Έριχ Χόνεκερ: «Είχαμε σοσιαλισμό;»

Κατιούσα

Σαν σήμερα, στις 25 Αυγούστου του 1912 γεννήθηκε ο Έριχ Χόνεκερ, ηγέτης της Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας, Γενικός Γραμματέας του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας (ΕΣΚΓ) από το 1971 έως το 1989 και Πρόεδρος της χώρας από το 1976 έως το 1989. Ο Έριχ Χόνεκερ εντάχθηκε στο κομμουνιστικό κίνημα από πολύ νωρίς. Το 1922 έγινε μέλος των Σπαρτακιστών και το 1929 μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας. Το 1937 καταδικάστηκε σε 10 χρόνια φυλάκιση από το ναζιστικό καθεστώς. Παρέμεινε στη φυλακή μέχρι το 1945, ενώ στη συνέχεια δραστηριοποιήθηκε μέσα από τις γραμμές του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας. Έφυγε από τη ζωή στις 29 του Μάη 1994, στη Χιλή, όπου είχε καταφύγει διωκόμενος.

Έριχ Χόνεκερ (1912-1994)

Μεταφέρουμε μερικά αποσπάσματα από το βιβλίο του «Για τα γεγονότα του 1989» (μετάφραση: Δέσποινα Μάρκου, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, Αθήνα 1992). Στο βιβλίο, κριτικά και αυτοκριτικά, ο Έριχ Χόνεκερ αναφέρεται στις επιτυχίες του σοσιαλισμού, στην προσφορά του νέου κοινωνικού συστήματος στην ειρήνη, την κοινωνική δικαιοσύνη, την ελπίδα και τη σιγουριά για την επικράτηση της κοινωνίας απαλλαγμένης από τη εκμετάλλευση, θέτει ερωτήματα για την πορεία της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, αναφέρεται στις αδυναμίες και αναζητά τα λάθη που έπαιξαν ρόλο στο πισωγύρισμα, και καταλογίζει ευθύνες στο κόμμα και στον εαυτό του.

***

1. Είχαμε σοσιαλισμό; Είχαμε, τουλάχιστον, ένα μεγάλο μέρος του!

Αυτή τη θυελλώδη εποχή, συχνά τίθεται το ερώτημα αν ήταν σοσιαλισμός αυτό που υπήρχε στη ΓΛΔ. Είπα ήδη την άνοιξη του 1990 ότι ναι, ήταν σοσιαλισμός, τουλάχιστον ένα μεγάλο μέρος του. Η εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο παραμερίστηκε από την κοινωνικοποίηση των βασικών μέσων παραγωγής, την ανάπτυξη των λαϊκών επιχειρήσεων και των αγροτικών παραγωγικών συνεταιρισμών. Στις διχογνωμίες μας με τις αστικές ιδεολογίες μιλάγαμε για τον υπαρκτό σοσιαλισμό, για την οικοδόμησή του με βάση τα πλάνα, που σε αντίθεση με την καπιταλιστική κοινωνία εγγυόταν την ασφάλεια και σιγουριά των πολιτών του. Εδώ αναπτυσσόταν μια ειρηνική συμβίωση! Η αλληλεγγύη δεν ευδοκιμούσε στην κοινωνία μας μόνο στις λεγάμενες φωλιές, όπου είχαν εγκατασταθεί μικροαστοί και αντίπαλοι. Δείχνει υπεροψία και κυνισμό, όταν ο κ. Γκίζι χαρακτηρίζει όλα αυτά που οι πολίτες της ΓΛΔ νοσταλγούν σήμερα τόσο οδυνηρά, σαν «φεουδαρχία» και «σταλινισμό» και το ΕΣΚΓ σαν «αντιδραστικό κόμμα». Παρ’ όλα αυτά, τόσο αυτός όσο και μερικοί άλλοι που μιλάνε σαν κι αυτόν, εκμεταλλεύτηκαν ολόπλευρα όλες τις δυνατότητες που το κράτος των εργατών και αγροτών πρόσφερε σ’ αυτή τη γενιά, συμπεριλαμβανομένης και της παιδείας.
Μπορεί να στενοχωρεί την αστική τάξη και τους υπηρέτες της, αλλά δεν ανήκω σ’ αυτούς που μετά την ήττα πετάνε τ’ όπλο τους και τρέχουν να κρυφτούν. Δεν το έκανα ούτε το 1933, όπως και εκατοντάδες χιλιάδες άλλοι άνθρωποι. Όταν είναι κανείς πεισμένος ότι ο σοσιαλισμός αποτελεί τη μοναδική εναλλακτική λύση στον καπιταλισμό, οφείλει με συνέπεια να ασχολείται με το ποιες συγκεκριμένες μορφές θα πάρει ο σοσιαλισμός στο μέλλον. Τη συνεπή αυτή στάση κρατάνε πολλά πρώην μέλη του ΕΣΚΓ, όσοι οργανώνουν νέες κομμουνιστικές ομάδες, ένα τμήμα των μελών του ΚΔΣ. Αυτή τη συνεπή στάση κρατάνε στη Γερμανία κυρίως το Γερμανικό Κομμουνιστικό Κόμμα (DKP) και το Κομμουνιστικό Κόμμα Γερμανίας (KPD). Η ύπαρξη και μόνο της ΓΛΔ, αυτού του τόσο κατασυκοφαντημένου από την αντίδραση «φαινομένου», έχει ασκήσει περισσότερη επίδραση στα διεθνή γεγονότα απ’ ό,τι υποθέτουν πολλοί σήμερα. Αυτό το είπε με μεγάλη πειστικότητα ένας ηλικιωμένος σύντροφος το Μάρτη του 1991, που παρέθεσε τα εξής στοιχεία:

1. Η ΓΛΔ, με το μη καπιταλιστικό μοντέλο, άσκησε σαφή επίδραση στις κοινωνικοοικονομικές συγκρούσεις στη Δυτική Γερμανία, π.χ. ανάγκασε τους εργοδότες στην ΟΔΓ σε κάποιους αποδεκτούς συμβιβασμούς κι έτσι, δε συνέβαλε μόνο στην κοινωνική δέσμη μέτρων, αλλά και στη σταθερή εσωτερική αγορά που συγκροτούσε την κατάσταση του εξωτερικού εμπορίου.
2. Η ΓΛΔ στήριξε με μεγάλες θυσίες και με άλλους τρόπους την οικονομική άνοδο στην ΟΔΓ, πράγμα που επίσης αποσιωπάται: Πλήρωσε για ολόκληρη τη Γερμανία τις επανορθώσεις για το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο στη Σοβιετική Ένωση μέχρι τελευταίας δεκάρας. Γι’ αυτό και μόνο η ΟΔΓ θα έπρεπε ουσιαστικά να πληρώσει στη ΓΛΔ περίπου 700 εκατομμύρια μάρκα.
3. Κυρίως, όμως, η ΓΛΔ έκανε δυνατή τη στρατιωτική συμφωνία μεταξύ των υπερδυνάμεων, όντας στο σημείο επαφής του ΝΑΤΟ και του Συμφώνου της Βαρσοβίας, εξασφάλισε στην Ευρώπη 40 χρόνια ειρήνη και εμπόδισε έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο!

