Γράφει ο Νίκος Μόττας //
«Η ΕΕ είναι το κοινό μας σπίτι».
Αλέξης Τσίπρας, Φλεβάρης 2015
Υπάρχει ζωή άραγε έξω απ” την Ευρωπαϊκή Ένωση; Προφανώς για τους διαδηλωτές που υπό το σλόγκαν «Μένουμε Ευρώπη» συγκεντρώθηκαν πριν λίγες μέρες στο Σύνταγμα η απάντηση είναι αρνητική. Γι” αυτούς η Ελλάδα ανήκει στην Ευρώπη, κατά το γνωστό «ανήκομεν εις τη Δύσιν». Ποιά είναι όμως αυτή η Ευρώπη, αυτή η ΕΕ, το «κοινό μας σπίτι», στο οποίο, σύμφωνα με ορισμένους, η Ελλάδα οφείλει με νύχια και με δόντια να παραμείνει;
Εν έτει 2015, είναι λοιπόν η Ευρωπαϊκή Ένωση:
  • Των 120.000.000 ανθρώπων (25% του συνολικού πληθυσμού της) που ζουν κάτω απ” το όριο της φτώχειας.
  • Των 30.000.000 ανέργων.
  • Των 20.000.000 παιδιών που ζουν σε καθεστώς φτώχειας και εξαθλίωσης.
  • Του 9,6% των ευρωπαίων πολιτών που στερούνται βασικά καθημερινά αγαθά.
  • Των περισσότερων από 4.000.000 αστέγων που κοιμούνται στους δρόμους των ευρωπαϊκών μεγαλουπόλεων, την ίδια στιγμή που υπάρχουν περισσότερες από 11.000.000 απούλητες κατοικίες.
  • Των 12.500.000 γερμανών πολιτών (δηλαδή πολιτών της οικονομικής «ατμομηχανής» της Ένωσης) που βρίσκονται στο όριο της φτώχειας. Ο αντίστοιχος αριθμός στη Γαλλία ξεπερνά τα 8.000.000 πολίτες.
  • Των περισσότερων από 7.500.000 γερμανών που αμείβονται με μισθό 400 ευρώ μηνιαίως.
  • Της ενεργό συμμετοχής, απο κοινού με το ΝΑΤΟ, σε φονικές ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις («ανθρωπιστικές» σύμφωνα με τα γεράκια της ΕΕ) σε Γιουγκοσλαβία, Αφγανιστάν, Ιράκ, Λιβύη, Συρία κλπ.
Είναι επίσης η Ελλάδα της ΕΕ, η «ευρωπαϊκή» Ελλάδα:
  • των περισσότερων από 1.500.000 ανέργων ελλήνων.
  • των μισθών και συντάξεων πείνας, των συσσιτίων και των χαρατσιών.
  • των αστέγων, των αμέτρητων «λουκέτων» σε μικρομάγαζα και μικρές επιχειρήσεις.
  • Της εργοδοτικής ασυδοσίας, των απολύσεων, των περισσότερων από 60 προκλητικών φοροαπαλλαγών για τους εφοπλιστές (Νόμος 27/1975).
Είναι επίσης στην «Ελλάδα της Ευρώπης», της ΕΟΚ και αργότερα της ΕΕ, στην οποία θα τρώγαμε με «χρυσά κουτάλια», όπου συνέβη το εξής:
  • Σε περίοδο 17 χρόνων (1990-2007) τα κέρδη των ιδιωτικών επιχειρήσεων αυξήθηκαν κατά 28 φορές. Στις αρχές της δεκαετίας του ’90 έφταναν τα 575 εκατομμύρια ευρώ και το 2007 είχαν αγγίξει τα 16 δισεκατομμύρια ευρώ (Πηγή: ICAP).
  • Κατά την ίδια περίοδο (1990-2007), την ώρα που τα κέρδη των μονοπωλίων μεγεθύνονταν με γοργούς ρυθμούς, οι εργαζόμενοι είδαν αύξηση των κατώτατου μισθού κατά…1%. Δηλαδή στα επίπεδα της δεκαετίας του 1980. Σε μια δεκαπενταετία (1984-1997, κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και πάλι ΠΑΣΟΚ) η μείωση των πραγματικών αποδοχών του εργαζόμενου λαού άγγιξε το 17,3%, παρά τις σύντομες περιόδους ονομαστικών αυξήσεων της αγοραστικής δύναμης των μισθών.
