Κύλησε η ακροδεξιίλα και βρήκε τη φασιστίλα

– του Νίκου Μπογιόπουλου

 

    O Βρετανός συγγραφέας και διανοητής, ο Σάμιουελ Τζόνσον, μιλώντας για την πατριδοκαπηλεία που παριστάνει τον «πατριωτισμό», το είχε διατυπώσει έτσι:

«Ο πατριωτισμός αποτελεί το τελευταίο καταφύγιο των απατεώνων».

    Δυόμιση αιώνες μετά την αποχώρηση του Τζόνσον από τον μάταιο τούτο κόσμο ερχόμαστε στην Ελλάδα του 2018.
    Στην Ελλάδα του 2018 ο Δημήτρης Καμμένος, μέχρι πριν λίγες μέρος εκλεκτό μέλος της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ, παρολίγον υπουργός και τέως αντιπρόεδρος της Βουλής, μαζί με τον Μπαλτάκο, εμβληματική μορφή της κυβέρνησης Σαμαρά – Βενιζέλου και πρώην γενικός γραμματέας εκείνης της κυβέρνησης, ανακοίνωσαν τη δημιουργία νέου κόμματος.
    Τι κόμμα; Δεξιό, όπως λένε οι ίδιοι, αφού ποτέ κανένας ακροδεξιός δεν παραδέχτηκε το «ποιόν» του και δεν αυτοπροσδιορίστηκε ως τέτοιος, δηλαδή ως ακροδεξιός.
    Γιατί φτιάχνουν κόμμα; Για δυο λόγους. Ο πρώτος: Για να σώσουν την Μακεδονία από τη συμφωνία των Πρεσπών.
    Παρατήρηση 1η: Η συμφωνία των Πρεσπών είναι (λέμε εμείς) ΝΑΤΟυπαγορευμένη. Αν έχετε ακούσει ποτέ τον Καμμένο ή τον Μπαλτάκο να έχουν ψελλίσει «κιχ» για το ΝΑΤΟ, ή αν τους ακούσετε ποτέ, ευχαρίστως να δώσουμε ραντεβού να μας… ψεκάσετε.
    Παρατήρηση 2η: Έχουν περάσει 3 χρόνια από τότε που πήρε το αυτί μας ότι ο «μακεδονομάχος» Δ. Καμμένος είχε επισκεφτεί τον αρχιβασανιστή της χούντας και διοικητή του ΕΑΤ – ΕΣΑ επί δικτατορίας, τον Θεοφιλογιαννάκο (https://info-war.gr 23/9/2015). Κάνουμε λάθος; Α, ναι: Η χούντα, που είχε αρχιβασανιστή το Θεοφιλογιαννάκο, είναι αυτή που – δεν μπορεί κάτι θα ξέρουν και οι  «πατριώτες» – δεν παρέδωσε είναι αλήθεια τη Μακεδονία, την μισή Κύπρο όμως την πρόδωσε και την παρέδωσε. «Πατριωτικά»…
    Παρατήρηση 3η: Ο Μπαλτάκος είναι αυτός που επί γραμματείας του στο υπουργικό συμβούλιο του Σαμαρά εφέρετο να λέει σε δημοσιογράφους ότι θα ήταν «απευκταίο αλλά όχι απίθανο ενδεχόμενο» η ΝΔ να συγκυβερνούσε με τη Χρυσή Αυγή… Ο Μπαλτάκος, είναι ο ίδιος που μετά τη δολοφονία Φύσσα εμφανιζόταν σε βίντεο ως κολλητήρι του Κασιδιάρη (http://www.tovima.gr/politics/article/?aid=582948)… Ο Μπαλτάκος είναι ο ίδιος που στα έγγραφα της δίκης της Χρυσής Αυγής, οι ίδιοι οι χρυσαυγίτες τον εμφανίζουν «βαμμένο» με τη Χρυσή Αυγή (https://jailgoldendawn.com/2018/05/25)… Αυτός είναι ο «πατριώτης» που θέλει να σώσει τη Μακεδονία, ο έχων κολλητιλίκια με τους απογόνους των ναζί. Τους απογόνους, δηλαδή, εκείνων που όταν κρινόταν πραγματικά ο πατριωτισμός σε αυτόν τον τόπο, εκείνοι ήταν δωσίλογοι, που πούλησαν και πρόδωσαν στους ναζί Γερμανούς ομοϊδεάτες τους, όχι μόνο τη Μακεδονία, αλλά όλη την Ελλάδα.
    Ο, δε, δεύτερος λόγος που οι Δ.Καμμένος – Μπαλτάκος φτιάχνουν κόμμα, είναι για να φύγει η «αριστερή» κυβέρνηση, όπως αποκαλούν την σύμπραξη ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ.
    Παρατήρηση 1η: Ο Δ.Καμμένος  την «αριστερή» κυβέρνηση που θέλει να φύγει σήμερα, του τρέχανε τα σάλια να την υπηρετεί όχι μόνο ως βουλευτής αλλά και ως υπουργός τον Σεπτέμβρη του 2015 (θέση στην οποία κράτησε μόλις… 12 ώρες αφού τον απέσυραν λόγω των ρατσιστικών και αντισημιτικών του αναρτήσεων στο twitter).
    Παρατήρηση 2η: Ο Καμμένος την «αριστερή» κυβέρνηση που θέλει να φύγει σήμερα, είχε κοψομεσιαστεί μόλις πριν 10 μέρες να την στηρίζει ως βουλευτής της πλειοψηφίας, ψηφίζοντας και χειροκροτώντας όλα τα «αριστερά» μνημόνια, όλες τα «αριστερά» ξεπουλήματα, όλες τις «αριστερές» καταργήσεις του ΕΚΑΣ και όλα τα «αριστερά» προσκυνήματα στον Τραμπ.  
    Παρατήρηση 3^η: Και μόνο ότι οι Μπαλτάκος – Δ.Καμμένος επιμένουν να βλέπουν στον κ.Τσίπρα και στον κ.Πάνο Καμμένο «αριστερή» κυβέρνηση (!), καθιστά περιττή κάθε άλλη μαρτυρία ως προς την ακροδειξιίλα άμα τε και φασιστίλα του «δεξιού» τους κόμματος.  

Νορβηγία: Αποτυχία ιδιωτών στην καθαριότητα -Ξεκινάει η «επανα-δημοτικοποίηση»

• 
  

Η πρόσφατη αποτυχία του ιδιωτικού τομέα στην Νορβηγία, στις εργασίες της αποκομιδής οικιακών στερεών απορριμμάτων είχε ως αποτέλεσμα την

inRead invented by Teads

Σύμφωνα με σχετικά δημοσιεύματα απομένει να γίνει η σταθεροποίηση της τάσης αυτής. Ίδιες πηγές αναφέρουν ως «κίνητρα – θετικά σημεία»:

1. Ο Δημοτικός χαρακτήρας επιτρέπει μακροχρόνιο σχεδιασμό και επενδύσεις αντί του βραχυπρόθεσμου οφέλους και σχεδιασμού επί συγκεκριμένου σκοπού, του ιδιωτικού τομέα.
2. Παραμένει η τεχνογνωσία στις Δημοτικές Υπηρεσίες.
3. Εξασφαλίζονται μόνιμες συνθήκες εργασίας και αμοιβών με αξιοπρέπεια.
4. Τα » σκουπίδια» δεν είναι απορρίμματα είναι υλικά προς αξιοποίηση και κατά συνέπεια πόροι δημιουργίας εισοδήματος που πρέπει να επιστρέφει στους παραγωγούς τους και τέλος τίθεται το ερώτημα… «Οι στρατηγικοί στόχοι της πρόληψης, επαναχρησιμοποίησης επανάκτησης υλικών και ανακύκλωσης, είναι δυνατόν να εξυπηρετηθούν από πρόσκαιρα οικονομικά συμφέροντα αποκομιδής σύμμεικτων;»

Δείτε περισσότερα εδώ

Στα Γρεβενά της Λευκής Τρομοκρατίας

Δύο ακόμα φωτογραφίες από το κρατικό και παρακρατικό πογκρόμ της περιόδου 1945-1949 εντοπίστηκαν από τον Κόκκινο Φάκελο, στην ιστορική-καλλιτεχνική σελίδα "Μνήμες Γρεβενών". Πρόκειται για υλικό τραβηγμένο από επαγγελματία φωτογράφο που παρουσιάζει συνοπτικά όλη την κτηνωδία που έζησε η πόλη στη διάρκεια του Εμφυλίου. 

Στην πρώτη φωτογραφία ο ενωμοτάρχης Χρήστος Ράμμος με τον νεκρό καπετάνιο του Δ.Σ.Ε. Αλέξανδρο Βίδρα στις 25 Ιουλίου 1947. Η φωτογραφία πρέπει να έχει ληφθεί είτε κοντά σε σιδηροδρομικές γραμμές, είτε σε δρόμο και εντύπωση προκαλεί η υπεροπλία και ο άρτιος εξοπλισμός του χωροφύλακα (βρετανικός και αμερικανικός), σε σχέση με τον νεκρό, που δεν φοράει καν παπούτσια.

Φωτογραφία του Παύλου Νταλού.

Στη δεύτερη φωτογραφία εικονίζεται ο νεκρός αντάρτης Χαράλαμπος Γεωργούλας στον πλάτανο της πλατείας Αιμιλιανού τον Μάιο του 1947.

Ο Χαράλαμπος Γεωργούλας εκτελέστηκε από λοχία του τακτικού στρατού με ξιφολόγχη στην είσοδο της πόλης (θέση «Κρυονέρι»). Το νεκρό του σώμα, αφού εκτέθηκε δημόσια στον πλάτανο της πλατείας, θάφτηκε στο στρατιωτικό νεκροταφείο της πόλης κατόπιν παρέμβασης του ιεροκήρυκα Αυγουστίνου Καντιώτη.

Προλεταριακός διεθνισμός στην πράξη- Ανάκληση απόλυσης στο Ελ. Βενιζέλος μετά από κοινή δράση ΠΑΜΕ και της ιταλικής USB

 

 

 

10-07-2018

ΠΑΜΕ και USB συντόνισαν τη δράση τους σε Ελλάδα και Ιταλία, για την ανάκληση απόλυσης συνδικαλιστή από κατάστημα ιταλικής εταιρείας στο Ελευθέριος Βενιζέλος. 

Κατιούσα

 

Μια μικρή αλλά σημαντική νίκη κατήγαγε το εργατικό κίνημα, με την ανάκληση απόλυσης συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ από την επιχείρηση ιταλικών συμφερόντων Autogrill στο αεροδρόμιο των Αθηνών “Ελευθέριος Βενιζέλος”. Η ανάκληση αυτή έγινε εφικτή μετά τη συντονισμένη δράση, σε Ελλάδα και Ιταλία, του ΠΑΜΕ και της Ένωσης Συνδικάτων Βάσης (USB) της γειτονικής χώρας. Στην ανακοίνωσή της, η USB σημειώνει τα εξής:

Ο αγώνας ανταμείβει, ο ταξικός διεθνισμός νικά, οι σύντροφοί μας του ΠΑΜΕ μας ανακοίνωσης πως ανακλήθηκε η απόλυση της εταιρείας Autogrill στο εσωτερικό του αεροδρομίου της Αθήνας, χάρη στον αγώνα των Ελλήνων εργαζομένων και χάρη στην υποστήριξη της USB.

