεται γι’ αυτή την ταύτιση με τους κατακτητές, του ζητούν να περάσει από τα γραφεία «για να του εξηγήσουν» (22.5.1998).
Δεν είναι μόνο ο Χίτλερ που συγκεντρώνει τον θαυμασμό της οργάνωσης, που τον συγκρίνει ακόμα και με τον Ιησού (7.1.2000). Υμνητικά δημοσιεύματα υπάρχουν και για τον Μπόρμαν, τον Ρόζενμπεργκ, τον Γκέμπελς, τον Μπρίνερ, ακόμα και τον Αϊχμαν (1.9.1999).
6. Τα μέλη
Σε επιστολή οπαδός ζητάει να μείνει ανώνυμος: «Μπορείτε να μου εγγυηθείτε εχεμύθεια καθώς επιθυμώ να γίνω μέλος της οργάνωσης και να διατηρήσω την ανωνυμία μου για ευνόητους λόγους;» Το αίτημα γίνεται δεκτό: «Εννοείται ότι πάντα προσέχουμε για τους ανθρώπους που έχουν ειδικούς λόγους να μη δημοσιοποιούνται τα ονόματά τους» (14.1.1994).
Οταν αποκαλύφτηκε συμμετοχή μελών της οργάνωσης σε επεισόδια στο Πάντειο το 1995, κάλεσε συνέντευξη Τύπου ο Μιχαλολιάκος και το απέκλεισε, επειδή όπως δήλωσε ο τότε υπαρχηγός του Ανδρουτσόπουλος, «εμείς τα ελέγχουμε τα μέλη μας» (28.4.1995). Αντίθετα με την επίσημη γραμμή της οργάνωσης, που μόλις συλλαμβάνεται κάποιο μέλος της σπεύδει να δηλώσει ότι της είναι άγνωστος, ο Μάστορας ομολογεί ότι «η Χρυσή Αυγή έχει δεκάδες μέλη κατηγορούμενα για την πολιτική τους δράση» (27.7.2002).
Οταν καταδικάστηκε σε 6,5 χρόνια φυλακή ο Δ. Κολτσίδας για τοποθέτηση βόμβας σε τουρκικό φορτηγό στη Λάρισα το 2004, η Χρυσή Αυγή απείλησε με προσφυγές στη δικαιοσύνη, επειδή ο εισαγγελέας τον ρωτούσε για τις σχέσεις του με την οργάνωση (21.10.2004). Ο ίδιος τις διέψευδε, αλλά βέβαια τον είδαμε το 2012 να αναλαμβάνει τα ηνία της τοπικής οργάνωσης.
7. Τα Τάγματα Εφόδου
Ηδη από το 1993 η εφημερίδα υποδεικνύει ως μοντέλο τις βιαιότητες (πογκρόμ) που πραγματοποιήθηκαν στο Κριεκούκι εναντίον Αλβανών μεταναστών («Κριεκούκι, η αρχή μιας δυναμικής φυλετικής αντίδρασης», 29.5.1993), και μάλιστα συγκρίνεται αυτή η έκφραση της «λαϊκής θέλησης που αγνοεί εντελώς τους ψευδοανθρωπιστικούς προβληματισμούς» με την επίθεση στο Ροστόκ της Γερμανίας, όπου είχε σημειωθεί τον Αύγουστο του 1992 η μεγαλύτερη μεταπολεμικά ρατσιστική επίθεση με στόχο Βιετναμέζους μετανάστες.
Στόχος δεν είναι μόνο οι μετανάστες. Η οργάνωση υπερασπίζεται τις βιαιότητες κατά των Ρομά στη Νέα Κίο: «Οταν πρόκειται για γύφτους η μοναδική λύση είναι η εκδίωξη των αλλοφύλων από τη γη μας» (2.6.2000). Ακόμα και τα συνδικάτα στο Πέραμα είχαν γίνει στόχος της οργάνωσης από τις αρχές της περασμένης δεκαετίας (26.10.2001).
«Τους πιάσαμε στον ύπνο με ασπίδες και όλον τον απαραίτητο εξοπλισμό για την περίσταση», θα γράψει ο Κασιδιάρης για μια επίθεση του Τάγματος Εφόδου στη Θεσσαλονίκη το 2004. «Τα ξύλα χτυπάνε πάνω στα ταμπούρλα, οι αρβύλες στο πεζοδρόμιο δίνοντας στην πορεία μας έναν τόνο πολεμικό. Δεν είναι η οργάνωσή μας πολιτικό κόμμα. Είναι τάγμα μαχητικό» (10.6.2004). Αυτό λέει και το βούλευμα του Συμβουλίου Εφετών.
8. Η σχέση του κόμματος με την εγκληματική οργάνωση
Ο Μιχαλολιάκος έχει διατυπώσει ακόμα και σε βιβλίο τη θέση του ότι αποφάσισε να δώσει και την τυπική μορφή κόμματος στη Χρυσή Αυγή, ως κέλυφος νομιμότητας των πραγματικών δραστηριοτήτων της οργάνωσης. «Ο λόγος για τον οποίο συμμετείχαμε στις εκλογές ήταν η νομιμοποίηση του κινήματός μας» (10.10.1997). Και ως απόδειξη της νομιμοφροσύνης τους αναφέρουν ότι από τη Βουλή τούς στάλθηκε κάποιος φάκελος που έξω έγραφε «προς πολιτικό κόμμα Χρυσή Αυγή» (19.10.2001). Μάλιστα ο Μιχαλολιάκος ειρωνευόταν τις αρχές που «για έντεκα ολόκληρα χρόνια ποτέ μα ποτέ, σεβόμενοι το γεγονός ότι είμαι ο επικεφαλής ενός έστω και μικρού νομίμου πολιτικού κόμματος δεν με κάλεσαν ούτε για μία κατάθεση» (24.11.2005). «Οσο παραμένουμε εκτός κ(υ)νοβουλίου», γράφει ο Κασιδιάρης, «θα κυριαρχούμε στο καθιερωμένο πεδίο δράσης μας το -πεζοδρόμιο- και θα κάνουμε την Αθήνα άνω κάτω. Μόλις μπούμε μέσα στο άντρο της διαφθοράς και των εγκληματιών πολιτικάντηδων, τότε θα ανατραπούν τα πάντα» (18.5.2011). Και για όποιον δεν κατάλαβε, «η είσοδος στο κοινοβούλιο θα μας νομιμοποιήσει απόλυτα» (26.11.2011).
9. Η δομή της οργάνωσης
Ο Γιώργος Μάστορας ανακοινώνει ότι θα δημιουργήσουν «μία φάλαγγα ικανή να τσακίσει τα πάτα στο πέρασμά της» (12.9.1997). Υπάρχουν επίσης πολλές αναφορές στους «μαχητικούς πυρήνες» και τις διασυνδέσεις τους. Λίγους μήνες αργότερα έχει ήδη δημιουργηθεί η Φάλαγγα με φαλαγγίτες, φαλαγγάρχες, στρατιωτική εκπαίδευση κ.λπ., και ανακοινώνεται και η δραστηριότητά της (12.6.1998).
Για φάλαγγες, όμως, δόκιμα μέλη, πυρήνες υποδοχής κ.λπ. μιλά το γνήσιο καταστατικό της οργάνωσης, το οποίο περιλαμβάνεται στη δικογραφία και το οποίο αρνούνται οι κατηγορούμενοι. Τίποτα απ’ αυτά δεν αναφέρεται στο καταστατικό-βιτρίνα που κατέθεσε η οργάνωση τον Αύγουστο του 2012. Οσο για την παντοκρατορία του Αρχηγού, «ο Ηγέτης-Αρχηγός είναι η σχηματοποιημένη θέληση του λαού. Ενσαρκώνει σε μια ύπαρξη την ενέργεια του συνόλου του Λαού του. Γι’ αυτό στο Λαϊκό κράτος ουσιαστικά άρχει ένας, εκφράζοντας όλους, κι όχι τμήματα συμφερόντων ή οργανωμένες μειοψηφίες» (14.1.1994).
10 . Η «πολιτική δίωξη»
Την ίδια στάση που έχουν σήμερα απέναντι στις κατηγορίες που τους έχουν απαγγελθεί, την κρατούσαν όταν δικάζονταν ομοϊδεάτες τους σε άλλες χώρες. Την καταδίκη Γερμανών νεοναζί σε πολύχρονη φυλάκιση για τον δολοφονικό εμπρησμό σπιτιού Τούρκων μεταναστών στο Ζόλιγκεν η οργάνωση τη θεωρεί «μία ακόμα πολιτική καταδίωξη του “νεοναζισμού”, της “ακροδεξιάς” και –εν πάση περιπτώσει οποιασδήποτε μορφής φαινομένων εθνικισμού παρατηρούνται στη σύγχρονη καπιταλιστική Γερμανία» (20.10.1995).
Οσο για την περίοδο που φυγοδικούσε ο υπαρχηγός Περίανδρος, ο Μιχαλολιάκος αναφερόταν σε «πολιτική δίωξη» που οφειλόταν σε παρέμβαση του Μιλτιάδη Εβερτ και του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου (12.10.2001).
11. Οι απειλές στη δικαιοσύνη
Δεν είναι πρόσφατο φαινόμενο οι επιθέσεις της οργάνωσης σε δικαστές, οι απειλές και οι συκοφαντίες. Στην εφημερίδα φιλοξενούνται πολλά κείμενα με παρόμοια μηνύματα, όπως λ.χ. η προβολή ως συναγωνιστή ενός Αμερικανού «ακραφινούς φυλετικού λευκού ακτιβιστή», ο οποίος κατηγορήθηκε για απόπειρα δολοφονίας Ομοσπονδιακής Δικαστού (16.1.2003).
12. Τα πρότυπα της οργάνωσης
Ακόμα και τα πιο ακραία παραδείγματα ναζιστικής εγκληματική δράσης ομάδων του εξωτερικού εμφανίζονται από την εφημερίδα ως έργα «συναγωνιστών» εθνικιστών: «Τέσσερις τσιγγάνοι σκοτώθηκαν επί τόπου, όταν πήγαν να απομακρύνουν ένα πανό που έγραφε “Τσιγγάνοι γυρίστε πίσω στην Ινδία”. Το πανό ήταν παγιδευμένο με εκρηκτικό μηχανισμό και το επεισόδιο έγινε στην πόλη Ομπερβαρτ. Θεωρείται η πρώτη μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο ρατσιστική ενέργεια με νεκρούς! Αυτό πανικόβαλλε τις αρχές, οι οποίες τα τελευταία χρόνια έχουν φυλακίσει δεκάδες εθνικιστές μόνο και μόνο επειδή διέδιδαν τις ιδέες τους. Ισως αυτή η ενέργεια ήταν το αναμενόμενο ξέσπασμα των παράνομων εθνικών οργανώσεων» (17.3.1995).
Ακόμα και η τρομοκρατική επίθεση στην Οκλαχόμα το 1995 (168 νεκροί) υπήρξε μοντέλο για την οργάνωση. Μπορεί βέβαια στην αρχή να την απέδωσε στους «Εβραίους των ΗΠΑ» (28.4.1995), αλλά μετά τη σύλληψη των ενόχων ο βασικός δράστης ΜακΒί έγινε ήρωας στα μάτια των χρυσαυγιτών: «Ο Τίμοθι Μακβί προτίθεται να γίνει μάρτυρας των ιδεών του και παράδειγμα προς τους Αμερικάνους Εθνικιστές. Αρνείται σθεναρά τις κατηγορίες και κρατάει ηρωική στάση μπροστά στην επικείμενη εκτέλεσή του» (16.2.2001). Με αφορμή τον ΜακΒί η εφημερίδα γράφει ότι «οι Αμερικάνοι πατριώτες αντισιωνιστές δίνουν σκληρούς αγώνες κατά της σιωνιστικής τυραννίας» (7.12.2001) και τον εξυμνεί μετά την εκτέλεσή του ως «μαχητή της Κου Κλουξ Κλαν και κατά της παγκοσμιοποίησης» (16.11.2001).
Ανάλογη υποδοχή έχει και ο διαβόητος Unabomber. Η «Χρυσή Αυγή» δημοσιεύει ασχολίαστο μεγάλο μέρος της προκήρυξης του μοναχικού τρομοκράτη (17.11.1995). Και με κάθε ευκαιρία υπερασπίζεται τους «εθνικιστές» άλλων χωρών που κατηγορούνται για δολοφονίες (19.5.2000).