Πρόκειται για πολύ σωστές παρατηρήσεις! Σχεδόν κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει ότι στο χωρισμένο έθνος μας παρ’ όλη την κρατική ενότητα, η πολιτική της ΓΛΔ είχε στραμμένη την προσοχή της στο καλό των ανθρώπων. Δεν υπήρχε κανείς στη χώρα μας που να ζούσε σε βάρος του λαού. Όλα όσα παράγονταν, μοιράζονταν.
Πώς καταφέραμε, για παράδειγμα, να έχουμε για όλα τα παιδιά μια θέση σε παιδικό σταθμό, και μάλιστα σχεδόν δωρεάν; Για το 60% των παιδιών υπήρχαν βρεφονηπιακοί σταθμοί και σταθμοί για όλα τα παιδιά από την πρώτη μέχρι και την τετάρτη τάξη του δημοτικού. Το κράτος και οι επιχειρήσεις πρόσφεραν τα μέσα για διακοπές, αθλητισμό, πολιτισμό και κοινωνικές ασχολίες. Τα χρηματικά μέσα των επιχειρήσεων εξασφάλιζαν τις εγγυήσεις για την πολυτεχνική και επαγγελματική εκπαίδευση, την ειδίκευση εργατών, αρχιτεχνιτών και μηχανικών.
Υπήρχε για όλους δεκαετής σχολική εκπαίδευση, σε μεγάλο βαθμό ανώτερες και επαγγελματικές σχολές, «καταφέρναμε» να έχουμε την απαραίτητη πρωτοπορία στη μόρφωση, διατροφή στα σχολεία και φροντίδα για τους ηλικιωμένους, λαϊκή αλληλεγγύη, ένα πλατιά διαμορφωμένο σύστημα υγείας, με πολυκλινικές, αναπαυτήρια που διευθύνονταν από τα συνδικάτα. Η νεολαία είχε προοπτική, τα παιδιά είχαν εξασφαλισμένη τη φροντίδα τους από την οικογένεια και την κοινωνία. Τα μέσα για τις κοινωνικές παροχές προέρχονταν από την κοινωνική ιδιοκτησία, από τα κέρδη της οικονομίας, που δεν πήγαιναν με τη μορφή κερδών στις τσέπες των λίγων, όπως στον καπιταλισμό. Όλα αυτά έχουν κάποια σχέση με τον υπαρκτό σοσιαλισμό.
Το μέτρο για τη ΓΛΔ ήταν πάντα, θέλοντας και μη, η ΟΔΓ. Ήταν ένα άνισο κυνηγητό. Ήδη στα τέλη της δεκαετίας του ’70 είχα επισημάνει ότι η καθυστέρηση στη ΓΛΔ έφτανε το 30%. Δεν καταφέραμε να τη μειώσουμε, γιατί, όπως είπαμε, ήμασταν αποκομμένοι από τις αποφασιστικές επιστημονικοτεχνικές εξελίξεις. Ο στόχος της οικονομικής μας πολιτικής ήταν πάντα να ανεβάσουμε βήμα-βήμα το υλικό και πολιτιστικοπνευματικό επίπεδο της ζωής του λαού. Ήμουν και εξακολουθώ και σήμερα να είμαι πεισμένος ότι αυτό αποτελεί συστατικό του σοσιαλισμού και επέμενα να μείνουμε σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Παρ’ όλο που ο ανεφοδιασμός βελτιώθηκε αισθητά μετά το 8ο Συνέδριο το 1971, δεν κατορθώσαμε να εξακολουθήσουμε αναπόσπαστοι αυτή την τάση. Οι απαιτήσεις των ανθρώπων -ανάμεσα σ’ αυτούς ήταν και πολλοί που περνούσαν πολύ καλά-αυξάνονταν γρηγορότερα απ’ ό,τι οι υλικές μας δυνατότητες. Δε δώσαμε έγκαιρα την απαραίτητη προσοχή στις μονομερείς καταναλωτικές σκέψεις που πέρασαν πιεστικά στον κόσμο με διαφημιστικές εκστρατείες και διάφορες άλλες μεθόδους. Η καθημερινή ζωή γινόταν πιο δύσκολη με τα λεγόμενα εμπορεύματα που σπάνιζαν, εννοώ μόνο την κατάσταση με τα ανταλλακτικά που τόσο μας απασχολούσε και που προκαλούσε εκνευρισμούς, όπως ήταν επόμενο. Δεν μπορούσαμε να κάνουμε πάντα αρκετές εισαγωγές μπανάνας, αλλά νομίζω πως ζούσαμε καλύτερα, και κυρίως με μεγαλύτερη ασφάλεια απ’ ό,τι σήμερα στην «ελεύθερη οικονομία της αγοράς». Η ανεργία στην Ανατολική Γερμανία είναι σήμερα υψηλότερη απ’ ό,τι το 1932 στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης.
Όσο αριστερά κι αν στέκεται κανείς, η κριτική στον καπιταλισμό απέχει πολύ από το να είναι σοσιαλισμός. Ο καπιταλισμός μπορεί να δεχτεί κριτική, ο σοσιαλισμός, όμως, όπως κι αν τον ορίσουμε, σημαίνει την εξάλειψη των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής. Η μετάβαση από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό μπορεί να πραγματοποιηθεί με ειρηνικό ή όχι τρόπο. Αυτή η θέση, που είχαν εκφράσει τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα μέχρι την τελευταία τους διάσκεψη το 1968, δεν έχει ακόμα αναιρεθεί. Πουθενά δεν είχε γραφτεί μέχρι τώρα ότι τα κομμουνιστικά και εργατικά κόμματα θα υποχωρούσαν πάλι ειρηνικά μετά τη νικηφόρα επανάσταση. Και η πρακτική δείχνει ότι η «υποχώρηση» αυτή κάθε άλλο παρά ειρηνικά συντελείται. Αυτό αναιρείται από τις αδυσώπητες ενέργειες της αντίδρασης στη ΓΛΔ και τις άλλες ανατολικοευρωπαϊκές χώρες.
Πρέπει να αφήσουμε αυτή τη φιλοσοφία που «ανακάλυψαν» μερικοί άνθρωποι. Οι εξελίξεις που οδήγησαν στις «ειρηνικές επαναστάσεις» ανήκουν στα λάθη εκείνα, για τα οποία ο Λένιν είπε κάποτε ότι δεν επιτρέπεται κανείς να τα αποδεχτεί. Αυτή τη στιγμή τα πράγματα μοιάζουν σαν ο καπιταλισμός να βρισκόταν στην πλήρη ακμή του κι ο κομμουνισμός να είχε συντριβεί τελείως. Σίγουρα, σε κάθε χώρα οι επαναστάτες σήμερα στέκονται μπροστά στο βασανιστικό ερώτημα, αν ήταν όλα όσα κάναμε τα τελευταία 75 χρόνια μάταια ή λαθεμένα. Μπορεί κανείς να διαλύσει ένα κομμουνιστικό κόμμα, όχι όμως την εργατική τάξη, και η εργατική τάξη θα χρειαστεί το μαρξιστικό της κόμμα, για να μπορέσει να σπάσει τα φράγματα πάνω στα οποία χτυπάει ο καπιταλισμός. Άλλωστε, δεν πρέπει να παραβλέπουμε μια λεπτομέρεια: Η Σοβιετική Ένωση μπορεί αυτή τη στιγμή να συγκλονίζεται και να συνταράσσεται εσωτερικά. Όμως, οι σοβιετικοί κομμουνιστές θα αντέξουν και πάλι με επιτυχία την επαναστατική δοκιμασία.
Η Σοβιετική Ένωση θα υπερασπίσει το σοσιαλισμό. Αυτό το οφείλει στην ιστορία και το μέλλον των λαών της Σοβιετικής Ένωσης και της ανθρωπότητας. Ορισμένοι άνθρωποι παραβλέπουν και άλλα γεγονότα, όπως για παράδειγμα, ότι υπάρχει μια σοσιαλιστική Κίνα, μια χώρα με 1,2 δισεκατομμύρια κατοίκους σχεδόν. Υπάρχει το Βιετνάμ, το Λάος, η Βόρεια Κορέα. Ή ας πάρουμε τη σοσιαλιστική Κούβα, που με γενναιότητα υπερασπίζει τη σοσιαλιστική της επανάσταση, που παραμένει σταθερή παρά τις πραγματικά απάνθρωπες δυσκολίες που αντιμετωπίζει. Ας πάρουμε τη Μέση Ανατολή, τις χώρες του Περσικού Κόλπου, ας πάρουμε τα κράτη και τους λαούς της Αφρικής που σήμερα δίκαια παρουσιάζουν στους πρώην αποικιοκράτες για 500 χρόνια αποικιακής εκμετάλλευσης το λογαριασμό που ξεπερνάει τα 500 δισεκατομμύρια δολάρια. Ας πάρουμε τη Νότια και Κεντρική Αμερική και τη στάση που τα κράτη αυτά κρατάνε απέναντι στις ΗΠΑ. Θα είναι δύσκολο να δούμε σωστά την κατάσταση του κόσμου, τη μετατόπιση του εθνικού και κοινωνικού συσχετισμού δυνάμεων, αν κοιτάξουμε μόνο από τη γερμανική, την ευρωπαϊκή σκοπιά. Φυσικά, μπορεί κανείς να κοιτάξει τον κόσμο έτσι όπως θέλει να τον δει. Αν θέλει, μπορεί μάλιστα να φανταστεί έναν κόσμο χωρίς τάξεις και ταξική πάλη, χωρίς συγκρούσεις και αντιθέσεις ανάμεσα στα διάφορα ιμπεριαλιστικά κέντρα. Μ’ αυτό τον τρόπο όμως, δεν μπορεί κανείς να εξαφανίσει από το πρόσωπο της γης την πάλη των τάξεων που υπάρχει αντικειμενικά.
Μπορεί κανείς να αφαιρέσει το περιεχόμενο από την πολιτική της ειρηνικής συνύπαρξης, να την αποσπάσει από τον ορισμό που της έδινε ο Λένιν, όμως, θέλοντας και μη, η ζωή συνεχίζεται σύμφωνα με τους νόμους που αποκάλυψαν οι Μαρξ και Ένγκελς. Το μέλλον θα δείξει – και στη Γερμανία. Είναι αλήθεια ότι το 1989-90 το εργατικό κίνημα δέχτηκε μια από τις μεγαλύτερες ήττες του. Στις περισσότερες πρώην σοσιαλιστικές χώρες παλινορθώνεται ο καπιταλισμός, το εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα αποδυναμώθηκε. Η διεθνής αστική τάξη κοιτάζει να καταστείλει κάθε προοδευτικό κίνημα. Δεν ήταν τα λάθη μιας περεστρόικα στη ΓΛΔ και τις άλλες χώρες της Ανατολικής Ευρώπης, με όποια μορφή κι αν είχε, που οδήγησαν στη συντριβή του σοσιαλισμού. Οι αντιλήψεις για έναν δήθεν τρίτο δρόμο ήταν που οδήγησαν σ’ αυτή την καταστροφή. Η λεγόμενη «ελεύθερη οικονομία της αγοράς», η εισαγωγή της στις πρώην σοσιαλιστικές χώρες δε σημαίνει τίποτε άλλο παρά διεύρυνση της εξουσίας του κεφαλαίου. Αυτό και η μεταφορά των δυτικών αξιών στην πρώην ΓΛΔ οδήγησε, όπως αναφέρεται και στην Αντιπρόταση της Κομμουνιστικής Πλατφόρμας μέσα στο ΚΔΣ για το Σχέδιο Προγράμματος του Κόμματος, στην απεριόριστη κυριαρχία του κεφαλαίου σ’ όλη τη Γερμανία, στην κυριαρχία του χρηματιστικού κεφαλαίου και στην εξάπλωση του ΝΑΤΟ μέχρι τα σύνορα των ποταμών Όντερ-Νάισε. Κι αν δούμε την κατάσταση στην Πολωνία με ρεαλισμό, ουσιαστικά μέχρι τα σοβιετικά σύνορα.
Με την παλινόρθωση του καπιταλισμού στη ΓΛΔ, την Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία, την Ουγγαρία, τη Ρουμανία, τη Βουλγαρία και την Αλβανία θα αρχίσει να επιδρά κι εκεί η θεμελιώδης αντίθεση που αποκάλυψαν οι Μαρξ και Ένγκελς ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή και την ιδιωτική ιδιοποίηση. Η αντίθεση αυτή, όπως απέδειξε ιδιαίτερα ο Λένιν, αλλά και ο Χίλφερντινγκ νωρίτερα στο έργο του Το χρηματιστικό κεφάλαιο , είναι μια παγκόσμια αντίθεση, που θα λυθεί αναγκαστικά μόνο με τη δημιουργία μιας νέας, μιας σοσιαλιστικής κοινωνίας.
Ένα κόμμα, που σαν στόχο του έχει το σοσιαλισμό, πρέπει να λάβει υπόψη του ότι η αστική τάξη για να διατηρήσει και να παλινορθώσει την κυριαρχία της, για να προφυλάξει και να κρατήσει τις υπάρχουσες σχέσεις εξουσίας και ιδιοκτησίας, χρησιμοποιεί την ένοπλη εξουσία, τη βία και την τρομοκρατία.
Θα πρέπει να προφυλαχτούμε από τον ισχυρισμό ότι το καπιταλιστικό κράτος θα φοβηθεί δήθεν, θα παραιτηθεί από την προστασία του συντάγματός του. Στα παλιά ομοσπονδιακά κρατίδια σχηματίστηκαν φάκελοι για πάνω από 7 εκατομμύρια πολίτες για την προστασία του συντάγματος, επειδή σκέφτονταν διαφορετικά απ’ ό,τι επέτρεπε η κάθε φορά κυβερνητική πολιτική. Για να μην αναφέρουμε τις δραστηριότητες και τις μεθόδους της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Πληροφοριών και της Υπηρεσίας Στρατιωτικής Προστασίας.
Ανάλογες υπηρεσίες των «προστάτιδων δυνάμεων» παρακολουθούσαν με τα πιο σύγχρονα τεχνικά μέσα από το Δυτικό Βερολίνο τη ΓΛΔ, την Πολωνία, την Τσεχοσλοβακία και τις σοβιετικές ένοπλες δυνάμεις. Ακόμα και στη μικρή Ελβετία παρακολουθούνταν 800.000 Ελβετοί. Τι να πει πια κανείς άλλο από «ταλαίπωρε απλέ γερμανέ πολίτη». Πόσοι ήσυχοι πολίτες δεν τρομοκρατήθηκαν με το συνειδητά κατασκευασμένο σύνδρομο Στάζι! Και γιατί αυτό; Για να τραβήξουμε την προσοχή από τη δραστηριότητα της υπηρεσίας για την προστασία του συντάγματος και κυρίως για να παρουσιάσουμε σαν κακό δαίμονα το καθεστώς του ΕΣΚΓ, να επισύρουμε την οργή κατά της κρατικής υπόστασης της ΓΛΔ, που για χάρη της ασφάλειάς της, είχε κι αυτή μια υπηρεσία για την προστασία του δικού της συντάγματος. Θα ήταν καλύτερα να φτιαχνόταν ένας κόσμος, όπου θα μπορούσαν να καταργηθούν οι μυστικές υπηρεσίες. Δεν εφευρέθηκαν πάντως από τους κομμουνιστές. Οι κομμουνιστές, σε τελική ανάλυση, απλά αντέδρασαν στην ύπαρξή τους!