Στις 16 Ιούνη και τις επόμενες μέρες η οργάνωσή μας έκανε παραστάσεις διαμαρτυρίας και διανομή φυλλαδίων σε διάφορα παραρτήματα της Autogrill, κι αυτή η συντονισμένη δράση οδήγησε την εταιρεία να κάνει πίσω και να επαναπροσλάβει τον συνδικαλιστή του ΠΑΜΕ.

Το ΠΑΜΕ ευχαρίστησε την Ένωση Συνδικάτων Βάσης για την αλληλεγγύη και την υποστήριξη, την ίδια που επιδείχθηκε σε ευρωπαϊκό επίπεδο στην περίπτωση της διαμαρτυρίας κατά της Leroy Merlin που είδε τις δομές των ταξικών συνδικάτων να υποστηρίζουν τον αγώνα του USB στις χώρες τους. Άλλη μια απόδειξη ότι ενωμένοι είμαστε ακαταμάχητοι, ότι η οργάνωση και η συλλογική δράση είναι καθοριστικές.

Η ηλιθιότητα του bitcoin

Ελάχιστες φορές στην ζωή μου απέφυγα να εμπλακώ σε κάποια συζήτηση. Κι αυτές αφορούσαν μόνο περιπτώσεις όπου ήξερα πως η άποψη που θα διατύπωνα θα στενοχωρούσε κάποιον στην παρέα, τον οποίο δεν ήθελα να στενοχωρήσω. Όμως, πολλές φορές το αντικείμενο της συζήτησης με εκπλήσσει, καθώς υποδηλώνει ένα επίπεδο άγνοιας που ενδόμυχα πιστεύω πως δεν ταιριάζει σε μια εποχή όπου κατακλυζόμαστε καθημερινά από έναν τεράστιο όγκο πληροφοριών. Τέτοιας μορφής ήταν η έκπληξη που ένοιωσα χτες το απόγευμα, όταν ο συνάδελφος με ρώτησε με απολύτως σοβαρό ύφος: "Θοδωρή, τι γνώμη έχεις για το bitcoin;".

Προσέξτε ότι η ερώτηση δείχνει πεντακάθαρα πως ο συνάδελφος γνώριζε το bitcoin. Ήξερε ότι πρόκειται για ένα ψηφιακό νόμισμα (κρυπτονόμισμα, όπως αποκαλείται), το οποίο γεννιέται από το πουθενά και δεν αντιπροσωπεύει κάτι χειροπιαστό. Για την γνώμη μου ενδιαφερόταν. Του την είπα. Και λέω να την γράψω κιόλας, ώστε να μπορώ να παραπέμπω εδώ όποιον άλλο με ρωτήσει το ίδιο πράγμα στο μέλλον, επειδή πάντα θα βαριέμαι να απαντώ σε κουτές ερωτήσεις.

Διαχρονική εξέλιξη της τιμής του bitcoin

Θεωρητικά, η δημιουργία πλούτου επιτυγχάνεται μόνο μέσω της παραγωγής (*). Υπ' αυτή την έννοια, όποτε αυξάνεται η παραγωγή, αυξάνεται αναλογικά και το χρήμα που κυκλοφορεί. Αν η αύξηση του χρήματος ξεπεράσει αυτή την αναλογία, έχουμε πληθωρισμό. Αν η παραγωγή μειωθεί, πρέπει να μειωθεί ανάλογα και η ποσότητα του κυκλοφορούντος χρήματος, δηλαδή να καταστραφεί χρήμα. Εδώ ανοίγει ένα μεγάλο κεφάλαιο περί του τι πρέπει να κάνουν οι κυβερνήσεις σε περιόδους ύφεσης (μείωσης της παραγωγής) αλλά ας μείνουμε προσηλωμένοι στο θέμα μας.

Στην πράξη τώρα, οι διάφορες μονεταριστικές πολιτικές έχουν ως στόχο τον έλεγχο της ποσότητας του χρήματος ώστε να μη διαταράσσεται (ή, τουλάχιστον, να μη διαταράσσεται υπερβολικά) η σχέση της με την ποσότητα του παραγομένου προϊόντος. Κι εδώ μπαίνει αυτομάτως το ερώτημα: πώς γίνεται τέτοιος έλεγχος στα κρυπτογραφημένα νομίσματα, τα οποία δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε, δημιουργούνται άναρχα, δεν καλύπτονται από οποιαδήποτε εγγύηση και απλώς δημιουργούν πλούτο; Η απάντηση σ' αυτό το ερώτημα είναι απλή: δεν γίνεται κανένας έλεγχος!

Ένα άλλο στοιχειώδες ερώτημα είναι: γιατί να αγοράσει κάποιος bitcoin; Εδώ η απάντηση είναι απλή μα και γελοία συνάμα: Διότι... έτσι! Πίσω απ' αυτό το "έτσι" μπορεί ο καθένας να βάλει την δική του αιτιολογία. Όπως γίνεται, δηλαδή, σε δεκάδες παρόμοια ερωτήματα: γιατί χαβιάρι από οξύρρυγχους της Κασπίας; γιατί πούρα από καπνά Κούβας; γιατί παστουρμά από την Τουρκία; γιατί καφέ από την Βραζιλία; Ο καθένας έχει την δική του ατεκμηρίωτη απάντηση να δώσει σε όλα αυτά τα ερωτήματα, πέραν πάσης λογικής. Οι εραστές τού bitcoin είναι σίγουροι ότι η αξία του νομίσματός τους θα συνεχίσει την ανοδική της πορεία επειδή διαμορφώνεται αποκλειστικά με τους νόμους της αγοράς και δεν υπόκειται σε πολιτικές παρεμβάσεις. Λες και ανάμεσα στους νόμους της αγοράς δεν υπάρχει η χρεωκοπία...

Εν πάση περιπτώσει, ποιός μπορεί να αποφασίσει ποια είναι η πραγματική αξία τού bitcoin; Δυστυχώς, η μόνη βάση εκκίνησης που έχουμε για μια τέτοια εκτίμηση είναι η αξία του ρεύματος που καταναλώνεται από έναν υπολογιστή προκειμένου να παραχθεί ένα bitcoin. Σίγουρα το παραγόμενο νόμισμα πρέπει να αξίζει τουλάχιστον τόσο. Όμως, αυτό είναι σαν να λέμε ότι μια ουγγιά χρυσάφι πρέπει να αξίζει τουλάχιστον το κόστος που έχει η εξόρυξή της από ένα χρυσωρυχείο ή ότι ένα κιλό αβγοτάραχο πρέπει να αξίζει τουλάχιστον όσο κοστίζει το ψάρεμα των θηλυκών κέφαλων από τους οποίους παράγεται συν τα ωρομίσθια εκείνου που το φτιάχνει. Μα ούτε κι αυτή η χαζά απλοϊκή προσέγγιση έχει νόημα, εφ' όσον άλλη τιμή έχει το ρεύμα στην Ελβετία και άλλη στο Νεπάλ.

Στο σημείο αυτό είναι χρήσιμο να κάνουμε μια στάση για να περιγράψουμε με λίγες λέξεις το πώς δημιουργείται μια φούσκα. Φούσκα, λοιπόν, δημιουργείται όταν η τιμή ενός επενδυτικού προϊόντος αποδεσμεύεται από την εύλογη αξία του. Όταν μια μετοχή με πραγματική αξία ένα ευρώ πουλιέται για ένα κατοστάρικο ή όταν ένα ακίνητο φτάνει να πουλιέται 3 και 4 φορές πάνω από την αντικειμενική του αξία, είναι σαφές ότι έχουμε δημιουργία φούσκας.

Το κακό με το bitcoin και όλα τα κρυπτονομίσματα είναι ότι δεν υπάρχει τρόπος να προσδιοριστεί η εύλογη αξία του. Είναι στα 0,67 δολλάρια με τα οποία πρωτοβγήκε στην αγορά, στα 19,5 χιλιάρικα που έφτασε πριν εφτά μήνες ή στα 6.600 δολλάρια όπου πουλιέται τούτη την ώρα; Άγνωστο. Με οδηγό ποια σκέψη, λοιπόν, αποφασίζει κάποιος να αγοράσει bitcoin; Μόνο με μία: αύριο θα βρει κάποιον άλλον να του το πουλήσει ακριβώτερα. Ακριβώς, δηλαδή, αυτό που είχαν στο μυαλό τους όσοι έσπρωξαν τα λεφτά τους στο ελληνικό χρηματιστήριο περί τα τέλη του εικοστού αιώνα.

Bill Gates στο CBNC: "Αν μπορούσα, θα σορτάριζα την τιμή του bitcoin".

Για να καταλήξουμε σε κάποιο συμπέρασμα και να κλείσουμε, όλη η ιστορία με τα κρυπτονομίσματα καλύπτεται πλήρως από την "Θεωρία του Περισσότερο Ηλίθιου" (Greater Fool Theory)(**), η οποία λέει ότι μπορείς να κάνεις μια ηλίθια επένδυση, αρκεί να βρεις κάποιον πιο ηλίθιο από σένα για να του την πουλήσεις ακριβώτερα". Αν παραξενεύεστε μ' αυτό που μόλις διαβάσατε, ξαναθυμηθείτε την ιστορία με το ελληνικό χρηματιστήριο και αναλογιστείτε αυτό που συμβαίνει στις δημοπρασίες έργων τέχνης. Αλήθεια, έχετε σκεφτεί γιατί κάποιος πληρώνει 150 εκατ. δολλάρια για έναν πίνακα του Πικάσσο; Επειδή είναι εραστής της τέχνης ή επειδή είναι σίγουρος πως θα βρει κάποιον άλλον ηλίθιο ο οποίος θα δώσει περισσότερα για να τον αποκτήσει;

Ναι, θα συμφωνήσω ότι είναι εξαιρετικά πιθανό να βρεθεί κάποιος πιο ηλίθιος από μας. Όμως, καλό είναι να μη μας διαφεύγει το ενδεχόμενο να αποδειχτούμε εμείς οι μεγαλύτεροι ηλίθιοι και να μείνουμε με τα bitcoin στα χέρια.


---------------------------------------------------------
(*) Προλαβαίνω τις ενστάσεις: Ο τζόγος και η κλοπή δεν δημιουργούν πλούτο. Απλώς μεταφέρουν πλούτο από τον Α στον Β.

(**) Για την "Θεωρία του Περισσότερο Ηλίθιου" και το bitcoin διαβάστε επίσης:
- "Greater fool theory: The bitcoin bubble", The Economist, 1/11/2017
- "Bill Gates: investing in bitcoin is a greater fool theory", TMNews, 8/5/2018
- "Is Bitcoin the Most Obvious Bubble Ever?", The Atlantic, 9/12/2017

Μικροαστισμός και φασισμός – Το χοιροστάσιο είναι εδώ!