Ποίημα στο πρωτοσέλιδο, εμπνευσμένο από τα εμβατήρια των χιτλερικών Ταγμάτων Εφόδου (SA), με τις «λόγχες των εκδικητών να ακονίζονται στα πεζοδρόμια».

13. Η σχέση με τη βία
Διαμαρτυρόμενος ο Αρχηγός για την εχθρότητα των μέσων ενημέρωσης προς τη Χρυσή Αυγή, δεν διστάζει να απειλήσει καθαρά: «Οταν υβρίζουν και συκοφαντούν τα φερέφωνά τους τους εθνικιστές ας γνωρίζουν πως παίζουν επικίνδυνο παιχνίδι. Πρέπει να καταλάβουν πως αντιδρούν επικίνδυνα και πως η ΑΔΙΚΙΑ καμιά φορά γεννά τη ΒΙΑ» (16.6.1995).
Ενα χρόνο πριν από τη δολοφονική επίθεση της Φάλαγγας στους τρεις αριστερούς νέους στην πλατεία δικαστηρίων, ο Φαλαγγάρχης Περίανδρος Ανδρουτσόπουλος προφητεύει: «Θα έτρεμαν εάν γνώριζαν πόσο φανατικοί είμαστε. Είμαστε εθνικιστές και συνωμότες. Είμαστε γεμάτοι φανατισμό που θα χαράξουμε με σπαθί και πένα, και θα διαχύσουμε με μελάνι και αίμα» (31.1.1997). Και τη μέρα της επίθεσης, ο Μιχαλολιάκος με άρθρο του για την «Ελληνική Φάλαγγα» ομολογεί ότι «μια Ελληνική Φάλαγγα είναι η απαίτηση των καιρών, μια φάλαγγα αποφασισμένων ανδρών που θα περιφρονήσουν το θάνατο» (19.6.1998).
Ως προς τις δολοφονίες, η άποψη της οργάνωσης είναι ότι «ο φόνος Ελλήνων είναι έγκλημα, ο φόνος Τούρκων ευχής έργον» (16.1.1998). Και σε άλλο σημείο: «Θέλουμε αγωνιστές έτοιμους να χύσουν αίμα στο δρόμο. Το αίμα το δικό τους, που μοιάζει με φωτιά και το αίμα των εχθρών τους, που θα είναι η απόδειξη της εκδίκησης» (4.5.2001).
Μέχρι και με τον Δράκουλα ταυτίζονται οι χρυσαυγίτες: «Είμαστε ανεπιφύλακτα με τη βία εκείνων που έχουν με το μέρος τους το δίκιο, ακόμα και αν χρειαστεί αυτή η βία να συνοδευτεί από φρικαλεότητες γιατί η βία σε οποιαδήποτε μορφή της κρύβει μέσα της τη διεκδίκηση της ελευθερίας. Ο Βασίλειος ο Βουλγαροκτόνος και ο Ρουμάνος Βλαντ Τσέπες Δράκουλας είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα απαραίτητων φρικαλεοτήτων» (2.9.2004).

Μοιραστείτε το:

Σχεδόν το μισό εισόδημα έχασαν οι εργαζόμενοι την τετραετία 2009-2013

Σχεδόν το μισό εισόδημα έχασαν οι εργαζόμενοι την τετραετία 2009-2013

Αποκαλυπτικά τα στοιχεία από τις Περιοδικές Δηλώσεις του ΙΚΑ που επεξεργάστηκε ο «Ριζοσπάστης»

Ο «διάλογος», που άνοιξε η κυβέρνηση με τους εργοδοτικούς φορείς και την πλειοψηφία της ΓΣΕΕ, ανέδειξε ότι πέραν του κατώτερου μισθού, οι αντιρρήσεις των επιχειρηματιών επικεντρώθηκαν και στο ζήτημα των ωριμάνσεων των μισθών. Είναι χαρακτηριστικό ότι η ΕΣΕΕ, όπως προκύπτει από το σχετικό υπόμνημά της, ζητά «την αναστολή του συνυπολογισμού των ωριμάνσεων στις αμοιβές για ένα ικανό χρονικό διάστημα...».
Δηλαδή, ούτε λίγο ούτε πολύ, οι εργοδότες ζητάνε να παραμείνουν οι μισθοί και κυρίως οι κλαδικοί, που αφορούν τη συντριπτική πλειοψηφία των μισθωτών, στα επίπεδα που έχουν διαμορφωθεί στη διάρκεια της καπιταλιστικής κρίσης.
Στην αξίωση αυτή προσχωρεί και η κυβέρνηση, που παρά τα παχιά λόγια περί «τέλους των μνημονίων», παραπέμπει το ζήτημα των ωριμάνσεων (πολυετίες, τριετίες) στις διαπραγματεύσεις των συνδικάτων με τους εργοδότες. Με τον τρόπο, αυτό, η κατάσταση που διαμορφώθηκε στα χρόνια της κρίσης και λόγω των αντεργατικών νόμων για τους μισθούς και τις συμβάσεις δεν ανατρέπεται.
Σε ό,τι αφορά το εργατικό εισόδημα, η κατάσταση αυτή είναι τουλάχιστον τραγική, όπως διαμορφώθηκε στα χρόνια της κρίσης. Το αποδεικνύουν τα επίσημα στοιχεία του ΙΚΑ, που δείχνουν ότι η ονομαστική μείωση του εργατικού εισοδήματος φτάνει το 25%, ενώ η πραγματική μείωση ανέρχεται στο 45%! Δηλαδή, με έτος βάσης το 2009, το εισόδημα των μισθωτών το 2013 (χρόνος που υπάρχουν συγκεντρωτικά στοιχεία του ΙΚΑ) έχει υποχωρήσει σχεδόν στο μισό!

Στο χέρι των εργαζομένων είναι να δημιουργήσουν με την πάλη τους τις προϋποθέσεις για ανάκτηση των απωλειών

Σύμφωνα λοιπόν με τις Περιοδικές Δηλώσεις, που υποβάλλονται στο ΙΚΑ από τις επιχειρήσεις, για τις ημέρες ασφάλισης και τις αποδοχές των μισθωτών, προκύπτει πως ενώ το 2009 οι συνολικές μεικτές αποδοχές (περιέχονται δηλαδή οι εισφορές του εργαζόμενου και ο φόρος που τους αναλογεί) ήταν 34,3 δισ. ευρώ, το 2013 οι μεικτές αποδοχές κατρακύλησαν στα 25,9 δισ. ευρώ (!) Αυτό σημαίνει ότι μεταξύ 2009 και 2013, το εργατικό εισόδημα συρρικνώθηκε κατά 8,4 δισ. ευρώ και σε ποσοστό κατά 24,5%.

Πολλαπλά οφέλη για την εργοδοσία

Ομως η πραγματική μείωση του εργατικού εισοδήματος ήταν ακόμα μεγαλύτερη αν συνυπολογιστεί μια «φυσιολογική» αύξηση που θα έπρεπε να έχουν οι μισθοί στη διάρκεια της τετραετίας που μεσολάβησε μεταξύ 2009 και 2013. Υπολογίζοντας λοιπόν ένα ρυθμό αύξησης των μισθών της τάξης του 4% ετησίως, όση δηλαδή ήταν η αύξηση πριν την κρίση (π.χ. η αύξηση των συνολικών αποδοχών μεταξύ 2008 και 2009 ήταν 1,288 δισ. ευρώ και σε ποσοστό ανερχόταν στο 4%), τότε αθροιστικά στην τετραετία οι συνολικές αποδοχές των μισθωτών θα έπρεπε να έχουν αυξηθεί τουλάχιστον κατά 15%.
Με αυτήν τη «φυσιολογική» αύξηση των μισθών, οι συνολικές αποδοχές των μισθωτών το 2013 θα έπρεπε να έχουν διαμορφωθεί κοντά στα 40 δισ. ευρώ μεικτά. Κατά συνέπεια, οι επιχειρήσεις και μόνο λόγω των «ωριμάνσεων», ακόμα κι αν σ' αυτό το διάστημα δεν υπογράφονταν κάποιες συμβάσεις που να περιέχουν σοβαρές αυξήσεις, θα έπρεπε να καταβάλουν το 2013 για μισθούς το ποσό των 40 δισ. ευρώ. Αντί όμως αυτού του ποσού, κατέβαλαν μόλις 25,9 δισ. ευρώ. Δηλαδή, είχαν όφελος τουλάχιστον 14 δισ. ευρώ και αυτό πέραν των νόμιμων κερδών τους.
Βέβαια, η τεράστια αυτή απώλεια για τους εργαζόμενους είναι φανερό ότι περικλείει μέσα της και τις απώλειες εξαιτίας της μείωσης της απασχόλησης και της αύξησης της ανεργίας, όπως και των ελαστικών μορφών απασχόλησης. Σε κάθε περίπτωση, όμως, το μεγαλύτερο μέρος της μείωσης του εργατικού εισοδήματος αναλογεί στη μείωση των μισθών.
Το όφελος για τις επιχειρήσεις παραμένει μεγάλο, αποδεικνύοντας ότι η πολιτική που φόρτωσε τις συνέπειες της κρίσης στις πλάτες του λαού και των μισθωτών αποδείχθηκε ταυτόχρονα χρυσοφόρα για τις επιχειρήσεις που συνέχισαν να λειτουργούν. Σημειώνεται ότι μέρος αυτών των 14 δισ. ευρώ (σε ποσοστό 15,5%) λείπουν και από το ΙΚΑ, αφού οι εισφορές που εισπράττει αναλογούν στους μισθούς των εργαζομένων, ενώ ένα άλλο μέρος λείπει και από τα έσοδα του κράτους (ΦΜΥ).
Με μια κουβέντα, τα οφέλη των καπιταλιστών είναι χασούρα για τους εργάτες, για το ΙΚΑ και κατά συνέπεια για τις παροχές προς τους ασφαλισμένους.