ΗΠΑ: Στην πιο πλούσια χώρα του κόσμου 2 στους 4 αγωνίζεται για το καθημερινό φαγητό του!

 

ΗΠΑ: Στην πιο πλούσια χώρα τουκόσμου 2 στους 4 αγωνίζεται για το καθημερινό φαγητό του! 

Από Panos στο Οκτ 7, 2018 Διεθνή

 

 Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης //

H τελευταία έκθεση για τα κέρδη των μεγάλων εταιρειών, μετά φόρου, στις ΗΠΑ για το δεύτερο τρίμηνο του 2018 αναφέρει πως πρόκειται για κέρδη ρεκόρ, τα μεγαλύτερα από το 2012! Η αύξηση των μετοχών ορισμένων κλάδων οδήγησε τον Τζεφ Μπέζος με 105 δισεκατομμύρια δολάρια περιουσία, να ξεπεράσει τον Μπίλ Γκέιτς που έμεινε “μόνο” στα 93 δις. Μια ανασκόπηση στις εφημερίδες και στις έρευνες δείχνει πως σχεδόν το μισό του πληθυσμού της χώρας αγωνίζεται να πληρώσει για τις βασικές ανάγκες.

 Μισθό να μπορούμε να ζήσουμε, ζητούν εργαζόμενοι στα McDonalds

Όπως αναφέρει η Wall Street Journal τα εταιρικά κέρδη είναι αυξημένα 16.1% σε σύγκριση με το δεύτερο τρίμηνο του 2017, που είναι το μεγαλύτερο κέρδος από το 2012. Ενώ το κέρδος αυτό είναι εντυπωσιακό, έρχεται σε μιά περίοδο λιτότητας για τους εργαζόμενους που διαρκεί εδώ και εννιά χρόνια.

Η εφημερίδα Market Watch επισημαίνει ότι η χρηματιστηριακή αγορά παρέμεινε ισχυρή, παρά τα πολλαπλά εμπόδια, όπως τον εμπορικό πόλεμο με την Κίνα που ξεκίνησε ο Τραμπ και τις φήμες πως η Ομοσπονδιακή τράπεζα μπορεί να αυξήσει τα επιτόκια. 

Ωστόσο, παρά το πόσο καλά έχουν πάει οι επενδυτές κατά την τελευταία δεκαετία, τα κέρδη δεν μοιράστηκαν με τη συντριπτική πλειοψηφία των Αμερικανών εργαζομένων. Τα τελευταία στοιχεία που καταρτίζονται από την Σαιντ Λούις Federal Reserve δείχνει ότι ενώ τα κέρδη των εταιριών έχουν αυξηθεί σταθερά μετά την μεγάλη ύφεση στα τέλη της δεκαετίας του 2000, το μερίδιο εργαζομένων από αυτή την κερδοφορία είναι ακόμα κάτω από τα επίπεδα ύφεσης.

Το Ινστιτούτο Urban δημοσίευσε μια πρόσφατη έκθεση βασισμένη σε έρευνα που συμμετείχαν 7.500 Αμερικάνοι πολίτες. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας το περίπου 40% των ερωτηθέντων δεν ήταν σε θέση να αντεπεξέλθουν οικονομικά στα είδη πρώτης ανάγκης, όπως είδη παντοπωλείου, ενοίκιο, και βασική υγειονομική περίθαλψη.

Η εφημερίδα Los Angeles Times αναλύει τα αποτελέσματα της έρευνας και καταλήγει στο ότι σχεδόν ένας στους τέσσερις Αμερικάνους αγωνίζεται για το καθημερινό φαγητό του! Τα στατιστικά στοιχεία γίνονται πιο ανησυχητικά όσο βαθύτερα αναλύονται.

• Περισσότερο από το 35% των οικογενειών με τουλάχιστον ένα ενήλικο εργαζόμενο αναφέρει οικονομικές δυσκολίες που αφορούν τουλάχιστον μία βασική ανάγκη.
• Σχεδόν το ένα τέταρτο των Αμερικανών διαβιώνει σε επισιτιστική ανασφάλεια, δηλαδή δεν ξέρει πάντα αν θα μπορέσει να έχει φαγητό στο τραπέζι κάθε μέρα.
• Ένα ποσοστό 18% αντιμετωπίζει ζητήματα πληρωμών των ιατρικών λογαριασμών και ένα μεγάλο ποσοστό αποφεύγει να προχωρήσει σε εξετάσεις και θεραπείες για κάποια ασθένεια επειδή δεν θα μπορούσε να το αντέξει οικονομικά..

 

Όπως η Grit Post ανέφερε τον περασμένο μήνα, η στασιμότητα στους μισθούς για την πλειοψηφία είναι το βασικό στοιχείο αύξησης των στελεχών των επιχειρήσεων. 

Η US Census των ΗΠΑ αναφέρει ότι, το εισόδημα για τους Αμερικανούς μεταξύ 25 και 34 χρονών, έμεινε σχετικά σταθερό από το 1977 μέχρι το 2016 , ενώ το κόστος της εκπαίδευσης σχεδόν τριπλασιάστηκε, όπως και ο μέσος όρος του χρέους τους. 

Αν προσθέσει κανείς τον πληθωρισμό οι αμοιβές θάπρεπε να έχουν τετραπλασιαστεί μέχρι το 2016 για να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο διαβίωσης, προσθέτει η εφημερίδα.

Δεν χρειάζεται μεγάλη προσπάθεια για να καταλάβει κανείς ότι όσο οι αμοιβές της πλειοψηφίας μένουν παγωμένες είναι λογικό να ανεβαίνουν όλο και περισσότερο τα υπερκέρδη των μονοπωλίων.

Ωστόσο αυτή η στασιμότητα των μισθών οδηγεί την πλειοψηφία των Αμερικανών όλο και περισσότερο στην επιλογή της εξασφάλισης της καθημερινής τροφής κατά προτεραιότητα και λιγότερο στην αγορά καταναλωτικών αγαθών που κατά τις παραπάνω εφημερίδες θα οδηγήσει και πάλι στην πτώση του Χρηματιστηρίου και θα οδηγήσει σε καινούργια ύφεση πριν καλά καλά ξεπεραστεί η προηγούμενη.

Δανία: 12 χρόνια φυλακή σε όποιον κάνει κριτική στο ΝΑΤΟ!!! – Ναζιστικό και όμως αληθινό (ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ)

 

Δανία: 12 χρόνια φυλακή σεόποιον κάνει κριτική στο ΝΑΤΟ!!! – Ναζιστικό και όμως αληθινό (ΑΠΟΚΛΕΙΣΤΙΚΟ)

Από atexnos

 Γράφει ο Πάνος Αλεπλιώτης //

Απίστευτο Σχέδιο Νόμου του υπουργού δικαιοσύνης της Δανίας. 

Όποιος αναπαράγει ειδήσεις που σκοπό έχουν να επηρεάσουν αρνητικά την κοινή γνώμη ενάντια στο ΝΑΤΟ κινδυνεύει με φυλάκιση έως και 12 χρόνια!!

Την είδηση αναφέρει η εφημερίδα Arbejderen του κομμουνιστικού κόμματος Δανίας και την αναπαράγουν μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Το νομοσχέδιο συμπληρώνει « με την προϋπόθεση ότι η αρνητική είδηση προέρχεται από μια ξένη υπηρεσία πληροφοριών», μια συμπλήρωση που θα την ζήλευαν ο Γκέμπελς, ο Μακάρθι, οι εμπνευστές του «Ιδιώνυμου» (Ελ. Βενιζέλος) και όλοι οι συντάκτες των μετεμφυλιακών νόμων.

Ιδιαίτερα αυστηρή θα είναι η τιμωρία όταν η κριτική θα εμφανίζεται σε προεκλογική περίοδο.

Η επιρροή της διαμόρφωσης της κοινής γνώμης αρνητικά για το ΝΑΤΟ, περιλαμβάνει το διαδίκτυο, τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης (Facebok, twiter κλπ) την τηλεόραση, ραδιόφωνο, εφημερίδες και τα υπόλοιπα μέσα.

Το νομοσχέδιο είναι μέρος του σχεδίου δράσης κατά της λεγόμενης εξωτερικής απειλής που δρομολογήθηκε από την κυβέρνηση αυτό το μήνα.

Σύμφωνα με την κυβέρνηση, οι προερχόμενες από το εξωτερικό εκστρατείες, ιδιαίτερα από τη Ρωσία, είναι μια αυξανόμενη απειλή κατά της Δανίας.