1. Κάθε μικροαστός ξέρει καλά πώς να κρύβει το μισογυνισμό του, το θαυμασμό του για τη φασιστική Ακροδεξιά, την πίεση που ασκεί στην οικογένειά του, στα παιδιά του, έχοντας στο πλάι του μια γυναίκα φοβισμένη και βουβή.

Η σχέση όλων στηρίζεται σε έναν μόνιμο εκβιασμό. Στερημένα από αγάπη, τα παιδιά μαθαίνουν σε ένα μοντέλο δούναι και λαβείν και με την πρώτη ευκαιρία εγκαταλείπουν την οικογένεια.

2. Ο μικροαστισμός είναι μια ψυχική κατάσταση που επωάζει ό,τι χειρότερο έχει μέσα του ο Νεοέλληνας. Με την άδειά του, κατοικεί μέσα στην κοιλιά του, ενώ απ’ έξω οι μηχανισμοί των πολιτικών κομμάτων κολακεύουν και ωραιοποιούν τη μιζέρια του.

3. Ο μικροαστός είναι θρασύδειλος και δεν ορρωδεί προ ουδενός όταν θέλει να ικανοποιήσει τις ορέξεις του (διότι φυσικά αγνοεί τι είναι επιθυμία).

Με τις πράξεις του μετατρέπει σιγά – σιγά το περιβάλλον του σε χοιροστάσιο, ενώ στον δημόσιο βίο ζει με μικροαπάτες και σέρνεται σαν φτωχοδιάβολος.

Η γνώμη του για τις γυναίκες ταιριάζει απόλυτα με την απάντηση που δίνει ο ήρωας του Αντρέ Μαλρώ, Τσεν, όταν ο συγγραφέας τον ρωτά:

– «Πώς ήταν η πρώτη φορά που πήγες με γυναίκα;»
– «Ημουν περήφανος».
– «Γιατί ήσουν περήφανος;»
– «Γιατί δεν είμαι γυναίκα!»

4. Στις ιδιωτικές αλλά και δημόσιες συζητήσεις στα καφενεία, συνήθως η επίδειξη του μικροαστικού ανδρισμού συνοδεύεται με την υποτίμηση του γυναικείου φύλου. Οσο πιο «άντρας» τόσο πιο εχθρικός προς τη γυναίκα.

Το ίδιο και στα γήπεδα, η εκτόνωση εμπεριέχει κατεξοχήν την περιφρόνηση προς το γυναικείο φύλο, καθώς το σώμα της γυναίκας διαμελίζεται στο στόμα των οπαδών τόσο στη χαρά όσο και στην απογοήτευση.

5. Ψηφίζει πάντα κρυφά την Ακροδεξιά και χαίρεται στο σκοτάδι για την αποτυχία του πλησίον. Αγνοώντας και αδιαφορώντας για κάθε αισθητική, ο μικροαστός αποθεώνει τα σκουπίδια κάθε μορφής, έτοιμος να χειροκροτήσει την εύκολη βία και να συνδράμει κι αυτός με τον τρόπο του.

6. Στον αντίποδα των μικροαστών, στέκεται βασανισμένη και περήφανη η εργατική τάξη.

Οι Κόκκινοι δίνουν προτεραιότητα σε αυτήν, στη χειραφέτησή της, που δρα ανασχετικά στην εξάπλωση της μικροαστικής κακοδαιμονίας.

7. Οι χρυσαυγίτες έδωσαν στους μικροαστούς αυτό που τους έλειπε, και τα δύο μέρη συμφώνησαν σιωπηλά.

Η μια πλευρά θα κάνει τη σκληρή (βρώμικη) δουλειά και η άλλη θα συμμετέχει κατά το δοκούν.

Με την ολοκλήρωση της δίκης Φύσσα, οι χρυσαυγίτες θα εκτραπούν εκ νέου, παραμορφώνοντας το καθετί, σταθεροί ενάντια στη ζωή, διασκεδάζοντας με τον πόνο που προκαλούν.

Σκλάβες του σεξ ανήλικες προσφυγοπούλες στην Ιορδανία – Μαρτυρίες φρίκης

Κατιούσα

Το μαρτύριο των Σύρων προσφύγων δεν τελειώνει με την άφιξή τους σε μια χώρα εκτός εμπόλεμης ζώνης, είτε σε στρατόπεδο είτε σε φτωχογειτονιές όπου προσπαθούν να επιβιώσουν με κάθε τρόπο. Για πολλά ανήλικα κορίτσια από τη Συρία στην Ιορδανία, η ευάλωτη θέση τους τα καθιστά θύματα βάναυσης σεξουαλικής κακοποίησης μέσω εικονικών γάμων. Άντρες από τη Σαουδική Αραβία κυρίως, όπου οι Σύρες είναι περιζήτητες λόγω του ανοιχτού δέρματος και των πράσινων ματιών τους, ξεγελούν τις οικογένεις πολύ νεαρότερων κοριτσιών, συνήθως ηλικία 12 ως 16 ετών, συνάπτουν εικονικούς γάμους κι αφού τις κακοποιήσουν σεξουαλικά εξαφανίζονται.
Σύμφωνα με τον Miraj Pradhan, εκπρόσωπο της Unicef στο Αμμάν της Ιορδανίας, από την αρχή του πολέμου στη Συρία 8.000 ως 9.000 ανήλικες προσφυγοπούλες έχουν εξαναγκαστεί σε γάμο. Πιθανολογείται πως ο πραγματικός αριθμός είναι πολύ μεγαλύτερος, καθώς σύμφωνα με την ιορδανική κυβέρνηση μόνο οι μισοί Σύροι πρόσφυγες είναι καταγεγραμμένοι από την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, ενώ τα ισλαμικά δικαστήρια δεν δημοσιοποιούν στοιχεία που αφορούν μη καταγεγραμμένους πρόσφυγες.
Σύμφωνα με τη σχετική έρευνα των Times, που μίλησε με οχτώ από τα θύματα στην πόλη Μαφράκ, όλες είχαν εξαπατηθεί από πολύ μεγαλύτερους Σαουδάραβες, οι οποίοι για μέρες τις πολιορκούσαν με χρυσά κοσμήματα, κινητά τηλέφωνα και αρώματα. Τους υπόσχονταν σπίτι στη Σαουδική Αραβία, διακοπές στην Ταϊλάνδη, αυτοκίνητα, υπολογιστές ακόμα και την κάλυψη εξόδων για χειρουργικές επεμβάσεις των γονιών τους. Οι φτωχές κι απελπισμένες οικογένειες, πολλές από αυτές αποτελούμενες από χήρες και ανήλικα τέκνα, συναινούσαν σε αυτή τη συναλλαγή που περιλάμβανε το γάμο έναντι 1000 ως 3000 λιρών, με ψεύτικες υποσχέσεις για 3000 ως 5000 λίρες αποζημίωση σε περίπτωση διαζυγίου.
Κοινό στοιχείο ήταν η άσκηση σεξουαλικής βίας σε όλες της κοπέλες. “Με έδενε στο κρεβάτι”, λέει η Ιμάν δείχνοντας τα σημάδια από τα νύχια του βιαστή της. Στην αρχή του αντιστεκόταν μέχρι που εκείνος τη χαστούκιζε τόσο δυνατά που “πεταγόμουν στο μπάνιο”. Συνέχιζε να τη δέρνει και να της τραβά τα μαλλιά ακόμα κι όταν έπαψε να του αντιστέκεται. Σύντομα άρχισε να παίρνει χάπια για να μπορεί να κοιμηθεί.  Ο σύζυγός της, σαράντα χρόνια μεγαλύτερος, “παχύς, με βρωμερό μουστάκι και βαμμένα μαύρα μαλλιά” είχε εμφανιστεί στον πόλη ως “φιλάνθρωπος” και προστάτης των προσφύγων, κι αφού πλήρωσε το νοίκι της οικογένειάς της για έξι μήνες, ζήτησε το χέρι της.
Μετά από μια ανεπίσημη οικιακή τελετή, συνοδευόμενη από υποσχέσεις γρήγορης νομιμοποίησης (στην Ιορδανία δεν αναγνωρίζονται γάμοι ηλικίας κάτω των 18 ετών) επισκέφτηκε τέσσερις φορές την Ιορδανία σε διάστημα δυο μηνών και εξαφανίστηκε, όπως όλοι οι αντίστοιχοι “γαμπροί”.
Σε μία περίπτωση η μητέρα του κοριτσιού έγινε μάρτυρας του βιασμού της κόρης της την πρώτη νύχτα του γάμου, καθώς η οικογενειακή παράδοση απαιτούσε να είναι διπλανό δωμάτιο ώστε να πιστοποιήσει την παρθενία του κοριτσιού στο σεντόνι. Βρήκε το κορίτσι να κλαίει με λυγμούς σε μια λίμνη αίματος, μεταφέροντάς την στο νοσοκομείο όπου έμεινε για επτά ημέρες και έλαβε μετάγγιση. Μετά την επέστρεψε στο σύζυγό της καθώς “είναι ντροπή στην κουλτούρα μας το διαζύγιο”. Λίγους μήνες αργότερα ο βιαστής εξαφανίστηκε, κάτι που δε σημαίνει όμως και απόλυτη λύτρωση για τα στίγματα, που στις κοινότητες τους φέρουν πλέον το στίγμα της ανύπαντρης που διακορεύτηκε, καθιστώντας πολύ δύσκολο έναν νέο γάμο, με ορισμένες μάλιστα από τις κοπέλες να μη θέλουν να βγουν καθόλου από το σπίτι.
Ρόλο μεσάζοντα στην υπόθεση αναλαμβάνουν συχνά άλλες γυναίκες προσφυγικής καταγωγής, που πείθουν τις οικογένειες για το “κελεπούρι” που τους προτείνουν. ‘Οπως δηλώνει η Γιάνα, μια από τις “προξενήτρες”, ξεκίνησε τη δουλειά αυτή μετά από έξι μήνες στην Ιορδανία καθώς δεν είχε λεφτά για φαγητό ή ενοίκιο κι ήταν πνιγμένη στα χρέη. Πλέον συνεχίζει αυτή τη δουλειά γιατί “η συνείδησή της είναι νεκρή”.

