8 Νοε 2012

Απεργιακό ημερολόγιο – 7η νοέμβρη Ανταπόκριση από το μέτωπο



Απεργιακό ημερολόγιο – 7η νοέμβρη 
Ανταπόκριση από το μέτωπο


Η αλήθεια είναι ότι χτες ένιωσα πολύ τυχερός. Κατά τύχη δε θρηνήσαμε θύματα στα μπλοκ μας, που δέχτηκαν μια ύπουλη –όσο και σχεδιασμένη- επίθεση και κόπηκαν αναγκαστικά στη μέση. Κατά τύχη όλα αυτά άρχισαν, ακριβώς μόλις είχε σταματήσει η πρώτη ψιχάλα και είχε φανεί ότι ο καιρός δε θα διέλυε (ακόμα) τον κόσμο. Κατά τύχη λίγο πριν τις οκτώ, για να έχουν τα δελτία ζωντανά υλικό για να φοβίσουν τον κόσμο. Και κατά τύχη κάθε φορά που κατεβαίνει μαζικά πολύς κόσμος στο δρόμο και νιώθουν οι από πάνω ότι πιέζονται.
Κατά τύχη τα σκηνικά μεταφέρθηκαν στο κάτω μέρος της πλατείας, όπου βρίσκονταν οι δυνάμεις του παμε και ο κύριος όγκος του συγκεντρωμένου κόσμου. Και ξεκινούσαν πάλι, κάθε φορά που πλησιάζαμε προς το σύνταγμα. Κατά τύχη πετάχτηκαν κι αυτή τη φορά στα μπλοκ μας (στον άμαχο πληθυσμό κι όχι προς την περιφρούρησή μας) κάνα δυο μολότοφ, πριν τα ψεκάσουν με χημικά για να τα διαλύσουν. Χωρίς να υπάρχει καν αυτήν τη φορά το πρόσχημα για τα παιδιά ότι «περιφρουρούσαμε τη βουλή», κτλ. Μα τότε γιατί; Έλα ντε! Επειδή, ξέρω ‘γω, «περιφρουρούσαμε» απ’ την οργή των παιδιών το υπουργείο οικονομικών. Ή απλώς επειδή περιφρουρούσαμε τους εαυτούς μας.

Είναι αυτή η διαλεκτική σχέση του τυχαίου με το αναγκαίο. Όπου φαντάζεσαι το μπάτσο και το μπάχαλο, να σε βάζουν στη μέση και να σου λένε με νάζι, σαν την αλίκη: ω, με συγχωρείτε, ήταν τυχαίο... Όπως λέμε, ο τυχαίος θάνατος ενός οικοδόμου.

Ας το πάρουμε όμως απ’ την αρχή.
Πήγαμε στην προσυγκέντρωση της κάνιγγος, στις τεσσερισήμισι, μαζί με γιατρούς, μηχανικούς, καλλιτέχνες, σπουδαστές ιεκ, το σωματείο των λαϊκατζήδων, και άλλους. Ο κόσμος είχε αρχίσει να συγκεντρώνεται, όταν δώδεκα άτομα (μετρημένα), πέρασαν απέναντι και κρέμασαν ένα πανό του σύριζα-εκμ εξαρχείων! Έτσι που αν περνούσε κανείς άσχετος (δε θα περνούσε τέτοια ώρα, αλλά λέμε) θα νόμιζε ότι όλος αυτός ο κόσμος ήταν συριζαίοι! Η τέχνη του καπελώματος στις καλύτερες στιγμές της. Ενώ αρκετά αντίστοιχα σκηνικά πρέπει να έγιναν και στην αμαλίας, μπροστά από τη βουλή, με τα αναρτημένα πανό του σύριζα να καλύπτουν την απουσία του κόσμου του.

Η προσυγκέντρωση ξεκίνησε στις πέντε παρά τέταρτο κι ενώθηκε με τις υπόλοιπες στη σταδίου, δίπλα από την ομόνοια, για να προχωρήσει κατευθείαν προς το σύνταγμα, χωρίς να σταματήσει στον προκαθορισμένο χώρο συγκέντρωσης, η οποία δεν έγινε ποτέ. Κι αυτό γιατί το σχέδιο προέβλεπε να μη γίνει καν κεντρική ομιλία και να προχωρήσουμε χωρίς χρονοτριβή σε «αιφνιδιαστικό ελιγμό», για να μην προλάβουν να μας κλείσουν το δρόμο, με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, προς το σύνταγμα. Έτσι όποιος έφτανε στην ώρα του στην ομόνοια, έβρισκε μια άδεια πλατεία κι έτρεχε στον ανήφορο να προλάβει τους υπόλοιπους.