  • Κατά την περίοδο της κρίσης οι 500 μεγαλύτερες ελληνικές επιχειρήσεις είδαν αύξηση των κερδών τους! Το 2011 είχαν κέρδη 25 δισεκατομμύρια ευρώ περισσότερα σε σχέση με το 2010 (18,2% αύξηση).
Συμπέρασμα 1ο: Τα στοιχεία που αναφέρθηκαν παραπάνω δεν προέκυψαν από παρθενογέννεση. Δεν είναι αποτέλεσμα μιας αόριστης «οικονομικής», «τραπεζικής», «νομισματικής», «ανθρωπιστικής» κρίσης. Δεν είναι αποτέλεσμα κρίσης του «νεοφιλελεύθερου οικονομικού μοντέλου», όπως ισχυρίζεται η εγχώρια (ΣΥΡΙΖΑ) και ευρωπαϊκή (βλέπε Podemos, Die Linke κλπ) σοσιαλδημοκρατία. Είναι απότοκα μιας βαθιάς κρίσης παραγωγής και υπερσυσσώρευσης που γεννιέται απ” τα σπλάχνα του καπιταλιστικού συστήματος – είναι καπιταλιστική κρίση. Η κρίση αυτή επιβεβαιώνει στο ακέραιο όσα έγραφαν οι Μαρξ και Ένγκελς  πριν απο 167 χρόνια στο «Μανιφέστο του Κομμουνιστικού Κόμματος», όπου μεταξύ πολλών άλλων ανέφεραν (οι υπογραμμίσεις δικές μας):
«Στις κρίσεις ξεσπά μια κοινωνική επιδημία που σε κάθε άλλη προηγούμενη εποχή θα φαινόταν σαν παραλογισμός, η επιδημία της υπερπαραγωγής. Η κοινωνία ξαφνικά βρίσκεται πάλι πίσω σε κατάσταση στιγμιαίας βαρβαρότητας. Θα “λεγε κανείς ότι ένας λιμός, ένας γενικός καταστροφικός πόλεμος της έκοψε όλα τα μέσα ύπαρξης. Η βιομηχανία, το εμπόριο φαίνονται εκμηδενισμένα. Και γιατί; Γιατί η κοινωνία έχει πάρα πολύ πολιτισμό, πάρα πολλά μέσα ύπαρξης, πάρα πολλή βιομηχανία, πάρα πολύ εμπόριο. Οι παραγωγικές δυνάμεις που διαθέτει δε χρησιμεύουν πια για την προώθηση του αστικού πολιτισμού και των αστικών σχέσεων ιδιοκτησίας. Αντίθετα, έγιναν πάρα πολύ μεγάλες γι” αυτές τις σχέσεις, εμποδίζονται από αυτές και κάθε φορά που οι παραγωγικές δυνάμεις ξεπερνούν το εμπόδιο αυτό, φέρνουν σε αναταραχή ολόκληρη την αστική κοινωνία, απειλούν την ύπαρξη της αστικής ιδιοκτησίας. Οι αστικές σχέσεις έγιναν πάρα πολύ στενές για να περιλάβουν τα πλούτη που δημιουργήθηκαν από αυτές. Πώς ξεπερνά η αστική τάξη τις κρίσεις; Από τη μια μεριά καταστρέφοντας αναγκαστικά μάζες από παραγωγικές δυνάμεις. Από την άλλη, κατακτώντας καινούριες αγορές και εκμεταλλευόμενη πιο βαθιά τις παλιές. Πώς λοιπόν; Προετοιμάζοντας πιο ολόπλευρες και πιο τεράστιες κρίσεις και ελαττώνοντας τα μέσα για να προλαβαίνει τις κρίσεις».