Πώς θα αποδεικνύει η Εισαγγελία της Δανίας ότι η αρνητική είδηση ή κρίση ή εκτίμηση προέρχεται από ξένη δύναμη «εννοώντας πάντα την Ρωσία» κανείς από το περιβάλλον του υπουργού δεν μπορεί να το απαντήσει. Δε σημαίνει ότι δε θα βρουν τρόπο. Το νόημα του Νομοσχεδίου είναι πως όποιος είναι ενάντια στο ΝΑΤΟ, βοηθάει μια ξένη δύναμη και είναι υπέρ της Ρωσίας, επιχείρημα που θυμίζει την Ναζιστική επιχειρηματολογία του Χίτλερ. Το Νομοσχέδιο βρίσκεται σε δημόσια διαβούλευση. «Ένας τέτοιος νόμος δημιουργεί μια τεράστια ανασφάλεια δικαίου και θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να εφαρμοστεί» δηλώνει στην εφημερίδα ο Jom Vestergaard, καθηγητής του ποινικού δικαίου στο Πανεπιστήμιο της Κοπεγχάγης.

Τα επιχειρήματα της Δεξιάς κυβέρνησης της Δανίας, που στηρίζεται από το Λαϊκό Ακροδεξιό κόμμα, για τους εξωτερικούς κινδύνους, η εισαγωγή του «ψυχρού» πολέμου και της επιθετικότητας στις διεθνείς σχέσεις δείχνει πως δεν υπάρχει τέλος στον αντιδημοκρατικό κατήφορο του καπιταλισμού. Η ελευθερία της έκφρασης που συνήθως ευαγγελίζονται οι αστοί δημοκράτες πάει περίπατο μπροστά στα συμφέροντα και στους ανταγωνισμούς του Ιμπεριαλισμού!

Κλιμακώνονται ο ανταγωνισμός και η αντιπαράθεση με φόντο «κυβερνοεπιθέσεις»

        

Κλιμακώνεται ο ενδοϊμπεριαλιστικός ανταγωνισμός μεταξύ ισχυρών κρατών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία, έναν από τους βασικούς τους ανταγωνιστές σε Μέση Ανατολή και Ευρασία, όπως δείχνουν και οι τελευταίες κατηγορίες για σειρά κυβερνοεπιθέσεων (ή απόπειρας) παγκοσμίως από τη ρωσική Στρατιωτική Υπηρεσία Πληροφοριών (GRU).

Την Πέμπτη, απελάθηκαν από την Ολλανδία τέσσερις Ρώσοι πράκτορες της GRU για απόπειρα κυβερνοεπίθεσης τον περασμένο Απρίλη εναντίον του Οργανισμού για την Απαγόρευση των Χημικών Όπλων (ΟΑΧΟ) στη Χάγη, που τελικά φέρεται να αποτράπηκε από μια κοινή επιχείρηση αντικατασκοπείας των ολλανδικών και βρετανικών υπηρεσιών. Εκείνη την εποχή ο ΟΑΧΟ ερευνούσε την υπόθεση της δηλητηρίασης του Σεργκέι Σκριπάλ και της κόρης του στη Βρετανία, καθώς και μια φερόμενη επίθεση με χημικά στη Συρία, για την οποία είχε κατηγορηθεί ότι φέρει ευθύνες η Ρωσία. Επίσης, κατηγορούνται για απόπειρα κυβερνοεπίθεσης σε υπηρεσίες και οργανισμούς που σχετίζονται με την έρευνα της συντριβής του αεροσκάφους της πτήσης MH17 των «Μαλαισιανών Αερογραμμών» πάνω από την ανατολική Ουκρανία.

Η Ρωσία κατήγγειλε «ενέργεια προπαγάνδας». Στο ερώτημα γιατί η Ολλανδία ανακοίνωσε την απέλαση των Ρώσων σχεδόν έξι μήνες μετά το «περιστατικό», το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών δήλωσε την Πέμπτη πως στις 9 Οκτώβρη θα συζητηθούν αλλαγές στη δομή του ΟΑΧΟ, καθώς «ορισμένα δυτικά κράτη επιζητούν επίμονα τη δημιουργία αυτού του μηχανισμού για τον ορισμό του “ένοχου” της χρήσης χημικών όπλων» και «προφανώς, η τρέχουσα ψεύτικη ιστορία είναι ένα ακόμα βήμα προς τη διαμόρφωση του “απαιτούμενου” πολιτικού υπόβαθρου για την προώθηση αυτής της παράνομης πρωτοβουλίας». Επίσης, κατηγορείται η ολλανδική πλευρά πως «δεν έχει καμία απάντηση στα γεγονότα που παρουσίασε το ρωσικό υπουργείο Άμυνας για την προέλευση του πυραύλου που κατέστρεψε την πτήση ΜΗ17».

Η Ολλανδία, η Βρετανία, η Γαλλία, η Γερμανία, ο Καναδάς, η Αυστραλία έσπευσαν να καταγγείλουν τις «ρωσικές κυβερνοεπιθέσεις» που αποδίδονται στο Κρεμλίνο.

Παράλληλα, ΗΠΑ, Βρετανία και Καναδάς απήγγειλαν κατηγορίες σε επτά φερόμενους πράκτορες της GRU, εκ των οποίων οι τέσσερις που απελάθηκαν από την Ολλανδία, ότι πραγματοποίησαν κυβερνοεπιθέσεις εναντίον του Παγκόσμιου Οργανισμού Αντιντόπινγκ (WADA).

Στο «χορό» των κατηγοριών για κατασκοπεία μπήκε ένας ακόμη ισχυρός «παίκτης» της «ιμπεριαλιστικής σκακιέρας», η Κίνα. Σύμφωνα με αμερικανικά δημοσιεύματα, η Κίνα τοποθέτησε μυστικά (τουλάχιστον από το 2015) μικροεπεξεργαστές παρακολούθησης σε διακομιστές ηλεκτρονικών υπολογιστών μεγάλων εταιρειών όπως οι «Apple», «Amazon» κ.λπ., που συνεργάζονται στενά με υπουργεία, όπως το Πεντάγωνο. Η υπόθεση φέρεται να «αποκαλύφθηκε» από ειδικές υπηρεσίες του FBI.

Το ΕΑΜικό κίνημα σε συνθήκες επαναστατικής κατάστασης

Α' μέρος

Η μέρα της Απελευθέρωσης της Αθήνας από τον γερμανικό ζυγό (12 Οκτώβρη 1944) αποτελεί οπωσδήποτε ένα σημαντικό γεγονός, συνάρτηση παρόμοιων εξελίξεων σε σειρά από χώρες της Ανατολικής Ευρώπης. Αυτές οι εξελίξεις, βεβαίως, δεν προέκυψαν ξαφνικά. Ηρθαν ως αποτέλεσμα πρωταρχικά της εποποιίας του Σοβιετικού Κόκκινου Στρατού, ο οποίος ήδη επέλαυνε καταδιώκοντας τις γερμανικές στρατιές με προορισμό το Βερολίνο. Είχε προηγηθεί ένας τρίχρονος τιτάνιος αγώνας της Σοβιετικής Ενωσης, με εκατομμύρια νεκρούς στα πεδία των μαχών και στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Ο ρόλος της Σοβιετικής Ενωσης στη συντριβή του φασισμού - ναζισμού υπήρξε καθοριστικός. Μεγάλη ήταν και η συμβολή των αντάρτικων στρατών και γενικότερα των απελευθερωτικών - αντιφασιστικών κινημάτων σειράς χωρών της Ευρώπης, στην Ελλάδα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, με πρωταγωνιστή το ΚΚΕ.
Για την κατανόηση της όλης εξέλιξης, χρειάζονται δύο ακόμα επισημάνσεις:
-- Υστερα από την κατάκτηση της χώρας, το 1941, και τον χωρισμό της σε τρεις ζώνες κατοχής (Ιταλική, Γερμανική, Βουλγαρική), ένα τμήμα της αστικής τάξης την «κοπάνησε», κοινώς, στο Κάιρο (βασιλιάς και κυβέρνηση Τσουδερού, μαζί με άλλους πολιτικούς). Ενα άλλο τμήμα συνεργάστηκε με τους κατακτητές (κυβερνήσεις Τσολάκογλου, Λογοθετόπουλου, Ράλλη, πανεπιστημιακοί, ηγεσία της Εκκλησίας, αστικός Τύπος). Ενα τρίτο λούφαξε στην Αθήνα παίρνοντας μέρος στην υπονόμευση του λαϊκού αγώνα (Σοφούλης κ.λπ.). Ενα τέταρτο προσπάθησε να εμφανίσει κάποια δράση σε συνεργασία με τους Εγγλέζους, έχοντας παράλληλα ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τους Γερμανούς για να χτυπήσει το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ, με στόχο τη διατήρηση της αστικής εξουσίας μετά τον πόλεμο (ΕΔΕΣ κ.ά.).

12 Οκτώβρη 1944, η μεγάλη συγκέντρωση για την Απελευθέρωση της Αθήνας

-- Ποιος αντιστάθηκε; Το ΚΚΕ ήταν αυτό που ανέλαβε να σηκώσει το τιμητικό βάρος του αγώνα με ποταμούς αίματος. Αυτό δεν σβήνει. Το ΚΚΕ, με τις ελάχιστες δυνάμεις του και πληγωμένο βαριά από το μένος της δικτατορίας των Μεταξά - Γλύξμπουργκ, αποδύθηκε σ' έναν τιτάνιο αγώνα. Συσπείρωσε τη μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης, της αγροτιάς και άλλων λαϊκών στρωμάτων στο ΕΑΜ, στην ΕΠΟΝ και στο ένοπλο τμήμα του, τον ΕΛΑΣ. Χιλιάδες εκτελέστηκαν ή έπεσαν πολεμώντας. Χιλιάδες βασανίστηκαν στα κρατητήρια, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στις φυλακές και τις εξορίες.
Ετσι έφτασε ο λαός μας στην απελευθέρωση. Ματωμένος, αλλά και περήφανος για το Κόμμα που μπήκε στην πρώτη γραμμή.
Τη μέρα της Απελευθέρωσης της Αθήνας το τεράστιο κύρος του ΚΚΕ αντηχούσε στα συνθήματα του λαού που πανηγύριζε, στα πανό και στις κόκκινες σημαίες που κυμάτιζαν σε όλες τις εργατογειτονιές. Ο «Ριζοσπάστης» κυκλοφόρησε νόμιμα για πρώτη φορά μετά από 8 χρόνια και 2 μήνες παρανομίας.
Ας παρακολουθήσουμε την εξέλιξη εκείνων των ημερών με βάση ορισμένα αποσπάσματα από το υπό έκδοση Δοκίμιο Ιστορίας του ΚΚΕ, της περιόδου 1918 - 1949.