Στην αρχή τρέχαμε κι εμείς, σα να ‘μασταν στην εθνική, αλλά όσο πλησιάζαμε στο σύνταγμα, συναντούσαμε αυξανόμενη κίνηση, για να φρακάρουμε τελικά στο μποτιλιάρισμα. Κι από εκεί βλέπαμε σταματημένοι για μια ώρα και βάλε, δίπλα μας στο πεζοδρόμιο να περνάει μια μικρή πορεία που σχημάτιζαν όσοι ερχόντουσαν αργοπορημένοι από την ομόνοια (που ήταν ο πιο κοντινός σταθμός του μετρό που είχε μείνει ανοιχτός από την αστυνομία). Σε κάποια στιγμή πέρασαν δίπλα μας και οι «δεν πληρώνω» με τα πλακάτ τους, που πάρκαραν λίγο παρακάτω, κοντά στους δικούς μας. Ενώ το «ξεκίνημα» αντιλήφθηκε πως το πεζοδρόμιο ήταν κομβικό πέρασμα και έστησε πρόχειρα ένα συνεργείο του με φυλλάδια κι εφημερίδες.

Εμείς στο μπλοκ μας είχαμε κολλήσει μεταξύ βουκουρεστίου και κολοκοτρώνη, ενώ πίσω μας υπήρχαν κι άλλα που έφταναν τουλάχιστον ως την κλαυθμώνος και πιθανότατα εκτείνονταν και πιο κάτω. (Αργότερα μάθαμε ότι υπήρχε κι ένα άλλο κομμάτι, που είχε σπάσει στην αθηνάς κι ανέβηκε στο σύνταγμα από ερμού). Υποψιαζόμασταν ότι το μας μπροστά μας είχε καταφέρει να φτάσει στην πλατεία. Αλλά τις πραγματικές διαστάσεις της πορείας τις αντιληφθήκαμε λίγο αργότερα, που αφήσαμε το μπλοκ μας και κάναμε μια μικρή βόλτα για αυτοψία.

Το παμε βρισκόταν σε όλο το κάτω μέρος της πλατείας (μαζί με το μπλοκ της ολμε) και έπιανε όλο το μήκος της φιλελλήνων, μέχρι τη συμβολή με την αμαλίας, όπου είχαν προχωρήσει οι σύντροφοι, για να χωρέσουν και τα επόμενα μπλοκ. Το ΜΑΣ είχε μια μικρή λαοθάλασσα από τα παλιά κι ένα σημείο γεμάτο σημαίες που κυμάτιζαν ενθουσιωδώς, θυμίζοντας προεκλογική συγκέντρωση. Ενώ ο 902 έκανε λόγο για τη μεγαλύτερη διαδήλωση της τελευταίας τριετίας –και των τελευταίων ετών γενικότερα.

Οι υπόλοιποι ήταν όλοι μαζί (ως και μια σημαία του λαος είδαμε, που θυμήθηκε μετά θάνατον να γίνει αντιμνημονιακό) και σχημάτιζαν ένα πι στο πάνω μέρος της πλατείας, με σχετικά καλή πυκνότητα, που μειώθηκε αισθητά μόλις έπιασε η πρώτη ψιχάλα. Εμείς επιστρέψαμε στο μπλοκ μας, που είχε προωθηθεί στο ύψος της γεωργίου (ο δρόμος μπροστά από το μεγάλη βρετανία). Και τότε άρχισε το πανηγύρι.

Οι πρώτες κουμπουριές ήταν σχετικά χαμηλής έντασης κι έπεσαν στο πάνω μέρος της πλατείας. Σταδιακά όμως άρχισαν να δυναμώνουν και να μας πλησιάζουν απ’ τη γεωργίου. Μετά από μια σύντομη ανακωχή κι αφού ένας κόσμος βρήκε καταφύγιο στις γραμμές μας (που ήταν σχετικά περιφρουρημένες, αλλά όχι απροσπέλαστες), ξέσπασε ο δεύτερος γύρος στην αρχή της καραγιώργη σερβίας. Ένα σημείο τελείως άκαιρο σε σχέση με τη βουλή, αλλά απολύτως επίκαιρο αν σκεφτεί κανείς πού βρίσκονταν οι συντεταγμένες δυνάμεις κι ο πραγματικός κίνδυνος για αυτούς. Τα «παιδιά» ξεκίνησαν κλεφτοπόλεμο με τους ματατζήδες,  πέταξαν μερικές μολότοφ –κάνα δυο από αυτές προς τα δικά μας μπλοκ, όπως είδαν αρκετοί σύντροφοι- κι αυτοί απάντησαν με χημικά (τα οποία θα καταργούσε η ευαίσθητη δημαρ) και τα οποία στην ουσία στόχευαν την πορεία.