Ο πολιτικός παχυδερμισμός δεν είναι θέμα κιλών

Κατιούσα

Ο Γιάννης Πρετεντέρης έξυσε λίγο παραπάνω τον πάτο της αστικής δημοσιογραφίας, με ένα ραδιο-φονικό σχόλιο για το βάρος και τη σωματική διάπλαση του Νίκου Φίλη, που δε θα μπορούσαν να τον ανασύρουν από το σπήλαιο όπου εγκλωβίστηκαν τα παιδιά στην Ταϊλάνδη και να τον διασώσουν, εξαιτίας των κιλών του. Και αυτός θεωρείται η κορυφαία αστική γραφίδα στον Τύπο…
Το βασικό δεν είναι η επιλεκτική ειρωνεία του Πρετεντέρη κι αν θα έλεγε το ίδιο πχ για τον Πάγκαλο, που έχει τα ίδια κυβικά πάνω-κάτω ή εκεί θα μας μιλούσε με δέος και θαυμασμό για το πολιτικό εκτόπισμα του ανδρός. Το πιο σημαντικό είναι πως ο πολιτικός παχυδερμισμός δεν είναι ευθέως ανάλογος με την παχυσαρκία του καθενός και ο Πρετεντέρης είναι η ζωντανή απόδειξη για αυτό.
Ένας πολιτικός χούλιγκαν που κάποτε πετούσε μπουκάλια στο γήπεδο κι ύστερα καταδίκαζε με στόμφο τη βία από όπου κι αν προέρχεται. Που μπορεί να υποστηρίξει ξεδιάντροπα τα πιο χοντρά ψέματα και να τα περιβάλει με το κύρος (του MEGA) της αυθεντίας. Που μισεί με πάθος οτιδήποτε λαϊκό, χωρίς να ιδρώνει το αυτί του από μαζικές, συλλογικές διεκδικήσεις, ή ακόμα και με τη λαϊκή βούληση, όπως εκφράζεται στις ψηφοφορίες της αγαπημένης του αστικής δημοκρατίας.
Ο Πρετεντέρης είναι το καλύτερο δεκανίκι της κυβέρνησης, όπως ακριβώς η “εναλλακτική” του ΣΥΡΙΖΑ δικαιώνει και διαφημίζει ανοιχτά πλέον το νεοφιλελεύθερο ΤΙΝΑ του Πρετεντέρη και των ομοίων του. Ο Πρετεντέρης είναι η καλύτερη δεξαμενή κοψοχέρηδων ψηφοφόρων για το ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να μην έρθει ο Κούλης και ό,τι θέλει ο δημοσιογραφικός εσμός του μνημονίου. Αυτό δηλαδή που εφαρμόζει καλύτερα από τον καθένα η κυβέρνηση, ενώ οι υπάλληλοι του Μαρινάκη φωνάζουν υστερικά, παρουσιάζοντας τα στελέχη της περίπου σαν τους μπολσεβίκους. Και όσο ο ΣΥΡΙΖΑ θα τους κλέβει το πρόγραμμα και την πολιτική, τόσο θα στρέφονται σε λύσεις απελπισίας, όπως πχ το βάρος του Φίλη κι άλλα βαθιά “πολιτικά ζητήματα” που βγάζουν το ΣΥΡΙΖΑ στον αφρό.
Ο πολιτικός παχυδερμισμός δεν αφορά τα κιλά, αλλά την αδιαφορία απέναντι στις ανάγκες του εργαζόμενου λαού και την πολιτική που τσακίζει τα δικαιώματά του. Αυτήν ακριβώς που υπηρετούν ο Φίλης, ο Πάγκαλος, η εκάστοτε αστική κυβέρνηση, και διαχρονικά ο Πρετεντέρης και το σινάφι του.

Ας μιλήσουμε λοιπόν για bullying ανοικτά

Η ομιλία του Κυριάκου Ιωαννίδη, υπεύθυνου του Τμήματος Παιδείας της ΚΕ του ΚΚΕ, στην ημερίδα του ΚΣ της ΚΝΕ για το σχολικό εκφοβισμό, που έγινε την Παρασκευή 26-3-2015 στο Πάντειο Πανεπιστήμιο

''Η είδηση έρχεται από το Βόλο. Μερίδα γονέων και καθηγητών του 2ου ΓΕΛ Νέας Ιωνίας προτείνουν να τοποθετηθούν κάγκελα ανάμεσα στο 2ο ΓΕΛ Ν. Ιωνίας και το 2ο ΕΠΑΛ Ν. Ιωνίας, που συστεγάζονται και συναυλίζονται στον ίδιο χώρο.
Ενα ερώτημα: Τι οδήγησε σε αυτή την αντιδραστική πρόταση και ποιες μπορεί να είναι οι συνέπειές της στους μαθητές; Η όποια αντίδραση των μαθητών που πέρα από τα αόρατα ταξικά τείχη τούς ορθώνονται και καινούργια - ολοφάνερα και σιδερένια πια - θα γίνει κι αυτή αντικείμενο ψυχιατρικών συνεντεύξεων του «άρρωστου» μαθητή ή θα αναζητήσουμε τα αίτιά της σε μια κοινωνία που ξεσκαρτάρει ανθρώπους, που τη νεολαία της τη ρίχνει στα ναρκωτικά, στα αδιέξοδα;

Και για να μπούμε στο θέμα της εισήγησης: Πώς σχετίζεται το φαινόμενο που ονομάζεται «σχολικός εκφοβισμός» με τη λειτουργία του σχολείου; Οχι ενός οποιουδήποτε σχολείου, αλλά του αστικού σχολείου και μάλιστα του σχολείου της καπιταλιστικής κρίσης.

Είναι αλήθεια ότι οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί προβληματίζονται αρκετά και αυτό φαίνεται και μέσα από μελέτες τους και εκθέσεις τους για το κλίμα μέσα στο σχολείο, ειδικά μέσα στην τάξη. Για παράδειγμα, έκθεση του ΟΟΣΑ αναφέρει ότι κατά μέσο όρο το 13% του διδακτικού χρόνου μέσα στη σχολική αίθουσα αφιερώνεται από τους εκπαιδευτικούς για να κρατηθεί η απαραίτητη τάξη και πειθαρχία. Προφανώς, τα παραπάνω αποτελούν ενδείξεις ενός προβλήματος που έχει βαθύτερα αίτια.

Προβλήματα στον ορισμό του φαινομένου

Προχωρώντας θα θέλαμε να θέσουμε ορισμένα ερωτήματα:
Πώς οριοθετείται ως φαινόμενο το bullying; Είναι προβληματικός ή όχι ο ορισμός του;
Πρόκειται για ψυχικό φαινόμενο, για πρόβλημα ατομικής συμπεριφοράς, που αναλόγως πρέπει να αντιμετωπιστεί από τον ειδικό ψυχίατρο ή ψυχολόγο, να βρεθούν ίσως κάποιοι καλύτεροι τρόποι απάντησης, ακόμα και καταστολής;
Ας προσπαθήσουμε να απαντήσουμε.

Στο φαινόμενο του «σχολικού εκφοβισμού» δόθηκε το διεθνές όνομα bullying το 1994. Συνειδητά χρησιμοποιούμε τη φράση «δόθηκε το όνομα», με την έννοια ότι θέτουμε έναν προβληματισμό αν η σχολική ζωή και πριν το 1994 δεν περιείχε και τέτοια φαινόμενα. Οπως και να είναι πάντως, το bullying μπήκε στη ζωή μας. Με έναν ορισμό μάλλον προβληματικό, που το πρόβλημά του είναι ότι όχι μόνο δεν ξεχωρίζει τα είδη βίας που ασκούνται, αλλά δεν μπορεί και ιστορικά να απαντήσει στο ερώτημα πώς προέκυψε (αν προέκυψε) η μετάλλαξη του πειράγματος, ο πετροπόλεμος σε «ενδοσχολική βία».

Φυσικά, κάποιος θα αντιτείνει ότι τα περιστατικά βίας, σύμφωνα με τον ορισμό που δίνεται, τριπλασιάζονται στο σχολείο σε σχέση με άλλους χώρους.

Οπως πολύ σωστά επισημαίνεται, το πρόβλημα με έναν τέτοιο ορισμό είναι ότι δυσχεραίνεται η προσπάθεια να εντοπιστούν τα κοινωνικά αίτια και από την επιπλέον αδυναμία να τεθούν ασφαλείς διαχωριστικές γραμμές μεταξύ της «φυσιολογικής» βίας που εκδηλώνεται στις σχέσεις μεταξύ των παιδιών και των εφήβων και εκείνης για την οποία θα πρέπει κανείς να ανησυχεί. Σημειώνουμε μάλιστα ότι μια μελέτη σε 14 χώρες έδειξε, μεταξύ άλλων, ότι στις μικρές ηλικίες ο εκφοβισμός δεν διακρίνεται εύκολα από τις λοιπές επιθετικές και ανεπιθύμητες συμπεριφορές, γεγονός που μεταβάλλεται μόνον στα μεγαλύτερα παιδιά. Μόνον αυτά καταφέρνουν να διαχωρίζουν τον εκφοβισμό από τον καυγά και, μάλιστα, να διακρίνουν επιμέρους μορφές του, όπως το σωματικό εκφοβισμό, το λεκτικό, τον έμμεσο εκφοβισμό και τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Υπάρχει, λοιπόν, το πρόβλημα του ορισμού και της γενικότητάς του, που είναι τόση ώστε αντικειμενικά να τίθεται ζήτημα οριοθέτησης για να γίνει και ως πράξη ποινικά κολάσιμη.

Δεν φτάνει μόνο η ενημέρωση για το πρόβλημα
Υπάρχει όμως και το δεύτερο ερώτημα, δηλαδή: Είναι τελικά αποκλειστικά ψυχικό φαινόμενο ή ακόμα απόρροια σχέσεων μεταξύ ομάδων που δεν σέβονται η μία τη διαφορετικότητα της άλλης;

Σύμφωνα με τον καθηγητή Θανάση Αλεξίου, «η κυρίαρχη αντίληψη για τον "ενδοσχολικό εκφοβισμό" περιορίζεται στις συμπεριφορές και τις στάσεις των ατόμων και της οικογένειας, ενοχοποιώντας ουσιαστικά τη λαϊκή οικογένεια, γιατί αυτή είναι που, όπως διαφαίνεται στις περισσότερες προσεγγίσεις, αδυνατεί να διαχειριστεί το πρόβλημα ("επιθετικότητα", "ματαίωση στόχων", "ανασφάλεια", "αποστέρηση", "αυτοέλεγχο", "σεξουαλική ταυτότητα" κ.ο.κ.) και να εξοπλίσει τα μέλη της με τις ενδεδειγμένες ψυχοκοινωνικές δεξιότητες».

Ολα, λοιπόν, είναι ζήτημα θεραπείας και επιμορφώσεων!!! Ομιλίες ειδικών, πρακτικές αντιμετώπισης, επιμορφώσεις, ψυχολόγοι, ψυχίατροι, θα κάνουν καλά τον «άρρωστο», τον ανεπίδεκτο κοινωνικής μαθήσεως, δηλαδή αυτόν που εξωτερικεύει καταστροφικά τη βία που δέχεται από την καπιταλιστική κοινωνία.

Αν δεχτούμε αυτή την αντίληψη, τότε τα πάντα έχουν να κάνουν με την ευαισθητοποίηση και την επιμόρφωση. Μάλιστα, ο κ. Κουράκης ήδη έκανε λόγο για επιμόρφωση μέσω ΕΣΠΑ 16.500 εκπαιδευτικών, ενώ ταυτόχρονα μίλησε για την ανάγκη οι δομές Αγωγής Υγείας να συμβάλουν στην αντιμετώπιση του ζητήματος.

Φυσικά, κάποιος θα πει «δεν χρειάζονται όλα αυτά; Δεν χρειάζεται να ενημερωθεί η λαϊκή οικογένεια, να μάθει πώς να αντιμετωπίζει το φαινόμενο αυτό;».