ee
Συμπέρασμα 2ο: Είναι το αποτέλεσμα του ίδιου του χαρακτήρα της Ε.Ε. ως φιλομονοπωλιακής ένωσης. Μιας ένωσης που από την ίδρυση της με την Συνθήκη της Ρώμης το 1957 (ως Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα) εξυπηρετεί σταθερά τον στόχο της καπιταλιστικής διεθνοποίησης, της διεθνοποίησης και κυριαρχίας του Κεφαλαίου, την εγγύηση της κερδοφορίας των ευρωπαϊκών μονοπωλιακών ομίλων. Προς αυτήν την κατεύθυνση προωθήθηκε η λεγόμενη «ενιαία αγορά» (Σύνοδος Λουξεμβούργου, 2 Δεκέμβρη 1985) και αργότερα η καθιέρωση των τεσσάρων ελευθεριών (κίνηση κεφαλαίων, εμπορευμάτων, υπηρεσιών, εργατικού δυναμικού) με την Συνθήκη του Μάαστριχτ το 1992. Έκτοτε εντάθηκαν και οι προσπάθειες για τη λεγόμενη «ευρωπαϊκή ενοποίηση», με πιο απλά λόγια την καπιταλιστική ενοποίηση των χωρών-μελών της Ένωσης, τόσο με την καθιέρωση του ενιαίου νομίσματος όσο και με την σταδιακή διεύρυνση της ΕΕ προς τις χώρες της κεντρικής και ανατολικής Ευρώπης.
Συμπέρασμα 3ο: Το επιχείρημα δυνάμεων όπως ο ΣΥΡΙΖΑ πως «η ΕΕ μπορεί να αλλάξει» ήταν και είναι μια τεράστια απάτη. Η ΕΕ, λοιπόν, ούτε άλλαξε, ούτε αλλάζει, ούτε πρόκειται ν’αλλάξει. Πρόκειται για μια διακρατική ένωση ανώτατης μορφής αποκλειστικά ανάμεσα σε καπιταλιστικά κράτη – τα ίδια τα θεμέλια της ΕΕ, το πολιτικό και οικονομικό της DNA, βασίζονται στις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, στην εξυπηρέτηση των μονοπωλιακών συμφερόντων.
Να θυμήσουμε ότι οι αυταπάτες περί μιάς δήθεν «άλλης, φιλολαϊκής ΕΕ» που σκορπά ο ΣΥΡΙΖΑ και οι δυνάμεις που τον στηρίζουν έχουν ιστορία: Ήταν ο Συνασπισμός που το 1992, μαζί με τη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και την Πολιτική Άνοιξη, είχε υπερψηφίσει το μνημόνιο των μνημονίων, την Συνθήκη του Μάαστριχτ. Ήταν τότε, το 1992, όταν ο τότε εισηγητής του Συνασπισμού στη Βουλή Γρηγόρης Φαράκος έλεγε: «Επιλέγουμε την πορεία προς την Ενωμένη Ευρώπη και θέλουμε να συμβάλουμε στη συνειδητή αποδοχή της από την κοινή γνώμη».
Να θυμήσουμε ότι ο σημερινός πρωθυπουργός, μιλώντας σε τηλεοπτική προεκλογική  συνέντευξη ένα χρόνο πριν, το Μάη του 2014, παρίστανε πως είχε «ξεχάσει» το Μάαστριχτ. Μπροστά στις τηλεοπτικές κάμερες λοιπόν έλεγε επί λέξει ο Α.Τσίπρας: «…και ότι εμείς δεν στηρίξαμε την Συνθήκη του Μάαστριχτ, ούτε αργότερα τη συνθήκη της Νίκαιας η της Λισαβόνας…» (ΣΚΑΪ, 21/5/2014).
Να θυμήσουμε επίσης ότι ο κ.Τσίπρας και το κόμμα του έχουν τεράστιες ευθύνες για την καλλιέργεια αυταπατών στο λαό πως η «ΕΕ μπορεί να αλλάξει». Ας θυμηθούμε ορισμένες δηλώσεις του ίδιου του πρωθυπουργού αλλά και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ:
  • «Η Ελλάδα είναι και πρέπει να παραμείνει ισότιμο μέλος της Ευρωζώνης με υποχρεώσεις αλλά και με δικαιώματα που απορρέουν από τη συμμετοχή της σε αυτή», Αλ. Τσίπρας, 19 Μάη 2012.
  • «Η Ελλάδα θ” αλλάξει σε μια Ευρώπη που αλλάζει», Αλ. Τσίπρας, 20 Μάη 2012.
  • «Το σχέδιο της σταθεροποίησης της Ευρωζώνης, ένα πρώτο βήμα για μια ανοιχτή, δημοκρατική και συνεκτική Ευρώπη. Για να γίνει αυτό, θα πρέπει να διαπραγματευτούμε σθεναρά με τους βασικούς μοχλούς του θεσμικού νεοφιλελευθερισμού στη Φρανκφούρτη, το Βερολίνο, τις Βρυξέλλες, το Παρίσι», Αλ. Τσίπρας, 20 Σεπτέμβρη 2013, Ομιλία στη Βιέννη (περιοδικό «Τρανσφόρμ»).