Όσα μπλοκ βρίσκονταν στο επίμαχο σημείο πνίγηκαν στα δακρυγόνα κι η πορεία μας κόπηκε εκ των πραγμάτων στη μέση. Ένα κομμάτι έμεινε πίσω κι υποχώρησε προς την ομόνοια, ενώ εμείς κρατήσαμε για λίγο τις θέσεις μας και προχωρήσαμε συντεταγμένα προς τους στύλους του ολυμπίου διός. (Το κομμάτι που είχε έρθει από μοναστηράκι, οπισθοχώρησε προς την ερμού, αλλά δε γνωρίζω λεπτομέρειες για το πώς κινήθηκε στη συνέχεια).
Όλα αυτά όμως έγιναν χωρίς πανικό και συντεταγμένα. Κι αν δεν ήταν οι δυνάμεις του παμε σε αυτό το σημείο, θα είχαμε πάλι το γνωστό σκηνικό με το συνηθισμένο άναρχο μπουλούκι, που αποτελεί εύκολη λεία για τα ματ και τον κουκουλοπόλεμο.

Κι εκεί είναι που βλέπεις κι εκτιμάς κάποια πράγματα. Τους καθηγητές στο παμε εκπαιδευτικών, που ρωτάνε να μάθουν αν είναι καλά τα παιδιά τους, οι μαθητές τους. Το σύντροφο δίπλα σου στην αλυσίδα, που σφίγγει τα δόντια και συνεχίζει να περπατά στα τυφλά, με κλαμμένα μάτια. Που φωνάζει συνθήματα με όσο αέρα του έχει μείνει στα πνευμόνια. Και σου δίνει κουράγιο, ή κάτι να σε ανακουφίσει (μάσκα ή μαλόξ), χωρίς να σε γνωρίζει προσωπικά.

Βγαίνοντας στην αμαλίας για ανασύνταξη δυνάμεων, βλέπουμε δίπλα τους σεκίτες που μας ακολούθησαν μετά τον χαμό, να κατεβαίνουν προς τα κάτω με συνθήματα και δυο τρία κινηματικά ψευδώνυμα (εκ των οποίων το πιο πρόσφατο είναι η συνδικαλιστική εργατική συνάντηση). Κι οι πιο υποψιασμένοι θέλουν να τους πληρώσουν με το ίδιο νόμισμα και να φωνάξουν: ΠΟΥ ΠΑΤΕ; ΓΙΑΤΙ ΦΕΥΓΕΤΕ; ΓΥΡΙΣΤΕ ΠΙΣΩ, ΠΡΟΔΟΤΕΕΕΣ...
Τελικά οι μισοί φωνάζουν «τέρμα πια στις αυταπάτες, ή με το κεφάλαιο ή με τους εργάτες», ενώ οι άλλοι μισοί χειροκροτάν την περιφρούρηση που ανεβαίνει απ’ το αντίθετο ρεύμα και ξαναπαίρνει θέσεις προς τη βουλή. Κι ως εκ θαύματος οι σεκίτες κάνουν κι αυτή αναστροφή κι ακολουθούν «πίσω απ’ τα παιδιά»...
Εν τω μεταξύ ακούμε ότι τα μέτρα μπορεί να ψηφιστούν την επομένη (δηλ σήμερα) εξαιτίας της δεκάλεπτης απεργίας των υπαλλήλων της βουλής και σκεφτόμαστε ότι θα ξανάρθουμε όσες φορές χρειαστεί. Ηθικόν ακμαιότατο.

Κάνουμε μια τελευταία προσπάθεια να επιστρέψουμε στο σύνταγμα, αλλά όλως τυχαίως ανάβει μια φωτιά σε ένα περίπτερο στη γωνία αμαλίας και όθωνος –από την πλευρά που πλησιάζαμε κι εμείς. Αρχίζει άλλος ένας γύρος με μπαμ-μπουμ και κουμπουριές και παράλληλα μια δυνατή καταιγίδα, σαν χαριστική βολή. Όπου ψάχνεις να βρεις τι είναι αυτό που αστράφτει κι αν αυτό που ακούς είναι μπουμπουνητό ή χημικά. Χρειάστηκαν όμως πολύ περισσότερα από μια βροχή για να τους σώσει...