Καμιά πρόθεση για επαναφορά των απωλειών

Αυτά τα οφέλη επιδιώκουν σήμερα να κρατήσουν αλώβητα οι καπιταλιστές, ορθώνοντας εμπόδια σε πιθανή αύξηση των κλαδικών μισθών. Αυτά τα συμφέροντα επιχειρούν να διαφυλάξουν, προβάλλοντας την αξίωση για «πάγωμα» των ωριμάνσεων, με το πρόσχημα ότι «δεν αντέχουν» οι επιχειρήσεις τους. Ποιος όμως ρώτησε αν αντέχουν οι εργατικές οικογένειες που τους λείπουν από το σπίτι τα 14 δισ. ευρώ κάθε χρόνο;
Αυτές τις απώλειες δεν τις επαναφέρουν ούτε οι «νομοθετικές πρωτοβουλίες» της κυβέρνησης, αφού το κρίσιμο ζήτημα των ωριμάνσεων το αφήνει δήθεν στις «ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις». Για ποια όμως «ελευθερία» μπορεί να γίνεται λόγος, όταν σήμερα η στρατιά των ανέργων έφτασε το 1,5 εκατομμύριο ανθρώπους; Πόσο «ελεύθερα» διαπραγματεύονται οι εργάτες, όταν στην αγορά έχουν διαμορφωθεί μισθοί πείνας και κάθε προσπάθεια να οργανωθεί η διεκδίκηση ουσιαστικών αυξήσεων υπονομεύεται από τον εργοδοτικό κυβερνητικό συνδικαλισμό, παλιό και νέο;
Ο ισχυρισμός της κυβέρνησης ότι οι συμβάσεις δεν μπορούν να επανέλθουν στα επίπεδα πριν την κρίση και πως αυτή το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να «ξεπαγώσει» τις συλλογικές διαπραγματεύσεις, είναι προσχηματικός. Αποκρύπτει το γεγονός ότι η συρρίκνωση των συνολικών ετήσιων εργατικών αποδοχών στα 26 δισ. ευρώ από τα 40 δισ. ευρώ που θα έπρεπε να βρίσκονται, είναι κατά κύριο λόγο αποτέλεσμα παρέμβασης του ίδιου του αστικού κράτους. Είναι καρπός και της σχετικής ΠΥΣ του 2012, με την οποία επί της ουσίας καταργήθηκαν οι συμβάσεις και το συγκεκριμένο οικονομικό περιεχόμενο που είχαν για τους εργάτες εκείνη τη στιγμή.
Δεν ήταν αποτέλεσμα ούτε θεομηνίας ούτε πολέμου. Ηταν συνέπεια συγκεκριμένης πολιτικής παρέμβασης. Οποιος λοιπόν ισχυρίζεται ότι αλλάζει και πολύ περισσότερο καταργεί αυτή την πολιτική, χωρίς να καταργεί τα επώδυνα αποτελέσματα που φόρτωσε στην εργατική τάξη, απλώς κοροϊδεύει.

Το λόγο έχουν οι εργάτες

Σε κάθε περίπτωση, το λόγο έχουν οι ίδιοι οι εργάτες, που δεν θα πρέπει να δείξουν ανοχή, να περιμένουν «λύσεις» απ' τα πάνω. Εχοντας επίγνωση ότι η κυβέρνηση δεν θέλει και δεν μπορεί να αποκαταστήσει τις απώλειες που επέβαλαν εργοδότες και κυβερνήσεις, να οργανώσουν άμεσα την πάλη τους, διεκδικώντας την κάλυψη των απωλειών τους ως βάση για αυξήσεις.
Βασικός κρίκος σε αυτόν τον αγώνα είναι το μέτωπο των κλαδικών συμβάσεων και αίτημα αιχμής αυτό που προβάλλει το ταξικό κίνημα: Να επανέλθουν στο ύψος που ήταν πριν από την κρίση και τις αλλεπάλληλες μειώσεις από την εργοδοσία, να καταργηθεί όλο το αντεργατικό αντιλαϊκό πλαίσιο, να δυναμώσει η πάλη για την ικανοποίηση των σύγχρονων λαϊκών αναγκών.

Χαμηλότερη η δυναμική της παγκόσμιας ανάπτυξης, εκτιμά το ΔΝΤ

Χαμηλότερη η δυναμική της παγκόσμιας ανάπτυξης, εκτιμά το ΔΝΤ

Μια «Νέα Πραγματικότητα» μπορεί να δημιουργηθεί στην παγκόσμια οικονομία. «Πρόκειται για τη χαμηλότερη δυναμική ανάπτυξης της παγκόσμιας οικονομίας, σύμφωνα με παράρτημα της έκθεσης World Economic Outlook του ΔΝΤ, που δημοσιεύθηκε την Τρίτη 7/4/2015. Η Κριστίν Λαγκάρντ, μιλώντας στο Atlantic Council, ινστιτούτο μελετών της Ουάσινγκτον, αναφέρθηκε σε «μέτριο και άνισο» ρυθμό ανάπτυξης και έθεσε το ζήτημα ως εξής: «Να αποτρέψουμε το ενδεχόμενο αυτή η νέα μετριότητα να μετατραπεί στη "νέα πραγματικότητα" (...) δεν είναι ότι η συνολική ανάπτυξη είναι κακή (...) με δεδομένες τις εμμένουσες συνέπειες της μεγάλης ύφεσης, η ανάπτυξη αυτή απλά δεν αρκεί». Ασταθής η παγκόσμια καπιταλιστική ανάπτυξη. Αυτό λένε.
«Οι ηγέτες του G20 επίσης έχουν προειδοποιήσει ότι η νομισματική μεταβλητότητα, ο χαμηλός πληθωρισμός και τα υψηλά επίπεδα χρέους απειλούν να υπονομεύσουν την ήδη άνιση παγκόσμια οικονομική ανάκαμψη.Μετά τη λήξη της διήμερης συνεδρίασης τους την περασμένη βδομάδα στις ΗΠΑ, οι υπουργοί Οικονομικών και οι Κεντρικοί Τραπεζίτες, ανησυχούν πως η παγκόσμια οικονομία μπορεί να «κολλήσει» σε μια μακρά περίοδο ανεμικής παραγωγής, δεδομένης της ύφεσης σε πολλές από τις μεγάλες αναδυόμενες αγορές οι οποίες υπήρξαν έως τώρα βασικές κινητήριες δυνάμεις της παγκόσμιας ανάπτυξης». (Ιστοσελίδα «Capital.gr» 17/4/2015).