Τι είχε προηγηθεί στρατιωτικά

Στις 2 Σεπτέμβρη ο ΕΛΑΣ μπήκε στην Καρδίτσα και στις 3 Σεπτέμβρη στον Πολύγυρο Χαλκιδικής.

Η Μάχη της Ηλεκτρικής. Το εργοστάσιο και μπροστά ΕΛΑΣίτες υπερασπιστές του

Στις 4 Σεπτέμβρη 1944 απελευθερώθηκε από τον ΕΛΑΣ ο Εβρος. Στις 13 Σεπτέμβρη 1944 απελευθερώθηκε η Καβάλα, με την παράδοση του βουλγαρικού στρατού στο 26ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ. Στις 14 Σεπτέμβρη το 21ο Σύνταγμα του ΕΛΑΣ απελευθέρωσε τις Σέρρες και ταυτόχρονα τμήματά του μπήκαν στην Κομοτηνή. Την ίδια μέρα, απελευθερώθηκαν ο Αγιος Νικόλαος Κρήτης, το Αγρίνιο και η Πρέβεζα.
Στις 23 του Σεπτέμβρη 1944 μεταδόθηκε αιφνιδιαστικά από τον γερμανοκρατούμενο ραδιοφωνικό σταθμό Αθηνών μήνυμα του ΕΑΜ που καλούσε στον τελικό αγώνα για την απελευθέρωση. Το μήνυμα, που εκφώνησε ο δημοσιογράφος Ντίνος Τσαλόγλου, ανέφερε: «Προσοχή! Προσοχή! Μεταδίδουμε το πρώτο Εθνικό Δελτίο Ειδήσεων από τη σκλαβωμένη μας Αθήνα. Προσοχή, σας μιλάει το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ. Ολοι επί ποδός πολέμου. Ο ΕΛΑΣ λευτερώνει την αγαπημένη μας πατρίδα. Εμπρός να λυτρώσουμε και την Αθήνα μας! Εμπρός να λευτερώσουμε τους σκλαβωμένους αδερφούς μας. Φωτιά και τσεκούρι στα προδοτικά τάγματα ασφαλείας, την αστυνομία, χωροφυλακή και τους μυστικούς αρχηγούς τους. Μη δίνετε καμία προσοχή στην προπαγάνδα του εχθρού. Ζήτω οι μεγάλοι μας σύμμαχοι. Ζήτω το ΕΑΜ - ΕΛΑΣ» («Ριζοσπάστης», 13-10-2004).
Την 1η Οκτώβρη, σε μάχη με τους Γερμανούς στην Κέρκυρα, ο ΕΛΑΣ αιχμαλώτισε 40 στρατιώτες. Στις 8 του μήνα, ο ΕΛΑΣ του νησιού κατέστρεψε τις καλωδιώσεις και έσωσε από την καταστροφή το μεγαλύτερο μέρος του λιμανιού και το εργοστάσιο της Ηλεκτρικής που είχαν παγιδεύσει οι εναπομείναντες 50 Γερμανοί.

Αντάρτες του ΕΛΑΣ στην Καισαριανή

Στις 11 Οκτώβρη απελευθερώθηκε το Ηράκλειο Κρήτης.
Το πρωί της 12ης Οκτώβρη ομάδα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ έκοψε τα φιτίλια που είχαν τοποθετήσει οι Γερμανοί στη στρατιωτική αποθήκη στους Αγίους Αναργύρους Αττικής (σημερινό 301ΕΒ) και απέτρεψε την ανατίναξη, που θα είχε ως συνέπεια μεγάλες καταστροφές στις γύρω γειτονιές. Στη συνέχεια, η ομάδα του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ πήγε στις εγκαταστάσεις της ραδιοφωνίας στα Νέα Λιόσια, που είχαν παγιδευτεί για να ανατιναχτούν. Οι εκρήξεις δεν αποφεύχθηκαν, ωστόσο σώθηκαν η μία από τις δυο κεραίες και ο κεντρικός πομπός.
Μέχρι το μεσημέρι στις 12 Οκτώβρη, η Αθήνα ήταν ελεύθερη. Χιλιάδες λαού πλημμύρισαν τους δρόμους και την πλατεία Συντάγματος, πανηγυρίζοντας μετά από τριάμισι χρόνια κατοχής. Η κυβέρνηση Ι. Ράλλη εγκατέλειψε την εξουσία.
Στις 13 Οκτώβρη απελευθερώθηκε το Ρέθυμνο, ενώ τμήμα του 6ουΣυντάγματος του ΕΛΑΣ Πειραιά μαζί με τη βάρδια του εργοστασίου Ηλεκτρισμού, που ήταν ένοπλο τμήμα του ΕΛΑΣ, ύστερα από σκληρή μάχη με τμήμα καταστροφών του γερμανικού στρατού, κατόρθωσε να αποτρέψει την καταστροφή του εργοστασίου της Ηλεκτρικής, της Στάνταρ και άλλων βιομηχανικών επιχειρήσεων. Οι απώλειες της γερμανικής δύναμης ήταν 11 νεκροί, 21 τραυματίες και 24 αιχμάλωτοι. Ο ΕΛΑΣ είχε 14 νεκρούς. Οι επιχειρήσεις αυτές, καθώς και οι επιχειρήσεις διάσωσης τμημάτων του λιμένα του Πειραιά, διεξήχθηκαν ύστερα από διαταγή του Α' Σώματος Στρατού του ΕΛΑΣ και παρά την εντολή του στρατιωτικού διοικητή Αττικής στρατηγού Π. Σπηλιωτόπουλου και των Αγγλων, να μην αναλάβει καμιά επιθετική ενέργεια ο ΕΛΑΣ κατά των Γερμανών, όταν θα αποχωρούσαν από την Αθήνα και τον Πειραιά.
Ακολούθησε η απελευθέρωση της μιας μετά την άλλη των υπόλοιπων πόλεων.

Επαναστατική κατάσταση

Δεν έχει αναδειχθεί όσο χρειάζεται ότι στη διάρκεια της Κατοχής η ταξική πάλη όχι μόνο δεν σταμάτησε, αλλά πήρε και διαστάσεις σκληρής ένοπλης σύγκρουσης. Το γεγονός αυτό ήταν επόμενο, αφού η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας (καπιταλιστών - εργατικής τάξης) όχι μόνο δεν έπαψε να υπάρχει εξαιτίας της κατοχής, αλλά η τελευταία αποτέλεσε και λόγο όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων. Οι θάνατοι από την πείνα εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, την ίδια ώρα που το καπιταλιστικό κέρδος (παρά τους κατοχικούς περιορισμούς) καλά κρατούσε, αποτελούν τον πιο αδιάψευστο μάρτυρα της μεγάλης όξυνσης των κοινωνικών αντιθέσεων.
Από την άλλη, οξύνθηκαν και οι αντιθέσεις ανάμεσα στις αστικές πολιτικές δυνάμεις. Ωστόσο, παρά τις διαφορές και τις συγκρούσεις τους, κοινός αντίπαλός τους ήταν το εργατικό - λαϊκό κίνημα, συγκεκριμένα το ΚΚΕ και το ΕΑΜ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να γίνουν πολλές συγκρούσεις, τόσο ανάμεσα στον ΕΛΑΣ και στα Τάγματα Ασφαλείας (που αρχικά βρίσκονταν υπό τις διαταγές των Γερμανών και στη συνέχεια των Αγγλων και Ελλήνων αστών πολιτικών) όσο και με τον ΕΔΕΣ (Ν. Ζέρβας), το 5/42 Σύνταγμα (Δ. Ψαρρός), την ΠΑΟ κ.ά. Μόλις η Αθήνα απελευθερώθηκε, έδειξαν την ετοιμότητά τους να πραγματοποιήσουν αυτόν τον στόχο, τη διατήρηση της αστικής εξουσίας.
Με δεδομένο ότι το ΚΚΕ και το ΕΑΜ είχαν ήδη εγκαταλείψει το σχέδιο κατάληψης της Αθήνας και είχαν προσχωρήσει στην κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου (Συμφωνία Λιβάνου), ενώ ταυτόχρονα είχαν θέσει τον ΕΛΑΣ υπό τις διαταγές του Αγγλου στρατηγού Σκόμπι (Συμφωνία Καζέρτας), τις μέρες της Απελευθέρωσης μια σειρά χώροι στο κέντρο της Αθήνας, που άφησαν οι Γερμανοί φεύγοντας, καταλαμβάνονταν από χωροφύλακες και άλλους συνεργάτες των Γερμανών που συνέρρεαν στην Αθήνα από την ύπαιθρο.
Κατελήφθησαν τα ξενοδοχεία γύρω από την Ομόνοια, «Μητρόπολις», «Ερμής», «Πάνθεον» κ.ά. Στο Σύνταγμα Μακρυγιάννη κλείστηκαν οι χωροφύλακες και από την Ομόνοια έως την πλατεία Συντάγματος εγκαταστάθηκαν οι βρετανικές υπηρεσίες, ενώ σε ολόκληρο τον συγκεκριμένο χώρο κυκλοφορούσαν οι Μπουραντάδες και οι Χίτες, προκαλώντας τον ΕΑΜικό κόσμο.
Αυτό το διάστημα, μόνος του ο ΕΛΑΣ Αθήνας - Πειραιά «μπορούσε, αν έπαιρνε εντολή, να καταλάβει σε μια ώρα το κέντρο και όλην την Αθήνα» (Σπύρος Α. Κωτσάκης (Νέστορας), Εισφορά, εκδ. «Σύγχρονη Εποχή», Αθήνα, 1986, σελ. 238-239). Τέτοια εντολή, όπως είναι γνωστό, δεν υπήρξε.
Βασικά χαρακτηριστικά της πολιτικής κατάστασης εκείνη την περίοδο ήταν η αποδιάρθρωση των πιο σημαντικών λειτουργιών του αστικού κράτους, ενώ ο κατ' εξοχήν παράγοντας που προσέδιδε στο ελληνικό αστικό κράτος ισχύ, ο γερμανικός στρατός, είχε φύγει ή βρισκόταν σε αποχώρηση. Ταυτόχρονα, ήταν ελάχιστες οι βρετανικές στρατιωτικές δυνάμεις που βρίσκονταν τότε στην Ελλάδα, επομένως υπήρχε αδυναμία τους να προσδώσουν ισχύ στην αποδυναμωμένη αστική εξουσία.
Ουσιαστικά στην Ελλάδα - όπως και σε άλλα κράτη - είχε διαμορφωθεί επαναστατική κατάσταση, που η κορύφωσή της συντελέστηκε τις μέρες της απελευθέρωσης.
Επιπλέον, σημαντικό στοιχείο της κρίσης του αστικού κράτους ήταν το πέρασμα με το μέρος του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ χιλιάδων στρατιωτικών στη Μ. Ανατολή, χαρακτηριστικό και αυτό των στοιχείων που συνθέτουν την ύπαρξη επαναστατικής κατάστασης.
Ταυτόχρονα, δεν υπήρχε ουσιαστικά στον ελλαδικό χώρο κυβέρνηση, ενώ η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου βρισκόταν στο Κάιρο και δεν μπορούσε να αποβιβαστεί στον Πειραιά, δίχως την έγκριση του ΚΚΕ και του ΕΑΜ. Το ίδιο και οι στρατιωτικές δυνάμεις του αστικού στρατού (Ορεινή Ταξιαρχία κ.λπ.) που είχαν απομείνει στη Μέση Ανατολή, ενώ ο ΕΔΕΣ βρισκόταν στην Ηπειρο, εγκλωβισμένος από τον ΕΛΑΣ.
Από την άλλη, το κύρος των αστικών πολιτικών δυνάμεων στο λαό βρισκόταν στο κατώτερο σημείο, παράλληλα με την οργανωτική τους υπόσταση, που περιγράφεται μόνο με τη λέξη διάλυση. Επιπλέον, συνυπήρχαν οι οξύτατες αντιθέσεις ανάμεσα στα αστικά τμήματα των αντιβασιλικών και των βασιλοφρόνων, καθώς και των συνεργαζόμενων με τα στρατεύματα κατοχής και των άλλων της φιλοβρετανικής γραμμής.