Κατεβαίνουμε στο μετρό (όπου είχαν ανοίξει όλοι οι σταθμοί πλην συντάγματος) κι οι σύντροφοι φωνάζουν συνθήματα για τους αλύγιστους κομμουνιστές* (ούτε σε ξερονήσια, ούτε και με βροχές...). Κι ο καθένας πηγαίνει προς το σπίτι του για να δει τη συνέχεια. Ή εναλλακτικά το τσάμπιονς λιγκ. Και το V for vendetta, περιμένοντας την 5η νοέμβρη.
Αλλά όπως είπε κι ο παφίλης, στις 7 νοέμβρη, 95 χρόνια πριν...




Αυτά ήταν σε γενικές γραμμές τα γεγονότα –στο βαθμό που φτάνει ένα ζευγάρι μάτια για να τα δει και να τα καταγράψει πιστά. Στο επόμενο θα ακολουθήσει η ερμηνεία και η αποτίμησή τους.

*Η αθλητική σελίδα του ρίζου φιλοξενούσε την κυριακή ένα κείμενο με ρίζο-καλτ τίτλο για τον αλύγιστο κάρλες πουγιόλ, τον αμυντικό της μπαρτσελόνα (που αν δεν ήταν τραυματίας χτες, μπορεί τα πράγματα να ήταν διαφορετικά για την ομάδα) Μετά το νίκο ζαχαριάδη και το νίκο πλουμπίδη, ένας ακόμα μεγάλος ηγέτης έρχεται να προστεθεί ως κρίκος στην αλυσίδα με τους αλύγιστους. Το νυστέρι δεν τον λυγά...
 Προβοκάτσια από Μπρεζνιεφικό απολίθωμα  

Άγρια καταστολή χθές από την κυβέρνηση.


Άγρια καταστολή χθές από την κυβέρνηση. 







 Συμπλοκές μεταξύ διαδηλωτών και αστυνομικών σημειώθηκαν το βράδυ πέριξ της πλατείας Συντάγματος.
 Η Αστυνομία έκανε εκτεταμένη χρήση χημικών και χειροβομβίδων κρότου-λάμψης, αλλά και ρίψεις νερού με αντλίες. Νεαροί έριχναν πέτρες και βόμβες μολότοφ κατά αστυνομικών.
 Η ατμόσφαιρα σε όλο το κέντρο της Αθήνας για ώρες ήταν αποπνικτική εξαιτίας των δακρυγόνων.
 Ο απολογισμός των επεισοδίων ήταν:
 103 Προσαγωγές
 5 Συλλήψεις
 7 Τραυματίες Αστυνομικοί και
 5 Τραυματίες Πολίτες.


 Έγινε χθές δε και Εκτεταμένη Χρήση των Τεσσάρων Υδροφόρων της Αστυνομίας Μπλέ και Άσπρων..!!!


 Οργανωμένο κυβερνητικό σχέδιο άγριας κρατικής καταστολής σε βάρος των διαδηλωτών εφαρμόστηκε χτες στην πλατεία Συντάγματος.

 Η επιβολή των άγριων αντιλαϊκών μέτρων είναι αδύνατο να μη συνοδευτεί με την ένταση της κρατικής βίας και καταστολής σε βάρος όσων αγωνίζονται οργανωμένα ενάντια στην πολιτική που σαρώνει εργατικά δικαιώματα και κατακτήσεις.

 Και θα δυναμώσει η κρατική βία κατά του λαϊκού κινήματος γιατί η κυβέρνηση δεν μπορεί να πείσει για την πολιτική της χωρίς τη βία.
 Προσχήματα μπορεί να βρίσκει για να χτυπά τις διαδηλώσεις.
 Κι αν δε βρίσκει θα τα δημιουργεί.

 Χτες, οι λαϊκοί άνθρωποι που διαδήλωναν στο Σύνταγμα με το ΠΑΜΕ αντιμετώπισαν την κρατική βία αποφασιστικά, ανασυντάχτηκαν και ξαναδιαδήλωσαν οργανωμένα στο Σύνταγμα μένοντας μέχρι αργά το βράδυ.

 Το οργανωμένο εργατικό, λαϊκό κίνημα μπορεί και πρέπει να δυναμώσει με τη μαζική οργάνωση των εργαζομένων στα σωματεία, με την οργάνωση και το δυνάμωμα της λαϊκής συμμαχίας, που με γραμμή ανυπακοής στο σύστημα θα διεκδικεί την ανατροπή της πολιτικής που εξαθλιώνει το λαό με μέτωπο και στην κρατική βία και καταστολή.

 Θα παλεύει για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, την αποδέσμευση από την ΕΕ και να κάνει τα μέσα παραγωγής κοινωνική ιδιοκτησία.