Προβλέψεις σε διαρκώς μεταβαλλόμενο περιβάλλον

Η δυνητική ανάπτυξη στις ανεπτυγμένες οικονομίες εκτιμά το ΔΝΤ ότι θα φτάσει στο 1,6% την περίοδο 2015 - 2020, κατά μέσο όρο, από 1,3% την περίοδο 2008 - 2014 και 2,25% την περίοδο 2001 - 2007. Στις αναπτυσσόμενες οικονομίες, η δυνητική ανάπτυξη εκτιμά ότι θα φτάσει στο 5,2% το 2015 - 2020, αντί του 6,5% την περίοδο 2008 - 2014.
Βεβαίως στην εαρινή έκθεσή του το ΔΝΤ προβλέπει ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας κατά 3,5% φέτος και κατά 3,8% το 2016 (από 3,7% που προέβλεπε το Γενάρη). Οι εκτιμώμενοι ρυθμοί ανάκαμψης για το 2015 και 2016 αντίστοιχα διαμορφώνονται ως εξής: ΗΠΑ: 3,1% και 3,1%. Ευρωζώνη: 1,5% και 1,6%. Ιαπωνία: 1% και 1,2%. Κίνα: 6,8% και 6,3%. Στη Ρωσία προβλέπονται ρυθμοί υποχώρησης 3,8% (2015) και 1,1% (2016). Στη Βραζιλία αναμένεται υποχώρηση 1% για το 2015 και ανάκαμψη με 1% το 2016. Η Ινδία προβλέπεται να έχει μεγαλύτερο ρυθμό ανάπτυξης από την Κίνα.
Αντιφατικές προβλέψεις θα μπορούσε κάποιος να πει, αφού στην έκθεση προβλέπει μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης έστω και για το 2015 - 2016. Αλλά η έκθεση συμπληρώνει ότι πίσω από αυτήν την πρόβλεψη κρύβονται σημαντικές ανισότητες και απειλές για πολλές οικονομίες.
Σύμφωνα με την εαρινή έκθεση, στην ανάπτυξη της οικονομίας της Ευρωζώνης συμβάλλει η υποτίμηση του ευρώ, λόγω της ποσοτικής χαλάρωσης της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και της πτώσης των τιμών της ενέργειας από τα μέσα του 2014 και μετά. Την ίδια ώρα, χειρότερες είναι οι προβλέψεις για την αμερικανική οικονομία, λόγω ενίσχυσης του δολαρίου κατά 10% έναντι δέσμης νομισμάτων, αφού τα άλλα νομίσματα, όπως και το ευρώ, υποτιμώνται γιατί οι Κεντρικές Τράπεζες μειώνουν τα επιτόκια ασκώντας νομισματική πολιτική χαλάρωσης. Η ενίσχυση του δολαρίου χτυπά την ανταγωνιστικότητα της αμερικανικής οικονομίας και τις αμερικανικές εξαγωγές.
Ανησυχίες εκφράζονται και από την κατάσταση πολλών αναπτυσσόμενων οικονομιών, όπως η Ρωσία, η Βραζιλία και η Νότια Αφρική, αλλά και από την επιβράδυνση της οικονομίας της Κίνας, της δεύτερης μεγαλύτερης οικονομίας του κόσμου μετά από την αμερικανική. Γεγονός που οφείλεται στη στροφή σε επενδύσεις στην εσωτερική αγορά, χωρίς να εγκαταλείπει την πολιτική εξαγωγών και εμπορευμάτων και κεφαλαίων.
Το ΔΝΤ προειδοποιεί επίσης ότι οι γεωπολιτικές εντάσεις σε Ουκρανία, Αν. Μεσόγειο, Β. Αφρική και οι απότομες μεταβολές στις παγκόσμιες χρηματοπιστωτικές αγορές εξακολουθούν να απειλούν με εκτροχιασμό την παγκόσμια οικονομία. Για παράδειγμα, από την αύξηση ή όχι των επιτοκίων από τη Fed, εξαρτάται η εκροή ή όχι κεφαλαίων από τις αναπτυσσόμενες οικονομίες με ανάλογες επιδράσεις στις οικονομίες αυτές.
Ο επικεφαλής οικονομολόγος του ΔΝΤ Ολιβιέ Μπλανσάρ εκτιμά ότι η Αμερικανική Κεντρική Τράπεζα θα αυξήσει φέτος τα επιτόκια δανεισμού, άρα θα υπάρξουν εκροές κεφαλαίων από αναπτυσσόμενες οικονομίες. Αν γίνει, θα χτυπήσει τις αναπτυξιακές προοπτικές τους, ενώ η αύξηση του δολαρίου αυξάνει το χρέος τους, αν είναι σε δολάρια.
Για παράδειγμα, τα παγκόσμια αποθέματα σε δολάριο συρρικνώθηκαν στα 11,6 τρισ. δολάρια το Μάρτη του 2015, από το επίπεδο - ρεκόρ των 12,03 τρισ. δολαρίων τον Απρίλη του 2014, σύμφωνα με στοιχεία του Bloomberg. Οι Κεντρικές Τράπεζες πούλησαν δολάρια για να αντισταθμίσουν τις εκροές κεφαλαίων και να τονώσουν τα νομίσματά τους. Το έκανε και η Ρωσία και η Κίνα και άλλα κράτη. Ο δείκτης των νομισμάτων των λεγόμενων αναδυόμενων αγορών που καταρτίζει το Bloomberg υποχώρησε 15% έναντι του δολαρίου το 2014. Η μείωση των αποθεμάτων μπορεί να δυσκολέψει τις αναπτυσσόμενες οικονομίες να ενισχύσουν με την προσφορά χρήματος την οικονομική τους ανάπτυξη. Επίσης μπορεί να πλήξει τη ζήτηση για κρατικά ομόλογα ΗΠΑ.
Το ΔΝΤ προβλέπει ότι η σημαντική υποχώρηση των τιμών της ενέργειας θα ενισχύσει κατά 0,5% την παγκόσμια ανάπτυξη μέχρι του χρόνου, αλλά την ίδια ώρα προειδοποιεί ότι οι τιμές μπορεί να αυξηθούν και να πλήξουν την παγκόσμια ζήτηση. Το ΔΝΤ προβλέπει επίσης ότι ο ρυθμός ανάπτυξης δεν είναι αρκετός ώστε να μειωθεί η ανεργία που πλήττει πολλές οικονομίες, και κυρίως τις ευρωπαϊκές.

Κάνει αιτία το αποτέλεσμα

Επομένως, έχουν βάση κάποιες ανησυχίες τόσο της Κρ. Λαγκάρντ, που εκφράστηκαν στην ομιλία της, όσο και της έκθεσης του ΔΝΤ World Economic Outlook που δημοσιεύτηκε την Τρίτη 7/4/2015.
Σ' αυτήν την έκθεση για τις ανεπτυγμένες οικονομίες οι χαμηλότερες αναπτυξιακές προοπτικές στις οποίες αναφέρεται αποδίδονται σχεδόν εξίσου στην κάμψη της κεφαλαιακής συσσώρευσης και στην κάμψη του ρυθμού ανάπτυξης της αγοράς εργασίας λόγω γήρανσης του πληθυσμού. Για τις αναπτυσσόμενες οικονομίες, οι χαμηλότερες αναπτυξιακές προοπτικές αποδίδονται στην επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης της παραγωγής.
Λένε λοιπόν για τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές οικονομίες, ότι η συσσώρευση του κεφαλαίου δεν είναι αρκετή για να ωθήσει στην καπιταλιστική ανάπτυξη, την ώρα που υπάρχουν συσσωρευμένα από πριν την κρίση κεφάλαια που δεν επενδύονται. Η κρίση είναι κρίση υπερσυσσώρευσης. Αυτό είναι το πραγματικό πρόβλημα. Για να υπάρξει καπιταλιστική ανάπτυξη πρέπει να υπάρξουν καπιταλιστικές επενδύσεις. Αλλά δε γίνονται, και δε φταίει σ' αυτό ότι δεν υπάρχουν κεφάλαια, αλλά ότι δεν υπάρχουν εξασφαλισμένα κέρδη για να ξαναρχίσει η διευρυμένη καπιταλιστική αναπαραγωγή. Και δε δίνονται επίσης κρατικά κεφάλαια γι' αυτόν το σκοπό, λόγω των μεγάλων κρατικών χρεών.
Η έκθεση διαπιστώνει ότι οι επιχειρήσεις δεν αυξάνουν τις επενδύσεις τους σε νέα μέσα παραγωγής. Και θεωρεί ότι αυτό υπονομεύει σε βάθος χρόνου τις προοπτικές για οικονομική ανάκαμψη.
Θεωρεί επίσης ότι οι δημοσιονομικές και οι νομισματικές πολιτικές δεν αρκούν για να επαναφέρουν τις επενδύσεις στα προ της κρίσης επίπεδα. Εκείνο που χρειάζεται είναι περισσότερες δημόσιες επενδύσεις στις υποδομές, που μπορούν να τονώσουν τη ζήτηση βραχυπρόθεσμα, να ενισχύσουν την προσφορά μεσοπρόθεσμα και στη συνέχεια να ενθαρρύνουν τις ιδιωτικές επενδύσεις.
Ως προς την κάμψη του ρυθμού ανάπτυξης της αγοράς εργασίας, λέει η έκθεση του ΔΝΤ ότι δημογραφικοί παράγοντες αναμένεται να διαδραματίσουν ρόλο τροχοπέδης σε πολλές οικονομίες, καθώς ο πληθυσμός γερνά και όλο και περισσότεροι εργαζόμενοι συνταξιοδοτούνται. Τότε γιατί δε μειώνεται η ανεργία, και μάλιστα των νέων; Δεν απαντούν στο ερώτημα. Η μεγάλη ανεργία για να αντιμετωπιστεί θέλει επενδύσεις. Θέλει και μέτρα που να μειώνουν, αντί να αυξάνουν τα ηλικιακά όρια συνταξιοδότησης, ώστε να αντικαθίστανται οι συνταξιούχοι με νέους εργαζόμενους. Τα όρια συνταξιοδότησης έχουν ανέβει σημαντικά τα τελευταία χρόνια, ως μια καπιταλιστική αναδιάρθρωση αντιμετώπισης της κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου.
Επομένως η κατάσταση που περιγράφεται είναι το αποτέλεσμα και όχι η αιτία.
Δεν είναι τυχαίο επίσης ότι το ΔΝΤ εκτιμά ότι: «Τα σενάρια αυτά υποδηλώνουν για το μέλλον χαμηλότερους ρυθμούς βελτίωσης του επιπέδου ζωής. Επιπλέον, η βιωσιμότητα των δημόσιων οικονομικών μεγεθών θα είναι δυσκολότερο να διατηρηθεί, καθώς η φορολογική βάση θα διευρύνεται με χαμηλότερους ρυθμούς» («Το Βήμα» 8/4/2015, ηλεκτρονική έκδοση). Λέει με απλά λόγια ότι οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις σε όφελος του κεφαλαίου δεν αφήνουν περιθώρια βελτίωσης του βιοτικού επιπέδου των λαών, ενώ χρειάζεται και νέα αντιλαϊκή φορολογία (διεύρυνση της φορολογικής βάσης, που δεν μπορεί να προέλθει από τη φορολογία κεφαλαίου γιατί επιδρά αρνητικά στα κέρδη και στην ανταγωνιστικότητα). Δυσκολεύεται όμως η επιβολή της, γιατί δεν την σηκώνει το ήδη ισχνό λαϊκό εισόδημα. Αρα δε θα βρίσκεται εύκολα κρατικό χρήμα για επενδύσεις.

Αξεπέραστες οι αντιφάσεις του καπιταλισμού

Βεβαίως όλα τα παραπάνω ζητήματα δείχνουν και τις αξεπέραστες αντιφάσεις του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Δεν κάνουν επενδύσεις γιατί δεν αυξάνεται η ζήτηση. Δεν απαντούν, όμως, γιατί δεν αυξάνεται η ζήτηση. Η τιμή της εργατικής δύναμης μειώθηκε δραστικά στην περίοδο της κρίσης, για να αυξηθεί το ποσοστό κέρδους του κεφαλαίου ως ένας από τους παράγοντες συμβολής στην ανάκαμψη. Ετσι, π.χ., αν γίνουν επενδύσεις, δεν είναι σίγουρα τα κέρδη. Επίσης αν μειώσουν την ανεργία αυξάνοντας τους συνταξιούχους με μείωση των ηλικιακών ορίων συνταξιοδότησης, αυτό αυξάνει τις ασφαλιστικές εργοδοτικές εισφορές, αυξάνει συνολικά την τιμή της εργατικής δύναμης, αλλά οι καπιταλιστές απαιτούν τη μείωσή τους ως ένα μέσο επίσης μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης.
Επίσης, για να κάνουν δημόσιες επενδύσεις χρειάζονται φόρους, αλλά στο κεφάλαιο δε βάζουν, ενώ τους λαούς τους έχουν «ματώσει».
Σε σχέση με τις «αναπτυσσόμενες» οικονομίες και την εκτίμηση για επιβράδυνση του ρυθμού ανάπτυξης της παραγωγής: Αφενός μειώθηκαν οι εξαγωγές τους λόγω κρίσης, αφετέρου η εσωτερική τους ανάπτυξη «σκοντάφτει» στη χαμηλή τιμή της εργατικής τους δύναμης, ως ένα από τα βασικά στοιχεία ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητάς τους που συνέβαλε στις εξαγωγές. Βεβαίως δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η επιβράδυνση ρυθμών καπιταλιστικής ανάπτυξης είναι σημάδι ότι η οικονομία ίσως βαδίζει σε ύφεση.
Απ' όλα τα παραπάνω αναδεικνύεται ανάγλυφα πώς λειτουργεί ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Που για τους εργαζόμενους είναι καταστροφικός, δεν μπορεί να εξαλείψει τις οικονομικές κρίσεις που καταστρέφουν παραγωγικές δυνάμεις, δεν μπορεί να τους καλύπτει στοιχειώδεις λαϊκές ανάγκες, γι' αυτό και η πάλη της εργατικής τάξης και των άλλων φτωχών λαϊκών στρωμάτων σε συμμαχία μαζί της πρέπει να κατατείνει στην ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου, στην εργατική εξουσία, για την αντικατάσταση της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας από την κοινωνική.