  • «Μια διάλυση της σημερινής Ε.Ε. χωρίς ένα ώριμο εναλλακτικό αριστερό σχέδιο εμπεριέχει τον κίνδυνο μιας αρνητικής παλινδρόμησης, μιας επιστροφής σε εποχές καταστροφικών εθνικιστικών ανταγωνισμών. […] Ο μετασχηματισμός της Ευρώπης προϋποθέτει τη συγκέντρωση των δυνάμεων της Αριστεράς και, ταυτόχρονα, τον μετασχηματισμό της από μια δύναμη περιθωριακή, κυρίως αμυντική, σε μια δύναμη ικανή να δρα ταυτόχρονα σε όλα τα πεδία…», Γ.Δραγασάκης, 30 Μάρτη 2014 από άρθρο στην «Αυγή της Κυριακής».
  • «Στόχος μας είναι μια νέα, αξιόπιστη σχέση με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τους θεσμούς της και μια βιώσιμη θέση σ” αυτήν, με όρους ισοτιμίας και αξιοπρέπειας», Γ.Δραγασάκης, 23 Νοέμβρη 2014 στο Ινστιτούτο Levy.
  • «Το ερώτημα είναι εάν θα ακολουθήσουμε την προτεσταντική στρατηγική της εφαρμογής νόμων, ακόμη και αν είναι λανθασμένοι, ακόμη και αν μας ζημιώνουν, ή αν θα ακολουθήσουμε την πορεία του «whatever it takes», να κάνουμε ό,τι χρειαστεί για να σώσουμε το κοινό μας σπίτι, την ΕΕ, και πιο σημαντικά, την κοινωνία μας, το λαό μας», Αλ.Τσίπρας, 8 Γενάρη 2015.
  • «Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι το κοινό μας σπίτι σεβόμενοι τους κανόνες άλλα και την ισοτιμία, δεν υπάρχουν ιδιοκτήτες και ενοικιαστές, είμαστε συγκάτοικοι και οφείλουμε να δουλέψουμε σκληρά για το κοινό μας ευρωπαϊκό μέλλον», Αλ. Τσίπρας, 4 Φλεβάρη 2015 στο Παρίσι.
Συμπέρασμα 4ο: Το δίλημμα «ευρώ ή δραχμή», που απ” τη μια μεριά ο ΣΥΡΙΖΑ και απ” την άλλη τα υπόλοιπα αστικά κόμματα (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι κλπ.) θέτουν στο δημόσιο διάλογο είναι αποπροσανατολιστικό για τα λαϊκά συμφέροντα. Πρόκειται για εκβιαστικές προτάσεις που ουσιαστικά καλούν το λαό να στοιχηθεί πίσω από εναλλακτικές λύσεις καπιταλιστικής διαχείρησης. Ζητούν, με λίγα λόγια, από το λαό να επιλέξει το νόμισμα με το οποίο θα… μετράει την φτώχεια και την εξαθλίωση του. Το νόμισμα όμως (είτε λέγεται «ευρώ», είτε «δραχμή», είτε κάπως αλλιώς) δεν είναι παρά αντανάκλαση της ταξικότητας της οικονομίας. Της καπιταλιστικής οικονομίας που τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα υπηρετούν.
Συμπέρασμα 5ο: Το πραγματικό λοιπόν δίλημμα είναι αυτό που θέτει στον πυρήνα του ζητήματος το θέμα της εξουσίας: ποιός κρατά στα χέρια του τα «κλειδιά» της οικονομίας, τα μέσα παραγωγής. Και σε αυτό το ερώτημα η μόνη ρεαλιστική απάντηση δε μπορεί παρά να είναι αυτή που εκφράζει το ΚΚΕ: Η αποδέσμευση από την ευρωπαϊκή λυκοσυμμαχία με κοινωνικοποίηση του παραγόμενου πλούτου, των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής και μονομερή διαγραφή του χρέους.
Εντός της ΕΕ και με την εξουσία των μονοπωλίων άθικτη, το μέλλον για το λαό μόνο ζοφερό μπορεί να είναι.