 Αναρτήθηκε από albatrus  

Ομιλία του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ, Θανάση Παφίλη


Ομιλία του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ, Θανάση Παφίλη


Δευτερολογία του κοινοβουλευτικού εκπροσώπου του ΚΚΕ, Θανάση Παφίλη, στη Βουλή για το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δημοσιονομικής στρατηγικής για τα έτη 2013-2016

Η επιστροφή του ΠΑΜΕ στην πλατεία(βίντεο)


Η επιστροφή του ΠΑΜΕ στην πλατεία(βίντεο)



Μετά από καποια ώρα από την αρχή των επεισοδίων περίπου στις 7μμ το "πεδίο της μάχης" μεταφέρεται όλως τυχαίως γύρω από το μπλοκ του ΠΑΜΕ στη Συντάγματος. Τα πράγματα δυσκολεύουν τρομερά εκεί. Κρότου λάμψης, φωτοβολίδες, δακρυγόνα.... Το μπλοκ κινείται αργά προς τη Φιλελλήνων και κάποια στιγμή δέχεται βροχή δακρυγόνων και αναγκάζεται να βγεί από τη Φιλελλήνων στην Αμαλίας. Σταματάει για λίγο εκεί κι ενώ η πλατεία εκκενώνεται το ΠΑΜΕ επιστρέφει μέσα σε γενικό ενθουσιασμό.
(Δυο ακόμη μπλοκ του ΠΑΜΕ βγηκαν την ώρα των επεισοδίων από Ερμού και Σταδίου και συγκεντρώθηκαν αν πληροφορήθηκα σωστά πριν την Ομόνοια. Δεν ξέρω τι έκαναν αυτα τα μπλοκ που εγκλωβίστηκαν έξω από την πλατεία από τα επεισόδια)

Όταν το μπλοκ μας σταμάτησε στη γωνία περίπου του Εθν. κήπου μαζεύοντας γύρω του και πολύ  κόσμο που δεν ήταν στο ΠΑΜΕ(το μπλοκ της ΑΝΤΑΡΣΥΑ επέστρεψε κι αυτό από το άλλο ρεύμα στην Αμαλίας), μετα από λίγο ξανά όλως τυχαίως τα επεισόδια ήρθαν κι αυτά εκεί από το κάτω μέρος της πλατείας όπου μας είχαν αφήσει!
Ξανακάναμε αργά προς τα πίσω με σκοπό να ξαναγυρίσουμε.
Τότε ξέσπασε μαζί  και μια απίστευτη καταρρακτώδης βροχή που δε σταμάτησε καθόλου από κείνη την ώρα και μετά από περίπου μισή ώρα μες τη βροχή, το μπλοκ αποχώρησε συγκροτημένα προς Συγγρού Φιξ.

Τι σημαίνει «ευρωπαϊκό κεκτημένο»;