Φυσικά, πρακτικές αντιμετώπισης τέτοιων φαινομένων είναι απαραίτητες, όπως επίσης είναι αναγκαία και η παρουσία εξειδικευμένων επιστημόνων, π.χ. ψυχολόγων και κοινωνικών λειτουργών στα σχολεία.

Ομως, αγαπητοί φίλοι, απαιτείται προσοχή! Η παρουσία τέτοιων επιστημόνων δεν είναι αναγκαία για να βρεθεί ο δήθεν άρρωστος μαθητής, ούτε για να μάθουν στους εφήβους να «είναι φίλοι» ή να σκέφτονται και να μιλούν σαν μικροί ψυχολόγοι. Γιατί, κακά τα ψέματα, εδώ δεν έχουμε μόνο να αντιμετωπίσουμε την ψυχιατρικοποίηση του φαινομένου, αλλά και μια προσπάθεια ο αυθορμητισμός των νέων να μπει στα καλούπια του «πολιτικά ορθού», που σε μια προοπτική δεν θα είναι κάποιος πειραχτήρι, αλλά bully-νταής, θύτης...

Η ενημέρωση, λοιπόν, είναι αναγκαία. Πρέπει να ενταχθεί όμως σε μια ευρύτερη συζήτηση για το ποιος γεννάει το πρόβλημα και όχι για να συσκοτιστεί το πρόβλημα.

Γιατί η απάντηση δεν είναι γενικά κι αόριστα «να αφιερώνουμε πολύ χρόνο στα παιδιά μας», «να μιλάμε με τα παιδιά μας», «να γίνουμε φίλοι με τα παιδιά», «εμείς τα συζητάμε όλα με τα παιδιά μας», «εμείς συζητάμε με το δάσκαλο», «πρέπει να υποστηρίζουμε τα όνειρα των παιδιών» κ.ο.κ.

Πρώτα απ' όλα, το σχολείο και η οικογένεια είναι κοινωνική σχέση. Και οι δυο κοινωνικοί θεσμοί κοινωνικοποιούν στο έδαφος ενός συγκεκριμένου κοινωνικού σχηματισμού, με τις ταξικές αντιθέσεις του, τα αδιέξοδά του κ.α.

Σε τι διαπαιδαγωγεί το σημερινό αστικό σχολείο
Και για να πάμε, λοιπόν, στο σχολείο, το αστικό σχολείο, το αστικό σχολείο της καπιταλιστικής κρίσης στην Ελλάδα.

Είναι ή δεν είναι απόρροια των ταξικών φραγμών στη μόρφωση η χαμηλή αυτοεκτίμηση, που όπως λένε σχετίζεται με το bullying; 'Η ας το θέσουμε και πιο συγκεκριμένα: Ολα αυτά τα παιδιά που η ταξική εκμεταλλευτική κοινωνία τα σπρώχνει στην πρώιμη κατάρτιση και τη μαθητεία από τα 15 τους χρόνια, έχουν αποδεχτεί ότι δεν παίρνουν τα γράμματα, έχουν ή δεν έχουν εσωτερικεύσει τέτοιο μίσος για την κοινωνία που τους στερεί όνειρα και δικαιώματα, που τελικά μπορεί να προχωρήσουν - υπό προϋποθέσεις - σε αυτό που ονομάζουν σχολικό εκφοβισμό;

Και ας δούμε μια υπενθύμιση από το ιστορικό παρελθόν. Αυτή η προσπάθεια από την πλευρά της αστικής τάξης να ψυχιατρικοποιήσει τα κοινωνικά φαινόμενα δεν είναι μόνο μια προσπάθεια να αποφύγει τον εντοπισμό των κοινωνικών αιτιών που τα γεννούν. Είναι επίσης και μια απόπειρα να σωφρονίσει, να καταστείλει τη νεολαία της εργατικής τάξης, των φτωχών αυτοαπασχολούμενων στρωμάτων. Να κόψει κάθε προσπάθεια ο σπόρος του ταξικού ενστίκτου και μίσους να μεταπλαθεί σε συνειδητά οργανωμένη στράτευση ενάντια στον καπιταλισμό.

Δεν είναι τυχαίο ότι στο παρελθόν η προσπάθεια ανάδειξης φαινομένων νεανικής παραβατικότητας συνδέθηκε και μια σχετική άνοδο των αντιστάσεων της νεολαίας, η οποία μάλιστα κατάφερε σχετικά να αντιμετωπίσει μέσα από τις αξίες της αλληλεγγύης και φαινόμενα που σήμερα συγκαταλέγονται στην έννοια του ενδοσχολικού εκφοβισμού.

Και είναι να αναρωτιέται κανείς με την έκπληξη που δοκιμάζουν ορισμένοι, πέφτουν από τα σύννεφα θα λέγαμε, πώς γίνεται το σχολείο, που διαπαιδαγωγεί στις αρχές της ισότητας, του σεβασμού στη διαφορετικότητα του άλλου, να γεννά τέτοια φαινόμενα. Και, μάλιστα, λένε ότι το πρόβλημα δεν είναι ακριβώς το σχολείο και το περιεχόμενό του, αυτό ας το αφήσουμε άθικτο, το ζήτημα είναι η οικογένεια.

Ομως δεν είναι έτσι τα πράγματα. Το αστικό σχολείο από τη μια ηθικολογεί και από την άλλη μετατρέπεται σε χώρο που μπαίνουν και βγαίνουν επιχειρήσεις, πολύ πρόσφατο άλλωστε το παράδειγμα εισόδου των ΠΑΕ σε σχολικούς χώρους, που εντέλει δημιουργεί στρατούς και οπαδούς. Το σχολείο αυτό είναι που χωρίζει σε μια προοπτική τα παιδιά, μαθαίνοντάς τους όμως - όπως λέει - να διαχειρίζονται τις αδυναμίες τους χωρίς άγχος, δηλαδή να μεταθέτουν τις κοινωνικές αιτίες για τη θέση τους στο σχολείο στον ίδιο τους τον εαυτό.

Και ποιος θα μιλήσει για το περιεχόμενο του σχολικού επαγγελματικού προσανατολισμού για τα παιδιά της Τρίτης Γυμνασίου, που, μέσα από το πρόσχημα των διαφορετικών ικανοτήτων και δεξιοτήτων, επιδιώκει να πείσει τους μαθητές για την «εκ φύσεως» ατομική διαφορετική επαγγελματική και εκπαιδευτική προοπτική τους; Με τις ασκήσεις αυτογνωσίας και το κάλεσμα στους μαθητές «ν' αγαπήσουν τον εαυτό τους», αυτό που ουσιαστικά επιδιώκεται είναι οι μαθητές ν' αποδεχτούν ενεργητικά την πρόωρη ταξική επιλογή, να εσωτερικεύσουν τις ταξικές ανισότητες σαν προσωπικές διαφορές και να διαχειριστούν το άτομό τους, «έξυπνα» και «ευέλικτα», προκειμένου να επιβιώσουν σ' έναν κόσμο ανταγωνιστικό!

Αν, λοιπόν, θέλει κάποιος να μιλήσει για βία, πρέπει να κοιτάξει και πέρα, και μάλιστα κυρίως πέρα, από τους τέσσερις τοίχους της οικογένειας. Γιατί βία είναι μέσα στο σχολείο το ένα παιδί να έχει πρόσβαση σε εξωσχολική στήριξη και το άλλο όχι. Βία είναι το ένα παιδί να οργανώνει το χρόνο για να δώσει πανελλαδικές εξετάσεις για να περάσει σε κάποιο Πανεπιστήμιο και το άλλο να έχει συμβιβαστεί με τους ταξικούς τοίχους που ορθώνονται μπροστά του. Βία είναι να μην μπορείς να πας διακοπές και ο συμμαθητής σου να λέει πόσο ωραία πέρασε το καλοκαίρι. Βία είναι να ακούς τα μπράβο του δασκάλου και του καθηγητή και εσύ συνεχώς να είσαι το ξύλο το απελέκητο που πρέπει να τελειώνει το σχολείο νωρίς-νωρίς για να μάθει καμιά τέχνη.

Οπως σωστά επισημαίνει ο καθηγητής Χρήστος Τουρτούρας: «Δεν είναι λίγα τα παιδιά της εργατικής τάξης, που, αντιδρώντας στην κυρίαρχη λογική, επιχειρούν την υπέρβαση του συστήματος, υιοθετώντας μιαν "αντισχολική κουλτούρα", με ανάλογα αντικομφορμιστικές συμπεριφορές που προκαλούν το σύστημα. Μετατρέπονται σε "μάγκες", που αναλαμβάνουν να ταράξουν την ηρεμία της σχολικής ζωής, διαχωρίζοντας τη θέση τους από τους κοινωνικά και σχολικά συμμορφωμένους συμμαθητές και δασκάλους τους, θέτοντας ωστόσο τελικά τους εαυτούς τους "εκτός νυμφώνος". Πρόκειται για εκείνους τους νέους που, απαξιώνοντας με τη σειρά τους το σχολείο και την κοινωνία που τους έχει ματαιώσει πολλαπλώς, καταδικάζουν, ουσιαστικά, τους εαυτούς τους στη διαιώνιση και αναπαραγωγή της ταξικής τους θέσης, κάνοντάς την να φαντάζει ως αναπόδραστο πεπρωμένο. Πρόκειται για μια διαδικασία αναπαραγωγής του κυρίαρχου συστήματος μέσω του σχολικού μηχανισμού και, μάλιστα, μέσα ακόμη και από την αμφισβήτηση και ανοιχτή αντιπαράθεση με αυτόν».

Υπάρχει, λοιπόν, απάντηση;
Κατά τη γνώμη μας, χρειάζεται με νηφάλιο τρόπο να ανοίξει η συζήτηση μέσα και στις δομές του κινήματος για τα πραγματικά κοινωνικά αιτία του φαινομένου, χωρίς υπερβολές και ωραιοποιήσεις. Πρώτα απ' όλα όμως απαιτείται η ίδια η λειτουργία, η πρακτική των λαϊκών οργανώσεων και κυρίως της νεανικής συλλογικότητας να δημιουργεί όρους αλληλεγγύης, απομόνωσης των όποιων ανάλογων συμπεριφορών, να μετουσιώνεται η δικαιολογημένη απέχθεια στο σύστημα σε οργανωμένη συλλογική πάλη. Μόνο μέσα από τους κόλπους του κινήματος μπορεί να γεννηθεί η υγιής αντίθεση στο όποιο bullying εντοπίζεται και πάντως όχι με στάση πληροφοριοδότη που εθίζεται στο να «δίνει» το συμμαθητή του.

Και όποιος θεωρεί ότι είναι ακραία μια τέτοια έκφραση, ας δούμε τι λέει και ο «Συνήγορος του Παιδιού», που προτείνει την «αξιοποίηση» του θεσμού των μαθητικών συμβουλίων (15μελών και 5μελών) για την ενίσχυση των διαδικασιών κατανόησης, διαμόρφωσης και τήρησης των σχολικών κανόνων...