Ο υποκειμενικός παράγοντας

Ενδιαφέρον - παράλληλα - παρουσιάζει η κατάσταση του υποκειμενικού παράγοντα, οι διαθέσεις της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων:
Κυρίως υπήρχε το ΚΚΕ, που η οργανωμένη του δύναμη ξεπερνούσε τα 400.000 μέλη. Βέβαια, είναι αναμφισβήτητο ότι αυτή η γιγάντια πολιτική οντότητα περιέκλειε πολλές αδυναμίες, παρά το γεγονός ότι χιλιάδες ήταν διατεθειμένοι να δώσουν και τη ζωή τους. Ομως η προσχώρηση στο ΚΚΕ εν μέσω κατοχής αντανακλούσε ανεβασμένες εργατικές και λαϊκές διαθέσεις και τη δυνατότητα να περάσουν στη λαϊκή πλειοψηφία συνθήματα επαναστατικής ανατροπής.
Η πλειοψηφία της εργατικής τάξης είχε ταχθεί με το ΚΚΕ. Ακόμα, κατά πολύ ευρύτερες λαϊκές μάζες αναγνώριζαν τον καθοδηγητικό ρόλο του στον αγώνα απελευθέρωσης της Ελλάδας, καθώς και τον καθοριστικό ρόλο της Σοβιετικής Ενωσης στην ήττα του φασιστικού άξονα. Πολύ σημαντικό επίσης ήταν ότι αυτές οι λαϊκές δυνάμεις βρίσκονταν σε οργάνωση μάχης, έχοντας στην εμπροσθοφυλακή δικό τους στρατό χιλιάδων, υπό τη διοίκηση στρατιωτικά ειδικευμένων ανθρώπων.
Αναμφισβήτητο είναι επίσης ότι αυτή η πελώρια λαϊκή δύναμη, ανεξάρτητα από τα προβλήματα στη στρατηγική του ΚΚΕ, αγωνιζόταν για καλύτερες μέρες, έστω κι αν αυτό γινόταν δίχως να συνειδητοποιείται ότι αυτές οι μέρες δεν περικλείονταν στο θολό όραμα της «λαοκρατίας». Ωστόσο, η τέτοια τάση με τις όποιες αυταπάτες της ερχόταν σε σύγκρουση με τα αστικά κόμματα, με το αστικό πολιτικό σύστημα. Εξάλλου, σε καμία επανάσταση, ούτε προλεταριακή αλλά ούτε και αστική (στο παρελθόν), οι πολύ πιο πλατιές εξεγερμένες λαϊκές δυνάμεις είχαν πλήρως ώριμη πολιτική συνείδηση, τουλάχιστον από την αρχή.
Τις αγωνιστικές διαθέσεις των εργατικών - λαϊκών μαζών υποβοηθούσαν οι εξελίξεις στις γειτονικές χώρες, συγκεκριμένα στη Βουλγαρία, στη Γιουγκοσλαβία και την Αλβανία, διαμορφώνοντας ένα ευνοϊκό και προτρεπτικό περίγυρο.
Σε τέτοιες συνθήκες επιταχύνεται με πολύ γρήγορους ρυθμούς η επαναστατικοποίηση των εργατικών μαζών και άλλων συμμαχικών λαϊκών στρωμάτων, ουδετεροποιούνται ταλαντευόμενα μικροαστικά στοιχεία, οξύνονται παραπέρα οι ενδοαστικές αντιθέσεις. Ολα αυτά, με την προϋπόθεση ότι το ΚΚ θέτει στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της επίλυσης της αντίθεσης «ποιος - ποιον», παίρνοντας όλα τα απαραίτητα μέτρα με βάση σχέδιο και καταλαμβάνοντας τα κέντρα του κράτους: Πρωταρχικά Αθήνα - Πειραιά - Θεσσαλονίκη, καθώς και άλλους σημαντικούς χώρους.
Ηταν δυνατές η είσοδος μεγάλων στρατιωτικών δυνάμεων στην Αθήνα, η κατάληψη των εργοστασίων και η δημιουργία εργατικών συμβουλίων, η συγκρότηση εργατικής κυβέρνησης, η γενική επιστράτευση ολόκληρου του πληθυσμού 18-45 χρόνων.
Γιατί αυτό δεν συνέβη, είναι θέμα άλλου σημειώματος. Ας επανέλθουμε στο χρονικό εκείνων των ημερών.

Οι αστικές δυνάμεις προετοιμάζονται για τη σύγκρουση

Μια μέρα μετά την Απελευθέρωση, στις 13 Οκτώβρη 1944, το BBC ανακοίνωσε την Απελευθέρωση της Αθήνας από τον ΕΛΑΣ. Ο Γ. Παπανδρέου, που ακόμη βρισκόταν στην Καζέρτα της Ιταλίας, έσπευσε να διαμαρτυρηθεί. «Ο Παπανδρέου έχει ενοχληθεί πολύ από τη χθεσινοβραδυνή εκπομπή του BBC», έγραψε ο Λήπερ στον Ιντεν. «Αν επιλήφθηκε οποιαδήποτε δράση κατά των Γερμανών στην Αθήνα, τούτο πρέπει να έγινε μόνο ύστερα από διαταγές του στρατηγού Σπηλιωτόπουλου. Αν δόθηκαν τέτοιες διαταγές, το BBC θα έπρεπε να τις αναφέρει. Διαφορετικά οι αντάρτες ενήργησαν σαν στασιαστές και θα αντιμετωπιστούν σαν στασιαστές από τον στρατηγό Σκόμπυ, όταν φτάσει. Ετσι, η είδηση του BBC περιέπλεξε σοβαρά το έργο του στρατηγού Σκόμπυ. Ο Παπανδρέου αντιμετωπίζει με άκρα - επαναλαμβάνω, με άκρα - σοβαρότητα αυτή την εκπομπή» (PREM 3/210, όπως παρατίθεται στο: Γιάννης Ανδρικόπουλος, «1944 Κρίσιμη χρονιά», τομ. Β', εκδ. «Διογένης», Αθήνα, 1974, σελ. 182).
Εξαρχής, βασικό μέλημα και επιδίωξη των εγχώριων αστικών και βρετανικών δυνάμεων υπήρξε η υπονόμευση (έως και διάλυση) του ένοπλου λαϊκού κινήματος (του ΕΛΑΣ), με την ταυτόχρονη συγκρότηση, ως αντιστάθμισμα, ενός βασικού αστικού κρατικού στρατιωτικού κορμού, με απώτερο σκοπό την καταστροφή του λαϊκού στρατού.
«Κατάστασις εν Ελλάδι», έγραφε ο Αγνίδης, Ελληνας πρέσβης στο Λονδίνο, στον βασιλιά, «εξελίσσεται προς πλήρη κατοχήν εκκενουμένων περιφερειών υπό ΕΑΜ. (...) Μόνον διά πραγματοποιήσεως Εθνικού Στρατού θα δυνηθεί Κυβέρνησις στηριχθή επί ιδίας δυνάμεως και θα διαφύγει αιχμαλωσίαν ΕΑΜ». «Πρέπει», πρόσθετε ακόμη, «διά πάσης θυσίας να ευρεθούν βρετανικαί δυνάμεις προς αποστολήν Ελλάδα. Ολίγον κατόπιν θα είναι αργά» (Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών, Φάκελος 13.1 του 1944 (Κυβέρνηση Καΐρου), Επιστολή Αγνίδη προς ανακοίνωση στον Βασιλιά, 27-9-1944).
Επίσης ο Γ. Παπανδρέου, έκδηλα ανήσυχος, έγραψε στον Αγνίδη:
«Είναι άπειρος η στενοχώρια μου εκ τοιαύτης καταστάσεως οποίαν δεν ανεκοίνωσα Υπουργικόν Συμβούλιον ίνα μη ενσπείρω απογοήτευσιν. Συνεπεία τοιαύτης καταστάσεως πρόκειται να είναι:
Πρώτον: ότι απελευθέρωσις θα θεωρηθεί περίπου έργον ΕΑΜ οποίον καταλαμβάνει αμέσως περιφέρειας εκκενούμενας υπό Γερμανών.
Δεύτερον: ότι Κυβέρνησις μεταβαίνουσα Αθήνας και στερούμενη και ιδίας και συμμαχικής δυνάμεως θα είναι ουσιαστικώς αιχμάλωτος ΕΑΜ.
Τρίτον: ότι Βρετανικόν γόητρον θα υποστεί σοβαράν ελάττωσιν, και
Τέταρτον: ότι Βρετανικαί δυνάμεις όταν βραδύτερον καταστούν διαθέσιμοι ουδεμίαν δικαιολογίαν θα έχουν όπως έλθουν Ελλάδα εφόσον απελευθέρωσις έχει συντελεστεί.
(...) Θεωρώ εθνικόν καθήκον μου όπως εκ μέρους μαρτυρικού Ελληνικού Εθνους πιστού και αφοσιωμένου φίλου Μ. Βρετανίας εκφράσω βαθυτάτην πικρίαν μου και προς την Βρετανική Κυβέρνησιν και προσωπικώς προς Πρωθυπουργόν κ. Τσώρτσιλ και να παρακαλέσω θερμότατα όπως διά πάσης θυσίας ευρεθούν αι ολίγαι απαιτούμεναι συμμαχικαί δυνάμεις προς άμεσον απελευθέρωσιν Ελλάδος υπό συμμαχικών στρατευμάτων» (Ιστορικό και Διπλωματικό Αρχείο Υπουργείου Εξωτερικών, Φάκελος 13.6 του 1944 (Κυβέρνηση Καΐρου), Επιστολή Παπανδρέου προς Αγνίδη, 14-9-1944).