Τι σημαίνει «ευρωπαϊκό κεκτημένο»;
- ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ επικαλούνται το ευρωπαϊκό κεκτημένο, για να πουν ότι τα μέτρα που τώρα παίρνονται συνιστούν παρέκκλιση από τα όσα συμβαίνουν στην υπόλοιπη ΕΕ. Ποια είναι η αλήθεια;
Αναζητώντας επιχειρήματα για να δικαιολογήσουν την καραμπινάτη στάση τους υπέρ της ΕΕ, από τη μια, και την υποκριτική αντίθεσή τους στις αντεργατικές ανατροπές, από την άλλη, ΣΥΡΙΖΑ και ΔΗΜΑΡ, ο καθένας με τον τρόπο του και με συγκεκριμένη στόχευση, επικαλούνται το «ευρωπαϊκό κεκτημένο». Ο Ν. Χουντής, μάλιστα, απεφάνθη πως είναι «παράνομες οι νέες ρυθμίσεις για τον κατώτατο μισθό» (!) και «αντίθετες με τον Χάρτη Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της ΕΕ και τις Διεθνείς Συμβάσεις Εργασίας»! Πριν απ' αυτόν, ο Αλ. Τσίπρας έφτασε να ισχυρίζεται ότι όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα είναι κατά παρέκκλιση του «ευρωπαϊκού κεκτημένου».
Η επιμονή τους εξηγείται απ' την αγωνία τους να υπερασπίσουν το ευρωοικοδόμημα των μονοπωλίων από τη λαϊκή καταδίκη, να το βγάλουν απ' το κάδρο των συνενόχων για τον ακρωτηριασμό δικαιωμάτων, εισοδημάτων του λαού. Ουσιαστικά λένε στο λαό ότι η ΕΕ έχει και καλή πλευρά, που σκιάζεται απ' τις «εμμονές» μιας ηγεσίας που συγκυριακά βρίσκεται στο τιμόνι της. Οτι φταίει ο τιμονιέρης, που, αν αλλάξει, θα αλλάξει και ρότα. Αποφεύγουν όπως ο διάβολος το λιβάνι να πουν ότι τιμονιέρης είναι τα μονοπώλια, αυτά εξουσιάζουν στην οικονομία που είναι αδιαχώριστη απ' την πολιτική. Γι' αυτό κυβερνήσεις έρχονται και παρέρχονται, αλλά η στρατηγική της ΕΕ γίνεται ολοένα και πιο αντιλαϊκή, ολοένα και πιο αντιδραστική.
Τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και η ΔΗΜΑΡ πίνουν νερό στο όνομα της ΕΕ. Ο καθένας προβάλλει την πολιτική του ως προϋπόθεση παραμονής στην ΕΕ και το ευρώ, που εμφανίζουν σαν μονόδρομο έξω απ' τον οποίο καραδοκεί το χάος. Συνεπώς και οι δύο γνωρίζουν καλά τη στρατηγική της ΕΕ, «Ευρώπη 2020», γνωρίζουν τα Δημοσιονομικά Σύμφωνα όπως και τα Σύμφωνα για την Ανάπτυξη και την Απασχόληση. Συνεπώς γνωρίζουν κι αυτά:«Ολα τα κράτη - μέλη παραμένουν απόλυτα προσηλωμένα στην ανάληψη της άμεσης δράσης που απαιτείται σε εθνικό επίπεδο για να επιτευχθούν οι στόχοι της στρατηγικής "Ευρώπη 2020"». Ποιοι είναι αυτοί;
  • Γενικευμένη εφαρμογή της διαβόητης «ευελφάλειας» σε συνδυασμό με τη «διά βίου μάθηση», την «κατάρτιση και επανακατάρτιση» και την «κινητικότητα» των εργαζομένων, κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων Εργασίας, εκ περιτροπής δουλειά, δραστική μείωση των μισθών και των συντάξεων, αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης και γενικότερα σαρωτικές αλλαγές στην Κοινωνική Ασφάλιση, στην Υγεία, στην Πρόνοια, στην Εκπαίδευση.
  • Απελευθέρωση τομέων της παραγωγής, όπου παρατηρούνται καθυστερήσεις. Αξιοποίηση υπέρ των μονοπωλίων περίπου 120 δισ. ευρώ (1% του ΑΕΠ της ΕΕ) για τη χρηματοδότηση επενδύσεων, που θα προέλθουν από την Ευρωπαϊκή Τράπεζα Επενδύσεων, από τα λεγόμενα «ομόλογα χρηματοδότησης έργων», για επενδύσεις ύψους 4,5 δισ. ευρώ στους τομείς των μεταφορών, της ενέργειας και των ευρυζωνικών δικτύων και από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Επενδύσεων.
Αν έπρεπε να βάλουμε έναν τίτλο στη στρατηγική της ΕΕ «Ευρώπη 2020» θα ήταν «Κόλαση για τους λαούς, παράδεισος για τα μονοπώλια». Αυτήν την ΕΕ, μ' αυτήν τη στρατηγική, υπερασπίζονται η ΔΗΜΑΡ και ο ΣΥΡΙΖΑ, μαζί με όλες τις άλλες αστικές πολιτικές δυνάμεις. Αυτή η στρατηγική είναι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», το μόνο που ισχύει και δεσμεύει όλες τις χώρες - μέλη της. Αυτό είναι το «ευρωπαϊκό κεκτημένο», είναι το «κεκτημένο» του κεφαλαίου που πρέπει να ανατρέψει ο λαός σε κάθε χώρα - μέλος, για να ευημερήσει, παίρνοντας ο ίδιος στα χέρια του την εξουσία, την οργάνωση και διεύθυνση της οικονομίας.