Στο όνομα δηλαδή της «αλληλεγγύης» και της «προστασίας» των παιδιών από όσα εκείνοι - αυθαίρετα - βαφτίζουν «βία», επιχειρείται μια πραγματικά βρώμικη προσπάθεια να νομιμοποιηθεί στις συνειδήσεις το «κάρφωμα», ο χαφιεδισμός, η καταστολή και μάλιστα ακόμα κι αυτά τα όργανα του μαθητικού κινήματος, τα 5μελή και 15μελή, να παίξουν τέτοιο ρόλο. Η προσπάθεια αυτή και ο τρόπος που γίνεται, χρησιμοποιώντας ως πρόσχημα και Δούρειο Ιππο τα δικαιώματα των μαθητών που οι ίδιοι πρώτοι τσαλαπατάνε και λερώνοντας αξίες όπως η αλληλεγγύη, είναι πέρα για πέρα χυδαία.

Οι μαθητές δεν χρειάζονται καθ' υπόδειξη «των αρχών», «ομάδες φιλίας» και «ρόλους». Η αλληλεγγύη ανάμεσα στα παιδιά του λαού δεν έχει σχέση με τις καρικατούρες αυτές. Είναι βαθιά και αληθινή, ακριβώς γιατί είναι ταξική, είναι αλληλεγγύη ανάμεσα σε ίσους. Δεν έχει σε τίποτα να κάνει με την τάχα «φιλανθρωπία» των αστών για τον πιο αδύναμο ή με το σεβασμό της αστικής νομιμότητας και των κανόνων που αυτή βάζει.

Γιατί, αγαπητοί φίλοι, είναι διαφορετικό ζήτημα να εντοπίζεις ένα κοινωνικό φαινόμενο και να το αναλύεις επιστημονικά, με βάση την ιστορικότητα και την ταξικότητά του και είναι εντελώς διαφορετικό με βάση μια διόγκωση ενός υπαρκτού προβλήματος, που σχετίζεται και με ρατσιστικές αντιλήψεις, να επιδιώκεις να εδραιώσεις την αντίληψη για μια δήθεν «ελευθερία».

Στην πραγματικότητα, πίσω από τα όμορφα και τάχα αταξικά λόγια προβάλλει η μία και μόνη ελευθερία που «χάρισε» στην ανθρωπότητα ο καπιταλισμός και που τα παιδιά των εργατικών οικογενειών συνειδητοποιούν όλο και περισσότερο: Η ελευθερία του καπιταλιστή να εκμεταλλεύεται τους εργαζόμενους. Η «ελευθερία» των εργαζομένων να τους εκμεταλλεύονται, να τους βασανίζουν μια ζωή, να τους ζεύουν στη δουλειά με το πολύ ελεύθερο και δημοκρατικό ερώτημα «ή δουλεύεις για να κερδίζει ο καπιταλιστής ή πεθαίνεις της πείνας». Και τι χαρίζει αυτή την «ελευθερία» στους καπιταλιστές και τους εργαζόμενους; Μα, φυσικά, η ατομική, η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής, πάνω στην οποία στέκει και η εξουσία τους. Να, το άγιο δισκοπότηρο της «ελευθερίας» των αστών. Οταν αυτό αμφισβητηθεί, οι ευγένειες ...τελειώνουν απότομα και τα λόγια περί δημοκρατίας και Συνταγμάτων μπαίνουν στο συρτάρι. Τότε είναι που θίγεται η «ατομικότητα» του καπιταλιστή, τότε είναι που τα διδάγματα για καταδίκη της βίας «απ' όπου κι αν προέρχεται» πάνε περίπατο και μπαίνει σε κίνηση η οργανωμένη βία, το αστικό κράτος και οι μηχανισμοί του, «ο νόμος και η τάξη» ενάντια στους εργαζόμενους και τα παιδιά τους, ενάντια σε όποιον αμφισβητεί την εξουσία και την ιδιοκτησία του κεφαλαίου.

Αυτή την απλή αλήθεια προσπαθεί να κρύψει από τους μαθητές το αστικό σχολείο και οι υπόλοιποι μηχανισμοί του κράτους των αστών. Αυτή την απλή αλήθεια κρύβουν και όσοι εξωραΐζουν το αστικό κράτος και επικαλούνται τις ...δημοκρατικές ευαισθησίες ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως είναι η ΕΕ, που τάχα εξασφαλίζουν τη «διαφορετικότητα» και την ελευθερία όλων. Ομως τελικά στοχεύουν στη νομιμοποίηση στη συνείδηση του μονοπωλίου της βίας από το κράτος των καπιταλιστών.

Για το ρόλο του εκπαιδευτικού
Στη συζήτηση για την ενδοσχολική βία χρειάζεται να ξεχωρίσουμε και το ρόλο του εκπαιδευτικού. Προφανώς μπορεί να μην είναι δική του η ευθύνη για την ανάπτυξη τέτοιων κοινωνικών φαινομένων, είναι όμως ο δρόμος της ανάληψης ατομικής και συλλογικής ευθύνης για τον ίδιο το δάσκαλο να οργανώσει τη σχολική ζωή με τέτοιο τρόπο, να ανοίξει τη συζήτηση στην τάξη έτσι ώστε η τάση των νέων για δημιουργία, για δράση πέρα από κάποια κλισέ, ο συσσωρευμένος θυμός για το «σύστημα» να βρει θετική, αγωνιστική, συλλογική διέξοδο.

Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι ο δάσκαλος που θέτει το λειτούργημά του στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών, εκ των πραγμάτων έρχεται σε ρήξη με την κατεύθυνση που τον θέλει απλά διεκπεραιωτή ενός μαθήματος που μεταδίδει τις αξίες και την ιδεολογία της αστικής τάξης. Οτι δουλεύει σταθερά με εκείνα ακριβώς τα παιδιά που είναι τα πιο «δύσκολα», τα παιδιά που λόγω της ταξικής - κοινωνικής τους καταγωγής ο δρόμος τους προς τη μόρφωση, τη γνώση δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα.

Ενας εκπαιδευτικός που προσπαθεί να κάνει πράξη την αλληλεγγύη μέσα κι έξω από το μάθημα, που σκύβει στη σχολική αποτυχία όχι για να τη θεωρήσει αποτέλεσμα της δικής του δουλειάς, αλλά έχοντας επίγνωση των ταξικών παραμέτρων της, αναλαμβάνει το δικό του μερίδιο ευθύνης, αφιερώνοντας και χρόνο για να ανεβάσει το μορφωτικό επίπεδο των παιδιών της λαϊκής οικογένειας. Που από το δικό του μετερίζι συμβάλλει ώστε να γίνεται κατανοητό πως πρέπει η κοινωνία να γράφει στις σημαίες της το «ένας για όλους κι όλοι για έναν» για να πάρει και το αντίστοιχο περιεχόμενο το σχολείο.

Ενας εκπαιδευτικός που, όπως έγραψε ο Σοβιετικός παιδαγωγός Μακάρενκο, θέτει καθήκοντα στο μαθητή, αναγνωρίζοντας σε αυτόν τον αυριανό χτίστη της νέας ζωής.

Ο ρόλος του σχολείου στη σοσιαλιστική κοινωνία

Αγαπητές φίλες και φίλοι, συντρόφισσες και σύντροφοι,

Το Κόμμα μας με αίσθημα ευθύνης παρακολουθεί και μελετά τις εξελίξεις, χωρίς να παρασύρεται από τη μόδα, αλλά και χωρίς να κλείνει τα μάτια σε σύγχρονα φαινόμενα της κοινωνικής ζωής. Αλλωστε, από τις στήλες και του «Ριζοσπάστη», αλλά και του περιοδικού «Θέματα παιδείας» αντιμετωπίσαμε έγκαιρα το φαινόμενο του ενδοσχολικού εκφοβισμού με νηφαλιότητα και χωρίς να τρέχουμε πίσω από τις εξελίξεις.

Επιμένουμε όμως, αγαπητοί φίλοι, στον εντοπισμό των πολιτικών προεκτάσεων του ζητήματος.

Με την ευκαιρία αυτή, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε την ταξική οπτική στην αντιμετώπιση του bullying από το «Συνήγορο του Παιδιού», που λέει ότι «τα σχολεία, για να μπορέσουν να είναι περισσότερο αποτελεσματικά στην αντιμετώπιση συμπεριφορών βίας μεταξύ των μαθητών, χρειάζεται να πραγματώσουν και να ενισχύσουν το ρόλο τους ως θεσμός κοινωνικής διαπαιδαγώγησης των παιδιών στις αξίες και τους κανόνες της κοινωνίας στην οποία αυτά ζουν...».

Ακριβώς εκεί είναι και το πρόβλημα και η λύση του προβλήματος: Σε ποια κοινωνία. Οσο η κοινωνία θα είναι χτισμένη πάνω στην ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από μια χούφτα παράσιτα, τους καπιταλιστές, πάνω στην εκμετάλλευση των εκατομμυρίων εργαζόμενων και τη βία του αστικού κράτους, των θεσμών και των ιμπεριαλιστικών οργανισμών, οι «αξίες» και οι «κανόνες» στις οποίες θα διαπαιδαγωγούνται οι μαθητές θα είναι αυτές του ατομισμού και του ανταγωνισμού, του «πάτα επί πτωμάτων», του κέρδους και της «επιχειρηματικότητας» που στύβει τους εργάτες, της κολοβής κοινωνικοποίησης, της «ελευθερίας» των ναρκωτικών, των σάπιων ιδανικών.

Οταν η εργατική τάξη και οι σύμμαχοί της ανατρέψουν την εξουσία του κεφαλαίου, κοινωνικοποιήσουν τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής και αρχίσουν να οικοδομούν τη δική τους σοσιαλιστική κοινωνία και να παράγουν για τις δικές τους ανάγκες και όχι για τα κέρδη των καπιταλιστών, τότε και στο σχολείο δεν θα έχουν θέση τα σάπια ιδανικά των αστών.

Σε αυτές τις συνθήκες οικοδομείται κι ένα σχολείο σε ριζική αντίθεση με αυτό που ζούμε ή ζήσαμε παλιότερα.

Ενα σχολείο ενιαίο, που δεν κατηγοριοποιεί τους μαθητές, όπως σήμερα. Δίνει όσο το δυνατό σε όλους τους νέους την απαραίτητη γνώση για να μπορέσουν να σταθούν στα πόδια τους με βάση την επαγγελματική επιλογή που θα κάνουν.

Το σχολείο αυτό δεν έχει καμία σχέση με το σημερινό σχολείο, το ταξικό σχολείο, το ταξικό Λύκειο. Δεν στερεί, όπως σήμερα, από τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας την αναγκαία για τη σημερινή εποχή γενική μόρφωση ως υπόβαθρο για κάθε μελλοντική επαγγελματική επιλογή και μάλιστα παίρνει μέτρα ειδικά για τα παιδιά της λαϊκής οικογένειας για να βοηθηθούν όσο το δυνατόν περισσότερο στις σπουδές τους και στα μαθήματά τους, που δεν θεωρεί κανένα παιδί για πέταμα, ανήμπορο μπροστά στη γνώση.