Επίκεντρο η Αθήνα

Τα «υλικά», βεβαίως, για τη δημιουργία του απαραίτητου για την αστική τάξη στρατιωτικού μηχανισμού ήταν επίσης πολύ συγκεκριμένα. Υπήρχαν οι αστικές ένοπλες ομάδες που έδρασαν στην Κατοχή (είτε είχαν σύνδεση με τις δυνάμεις κατοχής, είτε με την Κυβέρνηση του Καΐρου, είτε και με τις δύο), ο ήδη υπάρχων κατοχικός κρατικός μηχανισμός καταστολής και όσες βρετανικές δυνάμεις αποσπούνταν προς αυτόν το σκοπό από τα μέτωπα του πολέμου. Ετσι, παρά τις όποιες επίσημες διαταγές της κυβέρνησης για να διαλυθούν τα Τάγματα Ασφαλείας, τίποτε τέτοιο δεν συνέβη.
Ηδη από τις 19 Σεπτέμβρη 1944, είχε διοριστεί στρατιωτικός διοικητής Αττικής ο Π. Σπηλιωτόπουλος, υπό τις άμεσες διαταγές του Βρετανού στρατηγού Ρ. Σκόμπι, με κύριο καθήκον αυτό της «διατηρήσεως της τάξεως» («Κρυπτογρ. Τηλ/μα αρ. 59980, 19-9-1944» στο ΓΕΣ/ΔΙΣ, Αρχεία Εμφυλίου Πολέμου (1944-1949), τομ. 1ος, εκδ. ΔΙΣ, Αθήνα, 1998, σελ. 88).
Ο Σκόμπι είχε ήδη τηλεγραφήσει στον Σαράφη, ζητώντας από τον ΕΛΑΣ να μην αναλάβει καμία δράση κατά των Ταγμάτων Ασφαλείας στην Αττική «για να αποφευχθεί σύγχυση» (!) και να διευκολύνει την άφιξη των Βρετανών συνδέσμων που θα επιφορτιστούν με το καθήκον του «περιορισμού» τους στους στρατώνες τους (συμπεριλαμβανομένης και της υποχρεωτικής παράδοσης αιχμαλώτων ταγματασφαλιτών στις ελληνικές και βρετανικές Αρχές).
Επίσης, διατάχθηκε η διάλυση των «φρουραρχείων» «εις τας πόλεις Αθηνών και Πειραιώς» («Κατάσταση εμφαίνουσα τα οικήματα καταληφθέντα υπό των οργανώσεων ΕΑΜ, ΕΠΟΝ, ΚΚΕ, Πολιτοφυλακής και ΕΛΑΣ» στο ΓΕΣ/ΔΙΣ, Αρχεία Εμφυλίου Πολέμου (1944-1949), τόμ. 1ος, εκδ. ΔΙΣ, Αθήνα, 1998, σελ. 163) και η απομάκρυνση των δυνάμεων του ΕΛΑΣ, στα όρια που καθόριζε η Συμφωνία της Καζέρτας.
Δύο μέρες μετά την άφιξη της κυβέρνησης «Εθνικής Ενότητας» στην Αθήνα, ο Κ. Βεντήρης, τέως αρχηγός της ΡΑΝ, διορίστηκε αρχηγός ΓΕΣ («Ελευθερία», 21-10-1944).
Ετσι δημιουργήθηκαν οι προϋποθέσεις για την παραλαβή οπλισμού που στελνόταν από τη Μ. Ανατολή (Αύγουστο - Σεπτέμβρη και Οκτώβρη 1944) και παραλαμβανόταν στα Μεσόγεια από μέλη της «Χ», του ΕΔΕΣ Αθήνας και άλλων αστικών οργανώσεων («Εκθεση Σχου Ζαγκλή Δημ. Επί των πεπραγμένων του αποσπάσματος που παρέλαβε τον οπλισμό της 2ης Αποστολής εξ Αιγύπτου», στο ΓΕΣ/ΔΙΣ, «Αρχεία Εμφυλίου Πολέμου (1944-1949)», τόμ. 1ος, εκδ. ΔΙΣ, Αθήνα, 1998, σελ. 124-126. Σχετικά με παραλαβή οπλισμού στις 22 Σεπτέμβρη 1944, «Εκθεση παραλαβής και μεταφοράς Οπλισμού» (2-10-1944) στο ΓΕΣ/ΔΙΣ, «Αρχεία Εμφυλίου Πολέμου (1944-1949)», τομ. 1ος, εκδ. ΔΙΣ, Αθήνα, 1998, σελ. 110-115).
Ταυτόχρονα, διατάχθηκε ο περιορισμός (όχι η διάλυση) των ταγματασφαλιτών στους στρατώνες τους («Το Τάγμα Φρουράς Αγνώστου Στρατιώτου τίθεται σε αυστηρή επιφυλακή», στο ΓΕΣ/ΔΙΣ, «Αρχεία Εμφυλίου Πολέμου (1944-1949)», τόμ. 1ος, εκδ. ΔΙΣ, Αθήνα, 1998, σελ. 131), ή στη Σχολή Χωροφυλακής στου Γουδή («Λήψη μέτρων για την διάλυση των Ταγμάτων Ασφαλείας», στο ΓΕΣ/ΔΙΣ, «Αρχεία Εμφυλίου Πολέμου (1944-1949)», τόμ. 1ος, εκδ. ΔΙΣ, Αθήνα, 1998 , σελ. 132).
Στην πορεία αποδείχτηκε ότι η «φυλάκιση» των ταγματασφαλιτών ήταν μέτρο προστασίας τους και διαφύλαξης εφεδρειών. Παράλληλα, πραγματοποιήθηκαν η σταδιακή συγκέντρωση των μελών διαφόρων «εθνικών οργανώσεων» σε ξενοδοχεία της Ομόνοιας μαζί με τον δοσιλογικό ΕΔΕΣ Αθήνας και ο «περιορισμός» της «Χ» (πλήρως οπλισμένης) στο Αρχηγείο της στο Θησείο («Παράδοση οπλισμού των οπαδών οργανώσεως ΕΔΕΣ διαμενόντων στα ξενοδοχεία Μαζέστικ, Μέγα Εθνικόν, Παλλάδιον, Ερμής και Μητρόπολις», στο ΓΕΣ/ΔΙΣ, «Αρχεία Εμφυλίου Πολέμου (1944-1949)», τομ. 1ος, εκδ. ΔΙΣ, Αθήνα, 1998, σελ. 171-172, «Περί Οργανώσεων Χ Θησείου» στο ΓΕΣ/ΔΙΣ, «Αρχεία Εμφυλίου Πολέμου (1944-1949)», τομ. 1ος, εκδ. ΔΙΣ, Αθήνα, 1998, σελ. 172-173).
Τα γεγονότα που ακολούθησαν στο επόμενο δίμηνο έδειξαν ότι ο ταξικός αντίπαλος επέδειξε ιδιαίτερη μεθοδικότητα και συστηματικότητα στην προετοιμασία της σύγκρουσης. Υπήρξε αδίστακτος, αλλά ταυτόχρονα και «ευέλικτος», στο να αξιοποιεί τις όποιες υποχωρήσεις ή ταλαντεύσεις της άλλης πλευράς (του ΚΚΕ, του λαϊκού κινήματος), ώστε την κατάλληλη στιγμή (που τελικά ήρθε με τον Δεκέμβρη), να επιτεθεί με σκοπό τη συντριβή του λαϊκού κινήματος, κύρια της επαναστατικής πρωτοπορίας του.

• (Το Β' μέρος θα δημοσιευτεί στον «Ριζοσπάστη» του επόμενου Σαββατοκύριακου, 13-14 Οκτώβρη)

Λαϊκή επαγρύπνηση και αγώνας ενάντια στους σχεδιασμούς που μυρίζουν μπαρούτι

Eurokinissi

Ο Αλ. Τσίπρας με τον πρέσβη των ΗΠΑ Τζ. Πάιατ (φωτ. αρχείου)

«Η συμφωνία των Πρεσπών καταργεί κάθε υπόνοια αλυτρωτισμών» και «λειτουργεί χειραφετικά για τους λαούς της Ελλάδας και της ΠΓΔΜ»... «Κάνουν λάθος όσοι πιστεύουν ότι διευθετείται το Σκοπιανό για να επεκταθεί το ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια»... Τα παραπάνω είναι μερικά από τα επιχειρήματα που ρίχνει η κυβέρνηση μετά το δημοψήφισμα στα Σκόπια, και αντιστρέφοντας την πραγματικότητα επιχειρεί να υπερασπιστεί τις ιμπεριαλιστικές διευθετήσεις στις οποίες πρωτοστατεί στα Βαλκάνια. Με αυτά τα επιχειρήματα απευθύνεται στο λαό για να αποπροσανατολίσει τη συζήτηση από την ουσία της, που άλλωστε αποδεικνύεται από το γεγονός ότι παραμονές του δημοψηφίσματος παρέλασε από τα Σκόπια όλη σχεδόν η αφρόκρεμα των ΗΠΑ, του ΝΑΤΟ και της ΕΕ, καλώντας τον γειτονικό λαό να ...κάνει το σωστό, δηλαδή να αποδεχθεί τη συμφωνία. Μια συμφωνία που από το άρθρο 2 ξεκαθαρίζει ότι η ΠΓΔΜ «θα επιδιώξει να ενταχθεί σε ΝΑΤΟ και ΕΕ». Αυτό είναι το ζουμί, αυτό το ερώτημα είχε μπει εκβιαστικά στο λαό των Σκοπίων την περασμένη Κυριακή, αυτή είναι η συμφωνία που υπερασπίζεται φανατικά η κυβέρνηση, κι ας ισχυρίζεται προκλητικά ότι είναι «άσχετη από την ένταξη στο ΝΑΤΟ»...