Προϋπόθεση η διαρκής ανυπακοή και απειθαρχία



Προϋπόθεση η διαρκής ανυπακοή και απειθαρχία
Πρώτα το καλό νέο: 500.000 οικογένειες δεν πλήρωσαν το χαράτσι στο ρεύμα, είτε γιατί δεν είχαν είτε γιατί - και σωστά - αρνήθηκαν. Κάθε εμπόδιο που μπαίνει στην προσπάθεια της κυβέρνησης των καπιταλιστών να μαζέψει χρήμα από τις τσέπες του λαού είναι καλό.
Πάμε στα δύσκολα:
Από μόνη της η διαπίστωση ότι τα μέτρα θα τα πληρώσουν αυτοί που πληρώνουν πάντα δεν έχει πλέον νόημα. Δείχνει να αναζητά την ύπαρξη δικαίου, σ' ένα σύστημα που έχει λόγο ύπαρξής του την αδικία, στηρίζεται στην εκμετάλλευση εργατών, εκμετάλλευση που νομιμοποιείται από ένα πολιτικό σύστημα κομμένο και ραμμένο έτσι που να εδραιώνει την εξουσία των καπιταλιστών. Η διαπίστωση της αδικίας και η καταγγελία της απ' όσους παράλληλα επιμένουν στη διατήρηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής, γίνεται κύρια για να υπονοήσει ότι χωρίς να ανατραπούν αυτές οι σχέσεις παραγωγής, υπάρχει κι άλλος δρόμος. Να συντηρηθεί, δηλαδή, η αυταπάτη ότι με τα μονοπώλια στην εξουσία μπορούν παράλληλα να περνάνε καλά και οι εργάτες. Οσοι το ισχυρίζονται πλασάρουν μια διαφορετική διαχείριση ως λύση, ενώ μόνη προφανής λύση είναι η ανατροπή.
Σ' αυτήν την αντίφαση πρέπει να εστιαστεί η προσοχή, καθώς ήδη είναι στα σκαριά αναπαλαίωση του πολιτικού συστήματος, ώστε και η κυριαρχία των καπιταλιστών να συνεχιστεί και ο λαός να πιστεύει ότι θα βελτιωθεί η ζωή του με αλλαγή διαχειριστή.
***
Ενας εκ των επίδοξων διαχειριστών, ο κ. Τσίπρας, σε χτεσινή συνέντευξή του (στο έντυπο «η εφημερίδα»), έκανε και πάλι πολύ καθαρό ότι η πολιτική που προωθεί είναι απόλυτα ταυτισμένη με τη συντήρηση του συστήματος της εκμετάλλευσης. Δηλώνει ότι αναγνωρίζει το χρέος αλλά όχι όλο, την ώρα που ούτε ένα σεντ του χρέους των καπιταλιστών δεν πρέπει να πληρωθεί από το λαό. Μιλά για στήριξη των αδυνάτων όχι γιατί τους ανήκει ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος, αλλά για να τονωθεί η ζήτηση, δηλαδή να έχουν αγορά για τα προϊόντα τους οι καπιταλιστές. Αναφέρεται σε εθνικό σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης, αλλά δε λέει κουβέντα για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων. Και για να μη μένουν περιθώρια για παρερμηνείες, βγήκε και ο Δραγασάκης χτες στη βουλή και δήλωσε ότι «πρέπει να αναδειχθούν οι δυνάμεις της νόμιμης επιχειρηματικότητας».
***
Δεν είναι καινούρια όλα αυτά. Από τον καιρό που μιλούσαν για ανθρώπινο καπιταλισμό, έκαναν καθαρό ότι κινούνται εντός του συστήματος. Το νέο σήμερα είναι οι καθαρές πλέον διαβεβαιώσεις στα μονοπώλια ότι δε θα τα θίξουν. Εξ ου και η από σήμερα προετοιμασία τους να αναλάβουν κυβερνητικό ρόλο.
Ας το σκεφτούν όσοι ψηφοφόροι, το οργανωμένο από την αστική τάξη «φύγε εσύ, έλα εσύ» το βλέπουν σαν νίκη της δημοκρατίας.
Οι αυταπάτες ενίοτε πληρώνονται πολύ ακριβά. Ηδη η αστική τάξη έχει κερδίσει αρκετούς κρίσιμους μήνες στην προώθηση των σχεδίων της.
***
ΝΔ - ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ επιμένουν πως δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Κι όμως υπάρχει. Είναι η πρόταση που έχει καταθέσει το ΚΚΕ στο λαό. Να οργανωθεί, να βάλει απέναντι τα μονοπώλια. Να βάλει στόχο την αποδέσμευση από την ΕΕ, να ανοίξει το δρόμο για τη δική του εξουσία και οικονομία. Αυτή η λύση ασφαλώς δεν περιέχει τα μονοπώλια. Από τη σκοπιά τους, τα κόμματα της συγκυβέρνησης έχουν ένα δίκιο. Οταν μιλάνε για εναλλακτική λύση, αναφέρονται σε όποιο άλλο μείγμα διαχείρισης για την εφαρμογή της ίδιας πολιτικής. Μ' αυτήν την έννοια, πράγματι, το σύστημα έχει ένα πρόβλημα. Εχει μόνο μια λύση: Το τσάκισμα του λαού. Αυτήν τη λύση πρέπει να απορρίψει ο λαός όποιος κι αν του παρουσιάζεται σαν σωτήρας. Τα λαϊκά στρώματα κρατάνε τη λύση στα χέρια τους: Καμιά θυσία για την πλουτοκρατία. Προετοιμασία για μεγάλες συγκρούσεις. Κι αυτό απαιτεί ανατροπή συσχετισμών, προϋποθέτει οργανωμένη ανυπακοή και απειθαρχία στο σύστημα, τέλος στην αυταπάτη ότι μέσα στην ΕΕ υπάρχουν περιθώρια διαπραγμάτευσης. Σημαίνει, τελικά, να παίρνει ο καθένας έμπρακτα θέση: με τα μονοπώλια και την εξουσία τους, ή, ενάντια...