ΥΕΜΕΝΗ Βομβαρδισμοί «Αποκατάστασης της Ελπίδας»

ΥΕΜΕΝΗ

Βομβαρδισμοί «Αποκατάστασης της Ελπίδας»

Οσο τα αεροπλάνα των Σαουδαράβων ρίχνουν τις βόμβες που αγόρασαν από ΗΠΑ και Ευρώπη, οι Αμερικανοί βρίσκουν ευκαιρία να αναδιατάξουν τις ναυτικές δυνάμεις τους στον Κόλπο του Αντεν, στέλνοντας μεταξύ άλλων και το αεροπλανοφόρο «Ρούζβελτ»

Η «Αποφασιστική Καταιγίδα», η κωδική ονομασία της ιμπεριαλιστικής επίθεσης δέκα στρατιωτικών δυνάμεων που ξεκίνησε στις 26 Μάρτη υπό την ηγεσία της Σαουδικής Αραβίας στην Υεμένη, υποτίθεται πως τερματίστηκε αργά το βράδυ της περασμένης Τρίτης και μετεξελίχθηκε σε... επιχείρηση «Αποκατάσταση Ελπίδας» (ακριβώς όπως η ομώνυμη ιμπεριαλιστική επιχείρηση ΗΠΑ και ΟΗΕ το 1992-93 στη Σομαλία!). «Τερματίστηκε», είπε ο 30χρονος Σαουδάραβας υπουργός Αμυνας Μουχάμαντ Μπιν Σαλμάν (νεότερος γιος του Σαουδάραβα Μονάρχη Σαλμάν) γιατί τάχα επιτεύχθηκαν οι «στρατιωτικοί στόχοι» της επίθεσης, καταστράφηκε ο βαρύς οπλισμός και εμποδίστηκε η προέλαση των Σιιτών Χούτι στο κεντρικό και νότιο τμήμα της Υεμένης.
Στην πράξη, τίποτε από αυτά δεν έγινε. Αυτό που έγινε ήταν η μάλλον άτσαλη προσπάθεια του υπουργού να εκτονώσει, με μία ανακοίνωση, τις υποτονικές (πλην σαφώς υποκριτικές) αντιδράσεις αξιωματούχων του ΟΗΕ (με πρώτο τον Γενικό Γραμματέα Μπαν Κι Μουν) που άρχισαν να δυσφορούν από τη μακρά λίστα των νεκρών αμάχων και των τεράστιων καταστροφών στη φτωχότερη χώρα της Αραβικής Χερσονήσου, δίχως να είναι ορατό στον ορίζοντα κάποιο τέλος.
Ετσι, όταν άρχισαν να πολλαπλασιάζονται οι δηλώσεις του ΓΓ του ΟΗΕ περί «έντονης ανησυχίας» για τις συνέπειες της επιχείρησης στους αμάχους και οι εκκλήσεις Ρώσων, Ιρανών και άλλων αξιωματούχων περί «παύσης των βομβαρδισμών» και έναρξης «ειρηνευτικών συνομιλιών», οι Σαουδάραβες αναγκάστηκαν, έστω και για τα μάτια του κόσμου, να ανακοινώσουν τον «τερματισμό» των βομβαρδισμών που... συνεχίζονται! Εξακολουθούν, βεβαίως, να σφάζουν τον υεμενίτικο λαό με τις βόμβες και τα όπλα που χρόνια τώρα αγοράζουν από Αμερικανούς, Ευρωπαίους πολεμικούς βιομηχάνους, σε βαθμό ώστε πέρσι να γίνουν η πρώτη χώρα παγκοσμίως στους στρατιωτικούς εξοπλισμούς, αγοράζοντας όπλα αξίας 6,4 δισεκατομμυρίων δολαρίων... Οπλα που χρησιμοποιούν για να καταστείλουν κάθε υποψία αντικυβερνητικής αντίδρασης στο εσωτερικό της χώρας, για να πραγματοποιήσουν τις στρατιωτικές επεμβάσεις σε Μπαχρέιν και Υεμένη, και να «θωρακίσουν» τα σύνορα του σαουδαραβικού βασιλείου προς το βορρά, όπου συνεχίζεται η δράση των τζιχαντιστών του «Ισλαμικού Κράτους» (παλιών γνώριμων της σαουδαραβικής μοναρχίας) στο Ιράκ...
Ετσι, παρά τον ισχυρισμό του Σαουδάραβα Σουνίτη υπουργού Αμυνας για «ισχυρό πλήγμα» στους Σιίτες Χούτι της Υεμένης (που φέρεται πως υποστηρίζονται από το Ιράν), οι τελευταίοι όχι μόνο δε συνετρίβησαν, αλλά εξακολουθούν να πιέζουν στρατιωτικά την προεδρική φρουρά και τους μισθοφόρους του φιλοδυτικού Προέδρου Χάντι και τις δυνάμεις μισθοφόρων που διεκπεραιώνουν μυστικές αποστολές, τόσο στο Τάιζ, όσο και στη νότια πόλη Αντεν.
Ενισχυμένοι φαίνονται το ίδιο διάστημα και οι τζιχαντιστές της «Αλ Κάιντα Αραβικής Χερσονήσου» (AQPA), οι οποίοι δεν αποτελούν «πρόβλημα» για τους Σαουδάραβες ιμπεριαλιστές (το αντίθετο, μάλιστα!). Οι τζιχαντιστές, διόλου τυχαία, αξιοποίησαν την «ευκαιρία» της «Αποφασιστικής Καταιγίδας» καταλαμβάνοντας, μέσα στην αναμπουμπούλα των επιδρομών, δύο κεντρικές περιοχές, στήνοντας το «στρατηγείο» τους στην πόλη Μουκάλα.

Πάνω από χίλιοι οι νεκροί άμαχοι...

Στο μεταξύ, οι ΗΠΑ έχουν στείλει εννιά πολεμικά πλοία ανοικτά της Υεμένης και το αεροπλανοφόρο «Θ. Ρούσβελτ», για να «προστατεύσουν» τάχα την «ασφάλεια» της διεθνούς ναυτιλίας, η Γαλλία «ναρκαλιευτικό» στα στρατηγικής σημασίας Στενά Μπαμπ ελ Μαντέμπ που ελέγχουν το πέρασμα προς την Ερυθρά Θάλασσα από τον Κόλπο του Αντεν και το Ιράν πλοία που πλέουν τάχα ανέμελα, μεταφέροντας εμπορεύματα και ανθρωπιστική βοήθεια στην περιοχή...
Επιπλέον, τα βομβαρδιστικά του 10μελούς στρατιωτικού συνασπισμού συνεχίζουν να σφυροκοπούν τη φτωχότερη χώρα της Αραβικής Χερσονήσου, διαλύοντας ό,τι λιγοστό έχει μείνει από τις ελάχιστες υποδομές της χώρας σε δίκτυα υδροδότησης, ηλεκτροδότησης, συγκοινωνιών αλλά και σε υποτυπώδεις υπηρεσίες Υγείας, εκπαίδευσης. Οι αεροπορικοί βομβαρδισμοί όχι μόνον δεν σταμάτησαν αμέσως μετά την αναγγελία του υποτιθέμενου «τερματισμού» τους, αλλά κλιμακώθηκαν, προκαλώντας από τις 26 Μάρτη μία τεράστια ανθρωπιστική καταστροφή: Ο εκπρόσωπος του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας (ΠΟΥ) στην Υεμένη εκτιμά πως οι νεκροί άμαχοι ξεπερνούν τους 1.000 (μεταξύ των οποίων αρκετές δεκάδες μωρά και παιδιά) και οι τραυματίες τις 3.500. Βασικά είδη τροφίμων και φαρμάκων έχουν γίνει άφαντα εδώ και βδομάδες, τα καύσιμα είναι δυσεύρετα, ενώ έχει ανασταλεί η λειτουργία των δικτύων ηλεκτροδότησης και υδροδότησης σχεδόν σε όλα τα αστικά κέντρα.
Στην πραγματικότητα, κανείς δεν ξέρει, ούτε θα μάθει με σιγουριά, το μέγεθος της καταστροφής, αφού σε πολλές αγροτικές ή αραιοκατοικημένες περιοχές της χώρας είναι σίγουρο πως αρκετά από τα θύματα παραμένουν αζήτητα, θαμμένα κάτω από τα ερείπια, δίχως να βρουν ποτέ μία θέση στην επίσημη λίστα των «παράπλευρων» απωλειών από τους βομβαρδισμούς των Σαουδαράβων και των συμμάχων τους.
Η «Αποκατάσταση της Ελπίδας» για τους Σαουδάραβες στην Υεμένη μπορεί να μετρά σήμερα ημερολογιακά πέντε μέρες, μόνον που στην πραγματικότητα είναι επιχείρηση συνέχισης του ολέθρου και του θανάτου που σπέρνουν οι βόμβες των ιμπεριαλιστικών επιδρομών. Είναι εντούτοις βέβαιο πως κάποτε οι βόμβες θα σταματήσουν για τα καλά και πως η επέμβαση θα συνεχιστεί με τα γνωστά, άλλα μέσα: Τον «ειρηνευτικό» διάλογο με σημαδεμένα χαρτιά (πάντα προς όφελος των επιδρομέων), τους διεθνείς «μεσολαβητές» που δρουν υπό τις εντολές των ιμπεριαλιστών, τις κυβερνήσεις «εθνικής ενότητας», που λειτουργούν πάντα με γνώμονα τα συμφέροντα της ντόπιας αστικής τάξης και των ξένων δυνάμεων, τα πακέτα «βοήθειας» που «συμπτωματικά» αποδεικνύονται μποναμάς για τα μονοπώλια, τις επιχειρήσεις «αρωγής» και χειραγώγησης του λαού, ώστε να παραμένει εγκλωβισμένος στη φτώχεια και στην υποτέλεια.
Η αλυσίδα αναπαραγωγής του φαύλου κύκλου της εκμετάλλευσης από ντόπια και ξένα «αφεντικά» μπορεί να σπάσει, και στην περίπτωση της Υεμένη, με κλιμάκωση του ταξικού αγώνα.