«Σταθερότητα» πολεμικής προπαρασκευής

Βεβαίως, η κυβέρνηση εκτός από την παραπάνω λαθροχειρία επιμένει να λέει ότι το ΝΑΤΟ αποτελεί «παράγοντα ασφάλειας» στην περιοχή και ότι η στρατηγική συνεργασία Ελλάδας - ΗΠΑ αναβαθμίζει τη γεωπολιτική σταθερότητα. Κι αυτό, την ίδια στιγμή που το ΝΑΤΟ ετοιμάζεται για άλλη μια άσκηση κολοσσιαίων διαστάσεων με στρατιωτικό προσωπικό δεκάδων χιλιάδων, με το βλέμμα στραμμένο στη Ρωσία, ανοίγοντας μάλιστα στα γεμάτα τη συζήτηση και για χρήση πυρηνικών όπλων - «εργαλείων» (βλ. σελ. 10, 11). Αυτή είναι η «σταθερότητα», στην οποία χώνει βαθιά η κυβέρνηση το λαό και τη χώρα. Για να υπηρετηθεί αυτή η «σταθερότητα», επί της ουσίας πολεμικής προπαρασκευής, μετατρέπεται κάθε γωνιά της Ελλάδας σε αμερικανοΝΑΤΟική βάση, ενώ ο πρέσβης των ΗΠΑ περιδιαβαίνει όλη τη χώρα, δείχνοντας στην πράξη τι σημαίνει ότι γινόμαστε «προμαχώνας» των γεωπολιτικών συμφερόντων των ΗΠΑ στην περιοχή.
Ακριβώς αυτή η ενίσχυση της πολεμικής μηχανής του ΝΑΤΟ στα Βαλκάνια και τη ΝΑ Μεσόγειο, το σφράγισμα των «στεγανών» του στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία, είναι που ρίχνει νερό στο μύλο των αλυτρωτισμών και των εθνικισμών, σε αντίθεση με τα παχιά λόγια της κυβέρνησης, που λέει ότι με τη συμφωνία των Πρεσπών μπαίνει «ταφόπλακα» στον «εθνολαϊκισμό». Αλλωστε, η ίδια η συμφωνία αναπαράγει τους ανιστόρητους ισχυρισμούς περί «μακεδονικής γλώσσας» και «μακεδονικής εθνότητας» της γειτονικής χώρας, δηλαδή στοιχεία σαν αυτά που έχουν αξιοποιηθεί διαχρονικά για να γίνουν «μαλλιά - κουβάρια» οι λαοί των Βαλκανίων, για να πατήσουν πιο γερά πόδι οι ιμπεριαλιστές στην περιοχή.
Η κυβέρνηση δείχνει μάλιστα τις δυσκολίες που έχει η ΠΓΔΜ να εφαρμόσει τη συμφωνία και φέρνει αυτές τις δυσκολίες ως τεκμήριο της ορθότητας των χειρισμών της. Μόνο που πέρα από τις κόντρες στο αστικό πολιτικό σκηνικό της γειτονικής χώρας, που αντανακλούν και παρεμβάσεις ιμπεριαλιστικών κέντρων, το μόνο σίγουρο είναι ότι η συμφωνία αυτή είναι κακή και επικίνδυνη και για τους δύο λαούς, Ελλάδας και Σκοπίων, όπως και για όλους τους βαλκανικούς λαούς, αφού διευκολύνει την «ευρωατλαντική ολοκλήρωση» στην περιοχή. Επίσης, τέτοιοι ισχυρισμοί επιχειρούν να παρουσιάσουν τη διευθέτηση για το Σκοπιανό απλά ως ένα «διμερές» ζήτημα (Ελλάδας - ΠΓΔΜ), ενώ στην πραγματικότητα σε αυτό συμπυκνώνονται ευρύτερες κόντρες, κυρίως ΗΠΑ - Ρωσίας. Μπορεί η κυβέρνηση να αξιοποιεί κυρίως τις εθνικιστικές κραυγές τόσο στην ΠΓΔΜ όσο και στην Ελλάδα, όμως η πραγματικότητα είναι ότι π.χ. στην Ελλάδα η αντίθεση από εθνικιστική σκοπιά στη συμφωνία των Πρεσπών δεν αμφισβητεί την «ανάγκη ευρωατλαντικής ολοκλήρωσης στα Βαλκάνια», ενώ και ένα μέρος της αντιπολίτευσης στα Σκόπια ξεκαθαρίζει ότι θέλει να μπει η χώρα σε ΝΑΤΟ και ΕΕ. Οι αλυτρωτισμοί, εξάλλου, και από τις δύο πλευρές είναι επιζήμιοι για τους λαούς, πολύ περισσότερο που αξιοποιούνται και στο πλαίσιο των ιμπεριαλιστικών σχεδιασμών και ανταγωνισμών.
Από την άλλη, οι μυστικές επαφές που αποκαλύφθηκε ότι είχε η ΝΔ με τον Σκοπιανό πρωθυπουργό επιβεβαίωσαν ότι ο καβγάς κυβέρνησης - ΝΔ γύρω από το όνομα είναι κάλπικος, αφού συμπίπτουν στην ουσία της συμφωνίας.
Τα εργατικά - λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να παραβλέπουν ότι αυτές οι εξελίξεις τρέχουν παράλληλα με σχεδιασμούς επαναχάραξης συνόρων στα Βαλκάνια, με εμπνευστές τους συνήθεις υπόπτους ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, όπως συμβαίνει στο Κόσσοβο, όπου οι Ενοπλες Δυνάμεις της περιοχής είναι με το δάχτυλο στη σκανδάλη. Γι' αυτό πρέπει ο λαός να επαγρυπνεί απορρίπτοντας τους ισχυρισμούς της κυβέρνησης, αφού με τους χειρισμούς της θέτει όλο και πιο πολλές περιοχές στο μάτι του κυκλώνα. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της Αλεξανδρούπολης, όπου βρέθηκε ξανά ο Αμερικανός πρέσβης την Τετάρτη αφού εκεί οι ΗΠΑ ετοιμάζουν νέα βάση, ενώ η όρεξή τους για «αξιοποίηση» του λιμανιού έχει ανοίξει. Μάλιστα, λένε ανοιχτά ότι το λιμάνι αυτό είναι πολύτιμη υποδομή γι' αυτούς στο να επιβλέπουν ή και να μπλοκάρουν τα περάσματα του Βοσπόρου. Τα αντίστοιχα λένε για τη Σύρο, για τη Σούδα, για το ΝΑΤΟικό στρατηγείο Θεσσαλονίκης κ.ο.κ. δείχνοντας γιατί πρέπει ο λαός να ανησυχεί γι' αυτές τις εξελίξεις.

Με ισχυρό ΚΚΕ και οργάνωση της πάλης ο λαός να βάλει εμπόδια

Οι παραπάνω δολοφονικοί σχεδιασμοί, στους οποίους εμπλέκεται μέχρι τα μπούνια η κυβέρνηση, είναι μέρος της «κανονικότητας» της καπιταλιστικής ανάκαμψης, την οποία προπαγανδίζει στο λαό. Και αποτελούν την άλλη όψη της αντιλαϊκής επίθεσης για να εξασφαλίζεται η κερδοφορία του κεφαλαίου. Αυτό φαίνεται στις «εκδοχές» του νέου αντιλαϊκού προϋπολογισμού, που είναι άλλο ένα κάλεσμα στο λαό να διαλέξει από ποια τσέπη και πόσα θα χάσει. Φαίνεται όμως και από τους κλυδωνισμούς στο τραπεζικό σύστημα (βλ. σελ. 6, 7), που επιβεβαιώνουν αφενός πόσο εκτεθειμένη είναι η καπιταλιστική οικονομία σε μια νέα κρίση που υποβόσκει, αλλά και πόσο έτοιμη και αποφασισμένη είναι η κυβέρνηση να φορτώσει νέα βάρη στα εργατικά - λαϊκά στρώματα. Σε αυτές τις πλευρές της αντιλαϊκής πολιτικής αποτυπώνεται και η ουσιαστική συμφωνία όλων των αστικών πολιτικών δυνάμεων, παρά τις επιμέρους διαφορές τους. Ολοι τους συμφωνούν στην εξυπηρέτηση των ευρωΝΑΤΟικών σχεδιασμών, όπως και στη συνέχιση των αντιδραστικών «μεταρρυθμίσεων» στο όνομα της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας. Αυτή άλλωστε η «σύγκλιση» αποτελεί το έδαφος για τοποθετήσεις, όπως της Φ. Γεννηματά, ότι το κόμμα της θα συμμετείχε σε μια κυβέρνηση ΝΔ - ΣΥΡΙΖΑ, ή παλιότερες αντίστοιχες που αναπαράγονται από «κύκλους της ΕΕ».
Το επόμενο διάστημα έχουμε μπροστά μας την οργάνωση μιας μεγάλης μάχης, της απεργιακής κινητοποίησης στις 8 Νοέμβρη, την οποία ήδη έχουν ξεκινήσει να οργανώνουν Σωματεία, Εργατικά Κέντρα και Ομοσπονδίες (βλ. σελ. 13). Ο ένας μήνας που απομένει μέχρι την απεργία πρέπει να αποτελέσει μήνα μαχητικής προετοιμασίας μέσα στους χώρους δουλειάς και τους κλάδους. Να γίνουν εκατοντάδες συνελεύσεις, να μπουν στη μάχη αυτή νέες δυνάμεις, ειδικά από τους χιλιάδες εργαζόμενους που λένε ότι «δεν πάει άλλο», ότι «κάτι πρέπει να γίνει». Τα συνθήματα, οι διεκδικήσεις του ΠΑΜΕ, για αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις, για επαναφορά των Συλλογικών Συμβάσεων, ενάντια στους πλειστηριασμούς, για καμιά συμμετοχή στου ΝΑΤΟ τα σφαγεία πρέπει να αγκαλιαστούν από νέα σωματεία, να διαδοθούν ακόμα πιο πλατιά.
Μέσα σε αυτήν τη μεγάλη μάχη πρέπει να ανέβει η συσπείρωση γύρω από το ΚΚΕ, σε μια περίοδο που άλλωστε κορυφώνεται και η πλούσια δραστηριότητά του για τα 100 χρόνια από την ίδρυσή του. Γιατί με ισχυρό το ΚΚΕ μπορεί να μπει ο λαός «σφήνα» στους αντεργατικούς σχεδιασμούς κυβέρνησης - κεφαλαίου.