`Η Μνημόνια ή Λαϊκή Εξουσία!


`Η Μνημόνια ή Λαϊκή Εξουσία!
Στη λεγόμενη «προγραμματική συμφωνία» που συνυπέγραψαν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ, στη βάση της οποίας υποτίθεται ότι συγκροτήθηκε η συγκυβέρνηση, υπόσχονταν πολλά και διάφορα.
*
α) Ελεγαν:
«...Ο τελικός δημοσιονομικός στόχος μπορεί να επιτευχθεί χωρίς επιπλέον περικοπή μισθών και συντάξεων».
Τι κάνουν;
Τέσσερις μήνες μετά, λεηλατούν ακόμα και ό,τι έχει απομείνει να θυμίζει - ως ανάμνηση - τους μισθούς και τις συντάξεις!
*
β) Ελεγαν:
«Η συλλογική αυτονομία και η ισχύς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας επανέρχεται...».
Τι κάνουν;
Τέσσερις μήνες μετά, «απελευθερώνουν» τις απολύσεις, γυρίζουν το ωράριο εργασίας στην προ της εξέγερσης του Σικάγου εποχή και καταργούν την καθολικότητα της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας!
*
γ) Ελεγαν:
«Αποκατάσταση αδικιών (χαμηλοσυνταξιούχοι, πολυτεκνικά επιδόματα κ.λπ.) με άμεσα δημοσιονομικά ισοδύναμα».
Τι κάνουν;
Τέσσερις μήνες μετά, καταργούν δώρα και ΕΚΑΣ από χαμηλοσυνταξιούχους, φτάνουν να αποτιμούν το επίδομα παιδιού στα 13,3 ευρώ το μήνα!
*
δ) Ελεγαν:
«Οχι απολύσεις στο Δημόσιο».
Τι κάνουν;
Τέσσερις μήνες μετά, απολύουν χιλιάδες υπαλλήλους.
*
ε) Ελεγαν:
«Για όλους καθολική υγειονομική προστασία χωρίς προϋποθέσεις (ένσημα, χρόνος ασφάλισης)».
Τι κάνουν;
Τέσσερις μήνες μετά, προσθέτουν ακόμα και για την είσοδο (!) στο νοσοκομείο χαράτσι 25 ευρώ!
*
στ) Ελεγαν:
«Για τα ΑΜΕΑ ενίσχυση επιδομάτων...».
Τι κάνουν;
Τέσσερις μήνες μετά, κόβουν επιδόματα και ενισχύσεις ακόμα και από τους ανάπηρους!
***
Ολα αυτά τα κάνουν στο όνομα της «παραμονής της χώρας στην ΕΕ».
Αλλά αν η «σωτηρία» που τάζουν και που, όπως λένε, ισοδυναμεί με την παραμονή στην ΕΕ, περνάει μέσα από αυτά τα μέτρα - ολοκαύτωμα,
τότε η πραγματική σωτηρία δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από την αποδέσμευση από την ΕΕ!
*
Ολα αυτά τα κάνουν στο όνομα της «βιωσιμότητας του χρέους».
Αλλά αν η «σωτηρία» που τάζουν και που, όπως λένε, ισοδυναμεί με την αέναη περικοπή μισθών και συντάξεων για να πληρώνονται τοκογλύφοι, περνάει μέσα από τα μέτρα - σφαγείο,
τότε η πραγματική σωτηρία δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από την άρνηση πληρωμής και από τη λαϊκή απόφαση για μονομερή διαγραφή του χρέους!
*
Ολα αυτά τα κάνουν στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας».
Αλλά αν η «σωτηρία» που τάζουν και που, όπως λένε, θέλει θαλερά, ανταγωνιστικά και κερδοφόρα μονοπώλια, περνάει μέσα από τα μέτρα - εξολόθρευση,
τότε η πραγματική σωτηρία δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από την οργανωμένη απειθαρχία και ανυπακοή απέναντι στην πλουτοκρατία και στην πολιτική της εξουσία. Δεν μπορεί παρά να περνάει μέσα από μια άλλη εξουσία, τη λαϊκή εξουσία. Δεν μπορεί, τελικά, παρά να περνάει μέσα από την κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων!

Γράφει:
ο Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ

TOP READ