Δέσποινα ΟΡΦΑΝΑΚΗ

Τυχερές λήψεις

Τυχερές λήψεις

Εκτίναξη πίδακα αερίων και σκόνης από τον κομήτη Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο κατέγραψε η κάμερα της «Ροζέτας»

Λίγο πριν την εμφάνιση του πίδακα αερίων - σκόνης

Μάρτυρας της εμφάνισης ενός νέου πίδακα σκόνης και αερίων από την επιφάνεια του κομήτη Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο έγινε το σκάφος «Ροζέτα», του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA), στα μέσα του περασμένου Μάρτη. Είναι η πρώτη φορά που καταγράφεται ένα τέτοιο φαινόμενο σε κομήτη και ήταν καθαρά ζήτημα τύχης, καθώς το σκάφος έτυχε να βρεθεί στην πλευρά που εμφανίστηκε ο πίδακας και να πάρει φωτογραφίες του κομήτη ένα λεπτό πριν και ένα λεπτό μετά την εμφάνισή του. Η νέα εκροή, που συμβάλλει στην ενίσχυση της κόμης και της ουράς του κομήτη, καθώς αυτός πλησιάζει προς τον Ηλιο και θερμαίνεται όλο και περισσότερο, είναι διαφορετική καθώς οι περισσότερες από τις άλλες πηγάζουν από το «λαιμό», που συνδέει τους δύο λοβούς του συγκεκριμένου κομήτη. Η ροή που κατέγραψε στη γέννησή της η κάμερα ευρέος πεδίου OSIRIS της «Ροζέτας», πηγάζει από το άκρο ενός λοβού και είναι κάθετη ως προς τη διεύθυνση της πλειοψηφίας των άλλων εκπομπών αερίων. Η ταχύτητα των αερίων και της σκόνης υπολογίστηκε ότι ήταν μεγαλύτερη από 8 μέτρα ανά δευτερόλεπτο (28,8 χλμ./ώρα).
Η δραστηριότητα του Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο εντείνεται τις τελευταίες βδομάδες και θα κορυφωθεί στο περιήλιο, το πλησιέστερο στον Ηλιο σημείο της τροχιάς του. Η κρατούσα επιστημονική θεωρία είναι ότι πάγος νερού και άλλα παγωμένα αέρια εξαχνίζονται (περνούν απευθείας από τη στερεή στην αέρια κατάσταση) λόγω της θέρμανσης του κομήτη και καθώς βρίσκουν διέξοδο προς την επιφάνεια παρασύρουν και σκόνη. Παραδόξως το νέο ρεύμα υλικών που φωτογραφήθηκε από τη «Ροζέτα» εμφανίστηκε στην πλευρά του κομήτη που δε φωτιζόταν εκείνη τη στιγμή (λίγο πριν την αυγή στη συγκεκριμένη περιοχή). Ισως οι πρώτες ακτίνες του ήλιου να πυροδότησαν το φαινόμενο, ή αέρια που είχαν συσσωρευτεί σε προηγούμενη φάση θέρμανσης να βρήκαν εκείνη την ώρα διέξοδο από το συγκεκριμένο σημείο.

Τρία λεπτά αργότερα, μετά την εμφάνιση του πίδακα στο κάτω (σκοτεινό) μέρος του κομήτη Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο

Ο πίδακας της φωτογραφίας που έστειλε η «Ροζέτα» δεν ξέρουμε αν είναι βραχύβιος ή μακράς διάρκειας, δηλαδή αν διάρκεσε 6 ώρες (όση είναι η διάρκεια της ημέρας στον κομήτη), καθώς ο έντονος φωτισμός της περιοχής τις ώρες που ακολούθησαν και η θέση παρατήρησης του σκάφους δεν επέτρεψαν την καταγραφή της πορείας του φαινομένου. Οι μέχρι τώρα παρατηρήσεις του Τσουριούμοφ - Γκερασιμένκο δείχνουν ότι οι περισσότεροι πίδακες είναι μακράς διάρκειας και συχνά επανεμφανίζονται τις επόμενες μέρες, αλλά ορισμένες φορές υπάρχουν και εκρηκτικές εκπομπές, όπως εκείνη στις 30 Απρίλη 2014, που μεγάλωσε απότομα την κόμη σε διάμετρο 1.800 χιλιομέτρων, για να υποχωρήσει τις βδομάδες που ακολούθησαν.

ΣΕ ΤΡΟΧΙΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΝΟ ΠΛΑΝΗΤΗ ΔΗΜΗΤΡΑ Αρχισε η ροή επιστημονικών παρατηρήσεων από τη «Χαραυγή»

ΣΕ ΤΡΟΧΙΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΝΑΝΟ ΠΛΑΝΗΤΗ ΔΗΜΗΤΡΑ

Αρχισε η ροή επιστημονικών παρατηρήσεων από τη «Χαραυγή»

Αποψη της Δήμητρας πάνω από το Βόρειο Πόλο της

Αρχίζοντας από την περασμένη Πέμπτη, το σκάφος «Χαραυγή» («Dawn») της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας NASA, θα βρίσκεται σε κυκλική τροχιά γύρω από το νάνο πλανήτη Δήμητρα, κάνοντας επιστημονικές παρατηρήσεις από απόσταση 13.500 χιλιομέτρων πάνω από την επιφάνειά του. Τρεις βδομάδες αργότερα, στις 9 Μάη, η διαστημοσυσκευή θα αρχίσει να κατεβαίνει προς χαμηλότερες τροχιές, ώστε να πάρει κοντινότερες φωτογραφίες και λεπτομερέστερες μετρήσεις.
Η φωτογράφιση κατά τη διαδικασία προσέγγισης στη Δήμητρα τους τελευταίους μήνες έχει ήδη προσφέρει μια προκαταρκτική, αλλά δελεαστική εικόνα γι' αυτό το μακρινό κόσμο της ζώνης των αστεροειδών, που η «Χαραυγή» πρόκειται να εξερευνήσει ενδελεχώς το επόμενο διάστημα. Τα δύο μυστηριώδη φωτεινά σημεία που είχαν εντοπιστεί μέσα σε έναν κρατήρα, επανεμφανίστηκαν σε νεότερες φωτογραφίες που λήφθηκαν από ύψος 22.000 χιλιομέτρων, πράγμα που σημαίνει ότι πρόκειται για μη βραχύβια χαρακτηριστικά. Οι επιστήμονες προς το παρόν δεν γνωρίζουν τίποτα για την προέλευση αυτών των φωτεινών περιοχών ή τη χημική τους σύνθεση, ορισμένες από τις οποίες έχουν θερμοκρασία παρόμοια με εκείνη των γύρω περιοχών, ενώ άλλες χαμηλότερη. Εχουν όμως εντοπίσει και άλλα ενδιαφέροντα χαρακτηριστικά στην επιφάνεια της Δήμητρας, πέρα από το προφανές, τους χιλιάδες μικρούς και μεγαλύτερους κρατήρες. Η Δήμητρα δεν ήταν πάντα ένας νεκρός βράχος. Στο παρελθόν εμφάνισε γεωλογική δραστηριότητα, με την οποία ίσως να σχετίζονται οι χρωματικές διαφορές στην επιφάνειά της.
Για να μπορέσουν να διακρίνουν καλύτερα ανεπαίσθητες χρωματικές διαφορές, οι επιστήμονες χρησιμοποιούν συχνά εικόνες, όπως αυτή που δημοσιεύουμε και δείχνει το δισδιάστατο ανάπτυγμα ολόκληρης της επιφάνειας της Δήμητρας μετά από χρωματική του επεξεργασία. Αυτή η εικόνα μπορεί να προσφέρει στα μάτια των ειδικών πολύτιμες πληροφορίες για τις φυσικές ιδιότητες και για την ορυκτολογική και χημική σύνθεση των υλικών της επιφάνειας. Αν και δεν έχει βρεθεί ακόμα ξεκάθαρη σύνδεση ανάμεσα στους κρατήρες που δημιουργούνται από την πρόσκρουση μετεωριτών και τα διαφορετικά χρώματα κάθε περιοχής, οι ερευνητές εξετάζουν και αυτήν την πιθανότητα.

Δισδιάστατο ανάπτυγμα της επιφάνειας της Δήμητρας, με χρωματική επεξεργασία, ώστε να τονιστούν ανεπαίσθητες χρωματικές διαφορές. Τα χρώματα είναι αντεστραμμένα, δηλαδή στην πραγματικότητα οι πιο γαλαζωπές περιοχές είναι πιο κόκκινες και αντίστροφα

Οι επιστήμονες πρόκειται να συγκρίνουν τη Δήμητρα με το γιγάντιο αστεροειδή Εστία, που μελέτησε από κοντά η «Χαραυγή» το 2011 - 2012, ώστε να βρουν απαντήσεις σχετικά με τις λεπτομέρειες της διαδικασίας σχηματισμού του ηλιακού συστήματος. Τόσο η Εστία όσο και η Δήμητρα βρίσκονται στην κύρια ζώνη των αστεροειδών μεταξύ Αρη και Δία και στις απαρχές του ηλιακού συστήματος βρίσκονταν στη διαδικασία να μετατραπούν σε πλανήτες, πριν η ανάπτυξή τους διακοπεί λόγω έλλειψης διαθέσιμου υλικού. Σε αντίθεση με την άνυδρη Εστία, η Δήμητρα θεωρείται ότι αποτελείται κατά 25% από νερό και είναι κρυφή ελπίδα των ερευνητών οι φωτεινές λευκές περιοχές να σχετίζονται μ' αυτό...

Τα δίδυμα φωτεινά σημάδια μέσα στον κρατήρα (πάνω δεξιά) επανεμφανίστηκαν στις κάμερες της «Χαραυγής», όπως δείχνει αυτή η φωτογραφία που πάρθηκε πριν από δέκα μέρες

Επιμέλεια:
Σταύρος ΞΕΝΙΚΟΥΔΑΚΗΣ
Πηγή: http://dawn.jpl.nasa.gov

Χικμέτ και κινηματογράφος

Χικμέτ και κινηματογράφος

Ο κύκλος πολιτιστικών εκδηλώσεων «Χικμέτ και κινηματογράφος», συνοδευτικός του επιστημονικού συνεδρίου για τον Τούρκο κομμουνιστή ποιητή «Ναζίμ Χικμέτ: Για να γενούνε τα σκοτάδια λάμψη», εγκαινιάστηκε την περασμένη Πέμπτη. Στο κατατοπιστικό και καλαίσθητο πρόγραμμα που διακινείται, εκτός των κριτικών σημειωμάτων για τις ταινίες που εντάσσονται σ' αυτό, υπάρχει μια διαφωτιστική εισαγωγή του Πολιτιστικού Τμήματος της ΚΕ του ΚΚΕ και της Πολιτιστικής Επιτροπής του ΚΣ της ΚΝΕ για τη σχέση του Χικμέτ με τον κινηματογράφο.