Ο ρόλος του σχολείου υπηρετεί συνολικά το στόχο της ανάπτυξης των νέων κοινωνικών σχέσεων μέσα από τη διαπαιδαγώγηση των νέων ανθρώπων, στην κατεύθυνση της όσο το δυνατόν ολόπλευρα και ισόρροπα ανεπτυγμένης προσωπικότητας. Ετσι το σχολικό πρόγραμμα μαζί με το πνεύμα καλλιεργεί και το σώμα, μαζί με τη γνώση οργανώνει το συναισθηματικό κόσμο των μαθητών και την κοινωνική τους ζωή, αναπτύσσοντας την αισθητική και φυσική αγωγή, την κοινωνική δράση.

Αυτό το σχολείο προετοιμάζει τους νέους ανθρώπους για να συμβάλουν στην παραγωγή και την οικοδόμηση της νέας κοινωνίας και γι' αυτό έχει ανάγκη να καλλιεργεί και να αναπτύσσει τη συντροφικότητα και τη συλλογικότητα, την αλληλεγγύη, την αξία της μόρφωσης και της δουλειάς για την κοινωνία, την ομορφιά της αλήθειας και της επιστήμης, την πίστη στις αστείρευτες, ανεξάντλητες δυνάμεις του εργαζόμενου λαού''>>Πηγη Ριζοσπαστης 29-3-2015

Κι επειδη αρκετοί εχετε γινει αυτοκλητοι Εισαγγελεις  και  κριτικάρετε αυτόχειρες μπορείτε να τους μιμηθείτε μπας και ξεβρωμίσει η κατάσταση

Οταν στο βάλτο τσακώνονται τα βουβάλια...

Σχετικά με την πρόταση Οδηγίας για «τα δικαιώματα πνευματικής Ιδιοκτησίας στην ψηφιακή ενιαία αγορά»

Σε αντίθεση με όσα γράφονται το τελευταίο διάστημα σε αστικές εφημερίδες, η ψηφοφορία στην πρόσφατη σύνοδο της Ολομέλειας της Ευρωβουλής για την παραπάνω Οδηγία δεν αφορούσε την απόδοση των πνευματικών ή συγγενικών δικαιωμάτων στους καλλιτέχνες δημιουργούς για τα διακινούμενα από το διαδίκτυο έργα τους, αλλά το αν η επίμαχη Οδηγία θα συζητηθεί στην Ολομέλεια της Ευρωβουλής ή αν θα παραπεμφθεί στα άλλα όργανα της ΕΕ (Συμβούλιο και Ευρωπαϊκή Επιτροπή) για να αποτελέσει αντικείμενο κρυφών διαπραγματεύσεων «κεκλεισμένων των θυρών». Η Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ, όπως είναι φυσικό και σύμφωνα με την πάγια τακτική της, καταψήφισε την παράκαμψη της Ολομέλειας του Ευρωκοινοβουλίου για τη συζήτηση και της συγκεκριμένης πρότασης Οδηγίας. Ετσι, κάθε πολιτική δύναμη θα υποχρεωθεί να πάρει ξεκάθαρη θέση τόσο σε επιμέρους ζητήματα, όσο και στο σύνολο της προτεινόμενης ευρωενωσιακής νομοθεσίας.
Το Ευρωκοινοβούλιο αποφάσισε τελικά να συζητήσει την εν λόγω πρόταση Οδηγίας σε Ολομέλειά του το φθινόπωρο. Δεν πρέπει βέβαια να υπάρχουν αυταπάτες ότι το Ευρωκοινοβούλιο - ως σημαιοφόρος της αντιλαϊκής, αντεργατικής πολιτικής - θα καταλήξει σε αποφάσεις οι οποίες θα προστατεύσουν το πλήθος των καλλιτεχνών δημιουργών που προωθούν τον αληθινό πολιτισμό απέναντι στα συμφέροντα των επιχειρηματικών κολοσσών της αποκαλούμενης από την ΕΕ και τις κυβερνήσεις «πολιτιστικής βιομηχανίας». Ούτε ασφαλώς θα διαφυλάξουν τα δικαιώματα των πλατιών λαϊκών στρωμάτων στην απόλαυση της πολιτιστικής δημιουργίας.

Ευνοϊκότεροι όροι δραστηριότητας και κερδοφορίας για τα ευρωπαϊκά μονοπώλια

Η συγκεκριμένη Οδηγία, σύμφωνα με τους εισηγητές της, επιχειρεί να πραγματοποιήσει ένα ακόμη βήμα στην εναρμόνιση του Δικαίου της ΕΕ για τα πνευματικά και συγγενικά δικαιώματα στο πλαίσιο της ενιαίας αγοράς, παίρνοντας υπόψη τις ψηφιακές και διασυνοριακές χρήσεις των προστατευόμενων έργων. Στην ουσία όμως προσπαθεί να διαμορφώσει ευνοϊκότερους όρους δραστηριότητας και κερδοφορίας για τα ευρωπαϊκά μονοπώλια που εκμεταλλεύονται τους τομείς της έκδοσης εντύπων και βιβλίων και παραγωγής οπτικοακουστικών και μουσικών έργων, στο πλαίσιο του ανταγωνισμού τους με τα μονοπώλια - παρόχους διαδικτυακών υπηρεσιών που ελέγχουν τη λειτουργία του διαδικτύου και τα οποία κατά κανόνα είναι αμερικανικά.
Σ' αυτήν τη σκληρή διαπάλη ανάμεσα στα ευρωπαϊκά και αμερικανικά μονοπώλια, προσπαθεί να ενσωματώσει στο «ευρωπαϊκό» στρατόπεδο πανεπιστημιακούς, γενικά εκπαιδευτικούς, ερευνητές, καλλιτέχνες - δημιουργούς, δημοσιογράφους και συγγραφείς. Ετσι, με συγκεκριμένα άρθρα (3 - 6, 13 και 15) προβλέπει για τους πιο πάνω μία «εύλογη αποζημίωση» μεν, πάντα όμως ψίχουλα σε σχέση με τη μερίδα του λέοντος που καρπώνονται οι όμιλοι των μεγαλοεκδοτών και «παραγωγών» που εκμεταλλεύονται το καλλιτεχνικό και επιστημονικό έργο. Την ίδια στιγμή άλλωστε, με το άρθρο 11 θεσμοθετεί δικαιώματα στους εκδότες εντύπων, εντάσσοντας τα δικαιώματα αυτά στις περί πνευματικών και συγγενικών δικαιωμάτων διατάξεις της Οδηγίας 2001/29ΕΚ, στις οποίες ήδη έχει εντάξει τους παραγωγούς μουσικών και οπτικοακουστικών έργων και τους καναλάρχες. Με το άρθρο 12 νομιμοποιεί τη μεταβίβαση των δικαιωμάτων των συγγραφέων και δημοσιογράφων στους εκδότες. Να λοιπόν γιατί οι τελευταίοι μέσα από δημοσιεύματα στις εφημερίδες τους κόπτονται για τα δικαιώματα τάχα των καλλιτεχνών. Επιπλέον η διάταξη αυτή, παραχωρώντας πνευματικά ή συγγενικά δικαιώματα στους εκδότες αποτελεί κερκόπορτα που θα οδηγήσει όχι μόνο τους συγγραφείς και δημοσιογράφους, αλλά και τους δημιουργούς κάθε είδους τέχνης σε υποταγή στους μεγαλοεργοδότες τους. Την ίδια στιγμή θα αποτελέσει εργαλείο συσσώρευσης κεφαλαίων, αφού τα πνευματικά και συγγενικά δικαιώματα είναι για τους καπιταλιστές ένα πολύ προσοδοφόρο εμπόρευμα. Μάλιστα, αν γίνει τέτοια μεταβίβαση, στην περίπτωση που το συγκεκριμένο έργο εντάσσεται στους περιορισμούς ή τις εξαιρέσεις που εισηγείται η Οδηγία, τότε προβλέπει τη χορήγηση εύλογης αποζημίωσης στον εκδότη από τον χρήστη. Ο συνδυασμός αυτών των διατάξεων υπονομεύει στην πράξη τα δικαιώματα των δημιουργών.
Εξίσου σημαντικό είναι και το άρθρο 14, που αναφέρεται στους κανόνες διαφάνειας προς τους δικαιούχους πνευματικών δικαιωμάτων. Το άρθρο δεν αποσαφηνίζει αν η υποχρέωση διαφάνειας αφορά τους Οργανισμούς Συλλογικής Διαχείρισης (ΟΣΔ), τους παρόχους διαδικτυακών υπηρεσιών ή τους «παραγωγούς», εκδότες και γενικότερα εμπόρους των καλλιτεχνικών έργων. Επίσης δεν διευκρινίζει αν οι σχέσεις των δημιουργών με όλους αυτούς είναι σε ατομικό ή σε συλλογικό επίπεδο. Αυτή η ασάφεια στην πράξη θα λειτουργήσει σε βάρος των δημιουργών του καλλιτεχνικού έργου, αφού ο μόνος τρόπος να ελέγξουν το έργο τους είναι μέσα από τους ΟΣΔ που οι ίδιοι έχουν ιδρύσει και στους οποίους συμμετέχουν συλλογικά.
Με αφορμή τη συζήτηση για το άρθρο 13, καλλιτέχνες, συγγραφείς, άνθρωποι που εργάζονται στους τομείς των νέων τεχνολογιών και το διαδίκτυο ή τους ΟΣΔ, έχουν εμπλακεί σε μία διαμάχη με άξονα «ελευθερία ή έλεγχος στη διακίνηση των έργων στο διαδίκτυο». Είναι προφανές ότι από τη στιγμή που υπάρχει εμπορική εκμετάλλευση έργων δημιουργών, ερμηνειών και εκτελέσεων, άμεση ή έμμεση, η χρήση των έργων δεν μπορεί να γίνεται χωρίς την άδεια από τους δικαιούχους και χωρίς να αμείβονται. Βέβαια, το γεγονός ότι η Οδηγία δεν προβλέπει ποινικές ρήτρες προς τους παρόχους διαδικτυακών υπηρεσιών και τους εμπόρους καθιστά μια σειρά διατάξεων ένα σκέτο ευχολόγιο. Εκείνο που χρειάζεται να διασφαλιστεί, στο βαθμό που το επιτρέπουν οι συνθήκες της καπιταλιστικής αγοράς, είναι ότι η διακίνηση των έργων και η εντός ορίων απρόσκοπτη χρήση από χρήστες θα διεξάγονται χωρίς οικονομική και ηθική βλάβη των δημιουργών και των έργων. Είναι άλλο πράγμα αν ο καλλιτέχνης ή ο συγγραφέας θέλει και αφήνει ελεύθερο από δικαιώματα το έργο του. Εκείνος όμως που αντιμετωπίζει το διαδίκτυο ως μέσο διανομής του έργου του και ζει από αυτό, δεν μπορεί να μένει απροστάτευτος. Επίσης η χρήση αυτόματων φίλτρων βασισμένων σε αλγόριθμους για τον εντοπισμό διαδικτυακά διακινούμενων έργων είναι μέτρο επικίνδυνο, καθώς μπορεί να αποκλείσει τόσο έργα που ο δημιουργός ή ο ερμηνευτής τους επιθυμούν την ελεύθερη διάδοσή τους, όσο και τα απαλλαγμένα από πνευματικά δικαιώματα ή τα αποκαλούμενα «ορφανά» έργα, αυτά δηλαδή στα οποία δεν είναι γνωστός ο δημιουργός τους.