Ενώ το κύριο καλλιτεχνικό πεδίο του σπουδαίου κομμουνιστή δημιουργού Ναζίμ Χικμέτ υπήρξε η ποίηση και γενικότερα η λογοτεχνία, συναντάμε το όνομά του και στον κινηματογράφο, κύρια ως σεναριογράφο, τόσο σε τουρκικές ταινίες κατά την περίοδο 1930 - 1940, όσο και μετά το 1952 σε ταινίες της Σοβιετικής Ενωσης, στην οποία κατέφυγε για τρίτη φορά και οριστικά το 1951 μετά την απελευθέρωσή του από 13ετή κράτηση στις φυλακές της Προύσας.
Ο Ναζίμ μεγάλωσε τα χρόνια που ο κινηματογράφος μορφοποιούνταν στη χώρα του και γρήγορα εκδήλωσε το ενδιαφέρον του για το νέο αυτό καλλιτεχνικό μέσο, με το οποίο ασχολήθηκε τελικά σε όλη του τη ζωή. Ακόμη και κατά το διάστημα της μακρόχρονης φυλάκισής του έγραφε σενάρια. Ο πατέρας του Χικμέτ Μπέη, ήταν διευθυντής του Κινηματογράφου «Σουρέγια» στο Καντίκιοϊ.
Ο ποιητής εργάστηκε στον κινηματογράφο προπαντός για βιοπορισμό, ενώ το όνομά του σβηνόταν πολλές φορές από τα στοιχεία των ταινιών ή το αντικαθιστούσε κάποιο ψευδώνυμο, είτε γιατί το μελοδραματικό ή το γελοία περιπετειώδες περιεχόμενό τους δεν τον εξέφραζε είτε για λόγους πολιτικούς. Παρόλα αυτά, ο Χικμέτ είχε ενεργητικό ρόλο στα πρώτα βήματα του τουρκικού κινηματογράφου, γράφοντας πολλά σενάρια και πραγματοποιώντας κινηματογραφικές δοκιμές. Οι μελέτες του, όμως, δεν είχαν τακτικό χαρακτήρα, λόγω των μετακινήσεών του στη Σοβιετική Ενωση και της μακροχρόνιας φυλάκισής του.
Στις αρχές της δεκαετίας του '30 ο τουρκικός κινηματογράφος περνούσε από το βωβό στον ομιλούντα, με την καθοδήγηση του Μουχσίν Eρτουγρούλ - του μεγαλύτερου παραγωγού και ιδρυτή του σύγχρονου τουρκικού θεάτρου, με εμπειρία στη σκηνοθεσία από το Παρίσι, το Βερολίνο και τη Μόσχα. Ταυτόχρονα ήταν ο κυριότερος κινηματογραφικός σκηνοθέτης, παρά το γεγονός ότι η τεχνική του παρέμενε προσκολλημένη στη θεατρική. Ο Ερτουγρούλ και ο Χικμέτ υπήρξαν στενοί φίλοι από την πρώτη παραμονή του Χικμέτ στη Μόσχα (1921-1924) και είχαν ιδεολογική συγγένεια και παραγωγική συνεργασία. Ο Χικμέτ αρχικά εργάστηκε στο ντουμπλάρισμα και τη διασκευή από ξένες πηγές, καθώς επίσης και στη συγγραφή σεναρίων, συμπεριλαμβανομένων και αρκετών για μουσικές κωμωδίες. Τα τραγούδια που έγραψε γι' αυτές παρέμειναν δημοφιλή για πολλά χρόνια.
Ο Χικμέτ δοκίμασε τις δυνάμεις του και στη σκηνοθεσία: Πρώτα ως βοηθός του Ερτουγρούλ και κατόπιν ως σκηνοθέτης δυο ντοκιμαντέρ, «Η Συμφωνική της Κωνσταντινούπολης» (1934) και «Η Συμφωνική της Προύσας» (1934) με θέμα την καθημερινότητα σε αυτές τις πόλεις, όπως επίσης και μιας ταινίας μυθοπλασίας -βασισμένης σε δικό του σενάριο- με τίτλο «Προς τον ήλιο» (1937). Στην ταινία αυτή -εκτός των ελάχιστων κυρίων ρόλων- παίζουν ερασιτέχνες ηθοποιοί. Οι διάλογοι, το περιβάλλον και τα ατμοσφαιρικά εφέ που δημιουργεί η τουρκική μουσική χαρακτηρίζονται από φυσικότητα και οι σκηνές, που είναι γυρισμένες επί τόπου, δείχνουν την πρόθεση του Χικμέτ να καταγράψει τη ζωή των απλών ανθρώπων.
Ιδιαίτερα επισημαίνεται το σενάριό του στην ταινία «Κόκκινο Ποτάμι, Μαύρο Πρόβατο», που γυρίστηκε από τον Ερτουγρούλ και ξαναγυρίστηκε από τον Λιτφί Ακάντ το 1967, στην εκδοχή που θα παρακολουθήσουμε στο αφιέρωμά μας. Η ταινία αυτή έχει σπουδαία ιστορική σημασία, γιατί καταγράφει την προσπάθεια του Χικμέτ να ανοίξει δρόμο σε μια λαϊκή κουλτούρα με εργατικό χαρακτήρα στα πρώτα χρόνια της ίδρυσης του τουρκικού κράτους. Το ντεμπούτο του Χικμέτ στον κινηματογράφο προμήνυε μια πολλά υποσχόμενη καριέρα, που δυστυχώς διακόπηκε από τη σύλληψή του το 1938.
Το 1951, και για το μικρό διάστημα που μεσολάβησε από την αποφυλάκισή του ως την απόδρασή του στην ΕΣΣΔ, ξαναβρίσκουμε τον Χικμέτ στα τουρκικά κινηματογραφικά στούντιο «IΠEK» του φίλου του Ιχσάν Ιπεκτσί, σε δουλειές ρουτίνας, όπως του μοντέρ ή σε φωνητικό ντουμπλάρισμα, αλλά και σεναριογράφου, ακόμα και βοηθού σκηνοθέτη. Για πολιτικούς λόγους, το όνομά του δε φαινόταν πουθενά αλλά η συμβολή του σε ταινίες όπως «Ο Σουλτάνος Σελίμ και οι τρεις ερωμένες του» και «Η ομορφιά του ψαρά» ήταν καθοριστική.
Τελευταία φορά που συναντάμε τον ίδιο τον Ναζίμ Χικμέτ σε κινηματογραφικά στούντιο είναι το 1957 στη Σοβιετική Ενωση, έτος που το σενάριό του «Το ερωτευμένο σύννεφο», μια αριστουργηματική κινηματογραφική μεταφορά του ομώνυμου παραμυθιού του γυρίστηκε ταινία.
Από τότε, αρκετά σενάρια γραμμένα από τον ίδιο τον Χικμέτ ή βασισμένα σε έργα του μεταφέρθηκαν στον κινηματογράφο και μετά το θάνατό του από διάφορους Σοβιετικούς και Τούρκους δημιουργούς. Επίσης, αρκετές ταινίες και ντοκιμαντέρ έχουν θέμα τους τη ζωή και τη δράση του, όπως «Το ταξίδι του Ναζίμ στην Κούβα» ή το «Ναζίμ Χικμέτ, γαλανομάτης γίγαντας».
Ο κινηματογράφος και οι σύγχρονες τεχνικές του επέδρασαν ιδιαίτερα στην ποίηση του Χικμέτ, καθώς η κινηματογραφική έκφραση αποτελεί τη βασική μορφική ιδιομορφία της. Ο Χικμέτ μετέφερε από τον κινηματογράφο στην ποίησή του τεχνικές, όπως το μοντάζ, η ασυνέχεια και η γρήγορη εναλλαγή εικόνων, η εστίαση μέσα από πολλές «κάμερες» σε ένα συγκεκριμένο συμβάν με σκοπό να αναδειχτούν ταυτόχρονα διαφορετικές πλευρές του κ.ά. Με λίγα λόγια, οι τεχνικές του κινηματογράφου τον βοήθησαν να βρει μια νέα και περιεκτική μορφή για να αποδώσει το νέο, επαναστατικό περιεχόμενο της τέχνης του. Η πρώτη επαφή του, το 1921, με τον πρωτοποριακό σοβιετικό κινηματογράφο μέσα από την ταινία του Πουντόβκιν «Γκολόντ...γκολόντ...γκολόντ» (Πείνα) του άνοιξε ένα δρόμο για τον τρόπο που μπορούν να εκφραστούν νέα θέματα, τα οποία μέχρι τότε απουσίαζαν επιδεικτικά από την ποίηση της αριστοκρατικής κάστας του Διβανίου (Οθωμανική Αυτοκρατορία), όπως η πείνα των καταπιεσμένων χωρικών και εργατών της πατρίδας του, η ανεργία, οι απεργίες και άλλα.

ΕΥΡΩΛΙΓΚΑ - ΦΙΜΠΑ «Στα όπλα» για τον έλεγχο του ευρωπαϊκού μπάσκετ

ΕΥΡΩΛΙΓΚΑ - ΦΙΜΠΑ

«Στα όπλα» για τον έλεγχο του ευρωπαϊκού μπάσκετ

Η αύξηση των κερδών ιδιαίτερα για τη νικήτρια της διοργάνωσης ήταν μια απ' τις απαντήσεις της Ευρωλίγκας στα σχέδια της ΦΙΜΠΑ

Eurokinissi

Λίγο μετά το ξεκίνημα της φετινής αγωνιστικής σεζόν για το ευρωπαϊκό μπάσκετ (εγχώριες και ευρωπαϊκές διοργανώσεις) ήρθαν και τα μηνύματα ότι κάποια πράγματα πολύ σύντομα ίσως να μην είναι όπως τα ξέρουμε σήμερα. Σε δημοσίευμα πριν από μερικούς μήνες είχε γίνει λόγος για τη νέα φάση στην οποία έδειχνε να εισέρχεται η κόντρα μεταξύ της Ευρωλίγκας και της ΦΙΜΠΑ με αντικείμενο τον έλεγχο και το... πάνω χέρι στο ευρωπαϊκό μπάσκετ, με αιχμή φυσικά τις ευρωπαϊκές διοργανώσεις και κυρίως την Ευρωλίγκα.

Κόντρα για την πρωτοκαθεδρία...

Η απόφαση της ΦΙΜΠΑ να ανακοινώσει αλλαγές στα όσα ισχύουν μέχρι σήμερα στην κορυφαία διοργάνωσή της, το Μουντομπάσκετ (ή Παγκόσμιο Κύπελλο μπάσκετ) και ιδιαίτερα το σημείο να επιστρέψει στην παλιά συνταγή των προκριματικών αγώνων για τις Εθνικές ομάδες εν μέσω αγωνιστικής σεζόν ήταν η πρώτη ένδειξη. Και φυσικά όσοι το θεώρησαν ως το πρώτο... τύμπανο του πολέμου δεν έπεσαν έξω. Βαδίζοντας προς το φινάλε της φετινής αγωνιστικής σεζόν, εδώ και μερικές βδομάδες, τα μεγάλα μαχαίρια μεταξύ Ευρωλίγκας και ΦΙΜΠΑ έχουν βγει για τα καλά... απ' τις θήκες και είναι έτοιμα για τη μάχη. Μάλιστα, οι εξελίξεις το τελευταίο διάστημα ήταν τόσο ραγδαίες που αν και σε πρώτη φάση οι όποιες αλλαγές αναμένονταν για την επόμενη σεζόν (2016-'17) ίσως τελικά αυτές να έρθουν νωρίτερα και να αφορούν τη νέα σεζόν. Οπως και να έχει, τουλάχιστον για τη διοργάνωση που αποτελεί το μήλον της Εριδος για τους δύο οργανισμούς, την Ευρωλίγκα, το σίγουρο είναι ότι αν αυτή δεν είναι η τελευταία χρονιά με τη μορφή που την γνωρίσαμε, σίγουρα έχει φθάσει στο παρά ένα ώστε να αποτελέσει παρελθόν. Και φυσικά επειδή το πείραμα των δυο χωριστών διοργανώσεων όταν ξεκίνησαν όλα, στις αρχές του 2000, οπότε μόλις είχε αρχίσει η διάσπαση (ΦΙΜΠΑ - ΟΥΛΕΜΠ) με την Ευρωλίγκα και Σουπρολίγκα να διοργανώνονται την ίδια σεζόν απέτυχε, η μάχη πλέον θα δοθεί για την πρωτοκαθεδρία.

...με όπλο τις πολυεθνικές

Είτε απ' τη νέα σεζόν είτε απ' την επόμενη άγνωστο παραμένει πού μπορεί να αγωνίζονται ομάδες όπως ο Παναθηναϊκός και η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, μόνιμα μέλη της Ευρωλίγκας μέχρι σήμερα

Eurokinissi

Φυσικά, όλη αυτή η μάχη συμφερόντων που βρίσκεται εν εξελίξει και αναμένεται να κορυφωθεί το επόμενο διάστημα δεν αφορά τίποτα άλλο από τον έλεγχο της διαχείρισης των πραγμάτων αλλά και την αναβάθμιση του προϊόντος - μπάσκετ προκειμένου να γίνει πιο ελκυστικό και φυσικά πιο εμπορικό. Τόσο η ΦΙΜΠΑ όσο και η Ευρωλίγκα, η οποία ουσιαστικά αποσχίστηκε απ' την ΟΥΛΕΜΠ, που αρχικά είχε αποσχιστεί από τη ΦΙΜΠΑ, όταν μιλούν για το καλό του αθλήματος φυσικά εννοούν τη μεγαλύτερη εμπορευματοποίησή του. Αλλωστε, δεν είναι τυχαίο ότι πίσω απ' τα σχέδια και των δύο αντιπάλων υπάρχει πληθώρα πολυεθνικών - χορηγών έτοιμων να συμβάλουν στο να υλοποιηθούν αυτά.

ΦΙΜΠΑ: Επιστρέφει δυναμικά

Μετά την απώλεια των πρωτείων στο ευρωπαϊκό μπάσκετ και τις αντίστοιχες συνέπειες που είχε αυτό η Παγκόσμια Συνομοσπονδία Μπάσκετ επιστρέφει στα δρώμενα της Ευρώπης και μάλιστα ιδιαίτερα δυναμικά. Εχοντας ως κρυφό χαρτί το Μουντομπάσκετ, που όντας αναβαθμισμένο και επιτυχημένο εμπορικά τα τελευταία χρόνια πρόσφερε μια σημαντική πηγή εσόδων, τις όποιες επίσης κερδοφόρες καινοτομίες περιστρέφονταν γύρω απ' αυτό (βλ. wild cards), την ανεύρεση νέων χορηγών, η ΦΙΜΠΑ ανέκτησε το χαμένο έδαφος στη δυναμική της. Μάλιστα, είναι χαρακτηριστικό ότι πλέον καταργεί της επιμέρους ενώσεις της ανά ήπειρο, π.χ. ΦΙΜΠΑ Ευρώπης, ΦΙΜΠΑ Ασίας, που τα τελευταία χρόνια είχαν περάσει σε ένα καθεστώς ημι-ανεξαρτησίας και πλέον συγκεντρώνει τα πάντα στα χέρια της με τη δημιουργία της λεγόμενης «ONE FIBA», που θα έχει λόγο για όλα τα δρώμενα, ανεξαρτήτως ηπείρου.

Δυναμική επιστροφή στα ευρωπαϊκά δρώμενα περιλαμβάνουν τα σχέδια του ισχυρού άνδρα της ΦΙΜΠΑ Π. Μπάουμαν

Οσον αφορά τα της Ευρώπης ετοιμάζεται να πάρει πίσω αυτό που της πήραν οι ισχυροί σύλλογοι πριν από 15 χρόνια. Με σχέδια που έχουν ως πλάνο το Τσάμπιονς Λιγκ του ποδοσφαίρου, οι άνθρωποι της ΦΙΜΠΑ έχουν αρχίσει τις συζητήσεις με τις ομάδες της Ευρωλίγκας για μια νέα διοργάνωση, κάπως πιο διευρυμένη, με άλλο σύστημα διεξαγωγής και πλεονέκτημα για τους συμμετέχοντες τα περισσότερα έσοδα απ' ό,τι έχουν τώρα.
Προκειμένου να κάνει μάλιστα αισθητή την παρουσία της και να επιβεβαιώσει την αποφασιστικότητά της έναντι της Ευρωλίγκας η Παγκόσμια Συνομοσπονδία προχώρησε και σε μια δυναμική κίνηση βάζοντας τέλος στην Αδριατική Λίγκα, την οποία έπαψε να αναγνωρίζει προβάλλοντας ως αιτία τη σχέση των ομάδων με τους χορηγούς που την διοργανώνουν. Η συγκεκριμένη Λίγκα, που ουσιαστικά αποτελεί την αναβίωση του παλιού ενιαίου γιουγκοσλαβικού πρωταθλήματος, με τη συμμετοχή των κορυφαίων ομάδων από Σερβία, Κροατία, Σλοβενία, Μαυροβούνιο, είχε άμεση σχέση με την Ευρωλίγκα αφού οι νικητές εξασφάλιζαν συμμετοχή σ' αυτή.
Την ίδια ώρα διεξάγει έναν αγώνα δρόμου για την ανεύρεση συμμαχιών, με τις πρώτες πληροφορίες να θέλουν να τα έχει βρει με Ρώσους και Ιταλούς, ενώ δείχνει να είναι σε καλό δρόμο και με άλλους.

ΕΥΡΩΛΙΓΚΑ: Απάντησε με μείωση ομάδων και αύξηση των κερδών

Μετά τα τελευταία γεγονότα από πλευράς Ευρωλίγκας και συγκεκριμένα του ισχυρού άνδρα της, Τζόρντι Μπερτομέου, υπήρξε αντεπίθεση. Τα σχέδια για τη μορφή της διοργάνωσης επισπεύσθηκαν και προσαρμόστηκαν στα νέα δεδομένα. Λίγο μετά το περιστατικό με την Αδριατική Λίγκα, σε σύσκεψη της Ευρωλίγκας που έγινε στη Μαδρίτη ανακοινώθηκαν τα νέα σχέδια για το μέλλον της διοργάνωσης. Ως απάντηση στη ΦΙΜΠΑ παρουσιάστηκε η ιδέα της δημιουργίας μιας ουσιαστικά πιο... κλειστής Λίγκας, έστω και εάν αυτό το σχέδιο δεν αφορά πλήρως τον χρόνιο πόθο των ανθρώπων της Ευρωλίγκας. Ωστόσο, με τα νέα πλάνα θα υπάρχουν μια μείωση των ομάδων σε 16 από 24 και διαφορετικό σύστημα διεξαγωγής αφού καταργούνται οι όμιλοι. Αντίθετα, σε στιλ αλά ΝΒΑ οι ομάδες θα παίζουν μεταξύ τους όλες με όλες σε ένα ουσιαστικά πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα 30 αγωνιστικών, με τις οκτώ πρώτες να συνεχίζουν στα πλέι οφ. Και βέβαια επειδή στις κρίσιμες μέρες η απώλεια συμμάχων είναι σημαντική, οι παράγοντες της Ευρωλίγκας προκειμένου να μη μείνουν μόνο με τις 16 ομάδες στο πλευρό τους και να μην κατηγορηθούν για ένα πρωτάθλημα λίγων και εκλεκτών, μίλησαν και για ένα σύστημα υποβιβασμού και ανόδου απ' το Eurocup που θα αφορά δυο ή τρεις ομάδες (τις τελευταίες και τις πρώτες αντίστοιχα από την κάθε διοργάνωση). Αυτό πρακτικά σημαίνει παραπάνω αγώνες απ' ό,τι δίνουν οι ομάδες μέχρι τώρα. Κάτι που σε πρώτη φάση έρχεται και σε πλήρη αντίθεση με το σχέδιο της ΦΙΜΠΑ για την καθιέρωση προκριματικών των Εθνικών ομάδων για το Μουντομπάσκετ αφού οι ελεύθερες ημερομηνίες πλέον θα είναι δραστικά μειωμένες.
Από την άλλη η μείωση των ομάδων δημιουργεί την ευκαιρία για μεγαλύτερο κομμάτι σε όσους θα μετέχουν απ' την πίτα της αγοράς, με τον Μπερτομέου να υπόσχεται στους εκπροσώπους των συλλόγων αυξημένα έσοδα από τα τηλεοπτικά δικαιώματα, τις διαφημίσεις και τα όποια μπόνους δίνονται στους νικητές. Είναι χαρακτηριστικό ότι από τα πρώτα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας η Ευρωλίγκα ανοίγει διάπλατα το χέρι της ανεβάζοντας τα πριμ νίκης από 7.000 σε 40.000 ευρώ, της κατάκτησης του τίτλου από τις 250.000 στο 1 εκατ. ευρώ για το νικητή, αλλά και για τον ηττημένο από τις 125.000 στις 400.000 ευρώ.