Οι δημιουργοί να υπερασπιστούν τα δικά τους συμφέροντα

Παίρνοντας υπόψη όλα τα παραπάνω, το ΚΚΕ στην επικείμενη συζήτηση στην Ολομέλεια του Ευρωκοινοβουλίου θα υπερασπιστεί τα δικαιώματα των δημιουργών και όσες διατάξεις δίνουν την παραμικρή ανάσα σε αυτούς, αποκαλύπτοντας την ίδια στιγμή τη γενική γραμμή της Οδηγίας, η οποία ενισχύει τους μεγάλους ομίλους που εκμεταλλεύονται με όλα τα μέσα τα έργα των καλλιτεχνών, τη χρήση και αναπαραγωγή τους, βγάζοντας αμύθητα κέρδη. Στον σφοδρό ανταγωνισμό ανάμεσα στους ομίλους εκμετάλλευσης καλλιτεχνικού έργου και αυτούς των ψηφιακών πλατφορμών του διαδικτύου, με επίδικο την τελική διαμόρφωσή της Οδηγίας, τόσο οι δημιουργοί όσο και οι χρήστες του διαδικτύου δεν πρέπει να στοιχηθούν πίσω από το μέρος της μιας ή της άλλης πλευράς, αλλά να υπερασπιστούν τα δικά τους συμφέροντα.

Τμήμα Πολιτισμού της ΚΕ του ΚΚΕ - Ευρωκοινοβουλευτική Ομάδα του ΚΚΕ

Μνημόνιο διαρκείας...

Την ίδια ώρα που ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ εντείνουν τους αποπροσανατολιστικούς καβγάδες τους, για το αν υπάρχει ή δεν υπάρχει 4ο μνημόνιο, για το αν θα εφαρμοστούν ή όχι τα νέα αντιλαϊκά μέτρα που έχει ήδη ψηφίσει και προϋπολογίσει η κυβέρνηση, μια ματιά στις απαιτήσεις των μονοπωλίων για την «επόμενη μέρα», τις οποίες σπεύδουν να υπηρετήσουν και οι μεν και οι δε, αποκαλύπτει την πραγματική ρίζα του «μεταμνημονιακού» μνημονίου που υπέγραψε η κυβέρνηση, των μνημονίων διαρκείας που εντείνονται σε βάρος των λαών σε όλα τα κράτη - μέλη της ΕΕ. Είναι χαρακτηριστικές οι αντιλαϊκές απαιτήσεις των επιχειρηματικών ομίλων για όλο το φάσμα της οικονομίας και του κράτους, όπως αυτές καταγράφηκαν στο φόρουμ «InvestGR - Ξένες Επενδύσεις στην Ελλάδα», που οργανώθηκε την περασμένη βδομάδα στην Αθήνα με την αιγίδα του υπουργείου Οικονομίας και την Κομισιόν, με τη συμμετοχή στελεχών της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων και με συμμετέχοντες και χορηγούς ορισμένα από τα μεγαλύτερα μονοπώλια που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, τον ΣΕΒ, τον ΣΒΒΕ κ.ά. Για να πιάσουμε μόνο τα Εργασιακά, πεδίο που επιλέγεται ως «προνομιακό» από την κυβέρνηση στην κάλπικη κόντρα με τη ΝΔ, μεταξύ άλλων απαιτούν: «Σταδιακή μείωση των ασφαλιστικών εισφορών», «επιδότηση των εισφορών για τους νεοεισερχόμενους στην αγορά εργασίας», «παροχή φορολογικών κινήτρων για τους εργοδότες που αυξάνουν τις θέσεις εργασίας», «αύξηση της ευελιξίας των επιχειρήσεων» στη «διευθέτηση» του χρόνου εργασίας και του ωραρίου, «μεταρρυθμίσεις που θα διασφαλίσουν τη βιωσιμότητα των ασφαλιστικών ταμείων» κ.ά.

Σύνοδος - καθρέφτης βαθιών και περίπλοκων αντιθέσεων

Ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που βαθαίνουν όλο και περισσότερο - ακόμα και ανάμεσα σε δυνάμεις που συνεχίζουν να δηλώνουν «εταίροι» - και εκδηλώνονται σε όλο και περισσότερους τομείς, αποτελούν το πλαίσιο μέσα από το οποίο ξεκινά αύριο μία ακόμα Σύνοδος Κορυφής του ΝΑΤΟ (Βορειοατλαντικού Συμφώνου), που πολλά αστικά επιτελεία χαρακτηρίζουν «ιδιαίτερα κρίσιμη». Πρόκειται για αντιθέσεις που «σιγοβράζουν» εδώ και χρόνια, στο έδαφος των αντικειμενικών εξελίξεων σε οικονομικό, πολιτικό, στρατιωτικό επίπεδο. Η οικονομική άνοδος της Κίνας και η στρατιωτική ενεργητική δράση της Ρωσίας στη Μ. Ανατολή και τα ενεργειακά της σχέδια, η προσπάθεια των ΗΠΑ να διατηρήσουν την παγκόσμια πρώτη θέση, οι παρεμβάσεις της Γερμανίας για την εξασφάλιση της συνοχής της ΕΕ και της Ευρωζώνης, είναι πλευρές του ίδιου ακριβώς ζητήματος.
«Ναυαρχίδες» του διεθνούς αστικού Τύπου ομολογούν με μεγάλη ειλικρίνεια ότι η Βορειοατλαντική Συμμαχία περνά «τεκτονικές αλλαγές», εξηγώντας ταυτόχρονα ότι ο Τραμπ είναι «περισσότερο η έκφραση και όχι η αιτία τους», στρέφοντας την προσοχή σε μια συνολικότερη επαναξιολόγηση συμμαχιών, που προχωρά, διμερών αλλά και πολυμερών.

***

Οι αποστάσεις που διευρύνονται ανάμεσα σε κράτη - μέλη του ΝΑΤΟ, αναδεικνύοντας τα ισχυρά συμφέροντα που συγκρούονται μεταξύ τους, αντανακλώνται σε μια σειρά από μέτωπα ιδιαίτερα κρίσιμα για τον ευρύτερο συσχετισμό δυνάμεων. Μερικά μόνο παραδείγματα: Ο λεγόμενος «εμπορικός πόλεμος» - όπως τον αποκαλούν οι αστοί απομονώνοντας πλευρές σκληρών και γενικότερων ανταγωνισμών - με την εκατέρωθεν επιβολή δασμών, μεταξύ ΗΠΑ - ΕΕ. Η αποχώρηση των ΗΠΑ από τη διεθνή συμφωνία για το Ιράν, με την ταυτόχρονη συνέχιση των προσπαθειών των υπόλοιπων μερών (δηλαδή των ισχυρότερων ευρωπαϊκών δυνάμεων μαζί με Ρωσία - Κίνα) να τη διατηρήσουν. Η διαφορετική ταχύτητα και έκταση με τις οποίες οι διάφορες πλευρές (και στο εσωτερικό της ίδιας της ΕΕ) «επαναπροσεγγίζουν» τη Ρωσία. Η στενότερη συνεργασία ανάμεσα σε Κίνα και Ευρώπη, που είναι λογικό να μην περιορίζεται στους «δρόμους του μεταξιού» (ήταν χαρακτηριστικό δημοσίευμα του «Ρόιτερς» που εμφάνιζε το Πεκίνο να προτείνει κοινή προσφυγή κατά των ΗΠΑ για την «εμπορική πολιτική» τους). Η μελετημένη και με καθορισμένα αποτελέσματα προσπάθεια των Ευρωπαίων να αναβαθμίσουν τη διακριτή στρατιωτική τους παρέμβαση σε διάφορες περιοχές του πλανήτη, με εργαλεία εντός αλλά και εκτός ΝΑΤΟικών δομών.

***

Την ίδια στιγμή, βέβαια, είναι πολύ παρακινδυνευμένο να διαπιστώσει κανείς ότι διακυβεύεται η διατήρηση του ΝΑΤΟ και μάλιστα με πρωτοβουλία των ΗΠΑ. Αλλά και άλλες δυνάμεις, του διαμετρήματος της Γερμανίας, ξεκαθαρίζουν ότι η συγκεκριμένη λυκοσυμμαχία εξακολουθεί να αποτελεί κρίσιμο εργαλείο για την υπεράσπιση στρατηγικών τους συμφερόντων. Δεν είναι τυχαίες δηλώσεις όπως αυτή που έκανε η Γερμανίδα καγκελάριος Αγκελα Μέρκελ, παραμονές της Συνόδου, που επισήμανε ότι «χρειαζόμαστε το ΝΑΤΟ, και τον 21ο αιώνα, ως εγγυητή της ασφάλειάς μας και μάλιστα ως μια Διατλαντική Συμμαχία». Βέβαια, είναι εξίσου χαρακτηριστικό πως στην ίδια δήλωση, η Μέρκελ δεν παρέλειψε να τονίσει το ενδιαφέρον που υπάρχει για μια «εύλογη σχέση» με τη Ρωσία, εννοώντας ότι το Βερολίνο δεν μπορεί παρά να ιεραρχεί μια «ρεαλιστική» σχέση με τη Μόσχα.
Αυτό που παζαρεύεται είναι η προσαρμογή της Συμμαχίας στις νέες συνθήκες, που βέβαια κάθε πλευρά μελετά με βάση τις δικές της προτεραιότητες, τα πλεονεκτήματα που εντοπίζει σε νέες ή παλιές συμμαχίες και για αυτό τις αναβαθμίζει, αλλά και τα πλεονεκτήματα που θα αφαιρέσει από ανταγωνιστές της.

***

Την ίδια στιγμή, βεβαίως, η λυκοσυμμαχία ενισχύει την αντιδραστική και επικίνδυνη ατζέντα της έχοντας την προσοχή της στραμμένη ανατολικά, κυρίως στοχεύοντας στον περιορισμό της επιρροής της Ρωσίας στην Ευρώπη και την Ανατολική Μεσόγειο. Ενω σταθερά προωθούνται τα σχέδια επέκτασης του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και βέβαια με τη συμβολή και τον πρωταγωνιστικό ρόλο της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ. Από αυτήν την άποψη, το κύριο για τους λαούς και τον λαό της χώρας μας είναι η ένταση της πάλης ενάντια στους επικίνδυνους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς του ΝΑΤΟ και βεβαίως ιδιαίτερα της ελληνικής εμπλοκής σε αυτούς, στην αξιοποίηση βάσεων και υποδομών για αυτούς τους σκοπούς. Αυτό το ζήτημα πρέπει να μπει στο επίκεντρο της δράσης του εργατικού - λαϊκού κινήματος.